1/2008 - Lekcje biblijne by Wydawnictwo "Znaki Czasu"

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008 Kwartalnik do studiowania Pisma Świętego w szkole sobotniej (Ukazuje się od 1908 roku)

Bertram Melbourne

Uczniostwo CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2007

Tytuł oryginału: Adult Sabbath School Bible Study Guide (Standard Edition) 1/2008: Discipleship. Tłumacz i typograf: Jarosław Kauc Korektorka: Alicja Pieszka Konsultant i autor apeli ewangelizacyjnych: Władysław Kosowski Projektantka okładki: Daria Gil-Ziędalska (ziedalska@yahoo.com) Redaktor: Mirosław Chmiel

Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii warszawskiej.

ISSN 0239-359X ISBN 978-83-7295-170-0

Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIWZC (Chrześcijańskiego Instytutu Wydawniczego „Znaki Czasu”) ul. Foksal 8/5 00-366 Warszawa tel.: 022-331-98-00 faks: 022-331-98-01 e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl sklep internetowy: www.znakiczasu.pl/sklep

Spis treści Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Lekcja I — 5 stycznia UCZNIOSTWO W OGÓLNYCH ZARYSACH . . . . . . . 7 Lekcja II — 12 stycznia UCZNIOSTWO WTEDY I TERAZ . . . . . . . . . . . . . . . . 15 Lekcja III — 19 stycznia POWOŁANI PRZEZ JEZUSA DO UCZNIOSTWA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 Lekcja IV — 26 stycznia NIEDOSZLI UCZNIOWIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 Lekcja V — 2 lutego PŁEĆ A UCZNIOSTWO . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39 Lekcja VI — 9 lutego NARODOWOŚĆ A UCZNIOSTWO . . . . . . . . . . . . . . . 47 Lekcja VII — 16 lutego PRZYGOTOWANIE DO UCZNIOSTWA . . . . . . . . . . 55 Lekcja VIII — 23 lutego DOŚWIADCZENIE UCZNIOSTWA . . . . . . . . . . . . . . . 63 Lekcja IX — 1 marca PODĄŻANIE ZA MISTRZEM — UCZNIOSTWO W DZIAŁANIU . . . . . . . . . . . . . . . . 71 Lekcja X — 8 marca UCZNIOSTWO POD PRESJĄ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79 Lekcja XI — 15 marca WIĘCEJ LEKCJI Z UCZNIOSTWA . . . . . . . . . . . . . . . . 86 Lekcja XII — 22 marca MISJA I ZLECENIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 Lekcja XIII — 29 marca WZORCE UCZNIOSTWA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100 Projekty misyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Apele ewangelizacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 Zachody słońca i pobudki poranne . . . . . . . . . . . . . . . . . 110

Wprowadzenie Choć uczniostwo jest tematem rozważanym przez chrześcijan od wieków, to jednak dla pierwszych naśladowców Jezusa było czymś więcej niż tematem. Dla nich uczniostwo było doświadczeniem, pójściem za Panem. Uczniostwo w zasadzie było więzią — przekształcającą, wyzwalającą i wzmacniającą. Czym było uczniostwo dla nich, tym musi się stać także dla nas. Uczeń Jezusa to ktoś, kto przyjął Chrystusa jako Zbawiciela, zacieśnia związek z Bogiem i przez Ducha Świętego poddaje się panowaniu Mistrza w każdej dziedzinie życia. Uczniowie są poświęconymi i odpowiedzialnymi wyznawcami Kościoła, aktywnie i konsekwentnie uczestniczącymi w misji, do której motywuje ich wewnętrznie Duch Boży. Uczniostwo można postrzegać pod różnym kątem. Po pierwsze, można się mu przyjrzeć z punktu widzenia historycznej sytuacji, w jakiej Mistrz powołał i szkolił swoich uczniów. Po drugie, można je ocenić z punktu widzenia natury chrześcijańskiego życia. Aby pojąć charakter i znaczenie chrześcijańskiego uczniostwa, należy uwzględnić oba wymienione punkty widzenia. Temat chrześcijańskie uczniostwo oznacza uczniostwo szczególnego rodzaju. Choć w I w. n.e. uczniostwo było czymś powszechnie znanym i wielu było szanowanych nauczycieli, których styl nauczania był wzorem dla innych, to jednak chrześcijańskie uczniostwo było wyjątkowe. Ponieważ chrześcijanin jest naśladowcą Jezusa, a uczeń idzie za mistrzem, chrześcijańskie uczniostwo jest pójściem za Jezusem i naśladowaniem Go. Uczniostwo można także rozpatrywać na dwóch różnych poziomach: (1) pierwszych uczniów Jezusa i (2) kolejnych Jego uczniów. Gdy myślimy o uczniostwie w odniesieniu do Jezusa i Jego naśladowców, nasuwa się kilka pytań: Jak by to było, gdyby Chrystus cię powołał, nauczał i szkolił jako jednego ze swoich uczniów? Jak czuli się ci, którzy widzieli czyny Mistrza z Nazaretu i uczyli się od Niego? Z drugiej strony — i co pod pewnymi względami ważniejsze dla nas — z czym wiąże się uczniostwo dla chrześcijan żyjących tak wiele wieków od czasu, gdy Jezus żył i nauczał na ziemi? Z czym wiąże się uczniostwo dla naśladowców Chrystusa w XXI wieku? Co obejmuje uczniostwo w przypadku ludzi żyjących w społeczeństwie zupełnie różnym od tego, w jakim żył nasz Mistrz i Jego pierwsi uczniowie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

W Lekcjach Biblijnych w tym kwartale przyjrzymy się uczniostwu jako doświadczeniu między Jezusem a tymi, których On powołał jako swoich uczniów. Zbadamy, co obejmowało uczniostwo i kto jest prawdziwie uczniem. Prześledzimy także proces stawania się uczniem i główne cechy uczniostwa. Porównamy uczniostwo ustanowione przez Chrystusa z uczniostwem, jakie propagowali inni nauczyciele pozyskujący uczniów. Ponadto przyjrzymy się takim kwestiom jak: potencjalni uczniowie, płeć a uczniostwo, pochodzenie etniczne a uczniostwo, pouczenia związane z uczniostwem oraz uczniostwo pod presją. Krótko mówiąc, rozważymy, czego potrzebujemy, by być współczesnymi uczniami, żyjącymi w czasie poprzedzającym rychłe, jak wierzymy, powtórne przyjście Pana. * * * Bertram Melbourne pochodzi z Jamajki. Pisząc Lekcje Biblijne 1/2008, był dziekanem Howard University School of Divinity w Waszyngtonie. Jest żonaty i ma troje dorosłych dzieci.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka autorstwa Ellen G. White jest znakomitym materiałem pomocniczym w czasie studiowania lekcji szkoły sobotniej w pierwszym kwartale 2008 roku. Treść książki obfituje w bogate myśli teologiczne, piękne opisy służby dla innych, szlachetności, godności i wolności osobistej każdego człowieka.

www.znakiczasu.pl

Lekcja I — 5 stycznia

DZIEŃ SZKOŁY SOBOTNIEJ

UCZNIOSTWO W OGÓLNYCH ZARYSACH STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 4,18−22; 10,24−25; Mar. 3,13−14; 8,34−35; Łuk. 14,25−26. TEKST PAMIĘCIOWY: „[Jezus] idąc wzdłuż wybrzeża Morza Galilejskiego, ujrzał dwu braci: Szymona, zwanego Piotrem, i Andrzeja, brata jego, którzy zarzucali sieć w morze, byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: Pójdźcie za mną, a zrobię was rybakami ludzi!” (Mat. 4,18−19). PYTANIA PRZEWODNIE: Czym jest uczniostwo? Kto jest uczniem? Czy moż− na być uczniem na ochotnika? Jakie są wymagania uczniostwa? Co jest istotą uczniostwa?

Zachowało się pewne opowiadanie z czasów konkwistadorów, ilustrujące ważny aspekt uczniostwa. „Gdy Cortez wysadził swoich pięciuset konkwistadorów na wschodnim wybrzeżu Meksyku, kazał spalić okręty, którymi przypłynęli” (red. Charles L. Wallis, Speakers’s Illustrations for Special Days, Grand Rapids 1975, s. 25). Żołnierze widzieli, jak jedyny ich sposób ucieczki poszedł z dymem. Wiedzieli, że od tej pory ich życie zostało poświęcone zdobyciu Nowego Świata dla Hiszpanii. Musieli bez reszty poświęcić się tej misji. Podobnie ci, którzy przyjęli Chrystusa i poświęcili się dziełu uczniostwa, są zobowiązani spalić swoje statki w przystani. Nie ma mowy o zawracaniu. Nie ma powrotu. Mottem zupełnego podporządkowania się Chrystusowi jest: Zawsze naprzód, nigdy wstecz.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniostwo — historycznie i osobiście

NIEDZIELA — 30 grudnia

W Piśmie Świętym koncepcja uczniostwa została przedstawiona na dwóch płaszczyznach — historycznej i osobistej. W historycznym kontekście chrześcijańskim odnosi się do związku między Chrystusem, Mistrzem i Nauczycielem, a Jego pierwszymi naśladowcami, zwanymi także uczniami. Przede wszystkim określenie to odnosiło się do tych, którzy w szczególny sposób przynależeli do Nauczyciela z Nazaretu, Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Na osobistym poziomie uczniostwo odnosi się do spotkania, jakie następuje między Jezusem, odrodzonym człowiekiem i światem. Odnosi się także do wyzwań, jakie niesie ze sobą chrześcijańskie zaangażowanie, jak również do wynikającego z niego życia wiary. Tak więc uczniostwo obejmuje nie tylko to, co chrześcijanin czyni na rzecz Chrystusa, ale jak On jest reprezentowany w świecie. Tu właśnie krzyżują się dwa aspekty uczniostwa — historyczny i osobisty. Współczesne uczniostwo może korzystać ze spostrzeżeń poczynionych na podstawie doświadczenia historycznych uczniów i Mistrza. Nakreśl koncepcje uczniostwa zawarte w Mat. 4,18−22. O co Jezus po− prosił Piotra i Andrzeja? Porównaj powołanie skierowane do Jakuba i Jana z tym, jakie otrzymali Piotr i Andrzej. Jak odpowiedzi tych czterech uczniów naświetlają nasze zrozumienie uczniostwa? Zob. Jan 1,40−42. Czego uczą nas te teksty? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Dz. 11,26. Jaki wgląd w znaczenie uczniostwa daje nam ten werset? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak rozumiesz uczniostwo na podstawie informacji, które zebrałeś do tej pory? Jaką naukę dla siebie wyciągasz z tekstów studiowanych w dzisiejszej części lekcji?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Kto jest uczniem?

PONIEDZIAŁEK — 31 grudnia

Słowo uczeń jest tłumaczeniem greckiego mathetes, które oznacza: uczący się, praktykant, zwolennik. Wskazuje ono osobę, której umysł jest nakierowany na określony cel. W Nowym Testamencie jest użyte głównie w odniesieniu do uczniów Jezusa, zwłaszcza w ewangeliach. Odnosi się ono do „praktykanta czy ucznia związanego z nauczycielem czy ruchem, lojalnego wobec nauczania i oddanego nauczycielowi czy ruchowi” (red. Paul J. Achtemeier, Harper’s Bible Dictionary, Nowy Jork 1985, s. 222). Tak więc uczeń, czyli uczący się, to ten, który praktykuje u mistrza czy nauczyciela celem pobierania nauki. Nie może ktoś być uczniem nie mając nauczyciela. W Nowym Testamencie słowo uczeń odnosi się przede wszystkim do uczniów Jezusa. Uczniostwo obejmuje gotowość pełnego zaangażowania i wykonywania poleceń. Co Jezus miał na myśli, gdy przemawiając do tłumów powiedział: „Jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści ojca swego i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, a nawet i życia swego, nie może być uczniem moim” (Łuk. 14,26)? Co te słowa oznaczają dla nas w codziennym życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jeśli chrześcijanie są uczniami, to u kogo praktykują? Komu winni są lojalność i oddanie? Kościołowi? Zasadom wiary? Charyzmatycznemu kaznodziei, który wykonuje dobrą pracę, nauczając i szkoląc? A może Jezusowi? Jak naświetla tę kwestię I Kor. 1,10-17, a zwłaszcza w. 12.? W Nowym Testamencie uczeń to ten, którego Jezus nauczał i który z odda− niem szedł za Nim. Czy dzisiaj jest inaczej? Przeczytaj jeszcze raz słowa Mi− strza z Ewangelii Łukasza, zacytowane powyżej. Jak obraz ten pasuje do cie− bie? Czy jesteś prawdziwie uczniem Chrystusa? Jak twoja odpowiedź świad− czy o tobie i twoim oddaniu Panu?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Jak człowiek staje się uczniem?

WTOREK — 1 stycznia

Przeczytaj Mar. 1,19−20 (zob. Mat. 4,18−19). Co teksty te mówią o sposo− bie, w jaki ludzie stawali się naśladowcami Jezusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W większości przypadków w Nowym Testamencie uczniowie byli wybierani, to znaczy powoływani przez Pana, a następnie odpowiadali na Jego powołanie. Innymi słowy, człowiek nie czyni się uczniem samodzielnie. Staje się uczniem, odpowiadając na powołanie. Co poniższe teksty mówią na ten temat? Mar. 2,13-14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mar. 3,13-14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Łuk. 5,8-11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jan 1,43

..................................................................................................................

Dz. 9,4-6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Te teksty wskazują, że inicjatywa uczniostwa na poziomie historycznym nie należy do ucznia, ale wychodzi od Mistrza. Uczniowie odpowiadali na powołanie skierowane do nich przez Pana. Nawet odpowiedź na powołanie skierowane przez Jezusa nie jest w pełni dokonaniem powołanego. Także ona jest zależna od boskiej inicjatywy. „Nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec” (Jan 6,44). Uczniostwo jest dziełem łaski. Bóg dostarczył zbawcze środki. On kieruje do nas powołanie i On skłania nas, byśmy je przyjęli. Czy ktokolwiek może jeszcze wątpić, że zbawienie jest wyłącznie z łaski? Nawet fakt, iż czytasz te słowa, świadczy o tym, że Bóg działa w twoim życiu. Jak odpowiedziałeś na powołanie Mistrza? Jak twoje czyny świadczą o twojej odpowiedzi na to powołanie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Wymagania dotyczące uczniostwa

ŚRODA — 2 stycznia

Na podstawie dotychczasowego studium możemy wyróżnić kilka warunków uczniostwa. Po pierwsze, uczniostwo w nowotestamentowym sensie zaczyna się wezwaniem Jezusa do pójścia za Nim. Ważna była odpowiedź ze strony powołanych. Zatem gotowość naśladowania jest wymogiem uczniostwa. Po drugie, owa gotowość musi być oparta na czymś konkretnym — na czymś, co uczniowie dostrzegli i uznali za cenne. Czy powołani dostrzegli w Jezusie coś, czego nie widzieli w nikim innym? Jeśli tak, to uwierzyli w Niego, by pójść za Nim z własnej woli. Trzeci wymóg uczniostwa jest naturalnym wynikiem dwóch pierwszych. Gotowość do naśladowania i wierzenia musi prowadzić do pozytywnej odpowiedzi na Jego powołanie do uczniostwa. Bez pozytywnej odpowiedzi nie może być mowy o uczniostwie. Pozytywna odpowiedź i gotowość naśladowania są nieefektywne, póki nie staną się rzeczywistością dzięki posłuszeństwu. Jezus wzywał powołanych, by poszli za Nim, a oni czynili to niezwłocznie. To znaczy, że byli posłuszni, a posłuszeństwo było warunkiem uczniostwa. Nikt, kto z własnej woli nie jest posłuszny, nie może być prawdziwie naśladowcą Mistrza. W przypadku uczniów ich odpowiedź na powołanie oznaczała zupełne zerwanie z przeszłością. Porzucali pracę, rodzinę i dobytek, by iść za Jezusem, posłuszni nakazowi miłowania Mistrza ponad wszystko. Być uczniem niekoniecznie znaczy postąpić identycznie jak oni, ale być gotowym tak postąpić, jeśli zajdzie taka potrzeba. Jakie jeszcze wymagania dotyczące uczniostwa możesz zauważyć w poda− nych tekstach? Zob. Mat. 16,24−25; Mar. 8,34−35; Łuk. 9,23. Jakie zasadnicze przesłanie kieruje w nich do nas Jezus? Jak możesz zastosować tę zasadę w swoim życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Sedno uczniostwa

CZWARTEK — 3 stycznia

Nierozerwalnie związane z rzeczywistością naśladowania Mistrza było powołanie do życia w społeczności i wspólnocie. Jezus i uczniowie byli dla siebie bliskimi osobami. Fakt, iż taka więź jest sednem uczniostwa, został podkreślony przez samego Pana: „Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami” (Jan 15,5). Ścisły związek łączący krzew i latorośle w porównaniu Jezusa jest godny rozważenia. W Jan 15,9 Chrystus porównuje ten związek do swojej łączności z Ojcem. Wzywa uczniów, by trwali w Jego miłości, jeszcze mocniej podkreślając naszą potrzebę bliskiej więzi z Nim. Czego jeszcze możemy się dowiedzieć o uczniostwie z poniższych wersetów? Mat. 10,32-33 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mat. 22,37-40 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jan 14,15 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jak rozumiesz Mat. 10,24−25 i Łuk. 6,40? W jaki sposób ilustrują one zagadnienie uczniostwa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Skoro uczniostwo, jak wykazaliśmy, obejmuje zupełne zerwanie z przeszłością, to z zasady musi inspirować nową wizję przyszłości. Uczeń ma przed sobą przebywanie z Mistrzem, uczenie się od Niego i naśladowanie Go. W Mar. 3,14 czytamy, że uczniowie Jezusa zostali powołani, „żeby z nim byli”. Nie jest możliwe, aby uczeń był z Mistrzem, a przy tym nie uczył się od Niego i nie odczuwał inspiracji do naśladowania Go. Ponadto mieli oni także zaakceptować wizję Jego królestwa i zapragnąć w tym królestwie uczestniczyć. Czy czasami czujesz się zniechęcony w swoim chodzeniu z Panem? Przejrzyj jeszcze raz lekcję tego tygodnia i podsumuj to, czego nauczyłeś się z podanych w niej tekstów biblijnych i z czego możesz czerpać wsparcie i nadzieję.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 4 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 319.322-323.374.484.582.584-585.592-594.738.749-750.910.1036-1037.1083-1084; druga połowa rozdziału Znaleźliśmy Mesjasza i Powołanie nad jeziorem oraz pierwsza połowa rozdziału Powołał ich dwunastu, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 91-95.170-173.205. „Żadna teoria prawdy, żadne wyznanie uczniostwa nie zbawi duszy. Nie należymy do Chrystusa, jeśli nie jesteśmy doskonałymi. Właśnie przez połowiczność życia chrześcijańskiego ludzie tracą święty cel z oczu” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, s. 25). „Mateusz wstał i poszedł za Nim. Nie wahał się, nie pytał i nie myślał o tym, że zamienia dobrze płatny urząd na biedę i trud. (...) Podobnie było z uczniami powołanymi wcześniej. Gdy Jezus wezwał Piotra i jego towarzyszy, by szli za Nim, porzucili natychmiast swe łodzie i sieci. Niektórzy z nich mieli przyjaciół, z którymi byli związani pracą i utrzymaniem, lecz po otrzymaniu zaproszenia Zbawiciela żaden z nich nie zawahał się i nie spytał: Jak będę żył i utrzymywał rodzinę? Byli posłuszni wezwaniu” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 190). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Na czym polega różnica między uczniostwem a przynależnością do Kościoła? Dlaczego ważne jest, byśmy rozumieli tę różnicę? Czy każdy, kto należy do zboru, automatycznie jest uczniem Jezusa? 2. Przeczytaj drugi z powyższych cytatów Ellen G. White. Na jednym poziomie jego znaczenie jest jasne — musimy w pełni poświęcić się Jezusowi, bez względu na osobiste koszty. Jednak jak ta zasada może być nadużywana? W jaki sposób niektórzy posługują się nią, by unikać obowiązków nałożonych na nich przez Boga? Jak możemy odróżnić prawdziwe poświęcenie od posługiwania się poświęceniem jako wymówką dla realizacji własnych celów? 3. Co to znaczy w pełni poświęcić się Panu? W jaki praktyczny, pozytywny sposób można przejawiać poświęcenie i uczniostwo? Zadaj sobie następujące pytanie: Jak życie tych, którzy mnie znają, staje się lepsze dzięki mojej wierności Bogu? 4. Co to znaczy zaprzeć się siebie i wziąć krzyż? Choć przeważnie myślimy o tym poleceniu w jego indywidualnym aspekcie, co oznacza ono dla was jako całego zboru?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka autorstwa Ellen G. White jest zbiorem wartościowych materiałów dla rodziców i nauczycieli, przekazujących cenne treści dla swoich wychowanków, zwłaszcza tych, których Jezus powołuje, by byli Jego uczniami.

www.znakiczasu.pl

Lekcja II — 12 stycznia

DZIEŃ WOLNOŚCI RELIGIJNEJ

UCZNIOSTWO WTEDY I TERAZ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 24,14; 28,19−20; Mar. 16,20; Jan 3,21−30; Dz. 5,34−39. TEKST PAMIĘCIOWY: „Oni zaś poszli i wszędzie kazali, a Pan im pomagał i potwierdzał ich słowo znakami, które mu towarzyszyły” (Mar. 16,20). PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie było uczniostwo wśród Greków, a jakie wśród Żydów? Czym różniło się uczniostwo u Jana Chrzciciela od uczniostwa u Jezusa z Nazaretu? Jakie zastosowanie dla współczesnego ucznio− stwa możemy znaleźć w uczniostwie z czasów Jezusa?

Koncepcja uczniostwa sięga dalej niż do czasów ziemskiej misji Jezusa. Na wieki przed Jego przyjściem na świat istnieli nauczyciele gromadzący wokół siebie uczniów i wpływający na życie innych ludzi swoim nauczaniem. Tak było wśród Greków, Żydów, Chińczyków i w innych starożytnych kulturach. Niektórzy z tych nauczycieli nie pozwalali się nazywać nauczycielami, a swoich uczniów nie nazywali uczniami, gdyż łączyły ich więzi ściślejsze niż mogłyby wskazywać te słowa. W tym tygodniu porównamy uczniostwo w ogóle z uczniostwem Jezusa i przyjrzymy się jego konsekwencjom dla uczniów Jezusa żyjących w I w. n.e.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniostwo wśród Greków

NIEDZIELA — 6 stycznia

„Byli niektórzy Grecy wśród tych, którzy pielgrzymowali do Jerozolimy, aby się modlić w święto. Ci tedy podeszli do Filipa, który był z Betsaidy w Galilei, z prośbą, mówiąc: Panie, chcemy Jezusa widzieć” (Jan 12,20−21). Już sam fakt, iż owi Grecy przybyli, by uczestniczyć w świątecznych nabożeństwach, wiele nam o nich mówi. Także wcześniejsze wersety informują nas, iż działo się wtedy tak wiele, iż postawa Greków nie powinna nas dziwić. Przeczytaj podane teksty. Co mówią one o ówczesnych wydarzeniach? Zob. Jer. 29,13; Jan 1,9; 6,44; Dz. 10,34−35. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W ubiegłym tygodniu mówiliśmy o tym, że Jezus zawsze sam wybierał swoich uczniów. Powyższe wersety na pierwszy rzut oka mogą sugerować, że bywało inaczej. Jednak także w tym przypadku Duch Święty kierował owymi Grekami. W greckiej kulturze uczniostwo przybierało wiele różnych form. Choć niektórzy greccy nauczyciele powoływali uczniów, to jednak zazwyczaj uczniowie wybierali sobie nauczyciela. To uczniowie, a nie nauczyciele, inicjowali związek. Zazwyczaj też nauczyciele pobierali czesne od uczniów. W tym przypadku Grecy pod wpływem Ducha Świętego zapragnęli spotkania z Jezusem i uczenia się od Niego. Jeśli założymy, że Bóg wykorzystuje to, co już wiemy, by nauczyć nas tego, co wiedzieć powinniśmy, jest to cenne spostrzeżenie. Także Ellen G. White zauważa, że „Grecy pragnęli poznać prawdę o Jego misji” (Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 444), a następnie dodaje, że Jezus spełnił ich prośbę. Gdyby ktoś przyszedł do ciebie, jak tamci Grecy przyszli do Filipa, i powie− dział: Chcę widzieć Jezusa, co odpowiedziałbyś? Jak przywiódłbyś go do Niego?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniostwo wśród Żydów

PONIEDZIAŁEK — 7 stycznia

Związek uczeń — nauczyciel jest wspomniany w pismach żydowskich uczonych, takich jak Filon z Aleksandrii czy Józef Flawiusz. Wiemy także o dwóch słynnych rabinach (Hillel i Szammaj), którzy prowadzili dwie konkurencyjne szkoły w Jerozolimie i zabiegali o zwolenników. W Dziejach Apostolskich czytamy, że Saul z Tarsu był uczniem rabina Gamaliela, kolejnego znanego żydowskiego nauczyciela (zob. Dz. 5,34-39; 22,3). Przeczytaj podane powyżej wersety. Czego dowiadujemy się z nich o Ga− malielu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W I w. n.e. wśród Żydów nauczyciele cieszyli się wielkim poważaniem. Z całego świata przybywali do Jerozolimy uczniowie, by uczyć się u nich. W tych ośrodkach kształcących młodych ludzi w żydowskiej teologii i prawie, uczący się zasiadali u stóp nauczycieli. Młody Żyd, który pragnął zostać rabinem, zaczynał swoją edukację już jako nastolatek, przypuszczalnie w wieku czternastu lat. Pozostawał w osobistym kontakcie z nauczycielem, słuchał jego pouczeń, naśladował jego gesty i uczył się od niego podczas wykładów i codziennych zajęć. W czasie wykładu zajmował pozycję właściwą dla uczącego się, siedząc u stóp mistrza. Gdy opanował określony materiał, stawał się nieordynowanym nauczycielem. Ordynację mógł otrzymać później, gdy osiągnął właściwy wiek. Wtedy otrzymywał tytuł rabina i prawo decydowania w sprawach Żydów na całym świecie. Powyższe uwagi są zbieżne z tym, co w kwestii relacji nauczyciel — uczeń znajdujemy w Nowym Testamencie. Jak spostrzeżenia te pomagają nam zrozu− mieć następujące wersety? Zob. Mat. 16,19; 18,18. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czy jakiś nauczyciel, którego ceniłeś i podziwiałeś, wywarł istotny, dobry wpływ na twoje życie? Jakie jego cechy najbardziej ci imponowały? W jaki sposób możesz je naśladować?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniowie Jana Chrzciciela

WTOREK — 8 stycznia

Przeczytaj Jan 3,21−30. Co ten fragment mówi o Janie Chrzcicielu w kon− tekście uczniostwa? Czy był on nauczycielem gromadzącym wokół siebie uczniów? Ponieważ nie miał rabinicznego wykształcenia, jak tytuł mistrz/na− uczyciel (gr. rabbi) świadczy o szacunku, jakim darzyli go uczniowie?

Jest oczywiste, że niektórzy Żydzi zastanawiali się, czy Jan Chrzciciel jest Mesjaszem. Wskazuje na to pytanie posłańców przybyłych do Jana Chrzciciela od kapłanów i lewitów z Jerozolimy (zob. Jan 1,19-28). Ich pytania są bardzo znaczące, zwłaszcza zważywszy na fakt, iż w okresie międzytestamentalnym rozwinęła się wśród Żydów koncepcja dwóch mesjaszów. Oczekiwano więc kapłańskiego mesjasza z plemienia Lewiego i królewskiego mesjasza z plemienia Judy. Fakt, iż zapytanie do Jana skierowali kapłani i lewici, jest istotny z tego względu, iż należeli oni do plemienia Lewiego. Możliwe, że uczniowie Jana widzieli w nim kapłańskiego mesjasza, gdyż pochodził on z plemienia Lewiego. To wierzenie mogło także motywować posłańców z Jerozolimy, którzy wypytywali Jana co do jego misji. Niektórzy bibliści sądzą, iż właśnie dlatego autor czwartej ewangelii tak obszernie zacytował wypowiedzi Jana Chrzciciela o Jezusie. Otóż chciał rozwiać wszelkie wątpliwości co do tego, iż Jan Chrzciciel uważał za Mesjasza Jezusa, a nie siebie. Przypuszczalnie w tym kontekście powinniśmy rozumieć Jan 3,25-26. Jaka kwestia wprowadziła uczniów Jana w stan zakłopotania? Zob. Jan 3,21−30. Jak ich postawa świadczy o nich? Jak odpowiedź Jana świadczy o jego charakterze? Jakie zasady zawarte w tej odpowiedzi możemy zastoso− wać w naszym życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniostwo u Jezusa

ŚRODA — 9 stycznia

Od początku swojej publicznej działalności Jezus miał uczniów. Pojawił się na żydowskiej scenie wydarzeń w I w. n.e. jako nauczyciel gromadzący wokół siebie uczniów w sposób właściwy dla tradycji zarówno greckich, jak i żydowskich nauczycieli. Jego misja wiązała się też w pewien sposób z misją Jana Chrzciciela, jako że Jezus, przygotowując się do swojej działalności, dał się ochrzcić Janowi. Stosownie do tradycji żydowskiej, jak i greckiej, Jezus miał uczniów, którzy podążali za Nim, dokądkolwiek się udawał, słuchali Jego nauczania i naśladowali Go (zob. Mat. 5,1-2; Jan 1,35-40; 2,1-2). Przeczytaj uważnie Mat. 4,18−20, a następnie (przeglądając lekcję na niedzielę i poniedziałek) porównaj sposób, w jaki ludzie stawali się ucznia− mi Jezusa, uczniami greckich nauczycieli i uczniami rabinów. Co było wspól− ne dla tych trzech grup, a co je różniło? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Do tego czasu żaden z uczniów nie był w pełni zjednoczony z Jezusem jako Jego współpracownik. Byli świadkami wielu cudów i słuchali Jego nauki, jednak nie porzucili całkiem swych dotychczasowych zajęć. Uwięzienie Jana Chrzciciela było dla nich wszystkich gorzkim rozczarowaniem. Jeżeli jego misja zakończyła się w taki sposób, to i dla swojego Mistrza nie widzieli dobrej przyszłości, gdy przeciwko Niemu sprzysięgli się wszyscy przywódcy religijni. W tych warunkach powrót na pewien czas do rybołówstwa był dla nich ulgą. Lecz teraz Jezus wezwał ich, by porzucili swe dotychczasowe życie i związali z Nim swój los. Piotr usłuchał tego wezwania. Po przybiciu do brzegu Jezus rzekł do trzech innych uczniów: »Pójdźcie za mną, a zrobię was rybakami ludzi!«. Rzucili natychmiast wszystko i poszli za Nim” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 171). Do porzucenia czego wezwał cię Jezus, gdy zaapelował, abyś poszedł za Nim? Jak odpowiedziałeś na to wezwanie? Czy nadal trzymasz się czegoś, co stoi na twojej drodze do zupełnego poświęcenia się Panu?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Współczesne uczniostwo

CZWARTEK — 10 stycznia

„Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mar. 16,20 Biblia Ty− siąclecia). Według powyższego wersetu, jaka była główna cecha wyróżniająca uczniów Chrystusa? Jakie przesłanie zawiera to dla nas? Zob. Mat. 24,14; 28,19−20; Obj. 14,6−12. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Poza tym, że uczniowie głosili ewangelię, Marek nadmienia, że Pan współdziałał z nimi po swoim odejściu do nieba i potwierdzał swoją naukę znakami, które jej towarzyszyły. Czy współcześni uczniowie widzą potwierdzenie Słowa Bożego w postaci znaków i cudów? Jakie znaki i cuda widzimy? Jak definiujemy znaki i cuda? Czy powinniśmy oczekiwać znaków i cudów w każdej kulturze, czasie i społeczeństwie? Czy poza znakami i cudami są inne sposoby Bożego potwierdzenia Jego nauki wśród nas? Jeśli tak, to jakie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jezus ma nie mniejsze oczekiwania wobec swoich uczniów dzisiaj, jak na początku swojego dzieła. Wymaga takiego samego poświęcenia. Jednak mówi: „Według wiary waszej niechaj się wam stanie” (Mat. 9,29). Ponadto dodaje: „O cokolwiek prosić będziecie w imieniu moim, to uczynię, aby Ojciec był uwielbiony w Synu. Jeśli o co prosić będziecie w imieniu moim, spełnię to” (Jan 14,13-14). Jak jesteś zaangażowany w dzieło głoszenia ewangelii? Jakie są twoje duchowe dary i jak posługujesz się nimi w tym dziele? Kiedy ostatnio uczyni− łeś cokolwiek, by pomóc innym poznać wspaniałe prawdy, które zostały ci powierzone? Jak twoje odpowiedzi na powyższe pytania świadczą o tobie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 11 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 432-433.582-585.932.1022-1023; druga połowa rozdziału Kto jest największy?, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 316. „Od pewnego czasu wpływ Jana Chrzciciela na naród stał się większy niż wpływ przywódców, kapłanów i książąt. Gdyby Jan ogłosił się Mesjaszem i wywołał rewoltę przeciwko Rzymowi, kapłani i naród zgromadziliby się pod jego sztandarem. Szatan był gotów otoczyć Jana Chrzciciela wszelkimi względami, które przemawiają do ambicji zdobywców świata. Lecz zdając sobie sprawę z jego zamiarów, Jan niezłomnie odrzucał tę wielką pokusę. Zainteresowanie zwrócone ku sobie kierował stale w stronę innej osoby. Teraz ujrzał już, że jego popularność przechodzi na Zbawiciela. Dzień po dniu malały skupione wokół niego tłumy. (...) Lecz uczniowie Jana patrzyli z zazdrością na rosnącą popularność Jezusa” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 121). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Czego wymaga porzucenie wszystkiego i pójście za Jezusem? W jaki sposób to poświęcenie może się przejawiać w naszym życiu? Przygotuj się, by podczas lekcji powiedzieć, jak rozumiesz tę kwestię. 2. Jaką rolę powinny odgrywać nasze instytucje edukacyjne w czynieniu ludzi uczniami Jezusa? Jak nasze zbory i szkoły mogą lepiej spełniać to powołanie? 3. Nawet w czasach Jezusa wśród uczniów pojawiała się rywalizacja. Dlaczego coś takiego zdarza się powszechnie, nawet w dziele, które z zasady jest tak wzniosłe, iż z natury powinno nas czynić pokornymi i gorliwie zabiegającymi o sukcesy innych? Co możemy uczynić, by zabezpieczyć się przed wpadaniem w tę pułapkę? 4. Jak powinniśmy rozumieć kwestię znaków i cudów? Czy wierzymy w nie? Jeśli tak, to jak wierzymy? Czego dowodzą znaki i cuda, a czego nie dowodzą? Dlaczego zawsze powinniśmy zachowywać ostrożność i pokorę w tej kwestii, trzymając się mocno Słowa Bożego?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Powieść autorstwa Joan Ireland pobudza naszą wyobraźnie i przekonuje, że Jezus wbrew współczesnym Mu zwyczajom nie pogardzał kobietami. Znane wydarzenia pod piórem autorki zmieniają swój koloryt i stają się pouczające i bliskie współczesności.

www.znakiczasu.pl

Lekcja III — 19 stycznia

DZIEŃ CHRZEŚCIJAŃSKIEGO INSTYTUTU WYDAWNICZEGO „ZNAKI CZASU”

POWOŁANI PRZEZ JEZUSA DO UCZNIOSTWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 4,18−22; 5,46; 9,10−11; Mar. 1,16−20; Łuk. 5,1−11; 18,10−11; Jan 1,35−51. TEKST PAMIĘCIOWY: „Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewa− my, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” (Hebr. 11,1). PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie były pierwsze powołania do uczniostwa? Jaką rolę odgrywa Pismo Święte w tych powołaniach? Czego możemy się nauczyć z powołania Mateusza? Pomimo wielu różnic, jakie wspól− ne elementy występują we wszystkich powołaniach do uczniostwa? Jaką przewagę nad pierwszymi uczniami Jezusa mamy dzisiaj?

„Gdy Garibaldi po szturmie na Rzym ogłosił słynną proklamację: »Żołnierze! Nie mam wam nic do zaoferowania prócz głodu, pragnienia, trudu i śmierci. Niech wszyscy, którzy miłują swój kraj, pójdą za mną!«, wiedział, że wielu dzielnych młodzieńców pójdzie za nim, bez względu na głód, pragnienie i śmierć” (red. A. Gordon Nasby, Treasury of the Christian World, Nowy Jork 1953, s. 92). W przeciwieństwie do apelu skierowanego do żołnierzy przez Garibaldiego, powołanie, które Jezus kieruje do swoich uczniów, jest oparte nie na miłości do ojczyzny, ale na miłości do Boga, a choć wiążą się z nim głód, pragnienie, trud i śmierć, to niesie ono także obietnicę życia wiecznego. Ci, którzy przyjęli to powołanie wtedy, i ci, którzy przyjmują je teraz, idąc za Nim i poświęcając Mu życie, wpływają na los świata teraz i w wieczności. W tym tygodniu kolejny raz przyjrzymy się pierwszym powołaniom do uczniostwa, starając się wyciągnąć z nich naukę dla nas. LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Pierwsze powołania

NIEDZIELA — 13 stycznia

Przeczytaj Jan 1,35−51 i odpowiedz na następujące pytania: 1. W jaki sposób Jan Chrzciciel stworzył warunki do powołania pierw− szych uczniów przez Jezusa? Czego możemy się nauczyć z tego o sobie i na− szej misji? ................................................................................................................................

2. Jak ważna była znajomość Pisma Świętego dla gotowości ludzi, by pójść za Jezusem? Jakie przesłanie niesie to dla nas? ................................................................................................................................

3. Jaka była rola uczniów w powoływaniu kolejnych osób do pójścia za Jezusem? Co nam to mówi o naszym powołaniu? ................................................................................................................................

4. Co uczynił Jezus, by pomóc Natanaelowi pokonać jego uprzedzenie? ................................................................................................................................

Gdy Andrzej spędził nieco czasu z Jezusem, nie tylko uwierzył, że Jezus jest Mesjaszem, ale natychmiast uczynił to, czego Mistrz oczekuje od wszystkich uczniów — podzielił się radością uczniostwa. Wydaje się, iż Andrzej zrozumiał sedno uczniostwa, a mianowicie to, iż nie jest ono przeznaczone wyłącznie do prywatnego użytku ani nie należy do jednej wyróżnionej społeczności czy elitarnego klubu. Jest ono raczej doświadczeniem, którym należy się dzielić z bliźnimi. Reakcja Andrzeja na uczniostwo jest wzorcowa. Andrzej usłyszał słowa Jana i poszedł za Jezusem. Następnie powiedział swojemu bratu, Piotrowi, o swoim doświadczeniu i przyprowadził go do Jezusa, aby Piotr także stał się Jego naśladowcą. Podobnie my, słysząc prawdę o Jezusie, postanawiamy pójść za Nim i mówimy o Nim innym. Ten wzorzec powtarza się dzień po dniu na całym świecie. Gdybyś miał powiedzieć komuś o Jezusie, od czego byś zaczął? Jak głę− bokie jest twoje doświadczenie z Panem? Co powiedziałbyś o Zbawicielu, aby zainteresować innych pójściem za Nim?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PONIEDZIAŁEK — 14 stycznia Pierwsze powołanie w Ewangelii Mateusza i Ewangelii Marka W Mat. 4,18−22 i Mar. 1,16−20 mamy opisy pierwszego powołania, przed− stawione z dwóch różnych perspektyw. W obu przypadkach ci, którzy zostali powołani, porzucili swoje sieci i poszli za Nim. Co to oznacza? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nie jest to jedyny raz, gdy ta zasada występuje w Biblii. Przeczytaj podane poniżej teksty. Jak powyższa zasada przejawia się w nich w różnych okolicznościach? I Mojż. 12,1 (zob. Hebr. 11,8) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Król. 19,19-21

.....................................................................................................

Filip. 3,8 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Hebr. 11,24

............................................................................................................

Raz po raz powtarza się zasada, iż Pan żąda całego serca. To, czego nie chcemy Mu oddać — czego trzymamy się, nie chcąc z tego zrezygnować — staje się bożkiem, czymś, co uważamy za ważniejsze od Zbawiciela. Co gorsza, to, czego uporczywie się trzymamy, staje się haczykiem, który diabeł wykorzystuje, by zupełnie odciągnąć nas od Boga. Dlatego musimy być gotowi porzucić wszystko, jeśli Pan tego zażąda. Nie możemy, jak powiedział Jezus, „dwom panom służyć” (Mat. 6,24).

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Powołanie w Ewangelii Łukasza

WTOREK — 15 stycznia

W Łuk. 5,1-11 zawarta jest wersja powołania uczniów według Łukasza. Jak każde ewangeliczne sprawozdanie, podaje szczegóły niewystępujące w innych ewangeliach, a pomija te, które są przedstawione w tamtych. Niektórzy twierdzą, że świadczy to o wzajemnej sprzeczności poszczególnych sprawozdań. Jednak uważne studium zazwyczaj pozwala rozwiązać wszelkie trudności, wykazując, że pomimo różnic w szczegółach i rozłożeniu akcentów różne opisy pasują do siebie i są zgodne, zwłaszcza w istotnych punktach. Przeczytaj Łuk. 5,1−11. Co wskazuje, że Piotr już wtedy wierzył w Jezusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zastanów się nad tym. Uczniowie łowili całą noc, gdy zazwyczaj połów był najlepszy, ale tym razem nic nie złowili. Wtedy przyszedł Jezus i polecił im, by jeszcze raz zarzucili sieci. Uczniowie mogli pomyśleć: Kpi z nas czy co? Skoro nocą nic nie złowiliśmy, to tym bardziej nic nie złowimy za dnia. Jednak z jakiegoś powodu Piotr usłuchał. Czy miał już wtedy powody, by ufać Mistrzowi? Co odpowiedział Piotr? Jak ta odpowiedź wyraża pod wieloma względami sedno uczniostwa i wiecznej ewangelii? Zob. Iz. 53,6; Rzym. 5,16−21; I Jana 1,7−9. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pomimo naszej upadłej natury, pomimo wad i słabości, pomimo faktu, iż, jak Piotr, jesteśmy grzeszni, Bóg nas nie porzucił. Jakże naturalne jest dla nas powiedzieć w obliczu Bóstwa: Odejdź ode mnie... Jednak dzięki krwi Chrystusa możemy pozostawać w obecności Boga. Dzięki ofierze Jezusa możemy być Jego uczniami. Zastanów się, co Jezus uczynił dla nas na Golgocie. Pomyśl o obietnicach akceptacji, przebaczenia i pojednania z Bogiem ze względu na ofiarę Chrystu− sa. Przyjmij te obietnice na własność nie dlatego, żebyś był godny (czy Piotr był godny?), ale dlatego, że Bóg ci je ofiarował, a na Jego Słowie możesz polegać.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Powołanie Mateusza

ŚRODA — 16 stycznia

Przeczytaj Mat. 9,9; Mar. 2,14 i Łuk. 5,27−28. Porównaj powołanie Lewie− go Mateusza z powołaniem innych uczniów. Jakie są podobieństwa i różnice między jego powołaniem a powołaniem innych uczniów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak dotąd, ci, których Jezus powołał do uczniostwa, byli najwyraźniej pobożnymi Żydami, jak wskazuje Jan 1,44-45. Jednak Lewi Mateusz był człowiekiem z marginesu ówczesnego społeczeństwa. Był celnikiem, a jako taki był zaliczany przez Żydów do najgorszej kategorii ludzi. Przeczytaj Mat. 5,46; 9,10−11; Mar. 2,16 i Łuk. 18,10−11. Co te wersety mówią o tym, jak byli postrzegani w społeczeństwie ludzie tacy jak Mateusz? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Mogłoby się wydawać, że Mateusz był najmniej odpowiednim kandydatem do uczniostwa. Po pierwsze, był celnikiem. Rzymianie stawiali takich ludzi na równi z właścicielami domów publicznych, zaś rabini klasyfikowali ich jako złodziei. Powszechnie uważano ich za oszustów i krętaczy (zob. Łuk. 3,12-13), nieuczciwych do szpiku kości i zasługujących na powszechną pogardę, zwłaszcza iż jako Żydzi okradali własnych rodaków, wysługując się przy tym wrogom i oszukując władze. To nieprawdopodobne, że ktoś o takim charakterze i reputacji został powołany przez Jezusa do uczniostwa! Jednak tak właśnie się stało. To powołanie świadczy o powszechności zbawienia dokonanego przez Chrystusa, dostępności Jego królestwa oraz Jego gotowości do ofiarowania każdemu szansy ratunku. Kto w twoim społeczeństwie uchodzi za wyrzutka, nieakceptowanego spo− łecznie i moralnie? Jaką postawę przyjmujesz wobec takich ludzi? Czego mo− żemy się nauczyć na podstawie powołania Lewiego Mateusza, by nie osądzać ludzi zbyt pochopnie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Powołanie

CZWARTEK — 17 stycznia

Na podstawie tego, czego dowiedziałeś się o powołaniu do uczniostwa w tym tygodniu (i w poprzednich), jakie szczególne przesłanie znajdujemy dla siebie w Hebr. 11,1? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zdumiewające w odpowiedzi uczniów na powołanie skierowane do nich przez Chrystusa jest to, jak mało wiedzieli o tym, co ich czeka, w co się angażują, porzucając dotychczasowe życie i idąc za Mistrzem. Choć, jak wspomnieliśmy w tym tygodniu, mieli już wtedy pewne biblijne dowody, by wierzyć, że Jezus jest Mesjaszem (zob. Jan 1,45), to jednak studium ewangelii świadczy, jak duża część działalności i misji Jezusa była im jeszcze nieznana, a zwłaszcza najważniejsza część tej misji — Jego śmierć na krzyżu. Jak wiemy, w tamtej chwili, jak również długo potem poważnie błądzili w swoich oczekiwaniach. Przeczytaj Mar. 10,35−40; Jan 18,10 i Dz. 1,6. Jak te wersety pomagają nam zauważyć, jak niewiele rozumieli uczniowie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pomyśl o przewadze, jaką my, współcześni uczniowie, mamy nad pierwszymi uczniami, zwłaszcza w czasie ich pierwszego powołania. Owszem, widzieli oni wiele zdumiewających cudów, ale jednocześnie nie wiedzieli tego, co my wiemy o dziele, misji i ostatecznym zwycięstwie Chrystusa. A jednak mimo tej niewiedzy poszli naprzód w wierze — takiej wierze, o jakiej jest mowa w Hebr. 11,1. Czy jesteś słaby w wierze? Czy to możliwe, że powodem tej słabości jest to, co oglądasz, o czym myślisz i czemu poświęcasz swój czas? Jakie prak− tyczne kroki możesz podjąć już teraz, by wzrastać w wierze?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 18 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Łuk. 5,1-11; rozdziały Znaleźliśmy Mesjasza i Powołanie nad jeziorem, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 87-95.169-173 (zob. Mat. 9,9; Łuk. 5,27-28; Jan 21,1-11); Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 352.739.909-911. „Oto czterej wspólnicy, którzy właśnie dokonali największego połowu ryb w swoim życiu. W chwili największego materialnego powodzenia porzucili swoje źródło dochodu. (...) Nawet w obliczu wyższego znaczenia cudu trzeba było wielkiej wiary, by porzucić życiowe zajęcie dla niepewnego losu naśladowców wędrownego Nauczyciela, który do tego czasu nie odniósł jeszcze znaczącego sukcesu. (...) Jednak uczniowie nie wahali się. Decyzja, by rozwiązać ich udaną spółkę rybacką dla wyższego partnerstwa z Jezusem w roli rybaków ludzi, została podjęta natychmiast i w pełni świadomie. Nie potrzebowali czasu, by to przemyśleć czy zabezpieczyć środki na potrzeby swoich rodzin. (...) Wypłynęli na głębię jako zwykli rybacy, a gdy powrócili do brzegu, wyprawili się przez wiarę na głębię, na którą wezwał ich Chrystus, by łowili ludzi” (Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 739). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W jaki sposób musisz przewartościować swoje priorytety, abyś mógł wielbić Boga bardziej efektywnie i być bardziej konsekwentnym w swoim uczniostwie? 2. W kontekście czwartkowej lekcji, jaką przewagę mamy dzisiaj nad pierwszymi uczniami Jezusa? Co wiemy, czego oni nie wiedzieli? Sporządź listę takich faktów i przedstaw ją w klasie. Omówcie to, co wymieniliście, a następnie odpowiedzcie sobie na pytania: Co czynicie, mając tę przewagę, by wzrastać w łasce? Jak ta przewaga pomaga wam czynić ludzi uczniami Jezusa? 3. Zastanów się nad powołaniem Mateusza. W klasie omówcie kwestię uprzedzeń wobec pewnych grup ludzi. Jak to wygląda w waszym zborze? Jakie grupy ludzi traktuje się jak wyrzutków w waszym społeczeństwie? Jak możecie im służyć? Zbory nierzadko odzwierciedlają kulturę społeczeństwa, w którym funkcjonują, w tym także kulturowe uprzedzenia. Jak bardzo otwarci jesteście wobec takich ludzi jak Mateusz w waszym społeczeństwie? Co możecie zrobić, by wasz zbór pokonał przejawy upadłej ludzkiej natury?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka autorstwa Morrisa Vendena jest kolejnym spojrzeniem na Chrystusa, a zwłaszcza na to, jak On traktował ludzi. Rozpoczyna się opisem Jego służby, w której ewangeliści zwracali szczególną uwagę na relacje Jezusa z ludźmi.

www.znakiczasu.pl

Lekcja IV — 26 stycznia

ROZPOCZĘCIE TYGODNIA MŁODZIEŻY

NIEDOSZLI UCZNIOWIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 8,19−22; 19,16−26; Mar. 10,17−23; Łuk. 4,16−30; 18,18−30; Jan 3,1−21. TEKST PAMIĘCIOWY: „Powiedział też inny: Pójdę za tobą, Panie, pierwej jednak pozwól mi pożegnać się z tymi, którzy są w domu moim. A Jezus rzekł do niego: Żaden, który przyłoży rękę do pługa i ogląda się wstecz, nie nadaje się do Królestwa Bożego” (Łuk. 9,61−62). PYTANIA PRZEWODNIE: Co ewangelie mówią o niedoszłych uczniach? Czego możemy się nauczyć z ich doświadczenia i jak może to się przy− czynić do poprawienia naszego uczniostwa, wzmocnienia wiary i pogłę− bienia zaangażowania?

Życie jest pełne tajemnic na każdym poziomie. Jest tak wiele zjawisk dla nas niezrozumiałych — od funkcjonowania cząstek elementarnych po naturę przestrzeni i czasu. Jednak ze wszystkich zjawisk tajemniczych i trudnych do zrozumienia żadne nie jest tak skomplikowane, jak działanie ludzkiego serca. Na przykład, niektórzy ludzie nagle i z niezrozumiałych (przypuszczalnie nawet dla nich samych) powodów podejmują decyzje, które dramatycznie wpływają na ich życie — na dobre albo złe i na całą wieczność. Nic dziwnego, że mówiąc o sercu, natchniony autor zadaje pytanie: „Któż może je poznać?” (Jer. 17,9). W tym tygodniu przyjrzymy się niedoszłym uczniom Chrystusa i decyzjom, które podjęli w swym sercu.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczony w Piśmie

NIEDZIELA — 20 stycznia

Przeczytaj Mat. 8,19−20 (zob. Łuk. 9,57−58). O co chodzi w tym epizodzie? Jakie przesłanie dla nas zawiera? Jaką zasadę możemy sformułować na jego podstawie? ................................................................................................................................

Oto przypadek kogoś, kto nie będąc wprost powołanym przez Jezusa, zgłosił się na ochotnika. Zwróć uwagę, jak gorliwy był w swoim wyznaniu. Chciał pójść z Mistrzem dokądkolwiek. Łatwo jest, zwłaszcza szczeremu naśladowcy Pana, wypowiadać deklaracje wierności (zob. Łuk. 22,33), jednak nie jest łatwo je zrealizować (zob. Łuk. 22,55-61). Kiedy ostatnio składałeś solenną obietnicę wierności Bogu, by potem ją złamać? Czego nauczyłeś się z tego doświadczenia? ................................................................................................................................

Interesujące jest także to, iż ten, który przyszedł do Jezusa z takim wyznaniem, był uczonym w Piśmie, a więc należał do elity Izraelitów. Uczeni w Piśmie byli ludźmi „dużej kultury, wykształconymi i zajmującymi wysoką pozycję w społeczeństwie” (Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 365). Niewielu uczonych w Piśmie przyznawało się do wiary w Chrystusa. Przeważnie uważali, że są ponad to, co może On zaoferować. Jeśli chodzili za Nim, to nie po to, by przyjmować Jego nauczanie, ale by przyłapać Go na jakiejś nieostrożnej wypowiedzi mogącej posłużyć za pretekst do oskarżenia Go. Jednak oto znalazł się uczony w Piśmie, który poruszony nauczaniem Jezusa wyraził pragnienie zostania Jego uczniem. Jednak Pan znał jego serce, a Jego odpowiedź wskazuje, że motywacja owego uczonego w Piśmie nie była czysta. Być może chciał się przyłączyć do Jezusa w nadziei na doczesne korzyści. Odpowiedź Chrystusa szybko pozbawiła go złudzeń. Ostatecznie sprawozdanie nie mówi wprost, jaką decyzję podjął ów uczony w Piśmie. Jednak ze słów Zbawiciela nietrudno wywnioskować, że człowiek ten nie wytrwał w swoim postanowieniu. Jak możemy zrozumieć to, co stało się z owym uczonym w Piśmie, w kon− tekście choćby słów Chrystusa zapisanych w Mar. 10,30? Czy nie obiecano nam doraźnych korzyści wynikających z pójścia za Jezusem? Dlaczego nie− właściwe miałoby być pragnienie tych korzyści? Czy rzeczywiście jest ono niewłaściwe?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Bezimienny uczeń

PONIEDZIAŁEK — 21 stycznia

Przeczytaj Mat. 8,21−22. Jak rozumiesz to zdarzenie? Dlaczego Jezus powie− dział coś takiego komuś, kto chciał najpierw pogrzebać swojego ojca? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wczoraj przyjrzeliśmy się uczonemu w Piśmie, który chciał zostać uczniem Jezusa. Dzisiaj spotykamy innego ochotnika, niewymienionego z imienia ani nie utożsamionego z żadną grupą społeczną. Czytając to sprawozdanie, można się zastanawiać, czy Chrystus nie był nierozsądny w swoich wymaganiach. Człowiek ten poprosił o możliwość pochowania swojego ojca, a zgodnie z żydowską wiarą zapewnienie godnego pochówku rodzicom było świętym obowiązkiem. O co tak naprawdę tutaj chodzi? W przeciwieństwie do tego, co się powszechnie przypuszcza, ojciec tego człowieka nie był martwy ani nawet bliski śmierci. Możliwe nawet, że w tamtym czasie „cieszył się dobrym zdrowiem, a perspektywa jego śmierci należała do dalszej przyszłości” (Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 366). Jeśli tak, to dlaczego ów młody człowiek postawił taki warunek? Czy była to tylko wymówka, którą Jezus przejrzał? Ponieważ zmarłych grzebano już w dniu ich śmierci, gdyby ojciec tego młodzieńca już nie żył, wówczas nie byłoby problemu, gdyż mógłby on załatwić sprawy związane z pogrzebem i następnego dnia wrócić, by pójść za Nauczycielem. Odpowiedź tego człowieka świadczy o jego charakterze. W przeciwieństwie do impulsywnego uczonego w Piśmie, był on flegmatyczny, pozbawiony gorliwości do działania, niezdecydowany i skłonny do zwlekania. W rzeczywistości chciał odwlec swoją decyzję o uczniostwie w nieokreśloną przyszłość, gdyż nie chciał się angażować. Jednak jeśli nie zaangażował się wtedy, to przypuszczalnie nie zaangażował się nigdy. Najwyraźniej sugerował on, że stanie się uczniem Jezusa wtedy, gdy uzna to za wygodne dla siebie. Ponadto Chrystus dał mu do zrozumienia, że Jego misja i szkolenie uczniów nie będą trwać długo, a więc uczniostwo wymaga natychmiastowego i pełnego zaangażowania. Czy Pan wzywa cię do decyzji (zerwania związku z kimś, porzucenia nało− gu, wiernego oddawania dziesięciny, składania świadectwa wiary?), którą chcesz podjąć, ale jeszcze nie teraz? Jakie niebezpieczeństwo wiąże się ze zwlekaniem w tej sprawie? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Bogaty młodzieniec

WTOREK — 22 stycznia

Przeczytaj Mar. 10,17−23 (zob. Mat. 19,16−26; Łuk. 18,18−30). Czego może− my się nauczyć ze spotkania tego niedoszłego ucznia z Jezusem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dzisiejsza część lekcji dotyczy barwnej postaci. Ów młody człowiek nie przyszedł do Jezusa skrycie i będąc onieśmielony. Pojawił się na scenie w widowiskowy sposób. Marek mówi, że przybiegł do Nauczyciela i padł przed Nim na kolana. Choć ani Marek, ani Mateusz nie podają imienia młodzieńca, Łukasz mówi o nim, że był on dostojnikiem, a zatem przypuszczalnie należał do żydowskiej Rady Najwyższej. Mateusz wspomina jego młody wiek. Przypisane mu określenie bogaty młodzieniec jest wypadkową wszystkich trzech opisów. Gdy znalazł się przed Jezusem, zaczął rozmowę, starając się najwyraźniej pochlebić Mistrzowi. Jednak Chrystus nie pragnął pochlebstw, ale przeszedł od razu do sedna, wskazując młodzieńcowi wymagania prawa Bożego. Dlaczego Jezus, wiedząc, że zbawienia nie osiąga się przez uczynki pra− wa (zob. Rzym. 3,28; Gal. 2,16), wskazał przestrzeganie przykazań jako waru− nek życia wiecznego? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W pewnym sensie odpowiedź na to pytanie jest zasugerowana w odpowiedzi młodzieńca. Choć zachowywał on przykazania, czuł, że to za mało. Czegoś mu brakowało i dlatego zapytał: „Czegóż mi jeszcze nie dostaje?” (Mat. 19,20). Innymi słowy, choć zewnętrznie, w swoich czynach, wyglądał na wiernego wyznawcę Pana, to jednak potrzebował czegoś jeszcze. Słowa Jezusa i odpowiedź młodzieńca na nie wskazują, że jego serce nie było w pełni nawrócone. Kierując jego uwagę na przykazania, Nauczyciel chciał mu uświadomić, że prawdziwe zbawienie przejawia się w posłuszeństwie prawu, które wymaga obumarcia egoizmu. Dla tego młodego człowieka bogactwo było bożkiem, a Zbawiciel uświadomił mu, że pomimo zewnętrznej poprawności upatrywał on skarbu na ziemi, a nie w niebie, a zatem potrzebował radykalnej przemiany serca. Być może zachowujesz przykazania Boże, przynajmniej na zewnątrz, ale gdzie jest twój skarb? Jak możesz uzasadnić swoją odpowiedź?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Nikodem

ŚRODA — 23 stycznia

Jednym z najsłynniejszych nowotestamentowych epizodów jest spotkanie Jezusa z Nikodemem, który przyszedł do Niego nocą, by zadać pytanie: „Jakże to się stać może?” (Jan 3,9). Przeczytaj Jan 3,1−21. O co pytał Nikodem? ................................................................................................................................

Ciekawe, że Jezus mówił Nikodemowi o działaniu Ducha Świętego, a przecież ze słów i czynów Nikodema w oczywisty sposób wynikało, iż to właśnie Duch Święty działał na niego swą przekonującą mocą. To, że Nikodem przyszedł do Nauczyciela z Nazaretu nie po to, by doszukiwać się błędów w Jego nauczaniu (jak czyniło wówczas wielu innych), ale po to, by uczyć się od Niego, wskazuje na szczerość jego zamiarów. Czego dowiadujemy się o uczniostwie z wypowiedzi Chrystusa podczas rozmowy z Nikodemem? ................................................................................................................................

Odpowiedź udzielona przez Jezusa Nikodemowi była nie tylko dostosowana do jego potrzeb, ale w Ewangelii Jana spełnia rolę identyfikatora cech właściwych i niewłaściwych z punktu widzenia uczniostwa. Wynika z niej, iż fizyczne pochodzenie z narodu żydowskiego nie wystarcza do autentycznego uczniostwa. Uczniostwo wymaga odrodzenia, które jednoczy człowieka z niebiańską rzeczywistością i otwiera go na ciągłe działanie Ducha Świętego. Fakt, iż Nikodem tego nie rozumiał, dodatkowo potwierdza, że nie wystarczy urodzić się Żydem czy przyjść na świat we właściwej rodzinie. Niewiedza Nikodema stała się więc okazją do przedstawienia nauki o naturze uczniostwa. Choć Nikodem nie odpowiedział natychmiast i w otwarty sposób na zaproszenie do uczniostwa, to jednak postępował jak uczeń. Początkowo był niedoszłym uczniem, gdyż nie zadeklarował zaangażowania. Jednak z czasem jego status stopniowo się zmienił (zob. Jan 19,39). Być może masz właściwe pochodzenie — urodziłeś się we właściwym Ko− ściele, nauczającym biblijnych zasad wiary. Dlaczego to nie wystarcza? Jak możemy uniknąć niebezpieczeństwa myślenia, że przynależność do właściwe− go Kościoła czy znajomość właściwych zasad wiary jest wszystkim, czego potrzebujemy?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Owczy pęd

CZWARTEK — 24 stycznia

Zbawienie, jak wiemy, jest kwestią indywidualną. Nie jesteśmy zbawiani grupowo ani masowo wcielani do królestwa niebios (zob. Ezech. 14,20). Ostatecznie każdy z nas odpowie osobiście za własne czyny, a nie za czyny innych (zob. Rzym. 14,12). Jednakże nikt z nas nie żyje w zupełnej izolacji. Kontaktujemy się z innymi ludźmi, wpływamy na nich, a oni na nas. Cechą ludzkiej natury, i to nawet nieupadłej (zob. I Mojż. 3,6), jest to, iż wpływamy jedni na drugich albo ku dobremu, albo ku złemu. Niestety, jeśli nie zachowamy ostrożności, nasz wpływ może się okazać negatywny. Przeczytaj Łuk. 4,16−30. Jakie wydarzenie jest opisane w tym fragmencie? Dlaczego ci ludzie tak zachowali się w grupie? Co spowodowało upadek tych niedoszłych uczniów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć początkowo wszyscy zdumiewali się, słysząc wystąpienie Jezusa, to gdy słowa Jego stały się przenikliwe, wówczas tłumnie zwrócili się przeciwko Niemu. Wyobraź sobie, co by się stało, gdyby jakiś niedoszły uczeń wśród nich, zamiast dać upust gniewowi, pokornie przyjął naganę. Kto wie, jak wpłynęłoby to na innych? Jednak czytamy, że wszyscy w synagodze wpadli w gniew, i to tak niepohamowany, iż usiłowali zabić Nauczyciela. Niewątpliwie nawzajem podsycali swój gniew, aż całe zgromadzenie, przybyłe po to, by uczcić Pana, ogarnięte gniewem zapragnęło zabić Syna Człowieczego. Gdyby ktokolwiek z tych ludzi zetknął się z naganą Jezusa w cztery oczy, być może odczułby gniew, ale najprawdopodobniej nie postąpiłby tak, jak zachował się w tłumie. Czując wzajemne wsparcie, rozgniewani wyznawcy zachowali się jak dzika tłuszcza. Jak wpływa na ciebie tłum oraz uprzedzenia i twierdzenia powszechnie przyjęte w twoim społeczeństwie i kulturze? Jakie praktyczne kroki możesz podjąć, by chronić się przed zagrożeniami owczego pędu?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 25 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 365-366.456-460.602-605.926-934; rozdziały Nikodem, Umilknij! Ucisz się! i Jeszcze jednego ci brak, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 113-120.237-243.370-373. „W czasach mizernej pobożności i wypaczonych zasad ci, którzy są nawróceni w sposobie życia i praktykach, będą przejawiać zdrowe uduchowienie, wywierające wpływ na innych. Ci, którzy znają prawdę objawioną w Słowie Bożym, muszą wystąpić naprzód. Bracia i siostry, Bóg wymaga tego od was. Każda cząstka waszego wpływu ma teraz służyć obronie prawdy, która jest godna polecenia” (Ellen G. White, Medical Ministry, s. 22). „Chociaż [Nikodem] nie wyznawał publicznie Chrystusa, starał się wielokrotnie na naradach Sanhedrynu udaremnić plany zniszczenia Go. A gdy Chrystus zawisł w końcu na krzyżu, Nikodem wspomniał słowa wypowiedziane przez Niego w nocnym zwierzeniu na Górze Oliwnej: »Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak musi być wywyższony Syn Człowieczy« (Jan 3,14). Wówczas ujrzał w Jezusie Odkupiciela świata” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. III, s. 64). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się ulec owczemu pędowi, gdy poszedłeś za tłumem i przypuszczalnie pod wpływem emocji czyniłeś coś, czego później żałowałeś? Jeśli tak, to czego nauczyłeś się z tego doświadczenia, co może pomóc ci uchronić się przed powtórzeniem tego błędu? 2. Zastanów się nad niewystarczalnością przynależności do właściwego Kościoła. Co oznacza to dla nas jako adwentystów dnia siódmego? Czy grozi nam niebezpieczeństwo myślenia, iż wiara w prawdę jest wszystkim, czego potrzebujemy? Omówcie w klasie, jak możemy się ustrzec przed tego rodzaju złudnym myśleniem? 3. Przeanalizuj wymówki, jakimi posługiwali się niedoszli uczniowie (z wyjątkiem Nikodema), chcąc uniknąć zaangażowania. Jakie jeszcze wymówki stosują ludzie w tym celu? Jak my jako zbór możemy pomóc tym, którzy zmagają się z tą ważną decyzją? 4. Na czym polega różnica między członkiem zboru a uczniem?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka autorstwa Alfa Lohne została wydana w wielu krajach i jest bestsellerem. Na powodzenie w życiu nie składa się tylko sukces zawodowy, lecz także udane kontakty z dziećmi, sąsiadami i współpracownikami. Zbiór interesujących przykładów, mądrych rad oraz barwny język sprawiają, że książkę tę czyta się z dużą przyjemnością. Lektura tej publikacji może stać się świetnym doświadczeniem wprowadzającym w zagadnienie uczniostwa.

www.znakiczasu.pl

Lekcja V — 2 lutego

ZAKOŃCZENIE TYGODNIA MŁODZIEŻY

PŁEĆ A UCZNIOSTWO STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mar. 5,25−34; Łuk. 1,26−38; 8,1−3; 10,38−42; Jan 4,4−30. TEKST PAMIĘCIOWY: „Rzekła Maria: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łuk. 1,38). PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie cudowne wiadomości musiała przyjąć na wiarę Maria, matka Jezusa? Co Biblia mówi o roli kobiet w misji Jezusa? Czego możemy się nauczyć o uczniostwie z historii Samarytan− ki, którą Jezus spotkał przy studni?

Kobiety były w taki czy inny sposób ściśle związane z misją Chrystusa, i to już od początku. Maria, matka Jezusa, wydała Go na świat. Oczywiście mogła to uczynić tylko kobieta, ale jej przykład wiary i podporządkowania się Bogu jest niezwykle inspirujący dla wszystkich uczniów Chrystusa. W ewangeliach dostrzegamy doniosłą rolę kobiet. Począwszy od Marii, matki Jezusa, poprzez kobietę, która została uzdrowiona po tym, jak dotknęła Jego szaty, kobietę przy studni i wiele innych, oczywiste jest, iż każda kobieta otwarta na łaskę Bożą może być wyznawczynią i uczennicą Pana. Aby lepiej zrozumieć, co znaczy być uczniem, w tym tygodniu przyjrzymy się, jak Jezus odnosił się do kobiet.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

„Niech mi się stanie...”

NIEDZIELA — 27 stycznia

Przeczytaj Łuk. 1,26−38. Spróbuj się postawić w sytuacji Marii. Czego to wydarzenie uczy nas o jej charakterze? W jakie cudowne informacje musiała ona uwierzyć? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nawet w starożytności, gdy pojęcie nadprzyrodzoności było znacznie łatwiej akceptowane niż w naszej zdominowanej przez naukę, modernistycznej kulturze, słowa anioła wypowiedziane do Marii musiały wystawić jej wiarę na najcięższą próbę. Po pierwsze, miała ona zajść w ciążę, pozostając dziewicą. Czy coś takiego wydarzyło się kiedykolwiek wcześniej w dziejach świata? Jakby tego było mało, jej dziecko miało być Synem Bożym. Jej pytanie: „Jak się to stanie...?” (Łuk. 1,34), było zupełnie naturalne i normalne w tej sytuacji. Jednak gdy tylko anioł wskazał na cud, jaki przydarzył się jej kuzynce Elżbiecie, która poczęła pomimo podeszłego wieku (zob. Łuk. 1,5-25), i dał jej mocne zapewnienie: „U Boga żadna rzecz nie jest niemożliwa” (Łuk. 1,37), wówczas Maria odpowiedziała wiarą i akceptacją. Przeczytaj uważnie i z modlitwą odpowiedź Marii, udzieloną aniołowi: „Niech mi się stanie według słowa twego” (Łuk. 1,38). O jakiej postawie świadczy ta odpowiedź? Jakim wzorem wiary jest dla nas Maria? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Po wiekach teologicznych dyskusji nad kwestią inkarnacji (przyjęcia człowieczeństwa przez Jezusa), pozostaje ona nieprzeniknioną tajemnicą. Wyobraź sobie, jaką tajemnicą musiała być ta kwestia dla dziewczyny, która nie rozumiała, co ma się stać. A mimo tej niewiedzy podporządkowała się w wierze Panu i oczekiwała spełnienia Jego woli. Podobnie jak Maria, czasami jesteśmy powołani, by wierzyć w coś, co nie w pełni rozumiemy. Porównaj swoje nastawienie do ducha wiary Marii, jakie− go wykazała w tej sytuacji. Czy jesteś gotowy ufać Bogu w sprawach, których nie rozumiesz?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Kobiety wyznawczyniami Jezusa

PONIEDZIAŁEK — 28 stycznia

Łuk. 8,1−3 opisuje drugą podróż Jezusa do Galilei. Kto poza dwunastoma najbliższymi uczniami towarzyszył Nauczycielowi w tej podróży? ................................................................................................................................

Łukasz nie omieszkał nadmienić, iż w podróży misyjnej towarzyszyły Jezusowi kobiety. Nie powinno nas to dziwić, gdyż w swojej ewangelii Łukasz podkreśla zbawienie i uwolnienie niesione przez Zbawiciela ludziom z marginalizowanych grup społecznych, w tym także kobietom. „Łukasz jako jedyny autor ewangelii podaje wiele szczegółów z wczesnego życia Jezusa, a nierzadko czyni to z punktu widzenia kobiet, które brały udział w tych wydarzeniach — Marii, Elżbiety i Anny. (...) Wygląda na to, że Łukasz chciał podkreślić, iż królestwo niebios należy tak samo do kobiet, jak i do mężczyzn, a rola kobiet w zwiastowaniu tego królestwa jest równie doniosła jak rola mężczyzn” (Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 769-770). To, iż Jezus dopuścił do grona swoich uczniów kobiety, było czymś wyjątkowym. Ruchy religijne w tamtych czasach wyłączały kobiety poza nawias swoich wpływów. Niektórzy religijni nauczyciele twierdzili nawet, że kobiety mają pusto w głowie, więc nie powinny się uczyć ani występować publicznie wśród mężczyzn, a jedynie zajmować się prowadzeniem domu. Jednak od pierwszych kart ewangelii aż do końca, kobiety — w taki czy inny sposób — aktywnie uczestniczą w życiu i misji Jezusa. Przeczytaj Mat. 27,55−56 i Mar. 15,40−41. Co wersety te mówią o roli ko− biet w misji Jezusa? ................................................................................................................................

Uzdrowione z różnych dolegliwości, niektóre z tych kobiet okazywały swoją miłość i oddanie Bogu, usługując w dziele Jezusa i łożąc na utrzymanie Jego i Jego uczniów. Niektóre z nich, będąc wdowami, uczestniczyły w podróży misyjnej i troszczyły się o potrzeby Jezusa i Jego uczniów. Tak czy inaczej, Słowo Boże wskazuje, iż kobiety odgrywały doniosłą rolę w Kościele od zarania jego istnienia. Przeczytaj Gal. 3,28. Sięgając poza bezpośredni kontekst tego wersetu, jak słowa te świadczą, iż wszelkie uprzedzenia są przeciwne zasadom Chry− stusa? Zbadaj swoje serce. Jakie postawy i uprzedzenia chowasz wbrew Sło− wu Bożemu?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

„Dotknę choćby szaty jego”

WTOREK — 29 stycznia

Przeczytaj Mar. 5,25-34, znany opis uzdrowienia kobiety cierpiącej na dotkliwą chorobę. Choć historia ta nie przedstawia owej kobiety jako uczennicy Jezusa, to jednak okazała ona wiarę niezbędną do uczniostwa. Zwróć uwagę na istotną różnicę między jej postawą, z jaką przyszła do Jezusa, a postawą Jaira, przełożonego synagogi (zob. Mar. 5,22-23). Czym różniły się te dwie postawy? Co miały ze sobą wspólnego? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Z tego, co możemy się domyślać, kobieta ta nigdy wcześniej nie widziała Jezusa. Według sprawozdania, przyszła do Niego, gdy tylko o Nim usłyszała. Ktoś złożył wobec niej świadectwo, mówiąc jej o tym niezwykłym Człowieku, a ona wyruszyła z wiarą, choć na własne oczy nie widziała jeszcze niczego niezwykłego. Był to jej pierwszy czyn wiary (zob. Jan 20,29; Hebr. 11,1). Niewątpliwie, zgodnie ze sprawozdaniem, kobieta ta była zdesperowana. Według prawa ceremonialnego była uważana za nieczystą. Wszelki jej fizyczny kontakt z innymi osobami był zabroniony. Jeśli była zamężna, nie wolno jej było utrzymywać intymnych kontaktów z mężem ani nawet dotykać własnych dzieci. Taki stan utrzymywał się przez dwanaście lat! Jaki był kolejny wielki czyn wiary tej kobiety? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jakkolwiek starała się ona utrzymać swój czyn w tajemnicy, Jezus postanowił publicznie go ujawnić. Kobieta została zmuszona wyjaśnić Mu (i wszystkim obecnym), co się stało. Składając to świadectwo, stała się uczennicą Pana. Gdy całe zdarzenie dostało się do publicznej wiadomości, o ileż łatwiej było jej opowiadać innym, co Zbawiciel dla niej uczynił. Przyszła do Niego, gdy usłyszała o Nim, a teraz mogła o Nim opowiadać innym. Dlaczego powinniśmy ufać Panu, nawet jeśli uzdrowienie nie następuje tak, jak się tego spodziewamy? Jeśli przestalibyśmy wierzyć, co by nam pozo− stało?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

„Troszczysz się i kłopoczesz o wiele rzeczy”

ŚRODA — 30 stycznia

Aby być uczniami, musimy osobiście znać Jezusa. Musimy mieć z Nim bliską więź. Jest to możliwe jedynie przez spędzanie z Nim czasu. W naszym życiowym pędzie, mając na głowie tak wiele ważnych spraw wymagających poświęcenia czasu, jakże łatwo jest nam uwikłać się w tak wiele zajęć, które choć dobre same w sobie, sprawiają, iż cierpi na tym nasza więź z Bogiem. Przeczytaj Łuk. 10,38−42. Jak to wydarzenie świadczy, iż nawet dobre rzeczy mogą nas odciągnąć od tego, co najważniejsze? Jakie przesłanie dla nas niesie przykład tych dwóch uczennic Jezusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Maria słuchała Jego słowa. Nikt nie może być prawdziwie uczniem Jezusa, jeśli nie słucha Jego słowa. Czytamy, że Maria siedziała u Jego stóp. W tamtych czasach nauczyciele siadali na krześle, zaś ich uczniowie zajmowali miejsce na niższych taboretach albo wprost na podłodze. Siedzieć u czyichś stóp oznaczało zajmować postawę ucznia. To, iż Maria siedziała u stóp Pana, oznacza, że była Jego uczennicą (zob. Dz. 22,3). Marta zachowywała się inaczej niż jej siostra. Grecki tekst mówi, iż była ona odciągnięta przez liczne posługi. W pewnym sensie wydaje się to zrozumiałe. Przecież Mistrz przybył do ich domu, więc na niej spoczywała odpowiedzialność za ugoszczenie przybyszów. Jednocześnie jej prośba, by siostra pomogła jej, odzwierciedlała powszechnie przyjęte wartości i oczekiwania. Miejsce Marii, jak każdej kobiety, było w kuchni, a nie w jadalni, gdzie zebrali się mężczyźni. Jednak Jezus, zamiast skarcić Marię, upomniał raczej Martę. Dwukrotnie wymienił jej imię, co świadczyło, że żywił wobec niej szczerą troskę. Skarga Marty była uzasadniona, ale upomnienie Jezusa przypomina nam, że są sprawy ważniejsze niż powszednie obowiązki. Wszyscy musimy się strzec, gdyż czasami przedkładamy to, co pilne, ponad to, co najważniejsze, i pozwalamy, by to, co dobre, wyparło to, co niezbędne. Jak możesz znaleźć właściwą równowagę między sprawami, które należy załatwić, a spędzaniem czasu u stóp Jezusa? Jakie zmiany powinieneś poczy− nić? Z drugiej strony, czy możliwe jest być za bardzo podobnym do Marii, a za mało do Marty? Jeśli tak, to w jaki sposób?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Kobieta przy studni

CZWARTEK — 31 stycznia

Przeczytaj Jan 4,4−30. W jaki sposób Jezus pozyskał zaufanie tej kobiety i uczynił ją swoją uczennicą? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

To, jak Jezus pozyskał ową Samarytankę, zasługuje na uważne przestudiowanie przez wszystkich, którzy chcą zdobywać ludzi dla Chrystusa. Proces ten składał się z czterech zasadniczych etapów: (1) Wzbudzenia pragnienia czegoś lepszego (zob. Jan 4,7-15), (2) rozbudzenia przekonania o osobistej potrzebie (zob. Jan 4,16-20), (3) wezwania do decyzji przyjęcia Jezusa jako Mesjasza (zob. Jan 4,21-26) i (4) pobudzenia do działania stosownego do owej decyzji (zob. Jan 4,26-30.39-42). Wyobraź sobie, co musiało się dziać w umyśle tej kobiety. Po pierwsze, ten nieznajomy, i to Żyd, okazał jej nadspodziewaną uprzejmość. Następnie okazało się, że zna On pewne sekrety jej życia, najciemniejsze i najgłębiej skrywane — coś, czego najchętniej nie wyjawiłaby nikomu. Jej odpowiedź: „Panie, widzę, żeś prorok” (Jan 4,19), była nie tylko wyznaniem jej grzechów, ale także przyznaniem, iż Jezus jest kimś wyjątkowym. Zauważ, że gdy kobieta usiłowała zmienić temat rozmowy, Jezus nie naciskał, by dalej mówiła o swoich grzechach. Zamiast tego podjął dalszą rozmowę i wykorzystał sytuację, by przedstawić jej prawdę, dzięki czemu zwróciła się do Niego już nie tylko jako proroka, ale jako Mesjasza. Będąc pod wrażeniem rozmowy z Chrystusem — a najbardziej, niewątpliwie, Jego wiedzy o jej sekretach — kobieta uwierzyła w Niego. Przeczytaj, jakie świadectwo wydała wobec swoich rodaków (zob. Jan 4,29.39). Dlaczego Jezus zrobił na niej tak wielkie wrażenie? Czy w swoim świadectwie mogła nie przyznawać się do popełnionych błędów? Jak sku− teczne było jej świadectwo wiary? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pan zmienił tę kobietę, która najwyraźniej nie była wzorem czystości i po− bożności, czyniąc ją swoim świadkiem. Jaką naukę możemy czerpać z tego zdarzenia, by (1) nie osądzać motywów postępowania innych ludzi oraz (2) nieść przebaczenie i łaskę nawet najgorszym grzesznikom?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 1 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 607-608.656-657.669-670.785-786.940-942; rozdział Łazarzu, wyjdź!, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 374-382. „»To jedno«, czego Marta potrzebowała, to był spokojny, pobożny duch, głębsza troska o poznanie przyszłego, nieśmiertelnego życia i łaski koniecznej dla rozwoju duchowego. Powinna była mniej troszczyć się o sprawy przemijające, a więcej o wieczne. Jezus nauczył swe dzieci, aby korzystały z każdej okazji dla zyskania wiedzy, która będzie prowadziła je ku zbawieniu” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 375). „Jedną ze szczególnych cech Ewangelii Łukasza są liczne nawiązania do służby Chrystusa na rzecz kobiet w Palestynie oraz ich służby dla Niego. Było to coś nowego, gdyż rola żydowskich kobiet w życiu publicznym była raczej marginalna, choć istniały wyjątki od tej reguły, na przykład w działalności proroka Elizeusza” (Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 769). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Wróć do spotkania Marii z aniołem, gdy dowiedziała się, iż ma zostać matką Jezusa. Zastanów się, w jak zdumiewające rzeczy musiała uwierzyć — rzeczy niezrozumiałe dla niej. Pomyśl, w co my, chrześcijanie, musimy wierzyć, choć tego nie rozumiemy. Mimo to nie tylko możemy wierzyć, ale nawet mamy ku temu znakomite powody. Przedstaw swoje przemyślenia w klasie, omów przykłady i powody takiej wiary. Jak możemy pomóc tym, którzy zmagają się ze zrozumieniem tego, co należy przyjąć na wiarę? 2. Choć kobiety stanowią większość wyznawców naszego Kościoła, co należy czynić, aby nie zniechęcać kobiet do uczniostwa? 3. Jezus był w swoich poglądach, postawach i działaniach rewolucyjny, przekształcający, wyzwalający, innowacyjny, odradzający, wrażliwy i wspierający. Nikogo nie ignorował i nie marginalizował w swojej obecności. Współcześni Jego uczniowie powinni naśladować Go, nie mając względu na pochodzenie społeczne i kulturowe, płeć czy narodowość. Jak możesz przyczynić się do tego, by twój zbór stał się miejscem, w którym wszyscy są mile widziani i mogą znaleźć dla siebie miejsce w chrześcijańskiej służbie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka autorstwa Lorona Wade jest doskonałym przedstawieniem Bożego sposobu patrzenia na posłuszeństwo pozbawione presji w codziennym naśladowaniu Chrystusa. Wiele przykładów posłużyło autorowi do właściwego zilustrowania posłuszeństwa ucznia w stosunku do Mistrza.

www.znakiczasu.pl

Lekcja VI — 9 lutego

NARODOWOŚĆ A UCZNIOSTWO STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 15,21−28; Łuk. 7,1−11; Jan 1,3; Dz. 10,28.34−35; 11,25−30. TEKST PAMIĘCIOWY: „Dla wszystkich stałem się wszystkim, żeby tak czy owak niektórych zbawić” (I Kor. 9,22). PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie mamy przykłady służby Jezusa dla osób nie− będących Żydami? Kim byli tzw. bojący się Boga i czego możemy się od nich nauczyć o uczniostwie? Czego możemy się nauczyć z modelu ucznio− stwa ukształtowanego w Antiochii?

Jim czuł się powołany do głoszenia ewangelii w obcym kraju. Gdy tam przybył, okazało się, że tubylcy poddają obcych próbie, aby przekonać się, czy zasługują na to, by pozostać wśród nich. Przybysz musiał zjeść polewkę i nie zwymiotować jej. Jeśli ktoś nie przeszedł pomyślnie próby, musiał natychmiast opuścić ich krainę, w przeciwnym razie zostałby zjedzony przez to plemię. Jim patrzył, jak przygotowywano dla niego zupę z mleka, śliny, krwi, przeżutych ziół i jakichś ziołowych mikstur. Zupa wyglądała i pachniała obrzydliwie. Wszystko, co mógł zrobić, to modlić się i wypić ją. Ku zdumieniu wszystkich (a zwłaszcza własnemu), Jim wypił polewkę i nie zwymiotował jej, zyskując w ten sposób prawo do pozostania wśród tubylców. Czynienie ludzi uczniami może wymagać od nas robienia dziwnych rzeczy — jedzenia czy picia dziwnych mikstur i stawania się wszystkim dla wszystkich, aby choć niektórych pozyskać. Takie jest powołanie i wyzwanie uczniostwa, zwłaszcza w czasach, gdy ewangelia dociera do krańców świata i kultur zupełnie odmiennych od naszej.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniowie wśród Samarytan

NIEDZIELA — 3 lutego

Przeczytaj podane wersety. Czego możemy się z nich nauczyć o postawie Boga wobec różnych grup etnicznych i ludzi? Zob. Jan 1,3; Dz. 10,28.34−35; 17,26−28; Hebr. 2,9. ................................................................................................................................

Pismo Święte wyraźnie świadczy, że Jezus nie tylko stworzył całą ludzkość, ale także umarł za wszystkich ludzi, bez względu na kolor skóry i narodowość. Powszechność ofiary Chrystusa — fakt, iż poniósł On śmierć za wszystkich ludzi — powinna być więcej niż wystarczająca, by uświadomić nam, jak odrażające są dla Boga wszelkie uprzedzenia. Nic dziwnego zatem, że gdy Jezus chodził po ziemi, służył nie tylko Żydom, ale także poganom. Choć Paweł jest nazywany apostołem pogan, to już wcześniej Chrystus, podczas swojej misji, kierował zaproszenie swojej łaski również do pogan. Przeczytaj Łuk. 17,11−16 i Jan 4,39−42. O czym jest mowa w tych werse− tach? Jakie przesłanie możemy z nich przyjąć? ................................................................................................................................

W ubiegłym tygodniu mówiliśmy o tym, że gdy kobieta, którą Jezus spotkał przy studni, przekonała się, że zna On fakty z jej życia, których nie mógł poznać w żaden naturalny sposób, pozostawiła swoje naczynia na wodę i pobiegła, by przywieść mieszkańców swojej wioski do Zbawiciela. Była ona niemal pewna, że jest On Mesjaszem. W ewangelicznym sprawozdaniu czytamy, że jej ziomkowie uwierzyli w Jezusa dzięki jej świadectwu. Gdy przybyli do Chrystusa, uprosili Go, by pozostał z nimi i najpewniej przekazał im swą naukę. Historia dziesięciu trędowatych (zob. Łuk. 17,11-16) także świadczy o działalności Jezusa wśród Samarytan. Dziesiąty trędowaty, który powrócił, by złożyć dziękczynienie, był Samarytaninem. Wielbiąc głośno Boga, okazał wdzięczność za to, co Zbawiciel uczynił dla niego. Chrystus powiedział mu, że to jego wiara go uzdrowiła. Greckie słowo, które zostało w tym przypadku przetłumaczone jako uzdrowienie, zawiera pojęcie ratunku, ocalenia, zbawienia. To wskazuje, że wiara Samarytanina zbawiła go nie tylko pod względem fizycznym, ale i duchowym. Jezus nazwał tego Samarytanina cudzoziemcem. Pomimo iż wiedział o nim, że to Samarytanin i cudzoziemiec, Zbawiciel nie dyskryminował go, ale nagrodził jego wiarę. Te spotkania wskazują, że Chrystus nie ulegał uprzedzeniom powszechnie panującym w ówczesnym społeczeństwie. Mówić o wolności od uprzedzeń to jedno, ale rzeczywiście być wolnym od tego rodzaju toksycznych uczuć, to coś zupełnie innego. Jakie praktyczne kroki możesz podjąć, by zburzyć mury uprzedzeń w twoim sercu?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Bojący się Boga

PONIEDZIAŁEK — 4 lutego

W I w. n.e. niektórzy poganie byli nazywani bojącymi się Boga. Oficjalnie przyjęli oni religię żydowską, łożyli na synagogi i uczestniczyli w sobotnich nabożeństwach. Nie przyjęli jednak chrztu prozelickiego ani nie przestrzegali przepisów rabinicznych. Jednym z takich bojących się Boga był setnik, o którym czytamy w Łuk. 7,1-11. Przeczytaj Łuk. 7,1−11. Czego możemy się nauczyć z tego fragmentu o wierze i charakterze tego ucznia o pogańskim pochodzeniu? ................................................................................................................................

Według Jezusa, wiara tego setnika była zadatkiem dzieła, jakiego ewangelia miała dokonać wśród pogan. Chrystus „z radością oczekiwał na napływ do swego królestwa dusz wszystkich narodowości” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 225). W dziesiątym rozdziale Dziejów Apostolskich możemy przeczytać o innym rzymskim dowódcy wojskowym. Korneliusz był setnikiem, a jednocześnie człowiekiem bogobojnym i pełnym poświęcenia. Hojnie łożył na potrzeby ubogich i gorliwie modlił się do Boga. Pan posłał do niego anioła, aby upewnił go, że jego ofiary i modlitwy zostały przyjęte, a także nakazał mu posłać po Piotra i wysłuchać tego, co ma on do powiedzenia. Apostoł udał się do jego domu wbrew żydowskim uprzedzeniom, choć potem został upomniany z tego powodu. Jednak Bóg pouczył go, by nie nazywał nieczystym ani skalanym tego, kogo Bóg oczyścił, jak Korneliusza. Gdy Piotr przemawiał do zgromadzonych w domu Korneliusza (zob. Dz. 10,44-46), Duch Święty przerwał mu, zstępując na pogan i wprawiając tym w zdumienie żydowskich towarzyszy apostoła. Przeczytaj Dz. 11,1−3. Jak zareagowali na to wydarzenie naśladowcy Jezu− sa pochodzący spośród Żydów? Dlaczego ta reakcja wydaje się nam dzisiaj wstrząsająca? Jakie przesłanie powinniśmy wyciągnąć dla siebie z ich za− chowania? ................................................................................................................................

Oto ci, którzy sami byli naśladowcami Jezusa, nie rozumieli pełni ewangelii. Jakże powinniśmy być ostrożni, by nie ulegać żadnym uprzedzeniom mającym związek z kulturą, wykształceniem czy pozycją społeczną, przeciwnym zasadom Chrystusa i niepozwalającym nam żyć w pełnej zgodzie z wiarą, którą wyznajemy! LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Kananejka

WTOREK — 5 lutego

W pewnym okresie swojej misji Jezus udał się w okolice Tyru i Sydonu. Właściwie wycofał się tam, gdyż żydowscy przywódcy deptali Mu po piętach. Na tym pogańskim terytorium znalazł gościnę w pewnym domu i pragnął pozostać anonimowy (zob. Mar. 7,24). Jednak wkrótce znalazła go tam pewna Kananejka. Przeczytaj Mat. 15,21−28 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Dlaczego ta kobieta nazwała Mistrza z Nazaretu mesjańskim tytułem (Syn Dawida)? Jak świadczy to o jej świadomości, kim był Jezus? ................................................................................................................................

2. Jak zareagowali na jej przyjście uczniowie i dlaczego było to typowe dla nich? ................................................................................................................................

3. Jaką prośbę skierowała ta kobieta do Jezusa? Jak wyraziła swoją bez− radność? ................................................................................................................................

4. Co takiego zaszło, co powinno było ją zniechęcić, a jednak nie znie− chęciło w jej prośbie o pomoc? ................................................................................................................................

Pomimo iż pochodziła z narodu pogardzanego przez Żydów i od wieków wrogo nastawionego do Izraela, pomimo iż z początku została zignorowana przez Zbawiciela, pomimo postawy uczniów i zniechęcających słów Jezusa, wiedziała, że jest On jej jedyną nadzieją. Być może jej upór wynikał po części z desperacji. Kto wie? Jednak ostatecznie wszyscy jesteśmy jednakowo zależni od Chrystusa, bez względu na to, czy się do tego przyznajemy, czy nie. Jezus chciał udzielić ważnej lekcji swoim uczniom. Chciał im uświadomić potrzebę pracy wśród pogan, a zrobił to przeciwstawiając ich postawie swoją postawę. Tych dwunastu przyszłych apostołów musiało się jeszcze wiele nauczyć, by zrozumieć, co to znaczy być uczniem Pana. Przyjrzyj się raz jeszcze tej kobiecie. Czego możemy się nauczyć z jej po− stawy, działania, słów i wiary, aby stać się lepszymi uczniami Jezusa?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Filip i etiopski dostojnik

ŚRODA — 6 lutego

Jedno z najbardziej fascynujących wydarzeń związanych z uczniostwem zostało opisane w Dz. 8,26-40. Jest to wydarzenie z udziałem Filipa i etiopskiego dostojnika. Przeczytaj ten epizod (zob. Dz. 8,26−40) i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Co wskazuje, że dworzanin ten posiadał pewną znajomość Słowa Boże− go i poszukiwał prawdy? ................................................................................................................................

2. Jaką rolę w uczniostwie odgrywa znajomość Pisma Świętego? ................................................................................................................................

3. Jaki warunek gotowości do chrztu przedstawił Filip? ................................................................................................................................

4. Czego możemy się nauczyć o uczniostwie na podstawie roli Filipa w tym wydarzeniu? Jakie cechy Filipa czyniły go skutecznym ewangelistą? ................................................................................................................................

W tym wydarzeniu Opatrzność odegrała istotną rolę. Filip, posłuszny poleceniu przekazanemu przez anioła, spotkał etiopskiego dostojnika na drodze. Co ciekawe, Filip musiał udać się z Jerozolimy do Gazy (czy dostrzegasz tu jakąś symbolikę?). Etiopczyk był najwidoczniej jednym z owych bojących się Boga. Tak się złożyło, że gdy spotkał go Filip, dostojnik królowej etiopskiej czytał Pismo Święte, i to właśnie fragment Księgi Izajasza, będący jednym z najważniejszych proroctw mesjanistycznych, a mianowicie rozdział 53. Rozdział ten przedstawia ofiarę Chrystusa złożoną za ludzkość. Gdy Filip wyjaśnił Etiopczykowi znaczenie tego fragmentu Pisma Świętego, przybyli nad jakąś wodę, a eunuch poprosił o chrzest. Wszystkie okoliczności układały się jak zaplanowane. Przeczytaj Dz. 8,39. Dostojnik pojechał dalej, radując się niewątpliwie z tego, iż dowiedział się, że Jezus umarł także za jego grzechy. Mówi się, że wiara to nie uczucie, a więc musimy wierzyć nawet wtedy, gdy nie czujemy się dobrze. Z drugiej strony, dlaczego my, jako uczniowie otrzymujący przeba− czenie grzechów ze względu na Chrystusa, zawsze powinniśmy mieć w sercu miejsce na radość, bez względu na okoliczności? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Zbór w Antiochii

CZWARTEK — 7 lutego

Prześladowanie, które wybuchło po ukamienowaniu Szczepana wskutek działań Saula z Tarsu, doprowadziło do zaniesienia ewangelii do okolicznych krain. Niektórzy chrześcijanie z Jerozolimy dotarli do Antiochii w Syrii, gdzie po raz pierwszy w sposób zorganizowany rozpoczęto głoszenie ewangelii wśród pogan. Łukasz sprawozdaje, iż Pan sprzyjał tej inicjatywie i „wielka też była liczba tych, którzy uwierzyli i nawrócili się do Pana” (Dz. 11,21). Rozwój dzieła był tak fenomenalny, iż przywódcy zboru jerozolimskiego posłali Barnabę, by wspomógł ewangelizację w Antiochii. Po przybyciu Barnaba wezwał na pomoc Saula z Tarsu, aby towarzyszył mu w dziele pozyskiwania uczniów dla Jezusa. Miało to pozytywny wpływ na zbór. Nie tylko przyczyniło się do jego liczebnego wzrostu, ale także pogłębiło świadomość kwestii socjalnych, szafarstwa i misji. Przeczytaj Dz. 11,25−30. O czym jest mowa w tym fragmencie? Jak zareago− wał zbór na zaistniałą potrzebę? Jaką naukę możemy z tego wyciągnąć dla siebie w naszej współczesnej misji? ................................................................................................................................

Zwróć uwagę także na to, że gdy Paweł i Barnaba przybyli do Antiochii, nauczali wielu przez rok. Czego uczy to nas o doniosłości nauczania w związ− ku z uczniostwem? Z Dz. 13,1-3 dowiadujemy się sporo na temat sposobu funkcjonowania zboru wczesnochrześcijańskiego. Wiemy, że Barnaba był Żydem z Cypru, Saul oczywiście pochodził z Tarsu, miasta także nieleżącego na terenie Izraela. Manaen był przyjacielem, a może nawet przybranym bratem Heroda Antypasa. Symeona zwano Nigrem (łac. niger — czarny). Lucjusz przybył z Cyreny w północnej Afryce. To oznacza, że przywódcy zboru byli pod względem narodowościowym zróżnicowani, przy czym niektórzy nie byli nawet Żydami. Ci przywódcy poważnie traktowali uczniostwo. Czcili Pana poszcząc i modląc się. To temu zborowi, w którym poważnie traktowano uczniostwo, Duch Święty objawił wolę Bożą dotyczącą misji. Saul i Barnaba zostali wybrani i wyświęceni, by zanieść ewangelię po krańce ziemi, zgodnie z zapowiedzią zapisaną w Dz. 1,8. Tak więc mamy tu do czynienia z misją, nauczaniem, poświęceniem i zaangażowaniem zarówno Żydów, jak i pogan — jako kamieniami węgielnymi uczniostwa. Potrzeby ludzi są dla zboru okazją do służby i świadczenia. Niewątpliwie wokół ciebie jest wielu potrzebujących ludzi. Jak korzystasz z okazji, by słu− żyć im i świadczyć o Jezusie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 8 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 626-627.1021-1025; pierwsza połowa rozdziału Setnik, rozdział Zniesienie barier i pierwsza połowa rozdziału Na zewnętrznym dziedzińcu, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 223-224.286-289.444-445; Jan 12,20-33; Dz. 9,1-31; 22,1-21; 26,2-18. „[Setnik] nie widział dotąd Zbawiciela, lecz to, co o Nim słyszał, natchnęło go wiarą. Pomimo formalizmu Żydów, Rzymianin ten był przekonany o wyższości ich religii nad jego własną. Przełamał więc bariery narodowych uprzedzeń i nienawiść dzielącą zwyciężonych od zwycięzców. Okazywał poszanowanie dla nabożeństw i traktował z uprzejmością Żydów jako czcicieli Boga. To, co słyszał o nauce Chrystusa, utwierdziło go w przekonaniu, że zawiera ona wszystko, co jest potrzebą duszy. Cała jego duchowa istota odpowiedziała na słowa Zbawiciela” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 223). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przyjrzyj się antiocheńskiemu modelowi zboru. Czego twój zbór mógłby się nauczyć z tego modelu, aby skuteczniej świadczyć o Chrystusie? 2. Liczba chrztów na świecie wskazuje, że jako Kościół, adwentyści są dobrzy w pozyskiwaniu nowych wyznawców. Jednak zmagamy się z kwestią uczniostwa: Co robić z ludźmi po chrzcie? Jak wiemy, wielu z tych, którzy przyłączają się do Kościoła, wkrótce z niego odchodzi. Jakie są twoje przemyślenia w tej kwestii? Jak ciebie czyniono uczniem Jezusa po tym, jak zostałeś ochrzczony i przyłączyłeś się do zboru? Co chciałbyś zmienić w tym procesie? Co mógłby i powinien zrobić twój zbór, by lepiej czynić uczniami nowych wyznawców? Przygotuj się, by omówić to w klasie. 3. Etiopski dostojnik czytał 53. rozdział Księgi Izajasza. Przeczytaj ten rozdział i podsumuj, co mówi on o ofierze Jezusa złożonej za nas. Co Chrystus dla nas uczynił? Jaką nadzieję nam to daje? Dlaczego ważne jest, byśmy wydając świadectwo i czyniąc ludzi uczniami Pana, na pierwszym miejscu stawiali ofiarę złożoną za nas przez Chrystusa?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

W książce autorstwa Ellen G. White znajdują się krótkie rozważania dotyczące niektórych programowych wypowiedzi Chrystusa, także tych związanych z misją.

www.znakiczasu.pl

Lekcja VII — 16 lutego

PRZYGOTOWANIE DO UCZNIOSTWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 5,1—7,29; 10,1; 10,5—11,1; Mar. 3,1−19; Łuk. 6,12−16. TEKST PAMIĘCIOWY: „Wy jesteście światłością świata; nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapalają też świecy i nie stawiają jej pod korcem, lecz na świeczniku, i świeci wszystkim, którzy są w domu. Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mat. 5,14−16). PYTANIA PRZEWODNIE: Jak Jezus szkolił swoich uczniów? Jakie zasady uczniostwa dla nas możemy sformułować na podstawie tego, co powie− dział im, zanim wysłał ich, by działali? Czego w kwestii uczniostwa możemy się nauczyć z kazania wygłoszonego na górze? Jakiego rodzaju opozycji mogą się spodziewać uczniowie Chrystusa?

Uczeń Jezusa to ktoś, kto uczy się od Niego i naśladuje Go, starając się coraz bardziej upodobnić do Mistrza. Jak Chrystus szkolił i wysyłał swoich uczniów, tak zbór musi wdrożyć skuteczny program szkolenia, motywowania i rozwoju uczniów. W końcu, na co zdałoby się chrzczenie ludzi, gdyby mieli oni wkrótce odejść? Nie byłoby to zgodne z boskim zleceniem, gdyż Jezus powiedział: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mat. 28,19). W tym tygodniu przyjrzymy się procesowi szkolenia uczniów.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Wybór apostołów

NIEDZIELA — 10 lutego

Trzeci rozdział Ewangelii Marka zaczyna się wejściem Jezusa do synagogi w sobotę i uzdrowieniem człowieka z uschłą ręką, a więc zaczyna się jednym ze słynnych uzdrowień sobotnich. W tym fragmencie (zob. Mar. 3,1-12) nie brak ironii — przywódcy szukali sposobu, by zabić Jezusa, zaś wielkie tłumy podążały za Nim. Jedna grupa obawiała się Jego mocy, a inna czerpała z niej błogosławieństwa i korzyści. Przeczytaj Mar. 3,13−18. O czym jest mowa w tym fragmencie? Zob. Łuk. 6,12−16. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Z obu sprawozdań wynika, że w pewnym momencie Jezus odłączył się od tłumu, który podążał za Nim, zabierając ze sobą tylko grupę wybranych uczniów. Z tej grupy wybrał dwunastu, których zamierzał uczynić apostołami. Do tego celu Mistrz wybrał tych, których sam uznał za właściwych. To wskazuje, jak zauważyliśmy, że inicjatywa należy do Niego. On powołuje, a my odpowiadamy. To znaczy, że musimy być dostępni do służby takiej, do jakiej zostaniemy powołani. Czym różnili się uczniowie i apostołowie? Uczniowie byli ludźmi uczącymi się. Szli za Mistrzem, by uczyć się od Niego. Słowo apostoł pochodzi od greckich słów apo i stello, oznaczających: wysłać z. Apostoł był więc przedstawicielem czy wysłannikiem delegowanym celem reprezentowania Mistrza czy królestwa. Choć zarówno uczeń, jak i apostoł nadal się uczą, apostoł otrzymuje dodatkowe wyszkolenie, aby mógł zostać wysłany jako reprezentant Mistrza czy organizacji, która go wysyła. Jezus wyznaczył dwunastu, aby byli z Nim i aby mógł ich posłać jako kaznodziejów. Mateusz mówi, że Pan „dał im moc nad duchami nieczystymi, aby je wyganiali i aby uzdrawiali wszelką chorobę i wszelką niemoc” (Mat. 10,1). Wydaje się, iż wybrał ich, by wyszkolić jako pracowników mających pomóc Mu w opiece nad tłumami garnącymi się do Niego wszędzie, gdzie się udawał (zob. Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 322). Czy jesteś zadowolony z pracy, którą wykonujesz dla Pana? Czy powinie− neś robić więcej? Czy możesz czynić więcej? Co cię powstrzymuje? Czy naj− większą przeszkodą nie jest twoja pycha i egoizm?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Kazanie na górze

PONIEDZIAŁEK — 11 lutego

Wielu uważa kazanie wygłoszone na górze (zob. Mat. 5,1—7,29) za inauguracyjne przemówienie Jezusa, w którym wyznaczył On etykę swego królestwa. Jest ono także pod wieloma względami manifestem uczniostwa, gdyż zawiera wskazówki, jak być wiernym uczniem Chrystusa. Przeczytaj Mat. 5,1. W jakich okolicznościach zostało wygłoszone to ka− zanie? Do kogo było bezpośrednio skierowane? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kto zliczy książki, które napisano jako komentarze do tego kazania? W naszym studium przyjrzymy się tym jego elementom, które dotyczą w szczególny sposób tego, co znaczy być uczniem Jezusa. Przeczytaj Mat. 5,13−16. Jakie przesłanie dla nas jako uczniów Chrystusa zawarte jest w tych wersetach? Dlaczego słowa te są szczególnie ważne dla nas jako adwentystów, zważywszy na nasze zrozumienie trójanielskiego po− selstwa z Obj. 14,6−12? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Mat. 6,5−13. Jaką ważną naukę dotyczącą uczniostwa przeka− zuje nam tu Jezus? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Mat. 6,19−21. Dlaczego te słowa są pod wieloma względami sednem prawdziwego uczniostwa? Odpowiedz sobie na pytanie: Gdzie jest mój skarb — to znaczy, gdzie jest moje serce — w niebie czy na ziemi? Jeśli odpowiedź cię nie satysfakcjonuje, to co powinieneś zmienić? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Kazanie na górze (cd.)

WTOREK — 12 lutego

Jak wspomnieliśmy w poprzedniej lekcji, jednym z największych problemów naszego Kościoła jest zatrzymanie nowo pozyskanych wyznawców po tym, jak zostali ochrzczeni i przyłączyli się do zborów. Wiąże się to ściśle z zagadnieniem uczniostwa — nauczaniem ludzi, co znaczy być naśladowcą Chrystusa, obywatelem Jego nowego królestwa. Kazanie wygłoszone na górze jest pełne ilustracji i nauk, które wszyscy uczniowie Jezusa muszą przyjąć i realizować w życiu. Gdy będziemy studiować kazanie wygłoszone na górze, postaraj się odpowiedzieć sobie na następujące pytania: Jak mogę zastosować te nauki w moim życiu? Jak Kościół może lepiej nauczać tych prawd nowych wyznawców, czyniąc ich lepszymi uczniami Chrystusa? Przeczytaj Mat. 7,1−5. Jaka ważna nauka i ostrzeżenie istotne z punktu widzenia uczniostwa są podane w tych wersetach? Co to znaczy, nie osądzać innych? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Mat. 7,15−20. Jakie przesłanie w tych słowach kieruje Jezus do swoich uczniów? Czytając te wersety, odpowiedz na pytanie: Jakiego rodzaju owoc przynoszę? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Twierdzić, że jest się naśladowcą czy uczniem Chrystusa, to jedno, ale być nim, to zupełnie inna sprawa. Starając się czynić ludzi uczniami czy sami będąc dobrymi uczniami Jezusa, nie możemy zapominać o tym, co On powiedział na ten temat w Mat. 7,24-27. Przeczytaj Mat. 7,24−27. Dlaczego ważne jest, byśmy zrozumieli przesłanie Jezusa zawarte w tych wersetach? Co jest w nich stawką? Jak powinniśmy je rozumieć w kontekście biblijnej obietnicy zbawienia z łaski przez wiarę, a nie z uczynków? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Pouczenia przed podróżą misyjną

ŚRODA — 13 lutego

Zapowiedź Jezusa, iż Jego uczniowie staną się „rybakami ludzi!” (Mat. 4,19), nie spełniła się natychmiast. Początkowo przyglądali się Jego działalności. Pełniąc misję w Galilei, „nauczał w ich synagogach i zwiastował ewangelię o Królestwie, i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelką niemoc” (Mat. 9,35), okazując współczucie tłumnie gromadzącemu się wokół Niego ludowi, „gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza” (Mat. 9,36). Swoim uczniom mówił: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało” (Mat. 9,37) i wzywał ich do modlitwy, by Pan „wyprawił robotników na żniwo swoje” (Mat. 9,38). Przeczytaj polecenia Jezusa wydane dwunastu apostołom (zob. Mat. 10,1.5—11,1). Jakie zasady wyłożone w tych słowach mają zastosowanie także wobec nas dzisiaj w dziele czynienia ludzi uczniami Chrystusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Współcześnie uczniowie Pana wiele mogą się nauczyć z tych wersetów. Jedno jest oczywiste — świadczenie o Chrystusie nie będzie łatwe. Ci, którzy się tego podejmą, napotkają opór, a nawet prześladowania. Nie powinniśmy więc się dziwić, gdy takie rzeczy się dzieją. Powinniśmy raczej martwić się ich brakiem. Przeczytaj raz jeszcze teksty biblijne studiowane w dzisiejszej lekcji. Ja− kiego rodzaju opozycji, konfliktów i cierpień możemy się spodziewać? W jaki sposób doświadczyłeś osobiście tego, co Jezus zapowiedział przed dwoma tysiącami lat? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jezus nie obiecał swoim uczniom łatwego życia. Historia Kościoła dowo− dzi trafności Jego przepowiedni. Jednak pomimo tej ponurej perspektywy Pan dał im wspaniałe słowa pocieszenia i nadziei. Przeczytaj te obietnice i przyj− mij je jako przeznaczone dla ciebie. Czy znajdujesz w nich coś, czego potrze− bujesz właśnie teraz?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Misja siedemdziesięciu

CZWARTEK — 14 lutego

Tylko Łukasz wspomina o tym, iż Jezus wyznaczył kolejnych siedemdziesięciu uczniów, których posłał w podróż misyjną (zob. Łuk. 10,1-23; II Mojż. 24,1.9). Pod wieloma względami pouczenia udzielone siedemdziesięciu uczniom były podobne do tych, jakie wcześniej otrzymało dwunastu apostołów. Pouczywszy ich, Nauczyciel posłał ich po dwóch do miast i wsi, do których sam zamierzał się udać. Wygląda na to, że ich misja miała przygotować mieszkańców tych miejscowości na przybycie Jezusa. W jaki sposób jest to zbieżne z naszymi zadaniami mającymi na celu pomóc ludziom poznać i przyjąć Zbawiciela? Z jakich względów uczniowie zostali posłani po dwóch? Jaka nauka wy− pływa z tego dla nas? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Łuk. 10,17 czytamy, że siedemdziesięciu uczniów wróciło z podróży misyjnej z radością, mówiąc: „Panie, i demony są nam podległe w imieniu twoim”. Niewątpliwie radowali się mocą daną im przez Jezusa i uznawali, że moc ta pochodzi od Niego. Jednak Mistrz, choć nie lekceważył danej im mocy, powiedział, by radowali się raczej z tego, co liczy się najbardziej. Przeczytaj Łuk. 10,20. Co Jezus powiedział tym uczniom? Jakie przesłanie dla nas zawierają te słowa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czynienie wielkich rzeczy w imieniu Jezusa nie jest gwarancją zbawienia (zob. Mat. 7,22-23), jak niektórzy pewnego dnia się przekonają. Duchowe osiągnięcia, autorytet w Kościele, a nawet wielkie sukcesy w pozyskiwaniu uczniów dla Chrystusa nie są tym, co najważniejsze. Najważniejsze jest, by nasze imiona były zapisane w niebie i nie zostały wymazane (zob. Obj. 3,5), gdyż mieć imię zapisane w niebie, znaczy mieć życie wieczne w Jezusie. Możemy się tak zająć pracą dla innych, iż zaniedbamy własne duchowe życie i zdrowie. Jak możesz uniknąć popadania w taką pułapkę? Z drugiej strony, w jaki sposób praca dla zbawienia bliźnich wzmacnia twoje duchowe życie z Chrystusem?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 15 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 322-326.746-750; dwie ostanie strony rozdziału Kazanie na Górze i rozdział Pierwsi ewangeliści, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 221-222.248-255; środkowa część podrozdziału Nauczyciel posłany od Boga, w: Wychowanie, s. 56-58; Mar. 6,6-13. „W tym krótkim wersecie [zob. Mat. 5,1-2] występują trzy wskazówki odnoszące się do prawdziwego znaczenia kazania wygłoszonego na górze. 1. Jezus zaczął nauczać, gdy zasiadł. Gdy rabin nauczał oficjalnie, przyjmował pozycję siedzącą. (...) Tak więc już sama wzmianka, iż Chrystus usiadł, by nauczać swoich uczniów, wskazuje, że nauczanie to miało zasadnicze i oficjalne znaczenie. 2. Mateusz mówi, że Jezus otworzywszy usta swoje, nauczał ich. (...) W języku greckim to wyrażenie ma podwójne znaczenie: A. Oznacza uroczystą, poważną i pełną godności wypowiedź. (...) B. Określa wypowiedź kogoś, kto szczerze otwiera swoje serce i wyraża w pełni swoje myśli. Oznacza głębię nauczania, bez żadnych barier między nauczającym a uczniem. (...) 3. Chodzi o to, że w oryginale greckim w studiowanym przez nas zdaniu czasownik nauczać występuje nie w aoryście, czasie przeszłym dokonanym, ale w imperfektum, czasie przeszłym niedokonanym, a więc odnosi się do wielokrotnej i zwyczajowej czynności, a zatem powinien zostać przetłumaczony następująco: »Oto, czego zazwyczaj ich uczył...«. Mateusz wyraził więc najlepiej, jak mógł to uczynić ktoś, kto posługiwał się greką, że kazanie wygłoszone na górze nie jest zapisem jednego wystąpienia Jezusa w określonym czasie, przy jednej okazji, ale raczej sumą, syntezą wszystkiego, czego zazwyczaj Chrystus nauczał swoich uczniów” (zob. William Barclay, Ewangelia św. Mateusza, Warszwa 1978, t. I, s. 110-112). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakiego rodzaju program uczniostwa realizuje twój zbór? Jakie są jego mocne strony? Jakie są jego słabości? Jakie praktyczne kroki możecie podjąć, aby położyć mocniejszy akcent na zagadnienie uczniostwa? 2. Gdy nowa osoba przyłącza się do twojego zboru, co ty osobiście możesz zrobić, by pomóc jej stać się uczniem Jezusa? Jakie szczególne dary posiadasz, które mogą być wykorzystane w tej dziedzinie? Co może w tej kwestii zrobić twoja klasa szkoły sobotniej? Jaką rolę może i powinna odgrywać w procesie czynienia ludzi uczniami Chrystusa? 3. Aby czynić ludzi uczniami Pana, trzeba samemu być Jego uczniem, wiedzieć z doświadczenia, co znaczy naśladować Go, uczyć się od Niego i być do Niego podobnym. Czego nauczyłeś się w tym tygodniu, co zastosowane w praktyce przygotuje cię do lepszego czynienia nowo pozyskanych wyznawców uczniami Zbawiciela? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka autorstwa Arthura G. Daniellsa to głębokie studium Pisma Świętego odkrywające klejnoty prawdy na temat usprawiedliwienia z łaski przez wiarę.

www.znakiczasu.pl

Lekcja VIII — 23 lutego

DZIEŃ SZAFARSTWA

DOŚWIADCZENIE UCZNIOSTWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 17,1−13; 18,1−4.24; Mar. 8,27−30; Jan 6,43−58. TEKST PAMIĘCIOWY: „Przywoławszy lud wraz z uczniami swoimi, rzekł im: Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i we− źmie krzyż swój i naśladuje mnie” (Mar. 8,34). PYTANIA PRZEWODNIE: Co to znaczy jeść ciało i pić krew Chrystusa? Czego o wierze możemy się nauczyć z przemienienia Jezusa? Dlaczego Pan powiedział, że musimy się stać jak dzieci? Co to znaczy, nieść krzyż Jezusa?

Ewangelie, jako zapis nauczania i działalności Jezusa, pełne są materiału, który pomaga nam zrozumieć, co to znaczy być Jego uczniem. Gdy je czytamy, jedna rzecz dociera do nas raz po raz — mianowicie to, iż uczniostwo jest doświadczeniem. Aby być prawdziwie naśladowcami Chrystusa, musimy mieć doświadczenie z Nim. Musimy znać Jezusa, być przemienieni przez Niego i uczestniczyć w tym, co On nam oferuje. Sama teoretyczna wiedza nie wystarczy, podobnie jak cytowanie Biblii z pamięci czy zrozumienie fundamentalnych zasad wiary. Aby być uczniem Chrystusa, musisz mieć z Nim osobiste doświadczenie, które zmieniło i nadal zmienia twoje życie. Lekcja z tego tygodnia pomoże nam lepiej zrozumieć doświadczenie uczniostwa.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Chleb Żywota

NIEDZIELA — 17 lutego

Przeczytaj Jan 6,43−58. Jaką ważną duchową naukę przekazał Jezus w tych wersetach? Dlaczego to, co Chrystus tutaj powiedział, jest ważne dla wszystkich, którzy chcą być Jego uczniami? Dlaczego ta prawda jest ważna dla tych, którzy starają się czynić innych uczniami Pana? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nieprzypadkowo Jezus wypowiedział te słowa krótko po tym, jak dokonał cudu nakarmienia tłumów (zob. Jan 6,1-14). Reakcja ludzi wskazywała jednak, że ich serca wciąż były skierowane na ziemskie sprawy, a Chrystusa chcieli widzieć jako ziemskiego króla, który wyjdzie naprzeciw ich doczesnym potrzebom. Jednak Pan miał wyższy cel. Co Jan 6,43−58 mówi o celu przyjścia Jezusa? Zob. Jan 6,26−27. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Spożywanie ciała Jezusa i picie Jego krwi oznacza przyjęcie Chrystusa jako osobistego Zbawiciela. Oznacza też wiarę w to, że On odpuszcza nam nasze grzechy i że całkowicie jesteśmy w Nim. Zachowując Jego miłość i przebywając w niej, stajemy się uczestnikami Jego natury. Czym pożywienie jest dla ciała, tym Chrystus musi być dla duszy. Pokarm nie może przynieść nam pożytku, dopóki go nie zjemy. Tak i Chrystus nie ma żadnej dla nas wartości, jeżeli nie uznajemy Go za naszego osobistego Zbawiciela. Wiadomości teoretyczne nie uczynią nas dobrymi. Musimy żywić się przy Nim, przyjąć Go do naszych serc, tak aby Jego życie było naszym. Musimy przyswoić sobie Jego miłość i łaskę” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 277). Jakie masz doświadczenie w spożywaniu ciała i piciu krwi Jezusa? Jak to czynisz i jakie zmiany powoduje to w twoim życiu? Przygotuj się, by odpowie− dzieć na te pytania w klasie.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Dzieci i uczniostwo

PONIEDZIAŁEK — 18 lutego

W Mat. 18,1 czytamy, iż uczniowie przyszli do Jezusa z pytaniem, kto jest największy w królestwie niebios. Dlaczego zadali takie pytanie? Paralelne sprawozdania informują, że uczniowie spierali się między sobą o to, kto z nich jest największy (zob. Mar. 9,33-34; Łuk. 9,46-48). Świadczy to nie tylko o ich braku wyczucia, ale także niezrozumieniu zasad pokory i miłości, najważniejszych w królestwie Bożym. Jak Jezus im odpowiedział? Zob. Mat. 18,1−4. Co takiego jest w dzie− ciach, co czyni je wzorem uczniostwa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pomyśl, jakie znaczenie ma to, co mówi Jezus. Jeśli się nie nawrócimy i nie staniemy się jak dzieci, nie wejdziemy do Jego królestwa. Innymi słowy, będziemy zgubieni! Na te słowa Chrystusa można spojrzeć na kilka sposobów. Przypuszczalnie najważniejszym tu słowem jest uniżyć się. Jako uczniowie musimy się ukorzyć jak dzieci. Musimy sobie uświadomić naszą potrzebę i zależność od Boga, naszego Ojca, tak jak dzieci uświadamiają sobie, że potrzebują rodziców. Dzieci nie mogą przetrwać o własnych siłach, a my nie możemy przetrwać bez Boga. Bardzo ważne jest, byśmy uznali tę naszą potrzebę. Grzech zaczął się na ziemi od tego, iż Adam i Ewa pomyśleli, że mogą żyć po swojemu, bez Boga. Dzieci najczęściej wierzą w to, co im mówimy, nie próbując nawet tego weryfikować. Podobnie i my nierzadko musimy wierzyć i ufać, nie mając pełnego zrozumienia tego, co Pan nam mówi. Gdybyśmy musieli otrzymać pełne wyjaśnienie wszystkiego, co dotyczy Jezusa i zbawienia, aby uwierzyć, to nigdy nie doszlibyśmy do zbawienia, bo nigdy nie uwierzylibyśmy. Musimy posiąść doświadczenie nawrócenia, o którym mówił Chrystus — nawrócenia, które jest jak upodobnienie się do dzieci, uwierzenie w to, co nie w pełni rozumiemy. Przecież gdybyśmy wszystko do końca rozumieli, to czy potrzebna byłaby nam wiara?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Przemienienie i porażka

WTOREK — 19 lutego

Jedno z najbardziej zdumiewających wydarzeń opisanych w ewangeliach jest nazywane przemienieniem, podczas którego Bóg w zdumiewający sposób objawił swoją obecność wobec niektórych z uczniów Chrystusa. Przeczytaj Mat. 17,1−13. Jakie trzy szczególne aspekty tego wydarzenia powinny były znacząco wzmocnić wiarę uczniów? 1. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jezus nigdy nie powołuje nas do uczniostwa, do naśladowania Go, nie dając nam podstaw do wierzenia. Choć nie na wszystkie pytania otrzymujemy odpowiedzi, to jednak mamy wystarczające powody, by wierzyć w to, co nie w pełni rozumiemy. Mimo iż nie widzieliśmy takich objawień, jakich świadkami byli trzej uczniowie na Górze Przemienienia, jako uczniowie Chrystusa otrzymaliśmy wystarczająco wiele dowodów, by ufać Panu i Jego dobroci. To, jak postąpimy z tą wiarą — tym darem (zob. Jan 1,9; Ef. 2,8) — zadecyduje, czy będzie ona wzrastać, ulegnie stagnacji czy obumrze. Uczniowie mieli ogromny przywilej być świadkami czegoś, czego więk− szość z nas nigdy nie widziało. Mimo że to widzieli, co czytamy o nich w podanych wersetach? Zob. Mat. 26,56.69−75; Mar. 9,30−32; Jan 20,19. Czego możemy się nauczyć z ich doświadczeń? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czasami przyjmujemy postawę wyrażającą się stwierdzeniem: Gdyby tylko Bóg uczynił dla mnie to czy tamto, wówczas moja wiara byłaby silniejsza. Jakie są niebezpieczeństwa takiej postawy ucznia Chrystusa? Zamiast przyj− mować taką postawę, jakie pozytywne kroki możemy podjąć, by budować i stosować w praktyce wiarę, którą otrzymaliśmy?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Mowa na Górze Oliwnej

ŚRODA — 20 lutego

W 24. i 25. rozdziale Ewangelii Mateusza zamieszczone zostały obszerne fragmenty mowy Jezusa wygłoszonej na Górze Oliwnej. Kontekstem tego przemówienia Chrystusa było wyrażenie przez uczniów zachwytu potęgą i pięknem świątyni Heroda. Jakie najważniejsze znaki swego powtórnego przyjścia podał Jezus swo− im uczniom w kazaniu na Górze Oliwnej? Mat. 24,4-5 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mat. 24,9-10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mat. 24,11-13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mat. 24,23-27 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mat. 24,36-44 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Z tych wersetów możemy się dowiedzieć kilku ważnych rzeczy na temat uczniostwa. Być może najważniejsze jest to, że jako uczniowie musimy być świadomi duchowych zagrożeń. Znajdujemy się w samym środku wielkiego boju między dobrem a złem, w którym grozi nam wiele zwiedzeń, w tym także tak niebezpiecznych, iż mogą ulec im nawet wybrani (zob. Mat. 24,24). Zważywszy kontekst przesłania Jezusa, w miarę zbliżania się do czasów końca musimy być jeszcze bardziej czujni i wyczuleni na zwiedzenia. Tak więc musimy być pewni, że jesteśmy mocno ugruntowani w tym, w co wierzymy. Musimy rozumieć, dlaczego w to wierzymy, a czyniąc innych uczniami, musimy im uświadamiać niebezpieczeństwo grożących zwiedzeń. Oczywiście najlepszym zabezpieczeniem jest poznanie prawdy. Ugruntowanie w tym, co słuszne, jest najpewniejszym gwarantem rozpoznania błędów. Szczególnie gdy przybliża się powtórne przyjście Jezusa, bardzo ważne jest, byśmy czynili gorliwe starania, aby pomóc wszystkim wierzącym, a zwłaszcza tym z niewielkim doświadczeniem, w uświadomieniu sobie znaków czasu i niebezpieczeństw, jakie ich czekają w czasie końca. Fałszywi mesjasze niekoniecznie muszą się objawiać jako ludzie podają− cy się za Jezusa. Jakie są inne sposoby sprowadzania wierzących na manow− ce wiary i uzurpowania sobie miejsca w sercu człowieka przeznaczonego wy− łącznie dla Chrystusa?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Niesienie krzyża

CZWARTEK — 21 lutego

W Mar. 8,27-30 Mistrz zadaje pytanie uczniom, co sądzą o Nim ludzie? Gdy odpowiedzieli, zapytał ich, co oni sądzą o Nim? Piotr jako pierwszy wyznał, iż wierzy w Jezusa jako Mesjasza. Jednak Zbawiciel nakazał im, by nie mówili o tym innym. Dlaczego to powiedział? Czyżby Jego misją nie było to, by wszyscy dowiedzieli się, że On jest Chrystusem? Jak myślisz, dlaczego Jezus wydał swoim uczniom taki zakaz? Czy może to być wskazówką dla nas jako uczniów, iż przystępując do działania powinni− śmy brać pod uwagę czas i okoliczności? Zob. Jan 4,25−30.

Zwróć uwagę na to, co jest napisane dalej w 8. rozdziale Ewangelii Marka. Odpowiedź Chrystusa udzielona Piotrowi musiała zapaść w umysły uczniów, gdy zaczął mówić im, co się z Nim stanie (zob. Mar. 8,31). Zwróć uwagę także na fakt, iż znowu Piotr reaguje jako pierwszy, tak samo jak pierwszy wyznał wiarę w Jezusa jako Mesjasza (zob. Mar. 8,32). Przeczytaj, co odpowiedział Chrystus na upomnienie ze strony Piotra (zob. Mar. 8,33−38). Jakie przesłanie dla wszystkich uczniów Jezusa zawierają te słowa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Mar. 8,34 pojawia się istotny element. Czytamy w nim, że Jezus przywołał lud wraz z uczniami, po czym w mocnych słowach wyjaśnił, co znaczy być naśladowcą, uczniem Chrystusa. Choć w tym czasie pewne rzeczy były wiadome tylko nielicznym wybranym, to jednak to przesłanie — o śmierci dla egoizmu, niesieniu krzyża i poświęceniu wszystkiego dla ewangelii — było przeznaczone dla wszystkich, którzy chcieli pójść za Mistrzem. Odpowiedz sobie na pytania: Kiedy ostatnio niosłeś krzyż z powodu Chry− stusa? Jak twoja odpowiedź świadczy o tym, jakim jesteś uczniem? Co musisz zmienić i jak zamierzasz dokonać tej zmiany?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 22 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 746-750.973-974; rozdziały Kryzys w Galilei, Zapowiedź krzyża, I został przemieniony i Błogosławienie dzieci, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 272-281.295-305.365-369. „Nasz Pan rzekł: »Jeśli nie będziecie jedli ciała Syna Człowieczego i pili krwi jego, nie będziecie mieli żywota w sobie. (...) Albowiem ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew moja jest prawdziwym napojem« (Jan 6,53.55). Te słowa mówią o naszej fizycznej naturze, ale śmierć Chrystusa gwarantuje nawet to ziemskie nasze życie. Chleb, który jemy, jest cząstką Jego złamanego ciała, a woda stanowi symbol przelanej przez Niego krwi. I nigdy grzesznik czy święty nie spożywa swego powszedniego chleba, który nie jest ożywiany ciałem i krwią Chrystusa. Na każdym bochenku chleba i w każdym źródle wody jest pieczęć krzyża Golgoty. Wszystkiego tego nauczał Chrystus, ustalając symbole swej wielkiej ofiary. Światło płynące z wieczerzy Pańskiej uświęca wszystko, czego potrzebujemy do życia. Stół rodzinny staje się stołem Pana, a każdy posiłek sakramentem” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 475-476). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie w klasie, co to znaczy jeść ciało i pić krew Jezusa. 2. Omówcie szerzej, jak rozumiecie to, że mamy się stać jak dzieci. Jakie cechy znajdujemy u dzieci, które czynią je przykładem dla nas? Jak możemy być podobni do dzieci w naszej wierze? Dlaczego nie możemy tego podobieństwa rozwijać do przesady? 3. W lekcji tego tygodnia mówiliśmy o zwiedzeniach, którym muszą stawić czoło uczniowie Chrystusa. Z jakimi zwiedzeniami spotyka się Kościół w twoim rejonie świata? Jak przejawiają się te zwiedzenia? W jaki sposób są zakamuflowane? Jak łatwo wierzący im ulegają? Co możecie zrobić jako zbór, by chronić współwyznawców od duchowych pułapek na ich drodze? 4. Jakie mamy powody, by wierzyć? Innymi słowy, dlaczego wierzymy? Jakie dowody mamy na poparcie wiary? Zastanów się, dlaczego wierzysz, i przedstaw w klasie swoją odpowiedź. 5. Podsumuj, jak rozumiesz doświadczenie uczniostwa. Czym jest ono dla ciebie? Co obejmuje? Podziel się tym doświadczeniem w klasie.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka dla osób pragnących poznać nauki Jezusa Chrystusa w kwestiach tak fundamentalnych dla uczniostwa, jak wiara, zbawienie, szczęście i życie wieczne. Autor H.M.S. Richards to wybitny znawca Pisma Świętego, teolog, a jednocześnie żarliwy chrześcijanin stosujący nauki Jezusa w codziennym życiu. Pisząc o prawdach odwiecznych i ponadczasowych, niejednokrotnie zaskakuje czytelników ciekawymi spostrzeżeniami i nieprzeciętnymi wnioskami.

www.znakiczasu.pl

Lekcja IX — 1 marca

PODĄŻANIE ZA MISTRZEM — UCZNIOSTWO W DZIAŁANIU STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 8,14−15; 10,34−37; 28,18−20; Łuk. 5,17−26. TEKST PAMIĘCIOWY: „Kto by chciał duszę swoją zachować, utraci ją, a kto by utracił duszę swoją dla mnie i dla ewangelii, zachowa ją. Albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za duszę swoją?” (Mar. 8,35−37). PYTANIA PRZEWODNIE: Jaka powinna być nasza, jako uczniów, motywa− cja do służby? Jakiego rodzaju opozycji możemy się spodziewać? Na jakich obietnicach możemy polegać, przystępując do dzieła ucznio− stwa?

Lekcja z tego tygodnia wzywa nas do rozważenia tego, co wiąże się z uczniostwem. Przyjrzymy się uczniostwu w działaniu. Bóg nas powołał, ale każdy musi rozpoznać to powołanie i pójść za Jego prowadzeniem. Pewien sławny kaznodzieja powiedział kiedyś, że chciałby „napędzać organy Händla, podawać farby Michałowi Aniołowi, nosić lunetę za Krzysztofem Kolumbem i biegać do sklepiku po atrament dla Szekspira. Jeśli większość ludzi uznałaby za zaszczyt posługiwanie wielkim tego świata, to jakimże wyróżnieniem jest możliwość służenia Zbawicielowi ludzkości!” (red. A. Gordon Nasby, Treasury of the Christian World, s. 327).

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Służba i uczniostwo

NIEDZIELA — 24 lutego

Przeczytaj Mat. 8,14−15; Mar. 1,29−31 i Łuk. 4,38−39. Czego możemy się nauczyć o uczniostwie z tych wersetów? Innymi słowy, bez względu na oko− liczności, jakie zasady ukazane w nich odnoszą się do nas wszystkich? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć we wszystkich trzech podanych fragmentach Biblii czytamy, że teściowa Piotra była chora i miała gorączkę, to tylko Łukasz sprawozdaje, iż cierpiała z powodu wysokiej gorączki. Ten szczegół, jak sądzą niektórzy, wskazuje, iż Łukasz był lekarzem, zwłaszcza iż w języku greckim wyrażenie to brzmi jak klasyczne fachowe określenie szczególnego rodzaju gorączki. Zwróć także uwagę, że we wszystkich tych fragmentach podkreślone jest, iż uczniowie powiedzieli Jezusowi o jej chorobie i prosili Go o pomoc. Powin− niśmy oczywiście zakładać, że Chrystus już wcześniej wiedział o jej proble− mie, a jednak pozwolił im, by Mu o tym powiedzieli i prosili o Boże uzdrowie− nie. Jaka nauka płynie z tego dla nas jako uczniów? Czy jest to przejaw uczniostwa, czy zwykłej życzliwości? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy teściowa Piotra została uzdrowiona, nie uchylała się od służby. Gdy odzyskała siły, przygotowała posiłek dla zmęczonych i głodnych gości, którzy okazali jej troskę. Choć zasługiwała na odpoczynek, nie skorzystała z tej możliwości. Natychmiast, jak tylko stanęła na nogi, zaczęła służyć. Greckie słowo użyte w Łuk. 4,39 jest ściśle związane ze słowem tłumaczonym jako sługa, kaznodzieja czy diakon. Zainspirowana przez Jezusa, przystąpiła do służby, gdy tylko odzyskała zdrowie. Co Chrystus uczynił dla ciebie? Od czego cię wybawił? Jak zareagowałeś na to? W jaki sposób całe chrześcijańskie życie powinno być odpowiedzią na to, co Jezus dla nas uczynił?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Jezus i paralityk

PONIEDZIAŁEK — 25 lutego

W Łuk. 5,17-26 opisane jest dobrze znane wydarzenie — uzdrowienie paralityka przez Jezusa. Z tego sprawozdania możemy się dowiedzieć kilku ważnych prawd o uczniostwie w działaniu. Przeczytaj Łuk. 5,17. Jakie ważne i mocne stwierdzenie jest w nim zawar− te? Jakie ostrzeżenie dla nas wynika z tego stwierdzenia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Oto przywódcy i nauczyciele prawa przybyli tam najwyraźniej po to, by słuchać Jezusa. Czytamy, że w tym czasie „była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać” (Łuk. 5,17 Biblia Tysiąclecia). Innymi słowy, Chrystus tam był, moc Boża tam była, a więc pomoc, uzdrowienie i zbawienie tam były. Jedyny problem polegał na tym, iż egoizm, grzech i pycha tych ludzi odgradzały ich od Niego. Czyż nie jest to mocne ostrzeżenie dla nas? Jednocześnie w wydarzeniu tym możemy ujrzeć uczniostwo w działaniu. Po pierwsze, byli tam ci, którzy przynieśli paralityka do Jezusa. Zwróć uwagę, ile trudu ich to kosztowało. Nie mogąc się przecisnąć przez tłum, musieli się uciec do innego sposobu. Pomyśl, jak zdesperowani byli ze względu na swego przyjaciela. Jakże łatwo mogli się poddać! Zwróć uwagę także na to, jak Chrystus wyraził uznanie dla ich wiary. Nie wiemy, czy oni sami wcześniej także zostali uzdrowieni przez Zbawiciela. Wiemy jednak, że ich czyny prawdziwie świadczyły o ich wierze. Postępowali jak uczniowie — przywiedli potrzebującego człowieka do Pana. Gdy paralityk został uzdrowiony, oddał chwałę Bogu. Niewątpliwie jego uzdrowione ciało i jego słowa były mocnym narzędziem świadectwa wiary i uczniostwa (zob. Łuk. 5,26). Gdy to wszystko się działo, przywódcy snuli myśli o bluźnierstwie rzekomo popełnionym przez Jezusa. Ich religia, wiara i nauczanie stanęły na ich drodze do żywego doświadczenia z Mesjaszem. Jakież to ostrzeżenie dla nas wszystkich! W jaki sposób my, wyznający, iż jesteśmy uczniami Chrystusa, możemy zagradzać Panu drogę do działania w naszym życiu i w życiu innych ludzi? Jakie rzeczy chowane w sercu mogą uczynić nas ślepymi na moc Bożą? Jak możemy się ich pozbyć? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

WTOREK — 26 lutego „Ogień przyszedłem rzucić na ziemię” (zob. Mat. 10,34−37; Łuk. 12,49−53) Chrześcijaństwo jest zazwyczaj postrzegane jako nośnik idei pokoju. Gdy Jezus się narodził, aniołowie śpiewali: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie” (Łuk. 2,14). Co ważniejsze, chrześcijaństwo głosi miłość zamiast nienawiści, także wobec wrogów. Chrystus powiedział: „Błogosławieni pokój czyniący” (Mat. 5,9). Jak więc mamy rozumieć to, co Pan mówi w Mat. 10,34-37 i Łuk. 12,49-53? „Jezus rozwiewa tutaj błędny pogląd, jaki najwyraźniej wyznawali niektórzy z Jego uczniów, iż poselstwo, które głoszą, będzie się zawsze spotykało z życzliwym przyjęciem i będzie prowadziło do zgody. Nie powinni być zaskoczeni w swej pracy od domu do domu (...) jeśli wskutek ich służby doszłoby do poróżnienia (...). Gdy ktoś przyjmuje Chrystusa, wówczas nierzadko jego najbliżsi przyjaciele stają się najzacieklejszymi wrogami. Dzieje się tak nie tylko w krajach pogańskich, ale także w chrześcijańskich, wśród nominalnych chrześcijan, którzy zachowują formę pobożności, jednak niewiele mają pojęcia o jej mocy przekształcającej życie człowieka” (Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 379-380). Na podstawie własnego doświadczenia chrześcijańskiego oraz nauczania Jezusa, jak rozumiesz to, co Chrystus mówi w tych słowach i dlaczego są one ważne z punktu widzenia uczniostwa? Zob. Mat. 10,24−25. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ważne jest, byśmy pamiętali, że pójście za Jezusem tak czy inaczej wymaga zapłacenia wysokiej ceny. Jeśli myślimy inaczej, to coś jest nie w porządku. Być może sami się zwodzimy. W końcu musimy sobie uświadomić, że nasze świadectwo i życie w uczniostwie — uczniostwo w działaniu — mogą prowadzić do niezgody i podziałów nawet wśród naszych najbliższych. Nie zawsze musi tak być, ale Chrystus chce, byśmy byli tego świadomi i by takie sytuacje nas nie zaskakiwały. Jaką cenę w sferze więzi międzyludzkich zapłaciłeś za pójście za Jezu− sem? Czego nauczyłeś się z własnego doświadczenia, co pomaga ci czynić uczniami innych, którzy przeżywają trudne chwile, gdy ich wiara w Chrystusa oddziela ich od bliskich i przyjaciół?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Wartość naszych dusz

ŚRODA — 27 lutego

„Kto by chciał duszę swoją zachować, utraci ją, a kto by utracił duszę swoją dla mnie i dla ewangelii, zachowa ją. Albowiem cóż pomoże człowieko− wi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za duszę swoją?” (Mar. 8,35−37). W pewnym czasopiśmie ukazał się artykuł opisujący uczelnię, której studenci wyróżniali się wybitnymi osiągnięciami w nauce. Poziom ich dokonań znacznie przewyższał przeciętną w kraju. Ci młodzi, ambitni i zdolni ludzie wydawali się stworzeni do sukcesu. W artykule zacytowano wypowiedź jednego ze studentów, który powiedział: „Robimy to wszystko, aby pokonać śmierć”. Pokonać śmierć? Do tego potrzeba czegoś więcej niż dobrych ocen i pilności w nauce. Faktem jest, iż bez względu na to, kim jesteśmy i co osiągnęliśmy w życiu, prędzej czy później umrzemy, a grób będzie końcem wszelkich naszych poczynań. Jak długo możemy żyć? Większość z nas nie dożyje nawet setki. A potem koniec. Jaki jest więc sens tego wszystkiego, jaki cel, skoro końcem jest tak czy inaczej śmierć? Jakie dziedzictwo zostawimy po sobie? Tysiące lat temu mędrzec zmagał się z tymi zagadnieniami (zob. 1. i 2. rozdział Księgi Kaznodziei Salomona) i doszedł do wniosku, że doczesne życie samo w sobie, ze wszystkimi trudami i problemami, jest marnością, od hebrajskiego słowa oznaczającego tchnienie, parę wodną. Pamiętając o tym, przeczytaj teksty biblijne z dzisiejszej części lekcji, myśląc o nich w kontekście lekcji bieżącego tygodnia traktującej o ucznio− stwie w działaniu. W świetle tego, co Jezus mówi w tych tekstach, odpowiedz na pytania: Jak powinieneś żyć? Co oznacza utracić życie dla ewangelii? Jaka jest wartość twojej duszy? Jak te słowa Chrystusa mają się do twojego powołania, by czynić innych Jego uczniami? Innymi słowy, ile może nas kosz− tować w tym życiu zaangażowanie się w uczniostwo w działaniu? Jakie zmia− ny musisz poczynić w swoim życiu, aby być prawdziwie uczniem Pana? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

„Idźcie tedy i czyńcie uczniami”

CZWARTEK — 28 lutego

Jednym z najważniejszych elementów dzieła uczniostwa, uczniostwa w działaniu, jest zlecenie zawarte w Mat. 28,18-20. Przeczytaj ten fragment. Przyjrzyj się występującym w nim czasownikom: iść, czynić, chrzcić, uczyć. Uczniowie powinni pozyskiwać kolejnych uczniów. To proste. Przeczytaj jeszcze raz Mat. 28,18−20, skupiając się na tym, co Jezus po− wiedział na początku o swojej władzy (czy mocy), która została Mu dana na niebie i na ziemi (zob. Łuk. 1,32; Dz. 10,36; Ef. 1,20; Hebr. 1,13). Dlaczego słowa te są tak ważne dla wszystkich, którzy angażują się w dzieło czynienia ludzi uczniami Chrystusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, co według Jezusa wiąże się z tym dziełem. Otóż Jego uczniowie mają nauczać wszystkie narody, bez względu na pochodzenie etniczne, płeć czy granice państwowe. Chrystus oddał życie za całą ludzkość, bez względu na miejsce i czas (zob. Rzym. 5,17-19; Hebr. 2,9), tak więc ewangeliczne zlecenie jest przeznaczone dla całej ludzkości (zob. Obj. 14,6-7). Zastanów się, dlaczego Jezus polecił swoim uczniom nauczać wszystkie narody. Co chciał zaakcentować? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kolejny raz przekonujemy się, że uczniostwo jest działaniem. Ci, którzy stali się uczniami, to ci, którzy są posłuszni i czynią to, co Jezus przykazał. Tymi słowami Chrystus ostatecznie obala wszelkie twierdzenia, że zbawienie jest wyłącznie intelektualnym przyjęciem pewnych prawd wiary. Choć z pewnością jest to częścią uczniostwa, to jednak jest jeszcze coś więcej. Uczniowie to ci, którzy idą za Panem, a idziemy za Nim przez posłuszeństwo, przy czym jesteśmy Mu posłuszni nie po to, by uzyskać zbawienie, ale dlatego, że zostaliśmy zbawieni przez Niego. Jezus obiecuje, że będzie z nami do końca świata. Jak doświadczyłeś w swoim życiu spełnienia tej obietnicy? Pomyśl o dowodach obecności Chry− stusa w twoim życiu. Napisz modlitwę pełną uwielbienia i dziękczynienia dla Zbawiciela za to, czego dokonał w twoim życiu.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 29 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Biblie Commentary, t. V, s. 379-381.746-750; rozdział Pierwsi ewangeliści i pierwsza połowa rozdziału Kto jest największy?, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 248-255.310-313; Dietrich Bonhoeffer, The Cost of Discipleship, s. 95-104; Mar. 16,15-20; Jan 14,1—17,26. „Zbawiciel przykazał uczniom, aby nie oczekiwali, iż nienawiść świata do ewangelii minie z biegiem czasu. Powiedział: »Nie przyszedłem przynieść pokój, ale miecz«. To wyzwanie do walki nie jest wynikiem ewangelii, lecz rezultatem oporu, z jakim jest przyjmowana. Najdotkliwsze przykrości to te, na które człowiek napotyka we własnym domu, gdy poróżnimy się z najbliższymi. Lecz Jezus powiedział: »Kto miłuje ojca albo matkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien; i kto miłuje syna albo córkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien. I kto nie bierze krzyża swego, a idzie za mną, nie jest mnie godzien«” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 255). „Jezus podkreślił obowiązujące wymagania piątego przykazania i zganił wszelkie próby unikania przez dzieci zobowiązań wobec rodziców. (...) Jednak miłość do rodziców w żaden sposób nie może stanąć na drodze posłuszeństwu wobec Boga, gdyby doszło między nimi do konfliktu. Miłość do Pana i służba dla Niego są najważniejszą życiową zasadą, pierwszym i największym przykazaniem (...), ale druga tablica dekalogu, zawierająca piąte przykazanie, jest podobna do pierwszej tablicy, jeśli chodzi o jej charakter i ważność” (Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 380). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Czy znasz kogoś, kto cierpi obecnie wskutek swej wierności Jezusowi? Jeśli tak, jak możesz mu pomóc? Co możesz zrobić osobiście, a co wraz z twoją klasą i całym zborem, by ulżyć tej osobie w jej cierpieniu? 2. Zastanów się nad tekstami biblijnymi przestudiowanymi w środowej części lekcji. Jakie ważne przesłanie kieruje do nas Jezus? Przedstaw swoje przemyślenia w klasie i zapytaj innych, co znaczy utracić życie dla ewangelii. Czego możesz się nauczyć z doświadczeń innych wierzących? 3. Lekcja tego tygodnia była poświęcona uczniostwu w działaniu. Jak wygląda kwestia uczniostwa w twoim zborze? Co możecie zrobić jako klasa, by pomóc całemu zborowi aktywniej uczestniczyć w dziele uczniostwa? Na przykład, co robicie, aby uczynić uczniami Jezusa nowo pozyskanych współwyznawców?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 1/2008

Książka Ellen G. White traktująca między innymi o tym, jak być uczniem Jezusa tam, gdzie jest to najtrudniejsze — we własnej rodzinie.

www.znakiczasu.pl

Lekcja X — 8 marca

UCZNIOSTWO POD PRESJĄ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: 18. rozdział I Księgi Królewskiej; Mat. 26,56; Łuk. 9,51−56; Jan 6,1−15; 12,1−6; 18,1−11; 21,15−19. TEKST PAMIĘCIOWY: „Jeżeli gdy biegłeś z pieszymi, zmęczyło cię to, jakże pójdziesz w zawody z rumakami? A jeżeli w kraju spokojnym nie czujesz się bezpieczny, cóż poczniesz w zaroślach Jordanu?” (Jer. 12,5). PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie ostrzeżenie wynika dla nas z przejawów politycznych ambicji uczniów Jezusa? Jakiego pouczenia w tej kwestii udzielił nam Chrystus? Co kierowało Jakubem i Janem, gdy byli gotowi zniszczyć tych, którzy odrzucili Mistrza? Czego uczy nas porywczość Pio− tra i jego skrucha? Dlaczego po tym wszystkim, co widzieli, uczniowie opuścili Jezusa wtedy, gdy najbardziej potrzebował ich wsparcia?

Czy słyszałeś kiedyś o prawach Murphy’ego? Niektórzy uważają je za podstawowe prawa przyrody, podobnie jak grawitację i elektromagnetyzm. Krótko mówiąc, można je podsumować następująco: Jeśli coś może pójść źle, to pójdzie źle. Wszyscy mamy chwile, a nawet dni (czasami wiele z rzędu), gdy wydaje się, iż naszym losem rządzi prawo Murphy’ego. Czasami dzieje się tak w naszym doświadczeniu uczniostwa. Niewątpliwie mamy obietnice Boże, które powinny nas powstrzymać od popadania w zniechęcenie, ale jakże łatwo czasami, nawet mając takie obietnice, ulegać pokusie poddania się rozpaczy. Oczywiście, bez względu na wszystko, nie powinniśmy tej pokusie ulegać. W tym tygodniu przyjrzymy się niektórym z uczniów i dowiemy się, czego nauczyli się w trudnych chwilach swego życia.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Model siłowy

NIEDZIELA — 2 marca

Religijne wierzenia mogą być potężnym narzędziem, tak po stronie dobra, jak i zła. Tego samego rodzaju skłonność, która jednych motywuje, by utracić „życie swoje” (Mat. 16,25) dla Chrystusa, może w innych okolicznościach prowadzić niektórych do wywyższania się w imię Boga. Jeśli jednak wierzysz, że Pan powołał cię do zrobienia czegoś, to któż miałby cię skłonić, by jakiekolwiek świeckie względy stanęły ci na przeszkodzie? Dlatego na przykład niektóre rządy usiłują wykorzenić religię ze społeczeństwa, bo nie chcą, by ludzie byli lojalni wobec wyższego autorytetu, a nie ma wyższego autorytetu niż boski. Z drugiej strony, władze świeckie nie są odporne na zakusy posługiwania się niezwykłą siłą religijności dla własnych korzyści. Uczeń Chrystusa musi być świadomy różnych zagrożeń związanych z nadużywaniem siły religii. Przeczytaj Jan 6,1−15. Czego możemy się nauczyć z tego fragmentu o tym, jak uczeń Chrystusa powinien odnosić się do władzy politycznej? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Oczywiste jest, że celem Jezusa na ziemi nie było królewskie panowanie, a zatem zagarnięcie politycznej władzy nie może być utożsamiane z dziełem uczniostwa. To, że Bóg może wyposażyć ludzi w moc i posługiwać się nimi z mocą, nie ma nic wspólnego z posługiwaniem się polityczną władzą w imię Boga i nazywanie tego dziełem Bożym, dziełem uczniostwa. Nigdzie w Nowym Testamencie nie ma mowy o takim siłowym modelu ewangelii. Niestety, nawet najbliżsi uczniowie Chrystusa nie ustrzegli się błędów w tej kwestii. „Uczniowie zgadzali się z większością, by uznać ich Mistrza za prawowitego spadkobiercę tronu Dawida. Twierdzili, że tylko skromność Chrystusa nakazuje Mu odrzucenie tego zaszczytu. (...) Usiłowali z zapałem przeprowadzić swoje zamiary” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 267). Korzystając z niecierpliwych oczekiwań i entuzjazmu tłumu, chcieli przymusić Jezusa, by dał się obwołać królem narodu (zob. Jan 6,14-15). Taki model uczniostwa wybrali. W odpowiedzi na tę postawę Pan rozpuścił tłum, a uczniów wysłał na drugą stronę jeziora, sam zaś udał się w góry, by się modlić. W jaki sposób, nawet na poziomie naszego osobistego życia, możemy nad− używać religii dla naszych egoistycznych celów?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Model materialistyczny

PONIEDZIAŁEK — 3 marca

Ktoś kiedyś powiedział: „Jeśli chcesz się szybko wzbogacić, załóż nową religię”. Niestety, wiele jest prawdy w tym cynicznym stwierdzeniu. W końcu religijne wierzenia dotykają najważniejszych aspektów ludzkiej egzystencji — sensu życia, nadziei wieczności i przebaczenia naszych grzechów przez Boga. Jakkolwiek Jezus dał swym życiem wzór wyrzeczenia i ubóstwa, a także ostrzegał przed pułapkami czyhającymi w tym świecie, historia chrześcijaństwa jest pełna przejawów wykorzystywania religii dla doczesnych korzyści, nierzadko za cenę wyzysku najuboższych. Przeczytaj Jan 12,1−6 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Jakie było symboliczne znaczenie gestu Marii? Inaczej mówiąc, jak jej czyn odzwierciedla postawę prawdziwego ucznia Chrystusa? Zob. Mat. 13,46 i Filip. 3,8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

2. Co mówi to zdarzenie o znaczeniu motywów naszego postępowania? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

3. Jan 12,1−6 mówi, że przy stole był obecny zmartwychwstały Łazarz. Dlaczego fakt ten czyni zachowanie Judasza jeszcze bardziej odrażającym i wskazuje, jak zaślepiony był on przez grzech? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nie bez powodu Paweł zapisał swoje słynne słowa w I Tym. 6,10. Judasz w końcu utracił swoją duszę wskutek umiłowania pieniędzy. Wydaje się, iż od początku szukał dla siebie najwyższego stanowiska, gdyż pragnął dzięki temu wzbogacić się. To było zasadniczą motywacją jego uczniostwa. Oczywiście pozostali uczniowie także nie byli wolni od egoizmu, ale Judasza egoizm pochłonął bez reszty. Jak możesz się upewnić, że chciwość nie zatruwa twojego doświadczenia uczniostwa? Co ważniejsze, gdy zauważasz u siebie nieczyste motywy, jak możesz je wykorzenić? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Model gromu

WTOREK — 4 marca

Wśród dwunastu uczniów Jezusa były przynajmniej dwie pary braci. Przy powołaniu Jakuba i Jana nadał im przydomek Boanerges — „Synowie Gromu” (Mar. 3,17). Niektórzy bibliści wierzą, że Chrystus dał im ten przydomek z uwagi na ich porywczy i wybuchowy temperament. Tak więc ich podejście do uczniostwa określiliśmy jako model gromu. Przeczytaj Łuk. 9,51−56. Zastanów się nad reakcją uczniów na odrzucenie Jezusa. Czytając te wersety, postaraj się postawić w sytuacji tych uczniów. Jakie mieli powody, by tak zareagować? Innymi słowy, co w nauczaniu Chry− stusa czy w starotestamentowych przykładach dawało im pretekst, by zare− agować w ten sposób? Zob. 6. i 7. rozdział I Księgi Mojżeszowej; Mat. 8,12; 13,42; Mar. 6,11. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Reakcja uczniów nastręcza pewne problemy. Mamy tu do czynienia z gorliwością dla Pana, co jest dobre i pożądane u wszystkich uczniów. Jednak źle ukierunkowana gorliwość, nawet w dobrej sprawie, może spowodować więcej szkody niż pożytku. Na przykład, Jakub i Jan posłużyli się wydarzeniem z życia Eliasza jako przykładem do naśladowania. Problem w tym, że nadużyli tego wzoru. Eliasz spowodował, że spadł ogień z nieba na ofiarę całopalną (zob. I Król. 18,1-46), a nie na krnąbrnych ludzi (oni zginęli w inny sposób). Co gorsza, przejawiali oni surową, osądzającą postawę wobec grzeszników. Zadaniem każdego ucznia Chrystusa jest prowadzić grzeszników do ukrzyżowanego Zbawiciela oraz wskazywać im niepojęte miłosierdzie i łaskę Boga, który sam dał swego Syna, aby poniósł karę za ich grzechy. Tak więc bez względu na to, jak grzeszne było ich życie, przez Jezusa mogą otrzymać przebaczenie i nowe życie w Nim. Takie jest nasze dzieło jako uczniów, zaś osądzanie powinniśmy pozostawić Panu. Czy jesteś skłonny osądzać tych, których uważasz za błądzących i złych? Jak możesz wskazywać takim ludziom łaskę i miłosierdzie Boga, a jednocze− śnie nie sprawiać wrażenia, że usprawiedliwiasz czy akceptujesz ich grzechy i błędne wierzenia?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Model Piotrowej skruchy

ŚRODA — 5 marca

Piotr wyróżniał się wśród uczniów Jezusa jako najbardziej porywczy i zawsze mający coś do powiedzenia na każdy temat. W Łuk. 22,33-34 czytamy, że był on tak pewny siebie i swojego uczniostwa, iż przysięgał pójść z Jezusem do więzienia, a nawet na śmierć. Oczywiście niedługo potem haniebnie sprzeniewierzył się tej przysiędze (zob. Mat. 26,69-75). Przeczytaj Jan 18,1−11. Co fragment ten mówi nam o osobowości i charak− terze Piotra, zwłaszcza w świetle Mat. 26,69−75?

Wiemy, jak doszło do upadku Piotra. Jest on ważną lekcją dla wszystkich uczniów Chrystusa. Nie możemy służyć Panu o własnych siłach. Jakże ważne jest, byśmy dzień po dniu poddawali się Jezusowi. On jest krzewem, a my latoroślami. Bez Niego nic nie możemy uczynić, a na pewno nie potrafimy dochować wierności jako uczniowie. Gorliwość dla Pana i Jego sprawy jest dobra, ale musi być poddana panowaniu Chrystusa. Przeczytaj Jan 21,15−19. Czego fragment ten uczy nas o tym, co Jezus może uczynić dla swoich uczniów, którzy okazują skruchę z powodu swoich upadków i nie rezygnują z trzymania się Chrystusa?

„Jest to lekcja dla wszystkich wyznawców Chrystusa. Ewangelia nie wchodzi w kompromis ze złem i nie może usprawiedliwiać grzechu. Tajne grzechy powinny być wyznane Bogu w skrytości, ale w przypadku jawnych grzechów wymagane jest ich publiczne wyznanie. (...) Taką hańbę, tak daleko, jak to jest w ludzkich siłach, ma uczeń zmazać dając dowód swojej skruchy. (...) Trzykrotnie Piotr jawnie zaparł się swego Pana i trzykrotnie Jezus żądał od niego zapewnienia o miłości i oddaniu, stawiając mu pytanie, które było jak ostra strzała dla jego zbolałego serca. Jezus ujawnił w ten sposób wobec zebranych uczniów głębię skruchy Piotra, ukazując, jak ten niegdyś pewny siebie uczeń głęboko się upokorzył” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 582). Zwróć uwagę, co Jezus powiedział do Piotra w Jan 21,18-19. Mistrz powiedział mu, że kiedyś Piotr odda życie za Niego, którego tak żarliwie umiłował. Tak więc przysięga złożona przez Piotra ostatecznie miała się spełnić, ale dopiero wtedy, gdy nauczył się on trudnej lekcji uczniostwa. Czy zdarzało ci się czynić chełpliwe obietnice, a potem ich nie dotrzy− mać? Czego możesz się nauczyć z historii upadku Piotra, aby nie poddawać się, gdy ty sam upadasz? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Model ucieczki

CZWARTEK — 6 marca

„Wtedy wszyscy uczniowie go opuścili i uciekli” (Mat. 26,56). Uczniowie spędzili z Jezusem trzy i pół roku. Ich udziałem stały się przywileje, jakich niewielu dostąpiło na tym świecie. Widzieli coś, czego nie widzieli inni. Spośród miliardów ludzi żyjących na świecie, ilu widziało Jezusa we własnej osobie? Ilu dzień po dniu przebywało w Jego obecności? Uczniowie Chrystusa byli najbardziej uprzywilejowanymi ludźmi, jacy kiedykolwiek żyli na ziemi. Oczywiście, problem w tym, że byli tylko ludźmi — upadłymi ludźmi — a zatem bez względu na wszystko, co Pan dla nich uczynił, nauka nie przychodziła im lekko. Przejrzyj którąś z czterech ewangelii. Jakie wspaniałe rzeczy Jezus mówił i czynił w obecności swoich uczniów? Jakie dał im dobitne dowody, że jest tym, za kogo się podaje? Następnie przeczytaj tekst biblijny dzisiejszej części lekcji. Jakie przesłanie, czy nawet ostrzeżenie, zawiera? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wiedząc, że wkrótce ich opuści, Jezus przygotowywał uczniów na swoje odejście, ale oni nie rozumieli, o czym im mówił. Wiedząc, co się stanie w Jerozolimie, Chrystus starał się ich przygotować na swoją mękę, ale oni nic nie pojmowali. Przybywając do Jerozolimy, byli zupełnie nieprzygotowani. W czasie misji Jezusa uczniowie zwracali uwagę raczej na Jego czyny niż na słowa. Jego czyny potwierdzały ich mesjanistyczne nadzieje, a to im się bardzo podobało. Podczas Jego przemienienia głos z nieba wezwał ich, by słuchali Chrystusa, ale oni niewiele zrozumieli z Jego zapowiedzi męki. Po wieczerzy paschalnej Jezus starał się wskazać swoim naśladowcom, co Go czeka, ale oni nawet wtedy nie rozumieli tego. W ogrodzie Getsemane nakazał im modlić się, ale oni zasnęli. Pomyśl o wszystkim, co Chrystus dla ciebie uczynił — o obietnicach, na− dziei, darach, zmianach w twoim życiu, dowodach wiary. To wszystko zawdzię− czasz Jemu. Jak możemy pamiętać o tym wszystkim i uniknąć błędu, który po− pełnili uczniowie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 7 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 208-211.465-466.524-529.595-597.635-636.775-776.962-963.2020-2021; rozdział Dajcie wy im jeść, pierwsza połowa rozdziału Noc nad jeziorem, środkowa część rozdziału Kto jest największy?, rozdział Prawo nowego królestwa, pierwsza połowa rozdziału Uczta w domu Szymona i rozdział Jeszcze raz nad Morzem Galilejskim, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 261-269.314-315.388-391.397-401.580-585; rozdział Umiłowany uczeń, w: Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. III, s. 329-332. „Umiłowanie pieniędzy w sercu Judasza wzrastało w miarę, jak rozwijała się jego przebiegłość. Jego umiejętność obracania funduszami, gdyby została wykorzystana i ukształtowana pod kierunkiem Ducha Świętego, mogłaby być wielce przydatna młodemu Kościołowi, a dzięki uświęceniu ducha Judasz zyskałby wyraźne zrozumienie i właściwie oceniłby niebiańskie dobra. Jednak on stale planował i działał, bacząc wyłącznie na to, co ziemskie. Nie dopuszczał się jawnego grzechu, ale jego knowania i duch egoizmu, który zupełnie go opanował, wreszcie doprowadziły go do tego, iż sprzedał swego Pana za garść srebrników” (Ellen G. White, w: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 1101). „Judasz był z Chrystusem przez cały okres Jego publicznej działalności. Miał wszystko, co On mógł mu dać. (...) Gdyby pragnął stać się błogosławieństwem dla bliźnich, a nie wątpiącym, krytykanckim egoistą, wówczas Pan posłużyłby się nim dla rozwoju swego królestwa. Jednak Judasz był spekulantem. Czuł się na siłach zarządzać finansami Kościoła, a dzięki sprytowi w interesach odnosił korzyści. Jego serce było rozdwojone. Pragnął zaszczytów świata. Nie pogodził się z myślą, że dla Jezusa musi porzucić świat. Nigdy w pełni nie związał swego losu z Chrystusem. (...) Judasz był religijnym oszustem” (Ellen G. White, w: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 1101-1102). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Skoro uczniowie Jezusa są Jego naśladowcami, to czy ci, którzy realizują własne poglądy i plany, mogą być nadal Jego uczniami? Zastanów się nad tym pytaniem i uzasadnij swoją odpowiedź. 2. Jakie inne modele uczniostwa pod presją przychodzą ci do głowy i czego możemy się z nich nauczyć? 3. Choć Piotr jest przykładem kogoś, kto wyrywa się naprzód tylko po to, by się potknąć i upaść, to jednak z drugiej strony, jakie mogą być niebezpieczeństwa związane z nadmierną ostrożnością? W jaki sposób możemy popaść w przesadę, chcąc być zbyt powściągliwi? Zastanów się nad tym i podziel się z klasą swoimi przemyśleniami. Pomyśl o twoim zborze. Czy twój zbór jako całość zwykle pochopnie wyrywa się do przodu przed Pana, czy też ma skłonność do ociągania się? Co możecie zrobić jako klasa, by pomóc waszemu zborowi znaleźć równowagę w tym względzie? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Lekcja XI — 15 marca

DZIEŃ KORESPONDENCYJNEJ SZKOŁY BIBLIJNEJ

WIĘCEJ LEKCJI Z UCZNIOSTWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 14,22−33; Mar. 4,36−41; 6,51−52; Łuk. 8,25; 24,37; Jan 6,19. TEKST PAMIĘCIOWY: „Jezus zaraz do nich powiedział: Ufajcie, Ja je− stem, nie bójcie się!” (Mat. 14,27). PYTANIA PRZEWODNIE: Dlaczego uczniowie Chrystusa często się bali? Czego możemy się nauczyć z ostrzeżenia Jezusa przed kwasem faryze− uszów? Jak mamy reagować na tych, którzy celowo zamykają serce przed naszym świadectwem wiary?

Jezus wybrał swoich uczniów, aby byli z Nim i uczyli się od Niego. Najwyraźniej nie byli oni tak bystrzy i skorzy do nauki, jak należałoby się spodziewać. Czy my jesteśmy inni? Niektórzy z nas chodzą z Bogiem od wielu lat, a mimo to nadal nie w pełni rozumiemy wymagania uczniostwa. W świecie duchowym jest podobnie jak w fizycznym. Rozwój jest niezbędny do życia. Każdy dzień powinien przynosić rozwój w głębokości, szerokości czy wysokości poznania Boga. Jakiego przygotowania duchowej gleby i jakiego pokarmu duchowego potrzebujesz, by skutecznie rozwijać się w swym uczniostwie? W tym tygodniu przyjrzymy się kolejnym przykładom ze Słowa Bożego, które mogą nam pomóc zrozumieć, co znaczy być uczniem Chrystusa.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Lekcje na jeziorze

NIEDZIELA — 9 marca

Gdy doszło do wydarzeń opisanych w czwartym rozdziale Ewangelii Marka, uczniowie byli z Jezusem już od dłuższego czasu. Jakże wiele jeszcze musieli się nauczyć u stóp Mistrza. Przeczytaj Mar. 4,36−41. Co szczególnego jest w ich słowach zapisanych w Mar. 4,38? Jak często podobnie reagujemy w sytuacjach zagrożenia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Łatwo przychodzi nam zachowywać się podobnie — dziwić się, gdy spotykają nas nieszczęścia i problemy, jakby Bóg przestał się o nas troszczyć. Jak na ironię, Jezus był z nimi przez cały czas. To przecież On polecił im przeprawić się na drugą stronę jeziora. Ta burza Go nie zaskoczyła, a nas nie powinny zaskakiwać życiowe trudności. Jakie znaczenie (jeśli jakiekolwiek) ma fakt, że to uczniowie obudzili Jezusa, a nie burza? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, iż ze sprawozdania wynika, że uczniowie się bali. Najpierw bali się burzy, a gdy została uciszona, bali się Jezusa. Przejaw tak wielkiej mocy zrobił na nich wielkie wrażenie, ale można byłoby sądzić, że po tak długim czasie spędzonym z Mistrzem, powinni byli wiedzieć, że nie muszą się Go obawiać. Przeciwnie, ta moc powinna być dla nich źródłem nadziei i pocieszenia, gdyż powinni już byli znać charakter Tego, kto tą mocą dysponował. To sprawozdanie wskazuje, że ci ludzie musieli jeszcze wiele się nauczyć o tym, co znaczy być uczniem Chrystusa. Kiedy ostatnio zastanawiałeś się, czy Pan troszczy się o ciebie i o to, w jakim znalazłeś się położeniu? Czego nauczyłeś się w ciężkiej próbie, co pomoże ci stawić czoło przyszłym próbom czy nieszczęściom?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Lekcje na jeziorze (cd.)

PONIEDZIAŁEK — 10 marca

Jeśli się nad tym zastanowić, jezioro jest dobrym miejscem do nauczania o uczniostwie. Choć wiemy, że jako ludzie jesteśmy zależni od Boga we wszystkim (zob. Job 12,10; Dan. 5,23; Dz. 17,28), nie jest trudno o tym zapomnieć, gdy jesteśmy na wodzie, która nie utrzyma nas, ale pochłonie i uśmierci. Być może dlatego Pan wybrał jezioro, by tam przekazać swoim uczniom kilka lekcji wiary, kluczowego elementu skutecznego uczniostwa. Po udanej podróży misyjnej (zob. Mar. 6,6-13), nakarmieniu pięciu tysięcy ludzi i pierwszym uciszeniu burzy na jeziorze, uczniowie powinni byli już zacząć rozumieć pewne rzeczy. Wieczorem po nakarmieniu pięciu tysięcy ludzi kolejna burza zastała ich na jeziorze, ale teraz nie było z nimi Jezusa. Przeczytaj Mat. 14,22−33 i Mar. 6,45−52. Jakie błędy popełnili uczniowie w tych dwóch przypadkach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć w jednym ze sprawozdań pominięta została wzmianka o tym, iż Piotr chodził po wodzie, jedno jest jasne — to, co się stało, zrobiło na uczniach wielkie wrażenie. Niektórzy otwarcie nazwali Jezusa Synem Bożym. W sprawozdaniu Marka czytamy, że uczniowie byli wstrząśnięci do głębi tym, co się stało. Skłonić żywioły do posłuszeństwa to jedno, ale chodzić po wodzie i to podczas burzy? Rzeczywiście, uczniowie Chrystusa widzieli przejawy działania mocy Bożej, jakie niewielu na tym świecie dane było oglądać. Przeczytaj Mar. 6,51−52. Co ewangelista chciał powiedzieć o wierze i wierzeniu? Jaka nauka dla nas jest zawarta w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Kwas faryzeuszów

WTOREK — 11 marca

Przeczytaj Mat. 16,1−12 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Jaki mamy dowód, że przywódcy, którzy przyszli do Jezusa z prośbą, nie byli szczerzy? Co złego jest w domaganiu się znaku z nieba? Czy Biblia nie jest pełna znaków z nieba? Czego jako uczniowie powinniśmy się z tego na− uczyć? Zob. wcześniejsze rozdziały Ewangelii Mateusza; Łuk. 16,29−31. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

2. Zastanów się nad tym, co Jezus powiedział saduceuszom i faryzeuszom. Jaka nauka leży u podstawy szczególnego ostrzeżenia, które do nich skiero− wał? Zob. Mat. 23,23. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

3. Przeczytaj słowa Jezusa skierowane do uczniów, zapisane w Mat. 16,8−11. Co Mistrz chciał im uświadomić? Dlaczego my także tak łatwo popełniamy ten sam błąd, jaki popełniali uczniowie Chrystusa — mianowicie zapominamy o wielkich rzeczach, które Bóg uczynił wobec nas? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jest ogromna różnica między Chlebem Żywota a kwasem faryzeuszów i saduceuszów, a jednak tak często bywają mylone. Wszyscy uczniowie Chrystusa muszą pamiętać, że samo wierzenie czy zachowywanie tradycji albo występowanie w obronie wiary nie zawsze jest jednoznaczne z uczniostwem. Gdy już utwierdzimy się w tym, w co wierzymy, jak czcimy Boga i jak wyrażamy naszą wiarę, jakże łatwo przychodzi nam dopuścić do tego, by to wszystko stało się celem samym w sobie, a nie jedynie środkiem wiodącym do wyższego celu. Tym celem jest oczywiście być wiernym uczniem Jezusa, czynić Jego wolę oraz objawiać światu Jego miłość i charakter.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Lekcje na temat lęku

ŚRODA — 12 marca

„W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk” (I Jana 4,18 Biblia Tysiąclecia). Być może zwróciłeś uwagę na to, jak często uczniowie się bali. W ewangeliach raz po raz czytamy, że uczniowie Jezusa w różnych sytuacjach odczuwali lęk. Co w różnych sytuacjach sprawiało, że się bali? Zob. Mat. 14,27; 17,6−7; Mar. 10,32; Łuk. 8,25; 24,37; Jan 6,19. Czego możemy się nauczyć z ich do− świadczeń? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Mar. 9,30−32. Czego tym razem bali się uczniowie? Jakiej waż− nej rzeczy możemy się nauczyć na ich przykładzie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W tym przypadku smutne jest to, iż obawiali się oni czegoś, co powinno być podstawą ich największej nadziei — zbawienia przez pojednawczą ofiarę Jezusa złożoną za nich. Bali się tego, czego nie rozumieli i o czym nie chcieli słyszeć. Gdyby zrozumieli, czym miało być ofiarowanie Chrystusa, wówczas nie czuliby lęku. Tak więc to ich ignorancja sprawiła, że się lękali. Jako uczniowie Chrystusa powinniśmy ze wszystkich ludzi najmniej się lękać. Ten sam Jezus, który chodził po wodzie podczas burzy, uzdrawiał paralityków i karmił tysiące ludzi kilkoma kawałkami chleba, objawił swoją miłość do nas, oddając za nas życie na krzyżu. Owszem, grzech jest realny, diabeł jest realny, piekło będzie realne, więc musimy być świadomi niebezpieczeństw, jakie nam grożą (zob. Mat. 10,28). Jednak ostatecznie, jako uczniowie, póki trzymamy się realności Bożej miłości objawionej w Chrystusie, powinniśmy żyć nadzieją i pociechą, jaką niosą nam miłość i łaska.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniostwo i świadectwo wiary

CZWARTEK — 13 marca

„Chciałbym, aby ateizm był prawdą, i czuję się zaniepokojony, wiedząc, że niektórzy najinteligentniejsi i światli ludzie, jakich znam, są szczerymi wy− znawcami religii. Nie chodzi o to, że nie wierzę w Boga i mam nadzieję, iż jest to słuszne. Ja nie chcę, by istniał Bóg; nie chcę, by wszechświat był taki” (Thomas Nagel, The Last Word, Nowy Jork 1997, s. 130). Zastanów się nad powyższym cytatem. Jako uczniowie, jaką postawę po− winniśmy zachować wobec takiego stanowiska? Jakie teksty biblijne przy− chodzą ci do głowy, gdy myślisz o takich ludziach? Wymień te wersety. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Teraz, gdy wypisałeś te wersety, poświęć czas, by je przestudiować. Jaki temat rysuje się w wyniku tego studium? Czy wybrane przez ciebie wersety mówią o współczuciu, sądzie, smutku czy odpłacie? A może o czymś innym? Jak świadczy to o tobie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nieodłącznym elementem uczniostwa jest oczywiście wydawanie świadectwa wiary. W ewangeliach widzimy, że Jezus przygotowywał swoich uczniów, by prowadzili innych do zbawienia. Niektórzy wierzą chętnie i szybko, ale inni odrzucają Chrystusa bez względu na wszystko. Niewątpliwie, jako uczniowie Mistrza i świadkowie, spotkamy się z różnymi ludźmi, w tym także z takimi, którzy zachowują postawę podobną do autora powyższego cytatu, choć niekoniecznie równie szczerze ją manifestują. Jak reagujemy na takich ludzi? Gniewem? Miłością? Poczuciem osobistej porażki? Wszystkimi tymi odczuciami naraz? A może żadnym z nich? Czego możemy się nauczyć z życia i nauczania Jezusa, co pomoże nam, jako Jego uczniom, właściwie odnosić się do tych, którzy postanowili zamknąć przed Nim serce i umysł? W jakim miejscu, jeśli w ogóle, kończy się nasza odpowiedzialność za tych ludzi?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 14 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 415-417.426-441.746-750; rozdziały Umilknij! Ucisz się!, Noc nad jeziorem, Zapowiedź krzyża, I został przemieniony, Droga do Emaus i Do Ojca mego i Ojca waszego, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 237-243.267-271.295-305.571-574.596-600; pierwszy podrozdział rozdziału Wyszedł siewca, aby siać, w: Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, s. 18-19; środkowa część rozdziału Światło w mroku, w: Ellen G. White, Wielki bój, wyd. XI, s. 239-240. „Choć Piotr od dawna był z Mistrzem, miał bardzo niedoskonałe pojęcie o planie zbawienia. Nie pragnął ujrzeć krzyża w dziele Chrystusa, a przecież przez krzyż życie i nadzieja miały zostać dane ginącym ludziom” (Ellen G. White, w: Review and Herald, 7 IV 1891). „Dzieci Boże nie powinny poddawać się odczuciom i emocjom. Gdy miotają się między nadzieją i lękiem, serce Chrystusa boleje, gdyż On dał im jednoznaczne dowody swej miłości. Pragnie, by byli ugruntowani, umocnieni i utwierdzeni w najświętszej wierze. Pragnie, by czynili dzieło, które im powierzył, a wtedy ich serca staną się w Jego dłoniach jak święte harfy, każdym akordem głoszące chwałę i dziękczynienie Temu, którego Bóg posłał, aby zgładził grzechy świata” (Ellen G. White, Testimonies to Ministers and Gospel Workers, s. 518-519). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Czego się boisz? Jak możesz nauczyć się pokonywać te lęki? Z drugiej strony, czy jest coś, czego słusznie powinniśmy się bać? Przygotuj się, by omówić twoje odpowiedzi w klasie. 2. W jaki sposób możemy się stać współczesnymi saduceuszami i faryzeuszami? Dlaczego jest to łatwiejsze, niż możemy przypuszczać? Jak postawy te manifestują się we współczesnym Kościele? Jakie kroki wiodą od uczniostwa do faryzeuszostwa? Czy droga od uczniostwa do faryzeuszostwa jest łatwiejsza niż od faryzeuszostwa do uczniostwa? Przygotuj się, by omówić swoje odpowiedzi w klasie. 3. Co jest kwasem saduceuszów i faryzeuszów we współczesnym Kościele? 4. Omówcie w klasie postawę autora cytatu z czwartkowej części lekcji. W jaki sposób zasady leżące u podstaw tej postawy przejawiają się także w nas, mimo iż jesteśmy chrześcijanami? Czy zamykamy nasze umysły przed pewnymi zasadami wiary, gdyż po prostu nie chcemy w nie wierzyć? Czy możliwe jest to, że trudno nam się uczyć tego, czego Pan pragnie nas nauczyć, gdyż nie chcemy się tego nauczyć?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Lekcja XII — 22 marca

MISJA I ZLECENIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 25,31−46; Mar. 16,14−20; Łuk. 24,36−53; Jan 3,14−19; Rzym. 5,6−10; I Kor. 5,7; 15,3−4; Gal. 1,4; I Piotra 2,22−25. TEKST PAMIĘCIOWY: „Rzekł im: Jest napisane, że Chrystus miał cierpieć i trzeciego dnia zmartwychwstać” (Łuk. 24,46). PYTANIA PRZEWODNIE: Jaką rolę odgrywają czyny miłosierdzia w życiu uczniów? Jaką rolę przypisuje Jezus Pismu Świętemu w objaśnieniu znaczenia Jego życia i śmierci? Jaką rolę odgrywa ewangelia w zlece− niu danym przez Chrystusa Jego Kościołowi?

Jako adwentyści rozumiemy, że w istotnym stopniu naszą rolą jest realizacja wielkiego ewangelicznego zlecenia Jezusa w połączeniu z trójanielskim poselstwem z 14. rozdziału Objawienia Jana. W centrum tego poselstwa znajduje się ewangelia wieczna. Nie mamy nic, co moglibyśmy dać światu, jeśli nie dajemy mu ponad wszystko i przede wszystkim wielkiej prawdy o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę. „Kilka osób napisało do mnie, pytając, czy poselstwo usprawiedliwienia z wiary jest poselstwem trzeciego anioła, a ja odpowiedziałam: »W istocie jest to poselstwo trzeciego anioła«” (Ellen G. White, w: Review and Herald, 1 IV 1890). Zatem według Ellen G. White, sednem naszej misji jest głoszenie usprawiedliwienia z łaski przez wiarę — wspaniałej nowiny, iż zbawienie jest dostępne jedynie z łaski Bożej, danej niezasługującym na nią grzesznikom, a nie przez jakiekolwiek uczynki z naszej strony. W tym tygodniu przyjrzymy się ewangelii w kontekście wielkiego ewangelicznego zlecenia Jezusa.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Wydarzenia czasów końca a uczniostwo

NIEDZIELA — 16 marca

Przeczytaj Mat. 25,31-46. Ten fragment jest częścią mowy Jezusa na Górze Oliwnej, wygłoszonej w ostatnim tygodniu Jego misji w Judei. Jest też częścią Jego ostatnich nauk wygłoszonych przed męką. Jak mamy rozumieć słowa zapisane w Mat. 25,31−46, zwłaszcza w kwestii uczniostwa i wydawania świadectwa wiary? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Fragment ten zawiera prawdy dotyczące misji uczniów. Jezus wyraźnie wskazuje, że częścią dzieła uczniów jest misja na rzecz ubogich, chorych, cierpiących i uwięzionych, a zatem wszystkich potrzebujących. Ostatecznym przejawem uczniostwa jest to, jak traktujemy tych, którzy są w potrzebie. „W ten sposób Chrystus opisał na Górze Oliwnej uczniom dzień sądu ostatecznego, a wyroki, jakie tego dnia zapadną, uzależnił od spełnienia jednego warunku. Powiedział bowiem, że kiedy narody staną przed Jego obliczem, ludzie zostaną podzieleni na dwie kategorie, a ich wieczne przeznaczenie będzie uzależnione od przyjęcia lub odrzucenia ich służby dla Niego, gdy przychodził do nich w osobach biedaków i cierpiących. W tym dniu Chrystus nie będzie mówić ludziom o wielkim dziele, jakiego dokonał, oddając swe życie dla ich odkupienia. Będzie mówić o ich wiernym dziele, dokonanym dla Niego” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 457). W Biblii wyraźnie i wielokrotnie jest podkreślone, iż zbawienie nie jest zdobywane naszymi uczynkami, ale jest wyłącznie darem łaski Bożej. Jak więc mamy rozumieć to, co Jezus mówi w tych słowach? Starając się odpowiedzieć na to pytanie, pamiętaj, kto jest prawdziwym uczniem Chrystusa — ktoś, kto poddał siebie zupełnie i całkowicie Mistrzowi, przyjmując osobiście wielkie dzieło, „jakiego [Jezus] dokonał, oddając swe życie dla ich odkupienia”. Jak pamiętanie o tej doniosłej prawdzie pomaga nam lepiej rozumieć, co Zba− wiciel chciał nam przekazać? Któż z nas nakarmiłby dość wielu ubogich czy przyodziałby dość wielu nagich, by w ten sposób zasłużyć na odkupienie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Wielkie zlecenie w Ewangelii Marka

PONIEDZIAŁEK — 17 marca

W jednej z poprzednich lekcji przyjrzeliśmy się wielkiemu zleceniu przedstawionemu w Mat. 28,18-20. Przeczytaj jeszcze raz te wersety, zwracając uwagę na najważniejsze elementy, w tym zwłaszcza polecenia i obietnice. Następnie odpowiedz na pytanie: Jaką rolę odgrywam w spełnieniu tych słów? Przeczytaj Mar. 16,14−20 i porównaj ten fragment z Mat. 28,18−20. Jakich elementów występujących w pierwszym fragmencie brakuje w drugim? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy znajdziesz różnice, przeczytaj raz jeszcze oba teksty biblijne. Istnieje między nimi oczywista zgodność. Zasadnicze przesłanie jest identyczne. Jakie przesłanie Jezusa dla nas jest zawarte w obu tych tekstach biblij− nych? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W obu fragmentach czytamy o tym, że w sercach uczniów było wiele wątpliwości (zob. Mat. 28,17) i zatwardziałości (zob. Mar. 16,14). W sprawozdaniu Marka czytamy, że Jezus ganił ich za niewiarę, choć grecki czasownik można przetłumaczyć mocniejszymi słowami, takimi jak: czynić wyrzuty, potępiać czy łajać. Mimo że spędzili z Mistrzem tak wiele czasu i tak wiele widzieli, niektórym z nich nadal trudno było uwierzyć. Chrystus musiał przyjąć wobec nich zdecydowane stanowisko. Zwróć uwagę także na to, że dopiero gdy Jezus uporał się z zatwardziałością ich serc, przekazał im zlecenie. Pan wiedział, że aby mogli skutecznie działać, musieli być silni w wierze. Przywilej Jego fizycznej obecności wkrótce miał im zostać odebrany, gdyż miał On „zostać wzięty w górę do nieba” (Mar. 16,19). Wszystko, co odtąd mieli robić dla Niego, miało być czynione wyłącznie przez wiarę. Choć wiara jest darem, dar ten wymaga pielęgnowania. Co możesz czynić codziennie, by karmić, chronić i wzmacniać swoją wiarę?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Uczniostwo i ewangelia

WTOREK — 18 marca

Przyjrzyjmy się kolejnemu elementowi opisu wielkiego zlecenia. W Mar. 16,15-16 czytamy słowa Jezusa: „Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Tak więc u podstawy zlecenia jest powołanie do głoszenia ewangelii. Pamiętając o tym, przeczytaj Obj. 14,6. Jak te wersety pomagają nam zrozumieć, na czym polega nasze dzieło, nie tylko jako uczniów, ale jako adwentystycznych uczniów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ponieważ głoszenie ewangelii jest tak istotne dla uczniostwa i czynienia ludzi uczniami Jezusa, jakże ważne jest to, byśmy dobrze rozumieli, czym jest ewangelia. Jednak nawet w tych wersetach Ewangelii Marka Chrystus podaje nam ewangelię. Uwierz, a będziesz zbawiony; odrzuć ją, a będziesz zgubiony. Porównaj to, co Jezus powiedział w Ewangelii Marka, z Jan 3,14−19. Jak to, co napisał Jan, pomaga nam zrozumieć to, co Jezus mówi w Ewangelii Marka? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bardzo ważne jest to, byśmy jako uczniowie byli utwierdzeni w ewangelii, do której głoszenia zostaliśmy powołani. Świat został potępiony z powodu grzechu, a Jezus wziął to potępienie w pełni i całkowicie na siebie. Dzięki temu wspaniałemu aktowi każdy, kto w Niego wierzy, nie musi doznać potępienia z powodu grzechu, ale dzięki niepojętej łasce Bożej — bez względu na grzeszną przeszłość — może otrzymać przebaczenie i zostać odziany sprawiedliwością Zbawiciela. To przesłanie jest podstawą wszystkiego, co głosimy światu.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Zlecenie w Ewangelii Łukasza

ŚRODA — 19 marca

Przeczytaj Łuk. 24,36-53 — kolejne sprawozdanie o tym, jak Jezus ukazał się swoim uczniom i powołał ich do głoszenia ewangelii światu. W tym sprawozdaniu czytamy, że gdy uczniowie się zebrali, dwaj z nich, którzy spotkali zmartwychwstałego Pana na drodze do Emaus, przyłączyli się do nich i opowiedzieli o tym spotkaniu. Gdy o tym rozmawiali, Chrystus pojawił się pośród nich. Przeczytaj to sprawozdanie. Co Jezus uczynił, by wzmocnić wiarę uczniów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, że Jezus dał im nie tylko fizyczne dowody, które mogli zobaczyć i poczuć. To była tylko jedna z rzeczy. Następnie skierował ich uwagę na Pismo Święte, wykazując ze Słowa Bożego, iż to, co Go spotkało, zostało przepowiedziane. Czego powinien nas nauczyć fakt, iż Chrystus w tym przypadku posłużył się Pismem Świętym? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Widzimy tu ważną zasadę. Owszem, doświadczenia, fizyczne doznania i cuda mają znaczenie i mogą odgrywać ważną rolę w budowaniu wiary w Jezusa. Jednak Pismo Święte musi być podstawą wiary. Pomimo cudów Chrystus utwierdził wiarę uczniów, posługując się Biblią. Przy pomocy Słowa Bożego potwierdził znaczenie tego, czego dokonał i czego nauczał. Skoro sam Jezus posłużył się Pismem Świętym, by uzasadnić swoje dokonania, to czy my możemy czynić inaczej? Ta postawa Chrystusa jest surową naganą dla wszystkich, którzy próbują osłabić doniosłe i podstawowe znaczenie Biblii w życiu Kościoła i naszej działalności jako uczniów. Istnieje wiele sił, także w Kościele, które próbują umniejszyć nasze za− ufanie do Biblii. Wymień niektóre z nich i określ, jak możemy chronić się przed wszystkim, co podważa autorytet Pisma Świętego.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Świadkowie tego

CZWARTEK — 20 marca

Wczoraj, przyglądając się wielkiemu ewangelicznemu zleceniu przedstawionemu w Ewangelii Łukasza, zwróciliśmy uwagę na prymat, jaki Jezus nadał Pismu Świętemu, używając go w celu uzasadnienia i wyjaśnienia wydarzeń związanych z odkupieńczą misją. Jezus także posłużył się Pismem Świętym, dając uczniom zlecenie ich misji wobec świata. Według Jezusa, jakie przesłanie Pisma Świętego uczniowie mieli zanieść światu? Zob. Łuk. 24,45−48. W jaki sposób jest to zbieżne z tym, o czym mówi− liśmy we wtorkowej części lekcji? Jak ma się to do naszego zrozumienia trójanielskiego poselstwa z 14. rozdziału Objawienia Jana? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

I tym razem centralnym elementem w czynieniu ludzi uczniami jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa dla odpuszczenia grzechów. Sam Chrystus wskazuje nie tylko na wydarzenia związane z Jego życiem i śmiercią, ale także — a może nawet przede wszystkim — na biblijne znaczenie tych wydarzeń. To właśnie Jezus polecił uczniom głosić światu. Moc ich świadectwu miał nadawać fakt, iż, jak powiedział, „wy jesteście świadkami tego” (Łuk. 24,48), to znaczy wydarzeń towarzyszących Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Jak następujące wersety pomagają nam zrozumieć znaczenie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa? Zob. Rzym. 5,6−10; I Kor. 5,7; 15,3−4; Gal. 1,4; Ef. 1,7; I Piotra 2,22−25. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Uczniowie najwyraźniej składali świadectwo z mocą. To, co zaczęło się w Jerozolimie dzięki grupie żydowskich wyznawców, stało się ogólnoświatowym ruchem w ciągu zaledwie pięćdziesięciu lat. Rozdziały od 1. do 7. Dziejów Apostolskich ukazują rozwój Kościoła w Jerozolimie i Judei; rozdziały od 8. do 12. mówią o tym, jak prześladowania i inne czynniki przyczyniły się do rozwoju ruchu w Samarii, Etiopii, Syrii i innych pogańskich krajach. Rozdziały od 13. do 28. ukazują, jak Saul z Tarsu, niegdysiejszy prześladowca, stał się chrześcijaninem i zaniósł poselstwo chrześcijańskie po krańce imperium, a także do samego Rzymu.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

PIĄTEK — 21 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 553-560.658-660.881-887.1110; rozdziały Wstał z martwych, Czemu płaczesz?, Droga do Emaus, Pokój wam, Jeszcze raz nad Morzem Galilejskim i Idźcie, nauczajcie wszystkie narody, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 561-595; rozdziały Boży zamiar wobec Kościoła, Przygotowanie dwunastu, Wielka misja, Pięćdziesiątnica i Dar Ducha, w: Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. III, s. 7-35; 28. rozdział Ewangelii Mateusza; 16. rozdział Ewangelii Marka; 24. rozdział Ewangelii Łukasza; 21. rozdział Ewangelii Jana; 1. i 2. rozdział Dziejów Apostolskich. „Niechaj jasno i wyraźnie będzie wyłożone, iż nie jest możliwe, by za pomocą ludzkich zasług cokolwiek można było osiągnąć w kwestii naszego statusu przed Bogiem czy ofiarowanego nam daru Bożego. Gdyby wiara i uczynki miały moc nabywania zbawienia dla kogokolwiek, wówczas Stwórca byłby zobowiązany wobec stworzenia. Istnieje niebezpieczeństwo przyjęcia fałszu jako prawdy. Gdyby ktokolwiek był w stanie zasłużyć na zbawienie przez jakiekolwiek ludzkie dokonania, wówczas katolicy mieliby rację, ucząc o odprawianiu pokuty za grzechy. Zbawienie byłoby więc po części darem, a po części zasłużoną zapłatą. Jednak skoro człowiek nie może przez żadne dobre uczynki zasłużyć na zbawienie, to musi ono być w pełni darem, przyjętym przez człowieka jako grzesznika, gdy przyjmuje Jezusa i wierzy w Niego. Jest to całkowicie dar łaski. Usprawiedliwienie z wiary jest niepodważalne. Wszelkie dyskusje na ten temat ustają, gdy tylko staje się jasne, że zasługi upadłego człowieka w postaci jego dobrych uczynków nie mogą mu zyskać życia wiecznego” (Ellen G. White, Faith and Works, s. 19-20). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jak rozumiemy Mar. 16,16? Czy Jezus mówi, że trzeba być ochrzczonym, aby być zbawionym? W jaki sposób sam tekst dostarcza odpowiedzi? Jak Kościół adwentystyczny pojmuje znaczenie i doniosłość chrztu? 2. Pomyśl o swoim zborze i o tym, jak uczestniczy on w ogólnoświatowej misji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, o której wspominaliśmy w lekcji tego tygodnia. Jaką rolę odgrywa twój zbór? Jak ty, choćby za pośrednictwem klasy szkoły sobotniej, możesz pomóc twojemu zborowi bardziej zaangażować się w dzieło głoszenia ewangelii wszystkim narodom? 3. Dlaczego tak ważne dla nas jako uczniów jest zrozumienie ewangelii, zanim staniemy się skutecznymi świadkami Jezusa? Jakie jest twoje zrozumienie ewangelii? Napisz o tym kilka zdań. Przedstaw w klasie to, co napisałeś, i przygotuj się do omówienia zagadnienia. Jaką wskazówkę w tej kwestii znajdujesz w powyższym cytacie Ellen G. White? 4. Co jeszcze może zrobić twój zbór, by pomóc biednym i potrzebującym na swoim terenie działania? Jak twój zbór angażuje się w ten ważny aspekt uczniostwa? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Lekcja XIII — 29 marca

DARY 13. SOBOTY

WZORCE UCZNIOSTWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 14,14; 15,32; 20,34; Mar. 1,41; Łuk. 6,12−13; 16,19−31; 17,4−5; 18,9−14; Kol. 1,14; I Tym. 5,16. TEKST PAMIĘCIOWY: „Chorych uzdrawiajcie, umarłych wskrzeszajcie, trędowatych oczyszczajcie, demony wyganiajcie; darmo wzięliście, darmo dawajcie” (Mat. 10,8). PYTANIA PRZEWODNIE: Jaką rolę powinno odgrywać w życiu i służbie uczniów współczucie i przebaczenie? Jaki wzór dał nam Jezus w kwe− stii podejścia do ludzi marginalizowanych, wyrzutków społeczeństwa i osób obcych nam pod względem narodowościowym? Jak ważna jest rola Kościoła w dziele uczniostwa? Czego możemy się nauczyć od Chry− stusa w kwestii znaczenia modlitwy?

W tym kwartale przyglądaliśmy się Jezusowi jako Nauczycielowi gromadzącemu wokół siebie uczniów. Przyglądaliśmy się tym, których wybrał, aby poszli za Nim, szkoleniu, jakiemu ich poddał, zachowaniom, które u nich kształtował, i pouczeniom, jakich im udzielał. Od Niego otrzymaliśmy wszystko, czego potrzebujemy, by stać się Jego uczniami. W tym tygodniu przypomnimy sobie główne elementy naszego studium. Zwrócimy uwagę na pewne cechy, tematy i praktyki Jezusa, które mogą pozytywnie wpływać na uczniów — elementy, które muszą być podstawą także naszego działania jako uczniów. Ostatecznie naszym celem jest poszukiwanie zastosowań, które staną się wzorcami uczniostwa w XXI wieku.

100

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Współczucie i przebaczenie

NIEDZIELA — 23 marca

Gdy Jezus był na ziemi, okazywał współczucie, czasami oddawane w tłumaczeniu jako litość lub żal (zob. Mat. 14,14; 15,32; 20,34; Mar. 1,41; 6,34; Łuk. 7,13). W języku greckim słowo tłumaczone zazwyczaj jako współczucie lub litość zawiera pojęcie poruszenia do głębi istoty. Jeśli w naszym upadłym stanie, mając twarde i samolubne serca, potrafimy odczuwać litość i współczucie dla innych, o ileż bardziej widok cierpiącej ludzkości do głębi poruszał bezgrzesznego Syna Bożego! Przeczytaj wersety wymienione w powyższym akapicie. Z jakich powodów Jezus okazywał współczucie? Dlaczego współczucie jest niezbędne także w naszym doświadczeniu jako uczniów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Poza współczuciem Chrystus okazywał przebaczenie. Raz za razem uczniowie widzieli i słyszeli, jak Jezus przebaczał grzechy różnym ludziom. Widzieli, jak potraktował Szymona, byłego trędowatego, który pogardzał Marią (zob. Łuk. 7,36-50). Uczniowie widzieli też ostateczny akt przebaczenia, gdy Zbawiciel modlił się za swoich wrogów, cierpiąc mękę na krzyżu (zob. Łuk. 23,34). Piotr także w szczególny sposób doświadczył przebaczenia Jezusa. Podczas aresztowania opuścił Go i uciekł. Potem, podczas procesu, trzykrotnie wyparł się znajomości z Nim. A jednak Mistrz przebaczył mu, a nawet przywrócił go do wspólnoty w obecności innych uczniów (zob. Jan 21,9-17). Jaką rolę powinno odgrywać przebaczenie w naszym doświadczeniu jako uczniów i w dziele czynienia ludzi uczniami? Zob. Łuk. 17,3−5; Ef. 1,7; 4,32; Kol. 1,14. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nasz Pan jest Bogiem współczującym, a jednym z rezultatów Jego współczucia jest to, iż postanowił nas zbawić z naszych grzechów i przebaczyć coś, co w przeciwnym razie doprowadziłoby nas do wiecznej zguby. Jakże ważne jest więc, byśmy jako uczniowie pamiętali o tym współczuciu i przebaczeniu. Jaką lepszą motywację moglibyśmy mieć ku temu, by prowadzić innych do czegoś, co tak wiele znaczy dla nas? LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

101

Wyrzutki i margines społeczeństwa

PONIEDZIAŁEK — 24 marca

Jezus pełnił swoją służbę i szkolił uczniów w bardzo rozwarstwionym społeczeństwie, w którym wyraźnie były nakreślone linie podziału między mężczyznami a kobietami, religijną hierarchią a zwykłym ludem, bogatymi i biednymi, faryzeuszami i celnikami. Miejsce kobiety było w domu, a właściwie w jego części wydzielonej dla niej. Przeczytaj Łuk. 16,19−31. Jakie przesłanie na temat różnic klasowych jest zawarte w tym fragmencie? Czego możemy się nauczyć z tej przypowieści o tym, jak Pan postrzegał postawy i działania bogatej elity? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Łuk. 18,9−14 i odpowiedz na to samo pytanie, odnosząc je tym razem do działań i postaw religijnej elity. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jezus ani nie podtrzymywał istniejącego układu społecznego, ani go nie bronił, gdyż najwyraźniej dostrzegał występujące w nim problemy. Otwarcie przebywał w towarzystwie ludzi spychanych na margines społeczeństwa, nauczał ich i występował w ich obronie. W ewangeliach możemy ujrzeć, jakiego rodzaju ludzi otaczał kręgiem swojej służby i angażował do współpracy. Owszem, starał się także docierać do osób z wyższych klas społecznych, ale jednocześnie służył poganom, Rzymianom, upadłym kobietom, trędowatym, zdemoralizowanym, opętanym, kalekom, niewidomym, ubogim — tym wszystkim, których uważano za wyrzutków i w taki czy inny sposób spychano na margines społeczeństwa. Zważywszy cel Jego przyjścia na świat — by oddać życie za grzechy wszystkich ludzi — zupełnie zrozumiałe jest, że będąc tutaj, Jezus służył wszystkim, którzy tego potrzebowali. Jaka jest twoja postawa wobec osób z marginesu i wyrzutków społeczeń− stwa? Jak twój zbór odnosi się do nich? Czy naprawdę troszczysz się o takich ludzi, czy tylko powtarzasz frazesy na ich temat?

102

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Odmienność i dyskryminacja

WTOREK — 25 marca

We wczorajszej części lekcji była mowa o tym, jak Jezus służył pogardzanym, wyrzutkom społeczeństwa. Dzisiaj skupimy się raz jeszcze na tej kwestii, ale tym razem zaakcentujemy bardziej odmienność narodową. Szowinizm narodowy był szeroko rozpowszechniony w starożytnym świecie. Członkowie poszczególnych grup etnicznych uważali swoją wspólnotę za lepszą od innych. Na przykład, starożytni Grecy nazywali ludzi innych narodowości barbarzyńcami. W starożytnej literaturze znajdujemy przejawy tego rodzaju pogardy. Niestety, ludzie współcześni Jezusowi nie byli wolni od tego rodzaju myślenia, bez względu na to, jak wzniosłą wyznawali religię. Przeczytaj II Mojż. 12,38; 18,1; IV Mojż. 12,1; Rut 1,16−17; Mat. 23,15. Co wersety te mówią nam o etnicznej odmienności w narodzie izraelskim? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Od samego początku Izraelici, jako naród, nie byli jednorodni pod względem etnicznym. Czyste pochodzenie jest pojęciem współczesnym, wywodzącym się z ideologii ewolucyjnej. Bóg „uczynił z jednej krwi wszystek naród ludzki” (Dz. 17,26 Biblia gdańska). Wszyscy jesteśmy potomkami Adama i Ewy, naszych prarodziców. Przez wiarę w Jezusa — bez względu na kolor skóry, narodowość, pochodzenie etniczne czy religijne — stajemy się „dziećmi Bożymi” (Jan 1,12). Nie sposób wyolbrzymić faktu, iż śmierć Chrystusa na krzyżu za wszystkich ludzi raz na zawsze powinna oczyścić wszystkich Jego uczniów z wszelkiego poczucia narodowej wyższości. Ponadto powinna usunąć wszelkie odczucia niechęci wobec jakiejkolwiek grupy. Wobec Jezusa ukrzyżowanego, na którego złożone zostały grzechy nas wszystkich, wszyscy jesteśmy równi. Bardziej niż ktokolwiek na świecie, uczniowie Pana, Jego naśladowcy, powinni być wolni od wszelkiego rodzaju uprzedzeń i napięć etnicznych, które wydają się przenikać wszystkie kultury i społeczeństwa. Ostatecznie są tylko dwie klasy ludzi — zbawieni i zgubieni. My, którzy jesteśmy zbawieni, powinniśmy wzorem naszego Mistrza gorliwie zabiegać o to, by pozyskać zgubionych i wskazywać im to jedno, co nas od nich różni — obietnicę zbawienia, którą przyjęliśmy na własność. W jakim stopniu zostałeś skażony uprzedzeniami, bigoterią i szowinizmem, które panują w twoim społeczeństwie?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

103

Kościół

ŚRODA — 26 marca

Jak podkreślaliśmy wielokrotnie w tym kwartale, Bóg powołuje nas jako uczniów, byśmy czynili wiele rzeczy — głosili ewangelię, służyli wyrzutkom i potrzebującym, czynili ludzi uczniami itd. To dzieło powinno być rozwijane w każdym kraju na świecie. Pytanie brzmi: Jak mamy to uczynić? Jak poniższe wersety pomagają odpowiedzieć na to pytanie? Zob. Dz. 20,28; I Kor. 12,14−22; Ef. 4,11−13; Kol. 1,17−18. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jezus był nauczycielem gromadzącym wokół siebie uczniów. Korzystał z każdej okazji, by powoływać, szkolić, kształcić i wychowywać swoich uczniów. Nigdy nie był zbyt zajęty, by przyjść z pomocą potrzebującej duszy. Szkolenie uczniów było sednem Jego działalności. Wierzymy i głosimy z naciskiem, że jak dzieło czynienia ludzi uczniami i nauczania, szkolenia i wzmacniania ich było sednem działalności Jezusa, tak musi być istotą misji każdego zboru w XXI wieku. Jednak nikt nie może tego dzieła wykonywać samotnie. Dlatego istnieje Kościół. Dzieło to nie jest zarezerwowane dla pastorów, ewangelistów, starszych, diakonów i innych urzędników zborowych. Jest ono zadaniem każdego wyznawcy, gdyż zlecenie Jezusa nie wyklucza nikogo. Słowa Chrystusa: „Idźcie tedy...” (Mat. 28,19), są skierowane także do ciebie. Niektórzy wyznawcy czują się zakłopotani słysząc to, gdyż brak im przygotowania. Jednak gdy Chrystus powołał rybaków jako swoich uczniów, oni także nie posiadali niezbędnego przygotowania. Musiał ich wyszkolić. Podobnie każdy zbór musi zapewnić wyznawcom możliwość szkolenia. Każdy nowy wyznawca powinien znaleźć się w grupie tych, którzy są szkoleni i wychowywani do służby. Potrzebne są także zaawansowane grupy dla bardziej doświadczonych uczniów, a każdy wyszkolony uczeń powinien zostać wdrożony do pracy dla Mistrza. Przed rozstaniem Jezus przekazał swoim uczniom misję: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody” (Mat. 28,19). To polecenie się nie zmieniło. Ewangelia o królestwie nadal musi być głoszona całemu światu, zanim nadejdzie koniec (zob. Mat. 24,14). Jeśli Pan nie rozkaże kamieniom, by głosiły Słowo, to nie ma innego narzędzia w tym dziele, jak tylko swój Kościół. Jak jesteś zaangażowany w dzieło, które Jezus polecił nam czynić? A mo− że jesteś zbyt zajęty swoimi sprawami, by zaangażować się w to dzieło? Kiedy zamierzasz zmienić w sobie to, co od dawna wymaga zmiany?

104

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

Modlitwa

CZWARTEK — 27 marca

Przeczytaj poniższy cytat autorstwa Ellen G. White. Jakie zasady możemy z niego wyciągnąć dla siebie? „Majestat nieba, pełniąc swoją ziemską służbę, wiele czasu spędzał na modlitwie do swego Ojca. Nierzadko cała noc upływała Mu na modlitwie. (...) Góra Oliwna była jednym z ulubionych miejsc, w których Syn Boży oddawał się osobistemu nabożeństwu. Nierzadko, gdy wieczorem tłumy dawały Mu wreszcie chwilę wytchnienia, On nie odpoczywał, choć był zmęczony całodziennym trudem. (...) Gdy miasto pogrążało się w ciszy, a uczniowie wracali do domów, by pokrzepić się snem, Jezus nie spał. Jego boskie błagania wznosiły się z Góry Oliwnej do Jego Ojca, aby Jego uczniowie zostali zachowani od złych wpływów, jakie codziennie napotykali w świecie, i aby Jego dusza została wzmocniona do obowiązków i prób nadchodzącego dnia. Przez całą noc, gdy Jego naśladowcy spali, ich boski Nauczyciel modlił się. Rosa i chłód nocy opadały na Jego głowę pochyloną w modlitwie. W ten sposób zostawił przykład swoim naśladowcom” (Ellen G. White, Cudowna Boża łaska, Warszawa 2006, s. 167). Przeczytaj poniższe wersety. Jakie okoliczności towarzyszyły tym modli− twom? Czego mogą nas one nauczyć jako uczniów Chrystusa o modlitwie i jej znaczeniu w naszej misji? Łuk. 5,15-16 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Łuk. 6,12-13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Łuk. 9,28-31 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jeśli Jezus, Bóg−Człowiek, tak mocno uzależniał powodzenie swojej misji od modlitwy, o ileż bardziej my, grzeszni ludzie, potrzebujemy jej, by być Jego uczniami! Czy jesteś zadowolony ze swojego życia modlitewnego? O co się modlisz? Ile czasu poświęcasz na modlitwę? Jakie zmiany chciałbyś poczynić w swojej praktyce modlitewnej?

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

105

PIĄTEK — 28 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 345-348.553-560.658-660.881-887.1110; rozdział Idźcie i odpocznijcie nieco, pierwsza połowa rozdziału Zapowiedź krzyża i Został przemieniony, druga połowa rozdziału Błogosławienie dzieci i rozdział Getsemane, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 256-260.295-296.302-303.367-368.492-499; środkowa część podrozdziału Nauczyciel posłany od Boga i druga połowa podrozdziału Sobota, w: Ellen G. White, Wychowanie, s. 57-58.182. Oto praktyczne kroki, jakie zbór może podjąć w dziedzinie uczniostwa: 1. Uznać czynienie ludzi uczniami jako podstawowy cel. 2. Opracować plany i metody realizacji tego zadania. 3. Szkolić przywódców do realizowania każdego programu. 4. Mobilizować wyznawców do zaangażowania się w uczniostwo. 5. Wprowadzić w życie program kształcenia w uczniostwie. 6. Określić grupy ludzi żyjących w otoczeniu zboru i ich potrzeby. 7. Wprowadzić w życie program służący przełamywaniu barier, a następnie wyjść naprzeciw potrzebom i budować więzi ze społeczeństwem. 8. Wprowadzać w życie programy wykorzystujące zdolności nowo pozyskanych osób, przyłączając je do zboru i rozwijając ich poświęcenie dla Chrystusa. 9. Rozwijać programy, które pomogą wyznawcom, zwłaszcza nowo nawróconym, w odkrywaniu, rozwijaniu i wykorzystywaniu darów duchowych. 10. Zatroszczyć się o właściwe programy mające na celu czynienie ludzi uczniami i wzmacnianie ich w uczniostwie. PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Z modlitwą przyjrzyj się powyższym punktom. Co mógłbyś dodać do nich lub jak mógłbyś je rozszerzyć o to, co uważasz za istotne dla skutecznego czynienia ludzi uczniami w twoim zborze? Jak możesz się przyczynić do realizacji powyższych założeń w twoim zborze? 2. Ile czasu poświęcasz na modlitwę i na działalność w zborze? Postanów poświęcić określoną ilość czasu każdego dnia na modlitwę w sprawie misji ogólnoświatowej. A może moglibyście jako klasa poświęcić nieco czasu podczas każdej lekcji, by modlić się w tej intencji? 3. Jak możemy się przyczynić do tego, by duchowni i pozostali wyznawcy Kościoła lepiej rozumieli to, że dzieło czynienia ludzi uczniami jest zadaniem każdego wierzącego? Jak możesz się przyczynić do tego, by twój zbór lepiej wykorzystywał dary i talenty wyznawców? Co stoi na przeszkodzie zaangażowaniu wyznawców w dzieło czynienia ludzi uczniami i wydawania świadectwa wiary?

ZŁÓŻ DARY NA POTRZEBY WYDZIAŁU EURO−AZJATYCKIEGO

PROJEKTY MISYJNE

WYDZIAŁ EURO−AZJATYCKI KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a Diecezja Bia≥oruska Misja Dalekowschodnia Unia Kaukaska Unia Mo≥dawska Unia Po≥udniowa Unia UkraiÒska Unia Wschodniorosyjska Unia Zachodniorosyjska Razem (30.6.2006)

Liczba Liczba zborÛw ochrzczonych wyznawcÛw

Liczba ludnoúci

75 62 161 153 107 896 97 434

5.020 3.317 9.891 11.724 6.597 61.427 6.077 34.692

9.727.000 7.970.816 34.031.139 3.980.000 58.955.000 46.755.000 22.346.752 93.913.293

1.985

138.745

277.679.000

Projekty misyjne finansowane z darów 13. soboty

1. Kościoły w Mołdawii, na Białorusi i w Rosji. 2. Centrum zdrowia w zachodniej Rosji. 3. College w Kirgistanie.

APELE EWANGELIZACYJNE 5 stycznia — Ezech. 40,4. Każde spotkanie z Bogiem i z Jego Słowem dostarcza nam nie tylko wiedzy dotyczącej Jego samego i Jego planów, ale także uzdalnia nas do przekazywania tej wiedzy innym. Czy posiadaną wiedzą o zbawiennym działaniu Boga w twoim życiu dzielisz się na co dzień ze swoimi bliskimi? 12 stycznia — Iz. 42,6-7. Sługa Pana (Jahwe) to Jezus (zob. Iz. 42,1-4) pełniący misję rozpoczętą dwa tysiące lat temu na tej ziemi. Ta służba nadal jeszcze trwa. Obecnie, ty i ja, w imieniu Chrystusa, wykonujemy to samo dzieło ratowania ludzi. 19 stycznia — Ps. 137,1-4. Czy i ciebie tak bardzo przygnębiają okoliczności życia, że swoją lutnię też zawiesiłeś na jakiejś babilońskiej wierzbie? A szkoda, bo wielu smutnych i zagubionych oczekuje na dobre Słowo! Zaśpiewaj dla siebie oraz dla innych ludzi pieśń wdzięczności i uwielbienia dla Boga — pieśń syjońską! 26 stycznia — Przyp. 22,19-21. Boże Słowo daje ci możliwość poznawania zasad prawdziwego zachowania się w różnych życiowych sytuacjach. Bóg pragnie, byś nie tylko sam z nich korzystał, ale i abyś przekazywał je dalej. 2 lutego — Dan. 1,8-9. Postanowienie wsparte łaską Pana pomogło Danielowi, temu osiemnastolatkowi, nie tylko wytrwać w wierności Bożym zasadom, ale i wzbudziło też ogólne zainteresowanie nim i Jego Bogiem. Daniel będzie mógł przebywać w niebie z Nebukadnesarem, uratowanym królem Babilonu. A jakie są twoje cele i pragnienia? 9 lutego — I Kor. 14,6-9. We wszystkim, co czynisz, mówisz albo czego nauczasz, zadbaj o to, by poselstwo pochodzące od Boga było wyraźne i zrozumiałe dla odbiorcy twego przekazu. Opowiadając o Zbawicielu i zbawieniu, posługuj się językiem jasnym, prostym i zrozumiałym dla słuchacza. 16 lutego — Iz. 61,1-3. Takie są znamiona działania Ducha Świętego w życiu człowieka. Syn Boży, by móc spełnić to proroctwo, musiał narodzić się jako człowiek. Jesteśmy ludźmi i gdy Duch Boży zamieszka w nas, wtedy będziemy naśladować naszego Mistrza w Jego dziele uszczęśliwiania i zbawienia ludzi.

108

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

APELE EWANGELIZACYJNE 23 lutego — Iz. 42,18-20. Sługa i posłaniec,... głuchy i ślepy, podobny do wyznawcy Chrystusa z Laodycei... Sam wiele widział i słyszał. Wiele wie o Bogu, Jego miłości i pragnieniu zbawienia grzeszników. Czy wiesz, że jesteś sługą i posłańcem Pana? 1 marca — Jer. 29,7. Kiedy ostatnio modliłeś się o pomyślność dla swojego miasta i swojej wioski, swojej szkoły i swojego zakładu pracy? Przecież zależy ci na trwałym szczęściu i zbawieniu dla siebie, twoich bliskich i sąsiadów. Pamiętaj jednak, że realizując tylko swoje własne plany, nie osiągniesz ani pomyślności, ani nie znajdziesz pokoju. Jedynie On ci to wszystko da! 8 marca — IV Mojż. 13,17-20. Jaka jest ta ziemia, do której wędrujesz? Czy wiesz coś na jej temat? Czy jesteś w stanie przynieść i pokazać ludziom jej owoc? Naszym przywilejem jest nie tylko opowiadać o tym, co będzie kiedyś i gdzieś tam, ale już teraz pokazać owoce życia z Panem. 15 marca — Dz. 13,46. Opowiadając ludziom o zbawieniu w Jezusie Chrystusie, często napotykamy na opór ze strony tych, którzy już powinni być Mu posłuszni, a nie są. Zdobądź się na odwagę pozostawienia takich zainteresowanych, a całą uwagę, czas i siły poświęć ludziom, którzy często są tuż obok i pragną Bożego zbawienia. 22 marca — Dz. 8,12. Dlaczego mieszkańcy Samarii tak pozytywnie reagowali na poselstwo, jakie słyszeli od Filipa, ewangelisty? Czy my także zwiastujemy ludziom „dobrą nowinę o Królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa”? A może myślimy, że to jest zbyt proste na nasz czas i że jesteśmy powołani do czegoś innego? 29 marca — Dz. 14,24-27. Opowiadaj w swoim zborze doświadczenia z pracy ratowania ludzi. Podobne świadectwa, dotyczące ogólnoświatowej misji Kościoła, mogliśmy przeczytać także w tym kwartale w miesięczniku Głos Adwentu. Dzisiaj mamy możliwość wsparcia tej misji. Złóżmy nasze szczere i hojne dary trzynastej soboty, by tym sposobem mieć własny udział w realizacji ogólnoświatowej misji.

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

109

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE GRUDZIEŃ 30. N 31. P

Iz. 41,1-2 Rzym. 14,11

Spójrz w górę Boża sprawiedliwość potwierdzona

STYCZEŃ 1. W 2. Ś 3. C 15.37 4. P 15.38 5. S

Ps. 133,1 Ps. 139,15-16 Filip. 2,5 II Kor. 1,20 III Jana 1,2

Dobre życie Cudowny proces stworzenia Oby Twoje myśli były we mnie Boże obietnice Modlitwa przywódcy

6. 7. 8. 9. 10. 15.46 11. 15.47 12.

N P W Ś C P S

Mat. 8,23-24 I Kor. 9,25 Kazn. 3,1 I Piotra 1,7 Przyp. 17,22 Gal. 5,16 Jan 17,21

Sen sprawiedliwego Zdrowy rozsądek a dieta Równowaga w życiu Znaczenie cierpienia Śmiech jest dobry dla zdrowia Samoopanowanie dzięki Duchowi Znaczenie relacji ojciec — dziecko

13. 14. 15. 16. 17. 15.57 18. 15.59 19.

N P W Ś C P S

Jan 4,13-14 Oz. 10,12 Sędz. 5,31 Ps. 8,4-6 Jon. 2,2.8.10 Obj. 21,4-5 Ps. 23,5

Pij wodę życia Jak radzić sobie z problemami? Inna twarz przemocy Energetyzująca przestrzeń Wielka ryba uczy zdrowia Zrekonstruowani dzięki Bogu Dbaj o pełne rezerwy

20. 21. 22. 23. 24. 16.09 25. 16.11 26.

N P W Ś C P S

Ps. 91,11 Mat. 16,24-26 Kazn. 3,17 Przyp. 26,27 Mat. 18,21-22 Łuk. 22,14-15 II Tym. 4,7

Cud? Zamiana ratująca życie Grzech pośpiechu Cukier o poranku? Zmienia się uczucie, zmienia się umysł Gorące pragnienie pomocy grzesznikom Ukończyć bieg i zachować wiarę

27. 28. 29. 30. 31.

N P W Ś C

V Mojż. 6,6-7 Filip. 1,29 Jan 17,17 Ef. 4,26-27 Ps. 139,1.10.13

Przekonuj, nie naciskaj Wiele wiary potrzeba, aby nie być uzdrowionym Pismo Święte niczym miotła Gniew i adrenalina Oto jest Bóg!

Zachody słońca, ustalone dla miasta Warszawy, opracowano na podstawie dokumentacji Instytutu Geodezji i Kartografii (zob. Kalendarz Rodzinny, 2008, red. Danuta Łukasiewicz, wyd. XV, Wydawnictwo Telegraph, Łódź 2007).

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE LUTY 16.22 1. P 16.24 2. S

Obj. 3,14.16-17 I Kor. 15,57

Mój opłakany stan Nie zwyciężysz o własnych siłach

3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.

N P W Ś C P S

Mat. 16,24 Iz. 58,13-14 Ps. 33,1.3-4 Filip. 3,18-21 Jan 5,8.14 Tr. 3,21-22 I Tes. 5,16-18

Na co czekasz? Dzień rozkoszy Radosna pieśń Nowe zęby, nowe życie Jeśli twoje życie od tego zależy, zmień je! Jak przetrwać kryzys? Czy masz jakieś powody do wdzięczności?

10. 11. 12. 13. 14. 16.48 15. 16.50 16.

N P W Ś C P S

Jon. 1,6 Przyp. 12,15 II Król. 20,5 Kol. 3,2 Przyp. 5,18-19 I Mojż. 2,7 Ps. 104,33

Pytanie kapitana Nie daj się zwieść kłamstwu Cud uzdrowienia Nie psuj swego mózgu Głębokie związki buduje czas spędzony razem Twórczy potencjał prochu i pyłu Zaśpiewam nową pieśń

16.35 16.37

17. N Jan 5,5-6 18. P Jan 3,3 19. W Ps. 37,4 20. 21. 17.01 22. 17.03 23.

Ś C P S

Obj. 21,4 Ps. 63,7 Przyp. 17,22 Jan 14,2-3

Uzdrawiająca obecność i moc Chrystusa Umrzeć, aby żyć Szczęście zależy od przestrzegania właściwych praw Wobec śmierci Regenerujące zwyczaje Medycyna umysłu Jaki jest cel twojej podróży?

24. 25. 26. 27. 28. 17.14 29.

N P W Ś C P

II Kor. 12,9 Ps. 5,4 Iz. 63,9 I Mojż. 1,27 Przyp. 14,12 I Tes. 5,16-18

Moc Chrystusowa we mnie Poranne wzmocnienie Obecność Boga w trudnych czasach Wielki Wybuch? Czy to, co robisz, jest właściwe? Moc wdzięczności

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008

111

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE MARZEC 17.16 1. S

I Piotra 5,6-8

Wirująca śmierć i zniszczenie

2. 3. 4. 5. 6. 7. 8.

N P W Ś C P S

Mat. 11,28 Ps. 119,11 Iz. 55,1 II Kor. 4,6 Ps. 86,12-13 Ps. 16,5; 23,5 II Mojż. 31,14

Gdy odpoczywasz, Bóg mówi: Kocham cię Skryte w sercu i chroniące w trudnych chwilach Boży porządek jest najlepszy Światło Syna Wolny od... Czy twój kielich jest odwrócony? Potrzeba odpoczynku

9. 10. 11. 12. 13. 17.39 14. 17.41 15.

N P W Ś C P S

Ef. 4,22-24 Iz. 30,15 Łuk. 21,34 Ps. 23,1-2 I Piotra 4,13 Ps. 95,7-8 Mat. 26,40-41

Błogosławione zmiany Powierz Mu swój los Strzeż się przesytu Dary od naszego Pasterza Udręka i zaufanie Twarde serca Przyjdź do Niego w modlitwie i odstąp swoje troski

16. 17. 18. 19. 20. 17.51 21. 17.53 22.

N P W Ś C P S

Ps. 51,12 IV Mojż. 6,24-26 I Kor. 3,16-17 II Mojż. 20,12 Job 42,10 Ps. 77,3-5 Obj. 4,11

Naprawione serce Potęga osobistej religijności Posłuszeństwo lub nadużycie Przykazanie, które wiąże się z obietnicą Moc modlitwy wstawienniczej Światło na końcu tunelu Wspaniały Projekt(ant)

23. 24. 25. 26. 27. 18.04 28. 18.05 29.

N P W Ś C P S

Job 1,8 II Kor. 13,5 Ps. 40,2-4 Gal. 6,9 I Kor. 13,1 Mat. 17,20 II Mojż. 23,25

Poddany próbie — zaszczyt? Dbaj o swój związek z Jezusem Powrót z otchłani lęku Euforia pomagania Miłość w XXI wieku Wszystko się zaczyna od odrobiny wiary On błogosławi ci

Kol. 4,14 Mat. 7,7

Dzień Lekarza Poproś, wierz i bierz!

17.27 17.28

30. N 31. P

112

LEKCJE BIBLIJNE 1/2008