မင္းဒင္ရဲ့ သက္ခိုင္ ၂

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

2

မင္းဒင္ရဲ႕သက္ခိုင္ (အတဲြ - ၂)

မင္းဒင္

မ်က္ႏွာဖံုးဓာတ္ပံု - ဂ်စ္တူး (မံုရြာ)

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

3

မာတိကာ tcef; (36) - AdkvfrSL;atmifjrifh aumif;&mok*wdvm;ygap ...................................................................... 6 tcef; (37) - udkbkdau&,f? a'gif;vef;BuD;&JUtv,f ........................................................................... 10 tcef; (38) - b0wqpfcsdK; ................................................................................................................ 14 tcef; (39) - rkefwdkif;ESifh vufwurf;tvdk ......................................................................................... 18 tcef; (40) - rkefwdkif;0ifNyD ................................................................................................................. 23 tcef; (41) - rkefwdkif;xefaom &ufpJGrsm; ............................................................................................ 29 tcef; (42) - EdkifiHawmfudk aoG;pGef;cJhonf ........................................................................................... 34 tcef; (43) - "m;udk"m;csif;? vSHudkvSHcsif; ............................................................................................. 40 tcef; (44) - EGm;odk;rSef&ifawmh? *sdK(csdK)csufb,fuif;yghrvJ ................................................................ 45 tcef; (45) - aoG;a<u;qyfjcif; (odkY) pH&dyfNidrfbPfwkdufyJG ..................................................................50 tcef; (46) - tajrmufoH pdefoH AHk;qHawGMum; ....................................................................................55 tcef; (47) - &JabmfvScif? oifhtm;OD;ñTwfyg\ .................................................................................. 61 tcef; (48) - vufeufudkifawmfvSefa&;qDokdY ......................................................................................66 tcef; (49) - jzpfysuf&SmyHkawmf c&D;onf ............................................................................................. 71 tcef; (50) - pdk;aESmifhAsmayG? wm&SnfonfhaeY&ufrsm; ...........................................................................76 tcef; (51) - vlBuD;rif;udk,fwkdif rysufruGuf <ua&mufyg&ef zdwfMum;tyfygonf ............................. 81 tcef; (52) - rif;vnf;a,mufsm;? igvnf;a,mufsm; ...........................................................................86 tcef; (53) - armifhudkaoap ñTef;a&mhavovm;................................................................................. 91 tcef; (54) - rl;,pfa0? aEG&ufrsm;udkjzwfausmfjcif; ............................................................................98 tcef; (55) - ausmrJGrsm;qDokdY wacguf ............................................................................................103 tcef; (56) - 'ku©eJYaqmhupm;? eifvm;[Jh avmu"H ..........................................................................108 tcef; (57) - vlrdkufqdkwm csdKeJYvm;AsdKU ............................................................................................. 113 tcef; (58) - OD;tdkufxGef;ESifh pD;csif;xdk;jcif; ......................................................................................118 tcef; (59) - tar ........................................................................................................................... 124 tcef; (60) - tm&uD;eJY aMumufuRJ .................................................................................................. 129 tcef; (61) - wdrfay:ckefwuf rkdufvdkufprf; ...................................................................................... 133 tcef; (62) - oef;acgifxufeufwJhnOfh.............................................................................................139 tcef; (63) - wdwfqdwfaomfvnf; Mum;Edkifonf ..............................................................................146 tcef; (64) - rdk;udk 'l;ESifhwkdufcsifol ................................................................................................. 152 tcef; (65) - cspfwD;o&J ..................................................................................................................157 tcef; (66) - tif;pdefpDtkdif'DESifh wyJGwvrf; ...................................................................................... 162 tcef; (67) - rdef;rqdk;trkef;.............................................................................................................168 tcef; (68) - yGJwdkif;ausmf ................................................................................................................. 172 tcef; (69) - jrif;rdk&fudkzsufa>c? ysufa<ur,fha,mufsm; .....................................................................178 http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

4

tcef; (70) - cgcsOfwaumif&JUrme? £w¬d0uø e'D0uø ........................................................................184

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

5

မင္းဒင္ရဲ႕ သက္ခုိင္ မင္းဒင္ http://www.mindin.info/ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို google မွ ရယူပါသည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

6

tcef; (36) - AdkvfrSL;atmifjrifh aumif;&mok*wdvm;ygap

ေလာကႀကီးမွာ အဆိုးရွိသလုိ၊ အေကာင္းလည္း ရွိတာပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ ပဲခူးတိုင္းအေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာရင္ စစ္သား ေကာင္း ပီသတဲ့၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင္႔အေၾကာင္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္း ေျပာမွ ျပည့္စံုမယ္ဗ်ာ။ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင့္ ဟာ တကယ့္ကို္ စစ္သား ပီသတဲ့ လူဗ်။ ေနာက္သူက ကရင္ေသြးပါတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူလုိ လူမ်ဳိးကုိ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသဖို႕ေတာ့အေကာင္းသား။ တကယ့္ေခတ္ေကာင္းႀကီးမွာ ပဲခူးတုိင္း တဝတ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္ေနတဲ့သူဗ်ာ၊ ေျပာရင္ ယံုႏိုင္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ အဲဒီေခတ္က လူတိုင္းလိုလုိ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ မကင္းတဲ့အခ်ိန္၊ သူန႔က ဲ ်ေနာ္အဖြဲ႔က်သြားပံုက နည္းနည္းေတာ့ ထူးျခားတယ္ ဆုိရမယ္။ တိုင္းအစည္းအေဝးတခု မွာဗ်။

က်ေနာ္က ပဲခူးၿမိဳ႕တြင္းက ေစ်းေတြ၊ ပလက္ေဖာင္းေတြ၊ ေရႏွဳတ္ေျမာင္းေတြ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ တိုင္းက အစိုးရေစ်းနဲ႔ ဓာတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္၊ ဘိလပ္ေျမေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ စီမံကိန္းကို ႀကီးၾကပ္တာက တုိင္းမွဴး အပါအဝင္ တဝတ အတြင္းေရးမွဴး၊ တုိင္းအေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးအရာရွိ (တိုင္းမင္းႀကီး)နဲ႔ တုိင္းစည္ပင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတို႔ပါတာေပါ႔။ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ စီမံကိန္းေတြကို တေယာက္မဟုတ္တေယာက္ ဝင္ဝင္စစ္ၿပီး အနည္းအက်ဥ္း ခြင္ဖန္တာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တဝတအတြင္းေရးမွဴးဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင္႔န႔ဲ က်ေနာ္က အဝင္အထြက္ မရွိေသးဘူး။ ရဲမင္းႀကီး က

က်ေနာ္႔ဆရာမနဲ႔ခင္ေနေတာ့

ဘာမွေျပာစရာမလိုဘူး။

သူလိုတာေတာင္းရင္၊

က်ေနာ္လိုတာျပန္ေတာင္းၿပီး

အျပန္အလွန္ က်ဳပ္ၾကက္လိ လုိက္႐ံုပဲ။ တုိင္းမင္းႀကီးကလည္း အေထြအထူး မၾကပ္လွဘူး။ အဆိုးဆံုးက တုိင္းစည္ပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဦးေဖဝင္းပဲ။ က်ေနာ္က ပလက္ေဖာင္းေတြ ခင္းသြားလုိက္၊ ျခံဝမွာ ကားဝင္ဖုိ႔ေနရာ ခ်န္ခ်င္တ့သ ဲ ူက သူ႔ေျပးကပ္လုိက္၊ သူက ဘယ္ေလာက္ ေပးဆိုတာမ်ဳိး ဇယားဆြဲလုိက္၊ ျပန္ဖ်က္လုိက္၊ ေလ်ာက္လုပ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္န႔ဲ မၿပီးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ တိုင္းမွဴးက တေန႔မနက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲလွည့္စစ္ေနရင္း ဖ်က္လိုက္ျပင္လုိက္န႔ဲ အခ်ဳိးမက်ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ေတြ႔သြားပါ ေလေရာဗ်ာ။ ေန႔လည္ အစည္းအေဝးမွာ ဒီစီမံကိန္းကို တာဝန္ယူတ့ဲ ကန္ထ႐ုိက္ကိုယ္တုိင္ ရွင္းလင္းခ်က္ေပးပါ ျဖစ္ပါ ေလေရာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

7

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မီ အစည္းအေဝးသြားတက္လုိက္ရတယ္။ အစည္းအေဝးစတာနဲ႔ တုိင္းမွဴးက မနက္ပိုင္း သူ ေလွ်ာက္ၾကည့္တုန္းက ေတြ႔ခ႔တ ဲ ့ဲ အခ်ဳိးမေျပတာေတြကို စေျပာတာေပါ႔။ က်ေနာ္႔နာမည္ေတာ့ ဒဲ့ဒုိးထည့္ မေျပာဘူးဗ်။ တိုင္းမွဴး စကားလည္း ဆံုးေရာ ဦးေဖဝင္းက ထတဲ့ၿပီး ... ပဲခူးၿမိဳ႕မွာ လုပ္ေနတဲ့ကန္ထ႐ုိက္ အားလုံးထဲမွာ ကိုသက္ခုိင္ လုပ္တာ မပီျပင္ဆံုးပါပဲ ... ဆုိၿပီး တခ်က္တည္းနဲ႔အေသ ဘလိုင္း ထခြပ္လုိက္ေရာဗ်ာ။ စစ္တပ္က ထင္တုိင္းၾကဲေနတဲ့အခ်ိန္ဗ်ာ၊ ကံဆုိးရင္ အေသထြက္ ထြက္သြားႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသ သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးေဖဝင္းဟာ က်ေနာ့္ကို တိုင္းမွဴးက လွမ္းေခၚထားတာ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္မရွိမွ သူ႔အတြက္ ခြင္ေခ်ာင္မယ္လို႔ အပိုင္တြက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အေသေဆာ္ၿပီး ဖ်ာလိပ္ခိုင္းတာဗ်ဳိ႕။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ သူ႕ကို ေခ်ာက္ခ်ဖို႕ စိတ္မကူးခဲ့ပါဘူး၊ လူႀကီး စိတ္ေျပေအာင္ လုပ္တ့န ဲ ည္းေတြ က်ေနာ္တတ္ပါတယ္၊ သူက က်ေနာ့္ကို အေသေဆာ္ေနေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ေပါက္သာြ းတယ္။ ေအာ္ ... ဒီလုိ ေၾကးလား၊ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က တုိင္းမွဴးကိုစကားေျပာခြင့္ေတာင္းၿပီး ... ဦးေဖဝင္း ဘယ္အမ ိ ္က ဘယ္ေလာက္ယူၿပီး ဘယ္လိုစာေတြထုတ္၊ လုပ္ၿပီးသမွ် ျပန္ဖ်က္ခုိင္းၿပီး ခြင္ဖန္ေနတယ္ ဆုိတာ သူ႔႐ံုးစာမိတၱဴေတြတင္ျပ၊ ဘယ္ႏွစ္ခု သူ႔အမိန္႔အရ ဖ်က္ရလို႔ ဘယ္ေလာက္ ေနာက္က်ရပါတယ္ ဆုိၿပီး သူေသကိုယ္ေသ ျပန္တုိက္လုိက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ သူ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ယူတယ္ဆိုတာ အိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ့္ကို ေျပာၿပီးသား။ က်ေနာ္လုပ္ထားတာေတြ ျပန္ဖ်က္ဖုိ႔ေတာင္ တုိင္းစည္ပင္ကို ပုိက္ဆံေပးထားၿပီးသားဆိုတ့ဲ ေလသံမာမာေတြန႔။ဲ က်ေနာ္လည္း စည္ပင္က စာေလး က်ေနာ္႔ကို မိတၱဴ ေပးထားပါဗ်ာ ဆုိၿပီး လုိလိုမယ္မယ္ လက္နက္ပုန္းေဆာင္ထားတယ္ေလ။

ဒီေတာ့ တိုင္းမွဴးက က်ေနာ္တင္တ့စ ဲ ာေတြ ေသခ်ာယူၾကည့္ၿပီး ကုိေဖဝင္း၊ ဒီစာေတြ ခင္ဗ်ား ထုတ္တာလား တဲ့။ ဦးေဖဝင္းဗ်ာ ... အမႊန္ကို တည့္တည့္ထိထားေတာ့ ေတာင္ေျဖေျမာက္ေျဖနဲ႔ က်ေနာ့္ဘက္ကို အေသကန္သြင္းတဲ့ ေဘာလံုးဟာ သူ႔ဂိုးသူသြင္းသလုိ ျဖစ္ၿပီး အစည္းအေဝးအၿပီး မွာ သံုးရက္ေလာက္ေတာင္ ဖ်ားတယ္ဆုိပဲ။ ဒီပြဲလည္းၿပီးေရာ၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင့္န႔ဲ က်ေနာ္ အဖြဲ႔က်သြားေရာဗ်ာ။ သူက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကိစၥကို တကယ္ မလိုလားတဲ့သူဗ်။ ဦးေဖဝင္းကို က်ေနာ္ ခ်က္န႔လ ဲ က္န႔ဲ ခံတြန္းလိုက္တာကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်ေနတယ္။ ကုိယ့္ညီ ခ်ဲလိုက္တ့ဲ ပံုစံကို ကိုယ္သေဘာက်တယ္ လို႔ေတာင္ သူက ဖြင့္ေျပာတယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ ပစၥည္းမ်ဳိးစံုေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား သြားပို႔ဖူးတယ္။ သြားေပးဖူးတယ္။ သူ တခါမွ လက္မခံဘူး။ ေနာက္ သူ ေျပာပံုက ခပ္ေအးေအးပဲ။ ကိုသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ား က်ေနာ္႔ဆီလာရင္ ဘာမွယူမလာပါနဲ႔ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ေျပလည္ တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အခု ခင္ဗ်ား ယူလာတဲ့ပစၥည္းေတြက က်ေနာ့္အတြက္ အသံုးမဝင္ပါဘူးတဲ့။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာ ရွိတ့အ ဲ ခါ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ေျပာပါ့မယ္တ့။ဲ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဇြတ္ထားခဲ့မယ္ လုပ္လည္း သူက ခင္ဗ်ား ထားခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ မိတ္ေဆြကေနရန္သူ ျဖစ္သြားမယ္ တဲ့။ ျပန္ယူလာခဲ႔ရတာခ်ည္းပဲ ဗ်။

က်ေနာ္႔ဆီကမွ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီက တံစိုးလက္ေဆာင္မွ သူမယူဘူးဗ်။ က်ေနာ္လို ႏွံ႕စပ္တ့သ ဲ ူအဖို႕ ပဲခူးလို ၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင့္ကုိ ဘယ္သူမွ လုိင္းဝင္လုိ႔ မရဘူး ဆိုတာ သူမ်ားသိတာထက္ ပိုသိေန ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလုပ္ေပးရမယ့္ အလုပ္ဆိုရင္ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္မေရြး ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေနတည္တယ္၊ မ်က္ႏွာထား တင္းသလိုလိုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တခါတခါ ေန႔လည္ဘက္ႀကီး က်ေနာအရက္​္ေသာက္လာၿပီး သူ႔အခန္းထဲကို ဝင္ခြင့္ေတာင္းတာ ဧည့္သည္ေတြ ႐ႈပ္ေနလို႔ အလွည့္မက်ဘဲ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရတဲ့အခါ သူက အခန္းအျပင္ကို မသိမသာထြက္လာၿပီး ကိုယ့္ညီ၊ ျပန္အိပ္ေနလုိက္တ့၊ဲ ေမာင္ရင့္ ေလွ်ာက္လႊာကို ကိုယ္လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ ဦးထြန္းေအာင္ကို ဖုန္းဆက္ခုိင္း လုိက္မယ္

တဲ့။

ေနာက္

က်ေနာ္

လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ထဲ

ေရာက္ေနတုန္းလည္း

က်ေနာ္

ခြဲတမ္းရဖုိ႔ရွိေနတဲ့

ဘိလပ္ေျမအိတ္ လက္က်န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ့္ဇနီးဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ထုတ္ေပးတဲ့ အထိ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

8

တေန႔ေတာ့ သူက က်ေနာ္ကို သူ႔အိမ္လွမ္းေခၚၿပီး လိုခ်င္တာ တခုေတာင္းေလရဲ႕ဗ်ာ။ ကိုသက္ခိုင္တ့ဲ ... မိုးကာအက်ႌ အပါးေလး တထည္လိုခ်င္တယ္တ့။ဲ က်ေနာ္က ဗ်ာ ... မုိးကာအက်ႌ၊ ဟုတ္လား ဆုိေတာ့၊ ဟုတ္တယ္ဗ် တဲ့။ က်ေနာ္ ယူနီေဖာင္း အေပၚက ထပ္ဝတ္ဖုိ႔ မိုးကာအက်ႌ အေၾကသားေလး တထည္ လိုခ်င္တယ္တ့။ဲ

က်ေနာ္လည္း ေငြေၾကးသိန္းဂဏန္းေပးတာေတာင္ လက္မခံတ့သ ဲ ူက မုိးကာအက်ီေလး တထည္လုိခ်င္တယ္ ေျပာ လာေတာ့ ဘယ္ႏွစ္သိန္းေပးရေပးရ ဝယ္ေပးမယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိက္ေရာ သူက တထည္ပဲေတာ္ၿပီ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္လုိခ်င္တ့ဲ အမ်ဳိးအစားေတာ့ ျဖစ္ပါေစတဲ့။ က်ေနာ္ဗ်ာ သူမွာတာနဲ႔ လဲြေနမွာစိုးလုိ႔ ရန္ကုန္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက အေကာင္းဆံုးဆိုတ့ဲ မိုးကာအက်ီ အထူအပါးမ်ဳိးစံု ေျခာက္ထည္ဝယ္ၿပီး သူ႔ဆီ သြားပို႔တယ္။ ထူးဆန္း ေနတာက တထည္မွ သူမႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ ကိစၥမရွိဘူး၊ ထပ္ရွာပါအံုးတဲ့။ ဒါေတြအားလံုးလည္း ျပန္ယူသြားတဲ့။ ေအးဗ်ာ။ သူ႔အႀကိဳက္ မိုးကာအက်ႌအပါးေလး ကို က်ေနာ္ သံုးေလးႀကိမ္ သံုးေလးထည္ ဝယ္ဝယ္ၿပီး သြားသြား ျပ ၾကည့္ ပါတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူးခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ရာထူးအတြက္ ဗထူးကို ရက္တုိ သင္တန္း တက္ဖုိ႔၊ သင္တန္းၿပီးရင္ မိုင္းရွဴး ရတနာေျမကို ေျပာင္းဖုိ႔ အမိန္႔ ထြက္လာတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို ေသခ်ာမွာေနတယ္။ မိုးကာအက်ႌရေအာင္ထပ္ရွာဖုိ႔၊ ေနာက္ မိုင္းရွဴးကို လုိက္ခ႔ဖ ဲ ုိ႔၊ ေနာက္ဆံုး ႏွဳတ္ဆက္တ့ဲ ညစာစားပြဲမွာေတာင္ က်ေနာ့္ကို တျခားသူ႔တပည့္ ဗိုလ္ႀကီးေတြန႔ဲ ဆက္ေသာက္ေနမွာစိုးလုိ႔ ဆိုၿပီး သူန႔ဲ အတူျပန္လုိက္ဖို႔ ေစာင့္ေခၚသြားေသး ဗ်ာ။ ေနာက္ တလေတာင္ မျပည့္လုိက္ပါဘူး။ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင့္ ဗထူးသင္တန္းေက်ာင္းမွာ ဆံုးၿပီ ဆိုတ့ဲ သတင္း ၾကားရ ပါေတာ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေသြးေဆာင့္တုိးၿပီး ကြယ္လန ြ ္တာလို႔ ၾကားရတာပါပဲဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္အထိပဲဗ်။ မုိးကာ အက်ီပါးပါး၊ အေၾကသား တံဆိပ္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ျမင္ရင္ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနတုန္း ... က်ေနာ္႔ဘဝ တေလွ်ာက္၊ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ စစ္သားေတြထဲမေတာ့ တကယ့္ကို ရွားရွားပါးပါး စစ္သားလုိ႔ ဆိုပါေတာ့။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္ ဆုိတ့ဲ စစ္ဗိုလ္ေတြ အေၾကာင္းလား။ ဒီလုိဗ်၊ က်ေနာ္က ပဲခူး စေရာက္ ေတာ့ ၁၉၉၁ ဗ်။ ေနအံုး မွတ္မွတ္ရရ၊ ပဲခူးတိုင္း႐ံုးကို က်ေနာ္ စေရာက္တ့ေ ဲ န႔က တုိင္း႐ံုးေအာက္ထပ္မွာ မီးဖိုေတြန႔ဲ ေၾကးသြန္းတဲ့ အလုပ္သမားအဖြ႔ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျမင္းစီးေၾကး႐ုပ္ကုိ သြန္းေနၾကတယ္ဗ်။ ေအးေလ၊ အခု ပဲခူးတုိင္း႐ံုးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ဘုရားလမ္း နဲ႔ ေတာင္ငူလမ္း (ပဲခူး-မႏၱေလးလမ္း) ဆံုတ့ေ ဲ ထာင့္မွာ ရွိေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျမင္းစီးေၾကး႐ုပ္ႀကီးေပါ့။ တိုင္း႐ံုးေပၚမွာ က်ေနာ္ထုိင္ေနရင္း ေၾကးက်ဳိလုိ႔ထြက္တ့ဲ ေညႇာ္နံ႔ႀကီးက တမ်ဳိးႀကီးပါလားဆုိၿပီး စပ္စုလုိ႔ သိလုိက္တာေလ။ ေနာက္မၾကာခင္

က်ေနာ့္ကို

တုိင္းမွဴးက

မနက္ဆယ္နာရီ

တပ္မ(၇၇)

ထဲကို

လာေတြ႔ပါဆိုလို႔

ဒုတ္စာကို

ကားေမာင္းခုိင္းၿပီး ဝင္သြားလုိက္တယ္။ အမွန္က က်ေနာ္ ေတာင္ငူဘက္ကျပန္ လာတာဗ်။ တိုင္းမွဴး ေတြ႔ခ်င္တ့ဲ အေၾကာင္း ဖုန္းရလုိ႔ျပန္လာတာ။ တပ္မ(၇၇) ထဲကလမ္းေတြကို အဝင္အထြက္လည္းမသိ၊ ဒုတ္စာေရာ က်ေနာ္ပါ နည္းနည္းေသာက္လာေတာ့ လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္းလာတာ။ က်ေနာ့္ကားကို မွတ္မိေနေတာ့ ဘယ္သူမွ မတားပါ ဘူးဗ်ာ။

တုိင္းမွဴး႐ံုးခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ပဲ ရွိအံုးမယ္။ က်ေနာ့္လုိပဲ တုိင္းမွဴးကို ေတြ႔ဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ ကိုေငြသိန္းဆိုတ့ဲ ပဲခူးက သတင္းေထာက္ႀကီးကိုေတြ႔တယ္။ ဒီလူက တကယ့္လူတကာ ေအာ့ေၾကာလန္ ေအာင္ အဖားသန္တာဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္က တိုင္းမွဴးေတြလုပ္သမွ်ကို တီဗီ႐ ြ ုိက္ၿပီး ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပျပေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူကလည္း လူရာ ေတာ္ေတာ္ဝင္ေနတာ။ က်ေနာ္လည္း အရက္ရွိန္ကေလးနဲ႔၊ ကိုေငြသိန္း ကိုလည္း

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

9

မ်က္ေစ႔ေနာက္ေနေတာ့၊ တုိင္းမွဴး ႐ံုးခန္းေရွ႕မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕ စားပြဲေပၚက စကၱဴတရြက္ ကို ေကာက္ယူ လုိက္ၿပီး စကၠဴစ အရွည္ႀကီး ျဖစ္သြားေအာင္ လိပ္ၿပီး ျဖဲလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က တပ္မ(၇၇) တုိင္းမွဴး႐ံုးခန္း ေရွ႕မွာ ဗိုလ္ႀကီး ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရွိေနတယ္ဗ်။ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က က်ေနာ္န႔မ ဲ ်က္မွန္းတန္းၿပီး ခင္ေနတယ္။ နာမည္ေတြေတာ့မမွတ္မိ ေတာ့ ပါဘူး ဗ်ာ။ က်ေနာ္က က်ေနာ္ျဖဲထားတဲ့ စကၠဴစအရွည္ႀကီးကိုကိုင္ရင္း ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ကို လွမ္းၾကည့​့္လိုက္တယ္။ သူက ရယ္ ျပတာနဲ႔ က်ေနာ္က ကိုေငြသိန္း တင္ပါးရွိရာကို မ်က္လံုးနဲ႔ အခ်က္လွမ္းျပလိုက္တယ္။ ဗိုလ္ႀကီးကလဲ ငယ္ရာက ႀကီးလာေတာ့ က်ေနာ့္အထာကုိ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိသဗ်။ ဘယ္တုန္းက ကိုေငြသိန္းကို ခ်စ္ေနလည္း မသိဘူး။ စားပြဲေပၚက ေကာ္ဗူးကို မသိမသာ ယူလာၿပီး က်ေနာ့္ကို ကမ္းေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း စကၠဴစကိုေကာ္သုတ္ၿပီး ကိုေငြသိန္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားလုိက္ၿပီး၊ ဟား၊ ဦးေငြသိန္း ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလားဗ်၊ ဆုိၿပီး သူ႔တင္ပါးကို လွမ္းပုတ္ရင္း ေကာ္သုတ္ထားတဲ့စကၠဴစကို ကပ္ေပးလုိက္တယ္ ။ ခ်က္ခ်င္းပါပဲဗ်ာ၊ တုိင္းမွဴး အတြင္းခန္းက ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ ထြက္လာၿပီး ဦးေငြသိန္း အဘကို ဝင္ေတြ႔လုိ႔ရပါၿပီ တဲ့။ ကိုေငြသိန္း အၿမီးတန္းလန္းနဲ႔ တုိင္းမွဴး အခန္းထဲ ဝင္သြားပါေလေရာ ဗ်ာ။

က်ေနာ္ေနာက္ေနတာက တျခား၊ တုိင္းမွဴး႐ံုးခန္းေရွ႕မွာ ဗိုလ္ႀကီးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းလုပ္ေနတာက တျခားဗ်။ သူတို႔ထဲက တေယာက္က “ဒီမနက္ပဲ ေၾကညာသြားတာ ေသခ်ာတယ္” တဲ့ ။ တေယာက္က “မင္းဥစၥာ ဟုတ္မွလည္းလုပ္ပါ၊ ဒီ ႏိုဗယ္ဆုကို

ငါတို႔ျမန္မာျပည္က

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို

ေပးတယ္ဆိုတာ

ျဖစ္ႏိုင္ပါ႔မလား”

တဲ့။

ဒီေတာ့

စေျပာတဲ့ေမာင္က “ေဟ့ေကာင္ ေသခ်ာတယ္ကြ၊ ငါကုိယ္တုိင္ ဘီဘီစီ နားေထာင္လာခဲ့တာ၊ အခု ဒီႏွစ္ အတြက္ ႏိုဗယ္ဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရတာ ေသခ်ာတယ္” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုင္းမွဴး႐ံုးခန္းထဲက ဗိုလ္ႀကီး ထြက္လာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ တိုးတိုးလုပ္ေလ၊ မင္းတို႔ အေမ့လင္ ႐ံုးခန္းထဲမွာ ရွိတယ္၊ မင္းဂ်ီးေဒၚသတင္းကို ဆူညံဆူညံ လုပ္မေနနဲ႔” တဲ့။ က်ေနာ္ လူကဲခတ္ မညံ့ပါဘူး။ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ေတြ အားလံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗယ္ ဆု ရတာကို ဝိုင္းၿပီး ဂုဏ္ယူေနၾကတာဗ်။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္မွ အဲဒီအေၾကာင္း သိတာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ သူတုိ႔ ဝမ္းသာေနတာ၊ ဂုဏ္ယူေနတာေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေရာၿပီး ဝမ္းသာမိတာ အမွနပ ္ ါပဲ။ ေအာ္ ... ကိုေငြသိန္း ကိစၥလား၊ နာရီဝက္ေလာက္အၾကာ သူျပန္ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္႔ကို ညိဳမည္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ ... ေနာက္စရာရွားလုိ႔ တဲ့။ အဘကေတာင္ က်ေနာ္႔ကို ရယ္ေနတယ္တ့။ဲ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မသိတ့ဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ကိုေငြသိန္းေျပာတာ က်ေနာ္နားမလည္ဘူး” လုိ႔ ႐ူးလုိက္ရတာေပါ႔။။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

10

tcef; (37) - udkbkdau&,f? a'gif;vef;BuD;&JUtv,f

ယေန႔ကား အက်ဥ္းသား ရဲဘက္တို႔အတြက္ ဗိုက္ေခြးနမ္းမည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ စခန္းခြဲႏွင့္ ႏွစ္မိုင္ခန္႔ေဝးေသာ မူဆလင္ ငါးေမြးကန္မွ

ဘကၠရီးအစ္ေန႔

ျဖစ္၍

အမဲသားဟင္းမ်ား

လာေရာက္ေပးပို႕လွဴဒါန္းထားျခင္းေၾကာင့္

ျဖစ္သည္​္။

တဆယ္သားခန္႔ရွိေသာ အတံုးမ်ားကို ဆီျပန္ေနေအာင္ ခ်က္ထားၿပီး ဘာလီပံုးမ်ားျဖင့္ထည့္၍ လာပို႕ျခင္းျဖစ္သည္။ အလွဴရွင္က ေထာင္ဝန္ထမ္းမ်ားမွတဆင္႔ မလွဴလိုဘဲ တုိက္႐ုိက္လွဴဒါန္းရန္ ေတာင္းဆိုခ့သ ဲ ည္ ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ထို ေန႔က စခန္းခြဲမွာ ခ်က္သည့္ထမင္းက အဆင္မေျပျပန္။ ဆန္ျပႆနာ မဟုတ္။ ထင္းျပႆနာ ျဖစ္သည္။

ရဲဘက္မ်ားအတြက္ ဆန္မွာ နီေၾကာင္ၾကား ျဖစ္သည္။ ထိုဆန္ကို ညံေခ်ာင္းႏွင့္ ေကာက္႐ုိးမီးတို႔ျဖင့္ခ်က္သည္။ ညံေခ်ာင္း ဆိုသည္မွာ ညံပင္ကိုင္းေခ်ာက္မ်ား ျဖစ္၏။ ညံပင္ ဟူသည္ကား ... “႐ုိးတေလွ်ာက္၊ ၿဖိဳးေမာက္ပါတဲ့ လယ္ပဒူ။ အရြက္ခၽြန္း၊ ကန္ဇြန္း ပုဇြန္စာႏွင့္ လြန္တရာ ကညိဳ႕ေပါတယ္၊ ေတာျဖစ္လို႔ထူ။ ေရႊကနေဖာ့ ၾကာ႐ိုးျဖဴ၊ ခ်ဳိးယူလို႔ မကုန္ခမ္း။ ပတၱျမားေရာင္၊ ဖားကေပါင္သံလြင္လြင္ ႏွင့္၊ ေရႊညံပင္ ႐ႈပ္မရွင္းတယ္၊ ကြင္း ျပည့္ခမန္း။ ။” ဟူေသာ စာခ်ဳိး ထဲမွ ညံပင္ တည္း။ စခန္းပတ္ဝန္းက်င္ တခြင္တျပင္လံုးမွာ ညံပင္မ်ားႏွင့္ပင္ ကြင္းျပည့္ခမန္း ျဖစ္သည္ မွာ အမွန္။ သို႔ေသာ္ ခ်ဳိးယူလြန္း၍ မခံႏိုင္။ ညံပင္ေတာမွာ စခန္းႏွင့္တျဖည္းျဖည္း ေဝးေဝးသြားၿပီ။ ဖိုႀကီး အတြက္ အဓိကေလာင္စာမွာ

ညံေခ်ာင္းျဖစ္၍

ဒုတိယမွာေကာက္႐ိုး။

ဘုတ္ဆင္းေသာ

ရဲဘက္မ်ားက

အျပန္ခရီး

တြင္

ညံေခ်ာင္းစည္းမ်ားကို တႏုိင္တပိုင္ သယ္လာရသည္။ ၿပီးေနာက္ ဖိုႀကီးေဘးမွာ သိုေလွာင္ထားသည္။ စပါး ရိတ္ၿပီး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

11

ခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ေကာက္႐ိုးကို သံုးသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာက္႐ိုးေရာ၊ ညံေခ်ာင္းပါ ျပတ္ထြက္ကုန္သည့္ အခါ မ်ားရွိ၏။ ညံပင္ေတာ ျပဳန္းသြားျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္။ ညံေခ်ာင္းအေျခာက္ ရႏုိင္ေလာက္ေအာင္အလ်ဥ္မမီျခင္းပင္။ မိုးဆက္တိုက္ ရြာသည့္ ရက္မ်ားတြင္ ေလွာင္ထားသည့္ လက္က်န္ ျပတ္သာြ းတတ္သည္။

ညံေခ်ာင္း၊ ေကာက္႐ိုးတုိ႔ျဖင္႔ခ်က္ေသာ ဆန္ေရာင္စံုကား ဘယ္ေသာအခါမွ နပ္သည္ ဟူ၍မရွိ။ ယေန႔လည္း ညံေခ်ာင္းေျခာက္ျပတ္၊ ေကာက္႐ုိးျပတ္ကာ ညံေခ်ာင္း အစိုမ်ားျဖင္႔ မီးထိုးေနရသည့္ အတြက္ အမဲသားဟင္း ေဝၿပီးခ်ိန္ တြင္ ဖိုႀကီးထမင္းက အဆင္သင့္မျဖစ္။ ကိုသက္ခိုင္က က်ေနာ့္ကို ဖိုႀကီးဘက္ လိုက္ခ့ရ ဲ န္ ေခၚသျဖင္႔ က်ေနာ္ ထလိုက္ သြားသည္။။ အိတ္ေဆာင္ႏွင့္ ေပတရာေက်ာ္ခန္႔သာေဝးေသာ ဖိုႀကီးကား သက္ကယ္မိုး၊ ေျမစိုက္ဝါးထရံကာ ျဖစ္၏။ ဖိုႀကီးတခုလံုး မီးခိုးလံုးေတြေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ေနသည္။ ကိုသက္ခိုင္က ဖိုႀကီး တာဝန္ခံကို လွမ္းေအာ္ေခၚသည္။ “ေဟ့ ... ကိုေအာင္ၾကည္၊ မီးခိုးေတြအူလွခ်ည့္လားဗ်ာ၊ ကိုယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ဖိုထိုးေနတာလားဗ်” ဟု အသံေပးလုိက္ရာ ကိုေအာင္ၾကည္ မ်က္ရည္တရႊဲရႊဲ ႏွင့္တံေထာင္ဆစ္ႏွင့္ မ်က္လံုးကို ပြတ္ကာ ထြက္လာသည္။ “လက္မထပ္ရေသးတဲ့ မယားငယ္ေလး လင္ငယ္ေနာက္ လုိက္သြားလို႕ ဆရာသက္ေရ” ထံုးစံအတိုင္း ကိုေအာင္ၾကည္က အရႊန္းေလးႏွင့္ တုန္႕ျပန္သည္။ သူက ဆက္၍ ... “ဟာ ... ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့ ညံကိုင္းေတြဗ်ာ။ အစိုေတြခ်ည္းပဲ အရြက္ေတြ ပါပါေနေတာ့ပိုဆိုးေနတယ္။ ဘုိးေတာ္ကို ၾကည့္ထိန္းပါအံုးဆရာ။ ေနာက္တနာရီေလာက္ဆုိ ရပါၿပီ ဆရာ” အမွန္က

ထမင္းေဝခ်ိန္

အလြန္ေနာက္က်ေန၍

စခန္းတာဝန္ခံ

လာႀကိမ္းမွာကို

ေၾကာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုသက္ခုိင္က ... “ကိုေအာင္ၾကည္ရာ၊ ဒီလုိမွန္းသိရင္ ဒီေန႔အတြက္ ထမင္းပါ က်ေနာ္ အလွဴခံလုိက္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္က မာတဂၤေမွာ္ ေအာင္ထားေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ အခု အေဆာင္ေပၚက ေမာင္ေတြ ဟင္းတံုးေတြခ်ည္း ဖဲ႔ဖ႔ဲ စားကုန္ၾကၿပီ။ နဂိုကမွ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဆန္က တကၠနီကာလာဗ်ာ။ အခု ညံေခ်ာင္း အစုိန႔ဲ ဆိုရင္ စားလုိ႔မွ ရပါေတာ့မလား ဗ်” ဟု ေမးရာ ကိုေအာင္ၾကည္က ရယ္က်ဲက်ဲ ႏွင့္ ... “ဘာလဲ ဆရာက ရဲဘက္ေတြကို ေပၚဆန္းေမႊးေကၽြးၿပီး ေဆး႐ံု အကုန္တင္ရေအာင္ လုပ္မလို႔လား” ဟု ျပန္ေမးသည္။ ကိုသက္ခိုင္က အူေၾကာင္ေၾကာင္ဟန္ျဖင့္ ... “ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်ာ ... ေပၚဆန္းေမႊး ေကၽြးတာနဲ႔ ေဆး႐ံုတက္တာ” “ဆရာက မသိေသးဘဲကုိး ဆရာရဲ႕၊ ေခ်းစားေနက် ေခြးက ထမင္းျဖဴေကၽြးရင္ ဝမ္းပ်က္တယ္ ဆရာရဲ႕” ဟု ဆိုလုိက္သျဖင္႔ကိုသက္ခိုင္ မ်က္ႏွာ တခ်က္တည္သြားသည္။ “ကိုေအာင္ၾကည္ ... ခင္ဗ်ား စကားက ၾကမ္းလွခ်ည္လား၊ ရဲဘက္လည္း လူပါပဲဗ်” “ေအာ္၊ တကယ္ ဆရာရဲ႕၊ ဒီစခန္းက ရဲဘက္ေတြကုိ ေရာင္စုဆ ံ န္ေကၽြးေနရာကေန၊ ထမင္းျဖဴနဲ႔ ခရမ္းသီးဟင္း ေကၽြးမိ လို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဆး႐ံုတင္လုိက္ရဘူးတယ္” “ရွင္းစမ္းပါအံုး ဗ်ာ” “လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ ႏွစ္က ဆရာမေရာက္ေသးဘူး၊ ပင္မစခန္း နဲ႔ငါးေမြးကန္ေတြကို သြားတဲ့လမ္းက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနတာနဲ႔ ေထာင္ပုိင္ႀကီးနဲ႔ ငါးေမြးကန္ပိုင္ရွင္ေတြ ညႇိုၿပီး အဲဒီလမ္း​းကို အျမန္ျပင္ဖုိ႔ လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းခြဲနဲ႔နီးေနေတာ့ ဒီက ရဲဘက္ေတြပဲတာဝန္က်တယ္ေလ။ မနက္မိုးလင္း ေျခာက္နာရီေလာက္ကစၿပီး သစ္ငုတ္ေဖာ္၊ ေျမေတြ တူးတင္၊ လူအင္အား တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္န႔ဲ ခပ္ျပင္းျပင္းေမာင္းလုိက္တာ ညေနငါးနာရီေလာက္က်ေတာ့ လမ္းႀကီးကို ေျဖာင့္ၿပီး ရွင္းေနေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ ေဘးက ငါးကန္ပိုင္ရွင္ေတြက ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ဆိုၿပီး ထမင္းျဖဴနဲ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္ေတြ ခ်က္ေကၽြးပါေလေရာ၊ ရဲဘက္ေတြလည္း ေမာေမာ ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းျဖဴ မစားရတာ ၾကာၿပီ ဆိုေတာ့

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

12

အသားကုန္ က်ိတ္လုိက္ၾကတာ အဲဒီညမွာပဲ ရဲဘက္ငါးဆယ္ေလာက္ ဝမ္းပ်က္ၿပီး ေဆး႐ံုတင္လုိက္ရေတာ့တာပဲ ဆရာေရ႕။ ဆရာဝန္ေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္က စားေနက် အစာမဟုတ္ဘဲ အစာသစ္ကုိ အမ်ားႀကီး စားလုိက္လို႕ဆိုလား” “ဟ ... မွတ္သားစရာပါလားဗ်ာ” ကိုသက္ခိုင္ တအ့ံတၾသေျပာလုိက္ရာ ကိုေအာင္ၾကည္က ဆက္ျပန္သည္။ “ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ ဆရာ။ ဒီရဲဘက္မွာက အစားအေသာက္ ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းလို႔ ရရာ ရွာစားေနၾကတာဗ်။ ေျမြေတြေတာင္ ရဲဘက္အသံၾကားရင္ ေျပးတာ ဆရာ။ ရဲဘက္ေတြက ေျမြေဟ့လို႕ အသံၾကားရင္ ေၾကာက္ဖို႕ေနေနသာသာ၊ ရေအာင္ ဖမ္းဖို႕ ေျမြေနာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေနတာ။ ေျမြတေကာင္ရရင္ ဟင္းတခြက္ပဲေလ။ ေနာက္ ျမက္အႏုေလးေတြကိုလည္း စားတဲ့လူေတြေတာင္ ရွိေသးဗ်ာ၊ ေဘးၾကယ္ႀကီးတို႔ မိသားစုကလည္း လယ္ထဲမွာ ၾကြက္တြင္း ေလွ်ာက္တူးေနတာ” ကိုသက္ခုိင္ က စကားျဖတ္လုိက္သည္။ “ခင္ဗ်ား ဗ်ာ၊ ၾကြက္ေက်ာ္တို႔၊ ၾကြက္ကင္တုိ႔စားတာ ဘာဆန္းလုိ႔လ”ဲ ဟု ဆုိလုိက္သည္။ “မဟုတ္ဘူး ဆရာရဲ႕၊ ၾကြက္ေပါက္စ၊ ၾကြက္ဖေလာင္းေလးေတြ ေလွ်ာက္တူးၿပီး ဆီပူလွိမ္႔ၿပီး စားတာကို ေျပာတာ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ၾကြက္ဖေလာင္း ၾကြက္ေပါက္စေလးေတြကို ဒီအတုိင္း ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၿပီး မ်ိဳခ်ပစ္တာ” ကိုသက္ခုိင္ ပုခုံးပါတြန္႕ေအာင္ ႐ႈံ႕မဲ့သြားသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ ... ကိုေအာင္ၾကည္ရယ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ လူေတြမွ ဟုတ္ၾကေသးရဲ႕လား၊ ေနာက္ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြ က်ေနာ္ ၾကည့္ေနတယ္။ ေခ်ာင္းထဲက ေရေတြန႔ဲ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေတြ ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္ေသာက္ေနၾကတာ။ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ” ထုိေန႔က ရဲဘက္တို႔ေန႔လည္တနာရီခြဲေလာက္မွ ထမင္းရသည္။ ထုိ႔ေန႔က ညေနပိုင္း ဘုတ္နားသည္။

ကိုသက္ခုိင္က အလွဴရွင္ လာပို႔ေသာ အမဲသားဟင္းကို မစား၊ သူ႔ ရိကၡာေျခာက္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ထုတ္ေလြး ေနသျဖင့္ က်ေနာ္က သူ႔ကို ေမးမိသည္။ “ကိုသက္ခုိင္၊ အမဲသားဘာလုိ႔မစားတာလဲဗ်ာ၊ လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ႕ ႏြားေမတၱာစာေတြ၊ ဘာေတြ ဖတ္ၿပီး မစားတာ လား” “မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ။ ႏြားသတ္တာကို ျမင္ဖူးၿပီး စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းလြန္းလို႔ မစားဘဲ ေနတာ” “ဘယ္မွာ ႏြားသတ္တာကို ျမင္ဘူးတာလဲ ဗ်” “က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး နတ္ေမာက္ကို ျပန္ခ့တ ဲ ့တ ဲ ေခါက္ေပါ့ဗ်ာ။ ညေနပိုင္း ထန္းရည္ေလးမူ​ူးမူးနဲ႔ ဦးေလးကိုညိဳ ေခၚတာနဲ႔ ႏြားသတ္ကုန္းဘက္ထြက္ခ့တ ဲ ယ္။ ရြာကအထြက္ ရွိေသးဗ်ာ၊ အမဲသားတြဲေတြ ထမ္းၿပီးဝင္လာတဲ့ လူ တေယာက္ကိုသတိျပဳမိတယ္။ ယာခင္းေတြကိုေက်ာ္ၿပီး တမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ႏြားသတ္ကုန္း ကို ေရာက္တယ္။ ႏြားသတ္ကုန္းက အေဝးႀကီးကေန သိသာတယ္ဗ်ာ။ ေကာင္းကင္မွာ လဒေတြ ဝဲေနတာ။ မိုးခ်ဳပ္လု ခ်ဳပ္ခင္ႀကီးဗ်ာ။ ျမင္ဖူးခ်င္လုိ႔ စပ္စပ္စုစုသြားမိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္းဗ်ာ။ ေတာမွာ ႏြားသတ္တာ ႏြားရဲ႕ခ်ဳိႏွစ္ဖက္ၾကားက အဖုကို ရဲဒင္းနဲ႔ထုတာတဲ့၊ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ႏြားေသႀကီးက ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းႀကီးနဲ႕ ေဘးတုိက္လဲေနတယ္ဗ်။ ေျခတဘက္န႔ဲ လက္တဘက္က မရွိေတာ့ဘူး။ က်န္တ့ဲ ေျခ တဘက္ လက္တဘက္က ဖ်က္ေနတုန္း၊ အစာအိမ္ျဖဴျဖဴႀကီးကလည္း ေဘးထြက္ေနတယ္ဗ်ာ၊ ဖ်က္ၿပီးသား ေျခ တဘက္ လက္တဘက္က ထြက္တ့ဲ အသားေတြက ေစာေစာက က်ေနာ္ ရြာကအထြက္မွာေတြ႕လိုက္တ့ဲ အသားတြဲ ေတြပဲ၊ က်ေနာ္စိတ္အထိခိုက္ဆံုးက အဲဒီ ႏြားေသႀကီးဟာ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတုန္းဗ်၊ အသက္မထြက္ ေသးတာလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ အသားေတြ တုန္ေနလုိက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္ၾကည့္ရင္း အမူးေျပသြား တယ္။ အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ္အမဲသား မစားေတာ့ဘူး ဆိုပါေတာ့။ ရက္စက္လြန္းတယ္လို႔ထင္တယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ မစားတာ။ က်ေနာ့္မွာ ခံယူခ်က္တခု ရွိတယ္၊ ႏိုင္တုိင္း ရက္ရက္စက္စက္လုပ္တာကို လက္မခံခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ႏိုင္ေနရင္ ဆက္ၿပီး မရက္စက္ဘူး။ အဲဒီ စိတ္ေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ထဲစ ေရာက္တာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

13

“ဟာ .. ကိုသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ားက ဘယ္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္လုိက္တာလည္းဗ်ာ” “က်ေနာ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ့တ ဲ ယ္လို႔ မထင္ဘူး၊ မွန္တယ္ထင္တာကိုလုပ္ခ့တ ဲ ာ၊” “ဘယ္တုန္းကလဲ ဗ်ာ” “မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေပါ့။ အေရးအခင္းကာလေပါ႔ဗ်ာ” “ေအာ္ ... ကိုသက္ခုိင္က ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ပါခဲ့ေသးတာကိုး” “ေသခ်ာတာေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားေတြန႔တ ဲ ူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား နားေထာင္ၾကည့္ပါေလ၊ က်ေနာ့္ ဘဝ ခရီး ဝကၤပါကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖစ္ေအာင္ ေျပာပါ့မယ္ဗ်ာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

14

tcef; (38) - b0wqpfcsdK;

အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္တ့ဲ (၈၈) မွာ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနၿပီဗ်။ လွ်ပ္စစ္ဝန္ႀကီး ဌာနက ပစၥည္းေဟာင္း ေတြ ေလလံဆြဲၿပီး ေရာင္းဝယ္ေနတာ တေန႔ဝင္ေငြ တသိန္းေလာက္ကို ရွိေနတာ။ ေနအံုး ... အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ အစုစပ္ လုပ္ငန္းတခု ေထာင္ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္႔ အစုစပ္လုပ္ငန္းက ဗမာျပည္ မွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစတဲ့အခ်ိန္မွာ မွတ္ပံုတင္ နံပါတ္တစ္ပဲ။ အစုစပ္လုပ္ငန္း အတြက္ ကုန္သြယ္ေရးမွတ္ပံုတင္႐ံုးကို သြားေလွ်ာက္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ေအးဆုိတ့ဲ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ...“ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာလုိ႔ မွတ္ပံုတင္ လာေလွ်ာက္တာလဲ” တဲ့။ က်ေနာ္က “ေငြတသိန္းပဲခ်မ္းသာတယ္” လုိ႔ အမွန္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဒီအတိုင္း စီးပြားေရး လုပ္ေနလည္း ရတာပဲတ့။ဲ က်ေနာ္လည္း “က်ေနာ့္ ေလွ်ာက္လႊာသာ လက္ခံလုိက္ပါ။ ဒီတသိန္းကုန္မယ္ဆုိလည္း က်ေနာ့္အတြက္ ျပႆနာ မရွိဘူး။ က်ေနာ္ သုညက စခဲ့တာ။ ကိစၥ မရွိဘူး” လုိ႔။ ေအးေပါ႔ဗ်ာ၊ အေရးအခင္း စျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ္ပုိင္ အစုစပ္လုပ္ငန္းတခုန႔ဲ အႀကီးအက်ယ္ အဆင္ေျပေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ ဘာလုိ႕အေရးအခင္းထဲ ပါသလဲ ဟုတလ ္ ား၊ က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲမွာ မတရားဘူး ထင္လုိ႔။

အေရးအခင္းျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ့္အသက္ကသံုးဆယ္ဝန္းက်င္ဗ်။ သမီးေတာင္သံုးႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္က ထြက္ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနၿပီ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္ ႀကီးပြားခ်င္ေသးတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက် ဘဝမ်ဳိးကုိ အ႐ူးအမူး ေတာင့္တခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝက ထြက္လုိက္တာလား။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကေတာ့ နည္းနည္းထူးတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝက ထြက္လုိက္တ့ဲ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက က်ေနာ္ ပညာဆက္သင္မိတ့အ ဲ မွဳဗ်။ ေအးဗ်၊ က်ေနာ္က ျဖစ္လိုက္ရင္ အဆန္းခ်ည္းပဲ၊ ဒီလုိဗ်။

က်ေနာ္ မူလတန္းျပဆရာ အလုပ္ဝင္ၿပီးေတာ့ စာေပးစာယူ တက္တယ္။ ဥပေဒ အဓိကနဲ႔ေလ။ ဥပေဒအဓိက ယူတာ ကလည္း အမွတ္မ်ားတဲ့လူေတြသာ တက္ခြင္႔ရတဲ့ ဘာသာမို႔ သာတက္လိုက္တာ။ ဒီေလာကမွာ က်ေနာ္မႀကိဳက္ဆံုး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

15

အလုပ္က ေရွ႕ေနပဲ။ ဒီေန႔အထိ အဲဒီဘာသာနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ခ့ဖ ဲ ူးဘူး။ က်ေနာ္႔ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြထဲမွာေတာ့ တရားသူႀကီး ေတြ၊ ဥပေဒ အရာရွိေတြ၊ ေရွ႕ေနေတြ ႐ိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္ဘူးဗ်ာ။ ဥပေဒတတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့

က်ေနာ္႔

ငယ္သူခ်င္းေအးလြင္ဆိုတ့ေ ဲ မာင္က

ဂ်ီတီအိုင္

တက္ေနတယ္။

သူက

က်ေနာ္န႔ဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္တုိင္း၊ ဂ်ီတီအုင ိ ္ အမႊန္းတင္ခန္းေတြခ်ည္း လာလာ ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေက်ာင္းဆရာဘဝေရာက္ေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့သိမ္ငယ္သလုိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူက “ေတာင္ေတာရယ္သာ” ဆိုေတာ့ “ေျမာက္ေတာကသံုးမရဘူး” ဆိုတ့ဲ အဓိပၸာယ္ ေရာက္ေနတယ္။ သူက “ဂ်ီတီအိုင္ ဆိုတာ တက္ခြင့္ရဘုိ႔သိပ္ခက္တယ္” ဆုိတာ သံုးခါေလာက္လည္း ေျပာၿပီးေရာ က်ေနာ့္စိတထ ္ ဲ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ရွိတာနဲ႔၊ “ေဟ့ေကာင္၊ ေအးလြင္ ... မင္း ဂ်ီတီိအိုင္ကို ငါတေရးႏိုး ထေျဖလည္း ရအံုးမွာပဲ” လို႔ ျပန္တြန္းလုိက္ေရာ။ ေအးေလ၊ ခၽြတ္တားဘဝတည္းက တတန္းတည္းေနခဲ႔တာ က်ေနာ့္ေနာက္မွာခ်ည္းေနခဲ႔တ့ေ ဲ မာင္က က်ေနာ္႔ကို လာဆြေနတယ္။ သူကလည္း မေလွ်ာ့ဘူး။ “မင္းက မျဖစ္ႏုိင္တာကို လာေျပာေနတာဟ” တဲ့။ “မခံခ်င္စိတ္န႔ေ ဲ ျပာေနတာ၊ တကယ္ မျဖစ္ ႏုိင္ဘူး” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း “မင္းေစာင့္သာၾကည့္၊ မင္းငါ့ကို ဟုိတုန္းကလည္းလိုက္လုိ႔မမီဘူး၊ အခုလည္း လုိက္လုိ႔မမီ ႏိုင္ေသးဘူးလို႔သာ ေအာက္ေမ့ေတာ့ ...” လို႔ေျပာၿပီး အလုပ္တဖက္န႔ဲ ဂ်ီတီအုိင္ဝင္ခြင့္ ေလွ်ာက္လိုက္ေရာ ဆုိပါေတာ့။

အလုပ္က ထြက္လုိ႔မရဘူးဗ်၊ ေလ်ာ္ရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ထဲကေန တက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဝင္ခြင့္တင္တာ။ ဦးစားေပး ဘာသာ၊ ဦးစားေပးေက်ာင္းေတြ ေရြးရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ပထမဦးစားေပး ကေန ဆဌမဦးစားေပးအထိ အင္းစိန္၊ အင္းစိန္၊ အင္းစိန္။ ၿမိဳ႕ျပ၊ ၿမိဳ႕ျပ၊ ၿမိဳ႕ျပ ေတြခ်ည္း ေရးခ်လုိက္တယ္။ ေနာက္အဲဒီတုန္းက ဂ်ီတီအိုင္ဝင္ခြင္႔ က်ဴရွင္ ေက်ာ္ျမင့္သိန္း မွာ တလေလာက္သြားတက္လုိက္တယ္။ ဟ၊ တြက္တာခ်က္တာနဲ႔ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ျပတ္ေနေတာ့ သိပ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးဗ်ာ။ ေလာ့ဂရစ္သမ္တို႔ဘာတုိ႔ ေမ့သေလာက္ျဖစ္ကုန္ၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ လုပ္မယ္လုိ႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ဓားေတာင္ ေတြ မီးပင္လယ္ေတြ မမွဳတဲ့ က်ေနာ့္စ႐ုိက္အတိုင္း ဇြဲတင္းလုိက္တာ၊ က်ေနာ္ေလွ်ာက္တ့ဲ အင္းစိန္မွာပဲ ၿမိဳ႕ျပအဓိက နဲ႔ ဝင္ခြင့္ရပါေလေရာ။ တႏုိင္ငံလံုး တန္းစီရင္ နံပါတ္ဆယ့္တစ္ေလာက္န႔ဲ ဝင္ခြင္႔ရခဲ့ပါတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ျပႆနာက ေက်ာင္းစတက္တ့ေ ဲ န႔ဗ်။ က်ေနာ္က တျခားေက်ာင္းသားေတြန႔စ ဲ ာရင္ အသက္ပိုႀကီးေနၿပီဗ်။ အလုပ္ကို လည္း စိတ္မေျဖာင္႔၊ က်ေနာ္န႔ဲ သက္တူရြယ္တူကလည္း မရွိသေလာက္၊ သင္ေနတဲ့စာကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္။ ဘာေတြ သင္မွန္းေတာင္ မသိလုက ိ ္ဘူး ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

အတုိ ခ်ဳပ္ၾကပါစို႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းကုိ မနက္ ရွစ္နာရီကေန၊ ဆယ့္တစ္နာရီအထိ တက္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကို ဆယ့္ႏွစ္နာရီကေနညေနေလးနာရီခြဲအထိလုပ္တယ္။ ညပုိင္းေရာက္ေတာ့ဆယ့္တစ္လမ္းထဲက ဂ်ီတီအုိင္က အတန္းတူ ခ်ဳိခ်ဳိလြင္ဆိုတ့ဲ ကေလးမေလးဆီက စာအုပ္ေတြယူၿပီးကူးတယ္။ နားမလည္တာ ေမးတယ္။ က်ေနာ္ ဂ်ီတီအိုင္ တက္ႏိုင္ခ့တ ဲ ာဟာ သူ႔ေက်းဇူးလည္း ပါတယ္။ အလုပ္ထဲကေန တက္ခြင့္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးမ်ဳိးျမင့္၊ ေနာက္ က်ေနာ္ အလုပ္မလာႏုိင္တ့ရ ဲ က္ေတြမွာ က်ေနာ့္အတန္းကိုဝင္ထိန္းေပးေနတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာ ေတြရဲ႕ေက်းဇူးေတြလည္း ပါတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဂ်ီတီအိုင္ ပထမႏွစ္၊ ဥပေဒ တတိယႏွစ္၊ ဂ်ီတီအုိင္ ဒုတိယႏွစ္၊ ဥပေဒ စတုတၳႏွစ၊္ ဂ်ီတီအုိင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ ဥပေဒ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၊ အဆင့္ဆင္႔သင္႐ိုးကုန္ကၽြတ္ခ႔ေ ဲ ရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္း ဂ်ီတီအိုင္ အမႊန္းတင္ခ့တ ဲ ့ဲ ေအးလြင္ လား၊ က်ေနာ္ဂ်ီတီအိုင္ ၿပီးလာတဲ့အထိ သူက ဒုတိယႏွစ္က မတက္ေသးဘူးဗ်။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ဘဝ တဆစ္ခ်ဳိးအတြက္ ေစ့ေဆာ္ေပးခဲ့သူအျဖစ္ သူ႔ကို က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္ေနတုန္းပဲဗ်ာ။ စာေပးစာယူဘြဲ႕နဲ႕ ဂ်ီတီအုိင္ဒီပလုိမာ ရလာေတာ့က်ေနာ္ အလယ္တန္းျပဆရာ ျဖစ္လာတယ္။ ရာထူးတိုးဖုိ႔အတြက္ ဘြ႔လ ဲ က္မွတ္ေတြကို ဆားဗစ္ဘုတ္ (Service Book) လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဝန္ထမ္းမွတ္တမ္းမွာ ထည့္ရတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရး မွဴးကေတာ့ ထည့္ေပးပါရဲ႕။ အစာမေၾကတဲ့လူန႔လ ဲ ည္း ေတြ႔ေရာ အတုိင္ခံရပါေလေရာဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

16

ဘာလုိ႔အတိုင္ခံရသလဲ၊ ဟုတ္လား။ ေအးဗ်ာ၊ ေလာကႀကီးဟာ တခါတခါ အေတာ္ကို နားလည္ရခက္တယ္ဗ်ာ။ အေကာင္းေတြခ်ည္း ေလွ်ာက္လုပ္ရင္လည္း ရန္မ်ားတာပဲဗ်။ က်ေနာ္က ငယ္လည္းငယ္၊ ရည္မွန္းခ်က္ကလည္းႀကီး ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ မိဘဆရာ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ ဒီေက်ာင္းမွာ တက္ေနတဲ့ ဆင္းရဲသား ကေလးေတြ အတြက္ အေကာင္းဆံုးေတြ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေကာင္းမယ္ထင္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အေဆာင္သစ္ေတြ၊ စာေရးခံုအသစ္ေတြ ၊ အားကစားအသင္းေတြ၊ စာၾကည့္တုိက္ေတြ၊ ဘာမွလုိေလေသးမရွိ လုပ္ခ႔ဲ တာပဲဗ်။ ေက်ာင္းကုိ လာစစ္တ့ဲ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးဆရာႀကီး ဦးဘခိုင္ ကေတာင္၊ ကိုသက္ခုိင္၊ ခင္ဗ်ား လုပ္ထား တာေတြ သိပ္ေကာင္းလြန္းတယ္၊ ျပႆနာျဖစ္တတ္တယ္ တဲ့။ က်ေနာ့္ဆရာႀကီး ဦးဘခိုင္ ေျပာတာကို သေဘာ မေပါက္တာ အမွန္ပဲဗ်ာ။ ဟား၊ သူေျပာတာ မွန္လုိက္ေလဗ်ာ။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆန္းသစ္တီထြင္မွဳေတြ ေၾကာင္႔ ဆရာဆရာမ တခ်ိဳ႕လည္း အေနၾကပ္လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအထဲက ေဒၚစန္းျမင့္ဆိုတ့ဲ ဆရာမတေယာက္ က က်ေနာ္ဟာ အယ္အယ္ဘီ၊ ေအဂ်ီတီအိုင္ ျဖစ္တ့အ ဲ ေၾကာင္း၊ ေနာက္က ေအဂ်ီတီအိုင္ဟာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရင္း အလုပ္ခြင္ထဲကေန တက္လုိ႔ ရထားတာျဖစ္တ့အ ဲ ေၾကာင္း၊ တေက်ာင္းလံုးမွာ က်ေနာ္ ထင္ရာစိုင္းေနတဲ့ အေၾကာင္း စံုလုိ႔ပါပဲဗ်ာ။ တိုင္းေကာင္စီ၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ၊ တိုင္းပညာေရးမွဴး၊ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးပါမက်န္ ေရႊေပလႊာေတြ တင္ၿပီး တိုင္ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့္တို႔ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ အတုိင္ခံရတယ္ ဆုိတ့အ ဲ မွဳဟာ ပညာေရးေလာကမွာ တကယ့္ အဆန္းတၾကယ္ အမွဳႀကီး ျဖစ္ေနပါေလေရာဗ်ာ။ မိဘဆရာ အသင္းရံပံုေငြကိစၥေတြ ဘာေတြက အေထြအထူး ရွင္းစရာ မလုိဘဲၿပီးသြားေပမဲ့ က်ေနာ္ တရားမဝင္ေက်ာင္းတက္တ့က ဲ ိစၥဟာ ေတာ္ေတာ္န႔ဲ မၿပီးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လာစစ္တ့ဲ အဖြဲ႔ေတြကလည္း ဒီအမွဳမ်ဳိး မၾကားဘူးေတာ့ က်ေနာ့္ကို တရားပဲ စြဲရမလိုလို၊ ေထာင္ပဲ ခ်ရမလုိလို။ ေနာက္ေသခ်ာ စစ္ေဆးျပန္ေတာ့ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အလုပ္ခြင္အခ်ိန္မွာ မပ်က္ျပန္ဘူး။ အစစ္ခံလုိက္ရတဲ့ က်ေနာ္႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဗ်ာ။ စစ္ေနတာ သံုးေလးလနဲ႔ မၿပီးေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္၊ တုိင္း အရာရွိ ေတြန႔ဲ သီးသန္႔အဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔စစ္ေလ၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေလ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သိပ္စိတ္မရွည္ ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေကာင္းေအာင္လုပ္ခ့ပ ဲ ါတယ္ဆိုမွ တၿမိဳ႕နယ္လံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ရတယ္လို႔။ ကဲ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွ တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္စမ္းကြာဆိုၿပီး လြမ္းေတာ္မူရမယ္ဆိုလည္း လြမ္းလိုက္ေတာ့မယ္ကာြ ဆိုၿပီး စာရွည္ႀကီးတေစာင္ စီလုိက္ ပါေလေရာဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ... သို႔၊ ပညာေရးဝန္ႀကီး ပညာေရးဝန္ႀကီး ဌာန၊ ေပါ႔ဗ်ာ။ မိတၱဴကို ေနရာႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ညႊန္းလုိက္တာေပါ့။ စာထဲမွာ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္အတိုခ်ဳပ္န႔၊ဲ ပညာဆက္သင္မိလုိ႔ ခံု႐ံုးဖြ႔ၿဲ ပီး အတုိင္ခံရေနသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တုိင္စာပါ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားခဲ့ျခင္း

မွန္ကန္ေၾကာင္း၊

ထိုသို႔

သင္ယူခ့ျဲ ခင္းမွာ

တာဝန္ခိ်န္

ျပင္ပတြင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊

ထိုေၾကာင့္ ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားမိျခင္းအတြက္ အျပစ္ရွိမည္ဆိုပါက ယခု စစ္ေဆးေနျခင္းကို ရပ္တန္႔၍ တည္ဆဲ ဥပေဒတရပ္ျဖင္႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ပါရန္၊ ပညာသင္မိ၍ ေထာင္က်ခံရေသာ ပထမဆံုး ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ျပစ္ဒဏ္ကို ရဲဝံ႔စြာ ခံယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ကလည္း ခပ္ထက္ထက္အရြယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရင္၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္စမ္းကြာ ဆုိတ့စ ဲ ိတ္ ေမြးလုိက္ေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။

ဆန္းေတာ့ အဆန္းသားဗ်ာ။ က်ေနာ္စာတင္ၿပီး တလေလာက္မွာ ခံု႐ံုးပိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း အလုပ္ကို မသြား ေတာ့ဘူး။ ေနာက္လည္း ဆက္ၿပီး စစ္တာေဆးတာ မလာေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးကေတာ့ ေခၚေျပာရွာတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

17

သက္ခိုင္၊ မင္းသံုးလုိက္တ့ဲ TONE က သိပ္ျမင့္လြန္းတယ္တ့။ဲ မင္းနဲ႔ဒီအလုပ္န႔ၾဲ ကာရွည္ မသင့္ေတာ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ လည္း စိတ္ပ်က္ေနတာနဲ႔အေတာ္ပဲ၊ အလုပ္က ထြက္လုိက္ေရာ။ ေက်ာင္းဆရာဘဝလည္း စခန္းသိမ္းေရာဆိုပါေတာ့။ အလုပ္ကသာ ထြက္လုိက္တယ္၊ ေနာက္အလုပ္က ဘာမွ ေရေရရာရာ ရွာမရေသးေတာ့ မနက္မိုးလင္းရင္ မိန္းမ ထည့္ေပးတဲ့

ထမင္းဗူးယူၿပီး

ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ

ေယာင္လည္ေယာင္လည္

တလေလာက္

သြားသြားထိုင္ေန

လုိက္တယ္။ ဘာတရားမွ အားထုတ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေယာကၡမ အထင္ေသးမွာ ေၾကာက္လုိ႔၊ ဘုရားရဲလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္မ်ဳိးဦးရွိလို႕ သြားအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာ။ အလုပ္လည္း တဖက္က ရွာေပါ့။ ေနာက္တလေလာက္ေနေတာ့ စက္မွဳ(၁) ျပင္ထန ိ ္းမွာ အလုပ္ရတယ္။ က်ေနာ္႔ ဂ်ီတီအိုင္က ဆရာ ဦးထြန္းခင္ ေကာင္းမွဳ နဲ႔ေပါ့။ အလုပ္က ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သာယာဝတီ ပန္းကန္စက္မွာ။ အရာရွိအိမ္ေတြ၊ ဝန္ထမ္းအိမ္ေတြ ေဆာက္တာ။ အဲဒီေတာ့မွ အစိုးရပစၥည္း တုိတာ၊ လွ်ိဳတာ၊ ဘုန္းတာ အကုန္တတ္ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ေက်ာင္းဆရာ ဘဝက ေကာင္းေအာင္ လုပ္တာ ေထာင္က်ေတာ့မလုိ႔။ ဒီေတာ့ ရတဲ့အခြင့္အေရးယူ၊ စက္႐ံုမွဴးကို ခြဲတမ္းေပး၊ အထက္က ေအအီးကို ပို႔စရာ ရွိတာပို႔၊ ဟန္ကို က်လုိ႔။

အဲဒီ သာယာဝတီပန္းကန္စက္မွာဗ်ာ၊ ဦးေနဝင္း သူ႔ဇာတိ ေပါက္ေခါင္းကို တႏွစ္တခါ ျပန္တ့အ ဲ ခါ ဝင္ၿပီးနားဖုိ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ဧည့္ရိပ္သာႀကီးကလည္း လက္စသတ္ေနတုန္းဆုိေတာ့ ဘုန္းစရာ၊ ေဖ်ာစရာေတြကလည္း တျပံဳႀကီး။ ပါနီထဲက ေငြ၊ ပါနီထဲ သြားတာပါပဲဗ်ာ။ ေသာက္လုိက္စားလုိက္ ျဖဳန္းလိုက္ေပါ့။ ေနာက္ ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနက ေဂ်အီး ေလွ်ာက္လႊာေတြေခၚေတာ့ ဝင္ေျဖလုိက္တာ ပါသြားျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ရန္ကုန္ျပည္လမ္း စီမံကိန္းကုိ ေရာက္သာြ းျပန္ေရာ။ တကယ့္ကို စံနစ္က်တဲ့စီမံကိန္းႀကီးဗ်ာ။ ေအဒီဘီ “ASIA DEVELOPMENT BANK” ရဲ႕ေခ်းေငြန႔ဲ လုပ္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အလုပ္ထဲကို စိတ္မပါျပန္ဘူး။ ဒီလိုသာ ခုိးေန၊ ဘုန္းေန၊ ေဝစုယူေနရင္ ၾကာရင္ ဟန္မယ့္ပံု မေပၚဘူးလုိ႔။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္စီးပြားေရးကို ေျခစမ္းခ်ေနတာဗ်။ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္႔ စကားေတြ ေခ်ာ္ေတာေငါ႔သြားတယ္ထင္လုိ႔လား၊ မေခ်ာ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ေပါ႔၊ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ျပည္လမ္းမွာ ေဂ်အီး လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အျပင္မွာလည္း အစုစပ္လုပ္ငန္း တခု ကိုယ္ပိုင္ ေထာင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေရးအခင္း စျဖစ္ေတာ့တာေပါ႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

18

tcef; (39) - rkefwdkif;ESifh vufwurf;tvdk

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ႏွစ္ ပါပဲ ဗ်ာ။ အစိုးရရဲ႕ ထူးထူးဆန္းဆန္းလုပ္ရပ္ကေတာ့ လက္ရွိသံုးေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ တရားမဝင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေၾကညာလုိက္တာ ပါပဲဗ်ာ။ ခုႏွစ္ဆယ္ငါးက်ပ္တန္တို႔၊ သံုးဆယ္႔ငါးက်ပ္တန္တို႔၊ ငါးဆယ္တန္တို႔ေပါ႔။ ပထမတႀကိမ္က ျပန္လဲ ေပးတယ္ဗ်။ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ လဲမေပးေတာ့ဘူး။ ေအးဗ်၊ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲဆုိတာ က်ေနာ္လုိ လူလည္ေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ေအာ္ ... လက္စသတ္ေတာ့ ငါ႔လက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြဟာ အစိုးရ တရားမဝင္ဘူး ေၾကညာလုိက္ရင္ ပါနီ ျဖစ္သြားတာ ပါလား လို႔ ဗဟုသုတ ရလုိက္ေတာ့တာပဲ၊ မသိဘူးေလဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုပါတဲ့ေငြစကၠဴေတြမွာ စံလင္းတုိ႔၊ ေမာင္ေကာင္းတုိ႔ လက္မတ ွ ္ေတြန႔ဲ ပိုက္ဆံေတြက မည္သည့္ ေငြစကၠဴထုတ္လုပ္ရာဌာနတုိင္း၌မဆို ေငြဒဂၤါး (---) ႏွင့္ လဲလွယ္ခြင္႔ရွိေၾကာင္း အာမခံသည္ လုိ႔ ေရးထားတာကုိး။ ဘယ္ခ်ိန္က ဘယ္လို အာမ မခံေတာ့တာလည္း က်ေနာ္လည္း မသိလုိက္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာင္ သိရတာေတာ့ ဟုိတုန္းက ျမန္မာေငြေတြ အားလံုးက ကမၻာ့ဘဏ္မွာ ေရႊေခ်ာင္းေတြန႔ဲ အာမခံ တင္ထားတာတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဦးေနဝင္းက ေရႊေခ်ာင္းေတြ ျပန္ထုတ္ၿပီး တုိင္းျပည္ကို တံခါးပိတ္စံနစ္ က်င့္သံုးလိုက္တာတဲ့။ ထုတ္ေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြက ဘာမွ အာမခံခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့ ။ စကၠဴသာသာ ေငြစကၠဴေတြန႔ဲ တိုင္းျပည္ႀကီးဗ်။ သိပ္ေတာ့မနိပ္လွဘူး။

က်ေနာ္လည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ သူေတာင္းစားေတြ လက္ထဲက ပိုက္ဆံေတာ့ဒုကၡပဲ လို႔။ စဥ္းစား ၾကည့္ေလဗ်ာ။ စားစရာမရွိလုိ႔ သနားတတ္တ့သ ဲ ူေတြဆီက ေတာင္းထားတဲ့ ရွိစုမ့စ ဲ ု ပုိက္ဆံေလးက တရားမဝင္ေတာ့ ဘူးေလ။ တေန႔လုပ္ တေန႔စားတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတ့ေ ဲ ငြေလး သံုးမရေတာ့ ခြက္ေပ်ာက္တာပဲ။ ေနအံုးဗ်၊ အဲဒီ တရားမဝင္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတ့ေ ဲ ငြစကၠဴေတြက အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္ေနေသးတယ္ဗ်။ ဥပမာ ဗ်ာ၊ တရားမဝင္တ့ေ ဲ ငြ တသိန္းကို တရားဝင္သံုးလုိ႔ရတဲ့ ေငြႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ဝယ္တာမ်ဳိးေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ျပန္လဲႏိုင္တ့ဲ ခြင္ ရွိတယ္ ထင္ပါ႔ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပန္လဲေပးခဲ႔ရင္ ေထာေၾကာဆုိၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္န႔၊ဲ ေငြ ေငြခ်င္းတင္ မကဘူးဗ်ိဳ႕၊ အိမ္ေတြ၊ ျခံေတြ၊ ကားေတြပါ တရားမဝင္ေငြန႔ဲ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္ေနၾကေသးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

19

ဒါေပါ႔ဗ်၊ ေက်ာင္းသားေတြက လူငယ္ေတြဆုိေတာ့ အဲသလိုမ်ဳိး အၿမီးအေမာက္မတည့္တ့ဲ လုပ္ေပါက္ေတြကုိ လက္မခံ ဘူး။ ဆူဆူပူပူ လုပ္တာ၊ ဆန္႔က်င္ ကန္႔ကြက္တာေတြ ခဏခဏ လုပ္ေတာ့တာေပါ႔။ အစိုးရကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထစ္ကနဲရွိ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္သိလုိက္တာ တခုရွိေသးတယ္ဗ်ာ၊ ၁၉၇၅၊ ၇၆ ဝန္းက်င္က ရန္ကုန္စက္မွဳတကၠသိုလ္က တင္ေမာင္ဦး ဆုိတ့ဲ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ေသဒဏ္ေပးသတဲ့။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မွဳလုိမ်ိဳး က်ဴးလြန္ခ႔တ ဲ ယ္ဆိုပဲ။ အလုပ္သမား အေရးခင္း၊ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းေတြမွာ အဓိကေနရာက ပါခဲ့တာလို႔ ဆုိတယ္ဗ်။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တေယာက္ က ႏိုင္ငံေတာ္ကို ပုန္ကန္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့အရည္အခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အထင္ႀကီး သဗ်ာ။ သူရဲေကာင္းတေယာက္လို အသက္စြန္႔သြားတာမ်ဳိးကို က်ေနာ္အားက်တယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေသဒဏ္ဆိုတာ တရား႐ံုးေတြက အမိ္န္႔သာခ်တာ။ တကယ္လည္ပင္း ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး ေသဒဏ္ ေပး တယ္ ဆုိတာ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ေတာ့ တင္ေမာင္ဦးရယ္၊ ဗိုလ္ႀကီး အုန္းေက်ာ္ျမင္႔ ရယ္၊ အာဇာနည္ကုန္းကို ဗံုးခြဲခ့တ ဲ ့ဲ ေျမာက္ကိုးရီးယား ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္မွဴးဇင္မိုရယ္၊ သံုးေယာက္ပဲ ရွိမယ္ ထင္ပါ ရဲ႕။ သူတို႔ကို ႀကိဳးေပးခဲ့တ့ဲ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ႀကိဳးစင္ကို က်ေနာ္ အနီးကပ္ ေလ့လာဖူးတယ္ဗ်ာ။ ဒုတိယ အႀကိမ္ ပုဒ္မ ၅(ည)နဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ ေရာက္တုန္းကေလ။ က်ေနာ္က ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေကာင္ ဆုိေတာ့ ေလ့လာရမယ္ေလ။ ကိုယ္န႔ဲ ႀကိဳးကြင္း မေတာ္​္တဆ တေန႔ လာညားေနမလားလုိ႕ေပါ႔။

အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕အခ်ဳပ္ေဆာင္ အမွတ္(၂) ေဘးက ေတာင္ယာဘုတ္ကို ေက်ာ္ရင္ ႀကိဳးစင္ကိုေရာက္တယ္ဗ်။ ႏွစ္ႀကီး သမား ႏွစ္ေယာက္ရယ္ က်ေနာ္ရယ္ သြားၾကည့္ျဖစ္တာ။ ေသခ်ာတာေပါ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္လုိ႔ နားပူလုိ႔ လုိက္ပို႔ၾကတာေပါ႔။ မိလႅာဘုတ္ ထုတ္ရင္း က်ေနာ့္ကို ႀကိဳးစင္နား ေခၚသြားတယ္။ အင္းစိန္က ႀကိဳးစင္က လူႏွစ္ေယာက္ တၿပိဳင္တည္း ႀကိဳးေပးလို႔ရေအာင္ လုပ္ထားတာဗ်။ ေဒါက္ျဖဳတ္ရင္လည္း တခု ျဖဳတ္ရင္ သံတံခါးႏွစ္ခ်ပ္လံုး ပြင့္တယ္။ ႀကိဳးသမားရပ္ရမယ့္ေနရာက သံျပားတမူးထုေလာက္ခင္းထားတာ။ ေမာင္းတံန႔ဲ တူတ့ဲ ေဒါက္ကလည္း မူးထုေလာက္ပဲ။ ေလးေပေလာက္ အရွည္ရွိတယ္။ အလယ္ႏွစ္ေပေလာက္မွာ မူလီစုပ္ၿပီး လွည့္ ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ ေဒါက္မျဖဳတ္ခင္ ဟုိဘက္ ႏွစ္ေပ၊ ဒီဘက္ ႏွစ္ေပဟာ ႀကိဳးသမားရပ္ေနတဲ့ သံျပားကို ထိန္း ထားတာ။ သံျပားေခ်ာင္း ခံေနေတာ့ လူတက္ရပ္လုိ႔ ရတာေပါ့။ ေဒါက္ျဖဳတ္လုိက္ေတာ့ သံျပားက အံပြင္႔ က်သြားတာ။ ႀကိဳးစင္က ေျခာက္ေပေလာက္ျမင့္တယ္။ ေလွခါးထစ္ေပါင္းက က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ ကိုးထစ္ပဲ။ ႀကိဳးစင္ ေအာက္မွာလည္း ေျမတုိက္ခန္းလုိ ရွိတယ္။ ေလွခါးဆယ့္တထစ္ရွိတယ္။ ႀကိဳးေပးၿပီးတဲ့အေလာင္းကို အေပၚ ျပန္တင္ ႏုိင္ဖုိ႔လုပ္ထားတာ။ တြဲေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အေလာင္းကို ႀကိဳးမျဖဳတ္ခင္ မေသေသေအာင္ ေအာက္ကလူက ဆြဲခ်ရ ေသးတယ္တ့။ဲ ဒီလုိဗ်။ ေဒါက္ျဖဳတ္လုိက္ေတာ့ ႀကိဳးသမားရပ္ေနတဲ့သံျပားႀကီးက ဂ်ိဳင္းကနဲပြင့္က်သြားတယ္။ ေနာက္ လည္ပင္းက ႀကိဳးတပ္ထားေတာ့ တြဲေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ႀကိဳးသမားက အဲဒီအေျခအေနမွာေတာင္ မေသႏုိင္ေသးတာ ၾကံဳတတ္ တယ္တ့။ဲ ဒီေတာ့ မေ​ေသေသေအာင္ ေအာက္ကေန ေျခေထာက္ကို ဆြဲခ်တာကိုေျပာတာ။ ေျမေအာက္ခန္း ၾကမ္းျပင္ကေန ႀကိဳးသမားေျခေထာက္ကို မွီေအာင္ ေခြးေျခလုိဟာမ်ဳိး ခုၿပီး ဆြဲရတာတဲ့။ ေနာက္ အေလာင္းကို အေပၚတင္လာၿပီး ေစာေစာက ႀကိဳးစင္ေရွ႕ေအာက္မွာ သီးသန္႔ေနရာေလး တခု လုပ္ထားတယ္။ အဲဒီမွာ

တာဝန္က်

ဆရာဝန္က

ႀကိဳးသမားေသဆံုးေၾကာင္း

အတည္ျပဳရတာတဲ့။

ေသခ်ာေမးထားတာေလ။

မျပည္စံုတာကို အခုစခန္းခြဲတာဝန္ခံ ကိုေအးႏုိင္ကိုေတာင္ ထပ္ေမးမိေသးဗ်ာ။ ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ အေျပာကေတာ့ ႀကိဳးေပးတဲ့ေန႔ ဆို လွမ္းျမင္ႏိုင္တ့ဲ အေဆာင္ေတြေပၚမွာ ဝါးထရံေတြ ကာထားတယ္တ့။ဲ ဘယ္သူမွ လွမ္းၾကည့္ခြင့္ မရွိဘူး တဲ့။ ႀကိဳးေပးခ်ိန္က မနက္ငါးနာရီ ဝန္းက်င္တ့။ဲ က်ေနာ္က စင္ေပၚတက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္လုပ္ေတာ့ ႏွစ္ႀကီးသမားေတြက “ကိုသက္ခုိင္၊ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ။ ဒါမ်ဳိးက က်ေနာ္​္တို႔ေတာင္ မေျပာရဲဘူး” တဲ့။ က်ေနာ့္ ပါးစပ္ကို လက္န႔ပ ဲ ါ လွမ္းပိတ္ေသးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

20

ဗို္လ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ အေၾကာင္းလား၊ ၁၉၇၇-ဝန္းက်င္ေလာက္ေပါ့။ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္က တုိင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေန တာေတြဟာ မေတာ္မတရားေတြမ်ားေနၿပီ ဆိုၿပီး မဆလေခတ္က ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ လူစံုတ့ဲ အစည္း အေဝးတခုမွာ အျပတ္ရွင္းၿပီး တုိင္းျပည္ကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔ အားထုတ္ခ႔တ ဲ ာဗ်။ သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ သတင္းစာေတြ ထဲ မွာ အက်ယ္တဝင့္ ပါခဲ႔တာေပါ႔ဗ်ာ။ ေအာ္ ... ဗိုလ္ႀကီး အုန္းေက်ာ္ျမင့္က သူ႔စစ္ဆင္ေရးအတြက္ တပ္ထဲကလူတခ်ိဳ႕ကို စည္း႐ံုးခဲ့တယ္ဗ်။ သူက အဲဒီ တုန္းက ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေက်ာ္ထင္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိဗ်။ သူက သူ႔ဗိုလ္ေလာင္း အပတ္စဥ္မွာ အေကာင္းဆံုးဗိုလ္ေလာင္း ဆုိပဲ။ သူနဲ႕ အမွဳတြဲေတြျဖစ္တ့ဲ ဗိုလ္ႀကီးဘခ်စ္တို႔၊ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းသိန္းတို႔၊ ဗိုလ္မွဴး စိန္ျမင့္တုိ႔ ေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။ သူတို႕စစ္ဆင္ေရး အတြက္ “စကားဝွက္ ျငဳတ္သီး” ဆိုတာလည္း ပါေသးဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔စီမံခ်က္ကုိ သက္ဆိုင္ရာက ရိပ္မိသြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ၊ တုိက္ေလယာဥ္တစင္းကို ေမာင္းၿပီး ဦးေနဝင္း ေနတဲ့အိမ္ေတာ္ကုိ ဗံုးၾကဲဖို႔ေတာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္တ့။ဲ ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္က တုိက္ေလယာဥ္ လာေတာင္းတာကုိ သက္ဆိုင္ရာကို လွမ္းတုိင္လုိက္ေတာ့ သူ႔အၾကံ အထမေျမာက္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ တုိက္တိုက္ဆုိင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေတာင္ ၈၈ ေနာက္ပုိင္း စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ကန္ထ႐ုိက္ေတြ ဘာေတြလုပ္ေတာ့ အဲဒီ ႏိုင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မွဳမွာ ပါခဲ့တ့ဲ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းသိန္းနဲ႔ေတာင္ ခင္မင္ခ့ေ ဲ သးဗ်ာ။ ဘာတဲ့၊ ဒဂုန္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ဆုိတာ သူ႔ကုမၸဏီေပါ႔။ ေျမနီကုန္းက ဒဂံုစင္တာ ဆိုတာ သူ႔ကုမၸဏီက ေဆာက္ခ႔တ ဲ ာေပါ႔ဗ်။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သူ႔ခံယူခ်က္ကို မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ တုိင္းျပည္အတြက္ တကယ္စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ေလ သလား၊ မေတာ္တဆ ေရာေယာင္ပါသြားသလားဆုိတာ ေဝခြရ ဲ ခက္ပါတယ္။ က်ေနာ္န႔ဲ ေတြ႔တ့အ ဲ ခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္႔ စီးပြားေရးသမား ပံုစံသက္သက္ပါပဲ။ က်ေနာ္န႔အ ဲ တူတူပဲေလ။ ၾသ ... ဗိုလ္မွဴး စိန္ျမင့္ ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္ဗ်။ သူလား၊ တကၠစီေမာင္းေနတုန္း ေတြ႔တာဗ်ာ။

မွတ္ေတာ့မွတ္မိေနေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီကာလမွာ ဦးေနဝင္း မိန္႔ခြန္းေတြ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန ၾကားေနရတယ္ဗ်။ တပါတီစံနစ္ကိုပဲ ႀကိဳက္သလား၊ ပါတီစံုစံနစ္ကိုပဲ ႀကိဳက္သလား၊ လူထုဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ နဲ႔အတူ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ဗဟုိေကာ္မီတီဝင္ တခ်ိဳ႕ပါ အနားယူၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ အနားယူၾကမယ့္ သူေတြကေတာ့ ဦးေက်ာ္ထင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ခ၊ ဦးစန္းယုတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္တ့။ဲ ထူးျခားတာက ဦးေနဝင္းက သူထြက္မယ့္ အေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ မေျပာဘူးဗ်။ ဦးေထြးဟန္ ဆိုတ့ပ ဲ ုဂၢိဳလ္ကို ... “ေထြးဟန္ လာအံုး၊ ဒါဖတ္ျပလုိက္” ဆိုၿပီး ေျပာခိုင္းတာ။ အရပ္ထဲမွာေတာင္ “ေဟ့ေကာင္ ... ေထြးခံ လာအံုး” လုိ႔ ရယ္စရာလုပ္ေနၾကေသး ဗ်ာ။

ေနာက္စာမ်က္ႏွာ ေလးဆယ့္ႏွစ္မ်က္ႏွာပါတဲ့ ဦးေအာင္ႀကီးရဲ႕ မဆလပါတီရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြကို ဖြင့္ခ်ထားတဲ့ စာရြက္ေတြလည္း ပလူပ်ံေနတယ္။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီ ဦးေအာင္ႀကီးရဲ႕စာေတြက ဝန္ထမ္းအရာရွိ ခပ္ႀကီးႀကီးေတြ ပါ ဖတ္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္သိတယ္ေလ။ လွ်ပ္စစ္ဝန္ႀကီးဌာနက စီမံညႊန္မွဴး ဗိုလ္မွဴးစိုးေအာင္ ဆီက ၾကားေနတာ။ ေနအံုးဗ်ာ၊ အဲဒီကာလေတြမွာပဲ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက “က်ေနာ္ အညာသားပါ ခင္ဗ်ား” ဆုိတ့ဲ ေခါင္းစဥ္န႔ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ အေၾကာင္းတို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕သားေတြ ရွင္ျပဳတဲ့အေၾကာင္းတုိ႔ အခန္းဆက္ေတြ ေရးေရး ေနတယ္ဗ်။ ဖတ္လုိ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသဗ်ာ။ မျငင္းႏုိင္တ့အ ဲ ခ်က္က ျမန္မာျပည္သူ ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုတင္မကဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရ႕ဲ မိသားစုကိုပါ သံေယာဇဥ္ ႀကီးေနၾကတုန္းဗ်ာ။ သူတို႔ ဘယ္ ေရာက္ေနၾကၿပီလဲ၊ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနၾကသလဲ၊ ဘယ္ပံုမ်ား ရွိေလမလဲ ... ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးေပဖူးလႊာမွာေရးေနတဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိသားစုအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေတြကို က်ေနာ္ မလြတ္ တမ္းဖတ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ေဒၚခင္ၾကည္ရဲ႕အိ​ိမ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးသြားလည္ေတာ့ ေဒၚခင္ၾကည္ အာလူး ႏႊာေနတာတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ေဒၚခင္ၾကည္ လက္ထပ္ပြဲအတြက္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္န႔ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

21

တုိ႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မိန္းမယူတာ အကဲပါလြန္းတယ္ ဆုိၿပီး ဧည့္ခံပြဲအတြက္ ဝတ္မယ့္ ေတာင္ရွည္ပုဆုိးကုိ မေတာ္တေရာ္ အဝါကြက္ၾကားႀကီး ဝယ္ေပးတာတုိ႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အရြဲ႕တုိက္တာကို မသိရွာဘဲ သေဘာက်ၿပီး ဝတ္ေနခဲ႔တာတို႔၊ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္မွာ ရွင္ျပဳလာလုပ္တာတုိ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးျပတာဗ်။ နတ္ေမာက္သား ဆုိေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကုိ သူမ်ားထက္ စိတ္ဝင္စားတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္န႔ဲ ပတ္သက္လုိ႔လား။ က်ေနာ္ အမွန္အတိုင္းေျပာမယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ ဇာတိခ်က္ေၾကြ အရပ္ဟာ က်ေနာ္အစပိုင္းက ေျပာခဲ့ဖူးသလုိပဲ ဗမာေသြး စစ္စစ္ ေတြခ်ည္း ေနတဲ့အရပ္ဗ်။ တျခားတုိင္းရင္းသားေတြေတာင္ မရွိတ့အ ဲ ရပ္။ လင္ကြာမယားကြာ မရွိတ့အ ဲ ရပ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏုိင္ငံျခားသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတာကုိ က်ေနာ္သေဘာမက်ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ တျခား သူ သေဘာမက်ဘူး ဆုိတာ က်ေနာ္ သေဘာမက်တာရဲ႕ အပံုတေသာင္းပံု တပံုေတာင္ မရွိႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္းေတြ နားေထာင္ရင္ေတာင္ ၾကက္သီးထသလုိ၊ ေယာက္်ားတန္မ့ဲ မ်က္ရည္စို႔ခ်င္သလုိ ျဖစ္ တဲ့ အထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေလးစားတာကလားဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္န႔ပ ဲ တ္သက္သမွ် အားလံုးကို ေျခာက္ပစ္ကင္းေစ့ခ်င္တ့ဲ စိတ္က စြဲေနတာလည္း ပါေပမေပါ့။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ တုိင္းျပည္န႔လ ဲ ူမ်ဳိး ဒုကၡေရာက္ေနတာကုိ မၾကည့္ရက္လုိ႔ အပူအပင္ အေၾကာင့္ အက် မရွိတ့ဘ ဲ ဝကေန ငရဲခန္းထဲ ခုန္ဆင္းလာသလုိမ်ဳိး အနစ္နာခံတ့ဲ လုပ္ရပ္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေလးစားမွ တရားမယ္လုိ႔ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ၾကည့္ေလဗ်ာ၊ လင္ေယာက္်ားနဲ႔ေသကြဲ၊ သားေတြန႔ရ ဲ ွင္ကြဲ။ အမွန္ေျပာရရင္က်ေနာ္လည္း သူ႔လုိ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ သူ႔ကို ေဝဖန္ေနတဲ့သူေတြလည္း သူလုိ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ မလြယ္ဘူးထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္လို မာပါတယ္ဆိုတ့လ ဲ ူေတာင္ သမီးမ်က္ႏွာ၊ ဇနီးမ်က္ႏွာ ျပန္ျမင္လုိက္ရင္ ဇာတိမာန္ ပိန္႐ႈံ႕ သြားတတ္ေသးတာဗ်ာ။ လူဆိုတာ ေနရာတုိင္း ေျခာက္ပစ္ေတာ့ မကင္းႏုိင္ေပဘူးဗ်။ သူ႔ရဲ႕ အလြန္ႀကီးမားေသာ စြန္႔လြတ္အနစ္နာခံမွဳကိုေတာ့ က်ေနာ္ အေလး အနက္ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ႔၊ တူခ်င္တူ ကြဲခ်င္ကြဲေပါ႔၊ အခုေျပာေနတာက က်ေနာ္႔ အယူအဆ သက္သက္ပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔မိသားစုကိုလား။ က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးတာေပါ႔ဗ်။ ေဒၚခင္ၾကည္ဆံုးၿပီး ေနာက္ေန႔မွာေပါ႔။ က်ေနာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ေနတဲ့ အင္းလ်ားအိမ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေဒၚခင္ၾကည္ ႐ုပ္ကလာပ္ကို အသုဘ႐ႈဖုိ႔ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔လက္စြဲေတာ္ ဘားလားေတာင္ ပါလုိက္ေသးဗ်ာ။ ေအာ္ ... ဒါနဲ႔ ဘားလားက ေဒၚခင္ၾကည္ကို သိတယ္ဗ်။ သိတာမွ လူကို အနီးကပ္ ျမင္ဖူးတာ။ ဘယ္တုန္းကလဲ၊ ဟုတ္လား။ ေဒၚခင္ၾကည္တို႔ ျခံထဲက ဘယ္ကာလက ေျမႀကီးထဲ ျမဳပ္ေနမွန္း မသိတ့ဲ ေရပိုက္လိုင္းအေဟာင္းေတြကို ျခံေစာင့္က ေရာင္းခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ သြားေဖာ္တုန္းကတဲ့ဗ်ာ။ ေအးေပ့ါဗ်ာ၊ ေရစက္ဆုိတာ ဒါထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္န႔ဲ ေဒၚခင္ၾကည္ ေတြ႔ေတာ့ သူဟာ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းၿပီး အနိစၥေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ မိုက္ကယ္ အဲရစ္၊ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ ျမင့္ဆန္းေအာင္ (အလက္ဇႏၵား)၊ ထိန္လင္း (ကင္မ္) တို႔ကိုပါ ေတြ႔တာေပါ့ဗ်ာ။

ေအးဗ်ာ ... လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ အႏွစ္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္က၊ က်ေနာ္တို႔ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အ႐ူး အမူး ျမတ္ႏိုးခဲ့တ့ဲ သူနာျပဳဆရာမေလးမခင္ၾကည္၊ ေဘးကရဲေဘာ္ေတြေတာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကမိန္းမယူမယ့္ကိစၥကို အကဲပုိ လြန္းတယ္ လို႔ ျမင္ျပင္းကပ္ေလာက္ေအာင္ စြဲလန္းခဲ့တ့မ ဲ ခင္ၾကည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

22

သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းခဲ့တ့ဲ မခင္ၾကည္၊ အေမ့ခံ ေဒၚခင္ၾကည္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သူဟာ က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ ေအာက္က ေရွးေဟာင္းကၽြန္းကုတင္ႀကီးထက္မွာ မႏိုးေသာအိပ္ျခင္းနဲ႔ အနားယူေနပါၿပီ။ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ အသားညိဳ ပါတယ္။ အဖြားေသလုိ႔ေျမးေပ်ာ္သလားေတာင္ ဆိုရမလိုပါပဲဗ်ာ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕သားအငယ္ေကာင္ ထိန္လင္း က က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ခုနစ္ႏွစ္သားေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေလွခါးေပၚေျပးတက္လိုက္ ေျပးဆင္းလိုက္န႔အ ဲ ူျမဴးေနတဲ့ပံု ပါပဲ။ သားအႀကီး ျမင့္ဆန္းေအာင္ကေတာ့ ဆယ္သံုးေလးႏွစ္အရြယ္မို႔ သူ႔အေဖ မိုက္ကယ္အဲရစ္န႔ဲ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ၿပီး ကင္မရာတလံုးကို လည္ပင္းမွာလြယ္လို႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲရွိေနပါတယ္။ မိုက္ကယ္အဲရစ္ဟာ အရပ္ေျခာက္ေပနီးပါး ရွိတ့ဲ က်ေနာ္႔ထက္ကို ေလးငါးလက္မေလာက္ ျမင့္အံုးမယ္ဗ်ာ။ စိတ္ရင္းေကာင္းမယ့္ပံုေပၚပါတယ္။ က်ေနာ္႔ အထင္ေပါ႔ ေလ။

ေဒၚခင္ၾကည္ စ်ာပနေန႔က ဦးေအာင္ဆန္းဦးကုိ ေတြ႕ဖူးျပန္ပါတယ္။ ဦးသန္႔ရဲ႕အုတ္ဂူန႔၊ဲ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္း ရဲ႕ အုတ္ဂူ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဂူသြင္းမယ့္ အခ်ိန္မွာ ေတြ႔တာဗ်။ စ်ာပနပြဲမွာ အုံန႔က ဲ ်င္းနဲ႔ လုိက္ပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြက ... ႏိုင္ျမန္မာေရးတဲ့ “ကမၻာမေၾကဘူး” ဆိုတ့သ ဲ ီခ်င္းကို အသံကုန္ေအာ္ဆိုေနၾကတယ္။ ရာဇဝင္ေတြလည္း ႐ုိင္းခဲ့ရၿပီ အဖေရ႕ ... ဆိုတ့ေ ဲ နရာမွာ ဦးေအာင္ဆန္းဦးကို ဦးတည္ၿပီး အားကိုးတႀကီးဆိုေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ လည္း ဒီအခ်ိန္ ဦးေအာင္ဆန္းဦးမ်က္ႏွာ ဘယ္လို ရွိေလမလဲလို႔ အနီးကပ္ေသခ်ာ ေလ့လာမိလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ လူကဲခတ္ မညံ့ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီ “အဖေရ႕” ဆိုတ့ဲ စာသားေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္န႔ဲ ခံစား ခ်က္ အျပည့္န႔ဲ ေအာ္ေနေပမဲ့ ဦးေအာင္ဆန္းဦးဟာ စ်ာပနျမန္ျမန္ၿပီးလည္းေအးေရာ ဆိုတ့ပ ဲ ံုမ်ဳိး ေပါက္ေနသဗ်ာ။ ပရိသတ္ၾကားထဲမွာ အသားမဲမဲ၊ နဖူးေျပာင္ေျပာင္၊ မ်က္မွန္န႔ဲ ေခၽြးျပန္ၿပီး စိတ္အိုက္ေနတဲ့ သူ႔ပံုကို အခုထိ က်ေနာ္ ျမင္ေယာင္ေနတုန္းဗ်။ ထူးဆန္းတာတခုက က်ေနာ္ျမန္မာျပည္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဦးေအာင္ဆန္းဦးကို တခါမွ စိတ္ကူး နဲ႔ေတာင္ အားမကိုးမိပါဘူးဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဟုတ္လား။ သူ႔ပံုစံက လူအမ်ားကို လႊမ္းမိုးဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္ပံု မရွိတာ ေၾကာင့္ ဗ်ဳိ႕။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

23

tcef; (40) - rkefwdkif;0ifNyD

က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းသားအရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့တ့အ ဲ တြက္ အေရးအခင္းရဲ႕ အစပုိင္းအခ်ိန္ေတြမွာ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ေလာက္ပဲ လုပ္ေနခဲ့တာဗ်။ ႐ုတ္ျခည္း ဝုန္းကနဲ ထျဖစ္လာေတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တစတစ အေျခခံ လာတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ စက္မွဳတကၠသိုလ္က ေမာင္ေတြ ႀကိဳ႕ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ရန္ပြဲျဖစ္ရာက ဆူဆူညံ ျဖစ္တာေတြလည္း ၾကားရဲ႕။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စက္မွဳတကၠသိုလ္ ေရွ႕လမ္းကေန ႀကိဳ႕ကုန္းဘူတာဘက္ကို သြားတဲ့လမ္းမွာ ရွိတာဗ်။ အဲဒီ ရန္ပြဲကို အစုိးရ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းလုိက္ပံုက ပစ္ဟယ္၊ ခတ္ဟယ္ ဆို္ေတာ့ ေသတာေၾကတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာဗ်ာ။ ဘုန္းေမာ္ဆိုတ့ဲ စက္မွဳေက်ာင္းသား ေသနတ္မွန္ ဆံုးေတာ့ျပႆနာက ႀကီးသထက္ႀကီးလာတယ္။ ေနာက္သတိရမိတာတခုက ရန္ကုန္ ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ထဲက အပန္းေျဖရိပ္သာ(အာစီ)ေရွ႕မွာ စင္ထိုးၿပီး ေက်ာင္း သားေတြ တက္ေဟာေနေျပာေနၾကတာ၊ က်ေနာ္႔နံမည္ မိုးသီးပါ၊ ဇြန္လမွာေမြးလို႔ မိုးသီးဇြန္လို႔ ေခၚတာပါ ဆိုၿပီး လြယ္အိတ္ကို ေဘးတုိက္ စလြယ္သုိင္းၿပီး တက္ၾကဲေနတဲ့ မိုးသီးဇြန္ကိုလည္း ေတြ႔ခ႔ေ ဲ သးဗ်ာ။ သူေရာ၊ ေနာက္ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ေဟာေနေျပာေနၾကတာက ေက်ာင္းသံုး စာေရးကိရိယာ အလံုအေလာက္ ရဖုိ႔၊ ေက်ာင္းေတြ မပိတ္ဖို႔ နဲ႔ ဦးေနဝင္း လိင္ကိစၥ ေသာင္းက်န္းတဲ့ အေၾကာင္းေတြေလာက္ပဲ က်ေနာ္နားေထာင္မိသဗ်ာ။

ျပည္လမ္း အင္းယားကန္ေဘာင္အနားမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ ႐ုိက္ႏွက္ ႏွိမ္ႏွင္းလုိက္တ့ေ ဲ န႔က က်ေနာ္ အလံုဘက္ကို ေရာက္ေနတယ္ဗ်။ ဗိုလ္မွဴး စိုးေအာင္န႔ဲ အဖြဲ႔က်ေနတာ။ သူ႔မိန္းမက ဦးေနဝင္းရဲ႕ဇနီး သမိုင္းကထိက ေဒၚနီနီျမင့္ သူငယ္ခ်င္းဗ်။ သူ႔႐ံုးမွာ ထုိင္ေနရင္း သတင္းနားေထာင္ရတာ သတင္းစံု တယ္၊ တိက်တယ္ဗ်ာ။ ဗိုလ္မွဴးစိုးေအာင္က ... တယ္လီဖုန္း သတင္းတခု နားေထာင္ရင္း ... စစ္တပ္ကလည္း စြတ္ပစ္ ေနေတာ့တာပဲကြာ ... တဲ့။ ေလးငါးႀကိမ္ ညည္းေျပာေျပာေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စစ္ဗိုလ္ကိုယ္တုိင္က စစ္တပ္ႀကီး စြတ္ပစ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာတာကို ၾကားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းသလိုပဲဗ်။

ေနာက္တခုဗ်ာ၊ သိမ္ျဖဴလမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေထာင့္က ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကို အသားတင္တ့ဲ အေအးခန္းအလံုပိတ္ကား ေတြန႔ဲ တင္ၿပီးဖမ္းလာတာ အသက္ရွဴၾကပ္ၿပီး ေသကုန္တယ္လည္း ၾကားေရာ၊ က်ေနာ္ ဒီအေရးအခင္းထဲ ပါမွ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

24

ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိေရာဗ်ာ။ ေအးေလ၊ က်ေနာ္ေျပာခဲ႔ၿပီးပါပေကာ။ သိပ္မတရားလြန္းရင္ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ဘူး၊ ၿငိမ္မေနတတ္ဘူး လုိ႔။ ေနာက္ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္တ့ဲ ေသနတ္ေတြရဲ႕ အမ်ဳိးအစား၊ က်ည္ဆံ အမ်ဳိးအစား၊ ဘယ္သူက ပစ္တယ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ေခါင္းေရွာင္တ့ဲ အစီရင္ခံစာေတြလည္း ထြက္လာေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္လည္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဗ်။ အဝတ္အစားထည့္တ့ဲ ေသတၱာထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္တာေတာင္ ေသာ့ ပိ္တ္ မရခ်င္ေလာက္ေအာင္ အဆင္ေျပေနတာ။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ေကာင္းစားေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝက ေက်ာင္းပတ္လည္မွာ ဖြဲျပာသည္ ခ်ည္းပဲဗ်။ အျမင္မေတာ္လြန္းလုိ႔ ေက်ာင္းဆရာ လခေလးထဲကေန ဖြဲျပာသည္ အုပ္စုက ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ ေဆးတို႔၊ ႏို႔မွဳန္႔တို႔၊ အဟာရမွဳန္႔တုိ႔၊ ဝယ္ဝယ္ ေပးေနရတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းပါဘူးဗ်ာ။ ေခတ္ေတြစံနစ္ေတြ ေျပာင္းလဲမွ ဖြဲျပာသည္ေတြလည္း လူလူသူသူ ျဖစ္လာေတာ့မေပါ့။ က်ေနာ္ကသာ ဖြဲျပာသည္ေတြဆီ စိတ္ေရာက္ေနတာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံက ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏုိင္ငံ ျဖစ္ ေနၿပီတ့ဗ ဲ ်ာ။ ေအာ္ ... ကမၻာ့ဖြဲျပာသည္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ စံနစ္ႀကီးကိုေျပာင္းေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ပါဝင္ၿပီး လုပ္သင့္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။

ေျပာရင္ေတာ့ ယံုဖို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ပဲ။ ဂငယ္ သံုးခု ဥသွ်စ္ထု ဆုိတ့တ ဲ ေဘာင္ကုိ အေျခခံၿပီး ရွစ္ေလးလံုးမွာ ဂ ငယ္က သံုးခုတင္မက ေလးခုပါ ျဖစ္ေနလို႔၊ တႏုိင္ငံလံုး အံုၾကြမယ္၊ ဆူပူမယ္၊ တုိင္းျပည္ပ်က္မယ္ေပ့ါဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ (၈)ရက္ (၈)လ (၈၈)ခုႏွစ္က မနက္ကိုးနာရီဝန္းက်င္အထိ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ ေလာက္က်မွ အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ အထက၊ အလကသမဂၢလုိ႔ေခၚမလားဗ်ာ၊ အဲဒီ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေလးေတြက စလိုက္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အေရးအခင္းထဲ ဘယ္လုိ ဝင္ပါသလဲ၊ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ေန႔တုိင္းနီးပါး ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲေတြ ရွိေနတာ။ က်ေနာ္လည္း အဆင္သင့္တ့အ ဲ ဖြဲ႔ေတြန႔ဲ တန္းစီခ်ီတက္ ေၾကြးေၾကာ္ေပါ႔။ ေအးေလ၊ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး၊ ဒို႔အေရး။ ၾကားျဖတ္အစုိးရ ဖြဲ႔စည္းေရး၊ ဒုိ႔အေရးေပါ့။ က်ေနာ္က ဘြ႔ရ ဲ ထားၿပီး အသက္ကလည္း ႀကီးေနၿပီဆိုေတာ့ ဘြ႔ရ ဲ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢမွာ ပါလုိက္ေသးတယ္။ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဖြဲ႔ဝင္႐ိုး႐ုိးေပါ႔။ ေနရာက အေရးမႀကီး ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေခတ္၊ ဒီစံနစ္ႀကီး ေျပာင္းဖုိ႔သာ အဓိကပါ။ ဘယ္ကလာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ဘာေတြန႔ပ ဲ တ္သက္ရမွာလည္းဗ်ာ။ လူထူေဒၚအမာသား ထြန္းေက်ာ္ေခၚ စိုးဝင္းတို႔အဖြ႔ဲ ေတာခိုသြားတာ လည္မ်ဳိကို ဝါးရင္းဒုတ္န႔႐ ဲ ုိက္သတ္ခံခ႔ၾဲ ကရတာကုိ သခင္သန္းထြန္းေနာက္ဆံုးေန႔မ်ားမွာ အေသးစိတ္ ေရးျပတာ ဖတ္ၿပီးကတည္း က ကြန္ျမဴနစ္ဆို ေလသံေတာင္ မၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ေနအံုးဗ်။ က်ေနာ္တြင္မကဘူး၊ အိမ္က ဇနီးလုပ္သူ မေရႊေခ်ာကပါ သူ႔အစီအစဥ္န႔သ ဲ ူ တေနကုန္ ၿမိဳ႕ထဲလုိက္ၿပီး ဆႏၵျပေနေသး ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ ဇြဲေကာင္းသလဲေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ သူေရာ၊ က်ေနာ္ပါ၊ ပါးေတြမွာ ေနေလာင္ၿပီး အဖတ္ေတြ ကြာကုန္တယ္။ ညည သနပ္ခါးထူထူ လိမ္းေနတာက တဒုကၡဗ်ာ။

ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီမွာ ထူးထူးျခားျခား ျပည္သူလူထု သေဘာက်တဲ့ ထိပ္တန္းအရာရွိ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္ တေယာက္ ရွိတယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ ဦးတင္ေအာင္ဟိ္န္းေလ။ ဘာတဲ့၊ ျပည္သူ႔ တရားစီရင္ေရးအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ ဆိုလား။ သူက လူတမ်ဳိးဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္က ဝန္ႀကီးေတြစီးတဲ့ နိုင္းတူးႏုိင္းကို ဒ႐ုိင္ဘာနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး စီးတတ္လို႔နာမည္ ႀကီးတယ္။ တျခား ဝန္ႀကီးေတြက ေနာက္ခန္းမွာ ထုိင္ၾကတာ။ ကိုယ္ေရးအရာရွိကသာ ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ အတူ ထိုင္တာ ေလ။ အင္း ... အဲဒီ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းေပါ႔ဗ်ာ။ လူထုက တပါတီ စံနစ္ကို ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ ဆႏၵယူပြဲတခု လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အေရးအခင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္ႀကီးဗ်ာ၊ လူအုပ္ႀကီးထဲကို ဦးတင္ေအာင္ဟိန္း ေပါက္ခ်လာတယ္။ ႏိုင္းတူးႏုိင္းႀကီးနဲ႔ ပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို အနီးကပ္ေတြ႔ရတယ္။ ဦးဝိစာရလမ္းေပၚက အင္ဗိဳြ င္းခန္းမနားမွာဗ်ာ။ သူလာမယ္ဆိုတာ လူထုက ႀကိဳ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

25

သတင္းရထားေတာ့ တပါတီစံနစ္ကို မႀကိဳက္ေတာ့တ့အ ဲ ေၾကာင္း ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ လမ္းအျပည့္ ဧရာမလူအုပ္ႀကီးက ေစာင့္ေနတယ္။

သူ႔ကားက

မနက္ကိုးနာရီေလာက္မွာ

ဝင္လာတယ္။

လူေတြက

သိပ္မ်ားေနေတာ့

ကားက

ေမာင္းမရဘူး။ တလွိမ့္ခ်င္းလွိမ္႔ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကုိ သတၱိေကာင္းတဲ့ ဘုိးေတာ္ဗ်ာ။ အခန္႔မသင့္ရင္ ကားေရာလူပါ တစစီ ျဖစ္သြားႏုိင္တာေနာ။ သူကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပံုစံ၊ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မွဳအျပည့္ ရွိေနပံုပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းဟာ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ပမာဏကို ၾကည့္ၿပီး ဆႏၵခံယူစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုတ့ဲ မွတ္ခ်က္န႔ဲ ျပန္ထြက္ခြာ သြား ပါေလေရာဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားလည္း သိၿပီးသားေတြေနမွာပါဗ်ာ။ တႏိုင္ငံလံုး႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးစိန္လြင္က ၁၇-ရက္ သမၼတ တက္ျဖစ္ လုိက္ေသးဗ်ာ။ ဦးစိန္လင ြ ္ဟာ ဇြတ္တရြတ္သမား၊ တကယ္႔ကို ရက္စက္တ့သ ဲ ူဗ်။ အရပ္သတင္းျဖစ္လိုက္ေသးတယ္ ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ေဗဒင္ဆရာ၊ ဆရာၿမိဳင္ဆိုတ့ပ ဲ ုဂၢိဳလ္က ဦးစိန္လြင္ကို အခါေတာ္ေပးသတဲ့။ ေက်ာင္းသားေျခာက္ေထာင္ ပစ္သတ္လိုက္ရင္ တိုင္းျပည္အေျခအေနေကာင္းသြားမယ္ဆိုလား။ ဒီေတာ့ဦးစိန္လြင္က ေျခာက္ေသာင္း သတ္ရလည္း သတ္မယ္ ဆိုသတဲ့ဗ်ာ။ တကယ္ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အတည္မျပဳႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ဦးစိန္လြင္တာဝန္ယူခ႔တ ဲ ့ဲ သမၼတသက္တမ္း ၁၇-ရက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ျပည္သူေတြပါ အမ်ားႀကီး ပစ္သတ္ခံခ႔ရ ဲ တာေတာ့ အမွန္တရားပဲ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵျပေန တဲ့ လူအုပ္ႀကီးထဲကို စြတ္ပစ္တယ္ဗ်ာ။ ေသလိုက္တာမွ အတုံးအ႐ံုးဗ်ာ။ မေသမရွင္ေတြ ကားေပၚအကုန္ဆြဲတင္ၿပီး ဘယ္လို လက္စေဖ်ာက္မွန္းမသိ အေဖ်ာက္ခံရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လမ္းထဲက ၾကက္ေရာင္းတဲ့ ဦးစိုးဝင္းသား တင္ထြန္း ဆိုတ့ဲ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးတုိ႔၊ တကၠစီေမာင္းတဲ့ ေမာင္ခ်စ္တို႔လည္း အဲဒီ စာမလာ သတင္းမၾကား၊ ဘယ္ဂတိ လားမွန္းမသိ လားရခဲ႔တာေတြေပါ႔ဗ်ာ။ သူတို႕အေလာင္းကို ဘယ္လိုသၿဂႋဳဟ္လုိက္ၾကတယ္ဆိုတာ ဒီေန႕အထိ မသိၾက ရပါဘူး။

အေရးအခင္း ကာလမွာ က်ေနာ္ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ သတင္းစာေတြပဲဗ်ာ။ သတင္းစာေတြဟာ တကယ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးႏိုင္ခ့တ ဲ ့အ ဲ ခ်ိန္ေလးေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ... ကမၻာဆံုးတုိင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ... ဦးႏု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ တျပားသားမွ မေလွ်ာ့၊ ... ေအာင္၊ စု၊ တင္ အကြဲအျပဲေပေလာ ... စံုလို႔ပါပဲဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီ အျမည္းေလး တဇြန္း ႏွစ္ဇြန္း စားလုိက္ရသလိုပါပဲဗ်ာ။ ဦးစိန္လြင္ ျပဳတ္ျပန္ေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ သမၼတ ျဖစ္လာျပန္ေရာဗ်ား။ သူကေတာ့ လူေအးလူေပ်ာ့လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ သူေျပာခဲ့တာေတြ က်ေနာ္ မွတ္မိေနေသးတယ္ဗ်ာ။ ... ႏိ​ိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီကို ဖ်က္ပါ၊ ဖ်က္ပါ၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို ဖ်က္ပါ၊ ဖ်က္ပါ၊ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကုိ ဖ်က္ပါ၊ ဖ်က္ပါနဲ႔ ... ဘယ္အရာကို ေတာင္းဆုိေနၾကတာလဲ၊ ၁၉၆၂-ခုႏွစ္တုန္းကတခါ မလႊြဲသာ၊ မေရွာင္သာလို႔ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ရတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ... သံုးလ၊ ရက္ေပါင္း ကုိးဆယ္အတြင္း ေရြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးပါ့မယ္ ... ... တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးႀကီးကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကပါစုိ႔ ... ... အစိုးရ႐ံုးေတြ အဆင့္ဆင့္ေသာ ေကာင္စီ႐ံုးေတြကိုသိမ္းၿပီး ထင္တုိင္းၾကဲေနတာေတြ ရပ္တန္းကရပ္ၾကေပေတာ့ ... သူ ေျပာတာေတာ့အရွည္ႀကီးပဲဗ်ာ၊ အဲဒီ မိန္႔ခြန္းကိုလည္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကားတုိ႔၊ ေရဒီယိုတို႔ကေန လႊြင့္တ့အ ဲ ႀကိမ္ေပါင္း လည္း မနည္းလွပါဘူးဗ်ာ။ သူက မ်က္ရည္ေတြစို႔ၿပီး ေျပာေနတာဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ဒီလုိ ေျပာေနတာ နားေထာင္ရတာ စိတ္ထဲ မေကာင္းလွဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္႔အက်င့္က ေအးေအးေဆးေဆး ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာရင္ လက္ခံခ်င္တ့ဲ ဓာတ္ခံဉာဥ္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္သိသေလာက္ တတ္သေလာက္ေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ေျပာတာ လက္ခံသင့္တယ္ ထင္တာပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

26

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ လူေတြဟာဆႏၵသာျပေနၾကတာ၊ ဘာကုိဘယ္လိုဦးတည္ေနမွန္း သိပ္မသိၾကေတာ့သလိုပဲဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲမွာ စစ္တပ္ကစေဖာက္ေပးခဲ့တ့ဲ ဂုိေဒါင္ေတြကိုဝင္ၿပီး ရရာထမ္းၾက၊ ယူၾက၊ သယ္ၾကနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကို ျဖစ္ ေနေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕ ။

ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တက္လာၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒကုိ ႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေတာ့ စစ္သားေတြန႔ဲ ဆႏၵျပတဲ့လူေတြ တြဲၿပီး ကၾကခုန္ၾကေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ဝမ္းသာသဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕မိန္းမပ်ဳိေလးေတြလည္း စစ္သားေတြကို ပန္းကံုးေတြ ဘာေတြ စြပ္ၾကလုိ႔ေပါ႔။ ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ဘာေကာင္မွမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာလည္း သိပ္နားလည္လွတာမဟုတ္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္ ဆင္းရဲတယ္၊ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္၊ ဒီေတာ့ တိုင္းျပည္ႀကီးပြားမယ့္ စံနစ္တခု ေျပာင္းေစခ်င္တယ္၊ က်ေနာ္ နားလည္တာ ဒီေလာက္ပဲဗ်။ ေနာက္တခုက လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးကို က်ေနာ္ေလးစားတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔၊ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္တို႔လုိ လူေတြက အစ တကယ္ တတ္ကၽြမ္းနားလည္တ့သ ဲ ူေတြကလည္း ေထာက္ခံၾကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေထာက္ခံလိုက္တာပဲ။ ဆက္ၿပီး ဆႏၵျပေနတာပဲ ဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးခ်ဳပ္၊ ေျခာက္ထပ္႐ံုးမွာျဖစ္ခ႔တ ဲ ့ျဲ ပႆနာကလည္း တိုင္းျပည္ႀကီးတမ်ဳိးတဖံုျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ေလသလား ထင္မိေတာ့တာပဲဗ်ာ။

ကုန္သြယ္ေရး႐ံုး ျပႆနာက ဒီလုိဗ်။ အဲဒီ႐ံုးေပၚမွာ စစ္တပ္က တပ္ခြဲတခြဲ တာဝန္က်ေနတယ္။ ေအာက္ဘက္လမ္းမေပၚမွာ ထံုးစံအတိုင္း ဆႏၵ ျပေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး။ အဲဒီ ႐ံုးအေပၚထပ္မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ တပ္ခြဲထဲက တေယာက္က ဆႏၵျပေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို အေပၚကို ေက်ာ္ၿပီး ေသနတ္န႔ဲ လွမ္းပစ္တာ ကုန္သည္လမ္းဘက္က တုိက္နံရံကို မွန္ၿပီး ျပန္ကန္လာတဲ့ က်ည္ဆံက ဆႏၵျပေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးထဲက တေယာက္ရဲ႕ေခါင္းကို ရွပ္မွန္သြားတယ္။ ေသနတ္သံန႔ေ ဲ သြးကို ျမင္ေတာ့လူအုပ္ႀကီးဟာ တကယ့္ ကို ထိန္းရခက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လား၊ အဲဒီ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုး ေရွ႕ကို ေရာက္ေနတယ္ေလ။ အမွန္က ေသနတ္န႔ပ ဲ စ္လုိက္တာက အုတ္နံရံကုိဗ်။ နံရံက ျပန္ကန္လာတဲ့ က်ည္ဆံကမွ လူကို ထိတာ။ နားထင္ ကို ရွပ္မွန္တာ။ က်ည္ဆံမွန္ထားတဲ့ အုတ္နံရံက က်ည္ဆံရာကိုလည္း က်ေနာ္ ၾကည့္လုိက္ရတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာ အဲဒီတပ္ခြဲကို ဦးေဆာင္တာက ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ခ်ိဳတဲ့။ ျပႆနာက ႀကီးခ်င္ေတာ့ဗ်ာ၊ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုး အေပၚထပ္ က ေန လူအုပ္ႀကီးကိုပစ္ပါတယ္ ဆုိတ့သ ဲ တင္းဟာ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လုံးကို ပ်ံ႕သြားလုိက္တာမ်ား ေတာမီးထက္ေတာင္ ဆုိးေသးဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ လူထုႀကီး က ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးကုိ ေအာက္ကေန ဝိုင္းထားၾကေတာ့တာပဲ။ ႐ံုးေရွ႕ မွာ စစ္ကား တီအီး သံုးစီး ရပ္ထားတယ္ဗ်။ ကားေပၚမွာ ေမာ္တာက်ည္ဆံလုိလိုလည္း သံုးခုေလာက္ေတြ႔တယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္လုိ ဘယ္ပံု လုပ္လိုက္တယ္ မသိပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီ စစ္ကားသံုးစီးလံုး ရဲ႕တာယာေတြမွာ ေလမရွိေတာ့ဘူး။ အကုန္ ျပားခ်ပ္ကုန္ၿပီ။

ေက်ာင္းသား တဖြဲ႔ကေတာ့ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးေရွ႕မွာ ထုိင္သပိတ္ ေမွာက္ေနၾကေလရဲ႕။ အစပိုင္းက လူေလးငါးရာထက္ မပိုပါဘူးဗ်ာ။ တၿမိဳ႕လံုးက အဖြဲ႔ေတြ စုလာလုိက္ၾကတာ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုး ပတ္ဝန္းက်င္တဝိုက္ဟာ ေျခခ်စရာေတာင္ မရွိေလာက္ေအာင္ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ျပည့္ေနပါေတာ့တယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

27

႐ံုးေပၚကတပ္ခြဲန႔ဲ လမ္းေပၚကလူအုပ္ႀကီးကုိ ၾကားဝင္ဖ်န္ေျဖႏိုင္ဖုိ႔အဖြဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာၾကတယ္ဗ်။ ဦးေအာင္ႀကီး တို႔၊

ဦးတင္ဦးတို႔၊

တုိက္ပြဲဝင္ေရွ႕ေနမ်ားတို႔၊

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက

႐ံုးေပၚတက္သာြ းလုိက္၊

ျပန္ဆင္းလာလုိက္၊

ညႇိႏွဳိင္းေနၾကတာပါပဲဗ်ာ။ ညေနသံုးနာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ မင္းကိုႏုိင္ ေရာက္လာတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ စိတ္ထင္ ဟုိင္းလတ္ကားထင္ပါရဲ႕၊ အမိုးဖြင့္ထားတယ္။ မင္းကုိႏုိင္က ေနာက္ခန္းရဲ႕ေရွ႕တန္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ လက္ကုိင္ စပီကာ တလံုးနဲ႔ ... “က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္ရင္ တတုိင္းျပည္လံုး မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေစ ရမယ္” တဲ့ ... တကယ့္ကို ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းေတြ ေျခြေနေလရဲ႕ဗ်ာ။ သူလာေတာ့ လူထု အထိုက္အေလ်ာက္ အားတက္ ၿငိမ္သက္သလို ျဖစ္သြားတာလဲ အမွန္ပဲဗ်ာ။ မင္းကိုႏုိင္ကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုျမင္သလဲ ဟုတ္လား။ ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္က သံုးဆယ္ဝန္းက်င္၊ သူက အသက္ အစိတ္ ဝန္းက်င္ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ေလသံန႔အ ဲ မူအရာဟာ သူ တကယ္ယံုၾကည္ရာကုိ လုပ္ေနတာေတာ့ ထင္ရွားတယ္ဗ်။ အရပ္အေမာင္းကလည္း သိပ္ေကာင္းလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အသံကေတာ့ ျပတ္သားတယ္ဗ်။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဗ်ာ၊ လူငယ္ေတြက တက္တက္ၾကြၾကြ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္န႔ဲ လုပ္ေနတာကို က်ေနာ္ေတာ့ အားေပးတယ္။

က်ေနာ္ တခုေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္ဗ်ာ။ ဆႏၵျပတဲ့ရက္ အေတာ္ေညာင္းလာေတာ့ ဂ်ီတီအိုင္တက္ဖက္ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕နဲ႔ ဆက္မိတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဂ်ီတီအိုင္မ်ားသမဂၢ တဲ့၊ ဦးေနာ ဇရပ္ေဘးက မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ

သပိတ္စခန္းလို႔

ေခၚမလား၊

႐ံုးထုိင္တယ္

ေခၚမလား၊

စုရပ္လုပ္ထားတယ္

တဲ့၊

လုိက္ခ့ပ ဲ ါတဲ့၊

ဘုန္းေက်ာ္(ယခု အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ေနထိုင္လ်က္ရွိ)၊ ရဲမြန္လွဳိင္(ယခု ၾသစေတးလ်တြင္ ေရာက္ရွိေန)၊ ခ်စ္စိန္၊ နဲ႔ ေအးလြင္တို႔ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လိုက္သြားလုိက္တယ္။ တကယ္တမ္း က်ေနာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္က သူတို႔ေငြေရးေၾကးေရး အပါအဝင္လုိအပ္တာရွိရင္ကူညီေပးဖုိ႔ဗ်။ ဥကၠဌက အမ္အီးတက္ေနတဲ့ ျမႀကီးတဲ့။ အတြင္းေရးမွဴးက ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ တဲ့။ ေအာင္ေက်ာ္ေဇာက မူဆလင္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

သမဂၢကို ေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ့္အုပ္စုေတြက က်ေနာ့္ကုိ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔လံုျခံဳေရးမွာ တာဝန္ယူဖုိ႔ ေျပာ တယ္။ ဘာတဲ့ ... စည္းလံု ဆိုလား။ က်ေနာ္က ငါ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး၊ မင္းတုိ႔လိုတာသာေျပာ၊ ငါတတ္ႏုိင္သေလာက္ ေငြေရးေၾကးေရး ေထာက္ပံ႔ခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဘာမွလုိေလေသးမရွိပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ဘယ္လုိမလဲဗ်ာ။ တ႐ုတ္တန္းနဲ႔နီးေနေတာ့ ေန႔ေရာညေရာ စားစရာ အလွ်ံပယ္ပါပဲ။ ေကာင္းေပ့ ဆိုတ့ဲ ထမင္းထုပ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေတြ ေရြးစားေန႐ံုပါပဲ။ ေငြေၾကးလုိလာရင္လည္း ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြက ခ်က္ခ်င္း ေထာက္ပံ႔ေနပံု ရပါတယ္။။ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးေအာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ဂ်ီတီအုိင္သမဂၢက ေမာင္ေတြလည္း ဘယ္ကဘယ္လို သတင္းၾကားလို႔ ေရာက္ လာတယ္ မသိပါဘူး၊ အဖြဲ႔လုိက္ခ်ီတက္လာပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းက ကထိက ဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာ လည္း ပါသဗ်ာ။ တကယ့္ တည္တန္႔ၿပီး ခံယူခ်က္ျပင္းတဲ့ ဆရာဗ်။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔မိတ္ေဆြ၊ ဆရာ ဦးခင္ဝင္း ဆိုတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္န႔ဲ က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္ဗ်။

ဆရာဦးခင္ဝင္းဟာ တဦးတည္းေသာသား စစ္တပ္ကပစ္လို႔ ေသသြားသတဲ့ဗ်ာ။ ဒီအတြက္ စစ္တပ္ကို ေတာ္ေတာ္နာ က်ည္းေနပံု ရတယ္ဗ်။ စစ္တပ္ကို လက္လုပ္ပစၥည္းမ်ဳိးစံုန႔ဲ ဒုကၡေပးနည္း၊ ေခ်မွဳန္းနည္းေတြကို က်ေနာ္႔ကုိ သင္ေပးခဲ့ ပါေသးတယ္။ သူဟာ တကယ့္ပါရမီရွင္ ဆိုရမယ္ဗ်။ စမံုနက္ေစ့ေတြန႔ဲ တပ္ခြဲတခြဲလံုး ႏွာေခါင္းေသြးယိုေစတဲ့နည္းေတြ၊ သံဆူးႀကိဳး အပိုင္းေလးေတြကို ျဖတ္ၿပီး စစ္ကားေတြလာရာလမ္းမွာ ခ်ထားတာမ်ိဳး၊ လက္လုပ္ဗံုး လုပ္နည္းမ်ဳိးစံု၊ ကေလးေတြ ကစားတဲ့ ရိမုဒ္ကြန္ထ႐ိုးပါတဲ့ အ႐ုပ္ေတြန႔ဲ ေဖာက္ခြဲေရး ပစၥည္းေတြကို ဆက္စပ္နည္းေတြက အစေပါ႔။ သူသင္ေပးခဲ႔တာေတာ့ အမ်ားႀကီးဗ်။ မွတ္စုန႔မ ဲ ွတ္ခြင့္ မေပးဘူး။ နားေထာင္ၿပီး မွတ္ထားေစတဲ့နည္းသက္သက္ပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

28

က်ေနာ္လား၊ အဲဒီနည္းေတြကို အခုထိ မသံုးျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။ အၾကမ္းဖက္တယ္၊ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးတယ္ဆိုတာ လုပ္တုိင္း ေကာင္းတာမ်ဳိးမွမဟုတ္ဘဲဗ်။ ေနာက္ က်ေနာ္႔အက်င့္က ခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္ လုပ္ရတာကို တယ္ သေဘာမက်လွ ဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္လည္း ညေနပိုင္းေရာက္လာေတာ့ ဂ်ီတီအုိင္အုပ္စုန႔ဲ ေပါင္းမိသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာ က က်ေနာ့္ကို သူ႔အနားေခၚၿပီး လူငယ္ေတြကုိ ၾကည့္ထိန္းေပးဖုိ႔ ေျပာေနတယ္။ အစက က်ေနာ္ တေယာက္တည္း မနက္ကိုးနာရီဝန္းက်င္ကတည္းက အဲဒီကုန္သြယ္ေရးရံုးေရွ႕ကို ေရာက္ေနတာဗ်။ ဘယ္လုိဘယ္ပံု ေရာက္ေနလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ မနက္ကိုးနာရီ ေလာက္က စလုိက္တ့ဲ ျပႆနာဟာ ညေနေလးနာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ က်ေတာ့ ထိန္းမရေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ။

လူအုပ္ႀကီးဟာ ေျခာက္ထပ္႐ံုး ကိုတထပ္ၿပီး တထပ္ တက္ၿပီး စီးနင္းလုိက္ၾကတယ္။ တထပ္တက္လည္း စစ္သားဆုိတာ ရွာမေတြ႔၊ ႏွစ္ထပ္တက္လည္း ရွာမေတြ႔၊ ေနာက္ဆံုး အထပ္အားလံုးသာ ကုန္သြားတယ္၊ စစ္သားဆုိလုိ႔ တေကာင္တၿမီးမွ မေတြ႔ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေအးေလ၊ က်ေနာ္လည္း တထပ္ခ်င္း တက္ လုိက္ သြားတာေပါ့။ အမွနက ္ ၾကားဝင္ေစ့စပ္ေနတဲ့တဖြဲ႔က အရပ္ဝတ္လဲၿပီး ေခၚသြားခဲ႔ၾကပါၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေခၚထုတ္သြားမွန္း ေတာင္ မသိလိုက္ၾကပါဘူး။ ေကာင္းပါေလရဲ႕ဗ်ာ။ ထိပ္တုိက္ေတြ႔ရင္ႏွစ္ဘက္စလံုးနာကုန္မယ့္အျဖစ္ႀကီးပါဗ်ာ။ သူတို႔ေခၚထုတ္ သြားတဲ့နည္းကုိ က်ေနာ္ သေဘာက်ပါတယ္။ လူေတြက ခက္ေတာ့ခက္တယ္ဗ်ာ။ စစ္သားေတြလည္း မေတြ႔ေရာ၊ တခ်ိဳ႕က စစ္သားေတြ ထားခဲ့တ့ဲ ေသနတ္ေတြကို လူအုပ္ရွိရာ ကိုင္ေျမႇာက္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံသလုိ လုပ္လုိလုပ္၊ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ ႐ံုးပစၥည္းေတြ ဖ်က္၊ အေပၚထပ္ေတြမွာ ေတြ႔တ့ဲ ဆန္အိတ္ေတြကို ေအာက္ပစ္ခ်တဲ့သူကပစ္ခ်၊ ထမ္းသြားတဲ့ေကာင္ေတြကထမ္း၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲဗ်ာ။။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

29

tcef; (41) - rkefwdkif;xefaom &ufpJGrsm;

ေန႔စြဲရက္စြဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အေရးအခင္းအတြင္းမွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး အင္းစိန္ေထာင္က လြတ္လာၿပီး တရားေဟာမယ္ဆိုလုိ႔ လွဳိင္ကေန ေျမနီကုန္း စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာကြင္းကို အေျပးလာလုိက္ရေသးဗ်ာ။ ဘာကားမွ မရွိ ေတာ့ ကုန္းေၾကာင္းတလွည့္၊ ေျခက်င္တလွည့္၊ အေျပးတပုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ပဒုမၼာကြင္းကို ေရာက္ေတာ့ တရားပြဲက စ႐ံုပဲ ရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ ညေနေလးနာရီ ဝန္းက်င္ေပါ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိသားစု အေၾကာင္းတုိ႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ အေၾကာင္းတို႔ ေရးခဲ့တ့လ ဲ ူဆိုေတာ့ က်ေနာ္ သူေဟာတာ နားေထာင္ခ်င္တာေပါ႔ဗ်ာ။ သူေျပာတာ ေဟာတာ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ မွတ္မိေနတာက ဒီမိုကေရစီ ေသခ်ာေပါက္ရမယ္။ တပ္မေတာ္ကို စိတ္န႔ေ ဲ တာင္ မျပစ္မွား နဲ႔။ တပ္မေတာ္ကို စိတ္န႔ေ ဲ တာင္ မျပစ္မွားနဲ႔တ့။ဲ အဲဒီ အသံေတြခ်ည္း ထပ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သူ ဘယ္လို ေတြးေခၚ သလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဉာဏ္မမွီပါဘူးဗ်ာ။ စစ္တပ္အေၾကာင္းကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တေယာက္က ပိုသိလုိ႔ ေျပာ ေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ စစ္တပ္ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတ့ဲ ေျခလွမ္းကို သိေနလို႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲဗ်။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ တပ္မေတာ္ကို စိတ္န႔ေ ဲ တာင္မျပစ္မွားနဲ႔ဆိုတာႀကီးကို က်ေနာ္ အပါအဝင္ ပရိႆတ္အမ်ားစု မႀကိဳက္ ၾကဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္႔မွာဗ်ာ၊ သံုးမိုင္ေလာက္ ေျပးလာလုိက္ရတာ အေမာမေျပလုိက္တာလုိ႔ အျပန္လမ္းမွာ ေျမနီကုန္းက တ႐ုတ္ ေဆးျမစ္စိမ္တ့ဲ အရက္ ေလးငါးပက္ေလာက္ ဝင္ခ်လုိက္ရေသး ဗ်ာ။

ေအာ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တရားပြဲလား၊ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ၁၉၈၈-ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ(၂၆)ရက္ေန႔ ထင္တာပဲ။ ေရႊတိဂံု အေနာက္ဘက္မုခ္မွာေလ။ ေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ မ်ားလုိက္တ့ဲ လူထုႀကီးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ တသက္န႔တ ဲ ကုိယ္မွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့လူထုပရိႆတ္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ျမင္ခ့ဖ ဲ ူးတဲ့ လူသပ ိ ္မ်ားပါတယ္ ဆိုတ့ဲ ႐ုိက္ကြက္႐ိုက္ကြင္းေတြထဲက လူအုပ္ႀကီးေတာင္ အဲဒီ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တရားပြဲက ပရိသတ္ကို မီမယ္ မထင္ ဘူးဗ်ာ။ ေျခေထာက္မွာ ဗြက္ေတြေပေနတဲ့ လူေတြေရာ၊ တကယ့္ေတာသား ေက်ာေျပာင္ေတြေရာ၊ ဖိနပ္မပါတဲ့သူေတြေရာ။ ေအာ္ ... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသြးကို ျမင္ခ်င္စိတ္၊ သူ႔စကား ၾကားခ်င္စိတ္ေတြ သိပ္ျပင္းထန္ေနတယ္ထင္ပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ အဲဒီေန႔က လူထုႀကီးဟာ က်ေနာ္႔စိတ္ထင္ ငါးသိန္းေလာက္ေတာင္ ရွိမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ။ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ က်ပ္ညပ္ၿပီး မူးေမ့သြားတဲ့သူေတာင္

အေယာက္သံုးေလးဆယ္ေလာက္

ရွိသတဲ့ဗ်ာ။

တရားပြဲစမယ့္အခ်ိန္ထက္

ေတာ္ေတာ္

ေနာက္က်မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရာက္လာသဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ေျပာဖို႔ ေဟာဖို႔၊

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

30

တျခား ဗာဟီရေတြလည္း ရွိေပမေပါ႔။ ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီး ႐ုပ္န႔အ ဲ သံကို ျမင္ရ၊ ၾကားရဖုိ႔ ဒီေလာက္ေစာင့္ရတာ ဘာမွ အပန္းမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။

အမယ္ ထူးဆန္းတာ တခုရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တရားေဟာေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ ဧရာမ ပရိသတ္ ႀကီးကုိ ၿငိမ္သြားေအာင္ ဘယ္လို ထိန္းတယ္ မွတ္သလဲ ။။ အသံန႔ထ ဲ ိန္းတာဗ်။ က်ေနာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီလုိဗ်။ လူငယ္ေလးငါးရာေလာက္က တညီတညြတ္တည္း ၿပိဳင္တူေအာ္ၿပီး ထိန္းတာ ... “စည္းကမ္းရွိပါ” “စည္းကမ္း ရွိပါ” “ စည္းကမ္းရွိပါ” တဲ့။ ေအာင္မယ္ … ေလးငါးခြန္းလည္းေအာ္လုိက္ေရာ သိန္းခ်ီတ့လ ဲ ူထုႀကီးက ၿငိမ္သြားပါ ေလေရာဗ်ာ။ ဘယ္သူကမ်ား ဒီနည္းကို တီထြင္လုိက္သလဲေတာ့ မသိဘူးဗ်။ အေတာ္ေတာ့ ဟန္က်သား။ ေဒၚစု ဘာေျပာလဲ၊ ဟုတ္လား။ ေအာ္၊ ေဖေဖ ထူေထာင္ခ့တ ဲ ့ဲ တပ္မေတာ္ဟာ လူထုကို ညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အားကုိးရာ၊ မွီခိုရာ၊ လဲေလ်ာင္းနားခိုရာ ျဖစ္ရမယ္ ေပါ႔ဗ်ာ။ ေနာက္ သူ ေျပာေသးတယ္။ အခုတုိက္ပြဲဟာ ဒုတိယအႀကိမ္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲတ့။ဲ အခမ္းအနားမွဴးက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေဝ ဗ်။ အသံကေတာ့ စံပဲေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဦးထြန္းေဝရဲ႕ အသံကို ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာလည္​္း ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် တယ္ဗ်။

ေနဦးဗ်ာ။ အေရးအခင္း အရွိန္ျမင့္ေနတုန္းမွာ တုန္လွဳပ္ထိတ္လန္႔စရာေတြ၊ ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္မွဳေတြ၊ အထင္ အျမင္ လဲြမွားမွဳေတြလည္း ဒုန႔ေ ဲ ဒးဗ်ာ။ ေတာင္ဥကၠလာ ၾကည္ၾကည္ ဘီစကြတ္စက္႐ံုဝန္းက်င္မွာ မဆလ ေထာက္ခံတ့ဲ အုပ္စုက ဂ်င္ကလိေတြ၊ ဒုတ္ေတြ၊ ဓားေတြန႔ဲ ရန္ျပဳလို႔ဆိုၿပီး တရပ္ကြက္လံုးကို အေျပာင္ရွင္းဖုိ႔ လုပၾ္ ကေသးဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုး ေငြၾကာယံ စာသင္တုိက္က ဝင္ကယ္လုိက္တယ္ ဆိုလား။

ေနာက္တခုက ေသာက္ေရေတြန႔ဲ ထမင္းထုပ္ေတြမွာ အဆိပ္ေတြ ခပ္လာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ ေကာလဟလ လံုးဝ မဟုတ္ဘူး။ ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္ တည့္တည့္က အုတ္သဲေက်ာက္ေရာင္းဝယ္ေရးလုပ္ေနတဲ့ လႊြတ္ေတာ္ေရွ႕ေနႀကီး ဦးေမာင္ကေလး လို႔ေရးထားတဲ့ တုိက္က က်ေနာ္႔ မိတ္ေဆြ ကိုေက်ာ္မင္းေလးရဲ႕အကုိ၊ ကိုေက်ာ္မင္း၊ မရမ္းကုန္းမွာ ေသာက္ေရကေန အဆိပ္မတ ိ ာက ကံေကာင္းလုိ႔မေသတာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔စ ဲ ကားေျပာျဖစ္တုန္းကေတာင္ သူက ...“ေအးဗ်၊ ေသာက္လုိက္တာနဲ႔ အဆိပ္ပါမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိတယ္” တဲ့။ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ၿပီး ေမ့သြားေတာ့တာပဲတ့။ဲ သူသတိရေတာ့ ေဆး႐ံုေရာက္ေနၿပီ တဲ့။ သူ႔အျပင္ လွဳိင္ ၿမိဳ႕နယ္ မွာတင္ ေလးငါးေယာက္ထက္ မနည္း အဆိပ္မိသဗ်ာ။

အေရးအခင္း အရွိန္ျမင့္ေနတုန္းမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေၾကညာခ်က္တေစာင္ထြက္လာတာ မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒုတိယ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္(ေရ)နဲ႕ (ေလ)က ထုတ္ျပန္တာဆုိပဲ။ အဲဒါကေတာ့ စစ္အစိုးရအေနနဲ႕ အာဏာကို သတ္မွတ္ရက္အမီ မလႊဲေျပာင္းဘူးဆုိရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာရွိတ့ဲ အေရးႀကီးတဲ့ အစုိးရဌာန႐ံုးေတြ၊ သမၼတ အိမ္ေတာ္ေတြကို တပ္မေတာ္ (ေရ)နဲ႕(ေလ)က ဗံုးၾကဲတုိက္ခိုက္မယ္ ဆုိတ့ဲ ေၾကညာခ်က္ဗ်။ ပစ္ခတ္မယ့္စာရင္းထဲမွာ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦ၊ ေအဒီလမ္းတေလွ်ာက္ ဆုိတာေတြလည္းပါတယ္၊ ေအဒီလမ္းမွာ ဦးေနဝင္း ေနအိမ္ရွိလို႕ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာင္ ေၾကညာခ်က္ဖတ္ရေတာ့ အေမ့ဆီေျပးၿပီး၊ နတ္ေမာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပဲခူးဘက္ျဖစ္ျဖစ္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

31

ေရွာင္ေနဖို႕ေတာင္ ေျပာမိေသးဗ်ာ။ အေမကေတာ့ သိပ္ပူပင္ဟန္ မျပပါဘူးဗ်ာ။ လူဆုိးေတြကုိ ရွင္းတာ ကိုယ္ပါသြား လည္း ကံတရား ေပါ့တ့။ဲ

ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဟာ ဆင္ျခင္တံုတရား မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ဆႏၵျပတာကလည္း တႏုိင္ငံလံုး စံုေနၿပီဗ်ာ။ မဂၤလာဒံုေလတပ္ကလည္းပါလာတယ္။ အင္းစိန္တဖက္ကမ္း၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္ တဖက္ကမ္း၊ လွဳိင္ျမစ္တဖက္ကမ္း ရြာေတြက လူေတြလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ကုန္ၿပီ။ ျဖတ္လုိက္တ့ဲ ေခါင္းေတြဗ်ာ။ ေတာင္ဥကၠလာ၊ အလံု၊ အုတ္က်င္း၊ ဦးဝိစာရ အိမ္ယာ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ အို ... က်ေနာ္ မသိတ့ဲ ၿမိဳ႕နယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိအံုးမွာပါဗ်ာ။ အလံုဘက္မွာ ေခါင္းျဖတ္ခံရတဲ့ ကုလားေလး ဟူစိန္ ဆိုရင္၊ က်ေနာ့္ေက်ာင္းနားမွာ ေနတာေလ။ သူ႔အေဖက ဆိတ္ေမြးတာဗ်။ ဟူစိန္ မိန္းမရေတာ့ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တ့ဲ ေက်ာင္းေဘးက ဗမာမေလးနဲ႔ ရတာ။ ၿမိဳ႕ထဲကေန လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ကိုအျပန္ သူက ဘယ္က ဘယ္လုိယူလာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔လက္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္နဲ႕ေရေႏြးအိုးက်ဳိတ့ဲ ေဂါက္ေတြ႔ၿပီး အဲဒါ ေဖာက္ခြဲေရးပစၥည္းပဲလုပ္ၿပီး ဖမ္းလိုက္ ေတာ့တာပဲ။။ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီးေခါင္းျဖတ္မယ္လုပ္ေတာ့ သူ႔မိန္းမေလးက က်ေနာ့္ကိုလိုက္ရွာၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔လုိက္ရွင္းခုိင္းေတာ့တာပဲ။ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေက်ာင္းဆရာမို႔အကူအညီေတာင္းတဲ့ သေဘာပါ။ က်ေနာ္ သိေတာ့ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ။ အလံုကို က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ညေနသံုးနာရီခြဲ၊ ဟူစိန္ ကံဆိုးရွာသဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့သူ႔ေခါင္းကုိ ျဖတ္ၿပီးေနၿပီ။

အလံု

လွ်ပ္စစ္ဝင္းမွာ

က်ေနာ္

ေလလံဆြဲေနေတာ့

နယ္ခံလူမိုက္ေတြန႔က ဲ ်ေနာ္

သိေနတယ္။

အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးၿပီး ဟူစိ္န္ယူလာတဲ့ ေဖာက္ခြဲေရးပစၥည္းကို ျပစမ္းပါဆိုေတာ့ ... ေရေႏြးက်ဳိတ့ဲ ေဂါက္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ... ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ၊ နားလည္တ့သ ဲ ူကိုလည္း ေမးစမ္းၿပီးမွ လုပ္သင့္တာေပါ့ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေမးတယ္ ဆရာရဲ႕ တဲ့။ စစ္သားလူထြက္တေယာက္က အဲဒါ မိုင္းခြဲရင္သံုးတဲ့ စံနက္တံလိုလိုန႔ေ ဲ တာ့တူတာပဲ ဆိုၿပီး ေျပာခ် လုိက္တာ၊ ေခါင္းျဖတ္ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ တဲ့။ စိတ္ညစ္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ထိခိုက္စရာ ခ်ည္းပါပဲ။

တခ်ိဳ႕ေခါင္းျဖတ္ခံရတဲ့ လူေတြက ဘာမွ ေမးလုိ႔စမ္းလို႔မရဘဲ ခပ္တင္းတင္း ခပ္ရဲရဲ အေသခံသြားတယ္ ဆိုတ့ဲ သတင္းေတြ ကလည္း ရွိေသးဗ်ာ။ စိတ္ၾကြေဆးေတြ တုိက္ထား ထိုးထားတယ္လို႔လည္း ဆိုၾကသဗ်ာ။ ဘယ္သူက လုပ္တယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အတတ္မေျပာႏုိင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဒီကာလႀကီးမွာ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔ဆိုတာ ေတာ္႐ံု အေတြ႔အၾကံဳ၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ႔မွဳနဲ႔ေတာ့ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ႐ုိး႐ုိးအရပ္သား ေတြေတာ့ မလုပ္ရဲေလာက္တ့ဲ အလုပ္ဗ်။ လုပ္ခ့ရ ဲ င္ေတာင္ ဒီကာလမ်ဳိးမွာ မေတာ္တဆေပၚသြားရင္ ေဆြခုနစ္ဆက္ မ်ဳိးခုနစ္ဆက္ ဒုကၡေရာက္မယ့္ကိစၥ။ က်ေနာ္႔ တေယာက္တည္းရဲ႕ အယူအဆအရ ဒါေတြဟာ ေထာက္လွမ္းေရးလုိ အဖြဲ႔မ်ဳိးက ဖန္တီးေနတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ အေရးအခင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဗိုလခ ္ ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ရဲ႕ ညာလက္႐ံုး တေယာက္ျဖစ္တ့ဲ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေမာင္တင္န႔ဲ ခင္မင္သြားေတာ့ သူ ေျပာတဲ့စကားထဲမွာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ အေရးအခင္း ကာလမွာ လူအုပ္ထဲကို ေရာက္ခ့တ ဲ ယ္။ သူ႔အဖြဲ႔ေတြ လူအုပ္ထဲကို လႊတ္ထားခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႔ အဆိပ္ခတ္တာ၊ ေဆးထိုးေဆးခတ္တာမ်ဳိးေတြ လုပ္မလုပ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္လက္မခံဘူး။ ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိးကုိ လုပ္ခ့တ ဲ ့သ ဲ ူဆုိရင္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမဆိုခြင့္မလႊတ္သင့္ဘူး လုိ႔ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေအးပါဗ်ာ၊ ေခါင္းျဖတ္တ့ထ ဲ ဲမွာေတာ့ နာမည္အႀကီးဆံုးက ဦးဝိစာရလမ္းမွာ ျဖတ္တ့ဲ မဂ်ဴး ဆိုတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးေပါ႔။ သူက ႐ုပ္ရည္လည္း ေတာ္ေတာ္ေခ်ာဆိုပဲ။ က်ေနာ္ေတာ့မျမင္ဖူးလုိက္ဘူး။ ေထာင္ထဲမွာရွိတုန္း မဂ်ဴး ေရခ်ဳိးတာ သြားေခ်ာင္း ဖုိ႔ ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ က်ေနာ့္ကို အေဖာ္စပ္ေသးတယ္။ “မလုိက္ခ်င္ဘူး” ျငင္းလႊတ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္က လူျမင္ခ်င္တာ ဗ်၊ မဟုတ္တ႐ုတ္ လုိက္ၾကည့္ခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

32

မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၈) ရက္ေန႔ ညေန ေပါ႔။ညေန ေလးနာရီ ေလာက္မွာ က်ေနာ္ အိမ္က တီဗီက ြ ုိ ဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ ထူးထူးဆန္းဆန္း ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္႔ အိမ္အေပၚထပ္ကေန လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပို႔လိက ု ္ပို႔လုိက္။

လမ္းမေပၚမွာ

ဆန္တျပည္

ထံုးစံအတုိင္း

ဆယ့္ငါးက်ပ္၊

...

နဖူးေျပာင္ေျပာင္၊

စိန္လြင္ေခါင္းကိုျဖတ္

တဲ့။

ဦးေမာင္ေမာင္၊

အ႐ူးေထာင္ကို

ေအာ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။

က်ေနာ္လည္း

စိတ္ေပါက္ေပါက္န႔ဲ လူအုပ္ထဲကို အသံကုန္လွမ္းေအာ္လိုက္မိတယ္ဗ်ာ ... ေဟ့လူေတြ စြပ္ေအာ္မေနနဲ႔အံုး။ တပ္က အာဏာသိမ္းေနၿပီ ထင္တယ္။ တီဗီေ ြ လးဘာေလးဖြင့္ ေရဒီယိုေလးဘာေလး နားေထာင္ၾကအံုး လို႔ ......

က်ေနာ္ကသာ လွမ္းေအာ္ေနတာပါဗ်ာ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက က်ေနာ့္အသံကို ၾကားတယ္ေတာင္ မထင္ရ ပါဘူး။ ေနဦးဗ်၊ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ ဦးၾကည္ကေတာ့ က်ေနာ္ လွမ္းေအာ္ေနတာကို သတိျပဳမိပံု ရတယ္။ သူက ေျခဟန္လက္ဟန္န႔ဲ ဘာလဲ လို႔လွမ္းေမးေနတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က တီဗီဖ ြ ြင့္လုိက္လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ တီဗီက ြ ို ထပ္လွည့္ၾကည့္လုိက္တ့အ ဲ ခ်ိန္မွာေတာ့ ... သတင္း ေၾကညာသူဟာ ဦးတည္ခ်က္ ေတြ ရြတ္ေနပါၿပီ ... ေသခ်ာပါၿပီ ဗ်ာ၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ၿပီဗ်။ က်ေနာ္ အ႐ိုးသားဆံုးေျပာရရင္ ပထမဆံုး က်ေနာ္စိတ္ပူသြားတာက ဦးေနာဇရပ္ေဘးက က်ေနာ္႔ အဖြဲ႔သားေတြ အတြက္ပါပဲ။ စစ္တပ္ဆိုတာ ထစ္ကနဲရွိ ပစ္ဟယ္၊ ခတ္ဟယ္လုပ္ဖုိ႔ နည္းနည္းေလးမွ ဝန္ေလးတာ မဟုတ္လုိ႔ ပိုစိတ္ပူ ပါတယ္။ အဲဒီညက က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာမလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး ။ မိုးမလင္းခင္ က်ေနာ္ ဦးေနာ ဇရပ္ကို အေရာက္သြားရပါ့မယ္။ လြယ္တ့အ ဲ လုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဟုတ္လား။ လမ္းေတြ အကုန္လံုးက သစ္တံုးေတြ၊ သံစည္ပိုင္းေတြ၊ အထပ္ထပ္ပိတ္ဆို႔တားဆီးထားတဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ေဘးအိမ္က ဆိုင္ကယ္သိန္းဝင္းကို အေဖာ္စပ္ၿပီး သူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကေန လုိက္ခ႔ရ ဲ ေတာ့တာေပါ႔ဗ်ာ။

အာဏာသိမ္းတယ္သာဆိုတယ္၊ ေနာက္ေန႔မနက္အထိ စစ္တပ္ဟာ ဘာမွေရေရရာရာ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ သမဂၢ႐ံုးကို ေရာက္သြားေတာ့ မနက္ရွစ္နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ အံ့ၾသဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသားဗ်ာ။ က်ေနာ့္လို စိတ္ပူၿပီး ေရာက္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးဗ်။ က်ေနာ္ သိခ်င္တာတခုက ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ... ဘာ ဆက္လုပ္ဖုိ႔ ဘယ္သူက ဘယ္လုိ အမိန္႔မ်ဳိး လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ဳိးေပးမယ္ဆိုတာပါပဲ။ စစ္တပ္ဘက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ ဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ဘက္ကေျပာေနတာ။ ေတြ႔သမွ်လူကို က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေမးေနတယ္။ ေဟ့... ဘာဆက္ လုပ္ၾကမွာလဲ ... ဆုိေတာ့ အကုန္လံုးက ေယာင္ဝါးဝါးခ်ည္း ပါပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကိုးနာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္း ေနာက္ဘက္က စာသင္ခန္းတခုထဲမွာ လူစုလုိက္ၾကတယ္။ အစည္းအေဝးေပါ႔ဗ်ာ။

က်ေနာ္ တကယ္ကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ အဲဒီေန႔ အစည္းအေဝးလုပ္ခ်ိန္မွာ ဂ်ီတီအုိင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြေရာ၊ အသစ္ေတြပါ ေပါင္းရင္ ႏွစ္ရာဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္ဗ်။ က်ေနာ့္မွတ္ဉာဏ္ေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမဂၢထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ သိပ္မေတြ႔မိဘူးဗ်။ ေအးေလ၊ ဂ်ီတီအုိင္က နဂုိကတည္းက ေက်ာင္းသူနည္းတဲ့ ေက်ာင္းကိုး။ အစည္း အေဝး ဆုိေပမဲ့ ေသေရးရွင္ေရးေန႔ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆုိတာ က်ေနာ့္လိုပဲ စိတ္ဝင္စား ေနၾကတာဗ်။ လူစုံဆိုေတာ့ဗ်ာ၊ ထုိင္ခံုမွာထုိင္တ့သ ဲ ူေရာ၊ စာေရးတဲ့ခံုေပၚ ဖင္လႊဲထုိင္တ့သ ဲ ူေရာ၊ မတ္တတ္ရပ္ေကာစံုလို႔ ပါပဲဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ထုိင္ဖုိ႔ထဖို႔ အေရးႀကီးတာမွမဟုတ္တာ။ လူစံုသေလာက္ရွိေတာ့ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေဇာ က ထတဲ့ၿပီး ... ေရွ႕ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ ေျပာပါမယ္တ့။ဲ အားလံုးဟာ ႐ုတ္ျခည္ ၿငိမ္သက္သြားၾကပါ သဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

33

ကိုေအာင္ေက်ာ္ေဇာ ေျပာတာ အကုန္ေတာ့မမွတ္ဘူးေတာ့ဘူးဗ်။ စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းလုိက္ၿပီ ဆိုတ့အ ဲ ေၾကာင္း၊ ဆက္လက္တုိက္ပြဲဝင္သြားမယ့္ အေၾကာင္းေပ့ါ။ ဘယ္လို ဆက္တုိက္မွာလဲလုိ႔ တေယာက္က ထေမးတဲ့ အခါ ကိုေအာင္ေက်ာ္ေဇာ ေျဖလိုက္တာက ရန္ လာ၊ ငါ ဆုတ္ တဲ့။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ ေတြေဝသြားပံုပဲဗ်။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕လမ္းညႊန္ခ်က္ဟာ ရန္လာ ငါဆုတ္ တလံုးတည္း နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ဗ်ာ၊ ရန္လာတာကုိ ဘယ္လုိ ငါက ဆုတ္မွာလဲ၊ ရွင္းကို မရွင္းဘူးဗ်ာ။ ဒီစခန္း ဒီ႐ံုးကို စြန္႔ခြာသြားၾကေတာ့မွာလား၊ ဘယ္လုိစြန္႔ခြာၾကမွာလဲ၊ က်ေနာ္သိခ်င္ေနတာေရာ၊ တျခား ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသူေတြ သိခ်င္တာေရာ ဒီသေဘာပဲ ျဖစ္မွာပါဗ်ာ။

ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ပံုဘယ္လုိ အစီအစဥ္ေျပာင္းသလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းေရွ႕ထြက္လုိက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကို ခါတိုင္းေန႔လိုပဲ ခ်ီတက္ဆႏၵျပဖုိ႔ ငါးေယာက္တတြဲ တန္းစီၿပီးေနပါၿပီ။ ရန္လာ ငါဆုတ္န႔ေ ဲ တာ့ တျခားစီပဲဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္လည္း အဖြဲ႔ေတြ လုိက္ရွာလုိက္ေတာ့ ေအးလြင္၊ ေရႊြေသြး၊ ရဲမြန္လွဳိင္၊ ခ်စ္စိန္၊ ဘုန္းေက်ာ္ အားလံုးတန္းစီ ၿပီးေန ပါၿပီဗ်ာ။ ေအးလြင္က တန္းစီေနရင္း ... သက္ခုိင္လာေလကြာ ဆုိၿပီး သူ႔ေဘးမွာ ေနရာေပးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ေသာကေရာက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ ဂ်ီတီအိုင္ ပထမႏွစ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဥပေဒတတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား အသက္အရြယ္ေရာ ျပင္ပအေတြ႔အၾကံဳပါ သူတို႔ထက္ႀကီးေနေတာ့ သူတို႔ထက္ ပိုစဥ္းစားရပါ႔မယ္။ ဒီအခ်ိန္ အားလံုး အိမ္ျပန္ၾက ဆုိတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ျပန္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူးေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ ရင္ဆုိင္လုိက္ၾကဖုိ႔ က်ေနာ္ သေဘာတူတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ တခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီလုိ႔က်ေနာ္ အလုိလို သိလုိက္ပါတယ္။ သပိတ္ေပါင္းစုံႀကီးၾကပ္ေရးေကာ္မီတီကလား၊ ဘယ္ကလာမွန္းမသိတ့ဲ ရန္လာငါဆုတ္ လမ္းညႊန္ခ်က္န႔က ဲ ြဲလြဲၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ကို ခ်ီတက္ဖုိ႔လုပ္ေနၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့က်ေနာ္လည္း ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူး။ လာတဲ့ရန္ကို ေျပးေတြ႔ဖုိ႔သာ အမ်ားနည္းတူ သေဘာပိုက္လုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေအးလြင္ေခၚတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္ ဝင္ၿပီး တန္းမစီဘဲ အသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္န႔ဲ ... ေဟ့၊ ဥကၠဌ ျမႀကီးနဲ႔ အတြင္းေရးမွဴး ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ ... ဘယ္မွာလဲကြာ လုိ႔ ... ေအာ္ေမးလုိက္ ပါေတာ့တယ္။ တခြန္းတင္ ဘယ္ကမလဲဗ်ာ။ သံုးေလးခြန္း ဆက္တုိက္ထြက္သြားေတာ့တာေပါ႔။ လူအုပ္ေတြထဲ ကေန အသံျပန္ထြက္လာတယ္ဗ်။ စခန္းလံုျခံဳေရးအတြက္ သူတို႔က်န္ခ႔မ ဲ ယ္တ့။ဲ ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ ေျဖသလား၊ ျမႀကီး ေျဖသလား၊ ဘယ္ပြဲစားက ေျဖလိုက္သလဲေတာ့မသိဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါပြသြားတယ္။ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ အသံလာရာကို တုန္႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ဟ ... မင္းတုိ႔အေမ့လင္က အာဏာသိမ္းၿပီးပါၿပီ ဆိုေနမွ ဘာ စခန္းလံုျခံဳေရးမွ မလုိဘူးကြာ။ မင္းတုိ႔ ေရွ႕ဆံုးကထြက္တန္းစီ။ ငါလည္း မင္းတို႔န႔အ ဲ တူစီမယ္ ဆုိၿပီး ရမ္းပစ္လုိက္ေတာ့ တာပဲဗ်ာ။။ တန္းစီထားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြစီက အသံေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ ... ဟုတ္တယ္ ... ဒါမွန္တယ္ ... ထြက္၊

ထြက္၊

အားလံုးထြက္

...

ဆိုတာနဲ႔

တုိက္ပံုန႔ဲ

ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ

ထြက္လာပါတယ္။

လက္ကိုင္စပီကာနဲ႔ပါ။ ျမႀကီးလည္း သူ႕ေနာက္ ဆက္ၿပီးထြက္လုိက္လာပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

လက္ထဲမွာ

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

34

tcef; (42) - EdkifiHawmfudk aoG;pGef;cJhonf

ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ အာဏာသိမ္းပါတယ္ဆိုတာကုိ အာဏာဖီဆန္ၿပီး လမ္းေပၚကို ရဲရဲတင္းတင္း ထြက္လာတဲ့ လူတန္းႀကီးရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးမွာ က်ေနာ္ပါလာခဲ႔ပါၿပီ။ ဟုိအရင္ရက္ေတြက ဂ်ီတီအိုင္သမဂၢန႔ျဲ ဖစ္ျဖစ္ တျခားအဖြ႔န ဲ ႔ဲ ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ျပခဲ့တုန္းက က်ေနာ္က ေနာက္က ခ်ည္းေနခဲ့တာဗ်။ ေနရတဲ့အေၾကာင္းက က်ေနာ္က သူတို႔န႔ဲ အသက္နည္းနည္း ကြာေနၿပီ မဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုး ဆုိင္ရာ ဂ်ီတီအုိင္မ်ား သမဂၢဟာ ၿမိဳ႕ထဲကို ပထမဦးဆံုး လွည့္လည္ ခ်ီတက္ၾကတဲ့အဖြဲ႔ပါပဲဗ်ာ။ ၾကြားတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါ တကယ္ပဲဗ်ာ။ မနက္ကိုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိအံုးမယ္။ က်ဳံးႀကီးလမ္းကေန သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္ကို ခ်ီတက္သြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းေဒါင့္ေရာက္ေတာ့ ကိုဇာဂနာတို႔က လူစုတုန္းဗ်ာ။ ေနာက္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဇင္ဝိုင္းကိုလည္း ေတြ႔မိေသးတယ္။ ေနာက္ သိမ္ႀကီးေစ်းေရွ႕ကေန အေနာ္ရထာ လမ္းအတိုင္း လမ္းမေတာ္သံေစ်းဘက္ကို ခ်ီတက္ျပန္တယ္။ ေနာက္ ဘုန္းႀကီးလမ္းေရာက္ေတာ့ က်ဳံးႀကီးလမ္း ဘက္ကို ျပန္ေကြ႔တယ္။ ေျပာရင္းေတာင္ စိတ္ထဲတမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်ီတက္ဆႏၵျပေနရင္း အသံကုန္ ေအာ္ဆိုခ႔တ ဲ ့ဲ သီခ်င္းကို သတိရလုိ႔ဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ...

ရဲရဲေတာက္

ဒို႔ဗမာေတြ

သတၱိခဲေတြ

ရာဇဝင္ထုိးေလာက္ေအာင္

စြန္႔ေပ။

ဒို႔တုိင္းဒုိ႔ျပည္

သတၱိေသြးေတြ၊

အာဇာနည္မ်ဳိးေတြ၊ အ႐ုိးေၾကေၾက ဒုိ႔ေျမ ဒို႔ေျပ၊ ေခတ္ေဆြးကိုေျပာင္းျပန္၊ ေခတ္သစ္ကို စီမံ၊ လြတ္လပ္ဖုိ႔ စိတ္အၾကံ၊ ညီေစေနာ္၊ ဒို႔ရဲေဘာ္ ခ်ီတက္ၾကစို႔ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ၊ ဗမာျပည္ငါတုိ႔ျပည္၊ ဗမာျပည္ ငါတုိ႔ျပည္၊ ညီညီညာညာ အမ်ဳိးဂုဏ္ေစာင့္ၾက၊ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ လာၿပီေလ၊ သာကီေတြ၊ ဒီအခ်ိန္ေနာ္ ညီညာေစ ... ဗမာဆုိ ဓားကိုဆလ ဲြ ုိ႔ ထြက္ဖုိ႔ေတာ္ၿပီေလ တဲ့။ စစ္သားမွ တုိင္းျပည္ခ်စ္ၿပီး ဒီသီခ်င္းဆိုရတာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ။ နဂိုကမွ သီခ်င္း ဆုိတာ ဝါသနာခပ္ပါပါ။ အခုလုိ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အသံေတြ ဝင္ကုန္ေအာင္ သံကုန္ဟစ္ပစ္လုိက္ တယ္ဗ်ာ။ သူမ်ားေတြလား၊ က်ေနာ့္လုိခ်ည္းပဲေပါ႔ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

35

ဆုိလုိ႔လည္းေကာင္း အားလည္းတက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ ပန္းကံုးထြက္စြပ္ေပးတဲ့ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ကေလး၊ လူႀကီးေတြလည္း မနည္းလွဘူးဗ်ာ။ လည္ပင္းမွာပန္းကံုးေတြန႔ဲ မိုးေရစက္စက္ၾကားမွာေပါ႔။ မိုးက သည္းႀကီးမဲႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ခပ္ဖြဲဖြဲရြာလုိက္

တိတ္သြားလုိက္ေပါ႔ဗ်ာ။

ဝတ္ထားတဲ့အက်ႌလံုခ်ည္ေတြလည္း

စိုလုိက္ေျခာက္လုိက္ ေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ အသက္စြန္႔ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဝန္မေလးတဲ့ စိတ္ေတြ ေပၚေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးလည္း ဒီအတိုင္းခ်ည္း ေနမွာပါဗ်ာ။ အေရးထဲဗ်ာ၊ ဒုတိယတေခါက္ထပ္ပတ္ေတာ့ က်ဳံးႀကီးလမ္းအလြန္ေလာက္မွာ ခ်စ္စိန္ ေကာင္မေလးက လမ္းေဘး ကေန ခ်စ္စိန္ကုိ လွမ္းေခၚေနတယ္။ ေအာ္၊ ေျပာဖုိ႔ေမ့ေနလုိ႔၊ ေအးလြင္တုိ႔၊ ခ်စ္စိန္တုိ႔၊ ေရႊေသြးတုိ႔အားလံုး လူပ်ဳိေတြ ခ်ည္းပဲဗ်။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းသာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဇနီးေတြ သမီးေတြန႔ျဲ ဖစ္ေနတာေလ။ ႐ုတ္တရက္ ေဘးမွာအားေပးေနတဲ့လူထုႀကီးက ရွိေနေတာ့ ေအးလြင္က က်ေနာ္႔ကို သတင္းလွမ္းပို႔တယ္။ ေဟ့ေကာင္ သက္ခုိင္၊ ဟုိမွာ ခ်စ္စိန္ခ်ာတိတ္မက ခ်စ္စိန္ကို လွမ္းေခၚေနတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲတဲ့။ က်ေနာ္လည္း မင္းတုိ႔ဟာ အေရးထဲကြာလုိ႔ ... ေနာက္မွေတြ႔လို႔မရဘူးလား ဆုိေတာ့ ပထမတေခါက္တည္းက ေခၚေနတာတဲ့။ ကဲ ဒီလုိဆုိလည္း သြားေပ့ေစကြာ ဆုိၿပီး မီးစိမ္းလုိက္ေတာ့ ဖိုးခ်စ္စိန္တို႔မ်ား သြက္လိုက္တ့ျဲ ဖစ္ျခင္း၊ လူအုပ္ထဲ ဘယ္လုိ ဝင္သြားမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ပါဘူးဗ်ာ။

ပထမလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ဒုတိယအႀကိမ္ပတ္မိတ့အ ဲ ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းဟာ လူအင္အား အဆမတန္ မ်ားလာပါၿပီ။ ကိုဇာဂနာတို႔၊ ဇင္ဝိုင္းတုိ႔လည္း ဒုတိယအေခါက္မွာ ေရာပါလာပါၿပီ။ ဘာအဖြ႔၊ဲ ညာအဖြဲ႔ ခဲြမေနေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ။ အဆင္ေျပသလုိဝင္ၿပီး တန္းစီ

ခ်ီတက္ေပါ႔။ ခ်ီေလတဲ့ခ်ီေလေပါ႔။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုးဟာ စစ္တပ္

အာဏာသိမ္း တာကို ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ဆႏၵျပေနၾကၿပီဗ်ာ။ တတိယေျမာက္အေခါက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းဟာ ဘုန္းႀကီးလမ္းဘက္ကို ျပန္မေကြ႔ေတာ့ဘဲ ဆူးေလ ဘုရားဘက္ကို ခ်ီတက္ဖုိ႔ ဦးတည္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ေအးဗ်ာ၊ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ အခုထိ နားမလည္ႏုိင္တာ တခု ရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ဟာ ဘာလုိ႔ ပထမအေခါက္ကတည္းက ဆူးေလဘက္ကို ဦးတည္ခ်ီမတက္ခ႔တ ဲ ာလဲ ဆုိတာ ပဲဗ်။ ပစ္မွာခတ္မွာကို စိုးရိမ္လို႔လား၊ ဒီလုိပဲ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ ခရီးတေၾကာင္းတည္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ပတ္ခ႔မ ဲ ိသလားေပါ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဟုတ္လား။ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဆူးေလဘက္ကို လွည့္လုိ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ကမၻာပ်က္သလုိ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီေန႔၊ အဲဒီေနရာကုိ က်ေနာ္႔ တသက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ... က်ေနာ္တုိ႔က စထြက္လာတုန္းကသာ ေရွ႕ဆံုးကဗ်။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဟုိအဖြဲ႔ဝင္စီလုိက္၊ ဒီအဖြဲ႔ဝင္စီလုိက္န႔ဲ တတိယ အေက်ာ့မွာ က်ေနာ္တို႔န႔ဲ တပ္ဦးဟာ ဓာတ္တုိင္သံုးတုိင္ ေလာက္ကို ကြာသြားၿပီဗ်။ (၃၁) လမ္းထိပ္ကို က်ေနာ္တို႔ အေရာက္ေပါ႔။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၉) ရက္ မနက္ ၁၁ နာရီဝန္းက်င္ေပါ႔ဗ်ာ။

ေသနတ္သံေတြ ဆက္တုိက္ထြက္လာေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဆက္တုိက္ အတြဲလိုက္ေနရာ အႏွံ႔ကေပၚလာတာ။ ခ်ီတက္ေနတဲ့လူတန္းႀကီးဟာဝ႐ုန္းသုဥ္းကားျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္ပံုက စစ္တပ္ဟာ ဆူးေလဘုရား လမ္းမႀကီးရဲ႕ ကမ္းနားဘက္ျခမ္းကေန ေစာင့္ေနတာဗ်။ စစ္တပ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ဦးကို ရက္ရက္စက္စက္ စၿပီး ပစ္ခတ္ေနပါၿပီဗ်ာ။ လက္ထဲမွာ အပ္တုိတေခ်ာင္းေတာင္ မပါတဲ့လူထုႀကီးကို မညႇာမတာကို ပစ္ေနတာဗ်။ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံန႔ဲ ဟုိတယ္ခရီးသြားလာေရး႐ံုးၾကားမွာ၊ အေမရိကန္သံ႐ံုးနဲ႔ နီးတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔တပ္ဦး ဘယ္လုိ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ

ေနာက္ပိုင္းခိုး႐ုိက္ထားတဲ့

ဗြီဒီယိုအေခြေတြမွာ

အေသးစိတ္ေတြ႔ရပါတယ္။

စစ္သားတရာေက်ာ္

ေလာက္ဟာ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ေသနတ္ေတြကို လူထုႀကီးဆီ ထိုးခ်ိန္ၿပီး တတန္းပစ္လုိက္၊ ေဘးဖယ္ေပးလုိက္၊ ေနာက္က အတန္းက ပစ္လုိက္န႔၊ဲ တကယ့္ကုိ လူမဆန္တ့ဲ လူသတ္ပြဲႀကီးကို ဆင္ႏႊဲေနခဲ႔ေတာ့တာပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) ဘာမွဳိင္းမိေနမွန္းမသိဘဲ

36

လူစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့

ေသနတ္ကိုင္ရဲေဘာ္ေတြ

ဘယ္ေလာက္

ပစ္အားေကာင္းသလဲ

မေမးနဲ႔ဗ်။ ဗြီဒီယို အေခြထဲမွာ မူရင္းအသံတခုပါ ပါလာတယ္။ စစ္ဗုိလ္က ေအာ္ဆဲေနတဲ့ အသံ။ ပီပီသသႀကီးကို ၾကားေနရတာ။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ စြပ္ပစ္မေနနဲ႔အံုးဟ၊ မေအ -ုိးေတြရ၊ ငါပစ္ဆုိမွ ပစ္” တဲ့။ ရက္စက္မိုက္႐ုိင္းခ်က္ ကေတာ့ ကမ္းကုန္တာထက္ ဟုိဘက္ေတာင္ လြန္ေသးဗ်ာ။

ဒါတင္ဘယ္ကအံုးမလဲဗ်ာ။ လမ္းေဘးေျမာင္းထဲကေန ေခါင္းေထာင္အၾကည့္ မွာ ဒိုင္းကနဲ ေသနတ္စာ မိၿပီး လန္က် သြားတာေတြ။ လူအုပ္ႀကီး အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲ ေသြးအလူးလူးနဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြ အစံုေပါ႔။ က်ေနာ္လား၊ ခဲန႔ပ ဲ စ္ေတာင္ ေရာက္တ့ဲ ေနရာမွာဗ်။ အဲဒီေနရာနဲ႔ တံေတာင္ဆစ္ခ်ိဳးေနရာမွာ။ ေအးေလ၊ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ ရွာရေတာ့တာေပါ႔။ သတၱိနည္းတယ္ ေျပာခ်င္လည္းေျပာေပေတာ့ဗ်ာ။ ကိုယ္က ဓားမတိုေတာင္မပါတာ ဟုိက အတြဲလုိက္ဆြဲလုိက္ေနတာကို ရင္ေကာ့ဝင္သြားေလာက္ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ သတၱိမေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္ ဆက္သြယ္ေရး တာဝါတုိင္ ေထာင္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေဘးကို ေျပးကပ္ေနလုိက္တယ္။ ယမ္းေငြ႔ေတြ ဖံုးေနတဲ့ ဆူးေလဘက္က အေျခအေနကို လွမ္းၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ လူအုပ္ႀကီးဟာ ဟိုဟုိဒီဒီ ေဘးကင္းမယ္ထင္ရာကို စြပ္ေျပးေနၾကတယ္ဗ်။ ေနရာအႏွံ႔၊ ၾကည့္ေလရာမွာ လူေတြ ေျပးလႊားေနၾကတာကိုပဲေတြ႔ေနရတယ္။ ေသနတ္သံေတြလည္း ဆက္တုိက္ၾကားေနရတုန္း။ အဲ ... အဲဒီအခ်ိန္မွာပါဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေဘးကို ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိတ့ဲ အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္အရြယ္ ေက်ာင္းသူေလး တေယာက္ဟာ ပြန္းပဲ႔ စုတ္ျပတ္တ့ဲ ဒဏ္ရာေတြန႔ဲ ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ။

သူက က်ေနာ့္ကုိ အားကုိးတႀကီး ေျပာရွာတယ္။ “ဦးရယ္၊ ကယ္ပါအံုး”တဲ့၊ “က်မသူငယ္ခ်င္းကုိ

ေသနတ္ထိသြားၿပီ”

တဲ့။

သူ႔ဒူးေတြ၊

တံေတာင္ေတြ

စုတ္ျပတ္ၿပီး ေသြးစို႕ေနတာကို သတိေတာင္ ထားမိပံု မေပၚဘူးဗ်ာ။ “ဟုိမွာလဲေနတာ က်မသူငယ္ခ်င္း” တဲ့။ လက္ညိဳးကို ဆူးေလဘုရားဘက္က ကတၱရာလမ္းမေပၚကို ထိုးျပေနတယ္။ ေအာ္ ... အေရးအေၾကာင္းဆုိေတာ့ ငါ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ၊

ဘယ္လုိအၾကံေပးရင္

တတ္ႏုိင္သေလာက္

ဉာဏ္ကို

ေကာင္းမလဲ၊

အေျပးအလႊား

က်ေနာ္လည္း

ထုတ္ရပါေတာ့တယ္။

႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အၾကံရလာ တယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ “ခဏေလးေနဦး၊ မင္းတုိ႔အထဲမွာ

ၾကက္ေျခနီအလံန႔ဲ

ၾကက္ေျခနီအက်ႌပါလား”

လုိ႔ေမးလိုက္တယ္။ သူတုိ႔ ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲဗ်ာ။ အလံေရာ၊ အက်ႌပါ ပါတယ္ဆိုၿပီး

ဘယ္က

ယူလာမွန္းေတာင္

မသိလုိက္ဘူး။

အဆင္သင့္

ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ “ကဲ ... ဒါဆို ၾကက္ေျခနီအလံကိုေထာင္လုိက္၊ ေနာက္ ၾကက္ေျခနီအက်ႌဝတ္ထားတဲ့ တေယာက္က သူငယ္ခ်င္းကုိ သြားေကာက္” လုိ႔ လူတတ္ႀကီးလုပ္လိုက္ပါေရာ။ ၾကက္ေျခနီအက်ႌဝတ္ထားတဲ့ ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕က၊ အလံကိုင္ထားတဲ့ ေယာက္်ားေလးတေယာက္က ေနာက္က၊ အေျပးတက္ၿပီး သူ႔တုိ႔သူငယ္ခ်င္းကို တက္ဆြဲပါေလေရာ ဗ်ာ။ သံုးေယာက္စလံုး ဆယ့္ငါးႏွစ္ထက္ မေက်ာ္ဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

37

အဲဒီေျပးထြက္သြားတဲ့ ကေလးေတြဆီကို ဝိုင္းပစ္လုိက္တ့ဲ နားကြဲမတတ္ ဆူညံတ့ဲ ေသနတ္သံေတြ ထြက္လာျပန္ပါ ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ ဝိုင္းပစ္ေနၾကသလဲ ဆိုရင္ က်ေနာ္ ရွိတ့ဘ ဲ က္ကို ျပန္ေျပးလာတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေနာက္က ကတၱရာလမ္း မ်က္ႏွာျပင္ကို ေသနတ္မွန္လုိ႔ မီးပြင့္ ပြင့္ေနတာ က်ေနာ္ ေတြ႔ေနရတယ္ဗ်ာ။ ကေလးေတြ က ေရွ႕ကေျပး ေနာက္က မီးပြင္႔ေတြက ထပ္ခ်ပ္လိုက္ ေနတာဗ်ာ။

ေနာက္သတိထား

ဆက္သြယ္ေရး

တာဝါတုိင္ေပၚမွာ

ေလ့လာလုိက္ေတာ့ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး

လမ္းေပၚကို ပစ္ေနတဲ့ စစ္သား ႏွမေစာင္း သံုးေကာင္ ကို ေတြ႔ေနရသဗ်ား။ “ေတာက္” ... စစ္သားတဲ့ဗ်ာ။ အသက္ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ၾကက္ေျခနီအလံန႔ဲ အက်ႌဝတ္ၿပီး လူနာေကာက္ဖို႔ သြားတဲ့ ကေလးေတြကုိ စိမ္ေျပနေျပ ပစ္ေနလုိက္တာမ်ား ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း စစ္သမိုင္းေတြ စစ္တပ္အေၾကာင္းေတြ ၾကံဳဖူးၾကားဖူးပါရဲ႕။ ဘယ္ကမၻာ၊ ဘယ္သမိုင္းမွာမွ မရွိတ့ဲ အာဂစစ္သားေတြ ပါပဲဗ်ာ။ လူေတြမွ ဟုတ္ၾကေသးရဲ႕လား။ စစ္တပ္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ကုန္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ ပါပဲဗ်ာ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က

က်ေနာ္႔ေဘးနားကို

ျပန္ေရာက္လာတယ္ဗ်ာ။

တေယာက္

ဘာဒဏ္ရာမွ ကေတာ့

မရဘဲ

ေသသလား

ရွင္သလား မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ဒီကိစၥကို တသက္လံုး ေနာင္တရလို႔မဆံုးေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။ အမွန္က ငါကိုယ္တိုင္ တက္ဆြဲရမွာ၊ မဟုတ္တ့ေ ဲ နရာမွာ လူတတ္ႀကီး လုပ္လုိက္မိလုိ႔ ေနာက္တေယာက္ ဘယ္လုိ

ျဖစ္မွန္းမသိ

ၾကက္ေျခနီအလံတုိ႔

ၾကံဳသြားရၿပီလို႔။

က်ေနာ္

ၾကက္ေျခနီဝန္ထမ္းတို႔ဆုိရင္

သိထားတာက ကမၻာစစ္

ႀကီး

ျဖစ္တာေတာင္ မပစ္ရ၊ မခတ္ရဘူးလုိ႔ နားလည္ထား ခဲ့လို႔ က်ေနာ္ အၾကံျပဳမိတာပါဗ်ာ။

က်ေနာ္ဗ်ာ

...

ေၾကာက္

ေနတဲ့စိတ္

ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိဘူး၊ ေဘးက ကေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်လာတယ္။

သူတို႔ကို

(၃၁)လမ္း

အတြင္းပိုင္းကို

လက္ညိႇဳးညႊန္ၿပီး ေဘးကင္းရာ ကို အျမန္သြားဖုိ႔ အမူအရာျပလုိက္ရ ပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္

စကား

မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး

ဗ်ာ။

ရင္ထဲမွာဆို႔ေနတယ္။ အခုျပန္ေတြးရင္ အခုရင္ဆို႔ တုန္းဗ်။

က်ေနာ္ဟာ

႐ုတ္တရက္

စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားသလားေတာင္

ေအာက္ေမ့ေတာ့တာပဲဗ်ာ။

လမ္းမေပၚမွာလူေတြ

ရွင္းေနတဲ့အခ်ိန္ စစ္ကားေတြ၊ စစ္သားေတြက တလမ္းခ်င္း ေရွ႕တက္ၿပီး အတားအဆီးေတြ ဖယ္လုိက္။ ေရွ႕တလမ္း တုိး လာလုိက္ လုပ္ေနတဲ့ အခိ်န္ႀကီးမွာ ဆူးေလကေန လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္က က်ေနာ္႔အိမ္ရွိရာကုိ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ ျပန္ေနပါတယ္။။ ေနာက္က စစ္ကားေတြ၊ စစ္သားေတြ တေရြ႕ေရြ႕လုိက္လာေနတာကို က်ေနာ္က တလွမ္းခ်င္း ေခါင္းငိုက္စုိက္ ငိုက္စုိက္န႔ဲ ျပန္လာေနတာေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းေပၚမွာက အတားအဆီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေတာ့ ထင္သေလာက္ေတာ့ သူတို႔ျမန္ျမန္ ေရွ႕မတိုးႏိုင္ေတာ့ က်ေနာ္႔ကို မမီႏိုင္ဘူးေပါ႔။ က်ေနာ့္ကို လုိက္ပုိ႔တ့ဲ ဆိုင္ကယ္ သိန္းဝင္းလား၊ ဒီေလာက္ ပစ္ခတ္ေနမွေတာ့ သူလည္း သူဘာသာ ျပန္ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) က်ေနာ္

38

လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေနတာဟာ

ဟံသာဝတီအဝိုင္းအထိ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္လုိပဲ ရွိေသးဗ်ာ။ သစ္ပင္ေတြ

ဘာျပႆနာမွ

စစ္ကားအစီးေရ အင္းစိန္ဘက္ကို လမ္းမေပၚ

အင္းစိန္လမ္းမႀကီးအတိုင္းဗ်။ မရွိေပမဲ့

အသံလႊင့္႐ံုနား

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလွ်ာက္ျပန္ေနတဲ့

ေလွ်ာက္ျပန္ၾကတာေတာ့

ကြယ္ကသြားလုိက္၊

ေရာက္ေနၿပီ။ လူတခ်ိဳ႕လည္း

ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။

လမ္းၾကားတၾကားထဲဝင္လုိက္၊

အေျခအေနၾကည့္လုိက္ ျပန္ေနၾကတာ။ ေလးေယာက္တစု ငါးေယာက္ တစုေတြေပါ့။

တၿမိဳ႕လံုးဟာ

ေျခာက္ခ်ားစရာ

ေကာင္းေလာက္တ့ဲ

တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ တိတ္လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီဗ်။ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဗ်ာ

...

ဟံသာဝတီအဝိုင္းနားက

စက္မွဳ(၁)

ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး႐ံုး ေရွ႕တည့္တည့္ေရာက္ေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္ သင္တန္း ဖြင့္ထားတဲ့အိမ္ထဲမွာ ခဏခုိေနတဲ့ က်ေနာ္န႔ဲ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖက္ လွဳိင္(၆) ရပ္ကြက္ စိတၱသုခ လမ္းထဲ က ဆရာကိုတင္ျမင္႔ကိုေတြ႔ လိုက္ရတယ္။ သူလည္း တခုခု ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ပုံပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက အျမဲတမ္း ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနေတာ့ သိပ္မသိသာဘူး။ သူက က်ေနာ္႔ကိုလွမ္းေခၚၿပီး ပုဆိုးကို ေပါင္ၾကားေနရာ ဟ ျပတယ္။ ေဟ့ ... ကုိသက္ခုိင္ တဲ့ ... ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုးတဲ့ ...

ဟ

...

ဘာမ်ားတုန္း

ထုတ္ခ်င္းခတ္ေပါက္ေနတဲ့

ဆိုၿပီး

ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့

အေပါက္ကေလး

ႏွစ္ေပါက္ဗ်ာ။

ပုဆိုးကို သူက

လန္႔ေနတဲ့ၾကားက စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔။ ကံေကာင္းလို႔မေသတာ ဆရာေရ တဲ့။ က်ေနာ့္ ေဘးက

လူေတြေတာ့

လဲက်က်န္ခ့ၾဲ ကတာပဲတ့။ဲ

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္လည္း

အတုန္းအ႐ုန္း

က်ည္ဆံေပါင္ၾကားကို

ဝင္ၿပီး

ပုဆိုးေဖာက္သြားတာ မသိလိုက္ဘူး။ လြတ္ရာေရာက္မွ ဘယ္ေနရာ ထိသြားလဲ ေလွ်ာက္လွန္ၾကည့္ေတာ့ ေတြ႔တာဗ်ိဳ႕ တဲ့။ တကယ့္ကုိ ကံႀကီးတဲ့သူဗ်ာ။ အေတာ္ပဲဗ်ာ။ သူန႔က ဲ ်ေနာ္ အေဖာ္ရသြားတာနဲ႔ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္သြားတယ္။ လမ္းမေပၚ ေျပာင္တက္ေလွ်ာက္ၿပီးခ်ီတက္တာဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။

ေဘးကင္းရာကင္းေၾကာင္း

ခိုးေၾကာင္ခုိးဝွက္န႔ဲ

က်ီးကန္း

ေတာင္းေမွာက္ မ်က္လံုးေတြန႔ေ ဲ ပါ႔။ ဇာတ္ပြဲထဲမွာ ခၽြတန ္ င္းသလုိ သူခိုးသြားေလးေပါ့ဗ်ာ။

ဘယ္လို အမိန္႔မ်ဳိးကို ဘယ္သူက ေပးေနသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ထူးဆန္းေနတာ ေတြ႔ရျပန္ေရာ။ ဟံသာဝတီအဝိုင္းကိုေက်ာ္လာေတာ့ အသံလႊင ြ ့္႐ံုေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ စစ္ကားေတြက လမ္းတျခမ္းကိုပဲ ေနရာယူ ထားတယ္။ တျခမ္းကုိ လႊတ္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြ သြားေနတာကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ ပံုစံေတြန႔ေ ဲ ပါ႔။ က်ေနာ္န႔ဲ ကိုတင္ျမင္႔လည္း အသံလႊင့္႐ံုေရွ႕ကေန ခပ္သုတ္သုတ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာေတာ့ ပညာေရးတကၠသိုလ္ေရွ႕ ေရာက္လာတယ္။ အသံလႊင္႔႐ံုန႔ဲ ဓားလြယ္ခုတ္ေလ။ လိပ္ခံုးေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ ဗ်ာ၊ ေဆးတကၠသိုလ္(၁)နဲ႔ ပညာေရးတကၠသိုလ္ဝင္းထဲမွာ ေလးငါးရာေလာက္ရွိတ့လ ဲ ူေတြဗ်ာ၊ ရရာေတြ႔ရာ ပစၥည္းေတြ ဝင္သယ္ေနလုိက္ၾကတာ။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းဆရာလူထြက္ဗ်။ ပညာေရးေတာ့ စိတ္ဝင္စားတယ္ေလ။ ဒီအသံလႊြင္႔႐ံုေရွ႕က စစ္သားကုိယ္ေတာ္ ေခ်ာေတြက အျပစ္မ့ဲ ဆႏၵျပတဲ့လူအုပ္ႀကီးကိုေတာ့ စြတ္ပစ္ေနၿပီး တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးတခုလံုးကို ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ လူစုက်ေတာ့ ေဘးမဲ့ ေပးထားသဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ညစ္ေနေၾကာက္ေနတဲ့ၾကားက ရင္က်ဳိးမိေတာ့တာပါပဲ ဗ်ာ။ ဒီလုိ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ဳိးတခု ျဖစ္လာဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္တ့အ ဲ လုပ္မွ မဟုတ္တာ။ စကၠဴထုတ္ေတြ၊ အႏုၾကည့္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

39

မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ဘီဒုိေတြ၊ အုိ ... ရွိရွိသမွ်အကုန္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ စစ္သားေတြက လွမ္းျမင္ေနရတာ၊ ေသနတ္တခ်က္ ေဖာက္လိုက္ရင္ေတာင္ တန္႔သြားမွာကုိ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၾကည့္ေနသဗ်ာ။

ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ားက စစ္သားဆုိတာ အမိန္႔နာခံ ရတယ္။ အသံလႊင့္႐ံု လံုျခံဳေရး ယူထားတာမို႔ ေဆးတကၠသိုလ္န႔ဲ ပညာေရးတကၠသိုလ္ကို လွမ္းစြက္ဖက္လုိ႔ မရဘူး ေျပာ မလို႔လား၊ အေျဖက ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္

က်

ေတာ့ ရွင္းသြားတယ္ဗ်ာ။ လွည္းတန္းလည္း ေက်ာ္ ေရာ လမ္းေဘးဝဲယာမွာ အထုပ္ႀကီး အထုပ္ငယ္ေတြ နဲ႔၊

နီးစပ္ရာ

စက္႐ံုေတြက

ပစၥည္းမ်ဳိးစံု

ထမ္းပိုး

သယ္လာ ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႔ရပါေလေရာ ဗ်ာ။ ပြဲေတာ္ႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ က်ေနာ္လည္း

မေနႏုိင္ေတာ့တာနဲ႔

စစ္တပ္လာရင္

ဘယ္လုိလုပ္မလဲလို႔ နီးရာလူ တေယာက္ကုိ ေမးလုိက္မိတယ္။ ဒီလူက က်ေနာ္႔ကုိ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး စက္႐ံုေတြကို စစ္တပ္က ဖြင့္ေပးထားခဲ့တာေလတဲ့။ သူတို႔ လုိခ်င္တာ သယ္သာြ းၿပီးၿပီ တဲ့။ ေအာ္. ... က်ေနာ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ စစ္တပ္ဟာ အကြက္က်က် စီမံၿပီး မၾကံေကာင္း မစည္ရာ၊ မလုပ္အပ္တ့ဲ အလုပ္မ်ဳိးကို လုပ္ေနပါလားလုိ႔ ရိပ္မိလာပါေတာ့တယ္ဗ်ား။ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္ မေသခ်ာဘဲ ရမ္းစြပ္စြဲတယ္ ထင္ေနလုိ႔လား။ လွဳိင္၊ အုတ္က်င္း၊ သမိုင္း ဆိုတ့ေ ဲ နရာေတြမွာလည္း တေထရာတည္း တပံုစတ ံ ည္းပါပဲဗ်ာ။ သမ္ိုင္းခ်ည္မွ်င္န႔အ ဲ ထည္စက္၊ သိပၸံပစၥည္းစက္႐ံု၊ စီးကရက္စက္႐ံု၊ ထီးစက္၊ ဆပ္ျပာစက္႐ံု၊ ရွိရွိသမွ်စက္႐ံု အကုန္ေလွ်ာက္ဖြင့္ေပးၿပီး လူထုကို မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ လမ္းလြဲကုိ ေလာဘနဲ႔လိုက္ ေအာင္ စစ္တပ္က ေသခ်ာ စီမံကိန္းခ်ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာလုိ႔လဲ ဟုတ္လား။ လူေတြ အဲဒီလုိ လြယ္လြယ္ရတာေတြ ေနာက္ လုိက္ၿပီး ခိုးေန၊ ဝွက္ေန၊ သယ္ေန၊ မ,ေနမွ သူတို႔အာဏာသိမ္းတဲ့ကိစၥ ေလွ်ာေလွ်ာလ်ဴလ်ဴ ျဖစ္မွာေလဗ်ာ။

အလကားရတဲ့ပစၥည္း ဆိုေတာ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္ လုိခ်င္ၾကတာကလား။ ဒီေတာ့ တေခါက္န႔မ ဲ တင္းတိမ္၊ ႏွစ္ေခါက္န႔ဲ မတင္းတိမ္၊ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သယ္ၾက၊ ယူၾက။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကမ္းကုန္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကသလဲ ဆိုရင္ ဆပ္ျပာစက္႐ံုက ဆပ္ျပာခ်က္တ့ဲ ဆီေပပါေတြဟာ အလံုးေပါင္း ေသာင္းခ်ီရွိမယ္။ ဆီအျပည့္န႔ေ ဲ နာ္။ တလံုးကို အဲဒီ ေခတ္ကေတာင္ သံုးေသာင္းေလာက္တန္မယ္။ ဒါေတြကိုဗ်ာ၊ လူေတြက ဆီအျပည့္န႔ဲ မ,မႏိုင္ေတာ့ ဆီေတြကို ေစာင္းၿပီးသြန္၊ ေပပါခြန္ေတြ ယူၾကသဗ်ာ။ ေပပါခြံကုိ တေယာက္တေယာက္ ႏွစ္လံုးသံုးလံုး လွိမ္႔ၿပီး တြန္းလာၾက သဗ်ား။ ေပပါခြန္ တလံုး သံုးရာတဲ့၊ ဆပ္ျပာတေသတၱာ ေလးရာတဲ့၊ တုိင္းျပည္ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ၿပီး အာဏာ ရရင္ ၿပီးေရာ လုပ္လုိက္ၾကတာဗ်ာ။ အေခါက္ေပါင္းမ်ားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာ တစစ အႏိုင္ျပလာ၊ အားသာလာေတာ့ စက္႐ံုေတြ ကို မသမာသူေတြက ေဖာက္ပါတယ္ဆိုၿပီး ပစ္မိန္႔လည္း ေပးလုိက္ေရာ သယ္ေနက် စိတ္ေအးလက္ေအး လာသယ္တ့ဲ သူေတြ ေသနတ္မွန္ၿပီး ေသလုိက္ၾကတာေသာက္ေသာက္လဲေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ ေဒါ့ဂ်စ္ကားတစီးတိုက္ အေလာင္းေတြ သေဖာ့ေတာ သုႆန္မွာ လုိက္ျမႇဳပ္ေပးခဲ႔ရေသးဗ်ာ။ ေအးေပါ႔ဗ်ာ၊ အာဏာလည္းေသခ်ာသိမ္းႏုိင္ေရာ၊ အဲဒီစက္႐ံုေပါင္းစံု အပ်က္အစီးေတြကို တီဗီ႐ ြ ုိက္ၿပီး ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ကေန “ဆံုး႐ႈံးရသမွ် ျပည္သူ႔ဘ႑ာ” ဆိုၿပီး လႊင့္လုိက္တ့ရ ဲ က္ေပါင္း မနည္းပါဘူးဗ်ာ။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ ဆံုး႐ႈံးရ သမွ် ျပည္သူ႔ဘ႑ာဟာ စစ္တပ္လုပ္လုိ႔ အကြက္ဆင္လို႔ ဆံုး႐ႈံးကုန္တာဗ်။ ေအးဗ်၊ ဒီအေၾကာင္းျပန္ေတြးမိရင္ ရွာထားတဲ့ တရားေတာင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ပဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ္တ့ဲ စစ္တပ္လုိ႔သာ ၾသခ်မိေတာ့တာပဲဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

40

tcef; (43) - "m;udk"m;csif;? vSHudkvSHcsif;

ေအာ္ ... စက္႐ံုေဖာက္ဇာတ္လမ္းဘက္ေရာက္သြားလုိက္တာ က်ေနာ္ ေျပာလက္စက အိမ္ေတာင္ ျပန္မေရာက္ေသး ဘူး။ ဒီလုိန႔ဲ က်ေနာ္ ဘူတာ႐ံု လမ္းထိပ္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေတာ္ပဲဗ်ာ၊ အဲဒီ လမ္းထိပ္က ဘန္ဒါပင္ဆုိင္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ ကိုသန္းညြန္႔ အရက္ဆုိင္ထဲ ဝင္ၿပီး ဘီအီးတလံုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မူးေအာင္ ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္။ ေဘးက ေမာင္ေတြလည္း ကၽြက္စီကၽြက္စီန႔ဲ တိုးတိုးတိုးတုိးနဲ႔ ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာကို က်ေနာ္ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး ဗ်ာ။ အဲဒါ က်ေနာ္ မွားျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ ေျပာေနတာဟာ တကယ့္ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းတခု ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းဗ်။ က်ေနာ္က ၿမိဳ႕ထဲမွာ ပြဲၾကမ္းေနတာေလာက္ပဲ သိတာေလ။ လွဳိင္မွာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးထင္တာေပါ႔။ လူကလည္း ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားျဖစ္ေနေတာ့ မူးေလေကာင္းေလဆိုၿပီး စြပ္ေသာက္လုိက္တာ ညေန ေလးနာရီေလာက္က်ေတာ့ အသိဆိုက္ကားတစီးနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ဘူတာ႐ံုလမ္းအတုိင္း ျပန္လာေရာဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က မူးခ်က္ကေတာ့ဗ်ာ ... ေခါင္းငိုက္စုိက္က်ေနတာမ်ား နဖူးနဲ႕ဆုိက္ကားေျခနင္းခံု ထိေနတယ္မွတ္တာပဲ။ ဒုတ္ ဒုတ္န႔ဲ ဆိုက္ကားကသံလမ္းကို ေက်ာ္တ့အ ဲ သံၾကားေတာ့ ကမာရြတ္ဘူတာ ေက်ာ္လာၿပီဆိုတာ သိတာေပါ႔။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ အသံနက္ႀကီးတခုက က်ေနာ္႔နားထဲေဆာင့္ဝင္လာတယ္။ ဆရာ .. က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္ ဆရာ တဲ့။

ဘယ္ကေကာင္က ဇာတ္လာ႐ႈပ္ျပန္ၿပီလဲဆုိၿပီး မူးေနတဲ့ၾကားက ေခါင္းကို အားယူၿပီး

ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့

က်ေနာ္႔

တပည့္ေက်ာ္

အုန္းျမင့္

ပါလားဗ်ာ။ မီးသတ္ဝတ္စံုနက္ျပာကုိ အေပၚေအာက္ ဝမ္းဆက္ဝတ္လုိ႔။ ဂ်ီးသရီးလိုလို

ေသနတ္ကို

ကိုင္ထားတာနားရြက္နားကပ္ၿပီး၊

မိုးေပၚေထာင္လုိ႔။ ရမ္ဘုိ စတားလံုး စတိုင္ဗ်။ ေအးေပါ႔ဗ်ာ၊ စံရိပ္ၿငိမ္ ဘဏ္တုိက္ပြဲမွာ တကယ့္ကုိ လက္သံေျပာင္ခ႔တ ဲ ့ဲ က်ေနာ့္တပည့္ေက်ာ္ အုန္းျမင့္ေပါ့။

သူ႔ေဘးမွာလည္း

လူအုပ္ႀကီးနဲ႔။

ေနာက္ေသခ်ာေအာင္

ထပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာလည္း ေသနတ္ကိုယ္စီန႔ဲ လူေတြဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိမယ္။ အုန္းျမင့္က က်ေနာ္ စီးလာတဲ့ဆုိက္ကားကုိ ဟန္ဒယ္ကိုင္ၿပီး ရပ္ခုိင္းတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာ့တပည့္ သြားေဆာ္ေတာ့မယ္ ဆရာတဲ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

41

လူအုပ္ႀကီးလည္း ခဏရပ္သြားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္န႔မ ဲ ို႔ အိပ္မက္မက္ေနတာလား၊ အမူးလြန္ ေနသလား ေဝခြမ ဲ ရခင္မွာဘဲ အုန္းျမင့္က ဆရာ စိ္တ္မပူန႔တ ဲ ့။ဲ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ဆက္ပါသြားပါေလေရာဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႕ဆိုက္ကားဆရာက

က်ေနာ့္ကုိ

အိမ္ေရာက္ေအာင္ဆက္နင္းပို႕ေနတုန္း၊

တျဖည္းျဖည္း

အိမ္န႔န ဲ ီးလာေလ၊

က်ေနာ္ဟာ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာေလ ျဖစ္လာတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ တပည့္ေက်ာ္ အုန္းျမင့္အေၾကာင္း က်ေနာ္ အသိဆံုး။ ဒီေကာင္က လုပ္လုိက္ရင္ ေသာက္ရမ္းခ်ည္းပဲ ဆုိတ့အ ဲ ထဲမွာ ထိပ္ဆံုးက။ ေအာ္ ... ဒါနဲ႕ အုန္းျမင့္ အေၾကာင္း ေျပာရအံုးမယ္။ က်ေနာ္က လွ်ပ္စစ္ဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ အလုပ္အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္က ေပါ႔ဗ်ာ။ အလံု လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားေပးစက္႐ံုဝင္းထဲမွာ လမ္းခင္းတဲ့ ကန္ထ႐ုိက္ ရဖူးတယ္ေလ။ က်ေနာ္႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုက သူမ်ားနဲ႔နည္းနည္းကြဲတယ္။ က်ေနာ္က အလုပ္ကုိ ဇယားဆြဲတ့ဲ ေနရာမွာ လူႀကီးႀကိဳက္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ သူတို႔ၿပီးခ်င္တ့အ ဲ ခ်ိန္၊ ၿပီးခ်င္တ့အ ဲ လုပ္ကုိ က်ေနာ္ လုပ္ေပးႏုိင္တယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ေပး ႏုိင္ဖုိ႔ အလုပ္သမားေကာင္းေတြ လိုတယ္။ သူတို႔ကုိ အလိုလုိက္သင့္တာလုိက္၊ လူမွဳေရးအရေထာက္ပံ႔စရာရွိေထာက္ပံ႔ တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ေပးေလ႔ရွိေတာ့ က်ေနာ္႔ေမာင္ေတြဟာ က်ေနာ္ကသာခိုင္းရင္ မုိး မီးနဲ႔တက္႐ိႈ႕မယ့္ေကာင္ခ်ည္းပဲဗ်။

အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္

တႏွစ္ေလာက္က

သကၤန္းကၽြန္းဓာတ္အားေပးစက္႐ံုကုိ အဂၤလန္ က

ဝန္ႀကီး

တေယာက္လာမယ္

အေရးေပၚလုပ္ငန္းတခ်ိဳ႕

က်ေနာ္

ဆိုေတာ့ လုပ္ျပခဲ႔

ဖူးတယ္။ သိပ္ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူးဗ်ာ။ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ေနရာကုိ လူျမင္သူျမင္ ေကာင္းေအာင္ လုိတာမွန္သမွ် ေလွ်ာက္ မြမ္းမံ ရတာမ်ဳိးပါ။

ဒါေပမဲ့

ေပးႏုိင္တ့ဲ

အခ်ိန္က

သိပ္နည္း ေနလို႕ သူတို႔ဌာနက အရာရွိေတြ ဘယ္လုိမွ မလုပ္ႏုိင္တ့အ ဲ လုပ္ကုိ ဧည့္သည္ ဝန္ႀကီး လာမယ့္ ရက္အမီ က်ေနာ္ လုပ္ေပးခဲ့ တယ္။

က်သင့္တာထက္

ပိုေတာင္းလုိက္တယ္။

သံုးဆေလာက္

တပည့္ေက်ာ္ေတြကို

လုပ္အားခ ႏွစ္ဆနဲ႔ ပုတ္ျပတ္ေပးလုိက္ေတာ့ ဘယ္မၿပီးဘဲေနမလဲဗ်ာ။ သိပ္လည္း အထင္ႀကီးစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီတန ု ္းက အုန္းျမင့္ဟာ ေျမာက္ကိုးလမ္း လို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚေခၚေနတဲ့ လွဳိင္ျမစ္လမ္း ေျမာက္ပိုင္း ကိုးလမ္းကေန က်ေနာ္႔အလုပ္ကိုဝင္လုပ္ရာက သိတာ။ သူကလည္း ရာဇဝင္န႔ဗ ဲ ်ာ။ တပ္ထဲမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီး အဆင့္ကေန တပ္ခြဲမွဴးကို ေသနတ္န႔ပ ဲ စ္မွဳနဲ႔ စစ္ေထာင္မွာ ေထာင္ငါးႏွစ္က်ၿပီး လြတ္လာတာ။ တပ္ခြဲမွဴးရဲ႕ေအာက္ပုိင္းကုိ ဂ်ီသရီးနဲ႔ ေလးငါးခ်က္ ဆြဲ ရမ္းလုိက္တာ ေပါင္ေရာ၊ ေျခသလံုးေတြပါ ေက်ကုန္တယ္ ဆုိပဲ။ ေအးဗ်၊ လူမိုက္ေတြန႔ေ ဲ တာ့ ဘယ္ဘဝက ေရစက္ မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

ပထမ သူက ေန႔စား။ ေနာက္ေတာ့ သူက ဇ,ကေလးကလည္းရွိေတာ့ သူ႔ကို ပုတ္ျပတ္ေပးဖုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ အေရးဆုိရာက သူန႔ဲ က်ေနာ္ တြဲမိသြားတာ။ ဆရာတပည့္အရင္း ျဖစ္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ထူးဆန္းတာက ဒီေကာင္ အရက္ မေသာက္တတ္ဘူးဗ်။ သူက ဖြန္လိုင္း၊ မိန္းမဆုိ အေသေရာ အရွင္ေရာ မထားဘူး ဆိုတ့အ ဲ ထဲက။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေသာက္တာကုိေတာ့ လုိက္လုိက္ၿပီး ထိန္းရွာတယ္။ ဒီေကာင္က က်ေနာ္႔ တလက္ကိုင္ဗ်။ ဘယ္သူန႔မ ဲ ွလည္း သိပ္ တည့္လွတယ္ မရွိဘူးဗ် ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

42

အုန္းျမင္႔ က်ေနာ္႔ဆီ ေရာက္ေနတာ တႏွစ္ေလာက္ ရွိေနၿပီ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ လူေကာင္က ခပ္ထြားထြား၊ အရပ္က ငါးေပ ကုိးေလာက္န႔ဲ ဆိုေတာ့ သူ႔ပံုက လူရွိန္တယ္ ေျပာရ မယ္။

ဆိုက္ကားဆရာက ... ဆရာ၊ အိမ္ေရာက္ေနၿပီ ဆရာ ... ဆုိမွ က်ေနာ္လည္းသတိျပန္ကပ္သြားတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ ပံုမပ်က္ကေလး ဆင္းလုိက္တယ္။ က်ေနာ္႔အက်င့္က အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ မူးလာလာ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ထိန္းႏုိင္ သြားတယ္။ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။

ေယာကၡထီးႀကီး

အထင္ေသးမွာ

စုိးလို႔

ထိန္းက်င္႔ ရသြားတာပါ။ အိမ္ထဲေတာင္

မဝင္ရေသးပါဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္

ဇနီးက

မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္န႔၊ဲ ကိုသက္ခိုင္၊ ရွင့္တပည့္ အုန္းျမင့္ တို႔ ေသနတ္ေတြန႔ထ ဲ ြက္သြားၿပီ။ ကုိလွေရႊလည္း ပါသြားတယ္ တဲ့။ ရွင္႔ေကာင္က ဂမူးရွဴးထုိးေကာင္၊ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ မသိဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ေနပါဦးဟ၊ ညည္းဥစၥာက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိန႔။ဲ ငါလည္း အုန္းျမင့္ကို လမ္းမွာေတြ႔လုိက္တယ္။ သူတို႔လက္ထဲက ေသနတ္ေတြက တကယ္႔ ေသနတ္ေတြလား။ ဒီေကာင္ ငါ့ကုိ လွမ္းေအာ္သာြ းေသးတယ္လုိ႔လည္း ဆုိေရာ ... ဇနီးလုပ္သူက ဇာတ္စံု ခင္းပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုတ့ဲ ဗ်ာ။ ေသနတ္ေတြက စီးကရက္စက္႐ံု ဂုိေဒါင္ေတြမွာ အေစာင့္က်တဲ့ လံုထိန္းတပ္ခြဲရဲ႕လက္နက္ေတြ တဲ့။

ရန္ကုန္

အင္းစိန္လမ္းမႀကီးကေန

ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံု

လမ္း

(လွဳိင္ျမစ္လမ္း) အတုိင္းဝင္လာရင္ လွဳိင္အထက (၁) အလြန္မွာ မယ္စီကုန္းလမ္းဆုိတာ ရွိတယ္။ အထက (၁) နဲ႔ ကပ္လ်က္ပဲ။ အဲဒီ လမ္းထဲခ်ဳိးရင္ ဘယ္ဘက္မွာ ျမေလး႐ံုလမ္း၊ စိတၱသုခလမ္း၊ ေနာက္ လွဳိင္ၿမိဳ႕စီးကရက္စက္႐ံု အမွတ္(၂) ကို ေရာက္ေရာပဲ။ ေနဦး၊

အဲဒါက

စီးကရက္ထုတ္လုပ္တ့ဲ

ထုတ္တ့စ ဲ ီးကရက္ေတြလား၊

ဒူးယား၊

စက္႐ံုသက္သက္ ခေပါင္း

ဗ်။

အစီခံေရာ၊

အစီခံမပါတာေရာ အကုန္ထုတ္သဗ်ာ။ ၾကည့္ရတာ ျမန္မာ စီးကရက္ ေတြက

ႏုိင္ငံျခား

ေစ်းကြက္ေတြ

မွာ

ေပါက္ပံုရ

တယ္။

သိတ့အ ဲ တိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ တလဲြဆံပင္ေကာင္းေနတဲ့ တုိင္းျပည္ႀကီးေလ။ ျမန္မာဘီယာ၊ ျမန္မာစီးကရက္ ဆို ႏုိင္ငံ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ႀကိဳက္ၾကတယ္ဆုိေလရဲ႕။

စီးကရက္ စက္႐ံုက လစာအျပင္ ေဘာနပ္စ္တို႔၊ စီးကရက္ခြဲတမ္းကိုတာတုိ႔၊ အုိဗာတိုင္တုိ႔ပါ ရေတာ့ စီးကရက္ စက္႐ံု လုပ္သားေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ေခ်ာင္လည္ၾကတယ္။ စီးကရက္စက္႐ံုမွာ အလုပ္ရဖုိ႔ ေတာ္႐ုံတန္႐ံု အကပ္န႔လ ဲ ည္း မရႏုိင္ဘူး။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

43

အဲဒီ စီးကရက္စက္႐ံု ေရွ႕တည့္တည့္ ညာဘက္ကိုခ်ဳိးသြားတဲ့လမ္းက သုခလမ္းပဲ။ သုခလမ္းထဲကုိ စီးကရက္စက္႐ုံေရွ႕ ကေန ဓာတ္တုိင္ ေလးငါးေျခာက္တုိင္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ရင္ ၅၃-လမ္း၊ ၅၄-လမ္း၊ ၅၅-လမ္း ဆိုၿပီး ဘယ္က ဘယ္လုိ ေပၚလာမွန္းမသိတ့ဲ နံပါတ္စဥ္တပ္ထားတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီလမ္းေတြထဲမွာ စီးကရက္ စက္႐ံုက ထြက္သမွ် ကုန္ေခ်ာေတြ၊ စီးကရက္လုပ္တ့က ဲ ုန္ၾကမ္းေတြကို ဧရာမဂုိေဒါင္ႀကီးေတြန႔ဲ ေလွာင္ထားတာဗ်။

ေလွာင္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြက တန္ဘုိးသိပ္ႀကီးတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အေရးအခင္း ျဖစ္လာေတာ့ လံုထိန္းတပ္ခြဲတခြဲကို ေစာင့္ဖုိ႔ထိန္းဖုိ႔ တာဝန္ခ်ထားတယ္ဗ်။ ဂုိေဒါင္ေတြေဘးမွာ လူေနအိမ္ေတြဗ်။ တကယ့္အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းေတြ။ လူဂုဏ္တန္အိမ္ေတြ။ ေအာ္ ... ေျပာရင္းေတာင္ သတိရလာၿပီ။ အဲဒီ သုခလမ္းထိပ္နားမွာ ဦးေနဝင္း ရဲ႕ တတိယလား၊ စတုတၳလား မသိတ့ဲ ဇနီး၊သမိုင္းကထိက ေဒၚနီနီျမင့္ တို႔အိမ္ ရွိသဗ်ာ။ ကဲပါေလ၊ တုိတိုေျပာၾကပါစို႔ဗ်ာ။

အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ တဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီ စီးကရက္ စက္႐ုံ ဂုိေဒါင္မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ လုံျခံဳေရးယူေနတဲ့ လံုထိန္းတပ္ခြဲကို ဧရာမ လူအုပ္ႀကီးက ဝိုင္းမိသာြ း သတဲ့။ လက္နက္မ့ဲ လူအုပ္ႀကီးက လက္နက္အျပည့္ နဲ႔လံုထိန္းေတြကို ဝိုင္းမိေနသတဲ့ဗ်။ ဝိုင္းမိေနတုန္းမွာပဲ ႏွစ္ဖက္ ညႇိလုိက္ ၾကတာ လူထုက ... လံုထိ္န္းေတြ လက္နက္အားလံုး လူထုကိုအပ္ခ႔ရ ဲ င္ .. ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ထြက္သြားခြင္႔ေပးမယ္လို႔ လည္း ညႇိုလုိက္ေရာ လံုထိန္းအရာရွိက သေဘာတူတယ္တ့။ဲ ေနာက္ေတာ့ လုံထိန္းေတြက လက္နက္ေတြကို လူအုပ္ ႀကီးနဲ႔ အတူရွိေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ လက္ထဲကုိ အပ္လုိက္ပါေရာတဲ့ ဗ်ာ။ ေသနတ္ အားလံုေပါင္း ရွစ္လက္တ့။ဲ က်ေနာ္ ျမင္လုိက္တာကေတာ့ အုန္းျမင့္ကိုင္သြားတဲ့ ဂ်ီသရီးလိုလို ရယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုလွေရႊ လက္ထဲကေန က်ေနာ္႔ လက္ထဲကိုေရာက္လာတဲ့ ေနဝင္းစတင္း တလက္ရယ္ဗ်။ က်ေနာ္႔ လက္ထဲကို အဲဒီ ေသနတ္ဘယ္လို ေရာက္လာသလဲ၊ ဟုတ္လား။ အဲဒါကို ခဏထားလုိက္ပါအံုးဗ်ာ။ တုိက္ပြဲေလး ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္။

အဲဒီ လူအုပ္ႀကီးဟာ လံုထိန္းကို ဝိုင္းတာက အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာေရာ၊ တႏိုင္ငံလုံး ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ စစ္တပ္က ရက္စက္ခ်င္တိုင္း ရက္စက္၊ ထင္တုိင္းၾကဲေနတာကို တယ္လီဖုန္းသတင္းေတြေရာ၊ တဆင့္ စကား တဆင့္နားၾကားနဲ႔ေရာ သိကုန္ၾကၿပီး ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အေကာင္းဆံုးတုန္႔ျပန္ၾကမယ္ဆိုတာ လံုးပမ္းၾကံဆၾကရာ က ေတာက္လာတဲ့မီးပြားဗ်။ အလကားေနရင္း လက္ေဆာ့ၿပီး တက္ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လုိမွ သည္းမခံႏုိင္ လြန္းလုိ႔ ေပါက္ကြဲၾကတာ။ ေအာ္ ... အဲဒီလက္နက္ေတြကို ခြဲေဝပံုက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားဖုိ႔အေကာင္းသားဗ်။ လက္နက္ေတြ ရွိတယ္ဆိုေရာ၊ ေနာက္ လက္နက္ေတြကိုလည္းျမင္လိုက္ၾကေရာ လူထုထဲက စစ္တပ္ကုိ တက္ရင္ဆိုင္မယ့္၊ တက္ပစ္ရဲတ့ဲ လူေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနသတဲ့ဗ်ာ။ ေသနတ္ကိုင္ၿပီး စစ္တပ္ကုိ ရင္ဆုိင္တိုက္ရဲတ့သ ဲ ူေတြ တန္းစီၾကပါဆိုေတာ့ တန္​္းစီလုိက္ၾကတာ ေထာင္ခ်ီတ့ဲ အတန္း ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္တ့။ဲ ေသနတ္ေတြကိုလား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက သိမ္းထားၿပီး တက္ပစ္မယ့္ လူစြမ္းေကာင္းေတြကို လူအုပ္ထဲက ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ တိုင္ပင္ေနတာေလ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

44

ေနဦး ... စီးကရက္စက္႐ံု ဂိုေဒါင္ေတြရဲ႕ေနာက္တည့္တည့္မွာ လွဳိင္ျမဳိ႕နယ္ ပရဟိတက်ားေက်ာင္း ရွိတယ္ဗ်။ မိဘမဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ ဒုိက္ဦးဇာတိ စကၤာပူ က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီသူေဌး ေအာ္ဘြန္ေပါနဲ႔ေအာ္ဘြန္ပါတို႔ ညီအကို တည္ေထာင္ ထားတာတဲ့ ။ ေနဦးဗ်ာ၊ အေရးထဲမွာ ၾကားျဖတ္ၿပီး ၾကြားလိုက္အံုးမယ္။ စာေရးဆရာ ဇင္သန္႔ရဲ႕ ဒိုက္ဦးမွသည္ စကာၤပူသို႔ ဆုိတ့ဲ စာအုပ္က က်ေနာ္ ထုတ္တာဗ်။ ဇင္သန္႔က က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအရင္း၊ သူ႔သားက က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝတုန္းက တပည့္။ က်ေနာ္ တျပားမွ ေငြျပန္မယူဘဲ က်ေနာ္ ေငြစုိက္ၿပီး ထုတ္ေပးခဲ႔တာဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ားေက်ာင္း အေၾကာင္း ပိုသိေနတာေလ။ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ဂုိေဒါင္ေတြေနာက္ဘက္ဟာ က်ားေက်ာင္းရဲ႕ေနာက္ဘက္ပဲ။ က်ားေက်ာင္းေရွ႕ေပါက္က ဘူတာ႐ံု လမ္းဘက္မွာ။ ေက်ာင္းဝ အုတ္တိုင္ထိပ္က ဆုိင္းဘုတ္မွာ ေအာ္ဘြန္ ညီအကိုနာမည္ထိုးထားတာ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းမွာပါတဲ့ က်ား႐ုပ္ ႏွစ္႐ုပ္ေတာင္ ပါလုိက္ေသးတယ္။ ႐ုပ္ထု မဟုတ္ဘူး၊ သံပန္းနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ပါဗ်ာ။

ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ “မဲ့ေနသူ ျပံဳးေအာင္လုပ္ပါ” “သူတပါး၏ ဒုကၡကို သုချဖင္႔ အစားထုိးပါ” ဆိုတ့ဲ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ကုိသေဘာက်တဲ့ စာတန္းဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ ေထာင္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕စာတန္းေအာက္မွာ ...“မဟတၱမ ဂႏၶီ” လုိ႔လည္း ေရးထားေသးတယ္။ ဘူတာ႐ံုလမ္းဘက္က ျမင္ရတဲ့ ေက်ာင္းစုိက္ခင္းေတြၾကားမွာ၊ ေက်ာင္းတြင္း တခ်ိဳ႕ လမ္းေဘးေတြမွာ ေထာင္ထားတာဗ်ာ။ ရွိတ့ဲ ေသနတ္က ရွစ္လက္၊ တက္ပစ္ခ်င္တ့သ ဲ ူက ေထာင္ခ်ီရွိေနေတာ့ ဒီနည္းနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး အရပ္က အယံုအၾကည္ရွိတ့၊ဲ တကယ့္ကို စြမ္းစြမ္းတမံ တက္ပစ္ရဲတ့ဲ စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳရွိတ့ဲ စစ္မွဳထမ္းေဟာင္းေတြပဲ တန္းစီ ၾက ဆုိၿပီး လုပ္ရျပန္ေရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ တန္းစီေနတဲ့ေထာင္ခ်ီရွိတ့လ ဲ ူစြမ္းေကာင္းေတြထဲက စစ္သားမဟုတ္တ့ဲ ေမာင္ေတြ ေဘးထြက္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ က်န္ေနေသးသတဲ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ စစ္မွဳထမ္းေဟာင္းထဲကေန ဘယ္သူတက္ပစ္ဆုိတာေတာ့ စစ္သားေဟာင္း အခ်င္းခ်င္းပဲ ေရြးၾကေပေတာ့ ဆုိၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက စစ္သားေဟာင္းခ်င္းညႇုိၾကဘုိ႔လႊဲလုိက္ေရာတဲ့ဗ်။ ေအာ္ ... တခု က်န္ခ႔အ ဲ ံုးမယ္၊ ေနဦး ... တက္ပစ္ဖုိ႔ ဝင္တန္းစီတ့အ ဲ ထဲမွာ အရာရွိတေယာက္မွ မပါဘူးဗ်။ အျမင့္ဆံုးက တပ္ၾကပ္ႀကီးပဲတ့။ဲ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

45

tcef; (44) - EGm;odk;rSef&ifawmh? *sdK(csdK)csufb,fuif;yghrvJ

အဲဒီ လူစြမ္းေကာင္းေတြထဲက စစ္သက္အရင္႔ဆံုး၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး လွေရႊဟာ က်ေနာ္န႔ဲ တလမ္းတည္းေနတဲ့ ကိုလွေရႊပ။ဲ က်ေနာ္န႔လ ဲ ား၊ ရင္းႏွီးပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔ေ ဲ တာင္ ဖုိက္တင္ပေလးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး ရွိေသးဗ်ာ။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ပဲ

က်ေနာ္န႔ဲ

ကိုလွေရႊၾကားမွာ

နားလည္မွဳလြဲၿပီး

ကိုလွေရႊ

ေထာင္ဆယ္ႏွစ္က်သြားရတယ္။

စိတ္မေကာင္း စရာပါဗ်ာ။ ကိုလွေရႊက မူဆလင္ဗ်။ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္န႔ေ ဲ ဆးပင္စင္ယူလာတာ။ တပ္ထဲမွာတုန္းက ကြန္မန္ဒုိတ့ဗ ဲ ်။ သူ႔မ်က္ႏွာ သူ႔ကိုယ္ဟန္အေနအထားဟာ တကယ့္ကို ကြန္မန္ဒုိပံုေပါက္တယ္ဗ်။ ၾကံခုိင္မွဳအျပည့္ရွိတယ္။ စစ္သားပံု ေပါက္တယ္။ ကိုလွေရႊ႕မိန္းမက ရွမ္းေသြးပါတယ္ဗ်ာ။ ေတာင္ႀကီးဘက္က။ စစ္ဆင္ေရးသြားရင္း အိမ္ေထာင္က်ခဲ႔တာလုိ႔ ကိုလွေရႊ ေျပာဖူးတယ္။။ တပ္က ပင္စင္ယူၿပီး စီးကရက္စက္႐ံုမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ သူတုိ႔မိသားစု အထုိက္ အေလ်ာက္ ေခ်ာင္လည္ၾကပံု ေပၚပါတယ္။ သူဆိုးတာက အရက္မူးရင္ မိန္းမကုိ “ကြန္မန္ဒုိ လွေရႊက”ြ ဆိုတ့ဲ ေၾကြးေၾကာ္သံန႔ဲ ႐ုိက္တတ္တ့အ ဲ က်င္႔ပဲ။ လမ္းထဲက ေတာ္႐ံုတန္႐ံု လူမုိက္ေတာင္ သူ႔ကို လန္႔တယ္။

သူန႔က ဲ ်ေနာ္႔ ျပႆနာက သိပ္ႀကီးက်ယ္လွတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသြးၾကြတာလည္း ပါတယ္။ သူ မူးၿပီး ပါးစပ္ ေဆာ့တာလည္း ပါတယ္။ အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က က်ေနာ္ ညခုနစ္နာရီေလာက္ လမ္းထိပ္ထြက္လာတယ္။ ဘာအေၾကာင္း နဲ႔မွ

မဟုတ္ဘူး။

အိမ္ထဲမွာ

စာဖတ္ေနတာၾကာလုိ႔

ခါးဆန္႔ခ်င္တာနဲ႔ထြက္လာတာ။

ကံဆိုးခ်င္ေတာ့

ကိုလွေရႊ

မူးျပန္လာတာနဲ႔ တုိးေနေရာဗ်ာ။ သူက ဆုိက္ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း က်ေနာ္႔ကိုျမင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္႔ဆီ ဦးတည္ၿပီး တန္းေလွ်ာက္ လာတယ္။ သူက ခပ္ေထြေထြေလနဲ႕ စကားစတယ္။ ဆရာ၊ ထမင္းစားၿပီး ၿပီလားတဲ့။ ဟာ ... က်ေနာ္လည္း ကိုလွေရြႊ ႏွဳတ္ဆက္ေနတာ လူႀကီးလူေကာင္း ပံုစံပဲ ဆိုၿပီး ... ဟုတ္က့ဲ ... စားၿပီးပါၿပီ လုိ႔လည္း ေျဖလုိက္ေရာ သူက ... ဒါဆုိ ဆရာတို႔အိမ္ေရွ႕က ခင္ေဌးရီကို က်ေနာ္ ဟုိဟာ လုပ္ခ်င္တယ္ တဲ့။ ဘာမွလည္း မဆိုင္ ပါလား ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

46

သူေျပာတဲ့ခင္ေဌးရီက က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ကဗ်။ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ဳိးအစား ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ႐ုပ္ကေတာ့ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိပဲ။ ကိုလွေရႊြက ဘယ္တုန္းက ခင္ေဌးရီကို စိတ္ဆာေနတယ္ မသိဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ္န႔ဲ ခင္ေဌးရီ ဘာလုိလို ထင္ေနပံုရတယ္။ မူးေနေတာ့ သူ႔စိတ္မွာ တိတ္တခိုး မ်ဳိသိပ္ထားရတာ ပြင့္အံလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူထင္တာ အေရးမႀကီးဘူးေလဗ်ာ။ လူကို ဆရာေခၚၿပီး အိမ္ေရွ႕က မိန္းမကုိ ဟုိဟာ လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္ဘဝ ေရာက္သြားၿပီလဲ။ က်ေနာ္ အသာေလး ေဒါသကို ခ်ဳပ္တီးလုိ္က္တယ္။ အဲဒီေန႔ညက က်ေနာ္တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေန႔ ကိုလွေရႊ အလုပ္သြားမယ့္အခ်ိန္ လမ္းထိပမ ္ ွာ ခုနစ္နာရီေလာက္ကတည္းက ထြက္ေစာင့္ေန လုိက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က ႐ံုးပိတ္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က မနက္ ကိုးနာရီေလာက္မွ လမ္းထိပ္ ထြက္လာေရာ။

ကြန္မန္ဒုိသတိေတာ့ မေပ်ာက္ေသးဘူးဗ်ာ။ သူ႔ အႏၱရာယ္အနံ႔ကုိ သူသတိထားမိပံုရတယ္။ က်ေနာ္႔ မလွမ္းမကမ္းက ဟန္မပ်က္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး (၁၂) လမ္းထိပ္က ေရႊြလိပ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ ေကာင္စီ လူႀကီးဦးေအာင္ႏိုင္တုိ႔အဖြဲ႔ထုိင္တ့ဝ ဲ ုိင္းမွာသြားထုိင္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေနာက္က ကပ္လုိက္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္း က ခံုမွာ ထုိင္လိုက္တယ္။ သူက ေနာက္ေက်ာ မလံုဘူး။ ေနာက္ကုိ လွည့္လွည့္ ၾကည့္ေနတယ္။ ေကာင္စီလူႀကီးေတြ ဝိုင္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္႐ုတ္တရက္ မရမ္းေလာက္ဘူးလုိ႔လည္း သူတြက္ပံုရတယ္။ က်ေနာ္လည္း တညလံုးမအိပ္ႏုိင္ဘဲ စိတ္ေပါက္ေနတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္၊ မုန္႔ဘီဒုိေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ လွီးတဲ့ တေပခြဲေလာက္အရွည္ ဓားကို ဆတ္ကနဲေကာက္ၿပီး ကိုလွေရႊထုိင္တ့ဝ ဲ ိုင္းကို ကူးသြားလုိက္ၿပီး သူ႔ေရွ႕ကို ဓား ပစ္ခ် ေပးလုိက္တယ္ဗ်ာ။ ေရာ့ ... ခင္ဗ်ားက ကြန္မန္ဒုိ ဆုိေတာ့သတၱိေကာင္းတယ္။ ညက ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ ေစာ္ကားသြားတာ က်ဳပ္ မေက်နပ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ ထိုးရင္ထုိး၊ မထိုးရင္ က်ဳပ္ထိုးမယ္ လုပ္လုိက္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူက ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေၾကာင္ေနလုိ႔ က်ေနာ္က ဓားျပန္ယူၿပီး ထိုးမယ္လုပ္ေတာ့ လူေတြ ဝိုင္းဆြဲၾကေပါ့ဗ်ာ။ ငယ္စိတ္ေတြပါဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ရန္ကိုရန္ခ်င္း တုန္႔ႏွင္းခ်င္တ့၊ဲ ရမ္းကားခ်င္တ့၊ဲ မိုက္ေသြးျပခ်င္တ့ဲ စိတ္သက္သက္ပါ။ တကယ္တမ္း အခုေန ျပန္စဥ္းစားရင္ က်ေနာ္ဟာ သူ႔ေလာက္တိုင္းျပည္အတြက္ မစြန္႔စားႏိုိင္ခ႔ပ ဲ ါဘူး။ သူ တကယ့္ကုိ စစ္သားေဟာင္းဘဝနဲ႔ေတာင္ လူထုအတြက္ စြန္႔စားခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုရပါလိမ္႔မယ္။

သူ ဒီလုိ စြန္႔စားလုိက္တ့ဲ အေၾကာင္းရင္းက သားေဇာနဲ႔ရွက္စိတ္လဲပါတယ္ဗ်။ ကိုလွေရႊမွာ သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္။ သားက အႀကီးေကာင္။ အဲဒီတုန္းက ကိုးတန္းေက်ာင္းသားထင္တယ္။ ကေလးက ဆႏၵျပတဲ့ထဲေလွ်ာက္ပါေနတယ္။ အေဖကို သိပ္ေၾကာက္ရတဲ့သားဟာ ကိုလွေရႊြ ဘယ္ေလာက္ႀကိမ္းႀကိမ္း၊ ဘယ္ေလာက္႐ုိက္႐ုိက္ သူ႔သားက လစ္တာနဲ႔ လူအုပ္ထဲမွာ ဆႏၵေလွ်ာက္ျပေတာ့တာပဲ။ ကေလးက ရွိလွမွ ဆယ္႔ေလး ႏွစ္၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေပါ့။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီဆိုေတာ့ ကိုလွေရႊက စစ္သားလူထြက္ပီပီ စစ္တပ္အေၾကာင္း ရိပ္မိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔သား ကို လုိက္ေခၚရာက စီးကရက္စက္႐ံု ဂိုေဒါင္က လံုထိန္းတပ္ဖြ႔က ဲ ိုဝိုင္းၿပီး လက္နက္ေတြသိမ္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းထဲကို ေရာက္လာတာေပါ႔ဗ်ာ။

ကိုလွေရႊ သူ႔သားကိုလုိက္ရွာတာ ေတြ႔မ့ေ ဲ တြ႔ေတာ့ သူ႔သားဟာ စစ္တပ္ကို တက္ပစ္ဖို႔ တန္းစီေနတဲ့လူတန္းထဲမွာ သြားေတြ႔သတဲ့ဗ်ာ။ ကေလးက ငယ္ငယ္တုန္းကတပ္ထဲမွာေနဖူးေတာ့ ေသနတ္ကိုအကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

47

သူတက္ပစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္ထင္ေနတာကုိး။ ကိုလွေရႊြက သူ႔သားကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္ဗ်။ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အေဖနဲ႔ ျပန္လိုက္ခ႔ပ ဲ ါ သားရယ္ ဆိုၿပီးေခၚတယ္။ သားက ခပ္မာမာ၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျငင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ကိုလွေရႊက သူ႔သားကုိ မင္းစစ္တပ္အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲကြ။ ေနရာတကာမွာ ပစ္ကုန္ၿပီ။ မင္းျပန္ မလုိက္ဘူးလား လုိက္မလား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္ပါေလေရာ။ သူတုိ႔သားအဖ အေခ်အတင္ ျဖစ္ေနတာက တကယ့္ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဆုိေတာ့ အားလံုးလည္း ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္႔ကို ကုိလွေရႊကိုယ္တုိင္ျပန္ေျပာဖူးတယ္။ မိ္န္းမရွာလုိေနတဲ့ က်ေနာ္႔သားကဗ်ာ၊ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ့္ကုိ ... အေဖက ကြန္မန္ဒုိစစ္သားသာ ေျပာေနတာ၊ အေျခာက္ေလာက္ေတာင္ သတၱိမရွိဘူး လုိ႔ခံလည္း တြန္းလုိက္ေရာ၊ က်ေနာ္ဗ်ာ ... ေသသြားတာကမွေကာင္းဦးမယ္ ဆိုၿပီး ... ကဲ ... ကဲ ... ငါ့သား မင္းတက္မပစ္န႔ေ ဲ တာ့၊ မင္း ဒီေလာက္ပစ္ခ်င္ေနတဲ့ စစ္တပ္ကို အေဖကိုယ္တုိင္ တက္ပစ္ေပးမယ္ကြာ ဆုိၿပီး က်ေနာ္ သားေနရာမွာ ဝင္စီ လုိက္ၿပီး လက္ေရြးစင္တပ္ဖြဲ႔ကို ဦးစီးခဲ့တာပါပဲတ့။ဲ အားလံုးေပါင္း ရွစ္ေယာက္။

ကဗ်ာ ဆန္ဆန္ေျပာရရင္ ရွစ္ေယာက္၊ ရွစ္လက္နဲ႕ ရွစ္ေလးလံုး ေသြးကလဲ့စားလုိ႔ေတာင္

ေျပာလုိ႔ရသဗ်ာ။

ေသနတ္ေတြ

ေဝေတာ့ ညေနေလးနာရီ ဝန္းက်င္ဗ်။ အားလံုးဟာ

စစ္မွဳထမ္းေဟာင္းေတြခ်ည္းပဲ။

တပ္ၾကပ္ႀကီး၊

တပ္ၾကပ္၊ ဒု တပ္ၾကပ္၊ တပ္သား အစံုေပါ႔ဗ်ာ။ ေသနတ္ နဲ႔ က်ည္ဆံေတြလည္း ကိုယ္စီလည္း ေဝျခမ္းၿပီးေရာ ဘယ္သူက ဘယ္ေသနတ္ကို

ကိုင္မယ္၊

ဘယ္သူန႔ဲ

တြဲလ်က္ရွိမယ္၊

ဘယ္လုိ ေနရာယူမယ္၊ ဘယ္သူက အမိန္႔ေပးမယ္ ဆုိတာ ေတြကို အေသးစိတ္ညႇိၾကသတဲ့။ က်ည္ဆံအင္အား၊ ေသနတ္ေတြရဲ႕ၾကံ့ခုိင္မွဳ၊ အရာေရာက္မွဳ၊ တေယာက္ခ်င္းရဲ႕စစ္သက္၊ စစ္ေရးကၽြမ္းက်င္မွဳေတြကိုပါ ထည့္တြက္ၾကရသတဲ့ဗ်ာ။ သိေနၾကတယ္ေလ။ တံခါးပိတ္အစည္းအေဝးမွမဟုတ္တာ၊ လူအုပ္ႀကီးေရွ႕၊ ဂုိေဒါင္ေရွ႕ ေျမျပင္မွာ ဒုတ္န႔ဲ ေျမပံုျခစ္ၿပီး စစ္ဆင္ေရးကို ဇယားဆြဲေနၾကတာတဲ့။

ရဲေဘာ္ ရွစ္ေယာက္ ဟာ ရန္ကုန္ဘက္ကေန အင္းစိန္ဘက္ကုိ တလမ္းခ်င္း သိမ္းၿပီး ၊ ဆႏၵျပ အျပစ္မ့ျဲ ပည္သူေတြကို စိတ္တုိင္းက် ပစ္ခတ္ တက္လာေနတဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႀကီးရဲ႕ တခုေသာ စစ္ေၾကာင္းကုိ ရန္ကုန္ အင္းစိန္ လမ္းမ ၾကားျဖတ္ တေနရာကေန ရင္ဆိုင္တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကသတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီလုိ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လူအုပ္ႀကီး ဝန္းရံ ခ်ီတက္ လာတဲ့ အုန္းျမင့္တို႕အဖြ႔က ဲ ို လမ္းမွာ က်ေနာ္တိုးခဲ႔တာေပါ႔။။

က်ေနာ္ မမူးခ်င္ဟန္ေဆာင္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ တကယ့္ကုိ အမူးေျပသြားပါၿပီ။ က်ေနာ္ အုန္းျမင့္ေနာက္ကို လုိက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဝင္၊ ေခါင္းကို ေရေလးငါးေျခာက္ခြက္ေလာင္းခ်၊ အဝတ္အစား ေကာက္လဲ ၿပီး အုန္းျမင့္တို႔၊ ကိုလွေရႊတို႔ ခ်ီေလတဲ့ လွည္းတန္းဘက္ကုိ ဦးတည္ၿပီး ဂမူးရွဴးထုိး ထြက္ခ့ပ ဲ ါေတာ့တယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

48

ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ဟုတ္လား။ အုန္းျမင္႔ကို စိတ္ပူလုိ႔ဗ်ဳိ႕။ ေသာက္ရမ္းေလွ်ာက္လုပ္ရင္ မျဖစ္သင့္တာေတြ ေလွ်ာက္ျဖစ္ ကုန္မွာ စိုးလုိ႔။ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းကိုလြတ္သြားမွာ ေၾကာက္တာလည္း ပါႏိုင္သေပါ႔ဗ်ာ။ ေအးေလ၊

အိမ္ကေန

ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္ကိုေတာ့

ဆုိကၠားနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

လမ္​္းထိပ္ေရာက္ေတာ့

ဆိုကၠားမေျပာနဲ႔

ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးမွ မရွိေတာ့ဘူးထင္ရေအာင္ေတာင္ လူရွင္း ေနေလရဲ႕။ ေအာ္ ... ရန္ကုန္ အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေပၚကို ေျပာတာဗ်။ လမ္းခြဲ လမ္းသြယ္ေတြထဲမွာ လူေတြက ျပဴတစ္ျပဴတစ္န႔ဲ ေရွ႕ဆက္ ဘာျဖစ္ေလမလဲ စိတ္ေစာေနၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းေပါ႔ဗ်ာ။

က်ေနာ္ လွည္းတန္းဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္ပါ တယ္။ လမ္းမေပၚ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ အတားအဆီး အျဖစ္ခ်ထားတဲ့ စည္ပုိင္းေဟာင္းေတြ၊ သစ္သားတံုး ေတြ၊

အုန္းပင္ေတြကို

ခုတ္ျဖတ္ထားတဲ့

အုန္းတံုး

ျပတ္ေတြ၊ ကြန္ကရစ္တံုး ခပ္လတ္လတ္၊ ခပ္ႀကီးႀကီး ေတြကိုသာ ျမင္ေနရပါတယ္။ ေရွ႕ေမွ်ာ္ၾကည့္လည္း ဒီျမင္ကြင္းပါပဲ။ က်ေနာ္ သတိခ်ပ္လိုက္ပါတယ္။ တစံုတရာ ျဖစ္လာ ေတာ့မယ့္

အရိပ္အေငြ႔၊

အနံ႔အသက္ကို

က်ေနာ္

ေကာင္းေကာင္း ရေနပါၿပီ။

ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္ဓာတ္ဆီဆိုင္ေရွ႕ ေဘးက်က်ကေန လွည္းတန္းဘက္ကို အေျပးတပိုင္းသြားေနတာေပါ႔ဗ်ာ။ ပလက္ ေဖာင္းေပၚေတာင္မတက္ရဘ ဲ ူးဗ်ာ။ က်ည္ဆံက အေဝးႀကီး ခရီးတြင္တယ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ သိေနတယ္ေလ။ ပိုစိတ္ခ်ရေအာင္

ဓာတ္တိုင္

တတိုင္ၿပီးတတိုင္

ကြယ္ကြယ္ၿပီး

ကူးသြားလုိက္တယ္။

ဓာတ္ဆီဆုိင္ေက်ာ္ေတာ့

သေဖာ့ေတာသခ်ဳိင္းကုန္းလမ္းထိပ္ ေရာက္ေရာဗ်ာ။ အဲဒီလမ္းလည္း ဝါးကပ္ေတြန႔ဲ ပိတ္ထားေလရဲ႕။ တကယ့္ကုိ အင္းစိန္လမ္းမေပၚမွာ လူရွင္းေနတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ ကေန ... ရွဴး ... ရႊတ္ ... ရႊတ္ ... ဆိုတ့အ ဲ သံၾကားလုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သေဖာ့ေတာ လမ္းကုိ ပိတ္ထား တဲ့ ဝါးကပ္ၾကားက မ်ဳိးျမင့္ဆိုတ့ဲ က်ေနာ့္ အသိတေယာက္ရဲ႕ေခါင္းကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သူက ကိုသက္ခုိင္ ... မသြားနဲ႔တ့။ဲ သူ႔ လက္ညိႇဳးကို ေကြးေကြးျပတယ္။ အဲဒီ လက္ညိႇဳးက လွည္းတန္းဘက္ ညႊန္ေနတယ္။ လွည္းတန္း ဘက္မွာ ပစ္တာခတ္တာေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆုိတ့ဲ အဓိပၸာယ္ေပါ့။ ေရာက္ခ်င္လုိ႔သြားပါတယ္ ဆုိေနမွ မသြားပါနဲ႔ လာတားေနသဗ်ာ။ ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနဘဲ ဆက္သြားလုိက္ေတာ့ ကမာရြတ္ နဲ႔ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ကုိ နယ္နမိတ္စည္းျခားထားတဲ့ ေရေျမာင္းႀကီးနားကိုေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ ဆင္ေရတြင္းမွတ္တုိင္ကိုလည္းေက်ာ္ၿပီးေရာ အာတီစီဝင္းေရွ႕ေရာက္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္က အာတီစီဝင္း ဘက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဘက္အျခမ္းမွာ က်ေနာ္ လွည္းတန္း အဝိုင္းကို လွမ္းျမင္ေနရပါ ၿပီ။ အမွန္က သိပ္သတၱိေကာင္းလြန္းလုိ႔ သတ္ကြင္းစစ္ေျမျပင္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေနရာဘက္ကို တုိး တိုးသြားေနတာ ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ အုန္းျမင့္ကုိ မွီလိုမွီျငား ဆိုတ့စ ဲ ိတ္ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ေနတာ တပိုင္းပါပါလိမ့မ ္ ယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

49

ဟံသာဝတီဘက္ကေန စစ္ကားႏွစ္စီး မီးထုိးၿပီးလာ ေနတယ္ ဗ်။ ေအးေလ၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေပါ႔။ ညေနေလးနာရီခြဲ သာသာေပါ႔။ ဘာလဲ (ယ) ရက္ကုိ မွတ္ထားခ်င္လုိ႔လား၊ ၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၁၉) ရက္ေပါ႔ဗ်ာ။ (န) နာရီကုိ ေသခ်ာခ်င္ရင္ေတာ့ ... ညေနသံုးနာရီထက္ မေစာ၊ ငါးနာရီခြဲထက္ ေနာက္မက်တဲ့ အခ်ိန္သာ မွတ္ထားေပေတာ့ဗ်။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ေနာ္ လက္ပတ္နာရီေတာ့ၾကည့္မထားမိဘူး။ ေသခ်ာတာက အဲဒီ တိုက္ပြဲမတိုင္ခင္အခ်ိန္န႔ဲ တုိက္ပြဲ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေလေတာ့ ... ၾကားထဲက ဟေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ တုိက္ပြဲခ်ိန္ပ။ဲ ေသခ်ာသလား မေမးနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

50

tcef; (45) - aoG;a<u;qyfjcif; (odkY) pH&dyfNidrfbPfwkdufy JG

အစိမ္းရင့္ေရာင္ တီအီး စစ္ကားႏွစ္စီးဟာ လွည္းတန္း မီးပြဳိင့္ဆီကုိ ေမာင္းလာေနတယ္၊ ေနာက္လွည္းတန္း မီးပြဳိင့္ကို ေက်ာ္လာတယ္။ ကားေတြကို အမိုးကိုင္းပဲ ပါတယ္။ အမိုးဖ်င္ အုပ္မထားဘူးဗ်။ ကားေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္သားေတြ အျပည့္ပါ လာတယ္။ ခပ္ေျဖးေျဖး ေမာင္းလာေနတယ္ဗ်ာ။ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္နားက လွည္းတန္းရဲစခန္းကိုေက်ာ္လာေတာ့ ကားႏွစ္စီးလံုး ႐ုတ္တရက္ ရပ္လုိက္တယ္။ လွည္းတန္း မွတ္တိုင္ေလ၊ မွတ္မိလား။ ပန္းကမၻာအေအးဆိုင္လားရွိတယ္ဗ်ာ။ ကားႏွစ္စီး လာေနတာက လမ္းတလမ္းလံုးကို ေနရာယူၿပီး ေမာင္းလာတာေနာ္။ ဘယ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာမွာ တစီး၊ ညာဖက္ ယာဥ္ေၾကာမွာ တစီး။ အင္းစိန္ဘက္ကို ခ်ည္း ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းလာေနတာဗ်။

က်ေနာ္လား၊ စံရိပ္ၿငိမ္ဘဏ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာၿပီေလ။ ဆင္ဝင္အုတ္တုိင္ႀကီးေတြန႔ဲ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦ ပံုစံ စံရိပ္ၿငိမ္ဘဏ္ေရွ႕၊ လမ္းေဘးျခံစည္း႐ုိး မွာ ကပ္လ်က္ က်ေနာ္ ရွိေနတယ္။ အဲဒီ စံရိပ္ၿငိမ္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္က ႏွစ္ထပ္တုိက္ ေလ။ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းထားတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ ... သူ႔ေဘး ကပ္လ်က္က လူမွဳဖူလံုေရး႐ံုး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ ရွိေနတဲ့ စည္း႐ုိးက အတြင္းဘက္ကို မသိမသာ ေထာင့္ခ်ဳိး ခ်ိဳးေနတဲ့ေနရာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကသာ သူတို႔ကို လွမ္းျမင္ေနရတာ၊ သူတို႔ က်ေနာ္႔ကို လွမ္းမျမင္ႏုိင္ဘူး။ မတ္တပ္ရပ္ေနလုိ႔ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ့။ က်ေနာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္ စစ္ကားေတြ အမ်ားႀကီး ၾကည့္ဖူးတယ္ေလ။ ေျမႀကီးေပၚဝပ္ၿပီး မိေက်ာင္းတြားေလး ဘာေလးနဲ႔ ေပါ႔။ စည္း႐ုိး အုတ္နံရံၾကား အေပါက္ကေလးကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလုိ႔ျမင္ေနရတာ။

လမ္းမႀကီးေပၚမွာ စစ္ကားႏွစ္စီးနဲ႔ စစ္သားေတြသာ ရွိပါတယ္။ မိုးလည္း မရြာ၊ ေနလည္း မပူတ့ဲ အေျခအေန။ မိုးတိမ္မိုးသား ခပ္ပါးပါးနဲ႔ဗ်။ စစ္သားနဲ႔ စစ္ကားေတြကို ေက်ာ္ၿပီး ဟုိး အေဝးႀကီးက ဟံသာဝတီဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္၊ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းပါပဲ။

စစ္သားေတြ ဆင္းမလာဘူးဗ်ာ။ စစ္ကားႏွစ္စီးဟာ ငါးမိနစ္ေလာက္ ရပ္ၿပီး ေရွ႕ကို ဓာတ္တိုင္သံုးေလးတိုင္ စာေလာက္ တိုးလာျပန္တယ္။ ေနာက္ ရပ္လုိက္တယ္။ လွည္းတန္းမွတ္တုိင္န႔ဲ စံရိပ္ၿငိမ္မွတ္တိုင္ ၾကားမွာေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) ေနာက္

ကမာရြတ္ရဲစခန္းဘက္အျခမ္းက

ဗိုလ္ႀကီးဗ်။

အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္။

51 စစ္ကားရဲ႕ေခါင္းခန္းတံခါးပြင့္လာၿပီး သူ႔ပုခံုးေပၚက

အရာရွိတေယာက္ဆင္းလာတယ္။

ၾကယ္ပြင့္ေတြကိုေတာင္လွမ္းျမင္ေနရတယ္။

ေရွ႕တန္း

စစ္ဆင္ေရးေတြမွာ အညိဳေရာင္ၾကယ္ပြင့္ေတြ တပ္ေလ႔ရွိတယ္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီေန႔က ဗိုလ္ႀကီးတပ္ထားတာ ေရႊေရာင္ဗ်။ ေနာက္ ဆက္တိုက္ဆိုသလုိ ေနာက္ကားတစီးေပၚက ေနာက္ထပ္ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ ဆင္းလာျပန္တယ္ ... ကားတံခါးေတြကို မပိတ္ဘူးဗ်ာ။ ဖြင့္လ်က္သားပဲ။ ဗုိလ္ႀကီးက ကားတံခါးကို လက္တဖက္န႔က ဲ ိုင္ထားလုိက္ေသးတယ္။ က်န္တ့တ ဲ ဘက္က ခါးေထာက္ထားတယ္ဗ်။ စစ္ဦးထုပ္အေပ်ာ့ကို ေဆာင္းထားတယ္။ သူတို႔တခုခု သိေနေလၿပီ လားလို႔ ထင္မိေသးတယ္ဗ်။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ

က်ေနာ္႔ေခါင္းထဲကို

အုန္းျမင့္

ဝင္လာ

တယ္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ဘယ္ေနရာမွာ ေနရာယူေနသလဲ ... ေပါ့။ ေအာင္မယ္ ... ဘဏ္အေပၚထပ္က အသံတခ်ိဳ႕ ၾကားေနရတယ္။ တခုခု အခ်င္းခ်င္း လွမ္းေျပာေနတဲ့ အသံ ေတြ၊ ဘာတဲ့ ... လာေနၿပီ။ အသင့္ျပင္ထား ... ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ ၾကားတယ္။ ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေတြဆိုေတာ့ အကုန္လံုးေတာ့ မသဲကြဲလွဘူး။ လက္စသတ္ေတာ့ အုန္းျမင့္တို႔အဖြဲ႔ထဲက တခ်ိဳ႕က ဘဏ္ ေပၚမွာ ေနရာယူထားၾကတာကိုး။ ေတာ္ေတာ္ကို ေနရာ အေရြးေတာ္တယ္ဆိုရမယ္ဗ်ာ။ တကယ့္ခ်က္ေကာင္းေတြ ခ်ည္း မွန္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္တ့ေ ဲ နရာဗ်။

ဟား ... က်ေနာ္လည္း ပြဲေကာင္းေတာ့မယ္ဆုိကာမွ က်ေနာ္႔ ဟုိဘက္ ကတၱရာလမ္း အျခမ္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ မိတယ္။ ေအာ္ ... ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ အက်ီအညိဳေရာင္န႔လ ဲ ူတေယာက္က ေရေျမာင္းအုတ္ခံုကို ေနာက္မွီၿပီး အဆင္သင့္ ေနရာယူထားေလရဲ႕ဗ်ာ။ လက္နက္ကုိင္ ရဲေဘာ္ရွစ္ေယာက္ဆိုေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ တေယာက္ရယ္၊ ဘဏ္အေပၚ ထပ္က ႏွစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ သံုးေယာက္ရယ္၊ အားလံုး သံုးေလးေယာက္ ေနရာယူထားတာကိုပါ သိေနရတာဗ်။ က်န္တ့ေ ဲ လးေယာက္ဘယ္လုိေနရာမွာ ရွိေနသလဲ ဆုိတာေတာ့က်ေနာ္လည္း မသိႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ တခု သတိထားမိတာက ဘဏ္ေပၚကို က်ေနာ္႔ေရွ႕ကလူက လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေတာ့ သူဟာ ဘဏ္ေပၚက ရဲေဘာ္ရဲ႕ အခ်က္ေပးခ်က္၊ သို႔မဟုတ္ စတင္ပစ္ခတ္မွဳကို သူ ေစာင့္ေနတာေလာက္ေတာ့က်ေနာ္ ရိပ္မိေနတယ္။ ေအာ္... အခ်ိတ္အဆက္န႔ပ ဲ ါကလားဗ်ာ။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကားေနာက္ပိုင္းမွာ ပါလာတဲ့စစ္သားေတြဟာ ကားေပၚကေန ခုန္ဆင္းခ်လာပါေတာ့တယ္။ အားလံုး လက္နက္ကိုယ္စီန႔။ဲ ကိုယ္ခႏၶာမွာ စစ္အသံုးအေဆာင္အျပည့္န႔။ဲ သံခေမာက္ ဦးထုပ္ေတြန႔ေ ဲ လ။ က်ေနာ္ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း လွမ္းျမင္ ေနရတယ္။ ဆင္းလာၾကတာက ကားရဲ႕ ညာဘက္ကုိခ်ည္း ဆင္းလာတာဗ်။ တစီးတစီးမွာ စစ္သား ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ပါလာတယ္။ ေနာက္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး တန္းစီလုိက္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား မ်က္စိထဲ ျမင္လာေအာင္ ေျပာရရင္ စစ္ကားတစီးေဘးမွာ စစ္သားႏွစ္ဆယ္၊ ဆယ္ေယာက္ႏွစ္တန္း။ ေနာက္ စစ္ကားတစီး။ ေဘးမွာ စစ္သားႏွစ္ဆယ္၊ ဆယ္ေယာက္ ႏွစ္တန္း၊ ခန္႔မွန္းေျခေနာ္။ တစ္ႏွစ္သံုးေလးလို႔ေတာ့

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

52

မေရလုိက္မိဘူး။ ကားေတြေရာ၊ စစ္သားေတြပါ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး စီထားတာ ...။ စစ္သားေတြက ေသနတ္ကုိ ရင္ဘတ္မွာ ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ပံုစံ အသင့္အေနအထားနဲ႔ ကိုင္ထားၾကေလရဲ႕ဗ်ား။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔အားလံုးဟာ သတ္ကြင္းထဲမွာ အေသခံဖို႔ အဆင္သင့္ ျပင္ေပးေနတာနဲ႔ တူေနတယ္ဗ်။

က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲမွာ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတာက လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္က လူထုႀကီးဟာ လက္နက္တခ်ိဳ႕ ရသြားၿပီးသူတို႔ကို ရင္ဆုိင္ တုိက္ခိုက္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုတ့ဲ သတင္းကို သူတို႔ သိ မသိ ဆုိတာပဲ။ တကယ္တမ္း သိရင္ အခုလို ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး အဆင္သင့္ အေသခံဖုိ႔ တန္းစီေပးထား တာမ်ဳိး လုပ္ပါ႔ မလား ေပါ႔။ ေနာက္တခ်က္က ကားေတြ ရပ္ၿပီး စစ္သားေတြ ေသနတ္ ကိုယ္စီ အသင့္အေနအထားနဲ႔ တန္းစီ ေနတယ္ ဆိုေတာ့ တခုခု သတိထားရမယ့္ သတင္း ရေနတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာေနတာေပါ႔။ က်ေနာ္ ေတြးတာ မဆံုးလုိက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒုိင္းကနဲ ပထမဆံုး ေသနတ္ကို စၾကားလုိက္ ပါေတာ့တယ္။ ဆက္တိုက္ ဆက္တုိက္ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံျမည္ဟီး ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ရွင္းသလား မေမးနဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔ဲ ဓာတ္တုိင္ႏွစ္တုိင္အတြင္းေလာက္သာကြာတဲ့ေနရာဗ်။ တခုပဲ ရွိတယ္။ လူထုရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္လုိေနရာယူေနၾကသလဲ အတိအက်မသိတာေပါ့။ စစ္တပ္လွဳပ္ရွားမွဳေတာ့ အားလံုး ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ။

စစ္ကား ႏွစ္စီးလံုးရဲ႕ ေရွ႕ကာမွန္ေတြကြဲေက်ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ကားေတြရဲ႕ ေဘးတံခါး ေတြကို ဖြင့္ထားေတာ့ အဲဒီ တံခါးေတြရဲ႕မွန္ေတြေရာ၊ တံခါးေဘာင္ေတြေရာ ခၽြင္ကနဲ၊ ဒုတ္ကနဲ၊ ဒက္ကနဲ၊ ေနရာအႏွံ႔က ထြက္လာတဲ့က်ည္ဆံေတြ ဆက္တုိက္ မွန္ေနေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္ ေသခ်ာ ျမင္လုိက္တာကေတာ့ ဘယ္ဘက္ကားေဘးက ဗိုလ္ႀကီးဟာ ဇတ္ကနဲ ေနာက္လန္က်သြားတာကို ပါ ပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကတၱရာလမ္းမေပၚကို တည့္တည့္ေနာက္လန္က်သြားတာဗ်ာ။ အသင့္ေနရာယူထားတဲ့ စစ္သက္ရင္႔ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ အမိန္႔ေပးမယ့္ ဗိုလ္ႀကီးကုိ အရင္ျဖဳိရတယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိထားၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူ အရင္ဆံုး စ က်တာပဲဗ်။ ဆက္တုိက္ဆက္တိုက္ လူထုဘက္က ရဲေဘာ္ေတြကခ်ည္းပစ္ေနလုိက္တာ ရင္ေဘာင္တန္း ေနတဲ့ စစ္သားေလးဆယ္ ေလာက္ ထဲက တဝက္ေလာက္နီးပါးဟာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ က်ကုန္ၾကေရာဗ်ာ။ က်ပံုက က်ည္ဆံမွန္တာဆိုေတာ့ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ၊ တြန္႔ကနဲ တြန္႔ကနဲ က်က် ကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမွကို လုပ္ခ်ိန္၊ ျပင္ခ်ိန္မရပါဘူး။ ဘယ္ေနရာက ပစ္လုိက္မွန္းလည္း သိမယ့္ပံု မေပၚပါဘူး။ ေအးေလ ... ပစ္တ့ဘ ဲ က္ကေန ႀကိဳေရာက္ ေနတဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ ဘယ္ေနရာမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ေနရာယူထားမွန္း မသိတာ။ က်ေနာ္န႔မ ဲ လွမ္းမကမ္း ကားလမ္းဟုိဘက္ျခမ္းက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ကလည္း ေသနတ္ကို ေရေျမာင္း ႏွဳတ္ခမ္းေဘာင္ ေပၚတင္ၿပီး လက္ညိႇဳးကုိေကြးလိုက္ဆန္႔လုိက္န႔ဲ ဆက္တုိက္ ပစ္ေနေလရဲ႕ဗ်ာ။ သူ႔ေဘးက ျခံစည္း႐ုိးဟာ စစ္အတြင္းက ေလယာဥ္ေတြ ဆင္းရင္ သံုးတဲ့ သံျပားေပါက္ အဝိုင္းေတြ ကာထားတာ ကိုေတြ႔ေနရတယ္။ သူက ေဘးကိုေတာင္ လွည့္မၾကည့္အားပါဘူး။ သူ႔ေသနတ္က က်ည္ဆံတေတာင္႔ ထြက္သြားတုိင္း သူ႔ ေခါင္းက ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ၿငိမ့္ၿငိမ္႔ သြားတယ္ဗ်။ ႐ုပ္ရွင္ထဲက အတုိင္းေပါ႔ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

53

လက္ျမန္တ့ဲ သတိေကာင္းတဲ့စစ္သား ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္က ျပန္ပစ္ေလသလားေတာ့မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဘဏ္အေပၚထပ္က မွန္တခ်ိဳ႕ကြဲသံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ေရာက္လာတဲ့ေသနတ္သံ တခ်ိဳ႕ ၾကားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္န႔ဲ ျပန္ဝပ္ေန လုိက္တယ္။ ျပန္ပစ္တ့ဲ အသံက ခပ္က်ဲက်ဲဗ်။ ျပန္ပစ္သံ အဆံုးမွာ လူထုရဲေဘာ္ေတြ က်ေနာ္ရွိေနတဲ့ အနားတဝုိက္ ကေန ထပ္ၿပီး ပစ္လုိက္တ့ဲ အဆက္မျပတ္ ေသနတ္သံေတြ ထြက္လာျပန္ေရာဗ်ာ။

နံရံကို ေက်ာေပးမွီၿပီး ရင္ထိတ္ေနတဲ့က်ေနာ္ဟာ စစ္ကားေတြ စက္ႏွဳိးတဲ့အသံၾကားေတာ့ အလန္႔ တၾကား လွမ္းၾကည့္ မိလုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာေတြ ေရွ႕ကိုမ်ား ဆက္တက္လာေလသလားေပါ႔ဗ်ာ။ ေရွ႕ဆက္တက္လာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေနာက္ကုိ ျပန္လွည့္ေမာင္းေနတာဗ်။ က်သြားတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ အေလာင္းေတြလည္း ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ၾကည့္မိတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ျပန္လွည့္ေနတဲ့ စစ္ကား ႏွစ္စီးလံုး တဝက္ပဲ ေကြ႔ရေသးတယ္ဗ်ာ။ ေဘးထုိင္ခံုေတြမွာ စစ္သားတေယာက္မွ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ေသနတ္တခ်ိဳ႕ ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္ေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရေသးတယ္ဗ်ဳိ႕။ တိုက္ပြဲအစအဆံုးဟာ ဆယ္မိနစ္ထက္ပို မၾကာလုိက္ပါဘူး။

က်ေနာ္႔ အျဖစ္က ဆန္းေတာ့အဆန္းသားဗ်ာ။ အဲဒီမနက္ပိုင္းမွာပဲ လက္နက္မ့ဲ ဆႏၵျပတဲ့လူထုႀကီးကုိ စစ္တပ္က ရက္ရက္စက္စက္ ရမ္းခ်င္တုိင္း ရမ္းၿပီး ပစ္ခတ္တာ ကုိလည္း မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔။ ေဟာ ... အခု၊ လက္နက္ ကိုင္ထားတဲ့ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားေတြက လက္သံ ေျပာင္ေျပာင္န႔ဲ တက္ခ်ဲလုိ႔ စစ္သားေတြ အတုန္းအ႐ံုးက်ကုန္တာလည္း ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္း သတင္းအရ ဗိုလ္ႀကီး တေယာက္န႔စ ဲ စ္သား ဆယ့္ခြန္ႏွစ္ေယာက္ က်သတဲ့ဗ်ာ။ လူထု ရဲေဘာ္ေတြဘက္ က တေယာက္က်သတဲ့။ က်ဆံုးသြားတဲ့လူထုရဲေဘာ္ နာမည္က ... ကရင္ႀကီးတဲ့။ လွိဳင္(၅) ရပ္ကြက္ ဒုိဘီလုိင္း ဘက္ကတဲ့။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔က ေသတဲ့သူ၊ ဒါဏ္ရာရတဲ့သူ၊ ပစ္ခတ္တ့သ ဲ ူ အားလံုးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ ဒါေတာ့ခင္ဗ်ား ေမ့မေနနဲ႔အံုး။ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ ရမ္းကားတဲ့စစ္တပ္၊ မွတ္ကေရာကြ ဆုိတ့စ ဲ ိတ္မ်ဳိး ေပၚမိတာ အမွန္ပါပဲ ဗ်ာ။

တုိက္ပြဲသာၿပီးသြားတယ္၊ ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးပါဘူးဗ်ာ။ ခန္႕မွန္းေျခ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာ စစ္တပ္က ေနာက္တခ်ီ ျပန္တက္လာျပန္တယ္ေလ။ ဘယ္အရင္စစ္သားေတြဟုတ္ပါ႔မလဲဗ်ာ။ ေနာက္တပ္ခြဲေတြေပါ့။ သူတို႔ လူ ေတြ အပစ္ခံရတယ္၊ အတံုးအ႐ံုးက်ကုန္တယ္ဆိုၿပီး နာက်ည္းစိတ္န႔လ ဲ က္စားေခ်ရေအာင္၊ လူထုကိုထပ္ၿပီး ရက္စက္ ရေအာင္ ထပ္ၿပီး တက္လာတာ ေပါ့ဗ်ာ။ အသံလႊြင့္႐ံုဘက္က ေနာက္ထပ္ တက္လာတဲ့စစ္တပ္က ကားေတြကို လွည္းတန္းေက်ာ္ေအာင္ ေမာင္းမလာေတာ့ဘူး ဗ်။ ဂုိး႐ႈိး အထည္ဆုိင္မေရာက္ခင္ ဓာတ္တုိင္ ေလး ငါးတုိင္ေလာက္ အကြာမွာ ရပ္ၿပီး လမ္းေဘးေရေျမာင္းေတြ ဓာတ္တုိင္ေတြကို ကြယ္ၿပီး တက္လာၾကတာ။ ဟား ... ပစ္သလား မေမးနဲ႔ဗ်ဳိ႕။ က်ည္ကုန္သံုး ပစ္ၿပီးေတာ့ကို တက္လာတာ ဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

54

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္နားထဲကုိ အသံေတြဝင္လာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဆုတ္၊ ဆုတ္၊ ဆုတ္၊ ဆုတ္ေတာ့၊ မင္းတို႔ေနာက္ဆုတ္ေတာ့ ငါတုိ႔ခံပစ္မယ္တ့။ဲ တခြန္းတည္းမဟုတ္ဘူး၊ ဆက္တိုက္ ေအာ္ေနတာ။ မင္းတုိ႔ ဆုတ္ေတာ့၊ မင္းတုိ႔ဆုတ္ေတာ့၊ ငါတုိ႔ခံပစ္မယ္၊ ငါတုိ႔ ခံပစ္မယ္ ဆိုတ့အ ဲ သံေတြပဲ ဆူညံ ေနတယ္ ဗ်ာ။ လူထုဘက္က ခံပစ္တ့ဲ ရဲေဘာ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ေနာက္တက္လာတဲ့ စစ္တပ္ကို ခံပစ္ၿပီး က်န္တ့ရ ဲ ဲေဘာ္ေတြကုိ ဆုတ္ခုိင္း ေနတာဗ်။ ဘယ္သူေတြ ဆုတ္တယ္၊ ဘယ္သူေတြ က်န္ခ႔တ ဲ ယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သိမလဲဗ်ာ။ က်ဳပ္လား ... ဆုတ္တယ္ေလ။ ဆုတ္တာမွ ေျပးၿပီး ဆုတ္တာ။ လမ္းမေပၚတက္ေျပးလို႔ ေနာက္ေစ့ က်ည္ဆံဝင္သြားမွာေပါ့ဗ်ာ။ ျခံစည္း႐ုိးေတြဘက္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုးကပ္ၿပီး ေျပးရ ေတာ့တာေပါ႔။ ေအးေလ၊ က်ည္ဆံေတြက အေဖာ္န႔အ ဲ ေပါင္းနဲ႔ တေဖ်ာေဖ်ာ တဒုိင္းဒုိင္း ဆုိေတာ့ ...

ေနဦးဗ်။ က်ဳပ္ေျပးေနရင္း လူထုဘက္ကတုိက္ေနတဲ့ေမာင္ေတြထဲက ေနာက္ခ်န္ခံပစ္က်န္ရစ္တ့ေ ဲ မာင္ေတြကုိ ေက်းဇူး တင္မိ ေနေသး ဗ်ာ။ ဒီေမာင္ေတြသာ ခံပစ္မထားရင္ ေျပးရင္း ကိုယ္က်ဳိးနည္းရခ်ည့္ရဲ႕။ က်ေနာ္႔ စိတ္ထင္ လူထုရဲေဘာ္ေတြဟာ လူေနရပ္ကြက္ေတြထဲကေန ျဖတ္ၿပီး တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ ဆုတ္သြားၾက ပံုရတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႔ရလုိ႔။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း တိတ္ေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္က ဘူတာ႐ံု လမ္းထိပ္ကုိ ေရာက္ရင္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ေတြ႔ရမယ္ ထင္ ေနတာ။ ဘယ္သူမွ မေတြ႔ဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုဘက္ကုိ ဆက္ၿပီး ေျပးသြားလုိက္တယ္။ က်ေနာ္သိလိုက္တယ္ေလ။ ဒီရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္လုိဆုတ္တယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ရိပ္မိသြားၿပီ။ ေအးေပါ့ဗ်။ ဘဏ္ေနာက္ဘက္ကေန ခုိင္ေရႊဝါလမ္းဘက္ ျဖတ္ၿပီး ကန္းဇြန္းခင္းေတြကုိ္ျဖတ္၊ ရထားလမ္းကူး၊ ေနာက္ လိႈင္ျမစ္လမ္းဘက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ဆုတ္သြားတာေလ။ ဒီေတာ့ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုဘက္ကို က်ေနာ္ျပန္မွ သူတုိ႔ကို ဆံုႏုိင္မွာေလ။ က်ေနာ္ မယ္စီကုန္းလမ္း ေက်ာ္႐ံုရွိေသး၊ တေယာက္က်သြားတယ္ ... တေယာက္က်သြားတယ္ ဆိုတ့အ ဲ သံေတြ ၾကား ရျပန္ေရာ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကုိ ေျပာေနမွန္းေတာ့မသိဘူးဗ်ာ။ တေယာက္က်သြားတယ္ ဆိုေတာ့က်ေနာ္လည္း အုန္းျမင့္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲျပန္ဝင္လာျပန္ေရာ။ က်သြားတယ္ဆုိတာ အုန္းျမင့္မ်ားလားေပါ႔ ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

55

tcef; (46) - tajrmufoH pdefoH AHk;qHawGMum;

ဒါနဲ႔က်ေနာ္ဟာ မိုက္႐ူးရဲစိတ္ ဘယ္လုိ ေပါက္လာသလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ေၾကာင္းကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္ၿပီး

ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္

ျပန္ေျပးသြားမိျပန္ေရာ။

ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပး

တေယာက္တည္း

အလုပ္႐ႈပ္

ေနတာေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္႔ရဲ႕မိုက္မဲမွဳပဲဗ်။ က်ေနာ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆင္ေရတြင္းေျမာင္းနားအထိ ေတာင္မၾကည့္ ေျမာက္မၾကည့္ ေရာက္သြား ေရာဗ်ာ။ အမွန္က မဲမဲျမင္ပစ္ေနတဲ့၊ ေနာက္ထပ္တက္လာတဲ့ စစ္တပ္ဟာ စံရိပ္ၿငိမ္ေလာက္မွာပဲ ရပ္သြားမယ္လုိ႔ ထင္လုိ႔ဗ်။ ေသနတ္သံေတြ တိတ္ေနျပန္ၿပီေလ။ တကယ္ေတာ့ အသားကုန္ပစ္ေနတဲ့ စစ္တပ္ဟာ ဆင္ေရတြင္း မွတ္တုိင္အထိ ေရာက္ေနၿပီဗ်။ ပစ္တာရပ္ၿပီး အေျခအေနကုိ ခဏေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ ဒါကုိက်ေနာ္က စြတ္ေျပးသြားမိေနတာ။ လားလား ... ေတာ္ေတာ္လည္းကန္းတဲ့က်ေနာ္ဗ်ာ။ ဆင္ေရတြင္းေျမာင္း လွဳိင္ဘက္ျခမ္းကေန လွည္းတန္းဘက္ လွမ္း ၾကည့္ လုိက္ေတာ့မွ က်ေနာ္န႔ဲ ဓာတ္တိုင္သံုးတုိင္ေလာက္အကြာမွာ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး တလမ္းလံုးအျပည့္ ေသနတ္ ကုိယ္စီန႔ဲ ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြကုိ ဘြားကနဲ ေတြ႔ရပါေလေရာဗ်ာ။ အလင္းေရာင္က အေမွာင္ ဘက္ကုိ လုေနတာလည္း ပါမယ္ဗ်။ ေရႊကိုယ္ေတာ္ေတြဟာ က်ေနာ္႔ကိုလည္းျမင္ေရာ ႐ုတ္တရက္ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသံ ေတြန႔အ ဲ တူ ေသနတ္ေတြန႔ဲ ထိုးခ်ိန္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ထိုးခ်ိန္တာမွ တေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ တဒါဇင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ရွိတ့ဲ စစ္သားတန္းက တၿပိဳင္တည္း ထိုးခ်ိန္လုိက္ၾကတာဗ်။

က်ေနာ္လည္း ကမန္းကတန္း ေျပးေပါက္ရွာရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္လွည့္ေျပးလုိ႔လည္း မျဖစ္။ ေဘးမွာလည္း ဝင္စရာ လမ္းမရွိ။ ျခံတိုင္း၊ အိမ္တိုင္း တံခါး အေသပိတ္ထားၾကတဲ့ အခိ​ိ်န္ ဆိုေတာ့ ေျပးေပါက္ဟာ ထင္သလုိ မလြယ္ေတာ့ ဘူးဗ်ဳိ႕။ ဒါနဲ႔အေျပးအလႊြား ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေရွ႕တည့္တည့္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကတၱရာလမ္း ဟုိဘက္ျခမ္းမွာ တံခါးဖြင့္ထားတဲ့ျခံတံခါးတခုကို ေတြ႔လုိက္တာနဲ႔ ... လမ္းေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ သစ္သားစည္ပုိင္းေတြ၊ သစ္တံုးေတြကုိ ကြယ္ၿပီး လမ္းဟုိဘက္ ေရာက္ေအာင္ လွိမ့္ခ်လုိက္ေတာ့ တာေပါ႔ ဗ်ာ။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ကူးေရာ၊ သူတို႔လည္း ပစ္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ပစ္သလားလို႔မေမးနဲ႔ဗ်ိဳ႕။ က်ည္ဆံေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ က်ေနာ့္နားက ျဖတ္ျဖတ္သြားေနတာ ရႊီကနဲ ရႊြီကနဲ အသံေတြကုိေတာင္ ၾကားေနရေတာ့ တာပဲဗ်။ ပစ္႐ံုတြင္ ဘယ္ကမလဲ၊ တန္းစီထားတဲ့ စစ္သားတန္းႀကီးတခုလံုးကို ပစ္တက္ တက္လာေသးသဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

56

က်ေနာ္ နားလည္လုိက္ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့သူတို႔ဟာ က်ေနာ့္ကို ေစာေစာက တက္ပစ္ သြားတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ ထဲက ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့တ့ဲ အထဲက တေယာက္ေယာက္လုိ႔ ထင္ၿပီး အေသလုိက္ပစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္ ဆိုတ့ေ ဲ ကာင္ကလည္း ေသခါနီးေတာင္ ေလတခ်က္လည္ လုိက္ခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတ့ေ ဲ ကာင္ဗ်ာ။ လွိမ့္ေနရင္း တန္းလန္းနဲ႔ ဒီငနဲေတြကို လွမ္းၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လိုက္မိေသး တယ္။ ဆဲသံ၊ ဆိုသံ ေမတၱာပို႔သံမ်ဳိးစံုန႔ပ ဲ စ္ရင္း အေျပးေလွ်ာက္၊ အေျပးေလွ်ာက္ရင္းပစ္ လုပ္ေနၾကသဗ်ာ။ ကံႀကီးပံုမ်ား ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ကတၱရာလမ္း ဟုိဘက္ကို ေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ခလုပ္မထိ ဆူးမၿငိ၊ ပိန္းၾကာေရမတင္ ဆိုသလုိေပါ့။ ဒါနဲ႔ျခံထဲ ဆက္လွိမ့္ဝင္လုိက္တာ အဲဒီအိမ္အေပၚထပ္ကို တက္တ့ဲ ေလွခါးရင္း ကိုေရာက္ေရာဗ်ာ။ အဲဒီအိမ္ရဲ႕ေလွခါးက အိမ္ေနာက္ဖက္ခပ္က်က်မွာဗ်။ က်ေနာ္ ေဟာဟဲလိုက္ေနတဲ့ၾကားက ေလွခါး အတိုင္းအေပၚကို ေျပးတက္သြားလုိက္တယ္။ ခင္ဗ်ား မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျမင္ၾကည့္လုိက္ဗ်ာ။ ေလွခါးေဆာက္ထားပံုက ေနာက္ကေန အိမ္ေရွ႕ကုိ ျပန္ေရာက္ တက္သြား တဲ့ ပံုစံဗ်။ အိမ္ေနာက္ဖက္ ခပ္က်က်ေနရာကေန ေလွခါးအတုိင္း တက္လာေတာ့ အေပၚထပ္လည္းေရာက္ေရာ လမ္းမဘက္မ်က္ႏွာျပဳေနတဲ့ ဝရန္တာေပၚကိုေရာက္တာေပါ့။ က်ေနာ္ဝရန္တာက ဖိနပ္ေတြေဘးမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး လွဲေနတုန္းမွာပဲ ေရႊကိုယ္ေတာ္ေတြက က်ေနာ့္ေအာက္တည့္တည့္ေရာက္ေနၿပီဗ်ာ။

တကယ္တမ္း သူတုိ႕နဲ႕ က်ေနာ့္ အကြာအေဝးဟာ ေပႀကိဳးဆြဲၿပီးတိုင္းရင္ ေျခာက္ေပထက္ မကြာပါဘူး။ အသံေတြ အတုိင္းသား

ၾကားေနပါတယ္။

“ဒီထဲကို

ဝင္ေျပးသြားတာကြ”

“အေပၚတက္သြားတယ္

ထင္တယ္”

“ထင္ရင္

ပစ္သာထည့္ လုိက္ကြာ ... ” တဲ့။ ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ၊

ထင္တယ္ေျပာေနတဲ့ေမာင္ရဲ႕

အေပၚတည့္တည့္မွာ

က်ေနာ္

ရွိေနတာဗ်။

ပစ္လုိက္လုိ႔

ကေတာ့ဗ်ာ။ က်ည္ဆံဟာ ေက်ာကိုေဖာက္ၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ကိုတန္းမွန္ေတာ့မွာပဲ။ က်ေနာ္အသက္ေတာင္ မရွဴရဲဘူး။ ပက္လက္ကေလးကေန တုပ္တုပ္ေတာင္ မလွဳပ္မိေအာင္ ၿငိမ္ေနလုိက္ရတယ္။ ဘုရားတ,ဖုိ႔ေတာင္ သတိမရေတာ့တ့ဲ အထိဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသေန႔မေစ့ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အသံတသံက ေဟ့ေကာင္ေတြ အဲဒီမွာသြားျပံဳမေနနဲ႔။ ျပန္ဆုတ္၊ ျပန္ဆုတ္ေတာ့တ့။ဲ ေအာင္မယ္ေလး၊ ကံႀကီးေပလို႕သာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်းဇူးရွင္ေတြ ခ်က္ခ်င္းျပန္ ထြက္သြားၾက ေလရဲ႕ဗ်ာ။ သူတို႔ျပန္ဆုတ္သြားတဲ့ ဖိနပ္သံေတြက က်ေနာ့္အတြက္ မဂၤလာစည္ေဗ်ာသံ ေတြေပါ့။ ထုတိၾသဘာသံ ဆိုလည္း ရသဗ်ာ။ ဒါတင္ စိတ္ခ်ေနလို႔မရေသးဘူး ဆုိၿပီး အိမ္ထက ဲ ုိ နားစြင့္လုိက္ေတာ့ တုိးတိုးေျပာေနတဲ့ အသံတခ်ိဳ႕ၾကားတာနဲ႔က်ေနာ္ အိတ္ကပ္ထဲက ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအဖြ႔က ဲ ကဒ္ျပားေလးရယ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ဂ်ီတီအုိင္မ်ား သမဂၢ ကဒ္ကေလး ရယ္ကို တံခါး ေအာက္ေျခလြတ္ေနတဲ့ေနရာေလးကေန အသာထိုးသြင္းလုိက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ တံခါး ပြင့္လာေလေရာဗ်။

က်ေနာ္လည္း

ပက္လက္ကေနလွိမ့္ရင္း

အိမ္ထဲေရာက္သြားေရာ

ဆိုပါေတာ့။

တံခါးဖြင့္ေပး

တာက

အသက္

ဆယ့္ရွစ္ေလာက္ရွိတ့ဲ တ႐ုတ္မေလးတေယာက္န႔ဲ သူအေမထင္ပါရဲ႕။ သားအမိအရြယ္ ႏွစ္ေယာက္ဗ်။ အေရးထဲဗ်ာ။ အိမ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လုိ ေျပးရင္းလႊားရင္း က်ေနာ္႔ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္တေယာက္က ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒါ ဂ်ာဝါးေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) ဟုတ္တယ္

ဂ်ာဝါးဆိုတာ

57

ရန္ကုန္မူးယစ္ေဆးဝါးေလာကမွာ

နာမည္ႀကီးေနတဲ့

ဂ်ာဝါး။

အမယ္၊

သူကလည္း

ေခေတာ့မေခဘူး။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ေဘာ္ဒါဆုိလားပဲ။ ဂ်ာဝါးတုိ႔ဆုိးတဲ့ေလာကမွာေတာ့၊ သူအေမ ကုလားမႀကီး ရွိရွိသမွ် စည္းစိမ္ တုိက္ခန္းေတြ၊ အတြင္းပစၥည္း လက္ဝတ္ လက္စားေတြ အားလံုးေျပာင္တာ ဂ်ာဝါးလက္ခ်က္ခ်ည္းပဲ။ ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပလ ္ ုိ ေနရာမ်ဳိးမွာ ဂ်ာဝါးအေမ နာမည္န႔ဲ တိုက္ခန္းအက်ယ္ႀကီးေတြ ေလးခုေလာက္ပိုင္တာ။ ဂ်ာဝါး ဂ်င္ရွံဳးလိုက္၊ နီးစပ္ရာက ဆြဲသံုးလုိက္န႔၊ဲ ေနာက္ဆံုးတက္ တက္ စင္ေအာင္ ကုန္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔ဂ ဲ ်ာဝါး စသိေတာ့ သူ႔အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနၿပီဗ်။ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ ဂ်ာဝါး တုိ႔က ႐ႈိးအျပည္န႔။ဲ ေအာ္ ... ဂ်ာဝါးက ေဆးသမားမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဂ်င္သမား။ က်ေနာ္ေတာင္ ဂ်င္ဝိုင္းေရာက္ဖူးတာ သူ႔ အဆက္အသြယ္မကင္းဘူး။ က်ေနာ္႔ဂ်င္ဝိုင္းအေတြ႔အၾကံဳလား။ ေနာက္မ်ားမွ ၾကံဳရင္ေျပာျပရေသးတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ဂ်ာဝါး ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒုကၡေရာက္သာြ းသလဲ ဆိုရင္ က်ေနာ္ေတာင္ သူ႔ဒုကၡကုိ မၾကည့္ရက္လြန္းလို႔ ဘိန္းေတာင္ ေရာင္းေပးခဲ့ရတဲ့အထိ ။ ဘိန္းမွ ႐ုိး႐ုိးဘိန္းေတာင္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘိန္းျဖဴ။ ေအးဗ်၊ တသက္န႔တ ဲ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ ထားတဲ့ ဘိန္းျဖဴေရာင္းတဲ့အလုပ္ေတာင္ လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပဲ။ က်ေနာ္က တခါတခါ စြတ္ရမ္းလုပ္ပစ္တတ္တ့ဲ အက်င့္ ရွိတယ္။

ဒီလုိပါဗ်ာ။ ဂ်ာဝါးကို ဂ်င္ထိုးတာကုိ သဲသဲမဲမဲ ဝါသနာႀကီးတာေၾကာင္႔ စည္းစိမ္ျပဳတ္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ စည္းစိမ္လည္း ျပဳတ္ေရာ မိန္းမလည္း ရေရာ ဗ်ာ။ ရတဲ့မိန္းမကလည္း အရင္အိမ္ေထာင္ ရွိ႐ံုတင္မကဘူး။ အရက္ပါ စြဲေနတဲ့မိန္းမ။ အရင္အိမ္ေထာင္ကပါလာတဲ့

ကေလးေတြကလည္း

ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ဝန္းက်င္ေတြခ်ည္း

ႏွစ္ေယာက္။

ဂ်ာဝါးနဲ႔ကတေယာက္ စုစေ ု ပါင္း သံုးေယာက္ေပါ့။ ဂ်ာဝါး ဘိန္းျဖဴစ ေရာင္းတာကလည္း ဂ်င္ရွံဳးရာက စတာပဲ။ ဂ်ာဝါးက ဘိန္းမစားဘူး၊ ဘိန္းမထိုးဘူး။ အဲ ... အရက္ေတာ့ေသာက္တယ္။ က်ေနာ္န႔ဲ တခါတခါ တြဲေသာက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္႔အႏြံအတာေတြ ခံတာလည္းရွိခ့ဖ ဲ ူးတယ္။ ဂ်ာဝါးက တျခားမိတ္ေဆြေတြဆီကေန အကူအညီ ေတာင္းဖူးတယ္ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ က်ေနာ္႔ဆီကိုေတာ့တခါတခါ တေထာင္မ်ဳိး ႏွစ္ေထာင္မ်ဳိး ေတာင္းဖူးတယ္။ တေန႔ေတာ့ ဂ်ာဝါး ေခါင္းငိုက္စုိက္န႔ဲ က်ေနာ္႔႐ံုးကုိ ေရာက္လာတယ္။ ဆရာ က်ေနာ္႔ကုိ ကူညီပါအံုးတဲ့။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း အိတ္ကပ္ထဲက ေငြႏွစ္ေထာင္ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚလည္း တင္ေပး လုိက္ေရာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သူက မယူဘူးဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ... .ဆရာ၊ က်ေနာ္တို႔အေရာင္းအဝယ္တခုမွာ မ်က္ႏွာလုိက္ျပေပးပါ တဲ့။ ဘာအေရာင္းအဝယ္လဲ ဆုိေတာ့ေဆး ... တဲ့။ ဘာေဆး လဲ ရွင္းေအာင္ ေျပာစမ္းပါကြာ ဆိုေတာ့သူက လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျပတယ္။ က်ေနာ္ ေဒါကန္သြားတယ္။ ဂ်ာဝါး ကိုယ္ ဒီအလုပ္မ်ဳိးလုပ္တ့ေ ဲ ကာင္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိရက္သားနဲ႔ ဘာေတြလာေျပာတာလဲ ဆိုေတာ့ သူက တကယ့္ကုိ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ခံစားေနရတဲ့ေလသံ နဲ႔ ဆရာ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡေရာက္ေနလို႔ပါ ဆရာတဲ့။

သူေျပာတာေတြကေတာ့အစံုပဲဗ်ာ။ ထမင္းေတာင္ ခ်က္ဖို႔မရွိတာ၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းအပ္ရမွာ၊ မိန္းမ အရက္ဘုိး၊ သူ႔ဂ်င္ေၾကြး၊ မေပးႏုိင္ရင္သူ႔အသက္ပါ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မ့ဲ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ သူထက္စံုတာေတာင္ သူ႔ေလာက္မစံုဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဇာတ္ကသိပ္နာလာေတာ့ ... ဒါဆိုလာစမ္းကြာ။ ဂ်ာဝါး ငါ မင္းအိမ္ လိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ကန္လမ္း ထဲက ေဘာကန္ေက်ာ္ျမင့္ဖိနပ္ဆုိင္ ေနာက္မွာရွိတ့ဲ သူ႔အိမ္ေရာက္သြားေရာ။ လမ္းေလွ်ာက္သြား႐ံုပဲေလ။ က်ေနာ့္႐ံုးက ရွမ္းစု(၁)လမ္းထိပ္မွာ ရွိတာဆိုေတာ့။ အိမ္ထဲေတာင္ မဝင္ရေသးပါဘူးဗ်ာ။ ဂ်ာဝါးမိန္းမ ကဗ်ာရြတ္သံၾကားရေတာ့တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ အေမဂ်မ္းဝင္သလုိ အယုတၱအနတၱေတြ ရြတ္ေနတာ။ ေနာက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္အရြယ္ မယားပါ သမီးေလးကလည္း အားတုံ႔ အားနာ ပံုစံန႔။ဲ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ဒန္ခြက္လြတ္တခုေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ငူတူတူ ျဖစ္ေနတဲ့ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

58

ကလည္း လူ႐ုပ္သိပ္မေပၚခ်င္ဘူး။ ေရာဂါသည္ ပံုစံ။ ဂ်ာဝါးမိန္းမ ဆိုတာလည္း အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ ေသခ်ာ ျမင္ဘူးတာ။ ဂ်ာဝါး နဲ႔ယူတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ေခ်ာေမာသလဲေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ျမင္တာကေတာ့ တကယ့္ကို အ႐ူးမတေယာက္ ပံုစံေပါက္ေနတယ္။ မိန္းမတေယာက္ အရက္သိသိသာသာ မူးေနတာ ကိုျမင္ဖူးတာ ဒါပထမဆံုး အႀကိမ္ပဲ။

က်ေနာ္လည္း အာ႐ံုေနာက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ ဂ်ာဝါးကုိ ... ကုိယ္ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ ေျပာကြာလုိ႔လည္း ေမးလုိက္ေရာ ဘိန္းျဖဴကုန္သည္က စိတ္ခ်ရတဲ့ ႐ုပ္ခံရွိရင္ ပစၥည္းကို လႊဲထားေပးခဲ့မယ္ လုိ႔ေျပာတယ္တ့။ဲ ဟ ... ကိုယ္က ႐ုပ္ခံရွိမရွိ ဘယ္လုိလုပ္သိႏုိင္မလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ပါ႔တနာကို ဆရာ့ပံုစံ ေခၚျပၿပီးၿပီတ့။ဲ သူက ျဖစ္တယ္ဆုိလို႔ ဆရာ့ကုိ အကူအညီေတာင္းတာတဲ့။ ေနာက္မွ သိရတာက ဂ်ာဝါးက သူ႔ပါတနာကုိ က်ေနာ္ အရက္ ေသာက္ေနက် ေရႊလမင္း ဘားထဲေခၚၿပီး က်ေနာ္႔ ပံုစံကုိ ျပထားၿပီးသား။ ဒီ႐ုပ္ခံန႔ဆ ဲ ို ျဖစ္တယ္လို႔ ေထာက္ခံတယ္ ဆိုပဲ။ သူ႔ပါတနာ လား။ အဆုိေတာ္ေနာ္လီဇာရဲ႕ ပထမေယာက္်ားလုိ႔ ေျပာတာပဲဗ်ာ။ ေမာင္ေမာင္ႀကီးတဲ့။ မြတ္ဆလင္ ကုလား။ အရပ္ေျခာက္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိမယ္။ ပါးသုိင္းနဲ႔ မုတ္ဆိတ္န႔။ဲ

တိုတိုေျပာရရင္ ဗ်ာ။ ေနာက္တေန႔ည ခုနစ္နာရီေလာက္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ မန္စီဘက္ကေန ရန္ကုန္ကို ေရာက္ေနတဲ့ နံပါတ္ဖိုးကုန္သည္န႔ဲ ဆံုဖုိ႔ခ်ိန္းလိုက္ၾကေရာ ဆုိပါေတာ့။ ပထမဆံုးခ်ိန္းတာက သိမ္ျဖဴလမ္းက ခါလာႀကီးဆိုတ့ဲ စားေသာက္ဆုိင္မွာ။ ေနာက္ က်ေနာ္က အလုပ္လုပ္ရင္ ဇယားေလးနဲ႔လုပ္တတ္တာ ဆိုေတာ့ ခါလာႀကီးဆုိင္ ကေန ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေနရာကုိ မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္အတြင္း ထပ္ထပ္ေရႊ႕ၿပီးမွ အဲဒီကုန္သည္ကို လက္ခံေတြ႔လိုက္တယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္ရယ္၊ ဂ်ာဝါးရယ္၊ ေမာင္ေမာင္ႀကီးရယ္၊ ဘိန္းျဖဴကုန္သည္ရယ္ စားပြဲမွာ ဝိုင္းထုိင္လုိက္ ၾကေရာ။ အမွန္က ကုန္သည္က ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာက္ျခားေနၿပီ။ သူ႔ေနာက္က သတင္းရလုိ႔လိုက္ေနတာ သူသိတယ္တ့။ဲ သူကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာရွာတယ္။ သူ႔ပံုစံက ရွမ္းတ႐ုတ္ဗ်။ အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ပဲ။ ဗမာစကားေတာင္ သိပ္မပီဘူး။ က်ေနာ္လည္း ပြဲျမန္ျမန္သိမ္းမွ ဆိုၿပီး အိတ္ထက ဲ ဘဏ္ခ်က္စာအုပ္ ထုတ္ၿပီး ... ကဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပစၥည္းနဲ႔ေစ်းနဲ႔တည့္ရင္ က်တဲ့ amount ကိုသာ ေျပာေတာ့။ က်ေနာ္လည္း ဒီေလာကထဲက မဟုတ္ဘူးလုိ႔ လုပ္လိုက္ေရာ။ ဘယ္ တကယ္ေရးေပးမလဲဗ်။ ဘလိုင္း႐ႈိးလုိက္တာ။ ခ်က္လက္မွတ္ေရးၿပီး ဘိန္းျဖဴဝယ္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။ ဒါနဲ႔ ကုန္သည္က သူ႔လက္ဆြဲအိတ္ထဲက ျခဴးႏွစ္ေကာင္ ကမၻာလံုးတံဆိပ္ သံုးထုပ္ကုိ စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။ ေအးေပါ့ ဗ်ာ။ စားေသာက္ဆုိင္က သီးသန္႔ခန္း ရွိတ့ဲ ဆိုင္ေပါ႔။

က်ေနာ္က မွင္ေမာင္းနဲ႔သာ လုပ္ေနတာ၊ ဘိန္းျဖဴျခဴးႏွစ္ေကာင္တံဆိပ္ဆိုတာ အခုမွ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးတာဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္ လည္း ေသခ်ာျမင္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ မသိမသာ ခုိးခိုးၾကည့္ရတာေပါ႔ဗ်။ ပလစ္စတစ္အိတ္ေပၚမွာ အနီေရာင္န႔ဲ ျခဴး ႏွစ္ေကာင္က အဝါေရာင္၊ ကမၻာလံုးေပၚကုိ ေဘးႏွစ္ဘက္က တက္ေနတဲ့ပံုဗ်။ တကီလို ထုပ္ခ်ည္းပဲ သံုးထုပ္။ က်ေနာ္လည္း ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္အိုက္တင္န႔ဲ ... ေဟ့ေကာင္ ဂ်ာဝါး ပစၥည္းစစ္ကြာလုိ႔ ေျပာေတာ့ ဂ်ာဝါးက အိတ္ သံုး အိတ္ထဲက တအိတ္ကုိေဖာက္ၿပီး အမွဳန္႔နည္းနည္းထုတ္၊ လွ်ာနဲ႔လ်က္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ သိသေလာက္က ဘိန္းျဖဴ အစစ္ဟာ ေအးၿပီးခါးတယ္ ဆုိပဲ။ ေနာက္ ဂ်ာဝါးက က်ေနာ္႔ကုိ ေခါင္းၿငိမ္႔ျပတယ္။ စစ္တယ္ ဆုိတ့ဲ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

59

က်ေနာ္လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါပဲ။ ဒါဆုိ ေစ်းညႇိေလလုိ႔ဆက္တြန္းလုိက္ျပန္ေတာ့ ကုန္သည္က ေပါက္ေစ်းပဲ ေပးပါ တဲ့။ ေဟ့ေကာင္ ဂ်ာဝါး ေစ်းဘယ္ေလာက္ေပါက္သလဲ ဆိုေတာ့ ဂ်ာဝါးဆိုတ့ဲ ေကာင္ဗ်ာ၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းေနတဲ့ ေကာင္တ့။ဲ အထစ္အထစ္န႔ဲ ... ဆရာ .. တဖံုးကို ေလးေထာင္။ တေဟာင္းကုိ ဘယ္ေလာက္၊ တပုလင္း ဆုိ ဘယ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီး အေသးစိတ္ တြက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ စားပြဲေအာက္ကေန က်ေနာ္႔ ရွဴးဖိနပ္ခြာနဲ႔ သူ႔ ေျခဖမိုး ကုိ ေဆာင့္ခ်လုိက္တယ္။ အမယ္ ေမာင္ေမာင္ႀကီးက လူလည္ဗ်။ က်ေနာ္ လုပ္လုိက္တာကုိ ရိပ္မိတယ္။ ဂ်ာဝါးမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားလုိ႔။ ေမာင္ေမာင္ႀကီး က ဝင္ၿပီး ဆရာပဲ ကီလုိေစ်းျဖတ္လိုက္ပါ တဲ့။ ၾကည့္ ... လုပ္ပံုက က်ေနာ္ေခါင္းေပၚျပန္လႊြဲခ်ေနတယ္။ ခက္ေနပါလားဗ်ာ။ ဘိ္န္းျဖဴကို ေသခ်ာမျမင္ဖူးတဲ့ေကာင္က ေခါင္းေဆာင္ေနတာကုိ တကယ္တမ္း အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနတဲ့ ေမာင္ေတြက ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေနတာကို က်ေနာ္ အံ့ၾသလြန္းလုိ႔။ က်ေနာ္က သက္သက္ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ ေနတာေလ။ သူတို႔ကပါ ေရာၿပီး ကၽြတ္ေနသလိုပဲ။ ကဲ မထူးေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး ... ကုန္သည္ဘက္လွည့္၊ ကဲ ခင္ဗ်ားဘက္ကသာ ေပါက္ေစ်း ဆိုတာကို ဖြင့္လုိက္။ ရန္ကုန္ မွာက နယ္ေျမအလိုက္ ေစ်းက သိပ္တူတာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကို ေစ်းႏွိမ္သလုိျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ လကၠား ေစ်းသာ တခါတည္းေျပာခ်လုိက္ဆိုေတာ့မွ တကီလုိ ရွစ္သိန္းခြဲတ့။ဲ

က်ေနာ္က ဂ်ာဝါးမ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္ုလိုက္ေတာ့ေခါင္းၿငိမ့္တယ္။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္ကပဲ ... ကဲ၊ ခင္ဗ်ား ေစ်းက လက္လီေစ်း ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ပဲ ျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္။ သံုးကီလုိကုိ ဆယ့္ငါးသိန္း ယူလိုက္။ တခု ရွိတာက ခင္ဗ်ား ပစၥည္းက ေနာက္ေၾကာင္း သိပ္ပူလြန္းတယ္လည္း လုပ္လိုက္ေရာ ကိုယ္ေတာ္က သေဘာတူသဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ေငြေခ်မဲ့ရက္ကုိ ေနာက္ဆယ့္ငါးရက္ကိုခ်ိန္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ထပ္ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ... ကဲ ေနာက္ဆယ့္ငါးရက္မွာ က်သင့္ေငြ ဆယ့္ငါးသိန္းကုိ ဒီေနရာမွာ လာယူေပေတာ့။ ဒီေကာင္ေတြပဲ လာပို႔ေပးမယ္။ တကယ္လုိ႔ ခ်ိန္းတဲ့ေန႔ေငြမရရင္ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္ ။ က်ေနာ္ ရွင္းေပးမယ္ ဆုိၿပီး ဇာတ္လမ္းျပတ္ခ့ေ ဲ ရာ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္လား၊ အဲဒီ အေရာင္းအဝယ္က တျပားမွ မယူခ့ပ ဲ ါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္႔အတြက္ဆုိလို႔ ရမ္တစိတ္န႔အ ဲ ားလူးေၾကာ္ ေလးငါးဖတ္၊ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ သံုးဇြန္းပါပဲ။ က်ေနာ္ယူမယ္ဆိုရင္ အျမတ္တဝက္ယူပါလုိ႔ေျပာပါသဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဒီအလုပ္ဟာ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္သာလုပ္လိုက္ရတယ္၊ တုိင္းျပည္ေရာ လူမ်ဳိးအတြက္ပါ မေကာင္းဘူးလုိ႔သိေနတာပဲဗ်။

အျမတ္လား၊ အဲဒီ သံုးကီလုိထဲန႔တ ဲ င္ ဂ်ာဝါးနဲ႔ေမာင္ေမာင္ႀကီး တေယာက္ဆယ္သိန္းစီေလာက္ပုိက္သြားတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္ ငါးညပုဒ္မနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ထေ ဲ ရာက္သြားေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြ ေထာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စီ က်ေန ေလရဲ႕။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဂြင္ေခ်ာင္ၿပီ ဆုိၿပီး ေနာက္အခ်ီေတြ ဆက္လုပ္ၾကတာေလ။ အဲဒီကုန္သည္န႔ပ ဲ ဲတ့။ဲ က်ေနာ္လုိက္သြားတဲ့ေန႔က ဂ်ာဝါးတုိ႔စီးလာတဲ့ဘလက္တကၠစီဒ႐ုိင္ဘာေတာင္ အမွဳတြဲ ပါလုိက္ေသး။ ေငြအလြယ္ရ တာ အားက်တယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။

ဂ်ာဝါးအေၾကာင္း စာဖြဲ႕ေနလုိက္တာ ေစာေစာက စစ္သားေတြနဲ႕ လုိက္တမ္းေျပးတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေအာ္ ... အဲဒီ ဂ်ာဝါးက မုိးထဲေရထဲ က်ေနာ့္ကုိ တပ္က ေသနတ္န႔လ ဲ ုိက္ပစ္လုိ႔ ေတြ႔ရာအိမ္ေပၚ တက္ေျပးေနတုန္း၊ သူလည္း ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႕ လာေတြ႔ေနတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ရွင္မိန္းကေလးက ေနာက္ေဖးဘက္ေခၚသြားၿပီး ေနာက္တံခါး ဖြင့္ေပးတာနဲ႔ ဂ်ာဝါးနဲ႔ က်ေနာ္ ဆင္ေရတြင္း ေရေျမာင္းႀကီးအတုိင္း ရႊံေတြ၊ ႏွဳံးေတြ၊ အိမ္သာေတြ ၾကားကေန

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

60

ဆက္ေျပးၾကရေတာ့ တာေပါ႔။ ဂ်ာဝါးက လွဳိင္ဘက္ကိုေျပးတယ္။ က်ေနာ္က ဆင္ေရတြင္း ကမာရြတ္ဘက္ျခမ္းကို ေျပးတယ္။ တကယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ အက်င့္က ေတာ္႐ံုန႔ေ ဲ နာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူး။ ေစာေစာကေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီဘက္ကိုလာတာက တုိက္ပြဲမွာ အုန္းျမင့္က်တာ ဟုတ္မဟုတ္သိခ်င္တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာက တုိက္ပြဲ ျဖစ္တ့ေ ဲ နရာကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ စစ္တပ္က တနာရီေက်ာ္ေလာက္ တက္ပစ္ၿပီး ဟံသာဝတီဘက္ကုိ ျပန္ဆုတ္သြားၿပီဗ်။ ဒါေပါ့၊ က်ေနာ္ ေစာေစာက တုိက္ပြဲျဖစ္ခ့တ ဲ ့ဲ ေနရာကိုေရာက္တယ္။ က်သြားတာ လွခင္ ေခၚ ကရင္ႀကီးဆိုတာ ေသခ်ာသိလုိက္ရတယ္။ အေလာင္း ကုိ တပ္ၾကပ္ႀကီးလွေရႊတုိ႔ မရ ရေအာင္ ျပန္ဆြဲသြားတယ္တ့။ဲ

စံရိပ္ၿငိမ္ဘဏ္ရဲ႕ေရွ႕တည့္တည့္ ဟိုဘက္ပလက္ေဖာင္းေဘးက ေရေျမာင္းထဲမွာ အေလာင္းတေလာင္း ေတြ႔လုိ႔ေတာင္ ေျမာင္းေပၚဆြဲတင္ေပးခဲ႔ရေသးဗ်ာ။ လူငယ္ေလးဗ်။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ အက်ီလက္တုိ အျဖဴေရာင္န႔ဲ သူ႔ဗိုက္ရဲ႕ဘယ္ဘက္မွာ ေသနတ္မွန္ထားတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကနဖူးမွာ။ က်ပ္ျပားဝိုင္းေလာက္ အေပါက္ကေလး ေတြ႔ရတယ္။ အနီးကပ္ပစ္သတ္သြားတာေပါ႔ဗ်။ ဒီကေလးက ဘယ္လုိလပ ု ္ ဒီလုိ အပစ္ခံရတယ္ ဆုိတာ က်ေနာ္လည္း မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အေလာင္းကုိ ဆိုကၠားတစီးေပၚတင္ေပးၿပီး လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ဖက္ကို ျပန္လာတယ္။အဲဒီမွာလည္း ေနာက္ ဆုိကၠားတစီးနဲ႔ေနာက္တေလာင္းတင္ထားတယ္၊ ေတြ႔ျပန္ေရာ။ မဲမဲျမင္စြတ္ပစ္သြားတယ္ ဆိုတာ ယံုလိုက္ ေပေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီအေလာင္းက လွခင္ ေခၚ ကရင္ႀကီး အေလာင္းထင္လို႔လား။ မဟုတ္ဘူး။ လွခင့္ အေလာင္းက လွဳိင္ျမစ္လမ္းထဲက က်ေနာ္႔အိမ္ေရွ႕မွာေရာက္ေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္ေရွ႕မွာတင္ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ျပန္လာတာကို အေလာင္းက ေစာင္႔ေနတာ ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

61

tcef; (47) - &JabmfvScif? oifhtm;OD;ñTwfyg\

က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနေျခာက္နာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ တိုက္ပြဲမွာ က်သြားတဲ့ လွခင္ ေခၚ ကရင္ႀကီးရဲ႕ အေလာင္းဟာ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕ လမ္းဟုိဘက္ျခမ္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ ေရာက္ေနပါတယ္။ ဟ၊ ဘယ္ႏွယ့္ ဒီအေလာင္းက ဒီနားမွာ ေက်ာက္ခ်ေနသလဲ ေတြးလို႔ေတာင္ မဆံုးေသးပါဘူးဗ်ာ။ “ကိုသက္ခိုင္ ျပန္လာၿပီေဟ့” ဆိုတ့ဲ အသံက ဆူညံသြားတာေၾကာင့္ အေလာင္းဆီကို ေလွ်ာက္သြားလုိက္ရတယ္ဗ်ာ။ အမွန္က ကရင္ႀကီးရဲ႕ အေလာင္း ကို သေဖာ့ေတာ သုႆန္မွာ သြားျမႇဳပ္ဖုိ႔ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနၾကတာပါ။

ေနာက္မွ က်ေနာ္ သိရတာက တုိက္ပြဲမွာက်တဲ့ ကရင္ႀကီးကို ကိုလွေရႊတို႔ က အေလာင္း ရေအာင္ ျပန္ဆြဲလာတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ အေလာင္းကို တုိက္ပြဲဝင္ ရဲေဘာ္ေတြက ထမ္းၿပီးေလွ်ာက္လွည့္ျပၾကတယ္။ အေလာင္းကုိေျမႇာက္၊ ေသနတ္ေတြကုိေျမႇာက္၊ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ဒုိ႔အေရး ဒို႔ အေရး။

အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္။

ေအာင္ရမည္လို႔

ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး

လွည့္တာမွ

ေလးရပ္ကြက္

ငါးလမ္းကြက္ လမ္းေပါက္ေစ့ဆုိပဲဗ်ာ။ ကရင္ႀကီး အေလာင္းေျမက်ဖို႔ ရပ္ကြက္လူထုက ဝိုင္းၿပီး သူတို႔ အသိစိတ္ဓာတ္န႔ဲ သူတို႔ လွဴၾကတန္းၾကတာ သိန္းခ်ီၿပီးေတာင္ရတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီေငြေတြအားလံုးကို ကရင္ႀကီးရဲ႕ ဇနီးလက္ထဲကို အပ္ လိုက္ ၾကတယ္​္။ စိတ္မေကာင္းစရာက ကရင္ႀကီးဟာ မိန္းမရတာ ရက္ပုိင္းပဲ ရွိေသးတယ္တ့ဗ ဲ ်။

အေလာင္းက ဝါးဓနိသယ္တ့တ ဲ ြန္းလွည္းနဲ႔ တင္ထားတာဗ်။ ေအးေလ၊ သံေဂြေတြကုိ တာယာေဟာင္းခံၿပီး ဘီးလုပ္ ထားတာ။ သစ္သားအိမ္န႔ဲ ေနာက္ကေန တြန္းရတဲ့လွည္းမ်ဳိး။ အေလာင္းက တြန္းလွည္းၾကမ္းျပင္ေအာက္ေျခမွာ ခ် ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တြန္းလွည္းရဲ႕အေပၚႏႈတ္ခမ္းကုိ သစ္သားတန္းပစ္ၿပီးခင္းထားတဲ့အထပ္သားခင္း အေပၚမွာပါ။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးနည္းေတြန႔ဲ သူ႔ကုိဂုဏ္ျပဳထားတာသိသာပါတယ္။ ကရင္ႀကီး ေခၚ လွခင္ဟာ အသား လတ္လတ္ နဲ႔ အသက္သံုးဆယ္ မေက်ာ္ပါဘူး။ ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ေသြးသံရဲရဲ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္တာ။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဝတ္အစားအသစ္ေတြလဲေပးထားတယ္။ ေသြးစေတြတခ်ိဳ႕ေတြ႔ရေပမဲ့ ေျခာက္ေနပါၿပီဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

62

က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို အခိုင္အမာ ခ်ရပါတယ္။ အေလာင္းကုိ ေျမျမႇဳပ္ဖုိ႔အခ်ိန္တန္ေနပါၿပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ညခုႏွစ္နာရီထိုးေတာ့မယ္ဗ်။ သေဖာ့ေတာသုႆန္ဟာ ေစာေစာက တိုက္ပြဲျဖစ္ခ့တ ဲ ့ဲ လွည္းတန္းဘက္ကို ျပန္သြားရ မွာပါ။ အသုဘပို႔လိုက္မယ့္ လူထုႀကီးကလည္း ေထာင္ခ်ီရွိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလူထုႀကီးနဲ႔သြားလို႔ မေတာ္တဆ စစ္တပ္န႔ဲ ထပ္တုိးေနရင္ မျဖစ္သင့္တာေတြထပ္ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပးႏိုင္လႊြားႏိုင္တ့လ ဲ ူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ကရင္ႀကီး မိန္းမေလာက္သာ လုိက္ပုိ႔ဖုိ႔ နားခ်ရပါတယ္။ ေနာက္တခုက ေသနတ္ေတြအတြက္ က်ည္ဆံလက္က်န္ဟာ နည္းေန ပါၿပီ။ အုန္းျမင့္န႔ဲ ကုိလွေရႊတို႔ကေတာ့ ေသြးဆူေနတုန္းပါ။ ကရင္ႀကီးအေလာင္းေျမက်ၿပီးတာနဲ႔ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုမွာ ရွိတ့ဲ ဂုံးေက်ာ္တံတားေပၚကေန ေနဝင္းစတင္းကိုေထာက္ၿပီး ဘူတာ႐ံုလမ္းတေလွ်ာက္ ဝင္လာမဲ့ စစ္တပ္ကုိ ထပ္ၿပီး ရင္ဆိုင္ဖုိ႔ အားသန္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘူတာ႐ံုလမ္းဟာလမ္းက်ဥ္းတခုပါ။ ဒီလမ္းက်ဥ္းထဲမွာ စစ္တပ္န႔ဲ သူတင္ကိုယ္တင္ ပစ္ခတ္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြထဲကို က်ည္ဆံ ေတြ ဝင္ကုန္မွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ က်ေနာ္ ကိုလွေရႊကို နားခ်၊ အုန္းျမင့္ကုိ ဖိေဟာက္ၿပီးတားရပါေတာ့တယ္။ အမွန္ကို ဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္႔အသိဉာဏ္ကသာ တားေနတာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စစ္တပ္ကုိ ဘယ္ေနရာကေန ပစ္ရင္ ဂြင္က်မလဲ ေတြးေနတာ ဗ်။

အတိုခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ဗ်ာ၊ ညခုႏွစ္နာရီေက်ာ္မွာ လက္ေရြးစင္ လူငါးဆယ္ေလာက္န႔အ ဲ တူ ကရင္ႀကီးရဲ႕အေလာင္းကုိ သေဖာ့ေတာသုႆန္ကို သယ္ခ့ၾဲ ကေရာ ဆိုပါေတာ့။ အေလာင္းေဘးမွာ ကရင္ႀကီး မိန္းမေလးကလည္း တ႐ႈံ႔႐ႈံ႔န႔င ဲ ိုၿပီး လုိက္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ တခုထူးျခားတာကဗ်ာ၊ အသုဘပို႔လုိက္လာၾကတဲ့လူေတြဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္စန ြ ္႔ သြားရွာတဲ့ သူရဲေကာင္းတေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကို ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေနၾကတဲ့ပံုစံဗ်။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲဗ်ာ။ ဘဝဆိုတာ တိုက္ပြဲမကင္းဘူး။ တိုက္ပြဲမွာ သူရဲေကာင္းပီသစြာ က်ဆံုးရတာမ်ဳိးကို က်ေနာ္ ႏွစ္သက္ တယ္။ က်ေနာ္တင္မကပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္အေမပါ ပါလိုက္ေသးလို႔ဆိုရမယ္ဗ်ာ။

ကရင္ႀကီး အသုဘကို သေဖာ့ေတာပို႔ခါနီးေလးမွာ က်ေနာ္ အေမ့ဆီ ခဏဝင္လုိက္တယ္ဗ်။ အေမ က်ေနာ့္ကုိ စိတ္ပူ ေနမွာစုိးလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က အေမ စစ္သားေတြန႔ရ ဲ င္ဆုိင္တုိက္တာ ဒီဖက္က က်သြားတဲ့ ရဲေဘာ္အေလာင္းကို က်ေနာ္ သြားျမႇဳပ္ေပးမလို႔ဆိုေတာ့ အေမက သူသိၿပီးၿပီဆိုပဲ။ ေနာက္ စကားဆက္ေသးတယ္။ အေမစိတ္မေကာင္းဘူး။ သတၱိေကာင္းခ်က္ကေတာ့ သူေသကိုယ္ေသကုိ တုိက္ရဲတ့လ ဲ ူေတြ၊ အံ႔ခ်က္တ့။ဲ

တကယ္ေတာ့ အေမဟာ စစ္ကုိ ဆန္းတယ္မွတ္တ့ထ ဲ ဲ မပါဘူးဗ်။ အေမ ခဏခဏ ေျပာဖူးတာေတြ ရွိတယ္။ လြတ္လပ္ ေရး အႀကဳိ ကာလေတြတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ရြာဘက္ကို မဟာမိတ္ေလထီးတပ္ေတြ ဆင္းဖူးတယ္ တဲ့။ ဂ်ပန္တပ္ေတြန႔ဲ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေတြ ရြာနားမွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ဖူးတယ္တ့။ဲ ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ေဒသတဝိုက္မွာ ... မထူးထ,ဖူးသတဲ့။ မထူးထ,တယ္ဆိုတာ အဲဒီ ေဒသတဝိုက္မွာ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းလြန္းလို႔၊ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ျပင္းထန္လြန္းလို႔ ကိုယ္ပုိင္ တပ္ေတြေထာင္ၿပီး မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး လုၾကယက္ၾက၊ တုိက္ၾကခုိက္ၾကတာတဲ့။ နတ္ေမာက္ဘက္က ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးဟာ မထူးတပ္ေတြ တုိက္တာလည္း ပါတယ္ တဲ့။

သေဖာ့ေတာ ေရာက္ေတာ့ သုႆန္လူႀကီး ဦးေက်ာ္ခင္ကို အကူအညီေတာင္းတယ္။ ဦးေက်ာ္ခင္လို လူကေတာင္ လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ကူညီသဗ်ာ။ ပုိက္ဆံေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ဆရာတဲ့။ ဆရာႀကိဳက္တ့ေ ဲ နရာေျပာပါတဲ့။ သူက က်ေနာ့္ကို သုႆန္ထဲေခၚသြားၿပီး တြင္းသစ္တြင္းေဟာင္းလုိက္ခြဲျပေနေသးတယ္။ ေအးေလ၊ ကရင္ႀကီး အေလာင္းက သရဏဂံုတင္တ့ဲ ဇရပ္ေပၚက ခံုတခုေပၚမွာ ရွိေနတယ္။ ေနဦးဗ်ာ၊ ေမ့ေနလို႔။ အသုဘ ခ်လာရင္း မီးရထားလမ္း

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

63

ေက်ာ္လာေတာ့မွ သရဏဂံုတင္ဘုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသံုးပါးကုိ အလံတုိင္ေက်ာင္းက ဝင္ပင့္လာေသးတယ္။ ဇရပ္ေပၚမွာ သရဏဂံုတင္ေနတုန္း က်ေနာ္န႔ဲ ဦးေက်ာ္ခင္က ေျမေနရာလိုက္ေရြးေနတာ။

အဲဒီတုန္းက သုႆန္ေတြဟာ

ေတာ္ေတာ္

ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ေကာင္းတာကလားဗ်ာ။ ညီႇစုိ႕စို႕ အနံ႕ႀကီးက

ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လူ႐ိုးေတြ ဦးေခါင္းခြံေတြေတာင္ ျမင္ျမင္ေနရတယ္၊ ေခြးေတြ လာလာယက္လို႔ဆိုလားဗ်ာ။ စိုစိစိုစိေျမေပၚမွာ အ႐ုိးေတြ ေခါင္းေတြ ေက်ာ္ခြၿပီး ဦးေက်ာ္ခင္က ေလွ်ာက္ေခၚ ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း တြန႔ေ ္ နလို႔ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။ လုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ သူက ဘယ္ေနရာဟာ တြင္းႏွစ္ထပ္။ ဘယ္ေနရာက သံုးထပ္၊ ကေလးနဲ႔လူႀကီး ဘယ္လုိထပ္ျမႇဳပ္ထားတယ္ဆုိတာေတြပါ ေလွ်ာက္ရွင္းျပေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ... ဦးေက်ာ္ခင္ ေကာင္းတဲ့ေနရာသာ ေရြးပါေတာ့ ဆုိၿပီး အာဏာကုန္လႊဲရေတာ့သဗ်ာ။

အခုမရွိေတာ့တ့ဲ သေဖာ့ေတာသုႆန္ရဲ႕ ဇရပ္ညာဘက္ေဘး လမ္းမနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ ကရင္ႀကီးကို ျမႇဳပ္လုိ္က္ၾက တယ္ ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဦးေက်ာ္ခင္န႔ဲ ေဖာက္သည္ျဖစ္သြားတယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ေနာက္ေန႔လည္း က်ေနာ္လူေသလာျမႇဳပ္ရေသးတယ္။ တေလာင္းတည္းေတာင္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေျခာက္ေလာင္းတၿပိဳင္နက္။ ဒီလုိဗ်ာ။ စစ္တပ္ကို ရင္ဆုိင္တြန္းလွန္ေနတဲသ ့ ူေတြရွိသလုိ အေခ်ာင္ရတုန္းလုပ္ထားမွ ဆုိတ့သ ဲ ူေတြလည္းဒုန႔ေ ဲ ဒးဗ်။ စစ္တပ္က ဖြင့္ထားခဲ့လုိ႔ ပြင့္ေနတဲ့ ဂိုေဒါင္ေတြကေန ပစၥည္းသြားသယ္ေနၾကတဲ့ သူေတြကလည္း ပြဲေတာ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနျပန္ၿပီဗ်ာ။ စစ္တပ္ကလည္း အာဏာသိမ္းတာ ဟန္က်ေလာက္ၿပီ ထင္ေတာ့ ဂုိေဒါင္ေတြ ေဖာက္တယ္ ဆိုၿပီး ပစ္မိန္႔ ေပးတယ္။ လူထုကေတာ့ဗ်ာ၊ စစ္တပ္ဆင္တ့ေ ဲ ထာင္ေခ်ာက္ထဲ တည့္တည့္ကိုတုိးေတာ့တာပဲ။ သယ္လာထမ္းလာၾကတဲ့ လူေတြ လည္း တ႐ုန္း႐ုန္း၊ ပစ္လုိ႔ခတ္လို႔ ေသရတဲ့ မသာေတြလည္း အတုန္းအ႐ုန္း ဆိုပါေတာ့။

၂၀၊ ၉၊ ၁၉၈၈ ေန႔လည္မွာ ကိုလွေရႊတို႔က ကရင္ႀကီး ျမႇဳပ္ထားတဲ့ေနရာကုိ သြားၿပီး ေသနတ္တင္ အေလးျပဳၾက ေသး တယ္။ ေအာ္ ... စစ္သားေဟာင္းခ်င္းေတာ့ သံေယာဇဥ္ ႀကီးၾကရွာသားပဲဗ်ာ။ စစ္ထံုးစံန႔အ ဲ ညီ အေလးျပဳတာတဲ့။ ေျမျမႇဳပ္ဖုိ႔ သြားတုန္းက သူတုိ႔မပါဘူးေလ။ က်ေနာ္ပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေနရစ္ခ႔ၾဲ ကလုိ႔ ထားခဲ့တာ။ မလုိလားအပ္ဘဲ ဇာတ္ေတြ ထပ္႐ႈပ္ကုန္မွာစိုးလုိ႔။

ကိုလွေရႊြတို႔က က်ဆံုးရဲေဘာ္ ကရင္ႀကီးကုိ အေလးျပဳၿပီး ကမ္းနားဘက္ကို ျပန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ဘူတာ႐ံုလမ္း ထိပ္က ကိုသန္းညြန္႔အရက္ဆိုင္ဘက္ကို သြားတယ္။ ဒါေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ေန႔ေတြ ညေတြ ေရာကုန္ၿပီေလ။ နည္းနည္းေတာ့ေသာက္လုိက္အံုးမွေပါ႔။ သံုးစိတ္ေလာက္လည္း ခ်ၿပီးေရာ အိမ္ျပန္ဦးမွ ဆိုၿပီး ဆုိင္ထဲ ကေနထြက္ၿပီး လမ္းဟုိဘက္ျခမ္းကို ကူးလုိက္တယ္။ လမ္းတဘက္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူးဗ်ာ၊ ေဒါ႔ဂ်စ္ကား တစီးက ဟြန္း အဆက္မျပတ္တီးၿပီးလာေနလို႔ခဏရပ္ေပးလုိက္ရတယ္။ လမ္းလည္ေခါင္တည့္တည့္မွာ။ ဒီကားဘာေၾကာင့္ ဟြန္းရွည္ တီးရသလဲ လွမ္းၿပီး စပ္စုလုိက္ေတာ့ ... လားလား ... ကားေနာက္မွာ လူေတြ ပုိးလုိးပက္လက္န႔။ဲ ေခါင္းေတြက ကားေမာင္းတဲ့ အရွိန္န႔ဲ ဘယ္ညာရမ္းေနတယ္ဗ်ာ။ လက္စသတ္ေတာ့အေလာင္းေတြပါလား။ ဟုတ္တယ္၊ သမိုင္း ဘုရားလမ္းဘက္က သိပၸံပစၥည္း စက္႐ံုမွာ ဂိုေဒါင္ေတြ ဖြင့္ထားတယ္ ဆုိၿပီး သြားသယ္ရာက က်ည္ဆံန႔ည ဲ ားလာၾကတာတဲ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

64

ေဒါ႔ဂ်စ္ကားက ေရွ႕ဆက္မေမာင္းဘူးဗ်ာ။ ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္မွာတင္ ရပ္ေနတယ္။ ရပ္တာက က်ေနာ္႔ကိုေတြ႔လုိ႔ ရပ္ တာေလ၊ ဒ႐ုိင္ဘာက ကားကုိ လမ္းေဘးမက်တက်ရပ္ၿပီး ဆင္းလာတယ္။ ဘယ္သူရွိရမလဲဗ်ာ။ ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္က ကုလားလွဝင္းေပါ႔။ စစ္တပ္က အတင္းတင္ေပးလုိက္လုိ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္န႔တ ဲ င္ေမာင္းလာရတာတဲ့။ က်ေနာ့္ဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ဆရာလုိက္ခ့ပ ဲ ါအံုး၊ ဒါေတြကို သေဖာ့ေတာမွာ လုိက္ျမႇဳပ္ေပးပါအံုးတဲ့။ ေကာင္းၾက ေရာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဘယ္လုိျငင္းမလဲဗ်။ မလုိက္ခ်င္ မပို႔ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ဒီအေလာင္းေတြရြာလည္ေနအံုးမယ္။ ေဘးက လူေတြကလည္း အမွဳပတ္မွာ ေၾကာက္တ့ပ ဲ ံုစံန႔ဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အသုဘကမၼဌာန္းလွမ္း႐ႈေနၾကတာ။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘယ္စက္႐ံုကေဖာက္လာမွန္းမသိတ့၊ဲ ဘာမွန္းမသိတ့ဲ ပစၥည္းမ်ဳိးစုံထမ္းပုိးၿပီး သူတို႔အလုပ္န႔သ ဲ ူတို႔ ႐ႈပ္ေနတာေလ။ ဒါနဲ႔မထူးပါဘူး၊ ပို႔တာေပါ့ကြာ၊ ဦးေက်ာ္ခင္န႔င ဲ ါ ရင္းႏွီးပါတယ္ ဆိုၿပီး မူးမူးနဲ႔ကားေခါင္းခန္းေပၚတက္ထုိင္ၿပီး သေဖာ့ ေတာ ေမာင္းကြာ လုပ္လုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ သေဖာ့ေတာေရာက္ေတာ ့ဦးေက်ာ္ခင္က ဆရာလာျပန္ၿပီလားတဲ့။ ဒီေလာက္ အေလာင္းေတြကို က်င္းေစ့ တူးဖုိ႔ မလြယ္ဘူးတဲ့။

အေလာင္းစုစုေပါင္း

အက်ီရင္ပတ္ဟကြဲန႔ေ ဲ ရာ၊

ေျခာက္ေလာင္းဗ်ာ။

ပုဆုိးခါးပံုစ

ေယာက္်ား

ခပ္ရွည္ရွည္န႔ေ ဲ ရာ၊

အေလာင္းေတြခ်ည္းပဲ၊

ေဘာင္းဘီတိုန႔ေ ဲ ရာ၊

ကတံုးေတြေရာ၊

အေလာင္းဒီဇုိင္းအစံု။

ဒါေပမဲ့

အေလာင္းေတြအားလံုးဟာ အညိဳေရာင္သန္းေနၿပီဗ်။ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ တက်င္းထဲေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔။ သံုးေယာက္ တက်င္းေလာက္ လုပ္ပါ ေစ်းဆစ္ၿပီး ကိစၥျဖတ္လိုက္ရေတာ့တာေပါ႔။ အခုမွ သတိရတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ဦးေက်ာ္ခင္႔ကုိ

ပုိက္ဆံတျပားမွမေပးခဲ႔ဘူးဗ်။

က်ေနာ္ေခါင္းထဲဝင္လာတာက

ဒီလူေတြ

ဘယ္ကလဲ၊

အသက္

ဘယ္ေလာက္လဲ၊ သူတို႔မိသားစုေတြ ဘယ္လုိလုပ္သိၾကမလဲ ဆိုတာေတြပဲ။ ေသာက္ထားတဲ့အရက္အရွိန္ေလးေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

အဲဒီရက္ေတြက က်ေနာ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာမ်ားဗ်ာ၊ ေျပာေတာင္ မကုန္ေလာက္ေတာ့ဘူး။ ကရင္ႀကီးကုိ ျမႇဳပ္ၿပီးတဲ့ေန႔ ညကိုးနာရီေလာက္ကို က်ေနာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရွ႕ကုိ ေရာက္သြားေသးတယ္။ ဘာလုိ႔လဲ၊ ဟုတ္လား။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ပိတ္မိကုန္ၿပီ ၾကားလုိ႔ေျပးသြားတာဗ်ိဳ႕။ ခင္ဗ်ားကေတာ့မဆိုင္ဘူး ေျပာမွာပဲ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဆိုင္ေနတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕ မေတာ္မတရားလုပ္မွဳကို က်ေနာ္ တတ္ႏုိင္သမွ် တားဆီးကာကြယ္ရမယ္။ က်ေနာ္ ဘာေကာင္မွေတာ့မဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္ေရွ႕ကိုက်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္။ တကၠသိုလ္ စာတုိက္န႔ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ ဆိုတ့မ ဲ ိန္းဂိတ္ေပါက္မွာေပါ႔ဗ်ာ။ တံခါးအျပင္မွာ ရပ္ကြက္ ထဲက လူႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္ေနတယ္။ အထဲက ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ဝင္ခြင့္မေပးဘူး။ မလွမ္းမကမ္းက စစ္ကားေတြ ေမာင္းသံ၊ ဟြန္းတီးသံေတြေတာင္ၾကားေနရတယ္။

က်ေနာ့္မွာ လူ႐ႈပ္ဇာတာပါလာတယ္ဆိုတာအမွန္ပဲ။ က်ေနာ္ ဝင္ရွင္းလုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းအထဲကို ဝင္ခြင့္ရသြားတယ္။ ျဖစ္ေနပံုက ေက်ာင္းထဲက ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းကေန တဖဝါးမွ မခြာဘဲ အေသခံမယ္လုပ္ၿပီး တံခါးဖြင့္ မေပးတာဗ်။ အထဲေရာက္ေတာ့ စစ္ကားေတြအသံေတြ သိပ္နီးလာတာနဲ႔ ... အဓိပတိလမ္းမႀကီးအတိုင္း ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမဘက္ကုိ ေျပးၾကရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေျပးေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ နီးရာအေပါက္က ထြက္ၾကဖုိ႔ေအာ္ေနရတယ္။ ေအာ္ရမယ္ဗ်။ စစ္တပ္ဟာ ဘာဆင္ျခင္တံုတရားမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ပစ္တာခတ္တာ၊ ေသတာေက်တာ က်ေနာ္႔မ်က္ျမင္ ကုိယ္ေတြ႔မို႔။

မင္းတို႔ငါ့စကားကိုနားေထာင္ပါ။

အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္လုိ႔

စြတ္ေအာ္ေနရတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ

ေက်ာင္းသူမိန္းခေလးတေယာက္က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေရွ႕မွာ ေနရစ္ၿပီး အေသခံပါ့မယ္လုပ္ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္နားခ် ယူရတယ္။ ငိုယိုၿပီးေတာ့ကုိ ဇြတ္ေနရစ္မယ္လုပ္ေနလို႕စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဘက္ အေပါက္ကေန တရြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚလာရတယ္ဗ်ာ။ တကယ့္ကုိ အမွတ္တရ ေန႔တေန႔။ မေမ့ႏိုင္တ့ေ ဲ န႔တေန႔ေပါ႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

65

အာဏာသိမ္းေတာ့ က်ေနာ္ေျခၿငိမ္သြားတယ္ထင္လုိ႔လား။ မၿငိမ္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္အက်င့္ကုိက ခက္ခက္ကိုမွ လုိခ်င္ တာ။ ဒီစစ္တပ္ကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔ ဒုကၡေပးရမယ္၊ ၿပိဳေအာင္ ၿဖိဳရမလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ ဆက္ၾကံတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာက သူ႔မိတ္ေဆြ ဦးခင္ဝင္းနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဦးခင္ဝင္းရဲ႕သားက အေရးအခင္းမွာ အပစ္ခံရလုိ႔ ဆံုးသတဲ့။ သူက ဓာတုေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွံ႔စပ္တ့ပ ဲ ုဂၢိဳလ္။ ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာက လွ်ာမွာ ကင္ဆာျဖစ္ေနလို႔ သိပ္မေနရေတာ့ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ပါးေခ်ာင္မွာ ႏြယ္ခ်ဳိျမစ္ကေလး ဝါးရင္း အေရးအခင္းတေလွ်ာက္လံုး သံ႐ံုးေပါင္းစံုကုိ က်ေနာ္န႔ေ ဲ လွ်ာက္သြားေနတာ။ စာပို႔တာ၊ အကူအညီေတာင္းတာ မ်ဳိးစံုပဲ။ အားကိုးရလုိ ရျငားေပါ႔ဗ်ာ။ ဆရာက က်ေနာ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္အားထားပံုရတယ္။ ဦးခင္ဝင္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာ ဟာ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ပညာသားပါပါ လမ္းညႊန္လုိက္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ ဟုတ္ခ်င္မွ လည္း ဟုတ္မယ္ေပါ႔ဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားကို ဟုိတခါ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလုိေပါ့။ ဓာတ္ဆီတိုင္ကီေတြကုိ ဂံုးေက်ာ္တံတားေတြလုိ ဆင္ေျခေလွ်ာေနရာမွာ ထားၿပီး စစ္ကားေတြ လာတာနဲ႔ လွိမ့္ၿပီးမီး႐ိႈ႕တာကေန အေဝးထိန္းခလုတ္ပါတဲ့ကစားစရာေတြန႔ဲ ထိန္းခ်ဳပ္ေဖာက္ခဲြ တာတို႔အထိ အမ်ဳိးကိုစံုေအာင္က်ေနာ္ေလွ်ာက္ေလ့လာခဲ့ပါသဗ်ာ။ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္တာထက္ က်ေနာ္႔စိတ္မွာထက္သန္ ေနလို႔ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာဗ်။ ဆရာ ဦးခင္ဝင္းနဲ႔ တလေလာက္ တြဲလိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြား တယ္။ ျပတ္မယ္ေလ။ ဖမ္းတာ၊ ဆီးတာ၊ စစ္တာ၊ ေဆးတာေတြ လုပ္လာေနၿပီကုိး။ သူဘာျဖစ္ေလသလဲေတာ့ မသိ ဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ပုိ႔ခ်ေနတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကေတာ့အဲဒီမွာ တစခန္းရပ္သြားေတာ့တာပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

66

tcef; (48) - vufeufudkifawmfvSefa&;qDokdY

က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးတမ်ဳိး ၾကံျဖစ္တာကေတာ့ ေတာခိုၿပီး လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ဖုိ႔ပ။ဲ မိန္းမကေတာင္ သေဘာတူ တယ္ဗ်။ က်ေနာ္န႔အ ဲ တူေတာခိုမယ့္အထဲမွာ ရဲမြန္လွဳိင္၊ ေရႊြေသြး ဘုန္းေက်ာ္တို႔ ပါတယ္ဗ်။ ဘာေၾကာင့္ ေတာခိုဖို႔ စိတ္ကူးသလဲ ဟုတ္လား။ ဘာပါတီ၊ ဘာဝါဒေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ မတရားဘူး ထင္လုိ႔။ ေတာခိုမယ့္အုပ္စုထဲမွာ စာစံု ဖတ္ စာဂ်ပုိးဆိုလို႔ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ ပါတာ။ က်န္တ့ဲ ဘုန္းေက်ာ္၊ ရဲမြန္လွဳိင္၊ ေရႊေသြးတုိ႔ဆိုတာ က်ေနာ္န႔စ ဲ ာရင္ တကယ့္ အျဖဴထည္သက္သက္ေတြ။ လူငယ္စိတ္န႔မ ဲ တရားမွဳကိုခံတြန္းႏိုင္မယ့္နည္းကိုရွာရင္း ေတာခုိဖုိ႔ဆံုးျဖတ္တာဗ်။

ဒီေနရာမွာ

က်ေနာ္

ခင္ဗ်ားကုိ

တခုေတာ့

ေျပာပါရေစ။

ေတာခိုမယ္ဆိုလုိ႔

ဘာမွ

အထင္မႀကီး

လုိက္ပါနဲ႔။

က်ေနာ္တေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ တတိုင္းတျပည္လံုးကလူငယ္လူရြယ္မွန္သမွ် အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီကာလက အားလံုး ဒီစိတ္ေပါက္ၾကတာပဲ။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ အခု စစ္တပ္ထဲမွာ အခု ဗိုလ္မွဴးႀကီးေလာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ေမာင္ေတြေတာင္ ပါ ပါတယ္။ စစ္တပ္ႀကီး မေတာ္မတရားလုပ္တာ ကေလးလူႀကီး အကုန္သိေနတာပဲ။ သူတို႔ ႐ုိး႐ိုးသားသား ဝန္ခံခ႔ဲ ရင္ေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

67

ေတာခိုမယ္သာေျပာတာ ဘယ္ေနရာကေန ေတာထဲ ေရာက္ေအာင္သြားရတယ္ ဆိုတာကို ေသခ်ာ မသိၾကဘူးပါဗ်ာ။ အနီးစပ္ဆံုးက ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ကေန နယ္စပ္ကုိေရာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲသိၾကတာ။ ေမာ္လၿမိဳင္ေတာ့ က်ေနာ္ကၽြမ္းတယ္ဆိုရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့က်ေနာ့္ေယာက္ဖေတာ္ ေဆးသမားအေက်ာ္အေမာ္က ေတာင္စြန္း ရဲဘက္ကို ေရာက္ခ့ဖ ဲ ူးလုိ႔။ ေရာက္လုိက္တာမ်ား အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာဗ်ာ။

ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ ေယာက္ဖဟာ တဦးတည္းေသာ သားလည္းျဖစ္၊ ယစ္မူးတာကုိ ႀကိဳက္လြန္းသူလည္း ျဖစ္ တာေၾကာင့္ သူ႔ေခတ္န႔သ ဲ ူေတာ့ တကယ့္အထင္ကရ ေဆးသမားပါဗ်ာ။ ေဆးသမားမွ အျပားလိုင္း အရည္လုိင္း ထက္ ျမင့္တ့ဲ ဒုတ္လုိင္း။ အေၾကာထဲကုိ ထိုးသြင္းတာကို ေျပာတာေလ။ က်ေနာ္ေျပာလို႔ ေဆးစြဲေနတာ သိေတာ့ သူ႔မိဘ ေတြက

ေဆး႐ံုပို႔ျဖတ္ခိုင္းေပမဲ့

မျပတ္ဘူး။

ေဆးဖိုးလုိလို႔ကေတာ့နည္းလမ္းေပါင္းစုံန႔ရ ဲ ွာတယ္၊

နည္းမ်ဳိးစံုသလား

မေမးနဲ႔။ အိမ္ၾကမ္းျပင္ကုိ ဓာတ္ဆီေလာင္းတယ္။ လက္ထဲမွာ မီးျခစ္န႔၊ဲ မေပးရင္ ႐ိႈ႕လုိက္မယ္ လုပ္တ့အ ဲ ထိ။ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားတာကလည္း ရဲမိတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေမြးသမိခင္ က်ေနာ့္ေယာကၡမကိုယ္တုိင္ က်မသား ေဆးစြဲေနပါတယ္ ဆိုၿပီး ေထာင္ထဲသြင္းလိုက္လို႔ဗ်ိဳ႕။ ေယာကၡမႀကီးက ျပတ္ေတာ့ျပတ္သားဗ်။ ေထာင္ဝင္စာေတာင္ မသြားဘူး။ က်ေနာ္ ကသာ မေနႏုိင္လြန္းလို႔ ရဲဘက္အထိ လုိက္ေတြ႔ၿပီး လိုတာလုိက္လုပ္ ေပးရတာေလ။ ေအာ္ ... သူက က်ေနာ္႔သမီး ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာသားဗ်ာ။

မွတ္မွတ္ရရ တေခါက္ေတာင္ ရွိေသးတယ္ဗ်။ သည္းထိတ္ရင္ဖို ဆိုပါစို႔။ က်ေနာ္ ေတာင္စြန္းရဲဘက္ကို ေရာက္တ့ဲ တေခါက္ေပါ႔။ က်ေနာ္ ရဲဘက္ေရာက္တယ္ ဆိုတာ ဒီလုိေထာင္က် မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေယာက္ဖ ေရာက္ေနတဲ့ ရဲဘက္ ကို သြားတာကို ေျပာတာဗ်။ ခဏခဏ ေရာက္ေနေတာ့ ရဲဘက္က ေထာင္မွဴး ဦးသိန္းထြန္းနဲ႔ေတာင္ အရက္ေသာက္ ဘက္ ျဖစ္ၿပီး ရင္းႏွီးေနတယ္။ အမယ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီလူေတာင္ လူမွဳထူးခၽြန္ေတြ ဘာေတြ ရေသးဆုိပဲ။ ေအးေလ။ ေထာင္က်ရဲဘက္ေတြကုိ ကၽြဲလိုႏြားလိုခိုင္းၿပီး၊ တေန႔လံုးမူးေနတဲ့ ေမာင္က ဘာေတြထူးၿပီး ခၽြန္သလဲ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားမရဘူး။

အဲဒီတေခါက္ က်ေနာ္ ေတာင္စြန္းရဲဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ ညေနေလးနာရီေက်ာ္ ဘုတ္ျပန္သိမ္းတဲ့အခ်ိန္။ ဦးသိန္းထြန္း က ... ကိုသက္ခုိင္၊ ခင္ဗ်ား ေယာက္ဖ ဘုတ္ျပန္ဝင္ေတာ့မွာ။ ဗူးဝကပဲ ေစာင့္ေနေတာ့တ့။ဲ ေထာင္က်ဦးေရ ငါးရာေလာက္ တန္းစီၿပီး အိပ္ေဆာင္ထဲ ျပန္ဝင္တာကို ထုိင္ၾကည့္ၿပီး ေယာက္ဖကို ရွာလုိက္တာ။ လူသာကုန္တယ္ မေတြ႔ဘူးဗ်ာ။ ဦးသိန္းထြန္းကေတာင္ ကိုသက္ခိုင္ မမွတ္မိလို႔ေနပါလိမ့္မယ္တ့။ဲ ဟ၊ က်ေနာ္ မမွတ္မိရင္ က်ေနာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာ က်ေနာ္႔ေယာက္ဖက လွမ္းေခၚမွာေပါ့ဗ်ာလုိ႔ ျပန္ေျပာလို႔ေတာင္ မဆံုးေသး ဘူး၊ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံၿပီး ရဲဘက္ေတြေျပးတယ္ ဆိုတ့အ ဲ သံၾကားေတာ့တာပဲဗ်ာ။

ကိုသိန္းထြန္းလည္း မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္န႔ေ ဲ သနတ္ဆြဲၿပီးလုိက္၊ က်ေနာ္လည္း တည္းတဲ့အိမ္ျပန္ေန။ ဇာတ္လမ္းကို ခ်ဳံ႕ ရရင္ ငါးေယာက္ေျပးတယ္၊ က်ေနာ္႔ေယာက္ဖပါတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္လြတ္တယ္၊ ႏွစ္ေယာက္မိတယ္။ တေယာက္ အေသမိတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အေသမိတယ္ဆိုတ့ေ ဲ မာင္ဟာ ေယာက္ဖမ်ားလားလုိ႔ အေလာင္းတင္လာတဲ့လွည္းေပၚက အေလာင္းအုပ္ထားတဲ့သေဖာ့ဖ်ာကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီးမွ ဟင္းခ်နိုင္သဗ်ာ။ ကိုယ္ေတာ္က အရွင္မိတ့ဲအထဲ ပါတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္မွဳနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္႐ံုးလုိက္ ဘာလုိက္န႔ဲ ေမာ္လၿမိဳင္ကုိ အကၽြမ္းဝင္ေနတာဗ်ိဳ႕။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

68

ေတာခိုမယ့္က်ေနာ္တို႔အုပ္စု ေမာ္လၿမိဳင္ထြက္မ့ဆ ဲ ဲဆဲညမွာေပါ႔။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေပါ႔။ အဲဒီေန႔ဟာ

က်ေနာ္

အိမ္ေထာင္သက္ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တ့ေ ဲ န႔ပဲ။

ေတာခုိမယ့္က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္လံုး

က်ေနာ့္အိမ္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ မိန္းမက က်ေနာ္ ယူသာြ းဖုိ႔အဝတ္အစားေတြ မီးပူတုိက္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ ရဲမြန္လွဳိင္ က ေကာက္ကာငင္ခါ မပီကလာပီကလာနဲ႔ စကားတခြန္းေျပာလိုက္တယ္။ ေအးေလ၊ ရဲမြန္လွဳိင္က အသက္သာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တာ၊ စကားေျပာရင္ မပီေသးဘူးဗ်။

ေနဦးတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုးေတာခိုသြားေတာ့ ေျမေပၚမွာဘယ္သူက်န္ခ႔မ ဲ ွာလဲ။ ကိုသက္ခုိင္က အိမ္ေထာင္န႔ဆ ဲ ိုေတာ့ ေျမေပၚမွာက်န္ခ့ပ ဲ ါ၊ ေတာခိုတ့သ ဲ ူေတြ မိသားစုန႔ဲ ဆက္ခ်င္ရင္၊ အေၾကာင္းကိစၥရွိရင္ ကူညီႏိုင္မယ္တ့။ဲ သူ႔ စကားက ဟုတ္သလုိလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးႏိုင္ဘူး။ မီးပူတုိက္ေနတဲ့ မိန္းမေတာင္ ေတြသြား တယ္။ ေဘးက ေရႊြေသြးတို႔၊ ဘုန္းေက်ာ္တုိ႔ကလည္း ရဲမြန္လွဳိင့္စကားကုိ ဝိုင္းေထာက္ခံၾကျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔အစီအစဥ္ကို တမ်ဳိးေျပာင္းရတယ္။ ေရႊြေသြး၊ ဘုန္းေက်ာ္န႔ဲ ကုိရန္ဝင္းထည့္လိုက္မယ့္ ခ်ာတိတ္သံုးေယာက္က တဖြ႔၊ဲ တရက္ႀကိဳၿပီး အရင္သြားႏွင့္၊ က်ေနာ္န႔ဲ ရဲမြန္လွဳိင္က ေနာက္ေန႔ဆက္လုိက္မယ္ေပါ႔။

တိုတုိ ေျပာၾကစို႔ဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔မနက္ ငါးနာရီမွာ ဘုန္းေက်ာ္န႔ေ ဲ ရႊေသြး ဦးေဆာင္တ့အ ဲ ဖြဲ႔ကုိ ေငြသံုးေသာင္း ထုတ္ေပး ၿပီး ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကေန ေမာ္လၿမိဳင္ ရထားေပၚတင္ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္န႔ရ ဲ ဲမြန္လိွဳင္ ေမာ္လၿမိဳင္ လုိက္သြားတယ္။ ေမာ္​္လၿမိဳင္ကမ္းနားလမ္းက ေလညႇင္းသာဟုိတယ္မွာတည္းၿပီး ခရီးလမ္းစ ရွာတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီန႔လ ဲ ိုက္ခ်ိတ္တာဗ်ိဳ႕။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တကယ္တက္ၾကြတ့ဲ မြန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး တပါးနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ သူက မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ေဟာင္း ႏုိင္ကင္ခၽြန္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ မုဒံုမွာ ခၽြန္း႐ုပ္ရွင္႐ံု ဆိုတာကို သူပိုင္တာပါပဲ။

ေမာ္လၿမိဳင္ေထာက္လွမ္းေရးကို မ်က္ေျချဖတ္ရင္း ႏုိင္ကင္ခၽြန္းနဲ႔ ဆံုၾကတယ္။ ႏိုင္ကင္ခၽြန္းဟာ က်ေနာ္န႔ဲ ေတြ႔ေတာ့ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနားက သူ႔အိမ္မွာ အထက္ဂိုဏ္းဆရာေတြလက္စြဲ၊ ကန္ေတာ့ပြဲမ်ဳိးစံုန႔ဗ ဲ ်ာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ႏုိင္ကင္ခၽြန္းက က်ေနာ္႔လက္မွတ္နမူနာကုိ သူ႔မွတ္စုထဲမွာ ထုိးေပးခဲပ ႔ ါဆိုၿပီး ေတာင္းထားလုိက္ သဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဆန္းေတာ့ဆန္းေနသလိုပဲ။ မယံုရင္ ပံုျပင္သာမွတ္ေပေတာ့။ အဲဒီလက္မွတ္ဟာ ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးေဟာင္း ဗို္လ္မွဴးႀကီးစိန္ျမ ေတာခုိတ့အ ဲ ခါ လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္တ့ဲ လက္မွတ္ ျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။

ျဖစ္ပံုက ေမာ္လၿမိဳင္မွာေလးငါးရက္ေနေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက သံသယရွိလာပံုရတယ္။ ေအးညႇင္းသာ တည္းခိုခန္း ကုိ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြကလာစစ္လို႔ က်ေနာ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေရတပ္က ဗိုလ္ႀကီးခင္ေဇာ္ ကို လွမ္းဖုန္းဆက္ရေသး တယ္။ ငါ့အလုပ္သမားေတြကုိ မင္းတို႔လူေတြလာေမးေနတာ ၾကည့္ေျပာပါအံုးေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ့္ေတာ့ ခင္ေဇာ္န႔ဲ က်ေနာ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူ ဆယ္တန္းေအာင္တာေတာင္ က်ေနာ္႔ေက်းဇူးမကင္းဘူး ဆိုႏုိင္တယ္ဗ်။ ဒီလုိ ေလ၊ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔ သခ်ၤာေျဖတဲ့ေန႔က သူမေျဖႏုိင္လို႔ အေျဖလႊာေတြ ျခစ္ပစ္မယ္လုပ္လို႔ က်ေနာ္ တားလိုက္ရတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္နည္းေပမဲ့ ေဒသေကာလိပ္ေတြေပၚလာေတာ့ အာအုိင္တီ ဆက္ တက္ခြင့္ရတယ္။ ဘီအီးနဲ႔ၿပီးေတာ့ စစ္တပ္ထဲဝင္ၿပီး ဗိုလ္ျဖစ္လာတာ။ သူကလည္း က်ေနာ္႔ကုိ ခင္ရွာလြန္းလို႔ ေတာခိုမ့ဲ ေမာင္ေတြကုိ ဘုမသိဘမသိ အကာအကြယ္ ေပးခဲ့တယ္ဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိတပတ္႐ုိက္ခ့တ ဲ ာလည္း ပါသေပါ႔ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

69

ေနာက္ဆံုး ေရႊေသြး၊ ဘုန္းေက်ာ္၊ ရဲမြန္လွဳိင္န႔ဲ ကုိရန္ဝင္း ထည့္ေပးလုိက္တ့လ ဲ ူငယ္သံုးေယာက္ဟာ ေသေဘာဘိုး စခန္းကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သြားပါသဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေမာ္လၿမိဳင္မွာ တင္က်န္ရစ္ေရာ ဆုိပါေတာ့။ ကုိရန္ဝင္း ဆိုတာ အခု ေအဝမ္းကုမၸဏီေထာင္ၿပီး အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြန႔ဲ ႀကီးပြားေနသူပါ။ သူဟာ အေရးအခင္းကာလမွာ တကယ့္ကုိ အားတက္သေရာလွဳပ္ရွားခဲ႔သူပါ။ အထူ​ူးသျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွ လက္တြန္႔ခ႔သ ဲ ူ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အခုေတာ့လည္း သူ႔ဘဝနဲ႔သူ႔အေၾကာင္းေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာင္ ေနာက္ပုိင္း စစ္အစိုးရနဲ႔ မကင္းႏုိင္ခ႔ဲ ေသးတာပဲဗ်ာ။

ေအာ္ ... ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ျမ ကိစၥလား။ ကိုရန္ဝင္းပဲ စီစဥ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တလေလာက္ အၾကာမွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီး စိန္ျမကို ရန္ကုန္ကို လာျပန္ေခၚတာက ေရႊေသြး။ ရဲမြန္လွဳိင္ေတာင္ ေမာ္လၿမိဳင္အထိ ပါလာေသးဆိုပဲ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ျမနဲ႔အတူ သူ႔လူရင္းတေယာက္ပါ ေတာခိုတယ္။ သူက အခု မဲေဆာက္မွာ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္ (ပီဒီအက္ဖ္) ဥကၠ႒ လုပ္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္ထက္ပဲ။ ကုိေက်ာ္ထက္က ရန္ကုန္မွာတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္န႔မ ဲ ခင္ဘူးဗ်။ မုတ္ဆိတ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တခါလား ဆံုခ့ဖ ဲ ူးတယ္ ထင္ပါ့။ အခုက်ေနာ္ ေထာင္ထဲ မဝင္ခင္ မဲေဆာက္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႔ခ့ပ ဲ ါေသးတယ္။ ဗို္လ္မွဴးႀကီး စိန္ျမနဲ႔ ကိုေက်ာ္ထက္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေရာက္ေနတဲသ ့ တင္းကုိ ေထာက္လွမ္းေရးက ရသြားတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ျမဟာ တပ္ထဲမွာ တာဝန္ထမ္းတုန္းက မြန္ျပည္နယ္ စစ္ဆင္ေရးေတြ ကိုင္ခ့ဲ တဲ့ သူဆိုေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက နယ္ေက်ာ္ခြင့္ မေပးဘူး ။ ေရွ႕ေရာေနာက္ေရာ ညပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

ထံုးစံအတုိင္း အဲဒီျပႆနာဟာ က်ေနာ္႔ေခါင္းေပၚ ေရာက္လာျပန္တာပဲ။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ပိတ္မိေနတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ျမ ကို လြတ္လြတ္ကင္းကင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါအံုးလို႔ ေရႊြေသြးက ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ဖုန္းဆက္တယ္။ က်ေနာ့္ဆီ ဆက္တာမဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ ဆိုတ့ဲ ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းဆင္းတေယာက္ကိုဆက္တာ။ ေနာင္ က်ေနာ့္ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးက ဆြဲေတာ့ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔ဟာ က်ေနာ္႔အမွဳ တြဲျဖစ္လာတယ္ ဗ်ာ။

ေမာင္ေမာင္ျမင့္က က်ေနာ္႔႐ံုးကို အေရးတႀကီးလုိက္လာၿပီး ျပႆနာကို ကုိယ္စားလွယ္လႊဲေတာ့တာပဲ။ ကုိယ့္အေရးနဲ႔ တုိင္းျပည္အေရး ယွဥ္လာတာမို႔ တုိင္းျပည္အေရးကုိ ဦးစားေပးဖုိ႔ က်ေနာ္႔ တကယ့္ကုိ အဆင့္သင္႔ ရွိေနခဲ႔ပါတယ္။ တုိက္ဆုိင္လာတာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီဟာ ႏုိင္ကင္ခၽြန္းကေထာက္ခံခ႔ရ ဲ င္ သူတို႔နယ္ေျမကုိျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ ေပးမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ႏိုင္ကင္ခၽြန္းက က်ေနာ္႔ကုိ သူသိပ္သံေယာဇဥ္ရွိၿပီး ဆံုးပါးသြားရွာၿပီ ျဖစ္တ့ဲ သူ႔တူ တေယာက္နာမည္က လည္း သက္ခုိင္ ျဖစ္ေနတာမို႔ အေရးအေၾကာင္း ရွိရင္ ကူညီႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ့္လက္မွတ္ကို ယူထားလုိက္တာ ဆိုတာ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္သိလာရတယ္ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ လွဳပ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္တာ ခံေနရပါၿပီ။ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္ လုိက္သြားရင္ လမ္းမွာတင္ ကြိကနဲေနမွာမို႔ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကို လက္ထဲကို ႏိုင္ကင္ခၽြန္းဆီေရးတဲ့စာနဲ႔ လမ္းစားရိတ္ ထည့္ၿပီး ညတြင္းခ်င္း ေမာ္လၿမိဳင္ကိုလႊတ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္က ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ကာလေပါ႔။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလေလာက္မွာပါ။ ပါတီမ်ဳိးစံုေထာင္တာတုိ႔၊ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္တာတုိ႔ပါ လုပ္ေနၾကတဲ့ တကယ့္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ကာလပါဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

70

က်ေနာ္ေရးေပးလုိက္တ့စ ဲ ာနဲ႔ လက္မွတ္နမူနာကုိ ၾကည့္ၿပီး ႏုိင္ကင္ခၽြန္းဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးစိန္ျမနဲ႔ ကိုေက်ာ္ထက္တို႔ကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီ စိုးမိုးတဲ့နယ္ေျမကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ရေအာင္ ကူညီေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဗုိလ္မွဴးႀကီးစိန္ျမတုိ႔ လြတ္သြားေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့မလြတ္ပါဘူး။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ ျပန္လာၿပီး တလေက်ာ္ေလာက္လည္းေနေရာ က်ေနာ့္ကုိ ေထာက္လွမ္း ေရး အကူတပ္က ပင့္ဖိတ္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ပုဒ္မ ၁၇(၁)၊ ၅(ည) တဲ့။ လက္နက္ကိုင္ေသာင္းက်န္းသူႏွင့္ ဆက္သြယ္မွဳ၊ ၁၉၅၀ျပည့္ႏွစ္ ႏုိင္ငံေတာ္ လံုျခံဳေရး အက္ဥပေဒ ေတြန႔ေ ဲ ပါ႔။ ေအာ္ ... ခေရေစ့တြင္းက် သိခ်င္ျပန္ၿပီလား။ ေျဖးေျဖးေပါ့၊ ေျပာမွာပါဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

71

tcef; (49) - jzpfysuf&SmyHkawmf c&D;onf

“ေအာ္ ... ျဖစ္ခ့ပ ဲ ်က္ခ့သ ဲ မွ် အခုေန ျပန္ေတြးရင္ အိပ္မက္လုိပါပဲလားဗ်ာ” ဇာတ္ရွည္ႀကီးကုိ ခင္းေနေသာ ကုိသက္ခုိင္ အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ ႐ုတ္တရက္ သတိျပန္ဝင္ လာသည္။ ကိုသက္ခုိင္ကား ထံုးစံအတိုင္း စကားေျပာလုိက္၊ ကြမ္းယာစားလုိက္၊ မ်က္လံုးကိုေမွးစင္း၍ ဘိန္းမွိန္းသလိုလုိ၊ တရား မွတ္သလိုလိုလုပ္လုိက္ ပံုေသအုိက္တင္ႏွင့္ပင္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ က်ေနာ္ ကုိသက္ခုိင္႔ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ ကုိယ္တိုင္ ဝင္၍ စိတ္ကူးထဲတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနမိ၍ ၿငိမ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ အေဆာင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္တည္ရွိေသာ ကိုသက္ခုိင္၏ တဲငယ္ထဲတြင္ပင္ျဖစ္သည္။ ညေနေျခာက္နာခြဲၿပီ။ ဘုတ္ ျပန္တက္ၿပီး စားေသာက္ၿပီးၾကခ်ိန္။ က်ေနာ္က ေက်ာခင္းလ်က္။ ကိုသက္ခုိင္က တင္ပလႅင္ေခြလ်က္။ သူ႔ပံုမွာ ဘုိးေတာ္လိုလို။ ဂိုဏ္းဆရာလိုလုိ ပံုစံေပါက္ေနသည္။ မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ ပါးမုန္းေမႊး တခ်ိဳ႕ပင္ အေတာ္ရွည္လ်ား ေနေခ်ၿပီ။ သူ႔ကို စကားဆက္ေစရန္ က်ေနာ္ တရားေထာက္ကေလး လုပ္ဦးမွဟု စိတ္ကူးေပၚသည္ႏွင့္ ... “ကုိသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ား မုတ္ဆိတ္ေလး ဘာေလး ရိတ္ပါဦးလား။ နည္းနည္း ႐ုပ္ပ်က္ေနသလားလုိ႔” ဟု ဆိုလိုက္ရာ ကိုသက္ခုိင္က ခပ္ေထ့ေထ႔ အျပံဳးျဖင့္ .. “က်ေနာ္ အက်င့္က တခုခုလုပ္ရင္ ေဇာက္ခ်လုပ္တယ္။ က်န္တာေတြကို ေမ့ေမ့ေနတယ္။ တမင္လုပ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဘးၾကယ္ႀကီးကေတာင္ ဆရာ၊ သန္႔ရွင္းေရးေလးဘာေလး လုပ္ပါဦး တဲ့။ မေတြ႔မခ်င္း မရိပ္ဘူးဗ်ာ” ကိုသက္ခိင ု ္ စကားကုိ က်ေနာ္ နားမရွင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးလိုက္သည္။ “ဘာရွာေနလို႔လဲဗ်” “ျဖစ္ပ်က္ေလ” “ျဖစ္ပ်က္ကုိ ခင္ဗ်ားေတြ႔မေတြ႔ေတာ့ မသိဘူး။ အခုေတာ့ ဆာဒူးတေယာက္ကုိ က်ေနာ္ ရွာေတြ႔သလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားက ျဖစ္ပ်က္ဆိုတာ ရွာေတြ႔ႏုိင္တယ္လို႔ ဘာလို႔ စိတ္စြဲေနတာလဲဗ်ာ” ကိုသက္ခုိင္က အလြန္တည္တန္႔ေသာ အၾကည့္တခုျဖင္႔ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ ေနာက္ ... စကားကုိ တခြန္းခ်င္း ေျပာသည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

72

“ေအာ္ ... ကိုမင္းဒင္၊ သိဒၵတၳဆိုတ့ပ ဲ ုဂၢိဳလ္က စိတ္႐ူးေပါက္ၿပီး နန္းေတာ္ထဲကထြက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ သိဒၵတၳလည္း လမ္းမွန္မေရာက္ခင္ ဘယ္လမ္းဟာ အမွန္လဲ၊ စမ္းတဝါးဝါးေရြးရတာပဲေလ။ ေနာက္ တကယ့္ အက်င့္ သိကၡာ သမာဓိန႔ျဲ ပည္စံုတ့ဲ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကလည္း စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း ေလွ်ာက္ေရးေလွ်ာက္ေျပာ ေလွ်ာက္ေဟာေနတာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ယုတၱိနည္းနဲ႔လက္ခံသင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္” က်ေနာ္လည္း ဤတႀကိမ္ေတာ့ကိုသက္ခိုင္႔စကားကုိ ျပန္ေထာက္လိုက္သည္။ “ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားပဲ ကာလာမသုတ္မွာ ယုတၳိနည္းနဲ႔ဆင္ျခင္မိယံုမွ်နဲ႔ လက္မခံပါနဲ႔အံုး ဆို” “ေရာ ... ခက္ပါလား ကိုမင္းဒင္ရာ ... အဲဒါက ဘာသာအယူဝါဒတခုကို တသက္လံုးစြဲျမဲလက္ခံဖုိ႔ ဆိုလိုတာဗ်။ အခု က်ေနာ္ ေျပာေနတာက ေလ့က်င့္ခန္းရဲ႕ပထမအဆင့္ကိုေျပာေနတာပါ။ အခု က်ေနာ္ေလ့က်င့္ေနတာက ... “ဒီလုိ ေလ့က်င့္ၾကည့္၊ ဒါေတြ ေတြ႔မယ္၊ ဒါေတြ သိမယ္၊ ဒါေတြ ရွိတယ္” ဆိုတာ ဟုတ္မဟုတ္ တေသြမတိမ္း ခပ္ျပင္းျပင္း လုပ္ၾကည့္ေနတာ၊ ေနာက္ ေလ့က်င့္ခန္းဆိုတာကလည္း ဓားစုိက္ထားတယ္ ဗိုက္ေမွာက္ခ်လိုက္ဆုိတာမ်ဳိးမွမဟုတ္ဘဲ၊ ေလဝင္ေလထြက္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္႐ံုကိစၥ၊ အစြန္းေရာက္တယ္မဆိုႏိုင္ဘူး၊ သိဒၵတၳအပါအဝင္ ေလာကေကာင္းက်ဳိးကုိ တကယ္ ေမွ်ာ္ကုိးအားထုတ္ခ႔တ ဲ ယ္ ဆုိတ့ဲ သာသနာ့အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီနည္းကုိ လက္မလႊတ္ခ့ဘ ဲ ူး၊ ဒီေတာ့ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ နည္းလမ္းတက်ေလ႔က်င့္ၾကည့္ေနတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ားစုဟာ စာကုိ ေသခ်ာ မဖတ္ဘူး၊ တရားကို ေသခ်ာမနာဘူး၊ လက္ေတြ႕ မက်င့္ၾကံဘူး၊ သူေရးတာ သူေျပာတာဆို ဟုတ္မွာပါပဲ ဆုိၿပီး ဇြတ္ယံု ေတာ့တာပဲ” ကိုသက္ခိုင္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ တစံုတရာ ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ထားဟန္ရွိ၏။ သူက စကားဆက္ျပန္သည္။ “ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္၊ ကိုယ္က စိတ္မဝင္စားတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ္လုပ္ဖုိ႔ခက္ခဲတယ္ ဆုိတ့ဲ ကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႔လာရင္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ၊ ဒါကိုလုပ္ေနတဲ့လူေတြက ငါတုိ႔န႔လ ဲ ိုင္းမတူဘူး လုပ္ခ်ပစ္လိုက္ေရာ၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ အဲဒီ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ေနတဲ့သူေတြကုိ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လိုင္းထဲ သြင္းပစ္လုိက္ေရာ။ ဒီထက္ဆိုးတာရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ တကယ့္ေလ့က်င့္တ့လ ဲ ူက အထိုက္အေလ်ာက္ သမာဓိေလးရလာလို႔ ရွိစုမ့စ ဲ ု သမာဓိ ေလး နဲ႔ အထူးအဆန္းလုပ္ျပလို႔ကေတာ့ဗ်ာ၊ တခါတည္း အေဖႀကီးကုိအားကိုးပါတယ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ၊ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္သလဲ၊ လူအမ်ားစုဟာ ေလာကႀကီးကိုတပ္မက္စရာေတြ ျပည့္ေနတယ္ထင္လို႔၊ ပတ္သက္မွဳေတြ ကေန ျပႆနာ႐ႈပ္တာကုိ မသိလို႔၊ လြတ္ေျမာက္မွဳအစစ္ ရွိတယ္ဆိုတာ မသိလုိ႔၊ လြတ္ေျမာက္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြ နည္းစံနစ္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ မသိလို႔။ တခ်ိဳ႕သိတယ္ဆိုတ့လ ဲ ူကို ေမးၾကည့္လုိက္၊ ဘယ္စာအုပ္မွာေလ၊ ဘယ္ဆရာ ေတာ္ ေဟာတာေလ ဆိုၿပီး အိေယာင္ဝါးလုပ္ခ်လိုက္တာ ကုိးဆယ့္ကုိးရာခုိင္ႏွဳံး။ အခု က်ေနာ္ ရွာေနတာက မွန္ကန္ခ်က္တခုကို ရွာေနတာ၊ ျပည္စံုတိက်တဲ့နည္းစံနစ္ႀကီးတခုဟာ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ တကယ္ရွိမရွိ သိခ်င္လို႔။ စာထဲမွာေရးထားတာ၊ ဆရာေတာ္ေတြ ေရးထားတာ ဟုတ္မဟုတ္၊ က်ေနာ္႔ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွာၾကည့္ေနတာ၊ သူတို႔က ဇြတ္ယံု ခိုင္းေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေလ့က်င့္ၿပီးရွာၾကည့္၊ ေတြ႔မယ္ဆိုလို႔ ေလ့က်င့္တာ၊ တိတိ က်က် ေလ့က်င့္လုိ႔ မေတြ႔ဘူးဆုိရင္ အဲဒီလုိမေတြ႔ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းကို ခိုင္ခိုင္လံုလံု ရွင္းမျပႏုိင္ရင္ ဒီေလ့က်င့္ခန္းကုိ က်ေနာ္ရပ္မယ္။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာလည္း က်ေနာ္ ကုိးကြယ္ရမယ့္ ဘာသာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာၿပီ” “ဒီလုိဆို ကိုသက္ခိုင္က ေလ့က်င့္ခန္းကေန တခုခု သိလာတာ ရွိလုိ႔ ဆက္လုပ္ေနတာလား” “ဒါေပါ႔ဗ်၊ သူ႔အဆင့္န႔သ ဲ ူ တဆင့္ခ်င္း လက္ခံႏုိင္စရာေတြရွိလို႔ ဆက္လုပ္ေနတာေပါ့” “ဘာေတြမ်ား ေတြ႔သိလာသလဲဗ်ာ” “အခုေတာ့ ေနဦးဗ်ာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္လာတဲ့ တေန႔မွာ “ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္ ခရီး သည္” ဆုိၿပီး ဇာတ္လမ္းတြဲတခုခင္ဗ်ားကိုေျပာျပႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အခုေနေလွ်ာက္ေျပာရင္ ေတာင္တခြန္းေျမာက္တခြန္း နဲ႔ မျပည့္စံုေလာက္ဘူး” “ကဲပါ ကိုသက္ခုိင္ရာ၊ မျပည့္စံုလည္းေနပါေစ၊ ထူးဆန္းရင္ၿပီးေရာဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေတြ႔တာေလး တခုေလာက္ေတာ့ ေျပာစမ္းပါ။ အနည္းဆံုး ဗဟုသုတေလာက္ေတာ့ ျဖစ္တာေပါ႔”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

73

“ခက္တာပဲ ကိုမင္းဒင္ရာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က်ေနာ္တို႔တသက္လံုး ဒီအထူးအဆန္း အံ့ၾသစရာေတြန႔ပ ဲ ဲ နပမ္းလံုးခဲ့ၾကတာ ကလား” “အေရးထဲ ခင္ဗ်ားက ေစ်းကိုင္ေနျပန္ၿပီဗ်ာ” “ေစ်းမကုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္က တခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား အမွန္တရားရွာတဲ့အခါ လမ္းလဲြေနမွာစိုးလို႔ အထူးအဆန္းကုိ ဦးစား မေပးခ်င္တာ၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔တ့ျဲ ဖစ္ရပ္က ခင္ဗ်ားပါ အရံဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ပါေနလုိ႔ ေျပာလိုက္ ပါ့မယ္၊ ဒီလိုဗ်၊ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး တပတ္ေလာက္မွာပဲ အလင္းမွဳန္ေတြ၊ အလင္းတန္းေတြ ေတြ႔ေတြ႔လာတယ္၊ စာထဲမွာ ပါတဲ့ အတိုင္းေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္တဆင့္တက္လာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း ကာလႏွစ္ခုစပ္ၾကားမွာ ျမင္တာ ၾကားတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အခုေျပာမွာက မေန႔ညကမွေတြတ ႔ ့ဲ ေနာက္ဆံုးေပၚအျဖစ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေစာင္းေနတာ၊

ေလ့က်င့္ခန္းျဖဳတ္ၿပီး ေန႔လည္းက

အိပ္ရာထဲကို

အမွတ္မပ်က္ဘဲ

ကြမ္းစားတာမ်ားလို႔လားေတာ့မသိဘူး၊

လွဲလုိက္တယ္ဗ်ာ။

ပထမ

ညာဘက္ကုိ

အသက္ရွဴရတာ

သိပ္အဆင္မေျပတာနဲ႔

ပက္လက္လွန္လုိက္တယ္။ အသက္ရွဴလို႔အဆင္မေျပဘူးဆိုတာ ေလရွဴရတာျပင္းထန္ေနလို႔။ အဲဒီလုိ ပက္လက္လွန္ ၿပီး

မ်က္ေစ့မွိတ္ထားလို႔

ငါးမိနစ္သာသာေလာက္ရိွေတာ့

...

က်ေနာ္႔နားထဲကုိ

အသံတခုဝင္လာတယ္။

ဒီမွာ

ၾကည့္စမ္းပါတဲ့ ... ။ ဟ ... ဘာမ်ားတုန္းဆုိၿပီး မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္ဗ်ာ”

ကိုသက္ခိုင္ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ တခုခုကို ေဇာကပ္ၿပီး ေျပာေနဟန္ရွိသည္။ လူကသာ က်ေနာ့္အနားမွာ ရွိေနသည္။ သူ႕စိတ္က တေနရာရာသုိ႕ ေရာက္ေနသည့္ပံုျဖင့္ စကားဆက္ပါသည္။ “ေၾကာင္တယ္ေတာ့ မထင္လိုက္န႔။ဲ က်ေနာ့္အိပ္ရာအထက္ ေျခာက္ ေပေလာက္အျမင့္မွာ ပန္းခင္းႀကီးတခု ေပၚေနတယ္ဗ်။ ပန္းေတြမွ ေတာင္ႀကီး႐ႈိးပန္းေတြဗ်ာ။

ေနဦး၊

က်ေနာ္႔႐ံုးခန္းမွာ

ဘုရားစင္

ေကာင္းေကာင္းရွိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္မို႔သာ ဘုရားစင္ လုပ္ထား တာပါဗ်ာ။ ဘုရားတရားအားထုတ္တ့ထ ဲ ဲ မပါခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ဘုရားစင္ ကုိ ဘုရားပန္းတင္ရင္ ေတာင္ႀကီး႐ႈိးပန္းေတြကို က်ေနာ္ တင္ေလ့ ရွိတယ္။ ဘုရားက ေတာင္ႀကီး႐ႈိးပန္းကုိ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ေတာ့က်ေနာ္ မသိဘူး။

တင္တာက

က်ေနာ္ႀကိဳက္လို႔။

ဒါေၾကာင့္

ေတာင္ႀကီး

႐ႈိးပန္းေတြကို က်ေနာ္ ရင္းႏွီးေနတာ၊ သိေနတာေလ။ က်ေနာ့္အိပ္ရာ အထက္မွာ ေလထဲဆိုင္းၿပီး ေပၚေနတဲ့ပန္းခင္းဟာ အလ်ားေျခာက္ေပ အနံေလးေပေလာက္ ရွိမယ္။ တီဗီမ ြ ွာ ေပၚေနတာ မ်ဳိးနဲ႔လည္း ခပ္ဆင္ဆင္ပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဒါနဲ႔ပဲ ယံုလိုက္ေရာ ထင္လို႔ လား၊ သက္ခုိင္ပဲဗ်ာ။ ဆက္ၿပီး စပ္စုတာေပါ့။ ေသခ်ာစုိက္ၾကည့္ ေနလုိက္တယ္။ ပန္းေတြက တေရာင္တည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေရာင္စံု။ အျပာ၊ လိေမၼာ္၊ အဝါ၊ ေနာက္ စပ္ၾကားအေရာင္ေတြ။ ဒါေပမဲ့ တခု သိသာတာက အဝါေရာင္ေတြမ်ားတယ္။ ပန္းေတြကို ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္

မ်က္လံုးက

ပန္းခင္းေအာက္ေျခကို

ေရာက္သာြ းတယ္။

ဒီပန္းေတြ ဘယ္လုိ စုိက္ထားၿပီး ဘယ္လို လာေပၚေနတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လို႔။ ဟာ ... က်ေနာ္ ျခံဳအိပ္ေနတဲ့ ေစာင္က ပန္းခင္းေအာက္ေျခကုိ ေရာက္ေနသဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ငါ့ေစာင္ေလးေတာ့ျပန္ယူထားအံုးမွဆိုၿပီး ေစာင္ကုိလွမ္းဆြဲလုိက္တယ္။ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဆြဲတာ ေပါ့ဗ်။ ေအာင္မယ္၊ ေစာင္က က်ေနာ့္လက္ထဲကို အလုိက္သင့္ ျပန္ပါလာသဗ်ာ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ္ နည္းနည္းလန္႔သြားတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

74

ဒီေလာက္ထူးဆန္းေနတာ ဘာသေဘာလဲ၊ ငါတေယာက္တည္း ၾကည့္ေနလို႔မၿပီးေသးဘူး၊ တျခားသူေတြပါ ေခၚျပအံုးမွ လို႔ စိတ္ကူးေပါက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္႔ ေခါင္းထဲမွာ ခင္ဗ်ား နာမည္ေပၚလာတာနဲ႔ ... အသံခပ္က်ယ္က်ယ္န႔ဲ ... ဗ်ိဳ႕ ... ကိုမင္းဒင္လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ အမယ္၊ အေဖာ္ေတာင္ပါလိုက္ ေသးဗ်ာ။ ဘယ္သူရွိရမလဲ၊ မူဆလင္ကိုတင္ဝင္းေပါ့။ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပန္းခင္းႀကီးကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပၿပီး “ကဲ ... ၾကည့္ၾကစမ္းပါအံုးဗ်ာ” လုိ႔ ေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အံ့ၾသတႀကီး ပန္းခင္းကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ခင္ဗ်ားက ေျပာေသးတယ္၊ ထူးဆန္းလွခ်ည့္လား။ ဒီပန္းခင္းႀကီးက ဒီအိပ္ရာေပၚ ဘယ္လုိလုပ္လာေပၚေနတာလဲ တဲ့။ က်ေနာ္က . က်ေနာ္မသိလုိ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေခၚျပတာေပါ့ဗ်ာလုိ႔ အေငၚတူးလုိက္ေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ၊ ကိုတင္ဝင္းပါ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ငူတူတူ ေငးေတးေတး စဥ္းစားၿပီး ေခါင္း႐ႈပ္တ့ပ ဲ ံုစံန႔ဲ ျပန္ထြက္သြား တယ္ဗ်ာ။ ပန္းခင္းႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲျပန္ေတာ့ အသံတခု ထြက္လာတယ္။ ဒါဟာ ... ပညတ္ ေတြတ့။ဲ ပညတ္ဆိုတာလည္းၾကားေရာ တရားစကားပါလားလို႔ က်ေနာ္လန္႔ၿပီး ထပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပန္းခင္းႀကီး လည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ တကယ္လာသြားသလား ျပန္စဥ္းစားေနတယ္။ ဒီေလာက္ပဲဗ်ာ” “ဘာအဓိပၸါယ္လဲ

ကိုသက္ခုိင္ရယ္။

ပန္းခင္းႀကီးနဲ႔ပညတ္

..

ဘာဆိုင္လုိ႔လ”ဲ “ခင္ဗ်ားကလည္း ပညတ္ဆိုတာ

ရွင္းတာကုိ

တကယ္ရွိတာ

႐ႈပ္ေအာင္လုပ္ေနျပန္ပါၿပီ။ မဟုတ္ဘူးလုိ႔

ဆိုလိုတာေလ။

တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဒီပန္းခင္းႀကီးဟာ က်ေနာ့္ အိပ္ယာေပၚမွာ တကယ္ ရွိတာမဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ” “ဘာေၾကာင့္ လာေပၚေနသလဲဗ်” “အဲဒါ

ျဖစ္ပ်က္ကုိ

က်က်နန

မေတြ႔ေသးလို႔၊

အားေကာင္းလြန္းတဲ့သမာဓိေၾကာင့္ ေပၚတာလုိ႔ပဲ က်ေနာ္ယူဆ တယ္။ ဝိပႆနာ လမ္းလြဲေပါ႔။ ဝိပႆနာမွာတင္ လမ္းလြဲရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း လမ္းလြဲရွိတယ္” “ကိုသက္ခုိင္ကေတာ့ ထပ္႐ႈပ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ေနျပန္ပါၿပီ” “မ႐ႈပ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ေလာကီမွာ

ေလာကုတၱရာမွာ ဒီမိုကေရစီေရးကုိ

မဂ္ဖိုလ္ကိုေမွ်ာ္မွန္းသလို ေမွ်ာ္မွန္းၾကတာပဲေလ။

ဒီမိုကေရစီတုိ႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတုိ႔ကုိ ေဟာေျပာလံႈ႕ေဆာ္ခ့သ ဲ ူေတြ ဟာ အ႐ူးေတြမွ မဟုတ္ဘ။ဲ ကိုယ္က်ဳိးေတြစြန္႔၊ အသက္ေတြစြန္႔ၿပီး လမ္းညႊန္သြားခဲ႔ၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီရေအာင္က်ဳိးပမ္းတာဟာ မမွားဘူး။ သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီလမ္းလြဲ ေရာက္ မသြားဖုိ႔သာ လုိတယ္” “ခင္ဗ်ားက ဒီမိုကေရစီကုိ စိတ္မကုန္ေသးဘူးလားဗ်ာ။ အခုလည္း မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား ရွာေနၿပီလည္း ဆိုေသး ...” “ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ ကိုမင္းဒင္။ ခင္ဗ်ား ေျပာေနပံုက မဂ္ဖိုလ္အလုပ္လုပ္တ့သ ဲ ူက တသက္လံုး ဒီမုိကေရစီေရး မလုပ္ရဘူး၊ ဒီမုိကေရစီေရး လုပ္ေနတဲ့သူက မဂ္ဖုိလ္ကုိ မစူးစမ္းရဘူးလို႔ ဆိုလိုရာေရာက္ေနတယ္။ အဲဒါ အမွားႀကီးဗ်။ က်ေနာ္က အခု တရားေတြ႔ၿပီး မိုးေပၚပ်ံတက္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ အျမင့္ဆံုးဉာဏ္အလင္းရၿပီလုိ႔ဆိုရင္ေတာင္ ဒီခႏၶာ သက္တမ္းကုန္ေအာင္ ဝန္ထမ္းရအံုးမယ္။ လြတ္ေျမာက္ျခင္းဆိုတာ ဘယ္ကာလမွာ ျဖစ္ေပၚလာမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မလြတ္ေျမာက္ခင္ စပ္ၾကား ေလ့က်င့္ခန္းလည္းဆင္း၊ ေလာကအက်ဳိးလည္း တတ္ႏုိင္တာ ေဆာင္ရြက္ေပါ႔၊ ေလ့က်င့္ထားလို႔ အမွန္တရားႀကီးကုိသိေနရင္ ပူပူေလာင္ေလာင္ မခံစားရဘူးေပါ့။ အခု က်ေနာ္ လုပ္ေနတာ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတို႔လို လူေတြအတြက္ ရဟႏၱာျဖစ္​္နည္း ဆုိတာလည္း ရွိတာလည္းမရွိဘူး။ ဒါက Original နဲ႔ ဆိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းတရားဟာ ဂ်ပန္ အင္ဂ်င္လို အႏွဳိးျမန္တာ၊ ၾကာၾကာခံတာ၊ ဆြဲအားေကာင္းတာကမ်ဳိးလည္းရွိေတာ့ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႕ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

75

သြားတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိတတ္ပါရဲ႕၊ က်ေနာ္တို႕ခင္ဗ်ားတို႕လို လူသာမန္အေနနဲ႕ကေတာ့ အမွန္တရားကုိ သိေအာင္လုပ္တ့ဲ နည္းသာ ရွိတယ္။ သိလာရင္ သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ၿပီး တုိက္ဆုိင္အံက်လာတဲ့ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ သူ႔အလိုလို ျဖစ္ လာတတ္တာမ်ဳိး။ ဒီမိုကေရစီလည္း ဒီနည္းအတိုင္းပဲ၊ အက်ဳိးကုိ အားမထုတ္ဘဲ အေၾကာင္းကိုသာ ျဖည့္ရင္ ဒီမို ကေရစီမဂ္ ဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ ဆုိက္လာတာမ်ဳိးပဲ လုိ႔သာမွတ္” “ကဲ ... ခင္ဗ်ားရဲ႕ေလာကုတၱရာေၾကာင္းကုိ ခဏထားပါအံုးဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီလမ္းလြဲဆိုတာ ခင္ဗ်ား ၾကံဳခဲ႔ဖူးလုိ႔လား” “ဟာ ... ၾကံဳပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ အေရးအခင္းအၿပီးမွာ အေရာင္အလင္းေတြျမင္၊ အာ႐ံုမ်ဳိးစံုရ၊ သူေဌးျဖစ္ခ်င္တ့ဲ စိတ္က တားမရေတာ့ လမ္းလြဲေရာက္သြားတာေပါ႔” “ကဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဒီမိုကေရစီလမ္းလြဲတရားေလး နာပါရေစ ကိုသက္ခုိင္ရာ” “ေအာ္ ... ဒီလုိလား။ လမ္းလြဲတရား မနာခင္ ေထာက္လွမ္းေရး အခ်ဳပ္စခန္းတရားေလး စေဟာမွ ျပည့္စံုေပမဗ်ာ။ ဗို္လ္မွဴးႀကီးစိန္ျမတုိ႔ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမဆိုလား ေရာက္သြားၿပီးလုိ႔ တလေက်ာ္ေလာက္မွာေပ့ါ” ဤသုိ႔လွ်င္ အစခ်ီလ်က္ မဂ္တရားဖိုလ္တရားရွာေနေသာ ကိုသက္ခုိင္သည္ သူ၏ ဒီမုိကေရစီလမ္းလြဲတရားကို ဆက္၍ ေဟာျပန္ေတာ့၏။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

76

tcef; (50) - pdk;aESmifhAsmayG? wm&SnfonfhaeY&ufrsm;

က်ေနာ့္လူေတြေတာခုိရာကို က်ေနာ္လိုက္မသြားျဖစ္တာဟာ ေျမေပၚမွာလုိတာလုပ္ေပးဖုိ႔ တခုတည္းေတာ့မဟုတ္ဘူး ဗ်။ စံရိပ္ၿငိမ္မွာ စစ္တပ္ကို ေသနတ္ေတြန႔တ ဲ က္ပစ္တ့ေ ဲ နရာမွာ ပါခဲ့တ့ေ ဲ မာင္ေတြအတြက္ ရတက္မေအးတာလည္း ပါပါတယ္။ ေအးေလ၊ စစ္တပ္ဘက္က လူႏွစ္ဆယ္နီးပါးက်ေအာင္ တက္ပစ္ထားတဲ့ကိစၥဟာ မၿငိမ္းႏုိင္ေသာ မီးဆုိတာေလာက္ ေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာသိထားတယ္။ တျခားလူေတြကုိ လက္လွမ္းမမီေပမဲ့ အုန္းျမင့္န႔ဲ ကိုလွေရႊအတြက္ က်ေနာ့္မွာ တာဝန္ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ တခုထူးျခားတာက ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ စစ္တပ္က သိပ္ၿပီး လူသိေစခ်င္တ့ပ ဲ ံု မေပၚဘူး။ ေအးေလ။ တကယ္လို႔ဟုိးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ကုန္ရင္ စစ္တပ္သိကၡာက်မယ္၊ ျပည္သူက ဒီေလာက္ေတာင္ ေမတၱာထား ေနၿပီ ဆိုၿပီး စည္း႐ံုးေရးပါထိခိုက္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ စစ္တပ္န႔ျဲ ပည္သူ ရင္ဆိုင္တုိက္ပြဲကို ေမွာင္ခ်ထားပံုရတယ္ဗ်။

စစ္တပ္ကေကာင္ေတြကလည္း ငလည္ေတြဗ်။ တက္ပစ္တ့လ ဲ ူေတြကို စိတ္မဝင္စားပါဘူးတဲ့။ ေသနတ္ေတြကေတာ့ လံုျခံဳေရးအရ အေရးႀကီးလို႔ ျပန္လိုခ်င္ပါတယ္တ့။ဲ က်ေနာ္႔ကို လာေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ငါးရပ္ကြက္ ဓမၼသုခ (၁) လမ္းထဲမွာရွိတ့ဲ ေဇယ်ာသိဒၶိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တာေလ။ အမွန္က ဆရာေတာ္ ဟာ ရပ္ကြက္န႔ဲ မရင္းႏွီးေသးဘူးဗ်။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီလူႀကီး ဦးေအာင္ႏိုင္က ေရႊဘို၊ ေရဦးဘက္ကေန ပင့္လာၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္ကိုးကြယ္ထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထံုးစံအတုိင္း ရပ္ကက ြ ္ထဲမွာ ဘယ္ေကာင္ လူရည္ လည္သလဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ကို ေတြ႔ေတာ့တာပဲ။

ေအးဗ်။ က်ေနာ္ကလည္း အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္က ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္လာၾကတဲ့ ရဲအဖြဲ႔အသစ္ ေနျပည္ေတာ္ရဲ ဆုိတာေတြန႔ေ ဲ တာင္ အေတာ္အဖြဲ႔က်ခဲ့တာကလား။ အဲဒီေနျပည္ေတာ္ရဲေတြက အရင္ရဲေတြန႔က ဲ ြာတာ ဦးထုပ္ပဲ။ အရင္ ရဲေတြ ဦးထုပ္က လမ္းစဥ္လူငယ္တို႔၊ ၾကက္ေျခနီတို႔ ေဆာင္းတဲ့ဦးထုပ္မ်ဳိး။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ရဲေတြ ရဲ႕ ဦးထုပ္က စစ္တပ္က အရာရွိေတြေဆာင္းတဲ့ဦးထုပ္မ်ဳိး။ က်ေနာ္ေတာ့နာမည္ မေခၚတတ္ဘူး။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြ ေသြးၾကြေအာင္ တမင္ထြင္တာလုိ႔ပဲ က်ေနာ္ထင္တယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

77

အဲဒီ ရဲေတြက ေဒသအစံုက ေျပာင္းလာေတာ့ သူတုိ႔ကေလးေတြကို လွဳိင္မွာ ေက်ာင္းျပန္အပ္ၾကရတယ္။ လွဳိင္ ေက်ာင္းဆရာ ေလာကမွာ က်ေနာ္က ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္စာရင္းထဲပါေနေတာ့ ေက်ာင္းအပ္တာ၊ ေမးခြန္းလိုခ်င္တာေတြ၊ စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္တာေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ကူညီႏုိင္တယ္။ ေနာက္တခုက လူဆုိးေတြန႔က ဲ ်ေနာ္န႔က ဲ ငယ္ေမြး ျခံေပါက္ေတြ ျဖစ္ေ တာလည္း ပါပါရဲ႕။

ဇာတ္လမ္​္းဆက္ရရင္ အဲဒီေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က က်ေနာ္ကုိ သူ႔ေက်ာင္းလာပါဦးလို႔ ဦးေအာင္ႏုိင္က တဆင့္ ေခၚ ခုိင္းတယ္။ ေခတ္ေျပာင္းေနေတာ့ ဦးေအာင္ႏုိင္လုိ ေကာင္စီျပဳတ္က ဘာအာဏာမွ မရိွေတာ့ဘူးေလ။ က်ေနာ္က ဦးေအာင္ႏုိင္ကုိေတာ့ခင္ပါတယ္။ သူလည္း ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မဟုတ္ဘူး။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတ့၊ဲ ေရႊဘုိသားပါ။ ေျပာစရာ ဆိုလုိ႔ မဆလလုပ္တာမွန္သမွ် အားလံုးေကာင္းတယ္ လုိက္ေအာ္တာ တခုပဲ။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ဆီ ေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးက ဘုန္းႀကီးေခၚရင္ ျငင္းတဲ့ လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက “ဒကာႀကီး ... ရပ္ကြက္မနာေအာင္ ကူညီပါ” တဲ့ ...။ က်ေနာ္လည္း ခပ္တံုးတံုးေကာင္မွ မဟုတ္တာ။ ဘုန္းႀကီးစကားမဆံုးခင္ ေသနတ္ေတြ ေျပးျမင္ေတာ့တာပဲ။ ဘာျပႆနာမွ ေနာက္ဆက္တြဲ မျဖစ္ေအာင္ သူတာဝန္ယူပါတယ္ တဲ့။ စစ္တပ္က တပ္ရင္းမွဴးကိုယ္တုိင္ကလည္း စံရိပ္ၿငိမ္မွာ တက္ပစ္တ့သ ဲ ူေတြကုိ ဘာမွ အေရးမယူပါဘူးလုိ႔ ကတိျပဳပါသတဲ့ဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း “အရွင္ဘုရား ေသနတ္ေတြက တပည့္ေတာ္ သိမ္းထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တက္ပစ္တုန္းက တပည့္ေတာ္က ၿမိဳ႕ထဲမွာေရာက္ေနတာ” ေပါ့။ ငါးဖယ္တုိးေလးနဲ႔ ေရွာင္ၾကည့္တာေပါ႔ဗ်ာ၊ မရဘူးဗ်။ ဒကာႀကီးရာ ..။ ဒီလူေတြ ဒကာႀကီးေျပာရင္ နားေထာင္မ့သ ဲ ူေတြဆိုတာ ဘုန္းႀကီးသိပါတယ္တ့။ဲ ေသနတ္ေတြ ျပန္အပ္ဖုိ႔ နားခ်ေပးပါ တ့ဲ။ ဇြတ္တြန္းေနျပန္ေရာဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒီေသနတ္ေတြ ဆက္ရွိေနရင္၊ ေသခ်ာအသံုးမျပဳတတ္ရင္ ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆိုးက်ဳိး သာ မ်ားမယ္လို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ ကဲ ... အရွင္ဘုရား ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာအတြက္ တာဝန္ယူတယ္ ဆုိတာသာ ေသခ်ာပါေစ။ တပည့္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ေပးရမယ္ ဆိုတာသာ အမိ္န္႔ရွိပါလည္းဆိုေရာ ဒကာႀကီး ေကာင္းသလုိ သင့္ေတာ္သလုိ လုပ္ပါ။ ေသနတ္ေတြ ျပန္ရရင္ၿပီးပါတယ္ တဲ့။ ၾကည့္ ... ဒီေခါင္းေပၚ တည့္တည့္ျပန္က်တာပါပဲဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ မထူးပါဘူးေလ ဆုိၿပီး ... အရွင္ဘုရား ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေစာင့္ပါ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အခ်ိန္ လာယူရမယ္ ဆိုတာ တပည့္ေတာ္ လာထပ္ေလွ်ာက္ပါ့မယ္ ဆုိျပိး ကိုလွေရႊြတုိ႔ကုိ နားခ်ရေတာ့တာေပါ႔။ မျငင္းၾကပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာ တာဝန္ ယူရင္ၿပီးေရာတဲ့။ လာျပန္တာပဲ ေခါင္းေပၚကုိ။ ကဲ ဒါဆို ခင္ဗ်ားတုိ႔ေသနတ္ေတြသိမ္းထားတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကုိ အခ်င္းခ်င္း သံေခ်ာင္းသာ ေခါက္လုိက္ေပေတာ့။ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီမွာ ဘယ္ကင္းတဲကို ဘယ္ေသနတ္လာပုိ႔မယ္ ဆိုတာသာ ေျပာေပေတာ့လုိ႔ ဇယားဆြဲလုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တေန႔ည ကုိလွေရႊန႔ျဲ ပန္ဆံုေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္လမ္းထိပ္က မူဆလင္ဗလီေရွ႕တည့္တည့္မွာဗ်။ သူက ေနဝင္းစတင္း ကို ပုဆိုးေဟာင္းတထည္န႔ထ ဲ ုပ္ထားတယ္။ ဘာမွေတာင္မေျပာရေသးဘူး၊ ေရာ့ ... ဆရာ၊ ဆရာ့ဖာသာ ၾကည့္ရွင္း ေပေတာ့တ့။ဲ ေကာင္းေရာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

78

က်ေနာ္လည္း ပုဆိုးကိုေျဖၿပီး ေနဝင္းစတင္းေလးကိုၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ဘက္ကဒင္ဟာကြင္းေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အားလံုး သံခ်ည္းပဲေလ။ စစ္သားမဟုတ္ေတာ့ ေသနတ္ကုိ ၾကံဳတုန္းရင္းႏွီးေအာင္လုပ္ထားမွလုိ႔ မအပ္ခင္စပ္စုေနတာ။ ေဟ့လူ ကိုလွေရႊ ... က်ည္ဆံေတြကုိ ေရာ ... ဆိုေတာ့ ကုန္ၿပီဆရာတဲ့၊ က်ည္ဆံမကုန္ရင္ ဆရာ့ကို ေသနတ္ျပန္အပ္ခ်င္မွ ျပန္အပ္ျဖစ္မွာတဲ။့ သိပ္ၾကာၾကာ ကိုင္မထားလုိက္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုလွေရႊ လာေပးေတာ့ ညဆယ္နာရီ။ က်ေနာ္ ဆယ့္တလမ္းထိပ္ ေရေျမာင္း နားက မီးကင္းတဲကုိ သြားတင္ထားလုိက္ေတာ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ။ ေနာက္ က်ေနာ့္ညီအငယ္ဆံုးကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလြႊတ္ၿပီး ေသနတ္တလက္သြားသိမ္းလို႔ရၿပီ လို႔ သတင္းပို႔လုိက္ ေတာ့ တာပဲဗ်ာ။ လက္လြတ္စပါယ္ေတာ့ ဘယ္ထားခဲ႔မလဲဗ်။ အဲဒီ မီးကင္းတဲကို က်ေနာ့္ အိမ္ေရွ႕က လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတာေပါ႔။ ဘယ္လုိသတင္းဆက္ပုိ႔သလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ ညသန္းေကာင္ေက်ာ္၊ ႏွစ္နာရီ ေလာက္မွာ စစ္ကားတစီး ခပ္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မီးကင္းနားမွာ ခဏထိုးရပ္ၿပီး ေသနတ္ကို လာသိမ္းသြား ေလရဲ႕ဗ်ာ။

က်န္တ့ေ ဲ သနတ္ေတြလည္းထုိနည္းလည္းေကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေန႔ရက္၊ အခ်ိန္၊ ေနရာေတာ့ကြာတာေပါ႔။ ျပန္အပ္၊ ျပန္သိမ္း တဲ့ နည္းကေတာ့အတူတူပါပဲ။ က်ေနာ္ စိတ္ခ်ေနတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ထင္လို႔လား။ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ မ,အဘူးဗ်။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ္ အုန္းျမင့္ကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ မင္းဘယ္လုိ သေဘာရသလဲလို႔ေမးတယ္။ သူက ဆရာ့သေဘာပဲေလတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုလွေရႊြကိုပါ ထပ္ေခၚၿပီး တေနရာရာကိုေရႊ႕ေနဖုိ႔အၾကံေပးတယ္။ သူကလည္း အစပိုင္းမွာ က်ေနာ္႔သေဘာလုိ႔ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္န႔သ ဲ ူက ၿငိထားဘူးတာလည္းရွိ၊ သူ႔မိန္းမ မစႏၵာကလည္း ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေျပာတာကို နားဝင္ေနေတာ့ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ဆြဲတ့ဲ ဇယားထဲမွာ မပါေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ စိတ္မေအးတာ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ တရက္ ... ရွမ္းစုလမ္းထိပ္က က်ေနာ္႔႐ံုးခန္းကို နယ္ထိန္းရဲ တပ္ၾကပ္ ထြန္းထြန္း ေရာက္လာၿပီး ဆရာ့ တပည့္ထဲမွာ အုန္းျမင္႔ ဆိုတာ ရွိသလား။ စစ္တပ္က ထြက္လာတာေလတဲ့။ အမွန္က အုန္းျမင့္က ေနာက္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတာ။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလိုက္ရတယ္။ အုန္းျမင့္ေတာခိုသြားတာ တလေတာင္ ေက်ာ္ၿပီလုိ႔ ...။

ဒါနဲ႔ အုန္းျမင့္ကုိ လမ္းစားရိတ္ထုတ္ေပးၿပီး ဧရာဝတီတိုင္းဘက္ကုိ ေရွာင္ခိုင္းလုိက္တယ္။ သူ သြားမဲ့ေနရာကုိ က်ေနာ့္ ကိုေတာင္ မေျပာနဲ႔လုိ႔ ေျပာရတယ္။ မင္းလိုတာရွိရင္သာ ငါ့ကုိ လွမ္းဆက္လုိ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲမွာ မေျပာမျဖစ္ရင္ သိမေနတာ အေကာင္းဆံုးလုိ႔ က်ေနာ္ထင္လို႔။ အုန္းျမင့္ ေရွာင္သြားလုိ႔ ဆယ္ရက္မျပည့္ခင္ ကိုလွေရႊတို႔ကုိ ဆြဲေတာ့တာပဲ။ ဖမ္းမိတာ ခုႏွစ္ေယာက္တ့။ဲ ေနာက္ပုိင္း ကိုလွေရႊြတို႔ကို ႐ံုးထုတ္ေတာ့ ဘားလမ္းမွာ တႀကိမ္သြားေတြ႔ေသးတယ္။ ဆိုင္မဆုိင္ေတာ့ တိတိက်က် ေျပာဖို႔ ခက္တယ္ဗ်ာ။ အေရးအခင္းၿပီး ေနာက္ပုိင္း ေဇယ်သိဒၶိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဟာ တုိက္ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးလာတာပဲ ဗ်။ ေအးေလ အရင္က သစ္သားေက်ာင္း။ က်ေနာ္ေတာင္ ၾကမ္းခင္းေတြ လွဴဖူးေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္းက မေျပာတာ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္႔အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေတြကို ကတိအတိုင္း တည္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္ခ့ဘ ဲ ူး လုိ႔ သာ ေျပာပါရေစ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

79

မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ကို ဖမ္းတဲ့ေန႔ေရာက္လာတာပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လ(၂၄)ရက္ေန႔ပဲဗ်ာ။ ဘာလုိ႔ မွတ္မိလဲ၊ ဟုတ္လား။ က်ေနာ္႔ကုိမိၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးအကူမွာ ခ်ဳပ္ထားတာ ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ ေလ။ အခုေတာ့​့တပ္မေတာ္ေန႔ ဆိုလားဗ်ာ။ အဖမ္းခံရမယ့္ေန႔က နည္းနည္းေတာ့ထူးျခားေနတယ္ဆိုတာ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ကတည္းက သိေနတာ။ ဒီလိုေလ၊ မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔ က်ေနာ္႔ ႐ံုးေရာက္လာတယ္။ သူ႔န႔လ ဲ ွဳပ္ရွားဘက္ ေသာၾကာဆုိတ့ေ ဲ မာင္ကုိ ဖုန္းဆက္လုိ႔မရဘူးတဲ့။ တခုခုေတာ့ျဖစ္ၿပီထင္တယ္တ့။ဲ ေသာၾကာ ဆိုတာ က က်ေနာ္န႔အ ဲ မွဳတြဲပဲ။ သူ႔ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးတုိက္ထဲမွာ အသံသာၾကားဖူးတာ။ လူခ်င္း ဒီေန႔အထိ မျမင္ဖူးဘူး။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္က ေသာၾကာကို ဆက္မရဘူး ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္ ကိုရန္ဝင္းကုိ သတိရမိေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဖုန္းဆက္ ၾကည့္တယ္။ ကိုရန္ဝင္းတပည့္ ဖုန္းကိုင္တယ္။ သူ႔အသံက တုန္တုန္ရီရီန႔ဲ မရွိဘူး၊ မသိဘူးခ်ည္း လုပ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ပိုရွင္းသြားေအာင္ ဆူးေလဘုရားနားကို ကုိရန္ဝင္း အလုပ္ဆိုဒ္ထဲကို လုိက္သြားလိုက္တယ္။ အခု Sofitel Hotel တပုိင္းတစ ေဆာက္ထားတဲ့ေနရာေလ။ ဟုိတယ္ခရီးသြား႐ံုးနဲ႔မေဝးလွဘူး။ ခင္ဗ်ားမွတ္မိေအာင္ ေျပာရ ရင္ အဲဒီကြက္လပ္ႀကီးက ဘတ္စကားမွတ္တိုင္န႔ဲ နီးတယ္။ ဘတ္စကားေစာင့္တ့ေ ဲ ယာက္်ားေတြ အေပ့ါသြားလုိ႔ရတဲ့ ကြက္လပ္ႀကီး။ ေနာက္ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ေန႔ စစ္တပ္က ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္တာ အဲဒီေနရာပဲဗ်ာ။ ကိုရန္ဝင္းလုပ္ငန္းခြင္႐ံုးထဲကိုေရာက္ေတာ့သူတပည့္တခ်ိဳ႕မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ေနတာေတြ႔တယ္။ ဘာမွေမးလုိ႔မရဘူး။ တခါတခါ ႀကိဳသိေနတာမေကာင္းဘူးဗ်။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ႀကိဳသိေနၿပီ။ အဖမ္းခံရ တာက ငါးနာရီခြဲ၊ သိေနတာက ေန႔လည္ႏွစ္နာရီ၊ ေတာ္ေတာ္ခံစားရခက္တေ ့ဲ ဝဒနာဗ်ာ။ က်ေနာ္က မတုန္လွဳပ္ပါဘူး လို႔ လိမ္မေျပာခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ကုိယ္ ေၾကာက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ က်ေနာ္ လုပ္ဖုိ႔ မေမ့ဘူးဗ်။

က်ေနာ္န႔ဲ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ လွဳိင္ရွမ္းစု႐ံုးကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနသံုးနာရီထိုးေနၿပီ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေသခ်ာေျပာတယ္။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ မင္းေရွာင္ေနခ်င္ရင္ အခ်ိန္ရတယ္။ ငါေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွ မေရွာင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မင္းေရွာင္ေနမလား၊ အဖမ္းခံမလား၊ မင္း ဖာသာဆံုးျဖတ္၊ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး ... လုိ႔။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္က ကေလးဗ်။ အသက္က က်ေနာ္႔ထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္။ ေရဒီယိုသတင္းေတြ နားေထာင္ၿပီး စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြသာ ေျပာေနတာ၊ တကယ္႔ မိုးထဲေရထဲက်ေတာ့ အင္းမလႈပ္အဲမလႈပ္ အူေၾကာင္က်ား ေနတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ ဝတၱရားကုန္ၿပီေလ။ သူကိုယ္တုိင္ ဆံုးျဖတ္ဖို႔သာလိုေတာ့တယ္ ဆိုၿပီး ႐ံုးခန္းထဲ မွာ ငုတ္တုတ္သြားထိုင္ေနလုိက္တယ္။ အရက္လား၊ တကယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီေန႔က အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ကုန္ေနတယ္။ ေနာက္တခုက ဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အရက္ပါလာရင္ ပို႐ႈပ္ပိုဆုိးကုန္မွာကိုလည္း သိေနလို႔ဗ်။

ေမာင္ေမာင္ျမင့္လား ... က်ေနာ့္႐ံုးေဘးက ဝါးကပ္ေတြပံုထားတဲ့ အပံုေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ေနတယ္။ အက်ီခၽြတ္ႀကီး နဲ႔ေလ။ ေရခ်ဳိးမလုိ႔ျပင္ေန ထင္ပါရဲ႕။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ညေနငါးနာရီခြဲဝန္းက်င္ေပါ့။ က်ေနာ့္႐ံုးေရွ႕ကိုေပါင္မုန္႔ကားတစင္း ဝင္ခ်လာတယ္။ ေပါင္မုန္႔ေရာင္းတဲ့ ကားမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ Town Ace တို႔၊ Lite Ace တို႔လုိ ဗင္ကားမ်ဳိးကုိ ေျပာတာပါ။ အဲဒီကားကုိ က်ေနာ့္ျခံတံခါးကို ေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းက လမ္းမႀကီးေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းမႀကီးကေန အုတ္တံတုိင္း တခု ကို ေကြ႔ေက်ာ္ၿပီးမွ ေရာက္တာ၊ ႐ုတ္တရက္ လူတ႐ံုး႐ံုး ျဖစ္ေလာက္တ့ဲ ေနရာမဟုတ္ဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

80

ကားေပၚကေန အရပ္ဝတ္န႔ဲ လူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာတယ္။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ဝန္းက်င္ေတြ။ ကားေမာင္းတဲ့ ဒ႐ုိင္ဘာ ကေတာ့ မဆင္းဘူး။ က်ေနာ္သိလုိက္ပါၿပီ ... ဒီလူေတြဟာ က်ေနာ့္ကို လာပင့္တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဆုိတာကိုေပါ႔။

က်ေနာ္ ေၾကာက္စိတ္နည္းသြားၿပီဗ်။ မလာခင္ ေၾကာက္ ၿပီးၿပီေလ။ ေတာ္ေရာေပါ႔။ လုပ္စရာရွိတာ ရွင္းစရာရွိတာ ရွင္း႐ံုပဲ။

က်ေနာ္

႐ံုးေရွ႕ကုိ

ဆင္းခ်သြား

လိုက္တယ္။

ေနာက္ ျခံတံခါးနားကို ေလွ်ာက္အသြားမွာ ေစ့႐ံုေစ့ထားတဲ့ ျခံတံခါးကို အဲဒီအထဲက

တြန္းဖြင့္ၿပီး

လူႏွစ္ေယာက္

တေယာက္ဟာ

က်ေနာ္န႔ဲ

ဝင္လာတယ္။ အရမ္းကပ္

ေနတယ္။ ေနာက္တေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက။ က်ေနာ္န႔က ဲ ပ္ေနတဲ့လူက

...

က်ေနာ္

တပ္မေတာ္

ေထာက္လွမ္းေရးကပါတဲ့။ ေျပာေနရင္း သူ႔အိတ္ကပ္ထဲကို လက္ႏွဳိက္ၿပီး မွတ္ပံုတင္ကဒ္တခုကုိ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ထုတ္ျပတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိတာေတာ့ ... အဲဒီမွတ္ပံုတင္ကဒ္မွာ ဓာတ္ပံုတပုံန႔ဲ အနီေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ ခပ္ႀကီးႀကီး တခု ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခတ္ထားတယ္ ဆုိတာပဲ။ ေနာက္ သူ႔ကဒ္ကုိ ျပန္ထည့္လုိက္ရင္း ... ကိုသက္ခုိင္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား လား တဲ့။

သက္ခုိင္ ေရွ႕တည့္တည့္ရပ္ၿပီး သက္ခုိင္လားဆိုေတာ့ ... ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္သက္ခုိင္ပါ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာလဲ ... ခင္ဗ်ား ၾကည့္ပံုက သူတို႔ လုပ္သမွ် ခံရေလသတည္းလို႔ ထင္လို႔လား။ ဟား ... ဟား ... သက္ခုိင္ဗ်။ သူတို႔ေတြးေနတာကတျခား၊ က်ေနာ္ၾကံေနတာကတျခား ... သက္ခုိင္ သူမ်ားနဲ႔မတူဘူး ဆိုတာ ဒီေမာင္ေတြ ေနာက္သံုးရက္ၾကာေတာ့မွ သိသြားတယ္။ ရယ္စရာလို႔ သေဘာထားပါဗ်ာ။ ၾကြားတာမဟုတ္ရပါဘူး။ ဒီေမာင္ေတြ က်ေနာ့္ကို သက္ခုိင္လား ေမးေနမွေတာ့ သက္ခုိင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ သူတို႔ ႀကိဳမသိတာ ထင္ရွားေနတာ ေပါ႔။ ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားကလဲ၊ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ၾကည့္ေနျပန္ပါၿပီ။ အမွန္က က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္႔ေဘးမွာကပ္ရပ္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကို အတူတူ အဖမ္းမခံရေအာင္ အၾကံႀကီးၾကံေနတာဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

81

tcef; (51) - vlBuD;rif;udk,fwkdif rysufruGuf <ua&mufyg&ef zdwfMum;tyfygonf

ကိုသက္ခိုင္ကို က်ေနာ္တုိ႔ေမးစရာရွိလုိ႔ ခဏလုိက္ခ့ပ ဲ ါတဲ့။ သိတ့အ ဲ တိုင္းေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ကုိ သူတို႕ဖမ္းလိုက္ၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးက လုိက္ခ႔ပ ဲ ါ ျမနႏၵာဆုိၿပီး ေခၚေနတဲ့ ေမာင္န႔ဲ ဓားလြယ္ခုတ္မွာ၊ အက်ီခၽြတ္ႀကီးနဲ႔၊ ပုဆုိးကို မိန္းမေတြထမိန္ရင္လ်ားထားသလုိ ပံုစံန႔၊ဲ ပါးစပ္ေလး ဟ လို႕။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္လုိက္ေရာ၊ သူက ကုိေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိသိလားတဲ့။ ဒီလူ ေထာက္လွမ္းေရးသာလုပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ညံ႔တာပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးလုိက္မိတယ္။ က်ေနာ္က ခပ္ေအးေအးေလသံန႔ဲ ... သိတယ္လုိ႔လည္း ေျဖ လိုက္ေတာ့ သူဘယ္မွာ ေနသလဲ တဲ့။

က်ေနာ္က တကယ့္ကုိ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ ေလသံန႕ဲ “ေမာင္ေမာင္ျမင့္န႔က ဲ ်ေနာ္ တေနကုန္အတူရွိေနတာဗ်။ မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္က က်ေနာ့္႐ံုးကုိလာတယ္၊ တေနကုန္နီးပါးေနၿပီး ညေနသံုးနာရီေလာက္ကမွ သူ႔အိမ္ျပန္သြားတာ” လုိ႔ ေျဗာင္လိမ္လိုက္ေရာဗ်ာ၊ လူလည္ပါဆို။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္အေၾကာင္းျပန္ေျဖေတာ့ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ဘက္ ဘယ္လွည့္ ၾကည့္မလဲ။ က်ေနာ္လွိမ့္လံုးက ေထာက္လွမ္းေရးကုိယ္ေတာ္ရဲ႕ ဂိုးေပါက္ထဲကုိ တန္းဝင္သြားေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ကုိေမာင္ေမာင္ျမင့္ အိမ္ကုိ လုိက္ျပေပးပါတဲ့။ သူက ခပ္ေလာေလာ က်ေနာ္လက္ေမာင္းကုိ ကုိင္ၿပီး ကားေပၚတက္ဖုိ႔ လက္ဟန္ျပလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ေပါင္မုန္႔ကားထဲ ဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။ ထုိင္လို႔ေတာင္ ေနရာမက်ေသးဘူး။ က်ေနာ့္ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္တ့တ ဲ ေယာက္ေသာေမာင္က စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ဒါေလး စြပ္လိုက္ပါတဲ့။

ေအးေပါ့ဗ်ာ ... နက္ျပာေရာင္ေခါင္းစြပ္ေပါ့။ အနက္ေရာင္မဟုတ္ဘူး၊ နက္ျပာေရာင္။

ဇင္ပိတ္စခပ္ထူထူန႔ခ ဲ ်ဳပ္ထားတာ။

ဘယ္ေခ်ာင္ကေန

လာခါနီးဝင္ဆြဲလာသလဲေတာ့မသိဘူးဗ်ာ။ ေခါင္းစြပ္က ခပ္ညစ္ညစ္န႔ဲ ေအာက္သိုးသုိးမွဳိေစာ္ေတာင္ နံေနၿပီဗ်ာ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ စြပ္ဆို စြပ္႐ံုေပါ့။ စြပ္ၿပီးေတာ့လည္း မၿပီးဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာထိုင္လိုက္ ေတာ့မွ က်ေနာ့္အရပ္ႀကီးနဲ႔ ထိုင္ေနတာ ကားအျပင္က ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရတယ္။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား ေခါင္းငံုထားတဲ့။ ငံု႔တယ္။ မရဘူးဗ်ာ။ ေဘးမွန္ေအာက္ကို မေရာက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူက ကိုသက္ခိုင္ လွဲၿပီး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) ေတာ့သာအိပ္ေနပါဗ်ာ

တဲ့။

82 လွဲတယ္ဗ်ာ။

အိပ္တယ္ဗ်ာ။

ကားေမာင္းထြက္ေတာ့

က်ေနာ္လည္း

ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးပံုစံန႔ဲ လွဲလ်က္ပါသြားပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကေတာ့ ဘယ္လုိပံုန႔ဲ က်န္ေနခဲ႔ေလ သလဲ မသိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္႔ ဝတၱရားေတာ့ ကုန္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔အိမ္ကုိ ဘယ္လုိေမာင္းရမယ္ဆိုတာ လွဲေနရင္း လမ္းညႊန္လုိက္တာ ေရာက္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ သူတို႔ေကာင္စီလူႀကီးကုိ ရွာေသးတယ္။ ေကာင္စီလူႀကီးေတြေရာ ေထာက္လွမ္း ေရး ႏွစ္ေယာက္ပါ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ အိမ္အတြင္းထဲကို ေနရာအႏွံ႔ဝင္ၿပီး ပုိက္စိတ္တိုက္ေနတာကို အသံေတြ ၾကားေနရ တယ္ဗ်ိဳ႕။ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔အေမရဲ႕အသံေတာင္ ၾကားရေသး။ ဘာတဲ့ ... ကိုသက္ခိုင္ ႐ံုးဘက္ကို မနက္ရွစ္နာရီ ေလာက္ ကတည္းက ထြက္သြားတာ ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူးတဲ့။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေရွ႕ကထြက္လာၿပီး ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိလာရွာေနတာ ဘယ္ေတြ႔မလဲဗ်။ နာရီဝက္သာသာေလာက္ အိမ္ထဲေမႊၿပီး မေက်မခ်မ္းအသံေတြန႔ဲ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကားထဲမွာ လွဲေနရင္း ရယ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတယ္။

ထံုးစံအတုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းေခၚလာတယ္ဆိုေတာ့ လမ္းကုိေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေမာင္းဘဲ ဟုိေကြ႔ ဒီေကြ႔ ေမာင္းေနတာေပါ႔။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တိုးတုိး တိုးတိုးလုပ္ေနတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္လည္း မထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး အသက္ေလးမွန္မွန္ရွဴၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ေနလုိက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသဗ်ာ။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေဟ့လူ ကိုသက္ခုိင္ ထေတာ့ တဲ့၊ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ဒါအိပ္ေပ်ာ္ေနရမယ့္ အခ်ိန္လားဗ် တဲ့။ က်ေနာ္လည္း လူးလဲထၿပီး ကားျပင္လည္း ထြက္လိုက္ေရာ ... တေယာက္ေသာေမာင္က က်ေနာ့္ လက္တဖက္ကိုတြဲၿပီး အေဆာက္အဦးတခုထဲကုိ ေခၚသြားသဗ်ာ။ မ်က္ေစ့ကေတာ့ မျမင္ရဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္က သမံတလင္းကို ေျခေထာက္က သတိျပဳမိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အေဆာက္အဦးအတြင္းအျပင္ အလင္းအေမွာင္ ျခားနား ခ်က္ ရွိေတာ့ သိေနတယ္ေလ ... ။

အေဆာက္အဦးထဲမွာ ဟုိေကြ႔ဒီေကြ႔ သံုးေလးေကြ႔လည္း ေကြ႔ၿပီးေရာ အခန္းတခုထဲကိုေရာက္လာေရာ။ ေနာက္ က်ေနာ္႔ေခါင္းကအစြပ္ကုိျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟာ ... တခန္းလံုး ေမွာင္အတိ ဖံုးေနပါေရာလားဗ်ာ ...။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ သူတို႔ က်ေနာ္႔ကုိ အေမွာင္ခန္းတခုထဲမွာထားခဲ့ၿပီး ထြက္သာြ းၾကၿပီ။ တကယ္႔ အေမွာင္ခန္းဗ်ာ။ အလင္းေရာင္ တစက္မွ မဝင္ႏိုင္တ့အ ဲ ျပင္ နံရံကုိေတာင္ ေဆးအမည္းေတြသုတ္ၿပီး မည္းေမွာင္ေနေအာင္ လုပ္ထားတာဗ်။ မသိဘူးေလ။ ဘာေၾကာင့္ ဖမ္းလာတဲ့လူတေယာက္ကုိ အေမွာင္ခန္းထဲ စထည့္ရတယ္ ဆိုတာေတာ့။

က်ေနာ္

အေမွာင္ခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ၊

အေမွာင္ထဲမွာ

ေတာင္စမ္း

ေျမာက္စမ္း လုပ္ရင္း အခန္း ဘယ္ေလာက္ က်ယ္သလဲ၊ ဘာစက္ေတြမ်ား တပ္ထားသလဲ ေလွ်ာက္စပ္စုတယ္။ အခန္းက ၁၅-ေပ၊ ၈-ေပ ေလာက္ရွိမယ္၊ အျမင့္ ၉-ေပ ေလာက္ရွိတယ္။ အရမ္းေမွာင္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာ လာေတာ့ ခပ္ေရးေရးျမင္ႏုိင္တာေတြ ရွိတယ္ေလ။ ဝင္လာတဲ့ တံခါးေပါက္န႔ဲ တည့္တည့္

အခန္းအဆံုး

နံရံအထက္

၈-ေပေလာက္

အျမင္႔မွာ

စပီကာ

ေသးေသး တလံုးလုိ ဟာမ်ဳိးကုိေတြ႔ေနရတယ္။ ခင္ဗ်ားက

႐ႈပ္တယ္ေျပာလည္း

ခံ႐ံုပဲဗ်ာ။

က်ေနာ္

သတိျပန္ဝင္လာေတာ့

ရင္ထဲမွာ ဒိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ထိတ္ရမွာ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေဒၚလာတသန္း တန္တယ္ဆိုလား။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

83

၁၈၀၄-ခုႏွစ္က အေမရိကန္မွာ ထုတ္တ့ဲ ေရွးေဟာင္း ေငြဒဂၤါးတျပား ပါလာတာကို အခုမွ သတိရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဒုကၡေတာ့ေရာက္ႀကၿပီ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့။

ဒီလုိဗ်ာ ... က်ေနာ့္မွာ ငယ္ဆရာတေယာက္ နာမည္က ဦးျမေမာင္တ့၊ဲ က်ေနာ္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝက စာသင္ခ့တ ဲ ာ။ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီးကြဲေန ၿပီးေတာ့ လြန္ခ႔တ ဲ ့ဲ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကမွ အဆက္အသြယ္ျပန္ရတာ။ သူက အင္းသား ဗ်ာ။ အင္းသားဆိုတာ ေညာင္ေရႊဘက္က အင္းေလးမွာ ေမြးတာလို႔ ေျပာတာဗ်။ သူက ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က ထြက္ၿပီး ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြထတ ု ္ေနတာ။ သူတို႔အင္းေလးမွာ ေရွးေဟာင္း ပစၥည္း ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္ဆုိပဲ။ တေန႔ က်ေနာ္႔႐ံုးခန္း ေရာက္လာၿပီး ေရွးေဟာင္းဒဂၤါးတျပား ထုတ္ျပတယ္။ ထုတ္တ့ဲ ခုႏွစ္က ၁၈၀၄-ခုႏွစ္။ တဘက္မွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ႕ဦးေခါင္း၊ ေနာက္တဘက္မွာ လင္းယုန္ငွက္ တေကာင္က

ျမားေတြကုိ ေျခသည္းမွာဆုပ္ထားၿပီး သံလြငခ ္ က္ေတြ ရံထားတဲ့ပံု။

ဒဂၤါးတခုတည္း ျပ႐ုံန႔ေ ဲ တာ

့ဘယ္ေလာက္တန္ပါတယ္ ဆုိတာ ယံုပါ့မလားဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ဆရာက ဒဂၤါးေရာ၊ ဒဂၤါးေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္ေဖာ္ျပ ထားတဲ့ ကတ္တေလာက္ စာအုပ္တအုပ္ေရာ၊ ေနာက္ အဲဒီ ၁၈၀၄-ခုႏွစ္ အေမရိကန္ဒဂၤါးရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေလလံပြဲ အေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထား တဲ့ ဗြီဒီယိုအေခြတခုပါ ပါတာဗ်။

ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ေတာင္ အင္းေလးဘက္ကိုဆရာနဲ႔လုိက္သြားဖူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ ေဖာင္ေတာ္ဦး ေရာက္ေတာ့လည္းေသာက္ထားတာပဲ။ အင္းေလးေရျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ ေလွတစီးနဲ႔ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ ေတာ့လည္း ေသာက္ထားတာပဲ။ က်ေနာ္ေရာက္သြားတာ အင္းေလး ဟဲယားရြာမဗ်။ ဆရာဦးျမေမာင္ ဇာတိေလ။ ခင္ဗ်ားကုိ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ေျပာရဦးမယ္။ အရက္ေသာက္ၿပီး အင္းေလးေရျပင္ ေလွေပၚမွာအိပ္ေနရင္ ဖ်ားတတ္သတဲ့ ဗ်။ ေရေပၚမွာ

ခရမ္းခ်ည္သီးလုိ

ေဘာလံုးကန္တ့က ဲ ြင္းေရာ၊

စိုက္ခင္းတင္မကဘူး၊

ေဘာလီေဘာ႐ုိက္တ့က ဲ ြင္းေရာ

ရွိတယ္။ ဆရာ့အမ အိမ္ကေန အင္းေလးအရက္ဆိုင္သြားရင္ ေဘာလီေဘာကြင္းကုိ မွတ္မိေနတာဗ်။

ျဖတ္ျဖတ္သြားရလုိ႔

တအိမ္န႔တ ဲ အိမ္၊

တအံ့တၾသနဲ႔

ျခံဝင္းတဝင္းနဲ႔တဝင္း

ဆက္ထားတာက ေရေပၚမွာ လုပ္ထားတဲ့ ေျမလမ္းေလးေတြ နဲ႔ဗ်ာ။

ေနာက္

သံုးဆယ့္ေျခာက္ေကာင္

ဆုိတာလည္း

စပ္စုခ႔ေ ဲ သးတယ္။ က်ေနာ္ နားလည္သေလာက္ေတာ့ ဖြင့္မယ့္ အေကာင္ကုိ

မနက္ပိုင္းမွာ

အိတ္ထဲထည့္ၿပီး

အိမ္ေခါင္မွာဆြဲထားတာ။ ေနာက္ ကဗ်ာလိုလို၊ တေဘာင္ လိုလို စာခ်ဳိး ေလးနဲ႔ အတိတ္စိမ္းေပးတယ္။ ဒါကုိ လူေတြက မွန္းဆၿပီး ထိုးၾကတာ။ ေသခ်ာေတာ့သေဘာမေပါက္ဘူး။ က်ေနာ္

နားလည္သေလာက္ေတာ့

လူလိမ္ေတြ

ပါရင္

ကစားလုိ႔

ေကာင္းတဲ့

အလုပ္မဟုတ္ဘူး

ထင္တာပဲ။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ထုပ္တန္းမွာ ဆြဲထားတာ အခ်ိန္မေရြးခ်ၿပီး ျပင္လုိ႔မရဘူးလား ေတြးမိလို႔ ... ။ ေနဦးဗ်။ က်ေနာ္မူးမူးနဲ႔ ဘီလူးေခ်ာင္းအတိုင္း ဆန္တက္သြားဖူးတယ္။ ခပ္တိမ္တိမ္၊ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေခ်ာင္းေလးပါဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆို ေလွအေသးစားေတာင္ ေျမႀကီးနဲ႔ မလြတ္လို႔ ေလွကို လူက ဆင္းဆင္းတြန္းေနရေသးတယ္။ ေခ်ာင္းတဘက္ တဘက္မွာ ျခံေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ။ လိေမၼာ္ျခံေတြ၊ ကၽြဲေကာျခံေတြ၊ အျပန္ေတာင္ ဆရာ့အသိ ကၽြဲေကာျခံ တျခံထဲ ဝင္ၿပီး ေရႊလိေမၼာ္တပုလင္း ခ်ခဲ့ေသးတယ္။ ႀကိဳက္တယ္ေလ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

84

ေခ်ာင္းအထက္ကုိ ေလးနာရီခရီးေလာက္ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး သြားလုိက္ေတာ့ ေစ်းေန႔လို ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ေနရာတခု ကိုေရာက္တယ္။ နံမည္ေတာ့မမွတ္မိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ေခါင္တ့ေ ဲ နရာဗ်။ ေတာင္႐ုိးေပၚမွာ ေနတဲ့လူေတြ ဆင္းလာၿပီး ေရာင္းၾက ဝယ္ၾကတာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္းဗ်။ အဲဒီေစ်းေန႔မွာ ထမင္းေရာင္းတာ ပိႆာခ်ိန္န႔ဲ ... တပိႆာ ႏွစ္ရာေလာက္ရွိမယ္။ ထမင္းဝယ္ရင္ ပဲဟင္းခပ္ညိဳညိဳ အလကား ေပးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က မုိးလင္း ေလွေပၚေရာက္ကတည္းက ေသာက္ထားေတာ့ ဗုိက္ထဲ ဟာတာတာ ရွိတာနဲ႔ ပဲဟင္းနဲ႔ထမင္းကို နယ္ၿပီး တလုပ္ ေလြးလုိက္တာ ... ဟာ ... ခါးလိုက္တာဗ်ာ။ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ ပဲဟင္းအခါးႀကီးကုိ အမ်ားႀကိဳက္ေနၾကသလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း အခုထိ မသိဘူး။ ဆရာ ေျပာတာေတာ့ အဲဒါ ႐ုိးရာ အစားအစာ ဆုိပဲ။

ေနာက္ ေစ်းနဲ႔မလွမ္းမကမ္း ေတာင္ကမူေလးေပၚမွာ ဉာဏ္ေတာ္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေစတီေတာ္ တဆူရွိတယ္။ ဉာဏ္ေတာ္က ေပတရာေက်ာ္ေလာက္ကို ရွိႏုိင္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ေလွခါးအတုိင္းတက္သြားေသးတယ္။ ဆရာ ေျပာေတာ့ မင္းတုန္း မင္းႀကီး ေကာင္းမွဳတဲ့။ ဘယ္ႏွယ္႔ ဒီေလာက္ေခ်ာင္က်တဲ့ေနရာမွာ ဒီေလာက္ဘုရားအႀကီးႀကီး ဘယ္လုိလုပ္ လာတည္ ထားသလဲေတာင္ ေတြးမိေသးဗ်ာ။ အမယ္ ... ဘုရားရဲ႕ပရဝုဏ္ကုိ ကာထားတဲ့တံတိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရေက်ာ္စြာ ေကာင္းမွဳတဲ့။ ေအးေလ၊ အေရးအခင္းတုန္းက စစ္ကုိင္းမွာ ဆႏၵျပတဲ့ျပည္သူေတြကုိ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီးေသေအာင္ ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္ခတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးခဲ့တ့ဲ သူရေက်ာ္စြာေပါ႔။ ဟုတ္ပါတယ္ ... အဲဒီရက္စက္မွဳေၾကာင့္သဲကုန္းဆရာေတာ္ဦးဥာဏိႆရက ရာေဇာဝါဒဆုိၿပီး မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါး အေၾကာင္း ေဟာျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီ အင္းေလးေစ်းထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကေန ေရႊထည္ေတြအထိေရာင္းတယ္ေလ။ ဆုိင္ခန္းေတာ့သီးျခားမရိွဘူး။ ပါလာတဲ့ မိုးကာဖ်င္ကာစကုိ ေျမႀကီးေပၚခ်ခင္းလိုက္ရင္ ဆုိင္ျဖစ္ေရာ။ အင္ရြက္ေတြနဲ႔ ေတာ့ အမိုးမိုးထားတာေပါ႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္း ကပ္တီးကပ္ဖ႔၊ဲ အမိုးမရွိဘဲေတာ့ ဘယ္ေနမလဲ။ က်ေနာ္လုိက္လာတဲ့ ေလွက အဲဒီေစ်းမွာ ေရႊထည္လာေရာင္းတဲ့ ဆရာဦးျမေမာင္ရဲ႕တူ ပိုင္တ့ေ ဲ လွေလဗ်ာ။

အေရးထဲ

ခင္ဗ်ားက

ဒဂၤါးအေၾကာင္းက

ဒဂၤါးအေၾကာင္း

ေျပာရရင္

စိတ္ေရာက္ေနျပန္ပါၿပီ။

အရွည္ႀကီးဗ်။

အဲဒီ

အစစ္ဟုတ္မဟုတ္

ခြဲတ့ဲ

အခ်က္ေတြေတာင္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါးေလာက္ရွိတယ္။ UNITED STATES OF AMERICA, IN GOD WE TRUST, ONE DOLLAR ဆိုတ့ဲ စာတန္းေတြက ဘယ္လုိ၊ အတုအစစ္

ၾကယ္ေတြကဘယ္ပံု။ ဘယ္လုိကြဲတယ္။

အမ်ဳိးသမီးေခါင္းက သံလြင္ခက္က

ဆံပင္

တမ်ဳိး၊

ဒီဇုိင္းက

ေတာ္ေတာ့္ကို

႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ခြဲရမယ့္ အလုပ္ပါဗ်ာ။ ေအးေလ ... ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ လာ တာေပါ႔။ တကယ္တမ္း စစ္မစစ္ေတာ့မသိဘူး။ ထိတ္ထိတ္ၾကဲ သူေဌးေတြ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ျပၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေျဖမွန္ထြက္ေအာင္ ေရွးေဟာင္းသုေတသနက ကၽြမ္းက်င္သူ တေယာက္ေယာက္န႔ဲ ခ်ိတ္ၿပီး စစ္ေဆးဖုိ႔လုပ္ေနတုန္းအခ်ိန္ေပါ့။ တခုအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီဒဂၤါးျပားကုိ လက္ညိႇဳး နဲ႔ လက္မၾကားမွာ ထားၿပီး ပါးစပ္န႔မ ဲ ွဳတ္လိုက္၊ ေနာက္ နားနားမွာကပ္ၿပီး နားေထာင္ရင္ လိုဏ္သံၾကားတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္ကုိ သိသာတာ။ ေထာက္လွမ္းေရးကလာေခၚေတာ့ က်ေနာ္႔အိတ္ကပ္ထဲ ပါလာတာပဲဗ်ာ။ ဒီလုိပဲဗ်။ က်ေနာ္႔ အက်င့္က တျခားလူေတြ သိပ္ဂ႐ုစိုက္ေနတာကို က်ေနာ္က သိပ္အေလးမထားတတ္ဘူး။ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ အခု ၾကည့္ေလ။ ဒီေလာက္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္ ဆိုတ့ဲ ပစၥည္းက က်ေနာ္႔အိတ္ကပ္ထဲ ကေန ေထာက္လွမ္းေရးက ေတြ႔သြားရင္ ျပႆနာ ပို႐ႈပ္ၿပီေပါ႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

85

ကံဆုိးရင္ က်ေနာ္႔ဆရာေတာင္ အေဖာ္ပါလာအံုးေတာ့မယ္။ အမွန္က က်ေနာ္႔ကုိ ေခၚလာတဲ့ေမာင္ေတြက ငတံုးေတြမို႔ ဗ်။ တကယ္လည္တ့ေ ဲ ကာင္ဆုိ က်ေနာ့္ကို အေမွာင္ခန္းထဲမသြင္းခင္ တကုိယ္လံုး ပိုက္စိ္တ္တိုက္ရမွာ ... ။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အၾကံထုတ္လုိက္တယ္။ ရၿပီ ... က်ေနာ္ စီးလာတဲ့ ေျခညႇပ္ သားေရဖိနပ္ ျမမာလာ အသစ္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ခံသားေရကုိ အစ မရရေအာင္ရွာၿပီး အသာေလးခြာတယ္၊ အမ်ားႀကီး ခြာလို႔မရဘူးေလ။ ဒဂၤါးတျပားစာသာသာေပါ႔။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေအာက္ခံသားေရနဲ႔ အေပၚသားေရၾကားကုိ ဒဂၤါးျပားကို ညႇပ္ေနေအာင္ ေသခ်ာထိုးထည့္လုိက္တယ္။ ကံႀကီးပါေပ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔လြတ္တ့အ ဲ ထိ အဲဒီ ဒဂၤါးျပားဟာ အျပင္ကို ျပန္ပါလာသဗ်ာ။

ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္န႔ဲ ေျဗာင္လိမ္ၿပီး ခ်န္ထားခဲ့တ့ဲ ကိစၥလား။ ပထမ ႏွစ္ရက္ က်ေနာ္႔ကို စစ္ေဆးေနတဲ့အထိ ဘာျပႆနာမွ မရွိေပမဲ့ ေနာက္ သံုးရက္ေျမာက္မွာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ ဖမ္းမိေတာ့ က်ေနာ္ ေခ်ာက္က်ေတာ့​့တာပဲ။ သံုးရက္ေျမာက္မနက္မွာ က်ေနာ္႔ကုိ တုိက္ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲကေန အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကုိနက္ျပာေရာင္စြပ္ထားတဲ့ ေမာင္တေယာက္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္စပ္စုလုိက္တာ ... ဟာ ... အဲဒါ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ပါပဲဗ်ာ။ ေသခ်ာတာေပါ႔။ က်ေနာ္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္သြားေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ ကြိဳင္က ေတာ့ တက္ၿပီဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ က်ေနာ္ထားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေမာင္ေမာင္ျမင့္န႔က ဲ ်ေနာ္ လုပ္ခ့သ ဲ မွ် ကိစၥေတြကို က်ေနာ္ အားလံုး မလိမ့္တပတ္ လုပ္ထားတာေလ။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကို သြားဆြဲတ့ေ ဲ မာင္က က်ေနာ့္ကို ဆြဲခ႔တ ဲ ့ေ ဲ မာင္ပဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္႔ကို ထည့္ထားတဲ့ အခန္းေရွ႕ကုိ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ေရာက္လာၿပီး သံဇကာေပါက္ေသးေသးေလးကေန ကိုသက္ခုိင္ ... ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ က်ေနာ္တို႔ မိလာၿပီ။ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ့္ကို လည္တ့လ ဲ ူပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုေတာင္ တပတ္႐ုိက္တယ္။ တပ္မွဴးသိရင္ေတာ့​့ က်ေနာ္ ဒုကၡ ေကာင္းေကာင္း ေရာက္မယ့္အေပါက္ တဲ့။ ခင္ဗ်ား သတိ ၾကပ္ၾကပ္ထားပါ တဲ့။ ကဲ ... ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

86

tcef; (52) - rif;vnf;a,mufsm;? igvnf;a,mufsm;

က်ေနာ့္ကို ဖမ္းလာၿပီး ပထမႏွစ္ရက္မွာ စစ္ပံုေဆးပံုေလးကို အေသးစိတ္ေျပာျပမွ ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ ...။ အေမွာင္ခန္းထဲကိုထည့္ထားၿပီး က်ေနာ္လည္းဒဂၤါးျပားကိုဖိနပ္ေအာက္ထိုးသြင္းၿပီးေရာ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ လာၿပီး က်ေနာ္႔ကုိျပန္ထုတ္သြားၾကတယ္။ ေခါင္းစြပ္ေတာ့မစြပ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အခန္းတခုထဲကုိေရာက္ေတာ့ ကုလား ထိုင္တလံုးမွာ ထုိ္င္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာသံုးတဲ့ သစ္သားေခါက္ကုလားထုိင္မ်ဳိးပါဗ်ာ။ အခန္းက စစ္ဖုိ႔ေဆးဖုိ႔ သီးသန္႔လုပ္ထားတဲ့အခန္းဗ်။ ဘာမွ ႐ံုးသံုးပစၥည္းမရွိဘူး။ စာပြဲေသးေသးတလံုးနဲ႔ ကုလားထုိုင္ သူတလံုး၊ ကိုယ္တလံုး။ သူ႔ကုလားထုိင္က က်ေနာ့္လိုမဟုတ္ဘူး။ လက္တန္းနဲ႔လက္တင္န႔။ဲ ဘာမွေတာင္ မေမးရေသးဘူးဗ်ာ။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတ့ဲ ေမာင္တေကာင္က က်ေနာ့္ေရွ႕ကစားပြဲကို လက္ဝါး နဲ႔ ဝုန္းကနဲ ခပ္ျပင္းျပင္း႐ုိက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းေမးတာကို ေကာင္းေကာင္းေျဖတဲ့။

႐ုတ္တရက္ေတာ့ လန္႔သြားတာအမွန္ပဲ။ ေနာက္ခ်က္ခ်င္းေဒါကန္သြားတယ္။ သက္ခိုင္ဗ်ာ၊ ဒင္န႔ဒ ဲ ိတ္ ဆိုတ့လ ဲ ူမိုက္ေတြ ၾကားမွာ ႀကီးလာတာ။ ဟုိဒင္းကုိ ဟိုဒင္းနဲ႔လာေျခာက္သလုိျဖစ္ေနလို႔။ က်ေနာ့္ကုိ စစ္မယ့္ေမာင္က လုပ္ေသးတယ္၊ အဲဒီလူက ခါးပတ္နက္တ့။ဲ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ခါးပတ္နက္န႔ဲ ေျခာက္ေတာ့လည္း ေျဖလုိက္ရတာေပါ႔။ ေျဖလိုက္တာမွ အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေယာင္ဝါးနဲ႔အမွားႀကီးပဲ။ ဒါလည္း က်ေနာ္႔အက်င့္ဗ်။ က်ေနာ္က ၿခိမ္းလားေျခာက္လား၊ မင္းဘာလဲ၊ ငါဘာလဲ လုပ္တ့ေ ဲ ကာင္ေတြကုိ ျဖဳိရမွ အရသာရွိတယ္ ထင္တ့ေ ဲ ကာင္။

က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ဓာတ္ပံု႐ုိက္တ့အ ဲ ခန္းေတြထဲမွာသုံးတဲ့ အားေကာင္းေကာင္း မီးဆလုိက္တလံုး ထုိးထားၿပီး စ စစ္ ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္႔ကိုစစ္တ့အ ဲ ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္နာမည္က စိုးသန္းတဲ့။ တပ္ၾကပ္ႀကီး အဆင့္။ က်ေနာ့္ကို လာဖမ္းတဲ့ ေမာင္ပဲ ေလ ... ။ နာမည္ ... သက္ခုိ္င္၊ တျခားနာမည္ရွိေသးလား၊ အေဖနာမည္ေျပာ ဆိုတာေတြန႔ဲ ညရွစ္နာရီေလာက္က စလိုက္တာ မနက္ေျခာက္နာရီထုိးေရာ။ အဲဒီေတာ့ ခဏအိပ္ဆိုၿပီး စစ္တ့ေ ဲ မာင္က ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ ေျခာက္နာရီခြဲေတာ့ ေနာက္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ထေတာ့တ့။ဲ မ်က္ႏွာသစ္လုိက္တ့။ဲ ဒန္ခြက္ခပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ေရတခြက္ လာခ်ေပး တယ္။ မ်က္ႏွာေတာင္ သစ္မၿပီးေသးဘူး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးစိန္ျမအေၾကာင္း ဆက္ၾကရေအာင္တ့။ဲ ဆက္လုိက္တာ ညေန ေလးနာရီထုိးျပန္ေရာ။ ထမင္းခိ်န္ေတာ့ ထမင္းပန္းကန္ လာလာခ်ၿပီး စားရင္းနဲ႔ေျဖပါ လုပ္တယ္ဗ်။ ဘယ္စားႏိုင္မလဲ ဗ်ာ။ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

87 သူတို႔သာ ဒုိင္ခံ။

လူလဲတာ

က်ေနာ္က

ေနာက္ေန႔ေလးနာရီမွာ

တေယာက္တည္း

စစ္တာ

ခဏရပ္ၿပီး

သူတို႔အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ခဏေတာ့ အိပ္လုိက္ဦး မယ္ လုပ္ခါရွိေသး၊ မရွင္းတာရွိလို႔ ထပါဦး တဲ့။ က်ေနာ္ သိလိုက္ပါၿပီ ...။ က်ေနာ့္ကို တမင္ညႇဥ္းေနတယ္ဆုိတာ ကိုေပါ႔။

ေနာက္ညလည္း

မအိပ္ရဘူးဗ်ာ။

မွတ္မွတ္

ထင္ထင္ ေျပာရရင္ စုစုေပါင္း မနားတမ္း နာရီ ငါးဆယ္ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္။ ၾကာေတာ့မခံႏုိင္ဘူးဗ်။ ေန႔လား ညလား သိပ္မကြဲ ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကလည္း မရွည္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ေအးေလ ... က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေရွ႕ကို ငိုက္ငိုက္က်ေတာ့ စားပြဲန႔န ဲ ဖူးနဲ႔ ခဏခဏ ႐ိုက္မိေနေတာ့ က်ေနာ္ နဖူးတခုလံုး က်ိန္းေနၿပီ။ မ်က္ႏွာသစ္တ့ဲ ေရခြက္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္႔နဖူးတခုလံုး သေျပသီးမွည့္ေရာင္ေပါက္ေနၿပီ။ က်ေနာ္လည္းေမးသမွ်ကုိ လွိမ့္ႏုိင္သေလာက္ လွိမ့္တာပဲ။ ေထာင္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ႐ုိက္ေတာ့႐ုိက္တယ္ မမွတ္မိေပါ႔။ တခု က်ေနာ္႔ဘက္က အားသာေနတာက ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ျမတို႔ ရွိေနတဲ့ေမာ္လၿမိဳင္ကုိ က်ေနာ္လုိက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ လုိက္သြားတာ ဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင္​္ျမင္႔ကိုမမိဘဲ ဘယ္လုိမွ သူတို႔အမွန္အတိုင္း မသိ ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ပတ္တာလွိမ့္တာကို သူတုိ႔ခံေနရတာ။ ထိုေန႔က က်ေနာ္ လုိက္ပါ မသြားပါ ...။ မုတ္ဆိတ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ဆံုခ့သ ဲ ူမ်ားမွာ ငါးဦးခန္႔ရိွမည္ထင္ပါသည္ ...။ နာမည္မ်ားေတာ့မမွတ္မိပါ ...။ ေန႔စြဲ အတိအက် ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ ...။ လူျမင္လွ်င္မွတ္မိပါသည္ ...။ ေတာခိုသြားသူမ်ား ယခုဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိ မသိပါ ...။ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အားလံုး ဂ်က္စီဂ်ိန္း အေျဖေတြခ်ည္း ဆိုပါေတာ့။ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔အတြက္ က်ေနာ္မပူဘူးေလ။ ေဘးလြတ္ေအာင္ က်ေနာ္ လုပ္ေပးထားခဲ႔ၿပီပဲ။ သူ႔အစီအစဥ္န႔သ ဲ ူ ေရႊေသြးတုိ႔ေနာက္ လုိက္သြား႐ံုပဲေပါ႔။ က်ေနာ္ စိတ္မရွည္ႏိုင္လုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရးခ်င္တာသာ ေရးေတာ့ ဗ်ာလုိ႔ ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္တြန္းလုိက္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒါလည္း ေနာက္ပုိင္း ျပႆနာ တက္ျပန္တာပဲ ... ။

နာရီငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္လည္း စစ္ၿပီးေရာ စစ္ေဆးခ်က္ စာရြက္ေပါင္း ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိသြားတယ္။ သိတယ္ေလ။ တရြက္ခ်င္းထိပ္မွာ နံပါတ္စဥ္ေတြ တပ္ထားလုိ႔။ က်ေနာ့္ကုိ မ်က္ႏွာဖံုးျပန္စြပ္ၿပီး အလံုပိတ္ အခန္းတခုထဲကို ပို႔လုိက္တယ္။ အခန္းထဲ မသြင္းခင္ ကိုစုိးသန္းက က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးေလး ေမးတယ္။ ခင္ဗ်ားအခု ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဆိုတာ သိလားတဲ့။ က်ေနာ္က သိတယ္ လုိ႔လည္း ေျဖလုိက္ေတာ့ ... ဘယ္ေနရာလဲ တဲ့။ မဂၤလာဒံုေထာက္လွမ္းေရးတပ္ လုိ႔လည္း ျပန္ေျဖေရာ ဟ ... ကိုသက္ခုိင္၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိသိတာလဲ တဲ့၊ မ်က္ကလဲ ဆန္ျပာလုပ္ပါေရာ။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ... အခု ခင္ဗ်ား ျပန္ေခၚလာတုန္း က်ေနာ္ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထဲက ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ အျဖဴအနီၾကား ေဆးသုတ္ထားတဲ့ တုိငက ္ ီေတြ တင္ထားတဲ့ ေရစင္အျမင့္ႀကီးေတြ ေတြ႔တယ္။ စစ္ေနတဲ့ ေန႔ေတြ၊ ညေတြ ေလယာဥ္ပ်ံ ဆင္းသံတက္သံေတြ ၾကားရတယ္၊ ဒါ မဂၤလာဒံု မဟုတ္လုိ႔ ဘယ္ေနရာျဖစ္ရမလဲ လုပ္လုိက္ေရာဗ်ာ။ သူက ခပ္ညစ္ညစ္အသံန႔ဲ ခင္ဗ်ားသိလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားသိတယ္ဆိုတာ တပ္မွဴး မသိပါေစနဲ႔တ့။ဲ အခန္းထဲ သြင္းလုိက္ေရာဗ်။

က်ေနာ့္ကိုခ်ဳပ္ထားတဲ့ အခန္းဟာ စံနစ္တက် ေဆာက္ထားတဲ့ အက်ဥ္းခန္း မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ လက္နက္တိုက္ တျခမ္းကို အခန္းႏွစ္ခန္းဖြ႔ၿဲ ပီး အခ်ဳပ္ခန္းလို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္ထားတာ။ ေပေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ အေဆာက္အဦးဟာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

88

အလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာလမ္းရွိတယ္။ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ အခန္းႏွစ္ခန္းစီ စုစုေပါင္းေလးခန္းရွိတယ္။ ညာဘက္ က ႏွစ္ခန္းက အခ်ဳပ္ခန္း။ ဘယ္ဖက္မွာက လက္နက္ေတြ သိမ္းထားတာ။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလို႔ေျပာရတာက တခ်ိဳ႕ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကုိ အထပ္သား အေဟာင္းေတြ၊ ကတၱဴစကၠဴခ်ပ္ေတြန႔ဲ ကာထားတာကုိ ေျပာတာ။ ဂ်ီသရီး ကိုင္ၿပီး ေန႔ေရာညေရာ ေစာင့္ေနတဲ့ အေစာင့္စစ္သား သံုးေယာက္ အျမဲရွိတယ္။ သူတို႔က လက္နက္တိုက္ကိုလည္း ေစာင့္၊ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း ေစာင့္။ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ လုပ္ထားတာ ... ။

အခု မဂၤလာဒံုေထာက္လွမ္းေရး အကူတပ္ကိုဝင္လာရင္ အဝင္ဝကေန ဓာတ္တိုင္ေလး ငါးတုိင္ေလာက္ အကြာ၊ ညာဘက္မွာရွိတ့ဲ

အေဆာက္အဦးပဲ။

ဒီေနရာကို

ဘာလို႔

တိတိက်က်

ေျပာႏုိင္သလဲ၊

ဟုတ္လား။

က်ေနာ္

ေနာက္တေခါက္ ေရာက္ေသးတယ္ေလ။ ဘယ္ကလာ အခ်ဳပ္ထပ္က်ရမွာလဲ။ ဝ အမ်ဳိးသားမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး အဖြဲ႔ရဲ႕ ရန္ကုန္တိုင္း စီးပြားေရး တာဝန္ခံအျဖစ္ ဦးသက္ခုိင္အား အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။ ပံု သန္းႀကိဳင္ ... ။ (ဗိုလ္မွဴး) တပ္မွဴး ... ။ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးအကူတပ္ ... ဆုိတ့ဲ ေထာက္ခံခ်က္ကို လာထုတ္တာ။ က်ေနာ့္ကုိ သူတို႔ ဧည့္သည္ေဟာင္းႀကီးမွန္း မသိၾကေတာ့ဘူးေလ။ တပ္မွဴးကလည္း ေနာက္တေယာက္ ေျပာင္းသြားၿပီကုိး။ အံ့ၾသသြား လား၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ဝ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က ေပါက္ယူခ်န္းတို႔အဖြဲ႔ေပါ႔။ ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္ နည္းနည္းရွည္မယ္။ ေနာက္မ်ား ၾကံဳမွ ေျပာၾကစို႔။ ေပါက္ယူခ်န္းရဲ႕ ညာလက္႐ံုး ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္က က်ေနာ္န႔ဘ ဲ ယ္လုိ ခင္မင္သြားတယ္ ဆုိတ့ဲ အေၾကာင္းေပါ႔။ အခုေတာ့ ငရဲခန္းေလးပဲ ဆက္လုိက္ၾကအံုးစုိ႔ ... ။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့

ဖ်ာတခ်ပ္၊

ေစာင္တထည္

ေတြ႔တယ္။

ေရေသာက္ခ်င္ရင္

အျပင္က

ခပ္ေပးမယ္တ့၊ဲ

ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ ေမာင္က ခပ္တင္းတင္း ေျပာတယ္။ အခန္းက ဆယ့္ႏွစ္ေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္႔ကိုထည့္ၿပီး မၾကာပါဘူး၊ ေဘးခန္းက အသံၾကားတယ္။ ေသာၾကာ ထြက္မယ္တ့။ဲ ေသာၾကာ အျပင္ထြက္မယ္ တဲ့။ ေအာ္ ... ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေဘာ္ဒါ ေသာၾကာက က်ေနာ္႔အခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္အခန္းမွာ ေရာက္ေနတာကိုး။ ကိုရန္ဝင္းလည္း

ေရာက္ေလာက္ၿပီေပါ႔။

ေအးေလ၊

တပ္ၾကပ္ႀကီးစိုးသန္း

က်ေနာ့္ကို

စစ္ေနတုန္းမွာ

“ကိုရန္ဝင္းေျပာေတာ့ ဘယ္လို ဘာညာ” ထည့္ေျပာတာကိုး၊ က်ေနာ္ ရိပ္မိတာ မထူးဆန္းပါဘူးဗ်။ အခန္းထဲကုိ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ခုႏွစ္နာရီေလာက္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႔ အျပင္ဘက္ကို က်ေနာ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ လုိက္တာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ ေတြ႔တာေပါ႔။ ျပႆနာကေတာ့ စတက္ေနပါၿပီဗ်ာ ... ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရးခ်င္သလုိသာ ေရး ေတာ့ဗ်ာလုိ႔ ေျပာမိတ့ဲ စနက္ေပါ႔။

တိုက္ထဲ

စပိတ္တ့ေ ဲ န႔

ညေန

ေလးနာရီေလာက္မွာ

က်ေနာ္႔ကုိ

မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ၿပီး

လာေခၚျပန္တယ္။

ငါးမိနစ္

ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေလွ်ာက္မိေတာ့ အရာရွိ႐ံုးခန္း တခုထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္စက အရာရွိ ေရာက္မလာေသးဘူး။ တေအာင့္ၾကာမွ အင္ဒုိနီးရွားပါတိတ္ ဟာေဝယံ ရွပ္အက်ီန႔ဲ ဆရာက ေရာက္ခ်လာတယ္။ သူ႔အသက္က ရွိလွရင္ သံုးဆယ့္တစ္၊ သံုးဆယ့္ႏွစ္ ေပါ့။ က်ေနာ္ ဗုိလ္မွဴးသန္းထြန္း ပါတဲ့ ... ။ ဟုတ္က႔ဲ က်ေနာ္ သက္ခုိင္ပါ ေပါ့ဗ်ာ ... ။ ေအးေပါ့ဗ်။ ေနာက္ပိုင္း ေထာက္လွမ္းေရးမွာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္အထိ ျဖစ္လာၿပီး ကမၻာေပၚမွာ လူေတြ ျမန္မာျပည္က စ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ႐ုပ္ၾကြင္းပ႐ုိင္းမိတ္ေတြ တူးေဖာ္ မွတ္တမ္းတင္တ့ဘ ဲ က္မွာ လူတြင္က်ယ္ျဖစ္လာတဲ့ေမာင္ေပါ႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

89

သူက က်ေနာ့္ထြက္ခ်က္အရွည္ႀကီးကိုအၾကာႀကီးဖတ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ ကိုစိုးသန္းက မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ က်ေနာ္႔စိတ္ထင္ တနာရီ နီးပါးေလာက္ကို ၾကာမယ္ထင္တယ္။ ထြက္ခ်က္ေတြ ဖတ္လို႔လည္းဆံုးေရာ ... ဗိုလ္မွဴးသန္းထြန္းဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ပံုစံန႔ဲ ... ကိုသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ား ဗ်ာ၊ တပ္မေတာ္ကုိ လက္နက္စြဲကိုင္ေတာ္လွန္မွ ဒီမုိကေရစီရမယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ယံုၾကည္တယ္ ဆိုတယ္ ဆိုတာ တကယ္ပဲလားဗ်ာ ... ။ ေတာ္ေတာ္ခက္တ့လ ဲ ူပဲဗ်ာ ... တဲ့။ သူက ဆက္ေျပာေသးသဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေနတာ ဦးေနဝင္းခိုင္းလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ ခိုင္းလို႔မဟုတ္ဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ အားလံုးရွင္းသြားမွာပါ ... တဲ့။

အမွန္ေတာ့အရွင္းႀကီးဗ်။ ေတာခိုမယ့္ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အိမ္မွာတည္းခိုင္း၊ စားရိတ္ထုတ္ေပး၊ လြတ္ေအာင္ လုိက္ပို႔၊

ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးေဟာင္းကုိလည္း

မလြတ္လြတ္ေအာင္

လုပ္ေပး။

ဒါဟာ

လက္နက္ကုိင္လမ္းစဥ္ကို

ယံုၾကည္လုိ႔ေပါ့ ... ။ ဒါေပမဲ့ သူက က်ေနာ္႔ စစ္ခ်က္ကုိ ကုိင္ေျပာေနေတာ့ စစ္ခ်က္ထဲမွာ ငါလည္း မေျပာမိပါလား လုိ႕ေတြးမိၿပီး တခ်က္ ျပန္ေထာက္လုိက္တယ္ ... ။ ေနပါဦး ဗိုလ္မွဴး ... ၊ က်ေနာ္လုပ္ခ့တ ဲ ာ ကိုယ္က်ဳိးတျပားသားမွမပါခဲ့ဘူး။ မဆိုင္တ့ဲ ကေလးေတြ မပါေအာင္သာ ထြက္ခ်က္ေပးခဲ့တာ။ အခု ဗုိလ္မွဴးက က်ေနာ္႔ထြက္ခ်က္မွာ ဘာေရးထားတာ ေတြ႔လုိ႔လဲ လို႔။ က်ေနာ္လည္း ေမးလုိက္ေရာ ဟ ... ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားထြက္ခ်က္ကုိ ခင္ဗ်ား ျပန္ဖတ္မၾကည့္ရေသးဘူးလား။ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္၊ ခင္ဗ်ား ထြက္ဆိုထားတာ ... ဆိုၿပီးေနာက္ဆံုးစာရြက္ႏွစ္ရြက္ကို က်ေနာ့္ ေရွ႕ထုိးေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ဖတ္တာေပါ့။ အမယ္ ... တပ္မေတာ္ကို လက္နက္စြဲကုိင္ ေတာ္လွန္မွ ဒီမိုကေရစီရမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္တ့ဲ အေၾကာင္း ေရးထားလိုက္တာ ဖတ္လို႔ေတာင္ ေကာင္းေနေသးဗ်ာ။ အဲဒီ အခ်က္န႔က ဲ ို နိဂံုးခ်ဳပ္ထားတာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဖတ္ၿပီးေရာ ... ဝမ္းနည္းပါတယ္ ဗိုလ္မွဴး၊ ဒီစာထဲက စာလံုးေတြကို က်ေနာ္ မေျပာခဲ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေရးခ်င္တာေရးလုိ႔ေတာ့ ေျပာမိတယ္ ...

လို႔လည္း ေျပာမိေရာ ... ဗိုလ္သန္းထြန္းဟာ သူတပည့္ ရွိရာကုိ က်ေနာ္႔

စစ္ခ်က္ စာရြက္ထပ္ႀကီးနဲ႔ လွမ္းေပါက္လုိက္ပါေလေရာဗ်ာ။ ေဟ့ေကာင္၊ စိုးသန္း၊ မင္းသူဘာဘြဲ႔ရထားသလဲဆိုတာ ဖတ္မၾကည့္ဘူးလားတဲ့။ သူေျပာမွ က်ေနာ္လည္း သတိရ တယ္။ ဟုတ္သားပဲ၊ က်ေနာ့္မွာ လူ႐ုိေသ ရွင္႐ုိေသ၊ စာေပးစာယူ ဥပေဒဘြ႔ေ ဲ လးတခု ရွိေသးတယ္လို႔။

ခင္ဗ်ား အထင္ေသးလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ခ႔ၿဲ ပီးၿပီ။ ဒါကို ရင္ေကာ့ၿပီး အျပစ္ပုိႀကီးခ်င္ႀကီးေပ့ေစ လုိ႔ သေဘာထားၿပီး သူေရးသလုိ စကားမ်ဳိးေတာ့ က်ေနာ္မေျပာခဲ့တာ အမွန္။ ေနာက္တေန႔မနက္ ဆယ္နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္မေတြ႔ဖူးတဲ့ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းစြပ္စြပ္၊ ကားေပၚတင္ေခၚသြားျပန္ေရာ။ ကားကလည္း တီအီးကားႀကီးပါဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း လွဲအိပ္ၿပီး လုိက္လာရတာပါပဲ။ လွည္းတန္းမေရာက္ခင္ ရန္ကုန္ဝိဇၹာသိပံၸတကၠသိုလ္ကို ႏွစ္ပတ္ ပတ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘားလမ္း ေရာက္တာပါပဲ။ သိတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္က လစ္တာနဲ႔ ခိုးခိုးၾကည့္ေနတာ။ ဘားလမ္းလည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္႔ေခါင္းစြပ္ကုိ စြပ္ၿပီး ပထမထပ္ကုိ ေဘးႏွစ္ဘက္ လူႏွစ္ေယာက္ညႇပ္ၿပီး ေခၚသြား တယ္။ ေနာက္ တရားသူႀကီးတေယာက္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီတရားသူႀကီးက ဟိုေမာင္ေတြ တင္ျပ တဲ့ စာရြက္တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေျပာတယ္။ ကိုသက္ခိုင္ ... ခင္ဗ်ားကို ပုဒ္မ(၁ရ)(၁)။ ပုဒ္မ ၅(ည) ေတြန႔ဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခြင့္ ရီမန္ယူတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာေျပာစရာ ရွိသလဲ တဲ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

90

က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့လွ်ာရွည္လုိက္မိတယ္၊ “အဲဒီပုဒ္မေတြက ဘာေတြလဲ က်ေနာ္ သိခ်င္တယ္” လို႔ ... ။ တရားသူႀကီးက မ်က္မွန္ကိုေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ သက္ျပင္းခ်တယ္။ ေနာက္ တခြန္းခ်င္း ေျပာတယ္။

ပုဒ္မ (၁၇)(၁) က လက္နက္ကိုင္ ေသာင္းက်န္းသူန႔ဆ ဲ က္သြယ္မွဳ၊ ပုဒ္မ ၅(ည) က ၁၉၅၀ ျပည္ႏွစ္ ႏုိင္ငံေတာ္ လံုျခံဳေရး အေရးေပၚ အက္ဥပေဒ တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ရွင္းပါၿပီ ဆိုတ့ဲ အဓိပၸါယ္န႔ဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္တယ္။ ေဘးကေမာင္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း တရားသူႀကီး လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ စာရြက္ကို ေကာက္ယူၿပီး က်ေနာ္႔ကို အျပင္ ျပန္ေခၚထုတ္လာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဆီမန္းမန္းသလို ေျပာေနေလရဲ႕။ “ဒါေၾကာင့္ တပ္မွဴးက မွာလုိက္တာ ...၊ သက္ခိုင္ ဆိုတ့ေ ဲ မာင္ စာတတ္တယ္ သတိထားလို႔” တဲ့။ တခုထူးတာက ကိုရန္ဝင္းတုိ႔၊ ေသာၾကာတို႔ကို ႐ံုးထုတ္ၿပီး ရီမန္ မယူဘူး။ ခုိးမွဳတို႔၊ မသကၤာမွဳတို႔န႔ဲ အခ်ဳပ္ထဲက မထုတ္ဘဲ ယူတာတဲ့။ သူတုိ႔လြတ္လာေတာ့ျပန္ေျပာတယ္ေလ။ ရီမန္ယူၿပီးလုိ႔ ဘားလမ္း႐ံုးႀကီးေပၚကေန ေလွခါးတထစ္ခ်င္းဆင္းလာၾကတယ္။ က်ေနာ္က အလယ္က၊ ေဘးလူ ႏွစ္ေယာက္က တုိက္ပံုကိုယ္စီန႔၊ဲ သူတို႔က တိုက္ပံုအက်ႌေတြ အိတ္ထဲကို လက္ႏွဳိက္ထားၾကတယ္။ ေအာ္ ... က်ေနာ့္ ကို လက္ထိပ္ခတ္မထားဘူးဗ်။ လက္ထိပ္ခတ္မထားလို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ေလွခါးတဝက္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ထဲမွာ ဆံုခ႔တ ဲ ့ဲ တင္ေဌးဆိုတ့ေ ဲ မာင္က က်ေနာ္႔ကုိလွမ္းျမင္သြား ၿပီး ... ဘာအရိပ္အကဲမွ မၾကည့္ဘဲ ... က်ေနာ္ ေရွ႕ တည့္တည့္ကေန လာရပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြဲေနတဲ့ေယာက္ဖကို ေတြ႔တ့ဲ ေလသံန႔ဲ ဟား ... ကိုသက္ခုိင္ႀကီး ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။ ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ ... ။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ေခါင္းကုိ ဘယ္ညာမရမ္းေစဘဲ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကုိ ဟုိေဒါင့္ကပ္ ဒီ ေဒါင့္ကပ္ လုပ္လုိက္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မင္းဂ်ီးေဒၚလင္ေတြ ေဘးမွာပါတယ္ ဆိုလုိတာပဲ။ အမယ္ ... အကင္း ေတာ့ အပါးသားဗ်။ တင္ေဌးဟာ က်ေနာ္႔န႔ဲ ပုခံုးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ေဘးကေန ေလွခါးအတိုင္း ဆက္တက္သြား ေလရဲ႕။ ေဘးက ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားၿပီး ... ေလွခါး ေလးငါးထစ္ေလာက္ လြန္ခါမွ ေစာေစာက လူ ... ခင္ဗ်ားကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သလားလို႔ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ... ဗ်ာ ... ဘယ္သူလဲဗ် ... ဆုိၿပီး အ႐ူးကြက္နင္းလိုက္ရတာေပါ့။

ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္က ပုိ႔ထားတဲ့ အဝတ္အစားႏွစ္စံုန႔ဲ ဘုရားရွိခုိး အမ်ဳိးမ်ဳိး စာအုပ္တအုပ္ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ အဝတ္အစားႏွစ္စံုဟာ ရွပ္အက်ီ ႏွစ္ထည္၊ ပုဆုိးႏွစ္ထည္န႔ဲ စြပ္က်ယ္ ႏွစ္ထည္၊ စုစုေပါင္း ေျခာက္ထည္ဗ်။ က်ေနာ္က ရွပ္အက်ီကုိ ေအာက္ခံစြပ္က်ယ္ မပါရင္ မဝတ္တတ္ဘူးေလ။ ေအးဗ်ာ။

သံုးရက္လံုးလံုး

ဒါဝတ္ဘုိင္န႔ေ ဲ နလာတာ၊

စစ္လုိက္ေဆးလိုက္န႔ဲ

ေလာကႀကီးကုိ

အဆက္ျပတ္သလုိ

ျဖစ္ေနတာ။ အိမ္က ပစၥည္းေတြျမင္ကာမွ၊ ေအာ္ ... ငါတကယ္ အဖမ္းခံေနရၿပီပဲလုိ႔ သတိကပ္မိေတာ့တယ္ဗ်ာ။ အမွန္ အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီ တခဏမွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလုိလုိ၊ ေခ်ာက္ျခားသလုိလုိ ျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ သူေျပာငါေျပာ၊ တအံ့တၾသ ေျပာေလ႔ရွိၾကတဲ့၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ဝတၳဳေတြထဲမွာ ဖြ႔ၾဲ က၊ ေရးၾကတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး၊ ၎ေထာက္လွမ္းေရး၊ ထုိေထာက္လွမ္းေရးကို က်ေနာ္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳေနရပါၿပီ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

91

tcef; (53) - armifhudkaoap ñTef;a&mhavovm;

အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သမီးငယ္၊ ေယာက္်ား လုပ္သမွ် အျမဲမွန္သည္ ဆုိတ့ဲ ဇနီးသည္၊ က်ေနာ္႔ သတင္းတခုခု ၾကားရင္ အိမ္ကုိ လူလႊတ္ေခၚခိုင္းၿပီး ငါ့သား ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ ... အျမဲေမးတတ္တ့ဲ အေမ ... က်ေနာ္႔ ေခါင္းထဲကုိ တန္းစီ ဝင္လာေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ အေစာင့္ စစ္သားမျမင္ႏုိင္တ့ဲ အဝင္တံခါး နဲ႔ သံုးေပေလာက္အကြာ နံရံကုိေက်ာမွီထိုင္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဒူးႏွစ္လံုးေပၚတင္လိုက္မိတယ္။ ေခါင္းေတာ့ မငံု႔ဘူး၊ ေခါင္းငံု႕စရာ မလိုဘူးေလ။ က်ေနာ္ လုပ္ခ႔သ ဲ မွ်ဟာ ကိုယ္က်ဳိးမပါ ခဲ့ဘူး။ ယံုၾကည္ရာကို စိတ္သန္႔သန္႔န႔လ ဲ ုပ္ခ႔တ ဲ ာမို႔ပါ။ ခဏၾကာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တခုခု လုပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။ ေဘးဘီကို ေသခ်ာရွာလုိက္ေတာ့ ဇီးေစ့ခပ္ႀကီးႀကီး အရြယ္ရွိတ့ဲ အုတ္နီခဲစေလးတစ ေတြ႔တာနဲ႔ ဇတ္ကနဲ ေကာက္ၿပီး ေနာက္ေက်ာက နံရံမွာ ... တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ျခင္း၏ သေကၤတ။ သက္ခိုင္ ... ၂၉၊ ၀၃၊ ၁၉၈၉ ... ဆိုတ့ဲ စာလံုးေတြကုိ အုတ္နီခဲစ မကုန္မခ်င္း ေလွ်ာက္ျခစ္ ေနမိတယ္။ တကယ္ခ်စ္တယ္ မခ်စ္တယ္ ေတာ့ေမးမေနပါ နဲ႔ေတာ့။ အားငယ္သလုိလုိ ျဖစ္ၿပီး မာန္တင္းတဲ့သေဘာ ထင္ပါရဲ႕။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ေဘးအခန္းက တေဒါက္ေဒါက္ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္၊ ေသာၾကာေရာက္ေနတဲ့ အခန္း ကေလ၊ ေတာက္ ေတာက္၊ ေတာက္ေတာက္ေတာက္၊ ေတာက္ေတာက္ တဲ့။ ဘာလုပ္ေနပါလိမ္႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပုိင္း အျပင္ေရာက္မွ သိရတာက အဲဒါ ေသာၾကာက က်ေနာ့္ကို သေဘၤာသားေတြလို ေမာ့စ္ နဲ႔ စကားေျပာေနတာတဲ့။ သိပါဘူးဗ်ာ။ ေမာ့စ္ ႐ုိက္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အိမ္ေဘးက ကုိသက္ဦးဆိုတ့သ ဲ ေဘၤာသားတေယာက္ က်င့္က်င့္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဒစ္ဒစ္ဒါဒါ ... ၊ ဒါဒစ္ဒစ္ ဆိုလား။ ဒီေလာက္ပဲ သိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္ နားမလည္တာ သူသိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အသံထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္န႔ဲ နီးတဲ႔နံရံနားကေန ကပ္ေျပာေနတာ ... ။ http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

92

ကိုသက္ခိုင္လား တဲ့ ... ။ ဟုတ္က႔ဲ သက္ခိုင္ပါ ဆိုေတာ့ “ဓာရဏ ပရိတ္” ရလားတဲ့။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္တယ္။ ေသာၾကာက လူလည္ပဲ။ လက္နက္ကုိင္အေစာင့္ ေထာက္လို႔မရေအာင္ ဝိနည္း ေရွာင္တာေလ။ အမွန္က သူ စကားေျပာခ်င္လို႔။ အေတာ္ပဲ၊ က်ေနာ္လည္း စကားေျပာခ်င္ေနတာနဲ႔။ မရဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ား ကိုေသာၾကာ ဆိုတာလား ျပန္ေမးေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္တ့။ဲ က်ေနာ့္မွာ ဓာရဏ ပရိတ္စာအုပ္ရွိတယ္။ ယူမလား၊ ဓာရဏ ပရိတ္က တကယ္စြမ္းတာဗ်၊ ေန႔တိုင္းရြတ္၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္က အျမန္လြတ္တယ္တ့။ဲ က်ေနာ္႔အဖြားက ႏွစ္အုပ္ေတာင္ ထည့္ေပးလုိက္သတဲ့။ ယူမယ္ဗ်ာ၊ ယူမယ္ လို႔လည္း ေျပာၿပီးေရာ သူ႔အသံၿငိမ္သာြ းတယ္။ ေနာက္ တေအာင္႔ ၾကာေတာ့ အေစာင့္ စစ္သားကုိ ဘယ္လုိ စည္း႐ံုးလုိက္သလဲ မသိဘူး။ တံခါးေအာက္ေျခကေန အဝါေရာင္ ဓာရဏ ပရိတ္ စာအုပ္ေလး ဝင္လာတယ္။ အမွန္က ဓာရဏပရိတ္ ကို စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္လူအခ်င္းခ်င္း စကားေျပာခ်င္ေနတာပါဗ်ာ။ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔ဆီက သိရသေလာက္ ေသာၾကာဟာ ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ မဟာဘြဲ႔ တက္ေနတာတဲ့။

က်ေနာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ေသာၾကာေရးတဲ့ ဇာတ္ညႊန္း ပိုပီျပင္သြားေအာင္ဆိုၿပီး ဓာရဏ ပရိတ္ စာအုပ္ေလး ဖြင့္ၿပီး သံုးေလးပုိဒ္ေလာက္ အသံထြက္ဖတ္လိုက္တယ္။ ေသာၾကာဆီကေန အသံျပန္ထက ြ ္လာတယ္။ ခင္ဗ်ား ရြတ္ေန တာ အသံထြက္ မမွန္ဘူးတဲ့။ မွားတဲ့ေနရာေတြ လုိက္ေထာက္ေပးေနတယ္။ တျခားစကားေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူးဗ်။ အေစာင့္က တျခားအေၾကာင္း ပါလာရင္ ဝင္ဝင္တားတယ္။ ဓာရဏပရိတ္ အေၾကာင္းဆိုရင္ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘူး။ ဓာရဏပရိတ္ဟာ အခ်ဳပ္က လြတ္မလြတ္မသိေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အသံုးဝင္သဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ မိုးခ်ဳပ္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ ည ဆယ္နာရီေလာက္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းေဘး ျပဴတင္းေပါက္ဘက္က အသံေတြ ၾကားေန ရတယ္။ မွန္းၾကည့္ရတာ အဲဒီနားမွာ စားပြဲခံုလုိဟာမ်ဳိးရွိပံုရတယ္။ ပန္း​းကန္ေတြ၊ ခြက္ေတြ ခ်တာ ၾကားလို႔ေလ။ သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ အဲဒီ ျပဴတင္းေပါက္ကုိ အျပင္ကေန ေခါက္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္ ... က်ေနာ့္ကုိ ေခၚေနတာဗ်။ မသိမသာ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ၿပီး ေခၚေနတာ။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း ျပဴတင္းေပါက္နား ထသြားၿပီး ျပန္ေခါက္လိုက္တယ္။ ေဒါက္ ... ေဒါက္ ... ေဒါက္ ... ေပါ့။ က်ေနာ့္ေဒါက္သံလည္း ၾကားေရာ အျပင္ဘက္ကလူတေယာက္အသံ ထြက္လာတယ္။ အထဲက ဂ်က္ကို ျဖဳတ္လုိက္ ေလ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ဂ်က္ျဖဳတ္လုိက္ေရာ အျပင္က လူဟာ ျပဴတင္းတံခါးရြက္ကုိ အသာေလး ဆြဲဟ လုိက္ေလရဲ႕။ ဟ ေနတဲ့ တံခါးရြက္န႔ဲ သံတိုင္ၾကားကေန သူက ေလသံတုိးတိုးနဲ႔ ေမးတယ္။။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေက်ာင္းသားေတြလား တဲ့။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲဗ် ... တဲ့။ သံတုိင္ေတြၾကားကေန အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္အရြယ္၊ မ်က္ႏွာခပ္ရင့္ရင့္၊ ေရွ႕တန္းျပန္ ပံုစံန႔ဲ တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

က်ေနာ္လည္း ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္လုိက္ၿပီ။ ဒီစစ္သားဟာ ရန္ကုန္က မဟုတ္ဘူး။ အစုိးရဟာ ရန္ကုန္မွာ အဓိက႐ုဏ္းတခုခု ျဖစ္ရင္ ေဝးလံတ့ေ ဲ ဒသကုိ ေရာက္ေနတဲ့ စစ္တပ္ကုိ ေခၚေခၚၿပီး သံုးတတ္တယ္ ဆုိတာ က်ေနာ္ ၾကားဖူး ထားတယ္။ အခုေတာ့ ဒါ မွန္ေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္လည္း ပံုမွန္ေလသံန႔ဲ ခင္ဗ်ားတို႔စစ္တပ္က ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းတေယာက္ ေတာခိုတာကုိ ကူညီမိလုိ႔ ေခၚစစ္ ေနတာလို႔။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဘြ႔ရ ဲ ေက်ာင္းသားေဟာင္း လို႔လည္း ျဖန္ေျဖေရာ သူက က်ေနာ္တို႔ ေနာင္ခ်ဳိဘက္ကေန ေရာက္လာတာ ရက္ပုိင္းပဲ ရွိေသးတယ္တ့။ဲ ရန္ကုန္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ က်ေနာ္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ခင္ေမာင္ေသာင္း ပါတဲ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ တကယ္႔စိတ္ရင္းနဲ႔ ေမးေန ေျပာေနပံုပဲဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

93

က်ေနာ္လည္း တအံ့တၾသနဲ႔ ... ဒီေလာက္ ကမၻာပ်က္မတတ္ တတုိင္းျပည္လံုး ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္ခ့တ ဲ ာ ခင္ဗ်ား မသိဘူး လား၊ အစုိးရကို မေက်နပ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ျပည္သူေတြ ဆႏၵျပခဲ႔ၾကတာေလ ဆိုေတာ့ ... သူက ... ၾကားေတာ့ ၾကားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူး တဲ့။ သူက ေျပာေနရင္း စားပြဲေပၚက အုိးတလံုးထဲကေန ခြက္န႔ခ ဲ ပ္ၿပီး ဘာမွန္းမသိ ေသာက္ေနတယ္။ ေရမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူေျပာတာ ... ေခါင္ရည္စိမ္ေလ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ စိမ္ထားတာ တဲ့။ ေနာက္ သူက ရီရီေမာေမာ နဲ႔ ေသာက္ဦးမလား၊ ေသာက္တတ္လား တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းရမ္းျပၿပီး ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ လုိက္ရတယ္။ တကယ္ပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက က်ေနာ္ အရက္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွ​ွိဘူး။ ေရွ႕ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ ဆုိတာကိုပဲ ေတြးေနတာ။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ခင္ေမာင္ေသာင္း ေမးသမွ် သိသေလာက္ ျပန္ေျဖရင္း ည တစ္နာရီေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီညက က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္တယ္ဗ်။

မနက္ မုိးလည္းလင္းေရာ ... ျပႆနာကအသင့္ေစာင့္ေနေလရဲ႕။ ေအးေလ၊ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကိုမိလာၿပီဆိုေတာ့ စစ္ေန ၿပီေလ။ နည္းနည္းစစ္လုိက္တာနဲ႔ သူ႔ထြက္ခ်က္ေတြန႔ဲ က်ေနာ္ထြက္ခ်က္ေတြက ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လုိ႔ မရေအာင္ ကြဲေနတာကို မၾကာခင္ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ ... ျပႆနာေပါ႔။

အမွန္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔ အဖမ္းခံလုိက္တာဟာ သူ႔ညီေၾကာင့္ပါ။ က်ေနာ္ ဒီအခ်က္ကို ထည့္မတြက္ခ့မ ဲ ိခ႔ဘ ဲ ူး။ သူ႔ ညီ ေမာင္ေမာင္ေအာင္က တိေမြးကုန႔ဘ ဲ ြ႔ရ ဲ ၿပီး ဗုိလ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္န႔လ ဲ ည္း ရင္းႏွီးပါတယ္။ ရင္းတာမွ က်ေနာ္ သူ႔လူပ်ဳိေဆာင္ကုိ မိန္းမလွေလးတေယာက္ေခၚသြားဖူးတာ သူန႔ေ ဲ တာင္ေနာက္ပုိင္းၿငိက်န္ခ႔ေ ဲ သးဗ်ာ။ ဒါလည္း ထားလိုက္ပါဗ်ာ။ ေျပာခ်င္တာက ေမာင္ေမာင္ျမင့္ အဖမ္းမခံရင္ ေမာင္ေမာင္ေအာင္ပါ ျပဳတ္ေပါက္ေလ။ ေနာက္ပိုင္း သိရတာက ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ သူ႔ညီကုိယ္တုိင္ လာပုိ႔သြားတာတဲ့။ အခုေျပာေနတာ

ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ

နာက်ည္းေနတာ

မဟုတ္ဘူးဗ်။

ပို႐ႈပ္ကုန္လို႔ေျပာေနတာ။

ေအးေလ

...

ေမာင္ေမာင္ျမင့္က ငယ္လည္းငယ္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တတ္ဆိုေတာ့ ေမးသမွ်ကို ခေရေစ့တြင္းက်တာထက္ အေသးစိတ္ေအာင္ အစစ္ခံတာကလား။ သူက အေသးစိတ္ေလ သူ႔ထြက္ခ်က္ထဲမွာ က်ေနာ္လုပ္ခ့သ ဲ မွ် အကုန္ ေပၚေလေပါ႔။

ခင္ဗ်ား သိေအာင္ ေျပာရအံုးမယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔၊ စသံုးလံုးတုိ႔က ဆြဲတ့အ ဲ မွဳေတြမွာ အမွဳတြဲေတြရဲ႕ ထြက္ခ်က္ ေတြက အခ်ိတ္အဆက္မိမွ စစ္တာေဆးတာကိုရပ္တာ။ လြဲေနလို႔ကေတာ့ တုိင္ပတ္ၿပီမွတ္။ အခု တုိင္ပတ္ေနၿပီေလ။ မုိးလင္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးလုိ႔ သံပန္းကန္ ခပ္စုတ္စုတ္ထဲက ဘူးသီးဟင္းခ်ဳိန႔ဲ ထမင္းေတာင္ စားလို႔ မၿပီးတတ္ေသးဘူး။ ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေမာင္စုိးသန္း ေရာက္လာၿပီး ျပန္ေခၚထုတ္သြားပါျပန္ေလေရာ။ နာရီကုိသိေနတာက အခ်ဳပ္ ခန္း ေရွ႕မွာ အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ေတြ ၾကည့္တ့ဲ တုိင္ကပ္နာရီရွိလို႔ဗ်။ ဟုတ္ပါတယ္ ... ေခါင္းစြပ္န႔ေ ဲ ပါ႔။ ေဘးကေန တြဲေခၚေနရင္း ကိုစိုးသန္းက ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ တကယ္႔ကို အလုပ္မ႐ႈပ္႐ႈပ္ေအာင္ လက္တလံုးျခားလုပ္တ့လ ဲ ူ၊ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ဖိ႔ေ ု ကာင္းတဲ့ လူပါလားတဲ့ ... ။ ခင္ဗ်ားလုပ္တာနဲ႔ အကုန္ အစအဆံုး ျပန္လုပ္ရေတာ့မယ္။ ေဘးကေန ပြစိပြစိ လုပ္ေနေလရဲ႕။ ေအာ္ ... ေျပာဖို႔ေမ့ေနလုိက္တာ၊ အဲဒီေန႔က ေတာ္လွန္ေရးေန႔ဗ်။ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ မတ္လ(၂၇) ရက္ေန႔။ ဘယ္ေမ့မလဲဗ်ာ။ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ခဲ႔ရတဲ့ေန႔ေလ။ ငရဲက နည္းနည္းေတာ့ ထူးတယ္။ ဘယ္သူမွေတာင္ ၾကံဳဖူးမယ္မထင္ဘးူ ဗ်။ စိုးသန္းက က်ေနာ္႔ ကြင္းလယ္ေခါင္ မွာရွိတ့ဲ အမိုးခပ္နိမ္႔နိမ္႔အေဆာက္အဦးတခုဆီကုိေခၚသြားတာ။ အဲဒီအေဆာက္အဦးက ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ေလာက္ ရွိမယ္။ အခန္းထဲမွာ စားပြဲတလံုးနဲ႔ ကုလားထုိင္တလံုးပဲ ရွိတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

94

ထူးျခားတာကေတာ့ အဲဒီအခန္းဟာ ဝင္လုိက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ပူေလာင္ေနတာပဲ။ သူက က်ေနာ့္ကုိ ေလသံ ေအးေအးေလးနဲ႔ ထုိင္ဗ်ာတဲ့။ စုိးသန္းဟာ ခါးတုတ္တုတ္န႔ဲ အညာသားပံုဗ်။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ခပ္ခ်ဳိခ်ဳိပါပဲ။ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္က လြတ္ၿပီးတာေတာင္ က်ေနာ္႔အိမ္ကုိ ေရာက္ေရာက္လာတတ္လုိ႔ အျပန္မွာ အဝတ္အစားေလး ဘာေလး လက္ေဆာင္ ထည့္ထည့္ေပးေနရေသးတယ္။ သူက က်ေနာ္႔ေရွ႕မွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ထိုင္၊ စာရြက္တခ်ိဳ႕ဟုိလွန္ဒီလွန္လုပ္ၿပီး ... ခဏေနဦးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ေရေႏြးအုိး သြားက်ဳိ လုိက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ က်ေနာ့္ကုိ အကြက္က်က်စီစဥ္ၿပီး ငရဲခန္းထဲ ထည့္ခ႔တ ဲ ာဗ်။ က်ေနာ္လည္း အစက သေဘာ မေပါက္ဘူး။ ေနာက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွ သေဘာ ေပါက္ေတာ့တယ္။

အခန္းတခုထမ ဲ ွာ

တေယာက္တည္း

ထားခဲ့တာမ်ား

ဘယ့္ႏွယ္ ငရဲခန္းျဖစ္ရမွာလည္း ေမးေပမေပါ႔။ ေသခ်ာ နားေထာင္။ အခ်ိန္က မတ္လ ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူတ့ဲ ရာသီ။

ထားသြားတာက

အမိုးခပ္နိမ့္နိမ့္

မ်က္ႏွာက်က္

ေတာင္မရွိဘဲ သြပ္မုိး မိုးထားတာ။ အခ်ိန္က ဆယ့္တစ္ နာရီ၊

ျပတင္းတံခါးရြက္ေတြက

မွန္ေတြကို

သံတုိင္ကာ

ထားတယ္။ ပထမ တနာရီက ဘာမွ မသိသာေပမဲ့ ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္ နာရီလည္း ေက်ာ္ေရာ ဘယ္လုိမွ ေနလုိ႔ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကုလားထုိင္မွာထိုင္ေနရင္း ပူလြန္းေလာင္လြန္းလို႔ အက်ႌေရာ၊ ပုဆုိးပါ ေခၽြးေတြရႊဲလာတယ္။ တကုိယ္လံုးရႊဲနစ္လာေတာ့ အက်ႌကုိခၽြတ္ၿပီး ေခၽြးညႇစ္ရတယ္။ ပုဆုိးေတာ့မခၽြတ္ဘူးဗ်။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပါမလာလုိ႔။ ေခၽြးညႇစ္ၿပီး အက်ႌျပန္ဝတ္ တယ္။ မဝတ္လို႔မရဘူးဗ်။ ပူလြန္းေတာ့ အက်ႌအစုိေလးနဲ႔ သက္သာသလုိပဲ။ အခုအထိ မေမ့ေသးဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့အက်ႌက အစိမ္းေရာင္ေအာက္ခံမွာ အနက္စင္းထရံကြက္ေတြန႔၊ဲ မၾကာဘူး၊ ျပန္ေျခာက္။ ေနာက္ ေတာ့ ျပန္စိုပဲ။ ညႇစ္လုိက္၊ ျပန္ဝတ္လုိက္၊ ျပန္ေျခာက္လုိက္၊ ေခၽြးျပန္စုိလုိက္န႔ဲ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီေလာက္လည္းက်ေရာ ေခါင္းေတြပါ မူးလာေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ပုိဆုိးတာက ေသာက္စရာေရလည္းမရွိဘူးဗ်ာ။ နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ နာရီတလံုးကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွမရွိတ့ဲ အခန္းေလ။ အျပင္ကုိ သံတုိင္ေတြ၊ မွန္ခ်ပ္ေတြ ၾကားကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ေနေရာင္က်ဲက်ဲေအာက္မွာ ကြင္းျပင္ႀကီးကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး ဝန္ထမ္းအိမ္ရာေတြကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။ ႏွမေစာင္းေတြ ဒီလုိႏွိပ္စက္တ့န ဲ ည္းကုိ ဘယ္က ဘယ္လုိ ရွာေတြ႔ၾကပါလိမ့္လုိ႔လည္း ေဒါကန္ေနတယ္။ ဒီလုိ လုပ္တာဟာ တပ္မွဴးဆိုတ့ေ ဲ မာင္က လမ္းညႊန္လိုက္တာ လား၊ စုိးသန္းပဲ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္သလား သိခ်င္ေနတယ္ဗ်။

အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ေနာ္အေတာင့္တဆံုးကေတာ ့တပ္ၾကပ္ႀကီးစိုးသန္းျပန္လာေရးပါပဲ။ ေရငတ္တာသူျပန္လာမွေသာက္ရ မွာေလ။ တံခါးမွန္ေတြကုိ ထုိင္ေနတဲ့ကုလားထိုင္န႔ဲ ႐ုိက္ခြဲဖုိ႔ေတာင္ စိတ္ထဲေပၚလာေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူးထူး ဆန္းဆန္း က်ေနာ့္ မာနစိတ္ကေလးက ေပၚလာေသးဗ်ာ။ သူတုိ႔ႏွိပ္စက္တာကုိ ငါမခံႏုိင္ဘူး ဆိုတာ သူတို႔မသိေစရဘူး ဆိုတ့ဲ စိတ္ဗ်။ လွဳပ္လုိက္တာနဲ႔မူးလာတာေၾကာင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနလုိက္ရတယ္။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး စိတ္ကို တင္းရတယ္။ သက္ခုိင္ ... မင္းဒီေလာက္ေတာ့ ခံႏုိင္ရမယ္၊ မင္းကုိ ေရေႏြးပူစိမ္ၿပီး လက္သည္းခြံ ခြာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနပူထဲက အခန္းထဲမွာ ထားသြားတာေလာက္ေတာ့ မင္းခံႏုိင္ရမယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ ညေန သံုးနာရီေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ နည္းနည္းခံသာသလုိ ရွိလာ တယ္။ စိုးသန္းလား၊ ႏွမေစာင္းက ေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေရေႏြးအိုးတလံုးနဲ႔။ ေရာက္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

95

ေရာက္ခ်င္း ... ေဆာရီး ကိုသက္ခုိင္ရာ၊ ဒီေန႔ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ဆိုေတာ့ နည္းနည္း အလုပ္႐ႈပ္တယ္၊ ေရာ့ ေရေႏြး ... ေသာက္လုိက္ဦး တဲ့ ... ။

ေကာင္းၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။ ပါလာတဲ့ေရေႏြးပူပူက ခ်က္ခ်င္းေသာက္မရျပန္ဘူးေလ။ က်ေနာ္လည္း မခံခ်င္စိတ္က ေရွ႕ ထြက္လာတာနဲ႔ ကိုစုိးသန္း၊ ခင္ဗ်ား လက္စားေခ်နည္းက ထူးဆန္းေပမဲ့ လူမဆန္ဘူးလို႔ ခံတြန္းလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ခံုေပၚမွာ မူးၿပီးလဲက်မသြားေအာင္ အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းေနရပါၿပီ။ ရင္ထဲမွာလည္း လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္ နဲဗ ႔ ်ာ။ စုိးသန္းက က်ေနာ္ ခံတြန္းတာကုိ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စာရြက္ထပ္ႀကီးတခုကုိ ေတာင္လွန္ ေျမာက္လွန္ လုပ္ေနတယ္။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ ထြက္ခ်က္ေတြေလ။ ေအးေလ၊ ကုိယ့္ဘက္ကလည္း သူတို႔ကုိ တပတ္႐ုိက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္ျမင့္ကုိ ခ်န္ထားတာရယ္၊ မွင္ေသေသနဲ႔ ထြက္ခ်က္ေတြ လိမ္ထားရယ္၊ တပ္မွဴးက စကၠဴလိပ္န႔ေ ဲ ကာက္ေပါက္တာ ခံထားရတာရယ္ ဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊ ေနာက္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္မွာ ပဲဟင္းတခြက္န႔ဲ ၾကက္႐ုိးႏွစ္တံုး ထမင္းပန္းကန္ ေရာက္လာတယ္။

အမွန္က

က်ေနာ့္ကုိ

ေကၽြ​ြးေနတာ ေထာင္ထမင္း၊

အခ်ဳပ္ထမင္းေတာ့

ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။

ေထာက္လွမ္းေရး မိသားစုေတြ စားတဲ့အထဲကလုိ႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဲဒီေန႔က ထမင္းတနပ္ကေတာ့ ဘယ္ဟုိတယ္ က အစားအေသာက္မွ မမီႏုိင္ဘူး ထင္တာပဲဗ်ာ။ ဗိုက္ထဲ အစာဝင္သြားေတာ့မွ နည္းနည္း ေနသာထိုင္သာ ျဖစ္သြား တယ္။ ဒါေပမဲ့ ... ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ အခုမွ ပြဲက စတာကလား ... ။

က်ေနာ္ ထမင္းလုပ္ လည္ေခ်ာင္းဝကေတာင္ မဆင္းေသးဘူး၊ ေမာင္စုိးသန္းက ကဲ ... ကုိသက္ခိုင္၊ ေနေအးတုန္း အလုပ္ေလး စလုိက္ရေအာင္တ့။ဲ အရင္တႀကိမ္လို က်ေနာ္မေခ်ာင္ေတာ့ပါဘူး။ နာမည္န႔ဲ မိဘအမည္၊ အလုပ္အကုိင္ ေလာက္သာ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အေရးအခင္းတြင္ ပါဝင္ခ႔မ ဲ ွဳမ်ား ... ဆိုတာ စလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာသမွ် မယံုေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္က ယူလာမွန္းမသိလုိက္ဘဲ စားပြဲေပၚကို ေရာက္ေနတဲ့ မီးဆလုိက္ တခု ကလည္း မင္းသားေခ်ာကုိ ဒုကၡလွလွေပးဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္​္ေနၿပီဗ်။ ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ မီးေရာင္ေအာက္ကုိ ဝင္ရ ေတာ့တာပဲ။ မီးဆလုိက္က ၾကာေတာ့ ပူလာတယ္ဗ်ာ။ ေနရထုိင္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္အုိက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္န႔မ ဲ တူမခ်င္း အေျခအတင္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ေမးလုိက္၊ ေျဖလုိက္၊ မတူလုိက္၊ စာရြက္ေတြ ဆြဲဆုတ္ ပစ္လုိက္န႔ဲ ဂ်ာေအး သူ႔အေမ႐ုိက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေနာက္တေယာက္လဲ စစ္ျပန္ပါတယ္၊ ညလည္း နက္လာပါၿပီ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ တနာရီမွာ ေနာက္ တေယာက္ ေျပာင္းျပန္ပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္န႔ဲ မတူလုိက္၊ ျပန္ေမးလိုက္၊ ျပန္စဥ္းစားခိုင္းလိုက္၊ က်ေနာ္က အိပ္ငိုက္သြားလိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ခိုင္းလိုက္ ... ။ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ညစ္လာတာေပါ႔ဗ်ာ။ စာမ်က္ႏွာ ရွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ကုိ တသေဝမတိမ္းတူဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္တ့ဲ ကိစၥဗ်။

သူတို႔ အဓိက ေဇာင္းေပးေနတာက ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ျမကို မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမ ျဖတ္ခြင့္ရေအာင္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီန႔ဲ က်ေနာ္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိပတ္သက္တယ္ဆုိတာကုိသိခ်င္ေနတာဗ်။ ဒီေလာက္ဝိုင္းဝန္းပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ၾကားထဲ ကေန လြတ္သြားေအာင္ လုပ္ခ႔တ ဲ ာကိုလည္း စဥ္းစားရၾကပ္ေနပံုရတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္ ပတ္သက္ခ့တ ဲ ာကို ေမာင္ေမာင္ျမင့္ မသိ။ ေမာင္ေမာင္ျမင့္လိက ု ္လုပ္ခ႔တ ဲ ာကို က်ေနာ္မသိန႔ဲ မုန္႔လံုးကို စကၠဴကပ္ေနတာ ... ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

96

ဒီထက္ပုိ႐ႈပ္လာတာက ကိုရန္ဝင္း ထြက္ခ်က္ေတြကိုပါ ယူလာျပန္ေရာဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မတူတာ၊ သံုးေယာက္ ဆိုေတာ့ ပိုဆုိးကုန္ျပန္တာပဲဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ္န႔ဲ ကိုရန္ဝင္း ကလည္း သိပ္အဆက္အသြယ္ရွိလွတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို သူတို႔က မယံုျပန္ဘူး။ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ တနာရီေလာက္ အိပ္ခြင့္ေပးၿပီး ထပ္စစ္ျပန္ပါေရာဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ျမန္ျမန္ၿပီး ၿပီးေရာ ဆုိတ့စ ဲ ိတ္ေတြေပၚေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သေဘာအတိုင္း တျခားလူထြက္ခ်က္ေတြန႔ဲ က်ေနာ္႔ ထြက္ခ်က္ ညီေအာင္သာ ေရးလုိက္ေပေတာ့ ေျပာေတာ့လည္း ... ေတာ္ပါေတာ့ကိုသက္ခိုင္၊ ေနာက္တခါ ဒုကၡ ထပ္ မေပးပါနဲ႔ေတာ့တ့။ဲ ေနာက္တေန႔ ေန႔လည္ေလာက္ ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တခုေျပာခ်င္တာက တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ အမွန္ေတြခ်ည္း ျပာေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေနၿပီဗ်။ ေအးေလ၊ လိမ္ေနလည္း အပိုပဲျဖစ္ေနၿပီေလ။ ကုိရန္ဝင္းလည္း အမွန္၊ ေမာင္ေမာင္ျမင့္လည္း အမွန္၊ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ ထြက္ခ်က္ကြဲေနတာ။ ဒါကို ေရႊကိုယ္ေတာ္ေတြက က်ေနာ့္ကုိ လုိတာပုိၿပီး အထင္ႀကီးေနတာဗ်။ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္က ရဲရဲေတာက္ေသြးနဲ႔အာခံေနတယ္ ထင္ေနတာ။ ဘယ္ကလာ ရဲရမွာလဲ၊ ပါတားနီ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပါတားနီ ဆိုတာေတာင္ မသိဘူးလား ဗ်ာ ။ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဒန္အုိးဒန္ခြက္ အေဟာင္းေတြကို ပါတားနီလို႔ေခၚတဲ့ ေဆးနီဆိုးထားတဲ့ ပဲလံုးေလးေတြ နဲ႔လဲလို႔ရတယ္။ အဲဒီပါတားနီက စားလိုက္ရင္ ပါးစပ္မွာ နီကုန္တယ္၊ စားတုန္းခဏပဲ နီတာ၊ ေနာက္ ခဏၾကာရင္ ေပ်ာက္သြားေရာ။ က်ေနာ္န႔ဲ ကာလူးခ်ဖက္ အလံနီလူထြက္ ကိုတင္ထြန္းကို က်ေနာ္ ေပးထားတဲ့နာမည္က ပါတားနီ။ သူက သခင္စိုး တပည့္အရင္း။ အခု က်ေနာ္လည္း ပါတားနီ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ဆိုလုိတာေလ။ တခုေတာ့ က်ေနာ္ အေသအေၾက ဖုံးကြယ္ထားတာရွိတယ္။ ဒါက ဗုိလ္ႀကီးခင္ေဇာ္ကိစၥ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္ မုပန ြ ္ေရတပ္စခန္းမွာ သြားသြားအိပ္ေနတဲ့ကိစၥ။ မလုပ္ေကာင္းဘူး၊ မျဖစ္သင့္ဘူး ထင္လုိ႔ပါဗ်ာ။ မေတာ္တဆေပၚသြားရင္ ခင္ေဇာ္ ခမ်ာ မိန္းမရတာေတာင္ မၾကာေသးဘူး၊ တခါတည္း တန္းျပဳတ္ၿပီး ေထာင္ထဲဝင္ရမယ့္ ကိန္းေလ။ ဒါေတာ့ က်ေနာ္ ထိန္းရမယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခင္ေဇာ္႔ကို က်ေနာ္အဖြ႔ေ ဲ တြ တေယာက္မွ မသိၾကဘူး။

ေနဦး၊ ၾကံဳတုန္း ခင္ေဇာ္႔ကို က်ေနာ္ဂ်ီက်တာေျပာရအံုးမယ္။ ဘုန္းေက်ာ္၊ ေရြႊေသြးနဲ႔ ရဲမြန္လွဳိင္တို႔လည္း လြတ္သာြ း ေရာ၊ က်ေနာ္က မုပန ြ ္ေရတပ္မွာရွိတ့ဲ ခင္ေဇာ့္အခန္းမွာ သြားအိပ္ေနလုိက္တယ္။ သံုးညေလာက္ရွိမယ္။ ဒီေကာင္ ကလည္း

ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္မွ

ဘာေသာက္သလဲ

မေမးနဲ႔၊

အရက္ဆို

လာသာလာခဲ့၊

အခ်ိန္မေရြးဆုိတ့အ ဲ ထဲက။

အကာလိေကာလည္း ခ်တာပဲ။ က်ေနာ္န႔ေ ဲ တာ့ တကယ့္ကုိ ဘက္က်ေနတာပဲ။ က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္ကုိ လာတာ ငန္းေတး လွ်ပ္စစ္စက္႐ံုက မီးထုိးဆီပ်က္ေတြ ေလလံဆြဲမလုိ႔လာတာလုိ႔ ေျပာထားတာ၊ သူကလည္း တခြန္းမွ ထပ္ မေမးဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း မေမးေလ ႀကိဳက္ေလ။ လူခ်င္းေတြ႔တာနဲ႔ ပုလင္းဖြင့္တာပဲ။ အရက္က အာမီေလ။ သူ႔ အခန္းမွာ အလံုအေလာက္ ရွိတယ္။ တည ခင္ေဇာ္န႔က ဲ ်ေနာ္ မူးၿပီး တပ္အျပင္ဘက္ထြက္တယ္။ ေသာက္ၿပီး ထမင္းစားမလို႔ ဟင္းထြက္ဝယ္တာ ထင္တယ္။ ခင္ေဇာ့္မိန္းမက ရန္ကုန္ခဏ ျပန္သြားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အိမ္မွာ ဘာမွ စားစရာမရွိတာ။ ဘာဝယ္ၿပီး ျပန္လာ မွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ တပ္ထဲ ျပန္အဝင္မွာ စခန္းအဝင္ဝက ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကုိ က်ေနာ္ ၾကည့္ၿပီး အသံျပဲ ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ဖတ္ပစ္လုိက္တယ္။ တပ္မေတာ္သားအမိ၊ တပ္မေတာ္သားအဖ၊ ဒုိ႕သားအဖ သံုးေယာက္ ... လို႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

97

ေနာက္တခြန္းလည္း ထပ္ေအာ္လုိက္ေရာ ကင္းတဲက တပ္ထိန္းႏွစ္ေယာက္ထြက္လာပါေလေရာ။ ခင္ေဇာ့္ကို ေတြ႔ ေတာ့ အေလးျပဳတယ္။ ခင္ေဇာ္က ငါ့သူငယ္ခ်င္းပါကြာ မူးေနလို႔တ့။ဲ ေဟ့ေကာင္ သက္ခိုင္ ... တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ၊ ဒုိ႔တာဝန္အေရးသံုးပါး ပါကြ၊ ေသခ်ာလည္း မဖတ္ဘဲန႔တ ဲ ့။ဲ သူ႔ခမ်ာ လုိက္ဖံုးရွာ၊ ကာရွာတယ္ဗ်ာ။ သူ႔အိမ္မွာ အရက္ထုိင္ေသာက္ရင္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ ေပၚလာရင္ ထထၿပီး ပိတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ မႀကိဳက္တာ ရိပ္မိပံုရတယ္။ ဒါေတြေၾကာင္႔ ဒီျပႆနာမွာ ခင္ေဇာ္႔ကို ပါမလာေစ့ခ်င္ဘူး။

ကဲပါဗ်ာ၊ စစ္တ့ေ ဲ ဆးတဲ့ဇာတ္လမ္းကို ျဖတ္ၾကပါစုိ႔။ ဂ်ာေအးနဲ႔မုန္႔လံုးဇာတ္ဟာ ေလးဆယ့္ရွစ္နာရီေလာက္ မနားတမ္း စစ္ၿပီးေတာ့ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္လည္း အ႐ုိက္အႏွက္မခံရဘဲ ခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ေနပူထဲ မထားခဲ႔ေတာ့ဘူးဗ်။ သူတို႔လည္း ျပဴတင္းတံခါးေတြဖြင့္၊ ပန္ကာေတြယူလာၿပီး ဆက္စစ္တာ။ က်ေနာ္႔အခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ တခ်ဳိးတည္း ထိုးအိပ္လိုက္တာ ေန႔တေန႔ေတာင္ ေပ်ာက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

98

tcef; (54) - rl;,pfa0? aEG&ufrsm;udkjzwfausmfjcif;

ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔ ေန႔လည္မွာ ေသာၾကာက ဇာတ္လမ္းတခု ထြင္ျပန္ေရာ။ ေတာတြင္းကေန ဆက္သြယ္တ့ဲ အေရးႀကီး စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ သူအိမ္မွာရွိေနတာ အခုမွ သတိရတယ္တ့။ဲ အေစာင့္စစ္သားကို သတင္းပို႔ေနတယ္။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ဝုန္းဒုိင္းဆုိ တံခါးဖြင့္သံၾကားၿပီး ေသာၾကာကုိ ေခၚထုတ္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီေန႔က ေသာၾကာ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညတနာရီခြဲေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေခၚသြားတဲ့ငနဲေတြရဲ႕ မေက်မခ်မ္း အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ အလုပ္႐ႈပ္ေအာင္လုပ္တ့ေ ဲ ကာင္ကြာတဲ့။ ေသလည္း မေသခ်ာဘဲန႔တ ဲ ့ဲ ... ။ ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာင့္အလစ္မွာ ေဟ့ ကိုေသာၾကာ ... မေန႔က ဘာေတြျဖစ္ကုန္သလဲ ဆုိေတာ့ သူက ... အိမ္ကို ခဏျပန္ရတာ အျမတ္ပဲေလ။ စာရြက္ေတြက ဘယ္မွာ အထားမွားသလဲ မသိဘူး၊ ရွာမရေတာ့ဘူးတဲ့။ ၾကည့္ လုပ္ပံုကိုက၊ ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ။္ ကိုယ္တေယာက္တည္း ထင္ေနတာ၊ သူက ကိုယ့္ထက္ေတာင္ သာေနေသးဗ်ာ ... ။

ေနာက္ရက္ေတြလား၊ ဓာရဏ ပရိတ္န႔ဲ ႏွစ္ပါးသြားတယ္ေလ။ ဘာအလုပ္မွမရွိတာ၊ ဒါရြတ္ရင္ ျမန္ျမန္လြတ္တယ္ လည္း ဆိုေတာ့ ရြတ္တယ္ေလ။ လြတ္ခ်င္တယ္ေလ၊ ရြတ္လိုက္သမွ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အာဂံုေဆာင္၊ ႏွဳတ္တုိက္ရၿပီး ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပး ရြတ္လာႏုိင္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ဓာရဏ ပရိတ္မရြတ္တ့အ ဲ ခ်ိန္လား၊ သီခ်င္းဆိုတယ္ေလ။ ဘာလဲဗ်ာ ... လႊမ္းမိုးသီခ်င္းေလ။ ဟုိ အကိုိႀကီးရဲ႕ မခင္ႏွင္းဆီက က်ေနာ့္မူပုိင္ပဲ၊ ဆုိတာမွ ဌာန္န႔မ ဲ ာန္န႔၊ဲ ဌာန္က႐ုိဏ္းက်က်ကုိ ဆိုတာ။ ေအာ္ ... စင္တင္ျပဇာတ္ေတြကုိ တင္လာတဲ့ ဒါ႐ုိက္တာေလ။ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္ေတြမွာ ႏွစ္ပြဲသံုးပြဲေလာက္က်ဲဖူးတယ္။ THE KING ဆိုတာ လႊမ္းမိုး ေထာင္ထားတဲ့ တီးဝိုင္း။ THE KING က တီးဝိုင္းပစၥည္းေတြငွားၿပီး သီခ်င္းတိုက္ၾကေတာ့ က်ေနာ္ လႊမ္းမိုး သီခ်င္းဟဲေနတုန္း ကုိစိုးစုိး (လႊမ္းမိုး) ေရာက္လာဖူးတယ္ေလ။ သူက နားေထာင္ၿပီး က်ေနာ့္ သီခ်င္းေတြ ကိုသက္ခုိင္ ဆိုလို႔ျဖစ္တယ္ ဆုိပဲဗ်။ ေအးဗ်ာ၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းမွတ္လိုက္ရေတာ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ ... ။ က်ေနာ္တို႔ကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းက ကြင္းျပင္မွာဆိုေတာ့ လြတ္လပ္တယ္ေလ။ ေန႔ဘက္ေစာင့္တ့ဲ စစ္သား အေစာင့္ေတြေတာင္ မၾကာမၾကာ ပြဲေတာင္းပါသဗ်ာ။ ညဖက္ဆို ကိုခင္ေမာင္ေသာင္းက အားေပးျပန္ေရာ။ ကိုသက္ခုိင္ ... လုပ္ပါဦးဗ် ... ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕“မခင္ႏွင္းဆီေလး” တဲ့။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြဆို အဲဒီတပုဒ္တည္းကို ေျခာက္ခါေလာက္ဆိုေန ရတယ္။ အေစာင့္ရဲေဘာ္တေယာက္ကေတာ့ ဓာတ္ကူးသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ စာရြက္ေလးတရြက္န႔ဲ ေဘာပင္ထုိးေပးၿပီး အဲဒီ သီခ်င္းေလး ေရးေပးပါဗ်ာ ... တဲ့။ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာရွာတယ္။ ကိုခင္ေမာင္ေသာင္းကလည္း သႀကၤန္ က်ေတာ့မွာဗ်၊ သႀကၤန္မွာ ဇာတ္စင္ထုိးမွာ၊ မုိက္က႐ုိဖုန္းကုိ ဒီအခ်ဳပ္ခန္းထဲသြင္းၿပီး ခင္ဗ်ားကို သီခ်င္းဆိုခိုင္းရမယ္တ့။ဲ ဇာတာတက္ပံုမ်ား ေထာက္လွမ္းေရး အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ ေတးခ်စ္သူပရိသတ္ေတြန႔ဲ ... ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

99

ေသာၾကာကေတာ့ ရသမွ် စာအုပ္ေတြခ်ည္း သြင္းၿပီး ဖတ္ေနေလရဲ႕။ တခါတခါ ရွိတယ္ေတာင္ မထင္ရဘူးဗ်ာ။ သူက က်ေနာ္႔ သီခ်င္းသံကုိ နားၿငီးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တခါမွ ပြဲမေတာင္းဖူးဘူး။

ကိုခင္ေမာင္ေသာင္းေျပာတာေရာ၊ က်ေနာ္သိထားသေလာက္ေရာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ေဆးထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြ ကို တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးညႊန္ၾကားေရးမွဴးဆီ တင္ထားတာပါ။ သူ႔အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ ေနာက္တခ်က္က တရား႐ံုးက်င့္ထံုးအရ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခြင့္ဟာ ဆယ့္ေလးရက္ပဲရွိပါတယ္။ ဒီရက္မတိုင္ခင္ လႊတ္ရင္လႊြတ္၊ မလႊြတ္ရင္ တရားစြဲဆိုခံရဖုိ႔ ေသခ်ာပါၿပီ။ တရားစြဲခံရရင္ တပ္ထားတဲ့ ပုဒ္မေတြန႔ဆ ဲ ုိ အနည္းဆံုး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေတာ့ တန္းေနပါၿပီ။ ကိုခင္ေမာင္ေသာင္းကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ကုိ ညညမွာ ေမတၱာပို႔ပါလားတဲ့။ ညြႊန္မွဴးက သေဘာေကာင္းပါတယ္ တဲ့။ ေအးဗ်၊ ကိုယ့္ဖမ္းထားတဲ့လူကို ေမတၱာပို႔ဖုိ႔ဆိုတာ ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္လွဘူးဗ်။ ပုိ႔မိသလား မပို႔မိဖူးလား လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဓာရဏ ပရိတ္ရြတ္လိုက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္န႔ဲ လက္ရွိအေျခအေနကုိ ေမ့ေပ်ာက္ေနႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေနပါၿပီ။ လူ႔ဗီဇစိတ္လို႔ေျပာရမလား၊ ေၾကာင္တယ္ေျပာမလား၊ မာတယ္ေျပာမလား ႀကိဳက္သလိုသာ ေျပာေပ ေတာ့ဗ်ာ။ မနက္မိုးလင္းရင္ အျပင္ကုိထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ခြင့္ေပးတယ္။ ဧၿပီလဆန္းေရာက္လာတာေၾကာင့္ အေဝးမွာ လွမ္းျမင္ ေနရတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးတခ်ိဳ႕ဆို က်ဳိးတိုးက်ဲတ့ပ ဲ ြင့္တ့ဲ အပင္ေတြေတာင္ ပြင့္ေနၾကတာျမင္ေနရၿပီဗ်။ ဒါေပမဲ့ ငါနဲ႔ မဆုိင္ဘူး လုိ႔သာ သေဘာပုိက္ရေတာ့သဗ်၊

လူပဲဗ်ာ ... ရီမန္ ျပည့္မယ့္ေန႔ကုိေတာ့ ေမွ်ာ္တာေပါ႔။ ေအးေလ၊ ရီမန္ မျပည့္ခင္ လႊတ္လိုက္ရင္ ပြဲၿပီးၿပီေပါ႔။ အထဲမွာ ဆိုေပမဲ့ အျပင္က သတင္းေတြလည္း သိေနရတာပါပဲဗ်ာ။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို သတင္းသြင္းေပးတယ္ဗ်။ ေတာခို သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ မိဘရင္ခြင္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ေပးေနတာတုိ႔။ ဘယ္အဖြဲ႔က ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ကုိင္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက ဆင္းလာတာတို႔ သိေနရတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာကြက္မိတယ္ဗ်ာ။ ပို႔မိတ့ေ ဲ ကာင္ေတြက အခ်ဳပ္ထဲက မထြက္ရေသးဘူး၊ ျပန္လာတဲ့ ေကာင္ ေတြက ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက ဆင္းလာေနလို႔။ တခါတခါမ်ား ကားလမ္းေပၚက ကားေတြေမာင္းသြားတဲ့ အသံၾကားရင္၊ အဲဒီ ကားေတြေပၚမွာ ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြမ်ား ပါခဲ႔ရင္ လမ္းၾကံဳတုန္း ငါတို႔ကုိ ဝင္ၾကည့္ဦးဟ ... လုိ႔ေတာင္ ေအာ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္တ့အ ဲ ထိဗ်ာ ... ။

ေထာင္မွာ လြတ္ေၾကာင္ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ လြတ္ခါနီးတဲ့ အက်ဥ္းသားက စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္တတ္တာေလ။ ေသခ်ာေပါက္ လြတ္မယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ အက်ဥ္းသားဟာ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္အလိုမွာ အိပ္မေပ်ာ္ စားမဝင္ေတာ့ဘူး။ လြတ္ခ်င္စိတ္ေစာၿပီး ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတတ္တယ္။ အခု က်ေနာ္က ေသခ်ာေပါက္လြတ္မယ္ဆုိတာ မသိလို႔ အဲဒီေလာက္ေတာ့မဆိုးဘူး။ ေမွ်ာ္ေတာ့ ေမွ်ာ္တာပဲ ... ။ ဒီလုိန႔ဲ ... ရီမန္ႀကီး ႏွစ္ပတ္ျပည့္တ့ေ ဲ န႔ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ တေနကုန္ ဓာရဏ ပရိတ္ကို ရြတ္ပါေတာ့တယ္။ ထမင္းလည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးကိုဘယ္အခ်ိန္လာဖြင့္ၿပီး ... “ခင္ဗ်ား အိမ္ျပန္လို႔ရၿပီ” လို႔ လာေျပာမွာကိုပဲ ေစာင့္ေနမိေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ တကယ့္ကုိ ေန႔တာရွညတ ္ ့ဲ ေန႔ႀကီးတေန႔ပါပဲ ... ။ အခ်ိန္ေတြဟာ ထင္တာထက္ေတာင္ ကုန္ခဲေနပါတယ္။ အိပ္ရာထဲ မွာ ပက္လက္လွဲလိုက္၊ လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္၊ ျပန္လွဲလိုက္န႔ဲ လွဲေလွ်ာက္ သံသရာလည္ေနတာေပါ႔ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

100

ညေန ေျခာက္နာရီသာ ထုိးသြားတယ္၊ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေခၚသူက ေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး။ မခင္ႏွင္းဆီကိုလည္း မတ,ႏုိင္ ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနႏိုင္တ့ဲ နည္းလမ္းကို ငါ ရွာရေတာ့ မယ္။ ဘာပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ ရင္ဆိုင္လိုက္ဖုိ႔ တလမ္းသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္အခ်ဳပ္၊ ဘယ္ေထာင္မွ ေရာက္ခ႔ဖ ဲ ူးတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ အခု ေထာက္လွမ္းေရး အခ်ဳပ္ ခန္း ထဲကုိေရာက္ေနတာဟာ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္။ ပြဲဦးထြက္ ကိုင္းႀကီးႀကီးမွာ နားၿပီ လုိ႔လည္း ... ေတြးမိသေပါ့ဗ်ာ။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကိုခင္ေမာင္ေသာင္းက ျပတင္းေပါက္သံတုိင္ေတြၾကားကေန တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာတယ္ ... ။ ကိုရန္ဝင္း ဆိုတ့လ ဲ ူကုိ ဒီေန႔လႊတ္လိုကၿ္ ပီ တဲ့ ... ။ ေအာ္ ... ေသခ်ာပါၿပီ ... ။ က်ေနာ့္ကို မလႊြတ္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ရီမန္လည္း ေစ့သြားခဲ႔ပါၿပီ။

ဓာရဏ

ပရိတ္ေၾကာင့္ပဲလား။

ေတာခိုရာကေန

မိဘရင္ခြင္

ျပန္လာပါတယ္ဆုိတ့ေ ဲ မာင္ေတြရဲ႕ေက်းဇူးေပပဲလား၊

ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ရဲ႕ မဟာဂ႐ုဏာေတာ္ေၾကာင့္ပဲလား ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေပမဲ့ ေနာက္တေန႔ နံနက္ ၁၀-နာရီ ဝန္းက်င္မွာ က်ေနာ္ ေထာက္လွမ္းေရး အခ်ဳပ္က ျပန္လြတ္လာပါတယ္။ ဒီလုိဗ်ာ ... ။

အဲဒီမနက္က ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခပ္ေငါင္ေငါင္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ထုိင္ေနတုန္း ေမာင္စိုးသန္း ျဗဳန္းဆုိ ေရာက္လာသဗ်။ ကုိသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ားကို တပ္မွဴးက ေတြ႔ခ်င္လို႔ ဆုိပဲ။ ထံုးစံအတုိင္း ေခါင္းစြပ္ကေလး ေခါင္းၿမီးျခံဳၿပီးလုိက္သြားရတာပါပဲ။ တပ္မွဴး႐ံုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဗုိလ္မွဴးသန္းထြန္းဟာ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ထုိင္ဗ်ာ ... ကိုသက္ခုိင္ တဲ့ ... ။ သူ႔ပံုစံက ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ရႊင္ရႊြင္လန္းလန္းပံုစံန႔ပ ဲ ါပဲ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အင္ဒုိနီးရွားပါတိတ္ခေရဇီထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္န႔ဲ ေတြ႔ တိုင္း စစ္ဝတ္စံုန႔ဲ မဟုတ္ဘဲ ဟာေဝယံရွပ္န႔ခ ဲ ်ည္း ေတြ႔ေနလို႔ဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုတ့ဲ အသိစိတ္န႔ဲ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရင္ေကာ့ခံလုိက္ဖုိ႔စိတ္ကို တင္းေနရ ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သိပ္လည္း စိုးရိမ္ပူပင္မွဳရွိလွတယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ အဆိုးခ်ည္းပဲ ေတြးရဖန္မ်ားလာေတာ့ မေတြးခ်င္ေတာ့တာလည္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ တပ္မွဴးက စားပြဲေပၚက စာရြက္ထပ္ထဲက ဘာရွာေနမွန္းမသိ၊ တရွပ္ရွပ္န႔ဲ လွန္ရွာေနတယ္ဗ်။ က်ေ​ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္သိသေလာက္ဥပေဒလုပ္ထံုးလုပ္နည္းနဲ႔ ရဲစခန္းကို လႊဲေလမလား၊ ေထာင္ကုိ တန္းပို႔ေလမလား စဥ္းစား ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗို္လ္သန္းထြန္းဟာ ဘာမွ နိဒါန္းမပ်ဳိးဘဲ ... ကိုသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ားကို ဒီေန႔လႊတ္မယ္တ့ဲ ... ။ တကယ္ပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္႔နားေတြ အူသြားတယ္။ သူက တခြန္းခ်င္းထပ္ေျပာတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားကို လႊြတ္ရမဲ့စာက မေန႔က ညေနမွ ဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညြႊနခ ္ ်ဳပ္က ခင္ဗ်ားတုိ႔အဖြဲ႔ကို လႊြတ္ေပးဖုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္ တဲ့။ ေျပာခ်င္သလိုသာ ေျပာေပေတာ့ဗ်ာ။ လြတ္မယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လည္း ဆိုေရာ၊ က်ေနာ္ဟာ ကုလားထိုင္မွာ ထုိင္ေနရာကေန စိတ္ထဲမွာ ေနာက္ဂၽြမ္းထုိးလုိက္တာ သံုးရာ့ေျခာက္ဆယ္ဒီဂရီ ျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ လူကသာ ထိုင္ေန တာ စိတ္က ေနာက္ဂၽြမ္းပစ္သြားတာေလ။ က်ေနာ္ လြတ္သြားတဲ့ စိတ္ကုိ အခ်ိန္မီ ထိန္းလိုက္ရတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

101

တပ္မွဴးကေတာ့ လႊြတ္ခါနီးေဟာေနက် တရားေတြ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတ့အ ဲ ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေကာင္းမြန္စြာေနဖုိ႔ အေၾကာင္း၊ တပ္မေတာ္ကို အထင္မလြဲဖုိ႔၊ ဒို႔တာဝန္ အေရးသံုးပါးကိုသာ အျမဲ ထမ္းေဆာင္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊ တပ္မေတာ္န႔ဲ လက္တြဲၿပီး ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ပါဝင္ၾကဖုိ႔ အေၾကာင္း၊ စံုလို႔ပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္ထူးထူးျခားျခားစကားတခြန္းကေတာ့ ... ကိုသက္ခုိင္ ခင္ဗ်ားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ က်ေနာ္တို႔အကူအညီ လုိရင္ေျပာဗ်။ ဘာမဆို ကူညီပံ့ပိုးေပးမယ္ ဆိုပဲ။ အခ်ိန္မေရြး ဝင္ဖုိ႔ထြက္ဖုိ႔ေတာင္ ပါေသး။

ေအာ္၊ ဒီအတုိင္း အိမ္ကုိ တန္းျပန္လႊတ ြ ္လုိက္တာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ တရား႐ံုးကုိ ေခၚသြားေသးတယ္။ တပ္မွဴး ႐ံုးခန္း

ကေန

တပ္မွဴးရဲ႕

လႊြတ္တရားနာၿပီး

က်ေနာ့္အခန္းကုိ

ျပန္ေခၚလာတယ္။

ကိုသက္ခုိင္

ပစၥည္းေတြ

သိမ္းထားပါတဲ့။ နာရီဝက္ေလာက္ေနရင္ ျပန္လာေခၚမယ္ ဆိုၿပီး ကိုစုိးသန္း ထြက္သြားတယ္။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလို႔သာေျပာတာ၊ အဝတ္အစား ႏွစ္စံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မွမရွိတာ။ စုိးသန္း ျပန္အလာကိုပဲ ထုိင္ေစာင့္ေန တာေပါ့။ ေနဦးဗ်ာ၊ ေသာၾကာ အသံေပ်ာက္ေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ရီမန္မေစ့ခင္ တရက္အထိ အဆက္အသြယ္ ရေသးတယ္။ သူေျပာတာကေတာ့ ကိုသက္ခုိင္ ခင္ဗ်ားက လြတ္မွာတဲ့။ သူကေတာ့ ေတာထဲက ျပန္ဝင္လာတာမို႔ လြတ္ဖုိ႔ လမ္းမျမင္ဘူးတဲ့။ ေအးဗ်၊ သူ႔သတင္းကို အခုထိ က်ေနာ္ မၾကားမိဘူးဗ်ာ။

သတိရလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ စိုးသန္းျပန္လာေခၚလို႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီေဟ့ ဆိုတ့ဲ စိတ္န႔ဲ အားရပါးရ ေျခတလွမ္း စလွမ္းလိုက္တာ ဒူးေတြ ေခြက်သြားတယ္ဗ်ာ။ ေခြက်သြားတာက ျမန္လြန္းလုိ႔ သမံတလင္းကုိ လက္ေထာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းမတ္တတ္ ျပန္ရပ္လုိက္ရတယ္။ စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္လုိ႔လား၊ အခန္းက်ဥ္းေလး ထဲမွာ ႏွစ္ပတ္ထည့္ထားလုိ႔လား ေသခ်ာေတာ့ က်ေနာ္ မသိဘူးဗ်။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ေဒါကန္သြား တာပဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ့ရသလားကြာလို႔။ ဒီတခါ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားတဲ့တရား႐ံုးက ဘားလမ္း႐ံုးမဟုတ္ဘူး။ ပန္းဆိုးတန္း တရား႐ံုးဗ်။ လမ္းေတာ့ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ ဆူးေလ ဝန္းက်င္မွာပဲ။ တရား႐ံုးလည္းေရာက္ေရာ တရားခြင္ကို တန္းၿပီး ေခၚသြားတယ္။ တရားသူႀကီးက က်ေနာ္႔အရင္ စင္ျမင့္မွာ ေနရာယူၿပီးေနၿပီ။ တရားခြင္ပံုစံေတာ့သိပ္မက်လွပါဘူး။ က်ေနာ္န႔လ ဲ ည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိ ေရာ တရားသူႀကီးက နာမည္ တဲ့ ... ။ က်ေနာ္က သက္ခုိင္ လုိ႔ တံုးတိတိ ေျဖလုိက္တယ္။ သူက မ်က္မွန္ကုိ ပင့္ၿပီး ... ခင္ဗ်ားနာမည္ ေမးေနတာ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ေနာ္ေျဖတာ က်ေနာ္႔နာမည္ပဲေလ။ သက္ခုိင္ ... သက္ခိုင္လို႔ အပ္ေၾကာင္းထပ္လုိက္တယ္။ တရား သူႀကီး က ခပ္တည္တည္ေနတဲ့ အမူအရာကေန ခ်က္ခ်င္း ရယ္ေတာ့မယ့္ ပံုစံေျပာင္းသြားတယ္ဗ်။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္႔နာမည္လည္း သက္ခုိင္ ပဲတ့ဲ ... ။ ေအးဗ်ာ၊ သက္ခုိင္က သက္ခုိင္ကုိ လႊတ္လုိက္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ေနဦး၊ ဘာေတြ ေရးထားမွန္း မသိတ့ဲ စာရြက္တခ်ိဳ႕လည္း လက္မွတ္ထုိးေပးခဲ႔ရေသးတယ္။ ေအးေလ၊ တရားသူႀကီးလုပ္တ့ဲ သက္ခုိင္က ဒီေနရာမွာ လက္မွတ္ထုိးလုိက္ပါတဲ့။ ဘာမွေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ဘူး၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းပါတဲ့။ က်ေနာ္လည္း ျမန္ျမန္ၿပီး ၿပီးေရာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့တယ္ဗ်ာ။

႐ံုးအျပင္လည္း ထြက္လုိက္ေရာ မဒမ္ သက္ခုိင္၊ မစၥက္သက္ခိုင္ ေရာက္ေနသဗ်ာ။ က်ေနာ္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ညည္းက ငါလြတ္မွာ သိလုိ႔လားလို႔ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုရန္ဝင္းကို ဒီ႐ံုးကေန လႊတ္လုိက္တာလို႔ ကိုရန္ဝင္း ဖုန္းဆက္လုိ႔ သိသတဲ့။ ဒါေၾကာင္႔ လြတ္လုိလြတ္ျငား လာေစာင့္ေနတာတဲ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

102

ကိုစိုးသန္းတို႔ကလည္း ကိုသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ား အမ်ဳိးသမီးေရာက္ေနၿပီပဲ။ က်ေနာ္တို႔ လုိက္မပို႔ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ ျပန္သြားေလရဲ႕။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆူးေလေစတီေတာ္ကိုလွမ္းျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ နီးစပ္ရာဆိုင္တခုထဲကေန ကိုရန္ဝင္းကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေတာ့ သူလာခဲ့မယ္တ့။ဲ မၾကာပါဘူး သူ႔ ပါပလစ္ကာေလးနဲ႔ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္႔ အိမ္လုိက္ပို႔သဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လုိ႔ ကားေပၚကလည္း က်ေနာ္ဆင္းေရာ ..

လူေလးငါးဆယ္ေလာက္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသဗ်။ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ ငါ ေထာက္လွမ္းေရးက ျပန္လြတ္လာတာမို႔

ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္ထင္ေနတာ၊ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အိမ္ေပၚေရာက္မွ မွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြန႔ဲ

စုတ္ျပတ္ေနတာ သိေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ အိ​ိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး တပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရႊြေသြးဟာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ေက်ာ္လႊြားၿပီး က်ေနာ္႔ အိမ္ေရာက္လာေသးသဗ်ာ။ ကိစၥက က်ေနာ္႔ အိမ္မွာထားခဲ႔တ့ဲ သူ႔အေမ ဓာတ္ပံုလာယူတာဗ်။ မွတ္မိသေလာက္ သႀကၤန္ေနာက္ဆံုးရက္လုိ႔ ထင္တယ္။ သူ႔ အက်ီမွာ ေရေတာင္ စိုေနေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေျခအေန ရွင္းျပၿပီး ရန္ကုန္က ျမန္ျမန္ ခြာဖုိ႔၊ လုိတာ လွမး္ မွာဖုိ႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။

ေတာခိုတ့ဲ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လာၾက။ ပါတီေတြေထာင္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲမွာ လည္း ဒီေလာက္ တတိုင္းတျပည္လံုး မႀကိဳက္ပါဘူးလို႔ တညီတညြတ္တည္း ကန္႔ကြက္ခ႔ၾဲ ကတဲ့ စံနစ္ႀကီးလည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေတာ့မွာပဲလုိ႔ ထင္ခ့တ ဲ ယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ ျပင္တာ ဆင္တာေတြလည္း လုပ္ေနႀကၿပီေလ။ က်ေနာ္န႔ဲ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ ေရွ႕ေန ဝင္းေဆြဦး တုိ႔ေတာင္ သူတို႔ေရွ႕ေနေတြ စု ၿပီး “people solidarity” ပါတီဆိုလား ေထာင္ၾကေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္လား၊ ပိုးက ဘယ္ေသမလဲ။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကုိ သြားဝင္တယ္ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဝင္လို႔မရဘူး ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဝန္ထမ္း အျဖစ္ကေန မထြက္ရေသးလုိ႔ တဲ့။ အမွန္က က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေဆာက္လုပ္ေရး ေဂ်အီးသာ ဝင္လုပ္ေနတာ၊ အလုပက ္ ုိ ရွိတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တ့ဲ ေကာင္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပါတီဝင္ ေလွ်ာက္လႊာထဲမွာ အလုပ္အကုိင္ ျဖည့္ေတာ့ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား ေလွ်ာက္ထားျခင္း မျပဳႏိုင္ ဆုိတာေတြ႔တာ။ ေနဦး၊ က်ေနာ္႔ ပါတီဝင္ဖုိ႔ေလ်ာက္လႊာသြားတင္တာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျခံထဲမွာဗ်။ ပါတီဝင္မယ့္လူေတြက က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ က်ိတ္က်ိတ္ကုိ တုိးေနတာ။ လူေတြ ေသာင္းခ်ီ ရွိမယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္း ျဖစ္ေနရင္ ဝင္မရဘူး ဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္န႔ဲ လက္မေလွ်ာ့ခ်င္တာနဲ႔ ျခံဝနားက ႐ံုးခန္းကို ဝင္သြားလုိက္တယ္။

က်ေနာ္

သိခ်င္တ့အ ဲ ေျဖကို

ေျဖႏုိင္မယ့္သူကို

ရွာလုိက္တယ္။

မၾကာပါဘူး၊

ေရွ႕ေနႀကီး

ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ကို ေတြ႔ခြင့္ရတယ္။ သူ႔ပံုစံကုိ က်ေနာ္ သိပ္သေဘာမက်ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္က အားႀကိဳးမာန္တက္ ပါတီဝင္ျဖစ္ႏုိင္မယ့္နည္းလမ္းကို ေမးေန တယ္။ သူက ေျဖတာ တခြန္းပဲ။ ဝင္လုိ႔မရဘူးတဲ့။ အလုပ္က ထြက္ၿပီးမွ လာဝင္ပါတဲ့။ ဒါေတာ့ ႏိုထႀတီပဗၺလစ္ တေယာက္ ေျဖမွလားဗ်ာ။ က်ေနာ့္လုိ စာေပးစာယူ ဥပေဒဘြဲ႔ရတေယာက္ေတာင္ သိေသးတာ။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ဟာ ေဆးလိပ္ေတြမ်ား သိပ္ေသာက္သလားေတာ့မသိဘူး။ ႏွဳတ္ခမ္းျပာျပာနဲ႔ စြာမယ့္ပံုေပါက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ တာ လန္ေနတဲ့ သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းပဲ။ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း အလုပ္ထဲက ဘယ္လုိထြက္ရမလဲ၊ အလုပ္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ သိခ်င္တာ နဲ႔ အလုပ္ထဲကို ျပန္ၿပီး ေျခဦးလွည့္ခ့တ ဲ ယ္ ဆိုပါေတာ့၊

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

103

tcef; (55) - ausmrJGrsm;qDokdY wacguf

ေထာက္လွမ္းေရးဟာ က်ေနာ့္ကို ေခၚယူစစ္ေဆးတဲ့ အေၾကာင္း က်ေနာ့္ အလုပ္ဌာနကို အေၾကာင္းၾကားတာ အသိေပးတာ မလုပ္ခ့ပ ဲ ါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္အလုပ္ရွိရာကုိ ဘာမွမျဖစ္ခ့တ ဲ ့ပ ဲ ံုစံနဲ႕ ျပန္ဝင္ႏိုင္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ က်ေနာ္႔အလုပ္က ရန္ကုန္ျပည္လမ္း တိုးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းဗ်။ အာရွဖံျြ ဖဳိးေရးဘဏ္ အကူအညီန႔ဲ ေဖာက္ေန တာ။ အဲဒီစီမံကန ိ ္းမွာ လမ္းပုိင္း၊ စီမံ၊ ေက်ာက္ထုတ္၊ ဆီ၊ ဆိုၿပီး အပိုင္းေတြ ခြဲထားတယ္။ က်ေနာ္က ေက်ာက္ ထုတ္လုပ္ေရးမွာ က်တယ္။ က်ေနာ္ အလုပ္ စဝင္ေတာ့ လမ္းကို စခ်ဲ႕ေနတာ မဂၤလာဒံုေတာင္ မေက်ာ္ေသးဘူး။ အလုပ္ဝင္တုန္းက စီမံကိန္း မန္ေနဂ်ာ ေအစီအီးက ဦေပၚဝင္း၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးေအေအာင္ႀကီး။ က်ေနာ္က အစုိးရဝန္ထမ္း နာမည္ခံသက္သက္ပဲဗ်။ အလုပ္ထဲကို သိပ္သြားလွတယ္မဟုတ္ဘူး။ စီမံကိန္း႐ံုးက ေမွာ္ဘီ အလြန္မွာဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ေအအီး ဦးအုန္းေက်ာ္က ျပည္နားက ေရြႊေတာင္မွာ ေက်ာက္စုေဆာင္းေရး႐ံုးခြဲ ဖြင့္ထား တယ္။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္႔ စီးပြားေရးခြင္ေတြလည္းရွိ၊ သြားရတာလည္းေဝး၊ အလုပ္ထဲမွာ ခြင္လည္း က်မယ့္ပံုမရတာနဲ႔ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ လုပ္ေနတာေလ။ ခြင္မက်ဘူး ဆိုတာက ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ေအအီး၊ အက္စ္ေအအီး၊ ေဂ်အီး၊ ႐ံုးဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ေလးသံုးႏွစ္တစ္ ဆိုတ့ဲ အၾကံအဖန္ခြဲေဝရပံုရွိတယ္။ တရားဝင္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ နားလည္မွဳနဲ႔ တတိုင္းျပည္လံုး လိုက္နာေနၾက တာ။ က်ေနာ္တို႔ေအအီးဦးအုန္းေက်ာ္က ဒီမူကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီ ေအာက္ဆိုက္ ကို မလိုခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာကုိယ္ အျပင္မွာ ဂ်လမ္းေနခ်င္တာ။ သူက တခါႏွစ္ခါေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ပြမ္တယ္။ ေနာက္ သူ လိပ္သည္းေက်ာက္ပံုတပံုကို တုိင္းေတာ့ သူလုပ္ေနတာ က်ေနာ္ အားလံုးဓာတ္ေပါက္တယ္ ဆိုတ့ဲ အထာလည္း ျပလုိက္ေရာ အပြမ္ရပ္ၿပီး က်ေနာ္မလာေလ သူ အႏၱရာယ္ကင္းေလ ဆုိတာ သေဘာေပါက္ သြားတယ္။ ေအာ္ ... က်ေနာ္ မ႐ိုင္းပါဘူးဗ်ာ။ တလတခါ ႏွစ္လတခါ ဆိုသလို ေက်ာက္ေျမာင္းကသူ႔အိမ္ကုိ ပုဇြန္ေျခာက္ေလး ငါးေျခာက္ ငါးျခမ္းေလး ပို႔ပါေသးတယ္။ ဘာ ေဝစုမွလည္း မယူဘူးေလ။

ဝန္ထမ္းေလာကဟာ တခါတခါ ခက္တယ္ဗ်။ ေအအီးနဲ႔ပိုင္လို႔ ေအးတယ္မွတ္သလား၊ က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္ေမာင္က မ်က္ေစ့ေနာက္တယ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ ခၽြန္ုလုိက္တယ္ထင္ပါရဲ႕၊ က်ေနာ္ ဖရီး႐ုိက္ေနတာကုိ ေအစီအီး သိသြားပါ ေလေရာဗ်ာ။ ႐ံုးစာထုတ္ၿပီး လာေတြ႔ဖုိ႔ ဆင့္ပါေလေရာ။ အဲဒီေခတ္က ေအစီအီးက ေဂ်အီးကုိ စာထုတ္ၿပီးေတြ႔တယ္ဆိုတာ တကယ့္ ထူးထူးဆန္းဆန္းဗ်။ က်ေနာ္လည္း ျပဳတ္လည္းမတတ္ႏုိင္ဘူး ဆိုၿပီး သြားေတြ႔ရေတာ့တာေပါ့။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရ ရင္ ဘာမွမဟုတ္တ့ဲ ရာထူးေလးကုိ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ ရွိေနခ်င္တ့စ ဲ ိတ္က မေပ်ာက္ဘူးဗ်ာ။ ေငြအတြက္မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္႔အဆင့္က ဂုဏ္ယူေလာက္တ့ဲ အဆင့္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါကုိ အလုပ္ထြက္ရမွာ ဝန္ေလးေနတာ။ ေတာ္ေတာ္ ေျပာရခက္တ့ဲ စိတ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) ေအစီအီး

ဦးေအေအာင္ႀကီးကုိေတြ႔ဖုိ႔

104 မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ကေန

သူ႔႐ံုးခန္းေရွ႕မွာ

ထုိင္ေစာင့္လုိက္တာ

ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ ေတြ႔ခြင့္ရတယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘးက ဘဝတူဝန္ထမ္းေတြ က်ေနာ္႔ကို ၾကည့္တ့ဲ အၾကည့္ဟာ ႀကဳိးမိ​ိန္႔က်ေတာ့မယ္႔ တရားခံကုိ ၾကည့္တ့ဲ ပံုေပါက္ေနတယ္ဗ်ာ။ ေအစီအီး ႐ံုးခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ ဦးေအေအာင္ႀကီးက ခန္႔ခန္႔ႀကီးထုိင္ေနတယ္။ ကုိယ္ခႏၶာ အခ်ဳိးအစားႀကီးတယ္။ အသားညိဳတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္လုိ႔ က်ေနာ္ သိထားတယ္။ သူက က်ေနာ့္ ကို တည္တည္ခန္႔ခန္႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ စေမးတယ္။ “သက္ခုိင္ဆိုတာ မင္းလား” တဲ့၊ “ဟုတ္က႔၊ဲ က်ေနာ္ သက္ခုိင္ပါ” ဆိုေတာ့.. “မင္းက အလုပ္ထဲမွာ မေနဘဲ ဘာေလွ်ာက္လုပ္ေနလို႔လဲ။ မင္း ခြင့္မ့ဲ ပ်က္ကြက္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ” တဲ့ ... ။ က်ေနာ္လည္း လိမ္ေနအပိုပဲ ဆိုၿပီး အမွန္အတိုင္း ေျပာခ်လုိက္ပါတယ္။ “ေအစီအီး ခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္႔မွာ အျပင္ကုိယ္ပုိင္အလုပ္ရွိပါတယ္။ ဒီ ေဂ်အီး ရာထူးေလးက ဂုဏ္ရွိမလားလုိ႔ လုပ္ေန တာ ပါ။ က်ေနာ္႔အလုပ္န႔က ဲ ်ေနာ္႐ႈပ္ေနလုိ႔ အလုပ္ထဲမေရာက္တာပါ” လို႔ေျဖလုိက္တယ္။ ေနာက္သူက ကိုယ္ပုိင္အလုပ္ ဆုိတာ ဘာလဲတ့။ဲ က်ေနာ္က “လွ်ပ္စစ္ဌာနက ေလလံေတြ ဝင္ဆြဲေနတာပါ” လို႔လည္း ေျဖလုိက္ေရာ သူ႔ မ်က္ႏွာထား ဟာ ခ်က္ခ်င္းကုိ သိသိသာသာေျပာင္းသြားေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ေနာက္ အားရပါးရ စကားေတြ ဆက္ေျပာေတာ့တာပဲဗ်ာ။ “ေအးကြ၊ ဒါဆို မင္းနဲ႔ငါနဲ႔တူေနၿပီ။ ငါလည္း ဂုဏ္ရွိေအာင္ အစိုးရအလုပ္ လုပ္ေနတာကြ။ ငါ႔ မူရင္းစိတ္က အျပင္ စီးပြားေရး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခ်င္တာ” ဆိုၿပီး စကားေတြေဖာင္ဖြ႔ေ ဲ တာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူကိုယ္တုိင္ ခရမ္းသီးတုိ႔၊ ေဂၚဖီထုတ္တို႔ စိုက္ဖုိ႔ စီစဥ္တာ၊ စီမံကိန္းေျမမွာ ဘူဒုိဇာေတြသံုးၿပီး အေပၚယံေျမလႊြာေတြကို ထုိးေကာ္မိလုိ႔ အပင္ေတြ မျဖစ္တာ၊ အမွန္က အေပၚယံေျမလႊြာေတြ ကသာ အပင္ေတြကို ျဖစ္ထြန္းေစတာ၊ တျခား ေလလံတင္ဒါေတြ ဝင္ဆဲြတာ ... ။ စံုေနေအာင္ ေျပာလိုက္သမွ ႏွစ္နာရီနီးပါးကုိ ရွိသဗ်ာ။ အျပင္မွာ ေအစီအီးကိုေတြ႔ဖုိ႔ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေအအီးေတြလည္း တန္းစီေနတာကို အျပင္ ထြက္ေတာ့ သိရတယ္။ ေအစီအီးက စကားကုိ အဆံုးမသတ္ခ်င္သတ္ခ်င္န႔ဲ ရပ္လုိက္ၿပီး က်ေနာ္႔ကုိ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္က သူ႔အိမ္ကုိေရာက္ေအာင္လာခဲ့ဖုိ႔၊ ေလလံမွာ ရွယ္ရာဝင္ပါခ်င္တယ္ ဆုိၿပီး တဖြဖြ မွာေနေသးဗ်ာ။ ေအစီအီး ႐ံုးခန္းအျပင္လည္း ေရာက္ေရာ ရင္မၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ေအအီး ဦးအုန္းေက်ာ္က ... ကိုသက္ခုိင္ကုိ ေအစီအီးက ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားပံုရတယ္တ့။ဲ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ျပံဳးလုိ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ေျပာတာေတြ အျပင္က ၾကားေနရတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ႐ံုးအဖြဲ႔လား၊ က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေအာင္ပြဲရတဲ့ စစ္သူႀကီးကုိ ၾကည့္သလိုေပါ့ဗ်ာ။ မဆန္းပါဘူးဗ်ာ၊ လူေတြဟာ ဒီလုိပါပဲေလ။

က်ေနာ့္ကုိ ေအစီအီးေခၚေတြ႔တ့ေ ဲ န႔ကစၿပီး အလုပ္န႔ပ ဲ တ္သက္လုိ႔ေနာက္ေၾကာင္းေအးေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အလုပ္ထဲကုိ လံုးဝ မသြားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆိုက္ကို ေရႊြေတာင္ကေန ျပည္တဖက္ကမ္း အ႐ိုးေတာင္ေက်ာက္မိုင္းကုိ ေရႊ႕တုန္း က သံုးေလးေခါက္ေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာရဦးမယ္၊ ခင္ဗ်ား ေက်ာမြဲဆုိတာ သိလားဗ်။ က်ေနာ္လည္း အရင္က ေက်ာမြဲလူတန္းစားတုိ႔ဘာတုိ႔ကုိ ေထြးညိဳ သီခ်င္းဇာတ္လမ္းေတြမွာေလာက္သာ သိခ့တ ဲ ာ။ ေက်ာမြဲဆုိတာမျမင္ဖူးဘူးဗ်။ က်ေနာ္က နတ္ေမာက္က ယာသမား ကိုင္းသမား ေက်ာျပင္ေလာက္သာျမင္ဖူးတာ။ တကယ့္ကုိ ေက်ာမြဲဆိုတာ ျမင္ဖူးတာက အဲဒီ ျပည္တဖက္ကမ္းမွာ။ ရန္ကုန္ျပည္လမ္း စီမံကိန္းအတြက္ အဓိကလိုအပ္တ့ေ ဲ က်ာက္ေတြကုိ ေက်ာ္စြာရယ္၊ ျပည္တဖက္ကမ္းကရယ္ အဓိက ထုတ္တာဗ်။ လမ္းခင္းတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ေက်ာက္ဘယ္ေလာက္မာသလဲ ဓာတ္ခြဲခန္းပုိ႔ၿပီးလို႔ သံုးလုိ႔ရတယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္စခန္း ဖြင့္တာပဲ။ ရဲဘက္ေက်ာက္ထုတ္ စခန္းေတြလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေပၚလာတာ ထင္တာပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

105

က်ေနာ္တို႔က မိုင္းခြဲတယ္။ ေနာက္ ပုဂၢလိကကုန္သည္ေတြဆီကလည္း ဝယ္တယ္။ က်ေနာ္ ၾကံဳခဲ႔တ့ဲ ေက်ာက္သြင္းတဲ့ ကန္ထ႐ုိက္တေယာက္နာမည္က ဦးေက်ာက္ဖားတဲ့။ ျပည္ဇာတိဗ်။ လူပံုကေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ဓားေတာင္ဝတၳဳ ထဲက ဦးဘရန္ကိုသာ ျမင္ၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ တကယ့္ကုိ အရင္းရွင္႐ုပ္၊ ဘူဇဝါေလသံန႔။ဲ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ေအအီးကအစ ကၽြ​ြတ္ပံရ ု တယ္။ ဦးဘရန္က က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြကုိ လုိ္ေလေသးမရွိ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံ တာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းလွဘူး။ တျခား ေဂ်အီးေတြအတြက္ကေတာ့ ဆန္းခ်င္ဆန္းေပမေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ အတြက္ ကေတာ့ ကိုယ္႐ုိက္လာတဲ့နည္းနဲ႔ ကုိယ့္လာျပန္႐ုိက္ေနတာမို႔ သူ႔႐ိုက္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မထိဘူးေလ။ ကဲပါဗ်ာ၊ ေျပာခ်င္တာက ဦးေက်ာက္ဖားအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူန႔အ ဲ တူ ျပည္တဖက္ကမ္းက ေတာင္တန္းေတြေပၚ ေရာက္ၿပီး ေက်ာမြဲေတြကုိ ေတြ႔တာပဲ။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဖိုးဝန္းေတာင္ထင္တာပဲဗ်ာ။ အဲဒီ ေတာင္႐ုိးတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာက္ရွာေနတဲ့ မိသားစု ေတြရွိတယ္။ တဲအိမ္ေတြကလည္း ဟုိတလံုး ဒီတလံုးနဲ႔၊ ေျခတံရွည္ အိမ္တခ်ိဳ႕လည္း ေတြ႔မိပါရဲ႕။ ေက်ာက္ရွာတယ္ ဆိုတာ လမ္းခင္းတဲ့လိပ္သည္းေက်ာက္ေတြကို ဟိုတလံုးဒီတလံုး ေလွ်ာက္ရွာတာကိုေျပာတာဗ်။ ေျပာရင္ယံုႏိုင္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ လူတႏုိင္စာေလာက္ ေက်ာက္တံုးေတြကုိ ေတာင္ေၾကာတေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ရွာၿပီး တေနရာမွာ စုပံုထားတယ္။ ေနာက္ကုန္သည္က တက်င္းဘယ္ေစ်းဆိုၿပီး ေစ်းျဖတ္ၿပီး ဝယ္တယ္။ လူႀကီးေတြတင္ မကဘူး။ အသက္ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ကေလးေတြပါ ေက်ာက္တံုးေလွ်ာက္ရွာၿပီး အသက္ေမြးေနၾကတာဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ဌာနက ေက်ာက္တက်င္းကုိ ငါးေထာင္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေက်ာက္ဖားေကာက္တ့ေ ဲ စ်းက ေထာင့္ႏွစ္ရာပဲ ရွိတယ္။ ေက်ာက္လုိက္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးလူႀကီး အားလံုး ေက်ာေျပာင္န႔ခ ဲ ်ည္းပဲဗ်ာ့။ ဦးေက်ာက္ဖားနဲ႔အတူ

အဲဒီ

ေက်ာက္ေကာက္တ့ဲ

မိသားစုအိမ္ေတြ

ေလွ်ာက္ဝင္၊

ေလွ်ာက္ႏွဳတ္ဆက္ေနတုန္း

ဦးေက်ာက္ဖား က ... ခင္ဗ်ားတို႔ အညာသားေက်ာမြဲဆိုတာ မျမင္ဖူးရင္ ၾကည့္ထားၾကေပေတာ့လုိ႔ ေျပာလုိ႔သိတာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာကို သူတို႔ေက်ာေတြကုိ ၾကည့္မိတယ္။ ခ်စ္တီးေခါင္းေတြလုိ မဲၿပီး ေျပာင္ေခ်ာေနတာဗ်ာ။ အေမႊးအမွ်င္ ေတာင္ ေပါက္တယ္ မထင္ဘူးဗ်။ သူတို႔ဇာတိကို ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့ ပုပၸားတို႔၊ ပုဂံေညာင္ဦးတို႔ဖက္ကဆိုပဲ။ က်ေနာ့္ ဇာတိန႔ဲ သိပ္ေတာ့ ေဝးလွတယ္မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္႔စိတ္ထင္ မ်ဳိး႐ိုးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဗ်။ ေနေလာင္ဖန္ မ်ားၿပီး မုန္႔ကၽြဲသည္းေရာင္ေပါက္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေအာ္ ေနဦး၊ မုန္႔ကၽြဲသည္းကုိ တခ်ိဳ႕ အရပ္ေတြက အညာသားေက်ာကုန္း လုိ႔ ေခၚ ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ သူတို႔ဆီက ပညာတခုေတာ့ ရလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေက်ာက္တံုးခပ္ႀကီးႀကီးေတြကို မပင္မပန္းပဲ ခြဲတ့ပ ဲ ညာဗ်။ အဲဒီနည္းကုိ က်ေနာ္ တသက္မေမ့ဘူး။ စစ္ခ်ီစစ္တက္မွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ကာေသ႔စစ္သူႀကီး ဟန္နီေဘာ သံုးခဲ့တ့န ဲ ည္းပဲ။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္႔ ဘဝမွာ သိပ္က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲၾကံဳလာရင္ အဲဒီနည္းကို အျမဲေခါင္းထဲေရာက္တယ္။ ဒီလုိဗ်ာ ... တခ်ိဳ႕ေက်ာက္တုံး အပိုင္းေတြက လူဆယ္ေယာက္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ မ,လို႔ေတာင္ မေရြ႕ႏိုင္ေအာင္ ႀကီးေနတယ္။ ဆုိပါစုိ႔၊ အရာရွိထုိင္တ့ဲ စားပြဲသံုးလံုးစာေလာက္ ႀကီးတယ္။ ဒါကုိ ဆယ္ေပါင္တူ၊ ေပါင္ႏွစ္ဆယ္တူန႔ဲ ထုခြဲလုိ႔လည္း မကြဲဘူး။ မ,လို႔လည္း မႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ နည္းနဲ႔ သူတို႔ကေတာ့အလြယ္ေလးဗ်။ အဲဒီေက်ာက္တုံးေပၚမွာ ဟင္းခ်က္တယ္၊ ထမင္း ခ်က္တယ္၊ ေရေႏြးက်ဳိတယ္။ အဲဒီ အပူရွိန္က ေက်ာက္တုံးထဲမွာ စုေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မနက္ပုိင္းက်ေတာ့ ႏွင္းက်တယ္။ မုိးတြင္းဆုိ မိုးရြာတဲ့အခါေပါ့။ ပူလုိက္ေအးလိုက္န႔ဲ တပတ္ေတာင္ မၾကာဘူး။ အက္ကြဲၿပီး လိုက္လာတယ္ တဲ့ ဗ်ာ။ မယံုရင္ ပံုျပင္သာ မွတ္ေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ အ႐ုိးေတာင္ေက်ာက္မိုင္းမွာ က်ေနာ္ မူးမူးနဲ႔ အေရွာင္အတိမ္းမတတ္တ့သ ဲ တင္း ေအအီး ဦးအံုးေက်ာ္ ၾကားသြားၿပီး ေရႊြေတာင္မွာပဲ ေနေတာ့လုိ႔ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီေန႔က ေက်ာက္ကမ္းပါးယံႀကီးကုိ မုိင္းခြဲမယ့္ ေန႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

106

ဝါးသံုးေလးျပန္ေလာက္ အျမင့္မွာ ေမ်ာတုိင္လို သစ္သားေခ်ာင္းေတြ ျငမ္းဆင္ၿပီး မုိင္းေပါက္ေတြတူး၊ ယမ္းေတာင့္ေတြ ထည့္ၿပီး ေဖာက္ခြဲဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္က အဲဒီနားကုိ ေယာင္လည္ေယာင္လည္ ေရာက္သြား တာေလ။ က်ေနာ္႔တာဝန္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းလို႔ ေမာနင္းပက္ကေလးခ်ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ အ႐ိုးေတာင္ေက်ာက္မုင ိ ္းက ျပည္တဘက္ကမ္းကေန ရခုိင္ဘက္ကိုသြားတဲ့ လမ္းမေပၚမွာဗ်။ ပုသိမ္ မံုရြာ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီး ကလည္း ေဖာက္ေနတုန္းေလ။ အဲဒီတုန္းက ျပည္တဘက္ကမ္းကုိ ကူးတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ကူးတံတားဆိုတာ ဘယ္ဆီေနမွန္းေတာင္ မသိေသးဘူးဗ်။ က်ေနာ္႔ နားထဲမွာ မိုင္းခြဲမယ္၊ ခြဲမယ္၊ ေဝးေဝးမွာေန၊ ေဝးေဝးမွာေန ဆိုတ့ဲ ေအာ္သံေတြ ၾကားေနတယ္။ အသံေတြက သိပ္မေဝးလွဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုသြားတဲ့ၿပီး ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလးတခု အဆင့္ဆင့္န႔ဲ က်ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေရအုိင္ခပ္ေသးေသးကေလးထဲ ဆင္းေနလုိက္တယ္။ ေသာက္ထားတာ မ်ားလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး ။ ရင္ပူ သလုိလို ရွိတာနဲ႔ ေရအုိင္ထဲမွာ ေခါင္းကို ႏွစ္ထားလုိက္တယ္ဗ်။ လူလည္းေအး၊ ေဘးလည္းကင္းေပါ႔။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္ကေပၚလာမွနး္ မသိတ့ဲ ေမာင္တေယာက္က က်ေနာ္႔ဂုတ္ကို ပုလိပ္ဆြဲသလုိ ဆြဲမၿပီး ... “ခင္ဗ်ား ဘယ္ကလဲ ... နားကြဲၿပီးေသမွာ မသိဘူးလား” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း သူေျပာမွ အမူးေျပသလုိလို ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ အခုမွေျပာင္းလာတဲ့ ေဂ်အီးအသစ္လို႔လည္း ေျဖလိုက္ေရာ ... ဟာ ... ခက္ေတာ့တာပဲ ဆရာရယ္၊ လာ ျမန္ျမန္ ဆုိၿပီး ခ်ိဳင္းေဘးကေနမ,ၿပီး ခပ္ေဝးေဝးေခၚသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ ။ အဲဒီသတင္းလည္း ဦးအံုးေက်ာ္ၾကားေရာ၊ ေရႊြေတာင္ျပန္ေတာ့လို႔ အမိန္႔ခ်လုိက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ေျမဝယ္ မက် ပါပဲ ။ ရန္ကုန္ကုိ တန္းျပန္လာလိုက္တယ္ေလ။

ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ သံလ်က္စန ြ ္း ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းက ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတခု ကန္ထ႐ုိက္ရတယ္။ ဘယ္သူ႔အကပ္န႔မ ဲ ွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ကုမၸဏီနာမည္န႔ဲ သတင္းစာထဲမွာ က်ေနာ္ ေၾကာ္ျငာထည့္တာကို ေတြ႔ၿပီး အလုပ္ လွမ္းအပ္တာပါ။ ေၾကာ္ျငာထည့္တာေတြ ဘာေတြ က်ေနာ္တတ္ေနၿပီဗ်။ ၾကံဳတုန္းၾကြားရအံုးမယ္။ က်ေနာ္ ေထာင္ထားတဲ့ GRAND AND ABLE PARTNERSHIP ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုး အစုစပ္လုပ္ငန္းပဲ။ မွတ္ပံုတင္အမွတ္ ၁/၈၉ ေလ။ ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းဆုိလုိ႔ အေရးအခင္းထဲမွာ ဗိုလ္မွဴးဘေသာ္ (စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္က) က ေရတပ္တပ္သား ေတြ ပါလာဖို႔ ဌာနခ်ဳပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး သန္းညြန္႔ဆီ စာေရးဖူးတယ္ေလ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သန္းညြန္႔ ေဖာ္ေကာင္ လုပ္လို႔ ဗိုလ္မွဴး ဘေသာ္လည္း ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားရရွာတယ္။ တခု ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ စစ္တပ္ဟာ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း လူထုကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ စံနစ္တက် အစီအစဥ္ဆြဲထားခဲ႔တာဗ်။ က်ေနာ္လည္း မထင္မွတ္ဘဲ သိလုိက္တာပါ။ သူတို႔အပ္တ့ဲ အလုပ္က ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းထဲက ေစ်း၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြ ျပန္ေဆာက္ဖို႔ဗ်။ အလုပ္အပ္တ့ဲ စာခ်ဳပ္ကုိ တာဝန္ယူ လက္မွတ္ထုိးတာက ဗိုလ္မွဴး ၾကည္ဝင္းဗ်။ သူ႔တပည့္ေက်ာ္ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္က ထြန္းျမင့္သိန္း ဆိုတ့ဲ ေမာင္။ ဒီေမာင္က နည္းနည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ႏုိင္ပံုရတယ္။ သူက စကားေျပာရင္ တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္လာမွာ ဆိုတာခ်ည္း ထည့္ထည့္ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ သူ႔ကြယ္ရာမွာ က်ေနာ္က နာမည္ေပးထားတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုိ႔။ ျပႆနာ စျဖစ္တာလည္း အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါပဲဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ သူတို႔လိုခ်င္တ့ပ ဲ ံုစံန႔အ ဲ ရည္အေသြးအတိုင္း က်ေနာ္က ပုတ္ျပတ္ လက္ခံတာ။ အေသးစိတ္တြက္ခ်က္ပံုေတြပါ တင္ေပးလုိက္တယ္။ လုပ္ငန္း စံညႊြန္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အတုိင္းပါပဲ။ သူတို႔က ေငြသားအစား တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း သေဘာတူလုိက္မိတယ္။ လုပ္ငန္းလည္းၿပီးေရာ သူတို႔ထုတ္ေပးတဲ့ သြပ္ျပား၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ သံေခ်ာင္းတခ်ိဳ႕ က်န္ေနတယ္။ အမွန္က YELLOW

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

107

BOOK အတိုင္း တြက္ထားလို႔ ပိုသင့္တာ ပိုေနတာ၊ ဒါကို သူတို႔ကုိ ျပန္အပ္ရမယ္ လုပ္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္က အေဆာက္အဦး စံခ်ိန္စံညႊန ြ ္းကိုသာ စစ္ပါ။ ဒီပစၥည္းက ခင္ဗ်ားတို႔န႔ဲ မဆိုင္ဘူးလုိ႔ အာေပါက္ေအာင္ရွင္းလည္း မရဘူး ဗ်ာ။ ေနာက္တခုက စာခ်ဳပ္ထမ ဲ ွာ အုပ္စု(၁) သစ္မာလုိ႔ေရးထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပ်ဥ္းကတိုးေတြ ရွားေနခ်ိန္မို႔ သစ္ယာေတြကုိ ခင္းေပးလုိက္တယ္။ အေရာင္မနီလုိ႔ ဆိုၿပီး ျပႆနာ ထရွာျပန္ေရာဗ်ာ။ ရွင္းေနအပုိပဲ ဆိုၿပီး ေတာသစ္ ဂနီသားေတြလည္း မွာခင္းလိုက္ေရာ ဗိုလ္ႀကီး ထြန္းျမင့္သိန္း ဆိုတ့ေ ဲ မာင္ ျပံဳးျပံဳး၊ ျပံဳျပံဳးနဲ႔ လႊတ္သေဘာက်ေနေလရဲ႕ ဗ်ာ။ ပိုေနတဲ့ သြပ္ျပားေတြလည္း ေနာက္ထပ္ အေဆာင္အမိုးမွာ ႏွစ္ခ်ပ္သံုးခ်ပ္ ထပ္႐ိုက္ပစ္လုိက္ကြာလုိ႔ က်ေနာ္႔ အဖြဲ႔ကုိ အမိန္႔ေပးလုိက္ရေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔ဲ ဗုိလ္ႀကီး ထြန္းျမင့္သိန္း အေျခအတင္ ျဖစ္ေနတာကို ဗိုလ္မွဴးၾကည္ဝင္း သိေတာ့ ဆင္းလာၿပီး ... ေဟ့ေကာင္ ထြန္းျမင့္သိန္း ... ဒီလူေတြကုိ ေလွ်ာ့မေပးနဲ႔ကြ။ စာ ဝင္ထားတယ္။ စစ္ဖိနပ္န႔ေ ဲ ဆာင့္ကန္တာတို႔၊ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြက္တာတို႔ လုပ္ရမယ္လို႔ ညႊန္ၾကားထားၿပီးသားတဲ့။ ႏွိပ္ကြက္ (ႏွိပ္ကြပ္) ဆိုတာ လက္သည္းကြင္းနဲ႔ကို ေရးၿပီး ညႊြန္ၾကားထားတာတဲ့။ သူက က်ေနာ္ မၾကားဘူးထင္ေနတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ေျပာေနတဲ့ေနရာနဲ႔ သြပ္ျပား နံရံပဲ ျခားတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ ႐ံုးခန္းထဲမွာေလ။

က်ေနာ္လည္း ဆက္လုပ္ေနရင္ ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့မယ္လို႔သေဘာပိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္လုပ္ငန္း ဆက္လက္မခံေတာ့ဘဲ နားလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင့္ေနာင္ေစ်း စီမံကိန္းကို ေရာက္သြား တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီစီမံကိန္းကုိ ကုိင္တ့ဲ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္လွဟာ စီမံကိန္း အစတုန္းက အိမ္မွာ ေရာင္စံုတီဗေ ီြ တာင္ ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ စီမံကိန္းအသစ္ ကမာရြတ္ အေဝးေျပးစီမံကိန္းလည္း စေရာ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္လွလည္း မုိးမခရိပ္သာထဲမွာ ဧရာမအိမ္ႀကီး စေဆာက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သိတယ္ဗ်။ သူ႔အိမ္ကို ေဆာက္ေပးတာက သန္းေထြး ဆုိတ့ဲ ေမာင္။ သူက စက္မႈ အထက က ဆင္းတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကားတုိက္မွဳျဖစ္ရင္ ေထာင္ခ်မယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္။ သန္းေထြးမူးမူးနဲ႔ လွဳိင္ရဲစခန္းေရွ႕မွာ လူတေယာက္ကုိ ကားနဲ႔တုိက္သတ္သလုိျဖစ္လို႔ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးက ထုမယ္၊ ႐ုိက္မယ္လုပ္တုန္း က်ေနာ္႔နာမည္ အတ ေကာင္းလုိ႔ သက္သာသြားဖူးတဲ့ေမာင္ေလ။ ေထာင္ခ်မယ္သာ ဥပေဒ ထုတ္ထားတာ၊ သန္းေထြးက တပ္မမွဴးအိမ္ ေဆာက္ေပးေနတဲ့ေမာင္ဆိုေတာ့ ေနာက္ပုိင္း လႊတ္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္သေဘာအရကေတာ့ သန္းေထြးဆုိတ့ဲ ေမာင္ သိပ္မစြံဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ ဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ကုိ တုိက္ခန္းတခန္းႀကိဳေရာင္းထားၿပီး အခန္းလႊဲမေပးဘဲ ဘတ္သြားဖူးလို႕ေလ။

ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနလား။ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန ဆယ္မိနစ္လား ဆယ့္ငါးမိနစ္လား ေျပာခြင့္ရ ေန ၾကတယ္ေလ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ႏိုင္ငံအႏွံ႔ မဲဆြယ္တရားပြဲေတြ လုပ္ေနၿပီ။ ဧရာဝတီတုိင္း ခရီးစဥ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္ ေႏွာက္ယွက္တ့ဲ သတင္းေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ စစ္အစိုးရ ကလည္း ဦးလဘန္ဂေရာင္ဆုိတ့ဲ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ယွဥ္မလိုလို ဝင္ေႏွာက္တ့ဲ သတင္းေတြလည္းပါရဲ႕။ က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေရးဘက္ကုိ သိပ္ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ခ်မ္းသာခ်င္တ့သ ဲ ူဆုိေတာ့ အခြင့္အေရးဆိုတ့ဲ အေရာင္ အလင္းေတြန႔တ ဲ င္ ဒီမုိကေရစီနဲ႕လမ္းလြဲစျပဳေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဝဋ္ေၾကြးက မကုန္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း နီးေရာ၊ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္က်ျပန္ေရာ။ ႏိုင္ငံေရးအမွဳေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

108

tcef; (56) - 'ku©eJYaqmhupm;? eifvm;[Jh avmu"H

ထုိေန႔ကား ရဲဘက္စခန္းခြဲတြင္ မိုးႀကီးသည္းေသာ ေန႔တေန႔ျဖစ္ေလသည္။ နံနက္ငါးနာရီေလာက္တြင္ စတင္ခ့ေ ဲ သာ မိုးမွာ ညေန ေလးနာရီခန္႔တြင္မွ တိတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရဲဘက္မ်ားအတြက္ကား ဘုတ္ဆင္းမပ်က္။ မုိးထဲေရထဲမွာပင္ ဒိုက္ရွင္းၾကရ၏။ ထိုေန႕က ေန႔လည္စာကုိ ရဲဘက္တို႔ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီက်မွ စားၾကရသည္။ ျပႆနာ၏ အေၾကာင္းရင္းကား ရဲဘက္ဖိုႀကီးအတြက္ရသမွ်စုေဆာင္းထားခဲ႔ေသာ ညံ႐ိုး လက္က်န္ ျပတ္သြားျခင္း ေၾကာင့္ပင္။ အမွန္က နံနက္စာခ်က္စဥ္ကပင္ ဖိုႀကီးမွာ ထင္းျပႆနာ တက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။။ ညံ႐ိုးကား ရဲဘက္စခန္း ဖိုႀကီး အတြက္ အဓိကေလာင္စာျဖစ္၍ ျပႆနာက မေသး။

မုိးေအးလြန္းေသာေၾကာင့္

ညေနေလးနာရီခန္႔တြင္

ဘုတ္ျပန္တက္လာၾကသည္။

ထင္းျပႆနာကား

မေအး။

ေကာက္႐ိုးမ်ားျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းေသာ္လည္း ေရစိုေကာက္႐ိုးမ်ားေၾကာင့္ ထင္တုိင္းမေပါက္ျပန္​္။ ဤအတုိင္းသာ စခန္းသြား ပါက ညေန အိပ္ေဆာင္ပိတ္သည့္တုိင္ ရဲဘက္တို႔ ထမင္းငတ္ေပါက္။ တေနကုန္ မိုးထဲေရထဲ လုပ္ခ့ရ ဲ ေသာ ရဲဘက္တုိ႔ ငတ္လွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာသည္ မေသး။ စခန္းတာဝန္ခမ ံ ွာလည္း ဖိုႀကီးတာဝန္ခံ ကိုေအာင္ၾကည္ကိုပင္ လွိမ့္ ႀကိမ္းေမာင္းေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဖိုႀကီးမွာတက္ေနေသာျပႆနာသည္ ကိုသက္ခိုင္ထံေရာက္လာျပန္ေတာ့သည္။

ကိုသက္ခိုင္ကား ခပ္ေအးေအးပင္။ ခ်က္ခ်င္းပင္စီမံခန္႔ခြဲသည္။ ဖိုႀကီးက ထမင္းကုိသာ တာဝန္ယူ အခ်ိန္မီေအာင္ခ်က္။ ရဲဘက္အားလံုး အထူးအစီအစဥ္ျဖင့္ ဆယ္ေယာက္တတြဲ ကုိယ့္ဟင္းကုိယ္ခ်က္ၾက ဟူ၏။ ထုိအစီအစဥ္ကို ရဲဘက္ အားလံုးက တခဲနက္ ေထာက္ခံအတည္ျပဳၾကေလ၏။ အေၾကာင္းမွာ ရဲဘက္တုိ႔သည္ သာမန္အားျဖင့္ ကိုယ့္မီး ကိုယ္ဖို ၍ ဟင္းခ်က္ခြင့္သည္ အထူးအခြင့္အေရး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ရဲဘက္တုိင္းလိုလို ကိုယ္ပုိင္အိတ္တလံုးစီ ကိုယ္ႏွင့္ မကြာေဆာင္ထားေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုအိတ္ထဲတြင္ေခါင္းကုိက္ဖ်ားနာေပ်ာက္ေဆးမ်ဳိးစံု၊ အခ်ိဳမွဳန္႔၊ ဆားပုလင္း၊ ပ႐ုပ္ဆီ၊ ေတေဇာဘန္း၊

အပ္ခ်ည္၊

အပ္၊

ငပိေၾကာ္ပုလင္း

တတ္ႏုိင္သမွ်

အဆင့္သင့္

စုေဆာင္းသိုးမွီးထားသည့္

အသက္ကယ္အိတ။္ ရရာအသား၊ ရရာအသီးအရြက္ ေတြ႔ရာေနရာမွာ စစ္ဆင္ေရးပံုစံျဖင့္ အသင့္ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကရသည္ မဟုတ္ေလာ။ ၾကြက္လည္းမေရွာင္၊ ေျမြလည္း အလြတ္မေပး ။ ဖားဆို အေကာင္ေသးေသး၊ ႀကီးႀကီး ဖားျပဳတ္ပါ မေရွာင္ေသာသူ မ်ားေလ၏။ က်ေနာ္က မေနႏုိင္မထုိင္ႏိုင္ ကိုသက္ခိုင္ကုိ ေမးမိျပန္သည္။ “ေဟ့လူ ... ခင္ဗ်ားက ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ ျပႆနာမွန္သမွ် ေတာ္ေတာ္ကုိ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနပံုရတယ္” ကိုသက္ခိုင္သည္ ႐ုတ္ျခည္း မ်က္ႏွာတည္သြားကာ စပါးကြင္း စိမ္းစိမ္းမ်ားဆီသုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္ ...

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

109

“ကိုမင္းဒင္ ရယ္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြကို မုန္းသူဗ်။ က်ေနာ့္ စိတ္ကူးေလးနဲ႔က်ေနာ္ ျခံေလးစုိက္ စာေလးဖတ္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဘဝကို ေတာင့္တခဲ့တာပဲဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ အတြင္းပိုင္း နက္႐ႈိင္းတဲ့က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ ႐ႈပ္႐ႈပ္ ေထြးေထြးေတြကုိ ခင္တြယ္မက္ေမာ ေနေလေရာ့သလားေတာ့ မဆိုတတ္ဘူးဗ်ာ။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်င္တယ္၊ ႀကီးပြားခ်င္တယ္၊ မိုးကိုဒူးနဲ႔တိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုတ့ဲ စိတ္ေတြဟာ က်ေနာ့္ကို မသိမသာ လႊမ္းမိုးေနခဲ႔သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္န႔အ ဲ ေျခအေနကပဲ က်ေနာ့္ကုိ ပံုသြင္းခဲ့ေလသလား။ အဲဒီ ႏွစ္ခုစလံုးေၾကာင့္ပဲလား၊ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တုိင္သာ အေျဖထုတ္ေပေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးဘဝမ်ား ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေျပာျပပါ့မယ္ေလ။ ဇာတ္လမ္းဆံုးရင္ေတာ့ အေျဖတခု ေပၚေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ”

ဒီတေခါက္ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္က်တာဟာ က်ေနာ္႔ဘဝ အေတြးအျမင္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစတာပဲဗ်။ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ေလးရက္ ေနခဲ႔ရတဲ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အခုေခတ္ စီးပြားေရး ေလာကထဲမွာ ထိပ္သီးစာရင္းဝင္ေနတဲ့ မဂၤလာသန္းျမင့္၊ စလင္း၊ အီဘူး၊ လူမိုက္ထဲမွာ ထိပ္ထိပ္ၾကဲ ဆိုတ့ဲ စိုးျမတ္၊ နာမည္ေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာနဲ႔ အ႐ုိင္းတို႔ပါ ေရာက္ေန သဗ်ာ။

အမွဳလား၊ လက္ႏွိပ္စက္ဝယ္မိတ့ဲ အမွဳပါဗ်ာ။ က်ေနာ့္အစုစပ္လုပ္ငန္းအတြက္ က်ေနာ္ဝယ္လုိက္မိတ့လ ဲ က္ႏွိပ္စက္ ႏွစ္လံုးဟာ အေရးအခင္းတံုးက ဂိုေဒါင္ေဖာက္တုန္းကပစၥည္း ျဖစ္ေနတဲ့အမွဳပါပဲ။ ဒီကိစၥကိုေတာ့ က်ေနာ္ နည္းနည္း ရွင္းခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ အေရးအခင္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဂုိေဒါင္ေတြေဖာက္တာ၊ ပစၥည္းမ်ဳိးစံု သူခိုးေစ်းနဲ႔ ရႏုိင္ေနတာကို လံုးဝ စိတ္ဝင္စားခဲ့တ့ေ ဲ ကာင္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေငြေတြန႔သ ဲ ာ ေခတ္ပ်က္ပစၥည္း ဝယ္ခ့မ ဲ ယ္ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း သူေဌး ထျဖစ္ေလာက္တ့ဲ အေျခအေနပါ။ ဝယ္လိုက္တာကလည္း အိမ္ေဘးက ဆိုင္ကယ္သိန္းဝင္း ဆီကပါပဲ။ ဝယ္​္လိုက္ၿပီးကာမွ ဂုိေဒါင္ေဖာက္တ့ဲ ပစၥည္းေတြအျဖစ္ သိပ္မသကာၤတာနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာကို ကိုယ္တိုင္သြားအပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းဗ်။ ျပႆနာျဖစ္ခ႔ရ ဲ င္ ပို႐ႈပ္ကုန္မလားလုိ႔ သိန္းဝင္းဆီက ဝယ္တယ္ ေတာင္ မေျပာခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အဲဒီ လက္ႏွိပ္စက္ႀကိဳးကြင္းက က်ေနာ္႔လည္ပင္းစြပ္က်န္ခ့တ ဲ ာဗ်ာ။ ေျပာရင္ေတာ့ က်ေနာ္

ဆင္ေျခေပးတယ္

ထင္မွာပဲ။

တကယ္ေတာ့

က်ေနာ္

အစုစပ္လုပ္ငန္း

ေထာင္တ့အ ဲ ခ်ိန္မွာ

႐ံုးသံုး

လက္ႏွိပ္စက္ကုိ ဘယ္ဆိုင္မွာမွ ဝယ္လို႔မရတဲ့ ေခတ္ဗ်ာ။

ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္လို ဆိုတာ က်ေနာ္လည္း မရွင္းျပတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ စသံုးလံုး အရာရွိ ဦးသိန္းထြန္း(ဖားႀကီး သိန္းထြန္း) အဲဒီမနက္ကအိမ္ေရာက္လာၿပီး ကိုသက္ခိုင္ ... ခဏလိုက္ခ့ပ ဲ ါ၊ အမွဳျဖတ္စရာရွိလုိ႔ပါ ဆိုလို႔ ဥေရာပ ဝတ္စံု နဲ႔ကို ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သြားတာဗ်ာ။ စလင္း၊ အီဘူးနဲ႔ မဂၤလာသန္းျမင့္တို႔က အေရးအခင္းအတြင္းက ပစၥည္းေတြ ဝယ္တ့အ ဲ မွဳပဲေလ။ သူတို႔ဝယ္တာကမွ ေရစုပ္စက္ေတြ၊ ေမာ္တာေတြ ဂိုေဒါင္အလံုးလုိက္ ဝယ္တာဗ်။ က်ေနာ္န႔သ ဲ ူတုိ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာေနတုန္း က်ေနာ္ သတိျပဳမိတာက ဒီလူေတြဟာ ေငြကိုအဓိကထားၿပီးေတာ့သာ ရွာေန တာဗ်။ သိပ္လူရည္လည္ လွတယ္ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္က က်ေနာ္႔ကိုစြဲတ့အ ဲ မွဳကို အျပစ္မရွိေၾကာင္း ေခ်ဖ်က္ဘုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနေပမဲ့ သူတို႔ကေတာ့ အမွဳျပတ္ဖုိ႔ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲပဲ သိခ်င္တာ။ တခ်ိဳ႕ခြင္ေတြ၊ လုိင္းေတြ က်ေနာ္ ေတာင္ သူတို႔ကို သင္ေပးခဲ႔ရေသး။ ဘာပုိ ဘာပက္သေဘၤာေဆး၊ သုတ္ေဆး စက္႐ံုပိုင္တ့ဲ ကုိစလင္းက လူေအး လူေပ်ာ့ဗ်။ မဂၤလာသန္းျမင့္ကေတာ့ လုပ္ရဲကိုင္ရဲတ့ဲ စာရင္းထဲမွာပါတယ္။ စီးပြားေရးမွာ ေျပာတာေနာ္။ ဆိုးတာ မိုက္တာကုိ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ သူက က်ေနာ္အျပင္ျပန္ထြက္ရင္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ဖုိ႔၊ ခြင္ေကာင္းေတြ႔ရင္ လက္တြဲဖုိ႔ မွာေတာင္ေနေသး။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

110

အဲဒီ ကိုသန္းျမင့္က မဂၤလာသန္းျမင္႔ ျဖစ္လာပံုကလည္း ရယ္ဖုိ႔ေတာ့ေကာင္းသလိုလုိပဲဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္​္က လမ္းေဘးမွာ အိမ္ေတြ၊

ဆိုင္ေတြမွာခ်ိတ္တ့ဲ

သစ္ထြင္းစာလံုးဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ

ခ်ခ်ေရာင္းတာ

ခင္ဗ်ားသိမယ္ထင္တယ္။

ဖိနပ္ခၽြတ္ပါ။ ႀကိဳဆိုပါ၏။ မဂၤလာပါ။ ဝင္ခြင့္ေတာင္းပါ ဆိုတာမ်ဳိးေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီသစ္ထြင္းစာလံုးေတြထဲက မဂၤလာပါ ဆိုတ့စ ဲ ာလံုးကို သူ႔က သူ႔ဆိုင္မွာခ်ိတ္ထားတယ္။ ေအာက္မွာ သူ႔နာမည္ကုိ ေရးထားတယ္။ ဆက္တုိက္ဖတ္ လိုက္ရင္ မဂၤလာပါ။ သန္းျမင့္ေပါ႔။ မဂၤလာ သန္းျမင့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ဆိုင္းဘုတ္ကေန (ပါ) ဆိုတ့ဲ သစ္ထြင္းစာလံုး ေလးက ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ... မဂၤလာပါ၊ သန္းျမင့္ ... ကေန မဂၤလာသန္းျမင့္ ျဖစ္သြားေရာဗ်ာ။ ဟုတ္ရဲ႕ လား ေမးမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ သူကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကိုေျပာျပတဲ့ အျဖစ္မွန္ပါပဲ။

အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေနရတာ သူတို႔လည္း ဆယ့္ေလးရက္၊ က်ေနာ္လည္း ဆယ့္ေလးရက္ပါပဲ။ ဆယ့္ေလးရက္ျပည့္ေတာ့ ဒဏ္ေငြ ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ ျပန္လႊတ္လုိက္သဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ ဆယ့္ေလးရက္ဟာ က်ေနာ္႔တသက္မေမ့ႏိုင္တ့ဲ ဆယ့္ေလးရက္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဟုတ္လား။ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းမွာ စစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္ မဲမေပးလုိက္ရဘူးဗ်ာ။ ကိုဇာဂနာနဲ႔ အ႐ုိင္းလား။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုဇာဂနာ့ အေမ ေဒၚၾကည္ဦး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ မဲဆြယ္စည္း႐ံုးတဲ့စင္ေပၚတက္ၿပီး တရားေဟာလုိ႔တ့။ဲ အလံုစိုးျမတ္ကေတာ့ အေရး အခင္းအတြင္းမွာ လူသတ္ေခါင္းျဖတ္မွဳနဲ႔ ႐ံုးတင္စစ္ေဆးေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ သူန႔ဆ ဲ ံုခ့တ ဲ ာ။ လူမိုက္ေလာကမွာ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ခ့တ ဲ ့စ ဲ ိုးျမတ္ဟာ က်ေနာ့္န႔စ ဲ ေတြ႔ခ်ိန္မွာပဲ ထင္ေပၚေနပါၿပီ။ လူခ်င္းေတာ့မရင္းႏွီးေသးဘူးဗ်။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ စိုးျမတ္ေရႊေခတ္န႔ဲ စုိးျမတ္ဇာတ္သိမ္းမွာပါ က်ေနာ္န႔ဲ အဖြဲ႔က်ေနခဲ႔ပါတယ္။ ၾကံဳေတာ့ ေျပာျပရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီအမွဳအတြက္ က်ေနာ္ ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္းျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ပံုကိုလည္း ၾကည့္ဦးဗ်ာ။ ဂိုေဒါင္လုိက္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္တ့သ ဲ ူေတြက ဒါဏ္ေငြ တႀကိမ္န႔တ ဲ င္ၿပီးတယ္။ က်ေနာ္က တႀကိမ္န႔မ ဲ ၿပီးဘူးဗ်။ ဆယ့္ေလးရက္ အခ်ဳပ္ခံရၿပီး တလ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဖားႀကီးသိန္းထြန္း ထပ္ေရာက္လာျပန္တယ္။ ကိုသက္ခိုင္၊ လုိက္ခ့ပ ဲ ါအံုးတဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီတခါခပ္တင္းတင္းပဲ ... ခင္ဗ်ား ဘာအမွဳဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာမွ က်ေနာ္ လုိက္ႏိုင္မယ္လုပ္တယ္။ သူက လက္ႏွိပ္စက္ကိစၥေလး မျပတ္ေသးလို႔ပါတဲ့။ က်ေနာ္က ဟ ... လက္ႏွိပ္စက္ ကိစၥ ဘာ မျပတ္စရာ ရွိလဲ၊ တရား႐ံုးက ဒဏ္ေငြေဆာင္ပါဆိုလို႔ေဆာင္ခ႔ၿဲ ပီးၿပီ။ ဒီကိစၥန႔ေ ဲ တာ့က်ဳပ္မလုိက္ႏိုင္ဘူး ... ခံတန ြ ္းတယ္။ သူကလည္း သူတို႔ စြဲတင္ခ႔တ ဲ ့အ ဲ မွဳဟာ လက္ႏွိပ္စက္ႏွစ္လံုးအနက္ ျမန္မာလက္ႏွိပ္စက္အတြက္ကိုသာ စြဲတင္လုိက္မိ လုိ႔ အဂၤလိပ္လက္ႏွိပ္စက္ က်န္ေနတဲ့အတြက္ အထက္အရာရွိက ဖိေထာင္းေနလို႔ အကူအညီေတာင္းတာပါတဲ့။ က်ေနာ္က ဦးသိန္းထြန္း ဒီကိစၥမ်ဳိးက အကူအညီေတာင္းရမယ့္ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား လုပ္တ့အ ဲ လုပ္ က်န္ေနတာ ခင္ဗ်ား တာဝန္။ က်ေနာ္ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ဇြတ္ေပခံေနေတာ့ သူျပန္သြားတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္န႔ဲ ဥပေဒစာေပးစာယူအတူတက္ခ႔တ ဲ ့ဲ ဥပေဒအရာရွိ ဆြဲခ် တပြင့္န႔ဲ ဘုိႀကီး ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔ကို အကူအညီေပးပါဆိုၿပီး ႐ံုးေရွ႕လုိက္ခ႔ဖ ဲ ုိ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ စည္း႐ံုးတယ္ဗ်ာ။ မခ်ဳပ္ မေႏွာင္ပါဘူး လို႔လည္း တာဝန္ခံတယ္။ ေဆာင္ရမယ့္ဒဏ္ေငြကိုလည္း သူတို႔စိုက္ေဆာင္ပါ့မယ္တ့။ဲ တုိတုိေျပာၾကပါစို႔ ဗ်ာ။

ဒီအတိုင္းဆက္ေနရင္

အမွ်င္တတန္းတန္းနဲ႔

ျဖစ္ေနပါ့မယ္ေလ

ဆိုၿပီး

လိုက္သြားလုိက္တယ္။

ဘားလမ္း

တုိင္းတရား႐ံုးေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္က တရားခံ ဝက္ျခံထဲ ဝင္ရပ္ေနရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ တရားလို ဦးသိန္းထြန္းက အမူအယာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ အျပစ္ခ်ေအာင္ ေလွ်ာက္လဲေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူေလွ်ာက္လဲေနတဲ့ တရားသူႀကီး အိမ္ကုိ လြန္ခ႔တ ဲ ့ဲ ႏွစ္ရက္က က်ေနာ္ ေရာက္ခ့ၿဲ ပီးပါၿပီ။ စ သံုးလံုးက စြဲတင္တာ က်န္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္လက္ႏွိပ္စက္အမွဳဟာ က်ေနာ္န႔ဘ ဲ ာမွ မပတ္သက္ဘူး။ သူတုိ႔ေပါ့ဆမွဳပဲ။ က်ေနာ္ ကလန္ကဆန္လုပ္ ရင္ သူတို႔ပါ အမွဳတြဲျဖစ္ကုန္ေလာက္တယ္ ဆိုတာလည္း သိထားၿပီးေနပါၿပီ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

111

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ၿပီးသင့္တာ ၿပီးပါေစေတာ့လုိ႔ က်ေနာ္႔မခံခ်င္စိတ္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး တရား႐ံုး လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရ ေလွ်ာက္လဲ ေျပာဆုိေနတာေတြကို သည္းခံနားေထာင္ေနခဲ႔ေပမယ့္ ကြယ္ရာတမ်ဳိး၊ ေရွ႕တင္တမ်ဳိး၊ မင္းသားအုိက္တင္ ဖမ္းေနတဲ့ စသံုးလံုး သံုးပြင့္ ဦးသိန္းထြန္းကုိ က်ေနာ္ ျမင္ျပင္းကပ္ေနပါၿပီ။ ဦးသိန္းထြန္း တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လဲ ၿပီးေတာ့ တရားသူႀကီးက က်ေနာ့္ကုိ ဘာတင္ျပခ်င္တာရွိသလဲ လွမ္းေမးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္ ရွိတာနဲ႔ တရားသူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ၊ ေငြဒဂၤါးတျပားခိုးမွဳမွာ ေခါင္းဖက္အတြက္တမွဳ၊ ပန္းဘက္အတြက္တမွဳ၊ ျပစ္မွဳ စီရင္ရ မယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာမ်ား ဘယ္စီရင္ထံုး ဘယ္ဥပေဒမွာ ေဖာ္ျပထားပါသလဲ ခင္ဗ်ာ ... လုိ႔ စြတ္တြန္းလုိက္ ပါေတာ့တယ္။ တရားသူႀကီးဟာ တကယ္ပါးနပ္တယ္ ဆိုရမယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔အေမးကုိ သူမေျဖဘဲ ဦးသိန္းထြန္းကုိ ေမးေစ့န႔လ ဲ ွမ္းၿပီး

ခင္ဗ်ားေျဖေလလုိ႔

အခ်က္ျပပါတယ္။

ဒီေတာ့

ဦးသိန္းထြန္းက

ျပာျပာသလဲလဲ

ထၿပီး

...

ကိုသက္ခိုင္ရယ္၊ ျမန္ျမန္ျပတ္သြားရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ တဲ့။ က်ေနာ္ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ ခ်တဲ့ ဒဏ္ေငြ ေထာင့္ငါးရာ ေဆာင္ၿပီး ဘုိႀကီးတို႔အဖြဲ႔ကိုပါ ငါးေထာင္​္ဘုိးေလာက္ အရက္ထပ္တုိက္ထားခဲ႔တယ္ဗ်ာ။

ေအးဗ်ာ။ အေျခအေနအခ်ိန္အခါေတြဟာ တကယ့္ကုိေျပာင္းေနၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးဆိုတ့ဲ ေခါင္းစဥ္ဟာ မွဳန္ဝါးသြားခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ စစ္တပ္က ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ခ့တ ဲ ာပါသလုိ က်ေနာ္႔ ဘဝ ႀကီးပြားေရးအတြက္ ေဇာကပ္သြားတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တခုေတာ့ေျပာပါရေစအံုးဗ်ာ။ တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ခ်င္ ကုိင္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားဘူး။ စတီဗင္ စပီလ္းဘတ္ဂ္ ႐ုိက္တ့ဲ ရွန္ဒလားလစ္ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလို လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က စီးပြားေရးသမား၊ တခါတခါ တိုင္းျပည္အက်ဳိး၊ အမ်ားအက်ဳိး၊ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚတာမ်ဳိးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္မ်ားျဖစ္ေနေရာ့သလားေတာ့ မဆိုႏုိင္ဘူး။ ဒါလည္း က်ေနာ္ တေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ ျပန္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္႔ အယူအဆအရဆိုရင္ ၁၉၉၀ ကေန ၁၉၉၅ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြ မွဳိလိုေပါက္လာတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ခ်ဲထီေရႊြေခတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ထူးျခားတာက က်ေနာ္န႔ဲ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ ရာဇဝင္လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ဟာ အေရးအခင္း အတြင္းမွာေရာ၊ အၿပီးမွာပါ အားလံုးနီးပါး ေထာင္ကလြတ္လာၾကတာပဲ။ ကမာရြတ္ ေခၚ ေက်ာ္ရွိန္၊ အာရကီး၊ စိုးေအာင္ (ႏြားေလး)၊ မ်ဳိးေအာင္(ႏြားႀကီး) စတဲ့ေမာင္ေတြဟာ က်ေနာ့္ေဘးကို ဘာလားက တဆင့္ ေရာက္လာကုန္ပါၿပီ။ သူတို႔ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနလာခဲ့ၿပီး အျပင္ကိုေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ သူတို႔ အထင္ႀကီးေလးစားတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဆီ ဝင္ထြက္ေနေပမဲ့ သူတို႔ဘဝေဟာင္းကုိ ေျခဦးျပန္မလွည့္ဖို႔ က်ေနာ္ တရားေဟာပါတယ္။ တတ္ႏိုင္တာ ကူညီတယ္။ အဆင့္အတန္းမခြဲပဲ ဆက္ဆံတာေၾကာင့္ နဂိုကမွ ငယ္ေပါင္းေတြလို ျဖစ္ေနရာက ပိုရင္းႏွီးလာပါတယ္။ သူတို႔ကုိသာ လိမၼာဖုိ႔ တရားေဟာေနေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ထင္ရာစိုင္းတဲ့ အေျခအေနကုိေရာက္ေနပါၿပီဗ်ာ။

က်ေနာ္ေဟာတဲ့တရားကုိ ရာဇဝင္လူဆိုးအားလံုး နားဝင္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏြားႀကီး လို႔ေခၚတဲ့ မ်ဳိးေအာင္ဆုိ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုနားက ေစ်းေလးထဲမွာ ေသနတ္န႔ပ ဲ စ္ဖမ္းရတဲ့အထိ ၾကမ္းေနရမ္းေနတုန္းပါပဲ။ ျဖစ္ပံုက ႏြားႀကီး ႏြားေလး ညီအကိုလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ စိုးေအာင္မ်ဳိးေအာင္ လူမိုက္ညီအကုိဟာ အရက္ဆုိင္မွာ နယ္ထိန္းတပ္ၾကပ္ တင္ျမင့္န႔ဲ

ဘယ္ကဘယ္လုိၿငိၾကတယ္မေျပာတတ္ဘူး။

နယ္ထိန္းတင္ျမင့္ကုိ႐ုိက္ၿပီး

သူ႔ေသနတ္ကို

လုသြားတဲ့

ျပႆနာကစတာပါပဲ။ မ်ဳိးေအာင္တုိ႔ညီအကုိကလည္း ေသနတ္ျပန္လုိခ်င္ရင္ လွဳိင္ရဲစခန္း အခ်ဳပ္ထဲက သူတို႔လိုခ်င္တ့ဲ အခ်ဳပ္သား ႏွစ္ေယာက္န႔ဲ အလွဲအလွယ္လုပ္တ့ဲ အထိ ျပႆနာကႀကီးလာ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕နယ္မွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနတဲ့ ရဲမွဴး ဦးျမင့္အုန္းကလည္း က်ေနာ္႔ မိတ္ေဆြရင္း ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္ လည္းမဆီမဆုိင္ၾကားညပ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွညႇိမရတဲ့အဆံုး တုိင္းရဲမွဴးဆီကပစ္မိန္႔န႔ဲ မ်ဳိးေအာင္ကုိ ေစ်းေရာင္း ေစ်းဝယ္သူေတြ တျပံဳႀကီး ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ေစ်းကေလးထဲမွာ ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးတာေတြ ျဖစ္လာေတာ့ပါပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

112

ေစ်းထိပ္က ေရာင္နီဦး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မ်ဳိးေအာင္ရွိေနတုန္း နယ္ထိန္း တင္ေအာင္က ေသနတ္န႔ထ ဲ ိုးခ်ိန္ၿပီး အဖမ္းခံဖုိ႔ ေျပာတာကုိ ႏြားႀကီးက ေျခသလံုးမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဓားနဲ႔ ထထိုးတယ္။ တင္ေအာင္ကုိေတာ့မထိလိုက္ဘူး။ တင္ေအာင္ဟန္ပ်က္သြားတုန္း ႏြားႀကီးေစ်းထဲကုိ ဝင္ေျပးေတာ့ တင္ေအာင္လုိက္ပစ္တယ္။ ညေန သံုးနာရီေလာက္ ဆုိေတာ့

ေစ်းထဲမွာ

ပစ္တာကလည္း

ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္ေတြ

အေသလုိက္ပစ္တာဆိုေတာ့

႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဗ်ာ။ ကမၻာပ်က္သလိုကုိ

လူေတြေျပးၾကလႊြားၾက၊ ဝ႐ုန္းသုဥ္းကား

ေရွာင္ၾကတိမ္းၾက။

ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။

စုစုေပါင္း

ေျခာက္ခ်က္ပစ္တာ မ်ဳိးေအာင္ကုိ သံုးခ်က္ ထိပါတယ္။ ဘယ္ညာေျခေထာက္မွာ ႏွစ္ခ်က္န႔ဲ မ်က္လံုး ေအာက္နားမွာ တခ်က္ပါ။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲမ ႔ ်ဳိးေအာင္ကုိ ေဆး႐ံုကုိ တန္းပို႔ရေတာ့တာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ႏြားႀကီးကုိ အေသပစ္ႏုိင္ခ့ရ ဲ င္ ရဲတပ္ဖြဲ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေပမဲ့ မယံုႏုိင္စရာ ျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္လာသဗ်ာ။ ရဲတပ္ဖြ႔ဘ ဲ က္က ကံဆိုးသဗ်ာ။ မ်က္လံုးေအာက္ တလကၼေလာက္မွာ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္က်ည္ဆံ ထိတ့ဲ

လူတသန္းမွာ

လူတေယာက္

အသက္ရွင္ဖို႔

မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့

ႏြားႀကီးကေတာ့

လူမုိက္ကံေကာင္းတယ္၊

အသက္ျပင္းတယ္ ေျပာရမယ္ဗ်ာ။ မ်က္လံုးေအာက္က ဝင္သြားတဲ့က်ည္ဆံဟာ ဦးေႏွာက္ကို ျဖတ္ၿပီး ေဖာက္မသြားဘဲ နားရြက္ေအာက္ကေန ျပန္ထြက္သြားတာေၾကာင္႔ အသက္မေသဘူးဗ်ာ။ မယံုရင္ ပံုျပင္လုိ႔သာ မွတ္ေပေတာ့။ က်ေနာ္ အကုန္သိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ စုိးေအာင္က က်ေနာ္န႔အ ဲ တူရွိေနသလုိ ၿမိဳ႕နယ္မွဴး ဦးျမင့္အုန္းနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္ ရွိေနတာကိုး။ မ်ဳိးေအာင္လည္း မေသေရာ၊ ရဲေတြ ဟုိေျပာင္းဒီေရႊ႕ ထုေခ်လႊြာအေတာင္းခံရနဲ႔ ခ်ာလပတ္ရမ္းကုန္ ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ ႏြားႀကီး ေခၚ မ်ဳိးေအာင္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာပဲ အခုအခ်ိန္အထိ ရွိေန ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ ဒီရဲဘက္ မလာခင္ သူလာေတြ႔မယ္လုပ္ေနတုန္း က်ေနာ္ ဒီကို ေရာက္လာတာပဲဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

113

tcef; (57) - vlrdkufqdkwm csdKeJYvm;AsdKU

လက္ထဲမွာ ေငြေၾကးလည္းျပည့္စံု၊ အေပါင္းအသင္းကမ်ား၊ ေထာင္တို႔အခ်ဳပ္တို႔ဆိုတာလည္း သိပ္မဆန္းဘူး ထင္လာ တဲ့

က်ေနာ္ဟာ

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြဲေတြ

က်ေနာ္ႏႊေ ဲ နပါၿပီ။

ေခတ္ေဟာင္းလူမုိက္ေတြဟာ

က်ေနာ္ရဲ႕

ေခတ္သစ္

ပညာတတ္လူမုိက္ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေဘးကၾကည့္ေန႐ံုသာတတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ သူတို႔ မေဝဖန္ ႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆပံုရတယ္ဗ်။ အလုပ္သမား ႏွစ္ရာဝန္းက်င္ေလာက္ ထိန္းေနရတဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕ပြဲေတြမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဇာတ္လမ္းေတြ ပါလာပါ တယ္။ အခုက်ေနာ္ ေျပာျပေနတာက ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားၿပီး ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား သတိေတာ့ ခ်ပ္ေစ့ ခ်င္တယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ေစ်းက အေခ်ာသပ္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနခ်ိန္၊ ကမာရြတ္ အေဝးေျပးယာဥ္ရပ္နားစခန္းက ပႏၷက္ လုပ္ငန္း စေနတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္မ်ားေလ ပိုေသာက္ေလ၊ လူဆိုးလူမိုက္ တျပံဳတမႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။

အဲဒီညက က်ေနာ္ ဘုရင္ေနာင္လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ညဘက္ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္။ အေခ်ာသတ္ လုပ္ငန္းလည္းျဖစ္၊ ျမန္ျမန္လည္း ၿပီးဖုိ႔လိုတ့အ ဲ ခ်ိန္မို႔ က်ေနာ့္လူရင္းေတြအျပင္ တျခားအဖြ႔ေ ဲ တြကိုပါ နီးစပ္ရာက ဆြဲေခၚၿပီး ပုတ္ျပတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေခၚတဲ့အဖြ႔ေ ဲ တြက အဲဒီစီမံကိန္းပတ္ဝန္းက်င္မွာေနတဲ့ အလုပ္သမား ေတြ။ သူတို႔ကလည္း သိပေ ္ တာ့ ရာဇဝင္ေသးလွတ့သ ဲ ူေတြ မဟုတ္ဘူး။ လက္ရဲဇက္ရဲေကာင္ေတြပါတယ္။ က်ေနာ့္ အလုပ္က မုိက္တာမမိုက္တာနဲ႔လည္း မဆိုင္၊ လူမိုက္ဆိုတာ က်ေနာ္ အကၽြမ္းဝင္ၿပီးသားဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ ဘာမွမထား ခဲ့တာ အမွန္။ က်ေနာ္ေရာက္တာနဲ႔ အလုပ္သမားအားလံုးေပါင္းႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ကုိ တန္းစီခိုင္းၿပီး မွာစရာရွိတာမွာ၊ လိုတာရွိရင္ေျပာဆိုၿပီး အလုပေ ္ နရာ ခြဲေပးလိုက္တယ္။ တဖြဲ႔က က်ေနာ့္ ညာလက္႐ံုးျဖစ္တ့ဲ ျမလွဳိင္။ သူက လူကသာ ဗမာဆုိေပမဲ့ ကုလားပံုေပါက္ေနတယ္။ ပန္းရံအတတ္ပညာမွာေတာ့ တကယ့္ကုိ ၿပိဳင္စံရွားဆိုေလာက္ေအာင္ ေတာ္ပါ တယ္။ အဂၤေတေဖ်ာ္ထားတာကို သံလ်က္န႔ေ ဲ ကာ္စရာမလုိဘဲ ဒယ္လုိက္ နံရံကိုပစ္ကပ္ၿပီး အေခ်ာကိုင္ႏုိင္ေလာက္ကို ကၽြမ္းက်င္တ့ေ ဲ မာင္။ သူ႔အားနည္းခ်က္ကေတာ့ အဲဒီညက ျပႆနာေပၚတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးပဲဗ်ာ။ ဒီလုိဗ်။

က်ေနာ္လည္း ညဘက္ အလုပ္ထဲမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဝီစကီတလံုးနဲ႔ ဇရက္မင္း စည္းစိမ္ယူၿပီး ဒရင္းဘက္ ေလးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ့္န႔အ ဲ တူ ဘားလား၊ စိုးေအာင္၊ အာရကီးတို႔၊ ကမာရြတ္ ေခၚ ေက်ာ္ရွိန္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

114

လည္း ပါလာေသးတယ္။ သူတို႔က ဘီအီးလုိင္း၊ ႏုိင္ငံျခားအရက္ဆို ျမန္မာရမ္ေတာင္ အနံ႔ခံမရဘူး။ သူတို႔လည္း ေရခ်ိန္မွန္ေတာ့ ေတြ႔ရာဆုိင္ခံုေတြေပၚမွာ အိပ္လုိက္ၾကေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အေရးထဲ ခင္ဗ်ားက ဒီလူမိုက္ေတြဘာလုပ္သလဲ လာသိခ်င္ေနျပန္ၿပီလားဗ်ာ။ ဒီလုိပဲ အားအားရွိ က်ေနာ့္ဆီ တ႐ုန္း ႐ုန္း လာလုပ္ေနၾကတာေလ။ ဘာလားက လူမိုက္သာ လုပ္ေနတာ၊ သူ႕အေဖလက္ငုတ္၊ ထင္းရွဴးေသတၱာပံုးေတြလုပ္တ့ဲ စက္႐ံုရွိတယ္။ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္းေပါ့။ ေနာက္အလုပ္က ဘုရားေဂါပကလူႀကီး။ ေက်ာ္ရွိန္က ကမာရြတ္ဝက္သတ္႐ံုမွာ အခ်ိန္ပုိင္း ဝက္သတ္တ့ဲ အလုပ္ ဝင္လုပ္တယ္။ အလုပ္သိမ္းတာနဲ႔ က်ေနာ္႔႐ံုးခန္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္ေလ။ အာရကီး ကေတာ့​့ အိမ္ေထာင္မရွိ ဘာမရွိန႔ဲ ေဘာ္ဒါေတြ အားကိုးနဲ႔ ဘယ္လို အထိုင္ခ်ရမယ္ဆိုတာ ၾကံတုန္း။

စုိးေအာင္ကေတာ့ နည္းနည္းဆုိးတယ္ေျပာရမယ္။ အၾကမ္းလိုင္း။ ဓားေထာက္လုတာ၊ ဆြဲႀကိဳးျဖတ္တာေတြ လုပ္ေလ့ လုပ္ထ ရွိတယ္။ ခက္တာက သူက ဒါမ်ဳိးေတြကုိ ျပည္တို႔၊ ပဲခူးတုိ႔လို နယ္ဘက္မွာလုပ္တာ။ က်ေနာ္က သိသာေနတာ၊ သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာၿပီးမတားသာဘူး။ သူက သူ႔နည္းနဲ႔သူ ရွာလာတဲ့ေငြေတြကို ရန္ကုန္မွာ လာျဖဳန္းတယ္။ အစပိုင္းမွာ က်ေနာ္န႔ဲ စိုးေအာင္က သိပ္မရင္းႏွီးလွဘူးဗ်။ ဘားလားေခၚလာလို႔ အတူတဝုိင္းတည္းထုိင္ေသာက္ၿပီး က်ေနာ္႔တရား ေတြ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္လည္းနာၿပီးေရာ က်ေနာ္ကို သူ႔ ဆရာအျဖစ္တင္ေတာ့တာပဲ။

အမွန္က စိုးေအာင္တို႔ညီအကိုန႔ဲ က်ေနာ္က တရပ္ကြက္တည္းသားေတြဗ်။ ဟုိဘက္အစြန္ ဒီဘက္အစြန္ ျဖစ္ေနတာ ရယ္၊ သူတို႔က ေထာင္ကို အပန္းေျဖခရီးထြက္တ့ဲ ေနရာလိုသေဘာထားၿပီး ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္လုပ္ေနလုိ႔ မရင္းႏွီး တာ။ စိုးေအာင္ ရန္ကုန္ေရာက္တုိင္း က်ေနာ္႔႐ံုးမွာ တေနကုန္ လာထိုင္ၿပီး က်ေနာ္အလုပ္ၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္တယ္။ ပါလာတဲ့ေငြန႔ဲ က်ေနာ့္ကို ဇြတ္အရက္တုိက္တယ္။ ႀကိဳက္တာလုိက္စားပါလုပ္တတ္တယ္။ က်ေနာ္က သူ ေငြဘယ္လုိ ေငြရွာလာတယ္ဆိုတာ သိေနေတာ့ ျငင္းေပမဲ့ မရဘူး။ မေသာက္ရင္ အသားလြတ္ စိတ္ဆိုး၊ ေဒါကန္တ့ပ ဲ ံုစံမ်ဳိး ထထ လုပ္ေတာ့ နားေအးၿပီေရာ လုိက္လုိက္သြားရတယ္။ အမွန္က သူက သူန႔ဲ အထိုက္အေလ်ာက္ ပတ္သက္ေနတဲ့ မိန္းခေလးေတြ အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခ်င္တာဗ်။ မိန္းခေလး သံုးေလးေယာက္ ဓာတ္ပံုေတြ ဆိုက္ႀကီး ဆိုက္ေသး မ်ဳိးစံုကို ထုတ္ျပ၊ ဘယ္သူက ဘယ္မွာေနတယ္၊ ဘာလုပ္တယ္၊ ဘုိင္အုိဂရပ္ဖီေတြ အကုန္ ေျပာျပ၊ သူ ဘယ္သူ႔ကုိ လက္တြဲသင့္သလဲ ... က်ေနာ္႔အျမင္ကို ဇြတ္ေမးေနေတာ့တာပဲ။ သူ႔အျမင္မွာ က်ေနာ္ဟာ ပညာတတ္ၿပီး အေတြးအေခၚ၊ အေျမာ္အျမင္ရွိတ့သ ဲ ူလို႔ ထင္ေနပံုရတယ္ဗ်ာ။ အမွန္က က်ေနာ္လည္း သူန႔သ ဲ ိပ္ျခားနားလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ယမ္းဘီလူးပဲေလ။

ခင္ဗ်ား အျမင္ေတာ့ဘာမွ မဆန္းလွဘူး ထင္ရေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ လူဆိုးလူမိုက္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ထဲမွာ ေနလာခဲ့တ့လ ဲ ူတေယာက္ရဲ႕ စိတ္အတြင္းပိုင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ေဝဒနာကုိ က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း သူျပတဲ့ မိန္းကေလးဓာတ္ပံုေတြကို ေသခ်ာစိတ္ဝင္တစားၾကည့္ၿပီး တတ္သမွ်မွတ္သမွ် မွတ္ခ်က္ေတြ ေပးရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ေျပာရရင္ သူျပတဲ့ဓာတ္ပံုေတြထဲမာွ က်ေနာ္႔မ်က္ေစ့န႔၊ဲ က်ေနာ့္သေဘာနဲ႔ တုိက္ဆိုင္တ့ဲ မိန္းခေလးဆိုလို႔ ေတြ႔ကို မေတြ႔မိဘူး။ သူစိတ္ခ်မ္းသာပါေစေတာ့၊ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သြားရင္ ဒုစ႐ုိက္ေလာက လြတ္ပါေစေတာ့လို႕သာ က်ေနာ့္ စိတ္မွာရွိခ့ပ ဲ ါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ေနာက္တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ စိုးေအာင္ အသတ္ခံရတယ္။ သတ္တ့ေ ဲ မာင္ ကလည္း က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကုိ သူ႔အေဖာ္အျဖစ္န႔ပ ဲ ါလာဖူးတဲ့ ေက်ာ္ႏိုင္ဆိုတ့ဲ ခ်ာတိတ္ဆိုပဲ။ မိန္းမကိစၥဆိုလား၊ ေဝစု မတည့္တာဆိုလား။ ျပည္မွာ ဟုိတယ္တခုတည္း အတူတူတည္းေနတုန္း ညတနာရီေလာက္မွာ တံခါးလာေခါက္ၿပီး ဓားနဲ႔ ထိုးသတ္သြားတယ္ ဆုိတာေလာက္ပဲ က်ေနာ္သိရတယ္ဗ်ာ။ ကဲပါေလ။ က်ေနာ္႔ပြဲၾကမ္းေလးဘက္ ျပန္လွည့္ လုိက္ၾက ရေအာင္ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

115

ညႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒုိင္း ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ လန္႔ႏိုးလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္ေရာ က်ေနာ္အိပ္ေနတဲ့ ဒရင္းဘက္ တဖက္တခ်က္မွာ အလုပ္သမားအုပ္ႀကီး ႏွစ္အုပ္ ရင္ဆိုင္ အေနအထားနဲ႔ ရွိေနသဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔ဲ အနီးဆံုးမွာ ရပ္ေနတာက က်ေနာ့္ညာလက္႐ံုး ပန္းရံေခါင္းေဆာင္ပါပဲ။ သူ႔ ေခါင္းကို လက္န႔အ ဲ ုပ္ထားတယ္။ လက္ၾကားက ေသြးေတြ ယိုက်ေနတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း က်ေနာ္႔ကို တိုင္ေန တယ္။ ဆရာ ... သူတို႔က်ေနာ္႔ ကုိ ႐ုိက္ခြဲလုိက္ၿပီ ဆရာ ... တဲ့။ တၿပိဳင္တည္း တခ်ိန္တည္းမွာပဲ တဖက္ကအုပ္စု ကေန လွမ္းေျပာတဲ့ အသံကိုပါ ၾကားေနရ ပါတယ္။ က်ေနာ္ ႐ုိက္ခြဲလုိက္တာ ဆရာတဲ့။ က်ေနာ္႔ေရွ႕မွာတင္ က်ေနာ္႔ ညီမကုိ အခန္းတခုထဲ ေခၚသြားၿပီး မေတာ္တေရာ္ လုပ္တယ္ ဆရာ။ ဒီေလာက္န႔ဲ က်ေနာ္ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာေျပလည္ေအာင္ မရွင္းရင္ က်ေနာ္တို႔ဆက္ရွင္းမယ္ ဆရာတဲ့။ က်ေနာ္စကားသံထြက္လာရာကို

လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့

က်ေနာ္

အသစ္ထပ္ေခၚၿပီး

ပုတ္ျပတ္ေပးထားတဲ့

ေဘးရပ္ကြက္က ပန္းရံေခါင္းေဆာင္ စိုးသိန္းကုိ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ပံုစံက စိတ္ေကာင္းရွိတ့ဲ မဟုတ္မခံ လူမိုက္ပါ။ အျပန္အလွန္ေျပာၿပီး ႏွစ္ဘက္စလံုးက ဆူဆူညံညံအသံေတြ ထြက္လာျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ သတိေကာင္းေကာင္း ဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသံုး လက္နက္အျပည္အစံုန႔ဲ အသင့္အေနအထားမွာ ရွိေနၾကပါၿပီ။

က်ေနာ္သိလုိက္ၿပီေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အရွင္းမတတ္ရင္ ဇာတ္လမ္းက ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ လက္စြဲေတာ္ လူမုိက္ေတြလည္း အကုန္ႏုိးၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာေပးေတြန႔ဲ ဒီဇာတ္လမ္းကို က်ေနာ္ ဘယ္လုိ ရွင္းမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕ဗ်ာ။

က်ေနာ္ေခါင္းကုိ ေမာ္တာတပ္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္ရပါတယ္။ ျမလွဳိင္ရဲ႕ေနာက္က ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ ေသာင္းႀကိဳင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္မအိပ္ခင္ ေသာင္းႀကိဳင္ က်ေနာ့္ အနားလာၿပီး ... “ဆရာ့တပည့္ကုိ ၾကည့္ထိန္းအံုးဆရာတဲ့၊ ပန္းရံေနာက္လုိက္ ေကာင္မေလးတေယာက္ကုိ အတင္းလုိက္ကပ္ေနတယ္။ အခု အသစ္ေခၚလာတဲ့အဖြဲ႔ထမ ဲ ွာ သူ႔အကိုေတြ ပါလာတယ္ ထင္တယ္ ... ” ဆိုၿပီး၊ က်ေနာ့္ကုိ ကပ္ေျပာထားခဲ့တာ သြားသတိရလို႔။ က်ေနာ္က ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူးဆိုၿပီး မေျပာျဖစ္တာ၊ ေသာင္းႀကိဳင္က က်ေနာ္႔မ်က္လံုး အၾကည့္မွာ မ်က္လႊာခ်သြားတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ ေသာင္းႀကိဳင္န႔ဲ ျမလွဳိင္က တကယ့္လူရင္းေတြ။ ေနာက္တခုက ျမလွဳိင္ မိန္းမကိစၥသရမ္းတာကို က်ေနာ္ နဂိုကတည္းက သိထားၿပီးသား။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တုန္းက ေက်ာင္း ေဘးမွာ ျမလွဳိင္ေနတာ။ ကိုေသာင္းျမင့္ ဆိုတ့သ ဲ ူရဲ႕မယားမျမစန္း ကိုလည္း အလြတ္မေပးဘူး။ ျမလွဳိင္ေရွ႕ ဝါးကား ေတာင္ျဖတ္မေမာင္းနဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိးအထိ က်ေနာ္ သိၿပီးသားေလ။ အခုကိစၥဟာ က်ေနာ္ တစံုတခုကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ရွင္းရမယ့္အေျခအေနပါ။ ျမလွဳိင္တကုိယ္လံုး ေသြးသံရဲေနတာလည္း က်ေနာ့္မ်က္ျမင္ပါ။ က်ေနာ္ဟာ မိန္းမ ကိစၥကို ေျခာက္ပစ္ကင္းတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ မစားေကာင္းတဲ့အသီးစားတာ၊ လူက်င့္ဝတ္ကို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ခ်ဳိးေဖာက္တာကိုေတာ့ က်ေနာ္ သေဘာမေတြ႔ဘူး။

စဥ္းစားခန္းဟာ ဆံုးေအာင္ မေရာက္လုိက္ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ေသြးသံတရဲရဲန႔ဲ ျမလွဳိင္ကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္နားရင္း ဆင့္႐ုိက္လုိက္တာ ျမလွဳိင္ဟာ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပံုရက္သား လဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ နီးရာက အုတ္နီခဲတလံုးကို ေကာက္ကိုင္လုိက္ၿပီး ထပ္ထုမယ္လုပ္ေတာ့ ေသာင္းႀကိဳင္ ေျပးဝင္လာၿပီး ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

116

ဆိုတာနဲ႔ ရပ္သြားေရာဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ့္ ရွင္းပံုရွင္းနည္းဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို မီးေရနဲ႔သတ္သလုိ ၿငိမ္သြားေစပါတယ္။ ေဘးက လူမိုက္ေတြကပါ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ထူးထူးဆန္းဆန္း ရွင္းနည္းကို အံ့ၾကကုန္ပါတယ္။ ေအာ္ ... ေနာက္ပုိင္းေတာ့​့ ျမလွဳိင္ကုိ ေဆးခန္းပုိ႔၊ တပတ္စာလုပ္ခ တေသာင္းထုတ္ေပးရတာေပါ႔ဗ်ာ။

က်ေနာ္႔တပည့္ေက်ာ္

ျမလွဳိင္ဟာ

အရက္န႔မ ဲ ိန္းမဆိုရင္

ေတြ႔မေရွာင္အခ်ိန္မေရြးဆိုတ့ဲ

အထဲကဗ်။

ေနာက္တခါ

ကမာရြတ္ အေဝးေျပးစီမံကိန္းမွာလည္း မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ လူမွန္းမသိေအာင္ မူးေနလုိ႔ ရွိတ့ေ ဲ ကာင္ေတြက ၾကည့္ထိန္းလုိက္ပါဆိုတာလည္းမရတာနဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လိုက္သြားၿပီး ေပါက္တူးနဲ႔ ခုတ္ပစ္လိုက္တာ ကံေကာင္းလုိ႔ သူလည္း မေသ၊ က်ေနာ္လည္း လူသတ္မွဳမျဖစ္တာဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုကလည္း ရွင္းရွင္းေလးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ သူမူးရမ္း ေနတာကို ၾကားေတာ့ ျမလွဳိင္ကုိ အခန္းတခုထဲမွာ သိပ္ထားလိုက္ကြာလုိ႔ေျပာတာ မရတာနဲ႔ က်ေနာ္လုိက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လာတယ္လည္း ၾကားေရာ ျမလွဳိင္က က်ေနာ္မေတြ႔ေအာင္ ပုန္းေနတယ္။ က်ေနာ္ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္ အဦးေတြ ၾကားကုိ အသံမေပးဘဲ ေလွ်ာက္​္ၿပီးရွာေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ က်ေနာ္မရွိေလာက္ဘူးထင္တာေၾကာင္႔ အေဆာင္ ႏွစ္ခုၾကား ကြန္ကရစ္ထုတ္တန္းတခုေပၚကေန ခုန္ခ်လာတာ က်ေနာ္႔ ေရွ႕တည့္တည့္ကုိ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္တာနဲ႔ အနားမွာ အဂၤေတမဆလာေဖ်ာ္ထားတဲ့ အပံုေပၚက ေပါက္တူးကို ဆြဲယူလုိက္ၿပီး အသားကုန္ခုတ္ခ်လိုက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ဒီေကာင္က ဟာ ... ဆရာ ဆိုၿပီး ေပါက္တူးအရင္းဘက္ကို တိုးလုိက္တာ ကံေကာင္းလုိ႔မေသ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္႔ တပည့္ေတြက က်ေနာ္ဘာလုပ္လုပ္ ခံမတြန္းတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း လိုက္ေလ်ာႏုိင္တာမွန္သမွ် လုပ္ေပးလိုက္ဆိုတ့ဲ စိတ္မ်ဳိး။ ေကၽြး​းစရာရွိ အန္ေၾကြးၿပီး သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့ ေမာင္းထဲ ထည့္ေထာင္းသလိုမ်ား ျဖစ္ခ႔သ ဲ လားေတာ့ မဆိုတတ္ဘူး။ က်ဳပ္တပည့္ေတြန႔ဲ က်ဳပ္ကေတာ့ ဟုတ္ေနခဲ႔တာပဲဗ်ာ။

ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားက လူမိုက္လူရမ္းကားေတြန႔ခ ဲ ်ည္း စခန္းသြားေနခဲ႔တယ္ ထင္ေနသလား။ ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့မွားသဗ်ာ။ က်ဳပ္ေရွ႕ဆက္တိုးခဲ့တ့ဲ စီးပြားေရးခြင္ေတြထဲမွာလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဇာတ္လမ္းေတြ မကင္းခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္က မူးယစ္ေဆးဝါးအေရာင္းအဝယ္န႔ဲ ႀကီးပြားေနတယ္ဆိုတ့ဲ အဖြဲ႔တခုကေန ေက်ာေထာက္ခံေပးၿပီး ျမန္မာ့စီးပြားေရးေလာကထဲမွာ တဟုန္တိုး ေအာင္ျမင္လာတဲ့ အာရွဓနဘဏ္ကိုေထာင္ခ႔တ ဲ ့ဲ ကုိအုိက္ထြန္း လိုလူန႔ဲ လည္း သူတျပန္ကုိယ္တျပန္ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိပါေသးဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ ကိုအုိက္ထန ြ ္းက ေအာက္သက္ေၾကတယ္ ေျပာရမယ္ဗ်။ သူဟာ အရင္တုန္းက လက္ဖက္ေျခာက္ ေရာင္းတဲ့ ကုန္သည္ တေယာက္ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ကဘယ္လို အဆက္အသြယ္ေတြ ေကာင္းလာသလဲ မေျပာ တတ္ေတာ့ဘူး။ ဘဏ္ေတြ ဘာေတြေထာင္ၿပီး ႀကီးပြားလာေတာ့တာပဲ။ အစပုိင္းေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္လမ္းထိပ္မွာ ဘဏ္ဖင ြ ့္ ၿပီး သိပ္အလုပ္ျဖစ္လွတယ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူန႔ဲ က်ေနာ္ ထိပ္တုိက္တိုးခဲ႔တာေပါ႔။ လူမိုက္ေတြ ပံုစံေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ သူန႔က ဲ ်ေနာ္ တိုးခဲ့တာက ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္း ဆိုတာ ေပၚလာ ၿပီး ပထမဦးဆံုး အစိုးရကခ်ေပးတဲ့ စီမံကိန္းမွာ ေတြ႔တာေလ။ ေယာမင္းႀကီးလမ္းထိပ္က၊ ဆန္းကေဖးနဲ႔ကပ္လ်က္ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ မဝတ ႐ံုးေဟာင္းႀကီးကုိ ဖ်က္ၿပီး အသစ္ျပန္ေဆာက္တ့စ ဲ ီမံကိန္း။ အမ်ဳိးသမီးအသင္း ဥကၠ႒က အဲဒီတုန္းက လာၿပီလာၿပီ ေဒၚသက္ရီ၊ ဒု-ဥကၠ႒က ေဒၚစိန္စိန္၊ အတြင္းေရးမွဴးက ေဒၚႏုႏုရီ တ့ဲ။ ျမန္မာျပည္ စီးပြားေရးေလာက က ထိပ္ထိပ္ၾကဲ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဆိုပါေတာ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

117

သူတို႔ကလည္း မအူမလည္ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အဲဒီစီမံကိန္းအတြက္ တာဝန္ယူ တည္ေဆာက္ႏုိင္မယ့္ အဖြဲ႔ကုိ ေလလံ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ ရလုိရျငား ေလလံေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ တင္လိုက္တာ ဘယ္သူ႔အားကိုးနဲ႔မွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘလိုင္း တင္ထည့္လိုက္တာပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုအုိက္ထြန္းကလည္း သူရမယ္ လို႔အေသတြက္ထားတဲ့စီမံကိန္းျဖစ္ေနတယ္။ စီမံကိန္းတန္ဖိုးကလည္းႀကီးေနတယ္။ အက်ဳိးအျမတ္ကလည္း မက္ေမာ စရာ ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ဒီအမ်ဳိးသမီးအဖြ႔က ဲ ုိ ခ်ိတ္ဆက္ထားႏိုင္ရင္ အစိုးရအဖြဲ႔န႔ေ ဲ ရွ႕ေရးအလားအလာ အမ်ားႀကီးရွိတာ ေၾကာင့္ က်ေနာ္န႔ဲ ကိုအုိက္ထြန္းတို႔ရဲ႕ ေလလံတုိက္ပြဲဟာ ျပင္းထန္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ ဗ်ာ ... က်ေနာ္က ကိုအုိက္ထြန္းေလာက္ ခ်မ္းသာသလား၊ ဘယ္ကလာ သူ႔ေလာက္ ခ်မ္းသာ ရမလဲဗ်ာ။ လက္ထဲ စုမိေဆာင္းမိတ့ဲ ေငြသား သိန္းတရာ မေက်ာ္ပါဘူး။ အခု ေလလံပစ္ေနတာက သူေဌးေရြးပြဲ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္သူ တာဝန္ယူ လုပ္ႏိုင္သလဲ ဆိုတာ ေရြးတာပါ ဆုိေနမွ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူေဌးအသင္းက အလုပ္အပ္မယ့္ စီမံကိန္းဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

118

tcef; (58) - OD;tdkufxGef;ESifh pD;csif;xdk;jcif;

အေဆာင္ေဘး

ကြင္းျပင္စပ္ဆီမွ

ဆူညံစြာေပၚထြက္လာေသာအသံမ်ားေၾကာင္႔

ကိုသက္ခိုင္

ေျပာလက္စစကား

ရပ္သြားသည္။ ေဒါသတႀကီးထြက္ေပၚလာေနေသာ အသံမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကုိသက္ခုိင္ပါ ၾကားေနၾကရသည္။ “ေျပးခ်င္အံုးကြာ၊ ေျပးခ်င္အံုးကြာ” “ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း” “ခင္ဗ်ား မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔ေနာ္၊ က်ေနာ္ အသက္ခ်င္းပါ လဲပစ္မယ္” “ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့နံမည္ ရဲထြဋ္ကြ။ မင္း ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း” “မင္းငါ့ကုိ ေသေအာင္မသတ္ႏိုင္လုိ႔ကေတာ့ မင္းကုိငါ ေသေအာင္သတ္ၿပီလုိ႔သာ မွတ္ေပေတာ့ကြ။ ငါ ဘယ္လိုေကာင္ ဆိုတာ မင္းသိေစရမယ္” ကိုသက္ခုိင္သည္ အသံမ်ားေပၚလာရာဆီသို႔ ေခတၱေငးၾကည့္ကာ .... “လာပါ ကိုမင္းဒင္ရာ။ ရဲထြဋ္ ဘာျပႆနာ ရွာေနျပန္ၿပီလဲ မသိဘူး။ သြားလိုက္ၾကရေအာင္” ဆိုကာ က်ေနာ့္ကုိ အေဖာ္ညႇိျပန္ေလသျဖင့္ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ပါရျပန္သည္။ ထိုေန႔က စခန္းခြဲ တာဝန္ခံ ကိုေအးႏုိင္ စခန္းတြင္ မရွိပါ။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဌးေအာင္ကို တာဝန္လႊဲကာ မႏၱေလးကလာမည့္ ဇနီးကုိ ရန္ကုန္မွာ သြားႀကိဳသည္။ အခ်ိန္ကား ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီခန္႔။

ရဲထြဋ္ကား အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္း၊ တရစ္ႏွင့္ ဒုတပ္ၾကပ္ျဖစ္သည္။ အသက္အစိတ္ဝန္းက်င္ သာရွိဦးမည္။ သို႔ေသာ္ အက်ဥ္းသားမ်ားအေပၚ ဆက္ဆံေရးကား ရက္စက္ျပင္းထန္လြန္းသူအျဖစ္ နာမည္ႀကီးသည္။ ဧည့္ေတြ႔လာသမွ် အက်ဥ္းသားတုိင္းလုိလုိ ပါသမွ် အစားအစာထဲက ရဲထြဋ္ကုိ ေဝစုေပးရသည္။ က်ေနာ္ပင္ ေၾကာက္၍မဟုတ္သည့္တုိင္ နားေအးခ်င္၍ ရဲထြဋ္ကို မသဒၶါေရစာ ေဝေနရသည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ လူအုပ္က အေဆာင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လူအုပ္အလယ္မွာ ေသြးသံရဲ ေနေသာ ရဲဘက္တေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထို ရဲဘက္ကား မၾကာမီကမွ စခန္းခြဲသုိ႔ ပင္မစခန္းမွ ေျပာင္းလာသူ ေျခခ်င္း မျဖဳတ္ေသးေသာ ရဲဘက္၊ အက်ီကၽြတ္ႏွင့္။ သူ႔အက်ီကုိ ခါးမွာစည္း ထားသည္။ စည္းထားေသာ အက်ီအျဖဴမွာ ေသြးေတြ ရႊဲေနသည္၊ ေက်ာျပင္လက္ေမာင္းတို႔တြငလ ္ ည္း အ႐ႈိးရာေတြ ပြေနသည္၊ ထို အ႐ႈိးရာမ်ားကား ဘုတ္ကုိင္ ဝန္ထမ္းမ်ား ရဲဘက္တို႔ကို ထိန္းေက်ာင္းရာတြင္ သံုးသည့္ ကားတာယာအေျမႇာင္းကုိ ေၾကးနန္းႀကိဳးရစ္​္ထားေသာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

119

ၾကာပြတ္တို႔၏ ဒဏ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ အျခားအက်ဥ္းသားရဲဘက္တုိ႔ လည္း ေၾကာင္စီစီ ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္။ရဲထြဋ္ ကိုင္ေသာ ဘုတ္က အေဆာင္ႏွင့္ မေဝးလွေသာေနရာမွာ ငုတ္ရွင္းေသာဘုတ္ ျဖစ္သည္။

ကိုသက္ခိုင္ ေရာက္လာသည္ကို ျမင္ေသာ ရဲဘက္အုပ္စုသည္ အသံတိတ္သြား၏။ ကိုသက္ခိုင္က ဒဏ္ရာရေနေသာ ရဲဘက္ကို ေသခ်ာစပ္စုေနသည္။ သူ႔နားထင္ေစာင္းက ဒဏ္ရာမွာ ေလးလကၼခန္႔ ကြဲေနသည္၊ နက္လည္း နက္ပံုရသည္။ အျဖဴေရာင္ အသားတစ္စကိုပင္ ျမင္ေနရသည္။ ေနာက္က တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဌးေအာင္လည္း ေမာႀကီးပန္းႀကီး ေရာက္လာသည္။ ဦးေဌးေအာင္က ကိုသက္ခိုင္ကို ျပန္သတင္းပို႔သလုိ အစီရင္ခံေနျပန္သည္။ “က်ေနာ္လည္း ေလေၾကာင္းအရံဘက္ သြားေနလုိ႔ဆရာ၊ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ျပန္ၿပီလဲ၊ ဦးေအးႏိုင္ကလည္း မရွိဘူး၊ ျပႆနာေတာ့ ႐ႈပ္ျပန္ၿပီ ထင္တယ္” ကိုသက္ခိုင္သည္ စကားတခြန္းမွ မေျပာေခ်။ သူက ေဘးမွာရပ္ေနေသာ ရဲထြဋ္ကို ေစ့ေစ့လွမ္းၾကည့္သည္။ ရဲထြဋ္ ဆီက အသံထြက္လာသည္။ “ဒီေကာင္ ထြက္ေျပးမလုိ႔လုပ္ေနလို႔ က်ေနာ္ ႐ိုက္ဖမ္းလာတာ၊ ဆရာႀကီးရ” ဒဏ္ရာႏွင့္ အက်ဥ္းသားဆီမွ အသံထြက္လာျပန္သည္။ “က်ေနာ္က ေျခက်င္းႀကီးနဲ႔ ထြက္ေျပးရေအာင္ အ႐ူးမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေကာင္ က်ေနာ့္ကို လုိင္းမဝင္လုိ႔ သက္သက္ ဒုကၡေပးတာ၊ ေထာင္ပုိင္ကုိ သတင္းပို႔ေပးပါ ဆရာႀကီး” ကိုသက္ခိုင္က ဘာမွမေျပာျပန္ဘဲ ေဘးက ရဲဘက္ပရိႆတ္ဘက္ဆီ မ်က္ေစ့ေဝ့လုိက္ျပန္သည္။ အသံတခ်ိဳ႕ ထြက္လာျပန္သည္။

ကိုသက္ခိုင္ကို

ၾကည့္ရသည္မွာ

မ်က္လံုးျဖင့္

ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး

စိတ္ညိႇဳ႕ေနသည့္

ပံုစံ

ေပါက္ေနေလသည္။ “က်ေနာ္တို႔လည္း ဘာမွမသိဘူး ဆရာႀကီး၊ ဆရာရဲထြဋ္က ေဟ့ေကာင္ေတြ လာၾက၊ ဒီေကာင့္ကုိ ဝိုင္းခ်ဳပ္ထားၾက ဆိုလို႔ ေျပးလာၾကတာ” တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဌးေအာင္က ကိုသက္ခိုင္ မည္သို႔ဆံုးျဖတ္မည္ကုိ သိလိုေသာသေဘာျဖင့္ ကိုသက္ခုိင္ကုိ လွမ္းၾကည့္ သည္။ ကိုသက္ခိုင္ က ခပ္ေလးေလး ေလသံျဖင့္ ... “ခက္တယ္ ရဲထြဋ္ရာ၊ မင္းတို႔ အက်ဥ္းဦးစီး လက္စြဲ (Burma Jail Manual) မွာ သူ တကယ္ပဲ ထြက္ေျပးတယ္ ဆိုေစအံုး၊ ဒီလုိလုပ္ခြင့္မရွိဘူး၊ အခု မင္းတို႔ကိုင္ၿပီး ႐ုိက္ေနတ့ဲ ၾကာပြတ္ေတြက ႏြားကို႐ုိက္ရင္ေတာင္ မခံႏိုင္တာ၊ မလြန္လြန္းဘူးလားကြာ၊ မေျပာခ်င္လို႕ ၾကည့္ေနတာကြ။ သိပ္တုံးလြန္းလို႕ ၿငိမ္ခံေနတယ္လို႕ မင္းထင္ေနပံုရတယ္၊ အခု သူ ေျပးတာမေျပးတာ အသာထား၊ ဒီဒဏ္ရာကို ဘယ္လုိရွင္းမလဲ၊ ေနက သိပ္ျပင္းေနၿပီ၊ ေသြးကလည္း သိပ္ထြက္ေနၿပီ။ ဆရာေဌး၊ ေျပးမေျပး ဆိုတာ ဆရာတို႔ ဘာသာဆံုးျဖတ္ရမွာ၊ ေလာေလာဆယ္က သူ႔ကို ဘယ္လို ေဆးကုေပးၾကမလဲ ဆိုတာက အဓိက ျဖစ္ေနၿပီ” ဒဏ္ရာရ ရဲဘက္ အက်ဥ္းသား ထံက နာနာၾကည္းၾကည္း အသံထြက္လာျပန္သည္။ “ေနေပ့ေစ ဆရာႀကီးရာ၊ က်ေနာ့္ကို ေနာက္မွဳဖြင့္ဖုိ႔ ရဲစခန္းသာပို႔ပါ။ စစ္ခ်က္ယူၿပီးမွ ေဆးကုမယ္၊ က်ေနာ္ လံုးဝ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး၊ အသက္ခ်င္းလဲပစ္လုိက္မယ္ ဆရာႀကီးရာ” ကိုသက္ခိုင္ကအက်ဥ္းသားကုိလက္အသာကာျပလုိက္သည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးေဌးေအာင္႔မ်က္ႏွာကိုပင္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဦးေဌးေအာင္ကား အသက္ငါးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ ေထာင္သဘာရင့္ေနေသာ တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္၍ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိ​ိန္ စကားဆုိသည္။ “ခက္တယ္ ဆရာသက္ခုိင္ရာ၊ စခန္းတာဝန္ခံကလည္း မရွိဘူး၊ ေထာင္ပုိင္မသိေအာင္ ထြက္သြားတာ၊ ျပႆနာက က်ေနာ့္ ေခါင္းေပၚေရာက္လာမယ္။ ေဟ့ေကာင္ ရဲထြဋ္၊ ေသခ်ာရဲ႕လားကြာ၊ ဘက္ေျပးထပ္ဖြင့္ရင္ အကုန္ အစစ္ခံရ မွာေနာ္” http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

120

ရဲထြဋ္ ဆီက အသံထြက္မလာေခ်။

ကိုသက္ခိုင္သည္ သက္ျပင္းတခုကို ခပ္ေလးေလးခ်ကာ ... “ကဲဗ်ာ၊ ဒီကိစၥကို က်ေနာ္ ရွင္းမယ္။ ကုိမင္းဒင္ သြားဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အိပ္ထဲမွာ အရက္ပ်ံပုလင္း ရွိတယ္။ ေရေႏြးဆူတာ ယူလာခဲ့ဗ်ာ၊ ေဟ့ေကာင္၊ ႏိုင္ဝင္းလာအံုးကြာ၊ အပ္န႔အ ဲ ပ္ခ်ည္ပါ ယူလာခဲ႔၊ ငါ့ညီ ... မင္းတုိင္ခ်က္ဖြင့္ခ်င္ရင္လည္း ငါ လုပ္ႏုိင္တာ အကုန္လုိက္လုပ္ေပးမယ္၊ ေလာေလာဆယ္ မင္းေသြးလြန္ၿပီးမူးမလဲခင္ လုပ္စရာရွိတာလုပ္မွျဖစ္မယ္ကြာ” “ဆရာေဌး ... ဦးေအးႏိုင္လာမွသာ အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး တင္ျပေပေတာ့၊ ရဲထြဋ္ ... မင္းလည္း မင္းဘာလုပ္ခ်င္သလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားထားကြာ” ထံုးစံအတုိင္း ကိုသက္ခုိင္ကား ဗံုတီးသလုိ အမိန္႔တန္းစီေပးေနေလသည္။ က်ေနာ္ အရက္ပ်ံႏွင့္ ေရေႏြး ယူလာသည့္ အခါ ဘယ္လိုဘယ္ပံု စည္း႐ံုး စီမံသည္မသိ၊ ႏုိင္ဝင္းက အက်ီလံုခ်ည္အျပဲအစုပ္ဖာသည့္အပ္မွာ အပ္ခ်ည္တပ္ကာ ဒဏ္ရာကို ခ်ဳပ္ဖုိ႔အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ကိုသက္ခိုင္သည္ ေဆးမွဴးတေယာက္ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ပက္ျပဲျဖစ္ေနေသာ ဒဏ္ရာကို အရက္ပ်ံျဖင့္ေဆး၊ အဝတ္တစကုိ ေရေႏြးျဖင့္စိမ္၊ အသားတစ္ကို ျပန္ထိုးထည့္ကာ ... ဟုိေနရာကို တခ်က္ ေဖာက္လုိက္၊ ဒီေနရာကို တခ်က္ေဖာက္လုိက္၊ တခ်က္ခ်ည္လုိက္အံုး ... တတြတ္တြတ္ စကားဆုိလ်က္ ႏုိင္ဝင္းႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေလသည္။ ဒါဏ္ရာကို အခ်ဳပ္ခံေနရေသာ ရဲဘက္မွာ ဧရာမဒဏ္ရာႀကီးကုိ ျဖစ္သလို ခ်ဳပ္ေနသည္ကိုပင္ တခ်က္မွ မတြန္႔ေအာင္ပင္ အသည္းေကာင္းလြန္း ေနေလ၏။

နာရီဝက္ခန္႔အၾကာ

ဒဏ္ရာခ်ဳပ္၊

ရွိသမွ်

ေဆးတခ်ိဳ႕ေပးၿပီး

က်ေနာ္တို႔

ကိုသက္ခိုင့္တဲျပန္ေရာက္လာၾကသည္။

က်ေနာ္က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေမးမိျပန္သည္။ “ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ အထည္ခ်ဳပ္တ့ဲ အပ္န႔ဲ ဒီဒါဏ္ရာကို ခ်ဳပ္ရတယ္လုိ႔ဘယ္သူက သင္လုိက္သလဲ” “ႏိုင္ဝင္း ေလ” “ဗ်ာ ႏိုင္ဝင္း” “ဟုတ္တယ္၊ သူန႔တ ဲ ခါ စကားစပ္တန ု ္းက ဒဏ္ရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ႐ိုး႐ိုးအပ္န႔ဲ သူခ်ဳပ္ဖူးတယ္လို႔ေျပာတာ သတိရလုိ႔ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ခုိင္းတာေလ” “ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ မေတာ္တေရာ္ေတြ ျဖစ္ကုန္မွ ျဖင့္ ... ” “ကိုမင္းဒင္ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားေလ၊ ဒီနည္းအျပင္ တျခားနည္းဘာရွိသလဲ။ ေလာကႀကီးမွာ တခါတခါ ေနာက္ဆံုးနည္းေတြ ကို မလႊဲမေရွာင္သာ ထုတ္သံုးရတာေတြ ရွိတယ္ဗ်။ ဦးေဌးေအာင္ကလည္း စခန္းတာဝန္ခံမရွိဘဲ ပင္မစခန္းကို ပို႔ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒဏ္ရာနဲ႔ ရဲဘက္ကလည္း မခံခ်င္စိတ္န႔သ ဲ ာ တြန္းေနတာ၊ ရဲဘက္ဆုိတာ ေနရာတကာ ခံဘက္ကခ်ည္းပဲ ဆိုတာ သူသေဘာ မေပါက္ေသးလုိ႔ဗ်။ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနၾကရင္ ေသ႐ံုန႔ျဲ ပႆနာ႐ႈပ္႐ံုပဲေလ” “ရဲဘက္က တကယ္ထြက္ေျပးတာဆိုရင္ ရဲထြဋ္န႔ခ ဲ င္ဗ်ား ဘယ္လုိ ရွင္းမလဲ” “ခက္တာပဲ ကုိမင္းဒင္၊ အဲဒီ ရဲထြဋ္ဆိုတ့ေ ဲ ကာင္ကလည္း အက်ဥ္းဦးစီးကေန ထြက္ေျပးဖုိ႔ ၾကံေနတဲ့ ဝန္ထမ္းပဲ။ ဘာထူးလဲ။ သူ႔အေျခအေနကို တပ္ၾကပ္ ကိုခင္ေမာင္ေဌး က်ေနာ့္ကိုေျပာျပထားၿပီးသား” “ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ” “ေသခ်ာပါတယ္ဗ်ာ။

ရဲထြဋ္လည္း

မအူမလည္န႔အ ဲ က်ဥ္းဦးစီးေရာက္လာတာ၊

အက်ဥ္းဦးစီးမွာလုပ္မယ့္ဝန္ထမ္း

ရွားတယ္ဗ်။ တႏွစ္တခါဆိုသလို ေထာင္ဝန္ထမ္းလုပ္မယ့္ နယ္ဘက္က မအူမလည္ေကာင္ေတြကို လက္ရွိ ဝန္ထမ္း ေတြက

ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ရွာေနရတာ

က်ေနာ္သိတယ္။

ဝန္ထမ္းရွာဖို႔

ကိုခင္ေမာင္ေဌး

မဲက်တုန္းကေတာင္

လမ္းစားရိတ္ ငါးေထာင္ က်ေနာ္ထုတ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ရဲထြဋ္လည္း အဲဒီလုိ နယ္မွာအရွာခံလာရတဲ့ေကာင္ေလ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

121

ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ အခ်ဳပ္ခန္းေတြထဲမွာရွိတ့ဲ အခ်ဳပ္သားေတြ၊ ေျခခ်ဳပ္န႔ဲ ဝင္လာတဲ့လူဆုိးေလးေတြကုိ စစ္တပ္ထဲ ဝင္မလား အမွဳ႐ုပ္ေပးမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရတယ္ ဘာညာ ဆုိၿပီး စည္း႐ံုးတာ မ်ဳိးေလ၊ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္ေတြမွာ ေနခဲ့ရတုန္းက ၾကံဳဖူးေပါင္းမ်ားေနၿပီဗ်။ ရဲထြဋ္လည္း ဝင္မိၿပီးမွ ထြက္ေျပးရင္လည္း စစ္ေျပး၊ ရဲေျပးလုိ ပုဒ္မလုိပဲမုိ႔၊ ဒီေကာင္ ၾကံရာမရျဖစ္ေနတာဗ်။ ဒီေကာင္က ျပဳတ္လည္းၿပီးေရာဆိုၿပီး နင္းကန္ ခြင္ဖန္ေနတာ ” “ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြကို စံနစ္တက်ကို သိေအာင္လုပ္ထားသလို ျဖစ္ေနပါလားဗ်ာ” “ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က လူဖလံေလး၊ မိဘက က်ိက်ိတက္မခ်မ္းသာဘူး။ အရာရွိအရာခံမ်ဳိး႐ိုးလည္း မဟုတ္ ေလေတာ့ ... ေလာကမွာ အႏိုင္ ဆိုတာကို ေသခ်ာေပါက္ရလာဖုိ႔္ ဇယားႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္သလုိ ျဖစ္ခ့တ ဲ ယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ဟာ ကိုအုိက္ထြန္းလုိ လူမ်ဳိးနဲ႔တက္ယွဥ္ႏုိင္ခ့တ ဲ ာေပါ႔” “ေအးဗ်ာ ... လုပ္ပါအံုး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔အာရွဓနသူေဌး ဦးအုိက္ထြန္း စီးခ်င္းထိုးပြဲေလး” “ေျပာဆိုလည္း ေျပာရတာေပါ႔ဗ်ာ၊ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစရာရယ္လုိ႔ေတာ ့မယူဆပါနဲ႔ဗ်ာ” ဤသို႔လွ်င္ ကိုသက္ခိုင္သည္ သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ျပန္ပါေလ၏။

မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ။ အမ်ဳိးသမီးစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းရဲ႕ အမွတ္အသားက ေရႊေရာင္ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမပံု ေလး ေပၚမွာ (MWEA)လုိ႔ စာတမ္းျဖတ္ထိုးတာေလးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္။ Myanmar Women Entrepreneur ေပါ့ဗ်ာ။ အသင္းအမွဳေဆာင္ေနရာယူထားၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြကလည္း စီးပြားေရးေလာက က ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ဆုိတာေတြခ်ည္းပဲ။ အမယ္ သူတို႔ရင္ထိုးေတြအားလံုးဟာ တကယ့္ေရႊအစစ္န႔ဲ လုပ္ထားၾကတာဗ်ာ။ ဒီအသင္း ေပၚလာတာကလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ေပၚလစီန႔ဲ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ေနပံုရတယ္။ အယ္လဖာဟိုတယ္ ပိုင္ရွင္ ေဒၚစိန္စိန္၊ လာၿပီလာၿပီ ေဒၚသက္ရီန႔ဲ ေဒၚႏုႏုရီတို႔က ေရွ႕တန္းထြက္ၿပီး ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမွဴးေတြ လုပ္ေနၾကေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္မွာ ဝန္ႀကီးကေတာ္ေတြ အားလံုးပါေနတယ္ဗ်။ ဘာလို႔သိလဲ၊ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ေယာမင္းႀကီးလမ္း ထိပ္က ဆန္းကေဖးေဘးနားမွာ စီမံကိန္းႀကီးတခုရဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ဖုိ႔မလြယ္တ့က ဲ ိစၥ၊ အရွင္းႀကီးပါဗ်ာ။ ကိုအုိက္ထန ြ ္း ဒီစီမံကိန္းကုိ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတာ ဒီအခ်က္လည္း ပါပံုရတယ္။ ေအးေလ၊ သူ႔ေနာက္က ပံပုိးေနတဲ့ အဖြဲ႔ေတြက ေငြေတြ သံုးမကုန္ေအာင္ ရေနတဲ့အဖြဲ႔ဗ်ာ။ နံမည္ေတာ့က်ေနာ္ ေသခ်ာ မစပ္စုလုိက္မဘ ိ ူး။ ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ပိုင္းက အဖြဲ႔တဖြဲ႔ေလာက္ပဲ သိလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာႏုိင္တာက ကိုအုိက္ထြန္း ရွမ္းျပည္ဘက္ကို ခရီးထြက္ တဲ့ အခါ တုိင္းရင္းသား အပစ္ရပ္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔တခ်ိဳ႕ လံုျခံဳေရး တာဝန္ယူေပးရတယ္ ဆိုတာေတာ့ အဲဒီနယ္မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ က်ေနာ္႔တပည့္ေက်ာ္တေယာက္က အတိအက် လွမ္းသတင္းေပးတယ္ေလ။

ဒီစီမံကိန္းကိုရဖို႔ ကိုအုိက္ထြန္းကုိ ေနာက္ကပံ့ပုိးေနတာက ေရႊကမၻာကုမၸဏီအုပ္စုက ကိုေမာင္ေမာင္ ဗ်။ လူရင္းေတြ ကေတာ့ သူ႔ကို ေခါေတာေမာင္ေမာင္လုိ႔ေခၚတယ္။ ေရႊြကမၻာအုပ္စုက ဒီစီမံကိန္းမွာ အဓိကအခန္းက ပါသဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဟုတ္လား။ အဲဒီေရႊကမၻာအုပ္စုမွာ ၾသဇာရွိတ့ဲ မႏၱေလး ဇာတိ စိန္သေ ူ ဌး ေဒၚဆယ္က ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး စီးပြားေရး စြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းမွာ နာယက ေလ။ အန္တီဆယ္န႔တ ဲ ြဲဘက္ေတြက ႐ိုးမဘဏ္ကစကၤာပူေရာက္ျမန္မာျပည္ဖြားလုပ္ငန္းရွင္ ဆပ့္ခ်္ပန္းရဲ႕မိတ္ေဆြဦးလွၾကည္ ရယ္၊ ဦးေကဂါးသရန္လို႔ေခၚတဲ့ အိႏၵိယေသြး စိန္သူေဌးရယ္။ ေအာ္ ... ဒါနဲ႔ ဦးေကဂါးသရန္က တကယ့္သူေဌးဆိုပဲ။ သူက နာမည္ေတာ့ သိပ္မထြက္လွဘူး။ ထူးဆန္းတာက သူ႔ကို သူေဌးအခ်င္းခ်င္းသူေဌးလုိ႔ျပန္ေခၚၾကတာပဲ။ က်ေနာ္န႔ဲ ဆက္ဆံမိသေလာက္ ဦးေကဂါးသရန္က လူေအးဗ်။ ခပ္႐ိုး႐ိုး ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနတာ။ ေျပာမထားရင္ သူေဌးလို႔ေတာင္ ထင္စရာ မရွိေအာင္ ႐ံုးခန္းစားပြဲမွာ သာမန္ စာေရးႀကီး တေယာက္ ထုိင္ေနတဲ့ပံုစံဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

122

ဒီေတာ့ဗ်ာ။ ဒီစီမံကိန္းမွာ ေရႊကမၻာက အဓိကအခန္းက ပါလာတယ္။ ေနဦးဗ်ာ၊ ၾကံဳတုန္း အန္တီဆယ္တုိ႔ ဦးလွၾကည္ တုိ႔ အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပရအံုးမယ္။ အန္တီဆယ္က မႏၱေလး ဇာတိပါဗ်ာ။ သာမန္အရပ္သူ ေစ်းသည္ဘဝကေန ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ ႀကိဳးစားလာရာကေန ႐ိုးေျဖာင့္မွဳေၾကာင္႔ စိန္ကုန္သည္အထိႀကီးပြားခ်မ္းသာလာတာပါ။ ဒီအစိုးရမတက္ခင္ကတည္းက က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာ ေနၿပီးသားပါ။ စစ္အစုိးရတက္လာေတာ့ သတိုးသီရိသုဓမၼသိဂႌဆိုတ့ဲ ဘြ႔ဲေတြဘာေတြရခဲ့ေသးတယ္ေလ၊ စိတ္ရင္း သေဘာလည္း ေကာင္းရွာပါတယ္။ ေျပာတာဆုိတာ တကယ့္ေတာသူမႀကီးလုိ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္တယ္။ စားေသာက္ေနထိုင္ပံုကအစ ကိန္းခန္းမႀကီးဘဲ ႐ိုး႐ုိးကုပ္ကုပ္ပါပဲဗ်ာ။ ေအာ္ ... အန္တီဆယ့္ သားေယာက္ကေတာ့ ေဆးေတြဘာေတြသုံးတယ္လို႔ အသံသ့သ ဲ ့ၾဲ ကားတယ္ဗ်။ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္န႔ေ ဲ တြ႔တာေတာ့ ခပ္ေအးေအး ပံုစံပါပဲ။ အန္တီဆယ္ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာသလဲဆိုရင္ သီေပါမင္းရဲ႕မိဖုရား စုဖုရားလတ္ ေနာက္ဆံုးေနသြားခဲ႔တ့ဲ ေရႊတိဂံု ဘုရား အေရွ႕ဖက္မုခ္နားက အိမ္ႀကီးကုိ အန္တီဆယ္ပိုင္တာဗ်။ ဒီအိမ္ႀကီးကို သူဝယ္ခ့ပ ဲ ံုကလည္း နည္းနည္း ထူးဆန္း တယ္ေျပာရမယ္။ မူလ ပိုင္ရွင္က ဖ်ာပံုေဒၚျမႏြယ္လို႔ ဆိုသဗ်ာ။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အန္တီဆယ္က အဲဒီအိမ္ႀကီးကို ဖ်ာပံုေဒၚျမႏြယ္ဆီက ေငြေခ်ၿပီး ဝယ္ထားခဲ့ေပမယ့္ ေဒၚျမႏြယ္ မေသမခ်င္း လႊြဲမယူခ့ဲ ဘူးတဲ့။ ေဒၚျမႏြယ္ ကြယ္လြန္မွ သူ႔နာမည္န႔လ ဲ ႊြဲယူခ႔သ ဲ တဲ့။ အိမ္ႀကီးက တကယ့္ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးဗ်ာ။ စုဖုရားလတ္ မကြယ္လြန္ခင္က ျခံထဲကေန ေရႊြတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကို လွမ္းၿပီး ဖူးေျမႇာ္တာတုိ႔၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္းတုိ႔ အဲဒီအိမ္ႀကီးကုိလာၿပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ သီေပါမင္းရဲ႕ မိဖုရားႀကီးကို လာေတြ႔တာတို႔ေတာ့ က်ေနာ္ စာထဲမွာ ဖတ္ခ့ဖ ဲ ူးပါရဲ႕။

ေအးဗ်ာ၊

ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ဘဝမ်ား

ဆန္းလုိက္တာဗ်ာ။

စုဖုရားလတ္ေနာက္ဆံုး

စံျမန္းခဲ့တ့ဲ

အိမ္ႀကီးကို

ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔

ဖ်က္သိမ္းမိန္႔ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီမွာ က်ေနာ္ လုိက္လုပ္ေပးရတယ္ဗ်ာ။ အန္တီဆယ္က သူမေသခင္ သူ႔ေျမးႏွစ္ေယာက္ကို အေမြေပးခဲ႔ခ်င္လုိ႔တ့။ဲ ေျမဂရမ္အမည္ေပါက္ နာမည္ေျပာင္းတာတို႔ ေျမကြက္ခြဲစိတ္ တာတုိ႔က အဲဒီေခတ္က ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရတဲ့အခ်ိန္ဗ်။ က်ေနာ္က ခပ္လည္လည္ေကာင္လည္းျဖစ္၊ အန္တီဆယ္႔ဝိတ္ကလည္း ရွိေတာ့ က်ေနာ္႔အဖုိ႔ေတာ့ သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲ မရွိခ့ပ ဲ ါဘူးဗ်ာ။ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္ဗ်ာ။ ဒီလုိ အေဆာက္အဦးမ်ဳိးေတြက ဖ်က္မပစ္ဘဲ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦး စာရင္းသြင္းၿပီး အစိုးရက လက္လႊြဲဝယ္ လုိက္ရင္ မွတ္တမ္းတခုအျဖစ္ရွိေနမွာဗ်ာ။ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ၿပီးတာေတြ ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။

ေနာက္ ဦးလွၾကည္ကလည္း အရင္က ေရႊြဘုံသာလမ္းမွာ သာမန္ ေရႊအေရာင္းအဝယ္လုပ္ခ့တ ဲ ့သ ဲ ူပဲလုိ႔ ဆိုပါတယ္။ မဆလလက္ထက္မွာ ဇူဇကာစစ္ဆင္ေရး၊ ဘာညာ ဆိုၿပီး အစိုးရက ဓာတ္ဆီတပံုးေတြ႔လုိ႔ဆိုလား၊ ေထာင္ခုနစ္ႏွစ္ ခ်လုိက္တယ္တ့။ဲ ေထာင္ထဲမွာဆံုခ့တ ဲ ့ဲ ကုလားသူေဌးေတြန႔ဲ ရင္းႏွီးၿပီး အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရႊြဘံုသာလမ္းက ကုလားသူေဌးေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးစားမွဳ ခံရရာက ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာတယ္လုိ႔ ဆိုတယ္။ အန္ကယ္ဦးလွၾကည္ဟာ တကယ့္ကို အလုပ္ကို စည္းကမ္းတက်လုပ္တတ္ၿပီး ေျဖာင့္မတ္တ့သ ဲ ူပါ။ သူ႔ေခတ္န႔သ ဲ ူတုန္းက ေရႊဘံုသာလမ္းမွာ ေန႔တိုင္း ေရႊြေစ်းဖြင့္ရင္ ဦးလွၾကည္ ေျပာတဲ့ေစ်းကို အဲဒီေန႔ေပါက္ေစ်း အျဖစ္သတ္မွတ္ရတဲ့အထိ သိကၡာရွိခ့တ ဲ ့သ ဲ ူပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြ အစကေတာ့ဘယ္ႀကိဳသိပါ့မလဲဗ်ာ။ အလုပ္ကိစၥန႔ဲ ဝင္ရင္းထြက္ရင္း တစစ သိလာရတာေလ။ ေအာ္ ... ေသခ်ာပါတယ္ဗ်။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေျပာတာပဲဟာ။

ဦးအုိက္ထန ြ ္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္း အလုပ္အမွဳေဆာင္အဖြဲ႔က ပထမအႀကိမ္ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ေတာ့ ဆယ္မဲစီန႔ဲ အေျဖမထြက္ဘူးလုိ႔ အတြင္းသတင္းအရ ဆိုသဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

123

ဒီသတင္းကိုရေတာ့ က်ေနာ္က အလုပ္အမွဳေဆာင္အဖြဲ႔ဆီကို စာတေစာင္ေရးပို႔လုိက္တယ္။ စာက ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းပါပဲ။ က်ေနာ္ဟာ ေငြေတြ ထားစရာမရွိေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာတဲ့သူမဟုတ္တ့အ ဲ ေၾကာင္း၊ ဒီစီမံကိန္းကို အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ တကယ္လုပ္ႏုိင္သူေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္႔စာဟာ ပစ္မွတ္ကို တုိက္႐ုိက္မွန္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။ တကယ္ေတာ့ စီမံကိန္း အတြက္ လူေရြးေနသူေတြဟာ သူေဌးေရြးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနၾကသူေတြပါ။ ေနာက္တခုက ခ်မ္းသာတဲ့ အုပ္စုမွာ ေနာက္ထပ္ ေခတ္ေပၚသူေဌးတေယာက္ကို ႐ုတ္တရက္လက္မခံခ်င္တာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ တုိက္ဆုိင္ခ်င္ ေတာ့ တပ္မ(၂၂) တပ္မမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္လွ ေခၚေခၚေနခဲ့တ့ဲ သူေဌးအစည္းအေဝးေတြမွာ က်ေနာ့္ “ဇ” ကို ဦးလွၾကည္ ေတြ႔ဖူးေနတာလည္း ပါႏုိင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒုတိယ အႀကိမ္မဲခြဲေတာ့ က်ေနာ္က ဆယ့္ရွစ္မဲ၊ ဦးအိုက္ထန ြ ္းက ႏွစ္မဲ နဲ႔ ဒီစီမံကိန္းကို က်ေနာ္ရလုိက္ပါတယ္။

ကုိအုိက္ထန ြ ္းဟာ တကယ္ ခင္မင္ေလးစားစရာ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ဒီစကားကို က်ေနာ္ ေျပာတာက သူ႔ ေနာက္က ဘာအဖြဲ႔ ညာအဖြဲ႔ ဆုိတာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ သူ​ူ႔စိတ္ရင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီစီမံကိန္းကို က်ေနာ္ရသြားေတာ့ ကိုအုိက္ထြန္းဟာ သက္ခုိင္ဆိုတာ ဘယ္လုိလူမ်ဳိးပါလိမ္႔ သိခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို တကူးတကလာၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ဆက္ဆံပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တာရွိရင္ အတူပူးေပါင္းလုပ္ဖုိ႔အဆင့္သင့္ ရွိေၾကာင္း ေျပာရွာပါတယ္။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္ သူန႔သ ဲ ူ႔႐ံုးအဖြ႔က ဲ ို ကန္ေတာ္မင္ပန္းျခံက ရွမ္းကန္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ႏွစ္သစ္ကူးညစာ ဧည့္ခံၿပီး လက္ေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တဟုန္ထုိးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာသည့္တုိင္ က်ေနာ္ ေတာင္းသမွ် အကူအညီကုိ တခါမွ မျငင္းခဲ့ဖူး ပါဘူးဗ်ာ။ အာရွဓနဘဏ္မွာ က်ေနာ္ ေငြေခ်းလုိ႔ ထုတ္မေပးတဲ့အႀကိမ္ရယ္လုိ႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။

အဲဒီပြဲဟာ ရန္ကုန္စီးပြားေရး အသိုင္းအဝိုင္းမွာ က်ေနာ္႔လက္ရည္ကို လုပ္ငန္းရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သတိထားမိသာြ း တဲ့ပြဲ လုိ႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ကိုအုိက္ထြန္းဘက္ကရပ္ခ့တ ဲ ့ဲ ကိုေမာင္ေမာင္ေတာင္ က်ေနာ့္ကို အသိအမွတ္ျပဳလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စီမံကိန္းအတြက္ ပံုစံထုတ္ဖုိ႔၊ အစုရွယ္ယာေတြေခၚဘုိ႔ပါ ျဖစ္လာပါတယ္။ အစုရွယ္ယာ ဝင္ခ်င္သူေတြကို က်ေနာ္ ရွာေနစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ အန္ကယ္ ဦးလွၾကည္က က်ေနာ့္ကိုေခၚၿပီး ရွယ္ယာဝင္ခ်င္သူေတြ စာရင္းေျပာျပၿပီး က်ေနာ္႔ သေဘာထားကို ေတာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း လက္ခံႏိုင္တာ သဘာဝက်တာ အားလံုးကိုလက္ခံပါတယ္။ တကယ့္ကို အလုပ္လုပ္ရတာ အားရွိစရာ ေကာင္းခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္႔ စိတ္ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ကိုထည့္ေျပာခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေငြသာရွာေနတာ၊ အတြင္းစိတ္က လူစြမ္းလူစ ျပခ်င္တ့စ ဲ ိတ္ ကပ္ပါေနတယ္ဗ်။ အလုပ္တခုကုိ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တာကလည္း က်ေနာ့္ ဗီဇပဲဗ်ာ။ ရွယ္ယာစာရင္းေတြ၊ အစည္းအေဝးမွတ္တမ္းေတြ၊ ေငြအဝင္အထြက္ေတြကို က်ေနာ္ စံနစ္တက် လုပ္ထားတာကို ဦးလွၾကည္လုိ လူမ်ဳိးေတာင္လက္ဖ်ားခါသြားတဲ့ အထိပါ။ ႂကြားတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဘာလုိ႔ေျပာႏိုင္သလဲ ဆိုေတာ့ စီမံကိန္းအတြက္ က်ေနာ္႔ကုမၸဏီကထည့္ရမယ့္ အခ်ဳိးက်ထည့္ဝင္ေငြန႔ပ ဲ တ္သက္လုိ႔ သူ ဘာအတိုးမွမယူဘဲ ထည့္ေပး မယ္ ဆိုတ့အ ဲ ထိ လိုက္ေလ်ာခဲ့လို႔ပါပဲ။ တိုတုိခ်ဳပ္ရရင္ အဲဒီေခတ္က သိန္းေပါင္းေလးေထာင္ငါးရာဝန္းက်င္ရွိတ့ဲ စီမံကိန္းမွာ က်ေနာ့္ ကုမၸဏီဟာ ၃၀ ရာခိုင္ႏွဳံး ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရွိလာပါတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

124

tcef; (59) - tar

ေလာကႀကီးမွာ

အေကာင္းနဲ႔အဆိုးဆိုတာ

ဒြန္တြဲလာတတ္တာကလား။

ေအာင္ျမင္မွဳေတြရ၊

ေငြေၾကးျပည့္စံုၿပီး

လုပ္သလိုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ ျပန္လည္အစားထုိးလို႕မရတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမွဳႀကီးတခု ေပၚေပါက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းကို အျမန္စႏုိင္ဖို႔ တက္သုတ္႐ုိက္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔အေမ ဆံုးပါတယ္။ က်ေနာ္လုပ္သမွ် မွန္တယ္လုိ႕ ခံယူခ့တ ဲ ့အ ဲ ေမ၊ က်ေနာ္ဆုိးသမွ် ခြင့္လႊြတ္တ့အ ဲ ေမ၊ က်ေနာ့္အေပၚနားလည္မွဳအရွိဆံုးအေမ၊ က်ေနာ္ သမီးတေယာက္ ရတာေတာင္ ဖဲဝိုင္းမွာ၊ ရန္ပြဲမွာ လုိက္လုိက္ေခၚၿပီး “ငါ့သားမွာ အသိဉာဏ္ရွိတယ္ေလ၊ အဲဒီအသိဉာဏ္နဲ႕ ဆံုးျဖတ္မွ ေပါ့။ အေမက င့ါသားေလာက္ တတ္တာမဟုတ္ဘူး” လို႕ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အေမ၊ က်ေနာ့္ကို အထင္ႀကီးလြန္းတဲ့အေမ၊ လူေတြေရွ႕မွာ “အဲဒါ က်မသားေပါ့” လုိ႕ ရင္ေကာ့ၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ခ့တ ဲ ့ဲ အေမ။ ကတၱရာ လမ္းကို တေယာက္တည္း မကူးတတ္တ့ဲ အေမ၊ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ “အေလာင္းေတာ္ရာမ” တကားသာ ၾကည့္ခ့ဖ ဲ ူးတဲ့ အေမ၊ သားကိုသခင္ လင္ကိုဘုရား ေရွး႐ုိးစြဲအယူကုိ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ တသက္လံုး ခံယူသြားတဲ့ အေမ။ ... အေမ၊ ... အေမ ၊ ... ... အေမ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအေမဟာ က်ေနာ့္ကို ခြဲခြာၿပီး တမလြန္ သံသရာခရီးရွည္မွာ ျပန္မလာ အၿပီးေန ခဲ့ပါၿပီ။

က်ေနာ့္မွာ တခါတခါ ေရွ႕ျဖစ္ကိုႀကိဳသိေနတဲ့ စိတ္တခု ရွိေနသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒါက အေမေသမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ ႀကိဳသိေနသလိုပဲ ။ ေျဖးေျဖးနားေထာင္ပါဗ်ာ။ အလုပ္ေတြ အဆင္ေျပေတာ့ က်ေနာ္႔ေခါင္းထဲ အေမေရာက္လာတယ္ဗ်ာ။ အေမက က်ေနာ္တို႔ သားေယာက္်ားေတြန႔ဲ မေနခ်င္ဘူးဗ်။ သူ႔သမီးေတြန႔သ ဲ ာ ေနခ်င္တာမုိ႔ သူ႔အႀကိဳက္အတိုင္း ေနပါေစ ဆိုၿပီးထားရတယ္။ မၾကာမၾကာေတာ့ က်ေနာ္ ေရာက္ပါတယ္။ အေမက ေသြးတိုးရွိေတာ့ ေနာင္မွာ က်န္းမာေရး ဒုတိယဝန္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့ သမားေတာ္ႀကီး ဦးျမဦးနဲ႔ တလတခါ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ လုိက္ျပေပးပါတယ္။ အဲဒီ ရက္ပိုင္းလပိုင္းေတြက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးခံစား လာရတာနဲ႔ ညီမလုပ္သူအိမ္ဝင္ၿပီး အေမ ... အေမ့ကို က်ေနာ္ ၾကည့္ရတာ သိပ္အားမရဘူး။ က်ေနာ္႔အိမ္ လုိက္ေနပါ။ က်ေနာ္ ဂ႐ုတစုိက္ ေဆးကုေပးခ်င္တယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တာတို႔၊ အစားအေသာက္တုိ႔ကအစ ျပင္မွျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ဇြတ္ ေခၚခ်လာပါတယ္။ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဇနီးျဖစ္သူကိုလည္း အထူးဂ႐ုစိုက္ဖုိ႔ အထပ္ထပ္မွာတယ္၊ စီစဥ္တယ္၊ အိမ္မွာ အစားအစာကအစ၊ ညေနတုိင္း မနက္တိုင္း က်ေနာ္႔သမီးကို အေဖာ္လုပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းေနရင္းက တလ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

125

တိတိ ျပည့္တ့ေ ဲ န႔မွာ အေမ သူ႔သမီးအႀကီးရွိတ့ဲ ကမာရြတ္ေစ်းထဲသြားရင္း လမ္းမွာ မူးလဲၿပီး ေဆး႐ံုတင္လုိက္ရေတာ့ တာပဲဗ်ာ။ အေမ့ေရာဂါက ေက်ာက္ကပ္၊ ေသြးတိုး၊ ႏွလံုး ပတ္လည္႐ိုက္ေနတဲ့ ေရာဂါေပါ႔ဗ်ာ။

အေမ ေဆး႐ံုေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ ညီအကိုေမာင္ႏွမအားလံုးကုိ တပ္လွန္႔လုိက္မိတယ္ဗ်။ မင္းတို႔ေသခ်ာသာ ဂ႐ုစိုက္ ၾကေပေတာ့။ အေမ ဒီတခါေဆး႐ံုတင္ရတာသိပ္လြယ္မယ္လို႔ငါမထင္ဘူးလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ သူတို႔စိတ္ထဲ ေထြေထြထူးထူး ယံုၾကည္ၾကပံုေတာ့မရပါဘူး။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္၊ လူတေယာက္ ေသမယ္ဆိုတာ တြက္ႏိုင္ရေအာင္ က်ေနာ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့က်ေနာ္႔စိတ္ေဇာနဲ႔က်ေနာ္ အေမမေသေအာင္ ေသမင္းကိုတေယာက္တည္းစစ္ခင္းသလုိေလွ်ာက္လုပ္ ေတာ့တာပါပဲ။ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာဝန္ႀကီးက လိုေလေသးမရွိ ကုသေပးေနေပမဲ့ က်ေနာ္က မေက်နပ္ႏုိင္ပါဘူး။ မသက္သာတုိင္း နည္းမ်ဳိးစံုေျပာင္းကုဖုိ႔ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် နားပူပါတယ္။ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေတာ့ အေမ့ကုိ ဓာတ္ေရာင္ျခည္တခုန႔ဲ စစ္ေဆးမွဳလုပ္ရာကေန ေရွာ့ ရသြားသလုိ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ သိသိသာသာ ယိုယြင္းစျပဳလာပါတယ္။ က်ေနာ္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြက ပံုမွန္ေဆး႐ံုေရာက္လာၾကၿပီး ဝင္ထြက္ေနေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းမီးေတာက္ ေနပါၿပီ ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာက္ကပ္သမားေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာပိုင္စုိးကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ေဒါက္တာပိုင္စုိးကို မရ ရေအာင္ခ်ိတ၊္ အိမ္ကို လူကိုယ္တုိင္သြားေတြ႔ၿပီး အေမ့ကို ကုေပးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ရ ပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္လည္း ေဆး႐ံုထံုးစံေတြ နားမလည္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေဒါက္တာပိုင္စုိးက လက္ခံကုသေပးဖုိ႔ သေဘာတူေပမဲ့ လက္ရွိကုသေနတဲ့ သမားေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္က လႊဲမေပးႏိုင္ဘူး ဆိုပါေရာဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ေဒါက္တာ ပုိင္စုိးက ပ်ဥ္းမနားေဒၚပု ေဆး႐ံုမွာ တာဝန္က်ေနတာဗ်ာ။ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း ဇြတ္သမားပဲဗ်ာ။ အေမအတြက္ ပူတာတခုပဲသိတယ္။ အေမေသလုိ႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ဘူး ဆိုၿပီး သမားေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္ကို သြားေတြ႔ၿပီး ေဆး႐ံုလႊဲေပးဖုိ႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မရပါဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လုိ မွ ေတာင္းပန္မရတဲ့အဆံုး ေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္ မ်က္ႏွာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ... ဆရာ ေျပာင္းမေပးႏုိင္ရင္ က်ေနာ့္ အေမ က်ေနာ္ ျပန္ေခၚသြားၿပီး က်ေနာ္ ႀကိဳက္တ့ေ ဲ နရာကို သြားကုေတာ့မယ္လုိ႔ ခပ္တင္းတင္းေျပာၿပီး ေဒၚပုေဆး႐ံုကို ေျပာင္းတင္လုိက္ပါေလေရာဗ်ာ ... ။

အေမေဆး႐ံု စတက္ကတည္းက က်ေနာ္နံနက္တိုင္း ေဆး႐ံုကို အေစာႀကီး ေရာက္ပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ အေမ ဆာေနလို႔ မတည့္တာစားမိရင္ ဒုကၡ ဆိုၿပီး လမ္းသံုးဆယ္ထိပ္က ငါးရံ႕ဆံျပဳတ္ကို အေမမႏိုးခင္ သြားဝယ္ပါတယ္။ ေဆး႐ံုမဖြင့္ေသးရင္ ဆံျပဳတ္ခ်ဳိင့္န႔ထ ဲ ိုင္ေစာင့္ေနလုိက္တာပါပဲ။ ထူးဆန္းတာက က်ေနာ္ မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္လည္း ဆံျပဳတ္ ဝယ္ရမယ့္အခ်ိန္ဆုိ ႏုိးေနတာပဲဗ်ာ။ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားမိတာက က်ေနာ့္စိတ္မွာ အေမေသေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး စိတၱဇျဖစ္ ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေဒၚပုေဆး႐ံုေရာက္လုိ႔

နည္းနည္းသက္သာေပမဲ့

က်ေနာ္

ရင္မေအးႏုိင္ေသးဘူးဗ်။

ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါအတြက္

တပတ္တခါ ေသြးသန္႔စင္တ့န ဲ ည္းေတြ၊ ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးတဲ့နည္းေတြ မ်ဳိးစံုေအာင္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ ေလ့လာၿပီး ေဒါက္တာပိုင္စိုးကို နားပူတာပါပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

126

ေက်ာက္ကပ္ဆိုတာ ေသြးသားရင္းထဲက လဲရင္ရတယ္ဆိုတာ သိထားေတာ့ အေမ့ေက်ာက္ကပ္ကုိ အစားထိုးဖို႔ ညီေတာ္ေမာင္ကို တေယာက္တလံုးကြာ ဆိုၿပီး ဇြတ္ ေခါင္းၿငိမ္႔ခိုင္းျပန္ပါတယ္။ ညီလုပ္သူကေတာ့ ခ်ီတံုခ်တံုေပါ့ဗ်ာ။ သူကလည္း နားမလည္ရွာေတာ့ ေက်ာက္ကပ္တလံုး ထုတ္လုိက္ရင္ သူ ဒုကၡိတျဖစ္က်န္ခ့မ ဲ ယ္ ထင္ေနပံု ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ေက်ာက္ကပ္ကို ႏွစ္လံုးစလံုးလဲရမယ္ ထင္ေနတာကိုး။ ေဒါက္တာပိုင္စိုးကေတာ့ အေမ့ အေျခခံ က်န္းမာ ေရးဟာ ေက်ာက္ကပ္အသစ္ကုိ လက္ခံႏိုင္စြမ္းနည္းေနလုိ႔ အက်ဳိးထက္ အျပစ္သာမ်ားတယ္ ဆိုၿပီ က်ေနာ့္ကို နားခ် ပါတယ္ ။

အေမနဲ႔က်ေနာ္ အေၾကာင္းက ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုမွာ ဗ်ာမ်ားေနတာကို အေမသိေနေတာ့ မဆံုးခင္ သံုးရက္ေလာက္မွာ အေမက က်ေနာ့္ကို ... ငါ့သား၊ အေမ့နားလာထုိင္ပါအံုး လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္သြားထိုင္လုိက္တယ္။ အေမက က်ေနာ့္ကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္တယ္။ ငါ့သားတေယာက္တည္း အေမ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီတ့။ဲ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ပါေတာ့ငါ့သားရယ္။ အေမေသမွာ မေၾကာက္ဘူး။ ငါ့သားသာ နားေတာ့တ့။ဲ အပ္ေတြ၊ ပိုက္ေတြ ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ အေမဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေသေစ ရဘူး၊ မရရေအာင္က်ေနာ္ ကုမယ္ ။ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ဘူး ဆုိၿပီး စြတ္ေအာ္ပစ္လုိက္မိတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ အေမဟာ က်ေနာ့္ကုိ သိပ္ယံုၾကည္အားကိုး ခဲ့တ့ဲ အေမဗ်။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ရွင္းရင္ ရတယ္လုိ႔ခ်ည္း ယံုၾကည္ခ့တ ဲ ့ဲ အေမ။ သူ႔ သြန္သင္ဆုံးမမွဳေတြန႔ဲ မဟုတ္မတရားတာကို

က်ေနာ္

ဘယ္ေတာ့မွ

မလုပ္ဘူးလုိ႔

ယံုၾကည္ခ့တ ဲ ့ဲ အေမ။ သူတခုခု ခံစားရတာနဲ႔ သက္ခိုင္ကိုသာ ေခၚလုိက္ပါ။

မင္းတုိ႔

အားကိုးလြန္ခ့တ ဲ ့ဲ

ဘာမွ

အေမ။

လုပ္တတ္တာ

က်ေနာ္ရိွေနရင္

မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ သူမေသႏုိင္ဘူးလုိ႔

ယံုၾကည္ ေနခဲ့တ့အ ဲ ေမ ပါဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ ... အခုမွ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ဖြင့္ေျပာလုိက္ပါ့မယ္။ က်ေနာ့္ အေမဟာ ေသစာရွင္စာေတာင္ မတတ္ဘဲ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ အေဖေခၚလုိ႔

လုိက္လာခဲ့တ့ဲ

တကယ္႔ေတာသူ႐ိုး႐ုိးႀကီးပါ

...

တသက္လံုး ေလာကႀကီးကို အေကာင္းျမင္ သြားခဲ့တ့ဲ အေမ။ ေျခာက္ေပနီးပါး

အရပ္အေမာင္းနဲ႔

ၿမိဳ႕ႀကီးသားပံုေပါက္ေနတဲ့

က်ေနာ္ကို အေမနဲ႔တြဲၿပီး ေတြၾ႔ ကတဲ့ အေမ့အသိေတြက ေရႊညာသူ ဒါ ရွင့္သားဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ေမးရင္ အေမက အားရပါးရျပံဳးၿပီး ... ေအာ္၊ ဒါက်ဳပ္သားေပါ႔။ ရွင္တုိ႔က မယုံၾကဘူးလားလုိ႔ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား ေျပာေလ့ ရွိတ့အ ဲ ေမေပါ႔။ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္ ဗ်ာ ...

ဒီေလာက္

လည္တ့ဲ

သားကုိ

ဒီေလာက္

႐ိုးအတဲ့

အေမက

ေမြးတယ္ဆိုတာ

မယံုၾကတာ

ဆန္းေတာ့

မဆန္းလွပါဘူး။ အခု အေမဟာ က်ေနာ့္ကို လက္ေလွ်ာ့ခိုင္းေနၿပီေကာလုိ႔ က်ေနာ္ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္မိတာ အမွန္ပဲဗ်ာ။ တကုိယ္လံုးမွာ အပ္ေတြ၊ ပိုက္ေတြန႔ဲ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလသံန႔ဲ ေသမွာမေၾကာက္ပါဘူးလုိ႔ ေျပာခဲ့တ့ဲ အေမ့မ်က္ႏွာကို အခုထိ က်ေနာ္ ျမင္ေယာင္ေနတုန္းဗ်ာ။

ေန႔ေရာညေရာ ေဆး႐ံုက မျပန္ဘဲ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္ဗ်ာ။ အေမက အသက္ေပ်ာက္မသြားေသးဘဲ ေမ်ာေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ တတိယေျမာက္ေန႔မွာ အိမ္ျပန္ ေရခ်ဳိးလုိက္အံုးမယ္ ဆိုၿပီး တနာရီေလာက္ အေမ့နားက ခြာသြားလုိက္တာ က်ေနာ္လည္း ေဆး႐ံုဝေရာက္ေရာ အေမဆံုးေတာ့တာပဲ။ ကမန္းကတန္း က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္လာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

127

ေတာ့ အေမ့ကုတင္ေဘးမွာ လုိက္ကာေတြကာထားတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေအာ္ ... ျဖစ္ရေလ အေမရယ္၊ က်ေနာ္႔ ေရွ႕မွာ အသက္ထြက္ဖုိ႔ အေမ အားနာေနခဲ့ေလသလား ေပါ့ဗ်ာ။ အေမတကယ္ဆံုးၿပီလည္းဆိုေရာ က်ေနာ္စိတ္မွာ ေလာကႀကီးဟာ ေထာက္တည္ရာမဲ့ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရ ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ရပ္တည္လို႔မရတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားသလုိပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ(၂၁) ရက္ေပါ႔ဗ်ာ။ အေမ့ အသက္ (၆၄) ႏွစ္ေပါ့။

က်ေနာ့္အေမဆံုးတာကို ၾကားေတာ့ က်ေနာ္႔တပည့္ေက်ာ္ ေတြက

အိမ္မွာမ႑ပ္ထိုးလုိက္ၾကတယ္။

က်ေနာ့္အမ

လုပ္သူက သူ႔အိမ္မွာတသက္လံုးေနသြားတာမို႔ တလတည္း လာေနတဲ့

က်ေနာ့္အိမ္မွာ

နားပူျပန္တာေၾကာင့္

ထပ္ၿပီး

နာေရးမလုပ္ပါနဲ႔ဆုိၿပီး စိတ္ဆင္းရဲရ

လာ

ျပန္ပါတယ္။

အမႀကီး အမိအရာပဲေလ။ သူတုိ႔သာ စိတ္ခ်မ္းသာေစေတာ့ ဆိုၿပီး လက္ေလွ်ာ့လိုကရ ္ ျပန္ပါတယ္။ အေမ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ က်ေနာ္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးလုိက္ႏိုင္တာကေတာ့ အေမ့ရက္လည္မွာ က်ေနာ္ ကုိးကြယ္တ့ဲ တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလရဲ႕တရားပြဲ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕မွာလုပ္ႏိုင္ခ့တ ဲ ာပါပဲ။

ဆရာေတာ္ကေတာင္

က်ေနာ္႔ေသာကကို မၾကည့္ႏိုင္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားဖူးတဲ့ အသုဘရက္လည္တရားပြဲကို လာေဟာရွာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးမွာပါ၊ သက္ေတာ္ ၂၆-ႏွစ္၊ ရဟန္းဝါ ေျခာက္ဝါမွာ ပိဋကသံုးပံုေအာင္ခ့တ ဲ ့ဲ ဆရာေတာ္ေလ။ စစ္အစိုးရကို ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္ခ့လ ဲ ုိ႔ ေထာင္ဒါဏ္ဆယ္ႏွစ္အခ်ခံရၿပီး ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ႀကီးက အလွဴခံလို႔ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာျပန္လြတ္လာၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ ဓမၼဘ႑ာဂါရိကဘြ႔ေ ဲ တြ ထပ္ရခဲ့တ့ဲ ဆရာေတာ္ပါ။

အေမဆံုးတဲ့ေန႔ကစၿပီး အေမ အျမတ္တႏုိးဝတ္တ့ဲ ေယာဂီေရာင္ ရွန္သားအက်ႌေလးတထည္န႔ဲ အေမ့ ပါတိတ္လံုခ်ည္ တထည္ကို စိတ္ေျဖရာအျဖစ္ က်ေနာ္႔ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားအိပ္ေနလို႔ ဇနီးသည္ေတာင္ က်ေနာ္႔အခန္းထဲ မဝင္ရဲ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္တယ္ဗ်ာ။ အင္း ... စိတ္စြဲလန္းမွဳေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ေယာဂီေရာင္ ဝမ္းဆက္ကုိ က်ေနာ္ သြား ကန္ေတာ့တုန္းက ဘာအဝတ္အစားမွ ေရြးခ်ယ္မဝတ္တတ္ခ႔တ ဲ ့ဲ အေမဟာ ခ်က္ခ်င္းဝတ္ျပၿပီး ... အေမနဲ႔ လိုက္တယ္ သားရဲ႕၊ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္းဝတ္ရမယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္ ေမ့မရလို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္႔ ငယ္ဆရာတေယာက္က လာနားခ်ၿပီး မရွိဆင္းရဲတ့ဲ မိခင္အိုအရြယ္ေတြကုိ မင္းအေမရဲ႕အဝတ္ေတြ လွဴလုိက္ရင္ ပုိေကာင္းပါတယ္ ဆိုမွ ဇာတ္လမ္းဆံုးေတာ့တယ္ ဆုိပါစို႔ ဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ .. ဘာပကာသနမွ မမက္တ့အ ဲ ေမ့ကို မေသခင္ သားေတြေျမးေတြတျပံဳႀကီးနဲ႔ ေခတ္မီ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကား အစီးေလးငါးဆယ္ေလာက္န႔ဲ ဧရာမ ပဥၹင္းခံ ရွင္ျပဳပြဲႀကီးတခု သိန္းရာခ်ီအကုန္ခံၿပီး လုပ္ေပးလုိက္အံုးမယ္ ဆိုတ့ဲ အိပ္မက္ကလည္း ပ်က္ျပယ္သြားခဲ႔တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေအးဗ်။ အေမနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္႔စိတ္အစြဲက ျပင္းထန္ေလသလား မသိဘူး။ အေမ ေရွ႕မွာ ပဥၹင္းခံမယ္၊ တရားအားထုတ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ၊ အေမဆံုးသြားေတာ့ အခုထိေတာင္ ပဥၹင္းမခံျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ တခုေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ေျဖသာသလုိ ရွိခ့ပ ဲ ါတယ္။ အေမ့ကုိ က်ေနာ္ အစြမ္းကုန္ကုသခြင့္ ရခဲ့လုိ႔ပါပဲ။ အေမ ဆုံးေတာ့ အေမ့အတြက္ လုိရမယ္ရ က်ေနာ္ ဝယ္ထားတဲ့ ေဆးမ်ဳိးစုံ၊ ကိရိယာမ်ဳိးစံုကို စီၿပီး ခ်ထားလုိက္တာ ခြန္ဆာ လက္နက္ခ်တုန္းက စုပံုျပထားတဲ့ လက္နက္ပံုႀကီးကုိေတာင္ ေျပးျမင္မိသလို ျဖစ္ရတဲ့အထိဗ်ာ။ အေမ့ကိုကုသၿပီး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

128

က်န္တ့ဲ ေဆးဝါးေတြကို အဲဒီလူနာေဆာင္က အေမ့လို ေရာဂါခံစားေနရတဲ့ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တ့ဲ လူနာတေယာက္ကုိ လွဴလိုက္ ပါတယ္။

အေမဆံုးၿပီး ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အမ်ဳိးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းရဲ႕ အေဆာက္အဦးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ တခ်ိဳ႕လုိအပ္တာေတြ ေလ့လာရေအာင္ အန္တီဆယ္န႔ဲ ဘန္ေကာက္ကုိ ထြက္ခ႔တ ဲ ယ္ဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

129

tcef; (60) - tm&uD;eJY aMumufuRJ

က်ေနာ္ႏွင့္ကိုသက္ခိုင္တုိ႔ စခန္းခြဲသုိ႔ေရာက္ရွိၿပီး ငါးလခန္႔အၾကာတြင္ လက္ရွိေထာင္ပိုင္ ဦးေအာင္ဆန္းဦး ႐ုတ္တရက္ ရာထူးမွ က်ေလသည္။ အိုင္စီအာစီ လာေရာက္စစ္ေဆးသြားျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေလာ၊ ဌာနတြင္း ျပႆနာေပေလာ၊ က်ေနာ္ မေဝခြဲႏိုင္ပါ။ ထူးျခားသည္​္ကား ယင္းကိစၥရပ္သည္ ကိုသက္ခိုင္ ဖန္တီးေလသေလာဟု ရဲဘက္ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ရဲဘက္ အက်ဥ္းသားမ်ားအၾကား တီးတိုးဆိုသံမ်ဳိးစံုကို ၾကားေနရျခင္းပင္။ ကိုသက္ခိုင္ကား အမူအရာေရာ၊ စကားေျပာပံုပါ ပိုမုိ ထူးျခားသည္ကုိ မေတြ႔ရေခ်။ တခါတရံ အဂၤလိပ္စာအုပ္အထူႀကီးတခ်ိဳ႕၊ လက္ေရးစာမူ၊ အဘိဓာန္ႀကီး သံုးအုပ္ ေလာက္ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနၿပီး တခါတရံ ဘိန္းမွိန္းသလို တရားမွတ္သလိုသာ လုပ္ျမဲျဖစ္ေလ၏။ က်ေနာ္က ကိုသက္ခိုင္အေျခအေနကို အကဲခတ္ၿပီး ေလးငါးရက္ခန္႔ၾကာမွ သြယ္သြယ္ဝိုက္ဝိုက္ ေမးရသည္။ “ခင္ဗ်ား စာအုပ္ေတြက ထူလွခ်ည့္လားဗ်။ ဘာစာအုပ္ေတြလဲဗ်” “ကာရာမာေဇာ့ညီအကိုမ်ားေလ ၊မူရင္းက The brothers Karamazov ၊ ေရးတာက ၿဖိဳဒါ ေဒါ့စတို ယက္စကီး(Fyodor Dostoevsky)၊ ဒါက နတ္ႏြယ္ ဘာသာျပန္တာ၊ က်ေနာ္ အျပင္မွာေနတုန္းက ဖတ္တာ စိတ္ထဲႏွစ္လို႔ မရတာနဲ႔ အခု ေအးေအးေဆး ျပန္ဖတ္ေနတာ” “ဖတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ား လက္ေရးေတြစာမူေတြက ဘာေတြလဲဗ်ာ” “ဒါက သပ္သပ္ဗ်။ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စာ သိပ္မကၽြမ္းက်င္လို႔ ေလ့က်င့္တ့အ ဲ ေနနဲ႔ ခ်ားစ္ဒစ္ကင္းရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕ အေၾကာင္းကို ဘာသာျပန္ၾကည့္ေနတာေလ၊ အဘိဓာန္လွန္လိုက္၊ တေၾကာင္းျပန္လုိက္ လုပ္ေနတာ၊ ၿပီးေတာင္ ၿပီးေတာ့မယ္” “ခင္ဗ်ားစာအုပ္ေတြ အသာထားပါအံုးဗ်ာ၊ အခုစခန္းမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ား မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ ေနတာလားဗ်။ တိုးတိုးတမ်ဳိး၊ က်ယ္က်ယ္တမ်ဳိးနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို မသကၤာေနတာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား” “စကားကို ရွင္းေအာင္ ေျပာစမ္းပါဗ်ာ။ ေဝ့ဝိုက္မေနပါနဲ႔၊ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာ ေထာင္ပိုင္ျပဳတ္တ့ဲ ကိစၥ မဟုတ္လား” “ေအးေလ၊ ဒါ ရဲဘက္ေနာ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ စိတ္ပူလုိ႔ေျပာေနတာ၊ ေထာင္ပိုင္ေဟာင္းသာျပဳတ္သြားတာ၊ သူ႔တူ ေထာင္မွဴး တပြင့္န႔ေ ဲ ရာ၊ သူ႔ဘက္ပါတဲ့ဝန္ထမ္းေတြေရာ အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတာ ခင္ဗ်ား ေမ့ေနမွာစုိးလုိ႔” “ခင္ဗ်ားေလသံနားေထာင္ရတာ ေထာင္ပိုင္ျပဳတ္တာ က်ေနာ့္လက္ခ်က္လုိ႔ထင္ေနပံုရတယ္၊ ဒီမယ္ ကိုမင္းဒင္၊ က်ေနာ္ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာမယ္။ က်ေနာ္သာ ဒီကိစၥမွာပါရင္ ေထာင္ပိုင္က ျပဳတ္ယံုတင္မကဘူး၊ လူသတ္မွဳနဲ႔ပါ ေထာင္ထဲ တန္း ဝင္ ရမွာ” “ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ေထာင္ပိုင္က ဘယ္လုိလုပ္ လူသတ္မွဳ နဲ႔ ပတ္သက္ေနရျပန္တာလဲဗ်ာ” “မသိခ်င္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေအးေအးေနတာ မေကာင္းဘူးလားဗ်၊ က်ေနာ္လည္း သြားစပ္စုတာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ား သိတ့အ ဲ တုိင္း ဒီရဲဘက္စခန္းလို ေနရာမ်ဳိးက သပြတ္အူကုိ ဆူးလွည္းေပၚတင္လာတာထက္ ဆုိးတဲ့ေနရာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

130

“ကဲပါဗ်ာ၊ ေျပာမွာသာ ေျပာစမ္းပါ” “ေတာ္ေတာ္ခက္တ့လ ဲ ူပါလားဗ်ာ၊ လြန္ခ့တ ဲ ့ေ ဲ လးငါးႏွစ္ေလာက္က ဒီရဲဘက္စဖြင့္တ့ဲ အခ်ိန္မွာ ေျပးတဲ့သူေတြ ျပန္မိလို႔ ရဲဘက္မွာ ႐ုိက္ႏွက္ရင္း လက္လြန္သြားတာေတြရွိတယ္။ စုစုေပါင္း သံုးေယာက္ ေသကုန္တယ္။ ဒါကုိ ဆင္ေသေခ်ာင္း ကို ျဖတ္တ့ဲ တံတားနားမွာ ဂံုနီအိတ္န႔ထ ဲ ည့္ျမႇဳပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ရဲဘက္က ေျပးတယ္ဆုိၿပီး စာရင္းျပလုိက္တယ္၊ ဟုတ္ရဲ႕လား ထပ္ေမးမေနနဲ႔၊ အင္းသူႀကီး ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ေျပာျပလို႔သိတာ၊ သူတို႔ကလည္း အက်ဥ္းဦးစီး ဒီဘက္မွာ စဖြင့္ေတာ့ လုပ္လက္စေတြ ဖယ္မေပးရေအာင္ အေပးအယူေလးေတြန႔လ ဲ ုပ္ေနၾကတာ။ ဒါတင္မကဘူး။ ဒီစခန္း စဖြင့္ ကတည္းက ေရာက္ေနတဲ့ႏွစ္ႀကီးသမားႏွစ္ေယာက္ဆီကလည္း အေသးစိတ္သိထားတာေတြ ရွိေသးတယ္။ ေထာင္ပိုင္ ကို ဘာမေက်နပ္သလဲ မသိဘူး၊ က်ဳပ္ဆီကို လာအန္ေနတာဗ်ာ။ ကဲ ေက်နပ္ေတာ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္လား” “ေနပါဦးဗ်ာ၊ က်ဳပ္သိထားတာ ျပန္ေျပာပါရေစအံုး။ ခင္ဗ်ား အခု ေထာင္ပိုင္ အသစ္အေဟာင္း အလႊဲအေျပာင္းမွာ လယ္ကြက္စာရင္း၊ စပါးထြက္စာရင္း၊ ငါးကန္စာရင္းေတြအားလံုး ခင္ဗ်ားကို ေထာင္ပိုင္အသစ္က စစ္ခုိင္းေနတာကို ေထာင္ပုိင္အေဟာင္းရဲ႕အုပ္စုက ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ခင္ဗ်ားသိရဲ႕လား။ ခင္ဗ်ား ၾကားညပ္မယ္ေနာ္။ ကုိယ္က ရဲဘက္ဆိုတာလည္း ေမ့မေနနဲ႔အံုးဆရာ” “သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ အခု က်ေနာ္ စစ္ေပးေနတဲ့ စာရင္းေတြက အမွန္အတိုင္းသာ စစ္ေပးရရင္ ေနာက္ေျပာင္းလာတဲ့ ေထာင္ပိုင္အသစ္ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္သင္းလည္း ဘယ္လိုမွလႊဲယူလုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ ျပဳတ္ေတာ့မယ့္ ေထာင္ပိုင္အေဟာင္းလည္း ရွိသမွ်စည္းစိမ္ ထိုးအပ္တာေတာင္ ၿပီးႏိုင္စရာမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏွစ္ဘက္ေလွ်ာက္ႏိုင္မယ့္လမ္းကုိ ႀကိဳးစားေပးေနတာ။ ေထာင္ပိုင္ေဟာင္းရဲ႕တူကိုလည္း စာရင္းေတြ ေခၚျပၿပီး က်ေနာ္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ ေမးတယ္။ စာရင္းေဖ်ာက္လုိ႔ရမရ၊ လိမ္လို႔ရမရ ဝိုင္းစဥ္းစားေပးဖုိ႔ ေျပာၿပီးၿပီ၊ က်ေနာ့္အတြက္မပူပါနဲ႔ဗ်ာ” “ခင္ဗ်ားက စာရင္းေတြလမ ိ ္ေပးေတာ့ အက်ဥ္းဦးစီး ႐ံုးခ်ဳပ္က လက္ခံအံုးမွေလ” “ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ႐ံုးခ်ဳပ္ကေမာင္ေတြက ရဲဘက္စခန္းမွာ စိုက္တ့စ ဲ ပါးနဲ႔ ေရနက္ကြင္း ထဲမွာ အေလ့က်ေပါက္တ့ဲ ေဒါင္းစပါး ကိုေတာင္ ခြဲျခားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ စခန္းကို စစ္ေဆးေရးလာတာက အလုပ္ကိုလာစစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ခြဲတမ္း လာေတာင္းတာ သက္သက္ပဲ၊ အခု ကိုေအာင္ဆန္းဦး ျပဳတ္တာက ျပႆနာေပါင္းစံု လာဆံုေနလို႔ျဖစ္တာ၊ အဓိက အက်ဆံုးကေတာ့ ႐ံုးခ်ဳပ္ကုိပို႔ရမယ့္ခြဲတမ္းကုိ ေလွ်ာ့ပုိ႔ခ်င္လုိ႔ စာရင္းေဖ်ာက္တာ ေပၚသြားတဲ့ကိစၥပဲဗ်ာ။ ေဝစု မတည့္ တာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ” က်ေနာ္က သက္ျပင္းကို ခပ္ေလးေလးခ်ကာ ... “ကိုသက္ခိုင္ရယ္၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အ႐ႈပ္ေတြန႔က ဲ ုိ ေရစက္ပါလာတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ” “ေအးဗ်၊ အဲဒါ ဝဋ္ေႂကြးလုိ႔ေတာင္ ေျပာရမလုိပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အျမဲတမ္း ၾကားညပ္ခ့တ ဲ ာခ်ည္းပဲ၊ ခင္ဗ်ားေျပာမွ ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက တိုက္ပြဲဝင္ေရွ႕ေနမ်ားအဖြဲ႔မွာ ပါခဲ႔တ့ဲ က်ေနာ့္မ္ိတ္ေဆြ ကိုေဇာ္မ်ဳိးဝင္း က်ေနာ့္ကို ေဝဖန္ ခဲ့တာ သြားသတိရတယ္ဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ... သက္ခုိင္ .. မင္းက ရင္ဖိုခ်င္လို႔ ဓားျပေလွ်ာက္တုိက္ေနတဲ့လူန႔ဲ တူေနတယ္ တ့ဲ။ က်ေနာ္က ေသခ်ာရွင္းပါအံုးဗ်ာလုိ႔ ဆိုေတာ့ သူက ... ဓားျပေတြ ဓားျပတိုက္တာက ပစၥည္းတို႔၊ ေငြတို႔ လိုခ်င္လို႔တုိက္တာတဲ့။ မင္းက ဓားျပအဖြဲ႔ထဲဝင္ပါၿပီး ေငြမလိုခ်င္ဘဲ အရပ္သိလို႔ လူဝိုင္းလိုက္တာကို ရင္ေလးတဖိုဖိုန႔ဲ ေျပးေနရတာ သေဘာက်ေနတဲ့ေကာင္တ့။ဲ ဟိုတုန္းက ဒီလူေျပာတာ သိပ္သေဘာမေပါက္လွဘူး၊ အခု ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့မွ သူေျပာတာ ဟုတ္တုတ္တုတ္ဗ်။ ကိုယ့္ကိစၥထက္ သူမ်ားကိစၥမွာ ၾကားညပ္လြန္းလို႔ က်ေနာ့္ဘဝက ပုိ႐ႈပ္သြားတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ” “ဒီေလာက္အေျပာခံရေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားက ဘာေတြမ်ား ႐ႈပ္ခ့၊ဲ ဘာေတြမ်ား ၾကားညပ္ခ့ဘ ဲ ူးလို႔လည္းဗ်ာ” “ခင္ဗ်ားလုပ္တာနဲ႔ ထုိင္းကုိေရာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းမေျပာခင္ ေထာင္ထဲ ထပ္ေရာက္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းကုိ ျပန္လွန္ရအံုး မွာပါလားဗ်ာ။ ဒီလုိပါဗ်ာ” ကိုသက္ခိုင္က သူ၏ ဘဝထုပၸတ္ အ႐ႈပ္ဇာတ္ ကုိ ဆက္ျပန္ပါသည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

131

ေအးဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ရွက္စရာလို႔ခံစားရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အမွန္တကယ္ပဲ ရွိခ့ပ ဲ ါတယ္။ အားက်စရာလို႔ေတာ့ တလြဲမယူလုိက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ လူမုိက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေထာင္ကထြက္လာတာကို က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။ တခုထူးျခားတာက သူတို႔ဟာ ေထာင္နံရံတြင္းမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနလာၾကေတာ့ အျပင္မွာ မေနတတ္ၾက ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာ္ရွိန္ ေခၚ ကမာရြတ္ ဆိုရင္ ဆရာ ... က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ ခဏခဏ လာညည္းတဲ့အထိပါ ပဲ။ ေက်ာ္ရွိန္တင္မကပါဘူး။ အာရကီး၊ စုိးေအာင္၊ မ်ဳိးေအာင္၊ မန္းနီးတို႔လည္း အလားတူပါပဲ။ မွန္ပါတယ္၊ ေခတ္က ေျပာင္းေနပါၿပီ။ သူတို႔မိုက္ခ့ဲ ဆုိးခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေနာက္ေပါက္လူငယ္ေတြက မသိေတာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ ၿပီကုိး။

က်ေနာ္က သူတုိ႔န႔ဲ ငယ္စဥ္ကတည္းကလည္း အကၽြမ္းဝင္ၿပီးသားျဖစ္၊ လက္ရွိအေျခအေနက အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စံုေနသူ ျဖစ္ေလေတာ့ ရွမ္းစု(၁)လမ္းက က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို ေျခေၾကာင္းက်ေနပါေတာ့တယ္။ ပိုဆိုးတာက က်ေနာ္ ကလည္း ေသာက္တတ္စားတတ္၊ တပည့္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ေနတတ္ေတာ့ ေဂါေဏနေဂါေဏာ ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ကုိ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် အၾကံဉာဏ္ေတြေပးတာလည္းရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ခ်ဲထီေရႊေခတ္ ဆိုေတာ့ မင္းတုိ႔ ဆက္မမိုက္ပါနဲ႔ေတာ့။ အရင္မုိက္ဂုဏ္ေလးေတြန႔ဲ လုပ္စားလုိ႔ရတာေတြရွိပါတယ္။ ခ်ဲဒုိင္ေတြက မိုက္ ဂုဏ္ရွိတ့ဲ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ အလိုရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ေက်ာ္ရွိန္ဆို က်ေနာ္ ... ဆရာ့ဆီမွာလုပ္မယ္ဗ်ာ ဆိုလို႔ ဘိလပ္ေျမဂုိေဒါင္မွာ အလုပ္ေပးလုိက္တာ သံုးရက္လားပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ေက်ာမွာ ဘိလပ္ေျမအိတ္ပြန္းလုိ႔ အေရျပား ေတြ လန္ကုန္ၿပီး လက္ေလွ်ာ့သြားပါတယ္။ စုိးေအာင္၊ မ်ဳိးေအာင္တုိ႔ကေတာ့ သူတို႔လုိင္းနဲ႔သူတို႔ ဆက္စခန္းသြား ၾကရင္း နံရံေနာက္ ျပန္ေရာက္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ေပါက္လူမုိက္ေလးေတြန႔ဲ ေခတ္ေဟာင္းလူမိုက္ေတြရဲ႕အားစမ္းပြဲေတြလည္း ခဏခဏ ၾကံဳရသဗ်ာ။ အားစမ္းပြဲ တခုမွာ အာရကီး အသက္ေပ်ာက္ခ့ေ ဲ ရာဗ်။ က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူး ဆိုရင္ ၁၉၉၂ ဝန္းက်င္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီေန႔က သႀကၤန္ရက္ႀကီးဗ်။ က်ေနာ္လည္း ကားမသံုးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဆုိက္ကားတစီးနဲ႔ ရွမ္းစု႐ံုးခန္းကို မနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ထြက္လာတယ္။ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံု သံလမ္းအေက်ာ္၊ မိုးပုလဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ အာရကီးက ေရခဲေရေတြ ထည့္ထားတဲ့ ေကာ္ဇလံုႀကီးတလံုးနဲ႔ ေရပက္ေနရာက က်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ... အကို ေမာနင္းပက္ကေလး ဝင္ခ်သြားပါအံုးတဲ့။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ ေသာက္ဖုိ႔ ထြက္လာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုလက္သပ္ေမြးထားတဲ့ မိုးပုလဲ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဝင္းထြန္းကုိ ၾကည့္မရတာနဲ႔ သူသံုးေလးႀကိမ္ ေခၚတာကို “နမာ့စေတး” လုပ္ၿပီး ျငင္းခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ညေနေလးနာရီ ေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို ဘားလားေပါက္ခ်လာၿပီး ... ဆရာ၊ အာရကီး ေသၿပီတ့။ဲ ဟ ... ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္းကြာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေပါက္ေလးေတြန႔ဲ ၿငိတာဆိုပဲ။

ျဖစ္ပံုက အာရကီးနဲ႔က်ေနာ္ေတြ႔ခ့တ ဲ ့ေ ဲ နရာမွာပဲ ေန႔လည္ ၂-နာရီေလာက္မွာ ဘူတာ႐ံုလမ္း အေပၚပိုင္းက ခ်ာတိတ္ေတြ မူးၿပီး မိန္းကေလးေတြ ေနာက္ရာကေန အာရကီးနဲ႔ ၿငိၾကပါေလေရာတဲ့။ ႏွစ္ဖက္စလံုး ဝိုင္းဆြဲလုိ႔ ရန္ပြဲက ခဏေလး ၿပီးသြားပါတယ္။ မၿပီးႏိုင္တာက ေနာက္ေပါက္ခ်ာတိတ္ေတြဟာ သူတို႔န႔ရ ဲ န္ျဖစ္ခ့တ ဲ ာဟာ ရာဇဝင္လူမိုက္ အာရကီးလုိ႔ မသိၾကတာပါပဲ။ ရန္ပၿဲြ ပီးလုိ႔ သူတို႔ဘူတာ႐ံုလမ္း အထက္ပိုင္းကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ သူတို႔န႔ဲ ဖိုက္တင္ပေလးခဲ့တာ အာရကီးပဲ။ တကယ့္ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲၾကဲ ရာဇဝင္လူဆိုးပဲ ဆိုတာ အရပ္က ဝိုင္းေျပာၾက၊ ခၽြန္တာတြန္းတာေတြလည္း ပါကုန္တယ္ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ဒီအတုိင္းၿငိမ္ေနလို႔ကေတာ့ အာရကီးလက္ခ်က္န႔ဲ ငါတုိ႔အသက္ေပ်ာက္ရခ်ည့္ရဲ႕လို႔ ေတြး ေၾကာက္ကုန္တာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ အာရကီးကို လက္ဦးေအာင္ ရွင္းဖုိ႔ စီစဥ္ကုန္ၾကပါေလေရာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

132

ဒါနဲ႔ ညေနေလးနာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ အာရကီးက ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုလမ္း အေပၚပုိင္းကုိ ဆိုက္ကားတစီးနဲ႔ တက္ လာတယ္။ တက္လာတဲ့အေၾကာင္းက ရန္ထပ္ျဖစ္ဖို႔ လံုးလံုးမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဖာသာ မူးမူးနဲ႔အင္းစိန္ လမ္းမႀကီးဘက္ကုိ ေျခရွည္လာတာ။ ဒါကို အာရကီးတက္လာၿပီေဟ့လို႔ ၾကားေတာ့ ျပႆနာျဖစ္ထားတဲ့ေမာင္ေတြက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳ အျပည့္န႔ဲ ေစာင့္ေနပါေလေရာဗ်ာ။ ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးေရွ႕က ေဇယ်ဝတီေက်ာင္းတုိက္အလြန္ ခ်စ္တီးဘုရား ေရကန္နားလည္း ေရာက္ေရာ အသင့္ေစာင့္ ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြက ဆိုက္ကားေပၚက အာရကီးကုိ အုတ္နီခဲတလံုးစီန႔ဲ ေနာက္ေစ့တည့္တည့္ကို အသားကုန္ ႏွစ္ခ်က္စီ ေၾကြးလိုက္တာ အာရကီး အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ဘဲ ေလာကႀကီးကုိ တာ့တာ့ျပသြားေရာေပါ့ဗ်ာ။ စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ မူးလုိ႔ ဆိုက္ကားေပၚမွာ ေခါင္းငံ​ံု႔ၿပီး လုိက္လာတာကုိ ေနာက္ေစ့ အုတ္နီခဲစာမိတယ္ ဆိုေတာ့ တကယ့္ ခ်က္ေကာင္းပဲဗ်ာ။ အာရကီးခမ်ာ ဘာေၾကာင့္ ေသရတယ္ဆိုတာေတာင္ သိမသြားရွာတာ အမွန္ပဲ။

ဘယ္အခ်ိန္ကစခဲ့တ့ဲ အစဥ္အလာလည္းေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိဘူးဗ်။ ကမာရြတ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းမႀကီးမွာ အေပၚပိုင္း၊ အလယ္ပိုင္း၊

ေအာက္ပိုင္းဆိုၿပီး

သံုးပိုင္းကြဲေနတယ္ဗ်။

လွဳိင္ျမစ္ကေန

ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုအထိ

ေအာက္ပိုင္း၊

ဟုိတုန္းက စက္တြင္းလမ္း၊ သံႀကိဳးတိုင္၊ ေအးရပ္ကြက္ ဆိုတ့န ဲ ာမည္ႀကီးေနရာေတြ။ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံု ကေန လွဳိင္ အထက(၁) ေက်ာ္ေက်ာ္အထိ အလယ္ပိုင္း၊ ျမေလး႐ံုလမ္း၊ မယ္ဇီကုန္းလမ္းနဲ႔ တစ္ရပ္ကြက္ တပိုင္းေပါ့။ အထက(၁) လွဳိင္ကေန အင္းစိန္လမ္းမႀကီးအထိက အေပၚပိုင္းဗ်။ က်ားေက်ာင္းေရွ႕က အုပ္စုတို႔၊ ေဗဒါစုက အဖြဲ႔၊ သေဖာ့ေတာ သုႆန္လမ္းကေမာင္ေတြ ႀကီးစိုးတဲ့ေနရာ။ အဲဒီအပုိင္းသံုးပုိင္းက ရာဇဝင္န႔ခ ဲ ်ီၿပီးကုိ မတည့္ၾကတာဗ်ာ။ အခု အာရကီး ေသရတာလည္း အဲဒီအပိုင္း အားၿပိဳင္မွဳက ေနာက္ကြယ္က ပါေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူမိုက္ဆိုတာ ဇာတ္သိမ္း မေကာင္းတတ္ပါဘူးေလ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

133

tcef; (61) - wdrfay:ckefwuf rkdufvdkufprf;

အာရကီးေသတာဟာ က်ေနာ္န႔ဘ ဲ ာမွမဆုိင္ဘူး ထင္ရေပမဲ့ ဆိုင္ေနသလုိျဖစ္ေနတာက အဲဒီ ရပ္ကြက္အပိုင္း ျပႆနာ ပါပဲ။ က်ေနာ္န႔အ ဲ ဖြဲ႔က်ေနတဲ့ ရာဇဝင္လူဆုိးေတြက က်ေနာ္ႀကီးျပင္းခဲ့တ့ဲ ဘူတာ႐ံုလမ္း ေအာက္ပိုင္းသားေတြ ျဖစ္ေန တဲ့ ကိစၥေပါ့ဗ်ာ။ ဘူတာ႐ံုလမ္းအေပၚပုိင္းအုပ္စုက က်ေနာ့္ ကုိ မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတာေတြ ရွိလာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္႔စိတ္မွာ ဘာမွ မျဖစ္မိတာအမွန္ပဲဗ်ာ။ တခုရွိတာက က်ေနာ္ တပည့္တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ေသာက္စား ေပ်ာ္ပါးေနတာကို ၾကည့္မရတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလုိန႔ဲ က်ေနာ္ဟာ သူမ်ားျပႆနာမွာ ၾကားညပ္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒါ ေနာက္တႏွစ္ သႀကၤန္ဗ်။ ေသခ်ာမွတ္မိေနတာက အဲဒီသႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွာ က်ေနာ္ အာ႐ံုတခု ရျပန္တယ္။ မနက္ခုႏွစ္နာရီေလာက္ ကတည္းက ဒီေန႔ ျပႆနာတခုခု ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ သိေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ ညာလက္႐ံုးတေယာက္ျဖစ္တ့ဲ ဦးတင္ေရႊကုိ ႀကိဳေတာင္ေျပာထားမိတ့ဲ အထိဗ်ာ။ ကိုတင္ေရႊ ... ဒီေန႔ျပႆနာျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ျခံတံခါးကုိ ေသခ်ာေသာ့ခတ္ထားပါ။ က်ေနာ္ ႐ံုးခန္းထဲမွာပဲေသာက္မယ္။ ေသာက္မယ့္သူလာရင္လည္း အထဲသာ ဝင္ေသာက္ ခုိင္း ေပေတာ့။ က်ေနာ္လည္း အျပင္မထြက္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း အျပင္မထြက္န႔။ဲ အထဲမွာေသာက္ၿပီး ျပန္ခ်င္တယ္ဆို ေတာ့မွ ျခံတံခါးဖြင့္ေပးေပေတာ့။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္မူးလို႔ အျပင္ထြက္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဖြင့္မေပးနဲ႔လို႔ မွာထား သဗ်ာ။ ေအးေလ၊ က်ေနာ္႔ ႐ံုးခန္းမွာ ျဖစ္တ့ျဲ ပႆနာေလာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ ရွင္းႏုိင္တယ္လို႔ ယံုထားလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေအာ္ ... ကိုတင္ေရႊြဆိုတာ က်ေနာ့္ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးမယ္ဗ်၊ ဘူတာ႐ံုနားမွာ ေနတာ။ သူက တကယ့္ ကာယဗလေမာင္တေယာက္လို ႂကြက္သားေတြ အေျမႇာင္းလိုက္ထၿပီး ၾကံ့ခုိင္သန္စြမ္းတဲ့သူ။ သူ႔ဗလေၾကာင့္ က်ေနာ္ လည္း လံုျခံဳေရးဝန္ထမ္း ခန္႔ထား တာေလ။ အသားညိဳညိဳ ဂင္တိုတုိ ပံုန႔ဗ ဲ ်ာ။

သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ဆိုေတာ့ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတြကလည္း ဝင္လာမစဲ တသဲသဲေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕ေန ဝင္းေဆြဦး၊ ဆီခဲ စက္႐ံုက သိန္းေဇာ္၊ ဘာလားတို႔အျပင္ ယမကာလုလင္ေပါင္းဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ကို ရွိမယ္ဗ်။ တုိ႔လူေလးမ်ား ဆိုသေလးနဲ႔ တေယာက္တခြက္ ညီညြတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္မင္လုိက္ၾကတာ က်ေနာ္ အရက္ႀကိဳက္မွန္းသိလို႔

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

134

က်ေနာ့္ေနာင္ေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ နတ္ေမာက္ကေန ကိုယ္တုိင္ခ်က္လာတဲ့ ထန္းလ်က္ အရက္ သံုးဂါလံေလာက္ ေတာင္ ေခ်ာသြားေရာ ဆိုပါေတာ ။ ညေနငါးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ကဲ ... ကိုယ့္အသက္ကို ႏွေျမာတဲ့အေနနဲ႔ ရပ္လုိက္ၾကဦးစုိ႔ ဆိုၿပီး လူစုခြဲလိုက္ၾကတယ္။ သိန္းေဇာ္န႔ဲ ဝင္းေဆြဦးက တတြဲ အရင္ထြက္သြားသဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေတာင္ ၾကာမယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ သိန္းေဇာ္မ်က္ႏွာမွာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီရဲ စုတ္ျပတ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ႐ံုးခန္းျခံဝကေန ... ကိုသက္ခုိင္ က်ေနာ့္ကို ကယ္ပါဦးလုိ႔ စြတ္ေအာ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္က စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ... ကိုသိန္းေဇာ္ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေမးေတာ့ ... သူ ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္က ကိုသန္းညြန္႔ ဆိုင္ထဲ ဝင္ၿပီး ထပ္ခ်တာ အဲဒီမွာ ဝိုင္း႐ုိက္လုိက္ၾကတာဆိုပဲဗ်။ က်ေနာ္သိလုိက္ပါၿပီ၊ က်ေနာ္အပါအဝင္ အရက္သမား ဆိုတ့ဲ လူမ်ဳိးက ဘယ္ေလာက္ ေသာက္ရေသာက္ရ၊ အားရတယ္ မရွိဘူးဗ်။ အိမ္အျပန္ တေနရာရာမွာ ေနာက္​္ဆံုးခြက္ ေလး ခ်လုိက္ရမွ ေက်နပ္တတ္ၾကတာကလား။ အခုလည္းၾကည့္၊ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းမွာ အန္မထြက္႐ံုတမယ္ ေသာက္သြား တာကုိ ကိုသန္းညြန္႔ဆုိင္ထပ္ဝင္ၿပီး ျပႆနာ ရွာလာျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ သတိလက္မလြတ္ပါဘူး။ ဘာေဒါသမွလည္း မထြက္ပါဘူး။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္တေယာက္ ဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ ဘယ္သူေတြန႔မ ဲ ်ား ၿငိလာျပန္ၿပီလဲ ဆိုၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္း သိရေအာင္ ကိုသန္းညြန္႔ဆိုင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊကေတာင္ ... ဆရာ ... ဘာေလး ညာေလး ယူခ့ရ ဲ အံုးမလား လုပ္ေနလို႔ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ရန္သြားျဖစ္မွာမွ မဟုတ္တာဆိုၿပီး တားလုိက္ခ႔မ ဲ ိပါေသးတယ္။

ရွမ္းစုန႔ဲ

ကိုသန္းညြန္႔ဆိုင္ဟာ

ေလးငါးတိုင္ေလာက္သာ ေရာက္သြားေတာ့

မေဝးလွပါဘူး။

ကြာပါတယ္။

ဆုိင္ေရွ႕မွာ

ဓာတ္တိုင္

က်ေနာ္

လူတေယာက္

ဆုိင္နား ျမက္ဦးထုပ္

ခပ္ႀကီးႀကီးတခုကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထား တာ ေတြ႔ပါ တယ္။ ေဘးက ဒဏ္ရာေတြန႔ပ ဲ ါလာတဲ့ ေမာင္သိန္းေဇာ္က ... က်ေနာ့္ကုိ သမလိုက္တာသူပဲဗ် ကိုသက္ခုိင္ ... ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ၾကည့္လိုက္ တာ မ်က္ႏွာကုိ ဦးထုပ္ကြယ္ေနေတာ့ မျမင္ရဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ လည္း ဘယ္သူမ်ား ပါလိမ္႔ဆိုၿပီး သူ႔ဦးထုပ္ကုိလက္န႔ဲ အသာေလး မ,လိုက္ မိပါတယ္။ ျပႆနာက တန္းဝင္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ သူက ရန္ျပဳဖုိ႔အသင့္ေခ်ာင္းေနတာဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဦးထုပ္ကို လက္န႔ဲ ထိလိုက္ေရာ သူက ဇတ္ကနဲ မတ္တတ္ထရပ္ၿပီးတဆက္တည္းဆိုသလုိ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာဆီကိုလက္သီးျပင္းျပင္းတလံုးပစ္သြင္းလုိက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ငယ္ငယ္က သက္ခိုင္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဒီေနရာလာကတည္းက သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ လာခဲ့တာပါ။ ဝွီးကနဲ ဝင္လာတဲ့လက္သီးကို ေနာက္ကို အသာယို႔ ေရွာင္အၿပီးမွာေတာ့ အဲဒီေမာင္ဟာ ပလက္ေဖာင္းေဘးကေန အင္းစိန္ လမ္းမႀကီးအလယ္ မ်ဥ္းျဖဴေပၚအထိကို လြင့္သြားေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုက က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္ၿပီး လွမ္းအထိုးမွာ က်ေနာ့္ေဘးက ပါလာတဲ့ ကိုတင္ေရႊက သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုးကုိ ျဖတ္ကန္ပစ္လိုက္လို႔ပါပဲ။ ကိုတင္ေရႊက ကားလမ္းအလယ္အထိေလွ်ာက္သြားၿပီး လည္စိကို ထပ္ညႇစ္ေနလို႔ က်ေနာ္ ဝင္တားရေသးဗ်ာ။ ဆက္ေနရင္ပို႐ႈပ္ကုန္ေတာ့မွာမို႔ က်ေနာ္တပ္ေခါက္ၿပီး႐ံုးခန္းဘက္ျပန္လွည့္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ ေသခ်ာစံုစမ္းေတာ့မွ ဒီေမာင္ဟာ ေမာင္ေမာင္ခင္ပဲဗ်ာ။

ေဆးေရာ၊

အရက္ေရာ

အပင္လိမ္ၿပီး

သိန္းေဇာ္န႔လ ဲ ာၿငိတာ။

ကမာရြတ္အေပၚပိုင္းက

ေဆးေျခာက္ေရာင္းေနတဲ့ ေအာင္ဝင္း၊ ေအးသိန္းတို႔အကို ျဖစ္မွန္းလည္း သိရပါေတာ့သဗ်။ ထစ္ကနဲရွိ အုပ္စုန႔ဲ က်ယ္တ့ဲ အမ်ဳိးေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ျပႆနာကို အဆံုးတိုင္ရွင္းဖို႔စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ သတ္ဖုိ႔၊ ျဖတ္ဖုိ႔၊ ရန္မီးပြားဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္တမ္းလည္း က်ေနာ္န႔ျဲ ဖစ္တ့ျဲ ပႆနာမွ မဟုတ္တာ၊ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ရင္ဆိုင္ ရွင္းျပလုိက္ရင္ ေျပလည္မယ္ ထင္တာေပါ႔ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) ဒါနဲ႔

ညရွစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့

135 က်ေနာ္႔ဂ်စ္ကား

ခ/၂၈၅၆

ကို

ကိုယ္တုိင္ေမာင္းၿပီး

ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္ကို

ေနာက္တႀကိမ္ ထြက္ခ့ျဲ ပန္ေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္တားတဲ့ ၾကားထဲက ကိုတင္ေရႊြက လိုရမယ္ရ ဆိုၿပီး ဂ်စ္ကားေနာက္ခန္းမွာ ေပါက္တူးတလက္ တင္လာတာလည္း ေတြ႔တယ္ဗ်။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပလည္မယ္ ထင္တုန္းပါပဲ။ ကမာရြတ္စာတုိက္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့

ကားရပ္ၿပီး

ေမာင္ခင့္ညီ

ေအာင္ဝင္းနဲ႔

စကားေျပာပါရေစဆိုၿပီး

ခ်ာတိတ္

တေယာက္ကို အေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေတာင္ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ လက္နက္မ်ဳိးစံုန႔ဲ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ညာသံေပးရင္း ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကားကို ဝိုင္းလုိက္ၾကပါေတာ့တယ္ ။ ကားကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ေမာင္းလာတယ္။ ေဘးမွာ ေရွ႕ေန ဝင္းေဆြဦး၊ ေနာက္ခန္းမွာ ကိုတင္ေရႊ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာကိုမွ စဥ္းစားခ်ိန္မရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ကားေပၚက ခုန္ဆင္းၿပီး လူအုပ္ကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္ပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊက ေပါက္တူးကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ခန္းက ခုန္ခ်ပါတယ္။ ဝင္းေဆြဦးကေတာ့ က်ေနာ္မပါဘူးဆိုတ့ဲ အသံက်ယ္ ႀကီးနဲ႔ေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားပါေတာ့ တယ္။

လူအုပ္ဟာ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခ့တ ဲ ့ဲ က်ေနာ္န႔ဲ ကိုတင္ေရႊကို ႏွစ္ဖဲြ႔ခြဲၿပီး ဝိုင္းလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဝုိင္းထားတဲ့ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ဟာ လက္ထဲမွာ ဘာလက္နက္မွ မပါဘဲ၊ ခပ္ထန္ထန္ ရပ္ၿပီး ရင္ဆိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မွင္တက္မိသလုိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ခဏအၾကာမွာ လက္ရဲဇက္ရဲရွိပံုရတဲ့ေမာင္တေယာက္က က်ေနာ့္ဆီကို ေျပးဝင္ လာၿပီး လက္ထဲက တခုခုန႔ဲ ေျပးထုိးလုိက္ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္ဘာလုပ္လိုက္မွန္း က်ေနာ္ မသိ လိုက္ပါဘူး။ အခၽြန္တခုန႔ေ ဲ ျပးထိုးလိုက္တ့ေ ဲ မာင္ဟာ က်ေနာ့္လက္ခ်က္န႔ဲ ကတၱရာလမ္းေပၚကို ဘုိင္းကနဲ က်သြားပါ ေတာ့တယ္။ ေနာက္မွ သတိန႔ဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္႔ကိုယ္ကုိ ေဘးတျခမ္းေစာင္းလိုက္ၿပီး သူ႔ ရင္ဘတ္ကုိ လွမ္းဆြဲရင္း အားကုန္ထည့္ၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚကို ကိုင္႐ုိက္ပစ္လိုက္မိတာဗ်။ ႐ုတ္တရက္ လူေတြ ေဘးကို ရွဲကုန္ ပါတယ္။ က်ေနာ္ အခြင့္ေကာင္းကို လက္မလႊတ္ပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ကိုတင္ေရႊြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနတဲ့ လူအုပ္ဆီကုိ ႐ုတ္ျခည္း အရွိန္န႔ေ ဲ မာင္းဝင္လုိက္ပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊ ... ကားေပၚတက္လုိ႔ေတာင္ စကားမဆံုးခင္ သူကားေပၚကို လႊားကနဲေရာက္လာပါတယ္။ လက္ထဲက ေပါက္တူးကုိ မလြတ္တမ္း ကုိင္ထားတုန္းဗ်ာ။ ဒီ ေပါက္တူး ေၾကာင့္ သူလည္း သက္သာရာ ရတာဗ်။ သူက ... ဆရာ ဘာျဖစ္သြားေသးသလဲတ့။ဲ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားကို စိတ္ပူ ေနတာ လို႔ ေမာင္းရင္း အေမးအေျဖ လုပ္ေနလုိက္တာ ကားေနာက္ကို တဒုန္းဒုန္းလာထိမွန္ေနတဲ့ ခဲေတြဒုတ္ေတြကို ေတာင္ သတိမထားမိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ခက္တာက က်ေနာ့္စိတ္ဗ်။ ဒီေလာက္လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ဝိုင္းသမေနတဲ့ ၾကားက လြတ္ေနပါရက္န႔ဲ ... က်ေနာ့္ ေဒါသက ဘယ္ေနရာကထြက္လာမွန္းမေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ ငါ ေအးေအး ေဆးေဆး လာရွင္းတာကုိ ရန္ရွာတဲ့ေကာင္ေတြ ေသဖုိ႔သာ ျပင္ေပေတာ့လုိ႔ ဆံုးျဖတ္မိတယ္ ထင္တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ ကားကို လူအုပ္ရွိရာကို ျပန္လွည့္လုိက္တယ္။ လီဗာကို အသားကုန္တင္၊ လူအုပ္ထဲကို ဇြတ္ထိုးေမာင္းလုိက္ၿပီး နတ္ေမာက္ေသြးကို ျပလိုက္ေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ပဲ လူသတ္မွဳျဖစ္ဖုိ႔ ဇာတာမပါေလသလား။ သူတို႔ပဲ ကံေကာင္း ေလသလား မဆိုႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ထင္မထားဘဲ စြတ္ဝင္လာတဲ့ကားကုိ ဒိုင္ဗင္န႔တ ဲ မ်ဳိး၊ ေရွာင္လင္န႔တ ဲ သြယ္ ခုန္လႊြား ေရွာင္တိမ္းလုိက္ၾကတာ တကယ့္႐ုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္းပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ စာရင္းခ်ဳပ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ခ်က္နားကေန လည္မ်ဳိအထိ စပါးလံုး တေထာက္မနက္တ့ဲ အစင္းေၾကာင္းႀကီးနဲ႔ ေနာက္ေက်ာက စကစ္ပါနဲ႔ထိုးရာ တခ်က္။ ကိုတင္ေရႊလည္း ေနာက္ေက်ာမွာ စကစ္ပါ ဒဏ္ရာတခ်က္ေပါ႔။ အိမ္သံုး ပလာစတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ပါတယ္ဗ်ာ။ စကစ္ပါဆိုတာေတာင္ မသိဘူးလားဗ်။ ဆန္နမူနာ ထိုးၾကည့္တ့ဲ ဆန္ထိုး ပိုက္ခၽြန္န႔ဲ တူတယ္။ ဒါေပမဲ့စကစ္ပါက ပိုၿပီးအသားထူတယ္။ တခ်ိဳ႕ စကစ္ပါက သံုးေျမႇာင့္။ အေျမႇာင့္တိုင္းမွာ ေျမႇာ့ပါတယ္။ ေျမႇာ့ဆိုတာက ထိုးလုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေလဝင္ၿပီး အသက္ထြက္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ အခ်ဳိင့္ကေလး။ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာရတာ လက္ေပါက္ကပ္လုိက္တာဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

136

ရန္မီးရန္စမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေမာင္ေတြက်ေနာ့္ကုိ သိပ္အခဲေၾကပံုမရဘူးဗ်။ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေအာင္ အျပတ္ရွင္းမယ္လို႔ ရာဇသံပုိ႔ပုိ႔ေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္ဆန္းလွတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ႐ုတ္ျခည္း ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရင္ အေကာင္းဆံုး အေနအထား ျဖစ္ေအာင္သာ သတိထားေနတာ တခုပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းက အမွ်င္တန္းျပန္ေတာ့ ေနာက္တခါ သူမ်ားကိစၥ ၾကားအညပ္မွာ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ပါပဲဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ။ ေနာက္တခါလည္း ဒီေမာင္ေတြ အုပ္စုန႔ပ ဲ ဲ ဗ်။ ေနာက္သံုးလေလာက္ အၾကာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ ရာဇဝင္လူဆုိးႀကီး ေက်ာ္ရွိန္က ကိုသန္းညြန္႔ဆုိင္မွာပဲ ဒီေမာင္ေတြန႔ဲ ၿငိလာျပန္ေရာဗ်ာ။ ဘယ္ကဘယ္လုိျဖစ္တယ္ေတာ့ ဂဃနဏ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေက်ာ္ရွိန္န႔ဲ ဒီေမာင္ေတြ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ ဖုိက္တင္ပေလးတယ္။ ေက်ာ္ရွိန္႔လက္ကို ဓားနည္းနည္း ရွသြားတယ္။ ရဲေရာက္လာၿပီး ေက်ာ္ရွိန္႔ကို ဖမ္းတယ္။ ေက်ာ္ရွိန္က လက္ထိပ္န႔ဲ ဆိုက္ကားေနာက္မွာ။ ရဲက ဆိုက္ကားေရွ႕မွာေပါ႔ဗ်ာ။ စခန္းကိုအသြား က်ေနာ္႔ ႐ံုးခန္းနားလည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာ္ရွိန္က ဆိုက္ကားေပၚကေန ခုန္ခ်ေျပးၿပီး က်ေနာ္႔ ႐ံုးခန္း ထဲဝင္လာၿပီး ကယ္ပါအံုး လုပ္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းပါပဲဗ်ာ။

က်ေနာ္လည္း

႐ံုးခန္းမွာ

ညေနပိုင္းနည္းနည္း

ေသာက္ထားၿပီး

စာရင္းေတြထိုင္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။

ေက်ာ္ရွိန္

ဒေရာေသာပါး ဝင္လာၿပီး ဆရာ ... က်ေနာ့္ ကုိ ကယ္​္ပါအံုးတဲ့။ ေနာက္က နယ္ထိန္းတင္ေဌးကလည္း ထပ္ခ်ပ္မကြာ ပါလာတယ္။ က်ေနာ္႔႐ံုးခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ တင္ေဌးက ကမာရြတ္ကို ထုတ္ေပးခုိင္းတယ္။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ လည္း ျပန္ထည့္လုိက္မလို႔ဗ်။ သူေျပာပံုက ခပ္ထန္ထန္ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ေအးသိန္းတုိ႔၊ ေအာင္ဝင္းတို႔န႔ဲ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာဆိုတာသိလိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲဘာအခ်ဥ္ေပါက္သြားတယ္မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး၊ တင္ေဌး ရင္ဝကို ေဆာင့္တြန္း လုိက္တာ

႐ံုးခန္းေပၚကေန

လြင့္က်သြားပါေလေရာဗ်ာ။

ျပန္တက္မလာေတာ့ဘဲ

စခန္းကို

ျပန္လွည့္သြားတယ္

ထင္တာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ေျပာဖုိ႔ေမ့ေနတယ္ဗ်။ အဲဒါက လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္က ေနျပည္ေတာ္ရဲေတြဟာ တျခားနယ္ကုိ ေျပာင္းကုန္ ၿပီး ေနာက္အသစ္ေတြ ေရာက္ေနတာဗ်။ ေရာက္ေနတဲ့ ရဲေတြန႔လ ဲ ည္း စကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုသလို က်ေနာ္န႔ဲ ၿငိထားၿပီးသား။ ျဖစ္တာကလည္း က်ေနာ့္ ကိစၥမဟုတ္ ျပန္ဘူး ။ က်ေနာ့္ညီ သက္ပိုင္ အိမ္က ဗြီဒီယို ႐ံုမွာ လစဥ္ေၾကး၊ လုိင္းေၾကးကိစၥ ညႇိရာကေန အဆင္မေျပေတာ့ နယ္ထိန္း တပြင့္န႔ဲ ဒုလံုျခံဳေရးမွဴး ေအာင္ဇင္က ဗြီဒီယို႐ံုကို လာဖမ္း တယ္။ ညီေတာ္ေမာင္က က်ေနာ့္ကို လာပင့္တာနဲ႔ က်ေနာ္ လိုက္သြားၿပီး ေအာင္ဇင့္ကုိ ဝါးရမ္းပါလား ေမးတယ္ဗ်ာ။ မပါဘူးဆိုေတာ့ သိမ္းထားတဲ့ ဗြီဒီယိုေခြ ျပန္ေပးဆိုၿပီး အနားမွာေတြ႔တ့ဲ မီးဖိုထဲ ပစ္ထည့္လုိက္ေရာ။ ေနာက္ က်ေနာ္က ဆက္ေျပာလုိက္တယ္။ မင္းေနာက္တခါ ဖမ္းခ်င္ရင္ ဝါးရမ္းပါရမယ္။ ဖမ္းတဲ့အေခြကို စက္ထဲက မထုတ္ဘဲ ဖမ္းရတယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားလို႔။ က်ေနာ္ ရမ္းကားလုိက္တာေကာင္းလြန္းလုိ႔ ျပႆနာက ႀကီးလာလိုက္တာ က်ေနာ့္အိမ္ကုိ စခန္းက ရဲရွိ လူကုန္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ လာဝိုင္းတဲ့အထိပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္က ထံုးစံအတိုင္း ဇြတ္တုိးမယ္လုပ္တာ အေမ အိမ္ကုိ ေရာက္ေနတုန္းအခ်ိန္မို႔ အေမ့ကိုသနားရင္ ေရွာင္ေနလုိက္ပါ သားရယ္ ဆိုတာနဲ႔ ၿငိမ္ကုပ္ၿပီး တေနရာ ေရွာင္သြားလုိက္ရတယ္ ဗ်ာ။

ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီ ရဲန႔ဲ က်ေနာ္ ရန္ၿငိဳးေၾကာင့္ နယ္ထိန္းအရာရွိ စန္းလိွဳင္က စစ္တပ္ကုိ ဖုန္းဆက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ သက္ခိုင္ကုိဖမ္းဖို႔ ရဲန႔တ ဲ င္ မလံုေလာက္ပါဘူး၊ တပ္က ဝင္ၿပီး ဖမ္းမွရမယ္။ သက္ခိုင္က အုပ္စုသိပ္ေတာင့္တယ္၊ ဘာညာ ေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့တာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္ပါပဲဗ်ာ။ ေက်ာ္ရွိန္႔လက္ထိပ္ကို ႐ံုးမွာရွိတ့ဲ ရဲဒင္းနဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ သံုးေလးခ်က္ခုတ္တာ လက္ေခ်ာ္ထိမလိုျဖစ္ၿပီး ေက်ာ္ရွိန္ ေသေတာ့မ့ပ ဲ ံုစံ ထထေအာ္တာနဲ႔ ... မင္းဖာသာ အျပင္တေနရာမွာ ရေအာင္ျဖဳတ္ေပေတာ့။ ျပႆနာက ေအးမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္လႊတ္ လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ပါပလစ္ကာ ဓ/၈၅၂၆ ကို အင္းစိန္လမ္းမေပၚကို ေမာင္းထြက္ လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း တိုးေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

137

အင္းစိန္လမ္းမေပၚကုိ ေရာက္လို႔ သုခလမ္းဘက္ ခ်ဳိးေကြ႔လုိက္ေတာ့ ကားက အရွိန္ေလ်ာ့သြားတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာတင္ ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစံုန႔ဲ ခပ္ငယ္ငယ္ ဗို္လ္ႀကီးတေယာက္က က်ေနာ့္ကားဆီကို ကပ္လာၿပီး က်ေနာ့္နားထင္ကို ေသနတ္န႔ေ ဲ တ႔လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေဟ့လူ ... ကားကို အခုရပ္လုိက္တ့။ဲ မရပ္ရင္ ပစ္မွာေနာ္ ဆုိပဲ၊ က်ဳပ္ဆိုတ့ဲ ေကာင္ကလည္း ဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ေကာင္ဗ်ာ။ ကုိယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းလာတာ တပ္ခြဲတခြဲစာေလာက္ စစ္သားေတြ

အင္းစိန္လမ္းမေပၚမွာ

အဆင္သင့္ႀကိဳၿပီး

ေစာင့္ေနတာကို

မျမင္မိဘူးဗ်ာ။

နားထင္

ေသနတ္န႔ဲ

လာေထာက္ေတာ့မွ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္တာ ... လား ... လား နည္းနည္းေနာေနာ လူအုပ္ႀကီး မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ပရိသတ္ႏွစ္ေထာင္ဝန္းက်င္ေလာက္ဟာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးကုိ အားေပးေန တယ္ ထင္ပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း ေသြးဆူေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ကားေမာင္းမပ်က္ဘဲ ... ပစ္သာပစ္လိုက္ကြာလုိ႔ ခံတြန္းလိုက္ေရာဗ်။ ခံတန ြ ္းေနရင္းက ကားကုိ လီဗာတင္ၿပီး ေမာင္းမယ္အလုပ္မွာ ေရွ႕တည့္တည့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စစ္သားအျပည့္တင္ထားတဲ့ စစ္ကားတစီးက လမ္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ပိတ္ရပ္ၿပီး တားထားတာေတြ႔လုိက္ရေတာ့သဗ်ာ။ တိုတုိေျပာၾကပါစို႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အခ်ဳပ္ထဲေရာက္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ စစ္တပ္ကလည္း က်ေနာ္န႔ဲ အရင္က တပြဲတလမ္း ၾကံဳဖူးထားတဲ့ စစ္တပ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက ညဆယ္နာရီေက်ာ္ရင္ အျပင္မထြက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ညဆယ္နာရီေက်ာ္လို႔ အျပင္ထြက္မိတ့သ ဲ ူေတြကို စစ္တပ္ကဖမ္းၿပီး အခ်ဳပ္ ထဲ မဝင္ခ်င္ရင္ ဖားခုန္ အခ်က္တစ္ရာခုန္ ဆိုၿပီး ေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီညက ဖမ္းမိတ့ဲ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ ဖားခုန္ ယိမ္းကေနၾကတုန္း က်ေနာ္ကလည္း စီမံကိန္းတခုကေန ဆယ္နာရီေက်ာ္မွာ ျပန္အလာဆိုေတာ့ တည့္တည့္ တိုးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကားကို ေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းရပ္ခိုင္းၿပီး ဖားခုန္ခုန္ေနတဲ့ ယိမ္းအဖြ႔ထ ဲ ဲ ဇြတ္ဝင္ခုိင္းေတာ့ တာပဲဗ်။ က်ေနာ္ကလည္း စီမံကိန္းလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနသူမို႔ ၂၄နာရီထြက္ခင ြ ့္ရွိတ့အ ဲ ေၾကာင္း စစ္ေၾကာင္းမွဴး ေရးေပး ထားတဲ့စာကုိ ထုတ္ျပပါေသးတယ္။ အဲဒါ စစ္ေၾကာင္းမွဴး အေဟာင္းကြ၊ အခု အသစ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ခုန္သာခုန္လည္း ဆိုေရာ က်ေနာ္ကလည္း မင္းတုိ႔ လုပ္ခ်င္တာသာလုပ္ေပေတာ့၊ မခုန္ေရးခ်မခုန္ လုပ္လုိက္ေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္ကလည္း ထံုးစံအတုိင္း မူးေနတယ္ေလ။ ဒီတုန္းကလည္း အခ်ဳပ္ထဲေရာက္တာပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔မနက္က်မွ စစ္ေၾကာင္းမွဴး အေဟာင္းနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးကျပန္ထုတ္ေတာ့ က်ေနာ္က အခ်ဳပ္ထဲမွာ တနာရီေလာက္ဆက္ေနလိုက္ပါရေစအံုး လုပ္လုိက္ ေသးတယ္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကုိ ခိုးသြင္းထားတဲ့ အရက္ႏွစ္လံုးကို ေဘာ္ဒါေဘာ္ကၽြတ္ေတြန႔ဲ ဝိုင္းဖြဲ႔ေနတာ လက္စမသတ္ ေသးလို႔ေလ။

ဒီတခါေတာ့ မသြင္းခင္

က်ေနာ္မေခ်ာင္ဘူးဗ်ာ။ စခန္းမွဴး႐ံုးခန္းထဲထည့္၊

အခ်ဳပ္ခန္းထဲ

မီးပိတ္ၿပီး

စစ္သား

ေလးငါးေယာက္ က်ေနာ့္ကုိ သဒၶါတရားႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆြမ္းႀကီး ဝိုင္းေလာင္း လုိက္ၾကတာ ႏွာေခါင္းထဲကေတာင္ ေသြး အေတာင့္လုိက္ က်လာတဲ့အထိ။ က်ဳပ္ဆိုတ့ဲ ေကာင္က လည္း မီးျပန္ဖြင့္လုိ႔ အသက္ရွဴရတာၾကပ္သလိုလုိ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးျဖစ္လာတာနဲ႔

ႏွာခပ္ျပင္းျပင္း

မွဳတ္လိုက္မိတယ္။

ႏွာေခါင္းထဲကေသြးအေတာင့္ႏွစ္ေခ်ာင္း လက္ဝါးေပၚ က် လာတာလည္း

ျမင္ေရာ

ခ်က္ခ်င္း

မတ္တတ္ထရပ္၊

ေတာက္တခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္တယ္။ မီးပိတ္ၿပီးမွ လက္သံေျပာင္ရဲတ့ဲ

စစ္သားေတြဘက္ကို

မီးဟုန္းဟုန္း

ေတာက္မတတ္ မ်က္လံုးေတြန႔ဲ ျပန္ၾကည့္လုိက္တယ္ဗ်ာ။ ကံေကာင္းတယ္လို႔သာ ေျပာၾကပါစုိ႔ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ စစ္သားေတြ

လက္စြမ္းျပတာရပ္သြားပါတယ္။

စခန္းမွဴး

အသစ္ မ်ဳိးညြန္႔ဆုိတ့ေ ဲ မာင္ကလည္း တညလံုး မအိပ္ဘဲ စစ္ေဒသ၊ မဝတ၊ ခဝတ၊ တဝတ၊ ရွိရွိသမွ် ဌာန အကုန္ လံုးကုိ

ေလွ်ာက္သံေတာ္ဦး

တင္လုိက္တာ

ႏုိင္ငံေတာ္ http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

138

အေရးေပၚ လံုျခံဳေရး စီမံခ်က္အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ(၅)ည နဲ႔ အမွဳဖြင့္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကုိ ပို႔လုိက္ေတာ့တာေပါ႔ ဗ်ာ။ ရဲမွဴးမ်ဳိးညြန္႔က က်ေနာ့္ညီ ဗြီဒီယိုကိစၥမွာကတည္းက က်ေနာ့္ကုိ ေကာင္းေကာင္းေတးထားတာေလ။

ဒိထက္ဆုိးတာ ရွိေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္ျပႆနာျဖစ္သံၾကားလုိ႔ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကုိ လုိက္လာၾကတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ သက္ပိုင္၊ ဘားလား၊ တပည့္ေက်ာ္ ဖိုးနီ အပါအဝင္ သတင္းေမးဧည့္သည္ အားလံုးေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ကုိ အမွဳတြဲလိုက္ေသး တယ္ဗ်ိဳ႕။ က်ေနာ့္ေကာင္းမွဳနဲ႔ သူတို႔လည္း ေထာင္ထဲ ေရာေယာင္ပါလာၾကေတာ့တာေပါ႔ဗ်ာ။ ယုံခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ပါဗ်ာ။ ျပႆနာရဲ႕မူလလက္သည္ ေက်ာ္ရွိန္ ေခၚ ကမာရြတ္ ကေတာ့အမွဳမျဖစ္လုိက္ဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

139

tcef; (62) - oef;acgifxufeufwJhnOfh

ခင္ဗ်ားလည္း သိၿပီးသားပါဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ခံု႐ံုးေတြ ေခတ္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ္လည္း ေထာင္ကုိ ေၾကာက္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ သိတ့အ ဲ တုိင္းပဲေလ၊ ေထာင္ဆိုတာ ဝင္လုိက္တာနဲ႔ ... မင္းတုိ႔ဟာ မင္းတုိ႔ အျပင္မွာ ဗိုလ္ႀကီးေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ဗိုလ္မွဴးေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ဌာနဆုိင္ရာအရာရွိႀကီးေတြျဖစ္ျဖစ္၊ သူေဌးႀကီးေတြျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါေတြကုိ ေထာင္ဗူးဝမွာ ခ်ိတ္ထားခဲ့ၾက၊ ေက်ာင္းမွာေနရင္ ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ အိမ္မွာေနရင္ အိမ္စည္းကမ္း၊ ေထာင္မွာဆုိရင္ ေထာင္စည္းကမ္း။ အခု မင္းတုိ႔ေရာက္ေနတာ ေထာင္ဆုိေတာ့ ေထာင္စည္းကမ္း ဆိုတာေတြ သင္ျပ ေပးမယ္ ... ဆိုတ့ဲ ေထာင္ဂါထာရြတ္သံကုိ အခုထိေတာင္နားထဲမွာ ၾကားေနတုန္းပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ အမုန္းဆံုးကေတာ့ ေထာင္အနံ႔ပဲဗ်။ ဘယ္လုိမွကုိ ခံစားလုိ႔မရခဲ့ဘူး။ သံတုိင္ေတြအနံ႔၊ လူေပါင္းစံု အနံ႔၊ ေအာက္သိုးသုိး ပုပ္အ႔အ ဲ ႔အ ဲ နံ႔၊ က်ေနာ္ ေထာင္ဆိုတာမေရာက္ဖူးခင္ က်ေနာ္႔ေယာက္ဖေတာ္ ေဆးခ်စ္သူ ေထာင္ထဲ ေရာက္တုန္းက ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔တာ အဲဒီအနံ႔ေၾကာင္႔ ထိုးအန္ခ့ဖ ဲ ူးတဲ့ အထိဗ်။

အျပင္မွာ က်န္ခ့တ ဲ ့ဲ က်ေနာ့္ဇနီးလည္း က်ေနာ္မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာေတြ စစ္တပ္အဆက္အသြယ္ေတြ လုိက္ရွာၿပီး ျပန္ထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ တဖားဖား လုိက္လုပ္ရတာေပါ႔။ အမွဳစြဲတင္တ့ေ ဲ မာင္ေတြက အမွဳမႀကီးႀကီးေအာင္ က်ေနာ္အျပင္မွာရွိေန ရင္ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔မရပါဘူး ဆုိတ့အ ဲ ထိ ခ်ဲ႕ကားထားေတာ့ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူးဗ်ာ။ ေထာင္ဝင္စာ လည္း ေတြ႔ခြင့္မရဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔အတြက္ စားစရာပို႔ခ်င္ရင္ေတာင္ တျခား အက်ဥ္းသား တေယာက္နာမည္န႔ဲ လာေတြ႔ၿပီး ပို႔မွရတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း လူလည္ဆုိေတာ့ ေထာင္ဝန္ထမ္း တပ္ၾကပ္ႀကီး စံသိန္းကို အိမ္လႊတ္ၿပီး ေငြယူခုိင္းတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေငြသြင္းခက တရာႏွစ္ဆယ္ႏွဳန္းေပါ့ဗ်ာ။ တခါသြင္းရင္ သံုးေသာင္းဆိုေတာ့ ကိုစံသိန္း ကလည္း ဘယ္ေတာ့ အိမ္ကို ထပ္သြားေပးရမလဲခ်ည္း ေမးေမးေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဇနီးကသာ အျပင္မွာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

140

ေသာကမ်ဳိးစံုန႔ဲ ေလွ်ာက္လုိက္ေနတာ က်ေနာ္က ေထာင္ထဲမွာ ယခုလည္းမိုက္ျမဲမွန္စြာ ေရွ႕ကုိတိုးလုိ႔ဆပိုးမိုက္အံုးမွာ ဆုိသလို ျပႆနာေတြ ဆက္ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။

ေနဦးဗ်ာ၊ ေထာင္ထဲမွာလည္း က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက တျပံဳႀကီးဗ်။ က်ေနာ္ ဘိန္းျဖဴ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေပး ဖူးတဲ့ ေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ဂ်ာဝါး အျပင္ စိုးေအာင္၊ မ်ဳိးေအာင္၊ စိုးျမတ္တုိ႔န႔လ ဲ ည္း ျပန္ဆံုေနၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ေထာင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ဳိး ျဖစ္ေနျပန္ေရာဗ်ာ။ မဟုတ္တ့ေ ဲ နရာမွာ ထင္ေပၚခ်င္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္းျဖဴ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ရင္း ျပႆနာ ထတက္ၾကတာ အခ်င္းခ်င္း ရွင္းမရတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ခံုသမာဓိ လုပ္ခိုင္းေနျပန္ေရာ ဗ်။ က်ေနာ္ေထာင္ထဲေရာက္လို႔ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္မွာေပါ႔။ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ ေရာက္ေနတဲ့ ႏွစ္-ေဆာင္ အေပၚထပ္ အခန္းနံပါတ္-ေလး မွာ ဘိန္းျဖဴ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ရာကေန ထိုးၾက ႀကိတ္ၾက ျဖစ္ကုန္ေရာဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုက ဘိန္းျဖဴကုိ အဝတ္အစားအထပ္ႀကီးတထပ္န႔လ ဲ ဲၾကရာက စတာပဲဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ေထာင္ထဲမွာ

ဘိန္းအေရာင္းအဝယ္ကုိ

ေငြန႔လ ဲ ည္း

လုပ္တယ္၊

ႏြားေဆးလိပ္န႔လ ဲ ဲတယ္၊

စီးကရက္န႔လ ဲ ဲတယ္၊

အဝတ္အစားနဲ႔လည္း လဲတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အဝတ္အစား ေစ်းကြက္ႀကီး ရွိေနတာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလားဗ်ာ။ ဝယ္မယ့္ ေမာင္ေတြက တေတာင္ေလာက္ အျမင့္ရွိမယ့္ အဝတ္ေဟာင္းတထပ္ႀကီး ယူလာၿပီး ဘိန္းေရာင္းတဲ့ ေမာင္ကုိ ဘိန္းျဖဴ ထုတ္ျပခိုင္းတယ္ဗ်ာ။ ဘိန္းျဖဴလည္း ထုတ္ေပးလိုက္ေရာ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို တေယာက္ေသာ ေမာင္က စကၠဴေလးတရြက္ေပၚတင္ၿပီး ရႊတ္ကနဲ ရွဴသြင္းလုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ႏွာေခါင္းကို လက္န႔ဲ သံုးေလးႀကိမ္ တရႊတ္ရႊတ္ သပ္ေနတယ္။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ေဘးနားက ေသာက္ေရအုိးအဖံုးနဲ႔ ဘိန္းေရာင္းတဲ့ေမာင္ကို ေကာက္ထုၿပီး အဝတ္ထပ္ ႀကီးကို ျပန္မၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ က်ေနာ္က မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနေတာ့ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု အလံုးစံုကို အစအဆံုး သိေန ျမင္ေနတာေပါ႔ ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ဘိန္းေရာင္းတယ္ဆိုတာ လြယ္တ့က ဲ ိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေနာက္ကြယ္မွာ ႏွစ္ႀကီးသမား ဒိတ္ဒိတ္က်ဲလူမုိက္ေတြ၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြပါ ပါေနတာပါ။ သာမန္တေယာက္စာသံုးတာေလာက္ကိုေတာ့ စအိုထဲ သြင္းယူလာၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ေထာင္ထဲကို မူးယစ္ေဆးဝါး သြင္းတဲ့နည္းေတြကလည္း စံုပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ထမ္းနဲ႔ သြင္းတယ္၊ ဘိန္းရည္ကို ႏွမ္းပ်စ္မွာ သုတ္ၿပီး သြင္းတယ္။ ငါးပိေၾကာ္ထက ဲ ုိ ဘိန္းရည္ထည့္ၿပီး သြင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ရယ္စရာတခု ေျပာရအံုးမယ္။ ေထာင္က်အခ်င္းခ်င္း အ႐ူးလို႔ေခၚေနၾကတဲ့ အ႐ူးေအးျမင့္က ႐ံုးထြက္အျပန္ တေခါက္မွာ ဒိုင္ယာဇီပင္ကို ပလစ္စတစ္န႔ထ ဲ ုပ္ၿပီး စအုိထဲသြင္းလာတယ္။ အျပားႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အမွန္က သူ႔အမွဳတြဲနဲ႔ တေယာက္တဝက္စခ ီ ်မယ္ဆုိၿပီး သြင္းလာၾကတာ။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ စအိုထဲက ျပန္ထုတ္ လုိက္တာ ထုတ္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္က ေပါက္ေနတယ္ ဆိုပဲဗ်။ ဒါနဲ႔ ေဆးျပားေတြကို ေအးျမင့္က နမ္းၾကည့္ၿပီး ... ဟာ ... ေတာ္ေတာ္နံေနၿပီကြ တဲ့။ ဒီေလာက္ ခ်ီးေစာ္နံေနတာ မင္းလုပ္မေနနဲ႔ေတာ၊့ ငါပဲ အနစ္နာခံလုိက္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲပစ္သြင္းလိုက္တာ သူ႔အမွဳတြဲခမ်ာ ေအာင့္သက္သက္န႔ဲ ထ႐ိုက္ရေတာ့မလို၊ ထိုင္ငိုရေတာ့မလုိ ျဖစ္သြား ရပါေလေရာဗ်ာ။

ဒါေပမဲ့ အခုဘိန္းမွဳက ရယ္စရာမဟုတ္ဘူးဗ်ား။ ေရာင္းတဲ့အုပ္စုက မေက်နပ္တာနဲ႔ ဧရာမ ျပႆနာႀကီး ျဖစ္လာတယ္ ေလ။ ဘိန္းျဖဴကို အလကားရွဴသြားတဲ့ေမာင္ေတြကလည္းမေလွ်ာ့ဘူး။ ျပႆနာရွာရင္ လက္တုန္႔ျပန္မယ္။ ဘိန္းေရာင္း ေနတာ အကုန္ေလွ်ာက္ေဖာ္မယ္ ဆိုၿပီး ေအာ္ၾကက္ထုတ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ အဲဒီျပႆနာက က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတာ ေလ။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေမာင္ေတြက က်ေနာ့္ကို လာတုိင္ပင္ၾကရင္း ... ျပႆနာကေတာ့ မိုးမီးေလာင္ကုန္ေတာ့မယ္ ဗ်ာ။ ၾကားထဲက ဆရာပဲ တရားသူႀကီးလုပ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ေပးပါေတာ့လုိ႔ ျဖစ္လာသဗ်။ အမွန္ေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ဘက္စလံုး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

141

ဟာ ခံတ့ဲ အုတ္သွ်စ္ေကာ၊ ထုတ့အ ဲ ုတ္သွ်စ္ပါ ကြဲကုန္ၾကမယ့္ကိန္းမို႔ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေနာက္တေန႔ကို အမိန္႔ခ်မယ္ ဆိုၿပီး ႐ံုးခ်ိန္းေပး လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တေန႔မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ အေဆာင္ေပၚမွာလူရွင္းေနတုန္း ဘိန္းလုရွဴတဲ့ အဖြဲ႔ကို က်ေနာ္ အရင္ေခၚ လိုက္ တယ္။ လာတဲ့သူေတြက လုတ့ေ ဲ မာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးကိုင္ေနတဲ့ စိန္ကုလား၊ တင္ေဌးနဲ႔ စိုးေအာင္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔အဖြဲ႔ကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီကိစၥ ဆက္ရွည္ေနရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မင္းတုိ႔ ငါ့ထက္ ပို သိၿပီးသားပါ။ မင္းတို႔လူကသြားလုတာမို႔ မင္းတို႔ဘက္ကလြန္တယ္။ အမွန္မွာ ဟုိတဘက္က မင္းတုိ႔ကို တေလးတစား ရွိေနတာအမွန္ပဲ။ ကိုယ့္ကုိ ေလးစားေနတဲ့သူေတြန႔ဲ ျပႆနာမျဖစ္သင့္ဘူး။ က်သင့္တ့ေ ဲ ငြကို ငါပဲ စိုက္ေပးပါ့မယ္။ မင္းတုိ႔ လက္န႔ေ ဲ ပးလုိက္ပါ ... ဆိုေတာ့ ခပ္ေငးေငးလုပ္ေနၾကၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ၾကသဗ်ာ။ ဆရာ့ေငြမလိုပါဘူးေတာင္ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တဖြ႔က ဲ ို ထပ္ေခၚလုိက္တယ္။ ေအး ... လုရွဴသြားတဲ့ေကာင္က ယင္းထၿပီး လုပ္သြားပံုရတယ္။ အမွန္က မင္းတုိ႔ကို တေလးတစားရွိၿပီးသားပါ။ ေဆးျပတ္လြန္းလို႔ ျဖစ္တာထင္တယ္၊ ဘာဆက္လုပ္ရင္ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ မင္းတို႔က ေထာင္ပီအိပ္ခ်္ဒီေတြမို႔ ငါ့ထက္ပိုသိၿပီးသားေတြ။ ေထာင္ထဲမွာေျပးၾကည့္ရင္ ဒီလူေတြပဲ ေဆြမ်ဳိးလို ျဖစ္ေန တာမို႔ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ စဥ္းစားၾကေစခ်င္တယ္။ မင္းတုိ႔ေငြကို ငါစိုက္ေပးပါ့မယ္ ... လည္းေျပာလုိက္ေရာ ကုိယ္ေတာ္ ေခ်ာေတြ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းၿငိမ့္ၾကသဗ်။ သူတို႔ကလည္း ဆရာစိုက္ေပးမေနပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔အလုပ္က ဘိန္းစားေတြန႔ဲ လုပ္ရတာမို႔ ဒါမ်ဳိးျဖစ္တတ္ပါတယ္ဆိုပဲ။ တိုတုိေျပာရရင္ အျပန္အလွန္ ေလးစားေနၾကတယ္ဆုိတ့ဲ စကားတလံုးနဲ႔ အိပ္စုိက္တရားသူႀကီးရဲ႕ အမိန္႔ဟာ အတည္ျဖစ္ၿပီး ရန္မီးၿငိမ္းၾကေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေဘာ္ဒါ က႑နဲ႔ ဘိန္းျဖဴေတာင္ အလကားလုိက္ဝယ္ေပးတဲ့သူမ်ဳိးဆိုတာ ေထာင္ထဲကို ဘိန္းျဖဴမွဳနဲ႔ ႀကိဳေရာက္ေနတဲ့ ဂ်ာဝါးနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ႀကီးတို႔ ဆီကေနတဆင့္ သိၿပီးသားျဖစ္တာလည္း ပါပါတယ္ဗ်ာ။

သူမ်ားဘိန္းကိစၥ ရွင္းၿပီးလုိ႔ ေအးၿပီမွတ္တယ္။ က်ေနာ္႔ အမွဳတြဲ ဖိုးနီကိစၥက ထပ္ဝင္လာျပန္​္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ရန္ပြဲ ေၾကာင့္ ေထာင္ထဲေရာက္လာပါတယ္ဆုိကာမွ ေထာင္ထဲ မွာ ရန္ပြဲထပ္ၾကံဳေနရ တဲ့ ကိန္းဗ်။ ျဖစ္ပံုက တညေန ေထာင္ပိတ္ခါနီးမွာ ဖိုးနီက အေပၚထပ္ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထဲက

ဒန္ပန္းကန္န႔ဲ

ထမင္းစားေနသဗ်။

အဲဒီ

အခ်ိန္မွာ စည္းကမ္းထိန္းဆုိတ့ဲ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္ မေရာက္၊ ေထာင္လက္ေကာက္ တေကာင္က သူ လာေန တာကုိ ထမင္းစားေနရပါ့မလား ဆုိၿပီး လက္ထဲက ႀကိမ္န႔ဲ ဖိုးနီကုိ သမလုိက္တာ စားလက္စ ဒန္ထမင္းပန္းကန္ပါ လြင့္သြားေရာဗ်။ ဖိုးနီလည္း ျပန္ထထုိးေတာ့ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ နဖူးမွာ ဘုသီး ကိုယ္စီ ျဖစ္ၿပီး ျပႆနာ ႐ႈပ္ကုန္ျပန္ေရာဗ်ာ။ အမယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ အမွဳတြဲေတြက ညီေတာ့ညီသားဗ်ာ။ ဖုိးနီ အ႐ုိက္ခံရၿပီး ႐ုိက္တ့ေ ဲ မာင္န႔ဲ လံုးေထြးေနတာလည္း ျမင္ေရာ အမွဳတြဲေျခာက္ေယာက္လံုး ေျပးဝင္သြားလိုက္ၾကတယ္။ ဝင္တား၊ ဝင္ဆြဲတ့ဲ ေမာင္ေတြ ေၾကာင့္ ပြဲကရပ္သြားေပမဲ့ ဒီကိစၥကုိ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္ႏွယ္႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ ထမင္းေလးတလုပ္ကို

ၿမိဳမက်ေအာင္႐ုိက္ခ်ရတယ္လို႔။

တကယ္ဆို

ဖိုးနီေထာင္ထဲ

ေရာက္လာရတာ

က်ေနာ့္

ပေယာဂေၾကာင့္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တာဝန္ရွိတယ္ ထင္လုိ႔ဗ်။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွာခံျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္ ဖိုးနီကို႐ုိက္သြားတဲ့ စည္းကမ္းထိန္းကို ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိေအာင္ လက္တုန္႔ျပန္ဖုိ႔ စီစဥ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

142

ေနာက္ေန႔မနက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ေတာင္ယာမွာသံုးတဲ့ ငန္းျပားေပါက္တူးေတြလို စုိက္ပ်ဳိးေရးသံုး ကိရိယာပစၥည္းေတြသိမ္းတဲ့ ဘုတ္တုိက္ကို

ခင္ဗ်ား

သိတယ္

မဟုတ္လား။

အေဆာင္ေဘးက

တထပ္အုတ္တုိက္

ေသးေသးေလးေလ။

ေထာင္လူမိုက္ေတြက အေရးအေၾကာင္းဆုိ သံုးႏုိင္ေအာင္ လက္နက္တခ်ိဳ႕ကုိ အဲဒီမွာ သိမ္းထားတတ္ၾကတယ္။ ဒါကုိ က်ေနာ္

စပ္စုထားတာမို႔

သိေနတယ္ဗ်။

အဲဒီဘုတ္တုိက္ထဲကုိ

က်ေနာ္မေယာင္မလည္ဝင္သြားၿပီး

တိုက္ပြဲဝင္

လက္နက္ ရွာလုိက္တယ္။ ရွစ္လကၼေလာက္ အရွည္ သံဆူးခၽြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းရလုိက္တယ္။ ဘားလားတေခ်ာင္း၊ က်ေနာ္ တေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး မေန႔က ဖိုးနီကို လက္စြမ္းျပသြားတဲ့ေမာင္ကုိ တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္မွာ ပက္လက္အိပ္ေနတုန္း ဝိုင္းထား လိုက္ၾကေရာဗ်ာ။ ဘလိုင္းသြားဝုိင္းတာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ ဒီေမာင့္ေနာက္က မဆီမဆုိင္ေကာင္ေတြ ပါလာရင္ ဝင္တားဖို႔၊ ဝင္ပါဖုိ႔ပါ နာမည္ေက်ာ္လူမိုက္ေတြကို ႀကိဳညႇိထားရတာေပါ့ဗ်ာ။ ႀကိဳတင္ ဇယားဆြဲထားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ သူတုိ႔ကေတာင္ က်ေနာ့္ကို တားၾကပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေဒါသက ေရွ႕ေရာက္ေနေတာ့နားမဝင္ဘူး။မင္းတုိ႔ မကူညီႏိုင္ရင္ ေဝးေဝးေန၊ ငါ့ကုိ လာတားရင္ ငါ့ရန္သူ့ပဲလုိ႔ ျပန္ႀကိမ္းလုိက္တယ္ဗ်ာ။ ဒီေမာင္က ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားဘဲ ႐ုတ္တရက္ ဝိုင္းလုိက္တာကိုလည္းေတြ႔ေရာ၊ နံရံမွာ ေခါင္းကပ္ၿပီး ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြး မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္တခုလံုး ... မဆုိင္တ့ေ ဲ ကာင္ ခပ္ေဝးေဝး ေနေနာ္။ ေနာက္မွ ငါ႔အဆိုးမဆိုန႔ဲ ဆိုတ့ဲ က်ေနာ္႔အသံက ဟိန္းထြက္ေနသဗ်။ ဒီေကာင့္ကုိ ဝိုင္းထားတဲ့ က်ေနာ့္တုိ႔က အတြင္းဝိုင္း၊ အျပင္က ကာကြယ္ထားတဲ့ လူမိုက္ေတြက အျပင္ဝိုင္း၊ လူဝိုင္းကႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ လူလည္းအဝိုင္းခံရေရာ ဒီေမာင္ လက္အုပ္ခ်ီ ေတာင္းပန္ လုိက္တာဗ်ာ။ ေဘးကလူေတြေတာင္ က်ေနာ္တို႔ မရက္စက္သင့္ဘူး ထင္ကုန္တ့အ ဲ ထိဗ်ာ။ က်ေနာ္႔အက်င့္ကလည္း ေအာင္မယ္ေလး တ,ရင္ ေၾကာက္ပါၿပီ ထပ္ေအာ္ခိုင္းတာကို မႀကိဳက္တတ္တ့သ ဲ ူ ဆိုေတာ့ ျပန္သနားသြားၿပီး သတိေပး ႐ံုန႔ဲ ပြဲၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အင္း ... ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ဒီလူဟာ ဇယားႏိုင္တယ္၊ မတရားဘူးထင္ရင္ ေနရာ မေရြးတဲ့သူ ဆုိၿပီး မဟုတ္တ့ေ ဲ နရာမွာ နာမည္ႀကီးျပန္တာေပါ႔ဗ်ာ။

ေအာ္ .. ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္ ေထာင္ထဲမွာ ရမ္းကား ေနတယ္လို႔ခ်ည္းထင္လို႔လားဗ်ာ။ ဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ ေသးဘူးဗ်။ က်ေနာ္ျပဳခဲ့တ့ဲ ေထာင္တြင္း ဒါနခန္းေလး ေတြ ရွိပါေသးသဗ်ာ။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဒါနကေတာ့ ေထာင္ထဲကို

အူလည္လည္

ေရာက္လာခဲ့ရတဲ့

ကိုရင္ေလးႏွစ္ပါးရဲ႕ စားေရးေသာက္ေရးကို တာဝန္ယူ ထားတာပဲဗ်။

ဒီကိုရင္ေလး

ႏွစ္ပါးက

သာေကတ

ဘက္ကပါဗ်ာ။ သူတို႔ ဇာတိရြာ၊ အညာက ဦးေလးေတြ ၿမိဳ႕တက္လာေတာ့ အခ်ိန္မေတာ္ အရက္ေသာက္ခ်င္ တယ္

ဆိုလို႔

အရက္ထြက္ဝယ္ေပးတာ

လမ္းမွာ

စစ္တပ္န႔ဲ တုိးေတာ့ သာသနာ ညိႇဳးႏြမ္းေစမွဳနဲ႔ အမွဳဖြင့္ခံရၿပီး အခ်ဳပ္က်လာတာဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ့္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ အရြယ္ ကိုရင္ေတြကို သူမ်ားေသာက္ဖုိ႔ အရက္ဝယ္ေပးမိတာနဲ႔ ေထာင္ထဲ ဘာေၾကာင့္ပို႔ရသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားလုိ႔ ေတာင္ မရပါဘူးဗ်ာ။ စားေရးေသာက္ေရးက က်ေနာ့္အတြက္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ကိစၥ မဟုတ္ဘူးဗ်။ မနက္ပိုင္းမွာ စားခ်င္တ့ဟ ဲ င္း ေျပာလုိက္႐ံုပဲ။ က်ေနာ္ေဘးကလူသတ္မွဳနဲ႔ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ ေသာင္းျမင့္ဆုိတ့က ဲ ေလးက ခ်က္ေပး တာ။ လိုတ့ဲ ဟင္းခ်က္စရာ၊ ဟင္းစားကိစၥက စိုးေအာင္န႔ဲ ဘားလား တာဝန္ေလ။

ေအာ္

...

ေသာင္းျမင့္ဆုိလို႔

က်ေနာ္

ေသာင္းျမင့္ကိုလည္း

ေထာင္ကလြတ္ေအာင္

တဆက္တည္းပဲ လူတေယာက္ အသက္ကိုလည္း ကယ္ခ့တ ဲ ယ္ ဆုိပါေတာ့။

http://www.mindin.info/

ကူညီခ့ေ ဲ သးတယ္ဗ်ာ။

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

143 ေသာင္းျမင့္က လူထူးလူဆန္းထဲမွာ ပါတယ္ ဆိုရမယ္ ဗ်။ သူက အသက္သာ အစိတ္ဝန္းက်င္ ရွိေသးတာ၊ လူသတ္မွဳႏွစ္ခါျဖစ္ဖူးတယ္။ ပထမတႀကိမ္က သက္ေသ မခိုင္လံုလို႔ လြတ္ခ့သ ဲ တဲ့။ အခုျဖစ္တာ ဒုတိယ အႀကိမ္ ဆုိပဲ။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ခင္ေနရွာလုိ႔ သူ တကယ္သတ္ခ႔ဲ တဲ့ အေၾကာင္း ႐ိုး႐ုိးသားသားေျပာရွာ ပါတယ္။ အေရး ထဲ ခင္ဗ်ားက သူ႔အမွဳအေၾကာင္း သိခ်င္ေန ျပန္ၿပီလား ဗ်ာ။

ေသာင္းျမင့္က

အင္းစိန္

တဖက္ကမ္းမွာ

ေန

သတဲ့ဗ်ာ။ ပထမျဖစ္တ့ဲ အမွဳအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ မသိ ဘူးဗ်။ အခုျဖစ္လာတဲ့ အမွဳက သူ႔ေယာက္ဖေၾကာင့္ တဲ့ ဗ်ာ။ သူ႔ေယာက္ဖ လယ္ထဲအသြားမွာ သူ ေနာက္ကေန လုိက္သြားေတာ့ သူ႔ေယာက္ဖက ရန္ေႂကြးရွိတ့ေ ဲ မာင္တေယာက္န႔ဲ လူသူျပတ္တ့ေ ဲ နရာမွာဆံုမိၾကတယ္တ့။ဲ တေယာက္ တခြန္း စကားမ်ားရာကေန ပါလာတဲ့ ကုိင္းခုတ္ဓားေတြန႔ဲ ခုတ္ၾကေတာ့မယ့္ အေျခအေနအထိျဖစ္လာေတာ့ ေနာက္က ပါလာတဲ့ ေသာင္းျမင့္က လက္ထဲက ဝါးစိမ္းဒုတ္န႔ဲ သူ႔ေယာက္ဖရဲ႕ရန္သူေတာ္႔ အုတ္ဆက္ကို ႐ုိက္ထည့္လိုက္တာ ေျဖာင္းကနဲ အသံျမည္ၿပီး တခ်က္တည္း အသက္ေပ်ာက္သြားေရာတဲ့ဗ်ာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေသာင္းျမင့္ အခု အမွဳ မွာလည္း သက္ေသမရွိဘူးဗ်။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတ့ဲ လယ္တဲေတြက လူေတြ သက္ေသထြက္ေတာ့လည္း အခင္း ျဖစ္ပြားခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံတခ်က္ ၾကားလုိက္တယ္ဆုိၿပီး တညီတညြတ္တည္း ထြက္ၾကသတဲ့။ အမွန္က ေသာင္းျမင့္ ႐ုိက္လုိက္တ့ဲ ဒုတ္ခ်က္က အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ခ်က္ေကာင္းကိုထိၿပီး အုတ္ဆက္ပြင့္သြားတဲ့ အသံကို ေသနတ္သံ ထင္ေန ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

အမွဳစစ္ၿပီးလုိ႔ အမိန္႔ခ်ဖို႔ႏွစ္ပတ္အလုိေလာက္မွ တရားသူႀကီးက ေရွ႕ဖတ္စာေရးကေန တဆင့္ ေသာင္းျမင့္တုိ႔ဘက္ကို ေငြတေသာင္းခြဲ ေတာင္းတယ္တ့။ဲ ေသာင္းျမင့္က ေပးရမလားလုိ႔ က်ေနာ့္ကို လာတုိင္ပင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေပးရမယ္၊ သူေတာင္းတာ မင္းကိုလႊတ္ခ်င္လို႔ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ အၾကံေပးလုိက္ရတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသာင္းျမင့္က ေထာင္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္လူတေယာက္ကုိ သတ္ဖုိ႔ ျဖစ္လာပါေလေရာဗ်ာ။ သူသတ္မ့ေ ဲ မာင္က တန္းစီး စိန္ကုလားဗ်။ စိန္ကုလား ဆုိတ့ေ ဲ မာင္ကလည္း လူသတ္မွဳနဲ႔ဝင္လာၿပီး ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းသားဆုိေတာ့ အေဆာင္ႏွစ္ တန္းစီး ျဖစ္ေန တာ။ ဒီေမာင္က ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႐ိုင္းသဗ်ာ။ လူႀကီးမွန္းမသိ လူငယ္မွန္းမသိ၊ ဆဲလုိက္ဆုိလုိက္၊ ႀကိမ္းလုိက္ ေမာင္းလုိက္တာမွ တကယ့္ အယုတၱအနတၱ။ ေထာင္ထဲမွာ ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းတာ မဆန္းေပမဲ့ စိန္ကုလား ဆဲတာ ကေတာ့ ႐ုိင္းလြန္လြန္းတယ္လုိ႔ထင္သဗ်ာ။ အဲဒီ စိန္ကုလားက ေသာင္းျမင့္ကုိ ဘာအၿငိဳးနဲ႔၊ဘာကုိေတးထားမွန္းေတာ့ မသိလုိက္ဘူး။ တန္းစီခ်ိန္မွာ ဝါးဆစ္ပိတ္န႔ဲ စြတ္႐ုိက္ပစ္တာ ေသာင္းျမင့္ေက်ာ မွာ အ႐ႈိးေတြထင္ကုန္တ့အ ဲ ထိဗ်။ အဲဒီ မွာတင္ ေသာင္းျမင့္လည္း စိန္ကုလားကို သတ္ဖို႔ၾကံေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ေသာင္းျမင့္ဟာ ေသြးေအးေအးနဲ႔ တကယ္ကုိ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးဗ်။ စိန္ကုလားကိုသတ္ဖုိ႔သာ ဇယားဆြဲေနတာ၊ စိန္ကုလားကို သူက ေလသံ ေအးေအးနဲ႔ ျပန္ေတာင္ ေတာင္းပန္ေနေသးတယ္။ ငယ္ေသးေတာ့ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ စိတ္ရင္းက ေကာင္းရွာပါတယ္။ က်ေနာ့္တုိ႔ကို မညည္းမညဴ သူပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၿပီး လူႀကီးကုိလူႀကီးမွန္းလည္း သိတတ္ရွာ ပါတယ္။ က်ေနာ္န႔ေ ဲ သာင္းျမင့္က ေဘးခ်င္းကပ္ရက္အိပ္တာဆိုေတာ့ သူ ညညမွာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ခ်ေနတာကို က်ေနာ္ အကဲခတ္မိတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးျဖစ္လာတာနဲ႔ ေသာင္းျမင့္ကုိ ... မင္းစိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ထားပါကြာ လုိ႔ လည္း ေျပာလိုက္ေရာ ... ဦးေလးက က်ေနာ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိလို႔လား၊ က်ေနာ့္ကို မတားပါနဲ႔တ့။ဲ သူျပန္ေမးမွ သူဘာလုပ္မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ တကယ္ရိပ္မိသြားတယ္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ တကယ္ဆုိ က်ေနာ္ ဒီကေလးကုိ ခင္ပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ အိမ္ေထာင္က်၊ မိန္းမရတာ ေျခာက္လေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ဆိုပဲ။ သူ႔မိန္းမက သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးေတာ့

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

144

သူက မမ လို႔ေခၚတယ္တ့။ဲ တခါတခါ သူ ... သူ႔မမအေၾကာင္းေျပာရင္ က်ေနာ့္မွာ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ကုိ ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ေပးရတယ္။ သူကလည္း ဒါကို သိပ္သေဘာက်တယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕၊ စိန္ကုလားကို သူအျပတ္ရွင္း ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကိုဖြင့္ေျပာရွာတယ္။ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ စိန္ကုလားကုိ သတ္မ့ဆ ဲ ူးခၽြန္က သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္ကုိ ေရာက္ေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္ ေတာင္ ႐ုတ္တရက္လန္႔သြားတယ္ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ေထာင္မွာ တန္းစီၿပီး ပံုစံထုိင္ေနတုန္း လည္ပင္း ေအာက္ေျခက ညႇပ္႐ုိးၾကားကို ဆူးခၽြန္န႔ဲ တခ်က္ တည္း အေသထိုးထည့္လိုက္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းေတြ က်ေနာ္ ၾကားဖူးေပါင္း မ်ားေနပါၿပီဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ေသာင္းျမင့္ကုိ က်ေနာ္ ေလေျပထိုးရတယ္။ မင္း လုပ္ခ်င္တာကုိ ငါ ဇြတ္မတားဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ ေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ ငါလည္း မင္းကုိ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနလို႔ ဒီညမင္းနဲ႔ငါ စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္ဆုိေတာ့ သူက ေခါင္းၿငိမ့္သဗ်ာ။

ညဘက္အိပ္ခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလး သူ႔မမ အေၾကာင္း စကားစလိုက္ရတယ္။ သူ႔မမနဲ႔ဘယ္လုိေတြ႔ ၾကတယ္၊

ဘယ္လုိအဆင္ေျပသြားတယ္၊

ရည္းစားျဖစ္တာ

ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္၊

ဘယ္လုိလုပ္ညားတယ္၊

မဂၤလာေဆာင္တယ္၊ ဘာညာကြိကြ ေလွ်ာက္ေမးရတာေပါ့ဗ်ာ။ တနာရီနီးပါး သူန႔သ ဲ ူ႔မမရဲ႕ ခ်စ္ပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီးမွ ... ေအးကြာ၊ တရားသူႀကီးကလည္း ေငြေတာင္းေနၿပီ။ ငါ့စိတ္ထင္ေတာ့ မင္းလြတ္ဖို႔ မ်ားတယ္ကြ။ လြတ္ရင္ေတာ့ကြာ မင္းမမ ဝမ္းသာလုိက္မယ့္ျဖစ္ခ်င္း။ ႐ံုးကအမိန္႔ခ်တာနဲ႔ လက္ထိပ္ခၽြတ္ၿပီးအိမ္ျပန္႐ံုပဲကြာ။ မင္းမမက အသက္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ဆုိေတာ့ သားသမီးေစာေစာယူထားတာ ေကာင္းတယ္ကြ။ ဒါမွ မိသားစု သုိက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာ။ ေထာင္ဆုိတာ ေနာက္ထပ္ စိတ္မကူးနဲ႔ေဟ့၊ ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရေနၿပီ ... လုိ႔လည္း အလံုးေတြ ပစ္သြင္းလုိက္ေရာ ေသာင္းျမင့္ တခ်က္တည္း ငိုင္ဆင္းၿပီး မ်က္လံုးေလး ေမွးေနသဗ်ာ။ တေအာင့္ၾကာ ေတာ့မွ ေခါင္းေထာင္ထၿပီး ... ဦးေလး က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲဗ်ာ တဲ့။ ဒီေကာင့္ကို သတ္ခ်င္စိတ္ကလည္း ေဖ်ာက္မရ ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္က ဒီလိုလုပ္ကြာ၊ မင္း လာမယ့္႐ံုးခ်ိန္းမွာ အမိန္႔ခ်မယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီ အမိန္႔ကို ေစာင့္လုိက္။ မလြတ္ရင္ မင္းသေဘာ၊ လြတ္သြားရင္ စိန္ကုလားမ်က္ႏွာကို မင္းမျမင္ရေတာ့ဘူး။ မင္းမမ မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေနရေတာ့မွာ ဆုိေတာ့ ရယ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။ ေသာင္းျမင့္ကုသိုလ္ကံလုိ႔ ဆိုရမယ္ဗ်။ ေနာက္႐ံုးခ်ိန္းမွာ သူလြတ္သြား တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ ႐ံုးခ်ိန္းသြားမယ့္ေန႔က က်ေနာ့္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့ေနလို႔ ဆုေတာင္ ေခၽြလိုက္မိေသးဗ်ာ။ ဒီလင္ဒီမယား အုိေအာင္မင္းေအာင္ ေပါင္းရေအာင္ ငါ့တူ ဒီေန႔လြတ္ပါေစဗ်ား ... လုိ႔။

ဟား ဟား၊ ေသာင္းျမင့္လြတ္ၿပီး ေနာက္တပတ္ၾကာေတာ့ မနက္အေစာႀကီး ေထာင္ဝန္ထမ္း ကိုျပဴးနဲ႔ က်ေနာ့္ဆီကို မိန္းမ ေပးလုိက္တ့ဲ စာတေစာင္ ေရာက္လာသဗ်ာ။ ရွင္တုိ႔ကုိ ဒီေန႔ စစ္ခံု႐ံုးက လႊြတ္မယ္ဆိုပဲ။ က်ေနာ္လည္း ေဝသာလီဗ်ဳိင္း႐ႈံးေအာင္ လည္တဆန္႔ဆန္​္႔န႔ေ ဲ မွ်ာ္လုိက္တာ ညေနေျခာက္နာရီထုိးလို႔ အေဆာင္သာ ပိတ္တယ္၊ လႊတ္မိန႔က ္ ေရာက္မလာဘူးဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ စိတ္က ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေလသလားေတာ့ မသိပါဘူး ဗ်ာ။ ပက္လက္လွန္ၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ေနတာ ဘုိးေတာ္လိုလို ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္န႔အ ဲ ဘုိးႀကီးတေယာက္က မင္းဒီေန႔

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

145

လြတ္ကိုလြတ္မယ္ ဆိုလို႔ လန္႔ၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္တာ အျဖဴဝမ္းဆက္န႔ဲ အခ်ဳပ္႐ံုးမွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ ေထာင္က် မရမ္းကုန္းသား ကုလား ဦးကုိက က်ေနာ့္ကို လက္ကမ္းေပးၿပီး ... အကိုႀကီး အိမ္ျပန္ၾကမယ္ တဲ့။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေထာင္အခ်ဳပ္က်ၿပီး ငါးဆယ့္ရွစ္ရက္ေျမာက္တ့ေ ဲ န႔မွာ က်ေနာ္ အျပင္ျပန္ေရာက္ လာပါတယ္။ က်ေနာ့္ အမွဳက စစ္ခံု႐ံုးတင္ထားတာမို႔ လႊြတ္မိန္႔ဟာ စစ္ခံု႐ံုးကလာတဲ့အတြက္ ေန႔မကူးခင္ မလြတ္မျဖစ္ လႊတ္ရတာေပါ့ ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာင္အျပင္ ေရာက္ေတာ့ ညခုႏွစ္နာရီ ထိုးကာနီးေနပါၿပီ။ ဖိုးနီဆုိ စိတ္လွဳပ္ရွားလြန္းလုိ႔ ေထာင္ျပင္လည္း ေရာက္ေရာ အက်ႌေရာ ပုဆုိးပါ ခၽြတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္တ့အ ဲ ထိဗ်။

ေျပာရင္းနဲ႔ ရယ္စရာေကာင္းတာေတာင္ ပါလာျပန္ၿပီဗ်ာ။ မဆီမဆိုင္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ က်ေနာ္ဟာ ဗြီဒီယို မင္းသားေတာင္ ျဖစ္အံုးမလို႔ဗ်။ ဟား ဟား မင္းသားျဖစ္ဖုိ႔ ၾကံဳလာတာကလည္း ဒီအမွဳေၾကာင့္ပဲဗ်ာ။ ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားက မယံုလို႔လား။ တကယ္ပါဗ်။ ႂကြားတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ မင္းသား ျဖစ္မွာေတာင္ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းထဲက မင္းသား မဟုတ္ဘူးဗ်။ တႏုိင္ငံလံုး ဟုိးဟုိးေက်ာ္ခ့တ ဲ ့ဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ ျဖစ္ခ့တ ဲ ့လ ဲ ူသတ္မွဳတမွဳ ရဲ႕ဇာတ္လမ္းထဲက သက္ရွိထင္ရွား၊ တကယ့္လူတေယာက္ရဲ႕ဇာတ္လမ္း။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

146

tcef; (63) - wdwfqdwfaomfvnf; Mum;Edkifonf

ငရဲျပည္ႏွင့္ တုႏွဳိင္းအပ္ေသာ ရဲဘက္စခန္းပင္ ျဖစ္လင့္ကစား သႀကၤန္အခါနီးေလၿပီ ျဖစ္၍ မိုးေငြ႔ေလေငြ႔တို႔ႏွင့္အတူ ပိေတာက္ဖူးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတာေတးသံတို႔ပင္ ျမင္ရၾကားရစျပဳေနေခ်ၿပီ။ အတာေတးသံကုိ စခန္းခြဲသုိ႔ ကိုသက္ခိုင္ကပင္ ေဆာင္ၾကဥ္းလာခဲ့ပါသည္။ တခုေသာ နံနက္ခင္းတြင္ ျဖစ္၏။ “ျမဴေမွာင္ေဝကင္း ... ေငြအဆင္းဆႏၵ၊ ျပည္ေထာင္ .. တိုင္းျမန္ေျပ .. ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ဆု၊ သြန္းခါေရ၊ ေအးေစေၾကာင္း ေလာင္းတဲ့လံုေမ၊ ထူးထူးကဲကဲ လွၾကပါေပ၊ အဆင္ေျပ ... ျမင္ရသူရႊင္ျမဴးေလာက္ေပ၊ သံသာ ... ခ်ိဳျမျမ ဆိုေတးေလး ေတြ .... မန္းၿမိဳ႕သူရဲ႕ဂုဏ္န႔ည ဲ ီေပ ယဥ္ေက်းသူေတြ၊ မႏွစ္ကလဲ ေလာင္းခဲ့တာေတြ ေအးေအးျမျမ မေမ့တ့ႏ ဲ ုိင္ေပ၊ သင္း .. ပ်ံ႕ေန ... ေရႊပန္းပိေတာက္ေတြ တဲြရြဲလို႔ေန ဆင္ျမန္းျမန္းကာ လွတ့ေ ဲ မ၊ ေငြငန္းေမာင့္ကိုေလာင္းတဲ့ေရ ..... ” “ဟာ ... ကိုသက္ခုိင္ႀကီးက တကယ္အသံေကာင္းတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဘာလိုလုိန႔ဲ သႀကၤန္ေတာင္နီးလာၿပီ၊ လတ္ တို႔က မႏၱေလးသူေလ။ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ။ သႀကၤန္တြင္း ဒီစခန္းခြဲမွာ ေပ်ာ္ပရ ဲြ ႊင္ပြဲေလးနဲ႔ စည္စည္ကားကားေလး ျဖစ္ေအာင္ ေမာင့္ကိုေျပာရမယ္”

ေတးသံရွင္ကား ကိုသက္ခိုင္ျဖစ္၏။ အာေမဋိ္တ္သံ ျပဳသူမွာ စခန္းခြဲ တာဝန္ခံ ဦးေအးႏုိင္၏ ဇနီးအသံျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားေရခ်ဳိးရာ အုတ္ကန္မွာ ဓာတ္ဆင္ဓာတ္႐ိုက္သလို ေရတံုကင္ လွိမ့္ထိုးေနေသာ ကိုသက္ခုိင္ .. ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ အသံဝါႀကီးျဖင့္ ျမဴေမွာင္ေဝကင္းသီခ်င္း ထဟစ္ လိုက္ေသာ ကိုသက္ခုိင္၏ အသံကုိ ဦးေအးႏုိင္၏ဇနီးသည္ မလတ္လတ္ေထြး ၾကားၿပီး တုံ႔ျပန္လုိက္ေသာ အသံျဖစ္သည္။ မလတ္လတ္ေထြးမွာ ခင္ပြန္း သည္ တာဝန္က်ရာ ဤစခန္းခြဲသုိ႔ သူမတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာ မႏၱေလး လူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးဌာနမွ ခြင့္ရက္ရွည္ ယူကာ ေရာက္ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိျဖစ္ရပ္သည္ပင္လွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲဘက္စခန္း၏ တခုေသာ ေပ်ာ္စရာ သႀကၤန္ကုိ စတင္ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ျခင္း ေပတည္း။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

147 ထိုညေနတြင္ ကိုသက္ခိုင္၏ တဲေပၚသုိ႔့ စခန္း တာဝန္ခံ ဦးေအးႏုိင္၊ ေပါက္ခ်လာၿပီး .. .. “ကိုသက္ခိုင္ ... က်ေနာ္တို႔ စခန္းခြဲမွာ သႀကၤန္ပြဲ ေလး ျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းပါအံုးဗ်ာ” ဟု​ု ဆိုပါသည္။ ပထမေတာ့ ကိုသက္ခိုင္က မလုပ္ခ်င္ဘူး ဇြတ္ဘူးခံသည္။

ဦးေအးႏုိင္က

ဇနီးသည္

အလိုကို

လုိက္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ေျပာေနမွန္း ရိပ္မိပံုရသည္။ ေနာက္ပိုင္း သႀကၤန္ရက္အတြင္း အက်ဥ္းသားမ်ား အခြင့္အေရးကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး

လုိက္ေလ်ာပါမည္ဟူေသာ

သေဘာ

တူညီခ်က္ ရသည့္အခါ ကိုသက္ခုိင္က သႀကၤန္ပြဲအတြက္ သူတတ္ႏိုင္သမွ် အားလံုးလုပ္ေပးရန္ေခါင္းခံသည္။ စင္စစ္ သႀကၤန္ရက္မ်ားအတြင္း အက်ဥ္းသားမ်ား အခြင့္အေရး သည္ ကိုသက္ခိုင္သေဘာအတိုင္းသာ ျဖစ္ရပါေစမည္ဟူေသာသေဘာတည္း။ သႀကၤန္အစီအစဥ္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မ်ား ဆြမ္းကပ္ျခင္းမွသည္ ကံစမ္းမဲေဖာက္ျခင္း၊ ကာရာအုိေကသီဆုိျခင္း၊ ဗြီဒီယိုျပသျခင္း အထိပါဝင္သည္။ အက်ဥ္း သား ရဲဘက္တို႕အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္ႏွင့္ကုိသက္ခုိင္ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနခဲ့ၾကပါသည္။

က်ေနာ္က ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာသူမဟုတ္ေပမဲ့ မင္းသားပုံစံေပါက္တယ္လုိ႔ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားႀကီး ျမတ္ေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးတယ္ဗ်။ ႂကြားတာမဟုတ္ရပါဘူး။ တရံတခါက အေၾကာင္း ေတြ ၾကံဳတုန္းမို႔ေျပာတယ္လို႕သာ မွတ္ပါဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္ ကုမၸဏီမွာ မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနတဲ့ ဦးဝင္းေဖရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဦးခ်စ္ေဝ ဆိုတာ က်ေနာ့္ ႐ံုးကို မၾကာမၾကာ ဝင္ထြက္ေနမို႔က်ေနာ္န႔ဲ ခင္ေနတယ္။ ဦးခ်စ္ေဝက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စာၾကည့္တုိက္မွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔၊ ဦးေသာ္ေကာင္းတို႔

လက္ေအာက္မွာ

အလုပ္လုပ္ခ့တ ဲ ာဗ်။

တေန႔

က်ေနာ္န႔ဥ ဲ ီးခ်စ္ေဝ

ဆူးေလဘုရားလမ္းက

ေဒၚရိတ္ႀကီး လက္ဖက္သုတ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ႐ုပ္ရင ွ ္မင္းသားႀကီး ျမတ္ေလး ေရာက္လာတယ္ဗ်ာ။ ဦးခ်စ္ေဝကို ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းမွာ သူ ဝင္ထိုင္လုိက္တယ္။ ဦးခ်စ္ေဝ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တုိက္မွာ လုပ္ခ့တ ဲ ုန္းက ဦးျမတ္ေလး ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ခင္ေနခဲ့ၾကတာတဲ့။ ဦးျမတ္ေလးက လက္ဖက္သုတ္ကို ဇြန္းနဲ႔ခပ္ရင္း ဦးခ်စ္ေဝ သူကဘယ္သူလဲဗ် တဲ့။ ဦးခ်စ္ေဝက ကိုသက္ခိုင္ပါ လုိ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးေရာ ဦးျမတ္ေလးက က်ေနာ့္ကို ကိုသက္ခုိင္ ... ခင္ဗ်ားမွာ မင္းသားတေယာက္ရဲ႕တဲလင့္ (talent) ရွိတယ္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

ဟုတ္ပါၿပီ၊ က်ေနာ့္ကုိ ဗြီဒီယုိ႐ုိက္ဖို႔ကမ္းလွမ္းတာမေျပာခင္ ေနာက္ေၾကာင္းေလး နည္းနည္းပါလုိက္မွ ျပည့္စံုမယ္ ထင္လို႔ က်ေနာ့္ ဇာတ္ပိုးထခဲ့ပံုေလးေတြကို ေျပာပါရေစအံုးဗ်ာ။ အလ်ဥ္းသင့္၍ ေဖာ္ျပရအံုးေပဦးေတာ့မည္ ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ။ ႐ူးခဲ့တာေတြကေတာ့စံုပါ့ဗ်ာ။ စဥ့္အုိးထဲေခါင္းစိုက္ဝင္ၿပီး သီခ်င္းေအာ္ဆိုတာမ်ဳိးကေန သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တုိင္ ပြဲေတြ အထိလည္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စင္ေပၚတက္ၾကဲခ့ဖ ဲ ူးေသးဗ်ာ။ မင္းေအာင္တုိ႔၊ လႊမ္းမိုးတုိ႔ သီခ်င္းေတြန႔ဲ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းေတာင္ ရခဲ့ဖူးေသးတာေပါ့။ က်ေနာ္က ကတာခုန္တာေတာ့ ဝါသနာမပါဘူးဗ်။ အဆုိ အဟဲ ေတာ့ အားသန္တယ္ ဆိုရမယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

148

က်ေနာ္ သီခ်င္းဆိုတာ ဝါသနာထံုပံုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္က သြားနာေနတာနဲ႔ အေဖက သြားႏွဳတ္ဖုိ႔ ဆရာဝန္ဆီ ေခၚသြားတယ္။ သြားလည္း ႏွဳတ္ၿပီးေရာ ဆရာဝန္က ႏွဳတ္ထားတဲ့ သြားေနရာမွာ ဂြမ္းထည့္ၿပီး ဖိကိုက္ထားခိုင္းတယ္။ ေနာက္ ... မွာလုိက္ေသးတယ္။ အစားမစားနဲ႔အံုး၊ ပါးစပ္ကို မဟနဲ႔တ့။ဲ အေဖက ဆရာဝန္ကို ျပန္ေျပာတာက က်ေနာ့္သားက မစားဘဲေနႏိုင္တယ္၊ ျပႆနာမရွိဘူး။ ခက္တာက သူက သီခ်င္း တေအးေအးနဲ႔ ေနတတ္ေတာ့ သီခ်င္းမညည္းပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးဖုိ႔ေတာ့ ခက္တယ္တ့။ဲ ကဲ ... မွတ္ကေရာ။

အညာသားျဖစ္လို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က သီခ်င္းဆုိရင္ခုႏွစ္သံခ်ီေအာ္ရတာကုိ သိပ္သေဘာက်တယ္။ က်ေနာ္႔ေဖးဘရိတ္ကေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္ပဲဗ်။ ေနဦးဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္စာရင္းဝင္ထဲမွာ ဟသၤာတ ေအာင္တင္ဝင္း လည္းပါတယ္ဗ်။ ဟသၤာတ ေအာင္တင္ဝင္းက က်ေနာ္တို႔လမ္းထဲက ကိုတင္ျမ၊ ကိုတင္ခ၊ ကိုေသာင္းေရႊ၊ မသိန္းေရႊတို႔ရဲ႕ေမာင္အရင္း။ သူ႔အေမ ေဒၚစံမယ္ႀကီးလည္း က်ေနာ္တို႔ လမ္းထဲမွာပဲ ေနတယ္။ ကိုတင္ဝင္းက သူ႔အေမဆီ ခဏခဏလာေနေတာ့ က်ေနာ္န႔ဲ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတယ္ဗ်။ မျပည့္ေလေသာ ကိုယ့္ ဆုေတာင္း၊ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ၊ ပုိးကိုက္တ့ပ ဲ န္း ဆုိတ့သ ဲ ီခ်င္းေတြက လူတုိင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ကိုထြန္းႀကိဳင္ဆို ဟသၤတာေအာင္တင္ဝင္း အသံန႔တ ဲ ထပ္တည္း က်ေအာင္ကို ဆုိႏုိင္တယ္ဗ်။ ေအးေလ၊ ဆုိႏိုင္ဆုိ သူန႔ဟ ဲ သၤာတေအာင္တင္ဝင္းက သံႀကိဳးတိုင္ ကမာကလံုကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆိုဘက္ ေသာက္ဘက္ေတြေလ။ ကိုတင္ဝင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေသာက္တယ္ဗ်ာ။ အရက္န႔ပ ဲ ဲ လူေလာကကို ေစာေစာစီးစီး ေက်ာခိုင္းသြားရရွာတာပဲ။

လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ ကမာကလံုေရကန္ႀကီးေဘးကို က်ေနာ္လည္း ေရာက္ခ့တ ဲ ာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔ဲ ဆယ္တန္း အတူတက္ခ့တ ဲ ့ဲ ကိုေအးကို ဆုိတ့ဲ ေက်ာင္းသားႀကီး တေယာက္ က ပန္တ်ာ ခ်စ္လွဳိင္ရဲ႕သားဗ်။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ပန္တ်ာ ခ်စ္လွဳိင္ဆိုတာ တကယ့္ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ဂီတပညာရွင္ ေတးျပဳစာဆုိႀကီးပါ ဗ်ာ။ သူ႔ဆံပင္ေတြက တေခါင္းလံုး ေဖြးေဖြးျဖဴ ေနတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ သူတို႔လုိ၊ လက္ပံတန္း သန္းတင္ရဲ႕ ဤဘံုသား၊ အခ်စ္သူ႔ေၾကာင့္ မုန္းရတယ္ ဆိုတ့သ ဲ ီခ်င္းေတြ အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္က ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ အဆိုေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ေရးစပ္သီကံုးခဲ့သူေပါ့ ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဆရာ ပန္တ်ာခ်စ္လွဳိင္န႔သ ဲ ူ႔အိမ္မွာ ဆံုတုန္း သူတို႔လုိ သီခ်င္းကုိဘယ္လိုမ်ား ေရးဖြဲ႔ခ့ပ ဲ ါသလဲ လုိ႔စပ္စုမိ ေသးတယ္ဗ် ။ ဆရာကေတာ့ရယ္က်ဲက်ဲန႔ဲ ေအးကြ .. အဲဒီ သီခ်င္းစပ္တုန္း က ေအးကုိ ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတယ္၊ ဒီေကာင္ ေအးကို အီးအီးေတြ ပါေနတုန္း၊ တည္ထားတဲ့ ထမင္းအုိးကလည္း ဆူေနတုန္း

ေရးလုိက္တာကြတ့။ဲ

ဘယ္သိမလဲဗ်ာ။

သူကိုယ္တုိင္

တကယ္လားေတာ့ ေျဖတာကေတာ့

အဲဒီ

အတုိင္းပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

149

ကုိေအးကုိက က်ေနာ္တို႔ထက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ႀကီးမယ္။ သူက က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲကို မယ္ဒလင္တလံုးနဲ႔ ခဏခဏ လာတယ္။ လာရတဲ့အေၾကာင္းက က်ေနာ့္တို႔အတန္းထဲက ေအးေအးယုေမာ္ဆိုတ့ဲ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသူကုိ မယ္ဒလင္ေလးနဲ႔ လာလာၾကဴတာဗ်။ က်ဳပ္ကလည္း ပိုးဝင္ေနတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ မယ္ဒလင္ေလးနဲ႔သာ ဆုိလုိက္ရရင္ နိပ္ၿပီဟ ဆုိၿပီး သူန႔လ ဲ ုိက္လုိက္သြားတယ္။ ေအးေအးယုေမာ္တုိ႔အိမ္နားမွာဆုိ သူက ဆိုတီး ေပါ့။ ကမာကလံုကန္နား မွာေတာ့ က်ေနာ္က အဆို၊ သူက အတီးသမား။ ေအးေအးယုေမာ္ အိမ္နားမွာေတာ့ က်ေနာ္ ဆိုခြင့္ မရွိဘူးေလ။ သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတျခား ျဖစ္ကုန္မွာစိုးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ ေအးေအးယုေမာ္ထက္ မယ္ဒလင္ကုိ လႊတ္သေဘာက်ေနတာဗ်။ အမယ္ ... ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကုိ ေရဒီယိုကေန ျမပုဏၰမာတီးဝိုင္းနဲ႔ အသံလႊင့္ဖုိ႔ေတာင္ စီစဥ္ခ့ေ ဲ သးတယ္ဗ်ာ။ မရွက္တမ္းေျပာရရင္ ေက်ာင္းဆရာလခ ႏွစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္မွာ သီခ်င္းေရးခ တပုဒ္တရာ့ငါးဆယ္ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ မဆိုလုိက္ရဘူးဆိုပါေတာ့။ ေအးဗ်၊ ဆရာႀကီး ပန္တ်ာခ်စ္လွဳိင္ကေတာ့ က်ေနာ္ ဆိုမယ္ဆိုရင္ တပုဒ္ တစ္ေထာင္ ေလာက္ တန္တာကုိ တရာ့ငါးဆယ္န႔က ဲ ုိ ေရးေပးမယ္ဆိုၿပီး ပ႐ုိမုိးရွင္းနဲ႔ေစ်းေလွ်ာ့ေပးခဲ့ေသးဗ်ာ။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေအးကို ကုိလည္း အထင္ေတာ့မေသးလုိက္န႔ဗ ဲ ်။ အခု ႏွစ္တုိင္း ႏုိင္ငံေတာ္က က်င္းပေနတဲ့ ဆိုကေရးတီး ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ေရႊတံဆိပ္ေတြ ခ်ိတ္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ ေအးကို ဆုိတာ က်ေနာ္႔ ကိုေအးကိုႀကီးေပါ့ဗ်ာ။

ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ အ႐ူးေလွ်ာက္ထခဲ့တာေတြကေတာ့ ေျပာမကုန္ပါဘူးဗ်ာ။ တိုတုိေျပာရရင္ ကာရာအုိေကေခတ္ မွာ အတြဲအမ်ားဆံုးကေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္း ေထာက္လွမ္းေရး ဂ်ီဝမ္း ဗိုလ္မွဴးႀကီး မ်ဳိးလြင္ပဲဗ်။ သူက ဝါးခယ္မ ကိုရဲေမာင္ရဲ႕တူ။ တကယ့္ထိပ္တန္းဟုိတယ္ေတြရဲ႕ အေကာင္းဆံုး မိုက္က႐ိုဖုန္းနဲ႔ စက္ေတြရွိတ့ဲ ကာရာအုိေကခန္း ေတြမွာ သူန႔ဲ က်ေနာ္က မိုက္ခဲ စာရင္းဝင္ေတြ။ မုိက္က႐ုိဖုန္းကို ရတာနဲ႔ လက္က မလြတ္တမ္း ခဲခဲ ထားလုိ႔ မိုက္ခဲလို႔ ေခၚတာေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ၾကံဳဖူးခဲ့သေလာက္ အႏုပညာအသုိင္းအဝိုင္းမွာ မူးယစ္ေဆးဝါး သိပ္မကင္းၾကဘူးဗ်။ အနည္းဆံုး အရက္ေတာ့ ေသာက္ၾကတာပါပဲ။ နာမည္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ ခိုင္ထူးလည္း ဖင္ဆီဒုိင္း ခ်စ္သူပဲ။ ဒါကလည္း အဲဒီကာလက လူငယ္ မွန္သမွ် ဖင္ဆီဒုိင္းသံုးတဲ့ ေခတ္ႀကီးျဖစ္ခ့တ ဲ ာမုိ႔ သိပ္ေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။ ခိုင္ထူးနဲ႔က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ကို ရင္းႏွီး ပါတယ္။ အေသးစိတ္ေတာ့ ေနာင္ၾကံဳရင္ ေျပာျဖစ္ပါလိမ့္အံုးမယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဖင္ဆီဒိုင္းကုိ စြဲစြဲလန္းလန္း သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ သံုးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီခံစားမွဳကို က်ေနာ္ သိပ္ႏွစ္ၿခိဳက္ခတ ့ဲ ာလည္း အမွန္ပါပဲ။ စင္ေပၚတက္ခါနီးဆိုရင္ ဖင္ဆီဒိုင္းတစ္လံုးနဲ႔ ဘီအီးတစ္စိတ္ေလာက္ခ်လုိက္ရင္ တကယ့္ကုိ ဆုိလို႔ေကာင္း ဟဲလို႔ေကာင္းဗ်ာ။ သီခ်င္းဆိုခါနီး ဖင္ဆီဒုိင္းနဲ႔ အရက္ ႏွစ္ပင္လိမ္တာ တယ္လဲ သီခ်င္းဆုိလို႔ေကာင္းတာကလား။ ဒီနည္းကုိ က်ေနာ္ အဆိုေတာ္ လႊမ္းမိုး ဆီက ရတာဗ်။ သူက မဆိုခင္ ေဆးေျခာက္န႔ဲ အရက္တြဲၿပီး ႏွစ္ပင္လိမ္တာ။ က်ေနာ္သိတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ကမာရြတ္ဘက္ကို သူ သီခ်င္းလာဆိုရင္ က်ေနာ္ပဲ ဖန္တီးေပးခဲ့ရတာေလ။ အားမက်ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ေဆး႐ံုတက္ၿပီး အရကျ္ဖတ္ရတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္တာဟာ အဲဒီ အပင္လိမ္တ့ဲ ကိစၥေတြ ေၾကာင့္ ပဲဗ် ။

တကယ္ေတာ့

က်ေနာ့္ကုိ

ဗြီဒီယို႐ုိက္မယ္ဆိုတာ

ေခ်ာေမာလွပလို႕မဟုတ္ဘူးဗ်။

က်ေနာ့္ပံုက

ဂိုဏ္းစတားပံု

ေပါက္ေနပံုရတယ္။ ဒီလုိပါ ... က်ေနာ္တို႔တဖြဲ႔လံုး အင္းစိန္ေထာင္ကေနလြတ္လာႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လုိ ႐ုန္းကန္လွဳပ္ရွားရတယ္ဆိုတာ အျပင္ေရာက္မွ သိရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လြတ္လာပုံကလည္း ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ။ အဲဒီေခတ္က စစ္ခံု႐ံုးေခတ္ဆိုေတာ့ စစ္ခု႐ ံ ံုးေရာက္တ့အ ဲ မွဳမွန္သမွ် ေထာင္ဒဏ္ အနည္းနဲ႔အမ်ား က်ၾကတာခ်ည္းပဲ ေလ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အမွဳျဖစ္တံုးက စစ္ေဒသမွဴးက ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္မွတ္ဗ်။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေမြးျမဴေရးနဲ႔ေရလုပ္ငန္း ညႊန္ခ်ဳပ္ဘဝကေန ျပဳတ္သြားတဲ့သူပါ။ သူက က်ေနာ္႔အမွဳကို စိတ္ဝင္စားလုိ႔ နည္းနည္းပါးပါး တီးေခါက္လုိက္ေတာ့ စခန္းမွဴးမ်ဳိးညြန္႔န႔ဲက်ေနာ္ ၿငိခ့တ ဲ ာေတြကို သတင္းအစအနရသြားတာနဲ႔ မ်ဳိးညြန္႔ကို စစ္ေဒသ႐ံုး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

150

ေခၚၿပီး မင္းနဲ႔သက္ခိုင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးျပႆနာရွိတယ္ၾကားတယ္။ ဒါကို ဒီအမွဳမွာ မဆိုင္ဘဲဆြဲမထည့္ပါဘူးဆိုတာ ေသခ်ာ ေအာင္ တာဝန္ခံ ခိုင္းေနတာမို႔ အမွဳက စစ္ခံု႐ံုးမွာ ခ်က္ခ်င္း အမိန္႔မခ်ျဖစ္ဘဲ ခဏတန္႔ေနတယ္ ဆုိပါစုိ႔။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္မွဴးေဟာင္း ဦးျမင့္အုန္းကတဆင့္ ရန္ကုန္တိုင္းစစ္ခံု႐ံုး အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ ယူထားတဲ့ ရဲမွဴးႀကီး ဦးအုန္းျမင္႔ဆီကုိ ဝင္ဖုိ႔ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔သမီး ရဲမွဴးႀကီး ဦးအုန္းျမင့္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ သမီးအငယ္ေလးနဲ႔ က်ေနာ္႔သမီးက မရမ္းကုန္းေဒၚယဥ္ဝိုင္းရဲ႕မူႀကိဳမွာ ေက်ာင္းေနဘက္ တခံုတည္းထုိင္တာ ျဖစ္ေနသဗ်ာ။ အတုိခ်ဳပ္ရရင္ ဗို္လ္မွဴးႀကီး စိန္မွတ္န႔ဲ ရဲမွဴးႀကီး ဦးအုန္းျမင့္တို႔ ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလြတ္လာတယ္ ဆုိပါေတာ့။ တကယ္ကုိ သူတို႔ ေကာင္းမွဳလုိ႔ ဆုိရမယ္ဗ်။ လက္မတင္ေလး လြတ္လာတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ကိုလႊတ္မိန္႕ကေနာက္မွထြက္ၿပီးလႊတ္ဝါးရမ္းကေထာင္ကိုအရင္ေရာက္လာတာ။ က်ေနာ္တို႔ အမွဳကို ေထာင္ဆယ္ႏွစ္စီခ်ထားတဲ့အမိန္႔က က်ေနာ္တုိ႔ေထာင္ကလြတ္ၿပီး သံုးရက္ၾကာေတာ့ ေရာက္လာတယ္တ့ဲ ဗ်ား။ ေအာ္ ... ေလာကႀကီးက ထူးဆန္းတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ေထာင္ကထြက္လာၿပီး ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ စခန္းမွဴးမ်ဳိးညြန္႔ လာဘ္စားမွဳနဲ႔ျပဳတ္ၿပီး ထင္း႐ူးၿမိဳင္အေပ်ာ္ခန္းမွာအလုပ္လုပ္ရင္း ေထာင္ထဲ ျပန္ေရာက္သာြ းသတဲ့ဗ်ာ။

ဒီလုိန႔ေ ဲ နာက္ပိုင္းမွာ ရဲမွဴးႀကီး ဦးအုန္းျမင့္န႔က ဲ ်ေနာ္ အေတာ္ခင္သြားၾကတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူ႔သမီးေလး ေမြးေန႔ကို က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို

ဖိတ္တယ္။

သူက

က်ေနာ့္ကို

ဧည့္ခံစားပြဲမွာ

ေနရာခ်ေပးရင္း

က်ေနာ္႔တကိုယ္လံုးကုိ

ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ... ကိုသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ား မင္းသား လုပ္ပါလားတဲ့ ... က်ေနာ္လည္း ရဲမွဴးႀကီးရဲ႕ အရင္းမရွိအဖ်ားမရွိ စကားေၾကာင္႔ နည္းနည္းေတာ့အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏုိင္သြားတယ္ဗ်။ ဇာတ္လမ္းက ဒီလုိပါဗ်ာ ။

ရွစ္ဆယ့္ရွစ္အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္ကေလးမွာပဲ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လည္ ေခါင္ ေရႊဘံုသာလမ္းမွာ စိန္ကုန္သည္တစ္ေယာက္ကုိ ဆုိင္လင္ဇာ တပ္ထားတဲ့ ေသနတ္န႔ဲ ပစ္သတ္ၿပီး ပစၥည္းလုယူသြားတဲ့ အမွဳတခု ျဖစ္ခ့တ ဲ ယ္ဗ်။ ပစ္သြားတဲ့တရားခံနာမည္က ရွမ္းအမ်ဳိးသား အုိက္ေပါင္းတဲ့။ သူက တကယ့္ ေၾကးစားလူသတ္သမား၊ အေလာင္းအစားဝါသနာထံုတယ္။ နယ္စပ္မွာ

ကုန္သည္အခ်င္းခ်င္း

ရန္ၿငိဳးေၾကာင္႔

လူသတ္ေပးဖုိ႔

တာဝန္ယူရာကေန သူ႔လက္ထဲကို အသံတိတ္ ကိရိယာ တပ္ထားတဲ့ ေသနတ္ ေရာက္လာတာ။ တာဝန္အရ လူသတ္ေပးၿပီးေနာက္ သူက ေငြလုိတိုင္း မႏၱေလးလို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ တကုိယ္ေတာ္ ၾကဲၿပီး ေငြရွာ ေနတဲ့လူ။ တစတစ နယ္က်ယ္လာၿပီး ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္လာတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရႊဘံုသာ မွာ လူသတ္မိတ့ေ ဲ န႔က သူက စိန္ကုန္သည္ ေနာက္ကေန လုိက္လာတယ္။ စိန္ကုန္သည္က အေဆာက္အဦး တစ္ခုရဲ႕

အေပၚထပ္ကုိ

ေလွခါးကေန

တက္သြားေတာ့

သူက

ေနာက္ကေနစိန္ကုန္သည္ရဲ႕ေနာက္ေစ့ကို ေသနတ္န႔လ ဲ ွမ္းပစ္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အပစ္ခံရတဲ့ စိန္ကုန္သည္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး သူ႔အေပၚ တည့္တည့္ ျပဳတ္က်လာတယ္။ ဒီမွာတင္ ေသနတ္က လက္ကလြတ္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2) ထြက္သြားၿပီး

အေလာင္းေအာက္မွာ

151 ညပ္က်န္ခ့ေ ဲ ရာတဲ့။

ေသနတ္ကုိ

မရရေအာင္

ဆြဲထုတ္ေနတုန္း

လူေတြ

ေရာက္လာလုိ႔ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းေျပးရေတာ့ အသံတိတ္ေသနတ္က က်န္ခ့ၿဲ ပီး ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး ဟုိးဟုိးေက်ာ္တ့ဲ ဆုိင္လင္ဇာနဲ႔ လူသတ္မွဳျဖစ္လာတယ္။

ဒီအမွဳက စီအုိင္ဒီက ကိုင္တယ္။ တရားခံ အုိက္ေပါင္းကို ေတာင္ႀကီးမွာ မိတယ္။ ေနာက္တရားစြဲဖုိ႔လုပ္ေနတုန္း အေရးအခင္း ျဖစ္လာေတာ့ အုိက္ေပါင္းလည္း ေထာင္ေပါက္တာနဲ႔ၾကံဳၿပီး လြတ္သြားတယ္။ အဲဒါကို ရဲမွဴး ဦးအုန္းျမင့္က ေပၚလစီ ဗြီဒီယိုကား႐ုိက္ဖုိ႔ ျပင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးအုန္းျမင့္ အေျပာအရေတာ့ လူသတ္သမားရဲ႕ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္၊ အရပ္အေမာင္းဟာ က်ေနာ္န႔တ ဲ ပံုစံတည္း ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အဲဒီကားမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။ အမယ္ ... မင္းသမီးက တင့္တင့္ထြန္း ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ ကလည္း ပိုးေလးရွိေနေတာ့ အခြင့္အေရးေလးရတုန္း ဝင္ၾကဲလုိက္ဦးမွ ဆုိၿပီး ေခါင္းညိမ့္မယ္ ရွိေသးဗ်ာ၊ ဇနီးသည္က ဘယ္က ဘယ္လုိ ၾကားသြားတယ္ မသိပါဘူး။ ရဲမွဴး ဦးအုန္းျမင့္ဆီသြားၿပီး အမယ္ေလး ... ဆရာ့ညီက အခုေတာင္ တားမရဆီးမရ ထင္တုိင္းၾကဲေနတာ၊ အဲဒီ ပုိးဝင္ၿပီး ထင္ရာေလွ်ာက္လုပ္မွျဖင့္ ဆရာရယ္ ... ဆုိၿပီး ဇြတ္ဝင္တားတာနဲ႔ ပ်က္ကေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီ ဆိုင္လင္ဇာနဲ႔ေသနတ္သမား ဇာတ္လမ္းကုိ ရန္ေအာင္န႔မ ဲ င္းဦး တြဲၿပီး “တိတ္ဆိတ္ေသာ္လည္း

ၾကားႏုိင္သည္”

ဆိုတ့ေ ဲ ခါင္းစဥ္န႔ဲ

ဗြီဒီယိုေခြ

ထြက္လာပါသဗ်ာ။

အထုိက္အေလ်ာက္

ေအာင္ျမင္ခ႔တ ဲ ့က ဲ ားပါပဲ။

ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါ ဆုိရမလားပဲဗ်ာ။ ရွမ္းျပည္ဖက္က လက္မရြံ႕လူသတ္သမားရဲ႕ ဇာတ္႐ုပ္ေနရာမွာ သ႐ုပ္မေဆာင္လုိက္ရေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ ရွမ္းျပည္လား႐ႈိးဘက္ကုိ ေရာက္ၿပီး ဘိန္း အေရာင္းအဝယ္န႔ဲ

နာမည္ႀကီးေနတဲ့

ဝ

လက္နက္ကိုင္(UWSA)ေတြ

ၾကားကုိ

ေရာက္ခ့ေ ဲ သးဗ်ာ။

တကယ့္ကို

ထဲထဲဝင္ဝင္ ပတ္သက္ခ့ပ ဲ ါေသးတယ္။ ႐ုပ္ရွင႐ ္ ုိက္ဖုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာအတြက္လဲ၊ ဟုတ္လား။ မေလာပါနဲ႔ဗ်။ ဇာတ္လမ္းအ႐ႈပ္ေတြက ခုမွ အစပဲရွိပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔ဘဝဆိုတာကို ဇာတ္ခံုႀကီးနဲ႔တူတယ္လို႔ တင္စားၾကတာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

152

tcef; (64) - rdk;udk 'l;ESifhwkdufcsifol

က်ေနာ္တို႕ စခန္းခြဲမွာ က်ယ္ေျပာလွေသာ ေရနက္ကြင္းႀကီးတခု၏ ဧရိယာ အတြင္းတြင္ တည္ရွိသည္။ စခန္းေဘး ကပ္လ်က္မွ တူးေျမာင္းမွာ အမွတ္ (၁၆) ေျမာင္း ျဖစ္၏။ (၁၆) ေျမာင္းအတိုင္း တစ္နာရီေက်ာ္ ေလွခရီးတြင္ ပင္မစခန္းရွိသည္။ ပင္မစခန္းမွာ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေဘးတြင္ရွိ၍ ထိုလမ္း တဘက္ျခမ္းတြင္ မူလတန္းေက်ာင္းငယ္ ရွိျပန္ပါသည္။ အမည္ကား ဘဝသစ္ မူလတန္းေက်ာင္းဟူ၏။ အဆုိပါ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ဘဝသစ္ အက်ဥ္းစခန္းမွ ဝန္ထမ္း မိသားစုမ်ား၏ ကေလးငယ္ အမ်ားစုႏွင့္ ဝန္းက်င္ရြာမ်ားမွ ကေလးငယ္ ႏွစ္ရာခန္႔ ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိေနသည္။ အဆိုပါ ေက်ာင္းတြင္ ဆရာအခက္အခဲေၾကာင့္ ေထာင္ပိုင္ႀကီး၏ တာဝန္ေပးခ်က္အရ ကုိသက္ခိုင္ အက်ဥ္းသား ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုသက္ခိင ု ္ စခန္းခြဲမွ တလေက်ာ္ခန္႕ ကင္းကြာေနခဲ့သည္။ တစ္ခုေသာ နံနက္တြင္ ကိုသက္ခိုင္သည္ ေလွလမ္းမွ မဟုတ္ဘဲ ေႏြအခါ လယ္ကြင္းမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းသြားလာရေသာ ဖုန္တေသာ ေသာ ထေနသည့္ ေျမလမ္းဆီမွ ႐ုတ္တရက္ စခန္းခြဲရွိရာသို႕ ေပါက္ခ်လာျပန္ပါသည္။ က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ေတြ႕လွ်င္ ေတြ႔ခ်င္း ဝမ္းသာအားရ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္မိသည္။ “မဂၤလာပါ ဆရာႀကီး” “ဟား ... မဂၤလာပါ ကိုမင္းဒင္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က အနားယူလုိက္ျပန္ၿပီဗ်။ အခု ၿမိဳ႕ေပၚက ေက်ာင္းသား စာေရးခံုေတြလုပ္ဖုိ႔ လိုအပ္တ့သ ဲ စ္စာရင္းေတြ၊ သစ္စက္မွာေအာ္ဒါေပးၿပီး စခန္းခြဲကုိ အၿပီးျပန္လာတာ။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ ေလာက္ေနရင္ေတာ့ သစ္ခြဲသားေတြရရင္ လက္သမားအဖြဲ႔န႔ဲ တိုင္ပင္ရေအာင္ ပင္မစခန္းကို ျပန္သြားရအံုးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါဗ်ာ” “ဟ ... ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဗ်။ ဆရာ အလုပ္က ျပဳတ္လာတာလား၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘဲန႔”ဲ “မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပင္မစခန္းမွာလည္း က်ေနာ့္လုိ ေက်ာင္းဆရာအေတြ႔အၾကံဳရွိတ့ဲ ဘြဲ႔ရ အက်ဥ္းသားတေယာက္ ရွိေန တယ္။ သူက လိုင္းဝင္တ့က ဲ ိစၥေတြ ဘာေတြ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္ရွာလို႔ ႐ိုး႐ိုးအက်ဥ္းသားေတြန႔အ ဲ တူ ဘုတ္ထဲေရာဆင္း ေနရတာ။ တစ္ေန႔ သူ ဘုတ္ကျပန္အတက္ က်ေနာ့္ကို အသည္းအသန္လာေတြ႔ၿပီး သူလည္း စာျပေပးႏုိင္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းဆရာ ထပ္လိုရင္ ေျပာပါဆိုလို႔ ေထာင္ပုိင္ႀကီးနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး သူ႔ကုိ က်ေနာ့္ေနရာ အစားထိုးလိုက္တယ္” “ဒါဆို ခင္ဗ်ားက စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔မဆိုင္ေတာ့ဘူးလား”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

153

“ဆိုင္ေသးတယ္ဗ်။ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ျပည့္စံုေအာင္ျမင္ဖုိ႔ဆိုတာ ဆရာေတြခ်ည္း ရွိေန႐ံုန႔ဲ မၿပီးေသးဘူးဗ်ာ။ စာေရးခံုလို ေက်ာင္းသံုးပရိေဘာဂေတြကအစ သင္ၾကားမွဳအေထာက္အကူျပဳ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ေတြ အဆံုး အမ်ားႀကီး လုိေသးတယ္ေလ၊ အခု အဲဒီ ေက်ာင္းက စာေရးခံုေတြ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ အတြက္ က်ေနာ္႔ တာဝန္ျဖစ္လာ တယ္၊ ေနာက္ထပ္လုိေနတဲ့ စာေရးခံုေတြ၊ ေက်ာင္းနံရံမာွ ခ်ိတ္မယ့္ကားခ်ပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းဆုိင္းဘုတ္ အသစ္ေရးဖုိ႔ ကိစၥေတြအတြက္ ၿမိဳ႕ထဲန႔သ ဲ စ္စက္မွာ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနတာ တပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီဗ်ာ၊ သစ္သားက သစ္မာရဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ ထုသစ္န႔ဲ ခြဲသားကလည္း ေစ်းကြာတယ္။ ခြဲသားေတြက အကာသားေတြ ျဖစ္ေနျပန္ရင္လည္း သိပ္မနိပ္ျပန္ဘူး” “ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားက ဂ်ီတီအုိင္ဆင္း ဆိုေတာ့ သစ္န႔ပ ဲ တ္သက္ၿပီး အထိုက္အေလ်ာက္ နားလည္မွာေပါ့” “မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆင္းခဲ့လုိ႔သစ္အေၾကာင္းနားလည္ခ့တ ဲ ာမဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ သစ္ကုန္သည္ ဘဝမွာ က်င္လည္ခ့ဘ ဲ ူးေသးတယ္” “ခင္ဗ်ားကေတာ့လုပ္ျပန္ၿပီ ဘဝတမ်ဳိး၊ ခင္ဗ်ား ဇာတ္ထုပ္ေတြက မကုန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး လားဗ်ာ” “ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ဘဝဟာ တကယ့္ကုိ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီခ့ပ ဲ ါတယ္။ ေအာင္ျမင္မွဳ ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ အ႐ူးအမူး ေတာင့္တခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္မွဳသာရပါေစ၊ ဘယ္အရာကိုမဆို ရင္ဆိုင္ဖုိ႔လည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မိုက္မုိက္ ကန္းကန္းေတြလည္း လုပ္ခ့တ ဲ ယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိစိတ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရသလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ခ့သ ဲ လဲ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ကို က်ေနာ္ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ လာဗ်ာ ... ဇာတ္လမ္းက နည္းနည္းရွည္ႏိုင္တယ္၊ တဲေပၚသြားၾကရေအာင္ ... ” ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကိုသက္ခုိင္က သူ႔တဲဆီသုိ႔ေလွ်ာက္သြားေနပါသည္။ က်ေနာ္က သူ႔ေနာက္ဘက္မွ သူ႔ေက်ာျပင္ကုိ ၾကည့္ကာ လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ သူ႔တဲအတြင္း သူဆက္ခင္းေသာ သူ႔ဇာတ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ့္ ကေလးဘဝတေလွ်ာက္လံုးလုိလုိ သူတပါး အႏုိင္ က်င့္တာ ခံခ့ရ ဲ တယ္။ အႏွိမ္ခံရခဲ့တယ္၊ အထိုးအႀကိတ္ ခံခ့ဲ ရတယ္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္ အရြယ္မွာ ဘာ မဟုတ္တ့ဲ

ကိစၥေလးအတြက္

လူေတြမ်က္ႏွာကုိမၾကည့္ရဲ

ေလာက္ေအာင္ အရွက္သည္း ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ

ခံစားခဲ့ရတာက

ရည္းစားစာေပးမိသလို

ျဖစ္ခ့တ ဲ ့ဲ

ခင္ေအးသန္းတို႔အိမ္ေရွ႕ကုိ ျဖတ္တိုင္း ရွက္တ့စ ဲ ိတ္ နာၾကည္း တဲ့ စိတ္ဟာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခ့တ ဲ ယ္။ ဒီနာၾကည္းခ်က္ ေတြဟာ

ေလာကႀကီးကုိ

စိန္ေခၚၿပီး

ငါတစ္ေန႔သူတုိ႔ကုိ

ေကာင္းေကာင္းႀကီးအႏုိင္ယူျပလုိက္မယ္ေဟ့ ဆုိတ့စ ဲ ိတ္ေတြ ေမြးဖြားလာဖုိ႔အတြက္ မီးစေတြပဲ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ စိတ္အေျခအေနတစ္ခုကို သိသာေအာင္ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္က က်ေနာ့္ ဘဝခံယူခ်က္န႔ပ ဲ တ္သက္တ့ဲ အယူအဆ တစ္ခုကုိ ေျပာျပရအံုးမယ္။ တစ္ခုေသာ ညေနမွာ က်ေနာ္တို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ ကမာရြတ္ ဘူတာ႐ံုနား ေစ်းေလးေဘးနဲ႔ ကပ္လ်က္ လွဳိင္ရတနာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္မိၾကတုန္းကေပါ့။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိတာ ခ်စ္စိန္၊ ေအးလြင္၊ တင္လွဆုိတ့ေ ဲ က်ာင္းေနဘက္ေတြဗ်။ ခ်စ္စိန္အေဖက ကုန္သြယ္ေရး မွာ လုပ္တယ္။ သူ႔အေမက ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရႊေပါင္ခံတာေလးဘာေလးလုပ္ေတာ့အထုိက္အေလ်ာက္ ေခ်ာင္လည္ တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ေအးလြင္အေဖ ဦးခင္ေမာင္ျမက ရပ္ကြက္လူႀကီးဗ်။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္

ေသခ်ာမသိဘူး။

တင္လွအေဖ

ဦးတင္ရီက

သမဝါယမလူႀကီး။

ခ်စ္စိန္တုိ႔အိမ္က

ေခ်ာင္လည္ေပမဲ့

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆုိ ခ်စ္စိန္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႏို႔ေအးေခ်ာင္းပုံးတစ္လံုးနဲ႔ ဂလုိင္ေလးတစ္လံုးေခါက္ၿပီး သံုးဖုိ႔စြဲဖုိ႔ ေလး ရေအာင္ ဖန္တီးတယ္။ ေသခ်ာတာက အဲဒီလုိ အလုပ္မ်ဳိးကို လူအထင္ေသးစရာလို႔က်ေနာ္ ျမင္တယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

154

က်ေနာ္က ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္န႔လ ဲ ူခန္႔ညားတဲ့အလုပ္မ်ဳိးကုိေမွ်ာ္မွန္းေနခဲ့တာ။ ေအးလြင္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္း က အေလာင္းအစား ဝါသနာႀကီးတယ္။ သီရိလမ္းထိပ္က ကၽြဲေခါင္းသီးေတြစိုက္တ့က ဲ န္ေဘးမွာ ဖဲ႐ိုက္ေနတုန္း သူ႔အေဖ ဦးခင္ေမာင္ျမ ေနာက္က ေရာက္လာၿပီး သူ႔ဂုတ္ကိုဆြဲတာ ... ဖဲဝိုင္းမွာ အာ႐ံုမ်ားေနေတာ့ အသာေနစမ္းပါ ကြာ ဆုိၿပီး သူ႔အေဖ လက္ကုိ ထိုင္လ်က္ေနာက္ျပန္ပုတ္ထုတ္လုိက္လို႔ သူ႔အေဖက ေရကန္ထဲ ကန္ခ်လိုက္တာမ်ဳိး ေတာင္ ျဖစ္တ့အ ဲ ထိ။ တင္လွ ကေတာ့ မလုပ္မ႐ႈပ္မျပဳတ္ထက ဲ ပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ရင္းေျပာျဖစ္တာက ေလာကႀကီးအေၾကာင္းပဲဗ်ာ။ ထူးဆန္း တာက သူတို႔သံုးေယာက္စလံုးဟာ

လူ႔ဘဝ၊

လူ႔ေလာကႀကီး

ဘယ္ေလာက္

ညစ္ညဴးဘုိ႔ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊

ျပႆနာမ်ားတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘဝကုိေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ဆိုတာခက္ခဲတ့အ ဲ ေၾကာင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴလိုက္ၾကတာ စံုလုိ႔ ပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ သူတုိ႔ေျပာတာကုိ အၾကာႀကီး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနရာက က်ေနာ့္အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ ... ငါကေတာ့ လူ႔ဘဝကို မင္းတုိ႔ေျပာသလို မခံစားမိဘူးကြ။ လူဘဝဆိုတာ ရခဲသတဲ့။ အခုဘဝသာ လူလာျဖစ္တာ ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွ လူ႔ဘဝျပန္ရမယ္ ဆိုတာလည္း မွန္းဆလုိ႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ လူဘဝေရာက္ခိုက္ ေလာကႀကီးကုိ စိန္ေခၚလုိက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ျဖစ္လာသမွ် ဒုကၡမ်ဳိးစံုကုိ ရင္ဆိုင္မယ္၊ ေက်ာ္ျဖတ္မယ္၊ ေအာင္ျမင္မွဳ မ်ဳိးစံုရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္၊ ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးရင္ဆိုင္မယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကြာ၊ ငါနားမလည္တ့န ဲ ိဗၺာန္ဆိုတာလည္း ငါ မေရာက္ခ်င္ဘူး။ တကယ္လို႔ ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္​္ လူဘဝေတြခ်ည္း အဖန္ဖန္တလဲလဲ ျပန္ရခ်င္တယ္။ လူ႕ဘဝကုိ ခဏခဏကို ျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္။ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္လိုက္၊ ေအာင္ျမင္မွဳရေအာင္လုပ္လုိက္၊ အဲဒီကေန ေသသြားလုိက္၊ ေနာက္တခါ လူျပန္ျဖစ္လိုက္၊ ထပ္ၿပီး ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္လုိက္၊ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး လုပ္စရာေတြ လုပ္လိုက္၊ ေနာက္ျပန္ေသသြားလိုက္ ... အဲဒီလုိ ဘဝမ်ဳိးကိုပဲ ငါႀကိဳက္တယ္၊ ငါျမတ္ႏိုးတယ္ .... လုိ႔လည္း စြတ္ေျပာ ခ်လုိက္ေရာ သူတုိ႔အားလံုးကက်ေနာ့္ကုိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးေတြန႔ဲ အ႐ူးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္သလုိ ျပန္ၾကည့္ ၾကတာ အခုထက္ထိ က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲက မထြက္ေသးပါဘူးဗ်ာ။

ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ကေလးဘဝကေျပာခဲ့တာမ်ားေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္လို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြးမိေပမေပါ့။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ကေတာ့ အခုလုိ ငရဲခန္းေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တ့ဘ ဲ ဝေတြကို ႐ုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္ေတြလို ျပန္ရစ္ၾကည့္ ေနမိတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝေျခလွမ္းေတြတလွမ္းခ်င္းျပန္ျမင္ေနရသလုိပါပဲဗ်ာ။ တလွမ္းတည္းလည္းမဟုတ္၊ တခရီး တည္းလည္းမဟုတ္ခ့ပ ဲ ါဘူး။ ျပန္ျပင္ဘုိ႔ဆိုတာလည္းမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ အ႐ူးအမူးကုိ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြား ခ်င္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘဝမ်ဳိးစံုကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။

မူလတန္းျပဆရာလုပ္သက္သံုးႏွစ္၊ အလယ္တန္းျပဆရာလုပ္သက္ငါးႏွစ္၊ စုစုေပါင္း ပညာေရးလုပ္သက္ ရွစ္ႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က ထြက္လုိက္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ေပါ့။ က်ေနာ့္ ၿမိဳ႕နယ္ပညာ ေရးမွဴးရဲ႕မွတ္ခ်က္ကို က်ေနာ္သတိရမိေသးတယ္။ သက္ခိုင္ ... ပညာေရးဌာနဟာ မင္းေပ်ာ္ေမြ႔ရမယ့္ ေနရာဌာန မဟုတ္ဘူး။ မင္းနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ဘဝတခုကို ေရြးခ်ယ္ပါေတာ့ ... တဲ့။ တကယ္ကို မွတ္သားထုိက္တ့ဲ စကားပါပဲ။ က်ေနာ္န႔သ ဲ င့္ေတာ္မယ့္ဘဝကို က်ေနာ္ မေနမနားလုိက္လံရွာေဖြ ေရြးခ်ယ္ခ့ရ ဲ ျပန္ပါတယ္။ အလုပ္ကထြက္လုိက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္အသစ္တစ္ခု ဘယ္ရႏုိင္မလဲဗ်ာ။ အလုပ္မရွိဘဲ ေယာကၡမအိမ္မွာ ထိုင္ေန လို႔ မျဖစ္တာေၾကာင့္ မနက္လင္းတာနဲ႔ ဇနီးသည္ကုိ ထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္ခိုင္းၿပီး တေနကုန္အလုပ္ရွာတယ္။ တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြ ဆို ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ တေနကုန္ သြားထုိင္ေနရတဲ့ ရက္ေတြလည္းရွိရဲ႕။ ဘယ္ကလာ ... ဘုရားမွာအဓိ႒ာန္ရမွာလည္းဗ်ာ။ က်ေနာ္န႔ဥ ဲ ပေဒစာေပးစာယူ အတူတက္ခ့တ ဲ ့ဲ မ်ဳိးဝင္းညြန္႔ ဆိုတ့ဲ ေမာင္က ဘုရားမွာ ဘုရားရဲ တပ္ၾကပ္ႀကီးလုပ္ေနလုိ႔ သူ႔ဆီ သြားသြားထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနခဲ့တာပါဗ်ာ။ သူကလည္း တေကာင္ၾကြက္ တကုိယ္တည္းသမားဆုိေတာ့ အံကုိက္ပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

155

ဒါနဲ႔ တလေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ့္ ဂ်ီတီအုိင္က ဆရာ၊ ဆရာဦးထြန္းခင္ အဆက္အသြယ္န႔ဲ စက္မွဳ(၁) ျပင္ထိန္းမွာ အလုပ္ရေရာဆုိပါေတာ့။

က်ေနာ္တာဝန္က်တဲ့ေနရာက

သာယာဝတီပန္းကန္စက္တ့။ဲ

ဒါနဲ႔ပဲ

မကၡရာနယ္ေျမက

သက္ခုိင္ဟာ ေတာင္သူလယ္သမား သူပုန္နယ္ေျမ သာယာဝတီကုိ ေရာက္ခ့ေ ဲ ရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ရာထူးလား၊ ဘာရာထူးမွ မဟုတ္ဘူးဗ်။ လုပ္ငန္းတာဝန္ခံအေနနဲ႔ ယာယီအစမ္းခန္႔ထားတာ။ တာဝန္က ပန္းကန္စက္က အရာရွိေတြအတြက္ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာတခ်ိဳ႕ ေဆာက္ေပးဖုိ႔။

အမွန္က သာယာဝတီပန္းကန္စက္သာဆုိတယ္၊ သာယာဝတီမွာရွိတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပန္းကန္စက္က အင္းရြာမွာရွိတာ။ အင္းရြာက လက္ပံ တန္းနဲ႔

သာယာဝတီၾကားမွာ

ရွိတာ။

အင္းရြာနဲ႔သာယာဝတီက

ေျခာက္မိုင္ ခုႏွစ္မိုင္ေလာက္ေတာ့ ေဝးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေျပာရရင္ ရယ္စရာေတာ့အေကာင္းသားဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဂ်ီတီအုိင္က သာၿပီးခဲ့တာ၊ အေဆာက္အဦးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘာတစ္ခုမွအေတြ႔အၾကံဳ မရွိေလေတာ့

အစစအရာရာ

လက္သမားေခါင္းေဆာင္အားကိုးပဲ။

အရာရွိေနအိမ္ စေဆာက္လုိ႔ အုတ္ျမစ္လုပ္ငန္းအတြက္ ေျမတူးတာကို ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထမ ဲ ွာ ဘယ္ႏွယ့္ အေဆာက္အဦးက အေပၚ တက္ရမွာ ေျမႀကီးထဲဘာေၾကာင့္ ျပန္ဝင္ေနရတာလဲလို႔ ေတြ​ြးမိတ့ဲ အထိ ကုိ ကၽြမ္းက်င္တာကလား။ လက္သမားေခါင္းေဆာင္က က်ေနာ့္ ဦးေလး ဦးေက်ာ္ႏိုင္န႔ဲ ရဟန္းအတူဝတ္ၿပီး မေရွးမေႏွာင္း လူထြက္ခ့တ ဲ ့ဲ က်ေနာ္တို႔တရြာတည္းသားဦးေသာင္းေရႊတ့ဗ ဲ ်။ တင္ဝင္းဆိုတ့ဲ က်ေနာ့္ တပည့္ေက်ာ္တစ္ေယာက္လည္း စတိုစာေရးအေနနဲ႔ ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္ျပည္လမ္းကေန အင္းရြာဘူတာဘက္ကုိခ်ဳိးတဲ့ လမ္းခ်ဳိးတစ္ခုရွိတယ္။ စခ်ဳိးတဲ့ေနရာမွာ မဆလ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီး ဦးေနဝင္း သူ႔ဇာတိ ေပါက္ေခါင္းကုိ ႏွစ္စဥ္ျပန္ေနက်မို႔ လမ္းခရီးတဝက္မွာ နားေနဖို႔အတြက္ ေဆာက္ထားတဲ့ ဧည့္ရပ ိ ္သာႀကီးတစ္လံုးရွိတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီဧည့္ရိပ္သာႀကီးကအၿပီးမသတ္ရေသးဘူး။ ဒါကုိ အၿပီးသတ္ ဖုိ႔လည္း က်ေနာ္ တာဝန္က်တယ္ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ဦးေနဝင္းဟာ အဲဒီ ဧည့္ရိပ္သာမွာ တခါမွ တည္း မသြားရရွာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေအးေလ ... ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ တတိုင္းျပည္လံုး အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ ျပဳတ္သြားတာ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဧည့္ရိပ္သာေဘးမွာကပ္လ်က္ကပန္းကန္စက္ပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည္တြင္းမွာေစ်းကြက္ဝင္ ခဲ့တ့ဲ ပန္ကန္လံုး၊ ပန္းကန္ျပားေတြ အဲဒီစက္႐ံုက ထုတ္တာေပါ႔။ စက္႐ံုမွဴးကေတာ့ ဦးျမင့္ေသာင္းတဲ့။ ၾကည့္ရတာ တ႐ုတ္ကျပားထင္တယ္။ အစပိုင္းေတာ့က်ေနာ္န႔သ ဲ ိပ္အဆင္မေျပလွေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းအဝင္အထြက္ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေျပလည္သြားတယ္ ။ ဒီလုိပဲ အဆင္ေျပေအာင္ အေပးအယူ ကိစၥေတြ ပါလာတယ္ဗ်ာ။

အဲဒီ အေပးအယူကေန က်ေနာ္လည္း ပ်က္စီးျခင္းငါးပါး စၿပီး ဆုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိဗ်။ စက္မွဳ(၁) ျပင္ထိန္းက အေဆာက္အဦး ေဆာက္ဖုိ႔ ထုတ္ေပးတာေတြက မျပည့္စံုဘူး။ လုိတာပိုတာေတြ ရွိတယ္။ လုိတာေတြကုိ ထပ္ဝယ္၊ ပုိတာေတြကို ထုတ္ေရာင္းရတာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အေသးစိတ္ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မွဳကေန ပုိေနတဲ့ ပစၥည္း ေတြလည္း ရွိေလရဲ႕။ ဒီမွာတင္ ကိုယ့္အိပ္ကပ္ထဲ ပိုပိုသာသာေရာက္ေအာင္ အတုိအလွ်ဳိေတြ စလုပ္တတ္ေရာ ဆုိပါ ေတာ့။ ထုတ္ေရာင္းမယ့္ပစၥည္းထဲက စက္႐ံုမွဴး လုိခ်င္တာေတြလည္း ခြဲေဝေပးရတာေပါ႔ဗ်ာ။ အံအလြဲဆံုးအခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္ေဆာက္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးအတြက္ လိုတ့သ ဲ စ္ေတြကုိ သမုိင္းလမ္းဆံုမွာရွိတ့ဲ ျပင္ထိန္းပစၥည္း သုိေလွာင္ေရးစက္႐ံုကေန ထုတ္ေပးတာပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ သာယာဝတီနယ္က သစ္ခိုးခုတ္ၿပီး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

156

ခိုးထုတ္တ့ေ ဲ ဒသ။ ပ်ဥ္းကတုိးနဲ႔ ကၽြန္းကေတာ့ ေပါသလားမေမးနဲ႔။ ရန္ကုန္ေစ်းနဲ႔ဆုိ ထက္ဝက္ေလာက္ကို ကြာတယ္။ ဒီေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ကားခ၊ အလုပ္သမားခ အကုန္ခံၿပီး သယ္မေနေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္က သစ္ကုိ ရန္ကုန္မွာတင္ ေဖ်ာလုိက္ေရာဆုိပါေတာ့။ လုိတ့သ ဲ စ္ကုိ ေအာ္ဒါေပးလုိက္တာေပါ႔ဗ်။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲအထိကို ေရာက္ေအာင္ပုိ႔ပါသဗ်ာ။ က်ေနာ္ သစ္ကုန္သည္ သစ္ေမွာင္ခိုသမား ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း အဲဒီက စတာပါပဲေလ။ သစ္ခြဲသား ေရာင္းခ်င္တ့ဲ သူေတြက

အေဆာက္အဦး

ေဆာက္ေနတယ္ဆိုတာ

ၾကားတာနဲ႔

သစ္လုိသလား

လာေမးေနတာမို႔

အဆက္

အသြယ္ေတာင္ တကူးတက လုိက္ခ်ိတ္ေနစရာ မလုိပါဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္႔လုပ္ငန္းခြင္႐ံုးက ပန္းကန္စက္႐ံုန႔ေ ဲ တာ္ေတာ္လွမ္းတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာဗ်။ တကယ့္ကြင္းေခါင္ေခါင္ႀကီးထဲမွာ။ လံုျခံဳေရးအျဖစ္ က်ေနာ္ ခန္႔ထားတာက ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္ႀကီး ဦးႏွံတ့။ဲ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္။ သူက ေတာခုိၿပီး အလင္းျပန္ဝင္လာတာေလ။ သူေတာခုိတုန္းက ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေစာေနာင္န႔ေ ဲ တာင္ တြဲၿပီး တုိက္ပြဲေတြ ဝင္ခ့ဖ ဲ ူးေသးတယ္ ဆုိပဲဗ်။ ဗို္လ္ေစာေနာင္ကေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားဖက္မွာ က်သလိုလို သူေျပာဖူးတယ္။ သူက သာယာဝတီနယ္မွာ ဆရာစံလယ္သမား သူပုန္ထခဲ့တာကိုလည္း တစြန္းတစမီခ့ေ ဲ သး ဆုိပဲ။ ခ်စ္တီးကုလားေတြ ကို အိမ္ေပၚအထိ တက္ၿပီး ဓားနဲ႔ တက္ခုတ္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ေျပာေသးဗ်ာ။ ဦးႏွံေျပာတဲ့ ဆရာစံသူပုန္ထတုန္းက အသတ္ခခ ံ ့ရ ဲ တဲ့ ခ်စ္တီးေတြရယ္၊ က်ေနာ္ တာဝန္က်ေနတဲ့ လူသူ အသြားအလာ ျပတ္တ့ဲ လြင္တီးေခါင္ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးရယ္ ဘယ္လိုမ်ား ဆက္စပ္ေနသလဲေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ခ်စ္တီးသူရဲလိုလို အေျခာက္ခံခ့ရ ဲ တာ မွတ္မိေသးတယ္ဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

157

tcef; (65) - cspfwD;o&J

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ တေစၦသူရဲဆိုတာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သိပ္အယံုအၾကည္ေတာ့ ရွိလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ၾကံဳခဲ့ရတာက ယံုရခက္ မယံုရခက္၊ ထူးဆန္းတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ငန္းခြင္႐ံုးက အခန္းသံုးခန္းတြဲထားတာဗ်။ ဧည့္ခန္းရယ္၊ စတိုခန္းရယ္၊ က်ေနာ္႔ အိပ္ခန္းရယ္။ အလုပ္သမားအဖြ႔ေ ဲ တြကေတာ့ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦးမွာပဲ စတည္းခ်ေနၾကတာ။ သိပ္ေတာ့လွမ္းလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုးရွိလွ ေပငါးဆယ္ အကြာေပါ့။ ခ်စ္တီးသူရဲဆိုတာကို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ရေအာင္ အဲဒီမွာ တာဝန္စက်တုန္းအခ်ိန္က က်ေနာ္ အရက္ေသာက္ တာကုိ ယာယီရပ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဗ်။ သာယာဝတီၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္လတခါ ခြဲတမ္းရလို႔ သြားသြားထုတ္ထားတဲ့ မႏၱေလး ဘီယာပုလင္း၊ ရမ္ပုလင္းေတြေတာင္ ေသတၱာထဲ စုသိမ္းထားတဲ့ အခ်ိန္။ တစ္ညမွာေပါ႔ဗ်ာ၊ ညဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ က်ေနာ္အိပ္ရာဝင္လုိက္တယ္။ တင္ဝင္းကေတာ့ အျပင္ခန္းမွာ အိပ္တယ္။ ဒါလည္း တခါတခါက်ေနာ္ မသိေအာင္ အင္းရြာထဲကုိ ေနာက္ပုိးဇာတ္သြားသြားခင္းေနတတ္လို႔ အဲဒီညက သူအျပင္မွာ ရွိမရွိ က်ေနာ္ မသိဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကုတင္ကလည္း ရရာေတာသစ္န႔ဲ ျဖစ္သလို႐ုိက္ထားတဲ့ ကုတင္ပါပဲ။ အဲဒီ ကုတင္ ေပၚကုိ က်ေနာ္ပက္လက္လွန္လုိက္ေတာ့ သိသိသာသာႀကီးကုိ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးဖ်န္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ အျပင္မွာ ေလတဟူးဟူးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မွာပါေလဆိုၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး မ်က္လံုးလည္း မွိတ္လိုက္ေရာ လား လား ... က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ တကိုယ္လံုး မီးေသြးလုိမဲတူးၿပီး ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ကတံုးနဲ႔ အရပ္ရွည္ရွည္လူတစ္ေယာက္ ကုတင္ေဘးမွာပတ္ေလွ်ာက္ေနတာကို ျမင္ေနရသဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ အလန္႔တၾကားမ်က္လံုးဖြင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုတင္ေဘးမွေရာ၊ အခန္းထဲမွာပါ လူန႔တ ဲ ူတာဆိုလို႔ မေတြ႔မိျပန္ဘူး။ အခန္းထဲမွာ ဝပ္ေလးဆယ္ အား မီးလုံးေလးတလံုး ထြန္းထားတာမို႔ အားလံုးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီး မ်က္လံုးကုိ ျပန္မွိတ္လိုက္တယ္။ အမယ္ ... သူ႔ပံုက ခ်က္ခ်င္းတန္းၿပီး ေပၚလာ ျပန္သဗ်ာ။ ဒီတခါေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အခ်ဳိးအစားက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္ဗ်။ သာမန္လူ ခႏၶာကုိယ္ ထက္ ေလးဆေလာက္ကုိ ရွိမယ္။ က်ေနာ္ ၾကည့္ေနမွန္း သူသတိျပဳမိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူက က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ တယ္။ ဟား ... သူ႔မွာ မ်က္လံုးမပါဘူးဗ်။ သူ က်ေနာ့္ဘက္ကို လွည့္ေနတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

158

မပါပါဘူး။ တကယ့္ကုိဗ်ာ ... ကတၱရာေစးကို လူ႐ုပ္ထုထားသလုိကို မည္းနက္ေနတာကလား။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္န႔ဲ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားျပန္ေရာ။ က်ေနာ္

တင္ဝင္းကုိ

ေအာ္ေခၚလုိက္ရရင္

ေကာင္းမလားလို႔

စဥ္းစားလုိက္မိေသးတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္႔ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ၿပီး ျမင္မိျမင္ရာျမင္ေနတာျဖစ္ေနရင္ ရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းတာနဲ႔ မေခၚျဖစ္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲေတာ့ ေခ်ာက္ျခားစ ျပဳေနတာ အမွန္ပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ဘုရားရွိခိုးေလး ဘာေလး ရြတ္ဖတ္ၿပီးအိပ္လုိက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ ေနာက္တေန႔မနက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေမ့ေနတယ္ ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေပါက္ခ်လာျပန္ေရာဗ်ာ။ ဒီတခါ က်ေနာ္က စစ္ျခင္ေထာင္အစိမ္းေလးခ်ၿပီး အိပ္မလုိ႕ ပက္လက္လွန္ေနတုန္း သူ ေပၚလာတာဗ်။ အိပ္မလို႔မ်က္လံုးအမွိတ္မွာ ဒီတခါ သူက ျခင္ေထာင္ ထဲကုိ ဝင္တာဗ်ိဳ႕။ ေအးေလ၊ တကုိယ္လံုး မဲေမွာင္ေနတာဆိုေတာ့သူ႔ကုိ လူမွားစရာ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ခက္ေနတာက မ်က္လံုးမွိတ္ထားမွ သူ႔ကို ျမင္ရတယ္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ရင္သူ႔ကုိမျမင္ရျပန္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာအရြယ္အစား က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကီးသလဲဆိုရင္ ျခင္ေထာင္တခုလံုး သူ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုန႔တ ဲ င္ ျပည့္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီတခါ က်ေနာ္ ေဇာေခၽြးပါ ျပန္လာၿပီး မ်က္လံုးမမွိတ္ရဲေတာ့ဘူးဗ်။ တင္ဝင္းနဲ႔ ေဘးကလူေတြ ေအာ္ေခၚရမွာကလည္း ကိုယ္ကေခါင္းေဆာင္ေနရာမွာေနၿပီး အဓိပၸါယ္မ့ဲ ေၾကာက္လန္႔ ေနတယ္ အထင္ခံရမွာစိုးတာေၾကာင္႔ မေခၚျဖစ္ျပန္ဘူး။ ေၾကာက္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီဗ်။ အဲဒါ က်ေနာ္႔ အက်င့္ပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေၾကာက္ေၾကာက္န႔ဲ ဇြတ္တိုးတတ္တ့ဲ အက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္မရဘူး။

နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရႊကိုယ္ေတာ္ ေပ်ာက္သြားေလာက္ပါၿပီေလ ဆိုၿပီး မ်က္လံုးျပန္မွိတ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ပိုဆိုးေနတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ လာအုပ္သဗ်။ ဒါနဲ႔ မ်က္လံုး ျပန္ဖြင့္ရျပန္ေတာ့ ျပန္ေပ်ာက္ သြားျပန္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ တညလံုး ေကာင္းေကာင္းကုိ မအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ ေပ်ာက္သြားၿပီလား၊ မ်က္လံုးမွိတ္လုိက္၊ မ်က္ႏွာကုိလက္ဝါးနဲ႔လာအုပ္လုိက္ လုပ္ေနလိုက္တာ မိုးစင္စင္လင္းေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္တေန႔ လင္းေတာ့လည္း က်ေနာ္ ဒီအေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူ႔မွ ဖြင့္မေျပာဘူး။ ဒါက အေၾကာင္းရိွတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ အရက္ျဖတ္ ထားလုိ႔မ်ား အရက္ေၾကာင္ ေၾကာင္သလားစဥ္းစားမိလုိ႔ပဲ။ တခုေသခ်ာတာကလည္း အဲဒီတုန္းက အရက္ကုိ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္ မေသာက္တတ္ေသးတာဘဲ။ ေနာက္တစ္ခု က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာက ဒီ တေစၦ လုိလုိ သူရဲလုိလုိ ေမာင္ကုိ သံုးခ်ီသံုးလားေတာ့ ၾကံဳလုိက္ခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတ့စ ဲ ိတ္ပဲ။

ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ... တတိယေျမာက္ညမွာေတာ့ က်ေနာ္႔လည္ပင္းကိုပါ လာညႇစ္ဘုိ႔ ေရွ႕တဆင့္တိုးလာတာနဲ႔ ဒုတိယည အိပ္ေရးပ်က္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ... လက္စြဲေတာ္ တင္ဝင္းကုိ ငါ ရန္ကုန္ ခဏျပန္အံုးမယ္၊ မင္း ညက်ရင္ ငါ့အိပ္ရာ ကို ေျပာင္းအိပ္ပါလို႔ ေသခ်ာမွာၿပီး စီးလံုးငွားကားနဲ႔ ရန္ကုန္ကို တခ်ဳိးတည္း ျပန္လစ္ခ့ေ ဲ တာ့တာပဲဗ်ာ။ ရန္ကုန္မွာသံုးရက္ေလာက္ေနၿပီး က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ျပန္သြားတဲ့ေန႔က ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ တပည့္ေက်ာ္တင္ဝင္း က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြႀကီးနဲ႔တိုးၿပီးလန္႔ေအာ္႐ံုမက ကေယာင္ကတမ္းဝင္ပူးဝင္ကပ္သလို ေလွ်ာက္ျဖစ္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

159

ေနလုိ႔လက္သမား ေခါင္းေဆာင္ ဦးေသာင္းေရႊြကိုယ္တိုင္ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် ပရိတ္တရားေတြရြတ္၊ ပရိတ္ေရေတြ တိုက္လိုက္ရတာ ေနာက္တေန႔မနက္ သံုးနာရီေလာက္က်မွ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားသတဲ့ဗ်ား။ က်ေနာ္႔တပည့္ကုိ မေကာင္းၾကံၿပီး အိပ္ရာေပၚ ေျပာင္းအိပ္ခိုင္းခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တေစၦသူရဲဆိုတာ ရွိမရွိ ေသခ်ာခ်င္တာ ပါပါတယ္။ ကဲ အခုလည္း ၾကည့္ေလ၊ က်ေနာ္႔အေနနဲ႔ တေစၦသူရဲဆုိတာ ရွိပါတယ္လို႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး အေသအခ်ာေျပာႏုိင္ပါ့မလဲဗ်ာ။

က်ေနာ့္ကုိ ေျခာက္လွန္႔ခ့တ ဲ ့ဲ သရဲဟာ ခ်စ္တီးသရဲလား၊ တကယ္ပဲရွိသလား

ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေပမဲ့

က်ေနာ္ဟာ

အဲဒီနယ္ရဲ႕ သစ္ေမွာင္ခိုေလာကမွာ တေစၦသူရဲတစ္ေကာင္ လုိ က်င္လည္လာခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ႐ုိးမေတာင္ေျခ ကေန ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ ပ်ဥ္းကတိုးနဲ႔ ကၽြန္းသစ္လံုးေတြ ကုိ ကၽြဲေတြက မီးေတာက္မတတ္မ်က္လံုးေတြန႔ဲ ႐ုန္းကန္ ဆြဲလာတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ႐ုိးသလို ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္ ။ ပန္းကန္စက္႐ံု စီမံေရးရာမွာလုပ္တ့ဲ ေဒၚညိဳဆုိတာ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ဖုန္းျမင့္ရဲ႕ သမီးပဲဗ်။ သူ႔ၾသဇာက အဲဒီနယ္ဖက္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေသးတယ္။ ေဒၚညိဳက တဆင့္ သစ္ေမွာင္ခို အႀကီးအက်ယ္လုပ္တ့ဲ လက္ပံတန္းက ကိုျမသိန္းဆိုတ့လ ဲ ူန႔ဲ အဆက္အသြယ္ရလာတယ္။ သာယာဝတီ လက္ပံတန္းကေန စစ္ကြင္း၊ မင္းလွ၊ အုတ္ဖိုနယ္အထိ သစ္ကုန္သည္ေလာကမွာ ရန္ကုန္ကုိ ခိုးသစ္သြင္းဖုိ႔ အတြက္ က်ေနာ္ဟာ မရွိမျဖစ္ စာရင္းဝင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အစပုိင္းေတာ့ အေဆာက္အဦးအတြက္လုိတ့သ ဲ စ္ေလာက္ကိုပဲ ဝယ္ေနရာကေန ရန္ကုန္ေစ်းကြက္မွာ ျပန္ေရာင္းတဲ့ အထိ က်ေနာ္ ကၽြမ္းက်င္ လာခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ရန္ကုန္ သစ္စက္ေလာကမွာ တရားဝင္ပါမစ္သစ္ရယ္ ခိုးသစ္ရယ္ လုိင္းႏွစ္လိုင္းရွိတယ္။ ခိုးသစ္လုိင္းက တကယ့္ကုိ အဆက္အသြယ္ေကာင္းမွ၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲမွ ျဖစ္တာ ကလား။ ခိုးသစ္ကို သစ္စက္တုိင္း မဝယ္ရဲဘူး။ သစ္ကုန္သည္တိုင္းလည္း ခိုးသစ္ကုိ မသယ္ရဲဘူး။ မိလုိ႔ကေတာ့ အရွင္းမတတ္ရင္ ပုဒ္မ ၆(၁)ပဲ။ ပုဒ္မ ၆(၁) ဆိုတာ ျပည္သူပုိင္ပစၥည္းကာကြယ္ေရးအက္ဥပေဒပုဒ္မေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္က ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ပုဒ္မပဲဗ်ာ။ ေျခာက္တစ္န႔ၿဲ ပီးသြားရင္ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ တကယ္လုိ႔ ကာလတန္​္ဖိုး က်ပ္ငါးေသာင္းအထက္ဆုိ အမ်ားပုိင္ပစၥည္းကာကြယ္ေရး အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ (၃) ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက တသက္တကၽြန္းနဲ႔ေထာင္ဒဏ္အထိ

ထိုက္သင့္တ့အ ဲ ျပစ္မ်ဳိး။

ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွရင္

သစ္ခိုးထုတ္တယ္၊

ေရာင္းဝယ္ျဖန္႔ျဖဴးတယ္ဆိုတာ အဲဒီ ပုဒ္မေတြန႔ဲ ၿငိတာေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ကို ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါဗ်ာ။ သယ္တာေရာ ေရာင္းတာပါ သစ္ေတာတို႔၊ ရဲတို႔န႔ဲ ႀကိဳတင္ညႇိၿပီးမွ လုပ္ရတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ မျဖစ္သေလာက္ပါပဲ။ ေမွာင္ခုိသစ္စလုပ္ခါစကအမ်ားႀကီးမသယ္ရဲဘူး။ ဟုိင္းလတ္ကားေလာက္န႔ပ ဲ ဲ ထံုးအိတ္ေတြဖံုးၿပီးသယ္တာတုိ႔၊ ထင္းလုိ သစ္တိုသစ္စနဲ႔ ေရာသယ္တာတို႔ေလာက္ပဲလုပ္တာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အုတ္တင္တ့က ဲ ားေတြေအာက္မွာ သစ္ေတြကို ေအာက္ကခံၿပီး ကားႀကီးေတြန႔အ ဲ စီးလုိက္သြင္းတာေတြအထိ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ခိုးသစ္ေတြက အရွည္ ဆံုး အတံုးမွ ဆယ့္ေလးေပထက္မပိုဘူး။ ဒါေၾကာင့္ကုန္တင္ကားႀကီးေတြန႔အ ဲ လုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ သစ္လံုး အ႐ုိင္း တံုးႀကီးေတြဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ သစ္လံုးေတြကုိလႊစင္မွာတင္၊ ငါးမန္းစြယ္န႔ေ ဲ ဘးေလးဘက္ပုတ္ၿပီး တင္လာတာေလ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္တိုင္နယ္ဆင္းစရာမလိုဘဲ သစ္ကားေတြဝင္မယ့္ မနက္ကုိးနာရီဝန္းက်င္မွာ ေထာက္ၾကံ့ဂိတ္ သုိ႔မဟုတ္

သဃၤန္းကၽြန္းဂိတ္ကေန

ေစာင့္ေနလုိက္႐ံုပါပဲ။

ေစ်းကြက္အရွာေကာင္းသလားမေမးနဲ႔၊

အဲဒီအခ်ိန္က

သာေကတဓာတ္အားေပးစက္႐ံုေဆာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ အဲဒီစီမံကိန္းတစ္ခုတည္းတင္ သစ္တန္ခ်ိန္ေထာင္ခ်ီၿပီး သြင္းဖူး တဲ့ အထိ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

160

ခိုးသစ္အေရာင္းအဝယ္မွာ အဓိကအေရးအႀကီးဆံုးအပိုင္းက နယ္ဘက္ကသြင္းလာတဲ့သစ္တံုးေတြကုိ နာရီပုိင္းအတြင္း ခြဲသားျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ။ ခြဲသားျဖစ္သြားရင္ ခိုးသစ္လား၊ တရားဝင္သစ္လား ခြဲျခားဖုိ႔ ခက္သြားၿပီေလ။ သစ္စက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခိုးသစ္ကုိ မခြဲရဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ခိုးသစ္သီးသန္႔ခြဲတ့စ ဲ က္ကို ရေအာင္လိုက္ခ်ိတ္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့

သမိုင္းလမ္းဆံုနားက

ေအာင္ဓမၼရိပ္သာလမ္းမွာရွိတ့ဲ

သစ္ခြဲစက္ပိုင္ရွင္

ကိုေအာင္ၿမိဳင္​္န႔ဲ

ခ်ိတ္မိတယ္။ သူကလည္း လူတမ်ဳိး။ သူ႔ကို က်ေနာ္ ဂ်င္ဝိုင္းတခုမွာ သိခ့တ ဲ ာ။ ဂ်င္ဝိုင္းကိစၥကို ခဏထားပါအံုး။ ကိုေအာင္ၿမိဳင္က က်ေနာ္န႔ဲ သိပ္ရင္းႏွီးလာေတာ့ သူ႔သစ္ခြဲစက္ကို ခိုးသစ္ခြဲဖို႔သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ က

လြဲရင္

ဘယ္သူ႔ကုမ ိ ွ

လက္မခံဘူး။

ခြဲခကလည္း

ပါမစ္သစ္ခြဲတာနဲ႔စာရင္

သံုးေလးဆ

ပိုေပးရတယ္။

ကိုေအာင္ၿမိဳင္က ေလာင္းကစား ဝါသနာထံုေတာ့ အျမဲတမ္း ေငြလုိေနတဲ့သူေလ။ တိုတိုေျပာရရင္ဗ်ာ၊ ပဲခူး႐ိုးမဘက္က လာသမွ် ခုိုးသစ္ေတြဟာ က်ေနာ့္ကိုေက်ာ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကုိ ဝင္လာတာရယ္လုိ႔ မရွိသေလာက္ကုိ ေျပာလုိ႔ ရတယ္ ဗ်ာ။ လက္ဖ်ားမွာ ေငြသီးတဲ့အခ်ိန္ ဆိုပါေတာ့။ ပန္းကန္စက္မွာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္လုပ္ၿပီး က်ေနာ္ အလုပ္က ထြက္လုိက္တယ္။ ကိုယ္ပုိင္ကုမၸဏီေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာတယ္။

တစတစနဲ႔ ခိုးသစ္တင္မဟုတ္ဘူး။ တရားဝင္ပါမစ္လိုင္းနဲ႔ သြင္းလာတဲ့ သစ္ေတြကအစ က်ေနာ္ ေစ်းျဖတ္ေပးရတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီအလုပ္က ေငြရလြယ္ေတာ့ သစ္ကုန္သည္တိုင္းလိုလုိ အေပ်ာ္အပါး ေတာ္ေတာ္မ်ားၾက တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ မိန္းကေလးစားပြဲထုိး ေတြ စေပၚေနတဲ့အခ်ိန္ဗ်။ မဆလ ျပဳတ္ခါနီး၊ ေခတ္ပ်က္ ခါနီး အခ်ိန္မို႔ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ သဃၤန္းကၽြန္းဘက္က အေရွ႕ရြာ စားေတာ္ဆက္၊ ေတာင္ဥကၠလာပက ျဖဳိးစားေတာ္ဆက္တုိ႔ ဆုိတာ က်ေနာ္အျမဲတမ္း က်က္စားေနခဲ႔တ့ဲ ေနရာေတြေပါ့။ အေရွ႕ရြာမွာ တဆိုင္လံုးက ပန္းကန္ေတြကို မူးမူးနဲ႔ ႐ုိက္ခဲြ ပစ္ဖူးတယ္။ ေလ်ာ္ခ့ရ ဲ ဖူးတယ္။ ၿဖိဳးက မိန္းမလွ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔လည္း တြဲခ့ဖ ဲ ူးပါရဲ႕။ လြယ္လြယ္ရ၊ လြယ္လြယ္သံုး၊ ထင္တုိင္းၾကဲခ့ဲတ့ဲ ဘဝေတြေပါ့ဗ်ာ။ အခုေန ျပန္ေတြးေတာ့​့ အႏၱရာယ္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ့တာကလား။ သစ္ကုန္သည္ဘဝနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား နယ္စံုခ့သ ဲ လဲဆုိရင္ ပ်ဥ္းမနားေတာင္ညိဳဘက္အထိကုိ က်ေနာ္ေရာက္ခ့တ ဲ ယ္။ ေတာင္ညိဳဘက္က နယ္ၾကမ္းတယ္ ဆုိရမယ္ဗ်။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းေတာင္ သည္တေႏြေမွ်ာ္ပါေလဦး ဆုိတ့ဲ ဇာတ္ကားလာ႐ုိက္တုန္းက သစ္စက္ပုိငရ ္ ွင္ ကိုေက်ာ္ျမင့္တို႔အုပ္စုန႔ဲ ၿငိၿပီး ပ်ဥ္းမနားဘူတာ ရထားေပၚမွာ အ႐ိုက္ ခံလုိက္ရဖူးတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းကလည္း ကုိေက်ာ္ျမင့္တုိ႔အုပ္စုန႔ဲ ရန္ကုန္ကရဝိတ္ခန္းမမွာ ျပန္ဆံုေတာ့ မေက်ပြဲႏႊဲၿပီး ျပန္ႀကိတ္လုိက္ေသးဆုိပဲ။ ကုိေက်ာ္ျမင့္တုိ႔အုပ္စုန႔ဲ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ခင္ခ့တ ဲ ယ္ဗ်။ သူတို႔တမ်ဳိးလံုးကလည္း ေက်ာ္ျမင့္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ မတူးေက်ာ္ျမင့္တ့၊ဲ နီလာေက်ာ္ျမင့္တ့။ဲ ေက်ာ္ျမင့္ေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ သူတုိ႔မိန္းမနာမည္ေတြန႔တ ဲ ြဲၿပီး မွတ္ထားရတဲ့ အထိ။ ေအာ္ ... ဒါနဲ႔ ကိုေက်ာ္ျမင့္တို႔က ေဒါက္တာရွန္ရွဴဒင္န႔ေ ဲ တာင္ ေဆြမ်ဳိးမကင္းၾကဘူးလုိ႔ေျပာတယ္ဗ်။

ေရာက္တ့န ဲ ယ္ေတြကလည္း စံု၊ ေပါင္းတဲ့လူေတြကလည္း စံု ဆုိေတာ့ အျဖစ္ကလည္း စံုပါ့ဗ်ာ။ ပ်ဥ္းမနားဘက္မွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္အျဖစ္တစ္ခု ၾကံဳခဲ့တာကုိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ တစ္ေန႔ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ အခ်ိန္ေလာက္ရွိပါလိမ့္မယ္။ သစ္လုပ္ငန္း တုိင္းမန္ေနဂ်ာ ဦးအံုးေက်ာ္၊ သစ္စက္ တာဝန္ခံ ဦးထြန္းဦး၊ သစ္ကုန္သည္ ငါးေယာက္ေလာက္န႔အ ဲ တူ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ထဲက နာမည္ႀကီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

161

တစ္ခုမွာထိုင္ေသာက္ေနၾကတုန္းေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ခုနစ္ေယာက္ ဝိုင္းဖြဲ႔ေနတဲ့ဝိုင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကစားပြဲမွာ မ်က္ႏွာစိမ္း လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းဘက္ကုိလွမ္းၾကည့္ရာကေန က်ေနာ္န႔မ ဲ ်က္လံုးခ်င္း ဆံုသြားတယ္။ ေနာက္သူ႔စားပြဲကေန က်ေနာ္ဆီတည့္တည့္ေလွ်ာက္လာၿပီး ေလသံတုိးတုိးေလးနဲ႔ ... အကုိ ... က်ေနာ္ လက္ဘက္ ရည္ တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္လုိ႔ပါတဲ့ ... ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ စိတ္မႏွံတ့ဲ ေဝဒနာရွင္ပံုစံလည္း မေပါက္ဘူးဗ်။ ေအာ္ .. သစ္ကုန္သည္တေယာက္အတြက္ လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္ဟာ ဘာဆန္းသလဲဗ်ာ။ ရတာေပါ႔။ ဒါနေၾကာင္း ေပါ့။ က်ေနာ္ စားပြဲထုိးကို … “ေဟ့ ... လက္ဘက္ရည္န႔မ ဲ ုန္႔အျပည့္အစံုန႔ဲ ခ်ေပးလုိက္ ပါကြာ” လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလူက မုန္န႔လ ဲ က္ဘက္ရည္ လာခ်တဲ့စားပြဲကို ျပန္သြား ၿပီး

အားရပါးရေလြးေနတာနဲ႔

က်ေနာ္လည္း

က်ေနာ့္ဝိုင္းဘက္ကုိ အာ႐ံုျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ခဏၾကာ ေတာ့ က်ေနာ္႔ပုခံုးကုိလာတို႔လို႔ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေစာေစာက ပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ သူက လက္ညိႇဳးနဲ႔လက္ခလယ္ကုိ ပါးစပ္ဝမွာ ေတ့ျပၿပီး ... က်ေနာ္ စီးကရက္ေသာက္ခ်င္လို႔ပါ ဆရာတဲ့။ ေအာ္ ... ရပါတယ္ဗ်ာ။ ဒူးယားတပြဲ ခ်ေပးလိုက္ပါေဟ့ ဆုိၿပီး ဝိုင္းဘက္ ျပန္လွည့္ေနလိုက္ျပန္တယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာလုိက္ျပန္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကုိ လာတုိ႔ျပန္လုိ႔ သူ႔ကို က်ေနာ္ေမးဆတ္ၿပီး ဘာလဲလို႔ ေမးလုိက္ ျပန္တယ္။ သူက ... က်ေနာ့္ကုိ ခရီးစရိတ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ မ,စပါ ဆရာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း မထူးပါဘူးေလ၊ ပို႔မယ့္ပုိ႔ ကူးတုိ႕ေရာက္ေအာင္ ပို႔လိုက္တာ ေအးပါတယ္ ဆုိၿပီး အိပ္ကပ္ထဲက ဆယ္တန္တစ္ရြက္န႔ဲ ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။ ဒီမွာတင္ သူက ခပ္ငူငူ ဆက္ရပ္ေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္႔ဝိုင္းက လူေတြလည္း က်ေနာ္႔အျဖစ္ကုိ သတိျပဳမိလာၾကေတာ့ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊကိုယ္ေတာ္က တိုးေပမဲ့ ေဘးက ၾကားေလာက္တ့ဲ ေလသံန႔ဲ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးသဗ်ာ။ “ေအာကား ျပတဲ့ေနရာသိရင္ လမ္းညႊန္ေပးပါ” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ထိုင္ရာထ၊ သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ ဆြဲကိုင္ၿပီး ေဆာင့္တြန္းပစ္လုိက္တာ ေခြကနဲ လဲသြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ တဝိုင္းလံုးဆူညံသြားၿပီး တိုင္းသစ္ေတာဦးစီး ဦးအုန္းေက်ာ္က ... ကိုသက္ခိုင္ ... ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ အေနအထိုင္ မတတ္တ့သ ဲ ူပါလား တဲ့။ ကိုင္း ... ေကာင္းၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ က်ေနာ္မွားသလား။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

162

tcef; (66) - tif;pdefpDtkdi f'DESifh wyJGwvrf;

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္၊ ပဲခူးတုိင္းမွာ က်ေနာ္သိပ္အရာေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ မထင္မွတ္ဘဲ ေနာက္ေၾကာင္းမရွင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတခုကေန က်ေနာ္နဲ႕ စီအုိင္ဒီ (အင္းစိန္၊ မွဳခင္းတပ္ဖြဲ႕) ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းၾကံဳျပန္ပါေရာဗ်ာ။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္တကယ္က်ဴးလြန္ခ့တ ဲ ့အ ဲ မွဳႀကီးတခုကို ကြင္းလံုးကၽြတ္လြတ္ေအာင္ က်ေနာ္ ဇယားဆြဲႏုိင္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သာမန္ရဲတပ္ဖြဲ႕ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းမျပဳႏိုင္တ့အ ဲ မွဳေတြကို စီအုိင္ဒီမွဳခင္းတပ္ဖြဲ႕ကို လႊဲေျပာင္းစစ္ေဆး ေစတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအမွဳမွာ ကၽြန္ေတာ့္လွည့္ကြက္ဟာ ပိရိလြန္းလို႕ ႐ုိး႐ုိးရဲ စစ္ေဆးတာ မေပၚႏုိင္တာေၾကာင္႔ စီအုိင္ဒီကုိ ေရာက္သြားျခင္းပါပဲ။ ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ေတာ့ ေသခ်ာေျပာျပမွျဖစ္မယ္။ ဒီလိုဗ်။

ပဲခူးတုိင္းမွာ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနတုန္း ပဲခူးၿမိဳ႕ခံ ေရွ႕ေနဦးေက်ာ္သိန္း၊ ဦးပုတုိ႕နဲ႕ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ဝိုင္းစားဝိုင္းကေနဆိုပါေတာ့။ တေန႕ေတာ့ သူတို႕က က်ေနာ့္ကုိ “ဆရာသက္၊ တကယ့္ ခြင္ႀကီးႀကီးဆုိရင္ စိတ္ဝင္စားသလား” တဲ့။ က်ေနာ္က ေျပာပါအံုးေလဆုိေတာ့ သူတို႕ ဘယ္ကာလက စုေဆာင္း ထားမွန္း မသိတ့ဲ စာရင္းစာရြက္တထပ္ႀကီးကို ျပတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ပဲခူးတိုင္းအတြင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တ့ဲ စစ္ၾကြင္းစစ္က်န္ သံထည္ပစၥည္းေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ရွိတ့ေ ဲ နရာေတြရဲ႕ စာရင္းပဲ။ က်ေနာ္က တရြက္ေလာက္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေဆာရီးလို႕ စကားစျဖတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ သုိက္ဆရာေတြလုိ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္သိုက္စာဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တ့အ ဲ လုပ္မ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ စိတ္မဝင္စားတာအမွန္။ ေရွ႕ေနဦးေက်ာ္သိန္း က ၿငိမ္ေနေပမဲ့ ဦးပုကေတာ့ သူတို႕အလုပ္ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္တယ္ဆုိတာ ရွင္းျပေနေသးတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ မွာ ဂ်ပန္ေတြဆုတ္ေတာ့ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္တံတားနားမွာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ရတနာေသတၱာကုိ မသယ္ႏိုင္လို႕ ဘယ္လိုဘယ္ပံုျမႇဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြ အရွည္ႀကီး ရွင္းျပေနေတာ့တယ္။ သူရွင္းျပေလ က်ေနာ္က စိတ္မဝင္စားေလဘဲ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က စကားျပတ္သြားေစေတာ့ ဆိုၿပီး လံုးဝစိတ္မဝင္စားတဲ့ အေၾကာင္းေျပာလိုက္ရတယ္။ ဒီမွာတင္ ဦးပုက ဆရာသက္စိတ္မဝင္စားရင္လည္း က်ေနာ္တို႕က ပုတ္ျပတ္ အလုပ္ အပ္မယ္။ လိုတ့ဲ ေငြသာေျပာပါတဲ့။ ကဲ၊ ဒါဆုိ က်ေနာ္က ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲဆိုေတာ့ သူတုိ႕ စစ္ၾကြင္းစစ္က်န္ ပစၥည္း ရွာေဖြခြင့္အတြက္ ပဲခူးတုိင္း တဝတက ခြင့္ျပဳမိန္႕လိုခ်င္သတဲ့။ ဟ၊ ဒီလုိင္းကေတာ့ က်ေနာ့္လုိင္းျဖစ္ေနသဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

163

ေအးေလ၊ တုိင္းမွဴး၊ တုိင္းအတြင္းေရးမွဴး၊ ခဝတ၊ မဝတ၊ စည္ပင္ ပဲခူးတတိုင္းလံုး က်ေနာ္ မပတ္သက္ဖူးတဲ့သူမွ မရွိတာ။ ဒါနဲ႕ သူတုိ႕လိုခ်င္တ့အ ဲ မိန္႕စာကို တပတ္အတြင္း ရေအာင္လည္း လုပ္ေပးလုိက္ေရာ က်ေနာ့္ အိပ္ကပ္ထဲကုိ ဆယ့္ငါးသိန္းေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႕ အဲဒီအလုပ္ေတြက ေငြဘယ္ေလာက္ဝင္တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ေတာ့ အခုထိ မၾကားမိေသးဘူး။

ဇာတ္လမ္းက မျပတ္ဘူးဗ်ာ။ သူတို႕ စာရင္းစာရြက္ထဲက ပဲခူးတုိင္း လက္ပံတန္းဘက္မွာ စစ္ၾကြင္းစစ္က်န္ သံထည္ ရွိတ့ဲ ေနရာတခုကို စမ္းသပ္ၿပီး ရွာေဖြတူးေဖာ္ဖို႕ က်ေနာ့္ကုိ နားခ်ျပန္တယ္။ ဆရာ့ဖာသာ တေယာက္တည္း လုပ္ၾကည့္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႕ကို ေဝစုေပးစရာ မလိုပါဘူးတဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီအလုပ္က ဆယ့္ငါးသိန္းေလာက္ လြယ္လြယ္ရလိုက္ေတာ့ လုပ္ဖူးတယ္ရွိေအာင္လုပ္ၾကည့္လိုက္အံုးမွ ဆုိၿပီး၊ ဟသၤာတတဘက္ကမ္းက က်ဳံလဟာဆိုတ့ဲ ရြာကို သြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ အက်င့္အတိုင္း ေျချမန္လက္ျမန္လွဳပ္ရွားလိုက္တာ အဲဒီရြာနဲ႕ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္း ၾကားမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ မီးရထား စက္ေခါင္းပ်က္ႀကီးတလံုးကို ေတြ႕ေရာ ဆုိပါ ေတာ့။ တရားဝင္တူးမိန္႕နဲ႕သာတူးေနတာ ဘယ္လုိဘယ္ပုဆ ံ က္လုပ္ရမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ဒါနဲ႕ ဒီပစၥည္း အတြက္ က်သင့္ေငြကိုေပးေခ်ဖို႕ စံုစမ္းလုိက္တာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာမွ ဒါဟာ မီးရထားဝန္ႀကီးဌာနနဲ႕ ဆုိင္တယ္ဆုိတ့ဲ အေျဖထြက္လာတယ္။ မီးရထားဌာနက တုိင္းအဆင့္အရာရွိေတြနဲ႕ ညႇိတာေတာင္ အဆံုးအျဖတ္မေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းက ေပရွည္သထက္ရွည္လာတယ္။ ဆုိလိုတာက ႐ံုးစာေတြအျပန္အလွန္ေပးလုိက္၊ ျပန္လိုက္ လုပ္ေနတာ ေနာက္ထပ္သံုးလေလာက္ ထပ္ၾကာသြားျပန္ေရာ။ ျမန္မာျပည္႐ံုးဌာနေတြမွာ လုပ္ေနတဲ့ ႀကိဳးနီစံနစ္ဆိုလား၊ သိပ္စိတ္ညစ္ဖို႕ ေကာင္းတဲ့ စံနစ္ဗ်ာ။ တုိင္းျပည္ႀကီး တုိးတက္ႀကီးပြားဖို႕ထက္ ကိုယ္အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႕ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္ႏိုင္ဖုိ႕ေလာက္သာ စိတ္ကူးေနၾကတာ ကလား။ ဒီလုိနဲ႕ မိုးက်ခါနီးလာေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး တူးေဖာ္ထားရတာေတြဟာ သဲထဲေရသြန္သလုိ ျဖစ္ေတာ့မ့ဲ ကိန္းဆုိက္ လာတယ္။

သိန္းငါးဆယ္ေလာက္တန္တ့ဲ လုပ္ငန္းေလးကို မီးရထားဌာနမွာ အထက္ေအာက္ စာျပန္ေနတာ ခုနစ္ေစာင္ေလာက္ ျဖစ္လာေတာ့ ဒီကိစၥမွာ ဘာေၾကာင့္ၾကန္႕ၾကာေနရတာလဲဆိုတ့ဲ အေျဖကို က်ေနာ္သိလာတယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ ဒီကိစၥ ၿပီးျပတ္ဖုိ႕ ႐ံုးစာဆယ္ေစာင္တိတိ ထြက္လာတဲ့ေနရာမွာ နံပတ္ခုနစ္ေျမာက္စာကုိ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးလိုက္ေရာ ဆုိပါေတာ့။ ေအာ္ ... တယ္လည္းနားေဝးပါလား။ ဖန္တီးတယ္ဆုိတာ အတုလုပ္လိုက္တာကို ေျပာတာဗ်။ က်ေနာ္ဟာ ႐ံုးဌာနေတြမွာလည္း အေတြ႕အၾကံဳမ်ားခဲ့ေလေတာ့ အၾကံအဖန္႐ံုးစာတေစာင္ကုိ ေကာင္းေကာင္းဖန္တီး ႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ေလာဘေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္မရွည္လြန္းလို႕၊ ဘာမွမဟုတ္တ့ဲ အလုပ္ေလးကို ေပရွည္လြန္းလုိ႕ စြတ္လုပ္ပစ္လုိက္တာ။ က်ေနာ့္ ဖန္တီးခ်က္က သိပ္ပိရိလြန္းေနေတာ့ ဘယ္ဌာနကမွ မရိပ္မိလိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ အဲဒီ မီးရထားစက္ေခါင္းနဲ႕ အေလးခ်ိန္ညီတ့ဲ သံထည္အေလးခ်ိန္ကုိ အင္းစိန္သံမဏိစက္႐ံုကို သြင္းလိုက္တယ္။ ေပးသြင္း ၿပီးေၾကာင္း ေျပစာေတြကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ စက္ေခါင္းကိုိလား၊ ဖ်က္ၿပီးေရာင္းစားလုိက္တာေပါ့ဗ်ာ ။ဒါလည္း တရားဝင္မဟုတ္ဘူးဗ်။ အမွန္က မူရင္းသံထည္ကိုသြင္းရမွာကို က်ေနာ္တို႕ေခတ္က လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအတုိင္း သံမဏိ စက္႐ံုနဲ႕ နားလည္မွဳယူၿပီး ခြင္႐ုိက္လုိက္တာ။

ဒီကိစၥကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနရာကေန ေျခာက္လေလာက္ ၾကာေတာ့ သံမဏိစက္႐ံု ကေန မီးရထားဌာနကုိ အဲဒီသံထည္ေတြ လက္ခံရရွိၿပီးပါၿပီလို႕ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ စာပို႕ရာကေန က်ေနာ့္လက္ခ်က္ကုိ ရိပ္မိသြားၾကေရာဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

164

ပိုဆုိးသြားတာက က်ေနာ္ ၾကားျဖတ္​္ ဖန္တီးလုိက္တ့ဲ ႐ံုးစာေပၚက လက္မွတ္ပိုင္ရွင္ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးဟာ ႐ုတ္တရက္ ညႊြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ တက္ျဖစ္သြားလုိ႕ပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္သူရွိရမလဲဗ်ာ၊ ေနာက္ပုိင္း မီးရထား ဒုတိယဝန္ႀကီး တက္ျဖစ္ လာတဲ့ သူရေသာင္းလြင္ေပါ့။ သူ႕လက္မွတ္ကို အၾကံအဖန္ လုပ္တယ္ဆုိတာလည္း သိေရာ၊ ယမ္းပံုမီးက် ေဒါပြၿပီး ဒီ အမွဳကို မေပၚေပၚေအာင္စစ္ဖို႕ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ဖိအားေပး ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာတင္ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႕မွဴး ႐ံုးက စစ္တယ္၊ ပဲခူးတုိင္းရဲမွဴး႐ံုးက စစ္တယ္၊ ဘယ္လုိ စစ္စစ္ မေပၚဘူးဆုိပါေတာ့။ ဘယ္ေပၚမလဲဗ်ာ။ အမွဳျဖစ္ပစၥည္းကသံမဏိစက္႐ံု ေရာက္ ႐ံုမက အရည္ပါက်ဳိၿပီး သြားၿပီေလ။ အမွန္က ပဲခူးတုိင္း ရဲမွဴး႐ံုးကို ဒီအမွဳေရာက္တာ က်ေနာ္မသိလိုက္ဘူးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ စီအုိင္ဒီကုိ ေရာက္သြားတာ။

စီအိုင္ဒီက

က်ေနာ့္ကို

ေလးငါးႀကိမ္ေခၚစစ္ေပမဲ့

႐ံုးစာဆယ္ေစာင္မွာ

ေျခာက္ေစာင္ေျမာက္အထိ

အမွန္။

နံပတ္ခုနစ္စာက အတု၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အတုအေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ ႐ုံးစာအစစ္ သုံးေစာင္က ထပ္ၿပီး အတည္ျပဳထား ျပန္ေတာ့ စီအုိင္ဒီလည္း ေခါင္းေျခာက္ေနျပန္ေရာ။ ေျခာက္ရမယ္ဗ်။ စီအုိင္ဒီအမွဳစစ္အရာရွိ ေသာင္းျမင့္က က်ေနာ့္ ဇ ကို ေကာင္းေကာင္းသိေနေတာ့ သူ အကိုင္အတြယ္မတတ္ရင္ ပဲခူးတုိင္းထဲမွာ သူပါ ၾကယ္ေၾကြေသာည ျဖစ္သြား ႏိုင္တယ္ ဆုိတာ သိေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စီအုိင္ဒီ ရဲမင္းႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္သန္းကပါ ထပ္ၿပီး ဖိအားေပးလိုက္တာ အမွဳကို ခိုင္ခိုင္မာမာ မတည္ေဆာက္ႏုိင္ေသးဘဲ မလိမ့္တပတ္နဲ႕ ... ဟသၤာတ တဖက္ကမ္းက က်ဳံလဟာရြာကုိ ခဏလုိကခ ္ ့ဖ ဲ ုိ႕ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားပါေလေရာ။ အမွဳအခင္း ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ စစ္ေဆးစရာေလးရွိလို႕ပါတဲ့။ မီးရထားေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူေသာက္စားၿပီး အဲဒီရြာရဲစခန္းလည္း ေရာက္ေရာ က်ေနာ့္ကုိ လက္ထပ္ခတ္လိုက္ၿပီး၊ ကိုသက္ခုိင္ .. ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ ဖမ္းလုိက္ၿပီတ့။ဲ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္မထားေတာ့ က်ေနာ္နည္းနည္းေတာ့ တုန္လွဳပ္သြားတယ္။ ေနာက္ စိတ္ကိၿု ငိမ္ေအာင္ ထိန္းလုိက္ တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ပဲခူးတုိ္င္းဟာ က်ေနာ့္နယ္ပဲ။ ဒီကိစၥကို က်ေနာ္ အၿပီးတိုင္ရွင္းႏုိင္ရမယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ေနတုန္း ပဲဗ်။ ပုဒ္မလား၊ ေျခာက္တစ္ေလ။ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း အလြဲသံုးစားလုပ္မွဳေပါ့။ အမွန္က သက္ေသခံပစၥည္းမတင္ႏိုင္ဘဲ က်ေနာ့္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိ႕မရတာကို က်ေနာ္သိေနပါတယ္။ စီအိုင္ဒီအမွဳစစ္အရာရွိ ေသာင္းျမင့္က ဖိအားဒဏ္မခံႏိုင္လုိ႕ ဇြတ္လုပ္ခ်လုိက္တာပါ။ ဒီအမွဳနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း ေလ့လာၿပီးေနၿပီေလ။

အဲဒီ က်ဳံလဟာအခ်ဳပ္မွာ က်ေနာ္ တပတ္အခ်ဳပ္ခံခ့ရ ဲ တယ္။ ဒါလည္း ပ်င္းစရာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဇီးျဖဴေသာင္ ရြာက လူသတ္မွဳတခုမွာ တကယ္သတ္တ့ခ ဲ ်ာတိတ္က အဖမ္းမခံဘဲ ဝမ္းကြဲညီအကုိႏွစ္ေယာက္က လူစားထုိးၿပီး အဖမ္းခံတ့ဲ ကိစၥကို ဝင္ရွင္းေနရေသးတယ္။ အဲဒီနယ္ဘက္က ေတာ္ေတာ္စ႐ုိက္ၾကမ္းတယ္ ေျပာရမယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တ့က ဲ ိစၥေလးနဲ႕ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလးေတြလူသတ္မွဳျဖစ္လာၾကတာ။ ရဲကလည္း အမွဳစစ္တာ ပညာသား ပါပါ

စစ္ေဆးတတ္ပုံမရဘူး။

အစားထုိးအဖမ္းခံတ့ဲ

ခ်ာတိတ္ေတြကို

ထုေထာင္းထားလုိက္တာ

ျမင္လုိ႕ေတာင္

မေကာင္းဘူး။ မ်က္ႏွာေတြစုတ္ျပတ္၊ ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြအန္နဲ႕ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ကုန္ၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အျမင္မေတာ္ပါဘူးဆုိၿပီး အမွဳစစ္အရာရွိကုိဝင္ညႇိၿပီး ၾကားဝင္လုိက္ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ကေလးေတြဟာ ငယ္စိတ္ကေလးေတြနဲ႕ ခံႏိုင္ရည္ရွိမယ္ထင္ၿပီး လူသတ္မွဳကို လူစားထုိး အဖမ္းခံ ခဲ့ေပမဲ့ လူစားထုိးလုိ႕ ရေလာက္တ့ဲ ျပင္ဆင္မွဳ ဘာမွလုပ္မလာခဲ့ၾကဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိးက ပိပိရိရိ ဇာတ္လမ္းတခု ဖန္တီးရ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

165

ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ အမွဳစစ္အရာရွိလက္ခံလာေအာင္ ေငြနဲ႕ေၾကးနဲ႕ညႇိႏွဳိင္းရတာမ်ဳိးပါ။ ေအာ္ ... က်ေနာ္ လူ မသတ္ဖူးပါဘူးဗ်ာ။ အေတြ႕အၾကံဳအရသိေနတာပါ။ အေျခအေနအားလံုးကုိ ေလ့လာလိုက္ေတာ့ အသတ္ခံရတဲ့ဘက္က ေငြအားလူအား စြတ္လုိက္ေနပံုရတယ္။ အစားထုိး အဖမ္းခံတ့ဲ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း တကယ့္ မအူမလည္ေလးေတြ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီကေလးေတြကုိ မင္းတုိ႕ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံလုိက္ပါ။ တကယ္သတ္တ့ဲ မင္းတို႕ညီ တရား႐ံုးမွာ လြတ္ေအာင္လုပ္တ့န ဲ ည္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ ဆုိတာကုိ နားဝင္သြားၿပီး လူခ်င္းျပန္လလ ဲ ိုက္ၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့။ သူမ်ားကိစၥ ဝင္႐ႈပ္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူတုိ႕ခံစားေနရတာကို မၾကည့္ရက္လုိ႕ပါ။

တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ ရဲစခန္းအခ်ဳပ္ထက ဲ ေန လွဳပ္ရွားလိုက္တာ က်ေနာ္အျဖစ္ကုိ ပဲခူးတုိင္း ရဲမင္းႀကီး သိသြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္း လက္ပံတန္းရဲစခန္းကုိ လႊဲရမယ္ဆိုၿပီး အမိန္႕ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ့္အမွဳတြဲကို ပဲခူးရဲတုိင္းမွဴး႐ံုးကုိပို႕ဖုိ႕လည္းပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္ဟာ က်ဳံလဟာရဲစခန္းကေန လက္ပံတန္း အခ်ဳပ္ကို ေရာက္လာ ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိပ ု ဲ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေသာင္းျမင့္ကလည္း မေခဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္အမွဳတြဲကုိ တုိင္း႐ံုးက ေတာင္းတယ္လည္းဆုိေရာ မ်က္ကလဲဆန္ျပာ လက္ပံတန္းကိုလုိက္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုးက အာမခံေပးမယ့္ေန႕မွာ ေသာင္းျမင့္က တရားသူႀကီးကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး အမွဳ တန္ဘုိးကုိ ငါးေသာင္းကေန ငါးသိန္းျဖစ္ေအာင္ျဖည့္လုိက္တာ က်ေနာ့္အမွဳဟာ ၆(၁)ကေန အပက (၃) အမ်ားပုိင္ ပစၥည္းကာကြယ္ေရး အက္ဥပေဒနဲ႕ စြဲတင္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ဗဟုိဥပေဒ႐ံုးကေန အမိန္႕ျပန္ေစာင့္ရတဲ့အေျခအေန ေရာက္ သြားပါေတာ့တယ္။ တုိက္ပြဲက ျပင္းထန္သြားပါၿပီး။ အပက(၃) ဟာ ေသဒဏ္နဲ႕ ေထာင္ဒဏ္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အထိ ထုိက္ သင့္ ပါတယ္။ က်ေနာ္အာမခံမရဘဲ ၆(၁)ကေန အပက (၃) အတြက္ခြင့္ျပဳမိန္႕ေတာင္းတာကုိ ရဲမင္းႀကီးလည္းသိေရာ ေနာက္ေန႕မွာ တုိင္းအတြင္းခရီးစဥ္တခု အေၾကာင္းျပၿပီး လက္ပံတန္းကုိလုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ စီအိုင္ဒီ အမွဳလုိက္ ေသာင္းျမင့္ကိုလည္း ပဲခူးတိုင္းထဲ ဝင္လာတာနဲ႕ သတင္းပုိ႕ရမယ္ဆိုၿပီး ခပ္တင္းတင္း ျပန္လုပ္ျပန္ပါေရာ။ က်ေနာ့္ ဆရာမမ်က္ႏွာနဲ႕ ထင္ပါ ရဲ႕ဗ်ာ။ လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ထက ဲ ို သူကိုယ္တုိင္လာၿပီး က်ေနာ့္ကုိဝင္ေတြ႕ပါတယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္မွဴးလည္း ပါလာတယ္ေလ။ ရဲမင္းႀကီးက က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ... သက္ခိုင္ေနေကာင္းလားတဲ့။ က်ေနာ္လည္း စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႕ ေကာင္းပါတယ္လုိ႕ ေျဖလုိက္ေတာ့ ေကာင္းရင္လည္း ေဆး႐ံုတက္ေနလိုက္တ့။ဲ ေနာက္ၿပီး မဝတ ဥကၠ႒ေရာ၊ ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖြဲ႕မွဴးကိုပါ ... သက္ခုိင္ဟာ တိုင္းမွဴး လူျဖစ္လို႕ လုိေလေသးမရွိ ဂ႐ုစိုက္ဖို႕ တဖြဖြ မွာသြားေလရဲ႕။ ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ္ လက္ပံတန္း ေဆး႐ံုကို ေရာက္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ ေအးဗ်ာ၊ လူက ငယ္လည္းငယ္၊ ေငြလည္းရွိ၊ အဆက္အသြယ္ကလည္းေကာင္းဆုိေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲကေန ေဆး႐ံု ေရာက္တာေတာင္ က်ေနာ္ ခ်ဳိၾကြေနတုန္းပဲ။ ေဆး႐ံုတက္ေနတဲ့ အခ်ဳပ္က်လူနာကို လက္ထိပ္ခတ္ရတဲ့ ထံုးစံရွိေပမဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္သူမွ လက္ထိပ္မခတ္ရဲဘူး။ အေစာင့္ရဲေတာင္ မထားပါဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္လည္း စီအိင ု ္ဒီက ေမာင္ ေတြကုိ မေက်နပ္တ့ဲ ခံစားခ်က္ရယ္၊ က်ားကိုေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ထားသလုိ ခံစားရတာရယ္ေၾကာင့္ မိုးလင္းမုိးခ်ဳပ္ လက္ပံတန္းၿမိဳ႕ထဲထြက္ၿပီး အရက္ခ်ည္းလွိမ့္ေသာက္ေနေရာ ဆုိပါေတာ့။

ေအးဗ်၊ က်ေနာ္ သစ္ေမွာင္ခုိလုပ္တုန္းက တြဲလာတဲ့ ကိုျမသိန္းက လက္ပံတန္းမွာ အရာေရာက္စာရင္းထဲပါေနေတာ့ သူလာရင္ အရက္ပုလင္း အျမဲပါလာတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ၾကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ ဆရာဝန္ႀကီး လူနာေတြ ကို လွည့္ၾကည့္ေနတုန္း လူနာကုတင္ေဘးက ဘီဒုိေလးထဲက အရက္ပုလင္း သမံသလင္းက်ၿပီး ကြဲလိုက္တာ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္ထဲျပန္ေရာက္သြားေရာ။ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ေဆး႐ံုမွာ မထားရဲေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုမွာ ေနရတုန္း အထိတ္တလန္႕ကိစၥတခု ၾကံဳရေသးဗ်ာ။ တရက္ က်ေနာ္မူးမူးနဲ႕ ညတနာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

166

ေဆး႐ံုအိမ္သာထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ အိမ္သာတက္ဖို႕ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အိမ္သာနဲ႕ ေရခ်ဳိးခန္းက တြဲထားေတာ့ အခ်ိန္မေတာ္ တခြက္တဖလားခ်မလို႕ အနားမွာ ေရပုလင္း မရွိတာနဲ႕ ေရလိုက္ရွာရင္း ေရာက္သြားတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕က ေရမလာ မီးမလာတဲ့ေန႕ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ညဦးပုိင္းက ေသာက္ထားတဲ့အရွိန္က မေျပေသးတဲ့အခ်ိန္ ေရပံုးတခုေတြ႕တာနဲ႕ စြတ္ႏွဳိက္လုက ိ ္တာ လူ တေယာက္ရဲ႕လက္ေမာင္းရင္းကေနျပတ္ေနတဲ့လက္ျပတ္ႀကီးတဖက္ပါလာသဗ်။ ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့သစ္သားေခ်ာင္း ႀကီးမ်ားလားလို႕ ေသခ်ာၾကည့္ေလ၊ ေသြးေတြေျခာက္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းႀကီးဟာ လေရာင္မွိန္မွိန္မွာ ထင္ရွားေလ ပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း လက္ေမာင္းျပတ္ႀကီးကုိ ျပန္ပစ္ခ်ၿပီး ကုတင္ဘက္ကို အလန္႕တၾကားျပန္လစ္လာလုိက္တယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ရင္း ဘယ္အရပ္ကေန ဒီလက္ေမာင္းႀကီးကေရာက္ေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး စဥ္းစားလိုက္တာ အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားတယ္ဗ်ာ။ မနက္မုိးလင္းေတာ့မွ မသိမသာ စနည္းနာလုိက္ေတာ့၊ ေအာ္ ... လက္ပံတန္းနဲ႕ သိပ္မေဝးတဲ့ ရြာတခုကေန ဓားခုတ္ခံရၿပီးေရာက္လာတဲ့ လူနာရဲ႕လက္ကို ျဖတ္ထားတာတဲ့ဗ်ား။

လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေတာ့ တကယ့္ေတာသားလူမုိက္ေတြ နဲ႕ ဆံုရေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ ခ်ာတိတ္ ညီအကိုက ႏြားတရွဥ္းခိုးသတဲ့။ တေယာက္ကလည္း ဘုရားေရႊြပြတ္ တဲ့ အမွဳတဲ့။ ဒီလူက အမွဳျဖစ္ၿပီး အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေစတီတဆူကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ဒီဘုရားဆုိ ေရႊခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ရႏိုင္တယ္ တြက္ေနတဲ့လူပဲဗ်ာ၊ အံ့ေရာ။ က်ေနာ့္မွာ

ထူးျခားတဲ့အာ႐ံုတခုရွိေလသလားေတာ့

မသိဘူးဗ်ာ။

လက္ပံတန္းအခ်ဳပ္ထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီး သံုးေလးရက္ေလာက္ ေန ေတာ့ က်ေနာ့္အာ႐ံုထဲမွာ အခ်ဳပ္ခန္းတခုလံုးကုိ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ ေတြနဲ႕ဘုိးေတာ္လိုလုိပုဂၢိဳလ္ေတြ လာဝိုင္းေနတာ အာ႐ံုမွာ ျမင္ေနရ တယ္။ ထူးဆန္းတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်ာ။ ဘုိးေတာ္ေတြဟာ စက္ဝိုင္းပုံ အထပ္ထပ္ လာဝုိင္းေနတာ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္လား၊ အခ်ဳပ္ထဲမွာလည္းေသာက္တုန္းပါပဲဗ်ာ။ အခ်ဳပ္ခန္း ထဲကို အရက္ခိုးသြင္းတာ အစပိုင္းေတာ့ လြယ္ေပမဲ့ ေန႕ဆက္ ရက္ဆက္ဆိုသလုိ ျဖစ္လာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ခက္ခဲလာတယ္ ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္က အခ်ဳပ္ထမင္းဟင္းမစားဘူးေလ။ တပည့္ ေက်ာ္ ထြန္းႀကိဳင္ဆုိတ့ေ ဲ မာင္ကုိ အျပင္မွာ ခ်က္ခိုင္းၿပီး လာလာပုိ႕ခိုင္းတာ။ ထမင္းလာပုိ႕ရင္း အရက္ ခုိးသြင္းေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း

ရွာတာေဖြတာေတြလုပ္လာေတာ့

အရက္သြင္းမရတာနဲ႕

က်ေနာ္တမ်ဳိးၾကံျပန္တယ္။

“ေဟ့ေကာင္

ထြန္းႀကိဳင္၊ အရက္ကိုဆူေအာင္က်ဳိလုိက္ကြာ” လို႕၊ “ၿပီးေတာ့လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္ပါးပါးေလးခပ္ၿပီး ပုလင္းထဲကိုထည့္၊ ပူေနတုန္း အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္တ့ဲ ရဲလက္ထဲကုိ ထည့္လိုက္ေပေတာ့” လို႕ ... သင္ေပးလုိက္တယ္။ ဟား ဟား ... ေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ႀကိဳခ်က္ထားတဲ့အရက္ပုလင္းဟာ က်ေနာ့္ဆီ ဆုိက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္တာေပါ့။ ထြန္းႀကိဳင္ပုလင္းလာပုိ႕ရင္ က်ေနာ္လွမ္းျမင္ေနရတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္တ့ေ ဲ မာင္ကုိ လွမ္းၿပီး ေရေႏြးပုလင္း လွမ္းယူေပးပါဗ်ာဆုိၿပီး အေၾကာင္႐ုိက္ရတာေပါ့။ ပုလင္းက ပူေနေတာ့စစ္ဖို႕ေဆးဖို႕ေတာင္ သတိရဟန္ မတူပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဆီ တန္းေရာက္လာတာပါပဲ။ ေအာ္ ... ေနဦး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ႐ိုး႐ိုးအခ်ဳပ္သားေတြနဲ႕ တြမ ဲ ေနရေတာ့ဘူး။ သီးသန္႕ ဗီြအုိင္ပီ စပယ္ရွယ္ သီးသန္႕ခန္းနဲ႕ဗ်။ က်ေနာ့္အခန္းေဖာ္က လက္ပံတန္းၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴး ဆရာႀကီးဦးျမင့္လြင္တ့။ဲ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

167

ဆရာဦးျမင့္လြင္က တကယ့္ပညာတတ္လူေအးလူေကာင္းႀကီးပါ။ ေက်ာင္းေဆာင္တုိးခ်ဲ႕တဲ့ စီမံကိန္းမွာ ကန္ထ႐ုိက္ လုပ္တ့ဲ ေမာင္က ဆြဲထည့္လို႕ အူလည္လည္ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနတာပါဗ်ာ။ သူ႕အမႈတြဲက ကိုကိုေအာင္တ့။ဲ မူဆလင္ အာက်ယ္ကုလား။

က်ေနာ္

သူ႕ကို

ရန္ကုန္ကမာရြတ္အေဝးေျပးစီမံကိန္းမွာ

ကတည္းကသိတယ္။

အလကား

မလည္႐ႈပ္ပါဗ်ာ။ ေနာက္တလေလာက္ၾကာေတာ့ ဗဟုိဥပေဒ႐ံုးကေန က်ေနာ့္ကို အပက (၃)နဲ႕ စြဲခ်က္တင္ေၾကာင္းစာထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ သာယာဝတီခ႐ုိင္တရား႐ံုးကို ေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ စီအုိင္ဒီဘက္က အမွဳလိုက္အရာရွိဟာ ေသာင္းျမင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဇီးျဖဴကုန္းသား ရဲမွဴး ဦးေသာင္းႀကီးတဲ့။ အမွဳလုိက္ေျပာင္းရတာလဲ က်ေနာ့္ေနာက္က ဝိတ္ေတြကို လန္႕ၿပီး ပို႐ႈပ္မကုန္ေအာင္ ထိန္းတာလည္းပါပါတယ္။ အခ်ဳပ္ထမ ဲ ွာ သံုးလနဲ႕ ဆယ့္ရွစ္ရက္ ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ အာမခံနဲ႕ ျပန္ထြက္လာတယ္။ နည္းကို သိခ်င္လုိ႕လား။ ဘာနည္းမွ မဟုတ္ဘူး။ တုိင္းမွဴးက က်ေနာ္ ေပ်ာက္ေနတယ္ ဆုိၿပီး ခဏခဏေမးေနေတာ့ တဝတအတြင္းေရးမွဴးနဲ႕ရဲမင္းႀကီးညႇိၿပီးဖိအားေပးလုိက္လုိ႕။ တုိင္းမွဴး ကိုယ္တုိင္ ကေတာ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို သိလုိက္ပံုမရဘူး။

အာမခံရ႐ံုနဲ႕ ဘယ္အၿပီးလြတ္အံုးမလဲဗ်။ စီအုိင္ဒီ အမွဳလုိက္အရာရွိ၊ ခ႐ိုင္တရားသူႀကီး၊ ခ႐ုိင္ဥပေဒအရာရွိေတြနဲ႕ ဇယားႏုိင္ေအာင္ ဆြဲရတာေပါ႔။ စီအုိင္ဒီရဲမွဴး ဦးေသာင္းႀကီး ကေတာ့ က်ေနာ့္လုိ အေသာက္သမားပဲဆုိေတာ့ မၾကာခင္ အဖြဲ႕က်သြားတယ္။ ဥပေဒအရာရွိ ဦးေအာင္စိုးသန္းကေတာ့ သူပိတ္သိမ္းခ်င္ေနတဲ့မုဒိန္းမွဳတခုကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ တုိင္းရဲမင္းႀကီး႐ံုးမွာ လုိက္ၿပီး ပိတ္လို႕ရေအာင္ လွဳပ္ရွားေပးလုိက္တာ က်ေနာ့္လက္ရည္ကုိ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ တရားသူႀကီး ဦးၾကည္ျဖဴကေတာ့ သူ႕အိမ္ေဆာက္လက္စေလးကို တတ္အားသေရြ႕ကူညီလုိက္တာ ... ကိုသက္ခုိင္လုိ လူမ်ဳိးကို ေထာင္ထဲထည့္ထားရင္ တုိင္းျပည္အတြက္ နစ္နာသတဲ့ဗ်ာ။ အမွဳရင္ဆိုင္လို႕ တႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေသဒဏ္ကေန အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အထိ ထုိက္သင့္တ့ဲ အပက(၃)အမွဳကေန ကြင္းလံုးကၽြတ္လတ ြ ္လာေရာ ဆုိပါေတာ့။ ရင္ထိတ္မေနပါနဲ႕ဗ်ာ။ ခ႐ိုင္တရား႐ံုးက မလႊတ္ႏိုင္ရင္ စစ္ခံု႐ံုးက က်ေနာ့္အမွဳတြဲကုိ ေတာင္းယူၿပီး တရားေသလႊတ္ပစ္ဘို႕ပါ ပဲခူးတိုင္း စစ္ခံု႐ံုးအတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴး ႀကီးစိန္နဲ႕ က်ေနာ္ ဇယားဆက္ဆြဲထားၿပီးသားပါ။ တႏွစ္ေက်ာ္

သာယာဝတီကို

႐ံုးခ်ိန္းသြားေနေတာ့

အလုပ္အကိုင္ပ်က္၊

ေငြကုန္လူပမ္းျဖစ္တယ္

ထင္ေနလား။

မျဖစ္ဘူးဗ်။ လက္ပံတန္း စည္ပင္သာယာ႐ံုးေဘးက ကြက္လပ္မွာ ဆုိင္ခန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ေဆာက္လုိက္တာ သိန္းေလးငါးဆယ္ေတာင္ ျမတ္ခ့ေ ဲ သးတယ္ဆုိပါေတာ့။ အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ေခတ္ႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနခဲ့တာကလား။ က်ေနာ္နဲ႕ ပုဒ္မအတူတူ ဘယ္လုိက္ရမွန္းမသိတ့ဲ ကန္ထ႐ုိက္တာကိုကိုေမာင္နဲ႕ ဆရာႀကီး ဦးျမင့္လြင္တုိ႕ကေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က်သြားေလရဲ႕။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ ကိုကိုေမာင္ကို အမိန္႕ခ်မယ့္ေန႕က က်ေနာ္ တုိင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအးေသာင္ အခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနသဗ်ာ။ တရားသူႀကီးက အမိန္႕ခ်ခါနီး လွမ္းေမးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအးေသာင္က တယ္လီဖုန္းထဲကေန ... ခ်သာခ်၊ အဲဒီကုလားကို အျမင့္ဆံုးျပစ္ဒဏ္ခ်။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ေအာင္ ခ်လုိက္တ့။ဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

168

tcef; (67) - rdef;rqdk;trkef;

နံနက္ကိုးနာရီခန္႕ ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွင္းမကြဲေသးေခ်။ ကိုသက္ခိုင္ကုိ သူ႕တဲေပၚမွာ မေတြ႕ရ။ ဖိုႀကီးက ကိုေအာင္ၾကည္ကို ေမးမိေတာ့အိပ္ေဆာင္ဖြင့္၊ အလုပ္ဘုတ္ထုတ္ၿပီးခ်ိန္ (၇)နာရီခန္႕ကတည္းက စခန္းႏွင့္ တမိုင္ခန္႕ အကြာတြင္ရွိေသာ အပ်ဳိႀကီး ၾကည္ၾကည္ေဌး၏ ေစ်းဆုိင္ဘက္သုိ႕ ထြက္သြားသည္ဆို၏။ ဖိုႀကီးေနာက္က ေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနရင္း အပ်ဳိႀကီး ၾကည္ၾကည္ေဌးတို႕ ဆိုင္ရွိရာ ကြင္းျပင္ႀကီး ဆီသုိ႕ က်ေနာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ၾကည္ၾကည္ေဌးကား အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ျဖစ္၏။ ရဲဘက္စခန္းႏွင့္ သံုးမုိင္ခန္႕အကြာ ရြာမွ ျဖစ္သည္။ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမွ စပါးရိတ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္ စခန္းအနီးတြင္ တဲငယ္ေလးထိုးကာ ႏွစ္စဥ္ ေစ်းဆုိင္လာဖြင့္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကိုျဖတ္၍သြားၾကေသာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ ခရီးသြားမ်ားႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ရဲဘက္တုိ႕မွာ ၾကည္ၾကည္ေဌးဆုိင္ကို အားျပဳၾကရသည္။ ေတာအရက္၊ အခ်ဳိရည္၊ အေအးဗူးတခ်ဳိ႕၊ သားေရစာႏွင့္ ၾကက္သြန္၊ ျငဳပ္သီးစသည္တုိ႕ ရႏိုင္သည္။ အဆိုပါ အပ်ဳိႀကီးဆုိင္မွ တခုခုဝယ္ျခမ္းရန္ ကိုသက္ခုိင္ ထြက္သြားပံုရသည္။ ခဏအၾကာ ကိုင္းပင္ရွည္မ်ားၾကားက ေျမလမ္းကေလးအတိုင္း ကိုသက္ခိုင္ စခန္းဘက္သုိ႕ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ကိုသက္ခုိင္ မ်က္ႏွာ ခပ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ က်ေနာ္ သတိျပဳမိသျဖင့္ ... “ျပဳံးစိစိနဲ႕ ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲဗ်။ အပ်ဳိႀကီးနဲ႕ ေလေပးေျဖာင့္လာလို႕လား” “ေပါက္ေပါက္ရွာရွာဗ်ာ၊ အပ်ဳိႀကီးနဲ႕ မဆုိင္ပါဘူး၊ လမ္းမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ႕ခဲ့လု႕ိ ဗ်” “ဘာေတြထူးဆန္းေနျပန္တာတုန္း” “ငွက္ႏွစ္ေကာင္ ေတြ႕ခဲ့တယ္ဗ်” “ငွက္ႏွစ္ေကာင္ေတြ႕တာမ်ား ျပံဳးစရာလားဗ်ာ။ ငွက္ေတြအမ်ားႀကီး ေန႕တုိင္းေတြ႕ေနရတာပဲ။ ဒီေနရာက ေရနက္ကြင္း အင္းႀကီးလို ျဖစ္ေနလို႕ ငွက္ေတြ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတာ ဘာဆန္းသလဲ” “ေျပာတာကုိ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါအံုးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက စြတ္တြန္းေနတာက အရင္” “တြန္းတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ခင္ဗ်ားေျပာတာကိုက မရွင္းမရွင္းနဲ႕၊ ဘယ္က ငွက္ႏွစ္ေကာင္ကုိ ဘယ္လုိေတြ႕လာလို႕လဲ၊ ရွင္းစမ္းပါအံုးဗ်ာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

169

“က်ေနာ္မနက္တုန္းက အိပ္ေဆာင္ဖြင့္ၿပီးတာနဲ႕ ဝယ္စရာျခမ္းစရာေလးရွိလို႕ အပ်ဳိႀကီးဆုိင္ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြား တယ္ဗ်။ လမ္းမွာ ႏွင္းမကြဲေသးဘူး။ အပ်ဳိႀကီးဆုိင္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ စခန္းအလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကုိင္းပင္ေတြ ၾကားက ေျမကြက္လပ္တကြက္တခုမွာ လူႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသလုိလို ရိပ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ က ဘယ့္ႏွယ္ ဒီအခ်ိန္ဒီေနရာမွာ ဘယ္ကစုံတြဲ လာၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနရသလဲလို႕ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ ေလ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနပံုက ခ်စ္သူစံုတြဲလမ္းေလွ်ာက္ေနပံုဗ်။ လားလား ... ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ လူမဟုတ္ဘူးဗ်။ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ့္အေကာင္ႀကီးေတြဗ်ာ၊ ငွက္ႏွစ္ေကာင္က

လူအရပ္ေလာက္ရွိေနေတာ့

လူလို႕က်ေနာ္ထင္ေနတာ။

ကုိင္းပင္ေတြကြယ္ေနေတာ့

က်ေနာ္

လွမ္းျမင္ေနရေပမဲ့ ငွက္ေတြက က်ေနာ့္ကုိ မျမင္ရဘူးေလ။ ေအးဗ်ာ၊ တကယ့္ကုိ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ စကား စျမည္ေျပာရင္း

ရင္ေဘာင္တန္းေလွ်ာက္ေနတာဗ်။

ေသခ်ာၾကည့္ေလ

ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္

လမ္းေလွ်ာက္ေနပံုနဲ႕

တူေလပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္တသက္နဲ႕တကုိယ္ ငွက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ ဒီလုိလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကုိ ျမင္ဖူးတာ ပထမဆံုးပဲဗ်” “ေအာ္ ... ကိုသက္ခိုင္က ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြကို ျမင္ခ့တ ဲ ာကိုး” “ ဗ်ာ၊ အဲဒီငွက္ေတြကုိ ႀကိဳးၾကာငွက္လို႕ေခၚတာလား” “ဟုတ္တယ္ေလ၊ ႀကိဳးၾကာေမာင္ႏွံ ေမာင္ႏွံ တူယွဥ္တြဲလုိ႕ ပ်ံဝဲခိုက္တြင္၊ ႀကိဳးၾကာဖိုမွာ ျမားဒဏ္သင့္၍ ေသပြသ ဲ ုိ႕ဝင္ ... ဆုိတ့ဲ အဆိုေတာ္ အႏိုင္သီခ်င္းထဲက ႀကိဳးၾကာေမာင္ႏွံေပါ့ဗ်ာ” “ေအာ္ ... ႀကိဳးၾကာတို႕၊ လြန္းၾကင္ငွက္တို႕ ဆုိတာ တေကာင္ေသရင္ တေကာင္လိုက္ေသတဲ့ အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္တတ္ ၾကတဲ့ ငွက္ေတြကိုး၊ က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့တ့ဲ ပံုအတုိင္းဆုိ သီခ်င္းနဲ႕ တကယ္ကို လိုက္ဖက္ပါသဗ်ာ” “ေအးေလဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဒီငွက္ေတြကို တခမ္းတနား စာဖြဲ႕ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕” “ေအာ္ .. ငွက္ေတြလို အဟိတ္တိရစၦာန္ေတာင္ ဒီေလာက္ခ်စ္တတ္ၾကသလားဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ေနတုန္းပဲ ျဖစ္မွာပါဗ်ာ၊ မုန္းၿပီဆုိရင္ ဒီငွက္ႏွစ္ေကာင္ ဘယ္လုိမ်ားေနမလဲလို႕ ေတြးမိတယ္၊ အထူးသျဖင့္ တေကာင္က ခ်စ္ေနတုန္းျဖစ္ေပမဲ့ က်န္တေကာင္က မခ်စ္ေတာ့ရင္ ဘယ္လုိေနၾကမလဲ” “ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႕ေတြ႕မွပဲ ႀကိဳးၾကာေမာင္ႏွံေတာင္ မုန္းခန္းကို သ႐ုပ္ေဆာင္ျပရမလို ျဖစ္ေနၿပီ” “မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ သူတို႕ေမာင္ႏွံ မမုန္းၾကေစခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အမုန္းဆုိတာပါလာရင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာေတြ ျဖစ္လာတတ္လြန္းလို႕ပါ” “ခင္ဗ်ားက ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း အေတြ႕အၾကံဳေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပံုရတယ္” “လူပဲဗ်။ ခ်စ္တာမုန္းတာ မဆန္းလွပါဘူး၊ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳခဲ့တ့ဲ အမုန္းဇာတ္လမ္း တခုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းတယ္ ဆိုရမယ္” “ေအာ္ ... သက္ခိုင္ရဲ႕ ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႕လားဗ်” “မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ က်ေနာ္အခု စဥ္းစားေနတာက တေယာက္က အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္၊ တေယာက္က မျမင္ခ်င္ ေအာင္မုန္း ျဖစ္ေနခဲ့တ့စ ဲ ံုတြဲတတြဲ အေၾကာင္းပါ” “အဲဒါ ဘာဆန္းသလဲဗ်ာ” “ဆန္းတယ္ဗ်၊ သူတို႕မုန္းတာက လင္ရယ္မယားရယ္ျဖစ္ၿပီး သမီးတေယာက္ရမွ အမုန္းတရား ျဖစ္လာတာ၊ ဒါလည္း တဖက္သတ္အမုန္း” “ဘာေတြလဲဗ်ာ၊ နားေထာင္ေနရင္း ႐ႈပ္လာျပန္ၿပီ” “မ႐ႈပ္ရပါဘူး၊ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံက သိပ္ခ်စ္လြန္းလုိ႕ လက္ထပ္ခ့ၾဲ ကတယ္၊ သမီးတေယာက္ရလာၿပီးမွ နဖူးစာမင္ရည္က်ဲ႐ံုမက၊ မယားက လင္ကုိ မုန္းလြန္းလို႕ အေသသတ္ခိုင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းပါဗ်ာ” “လင္ကို သတ္ခိုင္းသတဲ့လားဗ်၊ ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါဗ်ာ” “ဟုတ္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ၊ ဘာေၾကာင့္ဟုတ္တယ္လို႕ အေသအခ်ာေျပာႏုိင္သလဲဆုိေတာ့ အဲဒီ မိန္းခေလးက သူ႕ ေယာက္်ားကုိ သတ္ေပးဖုိ႕ လူငွားခံခ့ရ ဲ တာဟာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနလုိ႕ပါပဲ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

170

“ဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားက အဲဒီ အငွားလူသတ္တ့ဲ အလုပ္မ်ဳိးကို လုပ္ခ့ဖ ဲ ူးတာလားဗ်” “ေအာ္ ... တယ္လည္း စိတ္ေလာတာကိုး၊ က်ေနာ္ေၾကးစားလူသတ္သမား မဟုတ္ရပါဘူး၊ ဒီအလုပ္မ်ဳိးကုိ လုပ္လည္း မလုပ္ခ့ဘ ဲ ူးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႕လင္မယား ဇာတ္လမ္းမွာေတာ့ အဓိကအခန္းက ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္ခ့ပ ဲ ါတယ္၊ ဒါလည္း မျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးလုိ႕ပါ” “ေတာ္ေတာ္ထူးမယ္ထင္တယ္၊ အေသးစိတ္ ေျပာစမ္းပါအံုးဗ်ာ” “ေအာ္ ... ဒီလုိပါ၊ အဲဒီမိန္းခေလးနာမည္က ခင္မာလာတဲ့။ သူ႕ေယာက္်ား နာမည္က ေအာင္မင္း၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေတြ႕ ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး အမ်ားဆံုးရွိလွ၊ ႏွစ္ဆယ္ငါးႏွစ္ ဝန္းက်င္ေတြေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ဆုိပါေတာ့” ဤတြင္ ကိုသက္ခိုင္သည္ သူၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း လြန္ဆြဲအားျပဳိင္သည့္ ကိုယ္ေတြ႕ ဇာတ္လမ္းတခုကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖာက္သည္ခ်ျပန္ပါသည္။

ေျပာရရင္

ေအာင္မင္းက

တကယ့္လူပံုေခ်ာဗ်။

တ႐ုပ္ေသြးနည္းနည္းစပ္ပံုရတယ္။

အင္း

...

ခင္မာလာလည္း

မိန္းမေခ်ာလို႕ေျပာလုိ႕ရပါတယ္။ သူတို႕ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ညားခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္လည္း တိတိက်က်ေတာ့ မသိဘူး။ သိသေလာက္ေတာ့ လင္းစေဒါင္းဂိတ္ဆံုးမွာ ေတြ႕ၾကတယ္ဆုိပဲ။ ခင္မာလာက ေအာက္ဆီဂ်င္စက္႐ံုမွာ လုပ္တုန္း၊ ေအာင္မင္းက ရွစ္ကားလုိင္းမွာ စပယ္ယာလုပ္ခ့တ ဲ ုန္း ေတြ႕တယ္လုိ႕ တစြန္းတစၾကားတာပဲ။ ေအာ္ ... ခင္မာလာက ဂ်ီတီအုိင္ဆင္းဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းခ်စ္စိန္နဲ႕ တႏွစ္တည္း။ ဟုတ္တယ္၊ ခ်စ္စိန္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အားက်ၿပီး ဂ်ီတီအုိင္ကုိက်ေနာ့္ေနာက္ေလးႏွစ္ေလာက္ေနာက္က်ၿပီးတက္ရာက ခင္မာလာနဲ႕တတန္းတည္းေနခဲ့တာ။ ေအာင္မင္းကေတာ့ရွစ္တန္းနဲ႕ ေက်ာင္းထြက္ထားသတဲ့။ အဲဒီ ရွစ္တန္းကပဲ သူတုိ႕ခ်စ္ျခင္းကုိ ေကြကြင္းေစခဲ့သလား ေတာ့ မသိဘူး။ ေတြ႕စျမင္စက အ႐ူးအမူးခ်စ္ၾက ႀကိဳက္ၾက၊ လက္ထပ္လုိက္ၾကၿပီးမွ လင္မယားဘဝေရာက္ေတာ့ ပညာအရည္အခ်င္းကြာဟမွဳက

ျပႆနာစေလသလားေတာ့

မေျပာတတ္ဘူး။

ဒါလည္း

က်ေနာ့္အေတြးပါေလ။

ေနာက္ၿပီး ေအာင္မင္းက မူးရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ေသြးဆိုးတာလည္း ပါႏိုင္တယ္။ ေနာက္တခုက ခင္မာလာ ေဖာက္ျပန္ ခ်င္တာနဲ႕လည္း ဆက္စပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျပႆနာက ပို႐ႈပ္ကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။

ခင္မာလာက သန္လ်င္ဘက္မွာေနတာဗ်။ သူ႕မိဘေတြက သစ္စက္ေတြဘာေတြနဲ႕တင့္ေတာင့္တင့္တယ္လို႕ဆုိတယ္။ သူအမတေယာက္ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္တယ္။ ပညာေရး အေလးေပးတဲ့ မိသားစု ျဖစ္ပုံရတယ္။ ေအာင္မင္းက ရွစ္တန္းဆုိေတာ့ ညားတာနဲ႕ ခင္မာလာ့မိဘေတြက သိပ္ၿပီး ၾကည့္ရပံုမေပၚဘူး။ သမီးက ျမတ္ႏိုးတယ္ ဆုိလုိ႕သာ လိုက္ေလ်ာခဲ့ရတဲ့ သေဘာေပါ့။ ေအာင္မင္းက ရွစ္တန္းလည္းျဖစ္၊ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့င့လ ဲ ည္းျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ လူရာဝင္ေအာင္ဆုိၿပီး သမီးတေယာက္လည္းရေရာ ခင္မာလာ့မိဘေတြ ေငြစိုက္ၿပီး ေအာင္မင္းကို မေလးရွားကို ပုိ႕သတဲ့ဗ်။ အင္း ... ေအာင္မင္း မေလးရွားေရာက္ေနတုန္း ခင္မာလာနဲ႕ ခင္ဝင္း ဇာတ္လမ္းစတယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါကို တဆင့္စကားနဲ႕ မေလးရွားေရာက္ေနတဲ့ ေအာင္မင္း ၾကား ေတာ့ နဂိုကမွ ဇနီးနဲ႕သမီးကို ခြဲမေနခ်င္တာ ပိုဆုိးကုန္တာေပါ့။ ျပန္လာဖုိ႕အတြက္ ေလယာဥ္စားရိတ္ကို ခင္မာလာ့ ဆီက လွမ္းေတာင္းတယ္။ ခင္မာလာကလည္း သူ႕ဇယားနဲ႕သူ ျဖစ္ေနေလေတာ့ မပို႕ဘူး။ ဒီမွာတင္ ေအာင္မင္းခမ်ာ ျမန္မာျပည္ကုိ ေအာက္လမ္းကေန ျပန္ဝင္လာေရာတဲ့ဗ်ာ။ တခါတခါ ေအာင္မင္းက ေၾကေၾကကြဲကြဲနဲ႕ က်ေနာ့္ကို ... အကိုရာ က်ေနာ့္မိန္းမနဲ႕သမီးကို ခ်စ္လန ြ ္းလုိ႕ မုန္တုိင္းၾကားမွာ သက္စြန္႕ဆံဖ်ား ျပန္လာခဲရ ့ တာ၊ က်ေနာ္တို႕ေလွ မုန္တုိင္း မိေသးတယ္။ မေသလုိ႕ျပန္ေရာက္လာတာပါဗ်ာ ... လို႕ ေျပာတတ္တယ္ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

171

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခင္မာလာက သိပ္မၾကည္ျဖဴေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ ေအာင္မင္း မရွိေတာ့တ့န ဲ ည္းကို ၾကံေရာ။ မရွိေတာ့တ့န ဲ ည္းဆိုတာ စားမယ့္ထမင္းထဲကို အဆိပ္ခတ္တာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေအာင္မင္းကိုယ္တုိင္ကုိ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။ က်ေနာ္က မယံုလုိ႕ ေအာင္မင္းရာ၊ မင္းဥစၥာဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ထမင္းမစားခင္ ထမင္းပန္းကန္ထဲမွာ မဲမဲအမွဳန္႕ေလးေတြျမင္တယ္လုိ႕ဆိုသဗ်။ ေနာက္ေတာ့မွ သူက အစာအဆိပ္သင့္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲေလလို႕ ေလွ်ာခ်သဗ်။ ဟုတ္တယ္ သူတို႕လင္မယား မကြဲေသးဘူး။ ေအာင္မင္းကလည္း မူးတုန္းသာ ေျပာတာ ခင္မာလာနဲ႕ ကြဲရမွာကုိ ေသမေလာက္ေၾကာက္တာကုိး။ ခင္မာလာက အဆိပ္ခတ္တာ မေအာင္ျမင္လုိ႕ က်ေနာ့္ကိုပါဆြဲထည့္ၿပီး ဇယားခင္းတာ။ မိန္းမေတြမုန္းၿပီ ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းတာကလား။

တေန႕ေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကို ခ်စ္စိန္နဲ႕ ခင္မာလာ ေပါက္ခ်လာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၄-ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပုိင္းပဲ။ ဘာလုိ႕မွတ္မိေနလဲဆုိေတာ့

အဲဒီတုန္းက

က်ေနာ့္အိမ္

လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္

မီးေလာင္ရာမွာ

ပါသြားလို႕

ေအးရိပ္မြန္

တုိက္ခန္းကို ေျပာင္းေနတဲ့အခ်ိန္။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အတြင္းပစၥည္းတခ်ဳိ႕ပဲျပန္ရလုိက္တယ္။ လွဳိင္(၄)ရပ္ကြက္၊ (၅) ရပ္ကြက္ ကုန္ပါေရာလား။ ခ်စ္စိန္က ခင္မာလာနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးတယ္ဗ်။ ခင္မာလာက ေျပာတာဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ သြက္တယ္။ ခ်က္ခ်က္ ခ်ာခ်ာ ရွိပါတယ္။ သူက ထူးထူးဆန္းဆန္း က်ေနာ္နဲ႕ အလုပ္တြဲလုပ္ခ်င္လုိ႕ဆုိပဲ။ က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္ရွိရင္ ေျပာပါ့မယ္လို႕ ေျပာခုိင္းလိုက္ၿပီး ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္မာလာက သူ႕အကိုဝမ္းကြဲ ဝင္းျမင့္န႕ဲ က်ေနာ့္ ႐ံုးခန္းကုိ ေပါက္ခ်လာျပန္ေရာဗ်ာ။ သူက ကမ္း႐ုိးတန္းသေဘၤာသားဆုိပဲ။ သူက ရခိုင္ဘက္ကုိ အရက္ျဖဴတင္ပုိ႕ႏိုင္ရင္ တြက္ေျခအေတာ္ကိုက္သတဲ့။ အဲဒါ ကိုသက္ခုိင္လုပ္ပါလားတဲ့။ က်ေနာ္ကစိတ္နည္းနည္း ေလေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ သူေျပာေနတာကို ၿငိမ္နားေထာင္ၿပီး၊ တခုခုလုပ္ေတာ့မယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္မိတာနဲ႔ ... အရက္ျဖဴက ဘယ္ကရမွာလဲ ေမးလိုက္တယ္။ ဝင္းျမင့္က ကိုသက္ခုိင္ ဘာမွမပူနဲ႕၊ အရက္စက္႐ံုက က်ေနာ္နဲ႕ခင္တယ္တ့။ဲ ေငြကို ေခါက္ျပန္ေပး႐ံုပဲတ့။ဲ တုိတုိ ေျပာရရင္ က်ေနာ္ေခါင္းၿငိမ့္လုိက္ေရာ ဆုိပါေတာ့။ ဒီမွာတင္ ခင္မာလာက ... ကိုသက္ခုိင္၊ မာလာ့အမ်ဳိးသားကုိ တြဲၿပီး အလုပ္သင္ေပးပါေနာ္ တဲ့။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ စၿပီ ဆုိပါေတာ့ ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

172

tcef; (68) - yGJwdkif;ausmf

ဒါနဲ႕ ေတာင္ဥကၠလာအရက္ခ်က္စက္႐ံုကေန အရက္ပီပါအလံုးငါးဆယ္ေက်ာ္ကုိ ရခုိင္ကိုပို႕ဖုိ႕ ေတာင္ႀကီးသေဘၤာေပၚ တက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။

အမွန္ေတာ့

ဒီအလုပ္က

သူတုိ႕ဘာသာသူတို႕

လုပ္ရင္လည္း

ျဖစ္တ့အ ဲ လုပ္ဗ်။ ဝင္းျမင့္က

ေခါင္းမေဆာင္ရဲတာရယ္၊ ခင္မာလာက ေအာင္မင္းကို ရန္ကုန္မွာ မရွိေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္က ဒီဇာတ္လမ္း ထဲ ပါလာရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္တုိ႕ရခုိင္ပို႕မယ္ဆုိတာ တိတိက်က်ေျပာရရင္ စစ္ေတြကို ပို႕ဖုိ႕ပါ။ စစ္ေတြမွာ က်ေနာ့္နဲ႕ ညီအကိုလုိေနတဲ့ ျပည္နယ္စစ္ဥပေဒအရာရွိ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးစိန္ဆုိတာရွိေနေတာ့ အဆင္ေျပႏိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူကလည္း က်ေနာ့္လုိ အေသာက္သမားစစ္စစ္ပဲဗ်။ ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕ ေအာင္မင္းတို႕သံုးေယာက္က ရန္ကုန္ကေနစစ္ေတြကုိ ေလယာဥ္နဲ႕တက္လာတယ္။ ဝင္းျမင့္ကသေဘၤာသားဆုိေတာ့ ေတာင္ႀကီးနဲ႕ အတူပါသြားတယ္။ ဒါနဲ႕စစ္ေတြေလဆိပ္ကုိေရာက္၊ ေနာက္ ဝင္းျမင့္ အသိတေယာက္အိမ္မွာ တည္းၾကတယ္။

ထူးထူးဆန္းဆန္း က်ေနာ္တုိ႕တည္းခဲ့တ့ဲ အိမ္ႀကီးဟာ တကယ့္အိမ္အိုႀကီးဗ်ာ။ သူရဲေျခာက္တယ္လို႕လည္း နာမည္ ႀကီးသတဲ့။ လူမေနတာၾကာေတာ့ အိမ္ႀကီးက သည္းထိတ္ရင္ဖို ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို အိမ္နဲ႕တူေနတယ္။ ဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ ညီအကိုအခ်င္းခ်င္း ျပန္ၿပီး သတ္​္ၾကျဖတ္ၾကတယ္ဆိုတာလည္း သိုးသုိးသန္႕သန္႕ၾကားရဲ႕။ ဘယ္ကဘယ္လုိ အဆက္ အသြယ္နဲ႕ ဝင္းျမင့္ သိကၽြမ္းလာသလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေမးမိဘူး။ ဒီထက္ထူးျခားတာက အိမ္ေနာက္ခန္း သီးသန္႕ခန္းတခုထဲမွာ တ႐ုတ္သုိင္းကားထဲကလုိ လက္နက္မ်ဳိးစံု ေတြ႕ရတာ ပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ နံခ်ပ္ကူ၊ လွံတုိ၊ လွံရွည္၊ ႏွစ္ခြမွိန္း၊ ကင္ဒုိ၊ ဓားရွည္၊ ဓားတို။ ေတာ္ေတာ့္ကုိမ်ဳိးစံုေအာင္ ရွိတယ္။ အဲဒီအမ ိ ္ႀကီးကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဲဒီအခန္းကိုလည္း ေရာက္ေရာ က်ေနာ္၊ ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕ ေအာင္မင္း အဲဒီ လက္နက္ေတြကို တအံ့တၾသၾကည့္မိၾကေသးတယ္။ ကိုျမင့္ေဌးပုံစံက လက္နက္ေတြနဲ႕ ခပ္ကင္းကင္း ေနခ်င္ပံု ရတယ္။ စိတ္ဝင္စားဟန္မျပဘူး။ ေအာင္မင္းကေတာ့ ကင္ဒုိအတုိတေခ်ာင္းဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ဓားအိမ္ထဲက ထုတ္ၾကည့္ ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားတခြန္းေျပာလုိက္ေသးတယ္။ “က်ေနာ္ ဒါမ်ဳိးကုိ သိပ္ သေဘာက်တယ္” တဲ့။ က်ေနာ္လား ၊ ဓားေတြကိုမၾကည့္ဘဲ လူေတြကို လုိက္ၾကည့္ေနတာေလ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

173

ေအာ္ ... ဘဝက သင္ၾကားလုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေငြေၾကးအလုပ္ကိစၥနဲ႕ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသကို အတူလာၾကတဲ့ ခရီးသြားေဖာ္ေတြ ဘယ္သူဘယ္စိတ္မ်ဳိးရွိတယ္ဆုိတာ သိဖုိ႕လိုတယ္မဟုတ္လား။ ဓားကိုၾကည့္ေနတဲ့ ေအာင္မင္း မ်က္လံုးေတြကို က်ေနာ္သိပ္မႀကိဳက္လွဘူး။ အႏၱရာယ္တခုခုရဲ႕ အရိပ္အေငြ႕ကို က်ေနာ္ရေနသလိုလုိပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ တညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႕ညေတာ့ သႀကၤန္အႀကိဳေန႕ပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္သြားေတာ့ စစ္ေတြမွာ သႀကၤန္ရက္ႀကီးဗ်။ ဟုတ္ပါတယ္၊ အရက္ျဖဴ စစ္ေတြကိုပုိ႕တယ္ဆိုတာ သႀကၤန္တြင္းမွာ ျဖန္႕ဖို႕ပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႕ စစ္ေတြမွာ အရက္ျဖဴအႀကီးအက်ယ္ျဖန္႕တဲ့ ကိုေမာင္ျဖဴရဲ႕ဆုိင္ကုိ စံုစမ္းၿပီးေရာက္သြားၾကေရာဆုိပါေတာ့။ ကိုေမာင္ျဖဴ က ေတာ္ေတာ္မြန္မြန္ရည္ရည္ ရွိတယ္ဗ်ာ။ ကုန္သည္ပီသတယ္ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္တို႕ကို လုိေလေသးမရွိ ဧည့္ခံရွာ ပါတယ္။ ဧည့္ခံလုိက္တာမွ သူ႕အိမ္မွာ ဝိုင္းဖြဲ႕ဧည့္ခံလုိက္တာ ေန႕လည္တနာရီေလာက္ကေန ညေနေျခာက္နာရီ ေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္က စေသာက္ကတည္းက ေအာင္မင္းကုိ အလြန္အကၽြံမေသာက္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာ ရိပ္ မ်က္ႏွာကဲျပၿပီးတားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူးဗ်ာ။ တကယ့္ကို ႏြားငတ္ေရက်ေသာက္ေတာ့တာပဲ။

ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ ကိုေမာင္ျဖဴ႕အိမ္ေရွ႕ကို ရခိုင္ပတ္ေျခာက္ဝုိင္းတဝုိင္းေရာက္လာပါေလေရာ။ ၾကည့္ ရတာ ကိုေမာင္ျဖဴ႕မိတ္ေဆြ ေဘာ္ဒါေဘာ္ကၽြတ္ေတြ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ပတ္ေျခာက္ဝုိင္းဆုိတာလား။ ေၾကးေနာင္ဝိုင္းလုိလုိ ဗံုတိုေတြနဲ႕အရပ္တီးဝိုင္းကိုေျပာတာပါဗ်ာ။ တီးတဲ့ေမာင္ေတြေရာ ဆုိတ့ေ ဲ မာင္ေတြပါေတာ္ေတာ္မူးေနၾကပါၿပီ။ ဆုိလုိက္ တာကလည္း ဒီတပုဒ္တည္းပါပဲ။ ဘာတဲ့ “အပ႐ုိအပ႐ုိ၊ အပ႐ုိ ဆုိဒုိင္းလည္း၊ အုိးမကေရာင္းရင္ မ႐ူမ႐ူ” တဲ့။ က်န္တာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီတပုိဒ္ကေတာ့ ရယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္မိလုိ႕မွတ္မိေနတယ္။ ေအာ္၊ ခင္ဗ်ားကလည္း တယ္နားေဝးတာပဲ၊ “အပ်ဳိအပ်ဳိ ဆုိတုိင္းလည္း၊ အုိးမေကာင္းရင္ မယူမယူ” ေပါ့ဗ်ာ။ ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီတီးဝိုင္းဆုိဝိုင္းနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ဝိုင္းက တဝိုင္းတည္း ျဖစ္သာြ းၾကတယ္။ ကိုေမာင္ျဖဴက မိတ္ဆက္ေပး လို႕ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ မူးေနေတာ့သိပ္လည္း သဲသဲကြဲကြဲ မွတ္မိၾကပံု မရပါဘူးဗ်ာ။ ဆိုလိုက္တီးလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႕ ၾကာေတာ့လည္း အမူးသမားထံုးစံ ဘလိုင္းထ ရစ္ၿပီး ေဖာင္းျဖစ္ၾကေတာ့တာေပါ့ ဗ်ာ။ ျဖစ္တာကလည္း အရက္ဝိုင္းထဲက ငါးေသးေသးေလးေတြေၾကာ္ထားတဲ့ အျမည္းပန္းကန္က က်ေနာ္တို႕ဘက္ကို ေရာက္ေနတဲ့ ကိစၥတဗ ့ဲ ်ာ။ ၾကည့္ရတာ ကိုေမာင္ျဖဴက လူရင္းေတြကို ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ က်ေနာ္တုိ႕ ဧည့္သည္အဖြဲ႕ကို ေလာကြတ္ပုိေနတယ္လို႕ ယူဆသြားဟန္တူပါရဲ႕။ တေယာက္ေသာေမာင္က “ေဟ့ေကာင္ ငျဖဴ ... မင္း ငါးေၾကာ္ကုိ ခြီးကၽြီးေတာင္ မစားဘူးကြ” ဆုိၿပီး ထေသာင္းက်န္းပါေလေရာ။

ေခြးေကၽြးေတာင္မစားဘူးဆုိတာ က်ေနာ္လည္း ရိပ္မိပါေသာေကာဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မူးလုိ႕ေျပာတာ သိပ္အေလးမထားသင့္ တာနဲ႕ က်ေနာ္က နားမလည္သလုိၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီမွာတင္ ေအာင္မင္းက တစခန္းထေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ကိုသက္ခိုင္ ... ေခြးေကၽြးေတာင္ မစားတာ က်ေနာ္တုိ႕က စားေနေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ဘာျဖစ္သြားၿပီလဲတ့။ဲ က်ေနာ္က ေအာင္မင္းရာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ၊ ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕၊ ဟုိက ကိုေမာင္ျဖဴကို ေျပာေနတာ၊ ဒုိ႕ကို ေျပာေနတာမွမဟုတ္တာ ဆိုၿပီး ေျဖာင္းဖ်ေလ ေအာင္မင္းက ထခ်ဲမယ္ခ်ည္း တကဲကဲလုပ္ေနတာနဲ႕ ဝိုင္းကုိျမန္ျမန္သိမ္းၿပီး ထျပန္ခ့ၾဲ ကေရာ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ... ျပႆနာက ဝိုင္းမွာမက်န္ခ့ဘ ဲ ဲ က်ေနာ္တို႕ပဲ ကပ္ပါလာသဗ်ာ။ အျပန္လမ္းမွာ ေအာင္မင္းက က်ေနာ့္ကုိ ဂန္ဒူးစာရင္းသြင္းၿပီး ဘလုိင္းရမ္းေတာ့တာပဲ။ ေတာ္ပါေတာ့ တားေလ၊ ကိုယ္ေတာ္က မုိက္ေသြးျပခ်င္ေလ ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္က ေပါက္လာတာနဲ႕ ... ေအာင္မင္း၊ မင္းအသားနာခ်င္ၿပီထင္တယ္လို႕ျပန္ခံတြန္းလုိက္တာ လမ္းမေပၚမွာတင္ သူက ခ်ဲလင့္ေတာင္းပါေလေရာ။ ေအာင္မင္းကေတာ့

က်ေနာ့္ကို

သူ႕ဇာတိကို

စျပေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။

အမွန္ေတာ့

ေအာင္မင္းဟာ

သူ႕အတန္းပညာ

အားနည္းခ်က္၊ အေထြေထြညစ္ညဴးခ်က္ေတြကို ပံုမမွန္တ့န ဲ ည္းနဲ႕အျမဲေပါက္ကြဲေနတတ္တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိ သြားပါၿပီ။ သူဟာ သူ႕ကိုပစ္ပယ္ေလမလားဆုိတ့အ ဲ ေတြးနဲ႕ ေနရာတကာလူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနပံုပါပဲ။ သူ႕

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

174

ခ်ဲလင့္ကို က်ေနာ္က ဘာဂ႐ုမွမစိုက္သလို ေနေတာ့သူက ပိုဆုိးလာတယ္။ ကိုျမင့္ေဌးေရာ၊ ဝင္းျမင့္ေရာ လမ္းေပၚမွာ ဝိုင္းဆြဲရတဲ့ အထိ ျဖစ္ကုန္ေရာဗ်ာ။

က်ေနာ္လား၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္က ဉာဏ္သမားေလ၊ ဝုန္းဝုန္းဒုိင္းဒုိင္း ျဖစ္ခဲတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕တည္းတဲ့ အိမ္ႀကီးေပၚေရာက္လာေရာ ဆုိပါေတာ့။ ေအာင္မင္းက မူးမူးနဲ႕ အိမ္ေပၚကို အရင္ေျပးတက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ဘာလုပ္ တယ္ ထင္သလဲ၊ လက္နက္မ်ဳိးစံုထားတဲ့အခန္းကို ေျပးသြားတာဗ်။ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ေနာက္က ေရာက္သြားေရာ ေအာင္မင္းက ကိုျမင့္ေဌးကို ... ကိုျမင့္ေဌး၊ ဓားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲတ့။ဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ရယ္ခ်င္ေနတယ္။ သူတို႕ထက္မလည္ရင္ ဒီအဖြဲ႕မွာ က်ေနာ္ ဘယ္ဗိုလ္လုပ္မလဲဗ်ာ။ အဲဒီေန႕မနက္ အိမ္ေပၚကဆင္းကတည္းက၊ မသိ မသာ ေနာက္ခ်န္ေနရစ္ၿပီး ရွိသမွ်လက္နက္ အမ်ဳိးသံုးဆယ္ေလာက္ကို က်ေနာ့္အိပ္ခန္းထဲက ဘီဒုိတခုထဲထည့္ၿပီး ေသာ့ခတ္သိမ္းခဲ့ၿပီးပါပေကာဗ်ာ။ အေကာင္းဆံုး ကင္ဒုိတေခ်ာင္းကိုေတာ့ ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ အသာေလး ထုိးထည့္ ထား ခဲ့တယ္ေလ။

ေအာင္မင္းက လက္နက္ရွာမရေလ၊ ပိုၿပီးေအာ္ဟစ္ေလျဖစ္ေနတာနဲ႕ အလစ္မွာ ေအာင္မင္းရင္ဝကုိ အက်ႌပါ ပါေအာင္ ဆြဲကိုင္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းကြာလို႕ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေဆာင့္တြန္းပစ္လုိက္ေရာ။ ဘာသတိမွမရွိတ့ဲ ငမူးဗ်ာ။ ဗလခ်င္း ကလည္း ကြာေနေတာ့ က်ေနာ္တြန္းလုိက္တာနဲ႕ နံရံကုိ ေျပး႐ုိက္မိေတာ့တာပဲ။ အမွန္က က်ေနာ္ စိတ္ထိန္းေနတာပါ။ ျပႆနာျဖစ္ရမယ့္ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ အသိမေပ်ာက္ပါဘူး။ သူ႕ကိုေဆာင့္တန ြ ္းၿပီး က်ေနာ္က က်ေနာ့္အခန္း ရွိရာကုိ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ေအာင္မင္းဟာ လဲရာကေနလူးလဲထၿပီး အနားမွာရွိတ့ဲ ေႂကြေရေႏြးကရားနဲ႕ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေပါက္ျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲဗ်၊ က်ေနာ္ကအခန္းဆီကိုသာ သြားေနတာ၊ ေနာက္ေစ့က သူ႕ကို သတိ ထား ေနတာဆုိေတာ့ ႀကိဳသိေနတယ္ေလ။ စၿပီး အခန္းဘက္ကို ေလွ်ာက္ကတည္းက ေနာက္မွာ ကိုျမင့္ေဌး ၾကားက ခံေနေအာင္ အကြက္ခ်ထားၿပီးသား။ ထင္တ့ဲ အတုိင္းပါပဲဗ်ာ၊ ကိုျမင့္ေဌး နဖူးကုိ တည့္တည့္မွန္လိုက္တာ သံုးခ်က္ခ်ဳပ္ ရတဲ့ အထိျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ႀကီးမွာ ေဆးခန္းရေအာင္ရွာ၊ ဒဏ္ရာကိုခ်ဳပ္ၿပီး ေဆးထည့္ျပန္လာတဲ့အထိ ေအာင္မင္းက ရမ္းတာမရပ္ခ်င္ဘူး။ ကိုျမင့္ေဌးကေတာ့ မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မယ္ခ်ည္းေျပာေနၿပီဗ်ာ။ ေအာင္မင္းက သူ႕အခန္းထဲ ကေန စြတ္ေအာ္စတ ြ ္ႀကိမ္းေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္က က်ေနာ့္အခန္းထဲမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္က ဓားကို လက္နဲ႕ဆုပ္ထားလုိက္ပါတယ္။ အသံတခ်က္ေတာ့ ေပးလုိက္တယ္။ မင္းဘဝကို မင္းမသနားရင္ ... ငါ့အခန္းထဲကို လာခဲ့ေပေတာ့၊ တံခါးဖြင့္ထားတယ္လို႕။ ဘယ္ဝင္လာရဲမလဲဗ်ာ၊ ဝင္လာရင္ အနာႀကီးနာသြားမွာေပါ႔။ အမွန္ေတာ့ ဓားအိမ္နဲ႕ ေအာင္မင္းေခါင္းကုိ ႐ုိက္ဖြင့္လိုက္မယ္စိတ္ကူးမိေသးတယ္ဗ်။ မေတာ္ပါဘူးေလ၊ ငါလုပ္ရင္ ခံရမဲ့ေကာင္ဆုိတာ ေသခ်ာသိေနလို႕ မလုပ္ျဖစ္တာပါ။ က်ေနာ္က ႏိုင္ေနတာေသခ်ာရင္ ေက်နပ္ေနတဲ့ေကာင္ဗ်။

ဖိုက္တင္ပေလးပြဲ အေတြ႕အၾကံဳေတြ က်ေနာ့္မွာ ေကာင္းေကာင္း ရွိခ့ပ ဲ ါတယ္။ သတိရလုိ႕ ေျပာရအံုးမယ္။ က်ေနာ္ ရန္ပြဲတခုကို စံနစ္တက်ဖန္တီးခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ ၁၉၉၂ဝန္းက်င္၊ က်ေနာ္ သစ္ကုန္သည္ ဘဝေပါ႔။ က်ေနာ္နဲ႕ၿငိတ့သ ဲ ူက မအူကုန္းလမ္းက်ယ္ သစ္ဆုိင္က ရာဂ်ဴးတဲ့။ ရာဂ်ဴးကို က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကိုသန္းဝင္းက မိတ္ဆက္ေပးတာဗ်။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ့္ဂိုေဒါင္မွာ သစ္ေတြ ရွိေနေတာ့ ရာဂ်ဴးက ပြဲစားဝင္ဝင္လုပ္တယ္။ ဒီလုိဗ်၊ က်ေနာ္က သစ္ေတြကို လက္လီေရာင္းတာနည္းတယ္။ လကၠားအခ်ီႀကီး၊ ကားအစင္းလုိက္ပဲေရာင္းတယ္။ ေလးငါးတန္စီ ခြဲမေရာင္းဘူး၊ အလုပ္႐ႈပ္လို႕။ ဒီမွာတင္ ရာဂ်ဴးက ဟုိလုိက္စပ္ ဒီလို္က္စပ္နဲ႕ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္ေအာင္လုိက္လုပ္ေပးတယ္ဆုိပါေတာ့။ လုပ္တုိင္းလည္း သူရသင့္တ့ပ ဲ ြဲခ ေပးတာပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရာဂ်ဳးက ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ေရာင္းသမွ်သစ္ကို သူသိသိမသိသိ သူ႕အတြက္ ပြဲခလိုခ်င္လာတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

175

က်ေနာ္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ သူ႕ကိုရွင္းျပပါတယ္။ ခင္ဗ်ားေခၚလာတဲ့သူဆုိရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ဆုိင္တယ္။ သူ႕ဘာသာသူ လာရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ မဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႕။ ဒါေပမဲ့ ရာဂ်ဴးက လက္မခံတ့အ ဲ ျပင္ သူ႕ဆိုင္မွာ သံုးဖုိ႕ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ဆီက သူ ဝယ္သြားတဲ့ သစ္ဘုိးကို က်ေနာ့္ဆီက ရရမယ့္ ပြဲခဆိုၿပီး လူမိုက္လုပ္ပါေလေရာ။ မုိက္ေၾကးခြဲပံုကေတာ့ေတာ္ေတာ္သင္းတယ္ဆိုရမယ္။ က်ေနာ့္ တပည့္ ညႊန္႕ေရႊကို သူ႕ဆုိင္လႊတ္ၿပီး သံုးေလးႀကိမ္ ေတာင္း ေတာ့

မင္းဆရာလႊတ္လုိက္ဆုိပဲ။

ဒါနဲ႕

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္

လုိက္သြားလိုက္ေတာ့ ရာဂ်ဴးက ... ေအာ္၊ ကိုသက္ခိုင္ ထိုင္ပါ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့သူ႔ေငြသိမ္းစားပြဲရဲ႕အံဆြဲကို ဖြင့္ျပတယ္။ ဒီမွာ ေတြ႕လား ပိုက္ဆံေတြတ့။ဲ ခင္ဗ်ားကို မေပးခ်င္လု႕ိ ကို မေပးဘဲ ေနတာ၊ ခင္ဗ်ားထက္ပိုမိုက္လို႕ မေပးတာဗ်ာ ... တဲ့။ ဟား ... စိတ္ထဲမွာေထာင္းကနဲေနသြားတယ္ဗ်ာ။ နီးရာမွာရွိတ့ဲ ႏွစ္တလကၼတေခ်ာင္းဆြဲၿပီး ႐ုိက္ပစ္လိုက္ဖို႕ေတာင္ စိတ္ေပါက္ သြားတယ္။

ဒါေပမဲ့

ဒီလိုလုပ္ရင္

က်ေနာ္ခံသြားရမယ္ဗ်။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ရာဂ်ဴးအေဖ ဦးခင္ေမာင္ဆိုတာ မအူကုန္း သစ္ေလာကမွာ တကယ့္ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္ ရာဂ်ဴးဆုိင္ ထဲမွာ ရာဂ်ဴးတုိ႕ညီအကိုေတြနဲ႕ အလုပ္သမားေတြတျပံဳႀကီး ဆုိေတာ့ လက္တုန္႕ျပန္လုိက္ရင္ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာမွားေနတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ေကာက္ကနဲ ထျပန္ခ့ေ ဲ ရာ ဆုိပါ ေတာ့။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ရာဂ်ဴးဆုိတ့ေ ဲ ကာင္ ငါဘယ္ေလာက္ဇ,ရွိတယ္ဆိုတာသိၾကေသးတာေပါ့ဆုိတ့အ ဲ ၿငိဳးအေတးနဲ႕ေပါ့။

တကယ္ကုိ တပတ္တိတိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ။ ေတြးေလ၊ ရွက္ေလ၊ ေဒါသထြက္ေလပဲ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အေကာင္းဆံုး လက္တုန္႕ျပန္ဖို႕နည္းလမ္းကို ရွာေရာဆုိပါေတာ့။ ေလးငါးရက္ေနေတာ ့ဇယားဆြဲၿပီးသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တပတ္ျပည့္ ေအာင္ေတာ့ ေစာင့္လုိက္ေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေကာင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ခ်ိန္ကုိ ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္ေလ။ က်ေနာ္ဆြဲတ့ဲ ဇယားလား၊ ဒီလိဗ ု ်။ ရာဂ်ဴးကို က်ေနာ့္နယ္ထဲမွာ က်ေနာ့္အုပ္စုနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရေအာင္ အစီအစဥ္ ဆြဲတာ ေလ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါမွ သူလုပ္ခ့တ ဲ ာကုိ သူျပန္ၿပီး တထပ္တည္း ေနာင္တရေတာ့မေပါ့။ ဇယားအတြက္ က်ေနာ္လူေသခ်ာေရြးတယ္။ ကားေမာင္းဖို႕ တ႐ုတ္ဖူးလီကုိ ေရြးတယ္။ ဒီေမာင္က ေတာ္ေတာ္ကုိ ကားေမာင္းကၽြမ္းက်င္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ညေနတုိင္း ဖန္စီဒုိင္း ခ်ေနက်။ က်ေနာ္အကူအညီေတာင္းေတာ့ သူမျငင္းဘူး။ ေနာက္တေယာက္က ကိုေငြစံ။ ကုိေငြစံကုိ သံုးရတာက သိပ္စကားေျပာေကာင္းလို႕။ ဘယ္ေလာက္စကားေျပာေကာင္း သလဲ ဆိုရင္ ကမာရြတ္ခ်စ္တီးဘုရားေရကန္ႀကီးေဘးမွာ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တုိင္ဆုိ ဗလာဇာတ္စင္ထိုး၊ ေဇခုႏွစ္လီ အဖြဲ႕ဆုိၿပီး ပရိသတ္ေသာင္းခ်ီၿပီး တဝါးဝါးပြဲက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခ့တ ဲ ာ သူဒါ႐ုိက္တာေပါ့။ က်ေနာ့္စစ္ဆင္ေရးအတြက္ေရွ႕တန္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႕နဲ႕ဆုိလံုေလာက္ၿပီ။ ဒါနဲ႕ ဖူးလီကကားေမာင္း၊ ေငြစံက ေဘးကထုိင္စီးၿပီး ရာဂ်ဴးဆုိင္ကိုသြား၊ က်ေနာ္ေျပာျပခိုင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းကို မင္ေသေသေျပာျပေတာ့တာေပါ့။ ဇာတ္လမ္း က ႐ိုး႐ိုးေလးပါဗ်ာ။ ဆရာသမားတေယာက္ဟာ ဌာနဆုိင္ရာ အရာရွိႀကီးျဖစ္တ့အ ဲ ေၾကာင္း၊ သူ႕အိမ္မွာ ခြဲတမ္းပါမစ္န႕ဲ ေလွ်ာက္လို႕ရထားတဲ့ ကၽြန္းသစ္ခြဲသားေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႕ ျပန္ေရာင္းခ်င္တယ္ေပါ့။ ဆရာက ဘာမွနားမလည္ေတာ့ က်ေနာ့္တို႕အတြက္ပါ ပြဲစားခေလး ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ခ်န္ေပးပါေပါ့။ လိပ္စာလား၊ က်ေနာ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ကို ေျပာလို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ။ ႀကိဳ႕ကုန္းအင္းစိန္ဘက္ကုိ လမ္းလႊဲေျပာခုိင္းတာေပါ့။

ရာဂ်ဴးကလည္း ေလာဘသားဆုိေတာ့ ဒီတခ်ီ ခြင္ေကာင္းေတာ့ၾကံဳပဟ ဆိုၿပီး ဘုရားေတာင္ ဆံုးေအာင္ မရွိခိုးေတာ့ဘဲ နဖူးက ျပာသုတ္ၿပီး လုိက္လာေတာ့တာေပါ႔။ ေအာ္၊ ရာဂ်ဴးက ဟိႏၵဴေလ။ တုိတုိေျပာရရင္ ဖူးလီဟာ ႀကိဳ႕ကုန္းကို

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

176

ေမာင္းေနရာကေန လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္လည္း ေရာက္ေရာ၊ ဘူတာ႐ံုလမ္းထဲ ခ်ဳိးဝင္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ႀကိဳတင္စီမံထားတဲ့ ေနာက္တန္း လက္မရြံ႕အဖြဲ႕လက္ထဲကို ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာေရာ ဆုိပါေတာ့။ လမ္းအေကြ႕မွာ ရာဂ်ဴးက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႕ ရိပ္မိသလုိလိုျဖစ္ၿပီး ကားကို ရပ္ဖုိ႕တားေပမဲ့ ေနာက္က်သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေနာက္တန္းကလည္းတကယ့္ကိုလူစံုတယ္ဗ်ာ။ နယ္ထိန္းရဲပါတယ္။ တကယ့္လက္မရြံ႕လူမုိက္ေလးငါးေယာက္ ပါတယ္။ နယ္ထိန္းက က်ေနာ့္တပည့္ ညႊန္႕ေရႊ ပါဗ်ာ။ က်ေနာ့္လူေတြက ကားေဘးမွာဝိုင္းလုိက္ၿပီး ရာဂ်ဴးကုိေခၚထုတ္လာတယ္။ က်ေနာ္က အထပ္သားေရာင္းတဲ့ သန္းဝင္း ရဲ႕ဆုိင္ အတြင္းဘက္မွာ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္အုိက္တင္နဲ႕ မိန္႕မိန္႕ႀကီးထုိင္ေနတာေပါ့။ ရာဂ်ဴးက က်ေနာ့္ကုိလည္း ေတြ႕ေရာ ... ဟာ၊ ဆရာ ကိုသက္ခိုင္ ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။ က်ေနာ္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။ ေအး၊ ေကာင္းတယ္ကြာ။ ဒါနဲ႕ လြန္ခ့တ ဲ ့တ ဲ ပတ္က မင္းေျပာခဲ့တာေလး ျပန္ၿပီးတလံုးမက်န္ရြတ္စမ္းပါ ... ဆုိေတာ့ ... ဟာ ဆရာရယ္၊ က်ေနာ္ ေနာက္ လိုက္တာ ဆုိပဲ။ ေအးပါ၊ အခုငါလည္း မင္းကို ေနာက္မလို႕ပါ ဆုိၿပီး လက္မရြံ႕ တေယာက္ကုိလည္း အခ်က္ျပ လုိက္ေရာ ရာဂ်ဴးခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕ ေလးငါးခ်က္ ဒူး၊ တံေတာင္၊ လက္သီးေတြဝင္သြားေရာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ မရက္စက္ပါဘူးဗ်ာ။ နဂိုကတည္းက ထိုးရႀကိတ္ရမယ့္အခ်က္ကို ကန္႕သတ္ထားၿပီးသားပါ။ ငါးခ်က္ထက္ မပိုနဲ႕လို႕။ အထိုးရပ္သြားေတာ့ က်ေနာ္က ရာဂ်ဴးကို ... မင္းအသား ဆက္အနာမခံနဲ႕ေတာ့၊ ငါ့ပုိက္ဆံ ေသာင္း ႏွစ္ေထာင္ကို အခုစားပြဲတင္လိုက္။ မင္းကို ျပန္ပို႕ေပးမယ္လို႕ ေလေအးေအးနဲ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ ေအာင္မယ္၊ ဘသားေခ်ာက ဒါဆို သူ႕ဆုိင္လုိက္ယူပါ ဆုိပဲ။ ေဟ့ေကာင္ ရာဂ်ဴး၊ မင္းစကားဆက္မရွည္နဲ႕ေတာ့၊ ငါဆက္ၿပီး မရက္စက္ခ်င္ဘူးလို႕သံုးေလးႀကိမ္ေျပာတာေတာင္ ဒီေကာင္ကဆက္ၿပီးေခါင္းမာေနတယ္ဗ်ာ။ ေခါင္းမာေတာ့ ဆက္နာ တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခ်ီ ထပ္ၾကံဳးခိုင္းလုိက္တာ ပါးစပ္ထဲက ေသြးေတြ အန္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ရာဂ်ဴးက ေတာ္ေတာ္ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ဒီဇိုင္းဗ်။ တာဇံကားထဲက ဝက္စနီမူလာ ပံုစံ။ တကယ့္ကုိ ၾကံ့ခိုင္တ့ပ ဲ ံု။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ဝက္စနီမူလာ့ အေဖလည္း လူအုပ္နဲ႕ဆုိေတာ့ ခံႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပါလာတဲ့ လက္စြပ္ႏွစ္ကြင္းကုိ အေပါင္ထားၿပီး ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြနဲ႕ ျပန္သာြ းရတယ္ ဆုိပါေတာ့ ။ေနာက္ေတာ့ ေဘးကရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကုလားလွဝင္းက မၾကည့္ရက္လို႕ ေငြစိုက္ ေပးလုိက္တာ ပြဲၿပီးေရာဆုိပါေတာ့။

အဲဒီေခတ္က

ေငြတေသာင္းေက်ာ္ဟာ

ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးရွိေသးတယ္ဗ်ာ။

ပြဲလည္းၿပီးေရာ

ဂ်င္ဝိုင္းသြားတယ္။

ဖင္ဆီဒုိင္းေသာက္တယ္။ မကုန္ကုန္ေအာင္ ျဖံဳးလိုက္ၾကတာေပါ့။ အမယ္ ဂ်င္ဝိုင္းမွာေတာင္ ေနာက္ထပ္ ရွစ္ေသာင္း ေက်ာ္ ထပ္ႏိုင္ၿပီး တပတ္ေလာက္ အသံုးခံသဗ်။ ရာဂ်ဴးဇာတ္လမ္းက ဒီလိုပဲ ၿပီးသြားတယ္ ထင္လုိ႕လား၊ မၿပီးပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္တႏွစေ ္ လာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ရယ္၊ ညႊန္႕ေရႊရယ္၊ ဖူးလီရယ္ တာေမြ ၁၅၇-လမ္းထိပ္မွာ ရာဂ်ဴးတို႕အဖြဲ႕နဲ႕ ထိပ္တုိက္ျပန္တုိးခဲ့ၾကေသးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႕က ဆိုင္ထဲမွာ အေအးေသာက္ေနတုန္း ရာဂ်ဴး ဘယ္ကဘယ္လုိ ျမင္သြားတယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ သူ႕တပည့္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ႏွစ္တလက္မေခ်ာင္းေတြ ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး ဆုိင္အျပင္ကေန ဝိုင္းထားတယ္။ ထိုင္ေနရာကေန က်ေနာ္ ရာဂ်ဴးကုိ္ ရိပ္ကနဲျမင္လုိက္တာနဲ႕ ဖူးလီနဲ႕ ညႊန္႔ေရႊကုိ မသိမသာ အခ်က္ျပလုိက္ရတယ္။ က်ေနာ္ ရာဂ်ဴးကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို ပုဆုိးလွန္ျပတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း နည္းလမ္းသံုးသြယ္ကုိ စဥ္းစားတယ္ဗ်။ တစ္၊ ထြက္ေျပးျခင္း။ ဒီနည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ကားက်န္ေနခဲ့မယ္။ ေျပးဖုိ႕လမ္းေတြ ပိတ္ထားၿပီးၿပီ။ ႏွစ္၊ ေတာင္းပန္ျခင္း။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္အလွည့္တုန္းက သူေတာင္းပန္တာကိုလက္မွမခံခ့တ ဲ ာ။ သူ႕အလွည့္မွာ လက္မခံဖို႕ ေသခ်ာတယ္။ သံုး၊ ရင္ဆုိင္ျခင္း။ ဒီနည္းဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲဆုိၿပီး ထိုင္ေနရာကေန ထတဲ့ၿပီး ဆုိင္ထဲက ဘာလီ အေအးပုလင္း အႀကီးႏွစ္လံုးကုိ ေျပးဆြဲ၊ လက္တဘက္စီမွာကုိင၊္ ဆုိင္နံရံနဲ႕ ပုလင္းဖင္ကုိ ႐ုိက္ခြဲၿပီး ပုလင္းျပတ္နဲ႕ ရာဂ်ဴးကုိ ေျပးထုိးလုိက္ေရာဗ်ာ။ မထင္မွတ္ဘဲ က်ေနာ္ ဇြတ္ဝင္ထုိးလုိက္တာကုိ ရာဂ်ဴးလည္းျမင္ေရာ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္ေျပး လုိက္တာ ဓာတ္တုိင္တဝက္စာေလာက္ေရာက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရာဂ်ဴး တပည့္ တေကာင္က ႏွစ္တလက္မေခ်ာင္းနဲ႕အလစ္႐ုိက္မယ္လုပ္ေနျပန္တာေၾကာင္႔ ... လာစမ္းကြာ၊ မင္းတုိ႕ကပဲ မိုက္သလား၊

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

177

ငါကပဲ မုိက္သလား ဆုိၿပီး ဒီေကာင္ကိုပါ ထပ္ၿပီး လုိက္ထုိးပစ္လုိက္တယ္။ ေျပးတာပါပဲဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြ ေသြးရွိပံု မေပၚပါဘူး။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတုန္း ဖူးလီနဲ႕ညႊန္႕ေရႊက ကားေပၚျပန္ေရာက္ၿပီး အသင့္စက္ႏွဳိးၿပီးေနၿပီေလ။ ဒါနဲ႕ ရာဂ်ဴးတို႕လက္က လြတ္ခ့ေ ဲ ရာ ဆိုပါေတာ့။

ေအာ္ ... ေျပာေနတာ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ဒီေလာက္ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားတဲ့ က်ေနာ့္လုိေကာင္ကုိ ေအာင္မင္းလို ငခၽြတ္က လာဆြေနလို႕ သနားေနတာေလ။ တညလံုး ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ေမာင္ မနက္အမူးေျပေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျပန္ ေတာင္းပန္တာပါပဲ။ ကိုျမင့္ေဌးကိုလည္း သူမွားတဲ့အေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္မျပန္ဖုိ႕ ရွိခိုးေတာင္းပန္တာေတြ လုပ္ျပန္ေရာ ေပါ့ဗ်ာ။ အရက္ေရာင္းတဲ့ ကိစၥဟာ လနဲ႕ခ်ီၾကာမယ္ထင္ေပမဲ့ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ တပတ္ေလာက္နဲ႕ပဲ ပြဲျပတ္သြားတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ၿပီးတပ္ေခါက္လာခဲ့တယ္။ ရသင့္ရထိုက္တ့ဲ ေဝစုေတြခြဲေပးၿပီး ေအာင္မင္းနဲ႕ေတာ့ ဒီတသက္ ေရစက္ကုန္ၿပီ ထင္လုိက္ေပမဲ့ နဖူးစာက က်န္ေနေသးဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ေနာက္တေခါက္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း လား႐ႈိးကုိ ေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းတခုနဲ႕ သြားဖို႕စီစဥ္ေနတုန္း ခင္မာလာ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကုိ ေပါက္ခ်လာျပန္ေရာဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

178

tcef; (69) - jrif;rdk&fudkzsufa>c? ysufa<ur,fha,mufsm;

ေအာင္မင္းလည္း ခင္မာလာေဘးမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ပံုစံနဲ႕ ပါလာျပန္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေအာင္မင္းကို အလုပ္လုပ္ တတ္ေအာင္သင္ေပးဖို႕ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ဟာ သူတို႕အိမ္ေထာင္ေရး ဇာတ္႐ႈပ္ကို လံုးဝမသိေသးပါဘူး။ ခင္မာလာ မိဘေတြက ေအာင္မင္းကို လူရာဝင္ေစခ်င္လို႕ မေလးရွားလိုေနရာေတာင္ပို႕ေသးတာ၊ အခုလာတဲ့ ကိစၥကို လည္း ေသြး႐ုိးသား႐ိုးလို႕သာ ထင္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လြယ္လြယ္ေတာ့ ေခါင္းမၿငိမ့္လုိက္ဘူးဗ်။ မာလာ၊ ညည္းေယာက္်ားနဲ႕ ငါနဲ႕ အလုပ္လုပ္လို႕ မျဖစ္ေလာက္ဘူး၊ စစ္ေတြတေခါက္သြားလိုက္တာေတာင္ ျပႆနာ ျဖစ္ခ့ေ ဲ သးတာ ညည္း အသိ။ ေအာင္မင္းက ေသြးဆုိးလြန္းတယ္။ ေနာက္ကိုျမင့္ေဌးလည္း နဖူးကြဲထားေတာ့ ဘယ္လို ဆက္တြဲမလဲလို႕ ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ ခင္မာလာက မေလွ်ာ့ဘူးဗ်။ “ကိုသက္ခုိင္ရယ္၊ အခု ေမာင္က ကိုသက္ခုိင္ အေၾကာင္းကို သိသြားၿပီဆုိေတာ့ သူမလုပ္ရဲေတာ့ပါဘူး၊ ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕လည္း ညေနတုိင္း တြဲလ်က္ပါပဲ” လို႕ ေျပာေန တုန္း ေအာင္မင္းက ဝင္ၿပီး ... ေအာ္ ... အကိုက အကို႔ညီ တခါတေလ ဆုိးမိတာကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးလားဗ်ာ ... တဲ့ ။ တကယ့္ငတံုးပါဗ်ာ။ သူ႕မိန္းမဆင္တ့ဲ ခြင္ထဲကို တည့္တည့္ တိုးေနေလရဲ႕။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ... “ ၿပီးခဲ့တာထားလိုက္ပါေလ၊အခုသာြ းမယ့္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္း လား႐ိႈးဆိုတာ ကိုယ္လည္း တခါ မွ ေရာက္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး၊ အသိအကၽြမ္းလည္း တေယာက္မွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ျပႆနာရွာတတ္တ့သ ဲ ူ ပါ မသြားတာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ဘူးလား” ဆုိေတာ့ လင္ေရာမယားေရာ ဆက္ၿပီးနားပူေနတာနဲ႕ ... ကဲ ... ဒီေလာက္ ေတာင္လုိက္ခ်င္ေနရင္ ... မင္း ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕သာညႇိေပေတာ့၊ ကိုယ္က လား႐ႈိးကုိအလုပ္စႏုိင္ဖုိ႕၊ အလုပ္အေျခတည္ဖို႕ ေလာက္ပဲသြားမွာ၊ ဟုိမွာ မင္းနဲ႕ကိုျမင့္ေဌးပဲက်န္ခ့မ ဲ ွာလို႕လည္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေရာ၊ ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕ညႇိတာ အဆင္ေျပ တယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ကိုျမင့္ေဌးကိုယ္တုိင္က ေအာင္မင္းကုိ သူႏုိင္ေအာင္ထိန္းႏုိင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး လား႐ႈိးကို ေအာင္မင္း ပါလာျပန္ေရာေပါ့။

က်ေနာ္တို႕လားရွဴိးကို သြားတာဟာ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနအတြက္ လား႐ႈိးမွာ ဧည့္ရိပ္သာ တလံုးေဆာက္ဘုိ႕ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပဲခူးတိုင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေသာင္ဟာ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးအျဖစ္ ရန္ကုန္ကုိေျပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေနရာ မွာ က်ေနာ္ တခုသတိျပဳမိတာက စစ္တိုင္းမွဴးေတြ ဝန္ႀကီးျဖစ္လာရင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေလ့ရွိၾကတယ္ ဆုိတ့ဲ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

179

အခ်က္ပဲဗ်ာ။ တိုင္းမွဴးဘဝတုန္းကကိုယ္တပ္နဲ႕ကုိယ္၊ ကုိယ့္တိုင္းမွာကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနရတဲ့ဘဝကေနဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ႐ံုးက ခိုင္းသမွ် လုိက္လုပ္ေနရတဲ့ဘဝမွာ ေတာ္ေတာ္ကို အံမက်တာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႕ကိုယ္ေရး အရာရွိတြင္မက ဝန္ႀကီးမိသားစုတခုလံုးနဲ႕ ရင္းႏွီးေနေတာ့ ဝန္ႀကီးဘဝမွာ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္၊ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရပ္ေတြအားလံုးကို ျမင္ေနေတြ႕ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ မွတ္မိတာ တခုျပန္ေျပာရရင္ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ လိုခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႕ ကိုးရီးယားလူမ်ဳိး ေအးဂ်င့္ တေယာက္ကုိ ဝန္ႀကီး ႐ံုးခန္းထဲကို ေခၚသြားဖူးတယ္ဗ်ာ။ ဒီတုန္းက စကားျပန္အျဖစ္ က်ေနာ္နဲ႕ပါသြားတာက ႏုိင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ႀကီး ေဒၚမာမာေအးရဲ႕ ပထမအိမ္ေထာင္ ဦးတင့္လြင္ဗ်။ တင့္လြင္တူး လို႕လည္း ေခၚတယ္လို႕ၾကားဖူးတယ္။ သူက ေကတီဦးေက်ာ္တင့္ရဲ႕ သားဆိုပဲ။ ျပင္သစ္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာေတြ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္တယ္လို႕ ဆုိပါတယ္။ ဟုိတုန္းက ဦးတင့္လြင္ အရက္သိပ္ေသာက္တယ္ ၾကားဖူးေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ သူမေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ ယတိျပတ္ ျဖတ္လိုက္တယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။

ဝန္ႀကီးဟာ က်ေနာ္ေခၚလာတဲ့ ကိုးရီးယားေအးဂ်င့္ကုိ အေလးတယူ ဆက္ဆံပါတယ္။ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးစံဒင္အပါအဝင္ ညြႊန္မွဴး ေလးငါးေယာက္ကိုပါေခၚထားၿပီး လက္ခံေတြ႕ဆံုပါတယ္။ က်ေနာ္က အားလံုးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ကိုးရီးယားကို ပုိ႕ဖုိ႕ ဆက္ညႇိႏွဳိင္းၾကပါတယ္။ အလုပ္အမ်ဳိးအစား၊ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္၊ အလုပ္ခ်ိန္ စတာေတြမွာ အားလံုးအဆင္ေျပၾကပါတယ္။ ဒီမွာ တင္ ဝန္ႀကီးက ကုိးရီးယားေအးဂ်င့္ကုိ ... က်ဳပ္တုိ႕ကေလးေတြကုိ အေျခခံလစာ ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲဗ် ... လို႕ေမးလိုက္ပါတယ္။ တုိက္႐ိုက္ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားျပန္ကတဆင့္ပါ။ ဒီေတာ့ကိုးရီးယားေအးဂ်င့္က ခ်က္ျခင္းဆုိသလို အေမရိကန္ေဒၚလာ တေထာင့္ႏွစ္ရာပါလို႕ လည္းေျဖလုိက္ေရာ၊ ဝန္ႀကီးက သူ႕စကားျပန္ ကုိ ဗမာေငြ ဘယ္ေလာက္နဲ႕ညီသလဲ ေမးျပန္ပါတယ္။ ညြန္မွဴး တေယာက္က ညီမွ်တဲ့ ဗမာေငြကိုအနီးဆံုးလည္း တြက္ျပလုိက္ေရာ ၊ ဝန္ႀကီးဟာ ႐ုတ္တရက္ ႏွဳတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ တမိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ... ဒီလစာနဲ႕ဆို အလုပ္သမားေတြ ပို႕လုိ႕ မျဖစ္ ပါဘူးဗ်ာ ဆုိၿပီး ေျပာခ်လုိက္ပါတယ္။ ကိုးရီးယားေအးဂ်င့္ဟာ

ဗမာစကားမတတ္ေပမဲ့

ရိပ္မိပုံရပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို ကပ္ၿပီး ... ဝန္ႀကီး ဘာေျပာတာလဲလို႕ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ... “Misnister disagree your proposed salary” လို႕လည္း ခပ္တိုးတိုးေျဖလုိက္ေရာ သူက ျပာျပာသလဲ ... ေဒၚလာ တေထာင့္ငါးရာအထိ တုိးေပးႏုိင္ေၾကာင္း ဦးတင့္လြင္ကို ေျပာခိုင္းျပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာေျပာၾကည့္ေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ႕ထင္ေနတာနဲ႕ ဝန္ႀကီးေတြးေနတာ တလြဲေတြ ျဖစ္ေနတာသိရပါေတာ့တယ္။ သူက လစာမ်ားလြန္းေနလို႕ မပို႕ႏုိင္တာဆုိပဲ။ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ရမယ့္လစာဟာ ဝန္ႀကီးလစာနီးပါး ျဖစ္ေနလို႕ မပို႕ႏုိင္တာတဲ့ဗ်ား။ အဲဒီလုိနဲ႕ အဲဒီေန႕ ေဆြးေႏြးပြဲအဆံုးမွာ ဝန္ႀကီးက ဦးတင့္လြင္ကုိ ေဒၚမာမာေအး ဆုိခ့တ ဲ ့ဲ ေမ့ကြက္ကုိရွာ သီခ်င္းအေၾကာင္း သူ႕ဇနီး ဝန္ႀကီးကေတာ္ကုိ ေျပာျပဖူးေသးတယ္ ဆိုတာကို ရယ္ေမာေျပာဆုိ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး အလုပ္ဇယား ပ်က္ခ့ေ ဲ ရာဆုိပါေတာ့။ အမွန္ေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမားလစာမ်ားေနတာေလးကိုေတာင္ အဆင္ေျပေအာင္ ဘယ္လုိညႇိႏွဳိင္းရမယ္ဆိုတာ သူသိပံုမေပၚပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ လုပ္ခ အမ်ား ႀကီး မရေစနဲ႕ ဆိုၿပီး ျမန္မာအစိုးရက မူမ်ားခ်ထားေလသလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ေတြးေတာင္ မေတြးမိခ့ဘ ဲ ူးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

180

ေအာ္ ... အေရးထဲ ေဒၚမာမာေအးသီခ်င္းအေၾကာင္း သိခ်င္ေနျပန္ၿပီ။ ဒီလုိဗ်၊ ေဒၚမာမာေအးရဲ႕ ေမ့ကြက္ကိုရွာ သီခ်င္း ဟာ သူ႕ေခတ္နဲ႕သူတုန္းက အရမ္းေပါက္ၿပီး လူတုိင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားခဲ့တာေၾကာင့္ ... ဒီသီခ်င္းဟာ သူ႕ အမ်ဳိးသား ဦးတင့္လြင္ စိတ္ဆုိးၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတုန္း ခံစားခ်က္နဲ႕ေရးတာ၊ ဆုိတာတဲ့၊ ေနာက္ ဒီသီခ်င္း ၾကားေတာ့ ဦးတင့္လြင္အိမ္ကိုျပန္လာတယ္၊ ဘာညာဆိုၿပီး အရပ္ထဲမွာေျပာၾကတဲ့အထိေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ ေတာ့ ဦးတင့္လြင္ကို က်ေနာ္ မေမးမိပါဘူး။

ေနာက္တႀကိမ္က ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ အားကစားပြဲတခုရဲ႕ ဆုေပးပြဲမွာဗ်။ ဝန္ႀကီးေတြ တေယာက္တလွည့္ ဆုေပးေနၾက ရတာ က်ေနာ့္ဝန္ႀကီးအလွည့္လည္းေရာက္ေရာ ေျခတုန္လက္တုန္ေတြ ျဖစ္လုိ႕၊ တီဗီက ြ ေန တိုက္႐ုိ္က္ထုတ္လႊင့္ ေနတာ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အျမင္ရဆုိးတာကလား။ လား႐ႈိးစီမံကိန္းအတြက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မူၾကမ္း ဝန္ႀကီးကို သြားျပတဲ့ေန႕ကလည္း ဝန္ႀကီးဟာ စာခ်ဳပ္ကုိ အစအဆုံးလည္း ဖတ္ၿပီးေရာ ေကာက္ကာငင္ကာ ... ေဟ့၊ ကိုသက္ခိုင္ေလး၊ ကိုေက်ာ္ဘတို႕၊ ကိုသင့္တို႕က သူတို႕ဝန္ႀကီးဌာနက အလုပ္ခ်ေပးရင္ ကန္ထ႐ိုက္ကုိ ၁၀% ေကာ္မရွင္ေပးရတာ ကိုရင္သိသလားတဲ့။ ၾကည့္၊ ကိုယ္ေရးအရာရွိလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ သူကိုယ္တုိင္ ေစ်းစကားေျပာသဗ်ာ။ က်ေနာ္ကလည္း သိပါတယ္ေပါ့။ ၁၀% ဆိုတာ အလုပ္မပီမျပင္ ျဖစ္တတ္လို႕ အဘကို ၆% ကန္ေတာ့ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသားပါေပါ့ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ဘာခက္တာမွတ္လို႕။ သူက ေကာ္မရွင္ခေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳတင္ေငြ ၄၀% ထုတ္ဖို႕ တင္ျပၿပီး သူ႕ကုိ ၆% ခြဲေပးလိုက္တာေပါ့။

ေအးဗ်၊ ဝန္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့ တိုင္းမွဴးေတြ အုိးနင္းခြက္နင္း မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္ၾကတာေတာ့ သူတေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လြန္းသီ ဝန္ႀကီးျဖစ္လာကာစကလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္း တုိင္းလွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ ဦး လွေဘာ္ကုိ ... ေဟ့ေကာင္ လွေဘာ္၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေတြက ထရန္စေဖာ္မာက ထြက္တာမဟုတ္လား၊ ထရန္ စေဖာ္မာ ႀကီးႀကီးတပ္လိုက္ရင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား မ်ားမ်ားထြက္တယ္မဟုတ္လားလုိ႕ ေမးဖူးသတဲ့။ တုိင္းမွဴး လုပ္ပိုင္ ခြင့္၊ တုိင္းမွဴးဘဝကုိ ဒါေၾကာင့္ မစြန္႕လႊတ္ခ်င္ၾကတာကုိးလို႕ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕လားရွဴိးသြားခါနီးမွာ ဝန္ႀကီးက တုိင္းမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္ဆီကုိ လိုအပ္တ့ဲ မိတ္ဆက္စာေတြ၊ ႐ုံးစာေတြ အျပည့္အစံုေရးေပးလို္က္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ က်ေနာ္ရယ္၊ ေအာင္မင္းရယ္၊ ကိုျမင့္ေဌးရယ္ ေလယာဥ္ခရီးနဲ႕ လားရွဴိးကို ေရာက္ခ့ေ ဲ ရာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာတင္ ဝန္ႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ တုိင္းမွဴးေတြအေပၚ လက္ရွိတုိင္းမွဴးေတြ ဘယ္လုိသေဘာထားတယ္ဆုိတာ သိရျပန္ေရာ ဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္ဟာ က်ေနာ္တို႕ကိုလက္ခံမေတြ႕ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒါကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေသာင္ကသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္ကုိ တပည့္လုိသေဘာထားၿပီး လိုတ့ဲ အကူအညီေတာင္းပါလို႕ မွာလုိက္ေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္က အလုပ္သမားဝန္ႀကီးကုိ အစာမေၾကဘူးဆုိတာ အျပင္ ေလာကမွာ သတင္းထြကေ ္ နတာကိုး။ တုိင္းမွဴး႐ံုးကေန တုိင္းမွဴးရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိနဲ႕သာဆက္သြယ္ပါဆုိၿပီး တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ အမွန္ ေတာ့လည္း က်ေနာ့္အက်င့္က ေရွာင္ေနမွန္းသိရင္ ထပ္မဆက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးမွပဲ ဆုံးျဖတ္ၿပီး အေဆာက္အဦး ေဆာက္မယ့္ ေျမေနရာကို သြားၾကည့္ၾကတယ္ဗ်။ ရပ္ကြက္ကိုေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်။ မွတ္မိတာက လား႐ႈိးေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးလုပ္ခ့တ ဲ ့ဲ ကေမၻာဇခင္လွဳိင္ရဲ႕အိမ္နဲ႕ ကားလမ္းပဲျခားတယ္ဗ်ာ။ ေနရာကလည္း ေျမျပန္႕မဟုတ္ဘူး။ ကုန္းေစာင္း ဆင္ေျခေလ်ာေျမေနရာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆင္ေျခေလ်ာေအာက္ဘက္မွာေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းတကြင္းရွိတယ္။ ဒီေတာ့ဒီေျမေနရာကုိယႏၱရားမသံုးဘဲ အေဆာက္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

181

အဦး ေဆာက္လို႕ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ တိုင္းမွဴးရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ဗိုလ္ႀကီးေနဝင္းကို မဆက္သြယ္ခ်င္ဘဲ ဆက္ရျပန္ပါတယ္။ ေလးငါးႀကိမ္ေလာက္ဆက္ၿပီးမွ ဖုန္းကိုင္သဗ်ာ။ က်ေနာ့္က စီမံကိန္းေျမေနရာရွင္းဖုိ႕ေျမတူးစက္သံုးရက္ေလာက္ငွားႏိုင္ဖို႕မျဖစ္မေနကူညီပါလို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ ေပမဲ့ လား႐ႈိးမွာ ရွိသမွ်ေျမတူးစက္အားလံုး လား႐ႈိးအထြကမ ္ ွာ မိုးအႀကီးအက်ယ္ရြာ၊ ေတာင္ေတြၿပိဳ၊ လမ္းေတြ ပိတ္ ကုန္လို႕ မရႏုိင္ဘူးလုိ႕ အေၾကာင္းျပန္သဗ်။ ေျမတူးစက္ရႏုိင္ဖို႕ နည္းလမ္းကေတာ့ကုန္သာြ းပါၿပီ။ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီး မွာဆုိရင္ ပုဂၢလိကကုမၸဏီေတြဆီကငွားလို႕ရႏိုင္ေပမဲ့ လား႐ႈိးလုိနယ္ၿမိဳ႕မွာ အစုိးရဌာနဆုိင္ရာကမွမကူညီရင္ လမ္းဆံုး ၿပီေပါ့။

က်ေနာ္တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ေတာင္ မစရေသးဘူး၊ အခက္အခဲက စၾကံဳေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဆင္ေျခေလ်ာ ေတာင္ေစာင္းမွာ ပံုစံပါအတိုင္း ေဆာက္ဖုိ႕ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ပံုစံထုတ္စဥ္တုန္းက ေျမေနရာကို ႀကိဳတင္ မေလ့လာမိျခင္းရဲ႕ ႀကီးစြာေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေပါ့။ ဝန္ႀကီးကုိ ျပန္တင္ျပလို႕လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဝန္ႀကီးနဲ႕ က်ေနာ္က သိပ္ရင္းႏွီးေနေတာ့ နည္းပညာကိစၥေတြမွာ သူနားမလည္ဘဲ စြတ္စြတ္တြန္းတတ္တာကို သိေနလို႕ ပိုၿပီး မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ နည္းပညာမွာ စစ္ဗုိလ္စစ္သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တကယ္တတ္တ့သ ဲ ူေျပာရင္ နားဝင္တာနည္းတယ္။ သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕ အကုန္တတ္တယ္၊ သူ႕တို႕လုပ္တာမွန္သမွ်အမွန္ထင္တတ္တယ္ဗ်။ ရမ္းသမ္းေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ တကယ့္ ကို ကိုယ္ေတြ႕။ ကိုယ္ေတြ႕မွ ဝန္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ေသနတ္နဲ႕ပစ္သတ္ပါ့မယ္ လုပ္တ့အ ဲ ထိ တကယ့္ကိုယ္ေတြ႕။ အဲဒီျပႆနာက ဝန္ႀကီးရဲ႕သမီး လဲ့လ့ႏ ဲ ြယ္ေအးနဲ႕ ဗုိလ္ႀကီးသန္းထြန္းေအာင္တုိ႕ကေမြးတဲ့ ကေလးေပါက္စေလး အတြက္ ပုခက္ဆင္ေပးဖုိ႕ က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီေတာင္းရာက စတာပါပဲဗ်ာ။ ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားက ကေလးပုခက္ လုပ္ေပးတာနဲ႕ ေသနတ္နဲ႕ ထပစ္မယ္လုပ္တာ မဆီမဆုိင္ထင္ေနတယ္ေပါ့။ ဆုိင္သမွ ဆုိင္ဆုိင္ ဆိုင္ဆုိင္နဲ႕ေတာင္ ေနေသးဗ်ာ။ ဒီလုိဗ်။ က်ေနာ့္ကို ကေလးပုခက္လုပ္ေပးဖို႕ ဝန္ႀကီးက လွမ္းၿပီးဖုန္းဆက္ေတာ့ က်ေနာ္ သူေနတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီလမ္းအိမ္ကုိ သြားလုိက္တယ္။ ဝန္ႀကီးကေတာ္က က်ေနာ့္ကုိေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ... ကိုသက္ခိုင္ေရ၊ မမတို႕က ေခတ္ေပၚ စင္ကေလး ေတြနဲ႕ ကေလးပုခက္ေလးေတြ မသံုးခ်င္ဘူး၊ လႊဲရတာအားမရဘူး၊ ေနာက္ကေလးလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕မအိပ္ဘူးဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေပၚထပ္ၾကမ္းခင္းက ယကၼတန္းမွာ ပုခက္ဆင္ခ်င္သတဲ့။

ေဇာ္ဂ်ီလမ္းက ဝန္ႀကီးေနတဲ့ အိမ္က ေရွးအိမ္ႀကီးဗ်။ ေအာက္ထပ္ၾကမ္းခင္းနဲ႕အေပၚထပ္ယကၼဟာ ၁၆ေပေက်ာ္ေက်ာ္ အျမင့္ရွိတယ္။ ဒီေလာက္ထုတ္တန္းအျမင့္ႀကီးမွာ ပုခက္ဆင္ရင္ အႏၱရာယ္ကင္းဖုိ႕လုိတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ႀကိဳတင္ သိေနတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ပဲ ၾကမ္းခင္းနဲ႕ ထုတ္တန္း အျမင့္ကိုတိုင္းၿပီး က်ေနာ္ျပန္လာလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထုတ္တန္းယကၼကိုေဖာက္ၿပီး ၆-မူးလံုးသံကြင္းကို ဂေဟေဆာ္ထားတဲ့ ဒီဇုိင္းဆြဲၿပီး ဝန္ႀကီးဆီကို ပံုစံ တင္ျပလုိ္က္တယ္။ ႀကီးက်ယ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါမ်ဳိးကျပႆနာျဖစ္တတ္လြန္းလို႕။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္က ဂေဟဘာေၾကာင့္ ေဆာ္သင့္တယ္။ ဘယ္လုိခိုင္မာမွဳရွိတယ္ ရွင္းျပေတာ့ ဝန္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းရမ္းတယ္။ ကိုသက္ခိုင္ရာ၊ ကေလးပုခက္ေလးလုပ္တာ ဂေဟေတြဘာေတြ လုပ္ေနစရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ္ေျပာျပမယ္။ ယကၼကို လြန္နဲ႕ေဖာက္လုိက္၊ ဘိုတူတလံုးစြပ္လိုက္၊ အဲဒီဘိုတူကုိ ယူပံုသံျပားနဲ႕ ဆက္လိုက္၊ ယူပံုသံျပားရဲ႕ေအာက္မွာ ဘိုတူ ေပါက္ ေဖာက္လိုက္။ အဲဒီဘိုတူေပါက္မွာ ႀကိဳးထည့္လိုက္ ... ဆိျုပီး ဘုိတူဒီဇုိင္းထြင္ေတာ့တာပဲဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေလွ်ာ့မလဲဗ်။ အဘ ... ဘိုတူက အျမဲတန္းလွဳပ္ေနမယ့္ ပုခက္မွာ ၾကာရင္ ျပဳတ္က်တတ္တယ္။ အႏၱရာယ္မကင္းဘူး လုိ႕ အထပ္ထပ္ရွင္းျပတာလည္း လက္မခံဘူးဗ်ား ... ။ ေမာင္ရင္ လွ်ာမရွည္နဲ႕၊ ကိုယ္ခိုင္းတဲ့ အတုိင္းသာလုပ္တ့။ဲ သူခိုင္းတဲ့ အတုိင္းလုပ္လုိက္တာ ပုခက္ဆင္ၿပီး ဆယ့္ငါး ရက္ေလာက္လည္း ရွိေရာ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေဇာ က်ေနာ့္အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

182

ကိုသက္ခုိင္ေရ ... မုိးမီးေလာင္ကုန္ၿပီ၊ ပုခက္ျပဳတ္က်တာ ကံေကာင္းလို႕ ကေလးေလးပါ အသက္မေပ်ာက္တာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲေဇာ္ဂ်ီလမ္းအိမ္ကိုေျပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးကေတာ္ ေဒၚတင္တင္ေအးကေတာ့ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႕ ... ဘုရား၊ ဘုရား၊ ကိုသက္ခိုင္ရယ္၊ ကေလးငယ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ကံႀကီးလို႕၊ နတ္ေတြသိၾကားေတြ မတာပဲ။ သံေခ်ာင္းႀကီးက ကေလးေပၚျပဳတ္မက်တာဘဲ ကံေကာင္းလွပါၿပီ ဆုိၿပီး တဖြဖြ ဘုရားတေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ က်ေနာ္လုပ္ထားတဲ့ပံုစံနဲ႕ ျပန္တပ္ေပးရမလား အမႀကီးခင္ဗ်ာလို႕ေမးေတာ့ အဘႀကီး ညေနျပန္လာမွပဲ လာေတြ႕လုိက္ပါတဲ့။

ဒါနဲ႕

ဝန္ႀကီးျပန္ေရာက္တ့အ ဲ ခ်ိန္

ညခုႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့

ေဇာ္ဂ်ီလမ္းအိမ္ကို သြားရျပန္တယ္။ ျပႆနာ ႐ႈပ္ႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္လည္း ေလးငါးပက္ေလာက္ ရဲေဆး တင္သြားလိုက္တယ္ဗ်။ က်ေနာ့္လက္သမားအဖြဲ႕

ေျခာက္ေယာက္ခုႏွစ္ေယာက္လည္း

ပါ

တာေပါ့။ အိမ္ထဲလည္းဝင္လုိက္ေရာ ဝန္ႀကီးဟာ က်ေနာ့္ကို အသင့္ေစာင့္ ေနၿပီး

စြတ္ေကာေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။

ေဟ့ေကာင္

သက္ခုိင္၊

ငါ

ဘာအဆင့္ဆုိတာ မင္းမသိဘူးလား၊ ငါ့ေျမးတခုခု ျဖစ္လုိ႕ ကေတာ့ ကြာ၊ မင္းကို လူ႕ျပည္မွာ မထားဘူး ဆုိပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ ဝန္ႀကီးကုိက်ေနာ္မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲ၊ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ျပႆနာလည္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္တခု က အခုျပဳတ္က်တဲ့ ဒီဇုိင္းဟာ က်ေနာ့္ဒီဇုိင္းမွ မဟုတ္တာ။ သူလုပ္ခိုင္းသလို က်ေနာ္ တေသြမတိမ္း လုိက္လုပ္ ေပးခဲ့တာပဲေလ။ ဝန္ႀကီး ဆက္တိုက္ေကာေနတာကို နားေထာင္ေနၿပီး သူလည္း စကားရပ္သြားေရာ၊ က်ေနာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ဗ်ာ၊ အခု က်ေနာ္ လုပ္ေပးခဲ့တာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္သေဘာနဲ႕ က်ေနာ္ လုပ္ေပးခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူးလုိ႕ အထြန္႕လည္းတက္လုိက္ေရာ ... ေဟ့ေကာင္ ငါေပးတဲ့ ပံုစံကမမွားဘူး၊ မင္းေသာက္သံုးမက်လုိ႕ ျဖစ္ရတာ၊ မင္းေတာ္ေတာ္ လွ်ာရွည္တ့ေ ဲ ကာင္၊ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေဇာ၊ ငါေသနတ္ေပးစမ္းကြာ၊ ဒီေကာင့္ကို ပစ္သတ္မွေအးမယ္တ့။ဲ က်ေနာ္ကလည္းက်ေနာ္ပဲဗ်။ သူကဘလိုင္းစြတ္ေဟာက္ေလ၊ ေနာက္ဆုတ္ခ်င္တ့စ ဲ ိတ္ေပ်ာက္ေလပဲဗ်ာ။ ပစ္ခ်င္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသေဘာပဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ရွင္းျပသင့္တာရွင္းျပရမွာပဲလို႕ ထပ္တြန္႕လုိက္တာ ... ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေဇာ၊ ငါေျပာေနတာ မင္း မၾကားဘူးလား ဆုိၿပီး ေသနတ္ထပ္ေတာင္းျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဗို္လ္ႀကီး ေက်ာ္ေဇာလည္း ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနတုန္း ဝန္ႀကီးကေတာ္ အိမ္ေပၚထပ္က ဆင္းလာၿပီး ... ကဲ၊ ေတာ္ပါေတာ့ကိုသက္ခိုင္ရယ္။ အဘႀကီးစိတ္ေျပေလာက္မွ ျပန္လာေတာ့ေနာ္၊ အမႀကီးလည္း ေျပာျပထားလုိက္ပါ့မယ္၊ ကေလးလည္း ဘာမွမွ မျဖစ္တာ၊ အဘႀကီးလည္း စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ေတာ့၊ ကိုသက္ခုိင္လည္း ျပန္လုိက္ေတာ့ေနာ္တ့။ဲ ေအးဗ်ာ၊ ဝန္ႀကီးကေတာ္ အခ်ိန္မီ ကယ္ေပလုိ႕သာေပါ့။ ဇာတ္လမ္းဆက္ၿပီး ေပရွည္ေနရင္ က်ေနာ့္ေနာက္မွာလည္း လက္မရြံ႕တပ္သားေတြနဲ႕ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ကုန္မယ္ဆုိတာ ေတြးေတာင္မေတြးဝံ့စရာဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီရက္ကစၿပီး ဝန္ႀကီးအိမ္ဘက္ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဝန္ႀကီးက

သူ႕ဘာသာ

ျပန္စဥ္းစားမိတယ္ထင္ပါရဲ႕။

က်ေနာ့္အိမ္ကိုဖုန္းဆက္တယ္။

ေဟ့၊

ကိုသက္ခုိင္ေလး၊

ေနေကာင္းလားတဲ့။ ေမာင္ရင့္အမႀကီးကေတာင္ ေမာင့္ရင့္ကုိ ေမးေမးေနတယ္၊ သြားလုိက္ပါအံုး ... ဆုိပဲ။ ေအာ္ ..ေျပာဖို႕ေမ့ေနတယ္၊ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ ဒုတိယ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္ဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

183

ေအးေလ။ အဲဒီလုိ ျပႆနာေတြျဖစ္ဖူးလို႕ အခု အေဆာက္အဦးအတြက္ ေျမတူးလုပ္ငန္း ျပႆနာကို ဝန္ႀကီးကို မေျပာခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ တပတ္ေလာက္ နည္းမ်ဳိးစံုေအာင္ ၾကံဖန္စဥ္းစားၿပီး အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းတခုကို ေရြးလုိက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီနည္းလမ္းကေတာ့ ဆင္ေျခေလ်ာ ေတာင္ေစာင္းကုိ လူအားနဲ႕ တူးၿဖိဳဖုိ႕ပါပဲ။ ေအာ္ ... ေအာင္မင္းကိစၥလား၊ ေအးေလ၊ ေတာင္ေစာင္းႀကီးကုိ လူအင္အားနဲ႕ ၿဖိဳဖို႕လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ လားရွဴိးမွာ ပိုၿပီးအေနၾကာဖို႕ျဖစ္လာတယ္။ အေနၾကာလာေတာ့ ခင္မာလာရဲ႕ အၾကံအစည္ကုိ တစတစ ရိပ္မိလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္မာလာက က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္တယ္။ ကိုသက္ခုိင္၊ အကို႕ကို က်မ အကူအညီတခုေတာင္းပါရေစတဲ့။ ဘာမ်ားတုန္းဆုိေတာ့ ... ကိုေအာင္မင္းကုိ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ေအာင္ ဝိုင္းၿပီး ဖန္တီးေပးပါတဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ညည္းငါ့ကုိ ေနာက္ေနတာလားလုိ႕ တအံ့တၾသေမးလုိက္မိတယ္။ ခင္မာလာက ခပ္ေအးေအးပဲဗ်။ ကိုသက္ခုိင္ ဘာမွမသိပါဘူး၊ က်မေတာင္းတဲ့ အကူအညီသာ ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးပါတဲ့။ ဘာေတြလဲဗ်ာ၊ ေအာင္မင္းဆုိတ့ေ ဲ ကာင္ကလည္း ေရာက္တာေတာင္ သံုးရက္မျပည့္ေသးဘူး။ အားတာနဲ႕ နန္းစေတာ့ ခင္မာလာဆီခ်ည္းပဲ ဖုန္းဆက္ဆက္ေနတယ္။ ဘာတဲ့၊ “လာ” ... “လာ ”... “လာ” ေမာင့္ကို သတိရရဲ႕လား “လာ” တဲ့။ က်ေနာ္က “လာ” “လာ” “လာ” ဆုိတာဘာတုန္းကြ ဆုိေတာ့၊ ေအာင္မင္းက မာလာကို က်ေနာ္မေလးရွားကေန ဖုန္းဆက္ရင္ “လာ” လုိ႕ပဲေခၚတာတဲ့၊ စကၤာပူမွာ လူေတြစကားေျပာရင္ လာ လာ လာ ထည့္ၿပီးေျပာၾကေတာ့ က်ေနာ့္ မိန္းမကို ပိုသတိရၿပီး “လာ”၊ “လာ” လုိ႕ေခၚျဖစ္သြားတာတဲ့။ က်ေနာ္အလုပ္ လုပ္ခ့တ ဲ ာက မေလးနဲ႕စကၤာပူ နယ္စပ္ နားမွာ တဲ့။ ေကာင္းၾကေရာ့ “လာ” ေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

184

tcef; (70) - cgcsOfwaumif&JUrme? £w¬d0uø e'D0uø

ဆင္ေျခေလ်ာေတာင္ေစာင္းကုိလူအင္အားနဲ႕ျဖဳိမယ္လို႕လည္း က်ေနာ္ေျပာလိုက္ေရာ ... လား႐ႈိးၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမား ဦးစီးအရာရွိ ကိုေက်ာ္ဦးေရာ၊ ကိုျမင့္ေဌးကပါ ဟုတ္မွလည္းလုပ္ပါ ကုိသက္ခုိင္ရာ တဲ့။ မွန္ပါတယ္၊ ဒီအလုပ္ဟာ လြယ္တ့အ ဲ လုပ္မဟုတ္မွန္း က်ေနာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ တျခားေရြးစရာလမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တခ်က္ က ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အားလံုးကို က်ေနာ္တြက္ဆထားၿပီးသားပါ။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႕လည္း က်ေနာ္ ယံုၾကည္​္ထားၿပီးသားပါ။ က်ေနာ့္အက်င့္ကိုက ခပ္ခက္ခက္ကို လုပ္ခ်င္တာကလား။ အခု က်ေနာ္တုိ႕ ေဆာက္မယ့္ အေဆာက္အဦးဟာ (piling System) မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္ အုတ္႐ိုး ေျမကာနံရံ (Foundation) မို႕ ဒီေတာင္ေစာင္းကုိ လူအားနဲ႕ၿဖိဳဖို႕ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ခ့တ ဲ ာပါပဲ။ ေနာက္တခ်က္က လား႐ႈိး အလုပ္ သမားခဟာ ရန္ကုန္နဲ႕စာရင္ ေခါက္ခ်ဳိးေလာက္ကိုသက္သာပါတယ္။ ေျမတူးခကို ေနာက္မွ တြက္ခ်က္ၿပီး ဝန္ႀကီး႐ံုး တင္ၿပီး ေတာင္းခံဖို႕ က်ေနာ့္အတြက္ အခက္အခဲ မရွိေလာက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တဆင့္ခံကန္ထ႐ိုက္ ေက်ာ္ေဌးကို က်ေနာ္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ကုိ ရွင္းျပရပါတယ္။ ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္ဦးစီးအရာရွိပါ ေဘးမွာ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အေဆာက္အဦးလုပ္ငန္းကုိ သူတို႕အေတြ႕အၾကံဳမရွိလို႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးထင္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ့္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္က ရွင္းရွင္းေလးပါ။ တံခါးရြက္ေတြ၊ က်ည္းေဘာင္ေတြ ေခြတာနဲ႕ တၿပိဳင္နက္ ေတာင္ေစာင္းကို စၿဖိဳၿပီး ေအာက္ေျခ အုတ္ျမစ္လုပ္ငန္းကုိ စတင္ဖုိ႕ပါပဲ။ ခင္ဗ်ား ျမင္သာေအာင္ ေျပာျပရရင္ လုပ္ငန္းအစမွာ အေဆာက္အဦးရဲ႕ တဝက္ဟာ နံရေ ံ စာင္းထဲမွာ ရွိေနတယ္လို႕ ထင္ရပါလိမ့္မယ္။ တဝက္က ဖို႕ေျမေပၚမွာက်ေနပါမယ္။ ဒီေတာ့ တခ်ဳိ႕ အုတ္ျမစ္ေျမတူး လုပ္ငန္းေတြဟာ မူလပံုစံ ထက္ စာရင္ အနက္ႀကီးတူးရတာေတာ့ ရွိမယ္ဗ်။ ဒါလည္း ေရျပင္ညီမ်ဥ္း (Level) ကို ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္႐ံုပါ။ ေဆာက္ေန တုန္း တန္းလန္း ေျမတူးလုပ္ငန္း ၿပီးလာတာနဲ႕ တစတစ အေဆာက္အဦးဟာ ေတာင္ေစာင္းထဲကေန ထြက္လာပါ လိမ့္မယ္ေပါ့ဗ်ာ ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

185

က်ေနာ့္ရဲ႕ မဟာစိတ္ကူးႀကီးကုိ နာရီဝက္ေလာက္ရွင္းျပလုိက္ေတာ့ ေက်ာ္ေဌးသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ဆရာ့ဘက္ ကသာ ေျမတူးတာ အခ်ိန္မီပါေစ (Level) မမွားေအာင္ က်ေနာ္တာဝန္ယူပါတယ္ ဆိုပဲ။ ေျမတူးတဲ့ လုပ္ငန္းကိုေတာ့ သီးျခား ေျမတူးကန္ထ႐ုိက္ကုိ အလုပ္အပ္လိုက္တာ အလုပ္စႏိုင္ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ေျမတူးတဲ့ ပမာဏကို ေပတုိင္းၿပီး ေငြရွင္းဖုိ႕ေအာင္မင္းကိုသီးျခားတာဝန္ေပးလုိကပ ္ ါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘယ္သူမွေတြးထင္မထားတဲ့နည္းနဲ႕ အေဆာက္အဦး ေျမေနရာ ဆင္ေျခေလ်ာ ေတာင္ေစာင္းကုိ လူအင္အားနဲ႕ စျဖဳိၾကပါ ေတာ့တယ္။ ေအာင္မင္းလည္းေဒၚဖင္ေတြကိုင္ၿပီး ေျမတူးအဖြဲ႕ေတြနဲ႕အလုပ္႐ႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ေဒါ့ဖင္ဆုိတာလား၊ ေအာင္မင္းက အေဆာက္အဦးပံုစံ(Drawing) ေတြကို ေဒါ့ဖင္လို႕ အသံထြက္သဗ်။ လုပ္ငန္းစတဲ့ေန႕မွာ ေအာင္မင္းက ... က်ေနာ့္ကို လည္း ေဒါ့ဖင္ေတြေပးထားအံုး ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူဘာေျပာမွန္းမသိဘူးေပါ့။ ေနာက္မွ ေဒါ့ဖင္ကို ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေတာ့ ပိုလြယ္တာေပါ့ဆုိလုိ႕ က်ေနာ္လည္းသေဘာေပါက္သြားတာ။ အဲဒါ ေအာင္မင္း အက်င့္ေတြထဲက တခု ပါပဲဗ်ာ။ Drawing ပါလို႕ ေသခ်ာအသံထြက္ျပေတာ့လည္း လက္မခံဘူး၊ မေလးမွာေနခဲ့လုိ႕ မေလးသံနဲ႕ထြက္သလိုလို ခံတြန္းေနျပန္ေရာ။ သူက သူတတ္တယ္၊ သူလူရာဝင္တယ္ဆုိတာ ဇြတ္ျပခ်င္တ့ည ဲ ာဥ္ရွိတယ္။ ေျပာလုိက္လုပ္လိုက္ရင္ တလြဲခ်ည္းပဲ။ ခက္တာက က်ေနာ္က လူတန္းစား မခြဲတ့သ ဲ ူ၊ သူ႕ကုိ ေဖးမတြဲေခၚဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ဆုိေတာ့ နည္း နည္းေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ႏိုင္သလုိလိုပဲဗ်ာ။

တလေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့လုပ္ငန္းအထိုင္က်လာပါတယ္။ ခင္မာလာကလည္း ေအာင္မင္းကိုလား႐ႈိးမွာအိမ္ေထာင္ မက်က်ေအာင္ စီမံေပးဖို႕ နားပူလ်က္ပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီအကူအညီမ်ဳိးဟာ ေပးသင့္တ့အ ဲ ကူအညီမဟုတ္လို႕ “ေအးပါဟာ၊ သူ႕ဖူးစာပါရင္ ညားလိမ့္မေပါ့။ ငါေတာ့ ညည္းတို႕ဇာတ္႐ႈပ္ထဲမွာ ဝင္မပါပါရေစနဲ႕” ဆုိၿပီး ေခါင္းေရွာင္ လုိက္တာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခင္မာလာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအကူအညီေတာင္းတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိခ်င္ေနခဲ့ပါၿပီ။ လုပ္ငန္းအထိုင္လည္းက်ေရာ က်ေနာ္လည္း အတတ္ေကာင္းတခု တတ္လာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါကေတာ့ ဘိန္းရွဴတာပဲ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ က်ေနာ္တို႕တည္းတဲ့ တည္းခုိခန္းနာမည္က နယူးေအရွား ဆိုလားပဲဗ်။ အဲဒီမွာ ဝါးပုိးဝါးလုိ ဟာနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ဘိန္းေျပာင္းႀကီးေတြရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က အဲဒီဘိန္းေျပာင္းနဲ႕ စီးကရက္ထည့္ၿပီးေသာက္တာလည္း ေတြ႕ေန ရတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဒီေျပာင္းဟာ စီးကရက္တခုတည္း ေသာက္တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူးလုိ႕ ေတြးမိၿပီး ဆက္စပ္စုလိုက္တာ အဲဒါ ခပ္ပံုဆုိလား၊ ဂြမ္းပုံဆိုလား ထည့္ရွဴတဲ့ ဘိန္းေျပာင္း ဆုိပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ဘိန္းအစိမ္းကိုလည္းစားဖူးတယ္။ အုိပီယမ္တင္ခ်ာလုိ႕ေခၚတဲ့ ဘိန္းေခ်းကိုလည္း ဖင္စီဒုိင္းတုိ႕၊ ကြန္မယ္သာဇင္တုိ႕နဲ႕ေရာခ်ဖူးတယ္။ ဒါကလည္း တခါတခါဖင္ဆီဒုိင္းကေစ်းသိပ္ႀကီးေတာ့ ခ်မယ့္သူနဲ႕ ဖင္ဆီဒုိင္း မေလာက္မငွ ျဖစ္ေနရင္ အုိပီယမ္တင္ခ်ာ ေလးငါးစက္ေလာက္ေရာလုိက္ရင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ျဖစ္သြားတတ္လို႕ ေလ။ ဖင္ဆီဒုိင္းတို႕၊ ကြန္မယ္သာဇင္တုိ႕နဲ႕ အဲဒါကိုေရာလုိက္ရင္ အာနိသင္ျပင္းသြားေတာ့ ေဝစုနည္းနည္းနဲ႕ ေရခ်ိန္ ကုိက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဘိန္းဆိုလို႕ က်ေနာ္ ဘိန္းျဖဴကိုစီးကရက္ထဲကိုထည့္ေသာက္ဖူးေသးတယ္ဗ်ာ။ ၁၉၉၂-ခုႏွစ္ဝန္းက်င္၊ က်ေနာ္ကိုယ္ပုိင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းနဲ႕ ေသာက္ေသာက္စားစား လူ႕မင္းသားဘဝ၊ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ တေန႕မွာ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုနားက ထံုး႐ံုလမ္းထဲက ထြန္းထြန္းတို႕ အရက္ဆုိင္မွာ ဘားလားနဲ႕ ဘီအီးအရက္ျဖဴေသာက္ေနတုန္း တပိုင္းေက်ာ္ေလာက္လည္းကုန္ေရာ၊ ထြန္းထြန္းက ခေပါင္းေဆးလိပ္တလိပ္ကိုေထာင္ျပၿပီး ... ကိုသက္ခိုင္၊ နည္းနည္း လုပ္ၾကည့္ပါလားတဲ့။ က်ေနာ္က ဘာမ်ားတုန္း ဆုိေတာ့ “ဖစ္ဖ္” ဆုိပဲ။ အဲဒီ ခေပါင္းစီးကရက္က အထဲက ေဆးသား ေတြကုိ ခါထုတ္၊ ဘိန္းျဖဴနဲ႕ သမၿပီး ျပန္လိပ္ထားတာ သိသာပါတယ္။ စီးကရက္ထိပ္ကုိ လိမ္ၿပီး ျပန္ပိတ္ထားတာမို႕ သိ​ိသာတာေပါ့ဗ်ာ ။ ဘိန္းျဖဴနံပါတ္ဖိုးကို ေနာက္ထပ္ တဆင့္ျမင့္သန္႕စင္ထားလို႕ “ဖစ္ဖ္” လို႕ေခၚတာေပါ့။ ေအးေလ၊ ထံုး႐ံုလမ္းဆုိတာ က်ေနာ္တို႕ေခတ္က အရက္၊ ဖဲ၊ မိန္းမ၊ ေဆးေျခာက္အျပင္ မူးယစ္ေဆးဝါးမွန္သမွ်၊ မေကာင္းတာမွန္သမွ် အကုန္ရတဲ့

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

186

ေနရာကလား။ အမွန္ေတာ့ ထြန္းထြန္း က်ေနာ့္ကုိ အဲဒီေဆးလိပ္ အလကားတုိက္တယ္ဆိုတာ ဘားလားနဲ႕ ညႇိၿပီး က်ေနာ့္ကို လုိင္းစသြင္းတာပါပဲ။ က်ေနာ္ဆိုတ့ေ ဲ ကာင္ကလဲ ေယာက်္ားဆုိတာ စံုေလေကာင္းေလပဲလို႕ခံယူထားသူျဖစ္ေလေတာ့၊ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ နဲ႕ ေကာက္ဖြာလိုက္ေရာေပါ့။ တလိပ္ကုန္သြား၊ ေနာက္တလိပ္ထပ္ေပးနဲ႕ သံုးလိပ္ေလာက္ကုန္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ အရက္နဲ႕ အပင္လိမ္ေနလို႕လားေတာ့ မသိဘးူ ဗ်။ ေသာက္တုန္းက ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္တေန႕မနက္လည္း မုိးလင္းေရာ

ထူးထူးဆန္းဆန္း

က်ေနာ္ဟာ

ႏွစ္ကိုယ္ကြဲေနသဗ်။

သိပ္ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ၊

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕

က်ေနာ္ဟာ ႏွစ္ကိုယ္ကြဲၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ျပန္ျမင္ေနရသလုိျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဆန္းေတာ့အဆန္းသား၊ က်ေနာ္ ခါတုိင္းေန႕ေတြလို လုပ္ျမဲအလုပ္ေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ ေရွ႕ကက်ေနာ္ လုပ္ေနတာကို ေနာက္ကက်ေနာ္က အေသးစိတ္လိုက္ၾကည့္ေနသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ေဟ့ေကာင္၊ သတိနဲ႕ေန၊ မင္းတခုခုျဖစ္ေနတာ ေဘးက ရိပ္မိသြားလိမ့္မယ္။ မင္းလမ္းေလွ်ာက္တာ ပံုမွန္သိပ္မျဖစ္ဘူး၊ ျပင္ေလွ်ာက္လိုက္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ သိပ္ဂ႐ု မထားနဲ႕ကြ။ ရိပ္မိကုန္လိမ့္မယ္ ... တဲ့။ တေနကုန္ အဲသလုိျဖစ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္ သြားတယ္။ ထပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပင္းျပျပလည္း မေပၚမိပါဘူး။ ဘိန္းျဖဴေတာ့ က်ေနာ္မစြဲလုိက္ဖူးေပါ့ဗ်ာ။ ထား လုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ အတုယူဖို႕မေကာင္းတဲ့ အတတ္ေကာင္းေတြပါေလ။

အခုလား႐ႈိးမွာခပ္ပုံဆုိတာလာေတြ႕ေနေတာ့ရွဴဖူးတယ္ရွိေအာင္ရွဴၾကည့္လုိက္အံုးမွဆုိၿပီး ၿမိဳ႕ခံနီးစပ္တ့အ ဲ ဆက္အသြယ္ ကေန တဆင့္ ခပ္ပံုဝယ္ခိုင္းလုိက္ေရာဆိုပါေတာ့။ လား႐ႈိးက မူးယစ္ေဆးဝါးေတာ္ေတာ္ေပါပုံရတယ္ဗ်။ မူးယစ္ေဆးဝါး အေရာင္းအဝယ္ကိစၥနဲ႕ ရပ္ကြက္(၄)တုိ႕ ရပ္ကြက္(၅)တုိ႕မွာ သတ္တ့ျဲ ဖတ္တ့သ ဲ တင္းေတြလည္း ခဏခဏ ၾကားၾကား ေနရတယ္။ ဒီေတာ့ခပ္ပံုကုိ ကိုယ္တုိင္ေတာ့ဝယ္ဖို႕စိတ္မကူးဘူးဗ်။ ဟုိတယ္မွာရွိတ့ဲ ဝန္ထမ္းကို အကူအညီေတာင္းရ တာေပါ့ဗ်ာ။

ေထာင့္ႏွစ္ရာေလာက္ေပးရတဲ့၊

အညာႏွမ္းပ်စ္ႏွစ္ခုစာေလာက္ရွိတ့ဲ

ခပ္ျပားျပားအဝိုင္းေလးတဝိုင္းဆို

ႏွစ္ရက္စာေလာက္ ရွဴလို႕ရတယ္ဗ်ာ။ ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာရြက္ကုိ ပါးပါးေလးျဖစ္ေအာင္ လွီးထားၿပီး ဘိန္းသုတ္အေျခာက္ခံထားတာ လို႕ဆုိသဗ်။ အဲဒီ ခပ္ပုအ ံ ျပားကေန လက္မေလာက္မရွိမရွိ အစေလးဖဲ့ၿပီး ေျပာင္း အဝေလးမွာတင္၊ ေနာက္ေတာ့ မီးျခစ္နဲ႕ေတ့ၿပီးညႇိရင္း ရွဴရတာပါ။ ၿမိဳ႕ခံလူတေယာက္ကိုပဲ ရွဴနည္းသင္ခိုင္းၿပီး ဘိန္းရွဴလိုက္တာ အမယ္ ... တယ္လည္း ဇိမ္က်သကိုး။ ထူးျခားခ်က္က ဘိန္းရွဴၿပီးရင္ သိသိသာသာဗိုက္ဆာလာတယ္ဗ်။ ဘိန္းရွဴၿပီး ထမင္းစားရတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲပိုဝင္သလိုထင္မိတာပါပဲ။ မုိးရြာရင္လည္း မုိးရြာလို႕ဆိုၿပီးဘိန္းေျပာင္းေလးနဲ႕ေမွးလုိက္၊ ေအးလြန္းေတာ့လည္း ေအးလြန္းတယ္ဆုိၿပီး ဘိန္းေျပာင္း ေလး ထုတ္လိုက္၊ ပူလြန္းေတာ့လည္း ပူလြန္းတယ္ဆိုၿပီး ခပ္ပံုဝယ္ခိုင္းလုိက္နဲ႕ ပ်က္စီးျခင္းငါးပါး ဆုိက္ေနေတာ့​့တာ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဘိန္းရွဴခဲ့သလဲဆုိရင္ က်ေနာ့္အခန္းထဲက မ်က္ႏွာၾကက္မွာရွိတ့ဲ အိမ္ေျမႇာင္ေတြ ေတာင္ ဘိန္းစြဲသြားတဲ့အထိဗ်ာ။ တကယ္ဗ်။ ညဘက္ခုနစ္နာရီဝန္းက်င္ က်ေနာ္ဘိန္းရွဴတာ ေနာက္က်ရင္ အိမ္ေျမႇာင္ ေတြက တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႕ မနားတမ္း စုတ္ထိုးေတာ့တာပဲဗ်။ လူအရက္သမားေတြ ေနညိဳရင္ေလၿပိဳတယ္ ဆိုတာနဲ႕ တူပါ့ဗ်ာ။ ဘိန္းေငြ႕မရမခ်င္း စုတ္ထုိးသံမရပ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ေလးငါးဖြာေလာက္ ႐ႈိက္လိုက္ေတာ့မွ ေမာင္မင္းႀကီး သားေတြ အသံတိတ္ေတာ့သဗ်။ မယံုခ်င္လည္း ေနေပေတာ့၊ တကယ့္ကုိ ကိုယ္ေတြ႕ဗ်ား။ ေအာင္မင္းကလည္း အားက်မခံ၊ သူလည္း ရွဴၾကည့္အံုးမယ္ဆုိၿပီး တခါတခါေတာ့ ဝင္လုပ္ေလရဲ႕။ ကိုျမင့္ေဌးကေတာ့ မလုပ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ လုပ္ဖို႕ အေဖာ္မစပ္ဘူး။ ဒါလည္း က်ေနာ့္မူပဲ။ က်ေနာ္က အရက္ေသာက္ တာက အစ၊ တျခားမူးယစ္ေဆးဝါးသံုးတာ၊ ရွဴတာအဆံုး ဘယ္ေတာ့မွအေဖာ္မစပ္ဘူး။ ေနာက္တခ်က္၊ က်ေနာ့္ အက်င့္တခုက က်ေနာ့္တပည့္ေတြ၊ က်ေနာ့္ညီအကိုေတြနဲ႕ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ အရက္အတူတူ မေသာက္ဘူးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

187 တလေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့

က်ေနာ္

တာဝန္ယူေဆာက္ေနတဲ့

အေဆာက္အဦးဟာ ႐ုပ္လံုးေပၚစျပဳလာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာက်န္ခ့ဲ တဲ့ အလုပ္ေတြအတြက္ ကိုျမင့္ေဌးကုိ ရန္ကုန္ျပန္လႊတ္ရပါတယ္။ ေအာင္မင္းက သူလည္း ျပန္လုိက္ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး နားပူေပမဲ့ အလုပ္ ကလည္း မျပတ္၊ ခင္မာလာကလည္း ေအာင္မင္း ျပန္မလာေအာင္ ျဖစ္တ့န ဲ ည္းနဲ႕ဆြဲထားပါလို႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ရွိေနျပန္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ၾကားညပ္ေနျပန္ပါတယ္။ ကိုျမင့္ေဌးကိုေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ခင္မာလာအေၾကာင္းကို ေသခ်ာစံုစမ္းၿပီး အျမန္အေၾကာင္းျပန္ ဖုိ႕ မွာလုိက္ရပါတယ္ ။ ကိုျမင့္ေဌးျပန္ေရာက္ၿပီး တပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ကိုျမင့္ေဌး ဆီကေရာ၊ တျခားက်ေနာ့္အဆက္အသြယ္ေတြဆီကပါ ခင္မာလာနဲ႕ အက္စ္ဘီက

ခင္ဝင္းအေၾကာင္း

အျပည့္အစံုသိရပါေတာ့တယ္။

ခင္ဝင္းဟာအက္စ္ဘီကျပဳတ္ၿပီးေတာ့ ပတ္စပုိ႕ပြဲစားလုိလို၊ ႏိုင္ငံျခား ကုိ အလုပ္သမားပို႕တဲ့ပြဲစားလုိလုိဆိုတာလည္းပါပါတယ္။ ခင္မာလာ က ေအာင္မင္း မေလးရွားမွာ ရွိေနတုန္း စကာၤပူကုိ ထြက္ဖို႕ အဆက္အသြယ္ရွာရင္းခင္ဝင္းနဲ႕ၿငိသြားတာလုိ႕ဆုိပါတယ္။ သတင္း က သိပ္ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဘားလမ္းက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ႐ံုးခန္းေဘးမွာ ခင္ဝင္းက စားပြဲတလံုးစာ ျပန္ငွားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနေတာ့ အဲဒီ ႐ံုးခန္းပိုင္ရွင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေပးတဲ့ သတင္းမို႕ပါဗ်ာ။ ထပ္ၿပီး အတည္ျပဳႏုိင္တ့အ ဲ ခ်က္က သူ႕အကိုဝမ္းကြဲ ဝင္းျမင့္ကပါ “ခင္မာလာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္လည္း နားမလည္ေတာ့ဘူး” ဆုိတ့ဲ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္ အျပန္မွာ ခင္မာလာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ခေရေစ့တြင္းက်သိေအာင္ စံုစမ္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္လို္က္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္အၾကာမွာ

ဝန္ႀကီးက

လား႐ႈိးလုပ္ငန္းစိတ္ခ်ရၿပီဆုိရင္

ရန္ကုန္ကုိ

ခဏျဖစ္ျဖစ္

ျပန္လာခဲ့အုံးလုိ႕ အေခၚေတာ္ရွိတာနဲ႕ ေအာင္မင္းတေယာက္တည္းကို ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္မင္းကုိ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ့ ထားခဲ့လုိ႕မရပါဘူး။ သူပါ ျပန္လုိက္မယ္တကဲကဲလုပ္ေနလို႕ ေနာက္တေခါက္ ျပန္လႊတ္ပါ့မယ္၊ ရန္ကန ု ္မွာ တပတ္ထက္ မၾကာေစရပါဘူးဆုိတ့ဲ ကတိနဲ႕ပါ။ ဒါတင္မကပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္မာလာ့ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ညည္းေယာက်္ားကုိ ဆက္ေနဖို႕ ေျပာလိုက္အံုးဆိုၿပီး စစ္ကူေတာင္းရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႕မနက္မွာ ဝန္ႀကီးကုိ သြားေတြ႕ၿပီး လုပ္ငန္းအေျခအေနကို ဓာတ္ပံု အေထာက္ အထား ေတြနဲ႕ ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။ ဝန္ႀကီး႐ံုးက ထြက္တာနဲ႕ ခင္မာလာကို ေတြ႕ဖို႕ ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႕က က်ေနာ့္႐ံုးကုိ အလံနီလူထြက္ ကိုတင္ထြန္းလည္း ေရာက္ေနေတာ့ ခင္မာလာနဲ႕ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာကုိ ကုိတင္ထြန္းကုိပါ ေခၚသြားလိုက္ပါတယ္။ တေယာက္တည္းသြားလို႕ မေတာ္ဘူးပါဘူးေလဆိုၿပီး ကိုတင္ထြန္းကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာ ၿပီး၊ အရက္တိုက္ပါ့မယ္ ဆုိတ့က ဲ တိနဲ႕ ေခၚသြားလုိက္တာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုတင္ထြန္းဟာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ဇာတိ၊ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္အျဖစ္ကေန အလင္းဝင္လာတဲ့သူပါ။ သူမူးလာတဲ့အခါ သူ သခင္စိုးႀကီးနဲ႕ အနီးကပ္ေနခဲ့တ့ဲ အေၾကာင္း၊ သခင္စိုးကေတာ္ ေဒၚခင္စုနဲ႕ပါ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့အေၾကာင္းေတြပါလာတတ္ပါတယ္။ ကိုတင္ထြန္းဟာဗိသုကာကုန္ထုတ္သမဝါယမအသင္းမွာအဝယ္ေတာ္သေဘာမ်ဳိးလုပ္ေနၿပီး က်ေနာ့္႐ံုးကို မၾကာမၾကာ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ အေသာက္သမားခ်င္းလည္းတူ၊ တခါတခါ က်ေနာ္က သူ႕ရဲ႕ကြန္ျမဴနစ္ဓာတ္ျပားေဟာင္း တရား ေတြကိုနာ၊ တခါတခါ သူက က်ေနာ့္ရဲ႕ ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ အဘိဓမၼာတရားေတြကုိနာနဲ႕ မူးရင္ စကားေျပာရတာ အတိုင္အေဖာက္ကို ညီလို႕ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

188

ဆူးေလမွာခင္မာလာနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ... သူက ကိုသက္ခိုင္၊ က်မေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာခ်င္တယ္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာျပမွ ျဖစ္မွာမို႕ တဆုိင္ဆိုင္ေရြးပါလား၊ က်မ ဒကာခံပါ့မယ္။ ကိုသက္ခိုင္လည္း အေဖာ္ပါလာတယ္ဆုိေတာ့ ေသာက္ရင္း စားရင္း နားေထာင္တာ ပိုေကာင္းတာေပါ့တ့။ဲ ေဘးကပါလာတဲ့ကိုတင္ထြန္းကေတာင္ ဘုမသိဘမသိ၊ ကိုယ့္တသက္နဲ႕တကုိယ္ ညည္းလို အလိုက္သိတ့ဲ မိန္းခေလး ကို အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အထိ စုစုေပါင္းတေယာက္ပဲေတြ႕ဖူးေသးတယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ေနေသးဗ်။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ လည္း ေန႕လည္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ေသာက္ေနက် အလံုစာတုိက္နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ကမူေလးေပၚက အရက္ဆိုင္ေလးကို ေမာင္းသြားလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီဆုိင္ဟာ က်ေနာ္ေန႕လည္ဘက္ အရက္ေသာက္ရင္၊ အလုပ္ကိစၥ တုိင္ပင္ရင္ ေရာက္ေနက်ဆုိင္ပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕ေရာက္သြားေတာ့ ေန႕လည္တနာရီခြဲေလာက္ပရ ဲ ွိပါေသးတယ္။ ခင္မာလာက ထမင္းေပါင္းတပြဲမွာ၊ က်ေနာ္ တုိ႕က ဝီစကီတလံုးနဲ႕ ငါးရွဥ့္ေျခာက္စပ္တပြဲ မွာလိုက္တယ္။ ကိုတင္ထြန္းက မင္းတို႕ေျပာခ်င္တာသာ ေျပာၾက ေပေတာ့ ကိုယ္ကေတာ့ ဒါရွိေနရင္ ၿပီးၿပီဆုိၿပီး ဝီစကီပုလင္း ကို လက္ညိႇဳးထိုးရင္း ခင္မာလာ ေျပာခ်င္တာေျပာလုိ႕ ရေအာင္ လမ္းစဖြင့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းတာက က်ေနာ္တိ႕ု ေသာက္ေနတာ ပုလင္းတဝက္က်ဳိးတဲ့အထိ ခင္မာလာက စကားတခြန္းမွ မဟတာ ပါပဲ။ ကိုသက္ခိုင္တုိ႕ ေသာက္ပါအံုး၊ ေအးေအးေဆးေဆးေတာ့ မာလာေျပာမွာပါ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တုိ႕ေသာက္တာကို ေဘးက ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ငူငူ ထုိင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ တခုခုကို ခ်ိန္ဆေနသလိုလို၊ ေစာင့္ဆိုင္းေနသလိုလိုလည္း ျဖစ္ေနသဗ်။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းမွန္လာတာနဲ႕ ... “ကဲ၊ ညည္းမေျပာရင္လည္း ငါေျပာမယ္၊ ညည္း ငါ့ကုိ လားရွိဳးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေအာင္မင္းကို မိန္းမရွာၿပီး ေပးစားလုိက္ပါ ဆုိတာဘာသေဘာလဲ။ ငါလံုးလံုး နားမလည္ဘူး။ ညည္းတုိ႕လင္မယား ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။ အခုတေခါက္ လားရွဴိးျပန္သြားရင္ ေအာင္မင္းကို ျပန္လႊတ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အလုပ္လည္း လက္စသတ္ေနၿပီလို႕” ေျပာခ်လုိ္က္ပါတယ္။

ဒီမွာတင္ ခင္မာလာဟာ ေကာက္ကာငင္ကာ ႐ုတ္တရက္မ်က္ႏွာပ်က္သြားပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ခင္မာလာ့မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္လို႕ သိလုိက္တာပါ။ ခင္မာလာဟာ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ အသက္ အစိတ္ ဝန္းက်င္ပဲ ရွိအံုးမွာပါ။ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာေပါက္ဟာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ေမဝင္းေမာင္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆင္ပါ တယ္။ သူ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္စေတြဝဲလာပါတယ္။ စကားကိုမပြင့္တပြင့္ စေျပာပါေတာ့တယ္။ “ကိုသက္ခိုင္လား႐ိႈးမွာ ရွိကတည္းက တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး မာလာ အကူ အညီ ေတာင္းတယ္ဆုိတာ ကိုေအာင္မင္း ျပန္လာမွာ ေၾကာက္လို႕ပါ” တဲ့။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ကလည္း “ဟ၊ လင္နဲ႕မယားပဲ၊ သမီးတေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီပဲဟာ၊ ဘာကိစၥ ဒီေလာက္ေၾကာက္ေနရတာလဲ” ဆုိေတာ့ ... ကိုသက္ခိုင္ကေတာ့ ဘာမွသိမွာမဟုတ္ဘူး။ မာလာတကယ္ေတာ့ သူနဲ႕ညားတာ မာလာဘက္က ႏွစ္သက္လုိ႕ ညားခဲ့ ရတာမဟုတ္ဘူး။ သူအတင္းအဓမၼၾကံရာက ကိုယ္ဝန္ရၿပီး မာလာလည္း အသက္ကငယ္၊ အေတြ႕အၾကံဳကမရွိဆုိေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕ မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး လက္ထပ္လုိက္ရတာတဲ့။ မာလာက ကြာေပးပါေျပာတုိင္း အသင့္ေဆာင္ထားတဲ့ ဓားေျမႇာင္တေခ်ာင္းနဲ႕ သတ္မယ္ ျဖတ္မယ္ခ်ည္း လုပ္ေတာ့ တာပဲ။ မာလာသူ႕ကိုေၾကာက္တယ္။ မေလးရွားကို ပို႕တာလည္း ေငြကုနု္ခ်င္ကုန္ေပ့ေစ။ သူနဲ႕ေဝးရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး ပို႕လုိက္တာပဲတ့။ဲ ဒီေတာ့ လား႐ႈိးလုိနယ္မ်ဳိးမွာ သူ႕႐ုပ္သူ႕ရည္နဲ႕ မိန္းမတေယာက္ရေအာင္ ကိုသက္ခုိင္ လုပ္ေပးႏုိင္ ေကာင္းရဲ႕ ဆိုၿပီး အကူအညီေတာင္းတာပါတဲ့။

မာလာဟာ ေျပာလည္းေျပာ၊ ငိုလည္းငို၊ ႏွပ္ေခ်းတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕နဲ႕ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေဘးကနားေထာင္ေနတဲ့ ကိုတင္ထန ြ ္းကေတာင္ ဟ၊ သက္ခုိင္ဘာေတြလဲကြာ၊ မိန္းကေလးတေယာက္ ဒီဘဝမ်ဳိးျဖစ္ပ်က္ေနတာ မင္းနဲ႕ ဘယ္လုိပတ္သက္ေနသလဲ ထလုပ္ေနလို႕ က်ေနာ္လည္း လက္ကာျပလုိက္ၿပီး ၿငိမ္ခိုင္းလုိ္က္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုတင္ထြန္းက ခင္မာလာ့

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

189

မ်က္ရည္ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ရွာပါဘူး။ “ဒီမွာ ... သက္ခိုင္၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဖိႏွိပ္သူနဲ႕ အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားႏွစ္ရပ္မွာ အဖိႏွိပ္ ခံရတဲ့ဘက္က အျမဲတန္းရပ္တည္ခ့တ ဲ ာ ေမာင္ရင္သိပါတယ္” ဆုိၿပီး လင္မယားျပႆနာ ကို အႏုပဋိေလာမနည္းနဲ႕ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖို႕ လုပ္ေနျပန္ပါေရာဗ်ာ။ ကိုတင္ထြန္းမူးလာရင္

အဲသလိုေဖာင္းတတ္လြန္းလို႕

က်ေနာ့္တို႕

ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတြက

တင္ေဖာင္းလို႕

ေခၚတတ္ပါတယ္။ အခုလည္း ဘုမသိဘမသိ လင္မယားၾကားကုိ ဝင္ၿပီး ေဖာင္းေနျပန္ပါၿပီ။ မူးလည္း မူးေနၿပီကိုး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကဲ၊ ကိုတင္ေဖာင္း၊ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ မသိေသးဘူးဗ်ာ။ သူေျပာတာ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္လိုက္ပါအံုး ဆိုၿပီး ခင္မာလာ့ကုိ ညည္းေျပာခ်င္တာ အကုန္သာေျပာစမ္းဟာ၊ ညည္းတို႕ ဇာတ္လမ္းကုိ ငါလည္း အခုထိ အရည္မလည္ေသးဘူး ဆိုၿပီး စကားစ လမ္းေၾကာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ခင္မာလာဟာ ကိုတင္ထြန္း သူ႕ဘက္က ပါလာတယ္ဆုိတာရိပ္မိေတာ့ အားတက္​္လာပံုရၿပီး ဇာတ္စံုခင္း ပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ခင္မာလာ တဖက္သတ္ေျပာ႐ံုနဲ႕ က်ေနာ္မယံုႏုိင္ပါဘူး။ ခင္ဝင္းနဲ႕ ဇာတ္႐ႈပ္ကိုလည္း ၾကားထားေတာ့း ပိုၿပီး မယံုႏုိင္စရာပါပဲ။ ခင္မာလာက အငိုတပိုင္းနဲ႕ “ေအာင္မင္းနဲ႕ လင္းစေဒါင္းကားဂိတ္မွာ စၿပီး ဆံုမိ တာကေန အစခ်ီၿပီး လြန္လြန္ကၽြံကၽြံေတြျဖစ္ကုန္တာ၊ သူက ကေလးဖ်က္တာေတြ ဘာေတြ နားမလည္ခ့တ ဲ ာ၊ ေအာင္မင္းက

ဇြတ္ယူခိုင္းတာ၊

ေနာက္ဆုံးေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရတာ၊

ညားၿပီးငါးလေလာက္မွာ

သမီးေလးေမြးတာ၊

ညားကတည္းက သန္လ်င္မွာေနေတာ့ သူမိဘေတြကို ေအာင္မင္းမူးလာတုိင္း ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းၿပီး ေစာ္ကားတာ၊ အိမ္ခြဲေနေတာ့လည္း မူးလာရင္ အၾကမ္းဖက္တာ၊ ကြာေပးပါေျပာတုိင္း ျပႆနာဖန္တီးတာေတြ စံုလို႕ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ခင္မာလာေျပာတဲ့ အထဲမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနယ္ေတြကို အလိမၼာနဲ႕ပို႕၊ အဲဒီနယ္က လူဆိုးလူမုိက္ေတြနဲ႕ေတြ႕ၿပီး သူ႕ ဘာသာ ဇာတ္သိမ္းသြားေအာင္ ရည္ရြယ္တယ္ဆုိတာလဲ ပါေသးသဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေအာ္ ... လက္စသတ္ေတာ့ ခင္မာလာဟာ က်ေနာ္ နယ္ဘက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႕ ျဖစ္လာတုိင္း ေအာင္မင္းကုိ မပါပါေအာင္ထည့္ေနတာကို ဒါ့ေၾကာင့္ကုိး ဆုိၿပီး သက္ျပင္းခ်မိပါေတာ့တယ္။

တုိတုိေျပာရရင္ ခင္မာလာ ဖြင့္ေျပာမွ က်ေနာ္လည္း ဇာတ္ရည္လည္သလုိလုိ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သူေျပာတာ မွန္တာ မမွန္တာအသာထား၊ ဒီလင္မယားဟာ ေရွ႕ဆက္ေပါင္းသင္းလို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိလိုက္ ပါၿပီ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း “ငါ့ညီမရယ္၊ ေယာက်္ားနဲ႕ မေပါင္းခ်င္တာကို ဒီလုိနည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းေနရင္ ႐ႈပ္သထက္ ပုိ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့မေပါ့။ မိန္းခေလးတေယာက္က သူ႕လင္ေယာက်္ားကို မေပါင္းခ်င္တာဟာ တရားနည္းလမ္းက်ရင္ ကြာႏိုင္တ့န ဲ ည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ” လိ​ို႕ ခပ္ဆဆေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ခင္မာလာ က “က်မ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕ ႀကိဳးစားၿပီးပါၿပီ ကိုသက္ခိုင္ရယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းၿပီး ဇာတ္လမ္းဆံုးဆုံးသြားပဲအဖတ္တင္ပါတယ္” တဲ့။ ေနာက္တခုက ခင္မာလာ့မွာ အမတစ္ေယာက္နဲ႕ ဆယ့္သုံးႏွစ္ေလာက္ ေမာင္ေလးတေယာက္ပဲရွိေတာ့ ပိုၿပီး မခန္႕ မညား လုပ္စရာ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာလည္း ပါေသး။ တကယ္ေတာ့ ခင္မာလာဟာ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုတင္ထြန္း မူးတဲ့အခ်ိန္ကုိ အကြက္ခ်ၿပီးေစာင့္ေနခဲ့ပံုရပါတယ္။ က်ေနာ္ လည္း မူးေနတဲ့ၾကားက ဒါကိုသတိျပဳမိေနပါၿပီ၊ ဒီေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ရွိသမွ်ကုိ အကုန္သိရေအာင္ ႀကိဳးစားေဖာ္ထုတ္ ဖို႕ စိတ္ကူးလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ကဲ၊ ညည္းက မေပါင္းခ်င္တာနဲ႕ ငါ့ကို အပူကပ္ၿပီး ေအာင္မင္းကို မိန္းမရွာေပးလိုက္ပါ ဆိုယံုနဲ႕ ဇာတ္လမ္းကၿပီးမွာလားဟ လုိ႕ေမးလိုက္ေတာ့ ခင္မာလာက ... ေအာ္၊ ကိုသက္ခိုင္ရယ္၊ တျခားလူအတြက္ သာ မျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေနရမယ္၊ ကိုသက္ခိုင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ မာလာ သိၿပီးသားပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႕မူးေနတာ ေသခ်ာေတာ့ ခင္မာလာဟာ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္အားတက္လာပုံရပါတယ္။ မူးေနၾကေတာ့ သူေျပာ တာကို လက္ခံလြယ္မယ္လို႕ ထင္လာပံုလည္းရပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ့္ အသိစိတ္ကသိေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ကဲ၊ ညည္းက ငါ့အေၾကာင္းကုိ ဒီေလာက္သိေနေတာ့ ညည္းျဖစ္ေစခ်င္တာက ဘာမ်ားတုန္း၊ ငါ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာစမ္း၊ အားနာစရာမလုိဘူး၊ ေၾကာက္စရာမလုိဘူး၊ စကားမွားလည္း ငါခြင့္လႊတ္တယ္ ၊ညည္းေျပာမွာသာ ေျပာ လုိ႕ လမ္းေၾကာင္းလည္းဖြင့္ေပးလုိက္ေရာ ခင္မာလာဟာ အေရာင္ေတာက္လာတဲ့မ်က္လံုး ေတြနဲ႕ ... က်မၾကားဖူးတာက အဲဒီနယ္ဘက္မွာ

လူတေယာက္ကို

ရွင္းပစ္ခ်င္ရင္

လြယ္လြယ္ေလးလို႕

http://www.mindin.info/

ေျပာၾကတာပဲတ့။ဲ

ဟား၊

ခင္မာလာ

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 2)

190

တယ္မလြယ္ပါလားဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာင္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕စိတ္ကူးကို လန္႕သြားသဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ခပ္ထံုထံု မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ပိုၿပီး ရွင္းေအာင္ေျပာစမ္းပါဟာ ဆုိေတာ့ ခင္မာလာက အဲဒီမွာ ဒီေလာက္ ေသနတ္ေတြ၊ က်ည္ဆံေတြ ေပါၿပီးမူးယစ္ေဆးဝါးလုပ္ငန္း လုပ္ေနၾကတာ လူတေယာက္သတ္ခ်င္ရင္ သူ႕ေစ်းနဲ႕သူဆုိတာ က်မသိထားတယ္တ့။ဲ ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ ... မိန္းမေခ်ာေလးတေယာက္ပါးစပ္က လက္မရြံ႕လူသတ္သမားငွားဖို႕ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာေန တာ က်ေနာ့္နားေတာင္ က်ေနာ္မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ခင္မာလာက စကားဆက္ေသးတယ္ဗ်။ ကိုသက္ခိုင္ရယ္၊ ေငြငါးသိန္းေလာက္အကုန္ခံရင္ သိပ္ခက္မယ္ မထင္ပါဘူးတဲ့။ က်မထည့္ထားတဲ့ ရွယ္ယာငါးသိန္းကုိ သံုးလုိက္ပါတဲ့ ဗ်ာ။ ေရာ၊ ခင္မာလာ က်ေနာ့္ကုိ လူသတ္ဖို႕ ငွားေနပါၿပီေကာ။ တကယ္တမ္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီ တခဏမွာ က်ေနာ္ အမူးေျပ သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ေအာင္မင္းရဲ႕ေရွ႕ေရးကိုေတြးမိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ ရင္ေလးသြားမိေတာ့ တာပဲဗ်ဳိ႕။ ဘာေတြဘယ္လို ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲဗ်ာ။ ေဘးက ကိုတင္ထြန္းကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ေမးခြန္းတပုဒ္မွ မေျဖႏုိင္ဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ ပံုစံနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/