Τέχνη: Εβελίνα Αραπίδη: Όλα είναι μουσική.

Εβελίνα

Αραπίδη

Συνέντευξη στην Καλλιόπη Τακάκη Φωτογραφίες: Oρφέας

Όλα είναι μουσική!

Αφοσιωμένη σε αυτό που συμβαίνει στη σκηνή κάθε στιγμή, υπηρετεί τον εκάστοτε ρόλο της με σεβασμό κι αγάπη. Η ενέργεια της φτάνει στον θεατή σα βάλσαμο για τις αισθήσεις του. Μια «εργάτρια του θεάτρου», μια μέλισσα που προσφέρει απλόχερα το μέλι της. Η Εβελίνα Αραπίδη, είναι μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στο Θεάτρο Τέχνης του Κουν και στο τμήμα Θεατρολογίας της Φιλοσοφικής. Από το Θέατρο Τέχνης με τους Κουγιουμτζή και Λαζάνη, στο Εθνικό Θέατρο με τον Χρονόπουλο και την Κονιόρδου, κι από κει στην Ομάδα Υψηλού Κινδύνου με τον Κοντραφούρη. Mετά, στον Τεχνόχωρο με τον Κακλέα. Έπειτα ένα μακρύ ταξίδι στο ελεύθερο θέατρο με πληθώρα σκηνοθέτες και συνεργάτες: Παπακωνσταντίνου, Gonzales, Διαμαντής, Τερζόπουλος. Έπειτα με τον Στεφανακίδη να εξερευνούν νέες περιοχές στον κόσμο της αφήγησης και της performance, και τα τελευταία 3 χρόνια στο Τρένο στο Ρουφ με τη Λύγαρη. Αυτό που αισθάνεσαι όταν βλέπεις την Εβελίνα στη σκηνή, είναι η στόφα του θεατράνθρωπου.

Εβελίνα, πώς και πότε πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με την υποκριτική; Απ’ ό,τι θυμάμαι, δεν υπήρξε μια “στιγμή απόφασης”. Υπήρχε ένας σπόρος που “αυτονόητα” μεγάλωνε μέσα μου. Γεννήθηκα σε καλλιτεχνική οικογένεια, με μπαμπά και αδερφό μουσικό. Αν δεν ήταν το θέατρο, θα ήταν η μουσική ή ο χορός, κόσμοι που επίσης υπάρχουν μέσα μου και με επηρεάζουν βαθιά.

Μουσική; Πρώτα άκουσα μουσική και μετά λέξεις. Ο μπαμπάς μου έπαιζε κλαρινέτο, σαξόφωνο, φλάουτο... Κυρίως Jazz και κλασική ήταν τα ακούσματα μου. Μου είναι φυσικό να σκέφτομαι μουσικά χωρίς να έχω σπουδάσει μουσική. Έχω κάνει πιάνο κάποια χρόνια, μόνο και μόνο για να υπάρχω αξιοπρεπώς μέσα στην οικογένεια μου! Αλλά

μέχρι εκεί. Τα μιούζικαλ ήταν οι πρώτες μου καταβολές. Ο μπαμπάς μου είχε τρέλα με αυτά κι είχαμε τα άπαντα σε βιντεοκασέτες. Η μητέρα μου, είναι λάτρης της όπερας και του θεάτρου. Γυρνάγαμε όλα τα θέατρα και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε στην Επίδαυρο. Μετά από πολλά ταξίδια συνάντησα τον άντρα μου, το Γιώργο Στεφανακίδη, επίσης μουσικό, αλλά και θεατρολόγο. Έτσι αρχίσαμε μαζί μια κοινή πορεία με έρευνα στη μουσική και το λόγο. Αυτό δηλαδή που πάντα με ενδιέφερε, η μίξη μουσικής και λόγου μέσα από το σώμα. Όλα είναι μουσική!

“Pietΰ - Veritΰ – Libertΰ”, η παράσταση που ανεβάσατε πέρυσι και συνεχίζεται εφέτος... Ο Γιώργος είναι ένας δημιουργός που μέσα απ’ το απόλυτα ποιητικό του έργο μιλά για την αλήθεια και την αναζήτησή της. Έχουμε πολλά

κοινά σημεία σ’ αυτή την αναζήτησή, εξού και συνοδοιπόροι στη ζωή. Η συνάντηση μας με τη Μάιρα Μηλολιδάκη, ήρθε να μας ταξιδέψει ακόμη πιο βαθιά κι έτσι προέκυψε και η μόνιμή μας πια συνεργασία. Τι σημαίνει για σένα έλεος, απώλεια και ελευθερία; Αιώνια η αναζήτηση... Όσο όμως το ταξίδι προχωρά, απλοποιούνται όλα. Χωρίς ελευθερία δε νοώ τη ζωή. Ελεύθερη είμαι όταν “πέφτουν” οι προσδοκίες. Εκεί που καταρρέει η ελπίδα, γεννιέται η ελευθερία. «Δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερη»! Είναι απλό, αλλά είναι και το πιο δύσκολο. Έχουμε πλαστεί μέσα στις προσδοκίες μας. Των άλλων αρχικά και μετά και των δικών μας. Με πετυχαίνεις σε ένα πολύ κομβικό σημείο συνειδητοποίησης σε σχέση με αυτό: «Τί είναι θεός; Τί μη θεός; Και τί το ανάμεσό του;». Αυτό το ανάμεσα αναζητώ. Εκεί είμαι ελεύθερη. Απλή και γυμνή. Έλεος... Ανέκαθεν αυτή η λέξη μου θύμιζε τη λέξη “ήλιος”, χωρίς ήλιο μάλλον, και τη λέξη “Θεό”. Εκεί που ο άνθρωπος νιώθει πραγματικά μόνος του και κραυγάζει στον Θεό. Η κραυγή μου στο Θεό είναι το έλεος. Γεννιόμαστε και ζούμε νιώθοντας παντοδύναμοι. Ε, φτάνει λοιπόν μια στιγμή που λέω «δε μπορώ», εκεί έρχεται το έλεος. Απώλεια... Μέσα στην απώλεια βρίσκω τον εαυτό. Όταν αδειάζει ο χώρος μέσα μου συναντώ αυτό που πάντα Είναι. Ακούγεται φιλοσοφικό αλλά δεν είναι. Ακόμη και στην απώλεια των αγαπημένων μου ανθρώπων το νιώθω. Όταν χάνονται από αυτή τη ζωή, κατοικούν μέσα μου για πάντα. Το Νοέμβριο θα σε δούμε «Στο Τρένο στο Ρουφ», στο έργο «Stamboul Train» του Graham Greene σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη. Όλα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με το θρυλικό Orient Express, ενώ η παράσταση ανεβαίνει σε ένα αυθεντικό βαγόνι του. Το γεγονός από μόνο του αποτελεί μια εμπειρία που κάποιος αξίζει να ζήσει. Το Τρένο στο Ρουφ είναι πολύ ιδιαίτερος χώρος, κινηματογραφικός. Το μυθιστόρημα του Greene έχει διασκευαστεί σε θεατρικό έργο από τον Ιωσήφ Βαρδάκη, και είναι φυσικά μια εξαιρετική επιλογή της Τατιάνας Λύγαρη το ότι εξελίσσεται στο φυσικό του περιβάλλον, το τρένο! Στόχος της είναι να βιώσουν οι θεατές όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά την εποχή του έργου: Παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, 1932, Μεσοπόλεμος στην Ευρώπη... Είναι από τις πιο γοητευτικές εποχές για μένα. Δεν έχω ξαναπαίξει στο θέατρο σε κάτι αντίστοιχου ύφους ή εποχής. Οπότε είναι καταρχάς ένα καινούριο «παιχνίδι»! Μου προσφέρεται έτσι και μια αναδρομή στις παιδικές μου αναζητήσεις... Οι πρώτες μου μεταμφιέσεις σαν παιδί είχαν το κλίμα του Μεσοπολέμου. Είναι αστεία η ζωή που καμία φορά σε επιστρέφει στην αθωότητα και την παιδικότητα για να θυμηθείς πως... life is just a game. Ποια ηρωίδα καλείσαι να ενσαρκώσεις; Τη Μέημπελ Γουόρεν, μια αδίστακτη δημοσιογράφο, αλκοολική, σκοτεινή και απόλυτα και επί της ουσίας μόνη -όπως κι όλοι οι ήρωες του Greene. Αναζητά κι αυτή το «μεγάλο κόκκαλο», το μεγάλο άρθρο, την επιτυχία! Τώρα αρχίζω “να συζητώ” μαζί της. Με γοητεύει γιατί ανήκει στους ήρωες που χρειάζεται να ψάξεις πέρα από το προφανές για να βρεις τα θετικά τους στοιχεία. Έχει πολύ σκόνη πάνω της... Η παράσταση ανεβαίνει για 3η σεζόν, Έχουμε παίξει σε θεατές που, ακούγοντας τα λόγια της Μερκούρη, παραληρούσαν για μια Ελλάδα που είχαν να δουν από όταν έφυγαν μετανάστες, το ‘60. Έχουμε παίξει και στην Ινδία που δε γνώριζαν τη Μερκούρη και την Κάλλας, αλλά γνώριζαν τη Μήδεια από την ελληνική μυθολογία

έχουν προηγηθεί δυο εξαιρετικές συνάδελφοι η Τάνια Παλαιολόγου και η Ανατολή Αθανασιάδου. Μιας όμως και δεν έχω δει την παράσταση γιατί έλειπα εκτός Ελλάδας, είναι για μένα κάτι εντελώς καινούριο.

Για 4η χρονιά, βρίσκεσαι και στο “Women of Passion, Women of Greece”. Εκεί όπου η τραγική ηρωίδα του αρχαίου δράματος, η Μήδεια, συναντά δύο ιέρειες της νεότερης Ελλάδας: τη Μαρία Κάλλας και τη Μελίνα Μερκούρη. Πώς αισθάνεσαι που ζωντανεύεις επί σκηνής τις τρεις αυτές γυναίκες-σύμβολα; Η περίπτωση του Women είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση μιας και η παράσταση δημιουργήθηκε εξ αρχής επάνω μου κατόπιν παραγγελίας του έργου από την Τατιάνα Λύγαρη στην Τζένη Αρσένη, η οποία ανταποκρίθηκε με ένα εξαιρετικό κείμενο. Το εγχείρημα ξεκίνησε από την Τατιάνα με στόχο να καλέσει στον Τρένο στο Ρουφ και ξενόγλωσσους θεατές. Στην πορεία αγαπήθηκε πολύ κι από τους Έλληνες και πλέον περιοδεύει σε όλον τον κόσμο. Έχουμε παίξει σε θέατρα 1000 θέσεων από τις Βρυξέλλες έως την Αυστραλία και την Ινδία... Σε θεατές που παραληρούσαν με τα λόγια της Μελίνας Μερκούρη για μια Ελλάδα που είχαν να δουν από τότε που έφυγαν μετανάστες το ‘60 ή το ‘70. Έχουμε παίξει και σε θεατές στην Ινδία, που δε γνώριζαν καν την ύπαρξη των Μερκούρη και Κάλλας, αλλά γνώριζαν τη Μήδεια από την ελληνική μυθολογία. Σε μια εποχή όπου όλα κινούνται σε τόσο υψηλές ταχύτητες και με σύντομη ημερομηνία λήξης, νιώθω ευγνωμοσύνη που έχω τη δυνατότητα να εμβαθύνω μεσ’ το χρόνο. Τόσο στο Women of Passion όσο και στην περίπτωση της Pietΰ, που λέγαμε νωρίτερα, έχουμε την ευκαιρία να σκάβουμε όλο και πιο βαθιά. Και, καθώς παίζονται ακόμη οι παραστάσεις, αποκαλύπτονται εκπληκτικά μυστικά στις ηρωίδες και τη σχέση μου μαζί τους. Είναι σαν τις μακροχρόνιες σχέσεις που καλείσαι διαρκώς να επαναπροσδιορίζεσαι και να αποκαλύπτεις όλο και περισσότερες ποιότητες. Μεγάλη ευλογία!

Σήμερα που γνωρίζεις καλά πώς είναι τα πράγματα στο χώρο του Θεάτρου, θα ξανά γινόσουν ηθοποιός; Πρώτη φορά δεν έχω αυτονόητο το «ναι» σαν απάντηση. Πολύ μεγάλη η προσπάθεια για να υπάρχεις μέσα “στη χώρα του θεάτρου”. Και για να είμαι ειλικρινής, είναι πολύ ψυχοφθόρο. Ήμουν πάντα εργάτρια με πίστη στη μαστορική του θεάτρου. Από ένα σημείο κι έπειτα θες να αδράξεις καρπούς σκάβοντας. Και μετά να σκάψεις ξανά, για να πας πιο βαθιά και να βρεις λίγο νεράκι για να συνεχίσεις. Ξηρασία τριγύρω... Παρόλα αυτά υπάρχει πάντα μέσα μου μια φράση που λέει η Κάλλας στο έργο... You are born an artist or you are not... Αnd you stay an artist, dear, even if your voice is less of a fireworks...The artist is always there.

“Έλεος”... Ανέκαθεν αυτή η λέξη μου θύμιζε τη λέξη “ήλιος”, χωρίς ήλιο μάλλον και τη λέξη “Θεό”