Reguły miłości
Reguły miłości Proszę przyjmij moje kotidandawaty. Wszelka chwała Śrili Gurudewie, który pojawił się w wielu postaciach, aby nas wszystkich ocalić i Śri Gau randze, których przesłanie miłości jest w Wieku Kłótni jedyną nadzieją dla dusz. W trakcie przeglądania „Sarasvat Gaudija Journal” przyszły mi do gło wy pewne myśli, którymi pragnę się z wami podzielić. Bez wątpienia w wisznuizmie znaleźć można wiele zasad. Nie brakuje ich też w Wedach, Haribhaktiwilasie czy etykiecie wisznuity. Wiodąc życie wielbiciela łatwo zauważyć, że zasady te są niejednokrotnie łamane z powo du miłosierdzia i wspaniałomyślności wielbicieli. Istnieją liczne przykłady, które tego dowodzą. Charytatywna natura misji wisznuickich, a co tu dopie ro mówić o działalności WVA czy Sarasvat Gaudiya Sammelan, nie opiera się na przepisach, lecz wyłącznie na sadhusandze, namakirtanie i miłości – miłości do wielbicieli, zarówno tych młodszych jak i starszych rangą. Mi łość wiąże się również z zaufaniem. W związku miłości reguły raczej przeszka dzają niż pomagają w jego pogłębieniu. Zasady dotyczące guru, uczniów, inicjacji, sannjasinów, reinicjacji, sadhany czy sadaćary pochodzą z pism, a ich wyjaśnianiem i propagowaniem zajmują się osoby bhagawata. Kiedy natomiast wyjaśniania takich reguł podejmują się osoby lub instytucje poz bawione duchowego zrozumienia, najczęściej zatracone jest ich głębsze znaczenie, co nie przysporzy szczęścia członkom rodziny Świadomości Kryszny. Osoby, które usiłują panować nad wielbicielami, powołując się na reguły, w niedługim czasie otoczone zostają tymi, których interesują wyłącz nie zewnętrzne korzyści, a nie o istota wisznuizmu. Pozwólcie, że podam kilka przykładów. Zgodnie z regułą nie należy słuchać kobiecego głosu. Natomiast Śrila Swami Maharadźa Prabhupada polecił wszystkim wielbicielom codzienne słuchanie głosu Yamuny Dewi śpiewającej Brahmasamhitę. Zgodnie z regułą nie należy przebywać w towarzystwie kobiet. Wielcy wielbiciele słuchali krysznakatha od takich wielbicielek jak Dźahnawa Mata, Hemalata Thakurani czy Gangamata Goswamini. W wielu misjach stosuje się rozmaite reguły odnoszące się do inicjacji i nauczania w Kalijudze, ale panćatattwa otworzyła na oścież skarbiec miłości i hojnie rozdawała jego zawartość. Pan Gauranga uczynił urodzonego w rodzinie muzułmańskiej Haridasę Thakurę aćarją świętego imienia. Śrila Swami Maharadźa Prabhupada powiedział kiedyś, że inicjacje sannjasinów powinny być przeprowadzane według ścisłych zasad,
Zapytaj Swamiego
a kilka dni później inicjował paru sannjasinów, nie stosując się do zasad, które stworzył. Wiele sannjas i inicjacji w niemal wszystkich misjach wisznuickich odbyło się w bardzo zaskakujących okolicznościach, co nie zawsze okazywało się korzystne. Według reguł tajemnych nauk bhakti nie należy przekazywać niewielbicielom ani osobom grzesznym. Śrila Swami Maharadźa Parabhupada i wielu jego braci duchowych takich jak Śrila Śridhara Maharadźa chciało, by ich książki rozprowadzano na lotniskach i ulicach bez względu na to, do kogo trafią, nie zważając nawet na ryzyko, że święte księgi wylądują w śmietniku. Według reguł nie należy kłamać, ale w celu chronienia swoich wielbicieli nawet Najwyższy Pan czasem kłamie i nie dotrzymuje swoich przyrzeczeń. Zasadniczo tylko osoby posiadające duchowe zrozumienie wiedzą, kiedy należy złamać reguły. Tego nigdy nie będzie można odgórnie ustalić. Skoro przekaz Pana Gaurangi adresowany jest do nas wszystkich i skoro dotarł do nas poprzez jednego z licznych posłańców duchowej miłości, wszyscy jesteśmy jednakowo zobowiązani rozwinąć duchową świadomość. Można to osiągnąć regularnie posypując sobie głowę pyłem z lotosowych tych, którzy mają większe doświadczenie i są od nas bardziej zaawansowani duchowo. Proponuję rozwijać głębsze relacje między wielbicielami i zastanowić się, co i kiedy możemy wspólnie zrobić dla naszej sampradaji. Nie uda się to, jeśli będziemy starali się wzajemnie ograniczać. Tworzenie nowych reguł i zarządzeń w niczym nie pomoże. Znieważanie siebie w trakcie niejawnych spotkań, lub co gorsze na piśmie lub w Internecie, nie przyniesie pożądanych rezultatów. W wisznuickiej sandze nie ma również miejsca na hipokryzję ani dyplomację. Niechaj miłość wielbicieli będzie zawsze wychwalana; owa ścieżka miłości, wolna od przeszkód, czy nawet nastroju bojaźni z Wajkunthy. Niech wielki duch Śrili Bhaktiwionody Thakury natchnie nas wszystkich do dokonania tego, co jest prawie niewykonalne w wieku Kali. To oznacza od rzucenie wszelkiej dumy i sekciarstwa oraz wspólne tańczenie w poczuciu prawdziwego szczęścia. Kim jest wielbiciel Kryszny? Niełatwo jest spotkać wielbicieli, dlatego że są nimi osoby, które całym ser cem poświęcają się Krysznie. Nawet jeśli nie mogą tego robić przez 24 go dziny na dobę, tak jak Haridasa Thakura, to i tak są bardzo ważni. Oczywiście zdarza się, że posiadają jakiś wyjątkowy talent. Na przykład wielbiciel, który nie lubi krytykować innych i nie toleruje pomawiania wielbicieli jest kimś bardzo wyjątkowym. Dokonały wielbiciel to taki, który wie, że inny wiel biciel ma pewne braki, ale nie lubi o tym mówić, chyba że zostanie o to poproszony przez tegoż wielbiciela. Wielbiciela, który przez osiem godzin dziennie wspiera swojego mistrza duchowego, pełniąc bezinteresowną służ
Reguły miłości
bę dla Kryszny, zawsze jest grzeczny i pełni służbę w miły sposób, uznaje się za zaawansowanego. Takiego wielbiciela określa się mianem lakhapatti, ponieważ on jest on w stanie intonować sześćdziesiąt cztery dźapamala dziennie. Bardzo istotne jest pełnienie służby, utrzymanie sadhany i doko nanie zmiany w swoim życiu. To bardzo piękna postawa. Mówię o wiel bicielu, który zawsze jest uważny, a jeśli odwiedzają go inni wielbiciele, zawsze dba, by każdemu zaproponować miejsce do siedzenia, szklankę wody i coś do zjedzenia. Mówię o wielbicielu, który uśmiecha się do ciebie nawet, gdy nie ma ku temu powodu. Nie dlatego, że chce ci coś sprzedać lub w tym jakiś inny ukryty interes. Robi to dlatego, że potrafi dostrzec Krysznę w twoim sercu. On potrafi rozpoznać Krysznę, który cię do niego przysłał i dzięki temu może jeszcze lepiej służyć Panu. To wielbiciel, który stosuje się do zaleceń mistrza duchowego i ze wszelkich sił zwalcza w sobie lenis two. Nikt nie musi mu niczego mówić, ale i tak słucha z wielką przyjemnością tego, co inni bhaktowie mają do powiedzenia. On jest na tyle zaawansowany, że sądzi, iż nie uczynił żadnego postępu. Jeśli taka osoba napotyka na prob lem, bardzo głęboko zastanawia się nad swoim błędem oraz tym, w jaki sposób przyczynił się do wywołania tegoż konfliktu. To osoba, która zawsze czuje się zagubiona, ale nie z powodu swojego umysłu. Jej słowa brzmią niczym pieśń Bhaktiwinody Thakury, chociaż sama uważa, że nie wie nic. Ile tak naprawdę wiemy? Ile książek musimy przeczytać, aby coś zro zumieć? Ile tapasji musimy spełnić, aby uczynić postęp? Dobre pytania! Nie można jednak na nie odpowiedzieć. W taki sposób bowiem nie można uczynić postępu. Postęp duchowy możliwy jest tylko wtedy, kiedy łaska Śri Guru i Gaurangi pojawi się w uosobionej postaci; tylko dzięki prawdziwemu miłosierdziu i życzliwości wobec innych. Ktoś, kto sądzi, że powinien być traktowany jak zaawansowany wielbiciel, nie pamięta o rzeczy najważniejszej. Zapomina, że wytrwałość w służbie oddania nas oczyszcza. Szanowanie innych bez oczekiwania w zamian ich szacunku to wspaniała metodą, którą Ćajtanja Mahaprabhu dla nas wybrał. Postępując w ten sposób, doświadczyć można czegoś wspaniałego pomimo Kalijugi; czegoś tak wspaniałego, jak spotkanie w tym świecie czystego wielbiciela. Pomyśl o tym. Jak rozpoznać wielbiciela? Jest uważny. Dba o doskonałe wykonywanie służby. Stara się intonować imię Pana z głębi serca. Starannie, tak często i na ile jest to możliwe służy wielbicielom. Troszczy się, by służyć Panu i pa miętać o Nim, jego Iszhtadewie. Stara się dawać innym dobry przykład. Stara się mieszkać na świętej ziemi Kryszny. Troszczy się o to, aby pomagać wszystkim duszom, które nic o Krysznie nie wiedzą. Stara się zrozumieć, na czym polega podział na różne klasy wielbicieli. Rozumie życzenia swojego mistrza duchowego, nawet jeśli nie zostały one jasno wyrażone. Najważniejsze
Zapytaj Swamiego
aspekty wisznuizmu pojmują jedynie ci, który dbają o przedstawione wyżej kwestie. Wielbiciele potrafią dzień i noc mówić o wszystkim, co zbliża ich do Kryszny. Pragną mówić o wszystkim, co jest pomocne w zgłębianiu radhada sjam. Znają maję i jej urok, ale są szczerze zniesmaczeni uległością wobec niej. A tym bardziej nie interesują ich niemądre, destruktywne dyskusje. W świecie materialnym zawsze można zaobserwować, że pewne osoby są zainteresowane rozmawianiem na określone tematy. Jeśli ktoś lubi rozma wiać o filozofii, to większość nie jest w stanie dotrzymać mu tempa. Jeśli młodzieniec jest bardzo zakochany w jakiejś dziewczynie, nie jest zainteresowany innymi dziewczynami. Kiedy ugotowana została smaczna uczta prasadam, nie jesteś zainteresowany iść gdzieś indziej, żeby zjeść coś innego. Jeśli prawdziwe duchowe pragnienie zadomowi się w twoim sercu, będziesz chcieć służyć coraz lepiej, ponieważ poczujesz, że wciąż nie służysz wystarczająco. Wtedy w zagadkowy sposób znikną wszystkie nawyki. To jest najbardziej niezwykłe. Dzieje się tak w chwili dojścia do etapu stałości w życiu duchowym, która jest czymś nieodzownym, kiedy transcendentne uczucia zaczną przepełniać serce. Kiedy pragnienie, by słuchać i intonować stanie się silniejsze niż ochota na pizzę... Przepraszam, na wspaniały posiłek ofiarowany Krysznie. To niezwykłe móc zobaczyć wielbiciela, który prze jawia takie cechy i skłonności. Inicjowany wielbiciel wchodzi do rodziny wisznuitów. Wszystkie drzwi stoją przed nim otworem. Jeśli będzie przes trzegał zasad i nie będzie znieważał innych wielbicieli, nic mu się nie stanie. Śrila Rupa Goswami pisze w swojej Upadeszamrytcie, że powinniśmy okazywać szacunek każdemu, kto w swoim umyśle intonuje Imię Pana. Bez względu na to, czy taka osoba została inicjowana w tej samej rodzinie ducho wej co twoja czy nie. Prawdziwą przyjemnością jest spotkanie z osobami, które zostały inicjowane i które dotrzymują swoich przyrzeczeń. Wisznuitów zawsze obwiązuje zasada bycia surowym wobec siebie i wyrozumiałym wo bec innych. Jednak nie ma zbyt wielu wisznuitów, którzy traktują Boga serio i którzy zastanawiają się, czy jest On zadowolony z ich postępowania. To wspaniałe być gaudijawisznuitą, ale nie powinno być w nas ani grama arogancji wobec poszukiwaczy Boga z odmiennych tradycji. W przeciwnym razie nie będziemy wystarczająco pokorni ani nie będziemy wiarygodnie reprezentować ideałów parampary. Jak widzisz spotkanie z wielbicielem to wspaniała rzecz. Nasz Gurudewa Śrila Prabhupada miał w sobie tyle miłości, że potrafił wpłynąć na każdego, kto potraktował go poważnie. Czym jest sadhusanga i jakie ma znaczenie? Sadhu oznacza „osobę oddaną duchowości” a sanga „towarzystwo”. Stałe pozostawanie w kontakcie ze świętymi jest sadhusangą. Sadhu muszą być
Reguły miłości
osobami bardziej doświadczonymi od nas samych, aby w rzeczywistości można było mówić o tym, co określa się mianem sadhusangi. Kontakt z wielbicielem, który jest bardziej doświadczony od nas, którego podziwia my i od którego chcemy się uczyć. Taki rodzaj sangi określany jest mianem silniejszej sadhusangi. Jakie są podstawowe książki dotyczące filozofii wisznuickiej? Bhagawad Gīta As It Is1 autorstwa Śrila A. C. Bhaktiwedanty Swamiego Prabhupady to praktycznie nasz podręcznik. Czerpiąc z niego, możemy bar dzo jasno kształtować swoje życie. Innymi słowy, jest to podręcznik ludz kiego życia. Ktokolwiek chciałby znaleźć odpowiedź na pytanie dotyczące ludzkiej egzystencji, powinien sięgnąć po Bhagawadgitę, gdyż tam znajdzie najprawdopodobniej bardzo klarowne wyjaśnienie. Nawet jeśli się tego nie spodziewa. Z uwagi na to, że Bhagawadgita odnosi się do wszystkich prob lemów, tych drobnych i tych ogromnych, trosk ludzi biednych i ludzi boga tych, osób słabych i osób potężnych. Wszystkie problemy, nawet to, co dzie je się po śmierci, zostały omówione. Przecież Bhagawadgita opisuje śmierć jako nic innego, lecz tylko zmianę zewnętrznej otoczki. Ty zamieniasz jedno ciało na drugie, podczas gdy twoja stara materialna otoczka niszczeje i nikt się już nią nie przejmuje. Właśnie dlatego Bhagawadgita jest takim drogo cennym skarbem, który będzie towarzyszył mam przez całe życie. Na bazie wiedzy zawartej w Bhagawadgitcie możemy podjąć dalsze stu dia, czyli przejść do poznawania swojej tożsamości duchowej. Szczególnie przydatne w tym względzie jest studiowanie Śrimad Bhagawatam. Śrimad Bhagawatam jest szczególnie zajmującą i wszechstronną książką. W jej osiemnastu tysiącach wersetów zostały opisane dzieje stworzenia i jego różnych elementów, system zarządzania państwem, emanacje Boga, nauki, rodzaje pokut – jednym słowem wszystko, co można na tym świecie poznać. Ponadto po całej tej lekturze, kiedy ktoś dotrze już do Pieśni dziesiątej, poznać esencję wiedzy duchowej. To oznacza – wierzcie albo nie – zapro szenie, aby spojrzeć przez okno do świata duchowego. Nagle otwiera się okno, za którym rozpościera się widok na Golokę Wryndawanę. Pod taką nazwą ten świat występuje w Śrimad Bhagawatam. Ponadto pisma święte mówią, że wszelka wiedza, jaką komuś dane jest zgłębić zanim będzie mógł 1 W języku polskim opublikowana jako Bhagawad Gīta taka jaką jest; dla celów niniejszej publikacji będziemy odnosić się jednak do angielskiego oryginału. Zapis tytułu jako Bha gawadgita występuje w miejscach, w których nie ma odniesienia do któregokolwiek z tłumaczeń. Przy zapisie innych tytułów dzieł sanskryckich i bengalskich, na przykład Śrimad Bhagawatam, przyjęta została podobna zasada.
Zapytaj Swamiego
wyjrzeć przez to okno, jest częścią procesu duchowego, a tym samym rów nież wiedzą duchową. Albowiem to, co Najwyższy Pan pozwala nam w tym świecie poznać, ma na celu uzupełnić nasze braki i uwolnić od wpływu fałszywego ego i utożsamiania się z nim. Śrimad Bhagawatam pomaga nam bardzo konkretnie w zmaganiach z na szym rozumem, naszymi brakami, naszą podświadomością, piętrzącymi się w nas uczuciami pożądania, zazdrości i chciwości. Pomaga nam uporać się z tymi wszystkimi problemami. Nie należy jednak sądzić, że taki sprawdzian można łatwo i szybko zaliczyć. Wręcz przeciwnie. Im większy uczynisz postęp, tym bardziej subtelniejszym testom będziesz poddawany. Im bardziej oczywiste będzie wyzwanie, tym silniejsza reakcja będzie wymagana: tak, chcę iść prawdziwą duchową ścieżką – ścieżką serca, ścieżką światła. Nie chcesz nic innego. Podjęcie takiej decyzji raz po raz bardzo nam pomoże w zrobieniu postępu na naszej wiecznej ścieżce. Śrimad Bhagawatam, z uwagi na jego kompleksową strukturę, bardzo nas wspomaga i podaje wiele infor macji na temat rozwoju osobistego tych, którzy kroczą ścieżką duchową. A ktokolwiek podąża ścieżką poszukiwania światła, zdobywa duże doś wiadczenie, którym może podzielić się z innymi. To dlatego w naukach do tyczących Kryszny (krysznakatha) odnajdujemy głębokie przesłanie, prze słanie pochodzące od samego Najwyższego Pana i Jego świata, oraz bhak takatha. Bhaktakatha oznacza „ważne opowieści o dokonaniach tych osób, które poświęciły się dla wyższej idei i doskonale poradziły sobie w obliczu różnych prób”. To dlatego są one w stanie bardzo nam pomóc i wiele nas nauczyć. Tak naprawdę krysznakatha i bhaktakatha są tym samym. Jeśli bę dziemy czytać pisma święte i słuchać takich osobistości, przepełni nas ener gia. Śrimad Bhagawatam też zwiera wiele opisów zarówno historycznych jak i prognoz o końcu obecnego wieku, Kalijugi. W efekcie ostrzega nas, abyśmy nie schodzili z naszej ścieżki czy to w wyniku zaniedbań czy też nieustannego popełniania błędów. Oczywiście czasami potrzeba całego życia, aby sobie zrozumieć niektóre z tych rzeczy. Są to zatem dwa główne pisma święte, które wprowadzają do naszej ścieżki. W trakcie poznawania tych nauk zaleca się przestudiowanie Śri Iśopaniszady. Śri Iśopaniszada stanowi ogólne i skondensowane podsumowanie nauk spisane w osiemnastu wersetach. Śrila Prabhupada objaśnia je w sposób, który daje każdemu jasne wyobrażenie o tym, czego się od nas wymaga i jak powinniśmy się rozwijać. Po przeczytaniu tych książek można jeszcze sięgnąć po inne pisma, artykuły omawiające różne aspekty naszej filozofii. Wyobraź sobie, że nawet nasz mistrz duchowy, Śrila Prabhupada, poprosił nas o pisanie i opowiadanie o sobie. A o czym powinniśmy mówić? Oczywiście o tym, czego się na uczyliśmy. Naturalnie będzie to przedstawione z naszej perspektywy,
Reguły miłości
w oparciu o nasze doświadczenia i spostrzeżenia. To wyjątkowo ożywia przekaz. Śrila Prabhupada powiedział nam, że powinniśmy nie tylko powtarzać to, co mówili inni przed nami, ale także powinniśmy wnieść własny wkład, zwłaszcza pisząc artykuły, albo jeśli mamy zapał i możliwości, dając wykłady i prelekcje. Zatem Śrimad Bhagawatam może być dla nas źródłem inspiracji w tej sfe rze. Jeśli poznamy historię Śrimad Bhagawatam, dowiemy się, że jego autorem jest Śrila Wjasadewa. Został on zainspirowany do napisania wielu dzieł litera tury wedyjskiej. Śrimad Bhagawatam jest wyrazem dojrzałości. Przed skompo nowaniem tego dzieła Śrila Wjasadewa napisał wiele pism wedyjskich, ale nie był zadowolony. Wtedy jego mistrz duchowy Narada Muni powiedział mu: „Doskonale wszystko opisałeś, wszystkie zalecenia i zasady. Zapomniałeś jed nak o ujawnieniu tajemnic Najwyższego Osobowego Boga. Właśnie tym powinieneś się teraz zająć”. Wówczas Śrila Wjasadewa zabrał się do pracy i skomponował Śrimad Bhagawatam. To dlatego dzieło to opisywane jest ono jako „dojrzały owoc na drzewie mądrości wedyjskiej” czy „śmietana z mleka”. Studiując Śrimad Bhagawatam, uzyskamy wiele informacji na temat in nych komentarzy i pism, dlatego, że drzewo mądrości wedyjskiej jest olbrzy mie. Ma tak wiele interesujących gałęzi, które nie zostały dostatecznie poz nane przez współczesną zachodnią kulturę. Za przykład niech posłuży choć by Mahabharata. Bhagawadgita jest częścią Mahabharaty. To jeden z jej rozdziałów. W ciągu ostatnich tysiącleci zwrócono na nią szczególną uwagę. Licząca sto tysięcy wersetów Mahabharata jest jednym z najdłuższych eposów w historii. Osobom zainteresowanym poznaniem kultury wedyjskiej zaleca się czytanie Mahabharaty. Nasz mistrz duchowy zostawił nam również kilka różnych pism wedyjs kich, które można polecić osobom zainteresowanym podjęciem głębszych studiów. Jedną z tych prac jest Teachings of Lord Caitanya. Pan Ćajtanja był jednym z największych nauczycieli a zarazem wysłannikiem naszych cza sów głoszącym zbawienie i mantry, które są dla nas wszystkich najkorzyst niejsze. Działalność i życie Ćajtanji Mahaprabhu zostały opisane już wcześ niej, ale w wyżej wspomnianej książce Prabhupada szczegółowo omówił rolę Śri Ćajtanji Mahaprabhu. Kolejną pozycją jest Bhaktirasamrytasindhu. To książka autorstwa Śrili Rupy Goswamiego, który bardzo dokładnie wyjaśnia w niej, jak głęboka jest nauka duchowa. Odnaleźć tam można również naukowe wyjaśnienie wszyst kiego, o czym tylko można pomyśleć w kwestii związku z Bogiem. Autor omawia przebieg drogi powrotnej do Boga. To ścieżka bhakti, czyli miłości. Wszyscy jesteście mile widziani. Zapraszamy was na ścieżkę miłości i do rodziny wielbicieli.