POEZJA

PAWEŁ LEWANDOWSKI

Wiersze

DALI MI NA IMIĘ ŚNIEG

schowany list który źle zaadresowałem kolejne rubryki procesem porozrzucane po pustym domu resztki ubrań

wieczny bałagan łapczywie oddycha ostatni raz wybijam szyby w oknach wpuszczając do środka mróz wprawiam w drżenie grunt pode mną na horyzoncie pada śnieg

na nagie ciała na hasło równość

różnorodność wśród ofiar i oprawców to jedynie sen pierwszy zimny dzień

PAWEŁ LEWANDOWSKI (ur. 1990 r. w Olsztynie) – całe życie związany z rodzinnym miastem. Kiedyś pływak, obecnie poeta piszący od czasów licealnych, czyli 2008 roku. Ukończył Liceum Ogólnokształcące nr III w Olsztynie, później studia magisterskie na UWM na kierunku administracja. Szczęśliwy tata czteroletniego synka Cezarego. Jest to jego debiut prasowy.

BŁĘKITNE KOMINY

była taka wyspa robiąca większe wrażenie niż kraina którą widział Kandyd niepokoił jedynie kontrast dymu z błękitem fal

miejscowi odbijali w morzu pozornie normalne sylwetki wspomnienia przemilczanych kajdan bo z bliska nie sposób dostrzec niewolę

niegdyś w małych zakładach budowanych tak aby nie przerażać realna była możliwość oddychania tutaj każdy żył bez płuc z ostatnim prawem tworzącym ludzki deptak

gdzie widać że tylko człowiek posiada klucze do bram utraty własnego ja

bo wykreślono podstawowe słowa nie ma ofiar i oprawców płynie wyłącznie rzeka morderczy przemysł niszczenia błękitu fal

***

przechodząc przez miliony miast idee się dehumanizują są jedynie papierkiem lakmusowym dla paru tak zwanych mądrych gości przechodząc przez miliony miast altruizm spalono na stosie ogień podkładamy rok po roku godzina po godzinie przechodząc przez miliony miast królestwo depresji wyrasta jako krzyże

w gabinetach i na forach teoretyzowane nieuleczalnie podłe jak te miliony miast