"Επι της αυρίου εκίνησαν και ήλθαν στην Λιοδώραν, το παρεπόταμον του Αλφέως ολόρθα εκατεβαίναν στην Ίσοβαν εδιάβηκεν αλλάγι από τους Σούρκους, το μοναστήρι εκάψασιν, εδε αμαρτία που εγίνη."
1
Φρονικόν του Μορέως, στ. 4669-4672.
ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ ΔΘΛΗΜΘΑΘΑ ΗΚΕΙΤΡΟΜΘΙΗ ΕΦΗΛΕΡΘΔΑ 2 ΦΡΟΝΟ ΑΡ.ΥΤΛΛΟΤ : 10 ΜΑΡΣΗ 2015 ος
ΔΙΠΛΩΜΑΣΙΑ ΣΟ ΓΟΝΑΣΟ Η σοβαρότητα των διπλωματικών κινήσεων και οι ερασιτεχνισμοί των Ελλήνων πολιτικών! Ψς διπλωματία χαρακτηρίζεται η πρακτική διαπραγματεύσεων μεταξύ μεμονωμένων ατόμων, εταιρειών ή κρατών. Ψς διεθνή χαρακτηρίζουμε την διπλωματία που διενεργούν επαγγελματίες με την διεξαγωγή διεθνών σχέσεων, σχετικά με θέματα που αφορούν τα οικονομικά (!), την ειρήνη, τον πολιτισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις. Πριν από κάμποσο χρονικό διάστημα συζητώντας με έλληνα διπλωμάτη ‘’εν αποστρατεία’’ για τις ενδεχόμενες κινήσεις τις νέας κυβέρνησης και κατά πόσο θα είναι αποτελεσματικές μου ανέφερε κάποιες απόψεις που έχει επί του θέματος και την συγκρατημένη αισιοδοξία του περί το αίσιο τέλος του μαραθωνίου διαβουλεύσεων που έχει αφετηρία την επομένη των εκλογών. υγκεκριμένα μου έθεσε το ρητορικό ερώτημα, εάν γνωρίζω την διαφορά της Σουρκικής διπλωματίας σε σχέση με την αντίστοιχη Ελληνική και όπως ήταν αναμενόμενο του απήντησα πως δεν γνωρίζω, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω. Ξεκινώντας μου είπε πως η διπλωματία των γειτόνων μας χαράσσεται από κοινού και πως έχει μακροχρόνιο σχεδιασμό σε αντίθεση με εμάς που ο καθένας από μόνος του προσπαθεί να το ‘’παίξει’’ διπλωμάτης και πως ο σχεδιασμός είναι εφήμερος και στο ‘’γόνατο’’. Η συζήτηση δεν αφορούσε μόνο τις κινήσεις της νυν κυβέρνησης, αφού είναι πολύ νωρίς για οποιαδήποτε κριτική αλλά γενικότερα τι συμβαίνει.
Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν. Paul Valery, 1871-1945, Γάλλος ποιητής
Η αφαλαρίδα
ΚΑΛΙΖΟΝΣΑ ΘΤΜΗΕ Χαχουλεύοντας, για κάτι στο χωριό βρήκα, σ’ ένα παλιό σεντούκι τετράδια και βιβλία που είχε κρατήσει ο αείμνηστος πατέρας μου από τα πρώτα μου μαθητικά χρόνια στο σχολείο. Ανασύροντας μνήμες το μάτι μου έπεσε σ’ ένα πρόχειρο τετράδιο που είχα κάνει το προσχέδιο μιας έκθεσης που μας είχε βάλει ο δάσκαλος μας τότε Κος Ανδρέας Παπανικήτας από την άμο και σύζυγος της κας Θεώνη ουρέλη από του Ζάχα και το θέμα ήταν πως, ‘’έχουμε πια μεγαλώσει, έχουμε φύγει από το χωριό και έχουμε πάει στα ξένα, πως αισθανόμαστε και να γράψουμε λίγα λόγια για τον τόπο που γεννηθήκαμε’’. Σο εύρημα αυτό μου έδωσε την απάντηση που αναζητούσα τόσο καιρό για το πότε άρχισα να αισθάνομαι τόσο έντονα την έλλειψη του και γιατί έχω την ‘’τρέλα’’ να το αναδείξω με διαφόρους τρόπους. Ήμουν στην Δ’ Δημοτικού, το 1982, και στις φωτογραφίες αποδεικνύεται του λόγου το αληθές. Σο κείμενο παρακάτω είναι αυτούσιο χωρίς διορθώσεις. ΣΟ ΦΨΡΙΟ ΜΟΤ Όπως όλοι οι ξενιτεμένοι άνθρωποι, έτσι και γω και επιθυμώ να ξαναγυρίσω στο μικρό, φτωχό, αγαπημένο μου χωριό. Ολόκληρες ώρες, παρέα με την μοναξιά μου. Πλάθω στη σκέψη μου την εικόνα του χωριού μου. Σώρα στα ξένα, όπως και τότε ξαναζώ τις ομορφιές του. Σο γαλαζοπράσινο, φιδίσιο ποτάμι που περιζώνει τα κατάλευκα σπιτάκια του, τον χρυσοκίτρινο ήλιο, τον γαλανό ουρανό, και την καταπράσινη φύση. Όσο όμορφο είναι το χωριό μου τόσο όμορφη ήταν και η ζωή μας σ’ αυτό. Ελεύθερα ζούσαμε μέσα στον μικρό παράδεισο του χωριού μας, παίζοντας ποδόσφαιρο, κρυφτό, μήλα, ψαρεύοντας στο ποτάμι, τριχαίους, χαμουζάδες, χελομάνες, και καβούρια. Κυνηγόντας με το λάστιχο, ή με τις θηλειές τσίχλες και κοτσύφια, βόσκοντας τα γιδοπρόβατα μας, παίζαμε τη φλογέρα ξαπλωμένοι στο κατπράσινο χαλί της φύσης, πίνοντας το κρυστάλλινο νερό της πηγής. Όλοι είμασταν μαζί πάντοτε σε κάθε χαρά και λύπη. Περπατώντας τα πλακόστρωτα, ασβεστωμένα δρομάκια, θαυμάζαμε τα μικρά κατάσπρα σπιτάκια, με τις κάτασπρες αυλές, τα πολύχρωμα λουλούδια, την δασύσκιωτη κληματαριά. Σον φούρνο να Συνέχεια στην σελ.2.