Gazette nr. 22

Kwetsbaar in het leven

Michèle Santos

Houd in donkere tijden het licht aan

Een kleine kameleon

Het gedrag bepaalt hoe je door mensen wordt gedefinieerd en herkend, imago kan interesse of desinteresse in anderen opwekken. Maar, herken je jezelf in de persoon die je bent geworden? We hebben allemaal het vermogen om te veranderen, zoals een ‘kleine kameleon’ en we creëren soms een bepaald imago om door anderen geaccepteerd te worden.

Ik ben een tijdje geleden naar een koud en ver land verhuisd. Om belangrijkere redenen veranderde ik van koers. Mijn leven was eenvoudig, maar ik had alles wat nodig was in mijn klein tropisch vissersdorpje waar ik sinds mijn geboorte woonde. Nu bevond ik me op totaal onbekend terrein. Ik was 27 jaar, moedig en vastberaden, een persoon die mijn eigen identiteit kende en ik had een goede sociale relatie binnen mijn beschermde familie- en vriendenkring. Het was een evenwichtig leven.

Een nieuw begin

De dag dat alles veranderde was voor mij aangebroken. En nu? Een nieuw land, nieuw huis, nieuwe gezinsleden, nieuwe buren, nieuwe gewoonten, een andere cultuur en klimaat. Geen vrienden om me heen, het enige herkenbare was het gezicht van mijn man en zoon en wat kleren die in mijn ‘kleine’ koffer zaten. Op dit punt in het leven moest ik sterk in mijn schoenen staan. Ondanks de veranderingen probeerde ik me aan te passen, maar na maanden kon ik nog steeds geen connectie maken met mijn nieuwe leefomgeving. Ik had het gevoel dat de grond vanonder mijn voeten wegzakte. Ik was bang, bang van alles. Een jonge moeder met een kleintje van pas 1 jaar oud en mijn man zes maanden per jaar van huis werkend op een boorplatform. Ik was alleen thuis vergezeld van angst.

Eén ding is waar. Wanneer je uit jouw comfortzone stapt is dat het moment waarop je moet groeien, ontwikkelen en sterk worden. Anders eindig je gebroken. Dit betekent niet dat je nooit bang zal zijn of niet wil opgeven. Het belangrijkste is, hoe je met jezelf omgaat met deze obstakels die het leven je opleggen. De eigen beslissing om te verstijven en te zwijgen, de benen te nemen of gebruik te maken van al je spierkracht en woordenschat om zichzelf te beschermen. Zelfs in sommige situaties neemt het zelfverdedigingsmechanisme dat de mens van nature heeft, het over. Er is een reserve aan veerkracht die in ons verborgen zit, die we kunnen aanspreken. Mensen hebben tijd nodig om dit te vinden en voor mij was het een lange zoektocht van tien jaar.

Het reuzenmonster

Het was een moeilijke periode, een rijpingstijd als ik het zo mag stellen. Leer zelf wat je echt wilt en ontdek dat er niet veel nodig is om gelukkig te zijn. Je ben de eigenaar van jouw gevoelens, jij alleen beslist wat je er verder mee doet. Soms voelen we ons kwetsbaar en hebben we ondersteuning nodig, een troost, een ‘emotionele steun’. We zijn tenslotte sociale wezens, niet ontworpen om een eenzame wolf te zijn. Maar helaas kon ik deze ondersteuning nergens vinden en als afweermechanisme sloot ik mezelf in mijn gedachten op. Ik wist niet hoe hulp te vragen of besefte niet dat ik hulp nodig had. Er hingen donkere wolken boven mijn hoofd. En wat gebeurt er als je niet realiseert dat je aan de rand van de afgrond staat? Het reuzenmonster van de depressie sloop in stilte binnen.

Ik zag het niet gebeuren, maar ik voelde dat er iets mis was en toen werd alles een leegte, niets had nog zin, begrip werd ingewikkeld. Geen betekenis meer, alleen kwetsbaarheid en isolatie. Het kleine klokje in mijn hoofd tikte niet meer zoals het moest, er was geen verschil tussen dag en nacht. Slapen kon ik niet, geen honger of dorst, het voelde alsof ik niet meer bestond. Het was triest, ik had geen controle. Medicijnen, therapie en al die zelfhulpsystemen brachten een bepaalde periode hoop. Maar, waar was de reserve aan innerlijke veerkracht die in mij verborgen was. Ik voelde me gekwetst, er was pijn.

Enkele winters en zomers gingen in stilte voorbij, ik leefde dag na dag. Plannen voor de toekomst hadden geen plaats meer in mijn hoofd, maar op de een of andere manier was ik nog op zoek naar een opening om te ontsnappen uit de emotionele gevangenis die ik misschien onbewust had gebouwd.

Een klein lichtje

Tot de dag dat ik in de heldere ogen van mijn kleintje keek en uiteindelijk inzag dat het zo niet verder kon. Hij zocht naar me, naar mijn aandacht en liefde, hij had me nodig. Het was alsof hij ‘een klein lichtje’ had aangestoken in het diepste van mijn ziel. De wekker van het klokje ging af. De innerlijke kracht begon te groeien, ik moest reageren. Ik zou niet meer de angstige mama zijn die niet kan presteren. Daar, voor mij lag het startpunt in de strijd tegen depressie. Ik besefte hoeveel tijd er verloren was gegaan en de baby ondertussen groot geworden was. Ik was niet langer alleen. Hij is nu een tiener! Ik ben nu een rolmodel voor hem en het is mijn verantwoordelijkheid om die jongen te helpen en te ondersteunen. Dit is mijn keerpunt! Dit is mijn brief voor hem.

Lieve zoon, We zijn familie, waardeer de mensen om je heen. Durf hulp te vragen of te geven. Dat brengt je dichter bij de mensen en je staat dan ook meer in je kracht.

Kwetsbaar voelen is niet beschamend, de pijn is onzichtbaar maar echt, het verbergen doet het probleem niet verdwijnen. Voor alle moeilijkheden is er ook een oplossing. Ieder heeft zijn eigen hersteltijd nodig, dit is belangrijk.

Wees respectvol, eerlijk en volhardend.

Wees voorzichtig met woorden maar maak er ook gebruik van, je hebt een stem. Kritiek krijgen kan ons vooruit helpen en als we daar leren naar luisteren, dan zal het een verschil maken. Durf met een open blik te kijken naar de wereld. We leren elke dag, we groeien als mensen.

Het is niet zo eenvoudig, maar ga uitdagingen aan en overwin jouw obstakels. Je kan altijd op mij rekenen, je bent het beste van mij.

Mama

Het lichtje aanhouden

Ik vind het belangrijk om sterk te zijn, maar het is ook normaal als we momenten hebben waarop de benen trillen en de tranen rollen. Het maakt allemaal deel uit van onze persoonlijke ontwikkeling. De weg is niet altijd even gemakkelijk te bewandelen, maar die ‘bange mama’ is er niet meer.

We spiegelen onszelf maar al te vaak aan opgelegde ‘idealen’. We voelen allemaal de druk van het leven. Er zijn geen superheldenkrachten en beperkingen worden soms door onszelf gecreëerd uit angst om te falen.

Sommige onzekerheden uit die moeilijke periode overvallen me nog steeds, maar ik ben sterker geworden. Wie ik ben en voel, valt binnen mijn eigen keuzes. Ik voel me nu vastberaden om mijn doelen te bereiken. Ongeacht mijn omgeving houd ik mijn eigen identiteit voor wie ik ben. Ik probeer meer van het leven te genieten want ik leerde dat de tijd niet wacht. Ik wil meer redenen om te lachen en meer zaadjes van geluk planten. Ik heb geen angst meer om te vallen, want ik heb leren opstaan. Ik moet alleen het lichtje aanhouden.

Foto: Micheala Santos