VRIJHEID EN EEN VIERVOETER

Zachtjes ronkt de buitenboordmotor van onze bijboot. Met scheepshond KIKO onder de arm stap ik van MANAWA over op de tender en even later zoeven we over het bladstille water van het IJsselmeer richting het strand van Stavoren. We liggen voor het eerst voor anker met onze nieuwe catamaran, en het is tijd voor de avondwandeling van de hond.

In zijn jonge jaren sprong hij vaak al van boord voor we goed en wel aangeland waren en liepen we uren door berg en dal. Maar nu – als zestienjarig opaatje – wacht hij voorzichtig tot we hem op het strand tillen, en de ‘wandeling’ beperkt zich tot snuffelen op tien vierkante meter rondom een graspol.

Braziliaanse Roots

Hoe het ook zij, groot of klein, jong of oud: een scheepshond is altijd een goed idee. Het is natuurlijk vrolijk en gezellig, en soms vormt een hond ook een goed alarmsysteem tegen ongenode gasten. Op die manier is KIKO ook in ons leven gekomen.

Many moons ago – in 2007 – lagen we met onze vorige catamaran bij het Braziliaanse eiland Itaparica, waar we op enig moment ruw opgeschrikt werden door een serie inbraken op verschillende boten. Hoe we de dief uiteindelijk te pakken kregen – en onze gestolen spullen terugvonden – is een verhaal op zich en niet voor nu. Maar in ieder geval was het voor ons een goed excuus om een gruwelijke waakhond te gaan zoeken. Dat we uiteindelijk van de fokker thuiskwamen met een witte pluisbal zo groot als een klein konijn, mocht de pret niet drukken. We doopten onze West Highland White Terrier KIKO, naar de zoon van een Braziliaans kennis, en de rest is geschiedenis.

Een Hondenleven Vol Wilde Avonturen

KIKO groeide op als een echte scheepshond. Hij zeilde meer dan 10.000 zeemijl mee terug naar Nederland en beleefde wilde avonturen. In Frans-Guyana brak hij een poot en werd hij liefdevol verzorgd in de dierenkliniek, tussen babyluiaards en aapjes. In de Surinaamse jungle likte hij aan een giftige pad en vertrok al hallucinerend bijna naar de hondenhemel. Bij het eiland

Bequia viel hij ’s nachts van boord en zwom via een baai vol schildpadden naar het strand. Daar wachtte hij braaf tot de zon opkwam, wij wakker werden en hem kwamen redden.

Wat betreft de praktische kant der dingen: hij leerde dat hij een eigen stukje dek had voor de sanitaire stop wanneer we op zee waren. Maar hij ontdekte ook dat het strand eigenlijk leuker is, omdat je daar ook nieuwe vrienden kunt maken.

Heel afschrikwekkend werd hij nooit, maar in het Caribisch gebied jaagt iedere hond angst aan. Er waren serveersters die gillend hun blad met bier lieten vallen als ze KIKO onder de tafel zagen liggen, en ik heb een keer een volwassen man uit stand in de laadbak van zijn pick-uptruck zien springen van schrik.

En nu is KIKO dus met pensioen. Op MANAWA, ondertussen zijn vierde boot. Blaffen naar ongenode gasten doet hij niet meer. Sterker nog: hij wordt niet eens wakker, want hij is stokdoof. Maar vrolijk en gezellig is het nog altijd.

Op het strand van Stavoren gaan Ben en ik rustig zitten, tot de hond uitgesnuffeld is. We kijken naar de boot en de zonsondergang. We halen herinnering op van vroeger en fantaseren over later. En over hoe leuk het zou zijn om nog een paar honden te hebben in plaats van maar een. Maar dat is voor een volgende keer. •

De meeste mensen kennen Hans Sibbel als de helft van het cabaretduo Lebbis en Jansen. Typerend voor zijn stijl: de grapdichtheid, de snelheid en de manier waarop hij zijn persoonlijke ervaringen koppelt aan het leven zelf. Ook de waterwooncolumns die hij een paar jaar voor VLOT maakte, waren doordrenkt van humor én realiteit.

Maar soms is hij juist heel stil. Als hij vanuit zijn woonark over het water staart. Naar alles in het algemeen en niets in het bijzonder. Maar het állerstilst is hij wanneer hij vist. Al zijn leven lang is hij gefascineerd door de hengelsport – het is het spel, de spanning, en uiteraard het vangen.

Tussen Koolzaad En Fluitenkruid

Al twaalf jaar woont Hans op een (knots van een) woonboot in het Nieuwe Diep, aan de rand van het Flevopark in Amsterdam. Hij groeide ook op in deze buurt en vanaf zijn negende zat hij er met een hengel aan de waterkant. In de Encyclopedie van de sportvisserij zag hij foto’s van stoere mannen die enorme vissen hadden gevangen. Dat sprak tot zijn verbeelding, dat wilde hij ook!

‘Uren was ik te vinden bij het watertje achter de Joodse begraafplaats in Amsterdam-Oost. Mijn ouders waren vast heel blij met mij als puberzoon: ik was nooit op plekken waar ik beter niet kon zijn. Ik was alleen maar aan het vissen, elke dag weer. Mijn hele jeugd speelde zich af tussen het koolzaad en het fluitenkruid.’

PIRANHA’S

Hans vist niet in het water rond zijn woonboot. ‘Te makkelijk. Ik kan bovendien precies zien waar ze zitten.’ Uitkijkend over het water vertelt hij aan de keukentafel over zijn verre visreizen. Over het vangen van die ene vis tussen de piranha’s, omdat juist die zo bijzonder was. En jazeker, hij gooide en gooit ze altijd weer terug! Hij vertelt over het wachten op ‘beet’, de spanning, en over de kostbare vriendschappen die door het vissen zijn ontstaan. Met glimmende ogen laat Hans fotoboeken zien met honderden foto’s waarop hij met vrienden aan het vissen is.

BOEK: HOE VANG JE EEN GROTE VIS?

En nu is er zijn jeugdboek Hoe vang je een grote vis? Het boek begint met zijn eigen jeugd. Al lezend reis je met Hans mee door de tijd en de landen en wateren waar hij heeft gevist, van slootjes in Nederland tot rivieren in het Amazoneregenwoud. Door het hele verhaal heen leert Hans je negen wijze lessen. Over het doel van het boekje kan hij kort zijn: ‘Het doel is dat je een doel moet hebben. Ik wil laten zien dat je altijd iets kunt bereiken in het leven. Of dat nu hardlopen, gitaarspelen of vissen is. Er staan negen ‘lessen’ in, die ikzelf in mijn leven ook toepas.’

Stamceltransplantatie

Bijna tien jaar geleden werd Hans geveld door een auto-immuunziekte. Door een unieke, experimentele behandeling met stamceltransplantatie genas hij. Hij treedt weer op en loopt weer hard. ‘Met een beetje residu-schade. Ik heb echt minder energie dan eerst. Ik werd vroeger nooit ingehaald tijdens het hardlopen. Tegenwoordig word ik ingehaald door druk pratende vrouwen met overgewicht.’

Nieuwe Dingen

‘Maar die periode heeft me wel een stuk bewuster gemaakt van het leven,’ erkent hij. ‘Als je bang bent opeens minder tijd te hebben, ga je veel intenser leven. Het is rijkdom je bewust te zijn van dingen en om nieuwe dingen te blijven proberen.’

Samenwerken met zijn zus Marianne was ook nieuw. Zij maakte alle kleurige tekeningen in het boek. ‘Eigenlijk is het boekje ontstaan door mijn zus. Ik wist wel dat ze tekende, maar niet hoe mooi haar tekeningen eigenlijk waren. Ik kan niet tekenen, zij kan niet schrijven – dat maakte het allemaal lekker overzichtelijk. De samenwerking heeft de band tussen ons als broer en zus echt versterkt.’

Gevloekt En Gejuicht

In het laatste hoofdstuk van het boek komt Hans terug op de foto van de mannen met die grote vissen, die hij als kind in de Encyclopedie van de sportvisserij had gezien. ‘Ik kijk nu anders naar die mannen dan toen ik negen was. Ik weet nu hoe het is gegaan. Ze hebben niet even mazzel gehad en een grote vis gevangen. Ze hebben geduld gehad, tegenslagen overwonnen en vissen verspeeld. Ze hebben gevloekt en ze hebben gejuicht. Slecht gegeten en spierpijn gehad. Ze hebben de juiste plek weten te vinden. Én vrienden, want in je eentje lukt het nooit – een grote vis vang je nooit alleen.’ •

Achter in het boek staat een wereldkaart met de plekken waar Hans is geweest is, én de vissen die hij – of iemand uit zijn vriendengroep – daar gevangen heeft. Een aantrekkelijk boek voor lezers vanaf een jaar of elf, en een musthave voor de sportvisser of sportvisser in spe!

Speciaal voor de lezers van VLOT geven Hans en Marianne een originele tekening van een mooie vis weg. Kans maken op dit unieke exemplaar? Mail de redactie, wie weet sla jij ’m aan de haak!