အျမတ္ဆံုးေဆြမ်ိဳး “၀ိႆာသပရမာ ဉာတိ”ဟူေသာ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္လာ “၀ိႆာသပရမ ပုဂၢိဳလ္”၊
ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး
အကၽြမ္း၀င္ေသာ
အေပါင္းအသင္း၊
ယံုၾကည္
စိတ္ခ်ရေသာ မိတ္ေဆြတို႔သည္ “အျမတ္ဆံုးေဆြမ်ိဳး”မ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ အဆိုပါ ပါဠိကို ဖြင့္ဆိုသည့္ ဓမၼပဒအ႒ကထာ၌ မိဘပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္မႈ မရွိလွ်င္ ေဆြမ်ိဳးဉာတိ မမည္ေၾကာင္း၊ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈ မရွိေသာ္လည္း
ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈ
ရွိသူသည္
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းပင္
ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆို၏။ ထဲထဲ၀င္၀င္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္
ရင္းႏွီး၍
အတြင္းသိ
စိတ္ခ်လက္ခ်
အစင္းသိ
ေပါင္းသင္းႏိုင္ေသာ
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြသည္
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းႏွင့္ တူ၏။ သာမန္ ေဆြမ်ိဳးတို႔ထက္ပင္ ျမင့္ျမတ္ေသး၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာစကား၌လည္း “ခင္ရာေဆြမ်ိဳး၊ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း”ဟု အဆိုတြင္၏။ မိတ္ေဆြေကာင္း၏ေက်းဇူး ထိုသို႔ ေဆြးမ်ိဳးအျဖစ္ သတ္မွတ္သင့္ေသာ၊ သာမန္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထက္ပင္ သာလြန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတို႔သည္ သတၱေလာကကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစ၏။ ဘ၀ါဘ၀တို႔ကို တိုးတက္ေစ၏။ သဒၶမၼကို ထြန္းကားေစ၏။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းသည္ မရွိမျဖစ္
လိုအပ္ေသာ
ဘ၀ဖံြ႕ၿဖိဳး
အမွီသဟဲေကာင္း
တိုးတက္ေရးအတြက္ ျဖစ္၏။
ေလာက
ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ အဓိကက်ေသာ အစိတ္အပိုင္းလည္း ျဖစ္၏။
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းသည္
ေလာကီစီးပြား
မဂ္ခ်မ္းသာ ဖိုလ္ခ်မ္းသာ ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာ
အတြက္သာမက ရရွိေရး အတြက္ပင္
အေထာက္အပံ့ ေပးႏိုင္၏။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို
ဘုရားရွင္
ကုိယ္ေတာ္တိုင္ပင္
ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္
ကိုယ္ေတာ္ျမတ္
ေကာသလတိုင္း
နဂရကနိဂံုး၌
သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္က အရွင္အာနႏၵာသည္ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းသင္းခြင့္ရလွ်င္
မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း
ေကာင္းျမတ္ေသာ
တစ္၀က္ ၿပီးေစႏိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထား၏။
အက်င့္ကို
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က အရွင္အာနႏၵာ၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ပယ္ျမစ္၍
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းႏွင့္ ေကာင္းျမတ္ေသာ
ေပါင္းသင္းခြင့္ရလွ်င္
အက်င့္ကို
အျပည့္အစံု
မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း
ၿပီးေျမာက္ေစႏိုင္ေၾကာင္း
မိန္႔ေတာ္မူ၏။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း
သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္
ေကာင္းျမတ္ေသာ
ေပါင္းသင္းခြင့္ရလွ်င္
မဂၢင္ရွစ္ပါးကို
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ
ပြားမ်ားက်င့္သံုးႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊
သတၱ၀ါတို႔သည္
ျမတ္စြာဘုရားတည္းဟူေသာ
အေၾကာင္းျပဳ၍
အိုနာေသစေသာ စီးပြားျဖစ္သည့္
အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကို
ေဘးဆိုးတို႔မွ
မဂ္ခ်မ္းသာ
လြန္ေျမာက္ကာ
ဖိုလ္ခ်မ္းသာကို
ေလာကုတၱရာ
ခံစားႏိုင္ေၾကာင္း
ကလ်ာဏမိတၱသုတ္၌ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္
အာနႏၵသုတ္၌
မိတ္ေဆြေကာင္းရွိလွ်င္
သာသနာေတာ္၌
ႀကီးပြားတိုးတက္ႏိုင္ေၾကာင္း အရွင္အာနႏၵာကိုပင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့၏။
ထို႔ျပင္
ပါထိက၀ဂ္၊
သဂႌတိသုတ္၌
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း
သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္လွ်င္ ေသာတာပတၱိမဂ္ ရႏိုင္ေၾကာင္း အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ရဟန္းတို႔ကို မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္ မိတ္ေဆြေကာင္းရွိျခင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းခြင့္ရသည္ကို ဂုဏ္ယူျခင္း၊
မိတ္ေဆြေကာင္း
မရွိေသးသူကို
ရွိေအာင္ကူညီျခင္း၊
မိတ္ေဆြေကာင္း ရွိၿပီးသူကို ခ်ီးမြမ္းျခင္းတို႔သည္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေၾကာင္း အပရိဟာနိယ တရားမ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ဒုတိယေသာ၀စႆတာသုတ္ ႏွင့္ ေဒ၀တာသုတ္တို႔၌ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို ေပါင္းသင္းခြင့္ရလွ်င္ လက္ေတြ႔ ခ်မ္းသာရႏိုင္ေၾကာင္းလည္း
ဒီဃဇာဏုသုတ္၌
ေကာလိယပုတၱ
ဒီဃဇာဏုကို ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္
မိတ္ေဆြေကာင္း
ရွိျခင္းသည္
သဒၶါတရား
ရွိျခင္း၏
အမွတ္အသားျဖစ္ေၾကာင္း သုဘူတိသုတ္၌ သုဘူတိမည္ေသာ ရဟန္းကို ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို ေပါင္းသင္းခြင့္ရလွ်င္ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ေစႏိုင္ေၾကာင္းလည္း
ေမဃိယသုတ္၌
အလုပ္အေကၽြးျဖစ္သည့္ ေမဃိယရဟန္းကို ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္ ရပ္ေ၀းမွ
မိတ္ေဆြေကာင္းရွိေသာ ေဆာင္ယူ၍
ဧည့္သည္တို႔အတြက္
ရဟန္းသည္
ပူေဇာ္ထိုက္ျခင္း
စီမံအပ္ေသာ
လွဴဖြယ္၀တၳဳျဖင့္
လွဴဖြယ္ပစၥည္းကို အာဟုေနယ်ဂုဏ္၊
ပူေဇာ္ထိုက္ျခင္း
ပါဟုေနယ်ဂုဏ္၊ တမလြန္အတြက္ ရည္ေမွ်ာ္ေသာ အလွဴကို ခံယူထိုက္ျခင္း ဒကၡိေဏယ်ဂုဏ္၊ လက္အုပ္ခ်ီထိုက္ျခင္း အဉၨလိကရဏီယဂုဏ္၊ သတၱ၀ါ အေပါင္းတို႔၏ ကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့ စိုက္ပ်ိဳးၾကဲခ်ရာ ျမတ္ေသာ လယ္ေျမျဖစ္ျခင္း
အႏုတၱရပုညေခတၱဂုဏ္မ်ား ျပည့္စံုႏိုင္ေၾကာင္း ရဟန္းမ်ားကို ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သဒၶါတရား
ေလာကီစီးပြား
တိုးပြား၍
လြန္ေျမာက္ကာ
အက်င့္ျမတ္ကို
မဂ္ခ်မ္းသာ
လက္ေတြ႔ခ်မ္းသာ
ရရွိႏိုင္ျခင္း၊
က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္
ကိေလသာမွ
ဖိုလ္ခ်မ္းသာျဖစ္သည့္
ေလာကုတၱရာ
စီးပြားကိုလည္း လက္ေတြ႔ ခံစားႏိုင္ျခင္း၊ သံဃာျဖစ္လွ်င္ သံဃာ့ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေစႏိုင္ျခင္း၊
လူျဖစ္လွ်င္
လူ႔သိကၡာႏွင့္
ျပည့္စံုႏိုင္ျခင္းတို႔ကို
မိတ္ေဆြေကာင္း၏ ေက်းဇူးမ်ားအျဖစ္ မွတ္သားသင့္ေပသည္။ ေလာကီစီးပြားသာမက ျဖစ္ေစတတ္ေသာ
ေလာကုတၱရာစီးပြား
ယံုၾကည္ရသူ
မဂ္ဖိုလ္တို႔ကိုပါ
မိတ္ေဆြေကာင္းကို
အေလးျပဳ၍
ေပါင္းသင့္ေပသည္။ ေဆြမ်ိဳးႏွင့္ မိတ္ေဆြ ဤသို႔ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပ၍ ခ်ီးမြမ္းေတာ္ မူခဲ့သည့္
ေဆြမ်ိဳးကဲ့သို႔
မွတ္ယူသင့္သူ၊
ေအာက္တန္းစား
ေဆြမ်ိဳးတို႔ထက္ပင္ သာလြန္ႏိုင္သူ ကလ်ာဏမိတၱမည္ေသာ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း၏ သေဘာသဘာ၀ကို စိစစ္ ၾကည့္သင့္ေပသည္။ ပါဠိအဘိဓာန္၌ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔ကို ဉာတိ၊ ဉာတက၊ သာေလာဟိတ၊
ဗႏၶဳ၊ ဗႏၶ၀၊ သဇန၊ သေဂါတၱ၊ သပိ႑ စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲ၏။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းတို႔ကိုကား စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲ၏။
မိတၱ၊
၀ယသ၊
သဟာယ၊
သုဟဒ၊
သခ
ေဆြမ်ိဳးမည္ပံု ကိုယ့္ကို
အတြင္းလူအျဖစ္
အတြင္းလူအျဖစ္
သိမွတ္သူ၊
သိမွတ္ထားသူတို႔ကို
ကိုယ္ကလည္း
သူ႔ကို
ဉာတိဟုလည္းေကာင္း၊
ဉာတကဟုလည္းေကာင္း ေခၚဆိုရ၏။ ေသြးသားေတာ္စပ္သူ အရင္းအခ်ာတို႔သည္ သာေလာဟိတ မည္၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္
အျပန္အလွန္
ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားသူမ်ားကို
ဗႏၶဳဟုလည္းေကာင္း၊ ဗႏၶ၀ဟုလည္းေကာင္း ေခၚဆိုရ၏။ ကိုယ္ကိုသူ႔လူ
သူ႔ကိုကိုယ့္လူအျဖစ္
သိမွတ္ထားသူမ်ားသည္
သဇနမည္၏။ အမ်ိဳးအႏြယ္ တူသူမ်ားကို သေဂါတၱဟု ေခၚ၏။ တစ္လံုးတည္း တစ္ေပါင္းတည္း ေသြးစည္းၾကသူမ်ားသည္ သပိ႑ မည္၏။ မိတ္ေဆြမည္ပံု ေမတၱာရွိသူ ေမတၱာသက္၀င္ ခ်စ္ခင္အပ္သူမ်ားသည္ မိတၱမည္၏။ သက္တူရြယ္တူသည္ ၀ယသ မည္၏။ ဆိုးတူေကာင္းတူ ေနရာမေရြး
ရွိႏိုင္သူမ်ားသည္
ေပၚေပါက္လာေသာ
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။
သဟာယမည္၏။
အမႈကိစၥတိုင္းကို
အခ်ိန္မေရြး အတူလက္တြဲ
စိတ္သေဘာထား ေကာင္းျမတ္သူသည္ သုဟဒမည္၏။ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သခမည္၏။ ငယ္ေပါင္းကစားဖက္၊ ေျမမႈန္႔လူး စကားဘက္၊ ပံသုကီဠသဟာတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြတို႔၏ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈသည္ အခ်ိန္ကာလကို မွီ၏။ မိတ္ေဆြစစ္တို႔၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈသည္ ကာလၾကာေလ ခိုင္ျမဲေလ ျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြတုတို႔သည္ကား
ေတြ႔ဆံုခါစ
အခ်ိန္၌
ေကာင္းႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ေကာင္းဟန္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ္လည္း
စိတ္သေဘာထား အယုတ္ဆံုးအားျဖင့္
အခ်ိန္ကာလ
သေဘာဆိုး မေနာဆိုးတို႔ ေပၚလာတတ္၏။
ၾကာလာလွ်င္
ကာဠကဏၰိဇာတ္ေတာ္အရ မိတ္ေဆြႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးတို႔၏ အဓိပၸာယ္ကို
ဆက္ဆံထိေတြ႔မႈ ကာလအေလွ်ာက္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ဆိုႏိုင္၏။ - ေျခ ခုနစ္လွမ္း အတူသြားဖူးသူသည္ မိတၱ-အေဆြခင္ပြန္း မည္၏။
- ေျခ ဆယ္လွမ္း အတူသြားဖူးသူသည္ အေပါင္းအေဖာ္-သဟာယ မည္၏။ - လ၀က္ၾကာေအာင္ အတူေနဖူးသူသည္ ေဆြမ်ိဳး-ဉာတိ မည္၏။ -
ထို႔ထက္ၾကာေအာင္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေပါင္းအပ္သူသည္ အတၱသမကိုယ္ႏွင့္ထပ္တူ ညီ၏။
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ပါဠိစာေပတို႔၌
ေဖာ္ျပသံုးစြဲသည့္
ေဆြမ်ိဳး၊
မိတ္ေဆြတို႔၏
အဓိပၸာယ္မွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူမ်ားကို လည္းေကာင္း
မိတ္ေဆြဟုလည္းေကာင္း၊
ေဆြမ်ိဳးဟု
မွီ၀ဲဆည္းကပ္သင့္သူ၊
ေပါင္းသင္း
ေခၚဆိုႏိုင္၏။
ဆက္ဆံသင့္သူ
မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား
ျဖစ္ၾကသည္။
ေဆြမ်ိဳးမ်ား
ျဖစ္ၾကသည္။ “ပုဂၢေလာပိ
ဥပနိႆပစၥေယန
ပစၥေယာ”ဟူသည့္
ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္အတိုင္း နီးစပ္သူကို အမွီျပဳ၍ ကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ အကုသိုလ္းလည္း ပြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပါင္းသင္း
အဂၤုတၱရနိကာယ္
ဆက္ဆံျခင္းျဖင့္
အကုသိုလ္တရား
ဒသကနိပါတ္
ကုသိုလ္တရား
ယုတ္ေလ်ာ့ေစႏိုင္သူကို
မိတ္ေဆြဟုလည္းေကာင္း၊ တိုးပြားေစသူ
သမထသုတ္၌ တိုးပြားေစႏိုင္သူ
ေပါင္းသင္းထိုက္ေသာ
ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္
အကုသိုလ္တရား
ကုသိုလ္တရား
ယုတ္ေလ်ာ့ေစသူကို
ေပါင္းမိ၍
ေဖာက္ျပန္သြားလွ်င္
မေပါင္းသင္းထိုက္သူဟုလည္းေကာင္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ မိတ္ေဆြဆိုးႏွင့္
သံသရာအထိ
နစ္မြန္းရတတ္၏။
အယူအျမင္
ထို႔ေၾကာင့္
ပဋိသမၻိဒါမဂ္ပါဠိေတာ္
အႆာဒဒိ႒ိနိေဒၵသ၌ အယူအျမင္ ေဖာက္ျပန္ မွားယြင္းသူကို မေပါင္းေဖာ္ မဆည္းကပ္ရဟု ေဟာေတာ္မူ၏။ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ေစ မိတ္ေဆြျဖစ္ ေတာ္စပ္မႈႏွင့္ နီးစပ္မႈကိုသာ မၾကည့္ဘဲ ဉာဏ္ျဖင့္ စိစစ္၍ ေကာင္းသူ-မေကာင္းသူ၊ ေပါင္းသင့္သူ-မေပါင္းသင့္သူ
“ကလ်ာဏ-အကလ်ာဏ၊
ေသ၀ိတဗၺ-အေသ၀ိတဗၺ”အျဖစ္
ခြဲျခား
ဆံုးျဖတ္သင့္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့၏။ ကလ်ာဏမိတၱ သီလကၡနဋ ္ ီကာ၊
အဂၤုတၱိဳရ္ဋီကာ၊
ဥဒါနအ႒ကထာ
ႏွင့္
စရိယာပိဋကအ႒ကထာ တို႔၌ “သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ဝီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိ၊
ပညာ”တို႔ကို
ကလ်ာဏမိတၱမည္ေသာ
မိတ္ေဆြေကာင္း၏
လကၡဏာမ်ားဟု ဆို၏။ ရတနာသံုးပါးကို လက္ခံယံုၾကည္သူ၊
ၾကည္ညိဳသူ၊
ကံႏွင့္
ကိုယ္က်င့္သီလ
ကံ၏
အက်ိဳးေပးကို
ေကာင္းမြန္သူ၊
အၾကားအျမင္
ဗဟုသုတမ်ား၍ ေလးနက္ေသာစကားကို ေျပာဆိုႏိုင္သူ၊ ရက္ရက္ေရာေရာ ႏွေျမာမရွိ
ေပးစြန္႔တတ္သူ၊
မွတ္မွတ္သားသား ပညာရွိသူတို႔သည္ အက်ိဳးအတြက္
ရွိသူ၊
လံု႔လရွိသူ၊
တည္ၾကည္
ျဖစ္ေနလွ်င္
ေလးနက္သူ၊
ကလ်ာဏမိတၱမည္၏။
အားကိုးေလာက္သူမ်ား ဂုဏ္ယူရမည့္သူမ်ား
ႀကိဳးစားသူ၊
အရာရာ၌
အေျမာ္အျမင္
ပစၥဳပၸန္အက်ိဳး
သံသရာ
ျဖစ္ၾက၏။
ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္မ်ိဳး
ျဖစ္၏။
ေသြးသားပင္
မေတာ္စပ္ေသာ္လည္း လက္တြဲရမည့္သူမ်ား ျဖစ္၏။ နီးစပ္ခြင့္ ရထားလွ်င္ လက္တြဲမျဖဳတ္သင့္သူမ်ား
ျဖစ္၏။
အေနေဝးေသးလွ်င္ကား
ယူဇနာ
တစ္ရာပင္ ေဝးကြာေသာ္လည္း သြားေရာက္ ခ်ဥ္းကပ္ရမည့္သူမ်ား ျဖစ္၏။ မိမိအတြက္ တိုးပြားစည္ပင္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္
ေကာင္းက်ိဳးကိုသာ ဤကဲ့သို႔ေသာ
ကလ်ာဏမိတၱ
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို ျမတ္ေသာ ေဆြမ်ိဳးဟု ဆိုသင့္၏။
အကလ်ာဏမိတၱ ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင့္ ကံ၏အက်ိဳးေပးကို အၾကားအျမင္
ရတနာသံုးပါးကို
လက္မခံသူ၊
မၾကည္ညိဳသူ၊
ကိုယ္က်င့္သီလ
ဗဟုသုတေခါင္းပါး၍
ကံႏွင့္
ေဖာက္ျပားသူ၊
အႏွစ္မဲ့ေသာ
စကားကိုသာ
ေျပာဆိုတတ္သူ၊ အေပးအကမ္းမရွိ ကပ္ေစးနဲသူ၊ လံု႔လမစိုက္ဘဲ ပ်င္းရိသူ၊ အေခ်ာင္လိုက္လိုသူ၊ ျဖတ္လမ္းႀကိဳက္သူ၊ အရာရာ၌ ေမ့ေပ်ာက္တတ္သူ၊ တည္ၾကည္
ေလးနက္မႈမရွိ
ေပါ့ပ်က္သူ၊
မေတြးေခၚတတ္သူ၊
မေျမာ္ျမင္တတ္သူတို႔သည္ အကလ်ာဏမိတၱမည္၏။
မေပါင္းသင့္သူမ်ား
ျဖစ္၏။ ေပါင္းမိလွ်င္ စြန္႔ခြာရမည့္သူမ်ား ျဖစ္၏။ ဆိုးက်ိဳးေပးမည့္သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာ
မလႊဲသာ
ျပဳသင့္သူမ်ား
မေရွာင္သာ ျဖစ္၏။
အတူေနရေသာ္လည္း
ကိုယ့္ေသြး
ကိုယ့္သားပင္
ျဖစ္ေသာ္လည္း ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနရမည့္သူမ်ား ျဖစ္၏။ ေပါင္းသင့္သူ၊ မေပါင္းသင့္သူ “ေသဝိတဗၺ-အေသဝိတဗၺ” ခြဲျခားရာ၌ “သီလ၊
သမာဓိ၊
အဂၤုတၱရနိကာယ္၊
ပညာ”
တို႔ျဖင့္
တိကနိပါတ္၊
စံထား ေသဝိတဗၺ
တိုင္းတာသင့္ေၾကာင္းကို သုတ္၌လည္းေကာင္း၊
တိကပုဂၢလပညတ္၌လည္းေကာင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္ မူခဲ့၏။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔သည္ ဘဝ၏ အႏွစ္သာရမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ လူ႔ဘဝရခိုက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ တိုးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္။ မိမိ၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ တိုးပြားေရးအတြက္ ကိုယ္ႏွင့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ
တူညီသူ၊ ကိုယ့္ထက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ႀကီးမားသူမ်ားကို မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းအျဖစ္ ေပါင္းေဖာ္ ဆည္းကပ္ရမည္။ ကိုယ့္ေအာက္ သီလ၊ သမာဓိ၊
ပညာ
မမွီဝဲသင့္ေပ။
ယုတ္နိမ့္သူမ်ားကို
အေလးအျမတ္ျပဳ၍
မေပါင္းေဖာ္
ကိုယ့္ေအာက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ နိမ့္က် သူမ်ားကို မေပါင္းေဖာ္ မမွီဝဲသင့္ဟု ဆိုေသာ္လည္း နိမ့္က်သူမ်ားကို အဖက္မတန္သလို ႏွိမ့္ခ် ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္
မဟုတ္။
ထိုသူတို႔အေပၚ
ၾကင္နာ
သနားရေပမည္။
ထိုသူတို႔၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာမ်ား တိုးပြားလာေအာင္ ကူညီေဖးမ ေပးရေပမည္။
ထိုသူတို႔အတြက္
မိတ္ေဆြေကာင္း
ျဖစ္သင့္ေပသည္။
ထိုသူတို႔၏ ျမတ္ေသာ ေဆြမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ကား ႀကိဳးစားသင့္ေပသည္။ မိတ္ေဆြဟူသည္ ေဆြမ်ိဳးအျဖစ္ သတ္မွတ္သင့္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း မည္သည္
- ေပးႏိုင္ခဲေသာ အရာကို ေပးစြန္႔၏၊ - ျပဳႏိုင္ခဲေသာ အရာကို ျပဳေပး၏၊
- သည္းခံႏိုင္ခဲေသာ အရာကို သည္းခံ၏ဟု အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ တိကနိပါတ္၊ မိတၱသုတ္၌ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ သတၱကနိပါတ္၊ ပထမမိတၱသုတ္၌ကား မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ - ေပးႏိုင္ခဲေသာ အရာကို ေပးစြန္႔၏၊ - ျပႏိုင္ခဲေသာ အရာကို ျပဳေပး၏၊
- သည္းခံႏိုင္ခဲေသာ အရာကို သည္းခံ၏၊ - မိမိ၏လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ ကိစၥကိုပင္ မိတ္ေဆြအား မလွ်ိဳ႕ဝွက္၊ - မိတ္ေဆြ၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ ကိစၥကို ေစာင့္ထိန္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ထား၏၊ - ေဘးရန္ၾကံဳေသာ္လည္း မိတ္ေဆြကို မစြန္႔၊ -
ဥစၥာပ်က္ေသာ
မိတ္ေဆြကိုေသာ္လည္း
မေလးမစား
ေဟာေတာ္ မူ၏။ ဒုတိယမိတၱသုတ္၌ကား မိတ္ေဆြေကာင္း မည္သည္
- ခ်စ္လည္း ခ်စ္ထိုက္၏၊ ျမတ္လည္း ျမတ္ႏိုးထိုက္၏၊
မဆက္ဆံဟု
- အေလးအျမတ္လည္း ျပဳထိုက္၏၊ - ႏွလံုးကိုလည္း ပြားေစတတ္၏၊ - ဆံုးမတတ္၏၊
- ဆံုးမမႈကို ခံယူ၏၊ - ေလးနက္ေသာ တရားစကားကို ေျပာေဟာတတ္၏၊ - မသင့္ေတာ္သည့္ ကိစၥ၌ မတိုက္တြန္းဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဤ ေဖာ္ျပပါ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း၏ လကၡဏာမ်ားကို ရွင္းျပသည့္
အေနျဖင့္ ၎လကၡဏာမ်ား ထင္ရွားေတြ႔ရသည့္ ဇာတ္၀တၳဳ အသီးသီးကို ေဖာ္ျပပါမည္။
အခ်ိဳ႕က
ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို
ဘုရားေလာင္း
ႏုစဥ္က
ၾကံဳခဲ့ရေသာ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟု မယံုၾကည္ႏိုင္ၾကေပ။ အထူးသျဖင့္
ျဖစ္ေပသည္။
တိရစၧာန္က
ပံုျပင္ဟု
စကားေျပာျခင္းမ်ိဳးကို
လက္မခံႏိုင္ၾကျခင္း
သတ္မွတ္ၾက၏။
ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို
အီစြတ္ပံုျပင္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကသည္ကို မၾကာခဏ ေတြ႔ဖူး၏။ ပံုျပင္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ရယူႏိုင္သည့္ သခၤန္းစာကား ေလးနက္သည္သာ ျဖစ္၏။ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ
ဇာတ္ေတာ္မ်ား၌
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း၏
လကၡဏာမ်ားကို အာ႐ံုစိုက္ၾကပါေလကုန္။ ေပးစြန္႔ႏိုင္ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အေကာင္းအမြန္ဟူ၍ ပစၥည္းမ်ိဳးကိုပင္ ျဖစ္ေတာ္မူၾကသည့္
သိုဝွက္
သူ႔အတြက္ မထားဘဲ
မွ်ေဝေပးကမ္းႏိုင္၏။ ဘုရားေလာင္းတို႔သည္
သူ
သူ႔အႀကိဳက္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေသာ
စံျပ
မိတ္ေကာင္းမ်ား
နီးစပ္ပတ္သက္သူအား
အေသြးအသား ကိုပင္ ေပးစြန္႔ေတာ္မူၾက၏။ ေပးစြန္႔ႏိုင္ျခင္း ဂုဏ္ရည္သည္ သီလဝနာဂရာဇ ဇာတ္၌ ထင္ရွား၏။
မဟာသီလဝနာဂနာရာဇဇာတ္ ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္း မဟာသီလဝ ဆင္မင္းသည္ အျခံအရံ ရွစ္ေသာင္းႏွင့္အတူ
ဟိမဝႏၲာ၌
ေတာ၌မ်က္စိလည္ေနေသာ
ေန၏။
တစ္ခါေသာ္
မုဆိုးတစ္ေယာက္ကို
ဆင္မင္းသည္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္
ေကြ်းေမြးျပဳစု၍ လမ္းၫႊန္ေပးလိုက္၏။ ကာလ
အတန္ၾကာေသာ္
ထိုမုဆိုးသည္
ဆင္မင္း၏
အစြယ္ကို
လာေတာင္းၿပီး ဆင္စြယ္ပြတ္ သမားတို႔ထံ ေရာင္းစား၏။ ထိုဆင္စြယ္ဖိုး ကုန္သြားေသာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ လာျပန္၏။ ဆင္မင္း၏အစြယ္ကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္၌ ဘုရားေလာင္း၏
ခဏခဏ
လာေတာင္းေသာ
ဘုရားေလာင္း၏
ႏႈတ္သီးစြန္းတို႔ကို
မုဆိုးသည္
ဦးကင္းေပၚသို႔တက္၍
ဖေနာင့္ႏွင့္
တြန္းဖြင့္၍
အသားကိုထုတ္၍ အစြယ္ရင္းကို ျဖတ္ယူ၏။ ယုတ္မာေသာ၊ မိတ္ေဆြ၏ ေက်းဇူးကို
ေခ်ဖ်က္ေသာ
ေလာဘသား
မုဆိုးသည္
ဆင္မင္း၏
မ်က္ကြယ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေျမမ်ိဳခံရ၍ အဝိစိငရဲသို႔က်၏။ စြန္႔စားေဆာင္ရြက္ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ေန႔ေရႊ႕ရက္ေရႊ႕ မျငင္းဆန္ဘဲ ကူညီေဆာင္ရြက္
အကူအညီ
မေရွာင္လႊဲ၊ အသက္ႏွင့္ ေပးႏိုင္၏။
ေတာင္းသည္ကို
ဟိုဟိုဒီဒီ
စည္းစိမ္ကိုပင္ ဆက္စပ္
အေၾကာင္းျပ
ရင္း၍
စြန္႔စြန္႔စားစား
ပတ္သက္သူအတြက္
စြန္႔စားႏိုင္မႈသည္ သုပတၱဇာတ္၊ အဗၻႏၲရဇာတ္တို႔၌ ထင္ရွား၏။
သုပတၱဇာတ္ ေရွးအခါက
ဘုရားေလာင္း
သုပတၱက်ီးမင္းသည္
က်ီးရွစ္ေသာင္း
အျခံအရံ ရွိ၏။ က်ီးမိဖုရားကား သုဖႆာျဖစ္၏။ က်ီး စစ္သူႀကီးကား သုမုခမည္၏။ တစ္ခါေသာ္
သုဖႆာသည္
ဗာရာဏသီမင္း၏
ပြဲေတာ္စာကို
စားလိုေသာေၾကာင့္ သုမုခ စစ္သူႀကီးက ေဆာင္ယူေပး၏။ က်ီးစစ္သူႀကီးသည္ က်ီးမ်ားႏွင့္အတူ ဗာရာဏသီျပည္သို႔ သြားကာ မင္းနန္းေတာ္ စားဖိုေဆာင္ အနီး၌ နားေန၏။ စားဖိုသည္သည္ မင္း၏ စားေတာ္ပြဲကို ေဆာင္ယူလာေသာအခါ က်ီးစစ္သူႀကီးက စားဖိုသည္ကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္၏။ စားဖိုသည္၏ မ်က္ႏွာကို ပိတ္၍ ပုတ္ခတ္၏။ စားဖိုသည္၏
ႏွာေခါင္းကို
အျဖစ္အပ်က္ကို အမိန္႔ေပး၏။
ဆိတ္ထားရင္း
ၾကည့္ေနေသာမင္းႀကီးသည္ စားဖိုသည္သည္
ျမဲျမဲဖမ္းထား၏။
ေတာင္ပံျဖင့္
ထိုစဥ္
စားေတာ္ပြဲကို
အျခားက်ီးတို႔သည္
ပုတ္ခတ္၏။
က်ီးကို
အမိဖမ္းရန္
စြန္႔၍
က်ီးကိုသာ
စားေတာ္ပြဲကို
ထိုးသုတ္
စားေသာက္၍ က်ီးမင္းႏွင့္ က်ီးမိဖုရား အတြက္ပါ ခ်ီေဆာင္သြားၾက၏။ ဗာရာဏသီမင္းႀကီးသည္ က်ီးစစ္သူႀကီးကို စစ္ေမး၍ တာဝန္ေက်မႈကို ခ်ီးမြမ္း၏။ က်ီး စစ္သူႀကီးကို ထီးျဖဴျဖင့္ ပူေဇာ္၏။ က်ီးစစ္သူႀကီးသည္ ထီးျဖဴကို မင္းႀကီးအားသာ ျပန္လည္ အပ္ႏွင္းခဲ့၏။ အဗၻႏၲရဇာတ္ ေရွးအခါက ဟိမဝႏၲာ၌ ဈာန္ႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနေသာ ဘုရားေလာင္း ရေသ့သည္
ခ်ဥ္ဆား
အလိုရွိေသာေၾကာင့္
အျခံအရံတို႔ႏွင့္
အတူ
ဗာရာဏသီသို႔ ႂကြလာ၍ မင္းဥယ်ာဥ္၌ ေန၏။ ထိုအခါ ရေသ့ျမတ္၏
အက်င့္ေၾကာင့္ သိၾကားမင္း၏ ဗိမာန္သည္ တုန္လႈပ္၏။ သိၾကားမင္းသည္ စည္းစိမ္ အလုခံရမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ရေသ့ျမတ္ကို ဖ်က္ဆီး၏။ သိၾကားမင္းသည္ မင္းဥယ်ဥ္ရွိ သရက္ပင္တို႔မွ အသီးမ်ားကို ရေသ့တို႔ စားထားဟန္
ဖန္ဆင္း၍
စၾကာမင္းေလာင္းကို
အဗၻႏၲရ
သရက္သီးကို
ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ရမည္ဟု
မိဖုရားကိုေျပာ၏။
သရက္သီးကို စားလိုေၾကာင္း မိဖုရားက မင္းႀကီးထံ ေတာင္းပန္၏။ ထိုအခါ
သရက္ပင္
သရက္မည္၏။
ႏွစ္ခုၾကား၌ရွိေသာ
ထိုသရက္သီးကို
ဥယ်ာဥ္မွ
ေကြ်းသင့္၏ဟု အမတ္တို႔က ေလွ်ာက္တင္၏။ ထိုအခါ
မင္းနန္းေတာ္၌
ေမြးျမဴအပ္ေသာ
စားလွ်င္
သရက္သည္ ေဆာင္ယူ၍
ေက်းလိမၼာက
ထို
အဗၻႏၲရ မိဖုရားကို
အဗၻႏၲရ
သရက္ကို ရွာေဖြ ဆက္သ၏။ ထိုေက်းသည္ ဟိမဝႏၲာမွ ေက်းတို႔ထံသို႔ သြား၍ အဗၻႏၲရ သရက္သီး အေၾကာင္း စံုစမ္း၏။ အဗၻႏၲရ သရက္သီးကား ေဝႆဝဏ္နတ္မင္း၏ အသံုးအေဆာင္တည္း။ သံကြန္ယက္ ခုနစ္ထပ္ျဖင့္ ဖံုးထားအပ္၏။ ကုမၻန္ရကၡိဳသ္ တစ္ေထာင္တို႔ ေစာင့္ေရွာက္အပ္၏။ သို႔ေသာ္
ေက်းလိမၼာသည္
အေစာင့္ကုမၻန္တို႔
အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္
သရက္ပင္ကို အျမစ္ၾကားမွ ညင္သာစြာတက္၏။ သို႔ေသာ္ သံကြန္ယက္ အသံထြက္ သြားေသာေၾကာင့္ အဖမ္းခံလိုက္ရ၏။ သို႔ေသာ္ အရွင္သခင္ အက်ိဳးအတြက္ အသက္စြန္႔သူသည္ နတ္ျပည္ လားရ၏
ဟူေသာ
ေက်းမင္း၏
စကားကို
ရကၡိဳသ္တို႔က ေက်းမင္းကို လႊတ္ေပးလိုက္၏။
သေဘာက်ေသာေၾကာင့္
သို႔ေသာ္
ေဝႆဝဏ္နတ္မင္းက
သရက္သီးကို
ေရတြက္
ထားေသာေၾကာင့္ သရက္သီးကိုကား မေပးလိုက္ႏိုင္ေပ။ ေရႊေတာင္ၾကား၌ ေနေသာ ရေသ့အား ေဝႆဝဏ္ နတ္မင္းက သရက္သီးေလးလံုး ေန႔စဥ္ ေပးလွဴေၾကာင္းကိုသာ သတင္းေပးလိုက္ႏိုင္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်းလိမၼာသည္ ေဇာတိႆရရေသ့ထံသြား၍ သရက္သီး
ေပးစြန္႔ရန္ ေလွ်ာက္ထား၏။ ရေသ့သည္ သရက္သီးႏွစ္လံုးကို ဘုဥ္းေပးၿပီး တစ္လံုးကို
ေက်းသားအား
ေကြ်းကာ
တစ္လံုးကို
မိဖုရားအတြက္
ေပးလိုက္၏။ သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္
အမွားကို
အျပစ္ကို
သည္းခံႏိုင္၏။
ခြင့္လႊတ္ႏိုင္၏။ အားနည္းခ်က္ကို ျဖည့္စြက္ ၾကည့္တတ္၏။
က်ဴးလြန္ျပစ္မွားျခင္း ခံရေသာ္လည္း လက္တံု႔မျပန္ဘဲ သင္ပုန္းေခ်ႏိုင္၏။ မိတ္ေဆြေကာင္း၌ ရန္းၿငိဳးမရွိေပ။ သည္းခံမႈ
အရာ၌
ရန္သူကိုပင္
နားလည္
ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေသာ
ဘုရားေလာင္းတို႔ကို အတုယူ သင့္၏။ ဆဒၵႏၲဇာတ္၌ မွီဝဲဆည္းကပ္ရမည့္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ လက္ကိုင္တရား သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ျခင္း ခႏၲီႏွင့္ မေပါင္းသင့္သူ သူယုတ္တို႔ လကၡဏာ ရန္ၿငိဳးထားမႈကို ႏိႈင္းယွဥ္ ေလ့လာႏိုင္၏။ ဆဒၵႏၲဇာတ္ ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္းသည္ ဆဒၵန္ဆင္မ်ိဳး၌ ျဖစ္၍ ဆင္အေပါင္း ျခံရံလ်က္
ဟိမဝႏၱာ၌
စူဠသုဘဒၵါဟူေသာ
ေန၏။
အေလာင္းေတာ္အား
မယားႏွစ္ေယာက္
ရွိ၏။
မဟာသုဘဒၵါႏွင့္
ဘုရားေလာင္းတို႔သည္
မိုးအခါ၌
ေ႐ြဂူမွာေန၍
ေဆာင္းအခါ၌
ပေညာင္ပင္ႀကီး၏
ပါးပ်ဥ္းၾကားမွာေန၏။ အင္ၾကင္းပန္းမ်ား ပြင့္ေလေသာ္ ဆင္အေပါင္းသည္ အင္ၾကင္းေတာသို႔ သြားၾက၏။
ထိုအခါ
ဆင္မင္းသည္
အပြင့္တို႔ျဖင့္
စည္ကားေနေသာ
အင္ၾကင္းပင္ တစ္ပင္ကို ဦးကင္းျဖင့္ တိုက္၍ အင္ၾကင္းပြင့္တို႔ကို ေခြ်ခ်၏။ ေလညာအရပ္မွာ
ရွိေနေသာ
စူဠသုဘဒၵါ
အေပၚသို႔
သစ္ခက္ေျခာက္၊
သစ္႐ြက္ေရာ္၊ ခါခ်ဥ္တို႔က်၍ ေလေအာက္မွာ ရွိေနေသာ မဟာသုဘဒၵါ အေပၚသို႔ ပန္းဝတ္မံႈ၊ ပန္းပြင့္ခ်ပ္တို႔ က်ေလ၏။ ထို အျဖစ္အပ်က္ကို မေက်နပ္ေသာ စူဠသုဘဒၵါက ဆင္မင္းကို ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔၏။ ထို႔ျပင္
တစ္ေန႔ေသာ္
ဆင္တို႔
ေရခ်ိဳးဆင္းၾကစဥ္
ဆင္တစ္စီးက
ဆဒၵန္အိုင္မွ ပြင့္ခ်ပ္ ခုနစ္ထပ္ရွိေသာ သတၲဳဒၵယပဒုမၼာၾကာကို ဆင္မင္းအား ဆက္သ၏။
ဘုရားေလာင္းက
ထိုၾကာကို
ႏွာေမာင္းျဖင့္ယူ၍
မဟာသုဘဒၵါအား ေပး၏။ ထိုျဖစ္စဥ္ကို ၾကည့္ေနေသာ စူဠသုဘဒၵါက ဘုရားေလာင္းကို ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ျပန္၏။ တစ္ေန႔ေသာ္
ဆင္မင္းသည္
သစ္သီး၊
ၾကာစြယ္၊
ပ်ားရည္တို႔ျဖင့္
ပေစၥကဗုဒၶါ ငါးရာတို႔ကို ဆြမ္းလုပ္ေကြ်း၏။ ထိုအခါ စူဠသုဘဒၵါသည္လည္း ပေစၥကဗုဒၶါတို႔အား
သစ္သီးလွဴ၍
ေနာက္ဘဝ၀ယ္
မဒၵရာဇ္မင္းမ်ိဳး၌
သုဘဒၵါမည္ေသာ မိဖုရား ျဖစ္လိုေၾကာင္း၊ မင္းအာဏာျဖင့္ ဘုရားေလာင္း ဆင္မင္းကို သတ္၍ အစြယ္ကို ေဆာင္ယူႏိုင္လိုေၾကာင္း ဆုေတာင္း၏။ စူဠသုဘဒၵါသည္
ဆုေတာင္းျပည့္ေလ၏။
မဒၵရာဇ္မင္းႀကီးသည္
မိဖရ ု ား၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို သတ္၍ အစြယ္ကို ယူရန္ ေသာဏုတၱရ မုဆိုးကို ေစလႊတ္၏။
ဟိမဝႏၲာသို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ေရာက္လာေသာ မုဆိုးသည္ အေလာင္းေတာ္ သြားေနက် လမ္းတစ္ေနရာ၌ တြင္းတူး၍ ပုန္းေန၏။ တြင္းေပၚသို႔ ဆင္မင္း ေရာက္လာလွ်င္ တြင္းထဲမွေန၍ ဆင္မင္းကို ဆိပ္လူးျမားျဖင့္ ပစ္ခြင္း၏။ ဆင္မင္းသည္
ဒဏ္ရာျပင္းထန္ေသာ္လည္း
မုဆိုးကို အမ်က္မထြက္ေပ။
ေဝဒနာကို
သည္းခံ၍
ထို႔ျပင္ မုဆိုးကို အစြယ္ျဖတ္ယူခြင့္ ေပး၏။
မုဆိုးက အစြယ္ကို မျဖတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အစြယ္ကို ျဖတ္၍လွဴ၏။ ဆင္မင္းသည္ အစြယ္ကို လွဴၿပီးေနာက္ ေသေလ၏။ ေသာဏုတၱရ မုဆိုးသည္ ဆင္မင္း၏ အစြယ္ကို စူဠသုဘဒၵါ မိဖုရားအား
ဆက္သ၏။
မိဖုရားသည္
အၿငိဳးအေတးျဖင့္
ဘုရားေလာင္းကို
သတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ျပဳမိေသာ အမွားအတြက္ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ကာ ႏွလံုးကြဲ၍ ေသရ၏။ ဖြင့္ဟျခင္း ႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ပြင့္လင္း၏။
က်ိတ္၍
ႏွီးေႏွာတိုင္ပင္ေလ့ရွိ၏။
ရင္းႏွီးသူထံ ဖြင့္ဟတတ္၏။
ၾကံစည္ေလ့
အေရးႀကီးေသာ
မရွိ။
႐ိုးသား
ကိစၥမ်ားကိုပင္
မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ႏႈတ္လံု၏။ ဓားလွ်ိဳလုပ္ေလ့မရွိ။ ရင္းႏွီးသူက
ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္လာေသာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို မေပါက္ၾကားေအာင္ ေစာင့္ထိန္း ထားႏိုင္၏။ မိမိအေၾကာင္း
မိတ္ေဆြကို
ဖြင့္ဟႏိုင္ေသာ
မိတ္ေဆြေကာင္း၏
သဘာဝႏွင့္ မိတ္ေဆြက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဖြင့္ဟလာသည့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ရမည့္ ကိစၥကို မေစာင့္ထိန္းေသာ သူယုတ္မာ၏ လကၡဏာကို ပ႑ရနာဂဇာတ္၌ အထင္အရွား ေတြ႔ရ၏။
ပ႑ရနာဂရာဇဇာတ္ ေရွးအခါက ပ႑ရနဂါးမင္းသည္ တကၠဒြန္းတစ္ေယာက္ကို ၾကည္ညိဳ ဆည္းကပ္၏။ ထိုတကၠဒြန္းသည္ သေဘၤာပ်က္၍ ကရမၸိယသေဘၤာဆိပ္သို႔ ေရာက္လာေသာ
ကုန္သည္တည္း။
သေဘၤာပ်က္၍
အဝတ္မ်ား
ဆံုး႐ံႈးရေသာ ထိုကုန္သည္ကို ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ရွိသူဟု လူတို႔က ၾကည္ညိဳၾက၏။ တစ္ေန႔ေသာ္ နဂါးတို႔ကို ဖမ္းယူ စားေသာက္ရန္ အခက္ေတြ႔ေနေသာ ဂဠဳန္မင္းသည္
နဂါးဖမ္နည္းကို
ရေသ့ထံ
ေမးျမန္း၏။
နဂါးမင္းထံမွ
စံုစမ္းေပးရန္ ေတာင္းပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္
တကၠဒြန္းသည္ ပ်က္စီး
“သင္တို႕ကို ရသနည္း”ဟု
ဖမ္းယူေသာ
ဂဠဳန္တို႔
နဂါးမင္းကို
ေမး၏။
လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ အတိုင္အပင္ျဖစ္၍ နဂါးမင္းက မေျပာဘဲေန၏။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကား ဤသို႔ ျဖစ္၏။ နဂါးတို႔သည္ ေက်ာက္ခဲႀကီးႀကီးကို ငံု၍
ဝန္ေလးေအာင္
ကိုက္ခ်ီေလ့ရွိ၏။ မသုတ္ခ်ီႏိုင္။
ျပဳထား၏။
ေက်ာက္ခဲျဖင့္
နဂါးကို
ဂဠဳန္တို႔သည္
ဝန္ေလးေသာ
သုတ္ခ်ီရန္
နဂါးတို႔ကို
နဂါးတို႔ကို
ႀကိဳးစားေသာ
ဦးေခါင္းမွ
ဂဠဳန္တို႔
ဂဠဳန္တို႔သည္
ေရနစ္ေသရ၏။ အကယ္၍
ဂဠဳန္တို႔သည္
နဂါးတို႔ကို
အၿမီးမွသုတ္ခ်ီ၍
ေအာက္သို႔
တြဲလ်ားခ်လိုက္လွ်င္ နဂါးတို႔၏ ပါးစပ္မွ ေက်ာက္ခဲမ်ား ထြက္က်လာမည္။ ထိုအခါ ေပါ့ပါးသြားေသာ နဂါးတို႔ကို ဂဠဳန္တို႔သုတ္ခ်ီႏိုင္မည္။ ဤကား နဂါးတို႔၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တည္း။
တကၠဒြန္းသည္
ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို
နဂါးမင္းထံ
အဖန္တလဲလဲ
ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္း စံုစမ္း၏။ နဂါးမင္းသည္ တကၠဒြန္းကို သူေတာ္ေကာင္း အစစ္ထင္ၿပီး ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေသာေၾကာင့္ “မည္သူ႕ကိုမွ် ျပန္မေျပာရ”ဟု ကတိေတာင္း၍ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ေျပာျပလိုက္၏။ အေယာင္ေဆာင္
တကၠဒြန္းယုတ္သည္
ကတိမတည္။
နဂါးတို႔၏
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဂဠဳန္မင္းအား ေျပာျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဂဠဳန္မင္းသည္ နဂါးကို သုတ္ခ်ီႏိုင္၏။ ေဘးေတြ႔ေသာ္လည္းမစြန္႔ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ေျမႇာက္ပင့္စား၍
မျပည့္မစံု
ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဆင္းရဲေသာ
ခ်မ္းသာေနေသာ အခါ၌
ႏွိမ့္ခ်၍
အခါ၌ ဆက္ဆံ
ေသာသူမ်ိဳး မဟုတ္။ ဆိုးတူ ေကာင္းဘက္ ဆက္ဆံႏိုင္သူမ်ိဳး ျဖစ္၏။
အခက္ေတြ႔ခ်ိန္၌ ကူညီေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို မဟာဥကၠဳသဇာတ္ႏွင့္
ကု႐ုဂၤမိဂဇာတ္တို႔၌ ေတြ႔ရ၏။ မဟာဥကၠဳသဇာတ္ ေရွးအခါက
ပစၥႏၲရာဇ္
မုဆိုး႐ြာအနီး၌
ေရအိုင္ႀကီး
တစ္အိုင္ရွိ၏။
ထိုအိုင္၏ ေတာင္ဘက္၌ သိန္းစြန္ အဖိုတစ္ေကာင္ ေန၏။ အေနာက္ဘက္၌ သိန္းစြန္မ
ေန၏။
ေျမာက္ဘက္၌
ျခေသၤ့
ေန၏။
အေရွ႕ဘက္၌
ဝန္လိုငွက္ေန၏။ ေရအိုင္အလယ္ ေျမျမင့္ရာ အရပ္၌ လိပ္တစ္ေကာင္ ေန၏။ တစ္ခါေသာ္
သိန္းစြန္အဖိုသည္
သိန္းစြန္
အမကို
မယားအျဖစ္
လုပ္ေကြ်းရန္ ေတာင္းပန္၏။ အေဆြခင္ပြန္း ရွိမွသာလွ်င္ လက္ခံမည္ဟု
သိန္းစြန္မက
ေျပာေသာေၾကာင့္
လိပ္တ႔ႏ ို ွင့္
မိတ္ေဆြဖြဲ႕၏။
သိန္းစြန္ဖိုသည္ ထို႔ေနာက္
ဝန္လိုငွက္၊
သိန္းစြန္တို႔
ျခေသၤ့၊ ျငားၾကၿပီး
သားငယ္ႏွစ္ေကာင္ ရ၏။ တစ္ညေသာ္ မုဆိုးတို႕သည္ သိန္းငွက္တို႔ကို သတ္ရန္ေရာက္လာ၏။ ထိုအခါ သိန္းဖိုသည္ အကူအညီေတာင္း၏။
မယား၏ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း မိတ္ေဆြတို႔ကို မိတ္ေဆြတို႔ကလည္း
ကူညီေသာေၾကာင့္
အႏၲရာယ္ကင္းရ၏။ မုဆိုးတို႔သည္
အလင္းေရာင္ရေအာင္
မီးဖို၍
သိန္းငွက္သိုက္ရွိရာ
ထိန္ပင္ေပၚ တက္၏။ ထိုစဥ္ ဝန္လိုငွက္က အေတာင္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္သီးျဖင့္လည္းေကာင္း ေရကို ေဆာင္ယူကာ မိးဖိုကို ၿငႇိမ္းသတ္၏။ မုဆိုးတို႔သည္
ဝန္လိုငွက္ကိုပါ
သတ္မည္ဟု
ၿငိဳး၍
မီးညႇိၾကျပန္၏။
ငွက္ကလည္း ၿငႇိမ္းသတ္ျပန္၏။ သန္းေခါင္းခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ အကူအညီ
ေတာင္းရ၏။
ဝန္လိုငွက္
လိပ္သည္
ပင္ပန္းလာ၍
ကိုယ္ကို
လိပ္ကို
ေရမွာလူးကာ
ညြန္၊
ေမွာ္တို႔ကို ယူ၍ မီးဖိုမွာ ဝပ္ကာ မီးအလင္းကို ၿငႇိမ္း၏။ မုဆိုးတို႔သည္ ႏြယ္ႀကိဳးကို ႏႈတ္ၿပီး လိပ္ကို အဝတ္ပုဆိုးျဖင့္ ရစ္ပတ္၍ ႏြယ္ျဖင့္ ခ်ည္၍ ဖမ္းၾက၏။ အားေကာင္းေသာ လိပ္သည္ မုဆိုးတို႔ကို ေရနက္ရာသို႔ ဆြဲေခၚသြား၏။ မုဆိုးတို႔သည္ ေရမွ ပင္ပန္းစြာ ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ဖန္ မီးေမႊးၾကျပန္၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ေရာက္လာ
ေသာအခါ
ျခေသၤ့မင္းသည္ ေဟာၾကား၏။
ျခေသၤ့မင္းကို လိပ္ႏွင့္
အကူအညီ
မုဆိုးတို႔သည္ ငွက္တို႔အား
ေတာင္းရ၏။
ျခေသၤ့မင္း
ေၾကာက္လန္႔
ထြက္ေျပးၾက၏။
မိတ္ေဆြ
ဖြဲ႔ျခင္း၏အက်ိဳးကို
ကု႐ုဂၤမိဂဇာတ္ ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္း သမင္မင္းသည္ လိပ္၊ ေခါက္ရွာငွက္တို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြ ဖြဲ႔၏။ တစ္ခါေသာ္ သမင္မင္းသည္ ေက်ာ့ကြင္းမွာ မိ၏။ ထိုအခါ
လိပ္ႏွင့္
သားေရေက်ာ့ကြင္းကို
ငွက္တို႔က
ကူညီၾက၏။
ကိုက္ျဖတ္၏။
လိပ္သည္
ေခါက္ရွာငွက္သည္
အိမ္မွ
ထြက္လာေသာ မုဆိုးကို မ်က္ႏွာမွာ အေတာင္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္၍ တားျမစ္၏။ ေခါက္ရွာငွက္သည္ လိပ္ထံေျပး၍
မိုးလင္းခ်ိန္၌
သတင္းေပးရ၏။
မုဆိုးကို
ထိုအခါ
မတားျမစ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ
သားေရေက်ာ့ကြင္းသည္
တစ္လြန္းသာ က်န္ေတာ့၏။ လိပ္၏ သြားတို႔လည္း ေႂကြလုလု ျဖစ္လာ၏။ သမင္မင္းသည္ မုဆိုး လာသည္ ကိုျမင္လွ်င္ သားေရႀကိဳးကို ႐ုန္းျဖတ္ကာ ေတာသို႔ဝင္ေျပး၏။ အားနည္းေနေသာ လိပ္ကိုကား မုဆိုးက ေကာက္ယူ၍ အိပ္မွာထည့္ၿပီး သစ္ငုတ္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္၏။
ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ လိပ္အဖမ္းခံရသည္ကို ျမင္ေသာ သမင္သည္ အားနည္း
ဟန္ျပဳ၍
မုဆိုးကို
ကိုယ္ေရာင္ျပကာ
ေတာနက္ရာသို႔
ေခၚသြား၏။ မုဆိုးကို ေသြးေဆာင္လွည့္စားကာ မ်က္ေခ်ျဖတ္၍ လိပ္ထံ ျပန္လာ၏။ သစ္ငုတ္မွာ ခ်ိတ္ထားသာ မုဆိုး၏ အိပ္ကို ဦးခ်ိဳျဖင့္ ခ်ိတ္ယူ၍ လိပ္ကိုကယ္၏။ ထို႔ေနာက္ သမင္မင္းသည္ ငွက္ႏွင့္လိပ္တို႔ကို ဆံုးမစကား ေျပာၿပီး မုဆိုး၏ အႏၲရာယ္မွ လြတ္ရာသို႔ သြားၾက၏။
ဆင္းရဲေသာ္လည္းမႏွိမ္ခ်ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္
အသားစီးရမွ
ေပါင္းသင္းသူမဟုတ္။
ဂုဏ္ရွိမွ ခ်ဥ္းကပ္သူ မဟုတ္။ ဆင္းရဲနိမ့္က်ေသာ မိတ္ဖက္ကိုေသာ္လည္း မႏွိမ္မခ် ကိုယ္ႏွင့္ ထပ္တူ ခ်ီးေျမႇာက္ႏိုင္သူ၊ ေဖးမ ကူညီသူ ျဖစ္၏။ ဆင္းရဲေသာ မိတ္ေဆြကို ခ်ီးေျမႇာက္ရာ၌ ကာဠကဏၰိဇာတ္ေတာ္လာ အနာထပိဏ္ သူေဌးသည္ အတုယူေလာက္သူ ျဖစ္၏။ ကာဠကဏၰီဇာတ္ ကာဠကဏၰီသည္
အနာထပိဏ္
သူေဌး၏
မိတ္ေဆြျဖစ္၏။
ကာဠကဏၰီႏွင့္ အနာထပိဏ္တို႔သည္ ငယ္ေဖာ္ကစားဖက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အတူ ပညာသင္ယူဖက္လည္း ျဖစ္ၾက၏။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အနာထပိဏ္ ခ်မ္းသာခ်ိန္၌ ကာဠကဏီၰသည္ ဆင္းရဲေန၏။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္
အနာထပိဏ္သည္
အိမ္မွာေခၚထား၍
ဆင္းရဲေနေသာ
ေစာင့္ေရွာက္၏။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို
ကာဠကဏၰီသည္
အနာထပိဏ္
သူေဌး၏ ဥစၥာတို႔ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးရ၏။ တစ္ခါေသာ္ အနာထပိဏ္သည္ မိမိအပိုင္စားရေသာ ႐ြာသို႔သြားစဥ္ ကာဠကဏၰီကို အိမ္ေစာင့္ထားခဲ့၏။ အနာထပိဏ္မရွိဟု သတင္းၾကားေသာ သူခိုးတို႔သည္ လက္နက္ကိုယ္စီျဖင့္ အနာထပိဏ္၏ အိမ္ကို ဝိုင္းရံၾက၏။ ကာဠကဏၰီသည္
ခိုးသူတို႔
ေရာက္လာသည္ကို
သိ၍
အိမ္ထဲ၌
လူမ်ားရွိေနဟန္ ျပဳ၏။ “ခ႐ုသင္းမႈတ္ေလာ့၊ စည္တီးေလာ့” စသည္ျဖင့္ အိမ္တြင္း၌
ပြဲသဘင္
က်င္းပေနဟန္ေဆာင္၏။
ခိုးသူတို႔သည္
အထင္မွားကာ
လက္နက္တို႔ကိုစြန္႕၍
ေျပးၾက၏။
မိတ္ေဆြေကာင္း
ကာဠကဏၰီေၾကာင့္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ ပစၥည္းမ်ား မဆံုး႐ံႈးရျခင္း ျဖစ္၏။ ဆင္းရဲေသာမိတ္ေဆြကို မႏွိမ့္ခ်ဘဲ ကူညီသင့္ေၾကာင္း၊ ထိုမိတ္ေဆြက ျပန္လည္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေၾကာင္း ဤဇာတ္ေတာ္၌ ထင္ရွား၏။ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္ျခင္း၊ ႏွလံုးကိုပြားေစျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ကိုယ္ႏႈတ္ သိမ္ေမြ႔၍ စိတ္ထားလည္း ႏူးညံ့ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္သူ ျဖစ္ေပသည္။ မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့
သူ႔ကို
ေစသူပင္
ေတြ႕ျမင္လိုက္ရလွ်င္
ျဖစ္၏။
သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္
စိတ္ခ်မ္းသာရေသာေၾကာင့္ ေတြ႔ခြင့္ဆံုခြင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနရသူ ပင္ျဖစ္၏။ ဘဝါဘဝက
ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ မလိုေသာ
ခ်ဖူးေသာေရစက္
ခ်စ္ခင္
သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ပႏၷက္ဖူးေသာ
ျမတ္ႏိုးအပ္သူမ်ားသည္ ျဖစ္ၾက၏။
တစ္ခါ
သစၥာေၾကာင့္
အထူးမိတ္ဖြဲ႔စရာ
ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္
တစ္သက္တာအတြက္ ယံုၾကည္ရေသာ လက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္လာႏိုင္၏။ ေရွးေရွးေသာ ဘဝအဆက္ဆက္က ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသူကို ေတြ႔လိုက္ သည္ႏွင့္
ေမတၱာသက္ဝင္
ခ်စ္ခင္တတ္ေၾကာင္း
သာေကတဇာတ္ျဖင့္
ထင္ရွားေစအပ္၏။ သာေကတဇာတ္ တစ္ခါေသာ္
ဘုရားရွင္သည္
သံဃာေတာ္မ်ား
ျခံရံလ်က္
သာေကတျမိဳ႕သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ပုဏၰားအိုတစ္ေယာက္သည္
ဘုရားရွင္၏
ေျခဖျမက္တို႔ကို
ကိုင္၍
“ခ်စ္သား.....
သားတို႔မည္သည္
မိအိုဖအိုကို လုပ္ေကြ်းရ၏။ သင့္မိခင္ကို ၾကည့္ရန္လိုက္ခဲ့ေလာ့”ဟု ဆို၍ ဘုရားရွင္ကို သူ႔အိမ္သို႔ ပင့္သြား၏။ အိမ္ေရာက္ေသာ္ ပုေဏၰးမသည္လည္း ဘုရားရွင္ကို သားကဲ့သို႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံ၍
ငိုေႂကြး၏။
သင္တို႔အစ္ကိုကို
ရွိခိုးေလာ့ဟုဆိုကာ
သားသမီးတို႔ကိုလည္း ဘုရားရွင္အား
ေခၚ၍
ရွိခိုးေစ၏။
ပုဏၰားလင္မယားတို႔သည္ စိတ္အလို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ အလွဴႀကီး ေပး၏။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေသာ
ဘုရားရွင္သည္
ဇရာသုတ္ကို
ေဟာေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ “ပုဏၰားလင္မယားကား ေရွးဘဝငါးရာစီ၌ ငါ၏ အမိ၊
အဘ၊
မိေထြး၊
လင္မယားတို႔၏
ဘေထြး၊
လက္၌
မိႀကီး၊
ဘႀကီး
ဘဝေထာင့္ငါးရာစီ
ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီ။
ငါ
ဘဝသံုးေထာင္ကို ျပ၍ အတိတ္ဇာတ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။ “ေရွးဘဝက
ခ်စ္ခင္ကြ်မ္းဝင္ဖူးသူကို
ပုဏၰား
ႀကီးျပင္းခဲ့ရၿပီ”ဟု
ေတြ႔ရလွ်င္
ျမင္ျမင္ခ်င္း
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ ၾကည္ညိဳ၏”ဟု ေဟာေတာ္မူေလသည္။ မိသားစုအတြင္း ထားရွိေသာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အေပါင္းအသင္းတို႔အေပၚ ေပမမည္၏။
ထားရွိေသာ
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယက္
ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းတို႔သည္
မခြဲႏိုင္
မခြာရက္ျဖစ္ေအာင္
တုပ္ေႏွာင္တတ္ေသာေၾကာင့္ သံေယာဥ္ႀကိဳး ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ တရားကိုယ္အားျဖင့္ အပါယ္ခ်ႏိုင္သည့္ တဏွာေလာဘပင္ ျဖစ္၏။ ေဂဟႆိတေပမ အပါယ္ခ်ႏိုင္ေသာ္လည္း
တဏွာသည္
သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ဆိုလွ်င္
ကုသိုလ္ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္
ေနာက္ဆုတ္ေပးရ၏
အပါယ္မခ်ႏိုင္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္
ကုသိုလ္မွီရာ
ရွိသူသည္
ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈေၾကာင့္ အပါယ္မက်။ ေက်ာက္တံုး
ေက်ာက္ခဲသည္
ေရမွာ
နစ္ျမဳပ္တတ္ေသာ္လည္း
ေလွသေဘၤာတို႔၌ တည္၍ ေရေပၚမွာ ေမ်ာႏိုင္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပသည္။ အျပန္အလွန္
ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသူမ်ားသည္
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ
အေထာက္အပံ့ယူ၍ အပါယ္မက်ဘဲ ဘဝဆက္တိုင္း ေပါင္းဆံုႏိုင္ ၾက၏။ ဘဝအဆက္ဆက္ အတူေပါင္းခဲ့ရသူတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးၾက၍ ေနာက္ေနာက္ဘဝ၌လည္း အတူျဖစ္လိုၾကေၾကာင္း ပထမ သမဇီဝီသုတ္၌ ေတြ႔ရ၏။ ပထမသမဇီဝီသုတ္ ဘုရားရွင္သည္
ေဘသကာဠေတာ၌
သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္
တစ္ေန႔သ၌ နကုလပိတာမည္ေသာ သူႂကြယ္အိမ္သို႔ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ
သူႂကြယ္က
ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ တစ္ေယာက္ကို မျပစ္မွားဖူးပါ။
“တပည့္ေတာ္သည္
သိမ္းပိုက္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္
နကုလမာတာကို
နကုလမာတာကို
ထိုအခါမွစ၍ မဆိုထားဘိ
ယခုဘဝမွာလည္း
အျခား စိတ္ႏွင့္ပင္
အျမဲၾကည့္ေနခ်င္
ပါသည္။ သံသရာမွာလည္း အျမဲ ျမင္လိုပါသည္။ ”ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုစကားကို
ၾကားလွ်င္
“တပည့္ေတာ္မသည္
နကုလပိတာ၏
ကိုယ္ထိလက္ေရာက္
မဆိုထားဘိ
လိုက္ခဲ့ရပါသည္။
ထိုအခါမွစ၍
နကုလမာတာကလည္း အိမ္သို႔
ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္
အျခားတစ္ေယာက္ကို
စိတ္ႏွင့္ပင္
မျပစ္မွားဖူးပါ။
နကုလပိတာကို
ယခုဘဝမွာလည္း
အျမဲ
ၾကည့္ေနခ်င္ပါသည္။
သံသရာမွာလည္း အျမဲ ျမင္လိုပါသည္။”ဟု အားက်မခံ ျပန္ေလွ်ာက္၏။ ထိုသမီးခင္ပြန္းတို႔ကို ဘုရားရွင္က “ယခုဘဝ၌ ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ ၾကည္ျဖဴျမတ္ႏိုးၾကေသာ
ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္
ေနာက္ေနာင္ဘဝ၌လည္း
မကြဲမကြာ ျဖစ္လိုၾကလွ်င္ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာတို႔ တူညီၾကရမည္ ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ေလးစားထိုက္ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္
သီလ၊
သမာဓိ၊
ပညာ
ဂုဏ္ရွိန္ဝါ
ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ေလးစားထိုက္သူပင္ ျဖစ္၏။ အေပါင္းအသင္းကို ဂုဏ္ေၾကာင့္လည္း ေလးစားအပ္၏။ ကိုယ့္ကို ေလးစားေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုျပန္၍ ေလးစားရသည္လည္း ရွိ၏။ ေန႔စဥ္ဘဝ လူမႈဆက္ဆံေရး၌ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈသည္ အေရးပါ၏။ အျပန္အလွန္
ေလးစားတတ္၍
ေလးစားစရာ
ေကာင္းေသာ
မိတ္ေဆြမ်ား အေၾကာင္းကို တိတၱိရဇာတ္၌ ေတြ႔ႏိုင္၏။ တိတၳိရဇာတ္ ေရွးအခါက
ခါ၊
ေမ်ာက္၊
ဆင္ဟူေသာ
မိတ္ေဆြသံုးဦးသည္
ဟိမဝႏၲာအရပ္၌ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ကို အမွီျပဳ၍ ေနၾက၏။ ၎တို႔သည္ ႀကီးျမတ္သူကို ၎တို႔မွီခိုရာ ဆံုးျဖတ္ၾက၏။
အခ်င္းခ်င္း
အ႐ိုအေသျပဳရန္ ေညာင္ပင္ကို
မ႐ိုေသၾကကုန္။
တစ္ေန႔ေသာ္
အခ်င္းခ်င္း
သေဘာတူၾက၏။
အမွတ္အသားျပဳ၍
အသက္အ႐ြယ္ကို
ဆင္သည္ ငယ္စဥ္အခါက ေညာင္ပင္ကို ေပါင္ျဖင့္ ခြ၍ သြားဖူး၏။ ဆင္ ငယ္စဥ္က ေညာင္ပင္သည္ အေတာ္အတန္ ႀကီးေနၿပီ ျဖစ္၏။ ေမ်ာက္သည္ ငယ္စဥ္အခါက ေညာင္ပင္၏ အၫြန္႔ကို ထိုင္ေနရင္း
ကိုက္စားဖူး၏။ ေမ်ာက္ ငယ္စဥ္အခါက ေညာင္ပင္သည္ ေပါက္ခါစသာ ရွိေသး၏။
ခါ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ေညာင္ပင္ မရွိေသးေပ။ ခါသည္ အျခားအရပ္မွ ေညာင္သီးကို စား၍ ထိုအရပ္၌ မစင္စြန္႔၏။ ခါ၏ မစင္ႏွင့္ ပါလာေသာ ေညာင္ေစ့သည္ အပင္ေပါက္၍ ထိုေညာင္ပင္ ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခါသည္ ပဋိသေႏၶအားျဖင့္ အႀကီးဆံုးျဖစ္၍ ဆင္သည္ အငယ္ဆံုးျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္
ဆင္ႏွင့္
ေမ်ာက္တို႔က
ခါကို
႐ိုေသ
လုပ္ေကြ်းၾက၏။ ထိုသတၱဝါတို႔ ေသလြန္ေသာ္ နတ္ျပည္လားၾက၏။ ဆံုးမတတ္ျခင္း ႏွင့္ ဆံုးမခံႏိုင္ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ အေတြးအေခၚ ရွိ၍ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လမ္းညႊန္းတတ္သူ၊ သြန္သင္ဆံုးမ တတ္သူပင္ ျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သူ
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
စိတ္ေနသေဘာထား အမွားကို
ကန္႔ကြက္၍ျဖစ္ေစ၊
အမွန္ကို ညႊန္ျပ၍ျဖစ္ေစ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ဆံုးမသည္ကိုလည္း ခံယူႏိုင္သူပင္ ျဖစ္၏။ အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ
ပညာရွိ
သူေတာ္ေကာင္း၏
ဆံုးမစကား
တစ္ခြန္းသည္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္၏။ ဆံုးမတတ္ျခင္း ႏွင့္
အဆံုးမ ခံႏိုင္ျခင္းတို႔သည္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း လကၡဏာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဆံုးမစကားသည္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေၾကာင္း ျဖစ္၏။ စူဠေသ႒ိဇာတ္ေတာ္လာ ဘုရားေလာင္း
ဆင္းရဲသား
ပညာရွိ၏
တစ္ေယာက္သည္
စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္
ေလးလအတြင္း
အသျပာႏွစ္သိန္း ခ်မ္းသာခဲ့ဖူး၏။ စူဠေသ႒ိဇာတ္ ေရွးအခါက
စူဠေသ႒ိမည္ေသာ
ဘုရားေလာင္း
အတိတ္နိမိတ္ကို
နားလည္၏။
တစ္ေန႔ေသာ္
အခစားဝင္ေသာ
သူေဌးသည္
လမ္းခရီး၌
ေတြ႕၏။
ထိုအခိုက္
ဤႂကြက္ေသကို
နကၡတ္ကို
အရင္းျပဳ၍
သူေဌးသည္
ဗာရာဏသီ
မင္းႀကီးထံ
ႂကြက္ေသတစ္ေကာင္ကို
တြက္ခ်က္၍
“ပညာရွိသူသည္
သားမယားကို
ေမြးျမဴႏိုင္ပါလိမ့္မည္”
ဆင္းရဲသား
တစ္ေယာက္သည္
ဟုေျပာ၏။ ထိုစကားကိုၾကားေသာ ႂကြက္ေသကို
ေကာက္ယူ၍
ေဈး၌
ေၾကာင္စာအျဖစ္
ေရာင္းလိုက္ရာ
တင္လဲခဲ
ဝယ္ယူ၏။
ထို႔ေနာက္
ပန္းသည္တို႔ကို
တင္လဲ
အသျပာ တစ္ခ်င္ေရြးရ၏။ ထိုအသျပာျဖင့္ ေတာမွျပန္လာေသာ ေပး၍
ေရတိုက္၏။
ထိုပန္းတို႔ကိုေရာင္း၍
ပန္းသည္တို႔က
သူ႔ကို
တင္လဲဝယ္ျပန္၏။
အနည္းငယ္စီ
ပန္းတစ္ဆုပ္စီ တင္လဲႏွင့္
ေပးခဲ့၏။
ေရအိုးတို႔ကို
ယူေဆာင္၍ ပန္းသည္တို႔ကို ေရွးနည္းအတိုင္း ျပဳစု၏။ ပန္းသည္တို႔က
တစ္ဝက္ခူးျပီးေသာ ပန္းတို႔ကိုေပး၏။ ထိုပန္းတို႔ကို ေရာင္း၏။ ဤသို႔လွ်င္ ဆင္းရဲ သားသည္ မၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္း အသျပာ ရွစ္က်ပ္ရ၏။
ေလမိုးက်ေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္၊
တစ္ေန႔သ၌
မင္းဥယ်ာဥ္
သစ္ကိုင္းေျခာက္တို႔
ေႂကြက်၏။
အတြင္းဝယ္ ဆင္းရဲသားသည္
ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကို ခြင့္ေတာင္းကာ သစ္ရြက္ေျခာက္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္တို႔ကို ရွင္းလင္း သုတ္သင္၏။ ကစားေနၾကေသာ ကေလးတို႔ကို တင္လဲေကြ်းကာ လုပ္အားေပးေစ၏။
ထင္းသစ္ရြက္တို႔ကို
ဥယ်ာဥ္တံခါးမွာ
စုပံုေစ၏။
ထိုထင္းတို႔ကို မင္း၏ အိုးထိန္းသည္ထံ ေရာင္းလိုက္ရာ အသျပာတစ္ဆယ့္ ေျခာက္က်ပ္ႏွင့္ အိုးငါးလံုးရ၏။ ဤသို႔
အသျပာ
ႏွစ္ဆယ့္ေလးက်ပ္
ရလာ၏။
ထို႔ေနာက္
ျမက္ရိတ္သမားတို႔ကို ၿမိဳ႕တံခါးမွ ၾကိဳ၍ ေရတိုက္၏။ ျမက္ရိတ္ သမားတို႔က ေက်းဇူးတံု႔ျပန္လိုၾက၏။
သို႔ေသာ္
တားျမစ္ရ၏။
ထို႔ေနာက္
အခ်ိန္မတန္
ဆင္းရဲသားသည္
ေသးေသာေၾကာင့္
ကုန္းေၾကာင္းအမႈေဆာင္သူ၊
ေရေၾကာင္း အမႈေဆာင္သူ မင္းမႈထမ္းတို႔ႏွင့္
ရင္းႏွီး၏။
ကုန္းေၾကာင္း
အမႈေဆာင္သူတို႔ထံမွ ျမင္းကုန္သည္ ငါးရာ လာလိမ့္မည္ဟု ၾကားသိရေသာ ဆင္းရဲသားသည္ ျမက္ရိတ္သမားတို႔ ထံမွ ျမက္တစ္စည္းစီ ေတာင္း၏။ ထို႔ျပင္
သူ႔အရင္ဦး၍
မည္သူ႔ကိုမွ်
ျမက္မေရာင္းရန္လည္း
ေတာင္းပန္
ထား၏။ ထိုအခါ ျမင္းကုန္သည္တို႔သည္ ျမိဳ႕၌ ျမင္းစာ မရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားထံမွ အသျပာ တစ္ေထာင္ျဖင့္ ျမက္ဝယ္ရ၏။
ဤသို႔စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ဆင္းရဲသားသည္
ေလးလအတြင္း မွာပင္ အသျပာႏွစ္သိန္း ခ်မ္းသာလာ၏။ ဤဇာတ္ေတာ္၌ ခ်မ္းသာခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။
ဆင္းရဲသားသည္ သို႔ေသာ္
ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးပမ္းမႈျဖင့္
ဘုရားေလာင္း၏
တန္ဖိုးရွိေသာ
စကားသည္ သူ႔ဘဝ ေျပာင္းလဲရန္ အဓိကက်ေသာ အေၾကာင္းရင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ဘုရားေလာင္းသည္ ဆင္းရဲသားကို တိုက္႐ိုက္ရည္ရြယ္၍ အၾကံေပး ဆံုးမခဲ့သည္
မဟုတ္။
ပါးနပ္ေသာ
ဆင္းရဲသားက
အခြင့္အေရးကို
အရယူခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ တိုက္႐ိုက္ မဆိုေသာ္လည္း ပညာရွိတို႔၏ စကားသည္
အသံုးခ်တတ္သူအတြက္
အသံုးက်
လွေပသည္။
က်ိဳးေၾကာင္းျပ၍ ဆံုးမေသာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း သူေတာ္ေကာင္း တို႔၏
စကားသည္
အဘယ္မွာ
အက်ိဳးမရွိဘဲ
ေနမည္နည္း။
မုခ်
အက်ိဳးရွိသည္သာတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆံုးမစကား ေျပာၾကားတတ္ျခင္းကို မိတ္ေဆြေကာင္း
လကၡဏာအျဖစ္
ျဖစ္ေပသည္။
ေျမာ္ျမင္တတ္သိသူ
ဘုရားရွင္
ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္း
မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔က
တာဝန္သိသိ
ဆံုးမပါေသာ္လည္း ထိုဆံုးမမႈကို လက္မခံလွ်င္ နစ္နာပ်က္စီးတတ္ေၾကာင္း ေအာက္ပါ ဇာတ္ေတာ္မ်ား၌ ထင္ရွား၏။ ဒုဗၺစဇာတ္ ေရွးအခါက သင္ယူ၍ လွံေလးစင္းကို
ဘုရားအေလာင္းသည္
ဆရာႏွင့္အတူ ခုန္ႏိုင္၏။
သူရာယစ္မူးေနေသာ
လွံခုန္ေသာ
လွည့္လည္သြား၏။ တစ္ခါေသာ္
ဆရာသည္
ဆရာႀကီးသည္
ရြာငယ္တစ္ခု၌
လွံငါးစင္ကို
အတတ္ကို
ခုန္ရန္
ပညာျပ၏။ စီစဥ္၏။
ဘုရားေလာင္းက ေလးစင္းသာခုန္ရန္ ေျပာ၏။ ဘုရားေလာင္း၏ စကားကို နားမေထာင္ဘဲ လွံငါးစင္းကိုခုန္ေသာ လွံဆရာသည္ လွံစူး၍ေသရ၏။
ေဝဒဗၺဇာတ္ ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္းသည္ ေဝဒဗၺမႏၲာန္ကိုတတ္ေသာ ပုဏၰား တစ္ေယာက္ထံ၌ ပညာသင္ယူ၏။ ဆရာပုဏၰားသည္ နကၡတ္မြန္းတည့္ခ်ိန္၌ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္၍ မႏၲာန္ကိုရြတ္ၿပီး ရတနာမိုး ရြာေစႏိုင္၏။ တစ္ခါေသာ္ အမႈကိစၥျဖင့္ ေစတတိုင္းသို႔သြားေသာ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္သည္
လမ္းခရီး၌
ခိုးသူဖမ္းဆီးျခင္း
တပည့္ကို
လႊတ္လိုက္၏။
ခံရ၏။
ခိုးသူတို႔သည္
တပည့္သည္
ဆရာကို
ေရြးထုတ္ရန္ ဥစၥာသြားယူရ၏။ ဘုရားေလာင္းသည္
“ယေန႔
ဥစၥာမိုး
ရြာေစတတ္ေသာ
နကၡတ္ထြန္းလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မႏၲာန္စြမ္း ျဖင့္ဥစၥာမိုး မရြာပါေစႏွင့္”ဟု ဆရာကို မွာၾကား၍ ဆရာကို ေရြးရန္ ဥစၥာ သြားယူ၏။
သို႔ေသာ္ ခိုးသူတို႔လက္၌ ဆင္းရဲမေနလိုေသာ ဆရာသည္ မႏၲာန္ျဖင့္
ဥစၥာမိုးရြာေစ၍ ခိုးသူတို႔ကို ဥစၥာေပးကာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့၏။ ထို
ခိုးသားငါးရာတို႔ကို
အဖမ္းခံရေသာ
ခိုးသားတို႔က
အျခား
ခိုးသားငါးရာက
“ဥစၥာလိုလွ်င္
ဖမ္းဆီးျပန္၏။
ပုဏၰားကို
ဖမ္းပါ”ဟု
လမ္းညႊန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပုဏၰားသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ အဖမ္းခံရ၏။ ထိုအခါ နကၡတ္ထြန္းရန္
တစ္ႏွစ္
ေစာင့္ရမည္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
မႏၲာန္စြမ္း
မျပႏိုင္ေသာ ပုဏၰားကို ခိုးသူတို႔က အမ်က္ထြက္၍ သတ္ပစ္လိုက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ သတ္ျဖတ္ၾကရာ တစ္ေယာက္က
ခိုးသူႏွစ္အုပ္စုသည္ ႏွစ္ေယာက္ ဥစၥာကို
သာက်န္၏။
ေစာင့္ေနခဲ့၍
ထမင္းခ်က္ရန္ သေဘာတူ၏။
အခ်င္းခ်င္း
တိုက္ခိုက္
ထိုႏွစ္ေယာက္သည္
တစ္ေယာက္က
ရြာသို႔သြား၍
ဥစၥာေစာင့္ရန္
တာဝန္က်ေသာ
ခိုးသူသည္
ရြာမွျပန္လာေသာ
ထမင္းခ်က္သမား ခိုးသူကို ဓားႏွင့္ ခုတ္သတ္လိုက္၏။ တစ္ေယာက္တည္းသာ
ခိုးသူသည္
အသင့္ရွိေနေသာ
အဆိပ္သင့္ေသ၏။ ျဖစ္၏။
ထမင္းထုပ္ကို
ထမင္းခ်က္သမား
ထမင္းထဲ၌
က်န္ေတာ့ေသာ စားေသာက္၍
ခိုးသူသည္လည္း
အဆိပ္ထည့္ထားခဲ့သည္။
အႀကံသမား ခိုးသူအားလံုး
ေသၾကေသာအခါ ပိုင္ရွင္မဲ့ ဥစၥာတို႔သာ က်န္ခဲ့၏။ ထိုအခါ
ဆရာကိုေ႐ြးရန္
ဥစၥာယူ၍
ျပန္လာေသာ
ဘုရားေလာင္းသည္ ဥစၥာအားလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း ရ၏။ ဤဇာတ္ေတာ္၌ တပည့္လိမၼာ၏
ဆရာပုဏၰားသည္
စကားေကာင္းကို
ဘုရားေလာင္းျဖစ္ေသာ
မလိုက္နာေသာေၾကာင့္
ေသရျခင္း
ျဖစ္၏။ သခၤဓမဇာတ္ ဘုရားေလာင္း ခ႐ုသင္းသည္ႏွင့္ ဖခင္တို႔သည္ ဗာရာဏသီျပည္ နကၡတ္သဘင္၌ ခ႐ုသင္းမႈတ္ျခင္းျဖင့္ ဥစၥာမ်ားစြာ ရခဲ့၍ အိမ္ျပန္လာၾက၏။ အျပန္ခရီး၌ ဘုရားေလာင္းသည္
ခိုးသူရွိေသာ ခ႐ုသင္းကို
ေတာကို
ျဖတ္ၾကရ၏။
ထိုစဥ္
မႈတ္ေသာ
ဖခင္ကို
အဆက္မျပတ္
တားျမစ္၏။ တားျမစ္မရေသာေၾကာင့္ ခ႐ုသင္းသံကို ၾကားေသာ ခိုးသူမ်ား ေရာက္လာၿပီး ဥစၥာမ်ားကို လုယူသြား၏။ စကားကို
မလိုက္နာသူေၾကာင့္
ဆံုးမတတ္ေသာ
ေဘးေတြ႔ရတတ္ေၾကာင္း ဤဇာတ္ေတာ္၌ ထင္ရွား၏။
ပညာရွိတို႔ပါ
ေဘရိဝါဒကဇာတ္ ေရွးအခါက ဗာရာဏသီျပည္
ဘုရားေလာင္းစည္သည္ႏွင့္ နကၡတ္သဘင္၌
စည္တီး၍
သားျဖစ္သူတို႔သည္ ဥစၥာမ်ားစြာ
ရခဲ့၏။
ဗာရာဏသီမွ အျပန္ခရီး၌ သားျဖစ္သူသည္ စည္ကို အဆက္မျပတ္ တီး၏။ ဖခင္က ခရီးသြားေသာ မင္း၏ စည္ေတာ္ကဲ့သို႔ နား၍နား၍ တီးရန္ ဆံုးမ၏။ ခိုးသူတို႔သည္ ထြက္ေျပးၾက၏။ မင္းစည္မျဖစ္ႏိုင္ဟု
စည္သံၾကား၍ ထို႔ေနာက္
မင္းစည္ဟု
ထင္ေသာေၾကာင့္
အဆက္မျပတ္တီးေသာ
ဆင္ျခင္၍
ျပန္လာၾက၏။
စည္ကား
စံုစမ္းေသာအခါ
စည္သည္သားအဖကို ေတြ႔၍ ထိုသားအဖ၏ ဥစၥာတို႔ကို လုယူလိုက္ၾက၏။ ဤဇာတ္ေတာ္၌လည္း
စကားနားမေထာင္
သူႏွင့္အတူ
ဆံုးမတတ္သူပါ ေဘးေတြ႔ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သကဲ့သို႔
ဆံုးမတတ္ျခင္းသည္
မိတ္ေဆြေကာင္း၏
ဂုဏ္အဂၤါ
ဆံုးမစကားကို လိုက္နာျခင္းသည္လည္း မိတ္ေဆြေကာင္း
လကၡဏာပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏။ တရားစကား ေျပာၾကားတတ္ျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အက်ိဳးရွိေသာ စကားကိုသာ ေျပာဆို၏။
စီးပြားဥစၥာ
တိုးပြားေၾကာင္း
ျဖစ္သည့္
အႏွစ္သာရရွိေသာ
စကားကို
ေျပာဆိုႏိုင္၏။ သံသရာဝဋ္မွ ထုတ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ သစၥာတရားကိုလည္း ေဟာျပႏိုင္၏။
တရားစကား
ေဟာၾကားတတ္ေသာ
ေပါင္းခြင့္ရျခင္းသည္
ႀကီးပြား
ေလာကီအက်ိဳးျဖစ္ေစ
မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္
ခ်မ္းသာေၾကာင္း
ေလာကုတၲရာအက်ိဳးျဖစ္ေစ
ျဖစ္၏။
ပတ္ဝန္းက်င္၏
ေထာက္ပံ့မႈ မိတ္ေဆြတို႔၏ ကူညီမႈ ရမွသာ သိသိသာသာ တိုးပြားႏိုင္၏။ ပဥၥဝဂၢီ
ငါးဦးတို႔မွ
အစ
သုဘဒၵပရဗိုဇ္
အဆံုး
ကြ်တ္တမ္းဝင္သူ
အားလံုးတို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ားကို တိုက္႐ိုက္ေစ တစ္ဆင့္ျဖစ္ေစ ကြ်တ္တမ္း
နာယူခဲ့ၾကရ၏။ ဝင္ခဲ့သူမ်ားသည္
တရားေတာ္မ်ားကို
နာယူခဲ့ၾကရ၏။
ကြ်တ္တမ္းဝင္လိုသူမ်ား ေဃာသပစၥယဟူေသာ
သာသနာေတာ္
တစ္ေလွ်ာက္လံုး
ပရိယတၱိဓမၼ
အက်င့္လမ္းညႊန္
သာသနာ
မကြယ္မခ်င္းလည္း
တရားနာရေပမည္။
သူတစ္ပါးေဟာေသာ
တရားကို
ပရေတာ-
မနာရလွ်င္
(ေရးေသာစာကို မဖတ္ရလွ်င္)၊ က်င့္နည္းမသိလွ်င္ ကၽြတ္တမ္း မ၀င္ႏိုင္ေပ။ ေလာကုတၱရာ တရားထူး ရေရးအတြက္ သူေတာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြကို မွီခိုရ၏။ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါတို႔မွ တစ္ပါး သူေတာ္ေကာင္းတရား မနာယူရဘဲ မဂ္ဖိုလ္ရသူဟု မရွိႏိုင္ေပ။ သာဝကဘာသိတ
တရားေတာ္မ်ားသည္လည္း
ဗုဒၶဘာသိတ
တရားေတာ္မ်ား ကဲ့သို႔ပင္ နာယူသူကို ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ ေစႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ေလးနက္ေသာ
တရားစကား
ေဟာၾကားတတ္သူကို
မွီခိုဆည္းကပ္ရမည့္ မိတ္ေဆြဟု ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့၏။
မေလ်ာ္သည္ကို မတိုက္တြန္းျခင္း မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔သည္
ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္
လုပ္ေလ့မရွိ။
မျပဳသင့္ေသာကိစၥ မေျပာသင့္ေသာစကား မရွိသင့္ေသာ အယူအဆတို႔မွ တားျမစ္ေပးတတ္၏။ မေလ်ာ္ေသာကိစၥကို
တားျမစ္၍
အျပဳသေဘာ
ဆံုးမတတ္ေသာ
မိတ္ေဆြေကာင္း၏ လကၡဏာကို မဟာသုတေသာမဇာတ္၌ အထင္အရွား ေတြ႔ရ၏။ မဟာသုတေသာမဇာတ္ ေရွးအခါက ဗာရာဏသီမင္းသည္ အမဲဟင္းမပါဘဲ ပြဲေတာ္မတည္ေပ။ တေန႔ေသာ္ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အမဲသားကို ေခြးစားသြား၏။ ဥပုသ္ေန႔
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေနာက္ထပ္
အမဲသား
မရႏိုင္ေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ စားဖိုသည္သည္ သုသာန္မွ လူသားကိုယူ၍ ေကာင္းမြန္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ကာ မင္းအား ဆက္သ၏။ ဘီလူးျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ
မင္းႀကီးသည္
ထိုအခါမွစ၍
လူသားကို
စြဲမက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စံုစမ္းေမးျမန္း၍ အျဖစ္မွန္ကို သိရေသာအခါ လူသားကိုသာ ဆက္သရန္ စားေတာ္ကဲအား တိတ္တဆိတ္ အမိန္႔ေပး၏။ စားေတာ္ကဲသည္ အသားကို
ေႏွာင္အိမ္မွ
မင္းအတြက္
အျပစ္သားတို႔ကို
ခ်က္ျပဳတ္၏။
မင္းမိန္႔ျဖင့္
ေႏွာင္အိမ္မွ
သတ္၍
လူကုန္ေသာ္
အသျပာထုပ္ကို လမ္းခရီးမွာ ခ်ထား၍ ေကာက္ယူသူကို ေစာင့္ဖမ္းကာ
ခိုးသူဟု စြပ္စြဲ၍ သတ္၏။ အသျပာထုပ္ကို လမ္းခရီးမွာ ေတြ႔ရေသာ္လည္း မ်က္ကြယ္ျပဳ၍
ေရွာင္သြားၾကေသာအခါ
ညသန္းေခါင္၌
လမ္းခရီးမွ
ေစာင့္၍ အခါမဲ့ ထြက္လာသူတို႔ကို ခိုးသူဟု စြပ္စြဲကာ ဖမ္းသတ္၏။
ထိုအခါ
လူသတ္သမားကို
မင္းႀကီးထံ
တိုင္ၾကားၾက၏။
စစ္သူႀကီးကို
သူသတ္ေကာင္
ဖမ္းဆီး
ေဖာ္ထုတ္ပါရန္
မင္းႀကီးက
ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ စားဖိုသည္ကို
ျပည္သူတို႔က
တာဝန္မယူေသာေၾကာင့္
စစ္သူႀကီး၏
ဖမ္းမိၾက၏။
အစီအစဥ္ျဖင့္
စားဖိုသည္ကို
စစ္ေမး၍
မင္းႀကီး၏ လူသားစားေသာ အျဖစ္ကို သိရေလ၏။ ထိုအခါ
စစ္သူႀကီးက
မင္းႀကီးကို
လူသားမစားပါရန္
အေၾကာင္း
ဝတၳဳႏွင့္တကြ တားျမစ္ ေလွ်ာက္ထား၏။ ေရွးအခါက မဟာသမုဒၵရာ၌ ငါးတို႔သည္ အာနႏၵာငါးႀကီးကို မင္းအျဖစ္
တင္ေျမႇာက္၍
ငါးမင္းထံ
ဝင္ထြက္ခစားၾက၏။
ထိုစဥ္
ငါးမင္းသည္
ငါးငယ္တစ္ေကာင္ကို ေရညႇိဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ဖမ္းယူစားမိ၏။ ငါး၏ အရသာေၾကာင့္ ငါးမင္း၏ ခႏၡာကိုယ္သည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား သြား၏။ ငါးမင္းသည္
အရသာထူးေသာ
အစာကို
အန္ထုတ္
ၾကည့္ေသာအခါ
ငါးအသားတစ္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုအခါမွစ၍ ငါးမင္းသည္ ဇာတ္တူသားကို တပ္မက္သြား၏။
ထို႔ေၾကာင့္
အခစားဝင္ေသာ
ငါးတို႔မွေနာက္ဆံုး
ငါးတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းယူစားေသာက္ ေနေလ၏။ ကာလၾကာေသာ္ ငါးတို႔ ယုတ္ေလ်ာ့လာ၏။ ထိုအခါ ပညာရွိ ငါးတစ္ေကာင္သည္ အာနႏၵာငါးမင္းကို မသကၤာ၍
ေစာင့္ၾကည့္ေနရာ
ငါးမင္း၏ေဖာက္ျပန္မႈကို
သိရ၏။
ထို
အေၾကာင္းကို ငါးအေပါင္းအား ေျပာျပေသာအခါ ငါးတို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔ ထြက္ေျပးၾက၏။
ငါးသား၌
တပ္မက္မိေသာ
အာနႏၵာ
ငါးမင္းသည္
ရွာေဖြစဥ္
ခႏၶာကိုယ္
ေက်ာက္ေဆာင္ကို
ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္
ေျပးေလေသာ ငါးတို႔ကို လိုက္ရွာ၏။ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုကို ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ တစ္ပတ္ပတ္မိ၍
လွည့္ပတ္
ငါးမင္းသည္
မိမိ၏
အၿမီးကို
ျပန္ျမင္ရ၏။
မိမိ၏
အၿမီးကို
တစ္ပါးေသာငါးဟု ထင္၍ ဖမ္းယူစားလိုက္၏။ ျပင္းစြာေသာ ေဝဒနာကို
ခံစားရေလသည္။ ေသြးနံ႔ေၾကာင့္ ငါးတို႔ စု႐ံုးလာၾကၿပီး ငါးမင္းကို ဝိုင္းအံု စားေသာက္ၾက၏။
ငါးမင္းကို
ဝမ္းေခါင္းတစ္ေလွ်ာက္ ငါးရာရွိေသာ
အၿမီးမွစ၍
ဝင္ကာ
ငါးမင္း၏
စားခဲ့ေသာ
ဦးေခါင္းအထိ
ကိုယ္တြင္းသို႔
ငါးတို႔သည္
ေရာက္ၾက၏။
ယူဇနာ
ဝင္မိေသာ
ငါးတို႔သည္
မစားရန္
စစ္သူႀကီးက
အသက္ေသရေသာ
ေသာတၳိယ
ျပန္မထြက္ႏိုင္ဘဲ ေသၾကရ၏။ ဤအေၾကာင္းဝတၳဳကို
ေျပာျပ၍
လူသား
မင္းႀကီးကို တားျမစ္ ေလွ်ာက္ထား၏။ ထို႔ျပင္
အရက္သမား
အရက္ကို
စြဲမက္၍
အေၾကာင္းကို
ေျပာျပ၍လည္း
လူသားကို
မစြဲမက္ရန္
ေလွ်ာက္ထား၏။ ထို႔ျပင္
လူသားကို
မစြန္႔ႏိုင္လွ်င္
မင္းႀကီးကို
တိုင္းျပည္မွ
ႏွင္ထုတ္မည္ဟုဆို၏။ ေရွးအခါက စိတၱကုဋ္ေတာင္ဝယ္ ရတနာေရႊဂူ၌ ဟသၤာကိုးေသာင္းတို႔ ေန၏။ ဟသၤာတို႔သည္ အေတာင္ကို မိုးစို၍ မပ်ံသန္းႏိုင္လွ်င္ ပ်က္စီးရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးေလးလပတ္လံုး ဂူတြင္းမွာပင္ ေနၾက၏။ မိုးလအတြင္း၌ ႀကိဳတင္ စုေဆာင္းထားေသာ အစာမ်ားကို စားၾက၏။ ဟသၤာတို႔ေနေသာ ဂူ၌
လွည္းဘီးပမာဏရွိေသာ
ဂူဝကိုပိတ္၍
ပင့္ကူတစ္ေကာင္
တစ္လတစ္လလွ်င္
ရွိ၏။
ထိုပင့္ကူသည္
တစ္လႊာတစ္လႊာေသာ
ပင့္ကူအိမ္
အေျမႇးကိုဖြဲ႕၏။ ပင့္ကူမွ်င္သည္ ႏြားခ်ည္ႀကိဳး ပမာဏ ရွိ၏။ မိုးကြ်တ္၍ ဂူမွထြက္ေသာ ေရွးဦးစြာ
ဟသၤာတို႔သည္
ေဖာက္ထြင္းရ၏။
ေလးလႊာေသာ အစာေဝစု
ပင့္ကူအိမ္
ႏွစ္ခုရေသာ
အေျမႇးကို ဟသၤာပ်ိဳ
တစ္ေကာင္က ပင့္ကူေျမႇးကို ေရွးဦးစြာ ေဖာက္ထြင္း၏။ ထိုအေပါက္ျဖင့္ ဟသၤာတို႔ အျပင္သို႔ ထြက္ၾကရ၏။
တစ္ခါေသာ္
ငါးလၾကာေအာင္
မိုးသည္းစြာ
ရြာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္
ဟသၤာတို႔၏ ေလးလစာ စုေဆာင္းထားေသာ အစာသည္ ျပတ္သြား၏။ ထိုအခါ ဟသၤာတို႔သည္ ဟသၤာဥတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဟသၤာငယ္တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ဆက္ၾက၏။
ဟသၤာအိုတို႔ကိုလည္းေကာင္း
ငါးလၾကာ၍
စားေသာက္၍
မိုးစဲေသာအခါ
အသက္
ဂူဝ၌ဖြဲ႕အပ္ေသာ
ပင့္ကူ
ကြန္ယက္သည္လည္း ငါးလႊာရွိ ေန၏။ ထိုအခါ
ဇာတ္တူသားစားေသာ
ဟသၤာတို႔သည္
အားနည္းေန၏။
အစာေဝစု ႏွစ္ခုရေသာ ဟသၤာပ်ိဳသည္ တာဝန္အရ ကြန္ယက္အေျမႇးကို ေဖာက္၏။ ငါးခုေျမာက္
ေလးလႊာေသာကြန္ယက္ ပင့္ကူအိမ္၌
အေျမႇးကို
ျငိ၏။
ခြင္းႏိုင္ေသာ္လည္း
ထိုအခါပင့္ကူသည္
ဟသၤာပ်ိဳ၏
ဦးေကာင္းကိုျဖတ္၍ ေသြးကိုေသာက္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ကြန္ယက္အလႊာကို ေဖာက္တိုင္းေဖာက္တိုင္း ဟသၤာတို႔ ေသၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာတ္တူသား စားေသာ ဓတရ႒ ဟသၤာတို႔ မ်ိဳးျပတ္၏။ ဤဇာတကဝတၳဳျဖင့္လည္း စစ္သူႀကီးက မင္းႀကီးကို ဇာတ္တူျဖစ္သည့္ လူသားကို မစားပါရန္ တားျမစ္ ေလ်ာက္ထား၏။ ဘုရားေလာင္းက မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာ
အတန္တန္ မင္းႀကီးသည္
တားျမစ္ပါေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ကိုသာ
လူသားကို
စြန္႔သြားေလ၏။
မင္းႀကီးသည္ သန္လ်က္ႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္စရာ အိုးခြက္ကို ယူ၍ စားဖိုမွဴး ရသကကို ေခၚကာ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြား၏။ ေပးစြန္႔ႏိုင္ျခင္း
ပါထိက၀ဂ္
အစရွိေသာ
သိဂၤါလသုတ္လာ
ဤလကၡဏာမ်ားအျပင္
“ေပးကမ္း
စြန္႔ႀကဲျခင္း၊
ဒီဃနိကာယ္ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ
စကားကို ဆိုျခင္း၊ အက်ိဳးစီးပြားကို က်င့္ေဆာင္ျခင္း၊ မိမိႏွင့္ ထပ္တူညီမွ် ဆက္ဆံျခင္း၊
မခြ်တ္မယြင္း
ေျပာဆို
ေပးကမ္းျခင္း”ဟူေသာ
မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္မ်ားသည္လည္း မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔၏ လကၡဏာမ်ားပင္
ျဖစ္ေပသည္။
မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္မ်ားကို
သဂၤဇာဆရာေတာ္ႀကီးက
ေအာက္ပါအတိုင္း ကဗ်ာလကၤာ ဖြဲ႔ဆိုခဲ့၏။ “ေပးကမ္းခ်ီးျမႇင့္၊ ကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္ထား၊ စီးပြားေဆာင္ရြက္၊ ႏႈတ္ႁမြက္ခ်ိဳသာ၊ သစၥာမွန္ေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလမိတ္သဟာ။”
ဤ သိဂၤါလသုတ္၌ သုဟဒမိတၱ၊ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းရွိေသာ မိတ္ေဆြစစ္
ေလးမ်ိဳးကိုလည္း
ေဟာထား၏။
“ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ မိတ္ေဆြ၊
ခ်မ္းသာအတူ
မိတ္ေဆြ၊
ေျပာၾကားတတ္ေသာ
အက်ိဳးစီးပြားကို
၎တို႔မွာ
ဆင္းရဲအတူျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြ၊
အစဥ္သနားတတ္ေသာ မိတ္ေဆြ”တို႔ ျဖစ္ၾက၏။ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ မိတ္ေဆြစစ္သည္
- မူးယစ္ေသာ မိတ္ေဆြကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္၏။ - မူးယစ္ေသာ မိတ္ေဆြ၏ ပစၥည္းဥစၥာကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္၏။ - ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ မိတ္ေဆြ၏ အားကိုးရာ ျဖစ္၏။ - ျပဳဖြယ္ကိစၥ ျဖစ္ေပၚလတ္ေသာ္ ၀န္ခံသည္ထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္ေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာကို ေပးတတ္၏။ ခ်မ္းသာအတူ ဆင္းရဲအတူျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြစစ္သည္ - မိတ္ေဆြအား လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ အမႈကို ေျပာၾကား၏။ - မိတ္ေဆြ၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ အမႈကို လွ်ိဳ႕ဝွက္၏။ - ေဘးရန္ ျဖစ္လတ္ေသာ္ မိတ္ေဆြကို မစြန္႔ပစ္။ - မိတ္ေဆြ၏ အက်ိဳးငွါ အသက္ကိုေသာ္လည္း စြန္႔၏။
အက်ိဳးစီးပြားကို ေျပာၾကားတတ္ေသာ မိတ္ေဆြစစ္သည္ - မိတ္ေဆြကို မေကာင္းမႈမွ တားျမစ္တတ္၏။ - မိတ္ေဆြကို ေကာင္းမႈ၌ သက္ဝင္ေစ၏။
- မၾကားဖူးေသာ တရားစကားကို ေျပာၾကားတတ္၏။ - နတ္ျပည္ခရီးကို ေျပာၾကားတတ္၏။ အစဥ္သနားတတ္ေသာ မိတ္ေဆြစစ္သည္ - မိတ္ေဆြ၏ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးျခင္းကို မႏွစ္သက္။ - မိတ္ေဆြ၏ ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္ျခင္းကို ႏွစ္သက္၏။
- မိတ္ေဆြအား ကဲ့ရဲ႕စကားေျပာသူကို ကန္႔ကြက္တားျမစ္တတ္၏။ - မိတ္ေဆြအား ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာသူကို ေထာက္ခံခ်ီးမြမ္းတတ္၏။ ဤသိဂၤါလ ပစၥည္းဥစၥာ
သုတ္ေတာ္၌
အိမ္ေထာင္သည္
ရွာမွီးစုေဆာင္း၍
တစ္ေယာက္အေနျဖင့္
မိတ္ေဆြတို႔ကိုလည္း
စည္း႐ံုးရန္
ေဟာၾကားထား၏။ ပစၥည္းဥစၥာကို ေလးစုခြဲ၍ - တစ္စုတစ္ဖို႔ကို သံုးေဆာင္ ခံစားရန္၊ - ႏွစ္စုႏွစ္ဖို႔ကို ကုန္သြယ္မႈစသည္ ျပဳလုပ္၍ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရန္ႏွင့္ -
က်န္တစ္စုတစ္ဖို႔ကို
အေရးေပၚ
အသံုးစရိတ္အျဖစ္
ထားရွိရန္
ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူ၏။ ရွားမွီးအပ္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာကို ဤနည္းအတိုင္း ခြဲေ၀သံုးစြဲႏိုင္သူသည္ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို စည္း႐ံုးႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ညႊန္ၾကားေတာ္မူ၏။ ထို႔ျပင္ ဂုဏ္အဂၤါ၊
အျခားေသာ
ေဒသနာေတာ္တို႔၌လည္း
မိတ္ေဆြေကာင္း၏
မိတ္ေဆြေကာင္း၏ စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ား
ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏိုင္ေပသည္။ က်ယ္လြန္းမည္စိုး၍ ခ်န္လွပ္ခဲ့ပါေတာ့မည္။
မေပါင္းေဖာ္သင့္သူ မွီဝဲဆည္းကပ္သင့္သည့္
မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔၏
သေဘာသဘာဝကို
ေလ့လာသကဲ့သို႔ မိတ္ေဆြအျဖစ္ မေပါင္းေဖာ္ မမွီဝဲ မဆည္းကပ္သင့္သည့္ သူယုတ္တို႔၏
သေဘာလကၡဏာျဖစ္သည့္
ယုတ္မာေသာ
အကုသိုလ္
တိ႔က ု ိုလည္း ေလ့လာသင့္ေပသည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မေပါင္းသင့္သူ ဟူသည္မွာ အကုသိုလ္မႈ ျပဳေသာသူပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အကုသိုလ္ ဟူသည္မွာလည္း လူႏွင့္ မကင္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ လူမွန္လွ်င္ အကုသိုလ္ ျဖစ္တတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ ျပဳသူကို
ေရွာင္ခြာရလွ်င္ ေပါင္းစရာလူပင္ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ အကုသိုလ္ကို အျမစ္ျပတ္
မသုတ္သင္ႏိုင္မီ
အကုသိုလ္
နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္
ႀကိဳးစား၍ အကုသိုလ္ အျဖစ္မ်ားသူတို႔ကို ေသြေရွာင္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ အကုသိုလ္ဟူသည္မွာ
စိတ္အညစ္အေၾကး
ကိေလသာမ်ားပင္
ျဖစ္ေပသည္။
ကိေလသာတို႔သည္ မာယာ၊ သာေဌယ်၊ မကၡ၊ ပလာသ၊
အတၲဳကၠံသန၊
ပရဝမၻန
စေသာ
အမည္
အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္
လူ႔သႏၲာန္မွာ
ျဖစ္ေပၚၾက၏။ မာယာ-သာေဌယ် မိတ္အျဖစ္ မာယာသာေဌယ်
ေဆြအျဖစ္ မ်ား၏။
ေခၚေဝၚသံုးစြဲၾကေသာ္လည္း
မေပါင္းေဖာ္သင့္ေသာ
သူယုတ္တို႔သည္
ျမန္မာစကား၌
မာယာသာေဌယ်ဟု
မာယာႏွင့္
သာေဌယ်တို႔သည္
သေဘာသဘာဝခ်င္း ျခားနားၾက၏။ သေဘာသဘာဝ မတူေသာ္လည္း အဘိဓမၼာ
သေဘာအရ
မာယာသည္လည္းေကာင္း၊
တရားကိုယ္အားျဖင့္ သာေဌယ်သည္လည္းေကာင္း
တူၾက၏။ ေလာဘ
ေစတသိတ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ထင္ရွားရွိသည့္ ကိုယ့္အျပစ္ကို ဖံုးကြယ္ျခင္း
သႏၲေဒါသပဋိစၧာဒန
သေဘာသည္
မာယာမည္၍၊
ဂုဏ္အရည္ခ်င္း
တကယ္မရွိပဲ ဟန္လုပ္ျခင္းသေဘာ အသႏၲဂုဏသမၻာဝန သေဘာသည္ သာေဌယ်မည္ေၾကာင္း ျပဳၿပီးေသာ
ပါထိကဝဂ္ဋီကာ
မေကာင္းမႈကို
ဖံုးကြယ္ျခင္း
ဥဒုမၺရိကသုတ္၌
ဖြင့္ဆို၏။
ကတပါပဋိစၧာဒနသေဘာသည္
မာယာမည္၍၊ အရည္အခ်င္းမရွိဘဲ ႂကြားဝါျခင္း အဝိဇၨမာနဂုဏပကာသန သေဘာသည္
သာေဌယ်မည္ေၾကာင္း
မူလပဏၰာသအ႒ကထာ၊
မဟာနိေဒၵသအ႒ကထာ၊ ပဋိသမ၊ိဒါမဂ္ အ႒ကထာႏွင့္ အဂၤုတၱိဳရ္ဋီကာတို႔၌ ဖြင့္ဆို၏။ မာယာ မာယာဟူသည္
လွည့္ပတ္ျခင္း
သေဘာပင္
ျဖစ္၏။
ထိုမာယာကို
မ်က္လွည့္ သမားႏွင့္ ဥပမာေပးေလ့ ရွိၾကသည္။ မူလပဏၰာသဋီကာ၌ မာယာသည္
ျပာဖံုးေနေသာ
အႏၱရာယ္ႏွင့္
ႏိႈင္းယွဥ္
မီးက်ီးခဲ၊
ေရ၌ျမဳတ္ေနေသာ
သစ္ငုတ္၊
မ်က္လွည့္ပညာရွင္သည္
အမွားကို
အဝတ္ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းအပ္ေသာ ဓားလက္တို႔ႏွင့္ တူေၾကာင္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ ဖြင့္ဆို၏။
အမွန္ထင္ေအာင္ လုပ္ျပတတ္ သကဲ့သို႔ မာယာရွင္သည္ တစ္ဖက္သားကို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္၏။ မာယာရွင္သည္ သူ႔အျပစ္ကို ဖံုးကြယ္ရာ၌ တစ္ဖက္သားကို ထိပါးတတ္၏။ သူ႔အျပစ္ကို သူမ်ားအျပစ္
ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္၏။ ကိုယ့္အျပစ္ကို သူ႔အျပစ္ျဖစ္ေအာင္ မာယာျဖင့္ လွည့္ဖ်ားျခင္းသည္ ဓမၼပဒအ႒ကထာ မလႅိကာမိဖုရားဝတၳဳ၌ ထင္ရွား၏။ မလႅိကာမိဖုရားဝတၳဳ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ သူႏွင့္အတူ
ဝင္၏။
မလႅိကာမိဖုရားသည္
ေရခ်ိဳးခန္းသို႔
သူ႔ကိုခင္ေသာ
လိုက္လာ၏။
ကိုယ္လက္
သုတ္သင္ရန္
ေခြးတစ္ေကာင္သည္လည္း မလႅိကာ
မ်က္ႏွာသစ္၍
ေျခေဆးရန္
ကိုယ္ကို
ေမထုန္ျပဳရန္
ညြတ္ကိုင္းလိုက္စဥ္
ႀကိဳးစား၏။
ထိုအျခင္းအရာကို
မိဖုရားလည္း
ေကာသလမင္းႀကီးသည္
ေခြးသည္ အေတြ႔ကို
မလႅိကာကို သာယာမိ၏။
နန္းေတာ္ေလသာျပတင္းမွ
လွမ္း၍ ျမင္လိုက္၏။ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ျပန္လာေသာ မိဖုရားကို မင္းႀကီးက
အျပစ္ဆို စြပ္စြဲ၏။ ထိုအခါ မိဖုရားက ေလသာျပတင္းမွ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္
အျမင္ျပားသြားတတ္ေၾကာင္း၊
တစ္ခုကို
ႏွစ္ခု၊
တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေယာက္ ထင္ရေၾကာင္း ဆင္ေျခေပး၍ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၌ ေခြးမရွိပါဟု ဆို၏။ ကိုယ္တိုင္ ျမင္လိုက္ရေသာ မင္းႀကီးသည္ မိဖုရားကို မယံုေပ။
ထို႔ေၾကာင့္
မိရားသည္
မင္းႀကီးကို
ေရခန္းသို႔
ဝင္ေစကာ
ေလသာျပတင္းမွ လွမ္းၾကည့္၍ မင္းႀကီးကို ဆိတ္မႏွင့္ ေဖာက္ျပန္သည္ဟု ျပန္၍စြပ္စြဲ၏။
မင္းႀကီးက
ျငင္းေသာအခါ
ကိုယ္တိုင္
ျမင္ရပါသည္ဟု
မိဖုရားက ဆို၏။ ဥာဏ္နည္းေသာ မင္းႀကီးသည္ မိဖုရား၏ မာယာကို ယံုၾကည္သြား၏။ ဤဝတၳဳ၌
မိဖုရား
ေတြ႔ၾကံဳရေသာ
အျဖစ္အပ်က္မွာ
မူလပထမ၌
မေတာ္တဆမႈပင္ ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းစံုကို ရွင္းျပ၍ အမွန္ကို ႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံလိုက္လွ်င္ ေၾကာင့္
ေျပလည္ႏိုင္ေသာ္လည္း
ယုတ္မာေသာ
မ႐ိုးမသား
အကုသိုလ္မာယာ
လွည့္စားမိေသာ
ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မ်ားစြာျပဳထားေသာ မိဖုရားသည္ စုေတခါနီး ကာလ၌ ထိုထိုကုသိုလ္မ်ားကို
သတိမရဘဲ
မင္းႀကီးအေပၚ
လွည့္စားမိသည့္
မာယာအကုသိုလ္ကို ေနာင္တစိတ္ျဖင့္ သတိရမိေသာေၾကာင့္ အဝိစိငရဲ က်ခဲ့ရ၏။ ဤကဲ့သို႔ေသာ
မာယာမ်ားသူဟု
အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
စြပ္စြဲတတ္ၾက၏။
ၾကည့္၍
စင္စစ္အားျဖင့္
မိန္းမတို႔ကို
မာယာဟူသည္
မိန္းမတို႔၏ လက္နက္မဟုတ္။ ပုထုဇဥ္တို႔၏ သဘာဝသာ ျဖစ္ေပသည္။ က်ားမမဟူ
ပုထုဇဥ္မွန္သမွ်
မာယာရွိတတ္ၾက
သည္သာတည္း။
ေယာက်္ားမာယာကို ဇာတကအ႒ကထာ ကုဟကဇာတ္မွ ရေသ့စဥ္းလဲ ဝတၳဳျဖင့္ သိႏိုင္၏။ ကုဟကဇာတ္ ဗာရာဏသီျပည့္ရွင္ တစ္ေယာက္သည္
ျဗဟၼဒတ္မင္း
ရေသ့တစ္ဦးကို
လက္ထက္က
ကိုးကြယ္ထား၏။
ရြာသား
ထိုရြာသားသည္
ခိုးသားဓားျပေဘးေၾကာင့္ ေရြစင္နိကၡ တစ္ရာကို ရေသ့၏ ေက်ာင္းအနီး၌ ေျမမွာျမႇဳတ္၍
ရေသ့ကို
ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္
ရေသ့ရဟန္းတို႔မည္သည္
ဤသို႔
ရေသ့က ဆို၏။
ထို႔ေနာက္ ရေသ့သည္
ေခ်ာင္ေခ်ာင္
လည္လည္
ေရြေငြကို
မွာၾကား၏။
ထိုအခါ
မေစာင့္ေရွာက္ေကာင္းဟု
“ေရႊစင္နိကၡ တစ္ရာဆိုလွ်င္ လူေဘာင္မွာ ေနႏိုင္ၿပီ”ဟု
ေကာက္က်စ္ေသာ
အၾကံ
အစည္ျဖစ္၍ ေရႊမ်ားကို တစ္ျခားေနရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ျမႇဳတ္ႏွံထား လိုက္၏။ ဤသို႔ မ႐ိုးသားေသာ စိတ္ျဖင့္ သူတစ္ပါး ပိုင္ေသာ ပစၥည္းကို ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕မႈသည္ ခိုးယူျခင္း တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္
“အေနၾကာလွ်င္
ဒကာတို႔အေပၚ
သံေယာဇဥ္
ျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ျခား အရပ္သို႔ သြားေတာ့မည္”ဟု ရြာသားကိုေျပာ၍ ထြက္ခြာရန္
ျပင္၏။
ဒကာသည္
သူၾကည္ညိဳေသာ
ရေသ့ကို
တားမရေသာေၾကာင့္ ရြာတံခါးအထိ လိုက္ပို႔ ႏႈတ္ဆက္၏။ ရေသ့သည္ အတန္ငယ္ သြားၿပီးေနာက္ ဒကာထံသို႔ ျပန္လာ၍ “ဒကာ သင့္အိမ္အမိုးက သက္ငယ္ျမက္တစ္ပင္ မည္သည္
ငါ့ဆံပင္ၾကားမွာ
မေပးလွဴလွ်င္
ၿငိပါလာသည္။
ျမက္တစ္ပင္ကိုမွ်
ရေသ့ရဟန္း
မယူေကာင္း”
ဟုဆိုကာ
ဆံက်စ္ၾကားမွ ျမက္ပင္ကို ဒကာအား ေပး၏။ ဒကာသည္ ရေသ့ကား ႐ိုးသားလွေပစြဟု
ေအာက္ေမ့ကာ
ရေသ့ကို
တိုး၍
ၾကည္ညိဳသြား၏။
ထို႔ေနာက္
ရေသ့သည္
ေနရာေျပာင္း၍
ခိုးဝွက္ထားေသာ
ေရႊတို႔ကို
သြားယူ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္၌ ဒကာ၏အိမ္မွာ ဘုရားေလာင္း ေရာက္ရွိေန၏။ ဘုရားေလာင္းသည္ ရေသ့၏စကား၌ မ႐ိုးသားမႈကို ေတြ႔ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ေရႊတို႔ကို
သြားၾကည့္ေစ၏။
မူလေနရာ၌
ေရႊမ်ား
မေတြ႔ရေတာ့၍
ရေသ့ေနာက္သို႔ အျမန္လိုက္ၾကရာ ေရႊမ်ားႏွင့္တကြ ရေသ့ကို ဖမ္းမိေလ၏။
ဤဝတၳဳ၌ ေရႊခိုးမႈ ေပၚမည္စိုး၍ သက္ငယ္ျမက္ တစ္ပင္ကို ျပန္ေပးေသာ ရေသ့၏ လွည့္ပတ္မႈသည္ မာယာပင္ျဖစ္၏။ သံသရာဝဋ္ျမစ္ ေလာဘ၏ နာမည္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ သံသရာအဆက္ဆက္
ဤမာယာသည္
အျမစ္တြယ္လာခဲ့၍
သတၱဝါတို႔၏
ပယ္ေရွာင္ရန္
သႏၲာန္၌
ခက္ခဲေသာ
အကုသိုလ္ ျဖစ္၏။ မာယာမည္သည္
အကုသိုလ္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေယာက္်ားျဖစ္ေစ
မိန္းမျဖစ္ေစ မာယာရွင္ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အကုသိုလ္ေကာင္ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ မယာရွင္သည္ ေလာကအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိသူ မေပါင္းသင့္သူ ျဖစ္၏။ မာယာသည္ ပယ္ရန္ခက္သည့္ တရားဆိုး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိသႏၲာန္၌
မာယာ မျဖစ္ေအာင္ သတိထားၾကရေပမည္။ မာယာရွင္ကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ မေပါင္းသင္းဘဲ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း
မာယာရွင္
မျဖစ္ေအာင္
ဂ႐ုစိုက္ၾကရေပမည္။ သာေဌယ် ပတ္ဝန္းက်င္၏ အထင္ႀကီးမႈ ရလိုေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္အရည္အခ်င္း တကယ္မရွိဘဲ ရွိေလဟန္ ႂကြားဝါျခင္းသည္ သာေဌယ် မည္၏။ သီလမရွိဘဲ ရွိဟန္ေဆာင္ျခင္း၊ ဗဟုသုတမရွိဘဲ
အက်င့္မေကာင္းဘဲ ရွိဟန္ေဆာင္ျခင္း၊
ေကာင္းဟန္ေဆာင္ျခင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာမရွိဘ ဲ
ရွိဟန္ေဆာင္ျခင္းစေသာ သာေဌယ်မည္၏။
ဟန္ေဆာင္ႂကြားဝါမႈ
ဟန္ေဆာင္ႂကြားဝါမႈကို
ဟန္ေဆာင္သူကို
အခ်ိန္ၾကာၾကာ
ဉာဏ္ႏွင့္ဆင္ျခင္
မွန္သမွ်သည္
လြယ္လြယ္ႏွင့္
နီးနီးကပ္ကပ္
ေလ့လာၾကည့္မွ
ထင္ထင္ရွားရွား
မသိႏိုင္ေပ။ ေပါင္းသင္း၍
သိႏိုင္၏။
ဟန္ေဆာင္ႂကြားဝါသူသည္ အလိမ္မေပၚမခ်င္း သာေဌယ်သံုး၍ ေလာက၏ အထင္ႀကီး ေလးစားမႈကို ရယူႏိုင္၏။ ပူေဇာ္ခ်ီးေျမႇာက္မႈကို ခံယူႏိုင္၏။ ဟန္ေဆာင္ႂကြားဝါ၍
မတရားေသာ
ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို
ေက်နပ္သာယာမိလွ်င္
လမ္းေၾကာင္းမွန္သို႔ ကိုယ္တိုင္က
ေရာက္ရန္
ခက္ခဲ၏။
ပတ္ဝန္းက်င္၏
ပူေဇာ္ခ်ီးေျမႇာက္မႈကို နီးစပ္သူတို႔ကပါ
နည္းလမ္းျဖင့္
ေကာက္က်စ္သူတို႔သည္
ေျဖာင့္မတ္မႈ
ဟန္ေဆာင္ႂကြားဝါသူ ေလးစားခံရမႈ၊
အတြင္းသိ
ႂကြားဝါေပးျခင္းတို႔ေၾကာင့္
လက္ရွိဘဝ၌
လိမ္ညာေကာက္က်စ္သူတို႔၏
ထိုစက္ကြင္းမွ
လြယ္လြယ္ႏွင့္
သာေဌယ်သမားတို႔၏
ရရွိႏိုင္ၾက၏။
လႊမ္းမိုးမႈကို
မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေပ။
အစင္းသိ သာေဌယ်ျဖင့္
ေလာကီစီးပြား
သာေဌယ်ျဖင့္ အထင္ႀကီးကာ
႐ိုးသား
အထင္ႀကီး
တြယ္မက္ေနျခင္း၊
ကူညီပံ့ပိုး၍
ခံယူရရွိထားေသာ
ခံရသူသည္
ဟန္ေဆာင္မႈကို
လိမ္ညာမႈ
စက္ကြင္းသို႔
တိုးဝင္မိသူသည္ မိမိ၏ မိုက္မဲႏံုအမႈကို လူသိမခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ အသိဥာဏ္
ရွိေသာ္လည္း
သာေဌယ်သမား၏
အရွိန္အဝါကို
မေတာ္လွန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ဟန္ေဆာင္မႈကို သိသည့္တိုင္ေအာင္ ဆက္လက္၍ အညာခံေနရ တတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ေတြ႔ရာလူကို
မဆင္မျခင္
အထင္မႀကီးမိေအာင္
ခ်င့္ခ်ိန္စူးစမ္းမႈကို ေလ့က်င့္ထားသင့္၏။ စိတ္ဓာတ္အင္းအား ပညာသုတ သိုမွီထားသင့္၏။ သာေဌယ်သမား
႐ုန္းမထြက္သာေအာင္ တို႔သည္
ေဝးေဝး
လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ေႏွာင္တတ္သည့္
ေရွာင္ရမည့္သူမ်ား
ျဖစ္ေပသည္။
အေလးဂ႐ုျပဳရမည့္
မိတ္ေဆြမ်ား
မဟုတ္ၾကေပ။
ဟန္ေဆာင္ႂကြားဝါ
လိမ္ညာျခင္း သာေဌယ် သေဘာကို ဓမၼဓဇဇာတ္ျဖင့္ ထင္ရွား ေစအပ္၏။ ဓမၼဓဇဇာတ္ ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္း ငွက္မင္းသည္ သမုဒၵရာအလယ္ ကြ်န္းငယ္၌ ငွက္အေပါင္း ျခံရံလ်က္ ေန၏။ လမ္းညႊန္အျဖစ္ ဒိသာကာကက်ီးကိုယူ၍ သမုဒၵရာသို႔
ခရီးထြက္ခဲ့ၾကေသာ
ေလွပ်က္၏။
ထိုအခါ
ကုန္သည္တို႔သည္
က်ီးသည္
ေရလယ္၌
အေဖာ္တို႔ေနရာ
ကြ်န္းငယ္သို႔
ေရာက္လာ၏။ ထိုက်ီးသည္ အံ့ဖြယ္သရဲ က်င့္ျပ၍ ငွက္တို႔၏ ယံုၾကည္မႈကို ခံယူကာ ငွက္ဥ
တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
ထိုက်ီးသည္
ငွက္ငယ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း
ေျခတစ္ေခ်ာင္းေထာက္
ရပ္၍
ခံတြင္းကို
ခိုးစား၏။
ဖြင့္ဟထား၏။
ထူးဆန္းေသာက်ီးကို ငွက္တို႔က ေမးျမန္းစံုးစမ္းၾကေသာအခါ ေျမႀကီးက ခံေဆာင္ မထားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေျခတစ္ဘက္သာ ေထာက္၏။ ေလကိုသာ စားေသာေၾကာင့္
ပါးစပ္
ဖြင့္ထား၏ဟု
ေျဖ၏။
ထို႔ျပင္
သုစ႐ိုက္ကို
က်င့္ရန္ႏွင့္ ဒုစ႐ိုက္ကို ေရွာင္ရန္လည္း ငွက္တို႕ကို တရားေဟာ၏။ ငွက္တို႔ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ညိဳၾက၏။
တစ္ခါေသာ္ ငွက္တို႔သည္ ငွက္ဥႏွင့္ ငွက္ငယ္တို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္
က်ီးကို တာဝန္ေပး၍ အစာရွာ ထြက္ၾက၏။ ထိုစဥ္ အေယာင္ေဆာင္ က်ီးယုတ္သည္
ငွက္ဥႏွင့္
ေျခတစ္ေခ်ာင္းေထာက္၍
ငွက္ငယ္တို႔ကို ရပ္ကာ
စားေသာက္၏။
ပါးစပ္ဖြင့္ထားရင္း
ထို႔ေနာက္
ေရွးနည္းအတိုင္း
ဟန္ေဆာင္ေန၏။ ငွက္ဥႏွင့္
ငွက္ငယ္တို႔
သံသယမရွိၾကေပ။
“ဤက်ီး
ေပ်ာက္ဆံုးမႈအတြက္ ေရာက္လာမွ
ငွက္တို႔က
က်ီးကို
အႏၱရာယ္ျဖစ္သည္”ဟု
စဥ္းစားမိေသာ
က်ီးမင္းသည္
အျခားငွက္တို႔ႏွင့္
အတူ
ေစာင့္ၾကည့္ေနရာ
အမႈကိုစံုစမ္း၏။
ဘုရားေလာင္းသည္
အစာရွာထြက္မည္ဟု
က်ီး၏ယုတ္မာမႈကို
သိရ၏။
ဆိုကာ
ထိုအခါ
က်ီးကို
ငွက္တို႔သည္
က်ီးယုတ္ကို ဝိုင္းအံုထိုးသုတ္၍ သတ္ပစ္လိုက္ ၾက၏။ မကၡ-ပဠာသ
မိတ္အျဖစ္ ေဆြအျဖစ္ မေပါင္းေဖာ္သင့္ေသာ သူယုတ္တို႔သည္ မကၡပဠာသ
ထူေျပာ
ၾက၏။
ပဠာသတို႔သည္
သူယုတ္လကၡဏာ
အဘိဓမၼာ
ျဖစ္ၾကေပသည္။
ဤ၌
တရားကိုယ္
သူတစ္ပါးေက်းဇူးကို
ျဖစ္ၾကသည့္
မကၡႏွင့္
အားျဖင့္
ေဒါသပင္
ေခ်ဖ်က္
တတ္ေသာ
ေဒါသသည္ မကၡမည္၏။ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ ျပဳတတ္ေသာ ေဒါသသည္ ပဠာသမည္၏။ မကၡ သူတစ္ပါး
ေက်းဇူးကို
ေက်းဇူးကန္းတတ္ေသာ
ေခ်ဖ်က္တတ္ေသာ
ေဒါသပင္
ျဖစ္ေပသည္။
မကၡဟူသည္မွာ မကၡထူေျပာသူသည္
ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ေခ်ဆပ္ရန္ မႀကိဳးစားသကဲ့သို႔ ေက်းဇူးရွင္ကိုပင္ ျပစ္မွား
ေစာ္ကားတတ္ၾက၏။
ေက်းဇူးကို
ေမ့ျခင္း
ေက်းဇူးရွင္ကိုပင္
ျပစ္မွားျခင္း မကၡသေဘာကို မဟာကပိဇာတ္၌ ထင္ရွားေတြ႔ရ၏။ မဟာကပိဇာတ္ ေရွးအခါက တစ္ခါေသာ္ မ်က္စိလည္၍
ဘုရားေလာင္း ႏြားေပ်ာက္ေသာ ခုနစ္ရက္တိုင္တိုင္
ေမ်ာက္မင္းသည္
ဟိမဝႏၲာ၌ေန၏။
ပုဏၰားတစ္ေယာက္သည္ အစာျပတ္ေန၏။
ဟိမဝႏၲာ၌
ထိုပုဏၰားသည္
တည္ပင္တစ္ပင္ကို ေတြ႔၍ တည္သီးတက္ခူးရာ တည္ပင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်၍
အေတာင္ေျခာက္ဆယ္နစ္ေသာ
ေခ်ာက္အတြင္းသို႔
ေရာက္သြား၏။
ထိုေခ်ာက္၌ ဆယ္ရက္ၾကာ၏။ ဘုရားေလာင္း
ေမ်ာက္မင္းသည္
ေမ်ာက္မင္းသည္
ေခ်ာက္တြင္းသို႔
ထိုပုဏၰား
ေက်ာက္တံုးမ်ား
ကိုကယ္တင္၏။ ခ်ကာ
ပုဏၰားကို
ေက်ာက္တံုးအဆင့္ဆင့္မွ တက္လာေစ၏။ ထို႔ေနာက္ ေမ်ာက္မင္းသည္ ပင္ပန္းေသာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ ပုဏၰားသည္
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ
ေမ်ာက္မင္း၏
ဦးေခါင္းကို
ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ထုခြဲကာ ေမ်ာက္သား စားရန္အားထုတ္၏။ ဦးေခါင္းကို ထုခြဲခံရေသာ
ေမ်ာက္မင္းသည္
မေသေသာ္လည္း
ေၾကာက္လန္႔၍
သစ္ပင္ေပၚ တက္ေျပး၏။ ေမ်ာက္မင္းသည္ ေက်းဇူးကန္းေသာ ပုဏၰားကို သည္းခံခြင့္လႊတ္၏။ သစ္ပင္အဆင့္ဆင့္ ခုန္ကူးရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ ပုဏၰားကို
ေတာအုပ္မွ
ပို႔ေပးလိုက္ေသး၏။ မိတ္ေဆြကို
ထုတ္ေဆာင္၍
ျပစ္မွားေသာ
ပုဏၰားသည္
လမ္းမသို႔
အေရာက္
ႏူနာေရာဂါ
ခံစားရၿပီး
ေျမမ်ိဳခံရကာ အဝီစိငရဲသို႔က်၏။ ပဠာသ ၿပိဳင္ဆိုင္ျခင္း
ပဠာသ
ဟူသည္မွာ
ထင္ထင္ရွားရွား
သာလြန္သူကို
မတူႏိုင္မွန္း သိလွ်က္ အံတုမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္က်င့္သီလ အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ဗဟုသုတ အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မ်ိဳး႐ိုး၊ စီးပြားဥစၥာ၊ ႐ုပ္ဆင္းလကၡဏာ၊ အလိမၼာ အားျဖင့္လည္းေကာင္း
သာလြန္
မေပးႏိုင္ဘဲ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈမ်ိဳး ျဖစ္၏။
ျမင့္ျမတ္သူကို
အ႐ိုအေသ
အဆင့္အတူဘဲ မႏိုင္မွန္းသိလ်က္ ယွဥ္ၿပိဳင္သူသည္ မႏိုင္သည့္အဆံုး၌ ၿပိဳင္ဘက္၏ အသက္ကိုပင္ အႏၲရာယ္ ျပဳတတ္၏။ အစစ
အရာရာ
မတူမွန္းသိလွ်က္
အံတုယွဥ္ၿပိဳင္လိုသူ
သာေဌယ်သမားမ်ားသည္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ သူယုတ္မာပင္ ျဖစ္ၾက၏။ အတၱဳကၠံသန-ပရဝမၻန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သူတစ္ပါးကို
ေျမႇာက္ပင့္ျခင္းသည္
ႏွိမ္ခ်ျခင္းသည္
အတၱဳကၠံသနမည္၏။
ပရဝမၻနမည္၏။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ေျမႇာက္ျခင္းသည္ သူ႔ကို ႏွိမ္ရာ ေရာက္ႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အတၱဳကၠံသနႏွင့္ ပရဝမၻနကို နာမည္တစ္ခုတည္း အေနမ်ိဳး တစ္ေပါင္းတည္း ေခၚေဝၚေလ့ ရွိၾက၏။ ႂကြားဝါတတ္သူသည္ ထမ္းရင္း
စြမ္းႏိုင္သည္ဟု
ေဘးေတြ႔ရတတ္၏။
ထိုသူႏွင့္
ေလလံုးႀကီး၍ နီးစပ္ေနလွ်င္
မႏိုင္ဝန္ကို သူၾကံဳရေသာ
အႏၲရာယ္သည္ မိမိထံ ေရာက္လာႏိုင္၏။ ႂကြားဝါတတ္သူသည္
တစ္ဖက္သားကို
ႏွိမ့္ခ်၍
အမ်ား၏
အထင္ႀကီးမႈကို ခံယူကာ အေပါင္းအသင္းတို႔ႏွင့္ အတူမွ်ယူ ခံစားသင့္ေသာ အခြင့္အေရးကို တစ္ေယာက္တည္း အရယူသြားတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ကိုယ့္ဂုဏ္ကို
မေပါင္းသင့္သူပင္ ျဖစ္၏။
ေဖာ္က်ဴး၍
ႂကြားဝါတတ္သူသည္
နိဂံုး ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္ျခင္းႏွင့္ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရျခင္းတို႔သည္ ေဆြစစ္မ်ိဳးစစ္ မိတ္စစ္
ေဆြစစ္အျဖစ္
သတ္မွတ္ႏိုင္ရန္
လိုအပ္ေသာ
အဓိကအရည္အေသြးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိတ္ေဆြေကာင္း၏ အရည္အေသြးျဖစ္သည့္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရျခင္းႏွင့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္ျခင္းတို႔သည္
အျပန္အလွန္
ဆက္စပ္မႈ
ရွိၾက၏။
လူ႔ဂုဏ္သိကၡာလည္း ျဖစ္ၾက၏။ ယံုၾကည္
စိတ္ခ်ခံရသူသည္
ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္
ျမတ္ႏိုးဖြယ္
မိတ္ေဆြေကာင္း ျဖစ္၏။ တစ္ဖန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးအပ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း တို႔သည္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူမ်ား ၾက၏။ ႐ိုင္းပ်ယုတ္မာေသာ အမူအရာေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းေသာ အေျပာအဆိုေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ ေကာက္က်စ္ ေအာက္တန္းက်ေသာ စိတ္ေန
သေဘာထားေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ မ်က္မုန္းက်ိဳး ခံရသူမ်ားသည္ ေသြးသား ဆက္စပ္သူ ေဆြမ်ိဳးတို႔၏ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈကိုပင္ မရႏိုင္။ အမ်ား၏ စြန္႔ပစ္မႈ မ်က္ႏွာလႊဲမႈကိုသာ ခံၾကရ၏။ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈကို မရလွ်င္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ ကိုလည္း မရႏိုင္။ မယံုသကၤာ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းကိုသာ ခံရေပမည္။ ကိုယ္၊ ခ်စ္ခင္မႈႏွင့္
ႏႈတ္၊
စိတ္
ယံုၾကည္
ေျဖာင့္မတ္သူတို႔သည္သာ
စိတ္ခ်မႈတို႔ကို
ရယူႏိုင္၏။
သူတစ္ပါးတို႔၏ ဤသို႔
ကံသံုးပါး
ေျဖာင့္မတ္သူမ်ားသည္ စိတ္ခ်ရေသာ မိတ္ေဆြ အျမတ္ဆံုး ေဆြမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈႏွင့္
အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္ၾက၏။
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈတို႔သည္
ေျဖာင့္မတ္မႈကို
အရင္းတည္၍
မိမိသူတစ္ပါး
ႏွစ္ဦးသားတို႔အတြက္
ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေစေသာ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈ တို႔ကို အေလးအနက္ တည္ေဆာက္သင့္ေပသည္။ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ခ်စ္ခင္
ျမတ္ႏိုး
ေလးစားမႈႏွင့္
ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈတို႔ကို
ခံယူကာ
ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းမ်ား ျဖစ္သင့္ၾကေပသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္
ထာဝရ
မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား
ျဖစ္ၾက၍
ပတ္ဝန္းက်င္မွ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ေတြ႔ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။ မိတ္ေဆြေကာင္းကို
အမွီျပဳ၍
ေလာကီစီးပြား
ေလာကုတၱရာစီးပြား
တိုးတက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဤတြင္ ၿပီး၏။ [မခင္ပိုးအိျဖဴရဲ့ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ဖို႔ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။
အုပ္ေရဘယ္ေလာက္လဲ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေလးငါးအုပ္လား ေလးငါးဆယ္လား မသိပါ။ ေလးငါးရာ ေလးငါးေထာင္ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။] ေတာ္သလင္းလဆန္း (၅)ရက္၊ ၁၃၆၆-ခုႏွစ္ :) ရွင္အာစာရ
CCoom mm meennttss -- မွမွတ တ္ခ္ခ်က္ ်က္မမ်ား ်ား ----------------------------
A SHIN THU: ေအာ္..မိတ္ေဆြေကာင္းေတာင္ နိဂံုးျပီပဲ။
ေနေကာင္းလားဘုရား။
က်န္းမာပါေစဘုရား [Chat
Box
မွာ
ထားခဲ့တဲ့
မွတ္ခ်က္ေတြထဲက
ဒီတစ္ခုကိုပဲ ဖမ္းမိလိုက္ပါတယ္။ Chat Box က Dataကို Bloggerလို
ရက္ရက္ေရာေရာ
သိမ္းေပးမထားဘဲ
ဖ်က္ပစ္လိုက္လို႔ပါ။] Sympathy said...
တန္ဘိုးမျဖတ္နိဳင္ေသာ မွတ္သားလိုက္နာစရာေတြ ျပည့္စံုလြန္းလွေသာ “မိတ္ေဆြေကာင္း" ဆိုတဲ့
ေဆာင္းပါးေလးကိုအစမွအဆံုးဖတ္ခႊင့္ရတဲ့အတြက္ အရွင္ဘုရား၏ေက်းဇူးအနႏၱမ်ားကိုရည္စူးလွ်က္ လက္စံုမိုး၍ရိုေသစြာျဖင့္ရွိခိုးကန္ေတာ့ပါတယ္ဘုရား…။ May 26, 2011 11:41 AM
မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အက်ိဳးရွိေသာ စကားကိုသာ ေျပာဆို၏။ ဒါေၾကာင့္မို ့လားမသိ တပည့္ေတာ္ဒီေနရာကိုလာတိုင္းအက်ိဳးမရွိဘူးဆိုတာ တခါမွမရွိဘူးဘုရား...။ :) ေက်းဇူးအနႏၱပါဘုရား။
April 25, 2011 10:48 AM
စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေကာင္းတို ့မည္သည္
မိမိရိုေသေလးစားေသာစာေရးဆရာအား ေစတနာျဖင့္အားေပးအားေျမွာက္ျပဳတတ္ၾကကုန္၏...။ ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ေသာအလုပ္ကိုအခ်ိန္ကုန္ခံ၍လုပ္ေလ့မရွိ...။ "အသိဥာဏ္အဆင့္အတန္းျမင့္မားေလေလ ေလးစားမူ ့အသိမွတ္ျပဳမူ ့ကို တန္ဖိုးထားေလေလပါပဲ။" ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ( မဟာျမိဳင္ေတာရ ) April 26, 2011 7:38 AM
"အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း၏ ဆံုးမစကား တစ္ခြန္းသည္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္၏။"
အဲဒီစကားထက္မွန္တဲ့စကားေလာကၾကီးမွာရွိပါ့မလားမသိဘူး။ :) အခုဖတ္ရတဲ့ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းရ့ဲဆံုးမစကားေတြကသမုဒၵရာ ထက္မက
နက္ရွိဳင္းက်ယ္ျပန္ ့လွပါတယ္။ ဘ၀တခုလံုးနဲ ့သံသရာတေလွ်ာက္လံုး အတြက္ျမင့္တင္ေပးနိဳင္မယ့္ဆံုးမစကားေတြပါပဲဘုရား...။ ေက်းဇူးအနႏၱပါဘုရား...။ April 8, 2011 8:11 PM
A SHIN THU said...
တပည္႔ေတာ္
ဒီပို႔စ္အရင္အပိုင္းေတြေကာ၊အခုအပိုင္းေကာ၊ေနာင္လာမည္႔အပိုင္းေ တြပါ အရမ္းႏွစ္သက္တယ္ဘုရား။ အပိုင္းအားလံုး ျပီးရင္ေတာ႔ အားလံုးကို တစ္စုတစ္စည္းတည္း လိုခ်င္ေသးသမို႔ ေစာင္႔ဆိုင္းျပီးဖတ္ေနပါတယ္။ အားလံုး
ျပီးရင္ေတာ႔ အရွင္ဘုရားကို ခြင္႔ေတာင္းယူခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ တပည္႔ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကူးယူရမလား။ အရွင္ဘုရားက PDF လုပ္ေပးရမလား :) မသိ ေသးပါဘူး။ အခုေတာ႔ ေမွ်ာ္ရင္း ဖတ္ရင္းပါဘုရား။ သာဓု..သာဓု..သာဓု...။ April 7, 2011 8:35 AM
"အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း၏ ဆံုးမစကား တစ္ခြန္းသည္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္၏။"
အဲဒီစကားထက္မွန္တဲ့စကားေလာကၾကီးမွာရွိပါ့မလားမသိဘူး။ :) အခုဖတ္ရတဲ့ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းရ့ဲဆံုးမစကားေတြကသမုဒၵရာ ထက္မက
နက္ရွိဳင္းက်ယ္ျပန္ ့လွပါတယ္။ ဘ၀တခုလံုးနဲ ့သံသရာတေလွ်ာက္လံုး အတြက္ျမင့္တင္ေပးနိဳင္မယ့္ဆံုးမစကားေတြပါပဲဘုရား...။ ေက်းဇူးအနႏၱပါဘုရား...။ April 8, 2011 8:11 PM
apymt.com said...
ၾကာၾကာေပါင္းေလ မိတ္စစ္,မစစ္ သိေလ..။ ႐ိုေသစြာျဖင့္ March 30, 2011 2:29 AM Sympathy said...
"မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အသားစီးရမွ ေပါင္းသင္းသူမဟုတ္။ ဂုဏ္ရွိမွ ခ်ဥ္းကပ္သူ မဟုတ္။
ဆင္းရဲနိမ့္က်ေသာ မိတ္ဖက္ကိုေသာ္လည္း မႏွိမ္မခ် ကိုယ္ႏွင့္ ထပ္တူ ခ်ီးေျမႇာက္ႏိုင္သူ၊ ေဖးမ ကူညီသူ ျဖစ္၏။" အဲဒီစကားကသိပ္တန္ဘိုးရွိပါတယ္...။ ကာဠကဏၰီဇာတ္ေတာ္ကအနာထပိဏ္ရ့ဲစိတ္ဓါတ္က ေလးစားစရာေကာင္းတယ္။
သူေတာ္ေကာင္းေတြမို ့လားမသိ တေယာက္နဲ ့တေယာက္အျပန္အလွန္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ၾကတယ္။ အရမ္းေကာင္းတဲ့ဥပမာေတြပါပဲ... ေက်းဇူးအနႏၱပါဘုရား...။ April 1, 2011 9:46 AM တပည့္ေတာ္ကအရွင္ဘုရား အပိုင္း(၃)ကိုေရးဖို ့ေမ့သြားျပီထင္ေနတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကံေကာင္းလို ့အခုဖတ္ရတာေလ...။ :)
ေက်းဇူးအနႏၱပါဘုရား။ ဆက္ရန္ကို ဆက္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဘုရား။ March 22, 2011 9:21 PM
Chaw said...
facebook မွာ share ခြင့္ျပဳပါဘုရား၊ တင္ေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ :) March 10, 2011 7:45 PM
Sympathy said...
သိပ္တန္ဘိုးရွိတဲပိုစ့္ပါ။
စကားလံုးတိုင္းမွတ္သားစရာေကာင္းတယ္ဘုရာ့။ ဆက္ရန္ကိုေမွ်ာ္ေနပါတယ္...။ ေက်းဇူးအနႏၱပါဘုရား...။ March 11, 2011 3:55 PM
apymt.com said...
"ေဆြမ်ိဳးႏွင့္မိတ္ေဆြ" ေခါင္းစဥ္ေအာက္၊ ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းမွာ "မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းတို႔ကိုကာ" ျဖစ္ေနတယ္ဘုရား..
၀စၥေပါက္ က်န္ေနတယ္ထင္တယ္ ဘုန္းဘုန္း။ ဘုန္းဘုန္း စာအုပ္ထုတ္ရင္ စာလံုးေပါင္းစစ္ရတာ သက္သာေအာင္..
႐ိုေသခင္မင္စြာျဖင့္ March 6, 2011 1:29 AM
မဟူရာမင္း said...
ေကာင္းလိုက္တာဘုရား။ ဒါလည္း မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတို႔ရဲ႕ ေရးသား သိေစျခင္းအေလ႔အထေလးျဖစ္လို႔ Good Friend ပါပဲဘုရား။ ဆက္ရန္..ေလးကိုေအာက္ေမ႔လ်က္.. March 6, 2011 1:46 AM
Blogမွာ လာေရာက္ဖတ္႐ႈခဲ့သူမ်ား၊ မွတ္ခ်က္ေရးခဲ့သမ ူ ်ားကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။ :) ရွင္အာစာရ ၂၇ ေမ၊ ၂၀၁၁
M Mrrtt EE--စာစဥ္ စာစဥ္ ((၆၆)) ၊၊ 2277 M Maayy 22001111 hhttttpp::////m mrrm mrrtt..iinnffoo// ;; hhttttpp::////m mrrm mrrtt..bbllooggssppoott..ccoom m// Cover picture form (3 March 2011): http://www.myoilart.com/index.php?main_page=popup_image&pID=12202