4/2005 - Lekcje biblijne

LEKCJE BIBLIJNE

4/2005

List do Efezjan Ewangelia jedności

John M. Fowler

CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2005

Spis treści Lekcja I — 1 października • Zbór w Efezie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Lekcja II — 8 października • Efezjanie: sedno tkwi w relacjach . . . . . . . . 12 Lekcja III — 15 października • Czego dokonał Bóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19 Lekcja IV — 22 października • Uwielbienie i modlitwa . . . . . . . . . . . . . . . 26 Lekcja V — 29 października • Kościół: Boży współpracownik? . . . . . . . . 33 Lekcja VI — 5 listopada • Kościół bez murów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40 Lekcja VII — 12 listopada • Boża tajemnica . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47 Lekcja VIII — 19 listopada • Jedność w różnorodności . . . . . . . . . . . . . . . 54 Lekcja IX — 26 listopada • Żyjąc nowym życiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 Lekcja X — 3 grudnia • Życie chrześcijańskie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 Lekcja XI — 10 grudnia • Chrześcijańskie relacje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75 Lekcja XII — 17 grudnia • Chrześcijański bój . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82 Lekcja XIII — 24 grudnia • Chrześcijańska zbroja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89 Lekcja XIV — 31 grudnia • Chrześcijańska wspólnota i zachowanie . . . . 96

ISSN 0239-359X

ISBN 83-7295-103-9

ÑLekcje Biblijneî 4/2005 ó kwartalnik do studiowania Pisma åwiÍtego w szkole sobotniej. Ukazujπ siÍ od 1908 roku.

Przek≥adu dokonano na podstawie ÑAdult Sabbath School Lessonsî, przygotowanych przez Sekretariat do Spraw Szko≥y Sobotniej przy Generalnej Konferencji Koúcio≥a AdwentystÛw Dnia SiÛdmego. Przek≥ad: Iryna Chupryna, Mateusz Kitka. Korekta: Lidia Perchacz.

Projekt ok≥adki: Daria Gil-ZiÍdalska. Redaktor wydania: Ryszard Jarocki, tel. (0...22) 331-98-12. Dzia≥ Handlowy ChIWZC, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl. £amanie: ChIWZC.

Wstęp „A teraz rozdzielmy się, by przystąpić do obrządku umywania nóg” — kaznodzieja skończył swoje ogłoszenie. Czynność obrządku pokory zaczęła się jak zawsze. Mężczyźni przeszli do prawej sali, kobiety do lewej; każdy już wcześniej wybrał sobie partnera i oddalił się do naczyń z wodą.

Pewien człowiek siedział milcząco w bocznej ławce. Spóźnił się na nabożeństwo, zajął miejsce i uważnie wsłuchiwał się w kazanie. W końcu poważnie potraktował zaproszenie, że wszyscy, którzy akceptują Jezusa, jeżeli chcą, mogą uczestniczyć w wieczerzy Pańskiej przeprowadzonej w zborze według obrządku adwentystów. Był on jednak zupełnie nową osobą w kaplicy. Nikogo nie znał i nikt nie znał jego. Teraz niecierpliwie czekał, aż ktoś zaprosi go, aby został jego partnerem przy umywaniu nóg. Ale on wydawał się ubogi, odpychający i nie pochodził z właściwej grupy społecznej. Wydawało się, że stoi na straconej pozycji. Jego obecność była kłopotliwa dla świętych w małym zborze, w małym miasteczku, gdzie podział na warstwy społeczne był jeszcze bardzo wyraźny.

Kto z świętych mógł zaproponować mu partnerstwo w wieczerzy? Kto mógłby się schylić nad jego stopami? Starsi zboru byli zajęci różnymi szczegółami uroczystości, diakoni noszeniem wody, a woda była tylko na dworze. A reszta...?

Historia potwierdza, że lewici i kapłani byli bardzo zajętymi ludźmi, nie mieli czasu na błahostki...

Nagle nasz samotny gość otrzymał partnera. Był nim Krzysztof, który powoli zbliżył się do niego, prosząc, by razem podeszli do miednicy. Krzysztof uklęknął na zimną betonową posadzkę, delikatnie ujął zakurzone stopy partnera i umył je w czystej chłodnej wodzie, która natychmiast zmieniła kolor. Pewne zdumiewające wydarzenie, które miało miejsce miesiąc temu, miało wielki wpływ na Krzysztofa. Nigdy nie przyszłoby mu na myśl, że taki człowiek jak ten kiedykolwiek zbliży się do niego. Dotykać go oznaczało dotknąć nietykalnego, a dotykanie nietykalnego oznaczało religijne zanieczyszczenie i społeczny brak akceptacji. Jednak w tym dniu umył nogi tego człowieka.

Co się wydarzyło? Co było powodem tych cudownych zmian w ludzkim sercu? Co pobudziło Krzysztofa do przełamania tych oporów? Odpowiedź na to pytanie możemy znaleźć w następujących wersetach: „Byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową. Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni.

On zniósł zakon przykazań i przepisów, aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie sa-

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

3

mym z dwóch jednego nowego człowieka i pojednać obydwóch z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, zniweczywszy na nim nieprzyjaźń” (Ef. 2,12-16).

Miesiąc temu Krzysztof zaakceptował Jezusa jako swojego Pana i Zbawcę.

Gdy studiował Nowy Testament, był głęboko poruszony wizerunkiem zburzonego muru nieprzyjaźni opisanego w Liście do Efezjan. Kiedy stajemy się chrześcijanami, musimy pozbyć się tego muru, który tworzy bariery trudne do pokonania. Ściany podziałów, czy Jezus? Albo jedno, albo drugie, nie można pozostać przy obu. Opowiadając się za Jezusem niszczymy mury, które nadal są przyczyną tak ogromnej ilości nienawiści, nieporozumień i cierpienia w tym świecie.

Krzysztof wybrał Jezusa pokonując mur, z którego kiedyś był bardzo dumny.

Jaki był tego rezultat? Wyszedł naprzeciwko i dotknął nietykalnego.

Ta nowina, która obejmuje jedność w Chrystusie, czyni List do Efezjan ewangelią nowych więzi. Między innymi dlatego list ten był ulubionym listem Jana Kalwina. Niektórzy nazywali go „królem listów”. Studiujemy ten list ze względu na jego teologię, eklezjologię, a nawet chrześcijańskie nauki społeczne, lecz jedna rzecz nie może ulec naszej uwadze — pewność Pawła co do nowego stworzenia, którego Bóg dokonał w Chrystusie, i Jego ostatecznego triumfu w wielkim boju.

Od Bożego wybrania nas przed założeniem świata (Ef. 1,4) do momentu bitwy z „nadziemskimi władzami... złymi duchami w okręgach niebieskich” (Ef. 6,12), aż do obietnicy, w której Jezus „według mocy działającej w nas potrafi daleko więcej uczynić ponad wszystko to, o co prosimy albo o czym myślimy” (Ef. 3,20), temu listowi towarzyszy atmosfera mocy, łaski, modlitwy i wiary. * * * Autor lekcji tego kwartału jest jednym z dyrektorów ds. edukacji w Generalnej Konferencji. Pochodzi z Indii. Zanim został zatrudniony przy redagowaniu czasopisma Ministry, przez wiele lat służył w zborach południowej Azji. Jest żonaty, ma dwoje dzieci i dwoje wnucząt.

4

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

Lekcja I — 1 października 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 18.16

ZBÓR W EFEZIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dz. 19; 20,17−38.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Potężnie rosło, umacniało się i rozpowszechniało się Słowo Pańskie” (Dz. 19,20).

PYTANIA PRZEWODNIE: Z jaką kulturą Paweł spotkał się w Efezie? Co było przyczyną tego, że większość była nastawiona przeciwko niemu? Kim byli Akwila i Pryscylla? W czym tkwił sekret mocy Apollosa? Jaka jest główna myśl pożegnalnego listu Pawła do Efezjan?

Zbór w Efezie miał szczęście, przyjmując Pawła do swojego grona. Wyobraźcie sobie, że Paweł usługuje w waszym zborze. Czyż nie byłoby to wspaniałe?

Tej misji potrzebował także Paweł. Zbór miał wielu nieprzyjaciół, a niektórzy z nich byli jak dzikie zwierzęta (I Kor. 15,32), a to wyjaśnia jeszcze większe zbliżenie się Pawła do zboru w Efezie. Nic dziwnego, że usługiwał tam długo i z wielkim zapałem. Gdy opuścił zbór, napisał takie oto słowa, których może pozazdrościć każdy pastor: „Nie uchylałem się bowiem od zwiastowania wam całej woli Bożej” (Dz. 20,27).

Oprócz innych współpracowników w tym zborze działali jeszcze Akwila i Pryscylla, Apollos, Tymoteusz, a także apostoł Jan. Każdy z nich odegrał niebagatelną rolę w rozwoju zboru, jednego z najwspanialszych w pierwszym stuleciu.

Czego możemy się nauczyć zagłębiając się w ten fascynujący i pouczający okres wczesnego chrześcijaństwa?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

5

Efez: Jezus kontra Diana (Dz. 19,24−29)

NIEDZIELA — 25 września

Efez znajdował się na zachodzie Azji Mniejszej, nad Morzem Egejskim.

W pierwszym i drugim stuleciu po Chrystusie miasto to dynamicznie się rozwijało i było w apogeum swojego dobrobytu. Efez był czwartym co do wielkości miastem rzymskiego imperium, stolicą prowincji Azji. Szczycił się bogactwem, dziedzictwem filozofii i rzymskiego prawa.

Prawdopodobnie największą atrakcją miasta była świątynia bogini płodności, którą czciła „cała Azja i cały świat” (Dz. 19,27). Grecy nazywali ją Artemidą, a Rzymianie Dianą. Oddawanie czci temu bóstwu odbywało się za pomocą magicznych rytuałów i astrologii. Kult Diany przyciągał do miasta tłumy czcicieli i turystów. Ściany świątyni Artemidy były zbudowane z marmuru i złota; świątyni miała 115 metrów długości i 55 szerokości, a wysoka była na 30 m. W jej centrum znajdował się posąg bogini. W czasach Pawła świątynia uważana była za jeden z siedmiu cudów świata. Miejski handel, rzemiosło i stan ekonomiczny zależały od tłumów, które przybywały tutaj, aby oddać pokłon bogini.

Wchodząc do miasta pochłoniętego kultem bóstwa płodności, Paweł ogłosił, że „nie są bogami ci, którzy są rękami [ludzkimi] zrobieni” (Dz. 19,26). Innymi słowy, jego kazanie uderzyło w to, co dla tych ludzi miało największe znaczenie.

Co w rzeczywistości było powodem tak wrogiej reakcji ludzi w stosunku do prawdy? (Dz. 19,24−28). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Konflikt między Chrystusem a Artemidą jest tak dawny jak konflikt Chrystusa z szatanem. Bój nie toczy się zawsze o to, co jest dobre i złe, lub kto oferuje dobre życie, a kto nie. Bój jest niczym innym jak konfrontacją: doczesności i wieczności, doznań zmysłowych i doznań duchowych, chęci korzystania z przyjemności życia a wybawienia z grzechu.

W zborze w Efezie powstały dwa ugrupowania. Paweł był po jednej stronie, a Demetriusz po drugiej i obydwaj odwoływali się do wartości religijnych. Istnieje niebezpieczeństwo, o którym my nie możemy zapomnieć: taka konfrontacja jak w Efezie istnieje na każdym kroku naszego życia, nie wyłączając również naszych serc.

Przeczytaj jeszcze raz, jakie argumenty były wytoczone przeciwko Pawłowi i jego wierze. Zauważ, w jaki sposób jego przeciwnicy łączyli kwestie środków do życia ze sprawą religii. Czy taka sytuacja nie powtarza się dzisiaj, nawet w naszym życiu? Mówimy o sprawach wzniosłych i najważniejszych, ale tak na− prawdę zainteresowani jesteśmy tylko sobą.

6

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA I

Efez: Pryscylla i Akwila

PONIEDZIAŁEK — 26 września

Podczas swej drugiej podróży misyjnej, w drodze z Koryntu do Antiochii i do Jerozolimy, Paweł po raz pierwszy na krótko odwiedził zbór w Efezie. W tym czasie poznał on w Koryncie Akwilę i Pryscyllę. Mieli ze sobą dużo wspólnego: wszyscy troje byli Żydami, którzy uwierzyli w Jezusa, dużo podróżowali — Paweł jako misjonarz, a oni jako sprzedawcy. Wszyscy byli uchodźcami — oni uciekli z Rzymu, a Paweł z wielu miast. Mieli też wspólny zawód — robienie namiotów.

Niewiele zważając na codzienne potrzeby, przemienieni miłością Jezusa, dzieląc się ewangelią, stworzyli efektywny zespół misyjny. Po zakończeniu głoszenia ewangelii w Koryncie, poszli do Efezu (Dz. 18,19). Tam Paweł wygłosił swoje pierwsze kazanie — tak jak miał w zwyczaju — Żydom w miejscowej synagodze. Jego słuchacze byli pod takim wrażeniem, że poprosili go o pozostanie na dłuższy czas, lecz on pożegnawszy się z nimi obiecywał: „Za wolą Bożą znowu wrócę do was” (Dz. 18,21). Apostoł musiał przeczuwać, że Efez zostanie wielkim ośrodkiem chrześcijaństwa, dlatego pozostawił tam Akwilę i Pryscyllę, którzy potem stali się narzędziem w umacnianiu pierwszych wierzących w Efezie. Później, kiedy Paweł pisał I List do Koryntian (około 57 roku po Chrystusie), przesłał z Efezu zborowi w Koryncie pozdrowienia od Pryscylli i Akwili oraz od zboru, który zgromadzał się w ich domu. Ta para ludzi ze zboru efeskiego dała nam doniosły przykład współpracy ewangelizacyjnej osób nie zajmujących się tym zawodowo.

Przeczytaj następujące fragmenty, które odnoszą się do Akwili i Pryscylli (Dz. 18,2.3.18.19; Rzym. 16,3.4; I Kor. 16,19). Czego możemy się nauczyć o chrze− ścijańskim życiu i służbie, czytając podane wersety? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Akwila i Pryscylla byli błogosławieństwem nie tylko dla zboru w Efezie, lecz także dla wczesnego ruchu ewangelizacyjnego, przyprowadzając Apollosa do pełnej znajomości prawdy. W konsekwencji wczesny Kościół zyskał w osobie Apollosa niezwykle elokwentnego, wykształconego, kulturalnego i odważnego mówcę.

Ponownie przeczytaj Rzym. 16,3.4. Ilu ludzi byłoby chętnych oddać swoje życie za ciebie? Z jakich powodów byłbyś gotowy narażać swoje życie? Przemyśl swoją odpowiedź. Jakie wnioski wyciągasz z tej refleksji dla siebie?

ZBÓR W EFEZIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

7

Apollos w Efezie (Dz. 18,24−28)

WTOREK — 27 września

W tej relacji spotykamy Żyda, który nosi imię greckiego boga. Jakie subtel− ne, a zarazem ważne poselstwo możemy dostrzec w tym fakcie? (Patrz także: Dan. 1,7). ................................................................................................................................

Zanim Paweł rozpoczął swoją zakrojoną na szeroką skalę służbę w Efezie, zbór dał się poznać Apollosowi, błyskotliwemu mówcy z Aleksandrii, drugiego co do wielkości i znaczenia miasta w cesarstwie rzymskim. Żyd pochodzący z tego wielkiego centrum greckiej nauki był osobą niezwykle kulturalną, wykształconą w filozofii, retoryce i dobrej znajomości Pisma (Dz. 18,24). Co jednak jest warta kultura i wiedza bez przekonań? A co warte są przekonania bez pasji przekonywania innych do tego, w co się wierzy?

Przeczytaj sprawozdanie o Apollosie w Dz. 18,24−28. Co wskazuje na to, że był on tak imponującym ewangelistą? ................................................................................................................................

Pomimo tych wszystkich zalet, Akwila i Pryscylla odkryli pewien brak w poselstwie, które przekazywał Apollos. Okazuje się, że on znał „tylko chrzest Janowy” (Dz. 18,25), a nie chrzest Jezusa. Jest różnica między tymi chrztami — jeden był chrztem wodą, drugi „Duchem Świętym i ogniem” (Mat. 3,11).

Nie wystarczy tylko rytualny chrzest, gdyż obrzęd nie posiada żadnej zbawiającej mocy, on tylko wskazuje na coś głębszego i większego. Jan nawoływał do żalu za grzechy, ale to był tylko pierwszy krok. Cała ewangelia nawołuje nas do skruchy i wiary: w Jezusa, w Jego śmierć i zmartwychwstanie i bycie przemienionym przez Ducha Świętego. Apollos także o tym nie wiedział (Dz. 18,26), dlatego Akwila i Pryscylla „zajęli się nim i wyłożyli mu dokładniej drogę Bożą” (Dz. 18,26).

W ten sposób zbór w Efezie już na samym początku pozyskał nie tylko wykształconego wykładowcę Pisma Świętego, ale też stał się miejscem, gdzie został on wprowadzony w grono wiernych uczniów Chrystusa.

Prawdopodobnie, oprócz innych wartościowych cech, Apollos potrafił także przyjmować polecenia i pouczenia. Dlaczego poddanie się napomnieniom jest tak ważne dla nas jako chrześcijan? Kiedy ostatni raz ktoś próbował ciebie napomnieć? Jaka była twoja reakcja? Jak można nauczyć się lepiej przyjmować napomnienia?

8

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA I

Paweł w Efezie (Dz. 19,1−20)

ŚRODA — 28 września

Podczas trzeciej podróży misyjnej Paweł wypełnił obietnicę, jaką wcześniej składał mieszkańcom Efezu (Dz. 18,21). Powrócił do tego wielkiego miasta, gdzie spędził około trzech lat wygłaszając kazania i umacniając zbór. Wszyscy, którzy mieszkali w Azji: „Żydzi i Grecy mogli usłyszeć słowo Pańskie” (Dz. 19,10). Zwróć uwagę na zwrot „Żydzi i Grecy”. Społeczność zboru efeskiego była zróżnicowana. Jest to pomocne w zrozumieniu częstego odwoływania się w Liście do Efezjan do jedności i ścisłej więzi.

Służba Pawła w tym mieście zaczęła się od właściwego kroku: przedstawił całą prawdę niektórym wierzącym, którzy już tam byli. Tak Apollos, jak i ci wierzący przyjęli chrzest Janowy, nie Jezusowy. Powiedzieli nawet: „Nawet nie słyszeliśmy, że jest Duch Święty” (Dz. 19,1-3). Paweł, wielki nauczyciel, w krótkim czasie przedstawił im o wiele większe światło niż to, które mieli wcześniej.

Podczas swojej służby w Efezie Paweł napotkał sprzeciw. Nawet tak wielki ewangelista nie mógł trafić do serc wszystkich. Jaka była reakcja Pawła na opo− zycję? Jak sądzisz, dlaczego jego reakcja była właśnie taka? ................................................................................................................................

Pomimo oporów, które niektórzy stawiali (w. 9), Grecy i Judejczycy w całej Azji mogli usłyszeć Bożą ewangelię. Przez dwa lata, każdego dnia Paweł wykładał ewangelię, a Bóg czynił „niezwykłe cuda” przez ręce tego apostoła (Dz. 19,11).

Rezultaty nauczania i uzdrawiania Pawła były zdumiewające. Wiele osób uwierzyło, wyznawało swoje grzechy, wielu przestało uprawiać magię i wróżenie. Świat okultyzmu został zdruzgotany, ludzie przynosili książki o magii i palili je. Wartość tych spalonych książek według współczesnych obliczeń wyniosła ponad kilka milionów dolarów (Dz. 19,18.19). A słowo Boże „potężnie rosło, umacniało się i rozpowszechniało się” (w. 20), „a imię Pana Jezusa było wielbione” (w. 17), aż mieszkańcy się przestraszyli, że świątynia wielkiej Artemidy będzie poczytana za nic (w. 27).

Przeczytaj wersety Dz. 19,18−19. Zobacz ile kosztowała ta nowa wiara miesz− kańców Efezu. A ile kosztowała ciebie twoja religia? Spójrz w głąb siebie. Czy masz coś, co powinieneś „spalić”?

ZBÓR W EFEZIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

9

Głębia służby Pawła (Dz. 20,17−38)

CZWARTEK — 29 września

Po trzyletniej pracy misyjnej w Efezie, apostoł Paweł wyjechał na misję do Macedonii, Grecji i Troady, potem planował powrót do Jerozolimy. Statek, którym podróżował, miał zatrzymać się w Milecie, w odległości około pięćdziesięciu kilometrów od Efezu. Paweł wezwał przywódców zboru efeskiego do Miletu, aby się z nimi pożegnać. Spośród wszystkich zborów, które odwiedzał i ustanowił, zbór w Efezie był mu szczególnie bliski. Jego wielka miłość i przywiązanie do tego zboru jest szczególnie widoczna w słowach pożegnania, które skierował do niego (Dz. 20,18-35).

Zwróć uwagę na poniższe wypowiedzi o służbie Pawła i uzasadnij, dlaczego one są tak ważne dla każdego, kto taką służbę wykonuje: 1. Jego życie było tak przejrzyste, jak i jego służba kaznodziejska (w. 18).

2. Pracował wśród nich z wielkim zaangażowaniem (w. 19).

3. Kierował do nich słowa prawdy, zarówno w czasie wystąpień publicznych, jak i prywatnych (w. 20).

4. Miał jedno wspólne poselstwo dla Żydów, jak i Greków: wiara w Jezusa (w. 21).

5. W swoim życiu zawsze przedkładał interes braci nad własny (w. 24-26).

6. Głosił zawsze całą wolę Bożą (w. 27).

7. Zachęcał przybyłych przedstawicieli do odpowiedzialnej troski za powierzoną trzodę i ostrzegał przed niebezpieczeństwem w służbie ewangelizacyjnej (w. 28-31).

8. Wierzył, że zbór był nabyty krwią Chrystusową (w. 28).

9. Był przekonany o potrzebie samofinansowania się (w. 33-35).

Paweł pozostawił w Efezie właściwych starszych zboru (w. 17). Wyznaczył także Tymoteusza do służby, ze szczególnym poleceniem, aby nie nauczali oni „inaczej niż my i nie zajmowali się baśniami i niekończącymi się rodowodami, które przeważnie wywołują spory, a nie służą dziełu zbawienia, które jest z wiary” (I Tym. 1,3.4). Zbór efeski miał także przywilej korzystania ze służby i rad umiłowanego ucznia Jana. Jeden z tzw. ojców apostolskich, Ireneusz (ok. 130-200 r. n.e.), pisał o pobycie Jana w Efezie, gdzie głosił ewangelię (Contra heresis, 2.22.5; 3.1.1).

Obecność tych starszych uczniów miała być źródłem radości i siły w Efezie.

Przeczytaj pożegnalną modlitwę Pawła, adresowaną do Efezjan. Jakie słowa w niej zawarte wydają ci się szczególnie ważne? Wypisz w punktach słowa, któ− re szczególnie cię zainteresowały. Czego nauczyłeś się z nich i jak mogą wpły− nąć na twoje życie z Panem?

10

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA I

PIĄTEK — 30 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj Obj. 2,1-7. Zwróć szczególną uwagę na Boże zalecenie i ostrzeżenie dane zborowi w Efezie. Jak to oddziałuje na ciebie i zbór, w którym jesteś?

Przeczytaj: E. G. White, Działalność apostołów, rozdziały 27. i 28. (Efez, Dni trudów i prób). Zwróć uwagę na wielkie wezwanie Efezjan do ewangelizacji. „Przez ich nauki (Pryscylli i Akwili) otrzymał on [Apollos] wyraźne zrozumienie Pism i stał się jednym z najzdolniejszych obrońców Kościoła Chrystusowego. Ten świetnie wykształcony i błyskotliwy mówca, Apollos, nauczał drogi Pańskiej znacznie lepiej niż skromne małżeństwo, żyjące z wyrobów namiotów” (E. G. White, SDABC, t. VI, s. 1063). „Magowie z czasów pogańskich mają dziś godnych siebie naśladowców w mediach spirytystycznych, jasnowidzach i wróżbitach. Gdyby z naszych oczu spadła zasłona, zobaczylibyśmy złych aniołów, których dziełem jest zwodzenie i niszczenie” (E. G. White, Działalność apostołów, s. 176).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W każdym stuleciu i w każdym człowieku toczy się ta sama walka: „Artemida” czy Chrystus? Jaki rodzaj „Artemidy” dominuje w twoim społeczeństwie? W jaki sposób ty lub twój zbór możecie pomóc innym wyraźnie dostrzec ten rodzaj walki? Jak wasza klasa może pomóc innym w zborze nie dopuścić do tego, by powoli zaczęto się skłaniać ku wszelkim kultom, podobnym do kultu Artemidy?

2. Poproś kogoś w klasie, aby głośno przeczytał słowa pożegnania skierowane do Efezjan, znajdujące się w Dz. 20,18-35, a następnie przedyskutujcie w klasie te słowa. Przeczytaj ponownie o tych, którzy spalili wszystkie swoje księgi (patrz lekcja w środę). Czy nie było tu przesady, gdy doszło do palenia książek? Czego możemy doszukać się w tym działaniu? Poproś członków twojej klasy, aby podzieli się swoimi przeżyciami, gdy „palili” coś w imię Pana. Co to było? Jakimi przekonaniami kierowali się, gdy to czynili? Jakie uczucie im towarzyszyło: zadowolenie czy przykrość?

ZBÓR W EFEZIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

11

Lekcja II — 8 października 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 18.00

EFEZJANIE: SEDNO TKWI W RELACJACH STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Iz. 14,12; Dz. 26,9−19; Rzym. 1,7; I Kor. 1,3; Gal. 1,11−17; Ef. 3,11.12; Kol. 1,20.21; Obj. 12,7.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana na− szego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios” (Ef. 1,3).

PYTANIA PRZEWODNIE: Dlaczego Paweł był tak bardzo pewien swojego powołania? Co znaczy słowo apostoł? Jakie znaczenie ma słowo święty?

Jak należy rozumieć znaczenie pokoju ukazanego na stronach Biblii? Co Paweł miał na myśli, mówiąc „w Chrystusie”?

List pełen chwały W ubiegłym tygodniu dowiedzieliśmy się o podróży Pawła do Jerozolimy i o tym, jak powiedział Efezjanom, że go więcej nie zobaczą (Dz. 20,25). Miał rację. Wkrótce Paweł został aresztowany w Jerozolimie, po czym wysłano go do więzienia w Rzymie. Daleko od działalności misyjnej, zamknięty w cesarskim więzieniu, Paweł — apostoł pogan — zastanawiał się nad swoim życiem (Ef. 3,8).

Samotny i uwięziony, już nie młody apostoł uświęcał swoją wspaniałą przynależność do Jezusa, pisząc w listach do Filipian, Kolosan, Filemona i Efezjan.

W Liście do Efezjan nie czytamy o problemach tego zboru, zarówno doktrynalnych, jak i społecznych. Apostoł pisze natomiast o wielkiej radości, jaką są przynależność, relacja i więź z Chrystusem, udzielając przy tym mądrych rad, jak należy żyć w łączności z Nim. Ten list jest również podziękowaniem i wysławianiem Boga, który uczynił wspaniałe rzeczy w Jezusie i stworzył swój Kościół.

12

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

Paweł — autor listu

NIEDZIELA — 2 października

„Paweł, z woli Bożej apostoł Jezusa Chrystusa, do świętych w Efezie i wierzących w Chrystusa Jezusa” (Ef. 1,1). Już na początku swojego listu do Efezjan Paweł nazywa siebie apostołem. W języku greckim, w którym pisał Paweł, słowo „apostoł” zawiera ideę bycia ambasadorem albo posłańcem. Jest to zapewne trafny tytuł, opisujący życie i służbę Pawła, który naprawdę miał coś do przekazania innym.

W ewangeliach słowo apostoł jest prawie zawsze używane w odniesieniu do dwunastu osób, które Jezus powołał, a następnie wysłał ze swoim poselstwem.

Nazywani są oni dwunastu apostołami (Mat. 10,2-4; Mar. 3,14-19; Łuk. 6,1316). Chociaż Paweł nie miał żadnego udziału wśród tej dwunastki, zarówno w Liście do Efezjan, jak i w licznych innych miejscach odnosi ten tytuł do siebie, ponieważ był pewien swojego powołania.

W jaki sposób i dlaczego Paweł bronił swojego apostolstwa?

Gal. 1,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gal. 1,11-17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

I Kor. 9,1.2

.............................................................................................................

Dz. 26,9-19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Paweł nigdy nie miał wątpliwości co do swojej misji. Na drodze do Damaszku przeżył doświadczenie, które wywarło na nim głębokie wrażenie. Spotkał wówczas Jezusa, od którego otrzymał powołanie na szczególnego posłańca mającego nawracać pogan (Dz. 9,15; 22,21).

Od tej chwili to nie Paweł dysponował sobą, należał teraz do Jezusa. Wolą Bożą było, by stał się apostołem, ambasadorem i posłańcem Jezusa. Było to powołanie, które Paweł zaakceptował z całego serca. Po tym doświadczeniu jego życie nigdy już nie było takie same. Podobnie Kościół, a nawet świat, nie był już taki sam.

Paweł przeżył dramatyczne nawrócenie w drodze do Damaszku. Niewielu spo− śród tych, którzy zostali powołani, przeżyło takie spotkanie z Bogiem. Niemniej Bóg nadal powołuje dzisiaj ludzi. W jaki sposób ty tego doświadczyłeś? Do czego Bóg ciebie powołał? Co mu odpowiedziałeś?

EFEZJANIE: SEDNO TKWI W RELACJACH

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

13

Adresaci: święci w Efezie

PONIEDZIAŁEK — 3 października

List jest skierowany do „świętych w Efezie i wierzących w Chrystusa Jezusa” (Ef. 1,1). We wczesnym Kościele prawie wszyscy zaakceptowali ten fakt, że list ten został napisany do zboru w Efezie, jednak niektóre manuskrypty pomijają wyraz w Efezie i z tego powodu powstaje problem dotyczący adresata tego poselstwa. Konserwatywni badacze Pisma ogólnie przyjęli, że list adresowany do Efezjan obiegł także inne zbory prowincji rzymskiej w Azji. To wyjaśnia przyczynę, dlaczego Paweł pominął wszelkie odniesienia do pewnych osób lub problemów, a zamiast tego wychwalał Chrystusa za Jego dzieło na krzyżu i za bój „ze zwierzchnościami i nadziemskimi władzami” (Ef. 6,12).

W Liście do Efezjan słowo święci występuje dość często. W Nowym Testa− mencie użyto je 61 razy, a w samych listach Pawła znajdujemy je aż 39 razy.

Poniżej mamy pięć przykładów użycia tego słowa. Przestudiuj każdy z tych wer− setów i wypisz, jakie jest znaczenie słowa święci w tych tekstach.

Obj. 14,12 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

I Kor. 1,2 Ef. 4,12

................................................................................................................

...................................................................................................................

Ef. 5,3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kol. 1,26 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Słowo święty nie odnosi się do jakiejś elitarnej duchowej grupy, ale do wszystkich wierzących. Dosłownie tutaj znaczy: odłączony w Jezusie Chrystusie, aby być Jemu wiernym. Powszechne rozumienie słowa święty, jako bezgrzeszny i moralnie doskonały, jest obce Nowemu Testamentowi. Co prawda słowo „święci”, jako ci, którzy „przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” (Obj. 14,12), jest użyte w Objawieniu Jana, ale tu jest podkreślona nie tyle moralna doskonałość, ile wierność Jezusowi. Święty to grzesznik zbawiony dzięki łasce Bożej.

Również święci w Efezie to są ci, którzy są w Jezusie Chrystusie. Wszyscy, którzy przyjmują Chrystusa, znajdują się w dwóch miejscach: w Efezie i w Chrystusie, w tym świecie i świecie, który ma nadejść.

Małą dziewczynkę, która chodziła do kościoła, gdzie było dużo witraży, zapy− tano, kim jest święty. „Święty to taka osoba, przez którą przechodzi światło” — odpowiedziała. Święty to ktoś, kogo życie (mowa, działanie, stosunek do ludzi) wskazuje na Jezusa. W jakim stopniu twoje słowa i działania wskazują na Jezusa?

14

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA II

Łaska i pokój

WTOREK — 4 października

„Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa” (Ef. 1,2). W większości swoich listów Paweł używa słów „łaska... i pokój” jako część swego pozdrowienia dla zborów (Rzym. 1,7; I Kor. 1,3; II Kor. 1,2; Gal. 1,3; Filip. 1,2; Kol. 1,2 itp.). Użyte tutaj słowo łaska jest nietypową formą pozdrowienia, które zazwyczaj wyrażało życzenie zdrowia i pomyślności. Zamiast pozdrawiać swoich czytelników słowami, które wyrażają pragnienie zdrowia i innych dobrych życzeń, Paweł wprowadza słowo łaska, które zaczyna nabierać w wierze chrześcijan nowego znaczenia. Podkreśla ono nieograniczoną Bożą życzliwość względem grzeszników. Jedynie dzięki Bożej inicjatywie i miłości każdy może być wyratowany od grzechu. Paweł wyraził to później takimi oto słowami: „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar” (Ef. 2,8). W swych życzeniach apostoł do słowa łaska dodaje słowo pokój. Śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa nadało słowu pokój nowego znacze− nia. Otworzyło szeroko drzwi na nowe doświadczenia i związki między ludźmi a Bogiem, a także między samymi ludźmi. Przeczytaj następujące teksty: Jan 14,27; Rzym. 5,1; Ef. 2,14.15; 6,15. Jak rozumiesz wykorzystane tutaj słowo pokój? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Źródłem łaski i pokoju jest Bóg, nasz Ojciec, i Pan Jezus Chrystus (Ef. 1,2).

W wersecie tym Jezus jest postawiony na równi z Ojcem. Dostrzegamy tu bóstwo Jezusa. Bez Jezusa Boża łaska nie byłaby tak wyraziście przedstawiona ludzkości; nie byłby także możliwy pokój między Bogiem i grzesznikiem. Z tego wynika, że list skupia się na tym, co Bóg uczynił w Chrystusie. On jest naszym wybawieniem. Jesteśmy zbawieni dzięki Jego łasce. On jest naszym pokojem.

Jest podstawą naszego nowego związku z Bogiem.

W jaki sposób osobiście doświadczyłeś Bożego pokoju? Czym różni się on od tego, który możemy znaleźć w tym świecie? Co powinieneś uczynić, by lepiej poznać i doświadczyć tego rodzaju pokoju, który Bóg nam ofiaruje?

EFEZJANIE: SEDNO TKWI W RELACJACH

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

15

Temat jedności

ŚRODA — 5 października

„Oznajmiwszy nam według upodobania swego, którym go uprzednio obda− rzył, tajemnicę woli swojej, aby z nastaniem pełni czasów wykonać ją i w Chrystu− sie połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach i to, co jest na ziemi z nim” (Ef. 1,9.10). Przeczytaj uważnie powyższe dwa wersety. Głów− nym tematem tego fragmentu jest temat jedności. Co Bóg planuje pojednać?

W jaki sposób twoje rozumienie wielkiego boju, łącznie z upadkiem Lucyfera, jak i ludzkości, pomaga zrozumieć zapotrzebowanie na tą jedność? (Patrz Obj. 12,7; Iz. 14,12; Kol. 1,20.21).

Głównym tematem tych dwóch wersetów jest siła jedności. „Pisał do zboru składającego się zarówno z Żydów, jak i pogan, Azjatów i Europejczyków, niewolników i wolnych — wszystko, co symbolizowało rozdarty świat, przywrócony do jedności w Chrystusie. Wymagało to jedności osoby, rodziny, Kościoła, jedności z Bogiem wszechświata” (E. G. White, Comments, w: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 995).

Koncepcja Pawła dotycząca jedności ma dwa wymiary. Pierwszy odnosi się do Kościoła, w którym Żydzi i poganie zostali połączeni w jedno ciało. Drugi wymiar jest uniwersalny, i w tym znaczeniu wszystkie rzeczy na niebie i ziemi zmierzają ku ostatecznej jedności w Chrystusie. Źródło, motyw i znaczenie tej jedności wśród ludzi nie są umiejscowione w ludzkich potrzebach i zdolnościach, ani też w procesie ewolucyjnym zachodzącym w przyrodzie lub w historii. List do Efezjan wskazuje na niebagatelny i pewniejszy sposób. Mówi o ostatecznej jedności w Bogu, która nastąpi we wszechświecie. „Według upodobania swego, którym go uprzednio obdarzył” (Ef. 1,9).

W Liście do Efezjan Paweł pisze, że substytut powszechnej jedności powinien być widoczny teraz, tutaj, w chrześcijańskim zborze.

Dlaczego jedność w Kościele jest tak ważna? Co się dzieje, kiedy istnieje niezgoda i podział? Kto wówczas doznaje krzywdy? Co jest naruszane? Jaki prak− tyczny sposób mógłbyś zaproponować, aby stworzyć atmosferę jedności w swo− im zborze?

16

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA II

Klucz jest w Chrystusie

CZWARTEK — 6 października

Wyrażenie w Chrystusie w listach apostoła Pawła występuje około dwustu razy. W Liście do Efezjan jest to motyw przewodni, a to świadczy o tym, iż Paweł miał głębokie rozumienie tego, co Bóg uczynił dla nas, dla upadłego wszechświata przez życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Ponad trzydzieści razy w tym liście pojawiają się wyrażenia: w Chrystusie, razem z Nim i w którym.

Zwroty te pokazują, że wszystko, co Bóg uczynił: stworzenie, zbawienie i odnowienie, jest przez Chrystusa. On jest kluczem do wszystkiego, co mamy od Boga.

W ten sposób Paweł potwierdza, jak wielkie znaczenie ma dla nas misja Chrystusa, a także to, że bez Niego nie mielibyśmy żadnego zbawienia, wyboru, przebaczenia naszych grzechów, dostępu do Boga, objawienia Jego miłości, zboru i przyszłości. Tak więc List do Efezjan jest chrystocentrycznym listem; jest to hymn ku czci Jezusowi, bez którego byliśmy jak „nie mający nadziei” (Ef. 2,12).

Zgodnie tymi wersetami, co zostało dokonane dla nas w Chrystusie?

Kol. 1,13.14

............................................................................................................

Ef. 3,11-12 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ef. 1,7 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ef. 1,10-11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

II Kor. 5,19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kol. 2,10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wszystko, co mamy i czego się spodziewamy jako chrześcijanie, możemy otrzymać tylko w Chrystusie. Uczynił dla nas to, czego my nie bylibyśmy w stanie zrobić sami. Dlatego wszystko Mu zawdzięczamy; dlatego On musi zająć pierwsze miejsce w naszym życiu, a my musimy podporządkować Jemu naszą wolę; dlatego niewybaczalną rzeczą jest odrzucać Go i to, Kim on jest dla nas.

Odrzucając Go, odrzucamy życie.

Ponieważ Chrystus jest tym, co najważniejsze i najbardziej istotne, On powi− nien zajmować centralne miejsce w naszym życiu. Nasze życie rodzinne, praca, cele, nasze nabożeństwo powinny koncentrować się na Nim. W Chrystusie Bóg wszystko uczynił możliwym. Chrystus w nas sprawia, że niemożliwe staje rzeczy− wistością. Jakich praktycznych zmian powinieneś dokonać w swoim osobistym życiu, aby Bóg stał się w nim punktem centralnym i twoim dążeniem?

EFEZJANIE: SEDNO TKWI W RELACJACH

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

17

PIĄTEK — 7 października DO DALSZEGO STUDIUM: Apostolstwo Pawła: „Paweł wyraźnie przedstawił swoją rolę jako apostoła Chrystusa. Powiedział o sobie, że »jest apostołem nie od ludzi ani przez człowieka, lecz przez Boga Ojca i Jezusa Chrystusa, którego wzbudził z martwych«. Nie od ludzi więc, lecz od wyższego autorytetu niebieskiego otrzymał swoje posłannictwo. Jego stanowisko zostało uznane przez główną radę w Jerozolimie postanowieniem, które Paweł wypełniał wśród pogan” (E. G. White, Działalność apostołów, s. 234).

Jedność: „Gdy ludzie związani są ze sobą nie przymusem czy interesem, lecz miłością, objawiają wpływ tej siły, która jest ponad wszelkim ludzkim wpływem.

Gdziekolwiek zaistnieje taka jedność, tam stajemy się świadkami odradzania się w człowieku obrazu Bożego i zaistnienia wśród ludzi nowej zasady życia.

Wtedy stwierdzamy obecność siły Bożej, zdolnej do przeciwstawienia się nadnaturalnym czynnikom zła i do podporządkowania sobie ludzkiego serca ogarniętego egoizmem” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 489, Warszawa 2000).

Dzieło Chrystusa: „Odkupicielskie dzieło Chrystusa usprawiedliwia Boże panowanie. Poznano, że Wszechmogący jest Bogiem miłości. Oskarżenia szatana zostały odrzucone, a jego charakter zdemaskowany. Bunt nie może się już nigdy odrodzić. Grzech już nigdy nie przeniknie do wszechświata. Wszyscy na wieczne czasy zabezpieczeni są przed odstępstwem. Dzięki temu, iż miłość złożyła z siebie ofiarę, mieszkańcy ziemi i nieba zostali związani ze swym Stwórcą więzami nierozerwalnego przymierza” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 16).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Co możesz powiedzieć komuś, kto twierdzi, że ma Chrystusa w swoim sercu, akceptuje Jego pojednawczą śmierć i stara się być Jemu posłusznym na miarę zdolności, jakie Bóg mu dał, lecz nadal nie czuje pokoju?

2. Czy są jakieś kwestie, które powodują podział w twoim zborze? Jeżeli tak, to co możesz uczynić razem ze swoją klasą dla budowania jedności?

3. Razem z klasą wróćcie do tematu wersetów omówionych w lekcji na wtorek o tym, co było dokonane dla nas w Chrystusie. Czy każdy z was potrafiłby wychwycić najważniejszy aspekt tego tematu i wyjaśnić, dlaczego uważa go za tak ważny?

18

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA II

Lekcja III — 15 października 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.44

DZIEŃ ŻNIWNO−DZIĘKCZYNNY

CZEGO DOKONAŁ BÓG STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Kor. 2,7; Rzym. 8,15.16; Ef. 1,3−14; I Pio− tra 1,20; Obj. 13,8.

TEKST PAMIĘCIOWY: „W nim mamy odkupienie przez krew jego, odpusz− czenie grzechów, według bogactwa łaski jego” (Ef. 1,7).

PYTANIA PRZEWODNIE: Jak Biblia przedstawia zagadnienie predestynacji?

W jaki sposób List do Efezjan przedstawia nam to, co Bóg uczynił dla nas w Chrystusie? Czym w rozumieniu Pawła jest adopcja? W jaki sposób Chry− stus nas odkupił?

Chwała i wezwanie W greckim oryginale fragment z Ef. 1,3-14 zawiera o jedno zdanie więcej, w którym to apostoł przedstawia główny aspekt chrześcijańskiej teologii, łącznie z ideą, że głową Kościoła jest Bóg, który stworzył Kościół — Bożą rodzinę na ziemi. Bóg Ojciec „wybrał nas [w Chrystusie] przed założeniem świata” (w.

4). To dzięki zasługom Chrystusa „mamy odkupienie przez krew jego” (w. 7).

Tymczasem Duch Święty jest naszą obroną i gwarancją naszego dziedzictwa wieczności (w. 13.14).

Paweł przyznaje, że Bóg działający w czasie i historii, zamieszkuje niebiosa.

To słowo pojawia się pięć razy w Liście do Efezjan: w połączeniu z błogosławieństwem, które z niebios pochodzi (Ef. 1,3), gdzie zasiada zmartwychwstały Chrystus (Ef. 1,20), gdzie także my będziemy zasiadać (Ef. 2,6), gdzie Boże plany będą poznane przez Kościół (Ef. 3,10), a także gdzie toczony jest bój z mocami ciemności (Ef. 6,12).

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

19

Wybrańcy

NIEDZIELA — 9 października

„W nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy my byli święci i nienaganni przed obliczem jego; w miłości” (Ef. 1,4). Paweł przedstawia pochodzenie Kościoła, który był w Bożych planach (Ef. 1,4.5). Boże zbawienie i plan tego zbawienia nie są przypadkowe; jeszcze przed stworzeniem ziemi Bóg podjął decyzję. Wybrał nas w Chrystusie. Zanim zdążyliśmy się pojawić na tym świecie. Bóg widział nas w relacjach w Chrystusie i dlatego mógł uczynić nas swoimi dziećmi. A to świadczy o tym, że zaistnienie planu zbawienia nie zależało od naszych zasług i od tego, kim jesteśmy. To nie my mieliśmy wpływ na Boga; nie mogliśmy Jemu doradzać. Nie było to możliwe, dlatego że wtedy nie istnieliśmy.

Zanim się urodziliśmy, plan zbawienia już istniał i jedyne, co nam pozostało, to zaakceptować to, co uczynił Chrystus.

W jaki sposób następujące wersety mogą pomóc nam zrozumieć ideę prede− stynacji? I Kor. 2,7; Ef. 1,4.5; 3,11; I Piotra 1,20; Obj. 13,8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Większość ludzi ma trudności ze zrozumieniem tego, co Bóg zaplanował dla nas pierwotnie w kwestii zbawienia, ponieważ wnioskują z tego, że niektórzy zostali wybrani na zatracenie. Jednak nauki Pisma Świętego takiego rozumowania nie potwierdzają. Wręcz odwrotnie, Bóg przygotował swój plan zbawienia, żeby każdy człowiek mógł być zbawiony (I Tym. 2,6; II Piotra 3,9). Sam w sobie plan zbawienia, odnoszący się do wszystkich ludzi, był sprecyzowany przed założeniem świata. Jednak reakcja na ten plan zależy od naszej woli. Bóg wiedział zawczasu, że nasze przeznaczenie to nie to samo, co z góry określony los. Zbawienie było nam dane, dlatego że Chrystus to uczynił dla nas, plan powstał, zanim myśmy byli stworzeni. Jest tylko jedno pytanie, jaka będzie nasza odpowiedź na dar zbawienia?

Bóg dokonał wyboru wcześniej, aby cię wybawić; w Jego planach było poda− rować tobie wieczność, byś mógł na zawsze przebywać z Nim w nowym niebie i na nowej ziemi. Napisz modlitwę chwały i dziękczynienia za taką wspaniałą nadzieję. Podziel się nią w swojej klasie podczas sabatu.

20

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA III

Chwała Bogu za naszą adopcję (Ef. 1,4−6)

PONIEDZIAŁEK — 10 października

Przeczytaj Ef. 1,4−6. O jakim uczynku Boga w stosunku do nas dowiadujemy się z tych wersetów?

(1) werset 4. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(2) werset 5. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(3) werset 6. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zanim świat był stworzony, a plan zbawienia już był realizowany, Bóg miał swój zamiar w stosunku do Kościoła. Lecz kto mógł należeć do Kościoła? Kto mógł należeć do rodziny Bożej? Częściową odpowiedź znajdujemy w Liście do Efezjan 1,4 — ci, którzy zostali wybrani w Chrystusie, aby „byli święci i nienaganni przed obliczem jego w miłości”. Zwrot wybrani w Chrystusie nie wskazuje na arbitralny wybór ze strony Boga, lecz oznacza znajomość Bożego postanowienia, które dostarcza zbawienia całemu światu, jest skuteczne w stosunku do tych, którzy chcą z niego skorzystać.

Zbawienie i życie wiecznie są dostępne dla wszystkich, jako dar Boży w Jezusie (Jan 3,16; Ef. 2,8.9), lecz tylko ten, „kto wierzy w Niego”, będzie zabawiony. Powszechny charakter tego daru był przewidziany, a wybór przez nas dokonany jest warunkiem otrzymania tego daru.

Paweł jeszcze dodaje: tych, którzy akceptują Boże zbawienie dokonane w Chrystusie, „przeznaczył nas dla siebie do synostwa” (Ef. 2,5). I znowu zauważamy tu, że nie ma osób wybranych i odrzuconych przez Boga, wręcz odwrotnie, akceptacja Chrystusa i tego, co uczynił, jest wypełnieniem się tego, co było zaplanowane od początku.

Werset 5. szczególnie podkreśla zagadnienie naszej adopcji. Dlaczego Pa− weł używa tego wyrazu, aby przedstawić to, co Bóg uczynił dla nas? (Patrz również Rzym. 8,15.16; Gal. 3,26−29; 4,5).

Kościół Boży składa się z dzieci adoptowanych. Z własnego wyboru, z powodu swojego buntu i grzechów przeciwko Panu własne dzieci Boga zostały sierotami, poza rodziną Bożą. Lecz gdy zaakceptowały plan Boży, zostały przyjęte do Bożej rodziny. Od tego momentu były to już relacje rodzinne, oparte na miłości.

Pomyśl o kimś, kogo kochasz. Czym się kierujesz w postępowaniu w stosun− ku do tej osoby? W jaki sposób związek z tą osobą pomaga tobie zrozumieć, jaka powinna być twoja więź z Panem, twoim Ojcem?

CZEGO DOKONAŁ BÓG

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

21

Wybawienie w Chrystusie (Ef. 1,7−8)

WTOREK — 11 października

Zgodnie z Ef. 1,7.8, przez co zostało dokonane nasze zbawienie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czy możemy być zbawieni bez przelania krwi? (Por. Hebr. 9,22).

Wybawienie oznacza wyzwolenie od niewoli przez zapłacenie odpowiedniej ceny. W Piśmie Świętym wybawienie Boże oznacza zbawienie zabezpieczone w Chrystusie, które uwalnia nas z okowów grzechu. Krew Chrystusa przelana na Kalwarii za nasze winy sprawiła to, że możemy mieć nie tylko przebaczenie naszych grzechów, lecz również odkupienie i być przyjętymi do rodziny Bożej (Gal. 4,4-6; Ef. 1,7.8). Bez Chrystusa byłoby to niemożliwe.

Przebaczenie grzechów jest dla nas wolnością, nie możemy za to zapłacić.

Lecz dla Boga cena za przebaczenie była wielka: krew Jezusa. Grzech powoduje śmierć, a grzesznik musiał umrzeć; zastępcza śmierć była niezbędna. W czasach Starego Testamentu ludzie otrzymywali przebaczenie dzięki przelanej krwi zwierząt; cały system ofiarniczy przewidywał dzień, gdy Chrystus, „baranek Boży”, weźmie na siebie grzechy całego świata (Jan 1,29). Na krzyżu Jezus poniósł karę za nasze grzechy. Dzięki Jego krwi wybaczenie grzechów stało się możliwe (Rzym.

5,8.9; Ef. 2,13; Kol. 1,20).

Nasze odkupienie i adopcja zostały dokonane na krzyżu „według bogactwa łaski jego, której nam hojnie udzielił” (Ef. 1,7.8). W Liście do Efezjan Paweł używa sześć razy słowa bogactwo (Ef. 1,7.18; 2,4.7; 3,8.16). Możemy być biedni i pozbawieni środków do życia, lecz jesteśmy obficie wzbogaceni łaską Bożą.

Jesteśmy wolni od winy grzechu.

Ktoś zapytał bogatego przemysłowca, jak dużo potrzeba, żeby poczuł satysfakcję. „Zawsze trochę więcej” — brzmiała jego odpowiedź. Zapytaj chrześcijanina, a usłyszysz następujące słowa: „A Bóg mój zaspokoi wszelką potrzebę waszą według bogactwa swego w chwale, w Chrystusie Jezusie” (Filip. 4,19). „Łaska jest niezasłużonym darem. Wierzący usprawiedliwia się nie dzięki swoim własnym zasługom, lecz jest usprawiedliwiony dzięki Chrystusowi, który jest obrońcą i poręczycielem za grzeszników” (E. G. White, Selected Messages, t. I, s. 398). Zapamiętajcie ten cytat E. G. White i przypomnijcie sobie te słowa szczególnie w chwilach, gdy poczujecie zniechęcenie i wątpliwości co do wa− szego zbawienia.

22

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA III

Tajemnica (Ef. 1,9−12)

ŚRODA — 12 października

Przeczytaj Ef. 1,9−12. Policz, ile razy w tych wersetach Paweł wspomina o Bożej woli i celu, które mają się wykonać. Oprócz tego dodaj do tej ilości wymienienie tej myśli w pierwszych ośmiu wersetach tego rozdziału. W jaki spo− sób założenie o spełnieniu Bożego celu w stosunku do nas pomaga Jemu ufać?

Lud Boży ma dużo powodów, aby wielbić Boga za Jego wybranie, przyjęcie, odkupienie, przebaczenie i akceptację. W dzisiejszej lekcji do tego dołączy się jeszcze jedno: wielka tajemnica, którą „oznajmiwszy nam według upodobania swego, którym go uprzednio obdarzył” (w. 9).

Słowo tajemnica również występuje sześć razy w Liście do Efezjan. Grecki wyraz, tłumaczony jako tajemnica, ma dwa znaczenia: po pierwsze, oznacza coś tajemne i wiadome tylko wybrańcom; po drugie — coś, co było poprzednio ukryte, lecz teraz ujawnione przez Boga. Z kontekstu wynika, że Paweł używając tego słowa miał na myśli właśnie to drugie jego znaczenie.

Jakie znaczenie ma ta „tajemnica” woli Bożej, o której wspomina Paweł w swoim liście (Ef. 1,9−12)? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Liście do Efezjan, w rozdz. 3. objawia się Boży plan pojednania Żydów i pogan. Oznacza to stworzenie zjednoczonej ludzkości bez żadnego podziału: Kościół bez murów. Lecz oprócz tego istnieje jeszcze jeden wymiar tej tajemnicy. To, czego Chrystus dokonał na Golgocie, zjednoczyło Żydów i pogan, aby „z nastaniem pełni czasów wykonać ją [tajemnicę] i w Chrystusie połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi w nim” (Ef. 1,9.10). Lecz gdy „nadeszło wypełnienie czasu” (Gal. 4,4), Bóg zesłał Syna swego, aby wykupił i pojednał Żydów i pogan. Było to Jego celem, aby połączyć „wszystko w Nim [Chrystusie]” (Ef. 1,10).

Nastąpi to, gdy Jezus przyjdzie drugi raz na ziemię. „Boski plan jest przywróceniem utraconej jedności. Podstawą tej jedności może być tylko Chrystus, dlatego że On stoi na czele wszystkich rzeczy (...) Grzech spowodował rozpad Bożej jedności we wszechświecie. Tajemnica Bożej woli polegała na przywróceniu tej jedności w odpowiednim czasie, i była dokonana przez Chrystusa. Tajemnica ta osiągnie swój punkt kulminacyjny w czasie końca wielkiego boju, gdy wszystko, co jest na niebie, i to, co jest na ziemi, połączy się w Chrystusie. Wtedy charakter Boży będzie w pełni ukazany” (E. G. White, Comments, w: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1000).

CZEGO DOKONAŁ BÓG

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

23

Żydzi i poganie (Ef. 1,11−14)

CZWARTEK — 13 października

W Ef. 1,11-13 apostoł daje przykład nowej jedności pogan i Żydów w Chrystusie. Paweł używa słów my i wy. „W którym też przypadło nam w udziale stać się jego cząstką” (w. 11); „my jako pierwsi nadzieję mieliśmy w Chrystusie” (w.

12); „w nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy” (w. 13). Słowo my odnosi się do chrześcijan pochodzenia żydowskiego, z którymi Paweł się identyfikował osobiście, a słowo wy skierowane do chrześcijan wywodzących się z pogan.

W jakim sensie Żydzi mieli pierwszeństwo? Bóg wybrał ich, aby byli Jego własnym ludem (V Mojż. 4,20; 9,29; Zach. 2,12). Do nich należały „wyrocznie Boże” (Rzym. 3,2). Oni pierwsi usłyszeli ewangelię (Rzym. 1,16), a z tego wynika, że pierwszymi, którzy uwierzyli ewangelii, byli Żydzi (Jan 1,11; 8,31; Dz. 1,8; 3,26).

Mówiąc o tym, że Żydzi byli pierwsi, nie oznacza to, że chrześcijanie pochodzenia żydowskiego mają przewagę. Wręcz przeciwnie, Paweł pisze w Ef. 1,13 następujące słowa: „uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym, który jest rękojmią dziedzictwa naszego [zarówno Żydów, jak i pogan]” (w. 13.14).

W Bożym królestwie znajomość z Chrystusem lub zbliżenie się do Niego nie daje żadnego specjalnego statusu. Główna rzecz polega nie na tym, kiedy przyjęliśmy ewangelię, lecz na tym, czy wciąż pozostajemy w tej prawdzie, która została nam ogłoszona.

Paweł podkreśla pełność naszej przynależności do działania Ducha Świętego, który charakteryzuje się trzema cechami. Przede wszystkim On jest Duchem obiecanym. Bóg obiecał dar Ducha każdemu, kto żałuje swoich grzechów i uwierzy (Łuk. 24,49; Gal. 3,14.16). Po drugie, Duch jest symbolem Bożej pieczęci.

Pieczęć jest znakiem własności i autentyczności. Z chwilą, gdy Duch Święty zamieszka w naszych sercach, stajemy się własnością Boga (por. Rzym. 8,14-17; II Kor. 1,22). Trzecią cechą Ducha Świętego jest Boża gwarancja. Słowo gwarancja oznacza również „zadatek” lub „zobowiązanie”. Obecność Ducha Świętego to Boże zabezpieczenie, zobowiązanie, że wypełni wszystkie swoje obietnice dotyczące zarówno Żydów, jak i pogan „ku uwielbieniu chwały jego” (Ef. 1,14).

Chociaż doznanie zbawienia różni się u poszczególnych osób, wersety 13. i 14. mówią o trzech podstawowych krokach. Przeczytaj je i wypisz w kolejności, w której zostały przedstawione. W jaki sposób są one podobne do twojego własnego doświadczenia? Czym się różnią?

Czy istnieje coś takiego, co mógłbyś uczynić lub zmienić, by wzbogacić twoje chrześcijańskie doświadczenie? Jeżeli tak, co by to mogło być? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

24

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA III

PIĄTEK — 14 października DO DALSZEGO STUDIUM: Zanim świat został stworzony: „Plan odkupienia nie został powzięty jako potrzeba chwili, nie został ułożony po upadku Adama.

Był on objawieniem »tajemnicy przez długie wieki milczeniem pokrytej« (Rzym.

16,25). Stanowił rozwinięcie zasad, jakie od wieczności tworzyły podwalinę tronu Bożego (...) Bóg nie zadecydował o istnieniu grzechu, lecz przewidział jego istnienie i poczynił kroki, aby przeciwstawiać się tej straszliwej sytuacji. Miłość Jego do świata była tak wielka, że postanowił wydać swego jednorodzonego Syna, »aby każdy, kto w weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny« (Jan 3,16)” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 13).

Boże przewidywanie: „W niebie uczyniono zabezpieczenie, że chociaż człowiek naruszy wolę Bożą, nie będzie karany za swoje nieposłuszeństwo, lecz przez wiarę w Chrystusa — swego poręczyciela — może stać się wybranym Bożym przeznaczonym do adopcji, jako dziecię Jezusa Chrystusa, zgodnie z Jego wolą.

Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni (...) Ci zostaną ukarani, którzy odmówią przyjęcia tej adopcji bycia dziećmi Bożymi przez Jezusa Chrystusa” (E. G. White Comments, Seventh-day Adventist Bible Commnetary, t. VI, s. 1114).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Niech chętne osoby przeczytają na głos modlitwę chwały i dziękczynienia, którą napisały według polecenia zawartego w części lekcji przeznaczonej na sobotę. Czego moglibyście się nauczyć od siebie nawzajem po wysłuchaniu tych modlitw?

2. Wyobraź sobie, jaka mogłaby być reakcja sieroty, która została adoptowana przez rodzinę, która przyjęłaby ją jako swoje własne dziecko i kochałaby jako własnego członka rodziny. W jaki sposób ta analogia pomaga tobie: (a) zrozumieć Bożą miłość względem ciebie i (b) jak należy traktować swoich braci i siostry w Panu?

3. Przedyskutujcie w klasie, co moglibyście zrobić w swoim zborze, aby nowi członkowie, ludzie mało odważni lub młodzi, mogli zrozumieć, co to znaczy być częścią Bożej rodziny.

CZEGO DOKONAŁ BÓG

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

25

Lekcja IV — 22 października 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.29

UWIELBIENIE I MODLITWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Łuk. 1,37; Kol. 4,5; Ef. 1,15−23; Jak. 2,20.26; 3,13.17.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Wszystko poddał pod nogi jego, a jego samego usta− nowił ponad wszystkim Głową Kościoła” (Ef. 1,22).

PYTANIA PRZEWODNIE: Jaki był stan duchowy zboru w Efezie? Jak się ma miłość do wiary u chrześcijan? Jak możemy otrzymać poznanie Boga? Jak Paweł opisuje Bożą moc?

Uwielbienie i modlitwa Paweł należał do tych ludzi, którzy przeszli wiele zmagań, doświadczeń i kłopotów, lecz mimo to był człowiekiem, który nieustannie wielbił Boga i modlił się. Dlatego po tym, jak wymienił we wcześniejszych wersach wiele wspaniałych rzeczy, które Bóg uczynił dla nas w Chrystusie, Paweł wyraża wdzięczność Bogu za wiarę efeskiego zboru, dlatego, że — jak słyszał — nie tylko miał on wiarę, lecz także miłość do wszystkich świętych (Ef. 1,15). Pisze także o modlitwie wstawienniczej, jaką zanosił za Efezjan.

Często mamy skłonność modlić się tylko za tych, którzy są w złym stanie, tych, którzy rzeczywiście potrzebują modlitwy. Tutaj mamy Pawła modlącego się za tych, którzy mają się dobrze. Ta lekcja jest nam potrzebna, abyśmy sobie uświadomili, że niezależnie, czy ludzie twardo stoją w wierze, czy zmagają się z trudnościami, modlitwa w ich intencji jest zawsze potrzebna.

Tymczasem modlitwa wstawiennicza Pawła przedstawia nam głębię tego, co Bóg dokonał dla nas w Chrystusie, pozostawiając wspaniałą nadzieję.

26

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

Wiara i miłość

NIEDZIELA — 16 października

„Przeto i ja, odkąd usłyszałem o wierze waszej w Pana Jezusa i o miłości do wszystkich świętych, nie przestaję dziękować za was i wspominać was w modlitwach moich” (Ef. 1,15.16).

Słowo greckie przetłumaczone tutaj jako przeto można również przetłumaczyć: „dla tej przyczyny”. Dla tej przyczyny „wszelkie duchowe błogosławieństwo” (Ef. 1,3), którym Bóg obdarza zbór w Efezie, Paweł wyraża słowami dziękczynienia. Błogosławieństwa, jakich przeglądu dokonamy w tym tygodniu, zawierają: adopcję, wybawienie, przebaczenie, jedność w Chrystusie i przywrócenie całego stworzenia do jego pierwotnego przeznaczenia (ww. 3-14).

Chrześcijańskie podziękowanie to coś więcej niż bycie jedynie wdzięcznym.

Podziękowanie musi prowadzić do życia, które odzwierciedla i kształtuje Boże błogosławieństwa w działaniu, nadaje sens każdemu dniowi. Efezjanie wydają się być tego przykładem. Byli to chrześcijanie, którzy żyli swoją pracą. Rzeczywiście podczas swego uwięzienia Paweł słyszał o ich „wierze w Pana Jezusa” i „miłości do wszystkich świętych” (ww. 15.16). Dla nich chrześcijaństwo było czymś więcej niż systemem doktryn, w które trzeba było wierzyć, było powołaniem do przemiany sposobu życia i dynamicznej więzi. Jeśli wiara prowadzi do zaufania, prowadzi też do działania. Jako że wiara jest czynna w miłości (Gal. 5,6), a „wiara bez uczynków jest martwa” (Jak. 2,20.26).

Jak połączyłbyś myśl o miłości do wszystkich świętych ze wzmianką, że wia− ra bez uczynków jest martwa? Jak mają się do siebie wiara i miłość?

Wiara Efezjan była wiarą żywą; oni byli przekonani o zmartwychwstaniu Chrystusa i wyznawali, że przez Niego Bóg dokonał przebaczenia i zbawienia ludzkości.

Lecz wiara jest czymś więcej niż przekonaniem, czymś więcej niż jedynie intelektualną akceptacją. Wiara jest również duchową jakością bycia wiernym, a zbór w Efezie był wierny Chrystusowi i Jego żądaniu. Ich wiara w Jezusa miała swój naturalny efekt: miłość do wszystkich świętych (w. 15), zarówno Żydów, jak i pogan. Miłość i wiara to są podstawowe dary łaski, które charakteryzują chrześcijańskie życie (Kol. 1,4.5; I Kor. 13,13). Niezależnie od tego, jak skrupulatnie będziemy przestrzegać naszych zasad, jak gorliwie będziemy uczestniczyć w nabożeństwach, składać wyznanie naszej wiary, niezależnie od tego, jak wierni będziemy w dziesięcinach, nie możemy być chrześcijanami, zanim nasze życie nie będzie naznaczone podwójną miłością: miłością do Boga i miłością do ludzi. Czyż nie jest to przykazanie, które dał Jezus (Mat. 22,37-39)? Czy jest możliwe miłować Boga, a nie miłować Jego ludu? (Por. I Jana 4,20.21).

Jak ty, jako chrześcijanin, możesz wyrazić swoją miłość do innych? Postaraj się przyjrzeć przez kilka dni, w jaki sposób okazujesz innym, że twoja wiara w Chrystusa jest rzeczywista?

UWIELBIENIE I MODLITWA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

27

Mądrość i poznanie Boga (Ef. 1,17)

PONIEDZIAŁEK — 17 października

Przeglądając dalej pierwszą część modlitwy Pawła — dziękczynienie za życie w wierze i miłości — teraz spróbujemy spojrzeć na aspekt wstawiennictwa apostoła (Ef. 1,17-23). Jesteśmy skłonni do proszenia w modlitwie o materialne rzeczy i koncentrowania się jedynie na naszych własnych potrzebach. Szlachetnym elementem modlitwy jest wstawiennictwo, błaganie Boga w czyimś imieniu. Paweł wysławia Boga za to, że „dał wam Ducha mądrości i objawienia ku poznaniu jego” (w. 17).

Czytając te teksty (Ps. 111,10; Przyp. 2,2; 4,5; 9,10; 11,12; Kol. 4,5; Jak. 3,13.17), czy możemy stwierdzić, że mądrość polega wyłącznie na poznaniu?

Uzasadnij swoją odpowiedź.

Filozofia może powiedzieć: Poznaj samego siebie. Psychologia może twierdzić, że zrozumienie samego siebie jest możliwe; niektórzy nawet mogą odnaleźć sens życia. Lecz nie ma większego poznania niż poznanie Boga. A największym poznaniem Boga, jakiego możemy doświadczyć, jest zrozumienie Jego objawienia się nam.

W jaki sposób sam Bóg się nam objawił?

Ps. 19,2 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rzym. 1,19-21 Jan 5,39

........................................................................................................

..................................................................................................................

Jan 14,9.10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Hebr. 1,1-3

.............................................................................................................

Dzięki Bożemu objawieniu jest możliwe Jego poznanie (Ef. 1,17). „Lecz my nie możemy właściwie zrozumieć ani ocenić Bożego objawienia bez pomocy Ducha, przez którego dane było słowo” (E. G. White, Testimonies for the Church, t. V, s. 241). Paweł modlił się o oświecenie „oczu serca waszego” (w. 18). Wierzący potrzebują czegoś więcej niż racjonalnego poznania, oni potrzebują duchowego wglądu, wewnętrznych oczu serca, aby mogli poznać cztery wielkie prawdy: „nadzieję ich powołania”, „chwałę ich dziedzictwa” (w. 18), „wielkość mocy jego” (w. 19) oraz Chrystusowe przywództwo w Kościele (ww. 22.23).

Jak objawienie się Boga wpływa na zmianę twojego życia? Dlaczego to po− znanie zmienia ciebie? Czym byłbyś dzisiaj bez tego objawienia?

28

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA IV

Nadzieja i dziedzictwo (Ef. 1,18)

WTOREK — 18 października

Czytaj Ef. 1,18. Napisz własnymi słowami, o czym według twego przekona− nia jest mowa w tym tekście?

Dodatkowo, oprócz mądrości i poznania Paweł wielbi Pana za to, że zbór w Efezie w pełni rozumie „nadzieję, do której ich powołał” i „jakie bogactwo chwały w dziedzictwie jego” (w. 18). W pismach Pawła w słowie powołanie mieszczą się zarówno chrześcijańskie przywileje, jak i odpowiedzialność. Bóg powołał nas, abyśmy należeli do Chrystusa i byli Jego świętymi (Rzym. 1,6) oraz stali się naśladowcami Jego Syna (I Kor. 1,9). Ponieważ Bóg powołał nas, którzy nie byliśmy Jego ludem, abyśmy stali się Jego ludem. Dla tych, którzy zostali powołani, Chrystus stał się „mocą Bożą i mądrością Bożą” (I Kor. 1,24). Wierzący są powołani do wiecznego życia (I Tym. 6,12). Powołanie czyni ich wolnymi i umożliwia im „służenie jeden drugiemu w miłości” (Gal. 5,13). Powołanie zapewnia zgodne naśladowanie, przełamuje bariery rasowe i klasowe, „skoro jesteśmy powołani w jednym ciele” (Kol. 3,15) i zostaliśmy zobowiązani prowadzić życie, „jak przystoi na powołanie nasze” (Ef. 4,1). To powołanie zobowiązuje nas „nie (...) do nieczystości, ale do uświęcenia” (I Tes. 4,7) i „życia w pokoju” (Kol. 3,15), „godnego Boga, który nas powołuje do swojego królestwa i chwały” (I Tes. 2,12).

Powołanie do królestwa jest powołaniem „do nagrody w górze (...) przez Boga w Chrystusie Jezusie (Filip. 3,14), który motywuje nas do większego wysiłku w chrześcijańskim życiu.

Taki jest wymiar Bożego powołania. Obejmuje ono przeszłość, przebaczenie, teraźniejszość (życie w pokoju i przyjaźni) i oczekiwanie przyszłości, która jest „błogosławioną nadzieją i objawieniem chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa” (Tyt. 2,13). Jest to nadzieja, „do której was powołał” (Ef. 1,18), powiada Paweł.

Do nadziei Paweł dodaje „bogactwo jego chwały w dziedzictwie jego” (w.

18). Słowo dziedzictwo może być rozumiane dwojako. Po pierwsze, wierzący są Bożymi dziedzicami, „a współdziedzicami Chrystusa” (Rzym. 8,17). Po drugie, dziedzictwo jest to coś, co święci otrzymują od Boga. Dziedzictwo jest zarówno obecnym przywilejem, w którym my mamy radość zbawienia, jak i nagrodą w przyszłości, która jest zagwarantowana i zapieczętowana Duchem Świętym (Ef. 1,13.14). Tą ostateczną nagrodą jest dziedzictwo „nieznikome, nieskalane i niezwiędłe, jakie zachowane jest w niebie dla was” (I Piotra 1,4).

Biblia mówi, abyśmy „prowadzili życie godne Boga, który was powołuje do swego Królestwa i chwały” (I Tes. 2,12). Będąc grzesznikami nigdy nie bę− dziemy godni zbawienia; ale jesteśmy zbawieni i teraz musimy prowadzić życie „godne Boga”. W kontekście tych wersetów, jak myślisz, co mógłbyś zmienić, aby prowadzić godne życie?

UWIELBIENIE I MODLITWA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

29

Działanie przemożnej siły Jego (Ef. 1,19−21)

ŚRODA — 19 października

Modlitwa Pawła skupiała się na tym, aby Bóg obdarzał Efezjan mądrością, poznaniem oraz zrozumieniem Bożego powołania i dziedzictwa. Teraz apostoł skupia się na potrzebie poznania „mocy jego wobec nas, którzy wierzymy dzięki działaniu przemożnej siły jego” (Ef. 1,19).

Jedną z cech Bożej natury jest Jego wszechmoc. Oznacza to, że Pan Bóg jest wszechmocny, wszechpotężny. W jaki sposób objawia się Jego moc? Podaj kilka przykładów opierając się na tekstach biblijnych. (Patrz np. I Mojż. 2,7; Iz. 66,22; Łuk. 1,37; II Kor. 5,17; I Tes. 4,16).

Aby określić nieporównany charakter Bożej mocy, Paweł używa czterech greckich słów w Ef. 1,19. Po pierwsze: „nadzwyczajna jest wielkość mocy jego”, gdzie słowo moc, gr. dinamis, oznacza wrodzoną sposobność realizowania tego, co postanowił dokonać. Pozostałe trzy słowa: „wobec nas, którzy wierzymy dzięki działaniu przemożnej [energeia] Jego mocy [ischys], siły [kratos] jego”. Paweł często używa słów o podobnym znaczeniu, aby wyraźnie podkreślić niepojętość i absolutność Bożej mocy, która ogarnia cały wszechświat. Słowo energeia dotyczy aktywności i efektywności. Boża moc jest w działaniu. Ischys odnosi się do wrodzonej siły albo mocy. Kratos występuje w Nowym Testamencie tylko w połączeniu z Bogiem i Jego Słowem, z którego wynika, że Jego moc jest zwycięska. Łącząc te cztery słowa razem, mamy wspaniałą deklarację: Boża siła objawia się w tym, co On postanowił dokonać. Dokonał to poprzez wielki nakład całej swojej mocy i siły, odnosząc wielkie zwycięstwo nad swoim przeciwnikiem.

Apostoł dodaje, że ten niezwykły przykład Jego siły jest widoczny w tym, czego Bóg „dokonał w Chrystusie” (Ef. 1,20). Paweł określa tę Bożą moc w trzech przejawach: 1. Zmartwychwstanie: „Gdy wzbudził go z martwych [Chrystusa]” (w. 20). Za najwyższy przejaw Bożej miłości Paweł uważa śmierć Chrystusa (Rzym. 5,8), a najwyższy przejaw Bożej mocy — wskrzeszenie Chrystusa (Ef. 1,19-20).

2. Wychwalanie: „Posadził po prawicy swojej w niebie” (w. 20).

3. Panowanie nad wszechświatem: „Wszystko poddał pod nogi jego” (w. 22).

Chrystus jest władcą wszechświata.

Siła, która wzbudziła Chrystusa z martwych, jest tą samą siłą, która ratuje nas z mocy grzechu, abyśmy byli zbawieni. Zachodzi pytanie, dlaczego nadal popełniamy mnóstwo błędów, skoro działa w nas taka niewiarygodna siła? Na czym polega problem? W jaki sposób nasze własne wybory determinują stopień Boże− go działania w naszych sercach?

30

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA IV

Kościół, ciało Chrystusa

CZWARTEK — 20 października

W jaki sposób Paweł głosi majestat i sławę ostatecznego zwycięstwa Chry− stusa nad szatanem i bliskość Bożych relacji z Kościołem? (Ef. 1,20−23).

Czwartym elementem modlitwy Pawła jest połączenie uwielbienia i prośby.

Wielbi on Chrystusa z powodu zmartwychwstania i Jego wywyższenia. Prosi zaś o to, by wierni poznali zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią, gdyż Jego uwielbienie ma dwa skutki o kosmicznym znaczeniu. Po pierwsze, Bóg umieścił Chrystusa „ponad wszelką nadziemską władzą i zwierzchnością, i mocą, i panowaniem, i wszelkim imieniem, jakie może być wymienione, nie tylko w tym wieku, ale też w przyszłym; i wszystko poddał pod nogi jego” (Ef. 1,20-22). Jest tu sygnał dany wszechświatowi, że w wielkiej kosmicznej batalii pomiędzy Chrystusem i szatanem Chrystus odniesie ostateczne zwycięstwo. I wszelkie rzeczy będą Jemu podległe, aby wszyscy wiedzieli, że Chrystus jest Panem wszystkiego (Filip. 2,9-11). Po drugie, Bóg uczynił Chrystusa „Głową Kościoła, który jest jego ciałem” (Ef. 1,22.23).

Zastanów się nad znaczeniem słów z Ef. 1,23, gdzie jest powiedziane, że Kościół jest ciałem Chrystusa. Jakie to ma znaczenie? Jaki rodzaj odpowiedzial− ności biorą na siebie ci, którzy są członkami tego ciała? (Patrz także: I Kor. 12,12−25).

Metafora dotycząca ciała kładzie nacisk na jedność Kościoła z Chrystusem.

Niezwykle ważne dla istnienia Kościoła jako społeczności wierzących jest zależność od zbawczego działania Chrystusa. Jego, Kościoła, ostatecznym przeznaczeniem jest znalezienie na nowej ziemi, gdzie wszyscy będą w Nim ugruntowani. Z dala od Chrystusa nie ma Kościoła.

Zmartwychwstały Pan jest nie tylko władcą wszechświata, lecz również władcą Kościoła. Dlatego Paweł mówi, że Chrystus jest głową Kościoła, który jest „jego ciałem” (Ef. 1,23). A jeśli głową, to źródłem, autorytetem i misją Kościoła jest Chrystus.

Z powodu tej bliskości Kościół podobny jest do ciała w Chrystusie. Bóg napełnił Kościół „pełnią tego, który sam wszystko we wszystkim wypełnia” (w. 23).

Tu znajdujemy doskonałe zapewnienie: „Chrystus napełnia Kościół wszelkimi błogosławieństwami i darami (Ef. 4,11-16), pod warunkiem, że Kościół pozostanie wiernym Jemu jako ciało.

Na co zwróciłbyś uwagę i jaką radę mógłbyś udzielić osobie (w kontekście dzisiejszej lekcji), która powiedziała: „Nie mam potrzeby przynależenia do jakie− gokolwiek Kościoła lub organizacji, aby móc służyć Panu”?

UWIELBIENIE I MODLITWA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

31

PIĄTEK — 21 października DO DALSZEGO STUDIUM: Zbawiająca wiara: „Nie wystarczy wierzyć w istnienie Chrystusa; my musimy wierzyć w Niego. (...) Wiara zbawiająca jest umową, za pomocą której przyjmujący Chrystusa wstępują w przymierze z Bogiem. (...) Żywa wiara oznacza wzrost sił i pełną ufność, dzięki którym dusza zyskuje zwycięską moc” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 246).

Boże objawienie: „Bóg objawia się nam w Słowie swoim, które my możemy studiować. Należy dążyć do jego zrozumienia. Lecz to nas nie zbawia. Nawet najwyższy intelekt nie jest w stanie pojąć wszystkiego, co odnosi się do natury boskiej. Żaden z ludzkich umysłów nie jest w stanie osiągnąć Bożej wielkości.

I niech żaden nie usiłuje Go interpretować. (...) Niech przemawia milczenie, ono jest największym krasomówcą. Niedostępny Bóg jest poza dyskusją” (E. G. White, Testimonies for the Church, t. 8, s. 279). „Jego stosunek do Kościoła jest trwały i święty. On jest Oblubieńcem, zbór oblubienicą; On jest głową, a zbór ciałem. Łączność z Chrystusem mieści w sobie łączność z Jego zborem. Zbór istnieje po to, by pełnił służbę Bożą, toteż w służbie dla Chrystusa połączenie się ze zborem jest jednym z pierwszych kroków. Wierność Jezusowi wymaga wiernego pełnienia obowiązków zborowych.

Jest to ważna część wychowawcza w zborze, który żyje życiem Mistrza, co też prowadzi do osobistych wysiłków na rzecz ludzi stojących poza zborem” (E. G. White, Wychowanie, s. 180).

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Razem z twoją klasą przyjrzyj się głównemu elementowi modlitwy Pawła, tak jak zostało to ukazane w tekstach na ten tydzień. W jakiej intencji się modlił najbardziej? Czy nie jest to coś, o co ty powinieneś się pomodlić? Przedyskutujcie to.

2. Paweł prosi o mądrość i poznanie, aby wierzący w pełni mogli poznać Boga. W pojęciu Greków poznanie Boga polegało na poznaniu i wiedzy intelektualnej; dla Żydów poznanie Boga oznaczało poznanie Go przez doświadczenia. Przedyskutujcie różnice pomiędzy tymi dwoma pojęciami.

3. W świetle Ef. 1,20-23, gdzie jest mowa o zwycięstwie Chrystusa, omów razem z klasą ważne pytanie: Dlaczego walka z szatanem i grzechem wciąż trwa? W jaki sposób nasze wewnętrzne rozumienie wielkiego boju pomaga nam odpowiedzieć na to pytanie?

32

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA IV

Lekcja V — 29 października 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.15

KOŚCIÓŁ: BOŻY WSPÓŁPRACOWNIK? STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym. 3,24−28; 6,8−11; Ef. 2,1−10; II Kor. 5,18; Kol. 2,12.13.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił” (Ef. 2,8.9).

PYTANIA PRZEWODNIE: Jaki był nasz stan przed Chrystusem? Dlaczego Bóg okazał nam łaskę i miłosierdzie? W jaki sposób On to objawił? Jakie wymagania są stawiane Bożym współpracownikom? W jaki sposób jeste− śmy zbawieni?

Francuz Michel Foucault pewnego razu otworzył więzienia i wypuścił wszystkich więźniów na wolność. Dlaczego? Foucault wierzył, że koncepcja moralności, czy pojęcia dobra i zła, to tylko ludzki wytwór, żeby ograniczyć innych. I dlatego, zgodnie z jego przekonaniami i logiką tych wniosków, twierdził, że nawet pojęcie kryminału było ludzkim wymysłem. Z tego powodu wszystkich więźniów należało wypuścić.

Jakkolwiek skrajne były jego idee, jest to przejaw jakiejś tęsknoty do miejsca, w którym nie ma takich pojęć jak grzech i moralność, a dobro i zło są niczym więcej, jak tylko zwykłymi wymysłami.

Apostoł Paweł oczywiście nie ma nic wspólnego z taką głupotą, a lekcja na ten tydzień zaczyna się wyraźnym określeniem rzeczywistości i znaczenia grzechu oraz nieuchronnością jego konsekwencji: śmiercią (co trudno nazwać ludzkim wytworem). W tym tygodniu mamy spojrzeć na to, co Paweł ma do powiedzenia, nie tylko na temat zła, ale również na temat rozwiązania tego problemu.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

33

Śmierć z powodu grzechu (Ef. 2,1−3)

NIEDZIELA — 23 października

Od momentu, gdy Adam i Ewa postanowili czynić swoją wolę zamiast Bożej, grzech stał się naturą człowieczą. „Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” (Rzym. 5,12). A skoro wszyscy zgrzeszyli (Rzym. 3,23), śmierć dotyczy wszystkich.

Jak następujące wersety pomagają nam lepiej zrozumieć naturę grzechu?

I Jana 3,4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jak. 1,15 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Iz. 59,2 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rzym. 14,23 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

W Ef. 2,2.3 dowiadujemy się o trzech rzeczach dotyczących ludzi niewierzących. Po pierwsze, że żyli „według modły tego świata” (w. 2) w nieposłuszeństwie Bogu i w izolowaniu się od siebie. Przyjaźń ze światem jest to wrogość wobec Boga (Jak. 4,4), a będąc wrogami Boga, prowadzili życie pełne ciemności i wyobcowania. Po drugie, naśladowali „władcę, który rządzi w powietrzu (Ef. 2,2).

Tym władcą jest szatan. Jezus nazywa go „władcą tego świata” (Jan 12,31). Niektórzy uważają istnienie szatana za mit, lecz Biblia mówi nam o jego rzeczywistej egzystencji. Jest to „lew ryczący” (I Piotra 5,8) i „oskarżyciel braci naszych” (Obj. 12,10), który odwraca ludzi od posłuszeństwa Bogu (Ef. 2,2).

Po trzecie, są oni „z natury dziećmi gniewu” (w. 3). Grzech atakuje wszystko: umysł, myśli, uczynki, pragnienia, wolę itp. — doprowadza do zdemoralizowania i nieustannego wewnętrznego konfliktu. Taka duchowo zepsuta zniszczona natura czyni grzeszników „dziećmi gniewu” (w. 3), dziećmi zasługującymi na Boży sąd.

Wobec tego, jaka jest sytuacja niewierzących? Oni są martwi przez grzech.

Potwierdzili swój wyrok (los) przez własny wybór. „Ulegając woli ciała i zmysłów” (Ef. 2,3), stali się przedmiotem Bożego gniewu. Oni „są martwi” — nie żyją w sensie wieczności.

Przeczytaj Jak. 4,4. Co znaczą słowa „przyjaźń ze światem”? W jaki sposób my, jako chrześcijanie, powinniśmy rozumieć to ważne zagadnienie (bo przecież przyjaźń ze światem oznacza wrogość wobec Boga), szczególnie w świetle Jana 3,16, w którym jest powiedziane, że Bóg umiłował świat? Postaraj się, aby odpowiedź znaleźć wspólnie podczas dyskusji w klasie.

34

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA V

„Ale Bóg...”

PONIEDZIAŁEK — 24 października

Paweł był mistrzem w przekazywaniu wielkich Bożych prawd. W Ef. 2,1-3 w dosadny sposób ukazuje ciężki stan ludzi niewierzących: umarliście przez upadki, niewolnicy szatana, żyliście w pożądliwościach ciała, potępieni jako dzieci gniewu, beznadziejni, bez warunków do dalszej egzystencji, nie potrafiąc ratować siebie. W Ef. 2,4 apostoł wprowadza dwa słowa przeciwstawne temu dosadnemu obrazowi grzechu: „Ale Bóg...”.

Te dwa słowa należą do najpiękniejszych w Biblii. Byliśmy martwi, ale Bóg...; byliśmy buntownikami, ale Bóg...; ciążył na nas wyrok śmierci, ale Bóg...; byliśmy wyobcowani, ale Bóg...; szatan zaczynał tryumfować, ale Bóg... Tak długo, jak długo te dwa słowa znajdujemy w Biblii, możemy mieć nadzieję.

Przyjrzyj się poniższym tekstom i wynotuj zwrot: „ale Bóg”, który w nich się znajduje: Ps. 73,26; Rzym. 5,7.8; 6,16.17; Dz. 13,29.30; Filip. 2,27. Jaką na− dzieję widzisz w tych tekstach?

Dlaczego Bóg przyszedł, aby uwolnić nas z okowów śmierci? Dlaczego Bóg postanowił wybawić nas od władzy grzechu? Dlaczego pozwolił Adamowi i Ewie dokonać tego śmiertelnego wyboru? Dlaczego nie stworzył kogoś, kto by Go miłował i wiernie naśladował?

Apostoł przedstawia nam dwie odpowiedzi. Pierwsza brzmi następująco: dlatego, że „Bóg jest bogaty w miłosierdzie” (Ef. 2,4). Miłosierdzie jest częścią charakteru Bożego: „Gdyż Pan, twój Bóg, jest Bogiem miłosiernym, nie opuści cię ani cię nie zniszczy” (V Mojż. 4,31). „Wychwalajcie Pana, albowiem jest dobry! (...) łaska jego trwa na wieki!” (Ps. 106,1). Miłosierdzie odgrywa bardzo istotne znaczenie w procesie zbawienia i dlatego zbawieni są nazwani „naczyniami zmiłowania” (Rzym. 9,23).

Druga odpowiedź polega na tym, że Bóg umiłował nas wielką miłością (Ef. 2,4). Boża miłość nie szuka korzyści dla siebie, rozumie potrzebę otrzymującego, jest to dla niej motywacją do dawania. „Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jan 3,16). „Boży dar łaski i miłości jest niezmierzony i nieograniczony jak powietrze, światło czy krople deszczu, które orzeźwiają ziemię” (E. G. White, Testimonies for the Church, t. 9, s. 190).

Napisz kilka zdań, które miałyby taki oto początek: „Ja, (twoje imię), byłem/ byłam (powiedz o twoim stanie psychicznym i moralnym, zanim poznałeś Pana), ale Bóg (napisz, co On uczynił dla ciebie przez Chrystusa)”.

KOŚCIÓŁ: BOŻY WSPÓŁPRACOWNIK?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

35

„Ożywił nas...” (Ef. 2,5)

WTOREK — 25 października

Aby przedstawić Bożą łaskę, miłość i miłosierdzie wobec grzeszników, apostoł Paweł używa specjalnych słów, np. bogaty, wielki, nadzwyczajne bogactwo.

Takim słownictwem podkreśla najwyższy stopień ważności Bożego daru zbawienia, który nie jest rezultatem ludzkiego wysiłku. W Ef. 2,1-8 wyraźnie jest zaznaczone przejście grzesznika od śmierci do życia.

Przeczytaj Ef. 2,5.6 i wynotuj trzy rzeczy, które Bóg uczynił dla nas przez zasługi Jezusa Chrystusa. „Ożywił nas” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Wzbudził” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . „Posadził” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

W języku greckim każdy z wyżej wymienionych wyrazów zaczyna się od przedrostka sin, co znaczy razem z. Z tego wynika, że wszyscy wierzący wraz z Chrystusem podzielą między siebie te błogosławieństwa.

Najpierw On „ożywi [nas] wraz z Chrystusem” (Ef. 2,5). Wszyscy, którzy uwierzyli w Chrystusa i umarli w Nim, stali się uczestnikami Jego mocy wzbudzającej z martwych, stali się żywi duchowo (Rzym. 6,8-11).

W jaki sposób doświadczyłeś ożywienia z Chrystusem?

Następnie On „wzbudzi nas” (Ef. 2,6). To wzbudzenie w Chrystusie nie jest bezcelowe, mamy żyć dla Niego. Nasze nowe życie, jako chrześcijan, musi być wielkim świadectwem wskrzeszającej mocy Chrystusa, która objawia się w naszym życiu i charakterze.

W jaki sposób doświadczyłeś osobiście bycia wzbudzonym przez Chrystusa?

A potem On „posadzi nas w okręgach niebieskich w Chrystusie Jezusie” (Ef. 2,6). Ostatecznym przywilejem chrześcijanin będzie zasiadać z Chrystusem i panować z Nim (II Tym. 2,12; Obj. 22,5). Nawet teraz możemy być dla wszechświata dowodem Jego nieustającej miłości i sprawiedliwości. Nawet teraz możemy „zasiąść w niebie” z Jezusem, kiedy przez wiarę żyjemy w bliskości z Nim. Czy doświadczyłeś przebywania z Chrystusem?

36

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA V

Łaską przez wiarę (Ef. 2,8.9; Rzym. 3,24−28; Tyt. 3,4−7)

ŚRODA — 26 października

„Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił” (Ef. 2,8.9). Te dwa wersety są sednem ewangelii Pawła. Paweł twierdzi, że łaska jest Bożym udziałem w zbawieniu, wiara jest odpowiedzią człowieka. Całkowite przeżycie zbawienia, którego do− znajemy łaską przez wiarę, jest darem Boga, a nie zdobytym przez uczynki. Wia− ra i łaska są tutaj kluczowymi słowami. Jak możemy je zrozumieć?

Łaska odnosi się do Bożej inicjatywy, jest podstawą wybawienia z naszego grzechu. Jako grzesznicy zasługujemy na śmierć, Bóg zaś ofiarowuje nam życie.

Jesteśmy oddzieleni od Niego, a także rozdzieleni wzajemnie. On zaś ofiaruje nam pojednanie. Jesteśmy w okowach grzechu i kary, On zaś oferuje nam wolność. My nie zasługujemy na to, co On nam ofiaruje, ponieważ jesteśmy grzesznikami „wrogo usposobionymi” (Kol. 1,21). Z tego wynika, że łaska jest często określana jako niezasłużony Boży dar wobec nas. Łaska jest nieustającym Bożym działaniem na rzecz zbawienia grzeszników.

Ta łaska pojawiła się, gdy nadeszło „wypełnienie czasu” (Gal. 4,4). Szczególnym momentem tego aktu był moment, kiedy Jezus zawisł na krzyżu. My nie mamy żadnego udziału ani w koncepcji, ani w wykonaniu zbawienia. Jest to Boży dar dla każdego, kto wierzy w Jezusa (Jan 3,16).

Czytaj II Kor. 5,18. Jak ten tekst pozwala nam lepiej zrozumieć pojęcie łaski? Kto został pojednany i przez kogo?

Wiara jest odpowiedzią człowieka na Boże działanie. W sensie chrześcijańskim wiara nie jest wartością, którą możemy w sobie wykształtować. Jest to cudowna reakcja na to, co Bóg uczynił, aby wybawić nas z grzechu, a także gotowość przyjęcia Bożego działania w naszym życiu. Wiara zbawiająca to odwrócenie się od pewności siebie ku Bogu, to odwrócenie się od sprzeciwiania się Bożym żądaniom ku nieograniczonej akceptacji. Wiara otwiera serce na zamieszkanie w nim Chrystusa; taka wiara nie pochodzi z nieodrodzonego serca. „Wiara jest dłonią, którą dusza mocno uchwyciła się boskich obietnic łaski i miłosierdzia” (E. G. White, Patriarchowie i prorocy, s. 321, wyd. IV).

Jak mógłbyś pomóc temu, kto mówi: „Jestem tak słaby w wierze. Ufam Bogu, lecz moja wiara jest tak bardzo chwiejna”? Jakie praktyczne kroki może− my podjąć, aby uczynić naszą wiarę silniejszą? W jaki sposób to, co czytamy, myślimy, mówimy wpływa na naszą wiarę?

KOŚCIÓŁ: BOŻY WSPÓŁPRACOWNIK?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

37

Jesteśmy Jego współpracownikami (Ef. 2,10)

CZWARTEK — 27 października

Paweł w Ef. 2,8.9 wyraźnie podkreśla, że nie jesteśmy zbawieni z uczynków.

Po czym dodaje natychmiast w wierszu 10., że jesteśmy nie tylko stworzeni do do− brych uczynków, lecz jesteśmy przeznaczeni, aby w nich chodzić. Czy są tutaj jakieś sprzeczności? Jak rozumiesz to, o czym Paweł mówi w tych trzech tek− stach?

Informacja o zbawieniu zamyka się twierdzeniem, że „jesteśmy jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg” (w. 10). Jako poszczególni chrześcijanie czy też jako społeczność ludzi wierzących, zawdzięczamy nasze istnienie Bożej łasce. Jesteśmy Jego dziełem, Jego dziełem sztuki, Jego mistrzostwa stworzenia w Chrystusie Jezusie. To nie powinno być sprawą naszej dumy. Paweł ostrzega przed chwaleniem się tym (w. 9): „Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił”. Nasze czyny, bez względu na to jak byłyby dobre, wielkie i trwałe, nie mogą nas zbawić. W kwestii zbawienia nie ma miejsca na nasze samozadowolenie. Bóg oczekuje od nas tylko, abyśmy się siebie wyrzekli, po to, aby Chrystus mógł panować w naszych sercach, bez jakichkolwiek ograniczeń czy konkurencji. „Tylko przyobleczeni w szaty, które Chrystus nam dostarcza, możemy stawić się przed Bożym obliczem. (...) Ta szata utkana w niebie nie może być traktowana jako ludzki wynalazek. Chrystus będąc człowiekiem ukazał doskonały charakter i ten charakter ofiaruje nam” (E. G. White, Maranatha, s. 58).

Chrześcijanie muszą się wystrzegać dwóch błędów. Pierwszy, że możemy cokolwiek od siebie dodać do Bożej łaski. Drugi, że wolność w Chrystusie uwalnia nas od posłuszeństwa Jego żądaniom.

Tak, jesteśmy Jego dziełem. Jesteśmy nowym stworzeniem, dzięki Jego łasce przez wiarę. Jesteśmy nowym stworzeniem w Chrystusie Jezusie „do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili” (w. 10). Czy ma to oznaczać, że nasze uczynki warunkują nasze zbawienie? Nic podobnego!

Są one efektem zbawienia. Ostatecznie, apostoł powiada: Tak, jesteście zbawieni przez wiarę, darmo, łaską Bożą, lecz jesteście zbawieni do życia; wasze doznanie wiary powinno prowadzić was od uwierzenia do życia. Musicie przeżyć wasze zbawienie. Naśladujcie Chrystusa w Jego posłuszeństwie, bądźcie wierni, jak On był aż do śmierci (Filip. 2,5-12). Co więcej, prowadźcie swoje chrześcijańskie życie na własną odpowiedzialność, nikt inny nie może ponosić jej za was.

38

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA V

PIĄTEK — 28 października DO DALSZEGO STUDIUM: Usprawiedliwienie z wiary. „Należy odróżnić i jasno zrozumieć fakt, że nasze uczynki nie mają wpływu na zachowanie Boga wobec nas czy obdarzenie nas łaską Bożą dzięki naszym zasługom. Jeżeli przez wiarę i uczynki można byłoby zdobyć dar zbawienia, to wtedy Stwórca miałby zobowiązania wobec swoich stworzeń. Jest tu niebezpieczeństwo przyjęcia fałszu za prawdę. (...) Jeżeli zaś człowiek nie jest w stanie zapracować sobie na zbawienie przez dobre uczynki, to musi być ono dokonywane całkowicie z łaski, którą grzesznik może otrzymać dlatego, że uwierzył w Jezusa Chrystusa. Jest to w całości dar. Usprawiedliwienie ponad wszelką wątpliwość może zaistnieć przez wiarę” (E. G. White, Faith and Works, s. 19.20). „Odrodzeni w Jezusie Chrystusie wydają owoce Ducha: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Gal. 5,22.23). Nie będą mieć więcej upodobania w starych pragnieniach, ale wierząc w Syna Bożego pójdą Jego śladami, odzwierciedlając Jego charakter i oczyszczając się, by stać się czystym jak On. Umiłują to, co niegdyś nienawidzili, znienawidzą to, co kiedyś miłowali. Serca dotąd pełne pychy staną się ciche i pokorne. Próżni i uparci nabiorą powagi i skromności. Pijak stanie się trzeźwym, butny powściągliwym. Nawyki zostaną odrzucone” (E. G. White, Droga do Chrystusa, s. 53-54).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omów pytanie, które było zadane na końcu lekcji przeznaczonej na niedzielę, o przyjaźni ze światem i wyjaśnij, co to znaczy.

2. Razem ze swoją klasą omów cytaty E. G. White podane wyżej. W jaki sposób godzisz nauki w nich zamieszczone?

3. Porozmawiajcie na temat względności pojęć dobra i zła. Czy są jakieś pojęcia dobra i zła naprawdę względne, subiektywne, osobiste, czy może mają one znaczenie absolutne?

4. Jak możesz razem ze swoją klasą pomóc zborowi lepiej zrozumieć wspaniałą prawdę o zbawieniu jedynie przez wiarę?

KOŚCIÓŁ: BOŻY WSPÓŁPRACOWNIK?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

39

Lekcja VI — 5 listopada 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 16.02

POCZĄTEK TYGODNIA MODLITWY

KOŚCIÓŁ BEZ MURÓW STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym. 3,20−31; II Kor. 5,17−19; Ef. 2,11− 22; 5,12−18; Kol. 1,20−22.

TEKST PAMIĘCIOWY: „On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni” (Ef. 2,14).

PYTANIA PRZEWODNIE: W jakiej sytuacji znajdowali się poganie, zanim przyjęli Chrystusa? Dla jakiego celu Bóg uczynił naród izraelski swoim wybranym? W jaki sposób mury między ludźmi zostały zburzone? Jaki był rezultat pojednawczej misji Chrystusa? W jakim sensie jesteśmy rodziną i świątynią Bożą?

Niemożliwe jest możliwym. Czy jest możliwe, aby 1+1=1? Nie, chyba że dotyczy to ewangelii Chrystusa? Poselstwo Pawła w tej lekcji jest przekonujące: to, co jest rzeczą niemożliwą dla ludzi, jest możliwe w boskiej mocy. Chrystus stworzył „w sobie samych z dwóch jednego nowego człowieka” (Ef. 2,15) i uczynił to przez swoją śmierć za Żydów i pogan.

Przemieniająca moc krzyża potrafi stworzyć nowe człowieczeństwo, w którym nie będzie „Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem my wszyscy jedno jesteśmy w Jezusie Chrystusie” (Gal. 3,28.29). Dobra nowina polega na tym, że istniejące różnice osobowe, płciowe, kulturowe, rasowe lub narodowe będą zatarte i pojednane „w Chrystusie” (Ef. 1,10). Te wszystkie różnice w tej rzeczywistości będą zniesione w jedności Chrystusowej.

40

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

Bez Chrystusa: wyobcowanie (Ef. 2,11.12)

NIEDZIELA — 30 października

Pierwsza część drugiego rozdziału Listu do Efezjan podkreśla łaskę Bożą, która była darem zbawienia dla każdego, lecz od wersetu 11. uwaga Pawła jest skupiona na tym, co Bóg uczynił dla zniesienia dotychczasowego podziału ludzkości.

W Ef. 2,11.12 Paweł przedstawia ułomności ludzi, którzy żyli bez Chrystusa.

Określ je.

1. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

3. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

4. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Paweł określa tych ludzi zarówno poganami, jak i nieobrzezanymi. Nazwanie pogan nieobrzezanymi miało charakter uwłaczający, gdyż Żydzi sami byli dumni ze swojego obrzezania. Paweł twierdzi, że tak zwana obrzezka ręką ludzką ma niewielkie znaczenie (Ef. 2,11). I chociaż obrzezanie w pewnym czasie miało swój wymiar duchowy, teraz obrzezanie serca przewyższa je, ponieważ to duchowe przymierze jest dostępne zarówno dla Żydów, jak i pogan.

W Liście do Rzymian Paweł wymienia przywileje Żydów (Rzym. 3,1.2; 9,3−5).

Jakie były te przywileje w świetle wypowiedzi Pawła o stanie pogan? Jaką odpo− wiedzialność i szczególne uznanie pociągają za sobą te przywileje?

W przeciwieństwie do Żydów, poganie byli wyłączeni ze wspólnoty Bożej, nie mieli udziału w przymierzu obietnicy, nie mieli żadnej nadziei, a w związku z tym żadnej przyszłości. Co gorsza, nie mieli żadnej prawdy o Bogu, chociaż mieli „wielu bogów” i „wielu panów” (I Kor. 8,5). Wszystko, co posiadali, zrodziło się z tego świata, z jego pokręconą filozofią, wątpliwymi przyjemnościami i pogańskim stylem życia. Dlatego poganie znaleźli się w trudnym położeniu.

W pewnym sensie jest to odbicie trudnego położenia tych, którzy żyją w ciemności grzechu i odłączeniu od Boga.

Wrogość między tego rodzaju dwoma grupami nie jest niczym nowym w dzie− jach ludzkości. Skłonni jesteśmy wytykać Żydom wrogość pomiędzy nimi a poga− nami, podkreślać ich wzajemną wrogość wobec siebie, tymczasem sami ujaw− niamy na pewnych płaszczyznach podobną wrogość. Co możesz ty albo twój zbór uczynić, aby wyeliminować wrogość między grupami w twojej społeczności?

KOŚCIÓŁ BEZ MURÓW

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

41

Bliscy w Chrystusie (Ef. 2,13)

PONIEDZIAŁEK — 31 października

„Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową” (Ef. 2,13). Ale teraz. Te dwa krótkie słowa są wprowadzeniem do tematu, który zmienił bieg historii odkupienia. Był czas, gdy poganie byli bez Chrystusa, bez wspólnoty z Bogiem, bez przymierza obietnicy, bez nadziei i Boga. Ale teraz niebo interweniowało w osobie Chrystusa, aby zmienić tragiczną, żałosną sytuację, w jakiej znaleźli się poganie. „Bóg (...) wybrał Izraela. Powołał go, aby strzegł między ludźmi znajomość Jego prawa oraz znaków i proroctw wskazujących na przyjście Zbawiciela. Pragnął, aby był źródłem zbawienia dla świata. (...) Mieli objawić ludziom Boga” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 17).

Jak powołanie narodu izraelskiego odnosi się dzisiaj do nas jako adwenty− stów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo dalecy i bliscy przedstawia stan pogan i Żydów. Rabini dumnie głosili, że żaden z narodów nie jest tak blisko Boga jak Izrael. Było to prawdą, jako że Bóg zawarł przymierze z Izraelem. Aczkolwiek blisko nie należało rozumieć jako coś wyjątkowego, raczej jako przywilej więzi, z której wypływał obowiązek świadczenia tym, którzy byli daleko, to jest poganom. Izrael zaniedbał ten obowiązek. Prorok Izajasz przepowiedział dzień, kiedy zniknie dystans między dalekimi i bliskimi, zapanuje pokój między nimi (Iz. 57,19).

Według Pawła, ten mesjanistyczny dzień nastąpił „przez krew Chrystusa” (Ef. 2,13). Przywilejem Żydów, którego pilnie strzegli, było przebywanie w pobliżu Bożej świątyni, a więc blisko Bożego miłosierdzia. Krew ofiar odgrywała istotną rolę w rytuale świątynnym, w przebaczeniu grzechów i utrzymywaniu Żydów w pobliżu Bożej obecności. Apostoł kieruje uwagę od krwi zwierząt na krew Chrystusa, przez którą nowa i żywa droga otworzyła się dla nas, abyśmy mogli wejść na nią bliżej Boga ze szczerym sercem, w pełni wiary (Hebr. 10,20.22).

W Chrystusie zanika oddalenie. Bliskość to jest obywatelstwo niebios, obietnica, nadzieja i pokój.

Starożytny Izrael wierzył, że posiadał szczególne światło i prawdę, i posia− dał! Popatrzmy jednak, jaka duchowa duma wytworzyła się w tym narodzie. Jak my, adwentyści, którzy również wierzymy, że posiadamy szczególne światło i praw− dę (i tak rzeczywiście jest), możemy uchronić się przed tym niebezpieczeń− stwem?

42

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VI

Nie ma już muru (Ef. 2,14.15; Gal. 6,15)

WTOREK — 1 listopada

Krew Jezusa zlikwidowała dystans pomiędzy tymi, którzy byli sobie dalecy i tymi, którzy byli bliscy; to spowodowało zbliżenie Żydów i pogan (Ef. 2,13). Jak to się dokonało? W jaki sposób przelana krew Chrystusowa przedstawia nam to, że jesteśmy wszyscy równi wobec Boga? (Por. Rzym. 3,20−31; 5,12−18).

Od tej pory Chrystus „jest pokojem naszym” (Ef. 2,14). Jedynie Chrystus, nikt inny! Skoro jest to nasz pokój, to co Chrystus uczynił?

Po pierwsze, On „zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni” (w. 14). Ten mur wskazuje na coś więcej niż na mur świątyni, który oddzielał dziedziniec pogan od miejsca, do którego tylko Żydzi mieli dostęp.

Ma to swoje odniesienie do religijnego, socjalnego i politycznego podziału pomiędzy tymi dwiema grupami. Jednakże, oddając swoje życie za grzechy wszystkich, Chrystus pojednał nas na poziomie dwóch wymiarów: pionowym, między Bogiem i człowieczeństwem, i poziomym, w stosunkach międzyludzkich. To świadczy o Bożej miłości jednakowej do każdego. Wynika z tego, że w Chrystusie „nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie” (Gal. 3,28).

Po drugie, Chrystus „zniósł zakon przykazań i przepisów, aby stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka” (Ef. 2,15). I tu trzeba zastanowić się, o czym dokładnie Paweł chciał powiedzieć (czy jest tu mowa o ceremonialnym czy o moralnym zakonie). Apostoł podkreśla, że to wszystko, co rozdzielało Żydów i pogan, zostało obalone w Jezusie. Od tej pory wszystko zostało pojednane w Nim i dlatego Paweł pisze: „Albowiem ani obrzezanie, ani nieobrzezanie nic nie znaczy” (Gal. 6,15).

Po trzecie, Chrystus stworzył „w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka” (Ef. 2,15). I to jest matematyka ewangelii: 1+1=1. Rzecz niemożliwa stała się możliwą. Nie ma też Żyda, nie ma już poganina, lecz jedno nowe stworzenie (II Kor. 5,17), w którym ludzie określają swoją przynależność nie przez kastę, kolor, płeć, narodowość czy ród, lecz przez łączność z Chrystusem na krzyżu. „Jezusowi udało się stworzyć nowe społeczeństwo, faktycznie nowe człowieczeństwo. (...) A to nowe człowieczeństwo połączone w Chrystusie jest przyrzeczeniem i przedsmakiem jedności pod kierownictwem Chrystusa” (John R. W. Stott, The Message of Ephesians, s. 93).

Jakie możesz mieć uprzedzenia, które są przeciwne obietnicy, jaką mamy w Chrystusie odnośnie do nowej ludzkości? Jak możesz to zmienić?

KOŚCIÓŁ BEZ MURÓW

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

43

Pojednanie i akceptacja (II Kor. 5,17−19; Ef. 2,16−18; Kol. 1,20−22)

ŚRODA — 2 listopada

Przeczytaj przeznaczone do tego studium teksty wymienione powyżej. Pod− sumuj podstawowe przesłanie znajdujące się w nich. Jak rozumiesz zagadnienie pojednania, które jest przedstawione w tych wersetach?

Jaki wspaniały przywilej mamy w Chrystusie! Cudzoziemiec dostaje obywatelstwo. Nie mający nadziei mają nadzieję. Ci, którzy kiedyś byli bez Boga — znaleźli Go. Mury nieprzyjaźni zostały zniesione. Powstała nowa generacja.

W Liście do Efezjan 2,16-18 Paweł przedstawia nam, że Chrystusowe dokonania były rzeczywiste i całkowite.

Po pierwsze, pojednanie jest rzeczywiste, dlatego że Chrystus pogodził Żydów i pogan „z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, zniweczywszy na nim nieprzyjaźń” (Ef. 2,16). Chrystus usunął to, co było przyczyną niezgody Żydów i pogan. Lecz On dokonał tego nie po to, aby wywrzeć presję na Żydach, by przystosowali się do pogan, ani też, by nawrócić pogan na religię żydowską, która przewyższała wszystko, cokolwiek poganie posiadali. Chrystus pojednał Żydów i pogan na bazie wspólnego problemu, którym jest grzech — sprawca wszelkiej wrogości. Krzyż pojednał zarówno Żydów, jak i pogan z Bogiem, i to pojednanie stało się bazą ich jedności „w jednym ciele”, którym jest Kościół bez murów.

Po drugie, całkowite pojednanie jest zaakcentowane przez apostoła w w.

18: „Przez niego mamy dostęp do Ojca jedni i drudzy w jednym duchu”. Całe Bóstwo: zarówno Ojciec, Syn, jak i Duch Święty są zaangażowani w tym procesie pojednania, zarówno w układzie pionowym — z Bogiem, jak i poziomym — między ludźmi. Ale to nie jest wszystko. Zarówno Żydzi, jak i poganie mają jednakowy przystęp do Boga przez Ducha Świętego. Dlatego nie może być żadnych murów dzielących Żydów i pogan, zarówno w oddawaniu czci, jak i wzajemnej przyjaźni.

Greckie słowo przetłumaczone jako dostęp obrazuje kogoś, kto jest przedstawiony królowi w jego sali tronowej. Przez Chrystusa zarówno poganie, jak i Żydzi, czyli wszyscy wierzący mają powszechny dostęp do bardzo bliskiego kontaktu z Bogiem. Zarówno ten wyobcowany i oddalony, jak i ten, który był blisko i był stałym mieszkańcem, są wprowadzani do sali tronowej Boga przez tego samego Ducha. W ten sposób zgoda i pojednanie w Chrystusie jest całkowite i rzeczywiste.

Chociaż tutaj są wymienieni Żydzi i poganie, może to dotyczyć każdej innej grupy ludzi, bez względu na to, co ich dzieli. Jakie bariery stoją na drodze po− jednania i co możemy uczynić, aby je usunąć?

44

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VI

„Domownicy Boga” (Ef. 2,19−22)

CZWARTEK — 3 listopada

Od tragedii do radości, od wyobcowania do przyjaźni, od pogan i Żydów do jednej nowej społeczności. Zbawcze dzieło Chrystusa dokonało tego wszystkiego i teraz apostoł przedstawia wierzącym ich nową pozycję. W Ef. 2,19-22 wymienia trzy przymioty tego stanu.

Po pierwsze, to obywatelstwo. Nie przyjmując Chrystusa, poganie byli obcymi i nie mieli żadnej społeczności z Izraelem (Ef. 2,12). Lecz w Chrystusie stali się „współobywatelami świętych” (w. 19). Chrześcijanin jest obywatelem królestwa Bożego. Królestwo łaski jest dostrzegalne, gdy ludzie żałują za swe czyny i akceptują zbawienie ofiarowane przez Chrystusa. Królestwo chwały będzie ustanowione, gdy Chrystus przyjdzie po raz drugi, aby zabrać swoich świętych. Nie będąc obywatelami pierwszego królestwa, nie możemy być współobywatelami drugiego.

Jaka jest odpowiedzialność i przywilej obywateli? Jeżeli nasze obywatel− stwo jest w niebie, czego Bóg oczekuje od nas tutaj? Znajdź teksty na potwier− dzenie twojej odpowiedzi.

Po drugie, to przynależność do Bożej społeczności. Chrześcijanin jest nie tylko obywatelem, lecz jeszcze członkiem rodziny. Słowo rodzina zawiera w sobie pojęcie bliskiego związku, równości i dostojeństwa. Rodzice i dzieci są blisko siebie; wśród nich panuje miłość. Są odpowiedzialni za siebie nawzajem i swoje rodziny; podobnie jak w rodzinie Bożej, którą jest Kościół.

Kościół, według słów Pawła, jest „zbudowany na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (Ef. 2,20).

Z pewnością człowiek, który stwierdza, że jedynie Chrystus jest fundamentem (I Kor. 3,11), nie może przeczyć sobie twierdząc, że to człowiek jest jego przewodnikiem. Chrystus jest tym kamieniem węgielnym (por. I Piotra 2,6), na którym cała budowa jest mocno spojona.

Skoro Kościół jest rodziną, to jak członkowie tej rodziny muszą siebie trak− tować? Uzasadnij swoją odpowiedź wersetami z Biblii.

Po trzecie, jesteśmy Bożą świątynią. Ostatecznym celem Bożej świątyni jest jedność pomiędzy wyobcowanymi grupami społeczeństwa: „wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu” (Ef. 2,22). Kościół bez murów staje się Bożą świątynią (I Kor. 3,16).

Wypisz punkty, które określają idealny Kościół bez murów. Na ile twój zbór odpowiada tej wielkiej zasadzie?

KOŚCIÓŁ BEZ MURÓW

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

45

PIĄTEK — 4 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: Uprzedzenia i podziały. „Te same czynniki, które odgradzały ludzi od Chrystusa przed wiekami, działają również dziś. Ta sama istota, patronująca budowie muru między Żydami i poganami, działa nadal.

Pycha i przesądy zbudowały potężne mury dzielące ludzi na różne klasy. Chrystus i Jego misja zostały przedstawione w niewłaściwym świetle i wielu ludzi czuje, że faktycznie są odcięci od dzieła ewangelii. Nie można jednak dopuścić, aby się czuli oddzieleni od Chrystusa. Nie ma bowiem barier wznoszonych przez szatana i ludzi, których nie mogłaby poruszyć prawdziwa wiara” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 289). „Kasty są czymś nienawistnym Bogu i On odrzuca wszystko, co się z nimi łączy. W Jego oczach dusze wszystkich ludzi mają jednakową wartość. (...) Nie zważając na wiek, pozycję, narodowość, przywileje, religie, Chrystus wzywa wszystkich, aby przyszli do Niego i żyli” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 289).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. „Przeto pamiętajcie...” jest napisane w Ef. 2,11. Dlaczego Paweł chce, abyśmy pamiętali o tym, kim byliśmy w przeszłości? (Por. V Mojż. 15,15; 16,12; 32,7). Czy znasz takie osoby, które chętnie mówią o tym, z czego Chrystus ich uwolnił i jakiej istotnej zmiany dokonał w ich życiu? Jeżeli nie jest to dobre, aby przesadnie wracać do przeszłości, to dlaczego jest wskazane, abyśmy pamiętali, z czego zostaliśmy wybawieni?

2. Mahatma Gandhi pewnego razu zauważył, że jak długo wśród chrześcijan będą istniały podziały społeczne, tak długo hinduiści nie mają powodu martwić się, że stracą wyznawców. W jaki sposób chrześcijaństwo praktykuje swoisty system kastowości? Jak ten stosunek do innych religii czy grup społecznych przejawia się w naszym Kościele?

3. Przyjaźń z Bogiem i przyjaźń z innymi jest podstawą chrześcijańskiego życia i relacji międzyludzkich. Lecz jest jeden problem: mamy do czynienia z podziałem i obojętnością, które panują w chrześcijańskim Kościele. Jak możesz wytłumaczyć tę rozbieżność, co można uczynić, aby móc rozwiązać ten problem?

4. Rzeczą jasną jest to, że na nowej ziemi nie będzie nienawiści i podziału między ludźmi, jak to jest na naszej ziemi. W jaki sposób to stwierdzenie świadczy o ważności dążenia do pozbycia się takiego rodzaju podziałów?

46

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VI

Lekcja VII — 12 listopada 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.50

ZAKOŃCZENIE TYGODNIA MODLITWY DOROCZNE DARY OFIARNOŚCI

BOŻA TAJEMNICA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 10,5; Jan 4,9; Dz. 10,26−28, Ef. 3.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Temu zaś, który według mocy działającej w nas potrafi daleko więcej uczynić ponad wszystko, o co prosimy albo o czym myślimy, Temu niech będzie chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia na wieki wieków. Amen” (Ef. 3,20.21).

PYTANIA PRZEWODNIE: Dlaczego Paweł uważa to za „tajemnicę” (Ef. 3,3), która pozwala również poganom korzystać z Bożej obietnicy w Chrystu− sie? Dlaczego dla niego to nie było tajemnicą? Co to za Kościół, który objawia Bożą moc? Co Bóg przez Chrystusa uczynił dla nas? Jaka była modlitwa Pawła za Efezjan?

Tajemnica została objawiona i ogłoszona. Pod wpływem działania Ducha Świętego Paweł napisał o wyjątkowej więzi Chrystusa ze swoim Kościołem. Poprzedni pisarze biblijni również wspominali o pojęciu jedności wśród poszczególnych ludzi, ale nie wśród różnych klas czy warstw społecznych, ras, narodów.

Była to myśl nieznana w starożytnym świecie Ale na tym Paweł nie kończy. Wersety te opisują również Kościół, który składa się z Żydów i pogan, jak również to, jak Pan działa przez ten Kościół.

Najważniejsze jednak jest to, że Paweł ukazuje nam wielką miłość Bożą, która dokonała tak wiele dzięki krwi przelanej przez Chrystusa.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

47

Treść tajemnicy (Ef. 3,1−6)

NIEDZIELA — 6 listopada

Przeczytaj następujące teksty. W jaki sposób pomagają nam one zrozumieć, dlaczego dla Pawła było to swojego rodzaju tajemnicą? (V Mojż. 14,2; Mat. 10,5; Jan 4,9; Dz. 10,26−28, Gal. 2,11−14). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo tajemnica w Nowym Testamencie nie odnosi się do jakiegoś ukrytego sekretu, lecz do prawdy, która była nieznana do określonego momentu, aż Bóg ujawnił ją przez Ducha Świętego, gdy naszedł odpowiedni czas. W Ef. 3,3 apostoł wspomina o otrzymanym objawieniu. W życiu Pawła objawiła się wielka tajemnica Boża. Ta tajemnica polegała na tym, że miłość, łaska i miłosierdzie Boże przynależały nie tylko do Żydów, lecz do całego rodzaju ludzkiego. W świecie starożytnym nikt nie był stanie pomyśleć, że z przywilejów Bożych mogą korzystać wszyscy.

Wiele lat temu amerykański patriota Thomas Jefferson napisał słynne słowa: „Wyznajemy prawdę, która jest naszym głębokim przekonaniem, że wszyscy ludzie zostali stworzeni jako równi”. Niezależnie jak bardzo szlachetne były to słowa, historia dowodzi, że były one tylko osobistym przekonaniem. Cała historia ludzkości przypomina nam, że ludzie na przestrzeni wieków, grupy społeczne, a nawet narody uważały siebie za lepsze i ważniejsze od innych. To przekonanie tak się przyjęło, że nawet starożytny Izrael, który był wyróżnionym narodem, świadomym swej roli, przeniknięty był manią samowywyższenia.

Nawet ktoś tak bystry i tak pilny w studiowaniu Pisma, jak Paweł, potrzebował boskiego objawienia, aby się pozbyć narodowych uprzedzeń. Dla niego myśl, że Żydzi i poganie tworzą jedno, była tak trudna do przyjęcia, że uważał ją za tajemnicę. Myśl ta jest trudna do zaakceptowania nawet dzisiaj dla większości z nas.

Dlaczego dzisiaj jest to tajemnicą? Dlatego że w naszych czasach ten rodzaj etnicznego i narodowego wywyższenia jest ukryty. Nawet jeśli ktoś niesłusznie myśli, że jest lepszy od innych z powodu swojej narodowości, rasy czy kultury, to obecnie wyrażanie takiego poglądu publicznie jest źle przyjmowane.

Mając to na uwadze, możemy częściowo zrozumieć, co znaczyło dla Pawła w tamtych czasach wyrażanie tak radykalnych poglądów dotyczących jedności Żydów i Greków.

W jaki sposób możesz przyswoić sobie pogląd kulturowej czy etnicznej wy− ższości? (Gdy mamy do czynienia z kilkoma kulturami, ten problem jest mniej− szy). Dlaczego takie poglądy są przeciwne ewangelii Chrystusa?

48

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VII

Sztuczna tajemnica

PONIEDZIAŁEK — 7 listopada

Chociaż Paweł mówi o ewangelii skierowanej do pogan, jako o tajemnicy, dowody tych obietnic możemy znaleźć w różnych miejscach Starego Testamentu.

Przeczytaj poniższe teksty. Czy pokazują one myśl, że Bóg jest zainteresowany wszystkimi narodami?

I Mojż. 18,18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Iz. 56,3-8 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jer. 16,19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Iz. 42,6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Iz. 49,6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Iz. 60,3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zach. 8,23 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pamiętajmy, że podtrzymywanie kulturowych, etnicznych czy też religijnych uprzedzeń w naszych umysłach jest możliwe pomimo znajomości tak wyraźnych wypowiedzi, jakie powyżej przytoczono. Paweł uważał, iż jest to wielka tajemnica, że poganie zostali przyprowadzeni do prawdy o Bogu. Większości chrześcijan trudno jest dziś do końca pojąć, jak rewolucyjny był to pogląd dla kogoś, kto był wychowany i nauczony żyć tak, jak Paweł.

Ewangelia uczy nas miłować naszych nieprzyjaciół (Mat. 5,44), błogosławić tych, którzy nas przeklinają (w. 44), nadstawić drugi policzek (w. 39), nie oddawać złem za złe (I Piotra 3,9). Ewangelia stawia przed nami wysokie wymagania, i to przeciwne naszej przyrodzonej naturze. Bywa, że burzy nasze zakorzenione i akceptowane przez nas kulturowe, etniczne bądź polityczne zwyczaje, jakie mamy. Jeżeli Jezus nie zaczął oddziaływać na ciebie w ten czy inny sposób, prawdopodobnie nie spotkałeś Go jeszcze.

Kiedy po raz ostatni Jezus „nadepnął ci na palec”? Kiedy po raz ostatni czułeś, że żądanie ewangelii uderzyło mocno w twoje uprzedzenia bądź namięt− ności, i jak na to zareagowałeś?

BOŻA TAJEMNICA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

49

Przez Kościół (Ef. 3,9−13)

WTOREK — 8 listopada

„Aby teraz nadziemskie władze i zwierzchności w okręgach niebieskich po− znały przez Kościół różnorodną mądrość Bożą” (Ef. 3,10). Przeczytaj uważnie dzisiejszy tekst. Jakie niepodważalne poselstwo przekazuje nam Paweł w tych słowach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Ef. 3,9−13. Zauważ, jaki temat Paweł tutaj łączy z planem zba− wienia ukazanym w wersecie 9.? Dlaczego ten temat jest tak ważny? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jesteśmy nowym stworzeniem w Chrystusie (patrz także Gal. 6,15; Ef. 4,24; II Kor. 5,17). Jesteśmy dziełem Bożym. On jest naszym Stwórcą, On nas odnowił i uczynił częścią Kościoła, w którym jesteśmy jako nowe stworzenie. Kościół składa się z istot stworzonych na nowo, na Jego wyobrażenie, co z kolei uświadamia nam ogrom mądrości Bożej (Ef. 3, 10).

Rzeczywiście, ta nowa społeczność — stworzony przez Boga Kościół — jest świadectwem potęgi, łaski i mądrości Boga we wszechświecie, a zarazem najlepszym dowodem na zwycięstwo nad szatanem. „Według odwiecznego postanowienia, które wykonał w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Ef. 3,11). Skoro Bóg przez nowe stworzenie objawia swoją moc, mądrość i sprawiedliwość, czyni to również wobec „nadziemskich władz i zwierzchności” (Ef. 3,10), wobec upadłych, jak i nieupadłych aniołów. „Nie tylko do tego świata, lecz i do wszechświata jesteśmy stworzeni, aby zamanifestować zasady Bożego królestwa” (E. G. White, Testimonies for the Church, t. 6, s. 13).

Ten jeden wers, Ef. 3,10, daje nam inne spojrzenie na zagadnienie wielkiego boju. Zostają nam pokazane inteligentne istoty kosmosu, które są zainteresowane losem naszej planety. To, co jest jeszcze bardziej zdumiewające, to fakt, że zgodnie z tym tekstem, Bożym celem jest, aby przez Jego Kościół została objawiona mądrość Boża innym rozumnym istotom.

Wyobraź sobie, że jesteś częścią tych nadziemskich władz i zwierzchności, ob− serwujących z kosmosu Kościół na Ziemi. Zrób notatki o tym, co dostrzegłbyś na Zie− mi. Podczas szkoły sobotniej porównaj te notatki z innymi sporządzonymi w klasie.

50

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VII

„Przeto” (Ef. 3,13)

ŚRODA — 9 listopada

W Ef. 3,12 jest zawarta wspaniała obietnica — Paweł pisze o „swobodzie i dostępie” do samego Boga, które mamy dzięki Chrystusowi. O tym właśnie Jezus mówił w Jana 10,9: „Ja jestem drzwiami”. Na początku Adam miał swobodny dostęp do Boga, lecz stracił go. Wówczas schował się między drzewami Edenu, gdyż nie mógł więcej stanąć przed obliczem Pana ze szczerością i czystym sumieniem. Celem wybawienia jest przywrócenie ludzkości nowego i wolnego dostępu do Boga bez strachu i ograniczeń, bez jakichkolwiek pośredników czy obwarowań rytualnych. Bóg jest blisko tych, którzy Mu ufają dzięki zasługom Chrystusa.

Paweł zaczyna werset 13. słowem przeto. Użyte tu słowo greckie znaczy także: z powodu czegoś. Innymi słowy chodzi tu o to, aby Efezjanie nie upadali na duchu. Z jakiego powodu nie mieli upadać na duchu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

A wszystko to dlatego, że już teraz poganie należą do ciała Chrystusowego, dlatego że odwieczne postanowienie zostało wykonane w Chrystusie, dlatego że Boża mądrość została objawiona całemu wszechświatu i dlatego, że mamy swobodny dostęp do Boga. Z tych wszystkich powodów Paweł prosi swoich czytelników, aby nie upadali na duchu z powodu jego udręk, które przydarzyły się mu, gdy głosił im dobrą nowinę.

Innymi słowy, apostoł chce powiedzieć: Nie koncentrujcie się na mnie i moich zmartwieniach, zwróćcie swój wzrok na radosną nowinę o tym, czego Bóg dokonał w Jezusie Chrystusie. Ewangelia ma o wiele większe znaczenie niż to, przez co musicie przebrnąć.

Walczysz? Martwisz się? Boisz się przyszłości? Napisz parę słów, w których wyrazisz swoją wdzięczność za objawienie Boże dane nam w Liście do Efezjan, o tym, czego dokonał Jezus. Niech obietnice zawarte w powyższych tekstach wypełnią się w twoim życiu.

BOŻA TAJEMNICA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

51

Poznanie miłości Chrystusowej (Ef. 3,14−21)

CZWARTEK — 10 listopada

Przeczytaj kilka razy modlitwę Pawła (Ef. 3,14−21). Potem sparafrazuj jej treść. O co się modlił apostoł? Jak myślisz, dlaczego tak się modlił? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł pisze o tym, że Chrystus zamieszka w ich sercach. W języku greckim słowo zamieszkać (katoikem) było używane w przypadkach, gdzie mówiło się o stałym pobycie. Chrystus nie przebywa w nas gościnnie, lecz jest częścią całego naszego życia.

Paweł prosi o zamieszkanie Chrystusa, aby można było pojąć szerokość i długość miłości Chrystusowej (Ef. 3,18.19). Paweł apeluje także, by pojąć to, czego nie można pojąć, lecz wie, że bezpieczeństwo wierzących tkwi w poznaniu i przebywaniu w nich Bożej miłości. Wierzący musi zdawać sobie sprawę z tego, jakim błogosławieństwem został obdarzony, czym jest miłość. Tymczasem miłość Chrystusowa nie może być określona za pomocą międzynarodowego układu jestostek miar. Jest ona na tyle wszechobecna, że może dotrzeć do każdego grzesznika na ziemi. Jej wysokość jest taka, że sięga tronu Bożego. Jej głębokość przenika najgłębsze szczeliny stworzone przez szatana i może wyciągnąć z kłopotów każdego grzesznika, który woła Chrystusa o pomoc i prowadzenie. Jej długość rozciąga się „od założenia świata” do nieskończonych lat wieczności, gdzie ta miłość będzie przedmiotem poznania wszystkich świętych. Jest to miłość, która „przewyższa wszelkie poznanie” i napełnia wszystkich wierzących „pełnią Bożą” (Ef. 3,19). „Pełnia Boża” jest to wyrażenie określające szczodrość obietnicy i jest wspólnym tematem Listu do Efezjan i Listu do Kolosan. Świadczy ona o Bożej nieograniczoności. On „potrafi daleko więcej uczynić ponad to wszystko, o co prosimy albo o czym myślimy” (Ef. 3,20). Bogaty w miłosierdzie, niezgłębiony w miłości, nieograniczony w łasce i wszechpotężny Bóg przeznaczył całe zasoby nieba, aby przyznać nam daleko więcej, niż to, o „co prosimy albo, o czym myślimy”, po to, aby Jego chwała objawiła się w Kościele „po wszystkie pokolenia” (Ef. 3,20.21).

Jak pewien jesteś Bożej miłości? Jeżeli ktoś chciałby zapytać ciebie: „Dla− czego wierzysz, że twój Bóg tak bardzo ciebie kocha?” , co byś odpowiedział?

Jakich przekonywujących argumentów byś użył?

52

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VII

PIĄTEK — 11 listopada DALSZE STUDIUM: Dostęp do Boga. „Mamy dostęp do Boga dzięki zasługom Chrystusa. Bóg zaprasza nas, abyśmy przynieśli do Niego nasze problemy i niepokoje, a On jest w stanie je wszystkie zrozumieć. On nie chce, byśmy nasze błagania kierowali do ludzi. Przez krew Chrystusa możemy przyjść przed tron łaski i doznać jej w czasie, gdy zajdzie taka potrzeba. Tak, jak ziemscy rodzice zachęcają swoje dzieci by przychodziły do nich za każdym razem, tak też Pan zachęca nas, abyśmy Jemu przedkładali nasze troski. Każda obietnica jest pewna. Jezus jest naszą pewnością, pośrednikiem i dla kształtowania naszych charakterów udostępnił nam wszystkie źródła. Krew Chrystusa w każdych okolicznościach jest naszą jedyną nadzieją; tylko przez Jego miłosierdzie mamy przebaczenie i pokój” (E. G. White Comments, w: SDA Bible Commentary, t. 6, s. 116).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. „Nie jesteśmy zbawieni po to tylko, aby uniknąć potępienia; zbawieni jesteśmy według zamierzenia, którym Bóg chce zadziwić cały świat” — powiedział kiedyś wielki kaznodzieja. Jak myślisz, czy Kościół mógłby odnieść sukces w czynieniu tego, o czym powiedział ten kaznodzieja?

2. Omówcie swoje uwagi z końca lekcji wtorkowej.

3. Rozważ z resztą klasy słowa z Ef. 3,10. Przedyskutujcie koncepcję tego wersetu w świetle wielkiego boju. Jak pierwsze dwa rozdziały Księgi Joba odnoszą się do tego wersetu?

4. Niech kilka osób w twojej klasie podzieli się doświadczeniami o doznaniu Bożej miłości. Czego możesz się nauczyć z tych doświadczeń?

5. W przypadku gdyby ktoś z twojej klasy przestał uczęszczać do zboru, co uczynilibyście, jako klasa, aby okazać miłość Bożą, o której Paweł pisał w tym rozdziale?

BOŻA TAJEMNICA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

53

Lekcja VIII — 19 listopada 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.40

JEDNOŚĆ W RÓŻNORODNOŚCI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 28,18−20; Rzym. 12,6−8; I Kor. 12,28−31; Ef. 4,1−16.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jeste− ście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest; jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest po− nad wszystkim, przez wszystkich i we wszystkich” (Ef. 4,4−6).

PYTANIA PRZEWODNIE: Dlaczego apostoł Paweł zwraca się do nas, aby− śmy postępowali, jak przystoi na nasze powołanie? Co to znaczy? O jakiej różnorodności wśród jedności, mającej odróżniać Kościół Boży, mówi apo− stoł? Jakimi darami został obdarzony każdy w zborze? Jak Paweł wyjaśnia pojęcie dotyczące dorastania do wymiarów pełni Chrystusowej?

Doszliśmy do połowy Listu do Efezjan. Pierwsze trzy rozdziały przedstawiają nam teologię chrześcijańskiej jedności, która jest ponad wszelkimi podziałami.

Ostatnie trzy rozdziały poświęcone są praktycznej stronie tej jedności w życiu chrześcijanina. Takim sposobem Paweł przechodzi od teologii do praktyki, od zamysłu do wdrażania, od rzeczy, które Bóg uczynił, do tego, jaka powinna być nasza reakcja na dokonane czyny Boże. Nasza teologia nie może przeczyć naszej moralności, a nasza moralność musi odzwierciedlać naszą teologię.

Dlatego Paweł zwraca swoją uwagę na takie życie, które powinien prowadzić każdy wierzący zgodnie ze wspaniałą teologią Chrystusa. Jedność Żydów z poganami od tego momentu stała się rzeczywistością, która wymaga „postępowania, jak przystoi na powołanie” (Ef. 4,1).

54

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

Godne postępowanie (Ef. 4,1−3)

NIEDZIELA — 13 listopada

W poprzednich trzech rozdziałach Paweł przedstawił obraz tego, co Bóg uczynił dla nas. I dlatego pisze, że należy „postępować, jak przystoi na nasze powołanie”. Pisze także, w jaki sposób można tego dokonać. Jakich pięć zasad− niczych cech odpowiada chrześcijańskiemu charakterowi i jakie jest twoje zro− zumienie każdej z nich? (Ef. 4,2.3). Porównaj opis zanotowany przez ciebie z tym, co proponuje ci poniżej podręcznik szkoły sobotniej.

(1) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(2) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(3) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(4) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(5) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Uległość, inaczej pokora. Rzymianie i Grecy uważali pokorę za przejaw słabości, lecz w pojęciu chrześcijan jest to źródło siły. Pokora jest przeciwieństwem pychy.

Pycha to istota podziałów (patrz Lucyfer w niebie), podczas gdy pokora jest istotą pojednania, jakie jest we wcieleniu i śmierci Chrystusa na krzyżu (Filip. 2,2-8).

Delikatność, inaczej łagodność, jest niezbędna do stworzenia jedności wśród wierzących. Gdy wypieramy się samych siebie, swojego egoizmu, przestajemy reagować na jakiekolwiek prowokacje. Biblia mówi, że tacy „posiądą ziemię” (Mat. 5,5).

Cierpliwość, inaczej wytrwałość — to cechy charakterystyczne dla samego Boga.

On „okazuje cierpliwość względem was, bo nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do upamiętania” (II Piotra 3,9). Cierpliwość, wytrwale znosi nieprzyjemności, nie jest mściwa, nie poddaje się w dążeniu do pojednania. „Znosząc jedni drugich” (Ef. 4,2) ma większe znaczenie niż wzajemna tolerancja.

Wymaga to zrozumienia innej osoby, chęci przebaczenia i wzajemnej akceptacji.

Rzeczą jasną jest to, że te wszystkie cechy ugruntowane są w miłości. Jest to praktyczne zastosowanie tej miłości, która dostrzegalna jest w dążeniu do pokoju i jedności nie tylko wśród chrześcijan.

Pokora, łagodność i cierpliwość wiążą się ze sobą. W jaki sposób wykazałeś którąś z tych cech wobec innych w ubiegłym tygodniu? Czy było coś, co mógłbyś zrobić jeszcze lepiej, by ujawnić te cechy? A co ważniejsze, co możesz zrobić, aby starać się uniknąć następnym razem tych samych błędów w braku okazywa− nia tychże cech?

JEDNOŚĆ W RÓŻNORODNOŚCI

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

55

Zgodność: Dlaczego jedność?

(Ef. 4,4−6)

PONIEDZIAŁEK — 14 listopada

Przeczytaj Ef. 4,4−6. Jaki jest kluczowy temat tych trzech wersetów?

(Zagadnienie to pojawiało się już wcześniej w Liście do Efezjan). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ef. 4,4-6 to jeden z najbardziej znaczących fragmentów w Biblii. Tak pod względem treści, jak i budowy. Jeśli ktokolwiek ośmieli się zadać pytanie: „Dlaczego chrześcijanie powinni być jednością?”, odpowiedź znajduje się w tym trudnym do odparcia argumencie: Ponieważ wszystko, co dotyczy wiary i życia, ma podstawę w jedności.

Bóg ustanowił jedność chrześcijańskiego ciała. Jeden Bóg przez jednego Chrystusa wykupił nas od grzechu, dając nam jedną wiarę; odnowił nas przez jednego Ducha, czyniąc nas członkami jednego ciała przez jeden chrzest; dał nam jedną wieczną nadzieję.

Gdy studiujemy tę siedmioczęściową formułę o jedności, należy wspomnieć inny znaczący czynnik. Pełnia Bóstwa jest zainteresowana jednością Kościoła.

Jest to zgodne z duchem listu, który często kładzie nacisk na wszystkie osoby Bóstwa w historii zbawienia.

Bóg Ojciec „jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich” (Ef. 4,6). On jest wszystkim we wszystkim.

Bóg Syn — „sprawca i dokończyciel wiary” (Hebr. 12,2), „nadzieja chwały” (Kol. 1,27), fundament Kościoła, Jego ciała.

Bóg Duch Święty — czynnik naszego doświadczenia nowonarodzenia, które prowadzi nas do chrztu (I Kor. 12,13). „W czwartym rozdziale Listu do Efezjan plan Boga jest tak otwarcie i jasno przedstawiony, że wszystkie Jego dzieci mogą uchwycić się mocno prawdy. Tutaj są jasno przedstawione środki, które On ustalił, aby utrzymać jedność w Bożym Kościele tak, że jego członkowie mogą objawiać światu zdrowe doświadczenie religijne” (E. G. White Commentary, w: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. 6, s. 1117). „Szatan oddziela. Bóg jednoczy. Miłość łączy nas razem” — tak mówił znany ewangelista Dwight L. Moody. Nikt nie chciałby być agentem szatana, a wszyscy z nas chcieliby być z pewnością narzędziami Bożej miłości. Dlaczego te pięć cech omawianych we wczorajszej lekcji jest tak niezwykle istotnych dla nas, żeby doświadczyć jedności, o której była mowa w dzisiejszej lekcji?

56

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VIII

Jedność: Różnorodność darów (Ef. 4,7−11; I Kor. 12,28−31)

WTOREK — 15 listopada

W Liście do Efezjan 4,6 czytamy o Bogu jako „Ojcu wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich”. Nacisk położony na myśl o posiadaniu jednego Ojca uwypukla jedność zboru. W wierszu 7. apostoł Paweł mówi: „A każdemu z nas dana została łaska według miary daru Chrystusowego”. Nie wszyscy zostali obdarzeni tym samym darem ani tą samą miarą (w.

11). Tak więc Paweł przechodzi od określenia „wszyscy” (w. 6) do stwierdzenia „każdy z osobna” (w. 7) — i analogicznie od jedności do różnorodności w zborze. Różnorodność nie oznacza podziału, zakłada jedynie, że są w niej wszelakie dary i te właśnie powinny być użyte do tego, aby jednoczyć zbór. Ostatecznie ten sam Duch, który rozdziela poszczególne dary, jednoczy zbór do wspólnej działalności, aby wzmacniać i budować Boży Kościół.

Przeczytaj Ef. 4,7−11. Co takiego mówi Paweł w tym fragmencie? Jak słowa te pomagają nam zrozumieć dary, jakimi On nas obdarzył?

„Wstąpiwszy na wysokość” (w. 8), Bóg udzielił darów wierzącym — to znaczy, kiedy wstąpił do nieba, wylał Ducha na ziemię. Ale jak możemy zrozumieć werset 9., gdzie Paweł pisze: „wpierw zstąpił do podziemi”? Ukazany tutaj kontrast pomiędzy wstąpieniem a zstąpieniem nie należy pojmować przestrzennie, ale teologicznie. Jego uniesienie i uwielbienie aż do „postaci Bożej” jest niejako przeciwstawione zstąpieniu i najgłębszemu upokorzeniu, jakim była śmierć na krzyżu Golgoty (Filip. 2, 5-11). Zwycięstwo w zejściu i uwielbienie we wstąpieniu zostało uczczone przez obdarzenie darami Kościoła, którego członków wyrwał Chrystus księciu ciemności. Przez zwycięstwo nad szatanem i przez wyniesienie Chrystusa „wysoko ponad wszystkie niebiosa” (Ef. 4,10), On wypełnia wszystko. Jest też Panem całego wszechświata, który złączył się z Kościołem na ziemi, wypełniając Go swoimi darami.

Nazwij dary wymienione w Liście do Efezjan 4,11. Porównaj je z darami wy− mienionymi w Rzym. 12,6−8 i I Kor. 12,28−31. Co takiego mówi Paweł o naturze i wykorzystaniu tychże darów? Równocześnie postaw sobie pytania: Jaki jest mój dar? W jaki sposób wykorzystałem go ostatnio? Jakie są drogi praktycznego rozwoju mojego daru w zgodzie z systematycznym wzrostem i efektywnością pra− cy dla Pana?

JEDNOŚĆ W RÓŻNORODNOŚCI

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

57

Jedność: Wyposażenie w posłudze ewangelicznej (Ef. 4,12.13)

ŚRODA — 16 listopada

We wczorajszej lekcji uczyliśmy się o darach, których Bóg udziela swojemu zborowi. Paweł w Liście do Efezjan 4,12 wymienia dwa powody udzielenia tych darów. Co to za powody? Jak odnoszą się one do pozostałych?

Pierwszy powód to „przygotować świętych do dzieła usługiwania”. Greckie słowo tłumaczone jako przygotowanie lub wyposażanie pochodzi od słowa znaczącego poskładanie, scalenie — tak jak naprawa rozdartej sieci (Mat. 4,21) lub złożenie złamanej kości. Tak więc odnosi się ono do ich przygotowania, szkolenia i ćwiczenia, aby byli gotowi do pełnienia służby, do której zostali powołani.

To znowu rodzi pytanie, kim są pełniący służbę w Kościele? Zgodnie z Nowym Testamentem, każdy chrześcijanin jest kaznodzieją, powołanym przez samego Pana, aby iść, czynić uczniami wszystkie narody, chrzcząc je i nauczając (Mat. 28,18-20). Praca kaznodziejska nie jest powierzona garstce uprzywilejowanych, tak zwanym duchownym, ale wszystkim tym, którzy wyznają imię Jezusa Chrystusa. Chrześcijańskie poselstwo polega na tym, by jedni ludzie służyli drugim. Żaden członek Kościoła nie może wysuwać próśb o zwolnienie go od służby głoszenia ewangelii, tak samo jak żadna osoba z tak zwanych duchownych nie może rościć sobie praw do wyłączności w posłudze ewangelicznej.

Drugim powodem otrzymywania darów jest „budowanie ciała Chrystusowego” (Ef. 4,12). Jakiekolwiek dary, które posiadamy: nauczanie, głoszenie, ewangelizowanie, uzdrawianie, doradzanie, odwiedzanie, pocieszanie, niesienie pomocy — nie są do tego, by były gromadzone do osobistego użytku. One są dane po to, by dobrze współdziałać i budować Kościół, a ludziom, którzy zachowują je tylko dla siebie, będą zabrane (Mat. 25,24-30). Kościół może wzrastać tylko wtedy, gdy jego członkowie miłują się i troszczą się nawzajem o otaczające ich społeczeństwo z łagodnością i miłością Chrystusa. Świadectwo wszystkich członków przyśpieszy dzień, w którym cały świat obiegnie zbawcza wieść o Chrystusie. Tym sposobem Kościół doświadczy „jedności wiary” i przyjmie „pełnię Chrystusa” (Ef. 4,13). Osoby mające w sobie Jezusa, nie mogą pozostać cicho, gdy otoczenie jest bez Niego. To jest prawdziwy powód służby kaznodziejskiej.

Wyobraź sobie, jaki mógłby być twój zbór, jeśli każdy używałby swojego daru, będąc zaangażowanym w służbę kaznodziejską. Co takiego możesz uczy− nić, aby popchnąć twój zbór w kierunku tego ideału ewangelizacji?

58

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VIII

Jedność: Wzrastanie w Chrystusie (Ef. 4,14−16)

CZWARTEK — 17 listopada

Ef. 4,12.13 kończy się sprawozdaniem o tym, że duchowe dary dane są nie tylko dla wzbogacenia wierzących do służby w zborze, lecz także dla dorośnięcia „do wymiarów pełni Chrystusowej”. Przybliżenie się do Chrystusa, doświadczenie jedności, która pokonuje wszystkie podziały, mając wyposażenie do służby, to jeszcze nie wszystko. Chrześcijanie muszą dojrzewać w Chrystusie. W wersach 14-16 są przestawione elementy tego wzrostu. (Wersety 17-32 naszego studium w następnym tygodniu określą wzrost do nowego życia).

W Ef. 4,14 Paweł pisze: „Abyśmy już nie byli dziećmi”. Jak możemy zrozu− mieć te słowa, szczególnie w odniesieniu do wypowiedzi Chrystusa w Mat. 18,3?

Bóg pragnie, abyśmy byli podobni do dzieci, lecz nie byli dziecinni. Oczekuje od nas, abyśmy zaniechali „tego, co dziecięce” (I Kor. 13,11), i przejawili dojrzałość, która pomoże każdemu odróżnić duchowe rzeczy od rzeczy tego świata, a także, byśmy spożywali stały pokarm zamiast mleka (I Kor. 3,2).

Co jeszcze, oprócz tego, apostoł porusza w wersie 14.? Czy udało ci się tego dokonać? W jaki sposób to zrobiłeś?

Stanowczość powoduje stabilność w naszej wierze, umożliwia odróżnianie prawdy od fałszu oraz zabezpieczenie przed zwiedzeniami tych, którzy twierdzą, że posiadają prawdę. Wymaga to mocnego ugruntowania w Piśmie Świętym. Wówczas, gdy będziemy musieli stawiać czoła „oszustwu” i „podstępowi” (Ef. 4,14), wtedy zdecydowanie będziemy się trzymać Bożego Słowa (Iz. 8,20).

Paweł nawołuje także, abyśmy byli „szczerymi w miłości” (Ef. 4,15). Dosłownie oznacza to czynienie prawdy w miłości. Zbór musi odróżniać prawdę ewangelii od nauki fałszywej, a głoszącą prawdę należy wykładać w duchu miłości. „Prawda staje się szorstką, odpychającą, gdy nie jest zmiękczona miłością; miłość staje się wiotka, jeżeli nie jest wzmacniana prawdą” (John R. W. Stott, The Message of Ephesians, s. 172).

I na koniec, ostatecznym znakiem dojrzałości jest całkowite oddanie się w posłuszeństwo Jezusowi. Jesteśmy ciałem, a więc każda część i funkcja tego ciała musi być ze sobą związana, a także z Chrystusem.

Czy prawda zostaje prawdą nawet wtedy, gdy jest głoszona z surowością?

Wyjaśnij swoją odpowiedź.

JEDNOŚĆ W RÓŻNORODNOŚCI

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

59

PIĄTEK — 18 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: Duchowe dary: „Brak Ducha pozbawia głoszenie ewangelii właściwej mocy i siły. Można być uczonym, posiadać talent, wymowę i wszelkie zdolności, a z powodu braku Ducha Świętego nie móc wzruszyć ani jednego serca, pozyskać dla Chrystusa choćby jednego grzesznika. Ale ludzie obdarzeni Duchem Świętym, choć skromni i z podstawowym wykształceniem, jeżeli będą w bliskich relacjach z Chrystusem i będą mieli dary Ducha, będą mieli wpływ na innych i dotkną ich serc. Bóg uczyni ich pośrednikami wpływu Boga Najwyższego we wszechświecie” (E. G. White, Przypowieści Chrystusa, s.

210).

Chrześcijański wzrost: „Kiełkowanie ziarna ilustruje początek duchowego życia, zaś rozwój rośliny jest pięknym obrazem chrześcijańskiego wzrastania.

W królestwie łaski jest tak jak w przyrodzie: nie ma życia bez wzrastania. Roślina musi albo rosnąć, albo obumrzeć. Tak, jak jej wzrost odbywa się cicho, niewidocznie, ale stale, bez przerwy — tak rozwija się życie chrześcijańskie. Na każdym stopniu rozwoju nasze życie może być doskonałe. Jeśli Bóg osiągnie zamierzone co do nas cele, może nastąpić dalszy rozwój. (...) wzmocnimy się, będziemy umieli ponosić odpowiedzialność i nasza dojrzałość stanie się proporcjonalna do naszych przywilejów” (tamże, s. 38).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Razem ze swoją klasą omówcie pytanie postawione na końcu lekcji wtorkowej.

2. Jakie znaczenie mają słowa E. G. White wypowiedziane na temat naszej doskonałości w każdym okresie naszego dojrzewania? Co one znaczą?

3. Jeszcze raz przeczytaj Ef. 4,14. Dlaczego według Pawła wierność zasadom jest tak ważna? Przedyskutujcie w klasie ważność właściwego podejścia do zasad. W jaki sposób możemy popełnić błąd niedoceniania lub przeceniania zasad?

4. Przypuścimy, że ktoś zapytałby ciebie: Jak mogę dowiedzieć się o swoim darze duchowym? Jaka byłaby twoja odpowiedź? W jaki sposób jesteśmy w stanie odkryć swoje dary duchowe?

60

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA VIII

Lekcja IX — 26 listopada 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.32

ŻYJĄC NOWYM ŻYCIEM STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym. 1,26−32; 3,10−18; 12,2; I Kor. 2,9− 16; Ef. 4,17−32; Filip. 4,8.9.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, od− puszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie” (Ef. 4,32).

PYTANIA PRZEWODNIE: Jaki obraz ludzkości przedstawił Paweł? W jaki sposób zmienia się życie chrześcijanina, gdy przyjmuje on Chrystusa do swo− jego serca? Jak nowe życie powinno przejawiać się wśród chrześcijan?

Co wspólnego ma nowy styl życia z jednością w Kościele? Jakie miejsce zajmuje Duch Święty w naszym nowym życiu? W jaki sposób możemy zo− stać „naśladowcami” (Ef. 5,1) Boga?

Przedstawiając praktyczną chrześcijańską jedność, Paweł zaczyna od apelu do chrześcijan, zarówno do Żydów, jak i do pogan, aby „postępowali jak przystoi na [ich] powołanie” (Ef. 4,1). To postępowanie jest równoznaczne ze spełnieniem pewnych warunków. Po pierwsze, jest to zachowywanie jedności w ciele Chrystusowym wśród panującego podziału (ww. 1-12). Po drugie, w dzisiejszej lekcji dotkniemy tematu, który jest wspólny z jednością, o której wspominał apostoł, a mianowicie: nowy sposób życia.

Ten nowy sposób nie jest ani modyfikacją, ani ulepszeniem starego. Jest to radykalna przemiana, która odrzuca stare wartości i adoptuje totalnie nowy styl życia, który przejawia się przez charakter, myśli, wartości, relacje i motywacje.

Przechodzi on od śmierci do życia. Jest to zamiana władców: szatana na Chrystusa.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

61

Odłóżcie stare (Ef. 4,17−22)

NIEDZIELA — 20 listopada

Życie „jak przystoi na powołanie” (Ef. 4,1), jest nie tylko życiem jedności i wzrostu, jak to widzieliśmy w ubiegłym tygodniu, lecz jest także nowym życiem. To nowe życie jest serią wyrzeczeń i przyswajaniem nowych wartości. Pierwszym wyrzeczeniem jest zwlec starego człowieka (w. 22). Chrześcijańskie życie zaczyna się oczyszczeniem i odrzuceniem przeszłości, dlatego Paweł apeluje do Efezjan, aby „już więcej nie postępowali, jak poganie postępują” (w. 17).

W Liście do Rzymian apostoł używa bardziej wymownego języka i nawołuje ich, aby ukrzyżowali starego człowieka: „Byśmy już nadal nie służyli grzechowi” (Rzym. 6,6).

Wymień cechy starego człowieka wspomniane w Ef. 4,17−24. Porównaj z Rzym.

3,10−18. Jaki jest tu ogólny obraz człowieka? Co zmieniło się od dziewiętnastu stuleci, gdy Paweł pisał ten list, jeśli cokolwiek się zmieniło? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zauważ, że w swoim opisie Efezjan apostoł używa takich słów jak przyćmiony umysł, nieświadomość, która prowadzi ich do moralnej nieczystości. Ich umysł z powodu grzechu nie może przyswoić sobie duchowej prawdy. W rezultacie ich życie jest zmarnowane, bo poszukują Boga w samych sobie i bezwartościowych bożkach lub bezsensownej filozofii. Mają przyćmiony umysł i są dalecy od słowa Bożego (por. Ef 4,18; Rzym. 1,19-21). Ich moralny zmysł stał się tak wypaczony, że nie potrafią dostrzec różnicy między dobrem a złem. Przyjemności ciała, a szczególnie niemoralne i wypaczone zachowanie, stało się ich ulubionym hobby. „Oddali się rozpuście, nieczystości i chciwości” (Ef. 4,19; por. Rzym.

1,26-32). Takie było ich życie — „życie starego człowieka” i takie też jest życie pogan, którzy nie przyszli do Chrystusa. Dlatego apostoł Paweł apeluje do wierzących: „nie wracajcie do starego życia”.

Przyjrzyjcie się w. 19. O czym mówi tutaj Paweł? Co to znaczy mieć przytępio− ny umysł? Jak do tego dochodzi? W jaki sposób doświadczyłeś tego zjawiska w swoim życiu? Dlaczego jest to niebezpieczne dla każdego z nas, nawet dla zdeklarowa− nych chrześcijan? Jaki jest jedyny sposób, by zapobiec temu problemowi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

62

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA IX

„Obleczcie się w nowego” (Rzym. 12,1,2; Ef. 4,20−22)

PONIEDZIAŁEK — 21 listopada

Jest tutaj powiedziane wierzącym, aby „zwlekli... starego człowieka” (Ef. 4,22). Jakie jeszcze rady daje Paweł? (Ef. 4,22−24).

Przyjmując Chrystusa, wierzący porzucają stary pogański styl życia. Lecz pozbywanie się tego to nie wszystko, chrześcijaństwo to nie jest religia wyrzeczeń. Oczekuje się, że wierzący podniosą się na wyższy poziom moralnego i duchowego życia. Dlatego Paweł namawia: „Odnówcie się w duchu umysłu waszego, a obleczcie się w nowego człowieka” (Ef. 4,23.24).

Jeżeli życie starego człowieka charakteryzuje się płytkim, powierzchownym myśleniem, życie nowego człowieka wyróżnia się myśleniem odnowionym. „Nie upodobniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu” (Rzym. 12,2).

W jaki sposób wierzący mogą odnowić swoje umysły? (Rzym. 12,2; I Kor. 2,9−16; Filip. 4,8.9).

Po tym, jak Paweł opisał bezsensowne i pełne grzechu życie pogan (Ef. 4,1720), podkreśla on, że poganie byli uczeni, by zostawić taki styl życia od momentu poznania Chrystusa. Używając trzech zwrotów: nauczyliście się, słyszeliście, pouczeni zostaliście (w. 21), Paweł przypomina wierzącym o tym, że już doznali efektu zbawienia i nowonarodzonego życia. Ta prawda pochodziła nie z ludzkiego źródła, lecz od samego Chrystusa (Ef. 4,21). Apostoł nieprzypadkowo wymienia imię Jezusa. Pragnął, aby wierni wiedzieli o tym, że historyczny Jezus, ukrzyżowany, zmartwychwstały i wniebowzięty, jest sam prawdą i tym, który objawia tę prawdę (Jan 14,6). „Ci, którzy przyjęli Zbawiciela, stali się synami Boga. (...) Ich umysły zostały przemienione. (...) Egoistyczna miłość do samych siebie zamieniła się w wielką miłość do Boga i Chrystusa” (E. G. White Comments, w: Seventh-day Adventist Bible Commnetary, t. 6, s. 1117).

Czy w swoim chrześcijańskim doświadczeniu doznałeś nagłego przemienie− nia swoich myśli, serca i motywacji? Jeżeli nie, to co możesz uczynić praktycz− nie, w codziennym życiu, aby osiągnąć ten cel? Co może tobie utrudnić to dąże− nie do oczyszczenia?

ŻYJĄC NOWYM ŻYCIEM

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

63

Prowadźcie nowe życie (Ef. 4,25−29)

WTOREK — 22 listopada

Apostoł Paweł nie jest tylko teoretykiem. Potrafi jednocześnie wynieść nas na wyżyny myśli teologicznej i w tym samym czasie zniżyć się do otaczającej nas rzeczywistości. Przedstawia cztery nakazy dotyczące naszego nowego życia. Są bardzo proste, a zarazem bardzo istotne w podtrzymywaniu właściwych relacji.

1. „Przeto, odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę” (Ef. 4,25). Fałsz i hipokryzja sprawiają ból w stosunkach ludzkich i rujnują ufność. Z drugiej strony prawdomówność sprzyja zaufaniu i spolegliwości, wzmacnia więzi i zachowanie jedności.

W jaki sposób kłamstwo działa destruktywnie na nasze relacje z innymi?

2. „Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie” (Ef. 4,26). Jako ludzie nie jesteśmy w stanie uniknąć sytuacji, które wywołują nasz gniew, nawet gdy jest on sprawiedliwy.

Lecz za każdym razem, gdy nas ogarnia gniew, warto zabezpieczyć się przed trzema rzeczami: nie wolno grzeszyć, przekraczać granic i łamać prawa. Wszelkie nieporozumienia należy rozwiązać, zanim słońce zajdzie za horyzont. Nie możemy pozwolić szatanowi wykorzystać nasz gniew do rujnowania naszej jedności i przyjaźni.

W jaki sposób szatan obraca nasz gniew przeciwko nam i naszym relacjom z innymi?

3. „Kto kradnie, niech kraść przestanie” (Ef. 4,28). Kradzież przybiera różne formy — od jawnej kradzieży do wydania i zatrzymania tego, co należy do innych. Uczciwa praca, bezinteresowne życie, wielkoduszność i sprzyjanie innym są to cechy nowego życia w Chrystusie.

W jaki sposób wymienione powyżej kwestie, dotyczące kradzieży, mają ne− gatywny wpływ na ciebie i na twoich znajomych?

3. „Niech żadne nieprzyzwoite słowo nie wychodzi z ust waszych” (Ef. 4,29). Słowa mają wielką moc. Właściwe i dobre przynoszą niesamowite błogosławieństwo. Jednak Paweł uprzedza nas przed nieprzyzwoitymi wypowiedziami. W greckim języku słowo tłumaczone jako nieprzyzwoity znaczy: zgniły, podły, marny. Podłość, wulgarność, przekleństwa oraz plotkarstwo nie mogą mieć miejsca w naszych rozmowach.

Czy przypominasz sobie ten ostatni raz, kiedy słowa skierowane do ciebie zraniły twoje serce? Spróbuj spojrzeć na swoją odpowiedź w świetle dzisiejszej lekcji. W jaki sposób świadczą one o roli „obleczenia się w nowego człowieka” (w. 24), o jedności, o której wspomina Paweł?

64

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA IX

„A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego” (Ef. 4,30)

ŚRODA — 23 listopada

„A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia” (Ef. 4,30). Swoją działalność zbór w Efezie zaczął od momentu, gdy apostoł nałożył ręce na wierzących i ci otrzymali Ducha Świętego (patrz Dz. 19,1-7). Dlatego nie ma w tym nic dziwnego, że Paweł tak wiele mówi o Duchu Bożym.

Przeczytaj i napisz, co w poniższych tekstach Paweł pisze o Duchu Świętym: Ef. 2,18

...................................................................................................................

Ef. 3,16

...................................................................................................................

Ef. 5,9 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ef. 6,17

...................................................................................................................

W Liście do Efezjan apostoł twierdzi, że to Duch jest dawcą życia (II Kor. 3,6), adoptuje (Rzym. 8,16), daje rozumienie (I Kor. 2,10-16), wydaje owoce (Gal. 5,22), daje nadzieję na przyszłość (Gal. 5,5), dary duchowe (I Kor. 12,411), poświęcenie (Rzym. 15,16) i działa w nas (Rzym. 8,11) itp.

Paweł wyraźnie podkreśla istotne znaczenie i rolę Ducha Bożego w życiu wierzącego i w zgromadzeniu. I stąd jego zarzut: Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego. Z tego stwierdzenia wynika, iż Duch Święty nie jest jedynie jakąś boską siłą, lecz jest to Istota Boska, która cały czas działa i jest wrażliwa na to, co się z nami dzieje. Zasmucenie Ducha Świętego jest równoznaczne z zasmucaniem Ojca i Syna. Dzięki czytaniu Biblii jesteśmy w stanie zrozumieć Bożą troskę o nas i to, jak potrafimy swoimi grzechami i nieposłuszeństwem zasmucić Ducha Świętego. Każdy, kto został przyjęty do rodziny Bożej przez Ducha, ma obowiązek przestrzegać moralne i duchowe prawa. Gdy te prawa łamiemy, wówczas zasmucamy Ducha Świętego. Trudno jest nam zrozumieć to, w jaki sposób nasze czyny teraz sprawiają ból Bogu i właśnie o tym czytamy w Biblii. Oczywiście życie Jezusa jest wielkim świadectwem Bożej obecności i troski o swoje stworzenie. Tak więc, nie ma w tym nic dziwnego, iż mogą ranić Go nasze uczynki, ponieważ Bóg bardzo nas kocha i opiekuje się nami.

Czy w ostatniej dobie przydarzyło ci się zasmucić Ducha Świętego przez niewłaściwe postępowanie? Czy były to rzeczy nieuniknione? Jeżeli takie nie były, dlaczego to czynisz?

ŻYJĄC NOWYM ŻYCIEM

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

65

„Bądźcie więc naśladowcami Boga” (Ef. 4,31−5,1)

CZWARTEK — 24 listopada

Paweł nakazuje tym, którzy są zbawieni i żyją w jedności, Żydom i poganom, żeby prowadzili nowe życie. A nowe bytowanie zawiera w sobie kilka elementów: odrzucenie grzechu, obleczenie się w szatę Chrystusową i niezasmucanie Ducha Świętego. W dzisiejszej lekcji autor Listu do Efezjan określa to nowe życie jednym zwrotem: „Bądźcie więc naśladowcami Boga” (Ef. 5,1).

Jakimi czynami my, jako istoty upadłe, możemy naśladować Boga? Co Paweł chciał tymi słowami wyrazić?

Mówiąc o naśladowaniu Boga, Paweł zwraca się do Efezjan jak do „dzieci umiłowanych” (w. 1). Gdy stosunki między rodzicami a ich dziećmi są przyjazne i bliskie, spędzają ze sobą sporo czasu, wspólnie działając, a wtedy dzieci mają tendencję do naśladowania swoich rodziców i stają się im podobne. Dlatego im więcej obcujemy z Bogiem w modlitwach, refleksjach bądź poznaniu, tym bardziej stajemy się podobni do naszego Pana. „Jak dzieci naśladują swoich rodziców, tak i nam należy naśladować Chrystusa.

Jego wielka miłość spowodowała to, iż oddał za nas swoje życie, abyśmy mogli odzyskać swoje. Nasza miłość do innych też musi się przejawiać w podobny sposób, miłość, która nie szuka tylko swego” (Life Application Bible, on Ephesians 5,1.2).

W Ef. 4,32 Paweł podaje trzy cechy, które powinny wyróżniać nasze życie.

Co to za cechy i w jaki sposób każda z nich odzwierciedla Boga? Gdy napiszesz odpowiedzi, postaw sobie pytanie: Co mógłbyś uczynić, aby przejawiać te cechy w swoim osobistym życiu?

(1) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(2) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(3) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Działo się to w czasie Wigilii. Pewna dziewczynka w podartym ubranku stała i przyglądała się sklepowej wystawie. Jej wzrok zatrzymał się na pięknej lalce, której nie mogła kupić. W tym momencie jakiś pan wziął tę lalkę z witryny.

Na twarzy małej dziewczynki pojawił się smutek, który przemienił się w uśmiech, gdy mężczyzna podszedł i dał zabawkę dziewczynce. Ona spojrzała na niego, podnosząc głowę do góry, i zapytała: „Czy pan jest Bogiem?”. Możliwie, że jeszcze nikt tak do ciebie nie powiedział. Pomyśl, jakim czynem ty niedawno ukazałeś Boży charakter innym?

66

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA IX

PIĄTEK — 25 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: Odmieniające działanie Chrystusa. „Jezus osobiście w swojej nieskończonej łasce działa na nasze serca, a efekt przemienienia jest tak niesamowity, iż sami aniołowie spoglądają na to z wielką radością i zdumieniem. Również ta bezinteresowna miłość charakterystyczna dla Mistrza jest widoczna w charakterach i uczynkach Jego prawdziwych naśladowców. Chrystus oczekuje od ludzi, że skorzystają z Jego boskiej natury, jaką miał na tym świecie, i będą odzwierciedlać nie tylko Jego chwałę, ale także i chwałę Bożą, oświetlając ciemność tego świata blaskiem niebios” (E.G. White, Testimonies for the Church, t. 5, s.731).

Nienawróceni wyznawcy. „Zborownicy, którzy nie nawrócili swoich serc i nie zmienili swojego życia, są źródłem upadku Kościoła. Lecz ten fakt często jest ignorowany. Niektórzy pastorzy i zbory tak bardzo zabiegają o zwiększenie ilości przychodzących do kościoła, że nie reagują na niechrześcijańskie postępowanie i obyczaje” (tamże, s. 172).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Są tacy, którzy uważają, że chrześcijańska koncepcja grzesznej naturze człowieka jest nieprawdziwa, a nawet urażająca. Jak odpowiedziałbyś komuś, kto trzyma się takich poglądów?

2. Niech ktoś z klasy szkoły sobotniej na głos przeczyta cytat E. G. White zamieszczony powyżej. Omówcie wspólnie, co autorka chciała przez te słowa wyrazić. W jaki sposób możemy starać się zachować równowagę pomiędzy akceptowaniem grzeszników w zborze, a przestrzeganiem wysokich standardów w życiu chrześcijańskim?

3. Poproście chętną osobę z klasy, by porozmawiała z kimś, kto naprawdę naśladuje Boga. Kim jest ta osoba, czym się zajmuje i jaki wpływ ma na życie innych?

4. Niech każdy uczestnik twojej klasy na kartce napisze o jednej wielkiej przemianie, której dokonał Jezus. Omówcie to z całą klasą.

ŻYJĄC NOWYM ŻYCIEM

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

67

Lekcja X — 3 grudnia 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.26

DZIEŃ CHRZEŚCIJAŃSKIEJ SŁUŻBY CHARYTATYWNEJ

ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: II Mojż. 20; Iz. 5,20; Jan 15,10; Rzym.

5,10; II Kor. 5,18; Ef. 5,1−21; I Jana 5,2.3; II Jana 1,6.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Byliście bowiem niegdyś ciemnością, a teraz jeste− ście światłością, w Panu. Postępujcie jako dzieci światłości” (Ef. 5,8).

PYTANIA PRZEWODNIE: Co znaczy chodzenie w miłości? Czy okrutne było ostrzeżenie Pawła przed wyrokiem nad nieskruszonymi grzesznikami? Co znaczy chodzenie w światłości, a co chodzenie w ciemności? Jaka jest różnica między postępowaniem mądrym a nierozumnym?

Paweł wciąż nawołuje, aby życie wierzących było, „jak przystoi na powołanie” (Ef. 4,1) i żebyśmy potraktowali chrześcijaństwo naprawdę poważnie (Ef. 5,1-21). Tak naprawdę nie ma potrzeby zagłębiać się dalej w poselstwo apostoła, jeśli nie będziemy podzielać poważnego stosunku Pawła do życia chrześcijańskiego. Skoro jesteśmy zbawieni przez Chrystusa, musimy prowadzić takie życie, które jest godne naszego Pana. Mamy nowe życie i teraz przystoi żyć tym życiem tak, jak Bóg nakazuje.

W wersetach na ten tydzień Paweł przedstawia pięć elementów takiego życia: miłość, sąd, światło, mądrość i pełnia Ducha Świętego. Chociaż apostoł nie poświęca dużo uwagi każdemu z nich, to wyraźnie omawia wymagania, które są oczekiwaniami wobec „chodzących niegdyś w ciemności, a teraz w światłości”.

68

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

Postępowanie w miłości

NIEDZIELA — 27 listopada

„Bądźcie więc naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane, i chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was i siebie samego wydał za nas jako dar i ofiarę Bogu ku miłej wonności” (Ef. 5,1.2). Ludzie wierzący są powołani do tego, aby naśladować Boga. Chrystus jest naszym wzorcem we wszystkich aspektach — w etyce, w cierpieniu, w posłuszeństwie, w pracy, w modlitwie, a nade wszystko w miłości.

Ze słów tego tekstu wywodzą się trzy zasady: Pierwszą zasadą jest dobroczynna miłość Chrystusa. Ten rodzaj miłości nazywa się agape: miłość, która bazuje nie na emocjach, a na zasadach. Ta miłość jest otwarta na potrzeby innych, nawet tych, którzy jej nie są warci. Boża miłość jest właśnie taka. „Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł” (Rzym. 5,8). Chodzić w takiej miłości, to miłować także takiego, którego miłować się nie da.

Pomyśl o kimś niesympatycznym. Czy możesz uczynić coś konkretnego, aby tej osobie okazać swą miłość? Dlaczego by nie zacząć robić tego od teraz?

Drugą zasadą jest ofiarna miłość Chrystusa. Jezus jest naszym naczelnym przykładem ofiarności. Zawisł na krzyżu w upokorzeniu i oddał swe życie dla zbawienia ludzkości (II Kor. 5,21). Życie w miłości oznacza rezygnację z własnych interesów na rzecz pomocy innym. Uczniostwo znaczy utożsamianie się z cierpieniem Chrystusa i dlatego chrześcijanie nie powinni być wcale zaskoczeni tym, że zostali powołani, aby cierpieć.

Kiedy ostatnio przydarzyło ci się cierpieć za innych? Jakich zmian w swoim charakterze potrzebujesz jeszcze dokonać? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Trzecią zasadą jest pojednawcza miłość Chrystusa. Chrystus pogodził wszystkie rozbite związki i przyniósł całkowite pojednanie (Rzym. 5,10; II Kor. 5,18).

Chodzenie w miłości Chrystusowej znaczy służyć Jego pojednaniu.

Jakim sposobem moc miłości może przynieść pojednanie? Przypomnij sobie jakąś historię na ten temat i podziel się nią ze swoją klasą.

ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

69

Życie mające na uwadze sąd Boży

PONIEDZIAŁEK — 28 listopada

Przeczytaj Ef. 5,3−7, a potem odpowiedz na następujące pytania: (1) Przed jakimi szczególnymi grzechami ostrzega Paweł swoich czytelników?

(2) W jaki sposób wymienione grzechy łamią prawo Boże — dziesięcioro przykazań (patrz II Mojż. 20)?

(3) Zauważ, jak Paweł przeciwstawia owe grzechy napomnieniom, aby „chodzić w miłości” (Ef. 5,2). Dlaczego te grzechy są przeciwieństwem życia w miłości? (Porównaj: Neh. 1,5; Dan. 9,4; Jan 15,10; I Jana 5,2.3; II Jana 1,6).

(4) Przeczytaj ostrzeżenia, które Paweł podaje w Ef. 5,6. Co apostoł miał na myśli, mówiąc „próżne słowa” (por. I Jana 3,7)?

Jedną z największych tragedii jest życie w obojętności wobec Boga. Takie podejście powoduje, że życie, które ogranicza się tylko do teraźniejszości, nie ma przed sobą przyszłości. Natomiast biblijne podejście do życia przybliża nas do kulminacyjnego punktu, kiedy to cała ludzkość stanie przed sądem Bożym (II Kor. 5,10; Hebr. 9,27). Ostateczne rozliczenie z Bogiem jest nieuniknione, i Paweł zapewnia, że skoro miłość Boża objawiła się dla zbawienia ludzkości, tak z pewnością „gniew Boży” spadnie „na nieposłusznych synów” (Ef. 5,6). Boży gniew jest to boski wyrok przeciwko złu i jego dzieciom. Dlatego Paweł, pewny tego sądu, apeluje do wierzących: „nie bądźcie tedy wspólnikami ich” (w. 7).

Wspólnikami kogo? Werset 6. mówi o tych, którzy mówią „próżne słowa”. Są to fałszywi nauczyciele głoszący pogańską filozofię, odrzucający realność grzechu i ostatecznego sądu. Nic dziwnego, że Paweł uprzedza przed takimi ludźmi i ich nauczaniem o przeciwstawieniu się prawdzie, która jest w Jezusie. Paweł wyraża przerażenie przewrotnymi naukami, a ich nauczycieli nazywa „nieposłusznymi synami” (Ef. 5,6), na których spadnie „gniew Boży”.

Gdy patrzymy na wymieniane przez Pawła grzechy, zauważamy, że nie wspo− mina on w tym przypadku o najgorszych grzechach jak: cudzołóstwo czy morder− stwo. Zamiast tego jednak mówi o nieprzyzwoitych żartach i bezwstydzie. Co mówi nam to o naturze nawet takich grzechów? Czy czujemy, że one także są grzechami?

70

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA X

„Postępujcie jako dzieci światłości” (Ef. 5,8−14)

WTOREK — 29 listopada

„Byliście bowiem niegdyś ciemnością, a teraz jesteście światłością w Panu.

Postępujecie jako dzieci światłości” (Ef. 5,8). Przedstawiając życie chrześcijańskie jako chodzenie w miłości, Paweł powraca jeszcze do trzeciego aspektu: postępowania jako dzieci światłości. Odnosząc się do tej myśli, apostoł pisze: niegdyś byliście ciemnością (Ef. 5,8).

Skoro ciemność jest symbolem starego sposobu życia, to światłość oznacza nowe. Apostoł uznaje, że wierzący przeszli od ciemności ku światłości. Od momentu swojego nawrócenia i wyznania grzechów do światłości w Panu; świadczy to też o charakterze Tego, który powiedział: „Ja jestem światłością świata” (Jan 8,12).

Często mamy tendencję do identyfikowania światła z wiedzą umysłową, zna− jomością faktów, a ciemność uważamy za ignorowanie tych faktów. I chociaż jest w tym trochę prawdy, to powiedz: Z czym Paweł identyfikuje pojęcie cho− dzenia w światłości (przeczytaj Ef. 5,8−14)? Czy polega ona tylko na zdolno− ściach umysłowych, czy może przede wszystkim na prowadzeniu moralnego ży− cia, prawdziwie chrześcijańskiego? Dlaczego tak ważna jest głęboka refleksja nad tym zagadnieniem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Warto również zauważyć, jak Paweł mocno broni życia wolnego od moralnego zanieczyszczenia, przed którym nas uprzedza. Apeluje też, abyśmy się trzymali jak można najdalej tych, którzy czynią zło.

Uważnie przeczytaj Ef. 5,13. W jaki sposób ten werset pomaga nam lepiej zrozumieć, jak można potępiać zło we właściwy sposób? (Patrz Jan 3,20). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czy znasz kogoś, kogo życie, zachowanie czy charakter oświetliły twoją ciemność? Czy ktoś taki udzielił Ci nagany? Czy przyjąłeś tę naganę z pokorą i ze zrozumieniem, czy też uciekłeś od tego albo nawet walczyłeś z tym, nazywa− jąc to ciemnością? (Patrz Iz. 5,20).

ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

71

Mądre postępowanie (Ef. 5,15−17)

ŚRODA — 30 listopada

W swoim poselstwie Paweł podkreśla myśl, że nasze życie jako chrześcijan powinno się różnić od świeckiego. Naszymi czynami musi kierować miłość. Należy pamiętać, że Bóg będzie nas rozliczał za nasze zachowanie. Musimy starać się chodzić w światłości. Do tych myśli apostoł dodaje jeszcze jedną: postępować mądrze.

Biblia wiele mówi na temat mądrości. O jakiej mądrości jest mowa w nastę− pujących wersetach? I Kor. 1,20.21; 3,19; II Kor. 1,12. Jak jest opisana tego rodzaju mądrość? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W przeciwieństwie do wyżej wymienionej mądrości Paweł w tych wersetach pisze o innego rodzaju wiedzy. Gdy czytamy wcześniejsze teksty, widzimy, że nie jest to zwykła wiedza, znajomość faktów, chociaż jest ona przydatna i pomocna. Natomiast kontekst słów Pawła traktuje wiedzę jako tło naszych uczynków. Możemy krótko powiedzieć, że mądrość to właściwe postępowanie, ignorancja to głupie postępowanie. Niezależnie od tego, ile dana osoba posiada wiedzy intelektualnej.

W jaki sposób Paweł w Ef. 5,17 wyjaśnia znaczenie bycia „niemądrym”?

Przeczytaj następujące teksty, które są pomocne w znalezieniu odpowiedzi na po− stawione pytanie. Ps. 111,10; Przyp. 1,7; Iz. 33,6. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ten świat funkcjonuje dzięki Bogu. Wszystko, co istnieje, jest kontrolowaną wolą Bożą. Musimy zdać sobie sprawę, że nasza wiedza i nasze poznanie woli Boga jest na tyle osiągalne, na ile pozwalają nam na to nasze możliwości poznawcze.

Bóg jest wszechpotężny, a my wiemy o Nim i Jego zamysłach niewiele, miejmy jednak świadomość, że Jego wolą wobec nas jest, abyśmy byli czyści, święci i podobni do Niego w Jego miłości i charakterze. To jest prawdziwa mądrość. Mądrość, którą najzdolniejsze umysły tego świata nie zawsze pojmują.

Apostoł w Ef. 5,15 mówi, abyśmy „pilnie patrzyli, jak mamy postępować”, dlatego że nie jesteśmy głupcami, lecz mądrymi. Co praktycznie możemy uczy− nić, abyśmy nie byli nierozumnymi?

72

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA X

„Bądźcie pełni Ducha” (Ef. 5,18−20)

CZWARTEK — 1 grudnia

Do tych czterech elementów autor dodaje jeszcze jeden, choć możliwe, że najbardziej znaczący czynnik: „Bądźcie pełni Ducha” (Ef. 5,18). Kontakt z Duchem Świętym daje chrześcijanom możliwość życia w miłości, światłości, mądrości i świadomości nadchodzącego sądu. Oświecenie i wzmocnienie są to dwa największe błogosławieństwa, którymi obdarza nas Duch Święty.

Przeczytaj Ef. 5,18. Jak uważasz, dlaczego Paweł użył przykładu z alkoho− lem? W jakim celu to uczynił? (Patrz: Rzym. 6,16). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł posługuje się w swojej wypowiedzi alkoholem, aby pokazać relacje, które zachodzą między wierzącym a siłą Ducha Świętego. Nie możemy pozwolić, aby cokolwiek władało naszymi umysłami prócz Ducha Świętego. Apostoł tworzy głębokie teologiczne podwaliny pod postawę, która zachęca, aby doświadczyć nowonarodzenia. Pytanie, które każdy chrześcijanin powinien sobie zadać brzmi: Kto kieruje moim ciałem, myślami i duchową działalnością? Czy tym wszystkim steruje alkohol czy chciwość, a może pożądanie czy cokolwiek, co utrudnia moje życie w Bogu? Czy Duch Święty mnie prowadzi? Duch Święty jest naszym przywódcą, za którym należy iść. Jeżeli jesteśmy kierowani czymkolwiek innym, na pewno poniesiemy wszelkie tego konsekwencje.

Jeśli Duch Święty wypełnia nasze serce, to ile miejsca Mu na to przeznacza− my? Po tym, jak Paweł powiedział, abyśmy byli pełni Ducha, co dalej zalecił czynić? (Patrz Ef. 5,19−21). Jak te rzeczy mają się do siebie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy ktoś zada ci pytanie, czy masz w sobie Ducha Świętego, jaka będzie twoja odpowiedź? Jakie widoczne dowody posiadania Ducha Świętego jesteś w stanie przedstawić? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

ŻYCIE CHRZEŚCIJAŃSKIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

73

PIĄTEK — 2 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Życie w miłości: „Wszyscy napełnieni Duchem Świętym będą kochać tak, jak On [Chrystus] kochał. Ta sama zasada, która rządziła życiem Chrystusa, określi również nasz stosunek wobec ludzi. To miłość stanowi probierz uczniostwa. »Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie« (Jan 13,35). Gdy ludzie związani są ze sobą nie przymusem czy interesem, lecz miłością, objawiają wpływ tej samej Siły, która jest ponad wszelki ludzki wpływ. Gdziekolwiek zaistnieje taka jedność, tam stajemy się świadkami odrodzenia się w człowieku obrazu Bożego i zaistnienia wśród ludzi nowej zasady życia” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 489).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Posługując się częścią lekcji na niedzielę, podzielcie się w klasie przykładami mocy miłości, która wnosi pojednanie między skłóconymi grupami lub poszczególnymi osobami.

2. „Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowy”, czyli błędnym nauczaniem (Ef. 5,6). Kim są fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzają zamieszanie do wiary w Chrystusa? Jak mógłbyś sobie z nimi poradzić?

3. Przedyskutuj zagadnienie świętości. Czy jest ona czymś więcej niż jedynie przestrzeganiem prawa? Czy można ściśle przestrzegać prawa, a nadal nie być świętym?

4. Jak należy rozumieć rady Pawła dane wierzącym w Efezie (Ef. 5,19.20)? Śpiewać pieśni i wyrażać wdzięczność Bogu? Możemy zadać sobie pytanie, jakie korzyści jako wierzący otrzymujemy, gdy chwalimy Boga i publicznie wyrażamy naszą wdzięczność? Dlaczego to ma się stać naszym zwyczajem?

5. Przedyskutuj różnicę między mądrością świecką a mądrością Bożą (patrz lekcja na środę). Czy koniecznie muszą one być sobie przeciwstawne?

Czy świecka mądrość może pomóc nam lepiej zrozumieć Bożą mądrość?

Jeśli tak, to w jaki sposób?

74

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA X

Lekcja XI — 10 grudnia 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.24

CHRZEŚCIJAŃSKIE RELACJE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: II Mojż. 20,12; Sędz. 1,21; Łuk. 9,23; Jan 3,13; Rzym. 5,8; Ef. 5,21−33; 6,1−9; I Jana 4,10.11.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Ulegając jedni drugim w bojaźni Chrystusowej” (Ef. 5,21).

PYTANIA PRZEWODNIE: Czym jest chrześcijanka uległość? Jaki powinien być stosunek władzy wobec osób, które są jej podwładnymi? Jak mężowi przystoi odnosić się do swojej żony? Co Paweł napisał o relacjach pomię− dzy rodzicami a ich dziećmi?

W rozdziałach 1-3 przedstawiona została teologia Kościoła. Od rozdziału czwartego Paweł omawia praktyczne zastosowanie tej teologii, które ma odniesienie do chrześcijańskiego życia. Wśród poruszonych tematów omawia, jak zachować jedność, unikać podziałów kładąc nacisk na chrześcijańskie życie i (to o czym teraz będziemy się uczyli) budować odpowiednie związki. Z końcowego podsumowania wynika, że chrześcijaństwo jest religią więzi, więzi między Bogiem i każdym z nas. Nie ma sensu oczekiwać ożywczych więzi z Bogiem bez właściwych relacji z naszą rodziną i najbliższą społecznością. Kościół, dom i praca to podstawowe sfery chrześcijańskiej działalności. Człowiek nie może być świętym w zborze, a nieznośnym w swoim domu. Chrześcijaństwo nie jest świętością w zamkniętym środowisku, lecz wszędzie. Dotyczy wszystkich sfer naszego życia: duchowej, umysłowej, psychicznej i społecznej. Temat tej lekcji jest ukierunkowany na zasady chrześcijańskich relacji.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

75

Ulegajcie jedni drugim (Ef. 5,21)

NIEDZIELA — 4 grudnia

Przeczytaj Ef. 5,21. Jakie tutaj poselstwo przekazuje nam apostoł? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Werset ten ma odniesienie do Ef. 5,18: „Bądźcie pełni Ducha Świętego”.

Chrześcijańska pokora nie może się identyfikować ze zniewoleniem, lecz z odpowiednim stosunkiem pokory do wzajemnego szacunku. Trzeba przyznać, że taka postawa nie jest czymś naturalnym dla nas, jest to rezultat „napełnienia” Duchem przez braterstwo i nabożeństwo, śpiewanie i wysławianie, a również dziękczynienie (Ef. 5, 19.20).

Patrząc na to w ten sposób, widzimy, że takie podporządkowanie — uległość ma inne znaczenie niż powszechnie uważane. Biblia uczy, że uległość nie ma nic wspólnego z dyktatorstwem, władzą niesprawiedliwie rządzącą społeczeństwem, gdzie jedni panują, a drudzy są bezradnie podporządkowani.

Wręcz przeciwnie, Paweł broni swojego zdania co do ulegania, dodając: „w bojaźni Chrystusowej”. Zachowanie chrześcijan i wzajemne stosunki, czy dotyczy to męża i żony, rodziców i ich dzieci, pana i jego sługi, muszą polegać na uleganiu, ale w kontekście bojaźni Chrystusowej. Bóg nie rujnuje, lecz buduje. Nie jest dyktatorski ani egoistyczny, lecz miłujący. Uwielbienie Chrystusa polega na posłuszeństwie Jemu. Gdy uległość jest naruszeniem czyjegoś sumienia, czy zaprzeczeniem wobec Bożej woli, Piotr gorliwie dodaje: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz. 5,29). To stwierdzenie powinno dominować w naszym życiu. Co powinna uczynić żona czy córka, gdy głowa rodziny nalega, aby dopuszczała się czynów nierządnych, by poprawić finanse domowe? Co może zrobić syn, gdy jego ojciec zmusza go, aby został ulicznym sprzedawcą narkotyków?

Ulec? Nigdy. Posłuszeństwo w relacjach międzyludzkich nigdy nie jest absolutne i bezsprzeczne. Istnieje jego granica, a powinna nią być wola Boża. Gdy tak zwani chrześcijanie oczekują posłuszeństwa poza granicami wyznaczonymi przez Boga, wówczas nie mają prawa nazywać się chrześcijanami i nie zasługują na żadne przywileje. Uległość „w bojaźni Chrystusa” (w. 21) zasługuje na respekt. Jest to tak samo ważne w naszych czasach jak i w poprzednich. Żadne dziecko Boże nie może być traktowane jako bezwolne narzędzie.

Są sprawy, którym ulegamy wbrew Bożym nakazom. Jest to o wiele trudniej− sze niż byśmy chcieli. Dlaczego Golgota jest jedynym miejscem, gdzie możemy nauczyć się prawdziwego znaczenia uległości chrześcijańskiej? Jakie miejsce w uległości zajmuje śmierć Chrystusa? (Patrz Łuk. 9,23).

76

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XI

Władza (Ef. 5,22; 6,1.5)

PONIEDZIAŁEK — 5 grudnia

Kwestia uległości czy posłuszeństwa żon, mężów, dzieci czy niewolników podnosi problematykę autorytetu. Przed jaką władzą mąż, ojciec i pan musi ulec i wykazać posłuszeństwo? W Ef. 5,21 jest napisane, że uległość powinna być „w bojaźni Chrystusowej”. Podobny wyraz występuje w innych tekstach: „jak Panu” (w. 22), „w Panu” (Ef. 6, 1), „jak Chrystusowi” (w. 5). Nawiązania do Chrystusa wskazują na boskie postanowienie wobec autorytetu tych struktur. I chociaż Paweł nie koncentruje się na tym zagadnieniu, to jednak przedstawia stosowną analogię więzi Chrystusa z Kościołem. „Jak Chrystus Głową Kościoła” i dlatego „Kościół podlega Chrystusowi” (Ef. 5,23.24). Kościół jest podporządkowany Chrystusowi. Podobnie dzieje się z mężami, ojcami, różnego rodzaju przełożonymi, dla których wzorem jest zwierzchnictwo Jezusa. Władza nie jest przemocą, wykorzystywaniem czy tyranią. Apostoł dowodzi, że zarówno sprawowanie władzy, jak i jej uległość wypływać powinny z postawy Chrystusa, który „umiłował i Kościół i wydał zań samego siebie” (w. 25). To jest najistotniejsze w tym wszystkim. Miłość, a nie chęć dominacji, powinna być motywem do utrzymania autorytetu, do przestrzegania przykazań wobec takich jednostek społeczeństwa jak rodzina. Ta sama miłość, nie bojaźń ani uczucie poniżenia, powinny motywować do uległości.

Co podane wersety mówią nam o chrześcijańskich relacjach, stosunkach?

I Mojż. 1,26.27 Dz. 17,26

.......................................................................................................

................................................................................................................

Mat. 12,50

..............................................................................................................

Ef. 3,6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gal. 3,28 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

W oczach Pana jesteśmy wszyscy jednakowi: jesteśmy grzesznikami, którzy potrzebują boskiej łaski. Chociaż pojęcie autorytetu i uległości zmieniły swe znaczenie, nie oznacza to, że nie mają one biblijnego podłoża. Ci, którzy posiadają władzę, autorytet, muszą pamiętać o swoich związkach z Bogiem i z tymi, którzy im podlegają. Zapominanie o tym jest poważnym przestępstwem wobec Pana, bez woli którego nawet ptak nie może spaść na ziemię (Mat. 10,29-31).

Skoro niektórzy potrzebują uczyć się pokory u podnóża Golgoty, to czego mogliby nauczyć się z Golgoty ci, którzy mają władzę? Co pomogłoby im w wyko− rzystywaniu swojego autorytetu zgodnie z Bożą wolą?

CHRZEŚCIJAŃSKIE RELACJE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

77

Mężowie i żony (Ef. 5,22−25)

WTOREK — 6 grudnia

Zgodnie z wersetami, które mamy dzisiaj studiować, widzimy, że małżeństwo jest instytucją zatwierdzoną przez Boga, gdzie mąż i żona są współpartnerami (I Mojż. 2,24; Ef. 5,31). Jedność i równość partnerów są podkreślane przez wypowiedź Bożą: „A tych dwoje będzie jednym ciałem” (Ef. 5,31). Porównując to z Ef. 2,14, gdzie mowa jest o tym, jak Chrystus połączył w jedno Żydów i pogan, będziecie mogli zrozumieć zdumiewające pochodzenie zarówno małżeństwa, jak i Kościoła.

Również Chrystus i Kościół są ze sobą ściśle powiązani. Chrystus jest głową, a Kościół jest ciałem (Ef. 5,23). Aby nadmiernie nie rozwijać tej przenośni, warto rozpatrzyć następujące kwestie: (a) jako ciało, Kościół jest podporządkowany Jezusowi — głowie; (b) jako głowa, Chrystus miłuje swoje ciało, oddał życie za nie, zbawił je i poświęcił.

Uległość i miłość nie przeciwstawiają partnerów w małżeństwie, lecz jednoczą ich. I na koniec, uległość oznacza ustępowanie jeden drugiemu. Miłość oznacza to samo i dlatego jest gotowa oddać życie za innych, jak to uczynił Chrystus.

W jaki sposób analogia więzi Chrystusa z Kościołem pomaga nam zrozumieć podejście męża do swojej żony? Jaka jest główna siła takiego postępowania?

(Rzym. 5,8; I Jana 4,10; Juda 1,21). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bliska więź Chrystusa z Kościołem jest wzorcem dla stosunków męża i żony. I chociaż Paweł i Piotr wyraźnie piszą: „Bądźcie uległe mężom swoim jak Panu” (Ef. 5,22; porównaj Kol. 3,18; I Piotra 3,1), stwierdzenie to jest zrównoważone postanowieniem dla mężów, że powinni miłować swoje żony (patrz Ef. 5,25.28; Kol. 3,19). Szczera i ofiarna miłość Jezusa jest tutaj godna naśladowania (Ef. 5,25). Przewodnictwo męża nie polega na tyranii, ale na odpowiedzialności w partnerstwie, a uległość nie oznacza zniewolenia, lecz szacunek, wierność i poważanie. Oczywiście, powinniśmy znać ludzkie niedomagania: są tacy mężowie, którzy traktują swoje żony jako służebnice i nadużywają swojej przewagi. Jest to jednak problem kulturowy i problem grzechu, o którym apostoł tutaj nie pisze.

Co w twoim społeczeństwie i kulturze może zagrażać małżeństwu? Co we− dług słów apostoła może ochronić małżeństwo?

78

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XI

Dzieci i rodzice (II Mojż. 20,12; Ef. 6,1−4)

ŚRODA — 7 grudnia

Żadna z religii czy filozofii nie poświęciła tyle uwagi dzieciom, co chrześcijaństwo. William Wilberforce, oddany chrześcijanin, jako dziecko położył kres zatrudnianiu dzieci w Anglii. William Carey, jeden z pierwszych chrześcijańskich misjonarzy, dążył do tego, aby skończyć z wydawaniem dzieci za mąż i paleniem wdów w Indiach. Do dzisiaj na terenie południowych Indii kobiety i niemowlęta płci żeńskiej są podrzucane, a niekiedy uśmiercane. Dlatego chrześcijańskie szpitale i pastorzy ustawiają specjalne kołyski przed swymi drzwiami, aby kobiety, wyrzekające się swoich dzieci, mogły niezauważone pozostawić je tam.

W czasach apostoła Pawła zwyczaje kultury rzymskiej były jeszcze bardziej okrutne. Barcalay cytuje Senekę: „Zabijamy dzikie bydło; dusimy wściekłe psy; wybijamy chore krowy, zanim one zarażą resztę stada; a dzieci, co rodzą się co tydzień i są słabe, i niekształtne, topimy” (Barcalay, The Letters to the Galatians and Ephesians, s. 176).

W tych samych czasach Paweł kieruje jakże inne poselstwo do rodziców — chrześcijan i ich dzieci mieszkających w wielkim rzymskim mieście.

Jakich dwóch rzeczy oczekuje się od dzieci? Jak Paweł wypowiada się o dzie− ciach i ich rodzicach? Co te słowa mają wspólnego z tym, co Paweł pisał o sto− sunku żon do swoich mężów? Jakie są różnice? (Ef. 6,1−4; porównaj Ef. 5,22; Kol. 3,18). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł przedstawia powody, dlaczego należy być posłusznym. Ponieważ takie jest prawo, naturalna, akceptowana norma każdego społeczeństwa. Drugi powód, że także Boże prawo moralne tego wymaga.

Niektórzy chrześcijanie przedstawiają prawo Boże na dwóch tablicach: na jednej są pierwsze cztery przykazania, a na drugiej pozostałe sześć — dzielące nasze obowiązki wobec Boga i ludzi. Czasami Żydzi umieszczali na każdej tablicy po pięć przykazań, podkreślając to, że czczenie rodziców jest powiązane z czcią Boga.

Tak, jak od dzieci oczekuje się posłuszeństwa, gdy są uzależnione od swoich rodziców, tak szacunek do rodziców jest ich obowiązkiem na całe życie.

Paweł doradza rodzicom: „nie pobudzajcie do gniewu dzieci swoich” (Ef. 6,4). Pomyśl o niektórych rzeczach, takich jak: zły przykład, obłuda, kłótliwość, opryskliwość. Co jeszcze w twoim społeczeństwie zagraża dobrej więzi rodziców z dziećmi? Jak chrześcijaństwo może pomóc tobie uchronić te związki?

CHRZEŚCIJAŃSKIE RELACJE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

79

Słudzy i panowie (Ef. 6,5−9)

CZWARTEK — 8 grudnia

W czasach apostoła Pawła rzymskie imperium posiadało miliony niewolników. Cała ekonomia i struktury społeczne oparte były na pracy niewolników.

Niewolników przeważnie traktowano nie lepiej niż zwierzęta. Za czasów greckich nawet tak wybitny człowiek jak Arystoteles nauczał, że niewolnicy są tylko narzędziami pracy. Posiadanie drugiej istoty bez zachowania właściwego szacunku do jej osobowości i praw danych przez Boga musiało oburzać do głębi takich duchowych liderów jak Paweł.

Jednak Paweł radzi niewolnikom w Efezie, by byli posłuszni swoim panom i wykonywali swoją pracę tak, jakby pracowali dla Chrystusa (Ef. 6,5). Praca w prostocie serca i dobrej woli „jako Panu, a nie ludziom” zostanie wynagrodzona (Ef. 6,7.8). Paweł zdawał sobie sprawę z tego, że niewolnicy nie byli w stanie zmienić swoich warunków, lecz mogli je lepiej znosić. Chrześcijańska filozofia polega na tym: kiedy nie udaje się nam zwalczyć zła, nie możemy pozwolić, aby ono zniszczyło nas.

Chociaż Biblia nie potępia wprost niewolnictwa, to w jaki sposób następują− ce wersety wyrażają pewien sprzeciw wobec niego? Mat. 22,39; Mar. 10,44; Łuk. 6,31; Rzym. 12,10; Filip. 2,3.1; Jan 4,11. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł udzielił rady także panom. Przypomniał im, że oni też mają Pana, który jest w niebie, obdarzając ich łaską i przebaczeniem grzechów. I dlatego nawołuje właścicieli niewolników, by byli łagodni w stosunku do swoich sług (Ef. 6,9).

Dlaczego apostoł nie uczynił nic więcej? „Nie było sprawą apostoła łagodnie czy gwałtownie zmienić ten ustalony porządek społeczny. Próby czynienia tego zagroziłyby dziełu ewangelii. Uczył on jednak zasad, które uderzały w samą podstawę niewolnictwa, które — gdyby odniosły sukces — zmieniłyby z pewnością ten system” (E. G. White, Działalność apostołów, s. 279).

Działalność Pawła przyniosła owoce. Wielu właścicieli niewolników zostało gorliwymi chrześcijanami razem ze swoimi sługami. Dobrym przykładem tego jest Filemon. Paweł wysyła z powrotem zbiegłego niewolnika Onezyma i pisze list do Filemona, aby został zaakceptowany: „Nie jako sługę (...) jako brata umiłowanego” (Filem. 16).

W jaki sposób, na podstawie słów apostoła, można nauczyć się traktować odpowiednio do sytuacji swojego przełożonego lub tych, którzy są tobie podpo− rządkowani?

80

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XI

PIĄTEK — 8 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Dzieci i rodzice. „Rodzice, Bóg pragnie, by wasze rodziny uczynić przykładem rodziny niebiańskiej. Czuwajcie nad swoimi dziećmi. Stosujcie dobroć i troskę wobec nich. Niech miłość zjednoczy ojca, matkę i dzieci. Jedna dobrze ułożona i zdyscyplinowana rodzina jest o wiele potężniejszym świadectwem chrześcijaństwa niż wszystkie kazania świata” (E. G. White, Comments, Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. 6, s. 1118). „Stosunek Pana Jezusa do Jego Kościoła nie może być zilustrowany przez stosunek mężów do żon, jeżeli ci nie stosują się do poleceń Pańskich. Tacy oświadczają, że ich żony muszą być im poddane we wszystkim. Nie było zamiarem Boga, aby mąż występował jako głowa rodziny, nie będąc sam poddany Chrystusowi.

Mąż musi poddać się kierownictwu Chrystusa, aby mógł reprezentować Jego stosunek do Kościoła. Jeśli jest szorstki, grubiański, popędliwy, przykry i arogancki, jeśli jest egoistą, to niech nie mówi ani słowa o tym, że mąż jest głową niewiasty, że ona ma być jemu poddana we wszystkim, ponieważ nie jest panem, nie jest mężem w prawdziwym znaczeniu tego słowa” (E. G. White, Chrześcijański dom, s. 71).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przypuśćmy, że zostałeś poinformowany, że małżeństwo należące do zboru nie opiera się na biblijnych zasadach? Jaka powinna być reakcja zboru?

2. Jako Kościół, czy powinniśmy wypowiadać się o ważnych sprawach społecznych, czy lepiej nie wtrącać się w te sprawy? Czy istnieją jakieś kwestie, do których lepiej się nie wtrącać? Jeżeli tak, to jak możemy je określić? Omówcie je. Dajcie również odpowiedź na następujące pytania: W jaki sposób zwrócenie uwagi na sprawy społeczne może odwrócić nas od prawdziwej misji? A może sprawy społeczne są częścią naszej misji?

3. Razem z klasą omów pytania podane pod koniec lekcji na wtorek i na środę. Jakie czynniki zagrażają naszym rodzinom? W jaki sposób wasza klasa może pomóc w rozwiązaniu podobnych problemów dotyczących osób z waszego zboru?

CHRZEŚCIJAŃSKIE RELACJE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

81

Lekcja XII — 17 grudnia 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.23

CHRZEŚCIJAŃSKI BÓJ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Iz. 35,4; Dan. 10,19; Łuk. 22,31; Rzym.

7,15−20; Ef. 6,10−12; II Tym. 4,7; Obj. 12,9.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Gdyż bój toczymy nie z krwią i ciałem, lecz z nad− ziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciem− ności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich” (Ef. 6,12).

PYTANIA PRZEWODNIE: Na ile realny jest chrześcijański bój? Jaki nosi on charakter? Jakie sztuczki stosuje szatan? Gdzie i w jaki sposób walczymy z naszym wrogiem? Jakie mamy obietnice, które zapewniają nam zwycię− stwo nad szatanem?

Rzeczywista wojna Biblia rozpoczyna się od dwóch wielkich sprawozdań. Pierwsze polegało na tym, że Bóg stworzył doskonały świat i umieścił w nim Adama i Ewę, dając im prawo do panowania nad ziemią (I Mojż. 1,27.28). Drugie — to, że pierwsi ludzie dali się zwieść szatanowi i zbuntowali się przeciwko Bogu, wskutek czego cały świat i ludzkość zostały przeklęte (I Mojż. 3). W Biblii są również zawarte dwie dobre nowiny. Pierwsza głosi, że Bóg wysłał swojego Syna, aby oddał życie za grzeszników i pojednał w sobie upadłe człowieczeństwo (II Kor. 5,14-18). Śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie Chrystusa zapewniają ostateczne zwycięstwo nad grzechem i szatanem, gdy nastanie koniec świata. Druga strona dobrych wieści polega na tym, że Bóg stworzy nowe niebo i ziemię, dom dla świętych (Jan 14,1-3). Jednak na stronach Pisma Świętego znajdujemy ślady niebezpieczeństwa i walki Chrystusa z szatanem, walki, do której każdy został wciągnięty. W tym tygodniu prześledzimy poselstwo apostoła Pawła i sposób, w jaki możemy zostać zwycięzcami.

82

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

„W końcu... bój”

NIEDZIELA — 11 grudnia

Paweł zaczyna swoją opowieść od walki chrześcijan z tym światem: „W końcu, bracia...” (Ef. 6, 10). Wyrażenie w końcu potęguje znaczenie. Do tej pory Paweł przedstawiał sposób, w jaki Bóg wybawił nas z grzechu przez Chrystusa, zapieczętował nas Duchem Świętym, pojednał nas, uczynił nas swoimi dziećmi, rodziną. A skoro należymy do Bożej rodziny, nasz Ojciec oczekuje od nas, abyśmy „postępowali, jak przystoi na powołanie” (Ef. 4,1). Powinniśmy więc zrezygnować ze starego, grzesznego sposobu życia na rzecz nowego — przemienionego, chodząc w czystości, miłości, światłości, mądrości i bojaźni Pańskiej. Życie chrześcijanina i jego czyny muszą być w „pełni Ducha” (Ef. 5, 18).

Istnieje jednak demoniczny, zły duch, który przeciwstawi się chrześcijanom.

Szatan pragnie władać nami podobnie, jak udało mu się zwieść Piotra (Łuk.

22,31). Więc Paweł mówi: „W końcu, bracia moi”, aby byli przygotowani do codziennej walki z szatanem.

Wyrażenie w końcu oznacza podsumowanie lub wniosek. Grecki odpowiednik tego wyrażenia dosłownie oznacza: od tego czasu lub od tego momentu.

Czytaj Łuk. 22,31. Jak myślisz, co Jezus miał na myśli, kiedy powiedział, że szatan pragnął przesiać Piotra? Co się dzieje, kiedy szatan przesiewa daną osobę?

Przeczytaj Ef. 6,10. Jaki jest cel nawoływania apostoła? W jaki sposób mo− żemy walczyć? Jaką nadzieję daje Słowo Boże na odniesienie zwycięstwa?

Paweł mówi tu o Bożym działaniu w nas przez Chrystusa. Przyjście Chrystusa w przeszłości zapoczątkowało nowy wymiar w kosmicznej walce między Bogiem a szatanem. Zwycięstwo Chrystusa nad szatanem na krzyżu stało się podstawą do przyjęcia wierzących przez Boga. Jednak wierzący powinni wiedzieć, że ich wędrówka ku królestwu Bożemu dopiero się zaczyna. Odtąd będą musieli stawić czoła przebiegłemu nieprzyjacielowi, aż do zwycięstwa (Ef. 6,11). „Gdy wiara jest pełna i trwała, wówczas można oczekiwać, że Pan połączy swą wszechpotężną moc z ludzkimi wysiłkami dla chwały swego imienia. Uzbrojeni w pancerz jego prawości możemy odnieść zwycięstwo nad każdym przeciwnikiem” (E. G. White, Prorocy i królowie, s. 63, Warszawa 1991).

Pomyśl o tych momentach twojego życia, kiedy odnosiłeś zwycięstwo w du− chowej walce, i o tym czasie, kiedy upadłeś. Jakie były tego przyczyny?

CHRZEŚCIJAŃSKI BÓJ

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

83

„Zasadzki szatana” (Ef. 6,11)

PONIEDZIAŁEK — 12 grudnia

Przedstawienie duchowej walki przez Pawła zaczyna się od ogólnego uprzedzenia przed „zasadzkami diabelskimi” (Ef. 6,11). Jakie są te zasadzki szatana?

Przeciwnik niekoniecznie zawsze atakuje wierzących w sposób najbardziej oczywisty bądź niegodziwy. Najczęściej działa on w sposób subtelny i atrakcyjny, kierując się niby szlachetnymi motywami. Rozważcie dwa przykłady: (1) jak kusząc Ewę w Edenie (I Mojż. 3,1-5), dawał sensowne uzasadnienie; (2) rozbudzał pragnienie ustanowienia mesjańskiego królestwa na ziemi, którym zafascynowane były umysły Żydów.

W książce pt. The Screwtape Letters C.S. Lewis przedstawia serię wymyślonych listów, które stary, doświadczony demon pisał do młodszego współpracownika, żeby nie eksperymentował na wyszukanych sposobach w zwiedzeniu świętych. Na przykład, gdy Jan modli się o swoją mamę, która jest chora na reumatyzm, stary demon radzi młodszym demonom, aby nie odciągały Jana od modlitwy i sprawiły, żeby Jan nie stracił wiary w nią. Wręcz przeciwnie, Jan powinien być zachęcany do modlitwy za swoją matkę cały czas; lecz w tym czasie uwagę Jana należy odwrócić od potrzeby masowania bolesnych stawów chorej matki.

W następnym liście stary demon sugeruje, aby zamartwiać i niepokoić chrześcijan zagadnieniem śmierci, żeby odwrócić ich od realnych i konkretnych problemów. Gra polega na tym, mówi stary demon, „aby zmusić ich do biegania z gaśnicą nawet wtedy, gdy nadchodzi powódź” (C. S. Lewis,The Screwtape Letters).

Przeczytaj podane wersety. W jaki sposób każdy z nich przedstawia metodę, którą posługuje się szatan? Czy znasz którąś z tych metod?

Job 2,9 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zach. 3,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Łuk. 22,3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Obj. 12,12 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Mar. 4,15 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

II Piotra 3,4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

I Tes. 2,18

...............................................................................................................

II Kor. 2,10.11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

84

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XII

Nasz wróg

WTOREK — 13 grudnia

Jak apostoł Paweł opisuje naszego nieprzyjaciela? Co mówi o walce, którą toczymy (Ef. 6,12)? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Po pierwsze, bój toczymy nie „z krwią i z ciałem” (Ef. 6,12). Nasz wróg nie jest istotą ludzką. Egoizm, duma, wrogie nastawienie do chrześcijaństwa są to siły, z którymi muszą walczyć wierzący. Oprócz tego istnieją nadziemskie zwierzchności, które skierowane są, aby odłączyć nas od Boga.

Po drugie, nasz wróg jest przedstawiony jako „nadziemska władza”, „władcy (...) tego świata ciemności” (w. 12), złe duchy „w okręgach niebieskich” (w.

12). Są to przerażające opisy, lecz naprawdę znaczy to, że nadziemskie, kosmiczne, demoniczne siły walczą z nami, aby odłączyć nas od Boga. Do kogo będziemy należeli? Do szatana, czy Boga? Jest to jedyna kwestia, wokół której toczy się chrześcijański bój, wielki bój między Chrystusem a szatanem.

Szatan jest naszym przeciwnikiem. Jest nieopanowanym, bezwzględnym potężnym wrogiem, który łatwo się nie poddaje, czai się „jak lew ryczący, szukając, kogo by pochłonąć” (I Piotra 5,8). Jest również oskarżycielem (Obj. 12,10), kłamcą i mordercą (Jan 8,44). On najpierw zgrzeszył (I Jana 3,8), wykrzywia drogę Pańską (Dz. 13,10), „zwodzi cały świat” (Obj. 12,9), jest przeciwnikiem resztki Kościoła Bożego (Obj. 12,17), prześladuje świętych (Obj. 2,10), udaje anioła światłości (II Kor. 11,14), w czasach ostatecznych poprowadzi wszystkich buntowników do walki z Bożymi zasadami (II Tes. 2,4-10). To właśnie z tą istotą nieludzką i jego legionem upadłych aniołów wierny lud Boży toczy walkę. „W duszy każdego człowieka dwie siły walczą o zwycięstwo. Niewiara wprowadza swoje siły, pod przewodnictwem szatana, aby odciąć nas od Źródła naszego wsparcia. Wiara ustanawia swoje siły, na czele z Chrystusem, dawcą i wykonawcą naszej wiary. Godzina za godziną, w obliczu całego wszechświata konflikt posuwa się do przodu. To walka wręcz, z zasadniczym pytaniem, kto otrzyma zwycięstwo?” (E. G. White, Sons and Daughters of God, s. 328).

W jaki sposób osobiście doświadczyłeś tej walki między dwoma siłami?

W jaki sposób to się objawiło? Jak szatan próbuje się zamaskować? Na ile zda− jesz sobie sprawę z tego, co się dzieje? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

CHRZEŚCIJAŃSKI BÓJ

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

85

„Umacniajcie się w Panu i w potężnej mocy jego”

ŚRODA — 14 grudnia

Wyrażenie toczyć bój (patrz Ef. 6,12), użyty w przedstawieniu boju chrześcijan, wskazuje na dwie sprawy. Pierwsza: bój ten jest podobny do bezpośredniej walki, gdzie trzeba zmierzyć się z przeciwnikiem twarzą w twarz. Druga: nieprzyjaciel jest blisko i atakuje niespodziewanie, jak na wojnie. Wróg działa subtelnie i bezczelnie, zwodząc wszystkich tych, którzy są wierni i ufają Chrystusowi. Zwycięstwo w tym boju zależy od trzech zasadniczych podstaw chrześcijańskiego życia i wiary: „umacniajcie się” (w. 10), „weźcie całą zbroję Bożą” (w. 11) i „stójcie” (ww. 11.13-14). Dzisiejsza lekcja skoncentruje się na pierwszej istotnej kwestii, a później zostaną omówione pozostałe dwie.

Wyraz umacniajcie się pojawia się w Piśmie Świętym ponad trzydzieści razy, z których tylko trzy są w Nowym Testamencie. W większości przypadków ten wyraz świadczy o Bożym wezwaniu do stawiania czoła wrogowi bez bojaźni, czy to w konflikcie duchowym, czy fizycznym. Sugeruje to, iż Bóg mówi: Ja jestem waszym wsparciem. Dlatego bądźcie twardzi i nie bójcie się.

Przeczytaj podane wersety i zauważ pewność oferowaną w każdym z nich w różnych okolicznościach. W jaki sposób możesz odnieść te napomnienie do siebie i do walki, którą toczysz teraz? Joz. 10,25; Iz. 35,4; Dan. 10,19; I Kor. 16,13.

Apostoł nawołuje: „umacniajcie się w Panu” (Ef. 6,10). Jedynym sposobem pokonania naszego wroga jest przebywanie po stronie Boga. „Nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi to się stanie — mówi Pan Zastępów (Zach. 4,6). Duchy nieczyste nie mogą być pokonane ludzkimi siłami. Niezależnie od tego, jak wielka i szlachetna jest postawa człowieka, siłami ludzkimi nie jesteśmy w stanie ich pokonać. Tylko moc pochodząca od Boga może pokonać zło. „Bo beze mnie nic uczynić nie możecie”, mówi Jezus (Jan 15,5). Do tego apostoł Paweł dodaje: „Ale Bogu niech będą dzięki, który nam daje zwycięstwo przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (I Kor. 15,57). Jego łaska jest dla nas wystarczająca (II Kor. 12,9).

Paweł do słów: „Umacniajcie się w Panu”, dodaje więcej szczegółów. Siła od Pana pochodzi z „potężnej mocy jego” (Ef. 6,10). Już wcześniej czytaliśmy w Liście do Efezjan, jak apostoł modli się, aby wierni doświadczyli mocy Bożej, którą okazał w zmartwychwstaniu Chrystusa (Ef. 1,17-21). Natomiast w Ef. 2,1-7 Paweł wyjaśnia, jak — według niego — powinniśmy doświadczyć tej mocy. Podobnie jak Bóg był w stanie wzbudzić Jezusa z martwych, może również wzbudzić nas ze śmierci grzechu do odnowionego życia w Chrystusie, i to jest ta moc, która jest dana nam w walce z „władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich” (Ef. 6,12).

86

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XII

„Weźcie... Stójcie”

CZWARTEK — 15 grudnia

Nawołując do umacniania się „w Panu” (Ef. 6,10), przed czym Paweł próbu− je ostrzec ludzi wierzących? Co apostoł zaleca czynić i dlaczego (Ef. 6,11)?

Nie mamy siły woli ani wytrzymałości w walce z szatanem. Nasza natura jest grzeszna (Rzym. 3,23). Grzech oddalił nas od Boga (Iz. 59,2), uczynił nas niewolnikami (Jan 8,34; Rzym. 6,16), zdemoralizował nasze myśli i sumienia (II Kor. 3,14; II Tym. 3,13).

Zastanówcie się nad podanymi tekstami. Co karzą nam czynić? Co jest ukry− te w nich? Czy nie mówią one o naszej roli w bitwie przeciwko szatanowi i grze− chowi? Czy możemy zająć bierną pozycję, czy musimy znosić ten bój? Mat. 16,24; Łuk. 13,24; Dz. 14,22; Filip. 4,1; II Tym. 2,3; Jak. 5,10.11; I Piotra 4,1.

Chociaż Chrystus pokonał szatana na krzyżu i dzisiaj daje nam zwycięstwo, jeśli przyjmujemy Go przez wiarę jako naszego Zbawiciela, to jednak nadal nasze nowe życie nie jest całkiem bezpieczne. Znany nowotestamentowy teolog Herman Ridderbos podkreślał: „Mimo że moc szatana została przezwyciężona w Chrystusie, to nie stała się zupełnie niegroźną. Jednak w momencie ataku Kościół otrzyma dobrze wyposażoną zbroję Bożą, która pomoże przetrwać” (Paul: An Outline of His Theology, William B. Eredmans, Grand Rapids 1975, s. 392).

Z tą zbroją Bóg wysyła nas do boju ze „złymi duchami w okręgach niebieskich” (Ef. 6,12). Zbroja ta jest w stanie pomóc nam pokonać zwodnicze zasadzki szatana. Szatan jest sprytnym przeciwnikiem i prowadzi nieuczciwy bój.

Będzie usiłował stosować każdy podstęp, na jaki go tylko stać — od wijącego się, mówiącego węża (I Mojż. 3) do przemienionego anioła światłości (II Kor. 11,14). Stąd te dwa słowa napomnienia apostoła Pawła: weźcie i stójcie.

Wziąć oznacza tutaj przyjęcie czegoś, co nie jest nam przynależne. Cokolwiek by nie pochodziło od nas, jest całkowicie nieprzydatne w walce z tym wrogiem. Wyraz weźcie również wskazuje na zamiar pewnej trwałości. Chrześcijanin nie może przetrwać ani przez moment bez zbroi Bożej (Ef. 6,11), musi zabezpieczyć całą swoją istotę, od głowy do palców, od myślenia do działania. W Ef. 6,11-14 apostoł cztery razy zachęca wiernych, aby stali mocno na gruncie, dając odpór nieprzyjacielowi, aby byli czujni, w ustawicznym pogotowiu i nigdy się nie poddawali. Zwycięstwo należy do nas!

Jeśli znasz kogoś, kto teraz prowadzi bezpośrednią walkę z szatanem, dla− czego miałbyś nie spędzić trochę czasu z tą osobą? Oprócz tego należy modlić się za takie osoby i razem z nimi. Co jeszcze można uczynić, aby im pomóc?

CHRZEŚCIJAŃSKI BÓJ

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

87

PIĄTEK — 16 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Kosmiczna wojna: „W Słowie Bożym ukazane są dwa zwalczające się stronnictwa, które mają wpływ i kontrolują ludzkie poczynania w tym świecie. Ugrupowania te mają ustawiczny wpływ na ludzką istotę.

Ci, którzy są pod Bożą kontrolą, i ci, którzy są pod wpływem niebiańskich aniołów, będą w stanie dostrzec działanie niewidocznych mocy ciemności. Ci, którzy pragną być w zgodzie z niebiańskimi zasadami, powinni mocno wsłuchiwać się w wolę Bożą. Nie powinni dawać miejsca działaniu szatana i jego aniołów” (E. G. White Comments, w: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. 6, s.

1119).

Ustawiczny konflikt: „Nieprzyjaciel spróbuje użyć każdego argumentu, każdego zwiedzenia, aby oplątać duszę. By zdobyć koronę życia, musimy podejść do tego poważnie i wytrwać w swoich wysiłkach. Nie powinniśmy zrzucać zbroi ani opuszczać pola walki, aż do momentu, kiedy odniesiemy zwycięstwo i będziemy triumfować z naszym Zbawicielem.

Dopóki nasz wzrok jest skierowany na Źródło naszej wiary, dopóty jesteśmy bezpieczni. Musimy dążyć do rzeczy wzniosłych, a nie szukać ziemskich.

Wiara powinna nas unieść wysoko i trzymać w łasce Chrystusowej. Przez codzienne rozważanie Bożego piękna, powinniśmy coraz więcej wzrastać w Jego świętości” (E. G. White, My Life Today, s. 105).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Razem z klasą przeczytaj na głos II Kor. 10,3-5. Omówcie aspekty walki duchowej zawarte w podanych wersetach.

2. W swoich zasadzkach szatan często miesza prawdę z fałszem (przykładem tego jest skłonność ludzi do utożsamiania materialnego dobrobytu z Bożą przychylnością i błogosławieństwem życia danej osoby). Jakie jeszcze znasz przykłady podobnej działalności szatana?

3. Czy są jakieś osoby bądź grupa ludzi w twojej klasie, w życiu których toczy się ciężka walka duchowa? Co możesz uczynić w praktyce, by wykazać swoją troskę i wsparcie wobec nich?

88

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XII

Lekcja XIII — 24 grudnia 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.26

CHRZEŚCIJAŃSKA ZBROJA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Jan 14,6; 18,38; Rzym. 1,16.17; I Kor. 1,30; Ef. 6,13−18; I Tes. 5,8.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Dlatego weźcie całą zbroję Bożą, abyście mogli stawić opór w dniu złym i, dokonawszy wszystkiego, ostać się” (Ef. 6,13).

PYTANIA PRZEWODNIE: Na czym polega biblijna koncepcja prawdy? Co symbolizuje „pancerz sprawiedliwości” (Ef. 6,14)? Na ile w chrześcijań− stwie jest istotna „ewangelia pokoju” (Ef. 6,15)? W jaki sposób wiara może uchronić nas od szatańskich napaści? Co symbolizuje „przyłbica zbawienia” (w. 17)?

Cała zbroja Boża „Życie chrześcijanina jest walką i marszem. W tej walce nie ma zawieszenia broni; wysiłek musi być systematyczny i niezmordowany. Tylko dzięki bezustannym staraniom możemy osiągnąć zwycięstwo nad pokusami szatana” (E. G. White, Śladami Wielkiego Lekarza, s. 332).

Chociaż nie możemy uniknąć walki z szatanem, możemy być pewni dwóch rzeczy. Po pierwsze, Chrystus już dokonał zwycięstwa nad szatanem na krzyżu, a Jego zwycięstwo należy do nas (Gal. 2,20); po drugie, mamy „całą zbroję” dostarczoną przez Chrystusa (Ef. 6,11). Zauważcie, że Paweł podkreśla znaczenie całej zbroi. Apostoł wymienia sześć elementów, z których składa się nasza zbroja. Każdy z tych elementów jest bardzo potrzebny, dlatego wszystkie są wykute i dopasowane przez Boga, stanowiąc jedną całość. Nie możemy zaniedbywać jednych części na rzecz innych, tym samym osłabiając całą zbroję. W tym tygodniu rozpatrzymy pięć elementów z sześciu, pozostawiając ostatni na następny tydzień.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

89

„Opasawszy biodra swoje prawdą” (Ef. 6,14)

NIEDZIELA — 18 grudnia

„Co to jest prawda?” (Jan 18,38). Piłat zadał jedno z najważniejszych i najczęściej zadawanych pytań życiowych. Kilka odpowiedzi jest branych przez ludzi pod uwagę: prawdą jest to, co jest logiczne; prawdą jest to, co działa; prawda jest względna; prawdą jest sprawdzone spostrzeżenie; prawdą jest to, co mówi mi moja religia bądź kapłan.

Przeczytaj podane wersety. W jaki sposób mogą one nam pomóc w zrozumie− niu biblijnej koncepcji prawdy?

Ps. 31,7; Iz. 65,16 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ps. 43,3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jan 17,17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ps. 86,11; III Jana 4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jan 14,17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jan 14,6

..................................................................................................................

W rozumieniu chrześcijan prawda nie polega wyłącznie na sformułowaniu pewnej definicji z punktu widzenia filozoficznego, ani na racjonalnych, logicznych stwierdzeniach. Dla chrześcijanina prawdą jest osoba: Jezus Chrystus, w którym „pełnia Boża” (Ef. 3,19) i Jego prawda została objawiona. Prawda polega na tym, iż Jezus jest zbawczą i ratującą prawdą: wzywa do bezgrzesznego i sprawiedliwego życia, do uczciwości, duchowej jedności i do wierności Bogu we wszystkich aspektach. Prawda łączy w sobie nie tylko to, w co wierzymy, lecz także to, co czynimy. Jedynie całkowite oddanie się Chrystusowi może uzbroić każdego z nas w Prawdę w świecie pełnym grzechu i oszustwa. Dlatego też Paweł napomina: „Ale obleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie czyńcie starania o ciało, by zaspokajać pożądliwości” (Rzym. 13,14).

W czasach Nowego Testamentu rzymscy żołnierze opasywali swoje ubrania wokół bioder, aby móc maszerować bez żadnych przeszkód. Chrześcijański pas jest taką prawdą. Jezus, nasza prawda, musi opasać nasze całe jestestwo, abyśmy tak wewnątrz, jak i na zewnątrz nie stawali się grzesznymi w naszej duchowej walce. Nasze rozmowy i nasze czyny, nasze nabożeństwa będą objawieniem tego, że należymy do Chrystusa, który jest prawdą, i w którym nic się nie zmienia.

Jak odpowiesz na postawione pytanie: Co to jest prawda? Co daje tobie znajomość prawdy?

90

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XIII

Pancerz sprawiedliwości (Ef. 6,14)

PONIEDZIAŁEK — 19 grudnia

Drugim elementem zbroi chrześcijan jest pancerz sprawiedliwości. Skoro prawda Boża objawiona w Chrystusie tworzy fundament życia chrześcijańskiego i uczciwości, oznacza to, że nasze życie musi być chronione przez pancerz sprawiedliwości. Rzymscy żołnierze podczas ataku mili na sobie duży metalowy pancerz, od szyi aż po biodra. Chronił on ważne narządy i był czymś coś w rodzaju kamizelki kuloodpornej. Niestety, metalowy pancerz nie jest w stanie uchronić życia chrześcijan.

Jedynie sprawiedliwość, która pochodzi od Boga jest naszą ochroną.

Jak Paweł opisuje sprawiedliwość? W jaki sposób się objawia, jak można otrzymać sprawiedliwość i co daje ona temu, kto ją posiada? (Rzym. 1,16.17; I Kor. 1,30; II Kor. 5,21).

Sprawiedliwość jest charakterystyczną cechą należącą do samego Boga (Iz. 59,17; Rzym. 3,26; II Tym. 4,8). Została ona objawiona w Chrystusie, który wybawił nas z grzechu (Rzym. 1,16.17). Dzięki tej sprawiedliwości, objawionej w Chrystusie, Bóg daje nam usprawiedliwienie (Rzym. 3,25.26). Oświadczył nam, abyśmy trzymali się sprawiedliwości i przebaczył nam nasze winy. Sprawiedliwość Chrystusa pozwala na właściwe relacje z Bogiem. Z pewnością nie ma lepszej ochrony przed szatańskimi atakami, niż właściwy kontakt z Bogiem.

Chrystus naszą sprawiedliwością — naszym pancerzem. Aby wytrwać przy Bogu, trzeba przyodziać szaty sprawiedliwości Chrystusa, aby na zawsze być wiernym zbawczej łasce Bożej. „Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam? (...) Kto będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia. Kto będzie potępiał?” (Rzym. 8,31-34).

W jaki sposób sprawiedliwość jako właściwa relacja z Bogiem może być zauważalna w codziennym życiu chrześcijan? (Zob. Rzym. 6,10−14).

Sprawiedliwość, jako właściwy związek z Bogiem, musi prowadzić do godziwego sposobu życia. Na tym polega powołanie do uczniostwa, gdzie życie powołanego jest zgodne z charakterem tego, który powołuje, z Jezusem Chrystusem. Być sprawiedliwym, oznacza być podobnym do Chrystusa; żyć w posłuszeństwie wobec prawa Bożego, w moralnej czystości, w uczciwości i w miłości Chrystusowej wobec wszystkich.

Jak sposób zakładamy pancerz sprawiedliwości? Co wspólnego ma to „przy− odzianie” z doświadczeniem „we mnie Chrystus” opisanym w Gal. 2,20? Czy przyodzianie sprawiedliwości oznacza zdejmowanie czegoś innego? Jeżeli tak, to czego?

CHRZEŚCIJAŃSKA ZBROJA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

91

Zwiastowanie ewangelii pokoju (Ef. 6,15; Iz. 52,7)

WTOREK — 20 grudnia

Przeczytaj Ef. 6,15. Co myślisz o poselstwie Pawła zawartym w tych wersecie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nadal posługując się terminologią wojskową dla zilustrowania swoich myśli, podobnie jak w wersetach poprzednich, Paweł kieruje uwagę czytelnika na obuwie, które nosili rzymscy żołnierze. Mieli oni specjalne obuwie, które zabezpieczało ich przed poślizgnięciem się podczas walki. Bojownik mógł bez trudu utrzymać się na nogach i nie przewrócić się, gdy dochodziło do pojedynku z wrogiem.

Podobnie i my, chrześcijanie, potrzebujemy stać twardo, nie chwiejąc się w prawdzie ewangelii, aby odnieść zwycięstwo w duchowej bitwie. Skoro nogi są naszym fundamentem, potrzebne jest też twarde podłoże, aby móc utrzymać w równowadze całe ciało. Nic w tym dziwnego, iż ewangelia pokoju jest fundamentem naszej wiary. Naprawdę, nie jest ważne, jakie inne prawdy zostały nam dane, lecz wszystko musi być oparte na fundamencie ewangelii zbawienia przez wiarę jedynie w Chrystusa. Jeśli nie będzie pod nami tego fundamentu, reszta się rozpadnie.

Przeczytaj „trójanielskie poselstwo” z Obj. 14,6−12. W jaki sposób te teksty przedstawiają fundament ewangelii w stosunku do naszego poselstwa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Warto również zauważyć to, iż Paweł określa dobrą nowinę jako ewangelię pokoju. Pokój w Biblii występuje w pozytywnym znaczeniu. Słowo to oznacza spokój po osiągniętym zwycięstwie nad grzechem i egoizmem. Podobne w znaczeniu do tego słowa jest pojednanie między nami i Bogiem (Rzym. 5,1) oraz więź z innymi ludźmi, szczególnie społecznością wierzących. W każdej chwili chrześcijanie powinni dążyć do pokoju (II Tym. 2,22; I Piotra 3,11). Przez zerwanie więzi z Bogiem oraz innymi współwierzącymi nasze chrześcijańskie powołanie jest narażone na ryzyko i daje dostęp szatańskiemu działaniu.

Czy zaznałeś pokoju ewangelii? Jeśli nie, co możesz zmienić, aby poznać ten cudowny dar?

92

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XIII

Tarcza wiary (Ef. 6,16)

ŚRODA — 21 grudnia

Fragment ten mówi nam o trzech elementach wiary, jako niezwykle istotnej części chrześcijańskiego uzbrojenia. Po pierwsze, przede wszystkim weźcie tarczę wiary. Zwrot ten znaczy, że nie chodzi tu o jakiś najistotniejszy element, ale dotyczy to elementu niezastąpionego. W zdaniu tym Paweł powiada, że obok wszystkich innych potrzebnych rzeczy nie wolno zapomnieć o tarczy wiary. Po drugie, wiara jest fundamentalną częścią chrześcijańskiego życia i zwycięstwa.

Czytaj Hebr. 11,6. Co jest tu powiedziane o znaczeniu wiary? Jaki to ma związek z Ef. 6,16? Jak tekst w Liście Jakuba 2,18−20 pozwala nam zrozumieć, czym jest wiara w zrozumieniu biblijnym, a czym nie jest? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak rozumiemy znaczenie wiary w tych wersetach? Nie wystarczy powiedzieć: „wierzę, że”, to musi być twierdzenie wyrażające bardzo osobiste i głębokie przekonanie. Poprzednio była wzmianka o umysłowym przekonaniu do pewnych doktryn (Ef. 4,13), lecz później jest wyrażone podstawowe zaufanie do Boga, nieustanne zaufanie do Jego Słowa i Jego obietnic. Takie nieustanne zaufanie jest absolutnie konieczne, aby wiara funkcjonowała jak tarcza. „Wierzyć, znaczy ufać Bogu — ufać, że On kocha nas i najlepiej wie, co służy naszemu dobru. Taka wiara skłania do wybrania Jego drogi zamiast naszej własnej. W miejsce naszej ignorancji przyjmujemy Jego mądrość. Jego moc w miejsce naszej słabości. Jego sprawiedliwość w miejsce naszej grzeszności. Nasze życie i wszystko, czym jesteśmy, należy już do Niego, wiara uznaje Jego prawo własności i przyjmuje Jego błogosławieństwa” (E. G. White, Wychowanie, s. 178).

Ta wiara pomoże nam „zgasić wszystkie ogniste pociski złego” (Ef. 6,16). Te ogniste pociski złego występują w różnych formach, takich jak: pokusy, wątpliwości, żądze, utrapienia, udręki, bunt, poczucie winy itp.

Rzymska tarcza miała metr wysokości i pół metra szerokości, była zrobiona z drewna i skóry, wzmocniona żelazną ramą. Trzymając tarczę w jednej ręce, a miecz w drugiej (o tym będzie mowa w lekcji w następnym tygodniu), żołnierz był przygotowany zarówno do obrony, jak i do ataku. Wiara w niezawodnego Boga daje nam całkowitą pewność, by z odwagą przeciwstawić się szatanowi.

Bóg jest „tarczą dla tych, którzy mu ufają” (Przyp. 30,5).

Przed jakimi ognistymi strzałami w twoim chrześcijańskim życiu chroniła cię tarcza wiary? Wątpliwości? Zniechęcenie? Obawy? Opisz proces działania wiary w tobie. Czego się z tego nauczyłeś, a co mogłoby być pomocne innym w prze− ciwstawieniu się tego rodzaju atakom?

CHRZEŚCIJAŃSKA ZBROJA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

93

Przyłbica zbawienia (Ef. 6,17; I Tes. 5,8)

CZWARTEK — 22 grudnia

Piotrek był młodym, przystojnym i bardzo obiecującym chłopcem. Był ulubieńcem swoich rodziców, błogosławieństwem dla małego zboru, z którym dzielił swoją miłość do muzyki, swoją znajomość Biblii. Dzieci szalały za nim. Starsi żyli z przeświadczeniem, że stanie się on niebawem kimś, z kogo będą bardzo dumni. Jednak, gdy minęły osiemnaste urodziny, Piotrek tragicznie zginął, pogrążając swoich rodziców i niewielką społeczność zborową w głębokim smutku.

Gdy wyjechał motocyklem z domu do najbliższego sklepu, aby zrobić zakupy dla starego sąsiada, rozpędzony dżip uderzył z tyłu w motocykl Piotrka. Chłopak spadł na głowę. „Poważne uszkodzenie czaszki — stwierdzono w prosektorium. — Gdyby tylko założył kask...”.

Kask zakłada się po to, by chronić głowę. W wielu częściach świata prawo wymaga noszenia kasku wszędzie tam, gdzie występuje pewne ryzyko uszkodzenia głowy. W czasach Pawła przyłbica wykonana była z twardego metalu, takiego jak brąz lub żelazo. Było to stałe wyposażenie żołnierza. Żaden miecz nie mógł jej przeciąć.

Przyłbica jest bardzo potrzebna w chrześcijańskiej walce. Wierni muszą założyć swoje przyłbice, aby móc chronić ośrodek ich woli, dlatego że tam zapadają decyzje dotyczące ich lojalności i nadziei. Paweł identyfikuje przyłbicę ze zbawieniem, które otrzymaliśmy w Chrystusie.

Czytaj I Tes. 5,8. Tutaj Paweł również posługuje się pojęciem przyłbicy (heł− mu). Co tu oznacza hełm? Jak ten werset pomaga nam zrozumieć znaczenie tego symbolu?

Jako chrześcijanie powinniśmy żyć z nadzieją zbawienia (I Tes. 5,8). Nadzieja ta jest w nas. Nie jest czymś, co my sami możemy osiągnąć, ale to jest coś, co Chrystus może uczynić dla nas. Gdyby zbawienie było osiągalne przez czyny albo przez stopień naszej świętości, któż by to osiągnął? Czyż nie popadlibyśmy w rozczarowanie i rezygnację? Dobrą nowiną jest to, że czyny Jezusa i Jego osiągnięcia, Jego świętość dają nam nadzieję na zbawienie. Gdyby ta nadzieja była oparta na czymś innym, wcześniej czy później zawiodłaby.

Mimo, że szatan często zasiewa wątpliwości co do naszego zbawienia, nie powinniśmy się niczego obawiać. Tak długo jak pozostajemy w Chrystusie, nosząc hełm zbawienia, On jest naszą pewnością (Jan 6,37-39; Rzym. 8,31-39; I Piotra 1,3-10).

Gdybyś wiedział, że dzisiaj umrzesz, czy zachowałbyś wiarę w zbawienie?

Uzasadnij swoją odpowiedź.

94

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XIII

PIĄTEK — 23 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Niebiańska zbroja. „Gdy będziemy mieli na sobie niebiańską zbroję, przekonamy się, że nasz wróg nie będzie miał mocy nad nami. Boży aniołowie okrążą nas i staną w naszej obronie” (E. G. White, Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. 6, s. 1119).

Pas prawdy. „Nic innego nie może uchronić od złego jak tylko prawda. Żaden człowiek nie przetrwa, jeżeli nie przebywa w prawdzie” (E. G. White, In Heavenly Place, s. 179).

Pancerz sprawiedliwości. „Wiara zbawiająca jest umową, za pomocą której przyjmujący Chrystusa wstępują w przymierze z Bogiem. Prawdziwa wiara jest życiem. Żywa wiara oznacza wzrost sił i pełną ufność, dzięki którym dusza zyskuje zwycięską moc” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 246).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Wspólnie z klasą przedyskutujcie końcowe pytanie z czwartkowej lekcji. Co różne odpowiedzi mówią nam o nas samych i naszym rozumieniu zbawienia?

2. Wielu utożsamia prawdę tylko z zasadami wiary. Czy jest jakiś związek między prawdą a doktryną? Czy można trzymać się wiernie doktryny a nie przebywać w prawdzie? Czy w tym samym czasie można trwać w prawdzie i nie przestrzegać doktryn? Przedyskutuj to.

3. Jak można wzmocnić tarczę wiary, a jak osłabić?

4. Przedyskutujcie w klasie istotną różnicę pomiędzy pewnością zbawienia a niebezpieczną nauką: Raz zbawiony, na zawsze zbawiony?

CHRZEŚCIJAŃSKA ZBROJA

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

95

Lekcja XIV — 31 grudnia 2005 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.32

CHRZEŚCIJAŃSKA WSPÓLNOTA I ZACHOWANIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Ps. 119,9.11; Mar. 13,33; Ef. 6,17−24; II Tym. 3,15−17; I Piotra 5,8.

TEKST PAMIĘCIOWY: „W każdej modlitwie i prośbie zanoście o każdym czasie modły w Duchu i tak czuwajcie z całą wytrwałością i błaganiem za wszystkich świętych” (Ef. 6,18).

PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie miejsce w życiu chrześcijańskim zajmuje Biblia? Jakie ma ona znaczenie w walce z grzechem? Dlaczego chrześci− janie muszą być czujni? Na ile modlitwa jest ważna w bitwie z szatanem?

Wspólnota i zachowanie W swoim poselstwie do Efezjan apostoł obszernie pisał na temat dotyczący naszego pochodzenia i tajemnicy Golgoty, radości zbawienia i odpowiedzialności za nasze chrześcijańskie życie, stworzenia nowego człowieczeństwa i realności duchowej walki. Te wszystkie zagadnienia mają swoje podłoże w Słowie Bożym. Nie bylibyśmy w stanie poznać woli Bożej i Jego zamiarów wobec nas, gdyby nie było Pisma Świętego, natchnionego i objawionego przez Ducha Świętego. I to dlatego swoje Słowo kieruje On wprost do nas.

A skoro Bóg przemawia do nas, więc i my musimy rozmawiać z Nim. Chrześcijaństwo nie polega jedynie na słuchaniu tego, co mówi Pan w swoim Słowie, lecz także na obcowaniu z Bogiem przez modlitwę. Słowo Boże i modlitwa dodają nam wystarczająco dużo sił, aby móc przeciwstawiać się złemu i pozostać na właściwej drodze. W tej lekcji spojrzymy na to, jak apostoł wypowiada się na temat roli i mocy Słowa Bożego.

96

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

Słowo i Duch

NIEDZIELA — 25 grudnia

„Weźcie też (...) miecz Ducha, którym jest Słowo Boże” (Ef. 6,17). Chociaż Paweł wymienił Słowo Boże jako ostatnie z sześciu elementów chrześcijańskiej zbroi, nie oznacza to, że ma ono mniejsze znaczenie od innych. Pismo Święte jest podstawowym składnikiem życia chrześcijanina. Bez niego nie możemy zrozumieć, kim jest Bóg, kim my jesteśmy, skąd pochodzimy, na czym polega nasze zło, w jaki sposób ludzie zostali wybawieni z grzechu, czego Bóg dokonał przez Chrystusa i jakim jest nasze ostateczne przeznaczenie. Historia świadczy o tym, że gdy Biblia jest zaniedbywana, nawet na krótki okres, wtedy siły ciemności mają ogromną przewagę. To się sprawdza zarówno w życiu poszczególnych osób, jak i w życiu Kościoła, jako instytucji. Zatem nie jest to przypadek, iż Paweł nieraz podkreśla decydującą rolę Słowa Bożego w duchowej walce.

Słowo Boże jest nazwane mieczem Ducha. Co wspólnego ma Duch i Biblia?

Poszukaj odpowiedzi w następujących wersetach: II Piotra 1,21 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jan 14,26 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

I Kor. 2,10

..............................................................................................................

Boże objawienie jest różnorodne (Hebr. 1,1-3). Wspaniałość niebios, piękno przyrody, cud życia — wszystko to świadczy o Bogu jako Stwórcy (Ps. 33,6-9).

Lecz Boże objawienie się w Synu i spisane Słowo Boże świadczą o naszym zbawieniu z grzechów i o tym, jak Chrystus dokonał zbawienia (Jan 1,1-3.14; 5,39; 17,17; Rzym. 15,4). Biblia obdarza nas „mądrością ku zbawieniu przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (II Tym. 3,15).

Zauważ, co dalej Paweł pisze o roli Pisma Świętego w chrześcijańskim życiu: „Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne jest do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany” (II Tym. 3,16.17).

Jakie czynniki w twojej kulturze sprzyjają osłabieniu wiary w Biblię jako w Słowo Boże? Gdy je nazwiesz, pomyśl, co możesz zrobić, aby uchronić siebie i innych przed tymi negatywnymi czynnikami?

CHRZEŚCIJAŃSKA WSPÓLNOTA I ZACHOWANIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

97

Miecz i walka

PONIEDZIAŁEK — 26 grudnia

W Mat. 4,1-11 Jezus podaje przykład, jak możemy polegać na Słowie Bożym w naszej walce z szatanem. Kuszenie Jezusa na pustyni jest dla nas ważną lekcją. Po pierwsze, pokazuje, iż walka duchowa odbywa się naprawdę i żadne z dzieci Bożych nie uniknie szatańskich ataków. Przeciwnik nie występuje przeciwko swoim. Im bliżej jesteśmy Boga, tym bardziej szatan usiłuje przeciągnąć nas na swoją stronę (Job 1,2). Po drugie, nie wystarczy tylko znajomość Słowa; musimy zapoznać się z jego Autorem i zaufać Jego obietnicom. Szatan może próbować wykorzystywać Pismo, aby wywoływać w nas wątpliwości w Boże obietnice i zamiary, lecz pamiętajmy, że Jezus polegał na Słowie i kroczył Bożą drogą. „Jezus odpowiadał szatanowi słowami: »Napisano«. We wszystkich pokusach bronią Jego było Słowo Boże. Szatan żądał od Chrystusa cudów jako znaku boskości, lecz ważniejsza niż wszelkie cuda jest niezachwiana ufność w słowa: »Tak mówi Pan«, których nie można obalić. Dopóki Chrystus trzymał się takiego stanowiska, dopóty szatan nie mógł zyskać przewagi” (E. G. White, Życie Jezusa, s. 77).

Na podstawie przedstawionych tekstów napisz, jak Słowo Boże może przygo− tować nas do walki z atakami szatana: V Mojż. 8,3; Mat. 4,4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Hebr. 4,12 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

II Piotra 1,4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ps. 119,9.11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Duch Święty, przez którego mamy nowonarodzenie (Jan 3,3-8), jest pieczęcią i gwarancją tego przeżycia (Ef. 1,13.14). Mieszka w nas (Rzym. 8,9.11.14; II Kor. 1,22), przemienia nasze umysły (Rzym. 12,1.2) i prowadzi nas do zrozumienia Pisma (Ef. 1,17-23; Jan 16,13). Ten sam Duch, który natchnął Słowo Boże, pobudza nas, abyśmy wzięli to Słowo jako miecz w obronie przed szatańską agresją. Żołnierze chrześcijańscy zawsze używali Słowa, które „jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny” (Hebr. 4,12), aby rozpoznać, co jest dobre, a co złe, aby odróżnić głos Boży od szatańskiego poszeptu. To wszystko czyni Słowo zarówno bronią defensywną, jak i ofensywną. „W sercu moim przechowuję słowo twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie” (Ps. 119,11). To jest świadectwo psalmisty i tego doświadczył Jezus.

W jaki sposób osobiście doświadczyłeś mocy Słowa w przeciwstawianiu się sza− tańskim atakom?

98

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XIV

Modlitwa i chrześcijańska bitwa

WTOREK — 27 grudnia

„W każdej modlitwie i prośbie zanoście o każdym czasie modły w Duchu i tak czuwajcie z całą wytrwałością i błaganiem za wszystkich świętych” (Ef. 6,18).

W książce Wędrówki pielgrzyma John Bunyan opisuje scenę, w której pewien chrześcijanin spotyka Apoliona w Dolinie Poniżenia. Apolion przedstawia symbol szatańskich mocy, które na jego rozkaz usiłują utrapić wiernego w jego marszu do Królestwa Bożego, atakując chrześcijanina ubranego w zbroję. Uzbrojony mieczem Ducha, chrześcijanin mężnie walczył w bitwie. W połowie śmiertelnego boju chrześcijanin traci ten miecz. Apolion cieszy się z tego, że los chrześcijanina jest przesądzony, lecz chrześcijanin korzysta z innej zbroi, która zwie się modlitwą; bój toczy się dalej. Chrześcijanin umiejętnie stosuje tę zbroję, zwalcza nieprzyjaciela i na koniec wydaje potężny okrzyk zwycięstwa!

Przeczytaj Ef. 6,18. Oprócz napomnienia co do modlitwy Paweł dodaje jeszcze jedno ostrzeżenie, które ma powiązanie z modlitwą. Co to jest i dlaczego odgrywa tak ważną rolę? Porównaj z: Mar. 13,33; I Kor. 16,13; Kol. 4,2; I Piotra 5,8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Chociaż apostoł nie wymienia modlitwy wśród innych części chrześcijańskiego uzbrojenia, to jednak przyznaje, że jest ona niezbędnym elementem chrześcijańskiego życia i zwycięstwa. „W każdej modlitwie (...) czuwajcie z całą wytrwałością”, pisze Paweł (Ef. 6,18). Modlitwa jest nie tylko zasadniczą częścią życia chrześcijan; ma również wymiar eschatologiczny. Dlatego jest powiedziane, że modlitwa doda wytrwałości nie tylko na dziś, lecz również obdarzy nadzieją, gdy nadejdą czasy prób. Życie zaopatrzone w zbroję Bożej prawdy, sprawiedliwości, pokoju, wiary, zbawienia i Słowa oraz połączone z Nim modlitwą nie może być przegrane.

Prawdopodobnie największą ilustracją zwycięskiej modlitwy jest modlitwa naszego Pana, która nieustannie towarzyszyła mu, gdy przebywał na ziemi. Czterdzieści dni postu i modlitwy, połączonych z poznawaniem Jego i prawd Słowa Bożego, przygotowało Go do walki z szatanem na pustyni (Mat. 4,1-11). W Getsemane modlitwa, która w obliczu śmierci wyrażała pragnienie posłuszeństwa woli Bożej, była wyrazem stanu Jego duszy, przygotowała Go do okrutnej walki na krzyżu (Mat. 26,36-46).

Wymień problemy, które pomogła ci rozwiązać modlitwa. Wymień również i te modlitwy, które nie odniosły skutku. Bądź przygotowany omówić to z twoją klasą.

CHRZEŚCIJAŃSKA WSPÓLNOTA I ZACHOWANIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

99

Modlitwa i chrześcijańskie zwycięstwo (Ef. 6,18−20)

ŚRODA — 28 grudnia

W rozumieniu niebiblijnym modlitwa oznacza proszenie Boga, poszukiwanie w obliczu czegoś nieznanego. Natomiast w biblijnym zrozumieniu modlitwa jest naszą odpowiedzią na Boże Słowo. On przemówił. On obiecał. „Proście”, mówi Pan (Mat. 7,7; Łuk. 11,9). My odpowiadamy na Jego wezwanie. Dlatego właśnie dla chrześcijanina modlitwa nie stoi na pierwszym miejscu, lecz na drugim. Na pierwszym miejscu jest zawsze Bóg. Polegając na Bożych obietnicach, powinniśmy się modlić. Słuchając Jego Słowa i poszukując Go w modlitwie, zacieśniamy naszą więź z Bogiem. Modlitwom często towarzyszą nasze osobiste potrzeby, potrzeby naszych dzieci czy całej rodziny. W naszych modlitwach częściej koncentrujemy się na sobie, zamiast na innych. Jest to naturalne i nie ma w tym nic złego, ale staje się złym, jeśli ograniczamy się tylko do naszych spraw osobistych, zapominając o sąsiadach, społeczności zborowej, wszystkich tych, którzy zmierzają do Królestwa Bożego. Modlitwa za innych nie jest czymś wspaniałomyślnym, jest raczej wyrazem tego, że rodzina Boża jest dla nas czymś bardzo ważnym.

Przeczytaj Ef. 6,18−20. Napisz parę zdań na temat modlitwy: o sposobie modlenia się, w jakich intencjach, kiedy się modlić, wszystko, czego możesz się nauczyć z tych tekstów. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zauważ także osobistą uwagę Pawła w połowie jego poselstwa do Efezjan.

On prosi, aby się modlili za niego. Ale, o co dokładnie prosi? Czy o to, aby został uwolniony z więzienia? Czy o to, aby mieć lepsze warunki, jedzenie? Nie! Przeciwnie, prosił o modlitwę, aby mógł być gorliwym świadkiem dla Chrystusa i aby mógł „z odwagą zwiastować, jak to czynić winien” (Ef. 6,20).

By „bez przestanku się modlić” (I Tes. 5,17), wymaga to naszego podporząd− kowania się Bożym priorytetom. W każdej chwili i w każdym miejscu dopasowu− jemy się do Bożej woli i celu, a nasze życie staje się modlitwą i świadectwem.

Jak wysokie miejsce zajmuje modlitwa wśród reszty twoich priorytetów? Jakich zmian potrzebujesz dokonać w swoim życiu, aby modlitwa zajmowała właściwe miejsce?

100

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

LEKCJA XIV

Chrześcijański charakter (Ef. 6,21−23)

CZWARTEK — 29 grudnia

Podsumowując List do Efezjan, Paweł kończy tak, jak zaczął, z życzeniami łaski Pana Jezusa. Jesteśmy świadomi tego, że nie ma innego imienia, którym możemy być zbawieni oprócz imienia Jezus. Tylko w tym imieniu możemy określić nasze relacje z innymi, tworząc społeczność wiary. Społeczność wybawionych jest społecznością w Jezusie Chrystusie. Ten temat dominuje w liście i wokół tego tematu snuje się wielki hymn jedności. Wersety zamykające list eksponują trzy cechy chrześcijańskiego charakteru: Powszechna przyjaźń. W czułych słowach Paweł wypowiada się o Tychikusie, który miał przynieść poselstwo dla nich: „Tychikus, umiłowany brat i wierny sługa w Panu” (Ef. 6,21). Zanim Paweł spotkał Jezusa na drodze do Damaszku, nie mógłby wypowiedzieć takich słów o Tychikusie, lecz w ukrzyżowanym Chrystusie dostrzegł, że został zburzony mur pomiędzy Żydami a poganami (Ef. 2,1418). Teraz akceptuje Tychikusa, nawróconego poganina, jako umiłowanego brata i wiernego sługę ewangelii. W tych sformułowaniach widzimy pochwałę powszechnej przyjaźni.

Wspólne interesowanie się współbraćmi. Społeczność w Chrystusie powoduje powszechne zainteresowanie się sobą, troskę o innych i o inne zbory. Kościół apostolski miał zwyczaj wymieniać pozdrowienia, dzielić się wiadomościami, pomagać w potrzebach innym zborom. Zgodnie z tym zwyczajem Paweł informuje Efezjan, że Tychikus przekaże ustne sprawozdanie o tym, co się dzieje w Rzymie. Takie zainteresowanie przyczynia się do tworzenia świadomości wspólnoty wśród zborów.

Wspólne dziedzictwo. Chrześcijańskie dziedzictwo jest niezniszczalne, pochodzi od Boga Ojca i Pana Jezusa Chrystusa. Jest adresowane do wszystkich tych, którzy miłują swojego Pana miłością niezniszczalną. Bycie uczniem Chrystusa wzywa nas do trwałości w więzi między wierzącymi a naszym Panem: „Trwajcie we Mnie, a Ja w was”, powiedział Jezus (Jan 15,4). Ci, którzy mają niezniszczalną, pełną miłości więź z Panem, to są ci, którzy otrzymali dziedzictwo pokoju, miłości, wiary i łaski. Tymi wielkimi słowami, pochodzącymi z niebiańskiego tronu, Paweł zamyka List do Efezjan.

Jak wysłanie Tychikusa do Efezjan świadczy o charakterze Pawła? Co mówi nam o charakterze chrześcijan? Porównaj: Mat. 4,23−25; Gal. 6,2; Filip. 2,4; I Jana 3,16. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

CHRZEŚCIJAŃSKA WSPÓLNOTA I ZACHOWANIE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

101

PIĄTEK — 30 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Znaczenie modlitwy. „Modlitwa jest oddechem duszy, drogą wszelkich błogosławieństw. Gdy (...) skruszona dusza wznosi swoją modlitwę, Bóg dostrzega jej walkę i obserwuje jej zmagania, zauważa jej szczerość. On trzyma swój palec na jej pulsie i dostrzega każdy impuls serca. Zna nasze emocje, troski, intencje, wzruszenia. Dusza człowieka została kupiona za wielką cenę i obdarzona boską nieograniczoną miłością” (E.G. White, Maranatha, s. 85).

W każdej modlitwie: „Módlcie się zawsze do waszego niebiańskiego Ojca.

Im częściej trwacie w modlitwie, tym bliżej wasza dusza będzie się znajdować w świętej bliskości z Bogiem. Chmury i cienie, które szatan zsyła na duszę człowieka, będą rozproszone jaskrawymi promieniami Słońca Sprawiedliwości, a umysł i serce będą rozświetlone światłością niebios” (E.G. White, In Heavenly Place, s. 89).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jeszcze raz przejdź do kwestii modlitwy z końcowego polecenia lekcji wtorkowej. Porównaj obie listy modlitw. Jakie nasunęły ci się wnioski?

Jakie mylne wyobrażenia i oczekiwania mogą mieć niektórzy ludzie odnośnie do modlitwy? Z drugiej strony, dlaczego możemy nie doceniać skuteczności i mocy modlitwy?

2. Skoro jesteśmy zbawieni przez łaskę, dlaczego chrześcijański charakter jest tak ważnym elementem naszej wiary? Dlaczego Biblia kładzie taki nacisk na charakter?

3. Gdyby twoja klasa pisała list do swojego zboru, nawołując do czujności, na jakie najważniejsze rzeczy powinna zwrócić uwagę? Gdybyś pisał list do ogólnoświatowego Kościoła, o czym byś napisał?

DARY 14. SOBOTY PRZEZNACZONE ZOSTANĄ NA POTRZEBY

WYDZIAŁU POŁUDNIOWOAZJATYCKO−PACYFICZNEGO. Przedsięwzięcia misyjne finansowane z darów 14. soboty: 1. Dwa ośrodki ewangelizacyjne w Dakce — stolicy Bangladeszu.

2. Budowa dla działających już zborów w Sri Lance dziesięciu kaplic.

3. Budowa szkoły adwentystycznej w Phnom Penh — stolicy Kambodży.

CUDOWNE RĘCE. Dr Ben Carson jest jednym z najlepszych neurochirurgów w świecie. W książce „Cudowne ręce” opowiada o swojej niewiarygodnej karierze, która dowodzi, że można osiągnąć rzecz pozornie nieosiągalną. Str. 237.

NAJBOGATSZY JASKINIOWIEC. Marilyn Tooker. Jako syn milionera Doug Batchelor miał wszystko, prócz szczęścia.

Zażywał narkotyki i miał skłonności samobójcze. Przekonany o bezcelowości istnienia, Doug postanowił bawić się życiem, a potem odejść z fasonem. Poszukując przygód, zamieszkał w górskiej jaskini. Radość życia, której szukał, wymykała się mu aż do dnia, kiedy zaczął czytać Biblię znalezioną w jaskini. To, co wydarzyło się potem, można uznać za prawdziwy cud. Str. 160.

708.940.000

1 18 30 95 201 285 1.723 1.297 1.083 605 621

5.959

Administracja wydzia≥owa Misja Guamsko-Mikronezyjska Misja Lankijska Unia Bangladeska Unia BirmaÒska U. Po≥udniowo-wschodnioazjat.

Unia Po≥udniowofilipiÒska Unia PÛ≥nocnofilipiÒska Unia årodkowofilipiÒska Unia Wschodnioindonezyjska Unia Zachodnioindonezyjska

Razem (30.6.2004)

1.120.163

Liczba zborÛw Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a

Liczba ochrzczonych wyznawcÛw 26 3.568 3.214 21.087 24.725 67.726 433.263 247.463 115.260 101.371 102.460

SŁUDZY EWANGELII. Ellen G. White. Książka ta jest niezwykle cennym źródłem rad i zaleceń dla wszystkich, którzy uczestniczą w wielorakiej misji Kościoła. Jest kompilacją powstałą w oparciu o kompletny zbiór dzieł autorki, dojrzałym owocem życia tej, którą Bóg wielce pobłogosławił jako swoją służebnicę — dla chwały swego imienia i rozwoju ruchu adwentystycznego. Str. 342.

ó 431.000 19.569.000 141.340.000 50.101.000 194.272.000 20.915.250 46.013.550 16.732.200 22.487.088 196.258.912

Liczba ludnoúci

WYDZIAŁ POŁUDNIOWOAZJATYCKO−PACYFICZNY KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

EPOKOWE WYDARZENIA. Leon I. Mashchak. Biblijny lud Boży wierzył, że Pan działa w dziejach ludzkości. Ta wiara była i jest czymś wyjątkowym, cechą właściwą jedynie tradycji judeochrześcijańskiej. W Starym i Nowym Testamencie znajdują się opisy pewnych bardzo znaczących wydarzeń, w które Bóg był w szczególny sposób zaangażowany. Wydarzenia te nazywamy epokowymi.

Wszystkie one były częścią działań Boga podejmowanych w zakresie objawienia i odkupienia oraz są niezbędne do pełnego poznania Jego zamierzeń. Str. 201.

APELE EWANGELIZACYJNE 1 października — Dz. 2,11. Czy nasz przekaz ewangelii jest zrozumiały dla wszystkich ludzi?

8 października — Iz. 40,9. Mówmy wszystkim mieszkańcom naszego kraju o chwalebnym powrocie naszego Pana!

15 października — Kazn. 11,6. Dzisiaj, gdy dziękujemy Bogu za tegoroczne plony, nie ustawajmy w pracy, która także przyniesie określone owoce.

22 października — Rzym. 15,30. Głosiciele ewangelii bardzo potrzebują naszego modlitewnego wsparcia.

29 października — Dz. 10,38. Nasza służba jedynie wtedy będzie błogosławieństwem dla ludzi, kiedy Duch Święty ogarnie nasze życie * * * 5 listopada — I Kor. 2,1-2. Oto ewangelia, z którą mamy iść do ludzi.

12 listopada — Dz. 4,31. W jakim stopniu mijający doroczny Tydzień Modlitwy zbliżył nas do Boga i do ludzi?

19 listopada — Jan 4,29. Opowiedz ludziom o Chrystusie, którego spotkałeś w swoim życiu.

26 listopada — II Tym. 2,1-2. Szukaj współpracowników do służby w dziele Bożym. A gdy znajdziesz, przygotuj i wyposaż ich do tej pracy. * * * 3 grudnia — Mat. 25,40-41. Jakże blisko nas znajdują się ludzie potrzebujący pomocy. Dzisiaj chcemy pomyśleć o naszym zaangażowaniu w działalność charytatywną.

10 grudnia — Jon. 4,11. Czy znasz to uczucie, o którym Bóg rozmawiał ze swoim reprezentantem?

17 grudnia — Dz. 1,1-2. Bardzo ważnymi aspektami ewangelizacji jest wzbudzanie i utrzymywanie zainteresowania sprawami Bożymi (por. Łuk. 1,3-4).

24 grudnia — Juda 1,22-23. Powinniśmy stosować różnorodne metody ratowania ludzi, znajdujących się w trudnym położeniu i specyficznych życiowych sytuacjach.

31 grudnia — II Kor. 9,12-15. Przeznaczenie dzisiejszych darów 14. soboty zostało przedstawione w naszym kwartalniku oraz w grudniowym numerze „Głosu Adwentu”. Sobotnie dary całego Kościoła pomogą naszym współwierzącym w kontynuowaniu działalności na różnych płaszczyznach ich służby.

104

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

POBUDKI PORANNE PAŹDZIERNIK R.d.P. 18.16

1. So I Kor. 13,11

Chrześcijańska dojrzałość

2.Nd 3. Po 4.Wt 5. Śr 6. Cz 7. Pt 8. So

I Kor. 13,8-10 I Kor. 13,12 I Kor. 13,13 I Kor. 15,10 I Kor. 15,14 I Kor. 16,13 II Kor. 1,3.4

Tylko miłość pozostanie na zawsze Mgliste odbicie Największa Cud łaski Zmartwychwstały Chrystus Bądźcie mężni Bóg pomaga nam, byśmy pomagali innym

9.Nd 10. Po 11.Wt 12. Śr 13. Cz R.d.P. 14. Pt 17.44 15. So

II Kor. 4,7 II Kor. 4,18 II Kor. 5,17 II Kor. 8,10-11 II Kor. 9,6-7 II Kor. 11,24-27 II Kor. 12,9-10

Gliniane naczynia Niewidzialne jest wieczne Nowe stworzenie Rada Pawła Dobre i złe dawanie Paweł stawiał czoło burzy Paweł pokonuje słabości

16.Nd 17. Po 18.Wt 19. Śr 20. Cz R.d.P. 21. Pt 17.29 22. So

Gal. 1,8 Rzym. 6,6 Gal. 2,11-12 Gal. 2,20 Gal. 4,4-5 Gal. 5,14-15 Gal. 5,22-23

Ewangelia Pawła Jak jest rzeczywiście?

Paweł sprzeciwia się Piotrowi Paweł opisuje zaangażowanie Adoptowane dzieci Wzajemne zrozumienie Owoc Ducha

23.Nd 24. Po 25.Wt 26. Śr 27. Cz R.d.P. 28. Pt 17.15 29. So

Gal. 5,26 Gal. 6,1 Gal. 6,2 Ef. 1,15-16 Ef. 2,4-6 Ef. 2,19-22 Ef. 3,14-17

Ludzie, którzy drażnią Co zrobić z grzesznikami?

Noszenie ciężarów Powód do modlitwy Dlaczego tu jestem?

Co to jest Kościół?

Chrystus mieszkający wewnątrz

R.d.P. 18.00

30.Nd Ef. 3,17-19 31. Po Ef. 5,33

Wymiary Bożej miłości Miłować i cenić LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

105

POBUDKI PORANNE LISTOPAD 1.Wt 2. Śr 3. Cz 4. Pt 5. So

Filip. 1,9-10 Filip. 1,21 Filip. 2,5-8 Filip. 2,9-11 Filip. 2,19-21

Poczucie tego, co ważne Życiem jest Chrystus Jezus „ogołocił się” Bóg wywyższa swego Syna Chrześcijanin całym sercem

6.Nd 7. Po 8.Wt 9. Śr 10. Cz R.d.P. 11. Pt 15.50 12. So

Filip. 3,13-14 Filip. 3,20 Filip. 4,2 Filip. 4,6 Filip. 4,8 Filip. 4,13 Kol. 3,4

Wytrwałe zmierzanie ku niebu Obywatele niebios Niezgoda Nie martw się — módl się Dobra myśl Źródło kompetencji Wiara w przyszłość

13.Nd 14. Po 15.Wt 16. Śr 17. Cz R.d.P. 18. Pt 15.40 19. So

Filip. 4,11-12 I Tes. 2,19-20 I Tes. 5,17 I Tes. 5,18 II Tes. 2,15 II Tym. 1,12 I Tym. 1,14

Paweł uczy się przystosowywać Nagroda kaznodziei Nigdy nie przestawajcie się modlić Pawłowa postawa dziękczynienia Lojalność Głos z lochu Obfitość wiary i...

20.Nd 21. Po 22.Wt 23. Śr 24. Cz R.d.P. 25. Pt 15.32 26. So

I Tym. 3,7 I Tym. 3,14-15 I Tym. 3,16 I Tym. 4,12 I Tym. 6,17-19 II Tym. 2,3 Ef. 5,20

Zasłużyć na szacunek Jak postępować w domu Bożym?

Tajemnica pobożności Wyzwanie dla młodych i starszych Odpowiedzialność bogatych Paweł podkreśla potrzebę wytrwałości Wdzięczny apostoł

II Tym. 2,24-25 II Tym. 4,6-7 II Tym. 4,16-17 Tyt. 2,14

Delikatny dotyk Zwycięskie życie Samotnie przed Neronem Lud na własność

R.d.P. 16.02

27.Nd 28. Po 29.Wt 30. Śr

106

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

POBUDKI PORANNE GRUDZIEŃ

R.d.P. 15.26

1. Cz Tyt. 3,8 2. Pt Tyt. 3,14 3. So Filem. 1,10-11

Granice wolności Paweł zachęca chrześcijan do działania Ewangelia zmienia ludzi

4.Nd 5. Po 6.Wt 7. Śr 8. Cz R.d.P. 9. Pt 15.24 10. So

Hebr. 1,3 Hebr. 2,1 Hebr. 2,3-4 Hebr. 2,16-18 Hebr. 3,12 Hebr. 4,3 Hebr. 4,12-13

Żywy Chrystus Przeciwne wiatry Przekonujące dowody Jezus utożsamia się z człowiekiem Źródło wątpliwości Chrześcijańska pewność Ukrywanie się przed Bogiem

11.Nd 12. Po 13.Wt 14. Śr 15. Cz R.d.P. 16. Pt 15.23 17. So

Hebr. 7,25 Hebr. 8,1-2 Hebr. 11,6 Hebr. 12,1 Hebr. 13,5 Jak. 2,17 Jak. 3,17

Przystępny Chrystus Co Jezus czyni teraz?

Miej wiarę w Boga Nasz dług wobec świętych Samotność Dostrzegalna wiara Czystość

18.Nd 19. Po 20.Wt 21. Śr 22. Cz R.d.P. 23. Pt 15.26 24. So

I Piotra 2,23 I Jana 2,1 I Jana 5,4 Obj. 2,4 Obj. 2,10 Obj. 2,12-13 Obj. 2,19-20

Więcej niż człowiek Nasz Obrońca Gdy nie mamy wiary...

Oziębła miłość Wierny aż do śmierci „Wiem, gdzie mieszkasz” Fałszywa tolerancja

25.Nd 26. Po 27.Wt 28. Śr 29. Cz R.d.P. 30. Pt 15.32 31. So

Jak. 1, 27 Obj. 3,1 Obj. 3,8 Obj. 3,18 Obj. 14,6-7 Obj. 22,20 Hebr. 13,20-21

Czy mógłbyś poświęcić pięć minut?

Chrześcijanie z nazwy Otwarte drzwi Pilna potrzeba Oddajcie Mu chwałę Czy jesteśmy gotowi?

Mowa pożegnalna

LEKCJE BIBLIJNE 4/2005

107

Chrześcijański Instytut Wydawniczy

„Znaki Czasu” poleca

Najlepsze książki roku 2004 w super promocyjnych cenach!* . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . dotychczasowa cena . . . . . . . . . teraz tylko Prawdziwa historia . . . . . . . . . . . . . . . 28,00 zł . . . . . . . . . . 15,00 zł** Byłem kapłanem New Age . . . . . . . . . .

22,00 zł . . . . . . . . . . 15,00 zł**

Cudowne ręce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

25,00 zł . . . . . . . . . . 15,00 zł**

Najbogatszy jaskiniowiec . . . . . . . . . . .

22,00 zł . . . . . . . . . . 12,00 zł**

Epokowe wydarzenia . . . . . . . . . . . . . . 20,00 zł . . . . . . . . . . 15,00 zł** Słudzy ewangelii . . . . . . . . . . . . . . . . . .

25,00 zł . . . . . . . . . . 15,00 zł** W pakiecie cena 80,00 zł**

PRAWDZIWA HISTORIA. Jacques Frei.

Fascynująca opowieść o losach zbuntowanego mnicha, który w tajemniczych okolicznościach opuścił klasztor... Str. 168. Twarda oprawa.

BYŁEM KAPŁANEM NEW AGE. Will Baron. Wstrząsające świadectwo naocznego świadka, który opisuje m.in. swoje spotkania z fałszywym Jezusem oraz mistrzowski plan sił zła obliczony na infiltrację Kościołów chrześcijańskich w celu wypaczenia biblijnej ewangelii. Str. 200.

___________ * Promocja trwa do 15 grudnia 2005 roku.

** Do ceny należy doliczyć koszt przesyłki.

CUDOWNE RĘCE. Dr Ben Carson jest jednym z najlepszych neurochirurgów w świecie. W książce „Cudowne ręce” opowiada o swojej niewiarygodnej karierze, która dowodzi, że można osiągnąć rzecz pozornie nieosiągalną. Str. 237.

NAJBOGATSZY JASKINIOWIEC. Marilyn Tooker. Jako syn milionera Doug Batchelor miał wszystko, prócz szczęścia.

Zażywał narkotyki i miał skłonności samobójcze. Przekonany o bezcelowości istnienia, Doug postanowił bawić się życiem, a potem odejść z fasonem. Poszukując przygód, zamieszkał w górskiej jaskini. Radość życia, której szukał, wymykała się mu aż do dnia, kiedy zaczął czytać Biblię znalezioną w jaskini. To, co wydarzyło się potem, można uznać za prawdziwy cud. Str. 160.

EPOKOWE WYDARZENIA. Leon I. Mashchak. Biblijny lud Boży wierzył, że Pan działa w dziejach ludzkości. Ta wiara była i jest czymś wyjątkowym, cechą właściwą jedynie tradycji judeochrześcijańskiej. W Starym i Nowym Testamencie znajdują się opisy pewnych bardzo znaczących wydarzeń, w które Bóg był w szczególny sposób zaangażowany. Wydarzenia te nazywamy epokowymi.

Wszystkie one były częścią działań Boga podejmowanych w zakresie objawienia i odkupienia oraz są niezbędne do pełnego poznania Jego zamierzeń. Str. 201.

SŁUDZY EWANGELII. Ellen G. White. Książka ta jest niezwykle cennym źródłem rad i zaleceń dla wszystkich, którzy uczestniczą w wielorakiej misji Kościoła. Jest kompilacją powstałą w oparciu o kompletny zbiór dzieł autorki, dojrzałym owocem życia tej, którą Bóg wielce pobłogosławił jako swoją służebnicę — dla chwały swego imienia i rozwoju ruchu adwentystycznego. Str. 342.

Zamówienia na książki prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIW „Znaki Czasu”, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl, sklep internetowy: www.znakiczasu.pl/sklep

www.znakiczasu.pl

Chrześcijański Instytut Wydawniczy

„Znaki Czasu” poleca nowπ ksiπøkÍ

Jak to m ożliwe, ż e wszech by ludzie mog niewinnie cierpieli? ący i miłosierny czać i są Bóg poz dzić nas Czy taki wala, , ponosz Bóg ma walki do ących do p bra ze z rawo roz tkliwe sk łem? Czy licierpi? K utki odw jest to s siążka o iecznej prawiedli dpowiad we a na te i inne pyta ? Czy Bóg też ______________ nia. Cena 15 zł*. * Do ceny należy doliczyć koszt przesyłki.

Zamówienia na książki prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIW „Znaki Czasu”, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl, sklep internetowy: www.znakiczasu.pl/sklep

www.znakiczasu.pl

Chrześcijański Instytut Wydawniczy

„Znaki Czasu” poleca

C

Droga do

HRYSTUSA Oferta promocyjna do wyczerpan ia zapasów

• 1 szt. — cena 3 zł (dodatkowo 5 widokówek gratis) • od 2 do 200 szt. — 2,75 zł/szt. (do każdych dwóch książek, książka „Wędrówki po Ziemi Świętej” gratis!)

• od 201 do 400 szt. — 2,00 zł/szt. (do każdej zakupionej książki, książka Nietypowy bohater gratis!!!)

• od 401 do 800 szt. — 1,50 zł/szt.

• od 801 do 5000 szt. — 0,99 zł/szt.

• od 5001 do 15 000 szt. — 0,89 zł/szt.

• powyżej 15 000 szt. — 0,69 zł/szt.

Zamówienia na książki prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIW „Znaki Czasu”, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl, sklep internetowy: www.znakiczasu.pl/sklep

Kupując książki ChIW „Znaki Czasu”,

wspierasz misję w Polsce!

Chrześcijański Instytut Wydawniczy

„Znaki Czasu” poleca Nareszcie nasi Milusińscy mogą cieszyć się własną Biblią. Z wielką przyjemnością będą nosić ze sobą to piękne, walizeczkowe wydanie. Znajdą w niej historie zaczerpnięte z całego Pisma Świtęgo, opisane w prostych i zrozumiałych dla nich słowach, a jednocześnie wierne oryginałowi.

Cecilie Olesen, Biblia malucha.

Twarda oprawa, str. 62, cena det. 28 zł.

Zamówienia na książki prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIW „Znaki Czasu”, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl, sklep internetowy: www.znakiczasu.pl/sklep

www.znakiczasu.pl