Op losse schroeven - Christina Lauren

Agent Ali: Wat dacht u van het begin?

CD: Ik ben begonnen voor Melly te werken toen ik zestien was. Ik weet niet of u wilt dat ik zo ver terugga?

Agent Ali: Laten we beginnen met het einde van hun eerste televisieshow, New Spaces.

CD: Ja. Oké. Dat is een goed beginpunt.

Carey Toen ik klein was, hadden we een hen genaamd Dorothy. Mijn vader noemde haar Dotty. Ze was een blauw gezoomde rode Wyandotte, een vrij chique kip voor onze contreien. Haar terracottakleurige veren hadden blauwe randjes, zo ongewoon qua kleur dat het leek of ze niet echt waren. Dorothy stak af tegen de stoffige achtergrond van onze kleine boerderij in Wyoming en was altijd het middelpunt van het erf. Ze was mooier dan de andere kippen, ze was absoluut luidruchtiger en hoewel het ras een lager vruchtbaarheidscijfer had, legde ze twee keer zoveel eieren. Het is niet zo dat de andere hennen geen prima kippen waren, alleen Dorothy was gewoon veel beter.

Ze was ook een beetje een pestkop.

Als ik naar Melissa Tripp kijk, moet ik altijd aan Dorothy denken. Ik besef hoe dat klinkt, mijn baas met een kip vergelijken, maar toch is dat het beeld dat me altijd te binnen schiet als ik Melly hof zie houden, zoals nu op het feest. Dorothy stapte door de ren, kin omhoog, pikkend naar alles waar ze bij kon, en daagde andere hennen uit naar haar toe te komen. Net als zij, schrijdt Melly door de ruimte, op haar gemak met al die op haar gerichte blikken, anderen uitdagend de spotlights op te eisen.

‘Mag ik alstublieft even de aandacht?’ De aanwezigen vallen stil als Melissa een kristallen champagneglas van Waterford heft, haar felblauwe ogen glanzend van niet-geplengde tranen. Melly drinkt alleen als ze er niet omheen kan. Bijna niemand weet dat er geen champagne in dat glas zit, maar appelsap met bubbels.

‘Alcohol is niets dan lege calorieën en het maakt je alleen maar warrig,’ zei ze een keer tegen me. ‘Ik heb voor geen van beide tijd.’

9

Met een hand aan een tengere pols met Tiffany-armband had ze het glas rosé uit mijn hand gepakt en veroordelend naar me gekeken. ‘En zolang je voor mij werkt jij ook niet, Carey.’

Ze bleek gelijk te hebben. Nu de opnames van Melly en haar man Rusty’s huidige woonprogramma, New Spaces, er vandaag officieel op zitten, hun nieuwste boek over twee dagen uitkomt en de supergeheime en nog niet aangekondigde nieuwe streamingshow over een paar dagen wordt gelanceerd, heb ik amper kunnen slapen, laat staan een borrel nemen. O, wat snak ik naar een avond zonder werk met mijn recorder en een paar biertjes.

Maar zoals je al zult hebben geraden, zit er helaas in mijn champagneglas ook appelsap met bubbels.

Melly’s roze lippen vormen een bitterzoete glimlach terwijl de stilgevallen gasten verwachtingsvol naar haar kijken. Met haar hand op haar hart kijkt ze alle leden van de televisiecrew om beurten aan. ‘Vijfenzestig afleveringen, drie feestdagenspecials, talloze promo’s en één heel groot afscheidsfeest. We hadden dit niet zonder jullie kunnen doen.’

Nog een rondje plechtig oogcontact, een stilte, dan een berustend knikje waardoor haar platinablonde haar sierlijk rond haar schouders valt.

‘Vijf seizoenen!’ Als ze onder gejuich haar glas optilt, valt het licht van de setlampen op haar trouwring, die schitteringen op de muren werpt.

Ik kan er niet bij met mijn hoofd. We staan op de set waar we vijf seizoenen van de show hebben opgenomen en het is voorbijgevlogen. Waarschijnlijk omdat ik het grootste deel van die tijd niet heb geslapen. En nu is het klaar. Ik ontmoette Melissa Tripp toen ik zestien was, toen ik op het punt stond te stoppen met mijn middelbare school en geld moest verdienen omdat mijn ouders niets overhadden. Melissa en Rusty Tripp hadden net hun woonwinkel Comb+Honey geopend in Jackson, Wyoming en er stond een bordje in de etalage met ‘personeel gevraagd’. Hoewel het plaatse10

lijke fastfoodrestaurant uit principe elke middelbare scholier uit de buurt aannam die een baantje zocht, stond het idee van hamburgers bakken tussen Mitch ‘Kleverige Handjes’ Saxton en John ‘Tandeloos’ McGinnis me niet aan. Dus liep ik de chique winkel binnen en solliciteerde.

Ik weet nog steeds niet wat ik in mijn hoofd haalde of wat ze in me zag. Ik droeg mijn goede afgeknipte spijkerbroek en mijn vingernagels waren zwart van het schetsen met houtskool onder de tribune in plaats van het bijwonen van de laatste twee lessen van de dag. Ik rook naar sunblock en mijn haar was gebleekt tot een dunne, witte kroeskop, maar ik werd aangenomen.

De eerste paar maanden hielp ik klanten als Melly bezig was en ik kwam uiteindelijk achter de kassa te staan. Toen ik dat onder de knie had, vertrouwde ze me de klantenbestellingen en facturen toe.

Naarmate Melly meer over mijn liefde voor kunst te weten kwam, pushte ze me om creatief bezig te zijn en de etalage in te richten.

Onder twee voorwaarden: mijn andere taken mochten er niet onder lijden en ik moest mijn middelbare school afmaken.

Melissa en Rusty waren een schattig stel: keihard werkende ouders van twee kinderen, die smoorverliefd op elkaar waren en hun best deden hun bedrijf van de grond te krijgen. Ze behandelden me als hun derde kind en vierden mijn prestaties op school waar mijn ouders wat steekjes lieten vallen. Pap en mam waren altijd beter geweest in tegen mij en mijn broers schreeuwen dat we ondankbaar waren dan in ons respect verdienen. Ineens waren de Tripps er, ze kwamen kijken bij mijn exposities, brachten me naar mijn tandartsafspraken en hielpen me bij de aanschaf van mijn eerste auto. Ik zou ze zo mijn rechterarm hebben gegeven als ze daarom hadden gevraagd.

Maar dat was tien jaar en een eeuwigheid geleden. Comb+Honey is niet meer enkel en alleen een woonwinkel; het is een bloeiende keten met tien winkels en een massa exclusieve productlijnen met tientallen samenwerkingen met retailers. Hun kinderen zijn nu in 11

de twintig, Melly heeft nieuwe borsten, wimpers en tanden. Rusty kleedt zich als de typische vaderlijke timmerman in een spijkerbroek van Dior en een blazer van Burberry. De wereld kent hen als hartelijk, speels, behulpzaam en innovatief.

En lollig. Hun zeven miljoen Instagramvolgers worden niet zozeer getrakteerd op glossy promotieplaatjes als wel op video’s waarin Rusty pranks uithaalt met de cast en crew van New Spaces, Melly een boedelveiling bezoekt en op het perfecte item stuit voor een huis dat ze aan het herinrichten is en foto’s van Melly en Rusty die lief tegen elkaar doen of zich schattig aan elkaar irriteren. Favoriet bij de fans zijn de gifjes van Rusty die helemaal zichzelf is: een hamer op zijn voet laat vallen, klunzig met een fles cola op een van Melly’s befaamde to-do-lijstjes morst of tot grote pret van de crew zijn intro steeds maar weer verknalt. Men is dol op Melly omdat ze tot in de puntjes verzorgd en geduldig is. En op Rusty omdat hij zo onhandig en benaderbaar is. En ze zijn dol op hen als stel omdat ze de twee perfecte helften van een geheel vormen.

Scrollend door hun idyllische Instagramfeed kun je niet zien dat Melly en Rusty niet meer zo gek op elkaar zijn. Als ik terugkijk, weet ik niet wanneer ze hebben besloten dat hun huwelijk minder belangrijk was dan hun merk. Het is langzaam afgekalfd. Een beetje sarcasme hier, een ruzietje daar. Hun slechtste kanten leken het steeds meer over te nemen. Melly is een neurotische perfectionist die nooit slaapt, Rusty is impulsief en snel afgeleid door alles en iedereen om hem heen. Gelukkig ziet alleen hun inner circle hen afglijden, want de Tripps krijgen het nog steeds voor elkaar voor buitenstaanders een behoorlijk overtuigende show op te voeren.

Zoals nu. Rusty staat aan haar zij te knikken en klappen bij de sentimentelere punten van haar toost. Het is een afterparty, dus de blazer heeft plaatsgemaakt voor een van zijn gewoonlijke truien van de Denver Broncos. Hij kan ook ontspannen! Hij is een leuke vader en je kunt je met hem identificeren!

Hij is nu vijfenveertig en hoewel kijkers nog steeds zwijmelen 12

om zijn sterke kaak en zijn lichaamsbouw van een quarterback, zijn ze nog verzotter op hoe hij naar zijn vrouw kijkt. Rusty kijkt naar Melly alsof ze dit jaar hun eerste jubileum vieren, niet hun zesentwintigste. Het is de manier waarop ze met haar ogen rolt om zijn grapjes, waarna ze heel schattig bloost. Als ze zo doen, is makkelijk te zien waarom hun chemie op het scherm hen onmiddellijk tot een groot succes maakte bij New Spaces. Ze waren relatief onbekend toen de show begon, maar met hun aanstekelijke liefde overschaduwden ze ogenblikkelijk de populariteit van hun medesterren. Inclusief Stephanie, voormalig Miss America en presentatrice van de show, en expert Dan, een jonger, hipper icoon in de woonwereld, die al jaren zijn eigen show had.

Het van buitenaf gezien benijdenswaardige huwelijk van de Tripps is de reden waarom Ford Motor Company Melly en Rusty in hun vrachtwagencommercial wilde. Het is de reden waarom ze merchandiselijnen in de Target en de Walmart hebben, getooid met hun vrolijke, gelukzalige glimlach. Waarom hun beide designboeken al lange tijd in de bestsellerlijsten staan en waarom hun binnenkort verschijnende boek over het huwelijk nu al bovenaan de lijsten staat, ook al is het nog niet eens uit.

En Melly is natuurlijk enorm gestrest over de aanstaande aankondiging van hun nieuwe soloshow: Home Sweet Home. We zijn allemaal uitgeput omdat we het ijzer willen smeden nu het heet is, maar meer dan ons best kunnen we toch zeker niet doen?

‘Sommige mensen zeggen misschien dat we “slechts huizen opnieuw inrichten”.’ Melly is blijkbaar nog niet klaar met het toespreken van de aanwezigen, want ze trekt de aandacht terug naar waar ze staat, vooraan in de ruimte. De tafel achter haar is gevuld met flessen champagne en de overblijfselen van een adembenemende zachtroze taart van zes lagen.

‘Ze zeggen dat het “alleen maar een beetje huizen verbouwen” is,’ gaat ze verder. ‘“Slechts styling”.’ Haar hoge, suikerzoete stem werkt goed op tv omdat hij bij haar sprankelende persoonlijkheid, 13

witblonde haar en geanimeerde gezicht past. Maar buiten de set, en vooral als ze geïrriteerd en op oorlogspad is, wordt die stem cartoonesk en indringend luid. ‘Maar het is altijd ons motto geweest dat het huis de persoon moet weerspiegelen. Bouw het huis dat je wilt, wees flexibel, en het leven wordt een Tripp! Bedankt dat jullie ons hebben geholpen onze filosofie te delen! Jullie zijn geweldig.

Op het volgende hoofdstuk!’

Er klinkt een koor van gejuich op. Iedereen drinkt zijn glas leeg en verspreidt zich door de ruimte om elkaar te feliciteren. Nú is de toost voorbij. Het maakt niet uit dat de cast van New Spaces uit vier mensen bestaat die onafhankelijk van elkaar beroemd zijn en Melly zojuist het moment naar zich toe heeft getrokken met haar eigen persoonlijke slogan, duidelijk makend dat niemand anders zal gaan spreken ter erkenning van wat ze allemaal samen hebben bereikt.

Ik werp een blik op Stephanie Flores en peil de reactie van de eerdergenoemde voormalige Miss America, social-medialieveling en presentatrice van New Spaces. Ze lijkt met grote moeite te kunnen voorkomen dat haar ogen gaan rollen. Woongod Dan Eiler zit boos te fluisteren met een producent en geeft met zijn kin een knikje naar de plek waar Melly stond. Officieel stopt de show zodat iedereen andere nieuwe avonturen kan najagen, zoals de Tripps met hun Home Sweet Home, maar eerlijk gezegd denk ik dat het is omdat niemand het meer uithoudt in Melly’s eeuwig groeiende schaduw. Ze draagt misschien maatje tweeëndertig en heeft buitensporig hoge hakken nodig om bij de bovenste plank van haar eigen voorraadkast te komen, ze is de alfa en dat zal ze je nooit laten vergeten.

Ik zie dat Rusty aan Melly’s hand trekt en naar de deur knikt. Ik hoef niet te kunnen liplezen om te weten dat ze hem eraan herinnert dat dit hun feestje is, dat ze gasten hebben. Het doet er niet toe dat iedereen in deze ruimte in principe voor hen werkt en dat een feestje met je baas erbij niet echt een feestje is. Ik denk niet dat ie14

mand heel erg teleurgesteld zou zijn als Melly en Rusty vertrokken.

Ik zet mijn glas op het dienblad van een kelner die langsloopt, kijk op mijn horloge en schrik als ik zie dat het bijna elf uur is.

Melly vangt mijn blik vanaf de andere kant van de ruimte en kijkt vol medelijden en ontzetting om zich heen. Wat een zootje, kreunt haar gezichtsuitdrukking. Ik glimlach kikkerbreed naar haar; deze rotzooi is niet haar probleem. Of Rusty en Melly besluiten nog te blijven of niet, ik kan hier nog lang niet weg. We hebben wel kelners die eten rondbrengen, maar zij gooien over een half uur hun schort achter in een cateringbusje en gaan naar huis. Ik ben degene die alles mag opruimen.

Ik maak een berekening in mijn hoofd. Als ik om één uur de boel aan kant heb, kan ik misschien een paar uur slapen voor onze vergadering van negen uur. Producenten van Netflix komen morgenvroeg daadwerkelijk naar het letterlijke gat Jackson Hole gevlogen voor een fysieke bespreking en de dag daarna trappen de Tripps hun boektour af in Los Angeles en mag ík een hele week in mijn pyjama wonen zonder midden in de nacht berichtjes te hoeven beantwoorden. Ik moet in mijn achterhoofd houden dat dit de laatste kilometer van de marathon is; nog even en ik mag instorten. Maar ik loop op mijn tandvlees. Vóór de voorbereidingen van dit feestje hebben we de resterende scènes van de twee laatste afleveringen van New Spaces opgenomen, eentje met een stel dat hun arbeidershuisje verbouwde voor de komst van hun eerste kind, en een terugblik op vijf seizoenen ter afsluiting van de show. Een gewone dag met Melissa Tripp is al vermoeiend. Vandaag was bijzonder slopend en de dag is nog niet voorbij.

Ik adem langzaam uit, rustig, bekijk de schade en besluit dat een goede manier om mensen te laten weten dat het tijd wordt om naar huis te gaan is door te beginnen met opruimen.

Een paar minuten later verschijnt er een schaduw naast me. Aan het gespannen, geïrriteerde aura weet ik precies wie het is. ‘Weet jij waar Rusty heen is?’

15

Ik kijk op naar de lange en slungelige James McCann, die zoals altijd superioriteit uitstraalt.

‘Rusty is niet mijn verantwoordelijkheid,’ zeg ik, ‘maar de jouwe.’

Hij staart een tel geërgerd naar me. Ik weet dat die ergernis maar deels op mij gericht is. Ik ben een assistente en dat ben ik al mijn hele volwassen leven. James, de nerderige ingenieur, aan de andere kant, is niet aangenomen als Rusty’s rechterhand, maar is dat wel geworden. Midden in de nacht bier kopen, kleding ophalen bij de stomerij, kaartjes voor sportwedstrijden regelen en dagelijks koffie halen. Hij had voor iets totaal anders getekend.

‘We hebben morgenochtend vroeg een afspraak met de mensen van Netflix,’ vertelt hij me, alsof dat niet al weken onderwerp van gesprek is. De datum staat in mijn hersenen gegrift. Alsof we niet allemaal peentjes zweten over hoe de nieuwe show zal vallen bij de kijkers en wat dat voor het bedrijf zal betekenen.

‘Dat weet ik, James.’ Ik schuif een paar lege bierblikjes in een prullenbak.

‘Je schrijft nooit iets op en logt ook nooit in op de gedeelde agenda. Ik dacht, ik check het even.’ Helaas ontgaat mijn ten hemel gerichte blik hem als hij knipperend op zijn horloge kijkt en dan om zich heen, weer gespannen. ‘Denk je niet dat we hier een einde aan moeten breien?’

Deze vraag kan alleen komen van iemand die voor Rusty werkt, een baas die het gewend is gecommandeerd te worden. Iemand die voor Melissa Tripp werkt, zou weten dat haar wegkrijgen bij een feestje dat ter ere van haar wordt gehouden hetzelfde is als een kat leren tapdansen.

‘Waarschijnlijk,’ zeg ik.

Ik laat voorzichtig een paar lege champagneflessen in de prullenbak vallen en schud dan mijn handen los. Het is een lange dag geweest en links begint last te geven. Masseren gaat nu niet echt meer helpen, maar ik wrijf toch even over mijn vingers voor ik verderga.

‘Ik weet niet waarom je achter mij aan loopt terwijl hij daar is,’ 16

zeg ik en ik wijs naar de voorkant, waar Melly hun speech gaf.

‘Waar dan?’

Ik kreun gefrustreerd en draai me om om het hem te laten zien.

Maar mijn zelfvoldane irritatie verdwijnt als ik alleen Melly bij de restjes van de fraai versierde roze taart zie. ‘Heb je hem al een berichtje gestuurd?’

James staart wezenloos naar me door de brandschone glazen van zijn bril. Van zo dichtbij valt onmogelijk te missen dat hij heel mooie ogen heeft. Maar zoals veel mannen verpest hij het effect door zijn mond open te doen. ‘Denk je niet dat ik dat zou hebben gedaan voordat ik het jou zou vragen?’

‘Ik checkte alleen maar even,’ zeg ik.

Zijn wenkbrauwen bewegen naar elkaar toe in frustratie, waardoor zijn bril een stukje omlaagglijdt op zijn neus. ‘Ik heb hem een berichtje gestuurd. Geen antwoord.’

‘Misschien is hij op het toilet.’ Ik stap om hem heen. Ik ben het beu de hele dag lang voor iedereen verantwoordelijk te zijn.

‘Dan zou hij zeker antwoorden,’ zegt James, die me op mijn hielen volgt. ‘Hij neemt zijn telefoon overal mee naartoe om de sportuitslagen te volgen.’

James is overduidelijk een slimme man en dat laat hij me ook continu weten, maar zoals mijn vader altijd zei: soms vraag ik me af of hij maar één roeispaan in het water heeft. Is hij niet in staat in zijn eentje over een set te lopen en een volwassen man van bijna twee meter te vinden? Ik sta op het punt te ontploffen en het hem te vragen, als ik opkijk en verrast word door de wanhoop in zijn blik. De vrees en vermoedens die ik daarin lees, bezorgen me een steek in mijn buik.

Ik kijk de ruimte rond. Naar de achterste hoek waar een paar van de setontwerpers nog meer biertjes opentrekken, naar het zitje waar Dan nu doet alsof hij het naar zijn zin heeft in gesprek met Melly. Ik zie Rusty ook niet tussen de menigte van bijna zeventig man.

17

‘Wil je hem gaan zoeken?’ vraag ik, instinctief zacht.

Hij schudt langzaam zijn hoofd en een langgerekte tel hebben we oogcontact. Het is niet zo dat ik meteen iets vermoed, maar zoals ik al zei, kan Rusty impulsief zijn. Wie weet in wat voor nesten hij zich heeft gewerkt?

‘Misschien staat hij buiten te blowen met de cameramensen,’ zeg ik.

James schudt nogmaals zijn hoofd. ‘Hij houdt er niet van om te roken en hij heeft een paar weken geleden eetbare wiet geprobeerd en zei dat hij dat nooit meer zou doen.’

‘Misschien is hij weggegaan?’ opper ik.

‘Zonder dat tegen ons te zeggen?’

Ik adem hortend uit terwijl ik zelf ook een beetje een unheimisch gevoel krijg. ‘Ik zweer je, als hij dingen loopt te eten die hij niet mag hebben…’ Op Rusty’s huidige to-dolijstje staat Melly’s instructie dat hij een paar kilo moet afvallen voor de nieuwe show wordt aangekondigd. Ze vindt hem er pafferig uitzien op het scherm. Als hij ergens stiekem met een stuk taart op schoot zit, zal ik dat tot in de eeuwigheid te horen krijgen.

James en ik houden ons grotendeels aan onze eigen schema’s sinds hij twee maanden geleden bij Comb+Honey is komen werken. Het is niet echt dat ik hem niet mag, maar het maakt me pissig dat hij mijn baan als onnodig en onbelangrijk ziet en me behandelt alsof ik maar net intelligent genoeg ben voor simpele assistententaken, tenzij hij natuurlijk zelf hulp nodig heeft bij de uitvoering van zo’n taak. Ik wil ook niet doen alsof de wereld van de Tripps een makkelijke is om binnen te komen en meteen te begrijpen.

Zelfs ik heb soms geen idee waar ze mee bezig zijn. Rusty en Melly betalen goed en maken het mogelijk dat ik de zorgverzekering heb die ik nodig heb, maar hun relatie is natuurlijk ingewikkeld.

‘Oké,’ zeg ik uiteindelijk. ‘We gaan hem zoeken.’

Met een grimas komt James achter me aan door de set en vervolgens door de gang die naar het magazijn leidt. De airco lijkt 18

abnormaal luid in de smalle ruimte, luid genoeg om James’ zware voetstappen op de industriële vloerbedekking te overstemmen. Er zijn vijf deuren, die allemaal dicht zijn. Eentje is de A/V-ruimte, daarnaast een bezemkast, daarna komen de artiestenruimte voor bezoekende gasten, een kleine personeelsruimte voor de crew en de montageruimte. Ik word misselijk als ik me probeer voor te stellen wat we deze avond in de verschillenden ruimtes zouden kunnen aantreffen.

De A/V-ruimte is donker en leeg. Het scharnier piept in het stille vertrek.

De bezemkast zit op slot en daar past toch geen volwassen man in.

De artiestenruimte is leeg, de personeelsruimte ook.

Als laatste komen we bij de geluiddichte montageruimte. De deur is op slot.

Ik weet niet waarom ik gespannen ben als ik mijn sleutelbos van mijn riem haal en de juiste sleutel zoek. Ik moet me erop concentreren mijn rechterhand stil te houden om hem voorzichtig in het slot te kunnen laten glijden.

We houden allebei onze adem in als ik langzaam aan de knop draai.

Het geluid bereikt ons als eerste. Hard gekreun, huid die tegen huid kletst, gevolgd door een korte flits van drillende witte billen en een over de schouders van een vrouw omhooggeschoven felrode bloemenjurk, haar donkere haar eigenlijk het enige wat van haar zichtbaar is. Het duurt een paar kreunen en stoten voordat mijn brein de punten met elkaar verbindt en een beeld construeert. Ik trek gauw de deur weer dicht zonder dat we opgemerkt zijn.

Rusty is geen taart aan het eten.

Langzaam draai ik me om. James staart nog langs me heen naar de nu gesloten deur. Hij knippert niet met zijn ogen en zijn mond staat open.

19

‘Dat was Rústy,’ fluistert hij.

Ik knik naar Spuit Elf. ‘Ja.’ Hun nieuwe tv-show en boek komen bijna uit. Een boek over relaties. Rusty heeft een vlekkeloze timing met zijn stotende kont.

‘En Stéphanie,’ voegt James eraan toe.

Ik hoopte dat ik de enige was die zich dat had gerealiseerd, maar helaas. Ik adem langzaam uit terwijl ik me al mentaal een weg probeer te tetrissen uit wat ik net heb gezien. Op momenten als deze besef ik waarom professionele afstand iets goeds is. Ik heb feestdagen doorgebracht met de Tripps en keek vanaf de zijlijn toe hoe ze uitgroeiden van eigenaren van een enkele winkel tot heersers over een imperium. Er is letterlijk geen deel van mijn leven dat niet op de een of andere manier met dat van hen overlapt of verweven is.

‘Ja, James. Met Stephanie.’ Ik druk de muizen van mijn handen tegen mijn ogen en probeer te bedenken wat hier de juiste reactie op is.

Als ik weer naar hem kijk, staart James naar me, zijn ogen groot van de schok. ‘Maar hij is getr…’

Ik leg een trillende hand over zijn mond. ‘Kop dicht. O, god!’ Ik kijk van links naar rechts de gang door om me ervan te verzekeren dat niemand anders hier getuige van is geweest. ‘Ssst!’

Ik trek hem mee de hoek om het magazijn in. Hopelijk maskeert de ventilator boven ons onze stemmen. ‘Blijf alsjeblieft rustig!’ Ik ben er nog niet eens achter wat ík ervan vind, ik kan er niet ook nog bij hebben dat James gaat flippen.

‘Carey, hij bedriegt zijn vrouw!’

Ik staar hem één verblufte tel aan. We waren net toch allebei getuige van Rusty met zijn zwiepende ballen? Ik huiver zichtbaar.

‘Dat snap ik.’

‘Maar…’ James maakt zijn zin niet af. Hij is in de war. ‘Vind je dat dan niet erg?’

‘Natuurlijk wel,’ zeg ik rustig en ik probeer niet gefrustreerd te raken om het feit dat uitgerekend deze nieuweling me vertelt hoe 20

ik moet reageren op het stel dat ik al mijn hele volwassen leven ken. Ik schiet in de verdediging. ‘Maar ik werk al heel lang voor ze en ik heb al jaren geleden geleerd dat sommige dingen me niet aangaan.’

Huwelijken kennen ups en downs, heeft Melly me een keer verteld. Jij dient je op het werk te concentreren, niet op wat er tussen mij en Russ gaande is.

In mijn kindertijd was mijn vader vaak genoeg struikelend van de drank en met de geur van parfum om zich heen thuisgekomen, om twee dagen later weer vrolijk knuffelend met mijn moeder op de bank te zitten. Dus ik wist dat Melly gelijk had. De grenzen zijn vaag in dit werk, maar ik doe mijn best om het huwelijk van de Tripps hun huwelijk te laten zijn en bemoei me niet met hun privézaken.

Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien doet James niet mee aan Operatie Kijk De Andere Kant Op. En zijn afschuw triggert een ongemakkelijk gevoel in mijn buik. Ik ben boos en verdrietig en eerlijk gezegd geschokt over wat we net hebben gezien, maar ik kan er niets aan doen dat ik me ook beschaamd en een beetje beschermend voel. Ik stop mijn handen in mijn zakken.

‘Ze staan op het punt hun boek over relaties uit te brengen,’ zegt hij met hoge, gespannen stem. ‘Hun boek vol húwelijksadviezen.’

Ik verplaats mijn gewicht ongemakkelijk naar mijn andere voet.

‘Dat weet ik.’

‘En een show te lanceren die bijna volledig op hun merk is gebaseerd!’ zegt hij met duidelijke moeite zijn stem niet te verheffen.

‘En dat merk is hun gelukkige huwelijk!’

Ik probeer mijn irritatie te verbergen. Om eerlijk te zijn zie ik James niet vaak, omdat hij, of hij het nu leuk vindt of niet, zich tot nu toe uitstekend van zijn taak kwijt om Rusty zich te laten gedragen. Zelfs zo goed, trouwens, dat ik niet besefte dat Rusty weer een affaire had.

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. ‘Weet je zeker dat je hier niet 21

al van op de hoogte was? Je had opvallend weinig zin om hem te gaan zoeken.’

James kleurt. ‘Ik dacht dat ik hem zou betrappen met een sándwich, Carey. Niet…’ hij wijst achter hem naar de montageruimte, ‘zó.’

Ik bind in. ‘Ja, ik ook.’ Ik sluit mijn ogen, adem diep in en kijk dan om me heen in de lege gang. ‘We moeten zorgen dat hier verder niemand komt.’

‘Je gaat het haar niet vertellen, hè?’ gokt hij fronsend.

Ik schiet weer automatisch in de verdediging. ‘Melly heeft me een paar jaar geleden duidelijk gemaakt dat ze wil dat assistenten zich niet met hun privéleven bemoeien. Jij dus ook niet.’

Ik zie aan de manier waarop zijn borst omhoogkomt dat zijn eerste reactie is om me voor de zoveelste keer te corrigeren dat hij geen assistent is, maar zelfbehoud wint. ‘Dit kan ons duur komen te staan,’ zegt hij tegen me. ‘Dat weet je toch?’ Hij ademt nog een keer diep in. ‘Ik denk dat we het aan Melissa moeten vertellen.’

‘Jij vond ook dat we hem moesten gaan zoeken en nu weet je wat voor vreselijk goed idee dat was.’

Hij staart me lange tijd aan.

‘Echt niet dat ik Melly ga vertellen dat we haar echtgenoot hun co-presentatrice zagen palen,’ zeg ik lachend.

Hier met hen over praten zou zijn alsof ik over zoiets met mijn ouders spreek, maar dan vermenigvuldigd met de ongemakkelijkheidsfactor ‘ook nog mijn werkgever’. James beseft waarschijnlijk niet dat mijn relatie met de Tripps verdergaat dan die van werkgever en werknemer. Hoe kan hij dat ook weten? We communiceren amper.

Maar ik kan niet degene zijn die Rusty verlinkt. Mijn vader overleed toen ik zeventien was. Hij had al even last van zwellingen in zijn benen en voeten, maar wuifde dat weg als risico van het vak omdat hij de hele dag op zijn benen stond, ladders op klom en soms op zijn knieën moest werken. Hij stelde het naar de dokter 22

gaan uit tot het te laat was. Door jarenlang roken had hij vergevorderde longkanker en hij stierf binnen een paar maanden. Rusty heeft niet geprobeerd zijn plaats in te nemen, maar hij was er wel altijd als ik hem nodig had. Bovendien leidt hij Melly af als ze een van haar tirades afsteekt en geeft hij me de vrije hand in de winkel als ik tijd heb. Ik wil dit dus absoluut niet doen.

James kijkt naar me, stilzwijgend teleurgesteld. ‘Carey.’

‘Misschien weet ze het al?’ vraag ik hoopvol.

‘Als ze het weet,’ begint hij, ‘mag ze hem wel vertellen dat hij discreter te werk moet gaan. Iedereen had die kamer kunnen binnenlopen. Een minder loyaal persoon met een camera op zijn telefoon kon met één tweet hun, en ons, hele levensonderhoud hebben opgeblazen.’

Toegeven dat hij gelijk heeft doet pijn. Klote-Rusty.

‘Oké, zeg ik, maar ik besluit mezelf tijdelijk respijt te geven. ‘We melden ons morgen wel bij haar na de vergadering.’

‘Ons bij haar melden?’

‘Jezus, doe niet zo moeilijk. We vertéllen het haar morgen na de vergadering. Nu blij?’

Vermoeid haalt hij een hand door zijn haar. ‘Helemaal niet.’

We schrikken allebei als we een stem horen in de stille gang.

‘Vertellen wat aan wie na de vergadering?’

Het is Robyn, de publiciteitsagent van de Tripps. Een uiterst lichtgeraakte, neurotische bemoeial.

‘Niets.’ Ik wuif het met geveinsde nonchalance weg.

‘Ah toe,’ zegt ze met een samengeknepen gezicht. ‘Jullie verschuilen je hier terwijl je daar de dingen moet afhandelen en opruimen.’

Ze kijkt van James naar mij. ‘Er is duidelijk iets gaande.’

Ik stoor me aan het feit dat ze me eraan herinnert dat ik de rotzooi achter al die mensen moet opruimen en steek in gedachten mijn middelvinger naar Robyn op. ‘James en ik hadden het erover dat we morgen met Melly moeten praten. Ik zal haar laten weten…’

‘Waarom moet James met haar praten?’ vraagt Robyn, geslepe23

ner dan goed voor haar is. Melly heeft James nog nooit nodig gehad voor iets anders dan wanneer er iets moest worden opengemaakt of van een hoge plank gepakt. ‘Is het iets belangrijks?’

Ik antwoord luchtigjes van ‘nee’ op hetzelfde moment dat James een duidelijk gearticuleerde ‘ja’ uitspreekt.

Ik draai me naar hem om om hem boos aan te kijken. Hij kijkt boos terug.

‘Robyn moet het weten,’ zegt hij zacht, en in gedachten trek ik mijn haar uit mijn hoofd en schreeuw: Godsamme! James, doe normaal!

Maar ons gedrag lijkt Robyn al een vermoeden te hebben gegeven. Ze kauwt op haar lip, nu met reden bezorgd. ‘Het moet vanavond.’

Ik laat een ongelovig lachje horen. ‘Het is een heel lange dag geweest en als iedereen weg is moet ik hier nog opruimen.’

Nu zou een goed moment zijn dat ze me hun hulp aan zouden bieden, maar de stilte is oorverdovend.

Robyn zucht diep en kijkt op haar horloge. ‘Morgen om negen uur komt Netflix. Ik haal Melissa en zie jullie allebei over een uur op kantoor.’

Dat betekent dat ik me hier uit de naad moet werken om me vervolgens naar het kantoor van Comb+Honey aan de andere kant van de stad te reppen. Super.

Robyn draait zich om en loopt weg. Ik kijk boos naar James, die triomfantelijk naar me glimlacht. ‘We doen het juiste,’ zegt hij.

‘We hebben nu dus om middernacht een werkafspraak.’

‘Het is het juiste,’ herhaalt hij.

Een uur. Hij heeft mazzel dat me dat te weinig tijd geeft om een James McCann-voodoopop te vervaardigen.

24