www.mindinn.blogspot.com www.mindinn.blogspot.com ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁)
အခန္း(၁) က်ဳပ္ဟာ စာတတ္ေပတတ္ က်မ္းတတ္ဆရာေတာ္ ကိုကုိးကြယ္ျပိး။ စာႀကီးစာက်ယ္ေတြ ဖတ္ခ့သ ဲ ူပါ။သို ့ေသာ္ ႀကားခဲ့ဖတ္ခဲ့သမ်ွထမ ဲ ွာ၊မရွင္းဆံုးကေတာ့ျဖစ္ပ်က္ဆိုတ့ဲစာလံုးပဲ။ ************ လူတိုင္းနီးပါးေျပာေနက် စကားပါပဲ။ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း လိုလို လည္း နားယဥ္ျပီးသားပါ။ က်ဳပ္လည္း သူမ်ားေယာင္သလုိ ျဖစ္ပ်က္ေပါ့ ကြာ။ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တာပါပဲ ဘာညာ ေရာ ေယာင္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမွန္အတိုင္း
ဝန္ခံရရင္
ဒီစကားကို
ဘယ္တုန္းကမွနားမရွင္းခဲ့ဘူး။
ေသခ်ာေမးေတာ့
လည္း ေျဖသူက ဥဒယဗၺယ။ ဥပါဒ္ ၊ ဌီ၊ ဘင္ ဆိုတာ ျဖစ္ပ်က္ေပါ ့။တခ်ဳိ ့ကလည္း ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာ အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱေပါ့ လို ့ ့လည္းေျဖ ေရာ ပို ဆိုးသြားတာေႀကာင့္ အိေယာင္ဝါး နဲ ့ပဲ လည္ေနခဲ့ေတာ ့တယ္ဗ်ာ။ ************ လြန္ခဲ့တဲ
့ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္က
ဘဝတကၠသိုလ္မွာ
လူငယ္တေယာက္က
`အာစရိ
ရာ
မွတ္လိုက္တာပဲ`တဲ
့။အမွတ္မထင္
က်ေနာ္ကေတာ
့
အတူေနခဲ့တဲ
့ညီငယ္အရြယ္
စိတ္ညစ္လာရင္
ေျပာလုိက္တာေႀကာင့္
က်ဳပ္ထိတ္
ျဖစ္ပ်က္၊ ကနဲ
ဖိုးနီဆိုတ့ဲ ျဖစ္ပ်က္လုိ
့
ဝမ္းသာသြား
တယ္။ ဒီတခါေတာ ့ေနရာက်ျပီ ေသခ်ာသိေအာင္ မရွက္မေႀကာက္ေမးမွ ဆုိျပီး`ဖိုးနီ ရာ မင္းေျပာတဲ ့ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာ ငါ ့ကို ေသခ်ာ ရွင္းျပပါလားကြာ ဆိုေတာ ့သူက အာစရိ ရာ ။ ႏွာသီးဖ်ားက ေလကို၊ ဝင္ေလ၊ ထြက္ေလ ဆိုျပီးမွတ္ေနတာ
အဲဒါ
ျဖစ္ပ်က္ေပါ
့ဗ်။
တဲ့။က်ဳပ္လည္းစကားမဆက္ရေ ဲ တာ့
ဘူး။သို ့ေသာ္ စိတ္ထမ ဲ ွာေတာ ့ဒီေလာက္နားလည္ ရခက္တ့ဲ ျဖစ္ပ်က္ ။ မသိသိေအာင္ကို လုပ္အံုးမယ္ လို ့ထပ္ေတးထားလုိက္ရျပန္ပါတယ္။ ************ ဒီလိုနဲ ့ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေနတုန္းမွာပဲ ဖတ္မိတဲ ့စာတအုပ္မွာ`အႀကင္သူသည္ ရုပ္နာမ္ တုိ ့၏ ျဖစ္ပံု
ပ်က္ပံုကို အိပ္မက္တင ြ ္မွ် မျမင္ရဖူးဘဲ ၊ အႏွစ္တရာပတ္လံုး အသက္ရွည္၏။ထို သူ၏ အသက္ရွည္မွဳထက္ ဥဒယဗၺယကို ျမင္ေသာ သူ၏ တရက္မ်ွ အသက္ရွည္ျခင္းသည္၊ ျမတ္ေသး၏။ `လို ့ ့ေတြ ့ျပန္ေရာ။ ဒါကို
ဖတ္ရေတာ
့က်ဳပ္ရဲ
့ျဖစ္ပ်က္သိခ်င္စိတ္ဟာ
ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
စားလည္း
ျဖစ္ပ်က္သိခ်င္စိတ္၊ အိပ္လည္း ျဖစ္ပ်က္သိခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ငါ့ တသက္ ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာကို သိခင ြ ့္မွရႏိုင္ပါအံုးမလားဆုိုျပီးပူပန္မွဳပါျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ************ ဒါနဲ ့က်ဳပ္လည္း ရႏိုင္သမွ် တရားနဲ ့ပါတ္သက္တဲ ့စာအုပ္ေတြကုိ ေလ်ာက္လွန္ေလ်ာက္ဖတ္ ျပီး ျဖစ္ပ်က္ကို အသည္းအသန္ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ ဖတ္မိတဲ ့စာအုပ္ေတြကို ေလ်ာက္ေရးျပရင္ ပိုရွဳပ္ကုန္ရုံသာ ရွိပါလိိမ့္မယ္။ ျဖစ္ပ်က္အေႀကာင္းေရးသားခ်က္ေတြ ဟာ စာအုပ္တိုင္းတုိင္း လို လို မွာပါတယ္။သို ့ေသာ္ က်ေနာ္
နားမလည္
သေဘာမေပါက္တာက
အေခြမ်ဳိးစံုမွာလည္း
ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာ
အခ်ည္းအႏွီးပါပဲ။ဒီလိုနဲ
့က်ဳပ္ရဲ
ဒီတသက္ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာ
ေတာ
ႀကား
နာ
့ျဖစ္ပ်က္ရွာ
သိရေတာ့မွာ
့အမွန္ပါပဲ။အသံနဲ ရေပမဲ
ပံုေတာ္ဟာ မဟုတ္ဘူးလို
့နာႀကားရတဲ
့က်ဳပ္စိတ္မွာ
့ဝိပႆနာ
မရွင္းလင္းတာေႀကာင့္
ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ့လည္း
စိတ္ေလ်ာ့စျပဳလာပါတယ္။
************ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္း ရွင္းဘုိ ့လိုလာပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္သိခ်င္တာမ်ား တရားစခန္းေတြ သြားလုိက္ျပီးေရာ ဆိုသူေတြ
ရွိႀကပါလိမ့္မယ္။က်ဳပ္အယူအဆက
ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာရဲ
့
သေဘာတရားကို
ဦးစြာသိခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။လက္ေတြ ့သိဘို ့က တရားစခန္းစတာေတြနဲ ့ ဆက္လက္ေလ့လာဘုိ ့ရည္ ရြယ္ခ်က္ရွိပါတယ္။အခုက်ဳပ္အပူတျပင္း သိခ်င္ေနတာက ျဖစ္ ပ်က္ ဆုိတာရဲ ့ သေဘာတရားအစ ကို ဆိုလိုတာပါ။ ************ ေလာကႀကီးဟာ ေတာ့္ေတာ္ က်ဳပ္တသက္မေတြ
့ကို
ထူးဆန္းအံႀသစရာေတြနဲ ့ျပည့္ေနတယ္
့ေတာ့ဘူးထင္ခ့တ ဲ ဲ
့
ျဖစ္ပ်က္ကို
ရုတ္ျခည္းျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂)
အခန္း (၂ (၂)
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
လို
့ေျပာရပါလိမ္
သိဘုိ
့အေျခ
့
မယ္။
အေနဟာ
ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာ ဘာလဲလို ့တိတိက်က် အေျဖေပးမဲ့သူ ဟာ က်ေနာ္နဲ ့အနီးဆံုးကို ေရာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဘဝတူခ်င္းမို ့အလြန္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ေရာက္ခ့တ ဲ ဲ ့ေနရာက ေလာကင ရဲလို ့ေခၚရမဲ ့ေနရာပါ။ စေတြ ့ေတြ ့ခ်င္းသူဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆိုတဲ ့ပုစာၦ ကို အေျဖေပးႏိုင္မယ္ ့သူ ရယ္လို ့မထင္မွတ္ခ့ပ ဲ ါဘူး။သူဟာ က်ဳပ္နဲ ့ ့သက္တူရြယ္တူေလာက္ပါပဲ။ သူ
့ပံုစံ
ဟာ
သူလို
အရပ္ငါးေပ
ငါလုိ
ပံုစံသာျဖစ္ပါတယ္။အသက္၄၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီး
၁၁လကၼ
ေလာက္ရွိပါတယ္။
ေျပာတတ္ပါတယ္။တေဆာင္တည္းေန
သူေတြ
ဥပဓိရုပ္ေကာင္းပါတယ္။
စကားေျပာတဲ့အခါ မို
့ပို
အားနဲ ေနတဲ
့မာန္န့ဲ ့အခ်ိန္ေတြမွာ
ေရာက္တတ္ရာရာေတြေမးျဖစ္ေျပာျဖစ္ ပါတယ္။သူ ့နာမည္ အရင္းက ဦးသက္ခိုင္တ့ဲ ဗ်။ဒါေပမဲ့ သူ့ ့ကို စခန္းတခုလံုးက
ဆရာႀကီးလို
့ေခၚႀကတယ္။ဘာေႀကာင့္ဆရာႀကီး
ေခၚႀကသလဲေတာ့ေသ
ေသခ်ာခ်ာ
ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ႀကပါဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ နဲ ့ပါတ္သက္လုိ ့သူရွင္းျပျဖစ္ ပံု ကိုေသ ခ်ာေရးမွျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။ တေန ့ေပါ့ ။ ************ ေရပါတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ ဆရာႀကီးပိုင္တ့တ ဲ ။ဲ ့ကိုယ္ပိုင္ေငြနဲ
့က်ဳပ္တို
့စခန္းရဲ
့ေရွ
ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြနဲ
့ကိုက္တရာေလာက္မွာ
ဝါးတဲကေလးရွိတယ္။
အဲဒါ
့ညွိႏွဳိင္းသေဘာတူခ်က္အရလိုင္ေႀကး၊လခေတြေပးျပီး
သူ
့ေဆာက္ထားတာ။ရဲဘက္စခန္းေတြမွာ
ဒီလိုပဲ
ေထာင္ပိုင္ေတြ
နဲ
့ညွိႏွဳိင္းလို
့
အဆင္ေျပရင္ တိုက္ေဆာက္ျပီး ေနႀကတဲ ့ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းသားေတြ အမ်ားႀကီး ပါ။ကဲ ပါဗ်ာ လိုရင္းဆက္ႀကပါ စို ့။အဲဒီတေ ဲ လးေပၚမွာ သူ ့နဲ ့က်ဳပ္ဆံုမိျပီး စကားေျပာျဖစ္ခ့ဲတယ္ ။ က်ဳပ္။ ။ `ဆရာႀကီးက ဘာမွဳလဲဗ်` ဆရာႀကီး။ ။`ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက ျပဳတ္က်တဲ့အမွဳေပါ့` က်ဳပ္။ ။ `ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ` ဆရာႀကီး။ ။`ေလာကႀကီးမွာ အျမင့္ဆံုးကို တက္ခ်င္သူေတြ ႀကံဳရတဲ့အမွဳလုိ ့ ေျပာခ်င္တာပါ` က်ဳပ္။
။`ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ဒါနဲ
့ခင္ဗ်ား
စာအုပ္အညိဳေလးတအုပ္နဲ
အလုပ္ရွဳပ္ေနရေအာင္ ဘာစာအုပ္လည္းဗ်` ဆရာႀကီး။ ။`ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ ့ အႀကိမ္ႀကိိမ္ဖတ္ျပီး ေလ့က်င့္ေနတာဗ်။` က်ဳပ္။ ။`ဘာေလ့က်င့္တာလဲဗ်`။ ဆရာႀကီး။ ။`စိတ` ္ က်ဳပ္။ ။`ဗ်ာ စိတ္ကို ဘယ္လိုေလ့က်င့္သတုန္းဗ်ာ`။ ဆရာႀကီး။ ။ `အဲဒီ စာအုပ္ထက ဲ အတိုင္း တေသြမတိမ္းေပါ့`
့ေန
့ေရာ
ညေကာ
က်ဳပ္။ ။`ဘယ္ေလာက္ႀကာျပီလဗ ဲ ်ာ` ဆရာႀကီး။ ။`ခုႏွစ္လ` က်ဳပ္။ ။`ဘာေတြ ့ေတြ ့ျပီး ဘာေတြထူးျခားသလဲဗ်ာ` ဆရာႀကီး။ ။(အတန္ႀကာစဥ္းစားေနျပီးေနာက္) `တိုတေ ို ျပာရရင္ ျဖစ္ပ်က္ ကိုေတြ ့တယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဟာ
လာျပန္ျပီ
ဒီျဖစ္ပ်က္။သူက
ျဖစ္ပ်က္ကိုေတြ
့တယ္ဆိုပ။ဲ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ
က်ဳပ္သူ
့ကုအ ိ ေလာတႀကီးဆက္ေမးလိုက္ပါတယ္ က်ဳပ္။ ။`အဲဒီ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာ က်ဳပ္ကို ေသခ်ာရွင္းျပစမ္းပါဗ်ာ။` ဆရာႀကီး။ ။`၇ လစာ ေလ့က်င့္ခန္းကို တထိုင္တည္း ရွင္းလို ့ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မလဲဗ်။` က်ဳပ္။ ။`ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာဗ်ာ။က်ဳပ္တို ့လည္းအခ်ိန္ေတြ ပိုေနတာပဲ။ဆရာ ႀကီးသာ ရွင္းပါ။
က်ဳပ္
ဆရာႀကီး။
နားေထာင္ပါ့မယ္ဗ်ာ။`
။`တခုရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ပံုမွန္မဟုတ္တဲ
့အေႀကာင္းအရာေတြ၊္
ရူးရူး
ေႀကာင္ေႀကာင္လို ့ ထင္စရာေတြပါလာရင္ ခင္ဗ်ားလက္ခံဘုိ ့ခယ ဲ ဥ္းတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေလ့က်င့္ခန္းကို ျပဳစုခ့သ ဲ ူေကာ။ေလ့က်င့္ခန္းပါ နာမည္ပ်က္ မယ္ ။ဒါေႀကာင့္ မေျပာတာ ပို ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။` က်ဳပ္။
။`ေျပာစမ္းပါဗ်ာ။က်ဳပ္
ဘာကိုမွ
အထင္ေသးတာ၊ႀကီးတာ
မရွိေစ
ရပါဘူး။က်ဳပ္
အဲဒီျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာကို သိခ်င္လို ့ ေမးျမန္းစူးစမ္းေနခဲ့တာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ` ဆရာႀကီး။
။`ေနာက္တခု
ရွိေသးတယ္။က်ဳပ္က
ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပျပီးရင္
ခင္ဗ်ားက
က်ဳပ္
ကို
လူလို
့မထင္ေတာ့မွာလည္းစိုးရိမ္တယ္` က်ဳပ္။ ။`ဘယ္ႏွယ့္ လူလို ့မထင္ရမွာလဲဗ်ာ။` ဆရာႀကီး။ ။`က်ဳပ္ေျပာတာ က ျဖစ္ပ်က္ကိုေတြ ့ျပီးသူဟာ ဘာျဖစ္တယ္၊ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ ့သေဘာေတြ ခင္ဗ်ားအမ်ားႀကီးဖတ္ဘူးမွာပါ။က်ဳပ္အခု အစသာရွိေသးတယ္။အဆံုးက
ေတြ
ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ
့တဲ
့ျဖစ္
က်န္ေသး
ပ်က္ဆိုတာ
တယ္။ဒါေတြ
နဲ
့မေရာေထြးေစခ်င္ဘူး` က်ဳပ္။ ။`ကဲ ပါဗ်ာ ေျပာမွာသာေျပာပါ။ခင္ဗ်ားေတာင္းမဲ ့ကတိအားလံုးကို က်ဳပ္ေပး တယ္` ဆရာႀကီး။
။`ခင္ဗ်ားသိပ္သိခ်င္ေနရင္ မွတ္ရေတာ့မွာပဲ။သို
ေတာ
့ေသာ္
့ခင္ဗ်ားလည္း
ျဖစ္ပ်က္
ျဖစ္ပ်က္ဆုိတာ
တလံုးတည္းကို
သိခ်ိန္တန္
ကြက္ရွင္းလို
မျပည္စံုႏိုင္ဘူး။က်ဳပ္ရဲ ့ေလ့က်င့္ခန္းအစအဆံုးကို ေျပာမွ ျပည္စံုလိမ့္ မယ္။`
့က
ျပီလုိ
့
ေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ
အိပ္ေဆာင္ဝဆီက`ထမင္းတန္းစီမယ္ေဟ့
`ဆိုတ့ဲ
တန္းစီး
အေဆာင္မွဴးႏုိင္ဝင္းရဲ
့အသံဟာအေရးေကာင္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ ဆိုရမလုေ ိ ပၚလာတယ္ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၃)
အခန္း (၃ (၃) ညဖက္ေရာက္ေတာ ့က်ဳပ္လည္း သူ ့အိပ္ရာနားကို ေရာက္ေအာင္ သြားတယ္။သူက လင္း ႀကည္ ဆိုတဲ ့အက်ဥ္းသားတေယာက္ကို စာေရးစာဖတ္သင္ေနလို ့ေဘးက ထိုင္ႀကည့္ေန ရတယ္။ရဲဘက္စခန္းအိပ္ခ်ိန္က ၁၀နာရီဆိုေတာ ့မီးမပိတ္ခင္အထိ သင္ေနတာ။က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္လည္း သူ ့ေဘးမွာအိပ္တဲ ့မူဆလင္ ကိုတင္ဝင္းကုိ ခင္ဗ်ား အိပ္ရာ ေလးငါးညေလာက္ ေျပာင္းေပးဗ်ာ ဆိုျပီး
သူ
့ေဘးမွာ
က်ဳပ္အိပ္ရာကိုေျပာင္းလုိက္တယ္။မႀကာပါဘူး
၁၀နာရီထိုး
ေတာ
့မီးပိတ္သာြ းျပီး
လင္းႀကည္လည္း ျပန္သာြ းတယ္။ `အိပ္ခ်ိန္။အိပ္ခ်ိန္ `ဆိုတဲ ့ႏိုင္ဝင္း အသံျပဲႀကီးတိတ္သာြ းေတာ့မွ သူနဲ ့က်ဳပ္ ညေနက စကားကို ဆက္ရတယ္။ ************ သူေရာက်ဳပ္ပါ
အိပ္ရာကိုယ္စီေပၚမွာလွေ ဲ နႀကရင္းက
ေတာ့နဖူးေပၚကိုလက္တင္ရင္း ျငိမ္ေနတယ္။
က်ဳပ္ကပဲ
စကားစလုိက္တယ္။သူ
က
က်ဳပ္။ ။`ကဲ လုပ္ဗ်ာ ။ခင္ဗ်ားရဲ ့ျဖစ္ပ်က္ ဇာတ္လမ္း` ဆရာႀကီး။ ။`ျဖစ္ပ်က္ကို မစခင္ က်ဳပ္ဘဝအတိုခ်ဳပ္ေလးေတာ့ေျပာပါရေစ။ က်ဳပ္ဘဝ ဟာ
ထူးထူးေထြေထြ
ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ခဲ့တယ္။ေနာက္ႀကီးပြားမယ္ က်ဆံုးလုိက္နဲ
့
လူလတ္တန္းစား
မိ
သားစုက
ထင္တ့အ ဲ လုပ္မ်ဳိးစံုလုပ္ခ့တ ဲ ယ္။တက္လိုက္က်လုိက္
လံုးခ်ာလိုက္ေနခဲ့တာပါပဲ။ေနာက္ဆံုးေတာ့
ဒီေထာင္ထက ဲ ိုေရာက္
ေမြးခဲ့တယ္။ဘြဲ
၊
ေအာင္
့ရ
ျမင္လိုက္
လာခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ
့ထူးျခားတာက က်ဳပ္ဟာ ေထာင္ထက ဲ ို ကိုယ့္သေဘာနဲ ့ကိုယ္ဝင္လာခဲ့ တာပဲ။` က်ဳပ္။ ။`ဘယ္လိုလဲ ဗ်။ ကိုယ့္သေဘာနဲ ့ကိုယ္ဝင္လာတယ္ ဆုိတာ` ဆရာႀကီး။ ။`မူလရံုးက က်ဳပ္အမွဳကို အျပီးအျပတ္လႊတ္ျပီးသား ။တရားလိုက ျပင္ဆင္ မိန္ ့တက္လို ့က်ဳပ္မ်က္ကြယ္မွာ ထပ္ျပီး အမိန္ ့ခ်တာ။က်ဳပ္ကလည္း ငါမွန္ေနတာပဲ။ ရွင္း မယ္ ဆုိျပီး ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ ့ကိုယ္၊ကိုယ္တိုင္ တရားရုံးေရွ ့သာြ းျပီး ေထာင္ထဲ ဝင္ခ့တ ဲ ာ` က်ဳပ္။ ။ `ဟာ ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းတာပဲဗ်။` ဆရာႀကီး။
။`မွားတယ္ဗ်ာ။
ေထာင္ထက ဲ ို
ေရာက္ေတာ
့က်ဳပ္ဟာ
က်ဳပ္ထင္သေလာက္
သတၱိမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ထင္ရာစိုင္းခဲ့တဲ ့ဒါဏ္ေတြက ဒုကၡေပးလာတယ္။` က်ဳပ္။ ။`ဘာေတြ ထင္ရာစိုင္းခဲ့တာလဲဗ်ာ` ဆရာႀကီး။ ။`ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြားေရးသမားတိုင္း အျမဲတမ္းပူပင္ေနရတဲ ့သူေတြရဲ ့ထံုး စံအတိုင္းေပါ့။ ေန ့တိုင္းနီးပါး
အရက္ေသာက္ျဖစ္တယ္။တခါတခါ
စိတ္ျငိမ္မလားဆိုျပီး
စိတ္
ျငိမ္တယ္
ဆိုတဲ
့ေဆးမ်ိဳးစံု
သံုးခဲ့တယ္` က်ဳပ္။ ။`ေအာ္ ဆရာႀကီးလည္း အရက္ေတြ ေဆးေတြ သံုးခဲ့တာပဲလား` ဆရာႀကီး။
။`ေသခ်ာတာေပါ့၊
အဲဒီ
ဒါဏ္ေတြရယ္။
ဒီျပႆနာကို
မႀကီးႀကီးေအာင္
လုပ္
ခဲ့တဲ
့တရားဆုိင္ဘက္ကို သတ္ပစ္ခ်င္တဲ ့စိတ္ရယ္ေႀကာင့္ လူဟာ အရူးတပိုင္းျဖစ္လာတယ္၊ ည ဖက္ဆိုလံုးဝ အိပ္လို
့မရေတာ့ဘူး။ဆယ့္ေလးငါးရက္
ျဖစ္လာေတာ
့အိမ္ကအိပ္ေဆးေတြ
သြင္းေပးတယ္။ေသာက္လည္းခဏပဲအိပ္တယ္။ ဆရာဝန္ကေတာ ့အခုေပးလိုက္တဲ ့ေဆး ေတြဟာ ဂိတ္ဆံုးပဲ တဲ့။ ဆင္ ကို တိုက္ရင္ေတာင္တုန္းကနဲ အိပ္မယ္တ့။ဲ သို ့ေသာ္ က်ဳပ္ အ တြက္ေတာ ့မထူးျခားဘူး။ဒါနဲ ့အိပ္မရတဲ
့ညေတြမ်ားလာ။
စိတ္ကလည္း
ဂေယာက္ေခ်ာက္
ျခားျဖစ္လာေတာ
့ေသရင္ေအးမယ္
့ထင္လာတယ္။ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ဟာ ေထာင္နံရံကို ေခါင္းနဲ ့ေျပးေဆာင့္ျပီး ေသေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။` က်ဳပ္။ ။`ဆိုးလွခ်ည္လားဗ်ာ` ဆရာႀကီး။ ။`အဲဒီ ဆိုးလွတဲ ့အေျခအေနကပဲ က်ဳပ္ကို ျဖစ္ပ်က္ဆုိတာေတြ ့ေအာင္တန ြ ္း ပို ့လုိက္တာပဲ` က်ဳပ္။ ။`ေအာ္ ဒါနဲ ့ျဖစ္ပ်က္ေတြ ့ေရာလားဗ်ာ`
လို
ဆရာႀကီး။ ။`ေထာင္နံရံ ကိုေခါင္းနဲ ့တိုက္ရံုနဲ ့ျဖစ္ပ်က္ျမင္မလားဗ်။က်ဳပ္စိတ္ထမ ဲ ွာ ဒီလို ေသရရင္ေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႏုိင္လွတယ္ ့ေလ့က်င့္ခန္းနဲ
ဆိုျပီး
တခုစဥ္းစားမိတယ္။
့အသက္ဆက္ေနဘို
့ပ။ဲ လြယ္ေတာ့
အဲ
ဒါကေတာ
့အသက္ရွဴတဲ
မလြယ္လွပါဘူး။က်ဳပ္ဟာ
ေသဘုိ
့အခ်ိန္မက်ေသးတာလည္းပါပါလိိမ့္မယ္။` က်ဳပ္။ ။`ေအာ္ အသက္ရွဴေလ့က်င့္ခန္းကေန ျဖစ္ပ်က္ကိုေတြ ့တာေပါ့` ဆရာႀကီး။ ။`ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ ေလာတာပဲ။အသက္ရွဴတာကို ခဏေလးေလ့က်င့္ရံုနဲ ့ ေတာ့ ဘယ္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေတြ ့မလဲဗ်ာ။ဒီလိုနဲ ့ အသက္ရွဴေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ လို ့တပါတ္ေလာက္ႀကာေတာ့ က်ဳပ္ရဘ ဲ က္ကို ထြက္လာရတယ္။` က်ဳပ္။ ။`ေအာ္ ျဖစ္ပ်က္က ရဲဘက္ေရာက္မွေတြ ့တာလား` ဆရာႀကီး။
။`ဟုတ္တယ္။
သို
့ေသာ္ခ်က္ျခင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ရဲဘက္မွာ
့တလေလာက္ထပ္ႀကာသြားတယ္။က်န္းမာေရးကေတာ ညေသမလားပဲ။ေနာက္ရဘ ဲ က္မွာ ထပ္ခ်ေတာ့
အေနေခ်ာင္ေတာ
ပိုဆိုးလာတယ္။ဒီေတာ့မွ
ဟိုလိုလုိ
ဒီလို
လိုနဲ
့ေန
့ေသမလား
့အရက္ေလးဘာေလး
ရရင္ရသလုိ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္
သတ္ေသ
စရာမလိုေတာ့ပဲ
လံုးပါးပါးေတာ့မယ္ ့အေျခအေနေရာက္လာေတာ့တယ္။` က်ဳပ္။ ။`ဆရာႀကီးကလည္း အရက္ကို ေတာ္ေတာ္စလ ဲြ မ္းပံုရတယ္` ဆရာႀကီး။
။`ဘယ္အရာမွ
အလြန္အက်ြံ
စြလ ဲ န္းရင္မေကာင္းဘူးဆိုတာ
ေသခ်ာသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္ေျပာရမယ္။အရက္ျဖတ္ဘို
ေသခါနီးမွပဲ ့ေဆးရုံသံုး
ႀကိမ္တက္ခ့ဘ ဲ ူးတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ ့အရက္မျပတ္ပဲ ဘဝျပတ္ဘို ့ျဖစ္ လာေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ပိုဆိုးတာက ရဲဘက္ပင္မ စခန္းကေန လူသတ္ကုန္းလို ့ နာမည္ေက်ာ္ေနတဲ ့ဒီစခန္းခြက ဲ ိုလည္း ပို ့လိုက္ေရာ ငါဘယ္လုိေသမလဲ ဆို တဲ ့ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေမးရေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္ဟာ အေႏွးနဲ ့အျမန္ ေသရဘုိ ့က်ိန္းေသတဲ ့ဘဝကိုေရာက္ခ့ေ ဲ တာ့တာပဲ။` က်ဳပ္။ ။`ေအာ္ ေသရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ ့ဘယ္ႏွယ့္ေနလဲဗ်ာ` ဆရာႀကီး။ ။`ဟ ေႀကာက္တာေပါ့ဗ်။ အဲဒီ ေႀကာက္ရာက လမ္းစရွာမိသာြ းတာေပါ့။` က်ဳပ္။ ။`ဘာကို လမ္းစ ရွာမိသာြ းတာလဲဗ်ာ` ဆရာႀကီး။
။`ခင္ဗ်ားေမးေနတဲ
့ျဖစ္ပ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ကဲ
အားလံုးအိပ္ကုန္ႀကျပီ။`
ေနာက္ေန
့မွဆက္ႀကရေအာင္ဗ်ာ။
တျခားသူေတြ
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၄)
အခန္း (၄) (အခု
ဆက္ေရးျပမဲ
့အေႀကာင္းအရာေတြဟာ
ဆရာႀကီးရဲ
့ကိုယ္တိုင္
ဆက္ျပီးေျပာျပခ်က္
ေတြ
ျဖစ္ပါတယ္။က်ဳပ္က ဝင္ေရးျပ၊ေျပာျပေနရင္ စာဖတ္သူအေနနဲ ့အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ႏိုင္ တာေႀကာင့္ မူရင္းအတိုင္းေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္) ************ လူတေယာက္ေသခါနီးျပီ၊ေသရေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပစရာ ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ငါေသေတာ့မယ္
။ငါႀကိဳးစားေမ်ွာ္မွန္းခဲ့တာေတြ
ေကာင္းတာလုပ္ခ့သ ဲ လဲ၊ငါေသရင္
ဘယ္ေနရာကို
အားလံုး
ေရစုန္ေမ်ာျပီ၊
ေရာက္သာြ းမွာလဲ၊ဒီလို
ေဝးလံ
ငါဘာေတြ
ေခါင္သီတ့ဲ
အရပ္မွာ
ငါ့အေလာင္းကုိ ဘယ္လုိလုပ္ႀကမလဲ၊ ငါ ့ဘဝဟာ ဒီလို ငရဲခန္းမွာ အ ေသ
ဆိုးနဲ
့ေသရမယ္ဆိုတာ
ငါႀကိဳမသိခ့ပ ဲ ါလား။ဒါေတြပဲ
ထပ္ခ်ည္းတလဲလဲ
က်ဳပ္ေခါင္းထဲ
ကိုေရာက္ေရာက္လာေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ေႀကာက္မယ္ဆိုလည္း ေႀကာက္ေလာက္စရာေတြက တပံုႀကီးပါ။ ရဲဘက္မွာ အေမာဆို ့ ျပီးေသတဲ့မသာ။ ေနပူပူမွာ မတရားခုိင္းေစတာေတြေႀကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးေႀကာျပတ္ျပီးေသ တဲ့မသာ။ တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္နဲ ့အဟာရျပတ္ျပီး ေသတဲ့မသာ၊ ေျမြကိုက္ျပီးေသတဲ့ မသာ၊ တီဘီလိုေရာဂါနဲ ့ေဆးမကုရဘဲ ေသြးအန္ျပီးေသတဲ ့မသာ
။ဘာေရာဂါမွန္းကို
ေသရတဲ ့မသာ၊ အိုး မသာ
မသိရပဲ
ရုတ္
တရက္ေသသြားတဲ ့မသာ၊ဖ်ားနာျပီးေသသြားတဲ့မသာ၊ေရနစ္ျပီး
မ်ဳိးကေတာ့ စံုလုိ ့ပါ ပဲဗ်ာ။ ဒါေႀကာင့္လည္း ဒီစခန္းခြက ဲ ို လူသတ္ကုန္းလို ့နာမည္ေက်ာ္တာ ထင္ပါရဲ ့။အျဖစ္ဆိုးနဲ ့ေသ ရတဲ ့ မသာေတြကို ျမင္ေလ၊ က်ဳပ္ရဲ ့ေသမွာေႀကာက္တ့ဲ ေရာဂါ က ပိုဆိုးလာေလပဲေပါ့ဗ်ာ။ ************ ဒီလိုနဲ ့က်ဳပ္လည္းအေကာင္းဆံုးေသဘုိ ့နည္းလမ္းတခုကို ရွာရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကုိကိုယ္
သတ္ေသလုိ
့ကေတာ
့မေတာ္ေခ်ဘူး၊ေသသြားရင္ေတာင္
ေနာက္မွဳထပ္တိုး
အံုးမယ္။
က်န္ရစ္တဲ ့မိသားစုေရာ၊ေသသြားတဲ့ ငါပါ နာမည္ပ်က္ျပီး က်န္ခ့မ ဲ ယ္။ဘာဘဲျဖစ္ ျဖစ္ရႏိုင္သမ်ွအရက္ကို ခိုးေႀကာင္ခုိးဝွက္သင ြ ္းျပီး
ေသာက္ရင္းအေသခံသာြ းမလား
ေပၚေသးသဗ်ာ။ေတာ္ေတာ့္ကို ေဇာငါးတန္
ျပန္တယ္
အခံစားရခက္တဲ ဘာညာဆိုတာ
ဆိုတဲ
့ေဝဒနာေတြဗ်။က်ဳပ္အရင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ႀကာ
့အ
ေတြးမ်ဳိးလည္း
ကႀကားဘူးတဲ
့ေသခါနီးရင္
သလဲေတာ့မသိဘူး။အခုက်ဳပ္
ေဇာျပန္ေနတာက အရွင္လတ္လတ္ ငရဲျပည္ ေရာက္တာက မွ ခံသာလိမ္ ့အံုးမယ္ လုိ ့ထင္ေတာ့တာပဲ။ သို
့ေသာ္
ေသျခင္းတရားဟာ
က်ဳပ္ဆီကို
အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ
့ဝင္လာေနတာမို
့အေကာင္းဆံုး
ထင္ရမဲ
့နည္းလမ္းတခုကိုေရြးခ်ယ္ခ့ရ ဲ ပါေတာ့တယ္။ ************ `ငါဘာသာေရး လုပ္ရင္းအေသခံေတာ့မယ္` ဒီေနရာမွာျပႆနာက ပိုႀကီးလာေတာ့တယ္။ဘာသာေရးလုပ္မယ္သာ ဆိုတယ္ ဘာသာေရး နဲ ့ပါတ္သက္လို ့က်ဳပ္တခု
မွ
ေရေရရာရာ
မသိဘူး။သူလိုငါလို
လွဴတာတန္းတာ၊ဥပုတ္ေစာင့္
တာ။ေလာက္ေတာ
့လုပ္ဘူးတာေပါ့။သို ့ေသာ္ေသျခင္းကို ရင္ဆိုင္ဘုိ ့ဘာသာေရးလုပ္ႏိုင္တ့ဲ အေတြ ့အႀကံဳ ဗဟုသုတ က်ဳပ္မွာ ဘာမွ မရွိဘူးဗ်ာ။ ေအာ္ က်ဳပ္ကို အမ်ားက ေခၚႀကတာေတာ ့ဆရာႀကီးတဲ့ဗ်ာ။တကယ္ေတာ့ က်ုဳပ္ကို ဒီလိုေခၚ ေနႀကတာဟာ က်ဳပ္ဘဝမွာ
ဟုိစပ္စပ္၊ဒီစပ္စပ္ေတြမ်ားေနလို
့ထင္ျပီးေခၚေနႀကတာပဲ။အခုလို
ေသေပါက္ေသဝ
့အားလံုးက ေရာက္လာေတာ့မွ
တကယ့္လူတတ္ က်ဳပ္ဟာဘာမွ
ႀကီးလုိ
မတတ္တ့သ ဲ ူမွန္း
ေသခ်ာလာေတာ့တယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္လက္မေလ်ာ ့ခ့ဘ ဲ ူး၊ေထာင္ထအ ဲ ဝင္တုန္းကဇနီးျဖစ္သူထည့္ေပးလိုက္တ့ဲ တရုတ္ျပည္လုပ္ ပုတီးႏွိပ္စက္ ကို ထုတ္ျပီး ဘာသာေရးဆိုတဲ ့အလုပ္ကို အျပင္းအထန္ စ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ************ ပုတီးစိတ္တယ္
ဆုိတာလည္းအားလံုးသိႀကသလုိပါပဲ။အနိစၥလို
့တလံုးရြတ္လုိက္
ခ်က္ႏွိပ္လုိက္ေပါ့ဗ်ာ။တေန ့ကိုအႀကိမ္ႏွစ္ေထာင္သံုးေထာင္ကေနတေန အ ့ ႀကိမ္သံုးေသာင္း
၊စက္ကိုတ
အထိ ဇြဲနဘဲနဲ ့စိတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္စိတ္သလဲ ဆိုရင္ ႏွိပ္ေနတာမ်ားလြန္းတာေႀကာင့္ စက္ပ်က္သြားျပီး ေနာက္တလံုးထပ္မွာရတဲ ့အထိပါပဲ။တလေလာက္ႀကာခဲ့ျပန္ပါျပီ။ စက္သာ
အသစ္ထပ္ဝယ္ရတယ္၊
က်ဳပ္ခံစားေနရတဲ
့ေသာကေဝဒနာဟာ
ေလ်ာ့ပါးမသြား
ခဲ့
ပါဘူး။ဒီနည္းလည္းမဟန္ေသးပါဘူးလုိ ့စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာျပန္ပါတယ္။ ************ ဒီလိုနဲ
့တရက္ေပါ့ဗ်ာ။
ဘုတ္ဆင္းသည္
အက်ဥ္းသားေတြအားလံုး
ဟုေျပာႀကသည္)
ပက္လက္လွန္စဥ္းစားေနရာကေန
သြားႀကလို က်ဳပ္ဟာ
ဘုတ္ဆင္း(အလုပ္ဆင္းႀကျခင္းကို
့က်ဳပ္တေယာက္တည္း
ကိုယ့္ကိုကုိယ္
အေဆာင္
ေထာင္
စိတ္ထမ ဲ ွာ
အေခၚ
ေပၚမွာ
က်န္ေနျပီး
ႏွစ္ကိုယ္ခလ ဲြ ုိက္ျပီး
တကိုယ္ကို
ဘာသာေရးခံုရံုးကို တင္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။ က်ဳပ္(၁)။ ။`မင္းဘာသာလဲက` ြ က်ဳပ္ (၂)။ ။`ဗုဒၶဘာသာေပါ့ဗ်ာ` က်ဳပ္ (၁)။ ။`ဒါဆို ဗုဒၶဘာသာအေႀကာင္းမင္းဘာသိလ` ဲ က်ဳပ္ (၂)။ ။ ့ ့ ့ (ဘာမွျပန္မေျဖႏိုင္ဘူး။စိတ္ထမ ဲ ွာ ျဖီးျဖန္းဘို ့နည္းနည္းလိမ္လိုက္ဘုိ ့ႀကံ လိုက္ခါရွိေသး ့ ့ က်ဳပ္ (၁)။ ။`ေဟ့ေကာင္ လိမ္ဘို ့စိတ္မကူးနဲ ့ေလ။ မင္းဟာ ငါပဲ။မင္းအေႀကာင္းငါအား လံုးသိျပီးသား။ မင္းက ေသခါသာနီးေနတာေတာင္လိမ္ဘုိ ့ ့၊ပါတ္ဘို ့စဥ္းစားတုန္း၊ ဒါေတြ ေမ့လုိက္ ေတာ ့။` က်ဳပ္ (၂)၊ ။ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ ဆက္စဥ္းစားေနတယ္။ ့ ့ေနအံုး အနိစၥတို ့ဒုကၡတို ့အနတၱ တို ့ဆိုတာမ်ား ငါသိသလား။
ေနာက္သစၥာေလးပါးဆုိတာ
လည္းႀကားဘူးတယ္။
ေနာက္
ဘာတဲ
့
သိခါၤ ရ
ဆိုလား။
အသုဘယပ္ေတာင္တို ့ဖိတ္စာတို ့။တခ်ဳိ ့တရားစာအုပ္ ေတြ မွာ ေတြ ့ေတာ့ေတြ ့ဘူးတာပဲ ။ သို ့ေသာ္ မေရရာဘူး။
လိမ္လည္းအလကားပဲ
။အခိ်န္က
မရွိ
ေတာ့ဘူး။သူကလည္း
ငါျဖစ္ေနေတာ
့လိမ္လည္း
အလကားပဲ။အတြင္းသိေတြ။ ကဲပါ ဒီတခါ ရိုးသားလုိက္ေတာ့မယ္။ `ေအးဗ်ာ။ ေသခ်ာစဥ္းစားလုိက္ေတာ ့က်ဳပ္ ဗုဒၶဘာသာနဲ ့ပါတ္သက္လို ့ဘာမွမသိ ဘူးဗ်` က်ဳပ္ (၁)။ ။`ဒါနဲ ့မင္းကိုးကြယ္တာ တိပိ႗ကဓရ ဆို ၊မင္းဖတ္လိုက္တာလည္း ဘာတဲ့ စြယ္စံုေက်ာ္ထင္ ဆိုလား။ဗုဒၶဘာသာေကာင္း တေယာက္ဆိုလား။ အမ်ားႀကီးပါကြာ။ ျပန္စဥ္း စားပါအံုး။` က်ဳပ္ (၂)။ ။့ ့ ့ သ ့ ူေျပာကာမွ ပိုဆိုးသြားပါတယ္။ ျပန္စဥ္းစားႀကည့္ေတာ ့က်ဳပ္ဖတ္ခ့တ ဲ ာ ေတြျပန္စဥ္းစားေတာ့ တျခားသူနဲ
့ျငင္းခုန္ေကာင္းေအာင္၊
ေရကူးနည္း
စာအုပ္ဖတ္ဘူး
သူမ်ားအထင္ႀကီးေလးစားေအာင္
သလိုပါပဲ။
တကယ္နစ္ေတာ
့ေသ
ဖတ္ခဲ ဘုိ
့ပဲ
့တာေတြခ်ည္းပါလား။ ရွိေတာ့တာပါကလား။
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ငါရိုးသားမွ ။မေသခင္ေလး မွန္တာကို ပဲ ဝန္ခံတာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ့ ့
`ကဲ ပါဗ်ာ။က်ဳပ္ ဝန္ခံပါတယ္။ ဘာသာတရားနဲ ့ပါတ္သက္ျပီး က်ဳပ္ဘာမွ မသိပါဘူး။ဒါေပမဲ ့ အခုအခ်ိန္ဟာ ျငင္းခံုေဝဖန္ေနရမဲ
့အခ်ိန္မဟုတ္ပါဘူး။
ဘာသာေရးလုပ္သာြ းခ်င္တယ္။
က်ဳပ္ေသခါနီးမွာ
အေသဆိုးမျဖစ္
ေအာင္
ဆိုလည္း
နည္း
ဘာသာေရးလုပ္ရင္ေသသြားတယ္
နည္းေႀကာင္သလုိထင္ရေပမဲ ့ဆႀဲြ ကိဳးခ်ေသသေလာက္ေတာ့မဆိုးဘူး မွတ္ရမွာပဲ။ က်ဳပ္ဘာ လုပ္ရမလဲဗ်ာ။` က်ဳပ္ (၁)။ ။`ဟ မင္းကလည္း ေနာက္ေနျပန္ျပီ။ ငါကလည္းမင္းပဲ။ မင္းမသိတာနဲ ့ ငါ မသိ တာ အတူတူပေ ဲ ပါ့။ဒါေပမဲ ့ေနအံုးကြ။ မသိပဲ မတတ္ပဲ လုပ္ႏိုင္တ့န ဲ ည္း ရွိသလား ဝိုင္း စဥ္းစားရေအာင္။ မင္းလည္း စာေရးစာဖတ္ေလာက္ေတာ ့ တတ္တာပဲ ။ အဲဒီ အေျခအေန ကေန စျပီး စဥ္းစားကြာ` က်ဳပ္ (၂)။ ။ ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ဝင္းကနဲ ့အလင္းေရာင္တခ်က္ေပၚလာပါ ေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်မ္းဂန္ မတတ္ပဲ တကယ္တမ္း လက္ေတြ ့က်င့္ႀကံေအာင္ ျမင္သာြ းတဲ ့သူေတြရွိတယ္။ ငါဖတ္ဘူးတယ္။ ငါဖတ္ဘူးတယ္။ ငါသိပါတယ္။ ငါရင္းရင္း ႏွီးႏွီး ကိုသိတယ္။ သူ ဘယ္သူလည္း ။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္လ။ဲ ေဟ့ေကာင္ မင္းလည္းသိတယ္။ေျပာ ဘယ္သူလ။ဲ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္လည္း စာမတတ္ဘူးကြာ။ ဒါေပမဲ ့သူေအာင္ျမင္သာြ းတယ္` က်ဳပ္ (၁)။ ။့ ့ ့ ့ျပံဳးျပီး တခြန္းခ်င္းေျပာလုိက္တယ္ဗ်ာ။ `ဦးေက်ာ္ဒင္ ေလကြာ။ ျမင္းျခံက။သူ စာမွေကာင္းေကာင္း မတတ္တာ` က်ဳပ္ (၂)။ ။`ဟုတ္ျပီ ။ငါေကာင္းေကာင္းမွတ္မိျပီ။` `စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ေပါ့ကာြ ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၅)
အခန္း (၅) မွန္ပါတယ္။ဦးေက်ာ္ဒင္ လို ့လူနာမည္တင ြ ္တ့ဲ စြန္းလြန္း ဆရာေတာ့္ အေႀကာင္းကို အႀကိမ္ ေပါင္းမ်ားစြာ က်ဳပ္ဖတ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလွဳိင္ ရဲ ့ရဟႏၱာနဲ ့ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား ဆို တဲ ့စာအုပ္ကို က်ဳပ္တို ့ဘာသာဝင္တိုင္းလုိလို ဖတ္ဘူးႀကမွာပါ။ သို ့ေသာ္ က်ဳပ္သိတာက ဒိထက္နည္းနည္းပိုျပီး ထူးျခားတယ္ လို ့ေျပာႏိုင္တယ္ဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ ့၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ။ ေထာက္လွမ္းေရးက့ဖိတ္စာနံပါတ္ ၁၇ (၁)၊တို ့ ၊၅(ည) တို ့နဲ ့ဖိတ္ျပီး သူတို
့ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ဧည့္ခံျပီး
ျပန္နားလိုက္အံုး
ဆိုေတာ
့
က်ဳပ္လည္း
မိသားစု
စီးပြားေရးဘက္လွည့္ျပန္လွည့္ခ့တ ဲ ယ္။ျမင္းျခံဘက္က ကုန္သည္တ ေယာက္က ဆပ္ျပာခ်က္တဲ ့ဖႏ ဲြ ုဆီေတြ လုိခ်င္တယ္ဆိုလို
့ရန္ကုန္မွာ
ေလလံဆဲြ
ျမင္းျခံ
ဘက္ကိုတက္လာ၊ကုန္သည္လက္ထဲ
ပစၥည္းလႊဲျပီးအျမတ္တက ြ ္ႀကည့္လိုက္ေတာ ့အဒ ဲ ီအ ခ်ိန္က ပါဘလစ္ကာ တစီးဘုိးေလာက္ျမတ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့
ထံုးစံအတိုင္း
ျမင္းျခံက
ကုန္သည္တစုနဲ
့ေန
့ေရာ၊ည
ေရာ
အရက္ေလးတျမျမလုပ္ေတာ့တာေပါ့။ေငြယားေလးနဲ ့ဆို ေတာ့ ရန္ကုန္ မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ************ တမနက္ေပါ့။ က်ဳပ္တို ့ေမာနင္းပက္ရာက အရွိန္လန ြ ္ျပီး မနက္၁၀ နာရီေလာက္ ေတာ္ေတာ္ မူးကုန္ႀကတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လို စကားစမိမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ေသာက္ေဖာ္ ေသာက္ဖက္ထက ဲ တေယာက္က
`ခင္ဗ်ား ေရာက္တုန္း စြန္းလြန္း ဆရာေတာ္ ရုပ္ကလာပ္ ကိုဖူးသြားအံုးတဲ ့။ဒီေန ့ေတာ့ ခင္ဗ်ားမူးေနျပီ၊ ေနာက္ေန ့သူလုိက္ပို ့မယ္တ့။ဲ က်ဳပ္ကလည္း ငမူးကို မူးတယ္ေျပာေတာ့ ဘယ္ခံခ်င္မလဲ။ `ဘယ္ကလာ ဒီေလာက္နဲ ့မူးရမွာလည္းဗ်ာ။ စြန္းလြန္း ဆရာေတာ့္အေႀကာင္းက်ဳပ္ဖတ္ဘူးတယ္။ ခင္ဗ်ားထက္ေတာင္ သူ ့အေႀကာင္း က်ဳပ္က ပိုသိေသး`ဘာညာနဲ ့အမူးသမား ထံုးစံအတိုင္း ရစ္ျပီး လိုက္ပို ့ခိုင္းေတာ့ ဘယ္လုိ ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ဆရာေတာ္ ရုပ္ကလာပ္ရွိတဲ ့ေက်ာင္းကို ေရာက္သာြ းပါေလေရာ ဗ်ာ။အဲဒီေက်ာင္းရဲ ့တည္ေနရာတို အ ့ က်ယ္အဝန္းတို ့ကို က်ဳပ္လံုးလံုး မမွတ္မိဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္မ်က္ ေစ့ထမ ဲ ွာ စြက ဲ ်န္ေနတာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး ရဲ ေျခာက္ေသြ ့ေနတဲအေလာင္း ရုပ္ကလာပ္ ဟာ ရင္ဆို ့ ေလာက္အျမင့္ ရွိတဲ ့ကုတင္ေညာင္းေစာင္းတခုေပၚမွ ပက္လက္ပံုစံ ရွိေနတာပါပဲ။ မွန္သားပါးပါး အုပ္ေဆာင္းလို ပံုစံနဲ ့အုပ္ထားပါတယ္။ `တကာႀကီးက တျခားျမိဳ ့က ထင္ပါရဲ ` ့ အသံႀကားေတာ့မွ
က်ဳပ္ေဘးမွာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးေရာက္ေနတယ္။သက္ေတာ္ငါးဆယ္
ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ဳပ္လည္းကိုယ္ရွိန္သတ္ျပီး တင္ပါ့ဘုရား ရတာေပါ့။ `ဘယ္လိုေဆးဝါးမ်ဳိးမွ ထုိးႏွံထားတာ၊ သြင္းထားတာမဟုတ္ဘူး ဒကာႀကီး၊ ဆရာေတာ္ ရဲ ့ အက်င္ ့သီလနဲ ့အဓိဌာန္ေႀကာင့္
မပုပ္မသိုး
ေျခသည္းလက္သည္းေတြ
ရွိေနတာ၊
ညွပ္
ဘုန္းႀကီးတို
ညွပ္ေပးရတယ္၊
့ဆရာေတာ့္ကို
တလတ
လူေကာင္းပကတိေတြ
လိုပဲ
ခါ
ရွည္ရွည္
ဆိုသလုိ လာလို
့၊
ဆံပင္ေတြလည္း ရိတ္ေပးရတယ္` က်ဳပ္ေသခ်ာ
ထပ္ျပီးစူးစမ္းလိုက္ပါတယ္၊
နက္ျပာေရာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
လက္ေမာင္းမွာ
ဆရာေတာ္ရဲ
့ေျခာက္ေသြ
အေႀကာမွ်င္ေတြကို
့ေနတဲ
ထင္ထင္ရွားရွား
့အေလာင္းဟာ ျမင္ေန
ရပါတယ္။
ေဆးဝါးတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ ့မပုပ္သိုးေအာင္ လုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသာလွပါ တယ္။ က်ဳပ္က ေသခ်ာစပ္စု လိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ့္ ရဲ ့ညာဘက္ေျခသႀကြယ္ တေခ်ာင္း ဟာျပတ္ထက ြ ္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ `အရွင္ဘုရား ဆရာေတာ္ ့ေျခညွဳိးက ဘာျဖစ္တာလဲ ဘုရား` `လူမသမာ
ေတြေပါ့
၊
ဒကာႀကီးရာ၊ ေလာကီအစီအရင္
ေတြအတြက္
စြမ္းတယ္ ဘာညာ
ဆို
ျပီး
လုပ္သြားႀကတာေပါ့။ ဒါေႀကာင့္ မွန္ေခါင္းအုပ္ထားရတာပဲ။` အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ေကာ မွန္ေခါင္း ဖြင့္ျပီး ႀကည့္လို ့မရဘူးလား ဘုရား၊တပည္ေ ့ တာ္ ကရန္ကုန္က ဆိုေတာ ့ေရာက္ခဲ လို ့ပါ။` `ခါတိုင္း ရပါတယ္။ အခု ေသာ့ကိုင္တဲ ့ဘုန္းႀကီးက ရန္ကုန္ကို ႀကြသာြ းလုိ ` ့
ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေရွ ့မွာ ရပ္ေနတုန္း က်ဳပ္ ေခါင္းထဲမွာ ဆရာေတာ့္အေႀကာင္း ့ဖ်တ္ကနဲ ့သ တိရလာျပန္တယ္။ ဘာတဲ ့ ေမာင္ရင္ေပၚ ေခ်ာက္။ `အရွင္ဘုရား ေမာင္ရင္ေပၚ ေခ်ာက္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေဝးသလား` ဘုန္းေတာ္ႀကီးက က်ဳပ္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာႀကည့္လိုက္ပါတယ္။ အရက္နံ ့ရတာလည္း ျဖစ္ ႏိုင္သလို မ်က္ႏွာနီ ေနတာေႀကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာပါတယ္။ `ေန သိပ္ပူလန ြ ္းတယ္ ဒကာႀကီး။သိပ္ေတာ့မေဝးဘူး တတိုင္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ ့ရွိမယ္။ ဒကာႀကီးသြားလို ့ျဖစ္ပါ့မလား၊ သြားခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ထည့္ေပးလိုက္မယ္` `ရပါတယ္ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ သြားႏိုင္ပါတယ္။ေက်ာင္းသာေလးတေယာက္သာ ထည့္ေပးပါ` က်ဳပ္ကလည္း ဇြတ္သမားဆိုေတာ ့တိုတိုေျပာရင္ ေမာင္ရင္ေပၚ ေခ်ာက္ ဆီကုိ ေရာက္ျဖစ္ ခဲ့ ေတာ့တာပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမာင္ရင္ေပၚ ေခ်ာက္ ဆိုတာ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ လူဝတ္ ေႀကာင္ဘဝမွာ မွာပဲ တရားထူးရခဲ ့တဲ ့ေနရာပါ။ ************ ပဲခင္း၊ႏွမ္းခင္း
ေတြကို
ျဖတ္ျပီး
သဲေခ်ာင္းေလးရိွပါတယ္။အဲဒီ
သိပ္မျမင့္လွတဲ
သဲေခ်ာင္းလြန္ရင္
့ေတာင္တခုကို ဟိုဘက္
ေရာက္ပါတယ္။ေတာင္ေဘး
ေတာင္ကုန္း
တခုေပၚမွာ
မွာ ဘုန္း
ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတခု ရွိပါတယ္။ ေမာင္ရင္ေပၚ ေခ်ာက္ဟာ အဲဒီေနရာပါပဲ။က်ဳပ္စိတ္ထမ ဲ ွာ ဆရာေတာ္ဟာ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသည့္တုိင္ အေလာင္းက မပုပ္မသိုးရေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား က်င့္ႀကံခ့သ ဲ လဲ ဆိုတဲ ့သိခ်င္စိတ္ ႀကီးစိုးေနပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ တက္လာေနရင္ ေတာင္ခါးပန္း တေနရာေရာက္ေတာ့ လုိက္ျပတဲ ့ ေက်ာင္းသားေလးက `ဒီေနရာဗ် ။ ဆရာေတာ္ တရားထုိင္ခ့တ ဲ ့ဲ ဂူ`ဆိုျပီး ေတာင္ခါးပန္း ေဘးက လုိဏ္ေခါင္းေပါက္ထဲ ဝင္သာြ းေတာ ့က်ဳပ္လည္း ဝင္လုိက္သာြ းတယ္။အထဲမွာ ေအးစိမ့္ျပီး မဲေမွာင္ေနပါတယ္။လူတရပ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ျမင့္တဲ ့ေတာင္ေစာင္းလုိဏ္ ေခါင္းပါ။ ဆက္သာြ းရင္ ေတာင္ေစာင္းရဲ ့တျခားတဖက္ ကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။က်ဳပ္စိတ္ ထဲမွာ
ဒီေနရာ
ဟာ
ေတာ္ေတာ္
ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းတဲ
့ေနရာပါလား။ ငါေကာ
ဒီလိုေနရာ
မ်ဳိး မွာ
တရားက်င့္ခဲ့ရင္ တရားထူးရႏိုင္ေလမလား ဆိုတဲ ့အေတြးစ ေတြဟာ အဆက္မျပတ္ဝင္ လာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ
့ဗ်ာ။
ေလာကႀကးီက
ဟာေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ျပီး
ေတာ္ေတာ္ က်ဳပ္လည္း
စြမ ဲ က္ဘုိ
့ေကာင္းခဲ့တာကလား။
အေသာက္မပ်က္၊အလည္မပ်က္၊
ခဏပါပဲ
အရွဳပ္မပ်က္
။ဒါေတြ ပဲ
အခု
ေထာင္ထေ ဲ ရာက္ ၊ရဲဘက္ေရာက္ ၊ ေသခါနီးျပီး ဆိုမွ ေခါင္းထဲမွာ ျပန္ေပၚလာေတာ့ တာပါ။ ************ ဟုတ္ျပီ။ေသရင္ေတာင္ မပုပ္ဘူး၊တရားထူးကို လူအျဖစ္နဲ ့လည္းရတယ္။ ဒီထက္ပို စိတ္ဝင္ စားတာက ဒါဟာ ပံုျပင္လိုလို ဒ႑ာရီလို ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။မ်က္ျမင္ကိုယ့္ေတြ ့ ။မပုပ္
ေသးတဲ
့ရုပ္
ေလာက္သာရွိတာ။သူ
ကလာပ္၊တရားထုိင္တ့ဂ ဲ ူ၊ဆရာေတာ္ပ်ံလန ြ ္ေတာ္မူတာေတာင္ ့ဘဝသူ
့အေႀကာင္းကို
ျပည့္ျပည့္စံုစံု
ႏွစ္ဆယ္ဂဏန္း
မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ဆရာ
ေတာ္ဟာ
အတန္းပညာခ်ဳိ ့တ့တ ဲ ယ္။ ဘုရားေစတီတခု မွာ ကပ္လွဴထားတဲ ့ဆီမီးတျဖစ္ျဖစ္ ျမည္ျပီး ေလာင္တာကို ႀကည့္ျပီး ေသမွာေႀကာက္ရာက တရားစ ရွာခဲ့တယ္။တခြန္းႏွစ္ခန ြ ္း သင္ႀကားေျပာျပရံုနဲ ့အသက္ေသပါေစ ဆုိတဲ ့မဟာေယာကၤ်ားေကာင္းေတြရဲ ့ထံုး၊ႏွလံုးမူျပီး က်င့္ခ့တ ဲ ယ္။ေနာက္ဆံုး သူတရားထူးရခဲ့တယ္ ။ အဲဒီအေတြးေတြ
တစဥ္တတန္းႀကီးေပၚလာျပီးတဲ့ေနာက္မွာက်ဳပ္ဟာ
က်ဳပ္ဖတ္ဘူးခဲ့၊ႀကံဳဘူး
ခဲ့တဲ
့လူအမည္ဦးေက်ာ္ဒင္ လို ့ေခၚတြင္တဲ ့ စြန္းလြန္း ဆရာေတာ္ရဲ ့လမ္းကို က်ဳပ္ရဲ ့ေသ လမ္းအျဖစ္ ရဲရဲႀကီးေရြးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ငါဟာ
ေယာကၤ်ားစင္စစ္ျဖစ္တယ္။
မရွိတဲ့လမ္းျဖစ္တယ္။ေမာင္ရင္ေပၚ
ဒီလမ္းဟာ ေခ်ာက္ကို
သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ မသြားႏိုင္ေပမဲ
့လမ္းျဖစ္တယ္။အရွဳံး
့ဒီရဘ ဲ က္စခန္းမွာပဲ
ငါက်င့္
မယ္။ေသျခင္းတရားဟာ မင္းလားေဟ့ လို ့က်ဳပ္စိတ္ထမ ဲ ွာ အထပ္ထပ္ေႀကြးေႀက ဒီေန ့မွာပဲ က်ဳပ္ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာကို ေတြ ့လာမဲ ့လမ္းမေပၚကို တက္ခ့ပ ဲ ါေတာ့တယ္။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၆)
အခန္း (၆) က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီတာနဲ ့ သိမ္းထားတဲ ့အရက္ပုလင္းေတြကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ေနဦး၊ ဒီေနရာမွာ အရက္ပုလင္းေတြ အေႀကာင္းေျပာရအံုးမယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထမ ဲ ွာ အိပ္မရတဲ့ည ေတြ မ်ားလာရင္ ေသာက သိပ္ဖိစီး ရင္ ငါရူးမ်ားသြားမလား ဆိုျပီး အျမဲတမ္း တေႀကာင့္က်က်ျဖစ္ ခဲ့တယ္။ အရက္ကေလး ေဆာင္ထားရင္ စိတ္ျငိမ္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ ဆိုျပီး စိတ္ထမ ဲ ွာ စြဲေနတယ္။ ေထာင္ပါ ဆိုေနမွ အရက္ကို သိပ္တင္းက်ပ္တာ ေပါ့ဗ်ာ။ သို ့ေသာ္ က်ဳပ္အေနအထားနဲ ့ေငြ ေႀကးပံ့ပိုးႏိုင္မွဳကို စခန္းတာဝန္ခံ ေထာင္မွဴးက ရွိန္ေနတာေႀကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ ေနပံု ရပါတယ္။ က်ဳပ္သိမ္းထားတာက လည္း
ပုလင္းႀကီးေတြမဟုတ္ပါဘူး။
စီပလပ္(C
plus)
လို
့ေခၚတဲ
့အခ်ဳိရည္
ပုလင္းပုေလး
ေတြနဲ
့ထည့္သိမ္းထားတာ။ မိသာြ းရင္လည္း ဝိ နည္းလြတ္ေအာင္လည္း ပါတာေပါ့။တဗူးကို တစိတ္ ေပါ့။တခါေသာက္ အေနေတာ္ပဲ ။သံုး ဗူးေလာက္ ဆို က်ဳပ္ေရခ်ိန္ကိုက္တယ္။ စားလို ့ေသာက္လို ့မ်ဳိက်ျပီး နည္းနည္း အိပ္ႏိုင္ တယ္ေပါ့။ ဘုတ္ဆင္းျပန္လာတဲ ့မင္းေနာင္ ဆိုတဲ ့စစ္ေျပးကို ေခၚျပီး မင္းပဲ ေသာက္လိုက္ ေတာ့ဆိုေတာ ့ေက်းဇူးတင္လန ြ ္းလုိ
့ထုိင္ေတာင္
ရွစ္ခိုးမတတ္ပဲ
မလုပ္ေတာ့ဘူးလားတဲ့။က်ဳပ္လည္းဘာမွ
။သူက
ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။
ေမးေသးတယ္။ဆ
ႀကည့္လုပ္အံုး
ရာႀကီး
ေထာင္
မွဴးသိလို
့ေျခက်င္းမိေနအံုးမယ္ လုိ ့သတိေပးလိုက္ရတယ္။အားလံုးေပါင္း ရွစ္ဗူးေလာက္ ရွိ မယ္။ ************ ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္တခုေျပာရအံုးမယ္။ က်ဳပ္ဘာကို ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ဆိုတာ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူး။ အဆံုးေျပာရရင္ ႏွစ္ပါတ္တခါ ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ ့တ့ဲ ဇနီးျဖစ္သူကိုေတာင္ ဖြင့္မေျပာဘူး။က်ဳပ္ရင္ထမ ဲ ွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က သိပ္ခိုင္မာေနပါျပီ။ ငါဘာမွ မတတ္ဘူး။သို ့ေသာ္တကယ္လုပ္ရင္ ျဖစ္ရမယ္။တကယ္ျဖစ္ေအာင္လည္း ငါလုပ္ မယ္ လို ့သာ ထပ္တလဲလဲ သႏၷိဌာန္ခ်ေနတယ္။ တဆက္တည္းပဲ
က်ဳပ္
အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္မွဳေတြကို
ေခါင္းေအးေအးနဲ
့စီစဥ္တယ္။
လမ္း
လယ္မွာ
ခါးျပတ္မသြားေအာင္ ေရရွည္ေလ့က်င့္ႏိုင္ေအာင္ ဇယားဆြတ ဲ ယ္။ ဥပမာ အိပ္ေဆး ေတြကိစၥ။ တညကို ေသာက္ရတဲ
့အိပ္ေဆးက
စုစုေပါင္း
ဆယ့္သံုးလံုး
။ေရာင္စံုေဆးေတြ။အ
စံုလို
့။က်ဳပ္ေဆးေတြကို
လံုးေရာ၊အျပားေရာ၊ေလးေထာင့္ေတြေရာ၊သံုးေထာင့္ေတြေရာ
အျပင္းအေပ်ာ့ေရြးတယ္။ အမ်ဳိးအစားခြတ ဲ ယ္။ အျပင္းဆံုးေဆးရဲ ့ေဆးျပား တဝက္ကို ေန ့တိုငး္ ေလ်ာ့
ဘို
့ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ပံုမွန္ေလ်ာ့သာြ းႏိုင္ခ့ရ ဲ င္
တလေလာက္ဆို
က်ဳပ္ေဆးျပတ္ျပီ
ေပါ့။
အရက္ကိုေတာ ့ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မေသာက္ေတာ့ဘူးလုိ ့စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ျပီ။ဘယ္လိုစမလဲ။က်ဳပ္နားလည္သလုိ
ပဲစမယ္။
သည္ငယ္သည္မေရြးက်ဳပ္တပည့္ခံမယ္။အစဆံုးေန
မသိရင္ေမးမယ္။ဘယ္သူ
့ေပါ့။အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္
ႀကာႀကာ
့ကိုမဆို ေလ့
ႀကီး က်င့္မလဲ
ဆိုတာကို က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္အကဲခတ္ျပီး ဆယ့္ငါးမီးနစ္ လုိ ့ဆံုးျဖတ္တယ္။သို ့ေသာ္ အဲဒီ ဆယ့္ငါးမိနစ္မွာ ေသခ်င္ေသေပ့ေစ။ေသေလာက္တဲ ့ကိစၥျဖစ္ရင္ေတာင္ ငါ မရပ္ ဘူးလို ့ဆံုးျဖတ္ခ့တ ဲ ယ္။ ************ မွန္ပါတယ္။ခင္ဗ်ား အခုနားေထာင္ေနေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္မ်ားကြာ လုိ ့ရီစရာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေထာင္းေထာင္းေႀကေနတဲ ့က်ဳပ္အတြက္ ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ေဘးလူ ေတြအားလံုးအိပ္တ့အ ဲ ခ်ိန္ ည ၁၁ နာရီမွာ က်ဳပ္အလုပ္စတယ္။ ဘယ္လို စသလဲ ။ဟုတ္လား၊ ဦးေက်ာ္ဒင္ ့နည္းေပါ့ဗ်ာ။ဦးေက်ာ္ဒင္ က တရားမွတ္ခ်င္တယ္။ မမွတ္တတ္လို ့ပါ ဆုိေတာ ့စာေရးႀကီး ဦးစံသိန္းဆိုတဲ ့လူက ဝင္ေလ။ထြက္ေလ မွတ္ေပါ့ဗ်ာ လို ့ေျပာတာနဲ ့ဦးေက်ာ္ဒင္ က ကုလားထုိင္ေပၚသြားျပီး
ဟင္း
။ဝင္တယ္။
ဟင္း။
ထြက္တယ္။
စမွတ္ေတာ့တာေပါ့။
က်ဳပ္လည္း
ဒီနည္းေပါ့။ေနာက္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကကိုေက်ာ္ ဒင္ တဟင္းဟင္းနဲ ့ဘာလုပ္ေနသလဲ ဆုိေတာ
့တရားမွတ္တာေပါ့ဗ်ာတဲ့
။ဒီေတာ့
သူက
သိ
ေနေအာင္လည္း
အသိလိုက္
ရတယ္ဗ်။
ဆိုလုိ
့ထြက္တဲ့ေလ။ဝင္တ့ေ ဲ လတိုင္းကို သိေအာင္ လုပ္ခ့တ ဲ ယ္ တဲ့။ က်ဳပ္လည္း ဒီႏွစ္ခန ြ ္းနဲ ့ပဲ စလုပ္တယ္။ ဘုရားရွစ္ခုိးကေတာ့ လူတိုင္းလို ႀသ ကာသေပါ့ဗ်ာ။ ငါးပါးသီလ ကလည္း သူလုိ ကိုယ္လို ယူလိုက္တာပါပဲ။ သို ့ေသာ္က်ဳပ္ တ ကယ္ကို ထိန္းဘုိ ့ဆံုးျဖတ္ျပီး လုပ္ေနတာဗ်။ ************ ဒုကၡကေတာ
့ငါးမီးနစ္
မျပည့္ခင္
စေတာ့တာပါပဲ။
ငယ္ငယ္က
ခါးနာထားတဲ့
ဒါဏ္က
ျပန္
ေပၚလာတယ္။ခါးထဲမွာ မခံႏိုင္ေအာင္နာတယ္။ေနာက္ေသာက္ခ့တ ဲ ဲ ့အရက္ေတြ။ေဆးေတြ ဒါဏ္ေႀကာင့္ထင္ပါရဲ ့။ပါးစပ္ထဲက သားရည္ေတြ က်လာတယ္။ ကြင္းလည္ေခါင္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ တဲတန္းလ်ားရွည္ႀကီးထဲမွာ လူ၈၀ ေလာက္ထားတာဆိုေတာ့ ပူလန ြ ္းလုိ ့မ ခံႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္တကိုယ္လံုးဟာ သားရည္ေတြ၊ေခ်ြးေတြနဲ ့ရႊဲနစ္ေနေတာ့တယ္။ ဝတ္ထားတဲ ့ ပုဆိုးေပၚကို စီးက်ေနတဲ ့ေခ်ြးေတြ သားရည္ေတြကို က်ဳပ္ဂရုမစိုက္ဘူး။ငါ ဒီဆယ့္ငါးမီးနစ္ ေလာက္မွ ေတာင့္မခံႏိုင္ရင္ ဘာ ေယာကၤ်ားေကာင္းလဲကာြ ဆိုျပီးအားတင္းတယ္။ပထမေန ့ ဟာ
ေအာင္ျမင္စာြ ျပီးဆံုးခဲ့တယ္
မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။မေပ်ာ္လည္း ့အလုပ္ေတာ့
ဆိုပါေတာ့။သို
့ေသာ္
အဲဒီညက
က်ဳပ္သိပ္ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။မင္းဖာသာ
မပ်က္ေလနဲ
မီးနစ္ႏွစ္ဆယ္။ေနာက္တေန
့ဆိုျပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
့ႏွစ္ဆယ္
့ငါးမီးနစ္။
ေကာင္းေကာင္းေတာ့
အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္မေပ်ာ္ေပ်ာ္ ဆံုးမတယ္။ေနာက္တေန
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းခ်ိန္ဆျပီး
အိပ္ လုပ္ရမဲ
့မွာေတာ့
အခ်ိန္ကို
တုိး
တိုးသြားတယ္။တပါတ္ေလာက္ႀကာေတာ ့နာရီဝက္ ခံႏိုင္လာတယ္။နာရီဝက္နဲ ့တပါတ္ ေလာက္ႀကာခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ ့။ ************ က်ဳပ္မွာ ငယ္ငယ္တည္းက အက်င့္တခုရွိတယ္ဗ်။ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တဲ ့ အက်င့္ေပါ့။ မဆုတ္မနစ္
မေလ်ာ
့တမ္းလုပ္တတ္တဲ
့အက်င့္ရွိတယ္။ဆံုးျဖတ္ထားတာတခု
မျပီးရင္
မနားဘူး၊မစားဘူး၊မအိပ္ဘူး ဆိုတ့ဲ စိတ္မ်ဳိးေပါ့။ တပါတ္ေလာက္ႀကာေတာ့
က်ဳပ္လုပ္ေနတာကို
အားမလုိအားမရျဖစ္လာတယ္။တေန
့နာရီ
ဝက္နဲ
့ကြာ၊လိပ္သြားသြားေန သလုိ ပဲ။ထပ္ျပီးတင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုျပီး ေန ့ဖက္မွာ ပါ အသက္ရွဴတာကို သတိနဲ
့ေစာင့္ႀကည့္တယ္။ဝင္ေလ၊ထြက္ေလ
ကိုေန
လူမသိသူမသိမွတ္ေနတယ္။ဇနီးလုပ္သူကေတာင္
့ဖက္မွာ
တနာရီ
ေမးေမး
ေလာက္ရေအာင္ ေနတယ္။ရွင္
ဘာေဆးေတြသံုးေနျပန္ျပီလတ ဲ ့။ဲ က်ဳပ္က ဘာမွျပန္မေျဖဘူး။ ေနာက္ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ႀကာေတာ ့ စခန္းေရွ ့မွာ က်ဳပ္ပိုက္ဆံနဲ ့က်ုပ္တတ ဲ လံုထုိးတယ္။ ေထာင္မွဴးကို ေငြႏွစ္ေသာင္းေပးျပီးထုိးတာ။က်ုပ္အတြက္ က်ုဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းကို
ေတာ္ေတာ္
ဟန္က်သြားတယ္။စား
လြတ္လတ ြ ္လပ္လပ္လုပ္ႏုိင္သာြ းတယ္။
ေထာင္
ခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္က
အလုပ္ေတြလား။
လြရ ဲ င္ က်ဳပ္က
လခေပးျပီးဘာမွမလုပ္ပေ ဲ နတာေလ။တခါတခါ ကိစၥႀကီးငယ္ေပၚ မွ ေထာင္ပိုင္တုိ ့၊အက်ဥ္းဦးစီးက ညႊန္မွဴးတုိ ့လာမွ နည္းနည္းအေနက်ပ္တာပါ။
ဒီလို နဲ ့တစတစ က်ဳပ္အိပ္ေပ်ာ္လာတယ္။ က်ဳပ္ဘဝမွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္အိပ္မရခဲ့တ့ဲ ညေတြအ မ်ားႀကီး ရွိခဲ့တယ္။အိပ္မရတဲ ့ညေတြ ရက္ဆက္ျဖစ္တုန္းကဆုိ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္လိုက္ ရရင္ေသေပ်ာ္ျပီ လုိ ့ေတာင္ ေတြးခဲ့ဘူးပါရဲ ့။ ************ ဒီလိုနဲ ့တလေလာက္ႀကာသြားတယ္ဗ်ာ။က်ဳပ္ကေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းကို မရပ္မနား လုပ္ျမဲပ။ဲ က်ဳပ္တုိ ့စခန္းနဲ ့တမုိင္ေလာက္မရွိတရွိမွာ
အက်ဥ္းသားေတြ
ေစ်းဝယ္ေနတဲ
့အပ်ဳိႀကီး
ႀကည္
ႀကည္ေဌးရဲ
့ေစ်းဆုိင္တဲ
ေလးရွိတယ္။မုိးတြင္းေတာ့ မဖြင့္ဘူး။ေႏြအခါ လယ္ကင ြ ္းမွာစပါး ရိတ္ျပီးခ်ိန္မွ လာဖြင့္တာ။တေန ့ေပါ့ဗ်ာ။ မနက္ ၁၀နာရီေလာက္ ေႏြနဲ ့ေဆာင္းအကူးမို ့ႏွင္း ႀကြင္းနဲ ့ေနျခည္ႀကားမွာ က်ဳပ္အပ်ဳိႀကီးဆုိင္ဘက္ကေန စခန္းကုိ တေယာက္တည္း လမ္း ေလ်ာက္ျပန္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အသက္ရွဴတာေတာ့မွတ္ရက္ပ။ဲ လမ္းတဝက္ ေလာက္ အေရာက္မွာ က်ုပ္စိတ္ထမ ဲ ွာ က်ဳပ္ရွဴေနတဲ ့ေလဟာ အရမ္းေပါ့သလုိျဖစ္လာတယ္။ဟ ဘာျဖစ္တာလဲ ။ထူးဆန္းလွခ်ည္လား။ေလကိုရွဴရတာ
ေပါ့ျပီး
အသက္မွ
ငါရွဴေသးရဲ
့လား
လို
့စိတ္ထမ ဲ ွာသံသယ
ျဖစ္လာတယ္။ေအးဗ်ာ။က်ဳပ္ဘဝမွာ အသက္ကိုေအးေအးနဲ ့ေျဖး ေျဖးမရွဴႏုိင္ခ့တ ဲ ာ ႀကာပါျပီ။ ေထာင္ထဝ ဲ င္ခါစ ကဆို က်ဳပ္ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို သံေခ်ာင္း မီးဖုတ္ျပီး ထုိးထားသလုိ ခံစားခဲ့ရတယ္။ရွဴသြင္းရွဴထုတ္တဲ ့ေလတုိင္းမွာ နာက်ည္းမွဳ၊ေဒါသ ။မာန္မာနေတြနဲ ့အျမဲပူေလာင္ ျပင္းထန္ေနခဲ့တာ ကလား။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ျဖစ္ပ်က္ကို ေတြ ့ျပီလုိ ့ထင္သာြ းသလား။မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ဒါက အခုမွ အစရွိေသးတာ။ ဒီေန ့ေတာ့ နားလုိက္ပါအံုးဗ်ာ။စိ္တ္ခ်ပါ ။က်ဳပ္ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ေျပာျပဘုိ ့ ကတိေပးပါတယ္ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(ရ)
အခန္း (ရ)
ေအာ္
။အိပ္ေဆးေတြ
ကိစၥလား။က်ဳပ္တက ြ ္ထားသလုိ
တလနဲ
့ေတာ့
လံုးလံုးျပတ္မသြားဘူး
ဗ်။ေနာက္ဆံုးေလးလံုးေလာက္ ေရာက္ေတာ့ တေန ့တလံုးေလ်ာ ့ဘို ဆ ့ ိုတာ အခက္အခဲ ရွိ လာတယ္။ဒီေတာ ့တေန ့ကို ေလးစိတ္တစိတ္ ေလ်ာ့တ့န ဲ ည္းကို သံုးရျပန္တယ္။ ဒီေနရာမွာ လည္း က်ဳပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခ့တ ဲ ဲ ့ဘဝနဲ ့ဆိုင္လိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ဟာ မူးယစ္ေဆးဝါးသမားေတာ ့မဟုတ္ဘူး။သို ့ေသာ္ အစံုလုပ္ဘူးတယ္။အေႀကာထဲ ထိုးသြင္းတာ တခုပဲ မလုပ္ဘူးတာ။ဘာျဖစ္လို
့လုပ္ခ့သ ဲ လဲ
ဟုတ္လား။က်ဳပ္ရဲ
့စိတ္စေ ဲြ ရာဂါ
ထင္ပါရဲ
့။က်ဳပ္က
ေမြးရာပါ
စိတ္အစြအ ဲ လန္းႀကီးတတ္တ့သ ဲ ူ ။တခုခု ျမင္ရ၊ႀကားရ၊ခံစားရရင္ ေပါက္ကခ ဲြ ံစားလြယ္တယ္။ဒီေတာ ့ေဆးတခုခု သံုးလုိက္ရင္ ျငိမ္သက္ျပီး ဇိမ္က်ေနတာကို သေဘာသိပ္က်တယ္။ေနာက္တခုက ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း ရဲ ့ႀသဝါဒကို တလႊသ ဲ ံုးေနတာ လည္းပါသဗ်ာ။ ဘာတဲ ့ေယာကၤ်ားဆိုတာ စံုမွတ့။ဲ ************ သံုးခဲ့တဲ ့ေဆးေတြကေတာ ့အစံုေပါ့ဗ်ာ။အခုေခတ္မွာ သံုးေနႀကတဲ ့ေခါင္းခါေဆးတို ့ဘာတို ့ က က်ဳပ္တို ့ေခတ္တံုးက
မေပၚေသးဘူးထင္ပါ့။က်ဳပ္တို
့ေခတ္မွာ
အမ်ားဆံုးသံုးတာကေတာ့
ဖင္ဆီဒိုင္း
ပဲ။ဒုတိယ
လုိက္တာက ကြန္မယ္သာဇင္။ႏွစ္ခုလံုး ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ ေဆးေတြ ။ ကြန္မယ္သာဇင္က အရင္လာတာဗ်။ သမဝါယမ ဆိုင္ေတြက ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး ဆိုျပီး ခြတ ဲ မ္းထဲမွာ ထည့္ေရာင္းတယ္။ဆိုင္မွာလည္း တင္ေရာင္းတယ္။ဖင္ဆီဒိုင္း ကေတာ့ အျပင္ ေစ်းကြက္မွာ ေဖာေဖာသီသီ ရတယ္။ ဘာတဲ့ ဖင္ဆီဒိုင္း ေသာက္တာကို ငါးစားတယ္တ့။ဲ ကြန္မယ္သာဇင္ က်ေတာ့ ကြန္ပစ္တယ္ တဲ့။ေပါသလား မေမးနဲ
့ဗ်ာ။ကြန္မယ္သာဇင္၊ဖင္ဆီဒိုင္း
့ရတယ္။ပုလင္းဆိုတာ
လစ္ပို
ပုလင္း
ေခတ္ဦးက
ဆိုရင္
တပုလင္းကို
ပံုစံပုလင္းေတြ။ေနာင္ေတာ့ဗ်ာ
ဗမာ
လူ
ေငြ
ငယ္လူလတ္
ေလးငါးက်ပ္နဲ အမ်ားစုက
အားေပးလိုက္ႀကတာ တပုလင္းကို ေလးေထာင္ ငါးေထာင္ျဖစ္ ။မူးယစ္ေဆးဝါး စာရင္းထဲသင ြ ္း ။ဖင္ဆီဒိုင္း ေခတ္ႀကီးတေခတ္ျဖစ္ခ့တ ဲ ာေပါ့ဗ်ာ။ ************ ဘာေကာင္းသလဲ
ဟုတ္လား။ေကာင္းသလားမေမးနဲ
စိတ္ျငိမ္တယ္ဗ်။ပိုရွင္းေအာင္ အားလံုးတကယ္ျဖစ္ေနသလို
ေျပာရရင္
စိတ္ကူးလုိ
ပဲ။လူငယ္ေတြ
့ဗ်ာ။ဖင္ဆီဒိုင္းေကာ
ကြန္မယ္သာဇင္
့ေကာင္းတယ္။ေသာက္ထားရင္
ႀကိဳက္တာက
ဒါေသာက္ထား
ရင္
ေကာ
စိတ္ကူးသမ်ွ
သီခ်င္းဆိုရင္ျဖစ္ျဖစ္
၊စကားေျပာရင္ျဖစ္ျဖစ္ အာရံုဝင္စားလုိ ့ပုိေကာင္းတယ္။တခ်ဳိ ့ကလည္း ဒါေလးလုပ္ထားျပီး ကိုယ္ရိရိသ့သ ဲ ဲ ့လုပ္ေနတဲ့၊ကိုယ္ေမ်ွာ္လင့္ေနတဲ ့မိန္းကေလးနဲ ့စကား ေျပာရင္ ေႀကြတယ္ဆိုပ။ဲ အမွန္ေတာ့
ေႀကြလုိ
့ေကာင္းတယ္ဆိုတာ
ငါးစားထား
ကြန္ပစ္ထားရင္
စိတ္က
ျငိမ္ေနေတာ့
ကိုယ္ေျပာခ်င္တ့စ ဲ ကားကို တဖက္မိန္းကေလး ရိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာထြက္တာကို ဆိုလို တာပါဗ်ာ။ငနဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
က်ဳပ္အပါအဝင္ေပါ့။ကိုယ္တကယ္
ခုိက္ေနတဲ
့မိန္းမနဲ
့
ေတြ
့ရင္
ေခြးအ
လွည္းနင္းတာမ်ားႀကတာကိုး။ေျပာဘို ့စိတ္ကူးထားတာက တျခား ေျပာတာ ကတျခား ျဖစ္သာြ းတတ္တာ ဓမၼတာကိုး။ဒီေတာ့ ျမန္မာလူငယ္လူတန္းစားမ်ဳိးစုံ၊လူလည္ေရာ လူရွဳပ္ေရာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးသမားေရာ၊
ကုတ္ကျမင္းေတြေရာ၊
လက္ဝေ ဲ ယာင္ေယာင္၊
လက္ယာေယာင္ေယာင္
့လူငယ္ႏိုင္ငံေရသမားေပါက္စေတြေရာ
ႏိုင္ငံေရးကို
စိတ္ဝင္စားတဲ
အားလံုးလုိလုိ
ဒါေတြနဲ
့မကင္းခဲ့ႀကဘူး။အႏုပညာသည္ေတြ၊စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြ ကအစေပါ့ဗ်ာ။ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ဒါက စကားႀကံဳလုိ ့ေျပာျဖစ္တာပါ။ ************ ဗ်ာ။
အရက္ဟုတ္လား။ေအာ္
လာျပန္ျပီ
ဒီအရက္အေႀကာင္း
။အမွန္က
က်ဳပ္ဟာ
အရက္
ဆန္
့က်င္ေရးသမားဗ်။က်ဳပ္အေဖ အရက္ေသာက္တုန္းက အေဖရယ္ အရက္ကို ေခြး ေတာင္မေသာက္ဘူးလုိ ့ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။က်ဳပ္အေဖလား။ခပ္ေပါ့ေပါ မႀကည့္ဝံ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆတ္တဲ့
့မထင္နဲ
တည္ႀကည္တာအိေျႏၵႀကီးတာ၊
အေဖဟာ
တခ်က္ေငးငိုင္
သြား
ျပီး
့။ေယာကၤ်ား က်ဳပ္က
ရင့္မႀကီးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ အဲသလုိေျပာလုိက္ေတာ
ေအးကြာ
မင္းႀကီးေတာ့
ရဲရဲ
့သိပ္စိတ္တို
သိလာပါလိမ့္မယ္တ့ဲ
။ဒါေလာက္ပေ ဲ ျပာျပီး ျငိမ္သာြ းတယ္။ အမွန္ ကေက်ာင္းစာေတြမွာ အထုိက္အေလ်ာက္ထူးခ်ြန္တ့ဲ က်ဳပ္ကို အေဖက
ခ်စ္ရွာလြန္းလုိ
့ေဘး
မဲ့ေပးခဲ့တာဗ်။သို
့ေသာ္
ဝဋ္ကေတာ
့ေနာက္ဘဝ
မကူးပါဘူးဗ်ား။ဒီဘဝမွာတင္လည္ေတာ့ တာပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္လာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္လာတဲ ့က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ
့တမ ဲြ ိရာက
အရက္သမားျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ကန္
့ ကူ
လက္လွည့္ဆရာေတြကေတာ
့ပခ ဲ ူးတိုင္းေဘာလံုးလက္ေရြးစင္ ေမာင္ေသာင္းတို ့။တင္ဝင္း တို ့။ေက်ာင္းဆရာ ကိုတင္ေအးတို ့ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီ အရက္ကို စေသာက္ေတာ ့က်ဳပ္ အသက္ (၁၉) ႏွစ္ေပါ့ဗ်ာ။ `ေဟ့ေကာင္ေလး ငတံုးေလး ၊ အရက္ဆိုတာ လူဘံုမွာသာ ရတာကြ ။သံုးဆယ့္တဘံုမွာဘယ္ ဘံုမွာမွ အရက္မရဘူး
။အရက္ဆိုတာ
လူျဖစ္တုန္း
ေသာက္ရတာ။
မ်ိဳးစံုတြန္းတာေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ကလည္း
မင္း
ထစ္ကနဲ
ပံုစံက
ဂန္ဒူးလိုလို
ဘာလိုလိုနဲ
ရွိမခံခ်င္စိတ္ရွိတာနဲ
့။` ့။ကဲ
ထည့္စမ္းပါဗ်ာ။က်ဳပ္ေသြးဘယ္ေလာက္နီသလဲ ဆိုတာႀကည့္ေပေတာ ့ဆိုျပီး တလႊဆ ဲ ံပင္ ေကာင္းခဲ့ရာက အရက္သမားဘဝ စခဲ့ေတာ့တာပဲ။ တစတစ
ေပါ့ဗ်ာ။အေပါင္းအသင္းစံုလာ။ေသာက္တ့အ ဲ ႀကိမ္မ်ားလာ။ႏွစ္ကာလ
အရက္မွာ
ႀကာလာ
ေတာ့
က်ဳပ္ဟာ
မာစတာတန္းေလာက္ျဖစ္လာတယ္။က်ဳပ္ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း
ကလည္းအထုိက္အေလ်ာက္ရွိေတာ
့အရက္နဲ
့ပါတ္သက္တဲ
့သင္ခန္းစာေတာ္ေတာ္မ်ား
ကို
ဆရာျဖစ္
အဆင့္ေလာက္တတ္လာတယ္။ ဘယ္အရက္ကို ဘာနဲ ့တေ ဲြ သာက္ရမယ္။ဘာအျမည္းနဲ ့ေသာက္ရမယ္။ဥပမာ ဂ်င္ အရက္ ကို ေတာ္နစ္ဝါတားနဲ ့စပ္တာ။သံပုရာဝိုင္းေလး အျပားလိုက္ဖန္ခက ြ ္ထဲ ထည့္ထားရတာ။ ဘီ ယာကို ရမ္ နဲ ့ေရာမေသာက္ရတာ ကအစ။ဘယ္လို
လူမ်ဳိးကို
ဘယ္အရက္နဲ
ေဗာ္ဒဂါလား။ေကာ့ညက္လား။ဟင္နဆီလား။ေတာအရက္လား
့ဧည့္ခံရမယ္။ ။ဒါက
ဘလူးေလဘယ္လား။
လည္းခ်မ္းသာဆင္းရဲ
မဆိုင္ျပန္ဘူး
။ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ ့ကိုယ္ ။တခ်ိဳ ့ဆို သိပ္ခ်မ္းသာျပီး ရာ ထူးႀကီးေပမဲ ့ဘီအီးဒီစီ က လႊလ ဲ ုိ ့ေရႊကို ႀကိဳျပီးအရက္ထထ ဲ ည့္တုိက္ ရင္ေတာင္ မႀကိဳက္တ့ဲ သူေတြလည္း ဒုနဲ ့ေဒးဗ်။
************ ေနာက္ျပီး
လူႀကီးလူေကာင္းအရက္ဝိုင္းေတြမွာ
ဘာျပီးဘာမွာရမယ္။ဘယ္သူက
ပုလင္းကို
ဖြင့္ရမယ္
ဆိုတာကအစ အရက္ဝိုင္း ဥပေဒသ မ်ဳိးစံုကို က်ဳပ္က်ြမ္းက်ြမ္းက်င္က်င္ တတ္လာ ခဲ့တယ္။အကုန္သာ ေရးျပရရင္ ျဖစ္ပ်က္ အေႀကာင္းကေန အရက္႗ီကာ ျဖစ္သာြ းလိမ့္မယ္။ တိုတို ေျပာႀကစို ့ဗ်ာ။ဗမာျပည္မွာ အရက္သမားတို
့ရဲ
့ဘုိးေအႀကီး
စာေရးဆရာေသာ္တာ
ေဆြနဲ
့ပါက်ဳပ္
အခ်ိန္မွန္
ဝိုင္းဖြဲ
့ခ့ဲ
ဘူးတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ ့ပီအိပ္ခ်္ဒ(ီ အရက္) ဘြဲ ့ အ တြက္
စိတ္ေရာဂါကု
သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္
ဆရာဝန္ႀကီးတဦး
တက္ႏုိင္ခ့တ ဲ ဲ
။ေဝးပါေသးတယ္ဗ်ာ။ေဆးရံုေပၚကို
ဖြင့္ထားတဲ
့ျပင္ပေဆးရံုတခုမွာ
့အဆင့္အထိပါပဲ။ေအာ္
အရက္စဲြ
က်ဳပ္အရက္ျပတ္သာြ းတယ္
ဆရာဝန္ႀကီးမသိေအာင္
အရက္ခိုးသြင္းျပီး
ခ်ခဲ့လုိ
လူနာ
အျဖစ္
ထင္လို
့လား
့ဆရာဝန္ႀကီးက
ႀသခ်ရတဲ့ အထိပါပဲ။ ေအးဗ်ာ။ငယ္ခ်စ္အေႀကာင္းေျပာေနရေတာ့ ခင္ဗ်ားသိခ်င္တဲ ့ျဖစ္ပ်က္နဲ ့ေတာင္ လမ္းေခ်ာ္ သြားျပီထင္ပါရဲ ့။ေျပာမွာပါ။ အဲဒီ ေလ့က်င့္ခန္း က တေယာက္တည္း အထုတ္ရွဳပ္ကို ရွင္း ေနရတဲ ့အလုပ္ဗ်။တရားေျခာက္ႀကီး ။ဒါကို ဆက္တုိက္ေျပာေနရင္ ခင္ဗ်ား အိပ္ငိုက္သာြ း လိမ့္မယ္။ခင္ဗ်ားက သာမပ်င္းမရိနားေထာင္ႏိုင္ရင္ က်ဳပ္ဘက္က ဝန္မေလးပါဘူး။ဆက္ ေျပာဘို ့အဆင့္သင့္ပါ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၈)
အခန္း(၈) ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတဲ ့အေႀကာင္းကို ေျပာရင္ က်ဳပ္ တခုတ္တရ ေက်းဇူးတင္ရမဲ ့ဆရာေတြ ရဲ ့အ ေႀကာင္းပါမွ ျဖစ္မယ္။က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းလုိ ့ငါးရက္ေလာက္ရွိတ့ေ ဲ န ့။ညဖက္ ဘာယာ ေစာင့္။့ရန္ျဖစ္ျပီးရိုက္မွဳနဲ ့က်လာတဲ
့အသက္
၂၀
ေက်ာ္အရြယ္
ခ်ာတိတ္ကေလး။သူက
၁၀
၊၁၂ ဘာယာဆိုေတာ ့က်ဳပ္လုပ္ေနတာကို ရိပ္မိပံုရတယ္။က်ဳပ္လုိ တခ်ဳိ ့လည္းသူ ့နည္း သူ ့ဟန္တဲ ့တရားထိုင္ႀကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။သူက ဆရာႀကီး တရားထုိင္တာလား တဲ့။ေအး ဟုတ္တယ္ လုိ
့ခပ္ေပါ့ေပါ့ျပန္ေျဖေတာ့
ဆရာႀကီး
ေျခေထာက္
ဘယ္လို
ထားသလဲ
တဲ
့။ညာေျခေပၚ
ဘယ္ေျခထပ္တာေပါ့ကာြ လို ့က်ဳပ္က ျပန္ေျဖျပန္ေတာ ့ဆရာႀကီး ႀကာႀကာ ဘယ္ထုိင္မလဲတဲ ့။သူကပဲ ဆက္ျပီး က်ေနာ္ ပဥၹင္းခံတုန္းက တရားစခန္းဝင္ဘူးတယ္။တရား ျပတဲ ့ဆရာေတာ္က ေျခေထာက္ခ်င္း ထပ္မထားပဲ ေရွ ့ေနာက္ခ်ထားရင္လည္း
ရတယ္လုိ
့
က်ဳပ္လည္းသူေျပာသလိုထိုင္လိုက္တယ္။
သင္ဘူးသတဲ့
မွန္တယ္ဗ်။
အရင္နဲ
ဗ်ာ။အဲဒီေန
့စာရင္
့က
စျပီး
ခံသာတယ္။စိတ္ေျဖာင့္စိတ္ေျဖာင္
့မွတ္ႏိုင္လာတယ္။ငပိ ဖုတ္တာေတာင္ ဆရာလိုတယ္ လုိ ့ဆို မဟုတ္လား။ေနာက္ထပ္ ဆရာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။သူ
တို
့
အေႀကာင္း
နဲ
ႀကံဳလာမဲ့
ေနရာေတြ
က်
မွ
ေျပာပါ့မယ္။
************ က်ဳပ္တျဖည္းျဖည္းေလ့က်င့္လာတာ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ ေလာက္မွာ ေဆးလံုးလံုးျပတ္ သြားတယ္။အိပ္လို ့လည္းေပ်ာ္လာတယ္။က်ဳပ္ေရွ ့ဆက္တိုးဘို ့ႀကံျပန္တယ္။ငါ ဒီလုိ လုပ္ ေနတာ က်န္းမာေရးေကာင္းဘုိ ့လိုတယ္။ေလ့က်င့္ခန္း တခုခု လုပ္မွ ။ဒီေလ့က်င့္ခန္း က ငါ ေလ့က်င့္ေနတာနဲ ့အံဝင္ဂင ြ ္က် ျဖစ္ရမယ္ ဆုိျပီး နည္းလမ္းရွာလိုက္ေတာ ့အက်ဥ္းသားေတြ ေရခ်ဳိးဘို ့လုပ္ထားတဲ ့အုတ္ကန္မွာ လက္ႏွိပ္တံုကင္နဲ ့ေရထိုးတဲ့ အလုပ္ကို
က်ဳပ္မ်က္ေစ
့
က်သြားတယ္။
အုတ္ကန္က အက်ဥ္းသားပန္းရံဆရာေတြ ရဲ ့လက္ရာ ကပ္ရိုက္ကပ္ေခြ ပံုစံအႀကမ္းပါပဲ။အ လ်ား၈ေပ၊အနံ ၆ေပ အျမင့္ သံုးေပခြသ ဲ ာသာေလာက္ ရွိတယ္။က်ဳပ္ေန ့လည္ခင္း တျခားသူ ေတြ ဘုတ္ဆင္းတဲ့ အခိ်န္ ေရကန္ဆီသာြ းတယ္။ေရကန္ကို ေရျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ထားတယ္။တံုကင္ ဝါရွာက အိပ္မက္ရမွ တခါလဲတဲ ့အမ်ဳိးအစားဆိုေတာ ျပန္ျပန္တပ္ထားရတာ
့အားေတာ္ေတာ္ ေႀကာင့္
စိုက္ရတယ္။တခါ
ႏွိပ္သေလာက္ေရမပါ
တ
ခါ
ဝါရွာကြေ ဲ နလည္း
ဘူး။က်ဳပ္အတြက္ေတာ
လက္ပူတုိက္ျပီး
့အေတာ္ေနရာက်တာပဲ။
************ ဝင္ေလမွာ ေမာင္းတံကို ေအာက္ဖက္ကို ဆြခ ဲ ်တယ္။ထြက္ေလမွာ ေမာင္းတံကို ျပန္တင္ တယ္။ဟန္ကို က်လို ့။စ
လုပ္လုပ္ခ်င္းေတာ
့အႀကိမ္ေျခာက္ဆယ္
ဝန္းက်င္ေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္
နည္းနဲ
့မွ
ဝင္ေလ။ထြက္ေလကိုမလြတေ ္ စရဘူး လို ့လည္းစိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္ထားတယ္။ေရ ျပည့္သာြ းရင္ က်ုဳပ္တက ဲ ို က်ဳပ္ျပန္ျပီး
ပက္လက္ျဖစ္ျဖစ္၊ထုိင္ရက္ျဖစ္ျဖစ္
အက်ဥ္းေထာင္ဝန္ထမ္းမိသားစု
လာသံုးသြားလို
့က်ဳပ္လက္တက္လာတယ္။အက်ဥ္းသားေတြ ဒိုင္ခံထိုးေပးႏုိင္လာတယ္။ဝင္ေလထြက္ေလ ဆရာႀကီးေတာ္ပါေတာ
့။က်ေနာ္တို
့ကိုယ္ဆိုေတာ
ေလကိုဆက္မွတ္ ့ေလ်ာ
့သာြ းရင္
ျပန္လာလို ကေတာ
့က်န္းမာေရးကြ။ဆုိျပီး
့ ့မွတ္
့ထိုးေပးမယ္။ဆရာ
တယ္။ေရကန္က
ေရကို
ထပ္ျဖည့္တယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ ေရခ်ဳိးခ်ိန္မွာေတာင္
ရက္ေပါ့။တခ်ိဳ
ႀကီးနားပါဆိုလည္း
က်ဳပ္က
့အက်ဥ္းသားေတြက က်ဳပ္က
ေမာင္းတံ
ကိုယ့္အႀကံနဲ
ကိုလက္မလႊတ္ပဲ
ေမာင္ပိုင္စီးထားေတာ့တာပဲ။အက်ဥ္းသားေတြလည္း ဟန္က်၊ဝန္ထမ္း ေတြလည္းဟန္က် ၊က်ဳပ္လည္းဟန္က် ။ဘက္ေပါင္းစံုက
ဟန္အျပံဳလုိက္က်ေနေတာ့တာ
ေပါ့ဗ်ာ။ ေအာ္ ငါ့ႏွယ္ ဦးေက်ာ္ဒင္က ေျပာင္းရိုးစင္းရင္း ဝင္ေလထြက္ေလမွတ္သတဲ ့။ငါက ေတာ ့တံုကင္နဲ ့ လို ့က်ဳပ္ စိတ္ထေ ဲ ပၚလာေသးသဗ်ာ။ ေျပာရင္ယံုႏိုင္စရာေတာင္
မရွိဘူးဗ်ာ။တလေက်ာ္ေလာက္အတြင္းမွာ
အဲဒီရဘ ဲ က္
စခန္း တခု လံုးမွာ က်ဳပ္ကို ယွဥ္ျပီး မနားတမ္း တံုကင္ႏွိပ္ႏိုင္တ့သ ဲ ူ မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ျဖစ္ပံုက မင္းေနာင္ ဆိုတဲ ့အက်ဥ္းသားက က
နံပါတ္
ဆရာႀကီးမနားတမ္း ထုိင္ေရရာက
တျခားလူငယ္ေတြပါ
ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္ႏို္င္သလဲ ဝင္ႏွိပ္ႀကည့္ရာက
သိသာြ းႀကတာပဲ။
ဆိုျပီးေဘး မွတ္မိသ
ေလာက္ဆိုရင္
က်ဳပ္မနားတမ္း
တံုကင္
လာခဲ့တယ္။က်န္းမာေရး
အခ်က္ေပါင္း
က
တေထာင့္ငါးရာ
ေလာက္ကုိ
ေတာ့
ထုိးႏိုင္
က်ဳပ္ဖက္ကိုပါလာခဲ့ျပီ။
************ ေနအံုးဗ်။က်န္ေသးတယ္။က်ဳပ္ရဲ
့ဝင္ေလထြက္ေလကို
အခါေတြလည္းရွိတယ္။ဘာေႀကာင့္မွန္းမသိပဲ
မွတ္မွဳဟာ
တခါတခါ
ေလကို
ဝင္ေလထြကေ ္ လဟာမထင္ရွားဘူး
။
ဖမ္းမ
ရတဲ့
စည္းခ်က္မမွန္ရင္
မွတ္ရင္းလြတ္လတ ြ ္သာြ းတယ္။အဲဒီအခါက်ရင္ မွတ္လို ့ရေအာင္ ေလကို သိသာေအာင္ ထြက္သာြ းတဲ့ေလကို နံပါတ္စဥ္ေရျပီး
သတိထားလိုက္တယ္။ဝင္လာတဲ့ေလ
သတိထားလိုက္တယ္။ထြက္ေလဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေလဆံုးတဲ့အထိ
ေလစထြက္သာြ းတာနဲ
လိုက္ေရတယ္။ထြက္ေလဆံုးလို
တစ္ႏွစ္သံုးေလးငါးေျခာက္ဆိုျပီး
ကို ့
တစ္ႏွစ္သံုးေလးငါးေျခာက္ဆုိျပီး
့ဝင္ေလ
ျပန္ေရးလိုက္တယ္။ကဲ
နံပါတ္စဥ္ေရျပီး
ျပန္လာတဲ့အခါ
ဘယ္လို
လုပ္ျပီး
လည္း အဲဒီေလ
လြတ္ေတာ့မလဲ။အစကေတာ ့ပင္ပန္းသလုိ ရွိေပမဲ ့တျဖည္းျဖည္း အေလ့ အက်င့္ရလာတယ္။ညဖက္ ဆို တနာရီအထိ က်ဳပ္ပံုစံက
ထုိုင္ႏုိ္င္လာတယ္။ဘာထိုင္လုပ္သလဲ ေဘးလူေတြ
အျမင္မွာ
လည္းမွတ္၊အိပ္လည္းမွတ္ဆိုေတာ့
နဲ
ဟုတ္လား။
ေလကိုထိုင္မွတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
နဲထူးဆန္းလာပံုရတယ္။က်ဳပ္က
ႏွစ္လေလာက္မွာမုတ္ဆိတ္က်င္စယ ြ ္ေတြ
စတုိင္မွထုတ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။အမွတ္ပ်က္မွာစိုးျပီး
တခ်ဳိ
ထိုင္လည္းမွတ္။ထ
ထြက္လာ
တယ္။က်ဳပ္ဘာ
့ကိစၥေတြ
မလုပ္
ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတာ။အထူးသျဖင္ ့ျပင္ဆင္ခ်ယ္သတဲ ့ကိစၥေတြ ေပါ့။တေန ့ရိတ္ မယ္တေန ့ရိတ္မယ္ ေတးထားရင္း
အမွတ္ဘက္ကို
စိတ္ေရာက္ေနတာနဲ
့ေတာပုန္းပံုစံ
ေပါက္လာတာဗ်။
************ မွတ္မွတ္ရရ
ႏွစ္လဝန္းက်င္ေလာက္ရွိတ့ေ ဲ န
့ေပါ့ဗ်ာ။ညဖက္
က်ဳပ္ထုိင္မွတ္ေနလုိ
့ဆယ္မီး
နစ္ေလာက္အႀကာမွာ ျဗဳန္းဆို ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ႀကီးက က်ဳပ္ေရွ ့မွာဘြားကနဲ ေပၚလာ တယ္။ေနအံုး ။က်ဳပ္ရင္ခုန္တယ္
ထင္သလား။ဘုရားစူးေစ့မခုန္ဘူးဗ်။
က်ဳပ္သိထားတယ္။ေရွ
ေ ့ ရာက္လာတဲ
စိတ္ေႀကာင္
့ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို
့ထင္မိ ႀကည့္
ထင္ရာထင္တတ္တာ လုိက္တယ္။မွတ္တာက
မွတ္ရက္ပ။ဲ ေပၚလာပံုက ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ေပၚတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ လူ ကိုယ္တိုင္ ဘုရားေရွ ့သာြ းထုိင္သလုိ မ်ဳိးေပၚလာတာ။မီးဆလုိက္ေတြေတာင္
အစံုအလင္နဲ
့
ဗ်ား။
သို ့ေသာ္ ဒီလို ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ ျဖစ္လာေတာ ့ဘာေႀကာင့္ျဖစ္ရတယ္။ဘာေႀကာင့္ေန ့တုိင္း လာေပၚေနရတယ္ ဆိုတာ
သိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတယ္။ကဲ
ခပ္ေႀကာင္ေႀကာင္
မဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားပဲ အစက သိခ်င္လွခ်ည္ရဲ ့ဆို။
စကားေတြ
စျပီ
လို
့ခင္ဗ်ားထင္ေနျပီ
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၉)
အခန္း(၉) ေရွ
့ဆက္ေျပာမဲ
့အေႀကာင္းေတြမွာ
့မယ္ဗ်။က်ဳပ္ေျပာမွာေတြက
ခင္ဗ်ားနဲ
ယံုဘို
့က်ဳပ္ႀကားမွာ
့ခပ္ခက္ခက္
သေဘာထားကြစ ဲ ရာေတြ ေတြခ်ည္းျဖစ္ေန
ပါလာေတာ လို
့ပါ။
ဒီေတာ့က်ဳပ္ရ့ဘ ဲ ာသာတရားအေပၚခံယူခ်က္ကိုရွင္းျပဘို့လိုလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ဟို တုန္းက ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာတာပါ။အခု က က်ဳပ္ဟာ ဒီအလုပ္ ကို စလုပ္တ့ေ ဲ န ့ကစျပီး က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္
ပါတီဝင္အသစ္၊ဘာသာဝင္အသစ္လို
ဘုိးဘိုးေအာင္တို
့ဘိုးမင္းေခါင္တို
့
ခံယူထားတာဗ်
့စိတ္ဝင္စားခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္ပိုျပီး
။ဟိုတုန္းကေတာ့ စိတ္ဝင္စား
က်ဳပ္လည္း
ခဲ့၊ကိုးကြယ္ခ့တ ဲ ာက
ဘိုးမင္းေခါင္ ။ဘိုးမင္းေခါင္ ကိုစိတ္ဝင္စားတာက သူ ့ရဲ ့ျပတ္သားျပင္းထန္မွဳ၊တည့္ဒိုး ေျပာမွဳ စတိုင္ေတြကို က်ဳပ္သိပ္
သေဘာက်တယ္။ေနဦး
မဟုတ္ဘူး။ဟိုလူေျပာဒီလူေျပာ
နဲ
။အဲဒီ
စတိုင္ဆိုတာလည္း
့ဘုိးမင္းေခါင္
ဆိုတာ
ဘုိးမင္းေခါင္ အဲသလုိ
ကိုက်ဳပ္ျမင္ဘူးတာ မ်ဳိးဆိုျပီး
က်ဳပ္က
ယံေ ု န၊သေဘာက်ေနတာ။က်ဳပ္ကိုးကြယ္တ့ပ ဲ ံုစံလား။လူတကာလိုေပါ့ဗ်ာ။ရန္ကုန္ေရႊတိဂံုေစတီေဒါင့္တေဒါင့္မွာ ဘိုးမင္းေခါင္ရုပ္တရ ု ွိတယ္?
************ က်ဳပ္ကိစၥတခုခု
လုပ္မဲ
့ႀကံရင္
ေရႊခ်တဲ့ေရႊျပားေတြဝယ္
အဲဒီေဒါင့္ကိုသာြ း
ကန္ေတာ့ပဝ ဲြ ယ္၊အေမႊးတုိင္။ဖေယာင္းတိုင္၊
ျပီးဆုေတာင္းတာေတြ။ဘာေတြလုပ္ခ့တ ဲ ာေပါ့။ေအာင္ျမင္ခ့ရ ဲ င္
့နည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ကပ္လိုက္တ့အ ဲ ႀကိမ္ေပါင္းမနည္းပါဘူးဗ်ာ။ေသေသခ်ာ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္
ယံုႀကည္ကိုးကြယ္
ေနတာလဲ
ဒီသေဘာ
့ဘုိးဘြားေတြကိုးကြယ္ခ့လ ဲ ို
့က်ဳပ္လည္းကိုးကြယ္ခ့တ ဲ ာ။ဗုဒၶကို
က်ဳပ္ေျပာခဲ့သလုိ
ေယာင္ဝါးဝါးပဲ။ခ်ြန္ခ်ြန္ထက္ထက္
ခ်ာထပ္စဥ္းစားေတာ
ထက္
ကိုး
လည္းထုိ
မပို
ကြယ္ေတာ
့က်ဳပ္
ဘူးဗ်။အေဖအေမနဲ
့ဘာအက်ဳိးရွိလဲ
ေမးရင္
ေစတီေတာ္ေတြ၊ဆင္းတုေတာ္ေတြကို
က်ဳပ္ဦးခ်ခဲ့တယ္။အရိုအေသေပးခဲ့တယ္။ဘုန္းႀကီး ရဟန္းေတြကို လည္းထို ့နည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ဘာလို ့ဒီလိုလုပ္သလဲ
ဆိုရင္
ဓေလ့ထံုး
အေလးအျမတ္ျပဳေကာင္းတဲ့အရာေတြလုိ
စံတခုကို
လုိက္နာလိုက္နာခဲ့တာထက္မပိုခ့ပ ဲ ါဘူး။
့သာဦးခ်ခဲ့ရတယ္။ေယာင္ေတာင္ေတာင္
အလုပ္
ခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ဘာေႀကာင့္တန္ဘိုးထားရတယ္။ဘာေႀကာင့္အေလးအျမတ္ျပဳထုိကတ ္ ယ္ဆိုတာက်ဳပ္ဘယ္တုန္း ကမွသေဘာမေပါက္ခ့ရ ဲ ိုးအမွန္ပါ။ေအာ္ခင္ဗ်ားကဘာသာေရးစာေတြမဖတ္ဘူးလိ@ု ေမးမယ္။ဖတ္ပါသေကာဗ်ာ။ဖ တ္ခဲ့ေပမဲ ့ အမွန္ကို ဝန္ခံရရင္ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ထက ဲ ုိ အဲဒီဥာဏ္ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ယံုေတာ့ယံုသလို လိုပဲ ။ဘာေႀကာင့္ယံုရတယ္ ဆုိတာ က်ဳပ္မွာ သက္ေသခုိင္ခုိင္မာမာ ျပစရာမရွိဘူးျဖစ္ေန တယ္ဗ်။ရွာႀကံျပီးေျပာရရင္ သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္
စာထဲတရားထဲက
က်ဳပ္ရြတ္ျပခဲ့ဘူးတယ္။သို
အရာေတြကို
့ေသာ္အဒ ဲ ီတရားဟာ
သူ
မ်ားအထင္ႀကီးေလာက္ေအာင္
သူမ်ားအ
တြက္ပ။ဲ က်ဳပ္အတြက္ေတာ
့သက္ေသမခုိင္မာခဲ့ဘူး။က်ဳပ္ညံ့ခ့တ ဲ ာျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ဒါေပမဲ့ဒါအမွန္တရားပဲဗ်ာ။ ************ ကဲ ႀကည့္ေလ။က်ဳပ္ေသေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ယံုႀကည္ခ့တ ဲ ယ္ ဆုိတ့ဲ တရား။က်ဳပ္ဖတ္ခ့တ ဲ ဲ ့ တ ရားေတြက က်ဳပ္ကိုမကယ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ဒါဟာ ဘာေႀကာင့္လ။ဲ က်ဳပ္တိုတို ေျပာရရင္ က်ဳပ္ဟာ ဘာသာတရားကို လက္ေတြ
့တံခါးေပါက္ကေန
ဒါေႀကာင့္က်ဳပ္ဟာ
ဘာသာတရားကို
မေလ့လာမစူးစမ္း အက်င့္လမ္းေႀကာင္းကေန
ဇြတ္လုပ္ေနခဲ့တာေပါ့။ဘာလဲ
ခဲ့လုိ ခ်ည္းကပ္ဘုိ
ဘုးိ မင္းေခါင္လား။ရွိမရိွ
့ပါပဲ။ ့ဆံုး
ျဖတ္ျပီး
က်ဳပ္ေသခ်ာဘယ္သိႏိုင္မလဲ။
ဘိုးမင္းေခါင္အေႀကာင္းေတာ ဗ ့ ိုလ္တာရာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေရးတဲ ့စာတအုပ္မွာ ခိုင္မာေအာင္ ႀကိဳးစားျပီး ရွာေဖြေရးသားထားတာ
ဖတ္ဘူးတယ္။အခုက
ဟုတ္ဘူးဗ်။ရွိခ်င္လည္းရွိမယ္။မရွိခ်င္လည္း
ဘုိးမင္းေခါင္ရွိမရွိေျပာေနတာ
မရွိဘူး။အခုက
မ
ေငြလုိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ေသ
မွာေႀကာက္တ့ေ ဲ ရာဂါ ။ေအးခ်မ္းမွဳကိုလိုလားတာ ။ဒါကို ရဘုိ ့ဘုိးမင္းေခါင္ရဲ ့လမ္းညႊန္ခ်က္ ဆိုဆံုးမခ်က္ထမ ဲ ွာ က်ဳပ္မေတြ ့ခ့ဘ ဲ ူး။ဒီေတာ ့သူ ့ကို ဒီကိစၥမွာ ဖယ္ထားမွျဖစ္မယ္။ေနာက္ တခ်က္က ဘုိးမင္းေခါင္ဆိုတာလည္း သူ
့ရဲ
့က်င့္ႀကံေအာင္ျမင္မွဳတခုနဲ
့။အခ်ိန္တန္ရင္ေသရမွာ။အျပီးတုိင္
့သူ
ျငိမ္းေအးတဲ့
့အသက္ကို လမ္း
မေသေအာင္ ကို
ဆြဆ ဲ န္
့ထားတာတဲ
သူမေရာက္ေသးဘူးတဲ့ဗ်။ဒါေလာက္နဲ
့က်ဳပ္မေက်နပ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ************ ကဲပါ
ဗ်ာ။ေျပာလက္စနဲ
ေျပာျပအံုးမွပါ။ေတာ္ႀကာ က်ဳပ္က
ေထာင္ဇာတာ
့က်ဳပ္နဲ
့ဘိုးေတာ္ေတြရဲ
့ဇာတ္လမ္းတခ်ဳိ
ထိန္ခ်န္သလုိျဖစ္ေနသလုိ ပါလာတယ္ဆိုရမယ္။အခ်ဳပ္နဲ
့လည္းရွိေလရဲ
ျဖစ္ရင္ ့ေထာင္ကိုေရာက္ခ့တ ဲ ဲ
့။ဒါလည္း
မေကာင္းပါဘူး။ ့
အႀကိမ္
ေပါင္းဆယ္ႀကိမ္ေလာက္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ ့အႀကာႀကီး ေထာင္ထမ ဲ ွာ ေနရမဲ ့ဇာတာ ေတာ့မပါျပန္ဘူး။ က်ဳပ္ဒီတခါ
ေထာင္က်တာ အႀကာဆံုးနဲ ့ဒုကၡအေရာက္ဆံုးပဲ။ေနအံုး ဗ်။ ေထာင္ထက ဲ ို ခဏခဏ ေရာက္တယ္ဆိုေတာ ့ခင္ဗ်ား
က်ဳပ္ကို
လူဆိုးလူယုတ္မာ
ထင္သာြ း
အံုးမယ္။ဗမာျပည္မွာက
ခက္သားလားဗ်ာ။ေထာင္ထမ ဲ ွာ
တသက္လံုးထည့္ထား ရမဲ ့သူေတြ က ဗိုလ္ျဖစ္ေနျပီး ေထာင္နဲ ့လားလားမွ မထိုက္သူေတြက ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ ့တိုင္း ျပည္မဟုတ္လား။ဘာမွမဟုတ္လည္း ေထာင္က်ခ်င္က် ေနတဲ ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ဗ်။ဒါ ေတာ့ခင္ဗ်ားနားလည္ေပးဗ်ာ။လြန္ခ့တ ဲ ဲ ငါးႏွစ္ေလာက္က ဗ်ာ ။မီးရထားဝန္ႀကီး ဌာနကို တင္ဒါ သြင္းတဲ ့ကိစၥမွာ ပစၥည္းလည္း
သြင္းျပီးျပီ၊ေငြလည္းထုတ္ျပီးျပီ။
ဒါကုိ
လုပ္တဲ
့အဆင့္ေက်ာ္တယ္
ဆိုျပီး
၆(၁)
နဲ
့အမွဳဖြင့္တယ္။အမွဳတန္ဘိုးက က်ပ္ငါးေထာင္ ။ေနာက္တရားရံုးေရာက္ေတာ ့စီအုိင္ဒီ က ေရာက္လာျပီး တရားသူႀကီးဆီက အမွဳတြက ဲ ုိ ယူျပီး ငါးတလံုးထပ္ျဖည့္လုိက္ေတာ ့ငါးသိန္း ငါးေထာင္တန္တဲ ့အမွဳျဖစ္သာြ းျပီး အပက (၃)ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။အဲဒီအမွဳနဲ ့လက္ပံတန္း ရဲ အခ်ဳပ္ထမ ဲ ွာ ေရာက္ေနတာ တပါတ္ေလာက္အႀကာ တညမွာ က်ဳပ္အာရုံထမ ဲ ွာ စခန္းတခု လံုးကို ဝတ္ျဖဴစင္ႀကယ္ေတြနဲ ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ စက္ဝိုင္း ပံု ဝိုင္းေနႀကတာေတြ ျမင္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ဘာေတြလည္းဟ
လုိ
က်ဳပ္ကိုျပန္ထုတ္သာြ းတယ္။က်ဳပ္က တကယ္ပဲလား။က်ဳပ္စိတ္က
့အေျဖရွာမရခင္
စစ္တိုင္းမွဴးနဲ
ပဲခူးရဲတုိင္းမွဴး
့အလုပ္လုပ္ေနတာကိုး။အဲဒီ
ထင္မိထင္ရာထင္သလား
။ဒါေတာ
့
က်ဳပ္
ေရာက္လာျပီး ဘိုးေတာ္ေတြဟာ
ဘယ္လိုမွမေျပာတတ္ဘူး။
ေအာ္ ခင္ဗ်ားက ဘုိးေတာ္ေတြ က်ဳပ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ ထင္သလား။ခက္တာက ဒီလို အေတြးေတြ ဟာ အထင္ေတြသက္သက္ဗ်။ဘာသက္ေသ၊သကၠာယ
မွ
ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္
ျပ
ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္တေခါက္ အင္းစိန္ေထာင္ထက ဲ ို ၅(ည)နဲ ့ေရာက္တုန္းက တခါေပါ့။အဲဒါက ဒုတိယ အႀကိမ္ ၅(ည)။ျမိဳ ့နယ္ရဲမွဴးက က်ဳပ္သာမန္ ရဲနဲ ့အခ်င္းမ်ားတာကို စစ္တပ္ကို ဖုန္းဆက္ရာ က လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ ့ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္ကို ဖမ္းေတာ ့တာပဲ။ျမိဳ ့နယ္ရမ ဲ ွဴးက က်ဳပ္ ရွိ ေနရင္ သူ ့ျမိဳ ့နယ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္လို ့မရပါဘူး လုိ ့မ
လုိက္ေတာ
၅ ့ (ည)ျဖစ္ျပီး
အင္းစိန္ေတာရ
ပါလာျပန္ေရာဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၀)
ေရာက္ခ့တ ဲ ာပဲ။အဲဒီအမွဳမွာလည္း
ဘုိးေတာ္ဇာတ္လမ္းက
အခန္း(၁၀) ေထာင္ထဲကုိ
ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ
ေပးႀကပါတယ္။အနည္းဆံုးေတာ့
၅(ည)နဲ
၅
့ေရာက္လာေတာ
ႏွစ္ပ့။ဲ ကိုင္းႀကီးႀကီးမွာ
့အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း
နားဘုိ
အား
့ေတာ့ေသခ်ာျပီတ့။ဲ ႀကိဳတင္
ျပီးလုိင္းေလးဘာေလးဝင္ထားေပါ့တ့။ဲ
က်ဳပ္မိသားစုကလည္း ဟုိလုိက္ဒီလုိက္ က်ဳပ္ကို ဆြထ ဲ ည့္တဲ ့ရမ ဲ ွဴးကလည္း မက်က် ေအာင္ေနရာအႏွံ ့သတင္းပို ့ျပီး ျပစ္ဒါဏ္ မႀကီးႀကီးေအာင္ဆဆ ဲြ န္ ့။ဒါနဲ ့စစ္ခံုရံုးေရာက္သာြ း ပါေလေရာ။သိတဲ ့အတိုင္းပဲဗ်ာ။၁၉၉၀ ဝန္းက်င္စစ္ခံုရံုး။စဥ္းစားသာႀကည္
့ေပေတာ့။လြတ္
ဘို
့ကေတာ
့လမ္းဘယ္မျမင္
ဇာတ္လမ္း။
ခ်ဳပ္ရက္ ႏွစ္လေလာက္ရွိေတာ ့က်ဳပ္မိန္းမက ရွင္ဒီေန ့လတ ြ ္မယ္လို ့စာတုိေလးတ ေစာင္ေထာင္ဝင္ထမ္းနဲ ့ပို ့လုိက္တယ္။က်ဳပ္လည္း ယံုရခက္၊မယံုရခက္ နဲ ့လတ ြ ္ေလႏိုး ေမ်ွာ္ လို္က္တာ ညေန ေျခာက္နာရီ ထုိးျပီး ေထာင္ပိတ္သာြ းတဲ့အထိေပါ့ဗ်ာ။ ************ က်ဳပ္လည္း စိတ္ဓာတ္က်က် နဲ ့သံတုိင္ကို ေခါင္းေပးျပီး ပက္လက္လွန္၊မ်က္စိမွိတ္ေနလုိက္ တယ္။ဘိုးေတာ္ ေပၚလာသဗ်ာ။ `မင္းကငါ့ကိုမယံုဘူးလား။မင္းလြတ္မွာပါ`တဲ့။က်ဳပ္ကလည္းစိတ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ ့ျပန္တြန္းတယ္။`ခင္ဗ်ားကသာလြတ္ေန။ေထာင္ကပိတ္သာြ းျပီ` `ကဲ
မင္းမယံုရင္
ငါေခၚျပမယ္။မင္းလက္ေပး`တဲ့။က်ဳပ္သူကို
လက္လွမ္းေပးလုိက္ေတာ
့သူ
ကဆြေ ဲ ခၚတယ္။က်ဳပ္ဟာ သံတုိင္ေတြနံရံေတြကို ေက်ာ္ျပီး အျပင္ေရာက္သာြ းတယ္။မင္း ယံု ျပီလားတဲ့။က်ဳပ္က ငါေတာ ့လြတ္ေႀကာင္ေႀကာင္သာြ းျပီ ထင္တယ္ ဆုိျပီး မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္ တယ္။ ဦးကို ဆိုတဲ ့မူဆလင္ ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းသားက အေပၚအျဖဴ ေအာက္အျဖဴဝမ္းဆက္နဲ ့ က်ဳပ္ကို လက္လွမ္းေပးရင္း အကိုႀကီး အိမ္ျပန္လို ့ရျပီတ့။ဲ ကဲ ခင္ဗ်ားယံုလား။ေအးဗ်ာ ဒီလို ႏွစ္ခါသံုးခါ ႀကံဳလာေတာ ့က်ဳပ္ကို ကယ္မေနတာ ဘုိးမင္းေခါင္ပဲ
ဆုိျပီး
ဟုိလူ
ကေျပာဒီလူကေျပာနဲ
့
က်ဳပ္လည္း
ဘုိးမင္းေခါင္
ဘက္ပါသြားခဲ့တာပဲ။
တကယ္တမ္း မညွာတမ္း ဆန္းစစ္တဲ ့အခါ ဒီလုိ စိတ္အာရံုမွာ ထင္လာေပၚလာရံုနဲ ့ကိုးကြယ္ တယ္ ဆိုတာ
ေတာ္ေတာ္ ေယာင္ဝါးဝါး ကိစၥပ။ဲ ဘိုင္အို ဂရပ္ဖီမရွိ။မွတ္တမ္းမခုိင္မလံုနဲ ့ေရွ ့ တုိုးျပီး စြတ္ယံုဘုိ ့ဆိုတာ က်ဳပ္အတြက္အခက္ေတြ့ေနခဲ့တယ္ဗ်။ ************ အခုလည္း
ေရႊတိဂံုေစတီႀကီးက
ေလ့က်င့္ေနတာ
ေတာ
က်ဳပ္ေရွ
့ဟုတ္ျပီ။အခုက
့ေရာက္လာျပန္ေတာ
အကန္းလမ္းသြားသလုိ
့က်ဳပ္တမ်ဳိးစဥ္းစားလာျပန္ ျဖစ္ေနတယ္။လမ္း
တယ္။ငါ
ညႊန္လုိတယ္
လုိ
့ယူဆလာတယ္။ဒီေတာ ့ေထာင္ဝင္စာလာေတြ ့ျပီး က်ဳပ္တမ ဲ ွာ လာနားတဲ ့ ကိုေနေအာင္ ဆိုတ့ဲ သူကို အာနာပါန မွတ္တာနဲ ့ပါတ္သက္လို ့သိသေလာက္ေျပာပါလားဗ်ာ ဆုိျပီး ေမးေတာ ့က်ဳပ္ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ ့ဇနီးလုပ္သူက
ႀကားသြားတယ္။
သူ ေနာက္တေခါက္လာေတာ ့စာအုပ္အညိဳေလးတအုပ္ ပါလာတယ္။အဲဒါ ခင္ဗ်ား ေတြ ့ေတြ ့ေနတဲ ့စာအုပ္ေလးပဲဗ်ား။ပညာအလင္းျပ စာအုပ္တုိက္က ထုတ္တာ။ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးႏွင္ ့အနာဂါမ္
ဆရာသက္ႀကီးတို
့၏
တဲ့ဗ်ာ။ပါဠိဆရာႀကီး
ဥပနိႆယ
အတိုင္း
အာနာပါန
ဦးဘုန္းေက်ာ္
အဲဒီစာအုပ္လည္း
့ဝိပ
ႆနာရွဳမွတ္နည္း
ႀကီးႀကပ္ျပင္
က်ဳပ္လက္ထေ ဲ ရာက္ေရာ
ခ်င္းအားထုတ္ျပီးဖတ္တယ္။သူဘာကိုဆိုလုိ
သိမွဳျဖင္
က်ဳပ္ဟာ
ဆင္သည္။တဲ့။
စာတအုပ္လံုးကို
သလဲဆိုတာ
တလံုး
သေဘာမေပါက္ေပါက္ေအာင္
အႀကိမ္ေပါင္းမရည္မတြက္ႏုိင္ေအာင္ဖတ္တယ္။လူျပိန္းနားလည္ေအာင္ ေရးထားတာ ဆုိ ေတာ ့က်ဳပ္နဲ ့ေတာ ့အံကိုက်လုိ ့ဗ်ာ။ေသခ်ာဖတ္၊ေစ့ေစ့စပ္စပ္ဖတ္ေတာ ့က်ဳပ္လုပ္ေနတာ ေတြဟာ ဝိပႆနာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သမထတဲ့ဗ်ာ။ ************ ဒီေတာ
့က်ဳပ္လည္း
ဝိပႆနာျဖစ္ေအာင္လုပ္နည္းကို
အဲဒီစာအုပ္ထမ ဲ ွာ
ထပ္ရွာျပန္
တယ္။ဘာေရးထားသလဲဆုိေတာ ့စားတဲ့အခါ သြားတဲ့အခါ မွာလည္း သတိကပ္ျပီးေနရသ တဲ့။က်ဳပ္လည္း ကေလးတေယာက္လူႀကီးစကားနားေထာင္သလို
လိုက္လုပ္ႀကည့္တယ္။
က်ဳပ္စားေတာ့မဲ
့ထမင္းလုပ္ကုိ
စထိတဲ့ အခ်ိန္က စျပီး ပါးစပ္ထထ ဲ ည့္ ဝါးျပီးျမိဳခ်တဲ ့အထိ က်ဳပ္သတိနဲ ့လိုက္ႀကည့္တယ္။အသက္ရွဴမွတ္တ့ဲ အလုပ္ကုိ လည္း က်ဳပ္ရပ္မထားဘူး။ေန ့ တိုင္း အခ်ိိန္ရတုိင္း ေလ့က်င့္တယ္။ ညည ဆို တနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ မွတ္တယ္။ ေလးလဝန္းက်င္ေလာက္ႀကာျပီးတဲ ့တေန ့မွာေတာ ့ညဖက္ထုိင္လုိက္တယ္ ဆိုရင္ ပဲ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ သံတံုးႀကီးတတံုးခ်ထားသလုိ
ျငိမ္ေနတယ္။အဲဒီ
ခႏၶာကိုယ္ထက ဲ
ေန
မွန္သားလုိ
ႀကည္လင္တ့ဲ
ေနာက္ထပ္ခႏၶာကိုယ္တခု ထပ္ထက ြ ္လာပါေတာ့တယ္။ဒါ ့အ ျပင္ က်ဳပ္တနာရီထုိင္မယ္လို ့ဆံုးျဖတ္လုိက္ရင္ ပထမ
ဆယ္
မီးနစ္ေလာက္မွာသာ
အခိ်န္
ကုန္တာကို
သိရျပီးေနာက္မီနစ္
ငါးဆယ္
ဟာ
ရုတ္ျခည္းကုန္ကုန္သာြ းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေတြဟာ ဘယ္ကိုေရာက္သာြ းသလဲ ။အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ငါဘာလို ့သတိမျပဳႏုိင္ေတာ
့တာ
လည္း။ေလာကႀကီးမွာ
အခ်ိန္ကာလကို
ခ်ဳံ
့ပစ္လုိ
့ရႏုိင္သလား။ေမးခြန္းေတြ
ဆက္တိုကေ ္ ပၚလာပါတယ္။ ************ အံႀသဖြယ္
အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ
ေလထဲမွာ
ဆက္တုိက္
ပ်ံတက္သာြ းေတာ
ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ
့မလားလို
့တယ္။က်ဳပ္ဟာ
ေ ့ တာင္
ငွက္တေကာင္လုိ
ခံစားလာရပါေတာ့တယ္။
ခင္ဗ်ား ေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ဒါေတြကို ခင္ဗ်ားယံုေစခ်င္တဲ ့ဆႏၵ က်ဳပ္မွာ မရွိဘူး။စဥ္းစား ခ်င္ ့ခ်ိန္ႏိုင္ဘို ့ေတြးေခၚေမွ်ာ္မ်ွင္
ႏိုင္ဘုိ
့ေျပာေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။က်ဳပ္ကို
လည္းအထင္
မႀကီးပါနဲ
့။က်ဳပ္ေျပာေနတဲ
့အေႀကာင္းအရာေတြ ဆံုးတဲ ့အခါ ဘုိးေတာ္တုိ ့ရုကၡစိုးတို ့နတ္ ျဗဟၼာတို ့ဆိုတာေတြ အားလံုးကို ျခံဳ ငံုမိတဲ ့အေျဖတခု ရလာပါလိမ့္မယ္။အဲဒီ အေျဖကို ေပး ႏုိ္င္ဘုိ ့မရိွမျဖစ္လိုတဲ ့အရာကေတာ ့ျဖစ္ပ်က္ကို သိဘုိ ့ပါပဲ။ ခဏနားႀကရေအာင္ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၁)
အခန္း(၁၁) ၁၁) တညေပါ့ဗ်ာ။
ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းျပီး
က်ဳပ္အိပ္ရာထဲ
လွေ ဲ နလိုက္တယ္။ပက္လက္ေပါ့
အိပ္ေတာ့
မေပ်ာ္ေသးဘူး။အိပ္မ့ဲ ဆဲဆဲ စပ္ကူးမတ္ကူး အခ်ိန္ေလးေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ ခႏၶာကိုယ္ ဟာ ေလ်ာတိုက္ျပီးေမ်ွာေန တာကို သတိထားမိတယ္။ကုတင္ ေအာက္ဖက္ကို ေရြ ့သာြ း လိုက္ အေပၚဖက္ကို ေရြ ့လိုက္နဲ ့။ေရြ ့တာက လည္း အေဝးႀကီးမဟုတ္ဘူး။
တေပေလာက္
အကြာအေဝးကို ေရွ ့တိုးေနာက္ဆုတ္ေရြ ့ေနတာ။ ဟ
ဘာျဖစ္တာလဲ ဟ။ငါ့ ေခါင္းေတာ ့ကု တင္ ေရွ ့တန္းနဲ ့တိုက္မိရင္ ဒုကၡပါပဲ ဆိုျပီး က်ဳပ္ ေခါင္းနဲ ့ကုတင္ ေခါင္းရင္း က်ဳပ္ဟာ
ကပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကား
ကို
ကုတင္အေပၚ
လား။က်ဳပ္မေက်နပ္ေသးဘူး။ ထုိးစမ္းလိုက္တယ္။ေသခ်ာပါျပီ။ က်ဳပ္
သံုးေလးႀကိမ္
တကယ္
က်ဳပ္ညာလက္နဲ ေျခာက္လကၼ
က်ဳပ္
ညာလက္ကို
ငါေလထဲမွာ ဟုတ္ရဲ
့စမ္းလုိက္မိတယ္။ ေလာက္အျမင့္မွာ ေခါင္းဆီကေန ဟုတ္ရဲ
စမ္းမိမွ
ပိုဆိုးေနတယ္။
ေလ်ာတိုက္ေမ်ွာေနပါ ျပန္ရုပ္ျပီး
ေလ်ာတုိက္ေမ်ာေန
့လား၊တကယ္
ေရာ
့လား၊
တာ
ေပါ့
ေက်ာျပင္
ေအာက္ကို
အေသ
အခ်ာပါပဲ။
အထပ္ထပ္
စဥ္းစား
ရင္းက
ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သာြ းတယ္။က်ဳပ္စိတ္ထမ ဲ ွာ တကယ္ဟုတ္ရဲ ့လားလို ့အခုထိ စဥ္းေနရတုန္းပဲဗ်ာ။ေလာကႀကီးဟာ ထူးဆန္းလွပါလား။ဒီလို ဆက္က်င့္ေနရင္ ေလထဲမွာ ပ်ံ ႏိုင္မွာလား။ ရေသ့ေတြ ရဟႏၱာေတြ စ်ာန္ရတယ္ ဆိုတာ
ဒီလို
ေလ့က်င့္ခဏ္း
မ်ဳိးပဲလား။ငါ
ဘာေႀကာင္
့ေလထဲမွာ
ေမ်ာေနခဲ့ရတာလဲ။
************ ခင္ဗ်ားစိတ္ရွဳပ္ျပီး အံ့ႀသေနျပီမဟုတ္လား။ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ဒါဟာ ဝိပႆ နာပီတိ လုိ ့က်မ္းဂန္ေတြမွာ ဆိုတယ္။ဒီအလုပ္လုပ္ ရင္ ဒီလို ျဖစ္တတ္တာ ထံုးစံ။က်ဳပ္ ဘယ္လို လုပ္သိသလဲ ဟုတ္လား။က်ဳပ္ဇနီး သယ္သယ္လာတဲ
့တရားနဲ
ဆရာသိပ္အေရးႀကီးတယ္။
့ပါတ္သက္တဲ စြတ္လုပ္
့
စာအုပ္ေတြ
တာလုပ္တာပဲ။
ဖတ္ေနျပီေလ။ဖတ္ရမယ္ဗ်။ဒီအလုပ္က
စာရင္းျပန္ျပန္ကိုက္
သလုိ
ခ်ိန္ထုိးေနမွ
လမ္းမွန္ေရာက္တတ္တာ။ စာေတြ ့ လက္ေတြ ့ခ်ည္းကပ္ ျပီး နည္းလမ္းမွန္မွန္နဲ ့လုပ္တတ္ဘုိ ့လိုတယ္။ ဇနီးသည္ယူလာေပးတဲ
့
စာအုပ္ေတြထမ ဲ ွာေတာ
့ဗ်ာ
သိကၡ်ေတာင္
ဆရာေတာ္
ဦးတိေလာက
ရဲ
့ပ႑ိတေဝဒနိယ ဒီ ပနီဆိုတာ က်ဳပ္အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ဆရာေတာ္က က်မ္းဂန္တတ္က်ြမ္းယုံမက ကိုယ္တိုင္ပါ ေလ့ က်င့္ခဲ့တာကိုး။အဲဒီ စာအုပ္မွာ က်ဳပ္လုပ္ေနတဲ ့ေလ့က်င့္ခန္းေတြ နဲ ့ပါတ္သက္လုိ ့တကယ္ ့ ကို အေသးစိတ္ေရးထားေလေတာ တစစနဲ
့က်ဳပ္အတြက္
့က်ဳပ္ဘဝဟာ
ေနေပ်ာ္တဲ
ဂန္ေတြ။တရားစာအုပ္ေတြကို ဘူး။ေရကူးတတ္ခ်င္ေနတဲ
ဘုရားပြဲေတြ
့ဘဝတခုျဖစ္လာပါတယ္။ေရာက္လာသမွ်
ေသခ်ာဖတ္တယ္။ဝတၳဳဖတ္သလုိ ့သူက
့ေနေတာ့တာပဲ။
ေရကန္ေဘးမွာ
ေရကူးနည္း
က်မ္း
ဇာတ္ေႀကာင္းသိရံု စာအုပ္ဖင ြ ့္ျပီး
မဟုတ္
ေရထဲဆင္းကူး
လုိက္
စာအုပ္ထဲမွာ မသိတာ ျပန္ရွာလိုက္လုပ္ေနတာ။အတြင္းအား က်င့္တဲ ့သိုင္းသမား ဝတၳဳ ေတြထက ဲ လုိလဲ တူပါ့ဗ်ာ။သိုင္း
က်မ္းႀကီးကို
ဖြင့္လုိက္
။သိုင္းေလ့က်င့္လုိက္။နားမ
လည္တဲ
့အခန္းဆိုရင္
စာအုပ္လွန္ရွာလုိက္ေပါ
့။
************ ဗ်ာ
စာအုပ္ခ်ည္းသက္သက္ပလ ဲ ား။ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။
တရားျပဆရာေတာ
့ဘယ္ပင့္လို
လူဆရာလည္းလိုတာေပါ့။ရဲဘက္ပါ
့ရမလဲ။က်ဳပ္လည္း
တရားစခန္း
တရားစခန္းက
ဘယ္သာြ း
လို
့ရပါ့မလဲ။သိခ်င္တတ္ခ်င္စိတ္က ဦးေဆာင္ေနေတာ ့ျဖစ္တ့န ဲ ည္းနဲ ့ဆရာရွာ ရေတာ ့တာ ေပါ့။က်ဳပ္ရွာေတြ ့ခ့တ ဲ ဲ ့က်ဳပ္ဆရာက ေတာ ့တပ္မေတာ္ (ေရ)မွာ တပ္ႀကပ္ႀကီး အျဖစ္ကေန ေထာင္က်လာတဲ ့တပ္ႀကပ္ႀကီး ထြန္းထြန္းဦးပဲ။
ဆရာဆိုေတာ
့က်ဳပ္စိတ္မွာ
ဒီေန
့အထိ
ေက်းဇူးတင္ေလးစားေနတုန္းပဲ။က်ဳပ္ထက္ငယ္တယ္။ဦးထြန္းထြန္းဦး လုိ ့ေျပာရင္ခင္ဗ်ား နား ရွဳပ္မွာစိုးလုိ ့။သူဟာ က်ဳပ္ဆရာ ဆုိတာ က်ဳပ္ရင္ထမ ဲ ွာ အျမဲရွိတယ္။တပ္ႀကပ္ႀကီး ထြန္း ထြန္းဦးလုိ ့ေျပာလုိက္တာ သူ ခႊင့္လြတ္မွာပါ။တပ္ႀကပ္ႀကီး
ဦးထြန္းထြန္းဦး
လုိ
့ေခၚေလ့
ေခၚထ
မွမရွိ
တာ
ကလား။
သူက သူ ့ဆရာ ဗိုလ္မွဴးမင္းေဆြနဲ ့အမွဳတြဲ ။တနသၤာရီတိုင္းဘက္မွာ တာဝန္က်တုန္း ေမွာင္ခုိစက္ေလွတစီးကို ဖမ္းမိရာက ေလွေပၚပါလာတဲ ့လူအကုန္လံုးးကို ပစ္သတ္ျပီး သိန္း ေထာင္ခ်ီတ့ဲ ေငြနဲ ့ပစၥည္းေတြကို ယူခ့တ ဲ ဲ ့အမွဳ။ေနာက္ေဝစု ခြတ ဲ ာမတည့္ႀကဘူး ထင္ပါရဲ ့။ အားလံုးေထာင္ထေ ဲ ရာက္ခ့ဲ ႀကတာပါ။ကိုမင္းေဆြက လည္း သူ
့ဗိုလ္သင္တန္း
အပါတ္စဥ္
မွာ
ေငြဓားရခဲ ့တ့သ ဲ ူလို
့ေျပာတယ္ဗ်။သူ
တုိ
့ကို က်ဳပ္အျပစ္ဆိုဘို
့မရွိပါဘူး။လူဆိုတာ တခါ တခါ မယံုႀကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေဖာက္ျပန္တတ္တာ ေလာကဓမၼတာလုိ ့က်ဳပ္ျမင္
တတ္ေနပါျပီ။
ကိုမင္းေဆြ က တတ္ႏုိင္တ့သ ဲ ူ ဆိုေတာ ့က်ဳပ္လို ပဲ သီးျခားတဲ ့တလံုးနဲ ့ေနတာ။ကို ထြန္းထြန္းဦးက သူ ့ဆရာနဲ ့တေ ြဲ နတယ္။သူ ့အိမေ ္ ရွ ့မွာ စိုက္ခင္းေတြ လုပ္ထားတယ္။အိမ္ ေဘးမွာ ေခ်ာင္းက်ဥ္းေလး ရွိတယ္။ေန ခ်င့္စဖြယ္ေတာင္
ျဖစ္ေသးဗ်ာ။ကိုမင္းေဆြ
ဆီသာြ း
လည္ရင္းက
ကိုထန ြ ္းထြန္းဦးနဲ
့ေတြ
့တာဗ်။သူက
နည္းနည္းမွဳန္ကုတ္ကုတ္ေနတယ္။
သ
ေဘာေတာ့ေကာင္းတဲ
့လူစားပါ။ကိုမင္းေဆြ
အိမ္ထက ဲ ို
ႀကည့္လိုက္ေတာ ့ကက္ဆက္ႀကီး တ လံုးနဲ ့တရားကက္ဆက္ေခြ အပံုႀကီးကို သြားေတြ ့ရာက စကားစပ္မိျပီး သူက
တရားစခန္း
ေတြအႀကိမ္ႀကိမ္
ဝင္ဘူးတယ္ဆုိေတာ
့က်ဳပ္ဆရာျဖစ္သာြ းတာပဲ။
************ သူလား။ဘာျဖစ္ပ်က္မွ
မျမင္ခ့ပ ဲ ါဘူးလုိ
့သူကိုယ္တိုင္
ဖြင့္ေျပာဝန္ခံပါတယ္။ဒါေပမဲ
့က်ဳပ္က
တကယ္လုပ္ေနသူဆိုေတာ ့က်ဳပ္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးႀကီးတယ္ဆိုရမယ္။သစၥာ ေလးပါးဆုိတာ သူရွင္းျပတာ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ သေဘာေတြ ့တယ္။ေနာက္မဂၢင္ ရွစ္ပါး ။က်ဳပ္မွာ အဲဒီ ရွစ္ပါးကိုေတာ္ေတာ္ မွတ္ယူရတယ္။သဒၶါ၊ပညာ၊ဝိရီယ။သတိ ဆိုတဲ ့ေလးခ်က္ထမ ဲ ွာ သတိက အေရးအႀကီးဆံုး ပိုတယ္လုိတယ္ ဆိုတာ မရွိဘူး ဆိုတဲ ့အခ်က္ကို က်ုပ္ လႊတ္ သေဘာက်သဗ်ာ။က်ဳပ္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြမွာ သတိကို ထိထိေရာက္ေရာက္စိုက္ထား က်ဳပ္သူ
့တ က ဲ
ႏုိင္မွ ျပန္ရင္ေတာင္
့ထိတယ္။သစ္သားတံတားနဲ
ျဖစ္မယ္လို
့က်ဳပ္သိလာတယ္။
က်ဳပ္ေျခေထာက္ဘယ္လိုလွမ္းတယ္။ႀကြတယ္။
့ထိတယ္။
ကတၱရာလမ္းနဲ
့ထိတယ္
ဆုိတာကအစ
ေရနဲ သတိမျပတ္
ေအာင္မွတ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ကက္ဆက္ေခြက တရားေတြလား။နာတာေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ဆီမွာ ကက္ဆက္မရွိေတာ ့သူဆီေရာက္တုန္း
နာရတာေပါ့။သူကလည္းရွင္းျပေပါ့။က်ဳပ္ကေတာ
့
ဖိုးက်ဳိင္းတုတ္ေပါ့။ႀကိဳက္လန ြ ္းတာ
ေျပာပါတယ္။ သူက
က်ဳပ္ဘယ္လုိ
ျဖစ္ေနျပီ၊ဘာအဆင့္ေရာက္ေနျပီ
့နားလညး္မလည္၊ယံုဘုိ
့လည္းခက္ခက္
ဆိုေတာ
ေလ်ာတိုက္ေမ်ာေနတာကို
သူ
` ့ ခင္ဗ်ား
့ေျပာျပေတာ
ေတြလည္း
ေျပာတယ္ဗ်။
က်ဳပ္ကေတာ
့နားေထာင္ယံုေပါ့။က်ဳပ္ ရေသ့ေသလုိ
့ဝင္စား
ကုတင္ေပၚမွာ
တယ္ထင္တယ္တ့။ဲ `
က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလားလုိ ့စဥ္းစားမိျပန္ တယ္။ဘယ္လို လုပ္ဘဝေတြ ေျပာင္းႀကတာလဲ။သံုးဆယ္
့တဘံုဆိုတာ
တကယ္ရွိသလား
့က်ဳပ္သိတာေပါ့။က်ဳပ္ဥာဏ္နဲ
့ကိုက္ေအာင္သိခ်င္တာ
ဆိုေတာ
စာအုပ္ထက ဲ ့အေျပာနဲ
သံုးဆယ့္
့ေတာ
တဘံုေတာ
့မလံုေလာက္ဘူးေလ။
************ ေနအံုးဗ်။ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ
က်င္လည္ေနႀကတယ္
ဆိုတာဟုတ္မဟုတ္
အခုမွ
သံသ
ယျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။က်ဳပ္အာရံုမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ခ့တ ဲ ာေတြ ရွိေသးတယ္။လူပဗ ဲ ်။ ကိုယ္ဘယ္ဘဝက လာတယ္
ဘယ္ဘဝေရာက္မယ္၊ဆိုတာ
မျဖစ္သင့္မျဖစ္ထုိက္တာ
သိႏိုင္မယ္ဆုိရင္
သိခ်င္ႀကတဲ့သူခ်ည္းေပါ့။ဒါမွ
ေရွာင္ႏိုင္ေဆာင္ႏုိင္မွာေပါ့။ဘယ္ေလာက္ေနရာ
က်လုိက္မ
ေနာင္
ဘဝမွာ
လဲ။က်ဳပ္အာရံုထမ ဲ ွာ
ေပၚခဲ့တာက ဘာတဲ ့က်ဳပ္ဟာ ျဗဟၼာျပည္က လာတယ္ ဆုိလား။ဟား ။ ဟား။ေႀကာင္ေတာ့ေႀကာင္တယ္ ဆုိရမယ္ဗ်။သို ့ေသာ္တကယ္ ျဗဟၼာျပည္က လာတယ္ပဲ ထားပါေတာ ့။သိပ္ေတာ ့အထင္မႀကီးေလနဲ ့။ျဗဟၼာျပည္တဝင္းဝင္း
။ဝက္စားက်င္းတရွဳပ္ရွဳပ္
့။လူတိုင္းသိေန၊့ႀကားဘူးေနုျပီးသားပဲ။ခင္ဗ်ားလည္းနတ္ျပည္က ျဖစ္မွာပဲ။ေအးပါဗ်ာ။ျဗဟၼာျပည္က
လာသည္
ဆိုတဲ
တဲ ဆင္းလာတာျဖစ္ခ်င္
့ဇာတ္လမ္းကိုေျပာမွာပါ။က်ဳပ္ေျပာထား
ပါတယ္ေနာ္။အထင္မႀကီးေႀကး။လူေပါလူေႀကာင္လုိ ့မထင္ေႀကးဆိုတာ။အပ္ေႀကာင္းထပ္ရ မယ္ဗ်။လူေတြက ကတိေပးျပီး ေမ့တတ္ႀကလြန္းလို ့။ဒီလဗ ို ်။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၂)
အခန္း(၁၂) က်ဳပ္အခု
ဒီေထာင္ထက ဲ ို
့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္
ေရာက္လာတဲ့အမွဳကို
တဖက္ႏိုင္ငံကို
ပထမတရားရံုးက
လိုအပ္ရင္
ကူးဘုိ
အျပီးအျပတ္ ့ဆိုျပီး
လႊတ္လိုက္
ျမဝတီဘက္
ျပီးတဲ
ကိုေျခဦး
လွည့္ခဲ့တယ္။က်ဳပ္တပည့္ေက်ာ္ အရပ္ငါးေပးမျပည့္တဲ ့အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ရာဂ်ား ဆိုတဲ ့ ဟိႏၵဴ ကုလားေလးနဲ ့ေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ဒါ က်ေနာ့္ ပညာပဲ။ ဒီကုလားေလး ဟာ က်ေနာ္လို လူရဲ ့လက္စေ ဲြ တာ္ဆိုတာ ဘယ္သူ ကမွမယံုႏုိင္ေအာင္တမင္ေရြးျပီး
ေလ့က်င့္ထားတာ။
အ
မွန္တကယ္လည္း
က်ဳပ္အမွဳ
အတြက္
က်ဳ႔ပ္ရတက္မေအးလွဘူး။ဗမာျပည္ေလ။ ကဲပါဗ်ာ။အမွဳအေႀကာင္း
က်ဳပ္ဖင ြ ့္ေျပာ
လိုက္ပါေတာ့မယ္။
က်ဳပ္ေထာင္ထားတဲ
့ကုမၸ
ဏီမွာ
သေဘာၤသားေဟာင္း တေယာက္က ရွယ္ရာ ဝင္ထားတယ္ ့ရွယ္ရာရဲ ့တဆယ္ရာခုိင္ႏွဳံး။ က်န္တ့ဲ ကိုးဆယ္က က်ဳပ္ပိုင္တာ။အလုပ္အတူ
တြလ ဲ ုပ္လာတာ
သေဘာထားေတြကလ ဲြ ာတာေပါ့ဗ်ာ။က်ဳပ္က
ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ ဇယားႀကီးႀကီးေတြ
့ထံုး
ဆြတ ဲ တ္ေတာ့
စံအတုိင္း အျမတ္ေတြက
မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုိးလာတယ္။ခက္တာက ဗမာျပည္မွာ ဇယားဆြဲ တယ္ ဆိုတာ မာဖီးယားထက္ ဆိုးတယ္ဗ်။ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္းမကင္း၊ေထာက္လွမ္းေရး နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရးတပ္ႀကပ္ႀကီးအဆံုး ့စာရင္းမရွိအင္းမရွိေတြက
ဗ်ဴ
ေပးရကမး္ရ၊ခြံ
မ်ားတယ္။သူက
ေဘးကေန
ဟာမွဴးလို
့ရ
၊ပိတ္ရ
။ဆို
လူမ်ဳိးက ့ရ။
စာရြက္တရြက္နဲ
့
အစ
ေက်ြးေမြးဧည့္ခံ
ရနဲ
ဘယ္အလုပ္တုန္းက
ဘယ္ေလာက္အျမတ္ ဆိုျပီး လုိက္မွတ္ရာက ျပႆနာစေတာ ့တာပါပဲ ။က်ဳပ္က သိပ္နားေအးခ်င္တ့သ ဲ ူဗ်။ ေငြရွာတဲ့ အလုပ္ကို က်ဳပ္သိပ္က်ြမ္းက်င္တယ္။ဒီေငြ အတြက္ေတာ ့က်ဳပ္သူ ့ကို ဘယ္တုန္းက မွ မရိုးမသား လုပ္ဘုိ
့စိတ္မကူးခဲ့ဘူး။က်ဳပ္
ဥာဏ္
ရည္ဥာဏ္ေသြး
လူစမ ြ ္းလူစ
နဲ
့ထိလိုက္ရင္
ေရႊျဖစ္ေနတာ ။ဘာလုိ ့စိတ္ညစ္ခံစရာ လိုသလဲ ဗ်ာ။သူကလည္း ငန္းကိုသတ္ျပီး ဗုိက္ခဘ ဲြ ုိ ့ လုပ္လာေတာ ့ျပႆနာက
ပိုရွဳပ္လာတယ္။
************ တစတစ
နဲ
့က်ဳပ္က
သူေတာင္းတာ
သေဘာတူလိုက္
သူက
တုိးေတာင္းလုိက္နဲ
့
သပြတ္အူ
လုိက္လာတယ္။တျဖည္းျဖည္း ေငြကိစၥထက္၊ မင္းဘာေကာင္လ၊ဲ ငါ ဘာေကာင္ လဲဆိုျပီး ကမၻာရန္ျဖစ္လာေတာ ့သူက
တရားစြဘ ဲ ုိ
့လိုက္လံုးပန္းတယ္။က်ဳပ္ဆိုတဲ
့ေကာင္မ်ဳိးဆိုေတာ
့စိန္လိုက္ကာြ
ဘယ္တရားရံုး၊ဘယ္ရစ ဲ ခန္းက ့က်ဳပ္ဘက္က
နဲ
့ဘာြ ခတ္ေန
မွသူဖင ြ ့္တဲ
ေျခလွမ္းတခ်က္
့တပည့္ေက်ာ္ေတြ
လို
့အမွဳကို
ယုိင္သာြ းတယ္။
့ပါမစ္တခု
့ေကာင္
အေရာင္း
ကလည္း
တာ
လက္မ
ေတြျပန္ရုပ္လုိက္ေတာ
့တာေပါ့။
ခံခ့ႀဲ ကဘူး။တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ႀကာေတာ
ကခ်င္ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ အဝယ္မွာ
တိမ္ေပၚတက္လိုက္ခ်င္တဲ
့က
ဦးဇခုန္
ျပႆနာတက္ရာက
့တိန္ယိန္း
ရဲ
လူသိရွင္ႀကားျဖစ္ျပီး
အမွဳျဖစ္သြားတယ္။အဲဒီ မွာ ေရႊကိုယ္ ေတာ္က ဘယ္လိုအေပးအယူနဲ ့လုပ္လိုက္တယ္ မသိဘူး။ကုမၸဏီ ဆိုင္းဘုတ္ကို
သူမသိပဲ
က်ဳပ္သေဘာနဲ
့က်ဳပ္ေျပာင္းတင္တ့ဲ
အမွဳတဲ့။ပုဇန ြ ္ေတာင္
စခန္းမွာ
အမွဳဖြင့္ႏုိင္သာြ းပါေလ ေရာ။ဒီလိုပဲ ဗ်။ျပႆနာဆိုတာ တေယာက္တည္း မလာဘူး။အေဖာ္အေပါင္းေလးနဲ ့မွ ပြဲ စည္တာကလား။ ဦးဇခုန္ ့တိန္ယိန္း တို ့အဖြဲ ့နဲ ့သာ အမွဳေႀကေအးသြားခဲ့တယ္။ သူနဲ ့က ပြမ ဲ ျပီးႏိုင္ ဘူး။တရားရံုးမွာ ေလးႏွစ္ေလာက္ႀကာသြားတယ္။ႀကာေတာ့ ပိုႀကီးလာႀကတယ္။ေနာက္ဆံုး
က်ဳပ္ေကာသူပါ
လက္ပမ္းက်
လာတယ္။အာဃာတေတြ
သူလည္းသေဘာၤျပန္မတက္ႏုိင္
က်ဳပ္လည္း
ဘာဂြင္မွဆက္မဖန္ႏုိင္။ရံုးအဆင့္ဆင့္မွာ ေငြနဲ ့ပစ္။ဝိတ္နဲ ့ဖိ၊အျပန္အလွန္ လုပ္ လိုက္ႀကတာ က်ဳပ္က ပိုလည္ေတာ သို
့ေသာ္
့အျပီးအျပတ္လႊတ္ေစ ဒီမီးဟာ
မေအးေလာက္ဘူးဆုိျပီး
ဆိုျပီး ျမဝတီဘက္ကို
အမိန္
့ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေရးေတြ
လုပ္
ဘို
့ထြက္လာခဲ့တာပဲ။ ************ ဘာျပင္ဆင္မွာလဲ ဟုတ္လား။အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာလုိက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ ဒီအမွဳ ေနာက္ထပ္ျပန္ေပၚလာရင္ က်ဳပ္သူ ့ကို အျပတ္ရွင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။နစ္နာေႀကးသိန္း သံုး ဆယ္ေပးပါ ဆိုတဲ ့အေျခအေနကေန
သိန္းႏွစ္ရာေပးလဲ
မေက်ေတာ့ဘူး။က်ုပ္ေထာင္က်
့စဥ္းစားေတာ့မလဲ။က်ဳပ္က
လည္းလူစံုဆို
ရင္ျပီးေရာ
ေတာ
ဆိုတ့လ ဲ ူကို
့ဗမာျပည္
က်ဳပ္ဘာလို
့ညွိႏွဳိင္းဘုိ
ဒုစရုိက္ေလာထဲမွာ
က်ဳပ္နဲ
့မကင္းရာ၊မကင္းေႀကာင္းေတြမ်ားတယ္။ဆရာ သူေထာင္ထေ ဲ ရာက္ေစခ်င္တဲ
့က်ဳပ္ဟာ
ႀကီးပါဆိုေနမွဗ်ာ။ သူ
့ကိုေထာင္ထက ဲ
ျပန္မထြက္ႏိုင္
တဲ့
နည္းမ်ဳိးစံု
ႀကံစည္ခဲ့တယ္။ေထာင္ထမ ဲ ပို ့ႏိုင္ရင္ ေျမႀကီးထဲကို ပို ့ရမယ္။တကယ္က က်ဳပ္ လူ မသတ္ခ်င္ဘူး ဗ်။ဒီလုိ ရက္ရက္စက္စက္ စိတ္ကူးမ်ဳိးလည္း ကူးတတ္တဲ ့လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အခုဟာက သူေသကိုယ္ေသ ျဖစ္ေနႀကတဲ့ အေျခအေန။အေသမသတ္ပဲ ေျခေတြလက္ေတြ ခုတ္ျဖတ္ပစ္ရင္ မွတ္မလားလို ့လဲ စိတ္ကူးမိရဲ ့။ေဒါသ အာဃာတမ်ား တယ္လည္း ပူေလာင္ပါတယ္ ဗ်ာ။သူ ့ကို ဒုကၡေပးဘုိ ့အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကံရင္း က်ဳပ္စိတ္ကို က်ဳပ္ေဆာက္တည္
ရာကို
ရွာခဲ့ရတယ္။ေန
့တိုင္း
အခ်ိန္ျပည့္၊
မိုးခ်ဳပ္မိုးလင္း
အရက္ေသာက္တယ္။
က်ဳပ္ျမဝတီမွာ ငွားထားတဲ ့တုိက္ခန္းက မဲေဆာက္ျမဝတီ တံတားႀကီးရဲ ့ေအာက္ ဖက္ဗမာျပည္ဘက္အျခမ္း မွာ ။ေဘးဆိုင္မွာ အရက္ဝယ္ရတာ ေန ့ေန ့ည ညလြယ္တယ္။ အရက္တင္မက ဘူး။က်ဳပ္ေသာက္ေနက် အပင္လိမ္ေနက်
နာမည္မမွတ္မိ
ေတာ့တဲ
ကလည္းျမဝတီမွာေပါမွေပါ။အရက္ေသာက္လိုက္ ။ဒုကၡေပးခံရမဲ
့သူက
့
။ေဆးခ်
ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး။က်ဳပ္က
အျဖဴေရာင္ လုိက္။ေဆးနဲ
ဒုကၡတင ြ ္းထဲကို
စိတ္ျငိမ္ေဆးတမ်ဳိး
့အရက္နဲ
ေဂၚျပားႀကီးႀကီးနဲ
့အပင္လိမ္လိုက္ ့ေန
မအိပ္မေန ထင္ထားတဲ
့ေရာညေရာ
ယက္ဝင္ေနျပီ။ ့အတိုင္းပါပဲဗ်ား။
ေျခာက္လေလာက္ႀကာေတာ့
က်ဳပ္ကို
မ်က္ကယ ြ ္မွာ
ေထာင္ဒါဏ္
ငါးႏွစ္ခ်လိုက္ပါေလေရာ။အမိန္ ့ခ်ျပီး ရက္ေပါင္းကိုးဆယ္အတြင္း အယူခံ ဝင္ ရမယ္။အယူခံဝင္တ့ဲ အခါ အယူခံလႊာကို က်ဳပ္က ေထာင္ထက ဲ ေနလက္မွတ္ထုိးရမယ္။ရွင္း ရွင္းေျပာရရင္ က်ဳပ္ေထာင္ထဲ ဝင္မွ အယူခံဝင္ႏုိင္မွာ။မဟုတ္ရင္
တသက္လံုး
ဝါးရမ္းေျပးေပ
ေတာ့။
************ အိ္ပ္မေပ်ာ္စားမဝင္တ့ဲ ဘဝေတြဟာ အဲဒီက စခဲ့တာဗ်။က်ဳပ္လည္း မထူးပါဘူး ဆိုျပီး အေဝးထိန္းခလုပ္နဲ ့ရန္သူေတာ္ကို
လွမ္းထုလုိက္တာ
က်ဳပ္ေသာက
က
သူလည္းေထာင္ထေ ဲ ရာက္သာြ းျပန္ မေအးခဲ့ဘူး။ေလာင္ျမိဳက္ဆပ ဲ ။ဲ က်ဳပ္
ရထားျပိးသားေလ။မွန္တယ္မွားတယ္။တရားတယ္။မတရားတယ္။ ကြယ္ေပ်ာက္သာြ းခဲ့ျပီ။အရက္နဲ
ေရာ။သူေထာင္ထေ ဲ ရာက္လည္း
့ေဆးက
လႊရ ဲ င္
ဘာမွ
လည္း
ေဝဖန္စိစစ္ႏိုင္တ့ဲ
ေထာင္ဗီဇာ
အသိဥာဏ္
က်ဳပ္မွာ
က်ဳပ္မေတာင္းဆုိေတာ့ဘူး။စားလို
့လည္း
မဝင္ေတာ့ဘူး။အခ်ဥ္ထုတ္ကေလးေတြ နဲ ေ ့ ရသန္ ့ဗူးေလာက္သာ က်ဳပ္အတြက္ အဟာရ ။လူပံုစံ ဟာ ေႀကာက္ခမန္းလိလိ
လူမိုက္
ရုပ္ေပါက္လာတယ္။စိတ္တိုလာတယ္။စိတ္ေတြဟာ
ဘယ္လုိမွထိန္းခ်ဳပ္လုိ
့မရေအာင္ ကစင့္ ကလ်ားျဖစ္လာတယ္။ဒရင္းဘက္ ေပၚမွာလွလ ဲ ိုက္ရင္ ငါေထာင္ထက ဲ ို ဝင္ရေတာ့မယ္။ငါ က ေသေတာ့မယ္
ေလာက္က်န္းမာေရးက်ေနျပီ။ငါ
ေထာင္ထမ ဲ ွာ
ပဲေသရေတာ့မယ္။ငါ
မႀကာခင္
ေသရေတာ့မယ္။ဆိုတာေတြ ခ်ည္း ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ။ သမံသလင္းေပၚမွာ လူးလိမ့္ျပီး ဘဝရဲ ့ဆိုးဝါးလွတ့ဲ ပရိေဒဝ ေသာက မီး ေတာက္ေလာင္တ့ဒ ဲ ဏ္ခံခ့ရ ဲ တယ္။ေနာက္ဆံုး ရွိသမ်ွ အားမာန္ကို တင္းျပီး က်ဳပ္ျပန္ဘုိ ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေထာင္ ထဲဝင္လုိက္မယ္။ရန္ကုန္မွာ ေထာင္ထဲမဝင္ခင္ ရန္ကုန္အေရာက္ကား
ေဆးကုမယ္။
ငါ့မိသားစုရွိတဲ စီးလံုး
့ေနရာမွာပဲ
ငါေသခ်င္ေသပါေစ ငွား
ေတာ့ဆုိျပီး လိုက္တယ္။
လမ္းခရီးရိကၡာ အျဖစ္ မဲေခါင္ အရက္ျပားသံုးလံုး။ႀကက္ေမာက္သီးႀကြပ္ႀကြပ္ အိ္တ္ တလံုး ေရသန္ ့ေလးငါးဗူး။ ဖန္ခြက္တလံုးေပါ ့။က်ဳပ္ညာလက္ရံုး ရာဂ်ား အေႀကာင္းလား။ ေနာင္ ႀကံဳရင္ တပည့္ေက်ာ္နဲ ့ဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္တဲြ ဖ် ံက်ခဲ့ဘူးေတြ ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။အခုေတာ ့အင္းစိန္ သို ့ခ်ီရာဝယ္ ဆိုတဲ
့ဇာတ္ေႀကာင္းပဲ
နားေထာင္
ပါအံုး။ဒါမွ
္ျဗဟၼာျပည္
နဲ
့
က
လာတာနဲ
့ဆက္စပ္ေနတာမို
့ပါ။
************ စီးလံုးငွားလာတဲ့ကား
ဟာပံုမွန္
အရွိန္နဲ
့ျမဝတီက
ထြက္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ကားသမားက
ႏွစ္
ေယာက္ဗ်။တေယာက္တလွည့္ေမာင္းႀကဘုိ ့ေပါ့။က်ဳပ္တို ့ဆရာတပည့္ က ႏွစ္ေယာက္ဆို ေတာ့ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္ေပါ့။အေမာင္းသမားႏွစ္ေယာက္က ေရွ ့ခန္း။က်ဳပ္တို ့ဆရာ တပည့္က ေနာက္ခန္းမွာ။ကားက တုိယိုတာ ဆလြန္းေလ။ေလာကႀကီးရဲ ့ျဖစ္ပံုမ်ားဗ်ာ။ ေထာင္ထဝ ဲ င္မဲ ့ခရီးကို ကားစီးလံုးငွားျပီး ႏွင္ေနရသတဲ ့။ေနာက္မွာ ထိုင္လုိက္တဲ ့က်ဳပ္က ဘာလုပ္ေနသလဲ သိတ့အ ဲ တုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ေသာကဖိစီးတဲ့စိတ္ျဖစ္လာလုိက္ တခြက္ေမာ့လိုက္ ႀကက္ေမာက္သီး သံုးေလးလံုးစားလုိက္ေပါ့။ခရီးတြင္လာေလေလ က်ဳပ္ရဲ ့ေႀကာက္စိတ္ စိုး ရိမ္စိတ္ေတြက
ဖိစီးလာေလေလမုိ
့ေသာက္သမ်ွအရက္ဟာ
မမူးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေဆးျပား
ေတာ
့ယူမလာရဲဘူးဗ်။လမ္းမွာ ျပႆနာ တစံုတရာထပ္တက္ရင္ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ မွာ စိုး လို ့။မြန္ျပည္နယ္ ဘက္ ကျမိဳ
့တျမိဳ
့မွာ
အားတင္းစားဘုိ
ထမင္းစားႀကတယ္။ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ့လုပ္ေပမယ့္
ဖန္ခြက္လက္ေလးလံုး ႀကိဳးႀကိဳးစားစား
ျဖစ္လုိက္တာ
စားမရဘူး။လည္ေခ်ာင္ထမ ဲ ွာ
ေလာက္ဆိုင္ရွင္မသိေအာင္
လွဳပ္ရွားလိုက္တာ
ခုိး
အရက္တခြက္နဲ
ပူျပီး
ဗ်ာ။အစာ
ဝင္မွ
ဝါးမရ။မ်ဳိမရနဲ
ထည့္ျပီး
ျဖစ္မယ္ဆိုျပီး
့။ဒါနဲ
အ ့ ရက္ကို
ခ်လုိက္ေတာ့လည္းအံထက ြ ္ကုန္ေရာ။
့ထမင္းငါးလုပ္ေလာက္
ဝမ္းထဲေရာက္သာြ းတယ္။
************ ကားေပၚျပန္တက္ႀကျပီး ့ရေလမလားဆုိျပီး
ခရီးဆက္ခ့ႀဲ ကတယ္။က်ဳပ္လည္း
အသက္မွန္မွန္
မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားလုိက္တယ္။ကားကေတာ
့မွန္မွန္
ႀကိဳးစား
ရွဴရင္း
အိပ္လို
ေမာင္းေနလ်က္ပ။ဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ရြာလားျမိဳ ့လားေတာ့မသိဘူး။အသံခ်ဲ ့စက္သံႀကားရတယ္။ အလွဴခံမ႑ပ္က အသံဗ်။ခရီးသြားရင္း လွဴဘုိ ့တန္းဘုိ
့နိဗၺာန္ေဆာ္က
ႏိုးေဆာ္
ေနတာ။ဒါန
ခန္းေတြ
ေကာင္းရာမြန္ရာ
ဘဝေတြ
အေႀကာင္းလည္းပါမွာေပါ့။ကားက ေျဖးေျဖးေမာင္းေန ေတာ ့က်ဳပ္နားထဲကို အဆက္မျပတ္ အဲဒီ အသံေတြ ဝင္လာေနတယ္။ အလွဴမ႑ပ္က အသံကိုနားေထာင္ေနရာကေန က်ဳပ္ရဲ ့အာရံုဟာ ရြာႀကီးတရြာ ရဲ ့ ရြာလယ္လမ္းမႀကီး တခုေပၚကို
ေရာက္သာြ းေလရဲ ့ဗ်ာ။အလြန္ေအးခ်မ္းလွတဲ ့အသံတခု
ေနာက္ခံစကားေျပာသလို ဒီအသံေလာက္
ကလည္း
အဲဒီ
ရြာအေႀကာင္းကို
ရွင္းျပေနတယ္။က်ဳပ္တသက္
ေအးခ်မ္း
ႀကည္ႏူးစရာ
ေကာင္းတဲ့အသံ
မွာ
တခါမွမႀကားဘူးခဲ့ဘူး။ျပန္ေျပာလို
့
ကိုေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေအးခ်မ္းတဲ့အသံ။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီ ရြာလယ္လမ္းမႀကီး ေပၚမွာ ရြာခံ တခ်ိဳ ့နဲ ့လမ္းေလ်ာက္ေနတယ္။ သူတို ့က က်ဳပ္ကို ရြာအလည္ျပန္လာတဲ ့ေဆြမ်ဳိးရြာသား ကို လာျပီး ႀကိဳဆိုေနသလို မ်ဳိးဗ်။
ရြာလယ္လမ္းမႀကီး
ရဲ
့ဘယ္ဘက္မွာ
မတ္ေစာက္တ့ဲ
ေျမနီ
နံရံႀကီးတခု
လည္းေတြ
့ရတယ္။စိုက္ခင္းကိုယ္စီ ရွိေနတဲ ့အေနေတာ္ ျခံဝင္းေတြ လည္း ေတြ ့ရတယ္ဗ်။ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အဖြားအို တေယာက္က
ျခံဝင္းထဲမွာ
တခုခု
လုပ္
ေနတာကို
လည္းေတြ
့ရတယ္။ေနာက္ခံအသံက
ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာတယ္ဗ်ာ။ `ဒီေနရာဟာ
ျဗဟၼာျပည္က
့ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။လိုအပ္ရင္ ့ေနရာပါ။ငယ္ငယ္ရယ ြ ္ရယ ြ ္နဲ
လာတဲ
့လာတဲ
့သူေတြ
ဆီအုိးႀကီးေတြ
ေနတာပါခင္ဗ်ာ။စားဘို
ေျမႀကီးထဲကေန
့မေသႀကပါဘူး။အိုမင္းျခင္းဆိုတဲ
ေတြေနႀကတာပါ။ေလာဘ၊ေဒါသ။မာန္မာန
ကင္းသူေတြေနႀကတဲ့
အလုိလို ့
့ဝတ္ဘို
့
ပူပင္ရတဲ
ေပၚလာ
ဒုကၡကို
ေဒသပါ။ေနရာပါတဲ့။`
တဲ
ေက်ာ္လန ြ ္ႏိုင္သူ က်ဳပ္ေဘးက
ရြာခံတေယာက္က မင္းေနရာမွတ္မိလားတဲ ့။က်ဳပ္ကလည္း မွတ္မိ တာေပါ့ဆိုေတာ ့သာြ းႀကည့္ႀကမယ္ ဆိုျပီး ဆက္ေလ်ာက္သာြ းႀကတယ္။က်ဳပ္စိတ္ထမ ဲ ွာ
လည္း
က်ဳပ္အမ်ဳိးေတြနဲ
့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့ဘူးတဲ
့ရြာႀကီးအျဖစ္ျပန္ေပၚလာတယ္။ ျခံဳႏြယ္ ေတြ ရွဳပ္ေထြးေနတဲ ့ေနရာတခု ၊သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရဲ ့ေျခရင္းမွာ က်ဳပ္ေနခဲ့တယ္လို စိတ္ထမ ဲ ွာ မွတ္မိေနတဲ့ သစ္သာအိိမ္ေဟာင္းငယ္ ယိုင္နဲ ့နဲ ့တခုကို ေတြ@ လုိက္ေတာh က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ အရီးႀကီးအရီးေလး ေဆြမ်ဳိးေတြ အေႀကာင္းပါေပၚလာျပန္တယ္။ က်ဳပ္ေနခဲ့ တယ္ ဆိုတဲ ့ေနရာကို ေနာက္တခါ ထပ္ႀကည့္လိုက္ေတာ ့က်ဳပ္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ကို ေမာင္းႏွင္ ေနတဲ့ကားေပၚကို ျပန္ေရာက္ေနသဗ်ာ။ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ျဗဟၼာျပည္ စီတီဇင္ လို ့တကယ္ေအာက္ေမ ့ေနလား။ က်ဳပ္ေျပာသားပဲ
။က်ဳပ္က
အရက္ေကာ၊မူးယစ္ေဆးဝါးပါ
စိတ္ဂေယာက္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနတဲ အတည္ယူႏုိင္မလဲ။သို
့ေသာ္
့အခ်ိန္ဆိုေတာ မြန္ျပည္နယ္လို
အလြန္အက်ြံ
့ဒါေတြဟာ အႀကီးအက်ယ္
သံုးခဲ့တဲ
အမွန္ပါလို
့အခ်ိန္
့ဘယ္ႏွယ့္
သာသနာထြန္းကားျပီး
။ လုပ္
ပုဂၢိဳလ္
အေက်ာ္အေမာ္ေတြ တရားရွာမွီးခဲ့တဲ ့ေနရာ မ်ဳိးမွာမွ ဒီလို အာရံုမ်ဳိးဟာ ဘာေႀကာင့္ ေပၚလာရသလဲ ။ေတြးမယ္ဆိုရင္ ဆံုးတဲ့အခါ
ေတြးမဆံုးပါဘူးဗ်ာ။
ဒါေတြအားလံုး
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္
ရိတ္ပါတ္လည္
က်ဳပ္အခုေျပာေနတဲ
သြားမယ္လုိ
့က်ဳပ္ယံု
့ျဖစ္ပ်က္ဆိုတဲ
့အေႀကာင္း
ႀကည္ပါတယ္။ခဏနားပါရေစဗ်ာ။
အရင္တုန္းက ပူေလာင္ခ့တ ဲ ာမ်ား အခုျပန္ေျပာယံု နဲ့ေတာင္ အပူဟပ္သလုိပါပဲ ဗ်ာ။ေနာင္မ်ား ဘယ္ေသာအခါမွ ဒီဘဝမ်ဳိးမႀကံဳပါရေစနဲ ့။ ခင္ဗ်ားလည္းလူေရာနားေရာ ေညာင္းေလာက္ျပီ။ေအးေအး ေဆးေဆးနားပါဦးဗ်ာ။သိပ္ မလို ေတာ ့ပါဘူး ။ခင္ဗ်ားသိခ်င္တဲ ့ျဖစ္ပ်က္အေႀကာင္း ဇာတ္လမ္းဆံုးကိုေရာက္ဘုိ ့။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၃)
အခန္း(၁၃) လိုရင္းေရာက္ေအာင္ သြားႀကပါစို ့ဗ်ာ။ရန္ကုန္ကိုေရာက္ ၊ျပင္ပေဆးရံု တခုမွာ တပါတ္ေလာက္ႀကာေအာင္ တက္။ေနာက္အယူခံရက္ မကုန္မီ အထုတ္အပိုး အျပည့္ အစံု ျပင္ဆင္ျပီး ေထာင္ထေ ဲ ရာက္ခ့ေ ဲ တာ ့တာပါပဲ။ ေအာ္ ေနာက္ထပ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြလား။ဒါေတြေျပာေနရင္ ျပီးေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူးဗ်။က်ဳပ္ဟာ ရႏိုင္သမ်ွ
စာအုပ္ေတြ
က်မ္းေတြ
့ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ
ကို
လည္း
ဟာမႀကာခင္
အဆက္မျပတ္ဖတ္ရွဳ
ေလ့လာ
က်မ္းဂန္ေတြ
့တုိက္ျပီး
နဲ
ဆိုေတာ
့ေနာက္ႀကံဳရတဲ
အေျဖထုတ္ႏိုင္လာတယ္။
ဥပမာ ရုကၡစိုးကိစၥ ဆိုပါေတာ ့။သစ္ပင္ေစာင့္တ့န ဲ တ္လို ့ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ ့။က်ဳပ္ သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္ ႀကံဳလုိက္ေသးတယ္။ပထမဆံုး
အႀကိမ္ကေတာ
့က်ဳပ္လည္း
အံ့ႀသ
တာေပါ့။က်ဳပ္ေနတဲ
့တဲ
ေဘးမွာ
အေတာ္ႀကီးတဲ့သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရွိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္ရဲ
့သမာဓိေလ့က်င့္ခန္းေတြ
တစတစ
ရင့္လာေနတဲ
့ေန
့ေတြထက ဲ
တေန
့ေပါ့
ဗ်ာ။ထံုးစံ အတို္င္း ေလ့က်င့္ခန္းျဖဴတ္ျပီး အိပ္ရာဝင္တဲ အ ့ ခ်ိန္ေပါ့။အိပ္ေပ်ာ္သလုိ မေပ်ာ္သ လို ျဖစ္ေနတုန္းေပါ့။ က်ဳပ္အာရံုထမ ဲ ွာ
တယ္လီေဗးရွင္း
ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ
့အမွဳန္ေလးမ်ဳိးေတြထင္လာတယ္။အမွဳန္ကက ြ ္ သူဆိုလိုတာကို
အလုိလို
အရုပ္ေတြ
ကေလးက
မေပၚ
ခင္
ရွည္ေမ်ာေမ်ာဗ်။
နားလည္လာတယ္။အသံႀကားရတာ
မ
ေတြ
အဲဒီမွာ
့ရတဲ
က်ဳပ္စိတ္ထဲ
ဟုတ္ဘူး။စိတ္ခ်င္းဆက္ျပီး
သူ
နဲ
့ကိုယ္အျပန္အလွန္နားလည္ ေနတဲ ့ပံုစံ။သူ ့ရဲ ့ပထမ ဆံုး စကားတခ်ဳိ ့ကို က်ဳပ္နားမလည္လိုက္ဘူး။ေနာက္ စကားလံုးက သူဟာ ရုကၡစိုး ပါတဲ ့။က်ဳပ္ ကလည္းခ်က္ခ်င္းဆုိသလို က်ဳပ္ဘာလုပ္ရမလဲ လို ့ျပန္ေမးတယ္။ သူက မင္းဘာလိုခ်င္သ လဲတဲ ့။ဘုရားစူးေစ့ဗ်ာ။က်ဳပ္ဟာ ေငြေတြေႀကးေတြ အထုတ္ရွဳပ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ ကို စိတ္ ကုန္ေနေတာ ့ဘာမွမလုိခ်င္ဘူးဗ်ာ။လို ့စိတ္ထက ဲ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။သူက ဆက္ေျပာေသး တယ္။ဒါေပမဲ ့က်ဳပ္မသဲကဘ ြဲ ူး၊က်ဳပ္စိတ္ထဲ
သိပ္မယံုတာလဲ
ပါမယ္ထင္ရဲ
့။သူေပ်ာက္သာြ းတယ္။
************ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက လက္မေလ်ာ ့ဘူးဗ်။ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ႀကာေတာ ့ထပ္ေပၚ လာျပန္ေရာ ။မင္းက ငါ့ကို မယံုဘူးလားတဲ့ ။က်ဳပ္ကလည္း စိတ္ထမ ဲ ွာ ခပ္ေပါက္ေပါက္ နဲ ့ ကဲ မယံုဘူးဗ်ာ။ခင္ဗ်ားက ဘာေတြရေအာင္ လုပ္ေပးမွာလည္း။ ရာခိုင္ႏွဳံးဘယ္ေလာက္ ေပးရမွာလဲ လို ့အေငၚတူးလုိက္တယ္။ဆက္ျပီး မယံုဘူးဗ်ာ။ခင္ဗ်ား ရေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္
ရင္
တြမ္တီးပါဆင့္ယူလုိ
့။
စြတ္တန ြ ္းလိုက္တယ္။သူ
ေပ်ာက္သာြ းျပန္ေရာ။
ေနာက္ေန ့က်ေတာ ့ေပၚလာျပန္ေရာ။မင္းငါ့ကို မယံုရင္ မင္းလက္ကို ငါ့ကိုေပးတဲ ့။ က်ဳပ္မလဲ ေတြ ့သမ်ွ ဘုိးေတာ္
။ရုကၡစိုး
လက္ခ်ည္းေပးေနရေတာ
့တာပဲ
။အသက္ႀကီး
မွဗ်ာ။
က်ုဳပ္ကို
လက္မေပးတတ္ဘူးထင္ေနႀကေရာ့သလား။ က်ဳပ္က လက္လွမ္းေပးလိုက္ေတာ ့၊ မင္းငါ့နဲ ့လိုက္ခ့ဲ ဆိုျပီး ေခၚလိုက္ေတာ ့က်ဳပ္ဟာ ေလေပၚမွာ ေပ ၂၀ အျမင့္ေလာက္ကေန သူ ့ေနာက္ပါသြားေတာ ့တာပဲ။သူ ေခၚသြာတာက လွဳိင္ျမိဳ ့နယ္က က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္နားကို ဗ်။ေလထဲမွာ ျမင့္သာြ းလိုက္နိမ့္သာြ းလိုက္နဲ ့ ေခၚသြားရက
က်ဳပ္အိမ္နဲ
့မလွမ္းမကမ္းးကအိမ္
့ေျမျပင္ေပၚကိုဆင္းလိုက္ႀကတယ္။
ေလထီးခုန္ဆင္း
တလံုးရဲ တာနဲ
့ေရွ
့နားကို
့ေတာင္တူေသးဗ်ာ။
ေရာက္ေတာ ေျမေပၚက်က်ခ်င္း
ေျခေထာက္ေလး ေလးငါးလွမ္း ယက္လို ့။အဲဒီအိမ္ကို က်ဳပ္သိတယ္ဗ်။က်ဳပ္ရဲ ့ေက်ာင္းေနဘက္ မဝင္းႀကည္တို ့ေနတဲ ့အိမ္ ။ သူ ့အေဖက ဦးတင္ခ၊ ဦးတင္ခ ဆိုတာ က်ဳပ္တို ့ေခတ္နာမည္ႀကီး၊ ေတာင္သူလယ္သမား အႀကိဳက္အဆိုေတာ္ ဟသာၤတ ေအာင္တင္ဝင္း ရဲ ့အကိုအရင္း။ဟိုတုန္းက အဲဒီအိမ္မွာ ျပည္သူ ့ဆိုင္ဖင ြ ့္တယ္။ ကိုေရႊရုကၡစိုး
က
အဲဒီအိမ္ထက ဲ ို
လက္ညွဳိးထုိးျပီး
မင္းႀကိဳက္တာ
ဝင္ယူေတာ
့တဲ
့။
အိမ္ထမ ဲ ွာ
မီလင္းေနတယ္။အမ်ဳိးသမီး တေယာက္ ကအိမ္ထက ဲ ထြက္လာျပီး ေဘးဖက္ကို ကပ္ေပးတယ္။က်ဳပ္ကလည္း ဟ
သူမ်ားပစၥည္းက်ဳပ္မလိုခ်င္ဘူး။ပိုင္ရွင္ရွိတာ
့သူေပ်ာက္သာြ းေရာ။က်ဳပ္လည္း
ေတာ့မလုပ္
ရဲဘက္က
ပါနဲ
့လုိ
ကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္
့ျငင္းလုိက္ေတာ လာေရာဗ်ာ။
လားလား မနက္မိုးလင္းလုိ ့က်ဳပ္ျပန္စဥ္းစားေတာ့မွ အဲဒီေနရာမွာ မီးေလာင္သာြ း ခဲ့ လို ့မဝင္းႀကည္တို ့အိမ္မရွိေတာ့ဘူး။ေအာင္ခ်မ္းသာေက်ာင္းတုိက္
ပိုင္ျဖစ္ျပီး
ေစတီခပ္ႀကီး
ႀကီးတဆူတည္ထားတာ
သြားသတိရေတာ ့တယ္။ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ ့ရုကၡစိုးဗ်ာ။ဘယ့္ႏွယ္ ့ ဌာပနာတိုက္သာြ းေဖာက္ခိုင္းေနရတယ္လုိ ့။က်ဳပ္စိတ္ထေ ဲ တာ
့ဒီလုိပဲ
ထင္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားဘာမွေတြးမေနနဲ
့ေတာ့
။အဲဒီလို
အျဖစ္မ်ဳိးကို
က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အနာဂါမ္ ဆရာ သက္ႀကီးရဲ ့ အာနာပါန သိမွဳျဖင့္ ဝိပႆနာရွဳပြားနည္းဆိုတဲ ့က်ဳပ္လက္စေ ဲြ တာ္ စာအုပ္မွာရွင္းျပထားတယ္။က်ဳပ္ဖတ္ျပမယ္။နားေထာင္။စာမ်က္ႏွာ(၆၅)(၆၆)မွာ။ ************ `တခါတရံ
သမၼာေဒဝနတ္ေတြ
ရုကၡစိုးေတြႏွင့္ေတြ
့ရတတ္၏။စကားေျပာရတတ္၏။သို
့ရာ
တြင္ေတြ
့တုန္းအခါက မိမိစိတ္မွာ မထူးဆန္း၊လူခ်င္းေတြ ့ရသကဲ့သို ့ပင္ရွိတတ္၏။သူတို ့က လည္းေႀကာက္လန္ ့ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္။တခ်ဳိ ့က မူကားအားေပး၍ သြားႀက၏။အခ်ဳိ ့မွာ မိမိ က အလိုရွိလ်ွင္ လာတတ္၏။ေမးလ််င္လည္း ျပန္ႀကားေျဖဆိုတတ္၏။ ဤအခါ သမထအားထုတ္ေသာေယာဂီသည္ မိမိအလုပ္ကို မိမိေကာင္းစြာ ဆက္မ ထုိင္ပဲ နတ္ေတြႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ ့၍ေနတတ္ႀက၏။မိမိကုိယ္မိမိ အထင္ႀကီးျပီး နတ္ေယာင္ ေယာင္ ဝိဇၹာေယာင္ေယာင္ႏွင္ ့အေတာ္ႀကာ ဘာဘဲျဖစ္ေတာ့မလုိလုိ။အေတာ္ႀကာ ဘာဘဲ ရေတာ ့မလိုလို ထင္ေနတတ္ႀကသည္။ႀကာေတာ့ကာ ေျပာပံုဆိုပံု ရုးေႀကာင္ေႀကာင္ ႏွင့္ ျဖစ္ လာတတ္ႀကသည္။ဤသို ့ႏွင့္ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ ႏွင့္ မူလက ရည္ရြယ္ရင္း
ကမၼဌာန္းအလုပ္ပ်က္တတ္သည္။
ထုိေႀကာင့္သမထ ကမၼဌာန္း အလုပ္မွာ ဝိပႆနာကို ျပ၍ ျမင္လယ ြ ္ေလာက္တဲ ့သ မာဓိအားရွိလ်ွင္ သမထကို ျဖတ္၍
ဝိပႆနာကို
ရွဳသြားတာေကာင္းသည္။
ဤေနရာ၌ ေစာဒက ဝင္စရာ ရွိေသးရဲ ့။ဘယ္လုိဝင္မလဲ ဆုိလ်ွင္ ဒီလုိသာျဖင္ ့စ်ာန္ အဘိညာဥ္ ရေအာင္ အားထုတ္တဲ ့သူမ်ား ဒီလို ျဖစ္ေနရေတာ ့မွာလားဟု ေမးစရာရွိရဲ ့။ထို အခါ ေျဖဆိုရမည္ မွာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ ရေအာင္ အားထုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားက ဤကဲ ့သို ့ ရုကၡစုိး အစရွိေသာ နတ္ေတြႏွင္ ့ေတြ ့ရျမင္ရ ေျပာဆုိရတာႏွင္ ့အာရံုမေျပ၊မႏွစ္သက္။မိမိ တရား ကို မိမိ ဆက္၍သာအားထုတ္သာြ းႀကေပေသာေႀကာင္ ့စ်ာန္အဘိညာဥ္
ရသည္
အထိ
ေပါက္ေရာက္
သြားႀကေပသည္။`
ကဲ က်ဳပ္ေတာ ့ကံအားေလ်ာ္စာြ ဒီေတာင္ကို ေက်ာ္ႏုိ္င္ခ့တ ဲ ယ္ ဆုိပါေတာ့ ဗ်ာ။ ေလ့လာအားျပဳစရာေတြ ရွိလာေတာ ့က်ုဳပ္လုပ္ေနတဲ ့သမထ အလုပ္ကို ရပ္ျပီး ဝိပႆနာ ဘက္ကို လွည့္ရေတာ့ တာေပါ့ဗ်ာ ။ျဖစ္ပ်က္ျမင္တယ္ဆိုတာဝိပႆနာလိုင္းဗ်။သမထနဲ့ကတျခားစီ။ ************ က်ဳပ္မွာ သမထအားေကာင္းေနျပီဆိုတာ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္သိလိုက္တဲ ့အျဖစ္လည္း ရွိ ေသးတယ္ဗ်။တေန ့ဗ်ာ။ဗိုလ္မွဴးမင္းေဆြ
ရဲဘက္စခန္းက
ထြက္ျပီးသူ
့အိမ္သူျပန္သာြ းတဲ့
အခ်ိန္
ရံုးခ်ဳပ္
ကညႊန္မွဴးေတြ
ဆင္းလာေတာ ့လူတန္းစီစစ္လုိက္တာ ေပၚသြားပါေလေရာ။အဲဒီမွာ မိုးမီး ေလာင္ေတာ ့တာပဲ။ကိုမင္းေဆြ လည္း
ျပန္ေရာက္ေရာ
ခ်က္ခ်င္းတန္းစီႀကဆိုျပီး
ရပါေလေရာ။ေထာင္ပိုင္ႀကီးက
ဦးေက်ာ္သင္း
ေန
။စစ္တပ္က
့လည္ ဗိုလ္
ဘက္ႀကီး
ႀကီးဘဝနဲ
အေရးေပၚတန္းစီ
့လာျပီး
အက်ဥ္းဦးစီးမွာ
ပြက ဲ
သိပ္ႀကမ္းေတာ
ေထာင္ပိုင္လာျဖစ္ေနတာ။ တန္းစီလုိ
့လူလည္းစံုေရာ
ေထာင္ပိုင္ႀကီးဟာ
ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထက ြ ္ေနျပီး
့မလုိျဖစ္လာတယ္။ကိုမင္းေဆြကို အင္းစိန္ေထာင္ကိုျပန္ပို ့ဘုိ ့။ခ်က္ျခင္း ေျခ ခ်င္းခတ္ဘုိ ့။တုိုက္ပိတ္ေအာင္ စာေရးဘုိ
့ေတြ
စကားစေတြ
ထြက္လာတယ္။အဲဒီ
။မ်က္ႏွာပ်က္ေနလုိက္တာမ်ားဗ်ာ။စစ္သား ထံုးစံအတုိင္း
တန္းစီတုန္း
လဲ
ဗိုလ္မွဴးဆိုတာ
မွတ္ေနဆဲပ။ဲ က်ဳပ္သူ
အခ်ိန္မွာ ေတာင္
ကိုမင္းေဆြက
ယုံႏုိင္စရာမရွိဘူး။
့ကိုသနားလာတယ္
က်ဳပ္ေဘးမွာ ။က်ဳပ္က
။ငါေလ့က်င့္ေနတဲ
ေတာ့
့အလုပ္နဲ
့ကိုမင္းေဆြကို ကူညီ လုိ ့မ်ားရမလား မသိဘူး။စမ္းႀကည္ ့အံုးမယ္ လုိ ့စိတ္ကူးျဖစ္ျပီး ရွဴမွတ္ေနရက္က
ေထာင္ပိုင္
ႀကီးကို
က်ယ္ဝန္းလာေအာင္
ေသခ်ာလွမ္းႀကည့္လုိက္တယ္။က်ဳပ္ႏွာသီးဖ်ားက ခ်ဲ
့လုိက္တယ္။ခ်က္ခ်င္းပဲဗ်ာ။
ေလထုစက္ဝန္းဟာ
အဝန္းႀကီးသထက္ႀကီးႀကီးလာတယ္။ေထာင္ပိုင္ႀကီးရွိတဲ ေလးငါးမီးနစ္အတြင္းမွာ
ေလထုအဝန္းကို သားေရႀကိဳး
့ေပသံုးေလးဆယ္
ေရာက္သာြ းတယ္။ေထာင္ပိုင္ႀကီးကို
တျဖည္းျဖည္း ႀကီး
တပင္လုိ
ေလာက္အကြာအေဝးကို
က်ဳပ္ႏွာသီးဖ်ားမွာ
ျမစ္ဖ်ားခံေနတဲ
့ေလထုစက္ဝန္း သံုးေလးပါတ္ေလာက္ပတ္မိသာြ းတဲ့ အခါ က်ဳပ္စိတ္ထက ဲ ေထာင္ပိုင္ႀကီးရယ္ ေတာ္ပါေတာ ့။ေက်နပ္လုိက္ပါေတာ့။တဖက္လူ လည္း ေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္ ေႀကာက္လန္ ့ေနပါျပီ။ေတာ္ပါေတာ့။ရပ္ပါေတာ့ ။ရပ္ပါဗ်ာ။ရပ္ပါ။ လို ့သံုးႀကိမ္ေလာက္ ေမတၱာမပ်က္ စိတ္ထက ဲ ေန ရြတ္လုိက္ပါတယ္။ေျပာရင္ ယံုႏုိင္စရာမရွိ ဘူးဗ်ာ။ေထာင္ပိုင္ႀကီးဟာ နိဒါန္းေတြကို
ရပ္ျပီး
ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ
သူ
့ရံုးခန္းဖက္
အူေႀကာင္ေႀကာင့္ျဖစ္ျပီး က်ဳပ္ဟာ
သူ
သမထနဲ
စ်ာန္အဘိညာဥ္
ကို
့ပဲ
ေျပာလက္စဧရာမ
ျပန္ခ်သြားပါေလေရာ။
့ေနာက္က
သုတ္သီး
့ဆက္စခန္းသြားေနလုိ
ျခိမ္းလံုးေျခာက္လံုး
ေတြ
ေထာင္မွဴးေတြက
လည္
ေဘးက သုတ္ျပာ
လုိက္သာြ းႀကေရာ။
့မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ကခ်မ္းသာခ်င္
ရခ်င္သူမဟုတ္ဘူး။ခ်မ္းသာခဲ့ျပီးျပီ။စ်ာန္အဘိညာဥ္အေႀကာင္း
က်ဳပ္နား
မ
လည္ဘူး။က်ဳပ္စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ေအးခ်မ္းေသာ ဘဝကို ရခ်င္တယ္။အထိေရာက္ဆံုး ေျပာရရင္ က်ဳပ္ဟာ အဆံုးစြန္ေသာလြတ္ေျမာက္မွဳကို သာအလုိရွိတယ္။က်ုပ္ဝိပႆနာ ဖက္ကို ေျခဦးလွည့္ခဲ ့တယ္။ျဖစ္ပ်က္ေတြ ့လာမဲ ့လမ္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၄)
အခန္း(၁၄) ဗ်ာ။ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္
ႀကီး
က်ဳပ္ေရွ
့ေရာက္လာတဲ
့ကိစၥလား။အဲဒါ
သမထရင္
့လာတဲ့
လ
ကၡဏာပါဗ်ာ။တည္ျငိမ္မွဳ
ရွိလာတဲ့
အခါ
ေဆာက္အဦအမ်ဳိး၊ေတာေတာင္ေရေျမ
အပြင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊အပင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊
သမုဒၵရာ
အမ်ဳိးမ်ဳိး၊
ဂူေက်ာင္းဘုရား
အ
အမ်ဳိးမ်ဳိး၊အ
လြန္သာယာေပ်ာ္ဖယ ြ ္ေကာင္းေသာ ေနရာဌာန အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေနလ နကၡတ္တာရာ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပတၱျမား စတဲ ့ေက်ာက္မ်က္ရတနာ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဥကၠာပ်ံက့သ ဲ ို ့ေသာ အလင္းေရာင္တန္း လံုးႀကီး မ်ဳိး၊ပိုးစုန္းႀကဳး ကဲ့သို ့၊မီးပန္း မီးက်ည္မ်ား ကဲ့သို ့မီးပြားကေလးမ်ားကဲ့သုိ ့စတဲ ့အရာအမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေတြ ့တတ္သတဲ့ဗ်ာ။အဲဒီ အတိုင္း အတိအက်ကို ေရးထားပါတယ္။ဝိပႆနာ ဘယ္လို ရွဳသလဲ ဟုတ္လား။တျဖည္းျဖည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္ ေတာ ့မ်ားလာျပီ။က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဗ်ားကို မလုပ္ပါနဲ ့လို ့တားလို ့ကလည္း မေတာ္။ေနပါ အံုး။ ခင္ဗ်ား က က်ဳပ္ကုိ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ေတြ ့တယ္လုိ ့ေျပာယံုနဲ ့အထင္ႀကီး ေနျပီ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား သံဃာစင္ပါေမွာက္ေတာ့မယ္။က်ဳပ္ေျပာခဲ့ပါပေကာ။ ေသခါနီးလုိ ့စတ ြ ္လုပ္ ရာက စခဲ့ပါတယ္ လို ့။ခင္ဗ်ား က ေသခ်င္ေစာ္နံေန
လို
့လား။ခင္ဗ်ားနဲ
့က်ဳပ္ဟာ
ဘယ္လို
မွ
ထပ္တူမက်ႏိုင္ဘူးဗ်။
************ က်ဳပ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္ဆိုတာ ပိ႗ကတ္သံုးပံု အာဂံုေဆာင္တာမဟုတ္ဘူး။အာဂံု ေဆာင္ထားရင္ေတာင္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္
မက်ရင္
လိုရာမေရာက္ဘူးဗ်။က်ဳပ္ကစကားႀကီးစ
ကားက်ယ္ေတြ
ေျပာကိုမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ စာသံေပသံေတြ နဲ ့လည္း မျဖီးခ်င္ဘူး။အခု တက်ဳပ္ေျပာေနတာေတြ ဟာ က်ဳပ္လုပ္ခဲ ့သမွ် ေတြ ့ခ့သ ဲ မွ် တခြန္းမက်န္ အကုန္ျပန္ေျပာ ေနတာ မို ့အားလံုးအမွန္လို ့မယူပါနဲ ့။တိတိက်က် ထပ္ေျပာပါရေစ။က်ဳပ္ပါးစပ္ မွာ ခင္ဗ်ား လမ္းမဆံုးပါေစနဲ ့။ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဘုရားေဟာလို ့ဆုိရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားအတည္မယူေလ
နဲ
့။အဲဒါ
က်ဳပ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။သိဒၶတၳ
ဆိုတဲ
ေ ့ ဂါတမ
ဗုဒၶ
ကိုယ္တိုင္
ကာလာမရြာဆိုတ့ရ ဲ ာြ တရြာမွ ေျပာခဲ့တာတဲ ့။ကာလာမရြာမွာ သူေျပာခဲ့တာ က်ဳပ္ေတာ ့ဘယ္နားေထာင္ရမလဲ ဗ်။သို ့ေသာ္ ဘာသာတရားကို ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာတဲ ့အခါ အစပိုင္းေတြမွာ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ဳိ ့ေနရာေတြ မွာ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ ့ယုတၱိေဗဒ နည္းအရ လက္ခံထုိက္တာေတြလည္းရွိတယ္။ဒါလည္း လမ္း ဆံုးလို ့မယူေလနဲ ့။အေျဖမွန္ေအာင္
လမ္းဆံုးေအာင္
ဆက္ရွာဘုိ
့က
ခင္ဗ်ားတာဝန္။ဘာမွ
မလုပ္ပဲ
သူမ်ားေျပာယံုနဲ
့၊အမွန္တရားေတြ ့ႀကေႀကးဆိုရင္ သိဒၶတၱလည္း နန္းေတာ္ထမ ဲ ွာ ထိုင္ေနရင္း ။အမွန္တရားသိတ့ဲ သူေတြ လာေျပာ၊လာေဟာႀကစမ္းပါ
လို
။ျဖစ္စဥ္ကိုက္လား။သေဘာပါရဲ ေလသံကိုသေဘာက်လြန္းလို
့ဖိတ္ျပီး
နားေထာင္ခ့မ ဲ ွာေပါ့။
့လား။ဟား။ဟား။ ့။သူ
ေနာက္တာပါဗ်ာ။မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ
့တရားလည္း
အစြဲမထားဘူး။နားေထာင္တယ္။နာတယ္။ဟုတ္မဟုတ္
စကားႀကမ္းသလား
နာတာေပါ့။က်ဳပ္ ဆန္းစစ္ဘို
ဘယ္ဆရာေတာ္မွ ့က
က်ဳပ္တာဝန္။
************ ကာလာမရြာမွာ ဘာေျပာခဲ့လ၊ဲ ဟုတ္လား။ဆုိးေနပါလား။က်ဳပ္လို လူမ်ဳိး ေနာက္တေယာက္ေတြ ့ေနျပန္ျပီ။ကဲပါ က်ဳပ္နားလည္မွတ္မိသေလာက္ေျပာပါ့မယ္။ ့ကိုယ္တိုင္ရွာဖတ္ေပါ့။ေပါပါ့ဗ်ာ
။စာအုပ္ေတာ္
တိတိ
က်က်
ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
လံုးေစ့ပါတ္ေစ့
ကေတာ
့ေနာက္ေတာ
ရွိပါ့။က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္
ကတ္စထရိုရဲ ့ကမၻာေက်ာ္ တရား ခြင္ေလ်ာက္လခ ဲ ်က္ေတာ ့တလံုးမက်န္ရတယ္။ကာလာမ သုတ္ေတာ ့မႀကားဘူးဘူး။ ဆိုးခ်က္ကေတာ့
ကမ္းကုန္ပ။ဲ
သိဒၶတၳဘုရားျဖစ္ျပီေတာ ့ဘုရားေတြရဲ ့ထံုးစံအတိုင္းခရီးလွည့္ျပီး တရားေဟာရာက ကာလာမ ဆိုတဲ ့ရာြ ကို ေရာက္သြားသတဲ့ဗ်ာ။အဲဒီရာြ က လူေတြက လူလည္ေတြျဖစ္ေန တယ္ဗ်။လူလည္ေတြ ျဖစ္လာတာကလည္း သူတို
့ရာြ ဟာအခုေခတ္
စကာၤပူတို
့၊ဘန္
ေကာက္တို ့လို ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမွဳစည္ပင္တဲ ့ရာြ ျဖစ္ေနေတာ ့ကုန္သည္ေတြ တိုးရစ္ေတြ သိပ္မ်ား
တယ္။ထို ့အတူ အယူအဆေရးရာ အယူဝါဒ အသစ္ ျဖန္ ့ျဖဴးခ်င္သူ ေတြလည္း အလာမ်ားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီ ေခတ္က
အေတြးေခၚအသစ္ေတြ
ေကာင္းေကာင္းမြန္မန ြ ္ေတာ
ေပၚတဲ့
့ဧည့္ခံပါရဲ
ေခတ္
မဟုတ္လား။ေဂါတမေရာက္ေတာ့
့။နားညည္း
ေတာ
ရြာခံေတြက
့မခံခ်င္ႀကဘူးထင္တယ္။အရင္
က
သမဏ၊ျဗဟၼဏေတြ လာလွပါျပီဗ်ာ။ႀကားလုိက္ရ တာလည္းထပ္ခ်ည္းတလဲလ၊ဲ သူတို ့ေတြ ့တဲ ့တရားက ဘယ္လိုဘယ္ခ်မ္းသာ။အဲဒါ အမွန္ တရားအစစ္ပ။ဲ ခင္ဗ်ားတို ့ကိုးကြယ္ႀကတဲ့။အခု ဆရာေဂါတမ လည္းထုိ ့နည္းလည္းေကာင္း ထင္ပါရဲ ့။ စေျပာႀကသတဲ့ဗ်ာ။အဲဒီမွာ ေဂါတမသိဒၶဟာ ဥဒါန္းတြင္ေလာက္တဲ ့စကားကို ေျပာခဲ့တယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ဘုရားဆုိေတာ ့ေဟာတာေပါ့။အခုဟာက ခင္ဗ်ား နားထဲဒ့ထ ဲ ိုး ဝင္သာြ းေအာင္ က်ဳပ္ေျပာေနတာ `မင္းတို
။ဘုရားကို
့ထင္သလို
အရိုအေသတန္တာ
မတူပါဘူးကြာ။ငါေဟာမဲ့တရားက
မဟုတ္ရပါဘူး။ေဂါတမ ငါေျပာတာအမွန္ဆိုျပီး
မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ငါေျပာတဲ
့တရားျဖစ္ျဖစ္။သူမ်ားေျပာတဲ့တရားပဲျဖစ္ျဖစ္။ႀကားရံုမ်ွနဲ
့။ဆရာကေျပာတယ္လုိ
့လည္း
အတည္မယူပါနဲ
့။မိဘက
ေျပာတာနဲ
ဗုဒၶ ေျပာတဲ
့လည္း
က ့တရား
အတည္မယူပါနဲ
့လည္း
အတည္မယူပါနဲ
့။အစဥ္အဆက္ကိုးကြယ္လာလို ့လဲ အတည္မယူပါနဲ ့။ယုတၱိနည္းအရ မွန္တယ္လို ့လည္းအတည္မယူပါနဲ ့၊မွတ္တမ္းမွတ္ရာနဲ ့ေရးထားတာေတြ ့ရံုနဲ ့လည္း အတည္မယူပါနဲ ` ့ ဆိုျပီး တရားတခုကို အတည္မယူထုိက္တဲ ့အခ်က္(၁၀)ခ်က္ကို
ေျပာတယ္။က်င့္ႀကံအပ္တဲ
့တရားဟုတ္မဟုတ္၊ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ
့စမ္းသပ္ပါတဲ့။တရားမွာ ေျပာထားေဟာထားတဲ့အတိုင္း က်င့္ႀကံလိုက္နာႀကည့္လို ့အမ်ားေရာ၊ကိုယ္ပါ အက်ဳိးရွိ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ
ခ်ီးမြမ္းတဲ
့ကိစၥကိုမွ
ယံုႀကည္လက္ခံပါတဲ့။ခ်ဲသာြ းထုိးခုိင္းတာ
စမ္းထုိင္တာေတြမပါဘူးေနာ္။သူေတာ္ေကာင္း
ေတြ
လက္ခံဘုိ
့လိုတဲ
။ဘီယာဆုိင္
့အလုပ္ဆိုတာလည္း
သတိခ်ပ္အံုး။မွာရမယ္ ဗ်။လူေတြက တလႊဆ ဲ ံပင္ ေကာင္းႀကလြန္းလို ့။ဒီလုိပါပဲ။လူေတြကိုက။က်ဳပ္ကအစ။ ************ က်ဳပ္ရဲ
့ဝိပႆနာအားထုတ္နည္းဟာ
့ဆရာသက္ႀကီးဟာ
က်ဳပ္ရဲ
ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။က်ဳပ္ရဲ
အနာဂါမ္ဆရာ
သက္ႀကီးရဲ
့လက္စစ ဲြ ာအုပ္ေလးထဲကေန
့ထက္သန္လန ြ ္းလွတ့ဲ
စိတ္ေႀကာင့္
့နည္းပါ။လူခ်င္း
လူကိုယ္တိုင္ ဒီစာအုပ္ကေလး
ထြက္ ကို
မေတြ လာျပီး
့ေပမဲ ျပသလို
ဂရုတစုိက္ဖတ္ရံုနဲ
့ဒီေလာက္ျဖစ္လာတာ လည္းတေႀကာင္းပါမယ္ ထင္ပါရဲ ့။ လူခ်င္း ဘယ္ေတြ ့မလဲဗ်။သူက ရွိမွမရွိေတာ့တာ။သူ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါျပီ။ ဆရာသက္ႀကီးဆိုတာ ဘယ္လိလ ု ူလဲ ဟုတ္လား။အေတာ္ပဗ ဲ ်ာ။က်ဳပ္လည္း နားခ်င္တာနဲ ့။ေရာ့ ဒီမွာ သူ ့အေႀကာင္းအက်ဥ္ခ်ဳပ္။အျပည့္အစံု သိခ်င္ေသး ရင္ ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလိွဳင္ ရဲ ့အနာဂါမ္ဆရာႀကီး၏ သူ ့ဘဝ။သူ ့တရား။သူ ့ေက်းဇူး ဆိုတဲ ့ စာအုပ္ကို ရွာဖတ္။ဘယ္မွာ ရွာရမလဲ ဟုတ္လား။အျမိဳ ့ျမိဳ ့ဆိုင္တိုင္းမွာ ရႏုင ိ ္သည္ ဗ်ား။ အဲ ရဲဘက္စခန္း မပါ။ ကဲ ဖတ္ေတာ့ ေလ။ဘာဆိုင္လို ့လဲ ဟုတ္လား။ဆုိင္ပါေသာ္ေကာ ဗ်ာ။သူက ျဖစ္ပ်က္ကို
ကိုယ္တိုင္ေတြ
့
ေအာင္လည္းနည္းလမ္းေပးခဲ့တ့သ ဲ ူ။ခင္ဗ်ားပဲ
ခဲ့တဲ ျဖစ္ပ်က္
့
သူ အ
။တျခားသူေတြ ေႀကာင္း
ျဖစ္ပ်က္ေတြ
သိခ်င္လွခ်ည္ရဲ
့ဆို။
************ (ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတာဟာ အနာဂါမ္ ဆရာသက္ႀကီးရဲ ့ဘဝျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္း ခ်ဳပ္ပါ။သိခ်င္သူေတြ အတြက္ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။) အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီး၊ ဆရာသက္ေခၚ ဦးဖိုးသက္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ ့တဖက္ကမ္း ဒလ ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီးရြာသား ျဖစ္္၏။ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီးရြာေန ဦးေက်ာ္တုတ-္ ေဒၚေငြဥ တို ့မွ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၂၃၅ ခုႏွစ္ ဝါ ေခါင္လဆန္း ၃ ရက္၊ ေသာႀကာေန ့တင ြ ္ ေမာင္ဖိုးသက္ကို ဖြားျမင္ခ့ေ ဲ လသည္။ေမြးခ်င္းေလး ေယာက္တို ့တင ြ ္ ေမာင္ဖိုးသက္မွာ အႀကီးဆံုး ျဖစ္၏။
ေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီးရြာမွာ
ရန္ကုန္ျမိဳ
့၏
ေတာင္ဖက္
၇
မုိင္မ်ွသာကြာ၍
အိမ္ေျခ
တစ္
ေထာင္ေက်ာ္
ရွိေသာရြာႀကီးျဖစ္၏။ရြာသူရာြ သားတို ့မွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ သမၼာ အာ ဇီဝ ျဖစ္ေသာ လယ္ယာ အလုပ္ျဖင္ ့အသက္ေမြးႀကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ေမာင္ဖိုးသက္ အသက္ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္တင ြ ္ ဖခင္ဦးေက်ာ္တုတ္ ကြယ္လြန္သြားသျဖင္ ့မိခင္ မုဆုိး မႀကီး ေဒၚေငြဥ က သားသမီးေလးေယာက္အား အေႀကာ္ေရာင္း၍ လုပ္ေက်ြးခဲ့ရသည္။ သားႀကီးေမာင္ဖုိးသက္ကိုလည္း ျမန္မာစာ ေျခာက္တန္းအထိ ပညာသင္ေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေနဆဲမွာပင္ ေက်ာင္းအားရက္မ်ား၌
လွည္းဦးစီး၊
သမၺာန္ဦးစီး
အျဖစ္ျဖင့္
စပါးသယ္ပို
ေသာ လုပ္ငန္း၌ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ လ်က္ မိခင္ႀကီး၏ စီးပြားေရးကို ကူညီပံ့ပိုး ခဲ့သည္။ထို ့ ေနာက္ ရိုးသားႀကိဳးစားေသာ ေမာင္ဖိုးသက္ကို ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ တဦးက သေဘာက်၍ သူ ့ ဆန္စက္ ၌ တာလီ စာေရးခန္ ့ထားခဲ့သည္။တစ္လ ၆ က်ပ္စားမွ ၂၅ က်ပ္အထိ လစာတိုး ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေမာင္ဖိုးသက္တုိ ့မိသားစု
စားဝတ္ေနေရး
ေခ်ာင္လည္လာ
ခဲ့သည္။
ေမာင္ဖိုးသက္ အသက္(၁၆) အရြယ္တင ြ ္ ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီးရြာမွ လယ္ပိုင္ရွင္ တဦးျဖစ္ ေသာ ဦးသိန္း ေဒၚသူဇာတို ့၏ သမီးေထြးမ်ွင္ႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ေလသည္။ ထိုအခါ သူသည္ ေယာကၡမိသားစုႏွင္ ့အတူေနထိုင္လ်က္ လယ္ယာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခ့သ ဲ ည္။ စီးပြားေရးေျပ လည္၍ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္း မွာလည္း ျပည့္စံုသျဖင့္ ကာလအတန္ႀကာမွ်
ေပ်ာ္ရႊင္စာြ
ေန
ခဲ့ရသည္။
ထုိအခ်ိန္ ကာလအတြင္း ဘာသာေရးႏွင့္ ပါတ္သက္၍ လည္း အလွဴ ဒါနျပဳျခင္း၊ ဥ ပုသ္သီလေဆာက္တည္ျခင္း စေသာ ေကာင္းမွဳ ကုသိုလ္တို ့ကို ျပဳလုပ္ဆည္းပူးႏိုင္ ခဲ့သည္။ အထူးအားျဖင္ ့ထိုေခတ္က ရဟႏၱာဟု ေက်ာ္ႀကားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးသီလႏွင့္ ပညာေနတၱိ ဝိပႆနာက်မ္းျပဳ ဖိုဝန္းေတာင္ ဆရာညြန္ ့တို ့ေဟာေျပာေသာ ဖတ္ရွဳခဲ့ရျခင္းတို
တရား
မ်ားကို
့ေႀကာင့္
ႀကားနာခြင့္ရရွိခ့ျဲ ခင္း၊
ေမာင္ဖိုးသက္မွာ
လယ္တီဆရာေတာ္၏
ဘာသာေရးအေျခခံ
ဒီပနီ
အေတာ္အသင့္
က်မ္းအခ်ဳိ
့ကို
ျပည့္စံုေလသည္။
သို ့ေသာ္လည္း ထိုသို ့အစစေခ်ာေမြ ့ေနေသာ အခ်ိန္ တြင္ မေမ်ွာ္လင့္ေသာ ႀကမၼာ ဆုိးတစ္ခုက ေမာင္ဖိုးသက္တို
့မိသားစု
ႏွင့္တကြ
ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီးရြာ
တရြာလံုးကို
ဝင္ေရာက္
ေမႊေႏွာက္
ခဲ့သည္။ထိုႀကမၼာဆိုးမွာ အျခားမဟုတ္။ ကာလဝမ္းေရာဂါ ပင္ျဖစ္၏။ ကာလဝမ္း ေရာဂါ က်ေရာက္လာသျဖင္ ့ ရြာသူရြာသား အေျမာက္အမ်ား ေသေႀကပ်က္စီး ႀကရာတြင္ ေမာင္ဖိုးသက္ တုိ ့မိသားစု မွာ အထိအနာဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။ မမွ်င္၏ အစ္မ မခင္ တို ့လင္ မ ယားႏွင့္အတူ တူမေလး မခ်စ္ျမိဳင္ ကိုဖိုးသက္၏ သမီးေလး မလွညြန္
့ပါ
ဝမ္းေရာဂါ
ထဲသို
့
ပါသြားခဲ့ႀကရရွာသည္။
************ လယ္တီဆရာေတာ္ႏွင့္ အသက္သံုးဆယ္
ဆရာသက္
ေက်ာ္မွ်သာ
အသက္ေပ်ာက္သာြ းခဲ့ရသည္
့
ရွိေသးေသာ
ကိုဖိုးသက္မွာ
တစ္ဦးတည္းေသာ
သမီးေလး
မိမိလက္တင ြ ္း၌ မလွညၽြ န္
မခ်ိမ
့အတြက္
အ
ဆန္
့
ႀကီးအက်ယ္
စိတ္ထိခိုက္သာြ းသည္။ လအေတာ္ႀကာမ်ွ ေသာက ေဝဒနာကို မေျဖႏုိင္ ျဖစ္ခဲ ့ ရသည္။ရက္လ ေညာင္း၍ မိမိစိတ္ကို
အသင့္အတင့္
ေျဖႏိုင္ေသာအခါ
တြင္မူ
ကိုဖိုးသက္
မွာ
ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီး
ရြာတြင္
ေနလိုစိတ္မရွိေတာ့ေခ်။ ထို ့ေႀကာင့္ ဇနီးမမ်ွင္ႏွင္ ့ က်န္မိသားစု မ်ားအား အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ျပီး ေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီးရြာမွ ေမာင္ညိုေခၚ
မိတ္ေဆြ
ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ တစ္ေယာက္ကို
အေဖာ္ျပဳလ်က္
ရြာမွ
ထြက္လာေသာ
ကိုဖုိး
သက္သည္
ျမန္မာျပည္ေတာေတာင္ အႏွံအျပားသို ့လွည့္လည္ လ်က္ ေသာကျငိမ္းေအး ေႀကာင္းတရားကို ရွာေဖြခ့သ ဲ ည္။ ေရွးဦးစြာ ဖိုဝန္းေတာင္ ဆရာညြန္ ့ထံသို ့ေရာက္၍ အာနာပါန ရွဳမွတ္နည္း ကိုရရွိခ့ဲ သည္။ထိုေနာက္
ေညာင္လြန္ ့ေတာရ ဆရာေတာ္၊ ေသကၡ်ေတာင္ ဆရာေတာ္၊ ဦးတိေလာ က ၊ ပ႗ိပတၱိအေက်ာ္ ဆရာေတာ္မ်ား ထံသို
့လည္း
ခိုဝင္
ဆည္းကပ္ခ့သ ဲ ည္။
ေနာက္ဆံုး
ကား
လယ္တီဆရာေတာ္
ျဖစ္ေလသည္။
ကိုဖိုးသက္သည္ လယ္တီဆရာေတာ္ ထံ၌ (၇) ႏွစ္မ်ွ အနီးကပ္ ဆည္းကပ္ေနထုိင္ လ်က္ ပ႗ိပတၱိ အလုပ္ကို အားထုတ္
ခဲ့သည္။ဆရာေတာ္၏
ဆံုးမ
ႀသဝါဒမ်ားကို
အေလးအ
နက္
နာယူမွတ္သား
ခဲ့သည္။
ဤသို ့လ်ွင္ အုိးပစ္အိမ္ပစ္ ဘဝျဖင္ ့ ကိုဖုိးသက္ တရားရွာခဲ့သည္မွာ (၁၃) ႏွစ္မ်ွႀကာ သြားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလ
အတြင္း
ဆရာသမားမ်ား၊သူေတာ္ေကာင္းပညာရွိတုိ
မျပတ္ႀကားခဲ့ရျခင္းေႀကာင့္
လည္းေကာင္း၊
တုိးပြားလာျခင္းေႀကာင့္လည္းေကာင္း ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ေလသည္။
ထို
တရားအသိ
၊ကိုဖိုးသက္၏
့ေႀကာင့္
ကိုဖုိးသက္
့၏
ဆံုးမ
ႀသဝါဒ
ထုိက္သင့္သ
ေသာက
ေဝဒနာမွာ
သည္
အေဖာ္ျဖစ္သူ
သိသိ
မ်ားကို ေလာက္
သာသာ
ေမာင္
ညို
ႀကီး
ႏွင့္အတူ
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးအား ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ျပီး ဇာတိခ်က္ေႀကြ ေမြးရပ္ေျမ ျဖစ္ေသာ ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီးရြာသို ့ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ************ ေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီးရြာသို ့ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္သို ့သာြ းလုိစိတ္ မရွိေသးသျဖင့္ ကိုဖုိး သက္ႏွင္ ့ေမာင္ညဳိတို ့သည္ ရြာထိပ္ ရွိ ဓမၼာရံု ၌ ယာယီသေဘာျဖင္ ့စတည္းခ် ေနႀကသည္။ ထုိဓမၼာရံုမွာ တစ္ခ်ိန္က ကိုဖိုးသက္တုိ ့မိသားစု ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ
ဇရပ္ပင္ျဖစ္၏။
ကိုဖုိးသက္သည္ ေရာက္မဆုိက္ မွာပင္ ဓမၼာရံု အတြင္းရွိ ရုပ္ပာြ းဆင္းတုေတာ္ အား သြားေရာက္ဦးတုိက္သည္။ ထုိအခါရုပ္ပြားေတာ္ကိန္းဝပ္ရာပလႅင္မွ -`၁၂၆၉ ခု ၊ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ (၃) ရက္ ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီးရြာ ေန အဖ ဦး သိန္း ၊အမိ ေဒၚသူဇာ ၊သား ဘုရားဒကာ ေမာင္ဖိုးသက္ ၊ဘုရားအမ ေဒၚ မမ်ွင္ ၊ သမီး မလွညန ြ ္ ့တို ့ေကာင္းမွဳ
။သာဓု
ေခၚေစေသာဝ္
`ဟူေသာကမၺည္းစာတန္းကိုခပ္မႊားမႊားေတြ့ျမင္ရေလသည္။
ထုိအခါ ကိုဖုိးသက္မွာ ေဝဒနာေဟာင္းျပန္ထလာသည္။ သမီးေလး မလွညြန္ ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လ်က္ မ်က္ရည္
မ်ားပင္
စီးက်လာသည္။သို
့ေသာ္
ကိုဖးုိုသက္သည္
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို
မိမိစိတ္ကုိ
ျပန္၍
ထိန္းလုိက္သည္။ `၁၃ ႏွစ္တိုင္တိုင္ တရားရွာခဲ့ျပီးမွ ခုလို မ်က္ရည္ က်ရတာ မသင့္ေတာ္ေခ် တကား` ဟု မိမိကိုယ္ကို မိမိ ဆံုးမလုိက္သည္။`
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၅)
အခန္း(၁၅) ၁၅) ဆရာသက္တရားျပျခင္ တရားျပျခင္း ထို ့ေနာက္ ကိုဖိုးသက္သည္ ရုပ္ပာြ းေတာ္၏ ေရွ ့၌ ပင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထုိင္လ်က္ အာ နာပါန ကိုစူးစုိက္ စြာရွဳမွတ္ေနသည္။ယင္းသုိ ့ရွဳ မွတ္ေသာအခါ တျဖည္းျဖည္း သမာဓိအား ေကာင္းလာျပီး ေစာေစာက ျဖစ္ေပၚခဲ့ သည့္ စိတ္ေသာက မွလည္း တဒဂၤ အားျဖင့္ ေလ်ာ့ပါး သြားသည္ ။ သို ့ေသာ္ ကိုဖိုးသက္ကား ဤမ်ွျဖင္ ့မေက်နပ္ေခ်။ `ဤေသာက
ေဝဒနာမ်ဳိး
ေနာက္ထပ္မေပၚေပါက္
ရေအာင္
ငါအားထုတ္ေတာ့မည္။`
ဟုသႏၵိဌာန္ ခ်လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ဇနီးမမ်ွင္ အိမ္သုိ ့ႏွဳတ္ဆက္ ရံုမ်ွပင္ မသြားေတာ့ဘဲ ေမာင္ညိဳ ႏွင့္အတူ ဇရပ္မွာပင္
ျဖစ္သလို
ေနထိုင္လ်က္
တရားကို
ဆက္လက္
အားထုတ္
သည္။
အာနာပါန ျဖင္ ့သမာဓိခိုင္ျမဲေအာင္ ထူေထာင္ျပီး မိမိခႏၶာကိုယ္မွ ရုပ္နာမ္တို ့၏ ျဖစ္ ပ်က္မွဳမ်ားကို ဝိပႆနာ ဥာဏ္ျဖင္ ့ထင္ျမင္ေအာင္ ရွဳမွတ္သည္။ သို ့အားျဖင့္ မႀကာမီ ကာ လအတြင္း ၌ပင္ ကိုဖိုးသက္သည္ ခႏၶာကိုယ္ ေတြ
့တရားကို
လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း
ထိုးထြင္း
သိျမင္ခ့ေ ဲ လသည္။
ထို ့ေနာက္ ကိုဖိုးသက္ သည္ ရြာဦးဇရပ္ မွာပင္ ဆက္လက္ေနထိုင္လ်က္ မရီး ေဒၚ ရင္ အပါအဝင္ ရင္းႏွီးသူ (၁၅) ဦးခန္ ့အား အာနာပါန အားထုတ္နည္းကို စတင္သင္ျပ ေပး သည္။ ကိုဖုိးသက္မွာ စာတတ္ေပတတ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း
သူေဟာေျပာေသာ
ေယာဂီမဟုတ္သူမ်ားလည္း ကိုဖုိးသက္သည္
တရားကား
တိုးတက္မွဳ
သီတင္းဝါလက်ြတ္ေသာ
သြားေရာက္ဖူးျမင္
သည္။
ရွင္းလင္းျပတ္သား
ရရွိ အခါ
မိမိတရားျပပံုမ်ား
၍
ေယာဂီအခ်ဳိ ကိုလည္း
သည္။ေယာဂီမ်ားသာ
မ်ားစြာႏွစ္သက္ ့ႏွင့္အတူ ဆရာေတာ္
မက
ႀကသည္။
လယ္တီဆရာ
ေတာ္ထံ
အားေလ်ွာက္ထားသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ သာဓု ေခၚေတာ္မူျပီး ဆက္ လက္တရားျပရန္ တုိက္တန ြ ္းေတာ္မူသည္။ မိမိအျမဲသံုးေနေသာ လက္ကိုင္ေတာင္ေဝွး ကို လည္း ဒကာသက္အား ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူလိုက္ ေလသည္။ ************ ကိုဖိုးသက္သည္ လယ္တီဆရာေတာ္ထံမွ ျပန္လာျပီးေနာက္ ဆရာေတာ္၏ အားေပး တုိက္တန ြ ္းခ်က္ႏွင့္အညီ တရားျပမွဳကို တုိး၍ ျပဳလုပ္ခ့သ ဲ ည္။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ ရြာမ်ား ႏွင့္ တကြ ရပ္နီး ရပ္ေဝးမွ လူမ်ား အဆက္မျပတ္ လာေရာက္၍
ကိုဖုိးသက္ထံ၌
တရားအား
ထုတ္ခ့ႀဲ ကသည္။`ဆရာသက္ႀကီး
ဟူ၍
ေလးေလးစားစား
အသိအမွတ္ျပဳလာႀကသည္။ ဆရာသက္ႀကီးသည္
ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီး
ရြာ၌သာမက
ရန္ကုန္
-ေျမာင္းျမ
-ေရႊက်င္
စေသာ
အျခားျမိဳ
့ရြာမ်ား၌လည္း တရားျပခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ဘယ ြ ္ႀကီးရြာမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ႏွင္ ့နီး သျဖင့္ ရန္ကုန္ ျမိဳ ့မွ အစိုးရ အမွဳထမ္း
မ်ားႏွင္ ့အျခားသူမ်ားလည္း ဆရာသက္ထံ မႀကာ ခဏ လာေရာက္ ႀကသည္။ ေနာင္အခါ၌ ေငြစာရင္းမင္းႀကီး ျဖစ္လာမည္
့ဦးဘခင္
သည္
လည္း
တစ္ဦးအပါအဝင္
ျဖစ္ခ့သ ဲ ည္။
ဆရာသက္ကြ ကယ ြ ္လန ြ ္ျခင္း ဆရာသက္ႀကီး၏ တပည့္အခ်ဳိ ့သည္ ဆရာႀကီးအသက္ထင္ရွား ရွိေနစဥ္ ကပင္ အာဇာနည္ ကုန္း၌ ဟံသာဝတီကမၼဌာန္း ဌာနကို ဖြင့္လွစ္ခ့ႀဲ ကသည္။ ထို ကမၼဌာန္း ဌာန သို ့ လာေရာက္၍ တရားျပခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၃၇၀ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္ လ ဆန္း ၁၄ ရက္ေန ့ည တြင္ ဗဟန္းေရတာရွည္ လမ္းေဟာင္းမွ
တပည့္ျဖစ္သူ
ကြယ္လြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဦးအံုး၏
ဆရာ
ေနအိမ္၌
ႀကီး၏
ကြယ္လန ြ ္ခ့သ ဲ ည္။
ရုပ္ကလာပ္ကို
အာဇာနည္
အသက္(၇၂) ကုန္း၌
ႏွစ္အရြယ္တင ြ ္
တပည့္ႀကီးငယ္တုိ
့က
စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စာြ သျဂၤဳဟ္ခႀ့ဲ ကေလသည္။ ************ (ဆရာႀကီးဟာ ကြမ္းယာကို ပါးေစာင္မွာ ငံုျပီး မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားပါတယ္။ သူ ဖတ္ ခိုင္းတာ ဆုံးေတာ ့က်ဳပ္လည္း တျခားစာမ်က္ႏွာ တခ်ဳိ ့ကို ဆက္လွန္ႀကည့္မိ ပါတယ္။ ဝိပ ႆနာ စထုိင္ရင္ ဘာေတြလုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္။
စတဲ
့အေသးစိတ္
အခ်က္ေတြ
ကို
ဆက္ဖတ္မိပါတယ္
။စိတ္ထမ ဲ ွာ
ေတာ့
သိပ္မရွင္းလွပါဘူး။ ဆရာႀကီး အိပ္မ်ားေပ်ာ္ ေန သလား လုိ ့ သူ ့ကိုလွမ္းႀကည့္ရင္း ့က်ဳပ္ေတြး လိုက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးဆီက အသံ ထြက္လာပါတယ္။)ဆရာႀကီး။ ။`က်ဳပ္မအိပ္ပါဘူး ဗ်၊ ကြမ္းယာနဲ ့ျဖစ္ပ်က္ မွတ္ေနတာ
`က်ဳပ္။
။`ႀကံႀကံဖန္ဖန္
ဗ်ာ။ကြမ္းယာထဲမွာ
ျဖစ္ပ်က္ပါလုိ
့လား`
ဆရာႀကီး။ ။`ေအာ္ ရွငး္ ရွင္းေလးဗ်။ကြမ္းရြက္။ထံုး၊ေဆး ေရာျပီး ပါးစပ္ထဲ ထည့္ ျပီး ဝါး လုိက္တာနဲ ့ခႏၶာကိုယ္ရဲ ့ျဖစ္ပ်က္ဟာေျပာင္းသြားတယ္`က်ဳပ္။။ေသခ်ာရွင္းပါအံုးဗ်ာ။နားမလည္ႏိုင္ဘူး ဆရာႀကီး။ ။ကြမ္းယာမစားခင္နဲ ့စားလုိက္ျပီးတဲ ့အေျခအေန ႏွစ္ခုက မတူဘူးေလ။ မစားခင္က ခႏၶာကိုယ္ရဲ ့လွဳိင္းနဲ ့စားျပီး ခႏၶာကိုယ့္ရဲ ့လွဳိင္းက ေတာ္ေတာ္ ကြာတယ္။ စားလိုက္တာနဲ ့ႏွာသီးဖ်ားက အမွဳန္ေတြဆုိ အရင္ထက္
ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း
ပိုခုန္တယ္။အတြင္းပိုင္းက
့အရွိန္ေျပာင္းသြားတယ္။သိပ္သိသာ
တယ္ဗ်။အဲဒါ
့သတၱိပါ။သိပ္မ်ားရင္၊စားေလ့စားထမရွိရင္
တခ်ဳိ
စက္ဝန္းအစိပ္အက်ဲ ကြမ္းထဲက
့အားနည္းတဲ
ကလည္း ပါတဲ
့သူ၊ေတြဆိုရင္
လားရာနဲ ့ပစၥည္းေတြရဲ
ကြမ္းမူးတယ္
ဆိုတာ
ျဖစ္ပ်က္သိပ္ျပင္းထန္သာြ းတာ` က်ဳပ္။။ဘယ္ကလွဳိင္းေတြအမွဳန္ေတြလည္းဗ်ာ ဆရာႀကီး။ ။ျဖစ္ပ်က္လွိဳင္းေတြ အမွဳန္ေတြေပါ့။ကြမ္းတင္ မဟုတ္ဘူး၊ျငဳပ္သီးတို ့ကန္ဇန ြ ္း ရြက္တို ့ဒူးရင္းသီးတို ့လို လွဳိင္းေတြကို သိသိသာသာ ျမင့္တက္ေစတဲ ့အစာ မွန္သမ်ွ စားျပီးလို ့သတိကပ္ရင္သိႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္။။ဒီေလာက္ေတာင္ပလ ဲ ားဗ်ာ ဆရာႀကီး။
။ဒါေတြ
ေလ်ာက္ေျပာရင္
ေတာသံုးေတာင္ထက္
ပိုပါလိမ့္မယ္၊ခင္ဗ်ားဖတ္ခ့ဲ
တဲ့
ဆရာသက္ႀကီးအေႀကာင္းဆက္ရင္ေကာင္းမယ္။ က်ဳပ္။
။ဆရာႀကီး
ေျပာခဲ့တာေတြထမ ဲ ွာ
ဆရာႀကီး။
က်ဳပ္မရွင္းတာေတြ
ေမးလို
။ဘာမ်ားလဲ
့ရမလားဗ်ာ ဗ်ာ။
က်ဳပ္။ ။ဆရာႀကီးက ေလထဲမွာ ေျခာက္လကၼေလာက္ ေလ်ာတုိက္ေမ်ွာေနတယ္ ဆိုတာ စ်ာန္ရသြားတာလား။ ဆရာႀကီး။
။ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။စ်ာန္ရတာ
ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ေတြပါ။ဒီလိုပီတိအျပင္
မဟုတ္ပါဘူး။ဝိပႆနာ လက္ႏွိုပ္ဓာတ္မီးနဲ
ဝင္းကနဲေပၚလာတာ။ျငိမ့္ျပီးႀကက္သီးထတာ။တကိုယ္လံုး ႀကံဳတတ္ပါတယ္။တကယ့္ဝိပႆနာ
ပီတိလို
ကို
သမာဓိ
ဆူပက ြ ္ျပီးမိုးႀကီး
့ေခၚတယ္။ ့ထုိးလုိက္သလို
ရြာခ်သလို
အားေကာင္းေကာင္းနဲ
ျဖစ္တာေတြ ့ရွဳမွတ္ႏိုင္သူေတြ
ျဖစ္တတ္ပါတယ္။အားလံုးေလးမ်ဳိး ရွိတယ္။ က်ဳပ္ေတာ ့ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ဘူးတယ္။သိပ္အထင္မႀကီးနဲ ့။က်ဳပ္လည္း ရမ္း
လုပ္ခ့တ ဲ ာဆုိေတာ့
ျဖစ္စက
မသိဘူး။ေနာက္မွ
က်မ္းဂန္ေတြ
နဲ
့တိုက္
ဆုိင္မွရွင္းလာတာ။
(အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ေစာေစာက ဖတ္တ့စ ဲ ာအုပ္ထက ဲ အေႀကာင္းတခ်ဳိ ့ က်ဳပ္ေခါင္းထဲေရာက္လာပါတယ္။) က်ဳပ္။
။ေအာ္
ဒါနဲ
့စပ္စုတယ္ေတာ
့မထင္ပါနဲ
့၊တရားမထုိင္
ခင္ေရခ်ဳိးကိုယ္
လက္သန္ ့စင္ရတာတုိ ့ေယာဂီတဘက္ျခံဳတာတို ့၊လုပ္လက္စအလုပ္ လက္စသတ္ရတာတို ့၊ေအးျပီးေမွာင္တဲ ့ေနရာတုိ့မွာထုိင္ရမယ္တို့ဆိုတာအပိုေတြလိုျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။ ဆရာႀကီး။
။ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး။ေစ်းဆစ္တာက
အရင္ပ။ဲ
ဒါေတြလုိကိုလိုတာေပါ့ဗ်ာ။
ေခ်ြးေစးေတြ ေခ်ြးနံေတြဟာ ခင္ဗ်ားျငိမ္ျငိမ္ထိုင္လိုက္တာနဲ ့ခင္ဗ်ားစိတ္ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးမယ္။ကိုယ္ကို ဒုကၡေပးမယ္။ဟုိေနရာက
ယားသလို
ဒီေနရာက
ယားသလိုနဲ
့အလုပ္မတြင္ေတာ့ဘူး။
က်ဳပ္။။ေယာဂီတဘက္က်ေတာ့ေကာ။ ဆရာႀကီး။
။ေဘာလံုးကန္ရင္ေတာင္
ဝတ္စံုျပည့္လုပ္ရေသးတာဗ်ာ။စိတ္တက္ႀကြလာ
ေစတာေပါ့။
က်ဳပ္။။ေအးျပီးေမွာင္တ့ေ ဲ နရာကိုေရြးပါဆိုတာကေကာဗ်ာ ဆရာႀကီး။ ။ေအးရင္ေလကေလးတယ္။မွတ္လုိ ့ရလြယ္တယ္။ေမွာင္ေတာ ့လင္းေနတာ နဲ ့စာရင္ အာရံုကို ခ်ဳံ ့ထားရာေရာက္တယ္။ရွဳမွတ္ရာက က်ဳပ္။
ေပၚလာတဲ့အလင္း
။လုပ္လက္စ
ကိုကက ဲြ ျဲြ ပားျပားသိတယ္။
အလုပ္ျဖတ္ရမယ္
ဆိုတာေကာဗ်ာ။
ဆရာႀကီး။ ။မီးပိတ္ျပီး တရားထုိင္မ့ဟ ဲ ာကို မီးမပိတ္မိရင္ ခင္ဗ်ားစထိုင္တာနဲ ့ငါမီးေခ်ာင္း မပိတ္မိပါလားဆုိျပီး ထိုင္ေန ့တဲ ့တေလ်ာက္လံုး မီးေခ်ာင္းပဲ စိတ္ကေရာက္ ေနမယ္ ။တံခါးမပိတ္မိတာ ။ေရေသာက္ဘို ့ေမ့တာ ။ဒါေတြအားလံုးသတိ
ထားရမဲ
နမ္းေနက်ဆို က်ဳပ္။
့အရာေတြခ်ည္းပဲဗ်။ကုန္ကုနေ ္ ျပာမယ္ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားတရားမထိုင္ခင္
နမ္းျပီးမွ ။ဟာ
တရားထုိင္
။အဲဒါ
တရားထုိင္တ့အ ဲ လုပ္လုပ္တ့သ ဲ ူက
ဆရာႀကီး။
က်ဳပ္စကားကုန္ေရာ။
ဒါေတြလုပ္လို
။ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားက
မိန္းမကို ့ရသလား။
ရဟႏၱာမွမဟုတ္တာ။ပုထုဇဥ္ဗ်။
ပုထုဇဥ္စိတ္ရွိတာ ဘာမွဆန္းတဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး။ကိုယ္ လက္ရွိအေျခ အေနကေန အေဝးႀကီးကို မေမ်ွာ္နဲ ့။မႏိုင္ဝန္မထမ္းနဲ
့။လူ
့အျဖစ္နဲ
့တရား
့အေထာက္အထားအမ်ားႀကီးပါ။တရားသမားတခ်ဳိ
့
ေတြ
မုဒိမ္းမွဳျဖစ္တယ္ဆိုတာ
ႏုိင္တာ
ေသခ်ာတဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဟုတ္လွျပီ
ထင္ရာကစတာ။ က်ဳပ္။။ဆရာႀကီးေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ခ့တ ဲ ုန္းကေကာ။ ဆရာႀကီး။ ။လူပါဆိုမွဗ်ာ။ပိုင္းျဖတ္မွဳသာ အေရးႀကီးတယ္။ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ျပီး ထားတဲ ့အခ်ိန္ေတြ ၊ရက္ေတြမွာ တိတိက်က်ေစာင့္ထိန္းဘုိ
့သာလုိပါတယ္။လူလို
က်င့္ႀကံေနထိုင္ႏုိင္ပါတယ္။မိန္းမနဲ
့ကာြ ျပီးမွ
တရားအားထုတ္ရမယ္ လို ့ဘယ္က်မ္းဂန္ ကမွ မေဟာဘူး။ခင္ဗ်ားေျပာသလုိဆို တရားသမား မိန္း မေတြ လင္ကြာမုဆိုးမေတြ
ျဖစ္ကုန္ေတာ့မေပါ့။
့ပံုစံမဟုတ္ဘူး။တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ပါးသြားတဲ
တဏွာရာဂ
ကုန္ဆံုးတယ္
့သေဘာ။ေနာက္ဆံုး
ဆိုတာ
မွကုန္ဆံုးသြားတဲ
ခင္ဗ်ားထင္ေနတဲ ့သေဘာ။ဒါလည္း
ဒီအျပစ္ကို အဖန္ ဖန္တလဲလဲ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး ထပ္တလဲလဲ က်င့္မွျဖစ္တာ။အဓိဌာန္ သံုး ရက္ဝင္ျပီး ဒီစိတ္ကုန္တယ္ေျပာရင္ရူးလုိ့ပမ ဲ ွတ္။ က်ဳပ္။။ဒီလေ ို နျပီးက်င့္ရင္လည္းျဖစ္ပ်က္ေတြ့တာပဲလားဗ်ာ။ ဆရာႀကီး။ ။ေတြ ့ေတြ ့ေတြ ့နဲ ့ေတာင္ေနေသးဗ်ာ။ဘယ္လိုေတြ ့သလဲ က်ဳပ္ဆက္ေျပာ မယ္။နားေထာင္ဘို ့သာျပင္ေပေတာ ့။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၆)
အခန္း(၁၆) ေနာက္တေန ေရွ
့မွာ
့
ဘဲအုပ္ေတြနဲ
ပင္မစခန္းကို
့အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ
တယ္။
ေဘးႀကယ္ႀကီး
အရက္စက္ဆံုး
ဟာ
ဆရာႀကီး
ေတာင္
အဆိုးဆံုး
ဆရာႀကီး
့ေတာ
သူ
ယာခတ္ျပီး လူနာ
ေအာ္
ဟာလက္ပိုက္ျပီး
ျငိ္မ္သြားလိုက္ ဘက္ကို
့
ဆရာႀကီး
ဟာ
တယ္။မႀကာပါဘူး
။တခန္းလံုးကို
ဆယ့္ငါးမီးနစ္
ဒါေပမဲ
ထဲ
ပြက္ေလာကို ရဲ
့ေဘးမွာ
မႀကာခင္
ပက္လက္
ျငိမ္ျပီး
့လုိက္တယ္။ မွာ
မကယ္ႏိုင္ေတာ
မေျပာနဲ ယူလာတဲ
မႀကာလုိက္ဘူး
့
ထင္ပါရဲ
့ဆိုတာ ရဲဘက္နဲ
ေရာေဘးမွာပ်ာ ရင္ဘတ္ကိုဝိုင္းဖိေပး။ အခ်ိန္မွာဆရာႀကီး တခုခု
့ပံုပ။ဲ ေဘးႀကယ္ႀကီး
ေဆးေလးငါး ့။ေဘးႀကယ္ႀကီး
ဟာ
ဆိုတဲ
ကို
အေမရယ္
ေမွာက္ခုံျဖစ္သာြ းလိုက္
့အေဆာင္ဘက္ကို
။ အမ
့ေဆးရံုတို
ကလညး္
့ဘူးလားဗ်ာ
က
ဒီလုိ ဖိျပီး
ရပ္ေနတယ္။
့မိန္းမလူနာ ့မဲ
့ကို
့တာပဲဗ်ာ။အဲဒီ
လန္သာြ းလိုက္
အသက္ထက ြ ္ေတာ
ျဖစ္ပံုက
ဝါဒါေတြ လည္း
တခုလံုး
့ေဘးႀကယ္ႀကီး
ေထာင္ဝန္ထမ္းလည္း
ရုိက္ေနေတာ
့
သိပ္ေတာ့မဆန္းဘူး။
ေဆးခန္းတို ဆို
ေခၚလို
ေဘးႀကယ္ႀကီး
ရင္ညန ြ ္
ေထာင္မွဴးကေတာ္က
ဘာမေျပာညာ
ေတာင္
ရဲဘက္မွာ
့ပံုစံ။ေဘးႀကယ္ႀကီးရဲ
ျပီး
လက္ထဲ
ေထာင္ပိုင္
ပါ။ရဲဘက္စခန္း
့မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဟာ
့ပါဘူး၊တဲ
့က်ဳပ္လည္းတဲေပၚတက္
အရာခံႀကီး
ဒါေတြေရာ၊အက်ဥ္းသား
သူခ်ဳိး။
တခ်က္လွည့္ႀကည္
ဆိုတာနဲ
ေပးလို
အေရးထဲအေႀကာင္း
စဥ္းစားေနတဲ နဲ
့
နာမည္ႀကီးပါတယ္။
ကရင္မႀကီး
၊တျခားဝါ
ေသရပါေတာ့ခ်ည္းလွိမ့္ေအာ္
့ေတာ
ျခြင္းခ်က္ထားတယ္။က်ဳပ္စိတ္ထင္
မိန္းမ
ေဘးႀကယ္ႀကီး
အေလးအနက္
အျဖစ္
လူးလိမ့္ေနတယ္။
ေျခမခ်ိဳးတဲ့
ကစြတ္
မယ္
ေထာင္ဝါဒါ
့ေပၚမကင္းဘူး။ေငြ
မဟုတ္တာ။
ဘဝတူပါပဲ။ေထာင္မွဴးေကာ
ကိုေတြ
မေတြ
ျပန္ေႀကာက္ေနသလုိပ။ဲ ေႀကာက္မယ္ဆိုလည္း
ဆုိျပီး
ရွိတာမွ
ျပန္ေရာက္ ဆိုတာ
့ေဘးႀကယ္ႀကီး
ေလးေသရပါေတာ့မယ္
့ဆရာႀကီးကို
ေဘးႀကယ္ႀကီး
ေတာ့
ကို
ေက်းဇူးက
ကလည္း
့
ဝန္ထမ္း
တေယာက္ကို
ဆရာႀကီး
တေန
ေရာက္ေတာ
ထြက္သာြ းတယ္။ညေနမွ
လွေ ဲ နလိုက္ မွာ
ဆရာႀကီးတဲကို
။ခဏ ဆရာႀကီး
့အဓိပၸါယ္ဗ်။
ခပ္သုတ္သုတ္ထက ြ ္သာြ း
လံုးကို
တုိက္ခိုင္းလိုက္တယ္။
မိန္းမဟာ
ျငိမ္ျပီး
အိပ္
ေပ်ာ္သြားတယ္။
ေဘးက
ေဘးႀကယ္ႀကီး ဆရာႀကီး
ခဏလုိက္ခ့ဗ ဲ ်ာ
ေနာက္က
ရတဲ
လူေတြလည္း ဆုိျပီး
လိုက္သာြ းတဲ
့မူလတန္း
က်ဳပ္က
လည္း
။သူေအာ္ဟစ္ခံစားေနရတဲ ေနသလုိ
ပံုစံ
လာတုန္းတံုး
ပိုးေကာင္တေကာင္
ထဲေရာက္တာ
ျဖစ္ဖို
ဟာ
ဆရာႀကီးတြက္တာ
ဒါဆို
ရွင္းရွင္းေလးဘဲဗ်။
့မ်ားတယ္ဗ်ာ။ဒါပါဘဲ
သလဲေမးတာ။သူ
ကေလးယူလာျပတာနဲ မိသားစုက ဆံုးျဖတ္ခ်က္က
ရွိတတ္တယ္။ယုတၱိနည္းတုိ
အတိုဆံုး၊အေကာင္းဆံုး
နဲ
အသည္း ့လည္းေမးေရာ။
သြားေပေတာ့ေပါ့။
့။အရင္ျဖစ္္ဘူးသလား။ဘယ္ေဆး သိမ္းထားမွန္းမသိတဲ
့ေဆးစာရြက္
့ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလုိက္တာ။ တာ
့ေတာ
က်ပ္ထဲ
့လိုတယ္။ ပဲ
ဆရာႀကီးရယ္။
အခ်ိန္ေတြ ့အခ်ိ
့က်ဥ္းထဲ
့အျဖစ္ႏုိင္ဆံုးနည္း
မဟုတ္ဘူး။
ျဖစ္မေနဘူးလား
သံုးရတဲ
ေရြးရတဲ
ေဘးႀကယ္ႀကီး
ထားႏိုင္
ႀကီး
့ဆင္ျခင္တံုတရားတုိ
က်ဳပ္
ဆက္ေမးမိေသးတယ္။
ေရာက္ေအာင္
ေနာက္ဆံုးနည္း
့အထိေရာက္ဆံုးလမ္းကို
့ေဆးမွဴး
ရယ္
လုပ္မလဲဗ်ာ။လုိ
ပိုက္ဆံလက္ထဲ
ေလာကႀကီးမွာ
အသည္းရွိ
ရွိတဲ
သံုးလံုး
့။က်ဳပ္က
ဆိုေတာ
တစြတ္ထုိးရမ္းဆံုးျဖတ္သလို
သိပ္မွန္တာေပါ့။ အျဖစ္နုိင္ဆံုးနဲ
မွ
မဆန္းဘူး
တုိက္လိုက္တာ။ဝမ္းကိုက္ပိုး
ကဘယ္ေခ်ာင္မွာ
ဘယ္တုန္းက
့အနီးဆံုးမွာ
ကိုတင္ဝင္းဆီမွာ
ေဆးရံု
့ေဆးသြားဝယ္ဘုိ
။ဘာမွ
့တူေနတယ္။ဒီအေႀကာင္းက်ဳပ္
ဘာဆက္
ေခၚသြားတာကေကာ
ေသာက္ဘူး
ပိုးေကာင္တေကာင္ဝင္ျပီးကိုက္
သိပ္မအံႀသပါနဲ
လူနာေလွေပၚတင္ျပီး
ေဘးႀကယ္ႀကီးကို
ကို
အေမာက္ဆလင္
လႊေ ဲ နရင္
လုိက္သာြ းျပီးေမးရ
ဆိုေတာ့
ကိုက္ေနပံုနဲ
ႏွစ္လံုးရယ္
့ခ်ြတ္စတ ြ ္။
့တဘ ဲ က္
့။ရင္ဘတ္နဲ
အေဆာင္ေပၚက
အိပ္ေဆးလက္က်န္
လိုက္ေန
လဲဗ်
ထဲ
့အင္တီဗိုင္းအိုးရပ္
ေဘးႀကယ္ႀကီး
တေယာက္နဲ
ေအာ္လိုက္နဲ
ဖတ္ဘူးတယ္။ဒါေႀကာင့္
ေသာက္ခဲ့တဲ့
ဟာ
ထ
ႀကီးကေတာ
ဆရာႀကီးေနာက္က
့လူရွင္းေတာ
့ရင္ဘတ္
ဆရာ
သြားတယ္။
ေက်ာင္းအုပ္
ဘာေဆးတုိက္လိုက္တာ
။
ကေပးထားတဲ
ကဆင္း
ေလး
သူ
။ျငိမ္သာြ းလိုက္
မွာ
ဗ်ာ။
မထိန္းႏုိင္တာနဲ
့ပံုစံက
တယ္။အသည္းထဲမွာ စာတအုပ္
့ပံုစံမ်ား
ဆရာႀကီးရယ္၊
့ျငိမ္ေနတယ္။
တန္းလ်ားေပၚ
ေက်ာင္းသား
သိခ်င္စိတ္ကို
တယ္။စြမ္းလွခ်ည့္လား
ပါးစပ္ေဟာင္းနဲ
။
ရွိတတ္တယ္။
က်တဲ့
အခု
အခ်ိန္ေတြ
က်ဳပ္ေရြးခဲ့တ့န ဲ ည္း
ခင္ဗ်ားျငင္းမလား။
က်ဳပ္လည္း
ဆုိေတာ့
ပါးစပ္ပိတ္လိုက္ရတယ္။
************ ဆက္
ေျပာရရင္
ကိုက်ြတ္တာပဲ။ ဆရာလုိ
လုိ
ရဲဘက္မွာ ့ရဲ
တင္းတင္း သလုိလို
ရွိတ့အ ဲ ခါ ဆီမွာ
့ဘယ္ေထာင္မွဴးမွ ့လား
ေလ့လာထားတယ္။
ေထာင္ပိုင္ႀကီးလည္း ။
ရဲဘက
စပါးစိုက္ကင ြ ္းေတြ
အက်ဥ္းသားေတြကို
မူလတန္း ရဲ
့
စခန္းက
ရွိသမ်ွ ပဲ။တပည့္အျဖစ္နဲ
့မဟုတ္ဘူး။အရက္လာေသာက္သလိုလို မလာပဲ
ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ
မေနဘူး။
တာမ်ားတယ္။ ။
ဘယ္ကလာ ေတြစာစစ္တယ္
ဆရာႀကီး ေက်ာင္းမွာ
စေကးေျမပံုေတြ
ေခ်ာ့တာ။ညွိတာ။အက်ဥ္းဦးစီး
တပည့္လာခံႀကတာ
ေအာင္တာ၊ရာထူးတက္သာြ း
ႀကိဳသိေနလို ေတြ
လာရင္ ဆရာႀကီး
အစ
ဆရာေရြးတာ။
လာံႀကတာေတာ နဲ
စုလည္း
ကေန
စာေမးပြေ ဲ တြ
အပြင့္ေတြအားလံုး
မဟုတ္ဘူးဗ်။
သက္သာဆိုင္ဖင ြ ့္တာ
ဘက္ထဲ
ထုတ္တာ။အုိင္စီအာစီ ရာထူးတိုး
ေဘးႀကယ္ႀကီးတင္
ဆရာႀကီးဆီလာတဲ့ က်ဳပ္ကဆရာႀကီးက
မွာ
ေထာင္မွဴးေတြ ့ေျပာင္ေျပာင္ ထမင္းလာစား ေထာင္မွဴးအမ်ား ေမးခြန္းေတြ
ေမးခြန္းသိရမွာလည္းဗ်။ေမးခြန္းေဟာင္း ဆိုတာက်ဳပ္သိတယ္။
ေထာင္ဘုရား
ဦးလူလွတို
့၊
ညႊန္မွဳးပါ။)တုိ က
ဗိုလ္ႀကီး ့
နဲ
ေရႊေက်ာ္(ေနာင္မွာ
့သူတုိ
့မိသားစုေတြ
့ေႀကာ(ေဂ်ာ)
ကိုက်ုပ္သိျပီးသား
က်ဳပ္နခ ဲ င္တယ္။ဂြင္ရိုက္ဖက္။အရက္ေသာက္ဖက္ေတြ။ဘယ္သူ
ကန္ေတာ့လုိက္ ဟုိ
ေရာက္ေတာ့
က်ဳပ္နဲ
က်ဳပ္ကို
ဒိထက္ႀကီးတဲ
ဝန္ႀကီးကို
ေနႀကတာမွ
မဆို္
့အလုပ္မဟုတ္ဘူး။
ခိုင္း
စြတ္ေမး
ရတာေပါ့
့ဂင ြ ္ႀကီး
။အားလံုး တုိ
ေတြ သိရင္
ကိုယ္ မ်ဳိး
နဲ
။စာတေႀကာင္းေျဖာင့္ေအာင္
့ေခါင္းစဥ္ေလး
စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လက္ခံရတ ဲ ယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ဗမာျပည္မွာ
အလြယ္ေလးပါ။
တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္လုပ္
ႀကီးပြား ့
သြား
ဖန္ဘူးတာကိုး။ ဘို
့တာဝန္အေရးသံုးပါးတို
ေနတာေတြ
ပါတယ္ဆိုတဲ
့လူဆုိေတာ့
ဝင္နည္း
မဟုတ္တာ
အျမဲတမ္း
ဘာပစၥည္း
သင္လႊတ္လိုက္တာ။
ေကာင္းေကာင္းႀကည့္ထား
က်ဳပ္လႊတ္လိုက္တဲ
့က
ဘယ္
့ကို
့အက်ဥ္းဦးစီး
အျပင္မွာကတည္း
။ေငြဘယ္ေလာက္လာတ္ထုိးလုိက္ဆိုျပီး
လည္းတပ္ေပါ့ဗ်ာ။
တဲ
ရဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသသြားခဲ့တဲ
့
့အဓိက
လုပ္ေနႀက
ဦးတည္ခ်က္ေလး
တာ။သိပ္ခက္
ရပ္တို
့လို
မ်ဳိး
မျဖစ္မေန
သိသင့္တာ
ေတြေတာ့
က်က္သာြ း
မေရးတတ္တဲ
့ေထာင္မွဴး
ေတြေတာ
့က်ဳပ္ဘာမွ
မတတ္နိုင္ဘူး
ဗ်။
************ ဆရာႀကီးဟာ ဒီေလာက္ ေထာင္ဇယား ႏိုင္ ေနေပမ့ဲ ေထာင္က် အခ်င္းခ်င္း ဆီကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဇယားမဆြဲ
ဘူး
ဗ်။
သားေတြ
ျဖစ္သမ်ွ
ျမန္မာ
ေရာဂါ
အက်ဥ္းသားေတြကို
၊
့ေဆး၊ ရသမ်ွ
ႏုိင္ငံျခား ဒါဏ္ရာ။
ဆက္ဆံေနပံုက
အိမ္သံုးေဆးဝါး သူ
့တမ ဲ ွာ
ေက်ာင္းေနဖက္
မ်ဳိးစုံကို
ဝယ္ထားျပီး
သူကိုယ္တိုင္
ေတြ
ဒိုင္ခံ
အက်ဥ္း
ကုတယ္။
ဒုကၡေတာထဲ
မွာ
သူက
ျပန္ဆံုျပီး
ကူညီေနသလို
ျဖစ္ေနတယ္။
************ ညေနငါးနာရီေလာက္က်ေတာ
့ဆရာႀကီး
စကားေျဖာင့္
ေျဖာင့္
အခ်ိန္မဟုတ္ေလေတာ့၊ တာေႀကာင္ ျပီးေတာ
့အဒ ဲ ီညမွာ
ေလ့က်င္
လူမသိ သံေတြ
တုိက္ေနတဲ
သူမသိနည္းမ်ဳိးစံုနဲ ရယ္ေႀကာင္
ေလဗ်ာတဲ့
လံုးဟာ
ေသသြားႀကသူေတြ
မနည္းပါဘူး။
။က်ဳပ္လည္းတဲ
ဆီက
ထဲဝင္သာြ းျပီး
ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနပါတယ္။ကြင္းျပင္က်ယ္ ့ေခ်ာက္ျခားစရာ
ဆရာႀကီး
ဘာယာ။ကင္းခ်ိန္
့တအ ဲ ျပင္မွာ
့ေလသံတဝူးဝူးနဲ
က်ဳပ္စိတ္ထေ ဲ ႀကာက္
ေခ်ာင္းထုိးျပီးမႀကာခင္မွာ
ရတဲံ့
ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုနားေထာင္ခ်င္စိတ္ေလာႀကီးေန
့ခန္းမျပီးးေသးတာနဲ
စခန္းတခု
ဒီအခ်ိန္က
့
အျပင္ကင္းေစာင့္လုိက္တယ္။တဆယ္၊ဆယ္တစ္
့ဆရာႀကီး ကေန
အိပ္ေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့
ေျပာလို
က်ဳပ္ကလည္း
ညအေမွာင္ေအာက္မွာ ႀကီး
ျပန္ေရာက္လာတယ္။
သလုိလို
ေကာင္းေနပါတယ္။ဒီ ေမွာင္လန ြ ္းတာ
ျဖစ္လာတယ္။
အသံထက ြ ္လာပါတယ္။ အေမွာင္ထမ ဲ ွာ
ရယ္
ဆယ့္ႏွစ္နာရီ
။
ဆရာႀကီး
အျပင္မွာ
။
က်ဳပ္။ က်ဳပ္။
ခြသ ဲ ံ
အထဲလာထုိင္
ႏွစ္ေယာက္သား
ပက္လက္လွန္ ။
ဆရာႀကီး။ ဆရာႀကီး။
ေလတိုး
ေဟ့လူ
လွေ ဲ နရင္း က်ဳပ္။
စခန္းမွာ
။ ။
အႀကီမ္ေပါင္းမ်ားလာေတာ ဘာ
တေစၦ၊ ။
တေယာက္တည္း
သူရဲ
မေႀကာက္ဘူးလား ့ရိုးသြား
ေတြအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားတာ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ တကယ္ေတြ
ခဏ
ခဏ
တယ္ဗ်။
လည္း ႀကံဳရလြန္း ့ဘူးတာ
ဗ်။ ဗ်ာ။
လို
့ေပါ့ဗ်ာ။ လားဗ်။
ဆရာႀကီး။ ။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားနားေထာင္ႀကည့္ ေပါ့။ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာကို မေတြ ့ခင္ က်ဳပ္ေလ့ က်င့္ခန္း ေတြ
လုပ္ေနတာ ဟာ သမာထ နဲ ့ဝိပႆနာ ကြဟ ဲ န္ မတူဘူး။ နည္းစံနစ္လို တာ၊ က်ြမ္းက်င္တဲ ့ အနီးကပ္ ဆရာ လန ြ ္ သြားတဲ ့အခါမ်ဳိး ၊မွာ ဒါမ်ဳိးေတြ အ ႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ မရွိတာ လည္း ပါမယ္။ သမာထ လိုင္းဘက္ကို သိပ္လြ ႀကံဳရတယ္။ ေမာင္မင္းႀကီးသား တေယာက္ဆို လာႏုိင္ လြန္းလို ့အေတာ္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ႀကံဳရတယ္။ က်ဳပ္။
။
ဘယ္က
ေမာင္မင္းႀကီးသား
လည္းဗ်။
ဆရာႀကီး။ ။ သူ ့ကို က်ဳပ္အာရံုမွာ ပဲ ျမင္ရတာဗ်။ ေလ့က်င့္ခန္း စလိုက္တာနဲ ့၊ ေမာင္ မင္းးႀကီးသား ေရာက္လာျပီး ျငီးေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္ကုတင္ ေဘးက ေသတၱာ ပံုးေပၚ ေရာက္ေရာက္ေနတာ ဗ်။ သူ ့ပံုစံက အီးတီ အဘ ထက္ အရုပ္ဆိုးတယ္။ ဘာပံုစံ မွန္းကို မတိက်ဘူး၊ အရည္တရြဲရဲြ နဲ ့အသားတစ္ႀကီး တခုလိုလို။ အီးတီနဲ
့တူသလိုလို။သို
ဘာေတြ သူ
့ကို
့ေသာ္
ျငီးတယ္ဆိုတာ တခုခု
ကူညီဘုိ
တလေလာက္လာတယ္။ ့ေႀကာက္စိတ္ကို
ေခါင္းနဲ
က်ဳပ္နားမလည္ဘူး။ ့လည္း
အစေတာ့
သူျငီးေနမွန္း
ေျပာေနတယ္။
ေႀကာက္တာေပါ့။
ထိန္းႏိုင္တယ္။က်ဳပ္က
့ကိုယ္ေတာ့
က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္
ေတာ့
သိတယ္။
နားမရွင္းဘူး။
ညတုိင္းနီးပါး
တည္ျငိမ္မွဳ
လည္းအႀကိမ္ျဖစ္လာေတာ
ပါတယ္။
ရွိေနတဲ
့
အေျခအေနမို
့မေႀကာက္ေတာ့
ဘူး၊
က်ဳပ္စိတ္ထဲက သူ ့ကိုေျပာမိတယ္။ မင္းကို ငါသနားတယ္။ မင္းေျပာတာ လည္းငါ နားမလည္ဘူး၊ နားလည္ရင္ လည္းငါတခုခု လုပ္ေပးဘုိ ့ဝန္မေလး ဘူး၊ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါလုပ္ေနတဲ ့အလုပ္ေတြ အလုပ္ေတြက ရလာတဲ ့အက်ဳိး ရွိ ရင္မင္း ရေစ့ခ်င္တယ္။ လုိ ့ညတိုင္းလုိေျပာမိတယ္။ေနာက္ေလးငါး ရက္ ေလာက္ႀကာေတာ့ သူေပ်ာက္သာြ းတယ္။ က်ဳပ္။ ။ တျခား ဟာေတြ ေကာဗ်ာ။ ဆရာႀကီး။ ။ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ ခ်ိန္ေတြမွာ ဒီတေ ဲ ရွ ့၊အိပ္ေဆာင္ေရွ ့။ေထာင္မွဴးအိမ္ ေလွ ခါးထစ္၊ စားဖိုေခ်ာင္။ လယ္ကင ြ ္းစပ္ ေနရာအႏွံ ့မွာ လူေသမ်က္ႏွာေတြနဲ ့ရပ္ ျပတာေတြ အသနားခံတာ ေတြကေတာ ့အႀကိမ္ေပါင္း မေရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ႀကာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ရိုးသြားတယ္။ ေပ်ာက္သာြ းတာက ေတာ ့ထံုးစံ အ တုိင္း ရွိတာေလး မွ်ရ တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္။
။
ျဖစ္ပ်က္ကို
ေရာက္
ဘို
့ေတာ္ေတာ္လုိေသးလား
ဗ်။
ဆရာႀကီး။ ။ အသူရ ကယ္ ဘံု ဆိုတာ နားေထာင္ ပါအံုးဗ်ာ။ က်ဳပ္လို အပ္လို ့ ေျပာတယ္ လို ့ခင္ဗ်ား ယံုပါ။ အမွန္တရားျဖစ္တယ္။နာယူသူ အက်ဳိး ရွိတယ္။နာယူ သူက နားမေထာင္ခ်င္ဘူး ဆုိရင္ေတာင္ ေျပာ သင့္ ေသးတာပဲ။က်ဳပ္လည္း
ဒီစခန္းမွာ
ဇာတ္လမ္းကို က်ဳပ္။
ေနာက္ထပ္
ရွိရင္
တပါတ္ေပါ့။
သိမ္းမွ ။
အယူခံႏိုင္ျပီ
လားဗ်။
ဒါမွမဟုတ္
ျဖစ္မယ္။ ေထာင္ျပန္မွာလား
ဗ်ာ။
ဆရာႀကီး။ ။ မေမးပါနဲ ဗ်ာ။ ့ဗ်ာ။ ေသခ်ာတဲ ့အေျဖကို က်ဳပ္မေပးႏိုင္ဘူး။က်ဳပ္ကိုယ္ တိုင္လည္း မသိရိုးအမွန္။သို
့ေသာ္ ေသခ်ာတာက က်ဳပ္ဒီမွာ ဆက္မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး။အခုေတာင္ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ ့အသံေတြ က်ဳပ္ စိတ္အာရံုမွာ ေပၚလာေနတယ္။ တေန ့လံုး တညလံုး အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာက ေအာ္ေနတဲ ့အသံေတြဗ်ာ။ ဘာတဲ ့ႀကိဳးေတြကို ေျဖလိုက္ႀက။ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္လိုက္ႀက။ေျခက်င္းေတြကို
ျဖဳတ္။လက္ထိပ္ေတြကို
က်ဳပ္။ ။ က်ဳပ္ေတာင္ ေႀကာက္လာျပီ ဗ်ာ။ ကဲပါ အသူရကါယ္ဘံု ဆုိတာ ေျပာေတာ့ ဗ်ာ။
ျဖဳတ္တ့ဲ
။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၇)
အခန္း(၁၇) ၁၇) ဆရာႀကီး။
။
အသူရကာယ္
ဘံုက
လာဆက္သယ ြ ္တာက
က်ဳပ္
နဲ
့ေဆြမ်ဳိး
မကင္းဘူး
ဗ်။
သူ ့နာမည္က ဦးခ်စ္သုိင္း တဲ့။ က်ဳပ္အေမ နဲ ့သူ ့မိန္းမ က ညီအမ ဝမ္းကြ၊ဲ က်ဳပ္က သူ ့ကို ဦးခ်စ္သိုင္း လို ့ပဲ ေခၚတယ္။ သူ ့က က်ဳပ္ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ရွာတယ္။ ဒါ ကလည္း အေႀကာင္း ရွိတယ္ဗ်။ ဦးခ်စ္သိုင္း တုိ ့က ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာတဲံ့။ သူ ့ အမႀကီး နာမည္က မခ်စ္ခိုင္ တဲ့။ အပ်ဳိႀကီး ဘဝနဲ ့ပဲ အသက္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဆံုးပါးသြားသတဲ့။ သူတို ့ေနတဲ ့ရာြ ကေညာင္ပင္ေက်ာင္းဆိုတဲ ့ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းက
အျပန္
ႀကပ္ကုန္းမွာ
ႀကပ္
ေခၚလုိ
့ေသတာတဲ့။
က်ဳပ္။။ဘာလဲဗ်။ႀကပ္ဆိုတာ။ ဆရာႀကီး။
။ျမန္မာလူမ်ဳိးေတာ္ေတာ္မ်ား
ေျပာႀကတဲ့
နာနာဘာဝ
တမ်ဳိးပါဗ်ာ။
ေတာထဲ
ေတာင္ထဲ
မွာအခ်င္းခ်င္း လူကေ ဲြ နရင္ နာမည္ေအာ္ မေခၚရဘူး ။ ႀကပ္ေခၚလို ့ထူးမိရင္ ေသ တတ္တယ္ ဘာညာဆိုတာ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္။
ႀကားဘူးမွာပါ။ ။ဟုတ္ပါျပီ
ဆရာႀကီး။
။
ဗ်ာ။
ဆိုင္လို
ခင္ဗ်ား
လည္းအဂၤလန္မွာ
ဆက္ပါ။
အဲဒီ
ဦးခ်စ္သုိင္း
့ေျပာတာ
ဗ်။
အဲဒီ
က်ဳပ္။
အမေသတာ
ဦးခ်စ္သုိင္း
အမ
ေမြးတာမွ
မဟုတ္တာ။
ခင္ဗ်ားနဲ
့ဘာဆုိင္လို
မခ်စ္ခိုင္
ဆိုတာ
။
့လည္း။
က်ဳပ္ပတ ဲ ့။ဲ ဗ်ာ။
ဆရာႀကီး။ ။ မဗ်ာနဲ ့။ မခ်စ္ခိုင္ ေသလို ့ဝင္စားတာတဲ့။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္ က မခ်စ္ခိုင္ ေသခါ နီးက အျဖစ္အပ်က္ေတြ
ကို
မသိေတာ့ဘူး။မွတ္လည္း
တလံုး
မက်န္ျပန္ေျပာ မမွတ္မိ
ႏိုင္တယ္
ဆိုပ။ဲ
ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ
့ဘာ
ယံုလည္း
တလံုးမွ
သိလည္း မယံုဘူး။
က်ဳပ္။ ။ ဒီဇာတ္လမ္း ေတြ အတိုင္းဆို ဆရာႀကီး က ဘဝမ်ားစြာ သံသရာ ဆိုတာ မ်ိဳး ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ဆရာႀကီး။ ။ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ ဗ်ာ။ စဥ္းစား စရာေတြ ခ်ည္းပဲ။က်ဳပ္ကလည္း လက္ဝဲ စာေတြဖတ္။
ေခ်ေဂြဘားရား ကိုအားက်တဲ့ေကာင္္ဆိုေတာ ့ျပဒါး တလမ္း သံတလမ္း ျဖစ္ေနေတာ ့တာ ပဲ။ ထားပါဗ်ာ ။ ယံုဘို
့လည္း
ခင္ဗ်ားကို
မတိုက္တန ြ ္းဘူး။
မယံုပါနဲ
့လို
့လည္း
မတားဘူး။ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ
့ကိုယ္
သာစဥ္းစားေပေတာ့။ ဦးခ်စ္သုိင္း ဟာ အသက္ငါးဆယ္ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေသြးတုိးေရာဂါေႀကာင္ ့အသက္ ရွဴႀကပ္ျပီး ဆံုးတယ္။ ဒါလည္း ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။သူ မေသခင္ က်ဳပ္ကို ေခၚေပးပါလို ့ခ်ည္း ေတာင္းဆို သြားသတဲ့။က်ဳပ္က ခရီးထြက္ေနေတာ
့မသြားႏိုင္ဘူး။
က်ဳပ္လည္း
ေမ့ေမ
့ေပ်ာက္
ျဖစ္ေနခဲ
့တာပဲ။
က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း ေတြ လုပ္လုိ ့အေတာ္ခရီး ေရာက္လာတဲ ့ တေန ့။ တခုေသာ ညမွာ ေပါ့။ သူက က်ဳပ္ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္လို ့ေပ်ာ္သလုိလို မေပ်ာ္ သလိုလို အခ်ိန္ ပဲ။ ငါ့တူႀကီး ။ ဦးေလးကို ကူညီပါအံုးတဲ့။ သူ ့အသံေကာ၊ သူ ့ရုပ္ေကာ၊ သူ က်ဳပ္ကို ေခၚေနက် ငါတူႀကီး ဆိုတာ ေကာ အားလံုး ဟာ ဘယ္လုိမွ လူမမွားႏိုင္ဘူး ဗ်။ က်ဳပ္က ဦးခ်စ္သိုင္း ကိုသိေနတာ ဆိုေတာ ့စိ္တ္စတ ဲြ ာလည္း ျဖစ္နိုင္တာေပါ့။ သူက က်ဳပ္ကို ကူညီပါအံုး ခ်ည္းထပ္တလဲလဲ ေျပာျပီး သံုးည ေလာက္ဆက္တိုက္ ။ လာေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း မနက္မိုးလင္းတုိင္း ငါစိတ္က ဦးခ်စ္သုိင္းကို ဘာစိတ္စဲြ ေနသလဲ စဥ္းစားတယ္။ ေသခ်ာတယ္ ။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ဘဝကိုေတာင္
ေမ ့
ေနတဲ့ အခ်ိန္။ေနာက္တေခါက္မွာေတာ ့က်ဳပ္က ဦးေလးရယ္
က်ဳပ္ဘာကို
ကူညီႏုိင္သလဲ ေမးေတာ ့ ငါ အသူရကာယ္ ဘံု ေရာက္ေနတယ္တ့။ဲ အဲဒီလုိ ေျပာျပီးသူ ေပ်ာက္သာြ း တယ္။ အဲဒီညက
အိပ္မက္ထမ ဲ ွာ
က်ဳပ္ဟာ
အသူရကယ္
ဘံုကို
ေရာက္ခ့တ ဲ ာ
ပဲ။
သြားတာက က်ဳပ္တေယာက္တည္း ဗ်။ ရပ္ကက ြ ္ တခု လိုလို ရြာတရြာ လိုလို နဲ ့။ အဲဒီ ကုိ မေရာက္ခင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္နဲ ့ဆင္ဆင္ အေဆာက္အဦး တခုလည္း ေတြ ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေဘးမွာ ေခ်ာင္းေသးေသး တခု ရွိတယ္။ အဲဒီ ေခ်ာင္းကို က်ဳပ္ဘယ္လို ကူးသြားသ လဲ မမွတ္မိေတာ ့ဘူး။ လူေတြ စုစု စုစု နဲ ့ဘာလုပ္ေနမွန္း မသိတဲ
့
အုပ္စုေဘးမွာ
က်ဳပ္
ေရာက္ေနတယ္။
အဲဒီ
သူေတြက
က်ဳပ္ကို
ျမင္ပံုမရဘူး။
သူတို ့ဘာလုပ္ေနမွန္း မသိဘူး ။ေပ်ာ္စရာတခုကို တရံုးရံုး လုပ္ေနႀကတာ။ ဘာလုပ္ ေနမွန္း က်ဳပ္မသိတာက က်ဳပ္က လူေတြကို ေလ်ာက္ႀကည့္ ေနလုိ ့။ လား ။လား ။ အဲဒီ လူ အုပ္ထမ ဲ ွာ က်ဳပ္ သိတဲ ့သူေတြ ပါေနတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္ ကေနခဲ့တဲ ့ရပ္ကက ြ ္ထဲ ကလူ ေတြ ဗ်။ ကိုျမဟန္။ ကိုထန ြ ္းေအာင္။ ကိုတိုး ။ကိုစံျမင္ ့။ သူတို ့အားလံုး က်ဳပ္ထက္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ႀကီးႀကတယ္။ သူ တို ့လည္း ဆံုးကုန္ႀကတာ ႀကာျပီ။ က်ဳပ္သိတာ ေသခ်ာ တာေပါ့။ ကိုျမဟန္ က သူ ့အရင္ ဆံုးသြားတဲ ့ကိုစံျမင္ ့မိန္းမ ကိုထပ္ယူထားတာ ေတာင္ က်ဳပ္မွတ္မိတယ္။ အဲဒီသူ အားလံုးဟာ က်ဳပ္သိသေလာက္ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမလုပ္ ပဲ ႀကက္ဝိုင္းဖဲဝိုင္းမွာ
အခိ်န္ကုန္ခ့ႀဲ ကတဲံ့
သူေတြခ်ည္းပဲ
ဗ်။
************ က်ဳပ္လည္ သလဲ
းစဥ္းစားခန္း
မသိေတာ
ေလးခ်စ္သိုင္း
့ပါဘူး။
ခင္ဗ်ာ။
ျဖစ္ထြန္းတယ္။
ဘယ္ကဘယ္လို
ေနာက္တေန
က်ြန္ေတာ္
ဦးေလး
တယ္။
မဆံုးခင္ အခု
အတြက္
ဦးေလး
့ည
လိုသလို
ေလ့က်င့္ခန္း
ေလ့က်င့္ခန္း
အိပ္ရာထဲ မဆင္းခင္
မွာေတာ
လုပ္ေနပါတယ္။အဲဒီ
အက်ဳိးရွိမယ္ဆိုရင္
အားလံုးကို
ျပန္ေရာက္
သာသံုးပါ။လိုတာရွိလည္း
့က်ဳပ္ဟာ
အတြက္
က်ြန္ေတာ္
ခဲ့ ဦး
အက်ဳိး
ေဝမ်ွေပးပါ
ထပ္ေျပာပါေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္။ ။ ခင္ဗ်ားက ဘုန္းႀကီးေတြကို သကၤန္းကပ္တာတုိ ့ဘာတုိ ့၊ခင္ဗ်ား ဇနီး ကို မလုပ္ခိုင္းလား ဗ်။ ဒါမ်ဳိးလုပ္ရတယ္လို့ႀကားဘူးတယ္။ ဆရာႀကီး။ အသူရကာယ္ မွာေပါ့။
။
က်ဳပ္ကို ဘံုမွာေနတာ
ရူးေနတယ္။ေႀကာင္ေနတယ္။ထင္မွာစိုးလို ပဲဗ်ာ။
က်ဳပ္ဆီလာကတည္း
့ဗ်။
ဦးခ်စ္သိုင္း
က်ဳပ္လုပ္ေပးႏိုင္တာ
ရွိလို
က ့ေန
က်ဳပ္သံုးေလး စမုိးနဲ
ညေလာက္
့ေပၚလာတယ္။
ေနတာေတာ ဘူး။
ကဲ
သားေတြ
အဝတ္အစား
့ေသခ်ာတယ္။
သံုးေလးခြန္း
ေဝျခမ္းေရးလုပ္ျပီးတဲ ငါ့တူႀကီး
ေတာ့ကီေပးျပီး အိပ္ေတာ
့ဗ်ာ။
အားလံုးကို
ေရာ
က်ဳပ္သိေနတယ္။
ဒါေပမဲ
ဒီဇို္င္းကိေ ု တာ ေက်းဇူးတင္
့စကားမစပ္
က်ဳပ္ေဝသဗ်ာ။
့က်ဳပ္မမွတ္မိဘူး။ ငါ
ဦးေလး
ရွိုဳး
သူေတာ္ေတာ္
အူျမဴး
လည္း
ခင္ဗ်ားကို
ဦးခ်စ္သိုင္း
က
အဆင္ေျပသြားျပီ
တာပဲ။ေနာက္တခါ က်ဳပ္ရသမွ်ကို
့နည္းနည္းေတာ
ဦးခ်စ္သိုင္း
တယ္ကာြ ။
ေပ်ာက္သာြ းေတာ့ ဒါနဲ
့အခါ
ကို
ကြတ့ဲ
။
ေပၚမလာေတာ့
ေရာ။က်န္တ့ဲ
အက်ဥ္း
ေဝသလိုေပါ့။
ရမွာပါ။
့ေစာင့္လုိက္ပါအံုး။တန္းစီသလုိ
သေဘာထားေပါ့။
************
(အခု
ဆက္ေျပာျပမဲ
ဇာတ္လမ္းဆံုးေအာင္ အစအန
့
ေရွ
ေျပာျပီး
ေပ်ာက္သာြ းပါတယ္။
့အခန္းဟာ
ဆရာႀကီးရဲ
တပါတ္မႀကာခင္ တခ်ဳိ
့က
့ေနာက္ဆံုးေျပာျပခ်က္ေတြပါ
မွာ
ဆရာႀကီး
အင္းစိန္ေထာင္
ျပန္ပို
ဟာ
ရဲ
့သလုိလို။
ပဲ။
က်ဳပ္ကို
ဘက္စခန္း
ကေန
တခ်ဳိ
အယူ
့က
ခံႏုိင္သြားသလုိ လို ။တခ်ိဳ ့က ရဲဘက္ကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ သြားသလိုလိုနဲ ့။ဘယ္ သူမွ ေရေရရာရာ။ မေျပာႏု မေျပာႏင္ ုိငႀ္ ကပါဘူး။ ထြက္ေျပးသြားတယ္ ဆိုရေအာင္ လည္းစံုစမ္းတာ ဝန္ထမ္းေတြ အလုပ္ရွဳပ္တာလည္း းရဲ ဇနီ ဘာတခုမွ မေတြ ့ရပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ ့ဇနီးျဖစ္သူ က ပင္မ စခန္းကို ေရာက္ေရာက္လာျပီး ဆရာႀကီး မွာတဲ့ အတိုင္း ပို ့သာြ းတယ္ ဆိုတ့ဒ ဲ ုကေ ၡ ရာက္ ့။က်ပ္တည္း ေနတဲ ့။ေဘးႀကယ္ႀကီးတို ့၊ဦးေဌးေအာင္တို ့။ နာမည္တပ္ထားတဲ ေ ့ ထာင္က်တို ့။ အတြက္ ေငြသား။ ေဆးဝါး နဲ ့စားေသာက္စရာ တခ်ိဳ ့ေရာက္လာ တတ္ပါ တယ္။
အဲဒီ
ထုိးထားတဲ အနာဂါမ္
အထဲမာွ ့
က်ဳပ္အတြက္
ကိုမင္းဒင္သို
ပညာအလင္းျပ။စာအုပ္တုိက္။
ဆရာသက္ႀကီး
တို
့၏
့ဆိုျပီး
ေက်းဇူးရွင္
ဥပနိႆယ
့ဆရာႀကီးလက္ေရးနဲ
လယ္တီ
အတိုင္း
့အဖံုးမွာ
ဆရာေတာ္
အာနာပါနသိမွဳျဖင္
ဆိုင္း
ဘုရားႀကီး ့ဝိပႆနာ
ႏွင့္ ရွဳပြား
နည္း ။ ပါဌိဆရာႀကီး ဦးဘုန္းေက်ာ္ ႀကီးႀကပ္ ျပင္ဆင္သည္။ ဆိုတဲ ့စာအုပ္အညိုေလး တ အုပ္ကို ေထာင္မွဴး ဦးေအးႏုိင္ လူႀကံဳ ယူလာလို ့လက္ခံရခဲ့ပါတယ္။အဲဒီ စာအုပ္ႀကားထဲမွာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ ဟီရိုရွီးမား ဘူတာရံုေနာက္ခံနဲ မာွ လူသံုး ေယာက္တဲြ ရိုက္ထားတဲ ့ဓာတ္ပံု တပံု ပါလာပါတယ္။ ပထမနဲ ့တတိယ ့ခ်ယ္ရီပင္တပင္ေရွ ့မွ လူေတြဟာ
ဂ်ပန္
လူမ်ဳးိ
မ်က္ႏွာေပါက္ေတြနဲ
့ပါ။
အလယ္မွာ
ရိိွေနတဲ
့ဒုတိယ
လူကေတာ
့
အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုကို က်က်နန၊ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ထားျပီး။အသက္ သံုးဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ ထက္ပိုမႀကီး ႏုိင္တဲ ့ ဆရာႀကီးနဲ ့ခမ ဲြ ရေအာင္တူတဲ ့လူတ ေယာက္ပါပဲ။က်ဳပ္ဘယ္လိုလတ ြ ္လာသလဲ ဆုိတာ လား။ ဆရာႀကီး ေဝခဲ ေဝ ခဲ ့လို ့လား ေတာ ့က်ဳပ္လည္း အတိအက် ေတာ ့မဆိုႏုိင္ဘူး။ ဆရာႀကီး ေပ်ာက္သာြ းျပီး ေလးလ ေလာက္ႀကာ ေတာ
့ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး
ခင္ညန ြ ္
့လည္
းျပဳတ္ေရာ။က်ဳပ္အပါ
အဝင္
ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ဘယ္လို လႊတ္မွန္း မသိတဲ ့လတ ြ ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ ့လတ ြ ္လာခဲ့တာပါပဲ။)
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၈)
ရဲဘက္ေတာ္
အခန္း(၁၈ ၁၈)) (ဆရာႀကီးရဲ့ေနာက္ဆံုးေျပာျပခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။)
က်ဳပ္ရဲ ့အားထုတ္မွဳေတြ တစတစ ထူးျခားလာတာေႀကာင္ ့က်ဳပ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္း ကို ေန ့ ေရာညပါ အားထုတ္လာပါတယ္။ အခ်ိန္အႀကာႀကီးေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး ။မနက္ တနာရီ ည တနာရီ ပါပဲ။ သို ့ေသာ္ အဲဒီ တနာရီ ဟာ တကယ့္တနာရီပါ။ တကယ္ အားထုတ္တဲ ့တနာ ရီပါ။ က်ဳပ္ ရဲ ့ဆံပင္ေတြ ဟာ က်ဳပ္နဲ ့မဆီမဆိုင္သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာင္းဖူးေမႊး ေတြ လာ တပ္ထားတယ္ လုိ ့စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။ လက္ေမာင္းေတြ ေျခေထာက္ေတြ ဟာ အမွဳံ ေတြ ျဖစ္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္း ဆိုတဲ ့သီခ်င္းလို ပဲဗ်။ ဘာတဲ့ ။ ငါဟာငါ မ ဟုတ္ ဆိုတာမ်ဳိး ခံစားရတယ္။ ဒီေနရာမွာ အလြန္ ့အလြန္ အႏၱရာယ္ ႀကီးမားတဲ ့အေျခအ ေန တရပ္ကို ေက်ာ္လြန္ခဲ ့ရပါတယ္။ တကယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို အႏၱရာယ္ ႀကီးလွပါ တယ္။က်ဳပ္စိတ္ထဲ မွာ သိပ္ေပါ့ေနတယ္။ ဘာကိုမွ သိပ္လိုလို လားလား မရွိေတာ့ဘူး။ေနရတာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ေတာ ့မညစ္ဘူး။က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္မဟုတ္ဘူး လို ့အခ်ိန္ တိုင္းခံစားရတယ္။ကိုထြန္းထြန္းဦး ဆီက ျပန္တဲ့အခါ ေခ်ာင္းေလးကို ျဖတ္ျပီးရင္ ကတၱရာ လမ္းမႀကီး ေပၚကိေ ု ရာက္တယ္။ ဓာတ္တိုင္ ေျခာက္တိုင္ ေလာက္လမ္း ေလ်ာက္မွ စခန္း အဝင္ ဝကို ေရာက္ပါတယ္။ စခန္းခြဲမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေထာင္ပိုင္ႀကီး ေခၚလို ့ပင္မစခန္း မွာေနရတဲ ့အခ်ိန္
ဗ်။ဒီလုိပဲ
ပင္မစခန္းမွာ
ေနရတဲ
့အခ်ိန္ေတြရွိပါတယ္။
အဲဒီ ရက္ေတြမွာ အဲဒီလမ္းကို က်ဳပ္ေလ်ာက္ခဲ့တဲ ့ ေလးငါးႀကိမ္မွာ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္လုပ္ေန အလုပ္နဲ ့ေတာ္ေတာ္ ဖီလာဆန္ ့က်င္ျဖစ္တဲ ့အေတြး ေတြ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အေတြး က ေတာ့ က်ဳပ္ဟာ ငါဘာမွ မဟုတ္ပါလား ဆုိတဲ ့အေတြးပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဟာ စိတ္ မညစ္ပဲ လူ ့ေလာကႀကီးမွာ ေနရတာကို ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိသလုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစား
ခဲ့ ရပါတယ္။ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခံစားလာရတဲ ့အခါ က်ဳပ္ဟာ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ေလ်ာက္
ရင္း အေဝးက ေမာင္းလာေနတဲ ့ကားေအာက္မွာ ေခါင္းဝင္ထုိး လုိက္ျပီး အေသခံ လိုက္ ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုျပီးေတြးမိလာပါတယ္။ စိတ္ညစ္လို ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္ထဲမွာ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိသလုိ ခံစားရလုိ ့။ေသလိုက္တာ မွ အဓိပၸါယ္ရိွမယ္ ဆိုတဲ ့အေတြးေတြ ဟာ ျပင္းထန္လြန္းတာေႀကာင့္ တကယ့္ကုိ ကားတိုက္ အေသခံဘုိ ့အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ ့ေတာ ့တာပဲ။ဒါေပမဲ ့က်ဳပ္ဟာ ငါအေတြးေတြ ဘာေႀကာင့္ ေပၚလာသလဲ ။ငါဘာမွားေနလဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေတြးဟာ သဘာဝမက်ဘူး။ သဘာဝ မက်ဘူး
ဆိုျပီး
အထပ္ထပ္
အဖန္ဖန္
ကိုယ့္ကုိယ္ကို
ဆံုးမ
ရပါတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မ စြာဘဲ ဆယ္ရက္ဝန္း က်င္ေလာက္အႀကာမွာ အဲဒီ ခံစားခ်က္ အေတြး ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္းကေတာ ့ရပ္မသြားပါဘူး။ ကံေကာင္းလို ့ မေသသံေခ်ာင္းတုိ့အေဖပါပဲဗ်ာ။
ခင္ဗ်ား ေခါင္းရွဳပ္သြားျပီ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ ဗ်။ ဟုတ္တယ္။ေလ့က်င့္မွဳ ျပင္း ထန္ထိေရာက္လာတဲ ့အခါ ငါ ဆိုတဲ ့ ေတြးထင္ခ်က္ေတြ လံုးလံုး ေပ်ာက္ကြယ္သာြ းတယ္။ ာေတြ စာေ တြထဲမွာ ဒါဟာ အတၱဒိဌိ ကင္းလာတဲ့ အတြက္ ျဖစ္လာရတယ္ လို ့ဆိုသဗ်ာ။ခင္ဗ်ား ႀကားဘူးမွာပါ။ ဘုရားလက္ထက္ ကေတာင္ ရဟန္းငါးရာဟာ ကိုယ္လယ္ပင္းကိုယ္လွီးႀက ျပီးသတ္ေသႀကတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္ဗ်ာ။ ေတြးမိရင္ ခုထက္ထိ လန္ ့သလိုလို ျဖစ္တုန္း။ဘာ ေႀကာင္ျ့ ဖစ္တယ္ လို ့ထင္သလဲ ။ဆရာ အနီးကပ္ ဆရာ မရွိတဲ ့အမွားဗ်။ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ မယ္လို ့စိတ္ကူးသူေတြ သတိႀကီးႀကီး ခ်ပ္သင့္တဲ့ အဆင့္ေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္ဟာ ဆင္ျခင္ရင္း ေလ့ က်င့္။ေလ့က်င့္ရင္း ဆင္ျခင္နဲ ့အဆင့္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ေက်ာ္ခဲ ့ရပါတယ္။အေျဖသိခ်င္ တဲ ့ ပုစာၦ ေပါင္းမ်ားစြာ က်ဳပ္အေတြးေတြ မွာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဥပမာ။ တရားေတြ ့ဘုိ ့တမ တမနက္ ခုႏွစ္ရက္ ။ခုႏွစ္လ။ခုႏွစ္ႏွစ္ အႀကာမွာ ရတတ္တယ္ ဆုိတာ ဘယ္သူက ဘာ အ ေထာက္အထားနဲ ့တြက္ခ်က္ထားတာ လဲ ဆိုတာမ်ဳိး ကအစေပါ့။သို ့ေသာ္ ေလ့က်င့္ခန္းက ေတာ့မပ်က္ဘူး။ က်ဳပ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ ့ ေလ့က်င့္ခန္း အျပည့္အစံုကို ျပန္ေျပာျပ ဘုိ ့ဆုိတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး။က်ဳပ္မွတ္ဥာဏ္မွာေပၚလာတာေလာက္ကိုသာက်ဳပ္ျပန္ေျပာနုိင္တာပါ။ ဒီလိုနဲ ့ က်ဳပ္ဘဝမွာ အထူးျခားဆံုး ။အထူးဆန္း ဆံုး။လူေတြ မယံုႏိုင္စရာ အေကာင္းဆံုး။သံ သယ ေတြ တေထြႀကီး ပြား စရာ အေကာင္းဆံုး ။ျပန္ ေျပာခဲ ့ရင္ အက်ဳိးရွိပါ့မလား။ ေျပာ ေကာ ေျပာသင့္ရဲ ့လား လို ့အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ေတြးခဲ့ရတဲ ့ျဖစ္ရပ္ ႀကံဳေတြ ့ခဲ ့ရတဲ့ ေန့ကေ ို ရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ************
က်ဳပ္ဟာ ပင္မရဲဘက္စခန္း မွာေရာက္ေနတဲ ့ ရက္တရက္ ေပါ့။ပင္မ စခန္းဟာ စခန္းခြဲ နဲ ့
ေလးမိုင္နီးပါးေဝးပါတယ္။ ခါတိုင္းလို ပဲ အိပ္ရာက ႏိုးခဲ့ျပီး ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေန ့ကက်ဳပ္အိပ္ခ့တ ဲ ဲ ့ေန ရာဟာ ပင္မ စခန္းရဲ ့အစည္းအေဝးခန္းမ ႀကီးနဲ ့တရ ြဲ က္ ဧည့္သည္ ေထာင္မွဴး ေတြ တည္း ဘုိ ့သီးျခားဖြဲ ့ထားတဲ ့အခန္းငယ္ေလးပါ။ဆယ္ႏွစ္ေပ။ ဆယ့္ေျခာက္ေပ ေလာက္ရွိ တယ္။ အုတ္နံရံကပ္ အေဆာက္အဦးပါ။အဲဒီ အခန္းထဲမွာ က်ဳပ္အိပ္တဲ ့ လက္ရာခပ္ႀကမ္းႀကမ္း နဲ ့သစ္သားကုတင္ တလံုးနဲ ့ကုတင္ေဘးမွာ သစ္သားေသတၱာတလံုးရွိပါတယ္။ ေျမပံုေတြ တခ်ဳိ
့စာရြက္စာတမ္းေတြ
ထည့္သိမ္းထားတာပါ။
အဲဒီ
ဟာ
ေမာင္မင္းႀကီးသား
အီး
တီ အေဖ ထိုင္ခဲ့တဲ ့ေနရာေပါ့။ ခင္ဗ်ားသိျပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ မွတ္တမ္းျဖစ္ေစခ်င္ တာ ေႀကာင့္အေသးစိတ္ေျပာေနတာဗ်။ အဲဒီ အေဆာင္ရဲ ့ေရွ ့မွာ ပန္းျခံရွိတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားတာ ဗ်။ ပန္းျခံလြန္ရင္ အက်ဥ္းသား အေဆာင္ေတြဆီကို သြားတဲ ့ကတၱရာလမ္းက်ဥ္းေလး ရွိတယ္။ ကတၱရာလမ္းေဘးမွာ စခန္းခြဲကို ေရာက္တဲ ့ေခ်ာင္းရွိတယ္။ အဲဒီ ေခ်ာင္းမွာ က်ဳပ္ေရဆင္း ခ်ဳိးတဲ့ အႀကိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်ဳပ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းေပါ့သထက္ေပါ ့လာတဲ ့က်ုဳပ္ ကိုယ္က်ဳပ္ ေရထဲမွာ လံုးလံုးေပၚႏိုင္ျပီလားလို ့ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ လူမသိသူမသိ စမ္းခဲ့ ဘူးတာေပါ့။ နည္းနည္းေတာ ့ေႀကာင္သလိုလုိ ပဲ။ေပၚသလား ဟုတ္လား။ေရကူးဘုိ ခ ့ က္ ေလာက္ေအာင္ေတာ ့အလြန္ ့အလြန္ ေပါ့ျပီးေပၚတယ္ ဗ်။လံုးလံုးေတာ ့မေပၚဘူး။ျမွဳပ္ျမွဳပ္ သြားတယ္။ ဘာလို ့စမ္းသလဲ ဟုတ္လား။ ၁၄ ႏွစ္ အသက္ရွဴ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခ့ဲတဲ ့ဗီ ယက္နမ္
သီလရွင္ႀကီး
တပါး
ေရထဲမွာ
ေပၚေနႏိုင္တာကို
ဖတ္ဘူးလို
့ဗ်။
************
က်ဳပ္မနက္ပိုင္း
အဲဒီ
ေခ်ာင္းထဲမွာ
ေရခ်ဳိးေလ့
ရွိတယ္။ဒီမနက္
လည္း
ေရခ်ဳိးဘုိ
့ဆို
ျပီး အခန္းထဲက ေခ်ာင္းဘက္ဆီကို ေလ်ာက္ခဲ့တယ္။ျပင္ပ ေလာကႀကီး ဟာ သာမန္ပါပဲ။ဒါ မဲ ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးထူးျခားေနတယ္။ စိတ္ဟာ လန္းဆန္း ေပါ့ပါးေနတယ္။ ေႀကာင့္က် မွဳအားလံုး ကင္းစင္ေနတယ္။ က်ဳပ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ ့ႀကည့္လိုက္တယ္။ ေန ့အလင္း ေရာင္
ဟာ
ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး
မပီျပင္ေသးပါဘူး။ မွာ
ေႏြနဲ
တိမ္ပါးပါး
့မိုး
တခ်ဳိ
စပ္ကူးမတ္ကူး
့ရွိေနတယ္။
က်ဳပ္ဟာ
အခ်ိန္ပါ။ လမ္းခင္း
ေက်ာက္ျပား တခ်ပ္ေပၚမွာ ရပ္ေနတယ္။ ေနေရာင္မျမင္ရေသးပါဘူး။ က်ဳပ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ ့ သစ္ပင္နိမ့္နိမ္ ့အုပ္အုပ္ကေလးေတြ ။မလွမ္းမကမ္း ကေခ်ာင္းငယ္။ ရွိသမ်ွနဲ ့ျဖစ္ သလို ကာထားတဲ ့ ပန္းျခံ က ေရာင္စံု သစ္သားတန္းေလး ေတြ အားလံုး ဟာ သာမန္ပါပဲ။ သာမာန္
မဟုတ္တာက
က်ဳပ္စိတ္ဗ်။
ေကာင္းကင္
ကိုေမာ့ႀကည့္မိျပန္တယ္။
ဘာမ်ားထူးျခားေန လို ့လ။ဲ ခါတိုင္းေန ့နဲ ့ဘာကြာေနတာလည္း။ ငါ့စိတ္ဘာျဖစ္ေနတာ လဲ။ ဆိုျပီး ေတြးေနတယ္။ စိတ္ဆိုတဲ ့ ေခါင္းစဥ္နဲ ့လည္း ေတြးလုိက္ေရာ။ က်ဳပ္ရင္ထမ ဲ ွာ စကား လံုးနဲ
့မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ
့
အလြန္
ခ်မ္းေျမ
့တ ဲ
့
ခံစားမွဳ
တခုကို
သတိခ်ပ္မိတယ္။
မွန္ပါတယ္။က်ဳပ္စိတ္မွာ
ဒီေန
့ဒီအခ်ိန္
ေလာကႀကီး
ဟာသာယာလွခ်ည့္လား။
ႀကည္ႏူးဘို ့ေကာင္းလွခ်ည့္လား။ က်ဳပ္ရဲ ့ႏွလံုးအိမ္ တေနရာက ထြက္လာတဲ ့အလြန္ ႏူး
ညံ့ ႀကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းတဲ ့လွဳိင္းတမ်ဳိး တရွိန္ရွိန္ တေငြ ့ေငြ ့ထြက္ေနတာ ကို က်ဳပ္အ ႀကာႀကီး ခံစားေနမိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားႀကည့္စမ္းပါ။ ရဲဘက္ကို ေရာက္ေနတဲ ့အက်ဥ္း ငး္ ျပတ္ကို ဝတ္ျပီး လမ္းခင္းေက်ာက္ျပားေပၚမွာ မနက္ ေစာ သားတေယာက္ ဟာ စြပ္က်ယ္ဂ်ဳိင္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ရပ္ႀကည့္တာ ဘာ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာရွိသလဲ။ေသခ်ာတာက ေအး ခ်မ္းမွဳ ဟာ
က်ဳပ္ကိုယ္
ခႏၶာ
အတြင္းပိုင္းဆီက
ထင္ထင္ရွားရွား
ထြက္ေပၚလာေနတာ
ပါပဲ။
းလုိက္တဲ ့ေလာက ႀကီး။ ညစ္ညူးစ သာယာလိုက္တဲ ့ေလာကႀကီး ဗ်ာ။ေန ခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းလု ရာဘာတခု မွ မရွိတဲ ့ေလာကႀကီး။ လို ့က်ဳပ္စိတ္မွာ အထပ္ထပ္ က်ဴးရင္ ့ေနမိေတာ့တာပါ ပဲ။ ဒီလိုနဲ ့က်ဳပ္ဘဝရဲ အလြ ့အလြန္ထူးျခားေသာ ေန ့ရဲ အစ ့အစ ဟာ အလြန္ႀကည္ႏူးဖြယ္နံနက္ခင္း နဲ့စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ************
ေရခ်ိဳးျပီး ျပန္တက္လာေတာ ့အဝတ္အစား လဲျပီး ထံုးစံအတိင ု ္း ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ကာ ရဲ ့ဓ မၼေရစီး ဆိုတဲ ့စာအုပ္ကို ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာသက္ႀကီး ရဲ ့စာအုပ္ထဲက တခ်ဳိ ့မရွင္းလင္းတဲ ့ စာပိုဒ္ေတြ
။အခန္းေတြကို
ဖတ္တယ္။က်ဳပ္စိတ္ဟာ
တည္ျငိမ္
လန္းဆန္းေနပါတယ္။
ဆယ္တစ္နာရီ ေလာက္မွာ က်ဳပ္နဲ ့အတူေနတဲ ့ စားဖိုတာဝန္ခံ ေမာင္ဝင္း က ေထာင္ပိုင္ႀကီး အတြက္ ထမင္းျပင္ဆင္ေပးျပီး တဲ့ေနာက္။ က်ဳပ္တို ့ စားအုိးတြဲ သံုးေယာက္အတြက္ ထမင္းဝိုင္း ျပင္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ ့ဘဥ ဲ ေရာေမႊထားတဲ ့ ဟင္းနဲ ့အရြက္ဟင္းခ်ဳိ ခပ္ရိုးရိုး ပံုမွန္ပါပဲ။ စားေနရင္း လည္း ထမင္းလုပ္ကို စယူတာက အစ။ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ ၊ ဝါးေန၊မ်ိဳခ် မွတ္လို ့ရသမ်ွ။
ဟင္းခ်ဳိေသာက္ခ်ိန္
ဇြန္းကိုင္တာက
အစ
အကုန္မွတ္ေနပါတယ္။
ထမင္းစားျပီး ေတာ ့အခန္းဖက္ကို ျပန္လာျပီး စားျပီးတဲ့အခါ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ ဟာဘယ္လုိေနသ လဲ ဘာေျပာင္းလဲ သလဲ ။ဆင္ျခင္ပါတယ္။စားျပီး တဲ့ ့အခ်ိန္ဟာ မစားခင္ထက္ မွတ္ရတာ ပုိ ေလးတယ္။ပိုခက္တယ္။ ေန ့လည္ တနာရီ ေလာက္က်ေတာ ့အက်ဥ္းသားေတြကို ဘုတ္ျပန္ထုတ္တယ္။ ေန ့လည္ ပိုင္း အလုပ္ျပန္ဆင္းတာေလဗ်ာ။ ************
ေန ့လည္ တနာရီ ခြေ ဲ လာက္မွာ က်ဳပ္ ကိုထြန္းထြန္းဦး တဲဆီကို ထြက္ခဲ့တယ္။ သူ ့တဆ ဲ ီ ကူးတဲ ့ တံတားေလးက ေရျမွဳပ္ေနလို ့ဖိနပ္ခ်ြတ္ျပီး ကူးခဲ့ရတယ္။ တဲရဲ ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဘး ဖက္က ဝင္လို
့ရတဲ
့
ဝါးကဲလားနဲ
ထြန္းထြန္းဦးဟာတဲထဲမွာ ဆယ္မီးနစ္
့လုပ္ထားတဲ
့အေပါက္ဖက္
ကေန
ျခင္ေဆးတိုင္တတုိင္ထြန္းျပီး
ေလာက္ႀကာေအာင္
က်ဳပ္ထုိင္ေစာင့္ေနပါတယ္။
က်ဳပ္ဝင္ခ့တ ဲ ယ္။ကို
တရားထိုင္ေနပါတယ္။ မွတ္ရက္
ပါပဲ။
သူက တရားျဖဳတ္ျပီး ေရေႏြးအိုး ခ်တည္ပါတယ္။ က်ဳပ္က ထုိင္ရတာ အဆင္ေျပရဲ ့လား။
ဆိုေတာ ့ေအးဗ်ာ ။ ဒီမွာက တရားစခန္းေလာက္ မွတ္လို ့မေကာင္းဘူး ဗ်တဲ ့။က်ဳပ္က ကို ထြန္းထြန္းဦး ရယ္ ေရာက္တဲ ့ေနရာ စခန္းလို ့သာမွတ္ပါေတာ ့လုိ ေျပာေတာ့ ဟုတ္တယ္ဗ်။ အဲလို စိတ္မ်ဳိးထားရမွာ ။ခင္ဗ်ားထားႏိုင္တာ အက်ဳိးရွိမယ္။ လို ့ဆိုပါတယ္။အဲဒီ အက်ဳိးဟာ ေနာက္တနာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ
ျဖစ္လာေတာ
တမ်ဳိးျဖစ္လာတာနဲ
့မယ္ဆိုတာ
့ကိုထြန္းထြန္းဦး
က်ဳပ္ႀကိဳမသိခ့ဲပါဘူး။
သစၥာေလးပါးဆိုတာ
က်ဳပ္ကို
ေဟာျပစမ္းပါ ဆိုေတာ ့သူ က သူနားလည္သေလာက္ ဒုကၡသစၥာ။သမုဒယ သစၥာ။မဂၢသစၥာ။ နိေရာဓ သစၥာဆိုျပီး ေျပာျပပါတယ္။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီ တရားကို ဒီထက္သိခ်င္စိတ္ ေပၚလာေန ပါတယ္။သို ့ေသာ္ ဥာဏ္ ကမမွီပါဘူး။ဒုကၡဆိုတာ ေထာင္ထေ ဲ ရာက္တုန္း ေျပာႀကတာ လား။ သစၥာထုိက္တဲ ့ဒုကၡ ဟာဘယ္လုိဟာမ်ဳိးလည္း က်ုပ္သိခ်င္စိတ္ေတြ အဆက္မျပတ္ ေပၚေန ခဲ့ပါတယ္။ေတြးရင္းမွတ္
မွတ္ရင္းေတြးနဲ
့က်ဳပ္လုပ္ေနတာေတြကို
ကိုထြန္းထြန္းဦးသိပံုမရ
ဘူးဗ်။ ************
သံုးနာရီ မထိုးခင္မွာ တဲကအဆင္း ကေန စမွတ္ျပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ကတၱရာလမ္းေပၚေရာက္ ေတာ့
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ
က်ဳပ္ေျခေထာက္ေတြကို
ေျခတလွမ္းလွမ္းတိုင္း သစ္သားေခ်ာင္းေတြက
သစ္သားေခ်ာင္းေတြလို
ကတၱရာလမ္းကို
ထင္လာတယ္။
သြားသြားေထာက္မိလို
့
ဒုတ္ဒုတ္ ေဒါက္ေဒါက္ အသံေတြကို က်ဳပ္ႀကားေနရတယ္။ဒီလိုနဲ ့ညက အိပ္ခဲ့တဲ ့အခန္း ထဲ ကိုေရာက္လာပါတယ္။
အခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့
ကုတင္ဆီကို
ေလ်ာက္သြားလုိက္တယ္။
ေနာက္ ကုတင္ေပၚကို ထုိင္မိေတာ့မဲ ့ဆဆ ဲ ဲ မွာပဲ က်ဳပ္အတြက္အ့ံႀသ မကုန္ႏုိင္တဲ ့အျဖစ္ ကို ႀကံဳရပါေတာ
့တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ က် က်ဳဳပ္ခႏၶာကိုယ္ဟာ တခုခု ထူးျခားေနပါျပီ။ ဘာျဖစ္ေနသလဲ။စူးစမ္းစိတ္ဟာ
ထပ္ခ်ပ္မကြာ ပါေနပါတယ္။ စက္ႏွိဳးသံလိုလုိ ႀကားသလုိပ။ဲ အင္ဂ်င္စက္တခုခုကို ျငင္ျငင္ သာသာ ႏွဳိးေနတဲ ့အသံပါ။အဲဒီ အသံဟာ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ထဲ ကလာေနပါတယ္။သတိကို မျပတ္တမ္းခ်ပ္ထားရက္ပါပဲ။စက္ႏွဳိးတဲအသံ ့အသံဟာ လာပါတယ္။ေသခ်ာသြားပါျပီ။ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္
ပီျပင္သထက္ပီျပင္လာပါတယ္။ပိုျပီး ဟာ
စက္ႀကီးတခုလို
ျပင္း
စတင္ႏိွဳးလာေနပါျပီ။
စိတ္ကို ထပ္တည္ျငိမ္ေအာင္လုပ္ျပီး ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ ။ငါ ့စိတ္ဂေယာက္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ ေနသလား အထပ္ထပ္ စစ္ပါတယ္။အလြန္ေအးခ်မ္းေနပါတယ္။ဘာပူပင္မွဳ မွ မရွိတာေသ ခ်ာလွပါတယ္။စိတ္ကူးထဲမွာ ဆက္မွတ္မွ ဆိုတဲ ့အေတြးေပၚလာပါတယ္။ ကုတင္ေပၚကိုထုိင္ မိေနပါျပီ။က်ဳပ္ဟာ အရာရာကို
သိစိတ္မျပတ္ရွိေနပါတယ္။
ႏွာဝကေလကို
မျပတ္ေအာင္
မွတ္ေနပါတယ္။ ခါတိုင္းလို ဘုရားရွစ္ခိုးေမတၱာပို ့ ့ျပီးေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ရုတ္တရက္ ထုိင္မိေနတာပါ။က်ဳပ္စိတ္ဟာ အျပင္ေကာ အတြင္းကို ပါေကာင္းစြာသတိရေန ပါတယ္။ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ရဲ အလယ္ ့အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ ကေန အာရံုတန္းတခု ထိုးထြက္လာ
ေျပာရရင္ ေနပါျပီ။ တိတိက်က် ေျ ပာရရင္ေက်ာဖက္ ေအာက္နားက်က် ေနရာကေန ထြက္လာေနပါ
အလင္္းထက္ျမန္တ့ဲ တယ္။ ရင္ညြန္ ့ဆီကိုတက္လာတယ္။ ေခါင္းဆီကိုေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ အလင အရွိန္တခုနဲ
့
အမည္မသိ ဖက္ကိုအသာငံု
အထက္ေကာင္းကင္ယံ
ကိုတက္သြားျပန္ပါေတာ့တယ္။ဒီေတာ့
ယာဥ္တခုေပၚကိုေရာက္ေနတယ္လုိ ႀကည္မိပါတယ္။ ့ႀကည္
့ခံစားလာရတာနဲ
လားလား။ေသခ်ာပါတယ္။
က်ဳပ္ဟာ
က်ဳပ္ဟာ ့ေအာက္
ယာဥ္တခုေပၚကို
ေရြြ ့ေနမွန္းကို မသိ ေရာက္ေနတယ္။အဲဒီ ယာဥ္ဟာ ျငိမ္ ့ေနေအာင္ခရီးႏွင္ေနတဲ ့အတြက္ ေရ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အသိစိတ္က အဆက္မျပတ္တဲ ့အတြက္ ဘယ္လိုယာဥ္ လဲလို ့ထပ္ႀကည့္လုိက္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဟာ ေရႊအုိေရာင္ ယာဥ္တစီးေပၚကိုေရာက္ေနေပါ့လား ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၁၉)
အခန္း(၁၉)
က်ဳပ္စီးနင္းလုိက္ပါေနတဲ ့ယာဥ္ရဲ ့ထိပ္ပိုင္း ဟာ သေဘၤာဦးပံု စံဗ်။က်ဳပ္လည္း ထိပ္ပိုင္းကို သာႀကည့္မိတယ္။ ေနာက္ပုိင္းဖက္ ကိုဘာရယ္ေႀကာင့္ မသိလွည့္မႀကည့္ျဖစ္ဘူး။ က်ဳပ္က လား မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ဗ်။ ေရႊအိုေရာင္ ထိပ္ပိုင္း ဟာ ေခ်ာမြတ္မေနဘူး။ ေရႊ အတံုးအခဲ လိုက္ႀကီးကို လက္ရာခပ္ႀကမ္းႀကမ္း လို ေ ့ ျပာရမလား။ ေမာ္ဒန္ ဒီဇိုင္း ေဖာ္ထား ေလသလား ေတာ ့က်ဳပ္မသိဘူး။ ျဗဳတ္ထေနသလို လို အကြက္ေဖာ္ထား သလို လိုနဲ ့။ေသခ်ာတာက အ ေရာင္တင္ ထားသလို မဟုတ္ပဲ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ေရႊတံုးႀကီး လို ဗ်ာ။အင္း ဒရုိင္ဘာ ပါမပါ လည္းးက်ဳပ္မစပ္စုမိလိုက္ဘူးဗ်။ ယာဥ္ဟာ လက္ဝဘ ဲ က္ ေအာက္ဖက္ ေထာင့္ကေန လက္ယာဘက္ အေပၚေထာင့္ ဖက္ကို ခရီးႏွင္ ေနပါတယ္။ က်ဳပ္က ေရွ ့ဖက္ကို သတိထား ႀကည့္လိုက္ေတာ ့ေမွာင္ျခင္း၊ လင္း ျခင္း ကင္းတဲ ့အေျခေနတခုမွာ ခရီးဆက္ေနတယ္ဗ်ာ။့ မႀကာမတင္ အခ်ိန္ တခုမွာပဲ က်ဳပ္ ေရွ ့တည့္ ခပ္ေဝးေဝး
ေနရာတခုမွာ မာက်ဴရီ မီးေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ ေလးေတြကို စေတြ ့
ပါေတာ့ တယ္။ က်ဳပ္စီးနင္းေနလိုက္ပါ ေနတဲ ့ယာဥ္ရဲ ့ဘယ္ညာ ႏွစ္ဖက္ စလံုးမွာဗ်။ ဘယ္ ညာစီတန္း ျပီး ရွိေနတဲ ့မီးေရာင္ေလးေတြကို ျမင္ေနတာ။ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေလ။ က်ဳပ္ လည္း ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ သိခ်င္ေလ ဆိုေတာ ့ေသခ်ာ သတိထားျပီး ဆက္ႀကည့္ေန တယ္။တခု ထူးဆန္းတာက က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မေနဘူး ဗ်။ဆိုလိုတာက ေႀကာက္ တာ။စိတ္လွဳပ္ရွားတာ။ေတြမရွိဘူး။ အေတာ္အတန္နီးလာတဲ ့အခါ အေဆာက္အဦး တခ်ဳိ ့ကိုေတြ ့လာရပါတယ္။ အလင္းေရာင္ နဲ ့သာ မွန္းႏိုင္တဲ ့အေနအထားပါ။အနီးကပ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႀကည့္လို ့မရႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ မွာ ေသခ်ာမွတ္ ထားအံုးမွ လို ့စိတ္ကူးေပၚလာတာနဲ ့ အေဆာက္အအံု ဒီဇုိင္းကို ခန္ ့မွန္း ႀကည့္ပါတယ္။နန္းေတာ္လိုလို ။မႏၱေလးက သုဓမၼာဇရပ္ေတြလုိ လို ။ကုရဝိတ္ ေဖာင္ရဲ ့အ ေပၚပိုင္းလို လို ပဲဗ်ာ။ ဘယ္ဖက္မွာ တေဆာင္ ညာဖက္မွာ ႏွစ္ေဆာင္ ။ဖန္သားမွန္သား ေတြ နဲ ့ေဆာက္ထားလို ့က်ဳပ္ အျမင္မွာ ကြေ ဲ အာင္မႀကည့္ႏိုင္တာ လည္းျဖစ္ႏုိင္တယ္ဗ်။
က်ဳပ္စိတ္ဟာ
သတိရေနပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကာတယ္
အဲဒီ ဆိုတာ
ခရီးစဥ္တေလ်ာက္လံုး
အေဆာက္အဦေတြကို
အသိမကင္းပဲ
ေကာင္းစြာ
ႀကည့္ေနရင္းနဲ@
ပဲအခ်ိန္
ဘယ္လိုမွမေျပာနုိ္င္ပါဘူး။ဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဆိုတာလည္းမေျပာနုိင္ပါဘူး။ ************
က်ဳပ္ဟာ
ရဲဘက္စခန္း
ဧည့္ေထာင္မွဴးေတြ
အတြက္သီးသန္
့ထားတဲ
့
ပင္မစခန္း
ဧည့္ေဆာင္နဲ့တရ ြဲ က္က်ဳပ္အိပ္တဲ့အခန္းထဲကကုတင္ေပၚကိုျပန္ေရာက္ေနပါတယ္။အျပင္မွာေန ညိဳေနပါျပီ။က်ဳပ္အံ့ႀသတာ တခုရွိေသးတယ္။ က်ဳပ္ေနတဲ ့အခန္းက လူသြားလမ္းနဲ ့ခတ ဲ ပစ္
မေဝးဘူးဗ်။စခန္းက အက်ဥ္းသားနဲ ့ဝန္ထမ္းေတြ ငါးရာဝန္းက်င္ ရွိတဲ ့စခန္း။ အေဆာင္က ပင္မဧည့္ခန္းေဆာင္ ။တံခါးေတြ အားလံုးပြင့္ထားတယ္။ က်ဳပ္အခန္းကလည္း သံဇကာေတြတပ္ ထားလို ့အျပင္ကေန ဒိုးယိုေပါက္နီးပါး ျမင္ေနရတဲ ့အေနအထား။ ေနာက္ေန ့ခင္းေႀကာင္ ေတာင္ႀကီး က်ဳပ္ တပၸလင္ေခြ။လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထပ္ျပီး မ်က္လံုးမွိတ္ထားျပီး အခိ်န္အႀကာ ႀကီး ငုတ္တုတ္ေမ့။ျငိမ္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိႀကဘူး ထင္ပါရဲ ့ဗ်ာ။သတိထား ႀကည့္မေ ိ တာ့
ေဘးလမ္းမွာ
လူူသံသူသံေတြ
နဲ
့ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္
လုပ္ေနႀကတာပဲ။
************
ေနမိ
ဘံုခန္းပ်ဳိ
့ေတာင္
သတိရစရာ
ေကာင္းေသးရဲ
့ဗ်ာ။အေမရိကန္တို
့၊ရုရွတို
့က
ကမၻာေက်ာ္သူေဌး ေတြ ထက္အာကာ ႀကီးအျပင္ကို စႀကၤဝဠာ ခရီးႏွင္တာ ေဒၚလာ သန္းႏွစ္ ဆယ္ သံုးဆယ္ကုန္သတဲ ့။က်ဳပ္ကေတာ ့တျပားမွ မကုန္ပဲ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိတဲ ့ေနရာကို ဘာမွန္းမသိတဲ ့ယာဥ္တစီးနဲ ့ဘာအေဆာက္အဦးေတြမွန္း မသိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ခဲ့သဗ်ာ။ ေရာက္တာမွ အိပ္ေနတုန္းလည္း မဟုတ္ တရားထိုင္ေနတုန္းလည္း မဟုတ္။သတိလတ ြ ္ေန တဲ့အခ်ိန္လည္း မဟုတ္။ေတာ္ေတာ့္ကို စဥ္းစားရႀကပ္တဲ ့အျဖစ္ပါပဲ။ရူးလို ့ေလ်ာက္ေျပာေန တယ္လို
့အေျပာခံရမဲ
့အျဖစ္
ဗ်။ကဲ
ခင္ဗ်ားလည္း
က်ဳပ္ရူးေနတာ
မဟုတ္ရင္
နတ္ျပည္ေရာက္ခဲ့တယ္ထင္တာ ပဲမဟုတ္လား။ ဒါကို ခဏထားပါဗ်ာ။ ဒီကိစၥျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ က်ဳပ္ရဲ ့အေတြးအစဥ္မွာ တိက်တဲ့အေျဖတခုကို ထုတ္ႏိုင္ဘို ့လိုလာပါေတာ့တယ္။ငါ ဘယ္ကို ေရာက္ခဲ့တာလဲ
။
ဘာေႀကာင္ေ ့ ရာက္ခဲ့သလဲ။ဘယ္သူက
ဘယ္လိုအေႀကာင္းေႀကာင့္
ပို
့ခဲ့သလဲ။ ဘာေႀကာင့္ အရွင္လတ္လတ္ သိစိတ္မကြာပဲ ေရာက္ခဲ့တာလဲ။ ေမးခြန္းေတြ ကေတာ ့မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ************
နတ္ျပည္ေရာက္ရေအာင္။ ပို ့ရေအာင္လည္း က်ဳပ္ဟာ နတ္ရြာနတ္ဂတိ ကို ဘယ္တုန္း ကမွ မေတာင္ ့တခဲ့ဘူး။ ဘယ္ေတာင့္တ မလဲ ။နတ္ျပည္ဘယ္ေနရာ ရွိတယ္။ တကယ္ေကာ ရွိမ ရွိ က်ဳပ္မွ မသိပ။ဲ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္ ဆိုလည္း အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိး ေရာက္ဘုိ ့ေရာက္ေအာင္ မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း မဆင္းခင္ ဆိုတဲ ့ဘုရား ရွစ္ခိုးထဲမွာ ေတာင္ နတ္ျပည္ေရာက္ရပါလို၏ လုိ ့မပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ရြတ္ႀကည့္။ခင္ဗ်ားဆုိတဲ ့ႀသကာသနဲ ့ က်ဳပ္ဆိုခဲ့တဲ ့ႀသကာသ အတူတူပ။ဲ လူတိုင္း ရြတ္ေနဆုိေနက် ႀသကာသပါပဲ။ ဘာတဲ ့မဂ္တ ရား၊ ဖိုလ္တရား နိဗၺာန္ တရားေတာ္ျမတ္ကို ရ ရ ပါလုိ၏ တဲ ။့ ဒါပဲ ဘယ္မွာ နတ္ျပည္ပါလို ့ လဲ။ ထား ေနအံုးဗ်။ ဒီ ဆုေတာင္းလည္း က်ဳပ္ရြတ္သာ ရြတ္ခဲ့တာ အဲဒီ မဂ္တို ့ဖိုလ္တို ့ရဘုိ ့ ဆိုတာ က်ဳပ္ စိတ္ထဲ မရွိရိုး အမွန္ဗ်။ က်ဳပ္ ဘဝ ပူေလာင္တယ္။ ေအးျငိမ္းတဲh
ဘဝကုိ ရခ်င္တယ္။ က်ဳပ္လုပ္ ရမယ္ဆိုတဲ ့အလုပ္ကိုလုပ္တယ္။ေလ့က်င့္ရမယ္ ဆုိတာကို သာေလ့က်င့္တယ္။
တကယ္လုပ္တယ္။ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကီး
လို
့ေတာင္
တကယ္တမ္း
မေျပာႏုိငေ ္ လာက္ေသးဘူးထင္ပါ့ဗ်ာ။ ************
ခင္ဗ်ားမွတ္မိပါလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ေျပာဘူးတဲ ့ျဗဟၼာ့ျပည္တို ့။ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာတို ့။ရုကၡစိုးတုိ ့ တေစၦတို
့။အသူရကယ္ဘံုတုိ
့ဘုိးမင္းေခါင္၊ဘိုးဘိုးေအာင္
ဆုိတာေတြ
ကိုက်ဳပ္အာရံုမွာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံဳခဲ ့ရခဲ့ပါတယ္။ဒါေတြကို က်ဳပ္လက္မခံခဲ့ဘူး။ ထင္ရာျမင္ရာေတြ လို ့သာ က်ဳပ္သေဘာပိုက္ခဲ့တယ္။အခု နတ္ျပည္လုိလို လာျပန္တယ္။သို ့ေသာ္ အရင္လို အိပ္မေပ်ာ္ခင္ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြ
အားေကာင္းေကာင္းနဲ
့ရွဳမွတ္ေနခ်ိန္
မ်ဳိးေတြမွာ
မို
့အတည္ျပဳဘုိ
့ခက္ခဲလွပါတယ္။ စဥ္းစားေလ ႀကပ္ေလေရွ ့ဆက္ စဥ္းစားမရေလပါပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာ ရွိလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ားဗ်ာ။ သူေတာ္ေကာင္း တရားလုပ္လုိ ့နတ္ျပည္ပို ့တာပဲလို ့။ခင္ဗ်ား စကားကို ရပ္လုိက္ပါ။ ************
ဒီလို ထင္ရာလြယ္လြယ္ ဆြေ ဲ တြးျပီး က်ဳပ္ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံခဲ့တာ အသက္ ငါးဆယ္ျပည့္ ေတာ ့မယ္။ ဒီလမ္းကို ျပန္မလုိက္ပါရေစနဲ ့ေတာ့ က်ဳပ္ဥာဏ္မွာ တကယ္ရွင္းမွ က်ဳပ္လက္ ခံေတာ့မယ္လုိ
့က်ဳပ္ပိုင္းျဖတ္ထားခဲ့ျပီ
ဗ်ာ။
က်ဳပ္သူေတာ္ေကာင္း ပါလို ့ဘယ္လိုပိုင္းျဖတ္ႏုိင္သလဲ။ျဖစ္ပ်က္ကို ေတာင္မေတြ ့ေသးတာ။ ေနာင္ အခ်ိန္အေတာ္ ႀကာမွ ျဖစ္ပ်က္ဟာ က်ဳပ္နဲ ့အနီးဆံုး ေနရာမွာ ကာလ အႀကာႀကီး က တည္းက
ရွိေနခဲ့ပါလား
ဆိုတာ
နားရွင္း
ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဗ်ာ ဘယ္ဟာလည္း ျဖစ္ပ်က္ဟုတ္လား။ က်ဳပ္ေျပာခဲ့တဲ ့အထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ရဲ ့အစ ပါသြားျပီ ဗ်။ဘယ္ေနရာလည္း ဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားဘာသာ ရွာႀကည့္ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ က်ဳပ္ေျပာတာ ဆက္နားေထာင္ေပါ့ ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၀)
အခန္း (၂၀) ၂၀) က်ဳပ္ေမ ့ေနတာ တခုရွိတယ္။ က်ဳပ္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး အင္ဂ်င္တတံုးလို ထႏုိးျပီး အထက္တေနရာ ေရာက္ခဲ့
တဲ
့ေန
့ ဟာ
က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း
ဆင္းခဲ့တာ
ခုႏွစ္လဝန္းက်င္ရွိခ်ိန္ပ။ဲ အစကေလ့က်င့္ခန္း စလုပ္တဲ့ေန ့ကို မွတ္ခဲ့ေပ မဲ ့ ေနာက္ေတာ ့ ေမ့ေမ ေ ့ လ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ဳပ္အလုပ္က ေန ့ကို မမွတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေလနဲ ့ခႏၶာကိုယ္ ကိုသာ မွတ္ေနခဲ့တာ ကိုး။စက္ႏွဳိးျပီး မွ သိပ္ အံႀသလြန္းလို ့ငါ ေလ့က်င့္ခ့တ ဲ ာ ဘယ္ေလာက္ႀကာျပီ လဲစဥ္းစားေတာ့ မွ ခုႏွစ္လ ဆိုတာ သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ ေအးေပါ့ဗ်ာ။ ဟ ဒါလည္းမွန္တာပါပဲလား လို ့အေျဖရခဲ့တာေပါ့။ေအးဗ်ာ။ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခါစက မွန္ေသာစကားတခု ကိုတရားမထိုင္ခင္ ဆုိေလ့ရွိတယ္။ မွန္ေသာစကားတခု နဲ ့အေျခတည္ဘို ့က်ဳပ္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ေလာက္ဖူးလို ့ယံုႀကည္တာနဲ ့ဆိုမဲ ့သစၥာကို ေသခ်ာစဥ္းစားခဲ့တယ္။ဆရာႀကီးဦးသုခ
ေျပာဘူးတာက
ဆိုႏိုင္တယ္ဆိုေပမဲ့
့သစၥာကိုေသ
့က်ဳပ္ကေတာ့
ဆုိမဲ
မွန္ဘို
့သာလုိတယ္။
ခ်ာေရြးခဲ့တယ္။ဘယ္လို
ဆိုဆို
။ဘယ္လုိစဥ္းစားစဥ္းစား ေဒါင္ေဒါင္ျမည္မွန္ေနရမယ္ ဆုိျပီးေရြး ဘို ့စဥ္းစားေတာ့ က်ဳပ္အေမ ကိုေျပးသတိရတယ္။ အတြက္
က်ဳပ္ဘဝမွာ
ေက်နပ္ခဲ့ဘူးတယ္။က်ဳပ္က
အေမ
မေသခင္
ရွဳပ္သေလာက္
က်ဳပ္ျပဳခဲ့တဲ
အေမက
့အလုပ္ေတြ
တကယ့္ရိုးရိုးေအးေအး
ေတာသူဗ်။အေဖက ဥပဓိရုပေ ္ ကာင္းေပမဲ ့အေမကေတာ ့ရြက္ႀကမ္းေရက်ဳိ ရုပ္ရည္ပါ။အေဖက အဖြားစကားနားေထာင္ျပီး အေမ့ကို လက္ထပ္ခဲ့တာ လို ့အေမက ခဏခဏ ေျပာဘူးတယ္ဗ်။ ************
သစၥာဆိုဘုိ ့အေႀကာင္းက အေမ ေက်ာက္ကပ္ေသြးတုိးနဲ ့ေဆးရံုတင္ရေတာ ့ေဒါက္တာပိုင္ စိုး
(ေနာင္ က်န္းမာေရး ဒုတိယဝန္ႀကီးျဖစ္လာသူပါ)။ က က်ဳပ္ကို ေခၚျပီး ေရာဂါ အေျခအအေန
ကိုရွင္းျပ တဲ့အခ်ိန္ မွာေပါ့ဗ်ာ။ေက်ာက္ကပ္လဲ ဘုိ ့နည္းလမ္း။ေက်ာက္ကပ္ကို ထုတ္ျပီး ႏွစ္ပါတ္တခါ ေက်ာက္ကပ္ေဆးတာ ေတြ စံုလုိ ့ပါပဲ။က်ဳပ္ကလည္း အေမနဲ ့ပတ္သက္ရင္ နဲနဲထူးဆန္းတယ္
ေျပာရမလား။
အေဖဆံုးျပီး
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
ေလာက္
အတြင္းမွာ အေမဟာ သူ ့သမီးေတြနဲ ့ပဲ တလွည့္စီ ေန ေနတာ။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာတမ်ဳိးျဖစ္ လာခဲ့တာ ေႀကာင့္ မဆံုးခင္ တလအလို မွာ က်ဳပ္ညီမ အိမ္ကေန အေမ ့ကို က်ဳပ္အိမ္ ဇြတ္ေခၚလာခဲ့တာဗ်။ ခါတိုင္းေတာ့ တလတခါ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေဒါက္တာ ျမဦး(ဒုတိယက်န္းမာေရးဝန္ႀကီးပါပဲ။)နဲ ့သြားျပေနက်။ေဆးဝါးေတြေရာ။ အစားအေသာက္က အစလမ္းေလ်ာက္ေလ့က်င့္ ခန္းအဆံုး ေသခ်ာ က်ဳပ္ ဂရုစိုက္ခဲ့ေပမဲ ့ က်ဳပ္အိမ္ေရာက္လုိ ့ တလမျပည္ခင္အေမမူးလဲျပီးေဆးရံုေရာက္ခဲ့တာပါပဲ။ ************
ဒီအေႀကာင္းဆီလည္း ေရာက္ေရာ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ဆိုရမဲ ့သစၥာကို ထင္းကနဲ ့ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ တပည့္ေတာ္ဟာ မိခင္မေသခင္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး။အေကာင္းဆံုး ျပဳစုကုသ ခဲ့ပါတယ္။
ဒီသစၥာမွန္ရင္
တကယ့္အမွန္တရားကို
ေတြ
့ရပါေစေပါ့
ဗ်ာ။
အထပ္ထပ္ စဥ္းစားေလ ။က်ဳပ္သစၥာဟာ မွန္ေလပဲဗ်ာ။ အရာရာကို တဇြတ္ထိုး လုပ္တတ္ တဲ့ က်ဳပ္ဟာ
ေက်ာက္ကပ္လဘ ဲ ို
့ဆရာဝန္
ေျပာတာလည္း
နားေထာင္ျပီး
ေရာ။
ေဆးရံု
ေအာက္ထပ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ ့က်ဳပ္ ညီဆီ ေျပးသြားျပီး ေဟ့ေကာင္ အေမ ့ေက်ာက္ကပ္ကို လဲလို ့ရတယ္ ေျပာတယ္က။ြ ဒါက ေသြးသားအရင္း သားသမီးေတြမွ ရတယ္ေျပာတယ္။ မင္း နဲ
့ငါ
တေယာက္တလံုး
ေက်ာက္ကပ္
ထုတ္ျပီး
အေမ
့ကို
ကုႀကရေအာင္ ဆိုေတာ ့က်ဳပ္ညီ က တို ့ေက်ာက္ကပ္ထုတ္လိုက္ ရင္ တို ့က ဘာျဖစ္မလဲ တဲ ့။ သူလည္း အေမကို ခ်စ္ေပမဲ ့နည္းနည္း ေတာ ့တြန္ ့ေနတယ္။ က်ဳပ္က ေဟ့ေကာင္ အေမ ့အတြက္ ဆို ေသ လည္း ဘာျဖစ္လဲကြ လုိ ့ဇြတ္တြန္းတာပဲ။က်ဳပ္စိတ္ထဲ ေက်ာက္ကပ္ကို ႏွစ္လံုးစလံုး လဲပစ္ ရမယ္ ထင္လို ့ဗ်။တကယ္ကို က်ဳပ္ဟာ အေမ့ကို က်ဳပ္အသက္ လဲျပီး ကုခ်င္စိတ္
ျပင္းထန္ေနခဲ့တယ္။
တကယ္တမ္းေတာ
့မလဲျဖစ္ခ့ဘ ဲ ူး
ဗ်ာ။ အေမ ဟာ ေက်ာက္ကပ္လဲတဲ့ ဒါဏ္ကို ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူး ဆုိပ။ဲ ေဆးရံုမွာ ဆံုခ့တ ဲ ဲ ့ အသိဆရာမ တေယာက္က ရွင္ အေမ ကို ကုဘို ့ဒီလို စိတ္မ်ဳိးထားတာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡႀကီးႀကီး
က်ယ္က်ယ္မေရာက္ဘူး
။
လို
့ေျပာခဲ့ဘူးတာလည္းပါတယ္။အခု
ဒုကၡ
ေရာက္ေနျပီ။ ဒါကို သစၥာ အျဖစ္ဆုိမွ လို ့ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့တာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အသံုးတည့္တယ္ ဗ်ာ။ဒီ သစၥာကို ဆုိလိုက္တုိင္း က်ဳပ္ဟာ ကမၻာလံုး ႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ျပီး
အလြန္မာေက်ာတဲ့သံမဏိေခ်ာင္းႀကီး
သြင္းလုိက္တာ
အဆံုးတိုင္
ဝင္သြားသလို
လို
အရာမ်ဳိးနဲ
့ေျမႀကီး
ခံစားရတယ္။ဒါေတြလည္း
ထဲကို
ရိုက္
ေႀကာင့္လည္း
ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ျဖစ္တာပါခ်င္ပါမေပါ့ ဗ်ာ။ က်ဳပ္မွာ မွ နတ္မ်က္ေစ ့မရွိတာ အေသအခ်ာ ေတာ့မသိႏုိင္ဘူး။ ************
ဒါေတြ က်ဳပ္ေျပာေနတာ အေႀကာင္းရိွတယ္ ဗ်။ ခင္ဗ်ားစိတ္မွာ သိပ္အံႀသေနေတာ ့က်ဳပ္ လုပ္ပံုကိုင္ပံုက သူတပါးေတြထက္ ထူးျခားတယ္လို ့ေတြးေနမွာစိုး လုိ ့။အခု က်ဳပ္လုပ္ခ့ဲ သမွ်က အားလံုးရိုးရိုးစင္းစင္းခ်ည္းပဲဗ်။ ဆိုပါေတာ
့သီလယူတယ္
သတ္တာ။ခိုးတာ။
ဗ်ာ။
ငါးပါးသီလ
ရိုးရိုးပါပဲ။စလုပ္တဲ
အိမ္ရာပစ္မွားတာ။လိမ္ေျပာတာ
။မူးယစ္တဲ့
့ေန
အရာ
့ကဆို
အသက္
ေရွာင္တာ
ေတြ
ရြတ္ေတာ့။အစီအစဥ္ မက်ႏိုင္လုိ ့။ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ေန မွ ဟန္က်သြားတယ္။မေစာင့္လုိ ့မရဘူးလား ဟုတ္လား။ မရဘူး။ ေစာင့္ကိုေစာင့္ရမယ္။ အဲဒီ ေစာင့္ထိန္းမွဳ ကမွ အမွန္တရား ထြက္ေပၚလာ ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ပံုေသနည္းဗ်။ အခုလား ။အခုေတာ ့ရွစ္ပါးသီလ ဗ်။ဘာေႀကာင့္ ယူသလဲ
။ရွစ္ပါးသီလ
ဘာလဲ
။ဆုိတာေတာ့
ေနာက္မွ။အခု
က်ဳပ္
ျဖစ္ပ်က္ကို
ဆက္ပါရေစအံုး။ ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာ က်ဳပ္ႏွာသီးဝက ေလဟာ ဒုတ္ေခ်ာင္းတေခ်ာင္းလို မာလာတယ္။ အသက္ရွဳလိုက္ရင္
တစံုတခုက
ႏွာဝအတြင္းပိုင္း
ကိုသိသိသာသာ
လာတိုး
တယ္။ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္ေအာင္ မွတ္သလဲ ဆိုရင္ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ေပၚလာတတ္တယ္လုိ ့ ေျပာႀကေရးႀကတဲ ့အမွဳန္ ေတြ တုန္ခါျခင္းဟာ က်ဳပ္ရဲ ့ေျခဖဝါးေတြမွာ ျဖစ္လာ တဲ့အထိပ။ဲ ေျမျပင္မွာ ရပ္ေနရင္ သတိခ်ပ္လိုက္ရင္ ေျခဖဝါးက အမွဳန္ေတြ တုန္ခါတာ ျပင္းလြန္းလုိ ့ ငါရပ္္ေနတဲ ့ေနရာေအာက္မွာ လိုဏေ ္ ခါင္းမ်ားရွိေလေရာ့သလား ခဏခဏ ေတြးမိ တဲ ့ အထိဗ်။ ဆက္တိုက္ဖတ္လိုက္မွတ္လိုက္ နဲ ့ပြေ ဲ ကာင္းလိုက္တာ ႏွာသီးဖ်ားက ဒုတ္တံ လို အရာ ဟာ တျဖည္းျဖည္း
ရွည္လာျပီး
ႏွာေခါင္းအတြင္း
ပိုင္းကို
ေရာက္သြားတယ္။တျဖည္း
ျဖည္း ေခါင္းဘက္အတြင္းကို ေရာက္လာေတာ ့ ႏွာဝက ဝင္ေနထြက္ေနတာ ဟာ ေရပိုက္ ထဲ ကေရထြက္ ေနသလို ခံစားရတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ ႏွာေခါင္းထဲ ကို ေရအလံုးလုိက္ ဝင္ေနထြက္ေနသလဲ စဥ္းစားတာေပါ့။ စာေတြ လည္းဖတ္ေနျပီ ဆိုေတာ ့ရွာဖတ္တဲ့
အခါ
ေတြ
့ပါတယ္။နည္းနည္း
ျမင့္လာတဲ
့နိမိတ္တမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ထူးျခားတာက က်ဳပ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းေတာ့မယ္ ဆိုရင္ တန္းျဖဳတ္မဲ ့အခ်ိန္ကို စိတ္က ဆံုးျဖတ္ လိုက္ရံုပဲ ဗ်။ ထုိင္ျပီး တမီးနစ္ မျပည့္ခင္ ကိုယ္ခႏၶာက ေက်ာက္တုံး ႀကီး ခ်ထားသလို ျဖစ္။ ငါးမီးနစ္နဲ ့ဆယ္မီးနစ္ဝန္းက်င္မွာ ေလာကႀကီးနဲ ့အဆက္ျပတ္ျပီး နာရီ ခ်ိန္မွတ္ စက္ေအာ္သံႀကားရင္ ထလိုက္ရံုပ။ဲ ေတာ္ေတာ္ေတာ ့ဇိမ္က်တဲ ့အလုပ္ဗ်။ဘာမွ ကို မပင္ပန္းေတာ့ဘူး။ တနာရီလား ။ႏွစ္နာရီလား။ တေနကုန္လား လာခဲ့။ ဘာမွ အပန္းမႀကီး ေတာ ့ဘူး။ ႏွာဝကေလလား ။ႏွာဝတင္ မက ေတာ ့ဘူးဗ်။ ႏွာေခါင္း အတြင္းပိုင္း ထဲကို ေထာက္လွမ္းေရးစက္ ကေလး တလံုးထည့္ထားသလိုကို ျဖစ္ေနျပီ။ သိေနလြန္းလို ့မွတ္စရာ ဂာို
မလိုေတာ့ဘူး။ သိသလားမေမးနဲ ့။ေဟ ့ဆိုျပီး မွတ္လိုက္တာနဲ ့။အဲဒီ ေနရာေလးက ရာ ေလးက က်ဳပ္တို ့ေထာင္ထဲ လူစစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအာ္သလိုေပါ့။ ရွိ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ ့ တဲ့။ရီစရာ ေျပာတာပါဗ်ာ။
အဲဒါ
ျဖစ္ပ်က္ကို
လုိက္ရွာမဲ
့စက္
ကေလးပဲ
ေပါ့
ဗ်ာ။
ခဏနားပါရေစဗ်ာ။ ေဇာနဲ ့သာေျပာေနတယ္။ အာေတာ ့အေျခာက္သား။ ကြမ္းတရာ ေလာက္ စားပါရေစ ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၁)
အခန္း(၂၁) ၂၁) ေနာက္ပိုင္းမွာ
က်ဳပ္ဟာ
အဲဒီ
ႏွာသီးဖ်ားက
ေလအဝန္း၊ေရအဝန္း
လိုအရာကိုေသခ်ာ
စပ္စုေတာ့ ဒါ ဟာ တြန္းအားတခုေႀကာင္ ့ျဖစ္ေနတဲ ့အလွဳပ္သေဘာ လို ့သိလာတယ္ဗ်။အစ ေတာ ့လွဳပ္ ေနတာကို ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းေနရတယ္။ စိတ္ကူးေတြ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ရင္ ပိုလွဳပ္တယ္။ ဒီေတာ ့က်ဳပ္လည္း ဖတ္ထားတဲ့ထဲက မွတ္မိသေလာက္ မ်ွျပီးမွန္တဲ ့အခ်က္ ရွစ္ခ်က္ကို နား လည္သေလာက္ စိတ္ထဲက ေတြးတယ္။ ဘာတဲ ့ဗ်ာ။မွ်မွန္တဲ ့အေျပာ။အလုပ္။အသက္ေမြး မွဳ ၊အယူအဆ၊ႀကံစည္မွဳ ၊ အားထုတ္မွဳ။သတိထားမွဳ ၊ တည္ျငိမ္မွဳ ေတြေပါ့။ ထူးဆန္းတယ္ဗ် ဘာမွ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္နားမလည္ေပမဲ ့ေလအဝန္းဟာ ထင္တာထက္ ျမန္ျမန္ ျငိမ္သာြ း တတ္တယ္။ က်ဳပ္ ခံယူခ်က္က နားလည္သေလာက္ပဲ လုပ္မယ္။ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေတြ မမွီတာေတြကုိ
ဆက္မေတြးဘူး။သိမွ
မသိတာ
ဗ်ာ။ကိုယ္သိသေလာက္ေပါ့။
************
တျဖည္းျဖည္း က်ဳပ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပိုင္းကို ေထာက္လွမ္းလာႏိုင္တယ္။ဘယ္လို လုပ္ သလဲ ဟုတ္လား။ဒုတ္ေခ်ာင္းလိုလို ေရစိုင္လံုး လိုလို မွာ အဆံနဲ ့တူတဲ ့ဗဟုိရွိတယ္ဗ်။ တ ျဖည္း ျဖည္း ျငိမ္သက္လာတာနဲ ့အမွ် အဲဒီ ဗဟုိကို ေရာက္လာတယ္။ဗဟုိကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ အဲဒီ စက္ကေလးကို
ေတာင္ေရြ
့ေျမာက္ေရြ
့လုပ္လို
့ရတယ္။ငယ္ထိပ္၊ေနာက္ေစ၊့ေခါင္းေဘး
ဖက္ျခမ္း ေတြ။ပါးျပင္ေတြ ပုခံုး၊လက္ေမာင္း ။တကိုယ္လံုးဆုိပါေတာ့ ဗ်ာ။အဲဒီ မွာ ဘာေတြ ့ သလဲ
သိသလား။
ျဖစ္္ေန သတိခ်ပ္လိုက္တဲ ့ေနရာတိုင္းမွာ အပ္နဲ ့ထိုးသလိုလို ။စူးတခုခုနဲ ့ဆြလိုက္သလို လို ျဖစ မ်ား ားသတိ တယ္ဗ်ာ။တခါတခါ မ် ား သတိကပ္တဲ ့အခ်ိန္ကို က်ဳပ္ေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ရုတ္တရက္ က်ဳပ္ပါးျပင္ဟာ အမွဳန္ေတြ ျဖစ္ျပီး ေႀကြက်ကုန္လို ့။ ဟ ငါ့ပါးေတာ့ သြားပါျပီ။ဘယ္ႏွယ့္ ပါး မွာ အသားေတြ မရွိေတာ ့ပါလား ဆိုျပီး ပါးကုိ ေယာင္ျပီး စမ္းမိတာေတြလည္း ျဖစ္လာ တယ္။ တရက္ေပါ့ဗ်ာ။ ထိုင္ျပီး ဆယ္မီးနစ္ေလာက္ႀကာေတာ ့ က်ဳပ္ဟာ ထံုးစံအတိုင္း ေလာကႀကီး နဲ ့အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ေရွ ့မွာ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစား အတိုင္း တ
ေသြမတိမ္းတူတဲ ့အရိုးစုႀကီး ဟာ က်ဳပ္ထိုင္သလို ပံုစံ တပၸလင္ေခြထိုင္ေနတယ္။ေသခ်ာ အသားတစက္ ႀကည့္ေလ ဒါဟာ က်ဳပ္ပဲ လို ့သိလာေလပဲ။အ သားတစက္မွ မပါတဲ ့အရိုးစုႀကီး ဗ်ာ။အရိုး ေတြက နီညိဳေရာင္ ရင့္ရင့္နဲ ။့ သူဘာလုပ္ေနသလဲ ဟုတ္လား။သူ က က်ဳပ္ထိုင္သလို ထိုင္ ျပီး ပါးစပ္ကေန တတြတ္တြတ္ ဘာရြတ္မွန္း မသိရြတ္ေနတယ္။ရြတ္တာမွ ျမန္ျမန္ႀကီးကို ရြတ္ေနတာ ဗ်ား။ ************
က်ဳပ္ဟာ မွတ္တယ္ ဆိုတဲ ့အလုပ္ကို ဘယ္ပံုစံနဲ ့မဆို မွတ္ႏိုင္ေနတယ္။ သြားေနေန ။စားေနေန လွေ ဲ နေန၊ထိုင္ေနေန ။အိပ္ေနေန ဘယ္အေနအထားမွာ မဆိုမွတ္ႏိုင္လာ တယ္။ တေန ့က်ဳပ္ေဘးတေစာင္း လွေ ဲ နရင္း မွတ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို က်ဳပ္ဟာ တျခားဘက္ကိုေစာင္း သြားတယ္လို ့ရုတ္ကနဲ ထင္လုိက္တယ္။ ငါ လည္းမေစာင္းဘဲ နဲ ့။ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ဟ ။ ေသခ်ာထပ္ျပီး ဂရုစိုက္ေလ က်ဳပ္ရဲ ့ တျခားေသာ ခႏၶာကိုယ္တခု ဟာ ေဘးဘက္ကုိ လွည့္
လွည့္ေနတယ္။ေအာ္ ငါ့စိတ္ကူးတာေတာင္ ငါမသိေသးဘူး။သူက လွည့္ေနတာ အရင္ပါ လား။ ေနာက္တခါ ရွိေသးဗ်ာ။ ထုိင္လို ့မႀကာခင္ က်ဳပ္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ ကို လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးလို အလင္းတန္း တခုနဲ ့ထးလု ိုးလုိက္သလုိ ဝင္းကနဲ ့ဝင္းကနဲ လာလာ ေပၚေနတယ္။အလင္းအမွဳန္ အမႊားေလးေတြက
ထိုင္ခါစမွာ
ေပၚဘူးေပါင္းမ်ားပါျပီ။
ဒီတခါ
က
ခပ္ႀကီးႀကီး
ဗ်။
ေနာက္တခု ဒီအမွဳန္ေတြ ဟာ အခိ်န္တိုင္းလိုလို မတည္ျမဲဘူး ဗ်။ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ဘယ္္ ္လို ေျပာင္းလဲ
သလဲ
ဟုတ္လား။ခဏခဏ
ကိစၥေခ်ာျပီး
အသစ္ျပန္ျဖစ္ေနတာ။
အျမဲေျပာင္းလဲေနတာနဲ ့ကိစၥေခ်ာ ေနတာကို က်ဳပ္ နဲ ့ဆိုင္သလား ေသခ်ာ စပ္စုတာေပါ့။ စပ္စုသမွ က်ဳပ္ဟာ အသက္လံုးဝ မရွဴတဲ ့အေျခအေန ေရာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျပီး စူးစမ္း တာ ။
ဟုတ္လုိက္သမွဗ်ာ။
က်ဳပ္အသက္မရွဴလည္း
သူဘာသူ
အျမဲေျပာင္းအျမဲ
ကိစၥတံုးေနတာ။အျမဲေျပာင္းေနတယ္။ ပ်က္စီးသြားတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခုကို ထိန္းခ်ဳပ္ျပဳျပင္ လို
့
မရဘူး။
ဟုတ္ပါတယ္
ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားတို
့။အနိစၥ။ဒုကၡ။အနတၳ။ဆိုတာနဲ့ေတာ္ေတာ္ဆင္ ဆင္သဗ်ာ။
့၊က်ဳပ္တုိ
့အျမဲေျပာေျပာေနတဲ ေျပာေျပာေနတဲ
************
ဒီလိုအမွဳန္ေတြ၊ေႀကြေႀကြက်ေနတဲ့က်ဳပ္ခႏၶာကိုယက ္
အလင္းေတြ
အမွဳန္ေတြ၊စူးနဲ
့အပ္နဲ
့ထိုးသလိုေတြ၊ေနရာအႏွံ့မွာလွဳိင္းထလွဳပ္ရွားေနတာေတြေတ@ြဖန္မ်ားလာ။ေလ့လာဖတ္ရွဳမိတ့စ ဲ ာ ေတြ လည္းအထုိက္အေလ်ာက္ရွိလာျပီးတဲ့ ေနာက္ တေန ့မွာေတာ ့က်ဳပ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းေနရင္းငါ ဟာ အမွဳန္ေတြနဲ ့ဖြဲ ့ထားတာပါကလား။အလင္းလို ဟာမ်ဳိးလည္းပါေသး။ေနာက္ ေလတြန္းဖိအားလို ။ဒါေတြ ကိုဆြဲစိ ေပါင္းစပ္ထားတဲ ့အရာ။အားလံုးကို အသိဥာဏ္တခု နဲ ့ဆက္ကာ ဆက္ကာ ဆင္ျခင္ မိလာပါတယ္။ငါသာ မဟုတ္၊ က်ဳပ္လို ဘဝတူရဘ ဲ က္ေတြ၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြ။တျခားသူေတြ
ဒီလုိ
ပဲ
ဖြဲ
့ထားႀကတာပါကလား။အားလံုး၊
အားလံုး။ကုန္ကုန္ေျပာရင္ဗ်ာ။ေဘးမွာ တဝီဝီ ေအာ္ျပီး ပ်ံေန တဲ ့ျခင္ေတြ။ ေခ်ာင္ႀကဳိေခ်ာင္ႀကား ေလ်ာက္သြားေနတဲ ့ႀကြက္ေတြ အားလံုးဟာအဲဒီလို ဖြဲ ့ထားတာေတြကလည္း ႕ရုတ္တရက္ ျဖစ္လာ။
ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြား၊
ေနာက္အသစ္တခု
ေပၚလာ။
ဆက္တုိက္ဆက္တုိက္
ျဖစ္ေနတာပါကလား။ဒါေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ လာဘုိ ့ မူလစြမ္း အင္တမ်ဳိး၊ ရာသီဥတု၊စားထားတဲ ့အစာ။စိတ္လို ့ ေခၚ တဲ ့ေထာက္လွမ္းရခက္တဲ ့အရာေတြ ပံ့ပိုးလို ့ျဖစ္ေနတာပါကလား ဆုိတာ တန္းစီျပီးက်ဳပ္အသိဥာဏ္မွာထင္လာပါေတာ့တယ္။ ************
ဒါတင္မရပ္ေသးပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ ့ဆင္ျခင္ေတြးေတာ မွဳဟာ ဒီအမွဳန္ေတြ အလင္းေတြ စတင္ ျဖစ္ေပၚလာရာ ေနရာတခု ဆီကို ရုတ္ျခည္းေျပးသြားျပန္ပါတယ္။ ဘာမွ မရွိတဲ ့၊ေနရာ အေျခ အေန တခုမွာ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲမွဳလို လုိ ဧရာမျဖစ္ပြားေပၚေပါက္မွဳ ႀကီးတခု လုိလို က ေနဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ေရြ ့လ်ားေျပာင္းလဲ လာတာေတြ၊ တစတစ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ကို ျဖတ္ သန္းျပီး အမွဳန္အလင္းအပူခ်ိန္ဖြဲ ့စည္းမွဳ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိတဲ့ အေျခအေနအမ်ဳိးေတြကို က်ဳပ္စိတ္ က်ဳပ္ဥာဏ္မွာထင္လာပါေလေရာ။ ဒီက တဆင့္အမွဳန္ေတြလုိ ျမင္ခဲ့ရတဲ ့ရုကၡစိုးက အစ ျဗဟၼာ။အသူရကာယ္။တေစၦ။နတ္ျပည္ ဆုိတာေတြ ဟာ ဘယ္ကဘယ္လို ဆက္စပ္ မိမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ေနရာေဒသ သံုးဆယ့္ တခု ။သံုးဆယ့္
တဘံုဆိုတာ
ပါ
ဥာဏ္မွာ
တေရးေရးထင္လာပါေတာ့တယ္။
ဒါေတြ ဟာ စံနစ္တက် ဖြဲ ့စည္းတည္ေဆာက္ထား မွဳႀကီးပါကလား။ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာတုိ ့ ေကာင္းေသာအမွဳတို
့မေကာင္းေသာအမွဳတို
့ဟာ
စိတ္န@ဲ ကိုယအ ္ ျပဳအမူေတြက
တဆင့္
စြမ္းအင္ သက္ေရာက္မွဳေတြ ရွိေနပါကလား ဒီထက္ရွဳပ္ေထြးနက္နဲ တဲ ့က်ဳပ္နားမလည္တဲ ့ ရုပ္ေတြနာမ္ေတြ ရဲ ့ သေဘာ။ဆက္စပ္ ျဖစ္စဥ္ေတြ လည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသး။ သူ ့ နည္းလမ္းအတိုင္း လုပ္ႀကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ ေတြ ့သိလာတယ္။ျမတ္စြာဘုရား ။ဟုတ္ပါ့ ဗ်ာ။ ဒီ စံနစ္တက် ျဖစ္စဥ္ႀကီး ကို ရွာေဖြေဖၚထုတ္ခဲ့တာ အခု က်ဳပ္ တို ့ကိုးကြယ္ေနတဲ ့ေဂါတမ ဗုဒၶေပါ့။ခုႏွစ္လ ေလ့က်င့္တဲ့သူ က ဒီေလာက္သိရင္ မေရတြက္ႏိုင္တာ ေလးႀကိမ္။ေနာက္
ကမၻာတ
သိန္းဆိုတဲ
့အခ်ိန္
ရွာေဖြ
့ေလ့က်င့္တဲ့သူ
ဘယ္ေလာက္မ်ား
သိေလမလဲ။ဆိုခ်င္သလိုသာ ဆုိေတာ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္ဟာ ဘုရားဆိုတာ ဘယ္လို မွ စာနဲ ့ေရးမေျပာတတ္ေလာက္ ေလာက္ေအာင္ အထင္ႀကီး ေလးစားလာပါေတာ့တယ္။အေလးအျမတ္္ထား ရမဲ ့အရာအ ျဖစ္ျမင္လာပါေတာ့တယ္။ ************
ဒါတင္ ဘယ္က မလဲဗ်။ ဒါေတြကို မွတ္တမ္းမွတ္ရာျပဳထား ခ်က္ေတြ။မေပ်ာက္မပ်က္ ေအာင္ က်ဳပ္တို
့လို
ကိုယ္ကိုယ္ကို
လူလည္ထင္ျပီး
တကယ္တမ္းစမ္းတဝါးဝါး
ေကာင္
ေတြ
သိလာေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံု အပင္ပန္းခံ ျဖန္ ့ေဝေဟာေျပာ သြန္သင္ ဆံုးမေနတဲ ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရဲ ့တန္ဖိုးကို ပါ ဆက္တိုက္သိလာေတာ့ တာေပါ့။ တယ္လည္း အေရးႀကီးပါလား။နည္းစံနစ္ကို သိရင္ အထက္ကို လည္းတက္ႏုိင္တယ္။ မသိရင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ နဲ ့ေနလို ့ထင ို ္လို ့ဘယ္လုိ မွ မေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေတြကေ ို ရာက္ႏိုင္ပါကလား။
ေအးဗ်ာ။ က်ဳပ္စာစကားေတြကို ေရွာင္လႊဲျပီး တမင္ေျပာေနတာေတာ ့မဟုတ္ရပါဘူး။ က်ဳပ္ ေတြ လိို အသိဥာဏ္ အစဥ္အတန္ အတန္းေတြ ေပၚလာတဲ အခ်ိန္မွာပဲ ့ျမင္ခဲ ့သလို ေျပာျပေနတာပါ။အဲဒီ လ ု ား၊တရား။သံဃာ။ ဆုိတာကို က်ဳပ္ဟာ တန္ဖိုး ႀကီးလြန္းလို ့ရတနာသံုးပါး လို ့ေခၚတဲ ဘု ့ဘရ ျမတ္ႏိုးေလးစားခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ။ဓမၼံသရဏံ ဂစၦာမိ။ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ ေပါ့။ရင္ထက ဲ
ဂစၦာမိေနာ္။စာထဲ
က
ဂစၦာမိ
မဟုတ္ဘူး။
က်ဳပ္ ဟာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တေယာက္ ျဖစ္ခ့ပ ဲ ါျပီ။ က်ဳပ္ဟာ ************
ရတနာ သံုးပါးကို ေလးစားယံုႀကည္စရာ လုိ ့ က်ဳပ္ကေျပာရတာ စကားလံုးရွာရ ခက္တယ္ ဗ်ာ။ က်ဳပ္လုိ လူက ဒါကို ေျပာေတာ ့မူလတန္ဖိုး ပ်က္မွာေတာင္ စိုးရိမ္တယ္။ေယာမင္းႀကီး ဦးဖုိးလွဳိင္ ေရးတဲ ့က်မ္းေတြကို သူ ့ျမင္းထိန္း က ေကာင္းလွခ်ည့္ရဲ ့ဆိုျပီး အရပ္ထေ ဲ လ်ာက္ ေျပာေတာ ့ ေယာမင္းႀကီး က ေခၚျပီး ပုဆုိးႏွစ္ထည္းေပး။ေနာက္မေျပာနဲ ့တားတာ ေတာင္ သတိရသဗ်ာ။ ************
ခင္ဗ်ား လည္းလုပ္ႀကည့္ခ်င္တယ္ ဟုတ္လား။ လုပ္ေကာင္းတဲ့အရာပဲ ဗ်။သို ့ေသာ္ က်ဳပ္
ျပာတာ လုပ္သလုိ တေသြမတိမ္း လုိက္မလုပ္ပါနဲ ့။ က်ဳပ္ေျပ ာတာ အကုန္မယံုပါနဲ ့။ကိုယ္ပိုင္ ဥာဏ္ ကိုသံုးပါ။ ဇြတ္လုပ္တာ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့လုပ္တာမ်ဳိးေတြ မလုပ္ပါနဲ ့။ထင္ရာကို ေကာက္ခ်က္ မဆြဲပါနဲ ။က်မ္ ့။က်မ္းဂန္နဲ ့တိုက္ဆိုင္ဘုိ ့လိုတဲ့ေနရာမွာတိုက္ပါ။ သို ့ေသာ္ တလံုးမက်န္ အတည္
မယူပါနဲ ့။ ဒီနည္းစံနစ္ ဟာ ထိန္းခ်ဳပ္မဳွ ။တည္ျငိမ္မွဳ ။ေတြးေခၚေမ်ွာ္ျမင္မွဳေတြ နဲ ့အေျခခံထား တာပါ။ အခုေလာက္ဆို ခင္ဗ်ားလည္း ျဖစ္ပ်က္ကို ရိပ္မိေလာက္ပါျပီ။ ဒါေပမဲ ့က်န္ေသးတယ္ဗ်။ နားထင္ကို တူနဲ ့ထုသလုိ ရွင္းသြားေအာင္ ဒီမွာ အမွဳန္ေတြ အေႀကာင္းေရးထားတာ ေလး ကို ဖတ္ပါအံုး။ လုိလို ့ေျပာတာပါ။ဟုတ္တယ္။ ေသကၡ်ေတာင္ ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာက မေထရ္ ရဲ ့ပ႑ိတ ေဝဒနိယ က်မ္းပညာရွိရဲ ့ခံစားခ်က္လုိ ့ေခၚမလား။စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ ကို လွန္လိုက္။ ************
တပည့္တုိ ့။ ပရမတၳရုပ္ကလာပ္ ကား သူဘာသာသူ ဖြဲ ့စည္း၍ ေနေသာ သယံဇာတ ခ်ည္း သာ။ ဤသမူဟ ရုပ္ကလာပ္ သည္ကား သူဘာသာ ဖြဲ ့စည္း၍ ျဖစ္ေနေသာ သယံဇာတ ရုပ္ ကလာပ္လည္း
ရွိ၏။
သူတပါးတုိ
့ဖြဲ
့စည္းအပ္ေသာ
ပရံကတကလာပ္လည္း
ရွိ၏။
လူတေကာင္သည္ သူ ့ဘာသာသူ ဖြဲ ့စည္း၍ ျဖစ္ေနေသာ သယံဇာတရုပ္ကလာပ္ တခုမည္ ၏။ စည္းေပါင္းစုမိ လ်ွင္ ပရမတၳရုပ္ကလာပ္ ေပါင္း သိန္းသန္းကုေ႗ ေလာက္ သမူဟ ကလာပ္ ဖြဲ ့စည္ ပရမာ
အႏုျမဴေလာက္ႀကီးေသာ
အထည္
ဝတၳဳ
ရုပ္ကလာပ္ခဲကေလး
တစ္ခုျဖစ္၏။
ပရမတၳ ရုပ္ကလာပ္ ၏ အထည္ ဝတၳဳအႀကီး ပမာဏ ကို ကား ဤသို ့သိရမည္။ဦးေခါင္းက သန္းတေကာင္ကို ခုႏွစ္စိတ္စိတ္ ၍ တစ္စိတ္စာသည္ လိကၡာ မည္ေသာပိုးတစ္ေကာင္။ ၁။ (ဤ ပိုးကား လူတို ့၏ ကိုယ္၌ ခုိ၍ ျဖစ္ေနေသာပိုးတည္း။ဝဲနာ ယားနာတို ့ကို ျဖစ္ေစတတ္၏။။))ဤ လိကၡာပိုး တစ္ေကာင္ကို သံုးဆယ့္ေျခာက္စိတ္ စိတ္၍ တစ္စိတ္စာ သည္ ရေထေရဏုျမဴ
တစ္ခု။
၂။(လွည္းရထား ေမာင္းေသာအခါ ထေသာ ဖုန္မွဳန္ကေလး ေတြကို ရေထရဏုျမဴ ေခၚသည္။ ဤ ရေထေရဏုျမဴ တစ္လံုးးကို သံုးဆယ္ ့ေျခာက္စိတ္ စိတ္၍ တစ္စိတ္စာသည္ တဇၨာရီျမဴ တစ္ခု။ ်ားး မျမင္ရ။လူပ်ဳိ ရ ရြြယ္ မ်ားမွသာလ်ွင္ ျမင္ရ၏ ၏))။ဤ တဇၹာရီျမဴ ၃။(တဇၹာရီျမဴကိုကား လူအိုမ်ာ တလံုးကို
သံုးဆယ့္ေျခာက္စိတ္
စိတ္၍
တစ္စိတ္
စာသည္
အဏုျမဴတစ္ခု။
၄။(နံနက္ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါ ၌ နံရံေပါက္ စသည္မွ ဝင္ေသာ ေနေရာင္ အတြင္း၌ ထင္ျမင္ရ ေသာ အမွဳန္ႏု ကေလးေတြကို အဏုျမဴေခၚသည္။ေနေရာင္ႏွင္ ့အခန္ ့သင့္ေသာ္လည္း ေရာဂါ ေသာာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း ၊အလြန္ႀကည္လွစြာေသာ၊ ဘိလပ္ တိုင္းျဖစ္ ကင္းေသ ေသး၏။)) အဏုျမဴ မ်က္မွန္ေကာင္းေကာင္း တပ္၍လူပ်ဳိလူရြယ္မ်ား သည္လည္းေကာင္း ျမင္ရေသး၏။ တစ္လံုးကို ၅။(ဤ
သံုးဆယ့္ေျခာက္စိတ္စိတ္
ပရမာဏုျမဴ
ႀကီးေသာနတ္၊ျဗဟၼာ
ကိုကား
၍
လူမ်ား
မ်ားမ်က္စိမွ
တစိတ္စာသည္ မ််က္စိျဖင့္ မ သာလ်ွင္
ပရမာ
ေကာင္းစြာ
ဏုျမဴ တစ္ခုမည္၏။ မျမင္ေကာင္းျပီ။တန္ခိုး
ျမင္ႏို္င္ေကာင္းေတာ့သည္။)
ဤ ပရမာဏုျမဴထက္ အဆ တစ္သိန္း တစ္သန္း တစ္ကုေဋမ်ွ ေလာက္သာလြန္ အင္မတန္ သိမ္ေမြ ့ေသာ ပရမတၳရုပ္ကလာပ္ တခုကိုကား ပကတိ မံသမ်က္စိ ႏွင့္ႀကည့္၍ ဘယ္သူမွ
ကာင္္းျျပီ မျမင္ေကာင ပီ။မျမင္ႏိုင္ျပီ။အလြန္တည္ႀကည္လွေသာ သမာဓိ ႀကည္လွစြာေသာ
ဥာဏ္မ်က္စိ
ႏွင္
မ်က္မွန္ တပ္၍အလြန္တည္
့ႀကည့္မွသာလ်ွင္
ျမင္ႏို္င္ေတာ့သည္။
ထားသည္။ မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း။ ) (အနည္းငယ္ခ်ဳံ ့ထားသည္
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၂)
အခန္း(၂၂) ၂၂) ဟား။ ခင္ဗ်ားလည္း က်မ္းနဲ ့စိမ္းေတာ့ သန္းတဲ့ကိန္း ဆိုက္သြားျပီ။ကဲပါ။ အိပ္ခ်င္ေျပသြား ေအာင္ က်ဳပ္ဧည့္သည္ လိပ္မေလး အေႀကာင္း ေျပာျပမယ္။ဟုတ္တယ္။ လူေယာင္ေဆာင္ ျပီးလာလည္တဲ့လိပ္မေလး။ဒီလဗ ို ်။ ************
က်ဳပ္ဟာ အထုိက္အေလ်ာက္လမ္းမွန္ကုိ ေတြ ့တဲ ့အခ်ိန္မွာ သမထအားေကာင္းလြန္း လို ့တနည္းအားျဖင္ ့ ဇိမ္က်တဲ့ဒါဏ္ကို မခံႏိုင္လုိ ့စိတ္လြတ္သြားတဲ ့ အခ်ိနေ ္ တြ ရွိတယ္။ဒါ လည္း သတိထားသင့္တဲ့အခ်က္ပ။ဲ က်ဳပ္ဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်န္းမာ သန္စြမ္းလာတယ္။ ေလာကႀကီးကို ရဲရဲ ဝံ ့ဝံ ့ရင္ဆိုင္ တတ္လာတယ္။ က်န္းမာလုိက္ပံုမ်ား က်ဳပ္ဟာ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ ႏုပ်ဳိလာတယ္။ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ ၄၀ ဝန္းက်င္ထင္ေနတာ ။က်ဳပ္အသက္ အခု ငါးဆယ္ ျပည့္ေနျပီ။ ပုထုဇဥ္ ဘဝက မေက်ာ္ေသးတာ ေႀကာင္ ့ ကာမဂုဏ္စိတ္ျပင္းထန္စာြ ထ ေပၚတတ္တဲ ့အခ်ိန္ေတြနဲ ့ႀကံဳခဲ ့တယ္။ က်ဳပ္အျဖစ္ကို က်ဳပ္ေျပာတာ တျခားတရားသမား ေတြကိုမဆိုလိုဘူး။ အဲဒီမွာ လိပ္မေလးနဲ ့ေတြ ့တာေပါ့ဗ်ာ။လူေယာင္ေဆာင္လာတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဒီကိစၥမွာ လည္းခင္ဗ်ား ကို က်ဳပ္နားလည္ထားတဲ ့ သံုးဆယ့္တဘံု ဆုိတာ ရွင္းျပခ်င္ေသးတယ္။
နတ္ျပည္တုိ ငရဲ ့ငရဲတုိ ့ဆုိတာ အေမရိကတုိက္ႀကီး လုိလက္ညွဳိးထုိးျပ လို ့မရေတာ့ ခင္ဗ်ား လည္း ယုံဘခက္ ့ိုခက္မယ္။အလြယ္ဆံုးနည္းနဲ့က်ဳပ္ရွင္းျပမယ္။ ဟုိမွာႀကည့္လိုက္။ ထရံႀကားကေန ေနေရာင္ဝင္လာတယ္။ အဲဒီေနေရာင္ ေအာက္မွာ အမွဳန္ ေတြ ေတြ ့ရတယ္။ ျမင္တယ္ေနာ္။ အဲဒီ အမွဳန္ေတြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ဳပ္ရဲ ့ေဘးမွာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ ့ ဒီေနရာမွာ ေနေရာင္ မရွိေတာ့ မျမင္ရဘူး။ထုိ ့နည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ခင္ ဗ်ားတုိ ့က်ဳပ္တို ့မွာ သမာဓိအလင္းနဲ ့ဥာဏ္အေရာင္ က်ဳပ္ရဲ ့စာ ေတြ ့လက္ေတြ ေရာင္မရွိလို ့မျမင္ရတာ။ဒါဟာ တာ။ ့အယူအဆ ။ခင္ဗ်ားလက္ခံ တာ ျငင္းပယ္တာ ခင္ဗ်ားအလုပ္။သို ့ေသာ္ ဥာဏ္အလင္း ေရာင္ မရေသးပဲ
မရွိဘူး
ေတာ
့ဇြတ္မျငင္း
ေစခ်င္ဘူး။ကဲ
လိပ္
မေလးပံုျပင္စရေအာင္။
************
တကယ့္ လူရြယ္တေယာက္လို သန္စြမ္းမွဳေတြ ျဖစ္လာျပီး စိတ္က ကာမဂုဏ္ဘက္ကို ညႊတ္ ခဲ့တဲ ့တေန ့ေပါ့ဗ်ာ။လုပ္ေနက် ေလ့က်င့္ေန ခန္းက ေတာ့မပ်က္ပါဘူး။ ဒီစိတ္ေပၚတယ္ ဆို တာလည္း သူမ်ားမသိရင္ သာရွိမယ္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ ့သိတယ္။ကိုယ့္ဇနီးမယားနဲ ့အတူ ရွိေနရင္လည္း ဒီကိစၥ မေပၚေလာက္ဘူး။ရဲဘက္ဆိုတာ လည္းခင္ဗ်ားသိတဲ့ အတိုင္း အလိုရွိ ခ်ိန္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီည အိပ္ရာဝင္ေတာ ့က်ဳပ္မွာ ကာမဂုဏ္စိတ္ျပင္းျပေနေတာ ့ကာမဂုဏ္ ရဲ ့ညစ္ညဴး ေႀကာင္းေတြ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ မွတ္ျပီးေျဖတာေပါ့။ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ေျပ ေလာက္ျပီထင္တာေပါ့။ဒါေပမဲ
့ဗ်ာ။
က်ဳပ္အိပ္တဝက္ႏိုးတဝက္ အခ်ိန္ ဆိုရမလား။တကယ္ဆို မအိပ္တဲ ့ဘက္က ပိုမ်ားတယ္ဗ်။ က်ဳပ္အိပ္ေနတဲ ့ေဘးကို အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ မိန္းကေလး တေယာက္ ေရာက္လာ တယ္။ အျပင္မွာ ေလတဝူးဝူး တုိက္ေနေတာ ့က်ဳပ္က ေစာင္ျခံဳထားတာ။ သူက ေစာင္ထဲ ဝင္ပါရေစ ခြင္ ့ေတာင္းေနတယ္။ က်ဳပ္မွာ ဟုိစိတ္ဒီစိတ္ထက္ အံႀသေန လို ့ဘာျပန္ေျပာ ရမွန္း မသိဘူး။သမာဓိလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ရွိေနေတာ ့ခြပ္လုိက္ႀကေဟ ့ သူငယ္ ခ်င္းလို ့လည္း
မေျပာျဖစ္ဘူး။အဲဒီ
စိတ္လည္း
ေပ်ာက္ေနတာ
အမွန္ပါ။
က်ဳပ္ ကအူေႀကာင္ေႀကာင္လုပ္ေနေလ ေလ။ သူက ေစာင္ထဲကို ဝင္ပါရေစ။ထပ္ခ်ည္းတလဲ လဲ ေျပာေနတယ္။ေနာက္ဆံုးက်ဳပ္လည္း ဝင္ခ်င္လည္းဝင္ေနေပါ့ဆိုျပီး သေဘာတူလုိက္ တယ္။ သူေဘးမွာ
အိပ္ေပ့ေစေပါ့။တကယ္ပါ
က်ဳပ္မလိမ္ပါဘူး။
ဒါတင္ မျပီးေသးဘူးဗ်ာ။ သူက သူ ့ဘက္ကိုတုိးတဲ ့။သူ ့ကိုဖက္ထားတဲ ့။က်ဳပ္လည္းနားျငီး ေအးေရာဆိုျပီး ဘယ္ဘက္လက္နဲ ့ဖက္ထားလုိက္တယ္။ သူက ေနာက္တမ်ိဳးထပ္တုိး လာ ျပန္တယ္။ သူ ့ခါးေပၚကို က်ဳပ္ေျခေထာက္တင္ထားတဲ ့။ကဲ ။တင္ရံုတင္ေတာ ့ဘာမွမျဖစ္ ေလာက္ပါဘူးဆိုျပီး သူ ့ခါးေပၚလည္း က်ဳပ္ေျခေထာက္တင္လိုက္ေရာ ။က်ုဳပ္ ေျခေထာက္က အထိအေတြ ့ဟာ မာေႀကာေႀကာျဖစ္ေနပါတယ္လို ့။ေစာင္ႀကားကေန ့အဒ ဲ ီ မိန္းကေလးရဲ ့
ေအာက္ပုိင္းကို ႀကည့္လိက ု ္ေတာ။ ့လားလား ။က်ဳပ္ဟာ လိပ္ခြံႀကီးတခုကို ေျခတင္ထားေန ပါလား။က်ဳပ္လည္းလန့္ႏိုးလာေရာ။ ************
အားမက်နဲ ့ဒါဟာ ဝိပႆနာညစ္ညဴးေႀကာင္းနဲ ့သမထလမ္းလြေ ဲ တြ ဗ်။ဒါတင္ မကဘူး။ ဝိဥာည္ေလာက က မိန္းမေတြလည္းလာတာပဲ။လာလြန္းလို ့တခါတခါ လန္ ့ေတာင္လာ တယ္။သူလာပံုကတမ်ဳိးဗ်ာ။ သူလာေတာ ့မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ကလံုးလံုးကို အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူး။ အေကာင္းႀကီး ရွိေနေသး
တာ။အိပ္ရာထဲေတာ
ဓာတ္ႀကိိဳးအားခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ကို
့ေရာက္ေနျပီ။သူလာခါနီးရင္
ကိုင္မိသလုိ
ျဖစ္လာတယ္။သူအနား
က်ဳပ္က ေရာက္လာျပီး
လူခ်င္းထိတာနဲ ့က်ဳပ္ငယ္ထိပ္ တည့္ တည့္ကို အျပင္းစားဓာတ္လုိက္သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ သူက က်ဳပ္ငယ္ထိပ္ကေန က်ဳပ္ ေခါင္းကတဆင္ ့ခႏၶာကိုယ္ထဲ ဝင္တာဗ်။အထဲေရာက္တာနဲ ့သူထင္တာ သူလုပ္ေတာ့တာ ပဲ။ က်ဳပ္ကေအာ္လည္း မေအာ္ႏုိင္ အညွဳိ ့ခံရသလုိ ျဖစ္ျပီး သတိလြတ္သြားတာပဲ။လြတ္
သြားတဲ့
အခ်ိန္မွာ
က်ဳပ္ဟာ
သူနဲ
့တသေဘာတည္း
ျဖစ္ေနတယ္။ဘယ္ေလာက္ႀကာမွန္း ေတာ့မသိဘူး။ သူလည္းထြက္သြားေရာ။ က်ဳပ္လည္း လန္ ့ထုိင္မိေတာ
့တာပဲ။
မိန္းမေတြခ်ည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ေယကၤ်ားဧည့္သည္လည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ေတာ ့ က်ဳပ္ကို ဘာမေက်နပ္သလဲ မသိဘူး။ လာတာနဲ ့က်ဳပ္ကို ပညာေပးေတာ့တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ ။က်ဳပ္ကို တခုခုေျပာတယ္။ က်ဳပ္က အူေႀကာင္ေႀကာင္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိပဲ ေနတာနဲ ့ က်ဳပ္လည္ပင္းကို ညွစ္ေတာ့တာပဲ။ ထံုးစံအတိုင္းေအာ္လို ့မရ ။ ရုန္းလို ့မရနဲ ့။ အခ်ိန္အ ေတာ္ႀကာ ရုန္းမွလြတ္တယ္။ တခါလည္းမဟုတ္။ ႏွစ္ခါလည္း မဟုတ္ေတာ ့က်ဳပ္လည္း စိတ္ရွဳပ္လာတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ့ငါ သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္လုပ္ေနတာ ဒါေတြ ဘာလုိ ့ အ ႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ
လာေနရပါလိမ္
့ေပါ့။ေနာက္ေတာ
့နည္းေတြ ့သြားတယ္။
ဘယ္နည္း
လည္းဟုတ္ လား။ မင္းကြန္း၊တိပိဋကဓရ ၊ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဦးဝိစိတၱသာရာ ဘိဝံသ ရဲ ့ ့အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ
ေမတၱာ
ဘာဝနာ
တရားေတြနာ၊စာေတြ
ပြားနည္းေပါ့။
ဘယ္လုိသိလဲ
ဖတ္လုိ
ဟုတ္လား
။
့သိတာေပါ့။
************
ခင္ဗ်ား ႀကည့္ရတာ သူတို ့ဘာလို ့လာသလဲ လို ့သိခ်င္ပံုရတယ္။ လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ေလ့က်င့္ေနတဲ ့စိတ္နဲ ့ရုပ္ရဲ ့အမွဳဳန္ေတြ ရဲ ့အေနအထားဟာ သူတို ့ဆက္သြယ္ကူးလူး လုိ ့ ရတဲ ့အေျခအေန ျဖစ္ေနလုိ ့ဗ်။သူတုိ ့ရဲ ့ဖြဲ ့စည္းပံုက လည္း အမွဳန္နဲ ့မကင္းဘူး။ ယံုခ်င္မွ ယံုေနာ္။ က်ဳပ္အယူအဆ ေျပာတာ။ေနာက္တခုက ခင္ဗ်ား လည္းက်ဳပ္လုပ္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္း မ်ဳိးလုပ္ခဲ
့လုိ
************
ဒါမ်ဳိး
ႀကံဳရင္
ေရွာင္ရန္
ေဆာင္ရန္အေနနဲ
့ေျပာေနတာ။
ကဲ လုိရင္းဆက္ရေအာင္
။ေလ့က်င့္တဲ့အခိ်န္ေရာ
စာဖတ္တာေကာ
အထုိက္အေလ်ာက္
မ်ားလာတဲ့ အခါ အမွဳန္ေတြ လွဳပ္ရတဲ့ အေႀကာင္းကို က်ဳပ္သိလာတယ္။
က်ဳပ္တုိ
့ခႏၶာ
ကိုယ္
ဟာတကယ့္ကို
စက္ႀကီး
ကိရိယာေပါင္းစံုတတ္ထားတဲ
ဗ်။အာရံခ ု ံ ့စက္ႀကီး။
အရာဝတၳဳေတြကို ျမင္ကင ြ ္းေတြကို ျမင္ႏုိင္တဲ ့ဗြီဒီယုိ ကင္မရာနဲ ့တူတဲ ့မ်က္လံုး။ အသံ ဖမ္း စက္နဲ ့တူတဲ ့နား။အနံ ့ခံ စက္နဲ ့တူတဲ ႏွာေခါင္း ။အရသာကို ခံစားေဖာ္ျပႏိုင္တဲ ့လ်ွာ။ထိ လိုက္တာနဲ ့ထ ထေအာ္တဲ ့စက္နဲ ့တူတဲ ့ခႏၶာကိုယ္။ဘာမဆို လက္ခံေတြးေတာ ႏုိင္တဲ ့စိတ္ ဒါေတြဟာ
အားလံုးစက္ေတြလို
အျမဲအလုပ္လုပ္ေနႀကတာ
ဗ်။
က်ဳပ္ကိုယ္ေတြ ့ေလ။ က်ဳပ္ႀကိဳက္တဲ ့တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းႀကားရင္ က်ဳပ္မွတ္ေနတဲ ့ လွဳိင္းက ျငိမ္ေနတယ္။ ေထာင္ဝါဒါ လာတယ့္ အသံႀကားရင္ လွဳိင္းက ျပင္းထန္လာတယ္။ တျခား အာရံုခံ ကိရိယာေတြလည္း ထို ့နည္းလည္းေကာင္းပဲ။စိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းတာ ေတြး လို ့ရင္ ျငိမ္တယ္။ စိတ္တို စရာေတြးမိရင္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲတယ္။ မ်က္စိေကာ။ နားေကာ။ လ်ွာ ေကာ အားလံုးအတူတူပ။ဲ ************
ေသခ်ာစဥ္းစားႀကည့္ေတာ ့သူဘာသာ ျမင္ေနႀကားေနတာ က်ဳပ္တုိ ့နဲ ့မဆိုင္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ ရဲ ့အမွဳန္ေတြအေပၚ သုေတသန ျပဳခ်က္အရ သူဘာသာ သူ ့အလုပ္သူ လုပ္ေနတာ ။က်ဳပ္တို ့ ငါနဲ ့ဆိုင္တယ္ ။ ငါလုပ္တယ္ ။ငါႀကားတယ္ လို ့တလြဲ ယူလို ့ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာ ေတြ ရွဳပ္ကုန္တာ။ ခင္ဗ်ားနားရွဳပ္သြားျပီ ထင္တယ္။ လြယ္လြယ္ေလးပါဗ်ာ။ ကိုယ္ခႏၶာကို တကယ္တမ္း ဖြဲ ့ စည္းထားတဲ ့အမွဳန္ေတြ ဟာ အျမဲတည္တန္ ့ေနတာ မွမဟုတ္တာ။ ရုတ္တရက္ ျဖစ္လာ ရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္မွာ လာျပီး အိုင္အမ္ ဆရာႀကီး လို ့ေျပာ လုိ ့ ျဖစ္ပါ့မလဲ။ တခုေတာ့ ့ရွိတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားသိလည္း ႀကားလုိ ့သိတာပဲ ျဖစ္မယ္။ ဖတ္လို ့ သိတာလည္း ရွိမယ္။ ဂဃနဏ သိဘို ့က ဝိပႆနာ ဥာဏ္၊ဘာဝနာမယ ဥာဏ္ ဆိုတာ လိုတယ္။ထုိးထြင္းသိျခင္း ဆုိပါစို ့။ ဒီထက္ဆက္ က်ဳပ္လည္း ဆက္မရွင္းတတ္ေတာ့ဘူး။ ထုိးထြင္းသိခ်င္ရင္
ထုိးထြင္း
သိႏို္င္တဲ
့ေလ့က်င့္ခန္းကို
လုပ္
ပါလို
့သာေျပာပါရေစ။
************
ကိုယ္တုိင္လုပ္ႀကည့္ေတာ ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခႏၶာ ဖြဲ ့စည္းပံုနဲ ့အလုပ္လုပ္ ပံုကို သိလာမယ္။ က်ဳပ္လည္း ဒီနည္းနဲ ့သိခဲ့တာ ပဲ။ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္ရွဳပ္တဲ ့ခႏၶာ ဗ်။မေမြးခင္ကတည္း က ရွဳပ္လာလုိက္တာ
ေသလည္း
ျမင္လည္း ဝုန္းကနဲ ျဖစ္။ႀကားလည္းဝုန္းကနဲ့ျဖစ္ ။ေတြးလည္း ဝုန္းကနဲ
ရွဳပ္တုန္းပဲ။
ျဖစ္။အခ်ိန္တုိင္း ေနရာတုိင္း တဝုန္းဝုန္း ျဖစ္။ တဝုန္းျဖစ္တာ ငါနဲ ့ဆိုင္တယ္လို ့ေတြးေလ။ ပိုဝုန္ဒုိင္းႀကဲေလ ။ႀကဲေလ မေက်နပ္လို ့ငါကြလုိ ့ ထပ္ေတြးေလ ။ဆုိးသထက္ဆိုးေလ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ ့ဒုကၡ ပါလား။ ေအးေပါ့ဗ်ာ။ ဒုကၡဆိုတာ အျမဲရွိတယ္ ဆိုတာ ေရးေတးေတး ျဖစ္လာတာေပါ့။ အဲဒီ ဝုန္းဒိုင္း ႀကဲတာေတြ အားလံုးဟာ ကိုယ္က တနည္းနည္းနဲ ့ပါတ္သက္လုိ ့ျဖစ္တာဗ်။ ကဲ ခင္ဗ်ား ထပ္ျပီးသန္းေနျပီ။ နားလိုက္ရေအာင္ က်ဳပ္ကလည္း ခြခ ဲ ါနီး အဆံုးသတ္သာြ း ခ်င္လို ့ဗ်ိဳ
့။ဘယ္ေတာ
့ခြဲမွာလည္း
ဟုတ္လား
။မသိခ်င္နဲ
့က်ဳပ္လည္း
မသိဘူး။သို
့ေသာ္
ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ေတာ ့က်ဳပ္သိသမ်ွ ေျပာခဲ့မယ္။မႀကာေတာ့ပါဘူးဗ်။ ေနာက္တရက္ ႏွစ္ ရက္ေပါ့။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၃)
အခန္း(၂၃) ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္အားနာလာျပီ ဗ်ာ။ဟုတ္တယ္ ။က်ဳပ္ေလေႀကာရွည္ေနတာကို သည္းခံ နား ဲ ဲ ႀကီးအာမခံတယ္ ေထာင္ေန လို ့။ဒါေပမဲ့ ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားအက်ဳိးမယုတ္ေစရဘူး ဆုိတာ က်ဳပ္ရရ ။လူ ့ေလာက ႀကီးထဲကုိ ေရာက္လာျပီး ဒီ နည္းစံနစ္ႀကီး ကို မသိခဲ့ဘူး ဆိုရင္ အလကားပဲဗ်။ တကယ့္ကုိ စံနစ္က်တဲ ့စံနစ္ႀကီး ပါဗ်ာ။က်ဳပ္လည္း အစက မသိဘူး။ေစာေစာက ေျပာတဲ ့ေလာကႀကီး ဟာ ေနရာတကာ မွာ အထုတ္ရွဳပ္ႀကီးတုိ ့ ့။အာရံုခံ ကိရိယာေတြ ရဲ ့ကင ြ ္းဆက္ တို ့ဆို
တာ
က်ဳပ္လည္း
တျဖည္းျဖည္း
ခ်င္း၊
ဆက္။ဆက္ သေဘာေပါက္လာတယ္။အဲဒါ
ကမိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ေက်းဇူးဗ်။ အင္း
ခင္ဗ်ားတို
့ေျပာေနက်
စကားအတိုင္း
ဆုိရင္
ေရစက္ေပါ့။
ကဲပါ။ေရစက္ျဖစ္ျဖစ္
တံုကင္ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္နဲ ့မိုးကုတ္တရား ေရစက္ဆံုပံု ေလးနားေထာင္ပါအံုး။ ရီေတာ့မရီပါနဲ ့။ ************
က်ဳပ္ေသမွာေႀကာက္တာ ဒါပထမဆံုး မဟုတ္ဘူးဗ်။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနတဲ ့အခ်ိန္ တုန္းကလည္း
က်ဳပ္ေသမွာ
ေႀကာက္ဘူးေသးတယ္။ဘယ္က
ဘယ္လုိ
စျပီးခံစားမိမွန္း
မမွိတ္မိေတာ့ပါဘူး ဗ်ာ။အားလံုး ေခ်ာေမြ ့အဆင္ေျပျပီး လက္ဖ်ားေငြသီး ေနတဲ ့အခ်ိန္ ေသ မွာေႀကာက္တဲ့ စိတ္ဝင္လာတယ္။လာတာမွ ဘာေရာဂါမွ မရွိပဲ ေန ့ေသမလား။ညေသမလား ေႀကာက္ေနတဲ ့စိတ္။ ဇနီးလုပ္သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အရက္အေသာက္မ်ားျပီးနည္းနည္း ေႀကာင္တယ္ ထင္ေနတာ။က်ဳပ္က သူ ့ကို ေသမွာေႀကာက္လို္က္တာ ကြာလုိ ့ခဏခဏ ထုတ္ညည္းေနတာကိုး။ က်ဳပ္ကလည္း ဒုကၡ ေရာက္လုိ ့ေသမွာ ေႀကာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေသရမွာကိုေတြးေတြးျပီးေႀကာက္တာ။ ဒါနဲ ့စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ မိတ္ေဆြ တခ်ဳိ ့ဆီသြားလည္ပါတ္ ရာက ဗုိလ္မွဴး ေဇာ္လင္း ဆိုတဲ ့မိတ္ေဆြ က ဒါမ်ားဗ်ာ ။ခင္ဗ်ားမိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ရဲ ့တရားကို သြားနာလိုက္ ။ေတာ္ေတာ္ အက်ဳိး ရွိ မယ္တဲ ့။ေနအံုး သူလည္း တရားပြသ ဲ ာ ညႊန္တာ သူနဲ ့က်ဳပ္က ကာလူး ခ်ဖက္ ဗ်။ပြေ ဲ ပါင္း
မ်ားစြာ
ႏႊဲဖူးတယ္။ေအာ္
ကာလူးဆိုတာ
အရက္ကို
ေျပာတာ။
************
က်ဳပ္လည္း ဟုတ္လုိဟုတ္ျငား ေသမွာ ေႀကာက္တဲ့ေရာဂါ သက္သာလို သက္သာျငား ေရႊတိ ဂံုေစတီ အေရွ ့ဖက္မုဒ္ က အေကာက္ခြန္ ဓမၼာရံု မွာလုပ္ေနတဲ ့တရားပြဆ ဲ ီ ေရာက္သာြ း တယ္။ေဟာတာက ဘုန္းႀကီး က မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး ရဲ ့တပည့္ဗ်။ပရိသတ္ကေတာ့ ဓမၼာရံု အျပည့္ပဲ
။က်ဳပ္က
တရားလည္း
မိုးကုတ္တရားကုိ
နားလည္မနာဘူး။ႀကားလည္း
စေဟာေရာ
မႀကားဘူးေတာ့
ဒုကၡေရာက္ေတာ
့တာပဲ။
မိုးကုတ္တရားက စက္ဝိုင္းႀကီးနဲ ့။ေဟာသူနာသူ အေမးအေျဖနဲ ့ကိုး။နကန္း တလံုးမွ မသိတဲ ့က်ဳပ္ မေတာ ့ဘာေမးမွန္း မသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ ့က်ဳပ္က လြယ္လြယ္ လက္ေလ်ာ့ တတ္တဲ ့ဥာဥ္ မရွိေတာ ့ငါလည္း ေမးခြန္း နားေထာင္ျပီး ျပန္ေျဖရင္ ရ ရမယ္ဆိုျပီး ေသခ်ာ နားေထာင္တယ္။ေသခ်ာနားေထာင္ေလ
ပိုဆိုးေလပဲဗ်။
ႀကည့္ေလ။
တရားေဟာတဲ
့ဘုန္းႀကီးက စက္ဝိုင္းႀကီးကုိ ေထာက္လုိက္၊ ေမးလုိက္။ ရုပ္နာမ္ ဘယ္ႏွစ္ပါး လဲဆိုေတာ ့ သာမန္ အရပ္သူ မိန္းမ တရားနာ ပရိသတ္က ႏွစ္ပါး ပါဘုရားတဲ ့ ။က်ဳပ္က စဥ္းစား တယ္ ။အဲဒီ ႏွစ္ပါး ဆိုတာ ဘယ္ဟာ ဘာလိမ့္ေပါ့။ ေနာက္ခႏၶာ ဘယ္ႏွစ္ပါး လဲ ဆိုေတာ့ ငါး ပါး ပါဘုရားတဲ ့။အမယ္ တသံတည္း ထြက္ေနႀကတာ က်ဳပ္မလည္း
ဗ်။သူတို ႏွစ္ပါးေတာင္
့အားလံုး
ႀကိဳသိထားႀက
အစရွာမရေသးတာ
ငါးပါး
ဆုိေတာ
တယ္ထင္ပါ့
ဗ်ာ။
့ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။
က်ဳပ္တနာရီေလာက္ နာေနတဲ့အခ်ိန္ ဒုကၡႀကီးလိုက္တာ ဗ်ာ။ကုန္ခဲလုိက္တဲ ့အခ်ိန္ ။တရား လည္းဆံုးေရာ ဦးေဇာ္လင္းးက လာေခၚျပီး တရားေဟာဘုန္းႀကီးနဲ ့ေတြ ့ေပး တာေတာင္ က်ဳပ္စိတ္က မပါေတာ့ဘူး။ ေနာက္အရက္ ဘက္ျပန္လွည့္ျပီး ေသမွာေႀကာက္တဲ ့ဒုကၡလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ သို ့ေသာ္ အဲဒီေန ့က က်ဳပ္ဟာ ဒုကၡရဲ ့အစကိုေတြ ့ ခဲ ့တာဗ်။ က်ဳပ္က နားမလည္ခဲ ့လို ့။ဒုကၡေတာင္မက ပါဘူးဗ်ာ။ ပါတ္သက္ရာ၊ ပါတ္သက္ ေႀကာင္းေတြပါ ပါေသး။ဘယ္ဟာ လည္း ဒုကၡဟုတ္လား။ တရားေဟာတဲ ့ဘုန္းႀကီး ေဘးမွာ
ေထာင္ထားတာ
ဒုကၡ
ေပါင္းစံုကို
ေဖာ္ျပထားတဲ
့စက္ဝိုင္းႀကီး
ဗ်။
************
အဲဒီစက္ဝိုင္းႀကီးက က်ဳပ္တို ့ခႏၶာကိုယ္ေတြ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာမွာ အဆက္မျပတ္ လည္ေန တာကို ေျခရာေကာက္ထားတာ ဗ်။ဘုရားေဟာတဲ ့သေဘာကို မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး က စက္ဝိုင္းႀကီး တစ္ခုတည္း မွာ ထည့္ျပီး ဆက္စပ္ျပထားတာ။ ဘုရားကေတာ ့ဒီစက္ဝိုင္း ကို ဘယ္ဆြဲ ခဲ့မလဲ ဗ်။ဆရာေတာ္ႀကီး က စာေတြ ့လက္ေတြ ့က်ြမ္းက်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို ့လို ခပ္ ဒူဒူ လူမ်ဳိးေတြ
သိလြယ္ေအာင္
ထင္ပါ့။စက္ဝိုင္းႀကီး
ဆြဲျပျပီး
ရွင္းခဲ့တာ။
************
က်ဳပ္မိုးကုတ္တရားကို ေႀကာ္ျငာေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ထူးဆန္းတာ ရွိေသးတယ္။ ဘာတခုမွ တရားနဲ ့ပါတ္သက္လို ့ေရေရရာရာ မသိခဲ့တဲ ့က်ဳပ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္လို ့ မ ႀကာခင္ ဘယ္တရားစာဖတ္ဖတ္ ၊ဘယ္အေခြနားေထာင္နားေထာင္ ခ်က္ကနဲ နားခြက္က မီး ထေတာက္ သလုိ သိသိသြားတယ္။ေျပာရင္ ယုံႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ က်ဳပ္သိခ်င္တာ တခုခု စြဲစြဲ လန္းလန္း ျဖစ္လာလုိ ့စာအုပ္တအုပ္ ေကာက္လွန္ လိုက္ရင္ က်ဳပ္သိတဲ ့အေႀကာင္းက အဲဒီ စာမ်က္ႏွာ မွာ တန္းတန္းျပီး
ေပၚလာတယ္
ဗ်။တႀကိမ္တည္း
မဟုတ္ဘူး
ဗ်ာ။အႀကိမ္ေပါင္း
မ်ားစြာ
ျဖစ္လာေတာ ့ နတ္ေတြ သိႀကားေတြ ဖန္ဆင္းေပးေနလို ့ေတာင္ ထင္မယ္ဆို ထင္ စရာေပါ့ ဗ်ာ။ ************
စက္ဝိုင္းႀကီး အေႀကာင္းဟုတ္လား။ သူမ်ားနားလည္တာနဲ ့က်ဳပ္နားလည္တာ တူခ်င္ မွတူမယ္ ဗ်။က်ဳပ္နားလည္သလုိေျပာပါရေစဗ်ာ။မွန္တာကို မသိမွဳကေန ၊ မဟုတ္တဲ ့အားထုတ္မွဳေတြ ကိုျဖစ္ေစသတဲ့။ မဟုတ္တဲ ့အားထုတ္မွဳေတြက ။ ေနာင္ဘဝ အတြက္ ဝိညာဏ္ အသစ္ ျဖစ္ေစသတဲ့။ အဲဒီ ဝိညာဏ္ က ခႏၶာကိုယ္နဲ ့စိတ္ အစုကို ျဖစ္ေစသတဲ့။ကိုယ္နဲ ့စိတ္အစုကေန အာရံုခံ ကိရိယာေတြ ျဖစ္လာေစ သတဲ့။အာရံုခံ ကိရိယာေတြဟာ ။အာရံုေတြကို ေတြ ့လာေစတယ္တ့။ဲ ေတြ
့လာတဲ
့အာရံုေတြဟာ
ျဖစ္လာေစတယ္တဲ့။ ျငိတြယ္မွဳကေန၊လူမွဳဘဝ ေမြးလုိက္ေသလုိက္ျဖစ္ေစသတဲ့။
။ခံစားမွဳကို
ျဖစ္ေစတယ္
တဲ့။ခံစားမွဳေတြဟာ
စြဲလန္းမွဳကေနျပင္းထန္တဲ့ျငိတြယ္မွဳ တခုျဖစ္ေစသတဲ့။လူမွဳဘဝ ေမြးလုိက္ေသလိုက္
စြလ ဲ န္းမွဳကို ျဖစ္ေစသတဲ့။
ေႀကာင့္
အျဖစ္ေႀကာင္
ခဏခဏ
့ပူေဆြးပင္ပန္းမွဳေတြ
ျဖစ္ေစသတဲ့။ပူေဆြးဆင္းရဲျခင္းေတြဟာပါတ္သက္မွဳ၊ ရွဳပ္ယွက္ခတ္မွဳေတြျဖစ္ေစေတာ့တာပဲတ့။ဲ ************
ဗ်ာ။ ဒီလုိေျပာတာ ငရဲႀကီးသလား။ က်ဳပ္တို ့ဘာသာဝင္ေတြလည္း ငရဲေႀကာက္ျပီး ဆက္ဆက္ လိမ္ေနသလို ပဲဗ်ာ။က်ဳပ္စိတ္ထဲ နားလည္သလို ေျပာတာဗ် ။ဘုရား နဲ ့ေတြ ့ လည္း က်ဳပ္ဒီအတုိင္း ေျပာမယ္။ဒါ တပည့္ေတာ္ နားလည္သလို ပါဘုရားေပါ့။ မသိပဲ သိသလိုလို
ေယာင္ဝါးရင္ ပိုမဆုိးဘူးလား ဗ်ာ။က်ဳပ္စိတ္မွာေတာ့ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ထားတဲ ့အ ေတြ ့အႀကံဳနဲ ့ဟတ္ေနေတာ ့ အဲဒီစက္ဝိုင္းလည္ပံုကို ရွင္းေနတယ္။က်ဳပ္ေျပာတဲ့ စကား အ သံုးအႏွဳံးက လိုခ်င္လိုမေပါ့ ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားက မူရင္းအတိုင္းလည္း ရမယ္။အဓိပၸါယ္ကို လည္း ခႏၶာကိုယ္နဲ ့ဆက္စပ္ျပီး
သေဘာေပါက္ရင္
အတို္င္းထက္
လြန္
တံခြန္နဲ
့ကုကၠားေပါ့။ေရာ့။
ပါဗ်ာ။
ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတေယာက္ စာအုပ္။အခန္း(၁၃)။ စာမ်က္ႏွာ (၃၈၁)။ ဖတ္လုိက္ပါအံုးဗ်ာ။က်ဳပ္လည္းနားခ်င္တာနဲ့အံက်ပဲ။ ************
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အနက္(နိသ်) အဝိဇၹာပစၥယာ၊ အဟုတ္အမွန္ကို မသိမျမင္။ မထင္မလင္းမွဳဟူေသာ။အေႀကာင္းတရားထင္ ရွားရွိေနျခင္းေႀကာင့္ ၊ သခၤါရာ ၊ ပစၥဳပၸါန္အမွဳ သံသရာအမွဳတို ့ကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ျခင္းတည္း ဟူေသာ
သခၤါရမွဳတို
့သည္
သမၻဝႏၱိ
၊
ျဖစ္ပြား
ကုန္၏။
သခၤါရ ပစၥယာ ။ ပစၥဳပၸန္ အမွဳ သံသရာအမွဳတို ့ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ ျခင္း ဟူေသာ သခၤါရ တရား ထင္ရွားရွိေနျခင္းေႀကာင့္။ ဝိညာဏံ ၊ ဘဝသစ္၌ ဝိညာဏ္သစ္ ျဖစ္ေပၚမွဳသည္ ။ သမၻဝတိ၊ ျဖစ္ပြား၏။ ဝိညာဏ ပစၥယာ ၊ ဝိညာဏ္သစ္ျဖစ္ေပၚမွဳေႀကာင့္ နာမရူပံ နာမ္အစု ရုပ္အစုတို ့သည္။ သမၻဝတိျဖစ္ပြား၏။ နာမရူပ ပစၥယာ ၊ နာမ္အစု ရုပ္အစု ျဖစ္ပြားမွဳေႀကာင္ ့သဠာယတနံ ။ ဒြါရ ၆မည္
အႀကည္
၆
ပါး
သဠာယတန
တရားအစုသည္
သမၻဝတိျဖစ္ပာြ း၏။
သဠာယတန ပစၥယာ ။ဒြါရ ၆မည္ အႀကည္ ၆ပါး ၊ ထင္ရွားရွိျခင္းေႀကာင္ ့ဖေႆာ ၊ အာရံုကို ေတြ့မွဳဟူေသာဖႆ၆ပါးသည္သမၻဝတိျဖစ္ပြား၏။ ဖႆပစၥယာ ဖႆ ၆ပါး ထင္ရွားရွိေနျခင္းေႀကာင့္ ဖေႆာ ၊ အာရံုကို ခံစားမွဳဟူေသာ ေဝဒနာ ၆ပါးသည္၊သမၻဝတိ၊ျဖစ္ပြား၏။ ေဝဒနာ ပစၥယာ၊ ေဝဒနာ ၆ပါး ထင္ရွားရွိေနျခင္းေႀကာင့္ တဏွာ ၊ ဝတၳဳအာရံု ကာမဂုဏ္ ခံုမင္ တြယ္တာ၊
သာယာကပ္ျငိေသာ
တဏွာ
၆ပါးသည္
သမၻဝတိ
ျဖစ္ပာြ း၏။
တဏွာပစၥယာ ၊ တဏွာ ၆ ပါးထင္ရွားရွိေနမွဳေႀကာင္ ့။ ဥပါဒါနံ မလႊတ္ႏိုင္ မခြာႏိုင္ ပိုင္ပိုင္ ေစးခ်ြဲ အတြယ္ျမဲေသာ
ဥပါဒါန္
တရားသည္
သမၻဝတိ
ျဖစ္ပာြ း၏။
ဥပါဒါနပစၥယာ ၊ ဥပါဒါန္ အထင္အရွား ရွိေနမွဳေႀကာင္ ့ ။ ဘေဝါ၊ ေလာက အစီးအပြား သံသရာ အစီးအပြား
ဟူေသာ
ကံတရား
ဝိပါတ္
တရားစုသည္
သမၻဝတိ
ျဖစ္ပာြ း၏။
ဘဝပစၥယာ ၊ ပစၥဳပၸန္စီးပြားမွဳ ထင္ရွားရွိေနျခင္းေႀကာင့္ ဇာတိ ။ အဖန္ဖန္ ပ႗ိသေႏၶေနမွဳ ထင္ရွားရွိေနျခင္းသည္သမၻဝတိျဖစ္ပြား၏။ ဇာတိပစၥယာ ပ႗ိသေႏၶေနမွဳ ထင္ရွားရွိေနျခင္းေႀကာင့္ ။ ဇရာမရဏံ အဖန္ဖန္ အုိမင္း ရင္ ့ ေရာ္ ေသဆံုးမွဳသည္ လည္းေကာင္း၊ ေသာက ပရိေဒဝ ဒုကၡေဒါမနႆုပါယာသာ။ စိုးရိမ္ ပူ ေဆြး ငိုေႀကြး ျမည္တမ္း ပင္ပန္းဆင္းရဲ ႏွလံုးမသာယာမွဳ ။ သက္ႀကီး ရွဳိက္ငင္ ပင္ပန္း မွဳတို ့ သည္
လည္းေကာင္းသမၻဝတိျဖစ္ပြားကုန္၏။
ဧဝံ
ဤသို
့ေကဝလသာ
၊
ခ်မ္းသာမဖက္
ဆင္းရဲသက္သက္ သာျဖစ္ေသာ ဧတႆ ဒုကၡကၡႏၶႆ ၊ ဤ ဆင္းရဲ ျခင္းဒုကၡ အစု၏ သမုဒၵေယာျဖစ္ပြားေစျခင္းသည္ေဟာတိျဖစ္၏။ ************
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၄)
အခန္း(၂၄) ၂၄) ဗ်ာ။။။။။။။က်ဳပ္ ္ဆုက ိ ္ခဲ့သလား။ ဗ်ာ။။။။။။။က်ဳပ္ဟာမဂ္ဖုိလဆိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့အခၽြန္ပဗ်ာ။။။။။။။ ဲဗ်ာ။။။။။။။ သို ့ေသာ္ က်ဳပ္ေျဖပါ့မယ္။ မဂ္လား ဖိုလ္လား ခြဲျခား ဘို ့က ခင္ဗ်ား အလုပ္ ။က်ဳပ္္ ႀကံဳေတြ ့ ခဲ ့ တဲ ့အတိုင္း ေျပာဘို ့က က်ဳပ္အလုပ္ ။ သို ့ေသာ္ မဂ္ဖိုလ္ လိုလို ဆိုတာကို မေျပာခင္ မေျပာ မျဖစ္တာေလး ဒါေျပာမွ
ေျပာပါရေစ ျပည့္စံုမွာမို
အံုး။
ဘာလဲဟုတ္လား
့ပါ။စိတ္ရွည္
။မွန္ကန္ခ်က္ေလးခု
လက္စနဲ
့ေတာ့
ဆိုတာေလ။
မထူးေတာ့ပါဘူး။
************
ေအာ္ ခင္ဗ်ားျဖစ္ပ်က္ဆိုတာကို ရိပ္မိသြားျပီ ဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားရိပ္မိတာ ရုပ္ရဲ ့ျဖစ္ပ်က္ ဗ်။ အဲဒီ ရုပ္နဲ ့မကြဲမကြာ တြဲျပီးရွိေနတဲ ့ စိတ္အုပ္စု ရဲ ့ျဖစ္ပ်က္ က်န္ေသးတယ္။စိတ္ဆိုေတာ ့ ေျပာရတာ ခက္သားဗ်ာ။ သို ့ေပမဲ ့က်ဳပ္ နားလည္သေလာက္ေတာ ့ ေျပာပါ့မယ္။ ဒါမွ ျဖစ္ ပ်က္ ဇာတ္ရည္လည္သြားမွာ။
တစတစ
ေလ့က်င့္ဖန္မ်ားလာေတာ
့
ထူးျခားမွဳ
တခုေတြ
့လာတယ္။က်ဳပ္တို ့ဟာ ငါ ဟာငါ ပဲ လို ့တေယာက္တည္း ထင္ေပမဲ ့မဟုတ္ဘူး ဗ်။ ခိုင္းတဲ ့သူနဲ
့လိုက္လုပ္ေနတဲ
့သူ
ႏွစ္
ပိုင္း
ကြေ ဲ နတယ္
ဗ်။
************
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒရဝမ္ ေစာင့္အျဖစ္ ခန္ ့ျပီး မျပတ္ ေစာင့္ႀကည့္တဲ ့အခါ လား လားက်ဳပ္တို ့ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီး ဟာ အတြင္းပိုင္း က မျမင္ရတဲ ့ကြန္ထရိုးခန္းထဲကေန ထိန္းခ်ဳပ္ေစခုိင္း ေန တာကို သိလာတယ္ ဗ်။အမွတ္နဲ ့လမ္းေလ်ွာက္ေနတယ္ ဆိုပါစို ့ဗ်ာ။စိတ္ က လမ္းေလ်ာက္
ေဟ့ လို ့ခိုင္းလုိ ့ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးက နာခံျပီး ေလ်ာက္ေနတာ။ ေသခ်ာ ဂရုစိုက္ေလ။ ထင္ရွားေလ
ပဲ။
စိတ္အေႀကာင္း
ေျပာရတာ
အိပ္ငိုက္ဘုိ
့ေကာင္း
တာေပါ့
ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ ့က်ဳပ္ေတြ ့ခဲ ့တဲ ့ က်ဳပ္စိတ္အေႀကာင္းကေတာ့ အာပူလ်ွာပူစား သလို ပါပဲ။ သိသိသာသာ ပူစပ္ပူေလာင္ ခံစားလိုက္ ရလုိ ့ဗ်။ အမွန္က အာပူလ်ွာပူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ကို က်ဳပ္ ရွာေတြ ့ခဲ ့တာ ပုဇြန္ ထုတ္ဟင္း ဗ်။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပုဇြန္ထုတ္ ႀကီးကို ခရမ္းခ်ည္သီး အကြင္းလိုက္ ဆီျပန္ ခ်က္ ထားတဲ ့ဟင္း။ အဲဒီ ကေန က်ဳပ္စိတ္ကို က်ဳပ္ေတြ ့တာ။ဒီလုိပါဗ်ာ။ ************
၂၀၀၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္တဝိုက္ေပါ့။
ရန္ကုန္မွာေကာ။
မႏၱေလးမွာ
ပါ
စြယ္ေတာ္ေစတီေတြ
တည္ႀကတယ္ ေလ။က်ဳပ္တို ့အုပ္စုလည္း မႏၱေလးမွာ ဂြင္ရိုက္ေနတဲ ့အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ စြယ္ ေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးက တာဝန္ခံ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စံလင္းတို ့။ ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး ထြန္း ႀကည္တို
့နဲ
့အဖြဲ
့က်ေနတယ္။
ရန္ကုန္နဲ ့မႏၱေလး တပံုစံတည္း ထပ္တူ ျဖစ္ရမွာဆိုေတာ ့ေနာက္ဆံုးဌာပနာ သြင္းမဲ ့အခ်ိန္ ရန္ကုန္မွာ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကို ကူးဘုိ ့ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရန္ကုန္ကို က်ဳပ္တုိ ့အဖြဲ ့နဲ ့ လုိက္လာႀကတယ္။
ဗိုလ္ထြန္းႀကည္က
နည္းနည္းအေနတည္ေတာ
့ ဗိုလ္စံလင္းေလာက္
က်ဳပ္တုိ ့နဲ ့အဖြဲ ့ေတာ ့မက်ဘူး။ သူ တို ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို က်ဳပ္တို ့အဖြဲ ့ထဲက မင္းမင္းထြန္း ဆိုတဲ ့ေမာင္ က သူ ့အိမ္ ထမင္းစားဖိတ္တယ္။ သူ ့ညီမက သူ ့ နာမည္နဲ ့ ခင္ဆင္ဆင္ နာမည္ ဗ်ာ။
အဆိုေတာ္
ရုပ္ရွင္မင္းသမီး။
ဗိုလ္ထြန္းႀကည္ေတာ
့ေရာက္မလာ
ဘူး။ကိုစံလင္း တ ေယာက္ထဲပဲ လာတယ္။ကံေကာင္းတယ္လို ့ဆိုရမွာပဲ ။ဘာလို ့လဟ ဲ ုတ္ လား။
မင္းမင္းထြန္း
သားေတာ္ေမာင္
ေလးႏွစ္အရြယ္
ကေလး
ေႀကာင့္ေပါ
့ဗ်ာ။
************
မင္းမင္းထြန္း ကလည္း တဦးတည္းေသာ ကေလးဆိုေတာ ့ေတာ္ေတာ္ကို အလိုလုိက္ထား တယ္ထင္ပါ့ဗ်ာ။ကေလးက လူႀကီးေတြကို လံုးဝအေႀကာက္အလန္ ့မရွိဘူး။ဧည့္သည္ ေလး ငါးေယာက္ေရွ
့လည္း
ေျဗာင္းဆန္ေနတယ္။
က်ဳပ္တုိ ့လည္း ထမင္းဝိုင္းျပင္ေနတာကုိ စကားေျပာရင္း ေစာင့္ေနႀကတယ္ ။ဟင္း ပန္းကန္ေတြ တခုခုျပီး တခုခ် ေပါ့။ ေနာက္စားဘုိ ့အဆင္သင့္ ျဖစ္လို ့လူစံုလည္း ဝိုင္းထုိင္ လုိက္ေရာ။ မင္းမင္းထြန္း သားေတာ္ေမာင္ က ခုႏွစ္အိမ္ႀကား ေအာ္လိုက္တဲ ့ေႀကြးေႀကာ္သံ ေႀကာင္ ့က်ဳပ္တုိ ့အားလံုး ထမင္းဆက္မစား ရဲေအာင္ ျဖစ္ကုန္ေရာ ဗ်ာ။ဘာတဲ ့။ ငါ -ို းမ သားေတြ
ငါစားဘုိ
့ခ်က္ထား
တာေတြ
လာစားေနႀကတယ္
တဲ့
။
တခြန္းတည္းမဟုတ္ဘူး ဗ်ာ။ အေဖလုပ္သူက ပါးစပ္ပိတ္ေလ။ အသံကပို က်ယ္လာေလ။ က်ဳပ္တို ့လည္း ဘယ္လုိ ဘယ္ပံုစား မိိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။တေယာက္ မ်က္ႏွာ တ ေယာက္ ႀကည့္ ျပီး ရီရမလို ။စိတ္ဆိုးရ မလို နဲ ။့ ေနာင္ႀကံဳတိုင္းလည္း ဒီကေလး အေႀကာင္း
ေျပာ ေျပာျပီး စျမံဳ ့ျပန္ခဲ ့တဲ ့အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းပါဘူး ဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဝန္ခံပါ တယ္။ ကေလးေကာမိဘကို ပါ ကဲ့ရဲ ့တဲ ့သေဘာပါ။ ဒါေပမဲ ့ဗ်ာ ။။။။ကေလးက အမွန္ကို ေျပာခဲ့တာ ဗ်။
က်ဳပ္တို
့ကသာ
ဟန္ေဆာင္ေနတာ။
ကိုယ့္
စိတ္ကို
မျမင္ႀကလို
့ေပါ
့ဗ်ာ။
************
ျပီးခဲ့တဲ ့တလေလာက္ကေပါ့။ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ဇနီးက ေနာက္တေခါက္လာရင္ ဘာစားခ်င္ သလဲ ေမးေတာ ့ႀကိဳက္တာသာ လုပ္ခဲ့ကြာ။ ေအး ပုဇြန္ထုတ္ ဟင္းေတာင္ မေတြ ့တာ ႀကာ ပါေပါ ့လို ့ေျပာလုိက္မိတယ္။ သူကေနာက္ တေခါက္လာေတာ ့ ပုဇြန္ထုတ္ ခပ္ႀကီးႀကီး ေတြ ကို ခရမ္းခ်ည္သီး အကြင္းလိုက္ ႀကက္သြန္အျဖူအနီ မ်ားမ်ားနဲ ့ ခ်က္လာတယ္။ က်ဳပ္ဇနီးက ထမင္းစား ဘုိ ့ပန္းကန္ ျပင္ေနေတာ့ က်ဳပ္လည္း မွတ္လက္စေလးနဲ ့ေနလိုက္တယ္။စားခါနီး ဆဲဆဲ ဗ်ာ။ မူဆလင္ ကိုတင္ဝင္း ေပါက္ခ်လာတယ္။ သူက ဘိုးေတာ္ ဘာဟင္းလဲတဲ ့။ နည္း နည္း မွ်အံုးတဲ ့။သူ ကဘာသာေရးအရ အစားေရြးရတယ္ ဆိုေတာ့ တခါတခါ ဒီလိုပဲ လာျပီး ေမးတတ္ပါတယ္။ အတူစားခဲ့တဲ ့အႀကိမ္ေတြ မနည္းပါဘူး ။သူက တျခားသူဆီ ကေတာ ့ ဒီ လိုလုပ္ေလ့
မရွိပါဘူး။
************
ေအးေပါ့ဗ်ာ ။ က်ဳပ္ကလည္း ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းေနတဲ့ လူဆိုေတာ ့ဒါန ခန္းက ဘာမွမဆန္း လွဘူးေပါ့။ ငါဘယ္ေလာက္ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူမ်ားကို ခြေ ဲ ဝေပးႏိုင္ရမယ္ေပါ့။ ဒီေလာက္ေတာ ့ ငါစြန္ ့ႏိုင္ပါတယ္ေပါ့။ က်ဳပ္လည္း လာဗ်ာ ကိုတင္ဝင္း ပုဇြန္ထုတ္ ဆိုေတာ ့ခင္ဗ်ား စားလုိ ့ရ တယ္။
သူလည္း
အတူဝိုင္းထိုင္ျပီး
အတူစားဘို
့စလုိက္ပါေရာ
ဗ်။
က်ဳပ္ဟာ မွတ္ေနရင္း တန္းလန္းနဲ ့ ပန္းကန္ထဲမွာ ရွိတဲ ့ပုဇြန္ထုတ္ႀကီး သံုးေကာင္ထက ဲ တ ေကာင္ကို ဇြန္းနဲ ့ခပ္ျပီး ကိုတင္ဝင္း ထမင္းပန္းကန္ ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ပုဇြန္ထုတ္ ႀကီး ဟာ ႀကက္သြန္ျဖဴ အကြင္းေလးေတြကပ္။ႀကက္သန ြ ္နီ အႏွစ္ တခ်ဳိ ့။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတ ကြင္း နဲ ့အတူ ကိုတင္ဝင္း ပန္းကန္ထဲကို ေရာက္သာြ းပါေတာ ့တယ္။က်ဳပ္မွတရ ္ က္ပ။ဲ
ေအးဗ်ာ။ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ေတာင္ လန္ ့သြားတယ္။ က်ဳပ္ကိုယ္ထဲက တစံုတခု ဟာ က်ယ္
က်ယ္ေလာင္ လာင္
ထေအာ္ေနတယ္ဗ်ာ။ဘာတဲ
့။။
ငါ့ပုဇြန္ထုတ္ႀကီး
တဲ
့။
ဟ။။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္ကေကာင္က လာေအာ္ေနတာလဲ ။ က်ဳပ္ ေသခ်ာထပ္စစ္ ေဆးတယ္။
ဘယ္ကလဲ
ေသခ်ာလိုက္တာ
ဗ်ာ။
။ဘယ္သူလဲ
ေအာ္ေနတာ
။
က်ဳပ္စိတ္
ဘာေအာ္ေနတာလဲ
ေပါ့။
ဗ်။ေသခ်ာအာရံုစိုက္ေလ။
ပိုဆိုးေလ။ေအာ္ ေနတာ မရပ္ဘူး။ ဆက္တိုက္ ဆက္ တုက ိ ္ ေအာ္ေနတယ္။ ငါ ဆက္တိ ့ပုဇြန္ထုတ္ႀကီး။ ငါ့ပုဇန ြ ္ထုတ္ႀကီး ။တဲ ့။အသံေတာ ့ဘယ္ထြက္မလဲ ဗ်။ စိတ္ပါ ဆိုမွ ။ က်ဳပ္ ကမွတ္ေနတာ ဆိုေတာ ့ေသခ်ာကို သတိျပဳမိ ေနတယ္ ဗ်ာ။ေအာ္ မင္း မင္းထြန္ နး္
သားကေလး ေအာ္တာ အမွန္ကိုး လို ့ေတြးမိရင္း စိတ္ ဆိုတာကိုသေဘာေပါက္ခဲ ့ ပါေတာ့ ပါေတာ့တယ္။ ************
က်ဳပ္ဟာ
ရုပ္ဆိုတာကို
လည္းျမင္ခဲ့ျပီ။
စိတ္ဆိုတာ
ကိုလည္း
ျမင္ခ့ျဲ ပီ။
ဆက္ျပီး ရွဳရင္း မွတ္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ ကအမွဳန္ ေတြ စိတ္ေတြ တလစပ္ ေျပာင္းလဲေနတာ ကို တျဖည္းျဖည္း ဥာဏ္မွာ ထင္လာခဲ ့ပါေတာ ့တယ္။ေဘးလူေတြ ပါတ္ဝန္းက်င္က သတၱဝါ ေတြရဲ ့ရုပ္ေတြနာမ္ေတြကို ဆက္စပ္စဥ္းမိတဲ ့အခါ အားလံုး ဝရုန္းသုဥ္းးကား ျဖစ္ေနတဲ ့ျဖစ္ စဥ္ ႀကီးကို ေတြ
့မိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ က်ဳပ္ေနတဲ ့ရဲဘက္။ ရဲဘက္ စခန္းရွိတဲ ့ျမိဳ ့ ။ျပည္နယ္တုိင္း။ ႏိုင္ငံ။ကမၻာႀကီး။ စႀကၤာ ဝဠာ ။ဆိုတာေတြ။ သံုးဆယ္ ့တစ္ဘံုဆိုတာေတြ ပါလာျပီး အားလံုးဟာ ဝရုန္းသုဥ္းကား ပါလား။ ေနရာတကာ ရွဳပ္ေထြးမွဳ၊ ေတြခ်ည္းပါလား လို ့သိလာပါေတာ့တယ္။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ တခုနဲ ့တခု ပါတ္သက္ေနလို ့ဒီလို ျဖစ္ရတာကလား ဆုိတာ လည္းဆက္ျပီး ထင္ထင္ ရွားရွား သိလာပါတယ္။အျမဲမွန္ေနတဲ
့ေလးခ်က္ထဲက
ႏွစ္ခ်က္
ထင္ပါရဲ
့။
ဒီလို ရွဳပ္ေထြးလြန္းလွတဲ ့အေျခအေန ။ ယွက္ႏြယ္ ရွဳပ္ေထြးမွဳ ေတြ ေတြမွဳေတြ ကေန လြတ္ေျမာက္တဲ ့နည္းလမ္းဟာ တကယ္ ရွိ သလား။ လြတ္ေျမာက္မွဳ ဆုိတာ ရွိသလား။ ငါေရာက္ခဲ ့တဲ ့နတ္ျပည္လို ေနရာဟာလည္း တကယ္ ေတာ ့လြတ္ေျမာက္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ေသးဘူး လို ့က်မ္ ်မ္းဂန္ေတြမွာ ဆိုတယ္။ တကယ္ လြတ္ေျမာက္တဲ ့ေနရာ ဟာဘယ္ေနရာလဲ။အေတြးစဥ္ကမျပတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလန ုိ ဲ့ဆက္ျပီးေလ့က်င့္မွတ္လာလုိက္တာ။ လြတ္ေျမာက္ရာလို ့ဆိုမလား လြန္ေျမာက္ရာ လုိ ့ေျပာရမလား ။ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ မေဝခြဲ ႏိုင္ တဲ ့ ေနရာနဲ
့အျဖစ္ကုိ
့ေနာ္။ရမ္းျပီး
ႀကံဳေတြ
ေတာ့
့ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်ဳပ္ႀကိဳတင္ သတိေပးပါရဲ
ေကာက္ခ်က္မဆြဲပါနဲ
့။က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္
နားမလည္တာလည္း ဟုတ္ပါ့ဗ်ား။မဂ္လားဖုိလ္လားဆိုတဲ့အျဖစ္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ဆိုပါေတာ့ ဗ်ာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၅)
အမွန္ပါ။
အခန္း(၂၅) ၂၅) မဂ္ဖုိလ္ လို ့လည္း ဆိုေရာ။ ခင္ဗ်ား ပံုစံက မ်က္ေတာင္ေတာင္ မခတ္ေတာ့ပါလား ဗ်ာ။ သိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္း လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ဗ်။က်ဳပ္ေလ့က်င့္
ခဲ
့တဲ
့နည္း
ဟာ
သူလိုကိုယ္လို
နည္းပါပဲ။
သို
့ေသာ္
အလြန္ထက္သန္ေသာ စိတ္။ ႀကီးမားတဲ့ လံု ့လ။ လ။ ရိုးသားေျဖာင့္စင္း စြာ ေလ့က်င့္တဲ ့ေနရာမွာေတာ့သူမ်ားနဲ့ကာြ လိမ့မယ္ ္မယ္ထင္ပါရဲ့။ က်ဳပ္တသက္ ဘယ္တုန္းကမွ။ ဘယ္အရာကိုမွ အဲဒီေလာက္ ထက္ သန္၊ ရုိးသား၊ ျပီး လံု ့လ ႀကီးႀကီး
နဲ
့မလုပ္ခဲ့ဘူး
တာအမွန္
ဗ်။
ဒါလည္း
ေသခါနီးတာ
ပါမွာ
ပါ။
အေသးစိတ္ ေျပာပါ့မယ္။ တဆင့္ခ်င္း ေျပာပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ား ပ်င္း ပံုမရေတာ ့ေျပာရ တာအား ေတာ့အရွိသား။ ************
တခုေသာေန ့လို ့ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္ဟာ ေလ့က်င့္ခန္း စဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ပံုမွန္ အခ်ိန္ ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ေပ့ါ။ ဘုရားရွစ္ခိုးတာ သီလ ယူတာ ဟာ ပံုမွန္ ႀသကာသ။ ပံုမွန္ သီလပါ။ ရွစ္ပါးသီလ ေလ။ဘာ တဲ ့။ အာဇီဝ ႒မက သီလ ဆိုတာ ။ ေအာ္ ။ အသက္သတ္တာ။ ခိုးတာ။အိမ္ယာ ျပစ္မွား တာ ။လိိမ္မေျပာတာ အတူတူပါပဲ။ နည္းနည္း ကြဲလြဲတာက ။ ညစ္ ညစ္ညမ္းညမ္း မေျပာတာ။
ဂံုးေခ်ာတဲ့ စကား မေျပာတာ။ သိမ္သိမ္ ဖ်င္းဖ်င္း စကားေတြ မေျပတာ။ မေကာင္းေသာ အသက္ေမြးမွဳ မလုပ္တာ။ ဒါပဲကြာပါတယ္။ ပါဠိလုိ ဟုတ္လား။ ေနာက္မွ ရွာဖတ္။ က်ဳပ္လည္း အစက မရ လို ့နားလည္သလိုသာ ရြတ္တယ္။ စိတ္မွာေတာ ့တကယ့္ကို ေစာင့္ထိန္းမယ္ ပုိင္းျဖတ္ထား
တယ္။
ေမတၱာပို ့တာလား ။ အတူတူပဲ ။ ကြာရင္ ဆိုလိုက္တဲ ့ စာရင္း ထဲမွာ ပါတဲ့ သူေတြ ။ တကယ့္ကုိ ေဘးရန္ ကင္းဘို ့။ ေဒါသကင္းဘို ့။ဆင္းရဲကင္းဘုိ ့။ ႏွစ္လံုး စိတ္ဝမ္း ေအးခ်မ္း ဘို ့ က်ဳပ္တကယ့္ကို ဆႏၵ ရွိတယ္။ ဆိုတတ္သလို ဆိုတာ အေကာင္းဆံုး လို ့က်ဳပ္ယူဆ တယ္။ ************
ေနာက္ က်ဳပ္သစၥာဆိုတယ္။ မိခင္ မကြယ္လြန္မီမွာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပဳစုကုသ ခဲ့တယ္။ ဒီ စ ကားမွန္ရင္ တရားထူးဆိုတာ ေတြ ့ရပါလို ၏။ လုိ ့ေလးေလးနက္နက္ သစၥာဆိုတယ္။ ဆို တတ္သလို ဆိုတာပါ။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ဆိုတဲ ့စကားဟာ တကယ့္ ကို မွန္တယ္
ဆိုတာ
က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ
ေသခ်ာသိေနတာေတာ့
ကြာေကာင္းကြာႏိုင္ပါတယ္။
************
လူ ့စိတ္ဆိုတာ ေမ်ာက္စိတ္နဲ ့တူတယ္ လို ့ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ေတာင္သြား ေျမာက္သာြ း မဟုတ္တာ မွန္သမွ် အကုန္စဥ္းစားတတ္တာမ်ဳိးဗ်ာ။ ဒီေတာh ေတာင္းပန္ခန္း ေလးလည္း ပါ ရတယ္။ ဒါက ဆရာသက္ႀကီး စာအုပ္မွာေတြ ့မိလို ့။ ေတာင္းပန္ရတယ္ဆိုတာသိတာ။ရိုးရိုးပါပဲဗ်ာ။ မျပစ္မွားထုိက္ေသာ သူမ်ားကို ျပစ္မွားမိခဲ့ရင္ ။ ေနာက္ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ က်ဳပ္ဆရာလို ့သတ္ မွတ္ထားတဲ့ သူေတြ တခါခါ က်ဳပ္လို က်ဳပ္ေလာက္ မွ တရားကို ေတြ ့မွ ေတြ ့ပါေလစ။ ဆို တာမ်ဳိး အေတြးဝင္ဝင္လာ တတ္တာေႀကာင့္ အဲဒီအတြက္ ဆရာေတြကို ေတာင္းပန္တာေပါ့။ ေနာက္တခု က ဘယ္သူကို မဆို။ ဘာအေႀကာင္းနဲ ့မဆို က်ဳပ္အေပၚ အမ်ိဳး ျပဳမူခ့ဲသူ ေတြ အတြက္ က်ဳပ္ခင ြ ့္လြတ္ တယ္ ဆိုတာပဲ။ အားလံုးေပါ့ ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို ေလာကငရဲ ။ ရဲဘက္ပို ့ ခဲ့တဲ ့က်ဳပ္ ရန္သူေတာ္လည္း ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ဳပ္ ဒီေလာက္နဲ ့ရန္မီး ျငိမ္းႀကစို ့။ က်ဳပ္ ဘက္ကေတာ့ အလံုးစံု ေက်နပ္ ခြင္ ့လြတ္ခဲ ့ျပီေပါ့။ တကယ္ ျဖစ္ေနတဲ ့စိတ္မ်ဳိး နဲ ့ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္
ေအးခ်မ္းတဲ
့အရသာကို
အထုိက္အေလ်ာက္
ရွာေတြ
့ခ့ပ ဲ ါျပီ။
************
ခႏၶာကိုယ္ကို ဘုရားလွဴတာလည္း ပါသဗ်။ဒါက ေသခ်ာေတာ့နားမလည္ဘူး။ သို ့ေသာ္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနခ်ိန္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ စြန္ ့လႊတ္ထား ျပီး သား ဆိုေတာ့ အသံုးေတာ ့တည့္ပံုရတယ္။ တရားေတာင္းတာလား။ ေတာင္းတတ္သလို သာေတာင္းဗ်ာ။ေတာင္းနည္း ပါဠိလို ကေတာ ့ စာအုပ္တိုင္းလိုလိုမွာပါပါတယ္။ရွာဖတ္ေပါ့။ ဗ်ာ။။။ က်ဳပ္ဆိုတာ သိခ်င္တယ္။ ဟုတ္လား။ ေျပာဆိုလည္း ေျပာရတာေပါ့။ ဘာတဲ ့။အဟံ
ဘေႏၱ။ သံသာရ ဝ႗ ဒုကၡေတာ ။ ေမာစနထၳာယ။ ဝိပႆနာ ။ ကမၼ႒ာနံ ။ ယာစာမိ။ ဒုတိ ယ တတိယ သံုးႀကိမ္ပါ ။ဒီေလာက္ပါပဲ ။ သို ့ေသာ္ တကယ္ေပးေစ့ခ်င္ ရခ်င္တဲ ့စိတ္ က်ဳပ္ မွာ ထက္သန္ေနတာေတာ့က်ဳပ္သတိျပဳမိတယ္။ ************
ကဲ ေလ့က်င့္ခန္း စျပီဗ်ာ။ ဝင္ေသာေလ ထြက္ေသာေလကို စမွတ္တယ္။ဘာရယ္။ ထုိင္တဲ ့ပံု စံနဲ ့ေယာဂီတဘက္ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား ဥစၥာ ယူနီေဖာင္းနဲ ့အုိက္တင္ ကို သိပ္ဦးစား ေပး ခ်င္ပံု ရတယ္။ ထိုင္ပံုက ခင္ဗ်ားတို ့က်ဳပ္တုိ ့ျမင္ဘူးေနက်ပံုစံပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေယာဂီ တ ဘက္ေတာ ့ဘယ္ရွိမလဲ ။ ရဲဘက္ပါဆုိမ။ွ က်ဳပ္ေျပာခဲ့တဲ ့သေဘာက ဘာမွ မလုပ္ခင္ ဟုိ ဟာေစ်းဆစ္ ဒီဟာေစ်းဆစ္ မျဖစ္ေအာင္သာ ဆိုလို ရင္းပါဗ်ာ။ တခုက ေျခေထာက္ႏွစ္ခု ကို ထပ္မထားဘူးဗ်။မွတ္မိလား။က်ဳပ္ဆရာေလးသင္ခဲ့တာေလ။ ************
ဝင္ေသာေလ ။ ထြက္ေသာေလကို မွတ္ပါတယ္။ အစမေတာ့ ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပး ထံုး စံေပါ့။ က်ဳပ္အေလ့အက်င့္ ကလည္းမ်ား ပံုမွန္လုပ္ေနက်ဆိုေတာ ့ဆယ္မီးနစ္ ဝန္းက်င္ ေလာက္မွာစျပီးျငိမ္စျပဳလာတယ္။ စမွတ္စမွာ ေလဟာ အပါတ္မလည္ဘူး။ ဆိုလိုတာက တပါတ္ျပည့္ေအာင္ မလည္ဘူး။စိတ္ ကေလ်ာက္ေျပးေနလို ့တပါတ္မျပည့္တာ။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အပါတ္ရည္ လည္လာ တယ္။ လည္တယ္ဆိုတာ လံုးလံုးႀကီးလို ့မမွတ္နဲ ့။ တခါ တခါ ေဒါင္လိုက္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ။တ ခါ တခါ စက္ဝိုင္းေသး ပံုစံ။ အႀကီးအေသး ပံုစံကြာတယ္။ ေလဝန္းဟာ အစေတာ ့ႏွာသီးဖ်ား မွာပဲ ရွိေနတယ္။ ေနာက္ ငယ္ထိပ္ဖက္ကို ပို ့တယ္။ ငယ္ထိပ္ေရာက္စေတာ့ အဝိုင္း ႀကီးေန တယ္။ ေနာက္စူးစိုက္ပါမ်ား
ေတာ့
အဝိုင္းက
ေသးသထက္ေသးလာတယ္။
အစက္ကေလး အထိေတာ ့မေသးဘူးေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္ အရြယ္မွာ ရွိေနတာ မ်ား တယ္
ဗ်။
************
အဲဒီေနရာ
ေရာက္ရင္
က်ဳပ္စိတ္မွာ
စျပီးဆင္ျခင္တာက
ငါ့ခႏၶာဟာ
ရုပ္နာမ္
ႏွစ္ခုတသ ြဲ ာျဖစ္ တယ္။ ရုပ္ဆိုတဲ ့ထဲမွာ အမွဳန္သေဘာေတြ။ အဲဒီ အမွဳန္ေတြနဲ ငါ့ ့ငါ့ ကိုဖြဲ ့စည္းထားတယ္ ထားတယ္။ ဒီအ မွဳန္ေတြဟာ ရုတ္ျခည္းျဖစ္လာ။ ရုတ္ျခည္း ေပ်ာက္တဲ ့သေဘာ ရွိတယ္။
မာေသာေပ်ာ
့ေသာ
သေဘာ
ႏွစ္ခုလံုး
ရွိတယ္။
ေနာက္ ငါ့ ကိုယ္မွာ အပူခ်ိန္ တခုရွိတယ္။ ေအးတဲ ့ပူတဲ ့သေဘာ ႏွစ္ခုတြဲ ေနတယ္။ ေနာက္ ေလဖိအားနဲ ့ဆိုင္တဲ ့သေဘာတခု လည္း ရွိေနတယ္။ ဒါေတြကို ဆက္စပ္ ဖြဲ ့စည္ စည္းတဲ တဲ့အရာေႀကာင့္တည္ေနႏိုင္တယ္။ ************
အဲဒီ ေလးခုထဲက အမွဳန္၊ အပူခ်ိန္နဲ ့ေလဖိအား သေဘာကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ရွင္းရွင္းလင္း လင္း ျမင္သိတယ္။ ဆက္စပ္ဖြဲ ့စည္းေပါင္းစပ္ထားတဲ ့အရာကေတာ ့မွန္းဆခ်က္သာျဖစ္ တယ္။ ဒါေတြ
အတူရွိေနဘုိ
့
ေပါင္းတဲ
့သေဘာမရွိပဲ
ဘယ္လိုမွ
မွ
မျဖစ္ႏိုင္တာ။
အျမဲေျပာင္းလဲေနတယ္။
အခ်ိန္တိုင္း
************
အမွဳန္ေတြ
သိမွဳအစုေတြ
ပ်က္စီးေနတယ္။အဲဒီ
အားလံုးဟာ ႏွစ္ခုစလံုးဟာ
ထိန္းခ်ဳပ္လို
့မရဘူး။
ေနာက္ စိတ္ရဲ ့သေဘာကို သိသေလာက္ ဆင္ျခင္တယ္။ စိတ္မွာ သိမွဳ။ မွတ္သားမွဳ ။ခံစားမွဳ ။ တုန္ ့ျပန္မွဳေတြ ရွိတယ္လို ့စာမွာဆိုလို ့ဘယ္လုိဆိုတာ သိရေအာင္ ဂရုစိုက္မယ္ လို ့ပိုင္း ျဖတ္တဲ ့ရွိတယ္။ ဘယ္ဟာ ဘယ္စိတ္ဆိုတာေသေသခ်ာခ်ာ လံုးေစ့ပါတ္ေစ့ က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒါ အမွန္တရားပဲ။
က်ဳပ္ေလ့က်င့္ေနတာ
နိဗၺာန္ဆိုတဲ
့ေနရာကို
ေရာက္ခ်င္တဲ
စိ ့စတ ိ ္မရွိဘူး
။
ဟုတ္တယ္ေလ။ နိဗၺာန္ ဆိုတာ က်ဳပ္မွ မသိတာ။ နိိဗၺာန္နဲ ့ပါတ္သက္လို ့ဥပမာ ေပါင္းမ်ားစြာနဲ ရွ ့ရင ွ ္းထားတာ ေတာ ့က်ဳပ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ ့ နားမလည္တာ ေတာ ့အမွန္။ က်ဳပ္ရည္မွန္းခ်က္က ေအးခ်မ္း ေသာ စိတ္ ။ေအးခ်မ္းေသာ အေျခအေနကို သာ အလုိရွိတယ္။ ဒီအတြက္ လြတ္ေျမာက္ ေက်ာ္ ေက်ာ္လြန္ခ်င္တဲ ့စိတ္ ျပင္းထန္စြာ ရွိတယ္။ ************
ေနာက္ဆက္ျပီး က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေရျမွဳပ္လို အရာျဖစ္တယ္။ ခံစားမွဳျဖစ္တဲ ့အခါ လွဳိင္း လို ျဖစ္လာတယ္။ တခုခု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိတဲ့ အခါ လင္းကနဲ ျဖစ္တယ္။ အျပဳအမူ တခု အတြက္ တိုးထြက္ပ်ံလင ြ ္ ့သြားတဲ ့စိတ္တခု ကိုျမင္တယ္။ ဒါေတြကို ေတာ ့ က်ဳပ္ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ကိုယ္ေတြ ့အျဖစ္ သိတယ္။ ကိုယ္ေတြ ့ဆိုတာ ခႏၶာ ကုိယ္မွာ ေတြ ့တဲ ့ ကိုယ္ေတြ ့ကို ဆိုလိုတာ ။ ေနာက္ဘယ္လို ဘယ္ပံု ငါ ငါ လို ့ စြဲ သလဲ ဆိုတာ ဝိညာဏ္ ခႏၶာေႀကာင့္ဆိုတာ စာထဲမွာ ဖတ္ဘူးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ ့ မ ျမင္ဘူး။ မျမင္တာကို မျမင္နဲ ့ေနရာမွာတင္ရပ္ထားတယ္။ဆက္မေတြးဘူး။ ************
အဲဒီ ရုပ္မွဳန္ေတြရဲ ့အလွဳပ္ ။စိတ္ေတြ ရဲ ့အလုပ္ဟာ အာရံုခံ ကိရိယာေတြကေန ျမစ္ဖ်ားခံ လာတာကို ဆက္ေတြးတယ္။ ျမင္တယ္ဆိုပါေတာ ့။ မ်က္လံုးထဲက မွန္ဘီလူးကို ပံုရိပ္ လာ ရိုက္တာ ။လာရိုက္ျပီး ေပ်ာက္သြားျပီ။ ကိိစၥက ဒီမွာတင္ ဆံုးတယ္။ ဆက္ဆက္ေပၚေနတာ က က်ဳပ္က
ဆြေ ဲ ခၚျပီး
က်ဳပ္ျမင္တာ
လို
့တယူသန္စြဲျပီး
ထပ္တလဲလဲ
ထင္ေနလို
့။
************
က်န္တဲ ့နားေမွ နားေမွးကို လာရိုက္တဲ ့အသံတုိ ့။ ႏွာဝ လာရိုက္တဲ ့အနံ ့တုိ ့ ။ လ်ာဖ်ားလာ ထိတဲ
့
အရသာတို
့။ကိုယ္ခႏၶာမွာ
ထိလို
့ဖ်င္းကနဲ
့ျဖစ္တာတို
့အားလံုးဟာ
ခဏလာျဖစ္တာ ခ်ည္းပဲ။ ခင္ဗ်ား ျဖစ္တယ္လို ့ထင္တာက ခင္ဗ်ား ယူဆေနတာက ဝိညာဏ္ ခႏၶာရဲ ့အလုပ္ကို မသိ လို ့။ သူက မ်က္လွည့္ဆရာတဲ ့။ သူဘာသာ ျဖစ္ေနတာကို
ခင္ဗ်ားလို
့ထင္ေအာင္
မ်က္
လွည့္ျပထားတာေပါ့။
************
ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို က်မ္းတတ္ေပတတ္ ႀကီးထင္ေနမယ္။ မဟုတ္ရပါဘူး။ ေလ့က်င့္ဖန္မ်ား လာ ။ စာတခ်ိဳ ့ဖတ္လာေတာ ့သိလာတယ္။ သို ့ေသာ္ ထူးဆန္းတာက မီးခိုးႀကြက္ေလ်ာက္ ဆက္တုိက္ တဆက္တည္း သေဘာေပါက္လာ ေတြပ။ဲ ဒါလည္း သိလာရိုး ထံုးစံလို ့က်မ္းဂန္ ေတြမွာ လာပါတယ္။ဘာလို ့ဘာသလဲ ဟုတ္လား။ ဒီနည္းစံနစ္ ဟာ တခုတည္းေသာလမ္း ေႀကာင္းႀကီးတဲ ့ဗ်။ အစကို ေတြ ့ျပီး လမ္းမေပၚ ေရာက္ရင္ ေရွ ့ျမင္ကင ြ ္း အားလံုးကို နား လည္လာတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ ဧေကာ ဓေမၼာဆိုတာေလ။ က်ဳပ္လည္း အစက မသိပါဘူး ဗ်ာ။ ************
အဲဒီမ်က္လွည္ ့ဆရာ ေႀကာင္ ့က်ဳပ္တုိ ့ဟာ ကိုယ္ထင္ရာဆြေ ဲ တြး ဆက္လုပ္ရာကေန။အမွား ေတြ ဆက္ျဖစ္တယ္ေပါ့ ဗ်ာ။ အမွားေႀကာင့္အားထုတ္မွဳေတြ ျဖစ္လာ ။အားထုတ္မွဳကေန
ေနာက္ဘဝ ဝိညာဏ္ အသစ္ျဖစ္ ။ရုပ္ေတြ စိတ္ေတြေပၚလာ။ အာရံုခံ ကိရိယာေတြျဖစ္ ။ ေနာက္အာရံုေတြကို ရွာေတြ ့။ အာရံုေတြကို ခံစား ။ စြဲလန္းမွဳျဖစ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကပ္ျငိ ဆက္တုိက္ဆက္တိုက္ လူမွဳဘဝေတြကေန ေမြးေသငိုေႀကြး လြတ္ေရးမျမင္တဲ ့စက္ဝိုင္းႀကီး
ထဲမွာ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလွည့္ေနတာကို
ဆက္ဆင္ျခင္တာေပါ့။
တတ္သေလာက္မွတ္သ ေလာက္ေပါ့ ဗ်။ က်ဳပ္က မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ေလာက္ေတာ ့ဘယ္သိပါ့မတုန္း။ ************
ဒီစက္ဝန္းႀကီးထဲကေန
လြတ္ေျမာက္ေအာင္
အဲဒီစက္ဝိုင္းႀကီးကို
ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီး
ပစ္မွ
ျဖစ္မယ္။ ရပ္တန္ ့သြားေအာင္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္လို ့လည္း က်ဳပ္ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ေကာင္းမွ မေကာင္းတာ ။ေကာင္းတယ္ထင္ေနလို ့မရုန္းထြက္ျဖစ္တာ ။ ကိုယ္ေတြ ့ မ ေကာင္းမွန္းသိေတာ ့ရိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီး ရုန္းထြက္ဘုိ ့ဆိုတာ ႀကိဳးစား ခ်င္လာတဲ ့စိတ္ျဖစ္ လာတယ္။ ************
က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရင္း အဆင့္ဆင့္ ဆင္ျခင္ေနတာေနာ္။ ဒါကို မေမ ့ပါနဲ ့။ဒါမွ ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္မွဳ
ဆိုတာမ်ဳိး
ျဖစ္လာတယ္
ဆုိတာ
ခင္ဗ်ား
ေသခ်ာသိမွာေပါ့။
ဒီမွာ စက္ဝိုင္းႀကီးကို ရိုက္ခ်ဳိးႏိုင္တဲ ့အခ်က္ ရွစ္ခ်က္ရွိတယ္တဲ ့ဗ်။ ဒါကို သံုးျပီး ခရီးႏွင္ရင္ တကယ္ေရာက္သတဲ့။လြယ္ပါတယ္ဗ်။ ေလ့က်င့္ခန္း
ဆင္းေနတာ
ဘာမွ
မွန္ကန္မ်ွတတဲ မေျပာေတာ
့
့အေျပာတဲ
ေအာ္တို မစ္တစ္
့။ေဟာ
က်ဳပ္က
ထိန္းျပီးသားေပါ့။
ေနာက္လွဳပ္ရွားမွဳအလုပ္။တရားထုိင္ျပီးစိတ္ကဆ ို ံုးမေနမွေတာ့ဒါလည္းအလိုအေလ်ာက္ျပီးေန တဲhကိစၥပ။ဲ ေနာက္အသက္ေမြးဝမ္းေႀကာင္းတာ။ထို့နည္းလည္းေကာင္းပါဗ်ာ။ ************
ေနာက္ ။။။ က်ဳပ္ခႏၶာ ဟာ အမွဳန္နဲ သ ့ ိမွဳအစုသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုေတာ တာ ့အယူအဆ မွန္ျပန္ ေရာဗ်ာ။
ဒါေတြဘယ္လို
ျဖစ္ေနသလဲ
စိုက္ျပီး
အာရံုျပဳေနေတာ့
ေတြးေတာမွဳ
မွန္ျပန္ေရာ ဗ်ာ။ တနာရီ ဝန္းက်င္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိင္မယ္ ဆံုးျဖတ္ထားေတာ ့ဝါယမ စိုက္ထားတာ
ျငင္း
လို
မရျပန္ ့မရျပန္ဘူး။
တည္ျငိမ္ေအာင္လား။
့ထိန္းတယ္ေလ။
သတိတရားက
ေတာ
။အေလ့အက်င့္က
လည္းမ်ားေတာ့
ဒါလည္း
ဝင္ေလထြက္ေလနဲ
့ထိန္းႏိုင္သေလာက္ထိန္းထား က်ဳပ္အ
တြက္အိုေကပဲ။
************
အိုေကေတာ
့ဘာဆက္ျဖစ္သလဲ
သိလား။ဒီေလာက
ႀကီးနဲ
့အဆက္ျပတ္တဲ
့ေနရာကို
ေရာက္တာေပါ့။ ဘာတဲ ့လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းနံပါတ္သည္ ဆက္သြယ္မွဳ ဧရိယာ ျပင္ ပသို
့ေရာက္ရွိေနေသာေႀကာင့္
ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။
ဘာေႀကာင့္ ေရာက္သလဲ ဟုတ္လား။ က်ဳပ္ေျပာခဲ့တာ ေတြ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေလ။ အခုပဲ
ိ ်င္တာလြန္ေရာ။ ေစာေစာကေျပာေတာ့ ေျပာခဲ့တာ။ ခင္ဗ်ား ဗ်ာ။ ထူးဆန္း တာေတာ သိ ့သခ နားျငီးတဲ
့ပံုစံ။ကဲပါ
ျပန္စဥ္းစားပါ
။ေနရာတခုကို
ေရာက္တယ္
ဆိုတာ
ဘာေႀကာင့္ေရာက္ တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသိရင္ ကိုယ္လည္း သြားလိုစိတ္ျဖစ္တဲ ့အခါ သဲလြန္စ တခုရတာေပါ့။ ေအးေလ။ ခင္ဗ်ား သိပ္သိခ်င္တဲ ့ မဂ္လား ဖိုလ္ လားဆိုတဲ ့ေနရာေပါ့။ အခုေျပာမွာ ပါဗ်။ခင္ဗ်ား ျပန္စဥ္းစားတုန္း က်ဳပ္ ခါးဆန္ ့ရံုေလးပါ ဗ်ာ။ ေလာရန္ေကာ ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုး ပါဆိေ ု နမွ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၆)
အခန္း(၂၆) ၂၆) ေအးဗ်ာ။ စိတ္ဆိုတာ မ်ဳိးက ထိန္းေလ ဆိုးေလ ဆိုတာမွန္ပါတယ္။အေလ့အက်င့္မ်ား ရင္ ေတာ့ ထိန္းႏိုင္လာတာ ဟုတ္ပါတယ္။
မဆန္းလွပါဘူး။ မဂ္လား
က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခန္း ဖိုလ္လား
ကိုျပန္ဆက္လိုက္ႀကရေအာင္။ ဆုိတာ
ပါပဲ
ဗ်။
************
အဲဒီ အခ်က္ေတြကို ဆင္ျခင္တဲ ့အခါ အာရံုအဝန္း ဟာ ျငိမ္သထက္ျငိမ္လာပါတယ္။ တျပိဳင္ နက္မွာ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေဝဒနာမ်ိဳးစံု ေပၚလာပါေတာ့တယ္။တကိုယ္လုံး နာတာ က်င္ တာ ေအာင့္တာေတြ
မ်ဳိးစံုေပၚလာပါတယ္။
ခါးနာလာတယ္။ ထံုတဲ့ က်င္တဲ ့ေဝဒနာက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပၚလာပါတယ္။ အသိသာဆံုး ကေတာ ့ခႏၶာကိုယ္ ရဲ ့အပူခ်ိန္ဟာ ထူးျခားစြာ ျမင့္တက္လာျခင္းပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ ဗ်။တ ကိုယ္လံုး ပူလာတယ္ ။ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ပူေလာင္မွဳ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာပါတယ္ ။ေလ့က်င့္ခန္း ကိုလက္ေလ်ာ့လိုက္ခ်င္စိတ္ ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ က်ဳပ္ မေလ်ာ့ဘူး။ ဆက္ တိုက္ မွတ္ေနလိုက္တယ္။ ဘာကိုမွတ္သလဲ ဟုတ္လား။ ငယ္ထိပ္ေပၚက အာရံုအဝန္း ေပါ့။ ဟုတ္တယ္။
ဒီအဝန္းကို
က်ဳပ္
လိုသလုိ
ထိန္းႏိုင္ေနတာ
ႀကာပါျပီ။
************
အေတာ္ႀကာေတာ ့ ေဝဒနာဟာ တျဖည္းျဖည္း သက္သာလာပါတယ္။ ဆက္ရွဳမွတ္ပါတယ္။ ငယ္ထိပ္ တည့္တည့္ အထက္တေနရာမွာ စက္ဝန္းငယ္
တခုဟာ အလြန္ ႏူးညံ့တဲ ့အရွိန္ တ ခုနဲ ့လည္ေနပါတယ္။ မလည္ခင္ ကလား။ မလည္ခင္ က စည္းခ်က္မညီပဲ
ျဖစ္ေနတာ။
အဲဒါ
ကို
အာရံုစုစည္းျပီး
ငယ္ထိပ္ကုိ
တင္လုိက္တယ္။
တျဖည္းျဖည္း အာရံုဝန္း ဟာ ငယ္ထိပ္မွာ မြတ္ေနေအာင္ လည္ျပီး ျငိမ္ေနေတာ ့တယ္ ဗ်ာ။ ************
ျငိမ္ေနေတာ ့ဇိမ္က်တာေပါ့ ဗ်ာ။ ဇိမ္က်တာ လြန္ျပီး တျခားေနရာကို စိတ္ေရာက္သာြ း ရင္ လည္း လည္နည္း ပံုမမွန္ျပန္ဘူး။ တျခားေနရာကို ေရာက္ပံုက လည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ဗ်။ ေသခ်ာ ေအာင္ အေတြ ့အႀကံဳတခု ေျပာမယ္ ဗ်ာ။ အံ့ႀသဘုိ ့လည္းေကာင္း ။ ဆင္ျခင္ဘို ့ လည္း ေကာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္ တႀကိမ္ႀကံဳခဲ ့ဘူးတာပါ။ အဲဒီညေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေန ့ခင္းဘက္မွာ က်ဳပ္ဟာ မိန္း ခေလး တေယာက္ပံုကို အေတာ္ႀကာ စိုက္ ႀကည့္ေနမိခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ ့ေမ ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ထင္ ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီည ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းေတာ ့နာရီဝက္ေလာက္အႀကာ အာရံုဝန္းနဲ ့ ဇိမ္က်ေနခ်ိန္ေပါ့။
အဲဒီ
မိန္းကေလး
ပံုဟာ
ထင္ထင္ရွားရွား
ေပၚလာတယ္
ဗ်ာ။
က်ဳပ္မွတ္မိတာေပါ့။ ဒါ က်ဳပ္ ေန ့လည္က ႀကည့္ခဲ ့တဲ ့ ပံုထဲက မိန္းကေလး ေပါ့။ေတာ္ေတာ္လည္း လွပါတယ္။ ေအးပါ။ က်ဳပ္လည္း ဒီေလာက္ေတာ ့မညံ့ပါဘူး။ ေပၚလာတာကို ပဲ ရွဳေနလုိက္တာ ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ အံ့ႀသဘို ့ေကာင္းတဲ ့စိတ္ ဗ်ာ။ အေတာ္ႀကာ ႀကည္ေ့နလုိက္တာ ရုတ္ျခည္း ဆို သလုိ က်ဳပ္ရင္ဘတ္ ထဲက လက္တဖက္ဟာ ထိုးထြက္လာပါတယ္။အဲဒီ မိန္းကေလး ရဲ ့ရင္ ဘတ္ေနရာကို ေရာက္သြားျပီး ျပန္ရုပ္သြားတယ္။ တကယ့္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရ၊ ခံစား ရတာ ဗ်ာ။ ဟ ဘယ္ေကာင္လဲ ကြ။ လက္သရမ္းတာ ေပါ့။ က်ဳပ္ေသခ်ာ စပ္စုတယ္။ ေအာ္ ။ ဒါလည္း က်ဳပ္ရဲ
့တခုေသာ
စိတ္ပါလား
ဗ်ာ။
************
ဒါကို ဘာလို ့က်ဳပ္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ ့ က်ဳပ္ေျပာမဲ ့ထူးဆန္းေသာ ေနရာကို မေရာက္ခင္ အဲဒီ လို စိတ္မ်ဳိး ေပၚတတ္တာ ကိုယ္ေတြ ့ပါ။ အခု က်ဳပ္ ဆက္သြယ္မွဳ ဧရိယာ အျပင္ မ ေရာက္ခင္ စိတ္ဟာ မဟုတ္တာေတြ အဆီအေငၚ မတည့္တာေတြ ေပၚလာပါတယ္။ စိတ္ ကို ဆံုးမရတာ ေပါ့။ အဲဒါ အမွဳန္ ေတြ ဆီးဝမ္း ေသြးသလိပ္ေတြနဲ ့အရာေတြ။ အျပင္ဘန္း ႀကည့္ျပီး မင္းစြဲလန္းေနတာ ။ဒါမ်ဳိးက ရုတ္တရက္ အခ်ိန္တခု ခံစားျပီး ေပ်ာက္သြားတာ မင္း သတိထား။ ဘာညာေပါ့ ဗ်ာ။တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေပါ့။ ************
ဒါကို
ေက်ာ္ျပီး
ရင္
က်ဳပ္ရဲ
့အာရံုဟာ
ငယ္ထိပ္အထက္
တေနရာမွာ
စြဲျမဲစြာ
တည္ေနေတာ ့ တာပါပဲ။ က်ဳပ္ဟာ စိတ္အမွတ္ေကာင္းစြာနဲ ့ အထက္ အထက္ေကာင္းကင္ ယံတခုမွာ ေရာက္ေနသ လို ျငိမ္ျပီး ျငိမ့္ေနေအာင္ ခံစားေနရပါတယ္။ က်ဳပ္ ကိုယ္ခႏၶာ
အစိတ္အပိုင္း အားလံုး ရိွိေန တယ္ ဆိုတဲ ့စိတ္ ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ သို ့ေသာ္ အဲဒီ ေနရာဟာ က်ဳပ္ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ အခုေတြ ့တယ္ ။ေရာက္တယ္လို ့ေျပာမဲ ့ေနရာလုိ ေတာ ့မဟု ဒါက ဆက္သယ ြ ္မွဳ ဧရိယာတည္ ာတည္း မွာ ဆိုတာ က်ဳပ္သတိ ထားမိတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ ေလာကႀကီးအတြင္းမွာ
က်ဳပ္ရွိေနေသး
ပါ
ေသးတယ္။
လိုင္းေကာင္းေကာင္း
မိေနေသးတယ္ေပါ့
ဗ်ာ။
************
ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဆက္မွတ္တာေပါ့။ ရုတ္တရက္ စက္ဝန္း လည္ပံုဟာ တမ်ိဳးျဖစ္လာ တယ္ ။ ေစာေစာက ေျပာတဲ ့အျမီးအေမာက္မတည္ ့တဲ ့အာရံုေတြ ကိုထိန္းျပီး သိပ္မႀကာ ဘူး ဗ်။ဘယ္ေလာက္ႀကာသလဲ ေတာ ့က်ဳပ္မေျပာ ႏုိင္ပါဘူး။ေသခ်ာတာက စက္ဝန္းရဲ ့ လည္ ပံုဟာ သိသိသာေျပာင္းသြားပါတတယ္။
အလြန္ျမန္ပါတယ္။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ ေျပာရရင္ ဂီယာ ခ်ိန္းလိုက္သလုိ ဗ်။ ဘာလို ့ဂီယာ ခ်ိန္းတာနဲ ့တူတယ္ လုိ ့ ေျပာႏိ ေျပာႏိုင္သလဲ ဟုတ္လား။ အဝန္းလည္ပံုက လားရာနဲ ့အရွိန္ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီ လားရာနဲ ့ အရွိန္က သိသိသာသာ မတူဘူး ဗ်။ ရုတ္တရက္ ေျပာင္းသြားတဲ ့ အာရံုအဝန္းရဲ ့ လားရာနဲ ့ အရွိန္ဟာ တမ်ဳိး ဗ်။ က်ဳပ္ေသေသခ်ာခ်ာ ကို မွတ္မိတယ္။ အခုလည္း အဲဒီ ေျပာင္းသြားတဲ ့ အာရံုကို အခုထိ မွတ္မိေနတုန္း ။အရင္ အာရံု အဝန္းက ဘယ္ညာလည္ ာလည္တာ ဆိုရင္ အသစ္ က ညာဘယ္လည္တာ ။ အရင္ အာရံုက အေရွ ့အေနာက္ဆို ရင္ အသစ္က အေနာက္ အေရွ ့။ လံုးလံုးးကို ျခားနားပါတယ္။ ေသခ်ာဂရုစိုက္ ႀကည့္ေနသလုိ ရွဳမွတ္ေနတာ ေႀကာင့္ ဒါကို က်ဳပ္ ေကာင္ ကာင္းေကာင္ ေကာင္းႀကီး မွတ္မိတယ္။ ေျပာင္းသြားပံုကေတာ့ဗ်ာ။ တိန္ကနဲ ။ဒိန္ ကနဲ ေျပာရမယ္ ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ ့။ ************
ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ဗ်။ အလြန္တိက်ေသခ်ာ ျပီး မွတ္မိႏိုင္တာက က်ဳပ္ရဲ ့ရင္ဘတ္ အ လည္ ။ ရင္ဝေနရာကေန ။ ဒုတ္ကနဲ အသံျမည္တယ္ ထင္လိုက္ရေအာင္ တခုခု ဟာထိုး ထြက္သြားပါတယ္။ေသခ်ာပါတယ္။ တႀကိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တညမွာ လည္း ဒါနဲ ့ ထပ္တူ ျဖစ္တာပါ ပဲ။ ဒုတ္ကနဲ ရင္ဝက ထြက္သြားတဲ ့အရာကို က်ဳပ္ေသခ်ာ ေျပာႏိုင္ပါ တယ္။ ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မမွားႏုိင္ဘူး။ စမ္းတဝါးဝါး မဟုတ္ဘူး။ တႀကိမ္တည္း
မဟုတ္ဘူး။
ႏွစ္ည
၊
ႏွစ္ႀကိမ္
ဆိုေတာ
့လြဲစရာ
မရွိဘူး။
************
ေနာက္ က်ဳပ္ဘာကို ဘယ္လို ဆိုတာ ဆက္မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေရာက္သြား ပံုကို လည္း ရွင္းမျပတတ္ဘူး
။ေရာက္သြားတဲ
ဟုတ္ပါတယ္။
ေလာကႀကီး
့ေနရာကို
နဲ
ေတာ့
့က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း
့အဆက္အသြယ္
ျပတ္တဲ
မွတ္မိတယ္။
့ေနရာကို
က်ဳပ္ေရာက္သာြ းခဲ့ပါျပီ။ေဒါက္ကနဲ ေရာက္သြားတာ။ေသခ်ာပါျပီ။
လူႀကီးမင္း
ေရာက္သြားတာဗ်။ ဟာ
ဟုတ္ကနဲ
ဆက္သြယ္မွဳ
ေရာက္ေနပါ
ဧရိယာျပင္ပကုိ ေပါ့လား။
ဘယ္လိုေနလဲ ဟုတ္လား။ ေျပာျပဘို ့ေတာ္ေတာ္ ေတာ ့ခက္တဲ ့အျဖစ္ပါ။ က်ဳပ္ဟာ ေတာသား တေယာက္ နယူးေယာက္လို ျမိဳ ့မ်ဳိ မ်ဳိးးကို ေရာက္ခဲ ့သလို ဆိုေတာ ့ မွတ္မိ တာေတြကို ေတာသားလုိ
သာ ရွင္းျပတတ္
ပါလိမ္ ့မယ္ မယ္။
လင္းေနတယ္
ဗ်။
ဟုတ္တယ္ ။ လင္းေနတဲ ေ ့ နရာ။
ျဖစ္ပ်က္ ရွာပံုေတာ္ခရီးသည္။(၂၇)
အခန္း(၂၇) ၂၇) ဟုတ္တယ္ဗ်။ လင္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ ့ထိန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ဒီလုိဗ်ာ။ထိန္ထိန္လင္းတာနဲ ့ မဲေမွာင္ေနတာက ႏွဳိင္းယွဥ္လို ့လြယ္တယ္ေလ။ အခုလင္းတာက ေမွာင္တာနဲ ့မဆိ မဆိုင္သလို ပဲ။ လင္းပံုတမ်ဳိးဗ်။
************
ေနာက္တခု က အဲဒီ ကို ေရာက္ေနတာ က်ဳပ္စိတ္မဟုတ္ဘူး ဗ်။ ဘာျဖစ္လို ့လဲ ဟုတ္လား ။ သိသာတယ္။ က်ဳပ္လို ့က်ဳပ္ခံစားလို ့မရဘူး။ က်ဳပ္ေတြ ့ေနေရာက္ေနတဲ ့ေနရာက စိတ္ဟာ က်ဳပ္စိတ္
မဟုတ္ဘူး။
ေအးဗ်ာ။
ေျပာေလ
။
ရွဳပ္ေလ
ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။
************
ဒီလို ေလ။ နတ္ျပည္လိုလို ကို အထက္မိုးလမ္းက စက္ ႀကိဳးယႏၱရား ယာဥ္ႀကီးနဲ ့လိုလို သြား ခဲ ့တုန္းက က်ဳပ္မွာ က်ဳပ္ဆိုတဲ ့ခံစားခ်က္ရွိတယ္။ အခုက က်ဳပ္ မဟုတ္သလုိ ျဖစ္ေနတာ။ ************
ေအးေသာ အလင္းနယ္ တခု အားလံုးနဲ hကင္ ကင္းျပတ္ေနတဲ ့ေဒသ။ရပ္ဝန္း ။ဟုတ္တယ္ ဗ်။ နယ္နိမိတ္
လည္းရွိဟန္
မတူဘူး။
အဆံုးတုိ့အစတို့ကို
စဥ္းစားလု့မ ိ ေပၚဘူး။
************
တကယ့္ေနရာ ဗ်။ သိေတာ ့ေနတယ္ ဗ်ာ။ ဘယ္လို ဘယ္ပံု ေလာကႀကီးနဲ ့ဆက္စပ္ေန တယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားေလ ေဝးေလ ပဲ ဗ်။ေ ဗ်။ေနရာလို ့ဘာလို ့ေျပာႏိုင္သလဲ ဟုတ္လား။ ဒီေလာက ဆုိတာႀကီးနဲ
့ႏွဳိင္းယွဥ္လိုက္
ရင္
အဲဒီေနရာ
တကယ္ရွိတယ္လို
့ေျပာႏိုင္တယ္
ဗ်ာ။
************
ဒီလုိဗ်။ ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းတုန္း ဘယ္ ဘယ္ေလာက္ ဇိမ္ေတြ ့ေတြ ့တခုခု ေတာ ့ေႏွာင္ႀကိဳးတဲ ထားသလို ပဲ ။ဇိမ္က်က် ေႏွာင္ႀကိဳးေလး။ အခုေနရာက ဇိမ္က်တာ ေရာ၊ ဇိမ္မက်တာ လံ လံုးလံုး ကင္းတဲ့အေျခအေန။မရီနဲ့ေလ။ေတာသားလိ ုေျပာတာပါဆိုမွ။ လ။ေတာသားလိေျပာတာပါဆိ ေျ ************
ဘာေတြ ့လဲ လဲ ။ ဟုတ္လား။ ဘာမွ မေတြ ဘူ ့ဘးူ ။ ဘာမွလည္း ရွိဟန္မတူဘူး။ သို ့ေသာ္ ဘာမွ မရွိေပမဲ ့အားလံုး ျပည္စံုေနတဲ ့သေဘာ လည္း ရတယ္ ဗ်။အဲဒီ ခံစားခ်က္မဲ ့ေနရာ ကို ေရာက္ေနတဲ့က်ဳပ္စိတ္ကလည္းက်ဳပ္ဆိုတ့ခ ဲ ံစားခ်က္မဲ့ေနတယ္။ ************
ေနာက္တခု စဥ္းစားမိတာက ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ေပၚႏုိင္တဲ ့ေနရာမ်ဳိး ဗ်။ အခု က်ဳပ္တို ့ေန တဲ ့ေလာက ႀကီးနဲ ့ယွဥ္လိုက္မွ အဲဒါက ေပၚလြင္တာ ။သူ ့ခ်ည္းသက္သက္ အေႀကာင္း ေျပာ ေျပာ ရင္ ေျပာစရာရွာမေတြ့ဘူး။ ************
နတ္ျပည္ လို လို ဟာက နန္းေတာ္ ျပႆဒ္ စုလစ္မြန္းခ်ြန္ လိုလို ေတြနဲ ့ဆုိေတာ ့သူနဲ ့ လည္း မဆိုင္ျပန္ဘူး။
ဒီမွာ
ဘာဆိုဘာမွ
မရွိဘူး။
က်ဳပ္ဒီထက္
စပ္စုခ်င္ ်င္တာေပါ့။
ဒါေပမဲ ဒါေပမဲ့
က်ဳပ္မဟုတ္ေတာ့ တာ့ခက္တယ္။ ************
ေနာက္ည လည္း အဲဒီ အခိ်န္မွာ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ျပန္တယ္။ေနရာတူပ။ဲ ဘာမွ မကြဘ ဲ ူး။
ေအး
သိတယ္ေလ။
ပရိေဒဝတို
့၊
စိတ္ေတြ
က်ဳပ္စိတ္မဟုတ္တာ ရုပ္ေတြတို
့လည္း
တခုက
သိတာ။ခံစားမွဳတို
တည္ရွိႏုိင္တဲ
့ပံုမေပၚဘူး။
ျပန္စဥ္းစားမိတာ
့ေသာက
ဒါက
အခုမွ ဗ်။
************
အဲဒီေနရာကို လြမ္းသလား ။ ေအာ္ ေတာ္ေတာ္ လည္းစပ္စုပါလား ။ ပံုမွန္အေျခဆို မလြမ္း ဘူး ဗ်ာ။ ညစ္စရာေတြ ရွဳပ္စရာေတြ မ်ားလာရင္ အဲဒီေနရာကို ေျပးေျပးသတိရတယ္။ျငိမ္း လြန္ လြန္းလို့ဆိုပါေတာ့။ ************
ဘာမွသာ ေသခ်ာေျပာမရတာ ဆက္ေျပာရင္ မဆံုးေတာ ့ဘူးဗ်။လူ ့ေလာက ႀကီးဆိုတာနဲ့ဆက္စပ္မွသူ့အေႀကာင္းကပိုေပၚတာကလား။ ************
ဒီေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္စိတ္မွာ ရွဳပ္ေထြးမွဳ ။ ပါတ္သက္မွဳ။ လြတ္လမ္း။လြတ္နည္း တို ့ဆိုတဲ ့မွန္ ကန္ခ်က္ ေလးခုကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိတယ္ လို ့ဆိုႏုိင္ေကာင္းပါရဲ ့။အမ်ားႀကီး လို ့ လည္း မဆိုသာပါဘူး။ ************
ျဖစ္ပ်က္ကို ရွာကာမွ ျဖစ္ပ်က္တင္ မဟုတ္ဘူး။ မျဖစ္မပ်က္ လို ဟာမ်ဳိးပါ လာေတြ ့ သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေခါက္တည္းနဲ ့ေတာ့ မျပည္စံုေလာက္ေသးဘူး ထင္ပါ့။ ေနာက္တေခါက္ မ်ား ေရာက္ခဲ့ရင္
ဒီထက္
ေသခ်ာေအာင္မွတ္
ခဲ့ပါအံုးမယ္။
************
ျပန္ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း စိတ္ထဲ ေပၚတာက ဆံုးသြားတဲ ့ က်ဳပ္အေမ ကို ဒီေနရာမ်ဳိး ကိုေရာက္ေစခ်င္ စမ္း သဗ်ာ။ အဲဒီ စိတ္ျပင္းထန္စြာ ေပၚတယ္ ဗ်ာ။ ဘာလုိ ့လဲ ဟုတ္လား။ သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ ့ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနျပီး ရုန္းကန္သြား ခဲ ့ ရတဲ ့ အေမ့ကို သနားလို ့ ဗ်။ ဒီလို ေအးခ်မ္း ။ ခ်ဳပ္ျပတ္ တဲ့ေနရာမ်ဳိ္း ကို ပို ့ႏိုင္ရင္ အေမ ့ေက်းဇူး ကိုဆပ္ရာ လည္း ေရာက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ ************
ေနာင္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ဗ်။ က်ဳပ္က ထပ္ထပ္ ေရာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ေစာေန ေတာ ့မေရာက္ႏုိင္ေတာ့တာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ************
ေအာ္။။။မဂ္ဖိုလ္လhေ ို ျပာႏိုင္တယ္ ထင္တယ္ ဟုတ္လား။။။။ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့ပါ ပေကာ။ လြယ္လယ ြ ္ ေကာက္ခ်က္မခ် ပါနဲ ့လို ့။ ဒီအျဖစ္ကုိ က်မ္းဂန္ေတြမွာ က်ဳပ္လွန္ခဲ ့ပါတယ္။ ဟုတ္သလုိလို မဟုတ္သလိုလိုပါ
ပဲ။
ဒါက
က်ဳပ္မွာ
ထိထိေရာက္
ေရာက္လမ္းညႊန္မဲ့ဆရာမရွိလhဗ ုိ ်။
************
ခင္ဗ်ားက ထင္ရာျမင္ရာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ ရင္ ရဲ ဘက္မွာ မဂ္ဆိုကတ ္ ယ္ဆို ျပီး လူတကာ ရဲဘက္ထြက္ဘhလ ို ုပ္ကုန္ႀကရင္ႀကီးလုိက္တhအ ဲ ႏၱရာယ္ဗ်ာ။ ************
ကဲ။။။။ ဇာတ္လမ္း ဆံုးပါျပီ။ခင္ဗ်ား အယူအဆကို သိခ်င္လွခ်ည့္ရဲ ့ဗ်ာ။ သို ့ေသာ္ ခင္ဗ်ား လည္း က်ဳပ္မေလ့က်င့္ခင္က လုိပဲ စမ္းတဝါးဝါး ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေျဖႏုိင္မယ္ မထင္ လွဘူး။ တကယ္လုိ ့ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ က်ဳပ္ေလ့က်င့္ခဲ့တဲ ့ ေလ့က်င့္ခန္းကို ဆရာေကာင္း သမား ေကာင္းနဲ ့ေလ့က်င့္လို ့မ်ား ဒါမ်ဳိး ဆင္ဆင္ ေတြ ့ခဲ ့ရင္၊ က်ဳပ္ေမးတဲ ့ ပုစာၦ ကို အေျဖ ထုတ္ ႏုိင္တဲ ့ အေျခအေန ေရာက္ခဲ ့ ရင္ ပါ့။ က်ဳပ္ကို အသိေပးပါ ဗ်ာ။ ဘယ္ေနရာ
ေရာက္ေနေန
က်ဳပ္
ခင္ဗ်ားကို
လွမ္းဆက္ပါ့မယ္။
************
က်ဳပ္ ဘယ္သြားမွာလည္း ဟုတ္လား။ ေအးဗ်ာ။။။ က်ဳပ္မေမ်ွာ္လင့္ပဲ ေငြသိန္း ႏွစ္ေထာင္နီး ပါး ရလိုက္တယ္ ဗ်။ လုပ္လက္စတန္းလန္း အလုပ္တခုက ဆိုပါေတာ့ ။ က်ဳပ္ျဖစ္တဲ ့အမွဳ တန္းဘုိး က သိပ္မရွိပါဘူး။ ေငြ ဒီေလာက္ရွိရင္ ဗမာျပည္မွာ က်ဳပ္ျဖစ္တဲ ့ ျပႆနာ ဟာ ရွင္း လို ့မခက္ေတာ့ပါဘူး။ ************
ဘယ္နည္း နဲ ့လြတ္မယ္ေတာ ့တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ဘူး။ သို ့ေသာ္ အသံမ်ဳိးစံုနဲ ့ စခန္း က ေန ေမာင္းထုတ္ေနသလို ပဲ။ အခုလည္း အာရံု ရေနတယ္။ အသံေတြ ႀကားေနရတယ္။ အသံေတြ ႀကားေနရတယ္။ေက်ာ္ဟိန္းသီခ်င္းလုိေပါ့ဗ်ာ။ ************
ေအာ္ ။။။ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာလား ။ ေရာ့ ။က်ဳပ္စာနဲ ့ေသခ်ာေရးထားတယ္။ အားတဲ ့အခါ ဖတ္ ႀကည့္ေပါ့။ ************
ကဲ ။ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ ့က်ဳပ္ကို သူေတာ္ေကာင္းႀကီး လို ့စြတ္အထင္ ႀကီး ေန ေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ စာထဲမွာ ပါသေလာက္အကုန္ တတ္သိတာ ဘုရားပဲ ရွိမယ္ဗ်။ အနီးဆံုး လက္ ရင္း တပည့္ေတြ ေတာင္ လံုးေစ့ပါတ္ေစ့ မသိႀကပါဘူး။ သူ ့အဆင့္နဲ ့သူသိႀကတာတဲ ့ ။ ဆရာ သက္ႀကီး ရဲ ့စကားအရ ဆိုရရင္ ဘုရားက သမုဒၵရာ ေလာက္သိေပမဲ ့ခင္ဗ်ားတုိ ့ က်ဳပ္တို ့က အဲဒီသမုဒၵရာ ေရတစက္ကုိ သိတာမ်ိဳးပါ။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ ဒါေလး ဖတ္လိုကေ ္ နာ္။
ဇာတ္လမ္းအဆံုး။
ဇာတ္ ဇာတ္လမ္းအဆံုး။ (ဘႀကီးေတာ္မင္း လက္ထက္ အင္းဝျမိဳ ့မိုးထိေက်ာင္းတိုက္။ မွ အရွင္ ဝိသုဒၶာစာရေထရုပၸတၱိကုိ
ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလွဳိင္ ရဲ ့ ရဟႏၱာနဲ ့ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား စာအုပ္မွ ေကာက္ ႏွဳတ္ ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။) သမထကား ေတာ္ေလာက္ျပီ။ ျမင္ျမင္သမ်ွ သခၤါရ တင္၍ ဝိပႆနာ ကူး မွသင့္မည္။ ဟု ယူ ဆကာ တညေန၌ ဝိပႆနာ စ၍ ကူးေျပာင္း ရွဳမွတ္ႀကည္ ့၏။ ငယ္စဥ္က အာရံုျငိဖူး ေသာ မာတုဂါမ တဦးကို စိတ္အာရံု၌ ထင္ျမင္ တပ္မက္ စြဲလန္းမိ၏။ ဆံပင္ အေမႊး ေျခသည္း လက္သည္း စေသာ သံုးဆယ္ႏွစ္ ေကာဠာသ ကမၼဌာန္းကုိ ပြား၍ ဖ်က္ဆီးပစ္ ရ၏။ ဒြါရ ကုိး ေပါက္မွ အပုပ္ရည္ ယိုစီး၍ ပ႗ိသေႏၶ ေနရ အုိရ နာရ ေသရ ပံု တုိ ့ကို ဆင္ျခင္ ရသည္။ အ ေသေကာင္ ဟူ၍ပင္ ထင္၏။ ထိုအခါ လကၡဏာ ေရးသံုးပါး (အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ) ထင္ရွား ေပၚလြင္လာျပီ ဟု ယူဆကာ မိမိ သႏၱာန္ ၌ ရွိေသာ တဏွာအယုတ္ကို အျပစ္ျမင္လာ ေတာ့ သည္။ ဟဲ ့တဏွာယုတ္ ရာဂစုတ္ ။ နင့္ေႀကာင့္ သံသရာလည္ကာ ဘုရားအဆူဆူ ႏွင့္ လြခ ဲ ဲ ့ရသည္ ။ စသည္ျဖင့္ တဏွာ၏ အျပစ္မ်ား ဥာဏ္၌ မ်ားစြာထင္ျမင္ ကာ တဏွာအား ရွဳံ ့ခ်ေနမိ၏။ ဤသို ့ ရန္ေတြ ့ေျပာဆုိေသာအခါ တဏွာသည္ လူတေယာက္ပမာ အေကာင္သ႑ာန္ ျမင္ လာျပန္ရာ ထိုတဏွာ ေကာင္က သင့္ကို ႏွိပ္စက္တာ ငါခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ ဟုဆိုကာ အကု သိုလ္ စိတ္ ဆယ္ႏွစ္ပါး ကို အေဖာ္ညွိ၍ ထုတ္ေဖာ္လာ၏။ အေကာင္ ဆယ့္ႏွစ္ေကာင္ တိုး လာႀကသည္။
အရွင္က
ရွံဳ
့ခ်
မာန္မဲ
ျပန္၏။
ငါတို ့ခ်ည္းမဟုတ္ ။ ပုညကိရိယာ ဆယ္ပါးလည္း ပါေသးသည္။ ဟု လက္ညွဳိးထုိးျပ ႀကျပန္ သျဖင့္ ဆယ္ေကာင္တိုးလာျပန္၏။ ထိုအခါ ျမည္တြန္ ရန္ပင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ကုိးကြယ္ရာ မရွိသျဖင့္ ဘုရား တ ကာ (စိတ္အားျဖင္)့ ထြက္ေျပးရ ရွာ၏။ ရန္သူတို ့ကလည္း လိုက္ပါလာ
ႀကသည္။ ဒီကုိ လာခဲ ့ဟူေသာအသံကို ႀကား၍ အသံဖက္ဆီသုိ ့ေျပးရာ ေရႊျပႆဒ္ႀကီးကို ေတြ ့ျမင္ရ၏။ ေလွခါးသံုးထစ္ ရွိရာတြင္ ပထမ ထစ္ ဒုတိယထစ္ အထိ ရန္သူမ်ား လုိက္လာ ႀကေသးသည္။ ထို ့ေနာက္ သတိေမ ့သြား၏။ သတိရလ်ွင္ ရျခင္း တတိယ အထစ္မွ တဆင့္ ျပႆဒ္
အတြင္းသို
့
ဝင္သြားရာ
မိမိကိုယ္ကို္လည္း ေရႊေရာင္ဝင္းေနသည္
ဟုထင္၏။
ေရွ ့တင ြ ္ အလြန္သပၸါယ္ေသာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေမ်ွာ္ရသျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ေျခေတာ္ကုိဖက္ ၍ ဦးခ် ။ စကားေတြကို လည္း မ်ားစြာေလ်ွာက္ထားျပီး အားရပါးရ ငိုေလေတာ့သည္။ ငိုခ်င္း မွာကား စိတ္အာရံုတင ြ ္ မွ်မဟုတ္။ တကယ္ပင္ အသံထြက္ေအာင္ ငိုမိ၍ မ်က္ရည္မ်ား ရႊရ ဲ ႊဲ စို လာေတာ့သည္။ ထိုအရွင္ ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တရားအားထုတ္ေနေသာ အရွင္ သဒၶမၼာ လကၤာရသည္ ငို သံႀကား၍ လွည့္ႀကည့္ လိုက္ရာ ငိုေနေသာ အရွင္ကို ျမင္၍ အင္း။။။ ငါ့ ရွင္ ။ ဝိသုဒၶာစာရ ငါ ့ ရွင္၏ ပီတိကား အလြန္ နက္ရွဳိင္းစြာ ့ တကား။ ဟုလွမ္း၍ မိန္ ့ေတာ္မူ၏။ ဘာေႀကာင့္ ငို သည္ကို
မေမး
။
အရွင္မွာ ေျပာသံႀကားရေသာ္လည္း
ျပန္၍
မေလ်ွာက္ႏိုင္ျဖစ္သည္။
(မွတ္ခ်က္။ အာရံု ဟူသည္ မိမိစိတ္ကူး သညဇ ေႀကာင့္ လည္း ျဖစ္၏။ အမွန္တကယ္ ေရွး က
ျဖစ္ဘူး၍ လည္း ေပၚတတ္၏။ မသူေတာ္ တန္ခိုးရွင္တုိ ့လွည့္စားျခင္းလည္း ျဖစ္တတ္၏။ မိမိ ရုပ္နာမ္ ဝိပႆနာ ရွဳကြက္ ကို လႊတ္ျပီး အာရံုေနာက္ လိုက္၍ မဆံုးႏုိင္ ျဖစ္ရသည္ ကို သတိမူသင့္၏။ ဤ၌ ဆရာက တရားကူးေျပာင္း ေပးျခင္း ထူးျခားခ်က္ ျဖစ္ေပၚလာလ်ွင္ လည္း ဆရာအား ေလ်ွာက္ထား အသိေပးျခင္း မျပဳဘဲ ကိုယသ ့္ ေဘာႏွင္ ့ကိုယ္လုပ္ေနပံု ကုိ လည္း သတိျပဳပါ။)
အရိယာျဖစ္ျပီထင္ ထင္၍ အရွင္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဖူးျမင္ရျပီး ငိုရာမွ တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ရွိန္သတ္၍ ေသာကျငိမ္း သြားျပီး လ်ွင္ ဘဝ ၌ ေႀကာက္ဖြယ္ အျပစ္အနာအဆာႏွင္ ျငီီးေငြ ့ဖြယ္ စေသာ အသိဥာဏ္ မ်ား ဝင္လာ၏။
ထိုအခါတြင္လည္း
ငါသည္ အထက္ မဂ္ အထက္ဖိုလ္တိုင္ေအာင္ တရားထူး ရေလျပီ ဟု စိတ္ကူး(စိႏၱာမယ သုတမယ) မ်ွျဖင္ ့အဆင့္ဆင္ ့ဥာဏ္စဥ္ ဆယ္ပါး တက္ကာ အဓိမာန( တရားထူးရျပီ ဟုအထင္ေရာက္စိတ)္ ဝင္ျပန္၏။ တရားျဖဳတ္ျပီး ေကာင္းကင္သုိ ့ေမာ့ႀကည့္ရာ စိႀတနကၡတ္ ပင္ မြန္းတည့္ေလျပီ။ အင္း ။။။။။။ ငါတရားထူးရတာ တန္ခူးလျပည့္ေန ့။ ညသန္းေကာင္ယံ အခိ်န္ ဟု မိမိစိတ္၌ မွတ္တမ္းတင္ေလသည္။ ျဖစ္သည္။)
(တရားထုိင္သူမ်ား
ထူးေသာ
အရာကုိ
မွတ္တမ္းတင္ထားရျမဲ
နံနက္မိုးလင္းေသာအခါ
စ်ာနလာဘီ
ဆရာေတာ္ထံ
ဝမ္းသာအားရသြား၍
။။။
ဆရာ၏ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာေတာ္ ေႀကာင္ ့တပည့္ေတာ္ တရားထူးရပါျပီ။ ဟု ေလ်ာက္ ထားရာ
ဆရာက
အိိမ္း။။။။
ငါ့အရွင္
ဝိသုဒၶါစာရ
။။။
သတိႀကပ္ႀကပ္ထားပါ။
ပုထုဇဥ္
အႏြယ္
အျမစ္တြယ္ေနေသာ အဝိဇၹာ။ တဏွာ။ ေရေသာက္ျမစ္ကား ျဖတ္ႏိုင္ခ၏ ဲ ။ ဥပမာ အားျဖင္ ့ ေညာင္ပင္ႀကီး တပင္ ကို မိုးႀကိဳးပစ္ရာ ခက္လက္မ်ား က်ဳိးပဲ ့ကုန္ေသာ္လည္း ေရေသာက္ျမစ္မထိမွန္က မုိးရြာျပန္ လ်ွင္ ေညာ ေညာင္ ညာင္ငုတ္တုိမွ အတက္ေပါက္လာလိမ့္မည္။ သတိထားပါေလ
ဟု
မိန္
့ေတာ္မူသည္။
ကာလအတန္ႀကာ ဆရာထံမွာ ေနျပီး ေနာက္ မိတ္ေဆြ အရွင္ သုဒၶမၼာ လကၤာရ လည္း မရွိ ေတာ့သျဖင့္ ဆရာ့ထံမွ ခြာရန္ဆံုးျဖတ္သည္။ တရားထူးရျပီျဖစ္၍ ဆက္လက္ေနရန္လည္း
မလိုေတာ့ ဟုစဥ္းစားသည္။ မိမိ၏ မိအုိဖအို ဆရာသမား ဆရာသမားမ်ားက မ်ားက စျပီး သတၱဝါအမ်ားကို မိမိ ကဲ့သို ့ခံစားေစခ်င္သည့္ ဂရုဏာေစတနာမ်ား ထက္သန္ေန၏။ သိhုႏွ ႏင ွ ့္ ဇာတိ ကေမၻာဇ
ေတာင္လားျမိဳ့သhို
ႀကြ၍
ေတာရေဆာက္တည္ေန၏။
မိမိလည္း
အားထုတ္။လူအမ်ားကို လည္း နည္းေပးလ်က္ ေနခဲ ့ရာ တရားထူးရသည္h တန္ခူးလမွ ေရတြက္ေသာ္ ရွစ္လ ေျမာက္ တန္ေဆာင္မုန္းလတြ ြ ္ ငုတ္လ်ွဳိးေနခဲ့ေသာ အႏုသယ လတင ကိေလသာ လသာ
ဓာတ္သည္
ထႀကြေပၚ
ေပါက္လာသျဖင့္။။
အင္း ။။ ဆရာ့စကား တယ္မွန္ပါကလား ။ ပုထုဇဥ္ အႏြယ္ကို မ်ွ မလြန္ႏို္င္ေသး။ ေညာင္ငုတ္
တို
အတက္ေပါက္ေလျပီ
(စာေပက်မ္းဂန္တတ္
ပုဂၢိဳလ္
မ်ားပင္
ဟု
ယူက်ဳံးမရ
ေနာင္တျဖစ္ေနရွာ၏။
ျဖစ္တတ္သည္ကို
သတိ သတိျပဳမူႀကရာ၏။ ကရာ၏။
တရားသေဘာသည္
နက္ရွိဳင္းစြာ့။)
အရွင္ဝိသုဒၶာ စာရသည္ ကိေလသာ မကုန္မွန္းသိ၍ မိမိတတ္စြမ္း သမ်ွ တရားတို ့ကုိ ႏွလံုး သြင္းလ်က္ ရာသက္ပန္ ေတာထဲမွာပင္ သီတင္းသုံးေတာ္မူ၏။နည္းခံ တပည့္မ်ားလည္း ပါရ မီအေလ်ာက္ သမထ ဝိပႆနာ ဥာဏ္ ရင့္သန္ႀကီးပြား တရားရသူေတြ မ်ားစြာပင္ ရွိႀက၏။ ေနာင္ေသာအခါ တြင္ အေႀကာင္းမသင့္ အခြင့္မသာ ပါရမီ ကုန္သျဖင္ ့ သာသနာေတာ္၌ မေနပဲ လူသူေတာ္
ဘဝျဖင့္သာ
တရားအားထုတ္ရင္း
ေတာမွာပင္ေန၍
၁၂၃၄
ခုႏွစ္
သီေပါ
မင္းလက္ထက္တင ြ ္ ကြယ္လြန္ ရရွာ၏။ မင္းငါးဆက္ သိမွီ၍ ပါရမီအေလ်ာက္ မိမိအက်ဳိး သူ တပါးအက်ဳိးကို
တရားျဖင့္
သယ္ပုိးေတာ္မူခဲ့ေသာ
ရာသက္ပန္
ေတာေပ်ာ္ေယာဂီ
အာဇာနည္ႀကီးပင္ျဖစ္သတည္း။ ************************************************
ဆရာႀကီး
ကိုယ္တိုင္ေရးေပးခဲ
့ေသာ
ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာ
ရဲ
့သေဘာကို
ေအာက္
မွာ
ေဖာ္ျပလို္က္ပါတယ္။
။။။။ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာ မရပ္မနား
တလစပ္
။။။။ျဖစ္ပ်က္ဆိုတhဲ
ျဖစ္ေန။
အထဲမွာ
။။။။ျဖစ္ပ်က္ဟာက်ဳပ္ ာက်ဳပ္တို့။
ပ်က္ေန
က်ဳပ္လည္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတိရဲ hုရhဲ
တာကို ခင္ဗ်ားလည္း
ခႏၶာကိုယ္မွာ
ဆိုလိုတယ္။ ပါတယ္။ ရွိေနတယ္။
။။။။ျဖစ္ပ်က္ကကု ုိကိယ ု ္ခႏၶာမွာရွာေတြ@ႏိုင္တယ္။ ။။။။ျဖစ္ပ်က္ကေ ို တြ@ခ်င္ရင္နည္ နည္းလမ္းလိုတယ္။ ။။။။ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာအရာအား ာအရာအားလံုးနဲ့ဆိုင္တယ္။ ။။။။ ။။။။ျဖစ္ ။။ျဖစ္ပ်က္ကို
သိရင္
။။။။ျဖစ္ ိုေျခရာခံမိရင္ ။။။။ျဖစ္ပ်က္ကေျခရာခံ ေျ
ေလာကႀကီးကို မျဖစ္မပ်က္တာကုိ
။။။။ျဖစ္ လမ္းစပဲ။ ။။။။ျဖစ္ပ်က္ဟာခ်ဳပ္ျငိမ္းျခင္းရဲ့လမ္ ။။။။ျဖစ္ ။။။။ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ (သက္ခိုင)္ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
www.mindinn.blogspot.com www.mindinn.blogspot.com
သိဘို့လမ္းစျဖစ္တယ္။ ေတြ
့ႏိုင္တယ္။