Falemos de paz .

Batallas?... de flores.

Fusís?... de papel.

Canóns?... de mentira.

Pantasmas?... sen pés.

Sustos?... de merengue.

Beliscos?... de mel.

Cadeas?... de nubes.

Monstros?...

A correr A correr… !

Ana Mª Fernández

CEIP A.D.R. Castelao EDLG, Equipo de Biblioteca e Equipo de Act. Extraescolares

Todos os nenos do mundo teñen dereito a ter catro avós e catro avoas coma catro soles, para escoitar mil contos a carón do lume.

Todos os nenos do mundo teñen dereito a xogar ás catro esquinas e a ter centos de amigos, e a perderse, ás apilladas, entre as casas dos veciños.

Todos os nenos do mundo teñen dereito a ter catro soños e catro castelos construídos na area das súas praias, mentres contan as ondas que non teñen número.

Todos os nenos do mundo teñen dereito a ser un millón de veces felices.

Ana Mª Fernández

CANTAROLA DOS NENOS Amiguiños todos, amiguiños xa, os nenos de aquí, e os nenos de alá.

Os nenos do mundo todos a cantar a unha mesma voz collidos da man.

Cantarola nosa de amor e de paz.

Leda cantarola, ledo rebuldar.

Rolda de sorrrisos dende mar a mar, corazóns abertos ollos de amigar.

Amiguiños todos, amiguiños xa, os nenos de aquí e os nenos de alá.

Xosé Neira Vilas

Que veña o vento fungón,

Choven balas

Non lle digas nada á lúa,

que lle quero preguntar

Seres berran

que non te quere escoitar.

a cor dos ollos das nubes, a cor dos ollos do mar.

Eu coido que son azuis verdes, grises, de cristal, mais calquera cor que teñan será sempre a cor da paz.

Antonio García Teijeiro.

Arden vilas Queiman leiras Caen nenos

Está a falar coa choiva, a brétema e máis co mar.

Chora a terra

Na conversa deles tres

Xeme o pobo

estase a falar de paz.

Pingas negras Cicatrices Dor vermella Destrución Chuvia cega Berros tristes Dor marela Choven balas

E tódolos tres arelan botarlle á Terra unha man.

Cativos que pasan fame.

Cidades contaminadas.

O lixo flota nos ríos.

As fragas xa non son fragas.

e miseria

Non lle digas nada á lúa.

Noite fría

Teñen pechado o salón.

Tristes guerras Nace o medo Chora a terra.

Antonio G. Teijeiro

Non queren que chegue o día sen atopar solución.

Antonio García Teijeiro

Gustaríame ser

No máis alto das nubes

a fada dalgún conto

ter unha casa,

para poder vivir

voar coma unha pomba

o que eu queira, de pronto.

e ver que pasa.

Ter esa vara máxica

Converterme nos campos

que cumpra exactamente

en bolboreta

cada capricho novo

con dúas ás fermosas

que acuda á miña mente;

e moi coquetas.

e no patio da noite

Pero se o penso ben,

saltar estrelas

mellor sería

e, pasiño a pasiño,

que esa variña dese

falar con elas.

sol e alegría

Comprar enormes lentes

para espantar dos rostros

alucinantes,

dores, tristezas,

para ler cada libro

poñer paz entre os pobos,

que hai nos estantes.

quitar pobrezas.

Ana Mª Fernández