15 Heineken
Halverwege de jaren tachtig was Nederland in de ban van de ontvoering van Freddy Heineken. Ook ik had het nieuws rondom de zaak en later het proces tegen de ontvoerders op de voet gevolgd. Cor van Hout en Willem Holleeder kende ik nog uit de tijd dat we bij sportschool Your Physic trainden. Ook had ik ze meer dan eens gezien in de cafés waar ik vaak kwam, bijvoorbeeld dat van Bruine Daan. In 1992 zouden ze vrijkomen uit de gevangenis. Gek genoeg merkte ik dat er in het uitgaanscircuit vaak met een soort respect over de Heineken-ontvoering werd gesproken. Het was geniaal bedacht, hoorde ik vaak zeggen. De enige kritiek was dat Cor en Willem die man niet in een loods hadden moeten opsluiten, maar in een hotelkamer. Ook de manier waarop het losgeld was verkregen, had in de Amsterdamse binnenstad indruk gemaakt. Op de Albert Cuyp hoorde ik twee kooplieden tegen elkaar zeggen dat ze meer respect voor de Heineken-ontvoerders konden opbrengen dan voor iemand die op straat een oud vrouwtje van haar tas beroofde. Terwijl dit het gesprek van de dag was, werd ik gebeld door Netty, die al jaren samen was met Rob. In de media was Rob in eerste instantie afgeschilderd als het brein achter de ontvoering, maar later bleek dat hij er eigenlijk niets mee te maken had. Hij was wel bevriend met Cor en Willem, maar dat waren zo veel mensen. 105
9789401615662.indd 105
28-10-21 09:42
Netty vertelde me dat Rob een feestje wilde geven, omdat Cor en Willem vrijkwamen. ‘Hun straf zit erop en Rob wil met nog een paar mensen een soort welcome home party geven in het Marriott Hotel, met ongeveer driehonderd gasten.’ Ze vroeg of ik die avond het muzikale gedeelte voor mijn rekening wilde nemen. ‘Regel jij even dat er een leuk bandje speelt,’ vroeg ze, ‘en vraag of er naast jou nog een paar andere artiesten willen optreden. Het is een verrassing voor Cor en Willem.’ ‘Komt voor elkaar,’ zei ik, ‘ik regel dat wel voor jullie.’ Ik belde de orkestleider van een band uit Hoorn. Zijn zesmansformatie was ik regelmatig tegengekomen bij optredens. Het was een prima allroundband die alles kon spelen en ze leken me wel geschikt voor dit feest. Ik sprak af dat ze de hele avond zouden spelen. Hun gage kende ik, dus daar hoefden we niet over te praten. ‘Ter gelegenheid waarvan is het feest eigenlijk?’ vroeg de bandleider vlak voor we het gesprek beëindigden. ‘De Heineken-ontvoerders Cor van Hout en Willem Holleeder komen vrij,’ zei ik. ‘Het is een verrassing voor ze, dus je moet dit even tussen ons houden.’ Ik hoorde een bulderende lach, daarna zei hij: ‘Goeie grap, Dries. Nou, we zien je in het Marriott.’ De band had ik, maar nu moesten er nog wat artiesten bij, had Netty gezegd. Ik belde Donna Lynton op, een Amerikaanse zangeres die de titelsong van Charlie’s Angels had gezongen en die al jaren in Nederland woonde. ‘Donna, ik heb een leuke schnabbel voor je in het Marriott Hotel volgende week. Ik moet er wel bij zeggen dat het een welcome home party is voor de Heineken-ontvoerders.’ ‘No problem, honey’ zei ze. ‘I’ll be there.’ Dit gaat goed, dacht ik, op deze manier kan ik wel een eigen boekingsbureau beginnen. Ik twijfelde even of ik Ben 106
9789401615662.indd 106
28-10-21 09:42
Cramer zou vragen. Waarom ook niet, dacht ik. Ben helpt mij ook altijd en op deze manier kan ik mooi wat terugdoen. Ik vroeg me alleen af of Ben het zou doen als ik hem zou vertellen voor wie hij ging optreden. Ik pakte de telefoon weer. ‘Ik heb een leuk optreden voor je in het Marriott.’ ‘Leuk,’ zei Ben, ‘in diezelfde zaal waar jouw huwelijksfeest was?’ ‘Ja,’ zei ik, ‘volgende week vrijdag, jij treedt om elf uur op, ik zing er zelf ook, er speelt een band en Donna Lynton komt ook nog.’ ‘Afgesproken,’ zei Ben, ‘ik ben er.’ Gelukkig had hij me niet gevraagd waarom het feest werd gegeven, dus ik hoefde ook niks uit te leggen. Vlak voordat hij gaat optreden, zal ik hem wel vertellen voor wie hij gaat zingen, dacht ik. Op de dag van het feest meldde ik me rond zes uur in het Marriott Hotel. De Grand Ballroom op de eerste verdieping was inmiddels vertrouwd terrein voor me. De zaal was nog leeg, maar toch zag het er al sfeervol uit. Grote ronde tafels met spierwit damast, prachtig glaswerk en op elke tafel een zesarmige zilveren kandelaar. Even later werd er een groot koud en warm buffet klaargezet en druppelden de eerste gasten binnen. Ik gaf de band een teken dat ze konden beginnen en trok in een hotelkamer mijn smoking aan. Ik liep terug naar de zaal en kwam in de lobby van het hotel Rob tegen. ‘Cor en Willem zijn er al,’ zei hij, ‘maar ik heb ze even in een hotelkamer gezet. Ik vind het leuker als zij iets later binnenkomen, als de zaal vol zit. Ik geef jou wel een teken als ze achter de zijdeur klaarstaan. Hou jij dan een openingswoordje? En roep je ze dan naar binnen?’ Ik liep de zaal in en zag dat de driehonderd gasten zich prima vermaakten. Er werd wat gedanst en gezellig gebab107
9789401615662.indd 107
28-10-21 09:42
beld. Toch hing er ook een soort spanning in de lucht, want Cor en Willem waren er nog niet. En daar was iedereen toch voor gekomen. Ik lette goed op de zijdeur van de zaal. Een halfuurtje later ging hij open en zag ik het guitige hoofd van Rob, die zijn duim omhoogstak. Ik gaf de band een teken dat ze konden stoppen, pakte de microfoon en nam het woord. ‘Lieve mensen, goedenavond. We weten allemaal waarom we hier zijn, Cor en Willem hebben een fout gemaakt waarvoor ze hun straf hebben uitgezeten. En nu, na acht jaar, zijn ze weer thuis. Hier komen ze: Cor van Hout en Willem Holleeder!’ De zijdeur ging open en Cor en Willem kwamen binnen. Het leek wel een scène uit een maffiafilm. Ze kregen een staande ovatie en werden door bijna alle gasten begroet en omhelsd. Ik zag dat ze zich niet zo goed een houding wisten te geven. Natuurlijk waren ze blij om vrij te zijn en hun vrienden en familie weer te zien. Maar juichend binnenkomen vonden ze ook niet gepast. Ik wachtte even tot Netty Cor en Willem naar hun tafel had gebracht en zong toen een paar Hazes-nummers, omdat ik wist dat ze daar erg van gecharmeerd waren. Na mijn optreden liep ik naar hun tafel, schudde hen de hand en ging even naast Willem zitten. We praatten wat over vroeger en Willem vertelde me hoe het leven er in de gevangenis had uitgezien. Ik vroeg aan hem wat hij nu van plan was te gaan doen. Hij was immers pas vijfendertig en had nog een heel leven voor zich. Hij keek me lachend aan en zei: ‘Ik geloof niet dat de baantjes voor mij nog voor het grijpen liggen, Dries. Ik kijk wel.’ Ik heb later nog vaak aan dit moment gedacht. Die avond in het Marriott was Willem Holleeder bij lange na nog niet de man die hij later zou worden. Natuurlijk was er al voor de Heineken-ontvoering een gerucht geweest over een bankoverval, waarbij zelfs een speedboot zou zijn gebruikt, maar 108
9789401615662.indd 108
28-10-21 09:42
van benamingen als The Godfather van de Nederlandse poldermaffia was nog helemaal geen sprake. En dat er ooit een vreselijke liquidatiegolf in dat wereldje zou plaatsvinden, was helemaal onvoorstelbaar. Later op de avond werd ik voorgesteld aan Willem Endstra, een jonge onroerendgoedmagnaat, die mij vertelde dat hij een exclusieve jachthaven in IJmuiden aan het bouwen was, waar ik wel een keer zou kunnen optreden. Op het feest ontmoette ik ook de jonge journalist Peter R. de Vries, die bevriend was geraakt met Cor van Hout. Dat Peter enige jaren later de bestseller De ontvoering van Alfred Heineken zou schrijven, kon ik toen natuurlijk nog niet weten. Toch ontstond er tussen mij en Peter vanaf het feest in het Marriott een unieke connectie. In zijn boek las ik een korte beschrijving van The Welcome Home Party in het Marriott, en werd ik genoemd als presentator en zanger. Dat onze band al die jaren speciaal bleef, bleek uit het feit dat hij Eddy Zoëy tijdens een uitzending van Boulevard terechtwees toen hij suggereerde dat ik misschien besmet zou zijn met het coronavirus, maar dat daar verder niemand in Nederland van wakker zou liggen. ‘Ho, ho, ho!’ riep Peter vanaf de bank. ‘Eddy, je praat hier wel over een collega. Ik vind dit niet netjes.’ Corona was toen nog een mysterieus virus, waarvan veel mensen destijds zeiden dat het niet meer dan een griepje was. Die middag werd ik gebeld door Eddy Zoëy, die mij een soort van zijn excuses probeerde aan te bieden. Ik zei vervolgens dat hij corona niet moest onderschatten. ‘Als ik over jou in de media zou zeggen dat niemand ervan wakker zou liggen als jij ernstig ziek zou zijn, zou je daar erg van schrikken, denk ik.’ Inmiddels had Ben Cramer zich ook in het Marriott 109
9789401615662.indd 109
28-10-21 09:42
gemeld. Achter het podium stond hij klaar om door mij te worden aangekondigd. Ik liep naar hem toe en zei: ‘Ik kondig je over vijf minuten aan, en je kent de reden van dit feest, hè?’ ‘Nee,’ zei Ben, ‘is dit een bedrijfsfeest of zoiets?’ ‘Niet echt,’ antwoordde ik, ‘Cor van Hout en Willem Holleeder zijn weer vrij en dit is een soort welcome-home-party, van hun vrienden.’ ‘Dat had je er wel even bij kunnen vertellen,’ zei Ben verbaasd. ‘Daar heb je helemaal gelijk in,’ zei ik snel. ‘Dat was ik even vergeten.’ Ik pakte de microfoon en kondigde Ben aan, die nog steeds enigszins verbouwereerd zijn optreden startte. De avond verliep verder heel gemoedelijk. Er werd gedanst, gegeten en gedronken en er hing een gezellig sfeertje. Alleen de bediening liet nogal te wensen over. Ik vond de kelners traag en onhandig en dat meldde ik ook halverwege de avond bij de zaalchef. ‘Het lijkt wel of sommigen nog nooit in de horeca hebben gewerkt,’ zei ik. ‘Sorry,’ verontschuldigde de zaalchef zich. ‘We hebben een paar mensen die stage lopen vandaag.’ Ik wilde er niet te lang over doorzeuren, maar vond het wel vreemd dat een gerenommeerd hotel als het Marriott op een feest van dit kaliber stagiaires in de bediening liet lopen. De volgende dag viel het kwartje, toen ik werd gebeld door de drummer van de band die op het feest had gespeeld. Hij vertelde me dat hij ook als freelancejournalist voor het blad Privé werkte en een leuk verhaal aan het maken was over het Heineken-feest. Daar was ik op zijn zachtst gezegd natuurlijk niet blij mee en ik probeerde hem ervan te overtuigen dat het verstandiger zou zijn om er niets over te schrijven. Het was tenslotte een privéfeest, dus het was niet gepast als daar iets over naar buiten zou komen. Ook zei ik dat Cor en 110
9789401615662.indd 110
28-10-21 09:42
Willem niet echt vrolijk van zijn verhaal zouden worden en dat ik ze toch echt naar hem toe zou sturen als ze mij zouden vragen wie dat artikel had geschreven. De drummer zei: ‘Ik kan niet meer terug, want ik heb het al met onze redactie besproken. En,’ voegde hij eraan toe, ‘de politie heeft het feest geïnfiltreerd. Tussen het bedienend personeel van gisteren liepen een paar politiemensen!’ Ik schrok me kapot, maar liet het niet merken. ‘Nou, je schrijft maar tot je een ons weegt,’ blufte ik, ‘maar van mij hoor je niets en ik heb je gewaarschuwd.’ Ik hing op en dacht: daarom werd er soms zo sloom bediend gisteren! Het waren geen stagiaires, maar mensen van de politie. Een paar dagen later las ik op de voorpagina van Privé: dries roelvink, ben cramer en donna lynton zingen de heineken-ontvoerders toe en worden betaald van het losgeld!
111
9789401615662.indd 111
28-10-21 09:42