Column van Anton Ripassa

VERHALENPLEIN

COLUMN

ANTON RIPASSA

Sprookjes

BEELD JANITA BARON

Als verhalenverteller heb ik óók belangstelling voor sprookjes. Sprookjes horen bij elke cultuur. Bij álle culturen die er maar bestaan. Kinderen zijn dol op sprookjes en aanvaarden zo’n verhaal zonder enige kritiek. Gelukkig maar, want als men zo’n verhaal uitpluist op logica, klopt daar géén meter van!

Voorbeelden genoeg. Wat vindt u van die nare wolf die zeven leuke kleine geitjes de klok in jaagt?? Onlogisch in deze moderne tijd! Of die andere nare wolf, die in het bed van ‘Beppe’ gaat liggen met haar nachtpon aan. Dan heeft hij óók nog een slaapmuts op! Hallo zeg! Die is toch niet al-te al-te?

Evenals die groep kabouters die om het bed van Sneeuwwitje gaat zitten leuteren, terwijl dat lieve ‘famke’ lekker ligt te slapen! Zoiets verzin je toch niet? Van die allereerste GPS-methode van Hans en Grietje klopt het ook van geen kanten! Want hoeveel handenvol broodkruimels om een kilometer bos te markeren, heb je wel niet nodig om de weg terug te vinden? Al die hongerige vogels in dat bos waren zeker erg bijziende!

Bovendien hadden ze die ouders in de gevangenis moeten stoppen wegens verwaarlozing van hun kinderen! Maar daar wordt met geen woord over gerept. Wonderlijk is dat! Trouwens, bestaan er wel gevangenissen in sprookjes?

Gossie, wat een hoop kritische vragen over sprookjes, dat ga ik niet verder uitzoeken! Daar kan ik maar beter niet aan beginnen, het is goed zó!

Laat de kleine kinderen maar lekker geloven in sprookjes van de ‘hightech’-wereld van nú!

Laten de volwassenen ook maar in een sprookje gaan geloven, waar er geen sprake meer is dat men van de ene pandemie in de andere rolt.