3/2003 - Lekcje biblijne

LEKCJE BIBLIJNE 3/2003

Ekke ha r d t Mue l l e r

Nauka o świątyni

CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2003

1

Spis treści Lekcja 1 • 5 lipca • Jezus a List do Hebrajczyków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Lekcja 2 • 12 lipca • Jezus naszym Królem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12 Lekcja 3 • 19 lipca • Jezus — jeden z nas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19 Lekcja 4 • 26 lipca • Jezus — Znaczniejszy i lepszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26 Lekcja 5 • 2 sierpnia • Jezus, nasz Najwyższy Kapłan . . . . . . . . . . . . . . . . . 33 Lekcja 6 • 9 sierpnia • Język świątynny w Liście do Hebrajczyków . . . . . . 40 Lekcja 7 • 16 sierpnia • Jezus i przymierze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47 Lekcja 8 • 23 sierpnia • Jezus i świątynia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 Lekcja 9 • 30 sierpnia • Służba Jezusa a świątynia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 Lekcja 10 • 6 września • Jezus — nasza ofiara i zbawienie . . . . . . . . . . . . 68 Lekcja 11 • 13 września • Jezus naszą pewnością . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75 Lekcja 12 • 20 września • Jezus i chrześcijańska droga . . . . . . . . . . . . . . . 82 Lekcja 13 • 27 września • Jezus i nasza przyszłość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89

ISSN 0239-359X „Lekcje Biblijne” 3/2003 — kwartalnik do studiowania Pisma Świętego w szkole sobotniej. Tłumaczenie: Jarosław Kauc. Przekładu dokonano na podstawie „Adult Sabbath School Lessons”, przygotowanych przez Sekretariat do Spraw Szkoły Sobotniej przy Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Redaktor wydania: Ryszard Jarocki, tel. (0...22) 826-25-06.

Dział Handlowy Chrześcijańskiego Instytutu Wydawniczego „Znaki Czasu”, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 827-58-19, faks (0...22) 827-86-19, e-mail: jalakpaw@poczta.onet.pl.

Skład i druk: ChIW „Znaki Czasu”. Zdjęcie na okładce: J. Koperkiewicz.

2

Wprowadzenie Reszta historii „Niebiosa opowiadają chwałę Boga” (Ps. 19,2). Czynią to przynajmniej w pewnym stopniu. Kto z chrześcijan nie patrzył w rozgwieżdżone niebo i nie odczuwał zdumienia na myśl o mocy i wielkości Boga?

Owszem, niebiosa mają wiele do powiedzenia, a właściwie objawiają historie, która już została opowiedziana. Jednak patrząc na niebiosa, możemy uchwycić jedynie część opowieści. Bez względu na to, jak daleko nasze teleskopy sięgają w kosmos, mogą ukazać jedynie tyle, ile zostało w nim objawione. Reszta historii, opowieść o wcieleniu Jezusa, dzieje zbawienia i wiecznego życia, które On oferuje — nie jest wypisana na niebiosach, bez względu na to, jak wiele chwały Bożej one objawiają.

To, czego nie mówią nam niebiosa, zostało przekazane w Piśmie Świętym.

Szczegóły nie zapisane w gwiazdach, możemy znaleźć w Słowie Bożym. Pismo Święte zabiera nas w miejsca, do których nigdy nie dotrą statki kosmiczne ani nie sięgną teleskopy. Biblia objawia coś, czego nie mamy szans namierzyć nawet przy pomocy teleskopu Hubble’a.

Na przykład, List do Hebrajczyków, przedmiot naszego studium w tym kwartale, jest dla nas oknem na wszechświat, wizją niebios, które bez niego pozostałyby zakryte, pomimo wysiłków największych astrofizyków i astronomów tego świata. „Dlatego też [Jezus] może zbawić na zawsze tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi” (Hebr. 7,25). „Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (Hebr. 8,1-2). „Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący, wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia” (Hebr. 9,11-12).

Są to prawdy o niebiosach, których same niebiosa — jakkolwiek głęboko i wnikliwie się w nie wpatrujemy — nie mogłyby objawić.

List do Hebrajczyków jaśnieje światłem, prawdą i cennymi szczegółami dotyczącymi historii zbawienia, tego, co Jezus dla nas uczynił, co czyni dla nas obecnie i co będzie czynił dla nas przez wieczność. Objawia nie tylko to, czego Chrystus dokonał przez swoje życie i śmierć (Hebr. 1,3; 2,9; 7,27; 9,12.28), ale także dobitnie wyjaśnia rolę Chrystusa jako naszego Najwyższego Kapłana w niebiańskiej świątyni (Hebr. 2,17-18; 4,15-16; 7,25; 9,24).

Choć Pismo Święte podaje wiele informacji na temat niebios, żadna inna księga nie przedstawia niebiańskiej rzeczywistości tak wyraźnie i nie podaje tak wnikliwego jej wyjaśnienia.

3

Zanim zaczniesz studiować lekcje w tym kwartale, przeczytaj cały List do Hebrajczyków. Zadrżyj słysząc jego ostrzeżenia przeciwko odstępstwu, zwróć uwagę na pełne emocji zachęty do wierności i posłuszeństwa, ale ponad wszystko raduj się nadzieją, jaka jest w obietnicach Bożych i w pewności płynącej z tego listu, który odważnie świadczy, że „Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga” (Hebr. 9,24). A skoro Chrystus wstawia się przed obliczem Boga „za nami”, czego mielibyśmy się obawiać?

Czytając, zwróć uwagę na dwie wyjątkowe i niezaprzeczalne prawdy zapisane na tych świętych kartach: rzeczywistość służby Chrystusa w niebiańskiej świątyni i znaczenie tej służy dla Jego ludu na ziemi — prawdy, które my, jako adwentyści, zdecydowanie głosimy światu. W Liście do Hebrajczyków znajdujemy kluczowe elementy naszego poselstwa o świątyni. Poselstwo to nie miałoby żadnego znaczenia, gdyby nie wiązało się z objawieniem sensu ofiary Chrystusa w jedynym kontekście, jaki w pełni tę ofiarę wyjaśnia, mianowicie w kontekście niebiańskiej świątyni, w której Chrystus służy na mocy swej przelanej krwi, „dokonawszy wiecznego odkupienia” (Hebr. 9,12) dzięki swemu życiu i śmierci na ziemi.

List do Hebrajczyków jest świadectwem o Jezusie, pełniejszym i wyraźniejszym objawieniem Jezusa. W tym właśnie kierunku będziemy podążać w naszym studium — będziemy kierować naszą uwagę na Jezusa takiego, jakim jest On objawiony w Liście do Hebrajczyków. Jezus — Król, Jezus — Najwyższy Kapłan, Jezus — nasza pewność zbawienia, Jezus — ofiarny Baranek i Zbawiciel — oto niektóre z tematów, jakie będziemy studiować w połączeniu z mocnym wezwaniem do posłuszeństwa jako nieodłącznym elementem Listu do Hebrajczyków.

Autor niniejszych lekcji, dr Ekkehardt Mueller, pochodzi z Niemiec i jest obecnie wicedyrektorem Instytutu Badań Biblijnych przy Generalnej Konferencji, Silver Spring, Maryland, Stany Zjednoczone. Jako specjalista w dziedzinie Nowego Testamentu, dr Mueller zabierze nas w niesamowitą podróż do samych niebios, gdzie Jezus, nasz Najwyższy Kapłan, „żyje zawsze, aby się wstawiać za nami”. Tej niebiańskiej prawdy nie objawiają niebiosa, tak więc musimy się jej dowiedzieć skądinąd. Temu właśnie celowi służy List do Hebrajczyków.

W tym kwartale słuchajmy uważnie, co ma on nam do powiedzenia.

4

L ekcja 1

5 lipca 20.59 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS A LIST DO HEBRAJCZYKÓW STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. 1,1.2; 2,3; 4,15; 10,22.23.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki” (Hebr. 13,8).

MYŚL PRZEWODNIA: List do Hebrajczyków miał pomóc wytrwać w wierze tym, którzy są kuszeni do porzucenia wiary. Wszyscy chrześcijanie, we wszystkich wiekach, są narażeni na taką pokusę. Tak więc to, co zostało objawione w Liście do Hebrajczyków, jest przeznaczone także dla nas.

LIST DO HEBRAJCZYKÓW — BARDZIEJ KAZANIE NIŻ LIST Znękanym wierzącym list ten wskazuje Jezusa oraz Jego dzieło na ziemi i w niebie. Księga ta bowiem ukazuje Jezusa w Jego różnych rolach, z których każda pomaga nam zrozumieć wielkie zbawienie, jakie zostało nam zaoferowane dzięki Niemu. Objawienie tych połączonych ze sobą ról to proste, ale niezwykle istotne przesłanie od Pana do Jego ludu we wszystkich wiekach — Nie poddawajcie się!

W tym tygodniu po raz pierwszy przyjrzymy się temu fascynującemu dziełu stanowiącemu nieodłączną część objawionej prawdy Bożej.

PRZEGLĄD LEKCJI: Kto napisał List do Hebrajczyków? Do kogo był on adresowany? Jakich problemów dotyczy? Jakie zagadnienia porusza i w jaki sposób są one zbieżne z obecną sytuacją? Jakie role przypisuje autor Jezusowi i czego uczą nas one o planie zbawienia?

5

OD KOGO I DO KOGO?

NIEDZIELA — 29 czerwca

Porównując pierwsze kilka wersetów Listu do Hebrajczyków z pierwszymi kilkoma wersetami takich listów, jak List do Rzymian, I List do Koryntian i List do Galacjan (czy nawet List Jakuba i I List Piotra), można zauważyć ciekawe zjawisko: w przeciwieństwie do innych listów, autor nie przedstawia się, ani na początku listu, ani nigdzie indziej. Chociaż jedne fakty wskazują na to, że autorem Listu do Hebrajczyków jest apostoł Paweł, a inne wydają się temu przeczyć, Ellen White zdecydowanie przypisywała ten list Pawłowi. W naszym studium pójdziemy więc za jej przykładem.

Innym oczywistym pytaniem jest: Do kogo ten list został napisany? Ustalenie adresatów Listu do Hebrajczyków jest nie tylko sprawą historycznej ciekawości. Ta wiedza pomoże nam zrozumieć główne przesłania listu. W liście tym położono nacisk na dany w Starym Testamencie opis dziejów i świątyni. Sposób, w jaki ten list został napisany, wskazuje na to, iż autor miał przekonanie, że jego czytelnicy już sporo wiedzą na ten temat.

Jakie aspekty starotestamentowej historii, teologii i pism świętych są poruszone w każdym z następujących tekstów?

1. Hebr. 1,1 _______________________________________________________ 2. Hebr. 1,5 _______________________________________________________ 3. Hebr. 5,6 _______________________________________________________ 4. Hebr. 7,1 _______________________________________________________ 5. Hebr. 9,1 _______________________________________________________ 6. Hebr. 10,1-4 _____________________________________________________ Koncentrowanie uwagi na systemie świątynnym, kapłaństwie, hebrajskiej historii i oczywiście hebrajskiej Biblii (co ze zrozumiałych względów wymagało dobrej znajomości Starego Testamentu) pozwala przypuszczać, że adresatami listu byli chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, z czym powszechnie zgadzają się bibliści. Autor listu pisze do nich tak, jakby dobrze znali Stary Testament, i to nie tylko jego historię, ale także służbę świątynną opisaną na jego kartach.

Fakt, iż Paweł pisał list pełen zachęty i rad do ludzi, którzy najwidoczniej „znali Biblię”, powinien być mocnym przesłaniem dla tych, którzy sądzą, że sama znajomość Biblii wystarczy do zbawienia. Jak wyraziłbyś to przesłanie?

6

TREŚĆ LISTU

PONIEDZIAŁEK — 30 czerwca

„Jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie? Najpierw było ono zwiastowane przez Pana, potem potwierdzone nam przez tych, którzy słyszeli” (Hebr. 2,3).

Wczoraj stwierdziliśmy, że Paweł kierował List do Hebrajczyków, najprawdopodobniej do Żydów wierzących w Jezusa. Zachodzi zatem pytanie: Co chciał im powiedzieć? W jakim celu napisał ten list?

Wydaje się, iż ludziom tym groziło niebezpieczeństwo odpadnięcia od chrześcijaństwa i powrotu do judaizmu. Tracili oni wiarę w powtórne przyjście Chrystusa, uważali bowiem, że powinien był On już przyjść, a ponadto, w miarę upływu czasu, groziło im odejście od wielkich prawd ewangelii. Czy nie brzmi to dla ciebie znajomo?

W liście Paweł udziela licznych przestróg i nie szczędzi zachęty. Podsumuj w kilku słowach znaczenie każdej z nich. Co łączy je wszystkie ze sobą?

Hebr. 2,1-4 ________________________________________________________ Hebr. 3,7-4,13 _____________________________________________________ Hebr. 5,1-6,8 Hebr. 10,26-39 _____________________________________________________ Hebr. 12,1-29 ______________________________________________________ Hebr. 13,1-17 ______________________________________________________ Te słowa ostrzeżenia i zachęty objawiają cel napisania Listu do Hebrajczyków. Odrzucenie lub utrata zbawienia, odejście od zdrowego zwiastowania nauki nowotestamentowej, rozminięcie się z boskim odpocznieniem wskutek niewiary i nieposłuszeństwa, uleganie grzechowi i prowadzenie życia niezgodnego z nakazami etyki — oto niektóre z niebezpieczeństw grożących adresatom listu.

Nic dziwnego, że Paweł napisał do nich długi, poważny list, kierując ich uwagę na Jezusa, Jego tożsamość, Jego dzieło i rolę, jaką odgrywa On w życiu chrześcijan. Ich duchowe niedomagania rzeczywiście zagrażały ich wiecznemu życiu.

Oto my, adwentyści dnia siódmego, „duchowi Hebrajczycy”, od dawna oczekujący powtórnego przyjścia Jezusa. Przyjrzyj się temu, przed czym ostrzegał Paweł tamtych starożytnych „adwentystów”. W jakim stopniu zagrażają nam podobne niebezpieczeństwa?

7

ODBLASK JEGO CHWAŁY

WTOREK — 1 lipca

„Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył” (Hebr. 1,1.2).

Według Pawła, Jezus zapoczątkował nową erę (nazwaną „kresem tych dni”). Już na początku tego listu Jezus jest przedstawiony w różnych rolach, jakie odgrywa.

Studiuj Hebr. 1,1-4. Jakie role Jezusa wymienia Paweł i jak je opisuje w tych kilku wersetach?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Zwróć uwagę na przeniesienie akcentu w tych wersetach. Bóg Ojciec jest w centrum uwagi w wersetach 1 i 2, zaś w środku wersetu 2 uwaga zostaje przeniesiona na Jezusa — Jego osobę i dzieło. Zwróć uwagę także na taką oto kolejność: Jezus jest Stwórcą i Sprawcą istnienia (w. 2 i 3), a następnie staje się Zbawcą.

Jakie słowa w tych czterech wersetach odnoszą się do ofiary złożonej przez Chrystusa? O czym świadczą? Jaką nadzieję i obietnicę znajdujemy w nich?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ List do Hebrajczyków przedstawia Jezusa nie tylko jako Stwórcę, bardzo szybko bowiem przechodzi do Jego roli jako Zbawiciela. Z tą rolą natychmiast zostaje powiązana rola Najwyższego Kapłana w niebie, będąca kluczowym elementem Listu do Hebrajczyków. Widzimy to w ostatniej części wersetu 3, gdzie po wzmiance o oczyszczeniu z grzechów, znajduje się stwierdzenie, iż Jezus „zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach”. Jest tu wyraźne nawiązanie do wniebowstąpienia Chrystusa po dokończeniu Jego ziemskiego dzieła. Tak więc niemal jednym tchem (w. 1-4 są jednym zdaniem w greckim oryginale!) autor wprowadza nas w sedno Listu do Hebrajczyków — dzieło i służbę Jezusa Chrystusa pełnione dla nas.

Pierwsze cztery wersety Listu do Hebrajczyków to głęboka i treściowo złożona wypowiedź. Modląc się i rozmyślając nad nimi, powtórz je własnymi słowami. Podziel się z klasą tym, co napiszesz.

8

LICZNE ZAMYSŁY BOŻE

ŚRODA — 2 lipca

Oczywiście, Jezus nie znika z pola widzenia po pierwszych czterech wersetach Listu do Hebrajczyków. Przeciwnie, to, kim On jest i co uczynił, a także co czyni nadal, przewija się przez cały list. Przy odnośnikach do tych fragmentów wpisz tytuły i role Jezusa.

Hebr. 1,5-10 _______________________________________________________ Hebr. 2,10.17 ______________________________________________________ Hebr. 3,1 _________________________________________________________ Hebr. 4,14; 5,6.9.10 _________________________________________________ Hebr. 6,20; 7,22 ____________________________________________________ Hebr. 9,15; 10,10 ___________________________________________________ Hebr. 12,2; 13,20 ___________________________________________________ Jezus jest opisany na wiele sposobów: Syn, Chrystus, Wódz naszego zbawienia, nasza pewność, nasz Pośrednik, nasz Pasterz, nasz Najwyższy Kapłan, Sprawca i Dokończyciel naszej wiary itd.

Z tych tytułów i ról wyłania się niezwykle pozytywny obraz. Choć Jezus jest Bogiem, zwrócił się do nas. Zagwarantował nam zbawienie. Jest naszym Pośrednikiem. Prowadzi nas do ostatecznego celu.

Biorąc pod uwagę to wszystko, co mamy dzięki Jezusowi, nie dziwimy się, że Paweł powiedział do Hebrajczyków (a także do nas): „Jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie?” (Hebr. 2,3). „Człowiek nie może otrzymać większego daru niż ten, który został mu ofiarowany w Chrystusie. (...) Zaniedbanie przyjęcia bezcennego skarbu zbawienia oznacza wieczną ruinę twej duszy. Niebezpieczeństwo zachowywania obojętności wobec Boga i zaniedbania Jego daru należy mierzyć wielkością zbawienia.

Bóg uczynił wszystko, co było w Jego wszechpotężnej mocy. Zasoby nieskończonej miłości zostały wykorzystane do granic możliwości w celu wykonania planu odkupienia człowieka. Bóg objawił swój charakter w dobroci, miłosierdziu, współczuciu i miłości, okazanych dla ratowania ludzkości zbuntowanej przeciwko Niemu i obciążonej winą. Co jeszcze można było uczynić w ramach planu zbawienia? Jeśli grzesznik jest obojętny wobec takiego objawienia dobroci Bożej, i zaniedbuje tak wielkie zbawienie, (...) cóż jeszcze można zrobić, by poruszyć jego twarde serce?” (Ellen G. White, In Heavenly Places, s. 37).

Przyjrzyj się różnym tytułom i imionom Chrystusa. Które z nich najbardziej odnoszą się do twoich potrzeb? Połączone z sobą, co mówią nam o Jezusie i Jego pragnieniu uratowania nas?

9

„TAKIEGO TO PRZYSTAŁO NAM MIEĆ ARCYKAPŁANA”

CZWARTEK — 3 lipca

„Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hebr. 4,15).

W Hebr. 4,14-16 i 10,19-23 użyte jest niemal takie samo słownictwo. Jakie znaczenie mają te fragmenty? Do czego nas tam zachęcono i jak to uzasadniono?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ W Hebr. 4,14.16 czytamy: (1) „Trzymajmy się mocno wyznania”, a następnie (2) „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski”. W Hebr. 10,19.20 znajdujemy to samo wezwanie, ale w odwrotnej kolejności: (1) „Mając więc (...) wstęp do świątyni drogą nową i żywą (...) wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary” i (2) „Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy”.

W obu przypadkach poselstwo jest takie samo: Opierajmy naszą wiarę na Chrystusie.

Te słowa są ważne dla nas tak samo jak były ważne dla pierwszych adresatów Listu do Hebrajczyków. Jezus umarł za nas. Ofiara Chrystusa jest punktem zwrotnym w dziejach świata i w naszych losach. Jezus jest naszym Najwyższym Kapłanem — oręduje za nami w niebie. Dlatego możemy mieć pewność zbawienia, wiedząc, że wstawia się za nami Ktoś, kto wie, co to znaczy być kuszonym (zob. Hebr. 4,15). On wie, jak to jest być człowiekiem, być wystawionym na pokusy, być głodnym, zmęczonym, prześladowanym, odrzuconym i stać w obliczu śmierci, gdyż jako człowiek przeszedł przez to wszystko.

Dlatego jesteśmy wezwani do przybliżenia się do Boga, aby otrzymać miłosierdzie, łaskę i pomoc od Tego, który nas rozumie. Droga do niebiańskiej świątyni, do tronu Bożego, jest otwarta! Bóg jest naszym Ojcem i traktuje nas jak swoje dzieci (Hebr. 12,7-9). Ofiara Jezusa została złożona za wszystkich ludzi, raz na zawsze. Musimy ją tylko przyjąć.

Hebr. 10,22.23 może stanowić podsumowanie całego listu, a wraz z Hebr.

4,14-16 ukazuje jego zasadnicze przesłanie: Nie rezygnuj z Jezusa! Najlepsze dopiero przyjdzie. Jezus jest spełnieniem starotestamentowych symboli i gwarancją zbawienia.

Zwróć szczególną uwagę na Hebr. 4,15. Co dla ciebie osobiście oznacza świadomość, że nasz Najwyższy Kapłan „współczuje ze słabościami naszymi”? Jaką nadzieję daje ci ta prawda?

10

PIĄTEK — 4 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Zob. Ellen G. White, Ewangelizacja, s. 390.391.

W kwestii człowieczeństwa Chrystusa unikajcie wszelkich pytań, które mogą być niewłaściwie zrozumiane. Prawda leży blisko drogi zarozumiałości. Rozważając człowieczeństwo Chrystusa, musicie ze wszystkich sił starać się wyrażać jasno i zrozumiale, aby wasze słowa nie zostały zrozumiane inaczej, niż powinny być rozumiane i abyście nie rzucili najmniejszego cienia podejrzenia co do człowieczeństwa Chrystusa i Jego boskości. Jego narodziny były cudem Bożym. (...)

Nigdy, w jakikolwiek sposób, nie ważcie się zasugerować komukolwiek, że w Chrystusie było jakiekolwiek zepsucie czy skłonność do zepsucia. On był kuszony we wszystkim w taki sposób, jak my jesteśmy kuszeni, ale nie popełnił grzechu. Inkarnacja Chrystusa zawsze była, jest i pozostanie tajemnicą. To, co nam objawiono, jest przeznaczone dla nas i dla naszych dzieci, ale niech nikt nie waży się mierzyć Chrystusa taką miarą, jaką mierzy się nas, grzesznych ludzi” (Komentarz Ellen G. White w: SDA Bible Commentary, t. V, s. 1128.1129.

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Bez wdawania się w niepotrzebne, kontrowersyjne i zazwyczaj jałowe dyskusje na temat natury Chrystusa, zastanów się, dlaczego Jego człowieczeństwo jest tak ważne dla nas, Jego naśladowców? Co daje nam Jego człowieczeństwo?

2. Czasami Jezus jest przedstawiany jako nieco surowy i twardy Władca; innym razem jest opisywany jako bardzo tolerancyjny, miłujący, wyrozumiały i miłosierny, akceptujący niemal każdy styl życia. Obie te wizje Jezusa są nieco wypaczone w porównaniu z Jego biblijnym obrazem.

Jak możemy się upewnić, iż rozumiemy i przedstawiamy Jezusa najpoprawniej jak to możliwe, to znaczy w sposób najbardziej zgodny z Biblią?

3. W Hebr. 1,1.2 czytamy, że Bóg przemawiał do ludzkości. W jaki sposób to czynił i czyni? To stwierdzenie zostało sformułowane w kontekście osoby i misji Jezusa. W jaki sposób Bóg przemawia do nas przez Jezusa?

PODSUMOWANIE: Paweł, zatroskany tym, że niektórzy chrześcijanie żydowskiego pochodzenia odchodzą od wiary, pragnąc natchnąć ich wiarą, odwagą i ufnością, wskazał im służbę Jezusa Chrystusa, Jego śmierć poniesioną za nas oraz Jego arcykapłańską służbę, tak by trwali w prawdzie i nie upadali na duchu.

11

L ekcja 2

12 lipca 20.55 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS NASZYM KRÓLEM STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 1.

TEKST PAMIĘCIOWY: „On, który jest odblaskiem chwały i odbiciem jego istoty i podtrzymuje wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach” (Hebr. 1,3).

MYŚL PRZEWODNIA: Chociaż w Liście do Hebrajczyków Chrystus jest opisywany przeważnie jako nasz Najwyższy Kapłan, to jednak jest również przedstawiony jako Król.

KRÓLOWIE PRZEZ WIEKI ODGRYWALI ZNACZĄCĄ ROLĘ W DZIEJACH ŚWIATA. Ponieważ sprawowali władzę, ich charaktery decydowały o losie narodów. Izraelici, niezadowoleni z sędziów jako przywódców, zapragnęli zamiast nich króla. Otrzymali więc króla, a potem jeszcze wielu następnych.

Biblia przedstawia Jezusa jako Króla. Jest on nawet nazwany Królem królów (Obj. 17,14; 19,16). W Liście do Hebrajczyków, Jezus jako Kapłan-Król jest Kimś więcej niż jedynie łaskawym Władcą. On może uczynić dla nas bardzo wiele dzięki naturze swych rządów i służby z nimi związanej. W tym tygodniu przyjrzymy się królewskiej roli Chrystusa.

PRZEGLĄD LEKCJI: Jak królowanie Chrystusa jest opisane w Liście do Hebrajczyków? W jaki sposób rola Chrystusa jako Króla została przepowiedziana i symbolicznie przedstawiona w Starym Testamencie? Dlaczego charakter króla jest tak ważny? Co Jezus czyni dla nas jako Król?

12

JEZUS-KRÓL (Hebr. rozdz. 1)

NIEDZIELA — 6 lipca

Pierwszy rozdział Listu do Hebrajczyków zawiera „pieśń”, opisującą naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Bóg przemówił do nas przez Niego (w. 1). On jest doskonałym przedstawicielem Boga Ojca (w. 4). W wersetach 2. i 3. podsumowane zostało istnienie Chrystusa. Opis ten zaczyna się od Jego preegzystencji, następnie jest mowa o Jego ziemskiej pielgrzymce, a w końcu o Jego wywyższeniu w niebie. Chrystus uczestniczy w Bożych rządach i królowaniu, bowiem znacznie przewyższa aniołów swą władzą i zwierzchnością (w. 4).

Pozostała część pierwszego rozdziału Listu do Hebrajczyków, wersety 4-14, są wyrażeniem, w najwyższym stopniu, uwielbienia dla Jezusa: (1) Jezus jest Synem (w. 5); (2) Jezus jest godny czci (w. 6); (3) Jezus jest Królem i Bogiem od wieczności i na wieki wieków (w. 8.9); (4) Jezus jest Stwórcą (w. 10-12); (5) Jezus uczestniczy w Bożych rządach, a wszyscy są Jego poddanymi (w. 13).

Choć idea królowania Chrystusa przewija się przez niemal cały List do Hebrajczyków, to jednak najwyraźniej jest ukazana w pierwszym rozdziale. „W tych słowach przedstawiona jest wszechmoc Pana Jezusa” (Komentarz Ellen G. White w: SDA Bible Commentary, t. VII, s. 921).

W różnych fragmentach Listu do Hebrajczyków (Hebr. 1,3-4.13; 8,1; 10,12; 12,2) autor wymienia Jezusa jako Tego, kto zasiada „po prawicy” Bożej (jest to różnie wyrażone). Po przeczytaniu tych fragmentów odpowiedz na pytanie: Czy przesłanie tych stwierdzeń odnosi się do fizycznej pozycji Jezusa, czy też do Jego autorytetu, jaki ma On w niebie? Uzasadnij swój pogląd.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Ciekawa rzecz, że w Liście do Hebrajczyków Jezus nie został wprost nazwany Królem. Jednak Jego królowanie jest widoczne w różnych wyrażeniach i odniesieniach. Jakie szczególne wyrażenia w pierwszym rozdziale wskazują na królowanie Jezusa? Przeczytaj także inne fragmenty (Hebr. 2,7.8; 7,1-3.17; 10,13). W jaki sposób dowodzą one, że Jezus jest Królem?

Odniesienia do królowania Jezusa są dość wyraźne w Liście do Hebrajczyków. Jezus zasiada na wiecznym tronie. W ręku trzyma berło sprawiedliwości.

Jest ukoronowany, a wszyscy są Mu poddani. Król Melchisedek jest symbolem Jezusa. Tak więc według Listu do Hebrajczyków, Jezus jest najwyraźniej Królem wszechświata.

Charakter króla — a więc kogoś, kto w dawnych czasach często sprawował absolutną władzę — ma ogromne znaczenie. Okrutny, zdeprawowany król mógł przyprawić swoje królestwo o moralną, duchową i fizyczną ruinę. Biorąc pod uwagę to, co wiemy o charakterze Chrystusa, powiedz, dlaczego myśl o Jego królowaniu we wszechświecie jest dla nas pocieszająca?

13

JEZUS — OBIECANY KAPŁAN-KRÓL (Ps. 110)

PONIEDZIAŁEK — 7 lipca

Motyw królowania w Liście do Hebrajczyków jest oparty na pewnych fragmentach Starego Testamentu, w tym między innymi na Psalmach 2, 45 i 110.

Tak naprawdę to Psalm 110 jest nie tylko cytowany w Liście do Hebrajczyków, ale stanowi oś konstrukcyjną całego pierwszego rozdziału. Hebr. 1,3 nawiązuje do Psalmu 110,1, a przedostatni werset pierwszego rozdziału (w. 13) to nawet bezpośredni cytat. A pomiędzy nimi znajduje się sześć innych cytatów ze Starego Testamentu odnoszących się do królowania Jezusa.

Przeczytaj Ps. 110. Jakie główne wątki myśli są tam rozwinięte? Jakie jest przesłanie tego psalmu? Opowiedz jego treść własnymi słowami.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Psalm 110 (przypisywany Dawidowi) jest bardzo często cytowany w Nowym Testamencie. W wersecie pierwszym jest mowa o wstąpieniu króla na tron, a w wersecie czwartym — o nadaniu mu urzędu kapłańskiego. Inne wersety mówią o panowaniu owego króla nad całym światem. Bóg pokona swych wrogów. Król będzie uczestniczył w rządach Jahwe. Ten król będzie także Kapłanem na wieki, Kapłanem-Królem — co jest niezwykle ciekawą koncepcją, zważywszy na to, iż nie znajduje ona wzorca w królowaniu Dawida, jako że nigdy nie pełnił on funkcji kapłańskiej.

Tak więc mamy tu do czynienia z bezpośrednim proroctwem mesjanistycznym. Obietnica ta odnosi się do Mesjasza i tylko do Niego.

Przeczytaj Mat. 22,41-45. Dlaczego Jezus zacytował Psalm 110? Co chciał powiedzieć przywódcom o sobie?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Starożytni Żydzi stworzyli koncepcję, według której oczekiwali dwóch Mesjaszów: królewskiego Mesjasza (z plemienia Judy) i kapłańskiego Mesjasza (z plemienia Lewiego). Jednak w Liście do Hebrajczyków te dwie funkcje są połączone w jednym Mesjaszu, Kapłanie-Królu, Jezusie, a temat ten przewija się przez cały list.

Przeczytaj jeszcze raz Psalm 110 w kontekście pierwszego rozdziału Listu do Hebrajczyków. W obu tych fragmentach Pisma Świętego zaakcentowane jest wywyższenie i zwycięstwo „Pana mego” (Ps. 110,1) i „Syna”. W jaki sposób te słowa zapewnienia mogą przynieść nam pociechę i nadzieję w trudnych chwilach życia? Co oznaczają dla nas te obietnice Jego zwycięstwa?

14

KRÓLOWANIE JEZUSA

WTOREK — 8 lipca

Jako chrześcijanie, wierzymy w wieczną preegzystencję Chrystusa. Nie jest On istotą stworzoną. Od wieczności istnieje z Ojcem i dzieli z Nim władzę. Jednakże autor Listu do Hebrajczyków nie omawia zbyt szeroko natury Syna i zakresu Jego władzy przed Jego inkarnacją. Wydaje się, że dla niego ważniejsze jest ostateczne zrealizowanie panowania Chrystusa. Panowanie to rozpoczęło się po Jego śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu, gdy Jezus zasiadł po prawicy Boga, „dokonawszy oczyszczenia z grzechów” (Hebr. 1,3). Jego upokorzenie w wyniku inkarnacji i śmierci znalazło odzwierciedlenie w zmartwychwstaniu i wywyższeniu (2,6-9) — najpierw jednak był krzyż, a potem korona (Hebr. 12,2).

Uważnie przestudiuj podany fragment wraz z jego kontekstem: „wywyższony tedy prawicą Bożą i otrzymawszy od Ojca obietnicę Ducha Świętego, sprawił to, co wy teraz widzicie i słyszycie. Albowiem nie Dawid wstąpił do nieba, powiada bowiem sam: Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twych podnóżkiem stóp twoich” (Dz. 2,33-35). Co Piotr mówi w tych słowach o wstąpieniu Chrystusa na tron? Co my otrzymaliśmy dzięki temu niebiańskiego wstąpieniu na tron? Dlaczego to wydarzenie jest tak ważne dla nas?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Zauważ, że Piotr cytuje Ps. 110,1 i interpretuje go jako proroctwo o wywyższeniu Chrystusa jako Króla po Jego zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu.

Widzialnym znakiem tego wydarzenia był na ziemi dar Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. W Dz. 5,30-32 Piotr wraca do tego samego tematu.

Tak więc Jezus stał się Królem po dokonaniu dzieła zbawienia ludzkości.

Zbawienie i królowanie są ze sobą połączone. Dzięki temu zbawieniu nigdy się ono nie kończy, bowiem Jego królowanie jest wieczne. Jego tron trwa na wieki.

Jednak choć Jezus panuje nad aniołami, świętymi i niebiańskim wszechświatem, nadal istnieją wrogowie, którzy jednak w końcu ugną przed Nim kolana. Jego panowanie nad całym kosmosem nadal jest jeszcze kwestią przyszłości. Nastąpi to wtedy, kiedy przestanie istnieć grzech i grzesznicy, wszelkie kwestie związane z wielkim bojem między dobrem a złem znajdą satysfakcjonujące wyjaśnienie, a zarzuty przeciwko Bogu i Jego sposobowi rządzenia zostaną odparte raz na zawsze.

Co oznacza dla nas związek między królowaniem a zbawieniem? W jaki sposób królowanie Chrystusa przyczynia się (a może nie przyczynia się) do naszej pewności zbawienia? Na przykład, co powinno nam dawać więcej nadziei — wiara w życzliwość aniołów wobec nas, czy też świadomość, że Król wszechświata jest po naszej stronie? Wyjaśnij swoją odpowiedź.

15

CHARAKTER JEZUSA-KRÓLA (Hebr. 7,1-3)

ŚRODA — 9 lipca

Jakie cechy Króla-Jezusa są przedstawione w Liście do Hebrajczyków?

Hebr. 1,8.9 ________________________________________________________ Hebr. 1,12 ________________________________________________________ Hebr. 2,9.10; 12,2.3 _________________________________________________ Hebr. 2,11 ________________________________________________________ Hebr. 7,1-3 ________________________________________________________ Ponieważ tytuł królewski może budzić różne odczucia (czasami dobre, a czasami złe), musimy rozumieć, jakiego rodzaju królem jest Jezus. Oto pięć z Jego szczególnych cech: Król pokoju (Hebr. 7,1.2). Podobnie jak Melchisedek, Jezus jest Królem pokoju. Nazwa Salem jest związana z hebrajską koncepcją szalom, „pokoju”.

Mieści ona w sobie pokój, spełnienie i dostatek. Obejmuje dobre zdrowie, właściwe relacje z innymi ludźmi, przyjaźń, a także zawiera ideę zbawienia. Jezus jest ze swej natury Tym, który czyni pokój. Pokój jest cechą Jego charakteru.

Król sprawiedliwości (Hebr. 7,2; 1,8). Jezus jest absolutnie uczciwy. W swoim postępowaniu nie przejawia żadnej stronniczości. Jest sprawiedliwy, a Jego sprawiedliwość udzielona nam stawia nas we właściwej relacji względem Bóstwa. Ponadto Jezus miłuje sprawiedliwość i nienawidzi nieprawości, grzechu (Hebr. 1,9). „Umiłowanie sprawiedliwości jest wyższą cnotą niż jedynie czynienie sprawiedliwości. (...) Działanie podyktowane poczuciem obowiązku jest godne pochwały, ale działanie z miłości jest jeszcze głębszym doświadczeniem. (...) To miłość jest Bożą motywacją do działania” (SDA Bible Commentary, t. VII, s. 400).

Ofiarna miłość i życzliwość (Hebr. 1,3; 2,9.10; 12,2-6). W Jezusie nie ma żadnego egoizmu ani egocentryzmu. On żyje całkowicie dla innych. Nie unika cierpienia i śmierci, jeśli dzięki temu może przynieść zbawienie tym, których miłuje.

Pokora i służebne przywództwo (Hebr. 2,11). Jezus jest Suwerenem wszechświata, a jednak nazywa nas braćmi i siostrami. Choć jest Królem królów, pragnął się stać Sługą dla naszego dobra. Jest On najznakomitszym wzorcem i najpiękniejszym przykładem służebnego przywództwa.

Niezmienność (Hebr. 1,12; 13,8). Ta koncepcja nie oznacza, że Jezus jest nieczuły na nasze radości, smutki czy wahania. Oznacza, że Jego miłość, życzliwość i sprawiedliwość nigdy nie słabną. Możemy na Nim polegać — zawsze i na zawsze!

Napisz, jaką nadzieję budzą w nas powyższe cechy Jezusa. W jaki sposób poznanie tych cech pomaga nam spełniać pierwsze i najważniejsze ze wszystkich przykazań? (Mat. 22,37.38).

16

JEZUS, NASZ KRÓL

CZWARTEK — 10 lipca

Wczoraj zastanawialiśmy się nad cechami Jezusa-Króla. Dzisiaj przyjrzymy się temu, co On dla nas czyni. Działania wynikają bowiem z charakteru i są z nim w naturalny sposób związane. Omówiliśmy wspaniałe cechy charakteru Jezusa. Teraz możemy zapytać: Jak cechy te przekładają się na Jego postępowanie wobec nas, ludzi?

Napisz własnymi słowami, co podane wersety mówią na dany temat: Zbawienie. Hebr. 2,3; 5,9; 7,25. _______________________________________ _________________________________________________________________ Wiara. Hebr. 12,2. __________________________________________________ _________________________________________________________________ Pokój. Hebr. 7,2. ___________________________________________________ _________________________________________________________________ Uświęcenie. Hebr. 2,11; 10,14. ________________________________________ _________________________________________________________________ Przykład. Hebr. 12,2.3. ______________________________________________ _________________________________________________________________ Bliskość. Hebr. 2,14.17; 4,15; 7,25. _____________________________________ _________________________________________________________________ Pomoc. Hebr. 2,16; 4,16. _____________________________________________ _________________________________________________________________ Lepsza przyszłość. Hebr. 11,16; 13,14. __________________________________ _________________________________________________________________ Przyjrzyj się temu, co napisałeś. W Liście do Hebrajczyków jest mowa o Jezusie Chrystusie, ale nie jest to postać abstrakcyjna. Jest mowa o Jezusie, o Jego rolach i działaniach w dziele zbawienia nas od tragicznych konsekwencji grzechu. Jest mowa nie tylko o Jezusie odkupującym nas od wiecznej śmierci, ale także o tym, co Jezus czyni dla nas obecnie, by pomóc nam w codziennym życiu, dać pokój, moc i pewność, gdy dzień po dniu toczymy bój wiary i staramy się wytrwać do końca, tam bowiem czeka nas korona chwały.

Takie jest przesłanie Listu do Hebrajczyków. To właśnie pragnął Paweł napisać wierzącym w jego czasach, i to samo zapewne pragnąłby przekazać nam dzisiaj.

Pomyśl o twoich aktualnych duchowych potrzebach. W jakich sprawach toczysz walkę? Przyjrzyj się liście, którą sporządziłeś. Zapewne znajdziesz w niej coś, co doda ci otuchy. Jeśli tak, to napisz, co to jest i w jaki sposób ci pomogło.

Możesz także podzielić się tym z klasą.

17

PIĄTEK — 11 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: „Ujrzałam kolejne pole pełne wszelkiego rodzaju kwiatów, a kiedy je zrywałam, zawołałam: »Wiem, że one nigdy nie zwiędną!« Potem ujrzałam łąkę porośniętą bujną trawą o cudownym wyglądzie; miała ona żywy, zielony kolor i srebrno-złoty połysk, kiedy falowała dumnie na chwałę Króla Jezusa. Potem znaleźliśmy się na równinie pełnej wszelkiego rodzaju zwierząt — były tam lwy, baranki, pantery i wilki, wszystkie żyły w doskonałej zgodzie. Przechodziliśmy między nimi, a one spokojnie szły za nami.

Następnie weszliśmy do lasu, ale nie takiego jak ciemne lasy na tym świecie — o nie, ten las był jasny i wspaniały. Gałęzie drzew kołysały się łagodnie, a my zawołaliśmy: »Bezpiecznie będziemy przebywać na pustkowiu i spać w lasach!« Jednak wkrótce opuściliśmy las, bowiem zmierzaliśmy ku górze Syjon” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. I, s. 68).

Droga do nieba jest wyboista. Są na niej osty i ciernie, ale możemy nią kroczyć radośnie, wiedząc, że Jezus, Król chwały, przeszedł nią przed nami” (Ellen G. White, Review nad Herald, 10 X 1852).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego Jezus jest opisany jako Król w Liście do Hebrajczyków? Niektórzy chrześcijanie nie lubią tego tytułu i woleliby go zastąpić innym.

Co o tym sądzisz? Jakie idee niesie ze sobą królowanie Jezusa?

2. Królowanie oznacza władzę królewską i uległość poddanych. Autorytet władzy stoi wobec wyzwań w wielu współczesnych społeczeństwach.

Niektórzy wolą myśleć o Bogu jako przyjacielu, czy nawet koledze, a nie Suwerenie i Władcy wszechświata. Jak ty odnosisz się do Boga? Co w praktyce oznacza akceptowanie Boga jako Pana? Jak wpływa to na nasze codzienne życie?

3. W tym tygodniu dotknęliśmy po trochu wszystkiego, co Chrystus uczynił, aby nas zbawić. Jednak mimo znajomości tej kwestii, wielu ludzi będzie zgubionych. Skoro Bóg tak wiele uczynił dla ludzkości, dlaczego nie wszyscy będą zbawieni?

PODSUMOWANIE: Jezus nie jest jedynie Królem, choćby nawet najpotężniejszym. On jest Kapłanem-Królem, a Jego królowanie, podobnie jak Jego kapłaństwo, wiąże się z losami ludzkości. Inaugurując służbę Kapłana-Króla, Chrystus rozpoczął kolejny etap w planie odkupienia. Czytelnicy Listu do Hebrajczyków otrzymują zapewnienie, iż mogą pod każdym względem polegać na Chrystusie. W swoim Królu mogą znaleźć wystarczające przebaczenie, zbawienie, zrozumienie, pomoc i siłę.

18

L ekcja 3

19 lipca 20.48 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS — JEDEN Z NAS STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 2.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu” (Hebr. 2,17).

MYŚL PRZEWODNIA: Jezus przyszedł w ludzkim ciele, był kuszony w ludzkim ciele, cierpiał w ludzkim ciele i umarł w ludzkim ciele; jednak nigdy nie zgrzeszył. A teraz jest naszym Najwyższym Kapłanem w niebie.

DYRYGENTA I KOMPOZYTORA LEONARDA BERNSTEINA zapytano kiedyś: — Panie Bernstein, jaki instrument w orkiestrze symfonicznej uważa pan za najtrudniejszy?

Bernstein odpowiedział: — Drugie skrzypce. Zazwyczaj mam do dyspozycji wielu dobrych pierwszych skrzypków, ale znalezienie kogoś, kto z równie wielkim entuzjazmem zagrałby drugie skrzypce albo drugi róg czy drugi flet, jest wielkim problemem. Jednak gdyby nikt nie chciał grać drugich skrzypiec, nie byłoby mowy o uzyskaniu muzycznej harmonii.

Nie zawsze łatwo być drugim, zwłaszcza jeśli zasługuje się na to, by być pierwszym. Jeszcze trudniej zejść z piedestału, gdy było się pierwszym, a tym bardziej narazić się na kpiny i upokorzenia.

Jednak to właśnie uczynił Jezus, a w tym tygodniu przyjrzymy się temu, co Jego uniżenie oznacza dla nas.

PRZEGLĄD LEKCJI: Dlaczego kładziemy nacisk na człowieczeństwo Chrystusa? Dlaczego Biblia z taką wyrazistością przedstawia okrutny obraz cierpień Chrystusa? Co ma wspólnego człowieczeństwo Jezusa z Jego arcykapłańską służbą?

19

UNIŻENIE JEZUSA

NIEDZIELA — 13 lipca

„Widzimy (...) tego, który na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów, Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci, aby z łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego” (Hebr. 2,9).

W pierwszym rozdziale Listu do Hebrajczyków została ukazana wyższość Jezusa nad aniołami i wszelkim stworzeniem (w. 5-14), a w następnym rozdziale, w kontekście ziemskiej służby Chrystusa, jest powiedziane, że Jezus „na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów”. Cóż za kontrast!

Przeczytaj Hebr. 2,5-18. Własnymi słowami podsumuj znaczenie tego fragmentu:

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Cokolwiek napisałeś, jedno jest pewne — ten fragment dotyczy człowieczeństwa Jezusa i stwierdza, że choć był On Królem, większym od aniołów, stał się „potomstwem Abrahama” (w. 16), człowiekiem, i nie tylko zakosztował śmierci za każdego człowieka (w. 9), ale także stał się „miłosiernym i wiernym arcykapłanem” dla naszego dobra (w. 17).

Zwróć uwagę także na to, że pierwszy rozdział tego listu odnosi się do wywyższenia Jezusa, podczas gdy drugi dotyczy Jego uniżenia. Chronologicznie, w kontekście Jego dzieła w planie odkupienia, uniżenie nastąpiło przed wywyższeniem. Być może autor Listu do Hebrajczyków chciał przedstawić Jezusa w Jego majestatycznej roli, aby czytelnicy natychmiast wiedzieli, w kogo wierzą i utwierdzili się w swej wierze.

Rola Jezusa jako Stwórcy wskazuje na Jego preegzystencję (zanim przyjął człowieczeństwo); rola Jezusa jako Króla wskazuje na Jego wniebowstąpienie (po zakończeniu ziemskiej służby). Choć Jego inkarnacja, a zwłaszcza ofiarna śmierć, są bardzo ważne, należy je rozpatrywać zawsze na tle wiecznego istnienia Jezusa jako Boga. Jedynie wtedy pełniej możemy docenić głębię Jego uniżenia.

Jezus, Stwórca, Bóg, Król wszechświata, wziął na siebie człowieczeństwo, w którym cierpiał więcej niż ktokolwiek z ludzi. Zastanów się, co to oznacza.

Módl się rozmyślając o tym. Proś Pana, by pomógł ci uchwycić nadzieję, obietnicę i dobrą nowinę, płynące z tej najbardziej zdumiewającej ze wszystkich prawd.

20

JEZUS — W PEŁNI CZŁOWIEK

PONIEDZIAŁEK — 14 lipca

„Uczyniłeś go niewiele mniejszym od Boga, chwałą i dostojeństwem uwieńczyłeś go” (Ps. 8,6).

Porównaj Hebr. 2,6-8 z Ps. 8,5-7. Jak autor Listu do Hebrajczyków posłużył się tym psalmem? Jakie nadał mu znaczenie? Do czego zmierzał interpretując go w ten sposób?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ „Posłużenie się Psalmem 8 jest (...) dość ciekawe, bowiem fragment ten nigdy nie był uważany za proroctwo mesjanistyczne. Oryginalny kontekst wskazuje na człowieka jako takiego, aczkolwiek nie w jego zwyczajnym, obecnym stanie, ale w stanie idealnym. (...) Przy stworzeniu człowiek otrzymał panowanie nad całą ziemią, jednak w wyniku upadku władzę tę utracił. Tak więc ów psalm znajduje doskonałe wypełnienie wyłącznie w idealnym Człowieku, Jezusie Chrystusie, który jako jedyny posiada wspomnianą władzę. Autor dostrzega spełnienie tego psalmu w sposób, jakiego Żydzi nie przewidywali. Ten sam psalm jest cytowany przez Jezusa (Mat. 21,16) i Pawła (I Kor. 15,27), w sposób wskazujący na jego wypełnienie się w Chrystusie” (Donald Guthrie, The Letter to the Hebrews, s. 84.85).

Jezus jest prawdziwym reprezentantem ludzkości, więc w Nim Psalm 8 znalazł całkowite spełnienie. Jako reprezentant ludzkości, musiał On żyć w tych samych warunkach, w jakich żyje ludzkość. By rzetelnie nas reprezentować, musiał w pełni stać się jednym z nas. Wydaje się to zrozumiałe samo przez się.

Jedynie czyniąc zadość temu wymaganiu mógł On zapłacić cenę naszego zbawienia i stać się skutecznym Najwyższym Kapłanem przed obliczem Boga pełniąc służbę na rzecz ludzkości.

Choć podstawowe znaczenie Psalmu 8 dotyczy ludzkości ogółem, List do Hebrajczyków odnosi je w szczególności do Jezusa, który jest „ostatnim Adamem” (I Kor. 15,45), nowym reprezentantem ludzkości opisanej w Psalmie 8. Przez zastosowanie psalmu w ten sposób, autor pomaga czytelnikom wyraźnie zrozumieć nie tylko człowieczeństwo Jezusa, ale także skuteczność Jego roli jako odkupiciela ludzkości.

Rozważając pierwszy i drugi rozdział Listu do Hebrajczyków uświadamiamy sobie, iż Jezus jest zarówno w pełni Bogiem, jak i w pełni człowiekiem. Choć jest to trudne do zrozumienia, co człowieczeństwo i boskość Chrystusa mówią nam o więzi między niebem i ziemią? Jak ta rzeczywistość natury Chrystusa (człowieczeństwo i boskość w jednej osobie) pomaga nam ufać w zbawienie, które On oferuje?

21

JEZUS CIERPIĄCY

WTOREK — 15 lipca

W drugim rozdziale znajdujemy mocne słowa odnoszące się do cierpienia Chrystusa. Autor mówi o „cierpieniach śmierci” i stwierdza, że dzięki łasce Bożej Jezus zakosztował śmierci za każdego (w. 9). Śmierć i cierpienie są także wspomniane w Hebr. 2,14.18; 5,8; 9,26; 12,2 i 13,12.

Jest to pod wieloma względami obraz pełen okrucieństwa — niewinny Syn Boży cierpi za grzechy świata. Jezus bierze na siebie gniew Boga za grzechy, których nie popełnił, ponosi śmierć za wszystkich ludzi, w tym nawet za tych, którzy wskutek nieposłuszeństwa i buntu będą i tak musieli umrzeć sami wieczną śmiercią.

Owszem, to okrutne, ale tak właśnie musiało być, gdyż taka jest cena grzechu, cena odkupienia nas z niewoli grzechu.

Jakie są rezultaty cierpienia Chrystusa?

Hebr. 2,9-11 _______________________________________________________ Hebr. 2,14-16 ______________________________________________________ Hebr. 2,17.18 ______________________________________________________ Jakkolwiek wielkie i niepojęte było cierpienie Jezusa, zauważ, jakie wspaniałe rezultaty przyniosło, zwłaszcza dla nas, ludzi. Choć cierpienie i śmierć Chrystusa w znacznym stopniu wykraczają poza nasze ludzkie doświadczenie i pojmowanie, możemy jednak zdumiewać się rezultatami tej wielkiej ofiary, takimi jak: (1) wywyższenie Jezusa, (2) pokonanie szatana, (3) zapewnienie zbawienia ludzkości, (4) bliskość między Jezusem a ludźmi, (5) skuteczność działań Jezusa jako Najwyższego Kapłana, (6) pomoc Zbawiciela w walce z pokusami.

Czegóż więcej moglibyśmy potrzebować?

Przeczytaj werset 14. Jest w nim mowa o tym, że dzięki swej ofiarnej śmierci Jezus może zniweczyć moc tego, który ma władzę nad śmiercią. Jak rozumiesz ten werset, zwłaszcza w świetle faktu, iż nadal umieramy?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Niektórzy psycholodzy wierzą, że strach przed śmiercią jest dominującą siłą w naszym życiu i że większość naszych czynów wypływa, świadomie lub nieświadomie, właśnie z tegoż strachu. Przeczytaj werset 15. Jakie dokonanie Jezusa powinno być dla nas odpowiedzią i lekarstwem na ów egzystencjalny lęk?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ 22

JEZUS, NASZ BRAT

ŚRODA — 16 lipca

Przeczytaj jeszcze raz cały drugi rozdział Listu do Hebrajczyków, zwracając zwłaszcza uwagę na werset 11. W kontekście całego rozdziału, co oznacza słowo brat? Na co autor starał się zwrócić naszą uwagę?

To zdumiewające, że Jezus pośrednio nazywa siebie naszym bratem. Jako Stwórca i Król wszechświata niewątpliwie pragnie On być Bratem dla tych, których stworzył, w tym także upadłych, grzesznych i nierzadko zepsutych stworzeń.

Słowo brat w tym kontekście wskazuje na bliską więź. Jezus i Jego naśladowcy są jedną rodziną. Z uwagi na to, co przeszedł i wycierpiał, Jezus jest jednym z nas i pozostanie jednym z nas nawet w swym królewskim majestacie.

W wersecie 14 zostało podkreślone, że stał się On uczestnikiem ciała i krwi, naszej natury i naszego życiowego doświadczenia. Nie ma wątpliwości co do tego, że stając się jednym z nas, Jezus umożliwił swoją łączność z nami i naszą z Nim na poziomie skrajnie odmiennym od tego, jaki byłby możliwy, gdyby nigdy nie stał się człowiekiem. Jaki lepszy sposób mógł znaleźć Bóg, by zbliżyć się do swoich stworzeń?

Koncepcja bliskości może się wiązać z pewnymi niebezpieczeństwami.

Na przykład, możemy zacząć traktować Jezusa jak kolegę. Choć w naszej więzi z Chrystusem ważną rolę odgrywa czynnik przyjaźni, to jednak nie jest on jedynym czynnikiem. Jakie inne czynniki składają się na więź człowieka z Bogiem?

Mat. 22,36; Jan 10,11; 20,28; I Tym. 1,1.

Jeśli chodzi o Biblię i Boga, często mówimy o paradoksach i przeciwieństwach. Bóg jest daleki i nieosiągalny, a jednocześnie bliski nam. Nie jest ograniczony czasem, a jednocześnie objawia się w naszym czasie. Jesteśmy już zbawieni, a jednak jeszcze oczekujemy zbawienia.

Nie są to przeciwstawienia, możliwa wymienność — albo/albo, ale niejako dwie strony jednej rzeczywistości. Musimy zestawić te różne prawdy razem i znaleźć równowagę między nimi. Patrzmy na Jezusa nie tylko jako na odległego Władcę wszechświata, ale też nie traktujmy Go z lekceważeniem. Przychodźmy do Niego jako do naszego Brata, z należnym szacunkiem i miłością, gdyż przy całej otwartości i bliskości, z jaką On nas traktuje, nadal jest naszym Stwórcą, a my Jego stworzeniami, a przyzwoitość nakazuje nam respektować tę różnicę.

Karolina wychowała się w domu, w którym była źle traktowana przez braci. Tak więc obraz Chrystusa jako „Brata” kojarzy się jej z czymś negatywnym.

Jak przedstawiłbyś Jezusa takiej osobie?

23

JEZUS — NASZ NAJWYŻSZY KAPŁAN

CZWARTEK — 17 lipca

„Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu” (Hebr. 2,17).

Kulminacyjnym punktem drugiego rozdziału Listu do Hebrajczyków jest przedstawienie arcykapłańskiego urzędu Jezusa, naszego Brata. Wymienione są kwalifikacje do sprawowania tego urzędu. Mamy też opis Jezusa pełniącego tę funkcję i krótką wzmiankę o jej znaczeniu. Jedną z kwalifikacji Jezusa jest to, że zniósł On kuszenie podobne do tego, na jakie narażeni jesteśmy my jako ludzie.

Jedynie dwukrotnie w Liście do Hebrajczyków jest powiedziane, że Jezus był kuszony (2,18; 4,15). Przeczytaj te teksty. Jak uzupełniają się one wzajemnie? W jaki sposób drugi pomaga nam zrozumieć pierwszy? Jak rozumiemy stwierdzenie, że Jezus był „kuszony we wszystkiem na podobieństwo nas, oprócz grzechu” (Hebr. 4,15 BG)?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Ktoś stwierdził, że ten, kto upada, nigdy nie pozna pełnej mocy pokusy, gdyż ulega jej przed końcem próby. Jeśli to prawda, to Jezus jest Tym jedynym, który poznał pokusę do końca, gdyż tylko On pozostał bez grzechu. Nigdy nie uległ pokusie, dlatego odczuł jej siłę w stopniu większym niż ktokolwiek z nas.

Ponadto pokusy, na jakie był wystawiony, z natury były silniejsze od tych, które czyhają na nas. Czy byliście kuszeni, by zamienić kamienie w chleb albo wezwać legion aniołów do ochrony i rzucić się z dachu świątyni? Rozważając to zagadnienie z punktu widzenia wielkiego boju, szatan musiał być znacznie bardziej zainteresowany doprowadzeniem Jezusa do grzechu, niż przywiedzeniem nas do upadku. Jednak mimo wszelkich pokus Jezus nigdy nie upadł, nigdy nie zgrzeszył, a to doświadczenie przygotowało Go do roli Najwyższego Kapłana.

Uważnie i z modlitwą przestudiuj Hebr. 2,16-18. Jak wykazaliśmy wcześniej, człowieczeństwo Chrystusa jest połączone z Jego arcykapłańską służbą. Przyjrzyj się dwóm słowom w wersecie 17, przy pomocy których opisano, jakiego rodzaju Najwyższym Kapłanem jest Jezus. Co ma wspólnego Jego człowieczeństwo z tymi cechami Jego służby?

24

PIĄTEK — 18 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdział „Getsemane” z książki Życie Jezusa, s. 492-499. Jest w nim mowa o kuszeniu i cierpieniach Jezusa.

W Chrystusie połączyła się boskość i człowieczeństwo — Stwórca i stworzenie. Natura Boga, którego prawo zostało przestąpione, i natura Adama, przestępcy, spotkały się w Jezusie — Synu Bożym i Synu Człowieczym. A gdy Jezus własną krwią zapłacił cenę odkupienia, kiedy przeżył doświadczenia, jakie przechodzą ludzie, kiedy w imieniu ludzkości stawił czoło pokusom i zwalczył je, kiedy jako bezgrzeszny poniósł hańbę i ciężar grzechu, wówczas stał się Obrońcą i Pośrednikiem ludzkości. Jakież wspaniałe jest to pocieszenie dla kuszonych i zmagających się z grzechem, jakież zapewnienie dla wszechświata, iż Chrystus jest »miłosiernym i wiernym arcykapłanem«” (Komentarz Ellen G. White, SDA Bible Commentary, t. VII, s. 926). „Człowieczeństwo Syna Bożego jest dla nas wszystkim. Jest złotym łańcuchem, który łączy nasze dusze z Chrystusem, a przez Chrystusa z Bogiem. To powinniśmy studiować. Chrystus był prawdziwym człowiekiem; dowiódł swojej pokory stając się człowiekiem. Ale jednocześnie był Bogiem objawionym w ciele. Kiedy przystępujemy do rozważania tego zagadnienia, powinniśmy zwrócić uwagę na słowa wypowiedziane przez Chrystusa do Mojżesza przy płonącym krzewie: »Zdejm z nóg sandały swoje, bo miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą« (II Mojż. 3,5). Powinniśmy podchodzić do tego studium z pokorą uczniów, z sercem pełnym skruchy. Studiowanie inkarnacji Chrystusa jest opłacalnym zajęciem, przynoszącym dużą korzyść tej osobie studiującej, która głęboko sięga w poszukiwaniu ukrytej prawdy” (Ellen G. White, Selected Messages, t. I, s. 244).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zastanów się nad faktem, iż Jezus Chrystus, jako człowiek — to znaczy w ludzkim ciele — nigdy nie zgrzeszył. Wyobraź sobie całe Jego życie, w którym nigdy, nawet raz, nie uległ pokusie. W jakim świetle ta prawda stawia wszystkie nasze bezsensowne usprawiedliwienia, jakie przytaczamy, próbując się wytłumaczyć ze swoich grzechów?

2. Jak rozumiesz stwierdzenie Ellen White, że człowieczeństwo Chrystusa jest złotym łańcuchem, którzy nas z Nim łączy? Co to oznacza?

PODSUMOWANIE: W drugim rozdziale Listu do Hebrajczyków przedstawiono Jezusa w Jego człowieczeństwie i opisano Jego dokonania. On zakosztował śmierci za nas, stał się sprawcą naszego zbawienia, pokonał szatana i śmierć, uwolnił nas od egzystencjalnego lęku, zgładził nasze grzechy i wspiera nas, gdy opieramy się pokusie. W rozdziale tym położony jest nacisk na nasze zbawienie i bliskość z Jezusem. Możemy Mu ufać, bo On jest naszym Bratem.

25

L ekcja 4

26 lipca 20.39 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS — ZNACZNIEJSZY I LEPSZY STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. 7,7-26; 11,1-26.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Takiego to przystało nam mieć arcykapłana, świętego, niewinnego, nieskalanego, odłączonego od grzeszników i wywyższonego nad niebiosa” (Hebr. 7,26).

MYŚL PRZEWODNIA: Wyższość Chrystusa jest podstawą całej Jego służby i błogosławieństw, jakie dzięki niej otrzymujemy.

NIEWIELU LUDZI LUBI ZAROZUMIALCÓW. Trudno takich znieść. Nie lubimy przebywać w towarzystwie tych, którzy patrzą na nas z góry i uważają się za lepszych, bo coś tam mają czy potrafią. Wywyższanie się, oprócz tego, że jest korzeniem wszelkiego grzechu, stanowi ponadto wadę, którą naprawdę trudno znieść.

Jednak List do Hebrajczyków mówi o wyższości, a mianowicie o wyższości Jezusa Chrystusa. W Jego przypadku nie ma w tym nic przykrego, zarozumiałego czy odpychającego.

Przeciwnie, jak wykażemy w lekcji w tym tygodniu, wyższość Chrystusa objawia się w sposób, który pociąga nas do Niego w wierze i posłuszeństwie, bowiem Jego wyższość niesie nam wielką nadzieję zbawienia.

PRZEGLĄD LEKCJI: W jaki sposób List do Hebrajczyków przedstawia wyższość Jezusa? Dlaczego Jezus jest znaczniejszy od wszystkich? Jakie są rezultaty wyższości Chrystusa w powiązaniu z Jego życiem, śmiercią i służbą dla nas?

Jak odpowiadamy na to, co On dla nas uczynił?

26

WYŻSZOŚĆ JEZUSA

NIEDZIELA — 20 lipca

Jak w Liście do Hebrajczyków wyjaśniono znaczenie Jezusa?

Hebr. 1,4 _________________________________________________________ Hebr. 3,3 _________________________________________________________ Hebr. 7,26 ________________________________________________________ Hebr. 12,24 _______________________________________________________ Choć Jezus jest znaczniejszy od aniołów, Mojżesza i najwyższych kapłanów, choć Jego krew jest lepsza niż krew Abla, choć jest On wyniesiony nad niebiosa, to jednak będąc na ziemi nigdy nie zabiegał o wywyższenie siebie.

Wręcz przeciwnie. Porównaj to, co jest powiedziane o Jezusie w Liście do Hebrajczyków, z opisem Jezusa w ewangeliach. Chwilami trzeba dobrze wytężyć umysł, by pojąć, że chodzi o tę samą osobę. A przecież to ten sam Jezus.

Według ewangelii, żył On w prostocie i pokorze, służąc innym i traktując ich jak ważniejszych od siebie. W Chrystusie nie było chęci wywyższenia siebie, choć z pewnością miałby powody do chełpienia się, gdyby tylko chciał się chełpić.

Przyjrzyj się postawie Jezusa w porównaniu z postawami lansowanymi we współczesnym świecie, w którym promowanie siebie jest najważniejszym motywem większości działań. Jakże smutne jest to, że chrześcijanie są podatni na tego rodzaju wpływy i ulegają im nawet w związku z wiarą. Podobnie jak uczniowie Jezusa, czasami zaciekle dyskutujemy, kto z nas jest większy (Łuk.

22,24). Podobnie jak faryzeusze, patrzymy z góry na „celników” (Łuk. 18,9-12).

Porównujemy się z innymi, oczywiście z tymi, których uważamy za gorszych albo „niższych” od siebie. Wtedy wydaje się nam, że jesteśmy „wyżsi” od innych i wierzymy, że mamy prawo piąć się wzwyż po kościelnej drabinie.

W przeciwieństwie do tego, w studiowanym przez nas dzisiaj fragmencie Listu do Hebrajczyków wyraźnie podkreślono rzeczywistą wyższość Chrystusa nad aniołami, Mojżeszem i całą resztą. Jednak gdy patrzymy na Jego życie na ziemi, odzwierciedlające Jego charakter, widzimy tylko pokorę, samozaparcie oraz poświęcanie się dla dobra tych, którzy niewątpliwie byli niżsi od Niego. Ten, który jest wyższy od Mojżesza, pochylił się, by umyć nogi swoim uczniom.

Znaczniejszy od wszystkich, a jednak sługa wszystkich. Taki jest Jezus. Jak się czujemy, gdy porównujemy się z Nim? Jak powinniśmy się czuć? Zastanów się nad tym, jak Jezus jest przedstawiony w Liście do Hebrajczyków, a jak w ewangeliach. Jakie przesłanie jest nam przekazane?

27

POWODY WYŻSZOŚCI JEZUSA

PONIEDZIAŁEK — 21 lipca

Jezus jest Bogiem i Stwórcą (nie ma nikogo znaczniejszego od Niego) i to jest jeden z powodów Jego wyższości. Nie ma wątpliwości, że w Liście do Hebrajczyków tak właśnie jest On postrzegany. Jednak Jego wyższość nie jest oparta głównie na Jego preegzystencji i boskości. Co ciekawe, apostoł kojarzy Jego wyższość z Jego uniżeniem.

Przeczytaj Hebr. 2,9. Czego uczy ten werset o powiązaniu „niższości” z „wyższością”? Zob. także Filip. 2,4-9.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ W Dz. 10,36 Piotr przedstawia Jezusa jako Pana wszystkich. Jednak dwa wersety dalej jest mowa o tym, jak Pan wszystkich postępował będąc w ciele: „Chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich opętanych przez diabła” (w.

38). To jest prawdziwa wielkość, wielkość uniżenia. Ta wewnętrzna wielkość jest prawdziwą podstawą wyższości.

Jakie biblijne przykłady ukazują, iż prawdziwe uniżenie i pokorna służba zostają nagrodzone wywyższeniem?

Józef w Egipcie wiernie spełniał swoje obowiązki, zarówno jako niewolnik, jak i więzień, a później wyniesiono go na stanowisko przywódcy. Mojżesz, pasąc owce swojego teścia wśród Midianitów, wcale nie miał ambicji stania się przywódcą Izraela. „Mojżesz był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, którzy są na ziemi” (IV Mojż. 12,3). Dawid był pasterzem, zanim został królem. Piotr cytując Stary Testament, oświadczył: „Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje” (I Piotra 5,5). Jezus powiedział: „Największy wśród was, niech będzie jako najmniejszy, a ten, który przewodzi, niech będzie jako usługujący” (Łuk. 22,26).

Niezrównana służba Jezusa na ziemi sprawiła, że otrzymał On pozycję nieporównywalnie wyższą niż pozycja kogokolwiek z ludzi i obecnie pełni swą służbę w niebie dla dobra ludzkości. W Jezusie oba aspekty — wyższość pozycji i wyższość w służbie — połączyły się w jedno. Czytelnicy Listu do Hebrajczyków zostali zachęceni do dochowania wierności Jezusowi, który będąc Królem, pełni dla nas służbę, której nikt inny nie mógłby pełnić.

Kiedy ostatnio pełniłeś rolę sługi? Jak twoja odpowiedź świadczy o tobie?

28

REZULTATY ZNACZNIEJSZEJ SŁUŻBY JEZUSA

WTOREK — 22 lipca

Jakie są rezultaty znaczniejszej pozycji i służby Chrystusa dla nas opisanej w Liście do Hebrajczyków?

Hebr. 7,19.22 ______________________________________________________ Hebr. 8,6 _________________________________________________________ Hebr. 10,34 _______________________________________________________ Hebr. 11,16.35 _____________________________________________________ W większości wypadków efekty związane z wyższością Jezusa — lepsza nadzieja, lepsze obietnice, lepsze przymierze, lepsze i trwałe dziedzictwo, lepsza ojczyzna i lepsze zmartwychwstanie — są nakierowane na przyszłość. Jezus zapewnia jasną przyszłość swoim naśladowcom. Ta przyszłość zapowiada lepsze zmartwychwstanie — ostateczne zmartwychwstanie do wiecznego życia. Jest ono inne niż zmartwychwstania opisane zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, gdyż w ich wyniku ludzie powracali jedynie do doczesnego, śmiertelnego życia. W przeciwieństwie do nich, ostateczne zmartwychwstanie będzie zmartwychwstaniem do wiecznego życia w odnowionym świecie.

Choć wiele obietnic dotyczy przyszłości, to jednak wywierają one wpływ na nas już teraz. Nawet jako wstęp do wieczności, obecne życie jest ważne, gdyż daje okazję do bycia w wieczności z Jezusem. Tak więc lepsze obietnice i lepsze przymierze wpływają na nas tu i teraz. Tu i teraz Pan wpisuje swoje prawo w nasze umysły i sprawia, że pragniemy go zachowywać; tu i teraz otrzymujemy moc do posłuszeństwa, miłowania Go i odzwierciedlania Jego charakteru.

Przeczytaj Hebr. 11,13-16. Co takiego chciał powiedzieć autor? Jak się to ma do ogólnego przesłania Listu do Hebrajczyków? Czy słowa te przemawiają do nas?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Bóg przez Chrystusa objawił wspaniałe prawdy swemu ludowi. Jednak od wierzących zależy, czy przyjmą te prawdy z wiarą, zaufają lepszym obietnicom, lepszej nadziei i lepszej ojczyźnie, czy też odwrócą się od tego wszystkiego i zajmą się wyłącznie doczesnymi sprawami. Takie jest wyzwanie Listu do Hebrajczyków. Przed tym wyzwaniem stoi dzisiaj każdy z nas.

29

NASZA ODPOWIEDŹ NA GODNOŚĆ CHRYSTUSA — cz. I

ŚRODA — 23 lipca

Chociaż Jezus jest znaczniejszy we wszystkich sprawach, chociaż plan zbawienia oparty na Nim i na Jego dostojeństwie jest szeroki, zupełny i skuteczny, to jednak jest coś, czego Bóg nie uczyni: nie zmusi nikogo do posłuszeństwa ani do przyjęcia tego, co Chrystus oferuje ludzkości. Wyłącznie my możemy odpowiedzieć na tę ofertę. „Wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć” (Joz. 24,15). Mimo upływu wieków, wezwanie Jozuego nadal jest aktualne: Wybierzcie, komu będziecie służyć.

Chociaż w Liście do Hebrajczyków jest mowa o wyższości Jezusa, pewne użyte w nim porównania odnoszą się także do ludzi. Przeczytaj Hebr. 11,4. Co autor listu napisał o Ablu? Na czym polegało złożenie „lepszej” ofiary? Zob. I Mojż. 4,1-8.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ O Ablu jest wspomniane w Liście do Hebrajczyków dwukrotnie. Abel uczcił Boga przynosząc lepszą ofiarę niż ofiara Kaina (11,4). W Hebr. 12,24 krew Jezusa jest porównana do krwi Abla, który wierzył Bogu i został nazwany sprawiedliwym. Choć Abel, nawet po śmierci, nadal „przemawia”, to jednak krew Jezusa mówi o czymś lepszym niż krew Abla. Abel jest pierwszym bohaterem wiary wymienionym w jedenastym rozdziale, a zarazem pierwszym męczennikiem.

Jednak Jezus daleko przewyższa go pod każdym względem.

Przeczytaj Hebr. 11,25. Tutaj także mamy do czynienia z porównaniem.

Na czym ono polega? Jakiego wyboru musiał dokonać Mojżesz?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Podobnie jak Abel, Mojżesz podjął decyzję, by stanąć po stronie Jezusa.

Wolał cierpieć z ludem Bożym, niż pławić się w grzechu. Mojżesz miał wyrazistą wizję i właściwie postrzegał priorytety. Dla niego hańba Chrystusowa była lepsza niż skarby Egiptu.

Choć nasza sytuacja różni się od tej, w jakiej znajdowali się Abel czy Mojżesz, my także musimy podejmować decyzje. Jakie decyzje, wielkie i małe, podejmujemy w naszym codziennym życiu?

30

NASZA ODPOWIEDŹ NA WYŻSZOŚĆ CHRYSTUSA — cz. II

CZWARTEK — 24 lipca

Wczoraj przyjrzeliśmy się dwóm przykładom ludzi, którzy stanęli przed wyborem między dobrem a złem i wybrali dobro. Niestety, nie wszyscy tak wybierają. „Baczcie, abyście nie odtrącili tego, który mówi; jeśli bowiem tamci, odtrąciwszy tego, który na ziemi przemawiał, nie uszli kary, to tym bardziej my, jeżeli się odwrócimy od tego, który przemawia z nieba” (Hebr. 12,25). Raz jeszcze zwróćmy uwagę na porównanie tego, co najlepsze, z tym, co mniej dobre. O ile większe wrażenie robi to, co zostało powiedziane w niebie, niż to, co zostało powiedziane na ziemi?

Przeczytaj Hebr. 12,25. Na co zwraca uwagę autor? Jak ma się to do ogólnej wymowy Listu do Hebrajczyków?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ „Kto łamie zakon Mojżesza, ponosi śmierć bez miłosierdzia na podstawie zeznania dwóch albo trzech świadków; o ileż sroższej kary, sądzicie, godzien będzie ten, kto Syna Bożego podeptał i zbezcześcił krew przymierza, przez którą został uświęcony, i znieważył Ducha łaski!” (Hebr. 10,28.29).

O co chodzi w zacytowanym powyżej wersecie? Czego uczy on nas, adwentystów dnia siódmego, skoro wierzymy, że otrzymaliśmy „daleko więcej” niż inni?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Ludzka odpowiedź na godność Jezusa zawsze będzie dwojaka. Niektórzy chętnie przyjmą Go jako swego Pana. Inni odrzucą Go, i to nie zawsze z braku świadomości. Niektórzy wiedzą, kim jest Pan i co uczynił dla nich, ale i tak zwracają się przeciwko Niemu. List do Hebrajczyków jest wezwaniem skierowanym szczególnie do tych drugich — tych, którzy znają Jezusa i Jego dzieło, ale wahają się, czy Go przyjąć. W całym liście przewija się to samo wezwanie: Spójrzcie, kim jest Jezus i co dla was uczynił. Jakże więc mielibyście odwrócić się od niego?

Skoro tamtym chrześcijanom potrzebne było takie napomnienie, o ileż bardziej potrzebne jest ono nam dzisiaj.

31

PIĄTEK — 25 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: „Chrystus nie był nieczuły na wyrządzane Mu podłości i zniewagi. Odczuwał je bardzo boleśnie. Odczuwał je o tyle mocniej i wyraźniej niż my, o ile Jego charakter jest wznioślejszy, czystszy i świętszy niż natura grzesznej ludzkości, za którą cierpiał. On był Majestatem nieba, równym Ojcu, Wodzem zastępów anielskich, a jednak oddał życie za ludzi, ponosząc śmierć znieważony i odrzucony przez tych, których ratował. O, gdyby butne ludzkie serca to pojęły! O, gdyby ludzie zrozumieli znaczenie odkupienia i zapragnęli nauczyć się pokory i cichości Jezusa!” (Ellen G. White, That I May Know Him, s. 339).

Krew Jezusa Chrystusa oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Przemawia lepiej niż krew Abla, gdyż Chrystus wciąż żyje, by wstawiać się za nami. Zawsze powinniśmy pamiętać, że krew Jezusa jest skuteczna dla nas. Oczyszczająca, podtrzymująca przy życiu krew, przyjęta przez wiarę, jest naszą nadzieją. Musimy wzrastać w poznaniu jej niepojętej wartości, gdyż przemawia ona za nami jedynie wtedy, gdy przyjmujemy ją przez wiarę, zachowując czyste sumienie i pokój z Bogiem” (Komentarz Ellen G. White, SDA Bible Commentary, t. VII, s.

947).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W części lekcji na wtorek wspomnieliśmy, że rezultaty wyższości Chrystusa są nakierowane na przyszłość. Jak odpowiadamy, kiedy ludzie oskarżają nas, że myślimy tylko o przyszłości, a zapominamy o społecznym i politycznym zaangażowaniu się teraz, tutaj na ziemi?

2. W kontekście powiązania wyższości Jezusa z Jego „uniżeniem”, czego możemy się nauczyć o służebnym przywództwie? W jaki sposób Mar. 10,44 pomaga nam zrozumieć tę ideę?

3. W jaki sposób nawet wierni chrześcijanie mogą wpaść w pułapkę wywyższania się? Jaka reakcja może nas ochronić przed takim zwiedzeniem?

PODSUMOWANIE: Znaczniejsza służba Chrystusa to złożenie przez Niego lepszej ofiary i Jego lepsza arcykapłańska służba w niebie. Rezultatem tej służby są dla nas: lepsze przymierze, lepsza nadzieja, lepsza ojczyzna i lepsze zmartwychwstanie. W odpowiedzi na tak wielkie zbawienie powinniśmy poświęcić się Temu, kto tego zbawienia dokonał.

32

L ekcja 5

2 sierpnia 20.28 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS, NASZ NAJWYŻSZY KAPŁAN STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 5 i 7.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze” (Hebr. 4,15.16).

MYŚL PRZEWODNIA: Ze wszystkich ksiąg Biblii żadna tak dokładnie nie wyjaśnia niebiańskiego kapłaństwa Jezusa, jak List do Hebrajczyków.

W CZASIE I WOJNY ŚWIATOWEJ, kiedy Francuzi i Niemcy żywili do siebie zaciekłą nienawiść, pewnego dnia Niemiec Max Fladt, właściciel gospody, poszedł się wykąpać w Renie. Było to dość niebezpieczne, bo rzeka była wezbrana. Na drugim brzegu francuscy żołnierze przeprowadzali ćwiczenia, w czasie których używali łodzi pontonowych. Jedna z łodzi wywróciła się i czterej żołnierze, w pełnym rynsztunku, znaleźli się w wodzie. Z trudem utrzymując się na powierzchni, walczyli o życie. Zaledwie kilka dni wcześniej Francuzi aresztowali siedmiu Niemców, zamierzając ich rozstrzelać. Fladt miał powód, by pozostawić francuskich żołnierzy na pewną śmierć. Jednak bez zastanowienia pospieszył im na ratunek i zdołał ocalić dwóch z nich. Następnego dnia odwiedził go dowódca francuskiego oddziału. Podziękował mu za heroiczny wyczyn i zapytał, czym może go nagrodzić. Fladt odpowiedział: „Najlepszą nagrodą niech będzie życie za życie. Proszę, darujcie życie tym siedmiu Niemcom, których chcieliście rozstrzelać”. Na tym właśnie polega wstawiennictwo.

PRZEGLĄD LEKCJI: Jaką rolę Chrystusa w niebie podkreślono w Liście do Hebrajczyków? W jakim sensie niebiańska służba Chrystusa jest podobna do służby Aarona jako Najwyższego Kapłana? Dlaczego Jezus został porównany do kapłana Melchisedeka?

33

KAPŁAŃSTWO CHRYSTUSA — WYJĄTKOWA WIZJA LISTU DO HEBRAJCZYKÓW

NIEDZIELA — 27 lipca

„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie” (Hebr. 8,1).

Trzy słowa są użyte w opisie służby Chrystusa w niebie: Kapłan, Arcykapłan (Najwyższy Kapłan) i kapłaństwo. W Nowym Testamencie, poza Listem do Hebrajczyków, żadnym z tych terminów nie posłużono się w odniesieniu do Chrystusa. Tak więc opis dany w tymże liście jest jego wyjątkową cechą.

Koncepcja kapłaństwa występuje wielokrotnie w Liście do Hebrajczyków.

Choć dotyczy także kapłaństwa lewickiego i kapłaństwa Melchisedekowego, to jednak zawsze w kontekście kapłaństwa Jezusa.

Przeczytaj podane fragmenty. O czym one mówią? Jaką zasadniczą prawdę zawierają i dlaczego jest ona dla nas ważna? Hebr. 2,17; 3,1; 4,14; 5,6; 7,15; 7,17; 7,21; 8,1.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ W Liście do Hebrajczyków jest mowa zarówno o mesjaństwie Jezusa, jak i o Jego kapłaństwie. W Nowym Testamencie często jest cytowany Psalm 110, ale zazwyczaj cytaty te ograniczają się do pierwszego wersetu owego psalmu. Wyjątkiem jest właśnie List do Hebrajczyków, w którym apostoł zacytował oprócz wersetu pierwszego, także werset czwarty. Mesjasz, o którym mowa w Ps. 110,1, jest także wyznaczonym przez Boga „kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka” (Ps. 110,4). Tak więc w Psalmie 110, jak również w Liście do Hebrajczyków, przedstawione jest jednocześnie mesjaństwo i kapłaństwo Jezusa.

Niebiańskie kapłaństwo Jezusa jest kluczowym elementem Listu do Hebrajczyków: „Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie” (Hebr. 8,1). JezusMesjasz jest także Jezusem-Najwyższym Kapłanem w niebiańskiej świątyni.

Choć koncepcja Chrystusa jako Kapłana jest przedstawiona także w innych częściach Biblii (I Jana 2,1.2; I Tym. 2,5), nigdzie poza Listem do Hebrajczyków nie mamy określonej Jego kapłańskiej roli w tak bezpośredni i dobitny sposób.

Jakie jest obecnie powszechnie przyjęte znaczenie słowa kapłan? Protestanci podkreślają kapłaństwo wszystkich wierzących, o którym jest mowa, na przykład, w I Piotra 2,5.9. Co to znaczy i jak możemy uniknąć mylenia naszego kapłaństwa z kapłaństwem Chrystusa?

34

JEZUS A KAPŁAŃSTWO AARONOWE (Hebr. 5,1-10)

PONIEDZIAŁEK — 28 lipca

Choć kapłaństwo Jezusa zdecydowanie różni się od kapłaństwa lewickiego, Aaron, lewicki najwyższy kapłan, jest porównany z Jezusem. Pomimo wyraźnych różnic między nimi, występują także znaczące podobieństwa warte przestudiowania.

W piątym rozdziale Listu do Hebrajczyków Aaron jest ukazany na tle porównania do Chrystusa. Obaj są ludźmi, obaj zostali wybrani przez Boga i obaj służą na rzecz ludzkości. Składają ofiary i usługują w związku z grzechami ludzkości.

Jaka jest zasadnicza różnica między kapłaństwem Aaronowym a kapłaństwem Jezusa? Hebr. 5,1-10; 9,6-12.

Jezus jest człowiekiem, ale jednocześnie jest Synem Bożym, podczas gdy Aaron był wyłącznie człowiekiem. Jest to wyraźnie podkreślone w Hebr. 5,5.6, gdzie po przytoczonym cytacie z Psalmu 2 pojawia się cytat z Psalmu 110, łączący kapłaństwo Jezusa z Jego synostwem. Ponieważ Jezus jest Synem Bożym, Bóg powierzył mu kapłaństwo na wzór Melchisedeka.

W ten sposób wprowadzony zostaje inny rodzaj kapłaństwa (o czym jest mowa w Hebr. rozdz. 7; zob. w jutrzejszej części lekcji).

Wykazana jest też różnica między ofiarami. Choć zarówno Jezus, jak i Aaron składają ofiary, to jednak ofiara Jezusa jest tą jedną jedyną, na zawsze wystarczającą dla całej ludzkości, a więc nie musi być powtarzana ani zastępowana jakąkolwiek inną ofiarą.

Ponadto Jezus jest zarówno ofiarą, jak i kapłanem, dzięki czemu znacznie przewyższa Aarona, który był tylko kapłanem. Aaron nigdy nie mógł być ofiarą.

Jedynie Jezus jest prawdziwą ofiarą za grzech ludzkości. Także w przeciwieństwie do Aarona i innych kapłanów lewickich, Jezus nigdy nie był skalany grzechem.

Zarówno lewickie kapłaństwo, jak i kapłaństwo Jezusa charakteryzuje się pełnym współczucia stosunkiem do grzesznika. Jednakże jest to prawdą jedynie w przypadku idealnego kapłaństwa lewickiego i Jezusa. Biblijne przykłady pokazują, iż kapłaństwo lewickie bywało sprawowane przez ludzi dość okrutnych, niedbałych i niewiernych. Tymczasem w Liście do Hebrajczyków podkreślono zwłaszcza jeden aspekt służby Jezusa — iż sam będąc bezgrzesznym, współczuje On grzesznikom, jest miłosierny i wierny.

Kolejna różnica polega na tym, iż Aaron służył na ziemi, podczas gdy Jezus służy w niebie. Chociaż świątynia ziemska jest pod pewnymi względami powiązana z niebiańską, to jednak Jezus służył w rzeczywistym centrum planu odkupienia, a nie w symbolicznym przybytku.

Przeczytaj następujące fragmenty: III Mojż. 10,1; Jer. 20,1-6; Mat. 26,3.4.

Wszystkie one dotyczą różnych kapłanów w systemie lewickim. Jak fragmenty te, z czysto ludzkiego punktu widzenia, świadczą o wyższości służby Chrystusa?

35

JEZUS A KAPŁAŃSTWO MELCHISEDEKOWE

WTOREK — 29 lipca

„Gdyby zaś doskonałość była osiągalna przez kapłaństwo lewickie, a wszak w oparciu o nie otrzymał lud zakon, to jaka jeszcze była potrzeba ustanawiać innego kapłana według porządku Melchisedeka, zamiast pozostać przy porządku Aarona?” (Hebr. 7,11).

Myśląc po ludzku, Jezus nie ma prawa występować jako kapłan. Pochodził bowiem z plemienia Judy, a nie z rodu Aarona, zaś według Starego Testamentu kapłanami mogli być jedynie potomkowie Aarona (II Mojż. 28,1.40.41).

Jednak ponieważ Jezus jest Synem Bożym, jedynym, który jest jednocześnie Bogiem i człowiekiem, i ponieważ żył wśród nas i oddał za nas życie na krzyżu, to właśnie On jest jedynym doskonałym Pośrednikiem i tylko On może być naszym Najwyższym Kapłanem. Jak można ukazać tę prawdę? Apostoł musiał na podstawie Pisma Świętego udowodnić, że Jezus ma prawo być nie tylko Królem, ale i Kapłanem. Tak więc wskazał, że zapowiedź z Ps. 110,4 odnosi się do Jezusa: „Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka”. Zapowiedź ta mogła się spełnić w Jezusie i tylko w Nim. Jezus jest rzeczywiście Kapłanem według innego porządku niż porządek Aaronowy.

Co wiemy o Melchisedeku? Niektórzy twierdzą, iż był to sam Jezus, który ukazał się wówczas w ludzkiej postaci. Jedynie trzy fragmenty Pisma Świętego odnoszą się do Melchisedeka: I Mojż. 14,18-20; Ps. 110,4 i Hebr. rozdz. 5, 6 i 7. Przeczytaj je.

Czego uczą nas o tej tajemniczej postaci z czasów starotestamentowych?

W siódmym rozdziale Listu do Hebrajczyków mamy dany krótki opis Melchisedeka (w. 1-4). Jest on większy niż Lewi, bowiem Abraham, przodek Lewiego, oddał dziesięcinę Melchisedekowi i błogosławił go (w. 4-10). Następnie, po zamieszczeniu wzmianki o Melchisedeku, przedstawione jest nowe i wyższe kapłaństwo Chrystusa. Argumentacja jest oparta na Ps. 110,4, a nie na I Mojż. rozdz.

14, i ukazuje, iż przepowiednia mesjańskiego kapłaństwa spełniła się w Jezusie.

Pochodzenie, narodziny i śmierć Melchisedeka są otoczone tajemnicą, a apostoł nie próbuje nawet tych spraw dociekać. Melchisedek jest w ten sposób symbolem Chrystusa. Jednak w całym wywodzie nacisk jest położony na Jezusa, a nie na Melchisedeka.

W jaki sposób kapłaństwo i synostwo Boże Chrystusa łączą się ze sobą w Liście do Hebrajczyków? Hebr. 3,1-6; 5,5-8; 7,28.

Kwestia synostwa Bożego Jezusa jest istotna w Liście do Hebrajczyków.

Ponieważ Jezus jest Synem, jest wyższy od Mojżesza (Hebr. rozdz. 3) i Aarona (Hebr. rozdz. 5). Jednak jest On również Kapłanem według porządku Melchisedeka, którego również przewyższa, a to z uwagi na swe synostwo.

Melchisedek był zarówno królem, jak i kapłanem. Jezus także jest Kapłanem i Królem. Jaką nadzieję daje Jego królowanie nam, ludziom, całkowicie zależnym od Bożego miłosierdzia i zbawienia?

36

JEZUS JAKO NAJWYŻSZY KAPŁAN

ŚRODA — 30 lipca

Jakie są cechy Jezusa jako Kapłana i Najwyższego Kapłana?

Hebr. 2,17 ________________________________________________________ Hebr. 4,14.15 ______________________________________________________ Hebr. 5,5.6 ________________________________________________________ Hebr. 7,24-26 ______________________________________________________ Hebr. 8,1-3 ________________________________________________________ W Hebr. 2,17 Jezus jest nazwany miłosiernym i wiernym. Te dwie cechy są szerzej opisane nieco dalej w Liście do Hebrajczyków, ale w odwróconej kolejności.

Po pierwsze, Jezus jest ukazany jako wierny, podobnie jak Mojżesz, choć przewyższa On Mojżesza. Następnie rozwinięty zostaje temat miłosierdzia Jezusa (zob. Hebr. 4,14-5,10).

Poza wiernością i miłosierdziem, w Hebr. 4,14-5,10 opisana jest także bezgrzeszność Chrystusa. Choć podkreślona została bliskość między Jezusem i nami, Jego człowieczeństwo i braterstwo, to jednak autor nie pozostawia żadnych wątpliwości, iż Jezus był bez grzechu (zob. Hebr. 4,15), „niewinny”, „nieskalany” i w tym sensie „odłączony od grzeszników” (Hebr. 7,26). Jego bezgrzeszność była istotna nie tylko ze względu na Jego ziemską służbę, ale także ze względu na Jego służbę niebiańską. Gdyby zgrzeszył na ziemi, nie mógłby służyć dla nas w niebie. Będąc świętym i doskonałym, wywyższonym ponad niebiosa, zwraca się ku nam — słabym, grzesznym, błądzącym śmiertelnikom.

Co w Liście do Hebrajczyków zostało objawione o czasie i miejscu arcykapłańskiej służby Jezusa? Hebr. 5,5.6; 9,11.

W Liście do Hebrajczyków kapłaństwo Chrystusa jest uzależnione od Jego wcielenia i męki. „Ściśle mówiąc, nie możemy mówić o Nim jako kapłanie aż do czasu Jego zmartwychwstania. Powszechnie nazywamy modlitwę Jezusa w ogrodzie Getsemane (Jan rozdz. 17) modlitwą arcykapłańską. Jednak nie jest to zupełnie zgodne z teologią Listu do Hebrajczyków” (William G. Johnsson, In Absolute Confidence, s. 93).

Dlaczego bezgrzeszność Chrystusa jest tak ważna w teologii Listu do Hebrajczyków? Co ta bezgrzeszność oznacza dla nas? Jaką daje nam nadzieję (1) na usprawiedliwienie i przyjęcie przez Boga mimo naszej grzeszności oraz (2) na życie w posłuszeństwie wobec Boga i Jego przykazań?

37

DZIEŁO I FUNKCJA JEZUSA JAKO NAJWYŻSZEGO KAPŁANA

CZWARTEK — 31 lipca

„Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze” (Hebr. 4,16).

Kapłaństwo Jezusa jest wyjątkowe. On jest jednocześnie ofiarą i Pośrednikiem, co nie ma porównania z kimkolwiek w dziejach. Jedynie Jezus umarł jako nasz Zastępca i tylko On jest naszym Najwyższym Kapłanem w niebiańskiej świątyni.

Ponadto Jezus jest wyjątkowym Pośrednikiem, gdyż nikt inny we wszechświecie nie jest jednocześnie Bogiem i człowiekiem, co umożliwia Mu doskonałe połączenie nieba z ziemią.

Także wynik Jego służby jest wyjątkowy. Tylko Jezus może zbawić na zawsze. Tylko dzięki Niemu możemy mieć życie wieczne.

Służba Jezusa jako Najwyższego Kapłana jest także obiektywna. Oznacza to, że nie podlega ona naszym odczuciom. Jest pełniona bez względu na to, czy ją rozumiemy, czy wiemy o niej i czy w nią wierzymy. Choć występuje wiele osobistych czynników w chrześcijańskim życiu, to jednak podstawą chrześcijaństwa jest jedynie dzieło Jezusa.

Jak powinniśmy reagować, wiedząc, że mamy tak wspaniałego Najwyższego Kapłana, który służy dla nas w niebie?

Hebr. 4,14-16 ______________________________________________________ Hebr. 10,22.23 _____________________________________________________ Hebr. 12,1.2 _______________________________________________________ Podsumuj podane powyżej fragmenty. Czego możemy się z nich nauczyć?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Chrześcijanie wiedzą, że ich Najwyższy Kapłan jest z nimi aż do końca świata. Dzień po dniu służy On dla nich i zamierza zakończyć dzieje tego świata, aby ustanowić swoje królestwo chwały. Ta niezwykle pozytywna perspektywa, to doświadczenie obecności Pana, pomaga nam odnaleźć sens życia. Jesteśmy dziećmi Bożymi, braćmi Chrystusa, a żyjemy po to, by służyć innym, tak jak On to czynił. List do Hebrajczyków miał być zachętą dla tych, którzy mieli go czytać.

Podobną zachętą powinien być także i dla nas.

38

PIĄTEK — 1 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: „Niechaj wiara przebije się przez piekielne szatańskie cienie i dotrze do Jezusa, naszego Najwyższego Kapłana, który wszedł za zasłonę. Jakiekolwiek chmury zaciemniają niebo, jakiekolwiek burze nękają duszę, ta kotwica trzyma się mocno, więc możemy być pewni zwycięstwa” (Ellen G. White, In Heavenly Places, s. 127).

Spójrzcie na apostoła nauczającego w synagodze korynckiej, rozważającego pisma Mojżesza i proroków, opowiadającego o przyjściu obiecanego Mesjasza.

Posłuchajcie, jak jasno tłumaczy dzieło Odkupiciela, wielkiego Arcykapłana ludzkości, Tego, który przez ofiarę swego życia odpokutował za grzechy wszystkich, a następnie podjął służbę w niebieskiej świątyni. Słuchacze Pawła mogli zrozumieć, że Mesjasz, za którego przyjściem tęsknili, przyszedł już, że śmierć Jego była wypełnieniem wszelkich symbolicznych ofiar, że Jego służba w świątyni niebieskiej była czymś tak wielkim, co sięgało wstecz i co czyniło wytłumaczalną służbę kapłaństwa żydowskiego” (Ellen G. White, Działalność apostołów, s. 151).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. List do Hebrajczyków z wielu względów jest ważną księgą biblijną dotyczącą arcykapłańskiej służby Chrystusa. Cała księga biblijna poświęcona temu tematowi powinna nas przekonać o tym, że służba ta ma doniosłe znaczenie. Omów odniesienia służby Jezusa, zwłaszcza do nauki o roli Chrystusa w niebiańskiej świątyni.

2. Paweł, pragnąc zachęcić Hebrajczyków, napisał do nich list podkreślający niebiańskie kapłaństwo Chrystusa dla upadłej ludzkości. Dlaczego znajomość tego kapłaństwa powinna zachęcać ludzi do trwania w wierności dla Pana w chwilach rozczarowań i zniechęcenia?

3. Opierając się na tym, co przeczytałeś i przestudiowałeś dotychczas z Listu do Hebrajczyków, czy widzisz powiązanie śmierci Chrystusa z Jego arcykapłańską służbą? Dlaczego są one nawzajem ważne dla siebie?

PODSUMOWANIE: List do Hebrajczyków informuje nas o kapłaństwie Jezusa i definiuje je. Ta wyższa służba jest służbą według porządku Melchisedeka, a jednak nie jest zupełnie pozbawiona związku z kapłaństwem lewickim. Jakkolwiek kapłaństwo Chrystusa jest w pewien sposób powiązane z obydwoma wspomnianymi porządkami kapłańskimi, to jednak przewyższa je w sposób nie budzący żadnych wątpliwości.

39

L ekcja 6

9 sierpnia 20.15 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JĘZYK ŚWIĄ TYNNY ŚWIĄTYNNY W LIŚCIE DO HEBRAJCZYKÓW STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 9.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący” (Hebr. 9,11).

MYŚL PRZEWODNIA: List do Hebrajczyków jest pełen wyrażeń zaczerpniętych z języka świątynnego, pomagających nam zrozumieć, co Pan czyni dla nas w niebie.

W GRUDNIU 1989 ROKU CZASOPISMO MOODY MONTHLY DONOSIŁO: „Dwie szkoły talmudyczne zlokalizowane w pobliżu Ściany Zachodniej (Ściany Płaczu) nauczają swoich studentów szczegółów służby świątynnej. Inni uczeni badają genealogie w poszukiwaniu potomków linii kapłańskiej. Planuje się zorganizowanie zjazdu potomków kapłanów w przyszłym roku. Pewna grupa żydowskich aktywistów, Wierni Świątynnego Wzgórza, poświęciła trzytonowy »kamień węgielny« dwa kilometry od miejsca, gdzie w czasach starożytnych stała świątynia. Policja nie dopuściła do przeprowadzenia ceremonii na placu przed Ścianą Zachodnią” (s. 74).

Wiele wieków po zniszczeniu świątyni zarówno ona, jak i rytuały, które w niej odprawiano, nadal cieszą się zainteresowaniem. W tym tygodniu zajrzymy „za zasłonę” świątyni w niebie, nie uczynionej rękami ludzkimi, w której Chrystus jest naszym Najwyższym Kapłanem.

PRZEGLĄD LEKCJI: Jaką rolę odgrywała ziemska świątynia i sprawowana w niej służba, według Listu do Hebrajczyków? Czego uczy nas to o funkcjonowaniu niebiańskiej świątyni? Czy List do Hebrajczyków uczy, iż w niebie istnieje rzeczywista świątynia? Jaki jest cel służby Chrystusa w niebie?

40

ŚWIĄTYNIA NA ZIEMI (Hebr. rozdz. 9)

NIEDZIELA — 3 sierpnia

W Liście do Hebrajczyków wyraźnie stwierdzono, że Jezus jest naszym Najwyższym Kapłanem w niebie. Ta koncepcja kapłaństwa nie była oczywiście czymś nieznanym dla tych, do których Paweł pisał. Paweł opiera swoje rozumowanie na starotestamentowej świątyni i urzędzie kapłańskim pełnionym w niej. Bez tej podstawy, większość tego, co mówi o Chrystusie i Jego służbie w niebie, nie miałaby sensu.

Przeczytaj Hebr. 9,1-3. O czym mówi tutaj Paweł? Dlaczego mówiąc o arcykapłańskiej służbie Chrystusa poddaje ten temat pod dyskusję? Zob. także II Mojż. 25,8.

Przeczytaj Hebr. 9,4.5. O czym jeszcze mówi Paweł?

Teraz przeczytaj wersety 6. i 7. Co zostało w nich opisane?

Paweł dokonuje krótkiego przeglądu izraelskiej służby świątynnej, opisuje oba przedziały świątyni oraz codzienny i doroczny rytuał, który w nich się odbywał. Następnie, w wersetach 8-14, mówi o wejściu Chrystusa do niebiańskiej świątyni i o Jego arcykapłańskiej służbie w niej.

Choć celem Pawła jest wykazanie wyższości tego, co Chrystus czyni w niebie, nad tym, co działo się w ziemskiej świątyni (zob. Hebr. 9,11), jasne jest, że służba w ziemskiej świątyni jest powiązana ze służbą w niebiańskiej świątyni.

Dlatego Paweł mówi o nich równocześnie. Zrozumienie tego, co działo się na ziemi, pomaga nam zrozumieć to, co dzieje się teraz w niebie.

W Liście do Hebrajczyków słowo świątynia jest określane dwoma słowami: hagion/hagia i sk’n’. Pierwsze słowo ma w oryginale formę przymiotnikową i oznacza „święte”. W Liście do Hebrajczyków jest użyte w znaczeniu rzeczownikowym i tłumaczone jako „świątynia”, „miejsce święte” i „miejsce najświętsze”, w zależności od kontekstu. Drugie słowo oznacza „namiot” albo „przybytek” i odnosi się do starotestamentowego przybytku na pustkowiu.

Czy dobrze rozumiesz ziemską służbę świątynną? Choć nie musimy znać wszystkich jej szczegółów, to jednak biorąc pod uwagę to, że w Liście do Hebrajczyków został położony na nią nacisk, czyż nie warto jej przestudiować? Przeczytaj te części Księgi Wyjścia i Księgi Kapłańskiej, które odnoszą się do szczegółów budowy przybytku i służby w nim sprawowanej, pamiętając o tym, że cały ten system symbolizował śmierć Chrystusa i Jego niebiańską służbę dla ludzkości.

41

ŚWIĄTYNIA W NIEBIE

PONIEDZIAŁEK — 4 sierpnia

„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (Hebr. 8,1.2).

Zarówno apostoł, jak i ci, do których pisał ten list, musieli być dobrze zapoznani ze starotestamentowymi przepisami dotyczącymi rytuału służby świątynnej. Świątynia, do której odwołuje się Paweł, to oryginalny przybytek zbudowany na polecenie Boże pod kierunkiem Mojżesza (II Mojż. rozdz. 25-31 i 35-40), w przeciwieństwie do świątyni wzniesionej za czasów Salomona, znacznie bardziej skomplikowanej niż pierwszy przybytek oraz mieszczącej więcej sprzętów danego rodzaju — np. dziesięć złotych świeczników i dziesięć stołów na chleby pokładne, w przeciwieństwie do pojedynczych sprzętów w przybytku (zob.

II Kron. rozdz. 3-7).

Poza elementami, na które zwróciliśmy uwagę we wczorajszej części lekcji, jakie inne aspekty ziemskiej świątyni zostały przedstawione w dziewiątym rozdziale?

Hebr. 9,9 _________________________________________________________ Hebr. 9,10 ________________________________________________________ Hebr. 9,21 ________________________________________________________ Rozdział ten ukazuje nie tylko pewne podstawowe elementy wyposażenia świątyni, ale także mówi o niektórych rytuałach, w tym rozmaitych ofiarach krwawych i z pokarmów. Choć autor nie wdaje się w szczegóły, jedno wydaje się jasne — jest on przekonany, że w niebie istnieje rzeczywista świątynia, w której Jezus służy dla naszego dobra.

Przeczytaj Hebr. 8,1.2. Jakie słowa Pawła wskazują na to, iż świątynia niebiańska jest rzeczywistym miejscem?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Pawłowe studium ziemskiej świątyni oraz jej „darów i ofiar” (Hebr. 9,9), jak również „pokarmów i napojów, i różnych obmywań” (w. 10), nigdy nie było celem samym w sobie, ale wstępem do omówienia niebiańskiej rzeczywistości. Taki jest cel całego Listu do Hebrajczyków — wskazać czytelnikom, iż istnieje coś lepszego niż ziemski system ustanowiony przez Boga, a mianowicie niebiańska świątynia, w której Jezus służy jako Najwyższy Kapłan.

42

OFIARY

WTOREK — 5 sierpnia

Chociaż w swoim liście Paweł wyraźnie wypowiada się o rzeczywistości Jezusa jako naszego Najwyższego Kapłana w niebiańskiej świątyni, to jednak nie ogranicza się tylko do tego. Mówi także o ofiarach. Nie ma w tym nic dziwnego.

Skoro ofiara była w centrum ziemskiego systemu świątynnego, to czy inaczej miałoby być w niebiańskiej rzeczywistości?

Jakie zwierzęta ofiarne są wymienione w Liście do Hebrajczyków? Hebr.

9,12.13.19; 10,4.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Jakiego rodzaju ofiary są przez to wskazane? III Mojż. 1,5; 4,3; 16,3; IV Mojż. 7,17. __________________________________________________________ __________________________________________________________ W czterech wersetach Listu do Hebrajczyków wymienione są cztery różne zwierzęta ofiarne. Z wyjątkiem jałówki, występują one w parach: „kozły i cielce” oraz „kozły i woły”. Kozły występują najczęściej. Co ciekawe, baranek, który dominuje w Objawieniu (zob. także Jan 1,29.36; I Piotra 1,19) nie występuje w Liście do Hebrajczyków.

W Septuagincie, greckim przekładzie Starego Testamentu, kozły zostały wymienione w IV Mojż. 7,17, w kontekście „ofiary pojednania”. Synonim słowa „wół”, użytego w Liście do Hebrajczyków, występuje w III Mojż. 1,6 jako „ofiara całopalna”, a w III Mojż. 4,3 jako „ofiara za grzech”. Jałówka wspomniana w Hebr. 9,13 występuje w IV Mojż. rozdz. 19, w związku z ofiarą pojednania.

Popiół z czerwonej jałówki był używany w ceremonii oczyszczenia. Woły i kozły były także składane w ofierze w Dniu Pojednania (III Mojż. rozdz. 16).

Tak więc różne zwierzęta używane w systemie ofiarniczym przypominają nam o zasadniczych rodzajach ofiar starotestamentowych, w tym także — choć nie tylko — w Dniu Pojednania. Jednak wszystkie te ofiary ze zwierząt były jedynie symboliczne, niewystarczające i nie miały mocy oczyścić kogokolwiek z grzechu (Hebr. 10,4). Przelanie krwi było jednak ważne, gdyż wskazywało na Jezusa — Jedynego, który mógł przynieść przebaczenie i pojednanie.

Rzeki zwierzęcej krwi wylano przez wieki w starotestamentowym systemie ofiarniczym. Choć było to dość okrutne i straszne, to jednak stanowiło wymowną lekcję o cenie grzechu. Jednak w rzeczywistości wszystkie te ofiary nie mogły nikomu przynieść zbawienia. W przeciwieństwie do nich, co zostało osiągnięte dzięki śmierci Chrystusa, jedynego środka mogącego rozwiązać problem grzechu? Czego uczy nas ona o prawdziwej cenie grzechu?

43

SŁUŻBA ŚWIĄTYNNA (Hebr. 8,1-3; 9,5-7)

ŚRODA — 6 sierpnia

W podanych powyżej fragmentach, zwróć uwagę na to, co dotyczy służby świątynnej. Apostoł wymienia cherubinów, kapłanów i najwyższych kapłanów, mając na myśli zarówno potomków Aarona, jak i Jezusa, prawdziwego Najwyższego Kapłana, który przez swoją służbę może rozwiązać problem grzechu. To doprowadza nas znowu do kluczowego tematu Listu do Hebrajczyków: wyższości Chrystusa i Jego służby nad wszystkim, co było przed Nim. Słowo „sługa” (leitourgos) jest użyte w Hebr. 1,7 w odniesieniu do aniołów, a także do Jezusa jako sługi niebiańskiej świątyni. Służba Jezusa (leitourgia; Hebr. 8,6) jest prawdziwą służbą na rzecz planu zbawienia. Słowo pośrednik występuje trzykrotnie w Liście do Hebrajczyków (8,6; 9,15; 12,24) i odnosi się wyłącznie do Jezusa. Istnieje tylko jeden jedyny Pośrednik między Bogiem a ludzkością — Jezus Chrystus.

Cherubini wspomniani w Hebr. 9,5 to dwie złote figury umieszczone na wieku Skrzyni Przymierza w ziemskiej świątyni. Co one symbolizowały? Zob. także Ezech. 1,5-14.22-26; 10,1.4.18-22; Obj. 4,6-8.

Cherubini nie są postaciami mitologicznymi, ale rzeczywistymi istotami (I Mojż. 3,24) przebywającymi w obecności Boga. Należą oni do bezpośredniego otoczenia Majestatu wszechświata w Jego świątyni. „Nie ma wątpliwości co do tego, że biblijni cherubini to pewna szczególna klasa aniołów. Nigdzie nie są przedstawieni jako obiekty czci, a więc nie należy ich uważać za istoty boskie. Występują zawsze w roli sług Bożych, zazwyczaj w bezpośredniej obecności Boga. W poetyckim, symbolicznym języku są przedstawiani jako ci, którzy unoszą tron Boży, strzegą go albo zacieniają” (SDA Bible Dictionary, s. 189.190).

W Liście do Hebrajczyków Paweł wyraźnie wypowiada się przeciwko kultowi aniołów (zob. Hebr. 1,5-14). Może to być powód pominięcia tematu niebiańskich cherubinów, symbolicznie reprezentowanych w miejscu najświętszym ziemskiej świątyni.

Jednak nie ma wątpliwości co do tego, że anielskie istoty są wymieniane w związku ze świątynią. Nie wiemy dokładnie, jaką rolę w niej spełniają. Jednak jeśli rozumiemy rolę służby świątynnej i to, czego Bóg dokonuje za jej pomocą, to być może lepiej zrozumiemy działalność aniołów, których nazwa pochodzi od słowa oznaczającego „posłańców”. Ponieważ aniołowie są tak blisko związani z planem zbawienia, być może służą, jako świadkowie dzieła Chrystusa, w niebiańskiej świątyni na rzecz zbawienia ludzkości — dzieła, którego skutek dotyczy losów całego wszechświata.

Pomyśl o niebiańskiej świątyni i służbie Chrystusa w niej, mając na uwadze wielki bój, obejmujący ważne kwestie związane z charakterem Boga, będący przedmiotem zainteresowania wszystkich stworzonych istot. Jak w tym kontekście widzisz rolę aniołów w niebiańskiej świątyni?

44

PROBLEM I ROZWIĄZANIE

CZWARTEK — 7 sierpnia

Przeczytaj podane fragmenty Listu do Hebrajczyków. Łączy je wspólny temat. Jaki? Hebr. 1,3; 2,17; 8,12; 9,26; 9,28; 10,12; 10,17; 13,11.12.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Upadek Adama i Ewy zmienił stosunki między ludzkością i Bogiem. Choć dramatycznie odmienił życie na ziemi, sprowadzając choroby, cierpienia i śmierć, to jednak prawdziwa tragedia grzechu tkwi w rozdźwięku, jaki istnieje między niebem a ziemią, przepaścią między stworzeniem a Stwórcą. To, że grzech dotyka nas i naszych więzi z innymi ludźmi, jest rezultatem tego, co grzech uczynił z naszą więzią z Bogiem. Grzech doprowadził do zerwania tej więzi, spowodował wyobcowanie i rozdział między Stwórcą a stworzeniami, tak iż stworzenia zostały oddzielone od źródła życia oraz utraciły sens życia. Ten rozdźwięk przynosi skutki podobne do tych, jakie spowodowałoby przerwanie pępowiny łączącej płód z organizmem matki, z tą różnicą, że zerwanie więzi człowieka z Bogiem pociągnęło za sobą wieczne konsekwencje nie tylko natury fizycznej, ale i duchowej.

Tak więc pierwszym i najważniejszym zadaniem było zniesienie tego nieskończonego i wiecznego podziału. W tym celu Jezus przyszedł na świat, oddał życie, zmartwychwstał i podjął służbę w niebie dla dobra ludzkości.

O tym właśnie jest mowa w Liście do Hebrajczyków, o Bożym sposobie zniesienia rozdziału między niebem a ziemią. List ten jest niejako przeglądem całego planu zbawienia — od śmierci Chrystusa na krzyżu (symbolizowanej przez ofiary) do dzieła Chrystusa w niebiańskiej świątyni.

W rzeczywistości Pismo Święte kładzie nacisk nie tyle na problem grzechu, ile na jego rozwiązanie: przebaczenie grzechu, wyzwolenie z niego i moc do pokonania go. Kluczowym tematem Listu do Hebrajczyków jest oczyszczenie. Bóg pragnie nie tylko przebaczyć nam, ale także oczyścić nas z grzechu i uczynić świętymi. Jest to możliwe jedynie dzięki lepszej ofierze Jezusa, Jego lepszej krwi i lepszej służbie dla nas.

Tak więc w Liście do Hebrajczyków Bóg wskazuje nam problem, ale jednocześnie wyraźnie ukazuje jego rozwiązanie.

Przeczytaj jeszcze raz fragmenty Listu do Hebrajczyków przeznaczone do studiowania w dzisiejszej części lekcji. Chociaż we wszystkich jest mowa o grzechu, to jednak powiedziane jest również o rozwiązaniu tego problemu.

Zauważ, co mówią one o dziele Jezusa w związku z rozwiązaniem problemu grzechu. Opisz w kilku zdaniach nadzieję zawartą w tych fragmentach, skupiając się przede wszystkim na rezultatach dzieła Chrystusa.

45

PIĄTEK — 8 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: „Chrystus był Barankiem zabitym od założenia świata. Dla wielu tajemnicą było, dlaczego tak wiele ofiar składano w starożytnym systemie ofiarniczym. Jednak wszystkie one były potrzebne do tego, by uświadomić ludziom, że »bez przelania krwi nie ma odpuszczenia«. Każda krwawa ofiara symbolizowała »Baranka Bożego, który gładzi grzech świata«. To Chrystus ustanowił hebrajski system kultowy, w którym za pomocą alegorii i symboli przedstawione zostały sprawy duchowe i niebiańskie. Wielu nie rozumiało prawdziwego znaczenia tych ofiar, wskutek czego zagubili prawdę, iż jedynie Mesjasz może przynieść prawdziwe przebaczenie grzechu. Samo pomnażanie ofiar ze zwierząt i przelewanie coraz większej ilości krwi wołów i kozłów, nie mogło doprowadzić do usunięcia problemu grzechu” (Ellen G. White, komentarz w: SDA Bible Commentary, t. VII, s. 932.933).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W Obj. 7,15 i 16,17 wyraźnie czytamy, iż tron Boży znajduje się w niebiańskiej świątyni. W Liście do Hebrajczyków tron ten jest wspomniany czterokrotnie (1,8; 4,16; 8,1; 12,2). Kiedy czytamy Hebr. 4,16 i Hebr.

8,2 wraz z ich kontekstem, nabieramy podobnego zrozumienia — tron Boży znajduje się w świątyni. Fakt ten możemy poprzeć takimi starotestamentowymi dowodami, jak Ps. 11,4 i Iz. 6,1, gdzie czytamy: „Widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię”. Świątynia jest centrum Bożych rządów. Zbawienie, wsparcie i sąd pochodzą z miejsca przebywania Boga, Jego siedziby, którą jest świątynia. Faktycznie Stary Testament określa świątynię słowem h’k~l, które również można przetłumaczyć jako „pałac”. Dlaczego idea, iż świątynia jest miejscem, w którym znajduje się tron Boży, jest ważna dla naszego zrozumienia służby Chrystusa w niebie?

2. Na podstawie tego, czego nauczyliśmy się do tej pory z Listu do Hebrajczyków, jak odpowiedziałbyś na pytanie: Dlaczego uważasz, że służba Chrystusa w niebie jest ważna dla ciebie?

PODSUMOWANIE: Autor Listu do Hebrajczyków wielokrotnie posłużył się słownictwem zaczerpniętym z terminologii świątynnej. Koncepcja świątyni stanowi podstawę zrozumienia całej księgi. Uczy nas ona, że Bóg pragnie bliskości z nami i chce zamieszkać wśród nas. Przez Jezusa mamy przystęp do Majestatu w niebie i możemy się cieszyć pewnością zbawienia.

46

L ekcja 7

16 sierpnia 20.02 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS I PRZYMIERZE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 8 i 9.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Takie zaś jest przymierze, jakie zawrę z nimi po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich serca i na umysłach ich wypiszę je (...). A grzechów ich i ich nieprawości nie wspomnę więcej” (Hebr. 10,16.17).

MYŚL PRZEWODNIA: Jednym z ważnych tematów Listu do Hebrajczyków jest zagadnienie nowego przymierza zainaugurowanego przez Jezusa Chrystusa.

UMOWY DEFINIUJĄ WZAJEMNE RELACJE w wielu sytuacjach współczesnego życia. Są to zazwyczaj umowy o dostarczanie dóbr i usług przez jeden podmiot gospodarczy drugiemu podmiotowi albo klientowi indywidualnemu.

Umowy takie ustalają wzajemne zobowiązania. Na przykład, pan Kowalski chce wymienić okna w swoim domu, więc zawiera z firmą remontową umowę, na mocy której firma zobowiązuje się wymienić okna w jego domu, a on zobowiązuje się za to zapłacić.

Jednak nowe przymierze nie jest takiego rodzaju umową. W tym przymierzu Bóg nie potrzebuje nas — to my potrzebujemy Jego. On proponuje nam łaskę, miłosierdzie, przebaczenie grzechów, my nie dajemy w zamian nic, ponieważ nie mamy nic, czym moglibyśmy za to zapłacić. Możemy jedynie przyjąć te dary przez wiarę, która będąc motywowana miłością do Boga, prowadzi nas do szczerego posłuszeństwa.

W tym tygodniu przyjrzymy się bliżej i uważniej nowemu przymierzu oraz temu, jak odnosi się ono do Chrystusa i Jego służby w niebie.

PRZEGLĄD LEKCJI: Czym jest biblijne przymierze? Dlaczego zaistniała potrzeba nowego przymierza? Jak przymierze odnosi się do niebiańskiej służby Chrystusa? Co zostało nam zaoferowane w tym nowym przymierzu?

47

PRZYMIERZA

NIEDZIELA — 10 sierpnia

Na starożytnym Bliskim Wschodzie przymierza określały zależności między zwierzchnią władzą i podległym jej ludem (choć mogły być zawierane również między równymi sobie stronami).

Wśród pogańskich narodów, przymierze składało się najczęściej z następujących elementów: (1) preambuły przedstawiającej władcę; (2) historycznego prologu opisującego wcześniejsze relacje między stronami; (3) wyszczególnienia dotyczącego charakteru społeczności powstającej na mocy przymierza; (4) klauzuli określającej sposób zabezpieczenia i regularnego odczytywania umowy; (5) listy bóstw będących świadkami zawarcia umowy; (6) przekleństwa i błogosławieństwa związanego z zerwaniem albo dotrzymaniem umowy.

Przymierze opisane w Biblii posiada wiele cech podobnych do tego rodzaju przymierzy.

Przeczytaj wymienione fragmenty dotyczące różnych starotestamentowych przymierzy: I Mojż. 6,18; 9,11-13; 15,18; II Mojż. 19,5; 24,7-8; Ps. 89,4.5; Jer. 31,31-34. Co łączy je wszystkie? Po przeczytaniu podanych fragmentów, napisz krótko, co według ciebie oznaczają wymienione w nich przymierza. Czego uczą nas o więzi, jaką Bóg pragnie utrzymywać ze swoim ludem?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Obietnice przymierza są ważne. W przypadku Abrahama, obejmowały one obietnicę stałej Bożej obecności, obietnicę mesjańską i związane z nią błogosławieństwo dla wszystkich ludów, a także obietnicę ziemi i licznego potomstwa, które stanie się wielkim narodem.

Przymierze Mojżeszowe (synajskie) było poszerzeniem wcześniejszych przymierzy — zostało skierowane do całego narodu izraelskiego. Dopiero po wyzwoleniu Izraelitów z Egiptu, Bóg łaskawie przedłożył im swoje przymierze i obiecał, że uczyni ich swoją szczególną własnością, królestwem kapłanów i narodem świętym.

Dlaczego koncepcja przymierza jest ważna w biblijnej teologii? Zastanów się nad tym, patrząc na tę sprawę w taki sposób: Nikt z nas nie jest przymuszany do służenia Panu. Koncepcja przymierza pojawia się zazwyczaj (choć nie zawsze) wtedy, kiedy postanawiamy służyć Panu i trwać w więzi z Nim. Skoro tak, to na czym polega doniosłość znaczenia przymierza?

48

STARE PRZYMIERZE I NOWE PRZYMIERZE

PONIEDZIAŁEK — 11 sierpnia

Przeczytaj Hebr. 8,6-13, gdzie koncepcja przymierza jest po raz pierwszy przedstawiona w Liście do Hebrajczyków. Jakie uzasadnienie, według Pawła, ma potrzeba nowego przymierza?

Wprowadzenie tematu przymierza w Liście do Hebrajczyków nie jest zawieszone w próżni. Pierwsze siedem rozdziałów dotyczy kapłaństwa Jezusa.

Rozdziały 8—10 mówią o dokonaniach Jezusa. Jednak autor musiał wykazać, iż Jezus jest uprawnionym Kapłanem, choć nie pochodzi z plemienia Lewiego.

Dlatego w siódmym rozdziale Paweł wskazał na kapłaństwo Melchisedekowe, które stanowiło symboliczną zapowiedź kapłaństwa Chrystusa, a także powołał się na Psalm 110, w którym znajduje się bezpośrednie proroctwo o Mesjaszu jako Kapłanie. Apostoł uczynił to, by wykazać, że choć Jezus nie pochodzi od Aarona, to jednak jest tym kapłanem, który miał się objawić, według porządku Melchisedeka. W rozdziale ósmym nawiązuje więc do obietnicy nowego, lepszego przymierza, wymagającego nowego, lepszego kapłaństwa oraz nowej, lepszej świątyni. Chodzi oczywiście o Jezusa i Jego służbę w niebie.

Przeczytaj Hebr. 13,20 i 8,6. Jakie przymiotniki zostały użyte na określenie nowego przymierza? Dlaczego właśnie takie?

Choć wykazane są wyraźne różnice między starym a nowym przymierzem, to jednak istnieją pewne elementy świadczące o ciągłości. Strony w obu przymierzach są te same: Bóg i Jego lud. W obu przypadkach Bóg podejmuje inicjatywę — to On zbawia. Oba przymierza zawierają obietnice i wyszczególniają obowiązki. Zapewne także oba podkreślają obecność Boga wśród Jego ludu.

Główna, zasadnicza różnica między starym a nowym przymierzem polega na tym, iż nowe przymierze obiecuje zupełne przebaczenie i daje pewność zbawienia. To, na co stare przymierze wskazywało w alegoriach, cieniach i symbolach, zostało teraz spełnione w Jezusie. W nowym przymierzu prawo jest wpisane w serce i umysł, a przez wiarę w Chrystusa wierzący jest posłuszny prawu. Nowe przymierze jest trwałe, bowiem zostało ratyfikowane nie krwią zwierząt, ale krwią Jezusa.

I wreszcie, skoro lud starego przymierza opierał nadzieję na symbolicznej służbie, w której przelewano krew kozłów, baranów i wołów, to o ileż większą nadzieję mają ci, którzy otrzymali świadectwo przelanej krwi Jezusa Chrystusa?

Zob. Hebr. 9,13.14.

Przeczytaj uważnie i z modlitwą cytat z Księgi Jeremiasza, przytoczony w Hebr. 8,8-12. Zastanów się nad tym, co Bóg obiecuje uczynić dla nas w nowym przymierzu. Czy doświadczyłeś spełnienia tej obietnicy? Jeśli nie, to jak możesz to zmienić?

49

PRZYMIERZE I ZWIĄZANE Z NIM KONCEPCJE

WTOREK — 12 sierpnia

Jak przymierze wiąże się z ofiarą, kapłaństwem i świątynią? Hebr. 9,11-15.

W kontekście przymierza z Abrahamem, wspomniana jest ofiara (I Mojż. rozdz. 15). Kiedy Bóg wyzwolił Izraelitów z Egiptu, zaproponował im swoje przymierze, a oni odpowiedzieli: „Uczynimy wszystko, co Pan rozkazał” (II Mojż.

19,8; 24,7). Wyjaśnił obietnice i dał swoje prawo, które mieli zachowywać. Następnie złożono ofiary i przymierze zostało zatwierdzone krwią (II Mojż. 24,8).

Prawa przymierza to także ustanowienie świątyni, powołanie kapłaństwa i formalne wprowadzenie systemu ofiarniczego (II Mojż. rozdz. 25-31). Tak więc przymierze, ofiara, kapłaństwo i świątynia są powiązane ze sobą. Stąd też nowe, lepsze przymierze wymaga nowej, lepszej ofiary, nowego, lepszego kapłaństwa i nowej, lepszej świątyni.

Jak koncepcja prawa wiąże się z nowym przymierzem? Hebr. 8,10.

Z jednej strony, w Liście do Hebrajczyków została podkreślona konieczność zmiany prawa (Hebr. 7,12), oczywiście prawa Mojżeszowego, gdyż kontekst wyraźnie ukazuje, że ziemska służba świątynna i jej kapłaństwo jedynie wskazywały na dzieło Chrystusa: „Albowiem zakon, zawierając w sobie tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, nie może w żadnym razie przez te same ofiary, nieprzerwanie składane rok w rok, przywieść do doskonałości tych, którzy z nimi przychodzą” (Hebr. 10,1). Ten specyficzny system prawny został zniesiony już z chwilą śmierci Chrystusa, a tym bardziej po Jego zmartwychwstaniu i inauguracji Jego kapłańskiej służby.

Z drugiej strony, Dekalog zachowuje moc obowiązującą także w nowym przymierzu. W nowym przymierzu prawo jest wpisane w serca (Hebr. 8,10) i nie ma mowy o unieważnieniu go (I Jana 5,3). Poza wszystkim, życie i przykład Jezusa oraz doskonałe zachowywanie prawa przez Niego, wywyższa prawo w nowym przymierzu, wynosząc je na wyższą płaszczyznę duchową jako oznaczające więcej niż martwy kodeks, jak postrzegają je ci, którzy próbują je zachowywać z niewłaściwych powodów. W Liście do Hebrajczyków nie ma mowy o nowym prawie, ale o nowym przymierzu, opartym na prawie i ewangelii.

Dlaczego prawo jest ważne w nowym przymierzu, które podkreśla zastępczą śmierć Chrystusa za nas? Jeżeli posłuszeństwo prawu nie jest środkiem zbawczym, jeżeli chodzi o życie wieczne, a Chrystus czynił zadość wymaganiom prawa za nas, jaką rolę odgrywa zachowywanie prawa w życiu chrześcijanina?

50

DOBRODZIEJSTWA PRZYMIERZA

ŚRODA — 13 sierpnia

W Liście do Hebrajczyków wymienionych jest kilka pozytywnych rezultatów nowego przymierza. Jakie to rezultaty?

Hebr. 8,12; 9,26.28; 10,17.18 _________________________________________ Hebr. 8,10; 10,16 ___________________________________________________ Hebr. 9,9.14; 10,2 __________________________________________________ Hebr. 9,12.15.28 ___________________________________________________ Hebr. 10,10.14 _____________________________________________________ Hebr. 10,19 _______________________________________________________ Nowe przymierze ma „lepsze obietnice” (Hebr. 8,6). W Nowym Testamencie słowo obietnica występuje w Liście do Hebrajczyków częściej niż w jakiejkolwiek innej księdze. O jakich obietnicach danych nam możemy przeczytać w Liście do Hebrajczyków?

Obietnice nowego przymierza to między innymi obietnice przystępu do Boga, czystego sumienia, odkupienia i przebaczenia grzechów. Są to rzeczywiście „lepsze obietnice”, a należy do nich także i ta, która została zapisana w Jer. 31,34: „Ich grzechu nigdy nie wspomnę”.

Jak rozumiesz to wyrażenie: „Ich grzechu nigdy nie wspomnę”? Co Pan obiecuje w tych słowach swojemu ludowi?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ „Błogosławieństwa nowego przymierza są oparte wyłącznie na miłosierdziu okazanym w przebaczeniu niesprawiedliwości i grzechów. (...) Wszyscy, którzy ukorzą swe serca i wyznają grzechy, znajdą miłosierdzie, łaskę i pewność zbawienia. Czy okazując łaskę grzesznikowi Bóg przestał być sprawiedliwy? Czy zlekceważył swe święte prawo i odtąd ma zamiar ignorować jego przestępowanie? Bóg jest wierny. On się nie zmienia. (...) W lepszym przymierzu zostajemy oczyszczeni z grzechu przez krew Chrystusa” (Ellen G. White, komentarz w: SDA Bible Commentary, t. VII, s. 931).

Przeczytaj, co napisałeś w liniach powyżej o dobrodziejstwach nowego przymierza wymienionych w Liście do Hebrajczyków. Które mają dla ciebie największe znaczenie? Dlaczego? Przygotuj się, by omówić swoją odpowiedź w klasie.

51

JEZUS I PRZYMIERZE

CZWARTEK — 14 sierpnia

Najważniejszym aspektem przymierza nie jest samo przymierze, ale Osoba, która ratyfikowała przymierze i jest w nie mocno zaangażowana. Jak jest nazwany Jezus w związku z przymierzem? Hebr. 7,22; 9,15.

Jezus jest „poręczycielem” nowego przymierza. Hebr. 7,22 a kontekst tego wersetu łączy przymierze z kapłaństwem. Trzykrotnie w Liście do Hebrajczyków Jezus jest nazwany „pośrednikiem” — Pośrednikiem lepszego, czyli nowego przymierza (Hebr. 8,6; 9,15; 12,24). Podczas gdy w siódmym rozdziale Jezus został przedstawiony jako Kapłan, w rozdziałach 8-10 przedstawia się Go raczej jako ofiarę. Tak więc widzimy związek między ofiarą, przymierzem i pośrednictwem. „O ileż lepszego przymierza stał się Jezus poręczycielem!” (Hebr. 7,22). Co oznacza w tym kontekście słowo „poręczyciel”?

Słowa „poręczyciel” albo „gwarant” poza tym wersetem nigdzie nie występują już w Nowym Testamencie. „Jest to element powszechnie występujący w dokumentach prawnych jako zobowiązanie czy nawiązanie do zastawu. (...) Ponieważ przymierze w sensie biblijnym jest umową zainicjowaną przez Boga, poręczyciel (tzn. Jezus) gwarantuje, że przymierze będzie respektowane. (...) Pośrednik jest tym, kto stoi między stronami i ma za zadanie utrzymać łączność. W przypadku, gdy Bóg jest jedną stroną, a człowiek drugą, idea przymierza jest nieuchronnie jednostronna. Niedociągnięcia są zawsze po stronie człowieka, stąd też zadaniem pośrednika jest głównie działanie na rzecz człowieka wobec Boga, choć jednocześnie reprezentuje on Boga wobec człowieka” (Guthrie, dz. cyt., s. 165.166.174).

Tak więc najistotniejsze jest to, że możemy ufać, iż Bóg dotrzyma obietnic przymierza. My upadamy, cofamy się, chwiejemy i stajemy się Laodycejczykami.

W przeciwieństwie do nas, Jezus jest poręczycielem, gwarantem dotrzymania Bożej części umowy. Jak powinniśmy na to odpowiedzieć? To już inna sprawa.

List do Hebrajczyków ma także za zadanie pomóc czytelnikom, których dręczy sumienie oraz tym, którzy nie są pewni przebaczenia i zbawienia. Ci ludzie potrzebują przede wszystkim nie listy wymagań, ale najpierw muszą zrozumieć łaskawość Bożą objawioną w Jezusie Chrystusie.

W drugiej części dziesiątego rozdziału mamy ostrzeżenie przed świadomym grzeszeniem albo trwaniem w grzechu. Takie postępowanie jest formą nieposłuszeństwa będącą złamaniem przymierza z naszej strony. Apostoł pragnął powstrzymać ludzi od obierania tak nierozumnego kierunku postępowania.

Jak wielu znasz ludzi, którzy, chociaż wcześniej znali i miłowali Pana, to jednak odeszli od Niego i „złamali” przymierze? Zastanów się nad ich postępowaniem. Jakie błędy popełnili i czego możesz nauczyć się z tych błędów, aby ich uniknąć?

52

PIĄTEK — 15 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Zapoznaj się z pojęciem przymierza wyrażonym w następujących fragmentach: Mat. 26,28; Mar. 14,24; Łuk. 1,72; 22,20; Dz. 3,25; 7,8. Jan nie mówi o przymierzu w swojej ewangelii, a w Objawieniu wspomina jedynie Skrzynię Przymierza (Obj. 11,19).

Lud Boży jest usprawiedliwiony na mocy »lepszego przymierza«, przez sprawiedliwość Chrystusa. Przymierze jest umową, w której strony zobowiązują się wypełnić pewne warunki. Tak więc człowiek zawiera umowę z Bogiem, iż dostosuje się do warunków podanych w Słowie Bożym. Jego postępowanie wykazuje, czy wypełnia te warunki. Człowiek zyskuje wiele dzięki posłuszeństwu wobec Boga, który zawsze dochowuje przymierza. Boże cechy są udzielane człowiekowi, dzięki czemu zostaje on uzdolniony do okazywania miłosierdzia i współczucia. Boże przymierze upewnia nas o niezmienności Bożego charakteru” (Ellen G. White, komentarz w: SDA Bible Commentary, t. VII, s. 932). „Wielkie prawo miłości objawione w raju i ogłoszone na górze Synaj, które w nowym przymierzu zostało zapisane w naszych sercach, jest prawem, które wiąże ludzi z wolą Bożą” (Ellen G. White, Życie Jezusa, s. 234).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W jakiego rodzaju ziemskich przymierzach uczestniczymy? Czego możemy się z nich nauczyć, aby lepiej zrozumieć Boże przymierze?

2. W Liście do Hebrajczyków położony został silny nacisk na przebaczenie. Dlaczego? Jak rozumiesz świątynię, krew Chrystusa i Jego pośrednictwo w niebie w związku z przebaczeniem grzechów? Jakie znaczenie miałaby dla nas zbawcza rzeczywistość bez przebaczenia?

3. Kim jest pośrednik? Jak kapłaństwo wiąże się z pośrednictwem? W jakich sytuacjach korzysta się z pomocy pośrednika?

PODSUMOWANIE: Po wykazaniu wyższości Chrystusa nad aniołami, Mojżeszem i Aaronem w Hebr. rozdz. 1-7, apostoł podsumowuje swoje rozważania w Hebr. 8,1.2, po czym wraca do kwestii przymierza, świątyni i ofiary. Począwszy od ósmego rozdziału kieruje swą uwagę na dokonania Jezusa. Przymierze umożliwia szczególną więź człowieka z Bogiem oraz wychodzi naprzeciw naszym najgłębszym potrzebom i problemom. Tutaj, jak nigdzie indziej w całym liście, poruszony został wielki temat „czegoś lepszego”. Nowe, lepsze przymierze wymaga nowego, lepszego kapłaństwa, świątyni i pośrednictwa. Wszystko to zostało nam zapewnione.

53

L ekcja 8

23 sierpnia 19.47 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS I ŚWIĄ TYNIA ŚWIĄTYNIA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. 8,2; 9,1-3.8.12.24.25; 10,19; 13,11.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia” (Hebr.

9,12).

MYŚL PRZEWODNIA: W Liście do Hebrajczyków autor przedstawia Jezusa w niebiańskiej świątyni. „PROBLEM ŚWIĄTYNI BYŁ KLUCZEM do odkrycia tajemnicy rozczarowania z roku 1844. Jego rozwiązanie pozwoliło stworzyć kompletny system zharmonizowanych i połączonych ze sobą prawd, które pokazywały, że ruch drugiego adwentu był kierowany ręką Bożą i określały aktualne zadania adwentystów, ponieważ wyjaśniały ich pozycję i wykonywane przez nich dzieło” (Ellen G. White, Wielki bój, s. 291).

Niebiańska świątynia odgrywa istotną rolę w adwentystycznym zrozumieniu misji. Wiele kwestii związanych z tym zagadnieniem wypłynęło w związku z naszą interpretacją Listu do Hebrajczyków. W tym tygodniu przyjrzymy się niebiańskiej świątyni i niektórym problemom z nią związanym.

PRZEGLĄD LEKCJI: Czym jest biblijna symbolika świątynna? Jak korespondują ze sobą świątynia ziemska i niebiańska? Czy List do Hebrajczyków uczy, że Chrystus wszedł do „miejsca najświętszego” w chwili, gdy został wywyższony na krzyżu? Czy w Liście do Hebrajczyków wyszczególniono, do którego przedziału niebiańskiej świątyni wszedł Jezus, czy też jedynie podkreślono fakt, iż znajduje się On w niebiańskiej świątyni i służy tam dla naszego dobra?

54

ŚWIĄTYNIA NA ZIEMI, ŚWIĄTYNIA W NIEBIE

NIEDZIELA — 17 sierpnia

Podobnie jak inne księgi biblijne, List do Hebrajczyków posługuje się typologią. W biblijnej typologii tak zwany „typ” (greckie słowo tipos znaczy wzór, przykład, symbol) to rzeczywista osoba, wydarzenie czy instytucja przeznaczone i powołane przez Boga w celu wyobrażenia czy zapowiedzenia większej rzeczywistości — „antytypu”. Inaczej mówiąc, typy to jakby symbole rzeczy większych niż one same (tak jak flaga narodowa jest symbolem czegoś większego niż ona sama). Stary Testament jest pełen typów, z których wiele znalazło wypełnienie w Jezusie — większym od wszystkiego, co Go zapowiadało.

Jakimi słowami, użytymi w Hebr. 8,5 (w ostatniej części) i 9,24, opisano związek między świątyniami ziemską i niebiańską? Jakiego rodzaju jest to związek?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Słowa przetłumaczone w tych wersetach jako: „obraz” i „odbicie”, kopia, pochodzą od greckich słów typos i antytypos. Ziemska świątynia jest porównana do niebiańskiej. Jest ona kopią niebiańskiej. W przeciwieństwie do innych ksiąg biblijnych, w Liście do Hebrajczyków oryginał jest nazwany typos (w tym przypadku jest nim niebiańska świątynia), a jego odpowiednik — antytypos (jest nim ziemska świątynia). To odwrócenie nie zmienia znaczenia typologii. W tym przypadku świątynia ziemska jest cieniem, kopią rzeczywistości niebiańskiej.

W Hebr. 8,5 autor cytuje II Mojż. 25,40. Z jakiego wzoru korzystał Mojżesz kierując budową przybytku?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ W Hebr. 8,5 ziemska świątynia jest przedstawiona jako „cień” (gr. skia) niebiańskiej świątyni. W Hebr. 9,9 ziemska świątynia i jej służba zostały nazwane „obrazem” albo „symbolem” (od greckiego słowa tłumaczonego także jako „przypowieść”) niebiańskiej rzeczywistości. W Hebr. 9,23 ziemska służba została określona jako hypodeigma (odbicie, obraz) niebiańskiej świątyni. W każdym razie jedno jest jasne: ziemska świątynia jest jedynie symbolem czegoś większego, czyli świątyni niebiańskiej.

Jak myślisz, dlaczego autor Listu do Hebrajczyków tak dobitnie podkreślił rzeczywistość niebiańskiej świątyni? Dlaczego kwestia realności niebiańskiej świątyni jest szczególnie ważna dla nas jako adwentystów dnia siódmego?

55

„NAJŚWIĘTSZE” W NIEBIE I NA ZIEMI — cz. I

PONIEDZIAŁEK — 18 sierpnia

Nawet pobieżne przeczytanie Listu do Hebrajczyków pozwala stwierdzić dwa fakty: realność niebiańskiej świątyni oraz doniosłość sprawowanej w niej służby.

Paweł podsumował pierwsze siedem rozdziałów listu w taki sposób: „Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (Hebr. 8,1.2).

Tak więc główną rzeczą jest to, że Jezus jest naszym Najwyższym Kapłanem w niebiańskiej świątyni.

Najczęstszym wyrażeniem używanym w Liście do Hebrajczyków na określenie świątyni, zarówno niebiańskiej, jak i ziemskiej, jest grecki termin ta hagia, oznaczający „najświętsze”, „miejsca święte”, „rzeczy święte”. Inna forma tego wyrażenia to hagia hagion („święte świętych”), używana wyłącznie w odniesieniu do „miejsca najświętszego” (Hebr. 9,3).

Wyrażenie ta hagia (liczba mnoga czasami występująca w znaczeniu liczby pojedynczej) występuje w Hebr. 8,2; 9,1.2.3.8.12.24.25; 10,19; 13,11, gdzie jest tłumaczone jako „świątynia”, „miejsce święte”, „miejsce najświętsze”, „miejsca święte” i „najświętsze”. Ponieważ w różnych przekładach to samo słowo w tym samym wersecie jest różne tłumaczone (nierzadko przeciwstawnie), czytając wymienione wersety w ich kontekście spróbuj odpowiedzieć na pytanie, czy chodzi w nich o „miejsce święte”, „miejsce najświętsze”, czy też o całą świątynię?

W niektórych wersetach znaczenie jest oczywiste. Na przykład, w Hebr. 8,2 i 9,1 słowo „świątynia” odnosi się do całej świątyni.

W Hebr. 9,2 autor wymienia to, co znajduje się w pierwszym przedziale, który nazywa „świątynią”. Kontekst pokazuje, że autor mówi o pierwszym przedziale ziemskiej świątyni, zwanym „miejscem świętym”.

W Hebr. 9,3 wyrażenie przetłumaczone jako „miejsce najświętsze” (hagia hagion) oznacza wyraźnie drugi przedział świątyni i nigdzie indziej nie jest użyte w Liście do Hebrajczyków w odniesieniu do Chrystusa i Jego służby w niebiańskiej świątyni. Tak więc nasuwa się logiczne pytanie: Jeśli List do Hebrajczyków miałby nauczać, że Chrystus po swoim wniebowstąpieniu wszedł do „miejsca najświętszego”, dlaczego w całym liście ani razu nie jest użyte, w odniesieniu do służby Chrystusa w niebiańskiej świątyni, wyrażenie jednoznacznie odnoszące się do drugiego przedziału świątyni?

56

„NAJŚWIĘTSZE” W NIEBIE I NA ZIEMI — cz. II

WTOREK — 19 sierpnia

Wczoraj przyjrzeliśmy się kilku wersetom (Hebr. 8,2; 9,1.2.3) z Listu do Hebrajczyków odnoszącym się do świątyni. Dzisiaj zbadamy kilka kolejnych, mając na uwadze następujące pytanie: Czy z kontekstu wynika, że w wersecie jest mowa o „miejscu świętym”, „miejscu najświętszym”, czy po prostu o świątyni w ogóle?

W Hebr. 9,1-7 autor opisuje ziemską świątynię i jej służbę, zarówno codzienną, jak i doroczną, które były jedynie wzorem (typem), cieniem niebiańskiej świątyni i służby. Następnie w wersecie 8 powiada, że droga do „najświętszego” nie była otwarta dopóty, dopóki istniała ziemska świątynia. Biblia Warszawska tłumaczy to tak, iż droga do „świątyni” nie była objawiona tak długo, jak długo stał ziemski przybytek. Kiedy widzimy, że autor przeciwstawia ziemską służbę służbie niebiańskiej, uświadamiamy sobie, iż pokazuje nam, że choć ziemska świątynia miała pewną rolę do odegrania w określonych ramach czasowych, to jednak potrzebna była droga do „najświętszego”, to znaczy do niebiańskiej świątyni, która to droga została otwarta dzięki dziełu Jezusa Chrystusa. Paweł nie przeciwstawia jednego pomieszczenia świątyni drugiemu, ale ziemską świątynię niebiańskiej.

Przeczytaj Hebr. 9,9.10. Co wymienia apostoł jako część służby w ziemskiej świątyni?

Po omówieniu ziemskiego rytuału świątynnego, autor w wersetach 11 i 12 znowu kieruje uwagę na niebiański, „większy i doskonalszy przybytek” (gr. skene, „namiot”), oznaczający tutaj niebiańską świątynię w ogóle. Następnie, w wersecie 12, powiada: „wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia”. Jest jasne, że przybytek (skene) w wersecie 11 oraz „święte” czy „najświętsze” w wersecie 12 dotyczą tego samego, to znaczy całej świątyni (w Hebr. 8,1.2 te greckie słowa są użyte w podobny, naprzemienny sposób). Także tutaj kontekst wskazuje, że chodzi nie o to, do którego pomieszczenia wszedł Jezus, ale że jest On naszym Najwyższym Kapłanem w niebiańskiej świątyni.

Przeczytaj Hebr. 9,24 i 10,19 wraz z ich kontekstem. Co autor chciał nam przez to powiedzieć? Jaka nadzieja dla nas łączy się z obecnością Jezusa w niebie?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ 57

„NAJŚWIĘTSZE” W NIEBIE I NA ZIEMI — PODSUMOWANIE

ŚRODA — 20 sierpnia

Przeczytaj Hebr. 9,24-28. Mając na uwadze szeroki kontekst całego Listu do Hebrajczyków, jak rozumiesz te słowa apostoła? Co jest ich głównym przesłaniem? Czy istotą sprawy jest sama świątynia, czy też charakter ofiarnej śmierci Chrystusa?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Nie ma wątpliwości co do tego, iż werset 25 nawiązuje do Dnia Pojednania, w którym to dniu najwyższy kapłan wchodził do „miejsca najświętszego” (zob.

III Mojż. 16,15). Niektórzy upierają się, że użycie w tym miejscu wyrażenia ta hagia (tłumaczonego jako „świątynia” lub „miejsce święte”), wskazuje na „miejsce najświętsze”.

Jednak najlepszym tłumaczeniem jest tutaj słowo „świątynia”, bowiem w Dniu Pojednania najwyższy kapłan służył w obydwu pomieszczeniach świątyni. Jego dzieło nie było ograniczone do drugiego pomieszczenia. „Ponieważ cała świątynia była objęta tą służbą, najlepszym tłumaczeniem jest tutaj słowo »świątynia«” (Alwyn P. Salom, Issues in the Book of Hebrews, s. 227).

Przeczytaj II Mojż. 30,10, gdzie jest mowa o tym, iż „raz w roku” (wyraźne nawiązanie do Dnia Pojednania; por. III Mojż. 16,30) Aaron, najwyższy kapłan, miał naznaczyć krwią rogi ołtarza kadzidlanego znajdującego się przed wejściem do miejsca najświętszego. Niektórzy bibliści uważają III Mojż. 16,16-19 za nawiązanie do dzieła kapłana w pierwszym pomieszczeniu, które zostało przedstawione w II Mojż. 30,10. Rozważ te teksty, aby przekonać się, iż w Dniu Pojednania najwyższy kapłan usługiwał przy pomocy krwi w obydwu przedziałach świątyni.

Teksty, które przestudiowaliśmy, są ważne, gdyż niektórzy ludzie kwestionują naszą interpretację dwóch faz służby Chrystusa w dwóch pomieszczeniach niebiańskiej świątyni. Krytycy ci, dogmatycznie zakładając, że niektóre teksty studiowane przez nas wcześniej sugerują, iż Jezus po swym wniebowstąpieniu wszedł do „miejsca najświętszego” niebiańskiej świątyni, twierdzą, że podważa to naszą naukę o świątyni, a zwłaszcza jej związek z rokiem 1844, w którym, jak wierzymy, Chrystus wszedł do „miejsca najświętszego” niebiańskiej świątyni. List do Hebrajczyków nie odnosi się do pomieszczenia niebiańskiej świątyni, w którym Jezus rozpoczął swoją służbę po wniebowstąpieniu. Wskazuje tylko na to, że Jezus jest teraz w niebie, gdzie wstawia się za nami przed obliczem Ojca.

58

CHARAKTER ŚWIĄTYŃ: ZIEMSKIEJ I NIEBIAŃSKIEJ

CZWARTEK — 21 sierpnia

Jak wykazaliśmy, jednym z głównych tematów Listu do Hebrajczyków jest wyższość niebiańskiej służby Chrystusa nad służbą w ziemskiej świątyni.

W związku z tym, jak opisany jest charakter ziemskiej świątyni w następujących fragmentach?

Hebr. 8,2; 9,24 _____________________________________________________ Hebr. 9,1 _________________________________________________________ Hebr. 9,8-10 _______________________________________________________ Hebr. 9,11.12 ______________________________________________________ Niebiańska świątynia jest prawdziwą świątynią. Nie znaczy to, że ziemska świątynia była fałszywa — wszak została zbudowana z ustanowienia Bożego.

Niemniej trzykrotnie podkreślono, że ziemska świątynia została zbudowana rękami ludzkimi. Choć kazał ją wznieść Bóg, to jednak została zbudowana przez ludzi, grzeszników. To, co niebiańskie, daleko przewyższa to, co ziemskie, gdyż jest zbudowane przez Pana.

Funkcja ziemskiej świątyni była ograniczona w efektywności i w czasie. Odbywająca się w niej służba nie mogła faktycznie rozwiązać problemu grzechu.

Przelewanie krwi zwierząt nie miało trwałych skutków. Nie mogło oczyścić ludzkich sumień. Tak więc ziemska świątynia, choć prawdziwa, była jedynie kopią niebiańskiej świątyni i jej służby. Jedynie krew Jezusa i Jego służba arcykapłańska dokonują autentycznej, trwałej zmiany.

Jednak apostoł nie lekceważy starej świątyni, choć wskazuje to, co ją poważnie ograniczało, również wtedy, gdy pełniła swoją funkcję.

Jaki był zasadniczy cel istnienia ziemskiej świątyni w czasach starotestamentowych? II Mojż. 25,22; 29,43-46.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Przybytek na pustyni został zbudowany po to, by Bóg mógł zamieszkać wśród swego ludu. Jednak nawet wtedy grzech blokował dostęp do Boga. Dobrą Nowiną w Liście do Hebrajczyków jest to, że Jezus otworzył drogę powrotu do Ojca. Przez Niego mamy przystęp do Boga, gdyż okrywa nas sprawiedliwość Chrystusa. Odważnie i ze czcią możemy przyjść do Boga, gdyż Jezus, przez swoją śmierć i służbę otworzył nam drogę.

Skoro starotestamentowa służba świątynna nie mogła rozwiązać problemu grzechu, dlaczego została ustanowiona?

59

PIĄTEK — 22 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Choć nad znaczeniem ta hagia toczy się nierozstrzygnięta debata, wydaje się, że w Liście Hebrajczyków wyrażenie to oznacza „świątynię” jako całość. . Przeczytaj Hebr. 8,2, gdzie po raz pierwszy w Liście do Hebrajczyków występuje wyrażenie ta hagia. Zauważ, w jaki sposób jest ono użyte. „Jako sługa świątyni [ta hagia] i prawdziwego przybytku [skene], który zbudował Pan, a nie człowiek”. Werset ten niedwuznacznie porównuje ta hagia ze skene, a skene oznacza „przybytek”, całą świątynię. Tak więc już na początku mamy podaną definicję wyrażenia ta hagia.

2. W Liście do Hebrajczyków autor przeciwstawia niebiańską świątynię ziemskiej świątyni, a nie pomieszczenie tejże, do którego Chrystus wstąpił po wniebowstąpieniu. Tak więc najbardziej sensowne jest rozumienie ta hagia jako „świątynia”.

3. Najnowsze badania znaczenia wyrażenia ta hagia w greckim przekładzie Hebrajskiej Biblii wykazały, że gdy ta hagia jest używane w związku ze świątynią, konsekwentnie odnosi się do całej świątyni.

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. William Johnsson, hebraista, tak wypowiadał się na temat niektórych współczesnych przekładów Listu do Hebrajczyków: „Trzeba powiedzieć słów kilka o New International Version. Sądzę, że ogólnie rzecz biorąc, jest to znakomity przekład, ale nie zgadzam się ze sposobem, w jaki tłumacze potraktowali List do Hebrajczyków. Tłumacze (...) oddają ta hagia jako »miejsce najświętsze«. Według mnie, byliby uczciwsi wobec czytelnika, gdyby niepewne odniesienia przełożyli bardziej neutralnie jako »świątynia«. Skutek jest taki, że osoby studiujące List do Hebrajczyków, w tym zwłaszcza adwentyści, muszą krytycznie przyjmować New International Version, gdy natrafiają na wyrażenie »miejsce najświętsze« w Liście do Hebrajczyków” (William Johnsson, Hebrews, s. 149150). Omów wnioski, jakie nasuwają ci się po przeczytaniu tej wypowiedzi.

2. Świątynia jest wspomniana między innymi w Hebr. 10,19 i 13,10.11. Jakie poselstwo jest zawarte w tych wersetach i ich kontekście?

PODSUMOWANIE: List do Hebrajczyków w wielu miejscach porównuje na zasadzie przeciwstawienia służbę w ziemskiej świątyni z jej lepszym odpowiednikiem, to znaczy służbą Chrystusa w niebiańskiej świątyni. Kwestią rozważaną w Liście do Hebrajczyków nie jest to, do którego przedziału wszedł Jezus, ale to, że jest On naszym Najwyższym Kapłanem, przez którego mamy bezpośredni dostęp do Pana wszechświata.

60

L ekcja 9

30 sierpnia 19.31 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

SŁ UŻBA JEZUSA SŁUŻBA TYNIA A ŚWIĄ ŚWIĄTYNIA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 9 i 10.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie musi codziennie, jak inni arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, następnie za grzechy ludu; uczynił to bowiem raz na zawsze, gdy ofiarował samego siebie” (Hebr. 7,27).

MYŚL PRZEWODNIA: Autor Listu do Hebrajczyków posługuje się wyobrażeniami zaczerpniętymi zarówno z codziennej, jak i dorocznej służby, aby podkreślić fakt, iż przez Jezusa mamy całkowity dostęp do Ojca.

STUDIOWALIŚMY JUŻ JĘZYK ŚWIĄTYNNY używany w Liście do Hebrajczyków. Zauważyliśmy też, że autor doskonale znał starotestamentowy system świątynny. Według niego, ziemska świątynia jest cieniem rzeczywistej, niebiańskiej świątyni. Obok rzeczywistego przybytku, istnieje także rzeczywista ofiara, która przewyższa wszystkie ofiary ze zwierząt i jest zadośćuczynieniem za grzechy ludzkości. Istnieje także rzeczywiste kapłaństwo.

List do Hebrajczyków zawiera wyraźne odniesienia do Dnia Pojednania.

Jakie wnioski możemy wyprowadzić z tych odniesień? Do wyciągania jakich wniosków nas one nie uprawniają?

W tym tygodniu przyjrzymy się niektórym fragmentom Biblii i zagadnieniom mającym szczególne znaczenie dla adwentystów dnia siódmego.

PRZEGLĄD LEKCJI: Dlaczego w Liście do Hebrajczyków jest mowa zarówno o codziennej, jak i dorocznej służbie świątynnej? Jakie jest znaczenie wyrażenia „za zasłonę”? Mówimy, że Jezus jest naszym Najwyższym Kapłanem w niebie, ale co to oznacza? Co czyni On dla nas jako Najwyższy Kapłan, Orędownik i Pośrednik?

61

CODZIENNA SŁUŻBA ŚWIĄTYNNA W LIŚCIE DO HEBRAJCZYKÓW

NIEDZIELA — 24 sierpnia

„A skoro tak te rzeczy zostały urządzone, kapłani sprawujący służbę Bożą wchodzą stale do pierwszej części przybytku, do drugiej zaś raz w roku sam tylko arcykapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za siebie samego i za uchybienia ludu” (Hebr. 9,6.7).

Niewątpliwie autor Listu do Hebrajczyków posłużył się przybytkiem, wzniesionym na pustyni i obrzędami ofiarnymi sprawowanymi w nim, jako wzorem, typem, mającym pomóc nam zrozumieć służbę Chrystusa w niebiańskiej świątyni. Bez znajomości kontekstu, wersety mówiące o krwi kozłów i wołów, namiocie, zasłonie, najwyższym kapłanie itd. nie mają zbyt wiele sensu. Paweł posłużył się ziemską rzeczywistością, by wyjaśnić rzeczywistość niebiańską. My także powinniśmy postąpić podobnie.

Tak więc nie dziwi fakt, iż idąc za starotestamentowym wzorcem apostoł dokonał rozróżnienia między służbą w pierwszym przedziale przybytku — miejscu świętym, a służbą w drugim przedziale — miejscu najświętszym. W pierwszym kapłani i najwyższy kapłan służyli codziennie, składając ofiary dla zgładzenia grzechów ludu. W miejscu najświętszym najwyższy kapłan dokonywał ostatecznego pojednania i oczyszczenia świątyni z grzechu (III Mojż. rozdz. 16). W codziennej służbie zajmowano się grzechem na poziomie indywidualnym, zaś w dorocznej służbie dochodził element zbiorowy, gdyż dotyczyła ona narodu jako całości.

W Hebr. 9,7 słowo przetłumaczone jako „uchybienia” pochodzi od greckiego słowa oznaczającego grzechy popełnione wskutek niewiedzy czy bezmyślności. Jak fakt, iż nawet tego rodzaju grzechy wymagały zadośćuczynienia, świadczy o powadze problemu grzechu?

Obok Hebr. 9,6, codzienna służba w ziemskiej świątyni jest wyraźnie wspomniana także w Hebr. 7,26.27 i 10,11.12. Jaki jeden wniosek się narzuca, gdy porównamy oba te fragmenty i gdy porównamy codzienne ofiary składane w ziemskiej świątyni z ofiarą Chrystusa? (zob. także Hebr. 9,28).

Ze wszystkich dobrych wiadomości zawartych w Liście do Hebrajczyków, w tych fragmentach mamy wieści najlepsze, a mianowicie, iż ofiara Jezusa jest wystarczająca i kompletna. Nie trzeba już przelewać więcej krwi, nie trzeba składać w ofierze więcej zwierząt, nikt więcej nie musi ponosić śmierci dla zgładzenia grzechów. Śmierć Chrystusa jest wystarczająca.

Przeczytaj Hebr. 2,9. Jak ten tekst pomaga nam zrozumieć wystarczalność ofiary Chrystusa, złożonej raz na zawsze i za wszystkich ludzi?

62

DZIEŃ POJEDNANIA W LIŚCIE DO HEBRAJCZYKÓW

PONIEDZIAŁEK — 25 sierpnia

Oprócz wyobrażeń zaczerpniętych z codziennej służby (w pierwszym pomieszczeniu świątyni), w Liście do Hebrajczyków mamy także wyobrażenia zaczerpnięte z dorocznej służby, a mianowicie z ceremoniału Dnia Pojednania, będącego kulminacyjnym dorocznym rytuałem świątynnym. Nie ma w tym nic dziwnego, gdyż należało się spodziewać, iż autor, który podstawowe wzorce czerpie z ziemskiej służby świątynnej, nie zignoruje jednego z najbardziej uroczystych rytuałów świątynnych.

Oprócz Hebr. 9,7, bardzo wyraźne nawiązania do Dnia Pojednania można zauważyć w Hebr. 9,25.26 i 10,1-4. O co chodzi w tych fragmentach i jak się to ma do tematyki Listu do Hebrajczyków, którą poruszyliśmy do tej pory?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Innym fascynującym wersetem, w którym możemy znaleźć wątek Dnia Pojednania, jest Hebr. 9,23: „Jest więc rzeczą konieczną, aby odbicia rzeczy niebieskich były oczyszczane tymi sposobami, same zaś rzeczy niebieskie lepszymi ofiarami aniżeli te”. Po przeczytaniu go w kontekście, odpowiedz na pytanie: Biorąc pod uwagę kontrast zachodzący między rzeczywistością ziemską a rzeczywistością niebiańską, co zostało nakreślone w Liście do Hebrajczyków, a zwłaszcza w rozdziale 9, i jakie to „rzeczy niebieskie” wymagają oczyszczenia?

Idąc za tekstem opisującym poświęcenie świątyni, werset ten stwierdza, że jak ziemskie rzeczy (tzn. ziemska świątynia i wszystko, co się w niej znajdowało) wymagały oczyszczenia, tak i „rzeczy niebieskie” (świątynia w niebie) także tego wymagają. Różnica polega oczywiście na tym, iż niebiańskie oczyszczenie wymaga „lepszych ofiar”. Nie jest to kwestią przypadku, iż słowo przetłumaczone jako „oczyszczane” użyto także w III Mojż. rozdz. 16, gdzie jest mowa o oczyszczeniu świątyni w Dniu Pojednania. Autor postrzega ziemski rytuał jako symbol czegoś lepszego w niebie.

Choć w Liście do Hebrajczyków autor nie rozwija tego wątku ani nie mówi, kiedy te „rzeczy niebieskie” mają być oczyszczane (np.: na krzyżu, czy po roku 1844 n.e.), to jednak potwierdza adwentystyczną naukę, iż świątynia niebiańska nie tylko istnieje, ale także wymaga „oczyszczenia”. Jak rozumiesz ten werset w świetle naszego poselstwa o świątyni powiązanego z rokiem 1844?

63

„POZA ZASŁONĘ”

WTOREK — 26 sierpnia

Przeczytaj Hebr. 6,13-20. Jaką nadzieję daje autor czytelnikom? Co jest głównym przesłaniem jego wywodu?

Od lat dyskutuje się nad znaczeniem wyrażenia „poza zasłonę”. Ponieważ w Starym Testamencie to wyrażenie jest używane niemal wyłącznie (choć nie zawsze; zob. IV Mojż. 18,7) w odniesieniu do miejsca najświętszego, niektórzy próbują dowodzić na podstawie tego wersetu, iż autor Listu do Hebrajczyków chciał stwierdzić, że Jezus, po swoim wniebowstąpieniu, wkroczył do miejsca najświętszego niebiańskiej świątyni. Tego rodzaju pogląd pozwala ominąć przesłanie związane z rokiem 1844.

W Hebr. 9,3 autor — mówiąc o zasłonie oddzielającej miejsce święte od miejsca najświętszego w ziemskiej świątyni — użył wyrażenia „druga zasłona”. Zachodzi pytanie: Dlaczego nie posłużył się takim samym wyrażeniem w Hebr.

6,19, jeśli miał na myśli właśnie drugie pomieszczenie świątyni?

Wydaje się to dziwne, że autor Listu do Hebrajczyków nie użył tutaj wyrażenia „druga zasłona”, o ile — jak twierdzą niektórzy — miał na myśli drugą zasłonę, czyli wewnętrzną zasłonę oddzielającą miejsce najświętsze od pierwszego pomieszczenia świątyni. Faktycznie nic w bezpośrednim kontekście Hebr.

6,19.20 nie wskazuje na jakiekolwiek nawiązanie do Dnia Pojednania. Najprawdopodobniej, biorąc pod uwagę całą treść księgi, wyrażenie to odnosi się do naszego całkowitego przystępu do Boga w niebiańskiej świątyni.

Po raz kolejny autor posłużył się starotestamentowym wyobrażeniem, by przedstawić nowotestamentową prawdę o większej skuteczności śmierci i arcykapłańskiej służby Chrystusa, które są dla nas „kotwicą duszy, pewną i mocną”, w przeciwieństwie do starego, nieskutecznego systemu lewickiego.

Nie ma wątpliwości co do tego, że wszystkie ofiary, w tym także te składane w Dniu Pojednania, były symbolami, które znalazły całkowite wypełnienie w śmierci Jezusa na krzyżu. Jednak fakt ten nie może być przytaczany na usprawiedliwienie lekceważenia pozostałej części przesłania Listu do Hebrajczyków, a mianowicie, iż dzięki Jezusowi wszelkie bariery między Bogiem a ludzkością zostały obalone, oraz że dzięki Jego śmierci i pośrednictwu mamy pełny przystęp do Ojca. Omawiany werset, obok wyobrażeń nawiązujących do Dnia Pojednania (co ciekawe, w Liście do Hebrajczyków nie ma żadnej wzmianki o koźle wypędzanym, który był jednym z kluczowych elementów dorocznej służby), nie dowodzi, że cały rytuał Dnia Pojednania wypełnił się na krzyżu Golgoty. W Liście do Hebrajczyków po prostu nie omówiono tej kwestii.

Zastanów się nad Hebr. 6,18.19, skupiając uwagę na słowach: „niewzruszone”, „ocaleliśmy”, „kotwicy”, „pewnej” i „mocnej”. Uwzględniając te pojęcia, wyraź wymienione wersety własnymi słowami w sposób pomagający ci zrozumieć nadzieję, jaką autor starał się w nas wzbudzić.

64

NASZ NIEBIAŃSKI ORĘDOWNIK

ŚRODA — 27 sierpnia

„Dlatego też może zbawić na zawsze tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi” (Hebr. 7,25).

Być może, pod wieloma względami, najważniejszy temat Listu do Hebrajczyków jest zawarty właśnie w tym prostym wyrażeniu, iż Jezus może zbawić na zawsze tych, którzy „przez niego przystępują do Boga”. Greckie słowo przetłumaczone jako „przez” oznacza „za pośrednictwem” albo „za pomocą”.

Musimy pamiętać, jaki jest cel listu. Paweł mówi swoim adresatom: Nie wracajcie na swoje stare drogi. Nowa droga oferuje coś znacznie lepszego — cel, do osiągnięcia którego nie prowadzi żadna inna. Nowa droga daje wam możliwość przychodzenia do Boga w sposób nieosiągalny dotąd. Jest tak dlatego, że teraz przychodzicie do Boga przez Jezusa.

Co to znaczy przychodzić do Boga „przez niego”, to znaczy przez Jezusa?

Napisz, jak rozumiesz to, co Jezus uczynił, abyśmy mogli przez Niego przystępować do Boga. Jakie wersety możesz przytoczyć na poparcie twojej wypowiedzi? Co to znaczy przystępować do Boga?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Niewątpliwie to właśnie przez Chrystusa, jako naszego Najwyższego Kapłana, mamy przystęp do Boga. Ale w jaki sposób? Jak my, grzesznicy, możemy przystępować do świętego Boga?

Oczywiście, nie stajemy (przynajmniej na razie) w bezpośredniej obecności Boga. Jednak nie musimy tego czynić, aby mieć do Niego przystęp. Ktoś inny czyni to za nas, a mianowicie Jezus, który na mocy swego doskonałego życia stoi przed Ojcem w naszym imieniu. On zastępuje nas, reprezentuje nas, nie dlatego, że jesteśmy tego godni — bo nie jesteśmy — ale ze względu na Jego dokonania.

Jedynie On ma doskonałą sprawiedliwość, która pozwala Mu stanąć przed obliczem Ojca.

Jak podczas codziennej i dorocznej służby w starym przymierzu kapłani w imieniu ludu wkraczali przed oblicze Boga w świątyni, tak Jezus wkroczył za nas do niebiańskiej świątyni. On jest tam naszym reprezentantem i czyni dla nas to, czego sami nie jesteśmy w stanie uczynić.

Przeczytaj Rzym. 8,34; Hebr. 6,20; 9,24; 10,20. Co łączy te wersety? Jaka nadzieja i obietnice są w nich zawarte?

65

NASZ NIEBIAŃSKI POŚREDNIK

CZWARTEK — 28 sierpnia

Przeczytaj podane poniżej wersety. Co one nam mówią i co oznaczają dla nas? Jak rozumiesz funkcję pośrednika? Dlaczego potrzebujemy pośrednika między nami a Bogiem?

I Tym. 2,5 _________________________________________________________ Hebr. 8,6 _________________________________________________________ Hebr. 9,15 ________________________________________________________ Hebr. 12,24 _______________________________________________________ Jezusa jako pośrednika nie można oddzielić od Jezusa jako ofiary i Najwyższego Kapłana. Wszystkie te Jego funkcje ściśle łączą się ze sobą w planie zbawienia. Na mocy swego doskonałego życia i zupełnej ofiary Jezus stoi teraz przed obliczem Boga jako Najwyższy Kapłan i Pośrednik.

W starotestamentowej służbie świątynnej kapłan wnosił krew zwierząt do ziemskiej świątyni. Jako reprezentant ludu wchodził tam, gdzie nie mogli wchodzić zwykli ludzie. Kapłani sprawowali tę służbę dzień po dniu i rok po roku.

W nowym przymierzu, zamiast ziemskich kapłanów, którzy sami są grzesznikami, mamy Jezusa, Pośrednika „lepszego przymierza, które ustanowione zostało w oparciu o lepsze obietnice”. Dzisiaj grzesznicy nie muszą przyprowadzać zwierząt ofiarnych do ziemskiej świątyni ani nie potrzebują posługi ziemskich kapłanów. Prawdziwą ofiarę złożył i prawdziwą służbę sprawuje Jezus, przez którego mamy przystęp do Boga w każdym czasie i w każdym miejscu.

Kiedy wyznajemy nasze grzechy, Jezus, na mocy swoich zasług, swojej doskonałej sprawiedliwości, staje „przed obliczem Boga za nas”, reprezentując nas nie w naszej sprawiedliwości, ale w swojej, przedstawiając swoje czyny dokonane za nas — zasługi, które przyjmujemy przez wiarę. Krótko mówiąc, stosuje On wobec nas dobrodziejstwa swojego doskonałego życia.

Przeczytaj I Jana 2,1 w świetle dzisiejszej części lekcji. Jak ten werset pasuje do tematu Listu do Hebrajczyków? Musisz umieć dostrzegać wielką nadzieję i obietnice, jakie zostały nam dane, wiedząc, że „Jezus Chrystus Sprawiedliwy” wstawia się za nami, stoi przed obliczem Boga za nas i jest naszym Pośrednikiem. Zastanów się nad tym, byś mógł zrozumieć znaczenie tych faktów dla ciebie osobiście.

66

PIĄTEK — 29 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, The Faith I Live By, s. 188-212.

Wszystkich ogarnęło przerażenie i nastąpiło ogólne zamieszanie. Kapłan stoi przygotowany do złożenia ofiary, ale nóż wypada z jego drżącej ręki a baranek ucieka. W śmierci Syna Bożego nastąpiło zderzenie rzeczywistości z symbolem. Wielka ofiara została dokonana, a droga do najświętszego stanęła otworem. Dla wszystkich przygotowana została nowa droga życia. Grzeszna, udręczona ludzkość nie musi już oczekiwać przyjścia najwyższego kapłana. Od tej pory Zbawiciel będzie sprawować w niebie urząd Kapłana i Obrońcy” (Ellen G. White, Życie Jezusa, s. 545). „Przez rozdarcie zasłony świątyni Bóg powiedział: Nie będę już dłużej objawiał mojej obecności w miejscu najświętszym. Nowa, żywa Droga, bez żadnej zasłony, została otwarta dla wszystkich. Grzeszna, pogrążona w smutku ludzkość nie musi już czekać na przyjście najwyższego kapłana” (Ellen G. White, SDA Bible Commentary, t. V, s. 1109).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zastanów się nad powyższymi cytatami w świetle lekcji w tym tygodniu.

Jak możemy rozumieć je w sposób zgodny z naszym i autorki zrozumieniem dwufazowej służby Chrystusa w niebie?

2. W wyniku badań z udziałem najlepszych adwentystycznych biblistów opublikowano raport o Liście do Hebrajczyków. Postawiono w nim dwa pytania: Czy List do Hebrajczyków uczy o dwufazowej służbie kapłańskiej Chrystusa? Czy List do Hebrajczyków zaprzecza dwufazowości kapłańskiej służby Chrystusa? Komisja odpowiedziała „nie” na oba pytania. Omów wnioski wynikające z tych odpowiedzi.

3. List do Hebrajczyków bardzo wyraźnie świadczy o ścisłym związku świątyni ziemskiej z niebiańską. Dlaczego, choć nie należy czynić zbyt szczegółowych porównań i domagać się, by każdy element budowli i wyposażenia ziemskiej świątyni miał bezpośrednie odzwierciedlenie w świątyni niebiańskiej, przyjmujemy, że rzeczywistość dwufazowej ziemskiej służby, tak ważna dla funkcjonowania świątyni, jest mocnym biblijnym dowodem na to, iż niebiańska służba także składa się z dwóch faz?

PODSUMOWANIE: List do Hebrajczyków, posługując się wzorcem służby świątyni starotestamentowej, zawiera wyobrażenia nawiązujące do codziennej i dorocznej służby. Wskazują one na większą, lepszą nadzieję, jaką mamy w Jezusie, naszym Orędowniku, Pośredniku i Najwyższym Kapłanie w niebie.

67

L ekcja 10

6 wr ześnia września 19.16 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

DZIEŃ EDUKACJI ADWENTYSTYCZNEJ

JEZUS — NASZA OFIARA I ZBAWIENIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 9 i 10.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświęceni” (Hebr. 10,14).

MYŚL PRZEWODNIA: Jezus dobrowolnie oddał życie i stał się ofiarą, by nas uratować przed wieczną śmiercią. Jego ofiara przewyższa wszystko, co można określić tym pojęciem.

ROZPOCZYNAJĄC SWOJĄ ZIEMSKĄ SŁUŻBĘ JEZUS GŁODOWAŁ, chociaż jest Chlebem Żywota. Kończąc swoją ziemską służbę, Jezus odczuwał pragnienie, chociaż jest Żywą Wodą. Jezus bywał zmęczony, chociaż jest naszym odpocznieniem. Jezus płacił podatek, chociaż jest Królem. Jezus był oskarżany o to, że ma demona, chociaż wypędzał demony. Jezus płakał, choć to On ociera łzy ludzi. Jezus został sprzedany za trzydzieści srebrników, chociaż odkupił świat. Jezus został poprowadzony na rzeź jak baranek, chociaż jest Dobrym Pasterzem. Jezus umarł, chociaż przez swoją śmierć zniweczył moc śmierci.

Chociaż w poprzednich lekcjach wielokrotnie odwoływaliśmy się do ofiarowania Jezusa, to jednak musimy bliżej przyjrzeć się pewnym istotnym koncepcjom zawartym w Liście do Hebrajczyków, odnoszącym się do Jego ofiary.

PRZEGLĄD LEKCJI: Jaką rolę przypisuje krwi autor Listu do Hebrajczyków?

Czego Chrystus dokonał dzięki swojej śmierci? Dlaczego List do Hebrajczyków podkreśla wystarczający i ostateczny charakter śmierci Chrystusa? W jaki sposób zostajemy oczyszczeni z grzechu i uwolnieni od niego?

68

ZNACZENIE KRWI

NIEDZIELA — 31 sierpnia

„Jest bowiem rzeczą niemożliwą, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy” (Hebr. 10,4).

Dlaczego krew zwierząt, nawet tych składanych w ofierze w ziemskim systemie ofiarniczym (powołanym do istnienia przez Boga), nie mogła „gładzić” grzechów?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Greckie słowo tłumaczone jako „krew” występuje w Liście do Hebrajczyków dwadzieścia jeden razy, a najczęściej w dziewiątym rozdziale. Temat krwi, wprowadzony w Hebr. 9,7, zajmuje centralne miejsce w kolejnych wersetach i powraca stale od wersetu 18 aż do końca rozdziału. Ponadto w Hebr. 9,22 jest użyte wyjątkowe wyrażenie, a mianowicie „rozlanie krwi”.

Przeczytaj następujące wersety: Hebr. 9,7;18-22; 10,29; 12,24; 13,20. Jak wypowiedziano się w nich na temat krwi? Dlaczego krew jest tak ważna?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Zarówno stare, jak i nowe przymierze były ratyfikowane za pomocą krwi.

Podczas gdy „krew przymierza” w dziewiątym rozdziale Listu do Hebrajczyków odnosi się do starego przymierza, w rozdziałach od dziesiątego do trzynastego jest mowa o krwi Jezusa i nowym przymierzu.

W Hebr. 9,7.18.22 często użyte jest słowo „bez”. Najwyższy kapłan nie wchodził do miejsca najświętszego ziemskiej świątyni „bez krwi”. Stare przymierze nie zostało zapoczątkowane bez rozlewu krwi. Wreszcie, nie ma odpuszczenia bez rozlania krwi. Krew jest ważna.

W Hebr. 9,7-14.25 autor porównuje znaczenie krwi zwierząt z zastosowaniem krwi Jezusa, wykazując przy tym ograniczenia systemu starego przymierza. W Hebr. 9,18-21 podkreślone jest znaczenie krwi w starym przymierzu i inauguracji starotestamentowej świątyni. Wreszcie, w Hebr. 9,22 mamy podstawową zasadę i punkt kulminacyjny całego wywodu: Odpuszczenie grzechu jest możliwe jedynie na podstawie przelania krwi, oczywiście krwi Jezusa, która jako jedyna ma moc oczyścić człowieka z grzechu.

Przeczytaj Hebr. 9,22. Dlaczego nie ma odpuszczenia grzechów bez przelania krwi? Czyjej krwi? Zob. III Mojż. 17,11.

69

EFEKTY PRZELANIA KRWI CHRYSTUSA

PONIEDZIAŁEK — 1 września

Często kojarzymy krew z czymś bardzo negatywnym. Kojarzy nam się ona z okrucieństwem, śmiercią, wojną. Jednak w Liście do Hebrajczyków krew oznacza coś bardzo pozytywnego.

Czego dokonał Jezus dzięki przelaniu swojej krwi?

Hebr. 9,12 ________________________________________________________ Hebr. 9,14 ________________________________________________________ Hebr. 9,22 ________________________________________________________ Hebr. 10,19 _______________________________________________________ Hebr. 13,12 _______________________________________________________ Na podstawie swoich spostrzeżeń nad wymienionymi powyżej wersetami podsumuj, co mówią one o tym, czego dokonał Chrystus dzięki przelaniu swojej krwi. Co dokonania te oznaczają dla nas osobiście?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ „Krew Chrystusa daje życie i nadzieję, spełnia całkowicie odwieczne zamiary Boże związane z uratowaniem człowieka od zagłady, którą pociąga za sobą grzech. (...) Żadna inna księga Nowego Testamentu nie wywyższa ofiary złożonej na Golgocie tak, jak czyni to List do Hebrajczyków. Przekazuje on poselstwo o ostateczności i wystarczalności krwi Chrystusa w tak mocnych i zdecydowanych wyrażeniach, zaczerpniętych ze Starego Testamentu, iż każdy wierzący opierając się na nim może mieć absolutną pewność zbawienia” (Johnsson, In Absolute Confidence, s. 112.114).

Przeczytaj Hebr. 10,29. Jak wyjaśniłbyś ten werset w związku z nadzieją przedstawioną w Liście do Hebrajczyków?

Krew Jezusa oczyszcza zarówno grzesznika, jak i świątynię (Hebr. 9,14.23), przynosząc zbawienie. Jednak jest ona skuteczna jedynie wobec tych, którzy ją przyjmują, zaś ci, którzy ją odrzucają, sami muszą ponieść konsekwencję grzechu — wieczne potępienie. Jezus — Źródło wiecznego życia — nie chce, byśmy odpadli od Niego. List do Hebrajczyków wzywa nas do wiernego trwania w Nim. 70

OFIARA CHRYSTUSA (Hebr. 10,12)

WTOREK — 2 września

Podczas gdy w rozdziale dziewiątym dominuje koncepcja krwi, w dziesiątym uwaga jest skupiona na takich terminach, jak ofiara i ofiarowanie. W pierwszej części dziesiątego rozdziału omówiona została niedostateczna skuteczność ofiar starego przymierza. Począwszy od wersetu 10., złożona raz na zawsze i za wszystkich ofiara Jezusa jest przeciwstawiona ofiarom składanym w ziemskiej świątyni (zob. Hebr. 10,10-18).

Jak wspomnieliśmy wcześniej, a warto to powtórzyć (jako że apostoł tak właśnie czyni), ofiara Chrystusa została złożona raz na zawsze i za wszystkich.

Ta ofiara nie musi być powtarzana raz po raz, jak to miało miejsce w symbolicznym systemie ofiarniczym.

Jak myślisz, dlaczego w Liście do Hebrajczyków podkreślono fakt, że Chrystus nie musiał umierać wielokrotnie, ale tylko raz? Dlaczego Jego ofiara nie musi być ponawiana? Dlaczego jej niepowtarzalność stawia ją ponad starotestamentowym systemem ofiarniczym? Do czego zmierza autor, chcąc wykazać wyjątkowość ofiary Chrystusa? Odpowiadając na to pytanie pamiętaj o ogólnym temacie Listu do Hebrajczyków. Zob. także Hebr. 10,18.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Jezus ofiarował się raz i za wszystkich. To znaczy, że wziął na siebie karę, na jaką my zasłużyliśmy za nasze grzechy. Został złożony w ofierze za nas. Grzech pociąga za sobą śmierć. Z miłości do nas, Jezus za nas umarł. Poniósł karę, na jaką my zasłużyliśmy. Na tym polega Jego ofiara.

Choć czytamy, że został On ofiarowany (Hebr. 9,28), to jednak inne teksty wyraźnie świadczą o tym, iż inicjatywa w tej kwestii należała do Niego. W Hebr.

9,14 czytamy, że Jezus „przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie” (zob.

10,12). Te teksty wyrażają prawdę, iż Jezus dobrowolnie przyjął upokorzenie, cierpienie i śmierć.

Sednem jest to, iż ofiara Chrystusa jest wystarczająca dla wszystkich. Jedna ofiara została złożona na zawsze i za wszystkich. Jej rezultaty przejawiają się w nawróceniu, przebaczeniu i uświęceniu tych, którzy przez wiarę przyjmują Jezusa jako swojego Zbawiciela (Hebr. 10,10.14.18).

Czy to w porządku, że Jezus, będąc niewinny, cierpiał i umarł za winnych?

Jednak czy chcielibyśmy sami ponieść konsekwencje swojego postępowania?

Gdybyśmy otrzymali to, na co zasługujemy, czy bylibyśmy zadowoleni?

71

OCZYSZCZENIE (Hebr. 10,22)

ŚRODA — 3 września

Istnieją różne sposoby opisywania zbawczych działań Bożych. Biblia zawiera wiele wyobrażeń i terminów, takich jak „usprawiedliwienie”, „odkupienie”, „pojednanie”, „odkupienie”, „okup” i bycie „w Chrystusie”, aby opisać ten sam proces. Kolejny taki termin to „oczyszczenie”, koncepcja mocno podkreślona w Liście do Hebrajczyków.

Przeczytaj następujące wersety: Hebr. 1,3; 9,13.14.22.23; 10,2.22. W jaki sposób ukazują one nie tylko ideę skażenia, ale także oczyszczenia? Co zostało skażone? Co musi zostać oczyszczone? Jak rozumiesz to oczyszczenie?

Usprawiedliwienie oznacza prawny proces, w wyniku którego ktoś zostaje uznany za prawego. Odkupienie jest obrazem nawiązującym do wykupienia z niewoli. Przebaczenie wskazuje na unieważnienie długu. Natomiast oczyszczenie nawiązuje do usunięcia nieczystości i skalania. List do Hebrajczyków uczy, że ludzkość potrzebuje oczyszczenia.

Pierwszy raz koncepcja oczyszczenia występuje w prologu Listu do Hebrajczyków. Kiedy Jezus zostaje przedstawiony jako Stwórca, wówczas autor przechodzi do wymienienia Jego dokonań, z których na pierwszym miejscu jest „oczyszczenie z grzechów” (Hebr. 1,3). W ten sposób zostaje nadany ton całemu listowi. Jezus dokonał oczyszczenia z grzechów. „Przez dzieło pojednania Chrystus dokonał zarówno oczyszczenia z grzechu w ogóle — dzięki ofierze złożonej na krzyżu, a w przyszłości także przez usunięcie grzechu ze wszechświata — jak również dokonuje oczyszczenia z grzechu poszczególnych osób. Ten drugi aspekt Jego dzieła, możliwy także dzięki ofierze złożonej na Golgocie, będzie trwał nieprzerwanie dopóty, dopóki ostatni grzesznik nie opowie się za Chrystusem albo przeciwko Niemu” (SDA Bible Commentary, t. VII, s. 397).

Nikt nie otrzymuje przebaczenia, by nadal trwać w przestępstwie, nikt nie jest z nim pojednany ani usprawiedliwiony wbrew niemu. Jeśli ktoś jest skalany, musi zostać oczyszczony — skaza, zepsucie muszą zostać usunięte. Jak twierdzi autor Listu do Hebrajczyków, środkiem służącym oczyszczeniu jest krew Chrystusa, niezrównana pod tym względem” (William Johnsson, Issues in the Book of Hebrews, s. 89).

W Hebr. 9,13.14 czytamy, że przez krew Chrystusa nasze sumienia mogą być oczyszczone. Jak myślisz, co to oznacza? Jak nasza wiedza, iż Chrystus zapłacił w pełni za nasze grzechy i że możemy stanąć przed Bogiem, jakbyśmy byli bez winy, pomaga w „oczyszczeniu” nas z „martwych uczynków”?

72

JEZUS, SPRAWCA I DOKOŃCZYCIEL

CZWARTEK — 4 września

„Patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu Bożego” (Hebr. 12,2).

Przeczytaj Hebr. 12,1-4. Zauważ, że fragment ten następuje zaraz po słynnym rozdziale jedenastym, w którym wymieniona jest lista wiernych Pańskich, żyjących przez wiarę. Rozdział dwunasty rozpoczyna się od nawiązania do nich, jako do tych, z których mamy brać przykład.

W Hebr. 12,1 Paweł mówi o chrześcijańskim życiu jako o wyścigu. Jak rozumiesz znaczenie tego terminu w związku z życiem przez wiarę?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Wskazawszy najpierw czytelnikom różne biblijne postacie, autor listu kieruje uwagę adresatów na Jezusa, którego nazywa „sprawcą i dokończycielem wiary”. Słowo przetłumaczone tutaj jako „sprawca” może oznaczać również „inicjator”, „założyciel”, „pionier”, „ten, który udoskonala”. Świadczy to o tym, że wszystko to, czego potrzebujemy do zbawienia, wiary, pewności i osobistej świętości, otrzymujemy od Jezusa. On rozpoczął proces naszego zbawienia i On go dokończy. Wszystko opiera się na Nim. Dzieło, którego dokonał dla nas, zakończy także w nas. Jezus jest naszym zbawieniem. W Nim mamy zupełne odkupienie. Naszym zadaniem jest trwać w Nim przez wiarę, żyć przez wiarę i wytrwać dzięki Jego sile.

Jednak zarówno z bezpośredniego kontekstu, jak również z całego Listu do Hebrajczyków wynika, że Jezus może działać w nas jedynie wtedy, gdy Mu na to pozwalamy. Wymaga to naszej współpracy, podporządkowania się, gotowości życia przez wiarę i wytrwałości nawet w trudnych doświadczeniach i ucisku.

Przeczytaj uważnie Hebr. 12,2-4. Co Paweł chciał powiedzieć czytelnikom w tych słowach? Nie tylko wskazuje nam Jezusa, ale i zwraca naszą uwagę na określony aspekt Jego życia i służby. Jaki jest to aspekt i co apostoł chciał wyrazić w tym fragmencie?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ 73

PIĄTEK — 5 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przy pomocy konkordancji przeanalizuj takie terminy, jak: „zbawić”, „zbawienie” i „zbawca” („zbawiciel”) albo wątek zbawienia przewijający się w Liście do Rzymian: Rzym. 5,9.10; 8,24; 9,27; 10,9.13; 11,14.26.

Nasz Zbawiciel jest w świątyni. (...) On pośredniczy za nas jako Najwyższy Kapłan, dokonując pojednania na mocy ofiary złożonej dla naszego zbawienia.

Wstawia się za swoimi wiernymi, by w ich umysłach zagościło jasne zrozumienie planu zbawienia. (...) Fakt, iż jednorodzony Syn Boży oddał życie z powodu przestępstw człowieka, aby zaspokoić wymagania sprawiedliwości i zachować szacunek dla prawa Bożego, powinien ciągle być uświadamiany dzieciom i młodzieży. (...) Chrystus cierpiał, byśmy na podstawie wiary w Niego, dzięki Jego zasługom, mogli otrzymać przebaczenie grzechów. On stał się zastępcą i poręczycielem człowieka, wziął na siebie karę, choć na nią nie zasłużył, abyśmy my, winowajcy, mogli stać się wolnymi i wrócić do Boga jako Jego wierni. (...) Jezus jest naszą jedyną nadzieją na zbawienie. (...) Kiedy człowiek okazuje skruchę, doznaje przemiany serca oraz wierzy w Chrystusa i Jego pojednawczą ofiarę, wówczas uświadamia sobie, że Bóg pojednał go ze sobą” (Ellen G. White, Fundamentals of Christian Education, s. 369).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytaj Hebr. 2,10; 5,7.9; 9,28. Jak fragmenty te ukazują dzieło Ojca i Syna w planie zbawienia?

2. W Liście do Hebrajczyków czytamy, że zostaliśmy oczyszczeni z grzechu. Jak doświadczamy tego oczyszczenia w naszym życiu? Bóg nie dokonuje tego bez naszej współpracy. Co musimy czynić jako chrześcijanie, by umożliwić ten proces?

3. Przeczytaj Hebr. 12,4. Co apostoł mówi o walce przeciwko grzechowi?

Jak jego słowa wskazują na zmagania towarzyszące tej walce?

PODSUMOWANIE: Ktoś napisał: „Gdyby naszą największą potrzebą było zdobycie informacji, Bóg posłałby nam wykładowcę. Gdyby naszą największą potrzebą było zdobycie wiedzy o technologii, Bóg posłałby nam naukowca. Gdyby naszą największą potrzebą były pieniądze, Bóg posłałby nam ekonomistę.

Gdyby naszą największą potrzebą były przyjemności, Bóg posłałby nam specjalistę od rozrywki. Jednak skoro naszą największą potrzebą było przebaczenie, Bóg posłał nam Zbawiciela”. W Liście do Hebrajczyków podkreślono wystarczalność ofiary Chrystusa i ukazano wspaniałe dzieło, jakiego dokonał Zbawiciel dla naszego odkupienia.

74

L ekcja 11

13 wr ześnia września 18.59 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS NASZĄ PEWNOŚCIĄ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. 6,11.18-20; 10,19-23.35; 11,1-6.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą; trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę” (Hebr. 10,22.23).

MYŚL PRZEWODNIA: Adresaci Listu do Hebrajczyków potrzebowali pewności i ufności. List ten wskazuje im, gdzie je znaleźć.

WIĘKSZOŚĆ LUDZI PRAGNIE PEWNOŚCI. Kto wsiadłby do samolotu nie mając pewności, że jest on sprawny technicznie i że pilot zna się na pilotażu?

Kto udałby się do lekarza, gdyby nie miał pewności co do jego kompetencji?

Kto starałby się o pracę nie mając pewności, że firma, w której chce pracować, nie zbankrutuje w najbliższej przyszłości? Każdy z nas w jakiś sposób potrzebuje i poszukuje pewności niemal we wszystkich sprawach w naszym życiu.

O ileż bardziej potrzebujemy pewności w najważniejszym aspekcie życia, a mianowicie w naszej więzi z Bogiem, który obiecał nam wieczne życie z Nim? PRZEGLĄD LEKCJI: W jaki sposób w Liście do Hebrajczyków przedstawiono kwestię pewności? Jak wiara łączy się z pewnością? Z czego wynika pewność? Jak możemy uniknąć przekraczania linii dzielącej pewność od zarozumiałości?

75

NASZ STATUS JAKO NAŚLADOWCÓW CHRYSTUSA

NIEDZIELA — 7 września

List do Hebrajczyków, podobnie jak inne pisma nowotestamentowe, oferuje nam pewność naszej więzi z Bogiem. Ta pewność jest ważną kwestią w tym liście i w całym Nowym Testamencie. Jakże mogłoby być inaczej? Przecież jesteśmy grzesznikami, którzy codziennie uświadamiają sobie swoje słabości, wady i niedociągnięcia. Jeśli nie mielibyśmy pewności zbawienia i akceptacji, kto z nas nie porzuciłby wiary?

W jaki sposób następujące teksty dają nam pewność zbawienia w Chrystusie?

Hebr. 2,17 ________________________________________________________ Hebr. 3,14 ________________________________________________________ Hebr. 6,18 ________________________________________________________ Hebr. 9,15 ________________________________________________________ Hebr. 9,28 ________________________________________________________ Hebr. 10,14 _______________________________________________________ Zastanów się zwłaszcza nad stwierdzeniem, iż staliśmy się „współuczestnikami Chrystusa” (Hebr. 3,14). Co to oznacza? Jak to doświadczenie zmienia nasze życie? Jaki warunek nakłada autor listu na tę dobrą nowinę?

Ponieważ Jezus „dokonał oczyszczenia z grzechów” (Hebr. 1,3) i „wiecznego odkupienia” (Hebr. 9,12), możemy zostać przyjęci przez Boga, mimo iż jesteśmy grzesznikami. Tak więc mamy pewność zbawienia, nie na podstawie czegoś, co jest z nas, ale na podstawie tego, co Bóg uczynił dla nas przez Chrystusa, Syna Bożego, naszego Króla, Brata, Ofiarę i Najwyższego Kapłana. Nasza pewność jest w Nim, a nie w nas.

Chrześcijanie mogą być święci, uświęceni, udoskonaleni, oczyszczeni. Wszystkie te terminy łączą się ze świątynią i służbą w niej. Są ludem Bożym już teraz.

Teraz są »czyści«, mają przystęp do Boga, mają oczyszczone sumienia, a Jezus jest ich niebiańskim Najwyższym Kapłanem” (William G. Johnsson, In Absolute Confidence, s. 155).

Dlaczego pewność zbawienia jest ważna w chrześcijańskim życiu? Jak możemy ustrzec się przed zarozumiałością?

76

NASZA PEWNOŚĆ NA DZIŚ

PONIEDZIAŁEK — 8 września

Wczoraj studiowaliśmy pewne obietnice dane tym, którzy należą do Chrystusa. Większość tych obietnic zawiera formy czasownikowe odnoszące się do przeszłości. Jak powinniśmy rozumieć wersety odnoszące się do służby Chrystusa dla naszego dobra i jak powinny one na nas wpływać obecnie?

Co Jezus czyni dzisiaj dla swoich wiernych?

Hebr. 2,18 ________________________________________________________ Hebr. 4,15 ________________________________________________________ Hebr. 7,19 ________________________________________________________ Hebr. 7,25 ________________________________________________________ Te fragmenty, w których opisano, co zostało dokonane w przeszłości, dotyczą różnych aspektów naszego zbawienia. We fragmentach, które studiujemy dzisiaj, zawarte są pewne praktyczne aspekty obecnego życia, zależne od arcykapłańskiej służby Jezusa.

Jezus wstawia się za nami. Współczuje nam i postępuje z nami łagodnie.

Cierpiał w ciele, jak my cierpimy w ciele; może więc ze zrozumieniem odnieść się do naszego cierpienia. Jednak On nigdy nie uległ grzechowi, tak więc może nam dać także moc do pokonania grzechu. Jako chrześcijanie nie mamy i nie będziemy mieć dobrej wymówki z powodu naszych grzechów.

Wiemy, że Bóg nas miłuje i że Chrystus działa dla naszego dobra właśnie teraz. Jednak musimy być ostrożni starając się zrozumieć, co to oznacza. Nie znaczy to, że skoro Jezus jako Najwyższy Kapłan działa na naszą korzyść w niebie, życie zawsze będzie dla nas słodkie i miłe.

Możemy mieć pewność, nadzieję i pokój, wiedząc, że Jezus nie tylko umarł za nasze grzechy, ponosząc karę za nie, ale także służy teraz w niebie dla nas, reprezentując nas przed Ojcem nie na podstawie naszych zasług, ale swojego doskonałego życia.

Nie znaczy to jednak, że w tym życiu nigdy nie spotka nas cierpienie. Przeciwnie.

Przeczytaj uważnie Hebr. 12,6-11. Co autor mówi czytelnikom? Jak uzasadnia to, co przechodzą? Jak powinni oni na to odpowiedzieć? Jak doświadczyłeś tego, o czym mówi autor?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ 77

INNE OBIETNICE

WTOREK — 9 września

W Liście do Hebrajczyków jest wiele wersetów pełnych nadziei i obietnic.

Poniżej zostało wymienionych kilka z nich. Przy każdym tekście napisz, co dla ciebie osobiście oznacza dana obietnica i jak wyrażona nadzieja wpływa na twoją wiarę. (Na przykład, w pierwszym przypadku: Jak doświadczyłeś obiecanego odpocznienia?)

Hebr. 4,3 _________________________________________________________ _________________________________________________________________ Hebr. 4,16 ________________________________________________________ _________________________________________________________________ Hebr. 8,10-12 ______________________________________________________ _________________________________________________________________ Hebr. 10,22 _______________________________________________________ _________________________________________________________________ Hebr. 13,5.6 _______________________________________________________ ________________________________________________________________ _ Przeczytaj uważnie Hebr. 10,22. Jest tam mowa o „pełni wiary”. Greckie słowo przetłumaczone jako „pełnia” może także oznaczać „całkowitą pewność”.

W każdym razie nie ma tutaj mowy o chwiejności. Apostoł mówi, że powinniśmy przybliżyć się do Boga w zupełnej pewności wiary, w zupełnej pewności, że spełni On dane nam obietnice (w wersecie 23 czytamy, że „wierny jest Ten, który dał obietnicę”). Dlaczego możemy mieć „zupełną pewność”? Trzy wersety wcześniej znajdujemy odpowiedź: Jezus, na mocy złożonej przez siebie ofiary, jest teraz naszym Najwyższym Kapłanem i otwiera przed nami nową, żywą drogę do Boga.

Zauważ, jak autor, podkreślając naszą „całkowitą pewność”, równoważy ją tym, co powinno nas powstrzymać od zarozumiałości. Co to takiego? Zob. w. 23.

W jaki sposób werset ten pomaga nam spojrzeć na te cudowne obietnice z właściwej perspektywy?

78

TERMINY WPROWADZONE W OPISIE PEWNOŚCI

ŚRODA — 10 września

Pojęcie pewności jest wyrażane kilkoma greckimi słowami, które w Liście do Hebrajczyków mają różne odcienie znaczeniowe: pleroforia — całkowita pewność, przekonanie; parresia — odwaga, ufność, pewność; hypostasis — ufność, przekonanie; tharre — być pełnym odwagi, postępować odważnie, być ufnym; asfalos — bezpieczny, pewny.

Jakie jest przesłanie fragmentów zawierających rzeczownik „pewność” albo „ufność” (w różnych przekładach mogą być użyte inne słowa o podobnym znaczeniu)?

Hebr. 3,6.14; 10,35 _________________________________________________ _________________________________________________________________ Hebr. 4,16; 10,19 ___________________________________________________ _________________________________________________________________ Hebr. 6,11 ________________________________________________________ _________________________________________________________________ Hebr. 10,22; 11,1 ___________________________________________________ _________________________________________________________________ Te teksty można podzielić na cztery kategorie. Pierwsza z nich podkreśla fakt, iż możemy z ufnością przyjść do Boga. Mamy otwarty przystęp do tronu łaski w niebiańskiej świątyni. Jesteśmy oczyszczeni i obmyci. Bariery zostały usunięte. Zamiast lęku, mamy ufność w naszym życiu.

Kolejna łączy pewność z nadzieją i wzywa do wiernego wytrwania aż do obiecanego końca.

Trzecia grupa tekstów to takie, które łączą pewność z wiarą. To przez wiarę mamy pewność tego, co Chrystus uczynił i uczyni dla nas, choć wiele z tych dokonań należy do sfery spraw niewidzialnych z naszej aktualnej perspektywy. Tak więc wiara jest nieodłącznym elementem nadziei, ufności i pewności.

Ostatnia kategoria to apele do zachowania ufności i nie porzucania pewności.

Według Listu do Hebrajczyków, powinniśmy mieć nadzieję, ufność i pewność. Jakie zjawiska i wpływy przeciwdziałają temu? Jak możemy stawić czoło tym wyzwaniom?

79

WIARA I PEWNOŚĆ

CZWARTEK — 11 września

Słowo „wiara” (w jego różnych formach) pojawia się wielokrotnie w Liście do Hebrajczyków. Występuje ono w dłuższych fragmentach listu odnoszących się właśnie do tej wartości. Pierwszy to Hebr. 2,17, gdzie Jezus jest nazwany „wiernym” Najwyższym Kapłanem. Kolejne dwa rozdziały dotyczą wiary. Następny taki fragment znajduje się w rozdz. 6, a najdłuższy zaczyna się pod koniec rozdz. 10 i obejmuje rozdział 11, przedstawiający bohaterów wiary.

Najbardziej bezpośrednio i najpełniej kwestia wiary ukazana została w rozdziale jedenastym.

Przeczytaj pierwsze dziesięć wersetów z jedenastego rozdziału Listu do Hebrajczyków. Porównaj je z Hebr. 10,19-23.35.38.39. Co jest głównym przesłaniem tych tekstów? Jak ma się ono do ogólnego tematu Listu do Hebrajczyków?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ W Liście do Hebrajczyków koncepcja wiary jest powiązana z pewnością.

Jesteśmy zbawieni z łaski przez wiarę, a nie z uczynków; tak więc jak długo trwamy przy Panu przez wiarę, tak długo mamy pewność zbawienia, które staje się naszym udziałem na podstawie wiary.

Ciekawa rzecz, że w rozdziale czwartym znajdujemy wezwanie do podjęcia decyzji i wierzenia, a przecież List do Hebrajczyków adresowany jest do wierzących, a nie do niewierzących. Tak więc w Liście do Hebrajczyków pojęcie wiary odnosi się nie tylko do decyzji przyjęcia Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela i Pana. Wiara jest praktyczna. Z jednej strony, prowadzi ona do pewności i wzbudza nadzieję, a z drugiej strony, wpływa na nasze postępowanie.

W Hebr. 10,35 autor wzywa czytelników do tego, by nie porzucali ufności i pewności. Jak mają to czynić? Odpowiedź brzmi: przez wytrwałość w wierze.

Ci, którzy wytrwają, doczekają spełnienia obietnicy (w. 36) — przy powtórnym przyjściu Chrystusa (w. 37) dostąpią ostatecznego zbawienia (w. 38.39).

Przeczytaj Hebr. 3,15-19. Wydaje się, jakby autor używał takich pojęć, jak nieposłuszeństwo i niewiara niemal zamiennie. Dlaczego? W jaki sposób nieposłuszeństwo wiąże się z niewiarą? Zwróć uwagę także na to, kogo autor oskarża o „niewiarę”. Jakie przesłanie niesie to dla nas, zdeklarowanych wyznawców Chrystusa?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ 80

PIĄTEK — 12 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj wypowiedzi Ellen G. White na temat wiary i pewności w: Mind, Character, and Personality, t. II, s. 531; Sons and Daughters of God, s. 287. Studiuj Hebr. rozdz. 11.

Ofiara Chrystusa upewnia chrześcijan co do dwóch faktów: Po pierwsze, dokonany został akt będący podstawą rozwiązania problemu grzechu. Ludzie nie muszą zmagać się i wytężać, głodzić się i zadawać sobie cierpienia w błędnym i daremnym dążeniu do oczyszczenia się z grzechu. Przez jedną ofiarę złożoną raz na zawsze Bóg dał wystarczającą podstawę do rozwiązania problemu grzechu. Nie możemy zrobić nic, by cokolwiek do tej ofiary dodać, ani cokolwiek z niej ująć. Golgota daje nam zupełną pewność zgładzenia grzechów. Po drugie, Golgota upewnia nas o naszym pełnym przystępie do Boga. Bez względu na to, kim jesteśmy, należymy do Chrystusa. Bramy świątyni stoją przed nami otworem. Wszyscy, którzy wierzą w Chrystusa, mogą wejść tam przez wiarę — ze czcią, ale odważnie” (Johnsson, In Absolute Confidence, s. 118). „Mamy pewność Zbawiciela, który przyszedł — Zbawiciela, który został ukrzyżowany, zmartwychwstał i nad otwartym grobem oświadczył: »Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem«. W naszej znajomości Jezusa i Jego miłości, królestwo Boże jest już pośród nas. (...) Przedstawiona nam została przez Bożych posłańców najobfitsza uczta — sprawiedliwość Chrystusa, usprawiedliwienie z łaski przez wiarę, wielkie i cenne obietnice Słowa Bożego, wolny przystęp do Ojca przez Jezusa Chrystusa, wsparcie ze strony Ducha Świętego i mocno ugruntowana pewność życia wiecznego w królestwie Bożym. Pytamy: Co Bóg mógł jeszcze uczynić dla nas przygotowując wielką wieczerzę, niebiańską ucztę?” (Ellen G. White, Review and Herald, 17 I 1899).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego niektórzy ludzie mają problemy z pewnością zbawienia wiecznego? Dlaczego ufność w to, co Chrystus uczynił dla nas, jest jedyną podstawą naszej nadziei zbawienia wiecznego?

2. Choć List do Hebrajczyków jest pełny pewności i nadziei, to jednak zawsze równoważy je wezwaniem do wytrwania w wierze. Przejrzyj cały list i zaznacz miejsca (np. 2,14; 3,6-12), w których autor wzywa czytelników do wytrwałości. Zanotuj, co mamy czynić, by zachować pewność.

Czy dostrzegasz w tym jakąś ogólną zasadę? Jeśli tak, to jaką?

PODSUMOWANIE: Pewność i wiara są z sobą związane. Przez wiarę przyjmujemy dokonania Chrystusa dla nas i Boże obietnice. Ta pewność pozwala nam lepiej żyć, trwać w nadziei i dążyć do celu, który sięga poza tę doczesną egzystencję.

81

L ekcja 12

20 wr ześnia września 18.43 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS I CHRZEŚCIJAŃSKA DROG DROGAA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. 12,1-13,19.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków, złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla, biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami” (Hebr. 12,1).

MYŚL PRZEWODNIA: Choć List do Hebrajczyków dotyczy głównie spraw niebiańskich, to jednak porusza także zagadnienia związane z naszym życiem na ziemi.

KIEDY KRÓLOWA WIKTORIA BYŁA DZIECKIEM, nie wiedziała, że należy do królewskiego rodu panującego w Anglii. Jej nauczyciele, starając się przygotować ją do pełnienia przyszłej roli, nie potrafili jej należycie zmotywować do większego wysiłku do nauki. Nie traktowała jej poważnie. Wreszcie nauczyciele postanowili powiedzieć jej, iż pewnego dnia zostanie królową Anglii. Kiedy mała Wiktoria to usłyszała, powiedziała cicho: „To już będę grzeczna”. Świadomość wzniosłego powołania sprawiła, że odezwało się w niej natychmiast poczucie odpowiedzialności, które całkowicie odmieniło jej postępowanie.

Jezus zapłacił za nas najwyższą cenę; służy jako nasz Najwyższy Kapłan w niebiańskiej świątyni; dał nam obietnicę nieba. Jeśliby te wspaniałe prawdy nie zmotywowały nas do życia godnego naszego wzniosłego powołania, to co nas zmotywuje?

PRZEGLĄD LEKCJI: W jakim sensie jesteśmy „gośćmi i pielgrzymami” na ziemi? Co w Liście do Hebrajczyków jest powiedziane o niebezpieczeństwie odpadnięcia od Chrystusa? Jak chrześcijanie mają się odnosić do społeczeństwa?

Jak możemy się ustrzec przed niektórymi często popełnianymi grzechami i pokusami?

82

GOŚCIE I PIELGRZYMI

NIEDZIELA — 14 września

„Wszyscy oni poumierali w wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice, lecz ujrzeli i powitali je z dala; wyznali też, że są gośćmi i pielgrzymami na ziemi” (Hebr. 11,13).

Przeczytaj uważnie powyższy werset w jego kontekście. Zwróć szczególną uwagę na dwa rzeczowniki, użyte w opisie wiernych Bożych: „goście” i „pielgrzymi”. Co przywodzą na myśl te słowa? W jakim sensie chrześcijanie są „gośćmi i pielgrzymami” na ziemi? Zob. także Job 8,9; Kazn. 1,14; Jak. 4,14. Jak daleko może sięgać to porównanie? Inaczej mówiąc, w jakim sensie nie jesteśmy gośćmi i pielgrzymami?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Pielgrzymi to ludzie, którzy opuścili swoje domy, czasami nawet kraje, by udać się w podróż. Przynajmniej czasowo, a może nawet trwale, porzucili swoje zwyczajne zajęcia, bliskich i przyjaciół. Mają wyraźny cel, nierzadko połączony z oczyszczeniem z grzechów, i są gotowi wytrwać w trudnościach, by ten cel osiągnąć.

Niestety, koncepcja pielgrzymstwa często obejmuje niezbyt pozytywny aspekt zbawienia z uczynków. Trudno przypuszczać, by takie właśnie przesłanie miał na myśli autor Listu do Hebrajczyków. Mówił on o innego rodzaju pielgrzymstwie. Pielgrzymi, do których zwraca się Paweł, nie szukają zbawienia z uczynków. To zbawienie znalazło ich, a jest ono w osobie Jezusa, który został „raz ofiarowany, aby zgładzić grzechy wielu” (Hebr. 9,28), „dokonawszy wiecznego odkupienia” (Hebr. 9,12) i „wstawia się teraz za nami przed obliczem Boga” (Hebr. 9,24). Tak więc chrześcijanie pielgrzymują nie dlatego, by znaleźć zbawienie wieczne, ale dlatego, że już je mają. Idą tam, gdzie prowadzi ich Ten, który zbawił ich w swej niepojętej miłości i łasce.

Przeczytaj Hebr. 9,12.24-26.28. Jaką dostrzegasz kolejność w tym, co Chrystus uczynił i czyni dla nas? Dlaczego zbawienie z uczynków nie odgrywa tu żadnej roli?

83

CHRZEŚCIJANIE I ICH PAN (Hebr. 12,25)

PONIEDZIAŁEK — 15 września

Dlaczego autor Listu do Hebrajczyków tak dobitnie wypowiada się na temat odstępstwa? Hebr. 6,4-9; 10,26-29; 12,25. Co łączy z sobą wymienione wersety?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ W trzech dłuższych fragmentach (Hebr. 6,4-6; 10,26-31; 12,15-17.25-29), apostoł w mniejszym lub większym stopniu dotyka tego samego problemu. Jest zatroskany tym, że wyznawcy mogą odpaść od wiary i nie powrócić, okazując skruchę. W mocnych słowach bezpośrednio i pośrednio wzywa ich, by szli wiernie za Chrystusem i ostrzega przed odstępstwem.

William Johnsson wskazał, że wszystkie te trzy fragmenty mają wspólne elementy: (1) przywileje, (2) zgorszenie, (3) skutki, (4) oczekiwanie sądu i (5) powody odrzucenia przez Boga. Wydaje się, że autor Listu do Hebrajczyków mówi „o dobrowolnym porzuceniu ewangelii, a nie stopniowym odpadnięciu od wiary czy jej zaniedbaniu. We wszystkich trzech fragmentach kieruje poważne ostrzeżenia — jedne z najostrzejszych w całym Nowym Testamencie. (...) Apostoł opisuje akty zuchwałego odrzucenia, zaparcia się Jezusa jako Pana. Nie ma tu żadnej wzmianki o grzechu zaniedbania czy jakiejś słabości. (...) Ponieważ w Liście do Hebrajczyków Paweł wywyższa ofiarę Chrystusa w sposób niezrównany i z takim naciskiem ukazuje jej nadzwyczajną wartość, musi także ukazać przerażającą perspektywę dobrowolnego odrzucenia tego wielkiego daru” (Johnsson, In Absolute Confidence, s. 143.145-148).

Hebr. 6,4-6 to wielkie wyzwania, ponieważ wydaje się, iż fragment ten uczy, iż ktoś, kto raz poznał moc i majestat Bożego zbawienia, a potem odwrócił się od niego, nie może już być zbawiony. Jednak jak rozumieć to w porównaniu, na przykład, z historią syna marnotrawnego (zob. Łuk. 15,11-32) albo innymi fragmentami Biblii, w których Pan wzywa odstępców do okazania skruchy?

Być może należy to rozumieć w takim sensie, iż niemożliwe jest obudzenie w kimś żalu za popełnione czyny, kto nie przestaje otwarcie zapierać się Chrystusa i odrzucać Go. Taka myśl jest zgodna z całym Pismem Świętym, które raz po raz wzywa tych, którzy odstąpili od Pana, do powrotu, ponieważ On pragnie im przebaczyć i oczyścić ich, pod warunkiem, że przestaną Go odrzucać. Póki ktoś trwa w buncie, nie chcąc się zmienić, nawet Bóg nie może doprowadzić go do nawrócenia. (zob. Mat. 24,37-39). Poszanowanie wolności wyboru pociąga za sobą wyraźne, choć czasami przerażające skutki.

Jaką nadzieję mógłbyś obudzić w takiej osobie, która martwi się tym, że ktoś bliski mu odszedł od Pana? Jakimi tekstami biblijnymi mógłbyś się posłużyć, by we właściwej perspektywie przedstawić omawiany fragment Listu do Hebrajczyków?

84

CHRZEŚCIJANIE I SPOŁECZEŃSTWO

WTOREK — 16 września

Jakkolwiek większa część Listu do Hebrajczyków dotyczy Chrystusa i Jego dzieła w niebiańskiej świątyni, to jednak występuje w nim także czynnik ludzki.

Skoro Chrystus oddał życie za nas i dla nas pełni swoją arcykapłańską służbę, naturalne wydaje się, iż Jego dzieło wpływa na nas, także już teraz.

Tak więc pewność, nadzieja i obietnice, dane nam dzięki śmierci i arcykapłańskiej służbie Chrystusa, wpływają na nasz sposób życia, na to, jak traktujemy innych oraz jak się porozumiewamy z tymi, którzy kontaktują się z nami. Choć jako dzieło głęboko teologiczne, List do Hebrajczyków porusza sprawy w dosłownym znaczeniu niebiańskie, to jednak dotyka także spraw osobistych, indywidualnych, związanych z charakterem i życiem tych, którzy wierzą podobnie jak bohaterowie wiary opisani w rozdziale jedenastym. Lista osób tam wymienionych ukazuje, jak wielki jest wpływ wiary na zachowanie i postępowanie człowieka.

Przeczytaj Hebr. 12,14; 13,1-5.16.17. Co apostoł radzi czytelnikom? O jakiego rodzaju więziach mówi?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Zwróć uwagę na podobieństwa między Hebr. 12,14 a niektórymi słowami Chrystusa z Kazania na Górze. Według Mat. 5,9, chrześcijanie nie tylko unikają niezgody, rywalizacji i wojny, ale aktywnie angażują się w czynienie pokoju. W ten sposób służą społeczeństwu i pracują, krocząc drogą postępu. Inaczej mówiąc, wymaga się od nas zaangażowania. Choć jesteśmy gośćmi i pielgrzymami, to jednak goszcząc i pielgrzymując na tym świecie, mamy w nim pozostawić po sobie ślady, które będą świecić jasnym światłem.

Ponadto apostoł mówi o gościnności, która nie powinna być ograniczona tylko do współwyznawców. Chrześcijanie mają się troszczyć o ludzi, którzy znaleźli się poza nawiasem społeczeństwa — wyrzutków, więźniów i prześladowanych. Troska o takich ludzi oznacza do pewnego stopnia identyfikowanie się z nimi, właśnie tak, jak czynił to Jezus, kiedy żył na ziemi.

Przeczytaj uważnie Hebr. 13,16. Greckie słowo „koinonias” przetłumaczone w tym wersecie jako „wzajemna pomoc” oznacza również „wspólnotę”, „bliskie więzi międzyludzkie” i „dzielenie się”. Zauważ, jak autor określa te rzeczy, o „ofiarowanie” których zwraca się do czytelników. Jaki obraz nasuwa ci to na myśl? Jak się to ma do tematu Listu do Hebrajczyków? Dlaczego te rzeczy wymagają „ofiarności” z naszej strony?

85

CHRZEŚCIJAŃSKA SPOŁECZNOŚĆ

ŚRODA — 17 września

„Nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża” (Hebr. 10,25).

Hebr. 10,19-25 jest przykładem tego, jak coś, co dzieje się w niebie, powinno wpływać na to, co się dzieje na ziemi. Prześledź tę myśl w następujących wersetach.

Po pierwsze, w wersetach 19-21 nacisk jest położony na obecność Jezusa w niebie oraz na fakt, iż to, co On czyni dla nas, daje nam „przystęp” do Ojca.

Po drugie (w. 22.23), w wyniku tego, co Chrystus uczynił, nasze wnętrze, nasze serca, mogą zostać odmienione, gdyż mamy pewność i nadzieję, jeśli tylko mocno trzymamy się Jezusa.

A na koniec (w. 24.25) to, że dzięki Jezusowi, żyjemy inaczej, służymy bliźnim, dzieląc się z nimi tym, co otrzymaliśmy od Chrystusa.

Tak więc autor rozpoczynając od dzieła Chrystusa w niebie przechodzi do życia chrześcijańskiej społeczności na ziemi.

Przeczytaj podane poniżej wersety. Jak na ich tle wygląda kwestia chrześcijańskiej wspólnoty? Jak społeczność może pomóc w każdej z wymienionych sytuacji?

Hebr. 12,15 _______________________________________________________ Hebr. 13,1-3 _______________________________________________________ Hebr. 13,7.17 ______________________________________________________ Hebr. 13,9 ________________________________________________________ Hebr. 13,18 _______________________________________________________ Zbór chrześcijański jest jak rodzina. Już w czasach nowotestamentowych chrześcijanie nazywali się braćmi i siostrami. Wszyscy byli „domownikami Boga” (Ef. 2,19), Bożą rodziną. W rodzinie naturalne jest to, że ludzie dbają o siebie nawzajem, dodają sobie otuchy, a czasami — kiedy zajdzie taka potrzeba — nawet przeciwstawiają się sobie nawzajem, aby wzrastać i dojrzewać.

Nikt nie może być chrześcijaninem w odosobnieniu, chyba że sytuacja zmusza go do tego. Potrzebujemy siebie nawzajem. Jezus założył swój Kościół, abyśmy mogli w nim znaleźć miejsce dla siebie, przyjaźń, rozwijać swoje talenty i wspólnie wielbić Pana.

Dlaczego potrzebujemy siebie nawzajem w zborze? Dlaczego Biblia podkreśla ideę chrześcijańskiej społeczności? W czym pomaga ci uczestniczenie w chrześcijańskiej społeczności?

86

SEKS I PIENIĄDZE

CZWARTEK — 18 września

„Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich, a łoże nieskalane; rozpustników bowiem i cudzołożników sądzić będzie Bóg. Niech życie wasze będzie wolne od chciwości; poprzestawajcie na tym, co posiadacie; sam bowiem powiedział: Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę” (Hebr. 13,4.5).

Jakie dwa zagadnienia są poruszone w powyższych wersetach?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ W wersecie czwartym apostoł podkreśla znaczenie i świętość małżeństwa oraz ostrzega przed niewłaściwymi intymnymi kontaktami z osobami odmiennej płci. Kiedy w małżeństwie przestrzegane są boskie zasady, wówczas małżeństwo staje się błogosławieństwem, stoi na straży czystości i szczęścia ludzkości, służy zaspokajaniu społecznych potrzeb człowieka oraz jego rozwojowi fizycznemu, intelektualnemu i moralnemu. „Rozpustnicy” i „cudzołożnicy” tworzą dwie różne grupy. Cudzołożnicy to osoby będące w związku małżeńskim, utrzymujące pozamałżeńskie kontakty seksualne. Rozpustnicy w tym kontekście oznaczają przypuszczalnie osoby nie będące w związku małżeńskim i utrzymujące kontakty seksualne z innymi osobami.

Inna dziedzina, w której człowiek jest szczególnie podatny na pokusy, to pieniądze. Co apostoł mówi w wersecie 5. odnośnie do naszego podejścia do pieniędzy i dóbr materialnych? Jak cytowany przez niego tekst biblijny pomaga nam ustrzec się od chciwości?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Pieniądze, a właściwie umiłowanie pieniędzy, może czynić z człowiekiem dziwne rzeczy. Jeśli nie jesteśmy ostrożni, to nawet jako chrześcijanie możemy ulec temu, co Jezus nazywa „ułudą bogactw” (Mar. 4,19).

Jezus został kiedyś poproszony o interwencję, kiedy dwaj bracia spierali się między sobą o spadek. „Baczcie, a wystrzegajcie się wszelkiej chciwości, dlatego że nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie” (Łuk. 12,15). Powinniśmy usłuchać tej rady, zwłaszcza gdy mamy skłonność określać jakość naszego życia na podstawie posiadanych dóbr.

Przyjrzyj się biblijnej obietnicy cytowanej pod koniec Hebr. 13,5. Jak powinniśmy rozumieć jej znaczenie w codziennym życiu? Łatwo ją cytować, ale co innego w nią wierzyć. Jak taka wiara wpływa na nasz sposób życia, szczególnie w chwilach przeciwności i pokus?

87

PIĄTEK — 19 września DO DALSZEGO STUDIUM: Zastanów się nad życiem Pawła przedstawionym w Liście do Filipian oraz nad tym, jak ukazany tam jego sposób życia i nauczanie korespondują z tematem lekcji w tym tygodniu.

Pewien oficer w armii Aleksandra Wielkiego, także noszący imię Aleksander, został oskarżony o tchórzostwo i stawiony przed wodzem. Ten zapytał go, jak się nazywa.

— Aleksander — odpowiedział cicho oskarżony.

— Głośniej! Nie dosłyszałem, co mówisz — powiedział władca.

— Aleksander — powtórzył młody człowiek nieco głośniej.

Wódz jeszcze raz polecił mu mówić głośniej, po czym dodał: — Albo zmienisz imię, albo postępowanie. „Wszyscy, którzy stali się uczestnikami Jego zbawienia tutaj, i którzy mają nadzieję mieć udział w chwale Jego królestwa w przyszłym świecie, muszą się z Nim utożsamiać. Muszą odczuwać, że są odpowiedzialni za Jego sprawę i wpływ, jaki wywierają na innych. Jeśli będą postępować jak przystało na chrześcijan, wówczas Jezus będzie z nimi, jako nadzieja chwały, a ich największą radością będzie wysławianie Go. (...) Sprawa ich Mistrza będzie bliska i droga ich sercom. Będą starali się rozwijać Jego dzieło i przynosić mu chlubę swoim świętym życiem. Anioł powiedział: »Bóg wymaga używania każdego talentu«. Każdy chrześcijanin musi wzrastać z mocy w moc i używać wszystkich swoich sił w sprawie Bożej” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. I, s. 179).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Choć List do Hebrajczyków dotyczy poważnych kwestii teologicznych, wszystko, od inkarnacji Chrystusa po Jego niebiańską służbę dla nas, ma praktyczny wydźwięk. Inaczej mówiąc, teologia nie jest zawieszona w próżni. Powinna wpływać na nasze życie. Omów, dlaczego tak jest.

2. Przestudiuj Hebr. 12,14. Co oznaczają te słowa? Jak rozumiemy ten werset w świetle usprawiedliwienia z łaski przez wiarę?

3. Choć ostatecznie dostępujemy zbawienia indywidualnie, jaką rolę i odpowiedzialność ma społeczność w kwestii duchowej pomyślności swych członków?

PODSUMOWANIE: Choć ten świat nie jest naszą ostateczną ojczyzną, to jednak żyjemy na nim teraz, a Bóg oczekuje, że będziemy żyć stosownie do wzniosłego powołania, jakie otrzymaliśmy w Jezusie Chrystusie.

88

L ekcja 13

27 wr ześnia września 18.26 — rozpoczęcie dnia Pańskiego

JEZUS OŚĆ I NASZA PRZYSZŁ PRZYSZŁOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Hebr. rozdz. 11-13.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Albowiem nie mamy tu miasta trwałego, ale tego przyszłego szukamy” (Hebr. 13,14).

MYŚL PRZEWODNIA: Chociaż chrześcijanie już teraz cieszą się przywilejami, jakie niesie ze sobą status ludu Bożego, to jednak ich ostateczna nadzieja leży w spełnieniu wszystkich obietnic, co będzie miało miejsce po powtórnym przyjściu Chrystusa.

CHOĆ W LIŚCIE DO HEBRAJCZYKÓW PAWEŁ W ZNACZNYM STOPNIU KIERUJE UWAGĘ CZYTELNIKA KU PRZESZŁOŚCI, to jednak nie dałby kompletnego obrazu, gdyby na tym poprzestał. Dlatego wybiega także w przyszłość, szczególnie do powtórnego przyjścia Jezusa, które będzie wydarzeniem kulminacyjnym w planie zbawienia. Bez tego wymiaru, chrześcijańska nadzieja byłaby daremna. Być może właśnie dlatego słowo „nadzieja” pięciokrotnie występuje w tym liście, a dla chrześcijan nadzieja to wieczność z Bogiem w odnowionym świecie, którego żarliwie oczekiwali wierni Boży od czasów Edenu i pierwszej obietnicy zbawienia, spełnionej w Jezusie.

PRZEGLĄD LEKCJI: Dlaczego autor Listu do Hebrajczyków sugeruje, iż żyje w czasach ostatecznych? Dlaczego Biblia mówi o zbawieniu jako teraźniejszej rzeczywistości, a jednocześnie jako przyszłej nadziei? Jak świątynia jest związana z powtórnym przyjściem Jezusa?

89

CZASY OSTATECZNE

NIEDZIELA — 21 września

Przeczytaj Hebr. 1,2 i 9,26. Jak należy rozumieć wyrażenia „u kresu tych dni” i „u schyłku wieków”, skoro autor pisał w I w. n.e.?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Jak mamy rozumieć te słowa? Oto możliwe wyjaśnienie. Pierwsze przyjście Chrystusa było doniosłym wydarzeniem, które zapoczątkowało nową erę. Przez swoją ziemską misję i pojednawczą ofiarę złożoną dla zgładzenia grzechu Jezus zainaugurował nowy duchowy porządek. Prawdziwa ofiara za ludzkość została złożona; kara za wszystkie grzechy świata została zapłacona. To musiało się wydarzyć, zanim mogły powstać nowe niebiosa i nowa ziemia. W tym sensie i z ówczesnej perspektywy apostoł mógł powiedzieć o swoich czasach jako o „schyłku wieków”, bez względu na to, ile stuleci pozostało do powtórnego przyjścia Chrystusa.

Przeczytaj I Piotra 1,18-20. Zauważ, jak powiązał on śmierć Jezusa z „czasami ostatnimi”. Dlaczego Jezus miał umrzeć przed nastaniem owych „ostatnich czasów”?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Autor Listu do Hebrajczyków pragnął, by jego adresaci zrozumieli, iż stare przeminęło i nastała nowa, lepsza era, w której wszystkie nadzieje miały się ziścić dzięki Jezusowi. Wydaje się, iż autor nie tyle chciał wskazać czytelnikom dokładny punkt w proroczej linii czasu, ile dać do zrozumienia, że wkroczyli w nową duchową erę.

Wraz z pierwszym przyjściem Chrystusa nastała nowa era, zazębiająca się niejako ze starą, ustępującą erą. Te dwie ery istnieją nadal aż do powtórnego przyjścia Chrystusa, kiedy stara era na zawsze się zakończy. Tak więc chrześcijanie żyją jednocześnie w dwóch światach. (...) Jezus zawarł tę myśl w jednym zdaniu: »Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, zbliża się godzina, owszem już nadeszła, kiedy umarli usłyszą głos Syna Bożego« (Jan 5,25).

Lubimy mówić, że żyjemy w „czasach ostatecznych”. W jaki sposób rozważane dzisiaj wersety pomagają nam zachować właściwe spojrzenie na tę koncepcję?

90

JUŻ I JESZCZE NIE

PONIEDZIAŁEK — 22 września

W Nowym Testamencie, a zwłaszcza w pismach apostoła Pawła, raz po raz pojawia się myśl, którą można nazwać „już i jeszcze nie”. Znaczy to, że już mamy zbawienie wieczne, ale jeszcze nie jesteśmy ostatecznie zbawieni. Na przykład, w Ew. Jana 5,24 czytamy: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł ze śmierci do żywota”. Tak więc już jesteśmy zbawieni, mamy życie wieczne już teraz. Jednak w Mat. 19,29 Jezus mówi: „Każdy, kto by opuścił domy albo braci, albo siostry, albo ojca, albo matkę, albo dzieci, albo rolę dla imienia mego, stokroć tyle otrzyma i odziedziczy żywot wieczny”. Innymi słowy, ostateczne zbawienie jeszcze nie nastąpiło (kolejny przykład takiego przeciwieństwa to Ef. 2,6 i Rzym. 8,22-24).

W jaki sposób to napięcie między „już” i „jeszcze nie” występuje w Liście do Hebrajczyków? Zob. Hebr. 12,28; 11,13-16. Jak możemy rozładować to napięcie? Czy powinniśmy je rozładowywać?

__________________________________________________________ __________________________________________________________ Istnieje wiele napięć w Biblii, które właściwie zrozumiane, harmonijnie wkomponowują się w szerszy obraz. Problem pojawia się wtedy, kiedy akceptujemy jeden aspekt kosztem drugiego, zamiast szukać równowagi między nimi.

Biblia jest pełna wypowiedzi, które wydają się sprzeczne, a jednak w rzeczywistości uzupełniają się. Tak więc Jezus jest jednocześnie w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem. Biblia została napisana przez ludzi, ale jest Słowem Bożym. Bóg jest niezależny od czasu, a jednak działa dla ludzkości wkraczając w nasz czas.

Istnieje jedno Bóstwo, ale zarówno Ojciec, jak i Syn oraz Duch Święty są nazywani Bogiem. Jesteśmy zbawieni z łaski przez wiarę, a sądzeni na podstawie uczynków.

Jeśli chodzi o Boga i Jego plan zbawienia, musimy uznać, iż rozumiemy jedynie część rzeczywistości, kilka kromek z wielkiego bochenka. W takim kontekście musimy też zdać sobie sprawę, że przeciwieństwa niekoniecznie muszą oznaczać sprzeczności, ale mogą być różnymi częściami znacznie szerszego obrazu. Kłopoty pojawiają się wtedy, gdy koncentrujemy się na jednej części i pomijamy inne.

Przeczytaj następujące wersety: Jan 3,15.36; I Tym. 6,12; I Jana 5,12-13. Te, jak i wiele innych, podkreślają, że już teraz mamy wieczne życie. Choć całkowite spełnienie obietnicy życia wiecznego będzie miało miejsce dopiero przy powtórnym przyjściu Chrystusa, w jaki sposób obietnica ta daje nam pociechę i pewność już teraz? Jak wpływa na nasze życie świadomość, że mamy życie wieczne?

91

PRZYSZŁE WYDARZENIA

WTOREK — 23 września

„Lecz oni zdążają do lepszej [ojczyzny], to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazywany ich Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto” (Hebr. 11,16).

Dyskusja o dniach ostatecznych oraz o idei „już i jeszcze nie” ukazuje, że Jezus jest w centrum spraw ostatecznych. „Kiedy właściwie rozumiemy Nowy Testament, dostrzegamy, iż Jezus Chrystus jest tym, którego dotyczą sprawy ostateczne.

Jakie wydarzenia — należące do przyszłości i zależne od interwencji Jezusa — są wymienione w Liście do Hebrajczyków?

Hebr. 9,28; 10,25.36.37 ______________________________________________ Hebr. 6,2; 9,27; 10,27.30 _____________________________________________ Hebr. 11,16; 13,14 __________________________________________________ Hebr. 11,26.39.40 __________________________________________________ Choć apostoł nawiązuje do powtórnego przyjścia Chrystusa, zmartwychwstania i sądu, nie podaje żadnych ram czasowych, ani w Liście do Hebrajczyków, ani w innych pismach. Niewątpliwie ważniejsze jest prowadzenie świętego życia na co dzień, niż ścisła znajomość dat wydarzeń ostatecznych. Przypuszczalnie dlatego w Biblii nacisk został położony nie tyle na to, kiedy nastąpi przyjście Chrystusa, ile na fakt, że zawsze powinniśmy być gotowi na to wydarzenie.

Przyszły sąd jest dość często wzmiankowany w Liście do Hebrajczyków.

W Hebr. 10,27 sąd odnosi się do tego, co nazywamy „wykonawczą fazą sądu ostatecznego”, gdyż wspomniany jest ogień (zob. Mat. 25,41; Obj. 20,9.10). Nie powiedziano nam dokładnie, kiedy i jak się to wydarzy, ale według Listu do Hebrajczyków możemy ustalić następujące fakty: (1) Bóg jest Sędzią (Hebr. 12,23), (2) On odpłaci za zło (Hebr. 10,30) i (3) nagrodzi swój wierny lud (Hebr. 11,26).

Choć główny nacisk w Liście do Hebrajczyków jest położony na śmierć Chrystusa i Jego arcykapłańską służbę w niebie, to jednak wyraźnie jest także mowa o końcowych wydarzeniach — sądzie, powtórnym przyjściu Chrystusa, zmartwychwstaniu i ostatecznej nagrodzie. Jak myślisz, dlaczego apostoł wspomina te sprawy? Zanim odpowiesz, zastanów się nad następującym pytaniem: Jaki cel miały śmierć i arcykapłańska służba Chrystusa przedstawione w Liście do Hebrajczyków?

92

NIEBIAŃSKIE MIASTO

ŚRODA — 24 września

W trzech fragmentach w Liście do Hebrajczyków jest mowa o niebiańskim mieście. Jakie podobieństwa i różnice występują w tych fragmentach? Hebr.

11,10-16; 12,18-24; 13,12-14.

__________________________________________________________ __________________________________________________________ __________________________________________________________ Wierzący w czasach starotestamentowych, jak również naśladowcy Chrystusa, zdążają do niebiańskiego miasta. W Hebr. 11,10-16 autor pisze o Abrahamie i innych patriarchach, jako pielgrzymach podążających do prawdziwej ojczyzny, niebiańskiego kraju i miasta Bożego. Zarówno ci wierzący, którzy żyli w czasach starotestamentowych, jak i chrześcijanie należą do jednego ludu Bożego, który wytrwale zmierzał i zmierza do tego samego celu. Apostoł Paweł na nawiązując do tego kieruje do czytelników wezwanie: Nie poddawajcie się!

W drugim fragmencie mamy opis społeczności nowego przymierza. Mamy tu ciekawe przeciwstawienie góry Synaj, kojarzonej z ogniem, ciemnością, burzą i lękiem, górze Syjon (kojarzonej z Jerozolimą), będącej tutaj symbolem niebiańskiego Jeruzalem. W poetycki i dobitny sposób autor kolejny raz starej drodze przeciwstawia nową, mówiąc swoim adresatom, że dzięki Jezusowi mają lepsze objawienie prawdy, niż ci, którzy żyli w czasach starego przymierza. Wyższość tę widzi apostoł tak wyraźnie, iż sugeruje, jakoby wierzący w czasach nowego przymierza już przybyli do miasta Bożego. „Lud nowego przymierza (...) już przybył do bram nowego Jeruzalem i (...) czeka tylko na objawienie »niewzruszonego królestwa« (Hebr. 12,28), które ma otrzymać” (W. L. Lane, Hebrews 913, s. 470.466).

W Hebr. 13,12-14 pokazano, że ziemska Jerozolima, którą Jezus musiał opuścić (został ukrzyżowany poza bramami Jerozolimy), stanowi przeciwieństwo przyszłego miasta, „które ma przyjść”, i w którym wszyscy wierni Boży znajdą swój dom.

Zwróć uwagę zwłaszcza na Hebr. 13,14. Co autor miał na myśli, kiedy mówił, że na tym świecie nie mamy „trwałego” miasta? Co chciał przez to powiedzieć? Dlaczego nie mamy tutaj takiego miasta? Dlaczego nie moglibyśmy go mieć, nawet gdybyśmy bardzo chcieli? Kiedy odpowiesz na powyższe pytania, zastanów się nad kolejnymi: Czy moje życie na tym świecie ukazuje, iż wierzę, że nie mam tu trwałego miasta? A może żyję tak, jakbym nie miał nic poza tą ziemską egzystencją? (Mat. 6,19-21 pomoże ci odpowiedzieć na te pytania).

93

ŚWIĄTYNIA A POWTÓRNE PRZYJŚCIE JEZUSA CHRYSTUSA

CZWARTEK — 25 września

Jak wykazaliśmy w tej lekcji, i jak pokazuje nasze studium w całym tym kwartale, List do Hebrajczyków może być zrozumiany jedynie w kontekście hebrajskiej służby świątynnej. Trudno byłoby pojąć plan zbawienia, w tym zwłaszcza śmierć Chrystusa jako zastępczą ofiarę za grzech, gdybyśmy nie rozumieli hebrajskiego systemu ofiarniczego. Cały plan zbawienia jest zbudowany wokół koncepcji i symboli, najpierw objawionych w starotestamentowej świątyni i jej ceremoniałach. Te symboliczne zapowiedzi znajdują swoje wypełnienie w Chrystusie.

Wykazaliśmy także, iż w Liście do Hebrajczyków Paweł kierując uwagę czytelników ku przeszłości (śmierci Chrystusa) i teraźniejszości (służbie Chrystusa w niebie), sięga także w przyszłość, do powtórnego przyjścia Chrystusa i tego, co nastąpi później.

Tak więc w Liście do Hebrajczyków powtórne przyjście Chrystusa jest związane ze świątynią. Czy mogłoby być inaczej? Skoro świątynia jest ośrodkiem planu zbawienia i wskazuje na jego boską ekonomię, zaś dopełnieniem zbawienia ma być powtórne przyjście Chrystusa, to świątynia musi być powiązana z powtórnym przyjściem Zbawiciela. Trudno sobie wyobrazić, jak ktoś mógłby logicznie uzasadnić rozdzielenie tych dwóch zagadnień. Tak więc nic dziwnego, że adwentyści, tak mocno akcentujący powtórne przyjście Chrystusa, mają szczególne poselstwo o świątyni, które głoszą światu.

W jaki sposób autor Listu do Hebrajczyków w następujących fragmentach łączy motyw świątyni z powtórnym przyjściem Chrystusa?

Hebr. 9,24-28 ______________________________________________________ Hebr. 10,11-13 _____________________________________________________ Hebr. 12,22-24 _____________________________________________________ Powtórne przyjście Chrystusa jest spełnieniem tego, co Jezus uczynił na krzyżu i co czyni jako Najwyższy Kapłan w niebiańskiej świątyni. Zarówno Jego śmierć, jak i arcykapłańska służba nie miałyby sensu bez Jego powtórnego przyjścia.

Ostateczne zbawienie stanie się rzeczywistością, kiedy Jezus powróci i zabierze swój lud na górę Syjon, do miasta Bożego, niebiańskiego Jeruzalem, gdzie zbawieni będą żyć w bezpośredniej obecności Boga. Tak więc nauka o świątyni w sposób nierozerwalny łączy się z nauką o sprawach ostatecznych.

Zastanów się nad znaczeniem, jakie w Liście do Hebrajczyków przypisano niebiańskiej świątyni i jej funkcji. Jak umacnia nas to w przekonaniu, że adwentystyczny pogląd co do niebiańskiej świątyni jest słuszny?

94

PIĄTEK — 26 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przestudiuj Jak. 5,1-11 i Obj. 22,6-21; zastanów się nad chwalebną nadzieją, a także nad wezwaniami i obietnicami wymienionymi w tych fragmentach. Przeczytaj także Ellen G. White, Wydarzenia czasów końca, s. 190-192.199.200.204.205. „Zdążamy do domu. Ten, który umiłował nas tak bardzo, iż oddał za nas życie, wybudował dla nas miasto. Nowe Jeruzalem jest naszym miejscem odpocznienia. W mieście Bożym nie będzie żadnego smutku. Nie będzie łez i jęku cierpienia, nie będzie złudnych nadziei i złamanych serc; nie usłyszy się tam o nich. Wkrótce szaty znużonych wędrowców zostaną zastąpione szatami weselnymi. Wkrótce ujrzymy koronację naszego Króla. Ci, których życie było ukryte z Chrystusem, którzy na tej ziemi toczyli dobry bój wiary, będą jaśnieć chwałą Odkupiciela w królestwie Bożym. Już niedługo ujrzymy Tego, w którym pokładaliśmy nadzieję na wieczne życie. W Jego obecności wszystkie trudy i cierpienia tego życia wydadzą nam się niczym. »Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał« (Hebr. 10,35-37). Spójrzcie w górę, a wasza wiara niech się umocni. Niech prowadzi was wąską ścieżką ku bramom miasta Bożego, ku wielkiej chwalebnej przyszłości zgotowanej odkupionym” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. IX, s. 287.288).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego Nowy Testament, jak również List do Hebrajczyków, zawierają tak mocne przesłanie dotyczące wydarzeń czasów końca? Dlaczego wydarzenia te, takie jak np. powtórne przyjście Chrystusa, są ważnym elementem chrześcijańskiej wiary?

2. Przyjrzyj się ponownie zamieszczonemu powyżej cytatowi z Testimonies for the Church. Jak wypowiedź autorki o tych, który „toczyli dobry bój wiary”, koresponduje z zasadniczym tematem Listu do Hebrajczyków?

3. Według niektórych fragmentów studiowanych przez nas w tym tygodniu, ci, którzy przyjęli Chrystusa, już teraz mają życie wieczne. Jak wyjaśniłbyś to komuś, kto nie jest chrześcijaninem i podkreśla fakt, iż chrześcijanie umierają jak wszyscy inni ludzie?

PODSUMOWANIE: Jako goście i pielgrzymi na tym świecie, zmierzamy do celu, niebiańskiego miasta. U kresu tej pielgrzymki czeka nas najwspanialsza nagroda — spotkanie twarzą w twarz z Bogiem i życie wieczne z Nim w odnowionym świecie.

W tym kwartale dary 13. soboty zostaną przeznaczone na budowę ujęcia wody na potrzeby Uniwersytetu Wschodnioafrykańskiego w Kenii oraz budowę akademików w Tanzanii i Zimbabwe.

95

APELE EWANGELIZACYJNE NA 3. KWARTAŁ 2003 ROKU LIPIEC 5 lipca — Jer. 20,9. Co powoduje, że czasami jest nam trudno mówić o Bogu, a innym razem nie potrafimy nie opowiadać o Nim? 12 lipca — Dz. 26,15-16. Być świadkiem... Co możesz powiedzieć ludziom na temat tego, co sam przeżyłeś z Jezusem?

19 lipca — Łuk. 15,7. Pomyśl, że Pan zaprasza nas do udziału w powodowaniu tej wielkiej radości nieba!

26 lipca — Jan 4,28-29. Jakież zachwycenie się Zbawicielem! Pozostawić wszystko i z tą radosną nowiną pobiec do ludzi...

SIERPIEŃ 2 sierpnia — Dz. 13,47. To zadanie w skali światowej wkrótce zostanie wykonane. A jak to jest w kręgu oddziaływania naszego zboru? A jak w moim otoczeniu?

9 sierpnia — I Piotra 3,15. Chrystus w sercu to gotowość mówienia o Nim w każdych okolicznościach.

16 sierpnia — Mat. 5,14-16. Czy jestem w szkole, w pracy, na wakacjach lub na urlopie, wszędzie ludzie potrzebują światła, które Jezus codziennie zapala w moim życiu.

23 sierpnia — I Kor. 9,19-23. A może, nie naruszając nauki Chrystusa, warto by było zmienić sposób jej przekazu?

30 sierpnia — Jan 7,38. Wiara w Jezusa i poddanie się Mu czynią cuda na polu misyjnym. I to dzieje się przy naszym współudziale!

WRZESIEŃ 6 września — Dz. 26,17-19. Czy mając takie zapewnienie, cokolwiek może powstrzymać mnie od posłusznego spełniania Jego misyjnego zlecenia?

13 września — II Kor. 10,15-16. Czy Pan nasz naprawdę wyznacza swoim zborom i poszczególnym naśladowcom odpowiednie zakresy i tereny działania misyjnego? Czy jako zbór znamy już swój obręb działania?

20 września — Rzym. 5,8. Nie wszyscy o tym wiedzą i wierzą w to, a to jest podstawowa prawda Biblii, z którą mamy zapoznać ludzi. To nie jest trudne zadanie. Przecież w to wierzymy!

27 września — Łuk. 8,38-39. Opowiedz to, co sam przeżyłeś. Takie autentyczne świadectwo ma moc. Każdy człowiek tęskni za takim przeżyciem.

96

POBUDKI PORANNE NA 3. KWARTAŁ 2003 ROKU LIPIEC 1. W. 2. Ś.

3. C. 4. P. 5. S.

Przyp. 17,22 Sędz. 16,28 Kol. 3,11-14 Jak. 1,13-15 I Jana 1,9

Zdrowy sposób na dobre samopoczucie Ofiara zwodniczego piękna Ubiór świętych Grzech i słońce Oczyszczająca moc

6. N. 7. P. 8. W. 9. Ś.

10. C. R.d.P. 11. P. 20.55 12. S.

Mat. 18,14 Jan 10,10 Jer. 29,11 I Kor. 12,31 Iz. 50,7 Ps. 91,15 Ef. 1,4-5

Wielki Ratownik Cel Bożej misji Bóg ma plan dla ciebie Znaczenie motywacji w drodze ku doskonałości Wytrwałość w dobrem Co ma wspólnego modlitwa z uzdrowieniem?

Boska adopcja

13. N. 14. P. 15. W. 16. Ś.

17. C. R.d.P. 18. P. 20.48 19. S.

Przyp. 13,17-18 Obj. 4,11 Iz. 32,17-18 Mat. 18,10 II Mojż. 20,11 Iz. 40,26 I Kor. 9,24

Bądź wiernym posłańcem Radość tworzenia Nadzieja dla znękanego serca Dzieci są cenne Czas — wielki Boży dar Znajdź Bożą miłość w twoim świecie Jak wygrać bieg?

20. N. 21. P. 22. W. 23. Ś.

24. C. R.d.P. 25. P. 20.39 26. S.

Treny 3,21-25 Przyp. 31,15.31 Ps. 118,24 Am. 4,13 Mat. 20,6 Ps. 42,2 Przyp. 1,5

On ratuje mnie od skutków upadku Czy potrafisz przygotować zdrowy posiłek?

Chwal Boga, gdy rozpoczynasz dzień Łagodny wiaterek — szukaj małych darów Boga Przyjmij tę ofertę!

Nie umieraj z pragnienia w pobliżu Źródła Jesteś mądry?

I Mojż. 1,27 Przyp. 3,5-8 I Mojż. 2,24 Przyp. 16,32 Obj. 21,5

Takie podobieństwo zobowiązuje Co wzmacnia twój system odpornościowy?

Małżeństwo — jedno ciało „Nie” rozgoryczeniu Zacznij nowe życie

R.d.P. 20.59

27. N. 28. P. 29. W. 30. Ś.

31. C.

97

SIERPIEŃ R.d.P. 20.28

1. P. I Kor. 9,25-26 2. S. Jan 15,5

Ćwicz umysł Bądź zdrową latoroślą

R.d.P. 20.15

3. N. 4. P. 5. W. 6. Ś.

7. C. 8. P. 9. S.

I Tes. 4,7-8 Jan 4,14 Ps. 144,12 Filip. 4,8 Ps. 2,12 I Jana 5,14-15 Iz. 26,3

Odpieraj pokusy Błogosławieństwo wody Jak rośliny i kolumny Myśl o rzeczach szlachetnych, a poczujesz się lepiej Pod czyją kontrolą jest twoje życie?

Bóg czyniący dla ciebie cuda Doskonały pokój

10. N. 11. P. 12. W. 13. Ś.

14. C. R.d.P. 15. P. 20.02 16. S.

Ps. 92,5-7 Jer. 12,5 Mat. 19,21 I Kor. 12,24-25 Ps. 143,8 Dz. 9,36 V Mojż. 8,2

Czy dostrzegasz przynoszące radość czyny Pana?

Panie, pokaż mi moje słabości Czy potrafisz wyrzec się czegoś dla Pana?

Każda część ciała jest ważna Miła Bogu modlitwa Miłość w działaniu Upokorzenie na drodze do Kanaanu

17. N. 18. P. 19. W. 20. Ś.

21. C. R.d.P. 22. P. 19.47 23. S.

Jak. 4,8 Iz. 26,3 Przyp. 10,4 Iz. 40,11 Ps. 50,1-2 II Kor. 5,18 Ps. 32,7

Bądź odpowiedzialny za swoje życie Gdy czujesz, że nadchodzi zmartwienie...

Leniwemu zawsze święto Prawdziwy Pasterz Ciesz się dobrodziejstwem światła słonecznego Dziel się tym błogosławieństwem Chronione miejsce rozwoju

24. N. 25. P. 26. W. 27. Ś.

28. C. R.d.P. 29. P. 19.31 30. S.

Łuk. 15,11-13 Łuk. 15,20 Łuk. 15,25-28 Łuk. 15,31-32 Gal. 6,7-8 Kazn. 10,16-17 Sędz. 4,14

Wróć do domu Biegnący ojciec Gniew „sprawiedliwego” Radość z powrotu Ogród twojego umysłu Jedz, gdy jesteś głodny On wie, co będę tego dnia robił?

31. N. Ps. 8,6-10

98

Bóg zainwestował w ciebie

WRZESIEŃ I Mojż. 1,27 Przyp. 17,17 Iz. 44,3 II Tym. 1,7 Ps. 18,31 Ps. 90,12

Boży ideał dla mężczyzn i kobiet Rozwijanie więzi Nadstaw swój pojemnik W walce ze stresem Jeśli nie wierzysz, spróbuj Przybliżając się do niebios

7. N. 8. P. 9. W. 10. Ś.

11. C. R.d.P. 12. P. 18.59 13. S.

I Tes. 4,17 V Mojż. 1,21 Ps. 65,10 Job 12,9-10 Dz. 9,36-40 Jak. 2,12-13 Hebr. 4,9-10

W oczekiwaniu na niebiański zjazd Wytknięty cel jest w zasięgu twoich możliwości Cudowna woda Jesteś w dobrych rękach Bóg panuje w chorobie, cierpieniu i śmierci Stawiaj miłosierdzie ponad sądem Odpoczywanie z sensem

14. N. 15. P. 16. W. 17. Ś.

18. C. R.d.P. 19. P. 18.43 20. S.

Ps. 37,3-4 Mal. 3,10 Jan 8,36 II Kor. 5,18-19 I Kor. 13,5 Iz. 26,3 Mat. 4,4

Jego ramię nigdy cię nie zawiedzie Nie zamykaj niebiańskich okien Czy jesteś wolny (od używek)?

Weź udział w akcji ratowniczej Temperowanie temperamentu Rezultat zaufania Każde słowo Boże jest dobre

21. N. 22. P. 23. W. 24. Ś.

25. C. R.d.P. 26. P. 18.26 27. S.

Ps. 36,3 Rzym. 12,2 Ps. 104,27-28 Rzym. 8,13-14 Kazn. 11,9 Jer. 30,17 Ps. 92,12-14

Skryty grzech Tak łatwo płynąć z prądem Korzystaj z Bożej stołówki Rozwiązanie problemu grzechu Radość tylko w młodości?

On cię uleczy Sobotnie nabożeństwo okazją do wzrostu

R.d.P. 19.16

1. P. 2. W. 3. Ś.

4. C. 5. P. 6. S.

28. N. Przyp. 24,5 29. P. Mat. 6,12 30. W. Hebr. 3,7-8

Coraz starszy — coraz mądrzejszy?

Uzdrawiająca moc przebaczenia Przekaz Ducha Świętego

99

CZYTANIA BIBLIJNE NA 3. KWARTAŁ 2003 ROKU

SIERPIEŃ

LIPIEC 1. W. 2. Ś.

3. C. 4. P. 5. S.

Ps. 104,1—105,45 Ps. 106,1—107,43 Ps. 108,1—111,10 Ps. 112,1—117,2 Ps. 118,1—119,25

6. N. 7. P. 8. W. 9. Ś.

10. C. 11. P. 12. S.

Ps. 119,26-106 Ps. 119,107-176 Ps. 120,1—129,8 Ps. 130,1—135,21 Ps. 136,1—139,24 Ps. 140,1—145,21 Ps. 146,1—150,6

13. N. 14. P. 15. W. 16. Ś.

17. C. 18. P. 19. S.

Przyp. 1,1—3,35 Przyp. 4,1—6,35 Przyp. 7,1—9,18 Przyp. 10,1—12,28 Przyp. 13,1—15,33 Przyp. 16,1—18,24 Przyp. 19,1—21,31

20. N. 21. P. 22. W. 23. Ś.

Przyp. 22,1—24,34 Przyp. 25,1—27,27 Przyp. 28,1—30,33 Przyp. 31,1-31; Kazn. 1,1—2,26 24. C. Kazn. 3,1—6,12 25. P. Kazn. 7,1—10,20 26. S. Kazn. 11,1—12,14; P.n.P. 1,1—4,16 27. N. P.n.P. 5,1—8,14; Iz. 1,1-31 28. P. Iz. 2,1—5,30 29. W. Iz. 6,1—9,20 30. Ś. Iz. 10,1—13,22 31. C. Iz. 14,1—18,7

100

1. P. Iz. 19,1—23,18 2. S. Iz. 24,1—28,29 3. N. 4. P. 5. W. 6. Ś.

7. C. 8. P. 9. S.

Iz. Iz. Iz. Iz. Iz. Iz. Iz.

29,1—32,20 33,1—36,22 37,1—40,31 41,1—43,28 44,1—47,15 48,1—51,23 52,1—57,21

10. N. 11. P. 12. W. 13. Ś.

14. C. 15. P. 16. S.

Iz. 58,1—62,12 Iz. 63,1—66,24 Jer. 1,1—3,25 Jer. 4,1—6,30 Jer. 7,1—9,25 Jer. 10,1—13,27 Jer. 14,1—17,27

17. N. 18. P. 19. W. 20. Ś.

21. C. 22. P. 23. S.

Jer. 18,1—21,14 Jer. 22,1—24,10 Jer. 25,1—27,22 Jer. 28,1—30,24 Jer. 31,1—32,44 Jer. 33,1—35,19 Jer. 36,1—38,28

24. N. 25. P. 26. W. 27. Ś.

28. C.

Jer. 39,1—43,13 Jer. 44,1—47,7 Jer. 48,1—49,39 Jer. 50,1—51,64 Jer. 52,1-34; Treny 1,1—2,22 29. P. Treny 3,1—4,22 30. S. Treny 5,1-22; Ezech. 1,1—3,27 31. N. Ezech. 4,1—8,18

WRZESIEŃ 1. P. 2. W. 3. Ś.

4. C. 5. P. 6. S.

Ezech. 9,1—12,28 Ezech. 13,1—15,8 Ezech. 16,1—17,24 Ezech. 18,1—20,44 Ezech. 21,1—22,31 Ezech. 23,1—24,27

7. N. 8. P. 9. W. 10. Ś.

11. C. 12. P. 13. S.

Ezech. 25,1—27,36 Ezech. 28,1—31,18 Ezech. 32,1—34,31 Ezech. 35,1—37,28 Ezech. 38,1—40,49 Ezech. 41,1—44,31 Ezech. 45,1—48,35

14. N. 15. P. 16. W. 17. Ś.

18. C. 19. P. 20. S.

Dan. 1,1—3,33 Dan. 4,1—6,29 Dan. 7,1—9,27 Dan. 10,1—12,13 Oz. 1,1—6,11 Oz. 7,1—12,15 Oz. 13,1—14,9; Joel 1,1—3,26

21. N. Am. 1,1—5,27 22. P. Am. 6,1—9,15; Abd. 1,1-21 23. W. Jon. 1,1—4,11; Mich. 1,1—3,12 24. Ś. Mich. 4,1—7,20; Nah. 1,1—2,14 25. C. Nah. 3,1-19; Hab. 1,1—3,19 26. P. Sof. 1,1—3,20; Agg. 1,1—2,23 27. S. Zach. 1,1—6,15 28. N. Zach. 7,1—12,13 29. P. Zach. 13,1—14,21; Mal. 1,1—3,24 30. W. Mat. 1,1—4,25