3/2006 - Lekcje biblijne by Wydawnictwo "Znaki Czasu"

LEKCJE BIBLIJNE

3/2006

Ewangelia, rok 1844 i sąd Clifford Goldstein

CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2006

Spis treści Lekcja I

—

1 lipca • „ZWIERZCHNOŚCI I MOCE” . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Lekcja II

—

8 lipca • SĄD MUSI SIĘ ROZPOCZĄĆ . . . . . . . . . . . . . . . 12

Lekcja III

—

15 lipca • KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DRUGI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Lekcja IV

—

22 lipca • KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ SIÓDMY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27

Lekcja V

—

29 lipca • KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ ÓSMY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34

Lekcja VI

—

5 sierpnia • KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY . . . . . . . . . . . . . . . . 41

Lekcja VII

— 12 sierpnia • SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI . . . . . . . . . . . . . . 49

Lekcja VIII — 19 sierpnia • O ROKU 1844 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56 Lekcja IX

— 26 sierpnia • ZASADA „DZIEŃ ZA ROK” . . . . . . . . . . . . . . . . 63

Lekcja X

— 2 września • RZYM I ANTIOCH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71

Lekcja XI

— 9 września • ŚWIĄTYNIA I MAŁY RÓG . . . . . . . . . . . . . . . . . 78

Lekcja XII

— 16 września • SĄD PRZEDADWENTOWY . . . . . . . . . . . . . . . . 85

Lekcja XIII — 23 września • EWANGELIA I SĄD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 Lekcja XIV — 30 września • ZNACZENIE SĄDU TU I TERAZ . . . . . . . . . . 100

ISSN 0239-359X

ISBN 83-7295-123-3

ÑLekcje Biblijneî 3/2006 ó kwartalnik do studiowania Pisma åwiÍtego w szkole sobotniej. Ukazujπ siÍ od 1908 roku. Przek≥adu dokonano na podstawie ÑAdult Sabbath School Lessonsî, przygotowanych przez Sekretariat do Spraw Szko≥y Sobotniej przy Generalnej Konferencji Koúcio≥a AdwentystÛw Dnia SiÛdmego. Przek≥ad: Jaros≥aw Kauc. Korekta: Lidia Perchacz. Projekt ok≥adki: Daria Gil-ZiÍdalska. Redaktor wydania: Ryszard Jarocki, tel. 022-331-98-12. Dzia≥ Handlowy ChIWZC, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. 022-331-98-00, faks (0...22) 331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl. £amanie: ChIWZC.

Ewangelia, rok 1844 i sąd Jako adwentyści możemy śmiało powiedzieć, że wiele z naszych „szczególnych” zasad wiary tak naprawdę nie zasługuje na miano szczególnych. Przecież świętowanie soboty przejęliśmy od baptystów dnia siódmego i oczywiście innych chrześcijan (chociaż trzeba przyznać, że jest ich niewielu), także zachowujących sobotę, siódmy dzień tygodnia. Chociaż niemal cały chrześcijański świat wierzy w nieśmiertelność duszy, a w związku z tym także natychmiastową po śmierci nagrodę w niebie albo mękę w piekle, są także inni chrześcijanie, którzy rozumieją, że śmierć jest snem do czasu zmartwychwstania — albo pierwszego, albo drugiego. Różne adwentystyczne nauki, w tym np. wieczne unicestwienie bezbożnych (w przeciwieństwie do wiecznych mąk) czy charakter milenium, można znaleźć także w innych wyznaniach chrześcijańskich. Właściwie większość naszych zasad wiary jest rozsianych po całym chrześcijaństwie. Jest tylko jeden wyjątek — nauka o sądzie przedadwentowym rozpoczętym w 1844 roku. Tylko my, adwentyści dnia siódmego, wyznajemy tę prawdę. Niektórych martwi ten fakt. Dlaczego inni chrześcijanie tego nie rozumieją? Inni w wyjątkowości tej zasady wiary upatrują potwierdzenia szczególnego powołania i misji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Nasz Kościół został powołany właśnie dlatego, że nikt oprócz nas nie naucza o tym sądzie. Ta nauka, jak żadna inna, podkreśla naszą szczególną tożsamość jako adwentystów dnia siódmego. W bieżącym kwartale będziemy studiować właśnie zagadnienie sądu przedadwentowego rozpoczętego w 1844 roku. Jednak studium to nie będzie wyizolowane. Jak sugeruje tytuł — Ewangelia, rok 1844 i sąd — przyjrzymy się sądowi w kontekście ewangelii, ponieważ sąd bez ewangelii jest jak prawo bez łaski, prowadzi jedynie do lęku, potępienia i śmierci. Z drugiej strony, sąd wraz z ewangelią (jak prawo z łaską) prowadzą do wiary, pewności i nadziei. Przypuszczalnie najwyraźniejsze połączenie ewangelii i sądu występuje w poselstwie pierwszego anioła: „I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom, który mówił donośnym głosem: Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego, i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód” (Obj. 14,6-7). Bóg wyraźnie daje do zrozumienia, że „wieczna ewangelia” zawiera sąd. Jakże niemądre jest odsuwanie sądu na dalszy plan w dążeniu do wywyższenia ewangelii.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Nasze studium w tym kwartale będzie podzielone na kilka części. Po pierwsze, przyjrzymy się biblijnemu tłu sądu i całego planu zbawienia. Tym tłem jest oczywiście wielki bój między dobrem a złem, zawierający takie zagadnienia jak grzech, bunt i prawo Boże, wykraczające daleko poza nasza planetę. Następnie, w zasadniczej części studium, przeanalizujemy biblijne podstawy nauki o sądzie rozpoczętym w 1844 roku, aby przekonać się, jaki jest fundament tej nauki, zakorzeniony w samej ewangelii. Dla tych, którzy rozpoczęli i zakończyli poznawanie tej nauki podczas wykładów ewangelizacyjnych, studium to będzie doskonałą okazją ugruntowania się w tej doniosłej nauce. Tym, którzy już dogłębnie ją przestudiowali, kwartał ten pomoże powtórzyć to, co już wiedzą, a może także lepiej zrozumieć zagadnienie. Następnie przyjrzymy się niektórym pytaniom, jakie nasuwają się w związku z tą nauką, nie tyle w celu analizowania samych pytań, ile dla lepszego zrozumienia biblijnych podstaw sądu przedadwentowego. Co najważniejsze, przyjrzymy się sądowi w kontekście ewangelii, śmierci Chrystusa dla naszego zbawienia — rozumiejąc, że dzięki Jego śmierci możemy mieć pewność zbawienia w obliczu sądu. Jak napisał Paweł: „Przetoż teraz żadnego potępienia nie masz tym, którzy będąc w Chrystusie Jezusie nie według ciała chodzą, ale według Ducha” (Rzym. 8,1 BG). Nie ma potępienia teraz, a zwłaszcza na sądzie. W końcu postaramy się odpowiedzieć na pytanie: Co z tego wynika? Co oznacza dla nas, żyjących w XXI wieku, sąd, który rozpoczął się w XIX wieku? Jaki wpływ wywiera na nasze życie? Co mówi nam o nas samych, naszym Kościele i — co najważniejsze — naszym Bogu, który obiecał przyjść i zabrać nas do siebie? Ostatecznie właściwe zrozumienie sądu rozpoczętego w 1844 roku ukaże nam ofiarowanie Chrystusa z jeszcze większą wyrazistością i głębią, zwłaszcza w kontekście naszego oczekiwania na Jego powtórne przyjście. Przypuszczalnie dlatego jako adwentyści dnia siódmego zostaliśmy powołani do głoszenia tej prawdy, ponieważ ukazuje ona pełniej ofiarę Chrystusa złożoną na Golgocie, a kiedy przybliża się spełnienie owoców tej ofiary, jej wyraźne zrozumienie nabiera coraz większego znaczenia. Tak więc naszym pragnieniem jest, by te lekcje pomogły wam nie tylko w zrozumieniu wykresów, dat i liczb, ale w jeszcze większym stopniu w zrozumieniu Jezusa, Jego ofiary i Jego służby w niebie dla naszego zbawienia. Kiedy tak się stanie, wówczas nasze starania — za łaska Bożą — zostaną szczodrze wynagrodzone i staną się więcej niż tylko warte trudu.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Lekcja I — 1 lipca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 21.01

„ZWIERZCHNOŚCI I MOCE” STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Ps. 51,3−6; Zach. 3,1−4; Mat. 22,11−12; Rzym. 3,4; Ef. 3,10; Hebr. 2,14; 13,2; Obj. 12,7−13. TEKST PAMIĘCIOWY: „Staliśmy się widowiskiem dla świata i aniołów, i ludzi” (I Kor. 4,9). MYŚL PRZEWODNIA: Oprócz nas, istnieją także inne istoty we wszech− świecie. Cały wszechświat jest zaangażowany w wielki bój między Chry− stusem a szatanem.

Jedno z największych odkryć minionego stulecia miało wymiar astronomiczny, dosłownie. Polegało na uświadomieniu sobie przez człowieka istnienia miliardów galaktyk, z których każda zawiera miliardy gwiazd większych od naszego słońca. Nowe galaktyki są odkrywane codziennie, a obecnie ich liczbę ocenia się na około 125 miliardów... Liczba ta stale rośnie. Kiedy weźmiemy pod uwagę fakt, że każda galaktyka zawiera miliardy gwiazd, a wokół tych gwiazd krążą niezliczone planety, nietrudno pojąć, dlaczego niektórzy ludzie wierzą, że gdzieś we wszechświecie musi istnieć życie. Tak więc przy pomocy skomplikowanych i bardzo czułych radioteleskopów ludzie starają się szukać pozaziemskich form życia. Zważywszy na rozmiary wszechświata i liczbę gwiazd rozsianych w nim, z pewnością nie jesteśmy sami. Jako chrześcijanie, nie potrzebujemy radioteleskopu, by wiedzieć, że poza naszą ziemią istnieje życie. Dzięki Biblii (i Duchowi Proroctwa) wiemy, że inne istoty nie tylko istnieją, ale także są zainteresowane tym, co dzieje się tutaj, na ziemi. Właściwie cały wszechświat jest zaangażowany w wielki bój między Chrystusem a szatanem, zmaganiami, których skutki sięgają daleko szerzej niż do naszej małej planety. W tym tygodniu udamy się tam, gdzie nie mogą dotrzeć największe teleskopy — do sedna wielkich moralnych zagadnień związanych nie tylko z ludzkością, ale całym Bożym stworzeniem.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Gwiazdy poranne chórem radośnie się odezwały”

NIEDZIELA — 25 czerwca

Pismo Święte jest „zamieszkane” przez istoty z innych światów. Istnienie inteligentnych stworzeń pozaziemskich jest wyraźnie potwierdzone w Biblii. W pierwszym rozdziale Genesis, kiedy czytamy o stworzeniu świata i dochodzimy do znamiennych słów wypowiedzianych przez Boga: „Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas” (I Mojż. 1,26), natychmiast dociera do nas realność istnienia innych istot poza nami, na dodatek poprzedzających nas, istniejących przed nami. Względnie rzecz ujmując, jesteśmy nowicjuszami. Oczywiście, choć dobrze wiemy, że Bóstwo musiało istnieć przed nami, aby nas stworzyć, to jednak Biblia mówi także o innych kosmicznych istotach. Przeczytaj następujące wersety: Job 1,6; 38,7−8; Dan. 9,21; Dz. 12,7; I Kor. 4,9; Ef. 3,10; Hebr. 13,2. Co mówią nam one o tych innych, pozaludzkich for− mach inteligentnego bytu?

Jak powiedzieliśmy we wczorajszej części lekcji, podczas gdy naukowcy usiłują znaleźć ślady życia w kosmosie, Biblia wskazuje, że istoty pozaziemskie nie tylko istnieją, ale także są zaangażowane w to, co dzieje się na naszej ziemi, nierzadko w sposób bardzo odczuwalny. Niektóre z przytoczonych wersetów ukazują te istoty jako nawiązujące łączność z ludźmi, przychodzące im z pomocą, udzielające mądrości itd. Wersety te ukazują jedynie maleńką próbkę intensywnego współdziałania między ludźmi a istotami pozaziemskimi należącymi do innej sfery stworzenia. To nic, że nie zawsze jesteśmy w stanie widzieć tych przybyszów z kosmosu — wystarczy, że wiemy o nich i obserwujemy efekty ich działania — wszak wiele jest zjawisk, których nie dostrzegamy wzrokiem, a jednak jesteśmy pewni ich istnienia. Najważniejsze elementy tej rzeczywistości są stosunkowo proste, a jednocześnie pełne niezwykłej głębi. Po pierwsze, nie jesteśmy sami we wszechświecie — istnieją także inne inteligentne istoty. Po drugie, istoty te nie są odizolowane od nas — przeciwnie, wiele z nich jest w szerokim zakresie zaangażowanych w życie ludzkości. Zatem Pismo Święte wyraźnie maluje obraz rzeczywistości, który, jakkolwiek nie akceptowany przez współczesną naukę, to jednak sugestywnie ukazuje nam istnienie nadnaturalnych istot uczestniczących w ludzkiej egzystencji. Jakie są twoje ulubione biblijne historie o aniołach? Jeśli zetknąłeś się osobiście z aniołami, przygotuj się, by opowiedzieć o tym w czasie lekcji. Czym jest dla ciebie świadomość realności istnienia aniołów i ich zaangażowania w twoim życiu?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA I

Gniew diabła

PONIEDZIAŁEK — 26 czerwca

„I wybuchła walka w niebie: Michał i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego, lecz nie przemógł i nie było już dla nich miejsca w niebie. I zrzucony został ogromny smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został na ziemię, zrzuceni też zostali z nim jego aniołowie” (Obj. 12,7-9; zob. także w. 10-13). Jak wskazaliśmy we wczorajszej części lekcji, Biblia wyraźnie świadczy o istnieniu życia poza naszą ziemią. Jak wiemy, nie wszystkie formy życia pozaziemskiego są przyjazne wobec nas. W tej kwestii rzeczywistość jest daleko bardziej złożona. Na podstawie Obj. 12,7−13 odpowiedz na poniższe pytania: 1. Gdzie zaczął się wielki bój między dobrem a złem?

2. Gdzie toczy się ten bój obecnie? 3. Jakie trzy szczególne działania diabła przeciwko nam zostały wskazane w tych wersetach?

4. Diabeł wpadł w gniew, bo wie, że „czasu ma niewiele” (w. 12). Co to oznacza? (Zob. Mat. 25,41).

5. W jaki sposób lud Boży może odeprzeć ataki wroga?

Te kilka wersetów objawia tło i rzeczywistość wielkiego boju między Chrystusem a szatanem. Choć bój ten zaczął się w niebie, to jednak obecnie rozgrywa się na ziemi. Ponadto wskazane wersety świadczą, że my także jesteśmy uwikłani w ten bój, w którym diabeł, nie mogąc sprostać Księciu Michałowi i Jego aniołom w bezpośrednim starciu w niebie (Obj. 12,8), teraz kieruje całą swoją złość przeciwko nam, mieszkańcom ziemi. W jaki sposób każdego dnia doświadczasz realności wielkiego boju mię− dzy dobrem a złem? Jak twoje zrozumienie realności tego boju pomaga ci wytrwać w osobistych próbach?

„ZWIERZCHNOŚCI I MOCE”

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Oskarżyciel braci naszych”

WTOREK — 27 czerwca

Wczoraj przyjrzeliśmy się podstawom wielkiego boju między Chrystusem a szatanem oraz naszemu zaangażowaniu w ten bój. Zauważyliśmy także, że wśród działań szatana skierowanych przeciwko nam znajduje się między innymi to, że jest on „oskarżycielem braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem” (Obj. 12,10). Choć ten tekst nie mówi, o co szatan oskarża ludzi, jak możemy to wyja− śnić, zważywszy na wszystko, co wiemy o stanie ludzkości? Jakimi tekstami biblijnymi możesz poprzeć swoją odpowiedź? (Zob. np. Rzym. 3,10−19). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Cokolwiek dzieje się w wielkim boju między Chrystusem a szatanem, my, ludzie, jesteśmy w to uwikłani. Szatan najwyraźniej atakując Boga, atakuje także nas. Ta rzeczywistość jest ukazana już w Genesis, gdzie za pośrednictwem węża szatan (Obj. 12,9), wyrzucony z nieba, doprowadził do upadku naszych prarodziców (I Mojż. 3,1-7), a ten z kolei pociągnął za sobą upadek całej ludzkości ze wszystkimi jego potwornymi skutkami (Rzym. 5,12). Jasne jest także to, że szatan skrzętnie wykorzystuje wszystko, co stało się w dziejach ludzkości, oskarżając nas na podstawie popełnionych przez nas grzechów i naszego grzesznego stanu. Przecież gdybyśmy byli bez zarzutu, jaką podstawę miałby szatan, by nas oskarżać? Ponieważ jednak jesteśmy upadli, on zawsze ma argumenty przeciwko nam. Przeczytaj Zach. 3,1−4. Hebrajski czasownik w wersecie 1. przetłumaczo− ny jako „oskarżać” lub „sprzeciwiać się” (BG) — w kontekście tego, co sza− tan mówi wprost do Jozuego — pochodzi od tego samego tematu, co rzeczow− nik „szatan” („przeciwnik”). O co tutaj chodzi i jak ten element rzeczywisto− ści mieści się w naszym zrozumieniu wielkiego boju? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć w Księdze Zachariasza widzimy wyraźnie działanie szatana przeciw− ko nam, to jednak widzimy także działanie Boga, który jest po naszej stronie. Jaką nadzieję i obietnicę możesz znaleźć w tych wersetach dotyczącą tego, iż Bóg działa dla naszego dobra, mimo iż jesteśmy grzesznikami?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA I

„Niech cię zgromi Pan, szatanie”

ŚRODA — 28 czerwca

Jak wskazaliśmy wczoraj, choć szatan oskarżał Jozuego, ubranego w brudne szaty, to szatan, a nie Jozue, został zganiony. Jak to możliwe? Otóż było to możliwe jedynie dzięki planowi zbawienia, w którym Chrystus obalił oskarżenia szatana. Język Księgi Zachariasza, z elementami takimi jak brudne szaty i ich wymiana na czyste, jest językiem ewangelii — wskazuje na plan zbawienia i to, co Chrystus czyni dla upadłych ludzi. Przeczytaj następujące wersety: Iz. 61,10; Mat. 22,11−12; Obj. 3,18. Jak pomagają nam one zrozumieć ewangeliczne wyobrażenia zawarte w Zach. 3? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Szatan, choć wypędzony z nieba, przeniósł wielki bój na ziemię. Przez upadek Adama i Ewy szatan sprowadził przekleństwo na całą ludzkość, natomiast przez plan zbawienia Pan nie tylko zbawia nas od ostatecznych konsekwencji upadku, ale także pokonuje szatana w całym wielkim boju między dobrem a złem. Przeczytaj Hebr. 2,14. Jak ten werset pomaga nam zrozumieć nierozerwalny związek między tym, co Chrystus uczynił na ziemi, a ostateczną klęską szatana? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć ten tekst nie uzasadnia tego do końca, to jednak mówi, że śmierć Jezusa jest ostatecznym środkiem prowadzącym do pokonania szatana (a zatem i jego buntu). W planie zbawienia zawarte są zagadnienia większe niż uratowanie nas od grzechu. Musimy pamiętać, że grzech nie zaczął się na ziemi, ale w innej części wszechświata (Iz. 14,12; Ezech. 28,15; Obj. 12,7). Choć jesteśmy uwikłani w wielki bój, to jednak związane z nim zagadnienia wykraczają daleko poza sprawy ludzkości. Właściwie obejmują wszechświat. Jakie sprawy w twojej lokalnej społeczności są małą częścią znacznie większych zagadnień? Jak ten związek (tzn. między lokalnymi sprawami a więk− szymi zagadnieniami, które stoją za nimi) pomaga ci zrozumieć to, że zagad− nienia wielkiego boju wykraczają poza kwestię zbawienia człowieka?

„ZWIERZCHNOŚCI I MOCE”

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Usprawiedliwienie” Boga

CZWARTEK — 29 czerwca

„Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, i są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie odniósł się do przedtem popełnionych grzechów, dla okazania sprawiedliwości swo− jej w teraźniejszym czasie, aby On sam był sprawiedliwym i usprawiedliwiają− cym tego, który wierzy w Jezusa” (Rzym. 3,25−26). Jeśli uważnie przeczytasz powyższe wersety, zauważysz w nich pogląd, iż wszystko, czego Chrystus dokonał na krzyżu, było jednocześnie ukazaniem Bożej sprawiedliwości. „Dla okazania sprawiedliwości swojej” — czytamy. To prowadzi nas do szczególnego pojęcia teologicznego, które adwentyści powinni dobrze zrozumieć. Pojęciem tym jest teodycja, co zasadniczo oznacza „usprawiedliwienie Boga”. Nie jest to usprawiedliwienie w sensie zbieżnym z usprawiedliwieniem człowieka (przebaczeniem grzechu), ale usprawiedliwienie w sensie oczyszczenia z zarzutów. Teodycja jest oczyszczeniem z zarzutów Bożej dobroci i sprawiedliwości, pomimo istnienia zła. Jednym z najważniejszych skutków wielkiego boju będzie ukazanie Bożej dobroci i sprawiedliwości nie tylko ludziom, ale całemu wszechświatu. Jak zacytowany powyższej fragment z Listu do Rzymian i wymienione poniżej wersety opisują pojęcie teodycji? Ps. 51,2−6; Rzym. 3,4; Ef. 3,10; Obj. 19,1−2. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Cały wielki bój oraz oczyszczenie z zarzutów Boga i Jego sposobu postępowania są tłem planu zbawienia. Choć teodycja nie odpowiada na wszystkie pytania, to jednak pomaga utworzyć wzorzec, według którego wiele zagadnień — takich jak: (1) Dlaczego Jezus musiał umrzeć? (2) Dlaczego po śmierci Jezusa nadal tak długo trwają dzieje grzechu? (3) Dlaczego zło nadal istnieje? — może zostać wyjaśnionych. Pojęcie teodycji, jak wykażemy później, pomaga także zrozumieć tło sądu przedadwentowego, a zatem pomaga nam zrozumieć, dlaczego Bóg w ogóle taki sąd ustanowił. Podsumowując — nie jesteśmy sami we wszechświecie; istnieją w nim także inne istoty i to przed tymi „władzami i zwierzchnościami w okręgach niebieskich” (Ef. 3,10) zagadnienia wielkiego boju zostaną wyjaśnione w sposób, który można podsumować słowami psalmisty skierowanymi do Boga: „Abyś okazał się sprawiedliwy w wyroku swoim, czysty w sądzie swoim” (Ps. 51,6).

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA I

PIĄTEK — 30 czerwca DO DALSZEGO STUDIUM: Handbook of Seventh-day Adventist Theology, t. XII, „The Great Controversy”, s. 980-1009; Ellen G. White, Wielki bój, s. 344345; Życie Jezusa, s. 13.74; Patriarchowie i prorocy, s. 48-49. „Plan zbawienia miał jeszcze szerszy i głębszy cel niż zbawienie człowieka. Chrystus nie tylko w tym celu przyszedł na ziemię, nie tylko po to, by mieszkańcy tego małego świata traktowali prawo Boże tak, jak powinno być traktowane, ale by objawić charakter Boga przed całym wszechświatem. Na ten rezultat swej wielkiej ofiary — jej wpływ zarówno na mieszkańców innych światów, jak i na człowieka — oczekiwał Zbawiciel, gdy tuż przed swym ukrzyżowaniem powiedział: »Teraz odbywa się sąd nad tym światem; teraz władca tego świata będzie wyrzucony. A gdy Ja będę wywyższony ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę« (Jan 12,31-32). Śmierć Chrystusa na krzyżu dla zbawienia człowieka nie tylko sprawi, że niebo będzie dostępne dla człowieka, ale przed całym wszechświatem usprawiedliwi postępowanie Boga i Jego Syna w buncie szatana. Udowodni wieczność prawa Bożego i objawi naturę oraz skutki grzechu” (s. 48-49).

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Opowiedz o służbie aniołów z własnego doświadczenia. 2. Wielu ludziom pojęcie toczącej się wokół nas dosłownej walki między niewidzialnymi siłami wydaje się niewiarygodne. Jakie możesz podać inne przykłady niewidzialnych elementów rzeczywistości (np. zarazki, fale radiowe itp.)? Jak możesz posłużyć się tymi przykładami, by pomóc sceptykowi zrozumieć realność wielkiego boju? 3. Omówcie w klasie pojęcie teodycji, posługując się także powyższym cytatem z książki Patriarchowie i prorocy. Dlaczego pojęcie to jest ważne? Jak pomaga nam ono odpowiedzieć na pytanie: Dlaczego tak długo trwają dzieje grzechu, pomimo złożenia ofiary przez Chrystusa? 4. Czy ktoś z waszej klasy zna osoby dotkliwie doświadczające skutków wielkiego boju między dobrem a złem? Jeśli tak, jak możecie przynieść takim osobom pocieszenie i nadzieję?

„ZWIERZCHNOŚCI I MOCE”

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Lekcja II — 8 lipca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 20.57

SĄD MUSI SIĘ ROZPOCZĄĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Kazn. 12,14; Dan. 12,1−2; Mat. 8,12; 22,1−13; 25,31−33.46; Jan 3,18; II Kor. 5,10. TEKST PAMIĘCIOWY: „Będzie to w dniu, kiedy według ewangelii mojej Bóg sądzić będzie ukryte sprawy ludzkie przez Jezusa Chrystusa” (Rzym. 2,16). MYŚL PRZEWODNIA: Sąd i ewangelia są ze sobą ściśle związane. W cza− sach końca nastąpi sąd ostateczny, który dosięgnie wszystkich ludzi.

Graffiti widniejące na murze, sporządzone przez włoskiego ateistę, brzmiało: „Boga nie ma — a Maryja jest matką Jego!” Jakkolwiek może się to wydawać zabawne, to jednak świadczy o czymś niesłychanie ważnym – mianowicie, iż jako istoty ludzkie jesteśmy stworzeniami subiektywnymi. Jakkolwiek byśmy się starali o obiektywizm — patrzenie na sprawy uczciwie, w sposób prawy, logiczny, pozbawiony uprzedzeń — nieuchronnie wnosimy swoje poglądy, kulturę, upodobania i doświadczenie w każdy temat, jakim się zajmujemy. Już sama koncepcja uwolnienia się od uprzedzeń wskazuje na nieuchronne istnienie takowych. W tym tygodniu, uświadamiając sobie nasze wewnętrzne ograniczenia, postaramy się być jak najbardziej obiektywni w naszym spojrzeniu na to, co Biblia mówi o sądzie. Zapomnijmy na chwilę o roku 1844, sądzie przedadwentowym, Ellen White, Hiramie Edsonie na polu kukurydzy itd. Niechaj Biblia przemówi sama za siebie w tej ważnej sprawie. Spróbujmy się dowiedzieć, jak odpowiada ona na następujące pytania: Jak wiążą się ze sobą sąd i ewangelia? Jakie są ostateczne skutki sądu? Czy chrześcijanie podlegają sądowi? Jaką rolę odgrywają uczynki na sądzie? Kiedy odbędzie się sąd? Choć żadna z odpowiedzi na te pytania nie zawiera wszystkich niezbędnych informacji na dany temat, to jednak splecione ze sobą tworzą piękną tkaninę, ukazującą nam pojęcie sądu, niezależnie od wcześniejszych naszych poglądów w tej kwestii.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Godzina sądu Jego

NIEDZIELA — 2 lipca

Jako chrześcijanie-adwentyści, nazywamy ewangelię Jezusa Chrystusa „dobrą nowiną”. Rzeczywiście, greckie słowo euangelion oznacza „dobrą nowinę”. Jednak skoro jest to dobra nowina, to co właściwie jest w niej takiego dobrego? Czy dobrą nowiną jest to, że Jezus umarł w zastępstwie za nas (I Piotra 2,24)? A może to, że na krzyżu zapłacił On karę za nasze grzechy (Iz. 53,6)? Może także to, że przez wiarę w Niego jesteśmy uznani przez Boga za doskonałych, ponieważ okrywa nas doskonała sprawiedliwość Chrystusa (Rzym. 3,22)? I czy nie to także, iż dzięki temu, co On uczynił dla nas, otrzymaliśmy obietnicę życia wiecznego (I Jana 5,11-12). Tak więc dobra nowiną jest, że mamy życie wieczne. A co jest złą nowiną? Przeczytaj podane wersety: Dan. 12,2; Mat. 8,12; 25,46; Jan 3,18; II Tes. 1,9; Obj. 14,11. Jaki jest wybór dla tych, którzy ostatecznie nie przyjmą zaoferowanego wiecznego życia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przyjrzyj się niektórym wyobrażeniom i wyrażeniom użytym w tych wersetach: „wieczne potępienie”, „dym ich męki”, „potępieni”, „wieczna zagłada”, „płacz i zgrzytanie zębów”. Jeśli to nie jest związane z sądem, to z czym? A zatem dobrą nowiną ewangelii jest to, że oszczędzono nam potępienia na sądzie. Innymi słowy, ewangelia zawiera obietnicę, że ci, którzy przyjęli Jezusa, nie są potępieni jak ci, którzy Go odrzucili. Nie ma zatem czegoś takiego jak ewangelia bez sądu, ponieważ „dobra nowina” ewangelii jest taka, iż oszczędzono nam potępienia. Krótko mówiąc, ewangelia bez sądu to jak nieokrągłe koło — ewangelia z definicji zawiera sąd. Przeczytaj Rzym. 2,16 i Obj. 14,6−8. Jak te wersety ukazują związek ewan− gelii z sądem? Jak teksty przestudiowane w tej części lekcji pomagają ci lepiej zrozumieć, jak wiele zawdzięczamy Panu dzięki ofierze złożonej przez Jezusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

SĄD MUSI SIĘ ROZPOCZĄĆ

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Życie czy potępienie?

PONIEDZIAŁEK — 3 lipca

Przeczytaj podane wersety. Jakie dwie klasy ludzi są w nich ukazane? Dan. 12,2 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mat. 12,37

..............................................................................................................

Jan 3,16

..................................................................................................................

Jan 5,29

..................................................................................................................

Cokolwiek jeszcze zawiera sąd, prowadzi to do podziału ludzi na dwie klasy — tych, którzy są na zawsze zbawieni i tych, którzy są na zawsze potępieni. Powyższe wersety nie ukazują żadnej pośredniej możliwości. Ostatecznie losem wszystkich ludzi będzie albo życie wieczne, albo wieczna zagłada. Tak więc jasne jest, że teksty te wskazują na jakiś sąd, który oddzieli sprawiedliwych od bezbożnych. Ostateczny podział nastąpi — sąd zadecyduje o ostatecznym przeznaczeniu każdego człowieka. Przeczytaj następujący fragment: „A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwa− le swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów. I ustawi owce po swojej prawicy, a kozły po lewicy” (Mat. 25,31−33). Czego uczy on o charakterze sądu?

W powyższym fragmencie zawartych jest kilka ciekawych wskazówek. Po pierwsze, kto zostanie osądzony? Czytamy, że „wszystkie narody” będą zgromadzone przed Nim. Zatem wydaje się, iż będzie to sąd powszechny — wszystkie narody zostaną poddane ocenie, a więc każdy zostanie osądzony, ponieważ to Pan jest „sędzią całej ziemi” (I Mojż. 18,25). Zauważamy tutaj także wyraźny podział: owce i kozły, zgubieni i zbawieni, ci, którzy — jak powiedział Chrystus — „odejdą na kaźń wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego” (Mat. 25,46). Czy trzeba jeszcze wyraźniejszego dowodu? Zastanów się na tym, co wynika z tekstów studiowanych w dzisiejszej czę− ści lekcji. O ile bardziej gorliwie powinieneś dbać nie tylko o własny stan duchowy, ale także z modlitwą zabiegać o zbawienie innych?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA II

Dom Boży

WTOREK — 4 lipca

We wczorajszej części lekcji omawialiśmy pojęcie powszechnego sądu w czasach ostatecznych, obejmującego wszystkich ludzi. A co z Jego Kościołem? Co z tymi, którzy wyznają wiarę w Jezusa i — jak się wydaje — prowadzą przykładne i szczere chrześcijańskie życie? Czy i oni zostaną osądzeni? Jako chrześcijanie rozumiemy, że Jezus został osądzony i skazany za nas, ponosząc karę na Golgocie. Przyjął On potępienie z powodu grzechu, które w przeciwnym razie my musielibyśmy przyjąć (zob. Iz. 53,4-6; Mat. 20,28; Rzym. 5,8; II Kor. 5,14; Ef. 5,2; I Tes. 5,10). Ellen White wyraziła to tak: „Na Chrystusa jako na naszego orędownika złożone zostały nieprawości nas wszystkich. Został uznany za przestępcę po to, abyśmy mogli być uwolnieni od potępienia. Wina wszystkich potomków Adama uciskała Jego serce” (Życie Jezusa, s. 542). Czy to znaczy, że skoro Chrystus został potępiony za nas, chrześcijanie nie są sądzeni? Przeczytaj podane wersety. Jak odpowiadają one na pytanie o to, czy chrze− ścijan czeka sąd? Mat. 7,21-23 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Hebr. 10,30

............................................................................................................

Rzym. 14,10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Piotra 4,17

...........................................................................................................

Te kilka tekstów, jak również wiele innych, dobitnie świadczą, że lud Boży, Jego zbór, także czeka sąd. Kiedy Jezus karci (w Ewangelii Mateusza) tych, którzy chełpią się licznymi dobrymi uczynkami dokonywanymi „w Jego imieniu”, nie mówi do ateistów, hinduistów czy czarowników, ponieważ ci nie czynią nic w Jego imieniu. Mówi do chrześcijan. Paweł mówi, że „my wszyscy” staniemy przed sądem Bożym, a zatem ma na myśli także siebie. Nie ma wątpliwości, iż, zgodnie ze Słowem Bożym, ci, którzy uważają się za wyznawców Chrystusa, „Jego lud” (Hebr. 10,30), zostaną w jakiś sposób osądzeni w czasie końca. Kiedy ostatnio byłeś osądzony, czy to słusznie, czy też niesprawiedliwie? Czym jest dla ciebie świadomość, że Bóg ostatecznie osądzi wszystkich za− równo miłosiernie, jak i sprawiedliwie? Dlaczego bardziej pragniesz miłosier− dzia niż sprawiedliwości? Dlaczego potrzebujesz miłosierdzia?

SĄD MUSI SIĘ ROZPOCZĄĆ

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Każda rzecz tajna”

ŚRODA — 5 lipca

„Bóg bowiem odbędzie sąd nad każdym czynem, nad każdą rzeczą tajną — czy dobrą, czy złą” (Kazn. 12,14). Salomon zakończył Księgę Kaznodziei powyższym zdaniem — wyraźnym i niedwuznacznym zapewnieniem nie tylko o realności sądu, ale także o tym, że sąd ten uwzględni tak nasze jawne czyny, jak i „rzeczy tajne”. Oczywiście, Salomon nie jest jedynym pisarzem biblijnym, który mówi o sądzie na podstawie uczynków. Jezus także dobitnie wyraził się w Mat. 12,36-37, kiedy powiedział, że „z każdego nieużytecznego słowa, które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w dzień sądu. Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony”. Piotr też nie miał w tej kwestii żadnych wątpliwości: „Jeśli wzywacie jako Ojca tego, który bez względu na osobę sądzi każdego według uczynków jego, żyjcie w bojaźni przez czas pielgrzymowania waszego” (I Piotra 1,17). Również Paweł dobrze rozumiał realność sądu na podstawie uczynków: „Wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre czy złe” (II Kor. 5,10). Jan w Objawieniu także pisze o sądzie na podstawie uczynków: „Widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem; i księgi zostały otwarte; również inna księga, księga żywota została otwarta; i osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w księgach” (Obj. 20,12). Jakie inne teksty biblijne, np. w przypowieściach Jezusa, mówią wyraź− nie o sądzie na podstawie uczynków? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dlaczego sensowne jest sądzenie na podstawie uczynków? Kiedy weźmiemy pod uwagę całe zło popełnione na świecie, jak moglibyśmy pogodzić Bożą sprawiedliwość z brakiem takiego sądu? Napisz, dlaczego w kontekście pojęcia teodycji (zob. lekcja z ubiegłego tygodnia) konieczne jest dokonanie sądu na podstawie uczynków. Przygotuj się, by omówić to zagadnienie w klasie.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA II

Jego nagroda jest z Nim

CZWARTEK — 6 lipca

Przeczytaj Mat. 22,1−13 i odpowiedz na następujące pytania: 1. Czego dotyczy porównanie do wesela? (Zob. także Iz. 62,5; Oz. 2,19; Mat. 9,15; Obj. 21,2). 2. Jakie znaczenie ma fakt, że człowiek, który przyjął zaproszenie, został mimo to poddany osądowi?

3. Jaki był los tego, kto po oględzinach okazał się nie posiadającym weselnej szaty?

Przypowieść ta uczy także, iż istnieje pewnego rodzaju sąd przed wykonaniem wyroku. Nawet w ludzkich sądach wyrok nie jest wykonywany przed zbadaniem sprawy i przeprowadzeniem procesu. W Obj. 22,12, gdzie jest mowa o tym, że powracający Pan przynosi ze sobą nagrodę, wskazuje na poprzedzający to wydarzenie sąd (w przeciwnym razie, jakże mógłby On przynieść ze sobą nagrodę, gdyby wcześniej nie zostało ustalone, kto ma tę nagrodę otrzymać?). II Kor. 5,10 wskazuje ocenę przed ostateczną nagrodą czy karą, „aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre czy złe”. Taki sam pogląd występuje w Dan. 12,1, gdzie jest mowa o wybawieniu tych, którzy zostali zapisani w księdze żywota. Jakikolwiek sąd na podstawie uczynków oznacza konieczność dokonania oceny tych uczynków przed przyznaniem nagrody czy wymierzeniem kary za te uczynki — bez względu na to, czy sąd miałby się odbyć setki lat wcześniej, czy tuż przed nagrodzeniem albo ukaraniem. Ponieważ zgodnie z wieloma tekstami, które studiowaliśmy dzisiaj, nagroda albo kara zostaną dane podczas powtórnego przyjścia Chrystusa, musi zaistnieć jakiegoś rodzaju rozliczenie czy sąd przed tym wydarzeniem. Czy chciałbyś zostać osądzony, a nawet ukarany przed dokonaniem sta− rannej oceny faktów? Dlaczego pojęcie sądu poprzedzającego wymierzenie wyroku jest sprawiedliwe i logiczne? Zastanów się także nad kwestią teody− cji, oczyszczenia Boga z zarzutów w wyniku Jego postępowania wobec szata− na, grzechu i zła. Jak pojęcie teodycji pomaga nam zrozumieć potrzebę zba− dania faktów przed wykonaniem wyroku?

SĄD MUSI SIĘ ROZPOCZĄĆ

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

PIĄTEK — 7 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: „Sąd zasługuje na największą uwagę, jako że jest związany z zagadnieniami takimi jak: (a) Boża sprawiedliwość w niesprawiedliwym świecie (teodycja), (b) odpłata za wyrządzone krzywdy, (c) cierpienie niewinnych, (d) rozwiązanie konfliktu między dobrem a złem i (e) zakończenie dziejów grzechu i cierpienia. Jednak ponad wszystko sąd oczyszcza z zarzutów Stwórcę — Jego charakter, prawo i sposób rządzenia — wobec wszystkich inteligentnych stworzeń, tak lojalnych, jak i upadłych, gwarantując wieczne bezpieczeństwo i pokój we wszechświecie. Sąd jest więc przedstawiony w Piśmie Świętym jako istotna część »wiecznej ewangelii« (Obj. 14,6-7)” (Handbook of Seventh-Day Adventist Theology, t. XII, s. 815). W tym tygodniu przyjrzeliśmy się temu, co Pismo Święte mówi o sądzie: (1) sąd i ewangelia są ze sobą nierozerwalnie związane; (2) w czasach końca nastąpi sąd ostateczny; (3) osądzeni zostaną także zdeklarowani naśladowcy Chrystusa; (4) uczynki zostaną wzięte pod uwagę na sądzie; (5) sąd ten dokona rozstrzygnięcia między dwiema opcjami — wiecznym życiem albo wieczną zagładą; (6) pewnego rodzaju sąd musi się odbyć przed wykonaniem wyroku.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Omówcie w klasie wasze odpowiedzi na pytanie znajdujące się pod koniec środowej części lekcji. Czego możecie się nauczyć od siebie nawzajem? 2. Niech każdy z was, kto chce, odpowie na pytanie: Jak się czujesz, wiedząc, że będziesz sądzony na podstawie uczynków? 3. Zapytaj kilka osób w klasie, czy znajdowali się w sytuacji, w której musieli osądzić w jakiś sposób innych ludzi. Na czym polegał proces? Jak ważna była w nim uczciwość? Jak te osoby podeszły do tego obowiązku? Dlaczego ważne jest zebranie wszystkich faktów przed podjęciem decyzji? Czego możecie się nauczyć z tych doświadczeń i w jaki sposób pomogło wam to lepiej zrozumieć pojęcie sądu Bożego?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA II

Lekcja III — 15 lipca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 20.52

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DRUGI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dan. 2. TEKST PAMIĘCIOWY: „Za dni tych królów Bóg niebios stworzy królestwo, które na wieki nie będzie zniszczone, a królestwo to nie przejdzie na in− ny lud; zniszczy i usunie wszystkie owe królestwa, lecz samo ostoi się na wieki” (Dan. 2,44). MYŚL PRZEWODNIA: Dzięki drugiemu rozdziałowi Księgi Daniela widzimy, że Bóg przewidział bieg historii i zaplanował wieczne królestwo.

Pewien młody człowiek zmagający się z pytaniami dotyczącymi Boga, zwrócił się do chrześcijanina, mówiąc: „Dam ci godzinę na udowodnienie mi, że Bóg istnieje!” Chrześcijanin bez chwili wahania przedstawił mu drugi rozdział Księgi Daniela. Kiedy skończył, młody człowiek wyznał: „Teraz wiem, że jest Bóg w niebie!” Ci, którzy znają drugi rozdział Księgi Daniela, wiedzą, co się stało. Oto księga napisana w VI w. p.n.e. ukazuje historię świata od czasów Daniela aż do końca. Trudno zrozumieć, jak myślący człowiek po przestudiowaniu drugiego rozdziału Księgi Daniela może pozostać nieporuszony przez zawarte w nim proroctwa i Boga, który objawił się w nich. Drugi rozdział Księgi Daniela (jak również inne części księgi) jest tak silnym świadectwem chrześcijańskiej wiary, iż we wczesnych wiekach istnienia Kościoła przeciwnicy chrześcijaństwa usiłowali dowieść, że Księga Daniela została spisana w połowie II wieku p.n.e., już po wydarzeniach w niej opisanych. Pogląd ten nadal jest podtrzymywany w niektórych kręgach. Jednak jest on nie tylko bezpodstawny, ale także nie wyjaśnia, jak rozdział ten może przepowiadać wydarzenia sięgające wiele wieków w przyszłość od rzekomej daty jego powstania w II w. p.n.e. W tym tygodniu przyjrzymy się temu fascynującemu proroctwu, które pomoże stworzyć podstawę naszego studium na temat sądu i ewangelii.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Wielki obraz

NIEDZIELA — 9 lipca

Przeczytaj Dan. 2,1−25, a następnie odpowiedz na następujące pytania: 1. Dlaczego słudzy króla poprosili go, by opowiedział im sen, którego wyjaśnienia się domagał? 2. Dlaczego z rozkazu króla mędrcy mieli zginąć ?

3. Jak zachowanie Daniela świadczy o jego zupełnej bezradności w zaist− niałej sytuacji? 4. Dlaczego mimo wszystko Daniel ufał (w. 24), że uda mu się wyjawić tajemnicę króla?

Modlitwa dziękczynna Daniela na wiele sposobów objawia zasadnicze przesłanie całej księgi — wbrew pozorom Pan jest Władcą, tak iż nawet usuwa i ustanawia królów. Chociaż my, przy naszym ograniczonym spojrzeniu na rzeczywistość (I Kor. 13,12), możemy czuć się przytłoczeni rozmaitymi wydarzeniami, to jednak możemy mieć pewność, że Bóg wciąż panuje. Co jeszcze ważniejsze, pierwsza część rozdziału ukazuje nie tylko to, że Bóg panuje w szerszym obrazie rzeczywistości, ale także i to, że jest bliski każdemu z nas. Oto widzimy, jak przyszedł On do Daniela w „widzeniu nocnym” i objawił mu potrzebną wiedzę. Czyż nie jest to bliska, bezpośrednia łączność?! Choć Daniel był tylko jeńcem w ogromnym imperium, Pan całej ziemi (Joz. 3,11), Stwórca nieba i ziemi (I Mojż. 1,1), który podtrzymuje gwiazdy na ich drogach (Job 38,31), objawił swoją moc i troskę temu hebrajskiemu młodzieńcowi. Nie zapomnijmy, że jest to ten sam Bóg, którego czcimy i któremu służymy dzisiaj. Kiedy ostatnio czułeś się „bezradny”? W jaki sposób Pan objawił ci wte− dy swoją moc i troskę? Jeśli chcesz, podziel się swoją odpowiedzią z klasą.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA III

Tajemnica objawiona

PONIEDZIAŁEK — 10 lipca

Przeczytaj Dan. 2,26−45 i napisz podsumowanie snu i jego interpretacji. Jakie cztery ziemskie mocarstwa są tu reprezentowane? 1. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Oto Daniel, sześćset lat przed narodzeniem Chrystusa, wykłada zarys historii świata. Głowa ze złota to, rzecz jasna, Babilon (w. 38). Kolejne królestwo, przedstawione w symbolu srebrnych ramion i torsu (w. 32.39) to imperium MedoPerskie. Następnym, symbolizowanym jako brzuch i biodra z miedzi (w. 32.39), jest Grecja, czwarte zaś królestwo, przedstawione jako żelazne nogi (w. 33.40), to imperium rzymskie, które z biegiem czasu przekształciło się w państwa współczesnej Europy, symbolizowane przez stopy złożone po części z żelaza, a po części z gliny (w. 33.41-43). Nie jest to jakiś specyficzny adwentystyczny scenariusz. Zarówno Żydzi, jak i chrześcijanie od wieków tak właśnie interpretują drugi rozdział Księgi Daniela. Jak kończy się proroctwo? Jakie królestwo zostanie ostatecznie ustano− wione? Jak odpowiedź na powyższe pytania świadczy o zasięgu tego rozdziału? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Drugi rozdział Księgi Daniela jest szeroką panoramą dziejów świata, ukazującą nieprzerwany ciąg światowych mocarstw, począwszy od VI w. p.n.e., a skończywszy na czasach, które wciąż jeszcze należą do przyszłości, kiedy wieczne królestwo Boże zostanie ustanowione po powtórnym przyjściu Chrystusa. Zatem drugi rozdział Księgi Daniela przenosi nas do końca świata, jaki znamy obecnie. Ci, którzy próbują ograniczać proroctwa zawarte w tym rozdziale do wydarzeń sprzed pierwszego przyjścia Chrystusa, dopuszczają się znacznego nadużycia, błędnie interpretując zasadnicze prawdy zawarte w tym rozdziale, nie mówiąc o całej księdze. Księga Daniela jest bez wątpienia wizją wydarzeń sięgających powtórnego przyjścia Chrystusa i późniejszych. Dotyczy ona przede wszystkim, jak sama mówi w innych miejscach, „czasu ostatecznego” (Dan. 8,17.19; 12,4.9.13). KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DRUGI

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Imperium rzymskie

WTOREK — 11 lipca

Czytając uważnie drugi rozdział Księgi Daniela zauważysz w nim coś fascynującego. Jaki metal symbolizuje Babilon? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jaki metal symbolizuje Medo−Persję? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jaki metal symbolizuje Grecję? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jaki metal symbolizuje Rzym? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Babilon został porównany do metalu, podobnie Medo-Persja i Grecja. W przeciwieństwie do nich, w wersetach 33 i 34 żelazo pojawiające się po Grecji (symbolizujące Rzym), pozostaje do czasu, aż kamień, który oderwał się „bez udziału rąk” (w. 34), niszczy wszystko. Żelazo, które powstaje po Grecji, pozostaje do końca, choć w stopach jest zmieszane z gliną. W interpretacji tej części wizji metal symbolizujący czwarte królestwo — żelazo, pozostaje do końca, mimo iż jest przedstawiony jako pomieszany z gliną (w. 40-44). Przesłanie jest jednoznaczne — czwarte królestwo, czwarta moc, powstała po Grecji, pozostaje do końca, choć przejawia się w innej formie. W Księdze Daniela czwarta moc, powstająca po Grecji, pozostaje tą samą mocą (jest przez cały czas żelazem, w przeciwieństwie do poprzednich mocy, których metale znikają zupełnie wraz z nastaniem nowego imperium), choć jednocześnie zmienia swoją formę. Tak więc to Rzym istnieje od czasu Grecji aż do końca świata. Zdumiewające jest to, że Rzym nadal istnieje dzisiaj jako ogólnoświatowa potęga, choć jego forma jest zdecydowanie odmienna od tej, jaką posiadał, kiedy przejął prymat w świecie po Grecji. Wiele wieków temu jeden z najwybitniejszych angielskich myślicieli politycznych napisał: „Kiedy pomyśleć o genezie tego wielkiego eklezjalnego mocarstwa, nietrudno spostrzec, że papiestwo jest niczym innym, jak duchem zmarłego imperium rzymskiego, siedzącym w koronie na grobie tamtego” (Thomas Hobbes, Leviathan). Jak powyższy cytat pomaga nam zrozumieć, co drugi rozdział Księgi Danie− la mówi na temat imperium rzymskiego? Zastanów się przez chwilę nad tym zdumiewającym proroctwem, podanym przed wiekami. Jak uczy cię ono ufać biblijnym obietnicom?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA III

Wielorakie wypełnienie?

ŚRODA — 12 lipca

W drugim rozdziale Księgi Daniela przedstawionych jest pięć królestw, choć sam rozdział identyfikuje tylko dwa z nich: pierwsze, Babilon (w. 37-38) i ostatnie, królestwo Boże (w. 44). Jak szczegółowo zobaczymy później, rozdziały siódmy i ósmy Księgi Daniela omawiają te same zagadnienia, aczkolwiek widziane z innej perspektywy. W rozdziałach tych wymienione są z nazwy jeszcze dwa spośród tych pięciu królestw. Przeczytaj Dan. 8,20−21. Jakie dwa królestwa, omówione we wczorajszej części lekcji, są wymienione z nazwy?

Gdybyśmy mieli zestawić przedstawione królestwa i nazwać je, otrzymalibyśmy następującą listę: Babilon (Dan. 2,37-38) Medo-Persja (Dan. 8,20) Grecja (Dan. 8,21) Czwarte królestwo Wieczne królestwo Boże (Dan. 2,44) Przeczytaj interpretację wizji według Daniela (Dan. 2,37−45). Czy widzisz w niej coś, co wskazywałoby, że te proroctwa mogą mieć różne znaczenie w różnych czasach? Uzasadnij swoją odpowiedź.

Choć czwarte królestwo nie jest wymienione z nazwy, tylko jedna moc może zostać dopasowana do tego proroctwa (więcej powiemy o tym później). Jednak z pięciu wymienionych królestw, cztery zostały nazwane. Proroctwo nie mówi zupełnie nic o jakimkolwiek wielorakim wypełnieniu. Królestwa te nie symbolizują czegoś w jednej epoce, a zupełnie czegoś innego w innej. Zważywszy, iż chodzi tu o potężne imperia, niewzruszenie osadzone w historii świata, pomysł, by nadawać tym proroctwom Księgi Daniela inne wypełnienie w różnych erach z pewnością nie wypływa z samego tekstu proroctwa. Krótko mówiąc, nie ma żadnego uzasadnienia dla poglądu, że proroctwo to jest otwarte na inne wypełnienie w różnych historycznych epokach. Żyjemy w świecie z natury niestabilnym. Nawet ziemia może się nam roz− stąpić pod nogami. Jednak przeszłość jest niezmienna. Spójrz, jak mocną podstawę dał nam Bóg w tym proroctwie. W jaki sposób to proroctwo wzmac− nia twoją wiarę?

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DRUGI

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Od starożytności do wieczności

CZWARTEK — 13 lipca

Jedno powinno być dla nas jasne co do studium drugiego rozdziału Księgi Daniela, mianowicie, iż jest to pod wieloma względami studium historyczne. Choć niektóre proroctwa sięgają naszych czasów, a nawet wydarzeń, które jeszcze należą do przyszłości, to jednak podstawa proroctwa jest oparta na historii. Przeczytaj jeszcze raz Dan. 2,37−45. W dwóch zdaniach podsumuj najważ− niejsze przesłanie tych wersetów. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Proroctwo to zaczyna się w starożytności i przez całe dzieje nowożytne sięga „czasu ostatecznego” (Dan. 12,9), w przyszłość, ku wiecznemu królestwu Bożemu. Ponad wszystko, wersety te objawiają także metodę interpretacji proroctw Księgi Daniela. Dan. 2,37-44, fragment będący interpretacją proroczego snu, zawiera klucz do zrozumienia proroctw, ponieważ proroctwa interpretują się same, dowodząc, iż historyczne podejście do interpretacji (którego adwentyści trzymają się wiernie chyba jako jedyna denominacja) jest wymagane przez sam tekst proroctwa. Podejście historyczne uczy tego, czego uczy drugi rozdział Księgi Daniela, a mianowicie, że te proroctwa obejmują dzieje świata od starożytności do wieczności, a więc dotyczą nie tylko wydarzeń przeszłych, ani nie wyłącznie przyszłości, lecz obejmują historię ludzkości sięgającą od przeszłości w przyszłość. Tak więc już w pierwszej profetycznej części Księgi Daniela otrzymujemy klucz do zrozumienia proroctw. Przeczytaj Dan. 2,34−35 i interpretację tego fragmentu w wersetach 44−45. Co mówią nam one o charakterze ostatniego królestwa w porównaniu z losem wszystkich poprzednich? Jaki dowód znajdujemy na to, że królestwo to nie zostało jeszcze ustanowione? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak widzimy, Daniel bezbłędnie przepowiedział powstanie i upadek wszyst− kich poprzednich królestw. Jego przepowiednie o Europie spełniły się co do jo− ty. Czy zatem mamy podstawę, by ufać obietnicy ustanowienia wiecznego kró− lestwa Bożego?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA III

PIĄTEK — 14 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: „Prawdy odnoszące się do obecnego czasu niektórzy umieszczają w przyszłości. Wydarzenia opisane w proroctwie i wypełnione w przeszłości przenosi się w przyszłość, a poglądy budowane na tych spekulacjach podkopują wiarę niektórych ludzi” (Ellen G. White, Selected Messages, t. II, s. 102). Jak wykazaliśmy w tym tygodniu, drugi rozdział Księgi Daniela przedstawia mocną podstawę naszej ufności w natchnienie Słowa Bożego. Jak to możliwe, by ktoś sześć wieków przed narodzeniem Chrystusa przedstawił zarys historii świata z taką trafnością? Nie sposób tego wyjaśnić racjonalnie. Jest to tak oczywiste, iż niektórzy usiłują twierdzić, że proroctwo to jest proroctwem po fakcie, zaś Księga Daniela, według nich, została napisana w II w. p.n.e. i dotyczy wyłącznie wydarzeń przeszłych nie tylko z naszego punktu widzenia, ale nawet w stosunku do czasu jej powstania. Ten pogląd jest bezpodstawny z kilku powodów. Po pierwsze, Chrystus w Mat. 24,15 potwierdził, że część proroctw Księgi Daniela odnosi się do przyszłości. Po drugie, nawet jeśli ktoś chciałby odrzucić świadectwo Daniela na temat czasów, w których żył (Dan. 1,1; 2,1; 7,1; 9,1) i datować powstanie księgi na II w. p.n.e., jak wyjaśnić zdumiewającą dokładność, z jaką przepowiedziane zostało nie tylko panowanie Rzymu nad światem, ale także rozpad imperium rzymskiego i powstanie narodów współczesnej Europy, wyraźnie przedstawione przez Daniela? Nieźle, jak na kogoś, kto pisał wieki przed tymi wydarzeniami. Krótko mówiąc, nie ma żadnego powodu, byśmy przyjmowali II w. p.n.e. jako czas powstania Księgi Daniela, zwłaszcza że pogląd ten został ukuty przez ludzi dążących do zdyskredytowania chrześcijaństwa. Jako chrześcijanie musimy przyjmować Słowo Boże takim, jakie jest, bez względu na to, co mówią o tym inni.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Omówcie w klasie wasze odpowiedzi z niedzielnej części lekcji. 2. W jaki sposób proroctwo z drugiego rozdziału Księgi Daniela jest mocnym narzędziem ewangelizacyjnym, zwłaszcza wobec tych, którzy sceptycznie podchodzą do samej kwestii istnienia Boga?

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DRUGI

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Superpromocja Dr Merle d’Aubigne

HISTORIA REFORMACJI SZESNASTEGO WIEKU Zajmujący opis dziejów XVI-wiecznej reformacji. Liczne, mało znane fakty z burzliwego okresu historii chrześcijaństwa. ● reprint ● trzy tomy ● twarda oprawa ● teraz całość tylko

5 zł*

*Do ceny należy doliczyć koszt przesyłki.

Zamówienia:

Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, ul. Foksal 8/5, 00-366 Warszawa, tel. 022-331-98-00, faks 022-331-98-01, e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl, sklep internetowy: www.znakiczasu.pl/sklep

www.znakiczasu.pl

Lekcja IV — 22 lipca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 20.44

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ SIÓDMY STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dan. 7. TEKST PAMIĘCIOWY: „Aż przyszedł Sędziwy i odbył się sąd i prawo zosta− ło przyznane Świętym Najwyższego, i nadszedł czas, że Święci otrzymali królestwo” (Dan. 7,22). MYŚL PRZEWODNIA: Siódmy rozdział Księgi Daniela pozwala nam lepiej zrozumieć sens historycznych wydarzeń i znaczenie sądu, który się roz− począł w niebie.

Podczas gdy drugi rozdział Księgi Daniela przedstawia mocny, racjonalny dowód nie tylko na istnienie Boga, ale także Jego panowanie nad przyszłością, siódmy rozdział zawiera jeszcze więcej. Obejmuje te same czasy, co rozdział drugi, a ponadto podaje kluczowy element nie występujący w rozdziale drugim — wielki sąd w niebie, prowadzący bezpośrednio do powtórnego przyjścia Jezusa i końca świata. Krótko mówiąc, w siódmym rozdziale Księgi Daniela ukazany jest sąd przedadwentowy. Klucz do zrozumienia siódmego rozdziału Księgi Daniela znajduje się w rozdziale drugim. „Te dwie wizje [Dan. 2 i Dan. 7] przedstawiają ten sam rozwój wydarzeń. Dotyczą tego samego czasu, od Babilonu, do końca historii świata, i przywołują te same cztery królestwa, reprezentowane w rozdziale drugim przez metale, a w rozdziale siódmym przez zwierzęta. Taki paralelizm jest czymś więcej niż czynnikiem scalającym — jest kluczem do metody interpretacji. Musimy zatem czytać rozdział siódmy w świetle rozdziału drugiego” (Jacques Doukhan, Secrets of Daniel, s. 100). Siódmy rozdział Księgi Daniela jest przebogaty w treść (wrócimy do niego później). Teraz jednak dokonamy krótkiego przeglądu tego zdumiewającego proroctwa, z naciskiem na jego kulminacyjną scenę — niebiański sąd, który prowadzi do powtórnego przyjścia Chrystusa i spełnienia wielkich nadziei wierzących w Jezusa. LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Sen Daniela

NIEDZIELA — 16 lipca

Przeczytaj Dan. 7,1−14. Podsumuj własnymi słowami najważniejsze myśli zawarte w tym śnie. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czytając, zauważyłeś zapewne kilka zbieżności z drugim rozdziałem Księgi Daniela, takich jak (1) ta sama liczba różnych potęg, (2) nacisk na ostatnią potęgę (w Dan. 2 było to żelazo), (3) założenie przez Boga Jego wiecznego królestwa. Czy dostrzegasz jeszcze inne podobieństwa? W wersetach 16−17 Daniel otrzymuje natychmiastową zasadniczą interpre− tację swego snu. Jaka jest ta interpretacja i w jaki sposób jest ona zbieżna z drugim rozdziałem Księgi Daniela? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jest oczywiste, że w siódmym rozdziale Księgi Daniela zawarty jest bardziej szczegółowy opis tego, co zostało wskazane w rozdziale drugim. Choć podanych jest więcej szczegółów odnoszących się do opisywanych potęg, cztery zwierzęta z siódmego rozdziału nadal symbolizują cztery królestwa opisane w rozdziale drugim. Uczeni od dawna rozumieją je następująco: Babilon (lew), Medo-Persja (niedźwiedź), Grecja (pantera), Rzym (czwarte zwierzę), wieczne Królestwo Boże. Raz jeszcze znajdujemy potwierdzenie, że podstawą proroctw Daniela jest ich historyczność. Księga Daniela ukazuje historyczną panoramę od czasów starożytnych, poprzez nowożytne, aż do końca świata. Choć wyraźnie wynika to z drugiego rozdziału, rozdział siódmy podkreśla ten fakt jeszcze dobitniej. Jakże szczęśliwi jesteśmy, wiedząc, że nasz Bóg nie tylko panuje, ale także bez względu na to, co spotyka nas obecnie, ostatecznie założy swoje wieczne królestwo. Powstanie wiecznego królestwa Bożego jest w proroctwie ukazane jako pewnik. Jaką masz pewność, że będziesz miał udział w tym królestwie? Na czym opiera się twoja pewność?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA IV

Czwarte zwierzę

PONIEDZIAŁEK — 17 lipca

Nie wolno nam pominąć pewnej ważnej zbieżności między rozdziałami drugim i siódmym Księgi Daniela. W rozdziale drugim żelazo — czwarta moc — powstaje po Grecji (w. 32-33.39-45), a choć zmienia swoją formę, istnieje aż do końca. Zostanie zniszczone dopiero wtedy, kiedy Bóg ustanowi swoje królestwo. W rozdziale siódmym podobna cecha dotyczy czwartego zwierzęcia. Czwarte zwierzę, powstałe po Grecji (w. 6-7), istnieje do końca świata (choć w zmiennej formie), kiedy to zostanie zniszczone z chwilą założenia wiecznego królestwa Bożego (w. 19-27). Zatem zarówno w rozdziale drugim, jak i rozdziale siódmym, czwarta potęga, powstała po Grecji, pozostaje do końca świata. Przeczytaj Dan. 7,19−27, a następnie odpowiedz na następujące pytanie: Jakie podobieństwa dostrzegasz w opisie czwartego zwierzęcia (Dan. 7,19) i czwartego królestwa z drugiego rozdziału (w. 40)?

Jaka jest geneza małego rogu?

Co ostatecznie kładzie kres istnieniu małego rogu, według siódmego roz− działu Księgi Daniela?

W siódmym rozdziale Księgi Daniela więcej miejsca poświęcono małemu rogowi niż jakiejkolwiek innej potędze. Najwyraźniej ten mały róg, który powstał z czwartej bestii — a zatem stanowi jej część — jest bardzo poważnie potraktowany przez Boga, stąd tak obszerny opis jego charakteru i działalności. Ta moc, choć powstała z czwartej bestii, istnieje do końca świata, kiedy to — po niebiańskim sądzie — Bóg założy swoje ziemskie królestwo. Dopiero wtedy mały róg zostanie zniszczony. Ludzie dość często próbowali tworzyć teorie o królestwie Bożym na ziemi — tu i teraz. Nieuchronnie teorie te pozostały w sferze mrzonek. Dlaczego? Dlaczego naszą ostateczną nadzieją jest jedynie nadnaturalna Boża interwen− cja, przedstawiona w tym rozdziale?

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ SIÓDMY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Mały róg

WTOREK — 18 lipca

Siódmy rozdział Księgi Daniela przedstawia Babilon, Medo-Persję, Grecję i pogański Rzym — tę fazę Rzymu, która rozpoczęła się po upadku Grecji. Następnie, opisując moc rzymską, siódmy rozdział Księgi Daniela opisuje powstanie małego rogu, który jest wciąż częścią czwartego zwierzęcia, choć w innej jego fazie. Kim jest ów mały róg? Protestanccy reformatorzy niemal jednogłośnie upatrywali w tym symbolu papieski Rzym. Jeszcze przed reformacją niektórzy żydowscy uczeni także utożsamiali mały róg z papieską fazą czwartego królestwa. Trudno sobie wyobrazić, by mogło to być cokolwiek innego. Żadna inna interpretacja nie wchodzi w rachubę. Trzeba wiary, by wierzyć w powtórne przyjście Chrystusa czy zmartwychwstanie, ale dostrzeżenie papieskiego Rzymu w symbolu małego rogu jest tylko kwestią akceptacji oczywistych faktów. Poniżej wymienionych jest kilka cech małego rogu. Zważywszy to, co wiesz na temat papiestwa, jak ten opis pasuje do tej mocy? 1. Mały róg powstał z pogańskiego Rzymu (Dan. 7,19−20).

2. Mały róg wszczął wojnę ze świętymi i pokonał ich (Dan. 7,21.25).

3. Mały róg zamyślał odmienić „czasy i zakon [prawo Boże]” (Dan. 7,25).

4. Mały róg dopuszczał się bluźnierstwa (Dan. 7,25).

Wszystkie te cechy znalazły pełne i wyraziste odzwierciedlenie w historii. Zatem nie ma wątpliwości co do tożsamości małego rogu. Choć mówienie o tych proroctwach wymaga zachowania należytego taktu, aby raczej uczyć ludzi niż ich ranić, bylibyśmy niewierni naszemu biblijnemu posłannictwu (zob. Obj. 13,1-9; 14,6-12), gdybyśmy dla politycznej poprawności zmienili nasz pogląd na mniej kontrowersyjny.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA IV

Czas, czasy i pół czasu

ŚRODA — 19 lipca

Przeczytaj Dan. 7,25. Jakie proroctwo związane z czasem jest zawarte w tym wersecie? Nawet nie adwentyści przyznają, że czas, czasy i pół czasu oznacza trzy i pół czasu. Thomas Nelson, znany biblista, napisał: „Czas, czasy i pół czasu (...) to wyrażenie użyte w Księdze Daniela i Objawieniu Jana w odniesieniu do trzech i pół roku, czyli 1260 dni, inaczej 42 miesięcy (12,7; Obj. 11,2; 12,6.14; 13,5)”. Jak wersety podane w powyższym cytacie pomagają nam zrozumieć, dla− czego czas proroczy w Dan. 7,25 jest tożsamy z 1260 dniami? Podobnie jak inni, adwentyści odnoszą do tego proroctwa zasadę „dzień za rok”, co znaczy, że mamy tu do czynienia z 1260 rzeczywistymi latami, a nie dniami. Jedną z kolejnych lekcji w całości poświęcimy omówieniu tej zasady. Teraz zwrócimy uwagę na to, że siódmy rozdział Księgi Daniela jest pełen symboli — lew ze skrzydłami, bestia z żelaznymi zębami, mały róg mający oczy. Dlaczego proroczy czas wpleciony między te symbole nie miałby być podany w symboliczny sposób? Tak więc chodzi tu o okres 1260 lat określających fazę Rzymu papieskiego, a dokładniej mówiąc, okres papieskich prześladowań. Jeśli umiejscowimy początek potęgi papieskiego Rzymu na pierwszą połowę VI w. n.e., 1260 lat przenosi nas pod koniec XVIII wieku, względnie początek XIX. Historia potwierdza ten długi okres papieskiej dominacji, w tym szeroko zakrojonych prześladowań innowierców, które ustały dopiero pod koniec XVIII i na początku XIX wieku. Co stało się w proroctwie po okresie 1260 lat? Dan. 7,25−27 (zob. także Dan. 7,8−10.21−22). Po powstaniu małego rogu, które nastąpiło po wszystkich poprzedzających go zwierzętach, proroctwo opisuje wielki sąd w niebie, prowadzący do powtórnego przyjścia Chrystusa. Istotne jest tutaj to, że według tego proroctwa sąd w niebie następuje po okresie 1260 proroczych dni, a zatem po fazie prześladowań, która zakończyła się na przełomie XVIII i XIX wieku, a jednocześnie przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Interpretując to proroctwo mamy do dyspozycji historyczne fakty pozwalające nam umiejscowić w czasie ten sąd, który prowadzi do unicestwienia małego rogu i końca świata. Tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat to długi okres czasu. W tym czasie wie− lu wiernych Bogu ludzi oddało życie za wiarę, nie widząc spełnienia swoich nadziei, przynajmniej w doczesności. Jakie przesłanie niesie to dla nas, któ− rzy także możemy umrzeć nie oglądając spełnienia naszych nadziei i marzeń? KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ SIÓDMY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Róg, sąd, królestwo

CZWARTEK — 20 lipca

We wczorajszej części lekcji wskazaliśmy, że siódmy rozdział Księgi Daniela przedstawia szczególny ciąg wydarzeń: powstanie i dominację małego rogu a następnie sąd w niebie, zakończony ustanowieniem królestwa Bożego. To następstwo zdarzeń jest tak ważne, ponieważ trzykrotnie zostało wskazane w tym rozdziale. Przeczytaj Dan. 7,7−10.14. Jak ten szczególny porządek — mały róg, sąd, królestwo Boże — jest ukazany w tych wersetach?

Przeczytaj Dan. 7,19−22. Jak w tym fragmencie wskazany został ten sam porządek? Przeczytaj Dan. 7,24−27. Jak przedstawiony został ten sam porządek tym razem?

Trzykrotnie Daniel podaje tę samą sekwencję wydarzeń: mały róg, sąd w niebie, królestwo Boże. Najwyraźniej kolejność ta ma doniosłe znaczenie. W przeciwnym razie, po co Pan podawałby ją trzykrotnie w tym proroctwie? Fascynujące jest także to, że wraz z informacjami o małym rogu otrzymujemy pierwsze apokaliptyczne proroctwo związane z czasem (w tym kontekście apokaliptyczne oznacza dotyczące wydarzeń czasów końca) — proroctwo pozwalające nam ustalić w przybliżeniu czas sądu, rozpoczynający się po okresie 1260 lat, ale przed założeniem wiecznego królestwa Bożego. Tak więc możemy streścić to proroctwo następująco: mały róg (koniec wieku XVIII lub początek XIX), sąd w niebie, wieczne Królestwo Boże. Ważne jest, byśmy w związku z tym sądem zrozumieli, że jednym z jego rezultatów jest obalenie małego rogu, a kolejnym — koniec tego świata. Jak wskazuje drugi rozdział Księgi Daniela, wszystko na tym świecie zostanie usunięte i zastąpione przez Królestwo Boże. Daniel nie przedstawia końca świata jako swego rodzaju kompromisu. Przeciwnie, wydarzenie to będzie kulminacją zupełnego zwycięstwa dobra nad złem. Jaka nauka wypływa z tego dla nas w kwestii postępowania wobec zła w naszym codziennym życiu? Czy w jakikolwiek sposób idziesz na kompro− mis ze złem?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA IV

PIĄTEK — 21 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Poniżej znajduje się plan siódmego rozdziału Księgi Daniela, uwzględniający pierwsze apokaliptyczne proroctwo odnoszące się do czasu. Dodane zostały także orientacyjne okresy istnienia poszczególnych imperiów. Choć historycy nierzadko przypisują poszczególnym wydarzeniom dokładne daty, związane zazwyczaj z decydującymi bitwami, to jednak upadek jednego imperium i powstanie kolejnego było zazwyczaj procesem rozciągającym się w dziesiątki lat. Pamiętaj także, iż czwarte zwierzę i mały róg, który wyrasta na nim, są przedstawione w Piśmie Świętym jako jedna moc. • Babilon (koniec w połowie VI w. p.n.e.). • Medo-Persja (od pierwszej połowy VI w. do pierwszej połowy IV w. p.n.e.). • Grecja (od pierwszej połowy IV w. do połowy II w. p.n.e.). • Pogański Rzym (od połowy II w. p.n.e. do V-VI w. n.e.). • Papieski Rzym (prześladowania od VI w. do XVIII-XIX w. n.e.). • Sąd w niebie. • Powtórne przyjście Chrystusa. Oczywiście papiestwo nie przestało istnieć pod koniec XVIII czy na początku XIX wieku, ale proroctwo nie zapowiada końca papiestwa w tym czasie. Mówi tylko, że do tego czasu będą trwać papieskie prześladowania, a przynajmniej ta ich faza (trzynasty rozdział Objawienia Jana zapowiada odrodzenie papieskich prześladowań, ale to temat na inną lekcję). Jasno wynika z siódmego rozdziału Księgi Daniela, iż potężna scena sądu w niebie — sądu prowadzącego do ustanowienia królestwa Bożego — rozgrywa się po 1260 latach papieskich prześladowań, a zatem pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku, ale przed powtórnym przyjściem Jezusa Chrystusa.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. W Dan. 7,22 czytamy, że sąd wydał wyrok na korzyść „świętych”. Omówcie, co to oznacza. Co jeszcze w siódmym rozdziale Księgi Daniela wskazuje, że sąd jest dobrą nowiną? 2. Dokonajcie wspólnie przeglądu dowodów pozwalających bezbłędnie zidentyfikować moc symbolizowaną przez mały róg. Jak my, jako Kościół, możemy przedstawiać te ważne prawdy w sposób jak najmniej bolesny dla innych, a jednak bezkompromisowy?

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ SIÓDMY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Lekcja V — 29 lipca 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 20.34

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ ÓSMY STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dan. 8. TEKST PAMIĘCIOWY: „Aż do wieczora i do poranku dni dwa tysiące trzy− sta, a będzie oczyszczona świątynia” (Dan. 8,14; Biblia Jakuba Wujka). MYŚL PRZEWODNIA: Ósmy rozdział Księgi Daniela dopełnia myśli zawarte w rozdz. 2. i 7., ale kładzie nacisk na czasy ostateczne.

Jak się wkrótce przekonamy, ósmy rozdział Księgi Daniela obejmuje niemal ten sam okres co rozdziały drugi i siódmy — ukazuje bieg historii, począwszy od starożytności aż po „czasy ostateczne” (Dan. 8,17). Tutaj po raz pierwszy — ale nie ostatni — pojawia się ten zwrot w Księdze Daniela. Wraz z mocnymi dowodami z poprzednich rozdziałów, wskazującymi, iż Księga Daniela dotyczy wydarzeń czasów ostatecznych, ósmy rozdział podkreśla to dobitnie, co stanowi nie lada problem dla tych, którzy usiłują ograniczyć wydarzenia zapowiedziane w tym rozdziale do okresu historii Izraela zakończonego w II w. p.n.e. Podobnie jak rozdziały drugi i siódmy, ósmy rozdział Księgi Daniela jest podzielony na dwie części: (1) sen/wizja i (2) wyjaśnienie snu/wizji. W ósmym rozdziale pierwszych czternaście wersetów dotyczy wizji, w której Danielowi ukazano barana, kozła i mały róg, a następnie oczyszczenie świątyni. Pozostała część rozdziału jest wyjaśnieniem dotyczącym barana, kozła i małego rogu. Co ciekawe, oczyszczenie świątyni nie zostało tu wyjaśnione. Jak wykażemy — choć celowo zaznaczono, że wizja dotycząca oczyszczenia świątyni „jest prawdą” (w. 26), to jednak Daniel napisał, że jej nie rozumiał (w. 27). Nie rozumiał jej, ponieważ mu jej nie wyjaśniono, w przeciwieństwie do innych elementów wizji. Ten szczegół będzie dla nas ważny później, kiedy będziemy studiowali kolejny rozdział, gdzie dokończone zostanie wyjaśnienie wizji.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Zwierzęta raz jeszcze

NIEDZIELA — 23 lipca

Przeczytaj Dan. 8,1−14. Napisz krótkie podsumowanie tej wizji. Zwróć uwagę szczególnie na kolejność przedstawionych wydarzeń. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, co dzieje się w wersetach 15-18, po tym, jak Daniel otrzymał wizję barana, kozła, małego rogu i oczyszczenia świątyni. Daniel mówi, że starał się poznać znaczenie tego, co ukazano mu w wizji. Wtedy „głos ludzki” odzywa się i rozkazuje aniołowi Gabrielowi: „Wyjaśnij mu to widzenie”. Wówczas Gabriel przybywa do Daniela. Zwróć uwagę, jak anioł poprzedza swoje wyjaśnienie. Dwukrotnie (w. 17.19) mówi Danielowi, że wizja dotyczy „czasu ostatecznego”. Przeczytaj resztę rozdziału. Jaką interpretację podaje Gabriel Danielowi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zarówno drugi jak i siódmy rozdział Księgi Daniela przedstawia Medo-Persję i Grecję jako jedne z wielkich potęg w dziejach świata. W tym przypadku nie trzeba zgadywać — Gabriel podaje nazwy. (W przeciwieństwie do dwóch poprzednich wizji, Babilon nie jest reprezentowany w ósmym rozdziale z powodu, który wyjaśnimy w jednej z kolejnych lekcji). Po nazwaniu Medo-Persji i Grecji (w. 20-21), Gabriel wyjaśnia powstałą później moc małego rogu. Choć przyjrzymy się jej bardziej szczegółowo w jutrzejszej części lekcji, zwróć uwagę, jak moc małego rogu zostanie zniszczona (w. 25) — występuje tu język bardzo podobny do tego, jakim Daniel opisał nadnaturalną Bożą interwencję prowadzącą do końca świata (w. 34). Zatem wydarzenia opisane w ósmym rozdziale Księgi Daniela można podsumować następująco: Medo-Persja, Grecja, mały róg, oczyszczenie świątyni. Ósmy rozdział Księgi Daniela jest kolejnym miejscem w Biblii ukazującym nam Boże panowanie nad dziejami świata. Jak ta świadomość niesie ci na− dzieję pośród trudów życia?

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ ÓSMY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Mały róg

PONIEDZIAŁEK — 24 lipca

W naszym przeglądzie Księgi Daniela zauważyliśmy, że — jak dotąd — omówionych w niej zostało pięć królestw, z których cztery zostały nazwane: Babilon (Dan. 2,38), Medo-Persja (Dan. 8,20), Grecja (Dan. 8,21) i wieczne Królestwo Boże (Dan. 2,44; 7,14.18.22.27). Jedynym nie wymienionym z nazwy jest to, które w każdej z trzech wizji powstaje po Grecji i istnieje aż do końca świata. Poniższa tabela przedstawia wszystkie ziemskie potęgi ujęte w proroctwie Daniela — zarówno te wymienione z nazwy, jak i tę nienazwaną. Dan. 2 Babilon Medo-Persja Grecja Kolejne królestwo Nadnaturalne unicestwienie przy końcu świata

Dan. 7 Babilon Medo-Persja Grecja Kolejne królestwo Nadnaturalne unicestwienie przy końcu świata

Dan. 8 ———— Medo-Persja Grecja Kolejne królestwo Nadnaturalne unicestwienie przy końcu świata

Na podstawie tego, co dotąd studiowaliśmy, co oznacza moc małego rogu w ósmym rozdziale Księgi Daniela? Jak możesz uzasadnić swój wniosek? Oczywiście, chodzi o Rzym (zarówno pogański, jak i papieski). Oto kilka powodów: • Paralelizm wizji wskazuje, że skoro w rozdziałach drugim i siódmym chodziło o Rzym, to również w rozdziale ósmym ta właśnie potęga jest reprezentowana. • Mały róg pojawia się po Grecji i trwa do końca świata, kiedy to zostanie on unicestwiony w wyniku Bożej interwencji. Jaka potęga, powstała po okresie dominacji Grecji, istnieje do dziś? • Zwróć uwagę, że Medo-Persja została opisana jako „wielka” (w. 4 BG), zaś Grecja jako atakująca „z całej siły” (w. 6). Jednak w porównaniu z nimi rozwój mocy małego rogu jest przedstawiony jako „nadmierny” (w. 9). „Nadmierny” to z pewnością więcej niż „wielki”. Zatem moc małego rogu była większa co najmniej od Medo-Persji i Grecji. Jaka moc oprócz Rzymu, powstała po Grecji, istniejąca do końca świata, może być przedstawiona jako większa niż MedoPersja i Grecja? • W ubiegłym tygodniu wykazaliśmy, że w siódmym rozdziale Księgi Daniela mały róg symbolizuje Rzym w fazie papieskiej. Ten sam symbol został użyty w ósmym rozdziale. Zarówno tam, jak i tutaj, został on przedstawiony jako moc o prześladowczym charakterze. Przeanalizuj niektóre cechy małego rogu. W jaki sposób, jako jednostki, możemy okazywać tego rodzaju cechy?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA V

Mały róg (c.d.)

WTOREK — 25 lipca

Dowody, które przeanalizowaliśmy do tej pory, przemawiają jednoznacznie, że moc małego rogu powstała po Grecji w ósmym rozdziale Księgi Daniela. To ta sama moc, która powstała po Grecji zarówno w rozdziale drugim, jak i siódmym. Mocą tą jest Rzym — początkowo w fazie pogańskiej, a następnie papieskiej. Te dwie fazy są ukazane w metaforach znajdujących się w każdym z trzech rozdziałów. W drugim rozdziale Księgi Daniela, jak wykazaliśmy, żelazo, które nastaje po Grecji (miedzi), istnieje do końca świata, choć forma jego istnienia zmienia się w stopach, w których zostaje pomieszane z gliną. Mimo, że w tym przypadku nacisk jest położony na aspekt polityczny, a nie religijny, a szczególnie na wielość narodów, ta zmiana w formie istnienia Rzymu jest zbieżna z powstaniem papiestwa, zarówno pod względem czasu, jak i miejsca. Tak więc już w drugim rozdziale Księgi Daniela widzimy koncepcję zmiany formy istnienia Rzymu w pewnym okresie historii. W siódmym rozdziale Księgi Daniela, jak wykazaliśmy, najpierw na scenie pojawia się czwarte zwierzę, a potem dopiero mały róg jako kolejna faza tej samej potęgi. Przyjrzyj się uważnie szczegółom w opisie małego rogu w ósmym rozdziale Księgi Daniela. Jakie religijne elementy są ukazane w tej fazie Rzymu?

W wersecie 8., po opisaniu rozpadu Grecji na różne królestwa, przedstawiony jest mały róg jako wyrastający z jednej ze „stron świata” (w. 8). Następnie ukazane są dwie fazy działalności małego rogu. Jakie jest celowe działanie małego rogu, przedstawione w Dan. 8,9? Po− równaj to celowe działanie z tym, co mały róg czyni w wersetach 10−12. Jakie dostrzegasz różnice?

W wersecie 9. mały róg rozprzestrzenia się poziomo po powierzchni ziemi, co oznacza ekspansję militarną czy polityczną (por. z Dan. 8,4). W następnych kilku wersetach jest mowa o pionowych działaniach, wymierzonych przeciwko niebu – o ataku przeciwko „wojsku niebieskiemu”, „księciu wojsk” i samej świątyni. Choć oczywiście mały róg nie sięgnął fizycznie do nieba, ten symboliczny język przedstawia religijny charakter jego ataku. Zatem w ósmym rozdziale Księgi Daniela ukazane są dwa okresy tej samej potęgi: pierwszy — pogański, a następnie drugi – religijny, papieski okres Rzymu.

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ ÓSMY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Oczyszczenie świątyni

ŚRODA — 26 lipca

Podsumowując nasze dotychczasowe studium ósmego rozdziału Księgi Daniela możemy je ująć następująco: Medo-Persja, Grecja, Rzym, oczyszczenie świątyni. Jak wykazaliśmy wcześniej, wszystko w ósmym rozdziale zostało zinterpretowane przez Gabriela, z wyjątkiem oczyszczenia świątyni. Choć nie podano szczegółowego wyjaśnienia, to jednak w rozdziale zawarta jest istotna wskazówka. Wizja Dan. 8,14 kończy się oczyszczeniem świątyni po opisie działalności małego rogu w specyficznym okresie historycznym. Wyjaśnienie wizji, po opi− sie małego rogu (w. 22−25), kończy się szczególnym wydarzeniem (w. 25). Czym jest to wydarzenie i jak pomaga nam zrozumieć, z czym wiąże się oczysz− czenie świątyni? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kiedy zestawimy wizję z ósmego rozdziału Księgi Daniela z jej wyjaśnieniem, otrzymamy, co następuje: Wizja Wyjaśnienie baran Medo-Persja kozioł Grecja mały róg Rzym oczyszczenie świątyni nadnaturalne unicestwienie małego rogu Cokolwiek więcej oznacza oczyszczenie świątyni, jednym z jego rezultatów jest nadprzyrodzone unicestwienie ostatniego ziemskiego imperium — na co wskazują także rozdziały drugi i siódmy — kiedy to Bóg ustanowi swoje wieczne królestwo. Tak więc pogląd ograniczający oczyszczenie świątyni jedynie do jakiegoś ziemskiego wydarzenia, takiego jak usunięcie wrogów ze świątyni w II w. p.n.e., nie ma racji bytu. Kontekst — zwłaszcza w połączeniu z rozdziałami drugim i siódmym — w sposób oczywisty wskazuje, że to oczyszczenie świątyni jest wydarzeniem o pierwszoplanowym znaczeniu. Już sam fakt, iż jest ono powiązane z powstaniem i upadkiem trzech najważniejszych potęg w dziejach świata, świadczy o ważności oczyszczenia świątyni. Jakie sprawy w twoim życiu wymagają oczyszczenia? W jaki sposób to oczyszczenie jest możliwe?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA V

Sąd w niebie

CZWARTEK — 27 lipca

Poniżej znajduje się tabela podsumowująca to, co do tej pory omówiliśmy w ciągu ostatnich tygodni. Co sugeruje to zestawienie na temat znaczenia oczyszczenia świątyni? Dan. 2 Babilon Medo-Persja Grecja Pogański Rzym Papieski Rzym — Powtórne przyjście Chrystusa

Dan. 7 Babilon Medo-Persja Grecja Pogański Rzym Papieski Rzym Sąd w niebie Powtórne przyjście Chrystusa

Dan. 8 — Medo-Persja Grecja Pogański Rzym Papieski Rzym Oczyszczenie świątyni —

Jak wielokrotnie wykazaliśmy, występują wyraźne podobieństwa między tymi trzema rozdziałami. Nie tylko polityczne potęgi występują równolegle w poszczególnych rozdziałach, ale także scena sądu z siódmego rozdziału — następująca po specyficznym okresie w dziejach Rzymu (1260 lat) — jest bezpośrednio zbieżna z oczyszczeniem świątyni, które następuje także po szczególnym okresie działalności Rzymu. Krótko mówiąc, niebiański sąd w siódmym rozdziale — sąd poprzedzający koniec świata — jest tożsamy z oczyszczeniem świątyni ukazanym w ósmym rozdziale. Otrzymujemy zatem dwa różne opisy tego samego wydarzenia — sądu, nazwanego w rozdziale ósmym oczyszczeniem świątyni. Według powyższej tabeli, jak jest umieszczony w czasie ten sąd, w odnie− sieniu do powtórnego przyjścia Chrystusa?

Istotnym elementem jest analogia między tą potężną sceną sądu w rozdziale siódmym a oczyszczeniem świątyni w rozdziale ósmym. Scena sądu w rozdziale siódmym jest innym sposobem wyrażenia oczyszczenia świątyni z rozdziału ósmego, tak jak opis niedźwiedzia w siódmym rozdziale jest innym sposobem przedstawienia potęgi symbolizowanej przez barana w rozdziale ósmym. Każdy kolejny opis jest rozwinięciem i uzupełnieniem poprzedniego, poszerzającym zakres wiedzy na temat określonego wydarzenia. Niezaprzeczalnie ów sąd jest wydarzeniem poprzedzającym powtórne przyjście Chrystusa, i to bezpośrednio. Jakie sprawy w twoim życiu mogą zostać uporządkowane dopiero przy powtórnym przyjściu Jezusa, a jakie tu i teraz? Dlaczego ważne jest dostrze− ganie różnic między nimi? KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ ÓSMY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

PIĄTEK — 28 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Przyjrzyj się wymienionym poniżej równoległym opisom między rozdziałami siódmym i ósmym, tym razem uzupełnionym datami wydarzeń podanych w tych dwóch rozdziałach:

Dan. 7 Dan. 8 Babilon — (koniec w pierwszej połowie VI w. p.n.e.) Medo-Persja Medo-Persja (od pierwszej połowy VI w. do połowy IV w. p.n.e.) Grecja Grecja (Od pierwszej połowy IV w. do połowy II w. p.n.e.) Pogański Rzym Pogański Rzym (Od połowy II w. p.n.e. do V-VI w. n.e.) Papieski Rzym Papieski Rzym (Faza prześladowań: Od VI w. do XVIII-XIX w. n.e.) Sąd w niebie Oczyszczenie świątyni Powtórne przyjście Chrystusa Nadnaturalne unicestwienie Z tego zestawienia jasno wynika, że skoro sąd w siódmym rozdziale, następujący po 1260 latach, jest tym samym, co oczyszczenie świątyni w rozdziale ósmym, to oczyszczenie świątyni w rozdziale ósmym także następuje po 1260 latach. Fakt ten umieszcza oczyszczenie świątyni po końcu XVIII w. lub początku XIX w. n.e., a przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Choć te założenia pozwalają zawęzić czas sądu przedadwentowego, to jednak wciąż nie podają nam dokładnej daty. Potrzebujemy więcej informacji i, jak się przekonamy, informacja ta została podana.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Omówcie w klasie najważniejsze punkty lekcji bieżącego tygodnia. Upewnijcie się, że wszyscy dobrze rozumiecie zgodność między omawianymi rozdziałami Księgi Daniela. Postarajcie się odpowiedzieć na wszystkie ewentualne pytania. 2. Ostatni werset ósmego rozdziału Księgi Daniela sugeruje, że pewne aspekty wizji pozostały niezrozumiałe dla Daniela. Jaka nauka wynika z tego dla nas w kwestii potrzeby rozwijania się w wierze, pomimo niezrozumienia pewnych jej aspektów?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA V

Lekcja VI — 5 sierpnia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 20.22

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dan. 9,1−23. TEKST PAMIĘCIOWY: „Zgrzeszyliśmy, zawiniliśmy i postępowaliśmy bez− bożnie, zbuntowaliśmy się i odstąpiliśmy od twoich przykazań i praw” (Dan. 9,5). MYŚL PRZEWODNIA: Nauka o oczyszczeniu świątyni jest ściśle powiąza− na z wydarzeniami historycznymi.

Zanim będziesz kontynuował, upewnij się, że rozumiesz tabele zamieszczone w poprzednich lekcjach. Są one niewątpliwą podstawą do naszego dalszego studium. Istotnym punktem, który musimy teraz zrozumieć, jest to, że scena sądu w siódmym rozdziale i oczyszczenie świątyni w ósmym rozdziale oznaczają to samo wydarzenie, następujące po okresie 1260 lat papieskich prześladowań świętych. Jednocześnie, z uwagi na ramy czasowe tego wydarzenia, oczyszczenie świątyni przypada na koniec XVIII w. lub początek XIX w. n.e., a zatem oczywiste jest, iż musi dotyczyć świątyni w niebie, a nie na ziemi (zob. Mat. 24,2; Łuk. 21,6; Hebr. 8,1-2). Wreszcie, przyjrzyj się temu, jak Pan umieścił w jednych ramach doniosłą naukę o oczyszczeniu świątyni wraz z faktami odnoszącymi się do światowych imperiów, w sposób wiarygodny i niepodważalny, potwierdzonymi przez historię. Pan nie życzy sobie, byśmy naszą wiarę opierali na mglistych przypuszczeniach, ale powiązał doniosłe prawdy wiary z faktami historycznymi tak pewnymi i niewzruszonymi, jak to tylko możliwe. Zatem najwyraźniej Bóg pragnie, byśmy wierzyli w te prawdy i dlatego ułatwia nam tę wiarę. W tym tygodniu przechodzimy do dziewiątego rozdziału Księgi Daniela, ostatniego ogniwa w tym zdumiewającym łańcuchu proroctwa i historii.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Niedokończona sprawa

NIEDZIELA — 30 lipca

Przeczytaj Dan. 9,1. Jaka istotna różnica występuje tutaj w porównaniu z trze− ma poprzednimi rozdziałami Księgi Daniela, które przestudiowaliśmy dotąd?

Odpowiedź na powyższe pytanie pomaga nam w pewnym stopniu wyjaśnić to, co zauważyliśmy w ósmym rozdziale — dlaczego w porównaniu do dwóch poprzednich rozdziałów nie ma w nim wzmianki o Babilonie. Wizja z ósmego rozdziału rozpoczyna się od Medo-Persji. Wydaje się, że już w ósmym rozdziale Pan wskazuje ku przyszłości, ku następnemu królestwu, które ma powstać, a więc Medo-Persji. Ważne jest, byśmy zwrócili uwagę na pewien schemat występujący w poprzednich rozdziałach. Jak wskazaliśmy wcześniej, drugi rozdział Księgi Daniela zawiera sen/wizję i wyjaśnienie snu/wizji. Wszystkie elementy snu/wizji zostały wyjaśnione. W siódmym rozdziale schemat ten powtarza się: sen/wizja i wyjaśnienie wszystkiego, co zostało ukazane. Jednak w ósmym rozdziale pojawia się różnica — choć także występuje w nim sen/wizja i wyjaśnienie, to jednak nie wszystko zostało wyjaśnione. Przeczytaj ósmy rozdział Księgi Daniela. Co nie zostało wyjaśnione Danie− lowi?

W przeciwieństwie do równoległych wizji z poprzednich rozdziałów, Daniel mówi teraz, że nie rozumiał „wizji”. Jakiej wizji? Oczywiście części wizji dotyczącej dwóch tysięcy trzystu wieczorów i poranków z wersetu 14. Poza tym elementem, wszystko inne zostało wyjaśnione — nazwane zostały nawet niektóre potęgi przedstawione w rozdziale ósmym (w. 20-21). W żadnej z poprzednich wizji Daniel nie mówił, że czegoś nie rozumiał, choć w niektórych przypadkach wyjaśnienie nie było tak precyzyjne, jak w części rozdziału ósmego. Jedynie w ósmym rozdziale mówi, że czegoś nie rozumie — oczywiście „wizji” dwóch tysięcy trzystu dni, jedynej części rozdziału, która nie została wyjaśniona. Tak więc opuszczamy rozdział ósmy i przechodzimy do rozdziału dziewiątego, mając tylko jeden niewyjaśniony element — wizję dwóch tysięcy trzystu dni z Dan. 8,14. Prorok nie rozumiejący proroczego snu czy wizji? Czy to uczy nas czegoś, co może nam pomóc lepiej rozumieć charakter proroczego daru Ellen G. White?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VI

Wygnanie Żydów

PONIEDZIAŁEK — 31 lipca

Jak widzimy, Daniel żyje obecnie pod panowaniem Medów i Persów, zgodnie z proroctwami zawartymi w rozdziałach drugim, siódmym i ósmym Księgi Daniela. Jednak Daniel stanął wobec poważnego problemu. Jego lud wciąż znajdował się w niewoli, świątynia leżała w gruzach, a Żydzi byli pozbawieni swej państwowości. Przeczytaj Dan. 9,2. Z jakiej obietnicy i proroctwa Daniel czerpał nadzieję?

Pomimo wszystkich nadziei na narodową wielkość, naród żydowski został uprowadzony do niewoli przez pogan. Z punktu widzenia logiki, naród żydowski i królestwo judzkie przestały istnieć. Jednak Pan nie porzucił swego ludu, a choć prorocy ostrzegali przed sądem, klęską i zniszczeniem, to dawali również Żydom nadzieję na odkupienie i odrodzenie. Przeczytaj Jer. 29,10−12. Jak myślisz, jaką nadzieję Daniel czerpał z tego proroctwa? (Zob. także Jer. 25,11−12).

Według tej obietnicy Pan miał przywieść swój lud do ich kraju. Jest to wyraźnie napisane w II Kor. 36,18-23. Przeczytaj podane wersety z II Księgi Kronik. Co mówią nam one o Bogu i Jego obietnicach? Spełnienie tych obietnic było jeszcze kwestią kilku lat, kiedy miały miejsce wydarzenia opisane w dziewiątym rozdziale Księgi Daniela. Okres siedemdziesięciu lat, począwszy od roku 605 p.n.e., kiedy to nastąpił podbój Jerozolimy i uprowadzenie do niewoli jej mieszkańców, w tym także Daniela, niemal dobiegał końca. Jednak nic nie wskazywało na spełnienie obietnicy. Lud nadal przebywał w niewoli, Jerozolima leżała w gruzach, a o odbudowie świątyni nie mogło być mowy. Choć Daniel był świadkiem podbojów Medo-Perskich i rozpoczęcia dominacji nowej potęgi, zgodnie z proroctwem, to jednak musiały nastąpić kolejne wydarzenia, epokowe wydarzenia, niewyobrażalne z ludzkiego punktu widzenia. W tym kontekście możemy lepiej zrozumieć modlitwę proroka. Daniel czerpał nadzieję z Bożej obietnicy. Które z Bożych obietnic mają największe znaczenie dla ciebie? Jak modlitwa podtrzymuje cię na duchu, kiedy oczekujesz na spełnienie tych obietnic? KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Zgrzeszyliśmy”

WTOREK — 1 sierpnia

Przeczytaj modlitwę Daniela w Dan. 9,3−19 i podsumuj to, o co modlił się Daniel.

Z modlitwy Daniela wynikają liczne wnioski. 1. Daniel wyznał grzechy swojego ludu. W żaden sposób nie starał się uspra− wiedliwiać jego czynów. Czego możemy się nauczyć z tej postawy proroka?

2. Daniel wyraźnie oświadczył, że jednym z grzechów Żydów było ich od− wrócenie się od Słowa Bożego. Czego uczy nas to wyznanie?

3. Pomimo kary, smutku i sądu — zupełnie zasłużonych — Daniel prosi Boga o miłosierdzie, łaskę i odrodzenie. Jaką nadzieję daje to nam, kiedy myślimy o własnych błędach?

Czytając modlitwę Daniela, zauważysz, że czegoś w niej brakuje. Otóż nie znajdziesz tam pytania, które Daniel mógłby zadać Panu: Dlaczego to wszystko nam się przydarzyło? Otóż Daniel wiedział, dlaczego to wszystko się stało — lud odmówił posłuszeństwa Panu. Daniel w swojej modlitwie nie szuka oświecenia, mądrości czy zrozumienia. W kontekście tego, o czym mówi, rozumie dobrze całą sprawę — Izraelici zgrzeszyli, zostali ukarani, a teraz on prosi o obiecane odrodzenie. Istotne jest to, że podczas tej modlitwy Daniel nie prosi o zrozumienie. Ostatnim momentem, przynajmniej ostatnim zarejestrowanym w Piśmie Świętym, kiedy Daniel potrzebował zrozumienia, był ten związany z proroctwem o dwóch tysiącach trzystu dniach z Dan. 8,14, o którym to proroctwie Daniel powiedział, iż go nie rozumiał (Dan. 8,27). Co w modlitwie Daniela ma szczególne znaczenie dla ciebie, gdy odnosisz to do twojej więzi z Panem?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VI

„Jasne zrozumienie”

ŚRODA — 2 sierpnia

Przeczytaj Dan. 9,20-22 i spróbuj sobie wyobrazić, co się stało. Po modlitwie Danielowi ukazał się anioł Gabriel. Nie było to ich pierwsze spotkanie. Kiedy ostatnim razem Gabriel spotkał się z Danielem? (Zob. Dan. 8,16).

Pamiętaj także, że w ósmym rozdziale Gabriel otrzymał polecenie, by wyjaśnić Danielowi to, co prorok ujrzał w wizji. Gabriel dokonał tego wyjaśnienia — z jednym wyjątkiem, mianowicie nie wyjaśnił znaczenia dwóch tysięcy trzystu dni. Teraz znowu ukazał się Danielowi, który nadmienia wcześniejsze spotkanie „w widzeniu” (w. 21). Choć nie mówi dokładnie, o którą wizję chodzi, to wiadomo, że jedyną taką wizją była ta opisana w ósmym rozdziale, zatem logicznym wnioskiem jest, iż do tej właśnie wizji nawiązuje Daniel. Jak w Dan. 9,20−23 Gabriel wyjaśnia cel swojego przybycia?

We wczorajszej części lekcji podkreśliliśmy, że Daniel w swojej modlitwie nie prosił o „zrozumienie”. Ostatnim razem potrzebował zrozumienia w związku z proroctwem o dwóch tysiącach trzystu dniach. Teraz ten sam anioł pojawia się jako interpretator i mówi, że przybył, aby dać mu „zrozumienie”. Zrozumienie czego? Oczywiście dwóch tysięcy trzystu dni — ostatniego proroctwa, którego Daniel nie rozumiał. Hebrajski czasownik (bin) przetłumaczony jako „zrozumieć” (Dan. 8,27) jest także użyty w Dan. 9,22, kiedy Gabriel mówi, że przybył, aby dać Danielowi „jasne zrozumienie” (od bin). Tak więc Gabriel przybywa do Daniela i daje mu „zrozumienie” (bin), którego brakowało mu wcześniej i o czym napisał pod koniec rozdziału ósmego! Zwróć także uwagę, jakiego rodzaju proroctwem jest Dan. 8,14 — proroctwem odnoszącym się do czasu. Kiedy Gabriel przychodzi do Daniela i oferuje mu zrozumienie, jakiego rodzaju proroctwo mu przekazuje (zob. Dan. 9,24)? Oczywiście, proroctwo odnoszące się do czasu. Najwyraźniej wizja z dziewiątego rozdziału jest związana z częścią wizji z ósmego rozdziału, a mianowicie z proroctwem o dwóch tysiącach trzystu dniach. Podczas gdy rozdziały drugi i siódmy zawierają opis wizji i jej wyjaśnienie, rozdział ósmy zawiera wizję i częściowe wyjaśnienie. W rozdziale dziewiątym nie ma wizji, a tylko wyjaśnienie — wyjaśnienie tego, co nie zostało wyjaśnione do końca w rozdziale ósmym.

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Zrozum widzenia”

CZWARTEK — 3 sierpnia

Gdyby informacje studiowane przez nas przez kilka poprzednich dni nie były wystarczające, by powiązać Dan. 9,24-27 z Dan. 8,14, Pan dał nam jeszcze więcej dowodów na istnienie tego powiązania. W Dan. 8,1-2 Daniel trzykrotnie nawiązuje do „widzenia” opisanego w tym rozdziale, za każdym razem posługując się hebrajskim słowem hazon: „W trzecim roku króla Belsazara ukazało się mnie, Danielowi, widzenie [hazon], po tamtym, które mi się ukazało poprzednio. A w widzeniu [hazon], gdy patrzyłem, zdawało mi się, że jestem w twierdzy Suzie w krainie Elam; w widzeniu [hazon] znalazłem się nad rzeką Ulaj” (Dan. 8,1-2). Następnie Daniel opisuje, co widział w hazon — barana, kozła, mały róg itd. Hazon dotyczy więc ogólnie widzenia opisanego w rozdziale ósmym. W przeciwieństwie do tego, kiedy Daniel mówi o dwóch tysiącach trzystu dniach, używa innego słowa oznaczającego widzenie, a mianowicie słowa mareh. „A widzenie [mareh] o wieczorach i porankach, jak powiedziano, jest prawdą (...). Wtedy ja, Daniel, zemdlałem i chorowałem przez kilka dni; potem wstałem i sprawowałem służbę u króla, byłem jednak zaniepokojony widzeniem [mareh] i nie rozumiałem go” (Dan. 8,26-27). Tak więc w ósmym rozdziale Księgi Daniela mamy dwa słowa oznaczające „widzenie”: hazon odnoszące się do całego widzenia i mareh oznaczające Dan. 8,14, wizję dwóch tysięcy trzystu dni i oczyszczenia świątyni — tę część, której Daniel nie rozumiał (Dan. 8,27). Teraz te dwa słowa występują raz jeszcze w rozdziale dziesiątym, kiedy Gabriel ukazuje się Danielowi. „Gdy więc jeszcze mówiłem i modliłem się, oto nagle w czasie ofiary wieczornej przyleciał do mnie ów mąż Gabriel, którego przedtem oglądałem w widzeniu [hazon]. Przybył i rzekł do mnie: Danielu, oto wyszedłem, aby ci dać jasne zrozumienie. Gdy zacząłeś zanosić błaganie, wyszło słowo, a ja przyszedłem, aby ci je oznajmić, bo jesteś bardzo miły; uważaj więc na słowo i zrozum widzenia [mareh]!” (Dan. 9,21-23). Zrozumieć jakie mareh? Jest tylko jedno: mareh o dwóch tysiącach trzystu dniach, którego Daniel nie rozumiał. Słowo przetłumaczone jako „zrozum” pochodzi od tematu bin, co także łączy je z Dan. 8,26, gdzie Daniel pisze o swojej potrzebie zrozumienia (bin). Zatem najwyraźniej wyjaśnienie z Dan. 9,24-27 jest powiązane z proroctwem o dwóch tysiącach trzystu dniach z poprzedniego rozdziału. Gabriel przybył, by dać Danielowi zrozumienie mareh o dwóch tysiącach trzystu dniach! Przeanalizuj powiązania między rozdziałami ósmym i dziewiątym Księgi Daniela. Przygotuj się do obrony poglądu, iż te dwa rozdziały tworzą jedną całość.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VI

PIĄTEK — 4 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Wielki bój, s. 237-238; Prorocy i królowie, s. 306-307. Ósmy rozdział Księgi Daniela kończy się tym, że mareh o dwóch tysiącach trzystu dniach nie zostało wyjaśnione. Gabriel, ten sam anioł, który interpretował wizję z ósmego rozdziału, przybywa w rozdziale dziewiątym i wzywa Daniela, by zrozumiał mareh. Jedynym mareh, jakiego Daniel nie rozumiał, było mareh z Dan. 8,14 i 8,26, będące proroctwem odnoszącym się do czasu. Co Gabriel podaje Danielowi natychmiast po wezwaniu do zrozumienia mareh, proroctwa odnoszącego się do czasu? Kolejne proroctwo odnoszące się do czasu. Nic dziwnego, że adwentyści widzą wyraźny związek między tymi dwoma rozdziałami i dwoma proroctwami. Nie jesteśmy w tym poglądzie osamotnieni. Poniższy cytat pochodzi z Ortodox Jewish Comentary do Księgi Daniela. Cytat odnosi się do wyrażenia „zrozum mareh” z Dan. 9,23, choć tłumaczy to wyrażenie jako „zyskaj zrozumienie widzenia”. Swoją drogą, ciekawe jak Żydzi pojmują proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach? „Odnosi się to do widzenia Daniela z rozdziału ósmego, w którego część nastręczająca prorokowi niepokoju (w. 14) jest scharakteryzowana w wersetach 16-26 jako mareh” (Daniel, Art Scroll Tanach Series, Nowy Jork 1988, s. 258). Zatem ortodoksyjni Żydzi traktują proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach podobnie jak my — to znaczy jako związane z proroctwem o dwóch tysiącach trzystu dniach z Dan. 8,14.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Dokonajcie wspólnie przeglądu materiału studiowanego w tym tygodniu. Upewnijcie się, że wszyscy rozumiecie powiązanie między rozdziałami ósmym i dziewiątym Księgi Daniela. 2. Czytając modlitwę Daniela zauważysz, że modląc się używał on liczby mnogiej — „my” zgrzeszyliśmy, „my” uczyniliśmy. Jak myślisz, dlaczego Daniel, przedstawiony w Piśmie Świętym jako wierny, oddany Bogu człowiek, zaliczył siebie do tych, którzy sprowadzili nieszczęście na Jego lud? Jakie przesłanie zawiera to dla nas?

KSIĘGA DANIELA — ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Zachariasz Łyko

NAUKI PISMA ŚWIĘTEGO Podręcznik teologii biblijnej w ujęciu adwentystycznym. Książka ta od wielu lat cieszy się dużym zainteresowaniem czytelników zgłębiających zagadnienia wiary chrześcijańskiej w kontekście Pisma Świętego. Dobrze usystematyzowany materiał i przejrzysty sposób formułowania myśli czynią ją przystępną nawet dla osób, które nie posiadają przygotowania teologicznego. ● Format A5 ● 920 stron ● Cena 45 zł

Teraz tylko 35 zł*

*Do ceny należy doliczyć koszt przesyłki.

Zamówienia:

www.znakiczasu.pl

Lekcja VII — 12 sierpnia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 20.09

SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dan. 9,24−27; Ezdr. 4,7−16; 7,6−7.11−17. TEKST PAMIĘCIOWY: „Siedemdziesiąt tygodni wyznaczono twojemu lu− dowi i twojemu miastu świętemu, aż dopełni się zbrodnia, przypieczęto− wany będzie grzech i zmazana wina, i przywrócona będzie wieczna spra− wiedliwość, i potwierdzi się, widzenie i prorok i Najświętsze będzie na− maszczone” (Dan. 9,24). MYŚL PRZEWODNIA: Proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach jest do− wodem na to, iż Jezus był Mesjaszem.

Jak dotąd, powinno być dla nas jasne, że sąd z siódmego rozdziału Księgi Daniela i oczyszczenie świątyni z ósmego rozdziału to jedno i to samo wydarzenie, które przypada po okresie 1260 latach. Po drugie, ósmy rozdział Daniela zakończył się niewyjaśnioną wizją dwóch tysięcy trzystu dni. Rozdział dziewiąty zaczyna się tam, gdzie skończył się rozdział ósmy — Gabriel oferuje Danielowi wyjaśnienie, którego zabrakło w poprzednim rozdziale. Tak więc rozdziały ósmy i dziewiąty stanowią jedno — wizję i jej częściowe wyjaśnienie (rozdział ósmy), a następnie dokończenie wyjaśnienia (rozdział dziewiąty). W tym tygodniu będziemy kontynuować studiowanie dziewiątego rozdziału Księgi Daniela, koncentrując się na zdumiewającym proroctwie o siedemdziesięciu tygodniach, które jest mocnym dowodem nie tylko natchnienia Pisma Świętego, ale także mesjaństwa Jezusa, „Pomazańca-Księcia” (Dan. 9,25), który — będąc w centrum tego proroctwa — stanowi podstawę także proroctwa o dwóch tysiącach trzystu dniach.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Siedemdziesiąt tygodni

NIEDZIELA — 6 sierpnia

Jak wskazaliśmy w ubiegłym tygodniu, widzenie z Dan. 8,14 było proroctwem związanym z czasem, a mianowicie okresem symbolicznie wyrażonym jako dwa tysiące trzysta dni. Teraz, w dziewiątym rozdziale, Gabriel wraca i podaje Danielowi kolejne proroctwo związane z czasem — tym razem siedemdziesięcioma tygodniami (Dan. 9,24). Trochę matematyki? Który okres proroczy jest dłuższy — dwa tysiące trzy− sta dni czy siedemdziesiąt tygodni? Przedstawiono nam dwa powiązane ze sobą proroctwa dotyczące czasu — dwa tysiące trzysta dni i siedemdziesiąt tygodni, przy czym ten drugi okres jest krótszy. 2300 dni 70 tygodni Przeczytaj początek Dan. 9,24. W jaki sposób Gabriel zaczął przedstawiać proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach? Jakiego czasownika użył? Choć różnie tłumaczy się ten czasownik (od tematu chatchak) — „zamierzono” (BG), „wyznaczono” (BW), „ustalono” (BT), to jednak podstawowym jego znaczeniem jest „odciąć” i tak właśnie definiuje go większość hebrajskich słowników. (Niestety, słowo to nie występuje nigdzie indziej w Piśmie Świętym, więc nie możemy porównać jego znaczenia w zastosowaniu biblijnym). W Ugarit, w języku podobnym do hebrajskiego, uczeni zauważyli, iż słowo podobne d o chatchak oznacza również „odciąć”. Tak więc podstawowe znaczenie tekstu jest takie, iż „siedemdziesiąt tygodni odcięto”. Odcięto od czego? Od czego innego, jak nie od innego czasu proroczego? Jakiego czasu proroczego? Najwyraźniej od podanego w mareh — dwóch tysięcy trzystu dni z Dan. 8,14, na które Gabriel skierował uwagę Daniela, będących okresem proroczym dłuższym niż siedemdziesiąt tygodni. Otrzymaliśmy dwa proroctwa związane z czasem: dwa tysiące trzysta dni i siedemdziesiąt tygodni, zaś siedemdziesiąt tygodni ma być „odcięte” od dwóch tysięcy trzystu dni. Przypuśćmy, że wspomniałeś sąsiadowi, iż w niedzielę masz pięć wolnych godzin. W niedzielę sąsiad, nawiązując bezpośrednio do twoich wolnych pięciu godzin, mówi, że potrzebuje pomocy w malowaniu płotu. „To zajmie tylko godzi− nę” — dodaje. Co wynika z tego przykładu i jak pomaga nam to zrozumieć powią− zanie między dwoma proroctwami odnoszącymi się do czasu z Dan. 8,14 i 9,24?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VII

Pomazaniec−Książę

PONIEDZIAŁEK — 7 sierpnia

Uważnie i z modlitwą przeczytaj Dan. 9,25. Jakie dwa szczególne wydarzenia są bezpośrednio związane z podanym tu elementem czasu? Z tych dwóch wyda− rzeń, które przypada na początku wymienionego okresu, a które na końcu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W tym jednym wersecie omówionych zostało sześćdziesiąt dziewięć z siedemdziesięciu tygodni. Proroctwo rozpoczyna się od rozkazu o odbudowie Jerozolimy, a po sześćdziesięciu dziewięciu tygodniach prowadzi do „Pomazańca-Księcia”. W ten sposób mamy dwa historyczne wydarzenia do zbadania — rozkaz o odbudowie Jerozolimy (mający oczywiste znaczenie dla Daniela) i pojawienie się „Pomazańca-Księcia”. Kiedy dowiedziałeś się, że hebrajskie słowo „Mesjasz” zostało przetłuma− czone na greckie „Christos”, czyli Chrystus, do którego odnosi się to proroc− two? (Zob. Mat. 1,1.16; 16,16; Dz. 3,13−15.18; 5,30−31). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Widzimy tu istotną kwestię — proroctwo koncentruje się na Jezusie. Pierwsze sześćdziesiąt dziewięć tygodni proroctwa ma nas przywieść do Jezusa, „Pomazańca-Księcia”. Możemy więc powiedzieć, że proroctwo to jest oparte na Chrystusie. Tak więc to, w jakim stopniu jesteśmy pewni mesjaństwa Jezusa wpływa na to, w jakim stopniu możemy zaufać także temu proroctwu. Ważne byśmy pamiętali, że adwentyści nie są jedynymi, którzy widzą w tym proroctwie Chrystusa. Chrześcijanie z wielu denominacji od dawna rozumieją to proroctwo jako jeden z najmocniejszych dowodów mesjaństwa Jezusa Chrystusa. Przecież Daniel żył pięć wieków przed Chrystusem, a przekazał nam proroctwo dokładnie umieszczające w czasie najważniejsze wydarzenia w misji Zbawiciela. Przypomnij sobie starotestamentowe proroctwa wskazujące na Chrystusa. Jak wzmacniają one twoją wiarę w Niego i Jego dzieło dokonane dla nas? Przygotuj studium tych proroctw, abyś mógł je zaprezentować niewierzącym sąsiadom czy przyjaciołom.

SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Dekret

WTOREK — 8 sierpnia

Dan. 9,25 zaczyna się rozkazem o odbudowie Jerozolimy, a kończy się na Mesjaszu, po sześćdziesięciu dziewięciu tygodniach. Choć niektórzy mogą się nie zgadzać co do dokładnych dat, na pewno wiemy, że dekret o odbudowie Jerozolimy został wydany w VI lub V w. p.n.e., a Jezus żył i umarł w I w. n.e. Rozkaz odbudowy Jerozolimy VI-V w. p.n.e.

Jezus Mesjasz I w. n.e. 69 tygodni

Jaki bezpośredni dowód zasady „dzień za rok” widzisz w tym proroctwie? Dlaczego sześćdziesięciu dziewięciu tygodni nie można traktować dosłownie?

Ważnym pytaniem dla nas jest pytanie o początkową datę rozkazu o odbudowie Jerozolimy. Na szczęście, ponieważ wierzymy, że sześćdziesiąt dziewięć tygodni kończy się w czasach Jezusa, możemy zawęzić poszukiwania właściwie do jednego dekretu, wydanego w 457 r. p.n.e. przez Artakserksesa w siódmym roku jego panowania (zob. kolejne lekcje). Przeczytaj następujące wersety: Mat. 2,1; 19—22; 27,1−2; Łuk. 2,1−7; 3,1− 3; 23,7). Zwróć uwagę na historyczne postacie związane z wydarzeniami z ży− cia Jezusa. Dzięki tym i innym postaciom możemy zrekonstruować daty związa− ne z życiem i działalnością Chrystusa.

Pamiętając o tym, przyjrzyjmy się niektórym datom przypisywanym dekretowi z Dan. 9,25. Weźmy, na przykład, 538 r. p.n.e. Stosując zasadę „dzień za rok”, dodając do tego roku sześćdziesiąt dziewięć tygodni (483 lat), otrzymamy datę pojawienia się „Pomazańca-Księcia” w 55 r. p.n.e. — wynik nie do zaakceptowania. Podobnie jest z inną często podawaną datą, 520 r. p.n.e. Gdyby przyjąć ją jako punkt początkowy, musielibyśmy się spodziewać Jezusa około 37 r. p.n.e. — to także jest wykluczone. Wreszcie jeszcze inna data to 444 r. p.n.e., prowadzący do roku 39 lub 40 n.e. jako początku publicznej działalności Jezusa i umieszczający Jego śmierć w pierwszej połowie lat 40. Choć w tym przypadku prawdopodobieństwo wydaje się znacznie większe, to jednak historycy Nowego Testamentu wykluczają także tę datę.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VII

„Odbudować Jeruzalem, to buntownicze i złe miasto”

ŚRODA — 9 sierpnia

Dziewiąty rozdział Księgi Daniela podaje proroctwo o „Pomazańcu-Księciu”, w którym upatrujemy Jezusa. Jednak wiąże to owo proroctwo z określoną historyczną datą — dekretem o odbudowie Jerozolimy. Czy Pismo Święte zawierałoby tak ważne proroctwo nie dając jednocześnie klucza do niego? Oczywiście nie. Przeczytaj Ezdr. 4,7−16, fragment dotyczący wydarzeń po zakończeniu ba− bilońskiej niewoli Hebrajczyków. Czytając, odpowiedz na następujące pyta− nia: 1. Do kogo został zaadresowany list?

2. Jaki zarzut przedstawiono przeciwko Żydom? 3. Kto, według listu, pozwolił Żydom wrócić do Jerozolimy, aby mogli do− konać tego, co uczynili?

Przyjrzyj się temu, co się stało. Jakiś czas po powrocie Żydów do Jerozolimy grupa perskich urzędników napisała do króla Artakserksesa skargę na Żydów, iż odbudowują miasto. W liście zawarli dwie istotne informacje: (1) miasto było odbudowywane (Ezdr. 4,12) i (2) Żydzi dokonujący odbudowy znaleźli się tam wskutek dekretu królewskiego. W liście napisano: „Niech będzie wiadome królowi, że Żydzi, którzy wyruszyli od ciebie i przybyli do nas, do Jeruzalemu, zamierzają znowu odbudować Jeruzalem, to buntownicze i złe miasto, i już rozpoczęli budowę murów, i położyli fundamenty” (w. 12). Innymi słowy, Żydzi, którzy odbudowywali miasto, przybyli tam z inicjatywy króla Artakserksesa. Musiał on wydać dekret zezwalający na odbudowę miasta. Pytanie: Jaki dekret? Pomimo buntu i odstępstwa, Bóg zaofiarował miłosierdzie i łaskę Hebraj− czykom, choć z ludzkiego punktu widzenia wszystko już dla tego narodu było stracone. W jaki sposób uczy nas to, byśmy nigdy nie spisywali nikogo (w tym samych siebie) na straty, bez względu na to, jak nisko upadł?

SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

457 rok p.n.e.

CZWARTEK — 10 sierpnia

We wczorajszej części lekcji mówiliśmy o tym, że Żydzi, którzy wrócili z wygnania, przystąpili do odbudowy Jerozolimy. Wiemy także, że to dzięki królowi Artakserksesowi mogli oni wrócić do swojego kraju i miasta. To on wydał dekret „o ponownej odbudowie Jeruzalemu” (Dan. 9,25), gdyż to właśnie czynili ci, którzy powrócili. Co ciekawe, Biblia wspomina tylko jeden dekret wydany przez Artakserksesa, który ma wymienione cechy, a jest to dekret z siódmego roku panowania króla. Jest to rok ustalony bezbłędnie jako 457 r. p.n.e. Przeczytaj Ezdr. 7,6.7.11−17. O co chodzi w dekrecie wydanym przez Artak− serksesa w kwestii działań Żydów w Jerozolimie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Księga Ezdrasza nie jest napisana w porządku chronologicznym, a zatem wydarzenia z rozdziału czwartego są późniejsze w stosunku do tych opisanych w rozdziale siódmym. Choć w dekrecie nie ma wprost mowy o odbudowie miasta, to jednak w sposób oczywisty obejmuje on także to, ponieważ, jak czytaliśmy wczoraj, właśnie takie działania prowadzili Żydzi na mocy tego dekretu. Zarówno oni jak i ich wrogowie rozumieli, iż dekret, wydany przez Artakserksesa w siódmym roku jego panowania, na mocy którego to dekretu Żydzi „przybyli do nas” (Ezdr. 4,12), musiał obejmować także pozwolenie na odbudowę Jerozolimy. Jest to jeszcze bardziej oczywiste, ponieważ nic w ich liście nie świadczy o tym, jakoby odbudowa miasta przez Żydów była w jakikolwiek sposób sprzeczna z królewskim dekretem. Zatem, gdy zestawimy rozdziały czwarty i siódmy Księgi Ezdrasza, widzimy, iż dekret z siódmego roku panowania Artakserksesa (Ezdr. 7,7-8) jest rzeczywiście „słowem o ponownej odbudowie Jeruzalemu” (Dan. 9,25). Datę tego dekretu można bezsprzecznie ustalić na 457 r. p.n.e., a choć niektórzy upierają się przy roku 458, rozbieżność wynosi zaledwie sześć miesięcy. Jeśli wierzymy, że Jezus jest „Pomazańcem-Księciem”, ta data pasuje bezbłędnie. Innymi słowy, Jezus jest naszym Gwarantem w kwestii tego proroctwa. Dlaczego Jezus powinien być naszym Gwarantem we wszystkim, co odnosi się do wiary?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VII

PIĄTEK — 11 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj poniższy cytat z biografii słynnego uczonego Izaaka Newtona, gorliwie studiującego Księgę Daniela: „Kogo obchodzi to, że Newton miał rację, utrzymując, iż proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach w Księdze Daniela odnosi się do okresu 490 lat od powrotu Żydów pod przywództwem Ezdrasza z Babilonu do Jerozolimy (457 r. p.n.e.) do ukrzyżowania Jezusa w roku 33/34 n.e.?” (A. Rupert Hall, Isaac Newton: Adventurer in Thought, Cambridge 1992, s. 372). „Wydaje się, że odbudowa Jerozolimy (Ezdr. 4,12) była właściwym działaniem w zakresie udzielonych dobrodziejstw, co sugeruje królewskie przyzwolenie w wydanym dekrecie na posiadanie przez Judejczyków widocznego centrum władzy, z którego mogłyby być administrowane nowo przyznane państwowe przywileje cywilne i sądownicze. Tak więc »słowo« czyli dekret Artakserksesa z 457 r. p.n.e. stanowi najlepszy punkt początkowy proroctwa Daniela o siedemdziesięciu tygodniach oraz dłuższego okresu dwóch tysięcy trzystu dni-lat (Dan. 8—9)” (The Seventh Weeks, Leviticus, and the Nature of Prophecy, red. Frank B. Holbrook, Waszyngton 1986, s. 74). Zob. także LeRoy E. Froom, The Prophetic Faith of Our Fathers, gdzie zamieszczone są liczne cytaty wypowiedzi innych uczonych na temat roku 457 p.n.e., jako początkowej daty proroctwa. Dlaczego wybieramy rok 457 a nie 458, zob. Siegfried H. Horn i Lynn H. Wood, The Chronology of Ezra 7.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Wspólnie dokonajcie przeglądu tego, co do tej pory studiowaliśmy, by upewnić się, że każdy z was rozumie przestudiowany materiał. 2. Omówcie proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach albo jakiekolwiek inne proroctwo, które wywarło istotny wpływ na wasze życie. Czego możemy nauczyć się ze sposobu, w jaki Bóg dociera do nas za pomocą proroctw? Jaką rolę powinny odgrywać proroctwa w procesie ewangelizacji? Czy możliwe jest przesadne akcentowanie proroctw?

SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Lekcja VIII — 19 sierpnia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 19.55

O ROKU 1844 STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: III Mojż. 7,27; 17,10; Łuk. 3,1−22; Rzym. 5,8; Gal. 3,13; I Tes. 5,9−10; I Piotra 2,24. TEKST PAMIĘCIOWY: „I oto zasłona świątyni rozdarła się na dwoje, od gó− ry do dołu, i ziemia się zatrzęsła, i skały popękały” (Mat. 27,51). MYŚL PRZEWODNIA: Obliczenia związane z proroctwami o 2300 dniach i o 70 tygodniach wskazują na rok 1844 jako datę rozpoczęcia oczysz− czenia niebiańskiej świątyni. Jezus jest Gwarantem tych proroctw.

Powiedzieliśmy wcześniej, że pod koniec ósmego rozdziału Księgi Daniela prorok wyraził potrzebę zrozumienia proroctwa o dwóch tysiącach trzystu dniach. Dziewiąty rozdział Księgi Daniela zawiera to wyjaśnienie. Gabriel, ten sam anioł, który interpretował wizję w rozdziale ósmym, wskazuje w rozdziale dziewiątym bezpośrednio mareh z rozdziału ósmego, jedyną część widzenia, jakiej prorok nie zrozumiał. Zaraz potem Gabriel podaje inne proroctwo dotyczące czasu — proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach, które zostały „odcięte” od większego okresu proroczego, mianowicie od dwóch tysięcy trzystu dni. W przeciwieństwie do dwóch tysięcy trzystu dni, których punkt początkowy nie został podany, siedemdziesiąt tygodni ma wyraźnie określony początek: „słowo o ponownej odbudowie Jeruzalemu”, przypadający, jak wykazaliśmy w ubiegłym tygodniu, na 457 r. p.n.e. Jednocześnie sześćdziesiąt dziewięć z tych siedemdziesięciu tygodni prowadzi do „Pomazańca-Księcia”, Jezusa. Tak więc Jezus jest w centrum tego proroctwa, On jest podstawą, punktem kulminacyjnym siedemdziesięciu tygodni. Wszystko opiera się na Jezusie, „kamieniu węgielnym” (Ef. 2,20). Jak dotąd, siedemdziesiąt tygodni wygląda następująco: 457 r. p.n.e.

Siedemdziesiąt tygodni „odcięto” 69 tygodni 70. tydzień „Pomazaniec-Książę”

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Trochę matematyki

NIEDZIELA — 13 sierpnia

W ubiegłym tygodniu wykazaliśmy, że „słowo o ponownej odbudowie Jeruzalemu” zostało wydane przez króla perskiego Artakserksesa. To znaczy, że dekret ten nie został wydany za czasów Babilonii, ale już za czasów kolejnego mocarstwa, Medo-Persji. Od jakiego królestwa zaczyna się proroctwo w ósmym rozdziale Księgi Da− niela? Jak ten fakt dodatkowo wskazuje na powiązanie między rozdziałami ósmym i dziewiątym Księgi Daniela?

Dziewiąty rozdział Księgi Daniela podaje dokładny punkt rozpoczęcia proroctwa o siedemdziesięciu tygodniach — 457 r. p.n.e. Następnie mówi, że od tego punktu upłynie sześćdziesiąt dziewięć tygodni do „Pomazańca-Księcia”. Sześćdziesiąt dziewięć tygodni to 483 dni, a stosując zasadę „dzień za rok” i licząc od dekretu o odbudowie Jerozolimy do Mesjasza-Księcia miały upłynąć 483 lata. Policz dodając 483 lata do jesieni roku 457 p.n.e., a otrzymasz jesień 27 roku n.e. Przeczytaj Łuk. 3,1−22. Jakie ważne wydarzenie jest tu przedstawione i jak pomaga nam to zrozumieć znaczenie omawianego proroctwa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Proroctwo nie mówi o narodzinach Jezusa, ale mówi o Nim jako „Mesjaszu”, „Pomazańcu”, Chrystusie, to znaczy Jezusie w Jego misji. Łukasz umieszcza działalność Jana Chrzciciela w piętnastym roku panowania Tyberiusza, który przypada na rok 27 n.e. Wiedząc, że Jan ochrzcił Jezusa wkrótce po rozpoczęciu swojej działalności, widzimy, że to zdumiewające proroctwo, spisane pięć wieków wcześniej, wskazuje na początek misji Jezusa (patrz Dz. 10,38). Co chrzest Jezusa mówi nam o tym, jak bardzo utożsamił się On z ludzko− ścią? Jaką nadzieję w naszych codziennych zmaganiach niesie nam bliska z Nim więź?

O ROKU 1844

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Mesjasz stracony

PONIEDZIAŁEK — 14 sierpnia

Jak dotąd, w naszym studium proroctwa o siedemdziesięciu tygodniach (490 latach), omówiliśmy sześćdziesiąt dziewięć tygodni (483 z 490 lat). Przyjrzeliśmy się także dwóm historycznym wydarzeniom, których daty można dokładnie ustalić. Zwróć uwagę na poniższy wykres. 70 tygodni (490 lat) 457 r. p.n.e.

69 tygodni (483 lata)

Dekret o odbudowie Jerozolimy

27 r. n.e.

70. tydzień

Chrzest Jezusa

Przeanalizuj powyższy wykres, aby upewnić się, że dobrze rozumiesz przed− stawione w nim wydarzenia. Przeczytaj Dan. 9,26. Jest tam mowa o tym, że po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Mesjasz zostanie „zabity”, dosłownie „wycięty — zgładzony”. Chodzi oczywiście o sześćdziesiąt dwa tygodnie, które następują po pierwszych siedmiu (zob. w. 25), co razem daje sześćdziesiąt dziewięć tygodni (27 r. n.e.). Tekst dodaje, że Mesjasz będzie dosłownie „wycięty, ale nie dla siebie”. Przeczytaj następujące wersety: Iz. 53,5; Rzym. 5,8; Gal. 3,13; I Tes. 5,9−10; I Piotra 2,24). Jak pomagają nam one zrozumieć, o czym mówi to proroctwo? Dotąd proroctwo mówiło o sześćdziesięciu dziewięciu tygodniach. W wersecie 26. następuje przejście do siedemdziesiątego tygodnia — ostatnich siedmiu lat proroczego okresu — a jako najważniejsze wydarzenie w ciągu tych siedmiu lat wymieniona jest odkupieńcza śmierć Chrystusa. Został On nie tylko „wycięty” (czasownik różny od użytego w Dan. 9,24), ale ponadto „nie dla siebie”, co sugeruje, iż Jego śmierć była ofiarą złożoną za innych. Widzimy tu zastępczy aspekt ofiary Chrystusa — Jego śmierć nie była dla Niego, ale dla nas. Ciekawe jest to, że czasownik (krt) „wycinać — zgładzić” jest bezpośrednio związany z lewickim system ofiarniczym, w którym pogwałcenie przymierza mogło być ukarane „wytępieniem” z ludu (zob. III Mojż. 7,27; 17,10.14; 20,6.17). W Dan. 9,26 widzimy obraz niewinnego Jezusa „wytępionego” za grzechy innych. Co to znaczy, że bez względu na to, co kiedykolwiek uczyniłeś, bez wzglę− du na to, jak złym człowiekiem jesteś, kara za twoje czyny została zapłacona przez Tego, który został „wycięty” nie dla siebie, ale dla ciebie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VIII

W połowie tygodnia

WTOREK — 15 sierpnia

Przeczytaj Dan. 9,27. Dwukrotnie jest tam mowa o „tygodniu”. O jaki ty− dzień chodzi? Jak dotąd wiemy, że proroctwo mówi o Jezusie, a z końcem sześćdziesiątego dziewiątego tygodnia następuje Jego chrzest w roku 27 n.e. W wersecie 26. widzieliśmy także bezpośrednie nawiązanie do Jego odkupieńczej śmierci. Złożenie tej pojednawczej ofiary było jednym z najważniejszych celów Jego przyjścia na świat (Mar. 10,45; Jan 3,14). Wszystko, co pozostało nam do omówienia, to ostatni, siedemdziesiąty tydzień, ostatnie siedem lat. Co stało się w środku ostatniego tygodnia? O jakim okresie jest tu mowa?

Choć werset 26. dość bezpośrednio odnosi się od śmierci Jezusa, to jednak werset 27. wymienia jej efekty: kres ziemskiego systemu ofiarniczego, przynajmniej w tym sensie, iż utracił on swe profetyczne znaczenie (wszak niektórzy ludzie nadal składają rytualne ofiary). Zostało to wyraźnie ukazane w Mar. 15,3439, gdzie jest mowa o rozdarciu zasłony w świątyni — wyraźnym znaku końca ziemskiego rytuału świątynnego jako symbolicznej zapowiedzi ofiary Chrystusa. Prawdziwa ofiara została wreszcie złożona, a więc stary system musiał ustąpić miejsca nowemu, lepszemu. Wszystko, co wiązało się ze starym systemem — ofiary, kapłaństwo i świątynia — zostało zastąpione przez rzeczywistość planu zbawienia (zob. Hebr. 9,1-15). To wydarzyło się „w połowie tygodnia”. To znaczy po trzech i pół roku (połowa z siedmiu). Licząc kolejne święta Paschy w Ewangelii Jana możemy wykazać, że trzy i pół roku po swoim chrzcie, wiosną 31 r. n.e., Jezus został ukrzyżowany. Teraz nasz wykres wygląda następująco: 70 tygodni (490 lat) 457 r. p.n.e.

69 tygodni (483 lata)

27 r. n.e.

31 r. n.e. 70. tydzień

Dekret o odbudowie Jerozolimy

Chrzest Jezusa

Śmierć Jezusa

Jakże to znaczące proroctwo potwierdzające mesjaństwo Jezusa! Poświęć czas, by zrozumieć nauki wynikające z tego proroctwa. W jaki sposób to zdumiewające proroctwo objawia miłość Bożą do nas? Jak pomaga wzmacniać naszą wiarę? O ROKU 1844

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Siedemdziesiąty tydzień

ŚRODA — 16 sierpnia

Ostatni element, jakiemu musimy się przyjrzeć w proroctwie o siedemdziesięciu tygodniach, znajduje się w Dan. 9,27: „Wszakże zmocni przymierze wielom ich w tygodniu ostatnim” (Biblia gdańska). O jaki tydzień chodzi? Oczywiście siedemdziesiąty tydzień, ostatni w proroctwie. Jeśli zaczniemy liczyć od 457 r. p.n.e., 490 lat później dojdziemy do końca siedemdziesięciu tygodni, czyli do roku 34 n.e. Wtedy też kończy się siedemdziesiąty tydzień. W Dan. 9,27 czytamy o „przymierzu”. O jakim przymierzu jest tu mowa? (II Mojż. 19,5; 34,10; III Mojż. 26,45; I Król. 19,10; Iz. 59,21; Jer. 50,5). Proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach mówi o uznaniu przymierza, które Bóg zawarł z Izraelem. Jezus „potwierdził przymierze z wieloma” w tym wyjątkowym okresie, nawiązując szczególnie do Żydów, którzy przyjęli Go jako Chrystusa. Choć samo proroctwo nie podaje jakiegoś szczególnego wydarzenia kończącego ostatni proroczy tydzień w roku 34 n.e., wielu jest przekonanych, że jest to rok, w którym Szaweł z Tarsu przyjął ewangelię i wkroczył na drogę, na której stał się wielkim apostołem pogan (Dz. Ap. 9). Innymi słowy, zakończył się okres wyłączności Izraela i nastała nowa era w historii zbawienia — ewangelia została zaniesiona światu. 70 tygodni (490 lat) 457 r. p.n.e.

69 tygodni (483 lata)

27 r. n.e.

31 r. n.e.

34 r. n.e.

70. tydzień Dekret o odbudowie Jerozolimy

Chrzest Jezusa

Śmierć Ewangelia Jezusa dla pogan, Żydów, ludzkości Przeanalizuj powyższy wykres i upewnij się, że rozumiesz go na tyle dobrze, by przedstawić go innym. Jakkolwiek fascynujące jest powyższe proroctwo, musimy pamiętać, że jest ono tylko częścią większego proroctwa o dwóch tysiącach trzystu dniach. Siedemdziesiąt tygodni, jak powiedzieliśmy, zostało „odcięte” mareh z ósmego rozdziału Księgi Daniela od większego. Tak więc mamy tu dwa proroctwa dotyczące czasu — dwa tysiące trzysta dni, bez punktu początkowego, i siedemdziesiąt tygodni, z wyraźnie zdefiniowanym początkiem. Mamy zatem następujące dwa okresy: 457 r. p.n.e. 490 lat

2300 lat 34 r. n.e.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VIII

W przystępny sposób o roku 1844

CZWARTEK — 17 sierpnia

Jak wykazaliśmy, podstawą proroctwa o siedemdziesięciu tygodniach jest Jezus. Jako że proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach jest częścią proroctwa o dwóch tysiącach trzystu dniach, to proroctwo także jest ugruntowane na Jezusie. Kolejny krok jest oczywisty. Siedemdziesiąt tygodni, które mają zdefiniowany początek, zostało „odcięte” od dwóch tysięcy trzystu dni (zob. w piątkowej części lekcji, dlaczego należy je „odciąć” od początku, a nie od końca dwóch tysięcy trzystu dni). 457 r. p.n.e. 490 lat

2300 lat 34 r. n.e.

I znowu trochę matematyki. Jeśli początek siedemdziesięciu tygodni przyj− miemy jako początek także 2300 lat, jaką datę otrzymamy? Jeśli doliczymy 2300 lat do 457 r. p.n.e. (pamiętając o braku roku zerowego), otrzymamy rok 1844 n.e.. Możemy też doliczyć 1810 lat do roku 34 n.e. (2300 – 490 = 1810) i także otrzymamy 1844. Tak więc oczyszczenie świątyni z Dan. 8,14 miało się zacząć w 1844 r. n.e. 457 r. p.n.e.

2300 lat 490 lat

1844 r. n.e.

34 r. n.e.

Wróć do piątkowej części lekcji piątej. Z paralelizmu rozdziałów siódmego i ósmego Księgi Daniela wynika, że oczyszczenie świątyni, które jest tym samym wydarzeniem co scena sądu w rozdziale siódmym, miało nastąpić po okresie 1260 lat z siódmego rozdziału, ale przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Jak obliczenia, które wykonaliśmy dzisiaj, pasują do tamtego założenia? W proroctwie o dwóch tysiącach trzystu dniach ważne jest także to, że będąc nierozerwalnie związane z proroctwem o siedemdziesięciu tygodniach, jest ono także związane z Jezusem. Trudno dyskutować z wyliczonymi datami, nie podważając faktów z życia Jezusa. Jezus jest Gwarantem tego proroctwa. Najwyraźniej więc Pan uważał proroctwo o dwóch tysiącach trzystu dniach za tak ważne, iż w rzeczywistym sensie oparł je na Jezusie — na największym i najbardziej precyzyjnym proroctwie dotyczącym Jego ziemskiej misji — proroctwie o siedemdziesięciu tygodniach z dziewiątego rozdziału Księgi Daniela. Dokonaj przeglądu materiału przestudiowanego w tym tygodniu. Przygotuj się do dyskusji w klasie. O ROKU 1844

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

PIĄTEK — 18 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Wielki bój, s. 281-297. Jakkolwiek jasne jest, że siedemdziesiąt tygodni zostało odciętych od dwóch tysięcy trzystu dni, dlaczego odcinamy je od początku, a nie od końca? Otóż dlatego, że jest to jedyny logiczny sposób. Jeśli odcięlibyśmy siedemdziesiąt tygodni od końca, wówczas dwa tysiące trzysta proroczych dni musiałoby się zakończyć w 34 r. n.e., co jest niedopuszczalne w kontekście ósmego rozdziału Księgi Daniela, który — równolegle do rozdziału siódmego — łączy dwa tysiące trzysta dni z czasami ostatecznymi, do których daleko jeszcze było w roku 34 n.e. Ponadto, gdyby siedemdziesiąt tygodni odciąć od końca dwóch tysięcy trzystu dni, wówczas dłuższy okres zacząłby się około 1600 lat przed czasami Babilonii, pierwszego królestwa przedstawionego w proroctwach Księgi Daniela. Innymi słowy, odcięcie siedemdziesięciu tygodni od końca dwóch tysięcy trzystu dni nie ma sensu w kontekście proroctwa. Natomiast odcięcie ich od początku, umieszcza początkowy punkt proroctwa w czasach panowania Medo-Persji, co jest zgodne z kontekstem widzenia (ósmy rozdział Księgi Daniela zaczyna się od MedoPersji) i przenosi koniec proroczego okresu poza 1260 lat, a przed powtórne przyjście Chrystusa, co także jest zgodne z kontekstem widzenia.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Wspólnie powtórzcie krótko to, co studiowaliście w ciągu ostatnich tygodni. Upewnijcie się, że wszyscy rozumiecie te zagadnienia. 2. Dlaczego data 1844 r. n.e. w połączeniu z Dan. 8,14 wskazuje, że chodzi o oczyszczenie świątyni niebiańskiej, a nie ziemskiej? 3. Jak myślisz, dlaczego ważne jest dla nas, adwentystów, zrozumienie tego proroctwa, biorąc pod uwagę fakt, że wydarzenie przedstawione w nim — oczyszczenie świątyni — miało miejsce tak dawno temu? Co to proroctwo oznacza dla naszego Kościoła dzisiaj? 4. Omówcie wspólnie, co wynika z wyrażenia „wycięty, ale nie dla siebie”. Jaka nadzieja dla nas jest w nim zawarta? Dla kogo i dlaczego Jezus został „wycięty”, i co to oznacza? Omów fakt, iż proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach — proroctwo ewangelii — jest związane z proroctwem o dwóch tysiącach trzystu dniach. Dlaczego w takim razie ewangelia powinna być podstawą naszego zrozumienia proroctwa o dwóch tysiącach trzystu dniach?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA VIII

Lekcja IX — 26 sierpnia 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego — 19.40

ZASADA „DZIEŃ ZA ROK” STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: II Mojż. 34,22; III Mojż. 12,5; IV Mojż. 14,34; V Mojż. 16,10; Ezech. 4,5−6; Dan. 8,17.19.16; 10,2−3. TEKST PAMIĘCIOWY: „A gdy je skończysz, położysz się jeszcze raz, ale na prawym boku, i przez czterdzieści dni będziesz nosił winę domu judz− kiego; wyznaczam ci po jednym dniu za każdy rok” (Ezech. 4,6). MYŚL PRZEWODNIA: Czas w proroctwach jest przedstawiany symbolicz− nie, ale na podstawie historycznych faktów i interpretacji różnych frag− mentów Biblii owe symbole zostały wyjaśnione z dużą dokładnością.

Jak wykazaliśmy, zbieżność między rozdziałami drugim, siódmym i ósmym Księgi Daniela wskazuje, że sąd z rozdziału siódmego, prowadzący do powtórnego przyjścia Chrystusa, jest tym samym wydarzeniem co oczyszczenie świątyni (najwyraźniej niebiańskiej) z Dan. 8,14. Wydarzenie to przypada po okresie 1260 lat prześladowań (koniec XVIII lub początek XIX wieku), ale przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Wykazaliśmy także, że proroctwo o dwóch tysiącach trzystu dniach z ósmego rozdziału było jedyną niewyjaśnioną częścią widzenia, oraz że Gabriel przybył do Daniela w rozdziale dziewiątym z tym wyjaśnieniem — proroctwem o siedemdziesięciu tygodniach, które zostały „odcięte” od dwóch tysięcy trzystu dni. Proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach, zakorzenione w Jezusie, stanowi podstawę proroctwa o dwóch tysiącach trzystu dniach. Wskazuje ono także na początkową datę tego okresu, którego koniec przypada na rok 1844 n.e. Mamy oto esencję proroctwa o roku 1844, mocno zakorzenionego nie tylko w oczywistych faktach historycznych, ale także w wydarzeniach z życia samego Chrystusa. W kolejnych tygodniach przyjrzymy się uważniej niektórym zagadnieniom związanym z rokiem 1844, starając się odpowiedzieć na najczęściej zadawane pytania w związku z tym proroctwem, tak ważnym dla adwentystów dnia siódmego.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Czas proroczy

NIEDZIELA — 20 sierpnia

W ciągu kilku minionych tygodni studiowaliśmy trzy proroctwa związane z czasem: „czas, czasy i pół czasu” (Dan. 7,25), „dwa tysiące trzysta dni” (Dan. 8,14) i „siedemdziesiąt tygodni” (Dan. 9,24). Studiowaliśmy je z założeniem, iż tych okresów nie należy pojmować dosłownie, ale jako czas proroczy i że w każdym przypadku prorocze dni należy interpretować jako dosłowne lata. Tak więc mieliśmy do czynienia z setkami, a nawet tysiącami lat, a nie okresami kilkuletnimi, gdyby rozumieć czas proroczy jako rzeczywisty. Jakie uzasadnienie możemy podać dla założenia, że czas podany w pro− roctwach jest wyrażony symbolicznie i że interpretując go powinniśmy stoso− wać zasadę „dzień za rok”? W Dan. 8,17.19.26 powiedziano Danielowi, że prorocze widzenia, które otrzymał, są przeznaczone przede wszystkim na „czasy ostateczne”. Powie− dziano mu, że jego widzenie dotyczące „wieczorów i poranków” (dwa tysiące trzysta dni) spełni się „po wielu dniach” (Dan. 8,26). Dlaczego te fakty poma− gają nam dowieść, że proroctwo z ósmego rozdziału Księgi Daniela nie jest wyrażone w formie dosłownej? Przeczytaj Dan. 7,24. Moc symbolizowana przez mały róg, powstająca z po− gańskiego Rzymu (potęgi, która przestała istnieć przed ponad 1500 laty) bę− dzie istnieć aż do końca sądu ostatecznego, który położy kres dziejom tego świata. Jaki mamy dowód, że proroctwo odnoszące się do czasu, zawarte w wersecie 25., także nie powinno być rozumiane dosłownie? Najwyraźniej w rozdziałach siódmym i ósmym Księgi Daniela, w zakresie pojęć jakimi operują (potężne światowe imperia, począwszy od starożytności, kulminujące się w czasach końca, obejmujące tysiące lat dziejów), nie miałoby sensu dosłowne pojmowanie tego rodzaju proroctw odnoszących się do czasu, to znaczy tak, jakby proroctwo z siódmego rozdziału dotyczyło rzeczywistych trzech i pół roku, a proroctwo z ósmego rozdziału — około sześciu lat i trzech miesięcy (2300 rzeczywistych dni). Takie ramy czasowe z pewnością nijak miałyby się do epokowych wydarzeń nakreślonych w widzeniach. Skoro jednak zastosujemy zasadę „dzień za rok”, proroctwa dotyczące czasu nabierają sensu, znakomicie dopasowując się do skali wydarzeń, w których kontekście są umieszczone. Jakie dowody możesz podać na to, że obecnie żyjemy w „czasie ostatecz− nym” zapowiedzianym w Księdze Daniela? Jak ta świadomość powinna wpły− wać na nasz sposób życia? Co w naszym życiu przemawia za tym, że naprawdę wierzymy, iż żyjemy w „czasach ostatecznych”?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA IX

Dziewiąty rozdział Księgi Daniela i czas proroczy

PONIEDZIAŁEK — 21 sierpnia

Przeczytaj proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach w Dan. 9,24−27. Jakie dowody świadczą o tym, że podanego czasu nie można pojmować dosłownie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak wskazaliśmy we wcześniejszej lekcji, bez względu na dokładne daty dekretu o odbudowie Jerozolimy i rozpoczęcia misji Jezusa, z pewnością te wydarzenia dzieli czas znacznie dłuższy niż siedemdziesiąt rzeczywistych tygodni. Proroctwo rozumiane dosłownie nie ma sensu. Ciekawe jednak, że z zastosowaniem zasady „dzień za rok” proroctwo okazuje się doskonałe w każdym szczególe, prowadząc nas wprost do Jezusa. Tak więc fakt, iż służba Jezusa jest objawiona w dziewiątym rozdziale Księgi Daniela, dowodzi słuszności zasady „dzień za rok”. Przeczytaj II Mojż. 34,22; III Mojż. 12,5; V Mojż. 16,10 i Dan. 10,2−3 — kilka wersetów, w których zawarte jest słowo przetłumaczone jako „tygodnie”. Jakie dowody w samym tekście wskazują, że chodzi o tydzień, czy tygodnie, a nie o „tygodnie— lata”? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Dan. 10,2-3 występuje to samo słowo co w Dan. 9,24 i z pewnością nie oznacza „tygodni-lat” (to niemożliwe, by Daniel pościł trzy tygodnie-lata, czyli 21 lat). Ponadto, nawet jeśli zaakceptować błędne twierdzenie, iż słowo użyte w Dan. 9,24 oznacza „tygodnie-lata”, to tydzień-rok wynosi siedem lat, a zatem ogólna liczba lat będzie taka sama, jak w przypadku zasady „dzień za rok”. Zatem zasada „dzień za rok” jest tak nierozerwalnie związana z tym proroctwem, iż paradoksalnie nawet pokrętne wywody uczonych, mające podważyć tę zasadę, w rzeczywistości wydają się ją potwierdzać! Zwróć uwagę, z jak długimi okresami mamy tu do czynienia: 490 lat, 1260 lat, 2300 lat. Jak długość tych okresów pomaga nam zrozumieć znaczenie cierpliwości i potrzebę zaufania Bogu, kiedy nie wszystko dzieje się tak, jak chcemy?

ZASADA „DZIEŃ ZA ROK”

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Siedemdziesiąt tygodni i dwa tysiące trzysta dni

WTOREK — 22 sierpnia

Jak powiedzieliśmy, proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach nie ma sensu, jeśli traktuje się ten okres dosłownie. Jednak zastosowanie zasady „dzień za rok” prowadzi nas do Jezusa. W ten sposób samo proroctwo domaga się zastosowania zasady „dzień za rok”. Dan. 9,24−27 wymaga zastosowania zasady „dzień za rok”. Ten okres pro− roczy został „odcięty” od dwóch tysięcy trzystu dni. Jak świadczy to o powią− zaniu zasady „dzień za rok” z proroctwem o dwóch tysiącach trzystu dniach?

Proroctwo o siedemdziesięciu tygodniach obejmuje okres rzeczywistych 490 lat. Z kolei 2300 dni, rozumiane dosłownie, to zaledwie nieco ponad 6 lat. Czy 490 lat mogło zostać „odcięte” od sześciu lat? Oczywiście, że nie. A może od 2300 lat? Niewątpliwie tak. Mamy więc kolejny dowód, że zasada „dzień za rok” musi zostać zastosowana także do proroctwa o dwóch tysiącach trzystu dniach. Nie ma sensu stosowanie jej do siedemdziesięciu tygodni, które są jedynie częścią dwóch tysięcy trzystu dni, jeśli nie zastosuje się jej także do tego drugiego okresu. Nic dziwnego, że adwentyści nie są jedynymi, którzy stosują zasadę „dzień za rok” do dwóch tysięcy trzystu dni. Jeden z wielkich żydowskich uczonych, Raszi (1040-1105) przetłumaczył Dan. 8,14 następująco: „I rzekł do mnie: Do 2300 lat”. Ten pogląd nie tylko nie jest adwentystyczną innowacją, ale był wyznawany przez innych na długo przed powstaniem adwentyzmu. Przeczytaj IV Mojż. 14,34 i Ezech. 4,5−6. Jakie argumenty są zawarte w tych wersetach, choć może nie dowodzą one niezaprzeczalnie słuszności zasady „dzień za rok”? Przeczytaj następujące teksty, znajdujące się na początku Biblii: I Mojż. 5,14; 5,23; 9,29). Jaki ukazują one związek między dniami i latami w Piśmie Świętym? Kiedy przyglądamy się wszystkim tym proroctwom odnoszącym się do cza− su, wielkim proroczym okresom, które dawno minęły, co mówią nam one o tym, jak powinniśmy wykorzystać darowany nam cenny czas życia? Jakich zmian powinieneś dokonać w sposobie wykorzystania czasu?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA IX

Więcej dowodów

ŚRODA — 23 sierpnia

Przeczytaj jeszcze raz pytanie zawarte w Dan. 8,13. Czytając, bądź świadom, że słowo „dotyczące” nie występuje w języku hebrajskim, a hebrajska gramatyka nie przewiduje w tym przypadku jego użycia. Tak więc pytanie nie obejmuje tu jedynie działalności małego rogu, ale raczej wszystkiego, co zostało przedstawione w rozdziale, w tym także wizję barana i kozła (Medo-Persji i Grecji), jak również działania małego rogu (Rzymu pogańskiego i papieskiego). Dosłowny przekład powinien brzmieć tak: „Jak długo widzenie, codzienna i przestępstwo pustoszenia depczące świątynię i zastępy?” Innymi słowy, pytanie wymienia wszystkie elementy widzenia. Słowo „widzenie” w wersecie 13. to hazon, które, jak wskazaliśmy wcześniej, dotyczy barana i kozła oraz małego rogu, a więc Medo-Persji, Grecji i Rzymu. Pytanie to można sparafrazować następująco: Jak długo potrwają te wszystkie rzeczy, od panowania Medo-Persji, poprzez Grecję, a wreszcie Rzym atakujący niebiańską służbę Chrystusa? Przeczytaj uważnie dosłowne tłumaczenie wersetu, podane powyżej. Dla− czego świadczy ono o tym, że dwóch tysięcy trzystu dni nie można pojmować dosłownie? Gdyby miały to być rzeczywiste dni, jak mogłyby obejmować wy− darzenia zawarte w pytaniu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Powinno to być oczywiste — dwa tysiące trzysta dni musi obejmować wszystkie wydarzenia przedstawione w widzeniu z ósmego rozdziału Księgi Daniela, to znaczy dominację Medo-Persji, Grecji i Rzymu, a następnie oczyszczenie świątyni. Dwa tysiące trzysta rzeczywistych dni nijak się ma do czasu trwania dominacji choćby pierwszej z wymienionych potęg, a co dopiero do wszystkich. Z drugiej strony, z zastosowaniem zasady „dzień za rok”, problem zostaje natychmiast rozwiązany. Dwa tysiące trzysta lat, nie mniej i nie więcej, obejmuje w pełni wymienione wydarzenia. Pytanie z Dan. 8,13 dotyczy długich okresów historycznych, pełnych prze− śladowań, odstępstw, cierpienia, ciągnących się przez wiele stuleci (zob. w. 23−25). Co kończy ten okres? Nie tylko powiedziano nam, co się wydarzy, ale także kiedy. Dlaczego te wersety powinny nieść nam nadzieję, iż pomimo obec− nych warunków życia Bóg zakończy dzieje zła i cierpienia w sposób przyczynia− jący się do Jego chwały? Jak ta świadomość wzmacnia cię i dodaje ci odwagi, by pozostać wiernym bez względu na okoliczności, w jakich się znalazłeś? ZASADA „DZIEŃ ZA ROK”

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Zasada „dzień za rok”

CZWARTEK — 24 sierpnia

Przeczytaj widzenie i interpretację w siódmym rozdziale Księgi Daniela. Jak wszystkie użyte symbole pomagają nam zrozumieć symboliczność opisa− nego tam czasu?

Siódmy rozdział Księgi Daniela jest pełen różnych symboli, wyobrażeń, które nie mogą być pojmowane dosłownie. Dlaczego więc wyrażony w proroctwie czas mielibyśmy pojmować dosłownie, kiedy niemal wszystko jest opisane symbolami? Przeczytaj ósmy rozdział Księgi Daniela. Jakie dowody znajdujesz w nim, iż okres proroczy został wyrażony w sposób symboliczny?

Ósmy rozdział Księgi Daniela nie opowiada o prawdziwych latających kozach (w. 5), tak jak siódmy rozdział nie miał na celu przekonać nas, że niektóre zwierzęta mają zęby z żelaza (w. 7). Te wyobrażenia mają znaczenie wyłącznie symboliczne — podobnie jak podane okresy prorocze. Ze wszystkich trzech okresów, które studiowaliśmy — „czas, czasy i pół czasu” (Dan. 7,25), „dwa tysiące trzysta wieczorów i poranków” (Dan. 8,14) i „siedemdziesiąt tygodni” (Dan. 9,24) — żaden nie jest podany w zwyczajny sposób. Na przykład, zamiast mówić o dwóch tysiącach trzystu dniach, dlaczego Gabriel nie powiedział, że świątynia będzie oczyszczona po „sześciu latach, trzech miesiącach i dwudziestu dniach”? W II Sam. 5,5 jest mowa o tym, że pewien król panował „siedem lat i sześć miesięcy”, a nie dwa tysiące siedemset dni. Podobnie jest z pozostałymi dwoma okresami — żaden nie jest wyrażony w zwykły sposób, w jaki podaje się rzeczywisty czas. Przeczytaj Łuk. 4,25 i Jak. 5,17. Porównaj je z Dan. 7,25. Które z tych wer− setów dotyczą czasu rzeczywistego i jak wyrażony został ten czas w przeci− wieństwie do czasu wyrażonego w proroctwie?

W świetle tego, co przestudiowaliśmy, dlaczego zasada „dzień za rok” jest tak ważna dla adwentystów? Co stałoby się z naszym duchowym funda− mentem, gdybyśmy odrzucili tę zasadę?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA IX

PIĄTEK — 25 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Bibliści wykazali istnienie związku między dniami i latami w hebrajskiej poezji, gdzie dni są używane równolegle z latami. Wskazuje to na podobne znaczenie tych dwóch jednostek czasu.

„Czy twoje dni są jak dni człowieka albo twoje lata jak lata ludzkie” (Job. 10,5). „Myślałem: Niech dni przemówią, a mnogość lat niech uczy mądrości!” (Job. 32,7). „Przywodzę na pamięć dni dawne, Wspominam lata odległe” (Ps. 77,6). W każdym z powyższych przypadków dni i lata mają wyrażać to samo, a więc są różnymi słowami oznaczającymi to samo pojęcie. Choć ta zbieżność nie dowodzi prawidłowości zasady „dzień za rok”, to jednak sugeruje, iż w myśli hebrajskiej dni i lata były ze sobą ściśle powiązane.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Omówcie wspólnie lekcję, aby upewnić się, że każdy z was rozumie ważność zasady „dzień za rok”. 2. Odpowiedzcie razem na następujące pytanie: Dlaczego w Biblii użyto tak wiele symboli? Jakie powody mogą przemawiać za ich użyciem? 3. Jakie inne dowody możemy znaleźć w Biblii na poparcie zasady „dzień za rok”? 4. Przemyśl to: Ten świat istnieje niemal dwa tysiące lat od śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Jak proroctwa dotyczące czasu, rozumiane zgodnie z zasadą „dzień za rok”, pomagają nam uświadomić sobie, że żyjemy w czasie ostatecznym i nie powinniśmy się spodziewać, że ten świat będzie istniał jeszcze kolejny tysiąc lat, zanim Chrystus przyjdzie powtórnie? Jak te proroctwa pomagają nam zrozumieć, w którym momencie dziejów świata się znajdujemy i dlaczego przekonują nas, że przyjście Chrystusa jest już naprawdę bliskie?

ZASADA „DZIEŃ ZA ROK”

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Superpromocja Dr Merle d’Aubigne

5 zł*

*Do ceny należy doliczyć koszt przesyłki.

Zamówienia:

www.znakiczasu.pl

Lekcja X — 2 września 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 19.24

DZIEŃ EDUKACJI ADWENTYSTYCZNEJ

RZYM I ANTIOCH STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Iz. 55,11; Mat. 13,10−13; Łuk. 2,1; Łuk. 21,20−21; Jan 11,48; Jan 16,12; II Piotra 1,19. TEKST PAMIĘCIOWY: „I stało się w owe dni, że wyszedł dekret cesarza Augusta, aby spisano cały świat” (Łuk. 2,1). MYŚL PRZEWODNIA: Pogląd na temat utożsamiania małego roku z Antio− chem Epifanesem nie ma poparcia w Biblii i faktach historycznych.

„Problem świątyni był kluczem do odkrycia tajemnicy rozczarowania z roku 1844. Jego rozwiązanie pozwoliło stworzyć kompletny system zharmonizowanych i połączonych ze sobą prawd, które pokazywały, że ruch drugiego adwentu był kierowany ręką Bożą. Prawdy te określały aktualne zadania adwentystów, ponieważ wyjaśniały ich pozycję i wykonywane przez nich dzieło. Jak uczniowie Jezusa po straszliwej nocy bólu i rozczarowania »uradowali się ujrzawszy Pana« tak też ci, którzy w wierze oczekiwali Jego powtórnego przyjścia zapałali nie mniejszą radością” (Ellen G. White, Wielki bój, s. 291). Rzeczywiście, rozpoczęcie sądu przedadwentowego w 1844 roku jest jedną z najważniejszych prawd wiary Kościoła adwentystycznego — nie tylko wyjaśnia rozczarowanie z roku 1844, ale także pomaga nam zrozumieć, kim jesteśmy dzisiaj i dlaczego istnieje nasz ruch. Biorąc pod uwagę zysk wynikający z konfliktu, nasz wróg stale usiłuje podkopywać nasze podstawy, a gdyby udało mu się obalić naszą wiarę w związku z rokiem 1844, odniósłby ogromny sukces. Tak więc bardzo ważne jest, byśmy jako adwentyści dobrze rozumieli prawdy związane z rokiem 1844 i byli gotowi odpowiedzieć na wyzwanie rzucone przeciwko nim. W tym tygodniu będziemy w dalszym ciągu studiować teksty biblijne, które pomogą nam umocnić się w zrozumieniu tej ważnej nauki. Nauka ta bowiem, właściwie zrozumiana ukazuje nam w obfitym świetle cudowną łaskę naszego Pana Jezusa Chrystusa, objawioną w tym, czego dokonał On dla nas na krzyżu i co czyni dla nas obecnie w niebie. LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Rzym w Nowym Testamencie

NIEDZIELA — 27 sierpnia

Jak dotąd, zajmowaliśmy się długością trwania dominacji poszczególnych światowych imperiów, począwszy od Babilonu, a skończywszy na Królestwie Bożym. Zauważyliśmy, że proroctwa ukazują pięć królestw, z których cztery zostały wymienione z nazwy. Jedynym nie wymienionym z nazwy był Rzym, zarówno w jego fazie pogańskiej, jak i papieskiej, choć większość proroctw w znacznej części było poświęconych właśnie Rzymowi. Choć Rzym nie jest wymieniony z nazwy w Starym Testamencie, jego istnienie i potęga są aż nadto wyraźne w Nowym Testamencie. Ewangelie, Dzieje Apostolskie i listy powstały w rzymskim środowisku. Daniel wymienia z nazwy Babilonię, Medo-Persję, Grecję i Królestwo Boże, natomiast w Nowym Testamencie Rzym jest ukazany jako potęga dominująca nad światem po Grecji, w czasach Chrystusa i później. Przeczytaj następujące teksty: Mat. 22,17; Łuk. 2,1; 3,1; Jan 11,48; Dz. Ap. 25,21). Jakie imperium jest w nich przedstawione jako dominująca potęga? Zwróć uwagę na to, jak Łukasz (2,1) mówi o zasięgu spisu ludności zarządzonego przez władze rzymskie. Tylko światowa potęga mogła zliczyć i opodatkować cały świat. W Dan. 7,23 czytamy, że czwarte zwierzę „pochłonie całą ziemię”, tak więc czwarte zwierzę jest najwyraźniej światowym imperium, takim jak Rzym. Przeczytaj Mat. 24,15 i Łuk. 21,20−21. O jakim wydarzeniu mówił Jezus? W kontekście zniszczenia Jerozolimy przez Rzymian Jezus powiązał imperium rzymskie z Księgą Daniela. Tak więc Jezus nie tylko wskazuje na Rzym, ale umieszcza go także w Księdze Daniela. Wyrażenie połączone z „ohydą spustoszenia”, o której mówił Jezus w odniesieniu do Księgi Daniela, występuje trzykrotnie w Księdze Daniela (Dan. 9,27; 11,31; 12,11). W ten sposób Jezus połączył imperium rzymskie z Księgą Daniela, wprost wskazując, iż to Rzym jest wielką potęgą, która została ukazana w rozdziałach drugim, siódmym i ósmym Księgi Daniela, powstałą jako światowe imperium po czasach dominacji Grecji i istniejącą do „czasu ostatecznego”. Choć Księga Daniela nie wymienia nazwy Rzymu, czyni to Nowy Testament. Zgodnie z protestancką zasadą, iż Biblia interpretuje się sama, znajdujemy w Biblii nazwy wszystkich czterech światowych imperiów przedstawionych w Księdze Daniela. Pomyśl, jak wyraziste i jednoznaczne są proroctwa Księgi Daniela. Czy Pan mógł uczynić je jeszcze bardziej zrozumiałymi? A jednak mimo to często zmagamy się z niewiarą. Dlaczego tak jest i co możemy zrobić, by pokonać zwątpienie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA X

Dwa małe rogi

PONIEDZIAŁEK — 28 sierpnia

Zarówno w siódmym, jak i ósmym rozdziale Księgi Daniela mały róg odgrywa ważną rolę. Porównanie cech małego rogu w obu tych rozdziałach nie tylko wskazuje, że chodzi o tę samą moc, ale ponadto umacnia nasze przekonanie co do jej tożsamości. W obu rozdziałach podano więcej szczegółów dotyczących małego rogu, niż pozostałych potęg razem wziętych. Świadczy to o dwóch rzeczach: (1) mały róg symbolizuje ważną potęgę w profetycznych dziejach świata i (2) Pan pragnie, byśmy byli zupełnie pewni co do tego, jaką potęgę mały róg symbolizuje. Poniżej znajduje się zestawienie podobieństw małego rogu z rozdziału siód− mego i małego rogu z rozdziału ósmego. Studiując te cechy i podobieństwa, pomyśl o tych cechach, które potwierdzają naszą interpretację tego symbolu. 1. Ten sam symbol — róg (Dan. 7,8.20; 8,9). 2. Moc prześladowcza (Dan. 7,21.25; 8,10.24). 3. Samowywyższenie i bluźnierstwo (Dan. 7,8.20.25; 8,10.11.25). 4. Działanie przeciwko ludowi Bożemu (Dan. 7,25; 8,24). 5. Określenie czasu działania proroczym okresem (Dan. 7,25; 8,13-14). 6. Trwanie do czasów ostatecznych (Dan. 7,25-26; 8,17-19). 7. Nadnaturalne unicestwienie (Dan. 7,11.26; 8,25).

Kiedy dwie moce są symbolizowane przez ten sam proroczy symbol i przypisane są im te same działania w tym samym okresie, bardziej niż oczywiste wydaje się, iż chodzi o jedną i tę samą moc. Zważywszy na opis tej mocy, dowody świadczą, że jest to Rzym. Jakie biblijne proroctwa są szczególnie pomocne w umacnianiu twojej wiary? Czy chciałbyś je przestudiować jeszcze raz? Im więcej masz w nie wglą− du, tym bardziej będą budować twoją wiarę. Chciałbyś się nimi podzielić z kimś, kto potrzebuje duchowego wsparcia?

RZYM I ANTIOCH

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Czynnik Rzymu

WTOREK — 29 sierpnia

Jakkolwiek oczywista jest identyfikacja ostatniej ziemskiej potęgi, powstaje pytanie — dlaczego nie została ona nazwana? O ileż łatwiej byłoby uniknąć błędnych i śmiesznych spekulacji, gdyby moc ta została wymieniona z nazwy, podobnie jak Babilonia, Medo-Persja, Grecja i Królestwo Boże. Jak wspomnieliśmy wcześniej (zob. lekcja 3), niektórzy twierdzą, że Rzym nie został nazwany, ponieważ Daniel po prostu sprawozdawał historie, które już się wydarzyły, a nie przepowiadał je. Natomiast opis lwiej jamy, ognistego pieca, snów i wizji należałoby zaliczyć do mitów. Jak już powiedzieliśmy, tego rodzaju poglądy są fałszywe i bezpodstawne. Przeczytaj następujące teksty: Dan. 12,4.9; Łuk. 10,24; Mat. 13,10−13; Jan 16,12; II Piotra 1,19. Co jest w nich powiedziane na temat czasu, w któ− rym Pan objawia swojemu ludowi pewne prawdy?

Jak wskazują powyższe teksty, Bóg nie objawia całej prawdy wszystkim ludziom jednocześnie. Światło jest udzielane stopniowo — coraz więcej prawd jest odkrywanych w czasie uznanym przez Boga za najbardziej stosowny. Być może Rzym nie został wymieniony z nazwy nie dlatego, że Daniel nie był w stanie go nazwać, ale dlatego, iż Pan wiedział, że Rzym przez wiele wieków będzie sprawował ścisłą kontrolę nad większością egzemplarzy Pisma Świętego, a gdyby przywódcy tej potęgi widzieli nazwę swojego imperium wymienioną w tak złym świetle, tym usilniej dążyliby do zniszczenia Pisma Świętego, a przynajmniej Księgi Daniela. Ponieważ jednak nie byli pewni, o czym mówią proroctwa Księgi Daniela, nadawali im rozmaite znaczenie, odbiegające od ich prawdziwego znaczenia. Pan zachował te proroctwa do czasu, kiedy reformatorzy odkryli prawdziwą tożsamość małego rogu (Danielowi powiedziano, że te słowa będą „zapieczętowane aż do czasu ostatecznego” [Dan. 12,9]). Wielu reformatorów bezbłędnie rozpoznało Rzym w tej roli! W czasach imperium rzymskiego wielu żydowskich interpretatorów odczytywało te proroctwa następująco: Babilon, Medo-Persja, Grecja i... Edom. Dlaczego Edom? Ponieważ, z obawy przed Rzymianami, Żydzi ukrywali właściwą interpretację. Pan uczynił to samo setki lat wcześniej, kiedy podawał te proroctwa Danielowi. Czego możemy się nauczyć z powyższych faktów o potrzebie delikatnego postępowania z ludźmi? Będąc szczerymi, jak możemy jednocześnie zacho− wać rozsądek i mówić prawdę ludziom dopiero wtedy, kiedy są na to przygoto− wani?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA X

Datowanie Księgi Daniela

ŚRODA — 30 sierpnia

„W trzecim roku króla Belsazara ukazało się mnie, Danielowi, widzenie, po tamtym, które mi się ukazało poprzednio” (Dan. 8,1). Według powyższego tekstu, w jakich czasach żył prorok Daniel?

Jak wykazaliśmy, proroctwa Księgi Daniela są mocnym dowodem nie tylko na istnienie Boga, ale także na autentyczność Pisma Świętego jako Słowa Bożego. Tak więc od najwcześniejszych dni istnienia Kościoła chrześcijańskiego przeciwnicy usiłowali podkopać zaufanie do Pisma Świętego, w tym zwłaszcza do proroctw. Jak wspomnieliśmy, jedną z takich prób było twierdzenie, że Księga Daniela została napisana nie w czasach babilońskich i medo-perskich, ale wiele wieków później. Jako adwentyści dnia siódmego zdecydowanie odrzucamy taki pogląd. Niestety, pod tym względem należymy do mniejszości wśród chrześcijan. Przeczytaj następujące wersety: Dan. 1,1; 2,1; 7,1; 8,1; 9,1. W jakich ra− mach czasowych umieszczona jest Księga Daniela? Jakie wnioski możemy wyciągnąć na temat stanowiska tych, którzy, wbrew wyraźnemu świadectwu, utrzymują, iż Księga Daniela została napisana wieki później? (Zob. także Iz. 55,11; Mar. 15,28; Jan 17,17; Dz. Ap. 1,16)

Z próbą datowania Księgi Daniela na kilka wieków później, niż wynika to z jej wewnętrznego świadectwa, wiąże się bezpośrednio pogląd, iż mały róg z ósmego rozdziału symbolizuje starożytnego greckiego władcę — Antiocha Epifanesa. Większość współczesnych biblistów przyjmuje taką interpretację — podaje ją niemal każdy współczesny komentarz. Jak wykażemy, pogląd ten nie może być słuszny. Wielu z tych, którzy przyjmują taką interpretację, czynią to bez należytego zbadania jej dowodów. Przyjmują pogląd, iż Daniel nie napisał swojej księgi w czasach babilońskich i medo-perskich, ale znacznie później. Tak czy inaczej, ponieważ pogląd ten dominuje, musimy się mu przyjrzeć. W jaki jeszcze sposób nasza wiara w Pismo Święte może zostać podkopa− na — czy to otwarcie, czy podstępnie? Jakie kroki możemy podjąć, by uchro− nić się przed czynnikami osłabiającymi naszą ufność w prawdziwość i natchnie− nie Biblii?

RZYM I ANTIOCH

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Antioch

CZWARTEK — 31 sierpnia

Przeczytaj Dan. 8,5−8 — wizję kozła, a następnie Dan. 8,21−22 — interpreta− cję tej wizji w wykonaniu Gabriela. Według proroctwa, jaki los spotkał kozła? Historia świadczy o zdumiewającej trafności tego proroctwa. Kozioł symbolizuje oczywiście starożytną Grecję. Po śmierci Aleksandra Wielkiego imperium zostało podzielone początkowo na „cztery królestwa” (Dan. 8,22), w których władzę objęli czterej generałowie armii Aleksandra. Jednym z nich był Seleukos, który dał początek dynastii Seleucydów, trwającej od ok. 301 r. p.n.e. do 146 r. p.n.e. Jednym z królów w tej dynastii był Antioch Epifanes. Był on ósmym królem w dynastii, a panował w latach 175-164 p.n.e., po nim zaś panowało jeszcze kolejnych dwudziestu władców z tej dynastii. Dzięki podbojom terytorialnym swoich poprzedników, Antioch Epifanes na krótko opanował Judeę. W tym czasie — przez około trzy lata — zbezcześcił świątynię i prześladował Żydów. Zmarł najwyraźniej z przyczyn naturalnych podczas swojej ostatniej kampanii militarnej (164 r. p.n.e.). To właśnie w nim większość interpretatorów upatruje mały róg z ósmego rozdziału Księgi Daniela. 1. Medo−perski baran był „coraz silniejszy” (w. 4), grecki kozioł „wyrósł bardzo” (w. 8), zaś mały róg „wzrastał nadmiernie” (w. 9 BT). Jak ten opis i porównanie potęg dyskwalifikuje Antiocha jako mały róg?

2. Według Dan. 8,17.19.26, proroctwo dotyczy czasu ostatecznego, a mały róg jest ostatnią potęgą przedstawioną w widzeniu. Skoro Antioch zmarł w 164 r. p.n.e., czy może być małym rogiem?

3. Według Dan. 8,25 mały róg „bez udziału ręki ludzkiej zostanie skruszo− ny”, co przez analogię do Dan. 2,34.45 sugeruje nadnaturalne zniszczenie. Dlaczego Antioch nie pasuje do tego obrazu? W Dan. 9,26 czytamy, że obrzy− dliwość i spustoszenie nastąpią po śmierci Pomazańca. Dlatego Anitioch nie odpowiada temu opisowi.

Pomimo dowodów (a jest ich znacznie więcej, niż wymienione powyżej) przeciwko Antiochowi, adwentyści są w chrześcijańskim świecie niemal je− dyną denominacją przeciwną takiej interpretacji. Jak świadczy to o potrzebie mocnego trzymania się naszych przekonań, pomimo stanowiska większości? W jakich jeszcze kwestiach musimy trzymać się naszych przekonań, choć nie są one popularne w świecie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA X

PIĄTEK — 1 września DO DALSZEGO STUDIUM: Kolejna próba dopasowania proroctwa do Antiocha jest związana z pochodzeniem małego rogu wskazanym w Dan. 8,8-9. „A kozioł wyrósł bardzo; a gdy najbardziej spotężniał, złamał się wielki róg i na jego miejscu wyrosły cztery inne rogi na cztery strony nieba. A z jednego z nich wyrósł inny mały róg, który bardzo wyrósł ku południowi i ku wschodowi, i ku prześlicznej ziemi”. Opowiadając się za Antiochem, niektórzy twierdzą, że mały róg wyrósł z jednego z czterech narodów powstałych po rozpadzie imperium Aleksandra. To ma świadczyć, że małym rogiem jest Antioch, a nie Rzym. Argument ten upada z wielu względów. Po pierwsze, słowo nich w pierwszej części wersetu 9. odnosi się nie do „czterech rogów”, ale do „czterech stron nieba”. Tekst mówi, że z jednej z nich wyrósł mały róg. (Niektórzy twierdzą, że róg wyrósł z rogu, a nie strony świata, ale kto kiedyś widział, żeby róg wyrastał z rogu?). Po drugie, hebrajska gramatyka, zawierająca zaimki rodzaju męskiego i żeńskiego, bezbłędnie łączy „jedną z nich” z „czterema stronami nieba”, wykluczając jednocześnie pogląd, iż mały róg wyrósł z jednego z czterech rogów. Wreszcie, nawet jeśli omawiany argument o pochodzeniu małego rogu miałby jakąś wartość, inne czynniki wykluczają interpretowanie tego symbolu jako Antiocha Epifanesa. PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Dlaczego te sprawy są tak ważne? Jakie konsekwencje pociągają za sobą? Omówicie następującą kwestię: Gdyby mały róg symbolizował Antiocha Epifanesa, wówczas całe proroctwo z ósmego rozdziału Księgi Daniela wypełniłoby się ponad półtora wieku przed Chrystusem. Gdyby tak było, co oznaczałoby to dla nas, adwentystów? Jak myślisz, dlaczego większość współczesnych chrześcijan trzyma się tak bez wątpienia błędnego poglądu w kwestii małego rogu? 2. Omówcie wspólnie, z czym wiąże się podtrzymywanie poglądów, których nie akceptuje większość chrześcijan. Czy powinniśmy się tym martwić? Uzasadnijcie swoją odpowiedź.

RZYM I ANTIOCH

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Lekcja XI — 9 września 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 19.08

ŚWIĄTYNIA I MAŁY RÓG STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: II Mojż. 27,20; 29,42; IV Mojż. 4,7; 28,6; Rzym. 8,34; Hebr. 7,24−27; 8,1−5; 9,1−14.24. TEKST PAMIĘCIOWY: „Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (Hebr. 8,1−2). MYŚL PRZEWODNIA: Niezwykle ważne jest odpowiednie rozumienie zna− czenia niebiańskiej świątyni w planie zbawienia.

W ciągu kilku ostatnich tygodni przyjrzeliśmy się, z jakim naciskiem ósmy rozdział Księgi Daniela akcentuje doniosłą rolę małego rogu. Najwyraźniej chodzi o sprawy wielkiej wagi, zważywszy nie tylko na obszerność opisu, ale także na wyjaśnienia udzielone w kolejnym rozdziale. W tym tygodniu przyjrzymy się jeszcze bliżej małemu rogowi, zwracając uwagę szczególnie na jego atak przeciwko „księciu wojsk”, „codziennej” i „miejscu jego świątyni”. Zobaczymy także, jak ważna jest koncepcja świątyni — oczywiście niebiańskiej świątyni — w tym rozdziale, jako że jedynie w kontekście niebiańskiej świątyni i odbywającej się w niej służby możemy lepiej zrozumieć atak małego rogu. Studium tego tygodnia pomoże nam także stworzyć podstawy do głębszego poznania roli świątyni, a zwłaszcza jej oczyszczenia w kontekście ewangelii i całego planu zbawienia, prowadzącej oczywiście do spełnienia nadziei wszystkich chrześcijan — powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Przeciwko księciu książąt”

NIEDZIELA — 3 września

Przeczytaj Dan. 8,9−12, fragment opisu działań małego rogu. Jakie kierun− ki przyjmują te działania? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W jednej z wcześniejszych lekcji (lekcja 5) zauważyliśmy, jak zmienił się kierunek działań małego rogu z poziomego (w. 9), oznaczającego militarną i polityczną ekspansję, na pionowy (w. 10-12), oznaczający wymiar religijny. Powiedzieliśmy wówczas, że zmiana ta koresponduje z dwiema fazami Rzymu — pogańską i papieską. Przeczytaj jeszcze raz o działaniach małego rogu w wersetach 10−12. Dzia− łania te zostały opisane symbolicznie. Nie próbując teraz zrozumieć każdego symbolu, czy potrafisz określić charakter opisanych działań? Jakiego rodzaju ataki czyni mały róg? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę na pewne kluczowe słowa związane z opisem ataku: „wojsko” (Łuk. 2,13; Neh. 9,6), „niebo” (Mat. 6,1; Hebr. 9,24); „książę” (Iz. 9,6; Dan. 12,1; Dz. Ap. 3,15; 5,31), „codzienna” (IV Mojż. 4,16; 28,24; 29,6), „świątynia” (II Mojż. 25,8; Hebr. 8,1-2); „prawda” (Job 9,2; Jan 14,6; I Tym. 2,4; Jak. 5,19). Wszystkie te słowa, pełne religijnego i duchowego znaczenia, charakteryzują rzeczywistości będące przedmiotem ataku małego rogu. Zatem atak ten ma charakter przede wszystkim religijny i na tym koncentruje się wizja. Pan pragnie, byśmy zwrócili uwagę na religijny wymiar małego rogu i jego działania w sferze religijnej. Ta działalność jest ponownie ukazana w wyjaśnieniu w Dan. 8,23-25, gdzie o małym rogu jest powiedziane, iż będzie prześladował „możnych i lud świętych”, jak również wystąpi przeciwko „księciu książąt”. Czy z własnego doświadczenia możesz powiedzieć, jak twoja wiara może zostać zaatakowana? Co jest dla ciebie największym wyzwaniem? Jakie są najskuteczniejsze środki obrony?

ŚWIĄTYNIA I MAŁY RÓG

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Świątynia

PONIEDZIAŁEK — 4 września

Porównaj rodzaj symbolicznych zwierząt występujących w rozdziałach siód− mym i ósmym Księgi Daniela. Jaką zasadniczą różnicę dostrzegasz między nimi?

Zwierzęta z ósmego rozdziału Księgi Daniela to nie tylko zwierzęta ofiarne, ale również te, które były związane z rytuałem Dnia Pojednania (III Mojż. 16). Jest to pierwsze ogniwo wiążące to widzenie Daniela z Księgą Kapłańską, która mówi więcej o świątynnym rytuale niż jakakolwiek inna księga Starego Testamentu. Przeczytaj jeszcze raz Dan. 8,10−12 (zob. także w. 13−14). Co jest celem ataku małego rogu?

Najwyraźniej celem ataku jest świątynia. Po pierwsze, mały róg odbiera „codzienną”. Hebrajskie słowo tłumaczone jako „codzienna” (tamid) oznacza także „stała”, „ciągła”, „ustawiczna” i jest wielokrotnie używane w bezpośrednim połączeniu z codzienną służbą kapłanów w pierwszym przedziale ziemskiej świątyni. Jest to więc niedwuznaczne nawiązanie nie tylko do rytuału świątynnego, ale także do codziennej służby świątynnej (zob. II Mojż. 27,20; 29,42; IV Mojż. 4,7; 28,6). W Dan. 8,11 czytamy, że „miejsce” albo „podstawa” świątyni zostało „zarzucone” (BG). Słowo przetłumaczone jako „miejsce” występuje w wielu tekstach i odnosi się zawsze do świątyni albo miejsca zamieszkania Boga, także łączącego się ze świątynią (II Mojż. 15,17; I Król. 8,13; II Kron. 6,2; Iz. 18,4). Ponadto występuje tu bezpośrednie nawiązanie do „świątyni”, nie tylko w wersecie 11., ale także w wersetach 13. i 14. Wersety te wyraźnie wskazują, w jaki sposób zaatakowana została świątynia, której ziemski model był symbolicznym wyrażeniem planu zbawienia. Z uwagi na ramy czasowe tej fazy małego rogu, powstałej około V w. n.e., dlaczego nie może tu być mowy o ataku na ziemską świątynię? Ponieważ ziemska świątynia została zniszczona w 70 r. n.e., w proroctwie jest mowa o ataku na świątynię niebiańską. Mały róg nie dostał się oczywi− ście do nieba, chodzi więc o atak na wszystko, co świątynia symbolizuje, a więc na Boży plan zbawienia. Tak więc mały róg zaatakował nie tylko lud Boży, ale także plan zbawienia.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XI

Atak

WTOREK — 5 września

Daniel ponad pięć wieków przed Chrystusem ujrzał w widzeniu sedno ataku Rzymu przeciwko „prawdzie”, która została „powalona na ziemię” (Dan. 8,12). Mały róg „wmówił w siebie potęgę, jaką ma książę wojsk” – Jezus. W czasie ataku Rzymu, gdzie był Chrystus i co czynił? (Rzym. 8,34; Hebr. 7,24−27; 8,1−5; 9,11−14.24). ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak zauważyliśmy wcześniej, mały róg, „wzrastał nadmiernie”, tak iż wreszcie „wielkością dosięgał on niemal Władcy wojska” (BT), którym to Władcą jest oczywiście Chrystus. Atak małego rogu został więc skierowany nie tylko przeciwko ludowi Bożemu, ale także przeciwko świątyni, jej podstawie i służbie, w tym przypadku szczególnej, „codziennej” służbie. Należy pamiętać, że Chrystus, „książę wojsk” obecnie pełni służbę dla nas w niebiańskiej świątyni, która jest przedmiotem ataku małego rogu. Proroctwo posługuje się językiem symbolicznym. Mały róg w rzeczywistości nie dostał się do nieba, ani w żaden fizyczny sposób nie rzucił „prawdy” na ziemię ani nie „obalił miejsca Jego przybytku” (BT). Atak małego rogu był atakiem na plan zbawienia, którego podstawą jest śmierć Chrystusa (symbolizowana w rytuale ziemskiej świątyni przez śmierć zwierząt ofiarnych), a następnie kapłańska służba Chrystusa w niebiańskiej świątyni (symbolizowana przez służbę kapłanów w ziemskiej świątyni). Wszystko, co wiąże się ze świątynią, stało się przedmiotem ataku małego rogu. Jak do tego doszło? Chrystus jest naszym Najwyższym Kapłanem, wstawiającym się za nami w niebiańskiej świątyni. Uważne studium Kościoła Rzymskokatolickiego wskazuje, jak cała struktura kościelna, kapłaństwo, pośrednictwo i rytuał mszalny są uzurpacją wszystkiego, co Chrystus uczynił i czyni dla nas. Wszystko co my, jako wierzący, przypisujemy bezpośrednio Bogu i Chrystusowi, zostało przez system papieski przypisane Kościołowi, który, jak mówi Księga Daniela, „wmówił w siebie potęgę, jaką ma książę wojsk” (Dan. 8,11; zob. część lekcji na piątek). Jaka jest rola organizacji kościelnej w planie zbawienia? Jak możesz aktywnie uczestniczyć w wypełnianiu przez Kościół jego roli? Jednocześnie jakie są granice tego, co Kościół może zrobić dla ciebie w kwestii twojej więzi z Panem?

ŚWIĄTYNIA I MAŁY RÓG

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Codzienna” — część pierwsza

ŚRODA — 6 września

Czytając w Dan. 8,10-12 o ataku małego na świątynię, zwróć uwagę, że mały róg szczególnie usiłował odebrać Chrystusowi „codzienną”. Choć wiele przekładów uzupełnia ten tekst słowem „ofiara”, to jednak w oryginale występuje po prostu „codzienna”. Takie uzupełnienie wskazuje, iż tłumacze dostrzegali wyraźne powiązanie ze świątynią, ale mimo to owo uzupełnienie nie znajduje żadnego uzasadnienia. Słowo „codzienna” (zob. część lekcji na poniedziałek) dotyczy nie tyle „codziennych” ofiar, ale całej codziennej służby w ziemskiej świątyni. Jaka część „codziennej” służby (rozumianej jako „ustawiczna”, „stała”) jest przedstawiona w każdym z poniższych wersetów? W jakiej części świątyni odbywała się większość wymienionych czynności? II Mojż. 25,30 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . II Mojż. 27,20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . II Mojż. 30,8 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . III Mojż. 6,13

.........................................................................................................

W tych tekstach słowo tamid (przetłumaczone w Dan. 8,11 jako „codzienna”) określa opisywane czynności. Tak więc, choć tamid może dotyczyć ofiar, to jednak obejmuje całość codziennej posługi kapłańskiej, która, według Listu do Hebrajczyków, była tylko „obrazem i cieniem niebieskiej” (Hebr. 8,5). Te niebiańskie rzeczy to oczywiście duchowa rzeczywistość arcykapłańskiej posługi Chrystusa. Wszystkie ziemskie ceremoniały świątynne, cienie zbawczej rzeczywistości, wskazywały jedynie na Chrystusa służącego w niebiańskiej świątyni dla naszego zbawienia. Ta właśnie zbawcza rzeczywistość stała się przedmiotem ataku małego rogu. Zwróć uwagę, że działania te skupiały się wokół pierwszego przedziału ziemskiej świątyni. Chleb, świecznik, kadzidło to elementy służby w pierwszym przedziale, zaś ofiary były składane na ołtarzu przed przybytkiem. Ważnym elementem, na który zwrócimy uwagę później, jest to, że żadna z tych czynności nie miała nic wspólnego z Miejscem Najświętszym, drugim przedziałem świątyni, do którego najwyższy kapłan wchodził raz w roku, podczas rytuału oczyszczenia świątyni. Jakiego rodzaju „codzienne” czy „ustawiczne” działania są niezbędne dla twojego duchowego rozwoju? Dlaczego fakt, iż są one podejmowane „co− dziennie” jest istotny z punktu widzenia tego rozwoju?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XI

„Codzienna” — część druga

CZWARTEK — 7 września

Służba w ziemskiej świątyni była modelem działania świątyni niebiańskiej. Ofiary i kapłaństwo to symbole, żywe proroctwa wskazujące na śmierć i kapłańską służbę Jezusa. Czego uczy nas Hebr. 9,1−14 o związku między ziemską i niebiańską świą− tynią? Ci, którzy zgłębiali zagadnienie służby w ziemskiej świątyni, wiedzą, że poza codzienną posługą w pierwszym pomieszczeniu, raz do roku najwyższy kapłan wchodził do Miejsca Najświętszego, by dokonać „oczyszczenia świątyni” (zob. III Mojż. 16). Ponieważ odbywało się to tylko raz do roku, rytuał ten był nazywany „dorocznym” w przeciwieństwie do „codziennej” służby. Stąd też cała służba świątynna w szerokim sensie dzieli się na dwie kategorie — codzienną, w pierwszym przedziale, i doroczną, w drugim przedziale, polegającą na oczyszczeniu świątyni. Wskazaliśmy także, że mały róg atakuje niebiańską świątynię, co oznacza atak na plan zbawienia. Odnosi się to, jak wierzymy, do całego rzymskokatolickiego systemu kościelnego, który uzurpuje sobie rolę i uprawnienia Boga i Chrystusa w planie zbawienia (zob. piątkowa część lekcji). Teraz ważne pytanie: Dlaczego tylko codzienna służba, tamid, została wymieniona jako cel ataku małego rogu? Dlaczego widzenie podkreśla tylko jeden aspekt służby świątynnej, a nie oba aspekty? Przeczytaj Dan. 8,14. Jak ten tekst pomaga odpowiedzieć na powyższe pytania? Mały róg był w stanie zaatakować tylko „codzienną” służbę, ponieważ „doroczna”, w drugim przedziale świątyni, odbywała się tylko podczas oczyszczenia świątyni, a to należało wówczas jeszcze do przyszłości. Dopiero po upływie 2300 lat, w roku 1844 miało się rozpocząć oczyszczenie świątyni — faza służby Chrystusa symbolizowana w ziemskim rytuale przez „doroczną” służbę. Zatem w ósmym rozdziale Księgi Daniela występują obie fazy kapłańskiej służby Chrystusa: „codzienna”, zaatakowana przez mały róg, i „doroczna”, rozpoczynająca się z końcem okresu dwóch tysięcy trzystu proroczych dni (rzeczywistych lat). Obie te fazy są wyraźnie ukazane w tym rozdziale Księgi Daniela. Wyobraź sobie, że za każdym razem, kiedy popełniasz grzech, miałbyś skła− dać w ofierze niewinne zwierzę. Czego nauczyłoby cię to o grzechu? Porównaj śmierć zwierząt ofiarnych ze śmiercią Syna Bożego. Co Jego śmierć mówi nam o kosztach grzechu? Jak poważnie traktujesz grzech w twoim życiu? ŚWIĄTYNIA I MAŁY RÓG

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

PIĄTEK — 8 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Poniżej znajdują się fragmenty zaczerpnięte z Katechizmu Kościoła Katolickiego (Pallottinum 1994). Czytając je, zachowaj w pamięci Dan. 8,11-12 i uzurpacje małego rogu obejmujące uprawnienia należące wyłącznie do Boga i Chrystusa. „Moc »wiązanie i rozwiązywanie« oznacza władzę odpuszczania grzechów. (...) Jezus powierzył tę władzę Kościołowi przez służbę Apostołów” (nr 553). „Jako sakrament, Kościół jest narzędziem Chrystusa. W Jego rękach jest „narzędziem Odkupienia wszystkich”, „powszechnym sakramentem zbawienia” (nr 776). „To właśnie w Kościele złożona została »pełnia środków zbawienia«” (nr 824). Sobór święty...opierając się na Piśmie Świętym i Tradycji, uczy, że ten pielgrzymujący Kościół jest konieczny do zbawienia” (nr 846). „Kościół jest „powszechny” – głosi całość wiary; nosi w sobie pełnię środków zbawienia i rozdziela je” (nr 868). „Nie ma takiej winy, nawet najcięższej, której nie mógłby odpuścić Kościół święty” (nr 982). „Gdyby w Kościele nie było odpuszczenia grzechów, nie byłoby żadnej ufności, żadnej nadziei życia przyszłego i wiecznego wyzwolenia. Dziękujmy Bogu, który dał Kościołowi taki dar ” (nr 983). „Z woli Chrystusa Kościół posiada władzę odpuszczania grzechów ochrzczonym”. (nr 986). „Przez liturgię Chrystus, nasz Odkupiciel i Arcykapłan, kontynuuje w swoim Kościele, z Kościołem i przez Kościół dzieło naszego odkupienia” (nr 1069). „Chrzest jest narodzeniem do nowego życia w Chrystusie. Zgodnie z wolą Pana, jest on konieczny do zbawienia, tak jak Kościół, do którego chrzest wprowadza” (nr 1277).

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Jak powyższe cytaty pomagają nam lepiej rozumieć uzurpacje małego rogu dotyczące tego, co należy wyłącznie do Boga? 2. Omówcie w klasie pytanie zadane pod koniec wtorkowej części lekcji. Jaka jest rola Kościoła w planie zbawienia? Jakie są granice tego, co Kościół może dla nas zrobić? Dlaczego Kościół jest jedynie środkiem do celu, a nie celem samym w sobie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XI

Lekcja XII — 16 września 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 18.52

SĄD PRZEDADWENTOWY STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: V Mojż. 25,1; I Król. 8,32; Ps. 51,1−4; Mat. 22,1−13; Hebr. 9,22−24; Obj. 20,12; 22,12. TEKST PAMIĘCIOWY: „Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku” (Obj. 22,12). MYŚL PRZEWODNIA: Analogia sądu przedadwentowego i oczyszczenia świątyni prowadzi do usunięcia zła i ustanowienia wiecznego Królestwa Bożego.

W ubiegłym tygodniu przyjrzeliśmy się sądowi przedadwentowemu głównie z perspektywy ósmego rozdziału Księgi Daniela. W tym tygodniu jeszcze raz spojrzymy na to epokowe wydarzenie, ale tym razem z perspektywy siódmego rozdziału, zwracając uwagę szczególnie na niektóre fascynujące spostrzeżenia tam ukazane. Podobnie jak w Ewangeliach, mamy tu do czynienia z opisem tego samego wydarzenia z różnych punktów widzenia — oba rozdziały zawierają ważne prawdy, które należy rozumieć jako wzajemnie współzależne. Dla zrozumienia jednego rozdziału istotne są informacje zawarte w drugim, a wspólnie te dwa rozdziały ukazują pełniejszy obraz prawdy o sądzie. Ważne, byśmy pamiętali, że rozdziały te nie są jedynie głębokim studium teologicznym, profetycznym czy historycznym, ale są przede wszystkim przesłaniem skierowanym do nas — przesłaniem nadziei i obietnicy. Wspólnie mówią nam, że bez względu na to, jak zła jest nasza sytuacja, nadejdzie odmiana. Pomimo zniechęcających okoliczności Bóg ukazał nam historię świata od czasów Daniela aż do wspaniałego końca, kiedy zło zostanie unicestwione, a odkupieni będą się cieszyć wieczną wolnością i szczęściem. Istotne jest, byśmy studiując wykresy, daty i historyczne wydarzenia nie stracili z oczu tego, co najważniejsze. Ważne jest także to, byśmy dzieląc się z ludźmi tymi prawdami, zawsze przedstawiali im nie tylko bestie i mały róg, ale przede wszystkim cudowną obietnicę Bożego Królestwa i życia wiecznego, które zostało nam dane dzięki przelanej krwi Jezusa.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

„Aż przyszedł Sędziwy”

NIEDZIELA — 10 września

Jedną z kwestii poruszonych przez nas w tym kwartale było doniosłe znaczenie oczyszczenia świątyni, wspomnianego w ósmym rozdziale Księgi Daniela. Widzieliśmy tam (zob. lekcja 5) przedstawione w widzeniu cztery ważne elementy (Medo-Persja, Grecja, Rzym, oczyszczenie świątyni), z których trzy pierwsze mają niewątpliwie wielkie znaczenie, zaś punktem kulminacyjnym widzenia było właśnie oczyszczenie świątyni. Uzmysławia to nam, że czymkolwiek jest to wydarzenie, z pewnością także ma ogromne znaczenie. Zatem powstaje pytanie: Czym jest oczyszczenie świątyni, które ma tak wielkie znaczenie, iż zostało wplecione w rząd światowych imperiów, przedstawionych przez Pismo Święte jako niewzruszone kamienie milowe dziejów ludzkości? Ósmy rozdział Księgi Daniela nie wyjaśnia zbyt wiele w tej kwestii. Na szczęście Pan dał nam więcej informacji. Dzięki oczywistej zgodności z rozdziałem siódmym możemy rozwikłać tajemnicę rozdziału ósmego. Wcześniej wskazaliśmy już analogię sądu z rozdziału siódmego i oczysz− czenia świątyni z rozdziału ósmego. Przeczytaj Dan. 7,9.10.13.14.21.22.26.27. Do czego prowadzi ów sąd (tożsamy z oczyszczeniem świątyni)? Co jest jego wynikiem? Jaki szczególny element jest podkreślony kilkakrotnie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę na temat przewijający się w tych wersetach: Święci otrzymają Boże Królestwo, wieczne królestwo, które nie przeminie, jak inne, które je poprzedzały. Raz po raz, po przedstawieniu poszczególnych królestw, a zwłaszcza bluźnierczego i prześladowczego małego rogu, ukazywane jest ostateczne zwycięstwo Boga i Jego świętych. Innymi słowy, bez względu na to, jak źle wygląda sytuacja i jak długo trwa, ostatecznie wynikiem niebiańskiego sądu (oczyszczenia świątyni) będzie usunięcie zła i ustanowienie wiecznego Królestwa Bożego. W tym kontekście, o ileż łatwiej jest zrozumieć, dlaczego oczyszczenie świątyni w ósmym rozdziale Księgi Daniela jest kulminacją wizji ziemskich potęg. Nic dziwnego, że jest ono ukazane jako bardzo ważne! Wszystkie poprzednie królestwa przestały istnieć albo ostatecznie zostaną zniszczone. W przeciwieństwie do nich, święci „otrzymają” (w. 18) wieczne Królestwo Boże. Co ta obietnica oznacza dla ciebie? Co będzie pierwszą rzeczą, jaką będziesz chciał zrobić, kiedy się tam znajdziesz?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XII

Sąd a mały róg

PONIEDZIAŁEK — 11 września

Będąc adwentystami, rozumiemy oczyszczenie świątyni jako sąd, który obejmuje zdeklarowanych wyznawców Chrystusa (zob. Mat. 22,1-13). Widzimy to szczególnie dlatego, że w ziemskim symbolu oczyszczenia świątyni, Dniu Pojednania (zob. III Mojż. 16), sąd dotyczył właśnie ludu Bożego. Jednakże powstaje pytanie: Dlaczego zarówno w siódmym, jak i ósmym rozdziale Księgi Daniela sąd/oczyszczenie świątyni są przedstawione w kontekście działalności małego rogu, a przynajmniej tej jego fazy, która właśnie występuje w widzeniu? Co mały róg ma wspólnego z sądem przedadwentowym? Przeczytaj raz jeszcze teksty biblijne podane we wczorajszej części lek− cji. Czym różni się los małego rogu od losu „świętych najwyższego” (zob. szczególnie Dan. 7,22)? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wszystko jest jasne — mały róg zostaje ukarany, potępiony, podczas gdy święci zostają oczyszczeni z zarzutów i wywyższeni. Jest to zgodne z typową hebrajską koncepcją sprawiedliwości i sądu, jako że obejmuje nie tylko ukaranie winnego albo uniewinnienie sprawiedliwego, ale oba te aspekty jednocześnie. Oba te elementy są istotne w myśli hebrajskiej i oba są widoczne w opisie sądu przedadwentowego. Przeczytaj V Mojż. 25,1 i I Król. 8,32. Jak te dwa wersety ukazują zasady zawarte w rozdziałach siódmym i ósmym Księgi Daniela? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Oczywiście, sąd w rozdziale siódmym prowadzi do unicestwienia małego rogu, ale jedynie dlatego, że jego wynikiem jest powtórne przyjście Chrystusa, połączone z końcem świata takiego, jaki znamy obecnie. Otóż, choć sąd jest tu wyrażony w kontekście małego rogu, symbolu zła, to jednak obejmuje więcej niż tylko mały róg. Widzimy tu dwa elementy — ukaranie zła i usprawiedliwienie świętych. Sprawiedliwi oczyszczeni z zarzutów, zło ukarane. Oto Boża obietnica. Jak powinna ona pomagać ci w trudnych chwilach, kiedy wydaje się, że niespra− wiedliwość i zło zwyciężają? SĄD PRZEDADWENTOWY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Teodycja raz jeszcze

WTOREK — 12 września

W pierwszej lekcji tego kwartału poznaliśmy słowo teodycja, oznaczające oczyszczenie Boga z zarzutów w związku z istnieniem zła. Pojęcie to oznacza, że pomimo istnienia zła na świecie, możemy ufać Bogu, iż jest dobry, sprawiedliwy i prawy. Wskazaliśmy też, że grzech i zło zaczęły się w innej części wszechświata, a grzech i związane z nim kwestie dotyczą nie tylko naszej ziemi. Przeciwnie, ziemia jest jedynie miejscem, gdzie obecnie toczy się bój między dobrem a złem. Zwróciliśmy także uwagę na fakt, że inteligentne istoty w innych światach są zainteresowane zagadnieniami związanymi z grzechem i buntem. Przeczytaj Dan. 7,9−10 i odpowiedz na następujące pytania: 1. Jakie wydarzenie jest tu opisane?

.................................................................

2. Gdzie się odbywa? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3. W czyjej obecności? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Nie tylko widzimy tu scenę niebiańskiego sądu, prowadzącego do zniszczenia małego rogu i ustanowienia Królestwa Bożego, ale także dowiadujemy się, że sąd ten odbywa się wobec licznych niebiańskich istot. „Dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy” to wyrażenie oznaczające nieprzeliczone tłumy. Tak więc widzimy tu wszechświat obserwujący sąd Boży, który prowadzi do ustanowienia wiecznego Bożego Królestwa. Pamiętając scenę sądu przedstawioną w siódmym rozdziale Księgi Danie− la, przeczytaj Ps. 51,3−6 i Rzym. 3,4. Jak teksty te mają się do tego sądu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Istotne tutaj jest to, że Bóg sądzi swój lud w otwarty sposób, na oczach wszechświata. Czyni to w taki sposób, że kiedy skończy, wszyscy przyznają, iż Bóg „okazał się sprawiedliwy w wyroku swoim, czysty w sądzie swoim” (Ps. 51,6). Jak otwarty i szczery jesteś w swoim postępowaniu z ludźmi? Jeśli brak ci otwartości, jak świadczy to o twoim postępowaniu? Co musisz w nim zmienić?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XII

Sąd przedadwentowy

ŚRODA — 13 września

Przeczytaj Dan. 12,1; Mat. 16,27 i Obj. 20,12. Każdy z tych tekstów na swój sposób mówi o sądzie. Jakie dowody znajdujesz w tych wersetach, wskazujące, dlaczego sąd odbywa się przed powtórnym przyjściem Chrystusa, a więc jest sądem przedadwentowym? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jeśli przy powtórnym przyjściu Chrystusa święci otrzymają królestwo, a mały róg zostanie zniszczony, to musi nastąpić coś w rodzaju rozliczenia przed wykonaniem wyroku. Przecież nawet w stronniczych ziemskich sądach można liczyć choćby na tyle! Czyż nie byłoby kpiną ze sprawiedliwości skazanie kogoś, a później przeprowadzenie procesu i zbadanie faktów? Skoro powracając Chrystus powie: „Zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku” (Obj. 22,12), to znaczy, że wszyscy zostaną osądzeni na podstawie ich uczynków (Kazn. 12,13-14; I Kor. 3,13; I Piotra 1,17; Obj. 20,12), a zatem musi się odbyć sąd, zanim nastąpi powtórne przyjście Chrystusa. Dlatego też adwentyści nazywają ten sąd przedadwentowym, śledczym (każdy sąd przed wydaniem wyroku wymaga przeprowadzenia śledztwa). Raz jeszcze przeczytaj uważnie scenę sądu przedstawioną w siódmym roz− dziale Księgi Daniela (w razie potrzeby przejrzyj tabele porównujące go z ósmym rozdziałem). Odkładając na bok wszystkie liczby i daty, dlaczego pewne jest, że chodzi o sąd przedadwentowy? Jakie dowody znajdujesz w tekście, które świadczą o śledztwie (zob. także Ps. 56,8; 69,28; Dan. 12,1; Obj. 13,8; 20,12)? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Tak więc z siódmego rozdziału Księgi Daniela wynika, że istnieje wielki przedadwentowy sąd, prowadzący nie tylko do obalenia małego rogu przy końcu świata, ale także do inauguracji nowego świata, w którym święci będą żyć w wiecznym Królestwie Bożym. Z pewnością jest to wydarzenie o doniosłym znaczeniu — wydarzenie decydujące o wiecznym przeznaczeniu ludzi. Nic dziwnego, że poselstwo o godzinie sądu uważamy za tak istotny element naszych zasad wiary.

SĄD PRZEDADWENTOWY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Niebiosa oczyszczone

CZWARTEK — 14 września

Przeczytaj Hebr. 9,22−24 i odpowiedz na następujące pytania: 1. O jakich dwóch świątyniach jest mowa w tych wersetach?

2. Jaka zbieżność jest nakreślona między nimi — co, według autora, musiało się stać z obydwiema świątyniami?

Te teksty są solą w oku nieadwentystycznych biblistów, ponieważ zawierają wyraźne nawiązanie do niebiańskiej świątyni, która potrzebuje oczyszczenia. „Można dojść do wniosku, że ziemska świątynia była oczyszczana, ponieważ jej niebiański odpowiednik także wymaga oczyszczenia” (Craig Koester, Hebrews, Anchor Bible Series, Nowy Jork 2001, s. 427). Greckie słowo przetłumaczone w Hebr. 9,23 jako „oczyszczane” pochodzi od takiego samego słowa użytego w starożytnym greckim przekładzie Dan. 8,14. Zatem starożytni, którzy jeszcze przed czasami Chrystusa przetłumaczyli Stary Testament, rozumieli Dan. 8,14 jako zapowiedź oczyszczenia świątyni. Po wielu latach autor Listu do Hebrajczyków wyraził ten sam pogląd, choć w innym bezpośrednim kontekście – tak, jak ziemska świątynia była oczyszczana, tak również musi być oczyszczana świątynia niebiańska. W rzeczywistości oczyszczenie ziemskiej świątyni miało wskazywać na większe, prawdziwe oczyszczenie niebiańskiej świątyni. Przeczytaj jeszcze raz Dan. 8,14. Biorąc pod uwagę ramy czasowe tego proroctwa, dlaczego oczyszczenie świątyni wspomniane tutaj musi być tym oczyszczeniem, do którego nawiązuje autor Listu do Hebrajczyków? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W tradycji żydowskiej Dzień Pojednania, w którym świątynia była oczyszczana, był także wielkim dniem sądu, czasem, kiedy ludzie mieli ostatnią szansę wyrazić skruchę wobec zbliżającego się rozliczenia. Do dziś w Dniu Pojednania Żydzi czasami pozdrawiają się słowami: „Obyś był zapieczętowany w księdze życia na wieki”. Dlaczego okrycie sprawiedliwością Chrystusa przez wiarę jest jedynym za− pewnieniem, że na sądzie zostaniesz zapieczętowany w księdze życia na wieki?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XII

PIĄTEK — 15 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj, co dzieje się — według wyobrażeń żydowskich — w Dniu Pojednania, kiedy świątynia była oczyszczana. Porównaj poniższe cytaty z tym, jak Ellen White opisuje sąd przedadwentowy w książce Wielki bój, jak również z wyobrażeniami przedstawionymi w scenie sądu w siódmym rozdziale Księgi Daniela. „Bóg zasiadł na swoim tronie, by sądzić świat, jednocześnie jako Sędzia, Obrońca, Ekspert i Świadek, otworzył Księgę Rejestrów. Odczytano ją — nawet imię człowieka znajduje się w niej. Wielka trąba zabrzmiała, dał się słyszeć cichy głos; aniołowie zadrżeli, mówiąc, że to dzień sądu. (...) W Dniu Pojednania pieczętuje się, kto będzie żył, a kto umrze” (Jewish Encyclopedia, „The Day of Atonement”). Niektóre modlitwy wypowiadane w Dniu Pojednania zawierają następujące słowa: „Racz mnie usprawiedliwić na sądzie. (...) Ucisz oskarżyciela i pozwól obrońcy zająć jego miejsce (...) a dzięki jego błaganiom, powiedz: Przebaczyłem. (...) Ach, wymaż przestępstwa ludzi, którzy zostali zbawieni. (...) On, Sędziwy, zasiada jako Sędzia. (...) W księdze żywota (...) niechaj będziemy zapieczętowani przez Ciebie”.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Pomyśl o wszystkim, co Bóg dla nas uczynił, zwłaszcza w osobie Jezusa. Zauważ, że pomimo tego wszystkiego, by cały wszechświat był przekonany o Jego prawości i uczciwości w postępowaniu wobec grzechu i buntu, Bóg pozwala, by osądzono Jego sposób sądzenia. Jak świadczy to o charakterze Boga i dlaczego jest On godny chwały, czci i hołdu? 2. Gdyby ludzie natychmiast po śmierci szli do piekła albo do nieba, po co miałby istnieć sąd przedadwentowy albo jakikolwiek inny sąd w przyszłości? Jak świadczy to o powiązaniach istniejących między poszczególnymi prawdami wiary? 3. Czy znacie ludzi, którzy mają problemy z przyjęciem naszego pojmowania sądu przedadwentowego? Zaplanujcie wspólnie spotkania w grupie domowej, podczas których będziecie mogli modlić się i przebywać z przyjaciółmi, a przy okazji przedstawić im to, czego nauczyliście się o sądzie.

SĄD PRZEDADWENTOWY

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Zachariasz Łyko

Teraz tylko 35 zł*

*Do ceny należy doliczyć koszt przesyłki.

Zamówienia:

www.znakiczasu.pl

Lekcja XIII — 23 września 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 18.35

EWANGELIA I SĄD STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: III Mojż. 16; Rzym. 8,1.34; Hebr. 6,20; 7,25; 9,24; I Piotra 1,2.18−19. TEKST PAMIĘCIOWY: „Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, któ− ry jest sprawiedliwy” (I Jana 2,1). MYŚL PRZEWODNIA: Dzień Pojednania i dzień sądu jest dobrą nowiną, jeśli patrzymy na nie poprzez Chrystusa i to, czego dla nas dokonał na Gol− gocie.

Jako adwentyści, wierzymy, że od 1844 roku żyjemy w wielkim Dniu Pojednania. Oznacza to, że ziemski Dzień Pojednania był jedynie modelem, symbolem prawdziwego Dnia Pojednania. W podobny sposób ofiary ze zwierząt były symbolami ofiarowania Chrystusa. Zatem Dzień Pojednania był symboliczną zapowiedzią rozpoczętego w roku 1844 dzieła sądu, sprawowanego przez Chrystusa w niebiańskiej świątyni. Jest to oczywiście dobra nowina. Czym jest pojednanie, jeśli nie dziełem Boga, który zbawia nas przez krew Chrystusa? Prawo, posłuszeństwo czy charakter nie mogą pojednać człowieka z Bogiem. Pojednanie jest możliwe tylko dzięki ofierze Chrystusa. Jeśli zatem żyjemy w Dniu Pojednania, to czy nie jest to dobra nowina? Czy „dzień” poświęcony pojednaniu — Bożemu działaniu dla naszego zbawienia — nie powinien nas usposabiać do wdzięczności wobec Boga? Czy nie powinniśmy się cieszyć tym, że żyjemy w Dniu Pojednania, a nie martwić się tym? Oczywiście. Sąd jest dobrą nowiną, ponieważ stanowi nieodłączną część „dobrej nowiny”, jest kulminacją zastosowania ofiary Chrystusa wobec nas. W tym tygodniu przyjrzymy się ewangelii i sądowi, ponieważ tylko przez pryzmat ewangelii możemy w pełni dostrzec, co ten sąd oznacza dla nas.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Wszyscy musimy stanąć

NIEDZIELA — 17 września

Jak powiedzieliśmy w lekcji drugiej, Biblia wyraźnie ukazuje sądzenie na podstawie uczynków, które są starannie badane (każdy dobry sąd musi zbadać dowody). Czy pamiętasz, że Jezus powiedział, iż zdamy sprawę z „każdego nieużytecznego słowa” (Mat. 12,36). Z każdego nieużytecznego słowa? I to mówi ten sam Pan, który powiedział: „Nawet wasze włosy na głowie wszystkie są policzone” (Mat. 10,30), troszczy się nawet o los wróbli (Mat. 10,29), a jednocześnie zapowiedział, że „odbędzie sąd nad każdym czynem, nad każdą rzeczą tajną” (Kazn. 12,14)? Nad każdym czynem? Nad każdą rzeczą tajną? Zatem idea badania uczynków, sądu śledczego, jest w zupełności biblijna. Jednak ważniejsze jest pytanie: Jak grzesznik może się ostać, skoro każde nieużyteczne słowo i każda tajna rzecz mają zostać osądzone? Dość przerażająca myśl — stanąć przed Bogiem na sądzie ze wszystkim, co zrobiłeś, ujawnionym przez Tego, który w swej świętości jest „ogniem trawiącym” (V Mojż. 4,24). Jaki człowiek, choćby nie wiadomo jak posłuszny, sprawiedliwy czy niezwykle wierzący, ma tak czysty zapis, iż może śmiało stanąć przed świętym Bogiem? Przeczytaj Rzym. 8,34; Hebr. 6,20; 7,25; 9,24 i Jan 2,1. Jak te wersety odpowiadają na powyższe pytanie?

Dobrą nowiną o sądzie jest to, że Jezus, w swojej sprawiedliwości zajmuje na sądzie nasze miejsce. Ten fakt właśnie oznacza Jego wstawiennictwo, Jego kapłańską służbę. W przeciwnym razie każdy z nas byłby zgubiony, ponieważ nikt z nas, bez względu na zasługi, nie ma dość sprawiedliwości, by ostać się przed Świętym Bogiem. Jeśli nie zostaniemy odziani doskonałą sprawiedliwością, której nikt z nas nie posiada i nie może wytworzyć, wówczas staniemy przed sądem z własnymi uczynkami, własną sprawiedliwością, a ponieważ jesteśmy grzesznikami, zostaniemy potępieni. „Człowiek nie może sam stawić czoła temu oskarżeniu. W swoich szatach skalanych przez grzech, wyznając swoją winę, staje przed Bogiem. Jednak Jezus, nasz Obrońca, przedstawia skuteczną prośbę za tymi, którzy przez skruchę i wiarę powierzyli Mu swoją duszę. Broni On ich sprawy i udaremnia oskarżenie potężnym argumentem Golgoty” (Ellen G. White, Testimonies, t. V, s. 471). Jak powyższy cytat pomaga ci lepiej zrozumieć jedyną nadzieję związaną z sądem?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XIII

Krew i sąd

PONIEDZIAŁEK — 18 września

W adwentystycznej teologii świątynia odgrywa istotną rolę, zarówno jako ziemski model planu zbawienia, jak i niebiańskie miejsce, w którym Jezus obecnie służy dla nas na mocy swojej odkupieńczej ofiary. Jako adwentyści, na podstawie (1) modelu ziemskiej świątyni, (2) Listu do Hebrajczyków i (3) proroctw Daniela, wierzymy, że od 1844 roku Jezus przebywa w Miejscu Najświętszym, gdzie odbywa się sąd, wyraźnie ukazany w siódmym rozdziale Księgi Daniela. Nasze zrozumienie tej kwestii w znacznym stopniu opiera się na ziemskim Dniu Pojednania, podczas którego raz do roku arcykapłan wchodził do miejsca najświętszego ziemskiej świątyni. Opis tego rytuału znajduje się w szesnastym rozdziale Księgi Kapłańskiej (I Mojż.). Przeczytaj szesnasty rozdział Księgi Kapłańskiej. Ile razy wymienione jest w nim słowo „krew”? Co symbolizuje krew? Zob. także Hebr. 9,12−14. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Sednem rytuału Dnia Pojednania była krew, symbol krwi Jezusa, przelanej za nas na Golgocie. Dzień Pojednania jest dniem sądu, a więc oznacza to, że sąd i pojednanie są ze sobą blisko związane. Ponieważ pojednanie jest dobrą nowiną, sąd także jest dobrą nowiną. Jest nią dzięki krwi, która oznacza życie Jezusa ofiarowane za nas. Przeczytaj III Mojż. 17,11; Łuk. 22,20; Rzym. 5,9; Hebr. 10,19; 12,24; 13,20; I Piotra 1,2; 1,18−19. Co mówią te teksty o wiodącej roli krwi w planie zbawienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Krew jest symbolem życia, zatem przelanie krwi oznacza śmierć. Krew ofiar była symbolem życia Chrystusa oddanego za nas. Ponieważ krew była przelewana i posługiwano nią podczas Dnia Pojednania, oznacza to, że sednem Dnia Pojednania jest życie i śmierć Jezusa za nas! Dlatego też sąd jest dla chrześcijan dobrą nowiną. Mamy Zastępcę, który stoi w przed obliczem Boga „za nas” teraz i na sądzie (Hebr. 9,24). Wyobraź sobie swój przypadek na sądzie przed Bogiem bez Zastępcy! Jaką miałbyś nadzieję? Dlaczego potrzebujesz Zastępcy na sądzie? EWANGELIA I SĄD

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Szata

WTOREK — 19 września

Na początku kwartału (lekcja druga) przyjrzeliśmy się przypowieści o uczcie weselnej z dwudziestego drugiego rozdziału Ewangelii Mateusza, jako pośredniemu dowodowi na istnienie sądu przedadwentowego. Jednak przypowieść ta zawiera o wiele więcej wskazówek, niż tylko te odnoszące się do czasu. Mianowicie objawia ona, co znaczy zostać okrytym sprawiedliwością Chrystusa na sądzie, a także, co znaczy nie być nią okrytym. Przeczytaj przypowieść (Mat. 22,1−13). Co zadecydowało o tym, kto pozo− stał na uczcie, a kto musiał ją opuścić?

Co symbolizuje szata weselna? (Zob. Iz. 61,10; Zach. 3,1−5).

W tej przypowieści widzimy wyraźny przykład człowieka, który przyjął zaproszenie na ucztę, ale nie przyjął związanych z zaproszeniem warunków. Nie zaakceptował tego, co zaoferował mu gospodarz — szaty doskonałej sprawiedliwości Chrystusa, dlatego gdy gospodarz przyjrzał się gościom, stwierdził u niego jej brak. Zwróć uwagę, że w przypowieści jest powiedziane, iż na ucztę przybyli zarówno dobrzy, jak i źli. Nie ma mowy o tym, czy ten, który nie miał szaty weselnej, był dobry, czy zły. W pewnym sensie nie robiło to żadnej różnicy, gdyż wobec sądu Bożego my wszyscy — „dobrzy” czy „źli” — bez szaty jesteśmy potępieni. To, czego potrzebował gość podczas uczty weselnej, jest potrzebne nam na sądzie — coś, co okryłoby nas — w przeciwnym razie zostaniemy wyrzuceni tam, gdzie jest płacz i zgrzytanie zębów. Tym okryciem, symbolizowanym w przypowieści przez szatę, jest sprawiedliwość Jezusa, udzielona Jego naśladowcom przez wiarę. Jest to ich jedyna nadzieja teraz i na sądzie. Czy to w wyobrażeniu krwi, czy szaty — chodzi o to samo: potrzebujemy czegoś spoza nas samych, by ostać się na sądzie. Dobrą nowiną jest, że przez ofiarę Jezusa mamy wszystko, czego potrzebujemy — sprawiedliwość samego Boga (zob. Rzym. 3,21-22; 10,3; II Piotra 1,1) udzieloną nam przez wiarę. Rozważ starannie następujące pytania: Czy przyjąłeś zaproszenie na ucztę, nie przyjmując warunków zaproszenia? Jakie są te warunki? Bądź gotowy powiedzieć o tym w klasie.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XIII

Nie ma potępienia

ŚRODA — 20 września

Przeczytaj Rzym. 8,1. Jakie poselstwo jest zawarte w tym tekście, szcze− gólnie ważne dla nas, stojących w obliczu sądu?

Dobrą nowiną dotyczącą sądu jest to, że nie musimy stanąć na nim we własnej sprawiedliwości. Możemy stanąć na sądzie w sprawiedliwości Jezusa. To, że jesteśmy sądzeni na podstawie uczynków, nie znaczy, że możemy być przez nie zbawieni. Otóż zbawieni jesteśmy wyłącznie przez sprawiedliwość Jezusa, udzieloną nam przez wiarę, która zawsze objawia się w uczynkach. Ta sprawiedliwość okrywa nas z chwilą, kiedy zupełnie poddajemy się Chrystusowi, przyjmujemy Jego sprawiedliwość, a ona pozostaje z nami (choć nie bezwarunkowo) także w czasie sądu. Na cóż bowiem zdałaby się nam sprawiedliwość, gdyby nie okrywała nas wtedy, kiedy potrzebujemy jej najbardziej, to znaczy w czasie sądu? Jak drugi rozdział Listu Jakuba pomaga nam zrozumieć rolę uczynków na sądzie?

Jednak skąd mam wiedzieć, że mam dość uczynków, by okazać, że mam wiarę? To pytanie wydaje się logiczne, ale jest oparte na niewłaściwym założeniu. Odzwierciedla postawę tych, którzy mówią: „Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów?” (Mat. 7,22) albo faryzeusza, który powiedział: „Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak inni ludzie, rabusie, oszuści, cudzołożnicy albo też jak ten oto celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę z całego mego dorobku” (Łuk. 18,11-12). Zamiast tego powinniśmy zachować postawę podobną do tej, jaką okazał celnik, który bijąc się w pierś, mówił: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu” (Łuk. 18,13). Ci, którzy kiedykolwiek wejrzeli w sprawiedliwość Chrystusa, wiedzą, że muszą się zdać na miłosierdzie i łaskę Boga, a ich uczynki — jakiekolwiek one są, jakkolwiek dokonane z czystego i miłującego serca — nigdy nie są wystarczające. Dlatego muszą żyć wiarą, ufając Bożym obietnicom, iż Bóg zbawi ich ze względu na Jezusa i tylko Jezusa. To świadomość niedostateczności naszych uczynków kieruje nas ku wierze w obietnice zbawienia przez Chrystusa. To właśnie ta wiara w Boże obietnice przekształca życie człowieka, a to przekształcenie objawia się w uczynkach.

EWANGELIA I SĄD

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Sądzeni z uczynków, zbawieni z wiary

CZWARTEK — 21 września

Prześledź bieg myśli w poniższym akapicie, czytając podane wersety. Jak pomagają ci one w zrozumieniu, co oznacza sąd na podstawie uczynków dla nas, którzy jesteśmy zbawieni przez wiarę?

Życie zdeklarowanego wyznawcy zostaje poddane Bożej ocenie — każdy czyn, każda ukryta rzecz, każde puste słowo — wszystko zostaje ujawnione (Ps. 135,14; Kazn. 12,14; Mat. 12,36; Rzym. 14,10-12; II Kor. 5,10; Hebr. 10,30). Kto może się ostać wobec takiego badania? Nikt (Rzym. 3,23; Gal. 3,22; I Tym. 1,15; Rzym. 3,10). Jednakże dla prawdziwych naśladowców Chrystusa On jest Obrońcą, Reprezentantem, Pośrednikiem w niebie (Rzym. 8,34; Hebr. 6,20; 7,25; 9,24; I Jana 2,1). Choć nie mają oni nic z siebie, co dawałoby im zasługi przed Bogiem, choć nie mają uczynków, które byłyby dość dobre, aby usprawiedliwić ich przed Panem — jakkolwiek pełni wad i niedoskonałości charakteru — mimo to objawiają prawdziwą skruchę i wiarę (Mat. 7,24-27; Jan 14,15; Jak. 2,14-20; I Jana 4,20; 5,3). To jak traktowali innych, biednych, potrzebujących, więźniów; jak przebaczali, bo im przebaczono (Mat. 7,2; 12,36-37; 18,23-35; 25,31-46); choć to wszystko nie może ich usprawiedliwić przed Bogiem, choć nie mogą spełnić wymagań złamanego prawa, to jednak wskazuje, że przyjęli oni Chrystusa jako swojego Zastępcę, a Jego sprawiedliwość, która okrywa ich jak szata, pozwala im ostać się na sądzie (III Mojż. 16; Zach. 3,1-5; Mat. 22,1-14; Rzym. 8,1.34; Hebr. 9,24; I Jana 2,1). Ellen White wyraziła to następująco: „Choć powinniśmy sobie uświadamiać swój grzeszny stan, to jednak mamy przyjąć Chrystusa jako naszą sprawiedliwość, uświęcenie i odkupienie. Nie możemy odeprzeć oskarżeń szatana przeciwko nam. Tylko Chrystus może skutecznie wstawić się za nami. On potrafi uciszyć oskarżyciela argumentami opartymi nie na naszych zasługach, ale na Jego zasługach” (Ellen G. White, Testimonies, t. V, s. 472). Daremność naszych uczynków w kwestii zbawienia powinna nas nauczyć zupełnego polegania na miłosierdziu i zasługach Chrystusa. Wtedy, z miłości i wdzięczności za pewność zbawienia w Chrystusie, możemy służyć Mu całym sercem, duszą, umysłem i ciałem, a to objawia się w uczynkach. Jak mogłoby być inaczej? Jak twoje czyny objawiają twoją wiarę? Może objawiają raczej jej niedo− statek? Czy masz powody, by okazać skruchę i zmienić się, by pełniej obja− wiać sprawiedliwość Jezusa, która jest twoim udziałem przez wiarę?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XIII

PIĄTEK — 22 września DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Testimonies, t. V, s. 467-476. W kontekście świętych na sądzie, Ellen White napisała: „Ich jedyną nadzieją jest miłosierdzie Boże, a jedyną obroną modlitwa. Jak Jozue błagał przed aniołem, tak lud ostatków, z serdeczną skruchą i gorliwą wiarą będzie błagał o przebaczenie i wyzwolenie przez Jezusa, ich Obrońcę. Są w pełni świadomi swojej grzeszności, widzą swoją słabość i niegodność, a kiedy patrzą na siebie, są gotowi poddać się rozpaczy. Kusiciel jest przy nich, by ich oskarżać, jak stał przy Jozuem, by się mu sprzeciwiać. Wskazuje ich brudne szaty, ich charaktery pełne wad. Przedstawia ich słabości i głupotę, ich grzechy niewdzięczności, brak podobieństwa do Chrystusa przynoszący ujmę ich Odkupicielowi” (Ellen G. White, Testimonies, t. V, s. 473). I raz jeszcze, w tym samym kontekście: „Teraz wskazuje na historię ich życia, na wady charakteru, na brak podobieństwa do Chrystusa, czym zniesławili swego Zbawiciela, wskazuje na wszystkie grzechy, do których ich skusił i na podstawie tego twierdzi, że są jego poddanymi. Jezus nie usprawiedliwia ich grzechów, jednak wskazuje na ich żal i skruchę oraz wiarę, żądając dla nich na tej podstawie przebaczenia. Pokazuje Ojcu oraz świętym aniołom swe ręce i woła: »Znam ich po imieniu, wyrysowałem ich na dłoniach moich«” (Ellen G. White, Wielki bój, s. 334).

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Omówcie w klasie wasze odpowiedzi na pytanie znajdujące się na końcu wtorkowej części lekcji. 2. Jak myślisz, dlaczego dla wielu ludzi w Kościele sąd przedadwentowy jest powodem do lęku i zmartwienia? Dlaczego Jezus musi być sednem naszego zrozumienia sądu? 3. Co możecie zrobić jako klasa, by pomóc innym wyznawcom waszego zboru lepiej rozumieć dobrą nowinę o sądzie? 4. Co możecie zrobić dla tych, którzy czują się zniechęceni jakością swojej więzi z Panem? Jak możecie się posłużyć tym, czego nauczyliście się z tej lekcji, aby wesprzeć tych ludzi, by nie poddali się zniechęceniu?

EWANGELIA I SĄD

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Lekcja XIV — 30 września 2006 • Rozpoczęcie dnia Pańskiego – 18.35

ZNACZENIE SĄDU TU I TERAZ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Job 1,7−11; Ps. 73,1−17; Mat. 5,16; Jan 14,2; Dz. Ap. 1,11; I Kor. 4,5.9; Ef. 2,8−10; 3,10; I Tes. 4,14−18; Obj. 22,12. TEKST PAMIĘCIOWY: „Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nade− szła godzina sądu jego, i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód” (Obj. 14,7). MYŚL PRZEWODNIA: Sąd rozpoczęty w 1844 roku jest częścią naszego poselstwa do świata, głoszącego nadejście Bożej sprawiedliwości.

Przestudiowaliśmy wiele materiału w naszym studium na temat sądu przedadwentowego. Ukazaliśmy mocne biblijne podstawy tego sądu. Posługując się wszystkim — od modelu ziemskiej świątyni, przez proroctwa Księgi Daniela, po życie i śmierć Jezusa i List do Hebrajczyków, przekonaliśmy się, że jako adwentyści mamy solidne podstawy, by nauczać o sądzie rozpoczętym w 1844 roku. Skoro mamy pewność co do tego, powstaje kolejne pytanie: Co z tego wynika? Co dla nas, żyjących na początku XXI wieku, oznacza sąd, który rozpoczął się w 1844 roku? Co mówi nam on jako adwentystom dnia siódmego? Dlaczego ważne jest, byśmy uwierzyli w tę naukę? Co objawia ona o Bogu i o zbawieniu, które On oferuje? Dla naszych pionierów prawda o sądzie rozpoczętym w roku 1844 była odpowiedzią na kwestię wielkiego rozczarowania, jakie przeżyli. Pomogła im zrozumieć i wytłumaczyć pozorną sprzeczność w interpretacji proroctw, dokonanej przez milerystów. Ale to było wtedy, a teraz jest inaczej. Jak my, tu i teraz, mamy się odnieść do tego proroctwa, które zaczęło się spełniać, gdy większości naszych pradziadków jeszcze nie było na świecie? W ostatnim tygodniu tego kwartału spróbujemy odpowiedzieć na te pytania.

100

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Sąd i sprawiedliwość

NIEDZIELA — 24 września

Nasz świat jest pełen niesprawiedliwości — w każdym kraju, rządzie, mieście, wsi — niesprawiedliwość, nierówne traktowanie i nieprawość raz za razem dają znać o swoim istnieniu. Przypuszczalnie każdy z żyjących na świecie ludzi spotkał się z niesprawiedliwością i nieprawością. Żyjący w tym grzesznym świecie są skazani na niesprawiedliwość — w przeciwnym razie ten świat nie byłby całkowicie grzeszny. Oczywiście największa niesprawiedliwość wydarzyła się na Golgocie — Jezus, Bezgrzeszny, przyjął karę, jaka powinna była dotknąć wszystkich grzeszników. Zatem jakąkolwiek niesprawiedliwość cierpimy, mamy zapewnienie, że Bóg, w osobie Chrystusa, wycierpiał nieporównanie więcej. Przeczytaj Ps. 73,1−17. Jaki pogląd jest tam wyrażony i jak ma się on do naszego zrozumienia świątyni i sądu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Być może jednym z najważniejszych elementów nauki o świątyni i roku 1844 jest to, że nastąpi sąd, sprawiedliwy sąd, który potępi zło i oczyści z zarzutów sprawiedliwych. Nasze poselstwo o godzinie sądu nie tylko mówi nam o sądzie, ale także podaje czas jego rozpoczęcia. Innymi słowy, poselstwo o roku 1844 mówi, że Boża sprawiedliwość nie będzie odwlekana w nieskończoność. Bóg obiecał dokonać sądu i „nadeszła godzina sądu jego” (Obj. 14,7). Sąd rozpoczęty w 1844 roku jest częścią naszego poselstwa do świata, głoszącego nadejście Bożej sprawiedliwości. Możemy ufać Bogu, bo zło spotka się ze słuszną odpłatą, a dobro zostanie oczyszczone z zarzutów, bez względu na to, jak trudno dzisiaj to sobie wyobrazić. Poselstwo to mówi światu, że sąd już się rozpoczął i że pewnego dnia ujrzymy jego końcowe rezultaty. Teraz mamy żyć przez wiarę, oczekując dnia ostatecznej sprawiedliwości i oczyszczenia z zarzutów. Czy ostatnio potraktowałeś kogoś niesprawiedliwie? Jeśli tak, to co mo− żesz zrobić, by zadośćuczynić za to? Dlaczego takie zadośćuczynienie jest potrzebne?

ZNACZENIE SĄDU TU I TERAZ

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

101

Bóg a oczyszczenie z zarzutów

PONIEDZIAŁEK — 25 września

W tym kwartale poruszyliśmy ważne pojęcie związane z wielkim bojem między dobrem a złem, a mianowicie pojęcie oczyszczenia Boga z zarzutów wobec istnienia zła. Poznaliśmy także teologiczny termin, jakim określa się to pojęcie — teodycja. W kontekście sądu pojęcie to nabiera szczególnego znaczenia, ponieważ mówi bardzo wiele o charakterze Boga. Mówi nam, że Bóg działa otwarcie w swoim postępowaniu wobec grzechu, buntu i odstępstwa. Mówi nam, że możemy ufać Bogu nawet wtedy, kiedy sprawy układają się źle, bo bez względu na to, jak straszne rzeczy dzieją się na tym świecie, nasz Bóg jest godny zaufania. Wszystkie Jego działania są otwarte i widoczne dla wszechświata. Studiowaliśmy tę kwestię szczególnie w lekcji dwunastej, gdzie mówiliśmy o tym, iż sąd odbywa się na oczach mieszkańców wszechświata. Jest to temat godny szerszego studiowania, gdyż pomaga wiele wyjaśnić. Przeczytaj podane poniżej wersety. Jak na swój sposób uczą one pojęcia oczyszczenia Boga z zarzutów? Ps. 19,10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Rzym. 3,26 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Kor. 4,5 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Kor. 13,12 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Nauka o sądzie przedadwentowym mówi nam, że już teraz Pan działa otwarcie wobec mieszkańców wszechświata. Już teraz widzą oni sprawiedliwość i uczciwość Bożego sądu. W teologii adwentystycznej rozumiemy, że i dla nas przyjdzie dzień, kiedy „poznam tak, jak jestem poznany” (I Kor. 13,12). Powiedziano nam przecież, że „aniołów sądzić będziemy” (I Kor. 6,3), co oznacza, że wszystkie sprawy będą przed nami otwarte i będziemy mogli je zbadać. Krótko mówiąc, sąd przedadwentowy zapewnia nas, że proces już się rozpoczął i że pewnego dnia — jak obecnie mieszkańcy wszechświata — otrzymamy odpowiedzi na wszystkie pytania związane z bólem, cierpieniem i grzechem, tak iż wspólnie ze wszystkimi Bożymi stworzeniami ujrzymy prawość i sprawiedliwość Boga w Jego postępowaniu wobec grzechu, zła i buntu. Jakie pytania chcesz zadać Bogu? Czego nie możesz teraz zrozumieć? Co oznacza dla ciebie obietnica, że pewnego dnia otrzymasz odpowiedzi i bę− dziesz chwalił Boga za Jego sprawiedliwość i dobroć?

102

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XIV

Powtórne przyjście Jezusa Chrystusa

WTOREK — 26 września

Przeczytaj scenę sądu w siódmym rozdziale Księgi Daniela. Zwróć uwagę na pewien ważny szczegół — ten sąd przedadwentowy jest przedstawiony jako ostatnie wydarzenie w dziejach zbawienia przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Według tekstu, to właśnie to wydarzenie poprzedza i przygotowuje przyjście Chrystusa, które jest wręcz rezultatem sądu. Co łączy wymienione poniżej wersety? O jakim wydarzeniu mówią? Jan 14,2; Dz. Ap. 1,11; I Tes. 4,14−18; Obj. 22,12.

Jakie jeszcze znasz teksty biblijne mówiące o tym wydarzeniu?

Będąc na ziemi, Jezus wielokrotnie mówił o swoim powtórnym przyjściu. Pierwsi chrześcijanie żyli w oczekiwaniu Jego rychłego powrotu. Od tamtych czasów, przez długie, pełne cierpienia wieki, chrześcijanie oczekiwali przyjścia Jezusa. Każde pokolenie wierzących żyje nadzieją i oczekiwaniem na powtórne przyjście Pana. Jednak wciąż jesteśmy tutaj, a z każdym mijającym rokiem ludzie coraz łatwiej tracą nadzieję, iż doczekają Jego powrotu. Sąd rozpoczęty w 1844 roku jest mocnym znakiem czasów, w których żyjemy. Prawda o sądzie jest Bożym poselstwem, przez które mówi On nam: Ufajcie mi. Ja przyjdę tak, jak powiedziałem. Już niedługo. Sąd przedadwentowy rozpoczęty w 1844 roku jest, jak wierzymy, ostatnim wydarzeniem o ściśle określonym czasie w proroctwie. Przez zapowiedź sądu Bóg mówi nam, że wydarzenia czasów końca już się rozpoczęły, a przyjście Chrystusa jest bliskie. Jak wskazaliśmy wcześniej, wszystkie królestwa przepowiedziane przez Daniela powstały i upadły, zgodnie z proroctwem. Bóg dowiódł, że możemy Mu ufać w kwestii przyszłości. Możemy Mu ufać, iż sąd przedadwentowy prowadzi do powtórnego przyjścia Chrystusa, a ponieważ wiemy, że ten sąd już się rozpoczął, wiemy też, że przyjście Pana jest bliskie. Omówcie w klasie znaki czasu wypełniające się wokół nas. W jaki sposób wskazują one na powtórne przyjście Jezusa? Dlaczego objawienie sądu jest najpewniejszym, niezmiennym znakiem oznajmiającym przyjście Pana?

ZNACZENIE SĄDU TU I TERAZ

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

103

Pewność zbawienia

ŚRODA — 27 września

Być może najważniejszym aspektem poselstwa o sądzie przedadwentowym rozpoczętym w 1844 roku jest to, że niesie ono pewność. Jest obietnicą, że póki pozostajemy wierni Panu, żyjąc w pokorze, wierze, skrusze i posłuszeństwie wobec Niego i Jego przykazań, mamy wiernego Najwyższego Kapłana wstawiającego się za nami. Jest on naszym Zastępcą na sądzie (zob. lekcja trzynasta). Choć jesteśmy grzesznikami, choć złamaliśmy prawo Boże, choć zasługujemy na śmierć, to jednak mamy zapewnienie, że zostaniemy oczyszczeni z zarzutów na sądzie, ponieważ Jezus jest tam za nas. To jest najważniejsze przesłanie poselstwa o sądzie przedadwentowym. Niektórzy chrześcijanie nie akceptują pojęcia sądu przedadwentowego, bo wierzą w teorię „raz zbawiony — na zawsze zbawiony”. Twierdzą oni, że kiedy raz przyjęli Jezusa jako Zbawiciela, to są zbawieni bez względu na to, jakie decyzje będą podejmować w życiu, nawet jeśli odwrócą się od Jezusa i będą otwarcie grzeszyć. Przeczytaj poniższe teksty. Jak pomagają one odrzucić fałszywe i niebez− pieczne twierdzenia? Ezech. 18,24; Mat. 24,13; Łuk. 8,5−15; Rzym. 11,16−21; I Kor. 9,27. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jako adwentyści, podobnie jak wielu innych chrześcijan, odrzucamy pogląd „raz zbawiony — na zawsze zbawiony”. Jest oczywiste, że naśladowcy Chrystusa mogą odejść od Niego wskutek swoich decyzji. W tym kontekście możemy lepiej zrozumieć znaczenie sądu przedadwentowego, jako że na tym sądzie właśnie przypieczętowane zostaną nasze decyzje „za” albo „przeciw” Chrystusowi. Sąd nie jest czasem, w którym Bóg decyduje, czy nas zaakceptować, czy odrzucić. Jest czasem, kiedy Bóg finalizuje nasze decyzje, czy przyjąć Go, czy odrzucić — decyzje objawiające się w naszych uczynkach. Dobrą nowiną o sądzie jest to, że mamy pewność, iż póki pozostajemy wierni Jezusowi, przyjmując Jego sprawiedliwość, On wstawia się za nami, a kiedy nasze imię zostanie wyczytane na sądzie, zostaniemy na zawsze zapieczętowani jako zbawieni, bo przyjęliśmy Jego łaskawą ofertę. W ten sposób i tylko w tym sensie, kiedy nasz przypadek zostanie rozpatrzony na sądzie, prawdziwi chrześcijanie będą na zawsze zbawieni. Gdyby ktoś zapytał cię, skąd wiesz, że jesteś zbawiony, co odpowiedział− byś i dlaczego? Podziel się swoją odpowiedzią w klasie.

104

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

LEKCJA XIV

Sądzeni z uczynków

CZWARTEK — 28 września

Biblia z jednakową pewnością przekonuje o tym, że jesteśmy zbawieni z wiary, jak i o tym, że jesteśmy sądzeni z uczynków (Kazn. 3,17; 12,14; II Kor. 5,10; I Piotra 1,17). Świadomość, że żyjemy w czasie, kiedy te uczynki są osądzane, powinna motywować chrześcijan do lepszego postępowania, nie po to, by dostąpić zbawienia, ale ponieważ uczynki są widzialnym przejawem wobec świata i wszechświata rzeczywistego zbawienia w Chrystusie. Przeczytaj Ef. 2,8−10. W jaki sposób przedstawiona jest w tych wersetach równowaga wiary i uczynków? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak wskazaliśmy w poprzedniej lekcji, nasze uczynki, choć nie mogą nas zbawić, objawiają, że jesteśmy zbawieni i że naprawdę oddaliśmy nasze życie Chrystusowi. Jednocześnie czynią coś jeszcze — są elementem teodycji i zagadnień związanych z charakterem Boga. Przeczytaj Job 1,7−11; Mat. 5,16; I Kor. 4,9 i Ef. 3,10. Co teksty te mówią nam o roli naszych dobrych uczynków? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Sąd unaocznia, że nasze czyny podlegają starannemu rozważeniu ze strony mieszkańców wszechświata. Jeśli miłujemy Boga i cieszymy się zbawieniem, które On nam dał, wówczas pragniemy nieść światu i wszechświatu przesłanie, że miłujemy Pana i służymy Mu, bo On tak wiele dla nas uczynił. Dobre czyny świadczą o realności wiary, którą mamy w Chrystusie, a choć nie zbawiają nas na sądzie, to jednak objawiają, że choć jesteśmy grzesznikami, Chrystus dokonuje w nas swojego dzieła, czyniąc nas obywatelami swego „królestwa niezniszczalnego” (Dan. 7,14). Jakie przesłanie niosą twoje czyny tym, którzy je widzą? Jakich zmian musisz dokonać w swoim postępowaniu, by dawać lepsze świadectwo?

ZNACZENIE SĄDU TU I TERAZ

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

105

PIĄTEK — 29 września DO DALSZEGO STUDIUM: Ellen G. White, Wielki bój, s. 298-310. Inna ważna kwestia związana z rokiem 1844 dotyczy samego Kościoła Adwentystycznego. Jako adwentyści, opieramy swoją wiarę na zrozumieniu, że choć nasi duchowi poprzednicy, uczestnicy ruchu milerowskiego, błędnie określili wydarzenie, to jednak właściwie ustalili datę — rok 1844. Zatem nie tylko nasze dziedzictwo, ale także biblijne podstawy, na których opierali się nasi poprzednicy, są związane z rokiem 1844. Zatem bardzo ważne jest, byśmy jako lud rozumieli biblijne uzasadnienie wyliczeń prowadzących do roku 1844. Pewne jest, że wzrastamy w naszym zrozumieniu i lepiej pojmujemy znaczenie biblijnych prawd. Jednocześnie, będąc mocno zakorzenieni w naszych przekonaniach związanych z rokiem 1844, mamy pewność, że prorocze podstawy, na których zbudowany jest nasz Kościół, to pewny fundament Słowa Bożego. Krótko mówiąc, ważne jest, byśmy byli ugruntowani w prawdzie o roku 1844, ponieważ potwierdza ona biblijne podstawy, na których istniejemy jako Kościół i głosimy nasze szczególne poselstwo światu.

PYTANIA DO DYSKUSJI: 1. Jak odpowiedź na ostatnie pytanie ze środowej części lekcji świadczy o naszym zrozumieniu planu zbawienia? 2. Choć sąd rozpoczęty w 1844 roku pomaga nam zrozumieć, gdzie jesteśmy w proroczym czasie, faktem jest, że wkroczyliśmy już w XXI wiek. Rok 1844 wydaje się tak odległy, a z każdym mijającym rokiem data ta coraz bardziej się oddala. Jak powinniśmy podejść do tego przemijania czasu? Zastanawiając się nad swoją odpowiedzią, rozważ niektóre proroctwa odnoszące się do czasu: 1260 lat, 2300 lat, 490 lat itd. Jak te długie okresy pomagają nam spojrzeć na plan zbawienia we właściwej perspektywie? Choć rok 1844 był dość dawno temu, czy był aż tak dawno, by wykroczyć poza skalę czasową wyznaczoną przez inne okresy prorocze? 3. Na podstawie tego, czego nauczyliście się w tym kwartale, zorganizujcie seminarium dla całego zboru, by pomóc innym zrozumieć mocne biblijne podstawy poselstwa o roku 1844 i znaczenia tego poselstwa dla współczesnego Kościoła.

ZŁÓŻ DARY NA POTRZEBY WYDZIAŁU POŁUDNIOWOPACYFICZNEGO (PAPUI−NOWEJ GWINEI I FIDŻI)

Projekty misyjne finansowane z darÛw 13. soboty: 1. Papua-Nowa Gwinea: samolot do pracy duszpastersko-ewangelizacyjnej. 2. Fidøi: centrum koúcielne dla studentÛw w mieúcie Suwa, stolicy kraju.

Razem (30 VI 2005)

Unia Australijska Unia Nowozelandzko-Pacyficzna Unia PapuaÒska Unia Transpacyficzna

Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a

1.827

410 135 844 438

385.872

51.946 17.380 231.335 85.211

Liczba Liczba zborÛw ochrzczonych wyznawcÛw

32.862.000

20.354.000 4.617.000 5.887.000 2.004.000

Liczba ludnoúci

WYDZIAŁ POŁUDNIOWOPACYFICZNY KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

CUDOWNE RĘCE. Dr Ben Carson jest jednym z najlepszych neurochirurgów w Książka dla osób świecie. W książce „Cudowne ręce” opowiada o swojej niewiarygodnej karierze, zainteresowanych Pismem która dowodzi, że można osiągnąć rzecz pozornie nieosiągalną. Str. 237.

H. M. S. Richards

CO MÓWIŁ

Świętym, pragnących poznać Jezusa NAJBOGATSZY JASKINIOWIEC. Marilyn Tooker. nauki Jako syn milionera Doug Batchelor miał wszystko, prócz szczęścia. Zażywał narkotyki i miał skłonChrystusa w kwestiach ności samobójcze. Przekonany o bezcelowości istnienia, Doug postanowił tak fundamentalnych bawić się życiem, a potem odejść z fasonem. Poszukując przygód, zamieszdla chrześcijanina, jak kał w górskiej jaskini. Radość życia, której szukał, wymykała się mu aż do wiara, zbawienie, dnia, kiedy zaczął czytać Biblię znalezioną w jaskini. To, co wydarzyło się szczęście i życie wieczne. potem, można uznać za prawdziwy cud. Str. 160. Te i inne frapujące tematy zostały znakomicie zilustrowane autentycznymi przykładami z życia współczesnych chrześcijan. Autor to wybitny znawca Pisma Świętego, teolog, a jednocześnie żarliwy chrześcijanin stosujący nauki Jezusa w codziennym życiu. Pisząc o prawdach odwiecznych i ponadczasowych, niejednokrotnie zaskakuje czytelników ciekawymi spostrzeżeniami i nieprzeciętnymi wnioskami. ● Format A5

JEZUS

● 347 stron ● Cena 25 zł

Teraz cena promocyjna

20 zł*

*Do ceny należy doliczyć koszt przesyłki.

Zamówienia:

www.znakiczasu.pl

APELE EWANGELIZACYJNE 1 lipca — II Kor. 5,11. „Wiedząc co to jest bojaźń Pańska, staramy się przekonywać ludzi...” Niezwykle ciekawa myśl. Czy w Twoim doświadczeniu chrześcijańskim też to jest tak zsynchronizowane? 8 lipca — Psalm 71,17-18. Ten, kto doświadcza dobroci i miłości Boga, niezależnie od wieku i okoliczności będzie o tym mówił i rozmawiał. 15 lipca — Jan 16,14. Interesujący sposób wielbienia Jezusa. Kongres Misyjny w Zatoniu, to szansa przygotowania się do takiego rodzaju wielbienia naszego Pana. 22 lipca — I Piotra 2,9-10. Już za dwa tygodnie wiele osób spotka się na programach Maranatha, by życiem, pracą i służbą rozgłaszać „cnoty Tego”, który nadał sens ich życiu. Czy już zaplanowałeś, jak to chcesz czynić w swoim otoczeniu? 29 lipca — Mar. 4,20. Ktoś kiedyś wrzucił takie ziarno do Twojego umysłu i serca. Dzisiaj robisz to Ty, także z nadzieją, że wyda ono plon. Bóg, temu ziarnu Słowa da wzrost. 5 sierpnia — Jan 15,27. Kiedykolwiek zaistniał Twój początek chodzenia z Jezusem – przypomnij sobie, jak chętnie wtedy świadczyłeś o Nim. Czy jeszcze idziecie razem? Oceń to przez pryzmat swojego ciągłego pragnienia opowiadania o Nim ludziom. 12 sierpnia — II Tym. 3,14-17. Nigdy nie zaniedbuj stałego kontaktu z Pismem Świętym. Gdy Bóg kształtuje człowieka, wtedy jest on gotowy do wykonania „wszelkiego dobrego dzieła”. 19 sierpnia — Jak. 5,19-20. Jest to szczególny rodzaj misji wyznawców Kościoła Bożego. Jaki masz stosunek do ludzi błądzących w grzechu? 26 sierpnia — Kol. 4,3-4. Modlitwa, najważniejszy czynnik w ewangelizacji. Niechaj intencje takiej modlitwy koncentrują się na myślach zawartych w tych dwu tekstach. 2 września — II Tym. 2,1-2.15. Szczególnie dzisiaj, w dniu poświęconym edukacji, módlmy się by kształcenie w naszych rodzinach, szkołach i zborach oparte było na Bożych radach i wzorcach. Wtedy życie i służba nasza będą błogosławieństwem dla ludzi i chwałą dla Boga. 9 września — I Piotra 3,1-2. Słowa są bardzo ważne w zwiastowaniu dobrej nowiny. Ale nasze codzienne życie jest czymś jeszcze ważniejszym. Tak w domu, jak w pracy i w szkole. 16 września — Kol. 4,5-6. Mądrość, takt, uprzejmość, właściwe wykorzystanie czasu, a także umiejętność „jak odpowiadać na pytania”, to niezbywalne kwalifikacje ucznia Jezusa. 23 września — I Tes. 2,3-5. W służbie opowiadania Ewangelii ważne są motywacje, świadomość powołania przez Boga i czystość intencji. Wciąż o nich pamiętaj i dbaj o nie. 30 września — Iz. 56,6-7. Bóg, jak zawsze, nadal pragnie ratować ludzi, którzy jeszcze o Nim nie słyszeli i połączyć ich ze swoim Kościołem. Dary, które dzisiaj złożymy posłużą realizacji celów misyjnych naszego Kościoła w rejonach świata, o których czytaliśmy w Głosie Adwentu. (warto przypomnieć te cele!!!)

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

109

POBUDKI PORANNE LIPIEC R.d.P. 1. 21.01 2. 3. 4. 5. 6. R.d.P. 7. 20.57 8.

I Mojż. 50,20

Bóg zmienia plany ludzkie

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Hebr. 11,27 Joz. 1,9 Dan. 1,8 I Sam. 16,7 Est. 4,16 Jan 13,23 Gal. 1,15.16

Trzymaj się niewidzialnego Będę z tobą, mówi Pan Bohaterowie wiary: Daniel Boża ocena człowieka Trudne decyzje Porywczy lecz miłujący Jezusa Cel zwiastowania Pawła

9. 10. 11. 12. 13. R.d.P. 14. 20.52 15.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Łuk. 2,19 Obj. 4,11 Iz. 66,23 Joz. 14,12 I Kor. 16,13 Iz. 28,21 V Mojż. 30,19

Pamięć matki Uwielbienie dla Stwórcy Zaliczka wieczności Szlachetny wybór Czuwaj i bądź dzielny Dziwne Boże dzieło Nasz wybór określa nasze przeznaczenie

16. 17. 18. 19. 20. R.d.P. 21. 20.44 22.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Łuk. 6,27 Mat. 16,18 Jer. 25,32 Mat. 15,8 II Tym. 4,3-4 II Tym. 2,15 Mat. 14,31

Boża logika Bóg buduje Kościół Decyzja Boża na ludzką deprawację Odejście od zdrowej nauki Fałszywi nauczyciele Ochrona przed zwiedzeniem Próba wiary

23. 24. 25. 26. 27. R.d.P. 28. 20.34 29.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Obj. 3,20 Rzym. 8,32 Jan 15,5 I Tes. 4,17 Jak. 1,2-3 Przyp. 13,10 Ps. 130,3-4

30. Nd Iz. 12,2 31. Po I Mojż. 2,1

110

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

Jezus czeka Miłość Ojca Wszczepieni w inny krzew Radosne spotkanie Doświadczenia wiary Objawy pychy Boże stosunek do grzesznika Uległość i ufność Początek naszych dziejów

POBUDKI PORANNE SIERPIEŃ 1. 2. 3. 4. 5.

Wt Śr Cz Pt So

Jan 19,30 Obj. 21,6.7 Rzym. 8,1 I Jana 3,2 Łuk. 17,5

Kulminacyjny moment działania Bożego — część II Radosny finał W Chrystusie Jezusie Być jak On Przydaj nam wiary

6. 7. 8. 9. 10. R.d.P. 11. 20.09 12.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Obj. 3,11 Mar. 4,39 Mat. 7,24 Jak. 1,21 Ef. 1,16 Iz. 63,9 Ps. 16,11

Proroctwa na czasy ostateczne Pokój wśród burz życia Życie oparte na Słowie Każdym słowem Więź między odkupionymi Odkupieni otoczeni Bożą troską Trwałe zadowolenie

13. 14. 15. 16. 17. R.d.P. 18. 19.55 19.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Filip. 1,6 Dz. 20,35 I Jana 4,18 Mat. 19,26 Mat. 26,39 Ps. 31,24 Ps. 30,6

Boże działanie w nas Otrzymywanie przez dawanie Życie w miłości Boże niespodzianki Jako Ty chcesz ! Daj wyraz swojej miłości Radość o poranku

20. 21. 22. 23. 24. R.d.P. 25. 19.40 26.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Dz. 1,9 Iz. 43,4 Gal. 2,20 Ps. 147,4 Mat. 18,21 Mat. 26,67 Mat. 27,54

Jezus wraca do domu Ile jesteśmy warci? On zmarł za mnie Jesteśmy mu bliscy Jak często powinienem przebaczać? Upokorzony za nas Jezus kruszy najtwardsze serca

27. 28. 29. 30. 31.

Nd Po Wt Śr Cz

Mat. 14,31 Mat. 17,8 Jak. 4,6 I Kor. 13,8 Ps. 91,4

Niespodziewane zwątpienie Lęk mija przy Jezusie Większa łaska Prawdziwa miłość Znaczenie prawdy

R.d.P. 20.22

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006

111

POBUDKI PORANNE WRZESIEŃ R.d.P. 19.24

1. Pt 2. So

Ps. 145,5-6 Rzym. 8,25

Mów o cudownych dziełach Bożych Nasza nadzieja

R.d.P. 19.08

3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Rzym. 12,1 I Król. 18,21 Jan 8,44 II Król. 4,40 II Mojż. 15,2 Ps. 90,2 Mal. 3,2

Obowiązek dbałości o zdrowie Naginanie sumienia Zdemaskowanie zwodziciela Unikaj trucizny Mój Bóg Przedwieczny Bóg Dzień Jego przyjścia

10. 11. 12. 13. 14. R.d.P. 15. 18.52 16.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Jan 7,37 P.n.P. 7,11 Ps. 34,19 I Kor. 16,13 Mat. 6,26 Ps. 103,13 Gal. 2,20

Dawca życia On mnie pragnie Mój pocieszyciel Stój przy Jezusie To On utrzymuje nas przy życiu Miłujący Ojciec Chrystus we mnie

17. 18. 19. 20. 21. R.d.P. 22. 18.35 23.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Jan 1,9 Obj. 12,11 Jan 14,6 I Jana 4,4 II Mojż. 20,8 Obj. 1,17 Obj. 1,19

Prawdziwa światłość Zwycięstwo przez świadectwo Nasza droga Z nim zwyciężamy Gdy świat o nim zapomniał Niebiański Gość Napisz co widziałeś

24. 25. 26. 27. 28. R.d.P. 29. 18.35 30.

Nd Po Wt Śr Cz Pt So

Obj. 2,4 Obj. 2,10 Obj. 2,11 Mat. 5,16 Obj. 2,16 Obj. 2,12 Obj. 2,17

Kiedy pierwsza miłość ziębnie Wierny aż do śmierci Nietknięci przez drugą śmierć Niechaj świeci nasza światłość Niebezpieczeństwo kompromisu Czy korzystasz ze swego Miecza Jakie będzie twoje imię

112

LEKCJE BIBLIJNE 3/2006