Batallas?... de flores. Fusís?... de papel. Canóns?... de mentira. Pantasmas?... sen pés. Sustos?... de merengue. Beliscos?... de mel. Cadeas?... de nubes. Monstros?... A correr A correr… !
Ana Mª Fernández
CEIP A.D.R. Castelao EDLG, Equipo de Biblioteca e Equipo de Act. Extraescolares
Todos os nenos do mundo teñen dereito a ter catro avós e catro avoas coma catro soles, para escoitar mil contos a carón do lume. Todos os nenos do mundo teñen dereito a xogar ás catro esquinas e a ter centos de amigos, e a perderse, ás apilladas, entre as casas dos veciños. Todos os nenos do mundo teñen dereito a ter catro soños e catro castelos construídos na area das súas praias, mentres contan as ondas que non teñen número. Todos os nenos do mundo teñen dereito a ser un millón de veces felices.
Ana Mª Fernández
CANTAROLA DOS NENOS Amiguiños todos, amiguiños xa, os nenos de aquí, e os nenos de alá. Os nenos do mundo todos a cantar a unha mesma voz collidos da man. Cantarola nosa de amor e de paz. Leda cantarola, ledo rebuldar.
Rolda de sorrrisos dende mar a mar, corazóns abertos ollos de amigar. Amiguiños todos, amiguiños xa, os nenos de aquí e os nenos de alá.
Xosé Neira Vilas
Que veña o vento fungón,
Choven balas
Non lle digas nada á lúa,
que lle quero preguntar
Seres berran
que non te quere escoitar.
a cor dos ollos das nubes, a cor dos ollos do mar. Eu coido que son azuis verdes, grises, de cristal, mais calquera cor que teñan será sempre a cor da paz.
Antonio García Teijeiro.
Arden vilas Queiman leiras Caen nenos
Está a falar coa choiva, a brétema e máis co mar.
Chora a terra
Na conversa deles tres
Xeme o pobo
estase a falar de paz.
Pingas negras Cicatrices Dor vermella Destrución Chuvia cega Berros tristes Dor marela Choven balas
E tódolos tres arelan botarlle á Terra unha man. Cativos que pasan fame. Cidades contaminadas. O lixo flota nos ríos. As fragas xa non son fragas.
e miseria
Non lle digas nada á lúa.
Noite fría
Teñen pechado o salón.
Tristes guerras Nace o medo Chora a terra.
Antonio G. Teijeiro
Non queren que chegue o día sen atopar solución.
Antonio García Teijeiro
Gustaríame ser
No máis alto das nubes
a fada dalgún conto
ter unha casa,
para poder vivir
voar coma unha pomba
o que eu queira, de pronto.
e ver que pasa.
Ter esa vara máxica
Converterme nos campos
que cumpra exactamente
en bolboreta
cada capricho novo
con dúas ás fermosas
que acuda á miña mente;
e moi coquetas.
e no patio da noite
Pero se o penso ben,
saltar estrelas
mellor sería
e, pasiño a pasiño,
que esa variña dese
falar con elas.
sol e alegría
Comprar enormes lentes
para espantar dos rostros
alucinantes,
dores, tristezas,
para ler cada libro
poñer paz entre os pobos,
que hai nos estantes.
quitar pobrezas.
Ana Mª Fernández