Gazette 4

1ste jaargang nummero 4 1 oktober 2012 Redactie-adres Buizemontstraat 19

Giesbaergske

9500 Geraardsbergen

Giesbaergen

koleuren gazette giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

Onafhankelijk multicultureel gazetje ter verdubbeling van de integratie die niet enkelvoudig kan werken. Giesbaergske koleuren gazette is een realisatie en uitgave van Studio Schrever en Uitg. Eigenbegeer

In het vierde nummer -de zogeheten Herfsteditie- nemen we afscheid van wat de zomer ons bracht. We maken ons op om de winter in te gaan, ons eerste werkingsjaar af te sluiten en een tweede te beginnen.

Net als de vorige nummers van de Giesbaergske Koleuren Gazette heeft ook deze editie een stormachtige totstandkoming gekend: alle medewerkers hebben hard gewerkt, straten en pleinen afgelopen, dikke boeken gelezen, kranten van alle uithoeken van de wereld doorbladerd, Google Maps bestudeerd, ge-Google-d, vele letters getypt, kladjes geschreven, gewacht op ingevingen, ‘s morgens wakker geworden met een nieuw idee, veel getelefoneerd om afspraken te maken en ze daarna weer aan te passen,

evenveel nota’s in agenda’s gemaakt, op emails zitten wachten, er zelf ook veel gestuurd, lijstjes overlopen, geduld geoefend, veel haast aan de dag gelegd om op tijd te zijn, aandachtig geluisterd, verbaasd geweest, enthousiasme voelen opkomen, talloze mensen gesproken, en de zon zien onder- en weer opgaan om deze vierde Giesbaergske Koleuren Gazette te kunnen klaarstomen en afwerken zodat u ze kan lezen, inkijken en doorbladeren.

‘Giesbaergske koleuren gazette’ is online leesbaar op haar website: www.giesbaergskekoleurengazette. be en is ook op Facebook.

Veel lees- en kijkplezier in de Nummer Vier van de Gazette!

De redactie (moe maar tevreden uitgezakt in een bureaustoel).

Intussen in de wereld Het Sideways Festival, een initiatief van ‘Trage Wegen vzw’, wil in België de aandacht vestigen op het behoud en herstel van steegjes, smalle doorsteken en wandelpaden die het gemotoriseerde verkeer bannen. Trage wegen zijn populair hoewel ze niet makkelijk te vinden en geen garantie op de kortste route zijn. Je kan er wandelaars en joggers ontmoeten. Fietsers kunnen er in alle veiligheid en ongestoord hun kilometers afmalen en liefjes kunnen er afspreken voor een stiekeme avondwandeling. Het Sideways Festival ging in augustus voor de tiende keer door, met een wandelroute dwars door België, uiteraard langs trage wegen n In Nederland

Licht op de stad

Inhoud st af el H erf st - ed i t i e 1 1 1 2 3 6 7 9 13 13 14 14 14 15 16 17 18 19 20 21

© Studio Schrever

22 22

In deze rubriek zetten we het licht op een opvallend deel van onze stad, een straat, een steeg met een verhaal.

Vélo-stories ‘t Sjonkelveld. Daar fietste ik net.

Langs het smalle pad dat bucolies afwaarts kronkelt om dan op dezelfde manier weer op te gaan.

Heel even dacht ik aan het tuig van de Royal Airforce dat hier in WOII neerstortte in de waterige grasvlakte naast het weggetje.

Heel even stelde ik me voor hoe dat daar toen gebeurde, in een hels lawww.giesbaergskekoleurengazette.be

waai en vol met rook en vlammen, en gekrijs waarschijnlijk ook.

Ik haalde me voor ogen hoe dat er in Photoshop zou uit gaan zien zijn, maar dan in het echt.

Heel even zag ik dat gebeuren, daar in dat moerassige gebied.

Heel even zei ik ook dankuwel aan de piloot van de Halifax, die de vallende machine net dáár deed dreunen, en niet op de molshoop vlakbij die deze stad eigen is, en die ons hoogte geeft, hoogte om uit te kijken naar wat de dag brengt.

Heel even. (WiSch)

besteedde de VPRO veel aandacht en een drie delen tellende carrièreomspannende documentaire over en met Nederlands bekendste en beste satirische duo, Van Kooten & De Bie, die jarenlang programma’s voor de VPRO op televisie maakten.

In Humo vertelde Van Kooten dat hij bij het terugzien van het vele filmmateriaal de tranen in de ogen kreeg. ‘Ik dacht: wat was het leven toen toch simpel’, sloot hij het interview samenvattend af. n Koot en Bie stichtten ook een (fictieve) politieke partij voor twee van hun bekendste typetjes, Ja-

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Voorwoord van de redactie Licht op de stad Intussen in de wereld Mobiele redactie Kaaifeesten in Giesbaergen Een fotoverslag Cursief: communicatie Literatuur: Perzische Poëzie Boeddhistische Blik: Feest van het Boeddhisme Metta-cursiefje: The Glass Master Zengaardsbergen Gazetteproat Boekentip Sing&Think Bart Van Besien: Guatemala Henriette Habineza: Rwanda Pablo Morales: Chili Familie Emra: Albanië Eén jaar Gazette Kari Antila: Finland Anouar Brahem: wereldmuziek Fotocollage/Colofon Citaat ZH de Dalai Lama

cobse en Van Es, met de passende naam 'De Tegenpartij'. In hun sketches verhaalden zij dat elke Nederlander kon gaan stemmen op De Tegenpartij, en dat de partij vooral gericht was om te voldoen aan de eisen van de Nederlanders die genoeg hadden van Nederland. Tegen hun verwachtingen in werd De Tegenpartij heel populair en wilden vele mensen echt hun stem geven aan de fictieve partij. Van Kooten en De Bie beslisten dan noodgedwongen hun twee typetjes te laten omkomen in een sketch waarin ze een staatsgreep uitvoerden. Uiteraard fictief. n Bernie Glassman, Zenleraar en oprichter van Zen Peacemaker Community besloot enkele maanden geleden om zijn thuisbasis in New York voor geruime tijd te verlaten en de wereld rond te trekken om meer tijd te kunnen doorbrengen in de sociaal bewogen organisaties van zijn Zen Peacemaker Community.

(Bron: DS Online)

pagina 1

Giesbaergske Koleuren Gazette

Fiets-mobiele medewerkers

De redactie op twee wielen De redactie van de Giesbaergske Koleuren Gazette is eco-bewust en wil zoveel mogelijk de fiets gebruiken in het dagelijks leven.

Ook voor het maken van de edities van deze Gazette doen ze dat.

Een korte indruk van het fietservaren van enkele van de medewerkers -de anderen volgen in het volgende nummer (deze drie waren gewoon dichtstbij..).

Armand, schrijver en reporter.

Wim, fotograaf en manusje-van-alles

Nele, schrijfster en nog veel meer..

“Sinds ik niet meer in het Antwerpse werk, maak ik bijna al mijn verplaatsingen met de fiets. Heel uitzonderlijk gebruik ik de auto, bv. om boodschappen te doen in een grootwarenhuis of in de Doe-hetzelf.

Maar ook dan, zal ik eerst goed overleggen of ik het echt niet kan doen met de fiets.

Dat fietsen houdt mij zeker jong; en het maakt mij ook blijgezind. Als ik de meeste autobestuurders dan pantoffelgewijs zie verdersloffen in onze binnenstad, weet ik wel zeker dat ik mijn fiets verkies.”

“Met een plooifiets kom ik al een heel eind. In het begin dacht ik, net als de meeste mensen, dat zo’n vouwfiets eigenlijk alleen maar voor korte afstanden dient. Maar dat is niet zo: Je kan er best een stukje mee freewheelen doorheen het platteland! En daarvoor moeten we hier in Giesbaergen niet ver om rijden! Tringeling!”

“Fietsen is heel ontspannend. Het is gewoon veel leuker om de frisse lucht langs je wangen te voelen, zelfs als het kouder wordt. Daarbij, met die moderne fietskledij die we tegenwoordig voorhanden hebben kan je je daar zeer goed tegen beschermen.”

“Quand on partait de bon matin Quand on partait sur les chemins A bicyclette Nous étions quelques bons copains Y avait Fernand y avait Firmin Y avait Francis et Sébastien Et puis Paulette” uit 'Bicyclettte', Yves Montand

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 2

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Multikoleur in eigen stad, Kaaifeesten 2012 - Geraardsbergen

De Dender als cultuurpoort

Het was een uitgelezen nazomerdag, die zaterdag de 22ste september, hoewel er rond de middag nog wat regenwolken om de Oude Berg hadden gecirkeld.

Met lekker eten maak je een Vlaming altijd blij en de sfeer zat er dan ook meteen in bij de sfeervolle eettenten waar je specifieke gerechten uit verschillende landen en culturen kon proeven. Het was er gezellig druk. De zon deed de rest.

langs de stroom van de rivier die de stad als altijd heeft voorzien van aanvoer van wat een stad net dat maakt, een bruisend geheel van habits, van gewoonten die eigen zijn aan een plaats, én van invloeden die ook dat weer anders doen doen, van nieuwe inzichten en zuchten, van groen van op een ander, van lucht die blauwer en gras dat groener ziet; van water dat stroomt en verandering brengt, van een rivier die er morgen ook weer en dus gewoonte is, van een middeleeuws aanvoelen van een natuurlijke grens die het einde van het een en het begin van iets anders brengt.

over de impact ervan op onze leefruimte, en hoe we die beter en dus zonder auto kunnen invullen: elkeen zag meteen en steeds verbaasd verhelderd in dat dat motorvehikel wel verdomd veel plaats krijgt en dat dat best anders kan.

“De reacties zijn alleszins hoopvol, vertelde Walter, en ik ben er zeker van dat de meeste mensen wel zullen terugdenken aan deze oefening wanneer ze opnieuw in de file staan.” We hadden nog een vraag aan Walter: “Eerder deze week lazen we in de krant dat fietsverhuur in grote steden het goed doet. Denk je dat dat in Geraardsbergen ook al kan?”

“Wel, in grote steden is daar meer geld voor, dat is een feit. Maar het kan zeker ook in een kleinere stad als Geraardsbergen. Daarvoor kunnen we best ons licht ’s opsteken in andere soortgelijke steden zoals Deinze, die wat dat betreft ook een goed fietsplan heeft.

Het verschil met grotere steden is dat we hier in meer ‘rurale’ gebieden kunnen stellen dat de meeste mensen nog zelf een fiets hebben.

Maar misschien kunnen we door huurfietsen, in combinatie met openbaar vervoer bv., ook hier het fietsen nog meer stimuleren. Dat zou zeker een goede zaak zijn: voor het milieu, en ook voor de mensen zelf, want fietsers gaan doorgaans als welgezinde mensen door het leven!”

“Elkaar begroeten in de straat, is heel belangrijk. Het bepaalt niet alleen het gevoel van degene die de groet ontvangt maar ook van diegene die de begroeting maakt! Je voelt je meteen en telkens weer in verbondenheid met elkaar.

Het is vooral belangrijk dat je je dichtste buren steeds vanuit je hart begroet: si jamais ta maison est en feu, dan is je buur de eerste die je kan komen helpen!”

Birgit van Noten is medewerker in de Bibliotheek van Geraardsbergen en heeft dan ook met veel overtuiging meegewerkt aan de grote boekenverkoop die de zes bibliotheken van Route 42 jaarlijks organiseren op de Kaaifeesten.

“Ik heb verschillende zomers vakantiewerk gedaan in Roemenië, als speelpleinwerker, en ik ben verheugd om hier vandaag twee Roemeense speelpleinwerkers te mogen verwelkomen. Zij zijn hier op uitnodiging te gast, en zijn ook heel blij dat we mekaar nog ’s ontmoeten.”

De eindefase van de Kaaifeesten is intussen ingezet met uitbundige Afrikaanse dansen, op het ritme van de muziek die life door de luidsprekers klinkt.

De Afro-Geraardsbergse jeugd, de tweede en derde generatie Afrikanen die in Geraardsbergen zijn geboren en getogen, laat zich voluit zien. Ze genieten ervan.

“Tu sais”, rondt Jean-Didier af, “zij zijn enkel nog Afrikaans door de kleur van hun huid; voor de rest zijn het Giesbaergeneirs, comme toi.”

Langs de kade van de stroom hebben we weer heel wat bijgeleerd.

We keren tevreden huiswaarts, met Jean-Didier is een geboren Kon- een warm Afro-feeling. (WiSch) golees en hij laat dat ook merken in zijn verhaal: hij draagt de Kongelese cultuur in zijn lijf en leden, hoewel hij reeds veel gereisd heeft, doorheen Europa. Net door dat reizen is hij er wel zeker van dat Geraardsbergen een goede plek is om te leven. “Vooral ook om kinderen te laten opgroeien: hier kennen ze meer vrijheid en kunnen ze nog vrij ademen.”

Intussen spreekt hij menigeen Kongolees aan die hij hartelijk groet en ook meteen aan ons voorstelt. Ze stralen naar mekaar een verbondenheid die geen migratie ooit zal teniet doen.

“Elkaar begroeten in de straat, “Dat motorvehikel krijgt verdomd veel is heel belangrijk” plaats en dat kan best anders”

Ook de Fietsersbond Geraardsbergen-Lierde was paraat, in het teken van de nationale campagne ‘ik ben een dertiger’ waarmee ze de leefruimte die een stad of gemeente is terug aan de bewoners wil opdragen, i.p.v. aan onze heilige westerse koe, koning Auto.

De naam van het event, ‘Kaaifeesten’, dat nu voor de zesde keer doorging op de uitgesproken plaats, langs de kade van de binnenstad, is wel ad-rem gekozen: www.giesbaergskekoleurengazette.be

Walter Aelvoet, voorzitter van Fietsersbond Geraardsbergen-Lierde en gehuld in een eenvoudig wit shirt ervan, straalde –als altijd- zijn tevredenheid uit: vandaag was het om het effect van de campagne ‘ik ben een dertiger’ en de impact ervan op de bezoekers van de plaatselijke stand, ter hoogte van De Post. Fietsersbond-leden spraken eenieder aan om hun voetafdruk te laten aftekenen op de ruimte die een personenwagen inneemt in een straat. Terwijl kregen ze wat uitleg

pagina 3

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 4

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Fotografie & ontwerp: Š Studio Schrever

Giesbaergske Koleuren Gazette

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 5

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Geschreven stukken over wat het zou kunnen zijn

Communicatie, om wegen te openen

Fietsend langs een landweg -de mooiste van dit parcours, tussen akkers en velden in Waerbeke – bent ú daar al ’s geweest??- zie ik eensklaps in mijn linkerooghoek een grijze personenwagen “in mijn gat zitten”. Ik mormel vanbinnen dat dit nu nét niet hoefde, op dit droomweggetje dat ik van ver op voorhand al had ingestudeerd en voel me opgejaagd, hoewel hij dat geenszins bedoelde- de mobiele motor.

Ik vervolg volhardend, opzettelijk uit eigen veiligheid, op deze smalle weg de wagen het passeren te verhinderen, tot ik –wees gerust, enkele meters verder al- op een breder stukje kruispunt vertraag en rechts houd om de wagen –’t zijn er twee zie ik nu, die van het vissen terugkomen met op de achterbank hengels en netten, en bakken vol www.giesbaergskekoleurengazette.be

vis (wat had je gedacht?)- rustig te laten voorbijgaan.

Bij het omdraaien naar rechts vriendelijkt de tweede visvriend-op-jaren want hij doet dit allang, welgemeend excuusglimlachend zijn vinger naar me omhoog alsof we elkaar dagelijks ontmoeten in het staminee.

Ik goedkeur zijn gebaar retournerend met eenzelfde gesticulerend glimlachje, zo van “geen probleem”.

Zo zie je maar: Zo kan het dus ook, dames en heren van alle regeringen en van alle voor- en achtergestelde groeperingen, die menen waarom dan ook kwaad hoeven te zijn en het daardoor nog meer worden, kwaad, en dus nog verder af van hun afgepakte doel.

Communicatie, een moeilijk woord voor een heel eenvoudig ding: het is een meerklinkerig woord dat dat ook doet, naar meer klinken.

Ach, het gekleuter van de GroteMensenWereld, u hoeft er maar ’s de daarvan volgepende kranten op nalezen…

Gelukkig zijn er nog échte kleuters: zij zijn de ontwapenende boeddha’s die onze wereld weer in evenwichtig weten te brengen.

Enkel échte kleuters kunnen dat.

Kijk maar. (WiSch)

Giesbaergske Koleuren Gazette is eco-oké De edities van de Giesbaergske Koleuren Gazette worden niet verspreid in gedrukte versie en zijn online leesbaar via de website.

De Gazette verbruikt geen papier of inkt en is daarmee eco-oké.

pagina 6

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Koleurenboeken Nahid Mohammadi over literatuur

“De islamitische poëzie is heel hedendaags” In deze nieuwe rubriek ‘Koleurenboeken’ werpen we onze blik op literatuur doorheen verschillende culturen: Eén van de manieren om een volk beter te leren kennen is doorheen de literatuur.

Onze literatuur-medewerktster, Nahid Mohammadi, is begaan met de letterkunde: ze brengt ons een stukje Perzische poëzie.

wisj-orden die voor een bepaalde vorm van sociale cohesie zorgen, maar het heeft ook een enorme impact op literair en muzikaal vlak, ook tot in de westerse wereld.

Bij het horen van het woord “mystiek” zal u vanuit uw lessen literatuur misschien gedacht hebben aan de passionele gedichten van Hadewych. In tegenstelling tot de poëzie van deze niet allerdaagse non, is de islamitische mystiek geen stroming vanuit het verleden, maar ademt en leeft het tot op de dag van vandaag onder de bevolking, en ook onder de jeugd.

Wie dat genre van wereldmuziek opvolgt zal ongetwijfeld reeds namen gehoord hebben als The Sabri Brothers, Nusrat Fateh Ali Khan, Shahram Nazeri, Shajarian enz…

wijze van religieuze beleving. Daarnaast kan gesteld worden dat liefde en wijn middelen zijn waarop men zichzelf kan vergeten, waarbij het zelfbesef wordt uitgewist.

Wijn is op die manier een metafoor voor het verliezen van zichzelf in God, zoals ook geliefden zich in elkaar kunnen verliezen.

Hafiz’ graftombe, gelegen in een prachtige tuin, is tot op de dag van vandaag nog één van de meest bezochte plaatsen van het land en heeft de atmosfeer van een bedevaartsoord.

Hafiz’ gedichten stralen een grote graad van universalisme uit, zoals bijvoorbeeld kan blijken uit volgende gedicht:

Sta mij toe om deze keer twee namen vanuit de Perzische literatuur toe te lichten; Hafiz en Rumi.

Beiden vereerden het goddelijke op hun eigen manier, met veel beeldspraak, stijlfiguren en opzettelijke ambiguïteit over goddelijke liefde en wereldse liefde.

Nahid Mohammadi Over God, liefde en wijn De media, die nogal eens de hete adem in de nek voelen om hoge kijkcijfers te behalen en spectaculaire beelden te presenteren, linken heel vaak moslims aan extremisme.

Hierdoor besteden ze weinig aandacht aan de enorme diversiteit die er bestaat binnen de wijze waarop moslims hun geloof beleven en de manier waarop religie hen soms op een heel etherische, poëtische wijze inspireert en hen op een universele wijze verbindt met de rest van de mensheid.

Het soefisme bijvoorbeeld, een vorm van mystiek, is een religieuze beleving die zich historisch gezien ontwikkelde door derwisjen, zijnde groepen van pelgrims, die het geloof verspreidden op hun eigen manier en in hun eigen woorden, via woord, poëzie, muziek, dans…

Hieruit is er cultureel heel wat voortgevloeid, niet enkel zijn er in de islamitische landen nog heel wat derwww.giesbaergskekoleurengazette.be

Hafiz (of Hafez) (1320 - 1390) was een dichter en mysticus, afkomstig uit de Iraanse stad Shiraz, waar hij bijna zijn gehele leven woonde.

Zijn lyrische gedichten, de Ghazals, staan bekend om hun schoonheid van klank en vorm. Hafiz schreef over liefde en wanhoop, noodlot en mystiek. Hoewel niet altijd naar waarde geschat in zijn eigen tijdperk, had Hafiz grote invloed op de Perzische dichtkunst na hem. In het Westen werd Hafiz gewaardeerd en vertaald door schrijvers als Goethe en Byron.

Zijn grote liefde, de beeldschone Shakh-e Nabat, was levenslang zijn muze en zijn liefde voor haar komt in tal van zijn gedichten voor, dit verweven met zijn liefde voor God en wijn, een ander belangrijk thema in de Perzische poëzie.

Een afbeelding van Hafiz (1320-1390)

“Van God heb ik zoveel geleerd dat ik me niet langer meer beschouw als een Christen, een Hindoe, een Moslim, een Boeddhist of een Jood.

De Waarheid heeft zoveel genereus met me gedeeld dat ik mij niet langer meer beschouw als een man, een vrouw, een engel of zelfs een ziel zo naakt.

De Liefde is zo hecht met Hafiz bevriend geraakt dat zij tot as is vergaan en mij heeft bevrijd van iedere notie en voorstelling waarmee mijn geest zich ooit heeft vermeid.”

Hafiz Hafiz’ gedichten worden ook in het Westen vaak gebruikt in Street-Art

Het kan misschien wel uw wenkbrauwen doen fronsen, in hoeverre wijn een belangrijk element kan zijn in islamitische literatuur. De verklaring ervoor is te vinden in het feit dat wijn een metafoor is voor liefde, en dit op verschillende wijzen. Het staat enerzijds symbool voor een minder conventionele, orthodoxe pagina 7

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette De gedichten van Hafiz gaan ook heel vaak over liefde, in de ruimste betekenis van het woord.

Het volgende gedicht zegt dat liefde volledige toewijding vereist en

met minder geen genoegen neemt, dan alleen kan haar ware betekenis worden begrepen, namelijk dat liefde een geschenk is, de essentie van het leven:

“Verwarde haren, bezweet, een dronken glimlach om de mond, Het hemd gescheurd, een ghazal zingend, een fles in de hand, met ogen die ruzie zochten en met lippen die spotten, Zo kwam hij in het holst van de nacht en zat neer aan mijn bed.

Hij boog het hoofd naar mij en sprak weemoedig in mijn oor: ‘jij die mij zo lang hebt bemind, wat slaap je nog?’

De mysticus aan wie de beker zo gereikt wordt in de nacht, hij was een heiden in de liefde als hij de wijn niet aanbad.

Ga weg, asceet, vit niet op hen die van de droesem drinken, dit is wat ons werd voorgezet op de dag van het Oerverbond.

Elk glas dat hij had ingeschonken, ledigden wij tot de bodem, of het wijn was uit de hemel, of de most die dronken maakt.

Het wijnglas dat verlokkend lacht, haren vol wilde krullen, hoe vaak deden zij Hafiz zijn belofte niet verbreken.“ Hafiz Een schilderij van Hafiz (1320-1390) Rumi of Roemi (1207 - 1273), is de tweede Perzische schrijver over wie ik het hier wil hebben. Hij wordt ook wel Mevlana of Maulana genoemd.

Rumi is geboren in Balch, in het huidige Afghanistan. Hij was een filosoof, dichter en mysticus.

Rumi is één van de belangrijkste personen uit de Perzische dichtkunst voor zijn religieuze gedichten die God prezen. Hij reisde veel en vestigde zich uiteindelijk in Konya (het huidige Turkije).

Aanvankelijk was hij een redelijk orthodoxe geestelijke tot hij, onder invloed van een zekere Sjams- e-Tabrizi, zodanig in de ban raakte van het soefisme dat het zijn hele leven overheerste.

Rumi was de leidende figuur van de soefi-beweging in het middeleeuwse Konya. Hij filosofeerde met name over het belang van verdraagzaamheid.

Zijn graf is nog steeds een heilige plaats voor volgelingen. Hij was de stichter van de orde van de dansende derwisjen, een soefi-orde van religieuze dansers en muzikanten die tijdens het dansen draaien om hun as, waarbij zij mediteren tot ze in trance raken.

Rumi wordt met zijn gedichtenbundel, de Masnavi, wel eens de meest gelezen dichter in de Verenigde Staten op dit moment genoemd.

Ook UNESCO wijdde het jaar 2007 ter ere van Rumi. (NaMo)

www.giesbaergskekoleurengazette.be

“De waarheid is een spiegel die God per ongeluk liet vallen op de aarde en die daar in ontelbare scherven uiteenspatte Iedereen raapte een stukje van de spiegel op en dacht dat hij over de waarheid beschikte.

De waarheid was echter verdeeld onder hen allen. “ *** “Ik probeerde Hem te vinden aan het kruis van Christus, maar hij was er niet.

Ik ging naar de oude hindoe-tempel, maar vond nergens een spoor van Hem. Ik zocht de bergen en de valleien af, maar vond Hem noch in de hoogte, noch in de diepte.

Ik ging naar de Kaäba in Mekka, maar daar was hij ook niet.

Ik bezocht wetenschappers en filosofen om hen uitleg te vragen over Hem, maar Hij ging hun kennis te boven.

Uiteindelijk keek ik op een dag in mijn hart en het was daar dat ik Hem zag ronddwalen.

‘Waar was je?’ riep ik, ‘Ik heb je overal gezocht!’.

‘Ik ben altijd al hier geweest’, antwoordde Hij” Rumi Een schilderij van Rumi (1207 - 1273) Dansende derwisjen door Setsuko Yoshida

pagina 8

Cover van een publicatie over Rumi

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Boeddhistische Blik Feest van het Boeddhisme - Yeunten Ling, Hoei

“De zon bracht een extra oosters tintje” Op zaterdag 8 en zondag 9 september ging voor de 17de keer het Feest van het Boeddhisme door, in het Tibetaans Instituut Yeunten Ling (Hoei).

We waren erbij om verslag uit te brengen.

Sinds 1996 organiseert de Boeddhistische Unie van België het ‘Feest van het boeddhisme’. Dit laat het grote publiek toe om nader kennis te maken met haar lidverenigingen. Alle grote stromingen van het boeddhisme zijn hierbij vertegenwoordigd: theravada, mahayana en vajrayana. Verschillende activiteiten worden aangeboden: belangrijke leraars geven onderricht, introductie tot meditatie en voordrachten.

Voor de kinderen zijn er aangepaste activiteiten, wat de ouders ook toe-

www.giesbaergskekoleurengazette.be

laat om gemakkelijker deel te nemen aan activiteiten van hun keuze.

Het feestelijk programma bevat muzikale concerten en er kunnen lekkere Aziatische hapjes genuttigd worden. Iedereen kan een praatje maken met de vertegenwoordigers van de boeddhistische verenigingen in de infostands, of er iets kopen. Het is tegelijk een unieke gelegenheid om het domein van Yeunten Ling te bezoeken met haar prachtige tempels en tuin. (Bron: BUB)

pagina 9

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette Tijdens het Feest van het Boeddhisme kregen we de kans om met enkele leraren een gesprek te hebben over hun specifieke vorm van en praktijk in het boeddhisme, want van boeddhisme zijn er vele verschillende uitingen, die toch dezelfde basis-filosofie koesteren en uitdragen.

Een verslag van verschillende visies op hetzelfde thema: Ons eerste interview hadden we met Denis Leblond uit Frankrijk, over Soka Gakkai.

In Soka Gakkai gaat het in de eerste plaats om vrede in de wereld, om die vanuit jezelf op te bouwen en uit te dragen in de wereld, naar de mensen om je heen.

Het is Denis Leblond die ons een korte introductie geeft over deze boeddhistische lijn die hij al op zijn 15de leerde kennen toen vrienden van zijn ouders er over vertelden. Hun verhaal over de praktijk van Soka Gakkai maakte meteen een hele sterke indruk op hem. Hij wilde er meer over weten en verdiepte er zich in. Vrij snel al merkte hij een verandering in zichzelf door de dynamiek van de vredeswens in zichzelf naar anderen toe. Zijn moeder maakte er hem attent op, dat hij met een positieve attitude in het leven stond en dat hij dat ook uitstraalde naar anderen toe. Dat was voor hem een bevestiging van zijn gekozen pad.

Denis vertelt nog dat hij de periode van 25 jaar van beoefening niet als zo een lange periode ervaart: “Herinner je jezelf toen je 15 was? Dat is niet zo lang geleden!”

Hij heeft sindsdien veel gereisd om zijn studie te kunnen verdiepen.

“Wist je dat er in Japan ook scholen van de Vrede zijn? Zelfs universiteiten; je vind ze trouwens ook in Brazilië”.

De boeddhistische lijn van Soka Gakkai is uitgewerkt in de 11de eeuw door monnik Nichiren Daishonin: de basis van zijn filosofie is een oneindig respect voor het leven en een grote compassie jegens iedereen, wat mensen dan weer kan inspireren om hun aangeboren wijsheid te laten groeien en tot uiting te brengen, om zodoende alle moeilijkheden en tegenslagen die men kan ondervinden in het leven, te overwinnen en op die manier tot een vreedzame en rijke samenleving te komen.

In deze boeddhistische lijn staat

We hadden ook een boeiend gesprek met Trin Lee, die reeds 10 jaar de vaste kok van het Tibetaans Instituut in Hoei is.

Het was Lama Karta die hem overhaalde vanuit zijn thuisland Nepal mee te komen naar Yeunten Ling, om er te koken voor de residerende Lama’s, de oprichters en bezielers van het Instituut hier in het Château de Fond l’Evêque, aan de rand van het Bos van Tihange.

Met een spontane glimlach vertelt hij ons dat hij er zijn werk als kok graag uitvoert (dat zouden we even later op die dag weerom zelf kunnen proeven, red).

“Kruiden zijn de basis voor een goed gerecht, net als de keuze van verschillende soorten verse groenten”, bevestigt hij ons. “Door mijn werk als kok voor een grote familie, thuis in Nepal, heb ik reeds heel

jong leren koken. En dat was wel nodig om hier dan aan de slag te kunnen!” –hij lacht. “Want ik zie hier veel mensen langskomen.”

“Mensen die hier verblijven helpen soms wel ’s mee in de keuken, om de groenten te versnijden, of om gerechten voor te bereiden. Maar workshops of kooklessen geef ik niet. Daar heb ik de tijd niet voor: Ik heb hier werk genoeg!” –lacht uitbundig.

“Elke ochtend neem ik wel de tijd voor mijn meditatie: Yeunten Ling is een uitgelezen plek om dat te doen!

Het is beslist een voorrecht voor mij om dat hier dagelijks te kunnen doen, in de residentie van de Lama’s.”

Met een welgemeend vredesteken doet hij ons dan teken dat hij dringend naar zijn werkplek moet, de keuken van het kasteel, en welgemutst spurt hij weg. (WiSch)

We volgden ook een voordracht van Guélong Thoubten die een lijn in het Tibetaans boeddhisme onderricht.

Opgegroeid in een boeddhistische familie, trad Guélong Thoubten toe als monnik tot de boeddhistische vereniging Samye Dzong in 1993.

Sindsdien ontving hij onderricht en transmissies van de belangrijkste Kagyu Lamas.

Guélong Thoubten Intussen reisde hij de wereld rond Vereniging Samye Dzong om les te geven in de Samye Dzong Traditie: vajrayana verenigingen.

Historische lijn: Orgyen Drodul Trin- Hij gaf ook meditatie-onderricht in le Dordje een programma van stress-reductie Land van herkomst: Tibet aan de bestuurders van grote beAdres: Rue Capouillet 33, 1060 drijven in Engeland, in gevangenisBruxelles sen en aan sociale werkers.

Website: www.samye.be In zijn toespraak op het Feest van het boeddhisme benadrukte hij de www.giesbaergskekoleurengazette.be

vende wezens om hem heen.

“Le bonheur, c’ est le contact de coeur à coeur”, vat Denis het in zijn moedertaal gevat samen.

Soka Gakkai, ook wel het Nichirenboeddhisme genoemd (naar zijn stichter, red.), werd in 1975 omgevormd tot SGI, Soka Gakkai International, en is intussen aanwezig in 191 landen met ongeveer 20 miljoen leden over de hele wereld.

Sinds 1983 staat Soka Gakkai bovendien ingeschreven als een NGO van de Economische en Sociale Raad (ECOSOC).

In 2007 is de SGI uitgegroeid tot een wereldorganisatie voor Vrede, Cultuur en Onderwijs.

Denis Leblond elke persoon centraal die zelf verantwoordelijk is over zijn eigen leven en op die manier aangespoord wordt om actie te ondernemen waardoor zijn eigen leven in een positieve zin verandert en hij zijn toenemende moed, compassie en wijsheid ook uitstraalt naar alle le-

“Tu sais”, rondt Denis het gesprek af, “het grootste verschil tussen een boeddhistische praktijk in het westen of in het oosten is dat we in het westen eerst de theorie willen beheersen en dan pas willen overgaan tot het toepassen van die theorie in de praktijk; terwijl in het oosten er eerst wordt uitgegaan van een praktijk, een toepassing van bepaalde waarden in het leven, om er pas daarna een theorie bij te halen.

Dat is een fundamenteel verschil.

Ha, oui!” (WiSch)

Trin Lee, de kok van Yeunten Ling moeilijkheden die we kunnen ondervinden in onze meditatie, en gaf ook enkele mogelijke oplossingen aan.

“In meditatie”, stak hij meteen van wal, “kunnen we meteen op twee grote problemen stoten. Ten eerste is het niet ongewoon dat we gaan willen grijpen, inhalig grijpen zelfs, naar meer. Dat we denken dat we meer kunnen halen uit onze meditatie, then we start grasping.

Wat we dan niet inzien is dat het ‘naar meer grijpen; het meer willen’ nooit genoeg zal zijn; het ‘meer willen’ zal nooit voldoende zijn. Dat is de natuur zelf van het ‘grijpen’.

pagina 10

Een tweede probleem dat we kunnen ontmoeten in meditatie is dat we gaan proberen om te stoppen met denken: we willen alle gedachten stoppen, om geluk te kunnen bereiken.

Op dat moment wordt meditatie als het ware een oorlogsgebied: we gaan willen bepaalde gedachten uitsluiten en andere binnenlaten, en dan beginnen de gedachten pas op te komen, terwijl we blijven proberen selectief de ene gedachte wel en de andere niet te zien, niet te laten opkomen.

Dan wordt onze meditatie een grote bron van stress. Onze geest is zoals 1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette een jong kind dat het ene wel en het andere niet mag doen, en dan pas onrustig wordt!

We moeten echter inzien dat meditatie niet het stoppen van alle gedachten is: meditatie is net het ontwikkelen van een bewustzijn van die gedachten. Meditatie is de geest openzetten, in alle vrijheid, en gewaarzijn van de geest zoals hij is.

Meditatie is simpelweg een bewustzijn ontwikkelen dat wat er ook gebeurt met de geest, wat er ook opkomt in onze gedachten, dat dat geen probleem is; meditatie is gewaar zijn én blijven in dit moment.

Beginners gebruiken vaak een focus in de meditatie, om de geest bij het moment te houden. Dat is een goede houding. Maar daarbuiten mag er geen voorwaarde zijn in de beoefening van de meditatie. Het is onvoorwaardelijk.

Dat is het tenminste in theorie. Het is wel degelijk zo dat onze geest al na enkele tellen vlucht naar andere gedachten, naar leuke dingen en minder leuke dingen.

Een zekere spanning kan daarvan het gevolg zijn, wat dan weer angst kan meebrengen.

Op dat moment maken de meeste mensen de fout de meditatie op te geven, want ze oordelen dat ze niet gelukt zijn in hun meditatie-oefening.

Dit is echter een heel leerrijk moment, als je het neemt zoals het is want meditatie is net het opmerken en het terugbrengen van de geest in dit moment, keer op keer. En op die manier gezien is meditatie eigenlijk heel simpel – maar niet eenvoudig.

De sleutel tot de oplossing is dat je geen negatieve gevoelens hebt over het afdwalen van je geest: je rondzwervende geest is niet je vijand, het afdwalen maakt net deel uit van je meditatie.

Guélong Thoubten Als je dit vaak genoeg oefent, dan ontwikkel je er een talent in; net zoals wanneer je oefent in de gym om gewichten te heffen, je daar dan steeds beter in word.

This gentilness to bring the mind back is de liefdevolle vriendelijkheid waar we als boeddhisten steeds van uitgaan: door onze verhouding tot onze eigen geest als niet-agressief, als liefdevol ontwikkelen we die liefdevolle vriendelijkheid naar alle levende wezens om ons heen.

We moeten goed inzien dat wan-

neer we alle gedachten willen stoppen en alleen maar ‘een goed gevoel’ willen, dat dat dan een agressieve houding is naar onze eigen geest toe. Op dat moment willen we onze geest vasthaken, we willen het anders. Dat is niet een liefdevolle manier om met onze eigen geest om te gaan. Het is een vorm van agressie.

Meditatie is het stoppen van die innerlijke agressie, dat innerlijke geweld dat we aandoen aan onze gedachten.

Door onze geest te laten zijn zoals hij is, veranderen we hem in een geest die verwelkomt.

En vanaf dat punt leren we ook de gevoelens van anderen te aanvaarden, omdat we een open hart hebben: we beginnen met het verwelkomen van onze eigen gedachten, van onze eigen geest as he is.

Op dezelfde manier gaan we anderen niet be- of veroordelen.

Mededogen start bij onszelf, om van daar uit te groeien naar anderen toe.

Het is zoals ZH de Dalai Lama wel vaker zegt: “Inner peace leads to world peace” (‘Innerlijke vrede leidt tot wereldvrede’, red).

In boeddhistische meditatie gaat het om drie dingen: Ten eerste gaan we uit van een liefdevolle geest.

Ten tweede uiten we een krachtig gebed dat onze meditatie alle levende wezens te goede zou komen: dat is de intentie van onze meditatie, dat onze oefening ten gunste komt van alle levende wezens.

En ten derde dragen we het nut van onze meditatie op aan alle levende wezens.

Meditatie gaat dus niet om onszelf: het is niet een oefening om onszelf een goed gevoel te geven, het gaat om de anderen.

Ons mededogen dat we tot ontwikkeling brengen door meditatie moet m. a. w. evolueren van ‘op het meditatiekussen’ naar ‘weg van het meditatiekussen’, in ons dagdagelijks leven, in de omgang met anderen, in het leven van alledag.

Het moet een mededogen zijn zonder grenzen, zonder oordeel, zonder voorwaarden, zonder agressieve gedachten of gevoelens.

Meditatie is een langzaam proces dat je niet opzettelijk kan aansturen, het is ook een proces dat je zelf niet merkt. Net zoals we als kind niet merkten dat we opgroeiden, is dat met spirituele oefening zo: het zijn de anderen die de verandering in ons opmerken.”

Als afsluiting van zijn voordracht, liet hij enkele vragen uit het publiek stellen. Iemand vroeg of je na vele jaren oefening in meditatie definitief verlost kan raken van die valstrikken waarover hij sprak in het begin van zijn discours.

Hij antwoordde dat dat mogelijk is maar dat hij daarover niet veel meer kan zeggen “as I am still a beginner in meditation”.

Met een allesomvattende, brede en beheerste glimlach rondde hij op mededogende wijze zijn toespraak af.

Het was een indrukwekkend onderricht dat nog lang zal nablijven.

(WiSch)

Frank Sensei De Waele, tijdens zijn teisho in de tempel van Yeunten Ling.

De toehoorders in de tempel luisterden geconcentreerd.

www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 11

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette Ook van de teisho van Zen-leraar transmissie van Bernie Glassman Frank Sensei De Waele (sensei Roshi, waardoor hij zijn dharmais Japans voor ‘Zen-leraar’, red) opvolger werd. brengen we verslag uit.

“Het is vandaag een lumineuze Vereniging: Zen Sangha dag”, begint Sensei De Waele –die Traditie: mahayana zondag 10 september is een straHistorische lijn: Taizen Maezumi Roshi lende nazomerdag, red.

Land van herkomst: Japan “Ik was onlangs in de kathedraal Adres: Zen Sangha, van Keulen die pas gerestaureerd is Elyzeese Velden 10 B, 9000 Gent en de nieuwe glasramen vielen me Website: www.zensangha.be heel sterk op; het trof me hoe ik het licht er in vele gradaties en kleuren De spiritualiteit van Zenboeddhisme zag doorheen schijnen en dat deed trok Frank De Waele reeds langer me terugdenken aan een soortgeaan en in 1987 begon hij met Zen- lijke ervaring die ik lang geleden ’s meditatie in de sangha van meester had in de kathedraal van Chartres, Deshimaru. waar toen net op dezelfde manier In 1991 werd hij leerling van de het zonlicht langs die gebrandschilFranse Zen-lerares Genno Cathéri- derde ramen binnenstroomde en ne Roshi en verhuisde in 1994 voor het geheel mij inspireerde om er een drie jaar naar haar Zen-centrum in passend gedicht bij te schrijven.

Parijs.

In 2005 ontving hij dharmatrans- Het gedicht gaat als volgt: missie van Genno Roshi, waardoor hij een gekwalificeerd Zen-leraar ‘like the glass master, werd in de White Plum Sotozenlijn knowing intimately van wijlen Taizan Maezumi Roshi. the nature of light, Tijdens een straatretraite in New carefully crafts the window panes, York, ontving Frank in 2011 ook so that,

Last but not least, maakt Koen Vermeulen, voorzitter van de Boeddhistische Unie van België (BUB) even tijd voor een gesprek over zijn boeddhistisch pad.

Traditie: mahayana Historische lijn: ZenMeester Seungh Sahn Land van herkomst: Korea Adres: Nestelingstraat 16, 1080 Brussel Website: www.kwanumzen.be Sinds twee jaar is Koen Vermeulen secretaris-generaal van de BUB; tot dan werkte hij voornamelijk in de IT-sector. Toen de functie in de organisatie van de BUB vrij kwam, wilde hij die kans niet laten liggen: de job correspondeert volledig aan zijn Zen-praktijk die hij reeds 20 jaar beoefent en die erop gericht is om zijn leven zo veel mogelijk in dienst van de anderen te stellen.

“Het was een geslaagd Feest van het Boeddhisme, dat voor de 17de keer plaatsvond. Als organisator was het pas de tweede keer voor mij: de hele equipe van de Boeddhistische Unie van België (BUB) en het Tibetaanse Instituut Yeunten Ling in Hoei, waar het Feest vanouds doorgaat, heeft voor een goede ontvangst gezorgd. Als BUB konden we ook rekenen op de inzet van de vele vrijwilligers uit alle boeddhistische verenigingen van België. De zon was ook volop van de partij en dat draagt sowieso bij aan de sfeer van ons evenement.” www.giesbaergskekoleurengazette.be

Als boeddhist volgt u de Zen-lijn van de Kwan Um-school die een vestiging heeft in Brussel. Waar begon uw boeddhistisch pad?

“Zo’n twintig jaar geleden ontdekte ik het boeddhisme. In die periode zat ik met nogal wat zorgen en persoonlijke problemen, en raakte ik in een vicieuze cirkel van teveel nadenken en slecht slapen, waardoor ik het nog moeilijker kreeg in het dagdagelijkse leven. Ik moest op zoek gaan naar een oplossing om mijn leven een nieuwe zin te geven.

En zo kwam ik stilaan in contact met het boeddhisme dat in die jaren (jaren negentig, red.) stilaan ook in België begon binnen te sijpelen.

In die periode was het internet nog lang niet wat het nu is en dus was het toen ook moeilijker om de juiste informatie binnen te krijgen. Maar ik voelde meteen dat dit het juiste spoor was.

Meer bepaald het Zenboeddhisme sprak me sterk aan en mijn eerste ervaring in de Zen-meditatie was meteen raak: het was een ware openbaring voor me en het voelde meteen aan als thuiskomen: dit was exact wat ik zocht. Ik was supergelukkig, right from the very start.” –hij glimlacht breeduit.

Mijn Zen-praktijk was gestart. Zelfs al in die eerste stappen in de Zenmeditatie ben ik me daardoor ook op andere plaatsen en gelegenheden beter gaan voelen. Het verschil was groot en bevestigde steeds mijn beoefening in de Kwan Um Zen School in Brussel, de Zen-lijn waar ik mijn praktijk aanleerde en

through their stories and colours, the brilliance of the sun is realized, so I, knowing intimately the nature of mind, willingly embrace this very moment, and so, through its colors and stories, the transparency of being is revealed’ Frank De Waele “In het gedicht heb ik willen verwoorden dat het intense en langdurige werk van de glasmeester overeenkomt met het geestelijk werk dat een zenboeddhist levert om tot een inzicht -je zou dat ook een verlichtingservaring kunnen noemente kunnen komen.

Het inzien van het vele intense en lang aanghouden werk dat de glasmeester leverde om die glasramen te kunnen vervaardigen, om de bezoekers van de kathedraal te kunnen laten genieten van een uniek kleur- en lichtspel wanneer de zonnestralen er doorheen vallen, is te vergelijken met het werk dat een Zenboeddhist in onze praktijk le-

Koen Vermeulen die ik nog steeds volg.

Gaandeweg werd me snel duidelijk dat door intensieve meditatie mijn levenskwaliteit sterk toenam: ik leerde genieten van de eenvoudige momenten, iets wat ik voordien nooit ervaren had. Dat uitte zich ook in de ontmoetingen met anderen die vanaf dan anders verliepen, omdat ik me beter voelde in het leven.”

Hoe verliep het aanleren van de Zen-praktijk in de Kwan Umschool? Heeft u, zoals wel vaker gebeurt, een lange tijd bij uw leraar doorgebracht? Maakte u een lange reis naar het Verre Oosten om uw Zen-basis te vergroten?

“Nee, eigenlijk niet, geen van beide.

pagina 12

Frank Sensei De Waele vert: het is een lang aangehouden inspanning, in opperste concentratie en heel delicaat uit te voeren, én dat heel langzaam vordert, om anderen de kans te geven de schittering van dat sublieme lichtspel te kunnen ervaren”. (WiSch)

In onze Zen-school is het de gewoonte om stages te doen in een grotere school, waar je dan een hele tijd verblijft om je praktijk te verdiepen, onder begeleiding van een Zenmeester. Voor ons westerlingen is dat dan in de Kwan Um-school in Polen, die een van de oudste centra van onze school in Europa is.

Twee stages heb ik er gelopen: de eerste duurde zeven weken, de tweede drie maand. En het was vooral die tweede stage waarin er voor mij een fundamenteel verschil gemaakt is: de theorie is vanaf dat moment betekenisvol geworden.

Tot dan was de Zen-theorie, nl. Zen is gelijk aan de wereld helpen, voor mij eigenlijk betekenisloos gebleven. Maar door die lange stage zijn mij twee zaken duidelijk geworden: enerzijds dat geluk geenszins afhankelijk is van de uitwendige dingen: in die lange stage van dagelijks vele uren meditatie gingen op de duur alle dagen er identiek uitzien en het enige dat ik nog rond me had was mijn kussen waarop ik elke dag vele uren ging zitten.

Toch kende ik er zowel momenten van vreugde als momenten dat ik me minder goed of zelfs wel ’s ronduit slecht voelde. Daardoor werd me duidelijk dat mijn gevoel van gelukkig zijn niet afhankelijk is van de zaken die ik bereik of de dingen die me omgeven: de drang om steeds naar nieuwe, andere dingen uit te kijken om mijn geluk te bereiken viel volledig weg. Ik zag in dat het zinloos is zich in te spannen om geluk proberen te bereiken door een job 1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

metta-cursiefje

the glass master like the glass master, knowing intimately the nature of light, carefully crafts the window panes, so that, through their stories and colours, the brilliance of the sun is realized, so I, knowing intimately the nature of mind, willingly embrace this very moment, and so, through its colors and stories, the transparency of being is revealed

Š Studio Schrever

Frank Sensei De Waele

Op woensdag 24 oktober start Zen Sangha Geraardsbergen met een tweewekelijkse zitgroep: het is een zitmeditatie in drie sessies www.giesbaergskekoleurengazette.be

van 30 minuten, afgewisseld met stapmeditatie, volgens de zenboeddhistische traditie zoals die in de Zen Sangha beoefend wordt.

Ter gelegenheid van de eerste zitmeditatie zal Frank Sensei De Waele de meditatiesessie openen met een teisho (dharmavoordracht).

We mediteren in stilte, zittend op een kussen, bankje of stoel.

Voorkennis van zen of meditatie is niet vereist.

Kom een kwartier voor het begin.

We starten stipt om 19.30u.

Draag comfortabele, ruimzittende

pagina 13

kledij, liefst in ingetogen kleuren. Zitkussens en matjes zijn ter plaatse beschikbaar, maar je kan ook je eigen kussen of zitbankje meebrengen.

Waar?

Buizemontstraat 19, Geraardsbergen Uur? Van 19.30u. tot 21.30u.

Gelieve in te schrijven via email op wimschrever@gmail.com Alle info op www.zensangha.be 1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette of andere uitwendige zaken.

Ten tweede zag ik in dat als gevolg daarvan eigenlijk de zin wegviel om voor jezelf te proberen gelukkig te worden en dat het beter is een leven te leiden dat in dienst staat van de anderen omdat je daarvan écht gelukkig kan worden, wat de basis is van onze Zen-praktijk.

En net door die praktijk te delen met anderen, kreeg ik steeds meer zin om verder te gaan met dit doel.

In die zin past de job in het bestuur van de BUB dan ook naadloos in mijn Zen-praktijk. Voordien heb ik mijn werk in de informatica-sector ook wel graag gedaan, maar ik was op een punt gekomen dat ik er me niet meer kon in terugvinden, dat ik me er niet meer verder kon in ontplooien.”

De Zen-lijn die u volgt is Koreaanse Zen: zijn er opvallende verschillen met andere Zen-lijnen? Bv. Met de Japanse Zen zoals de lijn van de Zen Sangha (o.l.v. Frank De Waele, red.)?

“Elke boeddhistische school zet haar eigen lijnen uit, die grotendeels overeenkomen.

In Kwan Um beoefenen we Zen meditatie volgens de aanwijzingen van Zen Meester Seungh Sahn, die in 1949 transmissie kreeg van Zen Meester Ko Bong, één van de meest brilliante Zen Meesters in Korea van dat ogenblik. In 1972 stichtte Meester Seungh Sahn de Kwan Um Zen School om Zen training aan te bieden aan leken en monniken in het Westen.

Van alle Zen-scholen is de Zen Sangha het dichtste bij onze Zenschool en volgen wij in grote lijnen dezelfde lering: het gebruik van de

‘Erkennen wat is’ Een zenleraar over vrede en engagement.

Bernie Glassman In dit boek beschrijft de Amerikaans-joodse zenleraar hoe de door hem en zijn vrouw opgerichte Zen Peacemakers tot stand is gekomen. Bernie Glassman heeft vormen van spirituele beoefening ontwikkeld die ons aanmoedigen ook die aspecten van de werkelijkheid onder ogen te zien die we meestal mijden of verdringen. Hij beschrijft in dit boek o.a. de confronterende, maar tevens ook heilzame werkzaamheid van een retraite in Auschwitz, een straatretraite en het werken met daklozen, gevangenen en stervenden. Zijn intense ervaringen worden levendig beschreven, evenals van andere leden van de Zen Peacemakers beweging en ook wat dit betekent voor hun leven.

Het werken aan vrede baseert hij op drie beginselen: niet-weten en loslaten, vreugde en lijden van de www.giesbaergskekoleurengazette.be

koan-studie, een intensieve praktijk en meditatie in stilte.

Een opvallend verschil is evenwel dat de Koreaanse Zen uitgaat van de grote twijfel en de vraag ‘Wat ben ik?’, dat de essentie is van het probleem dat de Boeddha aanbracht. Door die vraag te blijven herhalen kan dat een impact op je ego hebben, en kan je daardoor uiteindelijk de verlichting bereiken.

Dat zou kunnen.”

We ronden ons gesprek af, terwijl Frans Goetghebeur die reeds dertig jaar het boeddhisme helpt verspreiden in onze (Europese) contreien, nog enkele zaken over het voorbije Feest afhandelt en beide mannen alvast plannen maken voor het Feest van het Boeddhisme van volgend jaar.

Wij zullen erbij zijn. And you?

Gazetteproat Uit het Leven gegrepen, op het hof van een boerderij, niet ver hier vandaan, waar een compagnie uit Antwerpen geniet van het vallen van de nacht en een kleurrijke sterrenhemel aanschouwt: -‘Ik zan blaaj dadik nog is échte starren kán zíen!’ met een onevenaarbare Antwerpse tongval.

-’Allé seg’, zeggen wij opgetogen.

-’Jao, wánt ba oens int stád, doar ziede da ni mèr: daor íst allemaol lícht’.

-’Maor int stád daor loopt datoch vol met starren?!’, proberen we nog.

-’Jao, das zeker; moar die geven gien lícht hein, menier!’ (Prof. M. Esthoop)

(WiSch)

Sing&Think

Frans Goetghebeur

Boekentip wereld erkennen, en liefdevol handelen tegenover onszelf en anderen.

Het is een zeer inspirerend praktijkboek voor allen die willen weten hoe aan de vrede in jezelf te werken en, vanuit deze spirituele (zen)basis, je zorg en sociale bewogenheid te uiten voor je omgeving en zo te werken aan vrede. (NeW) Bernie Glassman met Jeff Bridges

Zingen voor het klimaat: intussen in de binnenstad...

Ondanks het eco-voornemen van het evenement ‘Zingen voor het klimaat’ dat op 22 september plaatspagina 14

vond, ging de boodschap voor velen nog verloren en barstte ook onze binnenstad intussen uit in verschillende verkeersinfarcten.

Sing&Think! Doen!

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Bart van Besien een jaar vrijwilliger in Guatemala

‘Van de kleine boer in Guatemala kunnen wij nog iets opsteken’ Bart van Besien bracht een jaar door in Guatemala. Hij deed er vrijwiligerswerk voor een eerlijker landbouwbeleid.

Bart van Besien Leren van de onuitputtelijke kennis van kleine boeren “Ik volgde hier de universitaire opleiding politieke wetenschappen.

En ik had natuurlijk veel gehoord en gelezen over de grote verschillen en onrechtvaardigheden in onze wereld met de geglobaliseerde wereldhandel. Maar een dergelijke theoretische opleiding geeft je maar een beperkt beeld van wat die wereldproblematiek werkelijk inhoudt. Ik vond dat ik nog heel wat kon bijleren en koos ervoor om een jaar als vrijwilliger een jaar te werken in het MiddenAmerikaanse land Guatemala. De organisatie Catapa vzw vormt een steungroep van Vlaamse jongeren die solidair zijn met de boerenbeweging in Latijns-Amerika tegen de oprukkende grootschalige mijnbouw (goud, zilver, nikkel, titanium..).”

Bart van Besien is sinds april 2011 terug in Geraardsbergen. We kijken even terug op zijn inzet daar.

Oorspronkelijke bevolking in minderwaardige positie Zo’n vijfhonderd jaar geleden kreeg Guatemala ook te maken met de ‘ontdekking’ en bezetting door de Spanjaarden. De oorspronkelijke bevolking, de Maya’s, hebben een rijke geschiedenis en cultuur maar werden zonder meer als minderwaardige www.giesbaergskekoleurengazette.be

mensen behandeld.

Ook na de onafhankelijkheid in 1821 werden de inheemsen als slaven behandeld. De ontwikkeling moest zogenaamd van buitenaf komen.

Zo werd koning Leopold I bijvoorbeeld overhaald om Belgen te laten overkomen.

Belgische avonturiers werden op boten verscheept om daar hun geluk te zoeken. Zo was er ook een gezin uit het Antwerpse dat de verhuis zou wagen maar zich op het laatste moment bedacht.

Dat gezin belandde uiteindelijk in Geraardsbergen waar ze het café de ‘Vera Paz’ begon, genoemd naar een streek in het noorden van Guatemala.

In de twintigste eeuw kregen de Verenigde Staten een sterke invloed in het Midden-Amerikaanse land, hun ‘achtertuin’. Sociale vooruitgang hier werd in de jaren ’50 de kop ingedrukt door de CIA (geheime dienst VSA) en het land belandde in een 36 jaar durende burgeroorlog tussen leger en guerrilla. Het werd een aanslepend conflict waarbij vooral de inheemse bevolking het zwaarst te verduren kreeg. “Het collectieve trauma uit deze periodes heeft vandaag nog steeds een grote invloed,” kijkt Bart Van Besien terug.

plaatselijke mensen en verenigingen vrezen dat deze nieuwe industrialisatie alleen voor meer onheil en ontwrichting zal zorgen. Omdat het gaat om een gevecht tussen David en Goliath was er nood aan technische ondersteuning, die we trachtten te bieden.

Wat op mij een grote indruk heeft nagelaten is de kracht, waardigheid en de onuitputtelijke kennis van de kleine boeren. Dikwijls hebben we het idee dat zij ‘ontwikkeling’ nodig heb-

ben. Vaak zitten zij echter gevangen in onrechtvaardigheid en kan een van buitenaf opgelegde ontwikkeling net voor meer problemen zorgen. We moeten meer naar hen luisteren en zelfs trachten te leren van hen. Wat is er trouwens mooier dan een kleine landbouwer die goed zorg draagt voor zijn omgeving?! Daar kunnen wij nog iets van opsteken.”

(AMa)

Leren van de kleine landbouwer Bart verbleef en werkte in een klein provinciestadje. Een plaats met een grote kerk in het midden van het dorp, enkele statige koloniale gebouwen en vooral veel kleinere huisjes en veel koterij. De mensen leven en werken vooral op straat…

Bart Van Besien: “Wij vormden een comité dat moest werken rond de oprukkende mijnbouw. Sinds het einde van de burgeroorlog beloven grote buitenlandse bedrijven voor ontwikkeling te zorgen door de kostbare metalen uit de bodem te halen.

Dit staat helemaal haaks op het respect voor de natuur, de sociale samenleving, de cultuur, de levensstijl van de inheemse bevolking. Heel wat pagina 15

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Koleur Lokal Henriette Habineza uit Rwanda

“Buurmanschap in de praktijk brengen”

Henriette Habineza De nieuwe toekomst uitbouwen is niet zo eenvoudig Op de Geraardsbergse Kaaifeesten kan je contact opnemen met nieuwe inwoners uit zestien landen, waar-

www.giesbaergskekoleurengazette.be

onder Rwanda, El Salvador, Sri Lanka, Kameroen, Armenië, Argentinië, Congo, Aruba….

Zij laten je proeven van een plaatselijk gerecht uit hun vroeger moederland. Graag zullen ze ook antwoorden op je vragen over hun land, hun cultuur en gewoonten.

Vooral zullen ze blij zijn met nieuwe contacten met de Vlaamse bewoners uit Geraardsbergen en de ruime omgeving.

“Want het ligt niet eenvoudig om hier een nieuw leven en toekomst op te bouwen,” getuigt Henriette Habineza uit Lierde. Daar woont ze al met haar gezin sinds 2005.

Ze kijkt uit naar de muticulturele feesten. Ook zal zij tijdens de Kaaifeesten haar ‘driehoekskoek’ laten proeven. Een beetje gelijkend op onze bekende loempia met gehakt en groenten.

Zorgende en opvoedende familie Henriette verblijft al tien jaar in ons land. De harde geschiedenis heeft ook bij haar en haar landgenoten hier zware wonden geslagen. “De Rwandezen hier waren voorheen ‘nobele’ mensen in hun moederland; Maar hier moesten we gewoon van nul beginnen. Hier voelen we ons wat alleen en bij aanvang zeker wat gedesoriënteerd. In Rwanda wordt je opgevangen in een grote familie met je ouders, grootouders, nonkels, tantes… Zij zorgen voor het geheel en houden ook de opvoeding van de kinderen in de gaten. Als er wat misloopt bij het optreden van de ouders komen nonkels en tantes wel tussen om de kinderen te beschermen en een goede toekomst te geven.”

Echtgenoot Callixte is als zelfstandige vervoerder actief en Henriette werkt in een dienstenbedrijf. De kinderen lopen school in Deftinge en Geraardsbergen.

pagina 16

Werken aan ‘goed nabuurschap’ “De kinderen passen zich hier meestal vrij gemakkelijk aan bij de sterk gewijzigde omstandigheden en levensvoorwaarden. De ouders hebben het heel wat moeilijker: er is de moeilijke Nederlandse taal, de grote papierwinkel. Hier moet voor alles ook betaald worden. De postbode brengt hier bijna alleen nog facturen! En passend werk vinden is ook een moeilijke zaak…”

Henriette richtte hier met enkele vriendinnen een vereniging ‘Goed nabuurschap’ op. Ze namen verschillende initiatieven om deze buurmanschap in de goede praktijk om te zetten.

Henriette Habineza: “Onderschat evenwel de moeilijkheid niet om zich hier te integreren. We willen wel naar de anderen toe stappen maar we zijn niet altijd welkom. Het risico is dat zo een gevoel ontstaat van ontgoocheling en frustratie. En dat willen we vooral voorkomen en vermijden.” (AMa)

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Pablo Morales op reis naar zijn Chileense roots

“Een bijdrage voor een rechtvaardiger leven in Chili” Terug naar moederland Chili

een nieuwe sociale en politieke beweging in een land dat nog op zoek Na 5 jaar op Chileense bodem is is naar een nieuwe toekomst met hij met zijn zus en ouders terugge- grotere sociale rechtvaardigheid.” keerd naar België. Pablo Morales (18) woont nu sinds 1999 in ons Alles geprivatiseerd land. Het langgerekte land (4000 ki- Vader Rodrigo verduidelijkt even de situatie. “Chili kende jarenlang een harde dictatuur. Vlak voor de terugkeer naar een democratie werd in de grondwet vastgelegd dat alles geprivatiseerd is: water, energie, onderwijs… en sociale zekerheid is gewoon onbestaande. Chili is en werd een land met superrijken en een massa arme mensen. Alle zorgen moeten binnen de grote familie opgevangen worden. Vroeger gingen velen op de vlucht omdat ze zich bedreigd voelden door de dictatuur. Nu zijn er meer economische vluchtelingen, die ergens anders een betere toekomst zoeken. Echte politieke partijen en structuren zijn er niet. Alle controle is nog steeds volledig in handen van de vroegere heersende groep.

Pablo Morales lometer!) aan de westkant van ZuidAmerika heeft een pijnlijke geschiedenis achter de rug van dictatuur en repressie.

Pablo beëindigde de middelbare studies aan Viso Cor Mariae in Brakel. Hij heeft de ambitie om politieke en sociale wetenschappen te studeren. “Vooraleer ik hier aan begin wil ik een jaar proeven van deze opleiding in Chili en dat land opnieuw beter leren kennen.”

In de eerste week van september zette hij voet aan de grond in het onrustige land van zijn ouders en voorouders.

een kans krijgen op een echt leven met ontwikkelingskansen. Graag zou ik, al is het maar een kleine bijdrage leveren om een rechtvaardiger wereld te bereiken voor alle Chilenen. Het wordt dus vooral een

onderdompeling in de chileense realiteit. Benieuwd wat dat wordt…”

De leefervaring van Pablo kan je mee volgen via PabloMoralesinchili.blogspot.com en contact kan via pablo.morales@hotmail.be (AMa)

Rechtvaardiger wereld Pablo wil zijn familie opzoeken en starten met zijn politieke studies.

Het onmetelijke land doorkruisen wordt een zware opgave. “Het meest bekende openbaar vervoer in Chili zijn de bussen. Ik wil bewust worden hoe het politieke systeem daar werkt. En hoe het kan veranderd worden zodat meer mensen

Grote betogingen Pablo Morales: “ Ik heb nog heel wat contacten met onze familie daar en voel me ook sterk met hen verbonden. Zo vang ik steeds meer nieuws op van allerlei onrust op verschillende vlakken. Zo was er onlangs een grote betoging met 200.000 jongeren in de hoofdstad. De studenten protesteren tegen het hoge inschrijvingsgeld. Daardoor kan niet iedereen verder studeren. Het lijkt er op dat jongeren bezig zijn met de uitbouw van een tegenbeweging of www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 17

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

De familie Emra uit Albanië

“We doen er alles aan om hier een toekomst uit te bouwen” Integratie vraagt inzet en discipline Hier wonen, betekent Nederlands leren. Admir gaat ’s avonds naar de les en Fatmire kan daar terecht in de voormiddag. Samen volgen ze ook de ‘inburgeringscursus’ in Gent.

Admir volgde gymnasium en leerde verschillende talen. Fatmire heeft een basisopleiding kapster. Maar helaas, gevolgde opleiding of scholing worden hier niet erkend of gewaardeerd…

“Integratie vraagt veel inzet en discipline” vertelt vader Admir.”De taal leren, de diensten leren kennen, contacten leggen met de buurt, kinderopvang zoeken en later een school…Ondertussen is het nodig om goed te blijven zorgen voor de conditie: stappen, wat sport, zwemmen, niet roken en drinken…

Admir Emra Naar hier kunnen komen is een Albanië, een land even groot als kans die je met beide handen moet het onze, maar met heel wat minder inwoners (3,6 miljoen). Het ligt Fatmire Emra met dochtertje Arieta vlak bij het bekende Italië, Griekenland. Maar jarenlang bleef het land wat afgesloten van de buitenwereld en het regime zorgde nu ook niet voor de beste ontwikkelingskansen van alle inwoners. Velen vertrokken noodgedwongen naar andere landen, op zoek naar een nieuwe toekomst.

Zoals het echtpaar Admir en Fatmire Emra, dat nu in een smal knus huisje aan de Weverijstraat woont.

Arieta, een meisje van tien maanden, is een uiting dat ze zich hier steeds meer thuis voelen en hier hun toekomst willen uitbouwen.

www.giesbaergskekoleurengazette.be

aannemen. En je moet er ook veel voor doen. Onze familie dankt het stadsbestuur voor deze kans en wil zeker iets terug doen. Hopelijk kan ons moederland binnenkort lid worden van de Europese Unie…”

pagina 18

Dat begon nu al met de Kaaifeesten. Daar konden ze een eenvoudig gerecht aanbieden met aardappelen en vis. De basis voor de voeding en een goede conditie…

(AMa)

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

1 jaar Giesbaergske Koleuren Gazette Met deze vierde edtitie van de Giesbaergske Koleuren Gazette -de Herfsteditie- maken we een eerste publicatiejaar rond. Hieronder zetten we nog ‘s de covers van de vier opeenvolgende Gazetten op een rijtje.

Alle verschenen edtities bljven ook online leesbaar op de website van de Gazette: www.giesbaergskekoleurengazette.be Giesbaergske Koleuren Gazette is ook op Facebook.

www.giesbaergskekoleurengazette.be

De Gazette of de link naar de website kunnen ook makkelijk doorgestuurd worden naar familie en vrienden.

Op de homepage van de website vindt u ook een link om in te schrijven op de nieuwsbrief van de Giesbaergske Koleuren Gazette: u ontvangt de nieuwste editie van de Gazette dan gratis in uw mailbox.

Nogmaals bedankt aan alle lezers voor uw interesse en tijd!

pagina 19

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Kari Antila uit Finland met muziek de wereld rond

“Een sauna in Finland is zoals een pintje in België” Vlaanderen wonen, tegenover de 19 miljoen inwoners in Duitsland.

So, dat maakt dat de density veel lager is.”

“Het is een heel uitgestrekt gebied, met in het Noorden Lapland, vanwaar mijn grootvader afkomstig is.

Ikzelf groeide op in Laitila, een dorp in het zuiden.

In ons dorp vond ik niet echt mijn plaats, er was ook geen interesse in muziek, laat staan dat ik er een opleiding kon volgen.

Door mijn emigratie naar Belgie, bevond ik me meteen in een beter milieu om in contact te komen met muziek, vooral met Jazz-muziek.

Van hieruit zijn er zoveel meer contacten met alle andere culturen.

From Finland, Brussels is the first stop.”

Kari Antila “Ik ben pas terug uit New York, dat voor een Jazz-muzikant het abso“Finland en natuur, dat is één. Maar lute Mekka is: de kansen die je daar verder vind je er niet zo veel. Die na- krijgt, de invloeden die je er opdoet, tuur heeft mij zeker geïnspireerd om de mensen die je ontmoet, de evomuziek te gaan componeren, maar lutie die je er als muzikant kan meeik kon er in Finland niet verder mee maken is uniek. geraken: als je muziek maakt, en In oktober vertrek ik opnieuw, tot componeert, wil je dat die gehoord december. Ik voorzie er aan nieuwe wordt. Ook ik wilde mijn muziek de composities te werken en mijn pas wereld in sturen en gezien ik me afgewerkte CD te promoten.” dat vanuit mijn vaderland, Finland, “The gig of the Cosmo-city is outniet zo makkelijk zag doen, kwam ik tiental jaar geleden naar België wonen. Het eerste jaar dat ik hier aankwam was dat in een uitwisselingsproject van Erasmus, om aan het Conservatorium van Gent te gaan verder studeren in muziek.

In Finland had ik wel al muziekopleidingen gevolgd, en ik gaf er ook muziekles. Toen ik de kans kreeg om hier in België verder te studeren heb ik niet getwijfeld, ik wilde mijn leven toewijden aan muziek.”

“Meteen viel me op dat er hier veel meer aandacht is voor de muziek, meer bepaald ook voor de Jazzmuziek waar ik mee bezig ben.

Er is hier ook meer aandacht voor het sociale aspect in het leven: het viel me hier meteen op dat het afscheidnemen hier als het ware belangrijker is dan het verwelkomen!

In Finland zijn de mensen veel koeler, ze nemen het sociale er niet zo nauw, we zijn een beetje afstandelijker.

In oppervlakte is Finland even groot als Duitsland; quite large, dus. Er wonen wel slechts 6 miljoen mensen, ongeveer evenveel als er in www.giesbaergskekoleurengazette.be

standing! “vervolledigt hij glunderend zijn enthousiasme voor the Big Apple.

“Aan de CD heb ik 5 jaar gewerkt: muziek is een levende materie en

pagina 20

moet mee evolueren met je leven, vind ik. En België is het geschikte land om die evolutie te laten gebeuren, in het leven én in de muziek!”

(WiSch)

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Anouar Brahem muziekrubriek

Een combinatie van wereldmuziek, jazz en folk Anouar Brahem is een Tunesisch bespeler van de oed. Samen met Rabih Abou-Khalil voert hij modernisering door bij toepassing van dit muziekinstrument.

De Oed is een twaalfsnarig instrument dat vooral in NoordAfrika en het Midden-Oosten wordt bespeeld. Het instrument wordt beschouwd als de voorloper van de luit.

Tot hij er genoeg van had om dit prachtinstrument te bespelen voor “bruiloften en partijen” en hij de muziek serieuzer begon te benaderen met onder andere eigen composities. In het begin was het vooral de plaatselijke bevolking die interesse toonde voor zijn eigen werk met het typisch Noordafrikaanse instrument. Zijn eerste muziekopnames verschenen dan ook

Toen hij in 1985 terugkeerde naar zijn geboorteland Tunesië, was zijn muzikale invloed er groot geworden. Hoewel zijn muziek voornamelijk traditioneel bleef verschoof hij door de invloeden van Tunesische en Franse musici steeds meer naar Jazz.

Tijdens het Cartago muziekfestival in 1988 trad Brahem op voor een publiek van 80.000 man. Publiek

Op zijn aandringen trad Brahem even later, in 1993, op samen met zijn oude leermeester Sriti, die toen al verscheidene jaren aan de zijlijn was gaan staan.

De daaropvolgende jaren breidde Brahem zijn oeuvre langzaam uit, steevast gewaardeerd door recensenten en publiek, die van zijn combinatie van wereldmuziek, jazz en folk houden.

(WiSch)

Discography: The Astounding Eyes Of Rita - 2009 Anouar Brahem : oud Klaus Gesing bass : clarinet Björn Meyer : bass Khaled Yassine darbouka : bendir Le Voyage de Sahar - 2006 Anouar Brahem : oud François Couturier : piano Jean Louis Matinier : accordion

Vague - 2003 (limited edition, only available in France and Belgium) De Oed

Anouar Brahem Onder impuls van zijn vader begon Brahem reeds op jonge leeftijd muziek te spelen. Hij was pas tien toen hij begon aan de studie van de oed onder meer aan het conservatorium van Tunis bij oedmeester Ali Sriti (°1919, + 2007).

Al op zijn vijftiende speelde Brahem in allerlei ensembles. Sriti bleef Brahem onderrichten in de meer klassieke wijze van oedmelodieën, het noten lezen en de muziektheorie; door het musiceren in de ensembles kreeg Brahem meer aandacht voor het gebruik van de oed in Jazz en Folk-composities. www.giesbaergskekoleurengazette.be

alleen op muziekcassette. Maar gezien zijn concerten bijzonder werden geapprecieerd door plaatselijke recensenten, trok Brahem in 1981 naar Parijs om zijn leven te wijden aan zijn muziek.

Hij verdiende goed zijn kost met schrijven en spelen van eigen com posities, o.m. voor de Tunesische filmindustrie die ook in Parijs voet aan wal heeft.

Veel belangrijker voor zijn muziek was zijn kennismaking met de lokale Jazz- & Folkmuziek, die van dan af steeds meer invloed kreeg op zijn composities.

en recensies waren enthousiast.

In 1990 vertrekt Brahem naar de Verenigde Staten en Canada op tournee en zijn muziek werd er opgepikt door Manfred Eicher directeur van ECM Records, een platenlabel dat gespecialiseerd is in Jazz.

De muziek van Brahem sloot daar perfect bij aan en in 1990 volgde zijn eerste plaatopname ‘Barzakh’.

pagina 21

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Giesbaergske Koleuren Gazette

Giesbaergen multiculturèl

Colofon

Hoofdredactie: Wim Schrever Eindredactie: Wim Schrever

Fotografie & Vormgeving: © Studio Schrever All rights reserved © Studio Schrever

Tekst: Wim Schrever Nele De Winde Armand Matthijs Nahid Mohammadi Productie: Studio Schrever MD Webdesign Uitgeverij: Uitg. Eigenbegeer Redactie-adres: Buizemontstraat 19 9500 Geraardsbergen Werkten mee aan dit nummer: Frank De Waele Bonniface Agboka Koku Stan Bonnocci Website: www.giesbaergskekoleurengazette.be

© Studio Schrever

Gratis inschrijven op de nieuwsbrief van de Giesbaergske Koleuren Gazette kan door op de website op ‘inschrijven’ te klikken: u ontvangt dan de meest recente editie van de Gazette in uw mailbox.

Hardship, in forcing us to exercise greater patience and forbearance in daily life, actually makes us stronger and more robust. From the daily experience of

hardship comes a greater capacity to accept difficulties without losing our sense of inner calm. Of course, I do not advocate seeking out hardship as a way of life, but merely wish to suggest that, if you relate to it constructively, it can bring greater inner strength and fortitude.

H. H. Dalai Lama www.giesbaergskekoleurengazette.be

pagina 22

1ste jaargang, nummer 4, 1 oktober 2012

Het is niet toegelaten de Giesbaergske Koleuren Gazette te gebruiken voor publicitaire of commerciële doeleinden. De Gazette mag niet verkocht worden.

Redactie: Wim Schrever Nele De Winde Armand Matthijs Nahid Mohammadi