1/2006 - Lekcje biblijne by Wydawnictwo "Znaki Czasu"

LEKCJE BIBLIJNE

1/2006

Rodziny w Bożej rodzinie

Ronald M. Flowers

CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2005

Spis treści Lekcja 1 — 7 stycznia 2006 • Rodzina rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Lekcja 2 — 14 stycznia 2006 • Słowo Boże o życiu rodzinnym . . . . . . . . . 12 Lekcja 3 — 21 stycznia 2006 • Odnowienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19 Lekcja 4 — 28 stycznia 2006 • Dzieci w rodzinie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26 Lekcja 5 — 4 lutego 2006 • Uczniowie czyniący innych uczniami . . . . . . . . 33 Lekcja 6 — 11 lutego 2006 • Mądre słowa dla rodzin . . . . . . . . . . . . . . . . . 40 Lekcja 7 — 18 lutego 2006 • Królewska pieśń miłosna . . . . . . . . . . . . . . . . 47 Lekcja 8 — 25 lutego 2006 • Klucze do rodzinnej jedności . . . . . . . . . . . . 54 Lekcja 9 — 4 marca 2006 • Domy pokoju i uzdrowienia . . . . . . . . . . . . . . 61 Lekcja 10 — 11 marca 2006 • Rodzina wiary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 Lekcja 11 — 18 marca 2006 • Co widzieli w twoim domu? . . . . . . . . . . . . 75 Lekcja 12 — 25 marca 2006 • Zwrócenie serc w czasach ostatecznych . . . . 82

ISSN 0239-359X

ISBN 83-7295-113-6

ÑLekcje Biblijneî 1/2006 ó kwartalnik do studiowania Pisma åwiÍtego w szkole sobotniej. Ukazujπ siÍ od 1908 roku. Przek≥adu dokonano na podstawie ÑAdult Sabbath School Lessonsî, przygotowanych przez Sekretariat do Spraw Szko≥y Sobotniej przy Generalnej Konferencji Koúcio≥a AdwentystÛw Dnia SiÛdmego. Przek≥ad: Jaros≥aw Kauc. Korekta: Lidia Perchacz. Projekt ok≥adki: Daria Gil-ZiÍdalska. Redaktor wydania: Ryszard Jarocki, tel. (0...22) 331-98-12. Dzia≥ Handlowy ChIWZC, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl. £amanie: ChIWZC.

Wprowadzenie Gdy Jezus został zapytany przez uczonego w Piśmie, które jest największe przykazanie, odrzekł: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Mat. 22,37-39). Bóg bez wątpienia troszczy się o nasze więzi. W przeciwnym razie Jezus nie wymieniałby przykazania miłowania bliźnich zaraz obok przykazania miłowania Boga. Nie przypadkiem Jezus połączył te dwa przykazania, ponieważ miłość do Boga nie może się objawiać inaczej niż przez miłość do bliźnich. Bóg stworzył nas jako jednostki obdarzone wyjątkowymi cechami charakteru, decydującymi o naszej indywidualnej osobowości. Jednak stworzył On ludzi także jako istoty społeczne, żyjące w relacjach z innymi. Nasze więzi rodzinne są bardzo ważne, gdyż mają wpływ na nasze życie doczesne i mogą decydować o życiu wiecznym. To właśnie rodzina determinuje to, kim jesteśmy — na dobre albo na złe. Choć wcielanie w życie rodziny chrześcijańskich standardów jest bardzo ważne, może być trudnym wyzwaniem, znacznie większym niż publiczne wyznawanie chrześcijaństwa, nierzadko obudowane maskującą fasadą. Trudno jest w domu zamaskować prawdziwe „ja”. Można oszukać osoby postronne, ale nie tych, z którymi dzieli się stół, mieszkanie i łóżko dzień po dniu, rok po roku. Jeśli jesteś chrześcijaninem w domu, będziesz nim wszędzie. Rodziny są w planie Bożym ośrodkami, w których jednostki doświadczają bliskich więzi z innymi i przygotowują się na najważniejszą więź ze wszystkich — na bliski związek z Bogiem. W rodzinie zarówno dzieci, jak i dorośli mogą doświadczać przeżyć kierujących ich myśli i uczucia ku Stwórcy, zachęcających do miłowania Go i uczenia się od Niego. Z drugiej strony, wskutek fałszywie pojętej miłości przejawiającej się czy to obojętnością i pobłażliwością, czy nadmierną surowością i przemocą, bądź też nadopiekuńczością, młodzi ludzie mogą opuszczać rodzinny dom z emocjonalnymi i duchowymi problemami, które trudno pokonać. W rodzinie tkwi największy potencjał czynienia dobra, ale dysfunkcjonalna rodzina może wyrządzić ogromne zło. Nic dziwnego, że Biblia tak wiele miejsca poświęca życiu rodzinnemu. Naprawdę wiele zależy od rodziny. Chrześcijańskie rodziny stoją wobec wyzwania, jakim jest dążenie do kształtowania wzajemnych więzi zgodnie z wolą Bożą nawet, jeśli poszczególne jednostki popełniają niedociągnięcia w realizowaniu tej woli (Rzym. 3,23). Oto dlaczego prawdziwi chrześcijanie przede wszystkim przyjmują przez wiarę życie Chry-

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

stusa jako własne — jako podstawę budowania więzi z Bogiem, wzmacniającej i udoskonalającej także więzi z bliźnimi, w tym głównie z rodziną (Ef. 5,2). Jednym ze wspaniałych elementów naszej wiary jest dobra nowina, że Bóg wie o nas wszystko. On ze współczuciem odnosi się do naszych słabości i okazuje wobec nas ogromną cierpliwość. Wiedząc to i doświadczając Jego miłości do nas pomimo naszych błędów, czynimy podobnie wobec bliźnich, zwłaszcza naszych bliskich. Bóg pragnie ukazać swoją miłość światu także przez więzi rodzinne. Kiedy rodziny uczą się żyć razem według Słowa Bożego, wówczas łaska Boża przenika do wszystkich, z którymi się kontaktują, pociągając ich do Jezusa przemożnym wpływem dobrego przykładu. Sobota i rodzina to dwa Boże ustanowienia wyniesione przez ludzkość z Edenu. Powołane do istnienia przez Stwórcę, są ze sobą nierozerwalnie złączone, a ich nadrzędnym celem jest przynoszenie chwały Bogu i dobra ludzkości. Kiedy kreacjoniści podnoszą głos, zwracając uwagę na wezwanie z Objawienia Jana do oddawania czci Temu, który wszystko stworzył (zob. Obj. 14,7), adwentyści dnia siódmego wywyższają także sobotę, upamiętniającą odpocznienie Stwórcy. Małżeństwo i rodzina na swój szczególny sposób kierują myśli ku dziełu stworzenia, w którym nasz miłosierny Stwórca przygotował ludzkości miejsce odpoczynku, przystań, w której moc ofiarnej miłości spaja różnorodność jednością i nadaje autentyczny wymiar wzajemnemu oddaniu. Tym miejscem odpoczynku, tą przystanią jest dom rodzinny. Lekcje tego kwartału pisane były ze smutną świadomością, że w wielu przypadkach ta przystań nie funkcjonuje tak, jak powinna. Naszym pragnieniem jest, by studiowanie Słowa Bożego pomogło rodzinom stać się takimi, jakimi Bóg pragnie je uczynić. Jeśli pod koniec kwartału choć jedna rodzina stanie się bardziej miłująca i bezpieczna w Chrystusie, bardziej ofiarna, to nasz wysiłek nie pójdzie na marne.

O autorach Ron i Karen Flowers, autorzy tego kwartalnika, pracują od 1980 roku w Sekretariacie do spraw Rodziny przy Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Oboje od lat wykładają i piszą na temat rodziny. Mają dwoje dorosłych dzieci.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Lekcja 1 — 7 stycznia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.40

DZIEŃ SZKOŁY SOBOTNIEJ

RODZINA RODZIN STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 2,18−25; 27,1–28,5; Mat. 10,35− 37; Jan 17,11.21−22; Dz. 9,17; Dz. 21,8−9; Rzym. 16,1; I Kor. 4,14−15; Gal. 4,5; I Jana 4,8.16. TEKST PAMIĘCIOWY: „Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fun− damencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (Ef. 2,19−20). MYŚL PRZEWODNIA: Bóg pragnie, byśmy dzięki rodzinie i Kościołowi do− świadczali Jego ofiarnej miłości.

Maurycy i Sabina, nowo ochrzczeni adwentyści mieszkali w niebezpiecznej dzielnicy, w której panowała duża przestępczość. Powiedzieli oni pastorowi, że chcieliby przeprowadzić się w bezpieczniejsze miejsce, bliżej zboru, by obydwie ich córki mogły uczęszczać do szkoły kościelnej. Za ich zgodą pastor powiedział o tych planach zborowi. Wkrótce jakiś wyznawca wyszukał wolne mieszkanie niedaleko zboru. Było ono zgodne z oczekiwaniami rodziny, ale ich radość zgasła, kiedy dowiedzieli się, że właściciel mieszkania żąda dużej kaucji jako zastaw na pokrycie ewentualnych zniszczeń poczynionych przez najemców. Wieść o tym obiegła wyznawców i następnego dnia zebrali oni sumę, która nie tylko pokryła wartość depozytu, ale wystarczyła także na czynsz za pierwszy miesiąc. Wyznawcy pomogli im także w odnowieniu mieszkania i przeprowadzce. Zmęczony, ale pełen radości Maurycy stanął przed zborem w sobotę, promieniejąc radością. Jako człowiek oszczędny w słowach, powiedział tylko: „Cieszę się, że mam taką rodzinę!”

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Rodzinne korzenie

NIEDZIELA — 1 stycznia

Kiedy Stwórca powołał do życia pierwszego mężczyznę i pierwszą kobietę w Edenie, wówczas ustanowił pierwszą rodzinę. Przestudiuj fragment dotyczący pochodzenia rodziny (I Mojż. 2,18−25). Jaki cel rodziny został wskazany w tym sprawozdaniu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam” (I Mojż. 2,18). Wspólnota jest jednym z nadrzędnych celów rodziny. Pismo Święte nazywa rodziną lub domem grupy ludzi złożone z krewnych (czasami także służby), mieszkających razem i tworzących wspólnotę. Rodzinna wspólnota przeciwdziała samotności i pozwala zaspokoić potrzeby poszczególnych osób (por. III Mojż. 25,49; Rut 2,20; Ps. 68,5-6). Szczególna wspólnota. Ustanawiając małżeństwo, Bóg powołał do istnienia bardzo szczególną wspólnotę. Więź męża i żony jest tak wyjątkowa, ponieważ stają się oni „jednym ciałem” (I Mojż. 2,24). Ponadto Bóg powierzył małżeństwu zadania związane z kolejnym celem rodziny — wydawaniem na świat dzieci i ich wychowywaniem (I Mojż. 1,28). Jakie głębsze znaczenie rodziny wynika z refleksji nad naturą i osobowością Boga oraz stworzeniem ludzkości na Jego podobieństwo? (I Mojż. 1,26−28; por. Jan 17,11.21−22; I Jana 4,8.16.) ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowa Chrystusa świadczą o jedności i miłości pomiędzy Osobami Bóstwa. Pomyśl o tym, jakie znaczenie i cel nadaje to naszym rodzinom, które na swój sposób odzwierciedlają ofiarną miłość łączącą Boską Trójcę! Nic dziwnego, że rodzina jest najważniejszą nowotestamentową przenośnią odnoszącą się do Kościoła — wspólnoty domowników wiary (Gal. 6,10). Wspólnota, jak widzimy, jest jednym z najbardziej podstawowych składni− ków życia rodzinnego. Ile czasu poświęcasz na tworzenie wspólnoty ze swoimi bliskimi? Z czego możesz zrezygnować, by więcej czasu spędzać z rodziną?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA I

Jezus ceni rodziny

PONIEDZIAŁEK — 2 stycznia

Co poniższe fragmenty mówią o postawie Jezusa wobec więzi rodzinnych? Mat. 19,4-6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mar. 7,9-13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jan 5,17-18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jan 19,26-27 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Boży plan życia rodzinnego znalazł potwierdzenie w działalności Jezusa. Zbawiciel nie pozostawił żadnych wątpliwości co do Bożego planu wobec małżeństwa, zwłaszcza kiedy faryzeusze wypytywali Go o sprawę rozwodu. Jezus wspomniał piąte przykazanie o czci dla rodziców, ganiąc faryzeuszy za to, że namawiali wyznawców, by przeznaczali na świątynię pieniądze, które powinni byli przeznaczyć na wsparcie rodziców w starszym wieku. Największym wyrazem uznania Jezusa dla więzi rodziców z dziećmi było to, że nazywał Boga swoim Ojcem. Umierając na krzyżu okazał miłość i dbałość o swoją matkę, Marię. Choć cierpiał mękę, chciał się upewnić, że kobieta, która opiekowała się Nim i wychowywała Go, na stare lata nie pozostanie bez opieki, dlatego też powierzył ją trosce najwierniejszego z uczniów. Niektóre wypowiedzi Jezusa na temat rodziny wymagają wyjaśnienia (Mat. 10,35−37; Mar. 3,32−35; Łuk. 9,59−62; 14,26). Jak myślisz, dlaczego Jezus po− wiedział coś takiego? Jak można pogodzić te słowa z Jego aprobatą dla życia rodzinnego wyrażaną niedwuznacznie przy innych okazjach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ten, który na początku przeznaczył ludzi do życia w rodzinie, nie zmienił zdania podczas swojej ziemskiej misji. Tak, jak zaplanował przy stworzeniu, widział rodzinę jako źródło siły, wsparcia i rozwoju. Jednak, choć lojalność wobec rodziny jest bardzo ważna, musi być podporządkowana lojalności wobec Boga. Ponieważ Bóg wzywa nas do wierności w zborze i rodzinie, jak należy dzielić nasze siły, czas i środki pomiędzy te dwie wspólnoty? Jakie niebezpieczeństwa zagrażają tym, którzy zajmując się pracą dla Boga zaniedbują zaangażowanie w sprawy rodzinne?

RODZINA RODZIN

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Różnorodność rodzin

WTOREK — 3 stycznia

Rozważ przykłady różnego rodzaju rodziny w czasach biblijnych: I Mojż. 27,1− 28,5; Rut 1,22; 2,23; Jer. 16,2; Oz. 1,2−3.6.8; 3,1−3. Jakie inne przykłady możesz podać? Izaak i Rebeka mieszkali ze swoim dorosłym synem Jakubem i jego żonatym bratem Ezawem. Noemi i Rut, wdowy w żałobie, tworzyły wspólnotę jako teściowa i synowa, wspomagając się nawzajem. Jeremiasz żył samotnie. Ozeasz wychowywał sam troje dzieci, zanim pojednał się z Gomer. Inna biblijna rodzina składała się z trojga rodzeństwa — Łazarza, Marty i Marii, których Jezus odwiedzał w Betanii (Jan 11,1-3.20); Akwila i Pryscyla byli małżeństwem, ale najprawdopodobniej nie mieli dzieci (Dz. 18,2.18; I Kor. 16,19), a Tymoteusz mieszkał w Listrze ze swoją babką Loidą i matką Eunice. Ojciec Tymoteusza najwidoczniej odseparował się od rodziny jako niewierzący (Dz. 16,1; II Tym. 1,5; por. I Kor. 7,15). Akceptacja różnych rodzajów rodziny. Fakt, iż Bóg miłuje i troszczy się o tak różne rodziny, jest źródłem pocieszenia we współczesnym świecie. Świadomość Bożej akceptacji powinna nas także uczyć akceptowania różnych rodzajów rodziny w ramach Bożego Kościoła. Jakie podstawowe wartości życia rodzinnego są podkreślane w Piśmie Świę− tym? I Mojż. 2,24−25; II Mojż. 20,14; III Mojż. 18,22; Przyp. 5,18−20; Mat. 19,6; Rzym. 1,26−27; I Kor. 7,3−5; Hebr. 13,4.

Łaskawe Boże działania w historii zbawienia świadczą o Bożym miłosierdziu wobec ludzkości w świecie zniekształconym przez grzech, w którym boski wzorzec dla rodziny rzadko jest w pełni realizowany. Istnieją jednak pewne zasadnicze wartości, które wielokrotnie są podkreślane w Piśmie Świętym, a których celem jest zachowanie, a w miarę konieczności odbudowanie i podniesienie na wyższy poziom Bożego daru odmienności płci w rodzinie. Te wartości wskazują, że małżeńska bliskość jest wzajemnym wyrazem ofiarnej miłości zarezerwowanej wyłącznie dla monogamicznego małżeństwa mężczyzny i kobiety (Biblia nie nazywa małżeństwem związków homoseksualnych). Wiele innych typów rodzin, w których istnieje wzajemne oddanie, można dostosować do tych zasad, ale każdy związek, w którym seksualność jest wyrażana inaczej albo nadużywana, stanowi wypaczenie Bożego planu małżeństwa i prowadzi do degradacji człowieczeństwa. Czy ktoś w twoim zborze żyje w rodzinie innego typu niż twoja? Jak możesz okazać tym ludziom czy tej osobie akceptację i wsparcie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA I

Jeden to pełna liczba

ŚRODA — 4 stycznia

Gdy przyglądamy się rodzinom w Bożej rodzinie, okazuje się, że pojedynczy rodzice samotnie wychowujący dzieci stanowią stale rosnącą część ogółu. Wszędzie tam, gdzie w społeczeństwie lub Kościele małżeństwo uchodzi za normę, samotni rodzice mają trudności z zaaklimatyzowaniem się i poczuciem spełnienia. Często czują się tak, jakby nie w pełni przynależeli do wspólnoty. Rozważ poniższe przykłady osób żyjących samotnie. W jaki sposób przyczy− niali się oni do postępu sprawy Bożej? Eliasz (I Król. 17,1–22; Anna (Łuk. 2,36− 38); Jan Chrzciciel (Mat. 11,7−11); Córki Filipa (Dz. 21,8−9). Jakie inne osoby wymienione w Biblii żyły samotnie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Opcja — życie w pojedynkę. Dla wielu ludzi życie w pojedynkę to jedynie pewien okres, czy to poprzedzający małżeństwo, czy następujący po nim. Dla innych życie w pojedynkę jest pozytywnym, świadomym wyborem. Ci drudzy uznają, że choć wielu ludzi zakłada rodziny, to Bóg daje swoim dzieciom także możliwość życia w pojedynkę. Jeszcze inni żyją samotnie nie z wyboru, ale dlatego, że zostali do tego zmuszeni przez okoliczności wykluczające możliwość zawarcia małżeństwa. Paweł wspierał instytucję małżeństwa w swoim nauczaniu i pismach, ale osobiście był zdania, że z uwagi na dzieło pełnione dla Chrystusa, pochłaniające cały jego czas i energię, powinien pozostać sam. Ta opcja dotyczy zwłaszcza tych, którzy mają dar celibatu i są przekonani, że Bóg kieruje ich życiem tak, by pozostali samotni. Wspólnota zborowa musi obejmować zarówno ludzi żyjących w pojedynkę, jak i tych, którzy tworzą małżeństwa. W wyborach, których dokonują i wyzwaniach, wobec których stają, samotni ludzie powinni być otoczeni zrozumieniem i wsparciem, nie powinni być poniżani, jak to często bywa (nawet w sposób niezamierzony). Osobista wartość i pełnia jest nierozerwalnie związana nie z sytuacją małżeńską, ale z wiarą człowieka w Chrystusa. W Tym, który wszystkich pociąga do siebie, mamy pełnię (Kol. 2,10). Kim są samotni ludzie w twoim zborze? Jak możesz odnosić się do nich w pozytywny sposób, wyrażając swoją akceptację wobec nich w okolicznościach, w jakich przyszło im żyć?

RODZINA RODZIN

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Dom domów

CZWARTEK — 5 stycznia

Zwróć uwagę na porównanie do domu rodzinnego w poniższych tekstach od− noszących się do Kościoła: Jan 20,17; Dz. 9,17; Rzym. 16,1; I Kor. 4,14−15; Gal. 4,5; I Tym. 5,2. Podobnie jak ludzka rodzina miała odzwierciedlać społeczną naturę Boga, tak Kościół ma być jeszcze lepszym odzwierciedleniem harmonijnej, ofiarnej więzi miłości występującej w Bóstwie. Terminy odnoszące się do rodziny — narodziny, adopcja, matka, ojciec, siostra, brat — stanowią nowy zbiór słownictwa, nowy sposób mówienia o związkach ludzi z Bogiem i między sobą. Wzorzec Kościoła. Duch Święty posługuje się znanymi związkami rodzinnymi celem przedstawienia społeczności gotowej na przyjęcie nowonarodzonych ludzi. Ta społeczność powinna łączyć różnorodność w jedności, wyrażać uznanie dla zalet i zachęcać jednostki do rozwoju. Jeśli słowo rodzina wywołuje w nas ciepłe uczucia, chętnie przyjmiemy taką rodzinną wizję Kościoła. Niestety, wielu ludziom rodzina kojarzy się z bolesnymi wspomnieniami. Dla nich inne obrazy Kościoła mogą być bardziej pociągające. Mimo to, Bóg jest Istotą społeczną. On ukształtował ludzkość w sposób umożliwiający więzi, a źródłem otuchy może być dla nas fakt, że choćby nasza rodzina nas zawiodła, to w Bożym Kościele możemy znaleźć odpoczynek i uzdrowienie oraz doświadczyć niezrównanej, rodzinnej miłości (por. Ps. 27,10). W jaki sposób idea Kościoła jako domu rodzinnego (Gal. 6,10; Ef. 2,19) sugeruje potrzebę otwartości dla wszystkich ludzi? Domownicy wiary — to wyrażenie przywodzi na myśl poczucie przynależności, jakie tworzy rodzina oraz ideę wspólnoty, która zawsze charakteryzuje dobrze funkcjonujące rodziny. Wielu ludzi, którzy przyjęli Chrystusa jako swojego Zbawiciela, przyszli do Kościoła całymi rodzinami. Inni przychodzą w pojedynkę. Jednak w pewnym sensie ich rodziny są z nimi, gdyż każdy z nich jest ukształtowany przez doświadczenia wewnątrz swojej rodziny i każdy przynależy do rodziny. Tak więc Kościół jest w dosłownym sensie domem domów, rodziną rodzin. Pierwsi chrześcijanie łamali chleb „po domach”, ale tworzyli jeden Kościół (Dz. 2, 46-47). W dwunastym rozdziale I Listu do Koryntian dowiadujemy się, jak ważne jest, byśmy cenili, akceptowali, wspierali i włączali do działania wszystkie części tego złożonego organizmu. Jak twoje doświadczenia w rodzinie zborowej wyglądają na tle twoich do− świadczeń w rodzinie, w której obecnie jesteś i tej, w której się wychowałeś? Określ te cechy twojej rodziny, które mogłyby przyczynić się do pozytywnych zmian w ro− dzinie zborowej. Jaką cechę życia w zborze chciałbyś przenieść do swojej rodziny?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA I

PIĄTEK — 6 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Chrześcijański dom, Wzorcowy dom w raju s. 14-15; Życie Jezusa, Kto to bracia domu, s. 227-232. Nieuporządkowane pokoje. „Objawienie Jana daje świadectwo, że zbory to nie wiktoriańskie salony, w których wszystko zawsze jest na swoim miejscu, gotowe na przyjęcie gości. Są raczej nieuporządkowanymi rodzinnymi pokojami. Zdarza się, że gdy składamy komuś niezapowiedzianą wizytę, słyszymy przeprosiny z powodu bałaganu panującego w mieszkaniu. Jan nie przeprasza. To pewne, że nie wszystko jest w porządku, ale tak bywa w zborach, w których żyją ludzie. Nie są to salony na pokaz. Są to miejsca, w których toczy się życie, a skoro ludzie, którzy w nich żyją, są grzesznikami, to zdarzają się porozrzucane ubrania, ślady palców na meblach i plamy na dywanie. Jak długo Jezus trwa przy tym, by wzywać do opamiętania grzeszników a nie sprawiedliwych — a nic nie wskazuje na to, by miał On zmienić swoje podejście w tej kwestii — zbory będą zrarażać pedantów i gorszyć tych, którzy uważają się za sprawiedliwych” (Eugene H. Petersen, Living the Message, s. 71). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jak Kościół powinien odnosić się do tych, którzy uchybiają w kwestii biblijnych standardów życia? Jak możemy im okazywać miłość Chrystusa i akceptację, nie akceptując jednocześnie ich czynów? 2. W kulturze, w której postrzega się małżeństwo jako standard, osoby żyjące w pojedynkę mogą mieć kłopoty z poczuciem przynależności. Co możecie zrobić, by docierać do osób samotnych w waszym zborze i pokazać im, że są oni cenną częścią zborowej rodziny? PODSUMOWANIE: Rodzina jest instytucją powołaną do istnienia przez Boga. On utworzył rodzinę ludzką jako wyraz swojej społecznej natury. On ustanowił zarówno rodziny złożone z bliskich sobie osób połączonych więzami pokrewieństwa, jak również Kościół jako rodzinę rodzin, by wyrazić swoją ofiarną miłość w obu tych kręgach wspólnoty.

RODZINA RODZIN

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Lekcja 2 — 14 stycznia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 15.50

SŁOWO BOŻE O ŻYCIU RODZINNYM STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: II Mojż. 20,12; Ps. 18,2; P.n.P., Iz. 54,5; 62,5; Jan 10,11; 15,5; Ef. 5,21−25. TEKST PAMIĘCIOWY: „Cokolwiek bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli” (Rzym. 15,4). MYŚL PRZEWODNIA: Na kartach swojego spisanego Słowa Bóg objawił swój plan i cel dla rodziny.

W kinie, w którym prezentowano filmy naukowe, widzowie otrzymali specjalne okulary. Siedząc w ciemnym pomieszczeniu, ujrzeli na dużym ekranie wspaniałe obrazy przyrody. Najpierw patrzyli na nie bez okularów. Gdy jednak włożyli okulary, widok kwitnącego ogrodu wywołał westchnienie podziwu. „Ach, jakie to piękne! Jaki wspaniały widok!” Wydawało się im, jakby gałęzie wystawały z ekranu ponad ich głowami! Podobnie jak te trójwymiarowe okulary, zmiana spojrzenia na Pismo Święte może nam pomóc docenić i ujrzeć stare prawdy w nowy sposób. W tym tygodniu nałożymy okulary z „rodzinnym filtrem” i na nowo przyjrzymy się temu, co Bóg objawił w swoim słowie na temat rodziny. To spojrzenie przekształca Biblię we współczesny podręcznik życia w domu i w zborze, wśród domowników wiary.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Rodzinne przykazania

NIEDZIELA — 8 stycznia

Jednym ze sposobów, w jaki Pismo Święte przedstawia swoje poselstwo o życiu rodzinnym są wskazówki dotyczące więzi. Niektóre z tych stwierdzeń mają szerokie zastosowanie do różnego rodzaju więzi, jedne odnoszą się do więzi z bliźnimi i przyjaciółmi, jeszcze inne są przeznaczone dla mężów, żon, rodziców i dzieci. Czego dowiadujemy się z poniższych wersetów o rodzaju wskazówek doty− czących więzi, udzielonych nam przez Pana? II Mojż. 20,12 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . II Mojż. 20,14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . V Mojż. 6,6-7

.........................................................................................................

Przyp. 5,18-19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ef. 5,21-25 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ef. 5,33

...................................................................................................................

Ef. 6,4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Kol. 3,20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Piotra 3,7 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jakość małżeństwa oraz więzi rodziców z dziećmi są dla Boga bardzo ważne. Trzy z Dziesięciorga Przykazań dotyczą życia rodzinnego: „Czcij ojca swego i matkę swoją” (II Mojż. 20,12), „Nie cudzołóż” (w. 14), „Nie pożądaj żony bliźniego swego” (w. 17). Inne szczegółowe wskazówki ukazują Boże wymagania dotyczące małżeństwa, więzi rodziców z dziećmi oraz życia rodzinnego. Ogólne wskazówki dotyczące więzi, takie jak: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych” (Mat. 5,44); „Cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie” (Mat. 7,12) i „Przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali” (Jan 13,34) odnoszą się w także do więzi rodzinnych. Przeczytaj jeszcze raz wymienione powyżej wskazówki dotyczące więzi i od− powiedz sobie na pytanie: W jakich dziedzinach muszę poczynić zmiany i ile bę− dzie mnie to kosztowało?

SŁOWO BOŻE O ŻYCIU RODZINNYM

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Rodzinne historie

PONIEDZIAŁEK — 9 stycznia

Historie biblijne dają wgląd w życie różnych ludzi. Sprawozdania te ukazują, jak ponosili oni skutki swoich decyzji i rozwijali się wbrew przeciwnościom. Dzięki tym opowieściom widzimy, że Bóg opiekował się ludźmi nawet w najtrudniejszych chwilach ich życia. Uchwyć treść biblijnego opowiadania czytając dwa pierwsze rozdziały Księgi Rut (możesz przeczytać nawet całą księgę). Czego możesz się nauczyć o życiu rodzinnym z tej historii?

Podobnie jak wiele współczesnych rodzin, ta biblijna rodzina została dotknięta serią tragedii całowicie zmieniających życie. Głód, emigracja, śmierć męża i dwóch synów wywarły druzgoczący wpływ na Noemi. Kiedy opowiadanie się rozpoczyna, zrozpaczona kobieta czuje się bezradna, jest rozgniewana na Boga, samotna, nie ma znikąd pomocy. Jednak, jak pokazuje ta historia, rodzina to pełna poświęcenia wspólnota, w której ludzie pomagają sobie nawzajem w trudnych sytuacjach i troszczą się o potrzebujących. Rut Moabitka, synowa Noemi, okazała nadzwyczajną wiarę w Boga. Uczyniła to przez swoją lojalność i wsparcie dla pozbawionej środków do życia teściowej Noemi. W obliczu niewyobrażalnych trudności te dwie nieszczęsne kobiety znalazły wreszcie prawdziwe oparcie w dobrym i zamożnym krewnym Noemi — Boazie. Spełniając swój prawny obowiązek (a jednocześnie działając pod wpływem szczerej miłości), Boaz poślubił Rut. Ci, którzy lubią opowiadania, znajdują w historii Rut i Boaza przykład Tego, który kocha wieczną miłością i nie spocznie, póki, jak Boaz, nie osiągnie celu swojej miłości. W historii Rut i Boaza narodziny ich dziecka łagodzą bolesne wspomnienia, przynoszą radość i nadzieję na przyszłość. Spojrzenie na nas. Tego rodzaju opowiadania znalazły się w Biblii nie bez celu. Uczą, inspirują, karcą i pouczają nas o właściwym sposobie życia (Rzym. 15,4; II Tym. 3,16). Odnajdujemy się w nich i czerpiemy pocieszenie z faktu, iż nie jesteśmy sami w pokusach, trudnych doświadczeniach, zmaganiach i przeciwnościach losu. Uczciwe przedstawienie w Piśmie Świętym słabości i ludzkich błędów ukazuje niebezpieczeństwa i sposoby uniknięcia porażek. Jednocześnie widzimy także dobre cechy, które pragniemy naśladować. Boża cierpliwość i wyrozumiałość napełniają nasze serca odwagą i nadzieją, że Ten, który nigdy się nie zmienia, będzie dla nas równie łaskawy i troskliwy. Czego możesz się nauczyć z historii Rut odnośnie krytycznej sytuacji życio− wej? Co może pomóc tobie i twojej rodzinie w trudnym położeniu?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA II

Zasady więzi

WTOREK — 10 stycznia

Inną kategorię Bożych pouczeń dotyczących bliskich relacji znajdujemy w biblijnych zasadach właściwych stosunkówi. Księga Przypowieści zawiera największy zbiór tego rodzaju wskazówek. Jakie prawdy zawarte są w poniższych tekstach dotyczących zasad więzi? Jak myślisz, w jaki sposób autor doszedł do tych natchnionych wniosków? Przyp. 12,25 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 15,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 17,9 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 17,22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Salomon był uważnym obserwatorem, a ponieważ mieszkał w Jerozolimie, która znajdowała się na ważnym szlaku handlowym, miał kontakty z ludźmi z różnych części świata. Natchniony przez Ducha Świętego, z uwagą obserwował ludzi i ich zachowania. Jego wnikliwe spostrzeżenia, zamieszczone w Księdze Przypowieści, zawierają ponadczasowe zasady, które rządza ludzkimi uczuciami i odruchami. Zasady wszczepione przez Stwórcę. Powszechne normy zachowań, emocjonalności i relacji międzyludzkich zauważone przez Salomona odzwierciedlają prawdę wskazaną przez Ellen White w słowach: „Zmysły, zdolności umysłowe (...) były podporządkowane prawu” (Śladami Wielkiego Lekarza, s. 297). Choć grzech zniekształcił Boże stworzenie, zachowania człowieka w relacjach z innymi ludźmi nadal są kształtowane przez prawa wszczepione przez Stwórcę. Odkrywanie i stosowanie wiedzy wynikającej z boskich norm jest kluczem do lepszego życia rodzinnego. Jak według ciebie grzech wpłynął na wszczepione człowiekowi zasady wię− zi? Jaką zmianę w tej kwestii wnosi ewangelia? Zastanawiając się nad odpowie− dzią na to pytanie porównaj Mat. 12,34−35 z Filip. 2,2−11.

Tak jak zaraźliwy wirus komputerowy, grzech wyniszcza ludzkie wnętrze, osłabiając prawidłowe funkcjonowanie procesów fizycznych, umysłowych, społecznych, emocjonalnych i duchowych. Grzech sprawia, że zwycięża egoizm. Jednak, dzięki Chrystusowi, ewangelia wnosi w serce człowieka harmonię oraz pokój z Bogiem i bliźnimi (II Kor. 5,18-19).

SŁOWO BOŻE O ŻYCIU RODZINNYM

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

ŚRODA — 11 stycznia

Królewski wiersz miłosny

Dalszy wgląd w zasady więzi — zwłaszcza intymne więzi małżeńskie — daje nam natchniona poezja Pieśni nad Pieśniami. Połącz wersety w kolumnie A z cechami intymnej więzi wymienionymi w ko− lumnie B. A

a. P.n.P. 1,9.14.16; 2,3; 4,1.3.7; ___ Wyrażanie oddania. 5,10-16; 6,9; 7,1 b. P.n.P. 1,15; 2,14; 4,9; 5,12; 6,5

___ Całkowita szczerość, otwartość, zaufanie.

c. P.n.P. 1,2; 2,6; 7,8; 8,3

___ Wyrażanie podziwu, uznania, szczere komplementowanie.

d. P.n.P. 1,6; 2,2; 6,5; 8,10

___ Łączność twarzą w twarz, kontakt wzrokowy.

e. P.n.P. 2,10-13.17; 7,11-12

___ Przyjazne wzajemne nastawienie.

f. P.n.P. 5,16

___ Wspólne spędzanie czasu.

g. P.n.P. 2,16; 6,3; 8,6-7

___ Okazywanie uczuć przez dotyk.

Pieśń nad Pieśniami opowiada o miłości Salomona i kobiety, którą autor nazywa „Sulamitką” czy „Szulamitką”, a która najwyraźniej była jego pierwszą miłością i najważniejszą królową (P.n.P. 6,9.13). Poemat służy raczej ukazaniu ich miłości, a nie chronologicznemu przedstawieniu historii ich związku. Bóg podnosi zasłonę małżeńskiej intymności. Dzięki doświadczeniom tej pary zakochanych Biblia ukazuje zasady więzi kształtujące zażyłą przyjaźń i intymną miłość właściwą związkowi małżeńskiemu. Dla Boga ludzkie małżeństwo jest odzwierciedleniem więzi z Jego ludem. Odkrywanie miłości w tym poemacie daje nam bezcenny wgląd w największą więź miłości ze wszystkich — więź między Chrystusem a człowiekiem. Dlaczego zrozumienie więzi zależy nie tylko od zaangażowania umysłu, ale także uczuć? Opisz nowe spostrzeżenia, jakie zyskałeś dzięki studiowaniu Pieśni nad Pieśniami, a które możesz zastosować w swoim małżeństwie i innych rela− cjach z bliskimi ci osobami.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA II

Boski rodzic i partner w małżeństwie

CZWARTEK — 12 stycznia

Jakie wyrażenia i wyobrażenia zaczerpnięte z rodzinnych relacji zostały zastosowane odnośnie Boga w poniższych fragmentach? Iz. 54,5; 62,5; Jer. 31,32 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Iz. 66,12-13; Jer. 31,9; Oz. 11,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Bóg nazywa siebie małżonkiem Izraela. To porównanie zostaje powtórzone w Nowym Testamencie, gdzie Chrystus jest przedstawiony jako oblubieniec, a Kościół jako Jego oblubienica. Bóg jest także przedstawiany w Piśmie Świętym jako rodzic, zazwyczaj ojciec. Czasami występują także matczyne porównania, np. „Jak rodząca będę krzyczeć” (Iz. 42,14) czy „Ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła” (Mat. 23,37). Spojrzenie na doskonałego partnera małżeńskiego i rodzica. Obserwowanie innych jest jednym z najważniejszych sposobów uczenia się. W swoim Słowie Bóg pozwala nam patrzeć na Niego jako doskonały wyraz miłości małżeńskiej i rodzicielskiej. Rodzinne porównania odnoszące się do Boga ukazują nam, jakie powinny być nasze rodziny. Kiedy poznajemy Boga właśnie w tym kontekście, to jeszcze bardziej nas do Niego zbliża. Zasady warte studiowania. Biblijne teksty porównujące Boga do męża czy rodzica zawierają cenne dla nas zasady. Nie służą jednak bezmyślnemu kopiowaniu naszych małżeńskich i rodzicielskich obowiązków. Często biblijne wyobrażenia są powiązane z lokalnymi zwyczajami. Na przykład, w Ezech. 16,614 związek Boga z Izraelem jest porównany do zwyczajów zaręczynowych i małżeńskich w czasach, kiedy oblubieniec okrywał swoją szatą oblubienicę, a ona była myta, namaszczana i przyozdabiana w czasie przygotowań do weselnej uroczystości. Co ważniejsze, te analogie mają ograniczone zastosowanie, gdyż nie są w stanie w pełni odzwierciedlić więzi Boga z człowiekiem. Wszelka ludzka intymność blednie w porównaniu ze stałością, wiernością i bliskością, jaką Bóg okazuje wobec tych, których miłuje. Nie musimy jednak tracić nadziei, gdyż Bóg objawił się w Jezusie Chrystusie. On wzywa nas, byśmy miłowali tak, jak On nas umiłował i przez Ducha Świętego daje nam moc do takiego miłowania. Jakie inne biblijne obrazy Boga mogą być pomocne dla tych, których wspo− mnienia i doświadczenia z małżeństwa czy dzieciństwa pełne są bólu i goryczy? Zob. np. Ps. 18,2; Jan 10,11; 15,5.

SŁOWO BOŻE O ŻYCIU RODZINNYM

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

PIĄTEK — 13 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Testimonies, t. IV, s. 9-15; Selected Messages, t. I, s. 19-22. Wybór odpowiednich fragmentów Pisma Świętego. Choć Pismo Święte jest podstawą zrozumienia Bożego planu życia rodzinnego, nie wszystkie zawarte w nim stwierdzenia odnoszą się dosłownie do ludzi żyjących w każdych czasach. Przykładem może tu być kara śmierci dla buntowniczego syna (V Mojż. 21,18-21) czy żony przyłapanej na cudzołóstwie (V Mojż. 22,20-21). Rozpoznawanie objawionej w Piśmie Świętym woli Bożej wobec rodziny wymaga: • Studiowania biblijnego i historycznego kontekstu przesłania. • Określenia pierwotnego znaczenia słów. • Porównania studiowanego tekstu z podobnymi fragmentami w pismach innych pisarzy biblijnych i zrozumienia ewentualnego zastosowania i adaptacji tekstów starotestamentowych przez pisarzy nowotestamentowych. • Odkrycia w szczegółowych przepisach szerszych zasad odnoszących się także do współczesnej rodziny. PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie następującą kwestię: Jeśli istnieje jeden czynnik najistotniejszy dla uzdzrowienia rodzinnych więzi, jaki jest to czynnik? Jeśli jest ich więcej, wymieńcie je. 2. Przestudiujcie pewne wyobrażenia mówiące o tym, jak Bóg odnosi się do nas. Niech poszczególne osoby w klasie powiedzą, które z tych wyobrażeń podobają się im najbardziej i dlaczego. Co te fragmenty Pisma Świętego mówią o tym, w jaki sposób Bóg odnosi się do różnych ludzi? PODSUMOWANIE: Pismo Święte stosuje różne sposoby przekazywania pouczeń dotyczących życia rodzinnego. Należą do nich bezpośrednie Boże przykazania, przykłady małżeństw i rodzin, przypowieści opisujące zasady więzi oraz przykład samego Boga jako niebiańskiego małżonka i rodzica. Członkowie rodziny, wspierani i kierowani przez takie objawienie, mogą wzrastać w bliskości z Bogiem i sobą nawzajem.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA II

Lekcja 3 — 21 stycznia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 16.01

DZIEŃ WOLNOŚĆ RELIGIJNEJ

ODNOWIENIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 1,26−28; 2,24−25; 3,1−24; Mat. 19,3−5; Łuk. 17,21; II Kor. 5,17; Gal. 1,4; 6,2; Ef. 3,17−19. TEKST PAMIĘCIOWY: „Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich, a łoże nieskalane; rozpustników bowiem i cudzołożników sądzić będzie Bóg” (Hebr. 13,4). MYŚL PRZEWODNIA: Choć instytucja małżeństwa została zniekształcona przez grzech, ewangelia może przywrócić małżeństwu jego pierwotną czy− stość i piękno.

Małżeństwo jest ustanowionym przez Boga, trwałym, monogamicznym związkiem mężczyzny i kobiety. Zostało powołane do istnienia jako błogosławieństwo, jeden z aspektów doskonałego Bożego dzieła stworzenia. Małżeństwo było przed upadkiem ludzi chyba największym przejawem nieskończonej Bożej miłości do ludzkości. Jakże tragiczne jest to, że otwartość, równość i przywiązanie pierwszej pary ludzkiej zostały wyparte przez przekleństwo grzechu. Od tej pory ludzkość ponosi smutne konsekwencje upadku. Jednak dzięki Chrystusowi pojawiła się nadzieja dla małżeństwa. W Chrystusie mąż i żona mogą doświadczyć odnowienia Bożego planu wobec małżeństwa.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Małżeństwo w Księdze Rodzaju

NIEDZIELA — 15 stycznia

Jezus poruszył zagadnienie małżeństwa w odpowiedzi na pytanie dotyczące rozwodu. Do jakiego źródła się odwołał? Jakie wyciągnął wnioski? Mat. 19,3−5; por. I Mojż. 1,26−28; 2,24−25. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przy pomocy tekstów z dwóch pierwszych rozdziałów Księgi Genesis Chrystus potwierdził Boży plan przyświecający ustanowieniu małżeństwa. W Gen. 1,26-28 ludzkość zostaje przedstawiona jako dwie płci — mężczyzna i kobieta (por. I Mojż. 5,2). Byli oni równi wobec Boga, zarówno w uczestnictwie, w prokreacji, jak i w gospodarowaniu ziemią. W drugim rozdziale Księgi Genesis czytamy, jak mężczyzna i kobieta zostali stworzeni i stali się małżeństwem. Ponieważ pierwszy człowiek miał potrzebę posiadania towarzystwa i seksualnego spełnienia, wymagało to stworzenia dla niego stosownej „pomocy” (I Mojż. 2,18). Słowo pomoc często opisuje poczynania Boga wobec ludzkości (zob. V Mojż. 33,7.26.29). Dokonując niezwykłego „zabiegu chirurgicznego” i powołując do istnienia partnerkę pierwszego człowieka (I Mojż. 2,21-22), Bóg połączył ich małżeństwem. Człowiek z entuzjazmem przyjął swoją partnerkę jako „mężatkę” (hebr. iszszah) — związaną z nim, choć odrębną od niego, „męża” (hebr. isz). Jakie elementy małżeństwa zostały wskazane w I Mojż. 2,24?

Małżeństwo — trwała, wyłączna więź miedzy mężczyzną i kobietą — obejmuje: (1) opuszczenie rodziców, (2) wzajemne połączenie i (3) pozostawanie jednym ciałem. Opuszczenie rodzinnego domu oznacza stworzenie nowej komórki rodzinnej o wyraźnie wyznaczonych, nieprzekraczalnych granicach. Połączenie dotyczy wzajemnego zaangażowania współmałżonków, wyrażonego formalnymi zaślubinami. Pozostawanie jednym ciałem to zarówno seksualna więź, jak i dozgonny proces rozwoju intymności, jedności i spełnienia, jakie Bóg przeznaczył małżonkom we wszystkich aspektach ich życia. W jaki sposób małżeństwo z Edenu odzwierciedla zasady, które powinny definiować naszą więź z Bogiem?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA III

Kryzys i pocieszenie

PONIEDZIAŁEK — 16 stycznia

W jaki sposób opis upadku ludzi w grzech przedstawia zmianę sytuacji mał− żeństwa i pary małżeńskiej odnośnie postaw wobec Boga i wobec siebie nawza− jem? I Mojż. 3. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pierwsi ludzie po zjedzeniu owocu z drzewa poznania próbowali ukryć swoją nagość przy pomocy liści figowych, a kiedy to się nie udało, schowali się przed Bogiem w krzakach! Wskutek grzechu natychmiast uwidoczniła się tragiczna utrata fizycznej, emocjonalnej i duchowej jedności, jaką mieli ze Stwórcą i ze sobą nawzajem. Żadne z nich nie chciało wziąć odpowiedzialności za swoje czyny. Każde starało się zrzucić winę na kogoś innego — Adam na Ewę, a Ewa na węża. W rzeczywistości jednak próbowali winić Boga. Jak I Mojż. 3,16 przedstawia zmianę w małżeńskiej więzi spowodowaną grze− chem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wpływ upadku na małżeństwo. Pierwotna wzajemność, wspólne kierownictwo i równość zostały zastąpione tym, iż od tej pory żona miała być poddana panowaniu męża. Na przestrzeni wieków żony były często postrzegane jako własność mężów. Przemoc ze strony mężów czyniła los wielu kobiet bardzo trudnym. Ellen White tak komentuje skutki upadku: „Kiedy Ewa zgrzeszyła, pierwsza dopuszczając się występku, Pan powiedział jej, że Adam będzie nad nią panował. Odtąd miała być poddana mężowi, co stanowiło część przekleństwa, które spadło na nią” (Testimonies, t. III, s. 484). Poddanie było skutkiem nie tego, że Ewa była kobietą, ale tego, że jako pierwsza popełniła występek i stało się to częścią przekleństwa. Czy dostrzegasz w sobie skłonność do zrzucania winy za swoje błędy na in− nych? Jakie kroki możesz podjąć, by zmienić się i stać się bardziej otwartym i odpowiedzialnym za swoje czyny?

ODNOWIENIE

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Wywyższenie małżeństwa

WTOREK — 17 stycznia

Przeczytaj podane poniżej teksty. Jakie zasady w nich zawarte są absolutnie niezbędne w dobrym małżeństwie? II Mojż. 20,14.17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 5,15-20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Gal. 6,2 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Filip. 2,4

.................................................................................................................

Zgodnie z myślą biblijną, bliska więź jest przypieczętowana przymierzem. Najważniejsze przymierze to przymierze Boga z Jego ludem (I Mojż. 9,9-17; Iz. 55,3; Hebr. 13,20). Ludzie przymierza wyrażają zaangażowanie, które obejmuje obietnice, przywileje i obowiązki. Czynniki te mają decydujące znaczenie w każdym małżeństwie. To zaangażowanie, deklarowane przed Bogiem, wymaga cech boskiej wierności w związkach międzyludzkich, w których obietnice bywają niewystarczające (zob. V Mojż. 7,9). Prorok Ezechiel posłużył się symbolem małżeństwa jako odzwierciedleniem więzi Boga z Jego oblubienicą, Izraelem (Ezech. 16,8). Związek małżeński jest łamany, kiedy więź małżeńska zostaje w jakiś sposób zbezczeszczona — na przykład, kiedy cudzołożna żona „porzuca towarzysza swojej młodości i zapomina o przymierzu z Bogiem” (Przyp. 2,17) albo kiedy mąż porzuca żonę swojej młodości, żonę, z którą jest „związany przymierzem” (Mal. 2,14). Święte śluby składane na początku małżeństwa — „w młodości” — mają być dotrzymane przez całe życie. Dlaczego wyrzeczenie się egoizmu jest ważne dla zachowania trwałych więzi w małżeństwie? W jaki sposób rezygnacja z egoizmu powinna się przejawiać w two− ich związkach z ludźmi?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA III

Odrodzenie w Chrystusie

ŚRODA — 18 stycznia

„Małżeństwo zostało zniekształcone przez grzech, celem zaś ewangelii jest przyprowadzić je do pierwotnej świętości” (Ellen G. White, Nauki z Góry Błogosławienia, s. 64). Jak Biblia przedstawia dzieło Chrystusa odradzające to, co zostało utracone wskutek grzechu? Łuk. 17,21; II Kor. 5,17; Gal. 1,4; Ef. 3,17−19. Co wynika z tych fragmentów dotyczących małżeństwa?

Choć poddani królestwa Chrystusa nadal oczekują na pełne wyzwolenie z obecności grzechu, to jednak już otrzymali uwolnienie od kary za grzech i mocy grzechu. Wierzący kształtują swoje życie i więzi zgodnie z wolą Chrystusa. Stwórca staje się odnowicielem małżeństw. Przez Ducha Świętego powołuje i uzdalnia małżonków do okazywania sobie wzajemnej miłości i dobroci. Małżeństwo pochodzące z utraconego Edenu staje się Edenem odzyskanym. Przez studiowanie Bożego planu, modlitwę i moc Bożą, małżonkowie mogą dążyć ku ideałowi małżeństwa w jego duchowej, emocjonalnej i fizycznej bliskości. Jaka zasada pomaga przeciwdziałać mocy grzechu? Mat. 20,20−28; Jan 13,4− 5.12−17; por. Flp. 2,5−8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jakie słowa skierował Paweł do żon i mężów? Ef. 5,22−33. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Ewangelia podkreśla potrzebę wzajemnej miłości i poddania męża i żony (I Kor. 7,3-4; Ef. 5,21). Wzorem przywództwa męża jest ofiarna miłość i służba Chrystusa wobec Kościoła (Ef. 5,24-25). Zarówno Piotr, jak i Paweł mówią o potrzebie poszanowania związku małżeńskiego (I Piotra 3,7; Ef. 5,22-23)” (SDA Church Manual, wyd. XVI popr. 2000, s. 192-193). Co musisz zrobić, by zasady ewangelii były w pełni realizowane w twoim małżeństwie? Jeśli nie jesteś w związku małżeńskim, jak możesz przełożyć te zasady na inne więzi?

ODNOWIENIE

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Plan stworzenia w upadłym świecie

CZWARTEK — 19 stycznia

Jak Jezus przestawił Boży plan dla małżeństwa oraz pokazał, iż rozumie sytuacje, z którymi małżeństwo się zmaga w upadłym świecie? (Mat. 19,3−9) ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jezus potwierdził Boży plan dla małżeństwa jako trwałego związku mężczyzny i kobiety. Wyznawcy Chrystusa starają się realizować ten plan. Wiedzą oni, że to, czego Bóg pragnie, jest w stanie zrealizować dzięki swej łasce i mocy Ducha Świętego. Chrześcijanie mają szczególny obowiązek podchodzenia do małżeństwa z modlitwą, mądrego wyboru partnera i starannego przygotowania się do wstąpienia w związek małżeński. Jako małżonkowie muszą pamiętać o wzajemnym zaangażowaniu, traktując je jak świętość, a ponadto starać się z łaską Bożą przystosowywać do siebie nawzajem i wspólnie się rozwijać. Zatwardziałość ludzkich serc. Choć małżeństwo jako instytucja zostało ustanowione przez Boga, to jednak w związki małżeńskie wstępują upadli ludzie. Nawet chrześcijańskie małżeństwa czasami się rozpadają. Jezus zauważał i rozumiał zatwardziałość ludzkich serc. To właśnie ze względu na nią Bóg w czasach Mojżesza dopuścił możliwość rozwodów w określonych warunkach (Mat. 19,8; por. V Mojż. 24,1-4), ale jednocześnie dobitnie wyraził swoje zdanie w kwestii rozwodu. Gdy małżeństwo przeżywa kryzys, wówczas sami małżonkowie, jak też te osoby, które mają na nich wpływ, powinny zrobić wszystko, co jest możliwe, aby doprowadzić do pojednania. Rozwodu nie można traktować lekkomyślnie. Pismo Święte daje wskazówki dotyczące odbudowywania nadwątlonych więzi (Oz. 3,1-3; I Kor. 7,10-11; 13,4-7; Gal. 6,1). Kiedy jednak dochodzi do rozwodu, byłych partnerów należy zachęcić, by przemyśleli swoje doświadczenie i starali się poznać wolę Bożą w swoim życiu. Bóg niesie pocieszenie tym, którzy zostali zranieni. Akceptuje również serdeczną skruchę tych, którzy dopuścili się najpodlejszych nawet grzechów, także pociągających za sobą nieodwracalne skutki. Jak Kościół może wywyższać Boży plan dla małżeństwa, a jednocześnie być społecznością okazującą zrozumienie, współczucie i wsparcie wierzącym, którzy odbudowują swoje życie po rozwodzie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA III

PIĄTEK — 20 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 14-15; Śladami Wielkiego Lekarza, s. 252-256. Inteligentne podejście do małżeństwa. „Więzy rodzinne są najściślejsze, najdelikatniejsze i najświętsze ze wszystkich, jakie istnieją na ziemi. Ich przeznaczeniem jest przynosić błogosławieństwo ludzkości. Są błogosławieństwem wszędzie, gdzie związek małżeński zawiera się rozumnie, w bojaźni Bożej i z należytym zastanowieniem nad jego znaczeniem” (Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 10). Przywództwo. „Ani mąż, ani żona nie powinni rościć sobie prawa do rządzenia. Pan przedstawił zasady, którymi należy kierować się w tej kwestii. Mąż ma się troszczyć o żonę, jak Chrystus troszczy się o Kościół. Żona ma szanować i kochać męża. Oboje mają pielęgnować ducha uprzejmości i nigdy nie zasmucać się i nie ranić nawzajem” (Ellen G. White, Testimonies, t. VII, s. 47). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytajcie drugi z powyższych cytatów na głos w klasie. Omówcie wyrażone w nim zasady i powiedzcie, jak powinny one kształtować małżeństwo. 2. Pamiętając o odpowiedziach na poprzednie pytanie, spróbujcie odpowiedzieć na to: Jakie czynniki są najczęściej przyczyną rozwodów? 3. W jakim stopniu niektóre zasady dobrego małżeństwa są podobne do zasad dotyczących wszelkiego rodzaju zdrowych więzi międzyludzkich? 4. Napiszcie kilka zdań, coś w rodzaju oficjalnej deklaracji, jak rozumiecie znaczenie ślubów małżeńskich. PODSUMOWANIE: Choć grzech wypaczył małżeństwo, Bóg działa przez Chrystusa, by odnowić to, co zostało utracone.

ODNOWIENIE

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Lekcja 4 — 28 stycznia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 16.13

ROZPOCZĘCIE TYGODNIA MŁODZIEŻY

DZIECI W RODZINIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 16,1; V Mojż. 8,5; Ps. 30,2−10; 50,10−12; 127,3; Przyp. 3,11−12; Mich. 6,8. TEKST PAMIĘCIOWY: „Jak pasterz będzie pasł swoją trzodę, do swojego naręcza zbierze jagnięta i na swoim łonie będzie je nosił, a kotne będzie prowadził ostrożnie” (Iz. 40,11). MYŚL PRZEWODNIA: Posiadanie dzieci oznacza podjęcie się roli rodzica− szafarza. Bóg w Słowie Bożym udziela rodzicom instrukcji, jak mają wier− nie i odpowiedzialnie pełnić swoje obowiązki.

Dzieci są darem od Boga. Poza darem życia (zarówno doczesnego, jak i wiecznego) to właśnie dzieci są najwspanialszym darem. Jednakże im większy dar, tym większa odpowiedzialność spoczywa na tych, którzy go otrzymują. Przed rodzicami otwierają się więc nie tylko cenne możliwości, ale także uroczysta odpowiedzialność dzielenia się z dziećmi dobrą nowiną o miłości i życiodajnej mocy Jezusa. Choć bardzo ważne jest przekazywanie dzieciom dobrej nowiny o Jezusie, należy pamiętać, iż dzieci przyjmują tę prawdę początkowo nie z biblijnych nauk, ale z przykładu rodziców. W tym tygodniu przyjrzymy się wskazówkom, jakich boski Dawca udzielił tym, którzy otrzymują od Niego bezcenny dar posiadania potomstwa.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Wyjątkowe szafarstwo

NIEDZIELA — 22 stycznia

Kiedy Bóg stworzył pierwszych ludzi, dał im panowanie nad ziemią. Wraz z możliwością zarządzania dobrami otrzymali oni przywilej wydawania na świat i wychowywania dzieci. Biblia uznaje dzieci za dar Boży. Dzieci należą do Boga, a rodzice muszą być świadomi tego, iż Bóg oczekuje od nich właściwego dysponowania tym darem. „Dzieci są dziedzictwem Pańskim, a my jesteśmy odpowiedzialni przed Nim za kierowanie Jego własnością” (Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 96). Jak myślisz, co to znaczy, że dzieci są własnością Boga? Zastanawiając się nad odpowiedzią na to pytanie, przestudiuj Ps. 50,10−12; 127,3; Iz. 43,1.7; I Pio− tra 2,9. Jak ta świadomość zmienia twój sposób patrzenia na dzieci? Co wymie− nione fragmenty Pisma Świętego mówią na temat odpowiedzialności i obowiąz− ków rodziców wobec dzieci? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wszystko należy do Boga z tytułu stworzenia i odkupienia. Choć szatan śmiał twierdzić, że po upadku ludzi to on jest prawowitym władcą tej planety, Bóg udowodnił przez Chrystusa, że władza nad światem należy wyłącznie do Niego. Ta Boża władza obejmuje także dzieci. Rodzice muszą zawsze pamiętać, czyimi w rzeczywistości są ich dzieci. W tej sprawie nikt nie powinien nawet dopuszczać myśli, że miałby się okazać „nieuczciwym zarządcą” (Łuk. 16,8). Kiedy myślisz o rodzicielstwie jako szczególnego rodzaju przewodnictwie, ja− kie spostrzeżenia przychodzą ci do głowy? Dlaczego ten rodzaj szafarstwa różni się od innych? Co może oznaczać wierne Bogu kierowanie dziećmi? (I Kor. 4,2) ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dobrzy menedżerowie radzą się właściciela, gdy zarządzają jego własnością. Pobożni rodzice modląc się i studiując Biblię szukają wskazówek, jak powinni wychowywać dzieci. Manoah i jego żona zadawali właściwe pytanie: „Jaki ma być sposób życia tego chłopca [Samsona] i co ma robić?” (Sędz. 13,12).

DZIECI W RODZINIE

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Doniosła decyzja

PONIEDZIAŁEK — 23 stycznia

W przeszłości małżeństwa z reguły oczekiwały na dzieci. Dzieci przedłużały trwanie rodu, były towarzyszami życia, pomagały w pracy i troszczyły się o rodziców w ich starości. Poczucie własnej wartości u kobiet — podobnie jak u Racheli — często wzrastało wraz z rodzeniem dzieci (I Mojż. 30,1). Rozważ cztery poniższe stwierdzenia par małżeńskich na temat posiadania dziecka. Które z nich wyraża dobrą motywację przyświecającą wydaniu dziecka na świat, a które nie i dlaczego? 1) „Myśleliśmy, że dziecko scementuje nasze małżeństwo”. 2) „Zawsze chciałam mieć dziecko, odkąd bawiłam się lalkami”. 3) „Kochamy się i pragniemy dzielić naszą wzajemną miłość z naszym dziec− kiem”. 4) „Nie staraliśmy się o dziecko. To stało się przypadkiem”.

Przyjęcie roli rodzica jest ważną decyzją. Decyzja wydania na świat lub adoptowania dziecka i określenie liczby dzieci w rodzinie powinny być starannie przemyślane. Jaki cel przyświeca posiadaniu dziecka w waszej rodzinie? Czy Bóg będzie uczczony wydaniem dziecka na świat? Czy dysponujecie odpowiednimi zasobami emocjonalnymi i środkami materialnymi, a także czy łączy was trwałe wzajemne oddanie, abyście mogli zatroszczyć się o wszystkie potrzeby dziecka (I Tym. 5,8)? Wychowanie dzieci może być trudne w niespokojnych czasach (Mar. 13,17). Z drugiej strony, dzieci pomagają rodzinom w rozwijaniu wzajemnych uczuć, cierpliwości i ofiarności. Niewiele radości życia może się równać z tworzeniem nowego istnienia i oczekiwaniem na cud narodzin, a potem obserwowaniem rozwoju młodego człowieka. Jaki wpływ wywarło nieszczęście bezpłodności na niektóre rodziny wymie− nione w Biblii? Co można było zrobić, by przynieść ulgę osobom cierpiącym wskutek tych sytuacji? I Mojż. 16,1−2; 30,1−9; I Sam. 1,1−20.

Wiele małżeństw starało się zrozumieć, dlaczego Bóg dopuścił do tego, że nie mogą mieć dzieci. Było to utrapienie prowadzące do rodzinnych nieporozumień. Nie powinniśmy osądzać takich małżeństw zbyt pochopnie. Delikatność wobec małżeństw nie mogących mieć dzieci oszczędza im niepotrzebnych przykrości. Należy im pomóc w zdobyciu odpowiednich informacji i porad, kiedy o to proszą, a także zapewnić dyskrecję, by mogli podjąć decyzję najlepszą z możliwych.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA IV

Nauka od niebiańskiego Rodzica

WTOREK — 24 stycznia

W Biblii Bóg jest opisany jako Rodzic. Jezus nazywał Boga „Ojcem” i przedstawiał Go jako uosobienie dobroci (Mat. 5,16; 6,9.14-15.18). Bóg pragnie być Ojcem dla każdego z nas. Ten obraz Boga jest bliski tym, którzy wychowali się w kochających rodzinach, ale ci, którzy pochodzą z trudnych domów, mogą mieć problemy z zaufaniem Bogu. Jednak wszyscy, którzy przychodzą do Boga, są traktowani z troską, jaką może okazać tylko ten Rodzic — najbardziej oddany i opiekuńczy ze wszystkich ojców. Zanim staniemy się rodzicami dla naszych dzieci, musimy pozwolić Bogu być naszym rodzicem. Jakie rodzicielskie obowiązki są ukazane w więzi Boga z Jego ludem? Jakie wskazówki daje ta więź współczesnym rodzicom? Bóg jako Rodzic

Obowiązki

Wskazówki dla rodziców

V Mojż. 1,31;

Jan 6,33-35;

Filip. 4,19

Ps. 32,8;

Iz. 54,13;

Oz. 11,3

V Mojż. 8,5;

Przyp. 3,11-12;

Hebr. 12,5-7

Miłość Boża pomaga szczególnie tym rodzicom, którzy wiele poświęcili dla wychowania dzieci, a te odrzuciły przekazane im wartości. „Gdy Izrael był młody, pokochałem go. (...) Im częściej odzywałem się do nich, tym dalej oni odchodzili ode mnie” (Oz. 11,1.2). Bóg doświadczył wszystkich emocji, jakich doświadczają rodzice, kiedy ich nastoletnie dzieci lekceważą rady, zachowują się nieodpowiedzialnie i odwracają się od rodziny. On ceni wolność człowieka. On także może pokierować rodzicami, by wiedzieli, jak i kiedy napominać błądzących, a kiedy uznać decyzję dorosłych dzieci i czekać, jak ojciec na marnotrawnego syna (Łuk. 15,11-32). Jak postawa Boga wobec tych, którzy Go odrzucają, pomaga rodzicom w za− jęciu właściwego stanowiska wobec błądzących dzieci? W jaki sposób świado− mość, że On zna ból odrzucenia przynosi pocieszenie i zachętę rodzicom zmar− twionym postępowaniem swoich dzieci?

DZIECI W RODZINIE

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Czynić dla dzieci wszystko, co najlepsze

ŚRODA — 25 stycznia

„Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem” (Mich. 6,8). Jak rodzice mogą posłużyć się tymi zasadami w kwestii wychowania dzieci? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ellen White podkreślała znaczenie uprzejmości i stanowczości w postępowaniu z dziećmi: „Autorytet i miłość pozwolą prowadzić rodzinę mocno, ale serdecznie” (Chrześcijański dom, s. 191). Współczesne badania w dziedzinie wychowania wskazują, że kontrolowanie i wspieranie mają decydujące znaczenie dla zdrowego emocjonalnego rozwoju i funkcjonowania dzieci. Wspieranie oznacza okazywanie ciepła, uczuć i zapewnienie poczucia przynależności, które wymaga szacunku rodziców wobec dzieci. Kontrolowanie dotyczy zapewnienia odpowiednich ograniczeń, regulacji, barier i hamulców w życiu dzieci, aby pomóc im szanować siebie i innych. Uprzejmość i wsparcie, stanowczość i kontrola — oto cechy ujęte w biblijnej radzie podanej w Mich. 6,8. Oceń rodzicielskie zachowania w rodzinach: Jakuba (I Mojż. 37,3−4); Mano− aha i jego żony (Sędz. 14,1−3); Eliego (I Sam. 2,22−25; 3,13). W jaki sposób stanowcze i uprzejme rodzicielstwo mogłoby zmienić sposób prowadzenia tych rodzin? Jakich praktycznych zmian mogłoby to wymagać? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Optymalne rodzicielstwo jest pełne ciepła, wyrażania pozytywnych uczuć i dowartościowywania dziecka, ale obejmuje także wyznaczanie właściwych ograniczeń i stawianie realistycznych oczekiwań, stosownych do wieku dziecka. Zasad nie powinno być zbyt wiele, skutki ich przekraczania powinny być jasno zdefiniowane, a ich egzekwowanie — konsekwentne. W rodzinach, w których stanowczość i uprzejmość idą ze sobą w parze, prawdopodobieństwo, iż dzieci przyjmą wpajane im wartości, jest bardzo duże. Dzięki temu mogą także rozwinąć moralność odpowiednio do swego wieku tak, iż staną się społecznie odpowiedzialne i troskliwe w stosunkach z innymi.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA IV

Troska o serce dziecka

CZWARTEK — 26 stycznia

Badania potwierdzają to, co wielu rodziców i nauczycieli dobrze wie z praktyki — dzieci mają bardzo aktywne życie duchowe. Wierzą, że Bóg jest dla nich ważny. Jezus szanował dzieci i uczył dorosłych, by byli wrażliwi na ich duchowy rozwój. Jak Jezus odnosił się do dzieci? Co powiedział o ich wierze? Mat. 18,2−5; Mar. 9,36−37.41. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jezus cenił dziecięcą wiarę. Ta wiara może być rozwijana dzięki emocjonalnemu bezpieczeństwu, które jest zapewnione przez troskliwych rodziców. Jeśli dzieci mogą bez obaw zadawać pytania i omawiać różne sprawy z rodzicami, nie będą się też obawiały rozmawiać z Bogiem. Gdy rodzina jest opiekuńcza i wychodzi naprzeciw potrzebom dzieci, uczą się one, że mogą liczyć na Boga, który troszczy się o nie. Jeśli dzieci zrozumieją, jak cenne są dla tych, którzy się nimi opiekują, łatwiej im zrozumieć, że Bóg także je ceni. Jak Chrystus ostrzegł tych, którzy mieliby gorszyć dzieci i doprowadzać je do grzechu? Mat. 18,5−6; Mar. 9,42. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Postawy i czyny wyrządzające dzieciom krzywdę emocjonalną czy fizyczną sprawiają, że nie potrafią one wierzyć i ufać Bogu. Różnego rodzaju urazy z dzieciństwa powodują nierzadko dozgonne konsekwencje w postaci niezdolności zaakceptowania miłości Bożej i uczucia przyszłego współmałżonka. Doświadczenie łaski Bożej, życie w zdrowym środowisku pełnym akceptacji oraz profesjonalna pomoc psychologa mogą pomóc wielu takim osobom w pokonaniu tego rodzaju urazów. Jak twoja więź z niebiańskim Pasterzem wpływa na sposób, w jaki pełnisz pasterskie obowiązki w twoim stadku? Jakie zmiany chciałbyś poczynić w podej− ściu do swoich dzieci, a także tych dzieci, z którymi stykasz się w dalszej rodzi− nie, otoczeniu i pracy?

DZIECI W RODZINIE

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

PIĄTEK — 27 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 150-152; Child Guidance, s. 221-268. Młodsi członkowie rodziny Pańskiej. „Twoje dzieci są młodszymi członkami rodziny Pańskiej — braćmi i siostrami powierzonymi twojej trosce przez Niebiańskiego Ojca, abyś ich szkolił i wychowywał dla nieba” (Ellen G. White, Child Guidance, s. 251). Jedno takie skarcenie wystarczy na całe życie. „Klaps może być konieczny, kiedy inne środki zawiodą, ale nie należy używać rózgi, jeśli można tego uniknąć. Jednak, gdy łagodniejsze środki okażą się niewystarczające, kara cielesna, która przywiedzie dziecko do rzeczywistości, powinna być wymierzona z miłością. Najczęściej jedno tego rodzaju skarcenie wystarczy na całe życie, by pokazać dziecku, że nie ono jest panem domu” (Tamże, s. 250). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Wymień zasady dotyczące dyscyplinowania dziecka zawarte w drugim z powyższych cytatów, dotyczącym fizycznego karcenia. Co chciałbyś zmienić w postępowaniu wobec swojego dziecka? 2. Czy w twoim zborze są dzieci wychowywane przez jednego z rodziców albo pochodzące z domów, w których doszło do rozpadu małżeństwa? Jeśli tak (i jeśli uznacie to za wskazane), w jaki sposób wasza klasa może pomóc tym dzieciom? PODSUMOWANIE: Dzieci są młodszymi członkami rodziny Pańskiej. Jako odpowiedzialni szafarze, chrześcijańscy współmałżonkowie powinni szukać Bożego prowadzenia w kwestii planowania rodziny, a zwłaszcza liczby dzieci, o które mogą należycie zadbać. Bóg daje rodzicom-szafarzom wiele cennych rad w swoim Słowie. Jego opieka, nauczanie i karcenie są najcenniejszym przykładem dla rodziców.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA IV

Lekcja 5 — 4 lutego 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 16.26

ZAKOŃCZENIE TYGODNIA MŁODZIEŻY

UCZNIOWIE CZYNIĄCY INNYCH UCZNIAMI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: II Mojż. 29,38−42; Przyp. 1,8; 22,6; Mat. 28,18−19; Jan 8,31; 13,35; Rzym. 8,28; Ef. 6,1−4. TEKST PAMIĘCIOWY: „Wszyscy twoi budowniczowie będą uczniami Pana, a twoje dzieci będą miały wielki dobrobyt” (Iz. 54,13). MYŚL PRZEWODNIA: Rodzice są powołani, by wpajać dzieciom pobożne wartości i prowadzić je do Pana.

V Mojż. 18−29 Mojżesz starał się przekazać wiarę najbliższym, całemu ludowi i przyszłym pokoleniom. Jedno było dla niego jasne: dom rodzinny jest niezastąpiony jako otoczenie, w którym rodzice i dzieci przyjmują wiarę w Boga, żyją wiarą i trzymają się wiary. Wielkość narodu zależy od wierności Słowu Bożemu w rodzinach. Na kartach Biblii wielokrotnie wyrażona jest troska o przyjęcie przez dzieci dziedzictwa wiary rodziców i dziadków. Temat ten, poruszony w V Księdze Mojżeszowej, znajduje odzwierciedlenie między innymi w Księdze Przypowieści i Liście do Efezjan. Te księgi Pisma Świętego oferują wskazówki i nadzieję rodzicom, którzy pragną czynić swoje dzieci uczniami Chrystusa.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Rodzice jako uczniowie Chrystusa

NIEDZIELA — 29 stycznia

Jezus polecił swoim naśladowcom, by szli wszędzie i czynili ludzi Jego ucznia− mi. Wcześniej określił, co rozumie pod słowem uczeń. Przeanalizuj definicję podaną przez Jezusa. W jaki sposób Jego nauczanie o czynieniu ludzi uczniami i samym uczniostwie pomaga określić misję chrześcijańskiej rodziny? Mat. 28,18− 19; Jan 8,31; 13,35; por. V Mojż. 6,6−9. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Uczeń to ktoś, kto przestrzega nauki mistrza (Jan 8,31). Tego rodzaju uczniostwo jest kształtowane przez dzielenie się prawdami Chrystusa z innymi ludźmi przyjmującymi te prawdy. Jezus określił uczniów także jako tych, którzy wiedzą, jak miłować bliźnich (Jan 13,35). Czynienie ludzi uczniami zgodnie z tą definicją oznacza pomaganie im, by miłowali Boga i bliźnich. Rodzice jako pozyskujący uczniów dla Chrystusa. Rodzina jest naturalnym środowiskiem, w którym spełniane jest polecenie Jezusa. Rodzice mają obowiązek prowadzić dzieci do Jezusa i zapraszać je, by stały się Jego uczniami. Obie definicje uczniostwa i czynienia ludzi uczniami mają zastosowanie w chrześcijańskiej rodzinie. Rodzina jest najważniejszym otoczeniem, w którym dzieci przyjmują prawdy i wartości, po raz pierwszy doświadczają miłości. Więź z rodzicami, którzy kochają Jezusa i wnoszą Jego miłość we wzajemne relacje, zwiększa prawdopodobieństwo, że dzieci także wyrosną na ludzi miłujących Jezusa. Takie dzieci będą lepiej przygotowane do założenia w przyszłości nowych rodzin, a także do ewangelizowania przez przyjaźń, będącego najskuteczniejszą formą ewangelizacji. Czym muszą się charakteryzować rodzice, by skutecznie prowadzić dzieci w ich duchowym rozwoju? (V Mojż. 6,5−6; por. V Mojż. 6,18) ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dlaczego ważniejsze jest wychowanie dzieci, które znają doskonałego Zba− wiciela, niż wychowanie doskonałych dzieci? Zastanów się nad swoim doświad− czeniem w kwestii przekazywania ewangelii. Jakie świadectwo wiary chciałbyś przekazać swoim dzieciom?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA V

Duchowe wychowanie w domu

PONIEDZIAŁEK — 30 stycznia

W jaki sposób Mojżesz wskazał potrzebę skupienia uwagi rodziców na dzie− leniu się Bożą prawdą z dziećmi? (V Mojż. 6,7). Jakie wyzwania stoją przed rodzicami w czasach ostatecznych, gdy stoimy u granic niebiańskiej ziemi obie− canej?

„Często przypominać” czy „wpajać” jest tłumaczeniem tego samego słowa, które w V Mojż. 32,41 oznacza „wyostrzać”. Kiedy rodzice dzielą się duchowymi prawdami ze swoimi dziećmi, wyostrzają je jak miecz i pomagają im przygotować się na czekające ich duchowe wyzwania. Wyrażenia: przebywając w domu — idąc drogą i kładąc się — wstając sugerują, że dzielenie się duchowymi prawdami jest nieustannym, nieprzerwanym dziełem, związanym ze wszystkimi życiowymi czynnościami. Dzielenie się wiarą wymaga czasu. Co według Salomona jest celem jego rodzicielskich pouczeń? Przyp. 2,1−9; 3,5−8.

Przekazywanie wiary następnemu pokoleniu nie jest nauką ścisłą. Nawet pobożni, troskliwi rodzice rozumieją, że są w stanie wykonać tylko część dzieła. Gdy młodzi ludzie dorastają, podejmują decyzje i samodzielnie zaczynają kształtować swój system wartości. Chrześcijańscy rodzice mają zapewnić wolność wyboru swoim dzieciom, ale czasami lękają się, że ich dzieci mogą podejmować niewłaściwe decyzje. Księga Przypowieści zawiera apele do młodych, by uczyli się od starszych — by nie polegali na swojej młodzieńczej pozornej niezwyciężoności i samowystarczalności ani własnym rozumie, ale oddawali Bogu panowanie w swoim życiu. Jednocześnie Księga Przypowieści podkreśla doniosłość ludzkiej wolności wyboru i wielokrotnie zaleca takie ukierunkowanie umysłów i serc młodych ludzi, by wybierali Bożą drogę. Współczesne badania wskazują, że coraz bardziej niekorzystnie kształtuje się proporcja czasu, jaki rodzice poświęcają dzieciom, do czasu, jaki dzieci spędzają przed telewizorem i komputerem. Co rodzice mogą zrobić, by poprawić te niekorzystne proporcje? Czy troska o jakość czasu poświęcanego dzieciom jest wystarczającym rozwiązaniem? Jak rodzice mogą skutecznie rywalizować z wynalazkami techniki i telewizją czy innymi złodziejami czasu, który można i powinno się spędzić w lepszy sposób?

UCZNIOWIE CZYNIĄCY INNYCH UCZNIAMI

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Rodzinne nabożeństwo

WTOREK — 31 stycznia

Jakie doświadczenie porannego i wieczornego nabożeństwa towarzyszyło ludowi Bożemu w czasach starotestamentowych? II Mojż. 29,38−42. Jakie du− chowe nauki możemy dzisiaj czerpać z tej praktyki starożytnych Izraelitów?

Ofiara z rocznego baranka rano i wieczorem była regularnie składana w świątyni każdego dnia na znak oddania Izraelitów Panu. Upamiętniała ona przymierze i wyrażała wiarę w Boga jako Zbawiciela. Każda ofiara zapowiadała śmierć Chrystusa— Baranka zabitego od założenia świata (Obj. 13,8 Biblia Gdańska). „Ten ich zwyczaj jest dla chrześcijan przykładem porannej i wieczornej modlitwy. Chociaż Bóg potępia puste obrzędy pozbawione nabożnego ducha, z wielkim upodobaniem patrzy na tych, którzy Go miłują, i zwracają się do Niego rano i wieczorem, szukając przebaczenia popełnionych grzechów i przedstawiając swoje prośby o błogosławieństwa, których potrzebują” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, s. 259). Modlitwa jest bardzo ważna w życiu rodziny. Członkowie rodziny, którzy modlą się razem, przybliżają się do siebie dzięki wspólnej wierze i wzmacniają się nawzajem do walki w życiowych bitwach. Doświadczają pokoju, jakiego nie znają ci, którzy nie czynią Chrystusa najważniejszym domownikiem. Badania z udziałem młodzieży wskazują, że regularne nabożeństwo w domu z rodziną wzmacnia jakość duchowego rozwoju i zwiększa prawdopodobieństwo, że młodzi ludzie przyjmą wartości przekazane im przez rodziców i przekażą dalej rodzinne dziedzictwo wiary. Najlepszy czas dnia. Ellen White wyraża nadzieję, że rodzinne nabożeństwo stanie się dla domowników najlepszym czasem dnia, pod warunkiem, że jest regularne, „krótkie i uduchowione”, „intensywnie interesujące” i „pełne życia” (Child Guidance, s. 521-522). Rodzinne nabożeństwo powinno być zróżnicowane. Może obejmować przeczytanie kilku wersetów Biblii, krótki komentarz, czas na zadawanie pytań przez dzieci, śpiew, modlitwę i opowiadanie przez rodziców historii ukazujących wiarę. Dzieci powinny mieć udział w czytaniu Pisma Świętego, opowiadaniu, śpiewie i innych czynnościach. Jakie są twoje najlepsze wspomnienia związane z rodzinnym nabożeństwem? Co rodzice mogą zrobić, by dzieci miały więcej takich pozytywnych doświad− czeń? W jaki sposób pytania zadawane przez dzieci dostarczają okazji do dziele− nia się wiarą?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA V

Ujmujące świadectwo wiary dla twoich dzieci

ŚRODA — 1 lutego

Przeczytaj Przyp. 22,6. Jaka zasada jest wyrażona w tym wersecie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo przetłumaczone jako wychowuj jest ściśle związane ze słowem wprowadzaj, które odnosi się do pomocy udzielanej przez położną niemowlęciu nie potrafiącemu podjąć ssania mleka matki. Pocieranie ust niemowlęcia smaczną substancją, taką jak sok z daktyli, wywoływało u niego odruch ssania. „Droga, którą ma iść” to właściwie „droga, którą powinien iść” czyli „droga mądrości” i „droga prawych” (Przyp. 4,11; 2,20 Biblia Tysiąclecia), choć w kręgach chrześcijańskich przyjęło się tłumaczyć ją jako jego drogę czy drogę, którą będzie szedł, niejako stosownie do osobistych skłonności. Czytane łącznie, te wersety sugerują, że jak położna zachęca dziecko do ssania mleka matki, tak wychowanie dzieci i młodzieży polega na przedstawianiu im wartości pobożności jako ujmujących i atrakcyjnych, aby wytworzyć w młodych ludziach nieodparte pragnienie spraw duchowych. Niektórzy rodzice, których dzieci odrzuciły ich wierzenia, czują się zatroskani a nawet winni, kiedy czytają Przyp. 22,6. Przyjmują, że ich syn czy córka utracili duchowe zainteresowania wskutek błędów rodzicielskich. Jednak ten tekst z Księgi Przypowieści zawiera raczej prawdopodobieństwo a nie obietnicę. Ta przypowieść nie ma na celu zasugerować, że przyszłe wybory dzieci są zdeterminowane wyłącznie wychowaniem — właściwym, czy niewłaściwym. Zamiast obciążać rodziców nieznośnym ciężarem moralnej odpowiedzialności za przyszłość dziecka (odpowiedzialności spoczywającej przecież także w znacznej mierze na dorastającym a zwłaszcza dorosłym już dziecku), przypowieść niesie myśl, że rozwijane u dzieci właściwe postawy w sprawach duchowych sprzyjają ich dojrzałości. Jakiego rodzaju praktyczne rady i zachęty dałbyś tym rodzicom, których do− rastające lub dorosłe dzieci odeszły od Pana? Jak podane poniżej fragmenty i zawarte w nich zasady mogą pomóc takim osobom? Łuk. 15,11−22; Rzym. 8,28; II Piotra 3,9; Obj. 16,7?

UCZNIOWIE CZYNIĄCY INNYCH UCZNIAMI

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Służba miłości

CZWARTEK — 2 lutego

Jaka rada dla dzieci jest zawarta w Liście do Efezjan? Jakie szczególne ce− chy posiada rada dla rodziców, występująca później? Jak te dwie rady wiążą się ze sobą nawzajem? Ef. 6,1−4.

Wartość przykazania „czcij ojca i matkę” nie traci nic na znaczeniu dla chrześcijan. Liczba mnoga słowa „rodzice” (Ef. 6,1) wskazuje, że dziecko ma szanować oboje rodziców. Podkreślone jest także wzajemne partnerstwo rodziców, którzy w jednakowym stopniu ponoszą odpowiedzialność za wychowanie dzieci. Apostoł wymienia pewien element, który ma charakteryzować posłuszeństwo dzieci — „w Panu”. Dzieci nie są zobowiązane do posłuszeństwa nakazom czy wymaganiom rodziców, jeśli te są przeciwne nauce Chrystusa (por. Dz. 5,29). Ogólne zalecenia dla rodziców z pewnością odnoszą się zarówno do ojców, jak i do matek, ale w liście wymienione jest zwłaszcza słowo ojcowie. Może tak być dlatego, że zarządzanie i dyscyplina w rodzinie zazwyczaj spoczywają w większej mierze na ojcu albo dlatego, że — jak wtedy, tak i obecnie — ich styl rodzicielstwa i osobista siła mogą w większym stopniu drażnić dzieci i powodować ich rozgoryczenie. „Pobudzać do gniewu” może znaczyć także „drażnić, prowokować, złościć”. Rodzice muszą być wyczuleni na osobiste emocjonalne potrzeby dorastających dzieci i łączyć wprowadzanie nakazów i zakazów z budowaniem więzi z dziećmi. „Napominanie i wychowywanie” wyraża pogląd, iż dzieci powinny być traktowane w sposób, który obejmuje zarówno dyscyplinę, jak i przekazywanie dobrych wartości. I tutaj występuje wyrażenie nadające nową jakość — dla Pana. Rodzicielstwo opisane w tych wersetach ma mieć charakter Chrystusowy, a jego najważniejszym celem jest pomaganie dzieciom w rozwijaniu więzi z Bogiem i docenianiu spraw wiecznych. Nauczanie Jezusa jest decydujące dla chrześcijańskiego rodzicielstwa. Chrześcijańskie rodzicielstwo, opisane w tych wersetach, jest służbą miłości, którą chrześcijańscy rodzice pełnią dla swoich dzieci. Jaka jest twoja więź z rodzicami? Jakie zmiany powinieneś wprowadzić, aby upewnić się, że naprawdę ich czcisz?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA V

PIĄTEK — 3 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Child Guidance, s. 471-502; Życie Jezusa, s. 365-369. Święte dziedzictwo z ojca na syna. „W dzieciństwie uczono Józefa miłości i bojaźni Bożej. Często w namiocie pod gwiaździstym niebem słyszał od ojca opowieść o nocnym widzeniu w Betel, o drabinie sięgającej nieba, po której zstępowali i wstępowali aniołowie, i o Tym, który ze swego tronu objawił się Jakubowi. Opowiadał synowi o sporze nad Jabokiem, kiedy Jakub stanął jako zwycięzca przed Bogiem, który nadał mu tytuł księcia. (...) Ciągłe obcowanie z Bogiem przez przyrodę oraz rozmyślanie nad prawdami przekazywanymi jako wielki skarb z ojca na syna sprawiły, iż Józef stał się nieugiętym w uznawanych przez siebie zasadach” (Ellen G. White, Wychowanie, s. 37-38). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jeśli znajdą się chętni w klasie, mogą powiedzieć o swoich stosunkach z rodzicami lub dziećmi i o tym, czego nauczyli się ze swoich doświadczeń w tym zakresie, a co może okazać się pomocne innym osobom w kształtowaniu ich relacji z rodzicami czy dziećmi. 2. Jakie szczególne problemy z przekazywaniem wartości dzieciom mają rodzice doświadczający problemów małżeńskich, samotni i ci, których współmałżonkowie nie są wierzący albo wyznają inną wiarę? Jak wasza klasa może pomóc w takich sytuacjach? PODSUMOWANIE: Przekazywanie wiary następnemu pokoleniu jest doniosłą sprawą, na którą Pismo Święte kładzie mocny nacisk. Kiedy żywa wiara w Boga i Jego Słowo jest udziałem rodziców, wówczas objawia się w każdym aspekcie ich życia i udziela się dzieciom.

UCZNIOWIE CZYNIĄCY INNYCH UCZNIAMI

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Lekcja 6 — 11 lutego 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 16.40

MĄDRE SŁOWA DLA RODZIN STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Przyp. 5,3−14; 13,22; 14,26; 17,22; 23,13; 31,10−31; Mat. 19,5; I Kor. 7,3−4. TEKST PAMIĘCIOWY: „Zaufaj Panu z całego swojego serca i nie polegaj na własnym rozumie! Pamiętaj o Nim na wszystkich swoich drogach, a On prostować będzie twoje ścieżki!” (Przyp. 3,5−6). MYŚL PRZEWODNIA: Tym wszystkim, którzy chcą słuchać, Księga Przypo− wieści oferuje dobre, praktyczne rady odnoszące się do małżeństwa i ro− dziny.

Księga Przypowieści zawiera zbiór pouczeń, poezji, pytań i sentencji pełnych praktycznej mądrości. Wiele z nich odnosi się bezpośrednio do więzi rodzinnych, inne można odnieść do rodziny w sposób mniej bezpośredni. Księga Przypowieści przypomina wręcz rodzinny dokument, w którym klucze do pobożnego życia są przekazywane dzieciom przez rodziców. Tak jak rodzice udzielają rad swym dzieciom studiującym na jakiejś odległej uczelni, mieszkającym daleko od rodzinnego domu czy podejmującym pracę, podobnie Księga Przypowieści jest skierowana od rodziców do dziecka: „Synu mój, słuchaj pouczenia swojego ojca i nie odrzucaj nauki swojej matki” (Przyp. 1,8). Księga Powtórzonego Prawa poleca rodzicom dzielić się swymi przekonaniami z kolejnym pokoleniem. Podobne zalecenie znajduje się w Księdze Przypowieści. W ojcowskich radach słyszymy głos niebiańskiego Ojca wzywającego nas do przyjęcia Jego pouczeń.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Kochaj właściwą kobietę

NIEDZIELA — 5 lutego

Wymień problemy i konsekwencje wynikające z seksualnych kontaktów przed− małżeńskich czy pozamałżeńskich, przedstawione w Przyp. 5,3−14. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pobożny człowiek rezerwuje swoje najgłębsze uczucia i seksualną intymność wyłącznie dla współmałżonka. W Księdze Przypowieści autor zwraca się do mężczyzn, ale te same rady odnoszące się do kobiet są wyrażone w Pieśni nad Pieśniami (por. P.n.P. 4,12-15). Sile przyciągania pozamałżeńskiej miłości należy przeciwstawić potworne konsekwencje grzechu. Przypadkowe związki seksualne są pozbawione oddania, a więc nie spełniają standardu prawdziwej intymności. Materialne, fizyczne i emocjonalne zasoby są marnowane. A co najważniejsze, nie uniknie się odpowiedzialności przed Bogiem za swe życiowe decyzje. Seksualna intymność — jeden z największych darów Boga dla ludzi — jest przywilejem wyłącznie małżeństw (Mat. 19,5; I Kor. 7,3-4; Hebr. 13,4). W Księdze Przypowieści wyobrażenie ożywczej, obfitej wody jest użyte jako delikatny symbol przyjemności i zadowolenia, które małżonkowie powinni osiągać w swoim związku. Temu wyobrażeniu przeciwstawione jest szafowanie uczuciami, będące skutkiem niewierności. Wyrażenie „żona twojej młodości” (Przyp. 5,18) wskazuje, że nawet gdy małżonkowie są już w wieku straszym, ich wzajemne oddanie ma trwać niezmiennie. Mąż może wciąż cieszyć się („upajać się” — w. 19) wdziękami swojej żony. W upadłym stanie ludzkości instynkty seksualne mogą odwodzić ludzi od Bożego planu co do płci. Jednak Bóg dał ludziom także rozum i zdolność wybierania. Pokusy seksualne, jeśli nie są stale kontrolowane i odpierane, mogą się stać wyniszczające. Jeśli zdecydowanie poddamy się Bożemu planowi co odmiennych płci w małżeństwie, możemy zapobiec zakazanym związkom seksualnym. Gdy postanowimy dozgonnie być wiernymi Bożym założeniom odnośnie małżeństwa, dokonujemy nie tylko mądrego wyboru, ale także możemy oczekiwać wielu dobrodziejstw. Jeśli znasz kogoś, kto zmaga się z seksualnymi pokusami, które zagrażają jego małżeństwu, jakiej rady mógłbyś udzielić tej osobie?

MĄDRE SŁOWA DLA RODZIN

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Wezwanie skierowane do ojców

PONIEDZIAŁEK — 6 lutego

Zwróć uwagę na cechy charakteru ojców opisane w Księdze Przypowieści, mogące wywierać trwały wpływ na dzieci: Przyp. 13,22; 27,23-24 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 14,26 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 15,1.18; 16,32 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 15,27 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 29,17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Charakter ojca ma bezpośredni wpływ na dzieci, jest im przekazywany jak dziedzictwo. Dzieci oczekują od ojca wsparcia, miłości, ukierunkowywania i dobrego przykładu. Księga Przypowieści chwali ojców, którzy troszczą się o sprawy materialne rodziny i mądrze zarządzają środkami materialnymi. Na wiele sposobów „kto chciwie naśladuje łakomstwa, zamieszanie czyni w domu swoim” (Przyp. 15,27 Biblia Gdańska). Ojcowie muszą przedkładać rodzinę ponad pracę zawodową. Pobożni ojcowie starają się być cierpliwi i panować nad swoimi emocjami. Szanują fakt, iż dzieci są od nich zależne. Przywołują dzieci do porządku, ale jednocześnie wystrzegają się nadużywania swojej władzy. Co najważniejsze, wierni Bogu ojcowie pragną Go naśladować, być pod panowaniem Jego miłości i nauczania zawartego w Jego Słowie, by móc kierować swoje dzieci na właściwą drogę. Wreszcie, najwspanialsze, co ojciec może zrobić dla swoich dzieci, to darzyć miłością ich matkę. Jego wierność i stałość uczuć wobec niej albo brak tych cech mają decydujący wpływ na szczęście dzieci nawet, gdy są już dorosłe. W Księdze Przypowieści wierność wobec Boga, oddanie małżeństwu i rodzinie oraz uczciwość w życiu osobistym i rodzinnym są najważniejszymi tematami. Powodzenie we wszystkich sprawach zależy od nastawienia serca. Grzech może się wydawać atrakcyjny. Może to być zakazany seks, lenistwo, pogoń za bogactwem, żądza władzy — ale mądry mąż i ojciec polega na Bożej pomocy i zawsze podejmuje właściwe decyzje. Dlaczego zasady moralne wyrażone powyżej są ważne dla wszystkich, nie tylko dla ojców? Jak twoje czyny — dobre albo złe — wpływają na innych, zwłaszcza na dzieci? W czym powinieneś zachować większą ostrożność?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VI

Karcenie z miłością

WTOREK — 7 lutego

Czego uczy Księga Przypowieści o znaczeniu utrzymywania dyscypliny i kar− cenia dzieci? Przyp. 10,17; 23,13−14; 29,1; 29,15.

Rodzice czasami poddają dyscyplinie swoje dzieci, by uzmysłowić im, jakie zachowania są społecznie nieakceptowane, ukarać za nieposłuszeństwo, a nawet wyrazić niezadowolenie, kiedy są zakłopotani zachowaniem dziecka. Jakie są Boże intencje przyświecające zdyscyplinowaniu młodszych członków Jego rodziny? Przypowieści ukazują dyscyplinę w kontekście nadziei na przyszłość (Przyp. 19,18). Pobożni rodzice wiedzą, że dzieci — jak wszyscy ludzie — mają grzeszną naturę. Tylko jedna moc może im w tym pomóc, a mocą tą jest Chrystus (zob. Ellen G. White, Wychowanie, s. 21). Misją chrześcijańskiego rodzicielstwa, w tym także posłuszeństwa i wychowania dzieci, jest prowadzenie ludzi do Boga. Troska o delikatną roślinę. W Chrystusie dyscyplina jest postrzegana nie jako nagana ani przejaw władzy, ale jako karcenie ku odkupieniu. Bożym planem jest, by miłujący rodzice, świadomi siły grzechu, kierowali swoje dzieci do Chrystusa. Troskliwi rodzice karcą łagodnie, ale stanowczo, hamując niewłaściwe zapędy dziecka i kierując jego postępowaniem od najmłodszych lat. Dopóki nie zostanie rozwinięta zdolność samokontroli i młody człowiek nie nauczy się ufać Bogu i współpracować z Nim w Jego planie zbawienia, rozwoju i dojrzałości, dotąd należy mieć szczególną troskę o młodą istotę. Jakie przesłanie do rodziców jest zawarte w Przyp. 13,24; 23,13−14?

Kiedy już wszystko zostało powiedziane, w kilku słowach wspomniana jest „rózga” (hebr. szebet) w kontekście przywoływania dzieci do porządku. We współczesnej chrześcijańskiej literaturze popularny jest pogląd, iż chrześcijańscy rodzice mają używać kija tak, jak niebiański Pasterz, który używa kija do kierowania swoim stadem (Ps. 23,4). W innych miejscach Pismo Święte wskazuje na cierpliwe nauczanie, konsekwentne kształtowanie, dobrą łączność i bliską więź służące wychowaniu i kształtowaniu osobowości dziecka (V Mojż. 11,18-19). Świadomość dziecka, że jest kochane przez rodziców to niezbędny czynnik, o ile dyscyplina ma przynieść pożądany efekt w postaci naprawy i zmiany postępowania (Przyp. 13,24). Jak rodzice mogą dojść do porozumienia z dziećmi, kiedy zastosowana dys− cyplina nie spełnia swojego zadania, bo jest zbyt surowa albo niewłaściwie zrozumiana?

MĄDRE SŁOWA DLA RODZIN

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Czy życie na dachu jest lepsze?

ŚRODA — 8 lutego

W jaki humorystyczny sposób Księga Przypowieści dotyka pewnych konflik− tów mogących występować w życiu rodzinnym? Przyp. 21,9.19; 27,15−16. Co nam sugeruje to humorystyczne podejście?

Wiele przypowieści dotyczy tego, jak traktujemy siebie nawzajem w bliskich związkach. Sens tych przypowieści jest ukazany lekko i z poczuciem humoru, jak w tej niewrażliwym przyjacielu, który „strapionemu śpiewa pieśni” (Przyp. 25,20) i wcześnie wstającym domowniku, który „pozdrawia” śpiących „zbyt głośno” (Przyp. 27,14). Zapewne żony czytające przypowieści o kłótliwej kobiecie chciałyby dodać do nich jakieś przypowieści o mężczyznach! Nierzadko buntują się, że takie stwierdzenia przypisują problem jedynie kobiecie, podczas gdy mąż, także odpowiedzialny za atmosferę w domu, też może doprowadzać do kłótni. Wesołe serce pomaga. Wykorzystywanie poczucia humoru w życiu rodzinnym jest dobrą rzeczą. Umiejętność śmiania się z tego co nas spotyka i otacza sprawia, że łatwiej nam zdystansować się do naszego życia, postępowania, problemów. „Wesołe serce jest najlepszym lekarstwem; lecz przygnębiony duch wysusza ciało” (Przyp. 17,22). Przypowieści są swoistym lekarstwem, pozwalają nam śmiać się z niektórych zachowań, które na co dzień mogą drażnić czy irytować. Jeśli potrafimy się śmiać z powodu żartu, który dotyczy nas samych, to nie powinniśmy mieć trudności ze zrozumieniem tego, co nas drażni u innych. Z drugiej strony, poczucie humoru nie powinno być wykorzystywane w celu minimalizowania czy pomijania spraw wymagających poważnego traktowania. Kłótnie, łajanie i narzekanie mogą być sygnałem tłumionego gniewu, być może wynikającego z braku porozumienia w związku. Narzekający partner stara się zwrócić uwagę na problem, jakim może być przemoc i niechęć do nawiązania kontaktu ze strony współmałżonka. Jeśli problem zostaje usunięty, wówczas objawy zanikają. Członkowie rodziny nie powinni unikać rozmawiania o problemach, ale opierając się na miłości do Pana i wzajemnym oddaniu, powinni śmiało mówić o swoich potrzebach i uczuciach, sięgać do korzeni gniewu i usuwać jego przyczyny. Dlaczego śmiech i radość są tak ważne w rodzinie? Jak można to wykorzy− stać w dobry sposób, a jak w zły? Podziel się swoją odpowiedzią w klasie.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VI

Prawdziwie bogata żona

CZWARTEK — 9 lutego

Księga Przypowieści kończy się pochwałą szlachetnej żony. Określ te cechy, które spotykają się z uznaniem. Przyp. 31,10−31. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kobieta opisana tutaj jest szczególną osobą, a więc sposób, w jaki została opisana, także jest szczególny. Każdy werset, począwszy od Przyp. 31,10, zaczyna się kolejną z dwudziestu dwu liter hebrajskiego alfabetu. Sprawia to wrażenie, jakby należało zastosować cały alfabet, by umiejętnie wyrazić pochwałę dobrej żony! W Księdze Przypowieści nacisk położony na znalezienie właściwego partnera ma odzwierciedlenie w powiedzeniach: „Domem mężczyzny jest jego żona”. „Dzielna żona jest koroną swojego męża, lecz ta, która go hańbi, jest jak próchnica jego kości” (Przyp. 12,4). Pod koniec Księgi Przypowieści (Przyp. 31, 10-31), w poetyckim obrazie „dzielnej kobiety”, są przedstawione różne umiejętności, np. wyrabianie odzieży, handel nieruchomościami, uprawa roli, zarządzanie domem i finansami. Jednocześnie żona dba o rodzinę. Jest kochana i chwalona przez wszystkich. Nie należy oczekiwać, że każda kobieta będzie posiadać liczne talenty, a mężowie nie powinni mierzyć swoich żon miarą tego symbolicznego obrazu. Opis tych cech i zdolności sugeruje raczej, co jest najważniejsze dla kobiet, jak również dla mężczyzn — wskazuje cechy takie jak szczerość, współczucie, wierność, uprzejmość i pracowitość. Tajemnica takiego życia, według Przyp. 31,30, tkwi w tym, iż dzielna kobieta jest „bogobojna”. W Przyp. 31,10 słowo „dzielna” czy „stateczna” (Biblia Gdańska), oznacza siłę, bogactwo i mądrość.” Jozue tym słowem zwrócił się do „dzielnych mężów” (Joz. 1,14), także Boaz chwalił Rut, nazywając ją dzielną (Rut 3,11). W Przyp. 31,10 występuje gra słów, w której zasadnicze znaczenie odgrywa pojęcie bogactwa. Otóż prawdziwym bogactwem jest charakter, uczciwość i bojaźń Pańska. To bogactwo znacznie przewyższa najcenniejsze nawet dobra materialne. Kim były kobiety dzielne i szlachetne, które wpłynęły na twoje życie? Jak poszerzyłbyś listę cech charakteru, zalet i umiejętności pobożnych kobiet?

MĄDRE SŁOWA DLA RODZIN

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

PIĄTEK — 10 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 73-79; Wychowanie, s. 151-156; Sercem w niebie. „Chrześcijanie powinni czujnie strzec swego serca. Powinni rozwijać zamiłowanie do rozmyślania i pielęgnować ducha poświęcenia. Wielu wydaje się żałować chwil przeznaczonych na rozmyślanie, studiowanie Pisma Świętego i modlitwę, jakby ten czas był stracony. Chciałabym, żebyście widzieli te sprawy z Bożej perspektywy, abyście królestwu Bożemu dawali pierwszorzędne znaczenie. Pozostając sercem w niebie, doznacie ożywienia wszystkich zalet, a wszystkie wasze życiowe obowiązki nabiorą głębszego znaczenia. Dyscyplinowanie umysłu, by zajmował się sprawami niebiańskimi doda życia i gorliwości wszystkim waszym wysiłkom. (...) Jesteśmy karłami, jeśli chodzi o duchowe osiągnięcia. [Ef. 4,13]” (Komentarz Ellen G. White w: SDA Bible Commentary, t. III, s. 1157). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Wielu chrześcijan korzysta z pomocy grup wsparcia w dążeniu do zachowania serca przed pokusą. W jaki sposób tego rodzaju pomoc może być uzupełnieniem modlitwy, studiowania Biblii i polegania na Duchu Świętym? 2. Przeczytajcie swoje odpowiedzi na ostatnie pytanie z części lekcji na środę. Omówcie to, co wynika z waszych odpowiedzi. 3. W przeciwieństwie do Przyp. 31, jakie cechy kobiety są wywyższane we współczesnej kulturze? Jak możemy strzec się degradacji naszych postaw w tym względzie? PODSUMOWANIE: Księga Przypowieści przekazuje mądrość pokoleń pobożnych ludzi, którzy cenili wierność Bogu, a także wolność ludzkiej woli. Kolejne pokolenia wzywane są do poszanowania Boga i dokonywania mądrych wyborów, które będą wzmacniać małżeństwa i rodziny.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VI

Lekcja 7 — 18 lutego 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 16.53

KRÓLEWSKA PIEŚŃ MIŁOSNA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Pieśń nad Pieśniami. TEKST PAMIĘCIOWY: „Przyłóż mię jako pieczęć na serce swoje, jako sy− gnet do ramienia swego! albowiem miłość mocna jest jako śmierć, twarda jako grób zawistna miłość; węgle jej jako węgle ogniste i jako płomień gwałtowny” (P.n.P. 8,6 Biblia Gdańska). MYŚL PRZEWODNIA: Pieśń nad Pieśniami z niezwykłą otwartością i wdzię− kiem ukazuje piękno miłości małżeńskiej.

Wprowadzenie Pieśń nad Pieśniami przedstawia w delikatny sposób atrakcyjność, namiętność i wyjątkową rozkosz, jakie niesie ze sobą związek małżeński. Z pewnością w naszych czasach, kiedy małżeństwo nie jest należycie szanowane, a miłość się dewaluuje, możemy być wdzięczni Bogu za pouczenia, wskazówki i inspirację zawarte w tej biblijnej księdze. Pieśń nad Pieśniami jest zaproszeniem do wejścia w prywatny świat małżeńskiej pary. Nie są oni zakłopotani mówieniem o swoich sprawach intymnych, choć autor poematu używa delikatnych przenośni i symboli, by wyrazić pewne aspekty ich miłości. Otwartość Pieśni nad Pieśniami jest stosowna do biblijnego poglądu na współżycie małżeńskie jako ważną i nieodłączną część życia. Ponadto, ponieważ Chrystusowe odkupienie obejmuje całego człowieka, Jego naśladowcy mogą ufać w kierownictwo Ducha Świętego dążąc do właściwego pojmowania tego trudnego, a jednocześnie ważnego tematu, ściśle splecionego z życiem.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Niepodzielne życie

NIEDZIELA — 12 lutego

Na podstawie wymienionych fragmentów scharakteryzuj biblijny pogląd na ludzkie ciało. I Mojż. 2,7; Ps. 63,2; 84,3; I Kor. 6,19−20; I Tes. 5,23. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niektóre religie głoszą osobliwy dualizm — filozofię zakładającą, iż ludzkie ciało jest balastem dla ducha. Jednak w Piśmie Świętym ludzkie ciało — w tym także jego seksualne funkcje — jest integralną częścią istoty ludzkiej. Ciało i duch (I Mojż. 2,7) to życie. Psalmista cały oddaje się wielbieniu Boga (Ps. 63,2; 84,3). Cały człowiek ma też być uświęcony, odłączony do świętej służby wyznaczonej przez Boga. W Pieśni nad Pieśniami — w kontekście intymnych związków — ludzkie ciało jest ukazane w pozytywnym wymiarze. Jak poniższe teksty to wyrażają? P.n.P. 1,2.13; 2,6; 5,10−16; 7,1−9. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ten natchniony tekst jest pełen afirmacji ludzkiej fizyczności. Fizyczny aspekt małżeńskiej miłości nie jest powodem do zakłopotania. Pełna gama emocji jest przedstawiona otwarcie i z nadzwyczajnym taktem. Więcej swobody w kwestii seksualności. W wielu kulturach seksualność (1) wiąże się z utrwalonymi schematami i jest traktowana jako tabu. Pary małżeńskie natrafiają więc na poważne trudności w rozmawianiu na temat życia intymnego. Podobnie dzieci są pozbawione możliwości uczenia się o seksualności w warunkach chrześcijańskiej rodziny, gdzie Boże wartości są połączone z właściwymi informacjami. Otwartość Biblii dotycząca seksualności wzywa lud Boży do większej śmiałości w tej kwestii, aby ten ważny aspekt życia był traktowany z szacunkiem i godnością odpowiednią do wielkiego daru Stwórcy. Jak możemy unikać kulturowych i moralnych wpływów, które albo degradują seksualność do poziomu zwierzęcej namiętności, albo czynią z niej temat wsty− dliwy, o którym nie wolno mówić? W jaki sposób Biblia przemawia za tym, że obie wymienione skrajności są złe? (1) Ogół zjawisk dotyczących życia seksualnego, zachowań związanych z przynależnością do danej płci. ?????????????????????????????????

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VII

Miłość w miłosnej pieśni

PONIEDZIAŁEK — 13 lutego

Opisz różne aspekty miłości przedstawione w Pieśni nad Pieśniami. P.n.P. 1,2.13; 2,10−13.16; 3,11; 4,1−7; 5,16; 6,6; 7,1−9; 8,6−7. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Miłość przyjacielska. Pieśń nad Pieśniami mówi o tym, że ludzie dobierają się, stają się przyjaciółmi, spędzają razem czas, rozmawiają otwarcie i troszczą się o siebie nawzajem. Później stają się małżeńskimi partnerami. Żona oświadcza: „Taki jest mój miły i taki mój przyjaciel” (P.n.P. 5,16). Słowo przyjaciel wyraża wspólnotę i przyjaźń, niezależne od seksualnego partnerstwa. Szczęśliwi są ludzie, którzy będąc w związku małżeńskim są dla siebie dobrymi przyjaciółmi. Intymne komplementy i miłosne gesty w poemacie wyrażają atrakcyjność, fizyczne i emocjonalne upodobanie, jakie mężczyzna i kobieta czują wobec siebie. Naturalna intymność romantycznej miłości jest darem Stwórcy służącym zacieśnieniu więzi między partnerami w małżeństwie. Kiedy partnerzy otwierają swoje serca na działanie Bożej miłości, ich ludzka miłość „staje się subtelna, oczyszcza się, podnosi i uszlachetnia” (Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 59). Te wersety z Pieśni nad Pieśniami zawierają także najwznioślejsze myśli na temat miłości. Prawdziwa miłość nie jest naturalnym zjawiskiem w ludzkim sercu, ale jest darem Ducha Świętego (Rzym. 5,5). Taka miłość tworzy między mężem i żoną więź wieczną. Jest to miłość pełna poświęcenia, tak potrzebna w relacjach między rodzicami i dziećmi, by mogła budować poczucie ufności u młodych ludzi. Jest to miłość pełna oddania, scalająca wierzących we wspólnocie Chrystusowej. Pieśń nad Pieśniami wzywa nas, byśmy dążyli do takiej aktywnej miłości w naszych związkach. Jak tego rodzaju intymność odzwierciedla związek człowieka z Bogiem? Ja− kie widzisz podobieństwa (np. spędzanie czasu razem, wzajemne oddanie, itp.)? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

KRÓLEWSKA PIEŚŃ MIŁOSNA

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Poznanie w miłości

WTOREK — 14 lutego

Wielu dostrzega w Pieśni nad Pieśniami motyw „powrotu do Edenu”. Choć opisana para nie jest pierwszą parą ludzką, poemat przywodzi na myśl pierwszy ogród. Boży plan, iż dwoje ludzi połączonych małżeństwem miało się stać „jednym ciałem” (I Mojż. 2,24-25) jest przedstawiony w delikatnych metaforach i symbolach. Jak Pieśń nad Pieśniami przedstawia wzajemne zaangażowanie małżeńskiej pary w intymne życie? P.n.P. 4,7—5,1. Porównaj ten fragment z pouczeniem Pawła w I Kor. 7,3−5. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Salomon zaprasza swoją oblubienicę: „Pójdziesz ze mną (...) oblubienico moja!” (P.n.P. 4,8 Biblia Gdańska). Ona odpowiada na jego wołanie, a potem zaprasza go: „Niech przyjdzie mój miły do swojego ogrodu” (w. 16). On także odpowiada na jej wezwanie (5,1). Pismo Święte uczy, że w kwestii intymności nie może być mowy o przymusie czy manipulacji. W takim związku zaangażowanie obu partnerów musi być dobrowolne i wypływające z miłości. Jej ogród jest jego ogrodem. Salomon i Sulamitka noszą imiona, które pochodzą od hebrajskiego słowa szalom, oznaczającego „pokój” i „spełnienie”. Ich podziw jest wzajemny (4,1-5; 5,10-16). Równowaga ich więzi jest widoczna nawet w poetyckim stylu, w którym zrównoważone są zwrotki i linie tekstu. Słowa wyrażające przymierze: „Mój ci jest mój miły, a ja jestem jego” (P.n.P. 2,16) są echem słów wypowiedzianych w Edenie: „Ta dopiero jest kością z kości moich i ciałem z ciała mojego” (I Mojż. 2,23). Jak opis małżeńskiej więzi jako wzajemnego „poznania” wzbogaca nasze zrozumienie więzi człowieka z Bogiem? I Mojż. 4,1.25; I Sam. 1,19; Łuk. 1,34; Jan 17,3; I Kor. 8,3.

Słowem poznać Biblia określa intymną więź męża i żony. W tym miłosnym poznaniu małżonkowie otwierają przed sobą najgłębsze tajniki swojej osobowości. Nie tylko dwa ciała, ale i dwa serca łączą się w jedno. Poznanie oznacza także więź między człowiekiem i Bogiem. Dla szczerego chrześcijanina wyjątkowe, pełne czułości poznanie w małżeństwie, z jego wspólnotą, oddaniem i niezrównaną radością, jest pięknym przykładem najwznioślejszej i najświętszej ze wszystkich tajemnic — więzi Chrystusa i Kościoła.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VII

Miłość we właściwym czasie

ŚRODA — 15 lutego

Przestudiuj podane poniżej fragmenty i komentarze. Następnie zapisz wła− sne spostrzeżenia. Jak wspierają one biblijne nauczanie, iż seksualna intymność jest zarezerwowana wyłącznie dla małżeństwa? Por. I Mojż. 39,7−9; Przyp. 5.

„Mur” czy „drzwi”? (P.n.P. 8,8-10). Kiedy Sulamitka była jeszcze dzieckiem, jej bracia zastanawiali się, czy będzie ona otwarta dla innych jak drzwi, czy też będzie strzec swojej czystości jak mur. Zarówno przed, jak i po zawarciu małżeństwa, postanowiła ona być jak mur — strzec samej siebie tylko dla swego męża. Taka decyzja pozwoliła jej stać się tą, która „która znajduje pokój” (w. 10 Biblia Gdańska). Pokój (hebr. szalom) to słowo nawiązujące do jej imienia i imienia jej męża, oznaczające także pełnię lub spełnienie. Zamknięty ogród (P.n.P. 4,8-12.16; 5,1). Bujny ogród w poemacie symbolizuje kobietę. W noc poślubną jej mąż opiewa ją jako „ogród zamknięty, źródło zapieczętowane” (P.n.P. 4,12). „Obraz ogrodu za murami i z zamkniętą bramą sugeruje niedostępność terenu dla wszystkich prócz prawowitego właściciela. (...) Zapieczętowane źródło i zamknięty ogród to metafora dziewictwa. Małżonkowie stojący na progu spełnienia ich miłości jeszcze nie osiągnęli pełnej intymności” (G. Lloyd Carr, The Song of Solomon, s. 123). Strzeżenie uczuć. Poetycki język zawiera słowa ostrzeżenia skierowane przez oblubienicę do „córek jeruzalemskich”, powiązane z chwilami intymności z jej mężem: „Nie budźcie i nie płoszcie miłości, dopóki sama nie zechce!” (P.n.P. 2,7; 3,5; 8,4). Oznacza to: Nie rozpoczynajcie procesu miłosnej wymiany, póki nie przyjdzie odpowiednia pora. Te wersety, obok wielu innych, wzywają młodych i starszych, by wystrzegali się przedmałżeńskiej i pozamałżeńskiej intymności seksualnej. Jakie pocieszenie jest dane tym, którzy żałują złych decyzji związanych z wyrażaniem swojej seksualności? I Jana 1,9; por. Ps. 103,12; Iz. 55,7; Jan 8,11.

Jakie praktyczne kroki mogą podjąć osoby samotne, jak i te, które są w związ− ku małżeńskim, by korzystać z seksualnej intymności wyłącznie w granicach małżeństwa?

KRÓLEWSKA PIEŚŃ MIŁOSNA

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Strzec daru Stwórcy

CZWARTEK — 16 lutego

Bóg miał określony cel, kiedy stworzył ludzi jako mężczyznę i kobietę (I Mojż. 1,26-28). Choć oboje są podobni do Boga, to jednak połączenie dwóch odmiennych płci w jedno ciało w szczególny sposób odzwierciedla jedność Bóstwa. Zespolenie mężczyzny i kobiety ma także funkcję prokreacyjną — pozwala ludziom uczestniczyć w procesie przekazywania życia, co jest bezpośrednim wyrazem podobieństwa do Boga. Jakie jest stanowisko Pisma Świętego w kwestii praktyk seksualnych nie− zgodnych z planem Stwórcy? III Mojż. 20,7−21; Rzym. 1,24−27; I Kor. 6,9−20.

Pismo Święte wyraża dezaprobatę wobec wszystkiego, co wypacza i niszczy w człowieku podobieństwo do Boga. Określając pewne praktyki seksualne jako niedopuszczalne, Bóg kieruje swój lud ku właściwemu celowi seksualności. Kiedy ludzkie działania są porównywane z Bożymi zasadami, wówczas człowiek uzyskuje przekonanie o grzechu. Jakie wskazówki zostały udzielone chrześcijanom w odniesieniu do seksual− ności ich samych, jak również innych ludzi w tym upadłym świecie? Rzym. 8,1− 14; I Kor. 6,15−20; II Kor. 10,5; Gal. 5,24; Kol. 3,3−10; I Tes. 5,23−24.

Wierzący oczekują na wyzwolenie z zepsucia spowodowanego grzechem, które nastąpi w dniu powtórnego przyjścia Chrystusa. Oczekują z wiarą, uważając się za umarłych dla grzechu przez śmierć Chrystusa na krzyżu, a żyjących w Nim przez Jego zmartwychwstanie. Przez stałą modlitwę, czuwanie i moc Ducha traktują swoją grzeszną naturę jako ukrzyżowaną i starają się być posłuszni Chrystusowi w swoich myślach. Uznają, że Bóg jest właścicielem ich ciał i seksualności, a więc korzystają z tego daru zgodnie z Bożym planem. Podporządkowanie seksualności Bogu. Bóg przebacza tym, którzy okazują skruchę z powodu popełnionych grzechów (I Jana 1,9). Tych, którzy wcześniej dopuszczali się rozwiązłości i grzesznych praktyk seksualnych, ewangelia uzdalnia do zmiany życia i udziału we wspólnocie wierzących. Z uwagi na zakres, w jakim grzech wypaczył ludzką seksualność, niektórzy nie są w stanie doznać pełnej odnowy w tym aspekcie ludzkiego życia. Są tacy, dla których celibat jest jedyną alternatywą dla seksualnych praktyk zakazanych przez Słowo Boże. Jak powinniśmy odnosić się jako Kościół na przykład do homoseksualistów? W jaki sposób powinniśmy reagować na ich postawę wobec własnej seksualno− ści?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VII

PIĄTEK — 17 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Umysł, charakter, osobowość, s. 218-239. Prawdziwa miłość. „Prawdziwa miłość jest wzniosłą i świętą zasadą, której charakter jest zupełnie inny niż miłości zrodzonej pod wpływem impulsu i nagle znikającej, gdy zostaje poddana ciężkiej próbie. Wierne spełnianie obowiązków w domu rodzinnym przygotowuje młodzież do założenia własnych rodzin. Niechaj tu uczą się samozaparcia i okazywania uprzejmości, grzeczności i chrześcijańskiego współczucia. W ten sposób miłość będzie ogrzewać serce, a ten, kto jest wychowany w takiej rodzinie i stanie na czele własnego domu, będzie wiedzieć, jak troszczyć się o szczęście tego, kogo wybrał na swego towarzysza życia. Małżeństwo, zamiast stać się końcem miłości, będzie jej początkiem” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, s. 176). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego ważne jest osadzenie wychowania seksualnego w kontekście chrześcijańskiego przesłania? Jak rodzice i inne osoby uczestniczące w wychowaniu młodzieży mogą najlepiej wypełnić swoją odpowiedzialność za kierowanie młodych ludzi ku poznaniu prawdy w tej kwestii? 2. Niezamężne matki, AIDS, rozbite rodziny... Długo można mnożyć skutki grzechu w dziedzinie ludzkiej seksualności. Jak możecie praktycznie pomóc tym, którzy cierpią wskutek swoich niewłaściwych decyzji? PODSUMOWANIE: Liczne są w Pieśni nad Pieśniami nauki o bliskiej więzi, odnoszące się także do przyjaźni, ale przede wszystkim do małżeństwa. Spełnienie miłości królewskiej pary opisane w tym poemacie kieruje pary małżeńskie ku głębszym poziomom wzajemnego poznania i zaprasza każdego człowieka do pełniejszej bliskości z Bogiem.

KRÓLEWSKA PIEŚŃ MIŁOSNA

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Lekcja 8 — 25 lutego 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.06

KLUCZE DO RODZINNEJ JEDNOŚCI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 33,12−14; Rut 1,16−18; Jan 17,21− 26; Gal. 3,28; Ef. 2,11−22; 5,21—6,9. TEKST PAMIĘCIOWY: „Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie, aby i oni w nas jedno byli, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś” (Jan 17,21). MYŚL PRZEWODNIA: Biblia wywyższa Chrystusa jako wielkiego Mediatora, który przez swoją ofiarę łączy wszelkie nadwątlone i zerwane więzi.

Życie wśród Bożych domowników wiary powinno dawać nam poczucie, że jesteśmy wśród swoich, w rodzinie, gdyż w obu przypadkach powinny działać podobne zasady — miłość, pokora, ofiarność i troska o innych. To nie przychodzi samoczynnie. Przeciwnie, wszyscy musimy stale walczyć przeciwko grzesznym i egoistycznym skłonnościom naszej upadłej natury. Choć w Jezusie na Golgocie wszyscy ludzie zostali pojednani z Bogiem i ze sobą nawzajem (Ef. 2,13-16; Kol. 1,21-23), to jednak w praktyce musimy osobiście przyjąć łaskę Chrystusa, która czyni owo pojednanie żywym doświadczeniem dla wszystkich, którzy dążą do niego z wiarą. Musi to być codzienną praktyką w naszym życiu. Na szczęście, dzięki łasce Chrystusa, jest to możliwe. Musimy jednak dokonywać wyborów, by stać się takimi, jakimi Pan pragnie nas uczynić.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Chrystus w centrum

NIEDZIELA — 19 lutego

Jaką ilustracją posługuje się Paweł, by opisać nową jedność istniejącą między ludźmi w Chrystusie? Jak Chrystus uczynił „jedność” z „dwojga”? Ef. 2,11−22; zob. także Gal. 3,28. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Krzyż Chrystusa usuwa bariery dzielące ludzi. Mury oddzielały wyznawców w żydowskiej świątyni — mężczyzn od kobiet, Żydów od pogan. Opisując jedność Żydów i pogan w Chrystusie, Paweł posłużył się językiem, który ma zastosowanie także do innych podziałów między narodami, ludami, grupami, warstwami społecznymi i płciami. „Aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka” (Ef. 2,15) — oto dobra nowina, która pomaga nam prawdziwie docenić jedność ciała w małżeństwie. Przez wiarę w Chrystusa możliwe jest także pojednanie w skłóconych rodzinach.

Cytowanie tekstów biblijnych o jedności w Chrystusie to jedno, ale doświad− czanie jedności, to zupełnie coś innego. Jakie praktyczne zmiany wnosi Chry− stus w nasze życie uzdalniając nas do doświadczenia jedności, która została nam obiecana? (Zob. np. Rzym. 6,4−7; II Kor. 5,17; Ef. 4,24−32). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Narysujcie duże koło, a z jego obwodu linie biegnące w kierunku środka. Im bardziej te linie zbliżają się do tego punktu, tym bardziej zbliżają się do siebie. (...) Im bardziej zbliżamy się do Chrystusa, tym bliżej jesteśmy jedni drugich” (Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 108). Między ojcem i synem, mężem i żoną stoi Chrystus jako Mediator, niezależnie czy Go dostrzegają, czy nie. Nie możemy nawiązać bezpośrednich więzi z innymi ludźmi inaczej jak przez Niego, Jego Słowo i naśladowanie Go. Jak blisko centrum tego koła jest twoja rodzina i zbór? Co jeszcze musi nastąpić, by więzi były takie, jak powinny?

KLUCZE DO RODZINNEJ JEDNOŚCI

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Jedność przez Jego miłość

PONIEDZIAŁEK — 20 lutego

„Was zaś niech Pan napełni obficie miłością do siebie nawzajem” (I Tes. 3,12). Jezus modlił się do Ojca, by Jego wyznawcy „byli jedno, jak my jedno jeste− śmy” (Jan 17,22). Podsumuj, co Jezus miał na myśli, zwracając szczególną uwa− gę na rolę miłości niezbędnej do osiągnięcia tej jedności. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W tej modlitwie Jezusowi przyświecało pragnienie jedności wśród Jego wyznawców. Doświadczenie miłości agape jest niezbędne do tego rodzaju jedności. Agape to biblijne słowo oznaczające miłość Bożą, użyte w tej modlitwie Jezusa i w wielu innych fragmentach Nowego Testamentu. Taka miłość jest elementem natury Bożej (I Jana 4,8) i znakiem wyróżniającym wyznawców Jezusa (Jan 13,35). Miłość Boża nie jest naturalnym odruchem ludzkiego serca. Staje się elementem życia człowieka jedynie wtedy, kiedy Jezus mieszka w nim przez Ducha Świętego (Rzym. 5,5; 8,9.11). „Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem” (Jan 15,12). Uczeń Jan, który zapisał te słowa, był niegdyś nie miłującym, ale dumnym, żądnym władzy, krytykanckim i porywczym człowiekiem (Mar. 3,17; Łuk. 9,54-55; zob. także Życie Jezusa, s. 208). Jednak z czasem zaczął rozpamiętywać, jak Jezus miłował go pomimo tych złych cech charakteru. Miłość Jezusa stopniowo zmieniała Jana, uzdalniając go do miłowania bliźnich w chrześcijańskiej jedności. Napisał: „Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował” (I Jana 4,19). „Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować” (w. 11). Przeczytaj I Kor. 13,4−8. Spróbuj umieścić swoje imię tam, gdzie występuje słowo miłość. Czy ono dobrze tam pasuje? Proś Jezusa, by mocą Ducha Świętego wniósł te szlachetne cechy miłości w twoje życie. Do jakich zmian może popro− wadzić Duch Święty, aby cię przybliżyć do tego chrześcijańskiego ideału? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VIII

Egoizm — niszczyciel rodziny

WTOREK — 21 lutego

„Gdyby odrzucono pychę i egoizm, w ciągu pięciu minut usunięte zostałyby największe trudności” (Ellen G. White, Early Wrtitings, s. 119). Jako ludzie jesteśmy skażeni grzechem. Najdobitniejszym przykładem tego skażenia jest przekleństwo egoizmu. Wydaje się, iż rodzimy się egoistami — widzimy to u małych dzieci, których podstawowym dążeniem jest branie. Ja, ja, ja... Kiedy dorastamy, egoizm zaczyna się przejawiać w straszny sposób, zwłaszcza w rodzinie. Oczywiście, Jezus może zmienić ten stan rzeczy (Ef. 4,24). Jego Słowo obiecuje nam, że dzięki Chrystusowi nie musimy być niewolnikami egoizmu. On jest najdoskonalszym przykładem życia wolnego od egoizmu, więc w takim stopniu, w jakim Go naśladujemy (I Jana 2,6), możemy pokonać skłonność do życia dla samych siebie. Przeczytaj podane fragmenty. Co mówią one o egoistycznym życiu? Filip. 2,3-5 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Jana 3,16-18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jak napisała Ellen White w powyższym cytacie, gdyby odrzucić pychę i egoizm, wiele problemów znalazłoby natychmiast rozwiązanie, a wielu trudnych i nieprzyjemnych sytuacji dałoby się z łatwością uniknąć. Wszyscy członkowie rodziny, zwłaszcza rodzice, muszą zostać oczyszczeni od tego grzechu (Przyp. 16,6) u stóp ukrzyżowanego Chrystusa, (który jest największym przykładem odrzucenia egoizmu) nawet, jeśli w tym celu muszą wielokrotnie na kolanach przychodzić do Niego w modlitwie, wierze, łzach i poczuciu bezradności. Jak wiele czasu spędzasz u stóp Chrystusa walcząc z egoizmem, który do− maga się panowania w twoim życiu? Jak Mat. 7,16 pomaga ci określić, czy twoje poddanie się Chrystusowi jest wystarczające?

KLUCZE DO RODZINNEJ JEDNOŚCI

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Uległość

ŚRODA — 22 lutego

Jaką radę przekazał Paweł w kwestii pokory i służby w stosunkach między− ludzkich? (Ef. 5,21) Jak taka postawa przyczynia się do jedności w Kościele? Dlaczego jest tak istotna w rodzinie? (Ef. 5,22—6,9) ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo ulegać (Ef. 5,21) oznacza dobrowolne pokorne poddanie się innej osobie. Ta wyjątkowa cecha pochodzi od Chrystusa (Mat. 20,26-28; Jan 13,4-5; Filip. 2,5-8) i charakteryzuje wszystkich, którzy są napełnieni Jego Duchem (Ef. 5,18). „Bojaźń Chrystusowa” motywuje ludzi do takiej uległości (w. 21). Wzajemna ofiarność była i jest rewolucyjną chrześcijańską nauką w dziedzinie stosunków społecznych. Wnosi ona w życie duchową rzeczywistość, w której wszyscy, bez wyjątku, są jednością w Chrystusie. Zasada rodziny. Dowód autentyczności chrześcijańskiej uległości można znaleźć w życiu rodzinnym wierzących. Jeśli zasada ta działa w rodzinie, to będzie także działać z mocą w Kościele. Od przedstawienia tej zasady Paweł przechodzi bezpośrednio do omówienia jej zastosowania właśnie w rodzinie. W Ef. 5,22—6,9 występuje nawiązanie do trzech rodzajów więzi — najpowszechniejszych, a jednocześnie najbardziej nierównych więzi w społeczeństwie. Zamierzeniem apostoła nie jest przeobrażenie porządku społecznego, ale wykazanie, jak wiara w Chrystusa działa tam, gdzie wierzący są ulegli wobec siebie nawzajem. Jak myślisz, dlaczego Paweł konsekwentnie zwraca się najpierw do tych, którzy są społecznie słabsi w danych warunkach kulturowych — żon, dzieci i niewolników? Napisz zdanie określające jakość uległości każdej z tych grup. Ef. 5,22

...................................................................................................................

Ef. 6,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ef. 6,5 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Do tych, którzy mają większą władzę w społeczeństwie — mężów, rodziców, panów — apostoł zwraca się w drugiej kolejności. Wszyscy otrzymują zalecenia dość nietypowe dla ówczesnej kultury. Te polecenia musiały być zaskakujące dla wielu wierzących w I w. n.e. Wyrównywały one nierówności społeczne w Kościele i otwierały drogę do prawdziwej jedności doświadczanej w związkach międzyludzkich.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VIII

Życie zgodne z obiecaną miłością

CZWARTEK — 23 lutego

Spójność i jedność rodziny zależy od zaangażowania jej członków we wzajemną troskę, począwszy od rodziców. Niestety, historie biblijne pełne są przykładów niedotrzymanych obietnic, zawiedzionego zaufania i braku zaangażowania. Z drugiej strony Pismo Święte zawiera przykłady zwyczajnych ludzi, którzy z Bożą pomocą dochowali wierności przyjaciołom i bliskim, dotrzymując danych obietnic. Przyjrzyj się rodzinom, o których mówią podane fragmenty Biblii i oceń ich poziom zaangażowania. Jak można wzmacniać wzajemne oddanie w rodzinie? Co jest motywacją takiego oddania? Oddanie rodziców i dzieci (I Mojż. 33,12-14; II Mojż. 2,1-10) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Oddanie rodzeństwa (I Mojż. 37,17-28) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Oddanie rodzinie (Rut 1,16-18; 2,11-12.20; 3,9-13; 4,10.13)

..............................

................................................................................................................................

Oddanie w małżeństwie (Oz. 1,2-3.6.8; 3,1-3) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Kiedy oddajemy się innej sobie, jak w małżeństwie albo wtedy, gdy adoptujemy dziecko, musi nastąpić dobrowolne poddanie się w celu dokonywania odmiennych wyborów w przyszłości. Prawo może ograniczać negatywne zachowania, ale małżeństwo i rodzina potrzebują miłości i oddania, aby mogły kwitnąć. Co dla ciebie oznacza Jezusowa obietnica oddania (Hebr. 13,5)? Jak świado− mość ciągłej opieki Jezusa pomaga ci w utrzymaniu z Nim bliskich więzi? Jak może to wpływać na relacje z twoim współmałżonkiem, twoimi dziećmi i współ− wierzącymi?

KLUCZE DO RODZINNEJ JEDNOŚCI

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

PIĄTEK — 24 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 107-109; Testimonies, t. VI, s. 236-238. Jedność — pierwsze zadanie. „Pierwszym zadaniem chrześcijan jest utrzymanie jedności w rodzinie. (...) Im ściślej członkowie rodziny będą spojeni ze sobą, tym bardziej budującym i pomocnym będzie wpływ, jaki ojciec, matka i dzieci będą wywierać poza domem” (Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 22). Tajemnica jedności w rodzinie. „Powodem rozdwojenia i niezgody w rodzinach i w Kościele jest odłączenie się od Chrystusa. Zbliżyć się do Chrystusa oznacza zbliżyć się do siebie nawzajem. Tajemnica prawdziwej jedności w Kościele i w rodzinie nie leży w dyplomacji, ani w zarządzaniu, ani w wysiłkach pokonujących trudności — choćby tych było dużo — lecz w łączności z Chrystusem” (Tamże, s. 108). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie siły działające w waszym społeczeństwie przeciwko rodzinnej jedności. Jakie praktyczne rozwiązania możecie zaoferować rodzinie, która zmaga się z tymi złymi wpływami? 2. Czy w waszym zborze jest rodzina, która się rozpadła? Jeśli tak, co możecie zrobić, by pomóc wszystkim jej członkom w tym trudnym czasie? 3. Omówcie zagadnienie uległości. Jak należy rozumieć uległość w chrześcijańskim kontekście? W jaki sposób zasada ta bywa nadużywana? PODSUMOWANIE: Biblia wywyższa Chrystusa jako wielkiego Mediatora, który łączy i wzmacnia w sobie wszystkie zerwane i nadwątlone więzi. Jego miłość pociąga grzeszników, jedna ich w ciepłej i troskliwej społeczności, która zadziwia świat i przynosi chwałę Bogu.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA VIII

Lekcja 9 — 4 marca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.19

DOMY POKOJU I UZDROWIENIA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Ps. 37,8; Mat. 5,22; 12,1−14; 18,15−18; Mar. 7,6−13; Filip. 2,1−16; Kol. 3,12−15. TEKST PAMIĘCIOWY: „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka” (Jan 14,27). MYŚL PRZEWODNIA: Biblia podaje zasady, które pomagają ograniczyć do mi− nimum konflikty i niepokoje w rodzinie.

Wprowadzenie Dzieci w szkole huśtały się na nowej huśtawce. Większe i cięższe dzieci usiadły bliżej środka, a lżejsze — na końcach. Kiedy huśtawka została należycie wyważona, wszyscy mieli dobrą zabawę. Wszystko szło dobrze do chwili, kiedy więksi, złośliwi chłopcy nie zaczęli bawić się kosztem dziewcząt, huśtając tak mocno, aż te zaczęły krzyczeć. Potem dzieci zaczęły się przesuwać jak najdalej w kierunku końców huśtawki, starając się ją przeważyć na swoją stronę. Skończyło się tym, że niektórzy pospadali z huśtawki i dotkliwie się potłukli. W ten sposób huśtawka, która miała dostarczyć zabawy i radości, stała się miejscem bolesnych przeżyć. Przez długi czas nikt nie chciał się na niej huśtać. Życie rodzinne czasami przypomina taką huśtawkę. Jest ono przyjemniejsze, kiedy ludzie się szanują i troszczą się o siebie nawzajem. Niestety, wielu doświadcza bólu, kiedy ich bliscy próbują wykorzystywać swój status czy pozycję w rodzinie, by dominować, panować i traktować innych surowo. W tym tygodniu przyjrzymy się trudnościom, jakich doświadczają rodziny i temu, jak Bóg w swoim Słowie podaje wierzącym rady, które pomagają im uleczyć rany.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Święci też mają problemy rodzinne

NIEDZIELA — 26 lutego

„Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój” (Ef. 4,3 Biblia Tysiąclecia). Chrześcijanie posiadają przez wiarę cenną duchową rzeczywistość, w której zasiadają z Chrystusem w niebie (Ef. 2,6). Jednak w codziennym życiu, oczekując Jego powtórnego przyjścia i uwolnienia od obecności grzechu, doświadczają pewnych napięć, niepokojów, a nawet konfliktów. Jest to część ludzkiego doświadczenia, towarzysząca bliskim więziom (Gal. 5,17). Nieporozumienia mogą powstawać z uwagi na to, iż ludzie różnią się między sobą usposobieniem, nawykami, wykształceniem i spojrzeniem na różne sprawy. Rodziny muszą znajdować sposoby dążenia do wzajemnego poszanowania, a jednocześnie funkcjonować i cieszyć się życiem w ścisłej wspólnocie. Znakiem zdrowych chrześcijańskich więzi jest nie tylko ograniczanie konfliktów do minimum, ale także pokonywanie istniejących konfliktów w sposób zgodny z ewangelią. Jaki sposób rozwiązywania konfliktów wśród chrześcijan został podany w Bi− blii? Podsumuj zasady wyłożone w Mat. 18,15−18; Filip. 2,1−16 i Kol. 3,12−15. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Chrześcijańska miłość i tolerancja uzdalnia wiele rodzin do radzenia sobie z poważnymi różnicami. Inne rodziny znajdują się w trudnych sytuacjach, które wymagają rozwiązania, jeśli jedność i pokój mają być podtrzymane. Gniew, wrogość i wyobcowanie, jeśli nie znajdzie się sposobu, aby się ich pozbyć, mogą spowodować rozkład więzi. Stawienie czoła konfliktowi może być trudne, więc wielu tego unika, zaprzecza istnieniu problemu albo wycofuje się emocjonalnie. Inni za wszelką cenę dążą do przeprowadzenia swojej woli, zamiast ustąpić dla zachowania spokoju. Pomyśl o rodzinnych konfliktach, w których uczestniczyłeś, albo których byłeś świadkiem. Co je spowodowało? Jak można je najłatwiej rozwiązać? Jak zasady zawarte w Ef. 4,3 mogłyby się przyczynić do tego rozwiązania?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA IX

Gniew na swoim miejscu

PONIEDZIAŁEK — 27 lutego

Pismo Święte wyraźnie potępia postawę zagniewania oraz postępowanie niszczące dla jednostek i związków (I Mojż. 49,6-7; Ps. 37,8; Mat. 5,22; Gal. 5,19-21). To wszystko należy do „starego człowieka”, którego chrześcijanie mają z siebie „zewlec” (Ef. 4,31; Kol. 3,8-10). Jednak Biblia przyznaje, że gniew jako emocja jest częścią życia w Chrystusie (Ef. 4,22-27). Gniew jest sygnałem alarmowym w nas, kiedy stykamy się z dyskryminacją i niesprawiedliwością, albo gdy jesteśmy świadkami znęcania się silniejszych nad słabszymi. Mojżesz odczuwał tę emocję w obronie imienia Bożego i sprawy Bożej (II Mojż. 32,19); Jezus także odczuwał gniew, kiedy stykał się z zimną obojętnością przywódców religijnych wobec Jego służby, soboty i człowieka potrzebującego pomocy (Mar. 3,1-5). Niesprawiedliwość budziła gniew Dawida i Nehemiasza (por. II Sam. 12,5; Neh. 5,6). Jakub kochał Rachelę (I Mojż. 29,30), ale rozgniewał się, kiedy poczuł się niesłusznie oskarżany przez nią (I Mojż. 30,1-2). Jak myślisz, co znaczą dla wierzących słowa: „Gniewajcie się, lecz nie grzesz− cie” (Ef. 4,26−27)?

„Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie” znaczy, że emocja gniewu i grzech to nie to samo. Odczuwanie gniewu nie jest jeszcze grzechem. Członkowie rodziny mają prawo odczuwać taką emocję i mówić o tym bez poczucia winy. „Niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym” (Ef. 4,26) wskazuje na to, że gniew ma być właściwie potraktowany. Ostateczne rozwiązanie problemu może potrwać dłużej, ale gniew można często uśmierzyć choćby „łagodną odpowiedzią” (Przyp. 15,1). Łagodna odpowiedź to reakcja pełna troski, nacechowana słuchaniem, akceptacją i uznawaniem głębokich uczuć takich jak obawa, frustracja czy uraza, wyzwalających gniew. Uśmierzanie gniewu w ten sposób pozwala rodzinom wyjaśniać sprawy i rozwijać się we wzajemnej bliskości. Niektórzy ludzie mają skłonność do natychmiastowych niekontrolowanych wybuchów gniewu; inni tłumią gniew w sobie, tak iż przeradza się w rozgorycze− nie i uprzedzenie. Jaką ty masz skłonność i jakie znajdujesz w Biblii obietnice, które mogą pomóc ci radzić sobie z gniewem w sposób właściwy dla wyznawcy Chrystusa?

DOMY POKOJU I UZDROWIENIA

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Zbolałe serca

WTOREK — 28 lutego

Wydaje się to niewiarygodne, ale naukowcy udowodnili, że domy rodzinne są miejscem największych okrucieństw, jakie popełniane są w społeczeństwie. Przemoc w rodzinie dotyka różnego rodzaju rodzin, w tym także te chrześcijańskie. Okrucieństwo może przybierać różnego rodzaju formy — słowną, fizyczną, emocjonalną, seksualną czy też formę aktywnego lub biernego zaniedbywania. Jest popełniane przez jednego lub więcej członków rodziny przeciwko innemu członkowi rodziny. Biblia podaje przykłady przemocy w rodzinie, także wśród ludu Bożego. Co myślisz i czujesz czytając te sprawozdania? Jak myślisz, dlaczego zostały one umieszczone w Piśmie Świętym? I Mojż. 37,17-28 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . II Sam. 13,1-22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . II Król. 16,3; 17,17; 21,6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Choć dzisiaj ludzie nie palą dzieci na ołtarzach pogańskich bogów, jakie są współczesne odpowiedniki takich zachowań?

Przemoc jest świadomym wyborem użycia siły w celu panowania nad drugą osobą. Nie można uzasadniać ani usprawiedliwiać przemocy alkoholizmem, stresem, potrzebą zaspokojenia seksualnych pragnień, potrzebą rozładowania gniewu czy nieodpowiednim zachowaniem ofiary przemocy. Ofiary nie są odpowiedzialne za sprowokowanie przemocy. Osoby stosujący przemoc wypaczają miłość, gdyż „miłość bliźniemu złego nie wyrządza” (Rzym. 13,10). Profesjonalne leczenie może spowodować zmianę w zachowaniu osoby skłonnej do używania przemocy, ale jedynie pod warunkiem, że osoba ta weźmie odpowiedzialność za swoje zachowanie i przyjmie zaoferowaną pomoc. Tym, którzy otworzą się na Jego obecność, Bóg może udzielić obfitej pomocy, aby zaprzestali stosowania przemocy, wyrazili skruchę, naprawili krzywdy i pozwolili, by miłość uzdrowiła ich serca, aby mogli szczerze miłować i troszczyć się o swoich bliskich (por. Ef. 3,20). Spróbuj się postawić w sytuacji kogoś, kto przeżywa uraz spowodowany prze− mocą. Jakie słowa akceptacji, pocieszenia i nadziei chciałbyś usłyszeć? Dlacze− go ważniejsze jest zapewnienie bezpieczeństwa i opieki niż doradzanie, jak dalej znosić przemoc?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA IX

Wykręcanie Słowa

ŚRODA — 1 marca

Z którymi z poniższych stwierdzeń zgadzasz się, a z którymi nie? Dlaczego? • Ofiary przemocy powinny nadstawić drugi policzek. • Żona powinna być uległa, bez względu na to, jak jest traktowana przez męża. • Okrucieństwo ze strony współmałżonka czy rodzica jest krzyżem, który ludzie powinni nieść. • Ból, jakiego doświadczamy w życiu, ostatecznie służy naszemu dobru. Ofiary przemocy w chrześcijańskich rodzinach potrzebują wsparcia, by znaleźć bezpieczeństwo i zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych dla siebie i swoich dzieci. Okrucieństwo w rodzinie powoduje poważny duchowy kryzys w życiu tych, których dotyka. Ofiary przemocy zadają sobie pytania: Gdzie był Bóg, kiedy spotkało mnie zło? Czy Bóg karze mnie w ten sposób za jakieś winy albo chce mnie czegoś nauczyć? Czasami głęboko zakorzenione wierzenia i rady, jakie otrzymują ofiary przemocy, raczej przedłużają ich cierpienie niż je uśmierzają. Żadna chrześcijańska zasada nie popiera ani nie usprawiedliwia przemocy. Ci, którzy wertują Biblię w celu uzasadnienia swojego okrutnego zachowania, są winni nie tylko przemocy, ale dodatkowo wykręcania Słowa Bożego. Chrystus bronił uciskanych. Jego Duch inspiruje do miłowania i akceptacji, szacunku i wspierania innych, a nie do przemocy i niszczenia. Wyznawcy Chrystusa są powołani do obalania religijnych i kulturowych poglądów, które są wykorzystywane celem usprawiedliwiania przemocy w rodzinie. Nowy Testament podaje przykłady ludzi wypaczających zasady wiary celem usprawiedliwiania swojego postępowania. Zob. np. Mat. 12,1−14; Mar. 7,6−13. Jakie teksty biblijne wypaczają niektórzy, celem usprawiedliwienia przemocy? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ofiary przemocy potrzebują ludzi, którzy okażą im zrozumienie i troskę zamiast udzielać bezsensownych rad i moralizować. Osoby dotknięte przemocą potrzebują profesjonalnej pomocy. Trzeba im tę pomoc wskazać, ale jednocześnie służyć im z wrażliwością i współczuciem, wspierając ich w trudnych chwilach, które przeżywają.

DOMY POKOJU I UZDROWIENIA

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Dar przebaczenia

CZWARTEK — 2 marca

Sednem chrześcijaństwa jest wspaniała wartość — przebaczenie. Jest to Boży dar dla rodzin, kiedy serca i więzi zostają poranione i nadwątlone. Co mówią poniższe fragmenty o przebaczeniu? Mat. 18,27; Łuk. 23,34; Rzym. 5,6−11; Ef. 1,7.

Dzięki Chrystusowi przebaczenie jest dostępne zanim nawet winowajcy o nie poproszą (Łuk. 23,34; por. Dz. 5,31; 13,38; 26,18). Dzięki Jego łasce Bóg otworzył źródło oczyszczenia i zaprasza, byśmy przyszli ze skruchą i obmyli się z win (por. Rzym. 2,4). Z ludzkiego punktu widzenia przebaczenie jest decyzją porzucenia niszczącej, złośliwej zemsty. Pomimo zranionych serc, uświadamiamy sobie, że Chrystus cierpiał za wszystkie grzechy — nasze grzechy popełnione przeciwko Bogu i grzechy innych ludzi popełnione przeciwko nam. Gdy to uświadomimy sobie wówczas jesteśmy w stanie okazać przebaczenie. Uwalniamy się od wewnętrznych ran bez względu na to, czy winowajca prosi o przebaczenie, czy nie. Jednak nasze przebaczenie nie uwalnia złoczyńcy od odpowiedzialności ani potrzeby skruchy czy konsekwencji złych czynów. Co podane fragmenty mówią o przebaczeniu? II Kron. 7,14; Mat. 18,32−35; I Jana 1,9.

Zwróć uwagę na warunkowość twierdzeń zawartych w tych tekstach, podkreśloną słowem jeśli. Jeśli przebaczenie ma odnieść skutek, musi pojawić się skrucha ze strony złoczyńcy. Oznakami prawdziwej skruchy są między innymi: zaprzestanie przemocy, szczere przeprosiny, przyjęcie odpowiedzialności za popełnione czyny i wyrządzone krzywdy, okazanie współczucia skrzywdzonym, a także dokonanie zmian w życiu, aby zapobiec nawrotom przemocy. Pojednanie to nie to samo co przebaczenie. Aby nastąpiło pojednanie, obie strony muszą go chcieć i wspólnie dążyć do odbudowania wzajemnego zaufania. Z biegiem czasu, dzięki otwartej łączności i zrozumienia wzajemnych potrzeb i uczuć, wadliwe funkcjonowanie więzi może zostać naprawione. Jednocześnie należy rozwijać sposoby rozwiązywania konfliktów stosowne do potrzeb. W jaki sposób świadomość Bożego przebaczenia w Chrystusie daje nam od− wagę do przebaczenia tym, którzy nas skrzywdzili, albo zwrócenia się z prośbą o przebaczenie do tych, których my skrzywdziliśmy?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA IX

PIĄTEK — 3 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Działalność apostołów, s. 184185; Przypowieści Chrystusa, s. 153-159; Uzasadnione rozdrażnienie. „To prawda, że istnieje taki rodzaj oburzenia, które jest usprawiedliwione nawet dla naśladowców Chrystusa. Gdy widzą, że Bóg jest znieważany lub gdy widzą, że niewinny jest ciemiężony, w ich duszy wzbiera sprawiedliwe oburzenie. Taki gniew, zrodzony z poczucia moralności, nie jest grzechem. Ale ci, którzy przy każdym domniemanym wyzwaniu uważają, że mają prawo przejawiać gniew lub niechęć, otwierają serca szatanowi. Rozgoryczenie i wrogość muszą być wygnane z naszych dusz, jeżeli mamy być w zgodzie z niebem” (Życie Jezusa, s. 219). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakie kulturowe postawy w waszym społeczeństwie przyczyniają się do tolerowania przemocy w rodzinie? Co możecie zrobić, by pomóc wyznawcom Kościoła wystrzegać się takich postaw? 2. Ci, którzy zechcą (i tylko w dopuszczalnym stopniu) mogą powiedzieć, jak ich rodziny radzą sobie z konfliktami. Jak ich doświadczenia mogą pomóc innym osobom, stającym wobec podobnych wyzwań? 3. Omówcie różnice między prawdziwym przebaczeniem a tym, co bywa z przebaczeniem mylone — tolerowaniem zła, usprawiedliwianiem złoczyńców, braniem winy na siebie czy uzasadnianiem krzywdzących zachowań. Dlaczego ważne jest, byśmy wyraźnie dostrzegali te różnice? PODSUMOWANIE: W związkach z bliskimi osobami można spodziewać się pewnych konfliktów. Chrześcijanie mogą rozwiązywać te konflikty przez modlitwę i korzystanie z biblijnych rad dotyczących więzi.

DOMY POKOJU I UZDROWIENIA

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Lekcja 10 — 11 marca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.31

RODZINA WIARY STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Jan 1,12−13; 3,7; Dz. 10,1−28.34−35; I Kor. 2,2; I Tes. 5,21−22; I Jana 5,1. TEKST PAMIĘCIOWY: „Przeto (...) biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami, patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu Bożego” (Hebr. 12,1−2). MYŚL PRZEWODNIA: Rodziny stają wobec różnego rodzaju nacisków spo− łecznych. Moc ewangelii pozwala rodzinom zwycięsko stawić czoło tym naciskom.

„I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mat. 24,14). Żyjąc na początku XXI wieku mamy przywilej oglądać spełnienie tej zapowiedzi w stopniu większym niż kiedykolwiek do tej pory. Oczywiście, gdy ewangelia dociera do kolejnych krajów i kultur, napotyka różne tradycje i praktyki, w tym także takie, które są zdecydowanie przeciwne Bożym prawdom dotyczącym rodziny. Jednak bez względu na kulturę, w której ewangelia jest głoszona i przyjmowana, chrześcijańskie rodziny zawsze i wszędzie mają do czynienia z kulturowymi wyzwaniami. Dobrą nowiną jest to, że moc ewangelii daje nam światło, otuchę i siłę do radzenia sobie z tymi wyzwaniami, czyniąc rodzinę chrześcijańską rodziną wiary.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Trzymaj się mocno tego, co dobre

NIEDZIELA — 5 marca

W miarę jak ewangelia ogarnia ziemię, chrześcijanie napotykają różne normy zachowania i praktyki, z których wiele dotyczy więzi rodzinnych i społecznych. Jednym z największych wyzwań dla chrześcijańskich misjonarzy jest, jak odnieść się do problematycznych norm kulturowych w różnych kwestiach, w tym także w kwestii więzi rodzinnych. Przeczytaj Dz. 10,1−28.34−35. Czego możemy się nauczyć o naszej potrzebie pokonywania barier i uprzedzeń w odniesieniu do innych kultur?

Chrystus oddał życie za wszystkich ludzi. Wielu z nich nadal nie słyszało o tej wielkiej prawdzie. Niesienie tej prawdy, połączonej z zaproszeniem do przyjęcia Chrystusa jako Zbawiciela i Pana, jest ewangelizacyjną misją chrześcijan. Ponieważ Bóg nie jest stronniczy, chrześcijanie są powołani do traktowania wszystkich ludzi z szacunkiem i godnością, aby mieli szansę poznać i przyjąć dobrą nowinę, która jest dla nich przeznaczona. Do jakich wniosków dochodzili pierwsi chrześcijańscy misjonarze, gdy cho− dziło o głoszenie ewangelii wśród ludzi innych kultur? Jakie zasady możemy zauważyć w tych wypowiedziach? Dz. 15,19−20.28−29; I Kor. 2,2; I Tes. 5,21−22.

Choć każda kultura odzwierciedla upadły stan tworzących ją ludzi, to jednak niektóre uwarunkowania kulturowe mogą być także zgodne z Pismem Świętym, a nawet użyteczne dla dzieła ewangelii. Przykładem takich uwarunkowań może być nacisk kładziony na bliskie więzi rodzinne i społeczne w wielu częściach świata. Chrześcijanie mogą podnosić i wzmacniać to, co jest dobre i zgodne z biblijnymi zasadami. Jednocześnie nie można iść na kompromis w kwestii Bożej prawdy. Historia Kościoła ukazuje smutny fakt, iż kompromis i przystosowanie się do kultury doprowadziło do pomieszania chrześcijaństwa z pseudochrześcijańskimi wierzeniami. Szatan uważa się za boga tego świata i jest szczęśliwy, kiedy udaje mu się siać zamieszanie, ale Jezus odkupił ten świat, i Jego Duch prowadzi Jego wyznawców do wszelkiej prawdy (Jan 16,13). W jakim stopniu twoja wiara jest kształtowana przez twoją kulturę, a w ja− kim przez biblijną prawdę? Jak możesz się nauczyć to odróżniać? Przygotuj się do omówienia w klasie twojej odpowiedzi.

RODZINA WIARY

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Wpływ kultury na rodzinę

PONIEDZIAŁEK — 6 marca

„Wybrałem go bowiem, aby nakazał synom swoim i domowi swemu po sobie strzec drogi Pana, aby zachowywali sprawiedliwość i prawo, tak iżby Pan mógł wypełnić względem Abrahama to, co o nim powiedział” (I Mojż. 18,19). Choć rodziny mogą występować w różnych konfiguracjach, są one komórkami społeczeństwa, tak więc wiele istotnych cech kulturowych różnych społeczeństw jest bezpośrednio związanych z życiem rodzinnym. Na przykład, w pewnej kulturze obowiązkiem najstarszego syna było spożyć ciała zmarłych rodziców. W innej kulturze mężczyzna chcący poślubić kobietę musiał złożyć jej ojcu dar w postaci odpowiedniej liczby uciętych głów wrogiego plemienia. Nawet we współczesnych czasach zwyczaje dotyczące wychowania dzieci, narzeczeństwa, małżeństwa, rozwodu, rodziców itd. są bardzo różne. Kiedy głosimy nasze poselstwo w różnych kulturach, musimy uczyć się, jak odnosić się do nich, by nie powodować niepotrzebnych problemów, a jednocześnie nie dopuszczać do kompromisów w sprawie zasad naszej wiary. Jednocześnie musimy być także świadomi, jak kulturowe wpływy oddziałują na nasze rodziny. W jaki sposób kultura wpływała na życie rodzinne w poniższych przykładach? Jakich zasad możemy się nauczyć z tych przykładów? I Mojż. 16,1-3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Mojż. 35,1-4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ezdr. 10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Król. 11,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Nikt z nas nie żyje w próżni. Zarówno my, jak i nasi bliscy pozostajemy pod wpływem kultury, w której żyjemy. Naszym obowiązkiem jako chrześcijan jest egzystować w naszej kulturze najlepiej, jak potrafimy, pozostając w zgodzie z naszą wiarą, a jednocześnie w miarę możliwości unikając konfliktów. Jakie zjawiska w twoim kręgu kulturowym sprzyjają życiu rodzinnemu i są zgodne z Biblią, a jakie nie? Jak możesz przystosować swoją wiarę do obowiązu− jących norm kulturowych nie idąc na kompromis w kwestii zasad biblijnych?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA X

WTOREK — 7 marca

Podtrzymanie więzów rodzinny w zmiennych czasach

Zmiany w rodzinie są nieuniknione, bez względu na kulturę, w jakiej żyjemy. Niektóre zmiany są związane z przewidywalnymi cyklami życia. Jednak często zmiany są nieprzewidziane, jak w przypadku śmierci członka rodziny, nieszczęścia, wojny, choroby, przymusowej przeprowadzki czy utraty pracy. Wiele rodzin doświadcza zmian ekonomicznych i społecznych w swoich społecznościach i krajach. Inne zmiany są bezpośrednio związane z kulturą. Poniżej wymieniono kilka przykładów ważnych, dramatycznych zmian, ja− kich doświadczyli ludzie. Posługując się wyobraźnią, postaw się w ich sytuacji. Jak te zmiany wpłynęły na ich życie rodzinne? Jaki mechanizm mógłby ci pomóc w sprostaniu tym zmianom? W jakim sensie mógłbyś zareagować inaczej? Abraham, Sara i Lot (I Mojż. 12,1-5) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Hadassa (Est. 2,7-9)

..............................................................................................

................................................................................................................................

Daniel, Ananiasz, Miszael i Azariasz (Dan. 1,1-21)

..........................................

................................................................................................................................

Wraz ze zmianami przychodzi doświadczenie straty i zmartwienia wynikające z niepewności o najbliższą przyszłość. W zależności od zdolności przystosowania się rodziny do tych zmian, doświadczenia te mogą skierować ludzi na nowy poziom rozwoju i docenienia w życiu spraw duchowych, albo powodować stres i zatroskanie. Szatan stara się wykorzystywać zaburzenia wywołane zmianami, mając nadzieję, iż uda mu się wpędzić ludzi w zwątpienie i nieufność wobec Boga. Obietnice Słowa Bożego, rodzina i przyjaciele oraz pewność, że nasze życie jest w rękach Boga pomagało i pomaga wielu bohaterom wiary sprostać życiowym zawirowaniom. Jeśli znasz kogoś, kto przeżywa bolesne zmiany, staraj się mu służyć prak− tycznym wsparciem i pomocą.

RODZINA WIARY

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Ku wierze pierwszego pokolenia

ŚRODA — 8 marca

Jaki kryzys wiary powstał w Izraelu po śmierci Jozuego i jego pokolenia? Sędz. 2,7−13. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Badania nad przekazywaniem następnym pokoleniom wartości i wierzeń w strukturach takich jak kościoły wskazują, że założyciele mają wysoki poziom oddania danym wierzeniom. To oni pierwsi głoszą je i bronią ich. Jednak już w następnych dwóch pokoleniach wielu traci z oczu zasady stojące za wyznawanymi wartościami. Postępują zgodnie z nimi, ale raczej pod wpływem zwyczaju niż osobistych przekonań. W kolejnych pokoleniach zwyczaje krystalizują się, zamieniając się w tradycję. Zanika zapał, jaki cechował założycieli. Mówi się, że Bóg nie ma wnuków, tylko dzieci. Co oznacza to powiedzenie? Zob. także Jan 1,12−13; 3,7; I Jana 5,1. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W chrześcijaństwie powszechnym sposobem przekazywania wartości z pokolenia na pokolenie były ustne przekazy. Ludzie starsi opowiadali młodszym o tym, w co wierzą. Jednak wiedza o tym, w co wierzą rodzice czy Kościół nie jest osobistą wiarą. Być chrześcijaninem to coś więcej niż należeć do organizacji mającej historię i doktrynę. Prawdziwa wiara nie jest czymś genetycznym, przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Każdy prawdziwie wierzący człowiek musi osobiście poznać Chrystusa. Rodzice mogą jedynie pokierować młodym człowiekiem. Kościół i bliscy muszą zrobić wszystko, co w ich mocy, by stworzyć warunki, w których młodzi ludzie będą mogli podejmować właściwe decyzje, ale ostatecznie w każdym pokoleniu ludzie są zbawieni albo zgubieni na podstawie własnego stosunku do ewangelii. Jakub wychowany w ateistycznej rodzinie, przyłączył się do Kościoła Ad− wentystów Dnia Siódmego jako dorosły człowiek, po tym, jak przeżył głębokie doświadczenie nawrócenia. Poślubił adwentystkę i mieli kilkoro dzieci, które wychowali w wierze. Pewnego dnia, zastanawiając się nad duchowym stanem swoich dzieci, Jakub powiedział: „Ach, gdyby moje dzieci mogły przeżyć to, co ja przeżyłem!” Co odpowiedziałbyś Jakubowi na te słowa?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA X

Zwiastuni w I wieku

CZWARTEK — 9 marca

W swojej popularnej parafrazie Biblii, zatytułowanej The Message (Przesłanie), Eugene Peterson zastąpił słowo ewangelia słowem przesłanie. Dobra nowina o Jezusie jest przesłaniem nadal potrzebnym współczesnemu światu. Chrześcijańskie rodziny są powołane do doświadczania tego przesłania i dzielenia się nim bez względu na kulturę, w której żyją. Jak podsumowałbyś biblijne przesłanie w oparciu o następujące fragmenty Pisma Świętego? Mat. 28,5−7; Jan 3,16; Rzym. 1,16−17; I Kor. 2,2; II Kor. 5,18−21.

Pierwszą nowiną, jaką uczniowie zwiastowali, było zmartwychwstanie Jezusa. Chrześcijańskie rodziny przyłączają się dzisiaj do długiego szeregu głoszących zmartwychwstanie Chrystusa. Realność Jego zmartwychwstania czyni wiarygodnym wszystko, co Jezus mówił o sobie, o Bogu i Jego miłości do grzeszników, o przebaczeniu i pewności życia wiecznego przez wiarę w Niego. Żarliwe podejście do ewangelii. Pismo Święte daje nam wgląd we wpływ ewangelii na życie pierwszych wyznawców Jezusa. Ludzie ci otworzyli swoje domy na studium Biblii; modlili się i jedli razem, dzielili się pieniędzmi i innymi dobrami, troszczyli się o siebie nawzajem. Całe rodziny przyjmowały przesłanie. Czy natychmiast stawali się ludźmi bez wad? Oczywiście, że nie. Czy zdarzały się między nimi konflikty i spory? Oczywiście, że tak. Jednak w jakiś sposób ci naśladowcy Chrystusa byli inni, przemienieni. Uznawali, że potrzebują Boga i siebie nawzajem. Kładli nacisk na jedność i zgodę w rodzinie i zborze, starając się wypełniać arcykapłańską modlitwę Jezusa (Jan 17,20-23). Z odwagą głosili Słowo niewierzącym, ryzykując życiem za wiarę. Podobnie musi być wśród nas. Nawet w naszych czasach, kiedy pobożność nie jest w cenie, ludzie, którzy okazują entuzjazm dla sprawy, zyskują posłuch. Duch Święty pragnie napełnić serca wierzących zapałem dla ewangelii. Kiedy dobra nowina staje się tak dobra w naszych sercach, jak dobra jest w Słowie, wówczas dzielimy się nią spontanicznie i ochoczo. Jakie zmiany musisz poczynić w swojej rodzinie, by lepiej przekazywać prze− słanie, którego głoszenie jest naszym obowiązkiem?

RODZINA WIARY

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

PIĄTEK — 10 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Prorocy i królowie, s. 265-271; Słudzy ewangelii, s.217-221 ; Droga do Chrystusa, s. 144-159. Bóg nie ma względu na osoby. „Religia Chrystusowa podnosi wyznawców na wyższy poziom myślenia i działania, a jednocześnie uczy, iż wszyscy ludzie bez wyjątku są obiektem miłości Bożej, gdyż wszyscy zostali nabyci za cenę ofiary Syna Bożego. U stóp Jezusa zarówno bogaci, jak i biedni, uczeni i prości, są jedno, bez podziału na kasty czy jakieś świeckie stanowiska. Wszelkie ziemskie różnice nie mają znaczenia, gdy patrzymy na Tego, który został przebity za nasze grzechy. Samowyrzeczenie, uniżenie i nieskończone miłosierdzie Tego, który był wywyższony w niebiosach, zawstydza ludzką pychę, wywyższanie się i podział na kasty. Czysta, nieskalana pobożność objawia swe niebiańskie zasady prowadząc do jedności tych wszystkich, którzy są uświęceni przez prawdę. Wszyscy są jedno jako nabyci za cenę krwi Zbawiciela i zależni od Tego, który odkupił ich dla Boga” (Słudzy ewangelii, s. 220). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie w klasie wasze odpowiedzi z części lekcji na niedzielę. 2. Jakie zasady zawarte w powyższym cytacie mogą zrewolucjonizować nasze życie rodzinne? 3. Jak wasz zbór radzi sobie z religijnym wychowaniem młodzieży? Co możecie zrobić, by pomóc w tym ważnym zadaniu? PODSUMOWANIE: Pierwsi ewangeliści rozumieli, że Bóg nie okazuje żadnej stronniczości. Ewangelia należy do wszystkich, a ludzie w każdej kulturze muszą ją usłyszeć, wolną od wszelkich kulturowych pułapek i barier. Dobra nowina wprowadza radykalną zmianę, działając spokojnie, ale z mocą w życiu jednostek i rodzin.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA X

Lekcja 11 — 18 marca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.43

CO WIDZIELI W TWOIM DOMU? STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Iz. 38—39; 58,6−7.10−12; I Kor. 7,12−15; Hebr. 6,12; 13,7; I Piotra 3,1−2; III Jana 1,11. TEKST PAMIĘCIOWY: „Wy jesteście rodem wybranym, królewskim ka− płaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cno− ty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (I Piotra 2,9). MYŚL PRZEWODNIA: Życie chrześcijańskiej rodziny może być mocnym środ− kiem ewangelizacyjnym.

Wprowadzenie Do judejskiego króla Hiskiasza przybyli posłowie z Babilonu, by wysłuchać sprawozdania o jego cudownym wyzdrowieniu. Hiskiasz z radością przyjął gości i pochwalił się zasobnością swojego skarbca. Kiedy odeszli, prorok Izajasz odwiedził króla i zadał mu wnikliwe pytanie: „Co widzieli w twoim domu?” (Iz. 39,4). Co za pytanie! Wyobraź sobie, że zostało zadane tobie. Co ludzie widzą w twoim domu? Co widzą w nim niebiańscy aniołowie? Co zobaczyliby ci, którzy przekroczyliby twój próg w tej chwili? Jaki duch panuje w twoim domu? Czy jest to duch modlitwy? Czy jest to duch uprzejmości, łaskawości i miłości? Czy ktoś, kto przybyłby dzisiaj do twojego domu, miałby poczucie, że Jezus jest w nim jednym z domowników? Poświęćmy Jemu nasze życie domowe i szukajmy Jego kierownictwa, aby nasze rodziny przynosiły chwałę Bogu.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Ucząc się na błędach króla

NIEDZIELA — 12 marca

Przeczytaj sprawozdanie z uzdrowienia Hiskiasza i wizyty posłów babiloń− skich. II Kron. 32,25.31; Iz. 38—39. Pismo Święte wskazuje, że posłowie byli zainteresowani cudownym uzdrowieniem króla Hiskiasza. Jednak Hiskiasz jak się wydaje nie miał nic do powiedzenia na ten temat. Nie wspomniał ani słowem o tym, co mogło otworzyć serca zaciekawionych posłów na poznanie prawdziwego Boga. Porażający jest kontrast między jego wdzięcznością za uzdrowienie, opisaną w rozdziale 38., a jego milczeniem w tej sprawie w rozdziale 39. Bóg poddał go próbie. Ta wizyta na wysokim szczeblu była najlepszą okazją, ale nie mamy dowodów na to, by przygotowując się do przyjęcia posłów Hiskiasz modlił się o Boże kierownictwo, czy prosił o radę proroków lub kapłanów. Bóg nie interweniował. Gdy Hiskiasz został sam, pozbawiony konsultacji duchowych doradców, wówczas zachowywał się tak, jakby zupełnie zapomniał o dziele Bożym w jego życiu i życiu narodu. Zamierzeniem historyka w II Kron. 32,31 mogło być unaocznienie, iż tak łatwo przyjmujemy Boże błogosławieństwa jako coś, co się nam należy, a doświadczając Bożego miłosierdzia mimo to pogrążamy się w poczuciu samowystarczalności. Poniżej wymienione są pewne wskazówki na temat wierności Bogu w życiu rodzinnym, wypływające z doświadczenia Hiskiasza. Co jeszcze mógłbyś do nich dodać? • Każda wizyta w chrześcijańskim domu jest dla ludzi okazją do spotkania naśladowców Chrystusa. • Niewielu gości rozpoczyna rozmowę o sprawach duchowych. Chrześcijanie muszą znaleźć sposób, by stosownie i łagodnie dzielić się dobrą nowiną. • Chrześcijanie nie są powołani do chełpienia się zamożnością czy osobistymi dokonaniami, choć mogą je uznawać za dowody Bożego błogosławieństwa. Są powołani, aby „rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (I Piotra 2,9). Mają opowiadać, że byli umierający, ale Chrystus ich uzdrowił; byli martwi w grzechu, a Chrystus wzbudził ich z martwych i posadził w niebie (Ef. 2,4-6). W jaki sposób twój dom służy ewangelizacji? Jak możesz w bardziej otwarty sposób dzielić się wiarą w Chrystusa z twoimi gośćmi?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA XI

Rodzina na pierwszym miejscu

PONIEDZIAŁEK — 13 marca

Najbardziej naturalnymi odbiorcami ewangelii głoszonej przez ciebie są twoi domownicy. Nie ma ważniejszej misji niż ta. Jakie wnioski można wyciągnąć z Jan 1,40−42 na temat dzielenia się wiarą w domu? Zob. także V Mojż. 6,6−7; Rut 1,14−18.

Entuzjastyczne sprawozdanie. Andrzej nie tylko sprawozdał fakty, ale także przyprowadził do Jezusa swojego brata, Szymona. Entuzjastyczne sprawozdanie o Jezusie i przyprowadzenie człowieka do Niego — oto najprostsza formuła dzielenia się ewangelią w rodzinie! Po przedstawieniu Jezusa Szymonowi, Andrzej wycofał się. Odtąd Jezus i Piotr nawiązali między sobą więź. Pomaganie dzieciom w dochodzeniu do wiary. Dzieci w rodzinie często nie są brane pod uwagę jako odbiorcy ewangelii. Rodzice błędnie zakładają, że dzieci automatycznie przejmą duchowość praktykowaną w rodzinie. Jednak czegoś takiego nie można zakładać. Choć dzieci i młodzież uczą się od ludzi, których obserwują, to jednak prawdą jest także to, że ci młodsi członkowie rodziny Pańskiej potrzebują indywidualnego podejścia i przyprowadzenia ich d o Pana. W szóstym rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa czytamy, że należy dołożyć starań, by dać dzieciom religijne wychowanie. Należy podtrzymywać w domu regularne praktyki duchowego życia i rodzinnego nabożeństwa. Rozwój duchowy dzieci i młodzieży wymaga od dorosłych poświęcenia czasu i wysiłku. Czego możemy się nauczyć z ewangelizacyjnych starań Noemi? Rut. 1,8−22.

Rut była przy Noemi w najtrudniejszym momencie jej życia — gdy Noemi pełna rozczarowania i przygnębienia oskarżała Boga o doznane straty i starała się odesłać swoją synową do rodzinnego domu (Rut 1,15.20-21). Przykład Rut najlepiej dowodzi, że młodzi ludzie mogą pójść za doskonałym Bogiem, nawet jeśli zostaje im On przedstawiony przez niedoskonałego rodzica. Jak wzmianka o tym, że rodzina jest najważniejszym polem misyjnym, wpływa na twoją postawę wobec domowników? Wspólnie z twoją rodziną sporządźcie listę starań, jakie możecie podjąć, by prowadzić do Chrystusa swoich krewnych, którzy jeszcze Go nie poznali.

CO WIDZIELI W TWOIM DOMU?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Pokój, który zwycięża

WTOREK — 14 marca

Jaką radę daje Nowy Testament małżeństwom podzielonym z powodów reli− gijnych? I Kor. 7,12−15; I Piotra 3,1−2.

Być chrześcijaninem w małżeństwie to błogosławieństwo. W I Liście do Koryntian Paweł odpowiada wyznawcom mającym niewierzącego współmałżonka, obawiającym się, że taki związek może być obraźliwy dla Boga albo może kalać ich samych lub ich dzieci. Paweł wyraźnie powiedział, że takie myślenie nie ma żadnych podstaw. Świętość małżeństwa i intymność związku mają trwać po nawróceniu jednego z partnerów. Obecność chrześcijańskiego partnera uświęca drugiego współmałżonka i dzieci. Słowo uświęca należy rozumieć w takim sensie, że niewierzący współmałżonek ma kontakt z błogosławieństwem łaski dzięki życiu z chrześcijańskim partnerem. Wprawdzie jest to bolesne doświadczenie, niewierzący partner może zdecydować, że chce odejść. Choć skutki tego kroku będą poważne, miłosierne słowo naszego Boga, który zawsze daje ludziom prawo wyboru, brzmi: Pozwól mu odejść. „W takich przypadkach brat czy siostra nie są niewolniczo związani” (I Kor. 7,15). Powołani do życia w pokoju. Słowo Boże zapewnia, że pomimo wyzwań związanych z życiem w podzielonym domu, możemy znaleźć sposób, by panował w nim pokój Chrystusowy. Istnieje nadzieja, że małżeństwo może funkcjonować harmonijnie, demonstrując zwycięską moc ewangelii pomimo trudności i zapewniając komfort psychiczny niewierzącemu partnerowi, z którym wierzący współmałżonek jest jednym ciałem. Jakie ograniczenia może mieć odpowiedzialność wierzącego współmałżonka za niewierzącego partnera w małżeństwie?

Łaskawość, niewzruszona wierność, pokorna służba i uprzejme dzielenie się wiarą ze strony osoby wierzącej czynią prawdopodobnym pozyskanie niewierzącego partnera dla Chrystusa. Uległość w chrześcijańskim małżeństwie wynika z szacunku dla Chrystusa (por. Ef. 5,21). Choć współmałżonek powinien odnosić się z chrześcijańską uległością do niewierzącego partnera, to jednak przede wszystkim jest winien lojalność Chrystusowi. Wierność Bożym wymaganiom nie oznacza, że współmałżonek ma znosić przemoc ze strony brutalnego partnera. Czy ktoś w twoim zborze ma problemy z niewierzącym współmałżonkiem? Jeśli tak, w jaki praktyczny sposób możesz mu pomóc?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA XI

Życie rodzinne polega na dzieleniu się

ŚRODA — 15 marca

W poniższych wersetach wskaż nowotestamentowe użycie słowa naśladowca. Co sugeruje to słowo w kontekście procesu stawania się chrześcijaninem i chrze− ścijańskiego rozwoju? Jaka jest tutaj sugestia co do roli osobistego przykładu w ewangelizacji? I Kor. 4,16; Ef. 5,1; I Tes. 1,6; Hebr. 6,12; 13,7; III Jana 11.

Nowotestamentowy nacisk na naśladowanie jest wyrazem zrozumienia faktu, iż wzorce odgrywają istotną rolę w procesie uczenia się. Ludzie upodabniają się do tych, których obserwują. Ta zasada ma zastosowanie zwłaszcza do związków w rodzinie, gdzie naśladowanie ma miejsce na co dzień. Dzieci naśladują rodziców i rodzeństwo, partnerzy w małżeństwie naśladują siebie nawzajem. To sugeruje nam, jak małżeństwa i rodziny mogą wydawać chrześcijańskie świadectwo innym małżeństwom i rodzinom. Moc społecznego wpływu. Wydajemy świadectwo jako rodzina, kiedy dajemy innym okazję do obserwowania nas i dzielimy się w jakiś sposób naszym doświadczeniem. Wielu po prostu nie ma dobrego przykładu małżeństwa i rodziny. W naszych rodzinach mogą zobaczyć, jak duch Jezusa zmienia ludzi. Ellen White napisała: „Wpływ towarzystwa jest cudowną mocą. Jeżeli chcemy, możemy go użyć dla dobra wszystkich wokoło nas” (Śladami Wielkiego Lekarza, s. 250). Kiedy małżeństwa zapraszają inne małżeństwa na wspólne posiłki, spotkania czy studium Biblii, albo kiedy wspólnie uczestniczą w społecznych wydarzeniach, wówczas goście oglądają wzór. Okazywanie przywiązania, docenienia, łączności, właściwego rozwiązywania konfliktów i pokonywania różnic świadczy o rodzinnym życiu w Chrystusie. W tym kontekście na co musimy zawsze zważać? Jer. 17,9; Jan 2,25; Rzym. 3,23.

Naśladuj wierzących, którzy naśladują Chrystusa. Wszystkie ludzkie wzorce są wadliwe, ale świadectwo chrześcijańskiej rodziny nie musi być wzorem absolutnej doskonałości. Nowotestamentowe wzmianki o naśladowaniu są wezwaniem do naśladowania tych wierzących, którzy naśladują Chrystusa. Chodzi o to, że ludzie łatwiej przyjmują chrześcijańską wiarę i styl życia, kiedy widzą dobry przykład tego w życiu innych ludzi, także słabych i błądzących. Co możesz zrobić, by twoja rodzina była lepszym wzorem dla innych?

CO WIDZIELI W TWOIM DOMU?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Ośrodki zaraźliwej przyjaźni

CZWARTEK — 16 marca

Porównaj biblijne nawiązania do gościnności z wydarzeniami w domach kil− ku biblijnych rodzin wymienionych poniżej. Iz. 58,6−7.10−12; Rzym. 12,13; I Pio− tra 4,9. Zwróć uwagę na cechy gościnności widoczne w tych przykładach. Abraham i Sara (I Mojż. 18,1-8) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Rebeka i jej rodzina (I Mojż. 24,15-20.31-33) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Zacheusz (Łuk. 19,1-9)

.........................................................................................

Gościnność wychodzi naprzeciw podstawowym potrzebom człowieka — potrzebie odpoczynku, pożywienia i wspólnoty. Jest ona namacalnym wyrazem ofiarnej miłości. Jezus nadał gościnności wyższą rangę, kiedy nauczał, że karmiąc głodnych i pojąc spragnionych pełnimy służbę dla Niego (Mat. 25,34-40). Wykorzystanie domu rodzinnego jako miejsca chrześcijańskiej służby może mieć różne formy — od prostego zapraszania sąsiadów na wspólne posiłki, aż po wielką gościnność, np. wynajęcie pokoju ofierze rodzinnej przemocy. Gościnność może obejmować prostą przyjacielską postawę, wspólną modlitwę czy przeprowadzenie lekcji biblijnej. Prawdziwa gościnność wypływa z serc tych, którzy zostali dotknięci Bożą miłością i pragną wyrażać tę miłość w słowach i czynach. Rodziny czasami narzekają na brak możliwości lokalowych, czasu i energii, wymawiając się od gościnności. Inni czują się onieśmieleni, niezręczni i niepewni, kiedy mają sięgnąć ku nieznanemu i znaleźć się w towarzystwie osób niewierzących lub wierzących inaczej. Jeszcze inni wolą uniknąć komplikacji mogących wyniknąć z poznawania innych ludzi. Ponadto wiele współczesnych rodzin myli gościnność z tzw. przyjęciami. W jaki sposób twoje życie rodzinne odzwierciedla twój indywidualny stan duchowy?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA XI

PIĄTEK — 17 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Chrześcijański dom, s. 20-23.220225; Śladami Wielkiego Lekarza, s. 247-251; Prorocy i królowie, s. 189-194. Siła rodziny w ewangelizacji. „O wiele silniej niż kazanie działa na serce i życie ludzi wpływ chrześcijańskiego domu. (...)Zasięg naszego wpływu może wydawać się znikomy, zdolności małe, warunki skromne, osiągnięcia niewielkie, a jednak posiadamy wspaniałe możliwości oddziaływania, gdy wiernie wykorzystujemy okazje ku temu we własnych domach” (Ellen G. White, Śladami Wielkiego Lekarza, s. 249.251). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zapytaj uczestników lekcji, jak oddziaływanie rodziny wpłynęło na ich decyzję przyjęcia Chrystusa. Co zrobiło na nich największe wrażenie? Czego możemy się nauczyć z tych doświadczeń? 2. W jaki praktyczny sposób możecie służyć rodzinie, w której jedno ze współmałżonków nie wierzy Bogu? 3. Omówcie pewne zjawiska w rodzinach, które przeciwdziałają wierze. Napiszcie listę tych czynników, a obok nich podajcie możliwe rozwiązania. PODSUMOWANIE: Prywatne życie chrześcijan jest środkiem służącym świadczeniu o wierze wobec dzieci, niewierzących współmałżonków, innych krewnych i gości. Choć dzielenie się wiarą w domu rodzinnym nie zawsze jest tak wyraziste, jak można tego oczekiwać i nie często prowadzi do nawrócenia krewnych czy gości, to jednak niedoskonali członkowie rodziny starają się wskazywać bliźnim doskonałego Zbawiciela. Dzięki łaskawej gościnności wyrażanej w imieniu Zbawiciela, wprowadzają w obszar działania łaski tych, z którymi się stykają.

CO WIDZIELI W TWOIM DOMU?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Lekcja 12 — 25 marca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 17.56

ZWRÓCENIE SERC W CZASACH OSTATECZNYCH STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Król. 16,29—17,24; Mal. 3,23−24; Mat. 3,2; Mat. 11,14−15; 17,10; 18,20−45. TEKST PAMIĘCIOWY: „Oto Ja poślę wam proroka Eliasza, zanim przyjdzie wielki i straszny dzień Pana, i zwróci serca ojców ku synom, a serca synów ku ich ojcom, abym, gdy przyjdę, nie obłożył ziemi klątwą” (Mal. 3,23−24). MYŚL PRZEWODNIA: W ostatnich wersetach Starego Testamentu przepo− wiedziane jest dzieło proroka Eliasza mające poprzedzać przyjście Pana, a polegające na wzajemnym zwróceniu serc ku sobie.

Wprowadzenie Chłopiec uciekł z domu. Po latach, w ciągu których nie dawał znaku życia, rodzice otrzymali pocztówkę. Miał przejeżdżać w pobliżu i chciał się z nimi zobaczyć. „Będę przejeżdżał pociągiem obok naszego domu. Jeśli chcecie, żebym was odwiedził, wywieście białą chustę na płocie, a wysiądę na następnej stacji. Jeśli nie wywiesicie chusty, pojadę dalej”. Kiedy pociąg zbliżał się do jego rodzinnego domu, chłopiec zastanawiał się: Czy chusta będzie wisiała na płocie? Wreszcie zobaczył płot cały obwieszony białymi chustami, ręcznikami, prześcieradłami i poszewkami. Nie tylko na płocie, ale także na krzewach i drzewach cała masa bieli tworzyła wielki napis: WITAJ W DOMU! Nie musiał się domyślać, co czują rodzice.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Proroctwo o zwróceniu serc

NIEDZIELA — 19 marca

Porównaj przepowiednię o przyjściu Eliasza z nowotestamentowymi nawią− zaniami do niej. Mal. 3,23−24; Mat. 11,14−15; 17,10; Mar. 6,15; Łuk. 1,17.

W czasach Malachiasza Boże wezwanie do narodu izraelskiego: „Nawróćcie się do mnie, wtedy i Ja zwrócę się ku wam” spotykało się z arogancką reakcją: „W czym mamy się nawrócić?” (Mal. 3,7). Wreszcie sfrustrowany prorok oświadczył, że zostanie dana jeszcze jedna szansa ożywienia. Nawiązując do głębokiej reformy rozpoczętej przez Eliasza (I Król. 18,37), Malachiasz przepowiedział, że Eliasz przyjdzie znowu i „zwróci serca ojców ku synom, a serca synów ku ich ojcom” (Mal. 3,24). Żydowska tradycja zakładała, że Eliasz pojawi się osobiście jako zwiastun Mesjasza (por. Mat. 17,10; Mar. 6,15). Jednak Nowy Testament przedstawia Jana Chrzciciela jako wypełnienie tego proroctwa (Mat. 11,14-15; Łuk. 1,17). Ten fragment można różnie rozumieć: Odnosi się on do pojednania ludu izraelskiego z Panem. Bóg jako Ojciec (Iz. 63,16) odwrócił się od swego gniewu i zwrócił ku swoim dzieciom (Mich. 7,18-19), a następnie wzywa, by zwrócili się ku Niemu (Iz. 44,22; Mal. 3,7). Odnosi się on także do nawiązywania przez późniejsze pokolenia do wierności przodków przez odnowienie przymierza. Prorocze wezwanie dla ludu Bożego, by naśladował wiarę patriarchów powtarza się wielokrotnie w Starym Testamencie. Błogosławieństwo dla kraju zależało bezpośrednio od wierności ludu (V Mojż. 4,29-31). Tekst ten odnosi się również do odrodzenia i odnowy więzi rodzinnych. Więź między rodzicem i dzieckiem jest praktycznym wyrazem wierności przymierzu z Bogiem. W tym przypadku spełnienie obowiązków dzieci względem rodziców także jest warunkiem ciągłego dziedziczenia ziemi i Bożego błogosławieństwa (Przyp. 2,21). Jaki jest związek między odnowieniem więzi z Bogiem i odnowieniem więzi w rodzinie? Co musi nastąpić pierwsze?

ZWRÓCENIE SERC W CZASACH OSTATECZNYCH

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Rodzinne spotkanie

PONIEDZIAŁEK — 20 marca

Wprowadzenie kultu Baala przez Izebel, sydońską żonę króla Achaba, przyspieszyło moralny upadek narodu. Boże prawdy, wywyższające małżeństwo, rodzinę i właściwą seksualność zostały wyparte przez rozpustę, prostytucję i seksualne zboczenia. Na tę arenę konfliktu kultów wkroczył Eliasz, którego imię — Jahwe jest moim Bogiem — było naganą dla czcicieli Baala. Jakie doświadczenie Eliasza pozwala kojarzyć go ze sprzeciwem wobec po− gańskich wierzeń i odnową życia rodzinnego? I Król. 16,29—17,24; por. Łuk. 4,25−26.

Eliasz stał się znany po tym, jak ogłosił przekleństwo suszy. Bóg ukrył go w niezwykłym miejscu — w domu ubogiej wdowy w sydońskim miasteczku Sarepta, w pobliżu rodzinnego miasta Izebel. Na powitanie Eliasz poddał wdowę trudnej próbie — polecił jej, by ostatnią garścią pożywienia nakarmiła go, a potem zaufała Bogu. Jej wiara stała się wzorem dla przyszłych pokoleń. Sam Jezus chwalił ją i wskazywał jako przykład do naśladowania (Łuk. 4,26). Kiedy kobieta zauważyła, że oliwa i mąka nie wyczerpują się w jej naczyniach, zrozumiała, jakim Bogiem jest Jahwe. Wtedy tragicznie zachorował i zmarł jej jedyny syn. Wyrażając swój żal przed Eliaszem, dała wyraz pojmowaniu tradycyjnej, w jej okolicach, religijności — fałszywemu wierzeniu, które teraz przeniknęło także do Izraela — iż grzech wymaga ofiary z dziecka (I Król. 17,18; por. Jer. 19,5; Mich. 6,7). Jaki wpływ na duchowe doświadczenie Fenicjanki miało odzyskanie syna? I Król. 17,24. Czego możemy się nauczyć z jej słów?

Reakcja matki świadczy o wpływie poselstwa głoszonego przez Eliasza. Wiara w Boga i Jego Słowo rodzi się w sercu, kiedy przez Jego moc życie jest odradzane i rodzina zostaje na nowo połączona. Wielu współczesnych ludzi przyznaje słuszność naukom biblijnym, ale pozostają letni w swoim duchowym doświadczeniu. Jednak, gdy prawdy Słowa Bożego splatają się z osobistym doświadczeniem oraz następuje ożywienie i odnowa więzi rodzinnych, wówczas intelektualne przekonanie o prawdzie wywiera silny wpływ na emocje, postawy i czyny człowieka. Na jakie rodzinne spotkanie wciąż czekasz? Jakie Boże obietnice dają ci nadzieję na to spotkanie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA XII

Zwrócenie serc przy ołtarzu

WTOREK — 21 marca

Przeczytaj I Król. 18,20−45. Napisz, co jest sednem opisanego wydarzenia. Choć kontekst jest zupełnie inny, jakie zastosowanie w życiu rodzinnym znajdują zasady ukazane w tym sprawozdaniu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Na Górze Karmel Eliasz pragnął odnowić przymierze swego narodu z Bogiem — zwrócić swoich rodaków ku wierze ojców, aby przynieść uzdrowienie w ich życiu, rodzinach i kraju. Godzina wieczornej ofiary. Kiedy pogańskim kapłanom nie udało się zapalić ofiary, przyszła kolej na Eliasza. Prorok działał z rozmysłem. Pora dnia miała zwrócić uwagę na Boży plan odkupienia objawiony w rytuale świątynnym (por. II Mojż. 29,41). Zaproszenie: „Przystąpcie do mnie” (I Król. 18,30) przypomina nam o Zbawicielu zapraszającym grzeszników (por. Mat. 11,28). Rodzice bolejący nad błądzącym dzieckiem mogą być pewni, że Bóg je miłuje tak, jak miłował błądzących Izraelitów. Bóg działa nieustannie, by przyciągać błądzących do siebie. Zwrócenie przez Eliasza uwagi na ołtarz Jahwe znajduje w naszych czasach swój odpowiednik w wywyższaniu Jezusa i Jego zbawiennej łaski w naszych rodzinach. Rodzinne nabożeństwo jest okazją do zwracania się w modlitwie do Boga, mówienia o Nim, przyjmowania na nowo Jego daru zbawienia, i rozmyślania o Jego naukach. Odpowiedź, jakiej domagał się Eliasz, jest sygnałem, że Bóg chce odzyskać Izraelitów. W I Król. 18,37 czytamy: „Niech ten lud pozna (...), że Ty odmienisz ich serca”. Nie możemy o własnych siłach zwrócić naszych serc ku Bogu; możemy jedynie odpowiedzieć na Jego łaskę, którą On daje nam obficie. Wreszcie spadł trawiący ogień — nie na winowajców, ale na ofiarę — wskazując na Jezusa, którego Bóg „za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą” (II Kor. 5,21). Wyznanie win i uwielbienie popłynęło z ust ludzi. Fałszywi prorocy, którzy nie odpowiedzieli na Boże wezwanie, zostali straceni. Potem ożywczy deszcz położył kres przekleństwu ciążącemu nad krajem. W jakim stanie jest twój rodzinny ołtarz? W jaki sposób możesz go odbudo− wać, jeśli potrzebuje odbudowania?

ZWRÓCENIE SERC W CZASACH OSTATECZNYCH

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Zwrócenie serc nad Jordanem

ŚRODA — 22 marca

Zgodnie z przepowiednią Gabriela (Łuk. 1,17) i potwierdzeniem Jezusa (Mat. 11,14; 17,12-13), pisarze ewangelii wierzyli, że Jan Chrzciciel był „posłańcem” przygotowującym drogę dla Pana (Mat. 11,10; Mar. 1,2; Łuk. 7,27; por. Mal. 3,1). Zwróć uwagę na główne aspekty zwiastowania Jana. W jaki sposób jego poselstwo dotyczyło „zwrócenia serc”? Mat. 3,2.8; 14,4; Mar. 1,4; Łuk. 3,3.8− 9.11.13−14. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak rolnik, który orze twardy ugór, by przygotować go pod zasiew, Jan ganił grzech i zachęcał grzeszników do skruchy. Ludzka natura jest taka, że bez rachunku sumienia, bez świadomości swojego prawdziwego stanu, człowiek nie odczuwa potrzeby czegoś lepszego. Poselstwo Jana kierowało ludzi ku świętości Bożych wymagań i potrzebie doskonałej Bożej sprawiedliwości. Prawdziwa skrucha zawsze cechuje się pokorą i oczekiwaniem pomocy od Boga w celu zmiany zachowania. Obnażając płytką, egoistyczną obłudę tych, którzy powoływali się na pochodzenie od Abrahama, Jan starał się im ukazać głębsze znaczenie wiary ich przodków. W jaki sposób poselstwo Jana Chrzciciela przygotowywało drogę dla Jezu− sa? Jan 1,35−37; 3,27−30.

Jan otrzymał wskazówkę, że Jezus jest Barankiem Bożym. Kiedy przedstawił Jezusa w ten sposób (Jan 1,29.36), wtedy dosłownie skierował lud ku Panu. Andrzej i inny uczeń Jana Chrzciela, Jan ewangelista, który opisał to wydarzenie, opuścił Chrzciciela i poszedł za Jezusem jako jeden z Jego pierwszych uczniów. Poselstwo Eliasza wskazuje nie tylko na potrzebę skruchy, ale także określa Tego, który ratuje od grzechu, wzbudza entuzjazm w związku z Nim i kieruje ludzi do Niego. Co powiedziałby ci Jan Chrzciciel, gdyby przybył do twojego domu?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

LEKCJA XII

Zwrócenie serc w czasach ostatecznych

CZWARTEK — 23 marca

W pewnym sensie adwentyści pełnią rolę podobną do tej, jaką spełnił Jan Chrzciciel. Zwiastun reformy i skruchy starał się przygotować drogę na pierwsze przyjście Jezusa, a my, jako ruch drugiego adwentu, staramy się przygotowywać ludzkość na Jego powtórne przyjście. Przeczytaj z modlitwą Łuk. 1,17. Jak słowa te podsumowują poselstwo, któ− re głosimy? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przez ofiarowanie Chrystusa niebiański Ojciec skierował serca swoich dzieci ku sobie i do siebie nawzajem. Poselstwo Eliasza wzywa członków rodzin do wiary w tę niepojętą dobrą nowinę (II Kor. 5,18-21; por. Ef. 2,11-18), aby byli ludźmi pełnymi łaski jako owoce żniwa miłości sprawowanego przez Ducha Świętego. Świat rozpaczliwie potrzebuje przykładu niesamolubnej troski, trwałego oddania i niepodzielnego poświęcenia się Bogu. Dzięki łasce Bożej chrześcijańskie rodziny mogą dawać taki przykład. Jednak musimy pamiętać, że poselstwo, które głosimy światu, jest skierowane także do nas samych. Póki zasady ewangelii, jedności, miłości i ofiarności nie objawią się wśród nas, zwłaszcza w rodzinach, nie będziemy mieli mocy, by głosić to poselstwo innym. Wszelkie elokwentne kazania, wszelka logika prezentacji biblijnych prawd na nic się nie zdadzą. Świat musi zobaczyć w naszym życiu, a zwłaszcza w życiu rodzinnym, skruchę, wzajemne zwrócenie serc ku sobie, miłość i oddanie, o których mówimy i uczymy. Jak Jan Chrzciciel miał moc, która zmieniała życie ludzi i czyniła jego zwiastowanie skutecznym, tak my możemy ją mieć dzięki łasce Bożej i będziemy ją mieli w takim stopniu, w jakim współpracujemy z Bogiem. Dzięki Jezusowi jesteśmy częścią niebiańskiej rodziny (Ef. 3,15). Tak więc, czy żyjemy w pojedynkę, czy w rodzinie, jesteśmy powołani do wydawania świadectwa o Bogu, któremu służymy, a nic nie może uczynić naszego świadectwa skuteczniejszym, niż wykazanie światu, czym może się stać rodzina przez moc ewangelii. Co szczególnego możesz zrobić, by wykazać najbliższym, że ich kochasz i troszczysz się o nich?

ZWRÓCENIE SERC W CZASACH OSTATECZNYCH

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

PIĄTEK — 24 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Prorocy i królowie, s. 83-87; Życie Jezusa, s. 59-68. Poselstwo przygotowania. „Nasze poselstwo musi być tak bezpośrednie, jak poselstwo Jana. Karcił on królów za ich występki. Pomimo zagrożenia życia nigdy nie powstrzymywał się przed mówieniem prawdy. Nasze dzieło musi być wykonywane z taką samą wiernością” (Komentarz Ellen G. White w: SDA Bible Commentary, t. IV, s. 1184). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie znaczenie poselstwa Eliasza dla waszego zboru. Co możecie zrobić, by pomóc wyznawcom zrozumieć to poselstwo i ich rolę w jego głoszeniu? 2. Niech chętni podzielą się z klasą osobistymi doświadczeniami związanymi ze „zwróceniem serca”. Jakie zmiany towarzyszyły tym doświadczeniom? Jak wpłynęły one na ich życie i życie ich rodzin? 3. Jeśli widzimy siebie w podobnej roli, jak miał Jan Chrzciciel, czego możemy się spodziewać? Jakie przesłanie jest zawarte w odpowiedzi na to pytanie? 4. Opracujcie wspólnie w kilku zdaniach coś w rodzaju Deklaracji Zasad Życia Rodzinnego uwzględniającej biblijny ideał rodziny. Przygotujcie się, by przedstawić ten dokument zborowi. PODSUMOWANIE: Dzisiaj, w czasach bezpośrednio poprzedzających powtórne przyjście Chrystusa, głoszone jest wezwanie do wiary w Bożą akceptację oraz ewangelię łaski i pojednania. Jedynie pozytywna odpowiedź na tę dobrą nowinę zacieśnia więzi ziemskich dzieci z niebiańskim Ojcem, jak również wzajemne więzi między rodzicami i dziećmi.

DARY 12. SOBOTY PRZEZNACZONE ZOSTANĄ NA POTRZEBY WYDZIAŁU AFRYKI POŁUDNIOWEJ I OCEANU INDYJSKIEGO W MALAWI I MOZAMBIKU

WYDZIAŁ AFRYKI POŁUDNIOWEJ I OCEANU INDYJSKIEGO KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO Nazwa jednostki Liczba Liczba Liczba organizacyjnej Koúcio≥a zborÛw ochrzczonych ludnoúci wyznawcÛw Unia Angolska 873 253.410 13.459.000 Unia BotswaÒska 71 24.349 1.684.000 Unia Malawijska 1.205 233.300 11.938.000 Unia Mozambicka 937 186.724 19.182.000 Unia Oceanu Indyjskiego 424 89.325 20.416.000 Unia Po≥udniowoafrykaÒska 804 95.499 51.715.000 Unia Zambijska 1.470 455.209 10.920.000 Unia Zimbabwe 824 427.762 12.672.000 Razem (30.6.2004) 6.608 1.765.578 141.986.000

APELE EWANGELIZACYJNE 7 stycznia — Dz. 1,11. Jezus, który odszedł, znowu powróci. A może już dość „stania” — może należałoby opowiedzieć ludziom o Jego powrocie? Pomyśl sam... 14 stycznia — Dz. 9,15. Jeżeli Bóg posyła cię, do kogoś z Ewangelią zbawienia, to wiedz, że On ma też swój plan wobec tej osoby. 21 stycznia — II Kor. 5,20. Wykonaj tę służbę tak rzetelnie i z taką miłością, by Twój Pan był uwielbiony, a ludzie zbawieni. 28 stycznia — I Kor. 9,16. Czy i dla ciebie opowiadanie ewangelii jest „koniecznością”? Dlaczego tak, lub dlaczego nie? 4 lutego — Mar. 5,19. Polecenie Jezusa zawsze jest jasne i adresowane bezpośrednio do człowieka, któremu pomógł w życiu, a zadanie niezwykle proste — powiedz, co Pan dla ciebie zrobił? Co się zmieniło w twoim życiu, gdy Go spotkałeś? 11 lutego — Jan 9,5. Co, ludzie wokoło ciebie mają z tego, że jesteś w ich gronie? 18 lutego — Mar. 6,34. Czy znasz to uczucie, ten smutek spowodowany świadomością, że ludzie mają Pasterza i nie wiedzą o tym? Ty jesteś Jego uczniem. Zrób coś, by im było lepiej! 25 lutego — Jon. 3,10. W wyniku twojej pracy w imieniu Pana, ludzie mogą się zastanowić i zawrócić ze swoich złych dróg. Bóg może uratować zarówno ich jak też i ciebie. 4 marca — Iz. 40,1.2. Ewangelia jest radosną nowina nie tylko dla „świata”, ale też dla Kościoła. Pamiętajmy o tym, że nie tylko inni ją potrzebują — my — jej głosiciele, także... 11 marca — Mat. 5,9. Jezus nam przypomina, że „czynienie pokoju” w naszym życiu jest bardzo ważne. Mówienie, też nie jest bez znaczenia! 18 marca — Dz. 11,25.26. Szukaj współpracowników do dzieła zwiastowania ewangelii — nie rób tego sam... 25 marca — Dz. 14,21.22. Gruntuj wiarę nowo-pozyskanych ludzi narażonych na szczególne ataki ze strony szatana i jego narzędzi.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

POBUDKI PORANNE STYCZEŃ 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Mat. 7,24-25 II Piotra 1,4 Mar. 8,25 Hebr. 4,12 Ps. 12,7-8 Iz. 40,8 Ps. 119,11

Buduj na mocnym fundamencie By uniknąć skażenia przez pożądliwość Uzdrowiony przez Jezusa Dzięki niemu poznasz siebie Dowód Bożej miłości Nieprzemijająca wartość Słowa Bożego Lekarstwo na grzech

8. 9. 10. 11. 12. R.d.P. 13. 15.50 14.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Jan 17,17 Ps. 119,49-50 Jan 5,39 Rzym. 5,8 Iz. 43,4 Hebr. 10,22 Ef. 4,32

Najcenniejsza prawda Siła na każdy dzień Pismo Święte objawia Jezusa Koniec wrogości Cenni w oczach Bożych Trzymaj się tej drogi Przebacz, jak tobie przebaczono!

15. 16. 17. 18. 19. R.d.P. 20. 16.01 21.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Job 42,6 Jan 10,3 Hebr. 12,2 Iz. 43,21 Rzym. 8,35.37 II Kor. 5,21 Hebr. 2,17

Odwołuję moje słowo Ktoś zna cię dobrze Patrząc na Jezusa Stworzeni dla Niego Zwycięstwo po naszej stronie Abyśmy w Nim... Miłosierny i wierny

22. 23. 24. 25. 26. R.d.P. 27. 16. 15 28.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Rzym. 3,23-24 Filip. 4,13 Gal. 2,20 Filip. 3,7 Joz. 24,15 Mat. 13,44 II Kor. 3,5;

Zbawienna łaska Z Niego czerpię swe siły Żyj z Chrystusem Teraz inne wartości Bóg daje nam prawo wyboru Bezcenny skarb Pamiętaj komu wszystko zawdzięczasz

R.d.P. 15.40

29. Nd Rzym. 8,38-39 30. Po II Kor. 2,14 31. Wt Kol. 3,23

Jestem pewien Zwycięstwo w Chrystusie Czyńcie jako dla Pana

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

POBUDKI PORANNE LUTY 1. 2. 3. 4.

Śr Cz Pt So

Rzym. 8,35.37 Hebr. 7,25 Rzym. 5,8 Ef. 4,32

Złączeni z Nim by zwyciężać Nieustanne wstawiennictwo Dlaczego nikt nic nie robi? Przebaczające serce

5. 6. 7. 8. 9. R.d.P. 10. 16.40 11.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Mat. 6,14 Ps. 86,5 II Kor. 2,7 Ps. 130,3-4 Ef. 1,3 Łuk. 6,45 Mat. 1,21

Pojednani z ludźmi, potem z Bogiem Łaskawy dla potrzebujących. Przebaczyć i dodać otuchy U Niego wielkie odpuszczenie W Bożych rękach Jaki jest twój skarbiec? On mnie uratował

12. 13. 14. 15. 16. R.d.P. 17. 16.53 18.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Jan 14,3 II Kor. 5,5 Obj. 12,7-8 Mar. 4,39 V Mojż. 1,29-30 Ps. 91,1-2 II Kor. 5,7

Lepsze jutro Przysposobieni przez Ducha Jest ktoś silniejszy od niego Umilknij, ucisz się On będzie walczył za was Zamieszkaj pod osłoną Najwyższego Wiara w pędzącym świecie

19. 20. 21. 22. 23. R.d.P. 24. 17.06 25.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Rzym. 3,26 Mar. 8,34 Hebr. 10,24-25 Ef. 4,31 Filip. 4,13 Mat. 5,4 Jer. 29,11

Sprawiedliwy i usprawiedliwiający Trudna droga podążania Jego drogą Zachęta i otucha w zborze Usuń agresję Przy Nim masz większe możliwości Gwarancja pocieszenia Bóg myśli o naszej przyszłości

R.d.P. 16.26

26. Nd Iz. 43,1 27. Po Obj. 1,5-6 28. Wt Dz. 4,31

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

On potrafi cię ukształtować Królewski ród Głoś w mocy Ducha

POBUDKI PORANNE MARZEC 1. 2. 3. 4.

Śr Cz Pt So

Tyt. 2,13 Jan 5,30 Mal. 3,2 II Kor. 5,17

Nowe jutro Staraj się pełnić Jego wolę Dzień Jego przyjścia Życie nowego stworzenia

5. 6. 7. 8. 9. R.d.P. 10. 17.31 11.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

I Piotra 1,23 Rzym. 8,32 Ps. 16,8 Obj. 1,1 Jan 8,58 V Mojż. 33,27 I Jana 3,20

Życiodajna moc Słowa Ofiarny Ojciec Trzymaj się Go Wykorzystaj swoją wiedzę o przyszłości Więcej niż zwykły człowiek Bezpieczne schronienie Bóg wie wszystko

12. 13. 14. 15. 16. R.d.P. 17. 17.43 18.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Rzym. 5,8 Ps. 32,1-2 Ps. 32,10-11 Filip. 4,6 Ps. 27,1 Przyp. 23,23 Filip. 4,7

Wzór miłości Człowiek usprawiedliwiony Lepiej ufać Panu Nie troszczcie się Jemu się powierzam Nie trwoń to co otrzymałeś Pokój otrzymany od Boga

19. 20. 21. 22. 23. R.d.P. 24. 17.56 25.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Ps. 119,49-50 I Jana 1,9 Mich. 7,8 Ps. 29,11 I Jana 4,9 Filip. 4,13 Przyp. 4,18

Pamiętaj o obietnicach Bożych Kiedy wina zostaje zmazana Wstań i idź dalej Źródło naszej siły W objęciach miłości Szczególne wzmocnienie Sprawiedliwość musi być widoczna

26. 27. 28. 29. 30. 31.

Nd Po Wt Śr Cz Pt

Obj. 2,11 Ps. 48,15 Ezech. 20,20 Jer. 29,13 Jan 14,15 Hebr. 4,9-10

Nagroda dla zwycięscy Nasz przewodnik Sztandar wierności Kto Go szuka ten znajdzie Miłość i przykazania Potrzeba odpoczynku

R.d.P. 17.19

LEKCJE BIBLIJNE 1/2006

Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu” poleca Franz Hasel, czterdziestoletni pacyfista, został powołany do służby wojskowej i wcielony do 699. Kompanii Saperów, elitarnej jednostki wojsk hitlerowskich, której zadaniem była budowa mostów na linii frontu. Jego religijne przekonania zraziły do niego przełożonych. Sarkastycznie nazywany Marchewkojadem i Molem Biblijnym, w wyniku wspólnych doświadczeń zyskał szacunek kolegów. Tuż przed wysłaniem na front wschodni — gdzie zginęli wszyscy żołnierze jego kompanii, z wyjątkiem siedmiu — w tajemnicy przed dowódcą pozbył się w Polsce swojej broni, bojąc się, że jako dobry strzelec kompanii ulegnie pokusie, by w obronie zabijać rosyjskich żołnierzy. W Rosji postanowił ostrzegać miejscowych Żydów, zanim zostali odkryci przez SS. *

W tym czasie, w domu, żona Franza, Helen, oraz ich czworo dzieci toczyli innego rodzaju walki. Naciskana, by wstąpić do partii hitlerowskiej, oświadczyła: — Należę wyłącznie do partii Jezusa Chrystusa. — Jutro wieczorem odbierzemy pani dzieci, jeśli nie wstąpi pani do partii — zagroził Doering. *

Helen miała jeszcze inny problem. Pewnego dnia gestapowcy zapukali do jej drzwi. — Czy to prawda, że ukrywasz Żyda? — zapytali. *

Jakie szanse przetrwania mieli Haselowie? Niewielkie. Do kogo mogli się zwrócić o pomoc? Jedynie do Boga. W ciągu kilku lat przeżyli tyle trwóg i niebezpieczeństw, że można byłoby nimi obdzielić kilka rodzin na całe życie. Tysiące ludzi wokół nich padało ofiarą wojennego horroru, a oni przetrwali, jak niesieni na anielskich skrzydłach. Ta książka to prawdziwa, pełna uduchowienia opowieść o jednej rodzinie, która postanowiła pozostać wierną Bogu, bez względu na konsekwencje, i znalazła schronienie w cieniu Wszechmocnego. Cena 20 zł*. ________________________________________ * Do ceny należy doliczyć koszt wysyłki.

Zamówienia na książki prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIW „Znaki Czasu”, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. (0...22) 331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl, sklep internetowy: www.znakiczasu.pl/sklep

www.znakiczasu.pl

Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu” poleca „Szukajcie, a znajdziecie. 60 tematów biblijnych” służy do indywidualnej ewangelizacji, prowadzonej w nowoczesny sposób. Wraz z kolorowymi ilustracjami (znajdującymi się w „Pomocach wizualnych do studiowania Biblii”, wydanych wcześniej przez Diecezję Południową), które są także na płycie CD, rozpowszechnianej wraz z wydrukowanym materiałem, stanowi długo oczekiwaną pomoc, niezwykle użyteczną do prowadzenia rozmów ewangelizacyjnych. Może też służyć jako pomoc do prowadzenia wykładów czy też kazań, a przede wszystkim — do udzielania indywidualnych lekcji biblijnych.

Frank Breaden, „Szukajcie, a znajdziecie. 60 tematów biblijnych”, s. 236 + CD (kolorowe ilustracje + wersja elektroniczna tekstu). Cena w oprawie na spirali 28,00 zł*, cena w oprawie do segregatora 25,00 zł* ________________________________________ * Do ceny należy doliczyć koszt wysyłki.

www.znakiczasu.pl

Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu” poleca

HISTORYA REFORMACYI Dr Merle d'Aubigné Zajmujący opis dziejów XVI-wiecznej reformacji. Liczne, mało znane fakty z burzliwego okresu historii chrześcijaństwa.

! a j c o m o pr Reprint, twarda oprawa,

III tomy — tylko 15 zł!* Przy zakupie 5 kompletów, cena tylko 10 zł* za komplet. cena kompletu,

________________________________________ * Do ceny należy doliczyć koszt wysyłki.