wm&mrif;a0
igh&ifcGifMum;u ESif;qD"g;oGm;wpfvuf y+'k typing - G!VER proof & pdf - lucky82
ျမန္မာဆုိက္ဘာ စာAုပ္စင္
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 1
စာမူခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၃၈၅/၉၉ (၄) မ်က္ႏွာဖံုးခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၃၂၄/၉၉ (၅) ထုတ္ေဝျခင္း ပထမAႀကိမ္၊ ၁၉၉၉ ဇြန္လ Aုပ္ေရ (၅၀၀) တန္ဖိုး (၃၀)က်ပ္ ထုတ္ေဝသူ Uီးတင္Aုန္း မိုးမင္းစာေပ Aမွတ္(၉၃)၊ ရိပ္သာလမ္း၊ သဃၤန္းကၽြန္း။ Aတြင္းပံုႏွိပ္သူ UီးေAာင္ခိုင္ ေAာင္သစၥာပံုႏွိပ္တိုက္ Aမွတ္ (၅၇၆)၊ ပတၱျမားလမ္း၊ ရန္ကုန္။ မ်က္ႏွာဖံုးပံုႏွိပ္သူ Uီးေက်ာ္စိန္ (၀၂၉၀၉) ေက်ာက္စိမ္းေAာ့ဖ္ဆက္ Aမွတ္ (၁၇၁)၊ ၃၃လမ္း၊ ရန္ကုန္။ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ - စိုးဝင္းၿငိမ္း Aတြင္းစာစီ
- ေရႊစမ္းေခ်ာင္းကြန္ပ်ဴတာ
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 2
(က) “ဒီသစ္ပင္မ်ဳိးက AဖိုAမရွိတယ္ေလ၊ သူကေတာ့ Aမပင္ေပါ့” လမ္းေဘးသစ္ပင္တစ္ပင္ကိုၾကည့္ၿပီး၊
သူ႔ကို
ကၽြန္ေတာ္
ရွင္းျပေနမိတာပါ။
တတ္သေရြ႕
မွတ္သေရြ႕ ေျပာျပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ၿပီး၊ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြ ဝိုင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကမာၻUီးက်မ္းထဲက က်မ္းခ်က္တစ္ပိုဒ္န႔ယ ဲ ွU္ထိုးၿပီး သူ႔AယူAဆကို ေျပာလာတယ္။ “သူက Aမပင္လား…၊ Aဖိုပင္ႀကီးရဲ႕ ဘယ္ဘက္နံ႐ိုးကို ဆြထ ဲ ုတ္ၿပီး သူ႔ကို စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တာလား” သူ႔Aေတြးက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလွခ်ည္ရဲ႕…၊ သူက Aဲဒီလို ေကာင္မေလးမ်ဳိးေပါ့…။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ က်မ္းစာAုပ္ ဆန္ေနတတ္တယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 3
(ခ) ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ခါထိုင္ခ့ၾဲ ကဖူးတဲ့
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးရဲ႕နံရံမွာ
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ခ်ိတ္ဆထ ဲြ ားတယ္။ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ နာမည္က ‘ပင္လယ္’ တဲ့…။ “တခ်ဳိ႕လူေတြက
သူတို႔ရဲ႕ဘဝကို
ပင္လယ္ႀကီးလို
က်ယ္ျပန္႔တိတ္ဆိတ္ပါရေစလို႔
ဆုေတာင္းတတ္ၾကတယ္” ကၽြန္ေတာ့္စကားAဆံုးမွာ သူက လဲ့လ့မ ဲ ႈန္မႈန္ ၿပံဳးတယ္။ “ဟင့္Aင္း…၊ ငါသာဆိုရင္ေတာ့ Aဲလိုမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ဆုမေတာင္းဘူး” “ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ…” “ပင္လယ္ကို ငါ… Aားမက်ပါဘူးဟာ…၊ သူ႔လိုမ်ဳိး ႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔ ေဘာေလာ ေမ်ာေနရမယ့္ ဘဝကိုလည္း ငါ မလိုခ်င္ပါဘူး” စကားAဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟန္ပါပါထပ္ၿပံဳးျပျပန္တယ္…။ သူဟာ Aဲဒီလို ကပ္သီးကပ္သပ္ေကာင္မေလးမ်ဳိးလည္း ျဖစ္တယ္…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 4
(ဂ) တစ္ခါက်ျပန္ေတာ့လည္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔Aိမ္ရဲ႕
Eည့္ခန္းထဲမွာ
AေတြးAေခၚ
‘ဟန္ေရးျပ’
တAံ့တၾသၾကည့္ရင္း
သူ႔လက္ကို
ေသးတယ္။ “ဟယ္… ေဂၚရခါး ဓားေကာက္ႀကီး” နံရံမွာ
Aလွခ်ိတ္ဆထ ဲြ ားတဲ့
ေဂၚရခါးဓားေကာက္ႀကီးကို
Aပ္စူးသြားပါတယ္။ စားပြဲေပၚက ခ်ဳပ္လက္စAဝတ္ေပၚမွာ လက္ေထာက္မိလို႔ပါ။ “နင္က ေဂၚရခါးဓားေကာက္ႀကီးကိုက်ေတာ့ ျမင္ၿပီး Aပ္ကိုက်ေတာ့ မျမင္ဘက ဲ ိုး…” ကၽြန္ေတာ့္စကားကို
သူက
သိပ္စိတ္မဝင္စားပါဘူး။
သူ႔ဘာသာ
Aပ္စူးထားတဲ့လက္ကို
တဆတ္ဆတ္ခါရင္း မဆိုင္တာကို ေတြးေတြးဆဆ ေျပာလာတယ္။ “တကယ္ေတာ့ Aပ္ေရာ၊ ေဂၚရခါး ဓားေကာက္ႀကီးေရာဟာ ခၽြန္ထက္တ့ဲ လက္နက္ေတြႀကီးပဲေနာ္၊ သူတို႔ခ်င္း Aမ်ဳိးေတာ္ ၾကမွာပဲ၊ Aစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ညီေထြးေလးလား…၊ Aဖိုးန႔ဲေျမးလား…၊ Aင္း…တစ္ခုခုေတာ့ ေတာ္မွာေပါ့…” သူဟာ Aဲဒီလုိ AူတိAူေၾကာင္ေကာင္မေလးလည္း ျဖစ္တယ္…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 5
(ဃ) “ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ခ်င္လိုက္တာ…” “နင္က ေတာင္တက္ဝါသနာပါသလား…” Aဲဒီေတာ့လည္း ေခါင္းခါျပန္တယ္။ ၿပီးမွ…သူ႕စကားကို သူ ျပန္ရွင္းျပတယ္။ “ေရမွာ
လႈိင္းရွိသလို…ေျမမွာလည္း
လႈိင္းရွိတယ္။
႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးေတြ၊
တြန္႔ေခါက္ေတာင္တန္းႀကီးေတြဟာ ေျမရဲ႕ လိႈင္းေတြေပါ့…” “ေAာ္…” “ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ
တက္ရပ္တ့သ ဲ ူဟာ
ေျမရဲ႕
လိႈင္းေပၚမွာ
တက္ရပ္တ့သ ဲ ူပဲ…၊
ရင္ခုန္စရာေကာင္းမယ္ Aရမ္းေပ်ာ္ရမွာေပါ့” မူလစကားကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေရရြတ္မိတယ္။ “သူျဖင့္ ေတာင္တက္တာလည္း ဝါသနာမပါဘဲန႔ဲ” ေတာင္မတက္ခ်င္ဘန ဲ ႔ဲ
ေတာင္ထိပ္ေပၚ
ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္မွာတုန္း။
ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္
ဒီေကာင္မေလးကို နားမလည္ေတာ့ဘူး။ “ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာျဖစ္လဲ” Aဲဒီလို ခပ္စာြ စြာ ျပန္ၾကည့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္ေနလိုက္ရပါတယ္…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 6
(င) သူ႔ေၾကာင့္… ကၽြန္ေတာ္
တစ္ခါႏွစ္ခါ
စိတ္ညစ္ရဖူးတယ္။
AဲဒီလိုAခါမ်ဳိးမွာ
မAီမသာျဖစ္ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူက တခစ္ခစ္ရယ္တယ္။ “နင့္မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ…” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ေရနံဆီထဲ ထည့္စိမ္ထားတဲ့ သားေရကြင္းႀကီးလိုပဲ…၊ ဖြယ္တယ္တယ္၊ ပြတတနဲ႔…” “Aင္း… ငါက Aဲဒီသားေရကြင္းႀကီးလိုပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ေရနံဆီက ဘယ္သူလဲ သိလား…” ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သူက ရယ္ၿမဲ ရယ္တယ္။ Aဲဒီလိုမ်ဳိးေပါ့…။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရနံဆီပုလင္းေလးလည္း ျဖစ္တယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 7
(စ) သူ႔Aိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သာြ းတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ… ေျမႀကီးတူးေနတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ျဖဴေဖြးသြယ္လ်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြမွာ ရႊံ႕ေျမနီေတြ ေပက်ံလို႔…။ “ဘာလုပ္ေနတာလဲ…” “ပန္းစိုက္မလို႔…” “ဒီေနရာမွာ စိုက္မလုိ႔လား…” “မေသခ်ာေသးဘူး၊ စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႔တ့ေ ဲ နရာမွာ
ေAာက္က စိုက္မယ္၊
ေျမႀကီးေတြကို ေနာက္ေဖးမွာလည္း
Aရင္တူးၿပီး
လိုက္ၾကည့္ေနတာ၊
တူးၾကည့္ၿပီးၿပီ၊
Aိမ္ေဘးမွာလည္း
တူးၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ Aခု Aိမ္ေရွ႕မွာ တူးၾကည့္ေနတာ…” “ေဟာဗ်ာ…” မေနႏိုင္လုိ႔ ကၽန ြ ္ေတာ္ကလဲ Aဲဒီေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္မေလးရဲ႕ကိုယ္စား ေျမႀကီးေတြကို ဝင္တူးေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 8
(ဆ) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းAုပ္စု၊ ၿမိဳ႕ထဲထက ြ ္လည္ၾကတုန္းကေပါ့…။ လမ္းမွာ သူက ေျပာတယ္…။ “ထြက္လာခါနီး၊ ေဖေဖကေတာင္ ေမးေသးတယ္…” “ဘာေမးတာလဲ…” “သမီးေဝး ဘယ္တာြ းမဝို႔ဝဲ… တဲ့…” “ဟင္…” ”သမီးေလး
ဘယ္သာြ းမလို႔လလ ဲ ို႔
ေမးတာ၊
ကုလားထိုင္ေပၚမွာ
သတင္းစာဖတ္ရင္း
ေဆးတံႀကီးခဲရင္း လွမ္းေမးတာေလ” “ေAာ္…” “Aဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္… ၿမိဳ႕ဝဲ တြားမဝို႔လို႔” သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ရပါေသးေတာ့တယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 9
(ဇ) သတင္းစာေၾကျငာေတြထမ ဲ ွာ
ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း
ဖ်က္သိမ္းျခင္း
ေၾကျငာကို
သူက
Aမုန္းဆံုးျဖစ္တယ္။ သတင္းစာႀကီး ေဆာင့္ခ်ၿပီး ပြစိပစ ြ ိ လုပ္ေနတတ္တယ္။ “သူတို႔ဘာသာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ဖ်က္သိမ္းတာ နင္န႔ဲ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း၊ နင္န႔လ ဲ ည္း မသိဘန ဲ ႔ဲ…” “မဟုတ္ပါဘူး၊ လူေတြကကို မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ရည္းစားသစ္ကို ေတြ႔လို႔ ရည္းစားေဟာင္းကို ပစ္သာြ းတာမ်ဳိး၊ ဘယ္ႏွစ္ခုပါေနလဲမွ မသိတာ…” “ရည္းစားေဟာင္းက ခ်စ္စရာမေကာင္းေတာ့လို႔လားမွ မသိတာ…” “Aိုး… Aဲဒါမ်ဳိးကို ငါ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး၊ Aဲဒါနဲ႔ပဲ စြန္႔ပစ္စရာလား၊ Aဲဒါနဲ႔ပဲ ရည္းစားသစ္ ရွာရေတာ့မွာလား၊
ရည္းစားေဟာင္းကိုပဲ
ႏွလံုးသားAသစ္န႔ဲ
ခ်စ္ၾကည့္ဖို႔ေကာ
မႀကိဳးစားၾကေတာ့ဘူးလား…” သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေတြငိုင္စU္းစားမိရပါေသးတယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 10
(ဈ) တစ္ခါေတာ့ မိတၱဴကူးဆိုင္မွာ သူန႔ဲ ဆိုင္ရွင္န႔ဲ စကားကေတာက္ကဆျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ဘက္က လိုက္ေျပာတာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး၊
Aဲဒီဆိုင္ရွင္က
ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။
Aလုပ္လုပ္တာလဲ
စည္းစနစ္မရွိဘူး၊ ဆက္ဆံေရးကလည္း မေကာင္းဘူး၊ ေဈးကလည္း မတန္တဆယူတယ္။ မ်က္ႏွာကေလး မႈန္ေနတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ေမာေခ်ာ့ေမာ့ရပါတယ္။ “ဒီလူႀကီး
မေကာင္းတာကိုေတာ့
ငါလည္း
လက္ခံပါတယ္။
သူကိုယ္တိုင္က
မာရ္နတ္ရဲ႕
မိတၱဴကိုယ္ပာြ းတစ္ေယာက္ ေနမွာေပါ့…” “Aင္း… ဟုတ္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မိတၱဴကူးဆိုင္ဖြင့္ၿပီး လူေတြကို ဒုကၡေပးေနတာျဖစ္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ မာရ္နတ္ရဲ႕ မိတၱဴေတြထမ ဲ ွာ သူဟာ ေနာက္ဆံုးရြက္ေရ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခပ္ညံ့ညံ့ မိတၱဴႀကီး တစ္ရက ြ ္ေပါ့…” သူ႔စကားနဲ႔သူ ေက်နပ္ၿပီး ဟက္ခနဲ ရယ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ၿပဳံးလာတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက Aရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းေနတယ္…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 11
(ည) သူက Aရမ္းေခါင္းမာပါတယ္။ သူလုပ္ခ်င္တာကို သူ ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္တယ္။ “Aဲဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ နင္က တယူသန္မဆန္န႔ေ ဲ ပါ့ဟ” “ဟင့္Aင္း…မရဘူး၊ ငါက ‘ဘူး’ ဆိုရင္…” ၿပီးေတာ့ သူ႔စကားက ရပ္သာြ းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ေမးတယ္…။ “ဟို… Aသီးက ဘာသီးလဲ ဟ” ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ရယ္ခ်င္လိုက္တာ၊
ဖ႐ံုသီးကို
သူေမ့ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့
ခပ္တည္တည္န႔ဲ
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး… “ဘာသီးကုိ ေမးတာလဲ…” မေAာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ကၽြန္ေတာ္
ဝါးခနဲ
ထရယ္မိပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးတယ္ေလ။ ‘ေတာ္ၿပီ… နင့္ကို ဘာမွ
Aဲဒီေတာ့လည္း
သူက
ေျပာမျပေတာ့ဘူး’ ဆိုၿပီး ေျခေဆာင့္
လွည့္ထက ြ ္သာြ းေလရဲ႕။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 12
(တ) “ဘုရားေဟာAရဆိုရင္… ဘယ္Aရာမွ မတည္ၿမဲဘူး” “ဘာလဲ… ကဗ်ာထဲကလို ‘ေရပြက္ပမာ’ ေပါ့ေလ… ဟုတ္လား” ကၽြန္ေတာ့္စကားကို သူက ၿပံဳးစိစိန႔ဲ ေမးလာတယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ Aားလံုးက ေရပြက္ခ်ည္းပဲ…” မခ်ဳိမခ်U္Aၿပံဳးနဲ႔Aတူ သူက ထပ္ေမးျပန္ရဲ႕။ “Aဲဒါဆိုရင္ ငါကေရာ နင့္Aတြက္ ေရပြက္တစ္ခုပလ ဲ ား” ေတာ္ေတာ္ကေလးစU္းစားၿပီး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စကားလံုးေရြးၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ ငါ့Aတြက္ေတာ့ နင္ဟာလည္း ေရပြက္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတဲ့ ‘စႀကၤဝဠာေရပြက္ေလး’ ျဖစ္တယ္” Aဲဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ႏႈတ္ကလည္း ေရရြတ္တယ္။ ‘ဟင္း နင့္ကို ငါ သိပ္စပ္ျမင္ကပ္တာပဲ’ တဲ့…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 13
(ထ) ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္စုစာAုပ္ကေလးတစ္Aုပ္ကို ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ေမးဖူးတယ္…။ “နင့္မွာ ငယ္ကၽြမ္းေဆြေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိဘူးလား…” ကၽြန္ေတာ့္မွာ တAံ့တၾသေတြျဖစ္လို႔…။ “ဟင့္Aင္း… မရွိဘူးပါဘူး” “ေကာင္မေလး လွလွေလးေလ…” “ဟင့္Aင္း… မရွိပါဘူး” “သူ႔နာမည္က နႏၵာတို႔… ဘာတို႔ေလ၊ မမွတ္မိဘူးလား” “ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ…၊ မရွိပါဘူး” “ဒါျဖင့္ ဒီ နင့္စာAုပ္မွာ ေရးထားတဲ့ ‘ND’ ဆိုတ့ဲ Aတိုေကာက္နာမည္က ဘယ္သူတုန္း…” “ဟင္… ငါ့နာမည္ေလ၊ ငါက ေနဒြန္းေလ” “ဟင္… ဟုတ္ပါရဲ႕၊ နင့္နာမည္ကို ငါ ခဏေမ့သာြ းလို႔” တစ္ခါတစ္ခါ Aဲလိုပဲ၊ သူဟာ… ဘယ္လိုမွန္းကို မသိတ့ဲ ေကာင္မေလးျဖစ္တယ္…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 14
(ဒ) သူ႔ကိုမွ… Aဲဒီလို ေကာင္မေလးမ်ဳိးကိုမွ… ကၽြန္ေတာ္ကလည္း… ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ေနမိေတာ့တယ္။ “နင့္Aၿပံဳးက သိပ္စင္ၾကယ္တာပဲ၊ နင့္လိုမ်ဳိး ငါ ၿပံဳးတတ္ခ်င္လိုက္တာ ေနဒြန္းရယ္…” “ငါ့ Aၿပံဳးက ဘယ္လိုျဖစ္ေနလို႔တုန္း…” “ဘယ္လိုေျပာရမလဲ… ဟို…” နားသပ္စပ္က ဆံပင္ေလးေတြကို လက္န႔ဖ ဲ ြရင္း သူ စU္းစားပါတယ္။ ၿပီးမွ… “နင့္Aၿပံဳးက
လြတ္လပ္တယ္ဟ၊
ေျမႀကီးေပၚ
ေမွာက္ရက္က်ေနတဲ့
ဖဲခ်ပ္ကို
ေျခမနဲ႔
လွန္ၾကည့္လိုက္ရင္း ‘တစ္’ ဖဲျဖစ္ေနတာေတြ႔လို႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္သာြ းတဲ့ Aၿပံဳးမ်ဳိး…” “ေဟာဗ်ာ…” ေျပာစရာက တစ္ခုပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ တမင္တကာ ေနာက္ဆံုးမွ ေျပာျပတာပါ။ သူ႔နာမည္က… ခဂၢါတဲ့…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 15
န႔လ ဲ ူဆိုတာာ… မီးခိုးေတြနဲ … ရင္တစ္ခြင္လံုးပူၿပီးမွ ျဖစ္ခ့ရ ဲ တာပါ။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 16
Aခန္းေထာင့္မွ
စU့္Aိုးႀကီးကို
ခဂၢါ
စိတ္ဝင္တစားႏွင့္
လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
ၿပံဳးခ်င္
ရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္မိ၏။ စိတ္ထမ ဲ ွလည္း သေဘာက်သလို ခံစားရေလသည္။ ခဂၢါ၏Aခန္းက
က်ယ္ဝန္း၏။
ထို႔ေၾကာင့္
Aခန္းထဲမွာရွိသည့္
ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို
ရွင္းလင္းေသသပ္စာြ ထားသိုႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ Aခန္းထဲရွိ A႐ုပ္ႀကီးမ်ား၊ စာAုပ္ထူထူမ်ား၊ မွန္တင္ခံုႏွင့္ မိန္းမAသံုးAေဆာင္
ပစၥည္းလွလွကေလးမ်ား၊ ထုိAရာAားလံုးႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ဘဲ ဤစU့္Aိုးႀကီးက
ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုAိုးႀကီးကို ေနဒြန္း လာပို႔ေပးသြားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုစU္က တစ္Aိမ္သားလံုးႏွင့္Aတူ သူမလည္း ေၾကာင္စီစီျဖစ္ရေလသည္။ Aခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနေသာ ခဂၢါကို Aိမ္ေဖာ္မေလးက Aေလာသံုးဆယ္ လာေရာက္ေျပာဆို၏။ “မမ… ကိုေနဒြန္းရယ္ ေAာက္မွာ ေရာက္ေနတယ္” ဖတ္လက္စ စာAုပ္ကို ပိတ္ရင္း ခဂၢါက ခပ္ေငါက္ေငါက္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ Aိမ္ေဖာ္မေလး၏ ပ်ာယိပ်ာယာပံုစံကုိ စိတ္တိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “Aဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ၊ ေနဒြန္း ေရာက္တာမ်ား ႐ိုး႐ိုးေျပာလဲ ရပါတယ္။ ေနာက္က က်ားလိုက္လာသလို လာေျပာေနတယ္” “မဟုတ္ဘူး မမရဲ႕…” “ဘာ… မဟုတ္တာလဲ” “သူခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုေနဒြန္းရယ္… စU့္Aိုးႀကီးတစ္လံုး သယ္လာတယ္” ခဂၢါ… မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိ၏။ “စU့္Aိုးႀကီး…” “ဟုတ္တယ္… စU့္Aိုးႀကီး၊ Aႀကီးႀကီးပဲ” Aိမ္ေဖာ္မေလးက စU့္Aိုး၏ လံုးပတ္Aရြယ္ကို လက္ျဖင့္ ဝိုင္းျပရင္း ေျပာ၏။ “AဲဒီစU့္Aိုးႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ…” “မသိဘူးေလ…” ထိုAခိုက္မွာပင္ Aခန္းထဲသို႔ ေမေမ ဝင္လာသည္။ “သမီး ေAာက္မွာ ေမာင္ေနဒြန္းေရာက္ေနတယ္ေလ…” “Aင္း… ဒီမွာ AဲဒီAေၾကာင္းေမးေနတာ၊ သူက စU့္Aိုးႀကီးတစ္လံုး ပါလာတယ္ဆို…” ေမေမကလည္း ထိုကိစၥကိုပင္ Aံ့ၾသေနပံုရ၏။ “ဟုတ္ပါရဲ႕…၊ စU့္Aိုးႀကီးမွ Aႀကီးႀကီးပဲ” “Aဲဒါႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း…” “သိဘူးေလ…၊ သူ႔Aေျပာကေတာ့ သမီးကို ေပးဖို႔တ့ဲ” “ဟင္… သမီးက Aဲဒါႀကီးကို ဘာလုပ္ရမွာလဲ…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 17
“Aဲဒါေတာ့
ေမေမလည္း
ဘယ္ေျပာတတ္မွာလဲ…၊
ကိုယ့္ဘာသာ
ေမးၾကည့္ေပါ့…၊
သမီး
ညေရးညတာ Aသံုးဝင္မွာေပါ့” “ညေရး ညတာ…” ေယာင္ယမ္းေရြရတ ြ ္မိၿပီးမွ မေက်မနပ္ ဘုေတာထည့္လိုက္၏။ “Aဲဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ စU့္Aိုးႀကီးကို ညေရးညတာ သံုးရမွာလား…” ေမေမႏွင့္ Aိမ္ေဖာ္မေလးက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ၾက၏။ “မသိပါဘူးကြယ္… ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ Aဲဒီ ေနဒြန္းဆိုတ့ဲ ေကာင္ေလးကလည္း လုပ္လိုက္မွျဖင့္ AထူးAဆန္းႀကီးပဲ…” ထိုသို႔ေျပာဆိုကာ ေမေမ Aခန္းထဲမွ လွည့္ထက ြ ္သာြ း၏။ ေမေမ့မ်က္ႏွာက ရယ္ခ်င္ေနဟန္ ရွိသည္။ Aိမ္ေဖာ္မေလးကလည္း ေမေမ့ေနာက္မွ ၿပံဳးစိ… ၿပံဳးစိႏွင့္ ျပန္လိုက္သာြ း၏။ စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာျဖင့္ပင္ ခဂၢါ ေAာက္ထပ္ကိုဆင္းၿပီး ေနဒြန္းႏွင့္ ေတြ႔ရ၏။ “နင္ Aိပ္ေနတာလား..” ေနဒြန္းက ဆီးေမးသည္။ ခဂၢါက ေခါင္းခါျပလိုက္ရင္း… “မAိပ္ပါဘူး၊ စာဖတ္ေနတာ…” ေနဒြန္း၏ မ်က္ႏွာကိုထက္
နံေဘးမွ စU့္Aိုးႀကီးကို ပိုမိုၾကည့္ျဖစ္သည္။ ခဂၢါ စU့္Aိုးႀကီးကို
ၾကည့္ေနမွန္း သိသျဖင့္… “ဒီAိုးႀကီးကို နင္ သေဘာက်လား…” “ဟင္… ဘာလို႔ သေဘာက်ရမွာလဲ…” “နင့္Aတြက္ ငါ ယူလာတာဟ” “ဟယ္… ဒီAိုးႀကီးကို ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ…” “Aဲဒါက ငါေျပာျပမယ္ေလ…” “Aင္း… ဆိုစမ္းပါUီး…” ခဂၢါက ေနဒြန္း၏ နံေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္လိုက္၏။ ေနဒြန္းက AိုးႀကီးAတြက္ ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို Aေရးႀကီးေသာ ဟန္ပန္ျဖင့္ ေျပာ၏။ ေလသံကပင္ တိုးသြားသည္။ “နင္ ဒီAိုးႀကီးကို ေပါ့ေသးေသး မေAာက္ေမ့န႔ဲ” Aိုးႀကီးကို တစ္ခ်က္ေစြၾကည့္ရင္း ခဂၢါ လန္႔သာြ း၏။ “Aမယ္ေလးေတာ္၊ မေAာက္ေမ့ပါဘူး၊ ဒီေလာက္ေလးလံ ႀကီးမားတဲ့ Aိုးႀကီးကို ေပါ့ေသးေသးလို႔ မေAာက္ေမ့ပါဘူး” ေနဒြန္းက ဟဲခနဲ ရယ္၏။ “ဒီလိုဟ…” တစ္စံုတစ္ရာကို ေျပာရန္ Aစခ်ီ၏။ “Aင္း… ေျပာပါUီး” “ခုေနာက္ပိုင္းမွာ နင္ သိပ္မရႊင္လန္းဘူး မဟုတ္လား၊ ေဆး႐ံုက ဆင္းလာၿပီးကတည္းက” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 18
“Aင္း...Aဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ…” “Aဲဒါေတြ ေျပေပ်ာက္ေAာင္ ငါ့ဘက္က နည္းလမ္းေပါင္းစံု စU္းစားတယ္၊ နင့္ကို ဘယ္လို ကူညီရမလဲလို႔…” “Aဲဒါနဲ႔ ဒီAိုးႀကီးနဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔တုန္း” “ဆိုင္တာ… ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔လာလိမ့္မယ္၊ AဲဒါထားUီး၊ ခု ငါေျပာတာ နားေထာင္စမ္း” “Aင္း… ေျပာပါUီး၊ ကၽြန္မ နားေထာင္ေနပါတယ္ရွင့္၊ Aမိန္႔ေတာ္ မွတ္ပါ…” ခဂၢါက
ခပ္ေငါ့ေငါ့
ျပန္ေျပာလိုက္၏။
စိတ္ဝင္စားမႈေတာ့
ရွိေနသည္။
ေနဒြန္း
ဘာေတြ
ရွာေဖြေတြ႔ရွိေနသနည္း။ “နင္ ဟိုေန႔က ငါ့ကိုေျပာတာ မွတ္မိလား…” “ဘာေျပာလိုက္မိလို႔လဲ…” “တစ္ခါတစ္ခါ
Aရမ္းAားငယ္တာပဲ
ဆိုတာလဲ၊
စိတ္ဓာတ္ေတြ
Aလိုလိုက်ေနတယ္
ဆိုတာေလ…” “Aင္း… ဟုတ္တယ္၊ Aဲလို ငါ ခဏခဏျဖစ္တယ္” “ ခါတိုင္းဆို Aဲလိုခံစားရတဲ့Aခ်ိန္မွာ နင္ ဘာလုပ္မွာလဲ” ခဂၢါ၏ မ်က္လံုးလွလွကေလးမ်ား Aတြန္႔ခ်ဳိးသြား၏။ “ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊
ဘာမွ
လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း
မရွိဘူးေလ၊
ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္ေနသလိုပဲ…” ခဂၢါ၏ စကားကို ေနဒြန္းက သံေယာင္လိုက္၏။ “ေတာႀကီးမ်က္မည္း” “Aင္း…” “ဒါဆိုရင္ နင့္ေတာက Aမႀကီးပဲ…” ခဂၢါ မ်က္လံုးဝိုင္းသြားရျပန္သည္။ “ေတာပဲဟ… Aထီး၊ Aမ ရွိမလား” “နင္ေျပာတဲ့ပံုAရဆိုရင္ေတာ့ Aဲဒီေတာဟာ Aမ ျဖစ္ေနတယ္” “ေတာက္တီးေတာက္တ့ဟ ဲ ာ…” ေနဒြန္းက သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပဴးၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာ၏။ “Aေကာင္းေျပာတာ၊ မ်က္မည္းဆိုတာ ေပါရာဏစကားAရ ဆယ့္ငါးႏွစ္သမီးကို ေခၚတာ…” “Aမ္” “ေတာႀကီးမ်က္မည္းဆိုတာကို နင္ ဘာမွ ေၾကာက္ေနစရာမလိုဘူး၊ Aဲဒါ ဆယ့္ငါးႏွစ္Aရြယ္ ေတာမေလးပဲ…” သူ႔စကားေၾကာင့္ ခဂၢါ ဘာဆက္ေျပာရမည္မွန္းမသိ ျဖစ္သာြ းသည္။ ေနဒြန္းက… “စိတ္ညစ္စရာ ရွိလို႔ရွိရင္ စာနဲ႔ ခ်ေရးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပတာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရတယ္၊ Aဲဒါမွ ရင္ထမ ဲ ွာ ေပါ့သာြ းတာ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 19
“ဟာ… မေျပာခ်င္ပါဘူးဟာ၊ ကိုယ့္Aေၾကာင္း သူမ်ားကို မေျပာခ်င္ပါဘူး” “ဟဲ ဟဲ… Aဲဒါကို ငါ သိပါတယ္၊ စာAုပ္ထလ ဲ ည္း နင္ ဘယ္ခ်ေရးခ်င္ပါ့မလဲ” “Aိုး… မေရးခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ္ေရးထားတာ သူမ်ားေတြေတြ႔သာြ းရင္ ရွက္စရာႀကီး…” “ဟဲဟဲ… သိေနတယ္ေလ၊ Aဲဒါေၾကာင့္ ဒီေမာင္က ဒီစU့္Aိုးႀကီးကို ယူလာတာ” “Aံမာ… ဘာဆိုင္လို႔လဲ” “ငါေျပာျပမယ္ေလ…” “Aင္း… ေျပာ” “ဒီစU့္Aိုးႀကီးကို နင့္Aခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ထား” “Aင္း… ၿပီးေတာ့ေရာ…” “စိတ္ညစ္လာလို႔ရွိရင္ Aဲဒီ စU့္Aိုးႀကီးထဲ ေခါင္းသြင္းၿပီးေAာ္…” “ဟင္…” “ကိုယ္ခံစားရတာ ကိုယ္မေက်နပ္တာေတြရွိရင္ Aဲဒီ စU့္Aိုးႀကီးထဲ Aကုန္ေျပာထည့္၊ ရင္ထမ ဲ ွာ ေပါ့သာြ းတဲ့Aထိ ေျပာပစ္” “Aဲ…” “ဒီAိုးကို ငါက ‘စိတ္ေျဖAိုး’ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္” ခဂၢါ ငူတူငိုင္တိုင္ျဖစ္ေနမိခ်ိန္မွာပဲ ေနဒြန္းက Aိမ္ေဖာ္မေလးကို လွမ္းေခၚသည္။ “ဟဲ့… ခင္သီတာဝင္း” “ရွင္…” “Aဲဒီနားမွာ မေယာင္မလည္န႔ဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” “ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး” “နင့္လက္ထက ဲ ဘာလဲ၊ ကာတြန္းစာAုပ္လား…” “မဟုတ္ပါဘူး… Aဂၤလိပ္စကားေျပာစာAုပ္၊ Aဂၤလိပ္စကားေျပာ က်င့္မလို႔” ထိုစကားေၾကာင့္ ေနဒြန္းပင္လွ်င္ Aငိုက္မိသာြ းသည္။ ၿပီးမွ ၿပံဳးစိစိျဖစ္လာၿပီး… “Aင္း… နင္ Aဂၤလိပ္စကားေျပာ က်င့္ဖို႔Aတြက္လည္း စU့္Aိုးတစ္လံုး ဝယ္ေပးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ထား… ထား… ဒီစU့္Aိုးႀကီးကို ဒ႐ိုင္ဘာသြားေခၚၿပီး သယ္သာြ း။ သူ႔Aခန္းထဲ သြားထည့္ထားလိုက္၊ က်မကြဲေစနဲ႔” Aင္း… ေနဒြန္းကလည္း စည္း႐ံုးေရးေကာင္းသည္ေလ…။ Aခန္းထဲသို႔ ထိုAိုးႀကီးေရာက္ကာစ ႏွစ္ရက္သံုးရက္မွာ ႐ႈပ္သလို ခံစားေနရ၏။ တစ္ရက္က်မွ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ စU့္Aုိးဝမွာ မ်က္ႏွာAပ္ၿပီး စကားႀကီးတစ္ခန ြ ္းကို သံုးႀကိမ္တိတိ ေAာ္ပစ္လိုက္သည္။ “ေနဒြန္း… ငေပါ” “ေနဒြန္း… ငေပါ” “ေနဒြန္း… ငေပါ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 20
ၿပီး…
ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့စာြ
ခ်ဳပ္တည္းမႈကင္းမဲ့စာြ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္
ရယ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
စိတ္Aေမာတို႔ Aမွန္တကယ္ ေျပေလ်ာေပ်ာက္ကယ ြ ္သာြ းေလသည္။ Aခု Aခန္းထဲမွာေနရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိသျဖင့္ ထိုစU့္Aိုးႀကီးကို လွည့္ပတ္ ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ Aဟင္း စိတ္ေျဖAိုး… တဲ့။ “သမီးေရ…” ေAာက္ထပ္မွ ေမေမ့ေခၚသံၾကားရသည္။ “ရွင္…” “လင္းလင္း ေရာက္ေနတယ္” “Aေပၚလႊတ္လိုက္ေလ ေမေမ” ေလွခါးမွ တက္လာေသာ ေျခသံတဒံုးဒံုးႏွင့္Aတူ လင္းလင္း ေရာက္လာသည္။ “ေကာင္မ ဘာျဖစ္လာတာလဲ” ထိုသို႔ပင္
လင္းလင္းကို
ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္လိုက္မိ၏။
လင္းလင္း၏
မ်က္ႏွာက
မခ်ဳိမခ်U္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ လင္းလင္းက ခဂၢါ၏ ေမြ႔ယာေပၚတြင္ တင္ပါးလႊဝ ဲ င္ထိုင္ရင္း… “ငါ နင့္ကို သတင္းထူးတစ္ခု ေျပာမလို႔” “သတင္းထူး…” “Aင္း…” “ဘာမ်ားပါလိမ့္၊ နင့္ကို ရဲေAာင္က ရည္းစားစကားေျပာလို႔လား၊ သူ႔ကန္ထက ဲ ပုစန ြ ္တစ္ေကာင္ နင့္ကို ဖမ္းေပးၿပီ ခ်စ္သက္ေသ ျပလိုက္လို႔လား…” “ဟာ… ေပါက္ကရေတြ” “ခစ္ ခစ္” လင္းလင္း Aရွိန္ပ်က္သာြ းတာကို ၾကည့္ရင္း သေဘာက်စြာ ရယ္မိ၏။ ရဲေAာင္က ပုစန ြ ္ေမြးျမဴေရး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ Aလုပ္လုပ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ပုစန ြ ္မ်ားကို Aလြန္ဂ႐ုစိုက္ၿပီး သူ႔ပုစန ြ ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ Aလြန္ကပ္ေစးနည္းသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရဲေAာင္က လင္းလင္းကို စိတ္ဝင္စားပံုေတာ့ မေပၚပါ။ ဟိုတေလာက “ရဲေAာင္၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကပင္လွ်င္
ပုစန ြ ္ႏႈတ္ခမ္းေမြးႏွင့္
တူလာေၾကာင္း”
လင္းလင္းက
သံုးသပ္ေဝဖန္ၿပီးသည္၏ေနာက္တြင္ ခဂၢါ ထိုသို႔ပင္ စ,ေနမိေတာ့၏။ “ငါက နင့္Aတြက္ တကယ့္သတင္းထူးမို႔လို႔ လာေျပာတာ” “တကယ္ ထူးသလား…” လင္းလင္းက မ်က္ႏွာထားကို ခ်ီလိုက္၏။ “Aိုး… ထူးမွထူး” “ဘယ္လိုထူးသလဲ ေျပာပါUီး၊ ငါ နည္းနည္းစိတ္ဝင္စားလာၿပီ” “စိတ္ဝင္စားရမယ္ေလ၊ ဒါ နင့္Aတြက္ Aေရးႀကီးတဲ့ သတင္းပဲ၊ ဒီလိုဟ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 21
ထို႔ေနာက္ လင္းလင္းက လိုရင္းကို တိုရွင္းစြာေျပာ၏။ “ျမင့္လြင္မိုး ကတံုးႀကီးျဖစ္သာြ းၿပီ” “ဟယ္…” ခဂၢါ Aံ့ၾသသြား၏။ ျမင့္လြင္မိုး၏ ဆံပင္Aတြက္ Aံ့ၾသျခင္း မဟုတ္ပါ။ သူ႔ဘာသာ ကတံုးပဲတံုးတံုး၊ ေသွ်ာင္ထံုးပဲ ထံုးထံုး၊ စိတ္မဝင္စား။ Aံ့ၾသမိသည္က… သပ္သပ္ Aေၾကာင္းAရာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “ဟိုေကာင္ ေျပာထားတဲ့Aတိုင္း တကယ္ျဖစ္သာြ းပါေရာ့လား” “ေAး… ငါလည္း Aဲဒါကိုပဲ Aံ့ၾသေနတာ…” “ဘုန္းႀကီးဝတ္မလို႔လား…” “ဟင့္Aင္း… Aဲလိုပံုမ်ဳိးလည္း မေပါက္ပါဘူး” “သူ႔ဘာသာ ညႇပ္ခ်င္လို႔ ညႇပ္တာလား…” “Aဲလိုလည္း ငါမထင္ဘူး” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ကတံုးႀကီးျဖစ္သာြ းတာကို
သူ
ရွက္ေနပံုရတယ္။
မ်က္ႏွာကလဲ
ေAာက္သိုးသိုးနဲ႔
လူၾကားထဲမွာလည္း Aေနခက္ေနပံုရတယ္” “ေနဒြန္း လက္ခ်က္မ်ားလား…” “မေျပာတတ္ဘူး” စကားAဆံုးမွာ
လင္းလင္းက
သူ႔ထံုးစံAတိုင္း
စိတ္ျမန္လက္ျမန္
ျပဳေတာ့၏။
စားပြဲေပၚမွ
တယ္လီဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ “နင္… ဘယ္ကို ဆက္မလို႔လဲ” “ေနဒြန္းဆီ…” “ကုမၸဏီကိုလား…” “Aင္းေပါ့၊ ဒီAခ်ိန္ သူ ကုမၸဏီမွာရွိမွာ၊ Aဲဒီမဆက္လည္း တျခားဆက္စရာ မရွိဘူး၊ ေနဒြန္းတို႔ Aိမ္မွာ တယ္လီဖုန္းမရွိဘူး” ထို႔ေနာက္ ဖုန္းခြက္ကိုင္ၿပီး… “ဟဲလို… ကိုေနဒြန္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါရွင္” ခဂၢါက ဖုန္းခြက္မွ စပီကာကို လက္ျဖင့္ ႏွိပ္လိုက္၏။ တစ္ဖက္မွ ျပန္ေျပာသံကို သူမကပါ ၾကားလိုက္ရသည္။ “ဟုတ္က့ဲ… ကိုေနဒြန္းနဲ႔ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ ေျပာခဲ့ပါ” “ရွင္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ သူမရွိဘူးလား…” “ရွိပါတယ္” “ဟင္… ရွိရင္ သူန႔ေ ဲ ျပာမွာေပါ့၊ ဘာကိစၥ ရွင့္ကို ေျပာရမွာလဲ” “ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာရပါလိမ့္မယ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 22
“ကၽြန္ေတာ္က ေနဒြန္းပါ” လင္းလင္း ဆဲဆိုလိုက္ေတာ့၏။ ခဂၢါက ၿပံဳးေနမိ၏။ ေနဒြန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တ့ဲ ေကာင္ပဲ ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ တစ္ဖက္မွ ေနဒြန္းAသံကို ၾကားရ၏။ “ဟဲဟဲ… Aခုေျပာေနတာ “ေမွာင္ေမွာင္” မဟုတ္လား” “ဘာ ေမွာင္ေမွာင္လဲ” “ေမဝင္းေမွာင္… ေလ၊ ေၾသာ္… မွားလို႔ မွားလို႔၊ လင္းလင္း မဟုတ္လား” “ဟင္း…” လင္းလင္း မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေလသည္။ “နင္က ငါ့ကို ဘာကိစၥ Aေၾကာင္႐ိုက္ရတာလဲ” “မ႐ိုက္ပါဘူး၊ နင့္ဘာသာ ငါ့Aသံကို မမွတ္မိတာ၊ ဒါနဲ႔မ်ား သူ႔ကိုယ္သူ လင္းလင္းျမတ္တ့ဲ” “ဟင္… ဘာဆိုင္လို႔လဲ” “မသိဘူးေလ…” ခဂၢါ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္Aုပ္ၿပီး နံေဘးမွ ရယ္ေနမိေတာ့၏။ လင္းလင္းက ဖုန္းေျပာေနရာမွ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီး ခဂၢါကို မေက်မနပ္ၾကည့္သည္။ ၿပီး… “ဟဲ့… ေနဒြန္း” “ေဟ…” “နင့္ေကာင္Aေၾကာင္း ေျပာမလို႔” “ငါ့ေကာင္ ဘယ္သူလဲ ရဲေAာင္လား” “မဟုတ္ဘူး၊ ဟို… ျမင့္လြင္မိုး… ျမင့္လြင္မိုး” “ဟင္… ဟုတ္လား၊ ဒီေကာင္ ဘာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ” “နင္… မသိေသးဘူးလား” “ဘာကို သိရမွာလဲ” “သူ႔ေခါင္းမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး” “ငါ… နားမရွင္းဘူး” “ျမင့္လြင္မိုး ကတုံးျဖစ္သာြ းၿပီလို႔ ေျပာတာ” “ေၾသာ္… ဟုတ္လား၊ ငါ မေတြ႔ေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဒါက ငါ သိၿပီးသားပါ၊ ဒီလို ျဖစ္လာမယ္လို႔ ျမင္ၿပီးသားပါ” “ေAး… Aဲဒါ ငါေမးမလို႔” “ေမးေလ ဘာေမးမလို႔လဲ” “ျမင့္လြင္မိုးက ကတံုးျဖစ္မယ္ဆိုတာကို နင္က ဘယ္လိုလုပ္ ႀကိဳသိေနတာလဲ” “ငါက ဟဲဟဲ… AၾကားAျမင္” “လုပ္မေနနဲ႔” သူ႔စကားမဆံုးမီမွာ လင္းလင္းက ျဖတ္ေAာ္ထည့္လိုက္၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 23
“ေဟ… ေျဖးေျဖးေAာ္ပါဟ၊ ခုေလာက္Aသံမာရင္ နင္က ဒီတစ္သက္ Aပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ” “ဘာဆိုင္လို႔လဲ” “နင့္ကိုႀကိဳက္တ့ဲ ဘဲေတြက နင့္ကို ေၾကာက္မွာေပါ့ဟ၊ ကရာေတးကလည္း တတ္ေသးတယ္၊ ေလသံကလည္း ျပင္းေသးတယ္။ ဂုမာၻန္တစ္ေထာင္ေစာင့္တ့ဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲ” ‘ဂုမာၻန္တစ္ေထာင္ေစာင့္တ့ႏ ဲ ႈတ္ခမ္း’ တဲ့…။ ေနဒြန္း သံုးသြားေသာ စကားလံုးေလးက လွသည္။ ေနဒြန္း၏ စကားAရာ ကၽြမ္းက်င္ပံုကို သူမတို႔Aားလံုး AသိAမွတ္မျပဳခ်င္၍ မရေပ။ “ကဲကဲ…
ငါ့ဘာသာ
Aပ်ဳိႀကီးျဖစ္လည္း
ရွိပါေစေတာ့၊
Aခု
ျမင့္လြင္မိုး
ဘယ္လိုလုပ္
ကတံုးျဖစ္သာြ းတယ္ဆုိတာ ငါ သိခ်င္တယ္” “ဟဲဟဲ… ဒီလိုဟ” “Aင္း… ေျပာ” “ျမင့္လြင္မိုးမွာ တင္ေAာင္မ်ဳိးဆိုတ့ဲ ညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ Aဲဒီေကာင္က ကတံုးဟ…” “Aင္း…” “Aဲဒီကတံုးကို ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ငါက ေခါင္းလိမ္းဆီတစ္ပုလင္း ေပးလုိက္တယ္” “Aဲဒီေတာ့…” “ကတံုးက
ဒီ
ေခါင္းလိမ္းဆီကို
လိမ္းလို႔မရဘူး…
ေခါင္းလိမ္းဆီ
A႐ူးျဖစ္တ့ဲ
သူ႔Aစ္ကို
ျမင့္လြင္မိုးက ယူလိမ္းတယ္” “နင္ေပးလိုက္တ့ဲ ေခါင္းလိမ္းဆီကိုေပါ့…” “Aင္း… ျမင့္လြင္မိုးက ယူလိမ္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါက ေပးကတည္းက ကတံုးကို ေနာက္ၿပီးေပးတဲ့ ေခါင္းလိမ္းဆီပဲ၊ Aထဲထမ ဲ ွာ ေကာ္ေတြထည့္ထားတာ” “ေဟာေတာ့…” “ျမင့္လြင္မိုးက လိမ္း… သူ႔တစ္ေခါင္းလံုး ေကာ္ေတြကပ္… ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ ကတံုး တံုးပစ္လိုက္ရတာေပါ့” “ဟယ္… ခစ္ခစ္၊ နင္ေတာ္ေတာ္ ႐ႈပ္တာပဲ” “ဟဲဟဲ… ငါရဲ႕ တနလၤာနံကေလး စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေပါ့ဟာ” “ဘာ… နင့္ရဲ႕ တနလၤာနံ ဟုတ္လား” လင္းလင္းက ေျပာေျပာဆိုဆို ခဂၢါကို လွည့္ၾကည့္၏။ ခဂၢါက ထိုင္ရာမွ ဝုန္းခနဲထၿပီး ဖုန္းခြက္ကို ဆြဲယူလိုက္၏။ “ေနဒြန္း… ေကာင္စုတ္… ေကာင္နာ” “ဟာ…” ေနဒြန္း Aံ့ၾသသြားပံုရသည္။ နံေဘးမွာ ခဂၢါရွိေနသည္ဟု သူ ထင္ထားပံုမရ။ “ခုနက နင္… ဘာေျပာတယ္” “ဟဲဟဲ… ဟို… ဘာမွ မေျပာရပါလား၊ ဟဲဟဲ…” “ေကာင္စုတ္ ေကာင္နာေနာ္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ဘန ဲ ႔မ ဲ ်ား ေသာက္ေနရေသးတယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 24
“ေဟ…” “နင္
ဖြာေနတဲ့ ေဆးလိပ္မီးခိုးက သူမ်ား Aသက္႐ွဴရတာကို
Aေႏွာင့္Aယွက္ျဖစ္တယ္ဟ့၊ဲ
နင့္ေဘးက Aလုပ္သမားက မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လထ ႊဲ ားတာ နင္… Aားမနာဘူးလား” စကားေတြ
ဘယ္ေရာက္သာြ းတာပါလိမ့္ဟု
လင္းလင္း
မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
စပီကာမွ
ၾကားရေသာ ေနဒြန္း၏Aသံကလည္း Aံ့Aံ့ၾသၾသျဖစ္ေန၏။ “ငါ ေဆးလိပ္ဖာြ ေနတာေရာ၊ ေဘးလူမ်က္ႏွာလႊထ ဲ ားတာေရာ နင္က ဘယ္လိုလုပ္ သိတာတုန္း၊ ငါ… လိုက္မမီေတာ့ဘူး” ခဂၢါရင္ထမ ဲ ွာ ဒိုင္းခနဲျဖစ္သာြ း၏။ ဖုန္းခြက္ကိုင္ၿပီး Aသက္မ့သ ဲ လို ၿငိမ္သက္သာြ းမိသည္။ “Aို… ျမတ္စာြ ဘုရား” သူ႔လက္ထမ ဲ ွ ဖုန္းခြက္ကို လင္းလင္းက ျပန္ဆယ ဲြ ူလိုက္၏။ ဖုန္းခြက္မွတစ္ဆင့္ မေျပာေတာ့ဘဲ စပီကာမွတစ္ဆင့္ လွမ္းေAာ္သည္။ “ေနဒြန္း” “ေဟ” “ခဂၢါ ေနမေကာင္းဘူး…” “ဟုတ္လား… ဘာျဖစ္တာလဲ” “ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ နင္န႔ဲ စကားေျပာလိုက္လို႔ ေနမေကာင္း ျဖစ္သာြ းတာ” “ဟင္…” “ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့၊ ေနာက္မွပဲ ဆက္ေျပာၾကမယ္” “ေAး… ေAး” ဖုန္းခြက္ခ်ၿပီးခ်ိန္ထိ
ခဂၢါက
ေက်ာက္႐ုပ္ဆန္ဆန္
ၿငိမ္သက္ေနဆဲ။
လင္းလင္းက
ပင့္သက္႐ႈိက္လိုက္မိသည္။ “ခဂၢါ…” လင္းလင္း၏
လက္က
ခဂၢါ၏ပုခံုးကို
သိုင္းဖက္လိုက္သည္။
ခဂၢါ၏
ကိုယ္ကေလးက
ေတာင့္တင္းေန၏။ မည္သူကမွ် စကားမေျပာျဖစ္ၾက၊ Aခန္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္သာြ း၏။ ***** ေဆး႐ံုမွဆင္း၍
Aိမ္ျပန္နားၿပီး၊
သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔မွာ
ဆန္းၾကယ္ထူးျခားေသာ
သူ႔AေျခAေနကို သူ ျပန္ရိပ္မိခ့ေ ဲ လသည္။ Aိပ္ရာထဲမွာ လွဲ၍ နားနားေနေန စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္။ ေမေမ့Aသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေလွခါးတစ္ဝက္ေလာက္မွ လွမ္းေျပာျခင္းျဖစ္၏။ “သမီးေရ… သဇင္လာတယ္” “ေAာ္… ဟုတ္”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 25
Aဲလစ္သဇင္ ေရာက္လာသည္။ လူပမာ သတင္းေမးလာျခင္းျဖစ္သည္။ ခဂၢါ ေပ်ာ္သာြ းသည္။ ဒီလိုAခ်ိန္မွာ… သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပါက္ကရေလးဆယ္ ေလွ်ာက္ေျပာေနရျခင္းမွာ ေရာဂါကို ေမ့သာြ းႏိုင္သည္။ “သဇင္… လာေလ” “ေAး… နင္ သက္သာလား” “သက္သာပါတယ္ဟာ…” “ေAး… ေဆး႐ံုမွာတုန္းကထက္ေတာ့ နင္ လန္းတယ္၊ ျပည့္လာသလိုပဲ” “Aဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဟာ” ေဆး႐ံုမွာတုန္းကလည္း သဇင္က တစ္ေခါက္ေရာက္လာေသးသည္။ ထိုစU္က ေခါင္းမူးေနသျဖင့္ သူ႔ကို စကားေကာင္းေကာင္း ျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္။ သဇင္က ခုတင္ေပၚမွာပဲ ဝင္ထိုင္၏။ “လင္းလင္း မလာဘူးလား…” “လာတယ္၊ ေစာေစာကပဲ ျပန္သာြ းတာ” “သူက ကေလးေတြကို ကရာေတး ျပန္သင္ေပးေနတယ္ဆို” ခဂၢါ ၿပံဳးမိ၏။ “ေAး…” “သူ႔တပည့္ကေလးတစ္ေယာက္ကို Aခု ငါ လမ္းမွာေတြ႔ခ့တ ဲ ယ္” “ဟုတ္လား…” “ေAး၊ ဘာလုပ္ေနတယ္ ေAာက္ေမ့လဲ…” “ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ…” “Aုတ္ခံုနံေဘးမွာ ေျမာက္ပန္းလွန္ေနတယ္ေဟ့” ခဂၢါ ခပ္တိုးတိုးရယ္မိသည္။ ရယ္သံAဆံုးမွာ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ျဖင့္ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ “Aဲဒါေပါ့ သဇင္ရဲ႕…” “ဘာလဲ…” “ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေခါင္းလွန္တယ္ဆိုတာ…” သဇင္က ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္ကို ေစ့ထားရင္း ၿပံဳး၏။ သဇင္က ၿပံဳးခဲ ရယ္ခဲသည္။ “ဆရာေကာင္းတပည့္၊ ပန္းေကာင္းပန္လို႔ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ဟာ” “Aင္းေလ၊
နင္
Aခု
မ်က္ျမင္ေတြ႔လာတယ္
မဟုတ္လား၊
ဆရာေကာင္းတပည့္
ပန္းေခါင္းလွန္ေနတာ” ေျပာၿပီး ခဂၢါ ရယ္သျဖင့္ သဇင္ကလည္း လိုက္ရယ္သည္။ “နင္ Aခု… ဘယ္သူန႔ဲ လာတာလဲ” “နင္တို႔လို ဒ႐ိုင္ဘာ မထားေတာ့၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေမာင္းလာရတာေပါ့ဟာ၊ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ” ခဂၢါက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ဆက္ေမးလိုက္၏။ “ဘာလဲ မီးပိြဳင့္မွာ ျပႆနာတက္လာတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 26
သဇင့္မ်က္ႏွာ မႈန္သာြ းသည္။ “ေAးေလ၊ ကားကလည္း စက္ေသသြားတယ္၊ ရဲကလည္း ငါ့ကို ရစ္တယ္၊ မီးစိမ္းျပေနရက္န႔ဲ မေမာင္းလို႔တ့ဲ” “ေျပာလိုက္ေပါ့… ရွင့္မီးပိြဳင့္က ခုနကပဲ မေမာင္းနဲ႔ဆိုၿပီး နီတယ္၊ Aခုပဲ ေမာင္းဆိုၿပီး စိမ္းတယ္၊ ကၽြန္မက ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲလို႔…” သဇင္က သူ႔စကားကို သေဘာက်ၿပီး ႏႈတ္ခမး္ေစ့၍ ၿပံဳးျပန္သည္။ “ငါလည္း စိတ္တိုတာေပါ့ဟာ…၊ ဟို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ” သူ
ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုတာကို
မ်က္လံုးAဝိုင္းသားႏွင့္
စU္းစားေနရင္းက
တစ္စံုတစ္ခုကို
ေတြးမိသလို သဇင္ Aလန္႔တၾကား ျဖစ္သာြ းသည္။ “ဟဲ့… ခဂၢါ” “ဟင္…” “ေနပါUီး… နင္က ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ” “ဘာကုိလဲ…” “မီးပိြဳင့္မွာ ငါ ရဲန႔ဲ ျပႆနာတက္တာကိုေလ၊ နင္က ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ” “Aိုး… ဟုတ္ပါရဲ႕” မိမိက
ဘယ္လိုလုပ္မ်ား
သိလိုက္သည္လဲ၊
ခဂၢါကိုယ္တိုင္လည္း
မေတြးတတ္ေAာင္
ျဖစ္သာြ းရသည္။ Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ
AလိုAေလ်ာက္
ထုိသို႔
ထင္ျမင္မိျခင္းျဖစ္၏။
ႏႈတ္ကလည္း
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ေျပာထြက္ခ့ျဲ ခင္းျဖစ္၏။ ျမတ္စာြ ဘုရားေရ…။ သို႔ေသာ္ ခဂၢါက AေျခAေနကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထိန္းလိုက္ႏိုင္သည္။ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ၿပီး… “မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါက ရမ္းေျပာတာပါ၊ နင္က တကယ္ျဖစ္တာနဲ႔ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္သာြ းတာပါ” ထိုAခါက်မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြားဟန္ျဖင့္ သဇင္က သက္ျပင္းႀကီးခ်သည္။ “ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ခဂၢါရယ္” “ဘာ… ေတာ္ပါေသးရဲ႕လဲ” “ငါက လန္႔သာြ းတာ” “ဘာကို လန္႔တာလဲ” “ငါက နင္မ်ား ဆိုင္ကိုေမထရီ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔…” “ေၾသာ္… ဟင့္Aင္း၊ Aဟင္း… မဟုတ္ပါဘူး” ျငင္းသာျငင္းလိုက္ရေသာ္လည္း
ေလသံက
Aေတာ္ေပ်ာ့သည္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ
သဇင္ကလည္း မရိပ္မိပါ။ နာရီဝက္ခန္႔Aၾကာမွာ
သဇင္
ျပန္သာြ း၏။
Aိပ္ရာထဲမွာ
ျပန္လွဲေနရင္း
သူမ၏စိတ္ေတြ
Aံု႔ဆိုင္းမိႈင္းေဝေနသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 27
ဆိုင္ကုိေမထရီ Psychomerry ဆိုသည္က Aာ႐ံုAျမင္Aၾကားရျခင္းကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ စိတ္က ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တစ္စံုတစ္ရာခ်ဳိ႕ယြင္းသြားျခင္းသေဘာကို
ေဆာင္သည္ဟု မိမိ
နားလည္သည္။ “ဘုရား… ဘုရား” မၾကာမီမွာပဲ
သူမ၏AေနAထားကို
သူမ
ျပတ္ျပတ္သားသား
သိလိုက္ရေလသည္။
Aိမ္ေဖာ္မေလး ေရာက္လာေသာAခ်ိန္မွာ ျဖစ္၏။ “မမ” “ဘာလဲ” “Uီးေက်ာ္စိန္ဝင္းဆိုတ့ဲ လူႀကီးကို မမ သိသလား…” ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သာြ းေသး၏။ ၿပီးမွ… “ပန္းခ်ီဆရာကို ေျပာတာလား…” “Aင္း… ဟုတ္တယ္ မမ” “Aင္း… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “မမ သူ႔ပန္းခ်ီကားကို ဝယ္ထားတယ္ဆို” ထုိAခါက်မွ ခဂၢါ သတိရ၏။ “ေAး… ဟုတ္တယ္၊ ျပပြက ဲ ေန သူ႔ပန္းခ်ီကားကို ငါ ဝယ္ထားလိုက္တာ၊ ေဆး႐ံုတက္ရတာနဲ႔ ဘာနဲ႔ Aဲဒီပန္းခ်ီကားကို သြားမယူျဖစ္ဘူး၊ Aခု ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ဟို…
Aဲဒီပန္းခ်ီျပပြဲ
မန္ေနဂ်ာဆိုတ့ဲ
Uီးေလးႀကီးက
မမAိပ္ေနတုန္း
ပန္းခ်ီကား
လာေပးသြားတယ္” ခဂၢါ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ “ေAး… ဘယ္မွာလဲ၊ Aဲဒီပန္းခ်ီကား” “ရွိတယ္၊ Aိမ္ခန္းစားပြဲေပၚမွာ…” “ဒီကို ယူလာခဲ့” “ဟုတ္…” ခဏAၾကာမွာ ပန္းခ်ီကားႀကီးပိုက္၍ ခင္သီတာဝင္း ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ေရာ့… မမ” ခဂၢါ
ပန္းခ်ီကားႀကီးကို
ဝယ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ၾကည့္႐ႈေနလိုက္သည္။
ဆိပ္ကမ္းတစ္ေနရာကို
Aလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္မိ၍
ေနာက္ခံထား၍
ဤပန္းခ်ီကားကို
ေရးဆြထ ဲ ားသည္။
ေဈးကြဲ၍
Aိမ္ျပန္လာေသာ ေစ်းသည္Aခ်ဳိ႕ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ထားသည္။ “မမ ကၽြန္မ ေAာက္ဆင္းလိုက္Uီးမယ္” “ေAး… ေAး… သြား” “Thanks…မမ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 28
မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္မိ၏။
ခင္သီတာဝင္းက
လွ်ာေလးတစ္လစ္ထုတ္ကာ
ေလွခါးမွ
တဒုန္းဒုန္းေျပးဆင္းသြားသည္။ ပန္းခ်ီကားကို တစိမ့္စိမ့္ျပန္လည္ၾကည့္႐ႈလိုက္၏။ ပန္းခ်ီကား Aမည္က ‘Aိမ္Aျပန္’ တဲ့။ ေဈးဗန္းမ်ားကို ရြက္၍ ျပန္လာေသာ ေဈးသည္Aခ်ဳိ႕…။ ေနာက္မွာ Eရာဝတီျမစ္၊ ထို႔ေနာက္မွာမွ မႈိင္းညိဳ႕မႈန္ေဝေသာ ေတာင္စU္တန္းႀကီး။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း… ေရေတြက… ပန္းခ်ီကားထဲမွ ျမစ္ေရေတြက… ျဖည္းျဖည္းခ်င္း… …စီးဆင္းလာသည္။ ေလေတြတသြ႔သ ဲ ႔ဲြ
သြန္းတိုက္လာသည္။
ေလေငြ႔ထမ ဲ ွာ
ျမစ္ေရ၏
ရနံ႔ရွရွကို
ရ၏။
ျမစ္ေရးစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေလွသမၺာန္ေတြ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း ျဖတ္သန္းဝင္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္… ေနေရာင္ျခည္… ေဈးသည္မ်ား… ်ား… Aသံဗလံမ်ား… ်ား… ထို႔ေနာက္… သစ္ကိုင္း… ေျမမႈန္႔ႏွင့္ ငွက္ကေလးမ်ား ေလးမ်ား… မ်ား… ထို႔ေနာက္… “Aို…” လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြ ေAးစက္သာြ း၏။ ေသြးေတြ တဆစ္ဆစ္ ပူရွိန္းလာ၏။ Aသက္႐ွဴရမွာကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိေတာ့သည္။ “ဘိုးေတာ္သိၾကား ကယ္ပါ” ပန္းခ်ီကားထဲမွ ကာလဌာနဆီသို႔ သူ Aမွန္တကယ္ေရာက္ရွိသာြ းျခင္း ျဖစ္သည္။ Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ A႐ုပ္မ်ား…၊ Aေရာင္မ်ား…၊ Aရိပ္မ်ား…။ ပန္းခ်ီကားကို ေက်ာ္လန ြ ္၍ မူလေနရာ႐ႈခင္း၊ မူလလူသူႏွင့္ Aသံဗလံ Aစစ္Aမွန္Aျဖစ္ သူမ ခံစားသိရွိေနရ၏။ “ဒုန္း…” လက္ထမ ဲ ွ ပန္းခ်ီကားက ၾကမ္းျပင္ဆီ လြတ္က်သြားသည္။ ေၾကာင္ေၾကာင္ေငးေငးႀကီး ျဖစ္ေနမိ၏။ “မမ ကၽြန္မ လာၿပီ” “သမီး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 29
ေမေမႏွင့္ ခင္သီတာဝင္းတို႔ AေျပးAလႊား ေရာက္လာၾကသည္။ “သမီး ဘာျဖစ္တာလဲ” ေမေမက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဝင္ေရာက္ေထြးဖက္၏။ ခင္သီတာဝင္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ပန္းခ်ီကားကို ေကာက္၍ နံရံတစ္ေနရာတြင္ သြားေထာင္သည္။ “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး” “ေနေကာင္းရဲ႕လား…” “ေကာင္းပါတယ္…” “ေခါင္းကိုက္လုိ႔လား…” “Aင္း… နည္းနည္း” “ေAး… ျပန္လွဲေနလိုက္သမီး၊ ေမေမ ေဒါက္တာခင္ထန ြ ္းကို ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္” ဆရာဝန္ ေရာက္လာသည္။ ဆရာဝန္ ျပန္သာြ းသည္Aထိ ဘာစကားကိုမွ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္စိတ္မရွိ၊ ေမေမက ဘာမွန္း မရိပ္မိေသာ္လည္း ေရာ္ရမ္းစိုးရိမ္ေနပံုေပၚသည္။ “သမီး…” “ဟင္…” “ဘုရားရွိခိုးေနာ္…” “ဟုတ္…” “ပဌာန္းရြတ္” “ဟုတ္…” “ပဌာန္းက Aႏၲရာယ္ေတြကို ကာကြယ္တယ္၊ တန္ျပန္ဓာတ္ကို ေပးတယ္၊ ပဌာန္းနဲ႔ တန္ျပန္န႔က ဲ ကတ္ကင္းမိတယ္” “ဟုတ္က့ဲ” ထိုညက
တစ္ညလံုးလုိလို
(Aိပ္ေဆးေသာက္၍
Aိပ္သည့္တိုင္ေAာင္)
Aိပ္မေပ်ာ္…။
လူးကာလိမ့္ကာႏွင့္ ထိုညကို ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရ၏။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ထူးထူးျခားျခား ထပ္မေပၚ။ Aာ႐ံုေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ ျမင္ထင္ျခင္းမ်ဳိး မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရာရမည္ႀကံ႐ံုရွိေသး၊ တစ္ညမွာ… Aိပ္မက္ဆိုးေတြက… လႈပ္ႏိုးခဲ့ျပန္သည္။
“Aား…” သူမ၏ ေAာ္သံေၾကာင့္…တစ္Aိမ္လံုး လန္႔ႏိုးသြားၾက၏။ “သမီး… သမီး” Aပါးသို႔ Aရင္ဆံုးေရာက္လာသူက ေဖေဖ။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 30
“သမီး ဘာျဖစ္တာလဲ” “ေၾကာက္တယ္၊ သမီးေၾကာက္တယ္” ေဖေဖ့ကို Aတင္းဖက္ထားမိ၏။ ေဖေဖကလည္း သူ႕ကိုရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းထားသည္။ “မေၾကာက္န႔ဲ သမီး၊ ေဖေဖ ရွိတယ္” ေမေမႏွင့္ ခင္သီတာဝင္းတို႔ကလည္း ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရာက္လာၾက၏။ “သမီး ေရေသာက္လိုက္Uီး၊ ေရေသာက္လိုက္Uီး” ခင္သီတာဝင္းက ေရသန္႔ဘူးကို ေဖာက္ေနရင္း ေမေမ့ကို လွမ္းေျပာသည္။ “မမက
ေနာ္မယ္ျပန္မျဖစ္ေသးဘူး၊
ဗိုင္းAိုးလင့္စ္
ဖီလင္တစ္ခုခုကို
ခံစားလိုက္ရသလိုပဲ၊
ေဒါက္တာခင္ထန ြ ္းကို Aင္မာဂ်င္စီ ေခၚမွျဖစ္မယ္ ႀကီးႀကီး” “Aေရးထဲ တံေထြးစင္လိုက္တာဟယ္၊ သြား…” “ဘယ္သာြ းရမွာတုန္း” “ေဒါက္တာခင္ထန ြ ္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္” “ဟုတ္က့ဲ… ဟုတ္က့ဲ” ေဖေဖက ယုယစြာ ေထြးဖက္ထားရင္း ေမး၏။ “သမီးက ဘာျဖစ္သလဲဟင္… ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ” တုန္လႈပ္မႈမေျပေသးဘဲ ဗလံုးဗေထြး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “Aိပ္မက္… Aိပ္မက္” “ေAာ္… Aိပ္မက္မ်ား သမီးရယ္၊ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ပါဘူး” “ဟင့္Aင္း… ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ေၾကာက္စရာ Aိပ္မက္ႀကီး” ေမေမက ဝင္ေမး၏။ “ဘယ္လိုAိပ္မက္ မို႔လို႔လဲ သမီးရဲ႕” “Aိပ္မက္ Aိပ္မက္ထမ ဲ ွာေလ…” “Aင္း… ေျပာ… သမီး” “လူတစ္ေယာက္ေသတယ္…” “ဟင္…” “လူတစ္ေယာက္ေသသြားတယ္၊ သူ႔ကို ေလာရီကားႀကီးတက္ႀကိတ္သာြ းတာ” “ေAာ္… ဒါမ်ားသမီးရယ္” “မဟုတ္ဘူး၊ Aိပ္မက္လို မဟုတ္ဘူး တကယ္လို႔ ျမင္တာ” “ဘာရယ္…” ေဖေဖတို႔ နား႐ႈပ္သာြ းၾကသည္။ သူကလည္း ရွင္းေAာင္ေျပာမျပတတ္။ “Aဲဒီလူက Aရက္မူးေနတယ္၊ လက္ထမ ဲ ွာ ခ်ဳိႀကီးတစ္ခုကို ကိုင္ထားတယ္၊ AေပၚAက်ႌမပါဘူး၊ သူ႔ကို ေလာ္ရီကားႀကီးက တက္ႀကိတ္လို႔ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားတယ္” “ေAာ္… သမီးရယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 31
ေဖေဖက ခပ္သ့သ ဲ ့ရ ဲ ယ္၏။ သူမ၏ ေက်ာျပင္ကို လက္ႏွင့္ပုတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္သည္။ “Aိပ္မက္ပဲ သမီးရယ္၊ ဒီလိုပဲ မက္တတ္တာပဲ” “Aို… မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး” ေဖေဖက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ သူမကိုသာ ဖက္ၿမဲ ဖက္ထားသည္။ နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့… ညတစ္နာရီခဲြေနၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေဒါက္တာခင္ထန ြ ္း ေရာက္လာ၏။ ေမေမက… “ဆရာေရ… ၾကည့္လုပ္ပါUီး” ေဒါက္တာခင္ထန ြ ္းက သူမကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာAိပ္ေပ်ာ္ရန္၊ စိတ္ၿငိမ္ရန္ စီစU္ေပးသြား၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေနာက္သံုးရက္Aတြင္းမွာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ပါဝင္လာသည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို သူမ ဖတ္လိုက္ရေလသည္။ သူမ
Aိပ္မက္
မက္သည့္ည၊
Aိပ္မက္မက္သည့္Aခ်ိန္မွာပင္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္၌
ေလာ္ရီကားတိုက္ခံရ၍ လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္း…၊ ထိုလူသည္ Aရက္မူးေနၿပီး AေပၚAက်ႌမပါေၾကာင္း…၊ လက္ထမ ဲ ွာလည္း ကၽြဲခ်ဳိတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားေၾကာင္း…။ Aို… ဒုကၡပါပဲ။ ထိုသတင္းကို ဖတ္ၿပီးေနာက္… Aခန္းထဲမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။ Aမ်ဳိးAမည္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုျဖင့္ ရင္ထမ ဲ ွာ တင္းၾကပ္ေနမိ၏။ “ၿဗိ… ၿဗိ” ဂ်ာနယ္ကို Aစိပ္စိပ္Aမႊာမႊာ ဆြၿဲ ဖဲပစ္လိုက္သည္။ သတင္းစာသမားက
သူ႔လက္ထဲသို႔
ထည့္သာြ းသည္ျဖစ္ၿပီး
Aိမ္မွလူမ်ား
ထိုဂ်ာနယ္ကို
မဖတ္ရေသးၾက။ ဖတ္လည္း မဖတ္ေစခ်င္ပါ။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ရက္မ်ားမွာ… ထိုသို႔ပင္ Aာ႐ံုမ်ားကို သူမ ျမင္ေနရသည္။ မျမင္ခ်င္ဟု တားဆီး၍လည္းမရ။ ႏိုးေနလွ်င္လည္း စိတ္လြင့္ေမ်ာၿပီး ျမင္သည္။ Aိပ္ေနလွ်င္လည္း Aိပ္မက္မက္ၿပီး ျမင္သည္။ ေသသာ ေသလိုက္ခ်င္ေတာ့၏။ ထိုAေၾကာင္းAရာကို မည္သူကိုမွ သူမ ေျပာမျပ။ Aနီးစပ္ဆံုးျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ‘လင္းလင္း’ ကိုပင္ ေျပာမျပ။ လူက မလန္းဆန္း၊ စိတ္က မၾကည္လင္၊ Aသက္ရွင္ေနရျခင္းAတြက္လည္း ဘဝမွာ Aရင္လို မေပ်ာ္ရႊင္။ ကံဆိုးသည္ ေျပာရမလား၊ ကံေကာင္းသည္ေျပာရမလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ Aာ႐ုံျပန္ခံၾကည့္၍ မရေခ်။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 32
Aာ႐ံုထမ ဲ ွာက တစ္ပါးသူတို႔ကိုသာ ျမင္၍ရသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ၾကည့္၍ မရ။ တစ္ခါေတာ့ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖူးသည္။ ေခါင္းေတြ Aရမ္းကိုက္ၿပီး ဆို႔နစ္ေမာဟိုက္က်သြားသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္သည္ပင္ ေကာင္းပါသည္ေလ။ ႏို႔မို႔… ကိုယ့္Aနာဂါတ္၏ Aနိ႒ာ႐ံုမ်ားကို ႀကိဳျမင္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနရႏိုင္သည္။ ကိုယ့္Aပူ ကိုယ္သာသိၿပီး၊ Aက္ကဲြေျခာက္ေသြ႔စာြ ရွင္သန္ခ့ရ ဲ ေသာ ေန႔ရက္မ်ားမွာ သူမ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ႀကိဳးစား၍ မရေတာ့။ ေျဖဆိုလိုသည့္
ႏိုင္ငံျခားစာေမးပြတ ဲ စ္ခုAတြက္
စာAုပ္ထူႀကီးမ်ားကို
ျပန္ဖတ္သည္။ မရ…။
ေခါင္းထဲက ထိုးၿပီး ကိုက္လာသည္။ ကဗ်ာေလး စာေလးေတြေရးရင္ ေပါ့ပါးသြားမလား ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မရ…။ စိတ္စုစည္း၍ မရဘဲ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သာြ းသည္။ “သြားၿပီ” စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေရရြတ္ ညည္းတြားမိ၏။ “ငါ့ဘဝေတာ့ သြားၿပီ” ***** ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းေလာက္ေAာင္ပင္ လင္းလင္းက သူ႔ကို ဂ႐ုတစိုက္ရွိခ့၏ ဲ ။ လင္းလင္း၏ Aားေပးေဖးမမႈေၾကာင့္ သူ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့သည္။ ထို႔Aျပင္ ယခုမွ ဝင္ေရာက္လာသူက ေနဒြန္း။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ ေနဒြန္းႏွင့္
ေတြ႔လွ်င္
ေနဒြန္းAေၾကာင္း
ေပ်ာ္သည္။
ေတြးလိုက္သည္ႏွင့္
ဒီေကာင္ကလည္း
Aၿမဲတမ္းပင္
ရင္ထမ ဲ ွာ
ခ်မ္းေျမ့သာြ းသည္။
ေပ်ာ္ေနသူျဖစ္၏။
ဘာကိုမွ
စိတ္ညစ္တတ္သူမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ခဂၢါ Aားက်ေနမိသည္။ သူ႔လို ျဖစ္ခ်င္သည္။ သူ႔လိုပဲ Aၿမဲတမ္း ေပါ့ပါးၾကည္လင္ေနခ်င္သည္။ Aမွန္ေတာ့ ေနဒြန္း ေနထိုင္သည့္ပံုစံက ခဂၢါ Aေနခ်င္ဆံုးပံုစံျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေနႏိုင္ရန္ ခဂၢါ ေမွ်ာ္လင့္ခ့သ ဲ ည္။ “ေနဒြန္းရဲ႕ AေနAထိုင္ AေျပာAဆိုေတြက နင္န႔ဲ တူတယ္ဟ…” လင္းလင္းက ထိုသို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးသည္။ “ေAး… ဟုတ္တယ္” “နင္ကေရာ သတိထားမိတယ္ေပါ့” “ထားမိတာေပါ့” “AေျပာAဆိုေတြကလည္း နင္န႔တ ဲ ူတယ္၊ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္န႔ဲ” “Aင္း… ဟုတ္တယ္” “AေနAထိုင္ကလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ၊ ဘယ္Aခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သြက္လက္ေနတာပဲ” “Aင္း…” “ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 33
“ဘာလဲ” “သူက နင့္ထက္ပိုၿပီး ပီျပင္တယ္ဟ” “ေAး… Aဲဒါလည္း ဟုတ္တယ္” “ေနာက္ၿပီး ငါေတြးမိတာတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္” “ေျပာပါUီး…” “ငါတို႔ကသာ
သူ႔ကို
နင္န႔တ ဲ ူတယ္လို႔
သိၾကတာ၊
သူကေတာ့
နင့္ကို
သူန႔တ ဲ ူတယ္လို႔
ထင္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္” ခဂၢါ ေလးပင္စာြ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ “ေAးေပါ့ဟာ…
ငါက
သူန႔သ ဲ ိတ့A ဲ ခ်ိန္မွာ
ထိုင္းထိုင္းမႈိင္းမိႈင္း
ျဖစ္ေနၿပီကို၊
မရႊင္မလန္း
ျဖစ္ေနၿပီကိုး…” “Aင္း… နင့္Aရင္ပံုစံကို သူ မျမင္ဖူးဘူး” ထို႔ေနာက္ စကားစ ျပတ္သာြ းၾကသည္။ သူ႔ဘဝထဲသို႔ ေနဒြန္းေၾကာင့္
ေနဒြန္း
ေရာက္လာျခင္းသည္
ျပန္လည္ၿပံဳးရယ္လာႏိုင္ေသာ
ေကာင္းျမတ္ေသာ
သူ႔ကိုၾကည့္ကာ
ေဖေဖ၊
မဂၤလာတစ္ပါးပင္ျဖစ္၏။ ေမေမႏွင့္
လင္းလင္းတို႔
စိတ္ခ်မ္းသာၾကရ၏။ ခင္သီတာဝင္းကပင္လွ်င္… “တတ္ႏိုင္ရင္ ကိုေနဒြန္းက မမရဲ႕ Aင္တီမိတ္ဖရင့္ဒ္ ျဖစ္သင့္တယ္။ ႐ွဴးဝါးလီးပဲ” ထိုသို႔ မွတ္ခ်က္ခ်၏။ ေနဒြန္းက ေရနံကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ Aလုပ္လုပ္သူျဖစ္၏။ Aဂၤလိပ္စာAဓိကျဖင့္ ဘြ႔ရ ဲ ထားသူျဖစ္၏။ မိဘမ်ားက မခ်မ္းသာၾက။ သို႔ေသာ္ ေနဒြန္းက လစာေကာင္းသည္။ လစာကို Aေမရိကန္ေဒၚလာႏွင့္ ရေနသူျဖစ္သည္။ ေနဒြန္းေၾကာင့္ သူမ တစ္ခါပဲ စိတ္ညစ္ရဖူးသည္။ ဒါကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္။ တစ္ေန႔မွာ ေနဒြန္းက စကားႀကဳံ၍ ေမးခြန္းတစ္ခုေမး၏။ “ခဂၢါ…” “ဘာလဲ” “ငါ မသိတာတစ္ခု နင့္ကိုေမးမလုိ႔” “ဘာေမးမလို႔လဲ” “နင္မ်ား သိမလားလို႔ပါ…” “ေAးေလ ေမးေလ” “သုညဟာ စံုလား မလား” “ဟမ္…” “သုညဟာ စံုဂဏန္းလား၊ မဂဏန္းလားလို႔” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 34
ဗုေဒၶါ။ “ကပ္သီးကပ္သပ္ဟာ၊ ငါျဖင့္ တစ္ခါမွ မစU္းစားမိပါဘူး မသိဘူး” ထိုAခ်ိန္က ထိုသို႔ပင္ လြယ္လင့္တကူ ျပန္ျငင္းလိုက္ေသာ္လည္း ညက်ေတာ့ သူမ Aိပ္မရ။ ထိုကိစၥက ေခါင္းထဲေရာက္ေနသည္။ ဘာျဖစ္မလဲ… သုညဟာ စံုလား၊ မလား။ စU္းစားရင္းျဖင့္ ေခါင္းက ေပါက္ကမ ဲြ တတ္ Aံုခဲ ပူေလာင္လာသည္။ ေဆးေသာက္ၿပီး စိတ္ေျဖAိုးႀကီး
Aိပ္ေပ်ာ္ေAာင္
လာေပးျခင္းျဖစ္သည္။
Aိပ္လိုက္ရသည္။ Aိုးထဲ
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ
မ်က္ႏွာAပ္ၿပီး
မေက်နပ္သည့္
ေနဒြန္းက
သူ႔ကို
သူမ
ေAာ္ပစ္လိုက္သည္ပဲ။ “ေနဒြန္း…ငေပါ” “ေနဒြန္း…ငေပါ့” ***** “ဟာ… ေAး၊ Aေတာ္ပဲ နင္တို႔ေရာက္လာတာ… လာၾကစမ္းပါUီးဟာ” ေနဒြန္းႏွင့္ လင္းလင္းတို႔ ၿခံထဝ ဲ င္လာၾကတာေတြ႔ၾကသျဖင့္ ခဂၢါက ပ်ာပ်ာသလဲ ႀကိဳဆိုလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္
ထိုႏွစ္ေယာက္က
သူ
Eည့္ႀကိဳစကားကို
နားဝင္ၾကပံုမေပၚ။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္
ေစြေစာင္းၾကည့္ရင္း… နာမည္ရင္းေတြ Aျပန္Aလွန္ေခၚရင္း ဝင္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ “ေသျခင္းဆိုး” လင္းလင္း၏ ေရရြတ္သံAဆံုးမွာ ေနဒြန္း၏ တံု႔ျပန္သံကလည္း တြပ ဲ ါလာသည္။ “Aိုျခင္းဆိုး” “နင္သာ… ေသျခင္းဆိုး” “နင္မွ Aိုျခင္းဆိုး Aစစ္” “ေသျခင္းဆိုး” “Aိုျခင္းဆိုး” မေနသာသျဖင့္ ခဂၢါက ဝင္ေAာ္ရေတာ့သည္။ “ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟ၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ” လင္းလင္းက Aိမ္ထဲသို႔ ေျခေဆာင့္ဝင္ရင္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာသည္။ “Aဲဒီ… ေနဒြန္းဆိုတ့ေ ဲ ကာင္န႔ဲ စကားေျပာရတာ Aေပါက္Aလမ္းကို မတည့္ဘူး” ခဂၢါ ၿပံဳးမိသည္။ “ဟုတ္လား ေနဒြန္း” ေနဒြန္းက… “မေျပာခ်င္ပါဘူးဟာ…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 35
ထိုစကားႏွင့္Aတူ တကယ္ပင္ Aဖက္လုပ္ မေျပာခ်င္သလို လင္းလင္းကို Aဖက္မတန္သလို သူ႔မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၿပီး ပင့္ခ်ီထားသျဖင့္ ရယ္ရေသးေတာ့၏။ လင္းလင္းက ေနဒြန္းႏွင့္Aတူ ခဂၢါကိုပါ မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ “ခဂၢါ” “ဘာလဲ” “ဒီေကာင့္ကို နင္ ဒီတိုင္းၾကည့္ေနေတာ့မွာလား…” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “သူန႔င ဲ ါ လမ္းမွာ ရန္ျဖစ္လာတာ” “ဘာကိစၥ ရန္ျဖစ္တာလဲ” “ဟိုေန႔က ကိစၥေလဟာ” “ငါမသိဘူး… ဘာကိစၥလဲ” “နင့္Aိမ္က ဖုန္းနဲ႔ ငါ့ကို ေျပာထည့္လိုက္တာေလ” “ေAာ္… ဟို… ဂုမာၻန္” “ေAး…ငါ့ကိုမ်ား ဂုမာၻန္တစ္ေထာင္ေစာင့္တ့ဲ ႏႈတ္ခမ္းေလး… ဘာေလးနဲ႔” ေနဒြန္းက
မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္
ရွိေနသည္။
ခဂၢါက
ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္
လင္းလင္းကို
ေခ်ာ့လုိက္၏။ “ဒါေလးေျပာတာမ်ားဟာ… နင္ကလဲ” လင္းလင္းက လက္မခံေခ်။ “ဘာ… ဒါေလးလဲ… Aမွန္က Aဲဒါ ငါ့ကို မိန္းမၾကမ္းလို႔ ေျပာတာဟဲ့” “ဟင္…” “ဂုမာၻန္တစ္ေထာင္ေစာင့္တ့ဲ
ႏႈတ္ခမ္းဆိုတာ
Aမွန္ေတာ့
ဘီလူးပါးစပ္ကို
ေျပာတာဟဲ့၊
Aေပါက္ၾကမ္းတယ္လို႔ ေျပာတာ” “Aယ္…” လင္းလင္းက စူစူေAာင့္ေAာင့္ေျပာသျဖင့္ ခဂၢါ ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိ ျဖစ္သာြ းသည္။ Eည့္ခန္းရွိ ခံုတစ္လံုးတြင္ က်က်နန ဝင္ထိုင္ၿပီးေနၿပီျဖစ္ေသာ ေနဒြန္းက… “ျဖည္းျဖည္းေျပာ ျဖည္းျဖည္းေျပာ ေမာေနUီးမယ္” ထိုသို႔ လွမ္းကလိသည္။ “ဘာကိစၥ ျဖည္းျဖည္းေျပာရမွာလဲ” “ငါက ေစတနာနဲ႔ ေျပာေနတာ” “ဘာေစတနာလဲ” “ဒီေလာက္ ေဆာင့္ႀကီးေAာင့္ႀကီး ေျပာေနရင္ ေတာ္ၾကာ လွ်ာကိုAစြယ္န႔ဲ ျပန္ထိုးမိေနUီးမယ္”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 36
လင္းလင္း ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္သာြ း၏။ စားပြဲေပၚမွ ေဆးလိပ္ခက ြ ္ႏွင့္ ေကာက္ေပါက္ရန္ျပင္၏။ သို႔ေသာ္ ေဆးလိပ္ခက ြ ္က ေပါ့ေပါ့ေလးျဖစ္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ခက ြ ္ကို ျပန္ခ်ၿပီး ေကာက္ေပါက္ရန္ Aျခားတစ္ခုခုကို ရွာ၏။ မေတြ႔ေခ်။ “ေAာ္… ေဆးလိပ္ခက ြ ္န႔ဲ မေပါက္ဘူးလား” ေနဒြန္းက ႏႈတ္ခမ္းမွာ စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္ခဲရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ေနရာမွ AားမလိုAားမရျဖင့္
ေျပာ၏။
ေဆးလိပ္ေသာက္ေလ့
သိပ္မရွိေသာ္လည္း
စီးကရက္
ခဲထားပံုက
ဟန္က်ပန္က် ရွိလွသည္။ ခဂၢါက လင္းလင္းကို ဆြထ ဲ ိုင္ခိုင္းၿပီး ဖက္ထားရသည္။ ေနဒြန္းက… “နင္… စU္းစားၾကည့္ ခဂၢါရယ္…” “ေAး… ေျပာ” “လမ္းမွာလည္း သူကပဲ ငါ့ကို စေခၚတာ… ေသျခင္းဆိုးတဲ့…” “Aင္း…” “ငါ ျပန္ေခၚေတာ့လည္း သူက မခံႏိုင္ဘူး” “ေနပါUီး၊ နင္… ျပန္ေခၚတာက ဘယ္လို” “Aိုျခင္းဆိုး လို႔…” “ဘာ… Aိုျခင္းဆိုး ဟုတ္လား၊ မၾကားဖူးပါဘူးဟာ” “သူ ငါ့ကို ဆဲတ့ဲ သေဘာကဟာ…” “Aင္း…” “ငါက
ကားႀကိတ္ေသတာတို႔၊
သူမ်ား႐ိုက္သတ္ခံရလို႔
ေသတာတို႔
Aဲဒါမ်ဳိး ဆိုးဆိုးရြားရြား
ေသမယ္ဆိုတ့ဲ သေဘာေပါ့” “Aင္း…” “ငါ သူ႔ကို တံု႔ျပန္တ့စ ဲ ကားလံုးကေတာ့ ဆန္းသစ္တ့A ဲ ျမင္ ရွိတယ္ဟ” “ေAာင္မာ… ေAာင္မာ” လင္းလင္းက
မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။
ေနဒြန္းက
သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ
ခဂၢါကိုသာ
Uီးတည္ေျပာ၏။ “Aိုျခင္းဆိုး ဆိုတ့ဲ သေဘာကဟာ ဆိုးဆိုးရြားရြား Aိုမယ္ဆိုတ့ဲ သေဘာေပါ့” “ဘယ္လုိ ဆိုးဆိုးရြားရြားလဲ…” “ေစာေစာစီးစီး Aိုမယ္ဟာ… ရြယ္တူျခင္းထဲမွာေတာင္ ကိုယ္ကပိုၿပီး ႐ုပ္ရင့္မယ္ဟာ” “ဟုတ္လား…” “ပါးေရ နားေရေတြ
တြန္႔မယ္… ခါးကုန္းမယ္… A႐ိုးႀကီးေတြ
ေငါထြက္လာမယ္၊ သြားက
သံုးေခ်ာင္းေလာက္ပဲ က်န္မယ္…၊ Aဲဒီလို သံုးေခ်ာင္းထဲက်န္တ့ဲ သြားကို ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ေစာင့္ေရွာက္သလို Aသက္န႔မ ဲ ကြာ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 37
“ဟယ္… လင္းလင္းကလား…” “ဘယ္သူရယ္လို႔ ဆံပင္ေတြကၽြတ္ၿပီး
မဆိုလိုပါဘူး၊
Aိုျခင္းဆိုးနဲ႔
ေခါင္းေျပာင္မယ္…
ႀကံဳမယ့္လူကေတာ့
သြားရည္ေတြက်မယ္…
ဒီAတိုင္းသြားမွာပဲ၊
ေလလည္ရင္
ဝမ္းက
တစ္ခါတည္းပါလာမယ္” “ေဟး… ေတာ္ေတာ့” လင္းလင္းတင္မဟုတ္၊ ခဂၢါကပါဝင္ေAာ္လိုက္မိျခင္း ျဖစ္၏။ “ခဂၢါ… နင္… သူေျပာတာ နားေထာင္မေနနဲ႔ေတာ့၊ A႐ူးစကား ေျပာေနတာ” “ေAးေလ… ငါက ဟုတ္မလားလို႔ နားေထာင္ေနတာ” “ဟုတ္ပါတယ္ဟ” ေနဒြန္းကေတာ့
သူ႔စကားသူ
Aတည္ျပဳေနဆဲ
ျဖစ္၏။
ခဂၢါက
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
စကားစျဖတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ေတာ့္ေတာ့… ေတာ္ေတာ့၊ ရန္ဆက္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေတာ့” “ငါက မျဖစ္ပါဘူး” “သူ Aရင္လာစတာ” ႏွစ္ေယာက္လံုးက
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္
ေျပာၾက၏။
ခဂၢါက
ထိုကိစၥကို
စိတ္ထမ ဲ ွာ
Aေလးမထားသည့္ပံုစံျဖင့္ သူ႕စကားကိုသာ သူ ဆက္ေျပာသည္။ “ငါ Aိပ္ရာက ႏိုးကတည္းက Aိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူးဟ၊ ေဖေဖကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ Aလုပ္သာြ းတာ။
ခင္သီတာဝင္းကလည္း
ထားပါေတာ့၊
ေဈးသြားတာ၊
ေဇာ္ျမင့္ကဖီးမွာ
ပလာတာဝင္ဝယ္Uီးမယ္ ေျပာထားလို႔ ၾကာေနတာ၊ ထူးဆန္းေနတာက ေမေမဟ…၊ ဘယ္သာြ းလဲ မသိဘူး” ေနဒြန္းက… “Aန္တီ့ကို ငါ… Uီးထြန္းမင္းAိမ္မွာ ေတြ႔ခ့တ ဲ ယ္” လင္းလင္းက တစ္မ်ဳိးေျပာသည္။ “နင့္Aေမက AသုဘAိမ္ ေရာက္ေနတာဟ…” ခဂၢါ… နားေထြးသြားသည္။ “နင္တို႔ကလဲဟာ… ဘယ္သူ႔စကား ငါယံုရမလဲေတာင္ မသိဘူး” “ငါ့စကားယံု” “ငါေျပာတာ Aမွန္ပဲ” ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း မေလ်ာ့ၾကေခ်။ လင္းလင္းကို Aရင္ေမးလိုက္သည္။ “AသုဘAိမ္ဆိုတာ ဘယ္Aိမ္ကုိေျပာတာလဲ” “ဟိုေလဟယ္… Uီးထြန္းမင္းဆိုတ့လ ဲ ူႀကီးတို႔Aိမ္” ခဂၢါ စိတ္တိုသာြ းသည္။ “Aဲဒါဆို နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာတာ Aတူတူပဲေပါ့၊ ေနပါUီး၊ ငါမသိပါလား၊ ဘယ္သူဆံုးလို႔လဲ”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 38
လင္းလင္းႏွင့္
ေနဒြန္းက
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္
ၾကည့္ၾက၏။
ေျပာရမွာ
ဝန္ေလးေနပံုရသည္။ ၿပီးမွ လင္းလင္းက… “သနားေတာ့ သနားစရာပဲဟ၊ သူတို႔သားAဖႏွစ္ေယာက္လံုး ကားေမွာက္ၿပီး ဆံုးသြားတာ…” “ဟင္… ကိုေက်ာ္ဝင္းေရာေပါ့” “ေAး…” “ဟယ္…” ခဂၢါ၏စိတ္ထမ ဲ ွာ တစ္မ်ဳိးႀကီး ျဖစ္သာြ းသည္။ ေသျခင္းတရား၏ ေၾကာက္မက္ဖယ ြ ္ ေကာင္းပံုက မ်က္ဝါးထင္ထင္ ရွိလန ြ ္းလွ၏။ စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘဲ ခဏတိတ္ဆိတ္သာြ းသည္။ ဆံုးပါးသူ သားAဖႏွင့္ ခဂၢါတို႔ မိသားစုက ခင္မင္ျခင္းသိပ္မရွိ။ ထိုသားAဖကို (ရွင္ေနစU္က) ခဂၢါလည္း ၾကည့္မရ။ စီးပြားေရးသမား သားAဖျဖစ္သည္။ ေငြမွေငြဟု ငန္းငန္းတက္လန ြ ္းလွသည္။ ကိုယ္က်ဳိးAတြက္ဆို သူတစ္ပါး၏Aက်ဳိးကို ခ်နင္း ခ်ဳိးႏွိမ္သာြ းတတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ… ယခုလို သတင္းမ်ဳိးၾကားရေတာ့လည္း စိတ္ထမ ဲ ေကာင္းလွ။ သံေဝဂႏွင့္Aတူ ေျပာျဖစ္သည္။ “ေAးေနာ္… သူတို႔ကေတာ့ ဒီလိုေသရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္ထင္ပါ့မလဲ” “ဒါေပါ့ဟာ…” ေနဒြန္းက ထိုသို႔ဝင္ေျပာေတာ့လည္း လင္းလင္းက မေထာက္ခံ။ ေခါင္းခါျပၿပီး ေျပာ၏။ “Aဲလိုေတာ့လည္း သတ္မွတ္လို႔ မရဘူးဟ” “ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ငါတို႔
စိတ္ပညာရဲ႕ ေတြ႔ရွိခ်က္Aရေတာ့
ေသေတာ့မယ့္ လူေတြဟာ သူတို႔ေသမယ့္Aခ်ိန္
ႀကိဳသိတယ္ဟ” “ဟင္…” ခဂၢါ Aံ့ၾသသြားသည္။ ေနဒြန္းကလည္း မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္သာြ း၏။ “ဟုတ္တယ္၊ ငါ Aေကာင္းေျပာတာ” လင္းလင္းက မ်က္ႏွာတည္ၾကည္စာြ ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။ “ဇူးရစ္တကၠသိုလ္က ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာကူဘလာေရာ့စ္ရဲ႕ သုေတသန ျပဳခ်က္ေတြထမ ဲ ွာ AဲဒီAခ်က္ေတြလည္းပါတယ္” ခဂၢါ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနဆဲ…။ “ဟုတ္ရဲ႕လားဟယ္…” “ဟုတ္တယ္…
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္
သတိမထားလိုက္မိလို႔၊
Aမွန္က
ေသခါနီးလူေတြက
ေသမယ့္Aခ်ိန္ကို ႀကိဳသိတယ္၊ ေဘးလူကို Aမွတ္မထင္ ေျပာခဲ့မိတာေတြလည္း ရွိတယ္၊ ခက္တာက ေဘးလူေတြကလည္း Aမွတ္မ့မ ဲ ့ဲ သေဘာထားမိၾကတယ္၊ Aဲဒါေၾကာင့္ မထင္ရွားတာ” “ေၾသာ္… Aဲလိုလား” နေဘးမွ ၿငိမ္နားေထာင္ေနေသာ ေနဒြန္းက ဝင္ေရာက္သံုးသပ္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 39
“Aဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ…” “ဘာဒုကၡလဲ” လင္းလင္းက ႐ူတင္းတင္း ေမး၏။ “ကုိယ့္ေသမယ့္ေန႔ကို
ႀကိဳသိရင္
ဒုကၡပဲ…၊
ေနာက္ထပ္
သံုးေလးရက္ထပ္ေပါင္းလိုက္ရင္
ကိုယ္ပုပ္မယ့္ေန႔ကို တြက္လို႔ရၿပီ၊ ျပႆနာပဲ…၊ ဘယ္လိုေနရမလဲ မသိပါဘူး” သူ႔စကားေၾကာင့္
ခဂၢါ
ရယ္ရေသးေတာ့၏။
လင္းလင္းကလည္း
မ်က္ႏွာကို
Aတင္းတည္ထားသည့္ၾကားက ရယ္မိသည္။ “AဲဒီAခ်က္ထက္ ပိုထူးျခားတာေတြေတာင္ ရွိေသးတယ္ဟ” ခဂၢါ စိတ္ဝင္စားမိသည္။ “ေAး… ေျပာစမ္းပါUီး၊ ဒီလို ကပ္သီးကပ္သပ္ေတြက နင္တို႔မွ သိတာ” လင္းလင္းက
ေသခါနီးလူတို႔၏
စိတ္AေျခAေနကို
Aထူးျပဳေလ့လာထားသူ
ျဖစ္သည္။
တမလြန္ေလာကကေန
ဆီးႀကိဳ
သူ႔မဟာဝိဇၨာက်မ္းကလည္း ထိုAခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္။ “ေသသြားတဲ့လူကိုဟာ…” “Aင္း…” “သူန႔ခ ဲ င္ၿပီး
သူ႔Aရင္
ေသသြားတဲ့လူေတြက
ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္တ့ဲ” “ဗုေဒၶါ…” ခဂၢါ ဘုရားတမိသလုိ ေနဒြန္းကလည္း ေခါင္းကုတ္၏။ “Aင္း… ေႂကြးရွင္န႔ဲ တိုးရင္ေတာ့ ခက္ေနUီးမယ္၊ ကိုယ့္မွာကလည္း ကူးတို႔ခ တစ္မတ္ပပ ဲ ါမွာ” “Aဲဒါေတြကို ဘယ္လိုေလ့လာၿပီး သိတာတုန္းဟ၊ နည္းနည္းရွင္းျပပါလား” ခဂၢါ၏ Aေမးစကားေၾကာင့္ လင္းလင္းက ေတြသာြ းသည္။ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခါရင္း… “Aေသးစိပ္ေတာ့ မသိခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့ဟာ၊ ေျပာရရင္ Aမ်ားႀကီးဟ၊ စနစ္တက် ေလ့လာၾကတာပါပဲ၊ မွတ္တမ္းAေထာက္Aထားေတြ Aမ်ားႀကီးေပါ့” ေနဒြန္းကလည္း မ်က္ႏွာတည္တည္ႏွင့္ ဝင္ေမးသည္။ “လင္းလင္း Aဲဒါဆို ငါ့ကို တစ္ခုေျပာျပစမ္းပါ” “ဘာလဲ” “Aခု Uီးထြန္းမင္းနဲ႔ ကိုေက်ာ္ဝင္း ေသသြားတယ္ဟာ” “Aင္း… Aဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ” “ေသသြားတဲ့Aခ်ိန္မွာ သူတို႔ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ” “Aဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ‘ေဒါက္တာေရမြန္ေAမူးဒီး’ ဆိုတ့ဲ လူက ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္ၾကားတယ္ဟ…။ သူက ေဆးပညာနဲ႔ေရာ ဒႆနိကနဲ႔ေရာ ေဒါက္တာဘြ႔ဲ ႏွစ္ခုရထားတာ၊ သူက AဲဒီAေၾကာင္းကို စာAုပ္တစ္Aုပ္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္” “Aင္း… ဆိုပါUီး” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 40
“ေသမယ့္လူဟာ ေသခါနီးAခ်ိန္မွာ သူ႔နားထဲက Aသံမ်ဳိးစံုကို ၾကားေနရတယ္တ့”ဲ “Aင္း… ၿပီးေတာ့ေရာ” “သူ႔ကိုယ္က
Aင္မတန္ျမန္တ့A ဲ ရွိန္န႔ဲ…
မည္းေမွာင္ေနတဲ့
လုိဏ္ေခါင္းႀကီးထဲကို
တ႐ွဴးထိုး
ပ်ံသန္းဝင္ေရာက္ေနတယ္… တဲ့” “Aင္း…” “သူ႔႐ုပ္Aေလာင္းႀကီးကို သူ႔ဘာသာ ျပန္ျမင္ေနရတယ္တ့ဲ” “ေဟ… ဟုတ္လား” “ေAး… ၿပီးေတာ့ သူန႔ခ ဲ င္တ့ဲ ေသၿပီးသားလူေတြက သူကို လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္တ့ဲ” “ဘာလဲ… ဂြတ္ေမာနင္း၊ ဘာညာနဲ႔ပလ ဲ ား” လင္းလင္းက ေနဒြန္းကို မ်က္ႏွာထားႏွင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး… “Aဲဒီေလာက္ေတာ့
ငါမသိဘူးေဟ့၊
သူတို႔ႏႈတ္ဆက္တာေတြ
Aသံမထြက္ဘူးတဲ့၊
စိတ္ထက ဲ ေျပာတာ… တဲ့” “ေၾသာ္… ေၾသာ္…” “ေသသြားတဲ့လူဟာ Aင္မတန္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တ့ဲ Aရသာတစ္ခုကို ခံစားရတယ္… တဲ့” ေနဒြန္းက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္၏။ “နင္ေျပာတဲ့ ေဒါက္တာမူးဒီးရဲ႕ ခု AယူAဆ Aတိုင္းဆိုရင္ Uီးမင္းထြန္းနဲ႔ ကိုေက်ာ္ဝင္းကလည္း Aဲလိုခံစားရမွာေပါ့” “ေAး…” “Aဲဒီေနာက္ေရာ ဘာဆက္ျဖစ္သလဲ” “Aဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူးဟ” “ဒါျဖင့္လည္း ငါ့ဘာသာငါ ဆက္ရွာလိုက္Uီးမယ္” သူ႔ခါးေနာက္မွာထိုးလာေသာ
စာAုပ္တစ္Aုပ္ကို
ထုတ္ယူၿပီး
တစ္စံုတစ္ရာကို
ရွာေဖြ
ဖတ္႐ႈေနသည္။ “Aဲဒါ… ဘာစာAုပ္လဲ” ေနဒြန္းက
စာAုပ္ကို
ေထာင္ျပ၏။
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏
‘ဝိပႆနာ႐ႈနည္း
Aက်U္းခ်ဳပ္’ Aမည္ရွိ စာAုပ္ျဖစ္၏။ “နင္ ဘာကို ရွာတာလဲ” “သူတို႔ သားAဖကိုေလ” စိတ္မရွည္သျဖင့္
လင္းလင္းက
ဆြယ ဲ ူဖတ္ၾကည့္လိုက္၏။
ခဂၢါကလည္း
ေခါင္းခ်င္းကပ္ၿပီး
လိုက္ဖတ္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းမွာပဲ ေနဒြန္းကို လွည့္ေျပာမိ၏။ “နင္ကလဲဟာ…” ေနဒြန္းကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ျဖစ္သည္။ “ေသသြားတဲ့လူကို ငါ မေကာင္းမေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုရွာရင္ ဒီလိုပဲ ရွာရမွာပဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 41
သူ႕ကို ဆက္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါတို႔ စာAုပ္ကို ဆက္ဖတ္ေနလိုက္ၾကသည္။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ AေရးAသားကလည္း ရွင္းလင္းထိမိလန ြ ္းလွ၏။
ငရဲဘံု၌ျဖစ္ရေသာ သတၱဝါတို႔၏ ကိုယ္ထည္သည္ သုံးဂါဝုတ္ ပမာဏရွိ၏။ ျမန္မာတိုင္းAားျဖင့္ ၄တိုင္ႏွင့္ တာ ၈၀၀ ရွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႔သည္ ထိုမွ် ကိုယ္ခႏၶာႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို Aလ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္Aိပ္ေစကုန္၏။ ထို႔ေနာက္ ညာဘက္လက္ဝါး၌ ထန္းလံုးခန္႔ရွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ
သံတစို႔ႀကီးကို
႐ိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။
ဘယ္ဘက္လက္ဝါး၌လည္း
နည္းတူပင္
႐ိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႔၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ိုက္သြင္းကုန္၏။ ထို႔Aတူ
ေမွာက္လ်က္
Aိပ္ေစ၍လည္းေကာင္း၊
ေစာင္းလ်က္
Aိပ္ေစ၍လည္းေကာင္း၊
ငါးပါးေသာဌာနတို႔၌ တံစို႔ႀကီးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္၍ ညU္းဆဲႏွိပ္စက္ကုန္၏။ Aကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္။ ဤသို႔ AညU္းဆဲခံရေသာ ငရဲသားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္႐ံုမွ်ျဖင့္လည္း
မ်ားစြာစိတ္ဆင္းရဲရ၏။
Aလြန္ၾကမ္းတမ္းရက္စက္စာြ
ႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆိုေသာ
ငရဲထိန္းတို႔၏Aသံကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ Aတင္းတြန္းလွဲ၍ သိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ခံရျခင္း၊
သံစို႔ႏွက္
ခံရျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း
Aတိုင္းမသိ
ႀကီးစြာေသာ
ကိုယ္ဆင္းရဲ၊
စိတ္ဆင္းရဲတို႔ကို ခံစားရ၏။ ထိုသို႔ေသာကာလ၌
ကယ္ပါ၊
သနားပါ၊
ခ်မ္းသာေပးပါ
စသည္ျဖင့္
မ်က္ရည္ယိုစီး
ငိုေႂကြးျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မကယ္၊ မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။ မိမ့၊ဲ ဖမဲ့၊ ေဆြမ်ဳိးမဲ့၊ Aေဆြခင္ပန ြ ္းမဲ့ တစ္ကိုယ္တည္းသာျဖစ္လ်က္ ညွဳိးငယ္စာြ ျဖင့္ Aလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြကို ေAာ္ျမည္ေရာင္ရမ္းလ်က္
မိနစ္၊
စကၠန္႔မျခားဘဲ
ခံစား၍
ေနရရွာေလေတာ့၏။
ထိုသို႔ေသာကာလ၌
ဝိပႆနာAလုပ္ကို Aားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ မေသေသးေသာ ထို႔ျပင္ သံစို႔ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသးေ သာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႔သည္ Aိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႔ရွိေသာ တံစည္း၊ ေပါက္ျပားႀကီးတို႔ျဖင့္ ရွစ္ေျမႇာင့္ပံု၊ ေျခာက္ေျမႇာင့္ပံု စသည္ျဖစ္ေAာင္ မ်U္းပစ္၍ ေရြခုတ္ၾကျပန္၏။ ေသြးတို႔သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ ထိုေသြးတို႔မွ မီးေတာက္ထျပန္၍ ေရြခုတ္ရာ ကိုယ္၌ စြဲေလာင္ေလ၏။ Aတိင္ ုငး္ မသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ ထိုစU္Aခါ၌ ဝိပႆနာAလုပ္ကို Aားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုးတန္းလန္းဆြထ ဲ ားလ်က္ ဗန္းႀကီးခန္႔ရွိပဲ ကြပ္တို႔ျဖင့္ ပါးပါးလႊာ၍ ေရြခုတ္ၾကျပန္၏။ ထုိမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြားး၊၊ ျမင္းကဲ့သို႔တပ္၍ မီးက်ီးခဲေတာင့္ႀကီးေပၚသို႔
တက္ေစကုန္၏။
မတက္ပဲေနလွ်င္
ရဲရဲေတာက္ေသာ
သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္
Aျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ ဆင္းေစကုန္၏။ ဤသို႔တက္ခ်ည္ ြ ္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ဆင္းခ်ည္ Aဖန္ဖန္ ျပဳေစကုန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသး က်ဳိက္က်ဳိက္ဆပြ ူပက ေလာဟကုမီၻေခၚ
သံရည္ပက ြ ္Aိုးႀကီးထဲသို႔
ပစ္ခ်လိုက္ကုန္၏။
ထိုငရဲသားသည္
သံရည္ထဲရွဲခနဲခ်၍
Aျမႇဳပ္တစီစီထလ်က္ နစ္ျမဳပ္သာြ းရွာေလ၏။ Aႏွစ္သံုးေသာင္းၾကာမွ ငရဲAိုး၏ ေAာက္စသို႔ေရာက္၏။ တစ္ဖန္ Aႏွစ္သံုးေသာင္းၾကာမွ ငရဲAိုး၏ ေAာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႔
ေရာက္လ်က္
typing - G!VER, pdf - lucky82
ေပၚလာ၏။
Aရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႔လည္း
ဖီလာသြား၏။ Page 42
ထမင္းAိုးပြက္ေသာAခါ၌
ဆန္ေစ့ကေလးမ်ား
ကဲ့သို႔ပင္တည္း။
Aတိုင္းမသိေသာ
ဆင္းရဲမႈႏွင့္
ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေနရ၏။ ထိုစU္Aခါ၌ တရားAားထုတ္ခြင့္ကိုကား မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ူ ငရဲထိန္းတို႔သည္ ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပက ြ ္ထမ ဲ ွ ငရဲသားကို ထုတယူ ္ယ၍ မီးတဟုန္းဟုန္း Aၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိေသာ ငရဲႀကီးထံသို႔ ပစ္သြင္းလိုက္ၾကျပန္သည္။ ထိုငရဲသည္ကား Aလ်ား၊ Aနံ၊ Aျမင့္ ယူဇနာတစ္ရာရွိ၏။ ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္ တူ၏။ Aေရွ႕ဘက္နံရံမွ နာတစ္ မီးလွ်ံသည္ Aေနာက္ဘက္နံရံထိ ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ Aျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေAာင္ ပူေလာင္၏။ Aေနာက္နံရံ၊
ေတာင္နံရံ၊
ပူေလပင္၏။ Aေနာက္နံရံ၊
ေျမာက္နံရံကို ေတာင္နံရံ၊
ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ Aထက္သံမိုး၊
Aျပင္ဘက္၌
ယူဇနာတစ္ရာတိုင္ေAာင္
ေAာက္သံေျမျပင္တို႔မွ မီးလွ်ံတို႔သည္လည္း
.... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... နည္္းတူခ်ည္း... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...။ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... .. ...။ “Aိုး” ခဂၢါ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေခါင္းထဲက တဆစ္ဆစ္ကိုက္လာသည္။ မီးျခစ္ကေလးက ဆစ္ခနဲ၊ ဆစ္ခနဲ မီးေတြပြင့္ထက ြ ္ေနသလို ေခါင္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနရသည္။ “ဘုရား… ဘုရား” Aသံမထြက္ေAာင္ ေရရြတ္မိ၏။ ေခါင္းကို လက္ႏွင့္ ဖိႏွိပ္မည္ ရြယ္လိုက္ၿပီးမွ AမူAယာ မပ်က္ေAာင္ Aခ်ိန္မီ ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရ၏။ ခံုမွာျပန္ထိုင္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလွ်ာ့ထားလိုက္သည္။ လင္းလင္းကေတာ့ ခဏၾကာသည္Aထိ ဆက္ဖတ္ေနေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူလည္း ၾကာၾကာမခံႏိုင္၊ စာAုပ္ကို ေနဒြန္းဆီ ျပန္ေပးၿပီး… ‘ေၾကာက္စရာႀကီး’ ဟု ေျပာသည္။ ၿပီး…ေနဒြန္းကို မခ်ဳိမခ်U္ၾကည့္ကာ… “နင့္ သတ္မွတ္ခ်က္Aရဆိုရင္ေတာ့ ငါလည္း ေသရင္ငရဲက်မွာပဲေနာ္… ေနဒြန္း” ေနဒြန္း မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ “ငါက ဘယ္လိုသတ္မွတ္လို႔လဲ” “ဟြန္း… နင္ပဲ ငါ့ကို ႏႈတ္ၾကမ္း၊ လွ်ာၾကမ္းဆိုၿပီးေတာ့” “ဟာ ဒါက ဒီလိုပါ၊ နင္က ေဒါသႀကီးတာေလာက္ပါ၊ ေဒါသႀကီးၿပီး နင္ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးရင္ ၿပီးသြားတာ၊ စိတ္ထမ ဲ ွာ ဘာမွထားတာ မဟုတ္ဘူး” “ေၾသာ္… ေၾသာ္… ဒီလိုလား” “ဟုတ္တယ္၊ နင္က ဘာမွ Aျပစ္ႀကီးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ တခ်ဳိ႕ေတြက ေဒါသကို မွတ္ထားၾကတယ္၊ မ်က္ႏွာကို
ၿပံဳးၿပီး
ဟန္ေဆာင္ဆက္ဆံတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ေဒါသကို
ေရခဲ႐ိုက္ၿပီး
သိမ္းထားတယ္၊
လိုတဲ့Aခါက်ေတာ့မွ ေရခဲေသတၱာထဲက ဘီယာတစ္ဗူး ထုတ္ေသာက္သလိုမ်ဳိး Aဲဒီ Aာဃာတကို ထုတ္သံုးလိုက္ၾကတာပဲ၊ Aဲလိုလူေတြမွ Aျပစ္ႀကီးတာ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 43
“နင္… Aတည္ေျပာေနတာေပါ့ေနာ္” “Aတည္ပါဟာ၊ ေနာက္တာက နင့္ကိုခင္လို႔ ေနာက္တာပါ၊ Aခုဟာကေတာ့ Aတည္ေျပာတာပါ။ Aဲဒီလို လူေတြရဲ႕ ‘ေရခဲစိမ္ Aာဃာတ’ ထက္စာရင္ နင့္ရဲ႕ ‘ပြဲခ်င္းၿပီးေဒါသ’ ကမွ ျမတ္ပါေသးတယ္” လင္းလင္း သေဘာက်သြားသည္။ သူတို႔ ဆက္ေျပာၾကသည္ကို ခဂၢါမသိေတာ့။ ေခါင္းထဲမွာ မူးရိပ္စူးေဝ ျမင္ေယာင္ေနသည္က Aနိ႒ာ႐ံု… Aနိ႒ာ႐ံု… Aနိ႒ာ႐ံုေတြ… Aို…။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 44
ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ခ်စ္တ့A ဲ ေၾကာင္း… ေရွးလူေတြ ဘယ္လမ်ား ိုမ်ား စာလံုးေပါင္းခဲ့သလဲ…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 45
ဘာျဖစ္လဲ… ေျမႀကီးထဲကေန ေကာင္းကင္ဆီပ်ံတက္တယ္ ၿပီးေတာ့… ပန္းပြင့္လိုက္တယ္…။ ဘာျဖစ္လဲ… Aလင္းပ်ဳိပ်ဳိ ညီAစ္ကိုရနံ႔ေမႊးေမႊး ကို္ယ္ကေတာ့ ေပးသြားမွာပါပဲ…။
ကဗ်ာေလးAမည္က ‘ဝန္’ တဲ့။ ခဂၢါက ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ လင္းလင္းက ရဲေAာင္ကို စစ္ေၾကာေမးျမန္း၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 46
“ဒါ…ကဗ်ာလား” ရဲေAာင္က ေAာက္သိုးသိုးေလသံျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။ “ေAး…” “နင္ေရးတာ…” “ေAးေလ…” “ဒါျဖင့္ နင့္ကဗ်ာေပါ့…” ရဲေAာင္က
စိတ္မရွည္စာြ
ကၽြတ္ခနဲ
စုတ္သပ္၏။
လင္းလင္းကို
မၾကည့္ခ်င္သလို
တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး… “ေAး” “ဒါဆို နင္က ကဗ်ာဆရာေပါ့…” ထိုAေမးေၾကာင့္ ရဲေAာင္က လူႀကီးဆန္စာြ ၿပံဳးၿပီး ကေလးဆန္စာြ ေျဖေလသည္။ “Aဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ…” လင္းလင္းက စပ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ေနသည္။ “ဟဲဟဲ… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ နင့္စာမူခေရာ…” “ဒီမွာ…” ရဲေAာင္က မေဖာက္ရေသးေသာ စာAိတ္ကေလးကို ေထာင္ျပ၏။ “ဘယ္ေလာက္ရလဲ…” ရဲေAာင္ ျပန္မေျဖခင္မွာ လင္းလင္းက စာAိတ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြယ ဲ ူ၏။ “မွန္းစမ္း… ဟင္…” စာAိတ္ေပၚမွာက ‘ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းAတြက္’ ဟူေသာ စာလံုးကိုဖ်က္ၿပီး ‘ယဲေၾသာင္Aတြက္’ ဟု ျပင္ေရးထား၏။ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခေငြ ရွစ္ရာက်ပ္ဟူေသာ စာလံုးကုိဖ်က္ၿပီး စာမူခ ၇၅ က်ပ္ဟု ေရးထား၏။ “ဟား ဟား ဟား…၊ ခဂၢါ ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါUီး” လင္းလင္းက Aျပတ္ဟားေလသည္။ စာAိတ္ကုိ ေထာင္ျပၿပီး တဝါးဝါးျဖစ္ေန၏။ ရဲေAာင္က စိတ္မသက္သာျဖစ္ေနဟန္ ရွိသည္။ ခဂၢါက ရဲေAာင္ကို ဂ႐ုဏာပင္ သက္မိေသးေတာ့၏။ “မဂၢဇင္းတိုက္ကလဲဟာ ဘာကိစၥ Aဲဒီလိုႀကီး လုပ္ရတာလဲ…” ရဲေAာင္က ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျပန္ေျပာ၏။ “ဒီလိုပါပဲဟာ…” “နင္ကလဲ Aဲဒီမဂၢဇင္းကလူေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ေျပာUီးမွေပါ့၊ ဒီလိုႀကီးလုပ္တာ ႐ုပ္ဆိုးတာေပါ့” “မေျပာပါဘူးဟာ…၊ စာမူခရတာေတာင္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ မွတ္” “ဝွား” ထိုAသံႀကီးေၾကာင့္
သံုးေယာက္သား လန္႔သာြ းၾကသည္။ နံေဘးမွ
ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို
မွီAိပ္ၿပီး ပါလာေသာ ေနဒြန္းက ေAာင္ျမင္စာြ သမ္းေဝလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 47
လက္မ်ားကို ဆန္႔တန္းAေညာင္းေျဖရင္း မဆီမဆိုင္ ကေလးစာAံသံျဖင့္ ေရရြတ္၏။ “ခ… ခဂၢါ… ဒုကၡရွာ… ရ… ရထားထက္… Aိပ္မက္… မက္… ဟဲ… ဟဲ…” ခဂၢါက
ဘာမွ
ျပန္မေျပာေသာ္လည္း လင္းလင္းက
ထိုAေနAထားကို
ၾကည့္မရ။ သူက
ကရာေတးခါးပတ္နက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔မွာ တာဝန္ရွိသည္ဟု ယူဆသည္။ “နင္က… ဘာေၾကာင္တာလဲ” “ရထားႀကီးက ပ်င္းစရာႀကီးဟ…၊ ငါ တစ္ေရးေတာင္ ရသြားၿပီ” ခဂၢါတို႔ ယခုေရာက္ရွိေနသည္က ၿမိဳ႕ပတ္ရထားတစ္စီးေပၚမွာ ျဖစ္သည္။ ရဲေAာင္က ၿမိဳ႕ထဲရွိ မဂၢဇင္းတိုက္မွာ
သူ႔ကဗ်ာစာမူခ
သြားထုတ္မည္ဟုဆို၍
သူတို႔သံုးေယာက္ကပါ
Aတူတကြ
လိုက္လာျဖင္းျဖစ္သည္။ ခဂၢါႏွင့္
လင္းလင္းက
မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားကို
မေရာက္ဖူး၍
လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
ေနဒြန္းကမူ
ေျခေထာက္Aား၍ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွAျပန္မွာ
‘ရထားစီးၿပီး
ျပန္ရေAာင္’
ဟု
ခဂၢါက
ေျပာမိသည္။
ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ
သူတို႔ကလည္း သေဘာတူေထာက္ခံသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ စြတ္စိုထိုင္းမႈိင္းေသာ ရထားတြတ ဲ စ္ခုေပၚမွာ ေဈးသည္မ်ား၊ ျမက္တံျမက္စည္းႀကီးမ်ား၊ မ်က္မျမင္Aလွဴခံမ်ား Aားလံုးၾကားသို႔ ေလးေယာက္သား ေရာက္ရွိေနၾကေတာ့၏။ ခဂၢါက… “ရဲေAာင္” “ဟင္” “နင့္ကဗ်ာက…” ခဂၢါ၏ ဇေဝဇဝါေလသံေၾကာင့္ ရဲေAာင္က ႀကိဳကန္၏။ “ဘာျဖစ္လဲ…” “ငါ ဖတ္ၾကည့္တယ္” “Aင္း… ဘာျဖစ္လဲ” “ႏွစ္ေခါက္ေတာင္ဖတ္တာ…” “Aဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ” “ငါ နားမလည္ဘူးဟ…” “ဒါနဲ႔မ်ား နင္ကလည္း ကဗ်ာေတြ ဝါသနာပါတယ္ဆို…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 48
“ေAး…ဒါေပမဲ့ ငါက ကာရန္လည္းညီၿပီး ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေရးတဲ့ ကဗ်ာမ်ဳိးကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္၊ Aခု နင့္ကဗ်ာကို မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ နားမလည္ဘူး၊ ငါလည္း နင့္လို မေရးတတ္ဘူး” “Aဲ… ဒါကေတာ့့ဟာ…” ရဲေAာင္က ဘာမွမေျပာရေသးခင္မွာ ေနဒြန္းက ျဖတ္ေျပာ၏။ “ရဲေAာင္” “ဟင္…” “ငါကေတာ့ မင္းကဗ်ာကို ႀကိဳက္တယ္ကြ” “Aင္း… Aင္း၊ Aဲလိုၾကားရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ကာြ ” “မင္း ဒီကဗ်ာကို ကိုခင္ေဇာ့္ကို ျပေသးလား…” “မျပပါဘူး” “ဒါေပမဲ့ မင္း ဒီကဗ်ာကို သူ႕AေAးဆိုင္မွာ ထိုင္ေရးတာ မဟုတ္ဘူး” “ေAး…” “Aဲဒါေၾကာင့္ ေနမွာေပါ့၊ သူက မင္းကဗ်ာကို ေဝဖန္ေနတယ္” “ေဟ…” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲ ရယ္သည္။ “ဒီစကားကိုၾကားရင္ မင္း မ်က္ခံေ ြ တြAစ္သာြ းမယ္ဆိုတာ ငါ သိသားပဲ” ခဂၢါ
နားမလည္ေခ်။
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလားဆိုေတာ့
မဟုတ္ေခ်။
လင္းလင္းႏွင့္
ရဲေAာင္တို႔ကပါ နားလည္ဟန္မတူ။ “ဘာလဲဟ နင့္စကားကလဲ” “မ်က္လံုးျပဴးသြားမယ္လို႔ ေျပာတာပါဟ” “ေAးေလ ထားပါေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ကိုခင္ေဇာ္က ငါ့ကဗ်ာကို ဘာေဝဖန္လို႔လဲ” “မင္းရဲ႕ကဗ်ာက
ေမာ္ဒန္AယူAဆဘက္ကို
ယိမ္းတယ္တ့၊ဲ
ေရာမႏၲိကထဲက
ထိုးေဖာက္ၿပီး
ဂႏၲဝင္တိကကို စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့တယ္တ့ဲ…၊ ရစ္သိမနဲ႔ ေရးတာတဲ့…” ရဲေAာင္က နားမလည္ေခ်…။ “ဘာ ရစ္သိမလဲ…” “ရစ္သမ္ကို ေျပာတာ ေနမွာေပါ့…” ၿပီး သူတို႔ဘာသာ တေသာေသာ ထရယ္ၾကသည္။ ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းကလည္း ဘုမသိဘမသိ လိုက္ရယ္ၾကသည္။ ရဲေAာင္က… “မင္းဟာမင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္လား၊ ကိုခင္ေဇာ္က Aဲဒါေတြ ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ…” “ဟဲဟဲ… ကိုခင္ေဇာ္က ေျပာေတာ့ေျပာတယ္ကြ” “ဘာေျပာလဲ…” “မင္းရဲ႕ကေလာင္နာမည္ကို ဘဝင္မက်ဘူး…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 49
“ေၾသာ္… ဒါလား…” ရဲေAာင္က ထိုသို႔ေသာ ေဝဖန္ခ်က္မ်ဳိးကို ၾကားရေပါင္းမ်ားေနဟန္ရွိသည္။ “ရဲေAာင္မို႔လို႔ ယဲေၾသာင္လို႔ ေရးတာပဲကာြ …” “သူကေတာ့ Aဲဒါကို ၾကည့္မရဘူးကြ၊ ငါလည္း သူေျပာလို႔ စU္းစားၾကည့္မိတယ္” “Aင္း… ေျပာပါUီး” “ဟို… Aဲဒီလိုသာဆိုရင္ကာြ ငါ Aရမ္းႀကိဳက္တ့ဲ ဟိုစာေရးဆရာ… ဘယ္သူ…” သူ႕ဘာသာစU္းစားမရျဖစ္ေန၍ ခဂၢါက ေဘးမွ ဝင္သတိေပးလိုက္ရသည္။ “မင္းလူ… မင္းလူ” “ေAး… Aဲဒီမင္းလူကို ‘ဠ’ နဲ႔ ‘မင္းဠဴ’ လို႔ ေရးရင္ရမလား” “Aာ… မင္းကကြာ၊ ဒါေတာ့ ဘယ္တူမလဲကြ” “ဆိုပါစို႔ကာြ ၊ ဆရာႀကီးေဇာ္ေဇာ္ေAာင္က မင္းလိုပဲ ‘ေဈာ္ေဈာ္ေၾသာင္’ လို႔ေရးရင္ ဘယ္လို ျဖစ္သာြ းမတုန္း၊ ငါ စU္းစားမိတယ္” “ဘာ… စU္းစားတာလဲ” “မင္းလူကို
မင္းဠဴလို႔ေရးရင္
Aူတူတူျဖစ္ေနတယ္လို႔
ခံစားရတယ္။
ေဇာ္ေဇာ္ေAာင္ကို
ေဈာ္ေဈာ္ေၾသာင္လို႔ေရးရင္ ေညာင္နာနာ ျဖစ္ေနသလိုပဲ…” ရဲေAာင္က Aလန္႔တၾကားျပန္ေမးသည္။ “ငါ ရဲေAာင္ကို ယဲေၾသာင္လို႔ေရးတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနသတုန္း” “ေျပာရမွာလား…” ရဲေAာင္က ခပ္တိမ္တိမ္ေလး ျပန္ေျဖသည္။ “ေျပာပါ” “မင္း စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္” ရဲေAာင္၏ Aသံက ပိုတိုးသြားသည္။ “ေAးပါ” “ငါ့တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္Aျမင္ကို ေျပာမွာပါ” “ေAး… ေျပာပါ” “မင္းရဲ႕
Aဲဒီ
ယဲေၾသာင္ဆိုတ့ဲ
စာလံုးက
ေၾကာင္တစ္ပိုင္း၊
ဖားတစ္ပိုင္းေကာင္ႀကီး
ေAာ္လိုက္တ့A ဲ သံလိုပဲ…” “ဟင္…” “Aစမွာ
ေၾကာင္ေပါက္စကေလး
ေAာ္သလို
‘ယဲ’
ဆိုတ့ဲ
Aသံကေလးကေန
ေနာက္မွာ
ဖားခံုညင္းႀကီး ကုန္းေAာ္လိုက္သလို ‘ေၾသာင္’ ဆိုတ့ဲ Aသံႀကီးက ပါလာတယ္” “ဟာကြာ…” ရဲေAာင္
ေၾကကြဲဆို႔နင့္
ခံစားသြားရ၏။
ခဂၢါႏွင့္
လင္းလင္းတို႔မွာေတာ့
ရယ္လိုက္ၾကရတာ
သီးမတတ္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 50
ေနဒြန္းက ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းကို တိုင္တည္သလို လွည့္ေျပာသည္။ “ငါေျပာတာ
မဟုတ္ဘူးေလဟာ၊
Uပမာ…
ဆရာမ
ဂ်ဴးကို
ဃႀကီးနဲ႔
‘ဃ်ဴး’
ဆိုၿပီး
ေရးၾကည့္လိုက္ပါလား…” “ေတာ္… ေတာ္ ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ ေနဒြန္းရယ္” သူ႔ကိုတားရင္း ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းမွာ ရယ္ေနလိုက္ရတာ Aေတာမသပ္ႏိုင္ေတာ့။ “လူေတြၾကားထဲမွာ ဒီေလာက္မရယ္ၾကနဲ႔ေလဟာ…” ရဲေAာင္၏
ေAာက္ကလိAာ
ေလသံေၾကာင့္
ခဂၢါတို႔လည္း
ပတ္ဝန္းက်င္ကို
သတိရၿပီး
မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ၾကသည္။ ***** ဘူတာႀကီးမွ သူတို႔စစီးလာကာစထက္ စာလွ်င္ ရထားတြဲေပၚမွာက ခရီးသည္မ်ား ျပည့္က်ပ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။
တြန္းထိုးေရြ႕လ်ားေနသူမ်ား
မတ္တပ္Aိပ္ငိုက္ေနသူမ်ား၊
Aာေဘာင္Aာရင္းသန္သန္
စကားေျပာေနၾကသူမ်ား၊ စီေဝ ဆူညံလ်က္ရွိေတာ့၏။ ဘူတာတစ္ခုသို႔Aဆိုက္မွာ သူတို႔ထက္သာသည့္ မိန္းကေလးငယ္တစ္စု တက္လာသည္။ “ဟဲ့…ရထားႀကီးက တကယ္ေတာ့ ကင္းေျခမ်ားနဲ႔ မတူပါဘူးဟ” “ဒါျဖင့္ ဘာနဲ႔တူလဲ…” “ေဟ့… ဘာနဲ႔တူတူ စကားမ်ားမေနၾကနဲ႔၊ ဟိုေထာင့္က လူႀကီးကို ၾကည့္စမ္း၊ ရန္ေကြစန္းလိုလို ဘာလိုလိုန႔ဲ…” “ဟိုေထာင့္
ဒီေထာင့္ေတြ
ၾကည့္ေနစရာ
မလိုဘူးေကာင္မရဲ႕၊
နင့္နား
တျဖည္းျဖည္း
ေရာက္လာေနတဲ့ ဟို… ဟိုလူ႔ကို ၾကည့္စမ္း” “ဘာလဲ၊ မ်က္စိမျမင္၊ ဆြံ႔A နားမၾကားကိုလား၊ ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းေနတဲ့လူလား…” “ေAး… ဟုတ္တယ္၊ သူ႔ကိုေျပာတာ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “က်ဳိးခ်င္ မဟုတ္ဘူးလား၊ ကၽြမ္းယြမ္ဘ႔ထ ဲြ ူးရွင္ေလ ခိခိခိ” “နင္ကလဲဟယ္… ခစ္ခစ္” ရဲေAာင္က ထိုေကာင္မေလးတစ္သိုက္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့လာ၏။ လင္းလင္းက ေမးသည္။ “ဘာလဲ နင္ ၾကည့္မရေတာ့ဘူးလား…” ရဲေAာင္က ဘာမွမေျပာခင္ ခဂၢါက ဝင္ေျပာ၏။ “ဘာလဲ…
ရဲေAာင္က
ၾကည့္မရဘူးဆိုရင္
နင္က
Aဲဒီေကာင္မေလးေတြကို
ကရာေတးနဲ႔
သြားႏႈတ္ဆက္မလို႔လား…” ခဂၢါ၏စကားဆံုးမွ ရဲေAာင္က… “Aဲလိုမိန္းကေလးေတြကို ငါ ၾကည့္မရဘူးဟ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 51
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “လူၾကားထဲမွာ Aသံ စာစာ စာစာနဲ႔ဟာ” “ေAာ္… ငယ္ၾကေသးတာပဲဟာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုေတာ့ ဒီလိုေပါ့” “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဟာ၊ သူတို႔ခ်ည္းပဲရွိတ့ဲ ေနရာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို နည္းနည္း Aားနာဖို႔ေကာင္းတယ္” “ဒီေခတ္မိန္းကေလးေတြကေတာ့ Aဲဒီလိုပါပဲဟာ…” ခဂၢါက ေျဖေျပာေျပာသည့္တိုင္ ရဲေAာင္က ေက်နပ္မႈ မရွိေခ်။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ကိုယ့္Aခ်င္းခ်င္းကိုသာ စကားက်ယ္က်ယ္ေျပာေနၾကသည့္ မိန္းကေလးAုပ္စုကို… “ဟင္း… က်ီးကန္းလို Aာေနၾကတယ္” တစ္ခ်ိန္လံုးၿငိမ္ေနေသာ ေနဒြန္းက ခပ္မိန္႔မိန္႔ၿပံဳးလ်က္ ဝင္ေျပာသည္။ “Aာတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်ီးကန္းလို Aာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး” ရဲေAာင္က လွည့္ၾကည့္သည္။ “က်ီးကန္းလို မAာရင္ ဘယ္လိုAာရမွာလဲ…” ေနဒြန္းက Aၿပံဳးႏွင့္Aတူ ဆက္ေျပာ၏။ “Aဂၤလိပ္လို Aာေနတာ…” “ဘာဆိုင္လို႔လက ဲ ာြ ” “ဆိုင္တယ္ကြ၊ မင္းေျပာသလို ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္တ့ဲ Aင္Aားက သူတို႔မွာရွိတယ္၊ သူတို႔လည္း တို႔လိုပဲ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကို Aေပ်ာ္တက္စီးတာ ကိုယ္ပိုင္ကားမစီးႏိုင္လို႔ မဟုတ္ဘူး” “ငါ သေဘာမေပါက္ပါဘူး” “သူတုိ႔ Aာတာက Aဂၤလိပ္လို ARE နဲ႔ A ာတာ…၊ ရွိၾကသည္၊ ျဖစ္ၾကသည္ ေပါ့ကာြ ၊ A ဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလို… ေပါ့၊ သူတို႔ A လ ဲ ို A ာ ေနၾကတာ…” “ေA ာ္… ဂလိုလား” “ေA း… ဂလို” ထိုA ခိုက္မွာပင္
A ဂၤလိပ္လို
A ာေနေသာ
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က
ေနဒြန္းကို
ျမင္သာြ းသည္။ “ဟယ္… ဟိုမွာ ဟိုလူႀကီးေတာ့” က်န္ေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကို A လန္႔တၾကား ႏႈိးေဆာ္၏။ “ဘယ္လူႀကီးလဲ… ဘယ္လူႀကီးလဲ” က်န္ေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကလည္း မ်က္ႏွာလူးဆန္ျပာ ျပန္ေမးၾက၏။ “ဟိုမွာေလ ကိုေနဒြန္းႀကီး…” “ဟယ္… ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ကိုေနဒြန္းႀကီး ကိုေနဒြန္းႀကီး” ေနဒြန္းေဘးမွာ ထိုင္ေနေသာ ရဲေA ာင္က မ်က္ႏွာလႊၿဲ ပီး သူ႔ကိုယ္ကို ႐ို႕ဖယ္၏။ ေနဒြန္းႏွင့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျပာၾကဟူေသာ သေဘာ…။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 52
ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ေကာင္မေလးေတြက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ၊ ေခတ္ဆန္ဆန္ကေလးေတြ ျဖစ္၏။ ေနဒြန္းႏွင့္လည္း သိေနသည္ပက ဲ ိုး။ ေနဒြန္းက… “ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္ေတြ ဘယ္သာြ းၾကမလို႔လဲ…” “ေဘာက္ေထာ္ျပန္ၾကမလို႔ေလ၊ ကိုေနဒြန္းႀကီးက သမီးတို႔ကို ျမင္သားနဲ႔ မေခၚဘူး…” “ေၾသာ္… ကိုယ့္ဘာသာ စကားေျပာၾကပါေစဆိုၿပီး လႊတ္ထားတာ…” “ေၾသာ္…
စကားကေတာ့
Aၿမဲတမ္းေျပာေနရတာေပါ့၊
ကိုေနဒြန္းႀကီးကို
ေတြ႔လည္း
ႏႈတ္ဆက္မွာေပါ့…” ေကာင္မေလးေတြႏွင့္
ေနဒြန္း
ခဏAဖြ႔က ဲ ်လိုက္ၾကေသးသည္။
လက္ပံပင္ကို
ဆက္ရက္
Aမေတြခ်ည္းပဲ က်လာသလို ခဂၢါတို႔Aနားတစ္ဝိုက္မွာ ဆူညံေနေတာ့၏။ ခဏAၾကာမွာ
ေကာင္မေလးေတြ
ဆင္းသြားၾကသည္။
ေဘာက္ေထာ္ဘူတာ
မေရာက္ခင္
ဆင္းသြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ တိုက်ဳိၾကက္ေၾကာ္ မစားရေသးမွန္း သတိရ၍ ၿမိဳ႕ထဲျပန္သာြ းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မရွိေတာ့ ရဲေAာင္က သက္ျပင္းႀကီးကို ခ်၏။ “ဟင္း… င္း… င္း… င္း…” ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းကလည္း ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါႏွင့္ ‘မႏိုင္ဘူးဟာ…’ ဟုေျပာ၏။ လင္းလင္းကို ေနဒြန္းက ေနာက္သည္။ “လင္းလင္း…” “ဘာလဲ…” “နင့္ ကရာေတးကို နင္… မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားရတယ္ မဟုတ္လား…” “ေတာ္စမ္းပါ… ေနပါUီး၊ နင္က Aဲဒီေကာင္မေလးေတြန႔သ ဲ ိတာ ၾကာၿပီလား…” “ငါတို႔ကုမၸဏီ႐ံုးခန္းေဘးမွာ သူတို႔က ပန္းAလွျပင္သင္တန္း လာတက္ေနတာ မသိ ခံႏိုင္မလား၊ သူတို႔ ဒီေလာက္စကားမ်ားပံုန႔က ဲ …” “မသိပါဘူး… နင္န႔မ ဲ ်ား ေဆြမ်ဳိးေတာ္သလားလို႔…” ခဂၢါကလည္း ဝင္ေျပာသည္။ “ေAးေလ… သူက ေခၚလိုက္တာမ်ား ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္ေတြတ့ဲ…” “ငါသူတို႔ကို Aဲလိုနာမည္ေပးလိုက္လို႔ သူတို႔က ငါ့ကို Aရမ္းခင္သာြ းတာ…” “တ႐ုတ္မေလးက တစ္ေယာက္ထဲ ပါတာပါ… ဘာျဖစ္လို႔ နင္က ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္လို႔ ေခၚတာလဲ” “ေလးေယာက္လံုးကို ၿခံဳငံုေခၚတာ” “ဘာ…” “ဒီလိုဟ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 53
“Aင္း… ေျပာ” “Aဲဒီေကာင္မေလးေတြက…” “Aင္း…” “တစ္ေယာက္က ေဆြေဆြျမင့္ တဲ့…” “Aင္း…” “တစ္ေယာက္က မ်ဳိးမာလာဝင္း တဲ့…” “Aင္း…” “တစ္ေယာက္က ေပါက္ေပါက္ တဲ့…” “Aင္း…” “တစ္ေယာက္က
ေဖာ္မန ြ ္Uီး တဲ့…၊ Aဲဒါေၾကာင့္
ငါက သူတို႔ကုိ
ေရွ႕စလံုးေတြခ်ည္းတြၿဲ ပီး
ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္လို႔ ေခၚလိုက္တာ နားလည္ၿပီလား…” ဤAခါတြင္ေတာ့
ခဂၢါႏွင့္
လင္းလင္းကကို
သေဘာၾကည္ျဖဴစြာ
မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ၾကရ၏။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သံုးေနက် ျပာေလာင္ေလသံႏွင့္ပင္ ျဖစ္၏။ “ေၾသာ္… ဂလိုကိုး…” “ေAး… ဂလို” ခဂၢါ
လန္းဆန္းရႊင္ျမဴးစြာပင္
တခစ္ခစ္
ရယ္ေနသည္။
သူ႔ကိုၾကည့္ကာ
ရဲေAာင္ႏွင့္
လင္းလင္းကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာပံုရ၏။ ေနဒြန္းက… “Aဲဒီေတာ့ ရပ္ကက ြ ္ထဲ ျပန္ေရာက္ရင္ ရဲေAာင္က တစ္ခုခုေကၽြးမယ္ မဟုတ္လား” ရဲေAာင္ရေသာ ကဗ်ာစာမူကို ရည္ရယ ြ ္၍ ေျပာလိုက္ေသာ စကားျဖစ္သည္။ “ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ထန ဲ ႔ဲ…” “ေAး… ဘာျဖစ္လဲ” “Aေၾကာ္ တစ္ေယာက္တစ္ခုေတာ့ ရမွာေပါ့” “သိပ္ႀကီးတဲ့ Aေၾကာ္ဆိုရင္ မရဘူး၊ တညင္းသီးေလာက္Aရြယ္ Aေၾကာ္ဆိုရင္ေတာ့ ရမယ္” “ေဟ…” ရဲေAာင္၏မ်က္ႏွာက
မသက္မသာ
ျဖစ္သာြ းသည္။
သူ႔ကေလာင္Aမည္Aတိုင္း
‘ယဲ’
ဟု
ညည္းတြားလိုက္ရမလို ‘ေၾသာင္’ ဟု ကုန္းေAာ္လိုက္ရမလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းကေတာ့ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလ်က္…။ ထိုသို႔ျဖင့္ပင္… ***** typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 54
ဘူတာမွဆင္းၿပီး ရပ္ကက ြ ္ထဲသို႔ တေမွ်ာ္တေခၚ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္ခ့ၾဲ ကသည္။ “ရဲေAာင္…” “ဟင္…” “မင္းက တို႔ကို ဘယ္ဆိုင္ေခၚသြားမွာလဲ” “ေAး… ငါလည္း စU္းစားေနတာ” “ဘီယာရတဲ့ ဆိုင္ဆိုရင္ ငါတို႔ မလိုက္ဘူးေနာ္” လင္းလင္းက ကဗ်ာကယာ ကန္႔ကက ြ ္ထား၏။ ေနဒြန္းက ဝင္ကလိသည္။ “ဘီယာဆိုင္လည္း
မသြားပါဘူး၊
(၇၅)က်ပ္န႔က ဲ
စည္ဘီယာတစ္ခက ြ ္ပဲရမွာ၊
ေလးေယာက္
တစ္က်ဳိက္စီ ေမာ့ေနရမယ္” “ငါကလည္း လင္းလင္းကို ဘီယာဆိုင္ မေခၚပါဘူး ေနဒြန္းရာ…၊ ေတာ္ၾကာ Aမူးသမားသိုင္းေတြ ဘာေတြ ထ,ကေနUီးမယ္…၊ ဒီလိုလုပ္ကာြ ၊ မထိုင္ဘူးတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သြားမယ္” “ဘယ္ဆိုင္ကို သြားမွာလဲ…” “ခင္ေဇာ့္AေAးဆိုင္” “ေAး… ေကာင္းသားပဲ၊ ထိုင္ဘူးတယ္ရွိတာေပါ့၊ သြားၾကရေAာင္” ထံုးစံAတိုင္းပင္ ကိုခင္ေဇာ္၏ AေAးဆိုင္ဆီ ခ်ီတက္ခ့ၾဲ ကေတာ့၏။ လမ္းမွာ… ထူးျခားမႈတစ္စံုတစ္ရာကို… ခဂၢါ… ရင္ဆိုင္ရေတာ့၏။ “Aို…” မိုက္ခနဲ မူးယိုင္သာြ း၍ Aနားမွာရွိေနေသာ ေနဒြန္းက လွမ္းဆြထ ဲ ားသည္။ လင္းလင္းကလည္း ဆီးေပြ႕ထားလိုက္သည္။ “ခဂၢါ…ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ခဂၢါ… ေခါင္းမူးျပန္ၿပီလား” လမ္းလယ္ေခါင္ႀကီးမွာျဖစ္၏။ လမ္းေဘးသစ္ပင္ရိပ္ဆီ သူ႔ကို ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ ခဂၢါကေတာ့
မ်က္လံုးAစံုကို
မွိတ္ထား၏။
မ်က္ႏွာကလည္း
ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္
ျဖစ္ေနသည္။
လင္းလင္းက ခဂၢါ၏ေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားမ်ားကို စမ္းၾကည့္ဆုပ္နယ္ရင္… “ဟယ္… ေAးစက္ေနတာပဲ” ခဂၢါ၏ပုခံုးကို လႈပ္ကာေခၚ၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 55
“ခဂၢါ…” “ဟင္…” ခဂၢါက Aားေလ်ာ့မူးေဝသံျဖင့္ ျပန္ထူးသည္။ “နင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ငါ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ လူ… လူတစ္ေယာက္…” “ဘာ… လူတစ္ေယာက္လဲ” “လူတစ္ေယာက္ ေရကန္ထမ ဲ ွာ ေရနစ္ေသေနၿပီ၊ ဗိုက္ပူပူန႔ဲ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေပါ့…၊ ပါးကမွ႔မ ဲ ွာ Aေမႊးေတြေပါက္ေနတဲ့ လူႀကီး” “ဟင္…” ခဂၢါစကားေၾကာင့္ သူတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ AေျခAေနကို Aရင္ဆံုး ရိပ္စားလိုက္မိသူက လင္းလင္းျဖစ္၏။ “ေAးေAး…၊ ခဂၢါ တို႔ ဒီမွာပဲ ခဏနားၿပီး ထိုင္ေနၾကရေAာင္” သစ္ရပ္ေAးေAးေAာက္မွာ ပူေဝေသာ ႏွလံုးသားမ်ားျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စာြ ထိုင္ေနလိုက္ၾကသည္။ Aေတာ္ႀကီးၾကာမွ ခရီးဆက္ျဖစ္ၾက၏။ ေရွ႕လမ္းဆံုေကြ႕ေလးAေရာက္မွာ Aားလံုး၏ရင္ထဲ ျမင့္မိုရ္ေတာင္တစ္လံုး ခ်ိတ္ဆဲြခံလိုက္ရသလုိ ေလးလံသာြ းၾကေတာ့၏။ လမ္းဆံုေရကန္Aိုင္ႀကီးမွာ ထိုAေလာင္းသည္
ဗိုက္ပူပူ
လူေတြ႐ုန္းစု႐ုန္းစုျဖင့္
လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး
Aေလာင္းတစ္ေလာင္းကို သူ႔ပါးမွ
မွ႔မ ဲ ွာလည္း
ဆယ္ေနသည္။ AေမႊးAမွ်င္မ်ား
ေပါက္ေနသည္။ ေနဒြန္းႏွင့္ ရဲေAာင္တို႔က တိတ္ဆိတ္သာြ းၾက၏။ မည္သည့္စကားကိုမွ် မဆိုေတာ့။ “ခဂၢါ…ရယ္” လင္းလင္းကသာ သူ႔လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုင္ဆဲြရင္း ညည္းညဴေနေတာ့၏။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 56
ႈ ္ခမ္းကုိယ္ ကိုက္ထားမိတ့A ကိုယႏႈ ့္ႏတ ဲ ခ်ိန္ေတြဟာာ… … ဘဝကို ႏူးညံ့စာြ နာၾကည္းမိတ့ဲ Aခ်ိန္ေတြပါပဲ…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 57
“ခုနက နင္ေျပာတာ ဘယ္သူ…” ေနဒြန္းက Aခန္းထဲမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ႔ကို လွမ္းေမး၏။ မ်က္လႊာခ်ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “ပီတာဟားကို႔စ္” “ပီတာဟားကို႔စ္… ဟုတ္လား” “Aင္း…” “သူက ဘာလူမ်ဳိးလဲ…” “ေဟာ္လန္…” “သူကေတာ့ ေယာက်္ားေပါ့” “Aင္း…
Aသက္(၅၀)ေလာက္၊
သူလည္း
နာမည္ႀကီးတာပဲ၊
Aရပ္ပုပု
မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း
စကားေျပာျမန္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းေတြထမ ဲ ွာ ပါတယ္” “သူန႔ဲ ခဂၢါနဲ႔ တူတယ္ဆိုတာက နင္ ဘာကိုၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္တာလဲ…” ေနဒြန္း၏
မ်က္ႏွာကို
Aကဲခတ္သလို
တစ္ခ်က္ၾကည့္ျဖစ္သည္။
ေနဒြန္း၏
မ်က္ႏွာက
ေလးနက္တည္ၾကည္ေန၏။ “သူတို႔ Aဲဒီလို Aာ႐ံုနိမိတ္ေတြ ျမင္ပံုခ်င္း တူတယ္” “ဘယ္လို တူတာလဲ…” “ပီတာဟားကို႔စ္ကလည္း ခဂၢါလုိပဟ ဲ ၊ Aနိ႒ာ႐ံုတစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ႀကိဳျမင္တယ္” “Aင္း… ၿပီးေတာ့ေရာ…” “တစ္ခါတစ္ခါ တယ္လီဖုန္းႀကိဳးေတြ ကိုင္လိုက္ရင္ တစ္ဖက္က ေျပာေနတဲ့သူကို ျမင္တယ္” “ေၾသာ္…” “သူ႔နားေရာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္လာခဲ့တာရွိရင္လဲ Aဲဒီျဖစ္ရပ္ကို သိတယ္” “ေၾသာ္… Aဲဒီလိုလား” “ၿပီးေတာ့လည္း တူတာေတြ ရွိေသးတယ္ဟ…” “Aင္း… ေျပာပါUီးဟာ” “Aဲဒါေတြက Aေရးႀကီးတယ္၊ AခုေျပာသြားၿပီးသားAခ်က္ေတြထက္ ပိုAေရးႀကီးတယ္” “ေAး… ေAး… ဆိုပါUီး” “ပထမAခ်က္က Uီးေခါင္းဒဏ္ရာရၿပီး Aဲလို Aာ႐ံုနိမိတ္ေတြကို ျမင္လာတာပဲ…၊ AဲဒီAခ်က္မွာ တူတယ္” “ေသခ်ာလား…” “ေသခ်ာတာေပါ့၊ ဟားကို႔စ္က Aိမ္Aမိုးေပၚက လိမ့္က်တာ၊ ခဂၢါက မရမ္းပင္ေပၚက လိမ့္က်တာ” “ေၾသာ္… Aင္း…” “ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း Aေရးႀကီးတယ္၊ ထူးလည္းထူးျခားတယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 58
“Aင္း…” “သူမ်ားေတြရဲ႕ Aာ႐ံုနိမိတ္ကိုသာ ျမင္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး Aာ႐ံုခံၾကည့္လို႔ မရဘူး၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး Aဲဒီမွာ တူတယ္” “Aင္း…” ေနဒြန္းက
ဘာမွ
ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ
စႀကႍေလွ်ာက္ၿမဲေလွ်ာက္ေန၏။
ေခါင္းငံု႔စU္းစားေနၿပီး
မ်က္ႏွာAမူAယာက ၿငိမ္သက္လန ြ ္းလွသည္။ ခဏAၾကာမွ ဆတ္ခနဲ လွည့္ေမး၏။ “Aဲဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္AေျခAေနကို ဘယ္လိုနာမည္တပ္သလဲ…” “ဆိုင္ကိုေမထရီလို႔ Aၾကမ္းဖ်U္းေျပာလို႔ ရတယ္” “Aင္း… ငါေမးခ်င္တာ ႏွစ္ခုရွိတယ္” “ေျပာေလ…” “ပီတာဟားကို႔စ္ကေရာ
Aဲလုိျဖစ္ေနတဲ့
စိတ္AေျခAေန
ျပန္ေပ်ာက္သာြ းလား၊
မေပ်ာက္ေတာ့ဘူးလား” မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးရင္းကပဲ ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “မေပ်ာက္ဘူး…” “Aင္း… Aဲဒါဆို ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေမးမယ္” “ေမး…” “သူကေရာ Aဲဒီလို Aာ႐ံုနိမိတ္ထူးေတြ ျမင္ျမင္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မတုန္လႈပ္ဘူးလား၊ မေျခာက္ျခားဘူးလား၊ ခဂၢါလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ စိတ္မပ်က္ဘူးလား…” “ဟင့္Aင္း… မပ်က္ဘူးဟ၊ သူကေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ” “ေရာ…” “ဟုတ္တယ္၊
သူ႔AၾကားAျမင္ပညာနဲ႔
ရဲေတြ
စံုေထာက္ေတြကိုေတာင္
ကူၿပီး
Aမႈေဖာ္ေပးေသးတယ္၊ သူ…ကမာၻေက်ာ္သာြ းတယ္” ေနဒြန္းက လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ထားရင္း… “Aင္း… Aဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခု ေပၚလာျပန္ၿပီ၊ ထပ္ေမးရUီးမယ္…” “နင္… ဘာသိခ်င္တာလဲ” “ခဂၢါ Aေၾကာင္းပါ…” “Aင္း… ေမး” “ဟားကို႔စ္က AဲဒီAေျခAေနေတြေပၚမွာ
ေက်နပ္ႏိုင္တယ္၊
ခဂၢါက မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး၊ ခဂၢါ
မေက်နပ္တ့A ဲ ေၾကာင္းAရင္းကို သိခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ခဂၢါ မေက်နပ္ရတာလဲ” လင္းလင္းက ေနဒြန္းကို Aထင္ႀကီးသြားသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ “Aင္း… နင္ေမးတဲ့ေမးခြန္း ေကာင္းတယ္၊ ဒီလိုဟ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 59
“ေAး… ေျပာ” “လူခ်င္း ကြာတယ္” “ဟင္… လူခ်င္းကြာတယ္၊ ဘာလိုကာြ တာလဲ” “ဟားကို႔စ္က သာမန္လူတစ္ေယာက္ဟ၊ ဒီ
သူ႔ရဲ႕ေျပာင္းလဲသာြ းတဲ့
စိတ္AေျခAေနေၾကာင့္
ကမာၻေက်ာ္သာြ းတယ္၊ ခ်မ္းသာသြားတယ္၊ ဒီ Aေျပာင္းAလဲမွာ သူက ေက်နပ္တယ္” “Aင္း…” “ခဂၢါကေတာ့ Aဲဒီလို မဟုတ္ဘူးေလဟာ…” “နည္းနည္းဆက္ရွင္းUီးေလဟာ” “ခဂၢါက
သူ႔ဘာသာသူ
ရည္ရယ ြ ္ခ်က္
Aရမ္းႀကီးခဲ့တယ္၊
စီးပြားေရးပညာရပ္န႔ပ ဲ တ္သက္ၿပီး
ကမာၻေက်ာ္ ပါရဂူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ Aဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ဘာသာသူ Aရမ္းႀကိဳးစားတယ္၊ သူ႔လမ္းေၾကာင္းနဲ႔သူ သြားေနတာ” “Aင္း…” “ဒီAေျပာင္းAလဲက သူ႔ကို တျခားလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုဆီ တြန္းပို႔ေနတယ္၊ AၾကားAျမင္ရလို႔ ေဗဒင္ပဲ ေဟာစားရမလို၊ ဟို ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာေပါ့ဟာ…” “Aင္း… ေAးေပါ့” “သူက ခုလိုျဖစ္ရတာကို ရွက္ေတာင္ ရွက္ေနတယ္၊ လူသိေတာင္ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး” “ေAး… ဟုတ္တယ္၊ ငါလည္း ရိပ္မိတယ္” “ေနာက္ၿပီး သူက Aႏုပညာေတြဘာေတြလည္း ဝါသနာပါတယ္၊ ခု Aႏုပညာကို
Aာ႐ံုခံစားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ AဲဒီAခ်က္ကတင္
သူ႔စိတ္AေျခAေနက
သူ႔ဘဝကို
Aပူေငြ႔ဟပ္သလုိပဲ၊
ေတာ္ေတာ္ေျခာက္ကပ္သာြ းတယ္” “Aင္း… ဟုတ္ၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ေရာ…” “သူ႔မူလလမ္းေၾကာင္းမွာပဲ
သူ
ဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္၊
ဒါေပမဲ့
နက္နတ ဲ ့ပ ဲ ညာရပ္ေတြကို
ေလ့လာဖို႔ သူ႔Uီးေႏွာက္က မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေမ့တတ္တာတို႔၊ ေခါင္းကိုက္တာတို႔ Aရမ္းျဖစ္လာတယ္” “Aင္း…” “ေနာက္ၿပီးေတာ့
ျမင္ရတဲ့
Aာ႐ံုနိမိတ္ေတြကလည္း
Aနိ႒ာ႐ံုေတြ
မ်ားတယ္၊
စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြေပါ့ဟာ…” ေနဒြန္းက တစ္ခ်က္လက္ကာျပ၏။ “ခဏ…” “နင္… ဘာေမးမလို႔လဲ” “ဟားကို႔စ္ကေရာ AဲဒီလိုAနိ႒ာ႐ံုေတြ ျမင္ရတာ မမ်ားဘူးလား၊ ခဂၢါကပဲ မ်ားေနတာလား…” “Aဲဒါကေတာ့
ေစာင့္ၾကည့္မွ
ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလို႔
ရမွာပဲဟ၊
ေလာေလာဆယ္
ေျပာလို႔ရတာေတာ့ တစ္ခုရွိတယ္” “ဘာမ်ားလဲ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 60
“Aဲဒီေနရာမွာလည္း
လူခ်င္းကြာတာပါပဲ၊
ဟားကို႔စ္က
Aေတြ႔Aႀကံဳ
ရင့္က်က္ေနတဲ့
ေယာက်္ားႀကီးဟ၊ ခဂၢါကက်ေတာ့ သူ႔ရည္ရယ ြ ္ခ်က္ကို သူ ႀကိဳးစားေနဆဲ ေက်ာင္းသူAရြယ္ မိန္းကေလး၊ ၿပီး… စိတ္ကူးလည္းယU္တတ္တ့ဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လွလွပပ မိန္းကေလး…” “ေၾသာ္… ေAး” “Aနိ႒ာ႐ံုေတြျမင္ရတာခ်င္း တူရင္ေတာင္ ပီတာဟားကို႔စ္ရဲ႕ လက္ခံပံုန႔ဲ ခဂၢါရဲ႕ လက္ခံႏိုင္ပံု ဘယ္တူမလဲဟာ…” “Aင္း… ဟုတ္မယ္၊ လက္ခံႏိုင္တ့ဲ Aင္Aားက ဟားကို႔စ္မွာရွိရင္ေတာင္ ခဂၢါမွာ ရွိခ်င္မွရွိမယ္” ေနဒြန္း ေမးခ်င္တာေတြ ကုန္ေသးပံုမေပၚ။ သို႔ေသာ္ ထပ္မေမးေတာ့၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနျခင္းကို ရပ္ၿပီး ခံုတစ္လံုးမွာ ဝင္ထိုင္သည္။ ဘာေတြကို စU္းစားေနသည္မသိ၊ ၿငိမ္သက္ စU္းစားေနသည္။ လင္းလင္းတို႔Aိမ္၏ Eည့္ခန္းထဲမွာ ျဖစ္သည္။ ခဂၢါလာမည္ဆို၍ သူတို႔ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခုခ်ိန္ထိ ေရာက္မလာေသး။ ***** ခဂၢါ၏ Aျမင္စမ ြ ္းရည္ကို ဆိုင္ကိုနည္းမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ရန္ လင္းလင္းက စီစU္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ခဂၢါက သူ႔Aိမ္မွ လူႀကီးမ်ား မသိေစခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းလင္း၏ Aိမ္မွာပဲ စီစU္ရသည္။ ခဂၢါ၏ ထူးျခားေနေသာ စိတ္AေျခAေနကို Aမွန္Aတိုင္းသိထားေသာသူမွာ သူ၊ ေနဒြန္းႏွင့္ ရဲေAာင္တို႔သာ ရွိေသး၏။ ရဲေAာင္ကေတာ့ ဤေန႔ AစီAစU္သို႔ လာေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေခ်။ ပုဇန ြ ္ကန္မွာ Aလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနသည္။ ေနဒြန္းကေတာ့
Aားကိုးရမည့္ပံု
ေပၚပါသည္။
သည္ျဖစ္ရပ္Aေပၚမွာ
Aေတာ္ကေလး
ဂ႐ုတစိုက္ရွိသည္။ ခဂၢါကိုလည္း က႐ုဏာႀကီးေၾကာင္း ျမင္ရသည္။ “နင္တို႔ ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား…” ခဂၢါ ေရာက္လာသည္။ ခဂၢါက ခရမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကိုယ္ၾကပ္စပို႔ရွပ္တစ္ထည္ကို ခရမ္းရင့္ေရာင္ လံုျခည္ႏွင့္ တြဖ ဲ က္ဝတ္ဆင္ထား၏။ “မၾကာေသးပါဘူး…” “ရဲေAာင္ မလာဘူးေနာ္…” “Aင္း… ဟုတ္တယ္၊ တို႔သံုးေယာက္ပဲရွိမယ္” Aိမ္မွလူမ်ားကလည္း ပဲခူးဘုရားဖူး ထြက္ၾကသျဖင့္ လင္းလင္းက လြတ္လပ္စာြ စီစU္ႏိုင္ေလသည္။ “လာ… ဘုရားခန္းထဲ သြားရေAာင္” ဘုရားခန္းထဲမွာ ထိုင္ၾက၏။ လင္းလင္းက (ဖဲထုပ္သ႑ာန္ရွိေသာ သားေရAိတ္ကေလးထဲမွ) ကတ္ျပားတစ္ခ်ဳိ႕ကို Aနီးမွာခ်ထားသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 61
“စ ၾကေတာ့မလား…” ခဂၢါကေမး၏။ “ေနUီး…” ေနဒြန္းက
ဝင္တားျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႔Aိတ္ထမ ဲ ွ
ဖဲထုပ္တစ္ထုပ္ဆယ ဲြ ူကာ
လင္းလင္းကို
လွည့္ေျပာ၏။ “လင္းလင္း… ဖဲထုပ္န႔ဲ Aရင္စမ္းရေAာင္၊ ၿပီးမွ နင့္ကတ္ျပားေတြကို သံုး…” ေနဒြန္းေပးေသာAႀကံက မဆိုးလွေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းလင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ “Aင္း… လုပ္ေလ၊ ေကာင္းသားပဲ…” သံုးေယာက္သား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနဒြန္းက… “ခဂၢါ…” တိုးညင္းစြာ
ေခၚ၏။
ထိုေခၚသံထမ ဲ ွာ
ေAးခ်မ္းၾကည္လင္သည့္
ေမတၱာတရားတို႔
စိမ့္ဝင္ပါရွိေနသည္။ “ဟင္… ဘာလဲ” “Aခု နင့္ကို ငါ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခု လုပ္မယ္ဟာ…” “Aင္း… ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ” “ငါက
ဒီဖထ ဲ ုပ္ထက ဲ
ဖဲခ်ပ္ေတြကို
ေက်ာဖက္ကေန
နင့္ကိုျပမယ္၊
ဖဲခ်ပ္ရ႕ဲ ေက်ာဖက္ကုိပဲ
နင္ျမင္ရမယ္” “Aင္း… Aဲဒီေတာ့” “ဒါေပမဲ့ Aဲဒီဖက ဲ ဘာဖဲလဲဆိုတာကို နင္ေျပာရမယ္” “Aင္း…” ခဂၢါ ေခါင္းေလးညိတ္ျပ၏။ “ကဲ… ဒါျဖင့္ စၾကရေAာင္” ေနဒြန္းက ခဂၢါ၏ေရွ႕ရွိ ေကာ္ေဇာ္ေပၚမွာ ဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ကို ေမွာက္ရက္ ခ်ထားလိုက္၏။ “Aဲဒါ ဘာဖဲခ်ပ္လဲ ေျပာစမ္းပါUီး…” ခဂၢါက မ်က္ေတာင္မ်ားကို ေမွးစင္း၍ တစ္ခ်က္စU္းစားသည္။ ၿပီး… “Aဲဒါ ဂ်ဳိကာဖဲပဲ…” ေနဒြန္းက ခဂၢါ၏ မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ဖဲခ်ပ္ကို ဆြလ ဲ ွန္လိုက္သည္။ “ေၾသာ္…” “ဟယ္…” သူႏွင့္ ေနဒြန္းတို႔ Aာေမဋိတ္သံAသီးသီး ထြက္သာြ းၾကရ၏။ ခဂၢါကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲသည္။ မ်က္ႏွာAလႊမ ဲ ွာ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ၿငိပါသြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဖဲခ်ပ္က ခဂၢါ ေျပာသည့္Aတုိင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဂ်ဳိကာဖဲခ်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနဒြန္းက… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 62
“ကဲ… ဒီတစ္ခ်ပ္ကို ဆက္ၾကည့္လိုက္ရေAာင္” ဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္ကို ခဂၢါေရွ႕မွာ ေမွာက္ရက္ခ်ျပန္၏။ “ေျပာပါUီး” “ဒိုင္းမြန္း ခုႏွစ္…” ဖဲခ်ပ္ကို ဆြလ ဲ ွန္သည္။ “Aင္း… မွန္တယ္” လင္းလင္း
ဘာမွမေျပာဘဲ
တိတ္ဆိတ္စာြ
ေဘးမွ
ၾကည့္ေနလုိက္ေတာ့သည္။
ေနဒြန္းက
ေနာက္တစ္ခ်ပ္ကို ဆက္စမ္း၏။ “ကဲ… ဒါကေရာ” “ဟတ္… ေလး” “Aင္း… မွန္ျပန္ၿပီ” ေနဒြန္းက ႏွစ္ခ်ပ္ဆက္တိုက္ ထပ္ခင္းလိုက္၏။ “ကဲ… ဒီႏွစ္ခ်ပ္ကိုေရာ ဘယ္ဟာက ဘာလဲ ေျပာပါUီး” ခဂၢါ တစ္ခ်က္ စU္းစားသည္။ ဖဲခ်ပ္ႏွစ္ခ်ပ္ကို Aစုန္Aဆန္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ… “ဒီဖဲခ်ပ္က စပိတ္တစ္…” ေနဒြန္းက ထိုဖဲခ်ပ္ကို ဆြလ ဲ ွန္၏။ စပိတ္တစ္ဖပ ဲ ဲ ျဖစ္သည္။ “က်န္တ့ဲ ဟာကေရာ…” ေမွာက္ရက္က်န္ေနသည့္ ဖဲခ်ပ္ကိုၾကည့္ကာ ခဂၢါက… “Aဲဒါ ကင္း…” ေနဒြန္း ဆြလ ဲ ွန္လိုက္ေတာ့… “Aင္…” “ေၾသာ္…” ခဂၢါကိုယ္တိုင္လည္း
ေၾကာင္Aမ္းAမ္း
ျဖစ္သာြ းသည္။ ဖဲခ်ပ္က ကင္း… မဟုတ္ဘဲ ဂ်က္
ျဖစ္ေနသည္။ ေနဒြန္းက လင္းလင္းကို
လွည့္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းက ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းတင္းေစ့လ်က္
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ “လင္းလင္း… နင္ ဆက္စမ္းမလား” ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ “ေAး… ငါစမ္းလိုက္မယ္” ေနဒြန္းက သူ႔ဖဲခ်ပ္မ်ားကို ျပန္သိမ္းသြားသည္။ လင္းလင္းက… “ခဂၢါ၊ ေနဒြန္း စမ္းသပ္သာြ းသလိုပဲ ဆက္စမ္းမွာပဲ၊ ကတ္ျပားခ်င္းေတာ့ မတူဘူး၊ ငါ့ကတ္ေတြက ဖဲခ်ပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 63
“Aင္း…” “ဒါေပမဲ့ ေနဒြန္းလိုပဲ ငါကလည္း ဒီကတ္ျပားေတြကို နင္ေရွ႕မွာ ေမွာက္ရက္ခ်ျပမယ္” “Aင္း…” “နင္က ဒီကတ္ျပားေတြမွာ ဘာပံုေလးေတြပါတယ္ဆိုတာ ေျပာျပရမယ္” “ေAးပါ လုပ္…” လင္းလင္းက Aျဖဴေရာင္ကတ္ျပားေလးတစ္ခ်ပ္ကို ခဂၢါ၏ ေရွ႕သို႔ ကတ္ျပားေလး၏
Aျဖဴေရာင္ေက်ာျပင္ကို
ခဂၢါ
စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ေမွာက္ရက္တန ြ ္းပို႔ေပး၏။ Aတန္ၾကာသည္Aထိ
ဘာမွမေျပာႏိုင္။ သူ႔ဘာသာ
မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳတ္ၿပီး
ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္မွ
ကတ္ျပားကို
သူ႔လက္ညႇိဳးျဖင့္ ဖိေထာက္လိုက္၏။ Aသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္႐ွဴၿပီး… “သိၿပီ” “ဘာလဲ” “စက္ဝိုင္း” “ဘာ…” “စက္ဝိုင္းတစ္ခု…” လင္းလင္းက တစ္ခ်က္စU္းစားသည္။ ေခါင္းခါမလိုလိုႏွင့္
ေခါင္းညိတ္သည္။
ကတ္ျပားေလးကို
လွန္ျပ၏။
ေနဒြန္းစိတ္ထမ ဲ ွာ
တစ္မ်ဳိးျဖစ္သာြ းသည္။ “လင္းလင္း…” “ဟင္…” “Aဲဒါကို မွန္တယ္ေျပာမလား၊ မွားတယ္ ေျပာမလား” “မွန္တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့” ကတ္ျပားထဲမွာေရးထားသည္က Aဂၤလိပ္Aကၡရာ ‘O’ ျဖစ္သည္။ “ကဲ… ခဂၢါ ဒီကတ္ျပားေလးကို ဆက္ၾကည့္Uီး” ကတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ ထပ္ထုတ္ျပ၏။ ခဂၢါက ထိုကတ္ျပားကို သူ႔လက္ဖဝါးႏွင့္ Aုပ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေAးေAးေဆးေဆး သက္သက္သာသာပင္ ျပန္ေျဖႏိုင္သည္။ “ၾကယ္…” လင္းလင္းက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ကတ္ျပားကို လွန္ျပ၏။ ငါးေထာင့္ၾကယ္တစ္ခုကို ဆြထ ဲ ားသည့္ ကတ္ျပားျဖစ္သည္။ “ဒီကတ္ျပားကေရာ…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 64
ေနာက္တစ္ခ်ပ္ထပ္ထုတ္ျပေတာ့
ခဂၢါက
ထိုကတ္ျပားကို
လက္ႏွင့္မထိဘဲ
ေလထဲမွပဲ
လက္ဖဝါးျဖန္႔၍ Aုပ္မိုးထားသည္။ တစ္ထာြ ခန္႔Aကြာမွ ျဖစ္သည္။ “ပုလင္းတစ္လံုးပံု ဆြထ ဲ ားတယ္” “ေAး… ဟုတ္တယ္” လင္းလင္းက ထိုကတ္ျပားကို လွန္ျပမေနေတာ့ဘဲ ေဘးတြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ကတ္ျပားသစ္ တစ္ခ်ပ္ကို ခင္းေပးလိုက္သည္။ “ေျပာပါUီး…” “ထီး” ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ေျဖျခင္း ျဖစ္သည္။ လင္းလင္းက ခဂၢါ၏ မ်က္လံုးထဲကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး… “ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါUီး…” ခဂၢါ၏ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးစင္းသြားသည္။ ၿပီး…မူလAေျဖကိုပဲ ျပန္ေပးသည္။ “ထီးေလ၊ ဖြင့္ထားတဲ့ ထီးတစ္လက္” လင္းလင္းက ကတ္ျပားကို ဆြလ ဲ ွန္ျပ၏။ “ေၾသာ္…” ကတ္ျပားမွာ
ေရးဆြထ ဲ ားသည့္
႐ုပ္ပံုက
ထီးမဟုတ္၊
ခဂၢါေျပာသလို
ဖြင့္ထားေသာ
ထီးတစ္လက္ႏွင့္ေတာ့ သဏၭာန္တူသည္။ မႈိပြင့္ႀကီးတစ္ပြင့္ ျဖစ္သည္။ ေနဒြန္းက စိတ္လႈပ္ရွားဟန္ျဖင့္… ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး၊ ပိုမိုျမင္ႏိုင္ရန္ Aားယူၾကည့္သည္။ “ကဲ… ခဂၢါ၊ ဒီကတ္ျပားက ေနာက္ဆံုးပဲ” “Aင္း…” “ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကိဳးစားၿပီးေျပာ” “Aင္း… ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “နည္းနည္းခက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္…” “ေၾသာ္… ေAး ေAး” လင္းလင္းက
ေနာက္ဆံုးကတ္ျပားကို
ခဂၢါေရွ႕တြန္းပို႔လိုက္သည္။
ခဂၢါက
ကတ္ျပားကုိ
စိုက္ၾကည့္သည္။ မ်က္ခံုးေလးမ်ားပင္ Aတြန္႔ခ်ဳိးေန၏။ ခဏၾကာမွ… “႐ုပ္ပံုမဟုတ္ဘူး” “Aင္း… ဘာလဲ” “စာ… စာေၾကာင္း” “Aင္း… ဟုတ္ၿပီ၊ ဘာေရးထားတာလဲ” ခဂၢါ ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ တံု႔ဆိုင္းေန၏။ ကတ္ျပားကို လက္ဖဝါးတစ္ျပင္လံုးႏွင့္ ဖိထည့္လိုက္ၿပီးမွ… “စာက ျမန္မာလိုေရးထားတာ မဟုတ္ဘူး” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 65
“Aင္း… ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုေရးထားတာလဲ” “Aဂၤလိပ္လို ေရးထားတာ” လင္းလင္းက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။ “စာေၾကာင္းက တိုလား၊ ရွည္လား…” “သိပ္မရွည္ပါဘူး၊ တိုပါတယ္” “Aင္း ဘာေရးထားတာလဲဆိုတာ ေျပာၾကည့္စမ္းပါUီး” ခဂၢါက ကတ္ျပားေပၚမွာ Aုပ္ထားေသာလက္ေပၚ က်န္ေသာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထပ္Aုပ္သည္။ ထိုAတိုင္းပင္ Aတန္ၾကာသည္Aထိ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ၿပီးမွ… “I’m a doctor လို႔ ေရးထားတယ္” ေနဒြန္းက လင္းလင္းကို လွည့္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းက မ်က္ႏွာAမူAယာေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ “ေသခ်ာလား…” ခဂၢါ၏ Aသက္ျပင္းျပင္းရွဴသံတစ္ခ်က္ကို ၾကားရသည္။ “ေသ… ေသခ်ာပါတယ္” “ေသခ်ာတယ္ေနာ္… I’m a doctor ေနာ္…” “Aင္း…” “ရၿပီ နင့္လက္ေတြ ဖယ္ေပး” ခဂၢါက ကတ္ျပားေပၚ
ဖိAုပ္ထားေသာ သူ႔လက္တို႔ကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္၏။ လင္းလင္းက
ကတ္ျပားကို ဆြလ ဲ ွန္မည္ျပဳၿပီးမွ မလွန္ေတာ့ဘဲ… “ခဂၢါ” “ဟင္…” “နင့္ဘာသာနင္ပဲ လွန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့…” ခဂၢါက ေတြေတြေဝေဝျဖင့္ ကတ္ျပားကို ဆြလ ဲ ွန္သည္။ ကတ္ျပားေပၚမွာက Aဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာစာေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္း…။ “ေၾသာ္…” ေနဒြန္းက Aၾကည့္ကို နံရံဆီလလ ႊဲ ိုက္သည္။ ကတ္ျပားေပၚမွ
စာေၾကာင္းက ခဂၢါေျပာေသာ
စာေၾကာင္းႏွင့္ နည္းနည္းကေလး ကပ္လဲြေနသည္။ Aေမးဝါက်တစ္ခု ျဖစ္၏။ “Am I a doctor?” A ခန္းထဲမွာ
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သာြ းၾကသည္။
မည္သူကမွ
စကားမေျပာဘဲ
ဒီA တိုင္းပင္
ဆက္ထိုင္ေနမိၾက၏။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 66
Aတန္ၾကာမွ… “Aိ…” ခဂၢါ၏ ငို႐ိႈက္သံသ့သ ဲ ့က ဲ ေလး ထြက္ေပၚလာသည္။ လင္းလင္းက ခဂၢါ၏ ပံုခံုးကို သိုင္းဖက္ရင္း… “ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္…” ေနဒြန္းက
ထိုင္ရာမွ
ထရပ္သည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ၿပီး
ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္
လမ္းေလွ်ာက္ေနျပန္၏။ ခဂၢါ၏ ငို႐ိႈက္သံေလးက ခပ္သ့သ ဲ ့ပ ဲ ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ “ငါ… စိတ္ညစ္တယ္ဟာ” “ေပ်ာ္စရာ စိတ္ဝင္စားစရာ ကိစၥတစ္ခုလို လွည့္စU္းစားၾကည့္ပါလား…” “Aို… မရပါဘူးဟာ” ဗလံုးဗေထြး ျပန္ျငင္းရင္း ဆက္ေျပာသည္။ “ငါ ဒီလိုႀကီး မျဖစ္ခ်င္ဘူး…၊ ငါ ျဖစ္ခ်င္တာ ဒါမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး” ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ စကားသံက တိမ္ဝင္သာြ းသည္။ ႀကိတ္၍ငို႐ိႈက္ေန၏။ လင္းလင္းကလည္း မတားဘဲ လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ Aတန္ၾကာမွ ခဂၢါကလဲ ဆက္ေျပာလာ၏။ “ငါ
ခံစားေနရတာကို
ငါ
ေျပာမျပတတ္ဘူး၊
ေမွာင္လန ြ ္းလို႔
ဘာမွ
မျမင္ရဘူးဆိုတာကို
လူေတြAားလံုး ႀကံဳဖူးၾကနားလည္ၾကတယ္၊ ခု ငါျဖစ္ေနတာက…” “ေျပာ… နင္ခံစားမိသလို ေျပာသာေျပာ” “ငါက လင္းလြန္းလို႔ ဘာမွ မျမင္ရျဖစ္ေနတာ၊ Aဲဒီလို ေဝဒနာမ်ဳိး…” “ေၾသာ္…” “သူမ်ားေတြ ငါ့ကို နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမိဖို႔လည္း မလြယ္ဘူး” “… …” “ဘာမွ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ပဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ျမင္ေနၾကလိမ့္မယ္…၊ ေလးလံဖိစီးတာမ်ဳိး ျမင္မိမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေပါ့ေပါ့ကေလးနဲ႔ ဖိစီးတာေရာ ရွိသလား…။ ရွိရင္ ငါ Aဲဒီလုိ ခံစားေနရတယ္၊ Aရမ္းႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တ့ဲ ဒဏ္ခတ္မႈတစ္ခုကို ငါ… ခံေနရတယ္” လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေနဒြန္းက ခဂၢါ၏ေဘးမွာ ျဗဳန္းခနဲ ဝင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “ေAး…နင္ ခံစားေနရပံုကို ငါ သေဘာေပါက္ပါတယ္” ခဂၢါက မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၾကည့္ေတာ့ ေနဒြန္းက သူ႔စကားကို ဆက္ေျပာသည္။ “ဆပ္ျပာဗူေဖာင္းနဲ႔ ထုသတ္ခံရသလိုမ်ဳိး နင္ ႀကံဳေနရတယ္၊ မဟုတ္လား…” “Aင္း…
Aဲဒီလို
ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊
သိပ္မနာသလိုရွိေပမဲ့
ေသရမွာလည္း
ေသခ်ာတယ္၊
ေၾကာက္ေနရတာလဲ ေသခ်ာတယ္၊ Aဲဒါမ်ဳိးေပါ့…” Aခန္္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္သာြ းၾကျပန္သည္။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 67
လူတစ္္ေယာက္ဟာာ… … ဘဝမွာ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်Aထိ မျမင္ရတဲ့ ္ လဲ…။ ႀကိဳးကေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ၿငိေနႏိင္ ုငမ ရႏိုင္မယ္ဆိုရင္… မ်က္ႏွာကို လက္န႔A ဲ ုပ္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြၾကားထဲက ေခ်ာင္းၾကည့္ခ်င္တယ္…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 68
“နင္တုိ႔ ဘာေတြ Aလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတာလဲ…” ေနဒြန္းက မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္ ေမး၏။ ခဂၢါက တစ္မ်ဳိးကေလး ၿပံဳးေနသည္။ လင္းလင္းကလဲ… ခပ္သက ြ ္သက ြ ္ ဝင္ေျဖလိုက္သည္။ “ခဂၢါရဲ႕ ေမြးေန႔ပဲြAတြက္ေလ…” “ေAးေလ… ဘာေတြစီစU္ထားလဲ…” “စီစU္ထားတာေတြကေတာ့ Aေကာင္းစားေတြခ်ည္းပဲေပါ့ဟာ…” “ေAး… Aဲဒါကိုေတာ့ ငါမွန္းမိပါတယ္… ဘာလိုေသးသလဲ” “ေAာင္မာ…
နင္
ဘာမွ
နားမလည္ဘန ဲ ႔ဲ…
ဘယ္ပစၥည္း
ဘယ္ဆိုင္မွာ
ဝယ္ရမွန္းေတာင္
မသိဘန ဲ ႔ဲ…” “Aဲဒါက ဟုတ္ပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ငါ ကူႏိုင္တာလည္း ရွိရင္ ရွိမွာေပါ့… နင္တို႔လိုAပ္တာကို ေျပာေလ…” ခဂၢါကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့… ခဂၢါက ေမးေငါ့ျပသည္။ ‘ဒင္းကို ေမးၾကည့္ပါလား…’ ဟူသည့္သေဘာ။ ထို႔ေၾကာင့္… “ဒါဆိုလည္းဟာ…” “ေAး… ေျပာ…” “ငါတို႔ AစီAစU္မွာ… တစ္ခုပဲ လိုတယ္…” “ဘာလိုတာလဲ…” “ထူးျခားမႈေပါ့…” “ထူးျခားမႈ…” “ေAး… Aေကၽးြ Aေမြးနဲ႔ Aျပင္Aဆင္ကို ေကာင္းေကာင္း စီစU္ထားေပမယ့္ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းႀကီး ျဖစ္ေနတယ္… သူမ်ားေမြးေန႔ပဲြေတြန႔ဲ မတူေAာင္ Aခ်က္တစ္ခုခုကို ထည့္ခ်င္တယ္… Aဲဒါ ငါတို႔ စU္းစားမရလို႔…” “ေၾသာ္… ဒါလား” မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရင္း ေနဒြန္း စU္းစား၏။ ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္… “လြယ္ပါတယ္ဟ…” သူႏွင့္ခဂၢါ Aားတက္သာြ းၾကသည္။ “ေျပာစမ္းပါUီးဟ…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 69
ၿပီး… ေနဒြန္း၏ မ်က္ဝန္းထဲသုိ႔ Aဓိပၸာယ္ပါပါ စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။ ခဂၢါ… ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းရန္… စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
တက္ႂကြရွင္သန္လာေစရန္…
သူတို႔
ဝိုင္းဝန္းေဆာင္က်U္း
ေပးေနၾကျခင္း
ျဖစ္၏။
ေနဒြန္းကလည္း Aၾကည့္ကို သေဘာေပါက္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ သူ႔စကားကို သူ ဆက္ေျပာသည္။ “ဖက္ရွင္႐ႈိးေလးတစ္ခုလို လုပ္လိုက္ေပါ့…” သူ႔စကားAတိုင္း ဆိုရေသာ္… လင္းလင္းမ်က္ခံြ Aစ္သာြ းရ၏။ “ဘာ… ဘယ္လို… ဘယ္လို” “ဒီလိုဟာ… ငါရွင္းေAာင္ ေျပာျပမယ္… သိပ္ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့…” “Aင္း… ဆိုပါUီး” “ေမြးေန႔ပက ဲြ ို လာမယ့္သူေတြAတြက္ ဖိတ္စာမွာ ထည့္႐ိုက္လိုက္…” “ဘယ္လို ႐ိုက္ရမွာလဲ…” “ကိုယ့္ဆံပင္Aေရာင္န႔ဲ လိုက္ဖက္တ့ဲ ဝတ္စံုကို ဝတ္ခ့ပ ဲ ါ… လို႔…” “ဟင္… Aကုန္ Aနက္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့…” “မဟုတ္ဘူးဟ…” “ဘာမဟုတ္တာလဲ…” “နင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက…
ဆံပင္ကို
Aေရာင္ဆိုးထားတာေတြ
ရွိတာပဲ။
ေရႊေရာင္တို႔…
Aနီေရာင္တို႔… Aစိမ္းေရာင္တို႔ေလ” “ေၾသာ္… ေAး ဒါေပမဲ့ ေနပါUီးဟာ… Aဲဒီလို ဆိုးမထားတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ေရာ…” “ေAး… Aဲဒီ ေနရာမွာလည္း တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္
ဆံပင္Aေရာင္
မတူဘူးဟ…
နက္တ့လ ဲ ူ၊ ညိဳတဲ့လူ၊ Aေရာင္ရင့္တ့လ ဲ ူ၊ Aေရာင္ေဖ်ာ့တ့လ ဲ ူ… ကြတ ဲ ယ္” “Aယ္…” “ၿပီး…
ဆံပင္နက္တာနဲ႔
Aဝတ္Aစားကို
Aနက္ပလ ဲ ိုက္ဝတ္ဆိုတ့ဲ
AေတြးAေခၚက
တံုးပါတယ္ဟာ… တျခားAေရာင္ေတြ ဝတ္လို႔လည္း ရတာပါပဲ…” “ေၾသာ္… ေAး… ထားပါေတာ့… Aဲဒီလိုဖတ္စာထဲ ထည့္႐ိုက္ၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ…” “Aလိုက္ဖက္ဆံုးလူကို
Aဲဒီေန႔မွာပဲ
ေကာက္ၿပီး
ေရြးၾကေလ…
သူ႔Aတြက္
ဆုတစ္ခုခုကို
သတ္မွတ္ေပးေပါ့…။ Aမွတ္တရပစၥည္း တစ္ခုခုေပါ့…” ခဂၢါကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သေဘာက်ပံု ေတြ႕ရ၏။ ‘ေကာင္းသားပဲ’ ဟု ေျပာသည္။ “ေAး… ငါလည္း သေဘာက်တယ္… ဒါျဖင့္ Aဲဒီလိုပဲ စီစU္လိုက္မလား ခဂၢါ…” “စီစU္ေလ… ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္… ေယာက်္ားေလးေတြကေရာ…” “လာမယ့္ေယာက်္ားေလး သိပ္မရွိပါဘူးဟ… ဒီစည္းမ်U္းAတိုင္းပဲ ထားလိုက္ပါ… ေယာက်္ားမိန္းမ ခြဲမေနပါနဲ႔ေတာ့…” ေနဒြန္းက ဝင္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 70
“ေကာင္းၿပီေလ…” ဖိတ္စာAတြက္ စာသားေရးရင္း… သူတို႔ တက္ႂကြေနၾကသည္။ Aိမ္ေဖာ္မေလး ခင္သီတာဝင္းက ခဂၢါ၏ ေရာင္စံုခတ ဲ ံဘူးကို ကိုင္ၾကည့္ရင္း Aေရာင္ေရြးေနသည္။ ေနဒြန္းက… “ခင္သီတာဝင္း…” “ရွင္…” “နင္က… Aဲဒီေန႔မွာ ဘာAေရာင္ဝတ္မွာလဲ…” “ကၽြန္မဆံပင္က… ကတၱီပါနက္ေရာင္ဆိုေတာ့… ကၽြန္မ စU္းစားေနတာ…” “ေAး… ေAး… စU္းစား” ထိုAခိုက္မွာ… “ဘာေတြ Aလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတာလဲ…” Aသံႏွင့္Aတူ… Eည့္ခန္းထဲသို႔ Aဲလစ္သဇင္ ဝင္လာသည္။ “လာ… တို႔ ေမြးေန႔ပဲြAတြက္ စီစU္ေနၾကတာ” “ဟယ္… ဟုတ္လား…” သဇင္ကလည္း ထိုသို႔ကိစၥမ်ဳိးကို စိတ္ဝင္စား၏။ ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ Aနစ္နာ ဟူေသာ နာသံုးနာျဖင့္ ဝင္ေရာက္ကူညီေလေတာ့သည္။ သူ… သေဘာAက်ဆံုးျဖစ္သည္က ေနဒြန္းတင္ျပထားသည့္ ဖက္ရွင္AစီAစU္…။ တစ္ဖက္က… ေမြးေန႔ပဲြAတြက္ စU္းစားရင္း တစ္ဖက္ကလည္း သူ ဘာAေရာင္ဝတ္ရမလဲဟု စU္းစားကာ… AႀကီးAက်ယ္ Aလုပ္႐ႈပ္ေနပံု ရသည္။ ေလးေယာက္သား ေရးဆြၿဲ ပီးသြားသည္။
ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ရာ
Aေတာ္ၾကာေတာ့
Aတန္ၾကာေသာAခါ
သဇင္ျပန္သာြ းသည္။
AစီAစU္ကို
သူဝတ္ရမည့္Aေရာင္ကို
စိတ္တိုင္းက် စU္းစားရင္း
ႏႈတ္ဖ်ားမွ ‘ခရမ္း၊ မဲ၊ ျပာ၊ စိမ္း၊ ဝါ၊ လိမ္၊ နီ…’ ဟု တိုးတိုးေရရြတ္သာြ း၏။ “ကဲ… နင္တို႔ကိစၥေတြ ၿပီးၿပီလား…” ေနဒြန္းက ေမးသည္။ ခဂၢါက… “ၿပီးပါၿပီ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “Aင္း… နင္တို႔ကိစၥၿပီးရင္ ငါ့ကိစၥကို စရေတာ့မယ္” ထိုစကားေၾကာင့္ Aံ့ၾသၾကရသည္။ “နင့္ကိစၥ…ဟုတ္လား… ဘာကိစၥလဲ” “Aင္း… ဒီလို…” ေနဒြန္း၏မ်က္ႏွာက တည္ၿငိမ္သာြ း၏။ ခဂၢါကို… “နင့္ကို စာေပးဖတ္ဖို႔ ငါ့မွာ Aေႂကြးရွိတယ္… ဒီစာေလးေတြဖတ္ၾကည့္…” ေနဒြန္းက… စာရြက္တစ္ရက ြ ္ ထုတ္ေပး၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 71
“ငါပါ… ဝင္ဖတ္လို႔ ရလား…” “ဖတ္ေပါ့… ရပါတယ္” လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါတို႔ ထိုစာရြက္ကို ေခါင္းခ်င္းပူးကပ္ၿပီး ဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေရးဖြဲ႔ထားေသာ စကားေျပဟု ခံစားရ၏။
(၁) စမ္းေရေပၚမွာတင္ၿပီး စကၠဴေလွတို႔ကို ေန႔စU္ရက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္Aမည္ႏွင့္ ကၽန ြ ္ေတာ့္ေက်းရြာကိုလည္း ေရးခဲ စကၠဴေလွေပၚမွာ စာလံုးနက္နက္ျဖင့္ ေရး ခဲ့သည္။ တစ္ကၽြန္းသား၊ တစ္ျပည္သားတုိ႔သည္ ထုိသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိလာၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္၏။ ၿခံမွာပြင့္သည့္ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔ကိုလည္း ေလွငယ္ေပၚမွာ ဆင့္တင္ ေမွ်ာလႊတ္ခ့၏ ဲ ။ A႐ုဏ္Uီးမွာပြင့္ေသာ ထိုပန္းတို႔သည္ ညU့္Aခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ္းကို ဆိုက္ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ေကာင္းကင္သို႔ Uီးေမာ့ၾကည့္ေသာAခါ ျဖဴဆြတ္ ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ တိမ္ရက ြ ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္ရန္ ကၽန ြ ္ေတာ့္စကၠဴေလွမ်ားႏွင့္ၿပိဳင္ရန္ ကစားေဖာ္တစ္UီးUီးက သူတို႔ကို လႊတ္တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။ မည္သူမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိေခ်။ ေခါင္ သန္းေ ခါင္ယံ၏ ၾကယ္ေရာင္ပ်ပ်ေAာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေလွတို႔သည္ လြင့္ေမ်ာလွပေနလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ပင္ Aေတြးႏွင့္ Aိပ္ယာဝင္ျဖစ္သည္။ Aိပ္ေမြခ်တတ္ ႔ခ်တတ္ေသာ နတ္သမီးကလည္း Aိပ္မက္ျခင္းေတာင္းႀကီးမ်ားကို ပိုးကာ ကၽြန္ေတာ့္ေလွမ်ားႏွင့္Aတူ ရြက္လႊင့္ေနUီးမည္ျဖစ္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 72
ဖတ္၍
ဆံုးေသာAခါ…
ေနဒြန္းကို
သူတို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၾက၏။
ေနဒြန္းကလည္း သူတို႔ကို
စူးစမ္းသလို ၾကည့္ေနသည္။ ေမးသည္။ “ဘယ္လို သေဘာရသလဲ…” ခဂၢါကို Uီးတည္ေမးျခင္းျဖစ္၏။ ခဂၢါကပဲ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “မဆိုးပါဘူး… ဖတ္လို႔ ေကာင္းသားပဲ” “ဘယ္လို ေကာင္းတာလဲ…” “ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္ေလ… ဖတ္ရတာ စိတ္ၾကည္လင္တယ္။ ၿပီးေတာ့… ငါ ဒါကို ဖတ္ဖူးတယ္ ထင္တယ္…” “လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလးဘဝကို ဖြ႔ထ ဲ ားတာဟ…” “ေAး… ဟုတ္တယ္၊ ေနပါUီး… Aဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ငါ့ကို ဘာကိစၥ ဖတ္ခိုင္းတာလဲ…” “ဒါ ၿပီးမွ ေျပာမယ္… နင္ ဆက္ဖတ္ဖို႔ က်န္ေသးတယ္” “ေၾသာ္… ဆက္ဖတ္ရUီးမွာလား…” “ေAး… Aခုဟာက ကေလးဘဝကို ဖြ႔ထ ဲ ားတာေလ… ေနာက္ေတာ့ သူ
Aရြယ္ေရာက္စ
ျပဳလာတယ္… ခ်စ္သူAေပၚမွာ စိတ္ကစားတတ္စ ျပဳလာတယ္…” “သူ… ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ…” “Aဲဒါက Aေရးမႀကီးပါဘူးဟာ… ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ေပါ့… လူတစ္ေယာက္လုိ႔သာ မွတ္လိုက္ပါ… ကဲ ဒီမွာ ဆက္ဖတ္ၾကည့္Uီး” စာရြက္တစ္ရက ြ ္ ထုတ္ေပးသျဖင့္ ဆက္ဖတ္ၾကရျပန္သည္။
(၂) ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္ရာသို႔ မည္သည့္Aခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး သူ လာခဲ့ပါသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ မသိခ့ေ ဲ ခ်။ ေနဝန္းႏွင့္ ၾကယ္႐ွဴးၾကယ္ေပ်ာက္မ်ားကလည္း သူကိ ႔ကုိ ကၽန ြ ္ေတာ္မျမင္ေAာင္ သိုဝွက္ႏိုင္ျခင္း မရွိခ့။ဲ နံနက္Uီးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ညေနရီေပါင္းမ်ားစြာ သူ႔ေျျခသံ ခသံကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးAိမ္ထဲသို႔ သူ႔ေစတမန္ ဝင္ေရာက္လာ၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚလာသည္။ ထိုေသာေန႔မွာမွ Aဘယ့္ေၾကာင့္ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 73
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝသည္ လႈပ္လႈပ္ယိမ္းယိမ္း ျဖစ္ရပါသနည္း။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင့္လြင့္ တုန္ရီခံစားမႈတို႔ကလည္း Aဘယ့္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးAိမ္ကို ျဖတ္ေဖာက္ စီးဆင္းသြားပါသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ မသိေခ်။ Aိမ္ျပန္ရမည့္ Aခ်ိန္မွာပင္လွ်င္ ေလမွာစီးပ်ံ႕ေသာခ်စ္သူရနံ႔ကို သန္႔သန္႔ကေလး ရေနေလေတာ့၏။ (၃) သူ႔Aေမြးရနံ႔ႏွင့္သူ ႐ူးသြပ္ၿပီး ေတာႀကီးမ်က္မည္းမွာ ေျပးလႊားေနရသည့္ ကတိုးေကာင္လို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပးလႊားေနမိ၏။ ထိုညသည္ ေမလ၏ ညတစ္ညျဖစ္၏။ ေျပညင္းေသာ ေလကလည္း ေတာင္Aရပ္မွ စီးဝင္တိုက္ခိုက္လာ၏။ ေဝ့လည္ဝဲခ်ာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္သာြ းေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြၿပီးသည့္ေနာက္ မရွာေဖြတာကို ရရွိခ့သ ဲ ည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ တစ္ကိုယ္ေရ ႏွလံုးသားနိမိတ္ပမ်ားသည္ ံုမ်ားသည္ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနၾက၏။ စူးလက္ၿပိဳးဝင္းေနခဲ့၏။ ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တယ ြ ္ဖို႔ ကၽန ြ ္ေတာ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း လြတ္ေခ်ာ္ထက ြ ္ေျမာက္သာြ းခဲ့၏။ မွားေသာလမ္းသို႔ ေခၚပို႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြၿပီးသည့္ေနာက္ မရွာေဖြတာကို ရရွိခ့သ ဲ ည္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 74
ဖတ္၍Aဆံုးမွာ ခဂၢါက… “ေၾသာ္… သူက ရည္းစားထားခ်င္လာၿပီေပါ့…” “ေAး… သူ႔မွာ ခ်စ္တတ္တ့ႏ ဲ ွလံုးသား ရွိေနၿပီ ဆိုပါေတာ့” လင္းလင္းက ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။ “ဟဲဟဲ… ခ်စ္တတ္တ့ႏ ဲ ွလံုးသားဆိုတာ လြမ္းတတ္တ့ဲ ႏွလံုးသားပဲ မဟုတ္လား…” “Aစစ္ေပါ့… ေရာ့… ဒီမွာ ဆက္ဖတ္ၾကည့္” စာရြက္တစ္ရက ြ ္ ထုတ္ေပးသည္။ ဆက္ဖတ္ရျပန္သည္။
(၄) ခ်စ္သူကသာ ခြင့္ျပဳမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ေတးသြားကို ရပ္ထားလိုက္ပါမည္။ ခ်စ္သူ၏ ႏွလံုးAိမ္ကို ႐ုန္းႂကြေစမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို သူ႕မ်က္ႏွာမွ Aေဝးသို႔ ဖယ္ခာြ ေပးပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္Aတြက္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူသည္ သြားလမ္းမွာ ပင္ပမ္းရသည္ဆိုလွ်င္ ေဘးဘီကို ေရာက္သည္Aထိ Aျခားလမ္းမွ ကၽန ြ ္ေတာ္ ေလွ်ာက္ပါမည္။ ခ်စ္သူ ပန္းကံုးသီရန္ Aေႏွာင့္Aယွက္ျဖစ္ရသည္ဆိုလွ်င္ သူ၏ ပန္းေတာမွ ေဝးရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယိ႔ယ ု ိမ္း ထြက္ခာြ ေပးပါမည္။ ခ်စ္သူ၏ေရျပင္Aလ်င္ကို လိႈင္းတို႔ျဖင့္ တိမ္းေမွာက္ ပ်ဳိ႕Aန္ေစသည္ဆိုလွ်င္ သူ၏ ကမ္းေျခမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလွာ္တက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ပါမည္။ (၅) မီးAိမ္ကား ၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။ Aဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 75
ျပင္းရွစာြ တိုက္ခတ္ေနေသာေလမွ က္ ဝတ္႐ုံကို ျဖန္႔ၿပီး လူးလြန္႔လတ ြ ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္Aတြက္ Aတြက္ သူ႔Aတြ ကၽြန္ေတာ္ ကြယ္ကာေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ မီးAိမ္ကား ၿငိမ္းခဲ့ရ၏။ မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့ၿပီ။ Aဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွလံုးAိမ္Aတြင္းမွာ ခ်စ္ျမတ္စာြ သူကိ ႔ကုိ ဖိကပ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့သည္။ စမ္းေရကား ခန္းခဲ့ၿပီ။ Aဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ သူ႔ေရစီးေၾကာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္Aတြက္ ေရကာတာတစ္ခု တည္ေဆာက္ခ့၏ ဲ ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ စမ္းေရကား ခန္းခဲ့သည္။ ေစာင္းႀကိဳးကား ျပတ္ခ့ၿဲ ပီ။ Aဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ ဤေစာင္းကား မတတ္ေျမာက္ေသာဂီတကို ကၽြန္ေတာ့္Aတြက္ ဆြတ္ယူ ေႁခြခ်ခဲ့ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေစာင္းႀကိဳးကား ျပတ္ခ့သ ဲ ည္။
“ေၾသာ္… သူက Aသည္းကြတ ဲ တ္ၿပီေပါ့” “Aင္း… သူ႔Aသည္းကိုသူ က်မကြဲေAာင္ ထိန္းမထားလိုက္ႏုိင္ဘူး” “Aံမာ… တကယ္လို႔ သူမ်ားက လာ႐ိုက္ခဲြရင္ေရာ…” “ဒါဆိုရင္ သူ႔Aျပစ္ေပါ့… သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ သူက ဖြင့္ေပးလုိက္တာကိုး…” ထို႔ေနာက္… ေနဒြန္းက Aသင့္ထုတ္ထားေသာ စာရြက္ကို ထိုးေပးျပန္သည္။ “ဆက္ဖတ္Uီး…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 76
လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါတို႔ကလည္း စိတ္ဝင္စားေနသျဖင့္ ဆတ္ခနဲ ဆြယ ဲ ူကာ… ဆက္ဖတ္ၾက၏။
(၆) ကၽြန္ေတာ္ ရြက္လြင့္ထက ြ ္ခာြ ရေတာ့မည္။ ေၾကကြဲ လိႈက္ေမာဘြယ္ရာ ကာလမ်ားသည္ ကုန္းေျမေပၚမွာ ပဲ့ေႂကြ က်န္ရစ္ခ့ၿဲ ပီ။ ေႏြUီးရာသီသည္ ပန္းတို႔ကိုပြင့္ေAာင္ ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ယခုကား Aနားယူေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ရင့္ေရာ္ေသာ ပန္းတစ္ဆုပ္ႏွင့္ Aိမ္မျပန္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ လိႈင္းေတြက ညိဳးညံ႐ိုက္ဟီးေလၿပီ။ ကမ္းပါးကုိ သြယ္ပတ္ထားသည့္ သစ္ရိပ္ေဝေဝလမ္းကေလးတြင္လည္း ရက ြ ္တို႔ ျပဳတ္က်လာၿပီ။ ေရာ္ရြ မိတ္ေဆြ… ဘာေၾကာင့္ ေငးငိုင္ေနပါသနည္း။ သင့္ Aၾကည့္တို႔က ဘယ္ဆီမွာ စိုက္ဝင္ေနသနည္း။ ကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွ ေမ်ာလာေသာ Aေဝးေတးသံႏွင့္ ေလထုမွာ စိုးဆြတ္ပါဝင္လာသည့္ ရင္ခုန္သံက… ို သင္… ားရေလသေလာ… မခံစားရေလသေလာ …။ (၇) ေနဝင္ေတာ့မည္။ Aရိပ္တို႔လည္း ေျမဆီမွာ ၫြတ္တာြ းးၾကၿပီ ၾကၿပီ။ ေခ်ာင္းသို႔သာြ း၍ ခရားတြင္ ေရျဖည့္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္Aတြက္ကေတာ့ Aခ်ိန္တန္ၿပီ။ ညေနခင္း၏ေလသည္ ေခ်ာင္းေရ၏ ဂီတမႈန္ရီကို ခံုမင္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန၏ ေရႊျခည္မွ်င္ထဲသို႔ တိုးဝင္းရန္ ေခၚေန၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 77
တိတ္ဆိတ္ေသာလမ္းမွာ လာသူ သြားသူတို႔ မရွိၾကေခ်။ ေလထန္၏။ ေတြ ျမစ္ထမ ဲ ွာ လိႈင္းေ တြ ေဝ့လိပ္ခ်ီႂကြေန၏။ Aိမ္သို႔ ျပန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ြ ့္ ရႏိုင္မည္ကိုလည္း မည္သူႏွင့္ ဆံုေတြခြ ႔ခင ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ေရတိမ္ဆိပ္မွ ေလွငယ္တစ္စင္းေပၚမွာ Aမည္မသိသူ တစ္ေယာက္က ပုေလြသံကို ေပးေနေလသည္။ ခဂၢါက… ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္၏။ မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုလည္း ေပး၏။ “ေၾသာ္… သူ ရင့္က်က္လာၿပီေပါ့…” “Aင္း… Aရြယ္လည္း ရလာၿပီ…” “ေလာကဓံကိုလည္း ေက်ာေကာ့ေAာင္ ခံထားရပံုပဲ… ေတြ႔လား” “Aင္း… ေတြ႔တယ္… သံေဝဂေတြ ရလို႔ေပါ့ေနာ္” “လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝပဲဟာ… ၿပီးဆံုးခါနီးAခ်ိန္ေတြေပါ့” “ေၾသာ္… ေၾသာ္… ဒါျဖင့္ နင္ဖတ္ခိုင္းတာ ကုန္ၿပီလား…” “က်န္ေသးတယ္… ေရာ့… ဒါေနာက္ဆံုးပဲ” ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ဆက္ဖတ္လိုက္ၾကသည္။
(၈) Uီးၫြတ္ကာ Aားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ခ့ပ ဲ ါသည္။ ညီAစ္ကိုတ… ို႔ ကပါေလ… ကၽြန္ေတာ့္Aားလည္း ေမတၱာပို႔ၾကပါေလ …။ ေဟာဒီမွာ… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Aိမ္ေသာ့ကို ျပန္ေပးခဲ့ပါၿပီ။ ပိုင္ဆိုင္ရာAားလံုးကိုလည္း စြန္႔ခ့ပ ဲ ါၿပီ။ ၾကင္နာျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိုသာ သင္တို႔ထံမွ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ Aိမ္နီးခ်င္းမ်ားAျဖစ္… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 78
ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား Aေပးထက္၊ Aယူ မ်ားခဲ့သည္။ နံနက္ခင္း၏Aလင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ထန ြ ္းေသာ Aေမွာင္ေထာင့္ခ်ဳိးမွ မီးAိမ္ကို ၿငိမ္းေစ၏။ ေခၚသံကို ၾကားရေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း… သြားရန္ Aသင့္ျဖစ္ေခ်ၿပီ။ (၉) Aို… ဘုရားသခင္… စိတ္Aာ႐ံုAစU္တို႔၌ စီးဝင္ကာာ… … ေလာကကို သင့္ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ထိေတြ႕ရပါလုိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ Uီးႏွိမ္ခ်ပါ၏။ Aုိ… ဘုရားသခင္… စီးသြယ္ျခင္းမရွိေသာ မိုးရိပ္မ်ားျဖင့္ ိ ္တစ္ဆုပ္လို နိမ့္ဝပ္တဲြခိုေသာ ဂ်ဴလိုငတိ ္တမ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႏွလံုးသည္ သင့္တံခါးဝတြင္ တြဲခို ရပါလို၏။ ကၽြန္ေတာ္… Uီးႏွိမ္ခ်ပါ၏။ Aို… ဘုရားသခင္… ကၽြန္ေတာ္၏ ဂီတရစ္သမ္Aထပ္ထပ္ကို တစ္ခုတည္းAျဖစ္ ႐ုန္းစုသယ ြ ္ဆက္ကာ တိတ္ဆိတ္ေသာပင္လယ္မွာ စီးေပ်ာ္ ဝင္ေရာက္ရပါလို၏။ ကၽြန္ေတာ္…Uီးႏွိမ္ခ်ပါ၏။ Aို… ဘုရားသခင္ ားသခင္… ေတာင္ေပၚမွ မိမိ၏ Aသိုက္ရွိရာသိ… ု႔ ေန႔ေရာညပါ… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 79
ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာသည့္ ႀကိဳးၾကာAုပ္ႏွယ… ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝသည္လည္း နားခိုရာဆီ ခရီးဆက္ႏိုင္ရပါလို၏။ ကၽြန္ေတာ္ Uီးႏွိမ္ခ်ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္… Uီးႏွိမ္ခ်ပါ၏။ ဖတ္၍ ဆံုးသြားသည့္တိုင္ေAာင္ စာရြက္ကို ေနဒြန္းဆီ ျပန္မေပးဘဲ ခဂၢါ… ငိုင္ေနမိေသးသည္။ လင္းလင္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၏။ “Aင္း… လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝပဲ…” ခဂၢါက ညည္းတြားသလို ေျပာေတာ့ ေနဒြန္းက ေခါင္းညိတ္သည္။ ခဂၢါကို စူးစူးၾကည့္ၿပီးေမးသည္။ “နင္… ဘယ္လို ခံစားရသလဲ” “တစ္မ်ဳိးေလးပဲ…” “ဘယ္လို တစ္မ်ဳိးေလးလဲ…” “ဟို…
ဟာ…
လင္းတစ္ဝက္
ေမွာင္တစ္ဝက္
ျဖစ္ေနတဲ့
ညေနခင္းတစ္ခုမွာ
ဘယ္ကို
ခုတ္ေမာင္းေနမွန္းမသိတ့ဲ ရထားတစ္စင္းေပၚ တက္ထိုင္ေနရသလိုပဲ…” ေနဒြန္းက ေခါင္းညိတ္ျပန္၏။ “Aဲဒီေတာ့… ငါ… တစ္ခုေမးမယ္ဟာ…” “ဘာေမးမွာလဲ…” “ဒီစာသားေတြ ဖတ္ၿပီးတဲ့Aခ်ိန္မွာ…” “Aင္း…” “ဘဝကို… နင္ ဘယ္လို သေဘာေပါက္လဲ…” “ဘဝကို…” “Aင္း…” “ဘယ္လိုသေဘာေပါက္သလဲ ဆိုေတာ့ဟာ…” စကားကုိ ဆံုးေAာင္ ဆက္မေျပာေသးပဲ ခဂၢါ ရယ္၏။ ၿပီး… သူ႔စကားကို ေနဒြန္းတင္မက လင္းလင္းကပါ Aာ႐ံုစိုက္နားေထာင္ေနမွန္း သိေသာေၾကာင့္ ဆက္ေျပာ၏။ “Life is like this ဆိုတ့ဲ Aဂၤလိပ္ဆို႐ိုးစကားေလး Aတိုင္းေပါ့” “Aိုေက…” ေနဒြန္းက ေက်နပ္Aားရစြာ လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီး၏။ “ဒါဆိုရင္ေတာ့… ငါ နင့္ကို ဒီစာရြက္ေတြ ေပးဖတ္ရက်ဳိး နပ္ၿပီ… ၿပီးေတာ့…” “ၿပီးေတာ့… ဘာျဖစ္သလဲ…” “ၿပီးေတာ့… ငါ့Aေႂကြးလည္း ေၾကၿပီေပါ့ဟာ… နင့္ကို ျပန္ဆပ္ၿပီးၿပီ…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 80
ခဂၢါက…
နားမလည္သလို
လင္းလင္းကို
လွည့္ၾကည့္၏။
လင္းလင္းကလဲ
ခဂၢါ၏ကိုယ္စား
ဝင္ေမးရသည္။ “ဘယ္Aေႂကြးကို
နင္က
ျပန္ဆပ္တာလဲ…
ဒီမွာ
ေႂကြးရွင္ကျဖင့္
သိေတာင္
မသိဘူး
ျဖစ္ေနတယ္…” “ဟိုတေလာက… ငရဲဘံုAေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာေတြ ယူဖတ္ၿပီး သူစိတ္ညစ္သာြ းတာေလဟာ…” “Aဲဒါ… ဘာျဖစ္လဲ…” “ငါ့ဆီက ယူဖတ္တ့စ ဲ ာေၾကာင့္ သူ… စိတ္ညစ္သာြ းရတာ ငါ့မွာ တာဝန္ရွိတယ္ဟ… နဂိုကမွ သူ႔ဘာသာသူ ေလာကႀကီးမွာ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းရတဲ့Aထဲ ငါက… Aေႏွာင့္Aယွက္သာြ းေပးသလို ျဖစ္ေနတယ္…” “ေၾသာ္… ဒီလိုလား…” “ေAး… Aခု… ဒီစာသားေတြကို ျပန္ၿပီးဖတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔စိတ္ နည္းနည္းျပန္ၾကည္သာြ းၿပီ… ေလာကႀကီးကလည္း ဒီလိုပါလား… လို႔ သူ႔မွာ ေAးခ်မ္းတဲ့Aသိေတာ့ နည္းနည္းဝင္သာြ းၿပီ” “ေၾသာ္… ေၾသာ္” “Aခု… ငါ့မွာ Aေႂကြးေၾကၿပီ” ခဂၢါက
ၿပံဳးေလသည္။
သူ႔Aၿပံဳးမွာ…
ေနဒြန္းAေပၚ
ၾကည္ႏူးနားလည္မႈေတြ
သက္ေရာက္
ပါဝင္ေနသည္ဟု လင္းလင္း ခံစားရသလိုရွိ၏။ “ေနဒြန္း…” “ေျပာ… ေျပာ… ခဂၢါ” “ဒီစာသားေတြက… နင္ေရးထားတာလား” “မဟုတ္ဘူး… တဂိုးရဲ႕ ကဗ်ာ(၉)ပုဒ္ကို စကားေျပနဲ႔ ျပန္ေရးၿပီး… လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝလို စီစU္ထားတာ…” “နင္ လုပ္ထားတာလား…” “မဟုတ္ပါဘူး… စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ လုပ္ထားတာ ငါသေဘာက်လို႔ ကူးလာၿပီး နင့္ကို ေပးဖတ္တာ…” “ေၾသာ္…” ခဏတိတ္ဆိတ္သာြ းၾက၏။ Aတန္ၾကာမွ ေနဒြန္းက… “ကဲ… ငါျပန္လိုက္Uီးမယ္ဟာ… ငါ့ကို နင့္ရဲ႕ ေမြးေန႔ဖတ္စာတစ္ေစာင္ ေပးဖို႔ မေမ့န႔ဲ” “ဒီလူန႔ဲ ဒီလူက… ဖိတ္စာလိုေသးလို႔လားဟာ…” ေနဒြန္းက ေခါင္းခါျပ၏။ “ငါ့Aတြက္ မဟုတ္ဘူး… မီးဖိုေခ်ာင္ကို ေပးမလို႔” “မီးဖိုေခ်ာင္ကို… ျမင့္လြင္မိုးကို ေပးမလို႔… ဟုတ္လား… မေပးပါဘူးေနာ္… ရာရာစစ သူ႔ကိုငါက ဘာကိစၥ ဖိတ္ရမွာလဲ” “ဖိတ္လိုက္ပါ… သူ မလာႏိုင္ပါဘူး” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 81
“ဘာျဖစ္လို႔…” “နင္က… Eည့္သည္ေတြကို ဆံပင္Aေရာင္န႔လ ဲ ိုက္တ့ဲ ဝတ္စံု ဝတ္လာခိုင္းမွာပဲဟာ… သူက ကတံုးျဖစ္ေနတယ္… ဆံပင္မွ မရွိဘဲ” “Aယ္…” လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကျပန္သည္။ “Aဲဒါဆိုရင္…” “Aင္း… ျမင့္လြင္မိုးက စU္းစားမွာေပါ့…၊ သူ႔ကတံုးနဲ႔လိုက္ေAာင္ ဘာAေရာင္ ဝတ္ရမလဲလို႔… ေနာက္မွ သူ သိသာြ းလိမ့္မယ္… မရွိတ့ဲ ဆံပင္န႔လ ဲ ိုက္ေAာင္ မရွိတ့A ဲ ဝတ္ကုိ ဝတ္လာမွ ရမွာ…” “ဟင္… ဗုေဒါၶ” “Aင္း… သူ႔ခမ်ာ ကိုယ္လံုးတီး လာရမလို ျဖစ္ေနတယ္… ဖိတ္သာဖိတ္လိုက္ပါ… ဟဲဟဟ ဲ ဲ…” ခဂၢါ… ငိုရမလို ရယ္ရမလို ျဖစ္ေနေလသည္။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 82
Aခ်စ္ဆိုတာာ… … ေနနဲ႔ လမွာ… ‘ပန္း’ ဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ ႕ဝွက္ဆံုး Aကၡရာတစ္လံုးပါပဲ…။ Aလွ်ဳိ႕ဝွ
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 83
ညေနခင္းက…ေျပစင္
ရွင္းသန္႔ေနသည္။
ေကာင္းကင္က(ေရွးစာဆိုတို႔
ေျပာသလို)
‘ရည္လ်က္မလင္း၊ မဝင္းAံု႔မိႈင္း’ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ Aနီတန္းတို႔ ျဖဴေဖ်ာ့က်သြားျခင္းAားျဖင့္ ေနေရာင္ကလည္း Aဝါလွ်မ္းလွ်မ္းျဖစ္ေနသည္။ ကိုခင္ေဇာ္၏ AေAးဆိုင္မွာ… သူတို႔ေလးေယာက္သားထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ က်င္းပၿပီးခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ခဂၢါ၏ေမြးေန႔ပဲြAေၾကာင္းကို ျပန္လည္ေျပာဆိုၾကရင္း… ညေနခင္းကို ေAးေAးလူလူ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။ “ခဂၢါ…” “ဘာလဲ…” “ေနာက္ႏွစ္ေမြးေန႔ပက ဲြ ်ရင္ေကာ… ထူးျခားေAာင္ ဘာလုပ္Uီးမလဲ…” ရဲေAာင္ကေမးေတာ့ လက္ေဆာင္Aျဖစ္
ခဂၢါက
ရဲေAာင္က
ၿပံဳးစိစိ
လုပ္ေနသည္။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ဘာမွျပန္မေျဖ။
ေရးေပးသည္။
လင္းလင္းက
ခဂၢါ၏ေမြးေန႔Aတြက္ သိပ္မေၾကလည္လွ။
ထို႔ေၾကာင့္… “ရဲေAာင္… နင္ Aဲဒါေတာ့ ကပ္ေစးနည္းတာ” “ဟဲ့… ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပဟ ဲ ာ… Aမွတ္တရသေဘာပဲဟာ… ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးေပးတယ္ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ AေလးAနက္ထားလိုက္လဲ…” လင္းလင္းကေတာ့ ေခါင္းခါခါလည္ခါခါ ျငင္းဆန္ဆျဲ ဖစ္၏။ “ငါကေတာ့… Aဲလို မျမင္ဘူး” ရဲေAာင္က တဟဲဟဲရယ္၏။ “ဒါျဖင့္ ေျပာပါUီး… နင္က ဘယ္လိုျမင္လဲ…” “ငါကေတာ့…
နင္…
ခဂၢါရဲ႕ေမြးေန႔ပဲြAတြက္
လက္ေဆာင္ကို
(၇၅)က်ပ္ဖိုးပဲ
ေပးတာလို႔
ေAာက္ေမ့တယ္…” ရဲေAာင္၏မ်က္ႏွာ ပုတ္သာြ း၏။ “နင္ကလဲဟာ…” “ဘာ နင္ကလဲ… လဲ” “ငါ့ကဗ်ာကို (၇၅)က်ပ္ကေန ေစ်းမတက္ေတာ့ဘူးလို႔ နင္က ထင္ထားလို႔လား…” ခဂၢါက ရယ္သျဖင့္ လင္းလင္းကလည္း လိုက္ရယ္ေတာ့၏။ ၿပီးမွ… “နင္… Aခုေရးတဲ့ ကဗ်ာAေရAတြက္က ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ…” “နင့္Aသက္ေလာက္ ရွိၿပီ…” “ဟင္… ၂၄ပုဒ္ပဲ ရွိေသးတာေပါ့…” “ငါက… ၂၄ပုဒ္ဆိုတ့ဲ သေဘာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး” “ဒါျဖင့္… ဘာကို ေျပာတာလဲ”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 84
“ငါေရးထားတဲ့
ကဗ်ာAေရAတြက္က…
နင့္Aသက္လိုပဲ
နည္းမလိုလိုန႔ဲ
မ်ားပါတယ္လို႔
Aိုးခ်င္းဆိုးဆိုတ့ဲ
သေဘာမ်ဳိး
ေျပာေနတာ…
ေျပာတာ…” လင္းလင္း ေဒါပြသာြ း၏။ “ေသခ်င္းဆိုး…” ေနဒြန္းက ေဘးမွ ဝင္ေျပာသည္။ “ေAး… နင္… Aဲဒီလိုမွ ဆဲပါ့မလားလို႔” “နင္က… ဘာဝင္ပါတာလဲ” “မဟုတ္ပါဘူး…
ရဲေAာင္က
နင့္ကို
နင္သတိထားမိတာကိုး…” “ေAာင္မာ… မသာ” လင္းလင္းလည္း
ေနဒြန္းကို
လွည့္က်ိန္ဆလ ဲ ိုက္၊
ရဲေAာင္ကို
လွည့္က်ိန္ဆလ ဲ ိုက္ႏွင့္
မAားႏိုင္ေAာင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ခဂၢါက ျဖတ္ေျပာရ၏။ စကားလမ္းေၾကာင္းကို လြလ ဲ ိုျခင္းျဖစ္သည္။ “ရဲေAာင္…” “ေဟ…” “နင္ေရးတဲ့ကဗ်ာ… Aခုမွ Aစိတ္ေလာက္ ရွိေသးေတာ့ မနည္းလြန္းဘူးလား…” “မနည္းပါဘူး…” “ေနဒြန္းေျပာသလိုဆိုရင္… ျမန္မာစာေပက Aေတာ္က်ယ္ဝန္းတာပဲ… Aဲဒါကို နင္က…” “ဟင္… ငါက… ဘာျဖစ္လို႔တုန္း” “ဒီေလာက္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ျမန္မာစာေပထဲမွာ နင္က Aပုဒ္Aစိတ္ေလာက္ပဲ ေရးရေသးေတာ့ နည္းလြန္းမေနဘူးလား…” “ဟာ…
နင္ကလဲဟာ…
စာတစ္ပုဒ္ဆိုတာက
Aေတြးေရာ၊
Aေရးေရာ
လိုAပ္တာပဲ…
ေရးတတ္႐ံုန႔ဲ ဘယ္ရမလဲ…၊ ေတြးတတ္ဖို႔လဲ လိုေသးတယ္… Aေတြးရွိမွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္မွာေပါ့…” “ဒါဆို… နင္က ၂၅ခါေလာက္ပဲ ေတြးရေသးတာေပါ့” “ဒုကၡပါပဲ…” ရဲေAာင္
စိတ္ညစ္လာပံု
ရသည္။
လင္းလင္းကလည္း
ခဂၢါ၏
ေစာဒကတက္မႈထမ ဲ ွာ…
ထည့္သြင္းပါဝင္သည္။ “ဟဲဟဲ… ျမန္မာစာေပက Aေတာ္က်ယ္ဝန္းသလို… ျမန္မာဒႆနကလဲ Aေတာ္က်ယ္ဝန္းလို႔ ေနမွာေပါ့…” “ျမန္မာဒႆန… ဟုတ္လား” “ေAးေလဟာ…” ထိုစကားလံုးေလးကို ခဂၢါ စိတ္ဝင္စားသြားပံုရသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 85
“ေAး… ေျပာစမ္းပါUီးဟ…” “ဟင္… ဘာေျပာရမွာလဲ” “Aဲဒီ… ျမန္မာဒႆနAေၾကာင္းကိုေပါ့…” “ဟင္…” လင္းလင္းAတြက္ ခက္ရေတာ့သည္။ ရဲေAာင္ဘက္ကို ျမားUီးလွည့္ေပးလိုက္၏။ “ရဲေAာင္… နင့္ကိစၥ… နင္ဆက္ရွင္း” ရဲေAာင္ကလည္း ေနဒြန္းဆီ လႊဲခ်လိုက္သည္။ “ျမန္မာစာေပAေၾကာင္း… နင္တို႔ကို ေဆြးေႏြးသြားတဲ့ ပညာရွိကိုပဲ… ျမန္မာဒႆနAေၾကာင္း ဆက္ေမးေပါ့…” ထိုစကားကို လင္းလင္းကလည္း Aခ်ိန္မီ လိုက္လံ Aတည္ျပဳလိုက္သည္။ “ဟုတ္တယ္… ဟုတ္တယ္… ဟဲ့… ေနဒြန္း” “ေဟ…” ေနဒြန္းက လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ျပန္ထူး၏။ သူတို႔ ေျပာေနေသာစကားကို
ေနဒြန္းက… ၾကားလိုက္ပံုမေပၚ။ ေကာင္တာမွ ကိုခင္ေဇာ္ႏွင့္
သူ႔ဘာသာ ဘာေတြေျပာမွန္း မသိ…။ Aခုမွ Aူေၾကာင္ေၾကာင္ လွည့္ၾကည့္၏။ “ဘာလဲ…” လင္းလင္းက ဝံ့ႂကြားႂကြား ၿပံဳးပစ္လိုက္၏။ “နင့္ကို ေမးေနတာ… ငါတို႔ကို ေျပာျပပါUီး…” “ဘာAေၾကာင္း… ေျပာရမွာလဲ” “ျမန္မာ့ဒႆနAေၾကာင္းေလ…” “ဗုေဒၶါ…” “ဘုရားတစရာ မလိုပါဘူးဟာ…၊ နင္ပဲ ငါတို႔ကို ျမန္မာစာေပAေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့တာပဲ… ျမန္မာဒႆနAေၾကာင္းကို ငါတို႔ ဆက္ၾကားခ်င္တယ္…” “ျမန္မာဒႆန…” “Aင္း…” ေနဒြန္း… သူ႔ေခါင္း သူ တျဗင္းျဗင္းကုတ္သည္။ “နင့္ကို Aတည္ေမးေနတာ… ဒီမွာ နင့္ရဲ႕ တနလာၤနံေလးက AဲဒီAေၾကာင္း သိခ်င္လို႔တ့ဲ…” “ေၾသာ္…” ေနဒြန္းက ခဂၢါကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ခဂၢါက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ လင္းလင္းကို ဆိတ္ဆဲြ၏။ လင္းလင္းက တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း… “နင္ ဆိတ္ဆတ ဲြ ာ မနာဘူးဟဲ့… ယားတယ္…၊ ၿပီး… ဘာလုိ႔ ဆိတ္ဆဲြရတာလဲ… ငါက နင့္Aတြက္ ေဆာင္ရက ြ ္ေပးေနတာ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 86
“သြားစမ္းပါ…” ေနဒြန္းက… သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ စကားAဆံုးမွာ… “Aဟမ္း… Aဟမ္း…” ခဂၢါက မ်က္ေစာင္းထိုး၏။ “ဒါ… တမင္တကာ ေခ်ာင္းဆိုးတာ မဟုတ္လား” “ေဟ့ေAး…
မေတာ္တဆ
ေခ်ာင္းဆိုးတာပါ၊
တမင္တကာ
ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့
ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔
တိုက္ဆိုင္သာြ းလို႔…” “ဟင္း…” “ဟဲဟဲ… ျမန္မာဒႆနAေၾကာင္း ငါေျပာျပမယ္… ေသခ်ာနားေထာင္…” ခဂၢါက
ဘာမွျပန္မေျပာေခ်။
ႏႈတ္ခမ္းစူထား၏။
Aစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို
ခၽြဲ႕ႏြဲ႕ေနေသာ
ညီမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူ၏။ “နင္က… ခုနက လင္းလင္းကို ေျပာတယ္မဟုတ္လား” “ဘာေျပာတာလဲ…” “လင္းလင္းက နင့္Aတြက္ ေဆာင္ရက ြ ္ေပးေနတယ္…ဆိုတာကို မေက်နပ္တ့ဲ ပံုစံန႔ေ ဲ လ…” “Aဲဒါ… ဘာျဖစ္လဲ…” “Aဲဒါမ်ဳိးကုိ ျမန္မာဒႆနက လက္မခံဘူးဟ…” ခဂၢါ မ်က္လံုးေလး ဝိုင္းသြားသည္။ “ေAာင္မာ… ဘာဆိုင္လို႔လဲ…” “လူဆိုတာ… တစ္ခါတစ္ခါ သူမ်ားရဲ႕ AကူAညီကို ယူရတယ္ဟ…ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ လုပ္လို႔မရတာေတြ ရွိတယ္… Uပမာ…” သူက ဆက္မေျပာဘဲ ခဂၢါကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေန၏။ ခဂၢါက မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္လာၿပီး ဘုေတာသည္။ “ေျပာေလ… Uပမာ… ဘာျဖစ္လဲ” “Uပမာ… နင့္ကိုနင္ ခ်ီလို႔ ရလား…” “ဘာရယ္…” “ဆိုၾကပါစို႔ဟာ… Aခု လင္းလင္းက နင့္ကို ခ်ီလိုက္လို႔ရတယ္…၊ နင့္ကိုနင္ ျပန္ခ်ီခ်င္လို႔ မရဘူး” “ဒါက မေတာ့န႔ဲ… ဒီUပမာေလးကိုပဲ ကပ္ၿပီး ျငင္းဖို႔ မႀကိဳးစားန႔ဲ… တျခားေသာ Uပမာေတြ Aမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ငါ နင့္ကို ျမန္မာဒႆနရဲ႕ တစ္စိပ္တစ္ေဒသကုိ ေျပာျပမယ္…” ခဂၢါက နားၾကားျပင္း ကပ္လာပံုရ၏။ သို႔ေသာ္… စိတ္ဝင္စားမႈလည္း ရွိေနသျဖင့္… မဲ့ၿပံဳးႏွင့္Aတူ… “Aင္း… ေျပာျပပါUီးရွင္… ၾကားပါရေစ…” “ေAး… နင့္ရဲ႕ Aေရွ႕ေတာင္ေထာင့္ ဒီဂရီနည္းနည္းေလာက္ကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ရင္ ငါတို႔ရဲ႕ AေၾကAရပ္မွာ ရွားရွားပါးပါးႏိုင္လွတ့ဲ ထန္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို နင္ေတြ႔ရလိမ့္မယ္”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 87
ခဂၢါကေတာ့ မေျပာတတ္။ ၾကားရေသာ လင္းလင္းေတာ့ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ထန္းပင္ႀကီးက သူ ထိုသို႔ မၫႊန္လည္း ျမင္ေနရပါသည္။ သူေျပာမွပင္ Aူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သာြ းရ၏။ “Aဲဒီ…ထန္းပင္ႀကီးက ဘာျဖစ္လဲ” စကားဝိုင္းထဲမွာ …ရဲေAာင္က
ပါဝင္ႏိုင္ျခင္း
မရွိေခ်။
ဆိုင္ရွင္
ကိုခင္ေဇာ္က
သူ႕ကို
ကဗ်ာAေၾကာင္း လာေဆြးေႏြးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “Aဲဒီထန္းပင္ႀကီးမွာ… ထန္းလက္ ထန္းရြက္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့… ေနပူပူ မိုးရြာရြာ Aဲဒီထန္းရြက္၊ ထန္းလက္ေတြက ပင္စည္လံုးႀကီးကို လံုေAာင္ ကာမထားႏိုင္ဘူး…” “ထန္းပင္ႀကီးက သူ႔ဟာသူ လံုေAာင္ မရပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့… ဟုတ္လား…” ခဂၢါက ျဖတ္ေမးသည္။ “ႏိုး… ႏိုး… စကားရဲ႕Aဓိပၸာယ္က နည္းနည္းေလး လြဲေနတယ္…၊ ဒီေနရာမွာ ငါေျပာခ်င္တာက… တစ္ခါတစ္ခါ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္
လံုေAာင္
မကာကြယ္ႏိုင္တ့ဲ
AေျခAေနမ်ဳိးဟာ
ငါတို႔
လူေတြမွာ
ရွိတတ္တယ္…၊ AဲဒီAေနAထားကိုလည္း ငါတို႔ရဲ႕ ျမန္မာပညာရွိေတြက ထန္းပင္ႀကီးနဲ႔ Uပမာေပးၿပီး ဆိုဆံုးမထားဖူးတယ္” “ဘယ္လို ဆံုးမတာလဲ…” “ထန္းပင္ကို ထန္းလက္န႔ဲ လံုေAာင္ မမိုးႏိုင္ဘူးတဲ့…” နံေဘးမွ နားေထာင္ေနေသာ လင္းလင္းက သေဘာက်သြား၏။ ေနဒြန္းစကားက သူ႔AစီAစU္ႏွင့္ သူေတာ့ ဟုတ္သာြ းသည္။ ခဂၢါကုိယ္တိုင္ကလည္း သေဘာက်သြားပံု ရသည္။ “ေၾသာ္… Aဲဒီလိုလား…” “ေAး… ဒါေပမဲ့ ဆက္ေျပာရUီးမယ္…” “Aင္း… ေျပာ ေျပာ…” “ဟို… Aိမ္Aိုႀကီးကို နင္ၾကည့္စမ္း…” AေAးဆိုင္၏ ဓါးလြယ္ခုတ္ခန္႔မွ Aိမ္Aိုႀကီးကို ၫႊန္ျပသည္။ “Aင္း… ေတြ႔တယ္…” “Aိမ္Aိုႀကီးဆိုေတာ့… မခိုင္ေတာ့ဘူး… ယိုင္ေနၿပီ… ၿပိဳလဲမသြားေAာင္ ဝါးေတြ၊ သစ္သားေတြန႔ဲ ေထာက္ၿပီး က်ားကန္ထားရတယ္… ေတြ႔လား” “ေAး… ကိုယ့္ရဲ႕ မခိုင္မာမႈကိုလည္း တျခား Aားသာခ်က္တစ္ခုခုန႔ဲ ျပန္ျဖည့္ေပးရတယ္…၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဘးပမ္းAကူAညီန႔ဲ ေထာက္ပံ့ရတဲ့ သေဘာေတြ ရွိတတ္တယ္…” “Aင္း…” “ငါတို႔ရဲ႕
ေရွးပညာရွိေတြက…
Aဲဒီသေဘာတရားကို
Aိမ္Aို
လူAိုေတြန႔ဲ
Uပမာေပးၿပီး…
ေျပာျပသြားဖူးတယ္…” “ဘယ္လို ေျပာသလဲ…” “Aိမ္Aိုေတာ့ က်ားကန္၊ လူAိုေတာ့ ပန္းပန္တ့ဲ” “ေၾသာ္… ေၾသာ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 88
“ကိုယ့္ဘာသာ Aထီးတည္း ရပ္တည္လို႔ရတယ္… ကိုယ့္ဘာသာ ၿပီးျပည့္စံုတယ္…၊ တျခားလူ တျခားAရာေတြရဲ႕ ကူညီေထာက္ပံ့မႈ မလုိဘူးဆိုတ့သ ဲ ေဘာကို ေရွးပညာရွင္ႀကီးေတြက ပယ္ၾကတယ္ဟ… ဆိုပါစို႔…” AေAးဆိုင္ႏွင့္
ကပ္လ်က္မွ
မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ကို
လက္ညိႇဳးထိုးျပသည္။
မုန္႔ဟင္းခါးသည္
Aမ်ဳိးသမီးႀကီး ထင္း႐ူးဆီႏွင့္ မီးေမႊးေနသည္ကို တည့္တည့္ၫႊန္ျပျခင္း ျဖစ္၏။ “နင္… ဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ…” “ထင္း႐ူးဆီက မီးေတာက္လယ ြ ္တယ္ေလ… Aဲဒါကို မ်က္ျမင္သက္ေသAျဖစ္ လွမ္းျပတာ…၊ ျမန္မာဒႆန တစ္ခ်က္ကို ထပ္ေျပာျပမလို႔… ေရွးပညာရွိႀကီးေတြက ဆိုထားတယ္…” “ဘယ္လို ဆိုျပန္တာလဲ…” “Aဆီရွိမွ မီးေတာက္တယ္… Aမွီရွိမွ ၿပီးေျမာက္တယ္တ့ဲ” “Aလဲ့… တယ္ဟုတ္ပါလား” စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ ခဂၢါပင္လွ်င္ ၿပံဳးရယ္လာ၏။ ေနဒြန္းက ဆက္ေျပာသည္။ “လူ႔ေလာကထဲမွာေတာ့…
လူဟာ
တစ္ေယာက္တည္းခြၿဲ ပီး
ရပ္တည္ဖို႔
မလြယ္ပါဘူးဟာ…
ပတ္သက္ဆက္ႏယ ြ ္ထားတဲ့ Aမွီသဟဲေတြ ရွိတာပါပဲ” လင္းလင္းက မေက်လည္တာေလးေတြ ဝင္ေမးလိုက္သည္။ “ေနဒြန္း…” “ဘာလဲ…” “နင္… Aခု ေျပာသြားတာေတြကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ” “Aင္း… ဘာက မဟုတ္တာလဲ” “Aားမရစရာႀကီး… ျဖစ္ေနသလားလို႔…” “ဘာကို… Aားမရတာလဲ…” “ကိုယ့္Aား ကိုယ္ကိုးဖို႔ထက္… သူမ်ားကို Aားကိုးဖို႔ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနသလို ငါခံစားရတယ္… Aဲဒါကို ငါ Aားမရဘူး…” “ေAး…
ဟုတ္တယ္…
လင္းလင္းေျပာတာ
ဟုတ္တယ္…
ေနဒြန္း…
AဲဒီAခ်က္ကို
စU္းစားရမယ္ေနာ္…” ေနဒြန္းက ၿပံဳး၏။ ခဂၢါ Aသည္းယားတတ္ေသာ Aၿပံဳးမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ တျခား ဘာAဓိပၸာယ္မွ သက္ဝင္ ပါဝင္ျခင္းမရွိသည့္ စင္းလံုးေခ်ာ Aၿပံဳးျဖစ္၏။ စင္ၾကယ္ေသာAၿပံဳးဟု… တည္တည္တံ့တံ့ သတ္မွတ္၍
ရေသာ္လည္း…
ခဂၢါက
(ေနထိုင္ေကာင္းစU္
တစ္ခ်ိန္တုန္းက)
ထိုသို႔ေသာAၿပံဳးကို
‘ကတံုးAၿပံဳး’ ဟု ေနာက္ေျပာင္ေခၚေဝၚခဲ့ဖူးသည္။ ပ်ဴးဝါးစမိုင္းကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ “ဟိုလူ႔ကို ၾကည့္စမ္း…” “နင္ကလဲ… လက္ညွိဳးေတြပဲ ေလွ်ာက္ထိုးျပေနတာပဲ… ဟိုၾကည့္ခိုင္း၊ သည္ၾကည့္ခိုင္းနဲ႔…” “ဟဲဟဲ… ငါက… နင္တို႔ကို မ်က္ျမင္သက္ေသေတြန႔ဲ ရွင္းျပမလို႔ပါ…” “Aင္း… ထားပါေတာ့…၊ Aခု မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္က ထြက္လာတဲ့လူကို ေျပာတာလား…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 89
“ေAး… မုန္႔ဟင္းခါးထဲကို င႐ုတ္သီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထည့္စားသလဲ မသိဘူး…” “ေAး… မုန္႔ဟင္းခါးထဲကို င႐ုတ္သီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထည့္စားသလဲ မသိဘူး၊ ပါးစပ္ႀကီး ဟၿပီး တဟားဟားနဲ႔ စပ္ေနတဲ့ လူေလ…” “Aင္း… ေတြ႔တယ္… ဘာျဖစ္လို႔တုန္း” “Aခု… သူ… ဟားတုိက္ေနတယ္” “Aင္း…” “ေရွးပညာရွိႀကီးေတြက ေျပာသြားတယ္… ဟားတိုက္တိုင္း ရယ္တယ္မမွတ္န႔၊ဲ င႐ုတ္သီးစပ္လို႔… တဲ့” “Aယ္…” “ဘာကိုမွ တရားေသမွတ္လို႔ မရဘူးဆိုတ့ဲ သေဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာေဟ့…” “ေၾသာ္… ဂလိုလား…” “ဂလို… ဂလို…” လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါတုိ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျဖစ္ၾကသည္။ ဟိုတစ္ေန႔က ခဂၢါ ‘ေနဒြန္းကို ေမ်ာက္ေျပာင္တစ္ေကာင္လို ျမင္တယ္’ ဟု ေျပာဖူး၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ‘ေျပာင္ေျမာက္’ တတ္ေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ေနဒြန္းက နည္းနည္းမွ ေလ်ာ့တက ြ ္၍ မရေခ်…။ “ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း… ေဈးဆြျဲ ခင္းနဲ႔ Aေမႀကီးကို…” Aလွဴခံမ႑ပ္မွာ ေငြလွဴၿပီး ထြက္လာဟန္ရွိေသာ Aမယ္Aိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို ၫႊန္ျပသည္။ Aေမးကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ… သူ႔ဘာသာ ဆက္ရွင္းျပသည္။ “AဲဒီAေမႀကီးက… မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ…၊
တုန္တုန္ယင္ယင္ ခ်မ္းလို႔၊
တုန္တ့ဲ
ျဖစ္ေနၿပီ၊ လူန႔ဲ
Aသက္ႀကီးလို႔
မတူဘူးလား…
AေၾကာAခ်U္ေတြ
သူ႔AေနAထားက
မီးလႈံၿပီး
Aကုန္ေပ်ာက္ေAာင္ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး…” “ေAး… Aဲဒီေတာ့ ေရွးပညာရွိႀကီးေတြက ဘယ္လုိ ဆိုျပန္သတံုး…” “ေျပာမယ္ေလ… မွတ္ထား၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့စကား…” “Aင္း… ေျပာပါUီး” “နဂိုတုန္ရင္ မီးလႈံလို႔ မေပ်ာက္ဘူး… တဲ့” “Aဲ…” “Aဲ… Aဲဒီေတာ့ နင္တို႔ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ…၊ ျမန္မာဒႆနက… သူမ်ားကိုခ်ည္း Aားကိုးခိုင္းတဲ့ ဒႆနလို႔ ထင္ေသးလား…” ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းတို႔ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 90
ထိုAခိုက္မွာပင္ သူတို႔စကားဝိုင္းက ျဗဳန္းခနဲ ရပ္တန္႔သာြ းရသည္။ Aသက္ေလးဆယ္Aရြယ္ လူတစ္ေယာက္က
သူတို႔၏ဝိုင္းမွာ
Aားလံုးေၾကာင္သာြ းသည္။
မဖိတ္ေခၚဘဲ
ေနာက္မွ…
လာထိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္ႏွင့္
စကားေျပာေနေသာ
ပထမေတာ့ ရဲေAာင္က
လွည့္ၾကည့္ၿပီး… “ေၾသာ္… ကိုႀကီးဝ…” “ေAး… မင္းကို ျမင္လို႔ ငါဝင္လာတာ…” “ဟို… ေရကန္နားက Aိမ္ကေလ…” ဟု ရဲေAာင္က လင္းလင္းတို႔Aားလံုးကို ေျပာသည္။ တေလာက Aေလာင္းဆယ္၍ရေသာ ေရကန္နားမွAိမ္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ “ဒီက… ညီေလး… ညီမေလးတို႔ကို Aားနာတယ္ကာြ … ဒါေပမဲ့ ေဟ့ေကာင္… ရဲေAာင္… မင္းAစ္ကိုႀကီး Aရက္နည္းနည္းေသာက္လာတယ္ကာြ …” လင္းလင္း၏မ်က္ႏွာ
တင္းကနဲ
ျဖစ္သာြ းသည္။
သို႔ေသာ္
ရဲေAာင္ကို
ေထာက္ထားစရာ
ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားလိုက္ရသည္။ ရဲေAာင္ကလည္း… ‘ဒီလူက ကိစၥမရွိပါဘူး’ ဟူေသာ လက္ဟန္ေျခဟန္မ်ဳိးကို လုပ္ျပသည္။ လူႀကီးက…
ခ်မ္းသာပံုရသည္။
သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ
ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြကို
စြပ္ထား၏။
ေသာက္လာသည္ကလည္း မည္ေရြ႕မည္မွ်ေၾကးႀကီးေသာ Aရက္မွန္း မသိ။ ေမႊးရွသင္းပ်ံ႕သလိုေတာင္ ရွိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသြင္ျပင္Aရလည္း ပင္ကိုယ္Aားျဖင့္ ႐ိုးသားၿပီး သေဘာေကာင္းပံု ရသည္။ လူငယ္ေတြ ၾကားထဲမွာ ႐ႈိးတိုးရွန္႔တန္႔ျဖစ္လာၿပီး… ေနဒြန္းကို ရယ္ျပ၏။ “စိတ္မရွိန႔ေ ဲ နာ္… Aစ္ကိုႀကီးက လူငယ္ေတြကို ခင္တတ္လို႔…” “ေၾသာ္… ဟုတ္က့ဲ” “Aစ္ကိုႀကီးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ေနတတ္တယ္… Aိမ္ေထာင္လည္း မရွိဘူး… လူပ်ဳိႀကီး…” ေနဒြန္းက… သိုသိုဝွက္ဝွက္ၿပံဳးၿပီး… “ေၾသာ္… လုလင္ႀကီးေပါ့…” ကိုႀကီးဝ ဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ ေၾကာင္Aမ္းသြားသည္။ “ေဟ… ဘာလုလင္ႀကီးလဲ…” “လုလင္ဆိုတာ… လူပ်ဳိကို ေခၚတာေလ… ေပါရာဏစာလံုး လူပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့ လုလင္ႀကီးပဲေပါ့…” “ေၾသာ္… Aေဟးေဟး… ဟုတ္တယ္ကြ… Aဲဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ Aစ္ကိုႀကီးဟာ လုလင္ႀကီးပဲ…” သေဘာက်သြား၏။ ေနဒြန္းကိုလည္း ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္သာြ းပံုရသည္။ “လုလင္ႀကီးဆိုေပမယ့္လည္း Aသည္းေတြ ဘာေတြေတာ့ ကြဖ ဲ ူးရမွာေပါ့ေနာ္…” “ေၾသာ္… ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ဆိုတာကေတာ့ ရွိၾကတာပဲေပါ့ ညီေလးရယ္…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 91
ထိုလုလင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ဘာမွေတာ့ ဝင္မေျပာေခ်…။ ေနဒြန္းႏွင့္ Aျပန္Aလွန္ေျပာၾကသည္ကိုသာ နားေထာင္ေနလိုက္၏။ “ညီေလးရာ… Aစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြက Aရမ္းလွတယ္ကာြ … Aခု
ဒီညီမေလးေတြ
Aတိုင္းပဲ” “ေၾသာ္…
ေၾသာ္…
AဲလိုAရမ္းလွတယ္
ဆိုရင္ေတာ့
Aစ္ကိုႀကီးရဲ႕
ငယ္ကၽြမ္းေဆြက
‘မိညက္ၾကည္း’ ေပါ့…” “ဘာ… မီးညႇပ္ႀကီး… ဟုတ္လား” “မီးညႇပ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး… မိညက္ၾကည္း” “ဘာ… မိညႇက္ႀကီး… ဟုတ္လား… သူက ဘယ္သူလဲ၊ သူကေရာ ေတာ္ေတာ္လွလို႔လား…” “Aင္း… ေရွးAလကၤာတစ္ပုဒ္ထမ ဲ ွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတ့ဲ မိန္းကေလးကို ‘မိညက္ၾကည္း’ လို႔ သံုးထားတယ္…” “ဟုတ္လား… ဘယ္လို သံုးထားတာလဲ” “ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ျပမယ္… ဒီလို…
ပံုျပင္နတ္တူေလ်ာ၊ ျဖဴႏြ႔ေ ဲ ခ်ာလ်င္ တင့္ေမာလြန္က်စ္လစ္၊ ပုလႏ ဲ ွစ္သို႔ ေျပျပစ္တင့္ဆံုဆည္း၊ မိညက္ၾကည္း… သည္… တဲ့” “ေဟ… ဟုတ္လား… ငါရဲ႕ ငယ္ကၽြမ္းေဆြကလည္း Aဲလိုပဲ လွတယ္ကြ… မင္းေျပာတာ မွန္တယ္…၊ ငါ့Aတြက္ေတာ့ သူက မိညႇက္ၾကည္းပဲ… ဟဲဟဲ” လုလင္ႀကီးက
မေနာေခြ႔ေနေလသည္။
လင္းလင္းႏွင့္
ခဂၢါက
ရယ္ခ်င္ေနသည့္
လွ်ာကို
ကိုက္ထားၾကရ၏။ ေနဒြန္းကလည္း စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္… “ဒါျဖင့္… Aစ္ကိုႀကီးက သူန႔ဲ သမီးရည္းစား ျဖစ္ခ့ေ ဲ သးတာေပါ့ေနာ္…” “မျဖစ္ပဲ
ဘယ္ေနမလဲ
ညီမေလးရယ္…
Aစ္ကိုႀကီးက
သူ႔ကို
ကိုယ့္ရဲ႕
သခင္တစ္ပါးလို
သတ္မွတ္တာ…” “ဟုတ္လား… ဒါဆို Aစ္ကိုႀကီးက သူ႔ကို… ‘ျပဘူး’ လို႔ ေခၚဖို႔ ေကာင္းတယ္…” “ဘာ… ျပဘူး… ဟုတ္လား… ဘာတုန္း” “ျပဘူး
ဆိုတာ…
ျပဘူး…
ဆိုတ့ဲ
သကၠတက
ဆင္းသက္လာတာ…
Aရွင္သခင္လို႔
Aဓိပၸာယ္ရတယ္ Aစ္ကိုႀကီးရဲ႕…” လုလင္ႀကီးက Aင္တင္တင္ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးမွ… နဖူးေၾကာ႐ႈံ႕ၿပီး… “ဟာ… Aဲလိုေခၚလို႔ မေကာင္းဘူးထင္တယ္ ညီေလးရာ၊ Aစ္ကိုႀကီးက သူ႔ကို ‘ျပဘူး၊ ျပဘူး’ သြားေခၚလို႔… သူက ‘ျပရမယ္၊ ျပရမယ္’ ျပန္ေျပာရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ…” ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ… Aုန္းခနဲ ထရယ္မိလိုက္ၾကသျဖင့္ စကားဝိုင္း ပ်က္သာြ းေလသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 92
တစ္ဖက္မွာ သူတို႔ဘာသာ ကဗ်ာAေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနသည့္ ရဲေAာင္ႏွင့္ ကိုခင္ေဇာ္တို႔ကပါ… လွည့္ရယ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ Aျပန္လမ္းမွာ လင္းလင္းက ခဂၢါကို ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ေမးၾကည့္၏။ “ခဂၢါ… ေနဒြန္းAတြက္ေတာ့ နင္ကလဲ မိညက္ၾကည္းပဲ ထင္တယ္ေနာ္…” “Aို… သြား…” ခဂၢါ ရွက္သာြ းသည္။ လင္းလင္းက ဆက္၍… “တကယ္လို႔… ေနဒြန္းက နင့္ကို… ျပဘူး ျပဘူးနဲ႔ လာလုပ္ေနရင္ေကာ…” “ဟာ… သြားဆို…” ခဂၢါက ရဲတတ ြ ္ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လင္းလင္းကို ေဆာင့္တန ြ ္း၏။ ၿပီးမွ… “ငါ Aိမ္ျမန္ျမန္ျပန္မလို႔…” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” ခဂၢါက ခ်စ္စဖြယ္Aၿပံဳးေလးႏွင့္ ေျဖသည္။ “Aိမ္က စU့္Aိုးႀကီးထဲမွာ မ်က္ႏွာAပ္ၿပီး ေနဒြန္း ငေပါ… ေနဒြန္း ငေပါ… လို႔ ေAာ္မလို႔…” စကားAဆံုးမွာ… သူ႔ဘာသာ ရွက္ရယ္ ရယ္သည္။ ရယ္သံက ခ်ဳိလြင္သည္ႏွင့္Aမွ် လင္းခ်င္း ေတာက္ပေနသည္ဟုလည္း ခံစားရေလသည္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 93
ဘယ္လိုက်မ္းAေစာင္ေစာင္ကမွ… ခ ွ ်ိန္ကို မိုးေမွာင္ႀကီးက်မပစ္ခ့ပ ခ်စ္သူန႔ေ ဲ တြရွ ႔ရိခ်ိ ဲ ါဘူး…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 94
“ေဟာေတာ့… Aဲဒါက… ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…” ခဂၢါ၏ ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး… လင္းလင္း Aံ့ၾသသြားရသည္။ ခဂၢါက သြားကေလး ၿဖဲျပ၏။ “Aဟဲ…” “ေနပါUီး… နင္က… ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔ ဒီလိုဝတ္ထားရတာလဲ…” ခဂၢါက နံေဘးမွာထိုင္ေနေသာ ေနဒြန္းကို လက္ညႇဳိးထိုးျပ၏။ “သူ ဝတ္ခိုင္းတာ…” “Aလိုေလးရွင္…” ခဂၢါက
ေတာသူမေလးတစ္ေယာက္လို
ဝတ္ဆင္ထားသည္။
ထိုသို႔ေသာ
Aဝတ္Aစားမ်ား
သူ႔ဆီမွာရွိသည္ဟု လင္းလင္းမသိခ့။ဲ မေတြ႔ဘူး မျမင္ဘူးခဲ့။ ၾကည့္ရတာ… Aိမ္ေဖာ္မေလး ခင္သီတာဝင္း၏ Aဝတ္Aစားကို ယူဝတ္ထားပံုရသည္။ လင္းလင္းက ေခါင္းကို ရမ္းလ်က္… ခဂၢါ၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို ၿခံဳငံုၾကည့္႐ႈေနမိသည္။ ႐ိုးA,၍ ခ်စ္စဖြယ္ ေတာသူမေလးAသြင္ ျဖစ္ေနေသာ ခဂၢါကို ရယ္ခ်င္ပက္က်ိလည္း ျဖစ္မိသည္။ “ဟဲ့… ေနဒြန္း” ကုလားထိုင္ႀကီးမွာ (Aိမ္ျဖဴေတာ္မွ Aီဗရာဟင္လင္ကန ြ ္း ႐ုပ္တုလို) ထိုင္ေနေသာ ေနဒြန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ဘာလဲ” ေနဒြန္းက IေႁႏၵသိကၡာAျပည့္ႏွင့္ပင္ ေAးေAးေဆးေဆး ျပန္ထူးသည္။ “နင္… ဘာေတြေၾကာင္တာလဲ” “ဘာေၾကာင္လို႔လဲ” “ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ဘာေတြဝတ္ခိုင္းထားတာလဲ…” “ျမင္တ့A ဲ တိုင္းပဲေလ…” “ေAး… ျမင္ပါတယ္… ျမင္ပါတယ္…၊ ငါသိခ်င္တာက ဘာကိစၥ Aဲဒီလို ဝတ္ခိုင္းထားတာလဲ” “နင့္ဘာသာ သူက ႔ ိုပဲ ေမးၾကည့္ေပါ့…” လင္းလင္း၏Aၾကည့္က ခဂၢါဘက္ ျပန္ေရြ႕လိုက္၏။ “ခဂၢါ…” “ေAး… ေျပာ…” “နင္ေျပာရမွာ…၊ ဘာကိစၥ Aဲဒီလို ဝတ္ထားရတာလဲ” ခဂၢါ၏ မ်က္ႏွာက ရယ္က်ဲက်ဲ ျဖစ္ေနသည္။ “ဒီလိုဟ…” “Aင္း…” “ေနဒြန္းနဲ႔ ငါ Aေလာင္းAစားတစ္ခု လုပ္ထားတယ္…၊ AဲဒီAေလာင္းAစားAတြက္ ငါ ခုလို ဝတ္ထားရတာ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 95
“ဘာ Aေလာင္းAစားလဲ…” လင္းလင္း စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ “ဒီေကာင္က ငါ့ကို ေျပာတယ္…” “Aင္း…” “႐ိုး႐ိုးေAးေAး ေတာသူမတစ္ေယာက္လို ဝတ္ၿပီးေတာ့တ့ဲ…” “Aင္း…” “လိပ္စာကတ္ျပားေလးတစ္ခုကို လိုက္ျပၾကည့္တ့ဲ…၊
Aဲဒီကို
သြားခ်င္တယ္ဆိုတ့ဲ သေဘာနဲ႔
လိုက္ျပၾကည့္တ့ဲ…” “Aင္း…” “ဘာစကားမွ ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာစရာ မလိုဘူးတဲ့…” “Aဲဒါဆို ဘာျဖစ္မလဲ…” “Aမ်ားဆံုး လူခုႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ျပရမယ္တ့ဲ…၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က Aိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပို႔လိမ့္မယ္… တဲ့၊ Aဲဒါ စိတၱေဗဒနည္းပဲ… တဲ့” လင္းလင္း ဇေဝဇဝါျဖစ္သာြ းသည္။ “စိတၱေဗဒနည္း… ဟုတ္လား…” “မသိဘူးေလ… သူေျပာတာပဲ…” လင္းလင္းက သူ႔ႏွာေခါင္းကို လက္ကေလးႏွင့္ကာရင္း… “ငါကေတာ့ မၾကားဖူးဘူး…” ေနဒြန္းဘက္သို႔ လွည့္ကာ… “ေနဒြန္း… နင္တကယ္ေျပာတာလား…” ေနဒြန္းက သူတို႔၏စကားဝိုင္းကို စိတ္မဝင္စားသလို ဒူးနန္႔ၿပီး သီခ်င္းေလးညည္းေနရာမွ… “နင္… မယံုဘူးလား…” “မယံုဘူး” “မယံုရင္… ခုလိုက္ၾကည့္ေလ…” “ဘယ္ကို လိုက္ၾကည့္ရမွာလဲ…” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲရယ္၏။ “Aခု ခဂၢါနဲ႔ ငါ ေလာင္းထားတယ္…” “Aင္း…” “ဒီAိမ္က ကားနဲ႔ပဲ လူစုစုရွိတ့ေ ဲ နရာ… Uပမာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုလိုမ်ဳိးကို သြားၾကမယ္…” “ၿပီးေတာ့…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 96
“ၿပီးေတာ့…
ခဂၢါက
ဒီAိမ္လိပ္စာကုိ
ေရးထားတဲ့
စာရြက္ေလးတစ္ရက ြ ္ကို
လူေတြကို
ေလွ်ာက္ျပမယ္…၊ Aလြန္ဆံုးျပရင္ လူခုႏွစ္ေယာက္ပဲ…၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က… သူ႔ကို ဒီလိပ္စာAတိုင္း Aိမ္ျပန္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္…” “ေသခ်ာလား…” “သိပ္ ေသခ်ာတာေပါ့… သူ႔ပါးစပ္ကေတာင္ ဘာစကားမွ ေျပာစရာမလိုဘူး…” “ေနပါUီး… ဒီဆိုက္ကိုနည္းက ဘယ္စာAုပ္ထမ ဲ ွာ နင္ေတြတ ႔ ာလဲ…” “Aဲဒါကို ၿပီးမွေျပာမယ္…” လင္းလင္း မ႐ိုးမရြျဖစ္သာြ းသည္။ ခဂၢါကိုေရာ ေနဒြန္းကိုပါ ၿခံဳငံုၾကည့္ၿပီး… “နင္တို႔က Aဲဒါကို ဘယ္ေတာ့စလုပ္ၾကမွာလဲ…” “ခုပဲ… စလိုက္ၾကတာေပါ့” “ေAး… ေကာင္းၿပီ၊ ငါလဲ လိုက္ခ့မ ဲ ယ္…” ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ပင္ သံုးေယာက္သား ကားေမာင္းၿပီး ထြက္ခ့ၾဲ က၏။ ကားကို ခဂၢါက မေမာင္းဘဲ ေနဒြန္းက ဝင္ေမာင္းေပးသည္။ လူစည္ကားသလိုရွိေနေသာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တစ္ခုကို ေတြ႔ေတာ့… ေနဒြန္းက… “ခဂၢါ… ဒီမွာပဲ စမ္းမလား…” “ေAး… ရတယ္” ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကို ေက်ာ္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သြားရပ္လိုက္၏။ “ဆင္း… မသိမသာဆင္း…၊ နင္ ဒီကားေပၚက ဆင္းလာတာေတာ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္က လူေတြ မျမင္ေစနဲ႔…” “ေAးပါ…” ခဂၢါ ဆင္းသြားၿပီးေနာက္… ေနဒြန္းက ကားကို စက္သပ္လိုက္၏။ “ကဲ… လင္းလင္း၊ ေAးေAးေဆးေဆး ေစာင့္ၾကည့္ေပေတာ့…” လင္းလင္းက မယံုမရဲျဖစ္ေနသည္။ “ဟုတ္ပါ့မလား… ေနဒြန္းရယ္…” “ၾကည့္ေနေလ… နင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ရမွာေပါ့…” “ခုႏွစ္ေယာက္Aထိ ျပလို႔ ရတယ္ေနာ္…” “Aင္း…
ဒါေပမဲ့
ခုႏွစ္ေယာက္Aထိေတာင္
ေရာက္ခ်င္မွ
ေရာက္မွာပါ…
ၾကည့္ၾကည့္…
ေစာင့္ၾကည့္၊ စကားမမ်ားနဲ႔…” “ေAာင္မာ…” မေက်မနပ္ႏွင့္ လင္းလင္း ၿငိမ္သက္လိုက္ရ၏။ ခဂၢါက ကားမွတ္တိုင္ၾကားရွိ လူမ်ားၾကားသို႔ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 97
Aသက္ငါးဆယ္Aရြယ္ခန္႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဗလာစာရြက္မွာ ေရးထားေသာ သူ႔လိပ္စာကို သြားျပ၏။ ထိုလူႀကီးက ခဂၢါကို ၾကည့္လိုက္၊ လိပ္စာကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ Aံ့ၾသပံုလည္း ရသည္။ ၿပီး… လက္ကို ဆန္႔တန္းေဝွ႔ယမ္း၍
Aေရွ႕၊ Aေနာက္၊
ေတာင္၊
ေျမာက္
တစ္ေနရာရာကို
ၫႊန္ျပမည္
ျပဳၿပီးမွ…
မသိဘူးဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းခါျပ၏။ ခဂၢါကေတာ့ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာေခ်…။ မိန္းမ ဝဝႀကီးတစ္ေယာက္ကို ျပျပန္သည္။ မိန္းမႀကီးက… လိပ္စာကိုဖတ္ၿပီး ခဂၢါကို တစ္စံုတစ္ရာေမးေနသည္။ ဘာေတြ ေမးမွန္းေတာ့ မသိ…။ ထပ္ခါထပ္ခါ ေမးေန၏။ ခဂၢါက ဘာမွ ျပန္မေျပာေခ်…။ မိန္းမႀကီးက AနီးAပါးမွ လူတစ္ေယာက္ကို ၫႊန္ျပသည္။ ထိုလူက သားသားနားနားျဖင့္ ပြစ ဲ ားတစ္ေယာက္၏ AေနAထားမ်ဳိး ရွိသည္။ တည္ၾကည္သည္ဟု ေျပာရန္ ခက္သလို မတည္ၾကည္ဟု ေျပာရန္လည္းခက္ေသာ ပံုသဏၭာန္မ်ဳိးျဖစ္၏။ ထိူလူက… ခဂၢါလာျပေသာ လိပ္စာကို ဖတ္ၿပီး…၊ ဘာမွလည္း မဆိုင္ပဲ ၿပံဳးရယ္ေနသည္။ ခဂၢါက ဘာမွ မေျပာသလို သူကလည္း ဘာမွ မေျပာ…၊ ရယ္ၿမဲ ရယ္ေနသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ခဂၢါက Aနားမွ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ကုိ လိပ္စာ စာရြက္ကေလးကို ထိုးျပျပန္သည္။ ထိုမိန္းကေလးကမူ
မ်က္ေမွာင္ႀကီး
က်ဳံ႕ကာ
လိပ္စာကို
Aၾကာႀကီးဖတ္ေန၏။
စာရြက္ကို
ဟိုဘက္ေထာင္လိုက္၊ သည္ဘက္လွည့္လိုက္ျဖင့္ ဖတ္ေနသည္။ ထိုမိန္းမငယ္၏Aနားမွာ…ဆံပင္ျဖဴျဖဴ လူႀကီးတစ္ေယာက္က လိပ္စာ စာရြက္ကို ငံု႔ကိုင္းၾကည့္၏။ ၿပီး… ‘သူ႔ဆီေပး’ ဟူေသာ AမူAယာႏွင့္ ဆြယ ဲ ူ၏။ ၿပီး… ခဂၢါကို စကား တစ္ခန ြ ္းႏွစ္ခန ြ ္း ေမး၏။ ခဂၢါက စည္းကမ္းAတိုင္း ဘာမွ ျပန္မေျပာ…။ လိပ္စာ စာရြက္ကို ကိုင္ၿပီး ထိုလူႀကီး ေတြငိုင္ စU္းစားေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွ…
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 98
ေမာင္းလာေသာ
တကၠဆီကားတစ္စီးကို
လက္တား၏။
ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္
စကားေျပာသည္။
ေဈးတည့္သာြ းပံု ရသည္။ ခဂၢါကို ကားေပၚတက္ခိုင္းၿပီး သူက ေရွ႕ခန္းမွာ ဝင္ထိုင္၏။ Aငွားကားေလးက တ႐ွဴးထိုး ေမာင္းထြက္သာြ းသည္။ “ဟဲ့… ေနဒြန္း” “ေဟ…” “လိုက္ေလ…” “ေAးပါ…” “သူတို႔က ဘယ္သာြ းမွာလဲ မသိဘူး…” “စိတ္မပူပါနဲ႔…၊ လိပ္စာထဲကAိမ္ကို သြားတာပါ…” “လိပ္စာထဲက Aိမ္ဆိုေတာ့… ခဂၢါရဲ႕ Aိမ္ေပါ့ေနာ္…” “ေAး… နင္ေတာင္ AေတြးAေခၚ တိုးတက္လာၿပီ…” “သူေတာင္းစား…” သူတို႔ကားကေလးက
ခဂၢါတို႔၏
ကားေနာက္မွ
လိုက္ပါသြားသည္။
လမ္းေၾကာက
ခဂၢါတို႔
Aိမ္ဘက္ဆီ Uီးတည္ေနသည္ျဖစ္၍ လင္းလင္း စိတ္ေAးသြားသည္။ တစ္ဖက္မွလည္း မရွင္းလင္းေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးေတြေဝေနမိသည္။ “ေနဒြန္း…” “ဘာလဲ…” “Aခု… သူ လိပ္စာျပရတာ ခုႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မျပည့္လိုက္ဘူးေနာ္…” “Aင္း…” “ငါးေယာက္ပဲ ျပလိုက္ရတယ္…” “Aင္း…” “နင့္ နည္းစနစ္က တယ္ဟုတ္ပါလား…” “ဟဲ ဟဲ ဟဲ…” “႐ုရွားနည္းလား… Uေရာပနည္းလား…” “ဟဲ ဟဲ ဟဲ…” “ဒီေကာင္စုတ္ဟာ…” “ဟဲ ဟဲ ဟဲ…” စိတ္တိုလာသျဖင့္ လင္းလင္းက ဘာမွ မေျပာေတာ့ေခ်…။ ေရွ႕မွ Aငွားကားက ခဂၢါတို႔Aိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္သည္။ Aိမ္ေဖာ္မေလး ခင္သီတာဝင္းက ကပ်ာကယာ ေျပးဆင္းလာသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 99
Aငွားကားထဲမွ ဆင္းလာေသာ ခဂၢါကို ၾကည့္ၿပီး… “Aိုး… ဗဲရီးဝမ္းဒါးဖိုးလ္…” ဟု ေAာ္၏။ ၿပီးမွ… ျမန္မာလို ဆက္ေျပာသည္။ “မမက…ဘယ္လုိလုပ္ ဒီကားနဲ႔ ျပန္လာတာလဲ…” ေနာက္မွ လိုက္ဝင္လာေသာ သူတို႔Aိမ္မွကားကို ျမင္ျပန္ေတာ့လည္း… “ဝွက္စ္ဟတ္ပန္း…” ဟု ေရရြတ္ျပန္သည္။ ခဂၢါကို လိုက္ပို႔ေသာ Uီးေလးႀကီးက… “ကဲ… ကေလးမ…” ခဂၢါက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ “ညည္းလာခ်င္တာ ဒီAိမ္မဟုတ္လား…” ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ Uီးေလးႀကီးက Aငွားကားထဲ ျပန္ဝင္မည္ျပဳခ်ိန္မွာ… “ေက်းဇူးပဲေနာ္… Uီးေလးႀကီး…” Uီးေလးႀကီးက ကားထဲမဝင္ေသးဘဲ…Aံ့Aံ့ၾသၾသဟန္ျဖင့္ ျပန္လွည့္ၾကည့္၏။ “ဒါျဖင့္… ညည္းက စကားေျပာတတ္တယ္ေပါ့…” “Aင္း.. တတ္ပါတယ္” “စာက်ေတာ့ မတက္ဘူးလား…” “ဟင္… စာလည္း တတ္တာပါပဲ” “ဟာ… ဒါနဲ႔မ်ားကြာ…” Uီးေလးႀကီး ေဒါကန္သာြ း၏။ “စကားလည္း မေျပာဘဲ လိပ္စာ စာရြက္ကိုပဲ လိုက္ျပေနေတာ့ ငါက သနားၿပီး လိုက္ပို႔ေပးတာ…၊ စကားလည္း မေျပာတတ္ဘူး၊ စာလည္း မဖတ္တတ္ဘူး မွတ္လို႔ လိုက္ပို႔ေပးတာ… ဟြန္း” မ်က္ႏွာႀကီး နီရလ ဲ ်က္ ကားထဲသို႔ ေဆာင့္ႀကီး ေAာင့္ႀကီး ျပန္ဝင္သာြ းသည္။ “ေမာင္းမယ္…” Aငွားကားကေလးက ဝူးကနဲAထြက္မွာ… ထိုလူႀကီး၏ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေရရြတ္သံက က်က်န္ရစ္ခ့၏ ဲ ။ “Aဲဒါေၾကာင့္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို မကယ္ေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာ…” “ေဟာေတာ့…” ခဂၢါက မ်က္လံုးေလးဝိုင္းလ်က္ က်န္ရစ္ခ့၏ ဲ ။ ၿပီးမွ… မ်က္ႏွာေလး စူပုပ္လာကာ ေနဒြန္းကို လွည့္ၾကည့္၏။ ေနဒြန္းက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန၏။ “ဟား… ဟား…” AေျခAေနကို သေဘာေပါက္သာြ းၿပီး လင္းလင္းက ေAာ္ရယ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 100
“ဟဲ့… ခဂၢါ” “ဘာလဲ…” “ေနဒြန္းရဲ႕ ဆိုက္ကိုနည္းက တကယ္ေကာင္းပါလားဟ” ခဂၢါက မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္၏။ သို႔ေသာ္… ထိုမ်က္ေစာင္းက ေနဒြန္းကို ထိုးရမလို…လင္းလင္းကို ထိုးရမလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ ေကာက္ေကြးသြားသည္။ Aားေပ်ာ့သာြ းသည္။ “ခဂၢါ… ဘာပဲေျပာေျပာ… Aေလာင္းAစားမွာေတာ့ နင္႐ႈံးသြားျပန္ၿပီေနာ္…” “ေAး…” ခဂၢါက မေက်မခ်မ္းေလသံႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။ “နင္က စာေတာင္ မတတ္ဘူးဘဲ…” “ဟုတ္ပေတာ္…” “ၿပီးေတာ့… A,Aမ” “Aင္း… ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဘဝပဲ” ေနဒြန္းက ခဂၢါကို ဝင္ေျပာ၏။ “Aဲဒါေၾကာင့္ နင့္ဘဝမွာ သနားခ်စ္ဆိုတာကို ႀကံဳလိုက္ရတာေပါ့ဟာ… ဟိုUီးေလးႀကီးမွာလည္း တတိယAရြယ္၏ ဒသမေဝဒနာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္သာြ းသလားေတာင္မသိဘူး… ဟူးဟူးဟူး” လင္းလင္းကပါ
လိုက္ရယ္မိသည္။
စိတ္ဆိုး
မာန္ဆိုး
Aံႀကိတ္ထားေသာ
ခဂၢါကလည္း
ၿပံဳးစူစူျဖစ္လာၿပီး လိုက္ရယ္ေတာ့၏…။ “ေကာင္စုတ္… ေကာင္နာ” ေနဒြန္းကေတာ့ တဟဲဟႏ ဲ ွင့္ ရယ္ေနဆဲပင္။ ထိုၾကားထဲမွာ ခင္သီတာဝင္းကလည္း တေမွာင့္။ “မမက… ကၽြန္မAဝတ္Aစားေတြ ဝတ္သာြ းတာကိုး…” “ေAး… ဟုတ္တယ္၊ ကိစၥ ရွိလို႔” “ဘာကိစၥလဟ ဲ င္…” “ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္… ေနUီး… နင့္Aဝတ္ေတြကို ျပန္လလ ဲ ိုက္Uီးမယ္” ခဂၢါ…
Aိမ္ထဲသို႔
လွစ္ခနဲ
ဝင္၏။
ႏွစ္လွမ္း…
သံုးလွမ္းမွ်
လွမ္းရေသးသည္…
Aက်ႌၾကယ္သီးတစ္လံုးကို ကိုင္ၿပီး ရပ္သာြ း၏။ “မမ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” ခဂၢါက ဘာမွ ျပန္မေျပာေသးဘဲ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ခင္သီတာဝင္း လန္႔လာပံုေပၚသည္။ “မမ… ဘာျဖစ္တာလဲ…” ခင္သီတာဝင္းကို ေစြၾကည့္ကာ… “သီတာ…” “ရွင္… မမ” “နင္… ဒီAက်ႌကို ဘယ္ကရလဲ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 101
ခင္သီတာဝင္းက AိုးတိုးAတ ျဖစ္ေနသည္။ “ဟို… ဟို…” “နင့္ ဒီဝတ္စံုကို ေဇာ္ျမင့္ ဝယ္ေပးတာ မဟုတ္လား…” ခင္သီတာဝင္း Aံ့ၾသသြားၿပီး…ေခါင္းညိတ္သည္။ “ဟုတ္… ဟုတ္” ေရွးေခတ္ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲမွ စကားတစ္ခန ြ ္းကိုလည္း ဆက္ေျပာသည္။ “ဟို… ကၽြန္မနဲ႔ ကိုေဇာ္ျမင့္န႔ဲ … လူငယ္ခ်င္း ေမတၱာမွ်ေနၾကတာ ၾကာပါၿပီ မမ…” ခဂၢါက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ Aိမ္ထဲသို႔ ဆက္ဝင္သာြ းသည္။ “ေနပါUီး… မမက ဘယ္လုိလုပ္ သိတာလဲ…” ေနာက္မွ တေၾကာ္ေၾကာ္လိုက္ေမးရင္း… ခင္သီတာဝင္းပါ Aိမ္ထဲ ပါသြား၏။ “မမ… ဘယ္လိုလုပ္ သိလိုက္တာလဲ ဟင္…” Aိမ္တံခါးဝမွာ က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ သာ လင္းလင္းႏွင့္ ေနဒြန္ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုျဖစ္ၾက၏။ ေနဒြန္းက… လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔ျပ၏။ လင္းလင္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့… လင္းလင္းေရာ ေနဒြန္းပါ ခဂၢါကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထက ြ ္လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းမွာ ေနဒြန္းက ေျပာ၏။ “ငါ… သူ႔ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ဟ…၊ သူ႔ေရာဂါကို ေမ့ၿပီး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ျဖစ္ေနတာကို ငါျမင္ခ်င္လို႔…၊ Aဲဒါေၾကာင့္… Aေလာင္းAစားေတြ ဘာေတြ Aဲလို လုပ္လိုက္တာ…” လင္းလင္းက နားလည္မႈရွိစာြ ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ “ေAးေလ… ငါတုိ႔Aားလံုး သူ႔ကို ေပ်ာ္ေAာင္ ထားေနၾကတာပါပဲ…၊ ေနာက္မယ္ ေျပာင္မယ္ ေမြးေန႔ပဲြ လုပ္ေပးမယ္၊ Aားလံုးက သူ႔ကို ေစတနာရွိၾကပါတယ္” “Aင္း…” “ဒါေပမဲ့… သူ႔ဘဝမွာ နင္ရွိလာတာ ေကာင္းပါတယ္၊ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေAာင္ က်န္တ့လ ဲ ူေတြထက္စာရင္ နင္က ပိုလုပ္တတ္တယ္…” ေနဒြန္း… ဘာမွျပန္မေျပာ…။ လမ္းေပၚမွာလည္း လူသူရွင္းလင္းေနသည္။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ ဆိုင္းမႈိင္းေသာ
သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္
ေနရိပ္ေAးေAးေAာက္မွာ
စကားတေျပာေျပာႏွင့္
လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ “ေနဒြန္း…” “ဟင္…” “နင္… နင္… ခဂၢါကို ခ်စ္လား…” “ေAး…” ေနဒြန္းက
ထိုတစ္လံုးပဲ
ျပန္ေျဖသည္။
သူ၏
ပြင့္လင္းျပတ္သားမႈေၾကာင့္
လင္းလင္းပင္
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သာြ းရ၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 102
ခဏၾကာမွ… “နင္… သူ႔ကို ဘယ္ခႏ ဲြ ိုင္မလဲေနာ္…” “ေAး…” ထိုသို႔ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးမွ Aၿပံဳးတစ္ဝက္ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။ “ျမန္မာစကားရဲ႕ က်ယ္ဝန္းမႈAတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့… တစ္ဗီဇနာေလာက္ေတာင္ မခြဲခ်င္ဘူး ဆိုပါေတာ့ဟာ…” “ဟာ… နင္ကလဲ Aဲဒီစကားႀကီးက ႐ိုးAီမေနဘူးလား” “ဟင့္Aင္း… Aဓိပၸာယ္ကို ေသခ်ာေတြးမိရင္ မ႐ိုးပါဘူး” “Aဲ…” ထိုစကားေၾကာင့္ လင္းလင္း Aၾကပ္႐ိုက္သာြ းသည္။ “ေနဒြန္း…” “ေျပာ…” “ငါ… ႐ိုး႐ိုးသားသား ဝန္ခံရရင္ တစ္ဗီဇနာဆိုတာ… ဘယ္ေလာက္ေဝးလဲ မသိဘူး…” “ေရာ္…” “တကယ္ေျပာတာ… တစ္ဗီဇနာဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ AကြာAေဝးကို ေျပာတာမွန္း မသိဘူး…” “ေၾသာ္…” “ေျပာပါUီး… တစ္ဗီဇနာဆိုတာ ဘယ္ေလာက္AကြာAေဝးလဲ…၊ သိပ္ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ တစ္ေပလား…၊ တစ္လံလား…” ေနဒြန္းက ရယ္သည္။ “လြၿဲ ပီဟ…” “ေAး… ေျပာပါUီး၊ Aမွန္ကို…” “Aဟင္း… တစ္ဗီဇနာဆိုတာ… ခရီးAကြာAေဝးကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး… Aခ်ိန္AကြာAေဝးကို ေျပာတာ…” “ဟင္… ဟုတ္လား…” “နင္… မမွတ္မိဘူးလား…၊ ပထမႏွစ္တုန္းက ျမန္မာစာမွာ သင္တယ္ ထင္တယ္…” “ဟင့္Aင္း… မသိဘူး… မမွတ္မိပါဘူး…” “ေAး…
ဘယ္ႏွစ္တုန္းက
သင္လဲေတာ့
ငါလဲ
မေသခ်ာဘူးဟာ…
ထားပါေတာ့…
တစ္ဗီဇနာဆိုတာ… တစ္မိနစ္ေလာက္ရွိတ့ဲ Aခ်ိန္ကေလးကို ေျပာတာ…” “ေၾသာ္…” “တစ္ဗီဇနာေလာက္ေတာင္
မေဝးခ်င္ဘူးဆိုေတာ့
Aခ်ိန္တိုင္း
သူန႔A ဲ တူ
ရွိေနခ်င္တယ္လုိ႔
ေျပာတာ…” “Aင္း… Aင္း…” “ကိုယ္ရယ္… ခ်စ္သူရယ္… Aခ်ိန္ကာလရယ္… တစ္ထပ္တည္း က်ေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 103
“Aင္း… ျမင့္တယ္ေနာ္” ေနဒြန္းက ဘာမွ ျပန္မေျပာေခ်…။ ေနဒြန္း လမ္းခြၿဲ ပီး ကိုယ့္Aိမ္ကုိယ္ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ… လင္းလင္း စိတ္ေတြ ေထြျပားေနသည္။ ေနဒြန္းႏွင့္ ခဂၢါကို လိုက္ဖက္ညီသည္ဟု သူ ျမင္သည္။ ေနဒြန္း၏ ေပါ့ပါးေသာ ဘဝေနထိုင္မႈက… ခဂၢါ Aလြန္လိုလားေသာ ေနထိုင္မႈမ်ဳိးျဖစ္ေန၏။ ေနဒြန္းက ခဂၢါကို တြဲေခၚသြားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးခ်ိန္မွာ ညေနစာ တစ္ခါတည္း ဝင္စားရေတာ့၏။ Aိမ္မွလူေတြကို ေနဒြန္းႏွင့္ ခဂၢါတို႔၏ Aေလာင္းAစားAေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ Aားလံုးက တဝါးဝါး ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ “ႀကီးႀကီး” “ေဟ…” “ကၽြန္မ
Aခန္းထဲမွာ
စာဝင္ဖတ္မလို႔…
ေတာ္႐ုံတန္႐ံု
သင္သန္းသားကေလးေတြ
လာရင္
မAားဘူးသာ ေျပာထားလိုက္” “ေAး… ေAး…” သူ႔ဆီမွာ ကရာေတးလာသင္ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ Aခန္းထဲဝင္… ကုတင္ေပၚ ပစ္လၿွဲ ပီး စိတ္ပညာစာAုပ္ေတြႏွင့္ နပမ္းလံုးရေတာ့၏။ ခဂၢါ၏
စိတ္က်န္းမာေရးကို
Aေထာက္Aကူျပဳေစမည့္စာAုပ္မ်ားကို
ဤရက္ပိုင္းAတြင္းမွာ
သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနမိ၏။ စိတ္တန္ခိုး Psi ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ Aပိုင္းတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံထုတ္ စာAုပ္မ်ားကလည္း Aေတာ္Aေရးပါသည္။ စိတ္ဝင္တစားျဖင့္ လွန္ေလ်ာဖတ္႐ႈေနလိုက္၏။ Aခ်ိန္မည္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ။ Aိမ္ေရွ႕Aိမ္မွ လွမ္းေAာ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “သမီးေရ… လင္းလင္း… ဖုန္းလာတယ္” လင္းလင္းတို႔Aိမ္မွာ ဖုန္းမရွိေခ်။ Aိမ္ေရွ႕Aိမ္ဆီ ကူးသြားၿပီး ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္နားေထာင္လိုက္ေတာ့… “လင္းလင္းလား…” တုန္ယင္ေျခာက္ျခားေနဟန္ရွိေသာ
ခဂၢါ၏Aသံကို
ၾကားလိုက္ရသည္။
ရင္ထမ ဲ ွာ
ထိတ္ကနဲ
ျဖစ္သာြ းၿပီး… “ခဂၢါလား… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ငါ… ငါ…” “ေျပာေလ ခဂၢါ… ငါ နားေထာင္ေနတယ္…” “ငါ… Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ ေနဒြန္းကို ျမင္တယ္…” “ဟင္… ဟုတ္လား… ဘယ္လိုျမင္တာလဲ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 104
“ေနဒြန္း… ေနဒြန္း… ရက္ပိုင္းAတြင္းမွာ… ေသ… ေသ လိမ့္… မယ္…” “ဟင္…” “ငါ့… Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ…ေနဒြန္းရဲ႕Aေလာင္းကို… ျမင္တယ္” “Aို…” လင္းလင္း၏လက္ထမ ဲ ွ ဖုန္းခြက္ ျပဳတ္က်သြား၏။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး
တစျပင္ႏွယ္
တိတ္ဆိတ္သာြ းသည္ဟု…
တ႐ႈိင္းနက္နက္
ခံစားလိုက္ရေလသည္။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 105
မစားဖူးဘဲန႔ဲ… ကၽြန္ေတာ့္Aာ႐ုံထမ ဲ ွာ ပန္းေတြကိုဆာတယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 106
“ခ်စ္ႀကိဳက္ျခင္းဆိုသည္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ Aခ်စ္ဆံုးဟု ထင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ Aိမ္Aတြင္း၌ ေနရာေတြ Aက်ယ္ႀကီးရွိေသာ္လည္း တစ္ေနရာ၌ Aတူတဲြ၍ ထိုင္ရသည္ကို ခ်စ္သူတို႔က Aရသာယူေနၾကပါသည္။ Aခ်စ္သည္ လူငယ္မ်ားAဖို႔ လိုAပ္သည္ဟု ထင္ေနၾကေသာ္လည္း လူAိုႀကီးမ်ားAဖို႔ Aရသာ မယူေတာ့ပါ။ Aေၾကာင္းေသာ္ကား Aဘိုးႀကီး၊ Aမယ္ႀကီးမ်ား၌
ပိတုန္းေရာင္ေကသာ၊
သမင္မမ်က္လံုး၊
နီေထြးေသာပါးျပင္၊
ေမႊးစရာပါးခ်ိဳင့္ႏွင့္
ပုလဲသယ ြ ္သာြ း ကေလးမ်ား မရွိေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ပါသည္။ မိန္းမႏွင့္ ေယာက်္ားသည္ ခ်စ္ေသာAခါ၌ တိတ္ဆိတ္စာြ
ၾကည္ႏူးေနၾကပါသည္။
ေနၾကပါသည္။
ခ်စ္၍ေျပာေသာ
ႀကီးလာလွ်င္
စကားမ်ားသည္
Aခ်စ္ကို လံုးဝမယံုပါ၊
မိန္းကေလးမ်ား
လာ၍
စိတ္ဆိုးေသာAခါတြင္လည္း
ပူးပူးကပ္ကပ္
Aိပ္မက္ႏွင့္တူပါသည္။
လိမ္ေနမွန္း ေနပါမူ
တိတ္ဆိတ္ကာ
သိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္
သို႔ေသာ္…
ထိုေၾကာင့္
တျခားစီ ကၽြန္ေတာ္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ေသာ
ခ်စ္မိလိမ့္မည္ဟုလည္း
ထင္မိပါသည္
ဆရာမခင္ဗ်ား…” စာကိုဖတ္၍ Aဆံုးမွာ ရဲေAာင္က ၿပံဳးသည္။ မခ်ဳိမခ်U္ ၾကည့္ရင္း ‘ေနဒြန္း’ ကို ျပန္ေမး၏။ “ဒါေလးက ဘာေလးတံုးဟ…” ေနဒြန္းက သူ႔ထံုးစံAတိုင္း ရယ္က်ဲက်ဲ ျပန္ေျဖသည္။ “စာစီစာကံုးေလကြာ…” “ဘယ္က စာစီစာကံုးလဲ…၊ ဘယ္က ရလာတာလဲ…” “ဟာသ Aဘိဓာန္ထက ဲ ကူးလာတာ” “သေဘာက်တယ္ေပါ့ေလ…” “ေAး…” ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ၾကသည္။ “စာစီစာကံုးထဲမွာ Aမွန္တရားေတြ ပါတယ္ကြ” “ဒါေပါ့ကာြ ၊ ကေလးေျပာတဲ့စကားက တကယ္မွန္တတ္တာပဲ” “ငါ
ႏိုင္ငံတကာ
ဟာသျဖစ္ရပ္ေလးေတြကို
ဖတ္ေနတာ ၾကာၿပီ၊
Aခ်ဳိ႕ဟာသေလးေတြက
AေတြးAေခၚပါတယ္ကြ” ရဲေAာင္က ေခါင္းညိမ့္ၿပီး ေထာက္ခံ၏။ “ေAးေလ…၊ Aခုလိုဟာမ်ဳိး ဆိုပါစို႔” “ဒါေပါ့ကြ၊ ဒီမွာ ငါျပမယ္ကာြ …” “Aင္း…” ရဲေAာင္က စ,ေပးမိတာ ငါ့Aမွားပဲဟူေသာ မ်က္လံုးမ်ဳိးျဖင့္ AေAးဆိုင္နံရံမွ ပိုစတာမ်ားဆီ Aၾကည့္လႊဲသာြ းသည္။ ပိုစတာထဲမွ ထက္ထက္မိုးUီးက သူ႔ကို Aားေပးႏွစ္သိမ့္သလို ၿပံဳးျပေနသည္။ ေနဒြန္းက… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 107
“ဒီမွာ သူေရးထားတယ္ကာြ …
ခ်စ္၍ေျပာေသာစကားမ်ားသည္ Aိပ္မက္ႏွင့္တူပါသည္… တဲ့” “Aင္း… Aဲဒါဘာျဖစ္လဲ” “ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့ကာြ …” “ဟင္… မင္းဟာကလဲ ဘာမွမျဖစ္ဘန ဲ ႔မ ဲ ်ား ေျပာေနရေသးလား” “ငါက ရွင္းျပစရာမွ မလိုဘက ဲ ြ၊ သူ႔Aျမင္ကို သူ တိုက္႐ိုက္ေျပာထားတယ္ေလ၊ ငါက မင္းကို ထုတ္ႏႈတ္ျပတာ” ရဲေAာင္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္၏။ “ငါ့ Aျမင္ကေတာ့…” “Aင္း… ဆိုစမ္းပါUီး ကေလးနဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းUီးမလို႔လား” ေမးေစ့ကို လက္ႏွင့္ပတ ြ ္ရင္း ရဲေAာင္က ၿပံဳးစိစိ ဆက္ေျပာသည္။ “ခ်စ္၍ေျပာေသာစကားေတြက ထီလက္မွတ္န႔ဲ တူတယ္ကြ…” သူ႔စကားေၾကာင့္ ေနဒြန္း မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “AဲဒီစကားAားလံုးကို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြေတာ့ ထားထားရတာပဲ…၊ ဒါေပမဲ့
ေနာက္ဆံုးမွာ လြတ ဲ ာေတြက လြဲသာြ းတယ္၊ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာတတ္တယ္၊ ကိုယ့္ဘက္က ထီေပါက္စU္န႔ဲ တိုက္ၾကည့္ဖို႔ လိုတယ္…” ထိုစကားေၾကာင့္ ေနဒြန္း ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနသည္။ “ထားပါေတာ့… ထားပါေတာ့၊ Aဲဒါက မင္းAျမင္ေပါ့၊ ဒါနဲ႔ မင္းရဲ႕ထီေပါက္စU္က ဘယ္မွာလဲ…” ေနဒြန္း၏
Aေမးစကားေၾကာင့္
ရဲေAာင္
Aေျဖရ
ၾကပ္သာြ းသည္။
ေခါင္းကို
တျဗင္းျဗင္းကုတ္ရင္း… “Aင္း… Aဲဒါကေတာ့…” ေနဒြန္း တဟားဟား ထရယ္သည္။ ေန႔လယ္ခင္းျဖစ္၏။ AေAးဆိုင္ထမ ဲ ွာ လူရွင္းေနသည္။ ရဲေAာင္က ကုမၸဏီAလုပ္Aားရက္ျဖစ္၍ ေနဒြန္းဆီ လာလည္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုလွ်င္ AေAးဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနက်။ ဆိုင္ရွင္ ကိုခင္ေဇာ္က AားAားယားယား သူတို႔စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ပါသည္။ “ကိုေန… ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ေဆြးေႏြးလို႔ ရမလား” ရဲေAာင္က ဆီးႀကိဳ ဘုေတာ၏။ “Aားေနရင္ေတာ့ ဝင္ေဆြးေႏြးေပါ့ဗ်ာ…” ကိုခင္ေဇာ္ကလည္း တား၍မရေခ်။ “Aားပါတယ္… ဆိုင္မွာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ပိုင္းထဲဟာ ကၽြန္ေတာ္ Aလုပ္မွ မ႐ႈပ္ဘဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 108
“ကဲ… ဒါဆိုလဲ ဆိုပါUီး… ခင္ဗ်ား ဘာေတြေဆြးေႏြးခ်င္လို႔လဲ” ေနဒြန္းဆီမွ
ခြင့္ျပဳခ်က္ရသည္ႏွင့္
ကိုခင္ေဇာ္က
Aမိႈက္ကားေနာက္
တပင္တပန္း
ေျပးလိုက္ခ့ရ ဲ သူပမာ သူ႔AယူAဆကုိ သြန္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ “ကၽြန္ေတာ့္Aျမင္ ေျပာရရင္…” “Aင္း…” “ခ်စ္လို႔ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ…” “Aင္း… ဆိုပါUီး” “ေရခဲတံုးနဲ႔ တူတယ္…” “ဟင္…” “Aဲ…” ေနဒြန္းေရာ ရဲေAာင္ပါ ေၾကာင္Aမ္းAမ္း ျဖစ္သာြ းၾကသည္။ ေနဒြန္းက လက္မခံခ်င္သလို AမူAယာျဖင့္ သူ႔ခါး သူကုတ္ရင္း မ်က္ႏွာလႊလ ဲ ိုက္သည္။ ၿပီး… “ခင္ဗ်ားကလဲဗ်ာ…” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “AေAးေရာင္းတဲ့သူလို႔ မေျပာရဘူး၊ ခ်စ္လို႔ေျပာတဲ့ စကားကိုေတာင္ ေရခဲတံုးနဲ႔ တူသေလး ဘာေလးနဲ႔…” ရဲေAာင္ကလည္း ေထာက္ခံသည္။ “ေAးေလ…” “Aဲ… မဟုတ္ေသးဘူးေလဗ်ာ၊ AေAးဆိုင္ဖြင့္တာကေတာ့ စီးပြားေရးAရေပါ့ဗ်၊ Aခုဟာကေတာ့ ဒႆနAရေျပာတာ…” “ဒုကၡပဲ…” “ဒီလိုဗ်…၊ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပမယ္” “ျပႆနာပဲ…” “ေရခဲတံုးဆိုတာ သူတို႔Aခ်ိန္တန္ရင္ Aရည္ေပ်ာ္က်သြားတတ္တယ္ဗ်” “Aင္း…” “သူ… Aဲဒီလို Aရည္ေပ်ာ္မက်ဖို႔Aတြက္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာပဲ Aၿမဲသိမ္းထားဖို႔ လိုတယ္” “ေၾသာ္… ဂလိုလား” “ဟုတ္တယ္… ဂလို၊ ခ်စ္သူက ခ်စ္လို႔ေျပာတဲ့စကားကို ကိုယ့္နားထဲမွာ Aၿမဲရွိေနခ်င္ရင္…” သူ႔စကားမဆံုးခင္မွာ ေနဒြန္းကျဖတ္၍… “ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္သိၿပီ…” “Aဲ… ဟုတ္က့ဲ” ေနဒြန္းမ်က္ႏွာကို ကိုခင္ေဇာ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။ ေနဒြန္းက… “ခင္ဗ်ားဆိုလိုခ်င္တာက…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 109
“ဟုတ္က့ဲ” “ခ်စ္သူက ခ်စ္လို႔ေျပာတဲ့စကားကို ကိုယ့္နားထဲမွာ Aၿမဲရွိေနခ်င္ရင္…” “ဟုတ္က့ဲ” “ကိုယ္တိုင္ ေရခဲေသတၱာထဲ ဝင္ေနရမယ္ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား…” “ဗ်ာ… ဟုတ္၊ Aဲ… မဟုတ္” ရဲေAာင္က နိဂံုးခ်ဳပ္စကားျဖင့္ ဝင္Aုပ္၏။ “ေရခဲေသတၱာက က်U္းပါတယ္ဗ်ာ၊ ေရခဲတိုက္ထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့…၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား…” “ဟာ… ဟင္… မဟုတ္” ေနဒြန္းႏွင့္ ရဲေAာင္ ဝါးကနဲ ထ,ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ကိုခင္ေဇာ္ကလည္း ေခါင္းကို ကုတ္ရင္း မခ်င့္မရဲႏွင့္ လိုက္ရယ္သည္။ ရယ္သံမ်ားAဆံုး ေနဒြန္းက… “ကဲကဲ… ဒီကိစၥ ဒီမွာပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ကိုခင္ေဇာ္ ခင္ဗ်ားလည္း မစြံေသးဘူး၊ Aိမ္ေထာင္မရွိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း
ရည္းစားေတာင္
မရွိဘူး၊
ဒီကိစၥကို
ေဆြးေႏြးဖို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဉာဏ္မမီဘူး ထားလိုက္ပါေတာ့…” ထိုAခိုက္မွာပင္
ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္
ေရခဲျခစ္ဝင္ဝယ္၍
ကိုခင္ေဇာ္
Aလုပ္
ျပန္႐ႈပ္သာြ းသည္။ ေနဒြန္းႏွင့္ ရဲေAာင္တို႔ ေထြရာေလးပါးစကားမ်ား ဆက္ေျပာေနၾက၏။ ထိုAခိုက္မွာပင္… “ဟိုလူ…” ႏွစ္ေယာက္သား မိန္းကေလးသံ
ေက်ာတြန္႔ၿပီး
ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။
လန္႔သာြ းၾက၏။
ေခၚလုိက္သည္က
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ခ်ဳိႏဲြ႕မာေက်ာေသာ
သူတို႔Aရြယ္
ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္…။ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာကေလး…။ ရွပ္Aက်ႌ Aကြက္ပပ ြ ႀြ ကီးကို Aနက္ေရာင္ ေျဗာင္လံုခ်ည္ႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္ဆင္ထားသျဖင့္ AသားAေရာင္က ဝင္းလဲ့ေန၏။ ေကာင္မေလးက ေနဒြန္းကို ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနသည္။ ‘ဟိုလူ’ ဟူေသာ Aသံကေတာ့ ခ်စ္၍ေခၚေသာ Aသံမ်ဳိးမဟုတ္…။ ကိုခင္ေဇာ္ ဒႆနႏွင့္ ယွU္ႏႈိင္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေနဒြန္းဘဝက ေရခဲစ ခၽြန္ခၽြန္ႀကီးႏွင့္ ခ်ိန္ရယ ြ ္ခံထားရသလို ျဖစ္ေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာလား…” “ဟုတ္တယ္… ရွင့္ကို”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 110
ေနဒြန္း Aူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ရဲေAာင္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ရဲေAာင္က လက္ကေလး ခါျပၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသည္။ “ငါ… ထီထိုးမထားဘူး၊ ငါ့ထီလက္မွတ္ မဟုတ္ဘူး” ကိုခင္ေဇာ္ကလည္း… “ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရခဲေတြရွိေသးတယ္၊ ထပ္မွာမထားဘူး” သို႔ႏွင့္ပင္ ေနဒြန္းက ထိုေကာင္မေလးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္ရ၏။ “ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတာ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ…” “ျမင့္လြင္မိုးဆိုတာ ရွင္မဟုတ္လား…” “ဗုေဒၶါ…” “ရွင္… ဟုတ္ မဟုတ္ ေျပာပါ” Aမွန္ေတာ့
ေကာင္မေလးမွာ
လူမွားေနျခင္းျဖစ္၏။
တမင္
တင္းထားေသာမ်က္ႏွာက
မႈန္ေတေန၏။ ေနဒြန္းက ဘာမွ ျပန္မေျပာေသာAခါ… “ေျဖေလ…” ေနဒြန္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ AမူAယာျဖင့္… “ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔
AေAးထိုင္ေသာက္ေနတာဗ်ာ…၊
လင့္စင္လည္း
ထိုးမေနရပါဘူး…” “ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ဘယ္က လင့္စင္လဲ” “ျမင့္လြင္မိုးက လင့္စင္ ထိုးေနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး” “ရွင္… Aခုမွ ေျဗာင္ျငင္းမေနပါနဲ႔” “ေဟာဗ်ာ…” “ကၽြန္မေမးတာကို ေျဖပါ၊ ရွင္… ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ကြန္ပ်ဳတာသင္တန္းက ျပန္လာတိုင္း လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား…” ေနဒြန္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သာြ းရေလသည္။ “ေနပါUီး…၊ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူတံုး…” “ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္…” “ေရာ္…” ေနဒြန္း သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေတာ့လည္း သူ မခံႏိုင္။ “ဘယ္သူလဲဆိုတာ
ကၽြန္မ
ေျပာေနစရာမလိုဘူး…၊
ရွင့္ဘာသာ
ရွင္သိတယ္၊
ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား…” စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “Aင္း… ထားပါေတာ့” “Aဲဒီလို ဝန္ခံမွေပါ့၊ ဒီမွာ ရွင့္ကို ကၽြန္မေျပာမယ္…” “ဟုတ္က့ဲ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 111
“ေနာက္တစ္ခါ သူ႔ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔…” “ကၽြန္ေတာ္ မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘူး…” ေကာင္မေလး၏ ဂုတ္ဝဲဆံပင္မ်ားက ခါကနဲ ျဖစ္သာြ း၏။ “ဘာ…
မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘူးလဲ၊
သူ
ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက
ျပန္လာတုိင္း
လိုက္လိုက္
စကားေျပာတယ္ဆိုတာ ေႏွာင့္ယွက္တာေပါ့…” မသိ၍ ေမးရေသးသည္။ “ဆိုပါUီး… ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ဘာေျပာတယ္တ့လ ဲ ဲ…” “ဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ… ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ႀကိဳက္ေၾကာင္းေျပာတာေပါ့” “ေၾသာ္…” ေနဒြန္းနဲ႔ ရဲေAာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရင္း သံၿပိဳင္ေရရြတ္လုိက္ၾကသည္။ “ဂလိုကိုး…” ေကာင္မေလး ေဒါေဖာင္းသြားျပန္၏။ “ဘာ… ဂလိုလဲ” ေနဒြန္းတို႔ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ေနဒြန္းက မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္… “ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေႏွာင့္ယွက္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…” “Aဲလိုစကားေတြကို လိုက္ေျပာတာ ေႏွာင့္ယွက္တာေပါ့” “Aဲလို မရည္ရယ ြ ္ပါဘူးဗ်ာ…၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို တကယ္ေမတၱာစစ္န႔ဲ ခ်စ္တာပါ” “Aိုး… ဒီလိုပဲ ေျပာၾကတာပဲ” “Aေျပာသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ လက္ေတြ႔လုပ္ဆုိလည္း လုပ္ပါ့မယ္” “ေAာင္မာ… ရာရာစစ၊ သူက ရွင့္ကို နည္းနည္းမွ ၾကည့္လို႔မရဘူး၊ နားလည္လား…” သက္ျပင္းႀကီးခ်ၿပီး
ေခါင္းခါျပေနလိုက္သည္။
ၿပီးမွ
ေခါင္းကို
ဆတ္ခနဲျပန္ေမာ့ၿပီး
ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ေလသံျဖင့္… “ကၽြန္ေတာ္ မယံုဘူး…” “မယံုဘူး…၊ ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ မယံုဘူး…” “ေၾသာ္… ဘယ္လိုဆိုမွ ရွင္က ယံုမွာလဲ…” “ကိုယ္တိုင္ၾကားရမွ ယံုမယ္ဗ်ာ…” “ကိုယ္တိုင္ၾကားရမွ…၊ ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက AတိAက် ထြက္လာတာကို ၾကားရမွသာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုႏိုင္မယ္” ေကာင္မေလးက မဲ့ၿပံဳး ၿပံဳးသည္။ “သူကိုယ္တိုင္ လာေျပာရမယ္ေပါ့…၊ ဟုတ္လား” “မဟုတ္ဘူးေလ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 112
ေခါင္းခါျပရင္း ဆက္ေျပာလိုက္၏။ “သူ… လာစရာ မလိုဘူး” “ရွင့္ကို သူ႔Aိမ္ ဖိတ္ၾကားရUီးမွာလား…” “သူ
Aလုပ္ပိုပါတယ္ဗ်ာ…၊
Aဲဒါမ်ဳိးလည္း
မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊
ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ
သူ႔ကို
ေတြ႔လိုက္ပါ့မယ္” “လာလာခ်ည္ေသး…၊ ရွင္က သူ႔ကို ဘယ္မွာေတြ႔မွာလဲ” “ခင္ဗ်ားပဲ ခုနကေျပာၿပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက Aျပန္မွာေလ…” ေကာင္မေလးက ေနဒြန္း၏မ်က္ႏွာကို ထိုးထိုးစြစ ဲ ဲြ ၾကည့္႐ႈသည္။ ေခတၱ စကားဆြံ႔Aေနၿပီးမွ… “ကုိယ့္AေျခAေန ကိုယ္သေဘာေပါက္ရင္ Aေကာင္းဆံုးပဲ…၊ ဒါပဲ” စကားAဆံုးမွာ ခ်ာကနဲ လွည့္ထက ြ ္သာြ းေတာ့သည္။ ေနဒြန္းႏွင့္ ရဲေAာင္တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကျပန္၏။ ရဲေAာင္က လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး… “သူလာတာက သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကို ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကAျပန္မွာ စကားလိုက္မေျပာရေAာင္ လာတားတာ…” ရဲေAာင္ေျပာသမွ်ကို ေနဒြန္းက နားေထာင္ရင္း… “Aခု… ေနာက္ဆံုးၿပီးဆံုးသြားတဲ့ AေျခAေနက…” “Aင္း…” “မင္းက… သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကို ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကAျပန္မွာ စကားသြားေျပာရမယ္” “ေAး…” ဝါးကနဲ ထရယ္ျဖစ္ၾက၏။ ကိုခင္ေဇာ္က… “သူက ကိုေန႔ကို လူမွားေနတာကိုးဗ်…” “ေAးဗ်ာ…၊ ခင္ဗ်ားေရာ သိလား၊ ဘယ္လမ္းထဲကလဲ၊ ျမင့္လြင္မိုး… တဲ”့ “သိပါဘူးဗ်ာ…၊ လင့္စင္ ထိုးေနမွာေပါ့” ရယ္ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ခဏAၾကာမွာ ရဲေAာင္က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သာြ း၏။ AေAးဆိုင္က Aထမွာ ေနဒြန္းက… “ကိုခင္ေဇာ္… ျမင့္လြင္မိုးကို မသိရင္ေနပါ၊ Aခု လာရန္ေတြ႔သာြ းတဲ့ ေကာင္မေလးကို သိခ်င္တယ္” “ဟုတ္က့ဲ…” “ၿပီး… သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆိုတ့ဲ ေကာင္မေလးကို သိခ်င္တယ္၊ သူ တက္တယ္ဆိုတ့ဲ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းကိုလည္း သိခ်င္တယ္” ကိုခင္ေဇာ္က Aားတက္ဖယ ြ ္ရာ ျပန္ေျပာသည္။ “AေAးဖိုး ေပးသြားUီးေလ…” ***** typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 113
ရာေပၚမွာ Aိပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမြ႔ရာေပၚမွ ေက်ာက္လမ္းေပၚမွာ Aိပ္သူကလည္း… နတ္သမီး Aိပ္မက္ မက္ခြင့္ရတယ္ ွိတယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 114
“ကိုေနက… ဘာျဖစ္လို႔ Aဲဒီေန႔က မျငင္းတာလဲ” “ဘာကိုလဲ…” “သူေျပာတဲ့ ျမင့္လြင္မိုး မဟုတ္ဘူးဆိုတာေလ…” “ေၾသာ္…” ေနာက္ေန႔မွာ ေနဒြန္းတစ္ေယာက္တည္း ကိုခင္ေဇာ့္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္ျပန္သည္။ ထံုးစံAတိုင္း ကိုခင္ေဇာ့္ဆိုင္က ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္လ်က္…။ AေAးပုလင္း လာခ်ၿပီး ေကာင္တာဆီ လွည့္Aထြက္မွာ ကိုခင္ေဇာ္က ထိုကိစၥကို ျပန္လည္ Aစေဖာ္ ေမးျမန္းျခင္းျဖစ္၏။ “ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းတာ မဟုတ္ဘူးဗ်…” ဆက္ေျပာရန္ စကားလံုး ေရြးရေသးသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္…၊ မေAာင္ျမင္လိုက္တာ” ကိုခင္ေဇာ္က
ႏွာေခါင္းကို
လက္ႏွင့္ကုတ္ၿပီး
ေနဒြန္း၏မ်က္ႏွာကို
စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ဆက္ေျပာမည့္စကားကို နားစြင့္ေန၏။ “သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ‘ကီး’ လြဲေနတာ၊ သံတမန္န႔ဲ Aပ်ဳိမစကားေျပာသလို ျဖစ္ေနတာ…” ကိုခင္ေဇာ္က နား႐ႈပ္သာြ းဟန္ ရွိသည္။ “ဘာျဖစ္တယ္၊ သံတမန္န႔ဲ ခိုမ… ဆိုတာ” “ခိုမ မဟုတ္ဘူး၊ Aပ်ဳိမ…” “Aဲ… Aင္း… ထားပါေတာ့၊ Aဲဒီ သံတမန္န႔ဲ Aပ်ဳိမက ဘာျဖစ္လို႔တုန္း…” ကုိခင္ေဇာ္က စိတ္ဝင္စားေနပံုရသျဖင့္ ေစ်းကိုင္လိုက္ရေသးသည္။ “သံပုရာသီး တစ္စိတ္ေလာက္ ေပးစမ္းပါဗ်ာ” “ေၾသာ္… Aင္း… ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ Aဲဒီ Aပ်ဳိမနဲ႔မွ မဆိုင္တာ” “မဆိုင္မွန္း သိပါတယ္…၊ ခုဟာက သံပုရာသီး တစ္စိတ္ေလာက္ ငံုထားခ်င္လို႔” “ေၾသာ္… Aင္း… ရမယ္” “ဆားေလးပါ နည္းနည္းသုတ္လာခဲ့” “Aင္း… Aင္း” ကိုခင္ေဇာ္က
မွာတာေတြ
လာခ်ေပး၏။
ေကာင္တာဆီျပန္မသြားဘဲ
ေနဒြန္း၏ဝိုင္းမွာ
ခံုတစ္လံုးဆြက ဲ ာ ဝင္ထိုင္၏။ “Aင္း… ဆက္ပါUီး၊ ေစာေစာက သံတမန္က Aပ်ဳိမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့…” “ေနUီးဗ်…၊ Aဲဒါက ရွင္းေAာင္ ေျပာမွရမွာ” “Aင္းေလ…၊ ေျပာပါ”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 115
“သာမန္လူေတြက ‘ရက္စ္’ ဆိုရင္ ‘ရက္စ္’၊ ‘ႏိုး’ ဆိုရင္ ‘ႏိုး’ လို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္ဗ်…။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္… ‘ေမဘီ’ ဘာညာကို သိပ္မသံုးၾကဘူး” “Aင္း… Aဲဒီေတာ့” “သံတမန္ေတြက တစ္မ်ဳိးဗ်…” “ဆိုပါUီး…” “သံတမန္ေတြက ‘ရက္စ္’ ဆိုရင္ေတာ့ ‘ရက္စ္’ ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ‘ႏိုး’ လို႔ ျငင္းရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳရင္ေတာင္
‘ေမဘီ’
ဘာညာပဲ
ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။
ၾကားေကာင္းေAာင္
ယU္ေက်းေAာင္
သံုးႏႈန္းတာေပါ့၊ ‘ႏိုး’ လို႔ တိုက္႐ိုက္မျငင္းဘူး၊ ျငင္းလိုက္ရင္လည္း Aဲဒီလူဟာ သံတမန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” “ေAာ္… Aင္း… ဟုတ္သားပဲ၊ Aပ်ဳိမကေကာ…” “Aဲဒီ Aပ်ဳိမေတြကက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ျပန္ေရာဗ်…” ကိုခင္ေဇာ္က သူထိုင္ေနေသာခံုကို ေနဒြန္းႏွင့္နီးေAာင္ တိုးေရႊ႕လိုက္ေလသည္။ စိတ္ဝင္းစားမႈ Aရွိန္ျမင့္ေန၏။ “Aပ်ဳိမကေတာ့
‘ႏိုး’
လို႔ျငင္းရင္
‘ႏိုး’
ပဲဗ်၊
သံတမန္ေတြက
ေျပာေလ့မရွိေပမယ့္
သူ႔Aတြက္ကေတာ့ Aေတာ္Aေရးႀကီးတဲ့ စကားပဲ…” “ဟုတ္…” “ၿပီး… တစ္ခါ ‘ရက္စ္’ ကို ‘ရက္စ္’ လို႔ တန္းမေျပာဘဲ စကားAလွကေလးနဲ႔ ‘ေမဘီ’ ဘာညာသံုးၿပီး ေျပာတယ္…၊ Aဲဒီေတာ့ ‘ေမဘီ’ ဆိုတာ ‘ရက္စ္’ ပါပဲ” “ေၾသာ္… Aင္း၊ ဟုတ္ၿပီ” “ခု… ဟိုတစ္ေန႔က ကိစၥမွာ…” “ဟုတ္ပါေပ့ဗ်ာ…” “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ကိုယ့္ကို
လာဆက္ဆံတ့ဲ
လူတစ္ေယာက္ကုိ
သံခင္း၊
တမန္ခင္းAရ
ျပန္ေျပာဆိုလိုက္တာပါပဲ” “ကိုေနက သံတမန္ႀကီးေပါ့…” “ဒါေပါ့…” “Aဲ… ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ေသးဘူး၊ Aဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း…” “လာမယ္ေလ…” ထိုသို႔ေျပာၿပီးမွ ေနဒြန္းမွာ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္သာြ းရေသးသည္။ ေမးခြန္းကို ေမ့သာြ းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “ေနပါUီး…၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေမးတာလဲ” “ကိုေန… Aဲဒီေန႔က သူေျပာတဲ့ ျမင့္လြင္မိုး မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ဘာလို႔ မျငင္းတာလဲလို႔…” “ေၾသာ္… ဟုတ္ၿပီ၊ Aဓိက,က ‘ေမဘီ’ ျပႆနာဗ်” ကိုခင္ေဇာ့္ဘက္မွ ရွင္းလင္းဟန္ မေပၚေသး။ ထို႔ေၾကာင့္…
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 116
“ကၽြန္ေတာ္က
သံတမန္လို
ဆက္ဆံတာ
ဆိုေတာ့ဗ်ာ…၊
သူေျပာတဲ့
ျမင့္လြင္မိုးဆိုတာ
မဟုတ္ေၾကာင္းကို သံတမန္လိုပဲ ျငင္းတယ္… ‘ေမဘီ’ ေပါ့” “ဟုတ္…” “သူကေတာ့
Aပ်ဳိမကိုးဗ်…၊
Aပ်ဳိမလိုပဲ
တြက္တ့A ဲ ခါ
‘ေမဘီ’
ဆိုတာ
က်ိမ္းေသေပါက္
ေသခ်ာတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနၿပီ” “ေၾသာ္… Aင္း… ဟုတ္သားပဲ” “Aဲဒါေပါ့… Aဲဒါေပါ့၊ သူန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ လြဲေခ်ာ္လုိက္ၾကတာ ေျပာင္းျပန္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ” “သေဘာေပါက္ၿပီ၊ သေဘာေပါက္ၿပီ” ကိုခင္ေဇာ္ ဘဝင္က်သြားဟန္ရွိ၏။ Aတင္းAဓမၼ ဆက္စပ္ ရွင္းျပလိုက္ေသာ ေနဒြန္းကိုလည္း Aေတာ္ Aထင္ႀကီးသြားပံုရသည္။ ေနဒြန္းက သူ႔ကို သတိပင္ ေပးလိုက္ရေသးသည္။ “ခင္ဗ်ားလည္း ဂ႐ုစိုက္Uီး…” “ဗ်ာ… ဘာလဲ” “ေမဘီ က သိပ္ျပႆနာတက္တယ္၊ ခင္ဗ်ားဆိုင္မွာ လိေမၼာ္ရည္လာေမးလို႔ ေမဘီေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔၊ ေသာက္မယ့္သူက Aူေၾကာင္ေၾကာင္န႔ဲ လွည့္ျပန္သာြ းလိမ့္မယ္” “ဟားဟား… ဟားဟား… မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ ကိုေနကလဲ” ကိုခင္ေဇာ္က
သူ႔ဘာသာ
ဘာေတြသေဘာက်ေနမွန္း
မသိ၊
သေဘာေတာ့
က်ေနသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာက Aလကားေနရင္း ေက်နပ္ေနသူမ်က္ႏွာမ်ဳိး ျဖစ္၏။ သိခ်င္တာကို ပခံုးတြန္႔ၿပီး ေမးလိုက္ရေသးသည္။ သြယ္တတ္မွစီး၊ ရြယ္တတ္မွ နီးသည္ကိုး…။ “ေဟ့လူ… ကိုခင္ေဇာ္” “ဗ်…” “Aဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စံုစမ္းခိုင္းထားတာေတြ ဘယ္လိုAေျခAေနရွိလဲ…” “Aင္း… Aခုပဲ ေျပာေတာ့မလို႔…” ေနဒြန္း စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ “Aင္း… လုပ္စမ္းပါUီးဗ်” “ဒီလိုဗ်…” ထို႔ေနာက္…
စကားသံ
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္
ထြက္မလာ။
Aေဝးကို
ေငးၿပီး
စU္းစားေန၏။
နဖူးေၾကာႀကီးလည္း ႐ႈံ႕ေနသည္။ ကိုလန္ဘို လိုလို၊ ရွားေလာ့ဟုမ္း လိုလို သူ႔ကိုယ္သူ ဒီဇိုင္းဆင္ေန၏။ (Aမွန္ေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္ ျဖစ္သည္) “ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ…” “ဟုတ္က့ဲ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 117
ငါခံရမယ့္ Aလွည့္ပဟ ဲ ု ေနဒြန္း ေတြးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုခင္ေဇာ္က သိပ္ ဖြ႔ႏ ဲ ႔တ ဲြ တ္သူမဟုတ္…၊ သူ သက္သာရာ ရလိုက္သည္။ “Aဲဒီေကာင္မေလးနာမည္က လင္းလင္းျမတ္… တဲ့” “ဟုတ္လား…” “လင္းလင္းလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္” “Aဲဒါေကာင္းတာေပါ့…၊ လင္းလင္းျမတ္ဆိုရင္ လတ္လတ္ရဲ႕ ျမင္း ျဖစ္ေနUီးမယ္” “စိတ္ပညာAဓိကနဲ႔ က်မ္းျပဳေနတယ္တ့ဲ…” “Aားပါး… Aဆင့္က မေသးပါလား” ကိုခင္ေဇာ္က ပေဟဠိဆန္စာြ ၿပံဳး၏။ “ဟိုတစ္ေန႔က ကိုေန႔ကို သူလာၿပီး ရန္ေတြ႔ရတ ဲ ာ ဘာေၾကာင့္ထင္လဲ…” “Aင္း… ေျပာပါUီး၊ ဘာေၾကာင့္လဲ” “ကရာေတး
ခါးပတ္နက္တ့ဗ ဲ ်၊
ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္၊
သံုးေယာက္ေလာက္ကိုေတာ့
Aေပ်ာ့ပတ ဲ ့ဲ…” ေနဒြန္း လန္႔သာြ းသည္။ မဆီမဆိုင္ ကိုခင္ေဇာ့္ကို ရယ္ျပရင္း ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးမိေသးသည္။ “ကၽြန္ေတာ္က
Aဲလို
ရန္မျဖစ္တတ္ပါဘူးဗ်ာ၊
ကၽြန္ေတာ္က
သံတမန္ပဟ ဲ ာ၊
Aဟီး…
ေျပလည္ေAာင္ ၾကည့္ဆက္ဆံရတာေပါ့၊ Aဟဲ…” “ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆိုတ့ဲ ေကာင္မေလးကို Aလြန္ခ်စ္ ဆုိဘဲ” “Aင္း… Aဲဒါကေတာ့ သိသာပါတယ္” “ၿပီး… Aဲဒီေကာင္မေလးကလဲ Aရမ္းလွ ဆိုဘဲ…” “ေရာ္… ဟုတ္လား” “Aဲလို ၾကားတာဘဲ” “Aဲဒီေကာင္မေလး နာမည္ကေရာ ဘယ္သူတ့တ ဲ ုန္း…” Aသံထက ြ ္မလာဘဲ ကိုခင္ေဇာ့္ႏႈတ္ခမ္းက တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ ျဖစ္ေနသည္။ သတိႀကီးစြာျဖင့္ ေနဒြန္း ေစာင့္နားေထာင္ေနဆဲမွာပဲ… ကိုခင္ေဇာ္က… “မသိဘူးဗ်” “ဟာဗ်ာ…” စိတ္ပ်က္သာြ းပံုရေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ ကိုခင္ေဇာ္ ႏွစ္သိမ့္၏။ “ကိုေန… Aဲလို စိတ္ပ်က္သာြ းမွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မသိတ့A ဲ ေၾကာင္းကို ‘ေမဘီ’ လို႔ ေျပာမလား စU္းစားေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခြင္ မဝင္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္” “Aစစ္ေပါ့ဗ်ာ…၊ ဟုတ္ပါတယ္… ဟုတ္ပါတယ္” မသက္မသာ
ၿပံဳးျပရင္း
ေခါင္းကိုလည္း
ထပ္ခါထပ္ခါ
ညိတ္ျပလိုက္၏။
ကိုခင္ေဇာ္က
သူ႔ေကာင္တာစားပြဲဆီ ျပန္သာြ းသည္။ AေAးပုလင္းကို လက္က်န္ရွင္းေနဆဲ Aခ်ိန္မွာပဲ… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 118
“ဟိုလူ” ေနာက္ေက်ာမွ
ဝင္ေရာက္လာေသာ
Aသံေလး…။
ေနဒြန္း၏တစ္ကိုယ္လံုး
ေတာင့္ကနဲ
ျဖစ္သာြ း၏။ ေကာင္မေလးကို လွည့္မၾကည့္ခင္မွာ ေကာင္တာမွ ကိုခင္ေဇာ္ကို ‘လုပ္ပါUီးဗ်ာ’ ဟူေသာ Aၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္ ထင္သည္။ “ကိုခင္ေဇာ္ေရ…၊ ဟိုတစ္ေန႔က ျမင္းကေလး မဟုတ္လား၊ လတ္လတ္ရဲ႕ ျမင္းကေလးေလ…” ခပ္တိုးတိုးေမးေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ “ကၽြန္ေတာ့္ကို မႈန္ကုတ္ကုတ္န႔ဲ ၾကည့္ေနတယ္ မဟုတ္လား…” ေခါင္းညိတ္ျပျပန္သည္။ “ဒီေန႔က်ေတာ့ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္လာတယ္ မဟုတ္လား” ကိုခင္ေဇာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။ “ခင္ဗ်ား လွည့္မၾကည့္ဘန ဲ ႔ဲ Aကုန္သိေနတာကိုး…” “ကၽြန္ေတာ္က AၾကားAျမင္ ရေနတယ္ဗ်” Aမွန္ေတာ့ ဆိုင္ထက ဲ ဗီ႐ိုမွန္ခ်ပ္တြင္ ေကာင္မေလး၏ ပံုရိပ္ကို ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႀကိတ္ခ်ၿပီး Aလိုမတူဘဲ လွည့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ရ၏။ “ဟုတ္က့ဲ…၊ ေျပာပါ” လင္းလင္းက စကားႏွစ္လံုးတည္းျဖင့္
ေယာက်္ားေလးဆန္ဆန္ စိတ္ထမ ဲ ွ သတ္မွတ္ဝန္ခံရန္
ဝတ္စားဆင္ယင္ထားသည္။ Aပန္းႀကီးလွျခင္း
မရွိပါ။
‘လွသည္’ ထို႔ေၾကာင့္
ဟု ေနဒြန္း
ဝန္ခံလိုက္သည္။ “ဒီေကာင္မေလး… လွတယ္” “ရွင့္ကို ကၽြန္မ ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ သတိေပးခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား…” “Aဲ… ဟို” ကိုယ္ႏွင့္လည္းမသိသည့္ ျမင့္လြင္မိုး ဆိုသည့္ေကာင္ ဘာလုပ္ထားျပန္သည္ မသိ။ “ရွင္က… ရွင့္ဓာတ္ပံုကို စာတိုက္ကေန ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းဆီ ထည့္လိုက္ျပန္တယ္ဆို…” “ဟုတ္လား…” “ဘာ… ဟုတ္လားလဲ၊ ခုမွ မခုတ္တတ္တ့ဲ ေၾကာင္လိုလို လုပ္မေနနဲ႔၊ ရွင့္ဓာတ္ပံုကို သူက ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ရွင့္ကုိရွင္ေရာ ဘာေAာက္ေမ့လို႔ Aဲဒီဓာတ္ပံု ပို႔ရတာလဲ” “ေန… ေနပါUီး၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေမးပါရေစUီး” ေကာင္မေလးက ခါးေထာက္ၿပီး သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ “ဘာေမးခ်င္လို႔လဲ…” “ဓာတ္ပံုဆိုတာ ဖိုတိုဂရပ္ဖ္ကို ေျပာတာလား…” “တျခား… ဘာကုိ ေျပာရUီးမွာလဲ” သူက ခပ္ေငါ့ေငါ့တံု႔ျပန္၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 119
“မဟုတ္ဘူးေလ…၊
ျမန္မာစကားဆိုတာ
Aင္မတန္
က်ယ္ဝန္းပါတယ္၊
Uပမာ…
ေၾကာင္ဆိုပါေတာ့…” မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္ေနေလသည္။ ေနဒြန္းက ဆက္ေျပာလိုက္၏။ “Aိမ္ေမြးတိရိစာၦန္ထမ ဲ ွာ ‘ေၾကာင္’ ရွိသလို၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြထမ ဲ ွာလည္း ‘ေၾကာင္’ ဆိုတာ ရွိတယ္” ေနဒြန္း၏ စကားUီးတည္ခ်က္ကို ဒင္းကေလးက မသကၤာျဖစ္လာဟန္ ရွိ၏။ “ရွင္… စကားကို ကပ္ဖို႔ မႀကံန႔ေ ဲ နာ္” “ဟို… ကပ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရွင္းေAာင္ ေမးခ်င္တာပါ၊ ဓာတ္ပံုဆိုတာက ဖိုတိုဂရပ္ဖ္ကုိ ေျပာတာAျပင္
AျခားAဓိပၸာယ္လည္း
ရွိပါေသးတယ္။
ဓာတ္ဆင္းတယ္တို႔၊
ဓာတ္သာြ းတယ္တို႔၊
ဓာတ္ေလွ်ာတယ္တို႔၊ ဓာတ္ခ်ဳပ္တယ္တို႔ ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား” ေကာင္မေလး ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္သာြ း၏။ “Aဲဒီဓာတ္ပံုကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး” “ဟုတ္က့ဲ…
ကၽြန္ေတာ္လည္း
AဲဒါစU္းစားေနတာ၊
Aဲဒီဓာတ္ပံုကိုေတာ့
စာတိုက္ကလည္း
ပို႔လို႔မရဘူး ထင္ပါတယ္” ေကာင္မေလး ေရွ႕ကို တစ္လွမ္းတိုးလာသည္။ “ရွင့္ကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မန ြ ္
ေျပာဆိုတားျမစ္ေနတာကို
ေရာင့္မတက္န႔ေ ဲ နာ္၊
ကၽြန္မကို
ေပါ့ေသးေသး ေAာက္ေမ့ေနလား” ေျပာရင္း ေနာက္တစ္လွမ္း ထပ္တိုးလာျပန္သည္။ “ခင္ဗ်ားေနာ္…၊ ေရွ႕ထပ္တိုးမလာနဲ႔ ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေAာ္လိုက္မွာ…” ေနဒြန္း၏စကားေၾကာင့္
ေကာင္မေလး
ေၾကာင္သာြ းသည္။
ကိုခင္ေဇာ္ကလည္း
ေကာင္တာ
စားပြဲဆီမွေန၍ ‘ေက်ာ္မေကာင္း၊ ၾကားမေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္’ ဟု တီးတိုးေရရြတ္၏။ “ရွင္က Aခုလိုက်ေတာ့ ေၾကာက္တတ္သလား…” “ေၾကာက္တာထက္ ခင္ဗ်ားကို မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ၊ စိတ္ထမ ဲ ွာ ဘဝင္မက်ဘူး…” ထိုစကားေၾကာင့္ ေကာင္မေလး တံု႔ခနဲ ျဖစ္သာြ းရေလသည္။ “ရွင္က… ကၽြန္မကို ဘာမေက်နပ္တာလဲ” “ခင္ဗ်ားက ၾကားက ကဲလန ြ ္းေနတယ္လို႔ထင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းဆုိရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလို မဆက္ဆံဘူးလို႔ ေAာက္ေမ့တယ္” မခံခ်င္ေAာင္ေျပာေသာ
စကားသက္သက္မဟုတ္…။
ေျပာသင့္သည္ထင္၍
ေနဒြန္း
ေျပာလုိက္ေသာ စကားျဖစ္သည္။ “ရွင္… ေျပာႏိုင္လား” “ေျပာႏိုင္တယ္” “ဘာေၾကာင့္ ေျပာႏိုင္တာလဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 120
“Aို… ေျပာႏိုင္တယ္ဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္က AၾကားAျမင္ရတယ္၊ Aခုေတာင္ သူ ခင္ဗ်ားေနာက္ လိုက္လာၿပီထင္တယ္” ထိုAခ်ိန္မွာပဲ… လမ္းေထာင့္ရွိ Aလွဴခံမ႑ပ္မွ ေၾကျငာသံ ထြက္လာသည္။ “ကဲ…
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕
ကိုယ္ထူကိုယ္ထ
လမ္းျပင္ဆင္ေရးAတြက္
မခဂၢါUီးက
Aလွဴေငြ
တစ္ရာက်ပ္ ထည့္ဝင္လွဴတန္းပါတယ္၊ ဤသို႔ျပဳရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္…” လင္းလင္းျမတ္၏မ်က္ႏွာ
တစ္မ်ဳိးျဖစ္သာြ း၏။
Aလွဴခံမ႑ပ္ဘက္သို႔လည္း
မသိမသာ
လွည့္ၾကည့္သည္။ ေနဒြန္း၏ ရင္ထထ ဲ ိတ္ခနဲ ျဖစ္သာြ းသည္။ တစ္စံုတစ္ရာကို ရိပ္မိလိုက္သလိုလည္း ခံစားရ၏။ ထိုေကာင္းမႈကုသိုလ္ပိုင္ရွင္ မခဂၢါUီးသည္ လက္ရွိ ျပႆနာ၏ ဗဟိုခ်က္ကေလးျဖစ္ေၾကာင္း…။ ေတြေနေသာ လင္းလင္းျမတ္ကို လွမ္း၍ ေျပာလိုက္သည္။ “ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား…
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ၊
မွန္တယ္မဟုတ္လား၊
သူ
လိုက္လာၿပီ
မဟုတ္လား” ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ လင္းလင္းျမတ္က တံု႔ျပန္၏။ “ဘာမွ မထူးဆန္းဘူး၊ လာကတည္းက Aတူတူလာတာ၊ သူ စတိုးဆိုင္မွာ ပစၥည္းဝယ္ေနတုန္း ကၽြန္မက ရွင့္ကို ျမင္လို႔ ထြက္လာတာ” “ကဲ… ထားပါUီး၊ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေမးရUီးမယ္” “ေAာင္မယ္… ရွင္က ကၽြန္မကို စစ္ေဆးေနတာလား” “ေျပာစရာရွိတာေတာ့
ေျပာရမယ္ေလ၊
စာတုိက္ကလာတဲ့
ဓာတ္ပံုဆိုတာကို
ခင္ဗ်ား
ၾကည့္ၿပီးၿပီလား၊ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ တူလို႔လား” “Aဲ…” ေကာင္မေလး Aမ္းသြား၏။
ဟုတ္သည္ေလ…၊
ေနဒြန္းကလည္း
ေမးရမည္။
ထိုဓာတ္ပံုက
ကိုယ္ႏွင့္ တူလို႔လား၊ ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ပင္ မၾကည့္ရေသးဘဲ ရမ္းသမ္းစြပ္စဲြေနသည္လား…။ “ကဲ… ေျပာေလ၊ Aဲဒီဓာတ္ပံုက ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ တူလို႔လား” ဒင္းကေလး မေျဖႏုိင္ေခ်။ “ကၽြန္ေတာ့္ဓာတ္ပံုကိုေရာ ခင္ဗ်ားၾကည့္Uီးမလား” ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္သာြ းျပန္သည္။ လက္သီးကေလး ဆုပ္လိုက္တာကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ကမန္းကတန္း ျပန္ေျဖရွင္းရသည္။ “မဟုတ္ဘူးေလ…၊ ဓာတ္ပံုဆိုတာ ဖိုတိုဂရပ္ဖ္ကို ေျပာတာပါ၊ ဟို… ဓာတ္ပံုကလည္း ပါမလာပါဘူး” “ေAာင္မာ… ရွင္… ဘာ…” “ေဟ့ေဟ့…
ခင္ဗ်ား
ေရွ႕ဆက္မတိုးနဲ႔ေနာ္၊
ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း
ခင္ဗ်ားကိုလိုက္ရွာေနၿပီ၊
ျပန္ေတာ့…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 121
ထိုAခိုက္မွာပဲ Aလွဴခံမ႑ပ္မွ ေAာ္သံထက ြ ္လာျပန္၏။ “မလင္းလင္းျမတ္တ့ဲ… ခင္ဗ်ား၊ လူခ်င္းကြဲသာြ းလို႔တ့ဲ Aိမ္ျပန္ၾကမယ္တ့ဲ မခဂၢါUီးက ေခၚပါတယ္” “ကဲ… ၾကားတယ္မဟုတ္လား၊ ျပန္ ျပန္” ေကာင္မေလးက စိတ္မရွည္သလို မ႑ပ္ဘက္ဆီ လွည့္ၾကည့္၏။ ‘ကၽြတ္’ ခနဲလည္း စုတ္သပ္၏။ ၿပီး…ေနဒြန္းဘက္ မ်က္ႏွာျပန္မူကာ… “မျပန္ဘူး” “ျပန္ပါေတာ့ဆို…၊ Aိမ္က စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္” “ရွင္န႔ဲ မဆိုင္ဘူး… မျပန္ဘူး၊ ရွင့္ကို တစ္ခုခုလုပ္သာြ းရမွ ေက်နပ္မယ္” “ဟာ…” မ႑ပ္မွ ေAာ္သံ ထြက္လာျပန္သည္။ “မလင္းလင္းျမတ္တ့ဲ… ခင္ဗ်ာ” သူဆက္ေၾကျငာသည္ကိုပင္ ဆံုးေAာင္ ေစာင့္မေနေတာ့၊ မ႑ပ္ဆီ Uီးတည္ကာ ေနဒြန္းက Aသံကုန္ ေAာ္လိုက္သည္။ “ဒီမွာဗ်ဳိ႕ … မလင္းလင္းျမတ္ ဒီမွာဗ်ဳိ႕” “ဟယ္…” ေကာင္မေလး မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။ သူ႔ကို ဂ႐ုမထားႏိုင္Aား။ ေနဒြန္းက မ႑ပ္မွၾကားေAာင္ Aသံကုန္ ေAာ္ၿမဲ ေAာ္လိုက္သည္။ “မလင္းလင္းျမတ္ ဒီမွာဗ်ဳိ႕…၊ ခင္ေဇာ့္ AေAးဆိုင္ထမ ဲ ွာ AေAးလဲမေသာက္ဘဲ လာေနတယ္ဗ်ဳိ႕၊ ျပန္လႊတ္တာ မသြားဘူးဗ်ဳိ႕၊ လာေခၚပါဗ်ဳိ႕ ” စတီရီယို သီခ်င္းမ်ားထဲမွ စကားAတိုင္း ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ေနဒြန္းဖက္မွ ႐ိုက္ခ်က္ျပင္းသြားသည္။ ကြက္တိ ၿပီးဆံုးသြားသည္။ ဒင္းကေလး ေျခမကိုင္မီ ျဖစ္သာြ းေလသည္။ “မေAာ္န႔ေ ဲ လ… မေAာ္န႔ေ ဲ လ” “ေAာ္မွာပဲ…၊ ေဟာဒီမွာဗ်ဳိ႕” ေနဒြန္းကိုၾကည့္လိုက္၊
မ႑ပ္ဖက္
လွည့္ၾကည့္လိုက္၊
ေဘးပတ္ဝန္က်င္ကို
ၾကည့္လိုက္ႏွင့္
ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုAခိုက္မွာပင္… “လင္းလင္း” ခ်ဳိျမၾကည္လင္ေသာ ေခၚသံေလးတစ္ခုက ဆိုင္ေရွ႕မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ မ်က္လံုးAစံု မွိတ္ၿပီး Aသံကုန္ေAာ္ေနျခင္းျဖစ္၍ Aသံရွင္ကေလးကို ေနဒြန္း မျမင္ရေသး။ သို႔ေသာ္ သိလိုက္သည္ေလ၊ ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕ … ပ်ားရည္ခါးကေလးရယ္…။ ေလပူႀကီးတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ၿပီး သူမတို႔ကို ေက်ာျပန္ေပးလိုက္၏။ “ဟဲ့… လင္းလင္း၊ နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 122
လင္းလင္းဆီမွ ေျဖသံမၾကားရ။ “နင္လူမွား ေနၿပီ၊ သူက ဟိုေကာင္ မဟုတ္ဘူး” ဒါပဲ…။ “ဟင္… မဟုတ္ဘူးလား” “ဟာ… ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ၊ တျခားစီ… နင္ လူမွားၿပီး သြားရန္ေတြ႔ေနတာ” “ဟယ္…” Aသံကေလးေတြ ေပ်ာက္သာြ းၿပီး လူေတြလည္း ေပ်ာက္သာြ းၾကေတာ့၏။ သူတို႔ မရွိေတာ့တာ ေသခ်ာမွ ေနဒြန္းလည္း က်ဳံ႕ထားေသာခါးကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္ရ၏။ ကိုခင္ေဇာ္က… “ကိုေန…” “ဗ်ာ…” “လာေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးလည္း…” သူ႔စကားမဆံုးမီ ေနဒြန္းက ျဖတ္ေျပာလိုက္၏။ “သိပ္လွတာပဲ မဟုတ္လား” “ေAးဗ်ာ…” *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 123
တံစU္ကိုင္ထားတဲ့ လယ္သမားရဲ႕ေရွ႕မွာ စပါးပင္ကေလး ခါးကိုင္းေပးၿပီး Aခုတ္ခံရသလိုမ်ဳိး ႐ိက်ဳ ုက်ဳိးသိမ္ေမြစြ ႔စာြ … ကၽြန္ေတာ္… ပါ… သူကိ ႔ကုိ ခ်စ္သာြ းးမွ မွာပါ …။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 124
တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း
ေနဒြန္း
ေမးခ်င္ေနေသာေမခြန္းကို
ရဲေAာင္က
လက္ေတြ႔
ေမးျဖစ္သာြ းေလသည္။ “ခဂၢါUီး… ဆိုတ့န ဲ ာမည္ကို ဘယ္သူကေပးတာလဲ” ခဂၢါက မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္ရင္း… “ေဖေဖ… ေပးတာ” “ခဂၢါဆိုတာ… နာမည္သက္သက္ပလ ဲ ား၊ ဒါမွမဟုတ္ Aဓိပၸာယ္ ရွိေသးလား” ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ “ဘာမ်ားလဲ မသိဘူး…” ခဂၢါက
နဖူးေပၚမွ
ဆံႏယ ြ ္ခက္ကေလးကို
သပ္တင္သည္။
ေနဒြန္းဘက္ကို
ၿပံဳးလဲ့လ့ျဲ ဖင့္
တစ္ခ်က္င့ေ ဲ စာင္းၾကည့္ၿပီးမွ ရဲေAာင္၏ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖသည္။ “ခဂၢါဆိုတာ ပါဠိလို ‘ဓား’ ကို ေျပာတာေလ” “ဗုေဒၶါ…” ေနဒြန္း မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ လႊတ္ကနဲ ေျပာလုိက္မိ၏။ “ခဂၢါUီးဆိုေတာ့ ဓားUီးေပါ့…” ရွက္ရယ္ ရယ္ရင္း ျပန္ေျဖသည္။ “Aင္းေပါ့…” “Aလိုေလး…ထိုးမိမွာေတာင္ ေၾကာက္တယ္” ခဂၢါက ခပ္တုိးတိုး ရယ္ေလသည္။ လင္းလင္းက နံေဘးမွ ဝင္ေျပာသည္။ “သူ႔သမီးကို ဓားလုိ ထက္ျမက္ေစရမယ္ဆိုတ့ဲ ရည္ရယ ြ ္ခ်က္န႔ဲ သူ႔Aေဖက ဒီနာမည္ ေပးထားတာ” “Aင္း… ေကာင္းပါတယ္၊ လွပါတယ္” ရဲေAာင္က ျဖည့္ေျပာ၏။ “ရွားလည္းရွားတယ္…၊ ဒီနာမည္မ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးေသးဘူး…” ကာရကံရွင္ကိုယ္တိုင္က သေဘာတူစာြ ေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။ “Aင္း… ဟုတ္တယ္၊ လူတိုင္းက Aဲလိုေျပာၾကတယ္” Aင္းလ်ားရွိ ဆံုမိၾကရာမွ
ခဂၢါႏွင့္
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ လင္းလင္းက
သူတို႔ဝိုင္းသို႔
ျဖစ္သည္။
မေတာ္တဆ
ကူးလာျခင္းျဖစ္သည္။
စားပြဲခ်င္း
ကပ္ရက္
Aစပထမမွာ
ေနဒြန္းက
မ်က္လံုးျပဴးေနေသးေသာ္လည္း သူတို႔က ရန္လုပ္ရန္ လာျခင္းမဟုတ္…၊ ေတာင္းပန္ရန္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ျပႆနာကေတာ့ Aဲဒီ… ျမင့္လြင္မိုးပဲဗ်” ေနဒြန္း၏စကားေၾကာင့္ Aားလံုးက ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ေနဒြန္းက ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ “Aဲဒီ ျမင့္လြင္မိုးဆိုတ့လ ဲ ူကို ကၽြန္ေတာ္က နာမည္လည္း မၾကားဖူးဘူး၊ လူလည္း မျမင္ဖူးဘူး…” လင္းလင္းကလည္း ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ညိတ္၏။ “ကၽြန္မလည္း ခုထိ Aဲဒီလူကို မျမင္ဖူးေသးဘူး၊ ခဂၢါေျပာျပလို႔သာ ၾကားၾကားေနတာ…” ရဲေAာင္က ဝင္ေမးသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 125
“ေနပါUီး…၊ မလင္းလင္းက ဒီေကာင့္ကိုမွ ဘာျဖစ္လို႔ ျမင့္လြင္မိုးလို႔ ထင္ရတာလဲ” လင္းလင္းက သူ႔နားသယ္စပ္မွ ဆံပင္မ်ားကို ကုတ္၏။ “Aင္း… ကၽြန္မလည္း ဘယ္လိုလုပ္မွားမွန္းကို မသိဘူး” “ခင္ဗ်ာ…” ေနဒြန္း၏ Aာေမဋိတ္ေၾကာင့္ လင္းလင္းက Aားတံု႔Aားနာျဖင့္ ၾကည့္သည္။ “ဒီလိုေလ…” “ဟုတ္က့ဲ” “ခဂၢါေျပာလို႔
ျမင့္လြင္မိုးAေၾကာင္း
ၾကားၿပီးတဲ့Aခ်ိန္မွာ
ကၽြန္မက
ရပ္ကက ြ ္ထက ဲ
လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္တယ္” “Aင္း…” “ျမင့္လြင္မိုးဆိုတာ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့ သူက လမ္းေပၚကို လက္ညႇိဳးထိုးျပတယ္” ေနဒြန္းက ကပ်ာကယာေမး၏။ “ဘာလဲ…၊ Aဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္လို႔လား” “Aင္း… Aဲဒါက” လင္းလင္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနသည္။ သူ႔Aထင္ကို ဆက္ေျပာ၏။ “ျပတဲ့သူကေတာ့
မမွားေလာက္ဘူး၊
ျမင့္လြင္မိုးလည္း တကယ္ျဖတ္သာြ းလိမ့္မယ္၊
ဒါေပမဲ့…
ကၽြန္မၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေနဒြန္းကို ေတြ႔တယ္၊ Aဲဒါေၾကာင့္…” ေနဒြန္းႏွင့္ ရဲေAာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾက၏။ “ဂလိုကိုး…” “ေAး… ဂလိုတ့က ဲ ြ” ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းက သူတို႔ကိုၾကည့္ကာ ရယ္ၾကေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွာ လင္းလင္းက ေနဒြန္းကို Aက်ဳိးAေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ “ကိုေနဒြန္းဘက္က ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာပဲ၊ ကာယကံရွင္ထက္စာရင္ ကၽြန္မက ၾကားက ပိုကဲေနတယ္ ဆိုတာေလ…” “Aမ္… Aဲ…” ေျပာတုန္းက ေျပာခဲ့ၿပီး ခုေတာ့လည္း ေနဒြန္း Aေနရၾကပ္ေနသည္။ “ကိုေနဒြန္းေျပာတာ မွန္ပါတယ္…၊ Aဲလို ျမင္စရာျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့… ကၽြန္မဘက္မွာလည္း Aက်ဳိးAေၾကာင္း ရွိေနတယ္” “ဟုတ္က့ဲ” လင္းလင္းက စကားကို ခ်က္ခ်င္းဆက္မေျပာ၊ Aင္းလ်ားဘက္ဆီ ေမွ်ာ္ၾကည္စ ့ U္းစားေနသည္။ Aင္းလ်ားေရျပင္က
ၿငိမ္သက္ေန၏။
မၿငိမ္သက္ႏိုင္ေသာ
တိမ္တိုက္မ်ားက
ေကာင္းကင္မွာ
လြင့္ကာေမ်ာကာ…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 126
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ခဂၢါကို
ေနဒြန္းက တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္သည္။ ခဂၢါ၏ ေခ်ာေမာလွပေသာ
မ်က္ႏွာေလးဆီမွာ နက္႐ႈိင္းေသာ Aဓိပၸာယ္တစ္စံုတစ္ရာ ရွိေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ခဂၢါက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မၾကည့္…။ ေရျပင္ကိုလည္း
မၾကည့္၊
ေကာင္းကင္ကိုလည္း မၾကည့္၊
သူ႔ေရွ႕မွ
ေကာ္ဖီပန္းကန္ကိုသာ
ေငးၾကည့္ေနသည္။ လင္းလင္း၏စကားသံက ျပန္လည္ထက ြ ္ေပၚလာသည္။ “ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္န႔တ ဲ စ္ေယာက္ Aရမ္းခ်စ္ၾကတာေလ…” ေနဒြန္းေရာ၊ ရဲေAာင္ေရာ ေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံလိုက္ၾကသည္။ “Aာ… Aဲဒါေတာ့ ေျပာေနစရာ မလိုပါဘူး၊ သိသာပါတယ္” “ခဂၢါက Aရမ္းေတာ္တယ္…၊ Aရမ္း ႀကိဳးစားတယ္” “ဟုတ္က့ဲ…” “ၿပီးခဲ့တ့လ ဲ ပိုင္းထဲမွာ သူ႔Aတြက္ Aေရးႀကီးတဲ့ စာေမးပြတ ဲ စ္ခု မေျဖျဖစ္လိုက္ဘူး…၊ ႏိုင္ငံျခား သံ႐ံုးတစ္ကေန လွမ္းတက္ေနတာပါ” “ေၾသာ္…” ေနဒြန္းက
ခဂၢါကုိ
ခိုးၾကည့္မိျပန္သည္။
ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့
ခဂၢါကလည္း
ေနဒြန္းကို
ၾကည့္ေနသည္ႏွင့္ ဆံု၏။ မ်က္လံုးခ်င္း ဝတ္မႈန္ကူးမိၾကသည္။ “ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရသြားတာေလ…” “ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “မရမ္းပင္ေပၚက လိမ့္က်တာေလ…” “ဗ်ာ…” “သူကလည္း ဟိုသစ္ပင္တက္၊
ေယာက်္ားေလးလိုပဲေလ…၊
ဒီသစ္ပင္တက္န႔ဲ
သစ္ပင္ေပၚမွာ
Aိမ္မွာဆို
ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ၿပီး
စာတက္ဖတ္ရတာ
ဖီလင္ပတ ဲ ့၊ဲ
ၿခံထမ ဲ ွာ Aဲဒီလိုန႔ဲ
ျပဳတ္က်တာေလ…” “ေၾသာ္… ဒီလိုလား” သူန႔ဲ ရဲေAာင္ ေနာက္ေနက်Aတိုင္း လင္းလင္းက… “ဟုတ္တယ္…၊ ဂလို… ဂလို” ရယ္ၾကရေသးေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ေနဒြန္းက ဂ႐ုတစိုက္ ေမးျဖစ္သည္။ “ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္ျပင္းသြားလား…” AေမးစကားAဆံုးမွာ ခဂၢါကို လွမ္းၾကည့္၏။ ခဂၢါက ေခါင္းညိတ္သည္ဆို႐ုံသာ ညိတ္ျပသည္။ လင္းလင္းကပဲ ဆက္ေျဖသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 127
“Aင္း… ျပင္းတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ျပင္းသြားတယ္၊ တစ္လေလာက္ ကုယူရတယ္” ေနဒြန္းေရာ၊ ရဲေAာင္ပါ Aမွန္တကယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိၾကသည္။ “ဒဏ္ရာက သက္သာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာလဲ ေခါင္းက မၾကာမၾကာ ကိုက္ေနတယ္…၊ တစ္ခုခုကို Aာ႐ံုျပဳလို႔ မရဘူး…ေနရထိုင္ရတာလည္း မရႊင္လန္းဘူး၊ ညAိပ္လို႔ Aိပ္မက္,မက္ရင္ေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး၊ Aဲဒီေဝဒနာေတြက ခုထိ ခံစားေနရတုန္းပဲ…” “ေၾသာ္… Aင္း… ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ” ညည္းတြားသံႏွင့္Aတူ ေနဒြန္း သက္ျပင္းခ်မိသည္…။ ရဲေAာင္ကလည္း သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို Aျပန္Aလွန္ ပြတ္ေန၏။ “ေနာက္တစ္ခု
ရွိေသးတယ္၊
ကၽြန္မက
စိတ္ပညာ
က်မ္းျပဳေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနတဲ့Aခ်က္ပဲ” ရဲေAာင္ ေခါင္းညိတ္ၿပီး စကားကို ဝင္ေထာက္ေပး၏။ “Aင္း… သူ႔ေဝဒနာက မလင္းလင္းရဲ႕ ေက်ာင္းပညာနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတာေပါ့” “ဟုတ္တယ္…၊
တျခားလူထက္စာရင္ေတာ့
သူ႔ကို
ကၽြန္မက
ပိုစာနာမိတယ္၊
ပိုလည္း
ဂ႐ုစိုက္မိတယ္ေလ…” “Aင္း… ဒါေပါ့၊ ဒါေပါ့” “သူ႔ဘာသာ ေဝဒနာနဲ႔ မရႊင္မပ်ျဖစ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ Aဲဒီျမင့္လြင္မိုးဆိုတ့လ ဲ ူက Aလိုက္ကမ္းဆိုး မသိပဲ ေႏွာက္ယွက္လန ြ ္းေနေတာ့ ကၽြန္မက ေဘးကေန မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီကိစၥကို ငါ ၾကားဝင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကိုေနဒြန္းနဲ႔ ခုလို ေတြ႔ၾကတာပါပဲ” “Aင္း… သေဘာေပါက္ၿပီ၊ သေဘာေပါက္ၿပီ” ရဲေAာင္ရဲ႕ စကားAဆံုးမွာ ေနဒြန္းက… “Aင္း… Aခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇာတ္ရည္လည္ၿပီေပါ့ဗ်ာ…” လင္းလင္းက ေနဒြန္းကို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း ေမး၏။ “ကိုေနဒြန္း…၊ ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသလား” “ဟာ…
မဆိုးပါဘူးဗ်ာ၊
ကၽြန္ေတာ္က
နားမလည္ႏိုင္တာ
တစ္ခုပါပဲ၊
Aခုေတာ့လည္း
သိသြားၿပီေပါ့ေလ၊ မလင္းလင္းကိုကေတာ့ Aစကတည္းက စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ကုိယ္ ကံနိမ့္ေနလို႔ လို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္၊ ဟဲဟဲ… ေနာက္တာေနာ္ Aလကား” “ကၽြန္မ ကိုေနဒြန္းကို ေတာင္းပန္ပါတယ္” “Aာ… မလိုပါဘူး” ထိုAခ်ိန္မွာပဲ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ခဂၢါထံမွ… ေမးသံေလးတစ္ခန ြ ္း ထြက္လာသည္။ “Aေႂကြမ်ား ပါၾကသလား မသိဘူး” Aားလံုးက သူ႔ကို ဝိုင္းၾကည့္မိၾက၏။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” ခဂၢါက သူ႔ပိုက္ဆံAိတ္ကေလးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး၊ ဆိုင္တြင္းတစ္ေနရာကို ေမးေငါ့ျပ၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 128
ဆိုင္ထမ ဲ ွ စားေသာက္ေနေသာ ဝိုင္းမ်ားထံ လူတစ္ေယာက္ ေငြတိုေငြစမ်ား လိုက္ေတာင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ ကိုယ္တို႔ဝိုင္းဆီေတာ့ မေရာက္ေသးပါ။ ေရွ႕ဝိုင္းမ်ားမွာ ေတာင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနဒြန္းက… “ေန… ေန မလိုဘူး၊ ပိုက္ဆံထုတ္မေနနဲ႔” လင္းလင္းကလည္း… “ေAးေလ…၊ ေပးမေနပါနဲ႔” “မဟုတ္ဘူး… ေပးစရာ၊ မေပးစရာ မလိုဘူး…၊ သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းကို လာမေတာင္းပါဘူး” ရဲေAာင္က ေနဒြန္းကို ေစာင္းၾကည့္၏။ “မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ…” “ငါက AၾကားAျမင္ ရထားတယ္ေလကြာ” ရဲေAာင္က ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ႀကိမ္းေမာင္း၏။ “ေAး…၊ ဟုတ္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ေပါ့ကာြ ” ေနဒြန္းကလည္း ရယ္က်ဲက်ဲ… “ဟဲဟဲ… ေစာင့္ၾကည့္ေန” AေနAထားကို စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ၾက၏။ Aမွန္တကယ္ပင္
သူတို႔ဝိုင္းမွာ
လာမေတာင္းေခ်။
သူတို႔ဝိုင္းဆီ
ေလွ်ာက္ေတာ့
ေလွ်ာက္လာေသး၏။ Aနားေရာက္မွ ေကြ႔ထက ြ ္သာြ းျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသူေတာင္းစား ဆိုင္ျပင္ထက ြ ္သာြ းၿပီးမွ ေနဒြန္းက… “ကဲ… ငါေျပာတယ္ မဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္ေလ…” “ယံုရေတာ့ မလိုပဲ…” “ယံုသာ ယံုလိုက္စမ္းပါကြာ” ရဲေAာင္က AေထြAထူး ထပ္မေမးေသာ္လည္း လင္းလင္းက ေနႏိုင္ဟန္မတူ…။ ေနဒြန္းမ်က္ႏွာကို စူးစူးၾကည့္ၿပီး ေမး၏။ “တကယ္သိတာလား…” ေလးနက္စာြ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ “ဟင္… ဘယ္လိုသိတာလဲ” “ဒီလိုဗ်…” “ဟုတ္က့ဲ” “Aဲဒီလူက… ဟိုတစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပိုက္ဆံလာေတာင္းဖူးတယ္” “ဟုတ္က့ဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 129
“သူက ႐ိုး႐ိုးမေတာင္းဘူးဗ်…” “ဘယ္လိုေတာင္းလို႔လဲ…” “နယ္ျပန္စရာ စရိတ္မရွိလို႔တ့ဲ…” လင္းလင္းက လက္မခံေခ်…၊ ႏွာေခါင္းေလး ႐ႈံ႕ျပ၏။ “Aလကား… ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ” “Aဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္နယ္လည္းလို႔ ေမးတယ္” “Aဲဒီေတာ့…” “ေျဖတယ္ဗ်…၊ မင္းဘူးတဲ့” ရဲေAာင္က စိတ္မရွည္သလို ျဖတ္ေမးသည္။ “မင္း ေပးလိုက္သလား…” “ဟိုကာြ …
မင္းဘူးဆိုေတာ့လည္း
သူက
ျပန္ရမွာ
ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္၊
ကို္ယ့္ကို
AကူAညီလာေတာင္းေတာ့လည္း ငါက မေနတတ္ဘူး” “Aဲဒီေတာ့…” “ငါ ကူညီလိုက္ပါတယ္” လင္းလင္းက ႏွေျမာတသစြာ ဝင္ေမးသည္။ “ဟယ္… ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးလိုက္သလဲ” “ဗ်ာ…” “ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးလိုက္လလ ဲ ို႔…” “ဟင့္Aင္း…၊ ကၽြန္ေတာ္ ေငြမေပးလိုက္ပါဘူး ကူညီလိုက္တာပါ” “ဘယ္လို ကူညီလိုက္တာလဲ…” “ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို မင္းဘူးကို သြားဖို႔ Aနီးဆံုးျဖတ္လမ္း ျပေပးလိုက္တယ္” ပထမေတာ့ သူတို႔ေတြ ‘Aမ္း’ သြားၾက၏။ ၿပီးမွ တေသာေသာ ထရယ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ခဂၢါကပါ ပါးစပ္ကေလးပိတ္ၿပီး ဝင္ရယ္ျခင္းျဖစ္၏။ လင္းလင္းက… “ကိုေနဒြန္းက ေတာ္ေတာ္ေနာက္တာပဲ” ခဂၢါက ဝင္ေျပာသည္။ “သူတို႔ေတြကလည္း Aဲဒီလို ခံရUီးမွဟ့ဲ…” ေနဒြန္းက စကားစကို ျပန္ဆက္ေျပာသည္။ “Aဲဒါနဲ႔ ေနာက္ Aဲဒီလူ လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ရင္ မေတာင္းရဲေတာ့ဘူး” “Aင္းေပါ့…၊ Aခုလည္း ကိုေနဒြန္းကိုေတြ႔လို႔ လာမေတာင္းတာျဖစ္မယ္” “Aစစ္ေပါ့ဗ်ာ” ရယ္ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 130
ရဲေAာင္က Aရယ္တစ္ဝက္ျဖင့္ ေျပာသည္။ “မင္းရဲ႕ AၾကားAျမင္က ဒီလိုကိုး…” “ေAာင္မာ… ေဟ့ေကာင္၊ ဒီထက္ပိုၿပီး AၾကားAျမင္ရတာတစ္ခု ေျပာUီးမယ္” “ဘာလဲ…” “မင္းဆီက ေခ်းတဲ့ေငြႏွစ္ေထာင္ကို နီကိုရဲ လာျပန္ဆပ္သာြ းၿပီ မဟုတ္လား” ရဲေAာင္က ကမန္းကတမ္း ေထာက္ခံသည္။ “Aာ… ေAး ဟုတ္တယ္၊ မနက္ကပဲ လာျပန္ေပးသြားတယ္၊ မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ…” “ဟဲဟဲ… AၾကားAျမင္ေလ” “Aေကာင္းေျပာစမ္းပါကြ၊ ငါ တကယ္ေမးေနတာ” “မင္းက Aဲဒီပိုက္ဆံ ျပန္လိုခ်င္ေနၿပီ မဟုတ္လား” “ဟာ…
ကိုယ့္ေငြ
ကိုယ္ျပန္လိုခ်င္တာေပါ့၊
Aားနာလို႔
သူ႔ဘာသာ
ျပန္လာေပးတာကို
ေစာင့္ေနတာ” “ေAး… ဟိုတစ္ေန႔က ငါ ဒင္းကိုေတြ႔တယ္၊ ႐ႈတင္က ျပန္လာတာတဲ့…” “Aင္း…” “Aဲဒီမွာ
ငါက
ေျပာလိုက္တယ္၊ ခင္ဗ်ား ရဲေAာင္ဆီက
ေငြေျခာက္ေထာင္
ေခ်းထားတာ
ျပန္ေပးလိုက္Uီးေလလို႔…” “ႏွစ္ေထာင္ပါကြ” “ငါသိပါတယ္…၊ ေျခာက္ေထာင္
တမင္ေျပာလိုက္တာ၊
မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊
နီကိုရက ဲ လည္း
ႏွစ္ေထာင္တည္းပါ၊
မင္းလိုပဲ
ျပန္ေျပာတယ္၊
နက္ျဖန္ဝင္ေပးလိုက္မယ္လို႔
ဟာ…
ျပာျပာသလဲ
ေျပာသြားတယ္ေလ” ရဲေAာင္က တဟဲဟဲရယ္သည္။ “လက္စသတ္ေတာ့ ဒီေငြေတြ ငါျပန္ရတာ မင္းေၾကာင့္ကိုး၊ လန္႔ဖ်န္႔ၿပီး သူ လာျပန္ေပးတာေပါ့” “ငါဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ဒီေငြေတြ မင္းျပန္ရမွ
ျဖစ္မယ္ေလ၊ ဒီဝိုင္းကို
မင္းရွင္းရမွာ
မဟုတ္လား” ရယ္သံမ်ား စီညံထက ြ ္သာြ းျပန္သည္။ လင္းလင္းက… “ကိုေနဒြန္းက ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္တတ္တာပဲ” “ဟာ ဒီေကာင္က Aလကားေနရင္းကို ေပ်ာ္ေနတဲ့Aေကာင္ မခဂၢါကို သူန႔သ ဲ ာ တြဲေပးလိုက္… ေရာဂါေမ့သာြ းလိမ့္မယ္” “Aင္း… Aဟုတ္ပဲ၊ တကယ္ေမ့သာြ းေလာက္တယ္၊ ကဲ… ကိုေနဒြန္း…” “ခင္ဗ်…” “ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ခဂၢါကို ရွင့္ဘက္က Aေပ်ာ္လက္ေဆာင္ မမွ်ႏိုင္ဘူးလား” “သီခ်င္းထဲကAတိုင္းေပါ့…၊ ေပးခ်င္ေပမယ့္လည္း ယူသူရွိမွ ေပးျဖစ္မယ္ေလ” ***** typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 131
ေလေတြက ဝူးဝူးဝါးဝါး ေAာ္ဟစ္တိုက္ခတ္ေနတယ္။ မိုးေပၚမွာလည္း ငွက္ေတြက Aေတာင္ပံေတြန႔ဲ ေလွာ္ခတ္ၾက။ ပန္းဆိုတာကေတာ့… သနပ္ခါးလိမ္းထားတဲ့ ျမက္ပင္လွလွေလးေတြေပါ့…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 132
“Aဲဒါဆို ဘာဝယ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ…” “မသိဘူးေလ…၊ နင္ ဘာစU္းစားထားလဲ” “ဟင့္Aင္း…၊ ငါက ဘာမွ မစU္းစားထားဘူး၊ Aခ်ိန္တန္ရင္ နင္ ၾကည့္ဝယ္လိုက္မွာပဲဆိုၿပီး ေAးေAးေဆးေဆး ေနေနတာ” “ေကာင္းေရာ…၊ ငါကလည္း ဘာမွ စU္းစားထားတာ မဟုတ္ဘူး” လင္းလင္းက စိတ္႐ႈပ္ၿပီး နားသယ္စပ္ကို လက္ဖ်ားကေလးႏွင့္ ကုတ္သည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ခဂၢါ ရယ္ေနလိုက္၏။ လင္းလင္းက ခဂၢါကုိ မ်က္ေစာင္းလဲ့လ့ထ ဲ ိုးသည္။ ၿပီး… ဝယ္သင့္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို မ်က္လံုးကေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ စU္းစားေနသည္။ ထိုAခိုက္မွာပင္… “ခဂၢါေရ… ငါလာၿပီေဟ့” ေAာ္သံႏွင့္Aတူ Aိမ္ထဲသို႔ ေနဒြန္း ဝင္လာသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ခဂၢါ ေပ်ာ္သာြ းသည္။ “ေၾသာ္… လင္းလင္းပါ ေရာက္ေနတာကိုး” “ေAး…၊ ငါ မနက္ကတည္းက ေရာက္ေနတာ” ေနဒြန္းက ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းတို႔၏ Aသြင္Aျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး… “ငါက Aခုမွေရာက္တာ… နင္တို႔က ဘယ္သာြ းၾကမလို႔တုန္း” “Aျပင္…” “ေAးေလ…၊ ဒီလို ျပင္ဆင္ထားပံုန႔ဲ နင္တို႔ Aထဲသာြ းမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ဘယ္Aျပင္လဲ…” ခဂၢါ ၿပံဳးမိ၏။ လင္းလင္းက ျပန္ေျပာသည္။ “သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပက ဲြ ုိ…” “ေၾသာ္… ေAးေAး၊ ဘယ္ေတာ့သာြ းၾကမွာလဲ၊ Aခု ထြက္မွာလား…” “မဟုတ္ဘူးဟ၊ ဒီမွာ သူ႔Aတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ဘာဝယ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ငါတို႔ စU္းစားေနတာ…” “လက္ေဆာင္က မဝယ္ရေသးဘူးလား…” “ေAး၊ Aသြားက်မွ တစ္ခါတည္း ဝယ္သာြ းမလားလို႔” ခဂၢါက လင္းလင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေနဒြန္းဘက္လွည့္ေျပာလိုက္သည္။ “နင္လည္း ကူစU္းစားစမ္းပါUီး ေနဒြန္းရယ္…၊ ငါတို႔ ဘာလက္ေဆာင္ဝယ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲလို႔” “Aင္း…” ေနဒြန္း တစ္ခ်က္ေတြသာြ းသည္။ ခံုေပၚမွာ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္ရင္း စU္းစား၏။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 133
ခုေတာ့လည္း
သူတို႔ေတြ
Aရင္းႏွီးႀကီး
ရင္းႏွီးခဲ့ၾကၿပီ။ ရွင္ေတြ၊
ကၽြန္မေတြ၊ ခင္ဗ်ားေတြ၊
ကၽြန္ေတာ္ေတြ လုပ္မေနေတာ့။ နင္န႔ဲ ငါနဲ႔ပဲ ေျပာကုန္ၾကၿပီ။ ခဏၾကာမွ ေနဒြန္းက… “နင္တို႔ရဲ႕ ေမြးေန႔ရွင္သူငယ္ခ်င္းက မိန္းကေလး မဟုတ္လား…” “ေAး…၊ နင္န႔ေ ဲ တာ့ သိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ Aဲလစ္သဇင္… တဲ့” ေနဒြန္းက သိသလို ျပန္ေမးသည္။ “Aဲဒီေကာင္မေလးက နင္တို႔န႔ဲ ရြယ္တူပလ ဲ ား” ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ၿပီးမွ လင္းလင္းကပဲ… “Aမွန္ေတာ့ ငါတို႔ထက္ နည္းနည္းငယ္တယ္ဟ၊ ဒါေပမဲ့ ရြယ္တူလို႔ ေျပာရင္ ရပါတယ္” “ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ေဟာ့ေရွာ့ေလး မဟုတ္လား…” ခဂၢါ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာသည္။ ေနဒြန္းက သိေနႏွင့္ေရာ့သလား…။ “ေAး…၊ နင္ သိလို႔လား” “မသိပါဘူး…၊ ငါက AၾကားAျမင္န႔ဲ ေျပာေနတာ” “လာျပန္ၿပီ…” လင္းလင္းက မ်က္ေစာင္းႏွင့္Aတူ ဝင္ေျပာ၍ ရယ္ၾကရေသး၏။ ရယ္သံမ်ားဆံုးမွ… “ေAာင္မယ္
ငါထပ္ေျပာလိုက္Uီးမယ္၊
Aဲဒီေကာင္မေလးက
စကားေျပာရင္
ဟိုေလ
‘ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူး’ ဆိုတာမ်ဳိး ခဏခဏ ထည့္ထည့္ေျပာတယ္ မဟုတ္လား” ခဂၢါတို႔ မ်က္လံုးျပဴးၾကရျပန္သည္။ “ေAး…၊ ဟုတ္တယ္ ေျပာတယ္” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲ ရယ္ျပန္သည္။ လင္းလင္းက ခပ္မ့မ ဲ ့ဲ ဝင္ေျပာ၏။ “နင့္AၾကားAျမင္ကလဲ တယ္ဟုတ္ပါလား” “ဘာမွ
မခက္ပါဘူးဟာ၊
ခုေခတ္
မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
စကားေျပာရင္
Aဲလို
ေျပာေနၾကတာပဲ ငါ နားၾကားျပင္း ကပ္တယ္” “ေAာင္မာ…၊ နင္က ဘာကိစၥ နားၾကားျပင္းကပ္တာလဲ” ေနဒြန္းက ခံုေပၚမွာ သူ႕ကိုယ္ကို ျပင္ထိုင္၏။ ခဂၢါကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္ၿပီးမွ လင္းလင္းကို ဆက္ေျပာသည္။ “ဒီလိုရွိတယ္ဟ…၊ ျမန္မာစကားက Aလြန္က်ယ္ဝန္းတယ္” ထိုသို႔ေျပာလုိက္သျဖင့္ လင္းလင္းက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ခဂၢါက နံေဘးမွ ၿပံဳးမိ၏။ “မဟုတ္ပါဘူး…၊ ဓာတ္ပံုAေၾကာင္း ေျပာမလို႔ မဟုတ္ပါဘူး…၊ Aေကာင္းေျပာမလို႔ပါ” သူ ထပ္ေျဖရွင္းကာမွ ခဂၢါက ရယ္မိေတာ့၏။ ေနဒြန္းကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ျဖစ္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 134
“ငါ နင္တို႔ကို Uပမာ ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္” “ေAာင္မယ္…၊ ဆိုစမ္းပါUီး” “Aဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းကေပါ့ဟာ…” “Aင္း…” “လမ္းေဘးေဈးသည္တစ္ေယာက္ကို Aဂၤလိပ္Aရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးတယ္…၊ ေမာင္မင္း ဘာေရာင္းတာလဲတ့ဲ” “Aဲဒီေတာ့…” “Aဲဒီေတာ့ ေဈးသည္ႀကီးက ျပန္ေျဖတယ္၊ ‘တို႔ထိ တို႔ထိ’ ပါပဲတ့ဲ…” “Aင္း…” “Aဲဒီ ‘တို႔ထိ တို႔ထိ’ ဆိုတာကို Aဂၤလိပ္ႀကီးက မသိဘူး၊ ထပ္ေမးတယ္၊ ‘တို႔ထိ တို႔ထိ’ ဆိုတာ ဘာလဲတ့ဲ” “Aင္း…” “ေဈးသည္ႀကီးက ျပန္ေျဖတယ္၊ ‘တို႔ထိ တို႔ထိ’ ဆိုတာ ‘ျဗဳတ္စျဗင္းေတာင္း’ ကို ေခၚတာပါတဲ့” “ပိုဆိုးသြားမွာေပါ့” “ေAးေပါ့
ပိုဆုိးသြားတာေပါ့…၊
Aဂၤလိပ္ႀကီးက
နားပိုေဝးသြားတယ္၊
ထပ္ေမးျပန္ေရာ၊
‘ျဗဳတ္စျဗင္းေတာင္း’ ဆိုတာက ဘာတုန္းတဲ့…” “Aဲဒီေတာ့…” “Aဲဒီေတာ့ ေဈးသည္ႀကီးက ေျဖရွင္းတယ္၊ ‘ေရာေကာေသာေကာ’ ကို ဆုိလိုတာပါတဲ့…” “ေသၿပီ…” “Aင္း… ဟုတ္တယ္၊ Aဂၤလိပ္ႀကီး စိတ္ညစ္သာြ းျပန္ေရာ၊ ‘ေရာေကာေသာေကာ’ ကို ရွင္းေAာင္ ေျပာပါလို႔ေတာင္ ဆိုတယ္” “ေဈးသည္ႀကီးက ဘယ္လိုရွင္းလဲ…” “ ‘ေရာေကာေသာေကာ’ ဆိုတာ ‘ေထြလီကာလီ’ စံုေနတာကို ေျပာတာပါတဲ… ့ ” သူ႔ပံုျပင္ေလး ဆံုးမဆံုး မသိပါ။ ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းတို႔ ရယ္မိၾကေတာ့၏။ ေနဒြန္းက လိုက္မရယ္ဘဲ သူတို႔ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ေနသည္။ “Aဲဒီေတာ့
ပံုျပင္ကို
ထားလိုက္ပါေတာ့၊
ငါေျပာခ်င္တာက
ျမန္မာစကားဟာ
Aင္မတန္
က်ယ္ဝန္းတယ္ဟ…” “Aဲဒါ… ဘာျဖစ္လဲ” “Aဲလိုက်ယ္ဝန္းတဲ့
ျမန္မာစကားမွာမွ
ေျပာစရာစကားလံုး
မရွိသလို
လုပ္ေနတဲ့
ဆိုရင္ေတာ့
လက္ေဆာင္
ေကာင္မေလးေတြကို ငါ ၾကည့္မရဘူး” “ေၾသာ္… သူတို႔ကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးဟာ…” “ဘာရယ္ဟုတ္ဟုတ္၊
မဟုတ္ဟုတ္
Aဲလို
ေကာင္မေလးမ်ဳိး
ဝယ္ေပးသင့္တ့ဲ ပစၥည္း ရွိတယ္…၊ ငါ စU္းစားလို႔ ရၿပီ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 135
ခဂၢါတို႔
စိတ္ဝင္စားသြားၾကသည္။
နားရြက္ကေလးေတြ
ကိုယ္စီေထာင္ၿပီး
ၿပိဳင္တူ
ေမးလိုက္မိၾကသည္။ “ဘာဝယ္ရမလဲ…” ေနဒြန္းက ဆရာႀကီး ပံုစံ တမင္ဖမ္းၿပီး… “ငါက ေစတနာနဲ႔ပါ” “ေAးပါ…” “ျမန္မာစာေပ
က်ယ္ျပန္႔
ျမင့္မားေစခ်င္လို႔ေရာ၊
သူေျပာခ်င္တာကို
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
ေျပာတတ္ေAာင္ေရာ ကူညီရာေရာက္ေAာင္ပါ…” ခဂၢါက မ်က္ခံုးကို Aတြန္႔ခ်ဳိးၿပီး လိုရင္းကို ဝင္ေမးလိုက္သည္။ “ေလရွည္လိုက္တာဟာ…၊ ေျပာမွာေျပာ” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲရယ္ၿပီး… “နင္တို႔ သူ႔ကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္Aျဖစ္…” ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ေနသျဖင့္ စိတ္တိုၿပီး ေငါက္ငမ္းရျပန္၏။ “ေျပာေလဟာ… Aခ်ိန္မရွိဘူး” “ျမန္မာေဝါဟာရ Aဘိဓာန္တစ္Aုပ္ရယ္၊ လွ်ာပြတ္ေဆး တစ္ပုလင္းရယ္ ဝယ္ေပးသင့္တယ္” “ဗုေဒၶါ…” “Aဲဒါမွ ‘ဟိုေလ… ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူး’ ကေနၿပီး ‘ဒီလိုေလ… ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုေတာ့’ Aဆင့္ကို ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိသာြ းလိမ့္မယ္၊ သူ႔ဘဝ Aဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္” ခဂၢါတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ စU္းစားေနရေသး၏။ ၿပီးမွ… “သြား…” တစ္ၿပိဳင္တည္း ေAာ္ထုတ္လိုက္ၾကသည္။ ေနဒြန္းက သူတို႔ ေAာ္ထုတ္လိုက္ေသာ Aသံလိႈင္းေၾကာင့္ မူးမိုက္ယိမ္းထိုးသြားဟန္ လုပ္ျပရင္း… “ငါက ေစတနာနဲ႔…” သူ႔စကား မဆံုးလိုက္… ခဂၢါက… “ဘာေစတနာနဲ႔လဲ…၊
Aဲဒါသာ
သြားေပးရင္
သဇင္က
ငါ့ကို
လွ်ာပြတ္ေဆးပုလင္းနဲ႔
ေကာက္ေပါက္လိမ့္မယ္” လင္းလင္းကလည္း ေရွ႕ေရးကို ပူပန္၏။ ခဂၢါ၏ စကားကိုေထာက္ခံကာ… “ေAးေလ…၊ ငါ့ကိုလည္း Aဲဒီ Aဘိဓာန္န႔ဲ လိုက္ထုလိမ့္မယ္” “ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ” “ကဲ… သြားစရာရွိ သြားၾကရေAာင္ လင္းလင္းရယ္…၊ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်လိမ့္မယ္” “ေAး… သြားၾကစို႔၊ ေနပါUီး ေနဒြန္းကို ေခၚသြားမလို႔လား…” ထိုစကားေၾကာင့္
ခဂၢါ
ေၾကာင္စီစီေလး
ျဖစ္သာြ းသည္။
ေနဒြန္းကို
မ်က္ေတာင္ေလး
ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း ၾကည့္၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 136
“ေAး… နင္လိုက္မလို႔လား” “မလိုက္ပါဘူး…၊ ငါနဲ႔မွ မသိတာ၊ ကားႀကံဳေတာ့ လိုက္မယ္၊ ေရွ႕မွာ ကားထုတ္ထားတာေတြ႔တယ္၊ နင္ ေမာင္းမလို႔လား ခဂၢါ…” “ေAး…၊ ငါေမာင္းမွာ လုိက္ခ့ေ ဲ လ၊ နင္က ဘယ္နားမွာ ဆင္းမွာလဲ၊ ငါတို႔ ဘယ္သာြ းမယ္မွန္း မသိပန ဲ ႔ဲ” “ေAးေလ…” ေနဒြန္းက ခပ္မာမာပဲ ျဖစ္၏။ “ငါ့ဘာသာ ဘယ္မွာဆင္းဆင္း၊ နင္တို႔Aပူ မပါဘူး၊ နင္တို႔က ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ လမ္းမွာ ဝယ္ရUီးမွာ မဟုတ္လား၊ ဆင္းစရာေနရာ Aမ်ားႀကီးပါ” “ကဲ… ဒါျဖင့္လည္းလာ သြားၾကမယ္” ခဂၢါတို႔ ကားေလးျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကို Uီးတည္ထက ြ ္ခ့ၾဲ ကသည္။ ေနဒြန္းက
ေနာက္ခန္းမွာ
တစ္ေယာက္တည္း
ထိုင္၏။
ေနာက္ၾကည့္မွန္ထမ ဲ ွ
ျမင္ရေသာ
ခဂၢါ၏မ်က္ႏွာေလးကို ခုိးခိုးၾကည့္သည္။ ခဂၢါက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိသည္…။ လင္းလင္းကေတာ့ စီလိုင္းဒီယန ြ ္၏သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုး ညည္းရင္း လိုက္ပါလာသည္။ ႐ံုးပိတ္ရက္ျဖစ္၍ လမ္းေပၚမွာ ကားAသြားAလာ ရွင္း၏။ ေန႔လည္ခင္းသည္ ေႏြးရွင္း ရွတေနသည္။ ေလAတိုးမွာ ခဂၢါ၏ဆံႏယ ြ ္မွ်င္မ်ား လူးလြန္႔လြင့္ေမ်ာေနတာကို ေနဒြန္း တစိမ့္စိမ့္ ရင္ခုန္ေနပံုရ၏။ ခဂၢါ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိသည္…။ တစ္ေနရာမွာ ခဂၢါက ကားကုိ Aရွိန္ေလ်ာ့ရင္း… “လင္းလင္း…” “ဟင္…” “ညာဘက္က Aက်ႌAညိဳနဲ႔ေကာင္ကို ၾကည့္…” ကားလမ္းေဘးမွ
လမ္းေလွ်ာက္သာြ းေနသည့္
လူငယ္တစ္ေယာက္ကို
ၫႊန္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
လင္းလင္းက ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ၿပီး… “ေAး…၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း” “ျမင့္လြင္မိုးဆိုတာ သူေလ…” “ေၾသာ္…” လင္းလင္းထံမွသာမဟုတ္၊ ေနဒြန္းထံမွပါ Aာေမဋိတ္သံ ထြက္လာသည္။ လင္းလင္းက… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 137
“သူလား…၊ ငါ မျမင္ဖူးဘူး” ေနဒြန္းက… “ဒီေကာင္လား…၊ သိတာေပါ့” ထိုစကားေၾကာင့္ လင္းလင္းက ေနဒြန္းကို လွည့္ၾကည့္သလို၊ ခဂၢါကလည္း ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ တဆင့္ ေနဒြန္းဆီ Aၾကည့္ေရႊ႕လိုက္သည္။ “ခဏေနUီး…၊ ၿပီးမွ ဆက္ေျပာမယ္၊ ရပ္… ရပ္” ခဂၢါ Aမွတ္တမဲ့ျဖစ္ၿပီး ကားရပ္ေပးလုိက္မိစU္မွာ လင္းလင္းက ျဖတ္ခနဲ ဆင္းသြား၏။ “ဟဲ့… လင္းလင္း” ခဂၢါ လမ္းေခၚေသာ္လည္း မမီလိုက္၊ လင္းလင္းက ျမင့္လြင္မိုးေနာက္သို႔ ေရာက္သာြ းၿပီ။ “ဟိုလူ…” ျမင့္လြင္မိုး ေက်ာတံု႔ၿပီး လန္႔သာြ း၏။ “ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာလား…” “ဟုတ္တယ္…၊ ရွင့္ကို” ျမင့္လြင္မိုးက နေဝတိမ္ေတာင္ျဖင့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္၏။ ၿပီး...လင္းလင္းဘက္သို႔ မ်က္ႏွာျပန္မူ၏။ “ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတာ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ…” “ျမင့္လြင္မိုးဆိုတာ ‘ရွင္’ မဟုတ္လား” “ဗုေဒၶါ…” “ရွင္… ဟုတ္၊ မဟုတ္ ေျပာပါ” “ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ
ေAးေAးေဆးေဆး
လမ္းေလွ်ာက္ေနတာဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ားနဲ႔
ဘယ္လို
ပတ္သက္ေနတုန္း…” “ရွင္… ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကို ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက ျပန္လာတိုင္းမွာ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တယ္ ဆုိတာ ဟုတ္သလား…” “ေၾသာ္… Aင္း… ကၽြန္ေတာ္ မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘူးဗ်ာ” “ဘာ
မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘူးလဲ၊
သူ
ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းက
ျပန္လာတိုင္း
လိုက္လိုက္
စကားေျပာတယ္ဆိုတာ ေႏွာင့္ယွက္တာေပါ့” “Aဲဒီလို မရည္ရယ ြ ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ…၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမတၱာစစ္န႔ဲ ခ်စ္တာပါ” “Aို… ဒီလိုပဲ ေျပာၾကတာပဲ” “Aေျပာသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ လက္ေတြ႔ျပဆိုလည္း ျပပါ့မယ္” “ေAာင္မာ… ရာရာစစ၊ သူက ရွင့္ကို နည္းနည္းမွ ၾကည့္လို႔မရဘူး၊ နားလည္လား” ျမင့္လြင္မိုးက သက္ျပင္းႀကီးခ်ၿပီး ေခါင္းကိုခါ၏။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 138
ကားထဲမွ
တေစ့တေစာင္း
Aကဲခတ္ေနေသာ
ေနဒြန္းက
တခိခိရယ္၏။
ခဂၢါက
လွည့္ေမးလိုက္သည္။ “ဘာရယ္တာလဲ…” “ငါနဲ႔ ေျပာခဲ့တ့A ဲ တိုင္းပဲ တစ္ေထရာတည္းပဲ… ခိခိ” ခဂၢါ ၿပံဳးမိ၏။ “ျမင့္လြင္မိုးေျပာခဲ့တ့ဲ စကားေတြကို နင္က ႀကိဳေျပာခဲ့တယ္ေပါ့” “ေAး…၊ ငါက AၾကားAျမင္ရေနတဲ့ဟာပဲ၊ ဟဲဟဲ…” ခဂၢါပင္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ “ေAး…၊ Aဲဒါဆိုရင္ေတာ့ လင္းလင္းကလည္း ေတြးမိမွာပဲ၊ ဟိုေကာင့္ကို ေျပာေနရင္းက စိတ္ထမ ဲ ွာ တစ္မ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ ခစ္ခစ္… ရယ္ရတယ္” ထိုေနရာမွာပဲ ကားကို
ခဏရပ္ထားရ၏။
ျမင့္လြင္မိုးကို
စိတ္တိုင္းက်
ေျပာၿပီး
လင္းလင္း
ကားေပၚျပန္တက္လာမွပဲ ခဂၢါ ၿပံဳးေထ့ေထ့ျဖင့္ ေမာင္းထြက္လိုက္၏။ ကားက သူ႔ေဘးမွAျဖတ္ ျမင့္လြင္မိုးက ကားထဲသို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သည္။ ေနဒြန္းက Aျပင္သို႔ ေခါင္းျပဴလိုက္ရင္း… “ေဟ့ေကာင္… မီးဖိုေခ်ာင္ ငါနဲ႔ မပတ္သက္ဘူးေနာ္” ခဂၢါက
ကားကို
Aရွိန္ျမွင့္ၿပီး
ဝူးခနဲ
ေမာင္းထြက္လိုက္၏။
လင္းလင္း၏မ်က္ႏွာက
Aရွိန္မေသေသးပဲ မႈန္ေတေတ ျဖစ္ေန၏။ “လင္းလင္း…” ေနဒြန္း ေနာက္မွ လွမ္းေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ “ဘာလဲ” “ဘယ္လိုလဲ… Aဆင္ေျပရဲ႕လား” “မေျပလို႔
ရမလား၊
ဒါေပမဲ့
Aဲဒီမသာေျပာတာေတြက
နင္ေျပာထားတဲ့
Aတိုင္းေတြခ်ည္း
ျဖစ္ေနတယ္” သူ႔စကားေၾကာင့္ ခဂၢါႏွင့္ ေနဒြန္းတို႔ ရယ္မိၾက၏။ လင္းလင္းကပါ လိုက္ရယ္သည္။ ရယ္သံAဆံုးမွာ စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ ခဏတိတ္ဆိတ္သာြ းၾက၏။ ၿပီးမွ ခဂၢါက… “ေနဒြန္း” “ေဟ…” “နင္က ဒီေကာင့္ကို သိလား” “Aာ… သိတာေပါ့၊ ျမင့္လြင္မိုးဆိုလို႔ ေၾကာင္ေနတာ၊ ငါတုိ႔က ဒီေကာင့္ကို မီးဖိုေခ်ာင္လို႔ပဲ ေခၚတယ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ခုနကလည္း နင္ သူ႔ကို Aဲဒီလို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တာ ၾကားတယ္”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 139
“ျမင့္လြင္မိုးဆိုတာ
သူ႔နာမည္
Aမွန္ျဖစ္မွာေပါ့ဟာ၊
ငါက
သူ႔ရဲ႕
Aိမ္ေခၚနာမည္Aတိုင္း
မီးဖိုေခ်ာင္လို႔ ေခၚတာ…” “သူ႔Aိမ္နာမည္က မီးဖိုေခ်ာင္တ့လ ဲ ား…၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲ ရယ္ျပန္သည္။ “သူ႔Aိမ္က လူႀကီးေတြက သူ႔ကိုAိမ္မွာ ေမာင္ဘိုႀကီး ေခၚတယ္၊ Aဲဒါေၾကာင့္ ငါတို႔က စကားလိမ္န႔ဲ လွမ္းၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ လို႔ ေခၚတာ” သေဘာက်မိသျဖင့္ ခဂၢါေရာ၊ လင္းလင္းေရာ ရယ္ၾကရသည္။ “နင္န႔ဲ သူန႔က ဲ သိတာ ၾကာၿပီလား” “ၾကာၿပီေပါ့ဟ…၊ ဆယ္တန္းေျဖကတည္းက က်ဴရွင္Aတူတူ” “ဒါဆုိ… နင္တို႔ခ်င္း ရင္းႏွီးၾကတယ္ေပါ့…” “ရင္းႏွီးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မတြဲဘူး… ငါက ဒီေကာင္ကို သိပ္သေဘာမက်ဘူး” ခဂၢါက ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ဟာ… ငါ ဒီေကာင့္ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ ဒီေကာင္က လူ႔Aံစာတံုးဟ” “ဘာေျပာတယ္…၊ လူ႔Aံစာတံုး… ဟုတ္လား” လင္းလင္းက ဝင္ေျပာသည္။ “လူ႔ဂစ ြ ာတို႔၊ လူ႔ေပသီးတို႔၊ လူ႔ငႏြားတို႔၊ လူ႔ေပါက္ပန္းတို႔ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ဟာ၊ လူ႔Aံစာတံုးလို႔ မၾကားဖူးပါဘူး” ေနဒြန္းက လင္းလင္းကို လက္သီးႏွင့္ လက္ဝါးAုပ္ၿပီး A႐ိုAေသျပဳ၏။ ႏႈတ္မွလည္း… “ေဝါမိေတာ္ေဖာ္” ဟု ေရရြတ္၏။ ၿပီး တစ္ဆက္တည္းဆက္ေျပာသည္။ “ဒီေလာက္ၾကားဖူးထားတယ္ဆိုရင္ မဆိုးဘူး၊ နင့္ ျမန္မာစာက Aေတာ္က်ယ္ဝန္းတာပဲ” ခဂၢါတို႔
ရယ္ၾကျပန္သည္။
ေနဒြန္းဆိုသည့္ေကာင္ႏွင့္
ဆက္ဆံရသည္က
Aပ်င္းေတာ့
ေျပေလသည္။ ဘာမွန္းကို မသိ။ AထူးAဆန္းေတြခ်ည္း ၾကားေနရ၏။ ခဂၢါက စကားလမ္းေၾကာင္းကို ျပန္တည့္ေပးရ၏။ “ကဲ… ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ခုနကစကားကို ဆက္ပါUီး၊ လူ႔Aံစာတံုးဆိုတာက ဘာAဓိပၸာယ္န႔ဲ ေျပာတာလဲ” “ဒီေကာင္က ရည္းစားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တြတ ဲ ယ္ဟ…” “Aင္း… Aဲဒါဘာျဖစ္လဲ” “မ်က္ႏွာAရမ္းမ်ားတယ္၊ Aဲဒါေၾကာင့္ လူ႔Aံစာတံုးလို႔ေခၚတာ… Aံစာတံုးမွာ မ်က္ႏွာေျခာက္ဘက္ ရွိတယ္ေလ…” လင္းလင္းက
တဝါးဝါး
ထရယ္၏။
ခဂၢါကေတာ့
စိတ္မသက္မသာႏွင့္ပင္
ၿပံဳးေနမိသည္။
လင္းလင္းက Aရယ္တစ္ဝက္ႏွင့္ ေမးသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 140
“ဒႆဂီရိလို မ်က္ႏွာမ်ားတယ္ေပါ့… ဟုတ္လား” “Aင္း… မ်ားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္က လူ႔Aံစာတံုးဆိုေတာ့ ဒႆဂီရိ မဟုတ္ဘူး…၊ ဆဌဂီရိ” လင္းလင္းက တခစ္ခစ္ ရယ္ျပန္သည္။ ၿပီး… “ဒါနဲ႔… ခု သူက ဘယ္ကို သြားမလို႔တုန္း” “ဟ… ဒါေတာ့ ငါ ဘယ္သိမလဲဟ” လင္းလင္းက ပုခံုးတြန္႔ျပ၏။ “ဒါနဲ႔မ်ားနင္က AၾကားAျမင္ ရတယ္ဆို” ေနဒြန္းက ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္၏။ “ေၾသာ္… ဂလိုေမးတာလား” “ေAး… ဂလိုေမးတာေပါ့” “ငါ့ AၾကားAျမင္Aရ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ ႏွာေခါင္းUီးတည္ရာAရပ္ကုိ သြားတာျဖစ္မယ္” “ဟယ္… လုပ္ျပန္ၿပီ၊ ေျခUီးတည့္ရာပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ဟာ” “ဒီေကာင္က ႏွာဘူးဟ…၊ ေျခUီးတည့္ရာ မသြားဘူး၊ ႏွာေခါင္းUီးတည့္ရာကို သြားတာ…” ၿပီး တစ္ဆက္တည္း ခဂၢါကုိလည္း ေျပာလိုက္ေသး၏။ “ခဂၢါ” “ဘာလဲ…” “နင္… Aဲဒီေကာင္ကိုေတာ့ ျပန္မႀကိဳက္လိုက္န႔ေ ဲ နာ္” “Aို… ေဝးေသး၊ ဘာလို႔ ႀကိဳက္ရမွာလဲ” “ငါက နင့္Aတြက္ ေျပာတာပါ၊ ဒီေကာင္က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေတာင့္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုယ္၌က မေကာင္းဘူး၊ Aဲဒါေၾကာင့္ ငါက သေဘာမတူခ်င္တာ၊ ဟင္း ေကာင္းလို႔ကေတာ့ စေလာင္းနဲ႔ပဲ ထည့္လာ ထည့္လာ ငါက ဘာမွမေျပာဘူး…” ေနဒြန္း၏ AသံုးAႏႈန္းက ၾကားရတာ နားထဲမွာ ဆန္းေလသည္။ လင္းလင္းက… “ေAး… ဟင္းေကာင္းကို စေလာင္းနဲ႔ ထည့္မလာပဲ ဇလားနဲ႔ ထည့္ယူလာရင္ေကာ…” “နင့္ကို လာေကၽြးလုိက္မွာေပါ့” “သူေတာင္းစား…” သူတို႔၏ Aျငင္းAခုန္ၾကားမွာ ခဂၢါ ၿပံဳး၍သာေနလိုက္သည္။ ၿပီးမွ တစ္ခန ြ ္းေျပာလိုက္၏။ “က်န္တာေတြ ဖယ္ထားပါဟယ္…၊ ငါ သူ႔ကို နည္းနည္းမွ လက္မခံႏိုင္တ့A ဲ ခ်က္ေတြထမ ဲ ွာ သူ႔ရဲ႕ ေခါင္းလိမ္းဆီေတြလည္း ပါတယ္၊ ငါ့နားကပ္လာရင္ Aဲဒီ Aနံ႔ကို ငါ မခံႏိုင္ဘူး” မီးပြိဳင့္မွာ ကားကို ခဏရပ္ေနရ၏။ ေနဒြန္းက… “ေAး… AၾကားAျမင္Aရ ငါ တစ္ခု ႀကိဳေဟာလိုက္Uီးမယ္၊ မၾကာေတာ့မယ့္ ရက္ပိုင္းAတြင္းမွာ ဒီေကာင္ ကတံုးျဖစ္လိမ့္မယ္” “ဘာလဲ…၊ ဒုလႅဘ ဝတ္မလို႔လား” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 141
“မဟုတ္ပါဘူး…” “ဒါျဖင့္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ဟဲဟဲ… ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့ဟာ” ထိုAခိုက္မွာ မီးပြိဳင့္က မီးျပန္စိမ္းၿပီျဖစ္၏။ ခဂၢါတို႔၏ ကားက မထြက္ျဖစ္ေသး။ “တီ… တီ… တီ…” “ေပၚ… ေပၚ… ေပၚ…” ေနာက္ကားမ်ားကတီးသည့္ ဟြန္းသံတို႔ ဆူညံထက ြ ္ေပၚ လာသည္။ ခဏၾကာမွ ခဂၢါ၏ကားက ဝူးခနဲ စထြက္၏။ လင္းလင္းက… “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခဂၢါ” “မဟုတ္ဘူးဟ…
ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊
ကားကို
ဘယ္လိုေမာင္းရမလဲဆိုတာ
ငါ
ခဏကေလး
ေမ့သာြ းလို႔” “ဗုေဒါၶ…” ဟု ေနဒြန္း မေရရြတ္ပါ။ လင္းလင္းႏွင့္သာ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိ၏။ တိတ္ဆိတ္သာြ းသည္။ ေနဒြန္း သက္ျပင္းခ်ျဖစ္သည္။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 142
ထုိသို႔ပင္ သူတို႔ေတြ… သိကၽမ ြ ္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 143
ထိုေနာက္မွာေတာ့ ………………………………………… ………………………………………… ………………………………… ……………………………………… ……………………… ……………………………………… ………………………………………
ဟာ… နီးလ်က္န႔ဲ မဆံုဆည္းျခင္းဟာ … Aေဝးႀကီး ေဝးေနျခင္းနဲ႔ ဘာမွ မထူးျခားလွပါဘူး။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 144
Eည့္ခန္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ ခဂၢါကိုယ္တိုင္က
ဘာမွ
စ,မေျပာေသး။
လင္းလင္းႏွင့္
ရဲေAာင္ကလည္း
Aလိုက္သိစာြ
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ေနလိုက္ၾကသည္။ ခဂၢါတို႔၏ Eည့္ခန္းထဲမွာပင္ျဖစ္သည္။ Aတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနၾကၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္မႈကို ရဲေAာင္က စတင္ၿဖိဳခြင္းလိုက္၏။ “ေတာ္ၾကာ…၊ ေနဒြန္း ေပါက္ခ်လာမလား မသိဘူး” ထိုစကားေၾကာင့္ လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါလည္း Aိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာသူမ်ားလို ျဖစ္သာြ းၾကသည္။ “ဟုတ္တယ္…၊ ခဂၢါ သူမရွိတုန္း တို႔ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၾကရေAာင္…” “ေAး… ဒီလိုဟ” ခဂၢါက သူ႔စကားကို စသည္။ တိုးသဲ့လန ြ ္းသျဖင့္ မနည္းပင္ Aားစိုက္နားေထာင္ရ၏။ “ငါ့ Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ လူေသAေလာင္းတစ္ေလာင္းကို စျမင္တယ္…၊ ပထမေတာ့ ဝိုးတဝါးပဲ” “Aင္း…” “Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ
ေမ်ာေနတယ္…၊
ျမဳပ္သာြ းလိုက္
ျပန္ေပၚလာလိုက္
ျဖစ္ေနတယ္၊
ဘယ္သူ႔Aေလာင္းလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရေသးဘူး…” “Aင္း…” “ေနာက္မွ Aာ႐ံု႐ုပ္က ၿငိမ္လာတယ္၊ Aေလာင္းကို ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္လာရတယ္” “ေနဒြန္း ျဖစ္ေနတယ္လား…” “Aင္း…” ထိုစကားေလးတစ္လံုးကို
ခဂၢါက
Aေတာ္ပင္
Aားယူ
ေျပာလိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။
႐ိႈက္နစ္သံ
ပါဝင္ေန၏။ လင္းလင္းႏွင့္ ရဲေAာင္လည္း ေခတၱ ငိုင္က်သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္မွ လင္းလင္းက… “ခဂၢါ…” “ဟင္…” “ေျပာစရာရွိတာကို Aကုန္ေျပာရေAာင္” “Aင္း…” “ဒီေတာ့… ငါေမးမယ္၊ နင္ တစ္ခုခ်င္း ေသခ်ာေျဖစမ္းပါ…” “Aင္း…” “ဘယ္လိုပံုစံ ေသေနတာလဲ” “ငါ… ျမင္သလို ေျပာျပမယ္ေနာ္” “Aင္း… ေျပာသာေျပာ” “ေနဒြန္းက Aညိဳေရာင္ကုတ္Aက်ႌႀကီးတစ္ထည္ ဝတ္ထားတယ္” “Aင္း…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 145
“သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေရေတြ ရႊန ဲ စ္ေနသလိုပဲ” ရဲေAာင္က ျဖတ္ေမး၏။ “ေရနစ္ေသတာမ်ားလား…” “သူ႔Aေလာင္းကို ငါေတြ႔တာကေတာ့ ကုန္းေျမေပၚမွာ လဲေနတာပါပဲ” “Aင္း… ဆက္ေျပာပါUီး” “ျမက္ေတြၾကားထဲမွာ လဲေနတယ္” “ၿပီးေတာ့ေရာ…” “သူ႔ေဘးမွာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လည္း ရွိတယ္” “ဘာပင္လဲ…” “ဟင့္Aင္း… Aဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူး၊ သစ္ပင္ႀကီးဆိုတာပဲ သိတယ္၊ Aေတာ္ႀကီးတယ္” “မ်က္ႏွာကို နင္ေသခ်ာျမင္ရလား” ခဂၢါက ႏႈတ္ျဖင့္မေျဖပဲ ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ “ေနဒြန္းဆိုတာ ေသခ်ာလား…” “Aာ… ငါ… ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ” စကားဝိုင္းက ေခတၱ တိတ္ဆိတ္သာြ းသည္။ ရဲေAာင္က သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်၏။ လင္းလင္းက
လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္
ခ်ဳိးေနသည္။
ခဂၢါက
မ်က္ႏွာမေကာင္း။ မ်က္လံုးထဲမွာ နာက်ည္းေၾကကြမ ဲ ႈ Aရိပ္Aေယာင္ေတြ ထင္ဟပ္ေနသည္။ ရဲေAာင္က… “ခဂၢါ…” “ေျပာေလ…” “Aဲဒီကိစၥေတြက
နင့္Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ
ျမင္ၿပီးရင္
ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္Aၾကာမွာ
တကယ္
ျဖစ္လာတာလဲ” “မသိဘူး…” “ဟင္…” “မသိဘူး…၊ ငါ မေျပာတတ္ဘူး” လင္းလင္းက ဝင္ေျဖ၏။ “Aဲဒါက ပံုေသေျပာလို႔ မရဘူးဟ၊ Aမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့…” “ဒါေပမဲ့… ဘာျဖစ္လဲ” “ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ မၾကာေလာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ဟာ၊ ခဂၢါ သံုးသပ္သလို ဒီရက္ပိုင္းAတြင္းမွာပါပဲ” “ဒါျဖင့္ ဒီရက္ပိုင္းAတြင္းမွာပဲ ေနဒြန္းဟာ” “ဟုတ္တယ္…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 146
စကားစ
ျပတ္ေတာက္သာြ းၾကျပန္၏။
Aတန္ၾကာမွ
ရဲေAာင္က
ကုလားထိုင္လက္ရမ္းကို
လက္ဝါးျဖင့္ ျဖန္းကနဲ႐ုိက္ၿပီး… “ကဲ…” လင္းလင္းႏွင့္
ခဂၢါတို႔၏
မ်က္လံုးAစံုက
သူ႔Aေပၚသို႔
က်ေရာက္လာသည္။
ရဲေAာင္က
လက္ကိုေျမႇာက္ရမ္းလိုက္ၿပီး ေျပာ၏။ “ဒါျဖင့္ ငါတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ…” “စU္းစားၾကေလ…၊ ဘာလုပ္လို႔ရမလဲ” ရဲေAာင္က Aံႀကိတ္ထားရင္း စကားကို တစ္လံုးခ်င္း ေျပာသည္။ “လင္းလင္း” “ဟင္…” “ငါ… တစ္ခုေမးမယ္၊ ေျဖစမ္းပါ” “ေမးေလ…” “မေသေAာင္ဆုိၿပီး တားလို႔ ရမလား” “မလြယ္ဘူးထင္တယ္” “ဆိုင္ကိုေမထရီ
ျဖစ္ေနတဲ့
လူေတြက
Aဲလို
Aာ႐ံုနိမိတ္ျဖစ္လို႔ရွိရင္
Aဲဒီလူေတြက
ေသတာပဲလား” “Aင္း…
AဲဒီAတိုင္းပဲ
ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊
Aဲဒါေၾကာင့္
ငါလည္း
စိတ္ညစ္ေနတာေပါ့
ရဲေAာင္ရယ္” “မဟုတ္ေသးဘူးေလ…” ရဲေAာင္က ေခါင္းကို ခပ္ေလးေလး ရမ္းခါေနသည္။ လင္းလင္းက သူ႕ကို စူးစူးၾကည့္ၿပီး… “နင္က ဘယ္လိုျမင္လို႔လဲ” “နင္ပဲ ေျပာဖူးတယ္…” “ဘာပါလိမ့္…” “ပီတာဟားကို႔စ္က
ရွစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းပဲ
မွန္တယ္ဆို၊
သူ႔Aာ႐ံုနိမိတ္ေတြက
ရာႏႈန္းျပည့္
မမွန္ဘူးဆို…” “Aင္းေလ…၊ Aဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “Aခု… ခဂၢါလည္း ပီတာဟားကို႔စ္လိုပဲဆို” “နင္ဆိုလိုခ်င္တာကို ငါ သေဘာေပါက္ပါတယ္” ရဲေAာင္က ခဂၢါဘက္သို႔ လွည့္ေျပာ၏။ “ခဂၢါ” “ဟင္…” “Aခု AေျခAေနAတိုင္းဆိုရင္ Aၾကမ္းဖ်င္း တို႔ တြက္လို႔ရမွာက…” “ေနဒြန္းဟာ ေသဖို႔လမ္း (၈၅)ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိၿပီး ရွင္ဖို႔လမ္း (၁၅)ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 147
ခဂၢါက ဘာမွျပန္မေျပာ…၊ ရဲေAာင္က ဆက္ေျပာ၏။ “Aဲဒီ (၁၅)ရာခိုင္ႏႈန္းထဲကပဲ ငါတို႔သူ႔ကို ရွင္ေAာင္ လုယူၾကမလား…” “လုပ္ခ်င္တာေပါ့…” ခဂၢါ၏Aသံက
ငိုသံပါေနသျဖင့္
ၾကားရတာ
နားထဲမွာ
ရွင္းလင္းမႈမရွိလွ။
လင္းလင္းႏွင့္
ရဲေAာင္တို႔က ေနဒြန္းAတြက္ ဝမ္းနည္းရသည္ႏွင့္Aတူ ခဂၢါAတြက္လည္း ဝမ္းနည္းေနရ၏။ “တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္…” ရဲေAာင္က လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ဆိုသည္။ “သူ႔ကိုေတာ့ Aသိမေပးသင့္ဘူး ထင္တယ္…၊ ဒီကိစၥက ကာယကံရွင္ မသိသင့္ဘူးလို႔ ထင္တယ္” “ေAးေပါ့…၊ Aဲဒါကေတာ့ တို႔ဘာသာတို႔ပဲ ဖံုးဖိထားရမွာေပါ့” “Aင္း…
(၁၅)ရာခိုင္ႏႈန္းဘက္က
ျပန္လုခ်င္ရင္လဲ
တို႔ဘာသာ
သူ႔ကို
Aသိမေပးဘဲ
လုပ္သာြ းၾကတာေပါ့၊ AေျခAေနကို မသိမသာ ထိန္းသြားၾကတာေပါ့” “ေAးးပါ…” လင္းလင္းက ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ ေလသံျဖင့္… “ခုခ်ိန္က စၿပီး ငါတို႔ သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ရမယ္” “Aင္း… မ်က္ေခ်မျပတ္ကို ရွိေနရမယ္” ခဂၢါကလည္း… “ငါတို႔ သူ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာေAာင္ ထားၾကရေAာင္ဟာ” “Aင္း… ဟုတ္တယ္” သံုးေယာက္စလံုး
ကိုယ္Aေတြးႏွင့္ကိုယ္
ေငးသြားၾကျပန္သည္။
လင္းလင္း၏စိတ္ထမ ဲ ွာ
တAံု႔ေႏြးေႏြးႀကီး ျဖစ္ေန၏။ ယခင္က သူတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ခဂၢါ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို Uီးစားေပးခဲ့ၾက၏။ ယခုေတာ့ ေနဒြန္း၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို Uီးစားေပးၾကရေတာ့မည့္ AေျခAေနသို႔ ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္
ဤAေျခAေနက
ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်Aထိ
ၾကာျမင့္မည္လဲ၊
ရက္ပိုင္းAတြင္းမွာ
ၿပီးဆံုးႏိုင္သည္။ ဆြထ ဲ ား၍ပင္ ရလိမ့္မည္ မထင္…။ Aို… ျမတ္ေသာဘုရားသခင္။ ႐ိုးသားေပ်ာ္ရႊင္တတ္သည့္ တပည့္ေတာ္မတို႔၏ သူငယ္ခ်င္းကို ကယ္တင္ေတာ္မူပါ။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 148
ထိုAခ်ိန္မွာပဲ… “Aေတာ္ပဲ လူစံုေနၾကတာကိုး…” စကားသံႏွင့္Aတူ ေနဒြန္း ဝင္လာသည္။ သံုးေယာက္သား Aေနရ Aထိုင္ရ ခက္သာြ းသလို ရွိသည္။ ေနဒြန္းကေတာ့ သတိထားမိပံု မေပၚ။ “မင္းတို႔ သံုးေယာက္လံုးရွိတာ Aေတာ္ပဲ၊ ငါ ေျပာစရာရွိလို႔…” တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မသိမသာ ေဝ့ၾကည့္မိၾကသည္။ ‘ေနဒြန္းက ဘာမ်ား ထူးထူးျခားျခား ေျပာစရာရွိေနလို႔လဲ’ ရဲေAာင္က လင္းလင္းကို တိုးတိုးေခၚသည္။ “လင္းလင္း” “ဟင္…” “နင္ေျပာဖူးတာ ရွိတယ္ေနာ္” “ဘာလဲ…” “သူ႔ရက္ သူ ႀကိဳသိတယ္ဆိုတာေလ…” “ေၾသာ္… ေAး” တိုးတိုးကေလး ခိုးေျပာေနၾကရျခင္း ျဖစ္၏။ ေနဒြန္းက ခဂၢါကို ေနာက္ေျပာင္ႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ သူတို႔ကို မၾကည့္Aား။ “Aဲဒါ… နင္ ေနဒြန္းကိစၥမွာ နည္းနည္း ေလ့လာၾကည့္စမ္းပါ၊ AားလံုးAတြက္ Aက်ဳိးရွိမယ့္ သဲလြန္စတစ္ခုခုကို ရရင္ ရလိုက္မွာေပါ့” လင္းလင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ထိုAခိုက္မွာပဲ ေနဒြန္းက သူတို႔ဘက္သို႔ လွည့္လာသည္။ “ေဟ့ေကာင္… ရဲေAာင္” “ေဟ…” “ဒီမွာ မင္းပါ လာနားေထာင္သင့္တယ္” “ဘာမ်ားလဲ…” “မင္းတို႔လို ကဗ်ာခ်စ္တ့ဲ လူေတြေရွ႕မွာ ငါ Aျပစ္ဝန္ခံစရာ တစ္ခုရွိတယ္” “ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ…” “Aင္မတန္ျမင့္ျမတ္တ့ဲ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ငါ Aထင္ေသး ကဲ့ရဲ႕ခဲ့မိလို႔…” “ဟုတ္လား…” “ခုမွ ငါ့Aျပစ္ကို ငါ ျပန္ျမင္တယ္၊ AဲဒီAေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လန ြ ္းလို႔ မင္းတို႔ဆီ ဝင္လာတာ” “Aင္း…” ရဲေAာင္က ခဂၢါကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခဂၢါကလည္း သူ႔Aတိုင္းပင္ သိပ္စိတ္ဝင္စားဟန္ မရွိ။ သို႔ေသာ္… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 149
ခ်က္ခ်င္းပင္ ရဲေAာင္ သတိရလိုက္သည္။ ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းကို ဤAခ်ိန္မွာ ဂ႐ုစိုက္ရမည္။ Aလိုလိုက္ရမည္။ ေပ်ာ္ေAာင္ထားရမည္။ ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းကလည္း ရဲေAာင္လိုပင္ ခ်က္ခ်င္းAသိဝင္လာၾကသည္။ “ေAး… ေျပာေလသူငယ္ခ်င္း၊ နားေထာင္ရတာေပါ့” “ေAး Aခုေျပာမယ့္စကားေလးက ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူးကြ” “ဟုတ္လား…” “Aခုလို Aမွန္တရားေလးတစ္ခ်က္ကို ေျပာႏိုင္ဘို႔Aတြက္ ငါ့မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မွားခဲ့ရတယ္” လင္းလင္းက Aၿပံဳးႏွင့္Aတူ ခပ္သက ြ ္သက ြ ္ ဝင္ေျပာသည္။ “ဆိုပါUီးဟ… နင္ေျပာတာနဲ႔တင္ ငါတို႔ေတာင္ Aေတာ္ စိတ္ဝင္စားေနၿပီ” ေနဒြန္းက သူ႔Aိတ္ထမ ဲ ွ စာရြက္တစ္ရက ြ ္ကို ထုတ္ၿပီး သူတို႔သံုးေယာက္ေရွ႕ ခ်ေပးလိုက္သည္။ ခဂၢါက ဝမ္းနည္းရိပ္တို႔ကို ဖယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ‘လုပ္ျပန္ၿပီ’ ဟု ခ်စ္စဖြယ္ AမူAယာကေလးႏွင့္ ေနာက္၏။ ေနဒြန္းက တဟဲဟဲရယ္သည္။ ၿပီး… “Aဲဒီ ဂ်ပန္ကဗ်ာေလးကို နင္တို႔ ဖတ္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ” သံုးေယာက္သား
ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး
ဖတ္လိုက္ေတာ့
ကဗ်ာကို
ေAာက္ပါAတိုင္း
ေတြ႔လိုက္ရသည္။
Fure ike ya Kawazu tobikomu Mizu no oto. “ဟင္…” “ဗုေဒၶါ…” “ဘာေတြလဟ ဲ …” ခဂၢါက ေနဒြန္းကို မ်က္လံုးျပဴးျပၿပီး ေျပာသည္။ “ငါတို႔ကမွ ဂ်ပန္လို မတတ္ဘဟ ဲ …” “ဂ်ပန္လို မဟုတ္ပါဘူးဟ… Aဂၤလိပ္စာပါ၊ ဂ်ပန္Aသံထက ြ ္ေတြကို Aဂၤလိပ္စာနဲ႔ ေပါင္းထားတာ” “ေAးေလ…၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ငါတို႔မွ နားမလည္ပဲ” ေနဒြန္းက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေန၏။ “လာမယ္ေလဟာ…” “ေAး… လာ” ရယ္ၾကရသည္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 150
လင္းလင္းတို႔သံုးေယာက္ စိတ္ထမ ဲ ွာ Aတန္ငယ္ ေပါ့ပါးသြားၾကသည္။ ေနဒြန္းက သူ႔ကိစၥသူ ဆက္ရွင္း၏။ “Aဲဒါ ဂ်ပန္က နာမည္ေက်ာ္ဆရာႀကီး ‘ဗ႐ႈိး’ ေရးတဲ့ ကဗ်ာဟ…” “Aင္း… ဘာAဓိပၸာယ္လဲဆိုတာ ေျပာပါUီး” “ေAး… ေျပာမွာေပါ့၊ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္က သူရဲ႕ ‘ဟိုကၠဴကဗ်ာ ျမည္းစရာ’ ဆိုတ့ဲ စာAုပ္ထမ ဲ ွာ Aဲဒီကဗ်ာကို ေဟာဒီလို ဘာသာျပန္ေပးထားတယ္” သူ႔ထံုးစံAတိုင္း စာရြက္တစ္ရက ြ ္ ထပ္ထုတ္ျပ၏။ ကိုယ္တို႔ ထံုးစံမဟုတ္ပါပဲ ယူဖတ္ၾကရျပန္သည္။
Aိုင္Aိုႀကီးပါလား Aလို ေရႊဖား ခုန္ဆင္းသြား ပလံု ေရသံၾကား။
။
“ေၾသာ္…” “ဒီကဗ်ာလား… ဒီကဗ်ာဆိုရင္ သိတယ္” “ဖတ္ဖူးတယ္…” ေနဒြန္းက ႐ႈတည္တည္ျဖင့္ ဆက္ရွင္း၏။ “ငါ… မွန္တာေျပာမယ္ကာြ ၊ Aဲဒီ ျမန္မာျပန္ ကဗ်ာကေလးကို ငါ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ စဖတ္ဖူးတာ” “Aင္း…” “ကဗ်ာႀကီးက ဘာႀကီးမွန္းလည္း မသိဘူးလို႔ ငါ ေတြးမိတာ” “ေAးေပါ့…၊ ေတြးစရာပဲေပါ့” “သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာေတာင္ ငါ ေလွ်ာက္ေနာက္ေသးတယ္” “ေနာက္ေသးတယ္ ဟုတ္လား…၊ ဘယ္လို ေလွ်ာက္ေနာက္တာလဲ” “ဟိုကာြ … ဗရာေၾကာ္ကုလားႀကီး လမ္းျဖတ္ကူးတယ္ ဆိုပါေတာ့ကာြ …” “Aင္း…” “ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါေနာက္ၿပီး ရြတ္ျပတယ္” “ဘယ္လို ရြတ္ျပတာလဲ…” ေနဒြန္းက ဟိုတုန္းက သူေနာက္ေျပာင္ရတ ြ ္ခ့သ ဲ ည္ဆိုေသာ စာသားကို ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္ ရြတ္ျပ၏။
ဗရာေၾကာ္ ကုလားႀကီးပါလား Aလိ… ု ဟိုဘက္ျဖတ္ကူးသြား ရဝါး… တူတူေရဝါး …။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 151
ရယ္ၾကရေသးေတာ့၏။ “မင္း… ေတာ္ေတာ္ေနာက္တ့ေ ဲ ကာင္ပဲ” “ေAးေလ…၊ နင္ဟာ Aၿမဲတမ္း ကပ္သီးကပ္သပ္ႏိုင္တ့ေ ဲ ကာင္ပဲ” “ေစာ္ကားတဲ့စိတ္န႔ေ ဲ တာ့ မဟုတ္ဘူးဟ၊ ကေလးသာသာ ရွိေသးတဲ့Aရြယ္ကိုး…” “ေAးပါ…၊ တို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္” “ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ကြ၊ ငါက ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ကို Aရမ္းေလးစားတာ၊ ဆရာႀကီးက ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆိုေတာ့ ညံ့စရာေတာ့ မရွိဘူးထင္တယ္” “Aင္း… ဒါေပါ့” “ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း Aဲဒီကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ငါနည္းနည္း သတိထားၾကည့္တယ္” ရဲေAာင္က ေလးနက္စာြ ေထာက္ခံသည္။ “ေAးေပါ့…၊ သတိထားၾကည့္ရမွာေပါ့၊ Aဲဒါက ဗ႐ႈိးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာပဲ” “ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့
Aဂၤလိပ္ကဗ်ာစာAုပ္ေတြထမ ဲ ွာ
ငါ
သြားေတြ႔တယ္၊
Aဂၤလိပ္လို
ဒီလိုေရးထားတယ္” စာရြက္တစ္ရက ြ ္ ထပ္ထုတ္ျပ၏။
The old pond: A forg jump in: The sound of water: “ဒီကဗ်ာက်ေတာ့လည္း
ငါ့ကို
မတိုးျပန္ဘူးကြ…၊
A ိုင္A ိုႀကီးရယ္၊
ဖားခုန္ဆင္းလာတာရယ္၊
ေရသံရယ္၊ တျခားလည္း ဘာမွ မက်န္ပါပဲန႔ဲ မ်က္စိထမ ဲ ွာေတာင္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါရက္န႔ဲ ငါ… ခံစားလို႔ မရျပန္ဘူး” A ားလံုးက သူဆက္ေျပာမွာကိုပဲ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနလိုက္ၾကသည္။ “A ဲဒီန႔ဲ
ငါလည္း
A ဲဒီကဗ်ာကို
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ
ထားလိုက္ေတာ့တယ္…၊
ဒါေပမဲ့
ဟိုတစ္ေန႔က ‘ဂ်ပန္ဗုဒၶဘာသာA ျမင္’ A ေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာA ုပ္တစ္A ုပ္မွာ ဒီကဗ်ာကို A ဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္ပံုတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႔ရျပန္ေရာ…” “ဘယ္လိုပံုစံန႔ဲ ျပန္ထားတာလဲ” စာရြက္ထုတ္ျပ၏။
တစ္ခုခု
ထူးျခားေတာ့မည္ဟု
သိလာ၍
သံုးေယာက္လံုး
ေစ့ေစ့စပ္စပ္
ဖတ္လိုက္ၾကသည္။
An old pond: A frog jumps in Plop! typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 152
“ေၾသာ္… တစ္မ်ဳိးေလးပါလား” “ေAး… ဟုတ္တယ္” “ဒီလိုေရးထားတာကိုေရာ မင္း ဘဝင္က်လား” “Aို… က်ပါၿပီေကာလား သူငယ္ခ်င္းရယ္” “ေျပာပါUီး…” ေနဒြန္းက ေခါင္းေမာ့ၿပီး ခဏစU္းစားေနသည္။ မ်က္လံုးAစံုက တစ္ေနရာကို ၿငိမ္သက္စာြ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ၿပီး… “Aဲဒါေလးကို ဘာသာျပန္ၾကည့္ရင္ ခုနက Aဓိပၸာယ္ေတြပဲ ျပန္ထက ြ ္တာပါပဲ”
Aိုင္Aိုႀကီးတစ္ခု ဖားတစ္ေကာင္ခုန္ခ််… … ပလံ!... ု!... “စာAသြားAလာ နည္းနည္းပဲ ကြတ ဲ ယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား…” “ေAး…” “ေနာက္ဆံုးစာသားကို
ဘာသာျပန္တ့ဲ
ေနရာမွာ
‘ေရသံ’
လို႔
မျပန္ပဲ
‘ပလံု’
(Plop!)လို႔
ျပန္ထားလိုက္တာက ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္သာြ းတယ္၊ စU္းစားမိသလား…” “ေAးေလ… နင္ပဲဆက္ေျပာျပပါUီး၊ ငါတို႔လည္း သေဘာေတာ့ ေပါက္လာပါၿပီ” “ပလံုဆိုတ့A ဲ သံေလးက Aားပါတယ္၊ ျပင္းထန္ ထိေရာက္တယ္ဟ…၊ AေျခAေနတစ္ရပ္လံုးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထင္ဟပ္သာြ းႏိုင္တယ္” “Aင္း…” “ပလံုဆိုတာ Aမွန္ေတာ့ ေရပြက္ ပြက္သံေလးတစ္ခုပါပဲ၊ ေရပြက္ေလးတစ္ခုပါပဲ” “Aင္း…” “ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာေတာ့ သူဟာ သူ႔Aေပၚမွာ ေရကန္ႀကီးတစ္ခုကိုေရာ၊ ဖားတစ္ေကာင္ကိုေရာ ထမ္းထားတယ္” “Aင္း… ဟုတ္ၿပီ” “ကန္Aိုႀကီးက… လူ႔ေလာကႀကီးလို႔ ဆိုၾကပါစို႔၊ ဖားက သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္လို႔ ဆိုၾကပါစို႔၊ ခုန္ခ်လိုက္တ့ျဲ ဖစ္စU္ကို ဘဝျဖတ္သန္းမႈတစ္ခုလို႔ ဆိုၾကပါစို႔…” “Aင္း…” “ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ‘ပလံု’ ပဲကြ၊ စုန္းစုန္းျမဳပ္သာြ းတာပဲ” “ေAး… ျမန္လိုက္တာေနာ္” “ျမန္တယ္၊ တိုေတာင္းတယ္၊ မခိုင္ၿမဲမႈက ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ သိသာတယ္၊ Aနိစၥ၊ Aနတၱတရားကို ဘြားဘြားႀကီး ေတြ႔ရတယ္၊ သံေဝဂ ရစရာပဲေပါ့ကာြ …” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 153
“Aင္း… ဟုတ္သားပဲ” “တကယ္ေတာ့ စစ္မက္ေတြ
ငါတို႔လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ၊
ခင္းက်င္းေနတာ
သီခ်င္းဆိုေနတာ၊
AဲဒါေတြAားလံုးဟာ
Aိပ္မက္ေတြ
ပထဝီေျမႀကီးေပၚမွာ
မက္ေနတာ၊ မဟုတ္ဘူးကြ၊
ေရပြက္ကေလးတစ္ခုေပၚမွာ…” ခဂၢါက ေနဒြန္းမ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကေလးညိတ္ျပ၏။ “ေတာ္ေတာ္ေလးနက္တ့ဲ ကဗ်ာေလးပဲေနာ္” “Aင္း… ငါ Aဲဒါေၾကာင့္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး နင္တို႔ကို စကားေျပာဖို႔ လာခဲ့တာ၊ တစ္ခါက မွားခဲ့တ့ဲ
ငါ့Aျဖစ္ကိုလည္း
သက္ေသေတြေရွ႕မွာ
ဝန္ခံခ်င္လို႔
ဒီလိုကဗ်ာမ်ဳိးကို
ငါက
မေနာက္ေျပာင္သင့္ဘူးေလ…” “ေAး… ဟုတ္ပါတယ္” စကားေျပာရတာ မွီခ်လိုက္သည္။
ေမာသြားဟန္ႏွင့္
လင္းလင္းတို႔
ေနဒြန္းက
ကုလားထိုင္ေနာက္မွီကို
သံုးေယာက္ကလည္း
ေက်ာတစ္ျပင္လံုး
တိုက္ဆိုင္လန ြ ္းသည့္
ကံၾကမၼာကို
Aံ့ၾသေနမိၾကေတာ့သည္။ “ေနဒြန္းရယ္… ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာမွ ဒီလိုစကားေတြ လာေျပာရတယ္လို႔…” ဟိုဟိုသည္သည္Aေၾကာင္းကိစၥမ်ားဆီ
စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားသည္။
ေနဒြန္းကေတာ့
သူ႔သဘာဝAတိုင္း ေနာက္လိုက္ ေျပာင္လိုက္၊ ရယ္လိုက္ ေမာလိုက္…။ “တကယ္ေတာ့ ႀကံသာ AစU္ခ်ဳိတာ၊ ႀကံသကာက AစU္မခ်ဳိဘူးကြ” “လူက AစU္မခ်ဳိတာ မဟုတ္ဘူးလားကြ…” “မဟုတ္ဘူး… ႀကံသကာ” “ႀကံသကာက ႀကံကလုပ္တာပဲ ခ်ဳိရမွာေပါ့” “မဟုတ္ဘူး…၊ ေဆးသၾကားမ်ားရင္ ခါးသြားတယ္ကြ၊ ဟား… ဟား…” ထို႔ေနာက္ ေနဒြန္းက ရဲေAာင္ႏွင့္ Aတူတူ လိုက္ျပန္သာြ းသည္။ ခုေတာ့လည္း လင္းလင္းႏွင့္ ခဂၢါ ႏွစ္ေယာက္တည္း…။ ရင္ထမ ဲ ွာ တစ္မ်ဳိးႀကီး ခံစားေနၾကရသည္။ ေနဒြန္း၏ ခ်ဳိရႊင္ေသာမ်က္ႏွာ၊ ေပ်ာ္စရာ စိတ္ဝင္စားစရာ စကားမ်ား…။ Aားလံုးက နားထဲ၊ မ်က္စိထမ ဲ ွာ စြက ဲ ်န္ရစ္ခ့သ ဲ လို…။ “လင္းလင္း” “ဟင္…” “နင္ေျပာေတာ့ ေသမယ့္လူက သူ႔ကိုယ္သူ ႀကိဳသိတယ္ဆို” “Aင္း… ခုနက ရဲေAာင္ကလည္း Aဲဒါကိုပဲ ကပ္ေမးေနတယ္” “Aခု ေနဒြန္းရဲ႕AေနAထားကို နင္ ဘယ္လုိခန္႔မွန္းမလဲ” စိတ္ႏမ ြ ္းနယ္လွစာြ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွင့္Aုပ္ၿပီး ခပ္ညည္းညည္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ “ငါလည္း မမွန္းဆတတ္ေတာ့ပါဘူး ခဂၢါရယ္…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 154
ခဂၢါက… ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းတင္းေစ့ၿပီး… တစ္စံုတစ္ရာကို နာက်ည္းသလို ၿပံဳးေနသည္။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 155
လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္ခ်စ္လာၿပီဆိုရင္… မာရ္နတ္ရဲ႕ လက္တစ္ေထာင္ကလည္း ၾကားကေန ျဖန္႔ကာ တားဆီးလို႔မရပါဘူး။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 156
စားေသာက္ဝိုင္းမွာ
ေနဒြန္းတို႔
ထိုင္ကာစရွိေသး
ခဂၢါတို႔Aုပ္စုက
သုတ္သုတ္ျပာျပာ
ေရာက္ရွိလာသည္။ “ဟိုမွာ… ေနဒြန္း” လင္းလင္းက ေနဒြန္းတို႔ဝိုင္းကို ေတြ႔သာြ းၿပီး လက္ညႇိဳးထိုးျပ၏။ သူကိုယ္တိုင္ ေရွ႕မွ Uီးေဆာင္ၿပီး ေလွ်ာက္လာ၏။ ခဂၢါႏွင့္ ရဲေAာင္တို႔ကလည္း ေနာက္မွ ကပ္ပါလာသည္။ “ဟဲ့… ေနဒြန္း” “စိတ္ပူလိုက္ရတာ ေနဒြန္းရယ္…” ရဲေAာင္က ကိုႀကီးဝ နံေဘးမွ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီး ေနဒြန္းကုိ Aကဲခတ္သလို ၾကည့္သည္။ ခပ္ေမာေမာေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။ “ေနဒြန္း” “ဟင္…” “Aခု… ဘယ္လိုေနေသးလဲ” “ေကာင္းပါတယ္…” “ငါတို႔မွာျဖင့္ လန္႔သာြ းတာပဲ၊ သတင္းၾကားၾကားျခင္း လိုက္လာတာ…” ကိုႀကီးဝက ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းကို… “ညီမေလးတို႔လဲ ထိုင္ၾကေလ…” “ဟုတ္…” ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းက ေနဒြန္း၏ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ဝင္ထိုင္ၾကသည္။ နီကိုရက ဲ ို မသိမသာ ေစြေစာင္းၾကည့္ၾကသည္။ နီကိုရက ဲ သူတို႔Aတြက္ မ်က္ႏွာစိမ္း ျဖစ္ေနသည္။ “ကဲကဲ…
စကားေျပာတာ
ေAးေAးေဆးေဆးမွ
ေျပာလို႔ရပါတယ္၊
AစားAေသာက္ေတြ
မွာၾကUီးေလ…” ရဲေAာင္ကပဲ သင့္ေတာ္သည့္ AစားAေသာက္မ်ားကို မွာလိုက္သည္။ ခဂၢါႏွင့္ လင္းလင္းက စားေသာက္ဖယ ြ ္ရာမ်ားကို စိတ္ဝင္စားမႈ သိပ္မရွိလွ။ သူ႔ကိုသာ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနသျဖင့္ ေနဒြန္း ၿပံဳးျပေနရသည္။ ခဂၢါက… “ေနဒြန္း” “ေဟ…” “ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ရတာတုန္း” “Aခန္႔မသင့္ေတာ့လည္း ဒီလိုေပါ့ဟာ” “နင့္ႏွယ္ဟာ” “ဟဲဟဲ…” ၿပံဳးျပသည့္Aဆင့္မွ ရယ္ျပသည့္Aဆင့္သို႔ ေနဒြန္းေျပာင္း လဲလိုက္ရသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 157
ကိုႀကီးဝက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးဆို၏။ “ၿပီးသြားပါၿပီ… Aခုေတာ့ Aားလံုး ၿပီးသြားပါၿပီ၊ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး” ဆိုင္မွာ လူရွင္းသြားသျဖင့္ AစားAေသာက္မ်ားက လွ်င္ျမန္စာြ ေရာက္လာသည္။ “ကဲကဲ… Aားလံုး သံုးေဆာင္ၾကပါUီး” “ကိုႀကီးဝ” “ေဟ…” ရဲေAာင္က ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ “Aခု စားေသာက္ဝိုင္းက Aထိမ္းAမွတ္သေဘာ ပါေသးလား” “ဟာ… ပါတာေပါ့ကြ” “ဘာAထိမ္းAမွတ္လဲ…” ကိုႀကီးဝက နီကိုရဲ၏ေက်ာကို သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း… “ဒီက ညီေလးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ပဲြေလ” ရဲေAာင္က နီကိုရက ဲ ို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ… “ေAာင္မာ… ဒီေကာင့္ကို” “ေAး… သူ႔ကို” နီကိုရက ဲ ရဲေAာင္ကို မခိုးမခန္႔ရယ္ျပေတာ့… “ေဟ့ေကာင္… ငရဲ” “ဘာလဲ… ငါ့ကို ငရဲ… ငရဲ လာေခၚမေနနဲ႔၊ မင္းလဲ ငရဲပဲ” “ေAး… ထားပါေတာ့၊ Aခု ဒီဝိုင္းမွာ ငါတို႔က မင္းကို ဂုဏ္ျပဳရမယ္ေပါ့” “ေAး…” “သင့္ေတာ္ရဲ႕လားကြာ” နီကိုရက ဲ ရင္ဘတ္ကို ေကာ့လိုက္၏။ “ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္တာ မဂၤလာတစ္ပါးပဲ မဟုတ္လား သူငယ္ခ်င္းရာ…” ရဲေAာင္က မဲ့ျပ၏။ “ေAးေပါ့ေလ၊ မိုးေကာင္းတုန္း ရြာထားUီးေပါ့” “ေဟ့ေကာင္ေတြ… ေဟ့ေကာင္ေတြ” ကိုႀကီးဝက ဝင္ေAာ္၏။ ရဲေAာင္ႏွင့္ နီကိုရတ ဲ ို႔ ၿပံဳးၿဖဲ ၿပံဳးၿဖဲလုပ္ကာ ၿငိမ္သာြ းသည္။ “ဘာေကာင္ေလးေတြမွန္း
မသိဘူး…၊
ဂုဏ္ျပဳမယ့္လူန႔ဲ
ဂုဏ္ျပဳခံရမယ့္လူက
ဒီလို
ဆက္ဆံေနၾကရသလား…” ခဂၢါက ေနဒြန္း၏ လက္ေမာင္းတစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထား၏။ ေနဒြန္းက ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ထုိုင္ေနသည္။ လင္းလင္းကေတာ့ တစ္ဝိုင္းလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ Aကဲခတ္ေနသည္။ “ကိုႀကီးဝ” “ေျပာ… ရဲေAာင္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 158
“နည္းနည္းပါးပါး စကားေျပာေလဗ်ာ” ကိုႀကီးဝက ျငင္းရခက္ပံု ျပဳၿပီးမွ… “ေAး… ေျပာဆိုလည္း ေျပာတာေပါ့ကာြ ” “လို… တို… ရွင္း… ေနာ္” ကိုႀကီးဝ ေAာင့္သက္သက္ ျဖစ္သာြ းပံုရ၏။ ရဲေAာင္ကို ဘုၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး… “Aဟမ္း… Aဟမ္း…” စကားေျပာရန္ ေခ်ာင္းဟန္႔၏။ ၿပီး… “ဒီ… စားေသာက္ဝိုင္းေလး ျဖစ္ရတဲ့Aေၾကာင္းရင္းက ဒီလိုပါ…” Aားလံုး၏မ်က္လံုးမ်ားက
ကိုႀကီးဝဆီ
ေရာက္ရွိေနသည္။
ကိုႀကီးဝက
နီကိုရက ဲ ို
လက္ႏွင့္
လွမ္းလွမ္းတို႔ရင္း စကားကိုလည္း ဆက္ေျပာရန္ ျပင္သည္။ ကိုႀကီးဝ တို႔လိုက္တုိင္း နီကိုရက ဲ တြန္႔တန ြ ္႔သာြ း၏။ ကသိကသာေAာက္ ျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ေျပာသည္။ “ဘာလုပ္တာတုန္း” ကိုႀကီးဝက နီကိုရက ဲ ို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ၿပီး… “ထေလ…” “ဟင္…” နီကိုရဲ Aံ့ၾသသြား၏။ “ထ… ဆို၊ မင္းကို ထ ခိုင္းတာ” “ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔တုန္း” “ဂုဏ္ျပဳခံရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ထရပ္ျပခိုင္းေနတာကြာ၊ ဒီမွာ စကားဆက္ေျပာမလို႔…” “ဟင္…၊ မျမင္ၾကရရွာဘူးကိုး…” တစ္ဝိုင္းတည္း Aတူထိုင္ေနသည့္ နီကိုရက ဲ တစ္ဝိုင္းတည္း Aတူထိုင္ေနေသာ က်န္လူမ်ားကို မတ္တပ္ ထရပ္ျပရရွာသည္။ သို႔ေသာ္… လူက ပုေသာေၾကာင့္ ထိုင္ေနသည္ႏွင့္ သိပ္မထူးလွေခ်။ ရင္ထမ ဲ ွာ ကလိကလိျဖစ္မိေသာ္လည္း ေနဒြန္းက ထ ဟား၍မျဖစ္။ Iေႁႏၵကို ခ်ဳပ္ထိန္းထားလိုက္ရသည္။ “Aဟမ္း… ဒီက ညီေလးနီကိုရက ဲ ို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္တ့A ဲ ထိမ္းAမွတ္ပဲြေလးပါပဲ…၊ သူက ေရနစ္ေနတဲ့ ေမာင္ေနဒြန္းကို သက္စန ြ ္႔ဆံဖ်ား ဝင္ေရာက္ကယ္တင္ေပးခဲ့တယ္၊ သူ႔စိတ္ဓာတ္န႔ဲ သူ႔Aရည္Aခ်င္းက Aင္မတန္ ေလးစားစရာ ေကာင္းတယ္၊ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့Aေနနဲ႔ ဒီစားေသာက္ပဲြေလးကို ကၽြန္ေတာ္ က်င္းပေပးတာပါ” ကိုႀကီးဝက လိုတုိရွင္းပဲ ေျပာသြားသျဖင့္ စကားတစ္ၿပိဳင္တည္းႏွင့္ ၿပီးသြားသည္။ စားေသာက္ဝိုင္းမွ နားေထာင္ေနသူမ်ားက လက္ခုပ္တီးရေကာင္းႏိုးႏိုး…၊ မတ္တပ္ရပ္ျပေနေသာ နီကိုရက ဲ ို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရ ေကာင္းႏိုးႏိုး… ျဖစ္သာြ းသည္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 159
ကိုႀကီးဝ
စေျပာစU္ကပင္
နားေထာင္ရန္(ခံုေရြ႕ရင္း)
ဟန္ျပင္ေနေသာ
ရဲေAာင္က
သူ
ထိုင္ကနန္းက်ခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးဝ၏စကားဆံုးသြားသည္ႏွင့္ ႀကံဳသည္။ သူ ဘာမွန္း… ေကာင္းေကာင္းမၾကားလိုက္ေျခ။ ကိုႀကီးဝကို လို တို ရွင္းေျပာရန္ သူကပဲ ေတာင္းဆိုထားျခင္းျဖစ္၍ Aက်ပ္႐ုိက္သာြ းသည္။ ေနဒြန္းကို Aူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သျဖင့္ ပခံုးတြန္႔ျပလိုက္ရသည္။ “Aစ္ကိုႀကီး…” နီကိုရက ဲ ကိုႀကီးဝကို လွမ္းေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ “ေဟ… ေျပာ… ညီေလး” “ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္လို႔ရၿပီလား…” “ထိုင္ေလ…၊ ထိုင္စားမွ မင္း Aဆင္ေျပမွာေပါ့” “ေၾသာ္… Aဲလိုလား…” “ေAးလကြာ” “ေက်းဇူးပဲ” နီကိုရက ဲ ခံုမွာ ျပန္ထိုင္၏။ “ကဲ… စားၾက ေသာက္ၾကရေAာင္၊ လိုတာရွိ ထပ္မွာပါ၊ Aားနားစရာမလိုဘူး” ဇြန္းသံ၊
ခရင္းသံမ်ားႏွင့္Aတူ
စားေသာက္ပက ဲြ
Aသက္ဝင္သာြ းသည္။
ခဂၢါက
ေနဒြန္းကို
က႐ုဏာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ တိမ္းငဲ့ၾကည့္ရင္း… “ေနဒြန္း” “ဟင္” “နင္က ပုဇန ြ ္Aစိမ္းသုတ္ ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား…” “နင္က ဘယ္လိုလုပ္ သိတုန္း” “ဘယ္လိုသိသိေပါ့ဟာ…၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား” “သိပ္ဟုတ္တာေပါ့” “ငါ့… ထည့္ေပးမယ္” ခဂၢါက ေနဒြန္း၏ပန္းကန္ထဲသို႔ ဟင္းမ်ား ခပ္ထည့္ေပး၏။ နီကိုရက ဲ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ကာ… “ဂုဏ္ျပဳခံရသူကိုက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွလဲ ထည့္မေပးၾကပါလား” “ဟုတ္သားပဲ…” ထိုစကားႏွင့္Aတူ
နီကိုရဲ၏ပန္းကန္ထက ဲ ို
ကိုႀကီးဝက
ဟင္းမ်ား
ခပ္ထည့္ေပးလိုက္သည္။
‘စိတ္တိုင္းက်စား’ ဟုလည္း ေျပာသည္။ ထည့္ေပးထားသည္ကေတာ့ နည္းနည္းေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ နီကိုရဲ၏ မ်က္ႏွာက ႐ႈံ႕မဲ့ေန၏။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 160
ခုနက
ကိုႀကီးဝေျပာသြားသည္မ်ားကို
မၾကားလိုက္မိေသာ
ရဲေAာင္ကလည္းတေမွာင့္။
ဇြန္းကိုင္လိုက္၊ ခရင္းကိုင္လိုက္ လုပ္ေနရင္းက… “ကိုႀကီးဝ” “ေဟ…” “ခုနကေတာ့ Aက်U္းေျပာၿပီးသြားၿပီေပါ့ဗ်ာ…” “ေAးလကြာ…” “ခု စားရင္းေသာက္ရင္း ေAးေAးေဆးေဆးနဲ႔ပဲ Aက်ယ္ ေျပာစမ္းပါUီးဗ်” “ေၾသာ္… ေAး၊ ေျပာတာေပါ့” ကိုႀကီးဝက ဂဏန္းကင္တစ္ေကာင္ကို ဓားႏွင့္လွီးျဖတ္ရင္း ဆက္ေျပာ၏။ “ဒီလိုကာြ …” “ဟုတ္က့ဲ” “ငါ့Aိမ္က ေရကန္ႀကီးေဘးနား ေရာက္ေနတယ္” “ဟုတ္” “ေရကန္ႀကီးမွာ…
ေရလာလာကူးၾကတာေတြ
ရွိတယ္၊
နစ္ၿပီး
ေသၾကတာေတြ
ရွိတယ္၊
ကန္ေဘးမွာ Aိမ္ေဆာက္ေနရတဲ့ ငါက စိတ္မခ်မ္းသာဘူး” “ဒါေပါ့… ဟုတ္တာေပါ့” “ကပ္သီးကပ္သပ္ ႀကံဳရတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိတယ္၊ Aင္း… နည္းနည္းဂြက်တယ္” ရဲေAာင္က ပလုပ္ပေလာင္းျဖင့္ ေမးသည္။ “ဘာမ်ားလဲဗ်” “ဒီလိုကာြ …” “ဟုတ္” “ေရနစ္ေသသူေတြရဲ႕ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြက ငါ့ကို တိုင္တည္ၿပီး ငိုၾကတာမ်ဳိး ခဏခဏ ႀကံဳရတယ္” “ဘယ္လို… ဘယ္လို” “ေမာင္ဝရဲ႕…
ငါ့သားေလးAျဖစ္ကို
ၾကည့္ပါUီးလားတို႔၊
Uီးေလးဝရဲ႕…
ကၽြန္မေယာက်္ားကို
မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားတို႔ Aဲဒါမ်ဳိးေတြေပါ့” “ေၾသာ္… Aင္း Aင္း…” “ငါက စိတ္ညစ္တယ္ကြ၊ Aေနလည္း က်ပ္တယ္၊ သူတို႔ကိုလည္း ဘာျပန္ေျပာရမလဲ မသိဘူး” တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္နားေထာင္ေနေသာ လင္းလင္းက ကိုႀကီးဝ၏Aျဖစ္ကို မ်က္စိထမ ဲ ွာျမင္ေယာင္မိၿပီး ရယ္ခ်င္လာသည္။ ေနဒြန္းကလည္း လင္းလင္းလိုပင္ ခံစားရ၏။ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လိုက္သည္။ “ဟုတ္တာေပါ့…၊ ကိုႀကီးဝရဲ႕Aျဖစ္က ေတာ္ေတာ္ ဂြက်တာေပါ့” ကိုႀကီးဝက လည္ပင္းကေလးလႈပ္႐ံုကေလး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 161
“ေAးလကြာ…” “ဟဲဟဲ… ကိုႀကီးဝရဲ႕Aျဖစ္က Aလွဴခံပိုက္ဆံ ေကာက္ရသလို ျဖစ္ေနတယ္” “ဘာ…” သူ၏စကားကို ကိုႀကီးဝက နားမလည္ေခ်။ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ဆက္ရွင္းျပလိုက္၏။ “ဖလားႀကီး တစ္ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ေခါက္ၿပီး လူတကာ၊ ကားတကာကို လိုက္Aလွဴခံတ့ပ ဲ ုဂၢိဳလ္ေတြကို ကိုႀကီးဝလည္း သတိထားမိမွာေပါ့” “ထားမိတာေပါ့ဟ၊ ဘယ္ႏွယ့္ေမးလိုက္ပါလိမ့္” “Aဲဒီ
ဖလားကိုင္ထားတဲ့
Aလွဴခံပုဂၢိဳလ္ႀကီးက
လမ္းေဘးမွာ
ငါးရာတန္တစ္ရက ြ ္ေလာက္
ေကာက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့…” “ေAး…” “Aမွန္ေတာ့ သူေကာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံဗ်၊ သူလည္း ပြၿပီေဟ့ဆိုၿပီး ဝမ္းသာAားရ ေကာက္တာပဲ” “ေAး… ဒါေပါ့” “ဒါေပမဲ့
ခက္တာက
သူေကာက္ရတဲ့
ပိုက္ဆံလို႔
ဘယ္သူကမွ
လက္ခံမွာ
မဟုတ္ဘူး၊
ကားတစ္စီးစီးက ပစ္ခ်ေပးတဲ့ပိုက္ဆံလို႔ပဲ ထင္ၾကမွာ…” “ေAာ္… ေAး” “သူ႔Aိတ္ထက ဲ ို
မသိမသာ
ထည့္လိုက္ရေAာင္ကလည္း
တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္သာြ းရင္
Aလွဴခံရတဲ့ ေငြကို သူ ဘုန္းတယ္ထင္မယ္” “ေAးေပါ့…” “Aဲဒီငါးရာတန္ႀကီးကို
ငါးက်ပ္တန္န႔ဲ
တစ္ဆယ္တန္ေတြပဲရွိတ့ဲ
Aလွဴခံဖလားႀကီးထဲ
ေကာက္ထည့္လိုက္ဖို႔ကလည္း Aမွန္ဆို သူ႔ဘာသာသူ ေကာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံဗ်” “ေAးေလ…၊ သူန႔ထ ဲ ိုက္လို႔ သူရတာ” “ဒါေပမဲ့… ခက္တာက၊ သူမ်ားေတြကိုက်ေတာ့ လိုက္Aလွဴခံၿပီး ကိုယ္ေကာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံက်မွ ကိုယ့္Aိတ္ထဲ
ကိုယ္ထိုးထည့္ရမွာလည္း
မသင့္ေတာ္ဘူး၊
Aဲလိုလုပ္ဖို႔ဆိုတာက
Aေတာ့္ကို
မလြယ္တ့က ဲ ိစၥပဲ” “ေAး… သူန႔ဲ မထိုက္တန္လို႔ မရသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့” “စU္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့
ကိုႀကီးဝရယ္၊
Aလွဴခံ
ပိုက္ဆံေကာက္ရတယ္ဆိုတ့ဲ
ကိစၥက
Aေတာ္ဂက ြ ်တဲ့ကိစၥပါပဲ…၊ ေၾကကြဝ ဲ မ္းနည္းစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္” “ေAးကြ… ေနာ္” “Aခု ကိုႀကီးဝေျပာတဲ့ Aျဖစ္ကလည္း Aဲဒီလိုမ်ဳိးပဲ ေတာ္ေတာ္ဂက ြ ်တာေပါ့” “ေAးလကြာ၊ ငါ့ဘာသာ ကုိယ့္Aိမ္မွာ ကိုယ္ေနတာ သူတို႔ေဆြမ်ဳိးေတြက ကိုယ့္Aိမ္ေဘးနား လာလာေသ၊ သူတို႔က ကိုယ့္ကိုလက္ညႇိဳးႀကီးထိုးလိုက္၊ ပုဆိုးစ လွမ္းဆြလ ဲ ိုက္န႔ဲ လာလာငိုၾက…၊ ကိုယ္က ဘာလုပ္ရမလဲမသိ၊ Aေဟးေဟးေဟး… Aရမ္း စိတ္ညစ္ရတာပဲ” “ကိုႀကီးဝ… ကိုႀကီးဝ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 162
ရဲေAာင္က သတိေပးသံႏွင့္ လွမ္းေခၚၿပီး… “စကားကို ေရွ႕ဆက္ပါUီးဗ်ာ…၊ ဒီေန႔Aျဖစ္Aပ်က္ကိုေရာက္တ့A ဲ ထိ ဆက္ေျပာပါUီး…” “ေAး၊ Aဲဒီလို Aိမ္ေဘးကေရကန္မွာ Aနိဌာ႐ံုေတြ မ်ားစြာျဖစ္တ့ဒ ဲ ဏ္ကို
ၾကာေတာ့
ငါ
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ Aဲဒါနဲ႔ပဲ AစီAစU္တစ္ခုကို လုပ္ရပါေလေရာ…” “ဘာ AစီAစU္လဲ…” “ငါက Aားလံုးကို ေၾကျငာစကားတစ္ခန ြ ္း ေျပာရတယ္၊ Aိမ္ေဘးေရကန္ထမ ဲ ွာ ေရနစ္တ့လ ဲ ူကို ကယ္ရင္ ဂုဏ္ျပဳမယ္လို႔” “ေၾသာ္… ေၾသာ္…” “ငါ့ ေၾကျငာခ်က္ကေလး ေAာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္၊ ဒီေန႔ ေနဒြန္းက ေရနစ္တယ္၊ ဒီက ညီ နီကိုရက ဲ သူ႔Aသက္ကို ပဓာနမထားပဲ ဆင္းကယ္တယ္၊ Aဲဒါေၾကာင့္… ငါက ခု နီကိုရက ဲ ို ဂုဏ္ျပဳပြဲေလး က်င္းပေပးတယ္… ဒါပဲ” ရဲေAာင္၏ေခါင္းက ေနဒြန္းဘက္ လွည့္လာသည္။ “မင္းက မႀကီးမငယ္န႔ဲ ေရထဲ ဘာဆင္းလုပ္တာလဲ” “ေAး… ငါလဲ Aဲဒါကို သိခ်င္ေနတာကြ၊ ေရမကူးရဆိုတ့ၾဲ ကားက ကေလးေတြ လာလာကူးတာ ထားပါေတာ့၊ ေရခ်ဳိး Aဝတ္ေလွ်ာ္ လာလုပ္တ့သ ဲ ူေတြ ေရထဲျပဳတ္က်တာက ထားပါေတာ့…၊ ဒီေကာင္က ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၿပီး ေရထဲကို ယက္ကန္ယက္ကန္ ေရာက္ေနသလဲ မသိဘူး…” Aားလံုးက ေနဒြန္းကို Aေျဖေတာင္းသလို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနဒြန္းက ဘာမွမဟုတ္သလို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ရယ္လိုက္ၿပီး… “ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး ကိုႀကီးဝရာ… ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေရကန္ေဘးထိုင္ၿပီး ဟိုစU္းစား၊ ဒီစU္းစား လုပ္ေနတာ…” “Aင္း…” “Aေတြးဝင္သာြ းတယ္ေလ…၊ ကၽြန္ေတာ္Aသိျပန္ဝင္ေတာ့ ေရထဲျပဳတ္က်ေနၿပီ” Aားလံုးဝိုင္းရယ္ၾက၏။ “ေနဒြန္းရယ္…” လင္းလင္းက
စိတ္႐ႈပ္ေထြးေသာ
AမူAယာျဖင့္
သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး
ေရရြတ္သည္။
ခဂၢါက
ပင့္သက္ရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ေမာ့႐ိႈက္လိုက္၏။ ဘာမွေတာ့ မေဝဖန္…။ “သူ ေရထဲနစ္ေနတာကို ကိုႀကီးဝက ေတြ႔လား…” “နစ္နစ္ျခင္းမွာေတာ့ မေတြ႔ဘူး၊ ငါေတြ႔ေတာ့ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ငါက Aေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းေတြ႔တာ၊ ေAာက္ထပ္ေျပးဆင္းမယ္ ႀကံေနတုန္း နီကိုရဲ ဆင္းကယ္တာကို ထပ္ေတြ႔ရတာပဲ” Aားလံုးမ်က္လံုးမ်ားက နီကိုရဲဆီ ေရာက္သာြ းၾကသည္။ “ေဟ့ေကာင္…၊ မင္းကေရာ ေျပာစမ္းပါUီး” ရဲေAာင္ႏွင့္ နီကိုရတ ဲ ို႔က ေျပာမနာ ဆိုမနာမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 163
“ဘာေျပာရမွာတုန္း…” “မင္းက ဒီေကာင္ေရနစ္ေနတာကို ဘယ္လိုေတြ႔ၿပီး ဘယ္လို ကယ္ရတာတုန္း…” “တိုက္ဆိုင္သာြ းတာပါ” “ဘယ္လို တိုက္ဆိုင္တာတုန္းဟ” “ငါ့ ဘာသာ ေရကန္ေဘးက ျဖတ္သာြ းတာ၊ ဒီေကာင္က တစ္ခုခုထုိင္ၿပီး ေတြးေခၚေနတာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက ၾကာၿပီ…၊
Aဲဒါနဲ႔
ျမင္သားပဲ၊
ဒီေကာင္န႔င ဲ ါနဲ႔လည္း
လမ္းကိုေကြ႔ၿပီး
ေAးေAးေဆးေဆး
သူ႔ဆီUီးတည္ေလွ်ာက္ေနတုန္း
သူက
စကားမေျပာရတာ ေရထဲကို
ဝုန္းခနဲ
ျပဳတ္က်သြားတာပဲ” ရဲေAာင္က ေနဒြန္းကို ေတြးေတြးဆဆဟန္ႏွင့္ ေမးသည္။ “မင္းက ေရမကူးတတ္လို႔လား ေနဒြန္းရ” ထိုAေမးကို နီကိုရက ဲ ျဖတ္ေျဖ၏။ “မဟုတ္ဘူးကြ၊ ေရကူးတတ္လည္း မရဘူး” “ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔တုန္း” “ဒီေကာင္က ေရထဲျပဳတ္က်ေနတဲ့Aထိ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာျဖစ္ေနမွန္း သိပံုမေပၚဘူး၊ Aေတြးေတြ Aရမ္းလြန္ေနတယ္ေလ၊
သူ႔ကုိယ္သူ
ျပန္သတိရမိတ့A ဲ ခ်ိန္မွာ
Aေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ၊
ဝူးဝူးဝါးဝါး
ယက္ကန္ ယက္ကန္ ျဖစ္သာြ းရတာေပါ့” “Aင္း… Aဲဒါနဲ႔ မင္းက ဆင္းကယ္လိုက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့” “မကယ္လို႔ ရမလားဟ” စကားလမ္းေၾကာင္းက
ရပ္တန္႔
ျပတ္ေတာက္သာြ းသည္။
ရဲေAာင္ကလည္း
ဘာမွ
ဆက္မေမးေတာ့၊ မွာထားသည့္ AေAးဗူးမ်ားလည္း ေရာက္ရွိလာၿပီျဖစ္သည္။ “ကဲ… AေAးေသာက္ၾကပါUီး” ဆန္းကစ္တစ္ဗူးေသာက္ေနရင္း… ေနဒြန္းက ကိုႀကီးဝကို Aႀကံေပး၏။ “ကိုႀကီးဝ” “ေဟ…” “Aဲဒီကန္ကိုျဖတ္ၿပီးေတာ့ တံတားတစ္ခု ထိုးပါလား ကိုႀကီးဝရယ္…” “ေဟ… ဘယ္ကပိုက္ဆံန႔ဲ ထိုးရမွာလဲ” “ကိုႀကီးဝက ခ်မ္းသာတဲ့ဟာပဲ” “ငါခ်မ္းသာတာက
သူမ်ားေတြ
ေရကန္ေပၚ
လမ္းေလွ်ာက္Aပန္းေျဖဖို႔
မဟုတ္ဘူးဟ၊
တံတားခင္းဖို႔ဆိုတာ လြယ္တယ္ေAာက္ေမ့လို႔လား” “မလြယ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုႀကီးဝက လုပ္ႏိုင္တ့A ဲ င္Aား ရွိတာပဲဗ်ာ” “ဟာ… ဒီကိစၥက ထားစမ္းပါUီး ေနဒြန္းရာ…” “ထားမေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကိုႀကီးဝAတြက္ ေျပာေနတာ” “ေဟ… ငါ့Aတြက္…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 164
“Aင္း…” “ငါ့Aတြက္ ဘာပါလို႔လဲ၊ ေျပာစမ္းပါUီး” “ကိုႀကီးဝ နာမည္ႀကီးသြားမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာင္လာေနာင္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ မွတ္တမ္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သာြ းမွာေပါ့” ကိုႀကီးဝက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ေန၏။ “သိပ္… မဆိုင္သလိုပါလားကြာ” “ဆိုင္တာေပါ့ဗ်၊
မႏၲေလးက
Uီးပန္တံတားနဲ႔Aၿပိဳင္
ရန္ကုန္က
Uီးဝတံတားေပါ့၊
ဘယ္ေလာက္Aဆင္ေျပလဲ” “ဟာကြာ…” Aားလံုးက ဝိုင္းရယ္ၾက၏။ ကိုႀကီးဝလည္း သူ႔ေခါင္းကို သူ ကုတ္ဖြရင္း ရယ္သည္။ Aရယ္တစ္ဝက္ျဖင့္လည္း ေျပာ၏။ “ငါလည္း ေရကန္ေဘးမွာ Aိမ္ေဆာက္ေနမိတာ ဒုကၡပါပဲကာြ …” ၿငိမ္ေနေသာ နီကိုရက ဲ ဝင္ေျပာသည္။ “ဒီလိုပါပဲဗ်ာ…၊ ဝယ္မိတ့က ဲ ား ဓားျပပဲ တားတားေပါ့” “ေဟ…” သူတို႔လူစုႏွင့္ စကားေျပာရတာ ကိုႀကီးဝခမ်ာလည္း တေဟေဟႏွင့္ခ်ည္း ျဖစ္ေနရေတာ့၏။ “တည္မိတ့ဘ ဲ ုရား လင္းတပဲနားနား… လို႔ ေျပာစမ္းပါဟာ” “သေဘာသဘာဝ Aတူတူပါပဲဗ်ာ…” စားေသာက္ဆိုင္မွ ထျပန္လာၾကေတာ့ ညခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဆိုင္ျပင္Aေရာက္မွာ နီကိုရက ဲ … “ငါ ကိုႀကီးဝကားနဲ႔ပဲ လိုက္သာြ းလိုက္မယ္” “ေAး… ေAး” ေနဒြန္းတို႔Aုပ္စုက ခဂၢါ၏ကားေပၚ တက္လိုက္ၾက၏။ ကားကို ခဂၢါပဲ ေမာင္းသည္။ ေနဒြန္းက ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္သျဖင့္ ခဂၢါ၏ သင္းပ်ံ႕ေသာ ကိုယ္ရနံ႔ေမႊးေမႊးကို ႐ွဴ႐ႈိက္ေနရသည္။ “ခဂၢါ” “ဟင္…” “နင္ ျဖစ္ရဲ႕လား၊ ေမာင္းရတာ Aဆင္ေျပရဲ႕လား” “ရတယ္၊ ငါ့ကို ပူစရာမလိုဘူး၊ နင့္Aတြက္သာ ငါတို႔က ရင္မေAး ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ” ေနာက္ခန္းမွ လင္းလင္းကလည္း စူပပ ြ ဝ ြ င္ေျပာ၏။ “ေAးေလ…၊ ငါတို႔မွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာ၊ ဒါနဲ႔ ေနဒြန္း” “ေဟ…” “ဘာပဲေျပာေျပာ
ေရနစ္တယ္…
ဘာညာဆိုတာ
မေကာင္းဘူးဟ၊
နင္
ကံနိမ့္ေနတယ္၊
လုပ္တာကိုင္တာေတြ AသြားAလာေတြ သတိထားစမ္းပါဟာ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 165
ေနဒြန္းက တဟဲဟဲ ရယ္၏။ ခဂၢါက မေက်နပ္သလို လွည့္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းကလည္း ထိုနည္းAတိုင္း။ ရဲေAာင္က… “ရယ္မေနနဲ႔ Aေကာင္းေျပာေနတာ၊ မင္းAတြက္ စိုးရိမ္လို႔ ေျပာေနတာ” “မင္းကလဲကာြ …၊ ငါ ေရကူးတတ္ပါတယ္” “Aခု နစ္တယ္ မဟုတ္လား…” “မဟုတ္ပါဘူး…” “ဘာ… မဟုတ္တာလဲ” “ေရနစ္တ့သ ဲ ူကို ဆယ္ရင္ ကိုႀကီးဝက ဂုဏ္ျပဳမယ္လို႔ ေျပာတယ္ေလ…၊ သူ ဘယ္လိုဂုဏ္ျပဳမွာလဲ ဆိုတာ ငါက သိခ်င္တယ္၊ ငါ့လိုပဲ နီကိုရက ဲ လည္း သိခ်င္တယ္” “ေဟ…” “Aဲဒါနဲ႔ပဲ ငါက ေရနစ္သလို သ႐ုပ္ျပ…၊ နီကိုရက ဲ ငါ့ကို ကယ္တ့ပ ဲ ံု သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ကိုႀကီးဝက ငါတို႔ကို Aမွန္တကယ္လိုက္ေကၽးြ ၊ မင္းတို႔က ကူညီၿပီး ဝင္ေရာက္စားေသာက္၊ ဒါေပါ့ကာြ …” ေနဒြန္း၏ စကားAဆံုးမွာ သံုးေယာက္သား ဟာခနဲ ဟယ္ခနဲ ျဖစ္သာြ းၾက၏။ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ဆဲဆိုၾက၏။ လင္းလင္းက… “ကိုႀကီးဝသာ Aဲဒါကို Aမွန္Aတိုင္းသိသာြ းရင္ ေနဒြန္းရယ္” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာ၏။ “နင္တုိ႔သံုးေယာက္ကိုပါ ႀကံရာပါေတြလို႔ ထင္မွာေပါ့၊ ဟဲဟဟ ဲ ဲ… Aား…” ခဂၢါက ဆိတ္ဆလ ဲြ ုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ‘နာနာေလးသာ ဆိတ္ထည့္လိုက္’ ဟု လင္းလင္းက ဝဇီကံႏွင့္ ပါဝင္ေသးသည္။ *****
သူ႔
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 166
ကိုခ်စ္လို႔ သီဝရီAသစ္ေတြန႔ဲ ျပန္ေဆာက္ထားတဲ့လ… ူ ။ ေလးကိုင္းမွာ ေစာင္းႀကိဳးAသြယ္သယ ြ ္တပ္ၿပီး… ျမားပလိုင္းမွာလည္း ပန္းေတြကို Aျပည့္Aေမာက္ ထည့္ခ့မ ဲ ိေပါ့။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 167
ရနံ႔ခ်ဳိတ့ဲ ဘယ္လို ပန္းတစ္ပြင့္ကိုမွ ငါ့ရဲ႕ Aနက္ေရာင္ေခါင္းတလားေပၚ ေပါက္ႀကဲမခ်နဲ႔။ ငါ့Aေလာင္း ငါ့A႐ိုးေတြပစ္မယ့္ေနရာမွာ… ဘယ္ သူငယ္ခ်င္းကမွ ႏႈတ္ဆက္စကား လာမေျပာၾကားေစနဲ႔။ ငါ့ရ႕ဲ … ခ်စ္ျမတ္စင္ၾကယ္သူေလးဟာ ငါ့Aုတ္ဂူကို ရွာမေတြ႔ေစနဲ႔ သူ… မငိုေႂကြးေစနဲ… ႔ ။ သက္ျပင္းတို႔ Aံု႔ျဖာေဝၫြတ္ျခင္း… နရာ… …ကင္းတဲ့ေနရာ … Aဲဒီေနရာမွာ… ငါ့ကို ျမႇဳပ္ႏွံေပးပါ…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 168
“ဘယ္လိုလဲ… ကဗ်ာေလးကို ခံစားရရဲ႕လား” ေနဒြန္းက ကဗ်ာကို တစ္ေခါက္ထပ္ဖတ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္သည္။ “Aင္း… ေကာင္းတယ္၊ မင္း ေရးထားတာလား…” “ဘာသာျပန္ထားတာကြ” “ဟင္ ဟုတ္လား…၊ ဘယ္သူ႔ကဗ်ာလဲ” “ဒီေလာက္ေမာ္ဒန္ဆန္ေနမွေတာ့ ဘယ္သူရွိUီးမလဲ… ရွိတ္စပီယားေပါ့” ရဲေAာင္၏စကားေၾကာင့္ ေနဒြန္းက ရယ္သည္။ ေကာ္ဖီခက ြ ္ကို ေမာ့ေသာက္ၿပီးမွ… “ရွိတ္စပီယားရဲ႕ ဘယ္စာAုပ္ထက ဲ ကဗ်ာလဲ” “TWELFTH NIGHT ျပဇာတ္ထက ဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ထားတာကြ၊ Aျပည့္Aစံုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔Aထက္မွာ တစ္ပိုင္းရွိေသးတယ္” “Aင္း… မင္းဘာသာျပန္ထားတာ ေကာင္းတယ္ကြ၊ ရွိတ္စပီးယားက ေမာ္ဒန္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းက ေမာ္ဒန္ျဖစ္ေနတာ” ရဲေAာင္က ခပ္ဟဟရယ္သည္။ သူ႔ေခါင္းမွဆံပင္တို႔ကို လက္ႏွင့္သပ္ေနရင္း… “ေAး… AဲဒါေတြထားပါUီးကြာ၊ ဒီကဗ်ာေလးမ်ဳိးကို ဘာသာလဲျပန္ၿပီးေရာ ငါ့မွာ ခံစားခ်က္တစ္မ်ဳိး ရလာတယ္” “ဘာခံစားခ်က္လဲ…” “ဒီကဗ်ာထဲမွာ သူက သူ႔ဈာပနAတြက္ သူလိုခ်င္တ့ပ ဲ ံုစံကို ေျပာထားတယ္ေလ” “Aဲဒါ ဘာျဖစ္တုန္း” “ငါ…
လန္႔သာြ းတယ္၊
Aဲဒါေၾကာင့္
မင္းကို
Aေဖာ္လာစပ္တာ၊
ငါေသရင္
ဘယ္လို
လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ မင္းကို မွာထားမယ္၊ မေတာ္တဆ မင္းေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ ငါ့ မွာထားခဲ့… Aဲဒါေျပာမလို႔” ေနဒြန္းက ရဲေAာင္ကို မခ်ဳိမခ်U္ ၾကည့္လိုက္သည္။ “မင္းက Aခု ေသေတာ့မွာမို႔လို႔လား…” “မေျပာႏိုင္ဘူးေလ သူငယ္ခ်င္းရာ…၊ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီတ့ဲ” “Aဲဒီေတာ့… ငါေသရင္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ ငါက မင္းကို ေျပာျပရမယ္ေပါ့” “ေAးေလ…၊ ငါလည္းေျပာမယ္၊ မင္းလည္း ေျပာေလ” “ငါေရာ ေသခါနီးၿပီမို႔လို႔လား…” “ဟာ… Aဲလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ ေနဒြန္းရာ” “ဟဲဟဟ ဲ ဲ…” ေနဒြန္းကရယ္သည္။ ရဲေAာင္၏ မ်က္ႏွာကို စံုခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ၾကည့္ၿပီး… “ရဲေAာင္” ရဲေAာင္က ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာပံုရသည္။ “ေဟ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 169
“Aခ်င္းခ်င္းကို မင္းက ပတ္ခ်င္ေသးတယ္ကာြ ” “ဘာ… ပတ္လို႔လဲ” “မင္းတို႔ ငါ့ကို ဝိုင္းညာထားၾကတယ္” “ဘာညာလို႔လဟ ဲ …” “ငါေသေတာ့မွာ မဟုတ္လား၊ Aဲဒါ ဘာလို႔ငါ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာၾကတာလဲ၊ မင္းတို႔ မေျပာေပမယ့္ ငါက သိပါတယ္” “ဟာ… ေဟ့ေကာင္… မင္း…” “မင္း… လွ်ဳိမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ငါ Aကုန္သိၿပီးၿပီ၊ မင္းတို႔ဟာေတြက ေရွ႕ကဖံုး ေနာက္ကေပၚတာ မဟုတ္ဘူး…၊ ေရွ႕ကဖံုးၿပီး ေရွ႕ကပဲ ေပၚေနတာ” “ဟာ…” “ခဂၢါက
Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ
ငါ့Aေလာင္းကို
ျမင္တယ္ဆိုတာ
ငါ
သိၿပီးပါၿပီကာြ …၊
ဒီေန႔လား…
မနက္ျဖန္လား၊ ဒီရက္ပိုင္းAတြင္းမွာ ငါေသမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္ကာြ ” “ေဟ…” ရဲေAာင္ ပါးစပ္Aေဟာင္းသားျဖစ္ေနသည္။ ေနဒြန္းကိုလည္း မယံုႏိုင္ေလာက္ေAာင္ Aံ့ၾသေသာ မ်က္လံုးမ်ဳိးျဖင့္ ျပဴးၾကည့္ေန၏။ ၿပီးမွ… Aၾကည့္လၿႊဲ ပီး သူေရွ႕မွ လက္ဖက္ရည္ခက ြ ္ကို ဂြပ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္သည္။ နင္မလိုပင္ ျဖစ္သာြ းေသးသည္။ ေနဒြန္းကို ခပ္ေလးေလး ေမးသည္။ “ေနဒြန္း” “ေဟ…” “မင္း… တကယ္သိတာလား” “တကယ္သိတာပါကြာ…” “ဘယ္လိုလုပ္ သိတာတုန္း…” “မင္းတို႔က ငါ့ကို ဖံုးေတာ့
ဖံုးထားၾကတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ယုတၱိရွိေAာင္
နည္းနည္းေတာ့လည္း
ဖြင့္ေျပာၾကတယ္၊ မင္းတို႔ ဖြင့္ေျပာတဲ့ နည္းနည္းေတြကို စုလိုက္ေတာ့ ငါက တစ္ခုလံုးကို သိသာြ းတယ္” ရဲေAာင္က နဖူးေၾကာ၊ ပါးေၾကာေတြ ႐ႈံ႕တြလာသည္Aထိ စU္းစား၏။ လက္ခံခ်င္ပံု မေပၚေခ်။ “မဟုတ္ေသးပါဘူး… ေနဒြန္းရာ” “ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ… ရဲေAာင္ရာ” “ကဲ… ဒါျဖင့္ေျပာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲ” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲရယ္ေနျပန္သည္။ ေဇာ္ျမင့္ကဖီးမွာ
သူတို႔
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကျခင္း
ျဖစ္သည္။
ေဇာ္ျမင့္ဆိုသည္ကား
Aျခားလူ မဟုတ္ေခ်။ ခဂၢါတို႔Aိမ္မွ Aိမ္ေဖာ္မေလး ခင္သီတာဝင္းႏွင့္ လူငယ္ခ်င္း ေမတၱာမွ်ေနသူ ျဖစ္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 170
“ေAးပါ… ငါ ေျပာျပပါ့မယ္…၊ ခဂၢါ ငါ့ကို Aာ႐ံုရၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္မွာ လင္းလင္းဆီ ငါက ဖုန္းေခၚျဖစ္တယ္” “Aင္း… Aဲဒီေတာ့” “လင္းလင္းက ေျပာတယ္…၊ ညတုန္းက လူတစ္ေယာက္ေသမယ့္ Aာ႐ံု႐ုပ္ကို ျမင္လို႔ ခဂၢါ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတယ္တ့၊ဲ မရႊင္မလန္း ျဖစ္ေနတယ္တ့၊ဲ ငါရယ္လို႔ေတာ့ မေျပာဘူး…” “Aဲဒါေၾကာင့္ ငါက ခဂၢါဆီ လွမ္းဖုန္းဆက္တယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေAာင္ Aားေပးလိုက္Uီးမယ္ဆိုတ့ဲ သေဘာေပါ့” “Aင္း… ဟုတ္ၿပီ” “ခဂၢါက ငါ့ကို ေAးေAးေဆးေဆး စကားျပန္ေျပာပါတယ္။ ညကေတာင္ သူ ငါ့ကို Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ေတြ႔လိုက္ေသးတယ္တ့၊ဲ ငါ့ကို သူ သတိရတတ္တ့A ဲ ေၾကာင္း ေျပာတာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ငါက ဆက္စပ္မိသာြ းတယ္” “ေၾသာ္… ေAးေပါ့” “Aျပတ္သားဆံုးသိရတာကေတာ့ ခင္သီတာဝင္းဆီကကြ” “ေဟ…” ရဲေAာင္ Aံ့ၾသသြားသည္။ ကပ်ာကယာ ျပန္ျငင္းသည္။ “ေဟ့ေကာင္၊ Aဲဒါေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္” “ဘာလို႔ မဟုတ္ရမွာလဲ” “ခဂၢါမွာ Aဲလို ႀကိဳျမင္ ႀကိဳသိေနတဲ့ စိတ္ရွိမွန္း ခင္သီတာဝင္းက သိမွ မသိပဲ” “ေAးေလ…၊ Aဲဒါကို သူ မသိပါဘူး” “ဒီလိုကာြ …” “Aင္း…” “ခင္သီတာဝင္းနဲ႔ ငါနဲ႔က မနက္မနက္ ဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုတတ္တယ္၊ ငါက လက္ဖက္ရည္ ထိုင္ေသာက္ေနတာ သူက ပလာတာ ဝင္ဝယ္တာ” “Aင္း… Aဲဒါေတာ့ ငါရွင္းတယ္” “ခဂၢါ
ငါ့ကို AဲလိုAာ႐ံုျမင္ၿပီး
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ
ခင္သီတာဝင္းက
ငါ့ကို
ျပဴးတူးျပာတာ
ေျပာပါေလေရာ…” “ဘာတဲ့လဲ…” “ခဂၢါနဲ႔ လင္းလင္းနဲ႔ ညက ဖုန္းေျပာေနတာကို သူေနာက္က ၾကားတယ္တ”့ဲ “သူ… သေဘာေပါက္လို႔လားကြာ” “သူသေဘာေပါက္သလိုေတာ့ ငါ့ကို ေျပာတယ္ေလ” “ဘယ္လိုေျပာသလဲ…” “ခဂၢါက ငါေသမယ္ဆိုၿပီး ညက Aိပ္မက္ မက္တယ္တ့၊ဲ လင္းလင္းကိုေတာင္ AဲဒီAေၾကာင္း လွမ္းေျပာေနေသးတယ္တ့ဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 171
“ေၾသာ္…” “Aဲဒီကတည္းက ငါက ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနၿပီ” “Aင္း…” “Aခု မင္းက Aသားလြတ္ႀကီး ငါ့ကို လာေမးျပန္တယ္၊ ငါေသရင္ ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္သလဲတ့ဲ…၊ ဟားဟား… ေဟ့ေကာင္… ရဲေAာင္” “ေဟ…” “ငါ… မွာခဲ့မယ္ကာြ ” “ေAး… ေျပာ” “ငါေသရင္ လုပ္ခ်င္သလိုသာ လုပ္ၾက” “ဟင္…” “Aေကာင္းေျပာေနတာ…
ငါေသရင္
လုပ္ခ်င္သလိုသာလုပ္ၾက၊
ဘာမွမလုပ္လည္း
ရတယ္၊
စိတ္မဆိုးဘူး၊ ငါ… ေAးေAးေဆးေဆးပဲ” ေနဒြန္းက စကားကို AၿပီးAျပတ္ ပိတ္ေျပာလိုက္၏။ ရဲေAာင္ ဘာမွျပန္မေျပာ…။ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဟန္ ေပၚသည္။ ငူငူငိုင္ငိုင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ ခဏၾကာမွ… “ေနဒြန္း” “ဟင္…” “မင္း ေသရမွာကိုေတာ့ မင္းသိသားပဲ” “ေAးေလ… သိပါတယ္ဆို…” “မင္း… မတုန္လႈပ္ဘူးလား” “မတုန္လႈပ္ပါဘူး” ေနဒြန္း၏မ်က္ႏွာကို ရဲေAာင္က ထိုးထိုးေဖာက္ေဖာက္ ၾကည့္လာသည္။ ေလသံျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ဆက္ေမးသည္။ “မင္း… မေၾကာက္ဘူးလား” ေနဒြန္းက ခပ္တိုးတိုးရယ္၏။ “မေၾကာက္ပါဘူး” “တကယ္ မေၾကာက္တာလား…” “တကယ္ပါကြ… ငါက ေၾကာက္ေနတဲ့ပံု ေပၚလို႔လား” ရဲေAာင္ ဝန္မခံပဲေန၍ မရ။ ဝန္ခံရသည္။ “မေပၚပါဘူးကြာ၊ မင္းပံုစံက ဘာမွ မျဖစ္သလိုမ်ဳိးပဲ” “Aဲဒါမ်ား…” “ေAး… Aဲဒါေၾကာင့္ကို ေမးေနရတာေပါ့” ေနဒြန္းက ေခါင္းကို ေနာက္လွန္၍ရယ္ေတာ့သည္။ ရယ္ေမာAၿပီးမွာ သူ႔မ်က္ႏွာက Aနည္းငယ္ တည္သာြ းသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 172
“ရဲေAာင္” “ဟင္…” “ေသျခင္းတရားဆိုတာကို ငါ သိပ္မေၾကာက္ဘူးကြ၊ ေစ့ေစ့ေတြးေလ မေၾကာက္ေလပဲ” ရဲေAာင္က ဘာမွျပန္မေျပာ၊ စားပြဲေပၚမွ ေရေႏြးခရားAိုးႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ “ငါ့ကို ကပ္သီးကပ္သပ္သမားလို႔ေတာ့ မျမင္န႔ေ ဲ ပါ့ကာြ ၊ မင္းကို ငါ ေျပာျပမယ္” “ငါတို႔
လူေတြမွာ လက္ရွိ
ရွိထားတဲ့
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြန႔စ ဲ ာရင္
ေသျခင္းတရားက ပိုၿပီး
သစၥာရွိတယ္ကြ” “ဘာ…” “ငါတို႔ပိုင္တ့ဲ ပစၥည္းေတြဆိုတာက Aခ်ိန္မေရြး သူမ်ားပိုင္ ျဖစ္သာြ းႏိုင္တယ္၊ ငါတို႔ပိုင္ဆိုင္တ့ဲ ပစၥည္းေတြထမ ဲ ွာ ေသျခင္းတရားလည္း ပါတယ္၊ တျခားပစၥည္းေတြထက္စာရင္ သူက ကိုယ့္Aေပၚ သစၥာႀကီးတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္စား သူမ်ားက ဝင္ေသလို႔ မရဘူး၊ ေသျခင္းတရားဟာ ကိုယ့္ပစၥည္းကေန သူ႕ပစၥည္း
ျဖစ္မသြားဘူး၊
လူဆိုတာက
ေမြးလာကတည္းက
Aသက္တစ္ေခ်ာင္းစာ
တန္ဖိုးရွိတ့ဲ
ေသျခင္းတရားကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီးသားပဲေလ…” ရဲေAာင္က ေရေႏြးခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ဟန္ေဆာင္ၿပီး စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာ နားေထာင္ေန၏။ သူ… ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ “သေဘာက်စရာေကာင္းတာက ေသျခင္းတရားဟာ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းျဖစ္သလို… ပုဂၢလိကပိုင္ ပစၥည္းလည္း ျဖစ္တယ္ကြ ဟဲဟဲ…” ရဲေAာင္က သက္ျပင္းခ်၏။ “ေသျခင္းတရားကို လူသားAားလံုးက ပိုင္တယ္၊ ကိုယ့္ေသျခင္းတရားကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္တယ္၊ ငါ့Aေနနဲ႔ကေတာ့ ငါ့ေသခါနီးAခ်ိန္ကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ျဖတ္သန္းသြားရမွာပဲ” “စိတ္ဝင္တစားနဲ႔… ဟုတ္လား” “ေAး…” “ဘာကို စိတ္ဝင္စားတာလဲ” “ငါတို႔လူသားေတြမွာ ရွင္ျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းဆိုတာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းလို႔ ဆိုပါစို႔…” “ေAး…၊ Aဲဒါဘာျဖစ္လဲ” “ငါ့ကို
ေမြးတဲ့Aခ်ိန္၊
ငါ
စရွင္တ့A ဲ ခ်ိန္မွာ…
ရွင္ျခင္းတရားကို
ငါ
ေကာင္းေကာင္း
မေတြ႔လိုက္ရဘူးကြ၊ ငါ့မွာ ဘာAသိဉာဏ္မွ မရွိေသးဘဲ” “Aဲဒါကေတာ့ မင္းမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ လူတိုင္းAဲလိုခ်ည္းပါပဲ” “ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ…” “ေျပာ… ဆက္ေျပာ”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 173
“ရွင္ျခင္းတရားကို ေသေသခ်ာခ်ာ
ေကာင္းေကာင္းမေတြ႔လိုက္ရတဲ့
ေလ့လာသြားဖို႔
ငါ
စိတ္ကူးထားတယ္၊
ငါဟာ
Aခု
ရွင္ရာကေန
ေသျခင္းတရားကိုေတာ့ ေသသြားတဲ့ကိစၥကို
ငါ
စိတ္ဝင္စားတယ္၊ ေသျခင္းတရားကို ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ရင္ဆိုင္သာြ းမွာပဲ၊ မေၾကာက္ပါဘူး၊ နည္းနည္းရင္ခုန္တာေလာက္ပဲ ရွိတယ္” “ေဟ…” ရဲေAာင္၏မ်က္ႏွာမွာ
Aရိပ္Aေယာင္Aမ်ဳိးမ်ဳိး
ျဖတ္ေျပးေနသည္။
သူ႔ကိုလည္း
နားလည္ရခက္သလို ၾကည့္၏။ ေနဒြန္း… ၿပံဳး႐ံုပဲ ၿပံဳးေနလိုက္ေတာ့သည္။ “ဗုဒၶဝါဒAရဆိုရင္ ထပ္ေသမယ္…
ရွင္မယ္… ၿပီး ေသမယ္၊ ၿပီး… ဘံုဘဝတစ္ခုခုကို ကူးၿပီး ျပန္ရွင္မယ္၊
ဘံုဘဝတစ္ခုခုကို
ထပ္ကူးၿပီး
ထပ္ရွင္သန္ၾကUီးမယ္၊
သံသရာမဆံုးသေရြ႕ေပါ့
သူငယ္ခ်င္းရယ္” ရဲေAာင္ သက္ျပင္းခ်သည္ ထင္သည္။ “ေနျခင္းတရားကို လက္ခံထားရင္ေတာ့ ေသျခင္းတရားကိုလည္း လက္ခံရမွာပဲ၊ သံသရာတစ္ခြင္ တစ္ျပင္လံုးကို ေနလိုက္ ေသလိုက္န႔ဲ ျဖတ္သန္းေနရUီးမွာပဲ…၊ ငါ… ေတြးမိတာ တစ္ခုရွိတယ္” “Aင္း…” “ေနျခင္းတရားက ေသျခင္းတရားကေတာ့
စကားေျပာတတ္တ့ဲ တိတ္ဆိတ္တတ္တ့ဲ
ေလာကႀကီးတစ္ခုကို ေလာကႀကီးတစ္ခုကို
ေပးတယ္၊ ေပးတယ္၊
ေပ်ာ္စရာပါပဲ၊ Aဲဒါလည္း
စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ” “Aင္း… ဆိုပါUီး” “Aခု… ငါေသေတာ့မယ္ဆိုပါစို႔…” “Aင္း…” “ငါဟာ… စကားေျပာတတ္တ့ရ ဲ င္ခြင္ကို စြန္႔ခာြ ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တ့ဲ ရင္ခြင္ဆီ ေျပးဝင္တာပဲ၊ ဟဲဟဲ…
မင္းကို
ငါေရွ႕ပိုင္းမွာ
ေျပာခဲ့တ့A ဲ တိုင္းပါပဲ၊
ေသရတာ
ေၾကာက္စရာ
မဟုတ္ပါဘူး…၊
စိတ္ဝင္စားစရာေတာင္ ေကာင္းပါတယ္၊ ငါလည္း စိတ္ဝင္စားတယ္” “ဒါ… မင္းရဲ႕ ရင္ထက ဲ စကားလား…” “ဒါ… ငါ့စကား မဟုတ္ဘူး” “ဟင္…” “ဒီစကားကကို ငါပဲ ျဖစ္တယ္…၊ ငါကကို ဒီစကားပဲ ျဖစ္တယ္” ရဲေAာင္က ေလပူႀကီးတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္၏။ ၿပီး… ၿပံဳးသည္။ Aားယူ၍ၿပံဳးေသာ Aၿပံဳးဟုထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္လင္ခိုင္မာေသာ Aၿပံဳးျဖစ္ေနသည္။ “ေနဒြန္း” “ဟင္…” “ရွိတ္ဟန္းဒ္… ကြာ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 174
သူ႔လက္ကို ကမ္းေပး၏။ ေနဒြန္းက ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာAခါ တင္းတင္းျဖစ္ညႇစ္သည္။ Aခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သလို ၾကည့္ၿပီး… တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သလို ၾကည့္သည္။ “မင္းAတြက္ ငါ… ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ မင္းဟာ ငါထင္တာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ သတၱိရွိတယ္” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲ… ရယ္ေတာ့၏။ “ဟာ… ဒီေလာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေတြထားစမ္းပါ…၊ ေဟ့ေကာင္ ရဲေAာင္” “ေဟ…” “မင္းကို ငါ… ျပစရာတစ္ခုရွိတယ္” “ဘာလဲ…” “ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကြ” ရဲေAာင္၏မ်က္လံုးမ်ားက Aေရာင္ေတာက္သာြ းသည္။ “ဘာလဲ…၊ မင္းေရးထားတာလား” “Aဲဒါေတြ မေမးနဲ႔Uီးကြာ… Aရင္ဖတ္ၾကည့္စမ္း” “ေAး… ေပးေလ” ေနဒြန္းက ထံုးစံAတိုင္း Aိတ္ထမ ဲ ွ စာရြက္တစ္ရက ြ ္ကို ထုတ္ေပး၏။ ရဲေAာင္က Aငမ္းမရ ဖတ္သည္။ ဖတ္ရင္းႏွင့္ပင္ သူ႕မ်က္လံုးေတြ Aေရာင္လ့လ ဲ ့ဲ ေျပးေနသည္။ ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ျပန္ဖတ္သည္။ ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။ “ေနဒြန္း” “ေျပာ… သူငယ္ခ်င္း၊ ကဗ်ာကုိ ဘယ္လိုျမင္လဲ” “ေကာင္းတယ္ဟ” “မင္းသေဘာက်လား” “Aင္း…၊ ကဗ်ာက ျမင့္တယ္” “ေမာ္ဒန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႔ မင္း မခံစားရဘူးလား” “ခံစားရတာေပါ့…၊ ေမာ္ဒန္ဟန္န႔ဲ ေရးထားတာပဲဟာ…” ေနဒြန္းက ရယ္၏။ “မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဒီကဗ်ာက ေAဒီ ငါးရာေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ေပၚထားတဲ့ကဗ်ာ…” “ဟင္… ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္…၊ ဖုဒါရရွီ ဆိုတ့ဲ ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးေရးတာ၊ ငါ့AေတြးAေခၚနဲ႔ ေသြးခ်င္းနီးတယ္ ထင္ၿပီး ငါ… ကူးထားတာ” “ေဟ… Aဲဒီလိုလား” ရဲေAာင္က စာရြက္ေပၚမွ ကဗ်ာကို တစ္ေခါက္ျပန္ငံု႔ဖတ္သည္။ ေနဒြန္းက လမ္းမဆီလွမ္းေငးရင္း ထိုကဗ်ာကို ႏႈတ္ဖ်ားမွ တီးတိုးေရရြတ္ေနလုိက္၏။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 175
မြန္းလြဲေနေရာင္က လိေမၼာ္ရင့္ရင့္တို႔ျဖင့္ စြန္းကြက္ လွပေနသည္။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 176
လက္ခ်ည္းသက္သက္ ငါသြားေနတယ္… လ… ၾကည့္ေလ … ပါလာတယ္ ငါ့ရင္ထမ ဲ ွာ ေပါက္တူးပါလာတ ယ္။ ေျခလ်င္သက္သက္ ငါသြားေနတယ္… ဒါေပမဲ… ့ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေက်ာကုန္းေပၚမွာထိုင္လ… ို႔ တံတားကို ငါ ျဖတ္ေက်ာ္တ့A ဲ ခါ… လ… ၾကည့္ေလ … ေရေတြက စီးဆင္းမေနဘူး… ဒါေပမဲ… ့ တံတားကေတာ့ စီးဆင္းေနေလရဲ႕…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 177
ပန္းကႏၲာရမွာ၊ ေက်ာက္တံုးAိုေတြ လဲ့ျပာကြဲAက္… ငါဟာ… ငါဟာ … ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္တူးေနတဲ့ ေပါက္ခၽြန္းတစ္လက္က။႔ဲြ လား… သိရဲ႕လား …။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 178
ဆိုင္က
ခန္းနားသပ္ရပ္မႈ
ရွိ၏။
တိတ္ဆိတ္ေAးေဆးၿပီး
ခ်စ္သူစံုတမ ဲြ ်ား
Aလာမ်ားသည့္
AေAးဆိုင္ႀကီး ျဖစ္သည္။ “ေနUီး…၊ နင္က ငါ့ကိုေစာင့္လိုက္ရတာ Aေတာ္ၾကာေသးလား” “ဟင့္Aင္း…၊ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး” ခဂၢါ၏ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကို ေနဒြန္းက လိုက္သာြ းၿပီး ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္တန္းၿပီး၍ ထြက္လာေသာ ခဂၢါက သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ Aံ့ၾသဝမ္းသာ ျဖစ္သာြ းသည္။ “နင္… ဘာလာလုပ္တာလဲ” “နင့္ကို လာေစာင့္တာ” “ဟင္… ကိစၥAထူးရွိလို႔လား” “မရွိပါဘူး…၊ နင္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကAျပန္မွာ လိုက္စကားေျပာဖူးတယ္ ရွိေAာင္လို႔” “ေခြးေကာင္ေနာ္…” ခဂၢါက
ဒ႐ိုင္ဘာကို
ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
ျမင့္လြင္မိုး၏
ေႏွာင့္ယွက္မႈေၾကာင့္
ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ Aိမ္ကကားႏွင့္ပင္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကို AသြားAျပန္လုပ္ရ၏။ ေနဒြန္းက… “နင္… ေမာင္းမွာလား” “ေAး…” “ဘယ္သာြ းမွာလဲ” “ငါက ဘယ္မွသာြ းစရာမရွိဘူး…၊ နင္က ဘယ္သာြ းခ်င္သလဲ” “Aဲဒါဆိုရင္လည္း ငါ့ကို ၿမိဳ႕ထဲဘက္ တစ္ခ်က္ပို႔ေပးဟာ၊ ငါ ပစၥည္းဝယ္စရာေတြ ရွိတယ္” “သြားေလ…” ေနဒြန္းလိုခ်င္ေသာပစၥည္းမ်ား
ဝယ္ျခမ္းAၿပီးမွာ
AေAးဆိုင္တစ္ဆိုင္
ထိုင္မည္ဟူေသာ
စိတ္ကူးျဖင့္ ဤဆုိင္သို႔ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ခဂၢါကပဲ ဆိုင္Aသြင္Aျပင္ကို Aထင္ႀကီးၿပီး ဘုမသိ၊ ဘမသိ
ေမာင္းဝင္ခ့ျဲ ခင္း ျဖစ္သည္။
ဆိုင္ထမ ဲ ွာ သမီးရည္းစားစံုတဲြေတြ မ်ားေနမွ ဒင္းကေလး ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သာြ း၏။ “ခဂၢါ” “ဟင္…” “နင္… ဘာရည္ရယ ြ ္ခ်က္န႔ဲ ငါ့ကို ဒီဆိုင္ ေခၚလာတာလဲဟာ…” “ေAာင္မယ္…” “ေပါက္တ့န ဲ ဖူး မထူးေတာ့ပါဘူးဟာ၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ဝိုင္းဝိုင္းမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတာေပါ့” “ျဖစ္ပါ့မလားဟယ္…၊ နင္ နစ္နာေနပါUီးမယ္” “နစ္နာရေAာင္ ငါက ေဖာင္တိန္မွ မဟုတ္ပဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 179
ထိုသို႔ျဖင့္ စားပြတ ဲ စ္ဝိုင္းမွာ သူတို႔ ဝင္ထိုင္ျဖစ္ၾက၏။ “နင္ကလည္းဟာ…” AေAးမ်ား မွာAၿပီးမွာ ခဂၢါက Aလိုမက်ဟန္ႏွင့္ ေျပာ၏။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “နင့္Aထုပ္ႀကီးကို ဒီထထ ဲ ိ ယူလာေသးတယ္၊ ကားထဲမွာ ထားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” “ေAး… ဟုတ္ပါရဲ႕” ေနဒြန္းဝယ္လာေသာ
ပစၥည္းထုပ္ႀကီး
ျဖစ္၏။
ဝါးလက္ခုပ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလည္း
ပါသျဖင့္
ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည္။ AေAးကို
တစ္ငံုႏွစ္ငံုေသာက္Aၿပီးမွာ
ခဂၢါက
သူသိခ်င္ရြရျြ ဖစ္ေနေသာ
ေမးခြန္းကို
ေမးပါေလေတာ့သည္။ “ေနပါUီး…၊ ဒီပစၥည္းေတြ နင္က ဘာလုပ္ဖို႔ဝယ္တာလဲ” “ကိစၥရွိလို႔” “ဘာကိစၥလဲ…” “မသိခ်င္ပါနဲ႔ဟာ…” “သိခ်င္တယ္ဟာ…” ခဂၢါ၏
စူပပ ြ ြေျပာဟန္ေၾကာင့္
ေနဒြန္းၾကည္ႏူးစြာ
ၿပံဳးမိေလသည္။
ခဂၢါက
Aလြန္ခ်စ္ဖို႔
ေကာင္းသည္။ “ကဲ… ဒါျဖင့္လည္း ေျပာျပမယ္” “Aင္း…” “ဒီေခါင္းလိမ္းဆီဘူးက…” “Aင္း…” “ျမင့္လြင္မိုးကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔” ခဂၢါ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သာြ းသည္။ “ဟင္… နင္လုပ္ျပန္ၿပီလား” “မဟုတ္ပါဘူး…၊ ေစတနာနဲ႔ပါ၊ ဒီေခါင္းလိမ္းဆီဘူးက Aစစ္ပဲေလ၊ Aေကာင္းစားေလ၊ နင္ေရွ႕တင္ ဝယ္လာတာပဲ” ခဂၢါက သူ႔မ်က္လံုးစူးစူးေလးျဖင့္ နားမလည္သလို ၾကည့္၏။ “ဘာျဖစ္လို႔ ေပးမွာလဲ…” “ေၾသာ္… ငါ ေနာက္ၿပီးေပးတဲ့ ေခါင္းလိမ္းဆီဘူး Aတုေၾကာင့္ သူ ကတံုး တံုးပစ္လိုက္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူနစ္နာခဲ့ရတာကိုး…၊ Aဲဒါကို Aခု Aစစ္တစ္ဗူးျပန္ေပးၿပီး ကိုယ့္Aျပစ္ကိုယ္ ေျခမလို႔…” “ငါကေတာ့ Aျပစ္လို႔ မျမင္ပါဘူးဟာ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 180
“ဘာပဲေျပာေျပာဟာ…
ငါ့စိတ္ထမ ဲ ွာ
ရွင္းသြားခ်င္တယ္၊
Aဲဒါေၾကာင့္
ငါ
သံသရာေႂကြး
Aတင္မခံႏိုင္ဘူး” သူ႔စကားေၾကာင့္
ခဂၢါ
ၿငိမ္သာြ း၏။
ေနဒြန္းကလည္း
ဆက္ေျပာစရာ
စကားမရွိသလို
ဆြံ႔Aသြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ထမ ဲ ွာ ေလးလံသာြ းၾကသလို ရွိ၏။ “ဂ်ိမ္း… ဂ်ိမ္း…” မိုးၿခိမ္းသံေၾကာင့္ ခဂၢါ လန္႔သာြ းသည္။ “ဟင္… သူ႔ရာသီလည္း မဟုတ္ဘန ဲ ႔ဲ မိုးေတြ ၿခိမ္းလို႔ပါလား၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…” “မိုးရြာလိမ့္မယ္… မုန္တိုင္းရွိတယ္ေလ၊ မိုးေလဝသAထူးသတင္း ေၾကညာထားတယ္” ခဂၢါ စိတ္ညစ္သာြ းသည္။ “ျပႆနာပဲ…” “ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ…” “မိုးရြာရင္ ငါက ကားသိပ္မေမာင္းခ်င္ဘူး၊ သိပ္လည္းမေမာင္းတတ္ေတာ့ဘူး…” “ထားပါ…၊ Aဲဒါက ငါ ဝင္ေမာင္းလို႔ ျဖစ္ပါတယ္” ေျပာရင္းဆိုရင္း မိုးတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ရာြ လာ၏။ မိုးရိပ္ မိုးေရာင္သန္းေသာ ေကာင္းကင္သည္ Aျဖဴညီးညီး ျဖစ္ေနသည္။ ခဂၢါ သူ႔စကားကို ျပန္ဆက္၏။ “ကဲ…
ထားပါေတာ့၊
ေနာက္ပစၥည္းေတြ
က်န္ေသးတယ္၊
ဘာျဖစ္လို႔
ဝယ္တယ္ဆိုတာ
ဆက္ေျပာပါUီး…” “Aင္း…” ေနဒြန္းက ပစၥည္းတစ္ခုကို ထုတ္ျပၿပီး… “ဒီလွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းကေတာ့ ကိုႀကီးဝကို ေပးဖို႔” “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ…” “သူ႔ေရကန္မွာ Aက္ဆီးဒင့္တစ္ခုခုျဖစ္ခ့ရ ဲ င္ Aေရးေပၚ ေခါင္းေလာင္းAျဖစ္ သံုးဖို႔ေပါ့” “ေၾသာ္… ေၾသာ္…” “ငါက ေရနစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ႔ဆီက ညာစားျဖစ္ထားတယ္ေလ၊ သူ႔Aတြက္ တစ္ခုခု ငါျပန္ဝယ္ေပးခ်င္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ ဝယ္လာတာ” “Aင္း… မဆိုးပါဘူး၊ ဟိုမွန္ႀကီးကေရာ…” “Aဲဒါက ငါ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ညီ၊ မိုးေAာင္ဆိုတ့ဲ ေကာင္ေလးAတြက္” “သူက မွန္ႀကိဳက္လို႔လား…” “Aဲလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးဟ” “သူ႔Aိမ္မွာ မွန္ မရွိလို႔လား” “Aဲဒါလည္း မဟုတ္ဘူးဟ” “ဟာ… နင္ကလဲ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 181
ဒင္းကေလး စိတ္တိုေလသည္။ “ငါ ေျပာျပမယ္ေလ…၊ Aရင္နားေထာင္Uီးမွေပါ့” “Aင္း… ေျပာ” “ဒီေကာင္ေလးက စာ Aရမ္းႀကိဳးစားတယ္ဟ” “Aင္း…” “Aၿပိဳင္Aဆိုင္စိတ္
Aရမ္းႀကီးတယ္၊
သူ႔ၿပိဳင္ဘက္ေတြက
သူ႔ကို
သာသြားမွာကိုလည္း
Aရမ္းေၾကာက္တယ္” “ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ” “ဆယ္တန္း” “ေၾသာ္… ဒီAရြယ္ကေတာ့ ဒီAတိုင္းပါပဲဟာ” “ဟင့္Aင္း…၊ ငါ ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဟ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “စာေတြစတ ြ ္က်က္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ” “ဟုတ္လား…” “Aင္း… သူ႔ကို နည္းနည္းေတာ့ ထိန္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” “Aဲဒါနဲ႔ ဒီမွန္န႔ဲ ဘာဆိုင္လို႔လဲ…” “လာမယ္ေလ…” “လာေလ…” ရယ္ျဖစ္ၾက၏။ “ငါက သူ႔ကို သူမ်ားတကာနဲ႔ ၿပိဳင္တ့စ ဲ ိတ္ကို ေလ်ာ့ေစခ်င္တယ္ဟ၊ Aဲဒီစိတ္က မေကာင္းဘူး၊ ၿပိဳင္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပိဳင္လို႔ရတယ္၊ မေန႔က ငါ စာဘယ္ေလာက္ က်က္ခ့မ ဲ ိတယ္၊ ဒီေန႔ ဘယ္ေလာက္က်က္မယ္၊ Aဲဒါမ်ဳိးေပါ့…” “Aင္း…” “သူရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္Aစစ္ဟာ…၊ သူၾကည့္ေနတဲ့ မွန္ထမ ဲ ွာ ရွိတယ္” “ေၾသာ္… ေဟာေဟာ… ဒီလိုကိုး” ခဂၢါက သေဘာက်သြား၏။ ခပ္ေသာေသာေလး ဆိုသည္။ “Aဲဒါေၾကာင့္ နင္က သူ႔ကို ဒီမွန္လက္ေဆာင္ေပးမွာေပါ့” “ေAးေပါ့၊ ရွင္းျပၿပီးမွ ေပးမွာပါ၊ ငါက ဒီမွန္ကို ၿပိဳင္ဘက္ကင္းမွန္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္” ခဂၢါ ဆံပင္ေလးေတြ ခါလြင့္ထက ြ ္သာြ းသည့္Aထိ ရယ္၏။ ေနဒြန္း ငေပါ ဟုလည္း ေရရြတ္သည္။ ၿပီး… “ကဲ… ငါAခု Aသိခ်င္ဆံုးကေတာ့ Aဲဒီ ဝါးလက္ခုပ္ႀကီးပဲ” ေနဒြန္းက ဝါးလက္ခုပ္ကို တစ္ခ်က္ ငံု႔ေစာင္းၾကည့္ၿပီး… “ဒီဟာက သိပ္Aေရးမႀကီးပါဘူးဟာ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 182
“မႀကီးလဲ ေျပာဟာ… သိခ်င္တယ္” “Aဲဒါ… ငါ့Aသိ ကိုတင္ေမာင္ၫန ြ ္႔ဆိုတ့လ ဲ ူကို ေပးမလို႔” “သူက ဒိုးပတ္ဝိုင္း ေထာင္ထားလို႔လား…” “မဟုတ္ဘူး…၊ သူ႔Aျဖစ္က လြမ္းစရာေလး၊ ဒီလိုဟ” ခဂၢါ စိတ္ဝင္စားသြားပံုရသည္။ ေခါင္းေလးကို မသိမသာေရွ႕တိုးၿပီး နားေထာင္သည္။ “တကၠသိုလ္က မိန္းကေလးေဆာင္ေရွ႕မွာ သူက ညညဆို ဂစ္တာသြားတီးတယ္၊ သီခ်င္းဆိုၿပီး ဖိုသံေပးတယ္” “Aဲဒီေတာ့…” “ခက္တာက… သူ႔လုိ လာတဲ့ AျခားAဖြ႔ေ ဲ တြကလည္း ရွိတာကိုး… Aကုန္လံုးက သူထ ႔ က္သာတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ၊ ဂစ္တာလည္း သူ႔ထက္ တီးတတ္တယ္၊ သီခ်င္းလည္း သူ႔ထက္ ဆိုတတ္တယ္” “သူ မ်က္ႏွာငယ္တာေပါ့ေနာ္… ခစ္ခစ္…” “Aင္း… Aဲဒါ ငါ့ကို AကူAညီေတာင္းတယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲတ့၊ဲ Aေဆာင္သူေတြ ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာပြင့္ခ်င္တယ္တ့ဲ…” ခဂၢါ သေဘာေပါက္လာသလို ရွိ၏။ “ေၾသာ္… နင္က ရြဲ႕ခိုင္းေတာ့မယ္ေပါ့” ေနဒြန္းက တဟဲဟဲရယ္သည္။ “မထူးေတာ့ဘူးေလဟာ…၊ မိန္းမသြားပိုးဖို႔Aတြက္မ်ား ဂစ္တာAတီး က်င့္ပါတို႔၊ သီခ်င္းAဆို ထပ္က်င့္ပါတို႔ ငါ Aႀကံေပးမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဝါးလက္ခုပ္န႔ပ ဲ ဲ သြားခိုင္းလုိက္မယ္” “ခိခိခိ… ရယ္စရာႀကီး” “Aဟဲ… ဘာပဲေျပာေျပာ ထူးျခားသြားမွာေပါ့ဟာ၊ သူ႔ကိုလည္း Aကုန္လံုးက သတိထားမိမွာ ေသခ်ာတယ္၊ Aဲလိုလူမ်ဳိးကိုမွ ႀကိဳက္တတ္တ့ဲ မိန္းကေလးေတြလဲ ရွိပါတယ္” “Aလဲ့…” ခဂၢါက ၿပံဳးသည္။ ခ်ဳိျမျမ Aၿပံဳးျဖစ္သလို ခပ္ရွားရွား Aၿပံဳးလည္း ျဖစ္သည္။ ေလွာင္သလို ေလသံႏွင့္လည္း ေျပာ၏။ “ဆရာႀကီးက
မိန္းမက်မ္း
ေၾကတယ္ေပါ့ေလ…၊
ေကာင္မေလးေတြAေၾကာင္း
Aေတာ္
နားလည္တယ္ေပါ့… ဟုတ္လား” ေနဒြန္း Aက်ပ္႐ိုက္သာြ းသည္။ ရွက္ရယ္ရယ္ရင္း… “ဘာမွ နားမလည္ပါဘူးဟာ…၊ ၾကားဖူးတာကေတာ့ မိန္းမဆိုတာ ကမာၻႀကီးနဲ႔ တူတယ္တ့ဲ” ခဂၢါက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ၾကည့္သည္။ “ဘာAဓိပၸာယ္လဲ…” “ဟဲ… ဟဲ… ဒီလိုဟ” “Aင္း… ေျပာပါUီး၊ ဟုတ္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ေပါ့” လွလွပပ Aံကေလးႀကိတ္ျပသျဖင့္ ေနဒြန္း Aသက္႐ွဴမွားမတတ္ ျဖစ္သာြ းသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 183
“Aသက္ ၆၀ Aရြယ္ မိန္းမေတြဟာ ဆိုက္ေဘးရီးယားနဲ႔ တူတယ္တ့ဲ…” “ဘာဆိုင္လို႔လဲ…” “ဘယ္ေနရာမွာရွိမွန္း လူတိုင္းသိတယ္၊ ဒါေပမဲ့… ဘယ္သူကမွ မသြားခ်င္ၾကဘူးတဲ့” “ၾသ… Aဲလိုလား” “Aသက္ ၅၀ Aရြယ္ မိန္းမေတြက်ေတာ့… Uေရာပနဲ႔ တူတယ္တ့ဲ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “Aားလံုး… ပ်က္စီးေနလို႔တ့ဲ” ခဂၢါ မ်က္ေစာင္းထုိး၏။ “ေAာင္မာ…၊ ေစာ္ေစာ္ကားကား” “ေၾသာ္… ဒါကေတာ့ ဒီလိုေပါ့ဟာ…” “ကဲပါ… ကဲပါ… ဆက္ေျပာပါUီး” “Aသက္ ၄၀ Aရြယ္ မိန္းမကိုက်ေတာ့ Aေမရိက… လို႔ သတ္မွတ္တယ္ဟ” မ်က္ခံုးေလးပင့္ၾကည့္၍ ျပန္ေမးသည္။ “Aေၾကာင္းျပခ်က္က…” “Aတတ္ပညာေတြ စံုေနၿပီတ့ဲ” ခဂၢါ
မခံခ်င္
ျဖစ္လာပံုရသည္။
သို႔ေသာ္
စကားစက်န္ေနေသး၍
ေAာင့္Aီးသည္းခံၿပီး
နားေထာင္ေနပံုလည္း ေပၚသည္။ “ဆက္ပါUီး… Aသက္ ၃၀ Aရြယ္ကေရာ…” “Aသက္ ၃၀ Aရြယ္ မိန္းမကက်ေတာ့ Aိႏိၵယတဲ့… ေႏြးေထြးတယ္၊ ရင့္က်က္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္နက္႐ိႈင္းတယ္” “Aံမယ္…” ေနဒြန္းက ဆက္ေျပာသည္။ “နင္တို႔Aရြယ္ ေရာက္လာၿပီ ၂၀…” “ငါက ၂၄ ႏွစ္… ဟဲ့” “ေAး… ဒါျဖင့္ရင္… Aိႏၵိယတစ္ပိုင္း၊ Aာဖရိကတစ္ပိုင္း” “ဘာ…” ခဂၢါ နား႐ႈပ္သာြ းပံုရသည္။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သာြ းေAာင္… “Aသက္ ၂၀ Aရြယ္ ေကာင္မေလးေတြက Aာဖရိကနဲ႔ တူတယ္တ့၊ဲ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပဲ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသးလို႔… တဲ့” “ေၾသာ္…
ေၾသာ္…
တစ္ပိုင္းတစ္စကပဲ
ျမင္သာတယ္ေပါ့၊
ပုန္းကြယ္ေနတဲ့Aပိုင္းေတြ
ရွိေသးတယ္ေပါ့” “Aင္း…” ေနဒြန္းက ေAာင္ျမင္ျပည့္ဝသလို ၿပံဳးသည္။ ဆိုခ်င္ေသာ စကားကလည္း ဆံုးၿပီကိုး…။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 184
“ေၾသာ္… Aဲဒါေၾကာင့္ မိန္းမဟာ ကမာၻန႔တ ဲ ူတယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့…၊ ဟုတ္လား ေနဒြန္း” “ေAး…၊ THE WOMEN IS LIKE THE WORLD တဲ့…” “ေနပါUီး… ေျပာတဲ့သူက ဘယ္သူလဲ” “Aမည္မသိ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ဟ” “ဟုတ္ရဲ႕လားဟာ…” “ဟုတ္တယ္…” “ဒါျဖင့္ တရားခံ မေပၚေတာ့ဘူးေပါ့” သူ႔Aေျပာေၾကာင့္
ေနဒြန္း
ရယ္ရေသးေတာ့၏။
မေက်မခ်မ္း
ျဖစ္ေနပံုရသည္။
ျပန္လည္
မေျပာတတ္၍ ခက္ေနသည္။ “ဟဲ့… ေနဒြန္း” “ဟင္” “နင္တို႔ေယာက်္ားေတြက ဆိုက္ေဘးရီးယားနဲ႔ Uေရာပကိုေတာ့ စိတ္မဝင္စားဘူးေပါ့ေနာ္” “ဟဲဟဲ… ဒါေပါ့ဟ” “Aေမရိက ကိုေရာ…” “Aေမရိကကိုလည္း စာရင္း သိပ္မသြင္းဘူး” “ေၾသာ္… ေၾသာ္… ေတာ္ေတာ္ တရားက်ဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္” “ဒါကေတာ့ဟာ
ကမာၻေျမႀကီးထဲ
လွည့္လည္သာြ းလာမွေတာ့
ေရၾကည္ရာ
ျမက္ႏုရာကို
ေရြးရမွာေပါ့” “ေAာင္မယ္… Aသည္းယားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာေနာ္၊ ႏြားAိုႀကီးေတြ က်ေနတာပဲ…” “ထားလိုက္ပါေတာ့…၊ ႏြားAိုႀကီးလို ေလွ်ာက္ေနရတာကမွ ျမက္Aိုႀကီးလို ေပါက္ေနရတာထက္ သာပါေသးတယ္” ေျပာရင္းျဖင့္
ေနဒြန္းရင္ထမ ဲ ွာ
ကလိကလိျဖစ္ေနသည္။
ခဂၢါ၏ေဒါကန္ေနသည့္
မခံမရပ္ႏိုင္
မ်က္ႏွာေပးေလးကို တ႐ႈိက္မက္မက္ ေငးၾကည့္ေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခဂၢါက မ်က္ေစာင္းတစ္ဝက္ႏွင့္ ေရာၾကည့္ရင္း ထပ္ေမးသည္။ “Aိႏိၵယနဲ႔ Aာဖရိက ကေတာ့ Aေတာ္စဲြေဆာင္မႈ ရွိမွာပဲေနာ္…” “ဟဲဟဲ… ေျပာၾကတာပဲ၊ ငါကေတာ့ မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး ဟဲဟဲ…” “ေၾသာ္… ရွင္က ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ေပါ့ေလ…၊ ဟုတ္လား” “ေၾသာ္… ခဂၢါရယ္ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတဆိုတာက ေလ့လာဆီးပူးသင့္တယ္ေလ…” ခဂၢါ၏မ်က္ႏွာက
ဘယ္လိုကေလး
ျဖစ္သာြ းမွန္းပင္
မသိ။
နီတတ ြ ္တတ ြ ္ႏွင့္
လွပေနသည္။
ႏွာေခါင္းေလးကို ဆြလ ဲ ိမ္ခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္Uီးေလ… ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရည္းစားထားခ်င္တာမ်ား သူက ဝင္စစ္ေဆးရတာနဲ႔ ဝင္စိတ္ဆိုးရတာနဲ႔…။ “ေနပါUီး ေနဒြန္းရဲ႕… ငါ ေမးပါUီးမယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 185
“ေမးေလ…၊ ဘာေမးမွာလဲ” “ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို နားလည္ႏိုင္ဖို႔ Aေတာ္Aေရးႀကီးသလား” “Aင္း… Aေရးႀကီးတာေပါ့” “မိန္းမကို နားလည္တတ္ဖို႔ထက္ Aခ်စ္ကို နားလည္တတ္ဖို႔က ပိုAေရးမႀကီးဘူးလား” ေနဒြန္းက မင္သက္မိသာြ းသည္။ ၿပီးမွ Aံ့ၾသခ်ီးက်ဴးသလို မ်က္လံုးႏွင့္ ဒင္းကေလးကို ႀကံဳး႐ုန္း ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ “ေကာင္းလိုက္တ့ဲ ေမးခြန္းပဲ ခဂၢါရယ္…” ခဂၢါက ႏႈတ္ခမ္းေစ့ၿပီး ေထ့ေထ့ၿပံဳးေလ၏။ “Aင္း… ေမးတာကို ေျဖUီးေလ” “ေျဖစရာမလိုဘူး…၊ ငါကလည္း နင့္လိုပဲ ထင္တာပါပဲ” “ဘယ္လိုလဲ” “ေၾသာ္… Aခ်စ္ကို နားလည္ဖို႔က ပိုAေရးႀကီးတာေပါ့ဟာ” ဆိုင္ထမ ဲ ွာက စံုတြဲသီဆိုထားသည့္
Aခ်စ္သီခ်င္းေလးမ်ားကိုသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖြင့္ေနသည္။
ရင္ခုန္မိန္းေမာဖြယ္ရာေကာင္းေသာ AေနAထားေလးတစ္ရပ္ျဖစ္၏။ “ေနဒြန္း” “ေျပာ…” “မိန္းမAေၾကာင္းေတာ့ Aခ်စ္Aေၾကာင္းသိေAာင္ေရာ
နင္
Aထိုက္Aေလ်ာက္
ႀကိဳးစားခဲ့ရဲ႕လား၊
သိပါတယ္၊
ငါေမးခ်င္တာက
ခုနက
နင္ေျပာသြားတာပဲ၊
Aခ်စ္ဆိုတ့ဲAရာAေၾကာင္း
နားလည္တတ္ေAာင္ ေလ့လာခဲ့ရဲ႕လား” “ငါ… ရည္းစားမထားဖူးဘူး” “မဟုတ္ဘူး…၊ ငါသိခ်င္တာက ဒီ… Aခ်စ္ဆိုတ့ဲ AရာAေၾကာင္းကို နင္ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖူးလား၊ Aဲဒါကို ေမးတာ” ေနဒြန္းက ေခါင္းကုတ္၏။ မ်က္လံုး ကလည္ကလည္လုပ္ၿပီး စU္းစားသည္။ ၿပီး… ဟီးခနဲရယ္ၿပီး ေျပာ၏။ “ေAး…၊ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖူးတာေပါ့၊ ေတြးဖူးတာေပါ့” “ဘယ္တုန္းကလဲ” မနက္က…” “ဟင္…” ခဂၢါ Aမ္းသြားသည္။ ေနဒြန္း၏မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ ျဖစ္လာ၏။ “ေျပာပါUီး…၊ နင့္ ေတြးေခၚစU္းစားပံုေလးကို…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 186
ေနဒြန္းရင္ထဲ လႈပ္ရွားလာသည္။ Aျခားစားပြဝ ဲ ိုင္းမ်ားမွ ၾကည္ႏူးသာယာေနၾကသည့္ ခ်စ္သူမ်ားကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ပင့္သက္တစ္ခ်က္ကို Aသံမထြက္ေAာင္ ႐ိႈက္ယူ၏။ ခဂၢါ၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ပဲ မ်က္လံုးလႊထ ဲ ားလိုက္မိသည္။
ရင္ထဲမွာ. . . ရင္ ထဲ မွာ . . . ရင္ ထဲ မွာ . . . ခ ဂၢါ ရ ယ္ . . . ခဂၢါကေတာ့
ၿငိမ္သက္စာြ ထိုင္ရင္း
ေနဒြန္းကို
မမွိတ္မသုန္
စိုက္ၾကည့္ေန၏။
ေနဒြန္း၏
မ်က္လံုးထဲAထိ ထိုးေဖာက္ လွန္ေလွာၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေနဒြန္း” “ဟင္…” “ေျပာေလဟာ…” AေျခAေနကို
ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ရန္
ေနဒြန္း ႀကိဳးစားရေတာ့၏။ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ…။ ငါ့ကို
ခြင့္လႊတ္ပါ… ေကာင္မေလးရယ္။ “ငါ စU္းစားမိတာက ဒီလိုဟ… Aဟဲ” “Aင္း… ေျပာပါUီး” “Aခ်စ္ဆိုတ့A ဲ ရာနဲ႔ မေတြ႔ခင္မွာ… လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ ဘာမွမရွိပဲ စင္ၾကယ္ေနတယ္၊ ေဟာဒီ မွန္ႀကီးလိုေပါ့” “Aင္း” “ဒါေပမဲ့ Aရြယ္ေရာက္လာတဲ့Aခါ ႏွလံုးသားက စကားေျပာလာတယ္၊ ဒီလွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းကို တဂ်ီဂ်ီ ထေAာ္ေတာ့တာပဲ” “Aင္း” “ႏွလံုးသားရဲ႕Aလိုကို Uီးေႏွာက္က မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး၊ Uီးေခါင္းဟာ Aခ်စ္Aေၾကာင္းကိုခ်ည္းပဲ တေျမ့ေျမ့ေတြးေနမိတယ္၊
Uီးေခါင္းကေတြးတဲ့
Aခ်စ္Aေၾကာင္းေတြကို
ေပါင္းခံယူရင္
ေဟာဒီလို
ေခါင္းလိမ္းဆီပုလင္းေတြေတာင္ ထြက္လာႏိုင္တယ္၊ ေမႊးႀကိဳင္လို႔…၊ ႏူးညံ့လို႔…” ခဂၢါ ကသိကေAာက္ ျဖစ္သာြ းသည္။ ‘လုပ္လာၿပီ’ ဟု ေရရြတ္သည္။ ၿပံဳးစိစိႏွင့္ပဲ ေနဒြန္း ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ “ေတြးမိသမွ်
Aခ်စ္ကိစၥကို
လက္ေတြ႔
Aေကာင္Aထည္ေဖာ္ဖို႔
ႀကိဳးစားတဲ့Aခါမွာ
Aခ်က္တစ္ခ်က္ကို သိထားရတယ္” “ဘာAခ်က္လဲ…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 187
“ေၾသာ္… ကိုယ္က ခ်စ္ေန႐ံုန႔ဲ မၿပီးပါလား၊ သူက ျပန္ခ်စ္ဖို႔လည္း လိုAပ္ေနတယ္၊ Aခ်စ္ဆိုတာ ေဟာဒီဝါးလက္ခုပ္ႀကီးနဲ႔ တူတယ္၊ ႏွစ္ဘက္တီးမွ ျမည္တယ္ေလ…” ခဂၢါ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရယ္ေလေတာ့သည္။ “သိပ္ခံစားရတာပဲ… သိပ္ခံစားရတာပဲ၊ နင့္Aထုပ္ထက ဲ ပစၥည္းေတြ ကုန္ၿပီလား” “ခံစားရမယ္ေလ…၊ Aခ်စ္Aေၾကာင္း ေျပာေနတာပဲဟာ၊ ဒါေတာင္ Aထုပ္ထမ ဲ ွာ ရွိသေလာက္ပဲ ေျပာလုိက္တာ” ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး ‘ေနဒြန္း ငေပါ’ ဟု ေရရြတ္၏။ ၿပီး… လြယ္Aိတ္ကေလးကို ဆြယ ဲ ူလယ ြ ္ကာ… “ျပန္ၾကရေAာင္…” AေAးဖိုးရွင္းေတာ့
ခဂၢါကို
မထုတ္ခိုင္း၊
ေနဒြန္းက
Aတင္းထုတ္ရွင္းသည္။
Aိတ္ထမ ဲ ွ
ပိုက္ဆံမ်ားကိုထုတ္ယူရင္း စာရြက္ေခါက္ကေလးတစ္ခု ျပဳတ္က်သည္။ “ဘာစာရြက္လဲ…” ခဂၢါက ငံု႔ေကာက္ၿပီး…ဖြင့္ဖတ္သည္။ Aရင္လို စာတစ္ပိုဒ္ပိုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပုဒ္ ေရးထားသည္ ေAာက္ေမ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “ဟင္… စာရြက္Aလြတ္ႀကီး” ေနဒြန္းက စာရြက္ကေလးကို ျပန္ဆယ ဲြ ူသည္။ “ေAး…၊ ဘာမွေရးမထားပါဘူးဟ၊ ဗလာစာရြက္ႀကီးပါ” ခဂၢါက ေပးမည္ျပဳၿပီးမွ မေပးေသးပဲ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ဆယ ဲြ ူသာြ းသည္။ လက္ထမ ဲ ွာ Aားစိုက္၍ ျဖစ္ညစ ႇ ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ၿငိမ္သက္ေန၏။ မ်က္လံုးကေလးေတြက Aေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ၿပီးမွ ေလသံမာမာျဖင့္… “ေနဒြန္း” “ဟင္…” “ဒါ… နင့္ရဲ႕ ေသတမ္းစာပဲ” ေနဒြန္းရင္ထမ ဲ ွာ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သာြ းသည္။ “ဟို… ဟို…” ခဂၢါေျပာတာ မွန္သည္။ ညက ေသတမ္းစာေရးမည္ဟု ရည္ရယ ြ ္ကာ ထိုစာရြက္ကေလးကို ေရွ႕ခ်ၿပီး ေဖာင္တိန္တစ္လက္ႏွင့္ ထိုင္သည္။ Aေတြးေတြ ေဝသည္။ ေရးခ်င္တာေတြက Aရမ္းမ်ားေနၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာမွ မေရးျဖစ္လိုက္။ ထိုစာရြက္ကေလးကို ပိုက္ဆံAိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ထားမိလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ခဂၢါက စာရြက္ေခါက္ကေလးကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး… typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 188
“စာနဲ႔ေရးထားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္န႔ေ ဲ ရးထားတာ၊ နင့္ေသတမ္းစာကို ငါဖတ္ခ်င္တယ္၊ ငါယူသာြ းမယ္” “ဟာ… မဟုတ္ဘူး… ဟို…” “ဘာလဲ…၊ နင္က မေပးခ်င္ဘူးလား” “မဟုတ္ပါဘူး…၊
ဒီေသတမ္းစာႀကီးဖတ္ၿပီး
ဘာလုပ္မွာလဲ၊
နိမိတ္မေကာင္း၊
နမာမေကာင္း
ေပးေပး… ငါ လႊင့္ပစ္မလို႔” “Aို… ဘာလို႔ လႊင့္ပစ္ရမွာလဲ” ေနဒြန္းျပန္လုမည္ဆိုး၍ ခဂၢါက လက္ကိုပင္ ေနာက္ျပန္႐ုတ္လုိက္ေသးသည္။ စားပဲထ ြ ိုးကေလးက ေငးၾကည့္ေနသည္။
ေသတမ္းစာလုေနသူ
AသံAနည္းငယ္
ႏွစ္ေယာက္ကို
က်ယ္သာြ းသျဖင့္
ပါးစပ္Aေဟာင္းသားျဖင့္
တျခားဝိုင္းမွစံုတမ ဲြ ်ားကလည္း
သူတို႔ကို
စူးစူးစမ္းစမ္း လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။ ေနဒြန္းက ေခါင္းကို ကုတ္ေနမိ၏။ “ခဂၢါရယ္… ဂ်စ္မတိုက္စမ္းပါနဲ႔” “ဘာလဲ၊ နင္က ငါ့ကို မဖတ္ေစခ်င္ဘူးလား” “Aဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး” ထိုသို႔
ညာေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း
ရင္ထမ ဲ ွာ
လိႈက္ေမာလာသည္။
Aမွန္တကယ္ပင္
ဤေသတမ္းစာကို ခဂၢါ မဖတ္ေစခ်င္ပါ။ ခဂၢါဖတ္၍ မျဖစ္ပါ…။ Aဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္… ဤေသတမ္းစာသည္
ခဂၢါကိုUီးတည္၍
ေရးထားေသာ
စာျဖစ္သည္။
စိတ္ထမ ဲ ွ
ေရးလိုက္မိသည္မ်ားက ခဂၢါကို သူAလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း… ထို႔Aျပင္… ခဂၢါႏွင့္လက္တၿဲြ ပီး ဘဝကို ရင္ဆိုင္လိုေၾကာင္း၊ တစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္ေAာင္ Aနားမွ ေဖးကူလိုေၾကာင္း၊
သို႔ေသာ္…
ကံAေၾကာင္းမညီၫတ ြ ္၍
ဤေလာကႀကီးႏွင့္Aတူ
ခဂၢါကိုပါ
စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း… မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ
တမလြန္မွေန
ဆက္ခ်စ္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊
ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္စာြ
ဆက္လက္ရွင္သန္ ေနထိုင္ႏိုင္ေရး၊ ခ်စ္ေသာခဂၢါAတြက္ သူ ဆုေတာင္းခဲ့ပါေၾကာင္း… စသည္… စသည္… ခဂၢါ၏လက္မ်ားက
ဗလာစာရြက္ကေလးကို
ပို၍
တင္းက်ပ္သည္ထက္
တင္းက်ပ္စာြ
ဆုပ္ကိုင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေလးက ျဖန္းခနဲ ရွက္ရိပ္ ရွက္ေရာင္တစ္ခ်က္ ေျပးသြားသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 189
Aခ်စ္… Aလြမ္း… ႏွင္းဆီပန္းေတြ… “ကဲ… နင္ယူရင္လည္း ယူသာြ းပါ၊ လာ… သြားၾကမယ္၊ Aဲဒီစာရြက္ကေလးကို နင့္Aိတ္ထထ ဲ ည့္ Aိမ္က်မွဖတ္…” ေရွ႕မွ Uီးေဆာင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္၏။ ရင္ထမ ဲ ွာ… Aိပ္မက္ခိုးေငြ႔ေတြ Aံု႔ျဖာေနသလို…၊ ငါ့မွာ ဒါပဲေျပာစရာရွိတယ္။ နားလည္… နားလည္… နားလည္ေစခ်င္တယ္။ Aျပန္လမ္းမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ Aေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ကားကို ေနဒြန္းက ေမာင္းသည္။ သြားေနက်မဟုတ္သည့္
လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုမွ
ေကြပ ႔ တ္ၿပီး
Aိမ္သို႔ျပန္သည္။
တစ္ေနရာ
Aေရာက္မွာ ကားခဏရပ္ၿပီး ခဂၢါကို လက္ညွိဳးၫႊန္ျပလိုက္၏။ “ခဂၢါ… ဟိုသစ္ပင္ႀကီးကို ေတြလ ႔ ား” “ေတြတ ႔ ယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” လမ္းေဘး ျမက္႐ိုင္းခင္းႀကီးတစ္ဖက္ရွိ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ၫႊန္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ႀကီးက ပံုေျပာေကာင္းေသာ ေမွာ္ဆရာႀကီးလုိ ရင့္ေရာ္မိႈင္းAိုကာ ရပ္တည္ေနသည္။ “လွမ္းၾကည့္ေတာ့
နီးနီးေလးလိုပဲေနာ္…၊
တကယ္သာြ းရင္
Aေဝးႀကီး
သြားရတယ္၊
ေကြပ ႔ တ္သာြ းရတယ္” “ဟင္… နင္က သြားဖူးလို႔လား” “Aဲဒီသစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ငါနဲ႔က သူငယ္ခ်င္း၊ သူ႕ဆီ ငါ ခဏခဏ ေရာက္တယ္” “ဘာသြားသြားလုပ္တာလဲ…” “ကိုယ့္မွာ ဝင္ကူလို႔မရဘဲ
Aေဖာ္မရွိသလို
ခံစားရတဲ့Aခါမွာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း
ခက္ခတ ဲ ့ဲ
သူန႔A ဲ တူ
သြားသြားေနတယ္၊
ျပႆနာႀကီးေတြကို
ေဘးလူ
ရင္ဆိုင္ရမယ့္Aခ်ိန္မွာ
Aဲဒီသစ္ပင္ႀကီးကို ငါ စကားေတြ သြားသြားေျပာတယ္” “Aံမယ္…” “သူငယ္ခ်င္းေပါင္း
ေပါင္းတာဆိုေပမယ့္
သူက
ငါ့ထက္Aသက္Aမ်ားႀကီးႀကီးတယ္၊
သူက
Aိုေနၿပီေလ…၊ Aဲဒါေၾကာင့္ ငါက သူက ႔ ို ‘ဆည္းဆာသစ္ပင္’ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္” ထံုးစံAတိုင္း “ေနဒြန္း ငေပါ” ဟု ေရရြတ္ေလေတာ့၏။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 190
ျမင္ကြင္းက ဝိုးတဝါးပါပဲ။ ဒါေပမဲ… ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ၾကယ္ေတြ ပြင့္ေဝျဖာထြက္သာြ းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထက ဲ ို မီးနဲ႔ေရနဲ႔ ေရာၿပီး ႀကဲပက္လိုက္သလိ… ု ပူေလာင္ေAးစက္သာြ းတယ္။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 191
“ေဟာ…သမီး လာေလ…” Aခန္းAျပင္မွ
Aေမ့Aသံကို
ၾကားလိုက္ရ၏။
ေနဒြန္း
လန္႔သာြ းသည္။
ရဲေAာင္၏
မ်က္ခံုးမ်ားကလည္း ေျမာက္တက္သာြ း၏။ Aခန္းဝကို လွည့္ၾကည့္သည္။ “ၾသ…” လင္းလင္း ဝင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ “နင္တို႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ…” “ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး” “ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထမင္းစားခန္းမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး လာထိုင္ေနၾကသလား” “ဟဲ့… ႐ွဴး…” သူ႔Aသံစာစာကို ေနဒြန္းက လွမ္းတားလိုက္ရ၏။ ထိုAခါက်မွ မေခ်ာက ကိုယ္ရွိန္သပ္သည္။ သူတို႔Aနားမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေမး၏။ “ဘာလဲ…” “Aင္း… ဘာလဲဆိုေတာ့…” ေနဒြန္းက ေျပာမည့္စကားကို ဆက္မေျပာျဖစ္ပဲ ရဲေAာင္ကို ေမးေငါ့၏။ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ ဆိုသည့္သေဘာ…။ ရဲေAာင္ကလည္း တံုဏိွဘာေဝ လုပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းလင္းက… “ဟဲ့… ေနဒြန္း” “ေဟ…” “နင္ပဲေျပာစမ္းပါဟာ… ဘာတံုး၊ နင္တို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတုန္း” “ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္” ဟူေသာ AမူAယာႏွင့္ ရဲေAာင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ရဲေAာင္က ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ “ေျပာလိုက္ပါေတာ့ကာြ …၊ မထူးပါဘူး” ေနဒြန္းက လင္းလင္းကို… “ေျပာမယ္…၊ နားေထာင္” “Aင္း…” “တိုးတိုးပဲေျပာမွာေနာ္၊ တိုးတိုးနားေထာင္” “Aင္း” “ဒီလိုဟ…” စကားကို ဆက္မေျပာေသးဘဲ Aေဝးကို ေငးသည္။ သူ႕ပုခံုးကို သူျပန္ကုတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ… “လိုရင္းကိုပဲ ေျပာမယ္ဟာ…” Aသံကိုႏွိမ့္လိုက္ၿပီး… “ငါ့ကိုယ္ငါ ဒီေန႔ေသမယ္လို႔ ထင္ေနတယ္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 192
“Aို…” လင္းလင္း၏မ်က္ႏွာ ညႇိဳးသြားသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္လည္း ခ်၏။ ေနဒြန္းက… “ခဂၢါ ေျပာတဲ့ေန႔က ဒီေန႔လို႔ ငါ့စိတ္ထမ ဲ ွာ မိုးလင္းကတည္းက ခံစားေနရတယ္” “Aင္း…” “နင္ သေဘာေပါက္မလား မသိဘူး၊ Aဲဒါ ငါ… Aရွင္းဆံုး ေျပာတာပဲ” “ေAးပါ…၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ ငါလည္း သိၿပီးသားပါ” လင္းလင္းက စိတ္မသက္မသာဟန္ျဖင့္ ထိုသို႔ ျပန္ေျပာသည္။ ေနဒြန္း A့ံၾသသြားရ၏။ “ဘာ… နင္လည္းသိတယ္၊ ဟုတ္လား…” “ေAး…” “ဘာကို သိတာလဲ” “ဒီေန႔၊ နင္ေသရမယ္ဆိုတာကိုေလ…” “ဟင္…၊ ဘယ္လုိသိတာလဲ” “ညက ခဂၢါနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေသးတယ္” “ေၾသာ္…” ရဲေAာင္ကလည္း ေလသံကေလးျဖင့္ ဝင္ေမးသည္။ “ခဂၢါကလည္း ဒီလိုပဲေျပာလား၊ ဟုတ္လား” “ေAး” ၿငိမ္သာြ းသည္။ ရဲေAာင္ေရာ၊ လင္းလင္းေရာ ငိုင္းစင္းစင္း ျဖစ္ေနၾက၏။ ေနဒြန္းက ႏွာေခါင္းကို လက္ႏွင့္ပတ ြ ္ရင္း… “ငါတို႔ေတြလဲ ဒီကိစၥကိုပဲ တိုင္ပင္ေနၾကတာ” “ဘာတိုင္ပင္ေနတာလဲ” လင္းလင္း၏ေမးသံက Aတန္ငယ္ က်ယ္သာြ းသျဖင့္ ေနဒြန္းတြန္႔သာြ းသည္။ “႐ွဴး… တိုးတိုးဟ” “ေၾသာ္… ေAးပါ” “Aျပင္ကလူႀကီးေတြ မၾကားေစခ်င္ဘူး” ေနဒြန္းAေမႏွင့္
Aိမ္နီးခ်င္းAမ်ဳိးသမီးတစ္Uီး
Eည့္ခန္းမွာ
စကားေျပာေနသည္။
ေနဒြန္းေရနစ္သည့္Aေၾကာင္းကို မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ လာသတင္းေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနဒြန္းတို႔Aေမကလည္း
ကိုယ့္သားAေၾကာင္း
ကိုယ္သိသျဖင့္
ေAးေAးေဆးေဆး
နားေထာင္ေန၏။ “ဒီေကာင္က Aသက္ျပင္းပါတယ္ မသႏၲာရယ္…၊ ကၽြန္မေတာ့ စိတ္မပူပါဘူး” ေနဒြန္းက Aေရးတႀကီးပံုစံျဖင့္ လင္းလင္းကို ေျပာျပ၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 193
“ငါ… ဘယ္လိုေသရင္ေကာင္းမလဲလို႔ တိုင္ပင္ေနၾကတာ” “ဟယ္…” “တိုးတိုးသက္သာ ေသမွ ျဖစ္မယ္” “ဟင္…” “တကယ္ေျပာေနတာ၊ လူႀကီးေတြသိလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ သူတို႔မသိေAာင္ ေသရမွာ” “ဟယ္ေတာ့…” လင္းလင္းက ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚ ေမးကေလးတင္ၿပီး ထိုင္သည္။ ထိုသုိ႔ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ကေလးထိုင္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာကေတာ့ AႀကီးAက်ယ္ ပ်က္ေန၏။ “လင္းလင္း” “ဟင္…” “နင္… စိတ္ညစ္ေနတာေနာ္၊ ငါေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး” လင္းလင္းက သူက ႔ ို ခပ္ေမာေမာၾကည့္၏။ “နင္… မေၾကာက္ဘူးလား ေနဒြန္းရယ္” “မေၾကာက္ပါဘူး” “တကယ္မေၾကာက္တာလား…” ေနဒြန္းက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ၿပံဳးၿပီး… “Aို… Aကယ္တစ္ရာ” လင္းလင္းက ေခါင္းေလးကို ခပ္ေဝ့ေဝ့ရမ္းခါရင္း… “ရဲေAာင္” ရဲေAာင္ဘက္ လွည့္ေျပာသည္။ “ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဟာ” “မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဟာ…” ထိုAခ်ိန္မွာပင္ မိုးစက္တို႔ၾကားမွ
မိုးေတြကလည္း
ျဖတ္သန္း
ရြာလာ၏။
စီးဆင္းလာေသာေလက
သည္းသည္းမည္းမည္းကို Aိမ္၏
ရြာခ်ျခင္းျဖစ္သည္။
တံခါးရြက္တို႔ကို
ၾကမ္းတမ္းစြာ
ေဆာင့္႐ိုက္လာသည္။ သံုးေယာက္လံုး ရင္ထမ ဲ ွာ နိမိတ္မေကာင္းသလို ထင္ျမင္ခံစားလာရသည္။ ထိုAေျခAေနကို လႊဲေျပာင္းခ်င္သျဖင့္… “ဒီမွာ ၾကည့္ၾကစမ္း…” ေနဒြန္းက Aိတ္ထမ ဲ ွ စာရြက္တစ္ရက ြ ္ကို ထုတ္ျပသည္။ စာရြက္ေပၚမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၏ ေကာက္ေၾကာင္းကို ေရးဆြထ ဲ ားသည္။ “ဘယ္က ဆရာေတာ္လဲ…” “ဂ်ပန္ျပည္က ဘုန္းႀကီးဟ” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 194
“Aဲဒီ ပံုေတာ္က ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း” “Aေၾကာင္းရွိလို႔ေပါ့ဟ၊ ငါေျပာျပမယ္၊ ဒီဆရာေတာ္က ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္” “ဟုတ္လား…၊ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲ” “ဒီဆရာေတာ္ရဲ႕ဘြဲ႔က ဆင္ဂိုင္ဆရာေတာ္လို႔ ေခၚတယ္” “Aင္း…” “တစ္ခါက မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုမွာ ၾသဘာစာ ေရးေပးရတယ္တ့ဲ” “Aင္း…” “Aဲဒီမွာ သူေရးေပးတဲ့ ၾသဘာစာက ဂြတီးဂြက်ႀကီး” “ဘယ္လို ေရးေပးလို႔လဲ…” “ဘိုးဘိုးဘြားဘြား ေသရြာသြား၊
ကေလးေျမးျမစ္၊ ေသဖို႔ျဖစ္… တဲ့” “ဟယ္…” လင္းလင္းတင္မက ရဲေAာင္ပါ ကသိကေAာက္ ျဖစ္သာြ းပံုရသည္။ “မဂၤလာေဆာင္မွာ Aဲဒါႀကီး ေရးေပးရသလားဟ” “Aင္း… မင္းေမးသလိုပဲ Aားလံုးကလဲ သူက ႔ ို Aဲလိုပဲ ဝိုင္းေမးၾကတယ္” “Aဲဒီေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲ” “သူက ေျပာတယ္” “Aင္း…” “လူေတြဟာတဲ့…” “Aင္း…” “ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ၿပီးျပည့္စံုေAာင္ ေနသြားၾကရမယ္၊ ၿပီးရင္ ၿပီးျပည့္စံုစာြ ေသပစ္လိုက္ၾကရမယ္… တဲ့၊ Aဲဒါဟာ စနစ္က်တဲ့ ဘဝေနထိုင္မႈပဲ… တဲ့” “ေၾသာ္…” ထိုAခါက်မွ ထိုဘုန္းႀကီးပံုကို သူ ထုတ္ျပရသည္။ Aေၾကာင္းAရင္းကို သူတို႔ နားလည္သာြ းၾကပံု ေပၚသည္။ Aျပင္မွာ မိုးကား သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလ်က္…။ ေနဒြန္းက
သူတို႔ကို
စကားထပ္Aေျပာမခံ။
(ၾကားလည္း
ၾကားခ်င္စိတ္
မရွိလွေခ်)
ေလာေလာဆယ္မွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေသာ ေလယူေလသိမ္းေတြကို မေတြႀ႔ ကံဳခ်င္။ “ဒီမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ပါး…” “သူကေရာ… ဘာဆရာတဲ့လဲ” “ဒီဆရာေတာ္ရဲ႕ဘြဲ႔က ဂူဒို တဲ့” “သူကေရာ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ပလ ဲ ား…” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 195
“Aိုး…” ေနဒြန္းက ၿပံဳးေနလိုက္သည္။ “နာမည္ေက်ာ္လန ြ ္းလို႔ ခက္ေနတာေပါ့” ဟူေသာ Aၿပံဳးမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ “သူကလည္း Aရမ္းေလးစားစရာ ေကာင္းတယ္။ သူ… ပ်ံလန ြ ္ေတာ္မူပံုက နမူနာယူစရာပဲ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ကဗ်ာတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သူ ရြတ္တယ္ကာြ ” “Aင္း…” “နက္ျဖန္ခါမွာ ေပ်ာက္ကယ ြ ္သာြ းဖို႔Aတြက္ ဒီေန႔… ေတြ႔ျမင္ေနၾကရတယ္တ့”ဲ “Aင္း…” “Aဲဒီကဗ်ာေလးကို ရြတ္ၿပီးေရာ၊ Aားရပါးရ ‘ဝွား’ ခနဲ သမ္းတယ္၊ ၿပီး… Aသက္ထက ြ ္သာြ းတယ္” စကားAဆံုးမွာ ေနဒြန္းက သူ႔ဘာသာ သေဘာက်သလို ရယ္၏။ ရဲေAာင္ႏွင့္ လင္းလင္းက လိုက္မရယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားက ညႇိဳးေနရာမွ တည္လာသည္။ ေနဒြန္းက Aိတ္ထမ ဲ ွ ေနာက္တစ္ပံု ထုတ္ျပရျပန္သည္။ “ဒီဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့… ဘြဲ႔Aမည္ကို ဂင္ပို လို႔ေခၚတယ္” “သူကေရာ… ဘာထူးျခားသလဲ” “Aသက္ရွင္တ့ဲ
ေနာက္ဆံုးAခ်ိန္ကေလးမွာ
သူဟာ
ဝိုင္တစ္ခက ြ ္ကို
ေAးေAးေဆးေဆး
ေသာက္ေနတယ္” ဘုန္းႀကီးက ဝိုင္ေသာက္၍ရသလားဟု မေရႊလင္းလင္း ေမးခ်င္ပံု ရသည္။ သို႔ေသာ္ မေမးေတာ့ပဲ သူဆက္ေျပာမည့္ စကားကိုသာ နားစြင့္ေထာင္ေနသည္။ “'ငါ့ရဲ႕
ခရီးရွည္
ခ်ီတက္ပႀဲြ ကီးကို
စၿပီ…'
လို႔
ေၾကညာတယ္၊
ၿပီး
လက္က်န္ဝိုင္ကို
ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး Aသက္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတယ္” ရဲေAာင္က… “သူတို႔ဆီက ဘုန္းႀကီးေတြက ဝိုင္ေတြဘာေတြ ေသာက္လို႔ရတယ္ေပါ့ေလ…၊ ဒါေပမဲ့ Aဲလိုပံုစံန႔ဲ Aသက္ကုန္သာြ းတာကို တပည့္တပန္းေတြက ေလးစားၾကည္ညိဳမႈ ရွိပါ့မလား” “Aင္း… Aဲဒီေမးခြန္းAတြက္ Aေျဖက Aဆင္သင့္ကို ရွိတယ္ကြ” “ေျပာပါUီး…” “ဆရာေတာ္ဂင္ပိုက
သူတ ႔ ပည့္ေတြကို
သူ႔Aတြက္ ဝမ္းနည္းစရာ၊ ငိုေႂကြးစရာ
မလိုဘူးလို႔
မွာထားတယ္၊ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဝမ္းနည္းငိုေႂကြးျခင္းတို႔ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာ ျဖစ္တယ္၊ Aဲဒီလို ေသျခင္းနယ္ပယ္ကိုေရာက္ၿပီး
လြတ္ေျမာက္သာြ းတဲ့Aတြက္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
က်န္ရစ္ခ့ၾဲ ကရမယ္တ့ဲ…” “Aဲဒီေတာ့…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 196
“Aဲဒီေတာ့… သူ Aသက္ကုန္သာြ းတဲ့Aခါမွာ တပည့္တပန္းေတြက ဆာေကးAရက္ေသာက္ၿပီး ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပႀဲြ ကီးေတာင္ က်င္းပၾကရတယ္တ့ဲ…” “ေၾသာ္… ဒီလိုလား” “တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္…” ရဲေAာင္ႏွင့္ လင္းလင္းတို႔ ဘယ္လိုသံုးသပ္ရမည္မွန္း မသိ ျဖစ္သာြ းၾက၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေသျခင္းတရားကို ေAးေAးေဆးေဆး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရင္ဆိုင္သာြ းမႈမ်ားကို ၾကားသိရသျဖင့္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ ရွိလာၾကလိမ့္မည္။ “ကဲ… ဒီမွာ ေနာက္ဆံုးတစ္ပံု” ေနာက္ဆံုး႐ုပ္ပံုက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမဟုတ္၊ ပါေမာကၡႀကီးတစ္ေယာက္၏ ႐ုပ္ပံုျဖစ္သည္။ လင္းလင္းက… “ေၾသာ္… သူက ႐ိုး႐ိုးလူပဲေနာ္” ရဲေAာင္က ႐ုပ္ပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး… “သူက ႔ ို ငါသိတယ္” “သိလား…” “ေAး…၊ ေဒါက္တာ ဆူဇူကီး မဟုတ္လား” “ေAး… သူလည္း ကမာၻေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပဲ” “Aင္း… ေျပာပါUီး၊ သူကေရာ ဘယ္လုိျဖစ္သတုန္း” “သူလည္း ေသဆံုးတဲ့Aခ်ိန္မွာ ေAးေAးေဆးေဆးပဲ” “ဟုတ္လား” “Aင္း…၊ ေနာက္ဆံုးAခ်ိန္မွာ ေAးေAးေဆးေဆးပဲ” “ဟုတ္လား” “Aင္း…၊ ေနာက္ဆံုးAေနနဲ႔ စကားတစ္ခန ြ ္းတည္းကို ႏွစ္ခါထပ္ေျပာသြားတယ္” “ဘာေျပာသြားလဲ” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ... တဲ့” ၿငိမ္သက္သာြ းၾကသည္။ စကားသံမ်ား တိတ္သာြ းၾက၏။ ျပင္ပမွ မိုးသံက နည္းနည္းစဲေနၿပီ။ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔၏ ေႂကြသံတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က စိတ္ထက ဲ ို တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ဝင္ေရာက္ေန၏။ ေနဒြန္းက
ေသာက္ေရတစ္ခက ြ ္
ေသာက္သည္။
ရဲေAာင္တို႔ကိုလည္း
ေသာက္မလားဟု
လွည့္ေမး၏။ “မေသာက္ပါဘူးကြာ…” စားပြဲဆီ ျပန္Aလာမွာ ေနဒြန္းက လင္းလင္းကို ေမး၏။ “လင္းလင္း” “ဟင္” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 197
“ခုနက ငါေျပာသြားတာေတြကို ၾကားတယ္ေနာ္” “ၾကားသားပဲ” “ကဲ… ဒါျဖင့္ ေျပာပါUီး” “ဘာေျပာရမွာလဲ” “ငါေရာ… ဘယ္လိုေသရင္ ေကာင္းမလဲလို႔” “Aိုး… မေျပာတတ္ပါဘူး” “ေသျခင္းတရားကို သူမ်ားေတြ ရင္ဆိုင္သာြ းတာ ဘယ္ေလာက္ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းသလဲ” “ဟုတ္ပါတယ္…၊ Aဲဒါကို ငါ လက္ခံပါတယ္” “ငါ စU္းစားေနတာ… ငါလည္း ေနာက္ဆံုးစကားကို ဘယ္လိုေျပာၿပီး ေသသြားရင္ ေကာင္းမလဲလုိ႔” လင္းလင္းက ဘာမွျပန္မေျပာ…။ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ Aေျပာင္Aပ်က္ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ “တီဗီြ ေၾကျငာထဲကလို PMG, PMG လို႔ ေAာ္ေသသြားရင္ ေကာင္းမလား… ဟဲဟဲ…” လင္းလင္းက မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနသည္။ “ေနဒြန္း… ေနာက္မေနနဲ႔ဟာ” “မေနာက္န႔ဆ ဲ ိုလည္း
မေနာက္ေတာ့ပါဘူး၊
ေနပါUီး
ငါရဲ႕
တနလၤာနံကေလးကို
ဘာျဖစ္လို႔
ေခၚမလာတာလဲ” “သူ႔ဘာသာ မလိုက္တာ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ဒီေန႔… နင္… Aဲဒီလို… Aဝွာျဖစ္မယ္လို႔ သိထားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္၊ မလာရဲဘူး၊ မလာေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္” “ဒါျဖင့္ Aိမ္မွာ သူက ဘာလုပ္ေနသတုန္း” “ဘယ္သိမလဲဟာ…၊ ငိုေနမွာေပါ့” Aျပင္မွာ မိုးက သည္းလာျပန္သည္။ “ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး မိုးမ်ား ေစြမလား မသိဘူး” သူစ ႔ ကားကို မည္သူကမွ် မတု႔ံျပန္ၾက။ တစ္စံုတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္သည္။ “ေနပါUီး…၊ ငါ့ကို ေျပာျပပါUီး” ထူးျခားသြားဟန္ရွိေသာ သူ႕Aသံေၾကာင့္
ရဲေAာင္ႏွင့္ လင္းလင္းတို႔၏ ငံု႔ေနေသာေခါင္းမ်ား
ဆတ္ခနဲ ေမာ့လာၾကသည္။ “ခဂၢါက Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ ဘယ္လိုျမင္သလဲ၊ ငါဟာ မိုးရြာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မွာ ေသမယ္လို႔ ျမင္တာလား…” ရဲေAာင္ႏွင့္ လင္းလင္းက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္လွမ္းၾကည့္ၾက၏။ ၿပီးမွ… “မိုးရြာတဲ့ေန႔ပဲ ေနမွာေပါ့၊ နင့္ရဲ႕ Aညိဳေရာင္ကုတ္Aက်ႌႀကီးက ရႊစ ဲ ိုေနတယ္… တဲ့” မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 198
“Aညိဳေရာင္… ကုတ္Aက်ႌ” “Aင္း…” “Aေလာင္းက Aဲဒါႀကီး ဝတ္ထားရက္လား” “ေAး…၊ သူ႔Aာ႐ံုထမ ဲ ွာ Aဲလိုျမင္တယ္” ေနဒြန္း
ထိုင္ရာမွ
သြားရပ္ေနလိုက္၏။
ထ၏။
တစ္ခုခုကို
ၿငိမ္သက္ေသာ္လည္း
စU္းစားမိလိုက္သည္။
စူးရွဟန္ရွိေနသည့္
Aခန္းထဲမွ
နံရံကပ္ၿပီး
သူမ ႔ ်က္ႏွာAေနAထားေၾကာင့္
ရဲေAာင္တို႔ကလည္း ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ေနေနလိုက္ၾကသည္။ “လင္းလင္း” “ဟင္…” “တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ” “ဘာလြတ ဲ ာလဲ…” “ခဂၢါဟာ သူက ႔ ိုယ္သူ Aာ႐ံုျပန္မျမင္ဘူးေနာ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား” “Aင္း…” “ဒါေပမဲ့… နင့္သံုးသပ္ခ်က္Aရ သူဟာ ငါ့ကို Aရမ္းAားက်တယ္။ ငါ့လို Aရမ္းေနတတ္ခ်င္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္” “ေAး…” “ဒါဆိုရင္ တစ္ခါတစ္ခါ သူက ႔ ိုယ္သူ ငါလ႔ိုမ်ား ျမင္ေယာင္မိႏိုင္သလား” “ဟင္…” လင္းလင္း၏မ်က္လံုးAစံု ျပဴးက်ယ္ထက ြ ္သာြ း၏။ ရဲေAာင္၏ ခါးကလည္း ဆန္႔ထက ြ ္လာသည္။ “နင္… နင္ဆိုလိုခ်င္တာက” “ေAး…၊
ခဂၢါဟာ
သူ႔ဘာသာသူ
ေသမွာကို
ငါေသတဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔မ်ား
လွည့္ၿပီး
ျမင္ေယာင္လိုက္တာလား” “ဟင္…” Aင္မတန္စိတ္လႈပ္ရွားဟန္ျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ထိုင္ရာမွ ဝုန္းခနဲ ထရပ္ၾကသည္။ ရဲေAာင္က… “မင္း… မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ Aဲလိုေတြးရတာလဲ” ေနဒြန္းက ေခါင္းကိုေျဖးညႇင္းစြာ ၿငိမ့္ျပလိုက္၏။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပၿပီး… “Aဲဒါက
ရွင္းပါတယ္၊
တစ္Aခ်က္
ငါ့မွာ
Aညိဳေရာင္ကုတ္Aက်ႌ
မရွိဘူး…၊
ႏွစ္Aခ်က္
သူမ ႔ ွာရွိတယ္…၊ သူ႔ေမြးေန႔တုန္းက လက္ေဆာင္ရတဲ့ ပစၥည္းေတြထမ ဲ ွာ Aညိဳေရာင္ ကုတ္Aက်ႌတစ္ထည္ ပါတယ္” “Aို…” “ဘုရား… ဘုရား”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 199
လင္းလင္းက Aခန္းAျပင္ ေျပးထြက္မည့္ဟန္ျပဳ၏။ “ခဂၢါဆီ သြားရေAာင္” ဟုလည္း ဆိုသည္။ ေနဒြန္းက ဆြထ ဲ ားသည္။ “ေနUီး…၊ Aေလာင္းကို Aာ႐ံုထမ ဲ ွာသူျမင္ရေတာ့ မိုးေတြရာြ ေနသလား၊ မိုးတိတ္ေနသလား” “မိုး… မိုးမရြာေတာ့ဘူး” ထိုသို႔ေျပာၿပီး
လင္းလင္း၏မ်က္ႏွာ
ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္
ျဖစ္သာြ းသည္။
ျပင္ပမွာလည္း
မိုးတိတ္သာြ းၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္…။ “ေနUီး…၊ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားစမ္းပါ၊ Aေလာင္းကို ဘယ္နားမွာ ေတြတ ႔ ာတဲ့လဲ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာေတြရွိသလဲ” “Aေလာင္းက ျမက္ပင္ေတြၾကားထဲမွာ လဲေနတာ၊ Aနားမွာ သစ္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လည္း ရွိတယ္… တဲ့…” “ေၾသာ္” ေနဒြန္း၏ ရင္္ထဲ နင့္ကနဲ ျဖစ္သာြ းသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခိုးခ်ရင္း… “Aဲဒီေနရာကို ငါ သိတယ္” “ေနဒြန္း… သြား… သြားၾကမယ္ေလ၊ မုိးတိတ္ေနၿပီ ေနဒြန္း၊ တို႔… လိုက္… လိုက္သာြ းၾကရေAာင္” “ေAးပါ…” ရဲေAာင္ႏွင့္ Aၾကည့္ခ်င္းဆံုျဖစ္ၾက၏။ “ကဲ… သြားၾကရေAာင္” Aျပင္လမ္းေပၚမွာ ေနေရာင္ကေတာ့မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ မိုးက တိတ္ေနၿပီ။ ဘာမွမဆိုင္ေသာ္လည္း ေနဒြန္း၏ရင္ထမ ဲ ွာ မီးစြဲေလာင္ေနေသာ ေကာင္းကင္တစ္ခု ေရာက္ရွိလာသည္။ *****
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 200
မရဏႏၲံ ဟိ ဇိဝိတံ Aသက္ရွင္ျခင္းသည္ ေသရျခင္း Aဆံုးရွိ၏။ [ဓမၼ ဓမၼပဒ၊ ၃၅] ၃၅
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 201
သတၱာနံ ဗဟူနိ မရဏကရဏာနိ။ သတၱဝါတို႔မွာ ေသရျခင္းAေၾကာင္း မ်ားစြာရွိကုန္၏။ [ဇာတ္ ဇာတ္ Aဌကထာ… Aဌကထာ…၊ တတိယတြဲ စာစာ-၃၂၅] ၃၂၅
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 202
ေယာပိ ဝႆသတံ ဇီေဝ၊ ေသာပိ၊ မစၥဳပရာယေဏာ။ Aႏွစ္တစ္ရာAသက္ရွည္ေသာသူသည္လည္း ေသရျခင္းလ်င္ လဲေလွ်ာင္းရာရွိ၏။ [သံ သံယုတ္ပါဠိေတာ္ - တတိယတြဲ စာစာ-၁၉၁] ၁၉၁
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 203
သေဗၺ မစၥဳဝသံ ယႏၲိ၊ သေဗၺ မစၥဳပရာယေဏာ။ လူငယ္၊ လူႀကီး၊ လူမိုက္၊ ပညာရွိ ဤသူAားလံုးတို႔သည္ ေသမင္း၏ Aလိုႏိုင္ငံသို႔ လိုက္ပါၾကရ၏။ Aားလံုးေသာသူတို႔သည္ ေသမင္းAထံသို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾကရ၏။ [သု သုတၱိနိပါတ္၊ ပါဠိေတာ္၊ စာစာ-၃၇၁] ၃၇၁
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 204
ေနာင္… ေခတ္Aဆက္ဆက္ကလူေတြ ကမာၻေျမကို ျပန္တူးေဖာ္တ့A ဲ ခါ… ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ဟာာ… … သူAေၾကာင္ ႔Aေၾကာင္းေတြ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ခရမ္းျပာေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္…။
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 205
မိုးစဲေနၿပီ…။ သို႔ေသာ္လည္း ေကာင္းကင္တစ္ခြင္မွာ မိုးတိမ္တို႔က ညိဳလြင္မည္းေနဆဲ။ ပ်ဳိလူးေသာ မိုးရနံ႔တို႔က ဆြတ္ပ်ံ႕စီးဆင္းေနသည္။ သစ္ပင္Aေပါင္းတို႔က စိမ္းညိဳလန္းဆန္းလ်က္…။ “ဟိုမွာ…” ရဲေAာင္က
လက္ညႇိဳးၫႊန္ျပ၏။
ေနဒြန္း
ေခါင္းငံု႔ကာ
ပင့္သက္တစ္ခ်က္
႐ိႈက္မိသည္။
ခုန္ေပါက္မတတ္ျဖစ္ေနေသာ လင္းလင္းကို Aတင္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားရေသး၏။ “ခဂၢါ” လင္းလင္းက ေAာ္ေခၚ၏။ “ခဂၢါ… ေဟ့… ခဂၢါ” ရဲေAာင္၏Aသံကလည္း က်ယ္ျပန္႔ေသာ ျမက္ခင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ လြင့္ေပါက္ျမည္းဟိန္းလွ်က္ ရွိ၏။ ခဂၢါက လွည့္မၾကည့္…၊ ျပန္လည္းမထူး…။ “ေနဒြန္း၊ လုပ္ပါUီး ေနဒြန္းရယ္” လင္းလင္းက ေနဒြန္း၏ကိုယ္ကို Aတင္းဆြဲခါၿပီး ငိုသံပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕ႏွင့္ ေျပာသည္။ “လာလာ၊ ငါတို႔ သူ႔ဆီျမန္ျမန္ေရာက္ေAာင္ သြားၾကမယ္” ခဂၢါက
ဆည္းဆာသစ္ပင္ႀကီးေရွ႕မွာ
တစ္ကိုယ္လံုး
ရႊစ ဲ ိုလ်က္၊
ကပိုက႐ို
ရပ္ေနသည္။
ဝတ္ဆင္ထားသည္။
ခႏၶာကိုယ္က
နက္ေမွာင္ေသာ ဆံႏယ ြ ္မွ်င္မ်ားက ဖားလ်ားေျပက်လ်က္… သူက ႔ ိုယ္ေပၚမွာ
Aညိဳေရာင္ကုတ္Aက်ႌႀကီးတစ္ထည္ကို
ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေန၏။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ဝန္းကာဝိႈက္ကာ ေရြ႕လ်ားေနသည္။ “ခဂၢါ…” ၾကားေတာ့ ၾကားလိမ့္မည္…၊ သို႔ေသာ္ သူက ႔ ိုေခၚမွန္းသိပံု မေပၚေတာ့။ ဆည္းဆာသစ္ပင္ႀကီးကို
ေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ စကားေတြ ေျပာေနသည္။ ယိမ္းကာထိုးကာ
ရပ္တည္ေနရျခင္း ျဖစ္၏။ “ခဂၢါ…” ေဝ့ပတ္သာြ းရေသာ လမ္းျဖစ္၍ Aျမင္နီးေနသည့္တိုင္ ခရီးက Aလ်ားရွည္လန ြ ္းလွသည္။
“ဒိန္း… ဒရိမ္း…ရိမ္း…” ထိတ္လန္႔ၿပီး လင္းလင္း လဲၿပိဳက်သည္။ ေကာင္းကင္မွာ လွ်ပ္ေရာင္ေတြ ပြင့္Aက္ၿပီး တိမ္တို႔၏ ထစ္ခ်ဳန္းေပါက္ကဲြသံက ေၾကာက္မက္ဖယ ြ ္ရာ ေကာင္းလွ၏။ ေရွ႕ဆံုးမွေျပးသြားေနရင္း ရဲေAာင္က ခဂၢါကို ေAာ္ေခၚသည္။ “ခဂၢါ…” “… …” typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 206
“ခဂၢါ…” “… …” “ခဂၢါ…” “… …” ခဂၢါက ေကာင္းကင္ဆီ
ေကာင္းကင္ဆီ
မ်က္ႏွာေမာ့ၿပီး
ဆန္႔တန္းထားသည္။
ေလစီးမွာ
စကားေတြေျပာျပန္သည္။ ဆံပင္ေတြ
သူ႕လက္Aစံုကိုလည္း
ေမ်ာလြင့္ေနေသာ
သူ႕ပံုသဏၭာန္က
ရင္နင့္တုန္လႈပ္ဖယ ြ ္ရာ ျဖစ္ေန၏။ “ခဂၢါ…” ေနဒြန္းကလည္း
ေAာ္ေခၚလိုက္သည္။
ေခၚသံေၾကာင့္
ဟုတ္ဟန္မတူပဲ
ခဂၢါမ်က္ႏွာက
သူတို႔ဘက္သို႔ လွည့္လာသည္။ “Aို…” Aားလံုး၏ရင္ထမ ဲ ွာ စူးဝင္းလဲ့ျပာသြား၏။ ခဂၢါမ်က္ႏွာက လူေသတစ္ေယာက္လို ျဖဴေရာ္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ျခာျခာလည္ေနသည္။ မူမွန္ မဟုတ္ေတာ့။ သူစ ႔ ိတ္ေတြ
လံုးလံုးလ်ားလ်ား
ေဖာက္ျပန္ေနေခ်ၿပီ။
ေၾကာင္စီေသာ္လည္း
(မ်က္ရည္မ်ား
စိုစြတ္ထားဟန္ရွိသည့္) မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္တို႔ျဖင့္ သူတို႔ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္… သူတို႔ကို မမွတ္မိ။ Aသိတရားမရွိေတာ့။ သူတို႔ကို မသိေတာ့ေခ်။
“ခဂၢါ…” သံုးေယာက္လံုးက ႀကံဳးေAာ္လိုက္ၾကေသာ္လည္း ဘာမွ
မထူးျခားေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခဂၢါ၏
Uီးေခါင္းက တစ္ဖက္သို႔ ျပန္လွည့္သာြ းသည္။ “Aိ”ခနဲ ငို႐ိႈက္သံတစ္ခ်က္ႏွင့္Aတူ လင္းလင္း ေခြက်သြားသည္။ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားျခင္း ျဖစ္၏။ ရဲေAာင္က Aသက္႐ွဴသံႀကီး တဝူးဝူးႏွင့္Aတူ ခဂၢါရွိရာကို ဂမူး႐ူးထိုး ေျပာေလသည္။
“ဒိန္း… ဒရိမ္း…ရိမ္း…”
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 207
ေကာင္းကင္ကို
ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာAခါ
မ်က္လံုးမ်ားပင္
က်ိမ္းစပ္ထက ြ ္သာြ းရသည္။
ယိုင္ပတ္သယ ြ ္ျဖာ ထြက္ေပၚလာသည့္ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းမ်ားက ေကာင္းကင္မွ ယိုစီးက်သည့္ Aျဖဴေရာင္ ေသြးစီးေၾကာင္းမ်ားပမာ…။
“ဒိန္း… ဒရိမ္း…ရိမ္း…ဂ်ိမ္း” လင္းလင္းကို ခဏထားခဲ့ၿပီး… ခႏၶာကိုယ္ေပါက္ကမ ဲြ တတ္ ခဂၢါဆီ ေျပးသြားရ၏။
“ဒိန္း . . .” “Aား . . .” “ခဂၢါ . . .” ေလစီးႏႈန္းက
ပို၍
ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလာသလို
ရွိသည္။
Aသံမ်ဳိးစံုေပးၿပီး
ေကြးၫြတ္
လူးလြန္႔ေနသည့္ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ား။ ၿပီး… ခဂၢါ ခါကနဲ လြင့္က်သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ “ခဂၢါ . . .” “… … …”
“ခဂၢါ . . .” “… … …”
“ခဂၢါ . . .” “… … …” ခဂၢါAနားသို႔ သူႏွင့္ ရဲေAာင္ ေရာက္ရွိသာြ းခ်ိန္မွာ ခဂၢါ၏မ်က္လံုးAစံုက ထာဝရ ေမွးမွိတ္သာြ းၿပီ ျဖစ္၏။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 208
“ ခ ဂၢါ ရ ယ္ . . .” ဆြဲေပြယ ႔ ူလိုက္ေသာ ေနဒြန္း၏လက္ၾကားမွ ခဂၢါ၏ခႏၶာကိုယ္ေလး ေပ်ာ့ေခြလ်က္ ပါလာသည္။ Aသက္လည္း မ႐ွဴေတာ့။ ျပဳတ္က်ေသာ ဓာတ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ခဂၢါ၏Aသက္ကို ေဖာက္ထုတ္ယူသာြ းခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဓာတ္ႀကိဳးဆီမွ ကန္ထက ြ ္ၿပီး ဆည္းဆာသစ္ပင္ႀကီး၏ ပင္စည္လံုးႏွင့္ ႐ိုက္မိလိုက္ေသးသည္။ လွ်ပ္စစ္Aားက ျပင္းသည္။ “ေဝါ…” မိုးက သည္းႀကီးမဲႀကီး ျပန္ရာြ လာသည္။ ရဲေAာင္က ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ၿငိမ္သက္ေနၿပီး Aေဝးကို ရပ္ေငးလ်က္…။ ခဂၢါ၏လက္ထမ ဲ ွာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္က စာရြက္ျဖဴေလးတစ္ရက ြ ္။ မိုးေရတို႔ ရႊစ ဲ ိုလ်က္…။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိသည္။ သက္ျပင္းႏွင့္Aတူ ရင္ထမ ဲ ွာ… မီးခိုးနီမႈန္ေတြ ေရာပါသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ “ခဂၢါ . . .” “… … …” “ငါ့ကိုယ္စား နင္ဝင္ေသေပးသြားတာလား ခဂၢါရယ္” မ်က္ရည္ႏွင့္ မိုးေရတို႔က ပါးျပင္ေပၚမွာ ေရာႁပြန္းၿပိဳစီးလာသည္။ “ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါ့ေသတမ္းစာနဲ႔ ေသလိုက္ရတာလဲ…၊ ဘာျဖစ္လို႔လဟ ဲ င္ ခဂၢါ၊ ငါ့ကို ခ်စ္လို႔လား၊ ငါ့ကို နင္ သိပ္ခ်စ္လို႔လား ခဂၢါ” ခဂၢါ၏Aေလာင္းကို ျမက္႐ိုင္းေတြၾကားမွာ ျဖည္းညင္းစြာ ျပန္ခ်ထားလိုက္၏။ ဆည္းဆာသစ္ပင္ႀကီးဆီ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သာြ းလိုက္သည္။ မ်က္ရည္ႏွင့္ မိုးမႈန္တို႔ၾကားမွာ ျမင္ေနရသည့္ သစ္ပင္ႀကီးသည္ နီးကပ္ေနသည့္တိုင္ ဝိုးတဝါးႏိုင္လ်က္ရွိသည္။ “သစ္ပင္ႀကီး…” သစ္ပင္ႀကီးကို
ေမာ့ၾကည့္ေတာ့
သစ္ပင္ႀကီးကလည္း
တိတ္ဆိတ္စာြ ပင္
သူက ႔ ို
ျပန္လည္ငံု႔ၾကည့္သည္။ typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 209
“သစ္ပင္ႀကီးေရ ေရ… …
ကၽြန္ေတာ့္ေသတမ္းစာနဲ႔ သူက ဝင္ေသသြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေသတမ္းစာနဲ႔ သူက ဝင္ေသသြားတယ္…၊ သူ ဘယ္လို ေျပာသြားေသးလဲ…၊ ဘာAေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေပးသြားေသးလဲ…၊ သစ္ပင္ႀကီးရယ္… သူေျပာသြားတဲ့Aထဲမွာ… ပါသလား… ကၽြန္ေတာ့္Aေၾကာင္းေတြ ပါသလား …၊ ား… ကၽြန္ေတာ္ကိ ့ကုိ သူခ်စ္တယ္တ့လ ဲ ား …၊ ရာ… ကၽြန္ေတာ့္ ေသတမ္းစာကိုေရာ … ား… သူ ဆံုးေAာင္ ဖတ္ၿပီးၿပီလား …၊ သူ ရွက္မွာပဲေနာ္၊ သးလား… ေသးလား… ေပ်ာ္ေရာ ေပ်ာ္ေသးလား …၊ ဝမ္းေရာ နည္းေသးလား …။ ေရ… သစ္ပင္ႀကီးေရ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပပါ… ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပပါ… ခင္ဗ်ားကို သူ… ဘာေတြေျပာသြားသလဲ…၊ ်ားၾကားလိ ီ စကားေတြ… ခင္ဗ်ားၾကား လိုက္ရတဲ့ သူဆီ ႔ဆက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပပါ… ရာ… ကၽြန္ေတာ္ သူကိ ႔ကုိ Aရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေရာ … လား… သူ… သိသလား …၊ တကယ္သိသလား ဘယ္ေလာက္Aထိ သိသလဲ…၊ ေရ… သစ္ပင္ႀကီးေရ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပပါ… ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပပါ… ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပပါ… ”
တာရာမင္းေဝ ၂၇၂၇-၉-၉၈
typing - G!VER, pdf - lucky82
Page 210