ΥΓ.
ΣΚΕΨΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ: ΑΛΕΞΗΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ
edito rial ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΞΕΝΟΥ
Τις πολυθρόνες τις διάλεξα κόκκινες. Ήταν μια φάση της ζωής μου που τα ’θελα όλα χρωματιστά. «Να μη βλέπω άσπρο» έλεγα της φιλενάδας κι αυτή με κοιτούσε περίεργα. Όπως περίεργα κοίταξε και η μάνα μου τους τοίχους του σπιτιού μου την πρώτη φορά που μπήκε μέσα. «Παιδί μου θα ζαλίζεσαι να μένεις εδώ», μου είπε με απόγνωση. Όπως ζαλίστηκε και ο κύριος που τους έβαφε. «Τέτοια τρέλα δεν έχω ξανασυναντήσει» αποφάσισε την ώρα που βουτούσε τη βούρτσα στον κουβά και με στραβοκοιτούσε με ’κείνο το ύφος που κοιτάνε οι μεγαλύτεροι τους νέους, όταν θεωρούν πως έχουν ξεφύγει. «Έτσι το θέλω εγώ το σπίτι μου», τους απαντούσα όλους και πείσμωνα ακόμη περισσότερο. «Τουλάχιστον να πάρεις τα έπιπλα σε πιο ήρεμους τόνους», προσπαθούσαν να με πείσουν. Μα δεν με έπειθαν με τίποτα, γιατί ήταν και η εποχή που την ηρεμία δεν τη θεωρούσα για προσόν. Μάλλον σαν βαρεμάρα τη μετέφραζα και έτσι άνοιγα τους καταλόγους και προσπαθούσα να διαλέξω τα πιο προχωρημένα ντιζάιν, κάτι καρέκλες που έμοιαζαν με λουλούδια και κάτι καναπέδες που είχαν περίεργη πλάτη και στραβές γραμμές. Δεν είχα ιδέα από σχεδιαστές και διάσημα ονόματα. Τον μόνο που είχα εμπεδώσει από μικρή ήταν τον ΛεΚουρπουζιέ, όταν μια μέρα ο πατέρας μου εμφανίστηκε στο σπίτι κουβαλώντας μια υπέροχη καρέκλα, μαύρη δερμάτινη και δήλωνε περήφανος για το απόκτημά του γιατί
χειλιών της, σημάδι πως συγκρατούσε τα νεύρα της. Μα εγώ ήμουν ενθουσιασμένη που θα ζούσα σε ένα χρωματιστό σπίτι- αυτό το ’χα μεταφρασμένο σαν χαρά- ένιωθα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξυπνάω χαρούμενη λες και ζούσα σε ένα παραμύθι. Και δεν ήταν μόνο το χρωματιστό, ήταν και που είχα καταφέρει να διαλέξω και κάποια κομμάτια ντιζάιν, αυτό το ’χα για καλό σημάδι πως θα μου ’κανε συντροφιά η αισθητική και η δημιουργικότητα κάποιων ανθρώπων που, βρε αδελφέ, είχαν την ικανότητα να το παιδεύουν το παραμύθι τους. Έτσι το έφτιαξα το σπίτι μου. Στα χρόνια ελάχιστα πρόσθεσα και τίποτα δεν αφαίρεσα, το άφησα λιγάκι στην τύχη του, δεν είχα άλλα χρήματα ή μάλλον είχα και προτιμούσα να τα χαλάω στα ταξίδια και έτσι κάθε φορά γυρνούσα με έλλειμμα στις πιστωτικές και μια πεποίθηση πως ο χρόνος θα μου ’δινε πίστωση για να φτιάξω ξανά το χώρο μου, σε ένα άλλο ίσως ντιζάιν, το οποίο ίσως και να εμπεριείχε τα καινούρια μου δεδομένα. Πέρασαν κι άλλα χρόνια από τότε. Τίποτα δεν άλλαξα μέσα στο χώρο. Ο πράσινος καναπές σκεπάστηκε από ένα ύφασμα στις ίδιες αποχρώσεις, για να κρύψω τους λεκέδες του και οι κόκκινες πολυθρόνες ξεθωριάσανε γιατί τις χτύπησε πολλές φορές ο ήλιος. Ίσως φέτος να κάνω μια απόπειρα, ίσως χωθώ ξανά μέσα σε καταλόγους, ίσως ανακαλύψω κομμάτια που πάλι θα
«ο Λεκορπουζιέ ήταν σπουδαίος, πρέπει να μάθεις τι εστί» έλεγε και το ’λεγε και στην καθαρεύουσα, όταν κάτι ήταν πολύ σημαντικό ο πατέρας μου χρησιμοποιούσε καθαρεύουσα, έτσι εμπέδωσα κι εγώ τη σημαντικότητα τού Λεκορπουζιέ, από κείνο το «τι εστί» και από τη μετέπειτα ρητή απαγόρευση να τρώω πατατάκια και σοκολάτες πάνω στο δημιούργημά του. Τους δύο καναπέδες τους πήρα κίτρινους και τον τρίτο πράσινο. Τον πράσινο τον είχα ερωτευτεί, δεν είχα υπολογίσει ποτέ στη ζωή μου ότι θα πάθαινα κόλλημα με έπιπλο, μα έλα που το έπαθα γιατί είχε ένα περίεργο σχέδιο, με ένα εξίσου περίεργο μηχανισμό που του άλλαζε τη φόρμα, δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, μα θυμάμαι με ακρίβεια πόσα είχα ξεράσει για να τον αγοράσω. Η μάνα μου ήταν έτοιμη να πάθει συγκοπή όταν άκουσε την τιμή, «δεν είσαι με τα καλά σου», βεβαιώθηκε και έσφιξε λίγο τις άκρες των
πάθω κόλλημα μαζί τους, ίσως τηλεφωνήσω και σ’ εκείνο τον κύριο που μου έβαψε το σπίτι να ’ρθει να το φτιάξουμε ξανά με άλλα χρώματα. Είναι φορές που πεθυμώ το λευκό, γιατί πια τη χαρά τη μεταφράζω σε ησυχία αλλά από την άλλη τα χρώματα τα νιώθω ακόμα σαν αθωότητα και έτσι τη βρίσκω την άκρη μου, μέσα στις αντιθέσεις μου και στα φθαρμένα μου ντιζάιν. «Δεν βαριέσαι», μονολογώ κάποια πρωινά, καθώς ο ήλιος εξακολουθεί να χτυπά τις πολυθρόνες και να κάνει την ίδια ώρα τους τοίχους να φαίνονται πιο έντονοι. Αν μη τι άλλο ξέρω «τι εστί» ο κάθε λεκές που δεν φεύγει με τίποτα στο κάθε μου έπιπλο κι αυτό μου αρκεί για να θυμάμαι ό,τι έχω ζήσει μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Και δεν πειράζει βρε μάνα που το δικό μου παραμύθι δεν ήταν τελικά τόσο ντιζάιν. Τουλάχιστον το άφησα πολλές φορές να απλώσει και να φθαρεί σε ντιζάιν καναπέδες...
MARCEL WANDERS / PERSONAL EDITIONS
Το ΥΓ σας συστήνει, σχεδιαστές που μέσα από τα projects τους προσεγγίζουν διαφορετικά το θέμα design και σχεδιαστές οι οποίοι αντιμετωπίζουν το design σαν μια μορφή τέχνης. Γνωρίστε τους. | ΚΕΙΜΕΝΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ: ΑλeξηΣ Θεμιστοκλeους Το design τον 21ο αιώνα απελευθερώθηκε από μια απόλυτα βιομηχανική αντίληψη. Τα απλοποιημένα και με τόση βάση στη λεπτομέρεια designs του μινιμαλισμού που χαρακτηρίζονταν από τις εκφράσεις LESS IS MORE και FORM FOLLOWS FUNCTION, εξακολουθούν να ισχύουν αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τα απεριόριστα υλικά που έχει σήμερα στη διάθεσή του ένας σχεδιαστής, μπορεί να εξερευνήσει καινούριους δρόμους στο χώρο του design, είτε στην αισθητική, είτε στην έκφραση των ιδεών του. Πολλοί σχεδιαστές επέστρεψαν στα χειροποίητα εγκαταλείποντας τη χρήση μηχανής για την παραγωγή των αντικειμένων που σχεδίασαν και άλλοι παρέμειναν πιστοί στη χρήση μηχανής αλλά σε έναν πιο περιορισμένο βαθμό. Αντικείμενα της συγκεκριμένης αντίληψης είναι σαφώς πολύ πιο δύσκολο να παραχθούν σε τεράστιες ποσότητες και έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος. Αυτή, ωστόσο, η διαδικασία δημιουργίας παρέχει τη δυνατότητα να εξερευνηθούν καινούριες τεχνικές και τεχνοτροπίες και προσφέρει έτσι πρόσφορο έδαφος στο πρωτότυπο, να γεννηθεί. Τα τελευταία χρόνια σχεδιαστές αντικειμένων σχεδιάζουν «αντικείμενα» τα οποία δεν έχουν απαραίτητα κάποια χρήση. Κομμάτια μουσειακά, για συλλέκτες, τα οποία δεν απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Το πιο παράξενο και αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, πως αυτά τα κομμάτια εισχωρούν σταδιακά στον τομέα του Product design. Μια τέτοια ανατροπή εκπλήσσει και αναπόφευκτα δημιουργεί ερωτηματικά. Πρόκειται για μια καινούρια τάση ή είναι η κατεύθυνση του design έτσι όπως την καθορίζουν και την ελέγχουν οι crème de la crème σχεδιαστές; Ποια είναι η πορεία του design; Γύρω από αυτό το ερώτημα περιστράφηκαν οι συνομιλίες μου με τους σχεδιαστές που μίλησαν αποκλειστικά στο Υστερόγραφο σ’ αυτό το αφιέρωμα. THE NEW BREED: Σχεδιαστές που μέσα από τα projects τους προσεγγίζουν διαφορετικά το θέμα design. Τα έργα τους έχουν εννοιολογική ερμηνεία και πειραματική υφή. Επίσης σχεδιαστές οι οποίοι αντιμετωπίζουν το design σαν μια μορφή τέχνης. Γνωρίστε τους.
«Με την συλλογή μου Προσωπικές Εκδόσεις, ήθελα να πάω ένα βήμα πέρα από τις αντιλήψεις και τις ανάγκες της καθημερινότητας, ώστε να δημιουργήσω μια αίσθηση θαύματος και να βρω καινούριο χώρο για το design. Ήθελα να δημιουργήσω οικεία προσωπικά αντικείμενα, κοντά στην καρδιά μου, κοντά στα χέρια μου. Από το studio μου κατευθείαν σε σας. Το design είναι ένα εργαλείο που μας επιτρέπει να βγούμε προς τα έξω και να εμπνεύσουμε, να αγγίξουμε κάτι άλλο και μας βοηθά να κάνουμε τις ζωές μας μαγικές και υπέροχες. Δημιούργησα έναν ονειρικό κήπο φωτός, έναν κήπο θαυμάτων. Ένα μέρος όπου μπορείς να έχεις την εμπειρία της ζωής σε διαφορετικό ρυθμό, μιας ζωής συνδεδεμένης με την αβεβαιότητα καινούριων συμμαχιών, χορού συνδεδεμένου με το χώρο και τον ήχο. Ακινητοποιημένα απολιθώματα λουλουδιών ανθίζουν. Η κηπευτική «γλυπτική» και τα λουλούδια λιώνουν, σχηματίζοντας προσεκτικά, ανάγλυφους χαρακτήρες. Οι ισχυροί, αν και ακινητοποιημένοι για πάντα, σκελετοί σε αναστολή ζωτικών λειτουργιών, απαθανατισμένοι σε μια βαμμένη μπλε επιφάνεια, και η ακινητοποιημένη κίνηση των δαχτύλων πάνω στον πηλό δημιουργούν συνεχώς μια μοναδικότητα, ο άνθρωπος ως μηχανή. Κορίτσια με όμορφα φορέματα αιωρούνται, ντυμένα σαν σιωπηλές καμπάνες που απορροφούν τη μουσική μέσα από τον αιθέριο χορό τους. Η σκιά του άνδρα με τη χρυσή μύτη παρακολουθεί, σαν να θέλει να μας δείξει την αντίθετη πλευρά του, τον εσωτερικό του εαυτό. Τo design είναι το αναπάντεχο καλωσόρισμα».
Ο Ολλανδός σχεδιαστής που πειραματίζεται για να αντιδράσει σ'αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Η δουλειά του Flexible Ceramics παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Κύπρο στην έκθεση του Daitumn Foundation. > Γεννήθηκα το 1981 σ’ ένα μικρό χωριό, το Sprang-Capelle, νότια της Ολλανδίας και μεγάλωσα στο διπλανό χωριό, το Waspik. Τελειώνοντας το σχολείο έπρεπε να αποφασίσω με τι θα ασχοληθώ. Για μένα δυο ήταν οι επιλογές. Ή να γίνω δασοφύλακας ή graphic designer. Διάλεξα το δεύτερο. Κι από τότε άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το design. Προχώρησα με σπουδές σχεδιασμού προϊόντων στο Arnhem (Ολλανδία) και έπειτα με μεταπτυχιακό στο Royal College of Art. Τώρα, 12 χρόνια μετά, μπορώ πια να καταλάβω πού βαδίζω, πού στέκομαι, αλλά και τι σημαίνει να είσαι σχεδιαστής. Aπό τότε που άρχισα τις σπουδές μου, αγάπησα το design και το μίσησα την ίδια στιγμή. Το ερώτημα «γιατί» ήταν και είναι η μεγαλύτερη βοήθειά μου, αλλά κι ο χειρότερος εχθρός μου. Από τότε κατάλαβα πως δεν μπορώ να κάνω απλά πράγματα, πρέπει να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, μια εξήγηση, ένα ερώτημα, που να σχετίζεται κοινωνικά μ’ ό,τι φτιάχνω. Ο πειραματισμός είναι μεγάλο κομμάτι στο περιεχόμενο της δουλειάς μου και ο λόγος που δουλεύω σε ένα project, έχει να κάνει με το τι συμβαίνει στην κοινωνία. Αντιδρώ σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, με το να υποστηρίξω και να λύσω προβλήματα, σχολιάζοντας ή υιοθετώντας μια στάση. > Το design κατά την άποψή μου είναι μια υπηρεσία που πρέπει να βρει τη θέση της στην κοινωνία. Και ο σχεδιαστής είναι ένα άτομο που έχει την ικανότητα να σκέφτεται για αντικείμενα, υλικά, καταστάσεις και συστήματα από διαφορετική προσέγγιση, να κάνει τις σωστές ερωτήσεις, να απαντά και να προκαλεί. Να προσφέρει μια λύση. > Αυτό που πάντα ήθελα, ήταν να εργαστώ με μια ομάδα ανθρώπων από διαφορετικούς τομείς, με τους οποίους να μοιραστούμε το ίδιο όραμα σε projects, τα οποία έχουν να κάνουν με την καθημερινή ζωή. Να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής, με το να δώσουμε ερεθίσματα στους ανθρώπους να σκεφτούν πώς ζουν, να δώσουν λύσεις, να προκαλέσουν, να ενημερωθούν. Μ’ αρέσει να ονομάζω αυτή την ιδέα κοινωνική. Είναι σαν να είσαι ένας επιστάτης ή μια νοσοκόμα που πρέπει να ανακαλύψει τι πάει λάθος, αρχίζοντας να γνωρίζει τον ασθενή δουλεύοντας μαζί του, να προσπαθήσει να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να του συμπεριφερθεί. Θα ήθελα λοιπόν να εγκαινιάσω projects και να υποστηρίξω αυτόν τον τρόπο δουλειάς με το να στήσω βάσεις για κυβερνήσεις και εταιρίες, να καινοτομήσω τα συστήματα και τις υπηρεσίες τους μ’ έναν κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο. > Κατά τους τελευταίους έξι μήνες δούλευα πάνω σε ένα διεπιστημονικό project που είχε ως αντικείμενο την «ελαστική γλυπτική», σε συνεργασία με τη Mio Yiammamoto. Είναι σχεδιάστρια υφασμάτων και μαζί πειραματιστήκαμε πάνω σε νέες τεχνικές επεξεργασίας των ελαστικών καλουπιών. Αυτή την περίοδο αξιολογώ τα αποτελέσματα των πειραμάτων και τι μπορεί να αξιοποιηθεί σε επίπεδο παραγωγής. Ένα άλλο project το οποίο ολοκληρώνεται σύντομα, είναι η αναδιαμόρφωση ενός αυτοκινητόδρομου, του N340, στην Ολλανδία. Το πιο φιλόδοξο όμως project αυτή τη στιγμή είναι η συνεργασία μου με τη σχεδιάστρια Jessica Charlesworth. Αυτό αφορά στη δημιουργία μιας πλατφόρμας για το σχεδιασμό υπηρεσιών, χρησιμοποιώντας τοπική, συλλογική νοημοσύνη. Αυτό σημαίνει πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις τοπικές ομάδες για να αναπτύξεις τα συστήματα και τις υπηρεσίες του χώρου αυτού. Αυτές οι ομάδες είναι οι πλέον κατάλληλες για να επιτευχθεί η βελτίωση που θέλουμε. Το συγκεκριμένο project το αρχίζουμε με ένα workshop μαζί με κολέγια τέχνης στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας τα σαν τη δεξαμενή πληροφοριών μας. Στόχος μας η χαρτογράφηση των υπηρεσιών στην περιοχή, έτσι ώστε να βρούμε τι δουλεύει και ποια πράγματα χρειάζονται βελτίωση. Εξετάζουμε θέματα όπως η τοπική ταυτότητα, η υγειονομική περίθαλψη, η κινητικότητα και πώς να ζεις, έτσι ώστε να υπάρξει ενημέρωση, άρα και βελτίωση για αλλαγή.
> Το σκεπτικό μου στην ελαστική γλυπτική…Αυτό που ήθελα, ήταν να μπορέσω να δώσω ένα δώρο στους ανθρώπους. To φλιτζάνι για μένα είναι ένα ξεχωριστό αντικείμενο, γιατί η χρήση του είναι απλή και οικεία. Η διαδικασία για να κάνω ένα καλούπι για την παραγωγή του, είναι χρονοβόρα και περιορισμένη. Πιστεύω πως πρέπει να γίνεται πολύ πιο ευέλικτα και παιχνιδιάρικα. Σκοπός μου ήταν να μπορέσω να κάνω ένα καλούπι σε λίγο χρόνο χωρίς τα προβλήματα ενός καλουπιού που δεν αφήνει ελεύθερο το αντικείμενο. Η ευελιξία και το γεγονός πως δεν μπορείς να ελέγξεις μέρος της διαδικασίας, προσθέτουν στην προσωπικότητα της κούπας η οποία δημιουργείται. Είναι αδύνατο να φτιάξεις δύο όμοιες. Θα αναγνωρίσεις μερικά από τα χαρακτηριστικά της, στην κούπα που ανήκει σε σένα. Μ’ αυτόν τον τρόπο νιώθεις το αντικείμενο σαν δώρο. Η βασική ιδέα αυτού και των άλλων projects τα οποία έκανα κατά τη διάρκεια της πτυχιακής εργασίας μου στο Royal College of Art το 2007, είναι ότι δεν πρέπει να παίρνουμε για δεδομένο αυτό που μας δίνεται, επειδή υπάρχουν πολλά παραπάνω να ανακαλύψουμε και πολλοί άλλοι τρόποι για να εξετάσουμε τα πράγματα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να θέτουμε ερωτήματα στον ίδιο τον εαυτό μας. Αν το κάνουμε αυτό, μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας και ν’ αρχίσουμε να εξετάζουμε τις δυνατότητες, όχι τους περιορισμούς. > Ένα αντικείμενο το οποίο σχεδιάστηκε, πρέπει να λύσει ένα πρόβλημα και να καταπιαστεί με ένα θέμα, αλλά αυτό μπορεί να γίνει από πολλές απόψεις. Το πρώτο που συνήθως σκεφτόμαστε, είναι ο φυσικός ή τεχνικός τρόπος που ένα αντικείμενο μπορεί να καταπιαστεί με ένα θέμα στο υλικό, την παραγωγή ή την κατασκευή. Αλλά υπάρχει και κάτι παραπάνω: ένα σχέδιο μπορεί να βοηθήσει στην επικοινωνία, να προκαλέσει τη σκέψη, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να δουν άλλους τρόπους στο να κάνουν πράγματα. Πάνω από όλα το design είναι ένα επικοινωνιακό εργαλείο που σε βοηθά να σκεφτείς. Είναι ένα εργαλείο για να ενεργοποιήσει τη σκέψη σου. Κάποτε αυτό γίνεται σε επίπεδο φυσικό, κάποτε όχι. Μερικές φορές βοηθά πραγματικά το άτομο, κάποιες φορές το προκαλεί για να δώσει μια απάντηση. Αυτοί είναι οι τρόποι που το design μπορεί να λύσει κάποια θέματα. > Νομίζω πως ο καιρός των υπερηρώων ανήκει στο παρελθόν. Αυτό που βλέπω σε σχέση με αντικείμενα τα οποία γίνονται για χάρη του desing, όπως και κάποια άλλα που γίνονται για χάρη της τέχνης, είναι πως δεν υπάρχει καμιά λειτουργικότητα και κανένας λόγος να υπάρχουν εκτός από τον αισθητικό εντυπωσιασμό. Σήμερα βλέπουμε ένα ισχυρό κίνημα που οδηγεί τους σχεδιαστές να λειτουργούν ομαδικά, έτσι ώστε να χρησιμοποιούν τις δημιουργικές τους δεξιότητες και να δουλέψουν υποστηρίζοντας επιχειρήσεις, κυβέρνηση και κοινωνία.
Ο σχεδιαστής που προκάλεσε αίσθηση με τα… εφτά θανάσιμα ποτήρια του, υποστηρίζει πως το design, έχει ήδη ανοίξει ένα καινούριο κεφάλαιο. Γεννήθηκε το 1987 στο Λονδίνο όπου και μεγάλωσε. Στα 11 του χρόνια μπήκε στο Christ’s Hospital boarding school. Μικρός περνούσε τον περισσότερο χρόνο του δουλεύοντας πάνω σε δημιουργικά πράγματα, είτε αυτό ήταν σχέδιο, γλυπτική είτε κατασκευή αντικειμένων. Όταν αποφοίτησε, πήγε στο Central Saint Martins College of Art & Design, όπου και παρακολούθησε Product Design (BA). Πέρασε δύο τρίμηνα των σπουδών του στη Φλωρεντία, η οποία ήταν μια φανταστική εμπειρία που τον έκανε να αγαπήσει την ιταλική κουλτούρα και τον ιταλικό τρόπο ζωής. Το καλοκαίρι του 2007 δούλεψε ως βοηθός στο στούντιο «Fredrikson Stallard» στο Ανατολικό Λονδίνο. Μια ακόμα εμπειρία που τον επηρέασε καθώς έμαθε πώς διοικείται ένα στούντιο με κύρος, όπως και πώς προσεγγίζουν άλλοι σχεδιαστές τη δουλειά τους. Πήγε σε πολλά εγκαίνια και πάρτι με το ντούο, όπου γνώρισε μερικούς απ’ τους καλύτερους designers. Ήταν τότε που άρχισε να βάζει την καριέρα και το μέλλον του σε μια προοπτική και να ανακαλύπτει ποιος τομέας της βιομηχανίας τον ενδιέφερε περισσότερο. Ο τελευταίος χρόνος των σπουδών του ήταν εκείνος που του πρόσφερε τη μεγαλύτερη ικανοποίηση, καθώς είχε την ελευθερία να ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνο με το design. Ήταν ακόμα στο Central Saint Martin’s όταν σχεδίασε τα Deadly Glasses. Έκτοτε έχουν παρουσιαστεί στο 100% Detail & Tent London στη διάρκεια του London Design Festival και πρόκειται να συμμετάσχουν σε εκθέσεις σε αρκετές χώρες τους επόμενους μήνες. Πιστεύεις ότι ένα προϊόν επιβάλλεται να είναι χρηστικό; Δεν υπάρχει μια μόνο απλή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Υπάρχει τόσο πολύ design σε αυτόν τον κόσμο, το οποίο έχει την αγορά του. Πιστεύω στο σλόγκαν «Context Defines All» κι ότι έχει σημασία το ποιος σχεδίασε το προϊόν και για ποιον το προόριζε. Όπως αλλάζουν οι καιροί, αλλάζει και το design και τώρα στον 21ο αιώνα στο design και στο δημιουργικό κόσμο έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Πριν τη βιομηχανική επανάσταση, το design είχε να κάνει με την υψηλή ποιότητα στην κατασκευαστική αρτιότητα. Τώρα τα περισσότερα προϊόντα παράγονται μαζικά, γι’ αυτό και πρέπει να είναι σχεδιασμένα για να είναι πρακτικά και χρηστικά. Ωστόσο δεν υπάρχουν κανόνες, κανένας δεν μπορεί να βάλει όρια στη δημιουργικότητα. Τα λεφτά κάνουν τον κόσμο να γυρίζει, αλλά η δημιουργικότητα είναι αυτή που μας κάνει να έχουμε σώας τας φρένας. Ποιο το βασικό σκεπτικό πίσω από το project «7 deadly glasses»; Η έμπνευσή μου ήταν η καλή λογοτεχνία, οι ετικέτες και το πολύ κρασί� Το σκεπτικό βασίζεται στα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Ήθελα επίσης να διατηρήσω την αίσθηση της υψηλής ποιότητας χειροποίητου, γι’ αυτό και τα ποτήρια όπως και οι θήκες τους είναι κατασκευασμένα στην Αγγλία. Το project Deadly Glasses τιμά το πάθος με ένα θεατρικό τρόπο. Μέσα από την τελετουργία της πόσης κρασιού, επιτρέπεται στο χρήστη να είναι περισσότερο αμαρτωλός. Το κόκκινο κρασί έχει μια βαθιά ιστορία στη φιλοσοφία και τη θρησκεία. Είναι το αίμα του Χριστού, ενώ παράλληλα είναι το ποτό της απόλαυσης και της διανόησης. Σε ενδιαφέρει να λύσεις κάποιο ζήτημα με το συγκεκριμένο κομμάτι σου; Πιστεύω ότι είναι σημαντικό αυτό που σχεδιάζει κάποιος, να έχει σκεπτικό που βασίζεται είτε σε κάποια θεωρία, είτε σε κάποια αισθητική έμπνευση. Κανένα σχέδιο δεν εμφανίζεται απ’ το τίποτε. Χρειάζεται να ερευνήσεις και να παλέψεις για να βρεις μια ιδέα, που να έχει βάθος και νόημα και η οποία να μπορεί να γίνει και να κατασκευαστεί. Πιστεύω ότι κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό, αλλά για μένα το design είναι το μέσο μου και η κοινωνία το θέμα μου. Όταν βάζω το όνομά σου στο google, εμφανίζονται πολλές ιστοσελίδες που αναφέρονται στο project σου «7 deadly glasses». Ο Τύπος του έχει δώσει μεγάλη προσοχή. Γιατί κατά τη γνώμη σου αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι είχε τέτοια απήχηση; Μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα τα Deadly Glasses έγιναν γνωστά μέσω του Διαδικτύου σε διάφορες χώρες. Ακόμα λαμβάνω μηνύματα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από κόσμο που ενδιαφέρεται να αγοράσει τη συγκεκριμένη δουλειά ή να την εκθέσει. Δεν περίμενα να έχει τόση επιτυχία. Είχα μια ιδέα και προσπάθησα να την εκτελέσω με τον καλύτερο τρόπο. Φαίνεται το συγκεκριμένο σχέδιο άγγιξε πολλούς ανθρώπους τόσο αρνητικά, όσο και θετικά. Πιστεύω ότι πολύς κόσμος μπόρεσε να σχετιστεί μαζί του επειδή αυτό βασίζεται στην τελετουργία της κατανάλωσης και πιο συγκεκριμένα στην τελετουργία του κρασιού. Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Εγώ όμως ενθαρρύνω τους χρήστες να είναι αμαρτωλοί και να υποκύπτουν στα πάθη τους με τον πιο αθώο δυνατό τρόπο. Είχα ορισμένες σημαντικές συναντήσεις και τα ποτήρια θα παρουσιαστούν σε πολλές χώρες τους επόμενους μήνες. Για μένα ωστόσο αυτή η δουλειά ήταν τρόπος να εκφραστώ και είμαι ικανοποιημένος καθώς είχα αρκετά σχόλια, πράγμα που χρειάζεται ένας σχεδιαστής. Μήπως το design χρειάζεται να λύνει προβλήματα, να τακτοποιεί ζητήματα; Ένα αντικείμενο design δεν έχει καμία υποχρέωση. Είναι μια ανακάλυψη του μυαλού, η οποία εμφανίζεται
στον πραγματικό κόσμο. Ένα αντικείμενο design πρέπει να κάνει αυτό που σχεδιάστηκε να κάνει, είτε είναι να λύνει προβλήματα είτε να αποτελέσει μέσο για διανοητική και αισθητική έκφραση. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από τους designers, δίνουν σχήμα στον κόσμο που μας περιβάλλει, άλλοι τακτοποιούν ζητήματα και μερικοί κάνουν το ακριβώς αντίθετο· και τα δυο είναι απαραίτητα για τη νοητική και φυσική μας ανάπτυξη. Ο Θεός μας έδωσε ένα υπέροχο μυαλό γι’ αυτό ας το χρησιμοποιήσουμε� Όλο και περισσότεροι product designers κατασκευάζουν «αντικείμενα» τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν μουσειακά ή αντικείμενα τέχνης. Αυτά τα κομμάτια δεν έχουν καμιά χρήση, εντούτοις έχουν τη θέση τους στον κόσμο του design. Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που βλέπεις αυτά τα σημερινά φαινόμενα. Η τέχνη έχει αλλάξει δραματικά απ’ τον καιρό που οι YBA’s έδειξαν την αμφιλεγόμενη δουλειά τους τη δεκαετία του ’90. Έφεραν τα πάνω κάτω και πρόσθεσαν περισσότερη ζωή στον κόσμο της τέχνης. Ωστόσο η τέχνη έχει γίνει έκτοτε περισσότερο ένας τρόπος διασκέδασης χρησιμοποιώντας τις τακτικές του σοκ. Η Tracey Emin έχει κατά κάποιον τρόπο πετύχει την απόλυτη τέχνη, καθώς η ζωή της εμφανίζεται στον καμβά. Για μερικούς αυτό είναι όμορφο, γι’ άλλους φρικτό και άχαρο, όπως και να έχει όμως, καταφέρνει να κάνει το κοινό να αναρωτηθεί τι τελικά είναι τέχνη. Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι το design είναι ορθολογιστικό και η τέχνη παράλογη. Το design υπήρξε τρόπος να δίνει κανείς πρακτικές και λειτουργικές λύσεις για υπάρχοντα προβλήματα. Το design χρησιμοποιείτο σαν τρόπος να βελτιώσει κανείς τον κόσμο, προσφέροντας καινούριες εμπειρίες και πιο πρακτικές λύσεις. Ωστόσο τελευταίως διαφαίνεται ότι η τέχνη και το design, αλλάζουν πρακτικές και αμφισβητούν το ένα το άλλο. Αυτά τα «αντικείμενα» στην ουσία είναι πρακτικά, αλλά τοποθετούνται πάνω σε βάθρα επειδή είναι πανέμορφα. Στο παρελθόν θαυμάζαμε τα γλυπτά του Michelangelo αλλά σήμερα θαυμάζουμε τον Ron Arad και τη Zaha Hadid. Οι καιροί έχουν οπωσδήποτε αλλάξει σε σχέση με το τι θεωρούμε τέχνη και τι design. Πιστεύω ότι η τέχνη, βρίσκεται σε μια κατάσταση αναταραχής, ενώ το design έχει περάσει σε καινούριο κεφάλαιο. Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν σύνορα ή κανόνες στο design, τώρα είναι η στιγμή για τους σχεδιαστές να πειραματιστούν και να προκόψουν. The world is your oyster� Απλώς πρέπει να βρεις τον τρόπο να ανακαλύψεις το όμορφο μαργαριτάρι σου. Θα μπορούσες να ονομάσεις μερικούς σχεδιαστές των οποίων θαυμάζεις τη δουλειά τους; Θαυμάζω ιδιαίτερα τη δουλειά των Fredrikson Stallard, Ron Arad, Barnaby Barford, Jaime Hayon και Julia Lohmann. Ελπίζω να συνεχίσουν να μας εμπνέουν σπρώχνοντας τα αόρατα όρια της τέχνης και του design�
Με το project του «A pile of suitcases», μετέτρεψε την ιδέα της μετακόμισης, σε κάτι δημιουργικό και ευχάριστο. Κατάγεται από την Diest, μια μικρή πόλη στο φλαμανδικό κομμάτι του Βελγίου, και είναι μόνο 25 χρόνων. Στην αρχή σπούδασε Interior Design στο Saint-Lukas Hogeschool στις Βρυξέλλες. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, αποφάσισε να συγκεντρωθεί στο product-furniture design. Εξαιτίας του ενδιαφέροντός του σε δυνατές ιδέες και στο «ποιητικό» design συνέχισε τις σπουδές του στο Design Academy Eindhoven. Στη συνέχεια μαθήτευσε στο στούντιο των Danny Venlet και Alain Berteau στις Βρυξέλλες και στο Mudoffice, το στούντιο του Vivek Radhakrisjnan στην Ινδία. Το 2007 κέρδισε το Dynamo Belgian Young Designers Award και μισό χρόνο αργότερα αποφοίτησε από το Eindhoven. Ταξίδεψε στην Ασία για έξι μήνες και μετά ίδρυσε το δικό του στούντιο στην Ολλανδία. Με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο; Προς το παρόν ασχολούμαι με τα projects που ανέπτυξα στη σχολή μου. Το Α Pile of Suitcases πρόκειται να διατεθεί σε περιορισμένα αντίτυπα, αν και την ίδια στιγμή επεξεργάζομαι μια εκδοχή για μαζική βιομηχανική παραγωγή του σχεδίου με τον ιταλικό οίκο Casamania. Αυτήν την εκδοχή θα την ονομάσω «Valises» και θα είναι πιο οικονομική. Πιστεύεις ότι ένα προϊόν επιβάλλεται να είναι χρηστικό; Όχι και κανένας δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει αν κάτι ΠΡΕΠΕΙ να είναι έτσι ή αλλιώς. Ωστόσο, τα δικά μου σχέδια επιδιώκω να είναι οπωσδήποτε σε ένα επίπεδο χρηστικά. Αν και μου αρέσει να προσθέτω σ’ αυτά μια διάσταση χιουμοριστική και παιχνιδιάρικη, πάντοτε προσπαθώ να φτιάχνω αντικείμενα τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν με αποδοτικό τρόπο, προσθέτοντας στη ζωή των ανθρώπων και τα οποία δεν δημιουργήθηκαν επειδή η ιδέα μού φάνηκε έξυπνη. Ποιο το βασικό σκεπτικό πίσω από το project A pile of suitcases; Ήθελα να φτιάξω ένα αποθηκευτικό σύστημα για ρούχα αντίθετο με τις τεράστιες ντουλάπες που έχουμε συνηθίσει. Το σχέδιό μου έπρεπε να είναι δυναμικό, ευέλικτο και να μεγαλώνει εύκολα χωρίς να μοιάζει φτηνιάρικο. Άρχισα φτιάχνοντας ειδικούς όγκους για το είδος του ρουχισμού που ήθελα να αποθηκεύσω. Το μεγάλο έχει το ακριβές ύψος για ένα φουστάνι και το πλάτος για ένα σακάκι, το μικρό κάθετο κουτί έχει τις τέλειες διαστάσεις για αρκετά ζευγάρια παντελονιών πάνω σε ένα κρεμαστάρι, το κάτω κουτί είναι ιδανικό για τα παπούτσια κ.λπ. Αρχικά, σκεφτόμουν την πιθανότητα να χρησιμοποιήσω αυτούς τους όγκους για ταξίδια, αλλά σύντομα εγκατέλειψα την ιδέα. Πρόσθετε πολλές αρνητικές συνέπειες στην άνετη χρήση του προϊόντος ως γκαρνταρόμπα, αλλά το σκεπτικό μιας βαλίτσας ταίριαζε στην ιδέα πολύ. Η δυναμική του ταξιδιού, την οποία συμβολίζει μια βαλίτσα, είναι χαρακτηριστικό της ευελιξίας που προσδιορίζει τη χρήση του συστήματος. Είναι πολύ εύκολο να στοιβάξεις τις βαλίτσες με οποιονδήποτε τρόπο θέλεις, να μεγαλώσεις ή να αλλάξεις τη διάταξή τους ή να τοποθετήσεις το όλο σύστημα μέσα στο αυτοκίνητό σου όταν μετακομίζεις. Κι αυτός είναι ο τρόπος που το προϊόν μπορεί να ταξιδέψει. Σε ενδιαφέρει να λύσεις κάποιο ζήτημα με αυτό το κομμάτι σου; Το μόνο ζήτημα που με ενδιαφέρει να τακτοποιήσω με αυτό το σχέδιό μου, είναι το ότι δεν μου αρέσουν αυτά τα τεράστια ερμάρια που χρειάζονται τέσσερις ανθρώπους να τα ανεβάσουν από τα σκαλιά. Τα τελευταία 6 χρόνια έχω αλλάξει πολλά σπίτια και γνωρίζω πολύ καλά την ταλαιπωρία της μετακόμισης μεγάλων και βαριών αντικειμένων. Με αυτό το project λοιπόν βρήκα έναν τρόπο να μετατρέψω την απέχθειά μου γι’ αυτά τα αντικείμενα σε κάτι δημιουργικό. Μήπως το design χρειάζεται να λύνει προβλήματα, να τακτοποιεί ζητήματα; Μερικοί σχεδιαστές χρησιμοποιούν το design πιο χρηστικά, άλλοι πιο αισθητικά, γραφιστικά, χιουμοριστικά ή διακοσμητικά, μερικοί το χρησιμοποιούν ως εργαλείο για να κριτικάρουν την κοινωνία στην οποία ζούμε. Αυτοί που ασπάζονται το χρηστικό design, θα λύνουν πραγματικά προβλήματα σχετικά με το προϊόν και τα χαρακτηριστικά του, άλλοι θα χρησιμοποιούν τα designs τους για να δηλώσουν κάτι, ενώ άλλοι θα προσπαθούν απλώς να φέρουν λίγη ομορφιά και απόλαυση στη ζωή των ανθρώπων. Όλα έχουν να κάνουν με την προστιθέμενη αξία, κάθε νέο design θα πρέπει να επιδιώκει να προσθέτει κάτι στη ζωή των ανθρώπων. Τώρα σε ποιο επίπεδο αυτό είναι κατορθωτό, εξαρτάται από το σχεδιαστή. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι product designers κατασκευάζουν «αντικείμενα» τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν μουσειακά ή αντικείμενα τέχνης. Ποια η άποψή σου; Δεν έχει νόημα να γενικολογείς πάνω σε τέτοια θέματα. Μερικές φορές βλέπω αντικείμενα χωρίς χρηστικότητα, ορισμένα από τα κεραμικά γλυπτά του Jamie Hayon για παράδειγμα, τα οποία θεωρώ υπέροχα εξαιτίας της μαγικής, σουρεαλιστικής ατμόσφαιρας που δημιουργούν. Την ίδια στιγμή όμως έχω δει παρόμοιες δουλειές από άλλους designers, οι οποίες δεν με αγγίζουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτή η ερώτηση λοιπόν εάν αυτά τα «έργα» είναι design ή τέχνη, δεν έχει θέση στις μέρες μας. Προσωπικά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό το είδος του design, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι σχεδιαστές οι οποίοι μπορούν να φτιάξουν φανταστικά πράγματα. Θα μπορούσες να ονομάσεις μερικούς σχεδιαστές που θαυμάζεις τη δουλειά τους; Δεν μου αρέσει να κάνω αναφορά σε ονόματα, επειδή πάντα νιώθω ότι αδικώ όλους τους μεγάλους σχεδιαστές που μπορεί να μην ονομάσω. Θα αναφέρω μόνο μερικούς από τους σύγχρονους σχεδιαστές που θαυμάζω: ο Konstantin Grcic και ο Alfredo Haberli για την ικανότητά τους να φτάνουν στις ρίζες ενός αντικειμένου κι επειδή μπορούν να συνδυάζουν τη χρηστικότητα με την απλή ομορφιά· οι Ronan και Erwan Bouroullec, πάνω κάτω για τους ίδιους λόγους και επειδή πάντα καταφέρνουν να σκεφτούν έξυπνα αντικείμενα τα οποία είναι τέλεια στο σχήμα, το χρώμα, το υλικό κι από οποιαδήποτε οπτική γωνία κι αν τα δεις. Σχεδιαστές όπως ο Jurgen Bey και η Hella Jongerius, επειδή καταφέρνουν παρά την εννοιολογική και αναλυτική προσέγγισή τους, να φτιάξουν αντικείμενα τα οποία είναι όμορφα, ποιητικά και συχνά χρηστικά.
Ο Arne Quinze (γεννημένος το 1971 στο Βέλγιο) είναι καλλιτέχνης, αυτοδίδαχτος designer, οραματιστής, μελλοντολόγος και επιχειρηματίας. Εξαιτίας των προκλητικών του design, του πληθωρικού lifestyle του και του στάτους του ως σούπερ σταρ, κέρδισε σύντομα τον τίτλο του «ροκ σταρ της βιομηχανίας του design». Στα 15 του ήταν ένας άστεγος graffiti artist, που έκανε παρέα με μια συμμορία μοτοσικλετιστών. Ως industrial designer, είναι ενδεχομένως περισσότερο γνωστός για το σχέδιό του Primary Pouf, (ένα απλό και πολύχρωμο κάθισμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν τραπεζάκι) ή ως ο άνθρωπος πίσω από το QMFoam™, (το υλικό με το οποίο κατασκευάστηκαν η πρώτη, όπως και οι υπόλοιπες συλλογές του). Ο Quinze σχεδίασε έπιπλα για projects αρκετών αρχιτεκτόνων, ενώ πολλά από τα σχέδιά του επιλέγηκαν επίσης από διασημότητες όπως ο Brad Pitt και η Oprah Winfrey. Ως καλλιτέχνης και οραματιστής, ο Quinze έγινε αμέσως γνωστός βάζοντας φωτιά στο Uchronia: A message from the future, ένα 30μ ύψους και 60μ πλάτους ξύλινο γλυπτό που παρουσιάστηκε το 2006 στο Burning Man festival στο Black Rock City, στη Nevada των ΗΠΑ. Τεράστιες ξύλινες εγκαταστάσεις έφτιαξε και για τη Lexus στις ΗΠΑ, όπως και για την πόλη των Βρυξελλών -Cityscape (2007). Το 2008 στην Εβδομάδα Design στο Βελιγράδι, ο Arne Quinze αποκάλυψε τα σχέδιά του για μια παρόμοια γιγαντιαία ξύλινη εγκατάσταση πάνω στον ποταμό Ohio στην πόλη Louisville στο Kentucky, όπως και στο κέντρο του Παρισιού. Το 2007 σχεδίασε τα «Magna» και «Skytracer», φουτουριστικά σχέδια, το όραμά του για το νέο Lamborghini του 2100, αποτίοντας έτσι φόρο τιμής στο αγαπημένο του αυτοκίνητο. Αυτό το όχημα επιστημονικής φαντασίας αποτελεί κομμάτι μιας άλλης σειράς γλυπτών με την υπογραφή του Quinze, τα οποία παρουσιάστηκαν στην έκθεσή του Mutagenesis στη φουάρ Abitare Il Tempo στη Βερόνα της Ιταλίας (2007), όπου ήταν τιμώμενος προσκεκλημένος. Ο Quinze είναι επίσης συνιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της Quinze & Milan, μιας εταιρίας επίπλων και δημιουργικής πλατφόρμας η οποία δραστηριοποιείται στο Βέλγιο και στις ΗΠΑ. Η Quinze & Milan αναλαμβάνει συχνά έργα από άλλες διεθνείς αρχιτεκτονικές φίρμες και φίρμες design κι έχει ολοκληρώσει πολλά projects, μεταξύ των οποίων τα Seattle Central Library (2004), Utrecht University Library (2004), Wyly Theatre in Dallas, TX (2009) και Korean Airlines Lounge, Seoul (2008). Ο Quinze διευθύνει επίσης ένα ακόμα διεθνές γραφείο αρχιτεκτονικής και design, το Studio Arne Quinze, με βάση το Βέλγιο. Το Studio Arne Quinze ολοκλήρωσε περισσότερα από 4.000 design projects σε 60 διαφορετικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων και projects που είχαν να κάνουν με αρχιτεκτονική, συγκοινωνίες, διακόσμηση, έπιπλα, φωτισμό, μόδα, παπούτσια, τέχνη, εγκαταστάσεις βίντεο και μουσικής.
Το Studio Job αποτελείται από τους Job Smeets και Nynke Tynagel. Το ζευγάρι από την Ολλανδία ξεκίνησε να συνεργάζεται μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία Design του Eindhoven το 2000. Αρχικά τους κατηγορούσαν για τον εξπρεσιονιστικό συμβολισμό τους, αλλά σήμερα έχουν μεγάλη απήχηση για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η δουλειά τους κέρδισε την αναγνώριση για τον τρόπο που θόλωσε το τοπίο μεταξύ design και τέχνης. Ως σχεδιαστές προτιμούν την ελευθερία των μοναδικών designs αλλά μπορούν και να δουλεύουν εντός του περιορισμένου πλαισίου της βιομηχανικής παραγωγής. Μια ματιά στο εντυπωσιακό βιογραφικό τους αποκαλύπτει συνεργασίες με γνωστές εταιρίες όπως οι Bisazza, Royal Tichelaar Makkum, Swarovski, Μoooi και Moss. Η δουλειά των Studio Job ανήκει σε συλλογές μουσείων στην Ολλανδία και στο εξωτερικό, όπως στο Centraal Museum στην Ουτρέχτη, στο Stedelijk Museum στο Άμστερνταμ, στο Guggenheim στο Βερολίνο και στο FNAC στο Παρίσι, ενώ οι παρουσιάσεις τους στο Salon du Meuble στο Παρίσι, στο Salone del Mobile στο Milan και στο Art Basel Miami είχαν τεράστια απήχηση.
STUDIO JOB
Αυτή την εποχή ζει μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας. Μόλις τελειώνει τη διδασκαλία του στο Frederick, μπαίνει στο αεροπλάνο και καταφθάνει στην πλατεία Συντάγματος, όπου συμμετέχει στον ανασχεδιασμό και στην ανακαίνιση του Οlympic Hotel, ενός σπουδαίου project των αδελφών Campana και του Δάκη Ιωάννου. Βιογραφικά στοιχεία: Γεννήθηκε το 1980 στη Λευκωσία. Απέκτησε BA στο Interior Design στο Frederick University και πέρσι ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Industrial Design στο Central Saint Martins College of Art and Design. Στη διάρκεια των σπουδών του, δούλεψε σε αρκετά αρχιτεκτονικά και design στούντιο, ενώ η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις σε Λονδίνο, Μιλάνο, Κίνα και Κύπρο. Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια; Διδάσκω σε επίπεδο μερικής απασχόλησης στο Frederick University, οπότε στο μέλλον με ενδιαφέρει να διδάσκω εκεί σε μόνιμη βάση. Παράλληλα, μαζί με τον Brian Ward έχουμε ανοίξει το δικό μας design studio με την ελπίδα κάποια στιγμή να εστιάσουμε αποκλειστικά στη δουλειά μας. Το φιλόδοξο σχέδιό μας είναι να φτιάχνουμε προϊόντα και έπιπλα για πελάτες και γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Θα μπορούσες να μou μιλήσεις για το project με τους Campanas; Λαμβάνω μέρος σε ένα εργαστήρι ως συμμετέχων και ως εκπαιδευτής, για τους αδελφούς Campana. To project πάνω στο οποίο δουλεύουμε, έχει να κάνει με τον ανασχεδιασμό και την ανακαίνιση του Olympic Hotel κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Ο ανασχεδιασμός έχει γεννηθεί μέσα από την αποκλειστική σύμπραξη μεταξύ των αδελφών Campana και του Δάκη Ιωάννου που είναι και ο ιδιοκτήτης των YES� Hotels. Το εργαστήρι, το οποίο αποτελείται από μια ομάδα 10 νεαρών αρχιτεκτόνων και designers, παίζει σημαντικό ρόλο στην ανακαίνιση του ξενοδοχείου προσφέροντας ιδέες. Υπό την καθοδήγηση και τη συνεργασία των Fernando και Humberto Campana, η ομάδα του εργαστηρίου δημιουργεί έπιπλα, κατασκευάζει δείγματα και πρωτότυπα, ερευνώντας παράλληλα μεθόδους και τεχνικές που σχετίζονται με το ύφος των Campana, με την επαναχρησιμοποίηση και τον επαναπροσδιορισμό της τοπικής κουλτούρας και των υλικών. Αυτό θα είναι το πρώτο ξενοδοχείο των Campana Brother, ένα περιπετειώδες σχέδιο που πρόκειται να ολοκληρωθεί στο τέλος του καλοκαιριού το 2009. Πιστεύεις ότι ένα προϊόν, επιβάλλεται να είναι χρηστικό; Οπωσδήποτε� Γιατί σχεδιάζουμε προϊόντα; Το design είναι στην ουσία μια σχέση μεταξύ χρηστών που έχουν προβλήματα να λύσουν και σχεδιαστών που έχουν λύσεις να προσφέρουν. Στην καρδιά του αντικειμένου υπάρχει η λειτουργικότητα, ένα καθήκον που επιβάλλεται να εκπληρώσει. Ποιο το βασικό σκεπτικό πίσω από το project Rocking Platforms; Από πού το εμπνεύστηκες; Από τα roller skate για αρχάριους. Όπως αυτά τα ειδικά skate μπορούν να δεθούν πάνω σε οποιοδήποτε παπούτσι, έτσι και η πλατφόρμα που προτείνω, είναι μια ευπροσάρμοστη επέκταση, η οποία μπορεί να μετατρέψει ένα οποιοδήποτε stool ή καρέκλα σε παιχνίδι. Το rocking platform είναι ένας τρόπος να προσθέσω το στοιχείο της διασκέδασης. Η παιδαριώδης προσέγγισή του, η οποία μπορεί να διακωμωδήσει τα πάντα, μπορεί να μετατρέψει ακόμα και το σοβαρότερο έπιπλο σε ανέκδοτο. Από παιδικής ηλικίας είναι στη φύση μας να «κακοποιούμε» αντικείμενα και το rocking platform θυμίζει αυτή την προσέγγιση.
CONSTANTINOS ECONOMIDES Ποια χρηστική λύση δίνεις με αυτό το κομμάτι σου; Τα rocking platforms προσφέρουν σωτηρία στη ζωή μιας πεταμένης καρέκλας προτείνοντας έναν τρόπο επανάχρησής της και την ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με τον ιδιοκτήτη της. Η αρχή αυτής της σχέσης ενισχύεται με τη νέα εμπειρία που έχει να προτείνει. Ωστόσο, η χρήση της αγαπημένης καρέκλας κάποιου, η οποία μετατρέπεται σε κουνιστή πολυθρόνα, ενισχύει την εμπειρία του χρήστη, βελτιώνοντας παράλληλα τα στοιχεία εκείνα που ο ίδιος ο χρήστης αγαπά στο αντικείμενό του. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι product designers κατασκευάζουν «αντικείμενα» τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν μουσειακά ή αντικείμενα τέχνης. Αυτά τα κομμάτια δεν έχουν καμιά χρήση, εντούτοις έχουν τη θέση τους στον κόσμο του design. Ποια η άποψή σου; Έχω την αίσθηση ότι εφόσον ένα εννοιολογικό αντικείμενο είναι χρηστικό και αλληλεπιδρά με το χρήστη, τότε μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει στην κατηγορία design. Εάν αποτύχει να κάνει κάτι τέτοιο και εάν ένα εννοιολογικό αντικείμενο απλώς κάνει μια δήλωση ή προκαλεί συζήτηση και δεν έχει χρήση, τότε για μένα ανήκει στην τέχνη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με κάτι τέτοιο, καθότι προσωπικά θεωρώ ότι ένας designer, έχει την ευθύνη να εξερευνά τα συναισθήματα και τα ποιητικά χαρακτηριστικά, που μπορεί να έχει ένα αντικείμενο δίνοντας τη δυνατότητα στους χρήστες να αποκτήσουν μια σχέση διαρκείας με το αντικείμενο. Ποιων σχεδιαστών τη δουλειά θαυμάζεις; Υπάρχουν πολλοί designers οι οποίοι με εμπνέουν. Αυτοί όμως που θαυμάζω περισσότερο, είναι οι Okay Studio από το Λονδίνο, οι Campana Brothers από τη Βραζιλία, οι Bouroullecs, οι Front Design από τη Σουηδία, οι Jurgen Bey, Hella Jongerius… Ο λόγος που θαυμάζω και σέβομαι τη δουλειά τους, έχει να κάνει με τον τρόπο που η σκέψη τους αναπτύσσεται, όπως και με τον τρόπο που συνδυάζουν τα υλικά.
Από τον Απρίλη του 2001, η Moooi έχει εμπνεύσει και αποπλανήσει τον κόσμο με αστραφτερά και πρωτοποριακά σχέδια στη βιομηχανία της εσωτερικής διακόσμησης. Οι ιδρυτές της, Marcel Wanders και Casper Vissers, είχαν αποφασίσει να αλλάξουν την υφιστάμενη μάρκα Wanders Wonders σε Moooi (το οποίο σημαίνει «όμορφο» στη γλώσσα τους, τα ολλανδικά) με ένα επιπλέον «ο» γιατί είναι ...πολύ όμορφη. Οι ενισχυμένες δυνάμεις των δύο είναι ακόμα αξεπέραστες. O Μarcel, ο επίμονος designer με ένα μάτι για επιχειρήσεις, και ο Casper, o marketer με ένα μάτι για design. Εκτός από τα σχέδια του Marcel Wanders, η Moooi έχει επίσης σχέδια άλλων Ολλανδών και διεθνών αναγνωρισμένων designers, όπως είναι ο Jurgen bey, o Bertjan Pot, o Jasper Morrisson, ο Ross Lovegrove, οι Studio Job και πολλοί άλλοι. Τα σχέδια της εσωτερικής διακόσμησης επιλέγονται από τον ίδιο τον Marcel Wanders. Οι λόγοι γι’ αυτό ποικίλλουν. Μερικές φορές ένα αντικείμενο είναι εξαιρετικά χρηστικό, άλλες ένα σχέδιο είναι πολύ δημιουργικό και κάποιες άλλες εκθαμβωτικό. Και κάποτε, αυτό που αρέσει περισσότερο σε όλους μας, είναι όταν μπορούμε να τα βρούμε ταυτόχρονα. H Moooi θέλει να διατηρήσει την ισορροπία στη συλλογή της, ανάμεσα σε μοναδικά αντικείμενα, σύμβολα και λειτουργικά προϊόντα για καθημερινή χρήση. Όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε ξεχωριστοί, μοναδικοί και σημαντικοί. Είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους και θέλουμε τον κόσμο να το ξέρει αυτό. «Είμαστε όλοι αυτόνομα άτομα». Έχουμε επίσης την ανάγκη να συνδεόμαστε, να ανήκουμε σε κάτι που είναι μεγαλύτερο από εμάς, να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα από άλλους, θέλουμε να είμαστε μέλη της ομάδας και θέλουμε αυτό να το δείχνουμε. «Είμαστε όλοι μια οικογένεια». Προφανώς πρόκειται για δύο εντελώς αντιφατικές προκλήσεις. Καμιά δήλωση δεν είναι πιο σημαντική από την άλλη, όμως συνδυασμένες μας κάνουν πολύ ευτυχισμένους. Είναι ευθύνη της Moooi να κατανοήσει και τις δύο προκλήσεις και να δώσει μια απάντηση.
Δημιουργήθηκε το 2007 με σκοπό να προωθήσει τα νέα ταλέντα στο χώρο της τέχνης και του design. To Daitumn Foundation προσπαθεί να δώσει μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητά μας… Το Daitumn είναι ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα που δημιουργήθηκε με σκοπό την προώθηση νέων ταλέντων στο χώρο της τέχνης και του design. Βασικότερος του στόχος είναι η εδραίωση μιας διαπολιτισμικής γέφυρας επικοινωνίας μεταξύ καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, όπου θα μπορέσει να δημιουργηθεί ένα κλίμα ελεύθερης έκφρασης ιδεών και μηνυμάτων μέσα από τις βασικές αρχές του Daitumn. Η φιλοσοφία του Daitumn στηρίζεται στο κράμα της τέχνης και του design. Ενθαρρύνει τη δημιουργία αντικειμένων καθημερινής χρήσης που να μην είναι μόνο ελκυστικά στην εμφάνιση, αλλά να μπορούν να περάσουν και κάποια μηνύματα διαμέσου της τέχνης. Εφόσον η καθημερινότητά μας στηρίζεται στον υλικό ευδαιμονισμό, θέλουμε να ενθαρρύνουμε το θετικό καταναλωτισμό προϊόντων που να βασίζονται στην τέχνη, στην ελεύθερη σκέψη και στην πολυπολιτισμική έκφραση. Ελπίζουμε πως το ίδρυμα Daitumn, θα γίνει θεσμός που να μπορέσει να προωθήσει την καλλιτεχνική επικοινωνία σε ευρύτερη και παγκόσμια κλίμακα, ούτως ώστε η τέχνη να γίνει αναπόσπαστο στοιχείο στην υλιστική μας καθημερινότητα και ταυτόχρονα να γίνει η Κύπρος ένα από τα κύρια συμμετέχοντα μέρη μιας παγκόσμιας ανταλλαγής ιδεών. FAREWELL INDUSTRIAL DOGMA Η έκθεση του Daitumn Foundation με τίτλο «Farewell Industrial Dogma», που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο, παρουσίασε μία συλλογή από σύγχρονες χειροποίητες δημιουργίες, που φιλοτέχνησαν νέοι σχεδιαστές από διάφορες χώρες του κόσμου. Στην έκθεση παρουσιάστηκαν 20 πρωτοποριακά έργα. Σκοπός της ήταν αρχικά να αναδείξει
τα στοιχεία της κουλτούρας του κάθε καλλιτέχνη τα οποία προβάλλονται μέσα από το έργο του, αλλά και να προτείνει ένα νέο τρόπο δημιουργίας και αντιμετώπισης ενός έργου. Η συλλογή είναι αντιπροσωπευτική της φιλοσοφίας του Daitumn, που βασίζεται στην ένωση της τέχνης και του design. Ένα αντικείμενο δεν χρειάζεται πλέον να είναι εξ ολοκλήρου έργο μίας μηχανής που παράγει τεράστιες ποσότητες πανομοιότυπων αντικειμένων. Ένα αντικείμενο πρέπει να είναι λειτουργικό, μοναδικό και να έχει χαρακτήρα έργου τέχνης. Αυτό που κάνει αυτή τη συλλογή τόσο ιδιαίτερη, είναι το γεγονός ότι όλα τα εκθέματα, περιέχουν το ανθρώπινο στοιχείο, είναι βαθύτατα εννοιολογικά και συχνά είναι φτιαγμένα από υλικά του βιομηχανικού χώρου. Ως αποτέλεσμα όλα τα έργα είναι μοναδικά, περιέχουν το στοιχείο του πειραματισμού και είναι αντίθετα σε μία απόλυτα βιομηχανική αντίληψη. Τα έργα αποδεικνύουν το πώς μέσα από αυτή τη διαδικασία, σπάνε οι φραγμοί ενός καθαρά μαζικά παραγμένου προϊόντος, και πώς μετατρέπεται σε ένα λειτουργικό, χρηστικό αντικείμενο και ταυτόχρονα σε έργο τέχνης. Αυτό που έκανε τόσο σημαντική την έκθεση, είναι ότι κάλυπτε όλους τους κλάδους του design (product design, fashion design, jewellery design, ceramic design, graphic design, fine arts) και μετέτρεψε ταυτόχρονα την Κύπρο σε κέντρο συνάντησης καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο. *Η δημιουργική ομάδα του Daitumn: Αλέξης Θεμιστοκλέους, Ανδρέας Γεωργίου, Στέφανη Λάμπρου, Αναστάζια Αναστασίου, Σταύρος Σινάπαλος, Άρτεμις Πνευματικού.
/ ΕΙΑ ΕΛ Μ Ι Π |Ε
ηΣ eξ Αλ : T EP NC CO
ους λe οκ Θεμιστ
Εξαιρετικά δραματικό, ελαφρύ σαν φτερό και απόλυτα ολλανδικό, το Randon Light (2002) από τον Bertjan Pot ξεκίνησε σαν ένα project μοντερνιστικής τέχνης διαφόρων ειδών. Μετά από διάφορες απόπειρες να χρησιμοποιήσει το πλεχτό fiberglass ως μέσο για να δημιουργήσει δομή, ο Pot στράφηκε σε τυλιγμένο και βουτηγμένο στο εποξικό fiberglass, γύρω από ένα μεγάλο μπαλόνι σε διάφορα σχήματα. Όταν το μπαλόνι ξεπετάχτηκε, το σχήμα μιας θεαματικής σφαίρας παρέμεινε, δημιουργώντας έτσι μια κρεμαστή λάμπα. Ο γλόμπος είναι ορατός στο κέντρο της σφαίρας και όταν είναι αναμμένος, δημιουργεί μια λάμψη παντού.
Η Mummy Chair σχεδιάστηκε από τον Ολλανδό designer Peter Traag για την ιταλική εταιρία Edra. Όπως δηλώνει και το ίδιο το όνομα, αυτή η καρέκλα σε ανακλινόμενο ξύλο από οξιά έχει τυλιχθεί όπως μια μούμια σε ελαστική κορδέλα. Το κάθισμα και η πλάτη είναι γεμισμένα με αφρώδες υλικό. Αυτή η μοντέρνα καρέκλα παράγεται σε 12 διαφορετικά χρώματα.
Για το συγκεκριμένο project, ο σχεδιαστής Αλέξης Θεμιστοκλέους χρησιμοποίησε «φυσικά» καλούπια. Οταν μιλάμε για φυσικά καλούπια, εννοούμε ότι χρησιμοποιούμε συγκεκριμένα σχήματα που παράχθηκαν από την ίδια τη φύση, ώστε να δημιουργήσουμε βάζα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ρόλος της φύσης παρουσιάζεται χρησιμοποιώντας πιπέρια για να γίνουν καλούπια αντικειμένων. Γεμίζοντας ένα πιπέρι με υγρό πηλό, δημιουργήθηκε το καλούπι ενός «αρνητικού» χώρου του λαχανικού. Το αποτέλεσμα ήταν ένα προϊόν, το οποίο για να βγει από τον πηλό, έπρεπε να σπάσει. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις δύο ίδια πιπέρια, έτσι κάθε φορά το καλούπι του κάθε προϊόντος είναι μοναδικό. Από γύψινα καλούπια παίρνεις πάντα το ίδιο αντικείμενο με το ίδιο σχήμα. Σε αυτήν την περίπτωση, η μοναδικότητα του σχήματος διατηρείται κάθε φορά. Το τι κάνει αυτά τα αντικείμενα μοναδικά, δεν είναι απλά οι παραλλαγές στο σχήμα αλλά επίσης οι ατέλειες στην επιφάνεια του τελικού κομματιού.
O Marcel Wanders στη σειρά του «Personal Editions» έχει δημιουργήσει μια σειρά από κομμάτια του «Ενός Λεπτού», όπου παίρνει παραδοσιακά σκεύη τα οποία παράγονται στο Delft της Ολλανδίας (από φιγούρες μέχρι βάζα) και σε μόνο ένα λεπτό τα διακοσμεί, με τα δικά του design. Το κάθε κομμάτι είναι μοναδικό. Το τελικό αποτέλεσμα των ζωγραφισμένων μέσα σε ένα μόνο λεπτό αντικειμένων είναι δυναμικά σχήματα και εντυπωσιακά χρώματα.
Η Cappellini παρουσίασε την πρώτη παραγωγή της Fishnet Chair στο κοινό κατά τη διάρκεια της έκθεσης Salone del Mobile τον Απρίλη του 2001. Προοριζόταν ως μια πιο «βιομηχανοποιημένη» μορφή της πρωτότυπης Knotted Chair του Marcel Wanders, αλλά αφαιρέθηκε από τη συλλογή πολλά χρόνια πριν. Για να γίνει η λευκή Fishnet Chair, ένα σχοινί φτιαγμένο από ίνες aramid, τυλιγμένο γύρω από έναν πυρήνα, δένεται, δημιουργεί ένα σχήμα καρέκλας και μετά εμποτίζεται με εποξικό και ακολούθως κρέμεται από ένα πλαίσιο για να σκληρύνει.
Το Dome Light που σχεδιάστηκε από τον Jameelah El-Gahsjgar για τη Moooi, σχηματίζει το κέντρο του σπιτιού με το εκθαμβωτικό φως που εκπέμπει μια «αιώνια ειρήνη». Το φωτιστικό είναι φτιαγμένο από ένα ατσαλένιο πλαίσιο, το οποίο είναι καλυμμένο με τεντωμένο υλικό από πολυεστέρα.
ΜΑΚ ΕΤΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕ ΣΗΣ
Η αρχισυντάκτρια των Συνθέσεων, Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου μας προσκαλεί με ένα προσωπικό της σημείωμα στην έκθεση Design που διοργανώνεται με αφορμή τα 20χρονα του περιοδικού και ξεκινά αύριο Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου. Μοιάζει με τόμο αρχαίας ιστορίας. Με τη διαφήμιση των Christofle στην 9ατη σελίδα σε μαυρόασπρη εκτύπωση. Πριν η παγκοσμιοποίηση μπει στο λεξιλόγιό μας και πριν, από τη Δανία μέχρι την Κύπρο, φωτιζόμαστε από το ίδιο φωτιστικό και αναπαυόμαστε στην ίδια καρέκλα. Ωστόσο είχε τον ίδιο σκοπό που έχει σήμερα. Να προσθέσει το δικό του λιθαράκι στην αισθητική του τόπου, να φέρει την Κύπρο κοντά στα παγκόσμια ρεύματα της αρχιτεκτονικής και του design. Ξεκίνησε από το όνειρο ενός νεαρού που είχε έρθει από την Αμερική, όπου είχε τελειώσει τις σπουδές του στον τομέα της διακόσμησης, αλλά τότε –το 1988- δούλευε σαν ερευνητής στο ΚΕΜΑ. Με την ενθάρρυνση φίλων, ο Γιάννος Κουζαρίδης έχοντας πάντα στο πλευρό του τον Χρίστο Παπαντωνίου και τον Στέλιο Στυλιανού πριν μια 20ετία ξεκίνησαν την έκδοση των «Συνθέσεων». Όταν τα σπίτια δεν ήταν τότε παρά μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας για τους πλείστους ανθρώπους και τα άλογα δεν έμπαιναν στα καλύτερα σαλόνια αλλά στους στάβλους. Στα χρόνια που πέρασαν, οι «Συνθέσεις» άλλαξαν χέρια και κατέληξαν στο συγκρότημα του «Φιλελεύθερου» για να συναντηθούν με το όνειρο του εκδότη Νίκου Παττίχη, που προσπαθούσε τότε να δεκτεί πως την αρχιτεκτονική που σπούδασε, μόνο να την… εκδώσει θα μπορούσε. Στο σημείο αυτό οι «Συνθέσεις» μπήκαν σε μια νέα εποχή, προσθέτοντας πέρα από το κέφι και τον επαγγελματισμό, κατακτώντας την πρώτη θέση στις πωλήσεις περιοδικών του είδους. Μια ομάδα ανθρώπων που έμεινε πιστή από τα πρώτα χρόνια της νέας αυτής εποχής, η Ειρήνη, η Μαρία, η Κούλα και η άλλη Κούλα, η Ρούλα καθώς και οι υπόλοιποι που προστεθήκαμε μετά, η Μύρια, η Τώνια, η Γκέλυ, o Παναγιώτης, γιορτάζουμε τα 20χρονα των «Συνθέσεων». Με μια έκθεση από δημιουργίες που καθορίζουν το σημερινό ύφος στη διακόσμηση, αλλά και κομματιών που αποτελούν σήμα κατατεθέν στην ιστορία του design. Την έκθεση επιμελήθηκαν ο Αλέξης Θεμιστοκλέους, product designer και η Γκέλυ Νικολαντή, διακοσμήτρια. Η Έκθεση Super Design θα είναι στην Παλιά Αγορά Παλλουριώτισσας, οδός Αγίου Αντρέα 7. Εγκαίνια: 8 Δεκεμβρίου 7.00μ.μ-10.00μ.μ. Διάρκεια: Μέχρι τις 13 Δεκεμβρίου. Ανοικτή: 10.00-1.00 και 4.00-7.00 από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή. Σάββατο: 11.00-5.00
R
E
A
L
S
T
O
R
I
E
S
ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Το εξώφυλλο είναι δημιουργία του Αλέξη Θεμιστοκλέους
ΥΓ. 07/12/2008
ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΚΔΟΤΗΣ-ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΝΙΚΟΣ ΠΑΤΤΙΧΗΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΕΛΕΝΗ ΞΕΝΟΥ ART DIRECTOR ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΤΤΙΧΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΛΕΝΑ ΠΑΡΠΑ
> Μπήκα στο νοσοκομείο πριν από μία εβδομάδα. Έμεινα μέσα σμούς. Στον δικό μου τον ύπνο δεν μου ήρθε ποτέ κανείς. Λες να για τρεις ώρες, μου έβαλαν κάτι ορούς στα χέρια, μου έγραψαν μη με αγάπησαν; Ή απλά δεν με καταδέχονται; συνταγές, χαπάκια πολύχρωμα, «να προσέχεις», μου είπε ο γιατρός. Υπερκόπωση. «Εντάξει». > Ούτε νερό δεν μου έδωσαν να πιω οι δικοί μου νεκροί. Ευτυχώς έχω πάντοτε μπουκάλι γεμάτο στο πάτωμα. Δεν αντέχω με > Ξάπλωσα για μία ώρα στα σεντόνια του «Ευγενίδειου», μετά στεγνό το στόμα. στο σπίτι, με πήρε ο Γιώργος στο τηλέφωνο: «Καλά είσαι ρε μαλάκα; Ζεις;». Ζω, ζω, άσε, έχω πολλή δουλειά. «Τους το ’πες ρε > Μη χαλάσουμε τη μελαγχολική μας Κυριακή περισσότερο. γελοίε στις δουλειές σου, ότι έπεσες κάτω και, ευτυχώς, ήσουν Να βάλω λίγο σουξέ στο ραδιόφωνο. Λίγη ένταση. Παίζει Ρέμο. στην τράπεζα ανάμεσα σε κόσμο;». Όχι. Θα φοβηθούν, θα μου «Ξαφνικά με αφήνεις, τηλέφωνα κλείνεις, χωρίς εξηγήσεις, χωδώσουν άδεια, θα χάσω λεφτά και δεν θα μπορέσω ποτέ να ρίς ένα γεια». Συνωμοσία είναι; Γιαννάκη μου;». πραγματοποιήσω κάποια στιγμή το όνειρό μου, να τα παρατήσω όλα και να πάω στο Ρέικιαβικ, να ζήσω εκεί για πάντα ανάμεσα > Λίγες ώρες προτού πέσω κάτω, ήρθες να με δεις στο μοστους παγετώνες και στα φιορδ. Γι’ αυτό ξεκίνησα να μαθαίνω ντάζ. Με είχες πάρει στο κινητό, «είσαι πάνω;», με ρώτησες, ισλανδικά. «Είσαι γελοίος�». Είμαι. Είμαι. «ναι» σου απάντησα, «τι ωραία έκπληξη� Τι ωραία που ξεκινάει η εβδομάδα». Ήρθες και μου γνώρισες τη σχέση σου. «Είσαι > Στο νοσοκομείο, επάνω στο κομοδίνο, υπήρχε ένα βάζο με καλά;», ρώτησες. «Καλά, όλα καλά». Πού να καταλάβεις. Ευλουλούδια- τουλίπες και κυκλάμινα. Τη νοσοκόμα τη λέγανε Μα- τυχώς είχες βάλει λίγη από την κρέμα στα χέρια σου και μαλάρία, ήταν ξανθιά, 25 χρόνων -πολύ όμορφη- της είπα ότι θα έχει κωσαν. Τα έπιασα λίγο, μα τα τράβηξες. Ε, ναι, ήταν μπροστά. γίνει πολλές φορές σεξουαλική φαντασίωση και γέλασε. «Έν- Βλακεία μου, ήταν πολύ παρορμητικό. Είσαι ανεξέλεγκτο στιγμιστολη�». Μετά από δέκα λεπτά, μου έφεραν δίπλα ένα φαντάρο ότυπο, μωρό μου. που είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά τη γλίτωσε. «Είσαι καλά;», τον ρώτησα. «Τι καλά; Καλά». Θέλεις λίγο χυμό πορτο- > Οι απουσίες είναι υπέροχες. Φτάνει να κρατάνε λίγο. κάλι, να δυναμώσεις; > Η Μαρία μου είπε ότι αν αισθάνομαι καλά, μπορώ να πάω στο > Όποιος είπε ότι στη ζωή, μας ενώνει η γέννηση, η αγάπη, η σπίτι μου, να φύγω από το νοσοκομείο, δεν ήταν κάτι σοβαρό. τέχνη και ο έρωτας, είναι μεγάλος καραγκιόζης. Σε όλα αυτά- Μου έφερε το κινητό μου - κάποιες κλήσεις από τη δουλειά, κάτι κάπου ανάμεσα κρυμμένο- υπάρχει ένα μεγάλο «εγώ». Το μόνο συνεντεύξεις που εκκρεμούσαν, «ναι, ναι, θα γίνουν όλα, μην που μας ενώνει, μωρό μου, είναι ο θάνατος. Ούτε καν το κλάμα. ανησυχείς», απάντησα με γενικό sms. Επί τέσσερα. > Είναι απλό: Επειδή ο θάνατος δεν είναι ανταγωνιστικός. > Αν δεν σου λείψει κάποιος, αν δεν λείψεις εσύ από κάποιον, πώς αλλιώς θα ξέρεις ότι γεννήθηκες, ότι υπήρξες; Ότι έχεις σημασία για τη ζωή κάποιων; > Ξέρεις τι με σκοτώνει; Που δεν υπάρχω καν ως ανάμνηση σ’ εσένα. Κενό.
ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ ΜΑΡΙΝΑ ΣΙΑΚΟΛΑ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ CHARLIE MAKKOS ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΤΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ OMAΔΑ ΑΝΤΡΕΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΟΛΥΣ ΠΕΣΛΙΚΑΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΤΑΠΑΣ ΜΟΝΙΜΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΡΑΒΑΛΗ ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΤΖΑΛΟΣ ΜΑΡΙΑ ΜΑΣΟΥΡΑ FILEP MOTWARY ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΒΒΙΝΙΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΠΑΡΣΗΣ ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΥΜΑΖΗΣ ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΙΛΛΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΑΡΙΑ ΖΕΡΒΟΥ ΜΑΡΙΑ ΚΑΠΑΤΑΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΙ ΧΡΩΜΑΤΩΝ & ΕΚΤΥΠΩΣΗ: PROTEAS PRESS LTD
Aυτό το τεύχος ανάλαβε εξ'ολοκλήρου ο Αλέξης Θεμιστοκλέους, Product designer.
> Αντέχω να είμαι ετοιμόρροπος, αλλά δεν αντέχω να μη με αγαπάνε. Όταν η καρδιά μου χτυπάει μέσα έξω, ο πρώτος που θα με πάρει τηλέφωνο, θα το υποστεί: «Μ’ αγαπάς; Σου είμαι πολύτιμος;». Ρητορική είναι βέβαια η ερώτηση. Στον εαυτό μου απευθύνεται. > Το βράδυ, μετά το νοσοκομείο, κοιμήθηκα αρκετά. Είδα και όνειρο. Ένα αντίσκηνο που έπιανε φωτιά απ’ τα σκοινιά. Νομίζω πως μου άρεσε. Γιατί δίπλα είχε μια λίμνη.
> Ακούω μερικούς που λένε ότι στον ύπνο τους, έρχονται οι πεθαμένοι τους και τους λένε διάφορα, πράγματα με συμβολι- > Ύστερα κολύμπησα. Μας ενδιαφέρουν τα δικά σας Υστερόγραφα. Οι δικές σας ιδέες για θέματα και οι δικές σας απόψεις. Τα περιμένουμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: eleni.xenou@phileleftheros.com
30