ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ﻧﻮﺷﺘ ٌﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ﺗﺮﺟﻤ ٌﻪ ﻣﻬﺸﻴﺪ اﻣﻴﺮﺷﺎهﯽ
1
2
ﻓﻬﺮﺳﺖ ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎری ﺑﺮای ﭼﺎپ ﭼﻬﺎرم درﺑﺎر ٌﻩ ﺗﺮﺟﻤ ٌﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﺘﺎب ﮐﻠﻴﺸ ٌﻪ دﺳﺘﺨﻂ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر ﺳﺮﺁﻏﺎز ﺑﺨﺶ اول )ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ رﻳﺸﻪهﺎ( ﻣﻦ در ﮐﻮهﺴﺘﺎﻧﯽ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩام داﻧﺸﺠﻮی اﻳﺮاﻧﯽ داوﻃﻠﺐ ﺟﻨﮓ در ارﺗﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻪ درس ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﭘﻞ واﻟﺮی از ﺗﻬﺮان هﻴﺘﻠﺮ ﭼﻨﺪان هﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻧﻤﯽﻧﻤﻮد ﻣﺼﺪق ﻳﺎ درس دﻣﮑﺮاﺳﯽ روزی ﮐﻪ ﻣﺼﺪق ﻧﻔﺖ را ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﺎﻧﮏهﺎﻳﺶ را ﻋﻠﻴﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺖ
ﺑﺨﺶ دوم )ﭘﺎﻳﻤﺮدی در ﻋﻘﺎﻳﺪ( ﭼﺸﻴﺪن ﻣﺰ ٌﻩ زﻧﺪانهﺎی ﺷﺎﻩ ﺳﺎواک ﻓﺮاﺗﺮ از دوﻟﺖ ﺗﺮدﺳﺘﯽهﺎی ﺷﺎﻩ ﺟﺎذﺑﻪ ﺣﺰب واﺣﺪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ »ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن« ﮔﻮ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪهﺎ دﮔﺮدﻳﺴﯽ ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰ ﻳﮑﯽ از درﺑﺎرﻳﺎن اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻣﯽﻻﺳﺪ
ﺑﺨﺶ ﺳﻮم )اﺧﻼص در ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ( ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻴﺪ! ﺑﺮای ﻣﻦ دوﻟﺖ ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻴﺪ! دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺗﺮﮐﺶ اﻧﻘﻼب اﻟﺰاﻣ ًﺎ ﺿﺎﻣﻦ ﺳﻌﺎدت ﻳﮏ ﻣﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ ای ﮐﺎش ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﻣﺎﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ!
3
وداع ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﺎرﺗﺮ :ﻣﺮدی ﺑﺎ ﺣﺴﻦﻧﻴﺖ وﻟﯽ ﺑﯽارادﻩ ﺷﻮروی ﺷﺎﻩ را ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽداد ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺷﻴﺎدی ﺁﻳﺖاﷲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ ارﺗﺶ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ
ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎرم )ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﺮان( ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺑﻠﻴﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﭘﺎرﻳﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﯽ ﺑﻨﯽﺻﺪر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺷﻮروی اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺮای ﻣﺼﺮف داﺧﻠﯽ ﺗﺸﻴﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺎدات ﺻﺪای ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻦ اﻳﻦ ﺑﻨﺎی ﺳﺴﺖ ﺑﻨﻴﺎد ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﺎر ﺑﺮای هﻤﻪ ،هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﺿﻤﻴﺮی ﺁﮔﺎﻩ اﻳﺮان در ﻣﻴﺎن ﻣﻠﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺻﺎﻟﺖ
4
ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎری ﺑﺮای ﭼﺎپ ﭼﻬﺎرم ﺗﺮﺟﻤ ٌﻪ ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ] [ Ma fidélitéرا ﻣﻦ در ﺳﺎل 1982ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﻓﺮاوان و در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪم .ﺷﺘﺎب داﺷﺘﻢ ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳﯽ هﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺘﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺣﺘﻤٌﺎ ﭘﻴﺶ از ﺑﺮﮔﺮدان ﻋﺮﺑﯽ و اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺁن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﻮد .ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻮد ﭼﻮن در ﺁن زﻣﺎن وﺳﺎﺋﻠﯽ از ﻧﻮع راﻳﺎﻧﻪ و ﻧﺮم اﻓﺰار در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد هﻴﭻ ،اﻣﮑﺎﻧﺎت ﭼﺎپ ﻣﺘﻌﺎرف هﻢ در ﻏﺮﺑﺖ و در ﺑﻪ دری وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .ﻣﺎﺷﻴﻦ س ﺗﺤﺮﻳﺮی داﺷﺘﻴﻢ و ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪٌ ﺗﺮﺟﻤﻪ را از ﺁﻏﺎز ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن دﻳﮑﺘﻪ ﮐﻨﻢ ر ّ هﺮ دو ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ .از ﺑﺨﺖ ﺧﻮش هﻢ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺑﺮای ﺁن زﻣﺎن ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻮد و هﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻮﻳﺲ در ﻧﻈﻢ و ﭘﺸﺘﮑﺎر ﻧﻤﻮﻧﻪ) .اﺳﻢ او را اﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺁورم از اﻳﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺟﺎزﻩ ای در ﮔﺬﺷﺘﻪ از او ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮدﻩ ام و اﻣﺮوز هﻢ از ﻣﻨﺰل و ﻣﺄواﻳﺶ ﺑﯽ ﺧﺒﺮم(. ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺳﻪ ﭼﺎپ ﭘﻴﺎﭘﯽ ﺷﺪ – زﻣﺎﻧﯽ ﭼﻨﺎن ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاد اﺷﺘﺒﺎهﺎت ﺗﺎﻳﭙﯽ ﻣﺘﻦ را ﺗﺼﺤﻴﺢ ﮐﻨﻢ .و اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ ،ﻃﺎهﺮ ﺟﺎم ﺑﺮﺳﻨﮓ ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺗﺎرﻧﻤﺎی ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﻮد دردﺳﺮ ﺧﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ ،اﺑﺮاز ﺗﻤﺎﻳﻞ ﮐﺮد ﻓﺼﻠﯽ ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﺮ »ﺳﺎﻳﺖ« ﺑﻴﺎورد .ﻃﺒﻌًﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ در ﺗﺮﺟﻤﻪ را اﻳﺠﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ اﺻﺮار و ﺗﺸﻮﻳﻖ او ﮐﻞ ﻣﺘﻦ را ﺑﺎزﺑﻴﻦ ﮐﺮدم – اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻤﺎم و ﻓﺮاغ ﺑﺎل .ﺣﺮوف ﭼﻴﻨﯽ ﮐﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮی هﻢ ﺑﻪ هﻤﺖ ﻃﺎهﺮ و دوﺳﺖ ﻧﺎزﻧﻴﻦ دﻳﮕﺮی ،ﺣﺴﻦ ﺑﻬﮕﺮ ،ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪ .ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻳﺎری ،ﻓﮑﺮ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ هﻢ از ﺁﻗﺎی ﺑﻬﮕﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻧﻮﺷﺘ ٌﻪ دوﻟﺘﻤﺮدی ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺣﻴﺎت ﺳﻴﺎﺳﯽ اش هﻤﻮارﻩ ﻣﺪاﻓﻊ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺑﻮد و ﻧﺠﺎت ﻣﻠﮏ را در اﺣﻴﺎی اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﯽ دﻳﺪ ،ﺑﻪ ﺟﺎ و ﺣﺘﯽ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺻﺪﻣﻴﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ در دﺳﺘﺮس هﻤﻮﻃﻨﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد – ﮐﺘﺎب ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﻳﺎب ﺑﻮد .وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد را ﺑﺎ ﺑﻬﻤﻦ اﻣﻴﻨﯽ ،ﻣﺆﺳﺲ اﻧﺘﺸﺎرات ﺧﺎوران در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ از ﺁن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد .ﺑﺎ هﻤﺪﻟﯽ و هﻤﺮاهﯽ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن رﺳﻴﺪ. اﺻﻞ ﮐﺘﺎب ] [ Ma fidélitéدر واﻗﻊ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و هﺪف از ﺁن ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪن هﺮ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮد ﺑﺨﺘﻴﺎر و ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ اش ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮐﺸﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﻪ ﺁن دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ و دوران ﺟﻮاﻧﯽ و ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ را در ﺁن ﮔﺬراﻧﺪ .ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر از ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﺳﻄﻮر ﺁن ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ .ﻣﻦ – ﺑﻪ وﻳﮋﻩ اﻳﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ او دﻳﮕﺮ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ – ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺑﺎزﺧﻮاﻧﯽ ﻣﺘﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ اش ﺑﺎ ﺗﺮﺟﻤ ٌﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺻﺪای او را در ﮔﻮش داﺷﺘﻢ .ﺗﺴﻠﻂ او ﺑﻪ اﻳﻦ زﺑﺎن دوم ﮐﻪ از ورای ﻃﻨﺰ ﺑﺮّاﻳﺶ هﻮﻳﺪاﺳﺖ ،از ﺗﺴﻠﻂ او ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﻢ ﻧﺪارد .از اﻳﻦ رو در ﺑﺮﮔﺮدان هﻢ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ ام ﺗﺎ ﺟﺎی ﻣﻤﮑﻦ ﮐﻠﻤﺎت و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺧﺎص وی را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻳﺎدﺁور ﺁهﻨﮓ ﮐﻼم او در زﺑﺎن ﻣﺎدرﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ. 24ﺳﺎل از ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ اﺛﺮ ﻣﯽ ﮔﺬرد و 15ﺳﺎل از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺁن رادﻣﺮد .ﺳﺨﻨﺎن ﺳﻨﺠﻴﺪ ٌﻩ او در اراﺋ ٌﻪ ارزش هﺎی دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﻻﺋﻴﮏ در ﮐﺸﺎﮐﺶ اﻧﻘﻼب ﮔﻮش ﺷﻨﻮاﻳﯽ ﻧﻴﺎﻓﺖ .ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اﻧﺘﺸﺎر اﻳﻦ ﮐﺘﺎب هﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﭘﺲ از ﻓﺎﺟﻌ ٌﻪ اﻧﻘﻼب واﻗﻊ ﺷﺪ ﺧﺮﻳﺪاراﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮد ﭼﻮن هﻨﻮز ﻟﺮزی از ﺗﺐ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻮد .اﻣﺮوز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮف هﺎی او در ﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺮدم ﺳﺎﻻری و ﺟﺪاﻳﯽ دﻳﻦ از دوﻟﺖ ﺳﮑﻪ راﻳﺞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ورد زﺑﺎن هﻤﮕﺎن ﭼﻪ در ﺑﺮون و ﭼﻪ در درون ﻣﺮزهﺎی اﻳﺮان .هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺎم ﻣﺼﺪق اﻋﺘﺒﺎری روز اﻓﺰون دارد ﻧﺎم ﺑﺨﺘﻴﺎر ﻧﻴﺰ ،ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪی و ﻓﺪاﮐﺎری راﻩ وی را اداﻣﻪ داد ،روز ﺑﻪ روز ارزﺷﯽ واﻻﺗﺮ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ .ﺑﺴﻴﺎری از ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺑﺎ ﮐﻮر دﻟﯽ او را ﺁﻣﺎج ﺗﻬﻤﺖ ﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺮوز ﺑﻪ درﺳﺘﯽ راﻩ او اﻗﺮار دارﻧﺪ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﻧﺎﺧﺠﺴﺘ ٌﻪ ﻣﺎ ﻗﺪر اﻳﻦ ﺑﺰرگ ﻣﺮد هﻢ ﭘﺲ از درﮔﺬﺷﺘﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ .ﺣﺮف ﺣﻖ ﺑﺴﺎ اوﻗﺎت ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁﻧﮑﻪ ارج ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ را ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮد ﺷﻌﻠ ٌﻪ ﮐﻴﻨﻪ را در دل ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻣﯽ اﻓﺮوزد و ﮔﺎﻩ ﻓﻘﻂ ﻣﺮگ
5
ﺻﺤﺒﺖ از ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﯽ ﺷﺪ – ﻣﻦ ﻗﺪر ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺗﻠﻘﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ اﮔﺮ از ﮐﻤﮏ هﺎی ﻣﺪاوم و ﺑﯽ درﻳﻎ و هﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒ ٌﻪ راﻣﻴﻦ ﮐﺎﻣﺮان در ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ و ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاری ﻧﮑﻨﻢ. ﻣﻬﺸﻴﺪ اﻣﻴﺮﺷﺎهﯽ 5ژوﺋﻴ ٌﻪ 2006
6
درﺑﺎر ٌﻩ ﺗﺮﺟﻤ ٌﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﺘﺎب ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺑﺮای ﺧﺎرﺟﻴﺎن ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﻓﺮاﻧﺴﻪ- زﺑﺎﻧﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺁن ﺣﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺷﺮ ﮐﺘﺎب از ﻓﺮوش ﺁن اﻇﻬﺎر رﺿﺎﻳﺖ ﮐﺮد .ﺑﻪ ﻣﻮازات اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن هﻢﻣﻴﻬﻨﺎن از ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺎط دﻧﻴﺎ زﺑﺎن ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﮔﺸﻮدﻧﺪ و ﻣﺼﺮًا ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺁن ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﭘﻴﻮﻧﺪ دارد ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮد اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﻻزم ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻣﺪ ،ﺑﻌﻼوﻩ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ و ﻗﺒﻞ از اﻧﺘﺸﺎر ﺁن ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ و ﻋﺮﺑﯽ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ هﻢﻣﻴﻬﻨﺎن ﺑﺮﺳﺪ. ﻋﻨﻮان ﮐﺘﺎب ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ Ma fidélitéﻳﻌﻨﯽ »وﻓﺎداری« ﺑﻮد ،وﻟﯽ اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﻨﻌﮑﺲﮐﻨﻨﺪﻩ ﺁﻧﭽﻪ روح و ﺁهﻨﮓ ﮐﺘﺎب اﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ .ﮐﻮﺷﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ و از اﮐﺜﺮ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻟﻐﺘﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ .واژ ٌﻩ »ﻳﮏرﻧﮕﯽ« ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺤﺘﻮای ﮐﺘﺎب ،ﺑﻴﺶ از ﺳﺎﻳﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات ﻣﻘﺮون ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﺑﻮد و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ هﻤﻴﻦ ﻟﻐﺖ ﺑﻪ دو دﻟﯽهﺎ ﭘﺎﻳﺎن داد. ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﺪﻳﻮن هﻤﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﺸﻴﺪ اﻣﻴﺮﺷﺎهﯽ اﺳﺖ .وﻟﯽ اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ دﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ :در زﻣﺎﻧﻴﮑﻪ ﺟﻨﻮن دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ ،ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ اﻳﺮاﻧﯽ را از ﺑﻐﺾ ﻓﺴﺎد رژﻳﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،او ﺑﻮد – و ﻓﻘﻂ او – ﮐﻪ در ﺁن ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ در ﻣﻴﺎن »اهﻞ ﻗﻠﻢ« ﮐﻪ ﺧﻮد را روﺷﻨﻔﮑﺮ و ﺗﻴﺰﺑﻴﻦ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ،ﺟﺮأت ﮐﺮد و ﻧﻮﺷﺖ» :ﭼﺮا ﮐﺴﯽ از ﺑﺨﺘﻴﺎر دﻓﺎع ﻧﻤﯽ- ﮐﻨﺪ؟« ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﺸﻴﺪ اﻣﻴﺮﺷﺎهﯽ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و هﺮﮔﺰ او را ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم ،ﺣﺘﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﺬﮐﻮر را هﻢ ﻳﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ در ﭘﺎرﻳﺲ ﺧﻮاﻧﺪم. ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ او ﺗﺎﺋﻴﺪ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﯽهﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد .ﺁن ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﯽهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﺄﺳﻒ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوز دور از وﻃﻦ و ﺷﺎهﺪ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﯽهﺎی ﮐﺸﻮر و اﺳﺘﺒﺪاد ﺧﻮنﺁﺷﺎم رژﻳﻢ ﻣﻼهﺎ هﺴﺘﻴﻢ. ﻣﻦ از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻗﺒﻮل اﻳﻦ زﺣﻤﺖ را ﺑﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ هﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﯽ و هﻢ ﺑﻪ هﻤﻮﻃﻨﺎن ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻻزم ﻧﻤﯽداﻧﻢ روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﭼﻪ رﻏﺒﺖ و ﺷﻮﻗﯽ ﮐﺎر ﺧﺴﺘﻪﮐﻨﻨﺪ ٌﻩ ﺗﺮﺟﻤﻪ را ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﻮر و هﻴﺠﺎﻧﯽ و ﺑﺪون ﭼﺸﻤﺪاﺷﺖ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﯽاﻣﺎن ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن اﻳﺮان ﺑﺮای روﺷﻦ ﮐﺮدن ذهﻦ ﺧﺎرﺟﻴﺎن ﻧﻮﺷﺘﻢ .در ﻣﻴﺎن ﻧﺎﻣﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺁنهﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ذﮐﺮ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ» :ﻣﻦ در ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺘﺎﺑﯽ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺻﺪاﻗﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﺘﺮاﮐﻢ دﻳﺪم«. ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ﭘﺎرﻳﺲ 25ﺁﺑﺎن 1361
7
8
9
10
11
ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎب ﻋﻨﻮان اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺪتهﺎ دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻮدم .اﻳﻦ ﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ .ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻗﺮﻧﯽ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻮادﺛﯽ ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد دﻳﺪﻩ اﺳﺖ و اﻟﺰاﻣ ًﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﺗﺼﺎدم اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺒﺪﻳﻞهﺎی ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﯽ دوران ﺧﻮد را – ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎً دردﻧﺎک ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ – ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻩام .دﻳﺪﻩام ﮐﻪ ﺟﻮاﻣﻊ ،ﮐﺸﻮرهﺎ ،اﻋﺘﻘﺎدات ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪﻩاﻧﺪ و دﮔﺮﮔﻮن ﮔﺮدﻳﺪﻩاﻧﺪ و ﺳﭙﺲ از ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻪاﻧﺪ. ﻣﻦ اﮔﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺮﻧﻤﯽﺧﺎﺳﺘﻢ ،ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ "ﺧﻮدم" ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪاری در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺳﻮﺳﻪهﺎ و ﻳﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن راﻩهﺎی ﺳﻬﻞ ﻣﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻪ هﺴﺘﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ. هﺮ ﮔﺎم ﻧﻮﻳﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺣﻔﻆ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻗﺪرت ﺣﻔﻆ اﻳﻦ ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﯽﺷﮏ ﻓﻀﻴﻠﺘﯽ اﺳﺖ ،زﻳﺮا اﮔﺮ ﺣﻮادث زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺠﺮد ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ ﺧﻮد را در ﺗﻤﺎم دﻗﺎﻳﻖ ﺑﺎز ﻳﺎﺑﻴﻢ و ﺑﺎز ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ. ﻣﻦ ،اﻓﺴﻮس ،در ﺧﺰان ﻋﻤﺮ ﻓﺮدی هﺴﺘﻢ ﺳﺨﺖ درﮔﻴﺮ و دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﯽ و از ﺑﺪ ﺣﺎدﺛﻪ در اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻩام ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺘﺶ در اﻧﺤﺼﺎر ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎً از ﺁن ﭼﻴﺰی درک ﻧﻤﯽﮐﺮدﻩ اﻧﺪ. ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از اﻧﺴﺎن و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او ،ﺑﻪ ﻗﺪﻣﺖ ﺧﻮد ﺑﺸﺮﻳﺖ اﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪم. ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﻦ ﺑﺮای اﻳﺠﺎد اﻣﮑﺎن ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﺷﮑﻮﻓﺎﺋﯽ اﻧﺴﺎن ،از هﻤﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﺸﺄت ﻣﯽﮔﻴﺮد .رهﺒﺮان ﮐﺸﻮر اﻳﺮان اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺳﺎدﻩ را ﻣﺮدود ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺗﺤﻘﻴﻘﯽ ﺗﺎرﻳﺨﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﺸﻮرم ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻓﺮاﻏﺖ و ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺁراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮی دارد ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ روزهﺎ از هﺮ دو ﺑﯽﻧﺼﻴﺒﻢ. از اﻳﻦ رو در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎ و ﻋﻼﺋﻢ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدﻩ ام و اﻧﺠﺎم ﺁن ﮐﺎر وﻗﺖﮔﻴﺮ را ﺑﻪ روزهﺎی روﺷﻦﺗﺮی واﮔﺬاﺷﺘﻪام. اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻴﺶ از دو ﺳﺎل ذهﻦ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل داﺷﺘﻪ اﺳﺖ .ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁن ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪزﺑﺎﻧﺎن ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺁن دﺳﺘﻪ از ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن ﮐﻪ ﺗﻌﺼﺒﯽ ﺧﺎص ﻧﺪارﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﻣﯽﮐﻮﺷﻨﺪ از ﺣﻮادﺛﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﺳﺮزﻣﻴﻦ زﻳﺒﺎی اﻳﺮان ﻣﯽﮔﺬرد ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ، اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ دادﻩ ﺑﺎﺷﻢ. اﮔﺮ ﻣﻘﺎﻻت ﺳﺎدﻩﻟﻮﺣﺎﻧﻪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻐﻠﻮط روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران و ﻣﺒﻠﻐﺎن را ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم، از ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ اﺛﺮ ﺧﻮد داری ﻣﯽﮐﺮدم .درک واﻗﻌﻴﺖهﺎ ﺧﺼﻮﺻ ًﺎ ﺑﺮای ﺧﺎرﺟﻴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺬری ﮐﻮﺗﺎﻩ در اﻳﺮان داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻧﻪ در رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺁﺳﺎن ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﻧﻪ در هﺮج و ﻣﺮج اﻣﺮوز. ﺟﻬﻞﮔﺮاﺋﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺾ اذهﺎن ﺑﺼﻴﺮ و ژرفﺑﻴﻦ را هﻢ ﻣﻐﺸﻮش ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ .ﻣﻦ ﻣﺪﻋﯽ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻌﻀﯽ ﮔﻮﺷﻪهﺎی ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺎرﻳﮏ و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻤﻴﺰ اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ را ﻣﺨﺘﺼﺮی روﺷﻦ ﮐﺮدﻩام. ﻓﻘﻂ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﻨﮕﺎم ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩام ﮐﻪ در ﻗﻀﺎوت- هﺎﻳﻢ ﺟﺎﻧﺐ اﻧﺼﺎف را ﻧﮕﻬﺪارم .ﭼﻘﺪر در اﻳﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدﻩام ،ﻧﻤﯽداﻧﻢ .در هﺮ ﺣﺎل ﻗﻀﺎوت ﻧﻬﺎﺋﯽ را ﺑﻪ ﻳﮏ ﻳﮏ ﺷﻤﺎ وا ﻣﯽﮔﺬارم.
12
ﺳﺮﺁﻏﺎز »ﺷﻤﺎ را از ﮐﯽ ﻧﺪﻳﺪﻩام؟« »از 25ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت .ﻗﺎﻋﺪﺗًﺎ اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺎﻳﺪ در ﺧﺎﻃﺮﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ«. »در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ هﻴﭻ ﭘﻴﺮ ﻧﺸﺪﻩاﻳﺪ«. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩام .اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺁﺛﺎری ﮐﻪ ﮔﺬر زﻣﺎن ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ رژﻳﻢ ﻣﯽﮔﺬارد ،ﺑﺎ ﻓﺮﺳﻮدﮔﯽهﺎی ﻧﺎﺷﯽ از ﻗﺪرت ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ .در هﺮ ﺣﺎل ﺗﺎرﻳﺦ در اﻳﻦ 25ﺳﺎﻟﻪ راﻩ درازی ﭘﻴﻤﻮدﻩ اﺳﺖ .در ﺁن ﻏﺮوب اواﺧﺮ دﺳﺎﻣﺒﺮ ،1978اﻳﺮان ﺑﻪ ﻃﺮف هﺮج و ﻣﺮج ﻣﯽرﻓﺖ .ﻣﻦ ﺟﻠﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﻪ ﺑﮑﻮﺷﻢ اﻳﺮان را در ﺳﺮاﺷﻴﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺷﺘﺒﺎهﺎت ﻣﮑﺮر ﺑﻮد ،از ﻟﻐﺰش ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ هﺮج و ﻣﺮج ﺑﺎز دارم .دوﻟﺖهﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ هﻢ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ .ﺁﻣﻮزﮔﺎر ،ﺷﺮﻳﻒاﻣﺎﻣﯽ ،ازهﺎری ...ﺁﻳﺎ دوﻟﺘﯽ هﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم دوﻟﺖ ﺑﺨﺘﻴﺎر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؟ ﺑﺎﻳﺪ اوﺿﺎع ﺳﺨﺖ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ و اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﭘﻬﻠﻮی ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﯽ ،ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﮑﺮ دور از ذهﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺧﻄﻮر ﮐﻨﺪ. ﺷﺎﻩ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد و ﻣﺎ رو در روی هﻢ در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ در ﺁن دﻳﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﮐﺎخ ﻧﻴﺎوران ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ. »اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭼﻪ ﺻﻴﻐﻪای اﺳﺖ؟« »اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ،واﮐﻨﺸﯽ اﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دوﻟﺖهﺎی ﭘﻴﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ از ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ از ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ«. »ﭼﻄﻮر؟« »ﭼﻮن اﮔﺮ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻧﺒﻮد ،هﻴﭻﮐﺲ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﺮد«. ﭘﻴﺎﻣﺪ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد. »اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺰان زﻧﺪﮔﯽ رﺳﻴﺪﻩام .در اﻳﻦ ﺗﺎﻻر ﺣﺮفهﺎی ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ دروغ زﻳﺎد زدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺎﻳﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ هﻤﺎن روال اداﻣﻪ دهﻢ ،ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﮕﻮﻳﻢ؟« وﻗﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﭘﺮﺗﻮ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﻮرﺳﻮی اﺧﺘﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻴﺶ ،ﻗﺮﻋﻪ ﻓﺎل ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ زد، اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ زدم .اﻣﺮوز هﻢ اﻟﻬﺎمﺑﺨﺶ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ،هﻤﺎن ﻣﻴﻞ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدن ﺣﻘﺎﻳﻖ اﺳﺖ ،ﭼﻮن ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺎلهﺎی اﺧﻴﺮ اﻳﺮان را از ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺎهﺪ ﺑﻮدﻩام و ﺑﺎ ﺁن زﻳﺴﺘﻪام .اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻮادث را ﻣﺤﺾ ﺧﻮشﺁﻳﻨﺪ ﻓﻼن ﻳﺎ ﺑﻬﻤﺎن ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮدم، ﺷﺮح دهﻢ ،ﻗﻄﻌًﺎ دردﺳﺮ ﮐﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯽدادم. اﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪم اﻳﺮان را در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮک ﮐﻨﻢ – ﮐﻪ ﺷﺮح ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺁن ﺑﻌﺪ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ – ﺑﯽﺷﮏ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺟﺎن ﺧﻮدم ﺑﻮد ،اﻣﺎ دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮی هﻢ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اهﻤﻴﺘﺶ هﻴﭻ ﮐﻢ از اوﻟﯽ ﻧﻴﺴﺖ و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﺗﺎ ﺣﺮفهﺎﻳﻢ را ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩام اداﻣﻪ دهﻢ. اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻳﮏ ﺻﻔﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮم ،اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ در ﻋﻘﺎﻳﺪی ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را درﺳﺖ ﻣﯽﭘﻨﺪارم ،ﭘﺎﻳﺪاری و ﺛﺒﺎت ﻗﺪم ﻧﺸﺎن دادﻩام و اﻣﻴﺪوارم ﮐﻪ در وﻃﻨﻢ ،هﻢوﻃﻨﺎن ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﺻﻔﺖ را ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁزادی ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﻣﻮهﺒﺎت ،ﻣﺆﻣﻨﻢ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ﺗﺸﺨﺺ ﺑﺸﺮی اﺳﺖ ﻣﺆﻣﻨﻢ .ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ هﺮ دوﻟﺘﯽ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ دو اﺻﻞ
13
را در ﺗﻤﺎم اﻣﻮر رﻋﺎﻳﺖ ﮐﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ اﻣﮑﺎن رﺷﺪ و ﺷﮑﻮﻓﺎﺋﯽ را ﺑﺮای هﻤﻪ ﺷﻬﺮوﻧﺪاﻧﺶ ﻓﺮاهﻢ ﺁورد. ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﭘﺎﺳﺪار دﻣﮑﺮاﺳﯽ و از اﻳﻦ رهﮕﺬر ﭘﺎﺳﺪار ﺁزادی اﺳﺖ .در ﻳﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ،ﻧﻈﻴﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺎ ،ﺷﺨﺺ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺗﺎﺑﻊ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻳﺎ ورای ﺁن ﻗﺮار ﻧﺪارد .ﻣﻦ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ رﺳﻮم و ﺁداب ﻳﮏ ﻣﻠﺖ ،ﭘﺮﺑﻬﺎﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﺮاث ﺁن ﻣﻠﺖ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﺮای رواج و ﺣﻔﻆ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎدات ،ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮔﺮان ﭘﺮداﺧﺘﻪام ،ﺣﺘﯽ ﺟﺎﻧﻢ را ﺑﺮای ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪام .در ﺗﻤﺎم دورﻩهﺎ ﺑﺮای ﺳﺮ ﻣﻦ ﻗﻴﻤﺘﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. از ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ،از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮاﻧﮑﻮ ﻳﺎ ﻋﻠﻴﻪ هﻴﺘﻠﺮ ﻣﯽﺟﻨﮕﻴﺪم ،در ﻋﻘﺎﻳﺪم ﺛﺎﺑﺖﻗﺪم ﺑﻮدﻩام .در ﺳﺎل 1940ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺖ در ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺁن را ﺑﺮﺣﻖ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ در ارﺗﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﺮدم .ﺳﺎلهﺎ ﺑﻌﺪ وارث اﻓﮑﺎر ﻣﺼﺪق ﺷﺪم و ﺑﻪ ﭘﻴﺮوی از ﺳﺮﻣﺸﻖ او ﺑﺎ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﭘﺮداﺧﺘﻢ و ﻣﻐﺎﻳﺮ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺷﺨﺼﻴﻢ ،از هﺮﮔﻮﻧﻪ هﻤﮑﺎری ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮنﺷﮑﻦ ﺑﻮد ،ﺳﺮ ﺑﺎز زدم. در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ،ﺁﻧﭽﻪ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺮدم و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ را – ﮐﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر دﺷﻮار ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ – ﺗﺎ ﺷﺮطهﺎﻳﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪ ،ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻢ .ﻣﻦ در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪم ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩام ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد. اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ،ﺧﻄﺎﺑ ٌﻪ دﻓﺎﻋﻴﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻦ ﻧﻪ هﻴﭻ ﻧﻴﺎزی دارم و ﻧﻪ هﻴﭻ ﺗﻮﻗﻌﯽ ،ﻣﮕﺮ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ،و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﺮا ﺑﺮای ﺣﺮف زدن درﺑﺎر ٌﻩ ﮐﺸﻮر در ﺗﺐ و ﺗﺎﺑﻢ ،و ﺣﺘﯽ ﺗﺎ اﻧﺪازﻩای ﺑﺮای ﺣﺮف زدن ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻠﺖ اﻳﺮان ،ﻣﻌﺘﺒﺮ و ﻣﻮﺟﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ.
14
ﺑﺨﺶ اول ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ رﻳﺸﻪهﺎ
15
1 ﻣﻦ در ﮐﻮهﺴﺘﺎﻧﯽ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩام ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﺎم ﻣﻨﻄﻘﻪای از اﻳﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻧﻴﺰ هﺴﺖ ،ﻣﻨﻄﻘﻪای ﮐﻮهﺴﺘﺎﻧﯽ و ﺳﺮﺳﺨﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ داﻣﻨ ٌﻪ ﮐﻮﻩهﺎی زاﮔﺮس در ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑﯽ ﮐﺸﻮر ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .ﭼﻨﺎن دور از دﺳﺘﺮس اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از هﺠﻮم اﺳﮑﻨﺪر ﻣﻘﺪوﻧﯽ ﻧﻴﺰ در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪ .اﺳﮑﻨﺪر ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﺗﻤﺎم اﻳﻦ رﺷﺘﻪ ﮐﻮﻩهﺎ را دور ﺑﺰﻧﺪ وﻟﯽ ﻧﻴﺮوهﺎﻳﺶ را در ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ ﻧﻴﺎﻧﺪازد .در ﺁن زﻣﺎن هﻢ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﻞ ﺑﺨﺘﻴﺎری ،ﮐﻪ اﻓﺮادش ﺳﺎﮐﻨﻴﻦ ﻣﺤﻞ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدادﻧﺪ ،ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ .ﺑﺨﺘﻴﺎریهﺎ از ﻧﮋاد ﻟﺮﻧﺪ و ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﺣﺪودًا ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﻧﻴﻢ ﻣﯽرﺳﺪ و ﻳﮑﯽ از ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪﺗﺮﻳﻦ ﻗﺒﺎﻳﻞ اﻳﺮان را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدهﻨﺪ. ﺧﺎﻧﺪان ﻣﻦ ﻳﮑﯽ از ﻗﺪﻳﻤﯽﺗﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮﻩهﺎی ﺑﺨﺘﻴﺎری اﺳﺖ .هﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺳﻌﺪی، ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺰرگ اﻳﺮان ،در ﺑﺎب ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻮﺳﺘﺎن در ﺣﮑﺎﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﺖ :ﺑﻠﻨﺪ اﺧﺘﺮی ﻧﺎم او ﺑﺨﺘﻴﺎر/ ﻗﻮی دﺳﺘﮕﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪدار ﺁﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد؛ ﺑﻪ اﻳﻞ ﻣﺎ اﺷﺎرﻩ دارد. ﻣﻦ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﺎن دو ﮐﻮﻩ ﮐﻼر و ﺳﺒﺰﻩ ﮐﻮﻩ ،ﮐﻪ هﺮ ﮐﺪام ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﺎر هﺰار ﻣﺘﺮ ارﺗﻔﺎع دارد ،در داﻣﺎن ﻃﺒﻴﻌﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁدﻣﯽ ﭼﻴﺮﻩ اﺳﺖ ،زﻳﺮ ﺑﺮف و ﺑﺎران و ﺑﺎد ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ- ام .ﺁب و هﻮای ﺁﻧﺠﺎ ﺁب و هﻮای ﺻﺤﺮاﻳﯽ اﺳﺖ .در ﺁﻧﺠﺎ ﺁدﻣﯽ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨ ٌﻪ ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ و هﻨﮕﺎم ﺷﺐ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﺳﺘﺎرﻩهﺎ را ﺑﺮ ﭘﻠﮏ ﭼﺸﻢهﺎی ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻣﺎ از ﭼﻬﺎر ﻗﺮن ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻣﺎن و ﻋﻨﻮان اﻓﺘﺨﺎری ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ اﺳﺘﺎن را دارﻳﻢ .ﻧﻴﺎﮐﺎن ﻣﻦ هﻤﺮاﻩ ﻧﺎدر ﺷﺎﻩ ﮐﻪ در ﺳﻨﻪ 1736ﻣﻴﻼدی – ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ دادن ﺗﺮﮐﺎن در هﻤﺪان و ﺑﻴﺮون راﻧﺪن ﺳﻠﺴﻠﻪ اﻓﻐﺎﻧﻴﺎن – ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺸﺴﺖ ،ﺟﻨﮕﻴﺪﻩاﻧﺪ .وﻟﺘﺮ 1از ﻧﺎدرﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ درﺷﺖ و ﻧﺎﻣﻼﻳﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در اواﺧﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎﻣﮕﯽ و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺣﮑﻤﺮواﻳﯽ ﮐﺮد. ﮐﻠﻤﻪ »ﺑﺨﺘﻴﺎر« ﻧﺸﺎن از ﺑﻠﻨﺪی ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﺨﺖ دارد و ﻳﺎری اﻗﺒﺎل .اﺟﺪاد ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزی- هﺎی ﻣﮑﺮر در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و هﻨﺪوﺳﺘﺎن ،ﺑﺎ ﻣﺴﻤﺎ ﺑﻮدن اﻳﻦ ﻧﺎم را ﺑﻪ ﻣﺤﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ زدﻧﺪ .در اﻳﻦ هﺮ دو ﮐﺸﻮر ،هﻨﻮز ﻋﺪﻩای ﺑﺎ ﻧﺎم ﺑﺨﺘﻴﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ،هﻤﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر دور ﻣﻨﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻤﺎﻟﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻓﺎﺗﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺰﻳﺪﻧﺪ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل و ﻣﺤﺾ ﻧﻤﻮﻧﻪ ،ﻣﻦ و وﮐﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ زﺑﺮدﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻮﺗﻮ ،رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺳﺎﺑﻖ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن ،هﺮ دو از ﻳﮏ رﻳﺸﻪاﻳﻢ. اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ ﻣﻦ ﺑﺪون هﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪ اﻳﻠﻴﺎﺗﯽ و ﻓﺌﻮداﻟﯽ اﺳﺖ .ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺗﺎ هﻤﻴﻦ اواﺧﺮ از ﺳﻠﻄﻪ دوﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰی ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دور ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻮاد ٌﻩ ﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎن ﺗﺪوﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ،1906ﺑﺪون وﻗﻔﻪ در ﺳﻄﺢ ﻣﺤﻠﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﻮذ و ﻗﺪرت ﺑﻮد و از ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ،در ﺳﻄﺢ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرت و ﻧﻔﻮذ رﺳﻴﺪ. در زﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻗﺎﺟﺎر )از 1794ﺗﺎ ،(1925رﺳﻮم ﻓﺌﻮداﻟﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ رﻋﺎﻳﺖ و اﺟﺮا ﻣﯽﺷﺪ .ﺟﺪ ﺑﺰرگ ﻣﻦ ،در ﺻﺪد ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻗﻠﻤﺮو اﻳﻠﺶ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎن او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺤﺪودﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .وی از دو ﺳﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﭘﺮداﺧﺖ؛ ﻳﮑﯽ از ﻃﺮف ﺷﻤﺎل ﺷﺮﻗﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮ اﺻﻔﻬﺎن و دﻳﮕﺮ از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑﯽ در ﺟﻬﺖ اهﻮاز. وﻟﯽ او در ﻋﻴﻦ ﺗﻮﺳﻌ ٌﻪ ﻣﻴﺮاث ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﻓﮑﺮ ﮔﺸﻮدن راﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺳﻮی دﻧﻴﺎی ﺧﺎرج .ﺑﺮای ﺁن ﻋﺼﺮ ﻓﮑﺮی ﺑﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺖ – و ﺁن ﺑﺮﻗﺮاری ﺗﻤﺎس ﺑﺎ اروﭘﺎﺋﻴﺎﻧﯽ 16
ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ .اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺼﺎدف اﺳﺖ ﺑﺎ زﻣﺎن ﺳﻔﺎرت ﮐﻨﺖ دو ﮔﻮﺑﻴﻨﻮ 2از ﻃﺮف ﮐﺸﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺗﻬﺮان. ﮔﻮﺑﻴﻨﻮ ،ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ٌﻩ ﻣﺸﻬﻮر »رﺳﺎﻟﻪای درﺑﺎرﻩ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮیهﺎی ﻧﮋادهﺎی ﺑﺸﺮی« ،ﻃﯽ اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻮﺿﻮع رﺳﺎﻟﻪاش ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ،زﻳﺮا اﻳﺮان ﻳﻌﻨﯽ »ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺁرﻳﺎﺋﻴﺎن«. اﻳﺮان ،در ﺁﻏﺎز ﻗﺮن ،ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر دو ﻧﻴﺮو ﺑﻮد :روسهﺎ در ﺷﻤﺎل ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻃﻠﺒﯽهﺎی ﭘﺘﺮ ﮐﺒﻴﺮ ،ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺁبهﺎی ﮔﺮم ﺻﻮرت ﻋﻤﻞ ﺑﺨﺸﻨﺪ) ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺎزﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺎﺑﻘ ٌﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺎرﻳﺨﯽ دارد( ،و اﻧﮕﻠﻴﺴﯽهﺎ در ﺟﻨﻮب ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮا ﻧﻔﻮذ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﺎهﺮاﻩ ﺷﺒﻪ ﻗﺎر ٌﻩ هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺎت ،ﺣﺮص دﺳﺖﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﺖ و دﻳﮕﺮ ﺛﺮوتهﺎی اﻳﺮان هﻢ اﻓﺰودﻩ ﺷﺪ و روز ﺑﻪ روز ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ .ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﻦ ،ﺻﻤﺼﺎماﻟﺴﻄﻨﻪ ﮐﻪ دو ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی رﺳﻴﺪ ،در دﻓﺎع از ﻣﻨﺎﻓﻊ اﻳﺮان در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻃﻠﺒﯽ اﻳﻦ ﻗﺪرتهﺎ ﻧﻘﺸﯽ اﺳﺎﺳﯽ اﻳﻔﺎ ﮐﺮد .وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ و ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻋﺰﻳﺰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﻤﺼﺎم ،ﺑﺎر اول ﺑﺮای دﻓﺎع از ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ از ﺣﺼﺎر ﮐﻮﻩﭘﺎﻳﻪهﺎﻳﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ. اﺟﺮای ﻣﻔﺎد ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل ،1906ﺑﻪ اﻣﻀﺎی ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ رﺳﻴﺪ ﻣﻮﺟﺐ اﻏﺘﺸﺎشهﺎی ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪای در ﮐﺸﻮر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .هﻢزﻣﺎن ﺑﺎ ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن ﺷﻤﺎل ،ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ ﺷﮑﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺴﻠﺢ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ،ﺻﻤﺼﺎم ﻧﻴﺰ ﻗﺸﻮﻧﯽ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺻﻔﻬﺎن ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد و اﻳﻦ ﺷﻬﺮ را ﺗﺼﺮف ﻧﻤﻮد .ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ ،ﭘﺴﺮ ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ،ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ را اﻣﻀﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﺟﺮای ﺁن ﻧﺸﺪ، در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺒﺎرزان ﺷﻤﺎل و ﺟﻨﻮب ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ را ﻓﺘﺢ ﮐﺮدﻧﺪ. دوﻟﺖ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ ازﺧﻠﻊ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ ،ﺗﻮﺳﻂ دو ﻧﻔﺮ ادارﻩ ﻣﯽﺷﺪ – ﻳﮑﯽ از ﺁن دو ،ﺳﺮدار اﺳﻌﺪ ﺑﺨﺘﻴﺎری ،ﻋﻤﻮی ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺑﻮد .ﺻﻤﺼﺎماﻟﺴﻄﻨﻪ ﺑﺎر اول در ﺳﺎل ،1912و ﺑﻌﺪ در ﺳﺎل 1918ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ .اﺑﻄﺎل »ﮐﺎﭘﻴﺘﻮﻻﺳﻴﻮن« را ﻣﺎ ﺑﻪ او ﻣﺪﻳﻮﻧﻴﻢ .ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﮐﺎﭘﻴﺘﻮﻻﺳﻴﻮن ﻗﻀﺎوت درﺑﺎرﻩ هﺮ اﺧﺘﻼف و دﻋﻮاﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﻳﮏ اﻳﺮاﻧﯽ و ﻳﮑﯽ از اﺗﺒﺎع ﺧﺎرﺟﯽ در ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮐﻨﺴﻮﻟﮕﺮی ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد .ﻟﻐﻮ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن، ﻋﻤﻠﯽ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرﻓﺖ .ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎل ﭘﺲ از اﻗﺪام ﺻﻤﺼﺎم اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺑﺎز هﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺘﻨﺎد ﺷﺪ ،اﻣﺎ در هﺮ ﺣﺎل ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ او ﻗﺪﻣﯽ اﺳﺎﺳﯽ در راﻩ اﺛﺒﺎت اﺳﺘﻘﻼل ﻣﻠﯽ اﻳﺮان ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ. در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ دوران ،اﻳﺮان ﺷﺎهﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮﻟﯽ ﻋﻤﺪﻩ ﺑﻮد :ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻓﺌﻮداﻟﯽ ﮐﺸﻮر ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪای ﻧﻮﻳﻦ و ﺷﻬﺮﻧﺸﻴﻦ ﻣﯽداد و ﺧﺎﻧﻮاد ٌﻩ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮل ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮد. ﻳﺎدﺁوری اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ هﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻮان ،اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎر ،ﺻﻤﺼﺎم را از ﺳﻤﺖ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻣﻌﺰول ﮐﺮد ،ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ وزرای ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ ،ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ از ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﻴﺮی ﮐﻨﺪ .ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ او در اﻗﻠﻴﺖ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ او را از ﮐﺎر ﺑﺮﮐﻨﺎر ﺳﺎزد. ﺻﻤﺼﺎم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ درﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺮﻳﺢ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ،ﺁن هﻢ ﺑﻌﺪ از دﻓﺎع ﮐﺮدن از اﻳﻦ اﺻﻞ، ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ دوﻟﺖ را ﺗﺮک ﮔﻮﻳﺪ. در هﺮ ﺻﻮرت اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ دﻣﮑﺮات و ﺁزادﻩ و ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺣﻔﻆ اﺳﺘﻘﻼل ﮐﺸﻮرش ﺑﻮد .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ دﻋﻮت ﺷﺪ و از ﻃﺮف دوﻟﺖ ژرژ ﭘﻨﺠﻢ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار
17
ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺠﻠﺲ را وادار ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﻌﺎهﺪﻩای ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺁن اﻳﺮان ﺗﺤﺖاﻟﺤﻤﺎﻳﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻣﯽﺷﺪ ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ زﻳﺒﺎ را ﺑﻪ وزﻳﺮ ﺧﺎرﺟﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن داد» :ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ در ﺳﻮﺋﻴﺲ ﺳﺒﺰیﻓﺮوﺷﯽ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﺬارم «.ﺁن ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ﻧﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﺪ و ﻧﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﺟﺮا در ﺁﻣﺪ. ﭘﺪرم ﻧﻴﺰ در ﺣﺪود ﺳﻦ 26ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ و ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ .ﭘﺪر ،هﻢ ﻣﺮد رزم ﺑﻮد و هﻢ اهﻞ ﺗﻔﮑﺮ .ﺧﻮد ﻓﺮﺻﺖ و اﻣﮑﺎن درس ﺧﻮاﻧﺪن در اروﭘﺎ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﻤﺒﻮد ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻣﻨﻈﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺟﺒﺮان ﻣﯽﮐﺮد .ﻳﮑﯽ از ﻗﺪﻳﻤﯽﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ 55ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدد، ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪرم در ﺁن ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﮐﺘﺎبهﺎﻳﺶ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻴﻮل ،اﻳﻦ ﻓﺌﻮدال ﺳﻨﺘﯽ ،ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﻋﺸﻖ ﻣﯽورزﻳﺪ .زﺑﺎن ادﺑﯽ و ﻣﺤﺎور ٌﻩ ﻋﺮب و اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ و ﻃﺒﻌًﺎ ﻓﺎرﺳﯽ را ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺖ .ﮐﺘﺎبهﺎی هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ را در روزهﺎی اول ﻓﺘﻨ ٌﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ »اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن اﺳﻼﻣﯽ« در اﺳﺘﺨﺮ رﻳﺨﺘﻨﺪ. ﻣﻦ در هﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﺎدرم را ،ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎری ﻗﺎﺑﻞ درﻣﺎﻧﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﺪاواﻳﺶ را در ﺁن زﻣﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ،از دﺳﺖ دادم .از او ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻦ و زﻧﺪﻩ دارم و هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻣﯽﮔﺬارم ﺗﺼﻮﻳﺮش ﺁﺷﮑﺎرﺗﺮ در ذهﻨﻢ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﻴﺮد .ﺑﻴﺶ از هﻤ ٌﻪ ﻧﺰدﻳﮑﺎﻧﻢ ،ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺶ از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ،اﺷﺘﻴﺎق دﻳﺪار دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎ او را دارم. در دهﮑﺪ ٌﻩ ﻣﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺒﻮد ،و ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮوف اﻟﻔﺒﺎ و ﭼﻬﺎر ﻋﻤﻞ اﺻﻠﯽ و ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻓﺎرﺳﯽ را ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ .ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﻤﺪ ٌﻩ ﻣﻨﻄﻘﻪ ،ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮد، ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ .ﺷﻬﺮ ﮐﺮد ﺷﻬﺮﮐﯽ اﺳﺖ واﻗﻊ در ﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮی اﺻﻔﻬﺎن .ﮐﺘﺎبهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﺮا اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺮ ﻣﻦ اﺛﺮی ﻋﻤﻴﻖ داﺷﺖ .ﻣﻦ ﻗﺪرت ﺣﺎﻓﻈﻪام را ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ .اﺳﺐ ﺳﻮاری را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﭘﺪر در ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎز ٌﻩ ﺳﻮاری ﻣﯽداد ﮐﻪ هﺮ روز ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﯽ ﺑﻴﺖ ،ﻳﻌﻨﯽ ﺷﺼﺖ ﻣﺼﺮاع ،ﺷﻌﺮ از ﺑﺮ ﺑﺨﻮاﻧﻢ .ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ از ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﻪ هﻤﺎن دوران ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدد ،ﭼﻮن از ﺁن ﭘﺲ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻣﻦ در ﺧﺎرج ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ .هﻨﻮز ،ﻳﻌﻨﯽ در زﻣﺎن ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﺳﻄﻮر ،هﻢ ﺣﺪود دﻩ هﺰار ﺑﻴﺖ ﺷﻌﺮ ﻓﺎرﺳﯽ از ﺣﻔﻆ دارم. در ﺳﺎل 1926ﮐﻪ ﻣﻦ ﻳﺎزدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ،ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻴﻼت دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن رﻓﺘﻢ. زﻣﺎن اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﺼﺎدف اﺳﺖ ﺑﺎ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽهﺎی ﻋﻤﺪﻩای در ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان .در اﮐﺘﺒﺮ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از ﺁن ،ﺳﻠﺴﻠ ٌﻪ ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﺁﻏﺎز اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از ﭘﺎﻳﺎن واﻗﻌﻪ ﺑﺎز ﻣﯽ- ﮔﺮدد. ﻟﻨﻴﻦ هﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻗﺮوﺿﯽ را ﮐﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ روﺳﻴﻪ ﺗﺰاری داﺷﺖ ﺑﺨﺸﻮد و در ﻋﻮض اﻣﻀﺎی ﻗﺮارداد دوﺳﺘﺎﻧﻪای را ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﻪ دﻳﺪﻩ ﺳﻮءﻇﻦ ﺑﻪ ﺁن ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. ﺣﺴﺎسﺗﺮﻳﻦ ﻣﺎد ٌﻩ اﻳﻦ ﻗﺮارداد ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ زﻳﺮ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد: )اﻳﺮان ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ( »در ﺻﻮرت ﺣﻤﻠﻪ ﻳﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺎک ﻳﺎ دوﻟﺖ اﻳﺮان و ﻳﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺎک ﻳﺎ دوﻟﺖ روﺳﻴﻪ ،ﺳﭙﺎﻩ ﺷﻮروی در اﻳﺮان ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﮐﻨﺪ .ﻣﻌﺬاﻟﮏ دوﻟﺖ ﺷﻮروی ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪن ﺧﻄﺮ ،ﻧﻴﺮوهﺎی ﺧﻮد را از ﺧﺎک اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺳﺎزد«. ﻧﺎﻣﻪای اﻟﺤﺎﻗﯽ هﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﯽداد ،از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻗﻮای اﻧﮕﻠﻴﺲ اﻳﺮان را ﺗﺮک ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،اﻳﻦ ﻣﺎدﻩ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮدن ﻋﺮﻳﻀﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻧﻔﺲ اﻣﻀﺎی ﻗﺮارداد ،رواﺑﻂ روﺳﻴﻪ ﺷﻮروی را ﺑﺎ اﻳﺮان رواﺑﻄﯽ ﻣﻤﺘﺎز و ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ.
18
اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻤﻴﺘ ٌﻪ ﻣﺮﮐﺰی ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦ اﻳﻦ ﻗﺮارداد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد – ﻧﻈﺮ او اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻌﻬﺪاﺗﯽ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ ﺁﻧﯽ دارد وﻟﯽ اﺟﺮای ﻃﺮح ﭘﻴﺸﺮوی ﺑﻪ ﻃﺮف ﺁبهﺎی ﮔﺮم را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﻣﯽاﻧﺪازد. اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ در اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺁدﻣﯽ ﻣﻘﺘﺪر را ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ اﻳﺮان ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ او ﮐﻨﺎر ﺁﻳﻨﺪ. ﺑﺮای اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻔﻮذﺷﺎن ﻣﺪاوﻣًﺎ در ﮔﺮو ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺎ رؤﺳﺎی ﻗﺒﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد .ﺳﺮهﻨﮕﯽ اهﻞ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ،ﮐﻪ در ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻗﺰاﻗﺎن اﻳﺮان ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ و او را ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻣﺘﺒﻮع ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺠﯽ و راﻩ ﺣﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد .اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ رﺿﺎ ﺧﺎن ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻧﺮدﺑﺎم ﺗﺮﻗﯽ را ﭘﻴﻤﻮد .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وزارت ﺟﻨﮓ ﻣﻨﺼﻮب ﮔﺮدﻳﺪ ،ﻧﺪای ﺟﻤﻬﻮری ﺧﻮاهﯽ ﺳﺮ داد ،و وﻗﺘﯽ زﻣﺎن ﺁن رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﮕﺬارد ،ﭼﻨﺎن ﺗﻌﺎرف و ﺗﮑﻠﻒ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺿﺮب »اﺳﺘﺪﻋﺎی ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ« ﻣﻘﺎم ﭘﺎدﺷﺎهﯽ را ﺧﻮاهﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ. در هﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﭘﺎﻳﻪﮔﺬار ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﻬﻠﻮی ﺷﺪ و ﻧﺎم رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ .در ﺁن هﻨﮕﺎم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻨﯽ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺎﻳﻌﯽ از اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ و ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﻣﻦ درﺑﺎرﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﺪﻳﺪ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﺮدی ﻋﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ را درﺳﺖ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ .در ﻋﻮض ﺻﺎﺣﺐ ﺻﻔﺎت دﻳﮕﺮی ﺑﻮد :ﺑﺮدﺑﺎری ﺧﺎص ،ﭘﺎﻳﺪاری ﺧﺎص و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦداری ﺧﺎص داﺷﺖ .ﻗﺎدر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻃﺮحهﺎ و اﻓﮑﺎرش را ﺳﺎلهﺎ از هﻤﮕﺎن ﭘﻨﻬﺎن دارد. ﭘﺪرم ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ او دو ﻋﻴﺐ اﺳﺎﺳﯽ دارد .اوﻟﯽ ﻋﻠﯽرﻏﻢ هﻮش ذاﺗﯽ و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎرش ﺟﻬﻞ او ﺑﻮد :رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻘﺸﻪ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ،ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر دﻗﻴﻖ ﻣﻮﻗﻊ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ ﮐﺸﻮر اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن را ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﺪ ،و ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎداﻧﯽهﺎﻳﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﺮای رهﺒﺮی ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁن ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺤﺮی ﺑﺴﺘﮕﯽهﺎی ﻣﺘﻌﺪد داﺷﺖ، ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮاوان اﻳﺠﺎد ﻣﯽﮐﺮد .ﻋﻴﺐ دوم او ﺣﺮﺻﺶ ﺑﻪ اﻧﺪوﺧﺘﻦ ﻣﺎل و ﺛﺮوت ﺑﻮد .ﻣﻦ اﻳﻦ دو ﻧﮑﺘﻪ را ﻣﮑﺮر از ﭘﺪرم ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم و ﻗﻀﺎوﺗﺶ را درﺳﺖ ﻣﯽداﻧﻢ. ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﺠﻠﺲ و ﺑﺎ ﻣﺘﻨﻔﺬان در اﻓﺘﺪ .در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁزادیهﺎ را اﺑﺘﺪا ﻣﺤﺪود ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺖ. از ﻣﺮﺣﻠﻪ دور اﻓﺘﺎدم ،ﻗﺼﺪم ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻧﺒﻮد .در اﺻﻔﻬﺎن وﻇﻴﻔ ٌﻪ ﻣﻦ ﮔﺬراﻧﺪن دورﻩ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮای ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﻮم .در ﺁن دوران ،ﺧﺎﻧﻮادﻩهﺎی اﻳﺮان ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﻴﺲ ،ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎی ﮐﺒﻴﺮ و ﻳﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. هﻨﻮز ﺻﺤﺒﺖ از ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﻮد .ﻣﻦ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺑﻴﺮوت و ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺁﻧﺠﺎ، ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت ﮔﺮوهﯽ ﻻﺋﻴﮏ ادارﻩ ﻣﯽﺷﺪ ،رﻓﺘﻢ .ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﺁن واﺣﺪ ،هﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﮔﺬراﻧﺪن اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﺪرﺳﻪ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻢ و هﻢ ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻴﺎﻣﻮزم. ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺁن زﺑﺎن را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮا ﮔﻴﺮم .ﺗﺎ ﺣﺪی ﻋﺮﺑﯽ را ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ و ﻗﺮﺁن را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻧﻪ ﺑﻴﺶ .در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان زﺑﺎن دوم ،ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ درﺳﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﻓﺰودﻩ ﺷﺪ. ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ را ﺑﺎ دﻳﭙﻠﻢ رﻳﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪم .اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﻣﯽﮐﺮدم زﻳﺮا ﺑﺮای ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﺎرﺟﯽ ،ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ در اﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻧﻮﻋﯽ ﭘﻴﺮوزی ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁﻣﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ در ﺑﻴﺮوت ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻢ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪم و اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ ﺁهﻨﻴﻦ ﺑﺮای ﮐﺎرم داﺷﺘﻢ، ﻟﺒﻨﺎن ﺁن ﺳﺎلهﺎی ﺧﻮش را هﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ – ﺁن ﻣﻤﻠﮑﺖ زﻳﺒﺎ و ﺁرام را ﮐﻪ در ﺁن هﻢزﻳﺴﺘﯽ ﻣﻴﺎن ﻓﺮﻗﻪهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺬاهﺐ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد .ﺣﻮادث اﻳﻦ ﺳﺎلهﺎی اﺧﻴﺮ دل ﻣﺮا از ﻏﻢ ﻣﯽﻓﺸﺮد، 19
ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺑﻴﺮوت وﻳﺮان ﺷﺪﻩ و ﺟﻨﮓهﺎی ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ،3در ذهﻨﻢ ﺑﻬﺸﺖ ﮔﻤﺸﺪﻩای را ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽ- ﺳﺎزد .ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﮐﻪ در ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ام در ﻳﮏ روز واﺣﺪ هﻢ اﺳﮑﯽ ﺑﮑﻨﻢ و هﻢ ﺷﻨﺎ – ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﮐﻮﻩ و ﺳﺎﺣﻞ در ﺁن ﻣﻠﮏ ﺑﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﻣﻴﺴﺮ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﻃﻮل ﺁن ﮐﻮﻩهﺎ را ،از ﻣﺮز ﺗﺮﮐﻴﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ،ﭘﻴﺎدﻩ ﭘﻴﻤﻮدﻩام .ﺁن ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﮐﺎر ﺷﺪﻳﺪ و ﺗﻮأم ﺑﺎ رؤﻳﺎ در ﺧﺎﻃﺮات ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ. 1ـ وﻟﺘﺮ (1778-1694) Voltaireﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻋﺼﺮ روﺷﻨﮕﺮی اﺳﺖ .ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻘﺎﻳﺪش ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﺗﺮک ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺪ .ﮐﺎرهﺎﻳﺶ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺁزادﻳﺨﻮاﻩ و ﺿﺪﻣﺬهﺒﻴﻮن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ) .ﺗﻤﺎﻣﯽ ﭘﺎﻧﻮﻳﺲهﺎ از ﻣﺘﺮﺟﻢ اﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﮐﻠﻤ ٌﻪ »ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ« ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ(. 2ـ ﮐﻨﺖ ژوزف ﺁرﺗﻮر دو ﮔﻮﺑﻴﻨﻮ (1882-1816) Comte de Gobineauﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و دﻳﭙﻠﻤﺎت ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻃﯽ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖهﺎﻳﺶ در اﻳﺮان و ﺑﺮزﻳﻞ و ﻳﻮﻧﺎن ﮐﺘﺐ زﻳﺎدی ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ در ﺁورد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﻌﺮوفﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ» :رﺳﺎﻟ ٌﻪ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮی ﻧﮋادهﺎی اﻧﺴﺎن« اﺳﺖ .ﮔﻮﺑﻴﻨﻮ در اﻳﻦ اﺛﺮ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻳ ٌﻪ ﺑﺮﺗﺮی ﻧﮋاد ﻧﻮردﻳﮏ و ژرﻣﻨﻴﮏ ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎس ﻋﻴﻨﯽ ﺑﺨﺸﺪ .اﻳﻦ ﮐﺘﺎب در ﻓﺎﺻﻠ ٌﻪ ﺳﺎلهﺎی 1853ﺗﺎ 1855ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. 3ـ اﺷﺎرﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻮادث ژوﺋﻦ ،1982ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻤﻠ ٌﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻟﺒﻨﺎن) .ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ(
20
2 داﻧﺸﺠﻮی اﻳﺮاﻧﯽ داوﻃﻠﺐ ﺟﻨﮓ در ارﺗﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁرزوی ﻣﻦ ورود ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﺪارس ﻋﺎﻟﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد .ﻟﺒﻨﺎن ﮐﻪ ﺳﺮﺷﺎر از ﻓﺮهﻨﮓ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﻦ ﺣﮑﻢ اﻃﺎق اﻧﺘﻈﺎر ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﻣﺪارس را داﺷﺖ .ﺳﻮار ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺪم و ﺳﻔﺮم ﺑﻪ ﻣﺎرﺳﯽ ﻳﮏ هﻔﺘﻪای ﺑﻪ درازا ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﮐﺸﺘﯽ در ﺑﻨﺪر ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ .ﭼﻪ ﺷﻮر و ﺷﻌﻔﯽ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت داﺷﺘﻢ .وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ .ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ،ﭘﺪرم در رهﺒﺮی ﺷﻮرﺷﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ زﻳﺎدﻩ رویهﺎی دوﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰی و دﺧﺎﻟﺖ هﺎﻳﺶ در اﻣﻮر اﻳﻠﯽ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺷﻮرش ﺑﺎ اﻋﻼن ﻋﻔﻮ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ و ﭘﺪرم وﻋﺪﻩای از هﻤﺮاهﺎﻧﺶ در ﺗﻬﺮان ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻧﺎﮔﻬﺎن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ دﺳﺘﻮر ﺗﻴﺮﺑﺎران هﻤﮕﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﺻﺎدر ﮐﺮد. ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﻢ را ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻮﮐﻮل ﮐﺮدم و ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ .در اﺑﺘﺪای ﺳﻔﺮ و ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﺮز ﻟﻬﺴﺘﺎن دو روز ﺑﺎ ﻗﻄﺎر در راﻩ ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﻋﺒﻮر از ﺧﺎک اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی ،ﺳﻔﺮی ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﭘﻨﺞ روزﻩ را ﻃﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ وارد ﺑﺎﮐﻮ، واﻗﻊ در ﮐﺮاﻧﻪهﺎی درﻳﺎی ﺧﺰر ،ﺷﺪم .ﺣﻮادث راﻩ ﻏﻢ و درد و ﻧﮕﺮاﻧﯽهﺎﻳﻢ را ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻣﯽ- داد .از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠ ٌﻪ ﺑﻴﻦ رﻳﻞهﺎی راﻩ ﺁهﻦ ﻟﻬﺴﺘﺎن و روﺳﻴﻪ ﺷﻮروی ﺑﻪ ﻳﮏ اﻧﺪازﻩ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺮای ﻋﻮض ﮐﺮدن ﻗﻄﺎرﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ ﻻاﻗﻞ ﻳﮏ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﭘﻴﺎدﻩ راﻩ ﺑﺮوﻳﻢ .ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ واﮔﻦ- هﺎی ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻳﺎدﮔﺎر دوران ﺗﺰاری ﻗﻄﺎرهﺎی ﺷﻮروی رﺳﻴﺪ – ﻣﻨﺪرس ﺑﺎ ﺗﺰﺋﻴﻦهﺎی ﭘﺮ زرق و ﺑﺮق و ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ .ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺳﻔﺮ در ﻗﻄﺎر ﺁب ﻧﺒﻮد و ﻋﺒﻮر از ﻣﻴﺎن زﻳﻨﺖ- هﺎی دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮔﻴﺮ ﺳﺒﮏ »روﮐﻮﮐﻮ« Rococoو دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺁب ﺑﺮای ﺷﺴﺘﺸﻮی ﺻﺒﺤﮕﺎهﯽ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﺮدﺳﺘﯽ ﺑﻨﺪﺑﺎزان داﺷﺖ .ﻗﻄﺎر دارای ﭼﻨﺪﻳﻦ واﮔﻦ ﭼﻮﺑﯽ هﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻳﺮش در ﺁن زﻣﺎن در ﻓﺮاﻧﺴﻪ هﻢ دﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ .وﻟﯽ اﻳﻦ واﮔﻦهﺎ ﻣﺨﺼﻮص اﺗﺒﺎع روﺳﻴﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻔﺮهﺎی ﮐﻮﺗﺎﻩﺗﺮی از ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮ در ﭘﻴﺶ داﺷﺘﻨﺪ .وﺿﻊ اﻳﻦهﺎ هﻢ ﻃﺒﻌًﺎ از دﻳﮕﺮ واﮔﻦهﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد .ﻏﺬای رﺳﺘﻮران ﻗﻄﺎر ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻪ اﺻﻠﯽاش هﻤﻴﺸﻪ »ﺑﻮرش« ﺑﻮد، اﺷﺘﻬﺎﻳﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ .ﻣﻦ ﺁن روز هﻢ ﭼﻮن اﻣﺮوز دﻟﻴﻠﯽ ﻧﻤﯽدﻳﺪم ﮐﻪ ﺣﺴﺮت ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮدﻣﯽ را ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن رژﻳﻢ ﺷﻮراﻳﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺗﺮدﻳﺪ دارم ﮐﻪ اروﭘﺎی ﻏﺮﺑﯽ ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻴﺶ از ﺷﺼﺖ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﺷﻮروی هﻨﻮز اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﺁن رژﻳﻢ ﺑﻬﺮﻩای ﺑﮕﻴﺮد. ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ دو ﺳﺎل اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻧﺪازم. ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮدم ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺎﻟﯽ را ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ،ﺑﻌﺪ هﻢ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ در اﻧﺘﻈﺎر ﺻﺪور ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎﻧﺪم .وﻗﺘﯽ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻣﺪت دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﮕﺮ ﺁن ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻓﮑﺮ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ در ﭘﯽ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﺪارس ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﻢ .ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻠﻮت ﮐﺮدم و ﮐﻼهﻢ را ﻗﺎﺿﯽ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ از رﺷﺘﻪهﺎ ،ﭼﻮن هﻨﺪﺳﻪ و رﻳﺎﺿﻴﺎت ،ذهﻦ ﺁﻣﺎدﻩای ﻧﺪارم .ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺷﺒﯽ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ رﺷﺘﻪ ﺣﻘﻮق را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻢ ،در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻴﺶ از هﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﻠﺴﻔ ٌﻪ ﺣﻘﻮق ﮐﺸﺶ داﺷﺘﻢ .اول ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ دﻳﭙﻠﻢ ﻓﻠﺴﻔﻪ )ﺑﺎﮐﺎﻟﻮرﻩﺁ( را ﺑﮕﻴﺮم و اﻳﻦ ﮐﺎر را در ﻣﺪرﺳ ٌﻪ ﻟﻮﺋﯽ ﻟﻮﮔﺮان Louis-le-Grandﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪم .ﺁن دﻳﭙﻠﻢ ﻳﮑﯽ از
21
ﻳﺎدﮔﺎرهﺎی ﻧﺎدری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف اوراق و اﻣﻮال دﻳﮕﺮم در ﻃﻮﻓﺎن اﻧﻘﻼب از ﻏﺮق ﺷﺪن در ﺁب ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ و هﻨﻮز هﻤﺮاهﻢ اﺳﺖ .ﻧﻤﺮات ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺪرک ﻧﻤﺮات ﻧﺴﺒﺘﺎ ًﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ را ﺑﺎز ﻣﯽﻳﺎﻓﺘﻢ .در ﺁن واﺣﺪ در داﻧﺸﮑﺪ ٌﻩ ﺣﻘﻮق و در رﺷﺘ ٌﻪ ﻓﻠﺴﻔ ٌﻪ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺳﻮرﺑﻦ ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﺮدم .در ﮐﻮﭼ ٌﻪ ﺁﺳﻮﻣﭙﺴﻴﻮن Assomptionدر ﻣﺤﻠ ٌﻪ ﭘﺎﺳﯽ Passyﻣﻨﺰل داﺷﺘﻢ .ﺗﻤﺎم ﻳﺎزدﻩ ﺳﺎل اﻗﺎﻣﺘﻢ در ﭘﺎرﻳﺲ در هﻤﺎن ﮐﻮی و هﻤﺎن ﺑﺮزن ﮔﺬﺷﺖ. اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﯽ و اﺧﻼق ،ﻓﻠﺴﻔ ٌﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﻣﻨﻄﻖ ،و ﺑﻌﺪ ﺗﺎرﻳﺦ و ﻓﻠﺴﻔ ٌﻪ ﻋﻠﻮم را در ﺳﻮرﺑﻦ ﮔﺬراﻧﺪم .ﺑﺮ ﻣﺪرک ﭼﻬﺎرﻣﻢ اﻣﺘﺤﺎن زﺑﺎن ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ هﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .ﺳﺎل دوم در رﺷﺘ ٌﻪ ﻋﻠﻮم ﺳﻴﺎﺳﯽ هﻢ ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﺮدم .درسهﺎ در اﻳﻦ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺳﻬﻞ و ﺳﺎدﻩ ﻣﯽﺁﻣﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻓﻀﺎی ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺒﮏﺗﺮ ﺑﻮد ،در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﺎدت ﻃﺒﻘ ٌﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﭘﻴﺮاهﻦ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ »ﺁﮐﺴﻔﻮرد«ی ﻣﯽﭘﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ،در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ در ﺳﻮرﺑﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺑﺮ ﭘﻴﺮاهﻦ ﺳﻔﻴﺪ و ﮐﺮاوات ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﮕﺎهﯽ ﻣﻦ اﺧﻼص و ﺷﺮف ﻓﮑﺮی را ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ،از اﻟﻴﻮﻳﻪ ﻣﺎرﺗﻦ O. Martinﺳﻠﻄﻨﺖﻃﻠﺐ ﺗﺎ ﺁﻟﺒﻮاﮐﺲ ،Halbwacksﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎس ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ اهﻞ ﺁﻟﺰاس ﮐﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁﻟﻤﺎنهﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎران ﺷﺪ .در ﺁن زﻣﺎن ﻣﺎ از ﻓﻀﺎی »ﺗﺠﻤﻊ ﻣﺪاوم« ﺳﺎل 19681ﺷﻬﺮک ﻧﺎﻧﺘﺮ Nanterreﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ دور ﺑﻮدﻳﻢ .ﻳﮏ اﺳﺘﺎد ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ هﺮﮔﺰ در ﮐﻼس درس ﺑﻪ ﻣﺪح ﻣﻮرﻳﺲ ﺗﻮرز M. Thorez2ﻧﻤﯽﭘﺮداﺧﺖ و اﻟﻴﻮﻳﻪ ﻣﺎرﺗﻦ ﺛﻨﺎی ﻓﺘﺢﻧﺎﻣ ٌﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ﻧﻤﯽﺳﺮود .ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺘﺎدان و ﻣﻌﻠﻤﺎن در واﻗﻊ در ﻣﺘﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻏﺎﻟﺐ ﺁن روز ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ – ﻳﻌﻨﯽ رادﻳﮑﺎل ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ و ﻣﻴﺎﻧﻪرو ﺑﻮدﻧﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﻳﮏ ﻼ ﻧﻔﺮ رﻳﺎﺿﯽدان ﺳﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁﻟﻮدﻩ ﻧﮑﻨﺪ ،اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺜ ً ﺗﻌﺎدل ﻧﻈﺎم ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﭼﻨﺪان ﺁﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺳﺮ ﮐﻼس و در ﺳﺎﻋﺎت درس هﺮﮔﺰ ﺷﺎهﺪ ﻣﺠﺎدﻟﻪ و ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻧﺒﻮدﻩام .در راهﺮوهﺎی داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻃﺒﻌًﺎ وﺿﻊ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﻮد ،در ﺁﻧﺠﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﮔﺎﻩ در ﻧﻘﺶ ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﺎن »ﺷﺎﻩ« و ﮔﺎﻩ در ﻟﺒﺎس اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن »ﻃﺮﻓﺪار ﮐﻤﻮن« ﺑﻪ ﺟﺎن هﻢ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﺑﺎ ﻳﮏ دﺳﺖ ﺳﻪ هﻨﺪواﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم! ﺳﻪ ﺳﺎل دور ٌﻩ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ را ﺑﺎ ﺳﻪ ﻣﺪرک ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪم :ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ دﻳﭙﻠﻢ ﻋﻠﻮم ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻟﻴﺴﺎﻧﺲهﺎی ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﺣﻘﻮق. ﺳﺎل 1939ﺑﻮد ،و ﭼﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻗﺸﻨﮕﯽ در ﭘﯽ داﺷﺖ ،اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺟﻨﮓ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ! هﻴﺘﻠﺮ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ،در ﻃﯽ ﺳﺎلهﺎی ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنهﺎ را ﺑﺮای ﺗﻤﺮﻳﻦ زﺑﺎن در ﺁﻟﻤﺎن ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪم .در ﺳﺎل 1938ﺑﻪ ﻟﻄﻒ دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﻣﺪﻳﺮ داﺧﻠﯽ »ﻓﻮﻟﮑﻴﺸﺮ ﺑﺌﻮﺑﺎﺧﺘﺮ« Völkischer Beobachter3ﺑﻮد ،در ﮔﺮدهﻤﺎﻳﯽ ﻧﻮرﻧﺒﺮگ Nurenbergﺷﺮﮐﺖ ﺟﺴﺘﻢ – از ﺁن ﻧﻮع ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺷﮑﻮهﻤﻨﺪی ﮐﻪ ﻓﻮت و ﻓﻨﺶ را ﻓﻘﻂ ﻧﺎزیهﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﻦ در ﺳﯽ ﻣﺘﺮی هﻴﺘﻠﺮ ﺑﻮدم .از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻇﺎهﺮ و ﻗﻴﺎﻓﻪاش ﻣﻄﻠﻘًﺎ ﮔﻴﺮا ﻧﺒﻮد .در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﭼﻬﺮﻩای ﻏﻴﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺮا ﻣﯽرﻣﺎﻧﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل اﻋﺘﻘﺎد دارم ﮐﻪ او ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻮﺳﻮﻟﻴﻨﯽ ،ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ و ﻣﺜﻞ دوﭼﻪ Duce 4ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﻧﻤﯽﮐﺮد. وﻗﺘﯽ در ﻳﮑﯽ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽهﺎی ﭘﺮهﻴﺎهﻮﻳﺶ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ» :ﺧﻮن ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ« ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﻨﺎن ﻣﻨﻘﻠﺐ و ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺎم ﺟﻨﻮن ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬارم.
22
ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﺷﻐﺎل ﭼﮑﺴﻠﻮاﮐﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺣﺮف هﺎﻳﺶ ﺑﺮﺣﻖ اﺳﺖ. وﻟﯽ از ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ ﺣﻘﻮق دﻳﮕﺮان ﺁﻏﺎز ﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮری ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد .ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺎهﺪ ﺑﻮدم ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ رﻧﺎﻧﯽ Rhénanie 5ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن را ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻧﮑﺮد ،و در ﻣﻮرد ﺁﻧﺸﻠﻮس Anschluss 6هﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﺎن اﻃﺮﻳﺸﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ .اﻣﺎ هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻴﻢ هﻴﺘﻠﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺪ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮد. در ﺁن ﻃﺮف ﺁﻟﭗ ،ﻣﻮﺳﻮﻟﻴﻨﯽ در ﻟﺒﺎس ﺑﺎزﻳﮕﺮی ﻣﺎهﺮ ﻋﺮض اﻧﺪام ﻣﯽﮐﺮد ،ﺑﺎﻟﮑﻦ ﮐﻴﺮﻳﻨﺎل Quirinal7را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺻﺤﻨ ٌﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ،از ﭼﭗ ﺑﻪ راﺳﺖ و از راﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻣﯽرﻓﺖ ،ﺧﻮدش را در ﺳﺎﻳ ٌﻪ اﻃﺎق ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪای زﻳﺒﺎ و ﻧﻤﺎﻳﺸﯽ ﻧﺜﺎر ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎن ﮐﻨﺪ ،از ﻧﻮع اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪای ﮐﻪ در ذهﻦ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ» :ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻳﮏ ﺷﺎﺧ ٌﻪ زﻳﺘﻮن هﺪﻳﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ .اﻣﺎ دﻧﻴﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ از ﺟﻨﮕﻠﯽ ﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ در ﺁن هﺸﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺳﺮﻧﻴﺰﻩ روﺋﻴﺪﻩ اﺳﺖ!« وﻗﺘﯽ ﺟﻨﮓ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ ﻣﻦ در ژوانﻟﻪﭘﻦ Juan-les-Pinsﺑﻮدم .در ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ درﺧﺖ زﻳﺘﻮن ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺮﻧﻴﺰﻩ ،ﻣﻊهﺬا ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﺁﻧﺪرﻩ ژﻳﺪ را ﮐﻪ ﺣﺪود ﻳﮏ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ در دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ازﺁن ﺁﻧﺮوز ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﻢ» :اﻣﺮوز ،از ﻟﺤﻈ ٌﻪ ﺳﺮ زدن ﺁﻓﺘﺎب ،از ﻓﮑﺮ اﺑﺮ اﻧﺒﻮﻩ و ﺳﻴﺎهﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزی دهﺸﺘﻨﺎک ﺑﺮ اروﭘﺎ ،ﺑﻞ ﺑﺮ ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ،ﺑﺎل ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و اﺿﻄﺮاب ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ...اﻳﻦ ﺧﻄﺮ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﺪﻳﺪن و ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪن ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻮر ﺑﻮد «.ﻣﺪتهﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻳﻨﺪ ٌﻩ دﻧﻴﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺖ در ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاهﺎن اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮاﻧﮑﻮ داوﻃﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم .ﻧﻪ ﺁﻧﻘﺪر ﺑﻪ دﻟﻴﻞ هﻤﺪﻟﯽ و هﻤﻔﮑﺮی ﺑﺎ دﻳﺪ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاهﺎن )ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن »ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﺧﻠﻘﯽ« Frente Popularﺑﻮد( ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ وﺿﻮح ﻗﺎﻧﻮنﺷﮑﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻮنﮔﺮا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮم ﮐﻪ ﺁدﻣﯽ ﭼﻮن ﻓﺮاﻧﮑﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ» :ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺬارم «.و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ رﻳﺎﺳﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را ﻣﻨﺸﺎء و ﺳﺮﭼﺸﻤ ٌﻪ ﺣﻖ و ﻗﺎﻧﻮن هﻢ ﺑﺪاﻧﺪ. ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻧﮑﺘﻪ را در اﻳﻨﺠﺎ روﺷﻦ ﮐﻨﻢ :ﻣﻦ هﺮﮔﺰ در »ﺑﺮﻳﮕﺎدهﺎی ﺑﻴﻦ- اﻟﻤﻠﻠﯽ« ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﯽ ﻧﮑﺮدم .ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎی ﻓﺮاﻧﮑﻮ ﺳﺎزﻣﺎنهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺟﻤﻊﺁوری اﻋﺎﻧﻪ، ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪ ،ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدن ﺗﺠﻤﻌﺎت و ﺗﻈﺎهﺮات ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاهﺎن و ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮاﻧﮑﻮ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻢ .در اﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖهﺎ ﺑﺎرهﺎ هﻢ دﭼﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎری و دردﺳﺮ ﺷﺪم وﻟﯽ در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺎ درﮔﻴﺮ اﻧﻔﺠﺎری ﺷﺪﻳﻢ ﮐﻪ در ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ ،دﻧﻴﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻦ داﻧﺸﺠﻮﻳﯽ در ﻣﻴﺎن دﻳﮕﺮ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺑﻮدم .ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺎ اروﭘﺎ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺁﺷﻨﺎ و ﻣﺄﻧﻮس ﺑﻮدم ﺗﺎ هﻴﺠﺎﻧﺎت ﺟﻮاﻧﺎن هﻢ ﺳﻦ ﺧﻮد را درک ﮐﻨﻢ .و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ در ﺁﻏﺎز ﺑﺴﻴﺎری از ﺟﻮاﻧﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﺎ هﻴﺘﻠﺮ هﻤﺪﻟﯽ داﺷﺘﻨﺪ .اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎری ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ .ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ ﺟﻮانهﺎ را ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﺟﺬب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻓﺠﺎﻳﻌﯽ را ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﻠﮏ ﻓﮑﺮی در ﭘﯽ داﺷﺖ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﻨﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺴﻴﺎری در ﮔﺮوﻩ »ﺻﻠﻴﺐ ﺁﺗﺸﻴﻦ« Croix de feuﻳﺎ »اﮐﺴﻴﻮن ﻓﺮاﻧﺴﺰ« Action françaiseﻳﺎ دﻳﮕﺮ دﺳﺘﻪهﺎی ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻋﻀﻮ ﺷﺪﻧﺪ .ﺗﻨﺪروی ،ﺟﻮهﺮ ﺟﻮاﻧﯽ اﺳﺖ .هﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ ﻧﻴﺮوﻳﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ .ﺟﻨﮓ دﻳﺪﮔﺎﻩهﺎ را ﻋﻮض ﮐﺮد و ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻟﻤﺎن اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮل را ﺗﺴﺮﻳﻊ ﻧﻤﻮد و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺷﻮروی ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﺴﻴﺎری از ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺷﺪ.
23
ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ رﻓﺖ ،ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ رو ﺁورد .ﻓﻌﻞ و اﻧﻔﻌﺎل ذهﻦ ﺑﺸﺮی ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ .ﻋﺪﻩای اﻣﺮوز ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ،ﭘﺎد زهﺮ ﺗﺮورﻳﺴﻢ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﻣﯽرﺳﺪ ،وﻟﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻦ از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺣﺪ ﺗﻌﺎدل را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ،وﻟﯽ ﺑﯽﺷﮏ اﻓﺮاط و زﻳﺎدﻩ رویهﺎی ﺧﺎص ﺧﻮد را داﺷﺘﻢ .ﻣﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ دارم – و اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﻳﮏ ﺧﺎرﺟﯽ ﺁﺷﻨﺎی ﺑﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﺳﺖ – ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮای ﻓﻬﻢ ﻧﺤﻮ ٌﻩ رﻓﺘﺎر ﺟﻮاﻧﺎن ﮐﻮﺷﺸﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﺁﻣﺪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﻼ ﻣﻌﺎهﺪ ٌﻩ ورﺳﺎی ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪای رﺳﻴﺪ .ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺴﺎﺋﻞ از ﺁﻏﺎز ﻏﻴﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮد ،ﻣﺜ ً ﻃﺒﻖ ﺁن ﺁﻟﻤﺎن ﻧﻪ ﻓﻘﻂ 88هﺰار ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﺮﺑﻊ از ﺧﺎک و 8ﻣﻴﻠﻴﻮن از ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺴﺘﻌﻤﺮاﺗﺶ را از دﺳﺖ ﻣﯽداد ،ﺑﻠﮑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻌﺎدن ﺳﺎر Sarreرا هﻢ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ واﮔﺬار ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺒﺎت اﺷﻐﺎل رﻧﺎﻧﯽ را ﻓﺮاهﻢ ﺁورد.8 در ﺳﺎل 1933هﻴﺘﻠﺮ از ﻧﻈﺮ ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﺧﻮدش ﺣﺮﻣﺖ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدﻩ داﺷﺖ .ﺗﺤﺖ راهﻨﻤﺎﺋﯽ و ﺷﺒﺎﻧﯽ او اﻗﺘﺼﺎد داﻧﺎﻧﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻴﮑﺎری را رﻳﺸﻪﮐﻦ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﻦاش ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺷﺎهﺮاﻩهﺎﻳﯽ را ﺑﺴﺎزﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ اﻣﺮوز ﺑﺮای هﻤﻪ ﻋﺎدی ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. در ﻗﻀﺎوﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از واﻗﻌﻪ از هﻴﺘﻠﺮ ﻣﯽﺷﻮد ،ﻣﺴﻠﮏ ﺿﺪ ﻳﻬﻮد او ﻧﻘﺶ ﻋﻤﺪﻩای را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ دارد .ﻗﺒﻞ از ﺁﻏﺎز ﺳﻴﺎﺳﺖ »راﻩ ﺣﻞ ﻧﻬﺎﻳﯽ« ،9ﻧﻈﺮات هﻴﺘﻠﺮ ﻓﻘﻂ اداﻣ ٌﻪ ﭘﺪﻳﺪﻩای ﺳﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﺁﻣﺪ. ﻣﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﮋادﭘﺮﺳﺘﯽ ﺧﺎص در ﻳﻬﻮدﻳﺎن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﺁن ﻗﻮم اﺳﺖ و از ﺟﺎی دﻳﮕﺮ و ﮔﺮوهﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻧﻤﯽﺧﻴﺰد .در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﺳﻮاﺣﻞ ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ و ﻗﻮم ﻻﺗﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻬﻮدﻳﺎناﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ،اﻳﻦ ﻓﮑﺮی ﻳﻬﻮدی اﺳﺖ .اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل دوﮔﻞ »ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﻨﺪ و ﺳﻠﻄﻪﺟﻮ« ،ﻗﺮنهﺎ ﺳﺘﻢ دﻳﺪﻩاﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺳﻮدای ﺑﺰرﮔﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ .ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ و اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و ﭘﺮوس ﻳﮑﺴﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻮم ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻮدﻩاﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﺮدم اﻳﻦ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺴﺎدت ورزﻳﺪﻩاﻧﺪ. در ﺗﻤﺎم ﮐﺸﻮرهﺎی اروﭘﺎﺋﯽ ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻗﻠﻴﺖهﺎی ﺑﺴﻴﺎر هﻤﺒﺴﺘﻪای را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدادﻩاﻧﺪ و اﺟﺒﺎرًا در ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﺷﺘﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ .از اﻳﻦ رو ﺳﺨﺖ ﮐﺎرﺁﻣﺪ ﺷﺪﻩاﻧﺪ و از ﻻ در هﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪای ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ را ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ .و ﻣﻌﻤﻮ ً ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺴﺮت ﻣﺮدم را ﺑﺮ ﻣﯽاﻧﮕﻴﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺮت ﺁنهﺎ را. درﺑﺎر ٌﻩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺬهﺐ ﺑﺮﮔﺴﻮن 10H. Bergsonدر اواﺧﺮ ﻋﻤﺮش ،زﻳﺎد ﺣﺮف زدﻩاﻧﺪ. اﻣﺎ از ﺁﻧﭽﻪ او در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ،و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻮﺻﻴﻪ ،ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ در ﻣﻴﺎن اﺳﺖ .ﮔﻔﺘ ٌﻪ او را از ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ» :ﻣﻦ ﭘﺲ از ﺗﻔﮑﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻴﺶ ﮐﺎﺗﻮﻟﻴﮏ را ﺷﮑﻮﻓﺎﺋﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻳﻬﻮدﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪام .اﮔﺮ در ﭘﻬﻨ ٌﻪ اﻓﻖ ﻣﻮج ﺿﺪ ﻳﻬﻮدی را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﺎدﺑﺎن ﺧﻮاهﺪ اﻓﺮاﺷﺖ ،ﻧﻤﯽدﻳﺪم ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺬهﺐ ﻣﯽدادم .ﻳﮑﯽ از دﻻﺋﻞ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪن اﻳﻦ ﻣﻮج وﺟﻮد ﺑﻌﻀﯽ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻋﺎری از هﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﺧﻼق اﺳﺖ ...ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﮐﻪ در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ﻳﮏ ﮐﺸﻴﺶ ﮐﺎﺗﻮﻟﻴﮏ ﺑﺮاﻳﻢ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش ﮐﻨﺪ .اﮔﺮ اﺳﻘﻒ اﻋﻈﻢ ﭘﺎرﻳﺲ اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ﺁن وﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺧﺎﺧﺎم ﺑﺰرگ ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ ﻧﻈﺮات ﻣﺮا از او ﭘﻨﻬﺎن دارﻳﺪ«. در ﺳﻮم ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ،1939ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎی ﮐﺒﻴﺮ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎن ،ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﻦ دو دادﻩ ﺑﻮد ،اﻋﻼن ﺟﻨﮓ دادﻧﺪ .ﻣﻦ ﺗﺼﻤﻴﻤﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم – ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺎرج اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻤﺎﻧﻢ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ راهﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻢ :ﻣﯽ- ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داوﻃﻠﺐ وارد ارﺗﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﻮم .ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻧﻴﺲ رﻓﺘﻢ .در ﺁﻧﺠﺎ از 24
هﻤﻪ ﺟﻮاب ﺳﺮﺑﺎﻻ ﺷﻨﻴﺪم .ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﭘﺎرﻳﺴﻴﺪ در هﻤﺎﻧﺠﺎ هﻢ اﻗﺪام ﮐﻨﻴﺪ!« ﺣﻴﺮتﺁور ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺟﺎﻧﺶ را ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﻠﮏ ﺑﺪهﺪ ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ! وﻟﯽ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﻢ و ﻗﺎﻋﺪﻩ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪم ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪم، ﺗﺎ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ روزی از ﻃﺮف دﻓﺎﺗﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺟﻮاب ﺁﻣﺪ ﮐﻪ» :در ﻟﮋﻳﻮن ﺧﺎرﺟﯽ اﺳﻢﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﻨﻴﺪ«. اﻳﻦ ﺟﻮاب ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﺒﻮد .ﺑﻴﺶ از ﻳﮏ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﺴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی داﺷﺘﻢ ،ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدم .ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﻴﻞ داﻧﺸﮕﺎﻩهﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻮدم .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺣﻖ ﻣﯽدادم دوﺷﺎدوش ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن ﺑﺠﻨﮕﻢ. ﮔﺮﭼﻪ در ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻣﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﻪ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ؛ وﻟﯽ ﻣﺎﻩهﺎ ﺑﻼﺗﮑﻠﻴﻒ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺑﺮای ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻃﺒﯽ اﺣﻀﺎر ﺷﺪم .در ﺁن زﻣﺎن 26ﺳﺎل داﺷﺘﻢ .ورزﺷﮑﺎر هﻢ ﺑﻮدم ،ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺮا ﺑﺮای ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺸﺨﻴﺺ داد. ﻓﺎﺻﻠ ٌﻪ اﻋﻼن ﺟﻨﮓ ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﻣﻪ 1940را در ﺗﺎرﻳﺦ »ﺟﻨﮓ ﻗﻼﺑﯽ« ﺧﻮاﻧﺪﻩاﻧﺪ .ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ هﻢ ﺟﻨﮕﯽ ﻗﻼﺑﯽ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪم ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اورﻟﺌﺎن و ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ هﻨﮓ ﺳﯽام ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﻣﺎرس ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ .از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ داوﻃﻠﺐ ﺑﻮدم ﺣﻖ داﺷﺘﻢ رﺳﺘﻪام را ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ .ﺧﺎﻃﺮم هﺴﺖ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ واﺣﺪ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧ ٌﻪ ﻧﻮد و هﺸﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ واﺣﺪ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧ ٌﻪ ﻧﻮد و ﻧﻬﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم. ﺑﺮای ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺑﻪ دهﮑﺪﻩای ﮐﻮﭼﮏ در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺁﺳﻴﺎﺑﯽ ﮐﻬﻨﻪ در روﺳﺘﺎﻳﯽ دور اﻓﺘﺎدﻩ رﻓﺘﻴﻢ. ﺗﻤﺮﻳﻦهﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ هﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﻮد – ﺑﺲ ﭘﻴﺎدﻩ راهﻤﺎن ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁرزوﻣﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮﺗﻴﻦهﺎی ﺳﻨﮕﻴﻦ را در ﺁورﻳﻢ و ﭘﺎی ﺑﺮهﻨﻪ ﺑﻪ راﻩ اداﻣﻪ دهﻴﻢ. ﺗﻮﭘﺨﺎﻧ ٌﻪ ﻣﺎ ﻇﺎهﺮًا» ﻣﮑﺎﻧﻴﺰﻩ« ﺑﻮد .در زﻣﺎن ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﯽ ،ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺳﺮوان – ﮐﻪ او هﻢ ﺑﯽﺷﮏ از دﺳﺘﻮر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ هﻨﮓ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﺮد – ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﺳﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ،ﮐﻪ دﻳﮕﺮ از ﺣﻴﺰ اﻧﺘﻔﺎع اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺴﻮزاﻧﻴﻢ .هﺮ ﺳﻪ ﻣﺪلهﺎی ﺳﺎل 1915و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺟﻨﮓ وردن 11Verdunﺑﻮد – ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﯽ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮﺷﺎن ﻣﯽرﻓﺖ .ادار ٌﻩ ﺗﺴﻠﻴﺤﺎت رﺳﻤﺶ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ هﻴﭻ وﺳﻴﻠ ٌﻪ ﻧﻘﻠﻴﻪای را ،از ﮐﺎر اﻓﺘﺎدﻩ اﻋﻼم ﮐﻨﺪ .اﻟﺒﺘﻪ هﻨﮓ ﻣﺎ هﻨﮓ ﻧﺨﺒﮕﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ ،وﻟﯽ هﻨﮓ ﻧﺨﺒﮕﺎن هﻢ وﺿﻌﯽ ﭼﻨﺪان ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ .وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ و ﻳﺎ ﺟﻨﮓ اﻓﺰار ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻗﻴﺎس ﻧﻤﻮد. 12 وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻈﻢ ﺷﺪﻳﻢ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﻮای ﭘﻮﺷﺸﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ »ﻣﺎژﻳﻨﻮ« ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻣﻦ دور ٌﻩ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت اﻓﺴﺮی را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺮﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ،ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ٌﻩ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ درﺟﻪ دادﻩ ﺷﻮد – در هﺮ ﺣﺎل درﺟﻪ اهﻤﻴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﺎ ﺣﺪود ﻳﮏ ﻣﺎﻩ در ﺣﺎل ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻮدﻳﻢ و ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ و در ﺑﻼﺗﮑﻠﻴﻔﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻳﻢ .در ﻃﺮف راﺳﺘﻤﺎن ﺧﻂ ﻣﺎژﻳﻨﻮ ﻗﺮار داﺷﺖ و در ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻤﺎن ارﺗﺶ ژﻧﺮال هﻮﻧﺘﺰﻳﮕﺮ Huntziger 13ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺑﻮد .ﻓﻘﻂ ﺻﺤﺒﺖ ﺣﻤﻠﻪ و ﻧﻔﻮذی ﮐﻪ ﺑﺮ و در ﺻﻒ دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد .روزی هﻢ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﮐﻪ در ﺟﺒﻬﻪای درﺳﺖ در اﻧﺘﻬﺎی دﻳﮕﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ وارد ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ :اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ هﻢ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﻋﻼن ﺟﻨﮓ دادﻩ ﺑﻮد. ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر هﻢ دﻳﺮ ﺑﻮد ،واﺣﺪهﺎی زرهﯽ هﻴﺘﻠﺮ ﺟﺒﻬﻪ را ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد .دﻳﮕﺮ ﺣﺪ و ﻣﺮز ﻣﻴﺎن ﻋﻘﺐﻧﺸﻴﻨﯽ اﺳﺘﺮاﺗﮋﻳﮑﯽ و ﮔﺮﻳﺰ ،ﻣﺸﺨﺺ و روﺷﻦ ﻧﺒﻮد .ﻣﻦ هﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﭼﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩای ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ از ﭼﻨﮓ ﺁﻟﻤﺎنهﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻴﻢ .ﺷﺐ در ﺟﻨﮕﻞ اﻧﺒﻮﻩ و ﺗﻴﺮﻩای ﺗﻮﺳﻂ ﻳﮏ واﺣﺪ دﺷﻤﻦ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺧﻮد را ﺑﻪ دام اﻓﺘﺎدﻩ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ ،وﻟﯽ از ﻋﺠﺎﻳﺐ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ در اﻃﺮاف ﻣﺎ ﻧﺒﻮد .واﺣﺪ ﻣﺎ را ﺑﯽاهﻤﻴﺖ 25
ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ؟ و ﻳﺎ ﮐﺎر ﻣﻬﻤﺘﺮی از ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ داﺷﺘﻨﺪ؟ دﻟﻴﻞ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯽداﻧﻢ. دوﮔﻞ در ﺧﺎﻃﺮات ﺟﻨﮕﺶ ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻟﺸﮑﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ :ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﮑﻪ اﻓﺮاد ﻟﺸﮑﺮ ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ» :ﺷﻤﺎ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻨﻮب راﻩ ﺑﻴﺎﻓﺘﻴﺪ ،ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺪارﻳﻢ «.ﺷﺎﻳﺪ وﺿﻊ ﻣﺎ هﻢ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺁن ﻟﺸﮑﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ،ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠ ٌﻪ ﻗﻮای دﺷﻤﻦ در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﻨﮓﺗﺮ هﻢ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﭼﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد هﻢ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ. ﺑﻪ ﮐﻠﺮﻣﻮنﻓﺮان Clermont-Ferrandﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ راﻩ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﮐﺞ ﮐﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﻮاﻟﯽ ﮐﺎرﮐﺎﺳﻮن Carcassonneرﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺳﺮ از ﺷﺒﮑ ٌﻪ ﮔﺎر ﻻنﻣﺰان Lannemezan در ﺁوردﻳﻢ .ﻳﮑﯽ از ﺧﻄﻮط ﺁهﻨﯽ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﮔﺎر ﻣﻨﺸﻌﺐ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺎ را در ﺗﺮی ﺳﻮرﺑﺎﺋﻴﺰ Tri- sur-Baïseدر ﻣﻨﻄﻘ ٌﻪ ﭘﻴﺮﻩ ﻧﻪ Pyrénéeﭘﻴﺎدﻩ ﮐﺮد .از اﻳﻦ دورﺗﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ رﻓﺖ – ﺁن ﻃﺮف اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺑﻮد. ﺗﺎ ﻋﻘﺪ ﭘﻴﻤﺎن ﺻﻠﺢ و ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺧﻂ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻴﻦ ﻓﺮاﻧﺴ ٌﻪ ﺁزاد و ﻓﺮاﻧﺴ ٌﻪ اﺷﻐﺎﻟﯽ ،در ﺁن دهﮑﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ .دو ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم ،دو ﻣﺎﻩ ﭘﺮﻣﻼل ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺣﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻴﻢ .ﺑﺎرهﺎ ﺑﻪ ذهﻨﻢ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ از ﻣﺮز ﺑﮕﺬرم و ﺟﻨﮓ را در ﺟﺎی دﻳﮕﺮی اداﻣﻪ دهﻢ ،وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﺁﻣﺎد ٌﻩ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻧﺒﻮدم. در هﺮ ﺣﺎل ﻳﮏ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ هﻢ در ﻣﻮرد 14 ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻟﻤﺎن ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد راﻩ ﻧﺪادم .هﻤﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺘ ٌﻪ ﭘﻞ رﻧﻮ P. Raynaudرا ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .رﻧﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد» :ﻣﺎ ﭘﻴﺮوز ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ ،ﭼﻮن ﻗﻮیﺗﺮﻳﻢ« .دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﺮ هﻤﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ .اوﻟﻴﻦ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ زﻧﺪان در ﻓﺮاﻧﺴﻪ و در ﻟﺒﺎس ﻧﻈﺎم ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﺎ رﻓﻴﻘﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻘﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ روﺣﻴ ٌﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و اﺷﻐﺎل داﺋﻤﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ هﻴﺘﻠﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺖ .اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻦ درﺳﺖ ﺧﻼف او ﺑﻮد .هﺮ ﮐﺪام ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ روز ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻳﻢ. 1ـ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺷﻮرش داﺷﺠﻮﻳﺎن درﻣﺎ ﻣﻪ 1968اﺳﺖ. -2ﻣﻮرﻳﺲ ﺗﻮرز ) .(1964-1900اﻳﻦ ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﻌﺪن از ﺳﺎل ) 1920ﮐﻨﮕﺮﻩ »ﺗﻮر«( هﻤﺮاﻩ دﻳﮕﺮ اﻧﺸﻌﺎﺑﻴﻮن ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ از »واﺣﺪ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻞ ﮐﺎرﮔﺮی« ﺟﺪا ﺷﺪ و در ﺳﺎل 1930ﺑﻪ دﺑﻴﺮﮐﻠﯽ ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ رﺳﻴﺪ .ﺗﻮرز در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ دوم ﺟﻬﺎﻧﯽ از ﺟﺒﻬﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ و ﺑﻪ روﺳﻴﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد .وی ﭘﺲ از ﺁزادی ﻓﺮاﻧﺴﻪ از ﻗﻴﺪ اﺷﻐﺎﻟﮕﺮان ﺑﺨﺸﻮدﻩ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ و ﻣﺪﺗﯽ ﻧﻴﺰ وزﻳﺮ ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﻣﻌﺎون ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻮد. -3ﻧﺎم روزﻧﺎﻣ ٌﻪ ارﮔﺎن ﺣﺰب ﻧﺎزی ﺁﻟﻤﺎن. -4دوﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی راهﻨﻤﺎﺳﺖ و ﻟﻘﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻮﻟﻴﻨﯽ ) (1945-1883دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ. -5رﻧﺎﻧﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪای اﺳﺖ در ﺁﻟﻤﺎن ﮐﻪ در دو ﻃﺮف رود رن ﻗﺮار دارد و در ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر دارای اهﻤﻴﺖ ﺑﺴﺰاﺋﯽ اﺳﺖ. اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ از ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻮرد ﻧﺰاع ﺑﻴﻦ ﺁﻟﻤﺎن و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ ﻗﺮارداد ورﺳﺎی و ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻓﺘﺎدن ﭘﺮداﺧﺖ ﻏﺮاﻣﺎت ﺟﻨﮕﯽ ﺁﻟﻤﺎن ،اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎک ﺧﻮد ﻣﻠﺤﻖ ﺳﺎزد ،اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ و در ﺳﺎل 1925 اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﻃﺒﻖ ﻗﺮارداد ﻟﻮﮐﺎرﻧﻮ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﮐﺮد .هﻴﺘﻠﺮ در ﺳﺎل 1936ﻣﻌﺎهﺪ ٌﻩ ﺑﻴﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و روﺳﻴﻪ را دﺳﺘﺎوﻳﺰ ﻗﺮار داد و ﻧﻴﺮوهﺎی ﺁﻟﻤﺎن را وارد اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮐﺮد و ﻗﺮاردادهﺎی ورﺳﺎی و ﻟﻮﮐﺎرﻧﻮ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ .رﻧﺎﻧﯽ از ﻗﺮن ﻧﻮزدهﻢ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﺣﻴ ٌﻪ ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرود. -6ﺁﻧﺸﻠﻮس ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی اﺗﺤﺎد و هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ اﺳﺖ .اﻟﺤﺎق اﻃﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎن در 15ﻣﺎرس 1938اﻋﻼم ﺷﺪ اﻣﺎ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ اﻗﺘﺼﺎدی از وﺣﺪت اﻳﻦ دو ﮐﺸﻮر ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﮐﺮدﻧﺪ .ﺁﻟﻤﺎﻧﻴﻬﺎ ﭘﺲ از ﻗﺮار دادن ﺷﺲ اﻳﻨﮑﻮﺁرت ،در رأس دوﻟﺖ اﻃﺮﻳﺶ، اﻃﺮﻳﺶ را اﺷﻐﺎل ﮐﺮدﻧﺪ و در رﻓﺮاﻧﺪوﻣﯽ ﮐﻪ در 10ﺁورﻳﻞ ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻩ ﺷﺪ ،ﻣﺮدم اﻃﺮﻳﺶ ﺑﺎ اﮐﺜﺮﻳﺖ %99.73ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻟﺤﺎق ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎن اﺑﺮاز داﺷﺘﻨﺪ. -7ﮐﻴﺮﻳﻨﺎل ﻧﺎم ﻗﺼﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻗﺮن ﺷﺎﻧﺰدهﻢ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺗﺎ 1870اﻗﺎﻣﺘﮕﺎﻩ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﭘﺎپ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ از ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ اﻗﺎﻣﺘﮕﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺷﺪ و اﮐﻨﻮن ﮐﺎخ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﺖ. -8ژ .ام .ژﻳﻠﺒﺮ G. M. Gilbertدر روزﻧﺎﻣﻪ »ﻧﻮرﻧﺒﺮگ«» :ﺑﺪون ﻣﻌﺎهﺪ ٌﻩ ورﺳﺎی ،هﻴﺘﻠﺮی وﺟﻮد ﻧﻤﯽداﺷﺖ«.
26
ﺁﻧﺪرﻩ ژﻳﺪ» :ﺷﻤﺎ راﻩ را ﺑﺮای هﻴﺘﻠﺮ هﻤﻮار ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ .ﺷﻤﺎ هﻴﺘﻠﺮ را ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ،ﻣﺮدم را ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎر هﻴﺘﻠﺮ و او را ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽﺳﺎزﻳﺪ.«.. » -9راﻩ ﺣﻞ ﻧﻬﺎﻳﯽ« اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ راﻩ ﺣﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎزﻳﻬﺎ ﺑﺮای از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن اﻓﺮاد »ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب« )ﻳﻬﻮدﻳﺎن ،ﮐﻮﻟﯽهﺎ ،هﻤﺠﻨﺲ- ﺑﺎزان (...ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ اﻓﺮاد را ﺑﻪ اردوﮔﺎﻩهﺎی ﮐﺎر اﺟﺒﺎری ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎری را رواﻧ ٌﻪ اﻃﺎقهﺎی ﮔﺎز و ﮐﻮرﻩهﺎی ﺁدمﺳﻮزی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. -10ﺑﺮﮔﺴﻮن )هﺎﻧﺮی( ) (1941-1839ﻳﮑﯽ از ﻓﻼﺳﻔ ٌﻪ ﺑﺰرگ ﻗﺮن اﺧﻴﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1900وارد ﮐﻠﮋ دو ﻓﺮاﻧﺲ ﺷﺪ ،در ﺳﺎل 1914ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺁﮐﺎدﻣﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺁﻣﺪ و در ﺳﺎل 1927ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﮔﺮدﻳﺪ .او ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﻓﻠﺴﻔﻪاش »ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ ﺁﮔﺎهﺎﻧﻪ و ﻧﻘﺎداﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪهﺎی ﻏﺮﻳﺰی و اﺣﺴﺎﺳﯽ ) «(intuitionﺑﺎﺷﺪ. -11وردن ،ﺑﺨﺸﯽ اﺳﺖ از اﺳﺘﺎن »ﻣﻮز« در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ﻣﺤﻞ ﻧﺒﺮد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﻧﻴﻨﯽ ﺑﻴﻦ ﻧﻴﺮوهﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻮد و ﺟﻤﻌًﺎ 695000ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی ﻧﻴﺮوهﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ .ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﻧﻴﺮوهﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ در اﻳﻦ ﻣﺤﻞ اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﭘﺘﻦ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻧﻴﻮل ﺑﻮد. -12ﻧﺎم اﺳﺘﺤﮑﺎﻣﺎﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺳﺎلهﺎی 1936-1927در ﻣﺮزهﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ و از اﺳﻢ ﺁﻧﺪرﻩ ﻣﺎژﻳﻨﻮ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .ﻣﺎژﻳﻨﻮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد اﻳﻦ اﺳﺘﺤﮑﺎﻣﺎت در ﻃﻮل ﻣﺮز ﺑﻠﮋﻳﮏ ﻧﻴﺰ اﻣﺘﺪاد ﻳﺎﺑﺪ ،وﻟﯽ اﻳﻦ ﻃﺮح ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺸﺪ. -13هﻮﻧﺘﺰﻳﮕﺮ )ﺷﺎرل( ) (1941-1880ژﻧﺮال ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ارﺗﺶ دوم را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ و ﻗﺮارداد ﻣﺘﺎرﮐﻪ ﺟﻨﮓ را ﺑﺎ ﺁﻟﻤﺎن اﻣﻀﺎ ﻧﻤﻮد .وی ﺗﺎ هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ ﻣﺎرﺷﺎل ﭘﺘﻦ ﺑﻮد. 14ـ رﻧﻮ)ﭘﻞ( ) (1966-1878ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر در ﺳﺎل 1919ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ و از ﺳﺎل 1928ﺗﺎ 1940ﻣﺮﺗﺒًﺎ ﮐﺮﺳﯽ وﮐﺎﻟﺖ را ﺣﻔﻆ ﮐﺮد .در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ادارﻩ وزارﺗﺨﺎﻧﻪهﺎی داراﺋﯽ ،ﻣﺴﺘﻌﻤﺮات و دادﮔﺴﺘﺮی را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ .در ﺳﺎل 1940ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺷﺪ .رﻧﻮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺁﻟﻤﺎن اداﻣﻪ دهﺪ وﻟﯽ ﭼﻮن اﻃﺮاﻓﻴﺎن وی از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺘﻦ)ﻣﻌﺎوﻧﺶ( ﺑﺎ اداﻣ ٌﻪ ﻧﺒﺮد ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدﻧﺪ ،در 16ژوﺋﻦ هﻤﺎﻧﺴﺎل اﺳﺘﻌﻔﺎ داد .وی در دوران ﺣﮑﻮﻣﺖ وﻳﺸﯽ ﻣﺪﺗﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد و ﭘﺲ از ﺁن ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎن ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪ .ﭘﻞ رﻧﻮ ،ﭘﺲ از ﺁزادی ﻓﺮاﻧﺴﻪ از ﺳﺎل 1946ﺗﺎ 1962ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪ.
27
3 درس ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﺮور اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر را اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ از اﻳﺮان و ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻣﺮوزیاش ﺑﻪ دور اﻓﺘﺎدﻩاﻳﻢ .ﭼﻮن داﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮری ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﺳﻴﺴﺘﻢهﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ،ﺑﻪ وﺟﻮد دﻧﻴﺎهﺎی ﻣﻮازی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ درهﻴﭻ ﻧﻘﻄﻪای ﺗﻼﻗﯽ ﻧﺪارﻧﺪ .اﻳﺮان در اﻧﺘﻬﺎی ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﺎرﮐﻮﭘﻮﻟﻮ در ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ اش ،ﮐﺘﺎب »ﻋﺠﺎﻳﺐ« ،ﺑﺮای هﻢ ﻋﺼﺮان ﺧﻮد از ﺁداب و رﺳﻮم ﻏﺮﻳﺐ ﮐﺸﻮری ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ در ﺁﺧﺮ دﻧﻴﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ رﻧﮕﯽ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪای ﺗﺎﺗﺎرهﺎ دارد .وﻟﯽ در اﻳﻦ ﻋﺼﺮ دﻧﻴﺎ دﻳﮕﺮ اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎﻳﯽ ﻧﺪارد .ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺁن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪام ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻠﻞ ﻏﺮب ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ و ﺧﻮد ﻣﻦ ،هﻢ در ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻓﺮهﻨﮓ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭘﺮوردﻩ ﺷﺪﻩام و هﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ،ﺟﻨﮕﻴﺪﻩام. وﻗﺘﯽ در ﺳﺎل 1946ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ ،ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﺮا در ﮐﺎخ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽاش ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .ﺷﺮﻓﻴﺎﺑﯽ ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دﻳﺪﻳﻢ ،ﺗﺎ ﻣﺪتهﺎی ﻣﺪﻳﺪ دﻳﮕﺮ ﺗﮑﺮار ﻧﺸﺪ .هﻨﻮز ﺗﺼﻮﻳﺮ او در ﻣﻴﺎن ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاش ،در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰی ﺑﺰرگ ﺗﮑﻴﻪ دارد ،در ذهﻨﻢ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ: ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺳﺎل هﺎ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭼﻪ رﺷﺘﻪای ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻳﺪ؟ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺮدﻩام و ﭼﻪ ﻣﺪارﮐﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد دارم. ﺷﻨﻴﺪﻩام ﮐﻪ در ارﺗﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻪ هﻢ ﺟﻨﮕﻴﺪﻩاﻳﺪ؟ ﺑﻠﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت .ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﺸﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﺳﻌﺖ ﻣﺸﺮب دادﻩ اﺳﺖ .وﻗﺘﯽﺷﻌﻠ ٌﻪ ﺟﻨﮓ در ﺁن ﮐﺸﻮر زﺑﺎﻧﻪ ﮐﺸﻴﺪ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ﺁﺗﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ – ﮐﺎری ﮐﻪ هﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁﺗﺶ ﺳﻮزی ﺧﺎﻧ ٌﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪاش ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻼ« و ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد: ﺷﺎﻩ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺣﺮف ﻣﺮا ﺗﺄﺋﻴﺪ ﮐﺮد» :ﮐﺎﻣﻼً ،ﮐﺎﻣ ً اﻳﺮان ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮاوان دارد .ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﺪ ،هﻢ ﺑﺎﺗﺤﺼﻴﻼﺗﯽ ﮐﻪ دارﻳﺪ و هﻢ ﭼﻮن ﻣﺮد ﻣﺒﺎرزی هﺴﺘﻴﺪ. ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ او ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺮﺧﻴﺰم. ﺧﺎﺗﻤ ٌﻪ ﺧﺪﻣﺖ در ارﺗﺶ ،ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ را دادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺎز ﮔﺮدم و دوﺑﺎرﻩ در ﺳﻮرﺑﻦ و داﻧﺸﮑﺪ ٌﻩ ﺣﻘﻮق ﺑﺮای ﮔﺬراﻧﺪن دو رﺳﺎﻟ ٌﻪ دﮐﺘﺮا ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﻨﻢ .ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ دو رﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ »اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺎﻟﻘﻮ ٌﻩ ﺗﻔﮑﺮ« Le potentiel de l´intellectﺑﻮد ،هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪ .ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻪ و دﻗﺖ ﻣﻦ وﻗﻒ رﺳﺎﻟ ٌﻪ دﻳﮕﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »راﺑﻄ ٌﻪ ﻣﻴﺎن ﻗﺪرت ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺬهﺐ در ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ«. رﺋﻴﺲ هﻴﺄت ﻣﻤﺘﺤﻨﻴﻦ ﻣﻦ ژرژ ﺳﻞ G. Scelleﺑﻮد .ﺳﻞ ،از ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖهﺎی ﻣﻴﺎﻧﻪرو و اﺳﺘﺎدی ﻣﺒﺮز ﺑﻮد و در دﻋﻮاﺋﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﻮر ﻣﺎ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻼ ذﮐﺮش ﺁﻣﺪ ،و ﻟﻮی ﺑﺮول Lévy- ﻗﺮار داد ﻣﺸﺎور ﻗﻀﺎﺋﯽ اﻳﺮان ﺷﺪ .اﻟﻴﻮﻳﻪ ﻣﺎرﺗﻦ ،ﮐﻪ ﻗﺒ ً ،Bruhlﻓﺮزﻧﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎس ﻣﻌﺮوف ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او هﻤﮑﺎری ﮐﺮدﻧﺪ. زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ در ﺁن زﻣﺎن ﻣﻴﺎن ﭘﺎرﻳﺲ و ﺑﺮوﺗﺎﻧﯽ Bretagneﻣﯽﮔﺬﺷﺖ .ﻣﻦ در ﺳﺎل 1939ﺑﺎ زﻧﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ازدواج ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم .در ﺁﻏﺎز اﺷﻐﺎل ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺻﺎﺣﺐ دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻮدﻳﻢ، 28
ﻣﻦ ﮐﻮﺷﺶ داﺷﺘﻢ ﺁنهﺎ را ،هﻢ از ﺷﺮ ﺑﻤﺒﺎرانهﺎ و هﻢ ﮐﻤﺒﻮد و ﺟﻴﺮﻩ ﺑﻨﺪی ﻣﻮاد ﻏﺬاﺋﯽ در اﻣﺎن دارم .در ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺳﻦ ﻧﻴﮑﻼ دو ﭘﻠﻢ Saint-Nicolas-du-Pélemواﻗﻊ در ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ- ای ﮐﻪ از ﺳﻦ ﺑﺮی ﻳﻮ Saint-Brieucﺑﻪ روﺳﺘﺮﻧﻦ Rostrenenﻣﯽرود اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد. 1 واﻟﺮی P. Valéryﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ »ﻣﺪرک دﺷﻤﻦ ﺟﺎن ﻓﺮهﻨﮓ اﺳﺖ« .و ﻣﺎﺣﺼﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن اﻧﺠﺎم دادﻩ ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺐ ﻣﺪرک ﺑﻮد .ﻣﻦ هﻢ ﭼﻮن ﺑﺴﻴﺎری دﻳﮕﺮ و ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ هﺪﻓﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ،ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ ﻣﺸﺨﺼﯽ را دﻧﺒﺎل و ﺧﻮد را در اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﺤﺪود ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم .ﺁﮔﺎهﯽهﺎی ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدن رﺳﺎﻟ ٌﻪ دﮐﺘﺮا ﺷﺮوع ﺷﺪ .اﻳﻦ دورﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ داد ﮐﻪ ﺁزﻣﻮدﻩ ﺷﻮم و ﺁﻧﭽﻪ درﺑﺎر ٌﻩ ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﺷﻌﺮ و ﺣﺘﯽ ﺣﻘﻮق ﻣﯽداﻧﻢ – اﮔﺮ ﭼﻴﺰی ﺑﺪاﻧﻢ – در هﻤﺎن ﺳﺎلهﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪام. ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌ ٌﻪ ﺁﺛﺎر ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﭙﺮدازم ،و در اﻳﻦ رﻓﺖ و ﺁﻣﺪهﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻠﻴﮑﺲ ﮔﺎﻳﺎر ،F. Gaillard 2ﻳﮑﯽ از رﻓﻘﺎ و هﻢ دورﻩهﺎی ﻋﻠﻮم ﺳﻴﺎﺳﯽ و داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺣﻘﻮق را دوﺑﺎرﻩ دﻳﺪم .او اﻗﺘﺼﺎد ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻦ اﻗﺘﺼﺎد ﻋﻤﻮﻣﯽ .ﻓﻠﻴﮑﺲ ﮔﺎﻳﺎر ﻣﺮا ﺳﺨﺖ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮد .در ﮐﻼس ﻋﻠﻮم ﺳﻴﺎﺳﯽ او ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻳﺰ و رواﻧﯽ و ﺳﻼﺳﺘﯽ ﮐﻪ در ﺑﻴﺎن ﻣﻘﺼﻮدش داﺷﺖ ،ﺑﺮ هﻤﻪ ﺳﺮ ﺑﻮد .ﻣﺎ در اﻳﺮاد ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﻄﺎﺑ ٌﻪ ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﯽ اﺟﺎزﻩ داﺷﺘﻴﻢ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺘﻮن را ﺑﻪ دوﺳﺘﯽ ﻣﺤﻮل ﮐﻨﻴﻢ و ﻣﻦ ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر ﮔﺎﻳﺎر را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم .ﮔﺎﻳﺎر ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻧﻮﺷﺘ ٌﻪ ﺁﻧﺎﺗﻮل ﻓﺮاﻧﺲ 3را ﺑﺎ روال و ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘ ٌﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮان »ﮐﻤﺪی ﻓﺮاﻧﺴﺰ« 4ﺑﻮد ،ﻗﺮاﺋﺖ ﮐﺮد .از رﺳﻴﺪن او ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی در ﺳﻦ 37ﺳﺎﻟﮕﯽ هﻴﭻ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮدم و از ﻣﺮگ ﭘﻴﺸﺮﺳﺶ در ﺁﻏﺎز 50ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪم. در زﻣﺎن دﻳﺪار دوﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺎ ،ﮔﺎﻳﺎر در ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق ،ﺳﻦ ﻧﻴﮑﻼ دو ﭘﻠﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ اﺷﻐﺎﻟﮕﺮان ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﯽﺷﺪ .اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ هﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺟﺪﻳﺪی ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد .ﮔﺎﻳﺎر از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﮑﯽ دو ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻟﯽ و ﻣﻄﻤﺌﻦ در ﭘﺎرﻳﺲ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ .ﻣﻦ ﻳﮏ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﮕﻮی ﺧﻮاﺳﺖ او ﺑﻮد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدم :اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﻮدم واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺁﺳﻮﻣﭙﺴﻴﻮن ﺑﻮد .او را ﺑﻪ ﺳﺮاﻳﺪار ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪارد و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش هﻢ ﺧﺎرج از ﻣﻨﻄﻘ ٌﻪ اﺷﻐﺎﻟﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﮔﺎﻩ ﭼﻨﺪ روزی را در ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺬراﻧﺪ .ﮔﺎﻳﺎر ﺑﺎزرس ﻋﺎﻟﯽ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﮐﺎر ادارﻳﺶ ﺑﻪ او اﺟﺎزﻩ ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺮز ﺧﻂ ﺗﻘﺴﻴﻢ دو ﻣﻨﻄﻘﻪ هﻢ ﺁزاداﻧﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﺪ. او ﺳﺌﻮال و ﺗﻘﺎﺿﺎی دوﻣﯽ هﻢ از ﻣﻦ داﺷﺖ :ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮم ﻧﻘﺶ راﺑﻂ ﭘﺎرﻳﺲ و ﺷﺒﮑ ٌﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺮوﺗﺎﻧﯽ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮم؟ از ﺁن روز ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن او ﺷﺪم .ﻣﻦ از او ﻳﺎ ﻓﻮﻧﺘﻦ Fontaineﮐﻪ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد او ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻪهﺎ و ﺑﺴﺘﻪهﺎ را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻼ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﻒ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﻋﺎﻟﯽ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽﺑﺮدم و روزی هﻢ ﮐﺎﻣ ً دﻳﮕﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺒﺎن Chabanﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت دﻟﻤﺎس Delmasهﻢ ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎﺋﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺎ اﺷﺘﻐﺎل دارد. ﻳﮏ روز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﮐﺮﮐﺮﻩهﺎی ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮدم ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﻼﻩهﺎی ﻓﻠﺰی و ﻟﻮﻟﻪهﺎی ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺳﺮﺑﺎزان ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ زﻳﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺻﺒﺤﮕﺎهﯽ ﺑﺮق ﻣﯽزد .ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﺸﺎن دهﻢ ﮐﻪ ﭼﻴﺰی دﻳﺪﻩام ﺑﻪ اﻃﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و از زﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺎﻏﺬهﺎ را ﺑﺴﻮزاﻧﺪ .از هﻤ ٌﻪ ﺧﺎﻧﻪهﺎ ﺑﺎزرﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻣﺪ و ﻣﺮدان از 15ﺗﺎ 60ﺳﺎﻟﻪ ،هﻤﮕﯽ را ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﻬﺮ ،ﺟﻠﻮ ﺣﻮﺿﭽﻪ و ﻓﻮارﻩای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﻴﮑﻼی ﻗﺪﻳﺲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﺣﻀﺎر 29
ﮐﺮدﻧﺪ .هﻤﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اوراق ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﻴﻤﺎن را ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺑﺎزﭘﺮﺳﯽهﺎ ﺟﻮاب ﻣﯽ- ﮔﻔﺘﻴﻢ .ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮد. ﺷﻤﺎ اﻳﺮاﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ،در واﻗﻊ ،ﺁﺳﺎن ﺑﻮد ،وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﺮای اﻳﻦ اﺷﻐﺎﻟﮕﺮان ﺑﺪ ﮔﻤﺎن :در ﻳﮏ دهﮑﺪﻩ ﺑﺮوﺗﺎﻧﯽ ،ﻗﺎﻋﺪﺗًﺎ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ اهﻞ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺣﻀﻮر ﻳﮑﯽ دو ﻓﺮاﻧﺴﻮی از اﺳﺘﺎنهﺎی دﻳﮕﺮ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻳﮑﯽ از اﺗﺒﺎع ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺤﺮوﺳﻪ! ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ Kommandanturاﻃﻼع دهﻴﺪ.در ﮔﺮوﻩ ﻣﺎ ﮐﺲ دﻳﮕﺮی هﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁﻗﺎی ﺑﺮﺗﺮان Bertrandﮐﻪ ﻣﺪﻳﺮ هﺘﻠﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﮔﺎهﯽ ﻧﺎﻣﻪهﺎﺋﯽ را ﮐﻪ از ﮔﺎﻳﺎر ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ او ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﯽدادم .اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﺣﺮف وا ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻣﻦ هﻢ روﺷﻦ ﺑﻮد .وﻟﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از او ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ هﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﮑﺸﻨﺪ. ﺑﺮﺗﺮان و ﭘﺴﺮ 17ﺳﺎﻟﻪاش هﻤﺮاﻩ 12ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ،ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،و از ﺁن ﭘﺲ هﻴﭻ ﮐﺲ ﺁﻧﻬﺎ را دوﺑﺎرﻩ ﻧﺪﻳﺪ .ﻇﺎهﺮًا ﺟﻮان ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽ 20ﺳﺎﻟﻪای ﺑﻪ ﻧﺎم دوﻧﺎﻟﺪ Donaldﮐﻪ ﺗﺒﻌ ٌﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﻌﺎﻟﻴﺖهﺎی ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ را در ﺳﻦ ﻧﻴﮑﻼ دو ﭘﻠﻢ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎنهﺎ ﮔﺰارش ﻼ ﻳﮏ ﺑﺎر ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻳﮏ ﭼﺘﺮﺑﺎز ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽ دادﻩ ﺑﻮد .ﻓﻌﺎﻟﻴﺖهﺎ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم داﺷﺖ ،ﻣﺜ ً را ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮود ﺁﻣﺪن ﺑﻪ زﻧﮓ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺁوﻳﺰان ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻴﻢ .ﺑﻴﻢ رﺳﻮاﻳﯽ ﻣﯽرﻓﺖ ﭼﻮن ﭼﺘﺮﺑﺎز از ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺳﺘﺎن ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻮد و او را ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ هﻤﺮﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﺮد! در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻳﮑﯽ از ﺗﻤﺎسهﺎی ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺸﺘﺎﭘﻮ اﻓﺘﺎد .درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ او اﺳﻢ ﻣﺮا ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ وﻟﯽ دادن ﻧﺸﺎﻧﯽهﺎی ﻣﻦ ﮐﺎر ﺳﺎدﻩای ﺑﻮد ،ﮐﺎری ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد هﺮﮔﺰ ﻧﮑﺮد .اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺸﺘﺎﭘﻮ ﻣﯽاﻓﺘﺎدم اﻟﺰاﻣًﺎ ﺗﻴﺮﺑﺎران ﻧﻤﯽﺷﺪم ،وﻟﯽ ﺷﮏ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻗﺎی ﺑﺮﺗﺮان ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از اردوﮔﺎﻩهﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدن در ﮐﺎرهﺎی زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﻗﻮاﻋﺪ اﻳﻦ ﺑﺎزی ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪم – ﻗﻮاﻋﺪی ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ در اﻳﺮان و ﺣﺘﯽ در زﻣﺎن دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرم ﺁﻣﺪ .اﮔﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪای در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﮔﺸﺘﺎﭘﻮ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺷﺮف ﻼ اﮔﺮ ﻳﮑﯽ از اﻋﻀﺎی ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺗﻴﺮﺑﺎران ﻣﯽﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﻻاﻗﻞ ﺑﺮادرش ﻣﻮرد ﺗﻌﺮض داﺷﺖ :ﻣﺜ ً ﻗﺮار ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ .ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ در اﻳﻦ ﺣﺪ هﻢ رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮد. ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزات ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ،ﺑﺴﻴﺎر ﻃﺒﻴﻌﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ .ﻣﻦ ﻧﻤﯽ- ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻃﺮﻓﺪار ﭘﺘﻦ 5ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻧﻬﺎﺋﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻟﻤﺎن را ﻣﺴﺠﻞ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺦ دارم ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﭘﺘﻦ را ﺧﺎﺋﻦ ﺧﻮاﻧﺪ .ﻗﺼﺪ او ﻧﺠﺎت ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺗﺸﺎن ﻣﻴﺴﺮ ﺑﻮد ،ﻗﻀﺎوت درﺑﺎر ٌﻩ او ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ .ﻗﻀﺎوت ﺷﺨﺺ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻘًﺎ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎدات ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻀﺎوت ﻣﺮدی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﻴﺪﮔﯽ رﻓﺘﺎر ﻣﺮد دﻳﮕﺮی را درﻳﺎﺑﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﺶ از 80ﻣﺘﺠﺎوز اﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﺑﺪاع ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮای ﻣﻤﻠﮑﺘﺶ ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ .ﻳﮑﯽ از هﻤﺴﺎﻳﻪهﺎی ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن َاﺳﻮﻣﭙﺴﻴﻮن ﻣﻦ ،ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎرﺗﻦ ﻧﺎﻣﯽ ،درﺑﺎرﻩ ﻣﺎرﺷﺎل ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﭘﺘﻦ ﭘﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﭘﻴﺮ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩای اﺳﺖ!« ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎرﺗﻦ در ﺁن زﻣﺎن 75ﺳﺎل داﺷﺖ. در اواﺧﺮ ﺟﻨﮓ ،ﻓﻌﺎﻟﻴﺖهﺎی ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺳﻦ ﻧﻴﮑﻼ دو ﭘﻠﻢ اﺑﻌﺎدی ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ﻳﮑﯽ از روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺳﻦ ﺑﺮی ﻳﻮ ،ﭘﺲ از 80ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﭘﻴﺎدﻩروی، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ ،ﺣﺎدﺛﻪای ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدم ﻋﻤﺮم ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ .در ﻳﮑﯽ از ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪهﺎی ﺳﺮ راﻩ ﻳﮏ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺁب ﺳﻴﺐ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم اﻣﺎ هﻨﻮز ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠ ٌﻪ ﻣﺮدی از ﭘﺸﺖ ﺧﺎﮐﺮﻳﺰی ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﮐﻪ ﻇﺎهﺮًا ﻗﺼﺪش ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻦ 30
ﺑﻮد – هﻤﺎﻧﺠﺎ و ﻓﯽاﻟﻤﺠﻠﺲ .ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮد ﻣﺮا دﻳﺪﻩاﻧﺪ ﮐﻪ در ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻧﺘﮑﺎرﻳﺶ ﺷﮏ و ﺣﺘﯽ ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻩام و ﻣﯽﮔﻔﺖ اﮔﺮ اﺳﻢ او را ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻢ ﭘﺎی ﺧﻮدم اﺳﺖ. ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﯽ زدﻩ ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﺣﺘﯽ از ﮔﻮﺷ ٌﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﮑﯽ از زﻳﺒﺎروﻳﺎن اهﻞ ﺑﺮوﺗﺎﻧﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم .و هﻴﭻ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺧﻼص ﮐﻨﻢ .ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ در هﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از رﻓﻘﺎی او ،ﮐﻪ از اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮان ﭘﻨﺒﻪ ﻣﺴﻦﺗﺮ ﺑﻮد از ﻣﻴﺎن ﺑﻮﺗﻪهﺎ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و دﺳﺘﻮر داد: ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ.اﺳﺘﻨﻄﺎق ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن ﺑﻮد .ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺳﺌﻮالهﺎ ﺟﻮاب دادم .از ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ »ﺑﺨﺘﻴﺎر« اﺳﻤﯽ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻇﺎهﺮًا ﻣﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ،وﻟﯽ ﭼﻮن ﭼﻤﺪاﻧﻢ ﭘﺮ از ﺟﻮراب هﺎی ﭘﺸﻤﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻮد )ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﺟﺪﻳﺪی ﺑﺮﺳﺪ( ﮔﻨﺎهﻢ از ﻧﻈﺮ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﺑﺨﺸﻮدﻧﯽ ﺷﺪ ،زﻳﺮا ﻧﺎﮔﻬﺎن »ﺧﻴﺎﻧﺘﮑﺎر« ﺑﺪل ﺑﻪ »ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻮادﻩای« ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺼﺪش ﻓﻘﻂ ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ! وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ در ﻣﺤﻴﻄﯽ ﺁرامﺗﺮ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﻣﻦ ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮر ﻗﺒﻠﯽام ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ از ﭼﺮﻳﮏهﺎی »وﻳﺸﯽ« ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ از اﻓﺮاد ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻨﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از ﭼﻨﮓ ﮔﺸﺘﺎﭘﻮ ﺧﻼص ﻧﺸﺪﻩ ،ﭼﻴﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺿﺮب ﮔﻠﻮﻟ ٌﻪ هﻤﺮزﻣﺎن از ﭘﺎ در ﺁﻳﻢ. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ،راﻩ ﺑﻴﻔﺖ ﺑﺮو ،اﮔﺮ ﻳﮑﯽ از ﮐﺴﺎن ﻣﺎ ﺟﻠﻮﻳﺖ را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﮕﻮ»ﻣﺤﺼﻮل .«43 ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ اﺳﻢ ﺷﺐ.اﻳﻦ اﺳﻢ ﺷﺐ ﺑﺮای هﻤﻴﺸﻪ در ذهﻨﻢ ﺣﮏ ﺷﺪ .ﮔﺎﻩ در ﻟﺤﻈﺎت ﻣﺸﮑﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺮای رﻣﺎﻧﺪن ﻓﮑﺮهﺎی ﺗﻴﺮﻩ زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﻢ» :ﻣﺤﺼﻮل .«43 1ـ واﻟﺮی )ﭘﻞ( ) (1945-1871ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﺷﺎﻋﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی از 1937ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲهﺎﻳﯽ درﺑﺎر ٌﻩ ادب و هﻨﺮ در »ﮐﻠﮋ دو ﻓﺮاﻧﺲ« اﻳﺮاد ﻣﯽﮐﺮد. 2ـ ﮔﺎﻳﺎر )ﻓﻠﻴﮑﺲ( ) (1970-1919ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻓﺮاﻧﺴﻮی از اﻋﻀﺎء ﻓﻌﺎل ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻠﯽ .وی در 27ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ در ﺟﻤﻬﻮری ﭼﻬﺎرم ﺑﻪ وزارت و در ﺳﻦ 38ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی رﺳﻴﺪ .ﮔﺎﻳﺎر در 1970ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺗﻔﺮﻳﺤﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﺮی رﻓﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ هﺮﮔﺰ از ﺁن ﺑﺎز ﻧﮕﺸﺖ. 3ـ ﻓﺮاﻧﺲ )ﺁﻧﺎﺗﻮل ﻓﺮاﻧﺴﻮﺁ ﺗﻴﺒﻮ( ) (1924-1844ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻧﺎﻣﺪار ﻓﺮاﻧﺴﻮی ،ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ در ﺳﺎل .1921 4ـ ﮐﻤﺪی ﻓﺮاﻧﺴﺰ ﻧﺎم ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﻠﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1680ﺑﻪ هﻤﺖ ﻟﻮﺋﯽ ﭼﻬﺎردهﻢ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاری ﺷﺪ. 5ـ ﭘﺘﻦ )ﻓﻴﻠﻴﭗ( ) (1951-1856ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﻓﺎﺗﺢ »وردن« ﻟﻘﺐ ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ در ژوﺋﻦ 1940دوﻟﺖ وﻳﺸﯽ را ﺗﺸﮑﻴﻞ داد و ﻗﺮارداد ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎن را اﻣﻀﺎ ﻧﻤﻮد .ﭘﺘﻦ ،ﭘﺲ از ﺁزاد ﺷﺪن ﻓﺮاﻧﺴﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ و ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام ﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺎ ﻳﮏ درﺟﻪ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﻣﺤﮑﻮم ﮔﺮدﻳﺪ.
31
4 ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﺎ ﭘﻞ واﻟﺮی ﮐﻢ ﮐﻢ وﻗﺖ ﺁن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ .اﻳﻦ ﻣﻠﮏ را ﺑﺎ ﺁراﻣﺸﯽ ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻪ ﺗﺮک ﻣﯽﮐﺮدم .ﻣﺨﺘﺼﺮی از روح ﺁن را ﺑﺎ ﺧﻮد هﻤﺮاﻩ ﻣﯽﺑﺮدم :ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻌﺮ و ادﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﻨﺎن ﺷﻮﻗﯽ ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻨﻮز هﻢ در ﻣﻦ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ .اوﻟﻴﻦ ﻣﺤﺮک ﻣﻦ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﻳﻦ زﺑﺎن ،ﺁﻧﺎﺗﻮل ﻓﺮاﻧﺲ ﺑﻮد .در ﺑﻴﺮوت ﻃﺒﻖ ﺗﻮﺻﻴ ٌﻪ ﻳﮑﯽ از اﺳﺘﺎدان ﮐﺘﺎب »ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺳﻴﻠﻮﺳﺘﺮﺑﻮﻧﺎر« Le Crime de Sylvestre Bonnardرا ﺧﺮﻳﺪم ،ﺷﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺧﻮد را در ﺁن ﻣﺮد ﭘﻴﺮ ﺳﻮﻓﺴﻄﺎﻳﯽ ﺑﺎز ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﻣﻦ هﻤﭽﻮن او ،ﻃﻨﺰ و وﻗﺎر ،ﮐﻪ ﻻزﻣ ٌﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﻋﻤﻴﻖ اﺳﺖ ﺗﻮأﻣﺎن وﺟﻮد دارد .ﺑﻌﺪهﺎ هﻤﻴﻦ ﺗﺮﮐﻴﺐ را ﻧﺰد واﻟﺮی هﻢ ﻳﺎﻓﺘﻢ .از ﺁن ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺁﺛﺎر ﺁﻧﺎﺗﻮل ﻓﺮاﻧﺲ اداﻣﻪ دادم ،ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻣﺠﻠﺪ از ﮐﺎرهﺎی او در ﻗﻄﻊ وزﻳﺮی و ﭼﺎپ ﮐﻠﻤﺎن ﻟﻮی Calmann-Lévyدر ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪام وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻪام ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﻓﺖ. ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺴﻮن در ﺳﺎل 1940ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم .ﺑﺎ هﻢ هﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻮدﻳﻢ .او در ﺑﻠﻮار ﺑﻮ ﺳﻪ ژور Beauséjourﺧﺎﻧﻪ داﺷﺖ .روزی ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ داﻧﺸﺠﻮﻳﯽ اﻳﺮاﻧﯽ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁﺛﺎر او ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻓﺮاوان دارم و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺮا رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺑﭙﺬﻳﺮد .ﻣﺮا در ﻳﮏ اﻃﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﺑﺰرگ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺘﻮﻳﯽ ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﻪ روی زاﻧﻮهﺎﻳﺶ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد .در ﺁن زﻣﺎن ﺑﻴﺶ از هﺸﺘﺎد ﺳﺎل داﺷﺖ. ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد – ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﮐﺎری دﺷﻮار ﺑﻮد – دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ هﻤ ٌﻪ ﮐﺘﺎبهﺎ را ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ .در ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺰ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﻣﻦ ﺟﺬب ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻢهﺎﻳﺶ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺁﺑﯽ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮد .ﺳﺮی ﺑﺰرگ داﺷﺖ و ﺑﺪﻧﺶ از ﺑﻴﻤﺎری رﻣﺎﺗﻴﺴﻢ ﻧﺤﻴﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ ورای ﺣﻮاس ﭘﺒﺠﮕﺎﻧﻪ ،راﺑﻄﻪای ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ذهﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ اﻳﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ. دﻟﻴﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻦ ﺑﺮای دﻳﺪارش ﺗﻀﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدم در »ﺗﺤﻮل ﺧﻼق« L´évolution Créatriceاو ﻳﺎﻓﺘﻪام .ﭘﺲ از ﺳﭙﺮی ﺷﺪن رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﺑﻮد، ﻋﺎزم رﻓﺘﻦ ﺷﺪم وﻟﯽ او ﻣﺮا از رﻓﺘﻦ ﺑﺎز داﺷﺖ و درﺑﺎر ٌﻩ ﻋﻼﺋﻖ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ،ﺳﻮای ﻓﻠﺴﻔﻪ، ﺳﺌﻮال ﮐﺮد .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق و ﺷﻌﺮ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺖ: روزی ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮﻳﺪ از ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ،از ﺷﻌﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق و ﺑﻪاﺧﻼق ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺁن روز ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮهﻨﮓ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد .در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ در ﻓﮑﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ راﻩهﺎی درﺳﺖ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻴﺪ ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﺎن ﮐﺎری ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻴﺎﻳﺪ .اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺮا 2 ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ،ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺘﻦ ﻳﮏ ﮐﻤﺪی ﻣﻮﻟﻴﺮ Molière 1ﺑﻪ ﻣﺘﻦ ﻳﮑﯽ از ﺁﺛﺎر ﮐﺎﻧﺖ Kantرﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ .در ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ وﺟﻮد دارد .راﻩ را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻴﺪ .راهﯽ هﺴﺖ ،ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺛﺎﺑﺘﯽ ﻧﺪارد ،هﺮ ﮐﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش ﺁن را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎﺑﺪ.3 واﻟﺮی در اﺑﺘﺪا ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ .وﻗﺘﯽ در ﺑﻴﺮوت در ﮐﻼس دهﻢ ﺑﻮدم ،در ﻳﮑﯽ از ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮهﺎی ﺳﻮزان ﻣﺎﻩ ژوﺋﻦ اﺳﺘﺎد ﻣﺎ ﺑﺮای رﻓﻊ ﻣﻼل ﺷﺎﮔﺮدان ﺷﻌﺮ »ﮔﻮرﺳﺘﺎن درﻳﺎﻳﯽ« Le cimetière marinرا ﺑﺮای ﻣﺎ ﺧﻮاﻧﺪ .ﭼﻨﺎن رﻓﻊ ﻣﻼﻟﯽ از ﻣﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ 32
هﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻴﻢ! ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ هﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻈﺎهﺮ ﮐﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﻌﺮ اﺳﺘﻮار ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل ﻣﺎ ﻧﺰدﻩ اﺳﺖ .ﻣﻦ در ﺁن زﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﻬﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﮔﺮد ﺁﺛﺎر واﻟﺮی ﻧﮕﺮدم. اﻳﻦ ﻋﻬﺪ را در ﺳﺎل 1940ﺑﺎ ﮔﺸﻮدن ﮐﺘﺎب »ﺷﺐﻧﺸﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﺁﻗﺎی ﺗﺴﺖ« Soirée avec Monsieur Testeﺷﮑﺴﺘﻢ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺁن ﻧﺜﺮ را هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﮐﻪ ﺁدم ﻣﺘﻨﯽ را از زﺑﺎﻧﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ .دﻗﺖ و ﻇﺮاﻓﺖ اﻳﻦ ﻧﺜﺮ ﻣﺮا ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ .اول ﺗﻀﺎدهﺎی ﻣﺪاوم را ﻣﻀﻤﻀﻪ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ در ﺁﺧﺮ ﮐﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﻀﺎدی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻳﮑﯽ از ﻣﻮارد را از ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ: »ﺳﻴﺎﺳﺖ در ﮔﺬﺷﺘﻪ هﻨﺮ ﺑﺎزداﺷﺘﻦ ﻣﺮدم از دﺧﺎﻟﺖ در اﻣﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺷﺪ ...و ﺑﻌﺪ هﻨﺮ ﻣﺸﺎورﻩ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪ درﺑﺎرﻩ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ از ﺁن ﺳﺮ در ﻧﻤﯽﺁورﻧﺪ «.ﭘﺎﻳﻪ و ﺑﻨﻴﺎد دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف ﻣﻮرد ﺷﮏ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﻴﺮد .در ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺪوی ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم در ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺁﻧﺎن اﺳﺖ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪ .رﺋﻴﺲ ﻗﺒﻴﻠﻪ ،ﻣﻼ ،ﻳﺎ اﻣﭙﺮاﻃﻮر ﻣﯽ- ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﻤﺎ و در ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ .اﻣﺮوز هﻢ اﮔﺮ در ﻣﻮرد ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁوردن ارزش ﻓﺮاﻧﮏ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻣﺸﻮرت ﺷﻮد ،در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺪاد اﻧﮕﺸﺖﺷﻤﺎری از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال ﺟﻮاب دهﻨﺪ ،وﻟﯽ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ هﻤﮕﯽ رأی و ﻧﻈﺮﺷﺎن را اﺑﺮاز ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ دﻣﮑﺮاﺳﯽ هﻨﻮز ﺗﻨﻬﺎ رژﻳﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ ،وﻟﯽ!.. ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ »ﮔﻮرﺳﺘﺎن درﻳﺎﻳﯽ« را ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاب و ﺧﻤﻴﺎزﻩ ﺁوردﻩ ﺑﻮد ،دوﺑﺎرﻩ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ .ﺷﺒﯽ در ﺳﺎل 1941وﻗﺘﯽ هﻮا ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺻﺪای اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻤﺐهﺎ در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻴﺪان اوﮔﻮﺳﺖ ﮐﻨﺖ A. Comteو ﺑﻪ اﻧﺘﺸﺎرات داﻧﺸﮕﺎهﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ روﺑﺮوی ﺳﻮرﺑﻦ واﻗﻊ اﺳﺖ .هﺮ ﭼﻪ از ﮐﺎرهﺎی واﻟﺮی ﭘﻴﺪا ﻣﯽﺷﺪ ﺧﺮﻳﺪم و ﺧﻮاﻧﺪم. رازﮔﺸﺎﻳﯽ ﮐﺮدم .درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻮﻩای ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮدن از ﻋﻄﺮ و ﻃﻌﻤﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﮑﻼت ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪن و ﻗﺎچ ﮐﺮدن ﺁن را ﺑﻪ ﺧﻮد هﻤﻮار ﮐﺮد .وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻓﻬﻤﻴﺪن و ﻟﺬت ﺑﺮدن از واﻟﺮی ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻴﺶ از – ﻳﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻴﺶ از – زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺮف ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﻳﺎ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮐﺮدم .واﻟﺮی ﺑﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﺁﮐﺎدﻣﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد ،در هﻤ ٌﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﯽﻟﻄﻔﯽ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد» .ﮐﺎﻧﺎر ﺁﻧﺸﻨﻪ« 4درﺑﺎرﻩاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد» :ﺷﻤﺎ را ﺑﺰودی ﺑﺮای ﺗﺪرﻳﺲ زﺑﺎن ﭼﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﮑﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد!« وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽاش ﺧﺮاب ﺑﻮد ،ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل هﺮﮔﺰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل راﻩ ﺣﻞ ﺳﻬﻞ ﻧﻤﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﻼ ﺑﺎ اﻧﺘﺸﺎر رﻣﺎن ﻳﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋ ٌﻪ ﺷﻌﺮی ﭘﺮ ﻓﺮوش ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ. ﻣﺜ ً 5 ﻧﻤﯽداﻧﻢ دوﻟﺖ »ﺟﺒﻬﻪ ﺧﻠﻘﯽ« ﺑﻮد ﻳﺎ دوﻟﺖ ﺑﻌﺪی ﮐﻪ ﮐﺮﺳﯽ ﺷﻌﺮ را در »ﮐﻮﻟﮋ دو ﻓﺮاﻧﺲ« 6اﻳﺠﺎد ﮐﺮد .وﻗﺘﯽ ﻣﻦ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی واﻟﺮی اﻳﻦ درس را اﻓﺘﺘﺎح ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﺳﺮ دوﻳﺪﻳﻢ .ﻣﺤﻔﻞ ﺑﺎغ وﺣﺶ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺑﻮد :ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از دوﺷﺲ و ﮐﻨﺘﺲ و اﺷﺮاف و اﻋﻴﺎن، ﮐﺎﺳﺒﮑﺎر و راﻧﻨﺪﻩ و داﻧﺸﺠﻮ ...ﻣﺎ هﻤﻪ در ﺑﺎﻻی ﺁﻣﻔﯽﺗﺌﺎﺗﺮ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻣﻦ ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﻋﺮ را از ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽدﻳﺪم .ﺣﺪود 66ﺳﺎل داﺷﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪﺗﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ .ﻣﺮد ﮐﻮﭼﮏاﻧﺪاﻣﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻮهﺎی ﻧﻘﺮﻩای ﮐﻪ ﻓﺮﻗﯽ در وﺳﻂ داﺷﺖ و ﺳﺒﻴﻠﯽ ﺳﻔﻴﺪ و ﭘﺮﭘﺸﺖ .ﻣﻦ اوﻟﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪاش را ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم: »ﺧﺎﻧﻢهﺎ ،ﺁﻗﺎﻳﺎن اوﻟﻴﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﻦ در اﻳﻦ راﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﺎی ﻣﻤﮑﻦ ﻣﺪﻋﻴﺎن ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ و ﺷﺎﻋﺮی را از ﺳﺮ راهﻢ دور ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﻌﺮ و ﺷﺎﻋﺮی ﺑﺮﺳﻢ«. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ :ﻟﻄﻔًﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺘﺎن را ﺑﺒﺮﻳﺪ! ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ او از ﻣﻌﻠﻤﯽ ﺳﺮرﺷﺘﻪ ﻧﺪارد. 33
در ﭘﺎﻳﺎن درس ﻣﻦ هﻤﺮاﻩ دوﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺎرر ،Charaireﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﺎﻋﺮ و ﻧﻘﺎش ﺑﻮد ،ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ از ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ واﻟﺮی ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁدﻣﯽ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﻣﺮدی ﮐﻪ از دور ﺧﺸﮏ و ﺳﺨﺖ و دور از دﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﻣﺎ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺎدﮔﯽ و ﺑﯽﺗﮑﻠﻔﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد. ﻣﺎ او را در ﻣﺘﺮو ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪاش هﻤﺮاهﯽ ﮐﺮدﻳﻢ .ﺑﯽﺗﺮدﻳﺪ ﺣﺮف زدن او ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ٌﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺷﺎرر ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻦ .از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن ﻟﻐﺎت و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﻣﻄﻠﻘًﺎ اﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﺲ از اﻳﻦ دﻳﺪار واﻟﺮی ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ .در ﺁن زﻣﺎن ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﺳﻂ دوﺳﺘﯽ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺗﻬﻴﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در زﻣﺎن اﺷﻐﺎل ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﯽ ﮐﻤﻴﺎب ﺑﻮد .واﻟﺮی ﻣﯽﺁﻣﺪ و ﻗﻬﻮﻩ را ﺑﺎ ﻟﺬﺗﯽ ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﻧﻮﺷﻴﺪ .روزی ﻧﻈﺮش را درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﺪرﻩ ژﻳﺪ 7ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ در ﺳﻨﻴﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﺣﺪود ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺎ هﻢ دارﻧﺪ. واﻟﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺮای ژﻳﺪ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر دارم وﻟﯽ او ﺟﻨﺒﻪهﺎی زﻧﻨﺪﻩ هﻢ دارد.ژﻳﺪ ﻧﻈﺮش را درﺑﺎرﻩ واﻟﺮی ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪاری ﮐﻤﺘﺮی ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: »هﻮش او ﻣﺮا ﺧﺮد ﻣﯽﮐﻨﺪ ،ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻴﺮﻩ ﻣﯽﺷﻮد .وﻗﺘﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻴﻢ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارم ،ﮔﻮﻳﯽ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺣﻠﻘﻢ را ﻣﯽﻓﺸﺮد و ﻣﻦ ﭼﻮن ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪای ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯽزﻧﻢ«. ﻣﻦ هﻤ ٌﻪ ﺁن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ را ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﻣﻮرﻳﺎک 8ﮐﻪ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦهﺎﺳﺖ ،رژﻩ ﻣﺎرﺗﻦ دوﮔﺎر 9ﮐﻪ از ﺑﺰرﮔﺎن و ﻣﻮراس 10ﮐﻪ از ﻏﻮل- هﺎی ادب اﺳﺖ )ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺁدم ﺑﺎ ﻧﻈﺮاﺗﺶ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﺎﺷﺪ( ،ﺑﻌﺪ ﺳﺎرﺗﺮ ،11ﮐﺎﻣﻮ ...12اﻣﺎ در ﻟﺤﻈﺎت ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ،در ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺧﻮد را از ﺷﺮ ﻓﮑﺮ ﺧﻤﻴﻨﯽ و ﻳﺎ دﻳﮕﺮ وﻗﺎﻳﻊ ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع ﺑﺮهﺎﻧﻢ ،ﺑﻪ واﻟﺮی ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺮم. روح ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻃﺒﻌًﺎ ﻓﻘﻂ در ﺷﻌﺮا و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻧﺒﻮد .ﻣﻦ در ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎر ﺳﻔﺮم ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺗﯽ را ﮐﻪ از ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﺮ ﻣﺎﻳ ٌﻪ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻴﺰ هﻤﺮاﻩ ﻣﯽﺑﺮدم .ﻣﻦ ﻋﻤﺮم ﻓﻘﻂ وﻗﻒ ﺷﻌﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻣﻦ ﺗﺐزد ٌﻩ ﺳﻴﺎﺳﺘﻢ .ﺑﻠﻮم ،13ژورس ،14دوﮔﻞ ...ﻣﻦ هﻤﺪﻟﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ ژورس دارم .او ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ ﻓﺮاﻧﺴﻪای ﮔﺸﺎدﻩ دﺳﺖ ،ﻓﺮاﻧﺴ ٌﻪ روﺷﻨﮕﺮی اﺳﺖ .ژورس ﻃﺎﻟﺐ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺑﺮﻗﺮاری ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﺑﻮد ﺑﺪون ﮐﻴﻨﻪ و ﺑﺪون ﺁزار .ﺑﻠﻮم ﺗﺠﺴﻢ اﻧﺴﺎﻧﻴﺘﯽ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻮد. از ﮔﯽ ﻣﻮﻟﻪ 15ﻧﺎﻣﯽ ﻧﻤﯽﺑﺮم ﭼﻮن ﺑﻪ او ﻣﻄﻠﻘًﺎ ارادﺗﯽ ﻧﺪارم .ﺑﻠﻮم ﻧﺠﻴﺐزادﻩای ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻤﺘﺎز ،دوﺳﺖ ژﻳﺪ ،ﻣﻮرﻳﺎک و واﻟﺮی .ﺑﺮای ﻣﻦ او ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﺎﻣﻠﯽ از اﻧﺴﺎن اﺳﺖ .اﻳﻦ ﻣﺮد ﺷﺮﻳﻒ ﺳﺮاﭘﺎ ﻇﺮاﻓﺖ ﺑﻮد .ﺑﺎ روﺣﻴ ٌﻪ ﺻﻠﺢ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪاش درﺳﺖ ﻧﻘﻄ ٌﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ژورس ﻣﺒﺎرزﻩ ﺟﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻠﻖ و ﺧﻮی اهﺎﻟﯽ ﻻﻧﮓ دوک Languedocرا داﺷﺖ .اﻣﺎ ﺑﻠﻮم هﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺁزادﻧﻪ و ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد ،ﭼﻮن در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ،ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎ وﺑﺎل ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮم ﺑﮕﻮﻳﻢ از ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﻨﮏ ﻣﺎﻳﻪﺗﺮ در دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎی اﻳﺮان. اﻣﺎ اﮔﺮ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ ﮐﻪ در ﻧﻴﻤ ٌﻪ دوم اﻳﻦ ﻗﺮن ﺑﻴﺶ از هﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﻳﺎ دﻧﻴﺎ را ﻣﺘﺄﺛﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﮐﻴﺴﺖ ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ :دوﮔﻞ .ﻧﺤﻮ ٌﻩ رﻓﺘﺎر و ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮرد او را ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻣﯽﺗﻮان ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪ ،وﻟﯽ اﮔﺮ ﺗﺤﺴﻴﻨﯽ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺮاﻳﺶ اﺣﺴﺎس ﻧﮑﻨﻴﻢ ﻗﺼﻮر ﮐﺮدﻩاﻳﻢ .ﻣﻦ ﺟﺰ او هﻴﭻ ﺳﺮﺑﺎز دﻳﮕﺮی را ﻧﺪﻳﺪﻩام ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮدن هﻢ ﺑﺪاﻧﺪ .ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﻪ ارادﻩ و هﻮﺷﯽ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ داﺷﺖ ،از ﻗﻮ ٌﻩ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ هﻢ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ اﻣﺘﻴﺎز ﺑﺮﭘﺎ 34
ﮐﺮدن ﻧﻬﺎدهﺎی ﺟﻤﻬﻮری ﭘﻨﺠﻢ هﻢ ازﺁن اوﺳﺖ .اﺳﺒﺎب ﺳﺮاﻓﺮازی اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺳﺎﺳﯽ ارزاﻧﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﮔﺬر از دوﻟﺖ ژﻳﺴﮑﺎردﺳﺘﻦ راﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻴﺘﺮان ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽﺗﺮﻳﻦ ﺻﻮرﺗﺶ ﻓﺮاهﻢ ﺁورد .اﮔﺮ ژرژ ﻣﺎرﺷﻪ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، هﻤﺎن ﻗﺎﻧﻮن ﭼﻮن ﻏﻞ و زﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽﭘﻴﭽﻴﺪ. 1ـ ﻣﻮﻟﻴﺮ ) (1673-1622ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺲ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻓﺮزﻧﺪ ﻓﺮﺷﺒﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺣﻘﻮق ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﺁورد .از ﺁﺛﺎرش ﻣﯽﺗﻮان »زﻧﺎن داﻧﺸﻤﻨﺪ«» ،ﺗﺎرﺗﻮف« و »ﻣﺮﻳﺾ ﺧﻴﺎﻟﯽ« را ﻧﺎم ﺑﺮد. 2ـ ﮐﺎﻧﺖ ) (1804-1724ﻳﮑﯽ از ﻓﻼﺳﻔﻪ ﺁﻟﻤﺎن ،از ﭘﻴﺮوان ﻣﮑﺘﺐ اﻳﺪﻩﺁﻟﻴﺴﻢ و ﻧﻘﺪﮔﺮا ﺑﻮد .از ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺛﺎرش »ﻧﻘﺎدی ﻋﻘﻞ ﻣﺤﺾ« و »ﻧﻘﺎدی ﻋﻘﻞ ﻋﻤﻠﯽ«. ﺳﻌﺪی اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ :ﺁﺧﺮ ای ﮐﻌﺒﻪ ﺁﻣﺎل ﭼﻪ دور اﻓﺘﺎدی /ﮐﻪ ﺧﻮد از هﻴﭻ ﻃﺮف ﺣﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ 3ـ ﮐﺎﻧﺎر ﺁﻧﺸﻨﻪ ﻳﮑﯽ از ﻧﺸﺮﻳﺎت ﻓﮑﺎهﯽ-ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺳﺎل 1915ﺗﺎ اﻣﺮوز در اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﺷﻮد .از ﺑﻴﻦ ﻧﺸﺮﻳﺎت اﻳﺮان ﻣﯽﺗﻮان ﺁن را ﻣﻌﺎدل ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺷﻤﺮد. 4ـ )ﺟﺒﻬﻪ ﺧﻠﻘﯽ( .Front populaireاﻳﻦ ﻧﺎم ﺑﻪ ﭘﻴﺮوی از »ﻓﺮﻧﺘﻪ ﭘﻮﭘﻮﻻر« اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺑﻪ اﺋﺘﻼف اﺣﺰاب ﭼﭗ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺳﺎل 1936دادﻩ ﺷﺪ .اﻳﻦ اﺋﺘﻼف ﻣﻴﺎن ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ رهﺒﺮی ﻣﻮرﻳﺲ ﺗﻮرز» ،ﺑﺨﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻞ ﮐﺎرﮔﺮی« ﺑﻪ رهﺒﺮی ﻟﺌﻮن ﺑﻠﻮم» ،اﺗﺤﺎد ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖهﺎی ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاﻩ« ﺑﻪ رهﺒﺮی راﻣﺎدﻳﻪ و ﺣﺰب رادﻳﮑﺎل ﺑﻪ رهﺒﺮی داﻻدﻳﻪ ﺑﻮﺟﻮد ﺁﻣﺪ و ﭘﺲ از ﮐﺴﺐ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖهﺎی اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ و ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ اﺋﺘﻼﻓﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ رﺷﺘﻪ اﺻﻼﺣﺎت اﻗﺘﺼﺎدی زد ،اﻣﺎ ﺑﻮاﺳﻄﻪ ﺑﺤﺮان ﺣﺎﮐﻢ و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑﻴﻦ اﺣﺰاب ﻣﻮﺗﻠﻒ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮد و ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺳﻘﻮط ﮐﺮد. 5ـ ﮐﻮﻟﮋ دو ﻓﺮاﻧﺲ ،ﻳﮑﯽ از ﻗﺪﻳﻤﯽﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﺴﺎت ﺁﻣﻮزﺷﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1530ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮاﻧﺴﻮای اول ﭘﺎﻳﻪﮔﺬاری ﺷﺪ ،اﺳﺘﺎدان ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮐﺮﺳﯽ اﻳﻦ ﻣﻮﺳﺴﻪ ﺗﻮﺳﻂ دوﻟﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ .از ﻣﻌﺮوفﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﺎن ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺮﮔﺴﻮن ،ﺷﺎﻣﭙﻮﻟﻴﻮن و ﮐﻠﻮد ﺑﺮﻧﺎر را ﻧﺎم ﺑﺮد. 6ـ ژﻳﺪ )ﺁﻧﺪرﻩ( ) (1951-1869ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﮐﻪ در ﺳﺎل 1947ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ رﺑﻮدن ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﺷﺪ -از ﺁﺛﺎر او» :ﻣﺎﺋﺪﻩهﺎی زﻣﻴﻨﯽ«» ،ﺳﮑﻪﺳﺎزان ﻗﻠﺐ« و »ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺷﻮروی«. 7ـ ﻣﻮرﻳﺎک )ﻓﺮاﻧﺴﻮﺁ( ) (1970-1885اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی از ﮐﻮدﮐﯽ ﺗﺤﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ و ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺬهﺒﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ در ﺗﻤﺎم ﺁﺛﺎرش هﻮﻳﺪاﺳﺖ .وی از اﻋﻀﺎء ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد و ﺧﺎﻃﺮات اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزات را ﺑﺎ ﻧﺎم »دﻓﺘﺮﭼ ٌﻪ ﺳﻴﺎﻩ« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ .ﻣﻮرﻳﺎک ﻋﻀﻮ ﺁﮐﺎدﻣﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد و در ﺳﺎل 1952ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﺷﺪ. 8ـ ﻣﺎرﺗﻦ دوﮔﺎر )روژﻩ( ) (1958-1868ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﺮاﻧﺴﻮی و ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ در ﺳﺎل .1937 9ـ ﻣﻮراس )ﺷﺎرل( ) (1952-1868اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﭘﺎﻳﻪﮔﺬار ﺟﻨﺒﺶ »اﮐﺴﻴﻮن ﻓﺮاﻧﺴﺰ« ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﺎل 1908ﺗﺎ 1944ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮد .وی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﺖﮔﺮاﺋﯽ و ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ و ﻃﺮﻓﺪار ﻣﻮﺳﻮﻟﻴﻨﯽ ،ﻓﺮاﻧﮑﻮ و ﭘﺘﻦ ﺑﻮد ،ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزی ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ و ﺁزادی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ زﻧﺪان ﮔﺮدﻳﺪ وﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﻗﺒﻞ از ﻣﺮگ ﺑﺨﺸﻮدﻩ ﺷﺪ .ﻣﻮراس از ﺷﻴﻔﺘﮕﺎن ﺗﻤﺪن ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﻮد. 10ـ ﺳﺎرﺗﺮ )ژان ﭘﻞ( ) (1979-1905ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﻓﻴﻠﺴﻮف ﻓﺮاﻧﺴﻮی اﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻪﮔﺬار ﻣﮑﺘﺐ اﮔﺰﻳﺴﺘﺎﻧﺴﻴﺎﻟﻴﺴﻢ .ﺑﻪ او در ﺳﺎل 1964ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﺷﺪ ،ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ. 11ـ ﮐﺎﻣﻮ )ﺁﻟﺒﺮ( ) (1960-1913ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﺸﻬﻮر و ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی در اﻟﺠﺰاﻳﺮ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ وﺟﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و در ﻳﮏ ﺣﺎدﺛﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭼﺸﻢ از ﺟﻬﺎن ﺑﺴﺖ .ﻣﻮﺿﻊﮔﻴﺮیهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻴﺶ ﺑﺎرهﺎ او را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎ و ژان ﭘﻞ ﺳﺎرﺗﺮ ﻗﺮار داد .اﻧﺴﺎﻧﮕﺮاﺋﯽ و ﺟﺴﺘﺠﻮی ﻋﺪاﻟﺖ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺑﺎﻓﺖ ﺁﺛﺎرش را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدهﺪ .ﺁﻟﺒﺮ ﮐﺎﻣﻮ در ﺳﺎل 1957ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎﻳﺰﻩ ادﺑﯽ ﻧﻮﺑﻞ ﻧﺎﺋﻞ ﺁﻣﺪ. 12ـ ﺑﻠﻮم )ﻟﺌﻮن( ) (1950-1872ﻳﮑﯽ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن و ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران ﻓﺮاﻧﺴﻮی اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻣﻘﺎﻻت ادﺑﯽاش ﻣﺸﻬﻮر ﺷﺪ .او در ﺳﺎل 1902ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺣﺰب ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ در ﺁﻣﺪ و رهﺒﺮ »ﺑﺨﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻞ ﮐﺎرﮔﺮی« ﺑﻮد .وی ﻗﺒﻞ از ﺟﻨﮓ دوم ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی رﺳﻴﺪ. 13ـ ژورس )ژان( ) (1914-1859ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ،ﻓﻴﻠﺴﻮف و ﻣﻮرخ ﻓﺮاﻧﺴﻮی اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺟﻤﻬﻮری دﻣﮑﺮاﺗﻴﮏ ﻣﯽ- ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون اﻋﻤﺎل ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد .ژورس ﺑﺎ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﭘﺮوﻟﺘﺎرﻳﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد و در ﺳﺎل 1914ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم وﻳﻠﻦ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪ. 14ـ ﻣﻮﻟﻪ )ﮔﯽ( ) (1975-1905ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﮐﻪ در ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ داﺷﺖ و در ﺳﺎل 1945ﺑﻪ وﮐﺎﻟﺖ رﺳﻴﺪ و در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻤﻬﻮری ﭼﻬﺎرم وزﻳﺮ ﺑﻮد .وی در ﺳﺎل 1956ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی رﺳﻴﺪ و ﭘﺲ از روی ﮐﺎر ﺁﻣﺪن دوﺑﺎرﻩ دوﮔﻞ ،ﻳﮑﯽ از اﻋﻀﺎء ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ او ﺑﻮد.
35
5 ﻧﻤﻮد از ﺗﻬﺮان ،هﻴﺘﻠﺮ ﭼﻨﺪان هﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻧﻤﯽ روز اول ﺳﺎل ،ﺑﺮای ﺷﺮوع ﻣﺮﺣﻠ ٌﻪ ﺟﺪﻳﺪی از زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺒﺪأ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ اﺳﺖ .در اول ژاﻧﻮﻳ ٌﻪ 1946وارد ﺗﻮﻟﻮن Toulonﺷﺪم و اﻳﻦ ﺳﺮﺁﻏﺎز ﻧﻮﻳﻨﯽ در زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺑﻮد .اﻳﺮان را ﻳﺎزدﻩ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم و ﺧﻮد ﺳﯽ و ﻳﮏ ﺳﺎل داﺷﺘﻢ .ﮔﺬر از ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ هﻨﻮز ﺑﻪ دﻟﻴﻞ وﺟﻮد ﻣﻴﻦ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد ،وﻟﯽ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ اﺳﮑﻨﺪرﻳﻪ رﻓﺖ .ﻣﻦ ﻳﮑﯽ دو روز را ﺻﺮف ﺑﺎزدﻳﺪ از ﻗﺎهﺮﻩ ﮐﺮدم ،ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﺳﺎلهﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺮای دﻳﺪار ﺑﺎ ﭘﺮزﻳﺪﻧﺖ اﻧﻮر ﺳﺎدات ﺑﻪ ﺁن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ .از ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺑﻴﺮوت ،ﺷﻬﺮی ﮐﻪ هﻨﻮز ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻃﯽ ﺷﺪ .در ﺑﻴﺮوت اﺗﻮﺑﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ و هﻢﺳﻔﺮان را ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺗﺎ ﺑﻐﺪاد ﺑﺮد – راهﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻃﻮل هﻔﺘﺼﺪ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ .از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﺮاﻳﻪای ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﺳﺎﻧﺪ. ﻣﻤﻠﮑﺘﻢ را ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ ﻧﻮ ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ،ﻣﻨﻈﺮ ٌﻩ ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ و ﺑﻨﺎهﺎی ﻳﺎدﺑﻮدی ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﺮ از ﺟﺬﺑﻪ ﺑﻮد .ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎﺳﻢ را ﺑﺮای دوﺳﺘﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁﻗﺎی ﺑﺮوﺁر Béroardﺷﺮح دهﻢ ،هﻤﻪ را در اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﮐﺮدم: »در اﻳﺮان دو ﭼﻴﺰ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺷﻮق ﻣﯽﺁورد :اول ﺷﻌﺮ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺳﺎﻳﺪ و ﺑﻌﺪ ﻗﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﮔﺴﺘﺮدﻩ اﺳﺖ«. ﭘﺲ از ﺑﻪ در ﺁﻣﺪن از اﺣﻮاﻻت ﺷﻴﻔﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﺮ در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﮐﻢ اهﻤﻴﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻢ .ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪم ،وﻟﯽ ﺑﻪ زودی ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل را ﺑﺮای ﻣﺪت دﻩ ﺳﺎل ﺑﺪون ﭘﺪر و ﺑﺪون ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ رهﺎ ﮐﺮد و ﺗﺎواﻧﯽ ﭘﺲ ﻧﺪاد ،ﺁن هﻢ در ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭼﻮن ﻧﻈﺎم رﺿﺎ ﺷﺎهﯽ ﮐﻪ هﺪﻓﺶ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻮادﻩهﺎ و ﻣﺘﺸﺨﺼﻴﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﻳﻦ ﺧﻄﺮی از ﻃﺮف ﺁنهﺎ ﺑﺮای ﺗﺪاوم ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﯽرﻓﺖ .ﻣﻦ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮای ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﺗﻔﺮج ﺑﺎز ﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﭘﺲ از ﺑﺮرﺳﯽ ﺣﺴﺎبهﺎ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪون ﺗﺄﺧﻴﺮ در ﻓﮑﺮ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن ﮐﺎری ﺑﺮ ﺁﻳﻢ. در دوران ﻏﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد .ﺧﻮد او هﻢ ﻳﮏ ﺳﺎﻟﯽ ﭘﻴﺶ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ در ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎهﺶ ژوهﺎﻧﺴﺒﻮرگ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد .ﭘﺴﺮش ﮐﻪ در ﺳﺎل 1941 ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﺪر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اوﺿﺎﻋﯽ ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﺑﻐﺮﻧﺞ را از ﭘﺪر ﺑﻪ ارث ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد .رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﺮدی ﭘﺮ از ﺗﻀﺎد ﺑﻮد .از ﻳﮑﻄﺮف در ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ ﻓﺌﻮداﻟﯽ ﺁن زﻣﺎن ﻧﻈﻢ و اﻣﻨﻴﺖ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ- ﺳﺎﺧﺖ ،از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻗﺪرﺗﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﻣﯽداد .از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺸﺎر ﺁن دوران را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻧﺪ ،ﺳﻮای روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﺧﻮاﻧﻴﻦ ،ﻣﺮدان ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن ،ﺷﺨﺼﻴﺖهﺎ و روﺷﻨﻔﮑﺮان ﺗﻬﺮان ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺟﻨﮓ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ ،رﺿﺎ ﺷﺎﻩ اﻳﺮان را ﺑﯽﻃﺮف اﻋﻼم ﮐﺮد .اﻣﺎ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﻴﺪ ،ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﻔﻮذ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن در اﻳﺮان ﻳﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﮐﺸﺸﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎن و ﺷﺨﺼﻴﺖ هﻴﺘﻠﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ،ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﺁﺷﮑﺎری ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺪراﻋﻈﻢ راﻳﺶ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد. دﻳﮑﺘﺎﺗﻮرهﺎ ،ﺑﻪ ﺷﺮط ﺁﻧﮑﻪ از هﻢ دور ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ هﻢ ارادت دارﻧﺪ.
36
ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ او ﭘﻴﺮوزی ﺁﻟﻤﺎن را ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی ﺷﻮروی ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽداد ،ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﮐﻪ دوﻣﯽ در هﻤﺴﺎﻳﮕﯽ اﻳﺮان ﻗﺮار داﺷﺖ. در ﺳﺎل 1939ﻣﻌﺎهﺪﻩای ﻣﻴﺎن ﺁﻟﻤﺎن و ﺷﻮروی ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ .اﻟﺒﺘﻪ هﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﭘﻴﻤﺎنهﺎ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ ﻣﻨﻌﻘﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻇﺎهﺮ ﺁن ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .هﺪف ﻧﻬﺎﻳﯽ هﻴﺘﻠﺮ ﻏﺎرت ﮐﺮدن اﻧﺒﺎرهﺎی اوﮐﺮاﻳﻦ و از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدن ﺑﻠﺸﻮﻳﮏهﺎ ﺑﻮد .در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ هﻴﺘﻠﺮ »ورق ﭘﺎرﻩ« را ﺑﻪ دور اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد ،ﮐﺸﻮرهﺎی ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺣﺘﻴﺎط ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮدﻧﺪ .از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺮﮐﻴﻪ ،ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻮد ،دو دوزﻩ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ ﺁﻟﻤﺎنهﺎ هﻢ ﻣﯽﻻﺳﻴﺪ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ در ﻗﺒﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻬﺪی ﺑﺮ ذﻣﻪ ﺑﮕﻴﺮد. ﺁﻟﻤﺎنهﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻔﻘﺎز ،ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ دوﻳﺴﺖ و هﻔﺘﺎد ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮی و دم ﮔﻮش اﻳﺮان ،رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﭼﺘﺮﺑﺎزان ﺑﺮای ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد اﺳﻠﺤﻪ و ﻣﻬﻤﺎت و ﭘﻮل در ﺧﺎک ﻣﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ .در اﻳﺮان ﻃﺮﻓﺪار داﺷﺘﻨﺪ .اﻳﺮاﻧﯽهﺎ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎ ﺣﺮارت از هﻴﺘﻠﺮ ﺟﺎﻧﺒﺪاری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .ﺑﻪ ﻗﻮل اﺳﭙﻴﻨﻮزا » :1 Spinozaوﻗﺘﯽ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﻳﺎﻓﺘﻴﺪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ« .اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻧﻤﯽ- داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺷﮑﻞ ﺳﺎدﻩ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد :هﻤﻮﻃﻨﺎن ﻣﺎ ﮐﻪ هﻢ ﻣﻈﺎﻟﻢ اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و هﻢ از ﻓﺠﺎﻳﻊ روﺳﻴ ٌﻪ اﺳﺘﺎﻟﻴﻨﯽ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ،از ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ هﺮ دو ﻗﺪرت را در هﻢ ﺷﮑﻨﺪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدﻧﺪ. اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ ﻃﺒﻌًﺎ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ .ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ اﺷﺘﻐﺎل ﻣﺸﺎورﻳﻦ ﻓﻨﯽ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ در راﻩﺁهﻦ و ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪهﺎی اﻳﺮان ،ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺿﺮباﻻﺟﻠﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻳﺎ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽهﺎ را از ﻣﻤﻠﮑﺖ اﺧﺮاج ﮐﻨﺪ و ﻳﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺣﻀﻮر ﺁنهﺎ را ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮد .از ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ داﺷﺖ هﻴﭻ ﮐﺲ از ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎری از ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎ و ﺑﺴﻴﺎری ﻧﮑﺎت ﻗﻀﻴﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز هﻢ ﺗﺎرﻳﮏ و ﻣﺠﻬﻮل ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ .وﻟﯽ ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻧﻬﺎﻳﯽ را هﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ: ﻳﻌﻨﯽ ،رﺳﻴﺪن ارﺗﺶ ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺮزهﺎی اﻳﺮان ،ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﺮدم ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت رادﻳﻮﻳﯽ ،ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪن ﻳﮏ ﺟﺮﻳﺎن ﺿﺪاﻧﮕﻠﻴﺴﯽ و هﻮادار ﺁﻟﻤﺎن و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ در 1941ﺑﺮای وارد ﮐﺮدن ﺿﺮﺑﻪای ﮐﺎری .رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻃﺮﻓﺪاری از ﺁﻟﻤﺎنهﺎ از ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ .در ﺁن زﻣﺎن ﺻﺤﺒﺖ از ﺟﻤﻬﻮری هﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ وﻟﯽ ﻃﺮﻓﺪاران ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺮدﻧﺪ. در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن رﻧﺪ ﺳﻮم هﻢ وارد ﻣﻴﺪان ﺑﺎزی ﺷﺪﻩ ﺑﻮد :ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ. اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪ .ﺷﻤﺎل ﺗﺤﺖ اﺷﻐﺎل ارﺗﺶ ﺷﻮروی ،ﺟﻨﻮب و ﻏﺮب ﺗﺤﺖ اﺷﻐﺎل ﻧﻴﺮوی ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ و ﺗﻬﺮان و ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺤﺖ اﺷﻐﺎل ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽهﺎ .ﺑﺮای ﻣﺮدم اﺷﻐﺎل ﺷﻮروی ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺧﺸﻮﻧﺖ و زورﮔﻮﻳﯽ روسهﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻮد .اﻧﮕﻠﻴﺴﯽهﺎ هﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊﺁوری ﻏﻠﻪ ﺑﺮای ارﺗﺶ ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻨﺎﻃﻘﯽ را ﮐﻪ ﺗﺤﺖ اﺷﻐﺎل داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮز ﻗﺤﻄﯽ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ .ﻓﻘﻂ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽهﺎ رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻮد ،ﺗﺠﺎوز و ﻏﺎرت ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺣﺘﯽ دوا و دارو هﻢ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ .ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﺁنهﺎ ﭘﺪﻳﺪ ٌﻩ ﺗﺎزﻩای ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد :ﮔﺮاﻳﺶ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ. در ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﺗﻬﺮان ﮐﻪ در اواﺧﺮ 1943ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ ،ﭼﺮﭼﻴﻞ و اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ هﺮ دو ﺑﺎ ﻧﻈﺮ روزوﻟﺖ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ اﺳﺘﻘﻼل و ﺗﻤﺎﻣﻴﺖ ارﺿﯽ اﻳﺮان را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﻮای ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ،ﻳﻌﻨﯽ ﺳﻪ ارﺗﺸﯽ ﮐﻪ از ﺁنهﺎ ﻧﺎم ﺑﺮدم ،ﺧﺎک اﻳﺮان را ﻇﺮف ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ از ﺑﺮﻗﺮاری ﺻﻠﺢ ،ﺗﺮک ﮔﻮﻳﻨﺪ. اﻧﮕﻠﻴﺴﯽهﺎ و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽهﺎ اﻳﻦ ﺷﺮط را رﻋﺎﻳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ .هﺮ دو ﺁﺧﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺧﻮد را ﺣﺘﯽ دو ﻣﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ اﻧﻘﻀﺎی ﻣﺪت ﻣﻘﺮر ﺳﻮار ﮐﺸﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ .وﻟﯽ ﺧﺮوج روسهﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻬﻮﻟﺖ اﻧﺠﺎم ﻧﺸﺪ .ﻗﺼﺪ ﺁنهﺎ در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ در اﻳﺮان ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ در اﻳﻦ ﻣﻠﮏ
37
ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷﻮﻧﺪ .ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺨﺸﯽ از اﻳﺮان را ﺗﺠﺰﻳﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺨﺶ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ هﻢ اﺳﺘﺎن ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺑﻮد. ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﺖ داﺧﻠﯽ اﻳﺮان در اﻳﻦ زﻣﺎن ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ﺳﺎل 1941ﺑﺮ ﺟﺎی ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﺴﻴﺎر ﺟﻮان ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺸﯽ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ داﺷﺖ. از ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻦ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮر ،ﻣﻮﺟﺐ ﺷﮑﻮﻓﺎﻳﯽ اﺣﺰاب ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽﺷﮏ ﺑﺮای هﻤﻪ ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺖ .اﻳﻦ اﺣﺰاب ﺑﺎ هﺮج و ﻣﺮج ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ .ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﮔﺮوهﮏهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻔﻆ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺆﺳﺴﻴﻦ ﺁن ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽﺷﺪ ﻧﺎم ﺣﺰب ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل اﺣﺰاﺑﯽ ﭼﻮن »اراد ٌﻩ ﻣﻠﯽ«» ،ﻣﺮدم«» ،ﻋﺪاﻟﺖ« ﻃﻠﻮﻋﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ و اﻓﻮﻟﯽ ﺳﺮﻳﻊ داﺷﺖ .دو ﺟﺮﻳﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ از اﻳﻦ ﻣﻮج ﭘﺮﺗﻼﻃﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ رﺳﻴﺪ :ﻳﮑﯽ ﺣﺰب اﻳﺮان ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﻠﯽ و ﺗﻤﺎﻳﻼت ﺳﻮﺳﻴﺎلدﻣﮑﺮاﺳﯽ و دﻳﮕﺮی ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻮاﻧ ٌﻪ ﻣﺎﻟﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی. اﻳﺮان در ﺁن زﻣﺎن در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاری ﮐﻬﻨﺴﺎل ﺑﻪ ﻧﺎم اﺣﻤﺪ ﻗﻮاماﻟﺴﻄﻨﻪ ﮐﻪ هﻔﺘﺎد و ﻳﮏ ﺳﺎل داﺷﺖ ادارﻩ ﻣﯽﺷﺪ .او در دوران ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ و ﻗﺒﻞ از ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ رﺳﻴﺪن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ هﻢ ﺻﺪراﻋﻈﻢ اﻳﺮان ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و هﻤﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪاش ﺑﻪ رﺿﺎ ﺧﺎن ﭘﺴﺖ وزارت ﺟﻨﮓ را داد .ﻗﻮام ﺁدﻣﯽ ﺑﻮد زﻳﺮک و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻋﻮام ﮐﻠﮏ ،اهﻞ ﺑﺪﻩ ﺑﺴﺘﺎن ،ﻧﻪ ﭼﻨﺪان درﺳﺘﮑﺎر و ﺑﺪون ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ دﻣﮑﺮاﺳﯽ .ﻣﻦ ﺗﻮاﻓﻖ ﻓﮑﺮی و هﻤﺪﻟﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ او ﻧﺪارم وﻟﯽ اﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ او ﻣﺮدی ﺑﺴﻴﺎر ﻻﻳﻖ ﺑﻮد و ﻗﺎدر ﺑﻮد در وﻗﺖ ﻟﺰوم ﺑﮕﻮﻳﺪ »ﺧﻴﺮ!« .در زﻣﺎن ﺑﺮوز اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ روسهﺎ ﻗﺮار داد ،ﻗﻮاماﻟﺴﻄﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻧﻮرهﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ،درﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺷﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﻤﻠﮑﺘﺶ ﻧﻤﻮد .ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﻗﻮاماﻟﺴﻄﻨﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﺳﺮ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ را ﺷﻴﺮﻩ ﺑﻤﺎﻟﺪ. ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ارﺗﺶ ﺷﻮروی ﺧﺎک اﻳﺮان را ﺗﺮک ﮔﻔﺖ ،روسهﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد از ورود ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .ﻗﻮام ﺑﺮای ﻧﺸﺎن دادن ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺘﺶ ﭼﻨﺪ وزﻳﺮ ﺗﻮدﻩای را وارد ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﮐﺮد .اﻳﻦ ﮐﺎر هﻢ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد و هﻢ ﺗﻬﻮرﺁﻣﻴﺰ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻗﻮام در ﻋﻮض ﺗﺨﻠﻴ ٌﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺎک اﻳﺮان ﺑﻪ روسهﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد اﺳﺘﺨﺮاج و ﺗﺼﻔﻴ ٌﻪ ﻧﻔﺖ ﺷﻤﺎل و ﻣﻨﻄﻘﻪ درﻳﺎی ﺧﺰر را داد. ﺣﺘﯽ ﺧﻮد در رأس هﻴﺌﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﮑﻮ رﻓﺖ و ﻳﮏ هﻔﺘﻪ هﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﺗﻤﺎم ﺑﺎز ﮔﺸﺖ ،و ﺳﭙﺲ دﺳﺘﻮر اﺷﻐﺎل ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن را ﺗﻮﺳﻂ ارﺗﺶ ﺻﺎدر ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻗﺮارداد ﻧﻔﺖ ﺷﻤﺎل ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮﺳﺪ .ﻗﻮام ﻃﺮح ﺁن را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺮد و ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد :ﻣﺘﻦ ﻗﺮارداد ﺑﺎ ﺻﺪ و دو رأی ﻣﺨﺎﻟﻒ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دو رأی ﻣﻮاﻓﻖ )دو ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ ﺗﻮدﻩای( رد ﺷﺪ. در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻗﻮاماﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﻋﺬر وزرای ﺗﻮدﻩای را هﻢ از ﮐﺎﺑﻴﻨﻪاش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد. در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪای ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن درﺑﺎر ٌﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺟﻮان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﻠﻮدار ﻧﻴﺮوهﺎی اﻳﺮان و ﻣﻨﺠﯽ اﺳﺘﺎنهﺎی از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ ،دو ﮐﻠﻤﻪای ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد. وﻗﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﺒﺮﻳﺰ وارد ﺷﺪ اهﺎﻟﯽ ﺷﻬﺮ از ﺷﻬﺮﻳﺎری ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ ﮐﻪ ﻧﻤﺎد اﺳﺘﻘﻼل ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻮد اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدﻧﺪ .ﺗﺒﺮﻳﺰ و دﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮهﺎی اﺳﺘﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﻳﮏ ﮔﺮوهﺎن ارﺗﺶ ،ﮐﻪ در واﻗﻊ ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻨﺒ ٌﻪ ﺳﻤﺒﻠﻴﮏ داﺷﺖ ﺗﺎ زورﺁزﻣﺎﻳﯽ ﺟﻨﮕﯽ ،ﺁزاد ﺷﺪ .ﮐﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﻮام- اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ و از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻴﺎﺳﯽ و دﻳﭙﻠﻤﺎﺳﯽ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد – ﻗﻮاماﻟﺴﻠﻄﻨﻪای ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ هﻤﻮارﻩ ﻣﻮرد ﺑﯽﻣﻬﺮی و هﺪف ﺑﯽاﻧﺼﺎﻓﯽ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ واﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻧﺎم ﻗﻮاماﻟﺴﻠﻄﻨﻪ در ﻣﻮرد ﻧﺠﺎت ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺑﺮدﻩ ﺷﻮد ،ﭼﻮن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎم اﻋﺘﺒﺎر اﻳﻦ ﭘﻴﺮوزی ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ او ﺑﺎﺷﺪ. 38
در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺟﻮش و ﺧﺮوش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان وارد ﺷﺪم. در ﺁن زﻣﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺣﺴﺎس ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ،ﺣﺘﯽ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ او هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻢ .او ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن از اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺶ اﺳﺘﻔﺎدﻩای ﻣﺴﺘﺒﺪاﻧﻪ و ﺿﺪ دﻣﮑﺮاﺗﻴﮏ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد .در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻪ ﻗﺪرﺗﺶ را داﺷﺖ و ﻧﻪ ﻓﺮﺻﺘﺶ را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺧﺎﻃﺮ ٌﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮدﮐﺎﻣ ٌﻪ ﭘﺪرش هﻨﻮز زﻧﺪﻩﺗﺮ از ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ او ﺑﺘﻮاﻧﺪ هﻤﺎن ﻃﺮﻳﻖ را در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮد. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎلهﺎی 1948و 1950ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺘﻦ در راﻩ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻓﺮاﻧﺴﻮیهﺎ هﺮ ﭼﻪ از اﻳﻦ ﻏﺬا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﺸﻴﺪ اﺷﺘﻬﺎﻳﺶ ﺗﻴﺰﺗﺮ ﺷﺪ. هﻨﮕﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﭘﺎدﺷﺎﻩ ،هﻤﺎن ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺻﻴﻔﺶ در ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ؛ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﺰرﮔﯽ در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاش ﺗﮑﻴﻪ داﺷﺖ و ﻣﺮا از ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺮﮐﺘﻢ در ﺟﻨﮓ دوﺷﺎدوش ارﺗﺶ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﺮد و از وﻳﮑﺘﻮر هﻮﮔﻮ V. Hugo 2و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن رﻣﺎﻧﺘﻴﮏ ﺣﺮف ﻣﯽزد. ﻣﻦ ﺑﻪ او از ﻋﻼﻗﻪ و ﺑﺴﺘﮕﯽام ﺑﻪ واﻟﺮی و ﺑﻪ ﻣﺎﻻرﻣﻪ Mallarmé 3ﮔﻔﺘﻢ و او اذﻋﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﻤﺒﻠﻴﺴﺖهﺎ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ .اﻳﻦ ﻃﺮح را ﺗﺎ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻌﺪی او ﻧﻴﻤﻪ ﮐﺎرﻩ رهﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﻓﻘﻂ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﻋﺸﻖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت ﻧﺪاﺷﺖ .در ﻋﻮض ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽاش ﻣﯽرﺳﻴﺪ – هﺮ روز دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﭘﺘﺮوﺷﻴﻤﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد .ﻣﻦ ﺷﺨﺼًﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻮاد و ﻓﺮهﻨﮓ دﻳﮕﺮان ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻠﻖﺗﻨﮕﯽ او ﻣﯽﺷﻮد .ﺑﻪ درﺟﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻓﻴﺎب ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽﺷﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﻋﻤﺪًا ﭼﻨﺪ ﻏﻠﻂ دﺳﺘﻮری در ﺣﺮفهﺎ ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺴﺎدت او ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻧﺸﻮد .در ﺳﻨﻴﻦ ﭘﻴﺮی ﺗﺎب هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺗﺮی از هﻴﭻ ﮐﺲ را ﻧﻤﯽﺁورد ،اﻳﻦ ﮐﺲ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻬﻨﺪس اﻣﻮر ﻓﻨﯽ .ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﺎل و ﺑﯽﻧﻘﺼﯽ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﺮﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻮر و ﻣﺸﻮرﺗﯽ راﻩ ﻣﯽداد و اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ هﻢ از ﻧﺼﻴﺤﺖ ﮐﺮدن ﺑﻪ او ﺧﻮدداری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮد را ﺗﻨﻬﺎ و ﻣﻨﺰوی ﺳﺎﺧﺖ ﻋﻨﺎن را ﺁزاداﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ رؤﻳﺎهﺎی ﺑﺰرگ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ رهﺎ ﮐﺮد .ﻗﻮلهﺎﻳﯽ ﻣﯽداد از ﻗﺒﻴﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ اﻳﺮان را ﺷﺸﻤﻴﻦ ﻳﺎ هﻔﺘﻤﻴﻦ ﻗﺪرت دﻧﻴﺎﻳﯽ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﻳﺎ رهﺒﺮ ﺑﺎزار ﻣﺸﺘﺮک اﻗﻴﺎﻧﻮس هﻨﺪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ. 1ـ اﺳﭙﻴﻨﻮزا ) (1632-1677ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﯽ هﻠﻨﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻬﺮت ﺟﻬﺎﻧﯽ دارد .در اﺛﺮ ﻣﺸﻬﻮرش Tractatus Theologico ،Politicusروال ﻧﻘﺎدی ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﻣﺬهﺒﯽ را ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. 2ـ وﻳﮑﺘﻮر هﻮﮔﻮ (1898-1802)V. Hugoﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﺷﺎﻋﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻓﺮزﻧﺪ ﻳﮑﯽ از ژﻧﺮالهﺎی ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺑﻮد .در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﮐﻼﺳﻴﮏ ﺗﻤﺎﻳﻞ داﺷﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ رﻣﺎﻧﺘﻴﺴﻢ ﮔﺮاﺋﻴﺪ .از ﺁﺛﺎر ﻣﺸﻬﻮر او ﻣﯽﺗﻮان »ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن« و »ﮔﻮژﭘﺸﺖ ﻧﺘﺮدام« را ﻧﺎم ﺑﺮد. 3ـ ﻣﺎﻻرﻣﻪ ) Mallarméاﺗﻴﻦ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎن( ) (1898-1842ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﻋﺮان ﻧﺎﻣﺪار ﻣﮑﺘﺐ ﺳﻤﺒﻮﻟﻴﺴﻢ ﻓﺮاﻧﺴﻮی اﺳﺖ.
39
6 ﻣﺼﺪق ﻳﺎ درس دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد» :اﻳﺮان درﮔﻴﺮ ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮاوان اﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ« .ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ از ﭼﻪ ﻃﺮﻳﻖ .از ﻧﻈﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ راهﻢ را ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﺎﻓﺘﻢ .در ﺳﺎلهﺎی ﺗﺤﺼﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪهﺎ و ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺼﺪق ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم .ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺰﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ .ﺣﺰب اﻳﺮان ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮات ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ ﺷﺪ .ﺑﺪون ﺁن ﮐﻪ ﺗﺮدﻳﺪی ﺑﻪ ﺧﻮد راﻩ دهﻢ ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﺣﺰب ﺷﺪم .ﺳﯽ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل از ﺁن روز ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ ،هﻨﻮز ﻋﻀﻮ ﺁن ﺣﺰﺑﻢ ،و روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد. دﻻﻳﻞ و ﺷﻮاهﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﺮد .از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻠﮑ ٌﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺰدﻳﮏ داﺷﺘﻢ راﻩ ﺗﺮﻗﯽ ﺑﻪ روﻳﻢ ﺑﺎز ﺑﻮد .ﺧﻮدم اﻳﻦ راﻩ را در ﺁﻏﺎز و از ﺁن ﭘﺲ ﻣﺴﺪود ﮐﺮدم .هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻧﮑﻮﺷﻴﺪم رواﺑﻂ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺎ درﺑﺎر ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ هﺮﮔﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ و درﺑﺎر ﮐﻴﻨﻪ و ﺑﻐﻀﯽ ﺑﻪ دل ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺣﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﯽﻣﻬﺮی ﻧﻤﯽﮐﺮدم – ﺑﺎ اﻋﻤﺎل او ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدم در ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻣﻮﻇﻒ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺣﻘﻮق او را ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺸﻤﺎرم .ﺁﺷﮑﺎرا در ﭘﯽ رؤﻳﺎ و در ﻓﮑﺮ ﻇﻮاهﺮ ﺑﻮد .ﭼﻮن از درک ﺟﻮهﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻦ ﻣﯽزد ،در ﺟﻬﺖ ﻧﺎدرﺳﺖ ﮔﺎم ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺖ ﺗﮑﻴﻪ ﮔﺎهﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ- ﺑﺎﻳﺴﺖ در اﻳﺮان ﺑﻴﺎﺑﺪ ،در ﺧﺎرج ﻣﯽﺟﺴﺖ .اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎﻩ اﺳﺎﺳﯽ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﺮ ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ ،زﻣﺎﻧﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن او را رهﺎ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ از ﮐﺸﻮری ﺑﻪ ﮐﺸﻮر دﻳﮕﺮ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد .اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻠﺦ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﺎﻧﻪ از ﺧﻮد اوﺳﺖ» :ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽهﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ ،ﻣﻦ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم«. ﻣﻦ هﻨﻮز در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﺷﻐﻞ ﺑﻮدم .دو اﻣﮑﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ :ﻳﺎ ﺗﺪرﻳﺲ در داﻧﺸﮕﺎﻩ و ﻳﺎ اﺳﺘﺨﺪام در وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ .از ﺧﻮش ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻢ ﭘﺪرم ﺑﺮﺧﻮردم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع داد» :وزارﺗﺨﺎﻧ ٌﻪ ﺟﺪﻳﺪی ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم وزارت ﮐﺎر .در وزارﺗﺨﺎﻧﻪهﺎی ﺳﻨﺘﯽ و ﻗﺪﻳﻤﯽ ،هﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪهﺎﺷﺎن ﺟﺎ اﻓﺘﺎدﻩاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﻮانهﺎ راﻩ ﻧﻤﯽدهﻨﺪ. وﻟﯽ در وزارت ﮐﺎر ﭼﺸﻢ و هﻤﭽﺸﻤﯽ ﭼﻨﺪاﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮای ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﻴﺴﺖ«. هﻤﻴﻨﻄﻮر هﻢ ﺑﻮد ،ﭘﺲ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﺧﺪﻣﺖ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻣﺪﻳﺮ ﮐﻠﯽ رﺳﻴﺪم و در ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ دوم ﻣﺼﺪق ﭘﺴﺖ ﻣﻌﺎوﻧﺖ اﻳﻦ وزارﺗﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﻮل ﺷﺪ .اﺑﺘﺪا ﺑﻪ اﺳﺘﺎن ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم .دﻳﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﺎﻧﻮادﻩام را از ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻓﺮا ﺑﺨﻮاﻧﻢ .ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎ در ﺁﺑﺎدان ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ – دﺧﺘﺮی ﮐﻪ اﺳﻤﺶ را ﻓﺮاﻧﺲ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻳﺎد ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ و ﺁن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ- ای ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم را ﺑﺮ ﺧﻮد دارد هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ. در ﺁﺑﺎدان ﺳﻪ ﺗﺸﮑﻴﻼت اﺳﺎﺳﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ :ﻳﮑﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺮان را اﺳﺘﺜﻤﺎر ﻣﯽﮐﺮد ،دوﻣﯽ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﮐﻪ ﮔﻮش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ از اﺳﺘﺜﻤﺎر ﮐﺎرﮔﺮان ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﺪ ،و دﻳﮕﺮی ﻋﻨﺎﺻﺮ دﺳﺖ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺳﻌ ٌﻪ ﺁزادیهﺎی ﺳﻨﺪﻳﮑﺎﻳﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ داﺷﺘﻨﺪ .ﻣﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﺪﺧﺪا را داﺷﺘﻢ .ﻋﻤﺪﻩﺗﺮﻳﻦ ﻣﺸﻐﻠ ٌﻪ ﻓﮑﺮی ﻣﻦ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﮐﺮدن ﻧﻔﻮذ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎرهﺎی ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﮑﺮاﺳﯽ .اﻳﻦ ﮐﺎر ﺣﺪودًا ﻳﮏ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﺑﻪ درازا ﮐﺸﻴﺪ .وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺁن ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﮐﺎرﮔﺮان ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردم و اﻋﺘﻤﺎد ﺁﻧﺎن را ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﺟﻠﺐ ﮐﺮدم ،وزارﺗﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ .ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺗﻨﺪ ﻣﯽروی
40
و ﺑﺎ ﮐﺴﺐ هﻤﺪﻟﯽ ﮐﺎرﮔﺮان ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ در اﻓﺘﺎدﻩای ﮐﻪ ﮐﺎری اﺳﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎک .ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺳﺮهﻨﮕﯽ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ دﺳﺘﺒﻨﺪم ﺑﺰﻧﺪ ،ﻣﺮا ﺗﺎ ﻓﺮودﮔﺎﻩ هﻤﺮاهﯽ ﮐﺮد و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﺗﺮک ﺁﺑﺎدان ﺷﺪم .در ﻓﺮودﮔﺎﻩ ،ﺷﺶ هﺰار ﮐﺎرﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺪرﻗﻪام ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻟﻄﻒ ﺁنهﺎ راﺑﻄ ٌﻪ دوﻟﺖ را ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻴﺮﻩﺗﺮ ﮐﺮد وﻟﯽ ﭘﺸﺘﮕﺮﻣﯽ و ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ داد، ﭼﻮن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪم ﮐﻪ در ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ و اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺛﻤﺮ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻈﺮی ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ .ﺷﺎهﺪﺧﺖ اﺷﺮف ﮐﻪ دﻳﮕﺮ هﻴﭻ! اﻓﺴﺮاﻧﯽ ﮐﻪ در رأس ﮐﺎرهﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﮏ ﻋﻀﻮ ﻓﻌﺎل ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺗﻤﺎﻳﻼت ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ و ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺗﻤﺎﻳﻼت ﺗﻮدﻩای ﻧﺪاﺷﺘﻪام .ﮐﺎرم ﺑﺎ وزﻳﺮ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﮐﺸﻴﺪ و در ﺣﻴﻦ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻳﺎ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﺑﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت وﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ و دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ دارﻧﺪﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﻳﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ. ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﺮﮔ ٌﻪ ﺑﻴﮑﺎران ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ .اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﮑﺎری ﺑﻪ درازا ﻧﮑﺸﻴﺪ .دوران ﺟﺪﻳﺪی از ﺁزادﻳﺨﻮاهﯽ و واﮐﻨﺶهﺎی ﺿﺪاﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. هﻔﺖ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﻣﺮا دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ وزارﺗﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﭘﺴﺖ ﻣﺪﻳﺮﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﺼﺒﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﺎن ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺁن دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﮐﺎرﺁﻣﻮزی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ ،وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﻣﺼﺪق ﺗﺠﺮﺑﻪای دﻳﮕﺮ هﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردم :ادار ٌﻩ دو ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺻﻨﻌﺘﯽ در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﻧﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن ،ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﺁﺷﻮب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎ ﺑﻮد ،ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ٌﻩ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ .ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁﺑﺎدان ﺑﻮدم ه ّﻢ ﻣﻦ ﺻﺮف اﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ روال ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ را ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ روش ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﮐﻨﻢ .ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻮﺷﺸﻢ در اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁزادیهﺎی ﻓﺮدی و ﺟﻤﻌﯽ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻢ :ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدم ﺁزادی ﻋﻀﻮﻳﺖ در اﺣﺰاب ،ﮔﺮوﻩهﺎ و ﺳﻨﺪﻳﮑﺎهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﺎﺷﺪ .در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻼ ﺗﺠﻤﻌﺎت و ﺗﻈﺎهﺮات ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖهﺎ و ﺗﻌﻬﺪات ﺳﻨﺪﻳﮑﺎﻳﯽ و ﺣﺰﺑﯽ را ﻧﻴﺰ ﻳﺎدﺁور ﻣﯽﺷﺪم .ﻣﺜ ً در زﻣﺎن ﮐﺎر و ﺣﺘﯽ ﺷﻌﺎرﻧﻮﻳﺴﯽ ﺑﺮ دﻳﻮار ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪهﺎ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد .رؤﺳﺎی ﻣﺆﺳﺴﻪ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯽﻃﺮﻓﯽ ﮐﺎﻣﻞ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻣﻴﺎن ﺁزادی و ﺁن ﭼﻴﺰی ﮐﻪ دوﮔﻞ » 1 «Chi-en-litﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪای اﺳﺖ ﺑﻌﻴﺪ. ﺧﻮاهﯽ ﻧﺨﻮاهﯽ اوﺿﺎع ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮی ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺳﻮق داد .در ﺑﺤﺒﻮﺣ ٌﻪ هﻴﺠﺎﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻳﺮان ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪ ﺣﻘﻮق ﺧﻮد را ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ و از ﻗﻴﻤﻮﻣﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن رهﺎﻳﯽ ﻳﺎﺑﺪ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ واﻗﻌﯽ ﺧﻮد را در ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ ،ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺼﺪق رﺳﻴﺪ .ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﺼﺪق ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد )در ﺳﺎل (1947ﮐﻪ ﮐﺎر ﺳﻬﻠﯽ ﻧﺒﻮد ،ﭼﻮن ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺷﺎﻩ در ﺻﻨﺪوقهﺎی ﺁراء ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر دﺳﺖ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ .وﻟﯽ در ﺗﻬﺮان ﺗﻘﻠﺐ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﮐﻤﺘﺮ اﻋﻤﺎل ﻣﯽﺷﺪ ﭼﻮن زﻳﺎد ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪ .،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ- هﺎ هﻢ ،ﮐﻪ ﻧﻔﻮذﺷﺎن ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻧﻔﻮذ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽهﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮد را ﺁزادﻩﺗﺮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻗﺒﻮﻻﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ را ﺁزاد ﺑﮕﺬارد .ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺼﺪق و هﻤﻔﮑﺮاﻧﺶ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از 136ﮐﺮﺳﯽ ﻣﺠﻠﺲ ،هﻔﺖ ﮐﺮﺳﯽ را اﺷﻐﺎل ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .ﻃﺒﻌًﺎ در اﻗﻠﻴﺖ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ ،وﻟﯽ اﻗﻠﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﺁﻣﺪ. ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن ﻣﺼﺪق در ﺳﺎل 1951ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻧﻴﺮوی ﻣﺤﺮﮐ ٌﻪ ﺗﺎزﻩای ﺑﺨﺸﻴﺪ. ﭘﻴﺶﺗﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ در دوران ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ او ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدم .در اﻳﻦ زﻣﺎن او را از ﻧﺰدﻳﮏ دﻳﺪم .ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩام ﺑﺎ او ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎی ﻗﺪﻳﻢ داﺷﺖ ،ﻣﻦ ﻣﺼﺪق را ﺗﺎ 41
ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم .در ﺳﺎل ،1921ﻳﻌﻨﯽ در زﻣﺎن ﮐﻮدﺗﺎی رﺿﺎ ﺧﺎن و ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء ،ﻣﺼﺪق اﺳﺘﺎﻧﺪار ﻓﺎرس ﺑﻮد .اﺳﺘﻌﻔﺎی ﺧﻮد را ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎ دوﻟﺖ ﮐﻮدﺗﺎﭼﯽ هﻤﮑﺎری ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻓﺎرس را ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن رﻓﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﻮی ﻣﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪارش ﺑﻮد و ﭘﺪرم ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﺟﻮان ﺑﻮد ،ﺑﺎ او هﻤﮑﺎری ﻣﯽﮐﺮد .ﻗﺒﻞ از ورود ﻣﺼﺪق ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن ﻋﻤﻮی ﻣﻦ هﻴﺌﺘﯽ را ﻧﺰد او ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﻴﺎم داد» :دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ ،اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ وارد ﺷﻮﻳﺪ و دﺳﺘﻮر ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻣﻦ در ﻣﺤﻈﻮر ﻗﺮار ﺧﻮاهﻢ ﮔﺮﻓﺖ ،ﭼﻮن ﺑﻪ هﻴﭻ ﻗﻴﻤﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎر ﻧﺨﻮاهﻢ ﺷﺪ .ﺑﻪ ﺗﻬﺮان هﻢ ﻧﺮوﻳﺪ ﭼﻮن ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﻧﺸﺎن دادﻩاﻧﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ«. ﮔﺮﭼﻪ »دوﻟﺖ ﮐﻮدﺗﺎﭼﯽ« از ﻣﺼﺪق ﺧﻮاﺳﺖ» :در ﻣﺤﻞ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺧﻮد ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ،ﺷﻤﺎ از ﻗﺎﻧﻮن ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ هﺴﺘﻴﺪ« .ﻣﺼﺪق ﭼﻮن ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺑﻪ اﺻﻮل ﺑﻮد اﻳﻦ دﻋﻮت را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ .ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر و ﻳﺎ ﻣﻨﺰل ﮐﺮدن در اﻳﻞ ﺑﺨﺘﻴﺎری ﻳﮑﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ .ﻣﺼﺪق ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دوم را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ و هﺮ ﭘﺎﻧﺰدﻩ روز را ﻧﺰد ﻳﮑﯽ از اﻗﻮام ﻣﻦ ﮔﺬراﻧﺪ و ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط دوﻟﺖ ﮐﻮدﺗﺎ ﺧﻮد را ﻧﺎﻣﺰد ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﺗﻬﺮان ﮐﺮد. در زﻣﺎن اﻳﻦ ﺣﻮادث هﻔﺖ ﺳﺎل داﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪهﺎ هﻢ ﻧﻪ ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم از دوﺳﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺳﻮدی ﺑﺠﻮﻳﻢ ،ﻧﻪ ﻣﺼﺪق ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع رواﺑﻂ را ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎب هﻤﮑﺎراﻧﺶ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد .ﺑﻪ ﺧﻮاهﺮزادﻩاش ،ﻣﻈﻔﺮ ﻓﻴﺮوز ،ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﺎری ﻣﺤﻮل ﻧﮑﺮد ﺣﺘﯽ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد از ﺗﺒﻌﻴﺪش ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﮔﺮدد .ﭼﻮن او را ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ اﺻﻮل و اﺧﻼق ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺎ او ﺟﺰ دردﺳﺮ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁورد. ﻣﺼﺪق از ﻧﻈﺮ ﮐﺎرﺁﻳﯽ و ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﺮ ﺗﻤﺎم دوﻟﺘﻤﺮدان زﻣﺎن ﺧﻮد ﺳﺮ ﺑﻮد .در ﺧﺎﻧﻮادﻩای اﺷﺮاﻓﯽ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد .ﻣﺎدرش از ﺧﺎﻧﺪان ﻗﺎﺟﺎر و ﭘﺪرش از ﻣﺴﺘﻮﻓﻴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم و ﺧﻮدش ﻣﺮدی اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﯽ ﺑﻮد .ﭘﺲ از ازدواج و ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ رهﺴﭙﺎر ﺳﻮﺋﻴﺲ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد – ﮐﺎری ﮐﻪ اﮔﺮ در دور ٌﻩ ﻣﻦ ﮐﻢ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁﻣﺪ، در دور ٌﻩ او ﺑﯽﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد .ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﺣﻘﻮﻗﺶ را در دﻳﮋون Dijonو دﮐﺘﺮاﻳﺶ را در ﻧﻮﺷﺎﺗﻞ Neuchâtelﮔﺬراﻧﺪ .ﻳﮑﯽ از ﺗﻨﻬﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ و اﺻﻮل اﺳﺎﺳﯽ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ .ﺁﺛﺎر ﻣﻮﻧﺘﺴﮑﻴﻮ Montesquieu 2و دﻳﮕﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن داﻳﺮةاﻟﻤﻌﺎرف را ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮد .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از روی داﻧﺶ و ﺑﺎ اﺣﺎﻃ ٌﻪ ﮐﺎﻣﻞ از دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ،از ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﻣﺮدم ،از ﺗﻔﮑﻴﮏ ﻗﻮا و از ﻧﻘﺶ دﻗﻴﻖ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﻳﮏ ﻧﻈﺎم ﻣﺸﺮوﻃ ٌﻪ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ. ﻣﺼﺪق ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮو ﻃﺎﻟﺐ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﺑﻮد ،ﻣﺴﺌﻠﻪای ﮐﻪ از ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز ﻣﻮﺟﺐ اﺧﺘﻼف ﻣﻴﺎن او و رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺷﺪ .ﺣﺮﻓﺶ روﺷﻦ و ﺳﺎدﻩ ﺑﻮد ،ﻣﯽﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ در ﺁن واﺣﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻗﻮا ،ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ و ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰی ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ ﺳﻪ ﻳﮑﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻴﺪ .ﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﺸﻮﻳﺪ ،ﻳﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻗﻮا ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ«. ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺼﺪق ،در ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽهﺎی ﭘﺮ ﺁوازﻩاش ،ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺁﻣﻮﺧﺖ ﭘﺎﻳ ٌﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻇﺮف ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ در اﻳﺮان ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪ .ﻧﺤﻮ ٌﻩ ﮐﺎر دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﯽﮐﺮد و ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ از ﭼﻪ ﻟﺤﻈﻪای دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﺁﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد .هﺮ ﮔﺎﻩ در ﺻﻨﺪوقهﺎ دﺳﺖ ﻧﻤﯽﺑﺮدﻧﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ،در ﺻﺪر ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﯽرﻓﺖ و ﮐﺴﯽ هﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻠﻴﻪ او ﮐﺎری ﮐﻨﺪ.
42
درﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﻧﻔﺖ ،ﮐﻪ دﻳﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮاهﻢ ﭘﺮداﺧﺖ ،و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ادﻋﺎی روسهﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ اﻧﺤﺼﺎر اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﺮ ﻧﻔﺖ ﺟﻨﻮب ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﻔﺖ ﺷﻤﺎل را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻨﺤﺼﺮ ﮐﻨﻨﺪ، ﻓﺮﺿﻴ ٌﻪ »ﻣﻮازﻧﻪ ﻣﻨﻔﯽ«اش را ﻣﻄﺮح ﮐﺮد .ﺧﻼﺻ ٌﻪ ﺣﺮﻓﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﺪﻋﻴﺎن دادﻩاﻳﻢ ﺑﺴﺘﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﻋﯽ دوم هﻢ ﭼﻴﺰی ﻧﺪهﻴﻢ .در اﻳﻦ ﺣﺮف ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻇﺮﻳﻒ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد ،ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﻪ دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﮔﺎن ﺷﻮروی و ﻧﻪ ﻋﻮاﻣﻞ اﻧﮕﻠﻴﺲ هﻴﭽﮑﺪام ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺰﻳﺘﯽ ﺑﻪ رﻗﻴﺐ ﻧﻤﯽداد ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ اﺑﺮاز ﮐﻨﻨﺪ. در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﺪق در ﺳﻦ 73ﺳﺎﻟﮕﯽ ادار ٌﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ ،از ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﯽ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺑﺘﻼﺋﯽ ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﺮ ﺧﻼف ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻬﺮت دارد ،ﻣﺮدی ﺑﻮد در ﮐﻤﺎل ﺳﻼﻣﺖ. ﺧﻮب ﻣﯽﺧﻮرد ،ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻤﯽﮐﺸﻴﺪ و ﻣﺸﺮوب هﻢ ﻧﻤﯽﻧﻮﺷﻴﺪ – ﻧﻪ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ از ﻧﻈﺮ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ .هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺷﻮرای اﻣﻨﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﻮﻳﻮرک رﻓﺖ ،ﻣﻌﺎﻳﻨ ٌﻪ ﻃﺒﯽ ﮐﺎﻣﻠﯽ هﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورد .ﺑﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﭘﺰﺷﮑﺎن ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽ در ﻋﻴﻦ ﺻﺤﺖ و ﻋﺎﻓﻴﺖ ﺑﻮد .ﻓﻘﻂ ﻋﻀﻼت ﭘﺎی او ﺑﺮای ﮐﺸﻴﺪن ﺑﺪن ﻧﺴﺒﺘًﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﺶ ،ورزﻳﺪﮔﯽ ﻻزم را ﻧﺪاﺷﺖ ،و وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻋﺼﺎ راﻩ ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ درد دارد .دﻟﻴﻞ ﺿﻌﻒ ﭘﺎﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﺮاف ﻋﺼﺮ او ،وﻗﺎر را در راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻃﻤﺄﻧﻴﻨﻪ و ورزش ﻧﮑﺮدن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺎﻋﺎت روز را ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و دﻳﮕﺮان در ﺧﺪﻣﺘﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺣﺘﯽ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ را ﺗﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺟﻠﻮ ﻣﯽﺁوردﻧﺪ. ﻣﺼﺪق دﺳﺘﯽ ﻗﻮی و ﮔﺮدﻧﯽ اﺳﺘﻮار داﺷﺖ .ﺑﻪ ﺁراﺳﺘﮕﯽ ﻇﺎهﺮش ﮐﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد .ﻓﻘﻂ دو دﺳﺖ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار داﺷﺖ و هﺮﮔﺰ ﻳﺎد ﻧﮕﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﮐﺮاواﺗﺶ را ﺑﺒﻨﺪد .ﺑﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ اﺷﮏ ﻣﯽرﻳﺨﺖ و از اﻳﻦ رو ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﻧﺎﻣﻼﻳﻤﺎت زود ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﯽﺷﺪ. »اﻧﺘﻠﮑﺘﻮﺋﻞ« ﻧﺒﻮد .ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮش ﻣﻄﻠﻘًﺎ از روی ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﯽ ﻧﺒﻮد .در ﺗﻤﺎم دوران وزارت ﻳﺎ وﮐﺎﻟﺖ ﺣﺘﯽ دﻳﻨﺎری از دوﻟﺖ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ .ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر او ﻣﻮاﺟﺒﺶ ﺑﻴﻦ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﮐﻢ ﺑﻀﺎﻋﺖ داﻧﺸﮑﺪ ٌﻩ ﺣﻘﻮق ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﺷﺪ .ﺑﻪ ﺟﺎی اﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻞ دوﻟﺘﯽ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﺷﺨﺼﯽاش اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽﮐﺮد .ﺣﻘﻮق ﻣﺤﺎﻓﻈﻴﻦ و ﮐﺎرﻣﻨﺪاﻧﺶ را از ﺟﻴﺐ ﻣﯽﭘﺮداﺧﺖ .ﺟﻠﺴ ٌﻪ هﻴﺌﺖ وزراء را در ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽداد .ﺑﻪ ﻧﺪرت از ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ ،ﭼﻮن ﻣﺪاوﻣًﺎ ﺑﻴﻢ ﺁن ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﮑﯽ از اﻋﻀﺎی ﻓﺪاﺋﻴﺎن اﺳﻼم – اﻳﻦ ﻟﺠﻦ ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ ﺑﺸﺮی – ﺗﺮور ﺷﻮد .ﺧﺎﻧﻪاش هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ و ﭘﻴﺮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ در ﺁن ﻧﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪای دﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ ﻧﻪ ﻇﺮف ﮐﺮﻳﺴﺘﺎﻟﯽ و ﻧﻪ ﮔﻠﺪان ﻧﻘﺮﻩای .ﻣﺨﺎرج ﻏﺬا و ﻣﺴﮑﻦ 24ﺳﺮﺑﺎزی را ﮐﻪ از او ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽ- ﮐﺮدﻧﺪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﻣﺼﺪق ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد ،ﻣﻊهﺬا زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻗﺪرت ﮐﻨﺎر رﻓﺖ ﭼﻨﺪان زﻳﺮ ﺑﺎر ﻗﺮض ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻣﻌﺮوﻓﺶ را ﻓﺮوﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﺮوﺿﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎزارﻳﺎن ﺗﻬﺮان ادا ﮐﻨﺪ. در ﻋﻴﻦ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﭘﻮل ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺨﺘﮕﻴﺮ ﺑﻮد .ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺎﻩ دﺳﺖ ﺑﻪ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﺑﺰﻧﺪ ،ﻣﺼﺪق ﺗﻤﺎم اﻣﻮاﻟﺶ را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد .در زﻣﺎن اﺟﺮای ﺁن ﻗﺎﻧﻮن ﺁنهﺎ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩام دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ.ﺑﻌﺪ ،از ﻣﺄﻣﻮر اﺟﺮای ﻗﺎﻧﻮن اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﮐﺘﺒًﺎ دﻋﻮت ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺪﻳﺪن او ﺑﺮود. ﺁﻗﺎ ،ﻣﻦ ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن وﺿﻊ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ ﺗﻤﺎم دﻳﻮﻧﻢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪام،ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎبهﺎﺗﺎن رﺳﻴﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ. ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺪق ﺟﻮاب داد:
43
ﻗﻄﻌًﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺳﻪ ﺳﺎل اﺧﻴﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪاﻳﺪ.وﻟﯽ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻤﻠﮑﺖ در ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﺑﺎور اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ،از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﺻﻨﺪوق اوراق رﺳﻴﺪ ﮐﻞ ﻣﺎﻟﻴﺎتهﺎﺋﯽ را ﮐﻪ در ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﺁورد .ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﺸﺪ :از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺼﺪق دﻳﻦاش را ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل ﺗﺎ ﺷﺎهﯽ ﺁﺧﺮ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﯽﺷﮏ ﻳﮑﯽ از ﻋﻤﺪﻩﺗﺮﻳﻦ ﻣﺎﻟﻴﺎتدهﻨﺪﮔﺎن اﻳﺮان ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرﻓﺖ ،ارزش اﻣﻼﮐﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﻣﺎﻟﻴﺎتهﺎی ﭘﺮداﺧﺘﯽ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻴﺶ از اﻣﻼک دﻳﮕﺮان ﺑﻮد .ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ دوﻟﺖ ﺑﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﻘﺮر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد در ﻣﻘﺎﺑﻞ دهﺎت و زﻣﻴﻦهﺎ ﺗﺄدﻳﻪ ﮐﺮد ،ﻣﺼﺪق ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﻧﻴﺎز از ﺁن ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺎﺑﻘﯽ را ﺑﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮد. ﺟﻠﺴﺎت ﺷﻮرای وزﻳﺮان ﺁن دوران در ﺧﺎﻃﺮم هﺴﺖ ،ﭼﻮن در ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ دوم ﻣﺼﺪق ﻣﻌﺎون وزارﺗﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮدم .ﺧﻮد ﻣﺼﺪق هﺮﮔﺰ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ و اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﺧﺎن ﮐﺎﻇﻤﯽ ،وزﻳﺮ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ ،ﻣﺤﻮل ﻣﯽﮐﺮد .ﮐﺎﻇﻤﯽ در زﻣﺎن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ هﻢ هﻤﻴﻦ ﭘﺴﺖ را داﺷﺖ) .ﻋﮑﺴﯽ از ﺁن زﻣﺎن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ او را ﻣﻴﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻩ و ﺁﺗﺎﺗﻮرک ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ (.ﮐﺎﻇﻤﯽ ﻣﺮد ﻓﻮقاﻟﻌﺎدﻩای ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺑﺎ هﻢ رواﺑﻂ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴﻨﻪای داﺷﺘﻴﻢ .ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ در ﺳﻦ هﺸﺘﺎد و ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﯽ درﮔﺬﺷﺖ. ﮐﺎﻇﻤﯽ ﺟﻠﺴﺎت را ادارﻩ ﻣﯽﮐﺮد و هﺮ ﮔﺎﻩ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﻣﻬﻤﯽ ،ﭼﻮن ﻣﺬاﮐﺮات درﺑﺎر ٌﻩ ﻧﻔﺖ و ﻳﺎ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺼﺪق ﺑﺎ رداﻳﺶ از دری وارد ﻣﯽﺷﺪ .ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﻧﻈﺮش را ﻣﯽﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﻈﺮ دﻳﮕﺮان را ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ و ﺑﺮ ﻣﯽﺧﺎﺳﺖ .ﺑﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﯽ- ﮔﻔﺖ: ﺁﻗﺎﻳﺎن اﮔﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺁﻗﺎی ﮐﺎﻇﻤﯽ داوری ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد.وﻗﺘﺶ را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎی ﻣﻬﻢ اﺧﺘﺼﺎص ﻣﯽداد .ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ در اﻧﺘﺼﺎب ﻓﻼن اﺳﺘﺎﻧﺪار و ﻳﺎ ﺑﻬﻤﺎن رﺋﻴﺲ هﻢ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ .ﻋﻤﺪﻩﺗﺮﻳﻦ ﻣﺸﻐﻠ ٌﻪ ذهﻨﯽاش ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن ﻧﻔﺖ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻣﺼﺪق را در ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮش ﻧﺪﻳﺪم .ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ در زﻧﺪان ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻘﻴﻪاش در ﻣِﻠﮏ اﺣﻤﺪﺁﺑﺎد .هﺮ ﺳﺎل ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻮروز ،ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﺒﺮﻳﮑﯽ ﻣﯽ- ﻓﺮﺳﺘﺎدم و او ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪای ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺟﻮاب ﻣﯽﮔﻔﺖ .ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﺎﻏﺬی ﮐﻪ از او دارم ﺷﺶ روز ﻗﺒﻞ از درﮔﺬﺷﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ او اﺟﺎزﻩ دادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺳﻔﺮ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﺼﺪق ﺟﻮاب دادﻩ ﺑﻮد: ﺧﻴﺮ ﻣﻦ هﻤﺎﻧﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩام ﺧﻮاهﻢ ﻣﺮد و هﻴﭻ دﻟﻴﻠﯽ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدی درﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻳﮑﯽ دو ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺮ ﻋﻤﺮش اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ از ﻃﺮﻳﻖ دوﺳﺘﺎن ﺧﺒﺮ ﻓﻮﺗﺶ رﺳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺧﻮد را ﻓﻮرًا ﺑﻪ اﺣﻤﺪﺁﺑﺎد رﺳﺎﻧﺪم .ﺧﺎﻧﻪ در ﻣﺤﺎﺻﺮ ٌﻩ ﻣﺄﻣﻮران ﺳﺎواک ﺑﻮد .ﺑﺎﻳﺪ اﺳﻢ ﻣﯽدادﻳﻢ. ﺁﻣﺪﻩاﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻴﺪ؟ ﻣﺼﺪق ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻤﻞ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ.ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﮑﻪ در را ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ هﻢ ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدﻧﺪ .وارد ﺷﺪم ،ﮐﺎﻟﺒﺪ را ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺮ ﺁﺑﯽ در ﺁن ﺑﺎغ ﻋﻈﻴﻢ و ﻏﻤﺰدﻩ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .روز ﺷﺶ ﻣﺎرس 1967ﺑﻮد .ﻓﻘﻂ ﺣﺪود دوازدﻩ ﻧﻔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻮاز ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﻳﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎی اﻳﻦ ﺟﻮاز را از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ اﻓﺮاد هﻢ زن ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﺼﺪق. ﻣﺼﺪق ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺷﻬﺪای ﺳﯽ ﺗﻴﺮ دﻓﻦ ﺷﻮد .ﭘﺴﺮ او اﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﭘﺪر را ﺑﺎ هﻮﻳﺪا ،ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻮد ،در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ .ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل، هﻮﻳﺪا ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﻪ ﺷﺮﻓﻌﺮض رﺳﺎﻧﺪ و از ﻃﺮف ﺷﺎﻩ ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎ را رد ﮐﻨﺪ. 44
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ،ﻃﺒﻖ ﺗﺼﻤﻴﻢ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮادﻩ ،ﻣﺼﺪق در ﺻﺤﻦ اﻃﺎق ﻧﺎهﺎرﺧﻮری ﻣﻠﮏ اﺣﻤﺪﺁﺑﺎد ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪ .ﻣﺎ ﺗﺎﺑﻮت او را ﺣﺪود ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺘﺮی ﺑﺮ دوش ﺑﺮدﻳﻢ .ﻣﻼﺋﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮﻓﺪاران ﭘﺮ و ﭘﺎ ﻗﺮص ﻣﺼﺪق ﺑﻮد ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺘﻌﺎرف را ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁورد .در هﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ درهﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﻤﺎم اهﺎﻟﯽ دﻩ در اﻃﺮاف ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻘ ٌﻪ اول ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺘﻴﻢ و از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮای ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻃﺎق ﺁن ﻋﺰﻳﺰ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﺮدﻳﻢ .اﻃﺎﻗﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎدﻩ و ﺑﯽﺗﮑﻠﻒ ،ﺑﺎ ﻗﺎﻟﯽهﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺒﻠﺶ ﻣﻴﺰ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روی ﺁن ﭼﻨﺪ روزﻧﺎﻣﻪ ،ﻳﮏ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻧﻴﻢ ﺗﻨﻪ از ﮔﺎﻧﺪی ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ او هﺪﻳﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺳﻪ داﻧﺸﺠﻮی ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ در ﺗﻈﺎهﺮات 16ﺁذر ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﺮار داﺷﺖ .ﮐﻨﺎر دﻳﻮار ﻗﻔﺴﻪای ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺷﻴﺸﻪهﺎ و ﺑﺴﺘﻪهﺎی دارو ،ﭼﻮن او ﺣﺘﯽ ﭘﺲ از اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دوای ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز اهﻞ دﻩ را ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﺪ. هﺮ ﺟﻤﻌﻪ ﭘﺴﺮش ،ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ اﺳﺖ ،ﺑﺮای ﻣﺪاوای روﺳﺘﺎﺋﻴﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﭘﺪر ﻣﯽﺁﻣﺪ. ﻣﻦ ،ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ،دری را ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺑﺴﺘﺮ او ﺑﻮد ﺑﺎز ﮐﺮدم .ﭘﺸﺖ اﻳﻦ در ،ﻳﮑﯽ از ﺁن ﺁﺑﮕﺮﻣﮑﻦهﺎی ﻧﻔﺘﯽ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﮐﻪ در ﻣُﻠﮏ ﻣﺎ ﻃﺮﻓﺪاران زﻳﺎد دارد ،ﻗﺮار داﺷﺖ .اﻳﻦ ﺁﺑﮕﺮﻣﮑﻦ هﻴﻮﻻ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر اﻳﻦ ﻣﺮد ﺳﺎﻟﺨﻮرد ٌﻩ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﯽﺁﻣﺪ؟ ﭘﺴﺮش ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر رﺳﺎﻧﺪن ﺁب ﮔﺮم ﺑﻪ دهﺎﺗﻴﺎن ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و رﺧﺘﻬﺎﺷﺎن را ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺎغ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ. ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻮرد ﻏﻀﺐ ﺑﻮد .در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﻋﺰای هﺮ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﭘﺎﺋﯽ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺗﻬﺮان ﻟﺒﺮﻳﺰ از ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﯽﺷﺪ ،ﻣﺼﺪق در ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺟﺎن ﺳﭙﺮد .روز ﭘﺮ ﺳﻮز و ﺳﺮدی ﺑﻮد ،از ﺁن روزهﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎر ﮐﻼﻏﺎن دﻩ دﻟﻤﺮدﻩ از هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ .روز هﻔﺖ او ﻧﻴﺰ ﻃﺒﻖ ﺳﻨﻦ ﻣﺬهﺒﯽ و ﻣﻠﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺁن ﻣﺤﻞ رﻓﺘﻢ و از ﺁن ﭘﺲ هﻢ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی رﺳﻴﺪم اﻳﻦ زﻳﺎرت ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺷﺪ. -1ﻣﻘﺼﻮد ﺷﻴﺮ ﺗﻮ ﺷﻴﺮ اﺳﺖ و ﻧﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای ﺻﻮرﺗﮏهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم در روزهﺎی ﮐﺎرﻧﺎوال ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﯽزﻧﻨﺪ. -2ﻣﻮﻧﺘﺴﮑﻴﻮ ) (1755-1689از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن و ﻣﺘﻔﮑﺮان ﻓﺮاﻧﺴﻮی .از ﺁﺛﺎر ﻣﻌﺮوﻓﺶ »ﻧﺎﻣﻪهﺎی اﻳﺮاﻧﯽ« و »روحاﻟﻘﻮاﻧﻴﻦ« را ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺎم ﺑﺮد ﮐﻪ دوﻣﯽ در 1791ﻣﺒﺪأ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺪ.
45
7 روزی ﮐﻪ ﻣﺼﺪق ﻧﻔﺖ را ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮر ﺷﺪ؟ در دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺷﺎﻩ ﺟﻮان در ﺳﺎلهﺎی 1948و 50و ﺗﻤﺎﻳﻠﺶ ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺎﻣﮕﯽ ،اﻃﺮاﻓﻴﺎن – ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﻃﺮﻓﺪاران ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ – ﺳﻬﻢ ﺑﻪ ﺳﺰاﺋﯽ داﺷﺘﻨﺪ .اﻧﮕﻠﻮﺳﺎﮐﺴﻮنهﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻃﺮف ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﻬﻞﺗﺮ از ﻃﺮف ﺷﺪن ﺑﺎ ﻳﮏ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﭘﺎرﻟﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﻧﻈﺮاﺗﺶ ﻣﻐﺎﻳﺮ ﺑﺎ اراد ٌﻩ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ او را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮدﻧﺪ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ،ﻣﺼﺪق – ﮐﻪ ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽاش را ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻩام – اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ و هﻤﮑﺎران اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﮕﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺴﺌﻮﻟﻨﺪ و در ﺻﻮرت ﺑﺮوز اﺧﺘﻼف ،ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﺑﻪ داوری ﻣﺮدم ،ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻨﺸﺄ ﻗﺪرت ،رﺟﻮع ﮐﻨﺪ .ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ رواﺑﻂ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻗﺪرتهﺎی ﺧﺎرﺟﯽ ،اﻳﻦ ﺷﻴﻮ ٌﻩ ادار ٌﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻠﺖ را از ﺧﻄﺮ اﺳﺘﺒﺪاد ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮد .وﻟﯽ در ﻃﯽ ﺑﻴﺴﺖ و هﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺼﺪق ،ﺷﺎﻩ ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﻮان داﺷﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد ﺗﺎ او را از ﮔﺮداﻧﺪن ﭼﺮخ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎز دارد. ﻣﺼﺪق ﺑﺎ رﻗﻴﺐ ﺳﺮﺳﺨﺖ دﻳﮕﺮی ﭼﻮن ﻗﻮاماﻟﺴﻄﻨﻪ ﻧﻴﺰ درﮔﻴﺮ ﺑﻮد .ﻗﻮام در ﻋﻴﻦ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮﻳﺶ دور و در هﺮ ﺣﺎل هﻤﺸﻬﺮی و هﻢﺗﺒﺎر او ﺑﻮد ،ﻧﻘﻄ ٌﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁﻣﺪ. ﻗﻮام ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎﻧﻊ ورود ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﭘﺎﻧﺰدهﻢ ﺷﻮد ،ﺗﻤﺎم ﺗﺮﻓﻨﺪهﺎ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺖ .اﻳﻦ ﮐﺎر در ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﭼﻮن ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﭼﻨﺪان ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻴﺴﺖ .در ﺁﻧﺠﺎ رﻓﺮاﻧﺪم و ﻳﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺁراء ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﯽﻓﺎﻳﺪﻩ اﺳﺖ ،ﭼﻮن ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﺁن ﺑﺎ ﺗﻘﻠﺐهﺎی ﻣﺘﺪاول هﻤﻴﺸﻪ %99.1 ﺁراء اﺳﺖ ﮐﻪ هﻢ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورد و هﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ .ﻣﺼﺪق ﻧﻪ در زﻣﺎن ﻃﺮح ﻗﺮارداد ﻧﻔﺘﯽ ﻼ ذﮐﺮش ﮔﺬﺷﺖ ،در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد و ﻧﻪ در ﺳﺎلهﺎی 48-1947و ﺗﺠﺪﻳﺪ اﻳﺮان و ﺷﻮروی ،ﮐﻪ ﻗﺒ ً ﻧﻈﺮ درﺑﺎر ٌﻩ ﻗﺮارداد ﻧﻔﺖ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ. در ﺳﺎل 1901ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮداری از ﻧﻔﺖ ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮ و اهﻞ اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﺎﮐﺲ دارﺳﯽ Knox d´Arcyواﮔﺬار ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﻣﯽرﺳﻴﺪ ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﭘﻮل ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪای درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد دارﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﻔﺘﯽ ﺑﺮﺳﺪ .وﻟﯽ ﻧﻔﺖ در ﻧﻬﺎﻳﺖ از دل زﻣﻴﻦ ﺟﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮداری از ﺁن ﺑﺮای اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ ،ﮐﻪ ﺷﺮﮐﺖ را از دارﺳﯽ ﺧﺮﻳﺪاری ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﻧﺎم ﺷﺮﮐﺖ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﺛﻤﺮﺑﺨﺶﺗﺮ ﺷﺪ. وﺿﻊ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮال ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎل ،1933ﭘﺲ از ﻣﺬاﮐﺮات ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻣﺪاﺧﻠ ٌﻪ ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ ﻣﻠﻞ ،ﻗﺮاردادی ﺟﺪﻳﺪ ﮐﻪ وﺿﻌﻴﺖ اﻳﺮان را اﻧﺪک ﺑﻬﺒﻮدی ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻗﺮارداد ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺷﺪ. ﻗﺮارداد ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻮرد اﻋﺘﺮاض ﺑﻮد و ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺤﺚ و ﺟﺪلهﺎی ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن ﺷﺪ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺁن ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ اﻳﺮان در ﺳﺎل 1949ﺷﺮاﻳﻂ ﺗﺎزﻩای را در ﻗﺮاردادی ﻣﮑﻤﻞ ﻗﺮارداد ﻗﺒﻠﯽ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪ ،ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ ﺁن ﻣﯽﭘﺮدازﻳﻢ.
46
ﻗﺮارداد 1933ﺑﻪ ﻣﺪت 50ﺳﺎل ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و هﻨﻮز 20ﺳﺎل از ﻋﻘﺪ ﻗﺮارداد ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ،دو ﻧﮑﺘﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد :اول اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﻔﺘﯽ ،ﻓﻮقاﻟﻌﺎدﻩ ﮔﺴﺘﺮدﻩ و وﺳﻴﻊ اﺳﺖ ،و دوم اﻳﻨﮑﻪ ﺻﻨﺎﻳﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻗﺼﺪ اﻳﺠﺎدش را داﺷﺘﻴﻢ روز ﺑﻪ روز ﻧﻴﺎز ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﻧﻔﺖ دارد .ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺮا رﺳﻴﺪن ﺳﺎل 1983ﻧﻤﺎﻧﻴﻢ و هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺛﺮوتهﺎی ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﻮد ﮔﺮدﻳﻢ .اﻣﺎ در ﻋﻬﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ اﺑﺘﺪا ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر را اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺰودی اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ را ﺑﻴﺮون ﺧﻮاهﻴﻢ راﻧﺪ ،وﻟﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﻬﻢ ﻣﺎ از ﻓﺮوش هﺮ ﺑﺸﮑﻪ ﻧﻔﺖ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و در ﻋﻮض 30ﺳﺎل ﺑﺮ ﻣﺪت ﻗﺮارداد اﻓﺰودﻩ ﺷﺪ. ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﺣﻘﻮﻗﯽ دارﻳﻢ و از ﮐﺪام ﻳﮏ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪﻩاﻳﻢ اواﺧﺮ 1948ﺑﻪ ﺁﻗﺎی ژﻳﺪل Gidelﻳﮑﯽ از اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﮑﺪ ٌﻩ ﺣﻘﻮق ﭘﺎرﻳﺲ ،ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺘﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ درﻳﺎﻳﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد .ژﻳﺪل از ﻃﺮﻓﺪاران ﺁﻟﻤﺎن و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ- ﺷﺪ .ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ از ﭘﻴﺮوان ﻣﺎرﺷﺎل ﭘﺘﻦ اﺳﺖ وﻟﯽ اﻳﻦ ﺣﺮف درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ،او هﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻮراس اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن را دﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎر ٌﻩ ﻳﮏ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﺁورد. ﺁﻗﺎی ژﻳﺪل ﺣﺪود ﺳﻪ ﻣﺎﻩ در ﺗﻬﺮان ﻣﺎﻧﺪ .ﻋﺪﻩای هﻢ ﺑﺎ او هﻤﮑﺎری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺘﻦ ﻓﺎرﺳﯽ را ﺑﻪ او ﮔﺰارش ﮐﻨﻨﺪ .ﻗﺮارداد ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ او ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺰء ﺗﺮﺟﻤﻪ را ﺑﺎ اﺻﻞ ﻣﻄﺎﺑﻘﻪ ﮐﻨﺪ .ﮔﺰارش او ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﻼ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ و ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد دﻳﮕﺮ را ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﺼﻮر ادﻋﺎهﺎﺋﯽ ﮐﺎﻣ ً ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ ادﻋﺎهﺎﻳﻤﺎن ﺑﺮﺣﻖ اﺳﺖ ﻣﻄﺮح ﻧﮑﻨﻴﻢ. در ﭘﯽ اﻳﻦ ﮔﺰارش ﻣﺬاﮐﺮات ﻣﻴﺎن ﻣﺘﺨﺼﺼﻴﻦ ﺑﺮای ﺗﻬﻴ ٌﻪ ﻻﻳﺤﻪ و ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺁن ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ .ﻣﺼﺪق در ﺗﺐ و ﺗﺎب ﺑﻮد ،ﻧﻪ ﺑﺎ روسهﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ ،وﻟﯽ هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻣﻘﺎم و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ رﺳﻤﯽ ﺑﺮای ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺮاردادی ﮐﻪ ﺑﯽﺷﮏ از اوﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ،وﻟﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎی ﻣﺎ را در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﯽﺑﺴﺖ ،ﻧﺪاﺷﺖ .دوﻟﺖ ﻻﻳﺤﻪ را دﻩ روز ﻗﺒﻞ از ﺧﺎﺗﻤﻪ دورﻩ ﺗﻘﻨﻴﻨﻴﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﻣﺆﺛﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮد را اﺑﺮاز دارﻧﺪ. ﻣﺼﺪق ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد از ﺑﻴﺮون ﭘﺎرﻟﻤﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ .ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ دﻻﻳﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻻﻳﺤﻪ را ﻋﺮﺿﻪ ﻧﻤﻮد و ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮای رد ﻻﻳﺤﻪ ﺟﻠﺐ ﮐﺮد .اﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺮﺣﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮان رأی ﻣﻮاﻓﻖ داد .ﺑﺮای رهﺒﺮی اﻗﻠﻴﺖ ﻣﺠﻠﺲ ﻼ ﻓﻠﺞ ﺷﺪ .رﺋﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺴﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ هﻢ ﻋﺎﻣﯽ ﺑﻮد و هﻢ ﺟﺴﻮر .ﭘﺎرﻟﻤﺎن ﻋﻤ ً در ﻣﻌﻴﺖ وزﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل ،ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ رﻓﺖ .اﻳﻦ دو ﺑﺮای ﻣﺠﻠﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺁوردﻧﺪ: »اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ،اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ واو از اﻳﻦ ﻗﺮارداد را ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺎ در ﻣﻮﺿﻊ ﺿﻌﻒ ﻗﺮار دارﻳﻢ و ﭼﺎر ٌﻩ دﻳﮕﺮی ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ«. ﻣﺼﺪق دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺟﻠﺴﺎﺗﯽ زد ﮐﻪ هﻤ ٌﻪ ﻣﺎ در ﺁن ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﺟﺴﺘﻴﻢ .ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ دادن رأی ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻻﻳﺤﻪ در ﺣﮑﻢ ﺧﻴﺎﻧﺖ اﺳﺖ .اﺣﺴﺎﺳﺎت وﻃﻦﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪای ﮐﻪ اﻳﻦ ﺧﻄﺎﺑﻪهﺎی ﻏﺮا در ﻣﺮدم ﺑﻴﺪار ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد وﮐﻼ را دو دل ﮐﺮد .ﻧﻈﺮ ﻋﺪﻩای ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻞ ﻻﻳﺤﻪ ﻳﮏ ﺟﺎ رأی دادﻩ ﺷﻮد و ﻋﺪﻩای دﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺎدﻩ ﺑﻪ ﻣﺎد ٌﻩ ﻣﺘﻦ ﻻﻳﺤﻪ ﺿﺮوری اﺳﺖ .اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎ ﺁﻧﻘﺪر ﺑﻪ درازا ﮐﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ و ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻧﺸﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ .اﻳﺮاﻧﯽهﺎ وﻗﺘﯽ ارادﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ زﻳﺮکاﻧﺪ ،ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻢ دارﻧﺪ ﭘﺎﻳﺪاری اﺳﺖ. در ﻓﻮرﻳ ٌﻪ 1950ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺎﻧﺰدهﻢ ﺁﻏﺎز ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد .اﻳﻦ ﺑﺎر دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق هﻤﺮاﻩ هﻔﺖ ﻳﺎ هﺸﺖ ﻧﻔﺮ از ﻳﺎراﻧﺶ از ﺗﻬﺮان اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻓﺮاﮐﺴﻴﻮن ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻼ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﻮد ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ در ﻏﻴﺒﺖ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﺮای هﻤﻪ ﮐﺎﻣ ً 47
ﺑﺎ ﺣﻀﻮر او ﺑﻪ اﻳﻦ راﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ .در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺎ ﺑﺎرهﺎ ﻏﻠﻴﺎن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻠﯽ اﻓﺮاد ﻣﺮدد را ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺣﺴﺎس ﻣﻮﺿﻌﯽ روﺷﻦ و ﻣﺸﺨﺺ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ .دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﮔﺎن ﻗﺪرت ﺣﺎﮐﻢ ،در اﺑﺘﺪا دﭼﺎر ﺗﺰﻟﺰل ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ هﻤﻪ ﻳﮑﭙﺎرﭼﻪ در ﮐﻨﺎر رهﺒﺮ اﻗﻠﻴﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. از روزی ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺎهﺪ ﺑﻮدﻩ ام در اﻳﺮان ﻣﺠﻠﺴﯽ روی ﮐﺎر ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﮐﻼﻳﺶ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ٌﻩ ﻣﻠﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﺮوهﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،از ﺟﻤﻠﻪ در دور ٌﻩ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺧﻮد ﻣﻦ .اوﻟﻴﻦ اﻗﺪام ﻣﻦ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻻﻳﺤﻪ اﻧﺤﻼل ﺳﺎواک ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رأی اﻋﺘﻤﺎد دادﻩ ﺑﻮد در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ وﺟﻮد ﺳﺎواک ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و دﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎن ﺁن دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ» :ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ ،ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺤﻼل ﺁن ﺳﺎزﻣﺎن را هﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ وﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮐﺸﻢ« .ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ،ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﺸﺎر اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﺮد ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﻻﻳﺤﻪ رأی ﻣﻮاﻓﻖ دادﻧﺪ .هﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻦ اﻣﻮال ﺑﻨﻴﺎد ﭘﻬﻠﻮی را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﻣﺠﻤﻮع ﺑﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺎت ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ دوﻟﺖ ﻣﻦ ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻧﺪ. ﻣﺼﺪق ﻃﺮح ﻣﻠﯽ ﺷﺪن ﻧﻔﺖ را ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﺁن ﮐﺸﻒ ﻣﻌﺎدن و ﺗﺼﻔﻴﻪ و اﺳﺘﺨﺮاج هﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد اﻳﺮاﻧﻴﺎن واﮔﺬار ﻣﯽﺷﺪ .ﻣﺼﺪق ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﺗﻠﯽ ،ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ وﻗﺖ و ﻋﻀﻮ ﺣﺰب ﮐﺎرﮔﺮ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺳﻨﮕﻴﻦ را در ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻠﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﻳﺪ در هﻤﻪ ﮐﺎرهﺎ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﻨﻄﻘﯽ واﺣﺪ ﺑﻮد .اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺻﻨﺎﻳﻊﺗﺎن را ﻣﻠﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﭼﺮا ﻣﺎ در اﻳﺮان ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟« اﺗﻠﯽ ﻣﺮدی ﻣﻌﻘﻮل ،ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﻣﻨﺼﻒ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺑﻌﺎدی ﺗﺮﺳﻨﺎک داﺷﺖ :ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺟﻬﺎن در ﺁﺑﺎدان واﻗﻊ ﺑﻮد و ﭘﻨﺞ هﺰار اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ و در ﺻﻨﺎﻳﻊ ﻧﻔﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻮدﻧﺪ. اﮔﺮ ﻃﺮح ﻣﻠﯽ ﺷﺪن ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ ،ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺳﺮان ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ،ﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﻃﺮح ﻇﺎهﺮًا ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖهﺎی ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁﻧﺎن ﺗﻮاﻓﻖ داﺷﺖ وﻟﯽ ﺗﻮدﻩای- هﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ :ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﻔﺘﯽ را ﻧﺪارﻳﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺮارداد ﻧﻔﺖ ﺟﻨﻮب را ﻟﻐﻮ ﮐﻨﻴﺪ .وﻟﯽ ﻣﺮدم ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﻣﻔﻬﻮم واﻗﻌﯽ اﻳﻦ ﺣﺮف را درک ﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪ ٌﻩ ﺁﺑﺮوﻳﯽ را ﮐﻪ ﭘﺲ از واﻗﻌ ٌﻪ ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد از دﺳﺖ داد، ﭼﻮن ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺼﺪق ﺑﻮد. ﻳﮑﯽ از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن زﻳﺎدﻩ درﺑﺎری در ﻣﺠﻠﺲ از ﻣﺼﺪق ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ هﻢ ﺑﺸﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﺮح را اﺟﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد؟ﻻ ﻃﯽ ﻼ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﻮد .اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻣﻌﻤﻮ ً ﺣﺴﺎﺑﮕﺮاﻧﻪ ﺑﻮدن اﻳﻦ ﺳﺌﻮال ﮐﺎﻣ ً ﻣﺬاﮐﺮات ﻏﻴﺮ رﺳﻤﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ .اﻳﻦ ﺑﺎر ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد در ﺟﻠﺴ ٌﻪ ﻋﻠﻨﯽ ﻣﺠﻠﺲ و ﺁن هﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺨﺼﯽ ﺳﻮای رﺋﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﺪ .ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻨﮑﻪ :ﻣﻮﺿﻮع را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﮑﻨﻴﺪ و در ﻋﻮض رﺋﻴﺲ دوﻟﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺸﻮﻳﺪ. ﻣﺼﺪق در دام ﻧﻴﺎﻓﺘﺎد و ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮاب داد: ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮم ﮐﻪ اول اﻳﻦ ﻃﺮح در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐﺑﺮﺳﺪ. ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ ،ﮔﺮوﻩ اﻗﻠﻴﺖ در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﯽراهﻨﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،ﭼﻮن ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﺁن ﺳﻤﺖ از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺴﺘﻌﻔﯽ ﻣﯽﺷﺪ ،و ﻃﺮح ﻣﻠﯽ ﺷﺪن ﻧﻔﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﻣﻌﺮض رد ﺷﺪن ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ.
48
ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻠﯽ ﺷﺪن ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺁراء در ﺗﺎرﻳﺦ هﺸﺖ ﻣﺎرس 1951ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ .ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ از ﺁن ﻣﺼﺪق ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﺎ اﺟﺮای ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮی ﻼ ﺑﯽ- ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻠﯽ ﺷﺪن ﻧﻔﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻔﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ اش ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد .ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﮐﺎﻣ ً رﻧﮓ و ﺑﻮﻳﯽ را ﺗﺸﮑﻴﻞ داد – ﺳﻮای ﻳﮏ ﻳﺎ دو ﻣﻮرد اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ. ﻣﺼﺪق از ﻣﺪﻳﺮان ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و اﮔﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎداﺗﯽ دارﻧﺪ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻨﺪ .ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل اﺟﺮا ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ وﻟﯽ ﻣﺤﻞ ﻼ ﻣﺼﺪق ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮد ﮐﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺟﺰﺋﯽ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ .ﻣﺜ ً ﺷﺮﮐﺖ ،ﻳﮏ ﻧﻔﺮ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻤﺎم اﺗﺒﺎع اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮐﻪ او اﺳﺘﺨﺪام ﮐﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر اداﻣﻪ دهﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪای ﮐﻪ ﻣﺼﺪق ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم اﻧﮕﻠﻴﺴﯽهﺎ را از اﻳﺮان اﺧﺮاج ﮐﻨﺪ ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ .اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﺸﺪ .ﻣﺼﺪق ﻣﯽﮔﻔﺖ» :اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ اوﻟﻴﻦ ﻣﺸﺘﺮی ﻧﻔﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ،ﻣﺎ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻳﻢ اﻣﺎ ﻣﻄﻠﻘًﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺴﺎرت ﻋﺪم اﻟﻨﻔﻊ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ .در ﻋﻮض ﻣﺎ ﺁﻣﺎدﻩاﻳﻢ ﻣﺨﺎرﺟﯽ را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﺮدن ﺻﻨﺎﻳﻊ ﻧﻔﺘﯽ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻩاﻳﺪ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ«. دوﻟﺖ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ،ﮐﻪ زﻳﺎدﻩ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ،ﺳﻴﺎﺳﺖ »ﮐﺠﺪار و ﻣﺮﻳﺰ« را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ،ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ﻣﺒﺎد ﺣﻀﻮر اﻧﮕﻠﻴﺴﯽهﺎ در ﻣﺤﻞ اوﺿﺎع را ﺑﻐﺮﻧﺞ ﮐﻨﺪ ،اﺧﻄﺎرﻳﻪای ﺑﺮای ﻣﺪﻳﺮ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺮﮐﺖ در ﺁﺑﺎدان ﻓﺮﺳﺘﺎد: »ﻳﮏ هﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻠﺖ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻠﯽ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان اﻋﻼم ﮐﻨﻴﺪ .اﮔﺮ ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎی اﻳﻦ ﻣﺪت ﺟﻮاﺑﯽ از ﺷﻤﺎ ﻧﺮﺳﺪ ،ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ورﻗ ٌﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﺷﻤﺎ در اﻳﺮان ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ«. اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻳﮏ ﻧﺎو ﺟﻨﮕﯽ را در ﺁبهﺎی اﻳﺮان ﻣﺴﺘﻘﺮ ﮐﺮد و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﺮداﺷﺖ، اﻣﺎ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺣﻀﺮات ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺮ ﺧﺎک اﻳﺮان را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ.
49
8 ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﺎﻧﮏهﺎﻳﺶ را ﻋﻠﻴﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺖ اﻳﺮان ﺣﺎﻻ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﺛﺮوتهﺎی ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﻮد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﺳﺘﺨﺮاج و ﻓﺮوش ﺁن ﺑﺎﺷﺪ .وﻟﯽ ﺗﺎ ﻣﻴﺴﺮ ﺷﺪن ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮداری از اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ دوﻟﺖ را ،ﮐﻪ درﺁﻣﺪش ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ .هﻢ ﺣﻘﻮق ﮐﺎرﮔﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﺷﺪ ،هﻢ ﭼﻮن ﻣﺎ را در ﻣﺤﺎﺻﺮ ٌﻩ اﻗﺘﺼﺎدی ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺴﯽ ) در ﺻﺪر هﻤﻪ ﮐﺸﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ( ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻔﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺷﺪ ،درﺁﻣﺪی در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد .ﻣﺼﺪق ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﺎ زﺣﻤﺎت ﻓﺮاوان و ﺑﺮای ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ دﻣﮑﺮاﺳﯽ را ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و هﻮﺷﻤﻨﺪی و ﻓﺮهﻨﮓ ،ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی اﻣﺮوزی اﻳﻦ ﻟﻐﺎت را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ،ﺷﺮح داد. ﻳﺎدﺁوری اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﻦ ﻣﺎ از دﺳﺘﮕﺎﻩ- هﺎی ﻧﻔﺘﯽ ﭼﻨﺎن ﻣﻮاﻇﺒﺖ و ﻣﺮاﻗﺒﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط ﻣﺼﺪق ،ﮐﻨﺴﺮﺳﻴﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺁنهﺎ ﺷﺪ از ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪ .ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮐﻪ در رأس ﺷﺮﮐﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ هﻤﻴﻦ ﻣﻬﺪی ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﻮد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اوﺿﺎع ﺁن دوران ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﻳﻦ وﺟﻪ ﺷﺒﻬﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای ﮐﺸﻮر ﻣﺎ اﻳﺠﺎد ﮐﺮد ،ﻧﺪاﺷﺖ. در ﺁن زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﺗﺎزﻩای روﺑﺮو ﺷﺪ :اﻧﮕﻠﻴﺴﯽهﺎ ﺑﻪ ﺷﻮرای اﻣﻨﻴﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺼﺪق ﺻﻠﺢ ﺟﻬﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ از ﺧﻮدﻣﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ اﺗﻬﺎم ﻣﺴﺨﺮﻩ و ﻧﺎوارد دﻓﺎع ﮐﻨﻴﻢ .ﭼﻄﻮر وﻗﺘﯽ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺧﻮد و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﻌﺎدن ذﻏﺎل ﺳﻨﮓ و ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰهﺎی دﻳﮕﺮ را ﻣﻠﯽ ﮐﺮد ،ﺁب از ﺁب ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد وﻟﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ ﺻﻠﺢ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ اﻓﺘﺎد! ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻳﻢ هﺮ ﻗﺪر از ﻧﻔﺖ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﺑﺎزار ﺟﻬﺎﻧﯽ و ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﺨﻔﻴﻔﯽ در ﺣﺪود 10ﺗﺎ 15درﺻﺪ ﺑﻪ ﺁنهﺎ ﺑﻔﺮوﺷﻴﻢ .ﻣﺼﺪق ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد در ﺻﻮرت ﻟﺰوم از ﺧﻮد اﻧﻌﻄﺎف ﻧﺸﺎن دهﺪ. ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺷﻮرای اﻣﻨﻴﺖ ﺑﺤﺚ را ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدی ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻃﺮﻓﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﺮد ،ﮔﻔﺖ» :ﭼﻮن اﺧﺘﻼف ﺑﻪ دادﮔﺎﻩ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﻻهﻪ ارﺟﺎع ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﮑﻢ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﺁن ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ« .اﻳﻦ ﺧﻮد در ﺣﮑﻢ اوﻟﻴﻦ ﭘﻴﺮوزی ﺑﻮد .ﺑﺮ ﺻﻠﺢ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺧﻠﻠﯽ وارد ﻧﺸﺪ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ هﻴﭻ ﮐﺲ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﭼﻴﺰی اﺣﺴﺎس ﻧﮑﺮد. رﻓﺘﺎر روﺳﻴﻪ در ﺷﻮرای اﻣﻨﻴﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﺳﺖ .ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﻮروی در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻳﮏ ﻧﻮاﺧﺖ ﺑﻮد :ﻳﺎ از ﺣﻀﻮر در ﺟﻠﺴﻪ ﺧﻮد داری ﻣﯽﮐﺮد و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن رأی ﻣﯽداد. اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ درﺳﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد .دﻻﺋﻞ ﺷﻮروی از ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺁب ﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺮ اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژی ﺁن دوﻟﺖ اﺳﺖ .اﺳﺘﺪﻻﻟﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ :ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺟﻮان و ﺗﺎزﻩ ﻧﻔﺲ و ﻣﺒﺎرزﻩ ﺟﻮﺳﺖ ،در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ اﻣﭙﺮاﻃﻮری اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ .ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ در اﻳﺮان ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ در ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﻨﻨﺪ .اﻳﻦ ﺣﺴﺎﺑﮕﺮی هﻢ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد هﻢ ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﺎزﮔﺎر. ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ در ﺻﺪد ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن وﮐﻴﻠﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﮐﻪ دﻓﺎع ﻣﺎ را در ﻻهﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮد. ﻣﻦ از ﭘﺮوﻓﺴﻮر ژرژ ﺳﻞ اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ را ﮐﺮدم .او ﺟﻮاب داد ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮای ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ،ﮐﻪ ﻧﻴﺮوی ﻓﺮاوان ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ ،ﭘﻴﺮ و اﻓﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ در ﻋﻮض ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮوﻓﺴﻮر روﻟﻦ Rollinاﺳﺘﺎد ﺣﻘﻮق و رﺋﻴﺲ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎی ﺑﻠﮋﻳﮏ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد .ﻗﺒﻞ از 50
ﻗﺮاﺋﺖ دﻓﺎﻋﻴ ٌﻪ ﭘﺮوﻓﺴﻮر روﻟﻦ ،ﮐﻪ از هﺮ ﺟﻬﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺑﻮد ،دادﮔﺎﻩ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎً ﺑﻪ ﻣﺼﺪق اﺟﺎزﻩ داد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر ﻧﻈﺮاﺗﺶ را اﻇﻬﺎر ﮐﻨﺪ .ﻣﺘﻦ ﻧﻄﻖ ﻣﺼﺪق در دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺻﻔﺤﻪ و ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و در واﻗﻊ ﭼﮑﻴﺪ ٌﻩ ﻧﻈﺮاﺗﺶ را در ﺑﺮ داﺷﺖ :دادﮔﺎﻩ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﺮای ﻗﻀﺎوت درﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﻣﻮرد ﻃﺮح ﺻﻼﺣﻴﺖ ﻧﺪارد ،زﻳﺮا دﻋﻮا ﺑﻴﻦ دو ﮐﺸﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻴﺎن ﻳﮏ ﮐﺸﻮر و ﻳﮏ ﻓﺮد ﺧﺼﻮﺻﯽ – ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ ﺷﺮﮐﺖ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ – اﺳﺖ .ﻧﻔﺲ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻗﺮارداد 1933در ﻣﺠﻤﻊ ﻣﻠﻞ ﺑﻪ ﺛﺒﺖ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ در اﺳﺎس ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻐﻴﻴﺮی ﻧﻤﯽدهﺪ. اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ رﺋﻴﺲ دادﮔﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺧﻮد اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻔﻊ اﻳﺮان رأی داد و ﺑﺎ اﻧﺼﺎﻓﯽ هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد» :ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ اﻳﺮان رأی ﻣﯽدهﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ دﻻﺋﻞ دﻳﮕﺮی .«..دادﮔﺎﻩ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎ 9رأی در ﻣﻘﺎﺑﻞ 4رأی ﺑﻪ ﻋﺪم ﺻﻼﺣﻴﺖ ﺧﻮد رأی داد و دادرﺳﯽ را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻢ اﻳﺮاﻧﯽ ارﺟﺎع ﻧﻤﻮد .اﻳﻦ درﺳﺖ هﻤﺎن ﭼﻴﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ- ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ .ﻣﺼﺪق اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺪﻋﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی ﺑﺰرﮔﯽ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﻋﻨﺎﺻﺮ ارﺗﺸﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﮐﻮدﺗﺎﺋﯽ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻋﻠﻴﻪ دوﻟﺖ ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .در زﻣﺎن ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ را ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﺼﺪق اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ﻳﮑﯽ از ﮐﺎرهﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺷﺪ .ﻣﺼﺪق اﺳﺘﻌﻔﺎی وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ ﺑﺮد و ﺧﻮد ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻔﺎﻟﺖ وزارت ﺟﻨﮓ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮد .وﻗﺘﯽ ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﺶ رد ﺷﺪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮد را ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﮐﺮد» :ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﺎﺷﻢ ،اﮔﺮ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﻣﺎ ﻣﺨﺘﻞ اﺳﺖ«. ﺷﺎﻩ ﻗﻮاماﻟﺴﻠﻄﻨﻪ را ﻣﺄﻣﻮر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﮐﺮد وﻟﯽ دوﻟﺖ ﻗﻮام ﺑﻪ درازا ﻧﮑﺸﻴﺪ ﭼﻮن اﮐﺜﺮﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای دادن رأی اﻋﺘﻤﺎد در ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮد ﺁﻣﺪ ﺑﺮای اداﻣﻪ ﮐﺎر ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد :ﺻﺪای اﻋﺘﺮاض ﻣﻠﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ .ﻇﺮف ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﻴﺎم هﻤﮕﺎﻧﯽ ﺷﺪ .ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﺗﻴﺮاﻧﺪازی ارﺗﺶ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮدم ﺗﻤﺎم ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ ﻣﻤﻠﻮ از ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺗﻌﺪاد ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎن هﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻓﺰودﻩ ﻣﯽﺷﺪ .اﻋﺘﺼﺎب ﺑﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر ﺳﺮاﻳﺖ ﮐﺮد ،در روزهﺎی 20و 21و 22ژوﺋﻴﻪ هﻴﺠﺎﻧﺎت ﺑﻪ اوج رﺳﻴﺪ .ﻣﺮدم ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽﮐﺸﻴﺪﻧﺪ» ،دﻳﮕﺮ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﺑﺲ اﺳﺖ! ﺑﻪ ﺟﺎن ﺁﻣﺪﻳﻢ!« ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﻪ روز ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻮام را از ﮐﺎر ﺑﺮﮐﻨﺎر ﮐﺮد و دوﺑﺎرﻩ ﻣﺼﺪق را دﻋﻮت ﺑﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﻧﻤﻮد .ﺧﺒﺮ رأی ﻧﻬﺎﻳﯽ دادﮔﺎﻩ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﻧﻴﺰ درﺳﺖ در هﻤﺎن روز ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﺳﻴﺪ. ﻣﺼﺪق ﺑﺮای ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ دوﻣﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻘﻂ از ﻣﺮدان ﻣﺼﻤﻢ و ﺧﻮﺷﻨﺎم اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﺪ .ﺧﻮد وزارت ﺟﻨﮓ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺴﻠﺢ را ﺑﻪ اﻓﺴﺮی داد ﮐﻪ هﻢ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻮد و هﻢ او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرﺗﺶ ﺑﮕﻴﺮد .ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎزی را ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ .ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮای ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻔﺖ ﺑﺎ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدی وارد ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻬﺎی ﻧﻔﺖ را هﻢ ﺗﻨﺰل دهﻨﺪ .اﮔﺮ ﻣﺼﺪق ﻗﺼﺪ ﻓﺮوش ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪای در ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺪهﺪ و اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻓﺮﻳﺎد »واﺧﻴﺎﻧﺘﺎ« ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ :ﻣﺎ ﻧﻔﺖ را ﻣﻠﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺣﺎﻻ ﻓﻼن درﺻﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﻋﺎﻳﺪﻣﺎن ﻣﯽ- ﻼ دوﻟﺖ ﮐﺎرﮔﺮ و ﺷﻮد .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺗﺮوﻣﻦ در ﻧﺎﻣﻪای ﺑﻪ ﻣﺼﺪق ﻧﻮﺷﺖ» :اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ ﻓﻌ ً ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ ﺗﺮوﻣﻦ را دارﻧﺪ .ﺷﺎﻳﺪ در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺑﻌﺪی در ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺟﻤﻬﻮری ﺧﻮاهﺎن روی ﮐﺎر ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و در ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﭼﺮﭼﻴﻞ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺣﺰب ﮐﺎرﮔﺮ ﺷﻮد ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊﺗﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺬاﮐﺮات ﺑﭙﺮدازﻳﺪ« .اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺗﺮوﻣﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳ ٌﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ ﺑﻮد ،ﻣﻊهﺬا ﭼﺎﻟﻪ- ای ﺑﻮد ﮐﻪ از اﻓﺘﺎدن در ﺁن ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮهﻴﺰ ﻣﯽﺷﺪ.
51
ﻣﺼﺪق ﺑﺴﻴﺎر زود ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﭘﻬﻠﻮی ،ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﻧﺎم دﻳﮕﺮی داﺷﺖ، ﭘﻮلهﺎی ﮐﻼﻧﯽ در اﺧﺘﻴﺎر ﻋﺪﻩای رﺟﺎﻟﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ او ﺷﻌﺎر دهﻨﺪ .ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :وﻗﺘﯽ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ اﻳﺮان را ﺗﺮک ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺛﺮوت ﻋﻈﻴﻤﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻴﻦ ﻋﺪﻩای از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺁن را ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .اﻳﻦ ﮐﺎر ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺳﺖ و در ﺷﺄن اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻧﻴﺴﺖ .اﻳﻦ اﻣﻼک را ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻣﺴﺘﺮد ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ«. ﻣﺼﺪق ﺑﻪ هﻴﭻ ﻋﻨﻮان ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ ﻧﺒﻮد ،ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ زﻣﻴﻦ و ﻣﻠﮏ را ﻣﺤﺘﺮم ﻣﯽداﺷﺖ، وﻟﯽ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺷﻌﺎر ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن زﻣﻴﻦهﺎ را ﺳﺮ دهﺪ ،ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺑﺎ اﺻﻼﺣﺎت ﺗﺪرﻳﺠﯽ اﻣﻼک ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ﻣﻠﮏهﺎی ﮐﻮﭼﮏﺗﺮی ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﻨﺪ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﻣﻮال ﺁن ﺑﻨﻴﺎد ﮐﺬا را ﺑﻪ ﻣﻠﺖ واﮔﺬار ﮐﻨﺪ ،ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط ﻣﺼﺪق ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ دادﻩ ﺑﻮد ﻣﺠﺪدًا ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ و ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺮدش ﮐﺮد. ﺗﺤﻠﻴﻞﮔﺮان ﺳﻴﺎﺳﯽ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ :ﭼﺮﭼﻴﻞ در ﺳﺎل 1951دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ- وزﻳﺮی رﺳﻴﺪ و ﺁﻳﺰﻧﻬﺎور ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺁن ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺗﺮوﻣﻦ ﺷﺪ .در ﺁن زﻣﺎن هﻴﺌﺘﯽ از ﻃﺮف ﺑﺎﻧﮏ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻃﺮح ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺁﻣﺪ :از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ دﻋﻮای ﻣﻴﺎن اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﮐﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺪ ،اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﺘﻘﺒﻞ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩهﺎی ﻧﻔﺖ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪازد و ﻓﺮوش ﻧﻔﺖ اﺳﺘﺨﺮاﺟﯽ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮد و ﺗﺎ روﺷﻦ ﺷﺪن ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮐﺎر و ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ اوﺿﺎع ﺑﻪ وﺿﻊ ﻋﺎدی درﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎﻧﮑﯽ وارﻳﺰ ﮐﻨﺪ .ﻣﺼﺪق ﮔﻔﺖ» :ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ،ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﺮط و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻠﯽ ﻧﻔﺖ ﻻ ﺑﺮای اﻳﻔﺎی ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﺸﯽ ﻣﺠﻮزی اﻳﺮان اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻮدﺗﺎن .ﭼﻮن ﺷﻤﺎ اﺻﻮ ً ﻧﺪارﻳﺪ .ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻔﺖ ﻣﺎ ﻣﻠﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟« ﻣﺼﺪق در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺧﻮد را ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﻌﻄﺎف ﻧﺸﺎن داد و ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺳﺮ ﻧﮕﺮﻓﺖ .از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺴﻴﺎری ﺑﺮ او ﺧﺮدﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﺨﺼًﺎ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺼﺪق در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻣﺮﺗﮑﺐ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم دو ﮐﺸﻮر ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻔﺖ ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ :ژاﭘﻦ و اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ .وﻟﯽ هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯽهﺎی ﻧﻔﺖﮐﺶ اﻳﻦ دو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻳﺮان رواﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ در وﻧﻴﺰ ﻳﺎ ﻋﺪن ﻣﻮرد ﺑﺎزرﺳﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻣﯽﺷﺪ .ﺣﺘﯽ در ﺁبهﺎی ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﻮﻋﯽ دزدی درﻳﺎﺋﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و هﻴﭻ ﮐﺲ هﻢ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮن را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﻤﯽﮐﺮد. رواﺑﻂ ﻣﻴﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻩ و ﻣﺼﺪق در زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻮﺗﺎﻩ )ﻳﻌﻨﯽ ﻇﺮف 28ﻣﺎﻩ( ﺑﻪ ﺷﺪت ﺷﮑﺮﺁب ﺷﺪ .ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻪ اﺻﻞ ﺣﺮﻣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﺨﺖ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺑﻮد .در ﻳﮑﯽ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽهﺎی ﺳﺎل 1950اش ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ ،ﮔﻔﺖ» :ﻣﺎ ﻃﺮﻓﺪار ﭘﺎدﺷﺎهﻴﻢ و وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎری ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ او ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ و اﺣﺘﺮام ﻣﻠﺖ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد« .ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت هﻢ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺑﻮد .ﺑﺎرهﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ» :هﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺷﺮﻓﻴﺎب ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ ،ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮐﻨﻴﺪ« .و ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻴﻢ .در ﺳﻨﻴﻦ ﭘﻴﺮی ﭘﻴﻤﻮدن ﺣﺪود 500ﻣﺘﺮ ﺳﺮﺑﺎﻻﺋﯽ ﮐﺎخ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد ،وﻟﯽ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮد اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ او اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺖ را ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻃﯽ ﮐﻨﺪ ،ﭘﺎﺳﺦ داد» :اﮔﺮ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ ،از ﻓﺮدا هﺮ ﮐﺲ و ﻧﺎﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﺪ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻞ در ﻣﺤﻮﻃ ٌﻪ ﮐﺎخ ﻗﻴﻘﺎج ﺑﺮود« .ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺁﻣﻮﺧﺖ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﺪق ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻗﺼﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺠﺎد ﺁﺷﻮب و ﺑﺮهﻢ زدن ﺁراﻣﺶ ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﻓﻠﺞ ﮐﺮدن دوﻟﺖ اﺳﺖ ،در رواﺑﻂ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁن دو ﺑﯽاﻋﺘﻤﺎدی ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮد .ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ هﺮ ﭘﻨﺞ 52
ﻳﺎ ﺷﺶ هﻔﺘﻪ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺷﺎﻩ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﺎرهﺎ ﻣﯽزد ،اﻳﻦ اﺧﻼﻟﮕﺮیهﺎ ﮔﺎﻩ ﺗﺎ ﻣﺮز ﮐﻮدﺗﺎ هﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ. ﺣﺎدﺛ ٌﻪ اواﺋﻞ ﻣﺎﻩ ﻣﺎرس را ﻣﯽﺗﻮان از اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺷﻤﺮد .ﭼﻨﺪ روزی ﻗﺒﻞ از ﻧﻮروز، اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺪق و دﮐﺘﺮ ﺻﺪﻳﻘﯽ ،وزﻳﺮ ﮐﺸﻮر ،اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺧﺎرج از اﻳﺮان دارد ،هﻢ ﺑﺮای ﻣﻌﺎﻳﻨ ٌﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ و هﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر زﻳﺎرت ﮐﺮﺑﻼ. ﻣﺼﺪق ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد و ﺗﺬﮐﺮ داد ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ در ﺁن ﻟﺤﻈﻪ در اﻳﺮان ﺣﻴﺎﺗﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ اﻓﺰود اﻟﺒﺘﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺨﺘﺎرﻧﺪ و ﺷﺨﺺ او اﻣﻴﺪوار اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ اراد ٌﻩ ﺳﻔﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺎز ﮔﺮدﻧﺪ. در روز ﻣﻮﻋﻮد ،ﺑﻪ ﺷﻮرای وزﻳﺮان اﻃﻼع دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻮدﻳﻊ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ ﺑﺮوﻧﺪ .در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ اﮔﺮ ﭼﻪ هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ در ﻣﻮرد ﺳﻔﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ راز داری ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻼ در ﺟﺮﻳﺎن اﻣﺮﻧﺪ. ﻋﻤﻞ ﺁوردﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺰدوران و ﺟﻴﺮﻩ ﺧﻮاران اﻣﻼک ﭘﻬﻠﻮی هﻤﻪ ﮐﺎﻣ ً ﻣﺼﺪق ﺣﺪود ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ در ﺣﻀﻮر اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻮد و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ هﺰار ﻧﻔﺮ ﮐﺎخ را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺼﺪ ﺗﺮور ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ را داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻳﻢ از درهﺎی ﻓﺮﻋﯽ و دور از ﭼﺸﻢ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن از ﮐﺎخ ﺧﺎرج ﺷﻮﻳﻢ .ﻣﺎﺷﻴﻦهﺎی ﭘﺮﭼﻢدار رﺳﻤﯽ را در ﻣﺤﻞ رهﺎ ﮐﺮدﻳﻢ و هﺮ ﮐﺪام ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ .اﻣﺎ اراذل و اوﺑﺎش و »ﺑﯽﻣﺦ«هﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻣﺼﺪق ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و او ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﭘﻨﺎهﻨﺪﻩ ﺷﺪ. اﮔﺮ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﻮادث ﺑﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺻﺮﻳﺢ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﺑﺪون ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ اﻳﺸﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻳﮑﯽ از دﻻﺋﻞ هﻢ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ از ﺳﻔﺮ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪﻧﺪ و دﻟﻴﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ رأی را هﻢ »اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻠﻖاﻟﺴﺎﻋ ٌﻪ ﻣﺮدم« اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ. از اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻴﺎن ﺁن دو ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از ﻣﻴﺎن رﻓﺖ .ﻣﺼﺪق در ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻮروز ﺷﺮﻓﻴﺎب ﻧﺸﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﻌﺎوﻧﺶ را ﻓﺮﺳﺘﺎد ،و ﻃﯽ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ هﻢ ،دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﮑﺮد – ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺎ زﻣﺎن ﺳﻘﻮﻃﺶ. ﻓﺸﺎر ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ .ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ وزﻳﺮ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ ﺁﻳﺰﻧﻬﺎور ،ﺟﺎن ﻓﺎﺳﺘﺮ داﻟﺲ ،ﻣﺸﺎور ﺣﻘﻮﻗﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﺗﻘﺎرن، ﺳﺨﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﺮﺳﻨﺪی ﭼﺮﭼﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻮد از اﻳﻦ وﺿﻊ راﺿﯽ ﺑﻮد. ﻣﺼﺪق در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮاواﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ او ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﺠﻠﺲ را ﻣﻨﺤﻞ ﺳﺎﺧﺖ. ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ از ﻃﺮف ﻳﮑﯽ از ﻣﺪاﻓﻌﻴﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﭘﺎرﻟﻤﺎﻧﯽ ﮐﺎری ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .اﻣﺎ اﮔﺮ اﻳﻦ اﻗﺪام وی را ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ ،ﺑﺮای ﺗﻮﺻﻴﻒ ﭘﻴﺶﺁﻣﺪهﺎی ﺑﻌﺪی ﭼﻪ ﺻﻔﺘﯽ ﻣﯽ- ﺗﻮان ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد؟ ﺷﺐ 16اوت اﺳﺖ .ﺳﺮهﻨﮓ ﻧﺼﻴﺮی ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺎرد ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ،ﺑﺎ ﺗﺎﻧﮏ و ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻣﺼﺪق ﻣﯽرود ،ﺑﺮﮐﻨﺎری او را از ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی اﺑﻼغ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ .ﻣﺼﺪق ﺑﺮ ﭘﺎﮐﺖ ﺣﮑﻢ ﻋﺰﻟﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪای ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ» :ﭘﻴﺎم رﺳﻴﺪ ،اﻃﻼع ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ« .رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد )ﻳﮑﯽ از ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﻴﻼن ﭘﻠﯽﺗﮑﻨﻴﮏ ﻓﺮاﻧﺴﻪ( در ﻣﺤﻞ ﮐﺎرش ﻧﻴﺴﺖ .او را ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺘﺎد ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ .ﻧﺼﻴﺮی را ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و اﻓﺮاد ﮔﺎرد ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺑﺪون ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
53
اﮔﺮ اﻳﻦ ﮐﻮدﺗﺎ ﻧﻴﺴﺖ ،ﮐﻮدﺗﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ ﺳﺮهﻨﮓ ﺣﺎﻣﻞ ﺁن ﺑﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻣﻀﺎء ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﮔﻴﺮﻳﻢ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت اﺟﺎزﻩ و ﻗﺪرت اﺧﺮاج ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ را هﻢ ﻣﯽ- داﺷﺖ ،ﺑﺮای ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽﺷﻮد و از او ﻣﯽ.ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺑﺮود ،ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ در ﺳﺎﻋﺖ ﻳﮏ ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺗﻮپ و ﺗﻔﻨﮓ و ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ .ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﭼﻪ ﻋﻮاﻗﺒﯽ در ﭘﯽ ﻣﯽداﺷﺖ! ﻗﺼﺪم ﺑﺎزﺳﺎزی ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﺲ از ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻧﻴﺴﺖ ،وﻟﯽ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﻣﺼﺪق درﺧﻮر اﺑﻌﺎد ﺣﺎدﺛﻪ از ﺧﻮد واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد .ﺣﻖ ﺑﻮد در هﻤﺎن ﺷﺐ دﺳﺘﻮر ﺗﻴﺮﺑﺎران ﺁن ﻧﺎﮐﺴﺎن ،و در رأس ﺁنهﺎ ﻧﺼﻴﺮی ،را ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻌﺪ هﻢ در ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ را ﺑﺮای ﻣﺮدم ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﯽداد و ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﻧﻤﻮد .ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻋﻼم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﻣﻦ دﻣﮑﺮات و ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻮنﺷﻨﺎس اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی او ﺑﻮدم ،اﻓﺮاد ﮔﺎرد ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ را ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻮﺧﻪ اﻋﺪام ﻣﯽﺳﭙﺮدم .زﻳﺮا ﺑﺮای ﺧﺮوج از ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪای دو راﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ :ﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪن ﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ رﻓﺘﻦ .اﻣﺎ ﻣﺼﺪق ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺎﻩ را ﮐﺮد .ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ادﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﺑﻴﺰاری از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی – ﺑﻪ هﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد – دﻗﻴﻘًﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﮑﺘﺐ او هﺴﺘﻢ .در ﻣﻮاردی ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽ و ﺑﺰرﮔﻮاری ﺧﺪایوار ﺧﻄﺎی ﻣﺤﺾ اﺳﺖ ،زﻳﺮا ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻠﺘﯽ را ﺑﻪ ﺗﺒﺎهﯽ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺗﻬﺮان ﻧﺒﻮد ،هﻤﺮاﻩ هﻤﺴﺮش ﺛﺮﻳﺎ ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻪ ﮐﻨﺎر درﻳﺎی ﺧﺰر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺁﻧﺠﺎ در اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻮد .وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﻮدﺗﺎ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ اول راهﯽ ﺑﻐﺪاد ﺷﺪ و از ﺁﻧﺠﺎ راﻩ رم را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺼﺪق ﺑﻪ هﻤﻴﻦ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ وزﻳﺮ ﮐﺸﻮر اﻋﻼم ﮐﻨﺪ :ﮐﻮدﺗﺎﺋﯽ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻠﻴﻨﺶ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪﻩاﻧﺪ .ﺳﺮﻟﺸﮕﺮ زاهﺪی ،ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺼﺪق اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ را در ﺟﻴﺐ ﮔﺬاﺷﺖ .ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻨﺜﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد :ﻧﻘﺸﻪ »اﻟﻒ« ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد ،ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ اﺟﺮای ﻧﻘﺸﻪ »ب« ﺑﻮد. در ادارات هﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪن ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺷﺎﻩ از دﻳﻮارهﺎ ﺷﺪﻧﺪ .ﻣﻦ ﻳﮑﯽ از ﮐﺎرﻣﻨﺪان ﻧﺎدری ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮑﺮدم ،ﻧﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ دل ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺧﺎص ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ .ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوﻳﺶ را ﺑﺮای ﭘﺎﺋﻴﻦ ﮐﺸﻴﺪن ﻣﺠﺴﻤﻪهﺎی رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﺴﻴﺞ ﮐﺮد .ﻓﻀﺎ ﺑﺮای ﺟﻤﻬﻮری ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﺼﺪق اهﻞ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد. در هﻤﺎن زﻣﺎن ﻣﺤﻠﻪهﺎی ﺟﻨﻮب ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان در ﺟﻮش و ﺧﺮوش دﻳﮕﺮی ﺑﻮد .در ﺁﻧﺠﺎ ﻋﺪﻩای ﺳﺮﮔﺮم ﺗﻘﺴﻴﻢ ﭘﻮل ﺑﯽﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻴﻦ ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻋﻮام ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﻪ ﻓﻮاﺣﺶ ﺷﻬﺮﻧﻮ و ﺑﻪ واﺳﻄﻪهﺎ و ﭘﺎاﻧﺪازان و ﺑﻪ هﺮ ﮐﺲ و ﻧﺎﮐﺴﯽ اﺳﮑﻨﺎس دادﻩ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺎد »ﺟﺎوﻳﺪ ﺷﺎﻩ!« ﺑﺮدارد ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺎد ﺳﺴﺘﯽ و ﺑﯽﻟﻴﺎﻗﺘﯽ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن داد .ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺘﻔﺮق ﮐﺮدن ﺗﺠﻤﻌﺎت اوﻟﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻨﺘﻈﺮ وﻗﺎﻳﻊ ﺑﻌﺪی ﻣﺎﻧﺪ 19 .اوت ﺑﻮد .در ﺳﺎﻋﺖ 10ﺻﺒﺢ ﻣﻦ ﺷﺨﺼًﺎ ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدم: در ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ،در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﻗﺼﺪ دارﻳﺪ ﭼﻪﺑﮑﻨﻴﺪ؟ ﺟﻮاﺑﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ: ﻣﺎ ﺑﺮ اوﺿﺎع ﻣﺴﻠﻄﻴﻢ.ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزدﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮد را ﺁﻣﺎد ٌﻩ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻣﺼﺪق ﻣﯽﮐﻨﺪ.
54
زاهﺪی هﻢ ،ﮐﻪ در ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن در ﺷﻤﺎل ﺗﻬﺮان ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺧﺒﺮهﺎ را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁب ﺧﻮب ﮔﻞﺁﻟﻮد ﺷﻮد ﺗﺎ او ﻣﺎهﯽاش را ﺑﮕﻴﺮد .ﺣﻮاﻟﯽ ﻇﻬﺮ ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﺎزار ﻧﻴﺰ ﺗﺤﺖ رهﺒﺮی ﭼﻨﺪ ﻣﻼ و ﺁﺧﻮﻧﺪ ،ﮐﻪ ﻧﺎز ﺷﺴﺖهﺎی ﮐﻼن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﻪ ﺗﻈﺎهﺮات ﭘﻴﻮﺳﺖ .ﻣﻦ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﻣﺼﺪق را ،ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺮوهﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﺗﻈﺎهﺮﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ و ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽﺷﺪم .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺮی ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺰﻧﻢ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ادار ٌﻩ اوﺿﺎع ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از دﺳﺖ دوﻟﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎس ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ .هﻴﺌﺘﯽ ﻣﺮﮐﺐ از ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ از ﺷﺨﺼﻴﺖهﺎی ﻃﺮاز اول ﻣﻤﻠﮑﺖ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ او ﺑﻪ رم ﺑﺮوﻧﺪ وﻟﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺳﺮﺳﺎم ﺁور ﭘﻴﺶ ﻣﯽرﻓﺖ و اﻳﻦ هﻴﺌﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دهﺪ .ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﮐﺮات دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﻮرتهﺎﻳﯽ هﻢ ﺷﺪ .ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺎﻩ در »ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ« ﻣﻨﮑﺮ اﻳﻦ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺸﺎورﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺸﺎورات ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ .اﻳﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻣﺼﺪق ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﻋﻼم ﮐﻨﺪ دروغ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ .در ﺻﺒﺢ ﺁن روز ﻋﺪﻩای ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻣﺮا ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ زﻣﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ رژﻳﻢ ﻓﺮا رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺮا هﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد هﻤﺼﺪا ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﻦ ﺑﺪون رﻋﺎﻳﺖ ﺗﺮﺗﻴﺐ و ﺁداب هﻤﻪ را از اﻃﺎﻗﻢ ﺑﻴﺮون ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻳﻨﺠﺎ ﻃﻮﻳﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ ،ﮐﺎرهﺎ ﺣﺴﺎب و ﮐﺘﺎب دارد و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن و ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺳﺖاﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔﺬارﻳﻢ. وﻗﺘﯽ از ﮔﺸﺘﯽ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ زدم ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻢ ،اﻳﻦ اﺣﺴﺎس را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ .ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺧﺒﺎر ﮔﻮش ﻣﯽ.دادم ،در اﻃﺎق ﻣﺮا زدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﭼﻄﻮر هﻨﻮز در وزارﺗﺨﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻳﺪ؟ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﮐﻨﻨﺪ! ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ،ﭼﻮن در وزارﺗﺨﺎﻧﻪ هﻢ دﻳﮕﺮ ﮐﺎری ﻧﺒﻮد ،ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدم. رادﻳﻮ در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺨﺶ ﭘﻴﺎمهﺎی ﺁن ﻋﺪ ٌﻩ ﮐﺜﻴﻒ و ﺁﻟﻮدﻩای ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ در ﻟﺤﻈﺎت ﺣﺴﺎس رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻬﺠﺖ ﺧﻮد را از ﺣﻮادث ﺁن روز ﺑﺎ ﺟﻤﻼﺗﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ اﻇﻬﺎر ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ» :دوﻟﺖ ﺧﺎﺋﻦ و ﻓﺎﺳﺪ ﻃﺒﻖ اﻣﻴﺎل ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻠﺘﯽ ﮐﻪ ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺘﻘﻼﻟﺶ ﺑﻮد ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ« .اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖﻃﻠﺒﺎن ﭘﺴﺖ هﻨﻮز هﻢ در ﻗﻴﺪ ﺣﻴﺎﺗﻨﺪ ،ﻓﻘﻂ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﻋﺪام ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺳﺰاوار اﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ هﻢ ﺑﻮد .اﻣﺮوز دو ﻧﻔﺮ از ﺁﻧﻬﺎ در ﺗﻬﺮان ﻋﻤﺮ ﻣﯽﮔﺬراﻧﻨﺪ و ﺑﻘﻴﻪ هﻢ در ﺧﺎرج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ در ﺟﺎﺋﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﻮم و ﺑﺮای ﻣﺪت ﺳﻪ روز در ﺧﺎﻧ ٌﻪ دوﺳﺘﺎن ﺑﻮدم .روز ﺳﻮم زاهﺪی ﻳﮑﯽ از ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺳﻨﺎﺗﻮر ﻣﺮا ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﻧﺰدم ﻓﺮﺳﺘﺎد: ﺷﻤﺎ هﻴﭻ ﻋﻤﻞ ﺧﻼﻓﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻩاﻳﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺑﻌﺪی ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻴﺪ .روز ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎﻩ ﺑﻴﺂﺋﻴﺪ ،ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وزﻳﺮ ﮐﺎر ﺑﺎ ﺑﻘﻴ ٌﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ هﻤﮑﺎری هﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم: روزی ﻣﻦ ﻧﻪ اﻣﺮوز و ﻧﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﻮاﻟﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ.
55
ﺑﺨﺶ دوم ﭘﺎﻳﻤﺮدی در ﻋﻘﺎﻳﺪ
56
1 ﭼﺸﻴﺪن ﻣﺰ ٌﻩ زﻧﺪانهﺎی ﺷﺎﻩ ﮐﻮدﺗﺎی 28ﻣﺮداد 19) 32اوت ،(1953ﺑﻪ ﻣﺪت 25ﺳﺎل ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﻴﺎم ﻣﻠﯽ ﺑﺎ هﻤﺮاهﯽ دﺳﺘ ٌﻪ هﻮراﮐﺸﺎن ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ .هﻴﭻ ﮐﺲ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی، ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ اﻳﺮادی ﺑﮕﻴﺮد .در ﺁن زﻣﺎن ﻣﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪای ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺁن ﮐﻮدﺗﺎی 28ﻣﺮداد را ﻧﻨﮕﻴﻦ ﺧﻮاﻧﺪﻩام .ﺑﺎ ﺁن ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺁن زﻣﺎن از در ﺁﺷﺘﯽ در ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد از اﻳﻦ اﻣﺮ ﭼﻨﺪان ﺧﺸﻨﻮد ﻧﺸﺪ .در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﻋﺪﻩای ﺑﻪ ﮐﺎر ﻻ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﯽزﻧﺪ«. ﺷﻤﺎ اﻋﺘﺮاض داﺷﺘﻨﺪ ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﺘﻴﺎر اﺻﻮ ً ﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺁن »ﻗﻴﺎم ﻣﻠﯽ« ﮐﺬا از ﻗﺒﻞ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .اﺳﻨﺎدی ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻢ ﻧﺒﻮد .ﻣﺼﺪق ﻃﯽ ﻣﺤﺎﮐﻤﺎﺗﺶ ﭼﮑﯽ را ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻎ ﻳﮏ ﻣﻠﻴﻮن دﻻر ﮐﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽ ﺑﻨﺎم ﺑﺎرﻧﺮ در ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻠﯽ وارﻳﺰ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد ،ﭼﮏهﺎی دﻳﮕﺮی هﻢ ﺑﻮد .1اﺳﮑﻨﺎسهﺎی اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ و ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ دﻻرهﺎی ﭘﺮداﺧﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن رد ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﻣﻊهﺬا ﻃﺒﻖ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ در دﺳﺖ دارﻳﻢ ﺑﻪ رﻏﻢ ﻣﺰدهﺎ و ﻣﻘﺎمهﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﮐﻮدﺗﺎ رﺳﻴﺪ و ﻣﻴﻠﻴﻮنهﺎ ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﺤﻠ ٌﻪ ﺑﺎزار و ﺟﻨﻮب ﺗﻬﺮان ﭘﺨﺶ ﺷﺪ ،ﮐﻞ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮای ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ ارزان ﺗﻤﺎم ﺷﺪ .1ﮐﻮدﺗﺎهﺎی ﺑﻌﺪی »ﺳﻴﺎ« در اﻳﻨﺠﺎ و ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺁب ﺧﻮرد .ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ ﺑﻪ ﻣﻔﺖ وارد ﮐﻨﺴﺮﺳﻴﻮم ﺷﺪﻧﺪ ،وﻟﯽ اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻬﺎی ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪﻧﺪ 40درﺻﺪ از ﺳﻬﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺎ واﮔﺬار ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ارﺗﺶ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ وﻟﯽ اﻳﻦ ﻓﺮض ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ .در ﻣﺠﻤﻮع ارﺗﺶ ﺧﻮد را از ﻣﻌﺮﮐﻪ دور ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ،در ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺎﻋﺎت ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﺧﻮدی ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﺁن هﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﻣﺎ هﻢ ﺑﻮدﻳﻢ« .ﺑﺴﻴﺎری ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﺧﺎﻧﻪهﺎﺷﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ دم ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻌﺮ ٌﻩ »ﺟﺎوﻳﺪ ﺷﺎﻩ« ﺳﺮ ﺑﺪهﻨﺪ. ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻓﺴﺮاﻧﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﺴﺎد ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و هﻤﺮاهﯽ رﺟﺎﻟﻪهﺎی ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺷﻬﺮ و ﮐﻤﮏ اﻓﺮادی ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻣﻠﯽ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺳﺮ و ﺳﺮّﺷﺎن ﺑﺎ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و اﻧﮕﻠﻴﺲ – ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻧﮕﻠﻴﺲ – از ﮐﺎر ﺑﺮﮐﻨﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. ﻣﺼﺪق را ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ دادﮔﺎﻩ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ،و ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺘﺶ اﻓﺰودﻧﺪ .او ﻃﯽ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﺮد ،ﺑﻠﮑﻪ ادﻋﺎ ﻧﺎﻣ ٌﻪ دادﺳﺘﺎن را ﻧﻴﺰ ﺣﻼﺟﯽ ﻧﻤﻮد .اﻳﻦ ﻳﮑﯽ را ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﺮﮔﺰ ﺑﺮ او ﻧﺒﺨﺸﻮد. دادﺳﺘﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ دادﮔﺎﻩ ،ﮐﻪ ﺗﻌﺎدل رواﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺑﺮای ﻣﺼﺪق ﺗﻘﺎﺿﺎی اﻋﺪام ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻗﻀﺎت رأی ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪان دادﻧﺪ. ﻣﺼﺪق ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد او ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﺪ .او هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺰﺑﯽ ﻗﻮی ﺑﺴﺎزد ﮐﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰوم ﺑﺘﻮاﻧﺪ از او ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ .در ﻣﻮرد ﺷﺨﺼﻴﺘﺶ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ درﺳﺘﮑﺎری و ﻧﻴﮏﻧﺎﻣﯽ از هﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ارزﻧﺪﻩﺗﺮ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺠﻨﮕﺪ و ﭘﻴﺮوز ﺷﻮد ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺷﻬﻴﺪ و ﻣﻈﻠﻮم ﺑﺎﺷﺪ.
57
ﺷﺮاﻓﺖ و درﺳﺘﯽ او در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﻟﯽ ،ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ٌﻩ ﺧﺎص و ﻋﺎم اﺳﺖ ،ﺗﻮأم ﺑﺎ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﯽهﺎ و ﺳﺨﺘﮕﻴﺮیهﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽﺷﺪ .ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﯽرﺳﻴﺪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ از اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻓﺮدا ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ اﺟﺮا ﺷﻮد .هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎزﺷﯽ را ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺳﻴﺎﺳﺖ واﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ« ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﻴﺎﻧﻪای ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﺤﻮﻻت ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ را درﺳﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد .ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ را ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﺑﺎزار ﻣﺸﺘﺮک اروﭘﺎ ﺷﺪ درک ﻧﮑﺮد و ﺗﺼﻮر ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺁﻟﻤﺎن ﺣﺘﯽ ﺑﺮاﻳﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺠﺴﻢ ﻧﺒﻮد .ﺑﻪ ﻧﻬﺮو ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮد و او را »ﻣﻬﺮ ٌﻩ اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ« ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁورد. ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ ﻣﺼﺪق را ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎدﺁور ﺷﺪ وﻟﯽ از ﻳﺎد ﻧﺒﺮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻗﺪرتهﺎی ﺑﺰرﮔﯽ در اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺷﺮاﻳﻂ هﻢ ﮐﺎرهﺎ را ﺑﺮ او ﺁﺳﺎن ﻧﻤﯽﮐﺮد .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺣﺘﯽ ﻣﺮگ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﻧﻴﺰ در اوﺿﺎع ﺁن زﻣﺎن ﺑﺮای اﻳﺮان ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ ﺷﺪ .ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺶ ،ﮐﻪ ﻣﺎﻟﻨﮑﻒ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ در ﺧﻮر ﻣﻘﺎﻣﺶ ﻧﺪاﺷﺖ .ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖ ،زﻳﺮا ﭼﺮﭼﻴﻞ در ﺁن زﻣﺎن ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻔﻮذ و ﺣﻴﺜﻴﺖ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ را در ﻣﻨﻄﻘ ٌﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس اﺣﻴﺎ ﮐﻨﺪ .ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ هﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﺧﻸﻳﯽ ﮐﻪ ﺿﻌﻒ دوﻟﺖ ﺷﻮروی ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردﻩ ﺑﻮد رهﺒﺮی ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺁﻳﺰﻧﻬﺎور در ﺗﻮﺿﻴﺢ دﺧﺎﻟﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ در ﺁن ﺑﺨﺶ از دﻧﻴﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ» :هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارد ،ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرز ٌﻩ ﻣﺎﺳﺖ« .ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻠﮏ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﻃﺮف ﻧﺒﻮد ،ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﺷﺮاف زادﻩای ﺑﻪ ﻧﺎم دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪق ﻃﺮف ﺑﻮد. ﺁﻳﺰﻧﻬﺎور اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد» :هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﻔﺖ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ،ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﺎﺳﺖ« ﮔﻔﺘﻪاش ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺰدﻳﮏﺗﺮ ﻣﯽﺑﻮد .ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل در اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎزﻧﺪﻩ ﻧﺸﺪ .در 6ﺷﻬﺮﻳﻮر ) 28اوت(، ﻳﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ 9روز ﭘﺲ از وﻗﺎﻳﻌﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﺣﺶ ﮔﺬﺷﺖ ،زاهﺪی اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺬاﮐﺮات درﺑﺎرﻩ ﮐﻨﺴﺮﺳﻴﻮم ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﮐﻨﺴﺮﺳﻴﻮﻣﯽ ﮐﻪ در ﻓﻮرﻳ ٌﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺷﺮﺣﺶ را وﻗﺘﯽ در ﺳﻠﻮل ﺗﻴﺮﻩ و ﺗﺎر زﻧﺪان ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدم ﺷﻨﻴﺪم .ﻓﺎﺗﺤﻴﻦ ﻏﻨﺎﺋﻢ را ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ: %40اﻧﮕﻠﻴﺲهﺎ %40 ،ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽهﺎ %14 ،هﻠﻨﺪیهﺎ و %6ﻓﺮاﻧﺴﻮیهﺎ .ﺑﻪ اﻳﺮان هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﮐﯽ ﻣﯽرﺳﻴﺪ :ﻧﻴﻢ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺷﺪ ﺳﻬﻢ ﻣﺎ. اﻳﻦ ﻗﺮارداد از ﭼﻨﺪ ﺟﻬﺖ از ﺷﺮاﺋﻄﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺪق ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺗﺎزﻩ او رد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد .ﺷﺮﮐﺎی ﻣﺎ ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﻗﻴﺎم ﻣﺼﺪق ﻋﻠﻴﻪ اﻣﭙﺮاﻃﻮری ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﮐﺎر ﻏﻠﻄﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و او ﺑﻪ ﻋﺒﺚ ﻣﺪﻋﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﺮ ﻗﺪرﺗﯽ را ﮐﻪ ﺣﺪود دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻗﺮن ﺑﺮ ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﺮوری ﮐﺮدﻩ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ،ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدی و ﻋﺮاق ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ ،اﮔﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﺪی ﺑﺮای ﻣﺼﺮ ﻳﺎ ﺳﻮرﻳﻪ ﻣﯽﺷﺪ) .ﮐﻤﺎ اﻳﻨﮑﻪ در ﺳﺎل 1956دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﺻﺮ هﻨﮕﺎم ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن ﺗﺮﻋﻪ ﺳﻮﺋﺰ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ اﻳﻦ ﮐﺎر را از ﻣﺼﺪق ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ«(. دو ﻳﺎ ﺳﻪ هﻔﺘﻪ ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎ ،ﭘﻴﺮوان ﻣﺼﺪق ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻧﻈﺮ ﻣﺮا درﺑﺎر ٌﻩ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺷﺪﻧﺪ .ﻣﻦ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ هﺴﺘ ٌﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ واﺟﺐ اﺳﺖ .هﻤﺮاﻩ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ،ﮐﻤﻴﺘﻪای ﺳﺮّی ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻳﻢ. دوﻟﺖ وﻗﺖ هﻨﻮز ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪ ،و ﭘﺲ از ﺁن ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ارث ﻼ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻴﻢ و رﺳﻴﺪ ،ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺁزادی ﻋﻤﻞ ﻧﺴﺒﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ .ﻣﺜ ً ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻠﯽ ﮐﭙﯽ ﺑﺮای ﺗﮑﺜﻴﺮ اﻋﻼﻣﻴﻪ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺑﺮای اﻧﺘﺸﺎر روزﻧﺎﻣﻪ- هﺎﺋﯽ ﺑﺎ اﺳﺎﻣﯽ »راﻩ ﻣﺼﺪق« و »ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻠﯽ« ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ. ﺑﺮای ﺧﺎﺗﻤﻪ دادن ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﻧﻔﺖ ،دوﻟﺖ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ داﺷﺖ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ .ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺼﺪق ﺗﻘﺎﺿﺎی اﻧﺤﻼل ﻣﺠﻠﺲ را دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ 58
)ﭼﻮن ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻨﺤﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد( ﺣﻖ ﻧﺎﻣﺰد ﺷﺪن را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﺪﻩای از ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺣﺬف ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ از ﻃﺮف دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﻣﺒﺎرزات اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم .در اﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﻓﻬﺮﺳﺖهﺎ را ﺗﻬﻴﻪ ﮐﻨﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﺠﻤﻌﺎت ﮐﻮﭼﮏ را ﺑﺪهﻢ و ﻏﻴﺮﻩ. ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ را ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ و ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرا را هﻢ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ .ﭼﻮن در ﺁن زﻣﺎن هﻨﻮز 40ﺳﺎل ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرا ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدم. اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای هﻤﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺠﺴﻢ اﺳﺖ :اﺻﻞ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ هﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻌﺎﻣﻠ ٌﻪ ﻧﻔﺖ را اﻓﺸﺎ ﮐﻨﺪ ﻧﻤﯽ- ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ راﻩ ﻳﺎﺑﺪ .اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت در ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﻴﻠﯽ دﻣﮑﺮاﺗﻴﮏ اﻧﺠﺎم ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ،ﺣﺘﯽ در زﻣﺎن ﻣﺼﺪق ،وﻟﯽ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ دﺳﺖ ﺑﻘﻴﻪ را از ﭘﺸﺖ ﻣﯽﺑﺴﺖ. ﺧﻮد ﻣﺮا ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﻗﺒﻞ از اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت از ﮔﻮد ﺧﺎرج ﮐﺮدﻧﺪ .ﭘﺎﮐﺴﺎزی و ﺗﺼﻔﻴﻪ اﻋﻀﺎء ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ و ﻣﻠﻴﻮن ﻃﺮﻓﺪار ﻣﺼﺪق ﺑﺎ ﺷﺪت و ﺣﺪت هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ .در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﺎت ﻣﺼﺪق ﺁﻏﺎز ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم »اﺧﻼﻟﮕﺮی و ﺗﻮهﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﻄﻨﺖ« ﺑﺎزداﺷﺖ و زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪم .ﺳﺮهﻨﮓ ﮐﻢ ﺳﻮادی در ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺻﻔﺤ ٌﻪ ﮐﺎﻏﺬی اﻳﻦ ﺟﻤﻼت را دﻳﺪﻩ ﺑﻮد: »ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺣﻖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﺮدن و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮدن را در ﺁن واﺣﺪ ﻧﺪارد ،اﻳﻦ دوﮔﺎﻧﮕﯽ ﻣﻐﺎﻳﺮ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺖ« .اﻋﺘﺮاض ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻠ ٌﻪ اول اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد» :ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺣﻖ ﻧﺪارد؟ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻤﻪ ﺣﻘﯽ دارد!« ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ رﻓﻊ اﺗﻬﺎم دادﻩ ﻧﺸﺪ .ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد و ﻃﺒﻖ ﻣﺎدﻩ 5ﺁن ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً هﺮ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮد .اﻳﻦ ﻣﺎدﻩ ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﺒﻴﺮ اﺳﺖ .ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﯽ ﺑﺎ هﻤﮑﺎری ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ)!( ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪم ،ﻳﻌﻨﯽ اﺗﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﺮ ﮐﺲ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﻘﺪر از واﻗﻌﻴﺖ ﺑﻪ دور اﺳﺖ. در رﺑﻊ ﻗﺮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺁن ﺣﻮادث ﺁﻣﺪ ﻣﻦ در ﻣﺠﻤﻮع ﭘﻨﺞ ﺳﺎل و هﺸﺖ ﻣﺎﻩ در زﻧﺪان ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮدم .ﻳﮏ دور ٌﻩ هﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ هﻢ ﻣﻤﻨﻮعاﻟﺨﺮوج ﺑﻮدم .ﻃﺒﻌًﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺸﮑﻼت دﻳﮕﺮی را هﻢ اﻳﺠﺎد ﻣﯽﮐﺮد .ﺑﺮای ورود ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺛﺮوﺗﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ داﺷﺖ. دوﺳﺘﺎن و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ دﻓﻌﺎت ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩام ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ. راهﯽ ﺟﻠﻮ ﭘﺎی ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ از اﻳﻦ درد ﺳﺮهﺎ ﺧﻼص ﺷﻮم .ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ،و ﺗﻌﺪادﺷﺎن هﻢ زﻳﺎد ﺑﻮد ،اﻳﻦ ﻣﺰﻳّﺖ را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻦ ﻣﻠﮑﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻢ ﻧﻔﻮذی ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ داﺷﺖ .ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﻋﻮت ﺑﻪ هﻤﮑﺎری ﺷﺪم. ﺷﺨﺺ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺮای ﻣﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ وارد ﺷﻮم ﻳﺎ اﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﺧﺎرج ﺷﺪن از اﻳﺮان را دارم ﺳﻔﺎرﺗﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ .از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﺬرﻧﺎﻣ ٌﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮدم در ﻋﻮض ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ دﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ! وﻟﯽ ﻣﻴﺎن رﻓﺎﻩ و ﭘﺎﻳﻤﺮدی ﻳﮑﯽ را ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮدم .ﺁدﻣﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ وزﻳﺮ ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺮ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ :ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﻢ .ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺗﻤﺎم رﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز واﻻﺣﻀﺮت اﺷﺮف ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎﻩ ﺑﺮوم و از دم هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺗﮑﺮﻳﻤﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮم .اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ از ﺗﻮان ﻣﻦ ﺑﻴﺮون ﺑﻮد .ﺁدﻣﯽ ﻳﺎ ﺑﺎ هﻤ ٌﻪ دل و ﺟﺎن ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد و ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ :ﺧﻴﺮ! 1ـ ﻣﺨﺎرج ﮐﻮدﺗﺎی 28ﻣﺮداد هﻨﻮز ﺑﻪ ﻃﻮر دﻗﻴﻖ ﻣﻮرد ارزﻳﺎﺑﯽ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ .اﺳﺘﻴﻔﻦ ﮐﻴﻨﺰر در ﮐﺘﺎب »هﻤﻪ ﻣﺮدان ﺷﺎﻩ« ﮐﻪ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ اﺳﻨﺎد ﺗﺎزﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ٌﻩ ﺳﺎزﻣﺎن ﺳﻴﺎ اﺳﺖ ،ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ ارزﻳﺎﺑﯽ هﺎ ﺑﻴﻦ ﺻﺪ هﺰار ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن دﻻر ﻧﻮﺳﺎن دارد .دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ در روﺷﻦ ﻧﺒﻮدن ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺨﺎرج اﺳﺖ و اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻗﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﻴﺎﻳﺪ اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ
59
ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ .ﺷﻬﺮت ﮐﻢ ﺧﺮﺟﯽ اﻳﻦ ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از اﻳﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻓﻘﻂ ﭘﻮلهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ در روز ﮐﻮدﺗﺎ در ﺑﻴﻦ ﻟﺸﻮش ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺁوردﻩاﻧﺪ.
60
2 ﺳﺎواک ﻓﺮاﺗﺮ از دوﻟﺖ ﺻﺤﺒﺖ از ﺳﺎلهﺎی زﻧﺪان ﺑﺤﺚ را ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺴﺎﺳﯽ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ذﮐﺮ ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ در اذهﺎن زﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد ،ﮐﻠﻤﻪای ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ :ﺳﺎواک .اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪ .ﺗﻤﺎم ﮐﺸﻮرهﺎی ﺟﻬﺎن دﺳﺘﮕﺎﻩ ﭘﻠﻴﺲ ﺳﻴﺎﺳﯽ دارﻧﺪ ،اﮔﺮ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ را ﻣﻨﮑﺮ ﺷﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﺟﺎهﻠﻴﻢ ﻳﺎ ﺗﺠﺎهﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ .وﻗﺘﯽ از ﻟﻨﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮای روﺳﻴﻪ ﭼﻪ ﺁرزوﻳﯽ دارد ،ﮔﻔﺖ» :دوﻟﺘﯽ ﺑﺪون ارﺗﺶ ،ﺑﺪون ﭘﻠﻴﺲ ،و ﺑﺪون ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎزی اداری« .و هﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺁن ﮐﺸﻮر ﭼﻪ از ﺁب در ﺁﻣﺪ! روﺳﻴﻪ ﺷﻮروی اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ارﺗﺶ دارد ،ﻧﻪ ﭘﻠﻴﺲ و ﻧﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎزی اداری! اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﺎواک ﭘﻠﻴﺲ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮد .ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﻣﺼﺪق ،دوﻟﺖ اﻳﺮان ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ادارﻩ ﻣﯽﺷﺪ .ﻣﻠﺖ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ وادار ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽ- ﺷﺪ و اﻳﻦ ﮐﺎر هﻢ اﺑﺰار ﺧﻮدش را ﻣﯽﻃﻠﺒﻴﺪ .ﺳﺎواک ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﮑﯽ از ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻦ ،ﺗﻴﻤﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ،ﺳﺎزﻣﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد رﻳﺎﺳﺖ ﺁن را ﺗﺎ ﺳﺎل 1961ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ و 6ﺳﺎل ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﮑﯽ از ﻣﺰدوران هﻤﻴﻦ ﺳﺎواک ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪ .ﺑﻪ هﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮ را دارم ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﺸﮑﻴﻼت ﻣﻨﻔﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﺘﻴﺎر دﻳﮕﺮی ﻣﻨﺤﻞ ﺷﺪ ،زﻳﺮا در ﺳﺎل 1979ﻳﮑﯽ از اوﻟﻴﻦ اﻗﺪاﻣﺎت دوﻟﺖ ﻣﻦ اﻧﺤﻼل اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﻮد. ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ هﺮ دوﻟﺘﯽ ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﺷﻬﺮوﻧﺪاﻧﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ راﻩ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻧﻴﺎز را اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺁنهﺎ ﺑﺎﺷﺪ .وﻟﯽ ﺳﺨﺖ زﻧﻨﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﺧﻮد ﺳﺮ و ﺧﻮد رأی ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺣﺎﮐﻢ ﺷﻮد و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎواک هﺮ ﮐﻪ را ﺧﻮاﺳﺖ ،ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﻧﻮع ﺧﻄﺎﻳﺶ ،ﺑﺎزداﺷﺖ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﺤﻮﻳﻞ دهﺪ .اﻳﻦ درﺳﺖ ﺁن ﭼﻴﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺼﺪق از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد :او دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ را ﻓﻘﻂ ﺑﺮای رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ وﺿﻊ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺁن اﺧﺘﻼس ﻧﻴﺰ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺻﺎﻟﺢ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ .ﭘﺲ از او، هﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺟﺮم »اﺧﻼﻟﮕﺮی« ،ﮐﻠﻤﻪای ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻗﻀﺎﺋﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻔﺴﻴﺮ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ،در ﻣﻈﺎن ﺑﺎزداﺷﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺁﻧﭽﻪ در ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﻣﯽﮔﺬرد وﺣﺸﺘﻨﺎک اﺳﺖ ،در زﻣﺎن ﺳﺎواک روشهﺎ ﻇﺮﻳﻒﺗﺮ ﺑﻮد .ﻣﺜﻸ در ﮔﻮش ﻣﺘﻬﻤﻴﻦ ﮔﻮﺷﯽهﺎﻳﯽ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺻﺪا را در ﺁن ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻣﺘﻬﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ اﻗﺮار ﮐﻨﺪ .اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ رواﻟﯽ ﺑﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪهﺎی ﻧﺎزیهﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎس اﺳﺖ :ﺷُﮏ اﻟﮑﺘﺮﻳﮑﯽ ،ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﺎ ﺳﻴﮕﺎر و ﻏﻴﺮﻩ .وﻟﯽ هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﺑﺎ روشهﺎﻳﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ .هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ وﺳﺎﻳﻞ از ﺧﺎرج وارد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، در ﺁﻏﺎز ﺳﺎواک ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺸﺎور ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽ هﻢ ﺑﻮد وﻟﯽ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ از وﺟﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﯽﻧﻴﺎز ﺷﺪ :ﺗﻤﺎم اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺮای ﺧﻮدﮐﻔﺎ ﺷﺪن ﻓﺮاهﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد! ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺗﺎ هﻤﻴﻦ اواﺧﺮ هﻢ راﻳﺞ ﺑﻮد. اﺳﺘﺒﺪاد و ﻓﺴﺎد ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد .اﮔﺮ ﺑﻨﻴﺎد ﭘﻬﻠﻮی ﺑﻪ اﻳﻦ ﻳﺎ ﺁن ﻗﻄﻌﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺎز داﺷﺖ، ﺻﺎﺣﺐ زﻣﻴﻦ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﯽﺷﺪ و ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻮهﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ – ﻳﺎ اﺗﻬﺎم دﻳﮕﺮی از اﻳﻦ ﻧﻮع .وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺗﻮهﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﻄﻨﺖ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪم ،ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪان 61
ﻣﺤﮑﻮﻣﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻴﺶ از دو ﺳﺎل ﺁن را در زﻧﺪان ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﺒﺮدم .ﺑﻌﺪهﺎ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺮﻣﯽ ،ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﺑﻮد. ﺳﺎواک در دل هﻤﻪ وﺣﺸﺖ اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ﻳﮑﯽ از ﺷﻴﻮﻩهﺎی ﺧﺎص ﺳﺎواک اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ را در ﻳﮏ اﻃﺎق ﺳﺎﻋﺖهﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺲ از ﺁن ﺳﺌﻮالهﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺘﺒﯽ از ﺑﻴﺮون ﺑﻪ داﺧﻞ اﻃﺎق ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎد .ﺧﻮد اﻳﻦ ﻓﻀﺎ اﻳﺠﺎد دﻟﻬﺮﻩ و اﺿﻄﺮاب ﻣﯽﮐﺮد. ﻼ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 8ﺻﺒﺢ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﭘﺲ از ﺁن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮود و ﻣﺜ ً ﺳﺎواک ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﺪ .اﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر 48ﺳﺎﻋﺘﻪ ﭼﻨﺎن ﺗﺄﺛﻴﺮی ﺑﺮ او ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ در ﺑﺎزﭘﺮﺳﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪای ﻧﺮم و رام ﺑﺪل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﻣﺘﻬﻢ درﺧﻮر ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و دﺳﺘﮕﺎﻩ اداری ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﺷﺪ. هﺮ ﻗﺪر ﻧﻔﻮذ اﻳﻦ ﺗﺸﮑﻴﻼت ﻣﻮازی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ ،اﻋﺘﺒﺎر وزارای ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﯽ- ﺁﻣﺪ .در اﻳﻦ اواﺧﺮ ﮐﻞ دﺳﺘﮕﺎﻩ اداری در ﻣﺮﺣﻠ ٌﻪ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺳﺎواک و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺶ را ﺳﺎواک دوم ﮔﺬاﺷﺘﻪام ،واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد .ﻣﻘﺼﻮدم از ﺳﺎواک دوم ﮐﻤﻴﺴﻴﻮن ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﺮحهﺎ را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ،و ﺑﻪ ﺷﮑﺎﻳﺎت رﺳﻴﺪﮔﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮد و از وزراء ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮد و هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد .رﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮن ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ٌﻩ رﺋﻴﺲ دﻓﺘﺮ درﺑﺎر ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺑﻮد ،ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﻣﯽﺷﺪ و از ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ .ﺁﻳﺎ در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ دﻳﮕﺮ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎزی اﺳﺖ! ﺳﺎواک ﻋﻠﻴﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮی ﮐﻪ رژﻳﻢ ﺁنهﺎ را ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﯽداد روشهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ .در اواﺧﺮ ﺳﺎل 1978ﻣﺎ در ﻳﮏ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﺬهﺒﯽ در ﻣﻨﺰل دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎغ ﺑﺰرﮔﯽ در ﮐﺎرواﻧﺴﺮا ﺳﻨﮕﯽ داﺷﺖ ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻩ ﺑﻮدﻳﻢ .از ﺗﻤﺎم ﻃﺒﻘﺎت ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻧﻬﺎ دﻋﻮت ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد .ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪای ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺪﻋﻮﻳﻦ ﻳﮏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ و ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ »ﺳﻤﭙﺎﺗﻴﺰان« هﻢ ﻧﺒﻮد .ﻣﺎ هﻤﻪ در ﻗﺎﻧﻮﻧﯽﺗﺮﻳﻦ وﺿﻊ ﻣﻤﮑﻦ دور هﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮ و ﮐﻠ ٌﻪ 400ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسهﺎی ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﮑﻞ ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﭼﻤﺎقهﺎی ﻋﻈﻴﻢ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ .اﻳﻦ ﻋﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ ،ﺑﻘﺪر واﻗﻊ ﮐﺘﮑﻤﺎن زدﻧﺪ ،ﻣﺎ را »ﺧﻮدﻓﺮوﺧﺘﻪ«» ،ﺧﺎﺋﻦ«» ،ﻧﻮﮐﺮ اﺟﻨﺒﯽ« ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﺧﺮاب ﮐﺮدﻧﺪ .ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﺣﺪود 1500زن و ﻣﺮد را ﺷﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ ﺑﻨﺰ 450ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ هﻤﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﭘﺎی ﺑﺮهﻨﻪ و ﭘﻴﺎدﻩ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﮔﻮﺷﻪای ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﺳﺮ راهﻢ ﺻﺪهﺎ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﻳﺎﻓﺘﻢ .ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن دﭼﺎر ﺧﻮن رﻳﺰی ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ و ﺑﯽﺣﺎل در ﺑﺎغ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ،ﻣﻦ ﺣﻮاﻟﯽ 9و 30دﻗﻴﻘﻪ ﺷﺐ از ﻣﺨﻔﯽﮔﺎﻩ ﮐﻮﭼﮑﻤﺎن ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدم و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ و دﺳﺘﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام رﺳﻴﺪم ﺳﺎﻋﺖ ﻳﮏ ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد.هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪم ﻓﻬﻤﻴﺪم ژﻧﺮاﻟﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت را رهﺒﺮی ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدﻩ ،ﺳﺎواک ﺑﺎ هﻠﯽﮐﻮﭘﺘﺮ ﻣﺤﻞ را ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،و ﺻﻒﺁراﺋﯽ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت در ﺧﻮر ﻳﮏ ﺟﻨﮓ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد. ﻏﺎﻟﺐ ﺳﺮان ﺳﺎواک ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن در ﺁن ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺰاﻳﺎی ﻣﺎﻟﯽ و اﺧﺘﻴﺎراﺗﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ وزرا از ﺁن ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﻧﺪ .اﮐﺜﺮًا ﺁدمهﺎی ﻣﻨﻔﻮری ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﺰ ﭘﺎﮐﺮوان ﮐﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل رﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ .ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ در ﺁن ﺳﻪ
62
ﺳﺎل ﺷﮑﻨﺠﻪ در ﺳﺎواک ﻣﻌﻤﻮل ﻧﺒﻮد .ﻣﺸﺖ و ﮐﺘﮏ ﺣﺘﻤًﺎ راﻳﺞ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺷﮑﻨﺠﻪهﺎی ﻣﺘﺸﮑﻞ و ﺳﺎزﻣﺎنﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻣﺪاوم وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺮ ﺧﻼف ﻧﺼﻴﺮی ،هﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻣﺼﺪق ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و 14ﺳﺎل در رأس ﺳﺎواک ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ و از ﻧﻈﺮ ﺷﻌﻮر و اﺧﻼق ﻓﺮد ﭘﺴﺘﯽ ﺑﻮد ،ﭘﺎﮐﺮوان اﻧﺴﺎندوﺳﺖ ﺑﻮد ،ﺷﻌﻮر و ﻓﺮهﻨﮕﺶ ﺑﯽﺷﮏ از ﺳﻄﺢ ﻣﺘﻌﺎرف ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮد .ﭼﻨﺪﻳﻦ زﺑﺎن ﻣﯽداﻧﺴﺖ ،ﭼﻮن در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ﻣﺜﻞ ﻓﺎرﺳﯽ و ﺑﻞ ﺑﻬﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮادﻩ- اش ﺑﺎ اﻳﻦ زﺑﺎن ﺣﺮف ﻣﯽزد .وﻗﺘﯽ دوﮔﻞ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ،ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﭘﺎﮐﺮوان ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد» :ﺷﻤﺎ اﻓﺴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ،در اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟« و ﭘﺎﮐﺮوان ﺟﻮاب دادﻩ ﺑﻮد» :ژﻧﺮال ﻣﻦ اﻓﺴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻧﻴﺴﺘﻢ«. ﭘﺎﮐﺮوان هﺮ ﭼﻪ از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺑﺮای ﻧﺮم ﮐﺮدن روشهﺎی ﺧﺸﻦ ﺳﺎواک و اﻳﺠﺎد ﻧﻈﻢ در ﮐﺎرهﺎی ﺁن دﺳﺘﮕﺎﻩ اﻧﺠﺎم داد .ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪ وﻟﯽ ﻧﻈﺮش را هﻢ ﺑﺎ ادب و ﺗﻮاﺿﻊ هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ اﻇﻬﺎر ﻣﯽﮐﺮد .ﻳﮑﯽ از دﻻﺋﻞ ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد و اﺻﺮار ﭘﺎﮐﺮوان ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪن ﺟﻮاﻧﺎن ﭘﻴﺮو ﻣﺼﺪق ﺑﺮای ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺎرهﺎی ﺣﺴﺎس ﺑﻮد .او ﺣﺘﯽ اﺳﻢ ﻣﺮا هﻢ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺳﺎلهﺎ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪم. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ اﻧﺤﻼل ﺳﺎواک را ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدم و ﻻﻳﺤ ٌﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺁن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﺠﻠﺲ رﺳﻴﺪ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﻤﻮدم ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪهﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻇﺮف 25ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮ اﻋﻀﺎی ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ و ﻳﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ وارد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم .ﻣﺘﻦ ﻻﻳﺤﻪ وﺟﻮد دﺳﺘﮕﺎﻩ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ را ﺑﺮای ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﻳﺮاﻧﻴﺎن و ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻧﻔﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد .زﻳﺮا ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻄﻠﻘًﺎ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدن ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دوﻟﺖ اﻣﮑﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ اوﺿﺎع را ﻣﯽداد، ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺑﻴﻦ ﻣﯽرﻓﺖ اﺳﺘﺒﺪاد و ﺧﻔﻘﺎن ﺑﻮد. ﺷﺮح واﻗﻌﻪای ﮐﻪ در ﻳﮑﯽ از ﺟﺮاﻳﺪ ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ اﺟﺤﺎﻓﺎﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﺪ :ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ هﻤﺮاﻩ ﻧﺎﻣﺰدش ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﻐﺎزﻩهﺎی ﺷﻴﮏ ﺗﻬﺮان ﻣﯽرود ﮐﻪ هﺪﻳﻪای ﺑﺨﺮد .ﻣﻌﺎون ﻧﺼﻴﺮی ،ﻳﻌﻨﯽ رﺋﻴﺲ ﺑﺨﺶ ﺷﮑﻨﺠﻪ هﻢ ﺳﺮ ﻣﯽرﺳﺪ و ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﮐﺎر او ﺑﺮﺳﻨﺪ .ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﻪ او ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ او ﻧﻴﺴﺖ و از او ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ .ﺑﻪ ﺟﺎی دادن ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﻌﻘﻮل ،ﺷﮑﻨﺠﻪﮔﺮ ﺳﺎواک در ﻣﻘﺎﺑﻞ هﻤ ٌﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان دﺳﺘﻮر ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ از ﻣﻐﺎزﻩ ﺧﺎرج ﺷﻮد و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﻮان ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮد هﻔﺖﺗﻴﺮش را ﻣﯽﮐﺸﺪ و او را ﻣﯽﮐﺸﺪ. و اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ؟ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ واﻗﻌﻪ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﮔﺰارﺷﺶ را ﺗﻬﻴﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﺎر ﺑﻪ دادﮔﺴﺘﺮی ﺣﻮاﻟﻪ ﻣﯽﺷﻮد .وﻟﯽ ﻓﺮدای ﺁن روز ،ﺳﺎواک ﮐﺎخ دادﮔﺴﺘﺮی را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭘﺮوﻧﺪﻩ را ﻣﯽﺳﻮزاﻧﺪ .هﻴﭻ ﮐﺲ هﻢ ﭘﺲ از ﺁن ﻣﺰاﺣﻢ ﻗﺎﺗﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮد. وﻗﺘﯽ از اﻳﻦ ﺣﻮادث ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽهﻴﭻ ﻗﻴﺪ و ﺷﺮط از اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻃﺮﻓﺪاری ﻣﯽ- ﮐﻨﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ :ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ،ﺧﻮدش هﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد .اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﻣﯽﺑﻮد ،در ﺣﻘﻴﻘﺖ هﻴﭻ ﮐﺲ درﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺣﻖ اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ او را ﻧﻤﯽﻧﺪاﺷﺖ .وﻟﯽ از ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮدن ﮔﺮﻓﺖ و اﺳﺘﺒﺪاد ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮد ،ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺪاﻟﺖ را هﻢ ﺧﻮد اﺟﺮا ﻣﯽﮐﺮد و ﺟﻮاﺑﮕﻮی اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺷﺪ. ﺿﺮباﻟﻤﺜﻠﯽ ﻋﺮب ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ» :ﻳﮏ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺪون ﻣﺬهﺐ دوام ﻣﯽﺁورد وﻟﯽ ﺑﺪون ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮ ﭘﺎ 1 ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ«. -1اﻟﻤﻠﮏ ﻳﺒﻘﯽ ﻣﻊ اﻟﮑﻔﺮ و ﻻ ﻳﺒﻘﯽ ﻣﻊ اﻟﻈﻠﻢ.
63
3 ﺗﺮدﺳﺘﯽهﺎی ﺷﺎﻩ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﮑﺮر ﻣﺮﺗﮑﺐ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﻋﻴﺐ وﻧﻘﺺ ﻓﺮاوان دارد در ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﺜﺒﺖ و ﮐﺎرهﺎی ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺧﻮب ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎی ﮐﺎرهﺎی اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪهﺎی ﻇﺎهﺮ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺮدم را اﻏﻔﺎل ﮐﻨﺪ .ﺣﺘﯽ ﻋﻨﻮان اﻧﻘﻼب ﺳﻔﻴﺪی هﻢ ﮐﻪ در 1963ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ ،ﮔﻮل زﻧﻨﺪﻩ ﺑﻮد .اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد اﻧﻘﻼب ﮐﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﻘﻼﺑﺶ را ﺑﺎ اﺳﺘﻌﻔﺎی از ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ ﺁﻏﺎز ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮل ،اﻋﻢ از ﺳﻄﺤﯽ ﻳﺎ ﻋﻤﻘﯽ از ﻃﺮف ﺷﺎﻩ ﻗﺒﻮل ،وﻟﯽ اﻧﻘﻼب ،ﺣﺘﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪش ،ﺧﻴﺮ! ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﺎﻩ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ ،در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺎﭼﻴﺰ و ﻏﻴﺮ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد .ﭼﻮن او ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽﭘﺮداﺧﺖ ،ﻃﺒﻖ رﺳﻢ و ﻋﺎدت ﺗﻤﺎم هﻤّﺶ را ﺻﺮف ﻇﻮاهﺮ ﻣﯽﮐﺮد .ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩام ﮐﻪ ژﻳﺴﮑﺎردﻳﺴﺘﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ» :وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر از اﻳﺮان دﻳﺪن ﮐﺮدم هﺮﮔﺰ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻞ از ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺮﻓﺘﻢ ،داﺋﻢ ﺳﻮار هﻠﯽﮐﻮﭘﺘﺮ ﺑﻮدﻳﻢ و اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ اﺳﺒﺎب ﺣﻴﺮت ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .از ﭘﻨﻴﺎﺗﻮﻓﺴﮑﯽ Poniatowskiﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮود و در ﺳﻄﺢ زﻣﻴﻦ ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﯽ ﺁب ﺑﺪهﺪ«. ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻨﻴﺎﺗﻮﻓﺴﮑﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ ،ﻓﺴﺎد ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺗﺼﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﺎل 1974 ﺑﺮ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد .ﭘﻮل ﺑﯽﺣﺴﺎب ﻧﻔﺖ ﭼﻨﺎن ﺟﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎ دﻻرهﺎ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﺪ .ﭼﻮن ﻧﻮﮐﻴﺴﻪﮔﺎن وﻟﺨﺮﺟﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺛﺮوﺗﺸﺎن را ﺑﻪ رخ دﻳﮕﺮان ﺑﮑﺸﻨﺪ، ﻣﺠﺘﻤﻌﯽ ﻋﻈﻴﻢ اﻳﺠﺎد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻔﺮﻳﺤﮕﺎﻩ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺷﻴﻮخ ﻋﺮب ﺷﻮد ،ﻃﻴﺎر ٌﻩ ﮐﻨﮑﻮرد ﺳﻔﺎرش ﻣﯽدادﻧﺪ ،ﻧﻴﺮوﮔﺎﻩ اﺗﻤﯽ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﮐﺸﻮرهﺎﻳﯽ ﭘﻮل وام ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺟﻐﺮاﻓﯽ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪم ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮد ،ﺑﺮای ارﺗﺶ ﻣﻮﺷﮏ هﺎرﭘﻮن Harpoon ﻣﯽﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ،در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﻳﮏ دورﻩ رﺷﺪ ﺳﺮﻳﻊ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁﺟﺮ ﺑﻪ اﻧﺪا ٌز ﮐﺎﻓﯽ در ﮐﺸﻮر وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد. در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺒﺎبﺑﺎزی ﻣﯽﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و ﭘﻮل از هﻤﺎن راهﯽ ﮐﻪ وارد اﻳﺮان ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺎز ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﺨﺘﺼﺮی از ﺁن ﺑﻪ ﺻﻮرت رﺷﻮﻩ در ﺟﻴﺐ ﮐﺎرﻣﻨﺪان و وزارء ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. در ﮐﺸﻮری ﮐﻪ دﭼﺎر هﻤﻪ ﻧﻮع ﮐﻤﺒﻮد ﺑﻮد ،ﭼﺸﻢ و هﻢﭼﺸﻤﯽ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﺋﯽ راﻳﺞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺁﻣﺪ و رﻓﺖ دﻻر ﺧﺎﺻﻴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﻣﺨﺎرج زﻧﺪﮔﯽ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﺮف ﮐﺴﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﺮد ،اﻓﺮاد اﺳﺘﺨﻮاندار ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﮑﻨﻮﮐﺮاتهﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .وﻟﯽ ﮐﺸﻮر را ﺑﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮد ادارﻩ ﮐﺮد ،ﺗﮑﻨﻮﮐﺮات ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮان ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ادارﻩ ﻧﺸﺎﻧﺪ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ زﻧﺎن ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻣﺴﺎوی ﻣﺮدان ﺑﺪهﺪ ،وﻟﯽ از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺮدان هﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ اﻳﻦ ﺗﺴﺎوی در ﺣﺪ ﺣﺮف و ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ .رأی زﻧﺎن ﺑﻴﺶ از رأی ﻣﺮدان ارزش ﻧﺪاﺷﺖ ،ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﮔﺎﻩ در ﺻﻨﺪوق ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ هﻤﻴﺸﻪ %99.1د ﺁراء ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺁن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺁن ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﺪ .هﻤﻴﻦ ﺷﻌﺒﺪﻩﺑﺎزی در ﻣﻮرد ﺣﻖ زن ﺑﺮای ﻗﻀﺎوت ،ﺑﺮای وﮐﻴﻞ ﺷﺪن و ﺑﺮای وزﻳﺮ ﺷﺪن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد .وﺿﻊ زﻧﺎن در ﻣﻮاردی ﭼﻮن ﻃﻼق و
64
ﺟﺪاﺋﯽ از هﻤﺴﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،اﻣﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ از دﺳﺘﺮﺳﺸﺎن ﺧﺎرج ﺑﻮد .ﺗﺎرﻳﺦ اﻧﻘﻼب ﺳﻔﻴﺪ در ﻼ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﻪ زﻧﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،و ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐ ً ﺑﯽﺷﮏ از ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻏﺮﻳﺐﺗﺮ اﻳﺠﺎد »ﺳﭙﺎهﻴﺎن اﻧﻘﻼب« ﺑﻮد .ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ،ﺳﭙﺎﻩ داﻧﺶ ،ﺳﭙﺎﻩ ﺗﺮوﻳﺞ و ﺁﺑﺎداﻧﯽ داﺷﺘﻴﻢ .ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺟﻮاﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﯽ اﺑﺘﺪاﺋﯽ و ﻟﺒﺎسهﺎﻳﯽ ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﮑﻞ ﮐﻪ روزهﺎی ﺳﺎن رژﻩ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ اﻣﺎ در واﻗﻊ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮدﻧﺪ .اﻳﻦ اﻓﺮاد را ﺑﻪ دهﺎت ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎﺋﻴﺎن ﻧﺤﻮ ٌﻩ ﮐﺸﺎورزی را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ وﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ در ﺁﻧﺠﺎ وﻗﺖﮔﺬراﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺁﺧﺮ ﺳﺮ هﻢ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺿﺪﺳﻠﻄﻨﺘﯽ دﺳﺖ ﻣﯽزدﻧﺪ .در واﻗﻊ ﻧﺘﻴﺠﻪ درﺳﺖ ﻋﮑﺲ ﻣﻨﻈﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻩ از اﻳﺠﺎد اﻳﻦ ﺳﭙﺎهﻴﺎن داﺷﺖ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺷﺎﻩ ﺟﻠﻮ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران در ﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ راﻩ ﺣﻞ ﺑﺪﻳﻊ ﮐﻪ ﺳﻪ اﺻﻞ از ﻧﻮزدﻩ اﺻﻞ »اﻧﻘﻼب ﺷﺎﻩ و ﻣﻠﺖ« را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽداد ،ﺑﺎ ﺗﺒﺨﺘﺮی ﮐﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺧﺼﻴﺼ ٌﻪ اﺻﻠﯽاش ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻻف ﻣﯽزد. ﻇﺎهﺮ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪ ٌﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ اراﺿﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎر ﺁن را ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ .اﺟﺮای ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺮﺣﯽ اﺣﻴﺎﻧًﺎ ﻇﺮف 20ﺳﺎل و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻣﻴﺰان ﻣﺤﺼﻮل و رﻋﺎﻳﺖ ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﻴﺴﺮ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺘﺎب و ﺁن هﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ هﺪف ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮ ﺁورﻧﺪ» :اﻧﻘﻼب ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ« .ﻣﺎ در ﭘﯽ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎی ﺳﻬﻞ ﺑﻮدﻳﻢ ،ﻧﻪ در ﻓﮑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﭘﯽ و ﭘﺎﻳﻪ ،در ﻧﺘﻴﺠﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻳﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ هﻢ زدن در هﻢ رﻳﺨﺖ. ﻻ ﺑﻪ وﻇﺎﺋﻒ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .ﺧﻮد در ﻣﻼﮐﺎن ﺑﺰرگ ﻣﻨﻔﻮر ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ اﺻﻮ ً دهﺎت ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﮐﺎرهﺎ ﻧﻈﺎرت داﺷﺘﻨﺪ .ﻣﺸﮑﻞ ﺁﺑﻴﺎری و ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻓﺎت و ﺑﻴﻤﺎری- هﺎی داﻣﯽ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﮕﺮ در ﺳﻄﺢ روﺳﺘﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁﻧﺎن ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﯽﺷﺪ .ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻳﺠﺎب ﻣﯽﮐﺮد ،در ﻧﻬﺎﻳﺖ دﻳﮕﺮان هﻢ از ﺁن ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻓﺎدﻩ ﻓﺮوﺧﺘﻦ و اﻓﺰودن ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد زﻣﻴﻨﺪاران ،زﻣﻴﻦهﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﺎن ﻗﻄﻌﺎت ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻗﻄﻌﻪای ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ .روﺳﺘﺎﺋﻴﺎن ﭘﺲ از ﻳﮏ ﻳﺎ دو ﺳﺎل ﺷﻮق و ﺷﻌﻒ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ زراﻋﺖ را رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮهﺎ روی ﺁوردﻧﺪ. ﺟﺎذﺑﻪهﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻬﺮی را هﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻳﺎد ﺑﺮد ،اﺧﺘﻼف ﺳﻄﺢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﺎن ﻳﮏ ﻧﻔﺮ روﺳﺘﺎﺋﯽ و ﺷﻬﺮی روز ﺑﻪ روز ﺁﺷﮑﺎرﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ .اﮔﺮ ﺑﺮای ﻣﻴﺰان ﻣﻌﻴﻨﯽ ﮔﻨﺪم ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽ 2000دﻻر ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﺷﺪ ،زارع اﻳﺮاﻧﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ هﻤﺎن ﻣﻘﺪار ﻓﻘﻂ 700دﻻر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ- ﺁورد .دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ ﮐﺸﺎورزی ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد ،ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ و ﺳﻴﮕﺎرﻓﺮوﺷﯽ ﻣﯽﮐﺮد. ﮔﻠﻪای ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮد ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ از هﻤﻴﻦ ﮐﺎرﮔﺮان ﺟﺪﻳﺪ و ﺑﯽرﻳﺸﻪ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد. در ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺎل ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ ،هﺰﻳﻨ ٌﻪ واردات ﻣﻮاد ﻏﺬاﺋﯽ اﻳﺮان ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ 8ﻣﻴﻠﻴﺎرد دﻻر ﺑﻮد ،در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ در زﻣﺎن ﻣﺼﺪق ﻣﺎ ﮔﻨﺪم و ﺟﻮ و ﭘﻨﺒﻪ و ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻪ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻨﻄﻘ ٌﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ،از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن و ﺑﻪ ﻋﺮاق ،ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ .اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﺪاد ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖهﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ ازدﻳﺎد ﺟﻤﻌﻴﺖ را ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ .ﻣﺎ ﺳﺪ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ ،ﺷﺒﮑ ٌﻪ ﺁﺑﻴﺎری ﺑﻨﺎ ﮐﺮدﻳﻢ ،ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی ﻣﮑﺎﻧﻴﺰﻩ روی ﺁوردﻳﻢ وﻟﯽ هﻴﭻ ﮐﺪام از اﻳﻦ ﻼ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم ،ﺑﺎ ﮐﺎرهﺎ را ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﻴﺎز اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻳﻢ و درﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﻣﺎ ،هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻗﺒ ً ﺧﺮﻳﺪ ﮐﻨﮑﻮرد و ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﺮدن ﻣﺮاﮐﺰ ﻋﻴﺶ ﺑﻪ هﺪر رﻓﺖ. در ﺁﻏﺎز ﻃﺮح اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ دﻳﮑﺘﻪ ﺷﺪ .ﺑﺪزﺑﺎﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ هﺪف ﺁن ﮐﺸﻮر ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁوردن ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﺸﺎورزی در اﻳﺮان ﺑﻮد ،ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﺮای ﮔﻨﺪم- ﻣﺎن ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﮐﻨﺪ ،ﺗﺎ ﮐﺸﻮرهﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﭘﻮﻟﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮏ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ- دهﻨﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ.
65
ﺟﺸﻦهﺎی 2500ﺳﺎﻟﻪ اوج ﺧﺎک در ﭼﺸﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪنهﺎ و ﭼﺸﻢﺑﻨﺪی ﮐﺮدنهﺎ ﺑﻮد .ﺳﻠﺴﻠ ٌﻪ ﻧﻮﭘﺎی ﭘﻬﻠﻮی ﭼﻪ وﺟﻪ ﺷﺒﻪ و ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ هﺨﺎﻣﻨﺸﻴﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ اﻳﻦ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ 2500ﺳﺎل اﻳﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺣﺪودًا ﺑﺮ هﻤﺎن ﻗﻠﻤﺮوﺋﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ هﺨﺎﻣﻨﺸﻴﺎن در ﺁن ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﭼﻪ ﺗﺪاوﻣﯽ ﻣﯽﺗﻮان در اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻳﺎﻓﺖ؟ ﺧﺮاﺑﻪهﺎی ﻗﺼﺮهﺎی دارﻳﻮش و ﺧﺸﺎﻳﺎرﺷﺎﻩ در ﺷﺮق ﺷﻴﺮاز اﺳﺖ :ﺷﻬﺮ ﮔﻞ ،زادﮔﺎﻩ ﺳﻌﺪی ،ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺸﻖ و ﺷﻌﺮ .وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺗﻤﺪﻧﯽ ﺧﻴﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ و درﺧﺸﺎن ﭼﻮن ﺗﻤﺪن اﻳﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن را ،ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻠﺪﻩ و ﺁﺷﻮر و ﺁﺳﻴﺎی ﺻﻐﻴﺮ وﻣﺼﺮ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﺗﺎ هﻨﺪ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و از ﭘﻴﺮوزیهﺎی ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺟﻴﻪ اﻳﺮان ﻧﻮﻳﻦ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﻤﻮد؟ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ» :اﻳﻦ اﻳﺮان دﻳﺮوز و ﻋﻈﻤﺖ دﻳﺮوز ،اﻣﺮوز هﻢ ﺑﺮﺟﺎﺳﺖ و ﻣﺎ در ﻗﻠ ٌﻪ ﺗﻤﺪﻧﻴﻢ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در دو هﺰارﻩ و ﻧﻴﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﻮدﻳﻢ« .ﭼﻪ دل ﺧﻮﺷﮑﻨﮏ ﺑﺎﻃﻠﯽ! ﺧﺮاﺑﻪهﺎی ﺑﺎﻋﻈﻤﺖ ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﻴﺪ در ﺳﺎلهﺎی ﺁﺧﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد .ﺁﻧﺠﺎ را ﺻﺤﻨ ٌﻪ ﺗﻈﺎهﺮات ﻓﺮهﻨﮕﯽ و ﺣﺘﯽ ﻣﺤﻞ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﻼن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪهﺎی ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﺮدﻧﺪ .ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ و رﻗﺺ ﺑﺮای ﺑﺎز ﮐﺮدن ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ و ﻳﺎ ﻣﯽ- ﺷﺪ در ﺁن ﻓﻀﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎبهﺎی دﻗﻴﻖ رﺳﻴﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ ،اﻣﺎ ﻗﺪر ﻣﺴﻠﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن »ﺻﺤﻨ ٌﻪ ﺁراﺳﺘﻪ« ﻣﯽﺷﺪ ﺳﺮ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎور ﮐﺮد ﮐﻪ اﻳﺮان در ﺻﻒ ﮐﺸﻮرهﺎی ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﻗﺮار دارد :ﻳﻌﻨﯽ هﻤﺎن اﻇﻬﺎرات ﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮد ﻣﺎ ﺑﺰودی ﺷﺸﻤﻴﻦ ﻳﺎ هﻔﺘﻤﻴﻦ ﻗﺪرت ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ. ﺟﺸﻦهﺎی ﺳﺎل 1971ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ ﻏﺮور ﻓﺮاوان از دﺳﺘﺎوردهﺎی اﻧﺪک را ﻓﺮاهﻢ ﺁورد .ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺟﺸﻦهﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ،ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻻفهﺎﺋﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ و ﻧﻪ ﻣﻀﺤﮑﻪ ﺷﺪﻧﯽ را ﮐﻪ ﮐﻔﺎرﻩاش ﺑﻮد .ﻧﺎدرﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ از اﻗﺼﯽ ﻧﻘﺎط ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ اﻳﺮان وارد ﺷﺪ. ﺻﺒﺤﺎﻧ ٌﻪ ﺗﺎﺟﺪاران ﺳﺎﺑﻖ و ﻻﺣﻖ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﺷﭙﺰان ﻳﮑﯽ از ﮔﺮانﺗﺮﻳﻦ رﺳﺘﻮرانهﺎی ﭘﺎرﻳﺲ، »ﻣﺎﮐﺴﻴﻢ« ،ﺗﻬﻴﻪ ﻣﯽﺷﺪ و هﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﯽرﺳﻴﺪ .ﺑﺮای ﭼﺎدرهﺎی ﻓﺎﺧﺮی ﮐﻪ در ﺟﺎی ﺧﻮد ﺷﺎهﮑﺎرهﺎﻳﯽ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁﻣﺪ ،ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮔﺰاف ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﻗﺼﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﻴﺎﻃﺎن و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻼﻩ ﮔﻴﺲﺳﺎزان ﻓﺮاﻧﺴﻮی ،ﮐﻪ ﺧﺮوارهﺎ رﻳﺶ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺻﺎدر ﮐﺮدﻧﺪ ،ﺑﺎزﺳﺎزی ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ .اﻳﻦ ﺳﺮﺑﺎزان را ﺑﺎ رﻳﺶ و ﭘﺸﻢ ﻋﺎرﻳﻪ ﺑﺮ اراﺑﻪهﺎ ﺳﻮار ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ از رﻳﺶ »ﺑﺮﺑﺮهﺎ« 1ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن را ﺁﻧﭽﻨﺎن ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮد ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪای ﻧﻮﻳﻦ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﻨﺪ. و در هﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﻪ روﺷﻨﯽ زﻣﺰﻣ ٌﻪ از ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻦ ﺑﻨﺎی ﺁن ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﻴﺪ .در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒ ٌﻪ رو ﺑﻪ اﻓﻮل ،ﺟﻮاﻧﺎن ﮐﺸﻮر ،ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از ﻧﻴﻢ ﺟﻤﻌﻴﺘﺶ زﻳﺮ 20ﺳﺎل داﺷﺖ ،ﺑﯽﺗﺎﺑﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ و ﻣﻼﺋﯽ ﺟﻨﻮنزدﻩ از اﻳﻦ ﻣﻀﺤﮑﻪ ﺑﺮای ﺗﻬﻴﻴﺞ ﻓﻘﺮا و ﻣﺤﺮوﻣﻴﻦ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎز ﺷﺎﻩ ﻧﻤﯽرﻗﺼﻴﺪﻧﺪ ،ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽﮐﺮد. 1ﮐﻠﻤ ٌﻪ »ﺑﺮﺑﺮ« از رﻳﺸ ٌﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ »ﺑﺎرﺑﺎروس« ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻟﻐﺖ »ﺑﺎرب« ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی رﻳﺶ ﻧﻴﺰ از ﺁن ﻣﺸﺘﻖ اﺳﺖ .ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻧﯽ ﻧﻈﻴﺮ هﻮﻣﺮ و هﺮودوت اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ را ﺑﻪ ﻃﻮر اﻋﻢ ﺑﻪ هﻤ ٌﻪ ﻏﻴﺮﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن اﻃﻼق ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .وﻟﯽ روﻣﻴﺎن ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺧﺺ اﻗﻮام ژرﻣﻦ را ﺑﺮﺑﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ.
66
4 ﺟﺎذﺑ ٌﻪ ﺣﺰب واﺣﺪ »ﻣﺮدم اﻳﺮان ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ و دم ﻧﺰﻧﻨﺪ« .اﻳﻦ ﺷﻌﺎر ﮐﻪ در زﻣﺎن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ دﻳﻮارهﺎ ﻼ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪم ،ﺁﻏﺎز ﻼ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ .هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻗﺒ ً ﻧﻘﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد در زﻣﺎن ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ او هﻢ ﻋﻤ ً ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﻳﺪ ﻣﯽداد ﮐﻪ اﺣﺰاب ﺁزاد ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد و ﻧﻘﺸﯽ ﻓﻌﺎل در ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻠﯽ اﻳﻔﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد .وﻟﯽ اﺣﺰاب ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻪ ﭘﺎﻳ ٌﻪ ﻓﮑﺮی ﻣﺤﮑﻢ و ﻣﺴﻠﮏ روﺷﻨﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﮐﺎدرهﺎی ﺣﺰﺑﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ .ﻓﻘﻂ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﮐﻪ از ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن دﺳﺘﻮر ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺴﻠﮏ و ﺗﺸﮑﻴﻼت ﺑﻮد .در ﺿﻤﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺎرﮐﺴﻴﺴﺘﯽ اﻳﻦ ﺣﺰب ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ در اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش ادﻋﺎی ﺳﻠﻄﻨﺖﻃﻠﺒﯽ ﺑﮑﻨﺪ. اﻳﻦ ﺣﺰب در ،1949ﭘﺲ از ﺳﻮء ﻗﺼﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﺎﻩ ﺷﺪ ﻣﻨﺤﻞ ﮔﺮدﻳﺪ ،ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ هﺮﮔﺰ درﺳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺳﻮء ﻗﺼﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ – ﮐﻪ ﺧﻮد در ﻣﺤﻞ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ – ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ .ﻻﻳﺤﻪای ﮐﻪ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ را ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد هﺮﮔﺰ ﻟﻐﻮ ﻧﺸﺪ. ﺗﺎ ﺳﺎل 1950هﻴﭻ ﮐﺪام از اﺣﺰاب ،ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدﺷﺎن ،ﻧﻔﻮذ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﺳﺎل 1934از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻋﻮت ﮐﻤﺎل ﺁﺗﺎﺗﻮرک ﺑﻪ ﺗﺮﮐﻴﻪ ﺑﺮود ،در ﻣﻴﺎن ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﻧﺎدﻳﺪﻩ ،ﭘﺪﻳﺪ ٌﻩ ﺗﮏﺣﺰﺑﯽ را هﻢ ﮐﺸﻒ ﮐﺮد .ﺑﺬر اﻳﻦ ﻓﮑﺮ در ﺁن زﻣﺎن ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ و در ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﺸﺴﺖ :ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ﺳﺎلهﺎی 1956-1955اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﻳﺠﺎد ﻧﻪ ﻳﮏ ﺣﺰب ﺑﻠﮑﻪ دو ﺣﺰب در ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﺎرﻟﻤﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎد .ﺑﻪ ﻳﮏ ﻋﺪﻩ از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ دﺳﺘﻮر داد ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﺣﺰب اول ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺪﻩای دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ وارد ﺣﺰب دوم ﮔﺮدﻧﺪ .ﻣﺮدم اﻳﻦ دو ﺣﺰب را ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻮﮐﺎﮐﻮﻻ و ﭘﭙﺴﯽﮐﻮﻻ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ :ﺷﻴﺸﻪهﺎ ﻋﻴﻦ هﻢ ،ﻣﺤﺘﻮا ﻋﻴﻦ هﻢ و ﻣﺰﻩهﺎ ﻋﻴﻦ هﻢ. از 200ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ 150 ،ﻧﻔﺮ ﻋﻀﻮ ﺣﺰب »ﻣﻠﻴﻮن« و 50ﻧﻔﺮ ﻋﻀﻮ ﺣﺰب »ﻣﺮدم« ﺷﺪﻧﺪ. ﺣﺰب ﻣﻠﻴﻮن در رأس ﻗﺪرت ﻗﺮار داﺷﺖ .ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ اﻗﺒﺎل ،ﮐﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺑﻮد ،ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﺣﺰب ﺑﻮد .اﻗﺒﺎل ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﺨﺼﺼﺶ در ﮔﺮدﺁوری ﻣﻨﺎﺻﺐ رﻳﺎﺳﺖ ﺑﻮد :در رأس ﺣﺪود 70ﺳﺎزﻣﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ و 40ﺳﺎل ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬراﻧﺪ و ﺗﺎ ﺁﺧﺮ هﻢ ﺑﺨﺖ ﻳﺎرش ﺑﻮد ،ﭼﻮن ﻳﮑﺴﺎل ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب – ﮐﻪ ﻧﺘﺎﻳﺠﺶ ﺑﯽﺷﮏ داﻣﻨﮕﻴﺮ او ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺷﺪ – دار دﻧﻴﺎ را ﺗﺮک ﮔﻔﺖ .اﮔﺮ هﺪف ﻧﻬﺎﺋﯽ دوﻟﺖ ﺣﻔﻆ ﺁراﻣﺶ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،اﻗﺒﺎل هﻢ ﭼﻮن هﻮﻳﺪا ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﺪﻩﺁل ﺑﻮد. در زﻣﺎن اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ» :اﻳﻦ ﺣﻮز ٌﻩ اﻧﺘﺨﺎﺑﻴﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺰب و ﺁن ﺣﻮزﻩ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺁن ﺣﺰب اﺳﺖ« .ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن و ﻗﻮاﻋﺪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﺎزی »هﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮار« 1رﻓﺘﺎر ﻣﯽﺷﺪ. ﺗﺎزﻩ اﻳﻦ هﻢ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽﺷﺪ از ﺁن ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﮐﺮد .ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ روال ﺑﻪ دردی ﻧﻤﯽﺧﻮرد و ﻣﺸﮑﻼت ﺳﻴﺎﺳﯽ را ﺣﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ روزی ورقهﺎ را در هﻢ ﺑﺮ زد و از ﺁن ﺣﺰب »اﻳﺮانﻧﻮﻳﻦ« را ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪ ،ﮐﻪ ﺷﺨﺺ هﻮﻳﺪا ﻳﮑﯽ از ﭘﺎﻳﻪﮔﺬاراﻧﺶ ﺑﻮد .هﻮﻳﺪا در اواﺧﺮ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮیاش دﺑﻴﺮ ﮐﻠﯽ اﻳﻦ ﺣﺰب را هﻢ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ – ﺣﺰب ﻣﺮدم هﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪ. 67
ﺣﺰب اﻳﺮان ﻧﻮﻳﻦ ﻣﺪت 12ﺳﺎل ﺑﺮ اﻳﺮان ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮد .ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ،اﻳﻦ ﺣﺰب وﺳﻴﻠﻪای ﺷﺪ ﺑﺮای اﻋﻤﺎل ﻗﺪرت ﺷﺨﺼﯽ .دﺑﻴﺮان ﮐﻞ اﻳﻦ ﺣﺰب ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺎم ﺑﯽﻣﺴﻤﺎی »اﻳﺪﺋﻮﻟﻮگ« دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻣﺮوز دوران ﭘﻴﺮی را در ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺲ ﺳﭙﺮی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ رهﺒﺮان ﺳﻴﺎﺳﯽ ﭼﻨﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻔﮑﺮ و ﺑﻪ ﻗﺪری ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ از راﻩ رﺳﻴﺪ، ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﯽ هﻴﭻ درد ﺳﺮی در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻞ ﮐﻨﺪ. در ﺳﺎل 1974ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران ﺧﺎرﺟﯽ را ﺑﺮای اﻧﺘﺸﺎر ﺧﺒﺮی ﻣﻬﻢ و ﺗﺎزﻩ دﻋﻮت ﮐﺮد :اﻳﺠﺎد ﻳﮏ ﺣﺰب واﺣﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم اﻳﺮان را در دل ﺧﻮد ﺟﺎی دهﺪ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ در اﻳﻦ ﺣﺰب ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ،ﮔﻔﺖ: »ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪهﺎﻳﺘﺎن را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و از ﮐﺸﻮر ﺑﺮوﻳﺪ« .هﻤﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی ﻣﻌﺪودی ،ﮐﻪ ﻣﻦ هﻢ از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدم ،ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮی ﮔﺮﻓﺘﻦ ورﻗ ٌﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺪ .داﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﮐﺎرت ﺑﺮای اﺳﺘﺨﺪام در ادارات ﻻزم ﺑﻮد .ﺑﺮﺧﯽ اﻋﻀﺎی ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ هﻢ ﻋﻀﻮ ﺣﺰب رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ ،اﮔﺮ ﻗﻠﺐﺷﺎن ﺑﻪ اوﻟﯽ ﮔﻮاهﯽ ﻣﯽداد ﻣﻨﺎﻓﻌﺸﺎن ﺑﻪ دوﻣﯽ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﺮد .هﻮﻳﺪا ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮد اﻧﺘﻘﺎل از دﻓﺘﺮ ﺣﺰب اﻳﺮان ﻧﻮﻳﻦ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺣﺰب ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺘﯽ ﻣﺤﻠﺸﺎن هﻢ ﻳﮑﯽ ﺑﻮد – ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﺗﺤﻘﻴﻘﯽ ﻧﮑﺮدﻩام .3ﻳﻌﻨﯽ دﺑﻴﺮ ﮐﻞ ﺣﺰب رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺷﺪ .ﭘﺲ از او ﺁﻣﻮزﮔﺎر در هﺮ دو ﭘﺴﺖ )ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی و دﺑﻴﺮﮐﻠﯽ ﺣﺰب( ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ او ﮔﺮدﻳﺪ و ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1978ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی رﺳﻴﺪ ،وﺿﻊ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮال ﺑﻮد .در اﻳﻦ دورﻩ وﻇﺎﺋﻒ ﻧﺨﺴﺖ- وزﻳﺮی از رﻳﺎﺳﺖ ﺣﺰﺑﯽ ﺗﻔﮑﻴﮏ ﺷﺪ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﺗﺸﮑﻴﻼت رﺳﻤﯽ ﺣﻘﻮق ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ در زﻣﺎن دوﻟﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ اﻣﻴﻨﯽ ) (1962-1961ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴ ٌﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،اﺳﻤًﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺣﺰب ﺁزاد ﺑﻮد .وﻟﯽ در ﺣﻘﻴﻘﺖ هﻴﭻ ﺣﺰﺑﯽ ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺪﻳﺪًا ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﻳﺎﺑﺪ .ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﺣﺰب ﺳﻠﻄﻨﺖﻃﻠﺐ و ﺳﺮﺳﭙﺮد ٌﻩ ﻣﺸﺮوﻃ ٌﻪ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ از ﺑﻪ ﺛﺒﺖ رﺳﺎﻧﺪن اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﺗﻦ ﺑﻪ ﺑﺎزﭘﺮﺳﯽهﺎی ﺳﺎواک ﺑﺴﭙﺎرد .هﻴﭻ ﻣﺠﻤﻌﯽ ﺑﺪون ﺟﻮاز اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻧﻤﯽ- ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺷﺎﺧﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽداد ،از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺰب اﻳﺮان ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﻀﻮش ﻼ در زﻣﺎن رﻳﺎﺳﺖ ﺑﻮدم ،ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎن ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺖ .ﮔﺎﻩ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻳﻢ و ﮔﺎﻩ ،ﻣﺜ ً ﺟﻤﻬﻮری ﮐﻨﺪی ،ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺁزادی ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ و از ﺁن ﺑﺮای ﺗﻈﺎهﺮات و اﻇﻬﺎر وﺟﻮد اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽﺑﺮدﻳﻢ .ﺣﻖ دادن اﻋﻼﻣﻴﻪ در هﻴﭻ روزﻧﺎﻣﻪای ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ .ﻧﺸﺮﻳﺎت ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎواک ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﯽﺷﺪ .ﺗﻨﻬﺎ راهﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﻴﻪهﺎی ﺑﯽﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﺑﻮد .اﮔﺮ اﻣﻀﺎی ﻳﮑﯽ از ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪهﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻤﺎن ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ. در 1977ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ و ﻓﺮوهﺮ ﻧﺎﻣﻪای ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ درﺑﺎر ٌﻩ ﮔﺮﻓﺘﺎریهﺎی ﺟﺎوداﻧﻪ ﻳﻌﻨﯽ :ﺳﺎواک ،ﻓﺴﺎد ،ﺁزادیهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ و رﻋﺎﻳﺖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺘﻢ .در هﻤﺎن روز ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را هﻢ ﺑﺴﺘﻢ ،ﭼﻤﺪان ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺨﺼﻮص زﻧﺪاﻧﻢ را ﮐﻪ در ﺁن ﻟﻮازم اوﻟﻴﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ،ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻢ .ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﻋﺎدت داﺷﺘﻴﻢ .ﻣﻦ ﺷﺶ ﺑﺎر ﺑﺎزداﺷﺖ و ﺷﺶ ﺑﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم .ﻧﻴﻤﯽ از ﺳﺎل ،1960ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺎلهﺎی 1961و 1962و ﻧﻴﻤ ٌﻪ اول 1963را در ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪهﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮدم .ﺑﻘﻴ ٌﻪ ﻣﺪت هﻢ در ﺧﺎﻧﻪام ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدم. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ هﻤ ٌﻪ ﻣﺎ را ﺗﻴﺮﺑﺎران ﮐﻨﺪ ،ﻗﺪرت ﻻزم را در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ .ﭼﺮا ﻧﮑﺮد؟ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺰرﮔﻮاری .ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ ﮐﻪ از واﮐﻨﺶ اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ دﻧﻴﺎی ﻏﺮب واهﻤﻪ داﺷﺘﻨﺪ او را از ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪاﻣﯽ ﻣﻨﺼﺮف ﮐﺮدﻧﺪ .در ﺁن ﺳﺎلهﺎی 68
ﺟﻨﮓ ﺳﺮد اﻋﺪام ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎ و ﺗﺮورﻳﺴﺖهﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﺸﺘﻦ وﻃﻦﭘﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎهﺸﺎن داﺷﺘﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪی ﺳﻮای ﻋﻘﺎﻳﺪ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺑﻮد ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد. اﻳﺠﺎد ﺣﺰب واﺣﺪ ﻧﻪ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﮐﺮد و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﺖ .ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﺁن ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﺧﻪهﺎی اﻓﺮاﻃﯽ ﺑﻮد ،اﻓﺘﺎدن ﺁن ﺑﻪ داﻣﻦ ﻣﺬهﺒﻴﻮن و ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ...از اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﮔﺮوﻩ ﻣﺘﻌﺎدل ﻣﻴﺎﻧﻪرو ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻣﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را در ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺐ ،ﮐﻪ ﭼﻨﺎن اوﺿﺎﻋﯽ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ هﺮج و ﻣﺮﺟﯽ ﺑﻴﺎﻧﺠﺎﻣﺪ. وﻗﺖ ﺁن رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻄﻮط ﭼﻬﺮ ٌﻩ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت را ،ﮐﻪ در ﻓﺼﻮل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﺷﺎرﻩ از ﺁن ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ،ﺣﺎﻻ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﮐﻨﻢ .ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﯽﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎری ﺧﻮد ﺑﺰرگﺑﻴﻨﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮد ،ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﯽﮐﺮد .ﺁﻳﺎ دوﺳﺖ و ﻳﺎری داﺷﺖ؟ اﺳﺒﺎب ﺗﺄﺳﻒ اﺳﺖ ،وﻟﯽ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .دورش را ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﻪ ﺧﺎک ﻣﯽ- اﻓﺘﺎدﻧﺪ ،از اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺶ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ،درﺑﺎرش را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدادﻧﺪ وﻟﯽ دوﺳﺘﺶ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﻣﺼﺪق ﺻﺎﺣﺐ دوﺳﺖ ﺑﻮد و ﺗﺤﺴﻴﻦﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ،ﺑﻪ درﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ او را هﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺎﺳﻦ و ﻣﻌﺎﻳﺐ ،دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ .اﻧﻮر ﺳﺎدات ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮای ﺁن ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﻣﯽاﻧﮕﻴﺨﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺘﯽ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ داﺷﺖ .ﺷﺎﻩ ،دوﺳﺘﯽ را ﭘﺲ ﻣﯽزد، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮد ﮐﻪ ﮐﺲ دﻳﮕﺮی از او ﺑﺎهﻮشﺗﺮ ،ﺁراﺳﺘﻪﺗﺮ ،ﻗﻮیﺗﺮ ،ﺟﺬابﺗﺮ ﻳﺎ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از هﺮ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺮﺗﺮ از هﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻓﻘﻂ ﺁدمهﺎی ﺗﻨﮏﻣﺎﻳﻪ و ﻓﺎﺳﺪ را در اﻃﺮاف ﺧﻮد ﮔﺮد ﺁوردﻩ ﺑﻮد .هﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻮاﻧﺎن را ﺟﺬب ﮐﻨﺪ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎری از ﺁﻧﻬﺎ در زﻣﺎن وﻗﻮع ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻪ ﺁﻏﻮش ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺗﺼﻮﻳﺮی ﮐﻪ از ﺧﻮد داﺷﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﮏ راهﻨﻤﺎی ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد .در هﻤ ٌﻪ ﮐﺎرهﺎ ﺣﺘﯽ در ﺣﺪ اﻧﺘﺨﺎب رﺋﻴﺲ ﮐﻼﻧﺘﺮی ﺑﺨﺶ ﻳﺎ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﺳﻬﺎم و ﻳﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ ﺗﻮﺳﻌ ٌﻪ ﻳﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﺠﺎری هﻢ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮد .ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﻔﺘﯽ و اﻧﺮژی ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ .ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﺮد اﻋﻤﺎل او ﺟﻮاب ﺑﻪ دﻧﻴﺎ و ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﺖ .اﻣﺎ ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﮐﺎرهﺎﻳﺶ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﺧﻮر ادﻋﺎهﺎ ﻧﺒﻮد ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﮔﯽ و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺷﺪ. 2 ﺣﺘﯽ اﻳﻦ ﮐﺞذوﻗﯽ را هﻢ ﻧﺸﺎن داد و ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻧﻮﺷﺖ .ﻓﺮدرﻳﮏ ﮐﺒﻴﺮ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری دﺳﺖ زدﻩ ﺑﻮد ،اﻣﺎ او را »ﻳﮑﺘﺎ« ﻟﻘﺐ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻋﻨﻮان ﮐﺘﺎب ﺷﺎﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﮔﻮﻳﺎﺳﺖ» :ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑﺮای وﻃﻨﻢ« .ﮐﺪام ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ؟ اﻳﺠﺎد ﺗﻤﺪن ﺑﺰرگ .ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﻤﺪﻧﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد ،در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ 55درﺻﺪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ »ﺳﭙﺎﻩ داﻧﺶ« ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ؟ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪﺗﺮ اﻳﻦ ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازیهﺎﻳﯽ در ﻗﺎﻟﺐ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺗﺨﻴﻠﯽ رﻳﺨﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ .ﭘﻮل ﺧﺮج ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺟﻮانهﺎ را ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﻣﯽ- ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺰ ٌﻩ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ از ﺁزادی را ﺑﻬﺘﺮ درک ﮐﻨﻨﺪ .ﮐﺎش ﺑﻪ ﺟﺎی اﻳﻦ ﮐﺎر ﭘﻮلهﺎ را واﻗﻌًﺎ ﺻﺮف ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﻮادی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ رﻏﻢ ﻇﻮاهﺮ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ،ﻣﻤﻠﮑﺖ ﭘﯽ و زﻳﺮﺑﻨﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ﺗﻨﺪﺑﺎدی ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻮد در هﻢ رﻳﺨﺖ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﻏﺮق ﺧﻮدﺧﻮاهﯽهﺎ و ﮐﻮﺗﻪ ﺑﻴﻨﯽهﺎﻳﺶ ﺑﻮد هﺮﮔﺰ از ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻮدﻧﺪ هﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻤﻠﮑﺖ و هﻢ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ او ﺑﺎﺷﻨﺪ دﻋﻮت ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﮑﺮد .ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ از ﭘﺲ هﻤ ٌﻪ ﮐﺎرهﺎ ﺑﺮ ﻣﯽﺁﻳﺪ .ﻣﺼﺪق ﻣﯽﮔﻔﺖ» :در ﺗﻤﺎم ﮐﺸﻮرهﺎ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮان ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺷﻮﻧﺪ ،در اﻳﺮان ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﻧﺨﺴﺖ- وزﻳﺮی ﮐﻨﺪ«.
69
ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻃﯽ 37ﺳﺎل ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ دو ﺑﺎر ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﻋﺎم ﻳﺎﻓﺖ .ﺑﺎر اول در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻗﻮاماﻟﺴﻄﻨﻪ و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﺠﺎت ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ،و ﺑﺎر دوم در زﻣﺎن ﻣﺼﺪق و ﭘﺲ از ﻣﻠﯽ ﺷﺪن ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ .ﻟﺬت دو ﭘﻴﺮوزی واﻗﻌﯽ را درک ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎواک ﺳﺎزﻣﺎندهﻨﺪﻩاش ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﮐﺎر ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دو ﻣﻮرد ﺧﺘﻢ ﺷﺪ. ﺷﺎﻩ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از ﻋﺰﻳﻤﺘﺶ از اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ را ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮ دﻳﻮارهﺎ ﺷﻌﺎرهﺎی رﮐﻴﮏ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد«. ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم» :اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﺷﺶ روز ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪهﻨﺪ اﻳﻦ وﺿﻊ ﻋﻮض ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ«. هﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﮔﻔﺘﻢ» :ﻣﺪت ﭼﻬﻞ ﺳﺎل اﺳﺖ ،ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی دوران ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺻﺪارت ﻣﺼﺪق ،ﮐﻪ در اﻳﺮان ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻗﺒﻮل ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖهﺎﻳﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .اﻣﺮوز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖهﺎ را ﮔﺮدن ﻣﯽﮔﻴﺮم .اﮔﺮ ﭼﻴﺰی را ﻧﻤﯽﭘﺴﻨﺪﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻴﺪ .ﻣﻦ در ﭘﺸﺖ هﻴﭻ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺳﻨﮕﺮ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮم .دوﻟﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻠﺖ ﻣﺴﺌﻮل اﺳﺖ«. ﭘﻨﺞ روز ﺑﻌﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ» :ﻋﻠﻴ ٌﻪ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰی ﺑﺮ دﻳﻮارهﺎ ﻧﻤﯽﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ،اﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻣﯽرﺳﻨﺪ!« ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم» :ﻗﺎﻋﺪﻩ هﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ« .ﻣﻦ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﮐﺴﯽ از اﻳﻦ ﺣﺮفهﺎ ﺑﻪ او زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ. 1ـ »هﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮار« ﻧﺎم ﺑﺎزی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪای اﺳﺖ ﺑﺎ ورق .دﺳﺘ ٌﻪ ورق ﻣﺨﺼﻮص اﻳﻦ ﺑﺎزی ﺷﺎﻣﻞ 42ﺻﻮرت اﺳﺖ ﮐﻪ 6ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎء 7ﺧﺎﻧﻮادﻩ را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﺳﻌﯽ هﺮ ﺑﺎزﻳﮕﺮ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﺮاد ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻮادﻩ را از دﻳﮕﺮ ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﻘﺮرات ﺑﺎزی ﺧﺮﻳﺪاری ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮاد ٌﻩ ﮐﺎﻣﻞ را ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ و ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪﻩ رو ﮐﻨﺪ. 2ـ ﻓﺮدرﻳﮏ دوم ) (1786-1712ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ ﮐﺒﻴﺮ و ﻳﮑﺘﺎ از 1740ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺮگ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﭘﺮوس ﺑﻮد .در ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد و ﺧﻮد را ﭘﻴﺮو ﻓﻼﺳﻔ ٌﻪ ﻋﺼﺮ روﺷﻨﮕﺮی ،ﻧﻈﻴﺮ وﻟﺘﺮ ،ﻣﯽداﻧﺴﺖ. 3ـ در واﻗﻊ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺗﺎزﻩ ﺳﺎز ﺣﺰب اﻳﺮان ﻧﻮﻳﻦ ﺑﻪ ﺣﺰب ﺟﺪﻳﺪ اﻟﺘﺄﺳﻴﺲ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ارث رﺳﻴﺪ.
70
5 ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ »ﺑﻠﻪﻗﺮﺑﺎن« ﮔﻮ ﺑﺴﻴﺎری ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﻋﺎﻣﻞ اﺻﻠﯽ ﻣﺼﺎﺋﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﺮان ،اﻣﺮوز ﺑﺎ ﺁن دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎن اﺳﺖ .ﻣﻦ ﻣﮑﺮر اﻳﻦ ﺣﺮف را از زﺑﺎن اﻳﻦ و ﺁن ﺷﻨﻴﺪﻩام وﻟﯽ ﺷﺨﺼًﺎ ﺁن را ﺑﺎور ﻧﺪارم. ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎری از زﻧﺎن ﺟﻮان دﻧﻴﺎ را ﺑﺎ ﺗﺎﺟﺪار ﺷﺪن ﺑﻪ رؤﻳﺎ ﻓﺮو ﺑﺮد ،ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﺑﻮد .ﺁﻳﺎ واﻗﻌًﺎ هﻤﺴﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان ﺷﺪن ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺣﺴﺮت ﺑﻮد؟ ﻓﺮح دﻳﺒﺎ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳ ٌﻪ ژاﻧﺪارک ،و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن رازی ،ﻣﯽرﻓﺖ دﺧﺘﺮی ورزﺷﮑﺎر و ﺳﺮزﻧﺪﻩ و ﻓﻌﺎل ﺑﻮد ،ﻻاﻗﻞ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ وﻳﻮﻳﺎن از او داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ او هﻢﻣﺪرﺳﻪ وﻟﯽ از او ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﻮد .ﻓﺮح دﻳﺒﺎ در ﺧﺎﻧﻮادﻩای ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد .ﭘﺪرش ﮐﻪ اﻓﺴﺮ ارﺗﺶ ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﺟﻮان در ﮔﺬﺷﺖ .ﻃﺒﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩام اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﯽﭘﺪر را ﺷﺎﻩ روزی در ﻳﮏ ﺳﻔﺮ رﺳﻤﯽ ﺣﻴﻦ ﺧﻮاﻧﺪن ﻋﺮﻳﻀﻪای از ﻃﺮف ﻻ از او ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ ،ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﺶ ﺗﺎ از اﻳﻦ ازدواج ﺳﻮم داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻳﺮاﻧﯽ دﻳﺪ ،اﺣﺘﻤﺎ ً ﺻﺎﺣﺐ وﻟﻴﻌﻬﺪی ﺷﻮد. در ﺁﻏﺎز ﻓﺮح دﻳﺒﺎ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﻔﻮذی ﺑﺮ ﺷﺎﻩ ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﺮ ﺧﻼف ﺛﺮﻳﺎ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم از ﺷﺎﻩ ﺟﻠﻮ ﻣﯽاﻓﺘﺎد ،ﻓﺮح در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ .ﭘﺲ از ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪن وﻟﻴﻌﻬﺪ ،ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎی ﺧﻴﺮﻳﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺷﺪ .ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪی ﻟﻴﺒﺮال ﺣﺘﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ و در هﺮ ﺣﺎل ﭘﻴﺸﺮو داﺷﺖ. ﻧﻘﺼﯽ ﮐﻪ ﻓﺮح دﻳﺒﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦهﺎی ﻣﮑﺮر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﺧﻮد ﺑﺮﻃﺮف ﮐﻨﺪ ،ﻟﺤﻦ ﻣﺤﺰون ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺶ اﺳﺖ ،ﺧﺼﻮﺻًﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ .وﻟﯽ ﺑﻪ ﻓﺮهﻨﮓ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ اﺳﺖ و در ادب و ﺷﻌﺮ ﺣﺘﯽ ﺷﻌﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ از ﺧﻮد ذوﻗﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ .ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻔﺎﺗﯽ در ﺧﺎﻧﺪان ﭘﻬﻠﻮی ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎدر اﺳﺖ .ﻳﮏ ﺑﺎر ﮐﺘﺎﺑﯽ از اﺷﻌﺎر اﻟﻮار Eluard 1را ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد .ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮد ﺧﺎﻧﻮاد ٌﻩ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻓﺮهﻨﮓ اﻳﺮان ذﺧﻴﺮﻩای دارد. ﺑﺮداﺷﺘﻦ اوﻟﻴﻦ ﻗﺪمهﺎ در ﻣﺤﻴﻂ ﺗﺎزﻩای ﮐﻪ ﻓﺮح دﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﺁن وارد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻗﻄﻌًﺎ ﺳﺎدﻩ و ﺁﺳﺎن ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ .ﺑﺮای ﻣﻬﺎر ﮐﺮدن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﯽﺷﮏ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﺸﺎر زﻳﺎدی وارد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺮ ﺧﻼف رﻓﺘﺎر راﻳﺞ درﺑﺎرﻳﺎن ،ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ .ﻣﻦ در ﻧﺰد او ﻧﻪ ذرﻩای ﻓﺨﺮ ﻓﺮوﺷﯽ دﻳﺪم و ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪای از ﺑﺪﻃﻴﻨﺘﯽ. ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺁن رادﻳﻮ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻮد روزاﻧﻪ ﺷﺶ ﺑﺎر از ﺧﺎﻧﺪان ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻧﺎم ﺑﺒﺮد ،ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ را ﺁﻟﻮدﻩ ﮐﺮد .از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺘﻮان وی را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد .ﺣﻘًﺎ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﻧﻘﺶ او را در زﻣﻴﻨﻪهﺎی ﻓﺮهﻨﮕﯽ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ .در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ او را ﻣﯽﺗﻮان ﻣﺮوّج اروﭘﺎﻳﯽ ﺷﺪن اﻳﺮان داﻧﺴﺖ .او ﭘﺎدﺷﺎﻩ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﻓﺮهﻨﮓهﺎی ﺷﺮق و ﻏﺮب ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮ ﻗﺮار ﺳﺎزد و ﭘﺎی ﻋﺪﻩای از هﻨﺮﻣﻨﺪان و ﺷﻌﺮا و ﻓﻼﺳﻔﻪ را ﺑﻪ ﮐﺎخ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻣﺪاﺧﻠﻪ در اﻣﻮر دوﻟﺖ ﺧﻮدداری ﮐﻨﺪ .ﻣﻦ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻗﺒﻞ از اﻧﺘﺼﺎﺑﻢ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی او را دﻳﺪم .ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪش ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺳﺎواک ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩ او را هﻢ ﺁرام ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ،اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖهﺎ اﻳﻦ ﻣﺰاﺣﻤﺖهﺎ ﺷﺪت و ﺿﻌﻒ دارد! 71
در هﺮ ﺣﺎل ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺑﺮای ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎری ﻣﯽزد .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ او را ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻘﻮط ﺷﺎﻩ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﯽﻋﺪاﻟﺘﯽ ،ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﭘﺎی ﻓﺮح دﻳﺒﺎ ﺑﻪ درﺑﺎر ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻓﺴﺎد از ﻣﺪتهﺎ ﭘﻴﺶ رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ،ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻠﯽ اﺑﺘﺪاﺋﯽ و ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﯽاﺛﺮ ،ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﯽ زﺧﻢهﺎ ﻣﺮهﻢ ﺑﮕﺬارد و ﭘﺎدﺷﺎﻩ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رﻓﺘﺎری ﭘﺪراﻧﻪﺗﺮ و ﻧﻴﮑﺨﻮاهﺎﻧﻪﺗﺮ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺳﺎزد .ﻣﺮدم ﭘﺎدﺷﺎﻩ ،اﺷﺮف ﭘﻬﻠﻮی و ﻓﺮح دﻳﺒﺎ هﻤﻪ را ﺑﻪ ﻳﮏ ﭼﻮب راﻧﺪﻧﺪ و ﻣﻠﮑﻪ را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻔﺮﻳﺒﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .ﺁﻳﺎ دﻟﻴﻠﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻴﻨ ٌﻪ ﻣﻼﻳﺎن را در ﮐﻮﺷﺶهﺎﻳﺶ ﺑﺮای ﺁزادی زﻧﺎن ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮد؟ اﺣﺘﻤﺎل دارد ،اﻣﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪهﺎ ﻧﻴﺎز ﻧﺪاﺷﺖ .ﺣﻖ اﺳﺖ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽهﺎی اﻳﺮان را ﻣﻴﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺣﮑﻤﺮواﺋﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮد. اﮔﺮ در ﻣﻴﺎن اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاد ٌﻩ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺮﻳﺎن اﻣﻮر ﻧﻔﻮذی ﺑﯽﺗﺮدﻳﺪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ،ﺧﻮاهﺮ ﺗﻮأم ﺷﺎﻩ واﻻﺣﻀﺮت اﺷﺮف اﺳﺖ .او از ﻧﻈﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻋﻨﺼﺮ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ اﺳﺖ .ﻣﺼﺪق اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺧﻮب ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮد .ﺳﻪ روز ﭘﺲ از اﻧﺘﺼﺎﺑﺶ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﻪ درﺑﺎر رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ از ﺣﻀﻮر اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم .اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ واﻻﺣﻀﺮت اﺷﺮف را هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮد اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت از ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ ،زﻳﺮا ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﯽ را ﻧﺪارم و ﺧﻮد اﻳﺸﺎن هﻢ ﺑﺎ ﭘﺎی ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد« .و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﺷﺮف از اﻳﺮان اﺧﺮاج ﺷﺪ و از اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ هﻨﻮز ﮐﻴﻨﻪای ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ دل دارد .ﻣﻦ او را ﭼﻨﺪی ﭘﻴﺶ در ﭘﺎرﻳﺲ دﻳﺪم .ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﺷﺪ از اﻳﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ از ﻣﺼﺪق ﺑﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻴﺪ. از ﻣﺼﺪق ﺟﺰ ﺑﺎ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺣﺮف زد ،ﻣﺮدی ﺑﻮد ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار اﻳﺮان ،ﺗﺎرﻳﺦاﻳﻦ ﻗﻀﺎوت را درﺑﺎر ٌﻩ او ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮد؟ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ او ﻣﻴﺎﻧ ٌﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ...در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢهﺎﻳﺶ از ﺧﺸﻢ ﺑﺮق ﻣﯽزد ﮔﻔﺖ: ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ از ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮادرم او را ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﮐﺮد ،ﻣﺮا از ﻣﻤﻠﮑﺘﻢ ﺑﻴﺮون ﮐﺮد!ﺁدﻣﯽ ﺣﻖ دارد ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﻔﯽ ﺑﻠﺪ ،ﭘﺎﻳﻤﺎل ﮐﺮدن ﻳﮑﯽ از ﺣﻘﻮق اﻓﺮاد اﺳﺖ ،وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ او ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ دادﮔﺎﻩ ﮐﺸﺎﻧﺪن و ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ و ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ را ﺗﺮک ﮔﻮﻳﺪ. ﺷﺎهﺪﺧﺖ و ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﺑﺮای ﺗﻔﺎهﻢ ﺑﺎ هﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ :ﺷﺎهﺰادﻩ اﺷﺮف هﻴﭻ ﻧﻔﻮذی را ﺟﺰ ﻧﻔﻮذ ﺧﻮد ﺑﺮ دوﻟﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﺮد .در ﺣﻘﻴﻘﺖ او ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮد .ﻳﮏ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از ﺳﻘﻮط ﺷﺎﻩ ،ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ هﻤﺴﺮ ﺧﻮد را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ اﺷﺮف را رواﻧ ٌﻪ ﺧﺎرج ﮐﻨﺪ .ﺷﺎهﺰادﻩ ﺑﺮای ﺑﺎر دوم از ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﻮد اﺧﺮاج ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی رﺳﻴﺪم از وزﻳﺮ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻔﺮای ﻧﺎﻣﻮﺟﻪ را از ﭘﺴﺖهﺎﻳﺸﺎن ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد .ﻣﻘﺮر ﺷﺪ ﺁﻧﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺳﺰاوار ﻣﻘﺎﻣﺸﺎن هﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و دﻳﮕﺮان ﮐﻨﺎر ﺑﺮوﻧﺪ .وزﻳﺮ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ ﻓﻬﺮﺳﺘﯽ از 12ﺳﻔﻴﺮ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﺧﻠﻊ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ داد :ﺳﻔﺮای واﺷﻨﮕﺘﻦ ،ﭘﺎرﻳﺲ ،ﻟﻨﺪن و ﻏﻴﺮﻩ ...ﭘﺲ از ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ هﻤ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺰل ﺷﻮﻧﺪ ،از اﻳﻦ 12ﻧﻔﺮ 6ﻧﻔﺮﺷﺎن از دﺳﺖﻧﺸﺎﻧﺪﮔﺎن واﻻﺣﻀﺮت ﺑﻮدﻧﺪ. ﻳﮑﯽ از ﻣﺮدان ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ،ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺎزی ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ، ﻻاﻗﻞ از ﻧﻈﺮ ﮐﻤﯽ ﻣﻬﻢ زﻳﺮا رﮐﻮرد ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮﻳﻦ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ ،اﻣﻴﺮ
72
ﻋﺒﺎس هﻮﻳﺪا ﺳﺖ .او از ژاﻧﻮﻳ ٌﻪ 1965ﺗﺎ اوت ،1977ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺮﻳﺐ 13ﺳﺎل ،در اﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻮد. ﻣﻦ او را زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻴﺮوت ﺑﻮدم ،ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .از ﻣﻦ ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﻮد و ﺷﺎﮔﺮد هﻤﺎن دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻻﺋﻴﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺁن درس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم .ﭼﻨﻴﻦ در ذهﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﮐﻨﺴﻮل اﻳﺮان در دﻣﺸﻖ ﺑﻮد .ﭘﺴﺮی ﺑﻮد ﭼﺎق و ﭼﻠﻪ ،ﺟﺴﻮر و ﺑﺎ اﺑﺘﮑﺎر .ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ در ﮐﻼس دﻳﮕﺮی ﺑﻮد ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ ﮐﻼس ﻣﺎ ﻣﯽﺁﻣﺪ و ﺑﺮای ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ ﻳﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدهﺎﺋﯽ ﻣﯽداد. ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم ﺑﻌﺪ ﭼﻪ رﺷﺘﻪای را دﻧﺒﺎل ﮐﺮد ،ﺁﻧﻘﺪر ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ از ﺑﻴﺮوت ﺑﻪ ﺑﻠﮋﻳﮏ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺁن هﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ در ﺁﻣﺪ .ﻣﻦ او را ﺳﯽ ﺳﺎل ﭘﺲ از دﻳﺪارهﺎی درﺑﻴﺮوت ،در ﺗﺠﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻳﺠﺎد اﻧﺠﻤﻦ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ-ﺁﺳﻴﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، دوﺑﺎرﻩ دﻳﺪم .ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪهﺎ و ﮐﻨﺴﻮﻟﮕﺮیهﺎ ﺑﻪ او دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﭼﻨﺪ زﺑﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد :زﺑﺎنهﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ،ﺗﺮﮐﯽ و ﻋﺮﺑﯽ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ .در زﻣﺎن ﻣﻼﻗﺎت دوﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺎ ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻣﺪﻳﺮ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻠﯽ ﻧﻔﺖ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای دﻳﺪارش ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ و دﻓﺘﺮ او رﻓﺘﻢ ،ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت اﺧﻼﻗﻴﺶ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ .ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ او ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﯽﻟﻐﺰد و ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﻄﺎﻟﺐ هﻢ ﮐﺎری ﻧﺪارد .ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺮ اﺻﻮل ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺮاﻳﺶ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺟﺬﺑﻪاش ،ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﻧﺒﻮد ،اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﺪ .هﻮﻳﺪا ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع دارم ﺑﻪ هﻴﭻ ﮐﺲ ﺁزاری ﻧﺮﺳﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺳﻮای ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ »دوﺳﺘﺎن« ﮐﺮدﻩ ،ﻧﻴﮑﯽ ﺧﺎﺻﯽ هﻢ در ﺣﻖ ﮐﺴﯽ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ. در ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﻳﮑﯽ از هﻤﻴﻦ »دوﺳﺘﺎن« ،ﻳﻌﻨﯽ ﺣﺴﻨﻌﻠﯽ ﻣﻨﺼﻮر ،ﺑﻪ وزارت اﻗﺘﺼﺎد رﺳﻴﺪ .ﮐﻤﺘﺮ از ﻳﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ،ﭘﺲ از ﺗﺮور ﻣﻨﺼﻮر ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻮﻳﺪا را ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻼ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ :ﺷﺎﻩ ﭘﺲ از ﺳﺮﮐﻮب ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ در ﺳﺎلهﺎی اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد .اﻳﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺎﻣ ً 63-1962و ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﮑﺮر ﻣﺎ ،ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﻣﺮداﻧﯽ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺪون ﺳﺎﺑﻘﻪای ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ ﺑﺎرز ،ﻳﮏ ﻃﺒﻘﻪ دوﻟﺘﻤﺮد و ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺴﺎزد .ﺑﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺷﺨﺼًﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺬاﺷﺖ :ﻣﻨﺼﻮر ،هﻮﻳﺪا و ﺧﺴﺮواﻧﯽ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻣﺼﺪق رﺋﻴﺲ دﻓﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد. هﻮﻳﺪا ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮردﺗﺮ ،ﺑﺎزﺗﺮ و ﮔﺮمﺗﺮ از ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻮد .هﻴﭻ ﮐﺲ از دﻓﺘﺮ او ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽرﻓﺖ .ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮشروﺋﯽ و ﺧﻨﺪاﻧﯽ او از ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯽﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﯽ ﺁب ﻣﯽﺧﻮرد .ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﺑﻮد ﻣﻄﻴﻊ ،ﺑﺪون ﺧﻢ ﺑﻪ اﺑﺮو ﺁوردن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺶ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل ﻓﺎرغ ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ اﻧﻘﻼب ﺳﻔﻴﺪش را ﺑﻪ اﺟﺮا در ﺁورد، ﺑﺎ هﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﮐﻨﺎر ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ .ﮔﻮﺋﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﻧﺒﻮد .وﻗﺘﯽ ﺑﻮدﺟﻪ را ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻴﻔﺶ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد و ﻣﯽﮔﻔﺖ» :ﮐﺎرهﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ ،ﺑﺎز ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﺑﺎ هﻤﻴﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽرﺳﻢ« .ﻣﺠﻠﺲ هﻢ دﻳﮕﺮ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ ﻻﻳﺤﻪ را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ،هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺷﺨﺺ هﻮﻳﺪا هﻢ در زﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺳﺘﻮر از ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﻘﻂ ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻋﺎدت داﺷﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ» :ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ دﺳﺘﻮر دادﻩ اﺳﺖ« .در ﮐﺠﺎی ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﮐﻠﻤ ٌﻪ »ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ« را دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ،ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺪ. هﻢ ﺑﺎ ﻧﺼﻴﺮی و هﻢ ﺑﺎ ﻣﻠﮑﻪ رواﺑﻂ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب داﺷﺖ .ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ رواﺑﻂ ﺣﺴﻨﻪ ﻧﺪاﺷﺖ؟ در ﺣﻔﻆ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن و دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد .دﻓﺘﺮش هﻴﭻ ﮐﺴﺮ و ﮐﻤﺒﻮدی ﻧﺪاﺷﺖ. اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎی ﺷﺎﺗﻮﺑﺮﻳﺎن 2ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ اﺳﺖ ،دﺳﺖ ﺧﻄﯽ از اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ را
73
ﺗﻬﻴﻪ و ﺗﻘﺪﻳﻤﺶ ﻣﯽﮐﺮد .هﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را در دل ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدی ﺟﺎ ﮐﻨﺪ و هﻢ در ﻗﻠﺐ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن .رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﯽاش ﺑﯽﻧﻘﺺ و ﮐﺎرﺁﻣﺪ ﺑﻮد .ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ هﻴﭻوﻗﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﮐﺎرش ﻧﺒﻮد ،در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﯽﺗﮑﻠﻒ ،ﭼﻬﺎرزاﻧﻮ ،ﺑﺎ ﺟﻮرابهﺎی ﺷﻞ و ول ﻧﺰدﻳﮏ ﺟﺎی ﭘﻴﭙﺶ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ وارد ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎ ذوق و ﺷﻮق او را ﺑﻐﻞ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﺑﻮﺳﻴﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺖ» :اﻟﺒﺘﻪ هﺮ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ«. وﻗﺘﯽ وزﻳﺮ اﻗﺘﺼﺎد ﺑﻮد از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺑﺮوم و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ: »ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﻴﺎز دارﻳﺪ؟« ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ از ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻨﺪ ،درﺁﻣﺪی ﮐﺎﻓﯽ دارم و ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ زﻳﺮ دﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻮدﺟ ٌﻪ ﺳﺮی ﻋﻈﻴﻤﯽ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ از ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ و ﺁن ،از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻼﻳﺎن ﭘﺨﺶ ﻣﯽﮐﺮد .ﺷﻬﺮت داﺷﺖ ﺑﻬﺎﻳﯽ اﺳﺖ .ﭘﺪرش ﺑﯽﺷﮏ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ از ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﺧﺮاج ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﺧﻮد او ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻣﺬهﺐ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮد .ﻳﮑﯽ از روزﻧﺎﻣﻪ- ﻧﮕﺎران ﻣﺸﻬﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻘﻞ ﮐﺮد ﮐﻪ روزی ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت هﻮﻳﺪا ﻣﯽرود و هﻮﻳﺪا از او ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ» :ﺑﻪ ﭘﻮل اﺣﺘﻴﺎج دارﻳﺪ؟« و وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻳﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮرد ،هﻮﻳﺪا ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ» :ﻧﻪ، ﻧﻪ ،ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ 9ﻣﻴﻠﻴﺎرد دﻻر دارﻳﻢ و ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺁن ﭼﻪ ﮐﻨﻴﻢ«. اﻳﻦ ﻣﺮد ،ﮐﻪ از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردن ﻧﺴﻠﯽ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮای ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﺮدن اﻳﺮاﻧﯽ ﻧﻮﻳﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﻳﮑﯽ از ﻋﻮاﻣﻞ اﺳﺎﺳﯽ و ﺗﻌﻴﻴﻦﮐﻨﻨﺪ ٌﻩ وﻗﺎﻳﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﺴﺎل ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط ﺧﻮد او ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ .ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزداﺷﺘﺶ هﻢ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻔﺖ: »ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﺋﻴﺲ دوﻟﺘﯽ هﺴﺘﯽ ﮐﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺧﻮد دﻳﺪﻩ اﺳﺖ .ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﺮای ﺗﻮ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ و ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪم« .وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﺸﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪ از او ﺟﺪا ﺷﻮد ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد – ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را از ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ﺷﻨﻴﺪم – ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻔﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﻠﮋﻳﮏ ﺑﺮود وﻟﯽ هﻮﻳﺪا ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد .اﮔﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺳﻔﺎرت در ﻓﺮاﻧﺴﻪ، ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و ﻳﺎ روﺳﻴﻪ ﺑﻪ او ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺷﺎﻳﺪ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺲ از 13ﺳﺎل رﻳﺎﺳﺖ دوﻟﺖ ﺳﻔﺎرت در ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ را ﺑﭙﺬﻳﺮد ﮐﻪ از ﮐﺸﻮرهﺎی ردﻳﻒ اول ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ؟ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ هﻮﻳﺪا در اﻳﺮان ﻣﺎﻧﺪ ،ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮهﺎ ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﮐﻮﺗﺎﻩ و راﮐﺖ ﺗﻨﻴﺲ از ﺧﺎﻧﻪاش واﻗﻊ در ﺷﻤﺎل ﺗﻬﺮان ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻣﺪ و ﺑﺮای ﺑﺎزی ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از زﻣﻴﻦهﺎی ورزﺷﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﺮدم و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﮔﺮم و ﻧﺮم ﺳﻼم و ﺗﻌﺎرف ﻣﯽﮐﺮد. ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺳﺎل 1978ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪن ﺻﺪای اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﮐﻪ از ﺧﻄﺎهﺎی ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻟﻪ، ﻧﺸﺄت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ او و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﺑﺎزداﺷﺖ ﮐﺮد .ﺳﭙﻬﺒﺪ ﻧﺼﻴﺮی هﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ رﻳﺎﺳﺖ ﺳﺎواک را ﻧﺪاﺷﺖ و ﺳﻔﻴﺮ اﻳﺮان در ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻬﺮان اﺣﻀﺎر ﺷﺪ ﭼﻮن ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ هﻮﻳﺪا در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻋﺪﻩ ،از ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ﺑﻪ درﺳﺖ از ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ وﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮدﻩاﻧﺪ و ﻳﺎ ﻗﺎﻧﻮنﺷﮑﻨﯽ ﮐﺮدﻩ- اﻧﺪ .ﺷﻬﺮدار ﺗﻬﺮان ﺁﻗﺎی ﻧﻴﮏﭘﯽ هﻢ از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ هﻮﻳﺪا و دﻳﮕﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖهﺎی ﮐﺸﻮری و ﻟﺸﮑﺮی ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎد .در ﺁن روزهﺎ ﻓﻘﻂ در اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﺳﻪ و ﮐﻮزﻩ را ﺑﺮ ﺳﺮش ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ .وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ و ﮐﻮزﻩ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎن ﺷﮑﺴﺖ ،ﺳﺰاوارش هﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. دوﻟﺖ ارﺗﺸﺒﺪ ازهﺎری 6ﻧﻮاﻣﺒﺮ 1978ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ و در ﺁﻏﺎز ژاﻧﻮﻳﻪ 79ﺑﻪ ﻳﮏ رﺷﺘﻪ ﺑﺎزداﺷﺖهﺎی دﻳﮕﺮ اﻗﺪام ﮐﺮد .ﻣﻦ هﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی را ﺑﺎزداﺷﺖ ﮐﺮدم از ﺟﻤﻠﻪ هﻮﺷﻨﮓ
74
ﻧﻬﺎوﻧﺪی وزﻳﺮ ﺳﺎﺑﻖ و رﺋﻴﺲ دﻓﺘﺮ ﻣﻠﮑﻪ را ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﭼﻨﺪﻳﻦ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﯽ رﻧﮓ و ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻋﻮض ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. ﺑﺮای هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺖ ،ﭼﻮن هﻴﭻ ﻳﮏ ﺗﺎ ﺁن روز رﻧﮓ زﻧﺪان ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻣﺪت 25ﺳﺎل زﻧﺪانهﺎی ﺷﺎﻩ ﻣﺎل دﻳﮕﺮان ﺑﻮد .ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻘًﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ زﻧﺪان رﻓﺘﻦ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻘﺼﻮدم ﻓﻘﻂ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺗﺎ اﺑﺪ از هﺮ ﮐﻴﻔﺮی در اﻣﺎن ﺑﻮد. در ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻻﻳﺤﻪ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد: »ﻣﺤﺎﮐﻤ ٌﻪ ﺳﺮﻳﻊ ﻏﺎرﺗﮕﺮان و ﻣﺘﺠﺎوزان ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﻠﺖ ﻳﺎ از ﻃﺮﻳﻖ دادﮔﺎﻩهﺎی ﻣﻮﺟﻮد و ﻳﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺪوﻳﻦ و اراﺋ ٌﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻴﻦ ﺟﻬﺖ اﻳﺠﺎد دادﮔﺎﻩهﺎی ﻣﻠﯽ ﺑﺎ اﺧﺘﻴﺎرات ﺧﺎص«. اﻳﻦ ﻻﻳﺤﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ .ﻣﺘﻦ ﻻﻳﺤﻪ ﺷﺎﻣﻞ 15ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ- ﺷﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﻣﻮرد ﺗﻤﺎم ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺁن ﻣﺪت در زﻧﺪﮔﯽ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻠﺖ دﺧﺎﻟﺘﯽ داﺷﺘﻨﺪ و ﻃﺒﻌًﺎ در ﻣﻮرد ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﯽ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺮا ﻣﯽﺑﻮد .ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ روزی ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﻮم ﮐﻪ ﮐﺎرهﺎی دوﻟﺘﻢ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ دادﮔﺎﻩهﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻨﻢ. ﻗﺮار ﺑﻮد دادﮔﺎﻩ را ﻣﺮدم ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻨﺪ و هﻴﺌﺖ ﻣﻨﺼﻔﻪ ﻣﺘﺸﮑﻞ از 40ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ 15 ﻧﻔﺮ از ﺁنهﺎ را وزارت دادﮔﺴﺘﺮی ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﺪ .ﻧﻮﺁوری در هﻤﻴﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﻮد .ﻣﯽﺷﺪ هﻢ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻧﻈﺎﻣﯽ را ﭘﺎﻳ ٌﻪ ﮐﺎر ﻗﺮار داد و هﻢ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺪﻧﯽ را .ﺑﺎ اوﻟﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم .وﻟﯽ اﺟﺮای ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺧﻴﺮ هﻤﻪ در ﺻﻼﺣﻴﺖ دﻳﻮاﻧﻌﺎﻟﯽ ﮐﺸﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻀﺎﺗﺶ اﮐﺜﺮًا دﺳﺖﭘﺮورد ٌﻩ ﺳﺎواک ﺑﻮدﻧﺪ. اﻳﻦ ﮐﺎر ﺿﺮوری ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻴﺪ .ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ هﻴﭻ ﮐﺲ وﻋﺪﻩهﺎ را ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ .ﻣﺮدم ﺑﺮای زﻣﺎﻧﯽ ﭼﻨﺎن دراز ﺁزادی ﻣﺤﺮوم ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﺣﺎﻻ دارﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ» :ﺷﻤﺎ وﺟﻮد دارﻳﺪ! ﺁدﻣﻴﺪ! ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﺪ و ﺻﺪاﺗﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻴﺪ!« ﻣﺮدم ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ،ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘ ٌﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ دادﮔﺎﻩ ﺗﺎزﻩ از زﻣﺎن ﺟﻠﻮ ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ اﻋﺘﻤﺎد زﻳﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. هﻮﻳﺪا در ﻳﮑﯽ از زﻧﺪانهﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ در ﺑﺎزداﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد .ﻣﻦ دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان را ﺑﻪ دﻳﺪارش ﻓﺮﺳﺘﺎدم .ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪان اﻳﻦ »ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران« ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮم. ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪان ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻮد .ﻏﺬاﻳﺸﺎن را از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﯽﺁوردﻧﺪ و ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮادﻩ و دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن در ﺗﻤﺎس ﺑﻮدﻧﺪ .ﺁﻧﻬﺎ را از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻏﻴﺮﺳﻴﺎﺳﯽ ﺟﺪا ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻧﺨﺴﺖ- وزﻳﺮ اﺳﺒﻖ روزهﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺋﻴﺲ دوﻟﺖ از ﺑﺎزﭘﺮس ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮﺋﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ،از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺼﻴﺮی و هﻮﻳﺪا را ﺁﻏﺎز ﮐﻨﺪ .اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﺷﺪ .ﻗﺮار ﺑﻮد ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﺠﻠﺲ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺗﻀﻤﻴﻦهﺎی ﻻزم را هﻢ داﺷﺖ ،ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺷﻮﻧﺪ .ﺳﻘﻮط ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﻣﻦ ،ﻓﺮضهﺎی ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ دردﻧﺎک ﺗﻐﻴﻴﺮ داد .ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺨﺖ ﻳﺎرﺷﺎن ﺑﻮد و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻓﺮار ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻘﻴﻪ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن ﺗﻴﺮﺑﺎران ﺷﺪﻧﺪ. در ﻣﻮرد هﻮﻳﺪا ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺘﻮان از »اﻋﺪام« ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ،او را در واﻗﻊ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ ،ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮ ﺟﻨﺎﻳﺎت ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ،ﻣﺎﻳ ٌﻪ اﻧﺰﺟﺎر اﺳﺖ .اﻋﻤﺎل هﻮﻳﺪا ﻗﺎﺑﻞ دﻓﺎع ﻧﺒﻮد .ﺧﻮد او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ» :ﻣﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ،ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺮاب ﺑﻮد« .ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺣﺴﻦﻧﻴﺖﺗﺮﻳﻦ ﻗﻀﺎت در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ» :ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﺪ ﺁﻗﺎ .ﺷﻤﺎﻳﯽ ﮐﻪ
75
ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی را ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻳﺪ ،ﻗﺒﻞ از ﺁن وزﻳﺮ داراﺋﯽ ﺑﻮدﻳﺪ و ﭘﺲ از ﺁن وزارت درﺑﺎر را ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ .ﺷﻤﺎ ﺟﺰ ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن ﮔﻮﻳﯽ ﮐﺎری ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدﻳﺪ«. هﻮﻳﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ دﻓﺎﻋﻴﻪاش را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮐﻨﺪ و ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ. ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺘﺎب ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ 30 ،ﺻﻔﺤﻪ هﻢ ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻣﯽﮐﺮد .ﮐﺘﺎب را ﺑﺮادرش ﻓﺮﻳﺪون ﺑﻪ ﺟﺎی او ﻧﻮﺷﺖ .ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﮔﺮوهﯽ ﮐﻪ داﻋﻴ ٌﻪ ﺷﺎﻩﭘﺮﺳﺘﯽ دارﻧﺪ ،اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﯽاﺧﻼق و رﻳﺰﻩﺧﻮار ﺧﻮان اﺷﺮف ،ﺷﺎهﺪﺧﺖ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺻﺪ هﺰار دﻻر ﺑﻪ او ﻧﺪهﺪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ داد ﮐﻪ ﺑﺮادرش ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ و ﺷﺎﻩ ﺑﻪ او ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ .ﻋﺬر ﺳﻬﻞﺗﺮ از ﮔﻨﺎﻩ! درﺑﺎرﮔﺎﻩ ﻋﺪل ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻴﭻ ﻧﻮع اﺳﺘﺪﻻﻟﯽ ﮐﺎرﮔﺮ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ .ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط دوﻟﺖ ﻣﻦ ،ﻳﮑﯽ از روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران اﻳﺮاﻧﯽ اﻳﻦ ﺷﻬﺎﻣﺖ را داﺷﺖ و ﻧﻮﺷﺖ» :ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ هﻮﻳﺪا را اﻋﺪام ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮن ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را اﺟﺮا ﻧﮑﺮد و ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺨﺘﻴﺎر را اﻋﺪام ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺁن را اﺟﺮا ﮐﻨﺪ .ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺴﺨﺮﻩای اﺳﺖ!« ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺎﻩ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻧﺸﺪ ،ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ اﻳﺮان را ﺗﺮک ﮔﻔﺖ .اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﻪ ﻼ دﻩ ﺳﺎل در ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ هﻮﻳﺪا ﻣﺪت ﻳﮏ ﺳﺎل ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﮐﺮد )از اوت 1977ﺗﺎ اوت (1978ﻗﺒ ً وزﻳﺮ ﺑﻮد .ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﻣﺮدی درﺳﺖ و هﻮﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻓﻈﻪای ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰ داﺷﺖ، ﻣﯽﺗﻮان او را ﻳﮏ ﺗﮑﻨﻮﮐﺮات ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺁورد .وﻟﯽ ﻓﻠﺰ دوﻟﺘﻤﺮدان را ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻣ ٌﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﺪارد. او ﭘﺲ از ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪن رﺷﺘ ٌﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ در داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ رﻓﺖ و در ﺁﻧﺠﺎ رواﺑﻂ دوﺳﺘﺎﻧﻪای ﺑﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻮد .وﻟﯽ ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان او را »ﻣﺮد ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ« ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﺷﺮاﻓﺘﺶ هﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮای ﻣﻌﺎش و ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد ﮐﺎر ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽرﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﺪام در ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد .ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﻣﺮد اﻳﻦ ﻣﻴﺪان ﻧﺒﻮد .ﮐﻮﺷﻴﺪ ﮐﻪ وﺿﻊ را ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﺪهﺪ وﻟﯽ اوﺿﺎع روز ﺑﻪ روز وﺧﻴﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ :ﺳﻴﻨﻤﺎهﺎ و ﺑﺎﻧﮏهﺎ را ﺁﺗﺶ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﻧﺎاﻣﻨﯽ در هﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد .ﻏﺮﺑﯽهﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﺎﻩ دﻳﮕﺮ ﮐﺎر ﺁﻣﺪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻊهﺬا ﺷﺎﻩ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮد .ﺑﺮ ﺧﻼف ﻋﺮف و ﻃﺒﻴﻌﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ رﺟﻮع ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪای ﻣﻨﺰﻩ دارد .ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن در ﺑﺎزی »هﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮار« هﻤﻴﺸﻪ ورقهﺎی ﻣﻌﻤﻮل را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮد .ﻓﻘﻂ رو ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺁورد ﮐﻪ از اﻧﺠﺎم هﺮ اﻗﺪام ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮدﻧﺪ – ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺪاوﻣًﺎ ورقهﺎی ﺑﺎزﻧﺪﻩ را ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺰﻳﺪ .اﻳﻦ ﺑﺎر ورق ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ را رو ﮐﺮد ﮐﻪ 17ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺳﻨﺎﺗﻮر اﻧﺘﺼﺎﺑﯽ ،ﻣﺮدی ﺑﻮد اهﻞ ﺑﺪﻩ ﺑﺴﺘﺎن و ﻣﺸﮑﻮک ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﺟﻨﺠﺎلهﺎ و ﻃﺮحهﺎی ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻬﻢ دﺳﺘﯽ داﺷﺖ ،ﻧﺰد ﻣﺮدم ﺑﯽ اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻮد و ﺣﻖ ﺑﻮد ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ذهﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﺷﺎﻩ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺎﻟﻤًﺎ و ﻋﺎﻣﺪًا ﺗﻴﺸﻪ ﺑﻪ رﻳﺸ ٌﻪ ﺧﻮد ﺑﺰﻧﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ ﮐﺴﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ. دوﻟﺖ ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ ﺑﻴﺶ از ﺳﻪ ﻣﺎﻩ دوام ﻧﻴﺎورد و هﻤﻴﻦ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ هﻢ زﻳﺎد ﺑﻮد .ﺷﺎﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ اﻓﺘﺎد ،ﺑﺎز ورقهﺎ را ﺑﺮ زد و از ﺁن ﻣﻴﺎن ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن و ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد :ارﺗﺸﺒﺪ ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ازهﺎری ،ژﻧﺮال ﭼﻬﺎر ﺳﺘﺎرﻩ، رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک .هﻔﺖ وزﻳﺮ ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ او ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻓﺴﺮان در ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮهﺎ ﺷﺮﻳﮏ ﻗﺪرت ﺷﺪﻧﺪ ،اوﺿﺎع در ﻣﺮز اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد .اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت در ﻳﮏ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻠﺖ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺻﺪای اﻧﻘﻼب ﻣﺮدﻣﺶ را ﺷﻨﻴﺪﻩ اﺳﺖ و وﻋﺪﻩ داد ﮐﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮات اﺳﺎﺳﯽ ﺁﻏﺎز ﺧﻮاهﺪ
76
ﺷﺪ .ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ ﺑﺎ ﻳﮏ ژﻧﺮال ﭼﻬﺎر ﺳﺘﺎرﻩ؟ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ازهﺎری ﺑﺮای زﻣﺎﻧﯽ دراز در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ .ﻣﻮﻗﺘﯽ اﺳﺖ ،ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻳﮏ ﻏﻴﺮﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد. ﻣﺮدم در ﺣﺎل ﺷﻮرش ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﻪ ارﺗﺶ ﺧﺮدﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم ﺻﺤﻨﻪ را اﺷﻐﺎل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ .ازهﺎری ﻓﻘﻂ دو ﻣﺎﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮد و ﻧﻴﻢ اﻳﻦ زﻣﺎن را هﻢ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮔﺬراﻧﺪ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺣﻘﻴﻘﺖ دوﻟﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و در ﻏﻢ و ﺑﯽ ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد .ﺁن ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﮐﺬا ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﻓﻴﻪ را ﺑﺒﺎزد .ﻧﻬﺎوﻧﺪی در ﮐﺘﺎﺑﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ» :ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺁن ﻣﺘﻦ ﺑﯽﻣﻌﻨﺎ و ﺑﯽﻣﻐﺰ را ﺑﺮای ﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺖ؟« ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻳﺪ؟ ﺟﻴﻤﯽ ﮐﺎرﺗﺮ در 31دﺳﺎﻣﺒﺮ 1977وارد ﺗﻬﺮان ﺷﺪ» :اﻳﺮان در ﻳﮑﯽ از ﭘﺮﺁﺷﻮبﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻬﺎن ﺣﮑﻢ ﺟﺰﻳﺮ ٌﻩ ﺛﺒﺎت و ﺁراﻣﺶ را دارد ...ﻣﻦ ﺑﺮای هﻴﭻ ﻳﮏ از ﺳﺮان دﻳﮕﺮ دول 3 اﺣﺴﺎس اﻣﺘﻨﺎن ﻋﻤﻴﻖ و دوﺳﺘﯽ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدﻩای ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ اﻳﺮان دارم ،اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ«. ﮐﺪام ﺛﺒﺎت؟ در 7ﻧﻮاﻣﺒﺮ ،1977ﺑﺎزداﺷﺖ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ اﺳﺒﻖ اﻣﻴﺮ ﻋﺒﺎس هﻮﻳﺪا .در 8 ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ،1978هﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﮐﺸﺘﻪ در ﺗﻬﺮان در ﺟﺮﻳﺎن ﺟﻤﻌ ٌﻪ ﺳﻴﺎﻩ .در 16اوت 1977ﺗﺎ 31 دﺳﺎﻣﺒﺮ 1978ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ دوﻟﺖهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺷﮑﺴﺖ ارﺗﺸﺒﺪ ازهﺎری. و هﻤ ٌﻪ اﻳﻦهﺎ ،اﻓﺴﻮس ،ﺗﺎزﻩ ﺁﻏﺎز ﮐﺎر ﺑﻮد. 1ـ اﻟﻮﺁر )اوژن ﮔﺮﻳﻨﺪل ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﭘﻞ( ) (1952-1895اﺷﻌﺎر اﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺳﺮﺷﺎر از ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ و زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ. او در ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮد و از ﺳﺎل 1926ﺗﺎ 1933در ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ داﺷﺖ وﻟﯽ در اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ از اﻳﻦ ﺣﺰب اﺧﺮاج ﺷﺪ .ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ ،ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ دوﺑﺎرﻩ اﻟﻮار را دﻋﻮت ﺑﻪ هﻤﮑﺎری ﮐﺮد. 2ـ ﺷﺎﺗﻮﺑﺮﻳﺎن )ﻓﺮاﻧﺴﻮﺁ رﻧﻪ( ) (1848-1768ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ٌﻩ ﻓﺮاﻧﺴﻮی و از اﻋﻀﺎی ﺁﮐﺎدﻣﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻪ. 3ـ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻧﻄﻖ ﮐﺎرﺗﺮ در ﺷﺐ ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر ورودش ﺑﻪ اﻳﺮان در درﺑﺎر دادﻩ ﺷﺪ
77
6 ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪهﺎ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻼﺻﻪای از وﻗﺎﻳﻊ ﺳﺎلهﺎی ﭘﺮ ﺟﻨﺠﺎل ﻗﺒﻞ از ﻓﺘﻨ ٌﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﺸﮑﺎﻓﻢ و ﺟﻨﺒﺶهﺎﺋﯽ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻏﻴﺮﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ و ﻣﺒﺪأﺷﺎن دﻗﺖ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺘﯽ ﺳﺎدﻩ و اﻧﺪوﻩﺁور ﻣﺮﺗﺒﻄﻨﺪ. ﻳﮑﯽ از ﻋﻮاﻣﻞ ﺛﺎﺑﺖ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﺎﻩ اﻧﺰﺟﺎر ﻋﻤﻴﻖ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺑﻮد .وﻟﯽ روزی ﻓﺮا رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ رﻏﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪای ﮐﻪ ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖهﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﺰواﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮد اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ اوﺿﺎع ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن اﺳﺖ .دوﻟﺖ هﻮﻳﺪا ﺑﻪ وﻋﺪﻩهﺎی ﺧﻮد وﻓﺎ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد .ﺗﻬﺮان ﺣﺘﯽ در وﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺒﻮد ﺑﺮق ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻣﺜﺎل را از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ذﮐﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮﻳﺎﺳﺖ .ﭼﻮن ﻣﮋدﻩ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺑﺮق ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪای ،ﻳﻌﻨﯽ %37اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ ،اﻟﺒﺘﻪ هﺰﻳﻨﻪای هﻢ در هﻤﺎن ﺣﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺮای اﻳﻦ ﻃﺮح در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﭘﺮوژﻩهﺎ از ﺣﺪ ﮐﺎﻏﺬ ﻃﺮاﺣﺎن ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﺮﻓﺖ .از هﺮ ﻃﺮف ﻓﺮﻳﺎد ﻣﺮدم ازﻓﺴﺎد دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﺑﻪ هﻮش ﺁﻣﺪن اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت دﻻﻳﻞ دﻳﮕﺮی هﻢ داﺷﺖ :ﮐﺎرﺗﺮ )ﮐﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺮ او اﻳﺮادی ﻧﻴﺴﺖ( ﺷﺎﻩ را از رﻓﺘﺎر ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺳﺎواک و ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﺮدنهﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺣﺬر داﺷﺘﻪ ﺑﻮد. وی در زﻣﺎن ﻣﺒﺎرزات اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻴﺶ ،در ﺣﻀﻮر ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از دوﺳﺘﺎن ،ﻧﮕﺮاﻧﻴﺶ را ﭼﻨﻴﻦ اﺑﺮاز ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد» :ﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻤﺎﻟﮏ ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ ﺳﻪ ﮐﺸﻮر ﮐﺮ ٌﻩ ﺟﻨﻮﺑﯽ ،ﺁرژاﻧﺘﻴﻦ و اﻳﺮان ،ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ دارﻳﻢ .اﻳﺠﺎد ﺗﻔﺎهﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﺁﺳﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد«. ﺑﻴﻤﺎری هﻢ ﺑﯽﺷﮏ ﭘﺎدﺷﺎﻩ را ﺑﻪ ﻓﮑﺮ واداﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﺑﻴﻤﺎری ﺷﺎﻩ وﺧﻴﻢ ﺑﻮد ،وﻟﯽ ﮐﺴﯽ از ﺁن اﻃﻼع ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺟﺰ هﻤﺴﺮ و دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﻣﺤﺮﻣﺎن .ﺣﺘﯽ ﺧﻮاهﺮ دوﻗﻠﻮی او اﺷﺮف از ﻣﺎﺟﺮا ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺒﻮد .اﺧﻴﺮًا ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ژﻳﺴﮑﺎردﺳﺘﻦ هﻢ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ اﺷﺎرﻩای ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ هﻤﻴﻦ ﺁﮔﺎهﯽ ژﻳﺴﮑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاهﺶ ﺷﺎﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ را در ﺧﺎک ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .ﺷﺎﻩ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ دور ﮐﺮدن اﻳﻦ ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺷﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎزﻩ ﮐﻨﺪ ،ﻏﺎﻓﻞ از اﻳﻦ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﭘﺎرﻳﺲ ﻳﺎ ﻧﻮﻓﻞ ﻟﻮﺷﺎﺗﻮ ،از ﻋﺮاق ﻳﺎ ﺳﻮرﻳﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ دﻻﻳﻞ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﯽ در اوﺿﺎع ﺑﺪهﺪ .دوﻟﺖ هﻮﻳﺪا ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺴﻬﻴﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮاهﻢ ﺑﻮد ،از ﺟﻤﻠﻪ ﺁراﻣﺶ داﺧﻠﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﻤﻠﮑﺖ و اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻣﺎﻟﯽ ﻓﺮاوان ،ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺸﮑﻼت را ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎزد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ وزﻳﺮ اﻗﺘﺼﺎد هﻮﻳﺪا را ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ .ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﺁﻣﻮزﮔﺎر از ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﻗﺒﻠﯽ ﻣﻌﻘﻮلﺗﺮ ﺑﻮد .ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﮐﻮﺷﻴﺪ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻧﻈﻤﯽ در اوﺿﺎع اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ و وﺿﻊ ﺳﻴﺎﺳﯽ را ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﺪ وﻟﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ او هﻢ ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﺮﻩهﺎی رژﻳﻢ ﺑﻮد .در ﺳﯽ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻻاﻗﻞ دوازدﻩ ﻳﺎ ﺳﻴﺰدﻩ ﺑﺎر ﺑﻪ وزارت رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ در ﺗﻤﺎم ﮐﺎﺑﻴﻨﻪهﺎ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ .ﻣﻦ ﻧﻪ در وﻃﻦﭘﺮﺳﺘﯽ او ﺗﺮدﻳﺪی دارم و ﻧﻪ در درﺳﺖﮐﺎری و ﺷﺮاﻓﺘﺶ ،ﻣﻊهﺬا ﻣﺮد ﺗﺎزﻩ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﻴﺪان ﻧﺒﻮد و در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺘﺶ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد در ﮐﺴﯽ اﻳﺠﺎد ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد .ﺑﺎﻳﺪ ﻼ ﺑﺮ دوﻟﺖ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ وزرا را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻻ ﺑﺮای ﺁن ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺎﻣ ً اﻓﺰود ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﻌﻤﻮ ً 78
ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ،ﮔﺎﻩ ﺣﻖ را ﺑﻪ اﻳﻦ ،ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁن ﻣﯽداد و درﺑﺎر ٌﻩ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ داوری ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و هﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ در هﻴﺌﺖ وزرا ﭼﻨﺪ دﺳﺘﮕﯽ اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ .ﺁﻣﻮزﮔﺎر را ﻋﻠﻴﻪ هﻮﻳﺪا ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻔﺖ» :ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﺪ ،ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟« ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ روزهﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ هﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﭘﻴﺮوان ﻣﺼﺪق .در ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ،1978ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ،ﺑﻪ ﻳﮏ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽ 1ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻓﺮاد ﺁن ﮔﺮوﻩ از ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ اﺳﺖ هﻤﻪ ﻋﻮاﻣﻞ دول ﻏﺮب هﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺼﻤﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ دهﻨﺪ! اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﮐﻴﻨﻪ و ﻧﻔﺮت ﺣﺘﯽ رد اﺑﺘﺪاﺋﯽﺗﺮﻳﻦ و ﺳﺎدﻩﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﻄﻖهﺎ را هﻢ از اﺳﺘﺪﻻل ﺑﺮ ﻣﯽﭼﻴﻨﺪ :اﮔﺮ ﻣﺎ ﻋﻮاﻣﻞ ﻏﺮب ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻄﻮر دﺳﺘﻮر داﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ را ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎ ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ؟ در ﻧﺤﻮ ٌﻩ اﺳﺘﺪﻻل ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻀﺎدی ﺁﺷﮑﺎر وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از ﺑﻐﺾ ﭘﺎﻳﺎنﻧﺎﭘﺬﻳﺮش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺪق رﻳﺸﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ،ﻃﯽ ﻳﮏ رﺑﻊ ﻗﺮن او را ﻋﻮامﻓﺮﻳﺐ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،وﻃﻦﭘﺮﺳﺘﻴﺶ را ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪ ،و ﺗﻤﺎم ﺗﻬﻤﺖهﺎی ﻣﻤﮑﻦ را ﺑﻪ او زد .ﺗﺎ ﻟﺤﻈ ٌﻪ ﻣﺮگ ﺑﺎ ﻣﺼﺪق رﻓﺘﺎری ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ داﺷﺖ. در »ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ« ﺑﺮای ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﺼﺪق ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺎهﻨﺠﺎر ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ – او را» :ﻣﻮﺟﻮدی ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ ،اﻓﺴﺎﻧﻪﭘﺮداز ،هﺬﻳﺎن ﮔﻮ ...ﺑﯽﮐﻔﺎﻳﺖ، ﻣﻨﻔﯽ ،ﻟﺒﺮﻳﺰ از ﻻف و ﮔﺰاف ﻋﻮامﻓﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ،ﺣﺮّاف ،ﺑﺎزﻳﮕﺮ .«..ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ .ﺣﺘﯽ وﻗﺎری را ﮐﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﭘﺮ ﻃﻤﻄﺮاق دوران ﺳﻠﻄﻨﺘﺶ از ﺧﻮد ﺑﺮوز ﻣﯽدهﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺁن ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم ﻣﻨﻔﻮر ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺶ ﺟﺎری ﻣﯽﺷﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﺪ .ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ هﺮﮔﺰ در ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺘﺶ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﮑﺮدﻩاﻳﻢ. هﺮ ﭼﻪ درﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ ﺑﻐﺾ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﮐﻢ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ ،ﭼﻮن دﻟﻴﻞ ﻣﺴﺘﻤﺮ دور ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺟﺮﻳﺎﻧﯽ از ﻣﻴﺪان ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﺸﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﻃﺒﻘ ٌﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ و روﺷﻨﻔﮑﺮ اﻳﺮاﻧﯽ رﻳﺸﻪ داﺷﺖ و هﺪﻓﺶ اﺟﺮای دﻗﻴﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺑﻮد و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺼﺪق واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺁن ﺟﺮﻳﺎن را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮد .ﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺗﻤﺎم 18ﻣﺎﻩ ﻼ ﺑﻪ ﺁن اﺷﺎرﻩ ﻗﺒﻞ از ﺁن ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻗﺪرت را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﻴﺮد ،ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ،و ﻣﻦ ﻗﺒ ً ﮐﺮدم ،ﭘﺲ از اﻧﺘﺸﺎر ﺑﻪ دﻩ زﺑﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪ و ﺻﺪهﺎ هﺰار ﻧﺴﺨ ٌﻪ ﺁن در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﺨﺶ ﮔﺮدﻳﺪ .ﺗﻤﺎم ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت دﻧﻴﺎ ﺁن را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ﺟﺮﻳﺎن اﻣﺮ ﺑﻮد ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد از ﻣﺎ ﺳﺨﻨﯽ در ﻣﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ. در ﻋﻮض ﺑﺎ ﻣﻼهﺎ راﺣﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ .ﺑﺎ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺁﻧﻬﺎ رواﺑﻄﯽ ﻧﺰدﻳﮏ داﺷﺖ .ﻣﺒﺎﻟﻎ ﮔﺰاﻓﯽ در ﭘﻨﻬﺎن ،ﻳﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠ ٌﻪ ﺳﺎواک ﻳﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ،ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁﻧﺎن وارﻳﺰ ﻣﯽﺷﺪ و اﻳﻦ ﻣﺰدهﺎ ،ﺳﻮای ﭘﻮلهﺎی ﻣﺮﺗﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﭼﺎرﭼﻮب ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﮔﺮدﻳﺪ. ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻃﺮق ﻣﺨﺘﻠﻒ راﻩ را ﺑﺮای ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻤﻮار ﮐﺮد .ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻧﻴﺮوهﺎی ﻓﻌﺎل ﻣﻠﺖ ﮐﻪ راﻩ را ﺑﺮوی ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘ ٌﻪ ﻣﺬهﺒﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد .از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﺠﻤﻊ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد و ﮔﺮدهﻤﺎﺋﯽ در ﺳﻠﻮلهﺎی ﺣﺰب واﺣﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺟﻮاﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ داﻣﻦ ﻣﺬهﺒﻴﻮن اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ :راﻩ ﻣّﻠﻴﻮن ﻣﺴﺪود ﺷﺪﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ درواز ٌﻩ ﻣﺬهﺐ ﺑﺎز ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻣﻔﺮ ،ﺑﺪﺁﻳﻨﺪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ هﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺬهﺐ ﺑﯽﺧﻄﺮ اﺳﺖ و ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﯽ ﺁنﮐﻪ ﺁزاری ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻴﻄﻨﺖ و هﻴﺎهﻮی ﺧﻮد را در ﺁن ﻣﻴﺪان ﻣﺼﺮف ﮐﻨﻨﺪ! اﻳﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ،اﺑﺘﺪاﺋﯽ و ﺧﺎم ﺑﻮد ﭼﻮن ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎ ﺑﺎ روشهﺎی ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ هﻤﻪ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ ﻣﻼهﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ اﻳﻦ ﻧﻔﻮذ ،در ﺁن ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﺧﻮاﻧﺪﻩ
79
ﻣﯽﺷﺪ ،ﻣﺘﺒﻠﻮر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .اﻳﻨﺎن ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎﺋﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﮏ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ دارﻧﺪ و ﻳﺎ ﻣﺬهﺒﻴﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﻣﺎرﮐﺴﻴﺴﻢ ﮔﺮوﻳﺪﻩاﻧﺪ. ﻣﻼﻳﺎن ﮐﻪ در ﻣﺪت 25ﺳﺎل ﺟﺰ ﻣﻮاردی ﻧﺎدر ،از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺳﺎلهﺎی 1962و ،1963ﺧﻮدی ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮ ﺷﻤﺎر ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺸﺎن اﻓﺰودﻧﺪ .ﺳﻠﻮلهﺎی اﻳﻦ ﻗﺪرت ﺟﺪﻳﺪ ،در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ هﻢ از ﭘﻮل دوﻟﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﯽﺷﺪ و هﻢ از اﻋﺎﻧﻪهﺎی ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐﻪ وی از ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺧﺎرﺟﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﺟﺰﺋﯽ از ﺁن را ﺑﻴﻦ ﻣﻼﻳﺎن ﭘﺨﺶ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ هﻮاﻳﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﭘﺲ از ﺁنﮐﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ هﻮﻳﺪا ﺷﺪ ،ﻗﺴﻤﺘﯽ از درﺁﻣﺪ ﻣﻼﻳﺎن را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد. ﻻ ﻣﻘﺮری ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﮐﻤﺘﺮ از ﻧﻴﻢ ﺁن ﺗﻘﻠﻴﻞ داد .ﺗﺎزﻩ ﻣﺒﻠﻎ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﻩ هﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻮد .وﻗﺘﯽ در ﺳﺎل 1979ﻓﻬﺮﺳﺖ ﭘﻮلهﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻼهﺎ ﺑﻴﺶ از ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻓﺮاﻧﮏ در ﺳﺎل ﻣﺰد درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و وﺟﻪ درﻳﺎﻓﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﺘﺠﺎوز از ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن دﻻر اﺳﺖ .اﮔﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺒﺎﻟﻎ وﺟﻮهﺎت ﺑﺎزاریهﺎی ﻣﺬهﺒﯽ را هﻢ ﺑﻴﺎﻓﺰاﺋﻴﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽرﺳﻴﻢ ﮐﻪ اﻧﻘﻼب ﺧﻤﻴﻨﯽ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻄﻠﻘًﺎ در ﻣﻀﻴﻘﻪ ﻧﺒﻮد! ﻣﺎ ﺣﺘﯽ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪهﺎی ﺧﻮد ﮔﺮد هﻢ ﺁﺋﻴﻢ ،وﻟﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای ﺟﻤﻊ- ﺁوری ﭘﻴﺮواﻧﺶ در هﺮ ﺷﻬﺮی ﺻﺪهﺎ ﻣﺴﺠﺪ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ .ﺷﻌﺎر ،از ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ،هﻤﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ» :زﻧﺪﻩ ﺑﺎد اﺳﻼم!« درﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﺪ »زﻧﺪﻩ ﺑﺎد ﻣﺼﺪق!« ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﺳﻼم ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻢ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ .ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻘﺸ ٌﻪ »اﻧﻘﻼب« و ﻳﺎ زﻳﺮ و زﺑﺮ ﺷﺪن ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ رﺳﻴﺪ. ﺁﻣﻮزﮔﺎر ،هﻢ ﺑﻪ دﻻﻳﻠﯽ ﮐﻪ ذﮐﺮ ﺷﺪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﯽ ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮد و هﻢ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﺪرﻓﺘﺎرﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﺎن و ﻗﻄﻊ روزی ﺁﻧﻬﺎ ،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ و ﺣﺘﯽ اﻃﺮاﻓﻴﺎن او ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻳﻞ داﺷﺘﻨﺪ رواﺑﻂ ﻣﻴﺎن ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ و دوﻟﺖ را ﺷﮑﺮاب ﮐﻨﻨﺪ. در ﺁن زﻣﺎن ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ در ﺑﻌﻀﯽ روزﻧﺎﻣﻪهﺎ ﻧﺸﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ در ﺷﺄن ﺳﺎزﻣﺎنهﺎی ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﯽ ﻣﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮد .ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اﻟﻬﺎمﺑﺨﺶ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻻت ﺑﻮد؟ ﺑﻌﻀﯽ ﻗﺪرتهﺎی ﺧﺎرﺟﯽ را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ وﻟﯽ اﻳﻦ ﻓﺮض ﺑﻪ اﺛﺒﺎت ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ .ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻻت ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺣﻘﻴﺮاﻧﻪای ﺑﻪ هﻤ ٌﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﺘﺎﮐﯽ ﻣﯽﺷﺪ .از او ﺗﺼﻮﻳﺮی ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻮهﻦ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ ،هﻢﺟﻨﺲ ﺑﺎزش ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ،ﺳﺮودن اﺷﻌﺎری ﺳﺒﮏ را ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽداد .از داﺳﺘﺎنهﺎی دوران ﺟﻮاﻧﻴﺶ ﭘﺮدﻩ ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ... اﮔﺮ اﻳﻦ روش ﻣﺤﺾ ﻣﺒﺎرز ٌﻩ ﻣﻨﻈﻢ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﯽ در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ هﻢ ﺑﻪ ﻻ ﺧﺸﻢ ﻣﻼهﺎی ﻣﺘﻌﺼﺐ را ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺖ و در ﺛﺎﻧﯽ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ،ﺑﻪ هﺪﻓﺶ رﺳﻴﺪ :ﭼﻮن او ً ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﺟﻮش و ﺧﺮوش ،ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺁن ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻓﻠﺠﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .از ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺁزادی زﻣﺎن ﺁﻣﻮزﮔﺎر هﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻬﺮﻩ ﻻزم را ﺑﮕﻴﺮد ،در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﻃﯽ ﺁن ﺳﺎل ﻧﻔﻮذ ﻣﻼﻳﺎن ﺑﻪ ﻃﺮز ﺳﺮﺳﺎمﺁوری ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺖ .در ﺗﻤﺎم ﻧﻬﻀﺖهﺎ و ﺗﺸﮑﻴﻼت ،ﻧﻘﺶ رهﺒﺮ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدﻩ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ .از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ،ﻣﺎ در ﺁن زﻣﺎن و در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم، ﻣﺮدی را داﺷﺘﻴﻢ ﺿﻌﻴﻒاﻟﻨﻔﺲ ،ﻣﺮدد وﻟﯽ ﺧﻮش ﺣﻀﻮر و دﻟﭙﺬﻳﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ در ﺁن ﻼ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﺴﺘﺶ ﻧﺒﻮد .ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻣﺖ اﺻﻮل را هﻢ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽداﺷﺖ ،ﻣﺜ ً ﻻ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻮدن ﺗﻈﺎهﺮ ﻣﯽﮐﺮد در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﭼﻨﺪان ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻣﺬهﺐ ﻧﺒﻮد .ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل اﺻﻮ ً هﻢ ﻋﻀﻮ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ ﺑﻮد و هﻢ ﻣﺬهﺒﯽ ﻣﺘﻌﺼﺐ.
80
در ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺗﺸﮑﻴﻼت ﺑﺎزرﮔﺎن هﻢ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ رواﺑﻄﯽ داﺷﺖ وﻟﯽ از اﺟﺰاء ﺁن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ .ﺁن ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎﺑﻖ »اﮐﻮل ﺳﺎﻧﺘﺮال« ،رﺋﻴﺲ ﺳﺎﺑﻖ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻓﻨﯽ و ﻣﺪﻳﺮ ﻋﺎﻣﻞ اﺳﺒﻖ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻠﯽ ﻧﻔﺖ اﻳﺮان از ﺟﻨﻢ دﻳﮕﺮی ﺑﻮد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻃﺮز دﻳﺪ ﺧﻤﻴﻨﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ از ﻳﮏ درد ﺑﺰرگ در رﻧﺞ :او هﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ »ﺧﻴﺮ!« ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﺴﺒﺖ را ﺑﻪ هﻮﻳﺪا دادﻩام و ﺑﻌﺪ هﻢ در ﺻﺤﺒﺖ از ﺑﺴﻴﺎری از ﺷﺨﺼﻴﺖهﺎی اﻳﺮان ﻧﻮﻳﻦ اﻳﻦ ﺣﺮف را ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﻩام .ﺗﻤﺎم ﺑﺪﺑﺨﺘﯽهﺎ از ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاراﻧﯽ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ادﻋﺎی ادارﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ را دارﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻟﺰوم اﻳﻦ ﻳﮏ ﮐﻠﻤ ٌﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺁورﻧﺪ .ﺑﺎزرﮔﺎن ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﻣﺬهﺒﯽ و ذهﻨﺶ ﻣﺪاوﻣًﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ،ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل در دورﻩای رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺠﻤﻊ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ را در اﻳﺮان ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ،در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ دو ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ هﻢ ﻣﺘﻨﺎﻓﺮﻧﺪ .ﻧﻤﯽﺷﻮد هﻢ ﭼﺎدر را ﺑﻪ زﻧﺎن ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮد و هﻢ ﻣﺪاﻓﻊ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺑﻮد .در هﺮ ﺣﺎل ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﻳﺎدﺁوری اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻧﮑﺮد» :اﻳﻦ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ هﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﯽزﻧﻴﺪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ هﻤﺎن اﺳﻼم ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮای هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ«. در داﺧﻞ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ اﺳﺘﺮاﺗﮋی اﺧﺘﻼف اﻓﺘﺎد .ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻄﺮح ﺑﻮد: ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮای اﻳﺠﺎد ﻳﮏ دوﻟﺖ ﻣﻠﯽ دﻣﻮﮐﺮات ﻻﺋﻴﮏ ﺟﻨﮕﻴﺪ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ادای ﻣﻼﻳﺎن را در ﺁورد و ﻣﻌﻤﻢ ﺷﺪ .وﺿﻌﻴﺖ ﺁن روز ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ را ﺗﺎ ﺣﺪی ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺳﺎل 1940 ﻗﻴﺎس ﮐﺮد .ﺑﺴﻴﺎری از ﺷﺨﺼﻴﺖهﺎ از ﺣﻮادث ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﭘﻞ رﻧﻮ P. Reynaudوﻟﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺪرت را داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻋﺘﻘﺎداﺗﺸﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﭼﻮن دوﮔﻞ. روﺷﻨﻔﮑﺮهﺎ ،ﻃﺒﻘ ٌﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ،اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﮕﺎﻩ ،ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﺁزاد داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎزاریهﺎ هﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ دو راهﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻋﺪﻩای ﻣﺠﺬوب ﺗﻌﺰﻳﻪﮔﺮداﻧﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺪﻩای ﻣﺮﻋﻮب ﺁن .اﺣﺴﺎس اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮدم را ﻣﯽﺗﻮان ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﮐﺮد» :ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺳﻴﻞ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﺮاهﺶ ﺑﺮوﻳﻢ .ﭼﺮا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺪﻳﺪﻩای اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ؟« در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻣﺎم را در ﻣﺎﻩ دﻳﺪﻧﺪ و ﻧﺸﺮﻳﺎت ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺪی ﺻﺤﺒﺖ از ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺁوردﻧﺪ. در ﺳﺎل ) 1963ﺧﺮداد (42ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ از ﺟﻨﺒﺶ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻧﮑﺮد .در اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮی ﻣﻦ ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻢ .ﺑﻪ هﻴﭻ ﻗﻴﻤﺖ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﻴﻮ ٌﻩ ﺗﻔﮑﺮی ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺳﺎزم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺗﺤﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﺤﺴﻴﻨﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ ﻋﻨﺎد داﺷﺖ :زﻣﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮای ﮐﺸﺎورزان، ﺣﻘﻮق ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮای زﻧﺎن .ﺑﺎ ﭼﻬﺎر رأی در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻪ رأی ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ از ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ هﻴﭻ ﻋﻨﻮان ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻧﮑﻨﻴﻢ. ﺑﺮای ﺁن ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ در ﺑﺎر ٌﻩ ﺁﻣﻮزﮔﺎر را ﺧﺘﻢ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﺗﻮاﻧﺴﺖ از زﻣﻴﻦﺧﻮاریهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اﻃﺮاف ﺷﻬﺮهﺎی ﺑﺰرگ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورد .ﺑﻪ هﻤﺖ او ﺑﻬﺎی زﻣﻴﻦ %50ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣﺪ .ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ دﺳﺘﺎوردهﺎ ،ﺗﺤﺖ- اﻟﺸﻌﺎع هﻴﺠﺎﻧﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ .ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻤﻠﮑﺖ در ﺁن ﻟﺤﻈﺎت در ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽﺷﺪ ،ﺑﺎﻧﮏهﺎ را ﻏﺎرت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ،ﻧﻮﺑﺖ ،ﻧﻮﺑﺖ ﺁدﻣﮑﺸﺎن ﺑﻮد .در اواﺳﻂ اوت ﺣﺎدﺛ ٌﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ رﮐﺲ ﺁﺑﺎدان ﺑﻪ ﻣﺮگ 380ﻧﻔﺮ زن و ﻣﺮد و ﮐﻮدک ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ در ﻣﻴﺎن ﺷﻌﻠﻪهﺎی ﺁﺗﺶ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮدن ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﺗﺶﻧﺸﺎﻧﯽ ﭘﺎﻻﻳﺸﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ در ﻣﺤﻞ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ .ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ درهﺎ را از ﺧﺎرج ﻗﻔﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .اﻳﻦ ﺁﺗﺶﺳﻮزی ﻓﺎﺟﻌﻪای ﻣﻠﯽ ﺑﻮد. از ﻃﺮف ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖهﺎ و ﻣﻼهﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺎواک ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ .ﺳﺎواک هﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻴﻢ وﻟﯽ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻬﻤﺖهﺎ دروغ اﺳﺖ و از ﺑﻮﺗ ٌﻪ
81
ﺁزﻣﺎﻳﺶ هﻢ روﺳﻔﻴﺪ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ .دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ در ﭘﯽ اﻳﺠﺎد ﺁراﻣﺶ اﺳﺖ ﭼﻪ ﻧﻔﻌﯽ از ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردن ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻀﺎﺋﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﺮد؟ ﺁﺗﺶﺳﻮزی ﺑﺪون ﺷﮏ ﻋﺎﻣﺪًا اﻳﺠﺎد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻋﺎﻣﻼن ﺁن هﻢ ﻣﻼﻳﺎن ﺑﻮدﻧﺪ .اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻣﻦ ﻗﻮﻳًﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ .ﻣﺮدی ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺎﺟﺮا دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﺎﻳﺖ اﻋﺘﺮاف ﻧﻤﻮد ،ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش ﺁﻣﺪ؟ در ﺁﻏﺎز ﺑﻪ ﻋﺮاق ﭘﻨﺎهﻨﺪﻩ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزش ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ- داﻧﺪ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎﺳﺖ .ﺑﺎرﮔﺎﻩ ﻋﺪل ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﺑﻪ رﺳﻢ دﻳﻮان ﺑﻠﺦ ،ﺑﻪ ﺟﺎی او دو ﭘﻠﻴﺲ را اﻋﺪام ﮐﺮد. اول ﻣﺮاﺳﻢ ﮐﻔﻦ و دﻓﻦ و ﺑﻌﺪ ﺷﺐ هﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﻠﻪﮔﺰاران...اﻳﻦ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﺪ و هﺮ ﮐﺪام ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﺮای ﻳﮏ رﺷﺘﻪ ﺗﻈﺎهﺮات ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮد .ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺁﺷﻮبهﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻼﻳﺎن ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪ ،ﺁداب ﻣﺬهﺒﯽ اﺳﻼم ،اﺳﺒﺎب و اﺑﺰار ﺑﺮ هﻢ زدن ﺗﻌﺎدل رژﻳﻢ را ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ. 1ـ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻧﺸﺮﻳ ٌﻪ News Week
82
7 دﮔﺮدﻳﺴﯽ ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰ ﻳﮑﯽ از درﺑﺎرﻳﺎن ﺑﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺗﻌﺪاد ﺳﻮءﻗﺼﺪهﺎ ،ﻋﻤﺮ دوﻟﺖ ﺁﻣﻮزﮔﺎر هﻢ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ .ﻻزم اﺳﺖ ﻗﺒﻞ از ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮدن ﺻﺤﺒﺖ در ﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ،از ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از ﮐﺎرهﺎﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﻳﺎد ﮐﻨﻴﻢ :او ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺼﻴﺮی ،ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ 13ﺳﺎل رﻳﺎﺳﺖ ﺳﺎواک را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ و ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺮای هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ زﺷﺘﯽ در ﺧﺎﻃﺮهﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ ،از ﮐﺎر ﺑﺮﮐﻨﺎر ﮐﺮد. ﺷﺪت اﻋﻤﺎل ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ،ﮐﻪ ﺑﻪ راهﻨﻤﺎﻳﯽ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ ،ﻃﺒﻌًﺎ ﻓﺸﺎر و ﺧﻔﻘﺎن را ﺷﺪت ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ .ﻣﺄﻣﻮران ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﺑﻀﺎﻋﺖ اﺟﺮای وﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ .اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ هﻢ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد .از ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪم» :در اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﻠﻴﺎردهﺎ دﻻر ﺑﻪ ﻣﺼﺎرف ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯽرﺳﺪ ،ﭼﺮا وﺳﺎﺋﻠﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﻣﮑﺎن ﺑﺪهﺪ ﺑﺪون ﮐﺸﺘﻦ ﮐﺴﯽ ﻣﺮدم را ﺧﻠﻊ ﺳﻼح و ﻣﺘﻔﺮق ﺳﺎزد؟ در ﺗﻤﺎم ﮐﺸﻮرهﺎی ﻣﺘﻤﺪن در ﻣﻘﺎﺑﻞ درﮔﻴﺮیهﺎی ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ از اﻳﻦ ﻧﻮع وﺳﺎﺋﻞ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﻻ ﺗﻬﻴﻪاش ﺑﻴﺶ ازﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن دﻻر ﺧﺮج ﺑﺮ ﻧﻤﯽدارد .ﻣﺎ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن از اﻳﻦ ﭘﻮلهﺎ اﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﺴﻴﺎرهﺪر دادﻩاﻳﻢ!« ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ .اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮع را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاب دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻃﺮح ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .در رژﻳﻢ اﺧﺘﻨﺎق ﺳﻴﺎق ﮐﺎرهﺎ از اﻳﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ ارﻗﺎم ﻧﺠﻮﻣﯽ ﺑﺮای ﺑﺎزﺳﺎزی ﺟﺰﻳﺮﻩای ﭘﺮت در ﮐﺮاﻧ ٌﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ،از ﺁن ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻳﮑﯽ از ﺷﻬﺮهﺎی هﺰار و ﻳﮏ ﺷﺐ ﺑﻴﺎراﻳﻨﺪ ،در ﺁن ﮔﻴﺎهﺎﻧﯽ ﻧﺎدر از ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺷ ٌﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﮑﺎرﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺪرنﺗﺮﻳﻦ وﺳﺎﺋﻞ ﺗﻬﻮﻳ ٌﻪ هﻮا ﻣﺠﻬﺰش ﺑﺴﺎزﻧﺪ ،ﺁب ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﯽ را ﺑﺎ هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ،و ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻓﺮاهﻢ ﮐﺮدن وﺳﺎﻳﻞ ﻋﻴﺶ و ﻋﺸﺮت ﺷﻴﻮخ ﺑﺎ ﭘﺎاﻧﺪازان ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ،وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ از ﺧﺮﻳﺪ وﺳﺎﺋﻞ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻧﻈﻢ و ﺣﻔﻆ ﺟﺎن ﺻﺪهﺎ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻣﺪ ،ﻃﺮح را ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ! ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ ،ﺻﺪر ﻧﺸﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ ،از ﺁﻏﺎز ﮐﺎر ﺑﻪ ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻼﻳﺎن ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻧﺸﺎن داد .از اﺑﺘﺪا اﻋﻼم ﮐﺮد» :ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﻣﺼﺪﻗﯽهﺎی ﺧﺎﺋﻦ ﮐﻨﺎر ﻧﻤﯽﺁﻳﻢ ،اﻣﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن از ﻗﻤﺎﺷﯽ دﻳﮕﺮﻧﺪ – ﻧﻮراﻧﯽاﻧﺪ ،ﺁﺳﻤﺎﻧﯽاﻧﺪ« .از درﻓﺸﺎﻧﯽهﺎی ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ ،ﻃﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻮﺗﺎهﺶ ،ﻣﯽﺗﻮان رﺷﺘ ٌﻪ درازی از ﮐﻠﻤﺎت ﻗﺼﺎر ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد .از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺣﻴﺮتﺁور را ادا ﻧﻤﻮد» :ﻣﻦ ﺁن ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ دﻳﺮوز ﻧﻴﺴﺘﻢ .در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﺮد ﺟﺪﻳﺪی اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ« .ﻋﺠﺐ ﺣﺮف ﻳﺎوﻩای! ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد از اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻓﺮدا دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ؟ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1960رﺋﻴﺲ دوﻟﺖ ﺑﻮد و ﭘﺲ از ﺁن رﻳﺎﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎری از ﺳﺎزﻣﺎنهﺎی رﺳﻤﯽ ،از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﭘﻬﻠﻮی ،را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺪﻋﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻧﯽ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮﻟﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد. روزی ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ ،ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﻃﻨﺰ و ﺑﺎ ﮐﻨﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺷﮕﻔﺖﺁور ﺳﻠﻔﻢ ،ﮔﻔﺘﻢ» :ﺁﻗﺎﻳﺎن ﻣﻦ هﻤﺎن ﺁدم ﺳﯽ ﺳﺎل ﭘﻴﺸﻢ و دﻗﻴﻘًﺎ هﻢ هﻤﺎن ﺁدم ﺧﻮاهﻢ ﻣﺎﻧﺪ« .ﮔﺎﻩ روﺷﻦ ﮐﺮدن اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ از ﮔﺬﺷﺘﻪاش ﺷﺮم دارد و ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪارد
83
ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ .ﻣﻦ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﮔﺴﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ» :ﮔﺬﺷﺘ ٌﻪ ﻣﺎ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ و ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ 1 دﻧﺒﺎﻟﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ«. ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ در ﭘﯽ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ را ﺑﺎ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ و ﭼﺮبزﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت وا دارد .هﻴﺌﺘﯽ را ﺑﻪ ﻋﺮاق ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ ،ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﮐﻢ ﮐﻢ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻌﻀﯽ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺮاﻳﺶ ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﮔﺮدد .ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺷﻌﺎر ﻓﻘﻂ »ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ« ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ »زﻧﺪﻩ ﺑﺎد اﻧﻘﻼب« اﺳﺖ .ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ و هﻤﻪ ﮐﺲ ﺗﻮهﻴﻦ ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﺎم ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻢ ﮔﺎﻩ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮهﻴﻦهﺎ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ .در راﻩﭘﻴﻤﺎﻳﯽهﺎ ﺳﻴﺼﺪ اﻟﯽ ﭼﻬﺎرﺻﺪ هﺰار ﻧﻔﺮ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎدﺁور ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﺮد ﺁوری اﻳﻦ ﺗﻌﺪاد ﺗﻈﺎهﺮ ﮐﻨﻨﺪﻩ در ﻣﺸﺮق زﻣﻴﻦ از دﻳﮕﺮ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺁﺳﺎن- ﺗﺮ اﺳﺖ ،ﭼﻮن ﺁﻧﺠﺎ ﮐﺎر ﺟﺪی ﮐﻤﺘﺮ و ﺗﻌﺪاد ﺑﻴﮑﺎران ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ در ﺁن اواﺧﺮ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ،ﻧﻮﻋﯽ ﻧﻬﺎد اﺳﻼﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﺗﺸﮑﻴﻞ دوﻟﺖ ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ ﺣﻮادث ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﯽرود :ﺷﻮرش ،ﺁﺗﺶ- ﺳﻮزی ،ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮏهﺎ ...اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت در ﺷﻬﺮهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﻮد :در اﺻﻔﻬﺎن ،در ﺗﺒﺮﻳﺰ ...ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺮدی را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎری از دﺳﺘﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ .اﻋﻼم رﺳﻤﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﮔﺴﻴﻞ ﮐﺮدن ارﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ اﻗﺪاﻣﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ ،زﻳﺮا اﮔﺮ رو در روﻳﯽ ﺑﻪ درازا ﺑﻴﺎﻧﺠﺎﻣﺪ ،ﺑﻴﻦ ﺳﺮﺑﺎزان و ﺗﻈﺎهﺮﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺗﻔﺎهﻢ اﻳﺠﺎد ﻣﯽﮔﺮدد و ﺷﻴﺮازﻩ ﻧﻈﻢ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از هﻢ ﻣﯽﭘﺎﺷﺪ .اﻓﺴﺮان ﺑﺮای واداﺷﺘﻦ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ .ﻣﺴﺌﻠﻪ ﭼﻨﺎن ﺣﺎد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﻌﺎرهﺎی اﻧﻘﻼﺑﯽ در ﺻﻔﻮف ﺳﺮﺑﺎزهﺎ دهﻦ ﺑﻪ دهﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ. وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﮑﺸﺪ ﺑﺮﻗﺮاری ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺳﻴﺮ ﺣﻮادث را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽدهﺪ .ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ 7ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ – ﻳﻌﻨﯽ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻣﻮﻋﺪی ﮐﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺧﻮد را ﺁﻣﺎد ٌﻩ ﺗﻈﺎهﺮات ﮐﺮدﻩاﻧﺪ – دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻋﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺗﺠﻤﻌﺎت ﺑﻴﺶ از ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ را ﻣﻤﻨﻮع ﻣﯽ ﺳﺎزد. اﻳﻦ ﮐﺎر ﺧﻄﺎﻳﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮد ،ﭼﻮن اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﻈﺎهﺮ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن در ﺁن ﺻﺒﺢ ﺷﺎﻣﮕﻮن ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ از اﻳﻦ ﻣﻤﻨﻮﻋﻴﺖ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ .در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﻮادﺛﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺁن روز ﺑﻪ "ﺟﻤﻌ ٌﻪ ﺳﻴﺎﻩ" ﺷﻬﺮت ﻳﺎﻓﺖ. در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا اوﻳﺴﯽ ،ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ،هﻢ ﻟﻘﺐ "ﻗﺼﺎب ﺗﻬﺮان" ﮔﺮﻓﺖ – ﭼﻮن او ﻓﺮﻣﺎن ﮔﺸﻮدن ﺁﺗﺶ را ﺑﻪ روی ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺻﺎدر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ وﺟﻪ اﺷﺘﺮاﮐﯽ ﺑﺎ ارﺗﺸﺒﺪ اوﻳﺴﯽ ﻧﺪارم .ﻧﻪ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ،ﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻧﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪم ،هﻴﭽﮑﺪام ،ﻣﺮا ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ .اﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ او ﻓﻘﻂ ﻣﺠﺮی دﺳﺘﻮر دوﻟﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی را ﻋﻬﺪﻩدار ﺷﻮد .اﻧﺼﺎﻓًﺎ اﻳﻦ دوﻟﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻋﻼم و اﺟﺮای ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﻴﺎﻧﺪاﺧﺖ. اوﻳﺴﯽ ،ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد ،ﻧﻤﻮﻧ ٌﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون ﭼﻮن و ﭼﺮا از اواﻣﺮ ﻣﺎﻓﻮق اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ .از ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ، ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﯽ ﺟﺰ ﻃﯽ ﻣﺮاﺣﻞ داﻧﺸﮑﺪ ٌﻩ اﻓﺴﺮی ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻣﺎ در اﻳﺮان ﻧﺪارد و ﺗﺮﻗﯽاش را ﻣﺪﻳﻮن ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﺎ او رواﺑﻂ ﺣﺴﻨﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪام وﻟﯽ اﻧﺼﺎف ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺣﺎدﺛﻪ "ﺟﻤﻌﻪ ﺳﻴﺎﻩ" را ﺑﻪ ﮔﺮدن او ﻧﻴﺎﻧﺪازم ،ﭼﻮن او در ﺁن ﻣﻴﺎن ﻓﻘﻂ اﺑﺰار ﮐﺎر و ﺁﻟﺖ دﺳﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ. ﺗﻌﺪاد ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎن ﺁن روز را هﺰاران ﻧﻔﺮ ذﮐﺮ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺒﺎﻟﻐﻪﺁﻣﻴﺰ اﺳﺖ. ﺧﻮد ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﺣﻤﻞ 18ﻣﺠﺮوح را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎنهﺎ ﺑﻪ راﻧﻨﺪﻩام دادم و ﻣﻄﻠﻌﻢ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﻋﺪﻩ
84
17ﻧﻔﺮﺷﺎن ﭘﺲ از ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺗﺮک ﮔﻔﺘﻨﺪ .ﭼﻮن در ﺁن زﻣﺎن ﻣﻦ دﻗﻴﻘًﺎ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ وﻗﺎﻳﻊ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ،ﮔﺰارشهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﻴﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد ﮐﺸﺘﻪهﺎ ﺑﻴﻦ 700ﺗﺎ 800ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .هﻤﻴﻦ ﺗﻌﺪاد هﻢ ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ اﺳﺖ و ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن رﻗﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮ اﺑﻌﺎد اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ دردﻧﺎک ﺑﻴﺎﻓﺰاﺋﻴﻢ. ﻣﻼهﺎ و دار و دﺳﺘ ٌﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﮐﻤﺎل ﺑﻬﺮﻩﺑﺮداری را ﮐﺮدﻧﺪ .هﻤﻪ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪﻧﺪ "ﺁدمﮐﺶهﺎ! ﺟﺎﻧﯽهﺎ!" دﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻨﺒﻴﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎران را از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺨﻦ از اﺣﮑﺎم ﻣﺬهﺒﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ – هﻤﺎن اﺣﮑﺎﻣﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮد ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻔﻨﮓ و ﺗﻮپ ﺷﺪﻧﺪ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ارﺗﺸﺒﺪ ازهﺎری هﻢ ،وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ ،ﺑﺎ اﺻﻄﻼﺣﺎت اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺎب روز وارد ﻣﻴﺪان ﮔﺮدﻳﺪ .از او اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ زﺑﺎن ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد وﻟﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﺮفهﺎﻳﺶ ﺑﻮی ﺁﺧﻮﻧﺪی ﻣﯽداد" :ﺑﺴﻢاﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﻴﻢ" از زﺑﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽ- ﻻ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ اﻓﺘﺎد .ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻟﻘﺐ "ﺁﻳﺖاﷲ ازهﺎری" ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺷﺪ و اﺣﺘﻤﺎ ً دﻳﮕﺮ ﺳﮑﺘ ٌﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﺮد. ﭘﺎدﺷﺎﻩ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮ ﻣﯽاﻓﺘﺪ .ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﻟﺘﻤﺮداﻧﯽ را ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺳﻴﺎﺳﺖ او ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ .ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ در ﺟﻬﺖ اوﻳﺴﯽ و ﻋﺒﺪاﷲ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺮ ﻣﯽ- دارد وﻟﯽ زﻳﺎد ﺟﻠﻮ ﻧﻤﯽرود ،ﭼﻮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﺑﺨﺸﻴﺪن ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻬﺒﻮدی ﺑﻪ اوﺿﺎع ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻣﺪاوﻣًﺎ ﻧﺎﻻﻳﻘﯽ را ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﺎﻻﻳﻖ دﻳﮕﺮی ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ وﻗﺖ ﮔﺮان ﺑﻬﺎ را ﺗﻠﻒ ﮐﺮد. در اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن رﻓﺘﺎر ﺷﺎﻩ ﻋﻮض ﻣﯽﺷﻮد ،ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﭼﺸﻢ اﻣﻴﺪش را ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﻣﯽدوزد .درک اﻳﻦ ﻧﻴﺎز ﻗﻄﻌًﺎ ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﺮان ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ .وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻪ ﻧﺎم را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ :ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ،ﺑﺎزرﮔﺎن و ﻣﻦ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ روزی از ﻃﺮف ﺳﭙﻬﺒﺪ ﻣﻘﺪم ،رﺋﻴﺲ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺎواک ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﺪ: ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ؟ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎز اﺳﺖ ،ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ.ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدش و ﺑﺪون اﺳﮑﻮرت و در روز روﺷﻦ ﺁﻣﺪ .ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪام ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺁﻣﺎدﻩام ﺑﺎ هﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ درﺑﺎرﻩ ﺁﻳﻨﺪ ٌﻩ ﻣﻤﻠﮑﺘﻢ ﺑﻪﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ .وﻟﯽ ﺑﻪ اﺻﻮﻟﯽ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪم ﮐﻪ رهﺎﻳﺸﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ .ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ از هﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ و ﺑﺎرهﺎ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﻩاﻳﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺮا ﺷﻮد .ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻌﻢ را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﯽدهﻢ. و اﻓﺰودم: ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﮐﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﮐﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽﮔﺬرد؟ اﻻن هﻢ دﻳﺮاﺳﺖ .ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﮐﺎر اﻣﺮوز را ﺑﻪ ﻓﺮدا ﻣﮕﺬارﻳﺪ. او ﻣﺮا ﺷﮕﻔﺖزدﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ هﻤﮑﺎری ﻧﮑﻨﻴﺪ... ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻢ؟ اﮔﺮ ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران اﺳﺖ ﺣﺎﺿﺮم ،وﻟﯽاﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ،ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺧﻮد اﻳﺸﺎن ﻓﻘﻂ ﻧﻤﺎد وﺣﺪت ﻣﻤﻠﮑﺖ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﺗﻤﺎم ﻣﻠﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .هﻤﻴﻦ و
85
ﺑﺲ .وﻟﯽ اﮔﺮ اﻳﺸﺎن ﻗﺼﺪ دارﻧﺪ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻳﺎ ﺁن ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪ ،اﻳﻦ ﻳﺎ ﺁن وزﻳﺮ را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ،اﻣﮑﺎن هﻤﮑﺎری ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺎ در هﻤﺎن وﺿﻊ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ. ﻣﻦ اﻃﻼع داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺪم ﺑﺎ ﺑﺎزرﮔﺎن و ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ هﻢ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ هﻤﻴﻦ ﺟﻮاب را ﺑﻪ او دادﻩاﻧﺪ – ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎ هﻢ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﻳﻢ ﺧﻮد ﻣﻘﺪم ﺑﻪ زﺑﺎن ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﺨﺺ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻳﺮان ﺑﺎ ﺷﻤﺎ و ﺑﺎزرﮔﺎنو ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. 1ـ ﺟﻤﻠ ٌﻪ ﺑﺮﮔﺴﻮن اﻳﻦ اﺳﺖNotre passé se conserve, il nous suit pas à pas : ﭘﻞ واﻟﺮی ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘ ٌﻪ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ دارد -ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ :ﺁﻳﻨﺪ ٌﻩ ﻣﺎ از ﮔﺬﺷﺘﻪﻣﺎن ﺟﺪاﻳﯽ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ا ﺳﺖ. )(Notre avenir est solidaire de notre passé.
86
8 اﭘﻮزﻳﺴﻮن ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻣﯽﻻﺳﺪ ﻣﺒﺪأ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن در ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ ،ﺣﺎدﺛﻪای ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻨﻮز هﻴﭻ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺮ اذهﺎن ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺠﻤﻊ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖهﺎ در ﺳﺎل 1978در ﺷﻬﺮ واﻧﮑﻮور Vancouverﮐﺎﻧﺎدا ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﻮد .از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎﻇﺮی را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻊ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ﺗﺎ وﺿﻊ اﻳﺮان را ﺑﺮای ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺮح دهﺪ .ﭘﺲ از راﻳﺰﻧﯽهﺎی ﻣﮑﺮر ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ را ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻳﻢ .ﺻﻮرت ﺟﻠﺴﺎت ،هﺪف ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ او را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ: ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺳﺮ راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﮐﻪ در ﭘﺎرﻳﺲ اﺳﺖ ،ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﮐﻨﻴﺪ وﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ وﻟﯽ هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﻬﺪی ﻧﺴﭙﺮﻳﺪ .ﻣﺘﻨﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮدﻩاﻳﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﻧﻈﺮات ﻣﺎ را درﺑﺎر ٌﻩ ﺣﻘﻮق ﻣﺮدم ﺗﻮﺿﻴﺢ دهﻴﺪ .ﻣﺎ ﻧﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدﻩای ﻣﯽ- ﺧﻮاهﻴﻢ و ﻧﻪ در ﺻﺪد اﻧﺠﺎم ﻋﻤﻠﯽ اﻧﻘﻼﺑﯽ هﺴﺘﻴﻢ .ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻳﻠﻴﻢ ﮐﺸﻮر را ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺑﺮاﻧﻴﻢ .ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺧﻮدﻣﺎن ،ﮐﻪ 70ﺳﺎل از ﺗﺪوﻳﻨﺶ ﻣﯽﮔﺬرد و ﺗﺎ اﻣﺮوز اﺟﺮا ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ،ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ اﺟﺮا ﺷﻮد .ﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻧﻮﻳﺪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽدهﻨﺪ ،ﺗﺼﻮر ﻻ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ اﻳﺮان ﻇﺮف ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﺷﺶ ﺳﺎل ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺳﻮﺋﺪ ﺷﻮد – اﺣﺘﻤﺎ ً زﻣﺎﻧﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﻴﺎز دارد – وﻟﯽ ﻻاﻗﻞ ﻣﺘﻮﻗﻌﻴﻢ ﮐﻪ ﮐﺸﻮرﻣﺎن ﺑﻪ ﻃﺮزی ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﺑﺪ و اﻣﮑﺎن ﺑﻬﺮوزی ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮوﻧﺪاﻧﺶ را ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎزد. اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺷﺨﻴﺺ ،ﺑﺎ اﻃﻮار و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﮐﺮﺷﻤ ٌﻪ ﻣﻌﻤﻮل و رﻓﺘﺎر ﭘﺮ ﻧﺎز و ﻧﻴﺎز ﻣﺘﻌﺎرﻓﺶ ﺑﺎ ﻣﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮش را ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ،راهﯽ ﺳﻔﺮ ﺷﺪ .از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ،ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﻻﺋﻴﮏهﺎ ،ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻼ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﯽاﻋﺘﻤﺎدم در ﺗﻬﻴ ٌﻪ ﺁن ﻣﺘﻦ هﺮ ﮐﻠﻤﻪ را ﺳﺒﮏ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم و ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺑﻮدم – ﭼﻮن ﺁﮔﺎهﻢ ﮐﻪ ﻃﯽ هﺰار و ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪای رو ﺑﺮو ﺷﺪﻩاﻳﻢ ﻣﻼﻳﯽ از ﻗﺒﻴﻞ اﻳﻦ ﺁﺧﻮﻧﺪ در ﺣﺪوث ﺁن ﻣﺼﻴﺒﺖ دﺳﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺣﻀﺮت ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ،وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ رﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﺎدوهﺎی اﻣﺎم ،ﻳﻌﻨﯽ اﻓﺮادی ﻧﻈﻴﺮ ﺳﻼﻣﺘﻴﺎن – ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﺑﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ در ﮐﺎرﺗﻴﻪ ﻻﺗﻦ ﭘﻼﺳﻨﺪ – دورﻩ ﺷﺪ .ﻣﺎ در ﺁﻧﺠﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن 40و 50ﺳﺎﻟﻪای داﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺘﯽ ﺟﺰ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺸﻴﻨﯽ و ﺑﺤﺚ در ﺑﺎر ٌﻩ ﺁزادی ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ .اﻟﺒﺘﻪ وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن هﻤﺮاﻩ ﻣﺮﺷﺪﺷﺎن ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ ،دﻳﺪﻳﻢ ﺁزادﻳﺸﺎن از ﭼﻪ ﻗﻤﺎش ﺑﻮد .اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ را ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖهﺎﻳﯽ از ﻗﺒﻴﻞ ﺁﻧﭽﻪ در زﻳﺮ ﻣﯽﺁﻳﺪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﺨﺘﻨﺪ: ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ،ﺟﺎن ﻣﻦ ،ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ .ﮐﺎر ﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎم اﺳﺖ .ﭼﺮا ﺑﯽ-ﺟﻬﺖ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺳﺮ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎ او ﭼﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻴﺪ؟ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺤﻠﯽ از اﻋﺮاب ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ وارد ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺷﺪ! ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ،ﭘﺲ از ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ،ﺑﺎ ﺧﻮاری و ﺧﻔﺖ ﻧﺰد ﺧﻤﻴﻨﯽ رﻓﺖ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺳﻮﮔﻨﺪ وﻓﺎداری ﻳﺎد ﮐﺮد .در ﻧﻮﻓﻞ ﻟﻮﺷﺎﺗﻮ ﻣﺪتهﺎ ﺑﺎ ﮔﺮدن ﮐﺞ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺑﺎ
87
ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ .اﻣﺎم او را وادار ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ و اﻣﻀﺎی ﮐﺎﻏﺬی ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ،ورﻗﻪ را از دﺳﺘﺶ ﻗﺎﭘﻴﺪ و ﺑﻌﺪ هﻢ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ! ﻣﺮﺧﺼﻴﺪ!اﻳﻦ ﻧﺤﻮ ٌﻩ رﻓﺘﺎر ﻳﮑﯽ از ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﻧﺎدر ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺁن ﺑﺪم ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ. وﻗﺖ را ﺑﻪ ﺣﺮف و ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻠﻒ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ،ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ "ﺑﻮدور ﮐﻪ واردور"! ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻣﺨﺎﻃﺐ هﻢ روﺷﻦ اﺳﺖ :ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺣﻮاﻟﻪ درک ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻤﺶ ﺷﻮد .ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﺘﻦ اﻇﻬﺎرات ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ را دﻳﺪم .در ﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ: ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﻧﻘﺾ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ و "ﺷﺮﻋﯽ" ﻧﺪارد ،ﺟﻨﺒﺶ ﺣﺎﺿﺮ "اﺳﻼﻣﯽ" و ﻣﻠﯽ اﺳﺖ )ﮐﻠﻤﻪ اﺳﻼﻣﯽ ﻗﺒﻞ از ﻣﻠﯽ ذﮐﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و در هﺮ ﺣﺎل ارﺗﺒﺎط اﻳﻦ دو ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ هﻢ در ﺣﺪ ﺁﺳﻤﺎن و رﻳﺴﻤﺎن اﺳﺖ( ،و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺁﻳﻨﺪ ٌﻩ اﻳﺮان ﺑﺎ رﻓﺮاﻧﺪم ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ. ﭘﺲ از ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪن از ﮐﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﺑﺎز ﭘﺎدوهﺎ دورش را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ: ﺁﻳﺖاﷲ را ﮐﻪ دﻳﺪﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ و ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﮑﺮاﺳﯽدﻳﮕﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﻧﺪارد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا را ﻣﻄﻠﻘًﺎ از ﺳﺮ ﺑﻪ در ﮐﻨﻴﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ .اﮔﺮ اﻣﺎم ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ و ﻧﻔﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﮐﻔﺎر ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﻴﺎهﺘﺎن ﺧﻮاهﺪ ﻧﺸﺎﻧﺪ. در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﻧﺮﻓﺖ .وﻗﺘﯽ ﺁدﻣﯽ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻄﻠﻖ ﺷﻮد. ﺣﻀﺮت ﺁﻗﺎ هﻮاﭘﻴﻤﺎی ﺑﻌﺪی را ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻔﺘﺨﺮ از ﺷﺎهﮑﺎرﺷﺎن ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ! اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ – ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺑﻨﺪﻩ – ﮐﻤﺘﺮ از او اﺣﺴﺎس ﺳﺮاﻓﺮازی ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ. ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ او را ﻣﻮرد ﻋﺘﺎب و ﺧﻄﺎب ﻗﺮار دادم: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺠﻮزی اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ را اﻣﻀﺎء ﮐﺮدﻳﺪ؟ ﻣﻦ ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ از ﻃﺮف ﺷﻮرا ﻣﺄﻣﻮرم. ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ ﺁﻗﺎ .ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﺑﺮوﻳﺪ ،ﻗﺮار ﻧﺒﻮد در ﭘﺎرﻳﺲ ﻟﻨﮕﺮﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ .ﭘﺎرﻳﺲ ﺗﻮﻗﻔﮕﺎﻩ ﺳﺮ راﻩ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻘﺼﺪ .ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن ﺁﻧﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﭼﻨﺪ روزی ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻳﺎ اﺣﻴﺎﻧًﺎ هﻨﮕﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺖ هﻤﺎﻧﺠﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮﻳﺪ .در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺪهﻴﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ در ﺳﺮ دارد – هﻤﻴﻦ و ﺑﺲ .ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻼ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﺪ .ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻧﺤﻮ ٌﻩ اﺳﺘﺪﻻل و هﺪفهﺎی او ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ اﺑﻠﻴﺲ را ﻗﺒ ً ﻣﻨﺎﺳﺐ را اﺗﺨﺎذ ﮐﻨﻴﻢ. اﻳﻦ اﻗﺪام اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﻧﮕﺮان ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و هﻤ ٌﻪ ﻣﺎ را در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ دﺷﻮار ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮد. دﻧﺒﺎﻟ ٌﻪ ﺣﺮف را ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺷﻤﺎ اﺑﺪًا اﺟﺎزﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری را ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ .ﻣﻦ ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮم.ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﻄﺮ ﺷﺨﺺ ﺧﻤﻴﻨﯽ از هﺮ ﻣﻼی دﻳﮕﺮی ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ – ﺣﺘﯽ از ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ و ﮔﺮوﻩهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁﺗﺶ زدن و ﺑﻤﺐ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ .ﺳﺮﻣﺎﻳﻪهﺎی ﻣﻠﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎد ﺧﻮاهﻨﺪ داد .ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﺪ ﻣﺎ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﻋﺎﻣﯽ و ﻧﺎدان ﮐﻨﻴﺪ و ﮐﺸﻮر را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺟﻬﻠﯽ ﺳﺎزﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دوران ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎز ﮔﺮدد. هﻤﺎﻧﺠﺎ اﻋﻼم ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻳﮕﺮ در ﺟﻠﺴﺎت هﻴﺌﺖ اﺟﺮاﻳﻴ ٌﻪ ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد. 88
ﻣﺎ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻳﻢ .ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﺑﺎ دو رأی ﻣﻮاﻓﻖ ﺻﺎﺣﺐ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺷﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﻦ دو اﻣﺮوز ﺧﺰﻳﺪن ﺑﻪ ﮐﻨﺞ زﻧﺪان اﺳﺖ و هﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎر اﻋﺪام را ﮐﺸﻴﺪن. ﻣﻦ از ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺮﻳﺪم: ﻣﺎ ﭘﻴﺮو ﻣﺼﺪق ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﺟﺮا ﺷﻮد .در ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺳﺎﺳﯽﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و دﻳﮕﺮ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻏﺮﺑﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﯽ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد ،ﮐﻠﻤﻪای ﻳﺎ ﻣﺎدﻩای از ﺁن ﺣﺬف ﻣﯽﮔﺮدد و ﮐﻠﻤﻪ ﻳﺎ ﻣﺎد ٌﻩ دﻳﮕﺮی ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ .اﻳﻦ ﮐﺎر در ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺎ هﻢ ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ ،وﻟﯽ ﻣﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﻢ ﻃﻮری رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻣﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن از ﺑﻴﺦ و ﺑﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺿﻌﻒ اﺧﻼﻗﯽ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن داد: در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ،از ﻃﺮﻳﻖ رﺋﻴﺲ ﺳﺎواک ،ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺷﺮﻓﻴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ را ﮐﺮد. ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت را ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮح ﻣﯽدهﺪ: "دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﺷﺪت و ﺣﺪت وﻓﺎداری ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻦ اﺑﺮاز داﺷﺖ و اﻓﺰود ﺁﻣﺎدﻩ اﺳﺖ دوﻟﺘﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ"... ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻳﮏ دور ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻤﺴﯽ زد :از اﻳﻨﺠﺎ راﻧﺪﻩ و از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ. ﺷﺎﻩ ،ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزﻩ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﻣﺘﻌﺎرف را ﮐﺸﻒ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،هﻨﻮز ﭼﺸﻢ اﻣﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد .ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﻣﮑﺎﻧﺎت اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﺪ .ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﺻﺪﻳﻘﯽ ،ﻳﮑﯽ از وزرای ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﻣﺼﺪق و ﻳﮑﯽ از ﺻﺎﺣﺐﻓﮑﺮان ﻣﻤﻠﮑﺖ ،ﺑﻪ ﻣﺸﺎورﻩ ﻧﺸﺴﺖ. ﻻ ﺻﺪﻳﻘﯽ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﮐﺎﻓﯽ هﻤﮑﺎر ﻣﺬاﮐﺮات ﺑﺎ ﺻﺪﻳﻘﯽ ﺑﻪ دو دﻟﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪ :او ً ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺪاﺷﺖ ،در ﺛﺎﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﻳﮑﯽ از ﺷﻬﺮهﺎی ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎی ﺧﺰر و ﻳﺎ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮد – ﻳﻌﻨﯽ در هﺮ ﺣﺎل از ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ دور ﺑﺎﺷﺪ – ﺑﺮای او ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﺷﺮط اﺳﺎﺳﯽ ﺑﻮد. اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ هﻢ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت در ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮوط ﺻﺪﻳﻘﯽ – ﮐﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ – ﻓﻮت ﮔﺮدﻳﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ هﻔﺘ ٌﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﯽﺛﻤﺮ از دﺳﺖ رﻓﺖ .ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﺴﯽ را ﮔﻤﺮاﻩ ﮐﻨﻨﺪ ،ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﻗﻮ ٌﻩ ﺗﺸﺨﻴﺺ را از او ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ .از ﺁن ﭘﺲ ﮐﺎرهﺎی ﺑﯽﻗﺎﻋﺪﻩ را ﺷﺨﺺ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﺪ و ﻧﻴﺎزی ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰی در ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺨﻮاﻧﺪ. وﻗﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎی ﺑﯽﺣﺎﺻﻞ ﺗﻠﻒ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻼهﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻧﺎرﻧﺠﮏ- هﺎی ﺑﻴﺸﺘﺮی در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﮔﺮد ﺁورﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽهﺎ اﻣﮑﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎمهﺎی ﻣﺴﺘﻌﺎر و ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ وارد ﮐﺸﻮر ﺷﻮﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﺷﻮروی ﮔﺴﻴﻞ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺠﺎل ﻣﯽداد ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﮐﺰ ﻃﻐﻴﺎنزدﻩ ﻧﻔﻮذ ﮐﻨﻨﺪ .ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﺎی اراذل و اوﺑﺎش ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﺷﺪ.
89
ﺑﺨﺶ ﺳﻮم اﺧﻼص در ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ
90
1 ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻴﺪ! ﺑﺮای ﻣﻦ دوﻟﺖ ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻴﺪ! ﻃﯽ ﺁن دو ﻣﺎهﯽ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﻮد اﻧﻘﻼب هﻤﻪ ﮔﻴﺮ ﺷﺪ .رﺳﺎﻧﻪهﺎی ﺧﺒﺮی ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺁﺷﻮب در ﺣﻴﻦ ﺗﺪارک ﭘﺮدﻩ ﺑﺮدارد زﻳﺮ ﻓﺸﺎر دوﻟﺖ و ﺗﺤﺖ ﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪﻳﺪ ﻗﺮار داﺷﺖ .در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ دو ﻣﺎﻩ هﻴﭻ روزﻧﺎﻣﻪای در ﺗﻬﺮان ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ،ﭘﺲ از ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﻣﺎﻧﺪن ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺻﺪﻳﻘﯽ ،ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ. ﻏﺮوﺑﯽ ﺑﻮد در ﮐﺎخ ﻧﻴﺎوران .در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪای ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ ﺁن ﺁﻏﺎز ﺷﺪ .اوﻟﻴﻦ ﺟﻤﻼت ﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ را از ﮐﯽ ﻧﺪﻳﺪﻩام؟ﺟﻮاب دادم: از 25ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت .ﻗﺎﻋﺪﺗًﺎ اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺎﻳﺪ در ﺧﺎﻃﺮﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﻠﻪ ﺑﺪون ﺷﮏ در ﺧﺎﻃﺮش ﺑﻮد: ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻘﻮط ﻣﺼﺪق ،ﻳﮏ رﺑﻊ ﻗﺮن ﭘﻴﺶ ﻳﺎ درﺳﺖﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ دو ﻣﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻳﮏ رﺑﻊ ﻗﺮن .وﻟﯽ در زﻣﺎﻧﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﻮﻻﻧﯽ دو ﻣﺎﻩ ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺟﻮان ﻣﺎﻧﺪﻩاﻳﺪ ،در هﺮ ﺣﺎل ﭘﻴﺮ ﻧﺸﺪﻩاﻳﺪ.ﻣﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ادب را ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁوردم و در ﮐﻨﺎر ﻳﮏ ﻣﻴﺰ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ ﺑﺮ دو ﺻﻨﺪﻟﯽ روﺑﺮوی هﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .ﮔﻔﺘﮕﻮ را ﺷﺎﻩ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد: ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭼﻪ ﺻﻴﻐﻪای اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ٌﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از ﻇﻬﻮر اﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺟﺪﻳﺪ در ﺻﺤﻨ ٌﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﭼﻴﺴﺖ. ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت .واﮐﻨﺶ ﻣﺮدم اﺳﺖ – ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﻳﮑﯽ از واﮐﻨﺶهﺎیﻣﺘﻌﺪد ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ – در ﻣﻘﺎﺑﻞ دوﻟﺖهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎرهﺎ از ﺣﻀﻮر اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ. ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﺑﺪون ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺷﻤﺎ ،هﻴﭻ ﮐﺲ اﻳﻦ دوﻟﺖهﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﺮد .ﻗﺪرت ﻣﻌﻨﻮیاﻋﻠﻴﺤﻀﺮت در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ،ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﯽ را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ و هﻤﻴﻦ ﭘﺸﺘﻮاﻧ ٌﻪ دوﻟﺖهﺎ ﻣﯽﺷﺪ. ﭘﻴﺎﻣﺪ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﮑﺴﺘﻢ: اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﻨﺪ ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﻋﺮض ﮐﻨﻢ؟ ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﻪ زﻣﺴﺘﺎنزﻧﺪﮔﯽ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﯽﺷﮏ ﭘﺎﺋﻴﺰ ﻋﻤﺮ را ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩام .اﻳﻦ ﺗﺎﻻری ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺁن ﺷﺮﻓﻴﺎب ﺷﺪﻩام ﺣﺮفهﺎی ﺳﺮاﺳﺮ دروغ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻨﻴﺪﻩ اﺳﺖ .اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺎﻳﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ روال ﮔﺬﺷﺘﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ،وﻟﻮ ﺗﻠﺦ ،ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻢ؟ اﮔﺮ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﺣﺮفهﺎی ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯽﺷﻮم .هﺮ وﻗﺖ اﺣﻀﺎرم ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد وﻟﯽ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﻪ اﻓﮑﺎرم را درﺑﺎر ٌﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ اﻳﺮان ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻢ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد:
91
ﺧﻴﺮ ،ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ!ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﺎ هﻢ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮد و هﻢ ﻧﺸﺎنهﺎی ﻓﺮاوان از ﺻﺮاﺣﺖ داﺷﺖ .ﺷﺎﻩ از ﻣﻦ ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: راﺟﻊ ﺑﻪ ﺻﺪﻳﻘﯽ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﺻﺪﻳﻘﯽ ﻣﺮدی اﺳﺖ وﻃﻦﭘﺮﺳﺖ ،ﺻﺎﺣﺐ ﻓﮑﺮ و ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺮﻳﻒ .ﻣﻦ در دوﻟﺖﻣﺼﺪق ﺑﺎ او هﻤﮑﺎری داﺷﺘﻢ – اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ در هﻤﺎن ردﻩ .ﺻﺪﻳﻘﯽ اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺧﻮد ﺣﺎﻻ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁزاد اﺳﺖ .اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﻟﺘﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ او ﺑﮑﻨﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﺮا ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻗﺒﻮل ﺷﻨﻴﺪ ،ﺳﭙﺲ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺷﻤﺎ در ﺗﻈﺎهﺮاﺗﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ روزهﺎی اﺧﻴﺮ در ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد ،ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮدﻳﺪ؟ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺁرﻣﺎن و ﻣﺸﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽاش ﺑﺎ ﺁرﻣﺎن و ﻣﺸﯽﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻴﺎﻣﻴﺰم و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻤﺼﺪا ﺷﻮم .ﻣﻦ ﺑﻪ اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩام ﭘﺎﻳﺒﻨﺪم. ﭘﺲ ﭼﺮا ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت از ﺧﻮد او اﻳﻦ ﺳﺌﻮال را ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ .ﻣﻦ از ﻃﺮف او ﻧﻤﯽ-ﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪهﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺧﻮدم ﭼﺮا در اﻳﻦ ﺗﻈﺎهﺮات ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮدم. ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺧﻮد را ،ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﻓﺸﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ وارد ﻣﯽﺷﺪ و ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﺣﻀﻮر ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺮدان ﺳﻴﺎﺳﯽ در ﺁن راﻩ- ﭘﻴﻤﺎﻳﯽ ،ﺣﻔﻆ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ دادم در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ زﻳﺎد از اﻳﻨﺠﺎ دور ﻧﻴﺴﺘﻢ .ﺣﺪود ﻳﮏ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮی ﮐﺎخ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮدﺗﺎن ﻧﻴﺎز ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻼع ﺧﻮاهﻢ داد.ﺁﻳﺎ هﻨﻮز ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ازهﺎری ﺗﺴﻠﻄﯽ ﺑﺮ اوﺿﺎع دارد؟ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻴﺎﺑﺎنهﺎ ﺳﺮاﻳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ارﺗﺸﺒﺪ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮد و ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﺸﺎر ﻣﺮدم ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺧﻮد را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽدﻳﺪ .ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ دﻓﻊاﻟﻮﻗﺖ ﻣﯽﮐﺮد .در اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ ﻇﻦ ﻗﻮی ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد ﭘﺲ از ﺁن ﮐﻪ ﺳﺎلهﺎ ﻣﺎ را ﻧﺎﻻﻳﻖ و ﻣﺰاﺣﻢ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺣﺎﻻ دﺳﺖ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ دراز ﮐﻨﺪ و ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﮕﻮﻳﺪ »ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎری ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺘﺎﺟﻢ«. دﻩ روز ﺑﻌﺪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺮا دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻃﻠﺒﻴﺪ .اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻮﺗﺎﻩﺗﺮ از ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮد و ﺣﺪود 20دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻃﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮﻳﺪ دوﻟﺘﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺑﺪهﻴﺪ؟اﻳﻦ ﺑﺎر ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً او را ﻧﮕﺮان ﻣﯽدﻳﺪم .وﻟﯽ ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر رﻓﻊ اﻳﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ،ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺪهﻢ؟ ﻣﻦ هﻢ در ﺁن زﻣﺎن ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻖ داﺷﺘﻢ .اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﯽ از دو ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف دﺳﺘﺨﻮش ﺗﺤﻮﻻت ﻣﻬﻤﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻠﯽ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ را از دﺳﺖ دادﻩ ﺑﻮدم .ﻓﺸﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ از ﺣﺪ و ﻣﺮز ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد .ﺣﻮادﺛﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از اﻳﻦهﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺁدﻣﯽ را ﻧﺎﺗﻮان ﺳﺎزد و زﻳﺮ ﺑﺎر ﺧﻮد ﺧﺮد ﮐﻨﺪ و دﭼﺎر دوار ﺳﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ .ﺑﺮای ﺷﻨﺎ ﮐﺮدن ﺑﺮ ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻣﻤﮑﻦ را ﮔﺮد ﺁورد – ﺁن هﻢ ﭼﻪ ﺟﺮﻳﺎﻧﯽ! ﭼﻪ ﺳﻴﻼﺑﯽ! ﭼﻪ ﺧﺮوﺷﯽ!
92
ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮﺗﻢ ،وﻟﯽ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻢ.از ﻃﺮﻓﯽ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﻓﻀﺎی ﻣﻮﺟﻮد ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮدﻩ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﻋﺘﻘﺎدات ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ درﺑﺎر ٌﻩ ﺷﻴﻮ ٌﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ .اﮔﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ از ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪای ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖهﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﺘﯽﭘﺬﻳﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﺎﻳﺪ در ﻓﮑﺮ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن هﻤﮑﺎراﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ .در اﻳﻦ دوران ﺗﻌﺪاد اﻓﺮاد ﺷﺮﻳﻔﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام و اﻋﺘﻤﺎد ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﻨﺪ زﻳﺎد ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﻮم از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﺷﻬﺮﺗﯽ ﻧﺪارﻧﺪ وﻟﯽ ﻻاﻗﻞ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺸﮑﻮک ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، دﻋﻮت ﺑﻪ هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻢ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﺣﺮف ﻣﺮا ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ،وﻟﯽ وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ. از اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺗﻘﺎﺿﺎی دﻩ روز ﻓﺮﺻﺖ دارم. زﻳﺎد اﺳﺖ. ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ از اﻳﻦ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ – در هﺮ ﺣﺎل ﻧﻬﺎﻳﺖ ﮐﻮﺷﺸﻢ را ﻣﯽﮐﻨﻢ.وﻗﺘﯽ ﮐﺎخ را ﺗﺮک ﮔﻔﺘﻢ ،اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪام .ﺧﺎﻃﺮم هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ» :ﺁﻩ ،اﮔﺮ اوﺿﺎع ﺁرام ﺑﻮد و ﭼﺮخهﺎ ﻣﯽﮔﺮدﻳﺪ ﮐﺠﺎ ﮐﺴﯽ از ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﯽ« .ﭼﻮن ﺑﺮدﻩای ﮐﻪ در ﺟﻨﮓهﺎی روﻣﯽ وﻇﻴﻔﻪ داﺷﺖ ﻣﺪاوﻣُﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻓﺎﺗﺢ ﺧﻮد ﻳﺎدﺁوری ﮐﻨﺪ» :ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺸﺮی ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﯽ« ﺻﺪاﺋﯽ در ﮔﻮش ﻣﻦ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮد» :ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺟﻮع ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﭼﻮن ﮐﺲ دﻳﮕﺮی را ﻧﺪارد«. در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ،ﺑﺮود و ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ دﻳﮕﺮی از هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﻴﺎﺑﺪ.درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺪ ٌﻩ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪای را ﺑﻪ ﻣﺤﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ زدﻩ اﺳﺖ ،وﻟﯽ از ﺁن ﻗﺒﻴﻞ هﻨﻮز هﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی در ﺑﻮﺗ ٌﻪ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻗﺮارﺷﺎن داد«. وﻟﯽ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ﻧﺒﻮد ،ﺣﺘﯽ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ هﻢ ﻧﺒﻮد ،ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ اﻳﺮان ﺑﻮد – ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ اﻳﺮان ،ﺑﺮﺗﺮ و واﻻﺗﺮ از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ! ﭘﺲ ﻗﻀﻴﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد :ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺷﺪم ،ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺪ روزی در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از 25ﺳﺎل ﺳﻨﮓ ﺣﻘﻮق و اﺻﻮل را ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ زدن ،در ﻟﺤﻈ ٌﻪ ﺣﺴﺎس ﺟﻮاب ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »دﻳﮕﺮ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ!« ﻃﺒﻴﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﺤﺘﻀﺮی ﻣﯽرود و ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻔﺲهﺎی واﭘﺴﻴﻦ را ﻣﯽﮐﺸﺪ ،ﺑﺎز در ﻧﺠﺎت او ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ،ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﺮار ٌﻩ اﻣﻴﺪ را در او ﻣﯽدﻣﺪ. در هﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﺮای ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺟﺎی ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ .ﻗﺒﻞ از ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزﻩ ﻣﺮﺧﺼﯽ دهﺪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎل ازهﺎری ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ،اﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ دارد ﺑﻪ او ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪهﻴﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ اﺧﺘﻴﺎری ﻧﺪارم! ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی وﺟﻮد ﻧﺪارد .دﻳﮕﺮان هﻢ هﻤﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽاﻧﺪ .ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﻮراترا ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺎدر ﮐﻨﻴﺪ؟ ﻣﻦ هﻢ از اﻳﻦ ﻃﺮف دﺳﺘﻮر ﻻزم را ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ ﭘﺮوﻧﺪﻩهﺎی ﻓﻮری در اﺧﺘﻴﺎر ﺷﻤﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد و ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻮرد ﺷﻮر ﻗﺮار ﮔﻴﺮد. اﻳﻦ ﺷﺘﺎﺑﺰدﮔﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﺮا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ ﻗﺮار ﻣﯽداد .هﻨﻮز هﻢ ﻣﯽ- ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮم ﻳﺎ رد ﮐﻨﻢ. ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم: اﮔﺮ در ﻣﻮرد ﻣﺴﺌﻠﻪای ﺣﺎد ،ﻣﻮرد ﻣﺸﺎورﻩ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮم ،اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻈﺮم را ﺧﻮاهﻢ داد.93
ﺣﺪود ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد: ﮐﺎﺑﻴﻨﻪﺗﺎن را ﭼﻪ روزی ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺁن روز را در ﺗﻘﻮﻳﻢ ﮐﺎرﻳﻢ درﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮم. ﺗﻘﻮﻳﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺁن ﻓﺼﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ،ﻧﻪ ﺳﻔﻴﺮی ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﯽرﺳﻴﺪ و ﻧﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻼ ﻏﻴﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ. اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از دﻩ روز ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﻨﻢ .ﻋﻤ ً ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب .ﮐﯽ ﻣﯽﺁﺋﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﺮاﻳﻄﺘﺎن را ﺑﺮای ﺗﺸﮑﻴﻞ دوﻟﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ دهﻴﺪ. ﻓﺮدا.ﺑﺎ ﺷﺘﺎب هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ دﻩ ﻧﻔﺮی را دﻋﻮت ﮐﺮدم و از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات و ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪهﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻇﺮف ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ در ﺗﺠﻤﻌﺎت و ﻣﻴﺘﻴﻨﮓهﺎ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﮔﺮد ﺁوردﻧﺪ .ﭘﺲ از ﺑﺮرﺳﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم ﮐﻪ از زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﺗﺎ ﺁن روز از ﮔﺮوﻩ ﭼﭙﯽهﺎی ﺗﻨﺪرو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖﻃﻠﺒﺎن ،هﻤﻪ در 7ﻣﻮرد ﺑﺎ هﻢ ﺗﻮاﻓﻖ دارﻧﺪ. روال ﺳﺎدﻩای را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ :ﺁن 7ﻣﻮرد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪت دوﻟﺘﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم .ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ وﻓﺎداری و اﻣﺎﻧﺖ ،اراد ٌﻩ ﻣﺮدم را ﺑﻪ اﺟﺮا در ﺁورم .در واﻗﻊ اﻳﻦ 7ﻣﻮرد ﺑﻪ 5ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ و دو ﻧﮑﺘﻪ دﻳﮕﺮ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﺮز ﮐﺎر دوﻟﺖ ارﺗﺒﺎط ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﺮد ،ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻓﺰودم. ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻳﻦهﺎ ﺑﻮد :اول ﺁزادی ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﮐﻪ ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎدات ﺷﺨﺼﯽ و ﻋﻤﻴﻖ ﺧﻮد ﻣﻦ هﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﻮد .دوم اﻧﺤﻼل ﺳﺎواک .ﺳﻮم ﺁزاد ﮐﺮدن زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ. ﭼﻬﺎرم اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻨﻴﺎد ﭘﻬﻠﻮی ﺑﻪ دوﻟﺖ .ﭘﻨﺠﻢ ﺣﺬف ﮐﻤﻴﺴﻴﻮن ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن دوﻟﺘﯽ در دوﻟﺖ در ﺗﻤﺎم اﻣﻮر ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮد. دو ﺷﺮط ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدم از اﻳﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد :اﻧﺘﺨﺎب ﺗﻤﺎم وزرا ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ .از اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﺨﻮاهﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ اﻣﮑﺎﻧﺶ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ و ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﮑﻨﻨﺪ. درﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ ﻧﮑﺘ ٌﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﺑﺪهﻢ :ﺣﺪود دو ﻣﺎﻩ ،ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ و ﻧﻴﻢ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ،ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎﺋﯽ از ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﺮدم .اﻣﺎ ﺗﺐ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻀﺎ ﭼﻨﺎن ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ دور ﺷﺪن ﺷﺎﻩ را ﻻزم ﻣﯽدﻳﺪم .از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ادار ٌﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ ،ﻃﺒﻖ اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺑﻮدﻩام ،دﺳﺖ ﺑﺎز داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ .ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ ﺑﺪون ﺷﮏ ﻣﺎﻧﻊ از اﺟﺮای اﻳﻦ اﺻﻮل ﻣﯽﺷﺪ .اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﺪم ﻧﻈﻤﯽ ﻧﺴﺒﯽ در ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ دﺳﻴﺴﻪهﺎی ﻣﺘﻌﺎرف ﺁن را ﺑﺮ هﻢ ﻣﯽزد ،ﺑﺎ اﻳﻦ ﻳﺎ ﺁن وزﻳﺮ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻧﻈﺎرت ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺠﺮﻳﺎن اﻣﻮر دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزد .ﺑﺎز »ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻣﯽ- اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ« .ﮔﺮﻓﺘﺎری اﻳﺮان اﻳﻦ ﺑﻮد و ﮔﺮﻓﺘﺎری ﺷﺨﺺ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت هﻢ هﻤﻴﻦ ﺑﻮد. از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺼﻤﻤﻢ ﺟﺰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﮕﻮﻳﻢ ،اﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ را از روی ﻣﻴﻞ و رﺿﺎی ﺑﺎﻃﻦ از ﺷﺎﻩ ﻧﮑﺮدم .وﻓﺎداری ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﮐﻤﺎل ﺑﻮد ،ﻧﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻼﻳﻖ ﺷﺨﺼﯽ ،ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪم و ﺑﺎ ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ذاﺗﯽ ﻣﻦ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﻮد .وﻟﯽ ﺑﻴﺶ از هﺮ ﭼﻴﺰ از دﺳﻴﺴﻪهﺎ هﺮاس داﺷﺘﻢ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ در هﺮ ﺣﺎل از ﻣﺼﺪق ﻗﻮیﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ و او ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻘﻮﻃﺶ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﮕﺮﻳﺒﺎن ﺑﻮد.
94
ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات هﻔﺘﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎخ ﻧﻴﺎوران رﻓﺘﻢ .اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺁﺷﮑﺎرا ﺳﺮ ﺳﺎزش داﺷﺖ 5 .ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد اول ﺑﺪون ﺑﺤﺚ و ﺣﺘﯽ ﺑﺪون اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ،ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ .در ﻣﻮرد اﻧﺘﺨﺎب وزرا ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ اﺳﺎﻣﯽ وزرا را ﺑﺪهﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺮم را ﺑﺪهﻢ.ﻣﻦ ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﺮدم .ﻓﻬﺮﺳﺖ را ﻧﺸﺎن دادم ،وﻟﯽ اﮔﺮ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺁدم ﻧﺎﻣﻮﺟﻬﯽ را در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﻨﺪ ،ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ او ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ از ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺁن ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﻦ در ﻧﻈﺮ دارم ﮐﻪ ﺳﻔﺮی ﺑﮑﻨﻢ .وﻟﯽ ﻓﻌ ًاﻳﻦ ﮐﺎر را ﻇﺮف دو ﻳﺎ ﺳﻪ روز ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد. ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺧﺮوج از ﮐﺸﻮر از ﻃﺮف ﺷﺎﻩ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او هﻤﻴﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ را ﮐﺮدﻩاﻧﺪ .زﻣﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای دادن ﺟﻮاب ﻧﻬﺎﻳﯽ ﻣﻌﻴﻦ ﻻ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ داﺷﺖ .ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻩ در »ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ« ﮐﺮد ،اﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ ﮐﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ هﻢ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ دور ﺷﺪن او از ﮐﺸﻮر ﺑﻮدﻧﺪ ،و در ﺁﺧﺮ هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ» :ﻣﻦ از ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﺋﯽهﺎ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ درﻳﻎ ﻧﮑﺮدم«. دﻻﻳﻞ ﺁﻧﺎن ﺣﺘﻤًﺎ ﺑﺎ دﻻﻳﻞ ﻣﻦ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ،ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻘﺸﻪای دﻳﮕﺮ در ﺳﺮ داﺷﺘﻨﺪ ،وﻟﯽ ﻧﻘﻄﻪﻧﻈﺮهﺎﻣﺎن در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ هﻢ ﺗﻼﻗﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﻦ اﻳﺮادی ﺑﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
95
2 دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺗﺮﮐﺶ ﺣﺎﻻ ،ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ و ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ ﻗﺪﻳﻢ دﻋﻮت ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁوردم ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺬاﮐﺮﻩ درﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﻢ ،ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ از ﺧﻮد وﺳﻮاس اﺧﻼﻗﯽ ﻧﺸﺎن دادم و اﮔﺮ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﺷﺮاﻓﺖ را ﺗﺎ ﺣﺪ ﺳﺎدﻩﻟﻮﺣﯽ رﻋﺎﻳﺖ ﮐﺮدم .ﺑﻪ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻮن ﺷﻤﺎ دﻩ ﺳﺎل از ﻣﻦ ﻣﺴﻦﺗﺮﻳﺪ و ﻣﻦ هﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ دارم ﺣﺎﺿﺮم ﮐﻪ ﺟﺎی ﺧﻮدرا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ واﮔﺬار ﮐﻨﻢ. ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ او ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺪﻳﻘﯽ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﻪ هﻴﭻ ﻗﻴﻤﺖ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﺪ ﮐﻪ ﮐﺲ دﻳﮕﺮی در ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد .ﻣﻊهﺬا ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ ﭼﺮب و ﻧﺮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاب داد: ﺷﺎﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ رﻓﺖ .وﻟﯽ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ او را ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮود ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎدوﻟﺖ را ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻴﺪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ دارم. اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺣﻴﻠﻪﮔﺮ ﮐﻮﺷﺶ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ورقهﺎی ﺑﺮﻧﺪﻩ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﻪ دارد .وﻟﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎزی ﺑﻪ ﺁﺧﺮ رﺳﻴﺪ ،ﺗﮏﺧﺎلهﺎ روی دﺳﺘﺶ ﺑﺎد ﮐﺮد. در ﺁن هﻨﮕﺎم ﻣﻦ در ﺣﺎل ﺷﻮر و ﻣﺸﻮرت ﺑﺮای ﺟﻤﻊﺁوری 12هﻤﮑﺎر ﻣﻮﺟﻪ ﺑﻮدم. در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ 18ﻧﻔﺮ ﺑﻮد ،وﻟﯽ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ 12ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر دو دﻟﻴﻞ ﻻ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ وزارت ﮐﺸﻮر را ﺧﻮد ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮم ،و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﭼﻮن هﻨﻮز داﺷﺘﻢ .او ً از ﮐﻨﺎر ﺁﻣﺪن ﺑﺎ ﺑﺎزرﮔﺎن و ﮔﺮوهﺶ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻧﺒﻮدم ،ﺻﻼح در اﻳﻦ دﻳﺪم ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﮐﺮﺳﯽ وزارت را – ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وزارﺗﺨﺎﻧﻪهﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﮐﺎر ﻓﻨﯽ و ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ داﺷﺖ – ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﻪ دارم .اﻳﻦ وزارﺗﺨﺎﻧﻪهﺎ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از :ﺁﺑﺎداﻧﯽ و ﻣﺴﮑﻦ ،ﺻﻨﺎﻳﻊ و ﻣﻌﺎدن ،ﭘﺴﺖ و ﺗﻠﮕﺮاف .ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺠﺎل ﺑﻮد ﭘﺲ از اﻗﺪاﻣﺎت اوﻟﻴﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖهﺎی ﺟﺪﻳﺪی را وارد دوﻟﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﻬﻠﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺁﻣﺎدﻩام ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ رﻓﺘﻢ .اوﻟﻴﻦ اﺳﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ او را ﮔﺮﻓﺖ اﺳﻢ وزﻳﺮ دﻓﺎع ارﺗﺸﺒﺪ ﺟﻢ ﺑﻮد. ﺟﻢ ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﺳﻦﺳﻴﺮ Saint-Cyr 1ﺑﻮد ،ﻣﺮدی ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮهﻨﮓ ،ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ زﺑﺎن و اهﻞ ﮐﺘﺎب .او درﺳﺖ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮای وزراﻳﻢ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .ﺑﻪ هﻴﭻ ﻓﺴﺎدی ﺁﻟﻮدﻩ ﻧﺒﻮد و اﻳﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ را هﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ در زﻣﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ،ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﮕﻮﻳﺪ» :ﺧﻴﺮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ« .در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﯽ اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖهﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺮﮐﻨﺎرﻳﺶ از ﮐﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﺳﻮای ﺗﻤﺎم اﻳﻦ دﻻﻳﻞ ﺑﺮای دﻋﻮت او ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪام ،دﻻﻳﻞ دﻳﮕﺮی هﻢ داﺷﺘﻢ :ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ او ﺑﺮﺧﻼف ﺳﺮهﻨﮕﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ و ﻳﺎ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ ﮐﻮدﺗﺎﭼﯽ ﻧﻴﺴﺖ ،از ﻃﺮف ﺗﻤﺎم ارﺗﺶ و ﺣﺘﯽ ﺳﺮان ﺁن ﺑﺎ ﺁﻏﻮش ﺑﺎز ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﮐﻔﺎﻳﺖ و ﻟﻴﺎﻗﺘﯽ ﮐﻪ دارد ﮐﻤﮑﯽ ذﻳﻘﻴﻤﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ .ﺟﻢ در دورﻩای هﻤﺴﺮ ﺧﻮاهﺮ ﺷﺎﻩ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﺧﻮاهﺮ ﺑﺰرگ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻌﻨﯽ واﻻﺣﻀﺮت ﺷﻤﺲ ازدواج ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﭘﺪرش در دوران ﺳﻠﻄﻨﺖ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻮد. 96
ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﯽاﻋﺘﻤﺎدی ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺟﻢ را ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﻦ او را ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻩام و از ﺁن ﭘﺲ ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﺳﻨﻮاتاﺧﻴﺮ در ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪ او ﺑﺮﺧﻮردم .هﻤﻴﻦ .ﺑﺎ او هﻴﭻ ﺗﻤﺎس دﻳﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪام .ﺣﺘﯽ هﻨﻮز ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻪام ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ وزارت را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد ﻳﺎ ﺧﻴﺮ. اﺳﺒﺎب دردﺳﺮﺗﺎن را ﻓﺮاهﻢ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد. ﭼﻪ دردﺳﺮی؟ ﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد ﻳﺎ رد ﻣﯽﮐﻨﺪ .اﮔﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮد وزﻳﺮی ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮدﭼﻮن دﻳﮕﺮ وزرا .ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻋﻤﺪﻩ در هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮاﻳﺶ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﺬاﺷﺖ .ﻣﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮم را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﺁن ﻧﺎراﺿﯽ اﺳﺖ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻧﺎم ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ،ﻃﺒﻌًﺎ در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد .وﻟﯽ اهﻤﻴﺖ و ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻦ ﺁن را ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد .ﻗﺪر ﻣﺴﻠﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم را ﺧﻮد اﺷﻐﺎل ﻧﻤﯽﮐﺮدم :ازهﺎری در ﻃﻮل ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮﻳﺶ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺎد هﻢ ﺑﻮد و اﺳﺒﺎب رﻳﺸﺨﻨﺪ هﻤﻪ را ﻓﺮاهﻢ ﺁورد. ﭘﺲ ﺟﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺎد را ﻣﻌﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻦ از اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ واﮔﺬار ﮐﻨﻨﺪ .وﻟﯽ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ،و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖهﺎی ﻣﻮﺟﻮد ،ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺎﻩ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﺪ: »ﻻﺑﺪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ اﻗﺪام ﮐﻨﻨﺪ!« ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم: ﺟﻢ ،دو ﻳﺎ ﺳﻪ اﻓﺴﺮ ارﺷﺪ را ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و از ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻦ ﻳﮑﯽ را ﺑﺎﺗﻮاﻓﻖ ﺧﻮد اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻧﺎم دوﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ را ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ واداﺷﺖ ،ﻧﺎم وزﻳﺮ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ ﺑﻮد – ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻴﺮﻓﻨﺪرﺳﮑﯽ ،ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و درﺧﺸﺎنﺗﺮﻳﻦ دﻳﭙﻠﻤﺎت اﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻇﺮف اﻳﻦ ﺳﯽ ﺳﺎل ﺷﻨﺎﺧﺘﻪام. ﻣﻴﺮﻓﻨﺪرﺳﮑﯽ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ و ﺗﺴﻠﻄﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ داﺷﺖ ،ﭼﻬﺎر زﺑﺎن ﻣﯽداﻧﺴﺖ .در ﻳﮑﯽ از ﮐﺎﺑﻴﻨﻪهﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻌﺎوﻧﺖ وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ و ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﺴﺘﺶ ﺳﻔﺎرت در ﻣﺴﮑﻮ ﺑﻮد و ﺷﺶ ﺳﺎل هﻢ در اﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻧﺪ. او هﻢ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ درﮔﻴﺮیهﺎﻳﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪ دارم هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ را ﻣﻨﺤﺼﺮًا از اﻓﺮادی ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ وﺟﻪ اﻣﺘﻴﺎزﺷﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ روزی در ﻣﻘﺎﺑﻞ او اﻳﺴﺘﺎدﮔﯽ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ .ﺗﻌﺪاد ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺸﺨﺼﻪ را داﺷﺘﻨﺪ در هﺮ ﺣﺎل زﻳﺎد ﻧﺒﻮد و در ﺁن روزهﺎ اﻳﻦ وﺟﻪ اﻣﺘﻴﺎز ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺤﮏ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎب هﻤﮑﺎران ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ از ذهﻦ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر دور ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻴﺎر اﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﻢ .ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎن اﺳﺘﻌﺪاد ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮط ﮐﻪ هﺮ ﮐﺪام دارای اﺳﺘﻘﻼل ﻓﮑﺮی و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺷﺨﺼﯽ هﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺳﺎﺑﻘ ٌﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎریهﺎی ﻣﻴﺮﻓﻨﺪرﺳﮑﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺶ روزﻩ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺸﺖ .ﺷﻮروی از ﺷﺎﻩ اﺟﺎزﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻮاﭘﻴﻤﺎهﺎﻳﺶ در راﻩ رﺳﺎﻧﺪن ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ از ﺑﺨﺸﯽ از ﺣﺮﻳﻢ هﻮاﻳﯽ اﻳﺮان ﺑﮕﺬرد و ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﺳﯽ هﻮاﭘﻴﻤﺎ از اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻩ از ﺗﺼﻤﻴﻤﺶ ﻋﺪول ﮐﺮد: -هﻤﻴﻨﻘﺪر ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ .اﻳﻦهﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ هﺴﺘﻨﺪ!
97
اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ دو راهﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ ،هﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ و هﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﺑﻪ روسهﺎ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽهﺎ را ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ. اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ،اﮔﺮ اﻳﻦهﺎ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ هﺪف رﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ .وﻟﯽدر اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ درد ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﺑﺨﻮرد ﻧﻴﺴﺖ .اﮔﺮ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﭘﻞ هﻮاﻳﯽ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻮد از ﻳﮏ ﻃﺮف ﺧﺸﻢ روﺳﻴﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻣﺼﺮ از درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻮاد ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻣﺤﺮوم ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺗﺎ ﮐﻨﻮن اﻳﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﮐﻤﮏ ﺷﻮد. ﺑﺤﺜﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺣﻀﻮر وزﻳﺮ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ وﻗﺖ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺣﻀﺎرش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﻴﻦ ﺁن دو در ﮔﺮﻓﺖ .ﻃﻮل ﺟﻨﮓ ﮐﻴﭙﻮر Kippourﮐﻮﺗﺎﻩﺗﺮ از ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽرﻓﺖ وﻟﯽ ﻣﻴﺮﻓﻨﺪرﺳﮑﯽ ﭘﺲ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﻣﻌﺰول ﺷﺪ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﻴﺮﻓﻨﺪرﺳﮑﯽ را ﺑﺎ ﺑﯽﻣﻴﻠﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد وﻟﯽ از وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ و ارﺗﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﮐﻪ ﻧﻘﺎط ﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرﻓﺖ ،ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺎمهﺎ ﺑﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ .ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﮐﺎر را ﺷﺮوع ﮐﻨﻴﻢ. اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﺁن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ دﻳﮕﺮی را ﮐﻪ اوﻟﻮﻳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ، ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﻮد ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم و ﺑﻴﺶ از هﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮدم. از ﺳﺮدﺑﻴﺮان 60روزﻧﺎﻣﻪ دﻋﻮت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻢ ﺑﻴﺂﻳﻨﺪ .دو ﻣﺎﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺸﺮﻳﺎت در اﻋﺘﺼﺎب ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد و ﻗﻄﻌًﺎ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدی ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮑﻨﻢ .ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﻗﺎﻳﺎن اﮔﺮ ﺷﻤﺎ از ﻓﺮدا ﮐﺎرﺗﺎن را از ﺳﺮ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖوزﻳﺮی ﻧﺨﻮاهﻢرﻓﺖ .ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﮐﺎر ﺧﻮد از ﺁزادی ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻗﻄﻌًﺎ در ﺁﻏﺎز ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﻪ ﻋﺎدت ﻧﺪارﻳﺪ وﻟﯽ ﺷﺮوع ﮐﻨﻴﺪ و از هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻬﺮاﺳﻴﺪ .ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ را ﻣﻮرد ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻗﺮار ﻧﺨﻮاهﺪ داد ﻣﮕﺮ ﺁن ﮐﻪ ﻋﻤﻠﯽ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ و ﻳﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ – ﮐﻪ ﺁن ﮐﺲ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد – ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم هﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ .در اﻳﻦ ﺻﻮرت هﻢ ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﻪ دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻧﻤﯽروﻳﺪ ،ﻣﺮاﺗﺐ در دادﮔﺎﻩهﺎی ﻋﺎدی ﻣﻄﺮح ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ. ﺗﺤﻴﺮ و ﻧﺎﺑﺎوری در ﺻﻮرت ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ .ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در اﻳﺮان ﻳﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ واﻗﻌﯽ وﺟﻮد دارد و درﺑﺎرﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ از ﻣﻦ ﺳﺌﻮال ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ .ﮔﻔﺘﻢ: هﻨﻮز ﺑﺮای ﺑﺮﭼﻴﺪن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺴﻴﺎر زود اﺳﺖ وﻟﯽ ﺣﺘﻤًﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر را اﺳﺘﺎنﺑﻪ اﺳﺘﺎن ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد .در هﺮ ﺣﺎل از اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ .اﮔﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽهﺎی ﺳﺎواک ﺑﺮای ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎی ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ،ﺑﻴﺮوﻧﺸﺎن ﮐﻨﻴﺪ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر اﮐﻴﺪ ﺧﻮاهﻢ داد ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪ .ﻗﻠﻢهﺎﺗﺎن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ،ازﻳﻦ ﭘﺲ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﮐﺎرﺗﺎن را ﺑﺎ ﺁزادی هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ. ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﺣﺮفهﺎی ﻣﺮا ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪ روزﻧﺎﻣﻪهﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ و زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩای هﻢ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﻣﻬﻤﻼت ﻓﺮاوان هﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ زودی وﺿﻊ ﺛﺒﺎﺗﯽ ﻳﺎﻓﺖ .ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎزی ﻳﮑﯽ از ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎهﺎت اﺳﺖ .ﻳﺎ روزﻧﺎﻣﻪهﺎ ،ﻣﻘﺎﻻت ﻣﻌﻘﻮل ﭼﺎپ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻣﯽﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻳﺎ ﻳﺎوﻩﺳﺮاﻳﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺮدم ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.
98
ﻼ اوﻣﺎﻧﻴﺘﻪ (L´Humanité 2ﻣﻤﻨﻮع ﺷﻮد، در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﮐﻪ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭼﺎپ روزﻧﺎﻣﻪای )ﻣﺜ ً ﺑﯽﺁﺑﺮوﻳﯽ ﻋﻈﻴﻤﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ اﻳﻦ ﻧﺸﺮﻳﻪ هﺮ ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ،ﺧﻮد اﻋﺘﺒﺎر ﺧﻮﻳﺶ را از ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺑﺮد. وﻗﺖ ﺁن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﻮد .ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺎدﺷﺎﻩ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﻮﭼﮏ دﻳﮕﺮی هﻢ ﻻزم اﺳﺖ .ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺷﺮﻓﻴﺎبﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ وﻟﯽ ﻓﺮاک ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ .هﻤﻪ ﮐﺖ ﺳﻴﺎﻩ ،ﺷﻠﻮار ﻣﺸﮑﯽ ،ﭘﻴﺮاهﻦ ﺳﻔﻴﺪ و ﮐﺮاوات ﺗﻴﺮﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ. ﺑﻌﺪ درﺑﺎر ٌﻩ ﻧﻄﻖ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در اﻳﻦ ﻣﻮارد اﻳﺮاد ﻣﯽﮐﺮد ،ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ رﺳﻴﺪﻳﻢ. در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ دو ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرا و ﺳﻨﺎ در ﺗﺎرﻳﺦ 3ژاﻧﻮﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رأی ﺗﻤﺎﻳﻞ دادﻩ ﺑﻮد .ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﮔﻔﺘﻢ: » ﻣﻦ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺧﻄﻴﺮی ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪام و ﻣﺸﮑﻼت ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﻻﻳﻨﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﻼ ﺁﮔﺎهﻢ .ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ،ﺑﺮای ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ روﺑﺮو ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ ،ﮐﺎﻣ ً ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﮔﺮﻓﺘﻪام ﻓﻘﻂ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺎرت و ﺑﯽﺑﺎﮐﯽ داﺷﺖ«. ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﺟﺰ ﺁن ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﻴﺎطهﺎی ﻻزم را ﺑﻪ ﺧﺮج دهﻢ و اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را ﺑﯽﮐﻢ و زﻳﺎد ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ. روز اول هﻔﺘﻪ ،ﻳﻌﻨﯽ 6ژاﻧﻮﻳﻪ ،ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺎخ رﻓﺘﻴﻢ .ﺑﺪون ﺁن ﺗﻌﻈﻴﻢهﺎی ﻏﺮای ﻣﺘﻌﺎرف ،وﻟﯽ ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﮐﺎﻣﻞ اﺣﺘﺮاﻣﺎت ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ رﺳﻢ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﻴﺸﺘﺮ – ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻣﺮﺳﻮم اﺳﺖ – اﻋﻀﺎی دوﻟﺖ را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم .ﺷﺎﻩ ﺣﺮفهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ در ﺧﻄﺎﺑﻪاش اﻳﺮاد ﮐﺮد و ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ دوﻟﺖ ﻣﺴﺌﻮل اﺳﺖ و اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﯽﮔﻴﺮد و در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ اﺻﻞ ﻋﺪول ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ .هﺮﮔﺰ از زﻣﺎن رﺳﻴﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ اﻳﻦ ﺟﻤﻼت را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺤﻮ ادا ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد .ﺷﮏ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﺧﻄﻴﺮ ﻗﺮار داﺷﺘﻴﻢ. از 8اوت 1906ﺗﺎ 6ژاﻧﻮﻳﻪ 1979هﻤ ٌﻪ ﺣﺮفهﺎ ،هﻤ ٌﻪ ﻣﺒﺎرزات ،هﻤ ٌﻪ ﺷﻮرشهﺎ و هﻤﻪ ﺧﻮنهﺎﻳﯽ ﮐﻪ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﺎﻳﺪﻣﺎن ﺷﻮد! 1ـ ﺳﻦﺳﻴﺮ Saint-Cyrﺁﻣﻮزﺷﮕﺎهﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1686ﺑﻪ هﻤﺖ ﻣﺎدام دوﻣﻨﺘﻮن ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاری ﺷﺪ و در ﺳﺎل 1808ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺑﻪ ﺁﻣﻮزﺷﮕﺎﻩ ﻣﺨﺼﻮص ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺸﺖ .ﺑﻨﺎی اﻳﻦ ﻣﺪرﺳﻪ در ﺳﺎل 1944وﻳﺮان وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎزﺳﺎزی ﺷﺪ و اﮐﻨﻮن ﺷﺎﻣﻞ ﻳﮏ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻧﻴﺰ هﺴﺖ. 2ـ اوﻣﺎﻧﻴﺘﻪ L´Humanitéﺷﺎﻟﻮد ٌﻩ اﻳﻦ ﻧﺸﺮﻳﻪ را در 18ﺁورﻳﻞ 1904ژان ژورس رﻳﺨﺖ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در اﺑﺘﺪا ارﮔﺎن »واﺣﺪ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻞ ﮐﺎرﮔﺮی« ﺑﻮد وﻟﯽ ﭘﺲ از ﮐﻨﮕﺮﻩ »ﺗﻮر« در ﺳﺎل ،1920ﺑﻪ ارﮔﺎن ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺪل ﺷﺪ.
99
3 اﻧﻘﻼب اﻟﺰاﻣ ًﺎ ﺿﺎﻣﻦ ﺳﻌﺎدت ﻳﮏ ﻣﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﮏ ژﻧﺮال ژاﭘﻮﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ» :هﺮ ﻣﺮدی ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﮏ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را از ﺑﺎﻻی ﻣﻌﺒﺪ ﮐﻴﻮﻣﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﻨﺪ« .ﻣﻦ هﺮﮔﺰ در اﻳﻦ ﺣﺪ دﭼﺎر ﻳﺄس و ﻧﻮﻣﻴﺪی ﻧﺸﺪم وﻟﯽ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ دﻗﻴﻘًﺎ ﺑﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻦ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﻮد .دو ﻧﻴﺮو ﻣﺮا در ﮐﺎرم ﻳﺎری ﻣﯽداد .اول اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﺣﻖ اﺳﺖ ،دوم ﺗﺼﻤﻴﻢ راﺳﺦ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺒﺎرزﻩ ﮐﻨﻢ. اﻳﻦ دو ﺑﻪ هﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﯽ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺣﺮف درﺳﺖ زدﻩ ﺑﺎﺷﻢ، ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﺧﻄﺮ ﻣﺮﮔﺒﺎر ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای اﻳﺮان اﺳﺖ .ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻮادث ﺑﻌﺪی ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻗﻀﺎوﺗﻢ در ﻣﻮرد ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻧﻘﺺ هﺎﻳﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﻗﺴﺎوت و ﺳﺒﻌﻴﺖ او ﺑﻪ اﻳﻦ درﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺗﺼﻮر اﻳﻦ هﻤﻪ درﻧﺪﻩ ﺧﻮﻳﯽ ،ﺁن هﻢ از ﻃﺮف ﻓﺮدی در ﮐﺴﻮت روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد .ﻣﺰ ٌﻩ ﺧﻮن ﻗﺎﻋﺪﺗًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺬاق ﭘﺎپ ﻧﺎﺧﻮش ﺗﺮ از ﻣﺬاق ﻳﮏ ژﻧﺮال اس اس ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﻃﯽ ﺳﯽ و هﻔﺖ روز ﻋﻤﺮ دوﻟﺘﻢ ،اﻋﺼﺎب ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ﻗﺮار داﺷﺖ ،ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼت را ﺑﺪون اﻇﻬﺎر ﻋﺠﺰ و ﺿﻌﻒ و ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ .ﺑﻪ اﺟﺮا در ﺁوردن ﭘﻨﺞ ﺗﻌﻬﺪی ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻠﺖ داﺷﺘﻢ ،ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺸﻐﻠ ٌﻪ ذهﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻻﻳﺤ ٌﻪ هﺮ ﭘﻨﺞ ﺁﻧﻬﺎ ،ﻇﺮف ﮐﻤﺘﺮ از ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ .ﻣﺠﻠﺲ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻔﺲ ﺗﺎزﻩ ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻮن ﭘﺮوﻧﺪﻩ هﺎ ﻳﮑﯽ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮی ﻣﯽ رﺳﻴﺪ و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﻮاﻳﺢ را ﺑﻪ رأی ﺑﮕﺬارﻧﺪ .ﭘﺲ از ﺁزادی ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻧﻮﺑﺖ ﺁزادی زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻮد. ﺳﺎواک در ﺣﺪود 900زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ در زﻧﺪان هﺎ داﺷﺖ .ﻣﻦ در زﻧﺪان هﺎ را ﮔﺸﻮدم و رﺟﻮی و دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ هﺎﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ .1اﮔﺮ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﺘﻴﺎزی داد ،در اﻳﻦ ﻣﻮرد اﺳﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺴﻮﻳﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﺎ رﻗﻴﺒﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ ،اﺑﺘﺪا ﺑﻪ وﻓﺎ ﮐﺮدن ﺑﻪ وﻋﺪﻩ هﺎﻳﺶ ﭘﺮداﺧﺖ .ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺁن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ،اهﻤﻴﺖ اﺟﺮای اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ .وﻗﺘﯽ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻟﺒ ٌﻪ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩ ﺟﻨﮓ داﺧﻠﯽ رﺳﻴﺪﻩ ،ﺁﻳﺎ دادن ﺁزادی ﮐﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ درﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم؟ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻳﻨﺪﻩ در ﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻗﻀﺎوت ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد وﻟﯽ در اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻳﻨﺪﻩ از ﻣﺎ درﻳﻎ ﺷﺪ ،ﮔﻮﻳﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺨﺘﮑﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ اﻓﺘﺎد و زﻣﺎن را از ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎزداﺷﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺣﺎدﺛﻪ ای از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﺎﺷﻢ .ﻣﻊ هﺬا ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺟﻨﮓ از ﺁﻏﺎز ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺒﻮد .اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﻣﻦ ﺑﺮ دو اﺻﻞ اﺳﺘﻮار ﺑﻮد: ﻳﮑﯽ ﺑﮑﻮﺷﻢ و ﻣﻼهﺎ را ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﮑﺎن ﺑﺎزی ﺑﺪهﻢ و دﻳﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮ ارﺗﺶ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﻨﻢ .ﺑﺎ هﻤﮑﺎری ارﺗﺶ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺸﺎن را ﻟﻴﺒﺮال ﻣﯽ ﮔﺬارم ،ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪ هﺎی اﺣﺰاب ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺟﻮاب ﻣﯽ داد ،اﻣﮑﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد. ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم ﮐﻪ اﮔﺮ ارﺗﺶ دو ﻳﺎ ﺳﻪ هﻔﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺸﺖ دوﻟﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ،ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﺮای اﻳﻦ ﺣﺮف ﻣﺪرﮐﯽ هﻢ دارم :دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ رﺷﺘﻪ ﺗﻈﺎهﺮات ﺑﺰﻧﻨﺪ .ﺑﺎر اول ﭘﻨﺞ هﺰار ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ،هﻔﺘ ٌﻪ ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﻪ رﻏﻢ ﺣﻀﻮر ﻟﺸﻮش ﺧﻤﻴﻨﯽ و ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ و ﻟﻴﺒﻴﺎﻳﯽ هﺎی وارداﺗﯽ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺁدﻣﮑﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ 100
ﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎ را ﻗﺮق ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺴﺖ هﺰار ﻧﻔﺮ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ و در ﺗﻈﺎهﺮات ﺳﻮم ﭘﻨﺠﺎﻩ هﺰار ﻧﻔﺮ در راﻩ ﭘﻴﻤﺎﻳﯽ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻨﺪ .اﻳﻦ هﺎ واﻗﻌﻴﺖ هﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﻗﺎﺑﻞ وارﺳﯽ و ﻗﺎﺑﻞ اﺛﺒﺎت.2 ﻣﺎ در ﻣﺴﺎﺑﻘ ٌﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ .دوﻟﺖ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﻴﺨﺖ زﻳﺮا هﻴﭽﻴﮏ از اﻋﻀﺎ ﺁن ﺑﺪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺒﻮد .ﻣﻦ در هﻔﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن و اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻠﯽ دﻣﮑﺮاﺗﻴﮏ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰم .در ﺁن روزهﺎ از ﻃﺮف ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺮدم از ﺟﻤﻠﻪ از ﻃﺮف ﻋﺪ ٌﻩ ﺑﺴﻴﺎری از ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﺟﻮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ هﺎی ﺗﺒﺮﻳﮏ وﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﺪ. ﭘﺲ از ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻌﺎرﻓ ٌﻪ اﻋﻀﺎی ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ در ﺑﺎر ٌﻩ ﺑﻨﻴﺎد ﭘﻬﻠﻮی ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ .ﺷﺎﻩ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻗﻮﻟﺶ وﻓﺎ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ اﻋﻼم ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دارد ﺗﻤﺎم داراﻳﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ اش را در اﻳﺮان ﺑﻪ دوﻟﺖ واﮔﺬار ﮐﻨﺪ. ﭼﻮن اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد از ﻃﺮف ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻮد ،ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺁن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ .ﻓﻘﻂ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد وی را ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺨﺼًﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮوﻧﺪﻩ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ رد ﮐﺮدم ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﺎری هﺎی ﻓﺮاوان دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻢ و وﺟﻮد ﮐﺎﻧﻮن هﺎی ﺁﺷﻮب و رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ و ﮐﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮای ﺗﻘﻮﻳﺘﯽ ارﺳﺎل داﺷﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮد. اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ،ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر ﺁدم هﺎی ﺻﺎﻟﺢ ﺗﺮی هﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪﻩ هﺎ ﻳﮏ ﻳﮏ رﺳﻴﺪ ،ﺑﺮ ﺁورد ﻗﻴﻤﺖ ﮐﺮد ،ﭘﺮوﻧﺪﻩ هﺎی ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﯽ را ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪ ،هﺮ ﻗﺪر هﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻴﻢ اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎر ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ درازا ﺧﻮاهﺪ ﮐﺸﻴﺪ. ﻼ ﻳﮑﯽ از ﻗﻀﺎت را ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ از دوﻟﺖ ،ﻣﺜ ً ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ .رﺋﻴﺲ ﺳﺎﺑﻖ دﻳﻮان ﻋﺎﻟﯽ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺁﻣﺪ .اﮔﺮ ﻧﻴﺎزی ﺑﻮد ﻣﻦ هﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻈﺎرت ﮐﺎر را ﻋﻬﺪﻩ دار ﺷﻮم ،وﻟﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺒﻮد. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب وﻟﯽ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﺻﻞ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .هﺮ ﮐﺲ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺄﻣﻮر اﻳﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﻴﺪ. ﻣﻦ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﻇﺮف ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﺷﺶ روز ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد. ﻣﻦ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﺼﺪق ﺟﻠﺴﺎت هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ را در ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﺧﻮدم ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻢ، هﻢ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪم و هﻢ ﺑﺮای ﺑﺮﻳﺪن از ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﺷﺎهﺪ ﻣﺎﺟﺮاهﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮدم از هﻤ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮم .وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻨﻮان ﮐﺮدم اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﻤﺒﻮد اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺧﺎﻧﻪ ام ﮐﺮد. در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎن ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﺗﻠﻔﻨﯽ دارﻳﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﻳﮑﯽ .دو ﺧﻂ ﺟﺪﻳﺪ هﻢ ﺑﺮای ﮐﺎرهﺎی ﺟﺎری ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ اﻧﺪ. ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﻂ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻧﻴﺎز ﺧﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺁدم را ﮐﺠﺎ ﺟﺎ ﻣﯽ دهﻴﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻨﺪ اﻃﺎق دارﻳﺪ؟ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﺤﻮ ٌﻩ ادار ٌﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ دادن ﺗﺎﻻر ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ و ﻧﺎﭼﺎر رﺿﺎ دادم ﮐﻪ ﺟﻠﺴﺎت هﻴﺌﺖ وزرا در ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﻮد و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ در اﻳﺮان ﺑﻮد ﺑﺎ هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﺎخ ﻧﻴﺎوران ﺑﺮوم. وﻗﺘﯽ ﮔﺮوﻩ هﻤﮑﺎراﻧﻢ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دادم ﺑﺴﻴﺎری از ﺁﻧﻬﺎ دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﻣﺮدان ﻗﺎﺑﻞ و ﭘﺎﮐﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز هﻢ در ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ هﻤﮑﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ وﻟﯽ هﺮاس داﺷﺘﻨﺪ .ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان از هﻤ ٌﻪ ﻣﺮدم و در ﺗﻤﺎم ﻣﻮاﻗﻊ اﻧﺘﻈﺎر ﺛﺒﺎت وﭘﺎﻳﺪاری ﻳﮑﺴﺎن داﺷﺖ .در هﺮ ﺣﺎل هﻤ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ هﻤﮑﺎری در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ اﺑﺮاز داﺷﺘﻨﺪ ،ﺟﺰ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ،ﺗﺎ ﻟﺤﻈ ٌﻪ ﺁﺧﺮ از ﻣﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ .ﺁن ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺁﻗﺎی 101
ﺻﺎدق وزﻳﺮی وزﻳﺮ دادﮔﺴﺘﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن او را از زﻳﺮ ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ .ﺻﺎدق وزﻳﺮی ﮐﺮد ﺑﻮد و ﻳﮑﯽ از ﻗﻀﺎت دﻳﻮان ﻋﺎﻟﯽ ﮐﺸﻮر ،ﻣﺮدی ﺑﻮد ﺷﺮﻳﻒ و ﺑﺴﻴﺎر ﺁرام و ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻴﺒﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮادری داﺷﺖ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ .اﻳﻦ ﺑﺮادر را ﭼﻮن ﻣﺪﺗﯽ هﻤﺒﻨﺪ ﻣﻦ در زﻧﺪان ﺑﻮد ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺎدق وزﻳﺮی را وادار ﺑﻪ ﺗﺮک ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﮐﺮد .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻢ در ﺁن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﺋﻞ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺟﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﺷﻐﺎل ﮐﻨﺪ ﺧﻠﻮت ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد .وﻗﺘﯽ هﻨﻮز در ﻧﻮﻓﻞ ﻟﻮ ﺷﺎﺗﻮ ﺑﻮد از ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻓﺮاوان ﻣﯽ ﻧﻤﻮد و ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد -از ﻗﺒﻴﻞ :هﻮﺷﻤﻨﺪ ،ﮐﺎردان ،ﭘﺎک داﻣﻦ ،دارای رﻳﺸﻪ هﺎی ﻋﻤﻴﻖ در ﮐﺸﻮر و ﻏﻴﺮﻩ و ﺑﻪ هﻤ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﮑﺎن را داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺎم را ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺘﻴﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪارم« .ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺟﺎ را ﺑﻪ ﻧﻔﻊ او ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ زﺑﺎن و ﻟﺤﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮد. ﺻﺎدق وزﻳﺮی ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﺎر ﻳﺎ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ هﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ دادﮔﺎﻩ اﻧﻘﻼب ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و هﻨﻮز ،ﻳﻌﻨﯽ در ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺳﻄﻮر را ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ در زﻧﺪان ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد .ﺑﻘﻴ ٌﻪ اﻋﻀﺎی ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﻣﻦ هﻤﻪ ﺁزادﻧﺪ .ﻇﺎهﺮًا ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﯽ اﺟﺮ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ .ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺟﺎ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم از ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﻗﺴﻤﺘﯽ از راﻩ را در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺁﺳﺎن ﻧﺒﻮد ،هﻤﺮاﻩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺧﺮدﻩ ﺑﮕﻴﺮم. در ﺷﻮرای وزﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دور ﻣﻴﺰی ﺑﺰرگ و ﺑﻴﻀﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ ،ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﻗﺎﻳﺎن ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ ﺧﻄﻴﺮ اﺳﺖ .هﺮ ﮐﺪام ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﺮوﻳﺪ ﻳﺎ اﺳﺘﻌﻔﺎ ﺑﺪهﻴﺪ ﻣﺨﺘﺎرﻳﺪ ،ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ را درک ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ هﻤﮑﺎری ﻧﮑﺮدن ﺷﻤﺎ، دوﺳﺘﯽ ﻣﺎ را ﺧﺪﺷﻪ دار ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد .ﻣﻦ ﺧﻮدم وﻟﻮ ﺗﻨﻬﺎ ،ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ و ﺑﻪ وﻇﻴﻔﻪ ام ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ .ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر را دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺮان ﮐﻞ وزارﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎ را ﻼ ﺑﺎز اﺳﺖ. ادارﻩ ﮐﻨﻢ .دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺗﺸﮑﻴﻞ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﮐﺎﻣ ً ﺑﻪ هﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﯽ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺿﻌﻒ داﺧﻠﯽ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻣﯽ ﺷﺪ .ﺗﻤﺎم اﻓﺮادی ﮐﻪ دور ﺁن ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﺧﻮد را از دوﻟﺖ ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﻓﺮدای ﺁن روز ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺟﻠﺴ ٌﻪ ﻣﺠﻠﺲ را ﮐﺮدم .از 220ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ 180ﻧﻔﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺤﮑﻢ وﻣﺼﻤﻢ ﮔﻔﺘﻢ: هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﺳﺎس و ﺑﻨﻴﺎد ﮐﺸﻮر در ﻣﻌﺮض ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ .ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ام ﮐﻪ ﺗﺤﺖ هﺮ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ و ﻗﺪرت دوﻟﺖ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻢ. ﺷﻤﺎ ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ وﺳﻴﻠﻪ دارﻳﺪ :ﻣﺮا در اﻗﻠﻴﺖ ﻗﺮار دهﻴﺪ .وﻟﯽ اﮔﺮ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻴﺪ ،ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺠﻠﺲ را ﻣﻨﺤﻞ و در ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت را ﺑﺮﮔﺰار ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﺴﯽ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ ،وﻟﯽ هﻴﭻ ﮐﺲ دم ﻧﺰد .ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ را دارم. ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﻧﺤﻮ ٌﻩ رﻓﺘﺎر ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻏﺮﺑﯽ روﺷﻦ ﺷﻮد ﻻزم اﺳﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪهﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ژﻳﺴﮑﺎر دﺳﺘﻦ ﮐﻠﻤ ٌﻪ »ﻟﻴﺒﺮال« را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮد ﻟﻴﺒﺮال ﻧﻴﺴﺘﻢ .دﻟﻴﻠﺶ هﻢ ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ :در ﮐﺸﻮری ﭼﻮن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎز ٌﻩ ﻟﻴﺒﺮال ﺑﻮدن داد ،در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ در اﻳﺮان ﮐﺴﯽ ﺣﺘﯽ ﺣﻖ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری را ﻧﺪارد .اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮدم در ﺁﻧﺠﺎ در ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮﻟﯽ اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﭼﭗ ﺑﺎﺷﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ دام اوهﺎم و اﺑﺎﻃﻴﻞ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﻴﻔﺘﺪ.
102
وﻟﯽ اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺑﻪ هﻴﭻ ﻋﻨﻮان ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ .در ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ارﺗﺸﺒﺪ ازهﺎری ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻦ داد اﻋﺘﺼﺎب هﻤﻪ ﮔﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮﻩ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻈﺎهﺮات و دادن ﺷﻌﺎر و ﻋﺮﺑﺪﻩ ﺟﻮﻳﯽ .ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻌﺎر و راﻩ ﭘﻴﻤﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻣﺸﮑﻼت ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ را ﺣﻞ ﻧﻤﻮد .ﺗﺎزﻩ ﺳﻠﻒ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ او ﺗﻈﺎهﺮات ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ دﺳﺘﻤﺰد هﻢ ﻣﯽ داد .ﻣﻦ از هﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺟﻠﻮ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﮔﺮﻓﺘﻢ .و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻳﺎ دو ﻣﺎﻩ ﻓﺮﺻﺖ ﻻزم ﺑﻮد ﺗﺎ وﺿﻊ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﺎدی ﺑﺎزﮔﺮدد. »ﻣﺰد در ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﺎر« اﺻﻠﯽ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ اﺳﺖ .ﭘﺎﻧﺰدﻩ روز ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻨﻢ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ ادارات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ اﻳﻦ اﺻﻞ در ﺁن ﮔﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد» :هﺮ ﮐﺲ ﺑﻴﺶ از رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ در هﻔﺘﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺳﺎﻋﺎت ﺣﻀﻮرش در ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺣﻘﻮق درﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد« .و هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم .ﭼﺮخ هﺎی ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺟﺰ ﺑﺎ روﺷﯽ ﻣﺤﮑﻢ و ﺁﻣﺮاﻧﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد. وﻗﺘﯽ ﺑﻌﺪهﺎ ﻳﮑﯽ از ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن از ﻣﻦ ﺳﺆال ﮐﺮد: ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دادﻳﺪ ﮐﻪ اوﻟﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻳﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺷﺎﻩ؟ ﺟﻮاب دادم ﻣﻄﻤﺌﻨًﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اوﻟﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎﺷﻢ. 1ـ وﻗﺘﯽ ﭼﻬﻞ روز ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺘﻢ را ﺗﺮک ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ 6زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻴﻢ. 2ـ روزﻧﺎﻣﻪ ﮐﻴﻬﺎن ﻣﻮرخ 5ﺑﻬﻤﻦ ) 1357ﺑﺎ هﻤ ٌﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺿﺪ دوﻟﺘﯽ ﻧﺸﺮﻳﺎت ﺁن زﻣﺎن( ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران اﻳﻦ ﻧﺸﺮﻳﻪ در ﺗﻈﺎهﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاری از ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪ ﺑﻴﻦ 100ﺗﺎ 150هﺰار ﻧﻔﺮ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻨﺪ.
103
4 ای ﮐﺎش ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ! اﮔﺮ ﻏﺎﺋﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮﻧﯽ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺒﺎرزات ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ،ﻗﻀﻴﻪ ﺳﻬﻞ ﻣﯽ ﺑﻮد .وﻟﯽ در ﺁن زﻣﺎن اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮﻧﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ و ﻧﺎﻣﻮزون ﺑﻮد .هﺮ ﮔﺮوﻩ ،ﺑﯽ ﻧﻈﻢ و ﺣﺮﻳﺺ ،ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺟﺪﻳﺪ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﺎﻩ هﺪف ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﮔﻮﻳﯽ اﻳﻦ ﻧﻈﺎم ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻮرد اﻳﺮاد ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ هﺮ ﮐﺲ در رأس ﮐﺎر ﻗﺮار ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻮﺑﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ .دار و دﺳﺘ ٌﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص هﻮﭼﻴﻬﺎی ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﻓﺮﻳﺎد »وا ﺧﻴﺎﻧﺘﺎ!« ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ .ﻣﻦ هﻨﻮز ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﮐﻪ از ﮐﺪام ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺣﺮف ﻣﻴﺰدﻧﺪ .ﺑﻪ ﻣﺪت 25ﺳﺎل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ :ﻣﺎ اﻳﻦ و ﺁن را ﻣﻴﺨﻮاهﻴﻢ و وﻗﺘﯽ ﺁن و اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ هﻨﻮز ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺪای »وا ﺧﻴﺎﻧﺘﺎ!« هﻢ ﺳﺮ ﻣﻴﺪادﻳﻢ .ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ دوﻟﺖ ﻣﻦ ،روز 8ژاﻧﻮﻳﻪ را روز ﻋﺰای ﻣﻠﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد .ﺁن روز ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺟﺎن ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺷﺐ رﺳﻴﺪ. ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪهﯽ دﻧﺒﺎل ﻣﻴﺸﺪ ،ﻃﺒﻖ ﻣﺎد ٌﻩ 2ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﻦ از ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻮن ﻗﺼﺪ ﺗﺮک ﻣﻤﻠﮑﺖ را دارد ﺷﻮرای ﺳﻠﻄﻨﺖ را ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ .اﻳﻦ ﺷﻮرا درﻣﺠﻤﻮع 7 ﻋﻀﻮ داﺷﺖ – از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ و رﺋﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﻴﺪ ﺟﻼل ﺗﻬﺮاﻧﯽ را هﻢ ﺑﺮای ﻋﻀﻮﻳﺖ درﺷﻮرا دﻋﻮت ﮐﻨﺪ وﺗﻨﻬﺎ دﻟﻴﻠﻢ هﻢ رواﺑﻂ ﻗﺪﻳﻢ او ﺑﺎﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻮد و اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت هﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ.در زﻣﺎن ﺑﺎزداﺷﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ، ﻳﻌﻨﯽ ﺳﺎل ،1963ﺗﻬﺮاﻧﯽ ﺑﺮای ﺁزادی او ﺑﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺘﺸﺒﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﻣﻦ دﻻﻳﻞ ﺗﻤﺎﻳﻠﻢ را ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ او در ﺷﻮرا ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻴﺎن ﮐﺮدم .ﻻزم ﺑﻮد ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﺷﺎﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ .اﻟﺒﺘﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺟﻮاب ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ روﺷﻦ ﺑﻮد :ﻣﻴﺨﻮاهﺪ ﺑﺮﺟﺎی ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺎج ،ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻬﺮاﻧﯽ ،اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد 83ﻳﺎ 84ﺳﺎﻟﻪ ،ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ و ﺑﻪ ﻧﻮﻓﻞ ﻟﻮﺷﺎﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف را ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻧﺸﺎن دهﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﺨﺖ و ﺗﺎج ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ از ﻃﺮﻓﺪاران ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻢ در ﺷﻮراﻳﯽ ﻋﻀﻮﻳﺖ دارد ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺖ. ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﺸﺎن هﻢ هﻤﺎن ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮدﻳﮕﺮان – ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻮن ﭘﺮواﻧﮕﺎن ﺑﻪ اﻣﺎم ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺮ در اﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ .اراد ٌﻩ ﺗﻬﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺤﮑﺎم اراد ٌﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﺒﻮد .ﻃﺮف ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻮارﻳﻮﻧﺶ ﺑﺮای او ﭘﻴﻐﺎم داد: اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎرﮔﺎﻩ وارد ﺷﻮﻳﺪ ،اول از ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺷﻮرای ﺳﻠﻄﻨﺖ اﺳﺘﻌﻔﺎدهﻴﺪ. ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭘﺎس ﺧﺪﻣﺎت ﮔﺬﺷﺘ ٌﻪ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪارد .ﻓﻘﻂ ﺳﻴﻨﻪ ﮐﺶ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺣﻀﻮراو ﺑﺎر ﻳﺎﻓﺖ .ﺗﻬﺮاﻧﯽ اﺳﺘﻌﻔﺎ داد و ﺁﻧﭽﻪ را از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻣﻀﺎء ﮐﺮد ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﻗﺒﻞ از او و ﺑﺴﻴﺎری ﻧﻴﺰ ﺑﻌﺪ از او ﮐﺮدﻧﺪ.
104
اوﻟﻴﻦ ﺟﻠﺴ ٌﻪ ﺷﻮرای ﺳﻠﻄﻨﺖ در 13ژاﻧﻮﻳﻪ در ﺣﻀﻮر ﺷﺎﻩ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ .درﺧﺎﺗﻤ ٌﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ: از ﺣﻀﻮر اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت اﺳﺘﺪﻋﺎﻳﯽ دارم و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺴﻠﺢﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺮﻓﻴﺎب ﺷﻮﻧﺪ ودر ﺣﻀﻮرﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎﮐﻴﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت دوﻟﺖ ﻗﺮار دارﻧﺪ و ﭼﻮن اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺮا ﻣﻨﺼﻮب ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﻣﺠﻠﺲ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ رأی اﻋﺘﻤﺎد دادﻩ اﺳﺖ دﺳﺘﻮرات ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺮا ﺷﻮد .ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻓﻌﻠﯽ ارزش ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارد ،وﻟﯽ ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻤ ٌﻪ دورﻩ اش ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺻﻮرت ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎی دورﻩ ﻧﮕﻬﺶ دارﻳﻢ ﺗﺎ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﺳﺴﺖ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ .وﻗﺘﯽ اوﺿﺎع ﺁرام ﺷﺪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺟﺪﻳﺪ را ﺁﻏﺎز ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺠﻠﺲ ﻳﺎ ﻣﺮا ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ وﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم وﻇﺎﻳﻔﻢ اداﻣﻪ ﻣﯽ دهﻢ و ﻳﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪم ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﻨﺎر ﻣﯽ روم. ﻣﻦ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎر ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮدم ،ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺪون ﻣﺸﻮرت ﺑﺎﻣﻦ ارﺗﺸﺒﺪ ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﺳﺘﺎد اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ هﻢ در 12ﻓﻮرﻳﻪ )22 ﺑﻬﻤﻦ( ،روزی ﮐﻪ ارﺗﺶ ﻣﻴﺪان راﺑﺮای ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد ،دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺗﺎﭼﻪ ﺣﺪ ﺷﺎﻩ دوﺳﺖ و ﺗﺎﭼﻪ اﻧﺪازﻩ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﻨﺎس اﺳﺖ! ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﮐﯽ ﻣﺎﻳﻠﻴﺪ اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ را ﺗﺮﺗﻴﺐ دهﻴﻢ؟ ﻓﺮدا ﻳﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدااﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ در ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮی ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﺳﺘﺎد ،ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻴﺮوهﺎی زﻣﻴﻨﯽ و هﻮاﻳﯽ و درﻳﺎﻳﯽ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺪﻳﺮ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﻧﻈﺎﻣﯽ را ﮐﻪ ژﻧﺮاﻟﯽ ﭼﻬﺎرﺳﺘﺎرﻩ ﺑﻮد، اﺣﻀﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ: ﺑﺨﺘﻴﺎر ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ ،ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ای ﺗﺸﮑﻴﻞدهﺪ .ﭼﻮن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﮑﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت او هﺴﺘﻴﺪ .اﮔﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ ای ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺣﻠﺶ ﻓﻘﻂ درﺻﻼﺣﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ او ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اﻋﻀﺎی ﺷﻮرای ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﺷﻮر ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را درﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارد و ﻧﺘﻴﺠﻪ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻼع دهﺪ .وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﻳﻞ دوﻟﺘﯽ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺘﻴﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد. اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻤﺎﻧﻢ .ﺷﺎﻩ ﭘﻨﻬﺎن ا زﭼﺸﻢ هﻤﻪ از ﻗﻮﻃﯽ ﮐﻮﭼﮏ دواﻳﯽ ﭼﻨﺪ ﻗﺮص ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺁﻗﺎی ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ،ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻳﮑﯽ دو روزی ﺑﺮوﻳﻢ و در اﻃﺮاف ﺗﻬﺮاناﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻴﻢ .ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺁﺳﻮدﻩ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎﻳﻴﺪ و ﺗﺴﻠﻴﻢ هﻢ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺟﻮاب دادم: ﻣﻦ ﻣﺮد ﺗﺴﻠﻴﻢ اﮔﺮ ﺑﻮدم ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺎم و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﯽ را از اﺑﺘﺪا ﻧﻤﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ. اﮔﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﻓﻮری ﻣﻄﺮح ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻃﻼع ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ ،هﻤﻴﺸﻪ اﻣﮑﺎن ﺗﻤﺎسﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺮا دارﻳﺪ و وﺳﺎﻳﻞ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ هﻢ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ وﺟﻮد دارد. ﺷﺎﻩ و ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﺗﻬﺮان را ﺗﺮک ﮔﻔﺘﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﻣﻦ دوﺑﺎرﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ را دﻳﺪم ﺟﻮان ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و اﻋﺼﺎﺑﺶ ﺁرام ﺑﻮد .ﺧﻮد اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: دوﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺮاﺣﺘﯽ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم.ﺑﺰودی زﻣﺎن ﻏﻴﺒﺘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﻓﺮا ﻣﯽ رﺳﻴﺪ .اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻻزم ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ ﺑﻴﻤﺎری ﺟﺴﻤﯽ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺁن راﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد در اواﻳﻞ ژاﻧﻮﻳﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر
105
ﮐﻠﯽ ﺑﻪ ﺁن اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد :ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن اﻳﺮان ﺑﺎ ﺁن روﺑﺮو اﺳﺖ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻣﺮا ﺳﺨﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ دارم .اﮔﺮ اﻳﻦ اﺳﺘﺮاﺣﺖ درﺧﺎرج ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻴﺴﺮ ﺑﺎﺷﺪ... اﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﻣﺤﺘﺮم ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺮوج او از ﮐﺸﻮرﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم .اﮔﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ وﺿﻊ ﻣﺰاﺟﺶ ﺑﺪل ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد از او ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻓﺮزﻧﺪش از ﺳﻠﻄﻨﺖ اﺳﺘﻌﻔﺎ دهﺪ و دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ داﺷﺘﻢ .ﻧﻬﺎدهﺎی ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﺛﺒﺎت و ﻗﻮام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ هﻢ ﭘﺲ از دو ،ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﺮوم واﻳﺮان ﺑﺎ ﻳﮏ رژﻳﻢ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ،ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﻣﺤﺘﺮم ﻣﯽ ﺷﻤﺮد ﺑﺮﻗﺮار و ﻳﮑﭙﺎرﭼﻪ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ .اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ هﺮﮔﺰﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺗﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ داد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ. اﻓﺴﻮس! ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ. ﺑﺎزی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ژاﻧﻮﻳﻪ ﻣﻦ در اﻧﺘﻈﺎر ﻋﺰﻳﻤﺘﯽ و در ﻧﮕﺮاﻧﯽ ورودی ﺳﭙﺮی ﺷﻮد ،ﻋﺰﻳﻤﺘﯽ ﮐﻪ از ﺑﻦ ﮔﻮش ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ورودی ﮐﻪ در هﺮ ﺣﺎل از ﺁن ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺑﻮدم .اﻳﻦ ﮔﺮﮔﯽ ﮐﻪ ازﺟﻨﮕﻞ ﺧﺎرج ﺷﺪﻩ ﺑﻮد زﻧﺪﻩ و ﻣﺮدﻩ اش ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺷﻮرﺷﯽ در ﻓﺮودﮔﺎﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮد و ﺟﺎن او را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪازد ،اﻳﻦ از ﺁن ﻧﻮع ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ هﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدن ﮔﻴﺮم. 1 ﺧﻤﻴﻨﯽ را درﻣﺎﻩ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻣﻮﺟﻮدی ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻮد،ﭼﻮن ژوﭘﻴﺘﺮ اﺳﺎﻃﻴﺮی اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺤﺲ و ﭼﺮﮐﻴﻨﯽ اﺳﺖ ،ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎ و رﻓﺘﺎرش هﻤﻪ رذﻳﻼﻧﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﻼﻳﯽ ﺑﺮﺳﺮش ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ! در اﻳﺮان ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﻣﻬﺪی ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ روزی ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ،هﺰارﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ. ﺣﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎﻩ درﮐﺘﺎب »ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﺑﺮای وﻃﻨﻢ« از او ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و او را »اﻣﺎم ﻗﺎﺋﻢ« و ﺁﻣﺎد ٌﻩ ﻇﻬﻮر ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ورود ﻣﻬﺪی ﻋﺼﺮ ،اﻳﻦ ﻧﻮاد ٌﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ ورود اﻳﻦ ﻣﻼی وﺣﺸﺘﻨﺎک در ﺁن زﻣﺎن ﺳﺨﺖ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد .اﮔﺮ اﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻋﺪل و ﻧﻈﻢ و دوﺳﺘﯽ را ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺳﺎزد در ﻣﻮﻗﻊ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﺎک اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﺮﮔﯽ ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﯽ ﻣﯽ ﻣﺮد هﻤﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ» :اﻳﻦ ﺑﺨﺘﻴﺎر ﻟﻌﻨﺘﯽ اﻣﺎم ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻣﺎ را ﮐﺸﺖ!« و ﻧﺎم ﻣﻦ در ﺻﺪر ﻓﻬﺮﺳﺖ اﺷﻘﻴﺎ ﺛﺒﺖ ﻣﻴﺸﺪ – ﻳﻌﻨﯽ ﺁن ﻣﻮﺟﻮدی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻇﻬﻮر ﻧﺎﺟﯽ زﻣﻴﻦ و زﻣﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎدﺛ ٌﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﺁﻳﻨﺪی ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ هﺮ ﭼﻪ دﻳﺮﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ای ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ»اﻣﺎم« ﻧﻮﺷﺘﻢ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻔﺮش را ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻧﺪازد. ﺑﻌﺪ ﺳﻔﻴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی دﻋﻮت ﮐﺮدم وﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: اﻗﺎی ﺳﻔﻴﺮﻟﻄﻔًﺎ ﭘﺲ از ﺗﺮک اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ از ﻃﺮﻳﻖ وزارت اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ و وزﻳﺮﺗﺎن)ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮﺁ ﭘﻮﻧﺴﻪ François-Poncetﮐﺬاﻳﯽ ﺑﻮد( از ﺁﻗﺎی ژﻳﺴﮑﺎردﺳﺘﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﺎری ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻴﻼق ﭘﺎرﻳﺲ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﮔﺮدد .از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﻧﻈﺮاﺗﻢ هﻢ ﺁﺷﻨﺎﻳﻴﺪ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪهﻴﺪﮐﻪ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻧﺪهﻢ. ﺳﻔﻴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﺶ را اﻧﺠﺎم داد و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺟﻮاب ﮐﺎخ اﻟﻴﺰﻩ ﺑﺮای ﻣﺎ رﺳﻴﺪ :ژﻳﺴﮑﺎردﺳﺘﻦ ﭘﻴﺎم ﻣﺎ را رﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد .ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. ﭘﺎدﺷﺎﻩ در زﻣﺎن اﻧﺘﺼﺎب از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد: ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد؟ 106
ﻵ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﺧﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت .ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺣﺘﻤﺎ ًدرﭼﺎرﭼﻮب ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎ او ﮐﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﻢ .ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ او ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪارم ،اﮔﺮ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ .اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻬﻤﻞ ﺑﺒﺎﻓﺪ و دردﺳﺮ اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ ﺑﻪ او ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ :ﻋﻤﺎﻣﻪ را ﺑﺮدارﻳﺪ ﻓﮑﻞ وﮐﺮوات ﺑﺮﻧﻴﺪ و وارد ﮔﻮد ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ درﺷﺮاﻳﻄﯽ ﻋﺎدﻻﻧﻪ و ﻣﺴﺎوی ﺑﺎ هﻢ ﻣﺒﺎرزﻩ ﮐﻨﻴﻢ .اﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ هﻢ از ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﺁﺧﻮﻧﺪی ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ وهﻢ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎزی ﮐﻨﻴﺪ – ﺁن هﻢ از ﮐﺜﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮﻋﺶ ،ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺁدﻣﮑﺸﯽ و ﺷﻮرش. اﻳﻦ ﺳﺆال را ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران هﻢ درﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﯽ ازﻣﻦ ﮐﺮدﻧﺪ .در اﻳﻦ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ 150روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ ﺧﺎرﺟﯽ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ اﮔﺮ: اﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ...اﮔﺮ ﻗﺪرﺗﯽ درون ﻗﺪرت ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ ...اﮔﺮ ...اﮔﺮ... ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﭘﺮو ﭘﺎی ﻣﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ )واﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ »ﭘﺎری ﻣﺎرچ« ﺑﻪ ﭼﺎپ هﻢ رﺳﻴﺪ(: ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم اﻗﺪاﻣﺎت و ﻣﺪاوهﺎی ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺪ او را ﻋﻼج ﮐﻨﺪ ﺑﻪ او ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ: !.Merde ﻣﻘﺼﻮد از اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ هﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﮔﻞ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد ) ،(Chi-en-litﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ دارد. 1ـ ژوﭘﻴﺘﺮ رب اﻟﻨﻮع روﻣﯽ و ﻣﺸﺎﺑﻪ » زﺋﻮس« ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ اﺳﺖ .ژو ﭘﻴﺘﺮ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺧﺪای »ﭘﺎﻧﺘﺌﻮن« روﻣﻴﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ ﺁﻣﺪ وﻧﻮر ،اﻋﻢ از اﺷﻌ ٌﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻳﺎ اﻧﻮار ﺻﺎﻋﻘﻪ را در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ.
107
5 وداع ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻃﯽ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺠﻠﺲ و ﻓﺮودﮔﺎﻩ ﺑﺎ هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﺑﻴﺶ ازﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻴﺪ .در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ در ذهﻨﻢ دوﺑﺎرﻩ ﺟﻠﺴ ٌﻪ ﻣﺠﻠﺲ را ،ﮐﻪ ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ رأی دادﻩ ﺑﻮد ،ﻣﺮور ﮐﺮدم .ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﺑﺘﺬال اﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﻋﺎدت ﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﻤﮕﯽ ﻳﮑﺸﺒﻪ دﻣﻮﮐﺮات و ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺮﺳﯽ وﮐﺎﻟﺘﺸﺎن را ﻣﺪﻳﻮن ﺳﺎواک ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺳﺎواک ﭼﻪ ﺑﻼهﺎﻳﯽ ﺑﺮ ﺳﺮﻣﻤﻠﮑﺖ ﺁوردﻩ اﺳﺖ .وﺣﺸﺘﻨﺎک اﺳﺖ!ﺑﺮای رأی دادن ﺑﻪ اﻧﺤﻼل ﺳﺎواک ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﺄﻣﻮران وﻓﺎدارش ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺎﻧﺸﺎن را دادﻩ ﺑﻮد ﺳﺮودﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ .ﺑﻌﺾ از ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ و ﻧﻴﺲ ﭘﻨﺎهﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رهﺒﺮان اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن هﻢ ﺟﺎ زدﻧﺪ .ﮐﺪام اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن؟ اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﺑﺎ ﮐﯽ؟ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ؟ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮدﻧﺪ »ﺑﺎ هﺮدو!« وهﻴﭻ ﮐﺪاﻣﺸﺎن ﺑﺎ هﻴﭻ ﮐﺲ ﻣﺒﺎرزﻩ ﻧﮑﺮدﻩ اﻧﺪ. هﻤﻪ ﺷﺎن ﻧﺎن را ﺑﻪ ﻧﺮخ روز ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ .وﻗﺎﺣﺖ در ﺗﻤﺎم ﻣﻠﻞ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺾ اﻳﺮاﻧﻴﺎن از اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﮔﻮی ﺳﺒﻘﺖ را ای دﻳﮕﺮان رﺑﻮدﻩ اﻧﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ذرﻩ ای اﻧﺼﺎف در وﺟﻮدﺷﺎن ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ هﻤﻮﻃﻨﺎن ﺑﻴﺶ از هﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ رﻧﺞ ﺑﺮدﻩ ام. هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ روی ﺑﺎﻧﺪ ﻓﺮودﮔﺎﻩ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﻓﺮود ﺁﻣﺪ .ﺷﺎﻩ ﭘﺎﻟﺘﻮﻳﯽ ﺳﺮﻣﻪ ای ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ و دورش را ﻋﺪﻩ ای ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻏﻴﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ هﻢ در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد .ﻟﺤﻈ ٌﻪ ﺟﺪاﻳﯽ ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن هﻴﭻ ﮐﺪام ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻴﻢ داﻳﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ،ﻓﺮا رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻦ ادای اﺣﺘﺮام ﮐﺮدم ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ 20دﻗﻴﻘﻪ اﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ. اﻣﻴﺪوارم اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ ،در ﻣﺠﻠﺲ و در اﻧﺘﻈﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ رأی اﻋﺘﻤﺎدﺑﻮدم. ﻣﻘﺼﻮدم را درﻳﺎﻓﺖ .ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد او ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد .ﻣﺼﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ رأی در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﻗﺒﻞ از اﻋﻼم ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﻧﮑﻨﻢ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ اﺻﺮار داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﻗﺒﻞ از ﺧﺎﺗﻤ ٌﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﺠﻠﺲ ،ﺧﺎک اﻳﺮان را ﺗﺮک ﻧﮑﻨﺪ .ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻧﺤﻼل ﻣﺠﻠﺲ را ﺣﺎﺿﺮ و ﺁﻣﺎدﻩ در ﺟﻴﺐ داﺷﺘﻢ و اﮔﺮ در اﻗﻠﻴﺖ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺁن اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم .دهﻨ ٌﻪ ﺁن اﻗﺎﻳﺎن را ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮدم ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮم. ﺑﺎ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺳﻪ ﭼﻬﺎرم ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن رأی ﺁوردﻩ اﻳﺪ ،ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب اﺳﺖ ،ﺧﻮب ﮐﺮدﻳﺪﻣﺘﻈﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺎﻧﺪﻳﺪ .ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﺮای ﭘﺮواز در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ام .ﺑﺮای ﺧﻠﺒﺎﻧﻢ هﻢ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﺮ و زود ﺷﺪن ﻣﻄﺮح ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻌﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﯽ در ﭘﺎوﻳﻮن ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺑﺮد و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای در ﺣﻀﻮر ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ .اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺁرام و ﺑﺎ وﻗﺎر ﺑﻮد. در ﺑﺎر ٌﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ اﺳﺘﺎن هﺎ ﭼﻪ در ﻧﻈﺮدارﻳﺪ ﺑﮑﻨﻴﺪ؟ ﻳﮑﯽ ﺑﻌﺪ از دﻳﮕﺮی ﻟﻐﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ .ﺗﻬﺮان ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد.108
اﺳﺘﺎﻧﺪاران را از ﺑﻴﻦ اﻓﺴﺮان اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن؟ ﻏﻴﺮ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن را ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دهﻢ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ،وﻟﯽ اﻓﺴﺮان ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮﺷﻨﺎم راﻼ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ هﻤﮑﺎری دﻋﻮت ﮐﺮد. هﻢ ﮐﺎﻣ ً ﻣﻠﮑﻪ در اﻳﻨﺠﺎ وراد ﻣﺬاﮐﺮات ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺨﺘﻴﺎر از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺧﺮج دادﻩ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮد.ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد .ﻣﺎ درﺑﺎر ٌﻩ ﺑﻌﺾ ﻣﺴﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﺳﻮء ﺳﻮاﺑﻘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ،ﻣﻦ اﺳﺎﻣﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﺎدداﺷﺖ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ اﻃﻤﻴﻨﺎن دادم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﻧﺎراﺣﺘﯽ وﺳﺎﻃﺖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ راهﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﺸﮑﻮک ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد – ﻣﺜﻼ دادﺳﺘﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﺼﺪق .ﺑﺎ اﺣﺘﺮام هﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﺧﻮاهﺶ اﻳﺸﺎن را رد ﮐﺮدم .هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪت ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ اﻓﺮاد ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺑﯽ ﺁﺑﺮوﻳﯽ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ از ﮐﻮﺷﮏ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﻳﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺴﺎﻧﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻮدﻳﻊ ﺑﺎ او ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ :اﻓﺴﺮان ،اﻣﻴﺮان ارﺗﺶ ،ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن ﺷﺨﺼﯽ و ﻧﺰدﻳﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺾ از ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺪود ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻮد در ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ودﺳﺘﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و اﺷﮏ ﻣﯽ رﻳﺨﺖ .ﻣﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ اﺣﺘﺮاﻣﺎت را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁوردﻳﻢ ﺣﺪود 60ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻳﻢ .ﺑﺮﺧﻼف ﺁﻧﭽﻪ ادوارد ﺳﺎﺑﻠﻴﻪ درﮐﺘﺎﺑﺶ »اﻳﺮان :ﻣﺨﺰن ﺑﺎروت« ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت رﺳﻤﯽ در ﺁن روز ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺎﻣﺪ ،هﻤﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﭘﺎی هﻮاﭘﻴﻤﺎ رﻓﺘﻢ .ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﻗﺒﻼ درهﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد .اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺑﺎ ﻣﻦ دﺳﺖ داد و ﺳﻮار ﺷﺪ .ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮا دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﻮاﺳﺖ .ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻋﺪﻩ ای را ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﻠﮑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ دور ﮐﺮدم و وارد هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺷﺪم .ﺷﺎﻩ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺧﻮد هﻮاﭘﻴﻤﺎ را هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﺪ .درﮐﻨﺎر او ﺧﻠﺒﺎﻧﯽ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ،ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ اﺳﻤﺶ را ﺑﺎز ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ. ﭘﺎدﺷﺎﻩ از او ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارد .ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر ﺷﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ از اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻩ ام ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪﺷﺎن ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎﻣﯽ روﻧﺪ .ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت اوﻟﻴﻦ ﻣﺤﻠﯽ را ﮐﻪ ﻓﺮود ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم؟ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺳﺎدات ﻣﯽ روﻳﻢ .ﻣﻦ ﭼﻨﺪ روزی در ﺁﻧﺠﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ .در ﻗﺎهﺮﻩﺣﺘﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﻢ .ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﻮان ﺑﺮوم. ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻩ ﭼﻮن زاﻳﺮی ﮐﻪ راهﯽ ﺳﻔﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺳﻔﺎرش هﺎ را ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ازﻣﻦ ﺳﻮال ﺗﺎزﻩ ای ﮐﺮد: ﺑﺮای ﺑﻮدﺟ ٌﻪ ﻧﻴﺮوی درﻳﺎﻳﯽ ﭼﻪ ﻓﮑﺮی دارﻳﺪ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪاﻳﺮان ژاﻧﺪارم ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺑﺎﺷﺪ ،وﻟﯽ ﮐﺸﺘﯽ هﺎی ﺟﻨﮕﯽ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﻣﺎ ﻣﺪاوﻣًﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺠﻬﺰ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد ،ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪارم ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ارﺗﺶ و ﻧﻴﺮوی درﻳﺎﻳﯽ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮای دﻓﺎع ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ .اﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺮف هﺰﻳﻨﻪ هﺎی ﮔﺰاﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻳﮏ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻧﻔﻌﯽ ﺑﺮای هﻴﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ دﻻﻻن و ﻣﻘﺎﻃﻌﻪ ﮐﺎران ﻧﺪارد ﻣﺨﺎﻟﻔﻢ. -ﻣﻊ هﺬا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎرز ٌﻩ ﺑﺎ ﻗﺎﭼﺎق را درﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﻨﻴﺪ؟
109
ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدم .در ﺁﻣﺪی ﮐﻪ ﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻔﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁوردﻳﻢ، هﻨﻮز ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ازﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ .ﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﻗﺎﭼﺎق ﺑﻴﺶ از ﺧﻮد ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ هﺎ هﺎورﮐﺮاﻓﺖ Hovercraftداﺷﺘﻴﻢ. اﺟﺎز ٌﻩ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و از هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪم .وﻗﺘﯽ ﻃﻴﺎرﻩ از ﭘﻴﺴﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪ ﻣﻦ هﻢ ﺳﻮار هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺑﺮوم .ﺧﻴﺎﻟﻢ ﮐﻤﯽ ﺁﺳﻮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺣﺎﻻ دﺳﺘﻢ ﺑﺮای ادار ٌﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺎز ﺑﻮد و اﺣﺘﻤﺎل داﺷﺖ ﮐﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺷﺎﻩ ﺗﺐ ﺳﻮزاﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁورد .از اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ وﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﯽ هﻤﻮﻃﻨﺎن ﺗﮑﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. وﻟﯽ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﻗﺒﻞ ،ﺣﺘﯽ ﺧﺮوج ﭘﺎدﺷﺎﻩ از ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺪون ﺁن هﻢ ﻣﻦ اﻳﻦ اﻣﮑﺎن را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اوﺿﺎع را ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺪهﻢ .ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ هﻢ در اﻳﻦ زﻣﻨﻴﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ هﻢ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻮد .وﻗﺘﯽ دراواﺧﺮ اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻠﮑﻪ در ﻣﺼﺮ ﺑﻪ دﻳﺪار ﺳﺎدات ﺑﻪ ﻗﺎهﺮﻩ رﻓﺘﻢ، ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ زودﺗﺮ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﺪ ،هﻤ ٌﻪ ﻣﺎ اﻻن درﺗﻬﺮان ﺑﻮدﻳﻢ.
110
6 ﮐﺎرﺗﺮ ﻓﺮدی ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ وﻟﯽ ﺑﯽ ارادﻩ وﻗﺘﯽ ﻓﺘﻨﻪ ای در راﻩ اﺳﺖ – و اﻳﻦ ﻓﺘﻨ ٌﻪ ﺧﺎص ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﺑﻼﻳﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد – ﻗﺒﻞ از ﺷﮑﺎﻳﺖ از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم راﻩ هﺎ را ﺑﺮای دﻓﻊ ﻓﺘﻨﻪ ﺁزﻣﻮد .ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ هﻴﭻ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮﻧﺪارم ،ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺮا ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﺪ ﮐﻪ :ﭼﺮا ﮐﻮﺷﺶ ﻧﮑﺮد ﺷﺨﺼًﺎ او را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ؟ ﭼﺮا دو ﺑﻪ دو ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻨﺸﺴﺖ؟ دراﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﺑﺎ ﺑﺎزرﮔﺎن ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدم .ﺟﻮاﺑﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد: ﻓﮑﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ و وﻟﯽ ﺗﺮﺗﻴﺒﺶ را ﭼﻄﻮر ﺑﺪهﻴﻢ؟ ﭼﻮن ﻗﻄﻌًﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺧﻴﺎلﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاﻳﺶ داﻣﯽ ﮔﺴﺘﺮدﻩ اﻳﻢ. ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﻣﻘﺪﻣﺎت را درﺳﺖ ﺑﭽﻴﻨﻴﻢ. هﻤﺎن ﮐﺎری را ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﮐﺮد .ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ» :اول اﻣﻀﺎء ﮐﻨﻴﺪﺑﻌﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ« و ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﮑﻪ ﻻی در را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ اﺳﺘﻌﻔﺎی ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاهﺪ ﺧﻮاﺳﺖ. ﺧﻮد ﻣﺎ ﻣﺘﻦ ﭘﻴﺎم را ﺗﻬﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ .از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻨﯽ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﺗﻦ ﻧﺨﻮاهﻢداد ،ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از اﺑﺘﺪا اﻣﮑﺎن اﻳﻨﮑﻪ او ﺷﺮاﻳﻄﺶ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﻨﺪ از او ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ. روز ﺟﻤﻌﻪ ای ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻳﻢ .ﺣﺪود 12ﺳﻄﺮی ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ ﮐﺮد .اﻳﻦ ﻣﺘﻦ هﻨﻮز ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ .ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت »اﻳﻨﺠﺎﻧﺐ ،ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر.«.. ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ وﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﺮح ﺧﻼﺻﻪ ای از ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﻳﻢ ﺗﺎ زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﻣﻴﭙﺮداﺧﺖ و در ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺎ ﮐﻤﺎل اﺣﺘﺮام ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮوم ﺗﺎ در ﺑﺎرﻩ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﻴﺎﺗﯽ ﺁﻳﻨﺪ ٌﻩ ﮐﺸﻮر و ﺣﺘﯽ دﻧﻴﺎی اﺳﻼم ،ﺑﺎ او دو ﺑﻪ دو ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ .ﻣﻘﺼﻮد از دو ﺑﻪ دو اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺋﻴﺲ دوﻟﺖ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺧﻮاهﻢ زد وﻧﻪ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رهﺒﺮ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻃﺮف ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و اﻓﺰودﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻇﺮف 48ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از درﻳﺎﻓﺖ ﺟﻮاب، ﻧﺰد او ﺑﺮوم و ﺑﺎ ﻣﻴﻞ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدهﺎی او را درﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﺖ اﻳﺮان ﺑﺸﻨﻮم. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد .ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﻣﮑﺎرﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﺪ. اﻳﻦ ﻣﺘﻦ را ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و او ﻗﺒﻮل ﮐﺮد .ﺗﺎرﻳﺦ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻏﺮض ورزی ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮد ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ را ﺛﺒﺖ ﮐﻨﺪ ،زﻳﺮا اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ هﺎی ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻣﺎﺟﺮا را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .دﻓﺘﺮ ﺧﻤﻴﻨﯽ رﺳﻤًﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ او را ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﻼم ﮐﺮد .از اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎاﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ .ﺑﺎزرﮔﺎن از ﮔﺮوﻩ اول ﺑﻮد و اﻣﻴﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ رﺷﺘﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﺻﺮﻳﺢ وروﺷﻦ اوﺿﺎع را ﺁرام ﮐﻨﺪ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺖ در داﺧﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺑﺮای ﻃﺮﻓﺪاران او درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .ﺑﻬﺸﺘﯽ هﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد، ﻳﺰدی هﻢ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮی .از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺁﺷﮑﺎرا ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدﻧﺪ .ﺑﻨﯽ ﺻﺪر از روی ﺣﺴﺎﺑﮕﺮی )ﻧﻘﺶ او را در اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮاهﻢ داد( ،ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ و ﻓﺮوهﺮ از روی ﺣﺴﺎدت .اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ» :ﻣﺎ ﺑﺨﺘﻴﺎر و دوﻟﺖ او را از دﺳﺖ دادﻩ اﻳﻢ ،اﮔﺮ از اﻳﻦ ﻃﺮف هﻢ ﺑﺎزﻧﺪﻩ ﺷﻮﻳﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺮای ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ؟« ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ هﻢ ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺶ از اﻳﻨﻬﺎ هﻢ ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ .اﻣﺮوز اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﮐﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ؟ درﮐﺪام دﺧﻤ ٌﻪ ﺗﻴﺮﻩ ای ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ اﻧﺪ؟ هﻴﭻ ﮐﺪام ﺟﺮات ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺷﺪن ﻧﺪارﻧﺪ ﭼﻮن هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﻢ ﺁن دارﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻠﺸﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. 111
ﻣﻮرد ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ از هﻤﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺗﺮ ﺑﻮد :ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ،در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﺎزی ﻧﺒﻮد و ﮐﺴﯽ ﺑﻪ او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﯽ ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺒﻮس ﺁن ﻣﻼ رﻓﺖ ،وﻗﺘﯽ اﺣﺘﻤﺎل داﺷﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ ﺑﺎ هﻤﺎن ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻬﺒﻮدی در وﺿﻊ اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ ،ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد. اﻋﺘﺼﺎب ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر راﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .دو هﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﯽ ﭘﺮواز ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، ﻓﻘﻂ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻃﻴﺎرﻩ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ .ﻣﻦ ﻳﮑﯽ را ﺁﻣﺎدﻩ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺷﺒﺎﻧﻪ دﺳﺘﻮر دادم ﮐﻪ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﺮاﻳﻢ ﺻﺎدر ﮐﻨﻨﺪ .زﻳﺮا ،ﮔﺮﭼﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﺁور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ،ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .وﻗﺘﯽ ﺷﻬﺮوﻧﺪی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮدم ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ﻣﺮا ﺗﻮﻗﻴﻒ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .ﻋﺪﻩ ای را در دل ﺷﺐ ﺑﻴﺪارﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ وزارت اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﺗﺎ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ای ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺻﺎدر ﮐﻨﻨﺪ .اﻣﺮوز هﻢ هﻤﻴﻦ ﭘﺎﺳﭙﻮرت را دارم .ﺳﺨﺘﯽ هﺎی ﮐﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ دل ﺧﻮﺷﮑﻨﮏ هﺎ ﺟﺒﺮان ﻣﯽ ﺷﻮد! ﺑﺎزرﮔﺎن ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻧﮕﺮان ﻧﺤﻮ ٌﻩ ﺳﻔﺮ وﺟﺰﺋﻴﺎت ﺁن ﺑﻮد. اﻳﻦ ﺟﺰﻳﻴﺎت ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ .ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺎرهﺎ را درهﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﯽ دهﻴﻢ و اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﯽﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻳﺪار اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻴﺎﻳﯽ درﻧﻴﺲ ﭘﻴﺎدﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ .ﺗﻮ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از ﭘﺮوازهﺎی داﺧﻠﯽ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮو و ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ .هﺮ ﻗﺪر ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ،ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رﺳﻢ. ﻣﺎﺟﺮا را از وﺳﻂ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ وﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺟﺰﻳﻴﺎت ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺎر را ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ و ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎﻧﮏ ﻣﺮﮐﺰی ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ 50هﺰار ﻓﺮاﻧﮏ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﺑﮕﺬارد ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﺮان در ﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎی ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺪون ﭘﻮل ﺳﺮﮔﺮدان ﻧﻤﺎﻧﺪ وﺑﻌﺪ هﻢ ﭼﻤﺪان هﺎ را ﺑﺴﺘﻴﻢ و ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ. ﺗﻤﺎم ﺁن روز در ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺟﺎز ٌﻩ ﭘﺮواز هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺁﺳﻤﺎن هﺎی ﮐﺸﻮرهﺎی ﺳﺮ راﻩ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻨﯽ از ﻧﻮﻓﻞ ﻟﻮﺷﺎﺗﻮ ﺷﺪ :ﺧﻤﻴﻨﯽ از ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ زدﻩ ﻋﺪول ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ از اﺳﺘﻌﻔﺎ. ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺎر را ﺑﺮهﻢ زدﻩ ﺑﻮد؟ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر داد ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ اﻗﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ در اﻳﻦ ﮐﺎر دﺳﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ! او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﻈﺮش را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ و اﺳﺘﺪﻻﻟﺶ هﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد: اﮔﺮ ﺑﺨﺘﻴﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ وﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ،ﺑﻪ هﺮﺣﺎل ﺑﺮﻧﺪﻩ اوﺳﺖ .ﻳﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات او را ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮد و ﻣﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را از دﺳﺖ ﻣﯽ دهﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﻳﺮد وﻟﯽ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر را اﻳﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮد ﺿﻌﻴﻔﯽ اﺳﺖ و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺷﺎﻩ ﮐﻨﺎر ﺁﻳﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮی اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد. ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدش درﺳﺖ ﺑﻮد ،ﭼﻮن ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁرزوﻳﺶ را داﺷﺖ رﺳﻴﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ دوﻟﺘﺶ ﻣﺴﺘﻌﺠﻞ ﺑﻮد. ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن هﻴﭻ ﻧﺒﺎﺧﺘﻢ .درﻣﻮاﻗﻊ اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺗﯽ اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﯽ اﺗﺨﺎذ ﮐﺮد .ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻮرد ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮم ،ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﯽ ﮐﺮدم. در ﺁن زﻣﺎن هﻮﭼﻴﺎن ﺑﻨﯽ ﺻﺪر و اﻓﺮادی ﻧﻈﻴﺮ ﺳﻼﻣﺘﻴﺎن و ﻏﻴﺮﻩ ...ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺄﻣﻮر ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ هﺴﺘﻢ .ﺷﻌﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ درد ﻣﻨﺤﺮف ﮐﺮدن ذهﻦ ﺗﻮدﻩ هﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرد وﻟﯽ دروغ ﻣﺤﺾ ﺑﻮد .از دوﺳﺎل ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ،ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ از اﻓﺮاد ﺳﻔﺎرت ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ،از ﺳﻔﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ،دﻳﺪاری ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻧﻪ در ﺿﻴﺎﻓﺖ هﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮردی داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ درﺧﺎﻧ ٌﻪ ﺧﻮدم ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم .هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻗﺪم ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ام .ﻳﮑﯽ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،ﺷﻮروی ،ﺗﺮﮐﻴﻪ و ﻋﺮاق دﻋﻮت ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم 112
و در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﻤﻠ ٌﻪ ﻣﻌﺘﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ هﺎی ﺳﻔﺎرت ﺷﻮروی هﻤﻴﺸﻪ از ﺑﻘﻴﻪ ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد .اﻣﺎ ﺳﻔﺎرت ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ را ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﺟﺎی ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﻏﺎرت ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺁرﺷﻴﻮهﺎی ﺁن را ﺑﻴﺮون ﺁوردﻧﺪ ،اﺳﻨﺎدی ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ ورﺳﻮاﻳﯽ ﺑﺴﻴﺎری ﺑﻮد در ﺁن ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺎ ﭼﻴﺰی داﻣﻦ ﻣﺮا ﻧﮕﺮﻓﺖ .اﮔﺮ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ راﺑﻄﻪ ای ﺑﻴﻦ ﻣﻦ وﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن هﺎی ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ،ﻧﻌﻤﺖ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ای ﺑﺮای ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ! وﻟﯽ اﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻻﻳﻠﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ذﮐﺮ ﺷﺪ درهﻴﭻ ﺟﺎ دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪ. ﺟﻨﺎب ﺳﺎﻟﻴﻮان را ﻣﻦ وﻗﺘﯽ رﺋﻴﺲ دوﻟﺖ ﺷﺪم دﻳﺪم واو هﻢ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ .اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت هﺸﺖ روزی ﭘﺲ از ﻣﻼﻗﺎت هﺎی ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﺳﻔﻴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺳﻔﻴﺮ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ .در ﺁن روز ﺳﺎﻟﻴﻮان ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد ،ﮐﻔﺶ هﺎی ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد ﭼﺎرﻟﯽ ﭼﺎﭘﻠﻴﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ .ﺻﻮرﺗﺎ هﻢ ﺑﻪ او ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮد ،ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺁﺑﯽ ﺑﻮد و ﻣﻮهﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﺑﺮف ﺳﻔﻴﺪ و ژوﻟﻴﺪﻩ داﺷﺖ. ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ام در ﮐﺘﺎﺑﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﻣﺮدی ﺑﺎ ﮔﺮاﻳﺶ هﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﺎ ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻮی و ﺧﻼﺻﻪ »ﺁﻗﺎﻳﯽ« ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺁﻣﺪﻩ ام .از ﻧﻈﺮ او ﺧﻮش ﻟﺒﺎس هﻢ ﺑﻮدﻩ ام ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ در روز ﻣﻼﻗﺎت ،ﻣﻦ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮاری دوﺧﺘﻪ و ﺣﺎﺿﺮی و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ .ﺗﻠﮕﺮاف ﺗﺒﺮﻳﮏ ﭘﺮزﻳﺪﻧﺖ ﮐﺎرﺗﺮ را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺁن رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺑﺴﻴﺎر رﺳﻤﯽ از اﻳﻨﮑﻪ اﻳﺮان ﺻﺎﺣﺐ دوﻟﺘﯽ ﻏﻴﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ،ﺑﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪی دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ و ﻣﻠﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ اﻇﻬﺎر ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﺗﻠﮕﺮاف را ﻣﻦ ﺑﻪ وزارت اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺗﻬﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎ اﻣﻀﺎی ﻣﻦ ارﺳﺎل دارﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻴﻮان – ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻻﺋﻮس راﺑﻪ روز اﻣﺮوزش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﺪت دوﺳﺎل در اﻳﺮان ﺑﺎ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ و ﺿﻌﻒ ﻧﺎﻇﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روز ﺑﻪ روز وﺧﻴﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺣﺘﯽ دردﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از اﻓﺮاد اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ،ﺣﺘﯽ ﺁدﻣﯽ ﭼﻮن ﺑﺎزرﮔﺎن ،ﺗﻤﺎﺳﯽ ﺑﮕﻴﺮد – ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﯽ ﻣﻬﺮی ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم .ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﺑﻪ ﮐﺎری هﻢ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺖ .اﮔﺮ او ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮرش را از اوﺿﺎع ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﺎرﺗﺮ ﺑﺎ هﻤ ٌﻪ ﺗﺮدﻳﺪهﺎ وﺗﺰﻟﺰل هﺎﻳﺶ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎری ﮐﻨﺪ .ﺳﺎﻟﻴﻮان و ﺳﺎﻳﺮوس واﻧﺲ C.Vanceﺑﺎ ﺑﺮژﻳﻨﺴﮑﯽ Brzezinskiﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدﻧﺪ و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ »ﺳﻴﺎ« از ﮔﺰارشهﺎی ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﺨﺎﺑﺮﻩ ﻣﯽﮐﺮد ،ﺳﺎﻟﻴﻮان اﺧﺒﺎر ﺁرام ﺑﺨﺶ ﺑﺮای وﻧﺲ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد .اوﺿﺎع ﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺳﻔﻴﺮ ﺣﺘﯽ اﻳﻦ هﻨﺮ راﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮای واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا در ﺁورد. ﺳﺎﻟﻴﻮان ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻦ ﺁﻣﺪ .ﻣﻦ ﺷﺒﻴﻪ هﻤﺎن ﺳﻮاﻟﯽ را ﮐﻪ از ﺳﻔﺮای ﻓﺮاﻧﺴﻪ و اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ،از او هﻢ ﮐﺮدم: ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﺗﺒﺎع ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ در اﻳﺮان ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ؟ و درﻣﻮرد ﺁن هﺎ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ؟ ﺣﺪود 7هﺰارﻧﻔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺁن هﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﮐﺎرﺷﺎن ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺮﻧﮕﺮداﻧﻴﺪ وﻟﯽ دﻳﮕﺮان ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ. وﻟﯽ هﺪف او از اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﺑﻮد ،زود هﻢ ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد راﻋﻨﻮان ﮐﺮد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﺁﻣﺪن ﺑﺎ ﺑﻬﺸﺘﯽ و دﻳﮕﺮاﻧﯽ ﭼﻮن ﺑﺎزرﮔﺎن و ﻣﻴﻨﺎﭼﯽ را ﻧﺎﻓﻊ ﻣﯽ داﻧﻢ ﻳﺎﺧﻴﺮ. 113
ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ ﺑﺎزرﮔﺎن را؟ ﭼﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ؟ ﻣﺎ ﺣﺘﯽ در زﻧﺪان ﺑﺎ هﻢ ﺑﻮدﻩ اﻳﻢ و هﻤﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﻣﺎﭘﻴﻮﻧﺪ اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. ﻳﮑﯽ از اﻓﺮاد ﻧﺎدری اﺳﺖ ﮐﻪ »ﺗﻮ« ﺧﻄﺎﺑﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ .ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﻬﺸﺘﯽ را هﺮ ﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ام وﻟﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻩ ام .ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ از وﺟﻮد اﻳﻦ راﺳﭙﻮﺗﻴﻦ 1ﺧﺒﺮﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎوﺗﺶ ﺑﺎ ﺳﻠﻒ ﻧﺎﻣﯽ اش اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮهﻨﮓ ﺑﻮد ودو زﺑﺎن ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ. ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺁن ﻧﻮارهﺎی ﮐﺬاﻳﯽ را ﺗﮑﺜﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻣﻴﻨﺎﭼﯽ ﭼﻪ ﺻﻴﻐﻪ ای ﺑﻮد؟ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد؟ ﭼﻪ ﮐﺎرﻩ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺣﺮف دوﮔﻞ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ در ﻣﻴﺎﻧ ٌﻪ ﺟﻨﮓ وﻳﺘﻨﺎم ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺒﺮ ﺁوردﻧﺪ ژﻧﺮال »ﮐﯽ« ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﻮهﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ژﻧﺮال دوﮔﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد» :ﮐﯽ دﻳﮕﻪ ﮐﻴﻪ؟« 2ﻣﻦ ﻣﻴﻨﺎﭼﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ،ﮐﺎری هﻢ ﺑﺎ او ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪم )اﺳﻨﺎدی هﻢ ﮐﻪ در اواﺧﺮ 1979اﻓﺸﺎ ﺷﺪ ﻧﺸﺎن داد( ﮐﻪ ﺁدم ﺑﯽارزﺷﯽ اﺳﺖ و راهﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ دارد و راﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﺑﺎزرﮔﺎن و ﺁن ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﻋﺠﺐ ﺗﮏ ﺧﺎل هﺎی ﺑﺮﻧﺪﻩ ای ﺳﺎﻟﻴﻮان ﺑﺮای ﻣﻦ رو ﮐﺮد! اوﻟﻴﻦ ﺟﻮاﺑﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد: ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن – اﮔﺮ راﻩ و روش درﺳﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ – ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮد .ﺑﺎ ﺑﺎزرﮔﺎن هﻤﻴﺸﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ هﺴﺘﻢ .ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻬﺸﺘﯽ را هﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﮑﯽ از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪارم. ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ زﺑﺎن دﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ در اﺧﺘﻴﺎر ﺁدم ﻣﯽ ﮔﺬارد ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﺑﭙﺮدازد ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اوﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از ﺁن ﮔﺮﻓﺘﺎری و دردﺳﺮ دارم ﮐﻪ وﻗﺘﻢ راﺻﺮف ﺁدم هﺎﻳﯽ از ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻴﻨﺎﭼﯽ ﮐﻨﻢ. ﭘﺲ از ﺁن هﻢ دﻳﮕﺮ هﺮﮔﺰ ﺳﻔﻴﺮ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ را ﻧﺪﻳﺪم .اﻳﻦ ﻣﺮد ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﻗﺒﻞ از ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت ،ﻳﻌﻨﯽ دورﻩ ای ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﺮﻳﺎن ﺣﻮادث را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﻨﺪ، درﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﭼﻪ دردی را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ دوا ﮐﻨﺪ .ﺑﻪ ﺟﺎی او ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﻓﻌﺎل ،ﻗﻮی ،روﺷﻦ ﺑﻴﻦ و ﭼﺎرﻩ ﻳﺎب ﻗﺮار ﻣﻴﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ ﮐﺎرﺗﺮ هﻴﭻ ﮐﺪام از اﻳﻦ ﺻﻔﺎت را دارا ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﻣﺪت ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪی ﺳﺮاﻏﯽ از اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮﻧﯽ وﺟﻮد دارد – اﻳﻦ ﻳﮑﯽ از ﮔﻨﺎهﺎن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺁن هﺎ اﺳﺖ .ﺷﺎﻩ ﻧﻴﺎزهﺎی ان هﺎ را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﯽ ﮐﺮد ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ دوﻟﺘﻤﺮداﻧﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل داﺷﺖ ﻣﻮی دﻣﺎغ او ﺷﻮﻧﺪ از ﻧﻈﺮ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﻮدﻧﺪ .ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﻧﻈﺮات ﺁن هﺎ را اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮد هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻣﺮاد ﺑﻮد ،وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺸﺎن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﺮﻳﺞ ﻗﺒﺎﺷﺎن ﺑﺮ ﻣﻴﺨﻮرد – ﺁﻳﺰﻧﻬﺎور ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﺑﺎر در ﻳﮏ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﯽ ﺷﺎﻩ را »ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ« ﻧﺎﻣﻴﺪ، درﻣﺠﻤﻌﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ دوﺳﺖ و ﻣﺘﺤﺪی را ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪن ،ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﯽ ﻇﺮاﻓﺘﯽ اﺳﺖ. ﮐﺎرﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺁدﻣﯽ ﺑﻮد ﻋﻤﻴﻘﺎ درﺳﺖ و اﻧﺴﺎن ،ﻣﺤﺎﺳﻦ او را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ درﺟﻪ ﺑﯽ ارادﻩ ﺑﻮد .ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮی ﻧﺒﻮد .در ﻟﺤﻈ ٌﻪ ﻋﻤﻞ دﭼﺎر ﺗﺰﻟﺰل ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮزی ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻋﻘﺐ ﮔﺮد ﻣﯽ ﮐﺮد .وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ ،ﭼﻮن رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ را ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ دارد و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﻧﻴﺎ در ﮐﻠﻴﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺣﻖ ﻧﺪارد روزی دﻩ ﺑﺎر ﻧﻈﺮاﺗﺶ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ.
114
هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﺎرﺗﺮ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺶ را ﺑﺎ اﻋﻼم ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ،ﻣﻨﻄﻖ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺣﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺎﻩ را ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻪ دادن ﺁزادی هﺎی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﻨﺪ .وﻟﯽ در اﻳﻨﺠﺎ هﻢ ﺁن ﺳﺆال ﺟﺎوداﻧﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﺪ :ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻳﮑﺸﺒﻪ ﺗﺮک ﻋﺎدت ﮐﺮد؟ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ هﻤﻴﻦ اﺻﻞ ﮐﺎرﺗﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺣﻔﻆ رواﺑﻂ ﺑﺎ اﻳﺮان ﮐﺎر ﺳﻬﻠﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد.اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺣﮑﻢ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ را داﺷﺖ .از ﻳﮏ ﻃﺮف ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ ﺁورد ﮐﻪ ﺁزادی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪهﺪ وﻟﯽ اﻳﻦ اﻗﺪام ﺑﺎ ﺑﻘﻴ ٌﻪ ﮐﺎرهﺎ در ﺗﻀﺎد ﺑﻮد ،ﭼﻮن از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ و درهﻤﺎن زﻣﺎن ،ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ هﺎ از ﻃﺮﻳﻖ راﺑﻂ هﺎی »ﺳﻴﺎ« ﮐﻪ در دل ﺳﺎواک ﺟﺎ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺑﺎ رژﻳﻢ ﺷﺎﻩ هﻤﮑﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺣﺘﯽ در ﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺮای دادن ﺁزادی ،ﮐﻪ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن هﻤﺮاﻩ ﻣﻴﺸﺪ ،ﺑﺎز ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻧﻴﺎﻧﺠﺎﻣﻴﺪ :ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎی ﺳﻨﺎ و هﻤﺮاهﺎﻧﺸﺎن ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از رﺳﻴﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ .در هﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺁدﻣﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺁن هﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ. ﺳﻪ ﮔﺮوﻩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ اﺷﮑﺎل و دﻻﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ از اوﺿﺎع اﻳﺮان ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮدﻧﺪ :ﻣﻼهﺎ، ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ هﺎ ،و ﻣﻠ ّﻴﻮﻧﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ .ﻳﮏ ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ روﺷﻦ از اوﺿﺎع ﺟﺰو واﺟﺒﺎت ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﺤﻮ ٌﻩ ﮐﺎر دوﻟﺖ ﮐﺎرﺗﺮ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺁﺷﻔﺘﻪ و ﺑﺎ هﺮج و ﻣﺮج ﺗﻤﺎم ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﻣﯽ رﺳﻴﺪ :ﺑﺮژﻳﻨﺴﮑﯽ ﮔﺰارﺷﺶ را ﺟﺪا ﻣﯽ داد ،وﻧﺲ – اﻳﻦ وزﻳﺮ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ – ﺟﺪا ،هﺎروﻟﺪ ﺑﺮاون در ﭘﻨﺘﺎﮔﻮن ،و ﺳﺎزﻣﺎن »ﺳﻴﺎ« هﻢ ﻋﻴﻨًﺎ و اﻳﻀًﺎ ،ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﺟﺐ دوار ﺳﺮ ﺁن رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻣﺮدد ﻣﯽ ﺷﺪ. از اﻳﻦ ﻃﺮف هﻢ ﺑﯽ ﻧﻈﻤﯽ درهﻤﺎن ﺣﺪ و ﺣﺼﺮ ﺑﻮد .ﻣﻴﺸﻞ ﭘﻮﻧﻴﺎﺗﻮﻓﺴﮑﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﺁﺧﺮﻳﻦ روزهﺎی ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺷﺎﻩ روزاﻧﻪ 5ﺗﻠﻔﻦ از ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ :ﻳﮑﯽ از رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ،ﻳﮑﯽ از ﺷﻮرای اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﯽ ،ﻳﮑﯽ ازوزارت اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ،ﻳﮑﯽ از ﭘﻨﺘﺎﮔﻮن و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻳﮑﯽ از »ﺳﻴﺎ« و هﺮﮐﺪام ﻧﻈﺮی ﻣﻐﺎﻳﺮ دﻳﮕﺮی در ﺑﺎر ٌﻩ اوﺿﺎع ﺑﻪ او ﻣﯽ داد و اﻳﻦ هﺎ ﺳﻮای ﺗﻠﻔﻦ هﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روزاﻟﻴﻦ ﮐﺎرﺗﺮ ،هﺮ روز ﺑﻪ ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺲ ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﻓﺎﺻﻠ ٌﻪ ﺑﻴﻦ ﺳﻘﻮط هﻮﻳﺪا وﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ازهﺎری ،ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﭘﺲ از ﺳﺮدرﮔﻤﯽ هﺎی ﻣﺘﻌﺪد ﺑﺎ رهﺒﺮی ﻣﻠﯽ و دﻣﻮﮐﺮات ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.3 1ـ راﺳﭙﻮﺗﻴﻦ )ﮔﺌﻮرﮔﯽ اﻳﻪ ﻓﻴﻤﻮﻳﭻ ﻧﻮوﻳﺦ( ) (1916-1872ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮ و دهﺎﺗﯽ ﺑﯽ ﺳﻮادی ﺑﻮد اهﻞ روﺳﻴﻪ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﺸﻴﺸﯽ ﺑﺮﺗﻦ ﻧﻤﻮد وم دﻋﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻴﻤﺎران را ﺑﺎ ﻟﻤﺲ ﮐﺮدن ﺁن هﺎ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﺪ .ﭼﻮن ادﻋﺎی اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺰور ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎری وﺳﭙﺲ درﻣﺎن وﻟﻴﻌﻬﺪ ﻣﺼﺎدف ﺑﻮد ،اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﻣﻠﮑﻪ روﺳﻴﻪ ﻳﻌﻨﯽ هﺴﻤﺮ ﺗﺰار ﻧﻔﻮذی راوان ﻳﺎﻓﺖ و واﻳﻦ ﻧﻔﻮذ راﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺁﻟﻤﺎن و ﭘﻴﺮوان ان ﮐﺸﻮر در روﺳﻴﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺖ .راﺳﭙﻮﺗﻴﻦ در ﺳﺎل 1916ﺑﻪ ﺳﺪت ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﺷﺮاف روﺳﻴﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ. 2ـ ?Qui est Ky 3ـ در اواﻳﻞ ﻧﻮاﻣﺒﺮ ،1982ﻳﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺘﺎب »ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ« ﺑﺮای ﭼﺎپ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﻮد ،ﺟﻴﻤﯽ ﮐﺎرﺗﺮ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮرﺳﺎﺑﻖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺣﻮادث دوران رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮر ﺧﻮد را ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﺑﺎ ﺣﻔﻆ اﻳﻤﺎن« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺖ .ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﮐﺎرﺗﺮ در ﺑﺎر ٌﻩ ﺳﺎﻟﻴﻮان و اﺷﺎرﺗﺶ درﻣﻮرد ﺳﺮدرﮔﻤﯽ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺰارﺷﺎت ﺿﺪ و ﻧﻘﻴﺾ ﺳﻔﻴﺮ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و دﻳﮕﺮ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ در واﺷﻨﮕﺘﻦ اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،دﻗﻴﻘًﺎ ﻣﻮﮐﺪ ﻧﻈﺮات و ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ هﺎی ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر اﺳﺖ .ﺳﺎﻟﻴﻮن ﺑﻪ رواﻳﺖ ﮐﺎرﺗﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖ: در 28اﮐﺘﺒﺮ 1978ﺳﺎﻟﻴﻮان ﺗﻠﮕﺮاﻓﯽ ﺑﻪ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن» :ﺷﺎﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻨﺼﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از ﻳﮏ ﺳﻮ ارﺗﺸﻴﺎن را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و از ﺳﻮی دﻳﮕﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺤﻮﻟﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل را رهﺒﺮی ﮐﻨﺪ ...ﻣﻦ ﺑﺎ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺬاﮐﺮﻩ ای ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﻢ) .«..از ﮐﺘﺎب »ﺑﺎ ﺣﻔﻆ اﻳﻤﺎن« ص(439 . در اواﻳﻞ ﻧﻮاﻣﺒﺮ ﺳﻔﻴﺮ ﻣﺎ ،ﺳﺎﻟﻴﻮان ،اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺦ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ رهﺒﺮان »اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن« ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎﻳﻞ دارد ،اﺧﺘﻴﺎرات و اﻣﮑﺎﻧﺎت دﺧﺎﻟﺖ در ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ دادﻩ ﺷﻮد) .هﻤﺎن ﮐﺘﺎب ص(440 . اواﺧﺮ ﺳﺎل ﺷﺎﻩ ،ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر را ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاری ﻣﻴﺎﻧﻪ رو و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮد ٌﻩ ﻏﺮب ﺑﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و او ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .اﻳﻦ رهﺒﺮ ﺟﺪﻳﺪ از ﺧﻮد ﻗﺪرت واﺳﺘﻘﻼﻟﯽ ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺗﺤﻴﺮ ﻧﺸﺎن داد ...در روزهﺎی اول ﻣﺎﻩ ژاﻧﻮﻳﻪ 1979ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻤﮑﻦ
115
ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﺘﻴﺎر )ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ هﺮ ﮔﺰ از ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮد( ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﻮﺟﻮد اﻳﺮان ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ای ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ ...وﻟﯽ ﺳﻔﻴﺮ ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻴﻮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻧﺘﺨﺎب هﺎی ﺷﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻴﻢ و ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠ ٌﻪ او را از اﻳﺮان ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﮑﻮﺷﻴﻢ ﻧﻮﻋﯽ دوﺳﺘﯽ و اﺗﺤﺎد ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزﻳﻢ) ...هﻤﺎن ﮐﺘﺎب ﺻﻔﺤﺎت (443-442 ﭼﻮن ﺳﺎﻟﻴﻮان ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد اﻃﻼﻋﺎت دﻗﻴﻘﯽ از ارﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪهﺪ ...ﻣﻦ ﺑﻪ ژﻧﺮال هﻮﻳﺰر دﺳﺘﻮر دادم ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ را در اﻳﺮان اﻧﺠﺎم دهﺪ ...در 4ژاﻧﻮﻳﻪ 1979ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮادوﻟﻮپ رﻓﺘﻢ ...دﺳﺘﻮراﺗﻢ دال ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮدﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دارد ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺷﺎﻩ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﻨﻴﻢ ،اﻣﺎ در ﺁن روزهﺎ ﻧﺤﻮ ٌﻩ رﻓﺘﺎر ﺳﻔﻴﺮﻣﺎ ﺳﺎﻟﻴﻮان ﮐﻪ ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮش ﻓﻘﻂ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪون ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺑﺮود ،ﻣﻮﺟﺐ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ذهﻦ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﺳﺎﻟﻴﻮان اﺣﻮاﻻت ﺟﻨﻮن زدﻩ و ﻋﺼﺒﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ...ﻣﻦ هﻨﻮز ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺑﻌﺾ ﮔﺰارش هﺎ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﺮاﻳﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮔﺰارﺷﺎت ﻧﻪ دﻗﻴﻖ ﺑﻮدﻩ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺎدل ﻓﮑﺮی ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .ﺳﺎﻟﻴﻮان ﻣﺼﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ از ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﻴﻢ ...ﮔﺰارش هﺎی ﺳﺎﻟﻴﻮان در ﻣﻮرد ارﺗﺶ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﮔﺰارﺷﺎت هﻮﻳﺰر ﻣﻐﺎﻳﺮت و ﺗﻀﺎد داﺷﺖ ...ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت هﺎی هﻮﻳﺰر ﻣﯽ ﺷﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد. )هﻤﺎن ﮐﺘﺎب ﺻﻔﺤﺎت (444-443 ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺳﺎﻟﻴﻮان ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ اﺻﺮارش ﺑﺮای دﻳﺪار ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ و رﻳﺨﺘﻦ ﻃﺮح و ﻧﻘﺸﻪ ای ﺑﺎ او اداﻣﻪ ﻣﯽ داد ...ﻇﺎهﺮا ﺳﺎﻟﻴﻮان ﺿﺎﺑﻄﻪ ﺑﺮﺧﻮد و ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ دادﻩ ﺑﻮد .ودر ﺗﺎرﻳﺦ 10ژاﻧﻮﻳﻪ ﺑﺮای وﻧﺲ ﺗﻠﮕﺮاﻓﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ در ﻣﺮز ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺑﻮد ...از ﻋﺮﺿ ٌﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻠﯽ ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻨﻄﻘﯽ در ﺑﺎر ٌﻩ اوﺿﺎع ﺑﻐﺮﻧﺞ اﻳﺮان ﮐﺎﻣﻼ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮد ...در هﻔﺘﻪ هﺎی اﺧﻴﺮ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺖ دادن هﺎﻳﺶ )از ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﺑﺪون ﻗﻴﺪ و ﺷﺮط از ﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺻﺪ در ﺻﺪ ازﺧﻤﻴﻨﯽ( ...اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .از وزﻳﺮ ﺧﺎرﺟﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ از ﺗﻬﺮان اﺣﻀﺎر ش ﮐﻨﺪ ،وﻟﯽ) ...هﻤﺎن ﮐﺘﺎب ص (446 در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﻦ از هﻮﻳﺰر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎزﮔﺮدد و ﮔﺰارﺷﯽ ﺣﻀﻮری ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﺪ .او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻔﺎوت ﻓﺎﺣﺸﯽ ﻣﻴﺎن ﺗﻌﺒﻴﺮ او و ﺳﺎﻟﻴﻮان از ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ...ﺳﺎﻟﻴﻮان ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ دردﺳﺮ ﻣﺮا ﻓﺮاهﻢ ﺁوردﻩ ﺑﻮد.ﻳﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ اﺧﺒﺎر اﻓﺴﺎﻧﻪ وار در واﺷﻨﮕﺘﻦ )از ﻃﺮف ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺨﺘﻠﻒ( ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد) ...هﻤﺎن ﮐﺘﺎب ص(449 .
116
7 ﺷﻮروی ﺷﺎﻩ را ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ داد دراواﻳﻞ ﻣﺎﻩ ژاﻧﻮﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻳﮏ ژﻧﺮال ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم هﻮﻳﺰر Huyserدر ﺗﻬﺮان اﺳﺖ .او را ﻧﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم وﻧﻪ در هﻴﭻ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﺎ اوﺗﻤﺎﺳﯽ داﺷﺘﻢ ،ﻓﻘﻂ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ هﻮﻳﺰر اﻓﺴﺮ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ و ﻣﻌﺎون ژﻧﺮال اﻟﮑﺴﺎﻧﺪر هﻴﮓ A.Haigاﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻧﻴﺮوهﺎی ﭘﻴﻤﺎن ﺁﺗﻼﻧﺘﻴﮏ ﺑﻮد. اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻣﺘﻌﺎرف ذهﻦ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻧﮑﺮد ،ﭼﻮن ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ،ژﻧﺮال هﺎی ﺧﺎرﺟﯽ وﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ را داﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮرد ﻣﺎ ﻣﯽ دادﻧﺪ .ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻋﺮﻳﺾ و ﻃﻮﻳﻠﯽ در اﻳﺮان داﺷﺖ .ﭼﻨﺪ هﺰار ﻣﺸﺎور ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ از ﺧﺰاﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺰد درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ رﻗﻢ ﻣﺎﻟﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ای ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ از اﻳﻦ ﻣﺸﺎورﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻًﺎ و از ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ هﺎ ﻋﻤﻮﻣًﺎ ﺷﻨﻮاﻳﯽ داﺷﺖ .وﻗﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ: »ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺮﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻩ ام« .در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻨﻄﻘﯽ اﺳﺖ. ﻧﻪ ﺷﺎﻩ و ﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ،هﻴﭻ ﮐﺪام ﺣﻀﻮر اﻳﻦ ژﻧﺮال ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ را ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع ﻧﺪادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ :در ﻇﺎهﺮ ژﻧﺮاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ژﻧﺮال هﺎ اﻓﺰودﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﻗﺶ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ درﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﺑﻮد و در ﭘﺮﺗﻮ ﺣﻮادث ﺑﻌﺪی اهﻤﻴﺖ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪ :زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﺷﺎﻧﻪ از زﻳﺮ ﺑﺎر وﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮد ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ،ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﻗﺒﻞ از دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺮوهﺎ دوﻟﺖ ﻣﺮا رهﺎ ﮐﺮد. ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻮﻳﺰر ﻣﺬاﮐﺮاﺗﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ .دراﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ هﻢ ﻣﺴﺄﻟﻪ ای ﻏﻴﺮ ﻋﺎدی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ،اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻌﺎون هﻴﮓ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﯽ اﻣﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺮای ﺧﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﻳﺎ ﺁن ﻧﻮع هﻮاﭘﻴﻤﺎ و ﻳﺎ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻓﻨﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ او ﻣﺸﻮرت ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺳﻔﺮ او ﺑﻪ اﻳﺮان ،ﺳﻔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻧﻴﺮوهﺎی ﭘﻴﻤﺎن ورﺷﻮ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪازد و در ﭘﯽ ﻳﺎﻓﺘﻦ دﻻﻳﻞ اﻳﻦ ﺑﺎزدﻳﺪ ﺑﺮﺁﻳﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻀﻮر هﻮﻳﺰر ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺁراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮد ،وﻟﯽ ﻳﮑﯽ از ﮔﺮﻩ هﺎی ﻣﺘﻌﺪد ﮐﻼف ﺳﺮ درﮔﻢ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﻳﮏ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ ،اﻣﮑﺎن ﺑﺎز ﮐﺮدن هﻤ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁن واﺣﺪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﺮﺳﻴﺪم: هﻮﻳﺰر در اﻳﻦ ﻣﺬاﮐﺮات ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟ اﻃﻼع داﺷﺘﻴﺪ ﮐﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻗﺒﻞ از ﻋﺰﻳﻤﺖ او را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻤﻮل ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ژﻧﺮاﻟﯽ ﻋﺎﻟﯽ رﺗﺒﻪ را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺑﭙﺬﻳﺮد ،وﻟﯽ ﻣﻦﻗﺼﺪ دﻳﺪار او را ﻧﺪارم .اﮔﺮ ﺣﺮف هﺎی ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ ﻣﯽ زﻧﺪ ﮐﻪ درﺟﻬﺖ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮔﻮش ﮐﻨﻴﺪ وﻟﯽ اﮔﺮ در ﺑﺎرﻩ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﮐﻪ در ﺻﻼﺣﻴﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ اﻇﻬﺎرﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺣﺮف هﺎﻳﺶ را ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ .ﺷﻤﺎ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن او ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ .اﮔﺮ در ﮐﺎری ﻣﺼ ّﺮ ﺑﻮد ﻣﺴﺄﻟﻪ را ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارﻳﺪ. هﻮﻳﺰر ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ،ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺮوی درﻳﺎﻳﯽ ،ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺮوی زﻣﻴﻨﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ در ﺗﻤﺎس ﺑﻮد وﻟﯽ ﺳﺮوﺻﺪای ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ .ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﮐﺎر و ﻣﺸﻐﻠﻪ
117
داﺷﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﺖ و ﺁﻣﺪهﺎی او از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ هﺎی ﮐﻢ اهﻤﻴﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ ﺁﻣﺪ .اﮔﺮ اﻃﻼع ﻣﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮای اﺟﺮای ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮدم ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ دو رﻓﺘﺎر را ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮم :ﻳﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از ﮐﺸﻮر اﺧﺮاﺟﺶ ﮐﻨﻢ ﻳﺎ اﺣﻀﺎرش ﻧﻤﺎﻳﻢ و ﺑﻴﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ. رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک را ﻣﺎﻣﻮر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﺮ از ﻃﺮف هﻮﻳﺰر رﻓﺘﺎری ﻣﺸﮑﻮک دﻳﺪ ﻣﺮا ﻣﻄﻠﻊ ﺳﺎزد. ﻣﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ درواﺷﻨﮕﺘﻦ ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ روﺷﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻔﻴﺮ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ،وﻳﻠﻴﺎم ﺳﻮﻟﻴﻮان ،ﺳﺎزﻣﺎن »ﺳﻴﺎ« و دﻳﮕﺮان و در ﺁن اواﺧﺮ ژﻧﺮال هﻮﻳﺰر ﺟﻤﻊ ﺁوری ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ روی ﻣﻴﺰ ﮐﺎرﺗﺮ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ هﺮﮐﺪام دﻳﮕﺮی را ﺧﻨﺜﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺗﺮدﻳﺪهﺎ و ﺗﺰﻟﺰل هﺎ ازهﻤﻴﻦ وﺿﻊ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ .ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ هﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر از ﻃﺮﻳﻖ اﻓﺴﺮان ﻳﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﻔﺎرت ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻳﺎ از راﻩ هﺎی دﻳﮕﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ رواﺑﻄﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزﻧﺪ .ﻗﺒﻸ ﻳﻌﻨﯽ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻣﻨ ٌﻪ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎت وﺳﻴﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﺑﻪ ارﺗﺶ ﮔﺎﻩ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻣﺎد ٌﻩ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻼهﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻔﻮذ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺮ ارﺗﺶ وﺟﻮد داﺷﺖ وﻟﯽ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺿﺪ وﻧﻘﻴﺾ و ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮد. ﺗﺼﻮرﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ژﻧﺮال هﻮﻳﺰر درﻣﺮﺣﻠ ٌﻪ اول اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﮐﻮدﺗﺎی ژﻧﺮال هﺎ ﺷﻮد .ﺁﻳﺎ ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻪ از اﻓﺴﺮان ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻮدﺗﺎ ﻧﺰﻧﻨﺪ؟ ﺗﻤﺎم ﻗﺮاﻳﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .اﻳﻦ ژﻧﺮال هﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ ،وﻗﺘﯽ ﮐﺸﻮر ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﻬﺎ داﺷﺖ در اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ .اﻳﻦ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ در 12ﻓﻮرﻳﻪ ) 22ﺑﻬﻤﻦ( ﺁﺷﮑﺎرا ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺷﺪ .هﻮﻳﺰر ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ :دوﻟﺖ هﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺎل ﺑﺨﺘﻴﺎر ،ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ ﻳﺎ ﺑﺎزرﮔﺎن ،ﮐﻮدﺗﺎ درﮐﺎرﻧﻴﺴﺖ! ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﺼﺪ او از اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد »اﻋﻼم ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ« ﺑﻪ ژﻧﺮال هﺎ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و درﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﺠﺎد اﻳﻦ ﺧﻄﺮ ﮐﻪ ﻣﻼهﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻼﻣﺎﻧﻊ ﺳﻔﺎرت ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ را اﺷﻐﺎل ﮐﻨﻨﺪ .ﻓﻘﻂ ﺁدﻣﯽ ﻣﺨﺒﻂ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺷﻮد. در هﺮ ﺣﺎل ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺪت ﮔﺮاﻳﺶ هﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ او ﺑﺮای ژﻧﺮال هﺎ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب و اﺧﺘﻴﺎری ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﺜﻼ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ :اﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﺎن ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ از دوﻟﺖ ﺑﺨﺘﻴﺎر ﻳﺎ از دوﻟﺖ ﺑﻌﺪ از ﺁن ،ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﻴﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮدﻳﺪ ﮐﻨﺎر ﺑﺮوﻳﺪ وﻟﯽ ﻳﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻴﺪ و ارﺗﺶ را ﺁﻣﺎد ٌﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ.1 اﻳﻦ راﻩ ﺣﻞ ﻧﻬﺎﻳﯽ از ﻃﺮف ﻳﮏ ژﻧﺮال ﺧﺎرﺟﯽ ،ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﺸﻮر ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ژﻧﺮال هﺎی ﻣﺎ در هﻤﻴﻦ ﺣﺪ هﻢ اﻗﺪاﻣﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﯽ و از هﻢ ﮔﺴﻴﺨﺘﮕﯽ ﮐﺎﻣﻞ ارﺗﺶ راﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ،ﭘﺎدﮔﺎن هﺎ را در ﻣﻌﺮض ﻏﺎرت اراذل و اوﺑﺎﺷﯽ ﻗﺮار دادﻧﺪ ﮐﻪ از اﻃﺮاف و اﮐﻨﺎف ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد راﺑﻪ ﺳﻼح هﺎی ﺳﺒﮏ ﻣﺴﻠﺢ ﺳﺎزﻧﺪ و ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ ﺧﺎک و ﺧﻮن ﺑﮑﺸﻨﺪ. درهﺮ ﺻﻮرت ،ﺳﺎﻟﻴﻮان ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن ﻣﻼﻳﺎن ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪ داﺷﺖ وهﻮﻳﺰر ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺟﻠﻮی ﮐﻮدﺗﺎی ارﺗﺶ را ﺑﮕﻴﺮد .اﺳﻨﺎدی ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ هﻤﻪ در ﺗﺎﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ اﺳﺖ .ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﺎ هﻮﻳﺰر ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﻳﺎﺧﻴﺮ ،در هﺮ ﺣﺎل اﮔﺮ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﺣﻀﻮر ﺷﺨﺺ ﺳﻮﻣﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﺎزرﮔﺎن زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ و هﻮﻳﺰر ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ زﺑﺎن ﻣﺸﺘﺮﮐﺸﺎن ﺷﻮد ،ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﺪ .ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺪم هﻢ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ .ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ :در اواﺧﺮﺁن هﻔﺘ ٌﻪ
118
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎز ،ﻣﻘﺪم ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎزرﮔﺎن ،ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻗﻮل دادﻩ ﺑﻮد درﺳﻤﺖ رﻳﺎﺳﺖ ﺳﺎواک اﺑﻘﺎﻳﺶ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ،ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .در ﺁن روزهﺎ ﻣﻦ ﻓﺮاﻏﺖ اﻳﻨﮑﻪ وﻗﺘﻢ را ﺻﺮف اﻳﻦ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ،ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﺁﺷﯽ درﺣﺎل ﭘﺨﺘﻦ اﺳﺖ در اﺧﺘﻴﺎرم ﻧﺒﻮد .ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ هﻮﻳﺰر ،در هﺮ ﺣﺎل ﻣﺜﺒﺖ ﻧﺒﻮد و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺟﺮﻳﻤﻪ اش را ﭘﺮداﺧﺖ. ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از ﭘﻴﺎﻣﺪهﺎی ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن ﻣﻦ در زﻣﻴﻨ ٌﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ،ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺧﺸﻢ ﺷﻮروی هﺎ ﺑﻮد .رواﺑﻂ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺷﻮروی ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی دوران ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط ﻣﺼﺪق هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪ .اﺧﺘﻼف هﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺁﻧﻬﺎ در ﺑﺎر ٌﻩ ﺟﻨﮓ 6روزﻩ دﻧﺒﺎﻟﻪ هﺎی ﺟﺪی ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮد. ﺑﺮژﻧﻒ ،ﮐﺎﺳﻴﮕﻴﻦ و ﭘﺎدﮔﻮرﻧﯽ هﻤﻪ ﺳﻔﺮهﺎی رﺳﻤﯽ ﺑﻪ اﻳﺮان ﮐﺮدﻧﺪ و در ﺗﻤﺎم ﺳﺨﻦ هﺎ و ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎ ،ﻣﺮزهﺎی ﻣﺸﺘﺮک ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﻔﺖ »ﻣﻄﻤﺌﻦ« و رواﺑﻂ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﻔﺖ »دوﺳﺘﺎﻧﻪ« وﺻﻒ ﻣﯽ ﺷﺪ. هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻼهﺎ ﺑﻪ ﺣﻤﻼت ﺷﺪﻳﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎﻩ دﺳﺖ زدﻧﺪ ،روس هﺎ از ﻧﺸﺎن دادن هﺮ ﻧﻮع واﮐﻨﺸﯽ ﺧﻮدداری ﮐﺮدﻧﺪ .در ﺳﺮاﺳﺮ ﭘﺮاودا Pravda 2ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮف دو ﭘﻬﻠﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺨﺼﺼﻴﻦ ﮐﺮﻣﻠﻴﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﺑﺎرﻩ اش ﺗﻌﺒﻴﺮ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ ،ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﻮد .وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از رهﺒﺮان ﻣﻠﯽ و ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺁدﻣﯽ ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮات واﮔﺬار ﻣﯽ ﺷﻮد ،رﻓﺘﺎرﺷﺎن از اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻓﺮدا ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮد .ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ را از ﮐﻮرﻩ ﺑﻪ در ﺑﺮد ،ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﻇﺮاﻓﺖ را ﺑﻪ ﺧﺮج دهﻨﺪ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ، ﺑﺪﮔﻮﻳﯽ را ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ و وﻗﺘﯽ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﺮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﻻاﻗﻞ از ﺑﻌﺾ ﻗﺴﻤﺖ هﺎ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ ﺣﺮف هﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮدﻩ ای هﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺳﻨﮕﺶ را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﯽ زدﻧﺪ ،وﻗﺎﺣﺖ اﻳﻦ ﺣﻤﻼت ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. از اﻳﻦ رو ﺑﻪ ﺁن رو ﺷﺪن ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﻮروی ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد روزی درﺟﻮاﻧﯽ ام اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ از ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ٌﻩ رادﻳﻮﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ رﻳﺒﻦ ﺗﺮوپ Ribbentrop 3ﺑﻪ ﻣﺴﮑﻮ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﻋﺪم ﺗﻌﺮض را اﻣﻀﺎ ﮐﻨﺪ .اﻳﻦ اﺗﺤﺎد ﻣﻮﺣﺶ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ،1939ﺑﻴﻦ ﺁﻟﻤﺎن هﻴﺘﻠﺮی و روﺳﻴﻪ اﺳﺘﺎﻟﻴﻨﯽ، در ﺁن زﻣﺎن ﺳﺨﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁوردﻩ ﺑﻮد .وﻟﯽ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺗﺤﻴﺮم از رﻓﺘﺎر ﺷﻮروی هﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮد ،ﭼﻮن دﻳﮕﺮ دﺳﺘﮕﻴﺮم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﻮروی ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ از ﺗﻀﺎد و ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ اﺳﺖ. اﻳﻦ را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺁﻧﺎن ﻗﺒﻞ از هﺮ ﭼﻴﺰ از دﻳﺪ ﻋﻤﻠﯽ اﺳﺖ. ﺧﺸﻢ ﺁﻧﻬﺎ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدﻧﺪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ دوﻟﺖ ﻣﻦ در ﺑﺮﻗﺮاری ﻧﻈﻢ و ﺁراﻣﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد ،ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ .ﻃﺒﻖ ﻣﻮاﻓﻘﺖ هﺎی ﻳﺎﻟﺘﺎ ،4اﻳﺮان در ﻣﻨﻄﻘ ٌﻪ ﻧﻔﻮذ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻏﺮﺑﯽ ﻗﺮار دارد و هﺮ ﻋﺎﻣﻞ ﺟﺪﻳﺪی ﮐﻪ ﺛﺒﺎت ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ از دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪازد – و ورود ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای هﺮ ﻧﺎﻇﺮ هﻮﺷﻤﻨﺪی ﻳﮑﯽ از هﻤﻴﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﻮد – روس هﺎ را ﺑﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪن اﻳﺮان ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻠﻮک ﺷﺮق اﻣﻴﺪوار ﻣﯽ ﺳﺎزد. ادوارد ﻣﺎﺳﮑﯽ E.Muskieدرﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ» :ﺗﺠﺰﻳﻪ اﻳﺮان ،راﻩ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻧﻔﻮذ ﺷﻮروی را در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس هﻤﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ« .از اﻳﻦ دﻳﺪ دﻳﭙﻠﻤﺎﺳﯽ ﺷﻮروی ﻣﺮا از وزارت اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺟﺪی ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. 1ـ هﻮﻳﺰر در ﮐﺘﺎب ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻧﮕﺎرش ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﯽ ﮔﺬارد ﮐﻪ ﺑﺨﺘﻴﺎر ﻣﺮد ﻣﻴﺪان ﻣﺼﺎف ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ و از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﭘﻴﺮوی از دﺳﺘﻮرات ﻧﻈﺎﻣﯽ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﺑﺮاز ﺗﺄﺳﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
119
2ـ ﻣﻌﻨﺎی ﻟﻐﻮی »ﭘﺮاودا« ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ و ﻧﺎم ﻧﺸﺮﻳﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺎرﮔﺮان ﺳﻨﺖ ﭘﺘﺮزﺑﻮرگ در 5ﻣﻪ 1912ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاری ﺷﺪ .اوﻟﻴﻦ ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﺁن اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺑﻮد و دراﮐﺘﺒﺮ 1917اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ارﮔﺎن ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮروی ﮔﺮدﻳﺪ. 3ـ رﺑﻴﻦ ﺗﺮوپ )ﻳﻮاﺧﻴﻢ ﻓﻮن( ) (1946-1893ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ درﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول اﻓﺴﺮ ارﺗﺶ ﺑﻮد و ﭘﺲ از ﺁن ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﭘﺮداﺧﺖ .ﺳﭙﺲ در ﺳﺎل 1932ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺣﺰب ﻧﺎزی در ﺁﻣﺪ ،ﻣﺪﺗﯽ ﺳﻔﻴﺮ ﺁﻟﻤﺎن در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮد و در ﺳﺎل 1938 وزﻳﺮ اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ﺷﺪ و در ﺳﺎل 1939ﻗﺮارداد ﻋﺪم ﺗﻌﺮض را ﺑﺎ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ اﻣﻀﺎ ﮐﺮد .رﻳﺒﻦ ﺗﺮوپ در دادﮔﺎﻩ ﻧﻮرﻧﺒﺮگ ﻣﺤﮑﻤﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷﺪ. 4ـ ﻳﺎﻟﺘﺎ ﻧﺎم ﺷﻬﺮی از اﺳﺘﺎن اوﮐﺮاﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ درﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎی ﺳﻴﺎﻩ ﻗﺮار دارد .اﻳﻦ ﺷﻬﺮ از ﺗﺎرﻳﺦ 4ﺗﺎ 11ﻓﻮرﻳﻪ 1945ﻣﺤﻞ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺴﯽ ﺑﻴﻦ ﭼﺮﭼﻴﻞ،روزوﻟﺖ و اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﺑﻮد .ﻃﺒﻖ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﺮان دوﻟﺖ هﺎ در ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻳﺎﻟﺘﺎ اﺗﺨﺎذ ﮐﺮدﻧﺪ.ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ دو ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﻔﻮذ ﻏﺮب و ﺷﺮق ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻧﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻃﯽ هﻤﻴﻦ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺘﻮﺣﺎت روﺳﻴﻪ ﺗﻠﻮﻳﺤﺎ از ﻃﺮف ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ.
120
8 ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ذات ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺧﻮب ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ،ﻓﻘﻂ درﺟ ٌﻪ ﺳﺒﻌﻴﺖ او را دﺳﺘﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. روز ورود او ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ،ﻳﻌﻨﯽ اول ﻓﻮرﻳﻪ ،ﻓﺮا رﺳﻴﺪ .ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺟﻨﻮن ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺑﻮد، ازدﺣﺎم ﻋﻈﻴﻢ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻴﺪاد ﻣﯽ ﮐﺮد» ،ﻣﻬﺪی« ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ و ﻋﺒﻮس از راﻩ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺁﻓﺘﯽ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﮑﺖ اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ. 1 وﻟﯽ هﻴﭻ ﻳﮏ از اﻇﻬﺎرات او ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ دﻳﻠﻤﺎﺟﺶ ﻗﻄﺐ زادﻩ ،ﺑﻪ ﻳﮏ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﯽ داد دل ﻣﺮا ﻧﻔﺸﺮد .در ﺟﻮاب ﺳﺆال ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﭘﺲ از ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎل دوری ،در ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ وﻃﻦ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ دارﻳﺪ؟ﮔﻔﺖ: هﻴﭻ!ﻣﺮدی ﮐﻪ در ﺳﺎل 1963ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺳﭙﺲ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻴﺎﻧﺠﻴﮕﺮی ﻋﺪﻩ ای ،از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎﮐﺮوان ،از ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ،در ﺗﺮﮐﻴﻪ و ﺑﻌﺪ درﻋﺮاق در ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ را در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮔﺬراﻧﺪﻩ ﺑﻮد و 80ﺳﺎل از ﻋﻤﺮش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ،در ﻟﺤﻈ ٌﻪ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﺮ ﺧﺎک اﻳﺮان هﻴﭻ اﺣﺴﺎﺳﯽ ،هﻴﭻ رﻗﺖ و ﺗﺄﺛﺮی ﻧﺪاﺷﺖ. »هﻴﭻ!« ﭼﻪ دل ﺳﻨﮕﯽ! ﻋﺠﺐ ﻋﻨﺼﺮ ﺑﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ای! ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر ﺷﻮد ﮐﻪ ﻗﺼﺪش ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ هﻴﺠﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻮﺟﺐ دادن اﻳﻦ ﺟﻮاب ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺣﺮف ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ درد ﻧﺸﺮﻳﺎت ﺑﺨﻮرد .از ﺣﺮف ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻴﻢ .در وﺟﻮد ﺧﻤﻴﻨﯽ ذرﻩ ای ﻃﻨﺰ ﺑﻪ ودﻳﻌﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ .وﻟﯽ ﺁﻧﭽﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺗﺮ اﺳﺖ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ در او ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﻋﻮاﻃﻒ و اﺣﺴﺎﺳﺎت هﻢ ﻧﻴﺴﺖ .از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﮑﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ :او ﺧﻮد ﺑﺎرهﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ را ﺑﻪ ﺛﺒﻮت رﺳﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ. ﺷﺎﻩ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻧﻴﺶ ﺑﻮد ،در ﺳﺎل 1963ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﺶ و ﺗﺮﺣﻢ ﻧﺸﺎن داد و ﺣﺘﯽ درهﻤﺎن روز ورودش ﻣﺎ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﺟﺎن او ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوی اﻣﻨﻴﺘﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ .ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻏﻴﺮ اﻧﺴﺎن و ﺧﺒﻴﺚ ﮐﻪ در اﻣﻦ واﻣﺎن ،ﺑﻪ ﻧﻴﺖ اﻳﺠﺎد ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻠﮏ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﺮاد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻢ او ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد .ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺬارم؟ ﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن او ﮔﺮﭼﻪ ﺟﺰو ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ،ﻳﮑﯽ از در او ً ﺧﻮاﺳﺖ هﺎی ﺧﻮش ﺑﺎوراﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﮐﻔﺎرﻩ اش را ﭘﺲ ﻣﯽ دهﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻣﻦ ازﻗﺪﻳﻢ وﻧﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺪون اﺟﺎز ٌﻩ دوﻟﺖ ﺣﻖ ورود ﺑﻪ اﻳﺮان را دارﻧﺪ .ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻈﺮ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻢ و اﻣﺮوز هﻢ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻌﺘﻘﺪم و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﺟﺰو ﺣﻘﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ هﺮ ﺷﻬﺮوﻧﺪی اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮم ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ رژﻳﻢ در ﺷﻮروی از ﺣﻖ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﮐﺸﻮرﺷﺎن ﻣﺤﺮوم ﺷﻮﻧﺪ .ﺗﻨﺒﻴﻪ ﮐﺮدن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺄﻟﻪ دﻳﮕﺮی اﺳﺖ وﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪﻩ ای ﺟﺪا دارد وﻟﯽ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ .ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎﻳﺪ ،ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب را از ﮐﺸﻮری اﺧﺮاج ﮐﺮد .وﻟﯽ ﺷﻬﺮوﻧﺪ هﺮ ﻣﻠﮑﯽ ،هﺮ ﻗﺪر هﻢ ﺧﻼف ﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻤﻠﮑﺘﺶ ﺧﺎﻧ ٌﻪ اوﺳﺖ. 121
ﺷﺎﻳﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﻳﺮاﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻠﻴﺘﺶ ﻣﻮرد ﺗﺮدﻳﺪ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﺣﺮف ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ .ﭘﺪر اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ،اﻳﺮاﻧﯽ و ﻣﺎدرش هﻢ از روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺎ ﺑﻮد .اﺟﺪادش اهﻞ ﮐﺸﻤﻴﺮ ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻮد او ﻧﻮاد ٌﻩ ﺧﺎﻧﻮاد ٌﻩ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و اﻣﺜﺎل او درهﻤ ٌﻪ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ. اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ در ﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ .ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﻓﺮزﻧﺪ ﻳﮑﯽ از ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ رژﻳﻢ ﺟﻠﻮﻩ دهﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر رﺿﺎ ﺷﺎﻩ اﻋﺪام ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .در اﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪ هﻢ ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﺣﻘﻴﻘﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد :ﭘﺪر ﺧﻤﻴﻨﯽ 20ﺳﺎﻟﯽ ﻗﺒﻞ از ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ .اﻋﺪام هﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺿﺮب ﺳﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ وﻟﮕﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺶ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ ،ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ. اﻳﻦ ﺣﻮادث در دهﮑﺪﻩ ای ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﺳﺎﮐﻨﺶ ﺑﻮدﻧﺪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ .ﻇﺎهﺮًا ﻗﺒﻞ از ﺳﮑﻮﻧﺖ در ﺁن ﻣﺤﻞ ﻣﺪت هﺎی ﻣﺪﻳﺪ ،ﺳﻮار ﺑﺮ ﺧﺮ از ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ دﻳﮕﺮ ﮐﻮچ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ. ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺪر ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدی رذل ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﯽ دﻓﺎع ﺁزار ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪﻩ ،دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ و ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام ﻣﯽ ﺷﻮد – ﻧﻪ ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺪﻧﯽ – ﺁﻳﺎ در زﻣﺎن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺪاﻟﺘﯽ را داﺷﺖ؟ ﻣﻦ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ دﻳﺪم :اﻳﻦ ﻣﻼ ﮐﻪ در اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺶ ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ، ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد ،وﻟﯽ اﮔﺮ ﺧﻼﻓﯽ از او ﺳﺮﺑﺰﻧﺪ ،ﺗﻮﺳﻂ دادﮔﺎﻩ هﺎی ﺻﺎﻟﺢ وﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻀﻤﻴﻦ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ و ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺣﮑﻢ دادﮔﺎﻩ درﻣﻮردش اﺟﺮا ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ. اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از روی ﻣﻨﻄﻖ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﺮدم ،درﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﻮن، ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﯽ ﻓﮑﺮ و ﻧﻘﺾ اﺑﺘﺪاﻳﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﻮق ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮای ﻣﻨﻄﻖ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻬﻠﮑﻪ ای اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﯽ ،ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻳﮑﯽ از اﺻﻮﻟﯽ را ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺮم ﻣﯽ داﺷﺘﻢ زﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارم وﺟﻠﻮ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﭘﻠﻴﺪ را ﺑﮕﻴﺮم .وﻟﯽ ﻻزم ﺑﻮد اول از او ﻋﻤﻞ ﺧﻼﻓﯽ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ .ﻧﻤﯽ ﺷﺪ او را ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻘﺎﺻﺪی ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻣﻘﺎﺻﺪی ﮐﻪ اﺑﺮاز ﻣﯽ ﮐﺮد ،ﺑﺮﻗﺮاری ﺁزادی و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم ﺑﻮد. ﭼﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﭘﺴﻨﺪی ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اراﺋﻪ دهﻢ؟ ﻣﺮدم ﺑﺎور ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮدی ﮐﻪ از راﻩ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ 25ﺳﺎل دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ دﻋﺎی ﺧﻴﺮ و ﺳﺠﺎدﻩ و ﺗﺴﺒﻴﺢ هﻢ ﺿﻤﻴﻤﻪ دارد ،درﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ درد اﺳﻼم داﺷﺘﻨﺪ ﺟﺬب او ﺷﺪﻧﺪ و ازهﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ،ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ هﺎی ﺷﺮﻗﯽ ﺑﻪ او اﺑﻌﺎدی ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ دادﻧﺪ .زﻣﺎﻧﯽ هﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻦ رﺟﺎﻟﻪ هﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ هﻴﭻ اﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺑﺎزداﺷﺖ او ﻧﺪاﺷﺘﻢ .ﻣﻮﺟﯽ ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﺷﺪت او را ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد .ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد ،ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﻣﻦ هﻤﻮﻃﻨﺎﻧﻢ را از ﺁﻧﭽﻪ در ﺷﺮف اﺗﻔﺎق ﺑﻮد ،از ﻃﺮﻳﻖ رﺳﺎﻧﻪ هﺎ و ﻧﺸﺮﻳﺎت ﺑﺮﺣﺬر ﮐﺮدم .ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺟﺎﻧﻮر ﻣﻬﻴﺒﯽ اﺳﺖ و ﻋﺎﻣﻞ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد .ﻻاﻗﻞ اﻳﻦ ﺧﺮدﻩ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﺧﻄﺎرهﺎی ﻣﻤﮑﻦ را در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﻧﺪادم. ﺁﻳﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ،ﺑﺎ ﺳﺮوﻳﺲ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮد؟ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﻳﺎدﺁور ﺷﻮم ﮐﻪ او از اﻋﻀﺎی اﺧﻮان اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ ،ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ ﮔﺮوهﯽ ﮐﻪ ﮐﺮ ٌﻩ ارض ﺑﻪ ﺧﻮد دﻳﺪﻩ اﺳﺖ .اﺧﻮان اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺲ هﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎی ﻗﺪﻳﻢ وﻋﻤﻴﻖ دارﻧﺪ .اﺳﻨﺎد ﻣﻮﺟﻮد ﺷﺎهﺪ اﻳﻦ ﻣﺪﻋﺎﺳﺖ .از ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻼهﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر اﻋﻢ و ﺑﺎ اﻋﻀﺎی اﺧﻮان اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺧﺺ ،رواﺑﻂ ﻧﺰدﻳﮏ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﻴﺴﻪ ای ﺳﻴﺎﺳﯽ ﭼﻴﺪﻩ اﻧﺪ ،ﻳﺎ ﮐﻮدﺗﺎﻳﯽ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ،ﺑﺎﮐﻤﮏ و هﻤﺪﺳﺘﯽ ﻣﻼهﺎ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .اﺧﻮان اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ دﺳﺖ در دﺳﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ هﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﺎﺻﺮ در ﻣﺼﺮ ،ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎﻩ
122
اﻳﺮان ،ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﻴﻦ وﻋﻠﻴﻪ ﺳﺎدات ﺗﻮﻃﺌﻪ ﮐﺮدﻧﺪ .درهﻤﻪ ﺟﺎ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﺑﺎ ﺳﺮوﻳﺲ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻻاﻗﻞ از ﻃﺮﻳﻖ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ اﺧﻮان اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ، در راﺑﻄﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ. در هﺮ ﺣﺎل ﺳﺮوﻳﺲ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن در ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐﺎر ﮐﺮد .ﺁن ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻮﭼﮑﯽ از اﻳﻦ ﺗﻮدﻩ ﻳﺦ ﻣﻮاج ﮐﻪ از ﺁب ﺑﻴﺮون اﺳﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﮐﻤﮑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ رادﻳﻮی ﺑﯽ .ﺑﯽ .ﺳﯽ .ﺑﻪ او ﻧﻤﻮد .اﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ٌﻩ رادﻳﻮﻳﯽ وﺳﻴﻠ ٌﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺆﺛﺮی در اﻳﺮان اﺳﺖ .ﻳﮑﯽ از دﻻﻳﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف رادﻳﻮی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﻪ هﺮ ﮔﺰ ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﮕﻮش ﻧﻤﯽ رﺳﺪ ،ﺧﻮب ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﻔﻴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رادﻳﻮﻳﯽ هﻢ ازﻣﻤﻠﮑﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺪارﻳﻢ؟اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن هﻢ ﻧﺪارد .درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ در اﻳﻦ دو ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻴﺶ از ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ! ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﮐﺸﻮرهﺎی ﺁﻓﺮﻳﻘﺎﻳﯽ و ﺁﺳﻴﺎﻳﯽ ﺗﻮﺟﻪ دارد ودرﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﻣﺪاﻓﻊ هﺪف هﺎی واﻻﺳﺖ .ﭼﺮا ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟ ﻻ ﺑﯽ .ﺑﯽ .ﺳﯽ .ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دﻟﻴﻞ دراﻳﺮان از اﻋﺘﺒﺎر ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ای ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ .او ً درﻃﻮل ﺟﻨﮓ دوم ﺟﻬﺎﻧﯽ اﺧﺒﺎر ﻧﺴﺒﺘًﺎ درﺳﺖ و واﻗﻌﯽ را ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد.ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻧﺴﻞ ﺑﺴﻴﺎری از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺗﺼﻮر ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ هﻨﻮز اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ،اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن دوران ﻣﻠﮑ ٌﻪ وﻳﮑﺘﻮرﻳﺎ و اوﻟﻴﻦ ﻧﻴﺮوی درﻳﺎﻳﯽ دﻧﻴﺎﺳﺖ و ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺎ ﺛﺒﺎت ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺁن اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد .ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ: »اﻧﮕﻠﻴﺲ هﺎ ﺁدم هﺎی ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ هﺴﺘﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﭼﻴﺰی ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺮت و ﺑﯽ اﺳﺎس ﻧﻴﺴﺖ«. ﺣﺮف هﺎﻳﯽ ﮐﻪ از واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻳﺎ ﻣﺴﮑﻮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﺑﺎ ﻗﻴﺪ اﺣﺘﻴﺎط ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﺒﺮ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻀﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای ﺻﺤﺖ ﮔﻔﺘﻪ هﺎﺳﺖ. ﺳﺎل هﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﺑﻮدم ،ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﮐﺎﻓﯽ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮاهﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪم .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻀﻮ هﻴﺎت اﺟﺮاﻳﻴﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ ﺑﻮدم ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﺮ ﺑﺎزار ﺣﺎﮐﻢ اﺳﺖ .هﻤﺎن ﺑﺎزار ﮐﺬاﻳﯽ ﮐﻪ از ﺑﺴﻴﺎری ﺟﻬﺎت ﻣﻨﻔﻮر اﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺁﻟﺖ دﺳﺖ اﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد .وﻗﺘﯽ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﻪ ﺑﺎزارﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﻴﻼت ﻣﺎ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻃﻼع دهﻢ ،ﺑﺎرهﺎ از زﺑﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻨﻴﺪم: اﻻن ﺑﯽ .ﺑﯽ .ﺳﯽ .را ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم .ﻇﺎهﺮًا ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺎزار ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد.وﻣﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮدم ﺟﻮاب ﺑﺪهﻢ: ﺷﻤﺎ اﻃﻼﻋﺎﺗﺘﺎن از ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ ،ﭼﻮن ﮐﻤﻴﺘﻪ هﻨﻮز ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻈﺎهﺮات را ﻗﺎﻋﺪﺗًﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺑﻼغ ﮐﻨﻢ. اﻣﮑﺎن داﺷﺖ اﻋﺘﺼﺎﺑﯽ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﻮد ﮐﻪ هﻴﭻ ﻳﮏ از اﺣﺰاب دﺳﺘﻮرش را ﻧﺪادﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ و درﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺼﻤﻴﻤﺶ درﻟﻨﺪن و ﺗﻮﺳﻂ ﻳﮑﯽ از ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎن ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺨﻴﻞ اﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ٌﻩ رادﻳﻮﻳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ :ﭼﻮن ﺻﺪای ﻟﻨﺪن وﺣﯽ ﻣﻨﺰل ﺑﻮد. ﺑﯽ .ﺑﯽ .ﺳﯽ .ﺑﺮای ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﮑﺘﺶ و اﺷﺎﻋ ٌﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁن ،ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺒﻞ از ﺁن ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ وارد اﻳﺮان ﺷﻮد ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ از او ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد .اﻧﮕﻠﻴﺲ هﺎ هﺮﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ» :ﺑﯽ.ﺑﯽ .ﺳﯽ .ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺴﺘﻘﻞ از دوﻟﺖ اﺳﺖ« اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن هﻢ ﻣﺜﻞ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و دﻳﮕﺮ ﻻ از ﻃﺮف دوﻟﺖ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﺸﻮرهﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮدﺟ ٌﻪ وﺳﺎﻳﻞ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺟﻤﻌﯽ ﺁن اﺻﻮ ً ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺑﺮای هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﻗﻴﻖ ﺷﺪن در ﻟﺤﻦ ﺑﯽ .ﺑﯽ .ﺳﯽ .ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪ داﺷﺖ. ﭼﻮن ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد راﺧﺎرج ﻣﺮزهﺎ ﻧﮕﻪ دارم وﻧﻪ او را ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻓﺖ رﺳﺎﻧﯽ اش ﺷﻮم ،ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم راﻩ ﺣﻠﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ و دوﺳﺘﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺑﺎ ﺷﺪت وﺿﻌﻒ ﺑﻪ اهﺪاف ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺟﺬب ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﺒﻴﻨﻢ. 123
دﻳﺪار ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻧﺎﻓﻊ ﺁﻣﺪ ،ﭼﻮن هﻢ ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ دﻣﺪﻣﯽ ﻧﺒﻮد و هﻢ ﻣﺘﺪﻳﻦ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺳﻮاﺑﻖ و ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ هﺮ دوی ﻣﺎ ﻃﯽ ﻣﺒﺎرزات ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺧﻔﻘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺮﮐًﺎ در زﻧﺪان هﺎی ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﻋﺎﻣﻞ دﻳﮕﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻳﺪار ﺣﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺳﺮوﺻﺪاﺗﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽ ﺷﺪ .از دﮐﺘﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ، رﺋﻴﺲ اﺳﺒﻖ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮان ،ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را در ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﭙﺬﻳﺮد و ﭼﻮن اﻣﺮوز او در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺪون وﺣﺸﺖ از اﻳﻨﮑﻪ ﺻﺎﻋﻘ ٌﻪ ژوﭘﻴﺘﺮ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﻧﺎزل ﺷﻮد ،ﻧﺎﻣﺶ را ﺑﺒﺮم و درﺿﻤﻦ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای اﻇﻬﺎر ﺗﺸﮑﺮ از او اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻢ .ﻣﺎ ﺣﺪود ﻳﮑﺴﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ .ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻈﺮات ﻣﻦ ﺑﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﺟﻮاب ﻣﯽ داد: ﺣﺮﻓﺖ درﺳﺖ اﺳﺖ.ﭘﺲ ﭼﺮا هﻤﺎﻧﺠﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ روﺷﯽ واﺣﺪ ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟ در اﺻﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎ اﺧﺘﻼف و ﺑﺮﺧﻮردی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد ﮐﻪ درﻋﻤﻞ ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷﻨﻴﺪﻩ ام ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دارد ﺗﺮا ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮش ﮐﻨﺪ .ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺎ اوﮐﺎرﮐﻨﯽ؟ ﺁﺳﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد .او ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ و ﺗﻮ اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﺎ هﻢ ﺷﺒﻴﻪ هﻢ اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ ،اﻣﺎهﻨﻮز اﻣﮑﺎن ﺗﻮاﻓﻖ در ﺑﺎر ٌﻩ ﺑﺴﻴﺎری ﻧﮑﺎت رادارﻳﻢ. درﺳﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ ﮐﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ،ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً در اﻳﻦ ﻓﻀﺎی هﻴﺠﺎن زدﻩ.ازاﻳﻦ ﺣﺮف ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ هﻤﮑﺎری ﺑﻴﻦ ﺁن دو ،راﻩ ﺣﻞ دﻟﺨﻮاﻩ ﻧﺒﻮد ،ﻣﻊ هﺬا ﺑﺎزرﮔﺎن ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺑﻪ هﻤﮑﺎری ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد. ﭼﺮا؟ در اداﻣ ٌﻪ ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮهﺎ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﭼﻨﻴﻦ رؤﻳﺎﻳﯽ در ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮورد» :ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺗﻬﺮان اﺳﺖ ،وﻟﯽ ﻇﺮف ﭼﻨﺪ روز ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﻢ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و ﺟﺎ را ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و روزﻩ اش ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ .درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﻦ – ﺑﺎزرﮔﺎن – ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد .اﻻن وﻗﺖ ﺁن ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺑﺨﺘﻴﺎر ﺷﻮم ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺣﮑﻢ ﮐﻤﮏ راﻧﻨﺪﻩ اش را ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ«. ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد .وﻟﯽ ﺑﺎزرﮔﺎن از ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد :ﺧﻤﻴﻨﯽ ،زاهﺪ ﺧﻠﻮت ﻧﺸﻴﻦ ﻧﺸﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻢ رﻓﺖ وﻟﯽ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ واﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ داد ﻣﺎ ﻧﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮگ هﻢ هﻤﺎﻧﺠﺎﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ. دو روز ﺑﻌﺪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎزرﮔﺎن را ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﻣﻨﺼﻮب ﮐﺮد .ﻃﺒﻌًﺎ ﻳﮑﯽ ازﻣﺎ دو زﻳﺎدی ﺑﻮد .وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ،در ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ ﺑﻮدم .ﻳﮏ دوﻟﺖ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻮازات دوﻟﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد .ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺧﺒﺮ هﻤﺎن اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﯽ را ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﻋﺰاﻳﯽ ﭘﺲ از ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد. ﺑﺎزرﮔﺎن در ﺑﺎر ٌﻩ ارﺑﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: اﻳﻦ ﻣﺮد ﻋﺠﺐ ﺣﻴﻮان درﻧﺪﻩ ای اﺳﺖ!ﻣﻊ هﺬا ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮش ﺷﻮد .ﺳﻪ روز ﻗﺒﻞ ،ﻣﻦ اﻋﻼم ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ درﻣﻤﻠﮑﺖ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ دوﻟﺖ وﺟﻮد دارد ،ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﮏ اﮔﺮ ﻣﻮﻧﺘﺴﮑﻴﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﻴﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺠﺒﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ،وﻟﯽ ﺁﺷﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮدﻳﻢ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻣﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺪﻳﻬﯽ را ﻳﺎدﺁور ﺷﻮﻳﻢ. 124
ﻣﻦ ﺑﻪ ارﺗﺸﻴﺎن دﺳﺘﻮر دادم ﮐﻪ ﻓﻮرًا ﺗﻤﺎم وزرای ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﮐﺎذب را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﺎزداﺷﺖ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﺮای ﺑﺎزرﮔﺎن ﭘﻴﺎم دادم ﮐﻪ ﻣﻦ اهﻞ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ .اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﻠﺲ راﻣﻨﺤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﺁزاد ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد ،و اﮔﺮ اﮐﺜﺮﻳﺖ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎوردم ﺑﺪون ﺟﻨﺠﺎل ،ﻗﺪرت را ﺑﻪ دﺳﺖ دﻳﮕﺮی ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم. ﺻﻔﺘﯽ ﮐﻪ ازﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻳﮏ رﺋﻴﺲ دوﻟﺖ را ﻣﻤﺘﺎز و ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺑﺮﺗﺮی ﺑﺮدﻳﮕﺮان ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در هﺮ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ،و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ ،ﺁراﻣﺶ ذهﻨﺶ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ .اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ هﻤﻴﻦ ﻳﮏ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ هﻢ در ﻣﻦ ﺑﻮد ،ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺘﻢ ﺗﻤﺘﻢ و ﮐﻤﺎل ﺑﻪ ﮐﺎرش ﮔﻴﺮم. 1ـ در زﻣﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ اﻳﻦ اﺛﺮ ،ﺻﺎدق ﻗﻄﺐ زادﻩ،هﻤﺮاﻩ و هﻤﻘﺪم و هﻤﺰﺑﺎن روح اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،در ﺗﻬﺮان اﻋﺪام ﺷﺪ .ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﻨﻮی اﻣﺎم ﻧﻴﺰ ﭼﻮن دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻤﺎران ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺗﻠﺦ و ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﺑﻮد.
125
9 ﺷﻴﺎدی ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ در ﺑﺎر ٌﻩ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻠﻤ ٌﻪ »اﻧﻘﻼب« ،وﻗﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽ ﺁﻳﺪ، ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ دادﻩ ﺷﻮد .اﻳﻦ ﺷﺨﺺ هﺮﮔﺰ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻟﻐﺖ در ﻏﺮب ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ رود ،اﻧﻘﻼب ﮐﻨﺪ .وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﮐﺮاﻣﻮل Cromwellدراﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻗﺮن هﻔﺪهﻢ ﻣﻴﻼدی ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻳﺎ درﺑﺎر ٌﻩ ﺣﻮادث 1789درﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﻳﺎ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﺗﻔﺎﻗﺎت 1917روﺳﻴﻪ ،دﻗﻴﻘًﺎ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ از ﭼﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ :ﻋﺪﻩ ای از ﻧﻈﺎم ﺣﺎﮐﻢ ،ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﻳﺎ ﺑﻪ درﺳﺖ ،ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ و ﺁن را ﺑﺮ هﻢ زدﻩ اﻧﺪ و ﻧﻈﺎﻣﯽ دﻳﮕﺮ ،ﺑﺎ ﺿﻮاﺑﻄﯽ ﮐﻢ وﺑﻴﺶ ﻣﺒﻬﻢ ،ﺑﺮﺟﺎی ﺁن ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ؛ وﻟﯽ در هﺮ ﺣﺎل هﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁزادی ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ .ﺑﻴﻦ اﻧﻘﻼب هﺎ ﺁن ﮐﻪ از هﻤﻪ رادﻳﮑﺎل ﺗﺮ و ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ،اﻧﻘﻼب اﮐﺘﺒﺮ اﺳﺖ. ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﺒﻬﻢ هﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ اﻧﻘﻼب ﭼﻴﺴﺖ .او هﻤﻴﺸﻪ دردﻧﻴﺎی ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺤﺪود اﻓﮑﺎرﺧﻮدش زﻧﺪاﻧﯽ و هﺪﻓﺶ اﺣﻴﺎی ﺻﺪر اﺳﻼم ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ،اﺳﻼم دوران ﻣﺤﻤﺪ و ﺧﻠﻔﺎی راﺷﺪﻳﻦ .ﻏﺎﻳﺖ ﺁرزوی او اﻳﻦ اﺳﺖ و ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﮐﻤﯽ ﻗﺒﻞ از ﺁﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ای ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﻴﺪ ،ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ﺟﻮﺷﺶ اﺳﺮار ﺁﻣﻴﺰ اﺳﻼم« .در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﻪ ﺟﻮﺷﺸﯽ وﺟﻮد دارد و ﻧﻪ ﺳﺮی ،اﮔﺮ ﺧﺮوﺷﯽ هﺴﺖ از ﻋﺪﻩ ای اﻓﺮاد هﺎر اﻓﺴﺎر ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺟﻨﻮن و هﻴﺠﺎن ﻣﺪاوم ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ .در ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺳﺮ و راز دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ،در اﺳﻼم ﺧﻴﺮ .درهﻨﺮ و ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ اﺣﺘﻤﺎﻻ رﻣﺰ ورازی هﺴﺖ ،در اﷲ و رﺳﻮل اﺑﺪًا .اﺳﻼم ﻓﻘﻂ اواﻣﺮ و دﺳﺘﻮرات ﺻﺎدر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﻳﺎ رد. ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر رادﻳﻮﻳﯽ دراﻳﻦ ﻣﻮرد روزی از ﻣﻦ ﺳﺆال ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﭘﺪﻳﺪ ٌﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺟﻬﺶ و ﻓﻮران ﻋﻤﻘﯽ اﺳﻼم ﺗﻠﻘﯽ ﻧﻤﻮد؟ ﺟﻮاب ﻣﻦ روﺷﻦ ﺑﻮد: دراﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﻓﻘﻂ اﺷﺨﺎص ﮐﻢ هﻮش و ﺟﺎهﻞ دﺧﻴﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺁرزوﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮا ،در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭼﻬﺎردﻩ ﻗﺮن ﭘﻴﺶ اﺳﺖ .ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻌﺮ وﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﮕﺮدﻳﺪ ،ﭼﻮن وﺟﻮد ﻧﺪارد .ﺟﻮهﺮ اﺳﻼم ﻓﻘﻂ ﻣﻐﻔﺮت و ﺁﻣﺮزش ﻧﻴﺴﺖ ،ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺮد ﺧﻮﻧﺨﻮار ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی اﺳﺖ وﺳﻨﺖ هﺎی اﺳﻼﻣﯽ را در اﻳﻦ ﻣﺤﺪودﻩ ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻳﮏ ﻧﮑﺘ ٌﻪ ﻣﻬﻢ ،ﺗﺄﺛﻴﺮی را ﮐﻪ او از هﻤﺎن ﻳﻮرش اول ﺑﺮ ﻣﺮدم اﻳﺮان ﮔﺬاﺷﺖ ،ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﯽ دهﺪ :ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺧﻮد هﺮﮔﺰ اﻟﮕﻮی ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ اﺳﻼﻣﯽ را ﻋﻨﻮان ﻧﮑﺮد .ﺑﻪ رژﻳﻢ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ هﺎی دﻳﮕﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﻮد :دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ،ﻓﺴﺎد ،ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮑﻨﯽ ،ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ ،ﺳﺎواک ...ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ هﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺳﻼم در ﺧﻄﺮ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺿﺪ اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ )ازﺟﻤﻠﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺎن ﺣﻖ رأی ﻣﯽ داد( .وﻟﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻘﻴ ٌﻪ ﺣﺮف هﺎﻳﺶ ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ هﺎی اﻋﻀﺎی ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﻣﻠﯽ ﺑﻮد! ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ رﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮد رژﻳﻢ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻧﻪ ﺑﺪ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﮕﯽ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻓﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻴﺶ را اﻗﻮام ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دهﺪ، ﺳﻤﺒﻞ ﺑﺴﻴﺎرﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای وﺣﺪت ﻣﻠﯽ اﺳﺖ .وﻟﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﻓﮑﺎر دﻳﮕﺮی در ﭘﺲ ذهﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺟﻬﻞ ﻣﻄﻠﻖ او در ﺑﺎر ٌﻩ ﺗﻤﺪن و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.
126
ﺑﺴﻴﺎری اﻳﻦ ﺁﮔﺎهﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮﺳﺪ، ﺑﺴﺎط ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ و ﻓﺴﺎد را ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﭼﻴﺪ و ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ را ،ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﻮر ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ،اﺟﺮا ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺑﻪ راﻩ ﺗﺮﻗﯽ ﺧﻮاهﺪ اﻧﺪاﺧﺖ .اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻋﻈﻴﻤﯽ از ﻣﺮدم ﮐﻪ درد ﻣﺬهﺐ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﻋﺘﻘﺎدی ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ ،هﻢ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻃﺒﻴﻌﺖ و هﻢ ﻃﺒﻖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ،ﻻﻳﻴﮏ هﺴﺘﻢ از ﻣﻮﺟﻮدی ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ و ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺁﺧﻮﻧﺪی ﻣﺘﻌﺼﺐ ﺑﻮد ،ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ، ﺧﺼﻮﺻًﺎ درﻣﻴﺎن ﻃﺒﻘ ٌﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮ در وﺟﻮد ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﻮﻋﯽ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ ﺑﺮای ﭘﺎدﺷﺎﻩ و ﺁﻏﺎز ﮔﺸﺎﻳﺶ و ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ در ﻓﻀﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ 25ﺳﺎل ﺑﻮد در ﺁرزوﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ .در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻔﻪ ﮐﺮدن اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﻣﻠﯽ ﮔﺮا و ﻟﻴﺒﺮال اداﻣﻪ ﻣﯽ داد و از اﻳﻦ رهﮕﺬر راﻩ را ﺑﺮای ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻤﻮار ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ. ﺧﻤﻴﻨﯽ از ﺳﻪ ﻋﺎﻣﻞ اﺻﻠﯽ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ .اوﺿﺎع درﺟﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ روﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ .واﮐﻨﺶ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﺟﻬﺖ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد .اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻳﺎدﺁور اﻧﻘﻼب ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺎﺷﺪ :اﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺮف هﺎی ﺗﻮرﮔﻮ Turgot 1ﮔﻮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،اﮔﺮ ﻧﮑﺮ Necker 2زودﺗﺮ ﻣﻨﺴﻮب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،اﮔﺮ... ﻣﻦ در ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺘﻪ ام ﮐﻪ در اﻳﺮان در ﭘﺸﺖ »اﮔﺮ« هﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﻋﺎﻣﻞ دﻳﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺁﻣﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﺠﺪد ﻗﺸﺮی و ﻇﺎهﺮی ﺗﻦ دادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺖ و اﺧﻼق و ﺁداب و رﺳﻮم ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﺎ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻧﺒﻮد، ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ و ﺁﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد. و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،اﻳﻦ روﺳﺘﺎﻳﯽ ﭘﻴﺮﻣﮑﺎر ،ﺑﺮای ﭘﻴﺸﺒﺮد ﻧﻴﺎﺗﺶ از ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ ﺗﻮدﻩ هﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد .ﻋﺒﺎ و ﻋﻤﺎﻣﻪ هﻢ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﺁﻣﺪ ،ﭼﻮن دﻧﻴﺎی ﻏﺮب ﺿﺪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ،او را ﻣﺮد ﺧﺪا دﻳﺪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد .از ﻧﻈﺮ دﻧﻴﺎی ﻏﺮب ،زهﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺪی در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻔﻮذ ﺷﻮروی ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻢ از اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮﭼﻨﺪان دور ﻧﺒﻮد ،ﺑﯽ ﻣﻴﻞ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﻣﺴﻠﮑﯽ درﻣﻤﻠﮑﺖ راﻳﺞ ﺷﻮد و ﺑﻌﺪ در ﻓﺮﺻﺖ و ﺑﺎ ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮد ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺟﺎرو ﮐﻨﺪ و ﺑﺒﺮد. ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮان در اﻳﻦ ﺣﺪ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪ؟ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل هﺎ را در ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺨﺘﻨﺪ ،هﺮﮔﺰ از ﺧﻮد ﺳﺆال ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﻼ ،اﺳﻼﻣﯽ واﻗﻌﯽ را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻳﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺨﺺ ﺧﻮد را از ﺁن اﺷﺎﻋﻪ ﻣﯽ دهﺪ؟ ﺑﺮای ﺷﺨﺺ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ اهﻤﻴﺘﯽ ﺛﺎﻧﻮی دارد وﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺬهﺐ ﺟﺎی دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺣﻖ ﺑﻮد اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ را از ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺁﻏﺎز از ﻧﻈﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ دﺳﺘﺶ را رو ﻧﮑﺮد .ﺧﻮد را ﻗﺪﻳﺴﯽ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻗﺼﺪ دارد ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و دﻋﺎ و وﻋﻆ ﺑﭙﺮدازد و اﮔﺮ ﻣﺼﺮًا از او ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ،ﻧﻘﺶ ﻣﺸﺎور و وراهﻨﻤﺎ راهﻢ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ .وﻟﯽ هﻴﭻ ﻳﮏ از ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺒﯽ هﺎی دﻳﮕﺮش را ﺑﺮوز ﻧﺪاد. ﺗﻌﺪاد ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﺎت واﻗﻌﯽ او رادرک ﮐﺮدﻧﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎرﻧﺪ .ﻣﻦ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز ﺗﻠﺦ را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪن ﻧﻴﺎﺗﺶ ،ﺁﻧﻬﺎ را درﻳﺎﺑﻢ .درﻣﻴﺎن ﻧﺨﺒﮕﺎن و ﻣﺼﺎدراﻣﻮر ﺣﺘﯽ هﻴﺠﺎن وﺷﻌﻒ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ و »ﺟﺬﺑﻪ« ٌﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر اﻳﻦ ﻣﻼ هﻢ ﺑﻪ ﺁن داﻣﻦ ﻣﯽ زد .اﻳﻦ »ﮐﺎرﻳﺰم« هﻢ روﺷﻨﻔﮑﺮان را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮد وهﻢ ﺗﻮدﻩ هﺎ را و واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺧﻼف او از »ﮐﺎرﻳﺰم« ﺑﯽ ﻧﺼﻴﺐ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻣﻮهﺒﺖ ﺑﻪ هﻤﻪ ارزاﻧﯽ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ، ﻼ وﻟﯽ ﻳﮏ دوﻟﺘﻤﺮد ﮐﺎرﺁﻣﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻤﺒﻮد ﺁن را ﺑﺎﺟﻨﺒﻪ هﺎی ﻣﺜﺒﺖ دﻳﮕﺮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ .ﻣﺜ ً ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ ﺛﺎﺑﺖ در ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﺁن ﺗﮑﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ -ﻳﺎ ﺑﺎ ﺁن هﻤﺎهﻨﮓ ﺷﻮﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ
127
ﻣﺒﺎرزﻩ اش ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ .وﺿﻊ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد :اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت اﻣﺮوز ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻧﺮﻣﺶ .اﻳﻦ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮع ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دو ﻗﺪرت ﺑﺎهﻢ دراﻓﺘﺎدﻧﺪ :از ﻳﮏ ﻃﺮف ﻗﺪرت ﺑﻮد ،و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺿﻌﻒ. درﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﻸﻳﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد و ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﻤﺎم اﺳﺒﺎب ﭘﺮ ﮐﺮدﻧﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد هﻤﺮاﻩ داﺷﺖ :ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺳﺎدﻩ در ﺣﺪاﻗﻞ ﮐﻠﻤﺎت ،هﺎﻟﻪ ای ﻧﻮراﻧﯽ و »ﺟﺬﺑﻪ« ٌﻋﺎﻣﻪ ﭘﺴﻨﺪ .ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻃﺮﺣﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺮای رژﻳﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺁن ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ و ﻧﺰد .از اﻳﻦ رو ﭘﻴﺎﻣﺶ از ﺳﺎدﻩ هﻢ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ ﺑﻮد .ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻳﺎران و ﻣﺤﺎرم ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺪام ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و درﮔﺬﺷﺘﻪ وﻗﺘﺸﺎن در ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻳﺎ اروﭘﺎ ﻓﻘﻂ ﺻﺮف ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺿﺪ دوﻟﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،وارد ﻣﻴﺪان ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دارد ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﻨﺪ واﻳﻦ ﺣﺮف را ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺒﻞ از رﻓﺮاﻧﺪوم زد .رﻓﺮاﻧﺪوم اﺳﻢ ﺑﯽ ﻣﺴﻤﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﭼﻮن در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎد اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﺨﺺ او ﻣﻄﺮح ﺷﺪ .ﺑﻌﻀﯽ »ﺟﻤﻬﻮری ﻣﻠﯽ اﺳﻼﻣﯽ« را ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دادﻧﺪ و ﺑﻌﻀﯽ »ﺟﻤﻬﻮری دﻣﮑﺮاﺗﻴﮏ اﺳﻼﻣﯽ« را .ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدهﺎ هﻤﻪ رد ﺷﺪ ،ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ،اﺳﻼم ﺑﺮای هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ،ﺑﺮای هﻤﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ راﻩ ﺣﻞ دارد ،از ﺑﺎی ﺑﺴﻢ اﷲ ﺗﺎ ﺗﺎی ﺗﻤﺖ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻔﺎهﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪی ﺑﺎرش ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻳﺎ ﺧﻮد درﺑﺮ دارد وﻳﺎ اﮔﺮ ﻧﺪارد ،ﺑﺎﻳﺪ دورﺷﺎن رﻳﺨﺖ. 1ـ ﺗﻮرﮔﻮ )ﺁن روﺑﺮ ژاک ﺑﺎرون دوﻟﻮن( ) (1781-1727ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار و اﻗﺘﺼﺎد دان ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻣﺘﺄﺛﺮ از ﻓﻼﺳﻔ ٌﻪ ﻋﻬﺪ روﺷﻨﮕﺮی و ﺟﺰو ﻣﺆﻟﻔﻴﻦ داﻳﺮﻩ اﻟﻤﻌﺎرف ﺑﻮد .ﺗﻮرﮔﻮ در ﺳﺎل 1774ﺑﺎزرس ﻋﺎﻟﯽ داراﻳﯽ ﺷﺪ و دراﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﺗﺠﺎرت و ﺣﻤﻞ ﻏﻠﻪ را ﺁزاد ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﻐﻮ ﺷﻮراهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺻﻨﻔﯽ ،ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻐﻞ را ﺑﺮای هﻤﻪ ﺁزاد ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ هﻤﻴﻦ اﻗﺪاﻣﺖ ﺑﺮای ﺧﻮد دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺮاﺷﻴﺪ درﻧﺘﻴﺠﻪ درﺳﺎل 1776اورا از ﮐﺎر ﺑﺮﮐﻨﺎر ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. 2ـ ﻧﮑﺮ )ژاک( (1804-1732ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﻮﺋﻴﺲ ﺑﻮد وﻟﯽ در ﺳﺎل 1747ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺁﻣﺪ و ﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮذ هﻤﺴﺮش در ﭘﯽ ﮐﺴﺐ ﻧﺎم و ﺷﻬﺮت ﺑﺮﺁﻣﺪ واز دوﻟﺘﻤﺮدان ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺪ .او در ﺳﺎل 1775ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻧﻮﺷﺖ و ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻗﺘﺼﺎدی ﻟﻴﺒﺮال ﺗﻮرﮔﻮ راﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار داد و در ﺳﺎل 1777ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﻮرﮔﻮ ﻧﺸﺴﺖ ،در 1781ﭘﺲ از ﻧﺸﺮ ﮔﺰارﺷﯽ در ﺑﺎر ٌﻩ اوﺿﺎع اﻗﺘﺼﺎدی ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎ ﺷﺪ .ﻧﮑﺮ ،در ﺟﺮﻳﺎن و ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻓﺮاﻧﺴﻪ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ در ﺳﺎل 1790از ﮐﺎر ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﺮﻓﺖ.
128
10 ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻤﺎر ٌﻩ ﺗﻠﻔﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ ارﺗﺶ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! اﮔﺮ ارﺗﺶ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ از دوﻟﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ،ﺗﺎ اﻧﺪازﻩ ای در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﻼح ﻗﺎﻧﻮن ،ﮐﻪ ﺧﻮد ﺿﺎﻣﻦ وﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ اش ﺑﻮدم ،ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻃﺮف ﺷﻮم .ﻧﻴﺎز ﻣﻦ ﺑﻪ ارﺗﺶ دو ﭼﻨﺪان ﺣﻴﺎﺗﯽ ﺑﻮد ،ﭼﻮن ﺑﺎ ﺁﺷﻮﺑﮕﺮاﻧﯽ ﻃﺮف ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﺑﺎﺑﺖ اﺑﺰار ﺟﻨﮕﯽ هﻢ در ﻣﻀﻴﻘﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ارﺗﺶ اﻳﺮان ،ﻗﻮی ﺗﺮﻳﻦ ارﺗﺶ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮد .از ارﺗﺶ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮد ،ﭼﻮن اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد 50ﻟﺸﮑﺮﺑﻪ ﺻﻒ ﮐﻨﺪ ،درﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ارﺗﺶ اﻳﺮان ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ .اﻳﻦ ارﺗﺶ در ﺷﺮاﻳﻂ ﻋﺎدی ﺷﺎﻣﻞ 400هﺰارﻧﻔﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ 300هﺰار ﺳﺮﺑﺎز اﺣﺘﻴﺎط. ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺳﺮان ارﺗﺶ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﮐﻞ ارﺗﺶ را ﮐﻪ ازﻧﻬﺎدهﺎی ﺑﺰرگ ﻣﻠﯽ اﺳﺖ، ﺑﯽ اﻋﺘﺒﺎر ﺳﺎزد .اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ را ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺪون ﺗﺄﺛﺮ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورم :ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی دﻩ ﺧﻂ ﺗﻠﻔﻦ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻮد وﺑﻘﻴﻪ از ﻃﺮﻳﻖ دﻓﺘﺮ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺗﺮﺗﻴﺒﯽ دادﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻴﻦ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ اداری روﺑﺮو ﻧﺸﻮﻧﺪ و ﺑﻪ دﻳﻮار ﺳﺨﺖ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﮑﻨﻨﺪ) .ﻣﺴﺄﻟﻪ ای ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺴﺮدی ﺷﻬﺮوﻧﺪان و اﻧﺰوا و دوری رؤﺳﺎی دوﻟﺖ از واﻗﻌﻴﺎت زﻧﺪﻩ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد( از اﻳﻦ راﻩ ،از واﮐﻨﺶ هﺎی ﻣﺮدم ﭘﺲ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ هﺎی ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﯽ و رادﻳﻮﻳﯽ ،ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﺷﺪم .ﮔﺮوهﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻮاﻓﻖ ذهﻨﯽ داﺷﺘﻨﺪ اﻓﺴﺮان ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ .ﭘﺲ از ﺷﻨﻴﺪن ﺣﺮف هﺎی ﻣﻦ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن هﺎ ﺑﺮوم و ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺎزان ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ .ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﺮﺻﺖ اﻳﻦ ﮐﺎر ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ .از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻗﺪاﻣﯽ ﺑﻮدم .او ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ اﻳﻦ ﺗﻤﺎس هﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد ،ﺳﺮوان هﺎ و ﺳﺮﮔﺮدهﺎ و ﺳﺮهﻨﮓ هﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ .وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ اﺷﮏ ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻨﺪ.اﻣﺮوز اﻳﻦ اﻓﺴﺮان ﮐﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ؟ ﺑﺮﮐﻨﺎر ﺷﺪﻩ اﻧﺪ؟ اﻋﺪام ﺷﺪﻩ اﻧﺪ؟ ﮔﺮﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﻦ ﺟﻮاﻧﺎن و اﻣﻴﺪهﺎی ﺑﺮﺑﺎد رﻓﺘﻪ ﺷﺎن وﺗﻠﺨﯽ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺁن هﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺷﻮم ،ﭼﻮن ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ دﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﺧﺘﻴﺎر اﻧﺘﺨﺎب ﺁزاداﻧﻪ وزراﻳﻢ راداﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﻳﻦ ﺁزادی درﻣﻮرد اﻧﺘﺨﺎب رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﻧﺸﺪ .ﻗﺒﻞ از ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺎﺑﻴﻨ ٌﻪ ﺟﺪﻳﺪ ،ﻣﺴﺌﻮل اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮد ﺷﺎﻩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪ .ارﺗﺸﺒﺪ ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ در ﺁﻏﺎز ﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس را ﻧﺪاد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دارد ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺑﺴﺎزد .ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺁﻣﺪ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان هﻮﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ وﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺷﺠﺎع .ﺑﺮای ﺗﺎﻻر ﺑﺰم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﺗﺎ ﺟﺒﻬ ٌﻪ رزم .وﻟﯽ هﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ او را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم. ﺷﻮرای اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺸﻮراز ﻗﺪﻳﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﻇﺎهﺮ .ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ رﻳﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﺷﻮرا را ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﻮای اﻋﻀﺎی ﻣﺘﻌﺎرف ﺁن هﺮﮐﺲ دﻳﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﺷﻮرا دﻋﻮت ﮐﻨﺪ .اﻋﻀﺎی ﺛﺎﺑﺖ ﺁن ،وزﻳﺮ اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ،رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ،ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻴﺮوهﺎی ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ،رﺋﻴﺲ ﺳﺎواک ،رؤﺳﺎی ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ژاﻧﺪارﻣﺮی ﺑﻮدﻧﺪ. 129
اﻳﻦ ﺷﻮرا در زﻣﺎن ﻣﻦ هﻔﺘﻪ ای دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ .در ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻦ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﺳﺆال ﮐﺮدم: ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ در ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﻳﮏ ﻋﺪﻩ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﻓﻨﯽ ﺑﺎ ﻗﺮاردادهﺎﻳﯽ ﺳﻪ ﺗﺎهﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ ﺳﺮ و ﺳﺮی دارﻧﺪ. رﺑﻴﻌﯽ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ اﻳﻦ اﻓﺮاد از ﻧﻮع اﺳﺘﺨﺪاﻣﯽ اﺳﺖ :اﻳﻦ ﮐﺎرﻣﻨﺪان ﻓﻨﯽ ﺣﻘﻮق و ﻣﺮﺗﺒ ٌﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ وﻣﺪﻋﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺰاﻳﺎی ﺁﻧﻬﺎ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ درﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ. ﻏﺎﻟﺒًﺎ وﺿﻊ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ از ادارات دوﻟﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮاﺳﺖ.ﻣﻦ اﺻﺮار ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺮاردادهﺎ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺪﻳﺪ ﻧﺸﻮد و اﮔﺮ اﻳﻦ ﺟﻮاﻧﺎن ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دهﻨﺪ ،ﺑﺮوﻧﺪ و در ﺷﺮﮐﺖ هﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﻮﻧﺪ .در روزهﺎی ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ، ﺳﺮوﻳﺲ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺑﺎز ﻣﺮا ﻣﻄﻠﻊ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻣﻼهﺎ و ﭘﻴﺮوان ﺧﻤﻴﻨﯽ اداﻣﻪ دارد .ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﭙﻬﺒﺪ رﺑﻴﻌﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدم: رژﻳﻢ ﻓﻌﻠﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺳﺖ و ﻣﺎ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮر ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار و ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﻋﻤﻞﮐﻨﻴﻢ .ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﻗﻮاﻧﻴﻦ و ﻣﻘﺮرات را دﻗﻴﻘًﺎ ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﺑﮕﺬارﻳﺪ! ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺣﻞ ﻧﺸﺪ ،وﺿﻊ در روزهﺎی ﭘﺲ از ﺁن ﺧﺮاﺑﺘﺮ هﻢ ﺷﺪ .ﻣﺤﻠﻪ ﺷﺮق ﺗﻬﺮان ،ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺖ هﻤﺎﻓﺮهﺎ ،ﺻﺤﻨ ٌﻪ ﺗﻈﺎهﺮات ﻣﺪاوم ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و از اﻳﻦ ﺑﺪﺗﺮ ،ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﺪﻩ ﺣﺘﯽ ﺳﻼح هﻢ اﻧﺒﺎر ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ :از ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺳﺒﮏ و ﻧﺎرﻧﺠﮏ و ﺗﻔﻨﮓ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺳﻨﮕﻴﻦ در اﺧﺘﻴﺎر دارﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺟﻠﺴ ٌﻪ ﺷﻮرای اﻣﻨﻴﺖ را ﺗﺸﻴﮑﻞ دادم و اﻳﻦ اﻃﻼﻋﺎت را ﻋﻨﻮان ﮐﺮدم و دﺳﺘﻮر دادم اﻧﺒﺎرهﺎی اﺳﻠﺤﻪ را ﺑﻤﺒﺎران ﮐﻨﻨﺪ .اﻳﻦ دﺳﺘﻮررا ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺻﺮﻳﺢ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺘﺒﯽ ﺻﺎدرﮐﺮدم: ﺑﻪ وﺳﻴﻠ ٌﻪ هﻮاﭘﻴﻤﺎ و ﻳﺎ وﺳﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ در ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺨﺶ ﮐﻨﻴﺪ و از ﺟﻤﻌﻴﺖﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﮐﻪ ﻇﺮف ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺘﻔﺮق ﺷﻮﻧﺪ .ﭘﺲ از اﺧﻄﺎرهﺎی ﻣﺘﻌﺎرف ،در راس ﺳﺎﻋﺖ 8 ﺑﻤﺒﺎران را ﺁﻏﺎز ﮐﻨﻴﺪ. اﻳﻦ دﺳﺘﻮر ﮐﺘﺒﯽ ﺑﻌﺪهﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ در دادﮔﺎﻩ ﻣﻼهﺎ ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪ. رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ،دﺳﺘﻮر داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻋﻤﻠﻴﺎت را درهﻤﺎن ﺷﺐ 10ﻓﻮرﻳﻪ )21 ﺑﻬﻤﻦ( ﻳﺎ ﻓﺮدای ﺁن ،ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع دهﺪ .زور ﺁزﻣﺎﻳﯽ ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮدم ﺑﻪ هﺮ ﻗﻴﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ،ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺮوم .ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺧﺒﺮی دادﻩ ﻧﺸﺪ؛ در ﻃﻮل ﺷﺐ هﻢ هﻴﭻ ﺗﻠﻔﻨﯽ از ﻃﺮف ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ﻣﺮا از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻧﮑﺮد .ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ هﻢ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﻴﺮت ﻧﺒﻮد ،هﺰار وﻳﮏ دﻟﻴﻞ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ از اﺟﺮای ﻧﻘﺸﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺻﺒﺢ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ،در ﺳﺎﻋﺖ 8ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی رﻓﺘﻢ .ﺑﺎ هﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎری هﺎ و ﻣﺸﻐﻠﻪ هﺎ ،ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ در ﻓﮑﺮ ﺳﮑﻮت ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ ﺑﻮدم .در ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ و ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع دادﻧﺪ ﮐﻪ در ﺟﻠﺴﻪ ای ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ،وﻟﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﺘﻢ ﺁن ﺑﺎ هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ) ،داﻧﺸﮑﺪﻩ اﻓﺴﺮی واﻗﻊ در 250ﻣﺘﺮی ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی و ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﭘﻴﺴﺖ ﻓﺮود هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﺑﻮد(. دﻗﺎﻳﻖ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ و هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮای ﻣﻦ روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ﻣﻬﻢ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ .در ﺑﺎر ٌﻩ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﺮای ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن و اﻓﺴﺮان ﻓﻘﻂ ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ دﻓﺎع از ﭼﻨﻴﻦ اهﻤﻴﺘﯽ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ درﺟﻨﮓ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ! ﭼﻪ 130
ﮔﺮﻓﺘﺎری اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ارﺗﺶ ﻋﺎرض ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻦ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻢ؟ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﻮادث ﺧﻄﻴﺮی در راﻩ اﺳﺖ .در ﺳﺎﻋﺖ 11ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ ﺑﺮ ﻗﺮار ﺷﺪ .ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ارﺗﺶ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮد را اﻋﻼم ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺪس زدﻩ ﺑﻮدم! ﺣﻘﻴﺘﻘﺎً دﺳﺘﺘﺎن درد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺗﺎﺋﻴﺪﻳﻪ ﺁن را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻳﺪ!ارﺗﺶ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ارﺗﺶ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ رﻳﺶ ﻣﻦ ﺑﺴﺖ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮدوﺳﺖ ،ﻳﮑﯽ از ﻧﺰدﻳﮑﺎن اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ،و ﻣﺨﺘﺼﺮ هﻤﺪﺳﺘﯽ ﺳﺎواک، 25ژﻧﺮال را در »ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺴﻠﺢ« ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻧﻮع ﮐﺎرهﺎ اﺧﺘﺮاع ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،ﮔﺮد هﻢ ﺁورد و ﻗﻄﻌﻨﺎﻣ ٌﻪ زﻳﺮ را ﺻﺎدر ﮐﺮد: »ارﺗﺶ اﻳﺮان وﻇﻴﻔ ٌﻪ دﻓﺎع از اﺳﺘﻘﻼل و ﺗﻤﺎﻣﻴﺖ ﮐﺸﻮر ﻋﺰﻳﺰ اﻳﺮان را داﺷﺘﻪ و ﺗﺎﮐﻨﻮن در ﺁﺷﻮب هﺎی داﺧﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ از دوﻟﺖ هﺎی ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ را ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ اﻧﺠﺎم دهﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻮﻻت اﺧﻴﺮ ﮐﺸﻮر ،ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ ارﺗﺶ در ﺳﺎﻋﺖ 10/30روز 22 ﺑﻬﻤﻦ 1357ﺗﺸﮑﻴﻞ و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺁرا ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از هﺮج و ﻣﺮج وﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﺑﻴﺸﺘﺮ ،ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮد رادر ﻣﻨﺎﻗﺸﺎت ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻓﻌﻠﯽ اﻋﻼم و ﺑﻪ ﻳﮑﺎن هﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن هﺎی ﺧﻮد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ارﺗﺶ اﻳﺮان هﻤﻴﺸﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﻣﻠﺖ ﺷﺮﻳﻒ و ﻧﺠﻴﺐ و ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺖ اﻳﺮان ﺑﻮدﻩ و ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و از ﺧﻮاﺳﺘﻪ هﺎی ﻣﻠﺖ ﺷﺮﻳﻒ اﻳﺮان ﺑﺎﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ«. در اﻳﻦ اﻇﻬﺎرات دور از ﺣﻘﻴﻘﺖ ،ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮای ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ هﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺎن از دوﻟﺖ هﺎی »ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ« ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻬﻨﻴﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،دوﻟﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺣﺎﺿﺮ را ﻳﮑﯽ از »ﮔﺮوﻩ هﺎ« ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ ﺷﺪت ﻧﺒﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ هﺮج و ﻣﺮج ،ﮐﻪ دﻗﻴﻘًﺎ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ دﻓﻊ ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن ﺑﺎزﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ .ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﮐﺬب از هﺮ ﺳﻄﺮ اﻳﻦ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ هﻮﻳﺪا ﺑﻮد ،ارﺗﺶ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ روی دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻦ از ﻣﻠﺖ ﻧﺠﻴﺐ اﻳﺮان دﻓﺎع ﮐﻨﺪ .ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ وﻇﻴﻔﻪ از اﻳﻦ ﺁﺷﮑﺎراﺗﺮﻧﻤﯽ ﺷﻮد .ژﻧﺮال هﺎ ﺑﺎ ﺗﻈﺎهﺮ ﺑﻪ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ ﮐﻪ درﻣﻮرد ارﺗﺶ ﻣﻠﯽ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ،ﻣﻴﺪان را ﺑﺮای ﺧﻤﻴﻨﯽ واﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﮐﺬا ﻳﻴﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ؟ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﭘﺮداﺧﺘ ٌﻪ ذهﻦ اﻳﻦ ﺣﻀﺮات ﻧﺒﻮد. اﻳﻨﺎن ﻓﻘﻂ ﻳﮑﯽ از راﻩ ﺣﻞ هﺎی ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدی هﻮﻳﺰر را ،ﻗﺒﻞ از ﺗﺮک اﻳﺮان ،اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮐﻠﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ از ﻧﻈﺮ ﺑﺴﻴﺎری ﻣﻌﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ،در اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ :ژﻧﺮال هﻮﻳﺰر ﺑﻪ اﻳﺮان ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﭼﻪ ﮐﻨﺪ؟ ﺟﻮاب :راﻩ ﺣﻠﯽ ﭘﻴﺶ ﭘﺎی ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﺑﮕﺬارد .ﻧﺘﻴﺠﻪ را ﺣﺎﻻ هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ .ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ؛ ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﺁﺷﻔﺘﻪ دراﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺟﻤﻼت ﺁن ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮﻳﺎﺳﺖ» :ﭘﺲ ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻪ ارﺗﺶ اﻳﺮان ﺧﻨﺜﯽ ﺷﻮد« .ﺗﻴﺮ ﺑﻪ هﺪف اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮد .ارﺗﺶ ﮐﻮدﺗﺎ ﻧﮑﺮد ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ و اﻧﺒﺎرهﺎی اﺳﻠﺤﻪ را ﺑﻪ ﻏﺎرت ﺑﺴﭙﺎرد .ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ارﺗﺶ »هﻤﺪﺳﺘﯽ« را در ﻟﺒﺎس »ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ« ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺪ ،و در ﻋﻮض ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن ﺷﺪ؟ ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ،هﻤﮕﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ،ﺁرام ﻣﺎﻧﺪم وﻟﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ .روﺷﻦ ﺷﺪ ﭼﺮا دﺳﺘﻮر ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ .ﻧﻴﺶ ﺗﻠﺦ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻗﺴﻤﺖ هﺎﻳﯽ از ﺣﻮادث ﺁن 37روز ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ 131
ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ :رﺋﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک واﻋﻀﺎی ﺷﻮرای ﻣﻠﯽ اﻣﻨﻴﺖ ﺧﻮد ازﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺳﺨﺖ ﺑﮕﻴﺮم .ﻣﻦ دﺳﺘﻮراﺗﯽ ﮐﺘﺒﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺻﺎدر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم» :ﺑﻪ روی هﻴﭻ ﮐﺲ ﺗﻴﺮاﻧﺪازی ﻧﮑﻨﻴﺪ ﻣﮕﺮ در دو ﻣﻮرد .1اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﻣﻮاﺿﻊ ﺣﺴﺎس )ﮐﻼﻧﺘﺮی ،ژاﻧﺪارﻣﺮی ،ﭘﺎدﮔﺎن وﻏﻴﺮﻩ( ﺗﻴﺮاﻧﺪازی ﺷﻮد. .2اﮔﺮ ﭘﺮﭼﻤﯽ ﺟﺰ ﭘﺮﭼﻢ اﻳﺮان درﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ اهﺘﺰاز در ﺁﻳﺪ. زﻳﺮا هﻴﭻ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﭼﻢ هﺎﻳﯽ ﺑﺎﻋﻼﻣﺖ داس و ﭼﮑﺶ از ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ ،ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻘًﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم .ﺑﺎ اﻳﻦ اﻗﺪام ،ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﮐﺎﻣﻞ دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ارﺗﺶ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ روی هﻴﭽﮑﺲ ﺗﻴﺮاﻧﺪازی ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد. ﻣﻦ درﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻣﺎﻧﺪم .ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ از ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ رادﻳﻮﻳﯽ ﺑﺨﻮاهﻢ، ﻣﺘﻦ اﻋﻼم ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ ارﺗﺶ را ﮐﻪ ﻗﺮﻩ ﺑﺎﻏﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع دادﻩ اﺳﺖ ،ﻻاﻗﻞ ﺗﺎ ﻳﮑﺴﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﭘﺨﺶ ﻧﮑﻨﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﮐﺎری را ﮐﻪ روی ﻣﻴﺰم ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم. درﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﺮ و ﺻﺪای رﺟﺎﻟﻪ هﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ،ﺻﺪای ﻣﺤﺎﻓﻈﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را دور ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺣﻤﻠﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻨﻴﺪم ،ﺻﺪای اﺻﺎﺑﺖ ﻓﺸﻨﮓ ﻣﺴﻠﺴﻞ هﺎ ﺑﺮ روﺑﻨﺎی اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺁن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ. ﮐﺴﯽ در دﻓﺘﺮ ﻣﺮا زد و ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ دادﻩ ﺑﺎﺷﻢ دوﻧﻔﺮ وارد ﺷﺪﻧﺪ :ﻳﮏ اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ و ﻳﮏ اﻓﺴﺮ ﺳﺎواک ﺁﻗﺎی ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اوﺿﺎع ﺁﺷﻔﺘﻪ اﺳﺖ... ﻣﯽ داﻧﻢ ،هﺮ وﻗﺖ ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﺑﻮد ﻣﯽ روم.دﺳﺘﮕﺎﻩ دوﻟﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﻤﺎم وزرا وزارﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻤﻠﮑﺖ در ﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺎ ﺗﺸﻨﺠﺎت ﻣﺸﻤﺌﺰ ﮐﻨﻨﺪﻩ ای در ﺣﺎل زاﻳﻤﺎن ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﻴﺶ ﺑﻮد .ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮی ﺑﺮای ﺑﺮدن ﻣﻦ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪﻩ اﻓﺴﺮی ﺑﻴﺎﻳﺪ ،ﭼﻮن هﻴﭻ راﻩ دﻳﮕﺮی ﺑﺮای ﺧﺮوج ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ دو ﭘﺎﻧﺰدﻩ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ از ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪم .وﻗﺘﯽ از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ در ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ،ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ؟ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ،وﻟﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم.در ﻓﺎﺻﻠ ٌﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی و داﻧﺸﮑﺪ ٌﻩ اﻓﺴﺮی ،ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻣﺤﺎﻓﻈﻴﻦ و اﻓﺴﺮان اﻧﺘﻈﺎﻣﯽ را دﻳﺪم ﮐﻪ ادای اﺣﺘﺮام ﮐﺮدﻧﺪ ،ﻣﻦ هﻢ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻳﮏ ﻳﮏ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺖ دادم و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدم .در داﻧﺸﮑﺪ ٌﻩ اﻓﺴﺮی هﻢ اﻓﺴﺮان ﺑﺎ ﮐﻤﺎل اﺣﺘﺮام ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻧﺪ. هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺼﺪی ﮐﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﺑﺮد .ﻧﻘﺸﻪ ام ﺑﯽ ﻣﺎﻧﻊ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ .ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ،رﺟﺎﻟﻪ هﺎ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی را اﺷﻐﺎل ﮐﺮدﻧﺪ .ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻏﺎرﺗﮕﺮان ﭼﻮن دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻪ رﺋﻴﺲ دوﻟﺖ ﮐﻪ دﻳﻮاﻧ ٌﻪ ﻧﻮﻓﻞ ﻟﻮﺷﺎﺗﻮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺰای اﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪ ،هﺮﭼﻪ ﺷﻴﺌﯽ ﻗﻴﻤﺘﯽ ﮐﻪ دﻳﺪﻧﺪ ،از ﻗﺎﻟﯽ و ﮐﺮﻳﺴﺘﺎل و ﻧﻘﺮﻩ ،ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﺗﺼﻮر ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ ﺣﻮادث ﺑﺮ ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ ﺛﺒﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ،وﻟﯽ ﺧﻴﺎل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ از ﻋﻬﺪ ٌﻩ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻟﻮح ﺑﺮﺁﻳﺪ.
132
ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎرم ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﺮان
133
1 ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺑﻠﻴﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﭘﺎرﻳﺲ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﺲ ازﺧﺮوج از ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ،زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﻦ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ .ﺗﻨﻬﺎ راﺑﻂ ﻣﻦ ﺑﺎ دﻧﻴﺎی ﺧﺎرج دﺳﺘﺨﻮش اﻧﻘﻼب ،ﻳﮏ رادﻳﻮی ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮری ﺑﻮد. ﺧﺒﺮﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ام را ﻏﺎرت ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ،ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ام را وﻳﺮان ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ،ﮐﺘﺐ ﻓﺎرﺳﯽ و ﻋﺮﺑﯽ و ﻧﺴﺦ ﺧﻄﯽ ﻣﻦ ،هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ واﻟﺮی و ﺑﺮﮔﺴﻮن وﮐﺎﻣﻮ و ﺳﻦ ژان ﭘﺮس ،1ﺟﺮﻳﻤ ٌﻪ ﻧﻔﺮت ﺟﻬﻞ و ﻇﻠﻤﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎل ﻣﯽ ﮔﺴﺘﺮد ،ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ .ﺑﻌﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﺒﺮ را داد: ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ.اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﺷﺪ :ﻇﺎهﺮًا ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ،ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم .اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﯽ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﺻﺎدر ﻣﯽ ﺷﺪ وﻻ ﺑﻪ ﻻی ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺷﻌﺎر و ﻧﺪای ﺟﻬﺎد ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ .ﻣﻦ از ورای اﻳﻦ ﻗﻮﻃﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻳﯽ ﮐﻪ درﮐﻨﺎرم ﺑﻮد ،در ﺁن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎرﻳﮏ ،درﺳﺌﺎﻧﺴﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺖ در ﺁن ﺑﻠﻴﺘﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ، ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ اﻧﻘﻼب ﺑﻮدم .ﻓﺮدای ﺁن روز ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﻤﺮدﻩ ام :ﻧﻪ زﻳﺮ ﺿﺮﺑﺎت ﮐﻤﻴﺘﻪ ﭼﻴﺎن و ﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ،ﺑﻠﮑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ ام و ﺑﺎهﻮﻳﺪا در ﺧﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻢ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ،زﻧﺪاﻧﯽ هﺴﺘﻢ .اﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺪﺗﺮ ﺁﻣﺪ -ﻣﻦ ﺳﻨﺎرﻳﻮی اول را ﻗﺎﻃﻌًﺎ ﺑﻪ دوﻣﯽ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دادم. ﻣﺤﻞ اﻗﺎﻣﺘﻢ راﻋﻮض ﮐﺮدم وﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای رﻓﺘﻢ ﮐﻪ در ﺁن روز ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﺪت در ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮاهﻢ ﻣﺎﻧﺪ .اﻣﺮوز ﻣﯽ داﻧﻢ :اﻧﺰوای ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ درازا ﮐﺸﻴﺪ ودر اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ .اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﺮدم :اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دوﺳﺘﺎن ﺑﺮوم، ﺑﺰودی ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ،رﻓﻘﺎ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺧﻮاهﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ اﻣﻨﻴﺖ ﻧﺨﻮاهﻢ داﺷﺖ .در ﻣﻨﺰل ﺧﻮﻳﺸﺎن ،وﺿﻊ از اﻳﻦ هﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧ ٌﻪ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮدم .ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﺎن ﻣﻦ ،اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺷﺮﻳﻒ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ،ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺟﻠﻮ هﺮ ﻧﻮع اﻣﮑﺎن اﻓﺸﺎی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد ،ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ ﺧﻮد راﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮدﻧﺪ .ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ،هﻤﺴﺮ، داﻣﺎد و دﺧﺘﺮش هﺮ ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮ درﺗﻤﺎم ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻦ ﮐﺎرهﺎی ﺧﺎﻧﻪ را ﺧﻮد ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻃﺒﻴﻌﺘﻢ ﺁدﻣﯽ ﻣﻨﺰوی هﺴﺘﻢ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ وﺿﻊ ﺑﺮاﻳﻢ ﭼﻨﺪان دﺷﻮار ﻧﺒﻮد .ﺣﺘﯽ در ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ رﻓﺘﻢ .اهﻞ ﺗﺠﻤﻌﺎت ﺷﻠﻮغ ﻧﻴﺴﺘﻢ و از ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮدهﺎی ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻟﺬﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﺮم .ﻏﺮق ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺷﺪن ﻳﮑﯽ از رﻳﺎﺿﺖ هﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ ﺗﺎﺑﺶ را ﻣﯽ ﺁورم و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ،ﺧﻠﻮت ﻣﯽ ﮔﺰﻳﻨﻢ. ﺧﻠﻮت و اﻧﺰوا ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﻣﯽ ﺑﺮازد .راهﺐ ،در اﺗﺎق ﺻﻮﻣﻌﻪ اش، اﮔﺮ اﺗﮑﺎ و اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺪاﺷﺖ ،از دﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ .ﻓﻘﻂ اﻳﻤﺎن ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ .ﺑﺮای راهﺐ ذات اﻳﻦ اﻳﻤﺎن ﻣﺬهﺒﯽ اﺳﺖ ،ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺮهﺪﻓﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ،اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻳﺎ ﻋﻠﻤﯽ اﺳﺖ. ﻣﻦ 25ﺳﺎل ﺑﺮای ﻧﻴﻞ ﺑﻪ هﺪﻓﯽ ﺟﻨﮕﻴﺪﻩ ام ﮐﻪ ﺁن را از هﻤﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮ ﻣﯽ داﻧﻢ .ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﻨﻢ ،وﻟﯽ از ﺁن ﺑﻬﺘﺮﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ام ،اﮔﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮد را وﻗﻒ ﺁن ﻣﯽ ﮐﺮدم .اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺦ ﮐﺎرهﺎ را ﺳﻬﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﺁدﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺁن ﻧﻴﺮوی ﺣﻔﻆ ﺧﻮد و ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ 134
اﻓﮑﺎرش را ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ .در ﺁن اﺗﺎق ﺗﻴﺮﻩ و ﺑﺴﺘﻪ ،اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺦ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪم ﺑﺮﺣﻖ اﺳﺖ و اﻳﻤﺎﻧﻢ را ﺣﻔﻆ ﮐﺮدم .اﺗﺎق ﻣﻦ دﻳﻮار ﺑﻪ دﻳﻮار ﻳﮏ دادﮔﺎﻩ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﻮد .ﺗﻤﺎم روز وﺷﺐ در ﺁن ﻣﺴﺘﻤﻊ ﻣﺤﺎﮐﻤ ٌﻪ ﺧﻮد ﺑﻮدم :دﺳﺘﻮر ﺑﺎزداﺷﺘﻢ ﺻﺎدر ﺷﺪ و اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻢ ﻣﺘﻌﺪد ﺑﻮد .اﻳﻦ دورﻩ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ دوران زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ اﻳﻤﺎن ﻣﺮا ﻣﺘﺰﻟﺰل ﻧﺴﺎﺧﺖ. دﻧﻴﺎ را هﻤﻴﺸﻪ ﻋﺪ ٌﻩ ﻣﻌﺪودی ﺑﻪ ﺟﻠﻮ راﻧﺪﻩ اﻧﺪ ﻧﻪ ﺗﻮدﻩ هﺎی وﺳﻴﻊ و ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﺨﺒﮕﺎن اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ ام و وﻇﻴﻔ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎ را هﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺳﻮی هﺪﻓﯽ ﮐﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﯽ داﻧﻢ. ﮐﻮﺷﺶ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﻣﺎﻧﺪ ،وﻟﯽ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ وﺟﺪاﻧﻢ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ ام و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮﺣﻖ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻪ ام اﻧﺠﺎم دادﻩ ام .اﺻﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁدم از اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺗﺨﻄﯽ ﻧﮑﻨﺪ و ﻳﮏ رﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ .اﮔﺮﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ» :ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﺁزادی هﺎی ﻣﻤﮑﻦ را ﺧﻮاهﻢ داد« وﻟﯽ اﺳﺘﺒﺪاد ﭘﻴﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ،ﺁدﻣﯽ ﻳﮑﺮﻧﮓ ﻧﻤﯽ ﺑﻮدم .ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ ﻣﻼ هﺴﺘﻢ ،ﺑﻪ ﻗﻢ ﻣﯽ روم ،ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎی دوﻟﺘﯽ هﻢ ﮐﺎری ﻧﺪارم« ،وﻟﯽ دﻗﻴﻘًﺎ ﻋﮑﺲ ﮔﻔﺘﻪ اش ﻋﻤﻞ ﮐﺮد و ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﭼﻪ رﻳﺎﮐﺎری اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﺁدﻣﯽ 20ﻳﺎ 30ﺳﺎﻟﻪ ﺳﺎﺑﻘ ٌﻪ ﻣﺒﺎرز ٌﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دارد ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ اﻓﮑﺎر و اهﺪاف ﻋﻤﺪﻩ اش ﮐﺪاﻣﻨﺪ .ﮐﺘﺎب هﺎی ﺑﺴﻴﺎر در ﺑﺎر ٌﻩ اﻳﻦ دوران ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .اﻳﻦ اﺳﻨﺎد ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟ هﻤﻪ ﻣﺘﻔﻖ اﻟﻘﻮﻟﻨﺪ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺣﺎدﺛ ٌﻪ ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان رخ داد و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ :ﺁن دوﻟﺖ ،دوﻟﺖ ﻣﻦ ،اوﻟﻴﻦ وﺗﻨﻬﺎ دوﻟﺖ ﻣﻠﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺼﺪق ﺑﻮد .ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺧﺘﻢ؟ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدی ﻧﺒﺎﺧﺘﻢ .ﭼﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮدم؟ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺪون ﭘﺸﺖ ﭘﺎ زدن ﺑﻪ اﺻﻮل و ﺑﺪون زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﻌﻬﺪات ،ﻗﺪرت را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ .ﻣﻦ ﺑﺮای اﺛﺒﺎت اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﭼﻬﻞ روزی ﻓﺮﺻﺖ ﻼ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد. داﺷﺘﻢ ،و اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﺎﻣ ً ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮا ،ﺑﻴﺶ از ﺧﻄﺮ روزﻣﺮ ٌﻩ ﻣﺮگ ،زﺟﺮ ﻣﯽ داد ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ای هﻨﻮز دﭼﺎر اوهﺎم ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﺎﻟﻴﻠﻪ 1ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ» :ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ زﻣﻴﻦ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﮑﻨﺪ، وﻗﺖ ﻻزم اﺳﺖ وﻟﯽ در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻪ ﺧﺴﺎرت هﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ!« ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺗﻨﮕﻨﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ،ﻣﻦ اهﺮﻳﻤﻨﯽ هﺴﺘﻢ و اﻳﻦ اﻣﺎم اﺳﺖ ﮐﻪ از اﻳﺮان ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ .ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ،ﻣﻮﺟﻮدی ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺐ وﺧﺒﻴﺚ و ﺁدﻣﮑﺸﯽ ﺣﺮﻓﻪ ای اﺳﺖ .ﮐﺎش اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ را زودﺗﺮ در ﻣﯽ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ! ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺮوم ،درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﻇﻠﻤﺖ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ ؛ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ درﺟﻬﺖ ﻧﻈﻢ و ﻗﺎﻧﻮن ﻗﺪم ﺑﺮدارم ،در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ هﺮج و ﻣﺮج ﺑﺮ ﻣﻠﮏ ﻣﺴﻠﻂ ﻣﯽ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﺧﻼف ﺟﺮﻳﺎن ﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم: ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﻣﺸﮑﻞ وﮐﺎری ﺳﺨﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ. دراﻳﻦ ﺣﻮادث ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ راﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد :ﭼﺸﻤﺎن هﻤﻮﻃﻨﺎﻧﻢ را ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ ،ﺁﻧﻬﺎ را از اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻪ در ﺁورم» :ﻗﺪرﺗﯽ ﻓﺎﺳﺪ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ وﻟﯽ ﻓﺮﺳﻮدﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁن ﻳﮏ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﺗﺎزﻩ ﻧﻔﺲ و ﺧﻄﺮﻧﺎک را ﻧﻨﺸﺎﻧﻴﺪ! اﮔﺮ اﻳﻦ راﻩ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻴﺪ، اﻳﺮان ﺑﻪ ﺁﺗﺶ وﺧﻮن ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ،ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ،اﻗﺘﺼﺎد ورﺷﮑﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﺪﺷﺪ.«.. اﻳﻦ اﺧﻄﺎرهﺎ ،ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺗﮑﺮارش ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪم ،ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻪ داﺷﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﭼﻮن هﻨﻮز اﻣﻴﺪ و ﺟﻮد داﺷﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻣﺮوز هﻢ وﺟﻮد دارد .ﻧﺰد ﺧﻮد ﺟﻤﻠﻪ دوﮔﻞ راﮐﻪ در 18ژوﺋﻦ 1940ادا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﻣﺮور ﻣﯽ ﮐﺮدم: » ...روزی ﮐﻪ ﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ هﻤﺎن ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﮑﺎﻧﻴﺰﻩ ای ﺷﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن اﻣﮑﺎن ﺧﺮد ﮐﺮدن ﻣﺎ را داد ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮدرا ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ«.
135
هﻤﺎن اﺑﺰار؟ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮﻳﻨﺶ ﺁﻏﺎز ﮐﻨﻴﻢ :ﺧﻤﻴﻨﯽ اﻧﻘﻼﺑﺶ را ﺑﺎ ارﺳﺎل ﮐﺎﺳﺖ هﺎﻳﯽ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ در ﺁن هﺎ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻗﻴﺎم دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد .ﺳﻪ روز ﻗﺒﻞ ازﺗﺎرﻳﺦ اﻋﻼم ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ،ﻣﻦ ﻳﮏ ﻧﻮار 12دﻗﻴﻘﻪ ای ﺿﺒﻂ ﮐﺮدم ،ﮐﻪ از ﭘﻨﺎهﮕﺎهﻢ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ دو ﺁژاﻧﺲ ﺧﺒﺮی رﺳﻴﺪ :ﺧﺒﺮﮔﺰاری ﻓﺮاﻧﺴﻪ و روﻳﺘﺮ .ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁن ﭘﻴﺎم در ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺮای ﺑﻘﺎی اﻳﺮان و ﺁﻧﭽﻪ اﻳﺮاﻧﯽ اﺳﺖ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ .ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻳﺎ ﺟﻤﻬﻮری اﻳﺮان ،ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺟﻮهﺮش ﺑﺎزﺗﺎب واﻗﻌﻴﺎت ﻣﻠﯽ و روح و ﻣﺸﺨﺼﺎت ﮐﺸﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن ﺷﮑﻔﺘﻪ اﺳﺖ .وﻟﯽ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻤﻬﻮری ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎی دﻳﮕﺮی هﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﻗﺼﺪ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻢ هﻤﻴﻦ ﺑﻮد .اﺳﻼم ﺑﺮﺟﺎی ﭼﺎرﭼﻮب ﻣﻠﯽ ،ﭼﺎرﭼﻮب دﻳﮕﺮی را ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮز و ﺳﺮﺣﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﭼﻮن ﻓﺮاﺗﺮ از ﺁن اﺳﺖ .ﺧﺼﺎﻳﺺ ﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ازﻣﻴﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ .اﻳﺮان در ﺣﺎل از دﺳﺖ دادن هﻮﻳﺘﺶ ﺑﻮد. در ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻮار ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺁﺷﮑﺎرا ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻣﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم» :ﻣﻦ ﺷﺨﺼًﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻬﻮری رأی ﻧﺨﻮاهﻢ داد« .هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻮز ٌﻩ رأی ﮔﻴﺮی دﭼﺎر اﺷﮑﺎل ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ ،ﻣﻘﺼﻮدم روﺷﻦ ﺑﻮد» :رأی ﻧﺪهﻴﺪ! درﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ! ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ رأی دادن ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺷﻤﺎ را در ﺳﺮاﺷﻴﺒﯽ ﺗﻴﺮﻩ وﺗﺎر ﻣﯽ اﻧﺪازد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﻴﺪ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﮐﺠﺎﺳﺖ«. ﻣﻦ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ از ورق ﺑﺮﻧﺪﻩ ای ﮐﻪ دارم ،ﻳﻌﻨﯽ اﻋﺘﺒﺎرم ،اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻢ .ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻊ ﻗﺒﻠﯽ ام ﺑﻮد .ﻣﻦ در زﻣﺎﻧﯽ از ﭼﻬﺮ ٌﻩ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭘﺮدﻩ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ هﻨﻮز اﻣﮑﺎن ﺗﺮدﻳﺪ در ﺑﺎرﻩ اش وﺟﻮد داﺷﺖ ﻳﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﻴﻮن ،ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ﺁزادی روی او ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .ﻣﻦ ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻓﺸﺎﮔﺮی زﻧﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪم ﮐﻪ اوﺿﺎع ﺧﺮاب و ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺷﻮد. ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از ﺳﻔﺮم از اﻳﺮان ،ﻳﮏ ﻧﻮار دﻳﮕﺮ ﭘﺨﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺆﮐﺪ ﭘﻴﺶ ﮔﻮﻳﯽ هﺎی ﻗﺒﻠﯽ ام ﺑﻮد .ﺁن ﭘﻴﺶ ﮔﻮﻳﯽ هﺎ ،ﻳﮏ ﻳﮏ درﺳﺖ از ﺁب درﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ دهﻢ وﺧﻄﺮات ﺣﻮادث ﺁﻳﻨﺪﻩ را ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﻨﻢ .از ﺁن هﻨﮕﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ ،ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ هﺎی ﻣﻦ ،ﺑﯽ اﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎرهﻢ – ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺣﺪس زد – رﺿﺎﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﺪ ،ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻦ ازﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی واﮐﻨﺶ ﺳﺮﻳﻊ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﻨﺪ وﻟﯽ در ﺷﺮاﻳﻂ اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﯽ ﺁراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .اﻳﻦ ﺻﻔﺖ درﺗﻤﺎﻣﯽ دوراﻧﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎرﻩ اش ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ ،ﺑﻪ اﺛﺒﺎت رﺳﻴﺪ .ﺷﺒﯽ داﻣﺎد ﻣﻴﺰﺑﺎن ﻣﺎ در اﺗﺎﻗﻢ را زد: ﺁﻗﺎ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ،اوﺿﺎع ﺧﺮاب اﺳﺖ .ﮐﻤﻴﺘﻪ ﭼﯽ هﺎ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ .ﻟﻄﻔﺎ ﭼﺮاغﺗﺎن را روﺷﻦ ﻧﮑﻨﻴﺪ! ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم ،ﺷﻠﻮار و ﭘﻴﺮاهﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺎی ﭘﻴﮋاﻣﻪ ام ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻢ و درﺗﺎرﻳﮑﯽ درﮔﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﭘﺮدازم .دﻗﺎﻳﻘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر اداﻣﻪ ﻣﯽ دهﻢ .ﺟﻮان ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﺮدد و دوﺑﺎرﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻢ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اوهﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻣﻦ ،ﭼﻨﻴﻦ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﻮم ﺑﺎﻳﺪ ﻇﺎهﺮی ﻣﻌﻘﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و اﮔﺮ ﻣﻘﺮر ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺗﻨﻢ ﺑﺎﺷﺪ. در ﺁن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم ﮐﻪ ﭼﺮا دﺳﺖ هﺎی ﻣﻦ در ﺗﻴﺮﮔﯽ ﮐﺸﻮهﺎ را ﻣﯽ ﮔﺮدد: ﮐﺖ و ﺷﻠﻮاری ﺁﺑﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ام و دﻧﺒﺎل ﮐﺮاواﺗﯽ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺁن ﻣﯽ ﮔﺮدم و ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺑﺎ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺮاوات هﺎﻳﻢ دارم ،از راﻩ ﺗﻤﺎس دﺳﺖ وﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺎﻓﺖ ﺁن ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﮐﻨﻢ. 136
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮدادﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﭼﻴﺎن ،از هﻤﺎن راهﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ واز اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﺎن ﻣﻦ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ،ﻋﺬرﺧﻮاهﯽ هﻢ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ .در ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻳﮏ ﻋﺪﻩ دزد ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﺎن ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ وارد ﺷﺪﻩ اﻧﺪ .اﮔﺮ در ﺁن ﻟﺤﻈﺎت دﺳﺖ و ﭘﺎ را ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ،در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﭼﻴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ دزد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ درﭼﻪ وﺿﻊ ﻣﺴﺨﺮﻩ ای ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ! ﺳﺎدﻩ ﺗﺮﻳﻦ راﻩ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﻴﻪ و ﺗﺪارک دﻗﻴﻖ ﻧﻴﺎز ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﻋﺪﻩ ای از اﻓﺮاد ﺷﺠﺎع ،دراﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮدﻧﺪ .ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻳﮏ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر و ﻳﮏ رﻳﺶ ﺑﺰی داﺷﺘﻢ .ﻧﻪ در ﭼﻤﺪاﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﻴﺌﯽ اﻳﺮاﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻪ ﺑﺮ ﻟﺒﺎس هﺎﻳﻢ ﻣﺎرک ﺧﻴﺎﻃﺎن ﮐﺸﻮر. ﻳﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎﻩ رﻓﺘﻢ .ﻗﻴﺎﻓﻪ ام ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ رﻳﺶ و ﻋﻴﻨﮏ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﻋﻮض ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﮐﺴﯽ ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﮏ ﺑﻠﻴﺖ درﺟﻪ ﻳﮏ و ﭼﻤﺪان ﻣﻦ وارد ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻓﺮودﮔﺎﻩ ﺷﺪ و ﭼﻤﺪان را رد ﮐﺮد .ﻣﻦ دراﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﭘﺮواز هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺮای ﻳﮏ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ اﻋﻼم ﺷﺪ .ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻮرًا ﮐﺖ را ﺑﻪ روی ﺷﺎﻧﻪ هﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﺜﻞ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﺷﺘﺎب زدﻩ وارد ﺷﺪم .ﺻﻒ ﻣﺴﺎﻓﺮان اﻳﺮاﻧﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮد ،وﻟﯽ در ﺻﻒ ﻣﺴﺎﻓﺮهﺎی ﺧﺎرﺟﯽ ﻓﻘﻂ 7ﻳﺎ 8ﻧﻔﺮ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﮏ اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ روﺑﺮو ﺷﺪم ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ام ﮐﺮد و ﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ام .در اﺗﺎق ﺗﺮاﻧﺰﻳﺖ زﻳﺎد ﻣﻌﻄﻞ ﻧﺸﺪم و ﺳﻮار اوﻟﻴﻦ اﺗﻮﺑﻮﺳﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻗﺴﻤﺖ درﺟ ٌﻪ ﻳﮏ 28 ،ﻣﺴﺎﻓﺮ داﺷﺖ و درﺟﻪ دو ﺑﻴﺶ از 200ﻧﻔﺮ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻮار هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺷﻮم ،ﭼﻤﺪاﻧﻢ هﻢ ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد .هﺪﻓﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻄﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪن را ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ .در ﻗﺴﻤﺖ درﺟﻪ ﻳﮏ از ﻧﻈﺮ ﺁﻣﺎری اﻳﻦ ﺧﻄﺮ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮد. ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻢ ،ﻋﻴﻨﮏ ﺳﻴﺎﻩ هﻨﻮز ﺑﺮ ﺑﻴﻨﯽ ام ﺑﻮد .روزﻧﺎﻣﻪ ﻟﻮﻣﻮﻧﺪ را روی زاﻧﻮهﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ ام را روﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ .ﭘﺸﺖ ﺑﻪ دری ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ازﺁن وارد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ .ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺑﻴﺮون راﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم وﺗﻈﺎهﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﮐﺎرﻣﻨﺪان ﺷﺮﮐﺖ هﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﯽ در ﺁن ﻗﺴﻤﺖ از ﻓﺮودﮔﺎﻩ ،ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮا ﺟﻠﺐ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. ﺻﺪای ﺑﯽ ﻃﻨﻴﻦ دری ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ دل اﻧﮕﻴﺰی ﺁﻣﺪ .ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ %95ﻧﻘﺸﻪ ام ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ روﺑﺮو ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺟﻮان اﻳﺮاﻧﯽ ﺣﺪود 35ﺳﺎﻟﻪ ﺁﻣﺪ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و از ﻳﮏ ﮐﻴﻒ ﭼﺮﻣﯽ ﭼﻨﺪﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪ و ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﺧﻮد را ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد. اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﺮوز ﺑﺪهﻢ ﺑﻪ اﺑﺮهﺎ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪم .هﻮاﭘﻴﻤﺎ درﺟﻬﺖ ﺷﻤﺎل ﻏﺮﺑﯽ درﺣﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن از زﻣﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد: اهﻞ ﮐﺠﺎﻳﻴﺪ؟ ﻓﺮاﻧﺴﻮی هﺴﺘﻴﺪ؟ ﺑﻠﻪ. ﻣﻦ از ﻃﺮف دوﻟﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺮای اداﻣ ٌﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﻢ در ﺷﻬﺮ ﻟﻴﻮن ﺑﻮرس دارم.ﻣﻬﻨﺪﺳﻢ. ﻣﻦ زﻳﺮ ﻟﺒﯽ و ﺑﺎ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺴﻴﺎرﺧﻮب اﺳﺖ.ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﺎ در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ .ﻣﻦ زﻧﮓ زدم و ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ، ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﺁورد و ﻣﻦ در ﺁراﻣﺶ ﺗﻤﺎم ﺁن را ﻧﻮﺷﻴﺪم .ﺳﺎﻋﺘﻢ را هﻢ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. 137
وﻗﺘﯽ ﻳﮑﺴﺎﻋﺖ از ﭘﺮوازﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺮت ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم» :از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺷﺪﻩ اﻳﻢ .ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺗﺮﮐﻴﻪ ﭘﺮواز ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ،ﻣﺴﺌﻮﻻن اﻳﺮاﻧﯽ دﻳﮕﺮ اﻣﮑﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن هﻮاﭘﻴﻤﺎ را ﻧﺪارﻧﺪ«. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺘﻴﺎط را ﻣﺨﺘﺼﺮی ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم .از ﮐﻨﺎر دﺳﺘ ٌﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ،ﻣﺠﻼت ﻓﺎرﺳﯽ را ﮐﻪ هﻤﺴﻔﺮ ﻣﻦ ورق ﻣﯽ زد ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم .درﻳﮑﯽ از ﺁن هﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻮدم درﮐﻨﺎر ﻋﮑﺲ ﺑﺎزرﮔﺎن اﻓﺘﺎد. از ﺟﻮان ﭘﺮﺳﻴﺪم: اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﮐﯽ هﺴﺘﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻗﺒﻠﯽ اﺳﺖ و ﺁن ﻳﮑﯽ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻓﻌﻠﯽ. ﭼﻄﻮر ﺁدم هﺎﻳﯽ هﺴﺘﻨﺪ؟ ﻗﺒﻠﯽ ﺁدم ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻮد وﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع .ﻓﻌﻠﯽ ﺁدم ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ .ﺁدم ﺧﻮﺑﯽاﺳﺖ .وﻟﯽ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﮐﺎر اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ هﻨﻮز ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﻗﻀﺎوت ﮐﺮد. ﭼﻮن اﻣﮑﺎن ﻗﻀﺎوت ﻧﺒﻮد ،ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ را ﻋﻮض ﮐﺮد واز رﺷﺘ ٌﻪ ﺗﺤﺼﻴﻠﻴﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف زد. هﻴﭻ ﮐﺲ از روز و ﺳﺎﻋﺖ ورود ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ اﻃﻼع ﻧﺪاﺷﺖ .وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ رﺳﻴﺪم ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺧﺒﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. 1ـ ﺳﻦ ژان ﭘﺮس ) (1975-1887ﮐﻪ ﻧﺎم واﻗﻌﻴﺶ ﺁﻟﮑﺴﻴﺲ ﺳﻦ ﻟﮋﻩ اﺳﺖ ،ﻳﮑﯽ از دﻳﭙﻠﻤﺎت هﺎ و ﺷﺎﻋﺮان ﻓﺮاﻧﺴﻮی اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1960ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ ﺟﺎﻳﺰ ٌﻩ ادﺑﯽ ﻧﻮﺑﻞ ﺷﺪ .وی ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺑﻴﺸﺘﺮ روﺷﻨﻔﮑﺮان ﻓﺮاﻧﺴﻮی درﻧﻬﻀﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ داﺷﺖ. 2ـ ﮔﺎﻟﻴﻠﻪ )ﮔﺎﻟﻴﻠﺌﻮ ﮔﺎﻟﻴﻠﺌﯽ( ) (1642-1564رﻳﺎﺿﻴﺪان ،ﻓﻴﺰﻳﮏ دان و ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﻨﺎس اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﯽ وﻧﺨﺴﺘﻴﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺿﻴﻪ هﺎی ﻋﻠﻤﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﻣﺮﮐﺰ وﮐﺎﻧﻮن ﻣﻨﻈﻮﻣ ٌﻪ ﺷﻤﺴﯽ ﻗﺮار دارد و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﻮﺳﻂ دادﮔﺎﻩ هﺎی ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﺤﮑﻮم ﮔﺮدﻳﺪ.
138
2 ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﯽ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﻳﺮان ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 30و 31ﻣﺎرس 13) 1979ﻓﺮوردﻳﻦ (1358 ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﺤﻤﻴﻞ و ﺑﺎ ﺷﻌﺒﺪ ٌﻩ رﻓﺮاﻧﺪوم ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﺪ ،ﭼﺎرﭼﻮﺑﯽ را ﺗﺸﮑﻴﻞ داد ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺁن ﺑﻪ ﻃﺮح هﺎی ﺧﻮد ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ .ﺑﻪ اﻣﺜﺎل ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ و ﺑﺎزرﮔﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﻴﺎدﻳﺶ را ﺑﺮ ﮐﺮﺳﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ،زﻣﺎن درازی ﻧﻴﺎز ﻧﺪاﺷﺖ و ﺁن هﺎ را ﺑﺪون رودرﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﮐﻨﺎرﮔﺬاﺷﺖ .ﺣﻮارﻳﻮﻧﺶ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺁن هﺎ ﺷﺪﻧﺪ – ﻣﺜﻠﺜﯽ ﻣﻨﺤﻮس ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺑﻪ »ﻣﺜﻠﺚ ﺑﻴﻖ« ﻣﻌﺮوف ﺷﺪ :ﺑﻨﯽ ﺻﺪر و ﻳﺰدی و ﻗﻄﺐ زادﻩ. ﺗﺐ ﻣﺮدم در ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻋﻮاﻗﺐ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺳﻴﺎﺳﯽ ،داﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﺮق ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ .در زﻣﻴﻨ ٌﻪ اﻗﺘﺼﺎدی اﻳﻦ ﻋﻮاﻗﺐ ﺑﯽ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪ .در زﻣﻴﻨ ٌﻪ اﻣﻨﻴﺖ هﻢ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ هﻴﭻ ﻧﻮع ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﺎﻟﯽ وﺟﺎﻧﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. هﺮ اﻧﻘﻼﺑﯽ در ﺁﻏﺎز ﺑﺎ دورﻩ ای از هﺮج و ﻣﺮج روﺑﺮوﺳﺖ ﺗﺎ اوﺿﺎع ﻧﻈﻤﯽ ﺑﮕﻴﺮد. وﻟﯽ در ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﺮج وﻣﺮج ﺟﺰء ﻻﻳﻨﻔﮏ رژﻳﻢ اﺳﺖ .درﺁن ﻧﻪ ﻳﮏ ﭘﻠﻴﺲ رﺳﻤﯽ ﮐﻪ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻮازی وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺣﺪود اﺧﺘﻴﺎرات هﻴﭽﮑﺪام را ﻣﻌﻴﻦ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ. ﻼ ﮐﺪام ﻗﺎﻧﻮن؟ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺘﻌﺎرف اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ )ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ رﺷﺘﻪ ﻣﻘﺮراﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﺻ ً ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﻣﺮاﻋﺎت ﮐﻨﻨﺪ( وﺟﻮد ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﺪارد. ﻣﻼﻳﺎن ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻓﻘﻂ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ وﺣﯽ ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ .اﻳﻦ وﺣﯽ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻗﺮﺁن ،ﮐﻪ ﺟﺒﺮﻳﻴﻞ ﺣﺎﻣﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .ﺧﻼﺻﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻟﻬﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺑﺸﺮی ﺷﻮد. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ وﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎﺑﻊ ﻧﺰول ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و ﻻ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ و رﺋﻴﺲ ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،اﻳﻦ ﺳﺆال ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﭘﺲ ﭼﺮا اﺻﻮ ً ﺟﻤﻬﻮر و اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ در ﮐﺎر اﺳﺖ .ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ هﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﮏ هﺎی ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎزﻳﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮری ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد :ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ،ﮐﻪ ﺗﺎ دﻳﺮوز در اﻳﺮان ﮐﺴﯽ او را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ .ﻣﻦ رﺳﻤًﺎ اﻋﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﻣﺨﻠﻮق ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ و ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺷﺨﺺ او رأی ﻧﺪادﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ٌﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ. اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت دو ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ .ﻗﺎﻋﺪﺗًﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﮐﺜﺮﻳﺖ را در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﻼ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﻧﺪ .در ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺳﺎل 1981ﻣﻴﺘﺮان اﮐﺜﺮﻳﺖ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮری ﺑﺪهﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺒ ً وﮐﻼی ﻣﺠﻠﺲ را ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺁراﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺁوردﻩ ﺑﻮد ،ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورد و دردهﻪ هﺎی ﻗﺒﻞ ﻧﻴﺰ ﺷﺎهﺪ هﻤﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ،دوﮔﻞ ،ﭘﻤﭙﻴﺪو ،ژﻳﺴﮑﺎردﺳﺘﻦ هﻢ در ﭘﺎرﻟﻤﺎن اﮐﺜﺮﻳﺖ هﺎﻳﯽ ﮐﻢ وﺑﻴﺶ وﺳﻴﻊ داﺷﺘﻨﺪ. درﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ درﺳﺖ ﻋﮑﺲ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ .ﺑﻨﯽ ﺻﺪر در ﻣﻘﺎﺑﻞ 180ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ از ﮔﺮوﻩ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﻴﺎﺳﯽ ،ﻓﻘﻂ ﺣﺪود 30ﻳﺎ 40ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ در ﻣﺠﻠﺲ داﺷﺖ. ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﺷﺪ و هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ،ﻳﻌﻨﯽ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر و ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻨﺪ!
139
روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻪ ،ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺪرت ﺟﻨﮓ اﻳﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺑﺎ ارﺟﺎع ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﺳﻼﻣﯽ ،ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺗﺮﻳﻦ و ﭘﺮﺗﻀﺎدﺗﺮﻳﻦ رﺷﺘﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺮ ٌﻩ ارض ﺑﻪ ﺧﻮد دﻳﺪﻩ اﺳﺖ ،ﻣﻌﺘﺮض ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق او ﺗﺠﺎوز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﺠﻠﺲ از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ،ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽ رﺟﺎﻳﯽ – ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﯽ ﺷﻌﻮری و ﮔﺬﺷﺘ ٌﻪ ﻣﺸﮑﻮﮐﺶ ﺑﻪ او ﻗﺪر وﻗﻴﻤﺖ دادﻩ اﺳﺖ – ﺟﻮاب ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺨﺺ او ﻣﺴﺌﻮل اﺳﺖ و ﺑﻪ هﺮﺣﺎل ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻬﺎﻳﯽ و ﻏﺎﻳﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ. درﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت را اﺗﺨﺎذ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ هﻤﺎن ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد او ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ ،ﺧﻤﻴﻨﯽ دﻗﻴﻘًﺎ هﻴﭽﮑﺎرﻩ اﺳﺖ و ﻗﺎﻧﻮﻧًﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارد در اﻣﻮر دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ. در ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻩ از ﻗﺪرت ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،وﻟﯽ ﺣﺎﻻ اﻳﺮان ﺷﺎهﯽ دارد ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺗﺮ .ﺑﻪ ﺷﺎﻩ درﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ» :ﺷﻤﺎ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﺪ« .اﮔﺮ اﻣﺮوز ﭼﻨﻴﻦ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺷﻮد او ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ» :ﻣﻦ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬارم ،ﻣﻦ ﺑﻪ اﻟﻬﺎﻣﺎت ﻏﻴﺒﯽ ﻣﺘﮑﯽ ام« .هﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﺟﺮأت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺪهﺪ ،ﻣﺮﺗﺪ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻗﺎﻧﻮن اﻟﻬﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮن ﻣﺮﺗﺪ ﻣﺒﺎح اﺳﺖ و هﺮ ﮐﺲ ،درهﺮ ﺟﺎ و در هﺮ زﻣﺎن و ﺗﺤﺖ هﺮ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺧﻮن را ﺑﺮﻳﺰد ،ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﺒﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ای در ﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ .ﻃﺒﻖ ﻗﺮﺁن ،ﻣﺠﺎزات اهﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺮگ اﺳﺖ. در رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮهﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪن ﺷﺨﺺ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼًﺎ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﻣﺨﺘﺼﺮ اﻃﻼع و ﺗﺠﺮﺑﻪ ای دارم .دراﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺗﻮهﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﻤﻪ ای ﻣﺎﻟﯽ و ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽ ﺷﻮد .ﺗﻮهﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﻌﺎدل اﻗﺮار ﺑﻪ ارﺗﺪاد اﺳﺖ و ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﯽ اﺣﺘﻴﺎط ﻓﺮود ﻣﯽ ﺁورد. ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﺗﺤﺖ ﻟﻮای ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﺳﻼﻣﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد در ﭘﺮداﺧﺘﺶ ﻧﻘﺶ داﺷﺖ .وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺪﻋﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻏﻴﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ. دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﺁﻏﺎز ﺷﺪ ،ﺁزادی هﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺣﺬف ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ،ﺗﻌﺪد ﻋﻘﺎﻳﺪ ازﻣﻴﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ .رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ،ﺑﻪ دﻧﺒﺎل هﻤﺪﺳﺘﺎن ﺟﺪﻳﺪی ﺑﻮد .اﻳﻦ هﻤﺪﺳﺘﺎن ﮐﺪاﻣﻨﺪ؟ اول ﮔﺮوﻩ ﺗﻴﺮﻩ روزاﻧﯽ ﭼﻮن ﺑﺎزرﮔﺎن و ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ و دﻳﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا اﻏﻔﺎل ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و درﺣﻘﻴﻘﺖ هﻢ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ. از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ از ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻣﻴﺪان ﺳﻴﺎﺳﺘﻨﺪ .در ﻇﺎهﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﺘﻌﺼﺒﻨﺪ و در ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎرﮐﺴﻴﺴﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪ .ﻓﺪاﻳﻴﺎن ﺧﻠﻖ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﻪ ﻣﺎرﮐﺴﻴﺴﺖ ﺑﻮدن ﺧﺎص و ﺧﻠﺼﺸﺎن اﻗﺮار دارﻧﺪ ،ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮف دارﻧﺪ .ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ در واﻗﻊ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر .روزی ﮐﻪ ﻧﻮر ﺁزادی ﺑﺮ اﻳﺮان ﺑﺘﺎﺑﺪ ،رواﺑﻂ ﻧﻴﺮوهﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮی ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ .ﻣﺮدم ﺧﻮد را ﮐﻢ وﺑﻴﺶ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﺴﺘﻨﺪ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ داد واﺳﺘﺤﮑﺎم اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ اﺗﺤﺎدهﺎ روﺷﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ. ﺁﻳﺎ ارﺗﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ازﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ؟ رواﺑﻂ او ﺑﺎ ارﺗﺶ از ﺁﻏﺎز ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻀﺎد ﺑﻮد :ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر را ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻗﻮا اﻋﻼم ﮐﺮد ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ دﻋﺎی ﺧﻴﺮ اﻣﺎم ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻣﻘﺎم را ﺑﻪ او دادﻩ ﺑﻮد. اﻗﺪاﻣﺎﺗﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ،ﮐﻨﻪ ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻗﻀﺎﻳﺎ را روﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. در زﻣﺎن ﺑﺮوز اﺧﺘﻼف ﻣﻴﺎن ﺑﻨﯽ ﺻﺪر و ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﻣﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺑﺮای ارﺗﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدم وﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻮد را از ﻣﺎﺟﺮا دور ﻧﮕﻪ دارد ،ﻳﻌﻨﯽ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد ارﺗﺶ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮدم ،ﭼﻮن ﺷﮏ دارم ﮐﻪ ارﺗﺶ ﻗﺼﺪ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر را درﺳﺮ ﭘﺮوردﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺋﻴﺲ ﺷﻮرای اﻧﻘﻼب ،ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﻮر اﻋﺪام ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدی از 140
اﻓﺴﺮان را ﺻﺎدر ﮐﺮد .ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﻧﺘﻴﺠﻪ را در درﮔﻴﺮی هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺳﻘﻮط ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﺷﺪ ،دﻳﺪﻳﻢ :ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن از ﺟﺎ ﻧﺠﻨﺒﻴﺪﻧﺪ. ﺑﻨﯽ ﺻﺪر از ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﺮدم هﻢ ﺑﻴﺶ از هﻤﺮاهﯽ ارﺗﺸﻴﺎن ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺸﺪ .ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻻ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ،ﺑﺮای ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ وﺗﺎ ﺧﻮد ﺟﺰ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد .اﺻﻮ ً ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﻠﺦ ﺧﻮد را ﺑﺮ او ﻋﺮﻳﺎن ﻧﺸﺎن ﻧﺪهﺪ ،ﺑﺎ هﻤﺎﻧﻬﺎ دﻟﺨﻮش اﺳﺖ. اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ هﺎ و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ هﺎ از دوران ﮔﺬﺷﺘ ٌﻪ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ،از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ داﻧﺸﺠﻮی ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ ﺑﺎ ول ﮔﺸﺘﻦ در ﮐﺎرﺗﻴﻪ ﻻﺗﻦ ﮐﻔﺶ ﭘﺎرﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد ،اﻳﻦ ﺗﺼﻮر را ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن او از دﻳﮕﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺳﺴﺖ ﻋﻨﺼﺮﺗﺮ اﺳﺖ ﻣﯽ ﺗﻮان از او اﺳﺘﻔﺎدﻩ ای ﺑﺮد. ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﻣﺎﺟﺮای ﮔﺮوﮔﺎن ﮔﻴﺮی ﺳﻔﺎرت ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﭼﺸﻢ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ او دوﺧﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر از ﺑﻘﻴ ٌﻪ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺗﺮ ﺑﻮد. وﻓﺎدارﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ دوام داﺷﺖ .ﻣﯽ ﮔﻔﺖ» :هﺮﭼﻪ اﻣﺎم ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮم« ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از اﻇﻬﺎرات او ،ﮐﻪ ﭘﺸﺖ هﺮ وﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﯽ را ﻣﯽ ﻟﺮزاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد»:ﺑﺮای ﻣﻦ اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻮدن ﺑﺪون اﺳﻼم ،ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ«. اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ دارد ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ هﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﺳﻼم را ﻧﻤﯽ ﭘﺬﻳﺮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ داﻋﻴﻪ اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻮدن ﮐﻨﺪ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻐﺰی ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ را ﺣﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮی ﮐﻪ ﺑﺘﻮان ردی از واﻗﻊ ﺑﻴﻨﯽ در ﺁن ﺟﺴﺖ از ﭼﻨﻴﻦ ذهﻨﯽ ﺗﺮاوش ﮐﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺣﺘﯽ از ﺑﺮﻃﺮف ﮐﺮدن ﻧﻴﺎزهﺎی اوﻟﻴﻪ زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮﻩ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ رﺑﺢ ﺑﺎ اﺳﻼم ﻣﻐﺎﻳﺮ اﺳﺖ و ﺑﺮای اﺛﺒﺎت ﭘﺎﻳﺒﻨﺪی ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻬﺮﻩ و ﺑﺎﻧﮏ را ﺑﺮﻣﯽ ﭼﻴﺪ .ﺑﺮای ﻓﺮار از اﻳﻦ دور ﺗﺴﻠﺴﻞ ،ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ رﺷﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺎزی ذهﻨﯽ ﻣﺤﻴﺮاﻟﻌﻘﻮل رو ﺁورد. ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ،در ﺟﺮﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری و وﻳﺮاﻧﯽ ﻓﻌﻠﯽ ﺑﺮد ،ﻋﺎﻣﻠﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ وﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد .در ﻃﻮل دوﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﮕﺮی ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ،هﻤﻪ اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺋﻴﺲ ﺷﻮرای اﻧﻘﻼب ﻣﺴﺌﻮل اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻠﺨﺎﻟﯽ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺮ اﺳﺖ ،اﻳﻦ ﺁﻳﺸﻤﻦ اﻳﺮان ،ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻮاز ﺁدﻣﮑﺸﯽ ﺑﻪ »ﺻﺎدق ﮔﺮﺑﻪ ﮐﺶ« ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد .او ﺑﻪ ﺳﺨﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ هﺎ :زﻧﺎ ،هﻤﺠﻨﺲ ﺑﺎزی ،اﻋﺘﻴﺎد ...ﻋﺪ ٌﻩ ﺑﯽ ﺷﻤﺎری را اﻋﺪام ﮐﺮد .ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﺪﻋﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر از اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺑﯽ اﻃﻼع ﺑﻮد؟ ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮان ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﻳﯽ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ؟ ﮐﻤﺎل ﺑﯽ ﺷﺮﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﻨﯽ ﺻﺪر هﻨﻮز از »ﺣﺮﻣﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ« ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﺪ .ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ .در ﺑﺎر ٌﻩ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،در اﺑﺘﺪا ﮐﻪ ﮐﺴﯽ او را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﻣﯽ ﺷﺪ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪ ،وﻟﯽ درﻣﻮرد ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺮای اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ! ﺷﺎهﮑﺎرهﺎی او ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺠﯽ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ اﻳﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧﺎﺷﯽ از ﭼﻨﮓ ﻏﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد از ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮون ﺁوردﻩ ﺑﻮد ،ﮔﺮﻳﺨﺖ .در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران رادﻳﻮﻳﯽ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﺻﺪر هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻢ. ﺟﻮاب ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد: 1 اﮔﺮ در 1943ﻻوال ﺑﻪ اﻟﺠﺰﻳﺮﻩ ﭘﻨﺎهﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ» :اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ،ﭘﺘﻦ، ﺷﻮرش را درﺁوردﻩ ،ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ ام ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻢ« دوﮔﻞ ﺑﺪون ﺗﺮدﻳﺪ او را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺟﻮﺧ ٌﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﺳﭙﺮد .ﭼﻄﻮر ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ هﻤﺪﺳﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ و ﻣﻌﻤﺎر ﺁن رژﻳﻢ هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻢ؟
141
وﻗﺘﯽ ﻋﺪﻩ ای او را ﻟﻴﺒﺮال ،دﻣﻮﮐﺮات ،ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺖ ،ﭘﻴﺸﺮو ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ،ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺑﻪ اﻧﺴﺎن دﺳﺖ ﻣﯽ دهﺪ .او ﭘﻠﻴﺪﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ اﻧﻘﻼب ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ؛ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺎر ﺁن ﻧﻴﺰ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ. 1ـ ﻻوال )ﭘﯽ ﻳﺮ( ) (1945-1883ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﮐﻪ از ﺳﺎل 1914ﺗﺎ ﺳﺎل 1936ﺑﻪ دﻓﻌﺎت ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ و ﺳﻨﺎی ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ ،ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ وزارت و در دو ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی رﺳﻴﺪ .ﻻوال ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺳﺎل 1940ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻣﺎرﺷﺎل ﭘﺘﻦ را ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ .ﮔﺮاﻳﺸﯽ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﻪ ﻧﺎزی هﺎ داﺷﺖ و ﺑﺮاﺛﺮ ﻓﺸﺎر واﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ ﺁﻧﺎن هﻢ ﻣﺪت هﺎ ﺑﺮﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ .ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺘﻦ و هﻴﺘﻠﺮ را ﻻوال ﺗﺮﺗﻴﺐ داد .وی در ﺳﺎل 1945در اﺗﺮﻳﺶ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ و در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام ﮔﺸﺖ.
142
3 ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺷﻮروی اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ اﻳﺮان ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺻﺤﻴﺢ داﺷﺖ ﺗﺎ وﺿﻊ اﺳﻔﻨﺎک اﻗﺘﺼﺎدی را ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻧﻘﻼب ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد ،ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﺪهﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ درﺳﺖ ﻋﮑﺲ ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ .ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺁﻣﺪن ﻣﻼهﺎ وﺿﻊ را ﺑﺴﻴﺎر وﺧﻴﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد .در ﺁﻣﺪی ﮐﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻓﺮوش ﻧﻔﺖ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻏﺬاﻳﯽ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺷﮑﻢ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎﻧﯽ را ﭘﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل روز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻈﺎهﺮات و راﻩ ﭘﻴﻤﺎﻳﯽ ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﺧﻴﺎﻟﭙﺮدازی هﺎی ﺷﺎﻩ ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻗﺒ ً ﻼ ﮔﻔﺘﻢ وﺿﻊ ﻣﻌﻘﻮل ﻣﺎ را در زﻣﻴﻨ ٌﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻏﺬاﻳﯽ ﺑﺮهﻢ زدﻩ ﺑﻮد .درﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎ از ﺑﺎﺑﺖ ﮔﻨﺪم و ﺟﻮ و ﺑﺮﻧﺞ و ﺑﻘﻮﻻت ﮐﻪ در اﻳﺮان ﻣﺼﺮف ﺑﺴﻴﺎر دارد ،ﺧﻮد ﮐﻔﺎ ﺑﻮدﻳﻢ .ﭘﺲ از اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻪ وارد ﮐﺮدن اﻳﻦ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺷﺪﻳﻢ وﺧﻮد را از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎرﺟﻴﺎن ﮐﺮدﻳﻢ. دﻩ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﻣﻦ % 20 ،از ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج ﮔﻨﺪم ﻣﺎ از ﺧﺎرج ﺧﺮﻳﺪاری ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁﻧﮑﻪ ﭘﻮل ﻧﻔﺖ ﺻﺮف ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺁﻻت ﺑﺸﻮد ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ .ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﺗﺤﻠﻴﻞ رﻓﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﯽ ﻣﺤﺪود ﺷﺪ ﮐﻪ در ﻣﺠﺘﻤﻊ هﺎی ﮐﺸﺖ و ﺻﻨﻌﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ؛ زﻳﺮا ﺗﻮزﻳﻊ زﻣﻴﻦ روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن را دﻟﺴﺮد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد وهﻤﻪ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮهﺎ راﻧﺪﻩ ﺑﻮد وﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﻧﺎﻧﺨﻮاران ﺷﻬﺮی اﻓﺰودﻩ ﺑﻮد. ﺑﺮای درﻣﺎن اﻳﻦ اﻗﺘﺼﺎد ﺑﻴﻤﺎر ،ﻣﺎ ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺎز داﺷﺘﻴﻢ ﺟﺰ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﮐﺬا و دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺑﻪ هﺎرت و ﭘﻮرت ﺑﮕﺬراﻧﺪ .ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻼﻳﺎن ﺑﺴﻴﺎری از ﮐﺎرﺧﺎﻧﺠﺎت را ﺑﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ و ﺑﺴﻴﺎری دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﮐﺸﺎﻧﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷﻤﺎر اﻓﺮاد ﺷﺎﻏﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪهﻢ ﮐﻪ در ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ ای از دﻧﻴﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺁن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ،ﺑﻴﮑﺎری ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻣﺴﺌﻠ ٌﻪ ﺑﻴﮑﺎری در ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺻﻮر ﻣﺨﺘﻠﻒ دارد .در ﮐﺸﻮرهﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﺗﺮﮐﻴﻪ و اﻳﺮان و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ در ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ ،ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺎﻧﻮادﻩ از ﻏﺮب وﺳﻴﻊ ﺗﺮ اﺳﺖ .ﺑﻪ ذهﻦ ﻳﮏ اﻳﺮاﻧﯽ ﻧﻤﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﻪ ﭘﻴﺮ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﻳﺸﺎن دورش را ﺑﻪ ﮐﺎر وادارد؛ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دهﺪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺬا و ﭘﻮﺷﺎک ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ .ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .از ﻧﻈﺮ ﺳﺨﺎوت و ﮔﺸﺎدﻩ دﺳﺘﯽ ﻣﺎ از ﮐﺸﻮرهﺎی ﻏﺮﺑﯽ ﺑﺮﺗﺮﻳﻢ و ﻋﻈﻤﺖ ﻣﺎ هﻢ در هﻤﻴﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﺳﺖ .ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ،هﻤ ٌﻪ ﻧﻴﺮوی ﻓﻌﺎل ﻣﻠﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ،وﻟﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد .ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﮔﺴﻴﻞ ﺷﺪن دهﺎﺗﻴﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮهﺎ ﻣﺴﺄﻟﻪ ای ﺑﻪ اﺳﻢ ﺑﻴﮑﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ. وﻟﯽ ﺑﻴﮑﺎری ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ دارد و ﻗﺤﻄﯽ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ دﻳﮕﺮ .ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ اﺳﺘﺎد اﻳﺠﺎد ﻗﺤﻄﯽ اﺳﺖ .در زﻣﺎن ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ از اﻳﻦ ﺑﺪﺗﺮهﺎ هﻢ دﻳﺪﻩ اﻳﻢ .ﻣﺜﻼ ﻓﺮوهﺮ ،وزﻳﺮ ﮐﺎر ﺑﺎزرﮔﺎن ،درزﻣﺎن ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدن ﺧﻮد ﺑﺮای رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮر ،ﺑﻪ ذهﻨﺶ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﻮق ﮐﺎرﮔﺮان ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر را از اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻓﺮدا ،ﺻﺪ درﺻﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮد .اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻋﻮاﻣﻔﺮﻳﺒﺎﻧﻪ 143
ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺮم ﺁور در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرد – ﮐﻤﺘﺮ از ﻳﮏ دهﻢ ﺁرا ﺑﻨﯽ ﺻﺪر رأی ﺁورد .اﻳﻦ وﻋﺪﻩ را در زﻣﺎﻧﯽ داد ﮐﻪ ﺻﺎدرات ﻧﻔﺖ از 5و 6ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﺸﮑﻪ در روز ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﺸﮑﻪ ،ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﺶ ﺑﺮ ﻳﮏ ،ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. درﻣﺎﻩ ﻣﺎرس 1981روزﻧﺎﻣ ٌﻪ »ﻣﻴﺰان« اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز ﺳﺎل ،ﺗﻮرم ﺑﻪ 255/1 %رﺳﻴﺪ ﻩ اﺳﺖ .ﻣﻮازﻧ ٌﻪ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﺸﻮرهﺎی ﺑﻠﻮک ﺷﺮق ﺑﻪ ﺣﺪی ﻧﺎ ﻣﺘﻌﺎدل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺸﻮرهﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دارو و ﻣﻮاد ﺧﻮراﮐﯽ ﻓﻘﻂ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .از 25ﻓﻮرﻳﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺟﻴﺮﻩ ﺑﻨﺪی ﺷﺪ .ﻣﺮدم ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎهﺎن ﺑﺎ ﺷﻌﺎر» :ﻧﺎن ،ﻣﺴﮑﻦ ،ﺁزادی!« درﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻈﺎهﺮات زدﻧﺪ ﻳﮑﯽ از ﺷﺨﺼﻴﺖ هﺎی ﻣﻮاﻓﻖ رژﻳﻢ ،ﺷﺒﺴﺘﺮی ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﻬﺮان 9 ،ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺤﺮان را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺷﻤﺮدﻩ اﺳﺖ :ﺑﻴﮑﺎری ،ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻣﺨﺎرج زﻧﺪﮔﯽ و ﻗﺤﻄﯽ ﻣﻮاد ﻣﺼﺮﻓﯽ روزﻣﺮﻩ، ﻗﺪرت ﺿﺪ اﻧﻘﻼﺑﻴﻮن ،ﻓﻘﺪان اﻣﻨﻴﺖ ،ﮐﻤﺒﻮد ﻣﺴﮑﻦ ،ﻣﻬﺎﺟﺮت دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮهﺎ ،ﮐﻤﺒﻮد وﺳﺎﻳﻂ ﻧﻘﻠﻴﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ،ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺷﺒﮑ ٌﻪ ﻓﺎﺿﻞ ﺁب ،ﺿﻌﻒ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻓﺮهﻨﮕﯽ. ﺑﺴﻴﺎری از اﻳﻦ ﮐﻤﺒﻮدهﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﺪهﯽ هﺎی ﺁﻳﺖ اﷲ اﻓﺰود ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻗﺪام ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد ،ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ را هﻢ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد رهﺎ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺒﺎهﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﻮد .ﺑﺮ راﻩ هﺎ ،ﺑﻨﺪرهﺎ، ﺧﻄﻮط ﺁهﻦ ،ﻣﺮاﮐﺰ اﺗﻤﯽ هﻤﻪ و هﻤﻪ ﺻﺪﻣﺎت ﻓﺮاوان وارد ﺁﻣﺪ .اﮔﺮ ﺳﺪهﺎ از ﺁﺳﻴﺐ در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪ ،درﻋﻮض دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﺼﻔﻴﻪ و ﺗﺨﻠﻴ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﻳﮕﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ادﻋﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ در زﻣﻴﻨ ٌﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺟﺒﺮان ﻣﺎﻓﺎت ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. اﮔﺮﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ دهﻴﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮی ،ﺣﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻢ ،در ﺑﺎر ٌﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﯽ دارد، ﺑﻪ ﺷﻌﻮر اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﻮهﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ .ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ،ﮐﻪ اﺳﻴﺮ اوهﺎم ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ ،هﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ای ،دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺎزﻩ ﺁن هﻢ ﻧﻪ هﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ .او از ﺁن ﺷﻴﻌﻪ هﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮد اهﻞ ﺗﺴﻨﻨﯽ هﻢ وﺟﻮد دارد ،ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ. ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻓﻘﻂ از ﮐﺸﻮرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺮو او هﺴﺘﻨﺪ ،ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .دﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺪودی ﺣﺘﯽ از اﺳﻼم ﮔﺮاﻳﯽ دارد .از ﻧﻈﺮ او »ﭘﺮﭼﻢ اﺳﻼم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺮﻩ ارض در اهﺘﺰاز در ﺁﻳﺪ« ،ﻣﻨﺘﻬﯽ اﻳﻦ ﭘﺮﭼﻢ رﻧﮓ هﺎی ﺧﺎص ﺧﻤﻴﻨﯽ را دارد .ازﻧﻈﺮ او ،در ﻣﺮﺣﻠ ٌﻪ اول اﻳﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﻼم ﻣﻮﺟﻮد ،ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮ 700ﻳﺎ 800ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﺷﻮد و در ﻣﺮﺣﻠﻪ دوم ﺑﻘﻴﻪ ﺟﻬﺎن را در ﺑﺮﮔﻴﺮد .ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ رؤﻳﺎ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ اﺳﺖ ،ﻣﻦ ﺁن را اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ. ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ در زﻣﺎن ﺗﺼﺪی وزارت اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ،ﺳﻴﺎﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﻬﺪ وﺻﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد .وﻟﯽ ﺳﻴﺎﺳﺖ او ﺑﺴﻴﺎر از اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺑﻪ دور ﺑﻮد .در ﺁن هﻴﭻ اﺛﺮی از اﺳﺘﻘﻼل ،ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم واﻗﻌﯽ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ،دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ .ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰی ﮐﻪ در ﺁن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻧﻮﻋﯽ هﻤﺪﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻠﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ ﻧﺠﺎت ﺧﻮد از ﺗﺴﻠﻂ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻮدﻧﺪ: ﻣﺜﻞ ﺳﺎن ﺳﺎﻟﻮادور و ﮔﻮاﺗﻤﺎﻻ ...و ﻧﻮﻋﯽ ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﻳﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ اﻧﺪ ،ﺧﺼﻮﺻًﺎ درﻣﻤﺎﻟﮑﯽ ﮐﻪ در اﻗﻠﻴﺖ ﻗﺮار دارﻧﺪ: ﭼﻮن هﻨﺪوﺳﺘﺎن ،ﺷﻮروی ،ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﻦ. ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎی ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻤﻴﻨﯽ و ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺸﺎن دادن واﮐﻨﺶ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻮد .ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ،ﮐﻤﮏ هﺎی ذﻳﻘﻴﻤﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﺼﺮف ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐﺮدﻧﺪ.
144
ﻓﺪاﺋﻴﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﯽ هﺎ در اردن ،ﻟﻴﺒﯽ ،در ﻟﺒﻨﺎن و در ﺳﻮرﻳﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺟﻨﮓ هﺎی ﭼﺮﻳﮑﯽ ﻣﯽ دادﻧﺪ .روال ﮐﺎرهﺎی ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﺁن هﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ درﺧﺎک ﺧﻮد ﺷﺎهﺪش ﺑﻮدﻳﻢ ،ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﻴﺮی اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﺷﻮرش ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ داﻣﻦ اﻣﺎم ﺳﻮق داد .ﻣﺮدم ﻣﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮای ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﻬﺮ ودوﺳﺘﯽ داﺷﺘﻨﺪ و ﺳﺰاوار ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎری از ﻃﺮف ﺁن ﻣﺮدم ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺎن ﺧﻤﻴﻨﯽ و ﺁن هﺎ ﺷﮑﺮﺁب ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﭼﻮن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ در ﻓﮑﺮ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردن دوﻟﺘﯽ ﻻﺋﻴﮏ هﺴﺘﻨﺪ وﺑﺮای ﺁﻳﺖ اﷲ دوﻟﺖ ﻻﺋﻴﮏ ﺳﺨﺖ ﮐﺮاهﺖ دارد. ﺷﺎﻩ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ اﻳﺠﺎد دﻓﺘﺮ ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ در ﺗﻬﺮان ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد .وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺷﺪم ،ﺑﺎ اﺻﻞ ﺑﺎز ﺷﺪن ﻳﮏ دﻓﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ از ﻃﺮف اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ،ازﻧﻮﻋﯽ ﮐﻪ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ و دﻳﮕﺮ ﻣﻤﺎﻟﮏ وﺟﻮد دارد ،ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم .وﻟﯽ ﻣﺴﺎﻳﻞ اﻣﺮوز ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮﺷﺪﻩ اﺳﺖ :اوﻟﻴﻦ دوﻟﺖ ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ ﮐﻪ اﻳﺮان در ﺁﻳﻨﺪﻩ و ﭘﺲ از اﻳﻦ دوران ﺁﺷﻮب ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺘﺎﻳﺠﯽ را ﮐﻪ هﻤﮑﺎری ﺳﺎزﻣﺎن ﻳﺎﺳﺮ ﻋﺮﻓﺎت ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ،ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮد. ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ،ﺑﺎ اﺻﺮار ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ راﮐﻪ دراﻳﺮان در زﻧﺪاﻧﻨﺪ و ﻳﺎ اﻋﺪام ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ،ﻣﺠﺎهﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .اﻳﻦ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺴﻴﺎری از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ وﺿﻊ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪﻩ اﻧﺪ وهﻨﻮز هﻢ هﺮ روز و دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ دﺳﺘﻪ و ﮔﺮوﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﺑﯽ ﺷﮏ ﺑﻪ ﺗﺼﻔﻴ ٌﻪ ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و از ﮔﻨﺎهﺎن ﺁن هﺎ در ﻧﻤﯽ ﮔﺬرد ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ درﮔﺬﺷﺘﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ،درﻧﺠﻒ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﺶ رﻓﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺁدم ﮐﺸﺘﻨﺪ ،ﺑﺎﻧﮏ هﺎ راﻏﺎرت ﮐﺮدﻧﺪ وﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻋﻤﺎل دﻳﮕﺮ ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ دﺳﺖ زدﻧﺪ .اﻳﻦ ﻋﻘﺐ ﮔﺮد ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ از ﮐﺠﺎ ﺁب ﻣﯽ ﺧﻮرد؟ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ :ﺗﻌﺼﺐ ﻣﺬهﺒﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ راﻩ ﻧﻤﯽ دهﺪ .ﻳﮏ ﻃﺮف ﺁﻳﺖ اﷲ ﻗﺮار دارد ،ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺬهﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ دﺳﺖ ﭘﺮورد ٌﻩ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن اﺳﺖ و ﻃﺮف دﻳﮕﺮ رﺟﻮی اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﻓﻀﺎﻳﯽ 1 ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﺴﻠﮏ اﺷﺘﺮاﮐﯽ اﺳﺖ و ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺷﺒﺎهﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮ ٌﻩ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺑﺮﻟﻴﻨﮕﻮﺋﺮ Berlinguerﻧﺪارد. ﻋﻠﻤﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ هﺎ زﻳﺮش ﺳﻴﻨﻪ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻳﮏ ﺳﻮر ٌﻩ ﻗﺮﺁن ،ﻧﻮﻋﯽ ﻋﻼﻣﺖ داس و ﭼﮑﺶ و ﻳﮏ ﮐﻼﺷﻨﻴﮑﻮف .اﻳﻦ اﻓﺮاد در هﺮ ﺳ ٌﻪ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ هﺎ ﺑﺎزﻳﮕﺮﻧﺪ .رهﺒﺮ ﺁن هﺎ ﺑﺮ اﺣﺴﺎﺳﺎت »ﭘﻠﭙﻮت« وارش ﻟﻌﺎب اﺳﻼﻣﯽ زدﻩ اﺳﺖ .ﺑﺮای او هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺟﺰ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ هﺪف، ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪارد وهﺪف او ﺧﺎﺗﻤ ٌﻪ دﻧﻴﺎﺳﺖ :ﮔﺴﺘﺮش ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﺮ هﻤﻪ ﺟﺎ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ .ﻧﻤﻮﻧ ٌﻪ ﮐﺎﻣﺒﻮج ﻣﺜﺎل ﺑﺎرز ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﻧﻮع ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺳﺖ .ﻗﺒﻞ از ﺳﻘﻮط رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﺟﻮی و دوﺳﺘﺎﻧﺶ در زﻧﺪان و ﻳﺎ در ﻣﺨﻔﻴﮕﺎﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺑﺎ ﻓﺪاﻳﻴﺎن هﻢ ﺗﻤﺎس ﻧﺰدﻳﮏ داﺷﺘﻨﺪ .اﻳﻦ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﮔﺮ ﻻﻣﺬهﺐ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﭼﻪ هﺴﺘﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را رﺟﻮی ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ رواﺑﻄﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﺎن داﺷﺖ ﺁﺷﺘﯽ دهﺪ؟ درﻣﻴﺎن اﻳﻦ هﻤﻪ ﺗﻀﺎد ،ﺁﻳﺎ هﻨﻮز ﻣﯽ ﺷﻮد از ﻣﺴﻠﮏ و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺣﺮف زد؟ ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ،اﻣﺮوز اﻣﻴﺪ اﺻﻠﯽ ﻣﺴﮑﻮ هﺴﺘﻨﺪ .ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﻗﺒﺎل ﺟﺬب ﺗﻮدﻩ هﺎ را ﻧﺪارد؛ از 1946و وﻗﺎﻳﻊ ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن و از زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﻣﺼﺪق ﺧﺎﻃﺮﻩ ای ﺑﺴﻴﺎر زﺷﺖ وﺗﻠﺦ از ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ .روس هﺎ درﺟﺒﻬﻪ هﺎی دﻳﮕﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ دارﻧﺪ ازﺟﻤﻠﻪ درﺟﺒﻬ ٌﻪ رﺟﻮی. وزﻳﺮ اﻣﻮرﺧﺎرﺟ ٌﻪ ﻣﻦ ،ﮐﻪ ﻗﺒ ً ﻼ ﺳﻔﻴﺮ اﻳﺮان درﻣﺴﮑﻮ ﺑﻮد ،روزی ﺗﻮﺳﻂ ﭘﺎدﮔﻮرﻧﯽ، ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﺻﺪر هﻴﺄت رﺋﻴﺴﻪ ﺷﻮراﻳﻌﺎﻟﯽ ﺑﻮد ،اﺣﻀﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﺎﺟﺮا ﭼﻨﺎن ﻧﺎﻣﺮﺳﻮم
145
ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻔﻴﺮ ﻣﺎ را ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﺳﺎزد و ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﻄﻌًﺎ ﻣﺴﺄﻟﻪ ای ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ .ﺻﺪر هﻴﺎت رﺋﻴﺴﻪ ﺷﻮروی از او ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﮐﻪ ﻓﻮرًا ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮود و از ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻋﻔﻮ رﺟﻮی را ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ .رﺟﻮی ،هﻤﺮاﻩ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﻳﺎران ﻣﺠﺎهﺪش ،ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﺑﻪ »ﻣﺎرﮐﺴﻴﺴﺖ اﺳﻼﻣﯽ« ﻣﻌﺮوف ﺑﻮدﻧﺪ ،ﺗﻮﺳﻂ دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺑﻤﺐ ﮔﺬاری و ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻋﺪام ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﺷﺎﻩ ﺳﻔﻴﺮش را ﻓﻮرًا ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮد و او هﻢ ﺑﻪ هﻤﺎن اﻧﺪازﻩ از ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﺎدﮔﻮرﻧﯽ ﺷﺨﺼًﺎ از او ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﺷﻮد .واﮐﻨﺶ اول ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎ را رد ﮐﻨﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ» :اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺑﻪ ﺁن هﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ« .وﻟﯽ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ در اﺗﺎق ﻗﺪم ﻣﯽ زﻧﺪ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺟﻮاب ﻣﯽ دهﺪ» :ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎرﺧﻮب ،ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!« ﻣﺎﺟﺮای ﺗﺨﻔﻴﻒ ﺣﮑﻢ اﻋﺪام رﺟﻮی ﺑﻪ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ،درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻳﺎران دﻳﮕﺮ او اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ .ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی رﺳﻴﺪم در اﺟﺮای ﻃﺮح ﻋﻔﻮ ﻋﻤﻮﻣﯽ ،او را هﻢ ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁزاد ﮐﺮدم .از دﻳﺪ هﻴﭻ ﮐﺲ در اﻳﺮان ،ﺣﺘﯽ ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ،او رﺋﻴﺲ هﻴﭻ ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد .ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻏﺮﺑﯽ او را ،ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ ﻟﻴﺎﻗﺘﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﺰرگ ﮐﺮدﻧﺪ .اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺸﺎن داد ،ﺣﺘﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯽ اش ﻣﺮاﻋﺎت اﺻﻮل اﺧﻼﻗﯽ راﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ :ﺧﻮد از ﭼﻨﮓ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻓﺮار ﮐﺮد وﻟﯽ زن و ﻓﺮزﻧﺪش را در اﻳﺮان ﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﺑﺎ ﮐﺮدهﺎﻳﯽ هﻢ ﮐﻪ از اﺑﺘﺪای روی ﮐﺎر ﺁﻣﺪن ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﻣﺮﮐﺰی ﺗﻬﺮان ﺳﺮﻣﺨﺎﻟﻔﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻧﺪ .وﻟﯽ اﻳﻦ دﺳﺘﻪ از اﮐﺮاد در اﻳﻞ هﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻤﻮم ﻧﻔﻮذی ﻧﺪارﻧﺪ .ﻋﺪﻩ ای از ﺁن هﺎ ،ﮐﻢ وﺑﻴﺶ ﺁﺷﮑﺎرا ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﻨﺪ .ﮔﺮوﻩ ﻗﺎﺳﻤﻠﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ» :ﻣﺎ ﮐﺮدﺳﺘﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻣﺨﺘﺎر ،درداﺧﻞ ﻳﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻓﺪرال و ﻳﺎ ﻳﮏ ﺟﻤﻬﻮری ﻣﺴﺘﻘﻞ اﻳﺮاﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ«. اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎری اﻳﻦ ﺧﻄﺮ را در ﺑﺮدارد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﺳﺘﺎﻧﯽ ﺧﺎرج ﻣﺮزهﺎی ﻋﺮاق و ﺗﺮﮐﻴﻪ و اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻧﺠﺎﻣﺪ ،و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮروی ﺑﻠﻐﺰد و ﻳﺎ ﺑﮕﺬارد ﺷﻮروی ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ ،ﺟﺬﺑﺶ ﮐﻨﺪ .رﺟﻮی ،ﺑﺎ ﺑﻠﻮچ هﺎ هﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ اﺗﺤﺎد اﺳﺘﺤﮑﺎﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﭼﻮن ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ درﻣﻤﻠﮑﺖ رﻳﺸﻪ ای ﻧﺪارﻧﺪ. 1ـ اﻧﺮﻳﮑﻮ ﺑﺮﻟﻴﻨﮕﻮﺋﺮ ، Enrico Berlinguerﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﯽ )1922ـ (1984رهﺒﺮ ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ از 1972ﺗﺎ .1984وی از ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﺎن اروﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺑﻮد.
146
4 ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺮای ﻣﺼﺮف داﺧﻠﯽ ﭼﻮن ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺎ ﺳﺎز و دهﻞ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﭼﻮن ﺗﺒﻌﻴﺪش را درﻋﺮاق ﮔﺬراﻧﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻋﻠﻴﻪ ﺁن ﮐﺸﻮر ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﺮد .اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺷﺨﺼﯽ در ﮐﺎرهﺎ دارد ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ ﻣﻄﻠﺐ را درک ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ .در ذهﻦ ﻣﻼﻳﯽ ﺧﺒﻴﺚ و اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮ ،ﻣﺜﻞ ﻣﻼی ﻣﺎ ،وزﻧ ٌﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﻣﯽ ﭼﺮﺑﺪ. ﺧﻤﻴﻨﯽ 14ﺳﺎل در ﺁن ﮐﺸﻮر ،در ﺷﻬﺮ ﻧﺠﻒ ،واﻗﻊ در ﺟﻨﻮب ﺑﻐﺪاد ﮐﻪ 125هﺰار ﻧﻔﺮ ﺳﮑﻨﻪ دارد ،ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد .اﻳﻦ ﺷﻬﺮ در ﺿﻤﻦ ﻳﮑﯽ از ﺷﻬﺮهﺎی ﻣﺬهﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻼب اهﻞ ﺗﺸﻴﻊ در ﺁن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻨﺪ .ﺁﻗﺎی ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺁﻧﺠﺎ ﻳﮑﯽ از ﻣﺪرﺳﻴﻦ ﺑﻮد واﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ دوﻟﺘﯽ را ،ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ رواﺑﻂ ﺣﺴﻨﻪ و راﺣﺖ ﺑﺎ ﺁن هﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .دﻻﻳﻞ اﻳﻦ رواﺑﻂ ﻏﻴﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻪ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺣﺪس زد .ﺑﺎ ﺗﻔﺮﻋﻨﯽ ﮐﻪ در ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺳﺮاغ دارﻳﻢ ،هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺼﺮًا ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﻣﺬهﺐ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮان از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﮑﻴﮏ ﮐﺮد. ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ ﺧﻂ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﺮﺣﻖ ﻳﺎ ﻧﺎﺣﻖ ،ﺑﻴﻦ ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت و ﻣﺎدﻳﺎت ،ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺷﻮد .ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ام ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ واﻗﻌﯽ »ﺑﻌﺜﻴﺴﻢ« ﭼﻴﺴﺖ و ﻓﻘﻂ در اﻳﻦ ﺣﺪ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ ﻋﺮب ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﭼﭗ اﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﺮاﻳﺶ هﺎی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ و از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﻳﮏ ﺣﺰﺑﯽ اهﺪاﻓﺶ را ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺴﻠﮑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻣﻦ ﺟﻮر در ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ. ﻃﺒﻌًﺎ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁزادی ﻣﺮدم ﻋﺮاق را در اﻧﺘﺨﺎب ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﮐﻨﻢ. ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد :ﺁن ﻧﻈﺎم ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل اوﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﺎﻳﺪ ازﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد .ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر دوﻟﺖ ﺑﻌﺚ از او ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺴﺎﺋﻞ داﺧﻠﯽ ﻣﻤﻠﮑﺖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻨﺪ وﭼﻮن او ﻟﺠﺎﺟﺖ وﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎک ﻋﺮاق را ﺗﺮک ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﺮز ﮐﻮﻳﺖ رﻓﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ او اﺟﺎز ٌﻩ ورود ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ دادﻩ ﻧﺸﺪ .ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻣﺴﻠﻤﺎن دﻳﮕﺮ هﻢ هﻤﻴﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ او از ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﭘﻨﺎهﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮد. ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ،ﮐﻴﻨ ٌﻪ ﺷﺪﻳﺪ او را ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺮاﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺮوﻧﺶ راﻧﺪﻩ ﺑﻮد ،ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ .ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺘﺘﺶ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺗﺎ ﺁﺗﺶ ﮐﻴﻨﻪ هﻨﻮز ﺗﻨﺪ ﺑﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮﻳﯽ زد .ﺑﺮای اﻳﻦ ﮐﺎر هﻢ ﺗﻤﺎم دﻻﻳﻞ و ﺑﻬﺎﻧﻪ هﺎی ﻣﻤﮑﻦ را ﭘﻴﺪا ﮐﺮد. ﻓﻘﺮای ﻋﺮاق هﻢ ﻣﺜﻞ او ﺷﻴﻌﻪ هﺴﺘﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ 55درﺻﺪ ﺷﻴﻌﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ % 45 ﺳﻨﯽ ،ﻳﻌﻨﯽ اﮐﺜﺮﻳﺖ هﻢ دارﻧﺪ .دوﻟﺖ ﺑﻌﺚ ﻻﺋﻴﮏ اﺳﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ ﺳﺰاوار هﻴﭻ ﻧﻮع ارﻓﺎﻗﯽ ﻧﻴﺴﺖ. در اﻓﺘﺎدن ﺑﺎ ﻋﺮاق و ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻼح هﺎ ﻋﻠﻴﻪ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ،ﺣﮑﻢ ﺟﻬﺎدی را دارد ﮐﻪ اﺳﻼم ﺑﺮﺗﺮی ﻃﻠﺐ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺷﺮﮐﺖ در ﺁن ﺗﻦ ﺑﺰﻧﺪ. هﻤﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺮاق ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ،اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﺧﻄﺮﻧﺎک را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد .ﻋﺮاق ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻬﺎﺟﻢ اﺳﺖ .وﻟﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻣﻼ ﺑﺎ ارﺳﺎل ﻣﺰدوران ،ﺁدﻣﮑﺸﺎن و ﭘﻮل ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺘﺰﻟﺰل ﮐﺮدن هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻏﺮﺑﯽ ﻣﺎ ،ﻋﺮاق را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﮐﺸﺎﻧﺪ ،ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻧﺎﮔﺰﻳﺮش ﮐﺮد؟ ﺣﻀﻮر دو ﮔﺮوﻩ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﺮای ﮐﺸﻮر ﻋﺮاق، 147
ﻣﺴﺄﻟﻪ ای ﻣﺪاوم ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .ﻣﺄﻣﻮران ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﮏ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺷﻴﻌﻪ ﻋﻠﻴﻪ دوﻟﺖ ،ﺛﺒﺎت ﻣﻤﻠﮑﺖ را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮد ﮐﻪ دوﻟﺘﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ درﻣﻤﻠﮑﺖ او ﻣﻴﺎن ﻣﺬهﺐ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺳﺎﺧﺖ و ﭘﺎﺧﺖ اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ .هﺮ ﻣﻠﺘﯽ در اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ دﻳﺪ ﺧﺎص ﺧﻮد، ﻓﺮهﻨﮓ ﺧﺎص ﺧﻮد ،دﻳﻦ ﻳﺎ ادﻳﺎن ﺧﺎص ﺧﻮد را دارد .در ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺬهﺐ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ و اﮔﺮ ﻧﻴﺮوﻳﯽ از ﺧﺎرج ﻣﺪﻋﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ﺷﻮد ،وﻇﻴﻔ ٌﻪ دوﻟﺖ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ .ﮐﻮﺷﺶ ﺑﺮای ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن ﻧﻔﻮذ و ﻳﺎ دﺳﺖ زدن ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﻳﺎ ﺟﺬب و ﺟﻠﺐ ﻣﺮدم هﻤﻪ ﻣﻮﺟﻪ اﺳﺖ ،اﻣﺎ زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺣﻘﻮق دول ،ﮐﻮﺷﺶ ﺑﺮای ﻣﻨﺤﺮف ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﺸﻮری از راﻩ و رﺳﻢ ﺧﻮد ،داﻋﻴﻪ هﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ. ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻋﻴﻦ ﺗﺄﺳﻒ ﺷﺪﻳﺪ از ﺟﺮاﺣﺘﯽ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﮑﺮ ﮐﺸﻮرم وارد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ،واﮐﻨﺶ ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ را درک ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻣﻴﺎن اﻳﺮان وﻋﺮاق ،هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ،در ﺳﺎل 1975ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻗﺮارداد اﻟﺠﺰاﻳﺮ ،ازﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ .هﺴﺘ ٌﻪ اﻳﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت ،ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﻣﺮزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ درﺳﺖ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد .دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن وزﻳﺮ اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ﺑﻮد )ﻣﺮﺣﻮم ﮐﺎﻇﻤﯽ( و ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوان ﻣﺼﺪق ﭘﻴﻮﺳﺖ روزی ﻣﺎﺟﺮای ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﻴﺎن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و ﻧﻮری ﺳﻌﻴﺪ و ﻓﺮوﻏﯽ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮد .ﻧﻮری ﺳﻌﻴﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﮑﺮ و ﺣﻴﻠ ٌﻪ ﻣﻤﮑﻦ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ از ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮ ﺷﻂ اﻟﻌﺮب را ،ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﻋﻨﻮان ﻣﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮد، ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻴﺮد .ﺣﻀﻮر اﻧﮕﻠﻴﺲ هﺎ هﻢ در ﺁن زﻣﺎن در ﻋﺮاق ،در ﺳﻬﻞ ﮐﺮدن ﻣﺬاﮐﺮات ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻧﻮری ﺳﻌﻴﺪ ﺑﯽ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮد. ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ﻣﻘﺎﺑﻞ هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻘﺮرات ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺗﻌﻠﻖ دارد ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻗﺮارداد اﻟﺠﺰاﻳﺮ ،ﮐﻪ در زﻣﺎن ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻧﻔﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ،ﻓﻘﻂ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن اوﺿﺎع ﺑﻪ وﺿﻊ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺁن ﺑﻮد. ﺁب هﺎی رودﺧﺎﻧ ٌﻪ ﻣﺮزی ،ﻃﺒﻖ ﺧﻂ ﻣﻴﺎﻧﯽ ﺗﺎﻟﻮگ Thalwegﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪ. هﻴﭻ ﮐﺲ از اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺒﻮد ،ﺟﺰ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺮارداد را ،ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت ﺷﺎﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد .اﻳﻦ رﻓﺘﺎر دو ﭼﻨﺪان ﻏﻴﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﭼﻮن ﻃﺒﻖ ﻳﮑﯽ از ﻣﻮاد هﻤﻴﻦ ﻗﺮارداد اﻳﺮان ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻪ دﻩ هﺰار زاﺋﺮ رواﻧ ٌﻪ ﮐﺮﺑﻼ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ هﻤﻴﻦ ﻣﺎدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺎم ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻮﺟﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﮐﺰی ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﻣﺮدﻣﺶ را ﺑﻪ ﻗﻴﺎم وادارد .وﻟﯽ اﻳﻦ ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻇﺎهﺮی، ﺣﺴﺎﺑﮕﺮی ﺑﯽ ﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ای را از ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ :ﺑﺎ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن ﻗﺮارداد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻨﮕﯽ را ﺁﻏﺎز ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮدم را از ﻣﺸﮑﻼت داﺧﻠﯽ ﻣﻨﺤﺮف ﺳﺎزد .ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮای ﻋﻼج ﺑﻴﻤﺎری ﺑﯽ ﻟﻴﺎﻗﺘﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن اﻳﻦ درﻣﺎن ازﻟﯽ و اﺑﺪی ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ هﺎﻳﺶ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺘﻌﺪد اﺳﺖ و ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ در ﺑﺎرﻩ اش داد ﺳﺨﻦ ﺑﺪهﻴﻢ. ﺑﻪ ﻣﻮازات ﺗﺤﺮﻳﮑﺎت رواﻧﯽ ﻋﻤﺎل ﺧﻤﻴﻨﯽ درﺧﺎک ﻋﺮاق ،رادﻳﻮی ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻢ در ﺗﻤﺎم روز ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻮهﻴﻦ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺑﻌﺚ ﺑﻮد .اﻣﺎم ،ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ را »ﮔﻨﺪﻩ ﮔﻮ«» ،ﮐﺎﻓﺮ«، »ﻣﺄﻣﻮر اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ« ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و اﻇﻬﺎراﺗﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد» :ﺻﺪام ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارد ﮐﻪ ﻋﺮاﻗﯽ هﺎ ﺧﻮد ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ ...وﻇﻴﻔ ٌﻪ هﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ ﺑﻐﺪاد ﺑﺠﻨﮕﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻋﺮاق ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را از ﻗﻴﺪ اﺳﺘﺜﻤﺎر ﺑﻌﺜﯽ هﺎ ﻧﺠﺎت دهﻨﺪ«. ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﺷﮑﺎر و زﻧﻨﺪﻩ ،ﮐﺴﯽ را ﻃﺒﻖ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﺻﺪام ﺣﺴﻴﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد :ﺁﻳﺖ اﷲ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﮑﻴﻢ .ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻓﮑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد :ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻠﺖ 148
ﻋﺮاق را هﻢ ﭼﻮن ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺎﻣﺎن دهﺪ ،ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ از ﻧﻈﺮ او اﻳﺮان و ﻋﺮاق ،درﭘﻬﻨ ٌﻪ ﻗﻠﻤﺮو اﺳﻼﻣﯽ ،ﺣﮑﻢ واﺣﺪ را داﺷﺖ و ﻋﺮاﻗﯽ هﺎ هﻢ ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﺗﻈﺎهﺮات را ﺟﺪی ﺗﻠﻘﯽ ﻧﮑﻨﻨﺪ .ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ اﻳﻦ وﺿﻊ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ وﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪ زدﻧﺪ .ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻋﺮاق ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دﻟﻴﻞ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ از ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺷﺪ: ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﺣﻴﺜﻴﺖ ﺧﻮد را در دﻧﻴﺎی ﻋﺮب ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﺛﺒﺎﺗﺶ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد از ﺧﻮد دور ﺳﺎزد. درﺧﺎرج هﻢ دﺳﺖ هﺎﻳﯽ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ در ﮐﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ دو رﻗﻴﺐ را ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ. ﮐﺸﻮرهﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺮاﻧ ٌﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ،اﻣﮑﺎن ﺑﯽ ﻃﺮف ﻣﺎﻧﺪن را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ .ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮ ﻋﺮاق ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮد ،ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺁن هﺎ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺧﻮاهﺪ اﻓﺘﺎد .ﭘﺲ دو راﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ :ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺮاق ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ ،ﻳﺎ ﺑﺎ ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. و اﻣﺎ دﻧﻴﺎی ﻏﺮب و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻬﺮان ﺑﺴﺎزﻧﺪ وﺣﺘﯽ ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺸﻮرهﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻨﻄﻘ ٌﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ،ﮐﻤﮏ هﺎی ﻣﺎﻟﯽ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺣﺎل ﻣﺒﺎرزﻩ اﻳﻢ .ﺑﻪ ﺁن هﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﭙﺮدازﻳﺪ ،ﺑﺮای ﺧﻮدﺗﺎن درد ﺳﺮ درﺳﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد .اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ را ﺑﻌﺪ ﺣﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ«. در ﺑﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﺷﺨﺼﻴﻢ را ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺮاق ﺁﻏﺎز ﺷﺪ، ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎت اﻣﺎم ﺑﻮد ،ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻦ در ﺣﺪ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﻢ ﮐﻮﺷﻴﺪم ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮوز ﺁن ﺷﻮم .ﻗﺒﻞ از ﺁﻏﺎز ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﺎ دوﻟﺖ ﻋﺮاق و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ٌﻩ ﺁن دوﻟﺖ ﻣﺬاﮐﺮات و ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎﻳﯽ داﺷﺘﻢ .ﺧﻮد ﺁن هﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮدﻧﺪ .ﻣﻦ ﻣﺪاوﻣًﺎ ﺁن هﺎ را از ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﻳﺮان ﺑﺮﺣﺬر داﺷﺘﻢ .وﻗﺘﯽ ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺁن هﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﻣﻨﺰوی ﮐﻨﻨﺪ و از اﻳﻦ راﻩ وﺳﺎﻳﻞ ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﯽ اش را ﻓﺮاهﻢ ﺁورﻧﺪ. از ﺟﻨﮓ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺪ ،ﺑﺎﺷﺪ .ﺣﺘﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ رژﻳﻢ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻤﺶ ﮔﺮدﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ اﺷﻐﺎﻟﮕﺮ ﺧﺎرﺟﯽ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮاﻧﻨﺪ .ﻧﻔﺲ ﺟﻨﮓ ﺑﺮای دﻓﺎع از وﻃﻦ ،رژﻳﻢ را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮای هﻤﻪ ﺑﯽ ﻓﺎﻳﺪﻩ اﺳﺖ. ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﻘﻄ ٌﻪ ﻧﻈﺮ را در ﺗﻤﺎم اﻋﻼﻣﻴﻪ هﺎﻳﻢ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪم وﺑﺎز ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ هﺎی ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﭘﻴﻮﺳﺖ. از زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻃﺒﻌًﺎ رواﺑﻂ ﻣﻦ ﺑﺎ رهﺒﺮان ﻋﺮاق ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﯽ ﮔﺮاﻳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﻮادث ﻣﺮا ﺑﯽ ﺣﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. درﺳﺖ اﺳﺖ .ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ژﻧﺮال دوﮔﻞ هﻢ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻧﺎوﮔﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻪ دﺳﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ هﺎ در ﺑﻨﺪر ﻣﺮس اﻟﮑﺒﻴﺮﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ ،ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﯽ ﺳﺮﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ هﺪﻓﯽ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ اﺳﺖ ،ﺗﺤﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ درﻋﻴﻦ ﺑﯽ ﺗﺤﻤﻠﯽ ﺻﺒﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﻨﺪ وﺑﯽ ﺷﮑﻮﻩ ﻣﺸﮑﻼت را ﺑﭙﺬﻳﺮد. وﻗﺘﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورد ،ﻣﺎﺟﺮای ﮔﺮوﮔﺎن هﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ودﻳﮕﺮ »ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺰرگ« ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﺑﺮای ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻋﻤﻠﻪ واﮐﺮﻩ اش وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ،از ﻓﺮاﻧﺴﻪ هﻢ ،ﮐﻪ از ﻧﻈﺮاو »ﺷﻴﻄﺎﻧﮑﯽ« ﺑﻮد ،ﭼﻴﺰی ﻋﺎﻳﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ هﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﺑﺠﻮﻳﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﺑﺎر ٌﻩ ﻗﺤﻄﯽ ،هﺮج و ﻣﺮج ﻋﻤﻮﻣﯽ ،ﺷﺪت ﻋﻤﻞ ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮ او اﻳﺮاد ﮔﺮﻓﺖ ،ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ دهﺪ» :ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد ،ﻣﺎ درﺣﺎل ﺟﻨﮕﻴﻢ! اﻳﻦ ﺟﻨﮓ اﺳﻼم ﻋﻠﻴﻪ ﮐﻔﺎر اﺳﺖ وﻧﻴﺎز ﺑﻪ از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ دارد«. از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ در ﺻﻔﻮف ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺴﻠﺢ ،ﮐﻪ ﺗﻤﺎم دﻻﻳﻞ ﻻزم را ﺑﺮای ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدن از ﺧﻤﻴﻨﯽ داﺷﺘﻨﺪ ،زﻣﺰﻣﻪ اﻋﺘﺮاض ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﮐﻤﺮﺷﺎن ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ،ﺗﻮهﻴﻦ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ، هﻴﭻ ﺗﺄﻣﻴﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و اﮔﺮ ﻧﺎﺑﻮد ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﺁن هﺎ ﻧﻴﺎز داﺷﺖ.
149
ﺁن هﺎ اﻳﻦ اﻣﮑﺎن را داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ درﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰوم و ﺑﻪ ﻓﺮض ﻳﮏ ﻗﻴﺎم ﻋﻈﻴﻢ ﻣﺮدﻣﯽ ،ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﺑﺮوﻳﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﺨﺮﻧﺪ. ﭼﻮن اﻧﻬﺪام ﮐﺎﻣﻞ ارﺗﺶ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ،ﭘﺲ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رود ﺗﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،اﻳﻦ ﺑﺎر ارﺗﺶ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻋﻼم ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ ﮐﻨﺪ! اﻳﻦ ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﺼﺮف داﺧﻠﯽ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد .ﻣﺜﻞ هﻤﻪ ﺟﻨﮓ هﺎ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺮاق ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺧﻄﺮی ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻣﺮوز هﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد .ﻣﺎ هﺮ دو ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻨﻄﻘ ٌﻪ ﻧﻔﺖ ﺧﻴﺰﻳﻢ وﻣﻨﺎﻓﻊ اﻗﺘﺼﺎدی ﻣﺎن ﺑﻪ هﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ.رژﻳﻢ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻋﺮاق درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺁدم هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻮض ﮐﻨﺪ ﺟﺰ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و درﻏﺎﻟﺐ ﻣﻮارد هﻤﺴﺎﻳﻪ اش را .ﻇﺎهﺮًا اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﺑﺪﻳﻬﯽ در ﺳﻮرﻩ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻃﺒﻖ ﺁﻧﺎن ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، درج ﻧﻴﺴﺖ.
150
5 ﺗﺸﻴﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ اﻳﺮان ﺟﺰﻳﯽ از ﺟﻬﺎن اﺳﻼم اﺳﺖ .ﻣﻊ هﺬا ﺣﺪود ﻻاﻗﻞ دوﻗﺮن اﺳﺖ ،ﮐﻪ درﻋﻴﻦ ﺟﺪاﻳﯽ ﻣﺬهﺐ از ﺣﮑﻮﻣﺖ ادارﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻧﻔﻮذ ﻣﻼهﺎ ،ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻩ وﻗﺖ ﺷﺪت ﻳﺎ ﺿﻌﻒ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ،وﻟﯽ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪی ﻣﻘﺎم ﺳﺮﻟﺸﮑﺮ ،وزﻳﺮ ،ﻳﺎ اﺳﺘﺎﻧﺪار دادﻩ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ .ﻧﻮﺁوری ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁﺧﻮﻧﺪ هﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮش رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋ ٌﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم هﺎ را ﺧﻮد در دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮد. ﺁﻳﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ؟ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﻗﺴﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ،ﭼﻮن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ از ﻗﺮﺁن ﺳﻮرﻩ هﺎ ﻳﯽ ﻧﻘﻞ ﮐﻨﻢ – و ﮔﺎﻩ هﻢ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﻨﻢ – ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮی ﮐﻪ او از ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دارد ،در ﺗﻀﺎد ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺒﺪﻳﻠﯽ ﮐﻪ در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ ،ﻳﮏ ﺧﺎﺻﻴﺖ داﺷﺖ و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﻋﺪﻩ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدی را از وﺟﻮد ﺗﺸﻴﻊ ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮد .وﻗﺘﯽ ﺁﻳﺖ اﷲ ﻣﺎ از اﺳﻼم ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﺪ، وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ: »اﻳﺮان وﺟﻮد ﻧﺪارد .ﺟﺰ اﺳﻼم هﻴﭻ ﭼﻴﺰ وﺟﻮد ﻧﺪارد ،ﻣﻦ از ﺳﺮﺣﺪ هﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ روم ﺑﺎز اﺳﻼم اﺳﺖ« ،.زﻳﺎد اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﻊ هﺬا ﻋﺮاﻗﯽ هﺎ ﺑﻪ او ﺟﻮاب ﻣﯽ دهﻨﺪ: »ﻣﺎ ﻋﺮﺑﻴﻢ ،ﺷﻤﺎ اﻳﺮاﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ .ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ« .ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻋﻴﻨًﺎ ﺑﻪ ﺁن هﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﺑﻪ هﻤﺎن اﻧﺪازﻩ هﻢ ذﻳﺤﻖ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻗﺒﻞ از ﺁﻧﮑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺟﻬﺎد ﺳﺮﮐﻨﺪ ،اﻣﭙﺮاﺗﻮری اﻳﺮان وﺟﻮد داﺷﺖ ،ﺑﺴﻴﺎر هﻢ ﮐﻬﻨﺴﺎل ﺑﻮد .هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻣﺎم ﺑﺮای وﻳﺮان ﮐﺮدن ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﻴﺪ ،ﺑﻮﻟﺪوزر ﺑﻪ ﺁن ﺟﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد، ﺟﻤﻌﻴﺖ هﺠﻮم ﺁورد و ﻣﺎﻧﻊ از ﺧﺮاﺑﮑﺎری هﺎ ﺷﺪ و ﺗﻈﺎهﺮاﺗﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﮔﺮدﻳﺪ .اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻃﺒﻖ ﻏﺮﻳﺰ ٌﻩ رﻳﺸﻪ دار وﻋﻤﻴﻖ ﺷﺎن ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺪاﻓﻊ ﻓﺮهﻨﮓ ﮐﻬﻨﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ. در اﻳﺮان ،اﺳﻼم ﺧﻮد را ﺑﺮ اﻳﻤﺎن و رﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺁن وﺟﻮد داﺷﺖ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮد وهﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺁﺛﺎر ﻣﺬاهﺐ ﭼﻨﺪ ﺧﺪاﻳﯽ را ﻣﺤﻮ ﮐﻨﺪ ،اﺳﻼم هﻢ ﻗﺎدر ﻧﺸﺪ ﻋﺎدات و اﻋﺘﻘﺎدات اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﺮوﺑﺪ .در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ دوﻧﻤﻮﻧﻪ ذﮐﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ: اﻳﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺁن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ام و در زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن وﻧﻴﻢ ﺟﻤﻌﻴﺖ دارد ،ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺸﮑﻼت ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ،ﺗﻤﺎﺳﺶ ﺑﺎ دﻧﻴﺎی ﻋﺮب درﺣﺪاﻗﻞ اﺳﺖ .از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﭼﻮن دور از ﺷﻬﺮهﺎی ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،اﻓﺮادش اﻋﺘﻘﺎدات زرﺗﺸﺘﯽ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﺁن هﺎرا ﺑﺎ ﻣﻘﺮرات ﻣﺬهﺐ ﺟﺪﻳﺪ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ اﻧﺪ .در ﻗﺪﻳﻢ ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﺳﻼﻣﯽ ،ﺟﺰﺁن دﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺎدات و ﺳﻨﻦ و رﺳﻮم ﻣﺮدم ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﻮد ،اﺟﺮا ﻧﻤﯽ ﺷﺪ .اﺧﺘﻼف ﻣﻴﺎن اﺳﻼم و ﻓﺮهﻨﮓ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻣﻠﯽ ﮐﻤﺎﮐﺎن وﺟﻮد دارد. ﻧﻤﻮﻧﻪ دﻳﮕﺮﻣﻼهﺎی اﻳﺮاﻧﯽ اﻻﺻﻠﻨﺪ ،ﺣﺮفهﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﻼﺳﻔﻪ و ﻣﺘﻔﮑﺮان زدﻩ اﻧﺪ از دﻳﺪ ﻳﮏ ﻣﺴﻠﻤﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﺰ ﮐﻔﺮ و زﻧﺪﻗﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ دﻳﮕﺮی ﻧﺪارد. ﻣﺎ زﻗﺮان ﻣﻐﺰ را ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ ﭘﻮﺳﺖ را ﺑﻬﺮ ﺧﺴﺎن ﺑﮕﺬاﺷﺘﻴﻢ
151
اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺎن ،ﺷﻬﺪ را ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪﻩ اﻧﺪ وﺗﻔﺎﻟﻪ را دور رﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ ،ﻳﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ اﻧﺪ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ .اﻳﻦ اﻧﺘﺨﺎب ،ﻣﺘﻔﮑﺮان اﻳﺮاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﺮﻓﺎن رهﺒﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻓﻘﻂ اﻗﻠﻴﺘﯽ را درﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ،ﻳﻌﻨﯽ ﻋﺪ ٌﻩ ﻗﻠﻴﻠﯽ از ﻧﺨﺒﮕﺎن را ﮐﻪ از اﺛﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ روﻣﯽ ﻣﺘﺄﺛﺮﻧﺪ .ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻣﺬهﺐ رﺳﻤﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ ،ﻣﺬهﺒﯽ ﮐﻪ هﻮﻳﺪا ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﺶ از ﻣﺠﻤﻮﻋ ٌﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺻﺪﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻨﺎﮐﺮد ،وارﺑﺎب ﺟﺪﻳﺪ اﻳﺮان از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ هﻴﭻ اﻣﺘﻨﺎﻧﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وی ﺑﺮوز ﻧﺪاد ،ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن را از ﺑﻘﻴ ٌﻪ اﺳﻼم ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﯽ ﺳﺎزد .در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻗﺎﻃﻊ اﻋﺮاب و دﻳﮕﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﭘﻴﺮو ﺗﺴﻨﻦ اﻧﺪ، اﻳﺮاﻧﻴﺎن از ﻗﺮن ﺷﺎﻧﺰدهﻢ ،ﺑﻪ ﺗﺸﻴﻊ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ .ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪ ،داﻣﺎد و ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﻋﻠﯽ را ﻣﯽ داﻧﻨﺪ .در اﺣﺎدﻳﺚ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻮﻧﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻨﺎد ﺑﻪ ﺁن هﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ،ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ .ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد در ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ام و در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ دارم ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ از ﻧﻈﺮ ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ .وﻟﯽ از ﻧﻈﺮ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻋﻠﯽ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ دادﻩ ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮد را از اﻋﺮاب ﺟﺪا ﮐﻨﻴﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺷﻐﺎل ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج دهﻴﻢ. درﻧﺘﻴﺠﻪ ،ﺗﺸﻴﻊ رﻳﺸﻪ هﺎی ﻣﻠﯽ دارد .ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻗﺪام ﻣﺪﻋﯽ هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻃﺮف ﺿﻌﻔﺎ را درﻣﻘﺎﺑﻞ اﻗﻮﻳﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ :ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ذﮐﻮر ﻧﺪاﺷﺖ و ﻋﻠﯽ ﺑﺮ اﺑﻮﺑﮑﺮ ،ﮐﻪ ﭘﺪر زن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد ،اﻳﻦ ﻣﺰﻳﺖ را داﺷﺖ ﮐﻪ هﻢ ﺧﻮن ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺰار اﺳﻼم ﺑﻮد. در دو ﻗﺮن اول اﺳﻼم ،اﻳﺮان ﻣﺴﺘﻘﻤﻴًﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻠﻔﺎ ﺑﻮد وﺧﻮد ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻧﺪاﺷﺖ .ﭼﻮن ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻤﺪﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر واﻻﺗﺮ از اﻋﺮاب ﺑﻮد ،ﮐﺎرﮔﺰاران ﺧﻠﻴﻔﻪ را ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد ،ﺗﻤﺎم ﺳﺎزﻣﺎن هﺎ و دﺳﺘﮕﺎﻩ هﺎی دوﻟﺘﯽ را اﻳﺮاﻧﻴﺎن ادارﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺘﯽ زﺑﺎن دﻳﻮاﻧﯽ ﺧﻠﻔﺎ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻮد .اﻋﺮاب ﺑﻪ ﻣﺸﺮب اﻳﺮاﻧﻴﺎن در ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ در ﺁﻏﺎز در دﻣﺸﻖ و ﺑﻨﯽ ﻋﺒﺎس ﭘﺲ از ﺁن هﺎ در ﺑﻐﺪاد ،ﺑﺴﺎط ﺧﻼﻓﺖ ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ .ﭼﻮن ﺳﺎزﻣﺎن هﺎﻳﯽ ازﻧﻮع ﻧﻬﺎدهﺎی روﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ،ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮ اﻳﺮان ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﮐﺎر ﺳﻬﻠﯽ ﻧﺒﻮد و اﻳﺮان هﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮای ﺗﺜﺒﻴﺖ اﺳﺘﻘﻼﻟﺶ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﺎﻟﯽ از ﻃﻨﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺻﺪر ﺗﺸﻴﻊ و ﺁﻏﺎز ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ را در زﻣﺎن رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ﺑﺎ هﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﮐﻨﻴﻢ .ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻈﺎهﺮات زدﻧﺪ، ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ» :ﻣﺮگ ﺑﺮﺧﻤﻴﻨﯽ« و ﻳﺎ ﺣﺘﯽ »زﻧﺪﻩ ﺑﺎد ﺷﺎﻩ« ﻳﺎ »زﻧﺪﻩ ﺑﺎد ﺑﺨﺘﻴﺎر« ،ﭼﻮن اﮔﺮ اﻳﻦ ﺷﻌﺎرهﺎ را ﻣﯽ دادﻧﺪ هﻴﭻ ﮐﺪام اﻣﺮوز زﻧﺪﻩ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ و ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر داد ﻣﯽ زدﻧﺪ: »زﻧﺪﻩ ﺑﺎد رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر« و ﮐﺴﯽ هﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺁن هﺎ اﻳﺮاد ﺑﮕﻴﺮد ﮐﻪ ﭼﺮا از ﭘﺴﺮﻣﻌﻨﻮی ﺁﻳﺖ اﷲ دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ﻣﺎ در ﻗﺮن ﺷﺎﻧﺰدهﻢ ﻣﻴﻼدی هﻤﻴﻦ روﻳﻪ راﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻓﺮﻳﺎد زدﻳﻢ »زﻧﺪﻩ ﺑﺎد ﻋﻠﯽ« و ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﻠﻔﺎی راﺷﺪﻳﻦ را ﻗﺪر ﻣﯽ ﻧﻬﻴﻢ ،ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﺷﻮد؟ ﺑﻪ اﻳﻦ روال ﻋﻠﻴﻪ اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﻋﺮب ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ .ﺗﺸﻴﻊ ،ﺑﻪ ﺑﻘﺎی ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ اﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﻣﺴﺄﻟ ٌﻪ اﻣﺮوز ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺬارﻳﻢ ﺗﺸﻴﻊ، اﻧﺘﻘﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺎن اﺳﻼﻣﻴﺴﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ از ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮد. و اﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺬا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺬهﺐ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﺁوردﻩ اﺳﺖ ،دﻧﯽ ﺗﺮﻳﻦ، ﻗﻬﻘﺮاﻳﯽ ﺗﺮﻳﻦ و ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒ ٌﻪ ﺁن اﺳﺖ .ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ او دارﻳﻢ ﮐﺘﺎب ﺧﻮد اوﺳﺖ» ،ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻟﻤﺴﺎﻳﻞ« ،ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﺪﻩ و درﺧﻮد اﻳﺮان ﺻﺪهﺎ هﺰار ﻧﺴﺨﻪ اش ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ .ﺷﺎﻩ ﭘﺨﺶ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﻣﻤﻨﻮع ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﻋﻤﻞ اﺷﺘﺒﺎهﯽ ﺗﺎﮐﺘﻴﮑﯽ ﺑﻮد .اﻳﻦ ﮐﺘﺎب از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ اش ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻮﻳﺎﻳﯽ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﺑﻪ ﺧﻼف ،ﺣﻖ ﺑﻮد 152
ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ اﻳﻦ اﺛﺮ در ﺳﻄﺤﯽ وﺳﻴﻊ ﭘﺨﺶ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺁن را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ .ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ اﻋﺘﻘﺎدم ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺎزﻩ داد هﺮﮐﺲ هﺮ ﻳﺎوﻩ ای ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ،درﻧﻬﺎﻳﺖ اﻣﺮ ﻣﺮدم هﻤﻴﺸﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را در ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻨﺪ. درهﺮ ﺻﻔﺤﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺟﻬﻞ و اﺑﺘﺬال و ﻣﻬﺠﻮر ﺑﻮدن ﻧﻴﺎت ﺧﻤﻴﻨﯽ ،داد ﻣﯽ زﻧﺪ و ﺗﻮهﻴﻨﯽ ﻣﺪاوم اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻌﻮر و ﺷﺮم ﺁدﻣﯽ .ﻧﻤﻮﻧ ٌﻪ ﺟﻬﻞ :ﺁﻳﺖ اﷲ ،ﺁﻣﭙﻪ دﮐﻞ Empedocle 1را هﻢ ﻋﺼﺮ داود ﻧﺒﯽ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد ،در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ زﻧﺪﮔﯽ اﻳﻦ دو ،ﻻاﻗﻞ ﭘﻨﺞ ﻗﺮن ﻓﺎﺻﻠﻪ اﺳﺖ: ﺟﻬﻠﯽ ﺑﻪ ﻗﻄﺮ ﭘﻨﺞ ﻗﺮن! ﺑﺮای ﻳﻮﻧﺎن ﭘﻨﺞ ﻗﺮن ﭘﻴﺶ از ﻣﻴﻼد ،رژﻳﻢ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﯽ ﺗﺮاﺷﺪ و ﻓﻴﻠﺴﻮف را »ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻮم دﻳﻨﯽ« و »ﺷﻬﻴﺪ راﻩ ﺣﻖ« ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪای ﻳﮕﺎﻧﻪ وادارد .ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ در داﻻن هﺎی ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻮﻻن داد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﺑﻠﻴﻎ ﻣﯽ رﺳﺪ» :ﺧﺎک ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﻢ ﻏﺮﺑﯽ هﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﺎ را ﻣﺮﻋﻮب ﮐﻨﻨﺪ وﻋﻠﻮم ﺧﻮد را ،ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﺮﻧﮕﯽ هﺎ هﺰار ﺳﺎل دﻳﮕﺮهﻢ ﺑﻪ ﺁن دﺳﺖ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،ﺟﺪی ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻳﻢ!« ﻻ ﺗﻮﺟﻪ ﺗﻮدﻩ هﺎی ﻋﻮام اﻳﻦ اﻏﺘﺸﺎش ذهﻦ ﻧﺎهﻨﺠﺎر و ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪی اﺣﺘﻤﺎ ً راﺟﻠﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ،وﻟﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﺶ هﺎﻳﯽ از اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ دل ﺁﺷﻮﺑﻪ ﻼ: ﺁور ﺑﻪ »ﺑﻮل« و »ﻏﺎﻳﻂ« ﻳﺎ »زﻧﺎ« ﻣﯽ ﭘﺮدازد ﺑﺨﻮاﻧﺪ و دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ و ﺗﺰﻟﺰل ﻧﺸﻮد .ﻣﺜ ً هﺮ ﺧﻄﺎﻳﯽ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻗﺼﺎص ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ؛ دﺳﺖ دزد را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﺪ؛ ﺧﻮن ﻗﺎﺗﻞ را ﺑﻪ ﺟﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺎﻳﺪ رﻳﺨﺖ؛ زن ﻳﺎ ﻣﺮد زﻧﺎﮐﺎر را ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪ زد. ﻳﺎ :ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮ ﭘﺎﻳ ٌﻪ ﺳﺎدﮔﯽ وﺳﻬﻮﻟﺖ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﺗﻤﺎم اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻗﻀﺎﻳﯽ ﻳﺎ ﻣﺪﻧﯽ را ﺑﻪ راﺣﺖ ﺗﺮﻳﻦ و ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺣﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻗﺎﺿﯽ ﺷﺮع هﻤﺮاﻩ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺟﻼد و ﻳﮏ ﻗﻠﻢ و دوات ﺑﻪ ﺷﻬﺮی ﺑﺮود و در ﺑﺎر ٌﻩ ﺗﻤﺎم ﺧﻄﺎﮐﺎران ﺣﮑﻢ ﺻﺎدر ﮐﻨﺪ و اﺣﮑﺎم را ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﺑﮕﺬارد. ﺳﺎدﻩ ﻟﻮح ﺗﺮﻳﻦ ﺁدم هﺎ هﻢ ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﺳﻄﻮر ﻣﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮدی ﺳﺮوﮐﺎر دارد .وﻗﺘﯽ دراداﻣ ٌﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ :هﺮ ﻗﺎﺿﯽ ﺷﺮﻋﯽ ﮐﻪ هﻔﺖ ﺷﺮط زﻳﺮ را دارا ﺑﺎﺷﺪ :ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻗﺮﺁﻧﯽ را ﺑﺪاﻧﺪ ،ﻋﺎدل ﺑﺎﺷﺪ ،ﺑﻪ ﻧﺴﻴﺎن ﻣﺒﺘﻼ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺣﺮاﻣﺰادﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ،زن ﻧﺒﺎﺷﺪ ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﮑﻢ را در ﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺘﻬﻢ اﺟﺮا ﮐﻨﺪ ،ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﻮد اﻳﻦ ﻣﺠﻨﻮن را ﺳﺮ ﻣﺮز ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .دﻳﻮاﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ »ﻣﯽ ﺗﻮان درﻳﮏ روز 20ﺣﮑﻢ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺻﺎدر و اﺟﺮا ﮐﺮد ،درﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻏﺮﺑﯽ ﺑﺮای رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺟﺮاﻳﻢ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ« ،ﺧﻮﻧﯽ ﺗﺮﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻏﺮب را هﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﻼﺣﺶ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮود درﻟﻨﺪن ﻳﺎ ﭘﺎرﻳﺲ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺳﺮش را در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺑﺪهﺪ! ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ هﺎﻳﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ :ﻣﺎ ﺑﻪ ﺿﺮس ﻗﺎﻃﻊ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﺑﯽ ﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ﭼﺎدر ﺳﺮﮐﺮدن ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺧﺴﺎرات ﻣﺎدی وﻣﻌﻨﻮی ﺑﺮ ﺗﻤﺎم ﮐﺸﻮر ﻣﯽ زﻧﺪ .ﻣﺎ ﻣﻮﮐﺪًا ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﮐﻼﻩ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻏﺮﺑﯽ ﺳﺮﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ اﺳﺖ و اﺳﺘﻘﻼل ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽ اﻧﺪازد و ﺑﺮﺧﻼف اراد ٌﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ! و در ﺟﺎی دﻳﮕﺮ :وﻗﺖ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪن ﺁب ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺶ اﺻﻞ را رﻋﺎﻳﺖ ﮐﺮد :اﻟﻒ – ﻻﺟﺮﻋﻪ ﺁن را ﺳﺮﮐﺸﻴﺪ ﻧﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ،ب – اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ج – ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻗﺒﻞ وﺑﻌﺪ از ﺁﺷﺎﻣﻴﺪن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺁورد ،د – در ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،ﻩ – ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ ،و –
153
ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺲ از ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺑﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻈﻠﻮم ﺣﻀﺮت اﺑﺎﻋﺒﺪاﷲ وﺁل او ﺻﻠﻮات و ﺑﺮﻗﺎﺗﻠﻴﻨﺶ ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎد. هﺬﻳﺎن ﮔﻮﻳﯽ دﻳﮕﺮ :از ﻧﮑﺎح ﭘﺴﺮان ﻳﺎ دﺧﺘﺮان ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ در اوج ﺟﻮش و ﺧﺮوش ﺟﻨﺴﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﻗﺒﻞ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺑﻠﻮغ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ .اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺮﺧﻼف ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻟﻬﯽ اﺳﺖ .ﭼﺮا از ازدواج ﭘﺴﺮ ﻳﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ درﮐﺸﻮری ﭼﻮن ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﻴﺰان ﺗﻮاﻟﺪ وﺗﻨﺎﺳﻞ ﺑﺎﻻﺳﺖ و 51درﺻﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁن ﮐﻤﺘﺮ از 20ﺳﺎل دارد ،اﺻﺮار ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردن ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺳﻦ ﺧﻄﺎی ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪان ﺁﻳﺖ اﷲ را ﻓﺮدا ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺎن ﺧﻮاهﺪ داد؟ اﮔﺮ ﺻﺪهﺎ هﺰار ﻧﺴﺨﻪ از »ﺗﻮﺿﻴﺢ اﻟﻤﺴﺎﺋﻞ« ،ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ،اﮔﺮ ﻗﺴﻤﺖ هﺎﻳﯽ از ﺁن از رادﻳﻮ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ،اﻳﺮاﻧﻴﺎن از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ از ﺗﺮاﺷﻴﺪن رﻳﺶ و ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدن ﺷﻬﻮت ﺁﻟﻮد ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ هﺎ وﻣﻨﻊ ﻃﺒﻞ ﻧﻮاﺧﺘﻦ در زﻣﻴﻦ هﺎی ورزﺷﯽ ،ﺑﺮای ﺁﻧﺎن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و ﺁزادی ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺁورد ،ﺣﺬر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ادﺑﻴﺎت هﺮ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﻨﻨﺪ ٌﻩ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻋﻤﻴﻖ ﺁن ﻣﻠﺖ اﺳﺖ .ادﺑﻴﺎت ﻣﺎ ﺳﺮﺷﺎر از اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺿﺪ ﺁﺧﻮﻧﺪی و اﺷﻌﺎر ﻣﺎ ﭘﺮ از ﻧﮑﺎﺗﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻼهﺎﺳﺖ – هﻢ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﺮاﻧﯽ هﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن وهﻢ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺣﺎﻓﻈ ٌﻪ ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻣﺎن .اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از زﻣﺎن از ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻦ اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن ﻣﺬهﺐ ﺟﺪﻳﺪ ،ﻋﻠﺖ هﺮ دور ٌﻩ ﻼ در زﻣﺎن درﮔﻴﺮی ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﺑﺎ روﺳﻴ ٌﻪ ﺗﻨﺰل ﻣﻠﺖ ﻣﺎ ،اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ ﻣﻼﻳﺎن ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .ﻣﺜ ً ﺗﺰاری ،ﭘﺎی ﻣﻼهﺎ درﻣﻴﺎن ﺑﻮد .ﻣﻼﻳﺎن ﺗﺒﺮﻳﺰ از ﺗﺰار رﺷﻮﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ وﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺴﻮل روس ﻧﻘﺸﻪ ﻃﺮح ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﺁن ﺧﻴﺎﻧﺖ ،ازدﺳﺖ رﻓﺘﻦ دو اﺳﺘﺎن اﻳﺮان ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁن هﺎ اﻣﺮوز ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺷﻮروی را ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻩ اﺳﺖ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ،دوﺑﺎرﻩ ﻣﻼهﺎ ﮐﻪ از ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺣﺎﮐﻢ راﺑﻄﻪ و ﺗﻔﺎهﻢ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و اﻳﻦ رواﺑﻂ را ﺗﺎ روزی ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ و ﺣﻖ رأی زﻧﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد ،ﺣﻔﻆ ﮐﺮدﻧﺪ .ﺗﺎزﻩ ﭘﺲ از ﺁن هﻢ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و هﻮﻳﺪا ﭘﻮل هﺎی ﮐﻼﻧﯽ از ﺧﺰاﻧ ٌﻪ دوﻟﺖ ،ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺎﺟﺮاﻳﯽ ﮐﻪ از ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﻴﺎن ﺷﺎﻩ و روﺣﺎﻧﻴﻮن اهﻞ ﺗﺸﻴﻊ ﺑﺮای هﻤﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ داﺳﺘﺎن اﻣﺎم ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻴﺎن راﻩ ﻟﻴﺒﯽ و رم ،ﻣﻔﻘﻮداﻻﺛﺮ ﺷﺪ .ﺑﺮﺧﯽ از »ﺁﻳﺖ اﷲ ﻟﺒﻨﺎﻧﯽ« ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻨﺪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺻﺪر ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﺑﻨﺪﻩ اﻳﺮاﻧﯽ اﺳﺖ .او را ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﻟﺒﻨﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺻﺪر ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ ﺁن ﮐﺸﻮر را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ و ﺑﺎل ﺑﺎزﺗﺮ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﭙﺮدازد .هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﻨﺎن از ﻧﻈﺮ ﺗﻌﺪاد ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻣﻘﺎم ﺳﻮم را در دﻧﻴﺎ دارد)ﺑﻌﺪ از اﻳﺮان وﻋﺮاق(. ﺷﺎﻩ در ﻃﺮح هﺎی ﺑﺰرگ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ وﺗﻮﺳﻌﻪ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ اش اﻳﻦ رؤﻳﺎ را درﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﺪراﺳﻴﻮﻧﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺑﺎل ﺧﻮد ﮔﻴﺮد )اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻘﺪ ﻗﺮارداد اﻟﺠﺰاﻳﺮ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدد (.ﺻﺪر ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻟﺒﻨﺎن اﻣﮑﺎن دهﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ از ﻃﺮف ﻗﺪرﺗﯽ هﻤﮑﻴﺶ ،ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .ﺟﺰﻳﻴﺎت اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ،ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ،ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎواک ﻃﺮح رﻳﺰی ﺷﺪ .اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮر وﻳﮋﻩ ،در داﺧﻞ ﻟﺒﻨﺎن ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﻮذ ﮔﺮدﻳﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ وﻓﻖ ﻣﺮاد ﺑﻮد ﺗﺎ اوﺿﺎع ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻳﮏ ﭼﮏ 500 هﺰار دﻻری ،ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ او ﺑﺪهﺪ ،ﻣﺨﺘﻞ ﺷﺪ .ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر رواﺑﻂ را ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﺮﻳﺪ و ﺁﺷﮑﺎرا دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎد از او زد.
154
ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ازﻣﻌﻤﺎی ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪن او ﭘﺮدﻩ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ .ﺑﻌﻀﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ او ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻮد )ﭘﺴﺮش ﺧﻮاهﺮزاد ٌﻩ ﺻﺪر را ﺑﻪ هﻤﺴﺮی ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ( ،اﻳﻦ رﻗﻴﺐ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮد .ﻋﻘﻴﺪﻩ دﻳﮕﺮان ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اهﻞ ﺗﺴﻨﻦ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ او ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪﺷﺎن ﻧﺒﻮد ،ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺬاﻓﯽ ﺳﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر را زﻳﺮ ﺁب ﮐﺮدﻧﺪ .درهﺮ ﺣﺎل ﺧﻤﻴﻨﯽ از رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻟﻴﺒﯽ ﺳﺮاغ ﺻﺪر را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺮار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻗﺬاﻓﯽ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮود ،ﺑﻪ او اﺟﺎز ٌﻩ ورود ﺑﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ را ﻧﺪاد. ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﮔﺮوﻩ ﺷﺒﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ »اﻣﻞ« ﮐﻪ در ﺟﻨﻮب ﻟﺒﻨﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و از ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ و اﻋﺎﻧﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺑﺎ اﻣﺎم ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ. اﻓﺮاد ﮔﺮوﻩ اﻣﻞ را ﺷﻴﻌﻴﺎن و ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ و داوﻃﻠﺒﺎﻧﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ از دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .اﻳﻦ اﻓﺮاد هﻤﺮاﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ و از ﺁن هﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ وﺑﺴﻴﺎری از اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ درﻟﻴﺒﯽ و ﺣﺘﯽ ﻋﺪﻩ ای در ﭼﻴﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﭼﺮﻳﮑﯽ اداﻣﻪ دادﻧﺪ .ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺗﺮورﻳﺴﺖ هﺎی ﺣﺮﻓﻪ ای ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁﻧﭽﻪ را ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠ ٌﻪ ﻋﻤﻞ در ﺁوردﻧﺪ. ﮔﺮوﻩ اﻣﻞ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﻏﺮﻳﺒﯽ از ﺷﻴﻌﻴﺎن ﻟﺒﻨﺎن و ﺳﻨﯽ هﺎ و ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ ﺑﻮد .ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺘﻮان از ﺣﻀﻮر ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈ ٌﻪ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ در اﻳﺮان ﻗﺒﻞ از ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺣﺮف زد .درﻋﻮض ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ دوﻟﺖ ﻣﻦ ،ﻃﯽ ﻣﺎﻩ هﺎ اﻳﻦ اﻓﺮاد در ﺑﺎزداﺷﺖ هﺎ و اﻋﺪام هﺎی ﺑﺪون ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻧﻘﺸﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ داﺷﺘﻨﺪ .اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﺎ ﺑﻘﺎﻳﺎی ﺳﺎواک ،ﺑﺎ اﻓﺴﺮان و ﺑﺎ ارﺗﺶ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻤﻮم دراﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻧﻘﺶ ﭼﻤﺎق ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ را ﺑﺎزی ﮐﺮدﻧﺪ .ﺁن هﺎ را ﻣﯽ ﺷﺪ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻳﺎ ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدﻧﺪ و ﻳﺎ ﻟﻬﺠﻪ ای ﻧﺎﻣﺄﻧﻮس داﺷﺘﻨﺪ. 1ـ اﻣﭙﺪوﮐﻠﺲ )اﻧﺒﺎذﻗﻠﺲ( ) 435ﺗﺎ 490ﻗﺒﻞ ازﻣﻴﻼد( ﻓﻴﻠﺴﻮف و ﻳﮑﯽ از رهﺒﺮان دﻣﮑﺮات هﺎی ﻳﻮﻧﺎن ﺑﻮد .ﺁﺛﺎر او از ﺑﺎﺑﺖ ادﺑﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺎم و ارزش واﻻ دارد.
155
6 ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺎدات وﻗﺘﯽ ﭘﺮاﻧﺘﺰ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ ،ﭘﺮاﻧﺘﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ واز ﺻﻤﻴﻢ دل در اﻧﺘﻈﺎر و ﺁرزوی روزی هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد ،اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ .اﺟﺰای ﺑﺎﻟﻘﻮ ٌﻩ اﻳﻦ اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﭼﻪ ﮔﺮوﻩ هﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁن ﻋﺪﻩ ای ﮐﻪ ﺑﺎ رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﺎﻓﻌﺸﺎن در اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁن رژﻳﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺎزﮔﺮدد ،ﺑﻌﻀﯽ ازﻣﺄﻣﻮران ﺳﺎواک ،درﺑﺎرﻳﺎن وﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﻼن از وﺿﻊ ﺳﻴﺎﺳﺖ داﺧﻠﯽ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﮑﻢ اﻋﺎﻇﻢ ﻓﺴﺎد را داﺷﺘﻨﺪ ،ﻣﯽ ﺗﻮان از اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﺷﻤﺮد. اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺟﺮأت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺁﻳﺖ اﷲ را ﻧﮑﺮدﻧﺪ ،ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﺁﺷﮑﺎر و ﻣﺘﻌﺪد از او وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻨﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ ﺻﺪا را ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ای ﺧﺰﻳﺪﻧﺪ. ﮔﺮوﻩ دوم اﻓﺮاد ﻃﺒﻘ ٌﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ،ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﮐﺎرهﺎی ﺗﺠﺎری ﮐﻮﭼﮏ دﻟﺨﻮش ﺑﻮدﻧﺪ )ﭼﻮن ﻣﻌﺎﻣﻼت ﺑﺰرگ در اﻧﺤﺼﺎر ﺳﻮﮔﻠﻴﺎن درﺑﺎر ﺑﻮد( .اﻳﻦ ﺟﻤﻊ در ﺣﺎل اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ» :اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪارد .ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺧﻮدﻣﺎن را درﮔﻴﺮ ﮐﻨﻴﻢ؟« ﭘﺲ از اﻳﻦ دو ﮔﺮوﻩ ﺑﻪ دﺳﺘ ٌﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮان ﻣﯽ رﺳﻴﻢ :ﭼﭙﯽ هﺎی واﺑﺴﺘﻪ و ﭼﭙﯽ هﺎی ﻣﺴﺘﻘﻞ ،ﻟﻴﺒﺮال هﺎ وﻋﺪﻩ ای از ﻣﻠﻴﻮن و ﻣﻴﺎﻧﻪ روهﺎ .اﻳﻦ اﺷﺨﺎص در اﺑﺘﺪا ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﻣﻨﺠﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،درﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎﻋﺮﺑﺪﻩ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،از رژﻳﻢ ﺟﺪﻳﺪ – ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ درﺳﺖ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ – ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ .اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎهﻴﺖ رژﻳﻢ هﻢ ﭼﻨﺪان روﺷﻦ ﻧﺒﻮد! ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻋﺪﻩ هﻢ ،ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮی دﻳﮕﺮ ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ،ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ از ﺧﻮاب ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ ،ﺷﺮم ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ را در ﺣﺪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﯽ اﻋﺘﺒﺎر ﮐﻨﻨﺪ واﻗﺮار ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ هﺎ اﮔﺮ ﮐﺴﺎن دﻳﮕﺮی ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ،ﭼﻨﺎن ﺁهﺴﺘﻪ وﺧﻔﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺻﺪای اﻋﺘﺮاﺿﺸﺸﺎن را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻴﺪ .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺻﺪا را ﺑﺮای ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن ﺗﺤﻤﻴﻼت ﻣﺨﺮب ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ و ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ،درﺻﺤﺮای ﺑﺮهﻮﺗﯽ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ زدم ﮐﻪ ﺻﺪا در ﺁن ﺣﺘﯽ اﻧﻌﮑﺎس ﻧﺪاﺷﺖ. ﻧﻪ اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ وﻧﻪ اﻧﺸﻌﺎﺑﮕﺮی .وﻗﺘﯽ اوﺿﺎع وﺧﻴﻢ ﺷﺪ ،زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﺮان در ﻇﻠﻤﺖ وهﺮج و ﻣﺮج ﻓﺮو رﻓﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻨﯽ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻧﺪ ،وﻟﯽ ﺑﺎز اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮﻧﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪ. در ﺁن زﻣﺎن دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﺎهﺪهﺎ و ﻣﺪﻧﯽ هﺎ و ﺑﻨﯽ ﺻﺪرهﺎ ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻃﯽ ﻣﺎﻩ هﺎ و ﺣﺘﯽ ﺳﺎل هﺎ هﻤﮑﺎری ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺾ از ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻘﺎم و ﻣﺸﺎﻏﻞ ﻣﻬﻤﯽ هﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ،از رژﻳﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .اﻳﻦ هﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺼﺪر ﮐﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻴﺮو و ﺷﻬﺎﻣﺘﯽ ازﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ،ﻧﺎﮔﻬﺎن دم از ﻟﻴﺒﺮاﻟﻴﺴﻢ وﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ زدﻧﺪ ،ﺁن هﻢ ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﮑﻪ ﺁن ﻣﺮد ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻃﺮد و ﺑﻴﺮوﻧﺸﺎن ﮐﺮد. ﺁن ﻋﺪﻩ از اﻓﺮاد ﻃﺒﻘ ٌﻪ ﺑﻮرژوای ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﻣﺘﻮﺳﻂ هﻢ ﮐﻪ ﮐﻢ وﺑﻴﺶ ﺑﺎ رژﻳﻢ ﮐﻨﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻤﮑﺎری ﻧﮑﺮدﻧﺪ ،ﺗﺮﺟﻴﺢ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ .ﺑﻪ
156
ﺳﺒﮏ ﻋﻠﯽ اﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻃﯽ دو ﺳﺎل در اﻣﻦ واﻣﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد وﻟﯽ از اﻋﺘﺮاض ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮑﻨﯽ هﺎ ﺧﻮدداری ﮐﺮد. در ﺑﺎر ٌﻩ ﺑﻌﻀﯽ از ژﻧﺮال هﺎ هﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻳﺎ اروﭘﺎ ﭘﻨﺎهﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ،اﻳﻦ ﺣﺮف ﺻﺎدق اﺳﺖ .هﻤ ٌﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﺳﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ وهﻤﻪ ﻣﻘﺪم اﻣﺎم را ﮔﺮاﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ،وﻟﯽ در ﻓﮑﺮ و ﻧﮕﺮان ﺁﻳﻨﺪﻩ ﮐﺸﻮر هﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ .ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ،اﻣﺮوز ﺑﻌﻀﯽ ﻓﻘﻂ ﮔﺬراﻧﯽ دارﻧﺪ و ﺑﻌﺾ دﻳﮕﺮ درﺟﻨﻮب ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻳﺎ ﮐﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ ﺷﺎهﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﺷﺎن را ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﺮان اﺷﮏ ﻣﯽ رﻳﺰﻧﺪ .اﻣﺎ درﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻳﺎ ﻣﺸﺖ ﮔﺮﻩ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺁﻣﺪ هﻴﭻ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ هﻤﻪ را ﺑﺎ ﻳﮏ ﭼﻮب ﺑﺮاﻧﻴﻢ ،وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ هﺎ را ﺗﺤﻠﻴﻞ ﮐﻨﻴﻢ ،ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ درﻣﺠﻤﻮع ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن در ﺁﻏﺎز از روی ﺧﻮدﺧﻮاهﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ هﺎی ﻓﺮدی و ﻣﺤﺾ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن اﻣﺘﻴﺎزات ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ .و رﻗﺎﺑﺖ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ .ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ هﺮﮐﺪام ﻣﺠﺰا و ﻳﮏ ﻳﮏ ﺧﻮدی ﻧﺸﺎن داد ،ﮔﻮﻳﯽ هﺮﮐﺪام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻧﻘﺶ ﻣﻨﺠﯽ ﻣﻠﮏ را ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ. دراﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ ای ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ :ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ ﺑﻪ اﻳﺠﺎد اﻳﻦ وﺿﻊ داﻣﻦ زدﻧﺪ .اﻟﺒﺘﻪ در ﻇﺎهﺮ ﻣﮑﺮر ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺁﻗﺎﻳﺎن ،ﺑﺎهﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ .ﻓﻘﻂ از اﺗﺤﺎد ﺷﻤﺎ ﻧﺘﻴﺠﻪ ای ﻣﺜﺒﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ« .اﻣﺎ درهﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ ﻳﺎ ﺁن درﺧﻔﺎ ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻮاﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ دادﻧﺪ ،ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ» :ﺷﻤﺎ اﻋﺘﺒﺎر ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺎ هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﮔﺮوﻩ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎرﻩ ﺷﺎن اﻃﻼﻋﺎت درﺳﺘﯽ ﻧﺪارﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻧﻴﺎﻧﺪازﻳﺪ .از دﻳﮕﺮان ﮐﻨﺎرﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ« .در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و ﻧﻪ ﺷﻮروی ،ﮐﻪ اﺷﺎر ٌﻩ ﻣﻦ دﻗﻴﻘًﺎ ﺑﻪ ﺁن هﺎﺳﺖ، ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ وﺣﺪت اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﻧﺪارد .ﺑﻘﻴﻪ ﺣﺮف هﺎﻳﯽ هﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ ﺟﺰ از روی رﻳﺎ ﮐﺎری ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن رژﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮﻣﺎﻟﯽ ،ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻳﺎ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻗﻮی ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ .دوﮔﻞ هﻢ درد اﻳﻦ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ را ﮐﺸﻴﺪ.اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ،ﺷﻮروی و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ هﺮ ﺳﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ دﺳﺖ اﺗﺤﺎد دهﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻓﺮدای ﺁن هﺎ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﮐﻨﺪ وﻧﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﻗﺪرﺗﯽ ﺷﻮد ورﻗﻴﺒﺸﺎن ﮔﺮدد. ﻣﺎ هﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر هﻤﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ اﻳﻢ .ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺼﻴﺤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﮑﻨﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺁن ﻧﻴﺮو را ﮔﺮد ﺁورﻧﺪ ﺗﺎ وﻃﻦ ﺷﺎن رادوﺑﺎرﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﻮﻧﺪ و در اﻧﺘﻈﺎر ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰ اﻳﻦ ﻗﺪرت و ﻳﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ ﺁن ﻗﺪرت ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ .اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮای ﻣﻦ روﺷﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ وهﺮﮔﺰ هﻢ در ﺑﺎرﻩ اش دﭼﺎر وهﻢ و ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﺸﺪﻩ ام. ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ ،ﺑﺮدﻧﻴﺎی ﺳﻮم ﻧﻔﻮذ رواﻧﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ای دارﻧﺪ .دﻟﻴﻞ ﺁن هﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮی ﺑﯽ ﭘﺎﻳﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ذهﻦ ﻣﺮدم دﻧﻴﺎی ﺳﻮم ﺣﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺪون ﺗﻮاﻓﻖ دوﻗﺪرت ﺑﺰرگ اﻣﮑﺎن هﻴﭻ ﮐﺎری وﺟﻮد ﻧﺪارد .ﺣﺘﯽ ﺣﻮادﺛﯽ ﭼﻮن ﺟﻨﮓ وﻳﺘﻨﺎم و ﺟﻨﮓ اﻟﺠﺰاﻳﺮ هﻢ ،ﮐﻪ دﻻﻳﻞ ﺑﺎرز ﺑﯽ اﻋﺘﺒﺎری اﻳﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮ اﺳﺖ ،ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ذهﻨﻴﺎت ﻣﺮدم را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ ،دﻧﻴﺎ را ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ، ﮐﻮﺷﺶ هﺎی ﻳﮏ ﮔﺮوﻩ و ﻳﺎ ﺣﺰب ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ رﺳﺪ .ﺑﺎ ﻏﻢ و ﺣﺴﺮت ﺑﻪ ﺟﻤﻠ ٌﻪ ﻣﻌﺮوف هﻤﻠﺖ 1ﮐﻠﻤﻪ »ﻳﺎﻟﺘﺎ« را هﻢ اﻓﺰودﻩ اﻧﺪ» :ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﺒﻮد ﻳﺎﻟﺘﺎ ،ﻣﺴﺄﻟﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ« .ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ ﺧﺮوج از ﻳﺎﻟﺘﺎ و ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﺗﻦ دادن ﺑﻪ ﺁن ﺷﺮط ﻻزم و ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﺟﺒﺮی ﻧﻮﻳﻦ ،اﻓﮑﺎرﻣﺮدم را از اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ وﺑﻪ هﺪف رﺳﻨﺪ،
157
ﻣﻨﺤﺮف ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ .ﻧﻤﻮﻧﻪ هﺎ دراﻳﻦ ﻣﻮرد ﻓﺮاوان اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ و ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ ﮐﻪ در ﻧﻘﻄ ٌﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﻧﻴﺮوی ﺧﻼق ﻗﺮار دارد ،ﺑﻪ هﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ در دﻧﻴﺎی ﮐﻨﻮﻧﯽ ،ﮐﻪ در ﭘﺮوردن ﺷﺨﺼﻴﺖ هﺎی ﺑﺰرگ ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ ﭼﺸﻢ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ،در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﻘﻼل ذهﻨﯽ و ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻻزم را ﺑﻪ ﻣﺮدم دﻧﻴﺎی ﺳﻮم اراﺋﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ،اﻧﻮراﻟﺴﺎدات را ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻢ .ﭘﺲ از ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ دﻳﺪار او رﻓﺘﻢ، ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺻﺮاﺣﺖ ﻟﻬﺠﻪ اش را ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺬاب ﻳﺎﻓﺘﻢ .اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺻﻤﻴﻤﯽ ﺑﻮد؛ ﺻﻤﻴﻤﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﺁدم را ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻣﯽ ﮐﺮد .دﺳﺖ هﺎﻳﺶ راﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ از دﻳﺪارت ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.دﻳﺪم ﮐﻪ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و اﻳﻦ ﺣﺮف را ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﻣﯽ زﻧﺪ .در ﻃﻮل ﻋﻤﺮم ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاری ازﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد .ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ او واﻗﻌﻴﺘﯽ را ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺸﻨﻮدش ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ» :ﺷﻤﺎ ﻳﮑﯽ از رؤﺳﺎی ﻧﺎدر دول دﻧﻴﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﻤﺎم اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮدﻩ اﻳﺪ .درﻳﮏ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪی ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻠﯽ ﻣﺮدم اﻳﺮان را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ دو ﮔﺮوﻩ ﺑﺨﺶ ﮐﺮد .ﻳﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻃﻠﺒﻨﺪ و ﻳﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺳﻠﻄﻨﺖ .ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻃﻠﺒﺎن ﺑﺮای ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺷﻤﺎ دﻻﻳﻞ ﻣﺘﻌﺪد دارﻧﺪ و ﺧﻮد را ﻣﺪﻳﻮن ﺷﻤﺎ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ،و دﻳﮕﺮان ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ و ﻣﺨﺎﻃﺮاﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﯽ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﻪ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﻣﯽ روﻳﺪ و ﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان را، ﮐﻪ از هﻤﻪ ﺟﺎ راﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ ،ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺎرﺷﺎل ﭘﺘﻦ از وﺟﻮد ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﺎﻳﻪ ﻣﯽ ﮔﺬارﻳﺪ .ﺣﺘﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺷﺎﻩ ﻋﻈﻤﺖ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ را درک ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ«. درزﻣﺎن اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ دﻳﮕﺮ در ﻗﻴﺪ ﺣﻴﺎت ﻧﺒﻮد .ﺳﺎدات ،ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎز اﻗﺒﺎل دﻳﺪارش را ﻳﺎﻓﺘﻢ ،دو ﺑﺎر و در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻓﺎش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ: روزی ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺘﻢ :دﺳﺘﻮر ﺑﺪهﻴﺪ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ .2ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﻣﮑﺎﻧﺎت را در اﺧﺘﻴﺎرﺗﺎن ﺧﻮاهﻢ ﮔﺬاﺷﺖ .اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ،اﻳﻦ ﻧﻴﺮو را ﺑﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ وﺳﺎﻳﻞ ﻳﺪک ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻤﻞ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ اﺣﻀﺎر ﮐﻨﻴﺪ .اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﺮای ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﻳﺮان اﻗﺪاﻣﯽ ﺑﮑﻨﻴﺪ ،ﺗﻨﻬﺎ راهﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ .ﻣﯽ داﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﺷﻤﺎ و اﺳﺮاﻳﻴﻞ درﻣﻨﻄﻘﻪ ازهﻤﻪ ﻗﻮی ﺗﺮ اﺳﺖ«. ﺳﺎدات اداﻣﻪ داد: ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ .ﭼﻮن ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ،ﻣﻦ دوﺑﺎرﻩﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻄﺮح ﮐﺮدم وﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ اﻳﻦ ﻧﻘﻞ واﻧﺘﻘﺎل را ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ اش ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ از ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ ﮔﻴﺮد؟!اﻳﻦ اﻗﺮار وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﺮان را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﺪ. ﭘﺲ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ از ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﭼﻮن از ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ هﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﺑﻤﺒﺎران اﻧﺒﺎرهﺎی اﺳﻠﺤ ٌﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ را دادم ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺒﺮد .اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﺑﺎ دﻗﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و وﺟﺪان وﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ ،ﺟﻠﻮ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﻧﻮراﻟﺴﺎدات ﺑﺎ روﺷﻦ ﺑﻴﻨﯽ و واﻗﻊ ﮔﺮاﻳﯽ ذاﺗﻴﺶ ،ﺑﺎ ﻳﮏ ﺳﺆال ﺳﺎدﻩ ،ﻳﮑﯽ از ﻧﮑﺎت اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺤﺮان را روﺷﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. 1ـ هﻤﻠﺖ ،ﺷﺎهﺰادﻩ ای هﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﻇﺎهﺮا در ﻗﺮن دوم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﻴﺶ اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺶ وﻳﻠﻴﺎم ﺷﮑﺴﭙﻴﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ٌﻩ ﭘﺮﺁواز ٌﻩ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻧﺎم اﺳﺖ.
158
2ـ ﺳﺎدات از روی ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان را »ﻣﺤﻤﺪ« ﻳﺎ »ﺑﺮادرم ﻣﺤﻤﺪ« ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد.
159
7 ﺻﺪای ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻦ اﻳﻦ ﺑﻨﺎی ﺳﺴﺖ ﺑﻨﻴﺎد ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﺪ در اﻳﺮان ﻣﺮدم ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ» :وﻗﺘﯽ ﭘﺎی دﻳﮑﺘﺎﺗﻮر ﺑﻪ ﺗﺨﺖ رﺳﻴﺪ ،ﻧﺮدﺑﺎم را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ وهﺮﮔﺎﻩ ارادﻩ ﮐﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ او ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﯽ اﻧﺪازد« .ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ درﺳﺘﯽ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺑﺮ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ .ﺁﻣﺪ وﺷﺪهﺎی ﻣﺪاوم رؤﺳﺎی ﺟﻤﻬﻮر و ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﮕﯽ ﺁﻟﺖ دﺳﺖ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮرﻧﺪ – ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻳﮏ رژﻳﻢ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﻧﺎﻗﺺ .ﺑﺮ اﻳﺮان ﻓﻘﻂ هﺮج و ﻣﺮج ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ. ﺻﺤﺒﺖ از هﺮج و ﻣﺮج وﻗﺘﯽ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺰ واﺣﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮی وﺟﻮد ﻧﺪارد .در اﻳﺮان دﻗﻴﻘًﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ .دﻟﻴﻞ وﺟﻮد هﺮج و ﻣﺮج ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻗﺪرت ﺁﻳﺖ اﷲ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺷﮑﺴﺖ دهﺸﺘﻨﺎک اﻗﺘﺼﺎدی اوﺳﺖ .ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ اﮐﺜﺮﻳﺖ هﻤﻮﻃﻨﺎن ﻣﺎ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﺒﺖ ﻳﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﺪ .ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻦ او و ﺑﻨﯽ ﺻﺪر ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ،ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺪرت ﺑﻮد :ﻳﻌﻨﯽ درﮔﻴﺮی ﻣﻴﺎن ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻗﻬﻘﺮاﻳﯽ ﺧﻤﻴﻨﯽ از ﻳﮏ ﻃﺮف و هﻤﻴﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻟﻌﺎب و روﻏﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﺮﺿﻪ اش ﮐﻨﺪ ،از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺟﺪال ﻣﻴﺎن ﻗﻬﻘﺮا ﮔﺮاﻳﺎن و ﺗﺠﺪد ﻃﻠﺒﺎن ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ .ﺁن ﻣﻮﺟﻮدی ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﻟﻴﺒﺮاﻟﻴﺴﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،هﻤﺎن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ رﻳﺎﺳﺖ ﺷﻮرای اﻧﻘﻼب را ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ داﺷﺖ و دﺳﺘﻮر اﻋﺪام هﺎی ﺑﯽ ﺷﻤﺎر را ﺻﺎدر ﮐﺮد .ﺣﺎل ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺮاﻳﺶ اﻋﺘﺒﺎری ﻗﺎﻳﻞ ﺷﺪ؟ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻧﻮﻋﯽ هﻤﺪﻟﯽ ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﯽ از روﺷﻨﻔﮑﺮان و ﻧﺰد ﺑﻌﺾ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎران ﻏﺮﺑﯽ اﻳﺠﺎد ﮐﻨﻨﺪ ،ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﻞ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﻳﺮان ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،ﭼﻮن اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺮ ﻧﻤﯽ اﻧﮕﻴﺰﻧﺪ .ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﯽ راﻩ ﺣﻞ دﻳﮕﺮی ﺑﻮد. ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮﺳﺪ .اﺧﺘﻼف درﻧﺤﻮ ٌﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪن ﮐﺎر اﺳﺖ. ﻗﻄﺐ زادﻩ ﻧﺎﻣﯽ ،هﻤﺎن وزﻳﺮ اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ای ﮐﻪ درزﻣﺎن ﺳﻘﻮط ﺑﻨﯽ ﺻﺪر از ﻣﻘﺎﻣﺶ اﺧﺮاج ﺷﺪ ،روزی ﮔﻔﺖ» :دوﻟﺖ ﺑﻌﺪی ﺟﺰ ﺑﺎ ارﻋﺎب و اﻳﺠﺎد ﺧﻔﻘﺎن ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ دوام ﺑﻴﺎورد ...اﮔﺮ ﻣﺮدم دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﻧﻤﯽ زﻧﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم اﻋﺘﻤﺎد دارﻧﺪ ،وﻟﯽ وﻗﺘﯽ او ﺑﻤﻴﺮد ،ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮد ،ﻣﺮدم زورﮔﻮﻳﺎن را ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد«. ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ )ﮐﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ از زﺑﺎن ﻳﮑﯽ از ﻓﺎﺳﺪﺗﺮﻳﻦ زورﮔﻮﻳﺎن رژﻳﻢ ﻣﺎﻳ ٌﻪ ﺗﻌﺠﺐ اﺳﺖ( ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ :ﺧﻴﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ﺁن روز ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ! ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﺳﺘﮕﯽ ﺣﮑﺎم ،اﻋﻤﺎل زور و ﻧﺤﻮ ٌﻩ اﺟﺮای ﻋﺪاﻟﺖ و ﻓﻘﺮ روز اﻓﺰون ،ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻗﻴﺎم ﻣﺮدﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ .ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ هﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ در »ﻣﺎﺋﺪﻩ هﺎی زﻣﻴﻨﯽ« ژﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ» :ﺑﻪ هﻮش ﺁﻣﺪم ،ﻧﻤﺮدﻩ ﺑﻮدم ،ﺗﻮان و ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ درﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ داﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺁوﻳﺨﺘﻢ« .درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ درﺣﺎل ﻧﺰﻋﻴﻢ وﻟﯽ ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻳﻴﻢ وﺑﻪ داﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻴﺎوﻳﺰﻳﻢ. اﻳﺮان ﺑﻪ 36ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ ﺗﻌﻠﻖ دارد و ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻼﻳﯽ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮای اﺑﺪ ﻣﻠﮏ ﺁن هﺎ را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﺪ .ﻣﻊ هﺬا اﻳﻦ ﻗﻴﺎم ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺤﺮک دارد ،ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﭼﺸﻢ هﺎ را ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ.
160
اﻳﺮان ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ وﺟﻮد ﭼﻨﺪ هﺰار ،ﺷﺎﻳﺪ ﺳﯽ هﺰار ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮑﺎن ،ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﻦ، ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ داران و ﺗﮑﻨﻮﮐﺮات هﺎ از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺪ ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻮاﻧﯽ دوﺑﺎرﻩ ای ﺁﻏﺎز ﮐﻨﺪ. ﮐﺸﻮرﻣﺎ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ اﻓﺮاد ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮدﻩ دارد .ﺣﺪود 200ﺗﺎ 300هﺰار ﻧﻔﺮ اﻳﺮاﻧﯽ دارای درﺟ ٌﻪ ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﻳﺎ دﮐﺘﺮا هﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﺑﺪی ﻳﺎوﻩ ﮔﻮ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﮑﺮدﻩ اﻳﻢ .ﻓﺮار ﻣﻐﺰهﺎ ،در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺷﺪت ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ .اﻓﺮاد ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮدﻩ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﺻﺪرهﺎ هﻤﮑﺎری ﮐﻨﻨﺪ وﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺘﻌﺼﺒﻴﻦ ﻣﺬهﺒﯽ .ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ اﻳﺮان ﻧﺨﺒﮕﺎﻧﺶ را ﺑﺎزﻳﺎﺑﺪ، ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﻤﺎد اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ. درﮐﺸﻮر ﻣﺎ 55درﺻﺪ ﻣﺮدم ﺑﯽ ﺳﻮادﻧﺪ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻳﻢ ﺑﺮ ﻧﺨﺒﮕﺎن و ﮐﺎدرهﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی وﺳﻴﻊ ﮐﻠﻤﻪ ،ﺗﮑﻴﻪ ﮐﻨﻴﻢ .ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ :ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ دوﺑﺎرﻩ ﻗﺪرت را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﻴﺮﻳﺪ؟ ﺟﻮاب ﻣﻌﻤﻮل ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺆال اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ از اهﻤﻴﺖ ﺛﺎﻧﻮی ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ درﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﮐﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ،ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﯽ اهﻤﻴﺖ اﺳﺖ .وﻟﯽ در ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﻣﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ .ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﮐﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎ ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ و ﺷﻮرش و ﺁﺷﻮب او را راﻧﺪﻩ اﺳﺖ ،ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ در ﻏﻴﺒﺖ او ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﻧﻘﺾ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺪون ﻣﺠﻮز ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﺲ دﻳﮕﺮی را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎم ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺎهﻴﺖ دوﻟﺖ را ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻣﺴﺘﺒﺪاﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ دادﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،هﻨﻮز ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﺳﺖ. از اﻳﻦ ﺟﻨﺒ ٌﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﺬرﻳﻢ ،ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﺮدم ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎری دارﻧﺪ .از هﺮ ﻃﺮف ﺻﺪای درهﻢ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺑﻨﺎی ﺳﺴﺖ ﺑﻨﻴﺎدی ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﺪ .ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ام ﮐﻪ روی اﺳﮑﻨﺎس هﺎﻳﯽ ﮐﻪ درﺟﺮﻳﺎن اﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ »ﺑﺨﺘﻴﺎر« و ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺎم هﺎی رادﻳﻮﻳﯽ ﻣﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﻮد ،ﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎ ﺧﻠﻮت ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﺮدم ﺑﺮای ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ رادﻳﻮهﺎی ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ هﺎﺷﺎن ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ .ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ هﻤﺪﻟﯽ و اﻋﺘﻤﺎدی ﮐﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ اﻳﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اول ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻮادث را ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﺮدم. اﻓﺴﻮس! ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻴﻢ ﺧﻤﻴﻨﯽ و دﻳﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ،اﻳﻦ هﻤﻪ ﺻﺪﻣﻪ و ﺁﺳﻴﺐ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﮑﺖ وارد ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﺑﯽ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی دﺳﺖ از ﻗﺪرت ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ .اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻣﺪاوﻣًﺎ ﺧﻮن ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻨﺪ .در 12اﮐﺘﺒﺮ ،1981ﺳﺎزﻣﺎن ﻋﻔﻮ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻞ ،ﮐﻪ در ﺑﺎر ٌﻩ ﻓﺠﺎﻳﻊ اﻳﺮان ﺑﺴﻴﺎر دﻳﺮ واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن داد ،اﻳﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ را ﺻﺎدر ﮐﺮد: »از ﻓﻮرﻳ ٌﻪ 1979ﻣﺎ از اﻋﺪام ﺳﻪ هﺰار وﺳﻴﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻩ اﻳﻢ .اﻳﻦ رﻗﻢ ﺗﻘﺮﻳﺒﯽ و ﺣﺪاﻗﻞ و ﺑﺮ ﭘﺎﻳ ٌﻪ اﺳﻨﺎدی اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﺎرج ﺟﻤﻊ ﺁوری ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ .رﻗﻢ واﻗﻌﯽ اﻋﺪام هﺎ از اﻳﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ«. و از ﺁن زﻣﺎن ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺧﻮن ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻠﻢ از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی هﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﮑﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورم ،اﻣﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻻ ﮐﺎرهﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ درﺳﻨﺎرﻳﻮی ﺑﻌﺪی هﻢ ﺗﺎ ﺣﺪی ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺘﻨﺎب ﺑﺎﺷﺪ .اﺣﺘﻤﺎ ً ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﻳﺎ ﺷﺒﻪ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﺻﻮرت ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ .اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻳﺮان ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺎ ﭘﺎی ﺧﻮد ﻣﺴﻨﺪ ﻗﺪرت راﺗﺮک ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد ﭼﻮن ﻃﻌﻢ ﻗﺪرت و ﭘﻮل را ﭼﺸﻴﺪﻩ اﻧﺪ وﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ از ﻣﺴﺘﯽ و ﻟﺬت ﺁن دﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻨﺪ. ﻣﻦ هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ رﻏﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﻧﺪارم .اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺘﮑﺎران ﺑﺎ هﻤ ٌﻪ ﺗﻀﻤﻴﻦ هﺎی ﻻزم ﺗﺤﻮﻳﻞ دادﮔﺎﻩ هﺎ دادﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ ،ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ درﻣﻮرد ﺧﻄﺎﮐﺎران رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ هﻢ ﻣﻦ هﻤﻴﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ را داﺷﺘﻢ .ﺗﺎ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮای هﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﻴﺎﻩ از ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺎ زدودﻩ ﺷﻮد .اهﻢ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎزﺳﺎزی ﻣﻤﻠﮑﺖ اﺳﺖ .ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ،ﺑﺎﻳﺪ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ رژﻳﻢ 161
ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ وﻧﻪ رژﻳﻢ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻣﺴﺘﺒﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻮد .راﻩ ﺳﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﺮﻳﻒ واﻳﺠﺎد ﺷﻮد. هﺪف ،ﺗﺸﮑﻴﻞ دوﻟﺘﯽ ﻣﻮﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺁن هﺎ ،ﺑﻪ ﻧﺨﺒﮕﺎن ﻓﺮﺻﺖ دهﺪ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را در ﺑﺎر ٌﻩ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﺑﺮاز دارﻧﺪ .رژﻳﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻳﺎ ﺟﻤﻬﻮری ﺑﺎﺷﺪ و در ﻣﻮرد اول ﻳﻌﻨﯽ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺳﻤﺒﻞ وﺣﺪت ﻣﻠﯽ را دارد. ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ،ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ هﻤﻪ ﻋﻤﺮ راﺻﺮف دﻓﺎع از ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﮐﺮدﻩ ام درﺳﺖ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺒﺐ ﺷﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮد ،ﺑﺨﻮاهﻢ در ﺁن ﺗﻐﻴﻴﺮی اﻳﺠﺎد ﮐﻨﻢ .وﻟﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ اﻳﺮان ﺻﺤﻨ ٌﻪ ﺣﻮادث ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻬﻤﮕﻴﻨﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ .ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺆﺳﺴﺎن ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﮐﺸﻮر ،ﺗﻌﺎدل ﻧﻴﺮوهﺎ وﻋﺎﻣﻞ ﺟﻮاﻧﺎن ﭘﺮهﻴﺎهﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادﺷﺎن هﻢ زﻳﺎد اﺳﺖ ،درﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد. از ﻋﻤﺮ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺎ 76ﺳﺎل ﻣﯽ ﮔﺬرد .درﻃﻮل اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻨﺶ را ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻋﻮض ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ :ﺟﻤﻬﻮری ﺳﻮم ،رژﻳﻢ وﻳﺸﯽ ،و ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻬﻮری هﺎی ﭼﻬﺎرم و ﭘﻨﺠﻢ .ﮐﺸﻮر ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ هﻢ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮد ﻟﻮاﻳﺢ اﺻﻼﺣﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻣﺘﻌﺪد ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧﻮد اﻓﺰودﻩ اﺳﺖ. ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﻳﺮان هﻢ ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد دﻳﺪﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﻔﺎد ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ .رﺿﺎ ﺷﺎﻩ درﻣﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن دﺳﺖ ﻧﺒﺮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺁن ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮد .ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻣﻮرد ﺑﻌﻀﯽ از اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺗﻐﻴﻴﺮ داد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺬﻳﺮش ﻧﺒﻮد .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل :اﺧﺘﻴﺎر اﻧﺤﻼل ﻣﺠﻠﺲ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷﻮرای ﻧﻴﺎﺑﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ را ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻓﺰود .در ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﻳﺮان دو ﺑﺨﺶ ﻣﺠﺰا وﺟﻮد دارد: ﺣﻘﻮق ﺳﻠﻄﻨﺖ. ﺣﻘﻮق ﻣﺮدم. ﻃﯽ ﺳﯽ ﺳﺎل اﺧﻴﺮ ﺣﻘﻮق ﭘﺎدﺷﺎﻩ ،ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﮐﻢ ﺷﺪن ﺣﻘﻮق ﻣﻠﺖ ﻣﺮﺗﺒًﺎ ﺑﺎﻻرﻓﺖ .اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻨﮑﺮ اﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ »ﻗﻮای ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﻠﺖ اﺳﺖ« .اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ در ﻣﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ ﺑﻪ ﺁن اﺳﺘﻨﺎد هﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ .وﻟﯽ ﮐﺎرهﺎ درﻋﻤﻞ ﻣﺪاوﻣًﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ اﺻﻞ درﺗﻨﺎﻗﺾ و ﺗﻀﺎد ﺑﻮد .ﺷﺎهﺪ اﻳﻦ ﻣﺪﻋﺎ هﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ درﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻗﻮا ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ درﺻﻔﺤﺎت ﭘﻴﺶ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ ام. ﻧﻪ درﮐﺸﻮر ﺑﻠﮋﻳﮏ ،ﮐﻪ رﺷﺘﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻨﺶ ﺣﮑﻢ اﻟﮕﻮی ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺎ را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﻧﻪ در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و ﻧﻪ در ﺳﻮﺋﺪ ،ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ اﺧﺘﻴﺎری ﻧﺪارد. ﺣﺘﯽ ﻳﮑﯽ از اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ»:ﺳﻠﻄﻨﺖ ودﻳﻌﻪ ای اﻟﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﻣﻠﺖ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻣﯽ ﺷﻮد« .ﻳﮏ ﻃﺮف ﺧﺪا و ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ،ﻣﻠﺖ هﻢ ﻣﻴﺎن ﻻ وﻗﺖ ﺁن رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرات ،ﺑﺎ زﻣﺎن ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺷﻮد .وﻟﯽ اﻳﻦ دو واﺳﻄﻪ ﺑﻮد .اﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﻦ ﻣﺼﺮًا ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎر را ﺑﺎ هﻤﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ اﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻟﻔﻆ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎی ﺁن ﺁﻏﺎز ﮐﻨﻴﻢ. ﺑﻪ هﺮﺣﺎل ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ هﻤﻴﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﭘﺎﻳ ٌﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ دوﻟﺖ ﻣﻮﻗﺖ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺧﻮاهﺪ داد. دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ وﻗﺖ ﻣﻤﮑﻦ را ﺑﺮ ﺳﺮﮐﺎر ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ :ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﻳﺎ دوﺳﺎل .اﻳﻦ ﮐﺎر ﺿﺮوری اﺳﺖ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻴﺶ از ﮐﺸﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﺳﺎل هﺎی 1945-1944از ﺧﻮد ﺑﻠﻮغ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ.
162
درﮐﻨﺎر دوﻟﺖ ﻣﻮﻗﺖ ،ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺸﺎورزان ،ﮐﺎرﮔﺮان، روﺷﻨﻔﮑﺮان ،ﻗﻀﺎت ،ﺗﺠﺎر ،اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﻮد .از ﺟﻤﻠﻪ وﻇﺎﻳﻒ دوﻟﺖ اﻳﺠﺎد ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺁراﻣﺶ هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺮ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد. هﻴﭻ ﮐﺲ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ راﻣﻄﺮح ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﻳﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺧﻤﻴﻨﯽ ،ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ دهﻨﺪ از دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻓﻘﻂ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ ،ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﻔﻬﻮم اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﭼﻴﺴﺖ .اﮔﺮ درﺣﺪ ﻟﻐﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﭘﻞ ﭘﻮت هﻢ ﺑﺎﺷﺪ!
163
8 ﮐﺎر ﺑﺮای هﻤﻪ ،هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﺿﻤﻴﺮی ﺁﮔﺎﻩ ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ ﻓﺮدای اﻳﺮان ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ اﻳﻦ ﺳﺆال ﺣﺎﻳﺰ اهﻤﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻓﻮرﻣﻮل هﺎی ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺮب هﺎ و ﻣﺴﻠﮏ هﺎی وارداﺗﯽ – ﺣﺘﯽ ﺁن هﺎﻳﯽ ﮐﻪ درﺟﺎهﺎی دﻳﮕﺮ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺛﻤﺮ ﺑﺨﺶ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ – ﺑﻪ ﺁن ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ .ﻣﺤﺘﻮای ﺟﺎﻣﻌ ٌﻪ ﻳﮏ ﮐﺸﻮر ﺑﺴﻴﺎر از ﻗﺎﻟﺐ ﺁن ﻣﻬﻢ ﺗﺮ اﺳﺖ .دوﮔﻞ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻃﻠﺐ ﺑﻮد – در هﺮ ﺣﺎل دﻳﮕﺮان در ﺑﺎرﻩ اش ﭼﻨﻴﻦ ادﻋﺎﻳﯽ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ – وﻟﯽ ﭘﺎﻳﻪ هﺎی ﺟﻤﻬﻮری را ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﮐﺮد .ﺁﻳﺎ درﺳﻴﺎﺳﺖ او درﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزﺳﺎزی رژﻳﻢ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺑﺮﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮی ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﻣﺴﻠﻤًﺎ ﺧﻴﺮ. ﻣﻦ ﻃﺮﻓﺪار ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ هﺴﺘﻢ ﭼﻮن در اﻳﺮان ﮐﻪ ﻧﺎرﺿﺎﻳﯽ هﺎ از ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﻳﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻴﺎﻧﻪ رو ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﻢ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺿﺮورت اوﺿﺎع و اﺣﻮال ،ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﭼﭗ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد .وﻟﯽ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺎ ،ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻴﻨًﺎ از ﻧﻮع ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﺁﻟﻤﺎن ﻓﺪرال ﻳﺎ ﮐﺸﻮر ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺎﺷﺪ .ﺟﻮهﺮ ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ،ﺳﻴﺴﺘﻤﯽ ﭘﻴﺸﺮوﺳﺖ ﮐﻪ در ﭘﺮﺗﻮاش ،ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ هﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ ،ﺑﺪون اﻧﻘﻼب و ﺑﺪون درﮔﻴﺮی و ﺑﺪون ﺧﺸﮏ اﻧﺪﻳﺸﯽ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ رﺳﻮم وﺁداب و ﻓﺮهﻨﮓ ﮐﺸﻮری ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺸﺮب در ﺁن رﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد .اﻳﻦ ﻣﺸﺮب درﺳﺖ ﻧﻘﻄ ٌﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮕﻮهﺎی از ﭘﻴﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ واﻗﻌﻴﺖ را ﺑﻪ ﺟﺒﺮ وزور در ﺁن وارد ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و اﺳﺎس هﻤ ٌﻪ ﮐﺎرهﺎ ﻗﺮار دادﻩ اﻧﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ،ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ را ﺁﻣﻮﺧﺖ .اﻳﻦ ﮐﺎر دراز ﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﺪون ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ رﻓﺘﺎر و اﺧﻼق ﺳﻴﺎﺳﯽ ،ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ اش ﺑﺎز ﺑﻮدن اﻓﻖ ذهﻨﯽ اﺳﺖ، ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮات ﺷﺪ. ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﭘﺎﻳ ٌﻪ اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠ ٌﻪ ﻋﻤﻞ درﺁﻳﺪ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﺁﻏﺎز ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻧﺮﻣﺶ ﻓﺮاوان دارد .اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻗﻴﺪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ اﺣﺘﻴﺎط هﺎ ،ﺑﺎز ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﻏﻨﻴﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﻨﺪ. ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﺪون اﻧﻘﻼب ،ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﻐﻴﻴﺮ وﺗﺤﻮل اﺳﺖ .ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﻣﻨﻔﯽ ﺳﺎل هﺎی 1956 1 ﺗﺎ 1978ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮد ﭼﻪ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺸﺖ ،ﻧﺎﮔﺰﻳﺮم ﺑﻪ روال ژاﮐﻮﺑﻦ هﺎ Jacobinﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ رﻓﺎﻩ ﮐﺸﺎورزان ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎرﻣﻬﻢ اﺳﺖ .اهﻤﻴﺖ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ از اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﺸﺎورزی ﺑﻪ هﻤ ٌﻪ ﻣﻠﺖ ﻣﯽ رﺳﺪ و واﺑﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺧﺎرﺟﯽ ﮐﺎهﺶ ﻣﯽ دهﺪ واﻣﮑﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ از ﺛﺮوت ﻣﺎن ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮداری درﺳﺖ ﺗﺮ ﮐﻨﻴﻢ و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬاری ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ. درﻣﻴﺎن اﺷﺘﺒﺎهﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن ﺟﻨﮕﻞ هﺎ ﻧﻤﻮﻧ ٌﻪ ﮔﻮﻳﺎﻳﯽ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻞ هﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺷﻤﺎل ﮐﺸﻮر واﻗﻌﻨﺪ .ﭼﻮب هﺎی ﺁن در ﺻﻨﻌﺖ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﺎزی ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﻓﺖ، درﺧﺖ هﺎﻳﺶ رﻳﺸﻪ ﮐﻦ ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ زﻣﻴﻦ هﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﮐﻴﺴﮕﺎﻧﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺁن وﻳﻼ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻣﻠﯽ ﮐﺮدن ﺟﻨﮕﻞ هﺎ درﺳﺖ ﻋﮑﺲ ﺁن ﭼﻴﺰی از ﺁب در ﺁﻣﺪ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش ﻣﯽ رﻓﺖ .در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ و ﺗﺤﻮل اﻳﻦ ﻣﻴﺮاث ﻣﻠﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻌﻘﻮل ﮐﺎرﺧﺎﻧﺠﺎت ﻼ ﻣﻴﺴﺮ ﺑﻮد. ﮐﺎﻣ ً 164
ﻃﺮﺣﯽ ﮐﻪ در رأس ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺳﺎزی ﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ ،ﺳﺎدﻩ اﺳﺖ :ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺗﺪرﻳﺠﯽ ﺗﻌﺪاد ﮐﺸﺎورزان درﭼﺎرﭼﻮﺑﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ .هﺮ دهﮑﺪﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﮑﯽ از ﻣﺎﻟﮑﻴﻦ ﺑﺰرگ ﻗﺪﻳﻤﯽ و 9زارع ﮐﻪ زﻣﻴﻦ هﺎ را زﻳﺮ ﮐﺸﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ،ﺳﭙﺮدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ .دوﻟﺖ در اﺧﺘﻴﺎر اﻳﻦ زارﻋﻴﻦ ﺑﺬر و ﮐﻮد ﺧﻮاهﺪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻓﺎت ﻃﺒﻴﻌﯽ از ﻗﺒﻴﻞ ﺣﻤﻠ ٌﻪ ﻣﻠﺦ و ﻏﻴﺮﻩ را ﻋﻬﺪﻩ دار ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و ﺁب ﮐﺸﺖ وزرع را ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد .ﻣﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻤﺎﻟﯽ ،درﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﮐﻢ ﺑﺎران زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ .درﻋﻮض ﻗﺴﻤﺘﯽ از درﺁﻣﺪ اﻳﻦ 9 ﮐﺸﺎورز ،هﺮﻗﺪر هﻢ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺷﻮراﻳﯽ ﮐﻪ از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن روﺳﺘﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و اﻳﻦ ﭘﻮل ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج ﻣﺠﻤﻮﻋ ٌﻪ روﺳﺘﺎ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ درﺁﻣﺪ دهﻘﺎﻧﺎن ﮐﻢ درﺁﻣﺪ ،ﺑﺎﻻ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و ﻋﻮاﻳﺪ ﻣﻼک ﻗﺪﻳﻤﯽ ﮐﺎهﺶ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ ،در ﺁﻏﺎز ﮐﺎر و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﻔﺎﻳﯽ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﯽ ﺑﺮﺳﺪ ،ادار ٌﻩ ﺳﻴﻠﻮ ﻣﻮازﻧ ٌﻪ ﻗﻴﻤﺖ هﺎ را ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ .از ﺁن ﭘﺲ دوﻟﺖ ﻣﺤﺼﻮﻻت را در ﺑﺎزار داﺧﻠﯽ، ﮐﻪ در ﻗﺒﻀ ٌﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﻴﺴﺖ ،ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺧﺮﻳﺪ. ﺻﻮرت ﻣﻌﺎدﻟﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ :دوﻟﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزان زﻣﻴﻦ ﻣﯽ دهﺪ وﺑﻪ ﺁن هﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻄﺢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ ،در ﻣﻘﺎﺑﻞ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻨﺪم ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻼ هﻢ درﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺎن ﻧﺸﺎن دادﻩ اﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد .ﭼﺮا اﻳﻦ ﮔﻨﺪم را ازﺧﺎرﺟﻴﺎن ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﻣﺎ ﻗﺒ ً ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺧﻮد ﮐﻔﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ .اﻣﺮوز رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ هﺪف دو ﭼﻨﺪان ﺁﺳﺎن ﺗﺮ اﺳﺖ ،ﭼﻮن ﻓﻨﻮن ﮐﺸﺎورزی ﻣﺘﺤﻮل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻧﻮﺁوری هﺎی ﻋﻤﺪﻩ ای در زﻣﻴﻨ ٌﻪ ﮐﺸﺖ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. درزﻣﺎن ﺷﺎﻩ ،ﻣﺎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻨﺪم وﻣﻮاد اوﻟﻴﻪ را وارد ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺁدم هﻢ وارد ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ :ﭘﺰﺷﮏ ،ﻣﻬﻨﺪس ،داروﺳﺎز ...در ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻧﻴﺮوی اﻧﺴﺎﻧﯽ را داﺷﺘﻴﻢ وﻟﯽ هﻴﭻ ﻳﮏ از اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد در دهﺎت و روﺳﺘﺎهﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ .ﺣﻀﻮر ﻣﺘﺨﺼﺼﻴﻦ ﺧﺎرﺟﯽ اﻳﻦ اﺷﺨﺎص را ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻘﻮق هﺎﻳﯽ ﻣﺴﺎوی ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻃﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪ .ﮐﺸﻮری ﮐﻪ در ﺣﺎل رﺷﺪ و در ﻓﮑﺮ ﺗﺮﻗﯽ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ زﻳﺎدﻩ روی هﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورد. ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻓﻮرﻳﺖ ﺑﻪ ﺁن ﭘﺮداﺧﺖ ،ﻣﺴﺄﻟ ٌﻪ ﻣﺴﮑﻦ اﺳﺖ .ﺁﻓﺖ ﻃﺒﻴﻌﯽ دﻳﮕﺮی ﮐﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ،ﻣﺴﺄﻟﻪ زﻣﻴﻦ ﻟﺮزﻩ اﺳﺖ .ﻣﺎ در ﻻ ﺑﺮﺧﺎک ﻣﺎ ﺣﺎدث روﺳﺘﺎهﺎﻣﺎن ﺑﻨﺎهﺎی ﻗﺪﻳﻤﯽ دارﻳﻢ ،درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ زﻟﺰﻟﻪ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً ﻣﯽ ﺷﻮد ﺷﺪﺗﯽ ﺑﻴﻦ 5ﺗﺎ 7درﺟ ٌﻪ رﻳﺸﺘﺮ دارد .ﺗﺎ وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺣﻞ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﺸﻮر ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ داﻋﻴ ٌﻪ ﺗﺠﺪد ﮐﻨﺪ .در اﻳﻦ دوران ،ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ،ژاﭘﻦ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻨﺎهﺎی ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ را از رﻳﺰش در زﻣﺎن وﻗﻮع زﻣﻴﻦ ﻟﺮزﻩ ﻣﺼﻮن دارد .ﻃﺮح ﻧﻮﺳﺎزی ﻣﺴﺎﮐﻦ ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدی ﮐﺎرﮔﺮ و ﻧﻴﺮوی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪﻩ ای از ﻧﻴﺮوی ﻓﻌﺎل را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺬب ﮐﻨﺪ. ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ اﻳﻦ ﻃﺮح هﺎ ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻴﺴﺮاﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ ﮐﺎرهﺎ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻃﺮﺣﯽ واﺣﺪ و ﺟﺎﻣﻊ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد. ﺗﺄﻣﻴﻦ هﺰﻳﻨ ٌﻪ اﻳﻦ ﻃﺮح هﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ وﺿﻊ اﺳﻔﺒﺎر ﺧﺰاﻧ ٌﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻘﺪﻳﻨﻪ اش ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻪ 6ﻳﺎ 7ﻣﻴﻠﻴﺎرد دﻻر ﻣﯽ رﺳﺪ ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ .ﻣﻊ هﺬا اﺟﺮای ﺑﺮﻧﺎﻣ ٌﻪ ﮐﺸﺎورزی و ﺻﻨﻌﺘﯽ و اداری ﻃﺮح هﺎی ﺑﺰرگ در دوران ﺁراﻣﺶ ﻣﺸﮑﻠﯽ واﻗﻌﯽ اﻳﺠﺎد ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد .ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﺁﻣﺪ ﻧﻔﺘﯽ ﺧﻮد را ،ﺑﺎ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻴﻤﺖ هﺎی ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﺎزار ،ﺑﻪ ﺣﺪود 30ﻣﻴﻠﻴﺎرد دﻻر در ﺳﺎل ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ .اﻳﻦ از در ﺁﻣﺪهﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ 165
ﻓﺮاوان هﻢ ﻧﻴﺎز ﻧﺪارد .ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺪود ﺳﯽ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ذﺧﻴﺮ ٌﻩ ﻧﻔﺘﯽ دارﻳﻢ .ﭘﺲ از ﺁن ﮔﺎز ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﺮای زﻣﺎﻧﯽ ،ﻻاﻗﻞ ﺣﺪود 90ﺳﺎل ،ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎی ﻧﻔﺖ را در اﻗﺘﺼﺎد ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮد. از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻓﺰاﻳﺶ ﺗﻌﺪاد ﺟﻮاﻧﺎن ﮐﺸﻮر روﺑﺮو هﺴﺘﻴﻢ .ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﭼﺮخ هﺎی ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻓﻮرﻳﺘﯽ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮان و ﭘﺴﺮان را وارد اﺟﺘﻤﺎع ﮐﺮد .در ﺁﻳﻨﺪﻩ دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻃﺮح ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺗﻮﺟﻬﺎت ﻻزم را ﻣﺒﺬول ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد .ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﺁﮔﺎهﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﻢ واز اﻟﮕﻮی هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﮑﻨﻴﻢ .دراﻳﺮان ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺧﺎﻧﻮادﻩ وﺟﻮد ﻧﺪارد .ﺑﺮای ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪاری در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺴﻴﺎری اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ رادرﻳﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺎ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ،ﺑﻬﺘﺮ از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ 7ﻳﺎ 8 ﮐﻮدک اﺳﺖ .ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﻓﺮهﻨﮕﯽ هﻢ ﺑﻘﻴ ٌﻪ ﮐﺎرهﺎ را ﺳﺎﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ داد .ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻔﻮذ ﻣﻼهﺎ را دﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﮕﻴﺮم ،وﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﻣﺬهﺒﯽ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻗﺪرت ﻣﺪﻧﯽ ﺷﻮد – دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﻗﺪرت راﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ. ﺑﺬل و ﺑﺨﺸﺶ هﺎی ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻃﺒﻘﻪ ای از روﺣﺎﻧﻴﻮن ،ﮐﻪ هﻤﮕﯽ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ،ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻳﺪ .ﻣﻼهﺎ زﻧﺪﮔﯽ را درﺗﻦ ﭘﺮوری و ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ ،ﻧﻪ ﺑﻪ زراﻋﺖ ﻣﯽ ﭘﺮدازﻧﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻨﺎﻳﻊ وﮐﺎرهﺎی دﺳﺘﯽ ،ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و دوﻟﺖ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺁن هﺎ ﻣﺰد ﻣﯽ دهﺪ .ﻣﻦ ﺿﺮب اﻟﻤﺜﻠﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ»:ﮐﺎر ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ«، ﻣﺤﺘﺮم ﺧﻮاهﻢ ﺷﻤﺮد .اﮔﺮ ﻣﻼهﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮐﺎری ﺛﻤﺮ ﺑﺨﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻧﺪ :روی ﺟﺎدﻩ هﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ و ﭼﻮن ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺪاز ٌﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﻟﺪوزر ﻧﺪارﻳﻢ ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ ﺑﻴﻞ و ﮐﻠﻨﮓ در اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﺑﮕﺬارﻳﻢ ﮐﻪ راﻩ و ﭘﻞ ﺑﺴﺎزﻧﺪ. در ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ ،ﻣﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺧﺎرﺟﻴﺎن ﻧﺪارﻳﻢ .ﮐﺎرﮔﺮان ﻓﻨﯽ و ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﻦ ﻣﺎ از هﻤﮕﻨﺎن اروﭘﺎﻳﯽ ﺧﻮد ﭼﻴﺰی ﮐﻢ ﻧﺪارﻧﺪ .در زﻣﻴﻨ ٌﻪ دﻳﮕﺮ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ،اﻟﺒﺘﻪ در هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﮐﺎر ﺁﻣﺪ ﺑﯽ ﻧﺼﻴﺐ وﻣﺤﺮوم ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ .ﻣﺎ از 25ﺳﺎل ﭘﻴﺶ در اﺻﻔﻬﺎن ودﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن هﺎ ﺗﮑﻨﻴﺴﻴﻦ هﺎﻳﯽ داﺷﺘﻪ اﻳﻢ ﮐﻪ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺁﻟﻤﺎن ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ؛ ﺣﺘﯽ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ای هﻢ ﺑﺮای ﺗﻬﻴﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺁﻻت دارﻳﻢ. اﻣﺎ ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﻦ و ﮐﺎرﮔﺮان ﻓﻨﯽ ﻻزم راﺑﺮای ﻣﻌﺎدن ﻣﺴﯽ ﮐﻪ اﺧﻴﺮاً در اﻳﺮان ﮐﺸﻒ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ اﺳﺘﺨﺮاج ﺷﻮد ،ﻧﺪارﻳﻢ .ﻣﻌﺎدن ﻣﺲ ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎرﻏﻨﯽ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺳﺎزد .ﺁن ﻗﺪر ﺧﺮﻳﺪار ﻣﻮاد اوﻟﻴﻪ هﻢ در دﻧﻴﺎ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻣﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرﻳﻢ. وﻗﺘﯽ در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮﻳﻢ ،از ﺳﻔﻴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﺗﺒﺎع ﮐﺸﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ در ﮐﺸﻮرﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ و او ﺟﻮاب داد 7هﺰارﻧﻔﺮ ،ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ هﺰارﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎز هﺴﺖ.ذﮐﺮ اﻳﻦ رﻗﻢ او را ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺳﺎﺧﺖ .ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ رﻗﻢ رﺳﻴﺪﻩ ام .ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ روﺷﻦ ﺑﻮد :ﻣﺎ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺮای دﺑﺴﺘﺎن هﺎ ،دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن هﺎ، ﻣﺪارس ﻓﻨﯽ و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ داﻧﺸﮕﺎﻩ هﺎ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﺮط ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺑﻴﺎن در ﺳﺮاﺳﺮ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ .ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻴﺎن ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ داﺷﺘﻨﺪ ،ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺑﻮد :هﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮای ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻓﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص درﺻﻨﻌﺖ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ وهﻢ ﮐﺎرﮔﺮان ﻓﻨﯽ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮد ﻣﺎ را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽ دادﻧﺪ. اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺟﻨﺒﻪ از ﮐﻞ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺳﺖ ،ﺟﻨﺒ ٌﻪ دﺷﻮار دﻳﮕﺮی هﻢ وﺟﻮد دارد و ﺁن روﺷﻦ ﮐﺮدن ذهﻦ هﻤﻪ ﺷﻬﺮوﻧﺪان اﺳﺖ .ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺮوزی ﺁﻧﺎن در ﮔﺮو ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﻤﻠﮑﺖ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﮔﺮداﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻧﻴﺰ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. 166
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺴﻠﯽ ﺗﻌﻠﻖ دارم ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﺪﻩ اش در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،ﺁﻟﻤﺎن ،ﺳﻮﺋﻴﺲ و اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و رﺳﺎﻟﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ ،ﺑﻪ ﮔﻔﺘ ٌﻪ دوﮔﻞ از وﻃﻨﺶ ﺗﺼﻮﻳﺮی و ﺑﺮداﺷﺘﯽ ﺧﺎص دارد .اﻳﻦ رﺳﺎﻟﺖ ،ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ درﻧﺴﻞ هﺎی ﺑﻌﺪی از ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ،ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎراﻧﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﺎدی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ دﻳﮕﺮی ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ .درﻣﺎ ﮐﻤﺒﻮدی روﺣﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ در ﻓﺮهﻨﮓ ﺧﺎص ﺧﻮد ،درﻧﻮﻋﯽ ﻋﺮﻓﺎن و ﻳﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎدﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﺟﺒﺮاﻧﺶ ﮐﻨﻴﻢ. وﺿﻊ ﮐﻨﻮﻧﯽ در اﺛﺮ اﺷﺘﺒﺎهﺎت رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ .ازهﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﻮرﺷﺎن وﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﺸﻮرﺷﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ وﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﻨﺪﻧﺪ .در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﮔﻨﺎﻩ هﻮﻳﺪا ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ .ﻣﺎ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻣﺪﻧﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادﻩ اﻳﻢ. ﮐﺎرﮔﺮان ﻓﻨﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب را ﻣﯽ ﺗﻮان ﻇﺮف 5ﺳﺎل ﺗﻌﻠﻴﻢ داد وﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮد ،وﻟﯽ ﺑﺮای ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺑﻴﻨﺶ ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ 30ﻳﺎ 40ﺳﺎل وﻗﺖ ﻧﻴﺎز هﺴﺖ. 1ـ ژاﮐﻮﺑﻦ ،ﺑﻪ ﻋﻀﻮ ﻳﮑﯽ از اﻧﺠﻤﻦ هﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺗﻨﺪرو در زﻣﺎن اﻧﻘﻼب ﮐﺒﻴﺮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﻃﻼق ﻣﯽ ﺷﺪ.
167
9 اﻳﺮان درﻣﻴﺎن ﻣﻠﻞ دﻳﮕﺮ اﻳﺮان ﺟﺰﻳﺮﻩ ای ﻣﻨﺰوی از ﺑﻘﻴﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ام ،اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﺮض ادار ٌﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁن ﺑﺮﻋﻬﺪ ٌﻩ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد ،درهﻴﭻ ﭘﻴﻤﺎﻧﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد .درﻣﻮازﻧ ٌﻪ ﻗﺪرت هﺎی ﻣﻮﺟﻮد ،ﺷﺮﮐﺖ در ﻗﺮاردادهﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺳﻮدی ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ .ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺒﻞ از ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻋﻘﻠﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻗﺪ دهﺪ ،دوﺳﺘﺎن ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻠﯽ و ﻣﻦ ،ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻐﺪاد را ﮐﻪ درﺳﺎل 1955اﻳﺮان و ﺗﺮﮐﻴﻪ و ﻋﺮاق و ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﻪ »ﭘﻴﻤﺎن ﺳﻨﺘﻮ« ﺑﺪل ﺷﺪ ،ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻳﻢ .اﻳﺮان ﺧﻮد را از ﻗﻴﺪ ﻗﺮاردادهﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎن را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دهﺪ ،ﺁزاد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد. در ﺑﺎر ٌﻩ رواﺑﻂ ﺑﺎ ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ ،ﻣﻄﺎﻟﻌ ٌﻪ ﻧﻘﺸ ٌﻪ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ ﺑﻴﺶ از هﺮ ﺣﺮف وﺳﺨﻦ و ﺑﺤﺚ و ﻣﺬاﮐﺮﻩ ای وﺿﻊ ﻣﺎ را روﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﭼﻴﻦ ﻣﺮزهﺎی ﻣﺸﺘﺮک دارد ،ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺎ ﺷﻮروی رواﺑﻂ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ .ﻣﺴﺄﻟﻪ اﻳﺠﺎد ﺗﻌﺎدل اﺳﺖ. هﺮﮐﺸﻮری ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﺤﺪﻳﻦ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺎل ﺧﻨﺜﯽ ﮐﺮدن اﻋﻤﺎل ﺗﺠﺎوزﮔﺮاﻧﻪ ﮐﺸﻮرهﺎی هﻤﺴﺎﻳﻪ را ﺑﻪ او ﺑﺪهﺪ .هﻤﺰﻳﺴﺘﯽ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ ،ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ ﮐﺸﻮری ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﺗﻤﺎم ﻣﺮزهﺎی ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ. ﻣﺪارﺳﯽ ﮐﻪ دﻳﺪﻩ اﻳﻢ ،ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﮐﻪ دارﻳﻢ و ﺣﺘﯽ در ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻣﺮ ﻣﺬهﺐ ﻣﺎن ،ﻣﺎ را ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ رژﻳﻤﯽ ﺁزاد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ .ﺑﺎ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ و ﻣﻮﺿﻊ ذهﻨﯽ ﻣﺎ ،ﺗﺼﻮر داﺷﺘﻦ دوﻟﺘﯽ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ در اﻳﺮان ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ ،زﻳﺮا ﺧﻄﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺪار ﺷﻮروی در اﻧﺪازد و ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻮروی را ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر وﺳﻮﺳﻪ ﮐﻨﺪ ،ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد. ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ اﻳﺠﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮروی رواﺑﻄﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺣﺴﻦ هﻤﺠﻮاری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ،در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ،ﺳﻨﻦ وﺣﻔﻆ اﺳﺘﻘﻼل ﻣﻠﯽ ﺣﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ هﺎ را ﺑﺎ دﻧﻴﺎی ﻏﺮب ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ .اﻳﻦ ﻧﻈﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺼﺪق ﻧﻴﺰ داﺷﺖ. ﮐﻠﻤﻪ »ﺑﺴﺘﮕﯽ« ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ دراﻳﻨﺠﺎ ﻣﻔﻬﻮم »واﺑﺴﺘﮕﯽ« ﻧﺪارد .ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻗﺮن ﻧﻮزدهﻤﯽ اﻳﻦ ﻟﻐﺖ در زﺑﺎن دﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ،ﺑﺎ هﻢ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ. از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﺎ در هﺮ ﭘﻴﻤﺎن ﺿﺪ ﺷﻮروی واﻗﺪام ﺑﻪ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺁن ﮐﺸﻮر ﺑﻴﺎﻧﺠﺎﻣﺪ ،ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ .ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺮﭘﻞ ﻏﺮب در ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺑﺎﺷﻴﻢ ،ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ هﺮﻗﻴﻤﺖ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻊ اﺟﺮای اﻣﻴﺎل اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﺷﻮروی در اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮔﺮدﻳﻢ .از زﻣﺎن ﺗﺰار اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺁب هﺎی ﮔﺮم ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻃﻠﺒﯽ اش ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ .اﺧﻴﺮا ﻣﻘﺎﻟﻪ ای ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻟﻮﻳﯽ ﻣﺎﺳﻴﻨﻴﻮن L.Massignonﻣﺴﺘﺸﺮق ﻣﻌﺮوف ﻓﺮاﻧﺴﻮی ،ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ در »دﻓﺘﺮهﺎی ﺟﻨﻮب« Les Cahiers du Sudﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد .ﻣﺎﺳﻴﻨﻴﻮن در اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ» :روس هﺎ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﺳﻮق اﻟﺠﻴﺸﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ،اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن را اﺷﻐﺎل ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ اﻳﺮان را در ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮔﻴﺮﻧﺪ .اﺳﺘﻴﻼی ﺑﺮ اﻳﺮان در ﺣﮑﻢ ﺳﻴﺎدت ﺑﺮ ﺗﻨﮕ ٌﻪ هﺮﻣﺰ اﺳﺖ« .اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ در ﺳﺎل 1947ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ .ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ ﺣﺮف هﺎ ﺣﮑﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻪ دارد.
168
اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ :ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ هﻮﻳﺖ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻴﻢ» ،اﻳﺮان« ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻧﻪ »اﻳﺮاﻧﺴﺘﺎن« ،ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ ازﺟﻤﻬﻮری هﺎی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﺷﻮروی ،ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻏﺮب ﺳﻮای دﻳﮕﺮ دﻻﻳﻞ ،از ﻧﻴﺎزهﺎی ﺗﺪاﻓﻌﯽ ﻣﺎ رﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد. ﺗﺮک هﺎ هﻢ ﻣﺴﺄﻟﻪ ای ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﺎ دارﻧﺪ .اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺁن هﺎ از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از 350ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺳﺮﺣﺪ ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺎ ﺷﻮروی ﻧﺪارﻧﺪ ،در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﺮﺣﺪات ﻣﺸﺘﺮک ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ،ﭘﺲ از ﺳﺮﺣﺪات ﭼﻴﻦ و ﺷﻮروی ،از هﻤﻪ وﺳﻴﻊ ﺗﺮ اﺳﺖ .ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺴﺖ وﺣﺮص و ﻃﻤﻊ وﺟﻮد دارد ،ﻣﺎ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻳﻢ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻣﻨﺎﻓﻊ اﺳﺎﺳﯽ و دﻏﺪﻏ ٌﻪ ﺻﻴﺎﻧﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﺎ را واﻣﯽ دارد ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﻣﻦ اﻓﮑﺎر دﻧﻴﺎی ﺳﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﺧﻴﺮًا ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ،ﻧﺪارم، ﻣﻊ هﺬا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺳﻮای ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﺴﺮت و ﻃﻤﻊ دﻳﮕﺮان را ﺗﻴﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ در »ﺷﻮوﻧﻴﺴﻢ« ]ﺧﺎﮐﭙﺮﺳﺘﯽ[ و ﺗﻨﻔﺮ از ﺧﺎرﺟﻴﺎن ﺷﻮﻳﻢ )اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺗﻪ دل از ﺁن ﺑﻴﺰارم( ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮا ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ .ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ اﻋﻢ از ﺷﻮروی ،ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎی ﮐﺒﻴﺮ ،ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻳﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ دوﺳﺘﯽ ﻣﺎ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ از ﻣﺎ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﻮﮐﺮﻣﺂﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. از ﻇﻮاهﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻮروی در ﻟﻬﺴﺘﺎن ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد .اﻳﻦ ﻓﺮض در زﻣﺎن ﮐﺎرﺗﺮ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﻮد .وﻟﯽ ﺑﺎ ﺑﻮدن رﻳﮕﺎن ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ .ﺷﻮروی ﮔﺮﻓﺘﺎری هﺎی ﺧﺎص ﺧﻮد را هﻢ دارد ،ﻓﻘﻂ ﻳﮏ رﻗﻢ 25 :ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻦ ﮐﻤﺒﻮد ﮔﻨﺪم دارد .رواﺑﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻴﻦ ﻣﺎ از ﭼﻨﺪ ده ٌﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز ،ﻧﺘﻴﺠ ٌﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﻠﻮهﺎی ﮔﻨﺪم ﺷﻮروی ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮ از اﻧﺒﺎرهﺎی ﻣﻮﺷﮏ ﺁن ﮐﺸﻮر اﺳﺖ .ﺷﻮروی در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺣﻮادث ﻟﻬﺴﺘﺎن ﻻاﻗﻞ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﭘﺨﺘﮕﯽ و ﺷﻌﻮر رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دوﻟﺖ رﻳﮕﺎن درﻣﻮرد اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ،درﻣﻮرد اﻳﺮان و در ﻣﻮرد ﻟﻬﺴﺘﺎن ﺗﺎ هﻤ ٌﻪ اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﻪ دور ﻣﻴﺰی ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮد ،از در ﺳﺎزش در ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺗﺎ ﺑﺮای ﮐﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ راﻩ ﺣﻠﯽ ﭘﻴﺪا ﻧﺸﻮد هﺮﮔﺰ ﻗﺮاردادی در ﺑﺎر ٌﻩ ﺧﻠﻊ ﺳﻼح و ﻳﺎ ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺘﻘﺮارﻣﻮﺷﮏ هﺎی ﭘﺮﺷﻴﻨﮓ Pershingاﻣﻀﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد. ﺷﻮروی ﺑﻪ هﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﺟﺎزﻩ دهﺪ ﮐﻪ ﻟﻬﺴﺘﺎن از ﻣﺪار او ﺧﺎرج ﺷﻮد. ﻻ ،ﻟﻬﺴﺘﺎن وﺿﻌﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ وﺿﻊ روﻣﺎﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد .ﺷﻮروی ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺣﻮز ٌﻩ اﺣﺘﻤﺎ ً اﻣﻨﻴﺘﯽ اش ،ﻧﻮﻋﯽ اﺳﺘﻘﻼل ﺑﻪ ﺁن ﮐﺸﻮر ﺧﻮاهﺪ داد. وﻟﯽ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ،ﻓﻘﻂ ﻟﻬﺴﺘﺎن ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻧﻴﺴﺖ .ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﺑﺴﻴﺎر وﺳﻴﻊ ﺗﺮ اﺳﺖ و ﺁﻟﻤﺎن ﺷﺮﻗﯽ را هﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد .اﮔﺮ روزی در ﺁﻟﻤﺎن رﻓﺮاﻧﺪوﻣﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮدم ﺑﻪ وﺣﺪت دوﺑﺎر ٌﻩ دو ﺁﻟﻤﺎن رأی ﺧﻮاهﻨﺪ داد. در ﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺮزهﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ ﮐﺸﻮر ﺧﻮدﻣﺎن ،در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮﻳﻢ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﻧﻘﺶ ژاﻧﺪارم ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس را ﺑﺎزی ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد و اﻣﺮوز هﻢ هﻤﺎن ﺣﺮف را دوﺑﺎرﻩ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ .ﺁب هﺎی اﻃﺮاف ﻣﻤﺎﻟﮏ ،ﺑﻪ ﮐﺮاﻧﻪ ﻧﺸﻴﻨﺎن ﺁن ﻣﺘﻌﻠﻖ اﺳﺖ و ﺑﻘﻴ ٌﻪ ﺁب هﺎ درﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻮم ﻣﻠﻞ اﺳﺖ .ﺳﺎﺣﻞ اﻳﺮان از دﻳﮕﺮ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﺗﺮ اﺳﺖ و هﻤﻴﻦ ﻣﺎ را در ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ در ﻣﻮﺿﻊ ﻗﺪرت ﻗﺮار ﻣﯽ دهﺪ .در ﺻﻮرت وﻗﻮع ﺑﺮﺧﻮرد و اﺧﺘﻼﻓﯽ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﮐﺮاﻧﻪ ﻧﺸﻴﻨﺎن ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻗﺎدرﻳﻢ ﮐﻪ راﻩ ﺗﻨﮕﻪ را ﻣﺴﺪود ﮐﻨﻴﻢ .در ﻣﻘﺎﺑﻞ روس هﺎ ﻳﺎ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ هﺎ ﻃﺒﻌًﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮی ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد. درﮔﻴﺮی دﻳﮕﺮی ﮐﻪ از ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﻣﺎ ارﺗﺒﺎط ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻋﺮب هﺎ را از ﺁﻏﺎز ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪن ﮐﺸﻮر اﺳﺮاﻳﻴﻞ درﻣﻘﺎﺑﻞ هﻢ ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ .هﺮ
169
ﮐﺸﻮری در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از وﺟﻮد اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎدﻩ هﺎﻳﯽ ﺑﺒﺮد. ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ را ﻳﺎدﺁوری ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﻮروی اوﻟﻴﻦ ﮐﺸﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ دوﻟﺖ اﺳﺮاﻳﻴﻞ را ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ ،ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ از ﺷﻮروی اﻳﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد .روس هﺎ در اداﻣ ٌﻪ ﻣﺎﺟﺮا و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﺳﺮﭘﻠﯽ ﺑﺮای ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ در ﻗﺎر ٌﻩ ﺁﺳﻴﺎﺳﺖ و ﺑﺮای ﺁﻧﺎن ﺧﻄﺮی ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود ،رواﺑﻂ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺁن ﮐﺸﻮر ﻗﻄﻊ ﮐﺮدﻧﺪ .ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺗﺎ ﺳﺎل هﺎی 1968-1967ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺑﻪ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﺳﺖ. راﻩ ﺣﻞ اﻳﺪﻩ ﺁل ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪن ﮐﺸﻮری ﻓﺪرال ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اردن را هﻢ در ﺑﺮﮔﻴﺮد ﺗﺎ در ﺁن ﻳﻬﻮدﻳﺎن ،اﻋﺮاب ﻣﺴﻠﻤﺎن واﻋﺮاب ﻣﺴﻴﺤﯽ در ﮐﻨﺎر هﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ .وﻟﯽ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻗﺪرت هﺎی ﺑﺰرگ ﺣﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺑﻴﺎﻧﺪازﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﺟﻨﮓ ﺳﻮﺋﺰ در زﻣﺎن ﺟﻤﻬﻮری ﭼﻬﺎرم ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺟﺮأت ﺗﺠﺎﺳﺮ را داد ،اﻋﺮاب را ﺗﺤﻘﻴﺮ ﮐﺮد وﮐﻴﻨ ٌﻪ ﺁﻧﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﻴﺎن ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ .ﻓﻘﻂ اﺳﺘﻌﺪادهﺎ و ﺑﺮداﺷﺖ هﺎی روﺷﻦ ﺑﻴﻨﺎﻧ ٌﻪ دوﮔﻞ از ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻌﺎدل و ﻣﻮازﻧﻪ ای ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزد ﮐﻪ ﺁن هﻢ در ﺳﺎل 1967ﺷﻴﺮازﻩ اش ﮔﺴﺴﺖ .اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ،ﺳﺮﺁﻏﺎز ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ ،اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن ﻣﺘﺠﺎوز ﻧﺒﻮد از ﺁن ﭘﺲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺠﺎوز زد .رواﺑﻂ ﻣﻤﺘﺎزی ﮐﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ را ﺑﺎ ﮐﺸﻮر ﮐﻮﭼﮏ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﯽ داد ،ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁن ﮐﺸﻮرهﻢ در ﺗﻤﺎم درﮔﻴﺮی هﺎ ﻧﻘﺸﯽ ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ. درهﺮ دو ﻃﺮف اﺷﺨﺎص ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ و ﺳﺎزﺷﻨﺪ ،ﻣﻊ هﺬا ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ دو رﻗﻴﺐ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ هﺮ ﺿﺮﺑﺖ ،ﺿﺮﺑﺘﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ .ﺟﺒﻬ ٌﻪ ﺁزادﻳﺒﺨﺶ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ،ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎی ﻳﻬﻮدی را در ﮐﻴﺒﻮﺗﺲ هﺎ Kibboutzزﻳﺮ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد، زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ و وﺣﺸﺖ ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﻴﺰد .دوﻟﺖ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺎ اﻋﺰام هﻮاﭘﻴﻤﺎهﺎی ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻪ اردوﮔﺎﻩ هﺎی ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ واﻗﻊ در ﻟﺒﻨﺎن ﺟﻮاب ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و ارﺗﺶ ﺑﮕﻴﻦ ﺣﻤﻠ ٌﻪ هﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ای را ﺑﻪ ﺁن ﮐﺸﻮر ﮐﻮﭼﮏ ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا هﻴﭻ ﮔﻨﺎﻩ و ﻧﻘﺸﯽ ﻧﺪارد و ﺣﺘﯽ ﺣﻀﻮر ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ ،ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ در ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺁن ،ﺑﺮ اوﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ، وﻟﯽ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺿﺮﺑﺎت را از دوﻃﺮف ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻋﺮب در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺒﻨﺎن رﻓﺘﺎری ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ .در ﺧﺎک ﻣﺼﺮ ،اردوﮔﺎﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد ،اردن اﻳﻦ اردوﮔﺎﻩ هﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺁﻧﭽﻪ در ﺳﻮرﻳﻪ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ دوﻟﺖ دﻣﺸﻖ در ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ .اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻋﻴﻦ ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ اﺳﺖ .ﻟﺒﻨﺎﻧﯽ هﺎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺿﺪ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﺑﻠﮑﻪ ﺿﺪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ هﻢ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ» :اﮔﺮ اﻳﻦ هﺎ در ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ،ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ در ﺻﻠﺢ وﺁراﻣﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﻢ«. وﻟﯽ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ از ﻣﺮز ﺟﻨﮓ ﻓﻌﻠﯽ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽ رود :اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺟﺎن ﺑﻪ ﻟﺐ رﺳﻴﺪﻩ ﮔﺮوﻩ هﺎی ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ را ﺷﮑﻞ ﻣﯽ دهﻨﺪ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﭘﺨﺸﻨﺪ .درﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺑﯽ رﻳﺸﮕﺎن ﺳﻪ ﮔﺮوﻩ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ وﺟﻮد دارد: ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﻦ ،ﭘﺰﺷﮑﺎن ،ﺣﻘﻮﻗﺪاﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اروﭘﺎ و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و در ﮐﺸﻮرهﺎی ﻋﺮب ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدرا ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ. ﺳﺎﮐﻨﻴﻦ ﺣﻠﺒﯽ ﺁﺑﺎدهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ارودﮔﺎﻩ ﭘﻨﺎهﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ. ﺗﺮورﻳﺴﺖ هﺎ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ 22و 25ﺳﺎل دارﻧﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼﺮا ﺁن هﺎ در اردوﮔﺎﻩ هﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ درﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﺟﺪادﺷﺎن درﺷﻬﺮ ﺣﻴﻔﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ. هﻢ ﭘﺎﻓﺸﺎری اﺳﺮاﻳﻴﻞ دراﻳﻦ ﮐﻪ دوﻟﺘﯽ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻏﻴﺮﻋﺎﻗﻼﻧﻪ اﺳﺖ و هﻢ ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻦ دوﻟﺖ اﺳﺮاﻳﻴﻞ از ﻃﺮف ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ هﺎ .ﻣﻮﺿﻊ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻊ
170
ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﺎن ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ .هﻢ وﺟﻮد دوﻟﺖ اﺳﺮاﻳﻴﻞ واﻗﻌﻴﺘﯽ اﺳﺖ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر و هﻢ وﺟﻮد ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ وﺣﻖ ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎری دارﻧﺪ .درﺿﻤﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻊ دﻳﺮوز دوﮔﻞ و واﻟﺮی ژﻳﺴﮑﺎردﺳﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻊ اﻣﺮوز ﻓﺮاﻧﺴﻮا ﻣﻴﺘﺮان در ﺑﺎر ٌﻩ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺳﺮاﻳﻴﻞ و ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻓﺮق ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﺎ هﻢ ﻧﺪارد. ﺁن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ازﻧﻈﺮ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ازهﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﺳﻌﻪ ﺻﺪر ﻧﺸﺎن داد ﺳﺎدات ﺑﻮد .راهﯽ را ﮐﻪ درﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﮐﻒ ﻧﻔﺲ و ازﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﯽ هﺎی ﻓﺮاوان داﺷﺖ .اﮔﺮ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮ ﺳﺮ راهﺶ ﻧﻤﯽ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻧﺪ ،اﮔﺮ دول ﻋﺮب ﺣﺘﯽ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺣﻤﺎﻳﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ،اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ راﻩ را ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻃﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ را ﺣﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد واﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ ﻓﺮض داﺷﺘﻦ دوﻟﺘﯽ ﺁﺷﺘﯽ ﭘﺬﻳﺮﺗﺮ از دوﻟﺖ ﺑﮕﻴﻦ ،راﺿﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻗﺪﻣﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮدارد.
171
10 ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺻﺎﻟﺖ ٍExiste! Sois enfin toi–même! Dit l’ Aurore !Déjà, contre la nuit, l’âpre trompette Une lèvre vivante attaque l’air glacé.
هﺮﮐﺴﯽ ﮐﻮ دور ﻣﺎﻧﺪ از اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﺟﻮﻳﺪ روزﮔﺎر وﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ ذرﻩ ذرﻩ ﮐﺎﻧﺪرﻳﻦ ارض و ﺳﻤﺎﺳﺖ 1 ﺟﻨﺲ ﺧﻮد را هﻤﭽﻮ ﮐﺎﻩ و ﮐﻬﺮﺑﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺻﺪای ﺷﻴﭙﻮر واﻟﺮی را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮﻩ هﺎی زاﮔﺮس و ﺑﺮﺗﻤﺎم ﻓﻼت اﻳﺮان ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﯽ هﺎی ﺷﻮم ﺁن دﻳﻮاﻧ ٌﻪ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻟﻮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ،ﻃﻨﻴﻦ اﻓﮑﻦ اﺳﺖ .ﻓﺘﺢ دوﺑﺎر ٌﻩ وﻃﻦ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ و ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻨﺰل ﻣﻘﺼﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻧﻴﺮوهﺎی ﺧﻮد ﺗﮑﻴﻪ ﻧﻤﻮد. هﺮ روی ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻓﻮرﻳﺖ ﻣﺴﺄﻟﻪ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .اﻣﺎم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻼح ﻣﻌﻨﻮی ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻴﺴﺖ ،ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺗﻴﻎ هﺎی ﺑﺮﻧﺪ ٌﻩ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻠﯽ را درهﻢ ﺷﮑﻨﺪ :ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ارﺗﺶ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁن ﺻﻔﻮف ﺁﺷﻔﺘ ٌﻪ ﺁدﻣﮑﺸﺎن اﺳﻼﻣﻴﺶ را ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ .ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ هﺪف از هﻴﭻ ﮐﻮﺷﺸﯽ ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ .اﮔﺮ ﺟﺮﻳﺎن ﺣﻮادث ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮال ﭘﻴﺶ رود ﻇﺮف 18ﻣﺎﻩ ﺗﺎ دو ﺳﺎل ﺁﻳﻨﺪﻩ ،ارﺗﺶ دﻳﮕﺮ ارﺗﺶ اﻳﺮان ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد ،ﺑﻠﮑﻪ ارﺗﺶ ﻣﻼﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ. ارﺗﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ هﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻤﺪل ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ .ارﺗﺶ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺖ اﺳﺖ هﻮﻳﺖ ﺧﻮد را در ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺮﮐﺰی و ﻣﻠﯽ و در ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎز ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ ،ﻧﻪ در ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﺎ ﺟﻮهﺮی ﺟﻬﺎن وﻃﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺮز و ﺳﺮﺣﺪ ﻣﺬهﺐ اﺳﺖ .ﻣﻼﻳﺎن دﺷﻤﻨﺎن ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ٌﻩ اﻳﻦ ارﺗﺶ اﻧﺪ. ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ در ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام ،ﻧﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ،ﻧﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و ﻧﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد .ﺁﻗﺎی ﮐﺎرﺗﺮ دﻳﺮوز و ﺁﻗﺎی ﻣﻴﺘﺮان اﻣﺮوز هﺮ دو از ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻨﺪ ،هﺮ دو ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﺮورﻳﺴﻢ را ﺑﺎﻳﺪ رﻳﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﺮد .ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ اﻳﺮان ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﺗﺮورﻳﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺷﺮﻣﺴﺎری ﻏﺮب در ﺁﻳﻨﺪﻩ ازاﻳﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻴﭻ اﻗﺪام ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﺎﺗﻤﻪ دادن ﺑﻪ ﺁدﻣﮑﺸﯽ هﺎ درﻣﻠﮏ ﻣﺎ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ .زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ژﻳﺴﮑﺎردﺳﺘﻦ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد ،ﮔﺰارﺷﯽ 300ﺻﻔﺤﻪ ای در ﺑﺎر ٌﻩ رﻓﺘﺎر ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺣﻴﻮاﻧﺎت در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ او ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪ .ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﺁدﻣﻴﺎن ﺳﺰاوار ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎن ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﻴﺶ از ﺗﻬﻴﻪ ﻳﮏ ﮔﺰارش ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد؟ ﻣﻦ از دول ﻏﺮب ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻤﮏ ﻣﻌﻨﻮی دارم .ﭘﻴﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﻨﺸﻮر ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﻮق اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ ،وﻟﯽ اﻳﻦ ﻣﻨﺸﻮر ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺸﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬ. ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر هﻴﭻ ﻧﻮع ﮐﻤﮏ ﻣﺎدی از ﺁن هﺎ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﻬﺎﻧ ٌﻪ دﺧﺎﻟﺖ ﻏﺮب درﺳﻴﺎﺳﺖ داﺧﻠﯽ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺷﻮد .ﮐﺸﻮرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺎ را ﻳﺎری دهﻨﺪ ،هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﻣﺎ در 172
ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرﺳﻨﺪ؛ هﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻣﺎﻟﯽ وﺳﻴﻊ دارﻧﺪ و هﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﺁﻧﺎن ،ﺑﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﺎ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ. و ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮر ﻣﻦ در اﻳﺮان ،ﺷﺨﺺ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ .ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮدﮐﺎﻣ ٌﻪ ﭘﻠﻴﺪ او ،ﺑﯽ ﻟﻴﺎﻗﺘﯽ او ،ﺁزار ﻣﺪاوم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ،زاﻧﻮ ﻧﻤﯽ زﻧﻨﺪ و داﻣﻦ ﻋﺒﺎﻳﺶ راﻧﻤﯽ ﺑﻮﺳﻨﺪ و ﭘﺎﻣﺎل ﻧﻌﻠﻴﻨﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و هﺬﻳﺎن ﮔﻮﻳﯽ هﺎی ﺑﯽ وﻗﻔﻪ اش ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﻌﻠﻪ هﺎی ﺧﺸﻢ را ﻓﺮوزان ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و هﻤ ٌﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻐﻴﺎن واﻣﯽ دارد .ﭼﻨﺪی ﭘﻴﺶ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮐﻪ در ﻳﮑﯽ ار ﺁزﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ هﺎی اﻳﺮان ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ ﺁﻣﺪ و ﺣﺎﻣﻞ ﭘﻴﺎم زﻳﺮ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻮد: ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ ام ،وﻟﯽ اﻣﺮوز از ﻃﺮف ﮐﺎرﮔﺮاﻧﯽ ﮐﻪ درﺁزﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و روزی ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻤﺎ و ﻟﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ درﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻈﺎهﺮات زدﻧﺪ ،ﻣﺄﻣﻮرم ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاهﻢ ﺁﻧﺎن را ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ .ازﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ :ﺣﺎﻻ واﻗﻌﻴﺖ را درک ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ وﻟﯽ دﻳﮕﺮ ﮐﺎری از دﺳﺖ ﻣﺎن ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ .ﻣﻨﮕﻨﻪ روز ﺑﻪ روز ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﺎ روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﮐﻪ اﻏﻔﺎل ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ. از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﭘﻴﺎم هﺎ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ رﺳﺪ و اﻋﺘﻤﺎد و اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺮا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ راﺳﺦ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﺗﺎ دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺷﺒﮑ ٌﻪ ﻣﻦ ﻧﻮارهﺎﻳﯽ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮای روﺷﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺷﻌﻠﻪ اﻣﻴﺪ ﺑﻮد .ﻣﮑﺮر در ﺁن هﺎ زﻧﻬﺎرهﺎ و اﺧﻄﺎرهﺎﻳﯽ راﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ دادﻩ ﺑﻮدم، ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم .اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻦ ازﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪﻩ اﻧﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ،ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ دهﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻤﻮﻃﻨﺎن ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﻨﻢ و راﻩ را ﻧﺸﺎن دهﻢ: اﻳﺮاﻧﻴﺎن از ﻃﺮﻳﻖ ﺻﺪای ﻣﺎ واﻗﻌﻴﺎت را درک ﮐﺮدﻧﺪ ،ازاﻳﻦ ﭘﺲ دراﻧﺘﻈﺎر ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﻬﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺣﺪاﻣﮑﺎن درﺟﺮﻳﺎن ﺣﻮادث هﻢ دﺧﻴﻞ ﺑﺎﺷﻴﻢ .هﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺪون ﮐﻤﮏ هﺎﻳﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ ازﺧﺎرج ﻧﺨﻮاهﺪ اﻓﺘﺎد ،و ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻴﺶ از ﮐﻤﮑﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﺗﺎ ﺁﻧﺮوز ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﻌﻞ را روﺷﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ .ﻳﮑﯽ از وﻃﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺧﻴﺮا ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﻣﺮا از ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ ای ﮐﻪ هﺮ ﭘﺎﻧﺰدﻩ روز ﺣﺪود 12دﻗﻴﻘﻪ ﺣﺮف هﺎی ﻣﺮا ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ،ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد ،اﺣﺴﺎﺳﯽ را ﮐﻪ از ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ داﺷﺖ ،ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺮاﻳﻢ ﺷﺮح داد: ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدﻣﯽ هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ اﻓﺘﺎدﻩ اﻳﻢ .ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ رﻳﺴﻤﺎﻧﯽ ﭘﺎﻳﻴﻦﻣﯽ ﺁﻳﺪ ،وﻟﯽ ﻣﺎ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻤﺶ .دﺳﺖ ﻣﺎن را دراز ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ،ﮐﻮﺷﺶ دارﻳﻢ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﺁن ﺑﻴﺎوﻳﺰﻳﻢ ،وﻟﯽ ﻃﻨﺎب هﻴﭻ وﻗﺖ درﺳﺖ در دﺳﺘﺮس ﻣﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ رﻳﺴﻤﺎن را هﻢ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد؟ ﺑﺮﻳﺪن اﻳﻦ ﻃﻨﺎب ،ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻗﻄﻊ ﺗﺎرﻳﺦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ،ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی رهﺎ ﮐﺮدن اﻳﻦ اﻓﺮاد در ﻗﻌﺮ ﻇﻠﻤﺖ .ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻣﻴﺪ را در دل ﺁن هﺎ زﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ ﺗﺎ روزی ﮐﻪ ﻃﻨﻴﻦ ﺷﻴﭙﻮر ﺗﻨﺪ و رﺳﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰد. 1ـ ﺗﺮﺟﻤﻪ واﻟﺮی از ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺎرج ﺑﻮد – اﺻﻮﻻ ﺑﺮای ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻌﺮی ﺳﻤﺒﻠﻴﮏ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻤﺒﻞ هﺎی ﻣﻌﺎدل ﺁن را در زﺑﺎن دوم ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﮐﺎری اﺳﺖ ﻣﺸﮑﻞ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﻮﻻﻧﺎ ،ﮐﻪ ﺟﻮهﺮ ﺣﺮف واﻟﺮی در ﺁن هﺴﺖ ،ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻣﺪ.
173
Tā mihanemān rā dust nadāshte bāshim, namitavānim ān rā ābād konim!