Penguin Bloom
1
PenguinBloom.indd 1
24-07-17 21:03
Proloog Ik werd verliefd op Sam terwijl ik een pasteitje zat te eten. Ze droeg een gebleekte spijkerbroek, een wit t-shirt en een blauw, met bloem bestoven schort; er zat zelfs een veegje bloem op het puntje van haar neus. Ze was klein, stoer en onweerstaanbaar. Sam werkte in het weekend en in de vakanties in de bakkerij van haar ouders in Newport Beach tijdens haar opleiding tot verpleegkundige aan de University of Sydney. Het was een pittige studie en ze was er veel reistijd mee kwijt, maar als ze in de bakkerij achter de toonbank stond, fleurde de hele tent op. Ik weet niet waar ze al die energie vandaan haalde. Sam leek als kind op een jongetje. Ook al was ze vrij verlegen en zei ze niet veel, stilzitten kon ze niet. Als ze niet op school was of op haar skateboard stond, was ze wel ergens in huis aan het poetsen of ze paste op kinderen voor een extra zakcentje. Zelfs als tiener was ze er al heel stellig in dat ze haar eigen brood zou verdienen. Ze was goedlachs en fantastisch koppig – echt een kind van haar vader. Haar ouders hadden haar geleerd om te werken voor de kost, niet te lanterfanten en pijntjes weg te lachen. Een drukke dag was een goede dag en aspirine was voor watjes. Ik kon aanvankelijk niet goed inschatten wat Sams vader ervan vond dat ik een oogje op zijn dochter had. Ik had geen belangstelling om door te leren en was van school gegaan zodra het kon. Op mijn dertiende kreeg ik de oude camera van mijn vader in handen en vanaf dat moment wist ik wat ik met mijn leven wilde. Drie jaar later won ik een surffotowedstrijd en kreeg er veertig dollar en zes filmrolletjes voor. Meer had een bijdehand, Australisch joch van dertien niet nodig om zich in te
11
PenguinBloom.indd 11
24-07-17 21:04
beelden dat hij was voorbestemd om een tweede Richard Avedon te worden. Of ik nu foto’s ontwikkelde in de doka, op pad was voor een opdracht of me de fijne kneepjes van het vak in een studio eigen maakte, bijna altijd begon en eindigde mijn dag op de surfplank. En het was geen toeval dat ik steeds vlak bij de Surfside Pie Shop was als Sam daar achter de toonbank stond. Ik kende haar rooster uit mijn hoofd en als ik de laatste golf had genomen, ging ik altijd linea recta naar de bakkerij voor een pasteitje met vlees en champignons, een stuk taart en een praatje. En terwijl ik in mijn druipende zwembroek zat te eten, klappertandend en met mijn voeten in het zand, praatte ik met Sam zolang ze geduld voor me had en bleef ik vaak tot sluitingstijd hangen. Als mijn broek was opgedroogd en ik de moed had, hees ik me op de toonbank waar ik een poos dommig naar haar zat grijnzen. Haar vader was dan achter in de zaak bezig en stond met een rood verhit gezicht voor de immense, gloeiendhete ovens. Ik meende in zijn bloeddoorlopen ogen een waarschuwing te zien dat ik al te openlijk geflirt zou moeten bezuren, maar ik ontdekte mettertijd dat het door een meelallergie kwam en dat hij ondanks zijn bonkige voorkomen een ontzettende goeierd was, en één en al begrip als het om prille liefde ging. Het werd me duidelijk dat ik een kans bij Sam maakte toen ze me de saucijzenbroodjes en cupcakes toestopte die ze anders hadden weggegooid. Op dat moment hield mijn hond Bundy al bijna net zoveel van Sam als ik. Sam was anders dan de andere meisjes op het strand, die liever met elkaar roddelden over filmsterren en Byron Bay. Sam had het over geneeskunde, over boeken die ze mooi vond en over haar reisplannen naar West-Afrika, als ze klaar zou zijn met haar studie. Ze was leuk en ze was knap, maar ze had ook iets speciaals, iets wat ik niet direct kon omschrijven – alhoewel ze op hakken amper 12
PenguinBloom.indd 12
24-07-17 21:04
een meter vijftig mat, straalde ze een enorme kracht uit; als ik bij haar was, kon ik haar levenslust en de warmte van haar aanwezigheid gewoon voelen. Ze was niet voortdurend aan het woord en stond ook liever niet in de schijnwerpers, maar met haar natuurlijke zelfvertrouwen leek ze elk doel te kunnen bereiken. Inmiddels weet ik dat dit ook zo is. We waren allebei negentien toen we ons eerste afspraakje hadden. Na een paar drankjes in het Newport Arms Hotel had ik voldoende moed verzameld om haar het initiatief te laten nemen en ze vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een feestje op Bilgola Beach. En dat was het dan. Sam was mijn eerste en ook meteen mijn enige echte vriendinnetje – ik had de liefde van mijn leven gevonden. Onze bruiloft hielden we simpel: alleen familie en een paar goede vrienden. Hutjemutje zaten ze in onze achtertuin rondom de mooie choepa, die ik had geleend van een pasgehuwd stel dat ik een paar weken daarvoor had gefotografeerd. Sam zag er fantastisch uit, de bloemendecoraties waren schitterend en haar vader, die een enorme chocoladetaart voor ons had gebakken, had me met tranen in zijn ogen omarmd alsof ik zijn zoon was. Voor het feest uit de hand zou lopen, had ik mijn bruid verrast met een optreden van Maoridansers, die een traditioneel lied en een haka opvoerden. Het was een beetje raar, omdat we geen van beiden uit Nieuw-Zeeland kwamen, maar toch paste het op de een of andere manier perfect bij ons. Toen ik Sams verrukte schaterlach hoorde, wilde ik prompt opnieuw met haar trouwen. Sam begon haar verpleegkundige loopbaan op de afdeling neurochirurgie van het Royal Prince Albert Hospital in Camperdown. Ons eerste huis was een kleine rijtjeswoning uit het begin van de vorige eeuw in het westelijke deel van Sydney. Maar omdat ons hart naar de zee uitging, ondernamen we regelmatig de 13
PenguinBloom.indd 13
24-07-17 21:04
pelgrimstocht dwars door de stad naar het strand. Afgezien van onze liefde voor de zee waren we gek op reizen. Als we even de kans kregen, trokken we met onze rugzak eropuit om vreemde culturen te proeven en onbekende streken te verkennen. We hadden niet veel geld, maar we gaven geen van beiden om luxeresorts of all-invakantieoorden. Sam en ik waren kampeerders – doe ons maar stoffige natuurpaden, lemen hutjes en eten van stalletjes op straat; musea, drukke steden en dure restaurants kunnen ons gestolen worden. Een eetzaal met flonkerende kroonluchters? Saai. Wij kijken liever naar een hemelgewelf met onbekende sterrenstelsels. Toen we tien jaar getrouwd waren, hadden we al heel wat reizen rondom de Middellandse Zee gemaakt. Sams droom om naar Afrika te gaan was al vijf maal verwezenlijkt en we hadden inmiddels Marokko, Senegal, Mali, Mauritanië, BurkinaFaso, Ivoorkust, Ghana, Togo, Botswana en Ethiopië bezocht. Ook waren we in het Midden-Oosten geweest, in landen waar zich tegenwoordig geen toerist meer waagt. Hoe verder we gingen, hoe verliefder we werden. En hoe verliefder we werden, hoe verder we wilden gaan. Mijn dierbaarste herinneringen zijn aan deze avontuurlijke, mooie reizen met Sam. Ik zal nooit vergeten hoe we voor dag en dauw de berg Nemrut in Turkije beklommen; hoe we op Arabische paarden naar de trappenpiramide van Djoser reden, de eerste piramide die in Egypte is gebouwd; hoe we zij aan zij naast de vestingmuren van het kasteel Fakhr-al-Din al-Maani stonden, hoog uittorenend boven uit de bronstijd daterende ruïnes in het Syrische Palmyra. We gingen niet uitsluitend naar oude steden en onherbergzame gebieden. Zo hebben we in Rome bijvoorbeeld dagenlang allerlei achterstraatjes en steegjes doorkruist, waarna we ergens handgemaakte pasta zijn gaan eten tot we geen pap 14
PenguinBloom.indd 14
24-07-17 21:04
meer konden zeggen. En toen schepten we nog een keer op. We zijn dol op de etnische keuken en exotische gerechten, eten speelt een belangrijke rol in ons leven. Per slot van rekening hebben we elkaar zo leren kennen. Sam en ik waren dankbaar voor zoveel mooie ervaringen samen en we hoopten dat onze kinderen en kleinkinderen dezelfde kans zouden krijgen. Het was nooit bij ons opgekomen om te stoppen met reizen en we wilden zo snel mogelijk terug naar Afrika, maar het leven had grootsere plannen met ons, plannen die in een gammel tentje in Kenia waren verwekt. Ik was in de zevende hemel toen Sam zwanger bleek te zijn. Haar buik werd bijna net zo dik als ze lang was, maar desondanks bewoog ze zich met een bewonderenswaardig stoĂŻcisme door het huis, als een vastberaden bijtje. Haar eerste zwangerschap was het zwaarst. Sam wilde een natuurlijke bevalling, maar toen ze al tweeĂŤntwintig uur bezig was, ontstonden er complicaties. De baby bleek in foetale nood te verkeren en de verloskundigen besloten in allerijl tot een keizersnede. In de haast om het kind ter wereld te brengen, mislukte de ruggenprik en Sam moet alles hebben gevoeld toen de chirurg het lancet in haar strakgespannen huid zette, maar toch hield ze zich kranig. Wit weggetrokken kneep ze hard in mijn hand en klemde haar kiezen op elkaar. Ik denk dat niets ter wereld dit goed had kunnen maken behalve het kleine, perfecte gezichtje van ons kindje Rueben. Na die vreselijke bevalling had ik er alle begrip voor gehad als Sam dit niet nog een keer had willen doorstaan, maar ze genoot van het moederschap en verlangde naar een groot gezin. Toen onze tweede zoon, Noah, ter wereld zou komen, zat ze bijzonder kalm achter op onze zilverkleurige Vespa waarmee we naar het ziekenhuis gingen en we oogstten verbazing en gelach alom toen we de parkeerplaats van de afdeling verloskunde op reden. Twee jaar later verwelkomden we ook nog de kleine Olivier en was ons gezin compleet. 15
PenguinBloom.indd 15
24-07-17 21:04
Inmiddels waren we verhuisd naar de Northern Beaches van Sydney, de omgeving waarin we waren opgegroeid. Sam had haar fulltime baan in de verpleging opgezegd om onze drie baldadige zoons op te voeden en ik werkte als fotograaf vanuit huis, zodat ik ook altijd in de buurt was. We hadden het piekfijn voor elkaar. Met die drie wildebrassen van ons konden we niet het soort wereldreizen maken die we gewend waren, maar we zaten bepaald niet stil. Sam en ik gingen zo vaak mogelijk naar het strand om te surfen en te zwemmen. Sam deed ook aan skateboarden, hardlopen, mountainbiken en voetbal, en alsof dat niet genoeg was, ging ze ook regelmatig naar de sportschool. Het was geen verrassing dat onze jongens in haar voetsporen traden en stuk voor stuk echte atleten werden, die al allerlei soorten sport bedreven voor ze hun veters konden strikken – onze garage stond propvol met BMX-fietsen, surfplanken, skateboards, modderige voetbalschoenen en rugbyballen. De ene verjaardag volgde op de andere en we raakten steeds opgetogener bij het idee dat onze jongens weldra oud genoeg zouden zijn om onze avontuurlijke reislust met ons te delen. We bedachten allerlei manieren van reizen, maar we hadden het zo druk met het huishouden, het werk, de school van onze kinderen en al hun activiteiten, dat we ons begonnen af te vragen of we ooit nog een vliegtuig vanbinnen zouden zien. Maar toen Sams vader kwam te overlijden, beseften we dat we echt tijd vrij moesten maken. Het verlies van zo’n geweldig rolmodel viel ons zwaar en herinnerde ons er ten enenmale aan dat wij als ouders zo veel mogelijk gelukkige herinneringen met onze kinderen moesten creÍren. In eerste instantie wilden we naar Egypte om de jongens te laten zien dat oude geschiedenis levende geschiedenis is. Helaas waren de omstandigheden sinds onze laatste keer in het Midden-Oosten inmiddels dermate verslechterd, dat het geen 16
PenguinBloom.indd 16
24-07-17 21:04
plek meer was voor buitenlanders, laat staan voor reizigers met kleine kinderen. We besloten wat dichter bij huis te blijven en toen viel onze keus op Thailand – een prachtig land waarover we veel mooie dingen hadden gehoord. We gingen naar Phuket, dat tot onze verbazing het populairste strandoord van Zuidoost-Azië bleek te zijn. De lokale bewoners waren ontzettend aardig en de stranden schitterend, maar we wilden onze kinderen de echte Thaise cultuur laten zien, die in dit pretpark voor jonge backpackers totaal werd ondergesneeuwd. Onze hoge verwachtingen waren een beetje de bodem ingeslagen, maar we gaven de moed niet op. Al gunden we alle toeristen hun verzetje, wij hadden geen tien uur in het vliegtuig gezeten zodat onze jongens hamburgers konden eten en gniffelen om de uitzinnige t-shirts. Na een verfrissende duik in de Andamanse Zee waren we weer opgekikkerd en tijdens een maaltijd van kipsaté met rijst overlegden we wat onze volgende stap zou worden. We konden naar Chiang Mai, dat zo’n duizend kilometer noordwaarts lag, en dan verder trekken naar de fameuze Thaise stammen in het berggebied bij de grens van Myanmar en Laos. Onderweg zouden we her en der langs de kust stoppen voor uitstapjes en om het authentieke rurale leven van de Thai te zien. Zo ging het gezin Bloom de volgende ochtend met hun kleine bestelbus op pad. We reden in noordoostelijke richting over de langste snelweg in Thailand: de Phetkasem. Zes uur later staken we het Maleisisch schiereiland over aan de Zuid-Chinese Zee en vlak voor etenstijd arriveerden we in een klein dorp aan de Golf van Thailand. Mooier kon niet. We waren de volgende ochtend vroeg uit de veren om de omgeving te verkennen. Er was niemand op het strand, alleen wuivende kokospalmen. Het water lonkte en we doken in de golven, waar we met ons vijven drie uur lang verrukt lagen te 17
PenguinBloom.indd 17
24-07-17 21:04
spetteren en te spartelen. Sam en ik waren zowel blij als opgelucht dat Thailand toch het gehoopte gezinsavontuur voor ons in petto bleek te hebben. Terwijl de jongens in de branding stoeiden en dolden, trok Sam een turquoise t-shirt en korte zwarte broek over haar bikini aan. Even later volgden we haar voorbeeld. We droogden ons af aan handdoeken, deden shirts en slippers aan en slenterden naar de receptiebalie van het hotel om te informeren naar huurfietsen. We wilden die dag op ons gemak een beetje rondrijden en de omgeving verkennen. We hadden nog niet gegeten, maar misschien kwam het door de hitte en de luchtvochtigheidsgraad dat we eerder dorst hadden dan honger. De lieve, oude dame achter de buitenbar naast de ingang vroeg of we soms trek hadden in vers geplukt tropisch fruit met gemalen ijsklontjes. Het was een schot in de roos. De jongens kozen een mix van ananas, mango en kokoswater – dat laatste vooral om te zien hoe de tengere Thaise oma met een joekel van een machete de bast en broze witte binnenschil van de kokosnoot spleet. Sam en ik hadden allebei vers papajasap met een scheutje kaffirlimoen besteld. Ik spoelde het zoute zeewater weg met het verfrissendste sapje dat ik ooit heb geproefd. Genoeglijk slurpend van onze glazen keken we naar de tuin aan de achterkant en zagen een wenteltrap die naar het dakterras leidde. We gingen een kijkje nemen en ontdekten dat we vanaf daar een onbelemmerd uitzicht van driehonderdzestig graden hadden. Sam en de jongens speurden het lange strand af of ze in de verte misschien ergens surfgolven zagen, die daar in de Golf een zeldzaamheid zijn. Toen ik me omdraaide, zag ik hoe afgelegen we eigenlijk zaten, met alleen een paar kokos- en ananasplantages en her en der een lome waterbuffel. Het was inmiddels bijna elf uur en overal was het bloedheet en doodstil. Het enige wat bewoog, was een fiere haan met een rafelig verenpak die naar de tak van een 18
PenguinBloom.indd 18
24-07-17 21:04
kolossale rubberboom fladderde. In de verte zag ik de glinstering van een glanzende boeddhistentempel. Ik nam een paar foto’s en nam me voor daar na de lunch op de fiets naartoe te gaan, of misschien later op de dag als het een beetje was afgekoeld. En toen stond de tijd stil. Ik hoorde een vreselijk kabaal als van vallende kerkklokken, het afschuwelijke gekletter van metaal op steen. Sam had tegen het vanghek geleund, een rij ijzeren staven die met ogenschijnlijk stevige houten blokken tegen betonnen pilaren waren bevestigd, maar waar ongemerkt flink de houtrot in bleek te zitten. De constructie begaf het en bij het oorverdovende lawaai van ijzeren staven die zes meter lager op het harde blauwe cement kletterden, draaide ik me bliksemsnel om. Nu de balustrade was weggevallen, stond Sam op het randje te wankelen. Ze leek daar een eeuwigheid te balanceren, gebogen in een onmogelijke hoek, zwaaiend met haar tengere armen en haar vingers uitgestrekt, alsof ze houvast zocht bij de wind. En toen viel ze. Ze schreeuwde niet. Ik hoorde haar niet op de grond vallen. Mijn oren suisden in de gruwelijke stilte. Mijn hoofd was helemaal leeg, al mijn gedachten waren door een aanval van blinde paniek weggevaagd. Ik liet het glas uit mijn handen vallen en liep naar de rand. Wat ik beneden zag, was nog erger dan ik had gedacht. Sam lag zes meter lager in een verwrongen houding op de grond. Roerloos. Tijd en ruimte leken in elkaar over te gaan. Opeens zat ik geknield naast Sam op de grond. Ze was buiten bewustzijn, maar nog wel in leven. Nog net. Door de harde klap waren haar rode slippers weggeslingerd en ook haar zonnebril zag ik nergens. Haar ogen waren niet helemaal gesloten en door het spleetje kon ik 19
PenguinBloom.indd 19
24-07-17 21:04
een reepje oogwit zien. Dat was al verontrustend, maar toen zag ik ook de knokige bult bij haar rug, een kwaadaardige, misvormde stomp zo groot als mijn vuist, die dwars door haar t-shirt heen stak en me het ergste deed vrezen. Sam had op haar tong gebeten – haar tanden waren rood bevlekt – en elke raspende, hortende ademtocht klonk als een zwak, borrelend, spookachtig gepiep. Ik wilde haar mond opendoen om te kijken of ik haar luchtpijp vrij kon maken, maar haar kaken waren stijf op elkaar geklemd. Ik trok snel mijn t-shirt uit, verfrommelde het tot een kussentje en wilde haar voorzichtig in een stabiele zijligging brengen. Maar zodra ik mijn handen om haar hoofd legde, werden ze warm en vochtig. Overal waar ik keek zag ik bloed uit haar blonde haar sijpelen. Haar schedel was in twee verschillende richtingen gespleten. Ik voelde overal, deed haar haren opzij en drukte stevig mijn shirt als kompres tegen haar hoofd, maar wat ik ook deed, ik kon het bloeden niet stelpen of de randen van de lelijke wonden vinden. Ik keek omlaag en zag haar engelachtige gezicht in een almaar uitdijende, rode halo terwijl haar levensbloed over het beton stroomde. Alle hoop vloeide uit mijn hart. Ik schreeuwde om hulp. Wanhopig deed ik een zwakke poging om mijn bewusteloze vrouw gerust te stellen. Ik riep om een ambulance. Ik schreeuwde opnieuw om hulp. Er moest iemand komen, wie dan ook, om de jongens bij ons vandaan te houden – ik wilde niet dat ze hun moeder zo zagen. Maar toen ik opkeek, zag ik ze alle drie vlak naast me staan, zwijgend en met asgrauwe gezichten. Noah huilde zonder geluid te maken, maar de tranen stroomden over zijn wangen. De gruwel werd de kleine Oli te machtig; hij klapte dubbel en gaf over. Rueben, de oudste, probeerde zich groot te houden, maar toen hij vroeg: ‘Gaat mama dood?’ was zijn stem niet meer dan een schor gefluister. Ik weet nog altijd niet wat ik op 20
PenguinBloom.indd 20
24-07-17 21:04
dat moment tegen hem heb gezegd. En of ik wel antwoord heb gegeven. Een aantal toeristen en lokale Thai kwamen op ons af gestormd; sommigen ontfermden zich troostend over onze jongste twee en anderen knielden naast me neer om me te helpen. Rueben rende naar de receptie om een ambulance te bellen. Binnen twintig minuten was die gearriveerd en toen namen de ziekenbroeders het van me over – ze gespten Sam op een lange, oranje wervelplank en droegen haar naar de ambulance. Ik strompelde achter mijn geliefde vrouw aan, ik wilde van alles doen om haar te helpen, maar ik kon met de beste wil van de wereld niet bedenken wat. Sam zou de drie daaropvolgende dagen op de plank vastgebonden blijven. Ze werd in en uit de spoedeisende hulp gereden en vervolgens van een lokale artsenpost naar een groter ziekenhuis in de buurt van Bangkok vervoerd, een lange en moeizame tocht. Ze was steeds half bij kennis, had verschrikkelijk veel pijn, plukte aan de riemen waarmee ze aan de plank was vastgebonden en probeerde het zuurstofmasker en de slangetjes, die haar in leven hielden, los te trekken. Bij vlagen was ze zich enigszins bewust van de situatie en dan riep ze mijn naam en begon te huilen. Het team van chirurgen wilde haar direct opereren, maar Sams bloeddruk was daar niet stabiel genoeg voor. We moesten wachten. En nog meer wachten. Ik kreeg te horen dat ze ‘maar een kleine kans had om het te overleven’. De consul van de Australische ambassade in Bangkok kwam met de auto naar me toe. Hij hielp me met de jongens en regelde een kamer voor ze in een nabijgelegen hotel. Ik weet niet hoe, maar op een gegeven moment slaagde ik erin om een douche te nemen en schone kleren aan te trekken. Ik wilde wat eten en dan gaan slapen, maar Sam was nog steeds in kritieke toestand en ze had veel pijn, dus het kwam er niet van. Ik wilde niet van haar zijde wijken, bang dat ik haar laatste 21
PenguinBloom.indd 21
24-07-17 21:04
ademtocht zou missen, en nog banger dat ik die zou meemaken. Toen ze eindelijk de operatiekamer uit werd gereden en in een bed op de intensive care lag, omringd door allerlei hightech-apparaten om haar in leven te houden, kreeg ik de volledige medische diagnose: Sam had diverse schedelbasisfracturen, haar hersens waren gekneusd en vertoonden bloedingen. Beide longen waren gescheurd en de ene was dichtgeklapt omdat haar borstholte was volgestroomd met bloed. Al haar organen hadden een optater gehad en haar ruggengraat was vlak onder de schouderbladen, bij de wervels t6 en t7, verbrijzeld. Toen ze uit de narcose kwam, kon ze op eigen kracht ademen, wat een hele opluchting was, maar ze kon haar benen niet meer voelen. Het letsel aan haar rug was dermate ernstig, zeiden de artsen, dat het ruggenmerg waarschijnlijk in een shock verkeerde en de zenuwfuncties zouden zich geleidelijk herstellen als de zwelling na zes tot acht weken af zou nemen. De wond aan haar tong heelde, maar het hoofdletsel bezorgde haar zulke ernstige migraineaanvallen, dat ze nog steeds nauwelijks kon praten. Toen de jongens weer bij haar mochten en haar opgezwollen gezicht zagen, verstijfde Noah van schrik, omdat hij dacht dat zijn moeder dood was. Toen ze eindelijk weer iets kon zeggen, kwam er geen klacht over haar lippen en ze zocht niet naar medelijden – wat ze wel deed, was zich verontschuldigen dat ze onze vakantie in het honderd had laten lopen. Sams onbaatzuchtigheid en haar moed waren uitzonderlijk, maar niet besmettelijk, want ik kon mijn tranen niet bedwingen en even later waren we allemaal aan het huilen. De weken kropen voorbij zonder enig teken van verbetering. Sam had haar smaak- en reukvermogen verloren en ze vertoonde nog altijd geen reflexactiviteit vanaf die vreselijke zwelling in haar rug naar beneden. Maar ze bleef positief en 22
PenguinBloom.indd 22
24-07-17 21:04
vermeed pijnstillers zo veel mogelijk, omdat ze hoopte de eerste tinteling te voelen die zou aangeven dat het herstelproces echt op gang was gekomen. Toen haar toestand stabiel genoeg was om te kunnen reizen, werd ze op het vliegtuig naar het ziekenhuis in Sydney gezet, waar ze geduldig afwachtte tot ze beter nieuws zou krijgen. Het kwam nooit. Ik was er niet bij toen een arts Sam botweg mededeelde dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Mijn dappere vrouw was ten einde raad. Hoe ze zich na dit vernietigende vonnis op het revalidatieproces heeft kunnen storten, is me een raadsel. Maar toch deed ze het. En hoe. Dat was zeven maanden voordat Sam op de afdeling neurochirurgie werd ontslagen. De jongens en ik waren buiten onszelf van vreugde dat ze weer naar huis kwam, maar ondanks de lachende gezichten waren we in ons hart allemaal diepbedroefd en kapot. Onze wanhoop werd amper gemaskeerd door het laagje vernis van uiterlijke blijdschap. Sam deed haar uiterste best om zich groot te houden voor ons. Maar we zagen hoe moeilijk ze het had. Elke dag ging gepaard met een strijd die ze nooit zou kunnen winnen. Ze was niet langer in staat te doen wat haar hart haar ingaf en kon haar tomeloze energie niet meer kwijt. Het gezinsleven ging min of meer aan haar voorbij en er zat voor haar niets anders op dan verlangend toe te kijken. In stilte treurde ze om de Sam die ze ooit geweest was; ze viel huilend in slaap en werd huilend wakker. Altijd als de jongens binnenkwamen, deed ze opgewekt, maar ik merkte voor het eerst dat haar innerlijke kracht begon te tanen. Ze was niet langer de bonk energie die ze vroeger was. Haar lach was niet meer zo stralend en nog maar sporadisch te zien. Het kostte haar met de dag meer moeite om ’s morgens op te staan. Eigenlijk wilde ze niet eens meer wakker worden. 23
PenguinBloom.indd 23
24-07-17 21:04
Sams geest was gebroken en ze vond geen houvast meer. Ik zag het licht in haar ogen doven. Ik wist dat ze zich stukje bij beetje van de wereld terugtrok. Dat zo’n krachtige persoonlijkheid, zo’n hartstochtelijke vrouw, zoveel pijn had dat we haar niet eens meer konden bereiken met onze liefde, dat ze nu gebonden was aan een rolstoel, was meer dan we konden verdragen. Ik zocht overal naar een oplossing en steunde haar waar ik maar kon, maar alles leek tevergeefs. Langzaam maar zeker was ik mijn grote liefde aan het kwijtraken. En toen kwam Penguin in ons leven.
24
PenguinBloom.indd 24
24-07-17 21:04