ŻYĆ BOGIEM - TOM II

O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY OCD

ŻYĆ B O G I E M Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku Z włoskiego przełożył O. LEONARD KOWALÓWKA OCD

1988 WYDAWNICTWO OO. KARMELITÓW BOSYCH 31-510 — ul. RAKOWICKA 18 — KRAKÓW

Tytuł

oryginału:

I N T I M I T Á DIVINA

Redaktor

książki:

O. SEBASTIAN RUSZCZYCKI OCD

Projekt

okładki:

BARBARA SZCZERBIŃSKA

Korektor: PIOTR PIOTROWSKI

Imprimí

potest:

O. EUGENIUSZ JAN MORAWSKI OCD

prowincjał

Warszawa, dnia 20 lutego 1982 r.

Imprimatur: Nr 4400/81/82 Kraków, dnia 19 maja 1982 r.

W y d a w n i c t w o OO. K a r m e l i t ó w B o s y c h , ul. R a k o w i c k a 18 — 31-510 K r a k ó w N a k ł a d 19.350 — A r k . w y d . 21,1 — A r k . d r u k . 33 — Z a m . nr 483'89 D r u k a r n i a Z w i ą z k o w a S p ó ł d z . P r a c y , K r a k ó w , ul. M i k o ł a j s k a 13

188

OKRES ZWYKŁY

164. WOBEC WOLI OJCA Z Tobą, Panie, chcę pełnić wolę Ojca (Hbr W, 7)

1. Chrystus „przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało... Wtedy rzekłem: Oto idę... abym spełniał wolę Twoją, Boże" (Hbr 10y 5-7). Takie jest stałe, wewnętrzne usposobienie duszy Jezusa wobec woli Ojca. Apostołom, którzy nalegają, by się nieco pożywił, odpowiada: „Ja mam do jedzenia pokarm, o którym wy nie wiecie... Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło" (J 4, 32. 34). Jedynym pragnieniem Jezusa, jedynym Jego pokarmem je c spełnienie wroli Ojca. Ma stale w tym kierunku zwrócony wzrok swój wewnętrzny, nie wykonuje żadnego ruchu, który nie byłby zgodny z wolą Ojca, Ludzka wola Jezusa została przekształcona, pochłonięta przez wolę Boga, w sposób tak pełny i doskonały, że działa On tylko pod jej wpływem: „Z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale Tego, który Mię posłał.

— Nie szukam własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał" (J 6y 38; 5, 30). Oto stale powtarzający się motyw, nadający rytm Jego życiu, niezmienna reguła Jego postępowania, pobudka wszystkich czynności. Jezus pełni wolę Ojca nie z musu, lecz z władczą wolnością, pod wpływem swojej bezmiernej miłości synowskiej. Jego bezwzględna uległość Ojcu jest znamienną cechą i wyrazem Jego miłości, a zarazem przyczyną miłości Ojca ku Niemu: „Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję...

Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję... Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca" (J 10, 17-18). W ten sposób rozpoczął swoje życie wołaniem: „Oto idę, abym

160-166. TRZECI TYDZIEŃ

71

spełniał wolę Twoją 5 ', kończy zaś, pokonując dzięki miłości wszystkie wstręty i opory natury wobec najstraszniejszego cierpienia: „Ojcze... nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie" (Łk 22, 42).

2. Chrześcijanin jest przybranym dzieckiem Boga, więc i dla niego drogą do świętości oraz normą postępowania powinna być wola Ojca niebieskiego. Podobnie jak Jezus, i on musi się karmić tą świętą i uświęcającą wolą, a karmić się nią w każdej chwili, niczego poza nią nie szukać i nie mieć innego pragnienia, jak żyć zgodnie z tą wolą i z niej uczynić główną sprężynę swojego życia. Należy zdobyć pełną zgodność woli własnej z wolą Boga, do tego stopnia, aby — jak poucza św. Jan od Krzyża — we własnych myślach i uczynkach „nie było nic przeciwnego woli Najwyższego" (Dr. I, 11, 2).

Zgodność z wolą Bożą i rozwój miłości, oto dwa warunki świętości oraz życia w zjednoczeniu z Bogiem.

Warunki te ściśle się z sobą łączą, jeden zależy od drugiego; większej zgodności z wolą Bożą odpowiada większa miłość i odwrotnie. Jezus powiedział: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać" (J 14, 23). Przestrzeganie słów Bożych, czyli zgodność z wolą Boga, jest warunkiem życia i wzrostu w łasce i miłości, a więc i zamieszkiwania Trójcy Świętej w naszej duszy. Życie łaski i miłości wzrasta i rozwija się w miarę jak zgodność z wolą Bożą staje się pełniejsza i nie ogranicza się już do przestrzegania ważniejszych nakazów prawa Bożego, lecz pozostaje mu wierna w najdrobniejszych szczegółach, stroni nie tylko od grzechu śmiertelnego, ale i powszedniego, nie wyłączając nawet najmniejszej dobrowolnej niedoskonałości.

Dalszego wzrostu dostępuje chrześcijanin, gdy w każdej

188

OKRES ZWYKŁY

195. NIEDZIELA VIII ZWYKŁA ROK A „Spocznij jedynie w Bogu, duszo moja, bo od Niego pochodzi moja nadzieja" (Ps 62, 6)

Izrael w okresie doświadczeń żalił się: „Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał55 (Iz 49, 14). Lecz Bóg przez usta Proroka odpowiada: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała. Ja nie zapomnę o tobie" (tamże 15). Jest niedorzecznością przypuszczać, że Bóg opuszcza stworzenie, które powołał z miłości do życia. Mimo to, zwłaszcza kiedy doświadczenia wzmagają się, ludzie bardzo łatwo wątpią o miłości Boga i Jego ojcowskiej obecności. Jezus, objawiając Boga — Ojca, wiele razy powracał do tego tematu. „Nie troszcie się zbytnio o swoje życie, o to co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać" (Mt 6, 25).

Człowiek ma pełno utrapień i zmartwień, ponieważ zbytnio liczy na własne siły, bardziej wierzy własnej inicjatywie niż Opatrzności, wierzy bardziej w środki ludzkie niż pomoc Boga. Pogrąża się w ten sposób w sprawy doczesne, poszukuje pieniędzy w taki sposób, że nie znajduje już więcej czasu ani serca, by zająć się Bogiem. Jezus zaczyna przemówienie o ufności w Opatrzność stwierdzając: „Nikt nie może dwom panom służyć" (tamże 24).

Pieniądz jest najgorszym władcą, dręczy człowieka odbierając mu wolność służenia i kochania Boga i braci. Bóg natomiast, jedyny i najwyższy Pan, jest tak dobry, że kiedy człowiek oddaje się na Jego służbę i rzuca się z ufnością w Jego ramiona, uwalnia go od trosk życia, zapewniając o swojej opatrzności oraz czyniąc wspaniałomyślnym względem innych. „Jeśli ziele, które dziś jest, a

195-201. ÓSMY TYDZIEŃ

189

jutro do pieca będzie rzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was, małej wiary?" (tamże 30).

W rzeczy samej, właśnie mała wriara czyni człowieka tak nieufnym wobec Boga, a tak bardzo zatroskanym o siebie. Jezus osądza takie postępowanie jako godne pogan: „O to wszystko poganie zabiegają" (tamże 32). T o tak, jak gdyby mówił: kto ma wiarę, nie może tak postępować, jakby Opatrzność nie istniała. Również chrześcijanin łatwo może przyjąć taką postawę czysto doczesną: nie widzieć już dalej poza widnokrąg ziemski i wierzyć tylko w to, co się trzyma w ręce. Trzeba „nawrócić się" i przejąć się duchem ewangelicznym. Nie na to, aby się zwolnić od pracy i obowiązków własnego stanu, lecz usiłując pilnie nie zaniedbać tego „jednego, co potrzeba" (Łk 10, 41) i wierzyć, że gdzie człowiek nie może dojść, tam sięga Opatrzność Ojca niebieskiego. „Starajcie się naprzód o królestwo [Boga] i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane" (Air 6, 33).

• Panie, Boże mój, jesteś bardzo wielki...

Owocem swoich dzieł nasycasz ziemię. Każesz rosnąć trawie dla bydła i roślinom, by człowiekowi służyły, aby z roli dobywał pożywienie, wino, które rozwesela serce ludzkie, oliwę, co rozpogadza twarze, chleb, by krzepił serce ludzkie. Drzewa, Panie, mają wody do syta, cedry Libanu, któreś zasadził. Tam ptactwo zakłada gniazda...

Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! Ty wszystko mądrze uczyniłeś. Ziemia jest pełna Twych stworzeń. Oto morze wielkie, długie i szerokie, a w nim jest bez liku żyjątek i zwierząt wielkich i małych... wszystko to czeka na Ciebie, byś dał im pokarm w swym czasie. Gdy im udzielasz, zbierają; gdy rękę swą otwierasz, sycą się dobrami. Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój; gdy im oddech odbierasz, marnieją i powracają do swojego prochu. Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha, w ten sposób odnawiasz oblicze ziemi (Psalm 104, 1. 13-17.

24-30).

188

OKRES ZWYKŁY

ROK B O Panie, Ty uwalniasz od ucisku, Ty burzę zamieniasz w ciszę (Ps 107, 28-29)

Dzisiejsza liturgia słowa omawia temat wszechmocy Boga, Jego panowania we wszechświecie. Stary Testament opisuje szczególne widzenie, które miał Hiob jako odpowiedź na swoje narzekania i pełne udręki pytania wywołane ciężkimi nieszczęściami, jakie na niego spadły.

Bóg ukazuje się mu jako Stworzyciel i Pan wszystkich rzeczy, jako władca morza, które zamknął w określonych granicach. „Aż dotąd, nie dalej. T u zapora dla twoich nadętych fal" {Hi 38, 11). Ukazując mu swoją potęgę i nieskończoną wielkość, Bóg chce dać mu zrozumieć, że człowiek nie może odważyć się spierać z Bogiem i żądać od Niego uzasadnienia swojego działania. Hiob, człowiek sprawiedliwy, rozumie, odwołuje swoje zastrzeżenia i poddaje się niezbadanym wyrokom Bożym. Chrześcijanin do tej pełnej poddania się uległości Hioba — która pozostaje świetlanym przykładem — jest w stanie dołączyć ufność i zdanie się synowskie na opatrzność Ojca niebieskiego, którą objawił nam Jezus.

W Ewangelii powraca ten sam temat w aspekcie naświetlonym obecnością Chrystusa, który posiada wszechmoc Bożą. Jest noc: Mistrz ze swoimi jest w łodzi na jeziorze, zmęczony po trudach dnia, zasypia. Nagle zrywa się „gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź się już napełniała" ( M k 4, 37). Uczniowie przerażeni budzą Jezusa, a On prostym rozkazem ucisza całą nawałnicę: „On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!» Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza" {tamże 39). Uczniowie uratowani od burzy znowu doznają trwogi: widzieli Jezusa śpiącego w głębi łodzi jak zwykły człowiek i nagle widzą, że czyni rzeczy niemożliwe dla

223-229. DWUNASTY TYDZIEŃ

303

człowieka. I pytali jeden drugiego: „Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?" (tamże 41). Lecz Mistrz już odpowiedział, kiedy mówił: „Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary" (tamże 40).

Karcąc ich za brak wiary, Jezus uprzytamnia im zarazem, że jest Bogiem, ponieważ tylko Bóg może wymagać, aby się wierzyło w Jego moc opanowania burzy i zachowania od śmierci. Przestrach tak wstrząsnął słabą jeszcze wiarą uczniów, że zapomnieli o poprzednich cudach Jezusa.

Dzisiaj również nieszczęścia, cierpienia, niebezpieczeństwa, burzliwe koleje życia osobistego i życia Kościoła, wstrząsają wiarą wielu wierzących. Wówczas szemrzą, jak Hiob, lub lękają się, jak uczniowie na jeziorze, zapominając, że Chrystus jest zawsze ze swoimi wiernymi i w swoim Kościele. Nie przestaje być z nimi, chociaż Jego obecność jest zakryta i milcząca, podobna do obecności «Mistrza śpiącego w łodzi. Powinni zrozumieć, dlaczego nie obudzi się, by czynić cuda, i dlaczego nie należy żądać, aby je czynił. Wielkim cudem jest, że Chrystus prowadzi Kościół i poszczególnych wiernych do zbawienia poprzez burze i przeciwności. Kto wierzy mocno, nie zginie, lecz stanie się „nowym stworzeniem" (2 Kor 5, 17) i nie będą nim wstrząsać utrapienia, bo będzie zakotwiczony w Tym, który umarł i zmartwychwstał dla nas.

• Do Ciebie, Panie, wołam, Skało moja, nie bądź głuchy względem mnie, usłysz głos mego błagania! Jeśli zamilkniesz wobec mnie, stanę się jak ci, którzy zstępują do grobu. Usłysz głos mego błagania, gdy wołam do Ciebie, gdy wznoszę ręce do świętego przybytku Twojego...

O Panie, moja Mocy i Tarczo, Tobie ufa moje serce.

Doznałem pomocy, więc moje serce się cieszy i pieśnią moją składam Ci dzięki. Panie, Tyś jest mocą dla swojego ludu, twierdzą zbawienia dla swego pomazańca. Ocal Twój lud, błogosław Twemu dziedzictwu (Psalm 28, 1-2. 7-9).

188

OKRES ZWYKŁY

260. M I Ł O Ś Ć OJCA Bądź błogosławiony, o Boże, który z miłości przeznaczyłeś nas dla siebie jako przybranych synów (Ef 1, 3-5)

1. W Starym Testamencie Bóg objawił się jako Byt w całym tego słowa znaczeniu: , Jestem, Który jestem' 5 (Wj 3, 14); w Nowym objawił głęboką, wewnętrzną naturę swojego bytu: „Bóg jest miłością" (1 J 4, 16). Bóg jest miłością w swoim życiu wewnętrznym, dlatego też jest Trójcą: jest Ojcem, który rodzi Syna przekazując Mu całą swoją naturę i swoje życie boskie; jest Synem, który całkowicie oddaje się Ojcu; jest Duchem Świętym, który pochodzi z miłości i wzajemnego daru Ojca i Syna. Bóg jest miłością również poza sobą, w swoich dziełach: jest miłością stwarzając wszystkie byty, które dobrowolnie powołuje do życia, a przede wszystkim stwarzając człowieka i kształtując go na swój obraz i podobieństwo (Rdz ly 26). Lecz Bóg okazuje jeszcze więcej swoją miłość podnosząc człowieka ze stanu zwykłego stworzenia do stanu swego dziecka: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy" (1 J 3, 1). Nie chodzi tutaj o zaszczytną, symboliczną nazwę, o „jakiś sposób wyrażania się", lecz o wielką rzeczywistość, o nowy „sposób bycia", dzięki któremu człowiek zostaje dogłębnie przekształcony, stając się uczestnikiem natury i życia Boga, czyli bytu Boga, który jest miłością. W ten sposób człowiek należy do rodziny Boga: Bóg, jego Ojciec, miłuje go, a człowiek jest zdolny odpłacić M u miłością synowską, ponieważ Bóg udzielił mu swojej miłości. „Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli — woła św. Paweł — ...ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym

258-264. SIEDEMNASTY TYDZIEŃ

459

świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8, 15-16). Syn nie może mieć odmiennej natury od Ojca; Bóg jest miłością, dlatego rozlał w człowieku swoją miłość, aby również on był miłością. Bóg „mówi, jak chce być poznany: On jest Miłością; i jak chce, aby Go czczono i służono Mu: miłość jest naszym najwyższym przykazaniem" {Paweł VI).

2. „«Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim» {1 J 4, 16). Bóg obficie rozlał w naszych sercach swoją miłość przez Ducha Świętego, który nam został dany; dlatego też darem pierwszym i najbardziej potrzebnym jest miłość, którą miłujemy Boga nade wszystko, a bliźniego ze względu na Boga" {KK 42).

Cnota miłości jest stworzonym udziałem w nieskończonej miłości, jaką Bóg miłuje siebie samego, czyli miłości, jaką Ojciec miłuje Syna, Syn miłuje Ojca, a jeden i drugi miłują się w Duchu Świętym. Z miłości chrześcijanin został powołany, aby „trwać w Bogu" {1J 4, 16) i wejść w obręb miłości wiecznej łączącej trzy Osoby Trójcy Przenajświętszej między sobą. Już wiara czyniąc człowieka uczestnikiem poznania, jakie Bóg ma o sobie samym, wprowadza go w wewnętrzne życie Boże, nadzieja zaś napełnia go ufnością, że kiedyś będzie z Nim dzielił szczęśliwość wieczną; lecz miłość prowadzi go jeszcze dalej włączając go, już tutaj na ziemi, w ten bieg miłości niewysłowionej, która jest życiem Trójcy Przenajświętszej. Chrześcijanin przez miłość trwa w Bogu do tego stopnia, że jest włączony w miłość Ojca ku Synowi, a Syna ku Ojcu, miłując Ojca i Syna w miłości Ducha Świętego.

A ponieważ miłość Boża nie pozostaje zamknięta w łonie Trójcy, lecz z Trójcy rozlewa się na ludzi, więc miłość w chrześcijaninie budzi podobny odruch otwie-

522

II. UROCZYSTOŚCI I ŚWIĘTA STAŁE

Ty trwasz tam, u stóp krzyża, mężna i heroiczna, a Mistrz mówi do mnie: „Oto Matka twoja". W ten sposób dał mi Ciebie za matkę. Teraz, gdy już powrócił do swojego Ojca i postawił mnie na swoim miejscu na krzyżu, abym „cierpiała w moim ciele to, czego nie dostaje Jego męce za Jego Ciało, którym jest Kościół", Ty, o Dziewico najświętsza pozostajesz jeszcze tam, aby mnie nauczyć cierpieć jak On, by mi wyrazić, dać słyszeć ten ostatni śpiew Jego duszy, którego nikt, poza Tobą, nie mógł pojąć (bl. Elżbieta od Trójcy Św: Pierwsze Rekolekcje 10, 1; Ostatnie

Rekolekcje

15).

T O M DRUGI

523

SPIS TREŚCI TOMU DRUGIEGO OKRES ZWYKŁY OD I DO XVII T Y G O D N I A rozm.

147. Jezus prawdziwy szczep winny 148. Mistyczne Ciało Chrystusa 149. Jam jest życie 150. Wpływ Jezusa 151. Jezus i Duch Święty 152. Żyć w Chrystusie 153. Niedziela II zwykła Rok A Rok B Rok C 154. Jam jest prawda 155. Nauka Jezusa 156. Jezus objawia Ojca 157. Bądźcie doskonałymi 158. Wymagania nauki Jezusa 159. Nauczyciel wewnętrzny 160. Niedziela III zwykła Rok A Rok B Rok C 161. Ja jestem drogą 162. Ja jestem w Ojcu 163. Modlitwa Jezusa 164. Wobec woli Ojca 165. Wypełniając dzieła Ojca 166. Na chwałę Ojca

.

str.

9 12 15 18 22 25 28 30 32 34 .

37 40 44 47 50 53 55 57 59 63 66 70 73 76

524

SPIS TREŚCI

rozm.

167. Niedziela IV zwykła Rok Rok Rok 168. Jezus i ludzie 169. Żyć Chrystusem 170. Jezus wasze wszystko 171. Kościół 172. Kapłaństwo urzędowe 173. Sakramenty 174. Niedziela V zwykła Rok Rok Rok 175. Życie sakramentalne 176. Chrzest 177. Bierzmowanie 178. Lud Boży 179. Kapłaństwo wiernych 180. Eucharystia 181. Niedziela VI zwykła Rok Rok Rok 182.

183.

184.

185.

186.

187.

188.

189.

190.

191.

192.

193.

194.

Ofiara eucharystyczna Pokuta Kościelne znaczenie pokuty Cnota pokuty Namaszczenie chorych Błogosławiona nadzieja . .

Niedziela VII zwykła Rok Rok Rok Funkcja prorocka wiernych Funkcja królewska Wezwanie Boże Dar Boży Oczyszczenie Wszystko za wszystko

A B C

A B C

A B C

. . A B C

.

str.

79 82 .

84 86 89 93 96 99 103 106 108 110 113 116 119 123 126 129 133 135 137 139 143 146 150 153 157 160 163 165 167 171 174 177 181 184

T O M DRUGI rozm.

195. Niedziela VIII zwykła Rok A Rok B Rok C 196. Ubóstwo ewangeliczne 197. Duch ubóstwa 198. Ubóstwo dobrowolne 199. Czystość — wymaganie chrztu świętego 200. Ślub czystości 201. Czystość i czujność 202. Niedziela IX zwykła Rok A Rok B Rok C 203. Modlitwa powszechna 204. Modlitwa liturgiczna 205. Liturgia święta 206. Przystąpię do ołtarza Bożego 207. Modlitwa eucharystyczna 208. Nieustanna chwała 209. Niedziela X zwykła Rok A Rok B Rok C 210. Rzeczywista obecność 211. Tajemnica wiary 212. Tajemnica nadziei 213. Tajemnica miłości 214. Tajemnica jedności 215. Eucharystia a życie 216. Niedziela XI zwykła Rok A Rok B Rok C 217. Zrozumienie tajemnicy Chrystusa 218. Jesteście moimi przyjaciółmi 219. Łagodny sercem 220. Pokorny sercem 221. Obmył nas w swojej Krwi 222. Przez Chrystusa do Ojca

525 str 188 190 192 195 198 201 205 208 212 215 218 220 223 226 229 232 235 239 242 244 247 249 253 256 260 263 267 270 273 275 278 281 285 288 292 295

526

SPIS TREŚCI

rozm.

223. Niedziela XII zwykła Rok A Rok B Rok C 224. O błogosławiona Trójco!

225. Tajemnica Boga Żywego 226. Będziemy w nim przebywać 227. Przyjdziemy do niego 228. W Imię Ojca 229. Chwała Jego Majestatu 230. Niedziela XIII zwykła Rok A Rok B Rok C 231. Jestem zawsze z tobą 232. Wytrwali w modlitwie 233. Na rozmowie z Ojcem 234. Słuchajcie głosu Pana 235. Panie, któż jest jak Ty? 236. Ten, Który Jest 237. Niedziela XIV zwykła Rok A Rok B Rok C 238. Bóg najwyższa prostota 239. Bóg się nie zmienia 240. Jego dobroć trwa na wieki 241. Dobroć udziela się 242. Niezgłębiona mądrość 243. Bóg jest miłością 244. Niedziela XV zwykła Rok A Rok B Rok C 245. Bóg miłosierny i łaskawy 246. Pan jest sprawiedliwy 247. Rządzi wszystkim z dobrocią 248. Dla Boga wszystko jest możliwe 249. Wiara jest darem Boga 250. Kto wierzy, ma życie wieczne

str.

299 302 304 306 310 314 317 320 324 328 331 334 337 340 344 347 351 354 358 361 364 366 370 373 376 380 383 387 389 392 395 399 402 406 409 412

TOM DRUGI

527

rozm.

251. Niedziela XVI zwykła Rok A Rok B Rok C 252. Wierzyć nie wątpiąc 253. Przymnóż nam wiary 254. Sprawiedliwy z wiary żyć będzie 255. Wezwani do nadziei 256. Chrystus nasza nadzieja 257. Nadzieja chwały 258. Niedziela XVII zwykła Rok A Rok B Rok C 259. Nadzieja nie zawodzi 260. Miłość Ojca 261. Pierwszy nas umiłował 262. Przyjaciel ludzi 263. Najdoskonalsza droga 264. Wkorzenieni w miłość

str.

416 419 422 424 428 432 435 439 442 446 449 452 454 458 461 465 468 472

UROCZYSTOŚCI — ŚWIĘTA — WSPOMNIENIA W T Y M CZASIE PRZYPADAJĄCE

I. Uroczystości ruchome okresu zwykłego 384. Uroczystość Trójcy Przenajświętszej (niedziela po uroczystości Zesłania Ducha Świętego) .

Rok A Rok B Rok C 385. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (iczwartek po uroczystości Trójcy Przenajśw.)

Rok A Rok B Rok C

.

.

479 479 482 485 488 488 491 494

528

SPIS TREŚCI

386. Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa (piątek po II niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego) Rok A Rok B Rok C

. . . .

II. Uroczystości i święta okresu zwykłego 387. Święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego) 390. Święto Nawiedzenia Najśw. Maryi Panny (31 maja) .

391. Uroczystość Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca) .

392. Uroczystość Maryi Panny z Góry Karmel (16 lipca) .

. . .

. . .