9 minute read
HAPPY ISLAND
Ambassadrice van Limburg op Aalsmeers “Happy Island”
Grevenbichtse Daisy Evers is ‘geluksfee’ van beroep
Daisy Evers werd geboren met een glimlach om haar mond. Dat geluk draagt ze al zes jaar uit als ‘geluksfee’ op haar eigen Happy Island bij Aalsmeer. Maar Limburgse blijft ze. Dat toont ze met liefde en Limburgse vlaai.
Daisy werkte in de commercie, aanvankelijk in Limburg, maar besloot haar carrière voort te zetten in de onlinebranche in Amsterdam. Met succes. “Ik had in Amsterdam behoefte aan een volkstuintje. Er was een wachtlijst van acht jaar, maar ik ging elke week vragen. Tot ik stuitte op een woning op een eiland, die te koop kwam.
Dat leek mij en mijn partner Michel, een Fries, wel wat. Het betrof een voormalige seringenkwekerij met een houten huisje, een houten varkenshok en een grote voormalige olieketel.”
Er was veel achterstallig onderhoud, maar Daisy en Michel gingen akkoord. “De koop werd gesloten en de voormalige eigenaar wilde vertrekken met zijn roeiboot. Ik vroeg meteen.… hoe komen wij nu van het eiland af? Daar hadden we niet over nagedacht, dus huurden we zijn roeiboot voor een maand tot wij zelf een exemplaar hadden gekocht.” Vervolgens gingen Daisy en Michel aan de slag. Het 1000 vierkante meter grote eiland werd heringericht tot een romantische verblijfsplek. “Nu kunnen hier 16 mensen logeren in ons woonhuis, de rozenkas, lotustent, de kampeervlotten en de ketel. We geven hier workshops in geluk.”
Positief denken
Het wat impulsieve idee blijkt succesvol. “We ontvangen hier particulieren en groepen uit de hele wereld: België, Frankrijk, Nederland, Spanje, China, Venezuela…. We leren mensen positief denken, de power van je bedrijf positief in te zetten, daar is veel behoefte aan. Wij zijn doorgaans 24 uur gastvrouw en -heer en onze gasten leren nuttige dingen. Knopen leggen bijvoorbeeld. Ze moeten immers zelf de roeiboot aanleggen. Roeien kunnen de meeste buitenlanders trouwens ook niet: die gaan verkeerd om in de boot zitten of staan rechtop en willen zich afzetten met de spaan recht in het water.”
Daisy heeft de lach van thuis meegekregen. “Al op de kleuterschool ontdekte ik de kracht van positivisme. Een glimlach maakt de wereld veel toegankelijker en je krijgt er veel voor terug.” Haar Limburgse zachte G en streekaccent houdt ze met liefde vast en gasten van waar ook ter wereld kunnen rekenen op Limburgse vlaai en bier. Twee van haar beste vriendinnen komen uit Limburg. “We praten uiteraard dialect. De Limburger haal je nooit weg uit mij.”
Een happy island in Limburg? “Waarom niet? Geef me een mooie droge plek in de Maas en we creëren het.”
Daisy Evers en haar partner Michel
Alles voor de kick
De kriebels in je buik. Je hart dat hevig bonst. Niet durven, maar wel willen. Je lichaam verzet zich, maar maakt ook aanstalten. Het moment waarop je bewust je verstand en gevoel uitschakelt, vertrouwt op het lot en het gewoon doet. De euforie en sensatie achteraf. Heerlijk! I love it! Of eigenlijk; I lovED it (o.v.t.). Mijn hele leven was ik op zoek naar adrenalinekicks. Bungee jumpen, skydiven. Niets was me te gek. Maar tegenwoordig…?
Ik ga deze activiteiten steeds meer uit de weg. Ik ervaar de lol er niet meer van. En heb teveel enge verhalen in het nieuws gehoord om mijn verstand nog op nul te kunnen zetten.
“Hij ontbloot zijn Een halve liter wijn, een fruitsalade en een ondergaande zon rijker, keren we tanden en achtervolgt als gezin terug naar ons tijdelijke thuis. zijn prooi tot het einde Onder invloed van de alcohol stel ik man en kinderen voor om ons niet te laten van de straat” tergen door deze schizofrene teckel en de toeristische route huiswaarts te nemen. Deze meivakantie geniet ik met mijn Langs het pittoreske kerkplein met de gezinnetje van een droomvakantie op een van de mooiste eilan- romantische lampjes, maar dus ook langs het huis van ome Michaëlli den van Griekenland: Zakynthos. We verblijven in een droomvilla en zijn roedel. Iedereen stemt eensgezind in met dit plan. in the middle of nowhere, ergens in de bergen met een prachtig uitzicht. Nadat we in een cirkel als een team rugbeespelers een plan bedenken, zoekt de jongste op het kerkplein naar een grote steen. Hij toont geen Tijdens een van onze uitstapjes wil ik me niet laten kennen tegenover greintje angst. Mijn geliefde houdt zijn rugzak in de aanslag. Mijn mijn kinderen en spring ik met veel tegenzin van een rots af. Wanneer oudste gebaart ons met een vinger voor zijn lippen om stil te zijn. mijn aapje van 6 jaar oud me vanaf 4 meter hoogte achterna springt, En zo sluipen we als gezin richting de boerderij. Op enkele meters ben ik tegelijkertijd bezorgd als enorm trots. Voor even voel ik weer van de poort geef ik het afgesproken signaal en sprinten we samen die sensatie van vroeger. de straat uit. Met de kinderen aan onze hand, en een boze teckel en 24 van zijn vrienden blaffend achter ons aan. We stoppen pas als de Later die dag gaan we in het nabijgelegen dorpje uiteten. Op 1 honden definitief uit het oog zijn verdwenen. kilometer wandelen van ons onderkomen ligt namelijk een prachtig restaurant. Bovenop een 200 meter hoge klif aan het water, met een Wat een rush! Wat een enorme kick. Ook de kinderen zijn helemaal waanzinnig uitzicht op de zonsondergang. Gerund door dezelfde uitgelaten. We vallen elkaar in de armen. Het voelt als een gezamenlijfamilie als die onze villa beheert. ke overwinning. En terwijl de kinderen er niet uitgepraat over raken, geef ik hen uiteindelijk een nachtzoen en stop ik ze tevreden in hun Om hier te komen moet je langs de boerderij van ome Michaëlli, die 25 bed. Zo leuk dit. Het was echt een gezamenlijk momentje dat we nooit honden bezit. In de avonden horen we ze vanaf ons terras huilen. De zullen vergeten. En terwijl ik aan de rand van het zwembad, onder eerste avond dachten we dat het wolven waren. Maar nu we er deze het genot van een ouzo nageniet van dit bizarre avontuur, realiseer avond langslopen richting restaurant, blijkt deze wolfpack geleid te ik me dat dit het nieuwe skydiven is. worden door een kleine gemene teckel. Bij iedere voorbijganger rent deze kleine hond die op een worst lijkt, de straat op. Hij ontbloot zijn MAMACITA tanden en achtervolgt zijn prooi tot het einde van de straat. Niet voor Mamacita (38) woont samen met haar man en 2 zoontjes van 6 en niets kiezen we op de heenweg voor een andere, meer veilige route. 9 jaar oud. Met elkaar vormen ze een chaotisch gezin. Ongecensureerd Na een mooie wandeling door de olijfboomgaarden, begeleid door de deelt ze haar belevenissen als vrouw, moeder, dochter en vriendin. geur van kamperfoelie strijken we neer op het terras. Haar motto: ‘Altijd blijven lachen.’
De Boom
van de Zeven Gewoonten
Komend schooljaar worden ze samengevoegd, de Fortior-basisscholen Groeneveld en Taal&lent in Venlo. In deze ‘nieuwe’ school ligt het accent op zelf-leiderschap. Directeur Pieter Classen vertelt erover.
“Ouders en leerkrachten hebben vaak de neiging om veel bij kinderen weg te nemen”, begint Classen. “Een voorbeeld: voor corona liepen ouders met hun kleuters de school in, hielpen ze uit hun jas en hingen die op. Tijdens de pandemie mochten ouders niet naar binnen en stonden kinderen er alleen voor. Wat bleek? Ze konden het al gauw heel goed zelf. Dat helpen door ons volwassenen leert kinderen onbedoeld dat anderen van alles voor ze doen, terwijl ze heel goed zelf kunnen. Da’s niet handig. Onze samenleving is ingewikkeld en dat vraagt eigen initiatief. Zelf-leiderschap heet dat. Jong geleerd is oud gedaan.”
Stephen Covey
Dit zelf-leiderschap is gebaseerd op de boeken van Stephen Covey. Covey onderscheidt zeven gewoonten of eigenschappen die daarvoor essentieel zijn. In beeld gebracht met de Boom van de Zeven Gewoonten. Basisgedachte: je bent altijd zelf deel van de oplossing.
Drie gewoonten zijn: maak je eigen keuzes, maak een plan, onderscheid hoofd- en bijzaken. Drie andere gaan over samenwerking: zoek voordeel voor iedereen, luister naar elkaar voor je gaat praten, werk samen. En de zevende: onderhoud en oefen je fysieke, geestelijke en sociaal-emotionele vaardigheden.
Deze zeven gewoonten volgen niet op elkaar. Ze hangen met elkaar samen en zijn alle zeven even belangrijk. In alle leeftijdsgroepen.
Loslaten
Classen: “Wat doe je als een kind komt zeggen dat er troep op de glijbaan ligt? Haal je dan een bezem? Adviseer je het kind om dat te doen? Of vraag je het kind hoe het opgelost kan worden? Als een kind iets
Pieter Classen
niet zelf kan of het niet alleen kan, dan hebben wij de neiging om te hulp schieten. Ik denk dat je beter het kind kunt stimuleren zelf hulp te vragen. Bij jou of bij een ander kind. Dat heet samenwerken. Dit vraagt van leerkrachten om te leren de juiste vragen te stellen.”
De Boom is een officiële leerlijn waarin de school professioneel begeleid wordt door het CPS. Het begint echter bij de innerlijke overtuiging dat kinderen hierdoor het best geholpen worden om zelfstandig denkende en handelende volwassenen te worden: “De toekomst begint vandaag.”
Gouden weken
Veel gebeurt dus in de gewone dagelijkse omgang tussen leerkracht en kinderen, maar het vergt ook enige oefening. In augustus begint het nieuwe schooljaar dan ook met een aantal gouden weken, waarin elke week speciaal aandacht is voor een van de zeven gewoonten.
Intussen wordt er verhuisd en begint een roerige tijd, omdat er op enig moment ook verbouwd en aangebouwd moet worden. Kijk voor meer uitgebreide toelichting via deze QR-code naar een interview hierover met Pieter Classen.
Stichting Fortior
Wylrehofweg 11, Venlo + 31 (0)77 321 00 02
