een eigen plek”

tekst Maud Vanmeerhaeghe foto Thomas De Boever

Eline ruilde birdnesten in voor traditioneel co-ouderschap “Blij met weer een eigen plek”

“Eigenlijk is alles wel vlot gegaan”, zegt Eline Gryson (38) over haar scheiding. Toen ze vier jaar geleden uit elkaar ging met Wim, de papa van Seppe (13), Nore (12) en Niene (9), koos ze uit praktische overwegingen een paar maanden voor birdnesten. Ondertussen hebben zowel zij als haar ex-man opnieuw een eigen plek en verhuizen de kinderen week om week tussen de twee adressen.

“Birdnesten was een praktische keuze. Ons huis was nog niet verkocht, maar ik wilde ook niet langer als gezin onder hetzelfde dak wonen”, begint Eline. “Daarom ging mijn ex-man in zijn kinderloze week tijdelijk bij zijn broer wonen, ik trok in mijn week zonder kinderen in bij mijn ouders. Voor die co-ouderschapsregeling kozen we niet met volle overtuiging – het was vooral een praktische beslissing. We wisten toen al dat we traditioneel co-ouderschap wilden, de omstandigheden waren er gewoon nog niet naar.”

Koffers pakken

Geleidelijk afscheid

Toen het ouderlijk huis na negen maanden verkocht werd, had oudste dochter Nore het moeilijk. “Ik mis ons huis heel erg”, beaamt Nore. “Ze was heel ongerust over wat er in de plaats zou komen, zegt Eline. “Gelukkig hebben we de verhuizing in fases kunnen doen. Eerst was er dus het birdnesten, daarna trok ik in mijn nieuwe appartement. Wim bleef toen in het huis wonen en de kinderen kwamen om de week naar hier. Toen het huis uiteindelijk verkocht werd, hadden ze er dus al een beetje afscheid van genomen.”

Tussen het verhuizen door blijft de verstandhouding tussen Eline en haar ex goed. “We zouden niet meer samen op café gaan, maar we kunnen nog door één deur. Voor de kinderen vind ik het belangrijk dat er geen ruzie is. Het is zelfs zo dat Wim – toen de aankoop van zijn huis nog niet rond was – tijdens mijn kindervrije week in mijn appartement kwam wonen met de kinderen en ik bij mijn nieuwe vriend verbleef.” Intussen woont Eline al meer dan drie jaar in haar eigen stek, waar de kinderen om de andere week naartoe komen. “Traditioneel co-ouderschap heeft voor- en nadelen: nu moeten de kinderen elke week een koffer pakken, terwijl ze hiervoor al hun spullen op één plek hadden. Daar hebben we een oplossing voor gezocht: omdat de meisjes genoeg kleren hebben, verdeelden we die tussen Wims huis en mijn adres. Enkel de spullen waarvan ze er maar eentje hebben – een lievelingsrokje, bijvoorbeeld – mogen ze nog heen en weer verhuizen, de rest blijft op een vaste plek. Dat geeft Wim en ik meer rust: nu hoeven we niet langer elke vrijdag ons hoofd te breken over wat allemaal mee moet en we vermijden dat we in zeven haasten

“Om het de nog moeten wassen of strijken. Het enige wat nu nog versleept wordt, kinderen en onszelf zijn de schoolboeken en het hobbygemakkelijker materiaal.” te maken, blijven De wissel valt traditioneel op sommige spullen vrijdag, maar in de zomervakantie zit meer tijd tussen twee periodes. op één plek” “Dan verlengen we de regelingen naar om de twee weken, zodat we tijd hebben om op vakantie te gaan. Maar eigenlijk zijn we daar flexibel in.” “Twee weken vind ik wel lang”, zegt Nore. “Dan stuur ik mama af en toe eens een berichtje.” “Het heeft tijd gekost om daaraan te wennen”, antwoordt Eline. “Ik geef les dus ik ben de hele zomervakantie thuis. Dan zijn twee kinderloze weken wel raar. Die vul ik met van alles: ik werk wat in mijn klas of ga op reis met mijn nieuwe partner. Intussen zijn we het wel gewoon dat er af en toe langere periodes zonder elkaar zijn.”