3/2008 - Lekcje biblijne by Wydawnictwo "Znaki Czasu"

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008 Kwartalnik biblijno−katechetyczny, będący pomocą w studiowaniu Pisma Świętego w szkole sobotniej • Ukazuje się od 1908 roku

Gary Krause

Posłańcy

nadziei — wielcy misjonarze Boży

CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2008

Tytuł oryginału: Adult Sabbath School Bible Study Guide (Standard Edition) 3/2008: Agents of Hope: God’s Great Missionaries. Tłumacz i typograf: Jarosław Kauc Projektantka okładki: Daria Gil-Ziędalska (ziedalska@yahoo.com) Korektorka: Alicja Pieszka Konsultant i autor apeli ewangelizacyjnych: Władysław Kosowski Redaktor: Mirosław Chmiel

Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii warszawskiej.

ISSN 0239-359X ISBN 978-83-7295-190-8

Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIWZC (Chrześcijańskiego Instytutu Wydawniczego „Znaki Czasu”) ul. Foksal 8/5 00-366 Warszawa tel.: 022-331-98-00 faks: 022-331-98-01 e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl księgarnia internetowa: www.sklep.znakiczasu.pl

Spis treści Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Lekcja 1 — 5 lipca NA TAKI CZAS JAK TEN. APOSTOŁ PAWEŁ . . . . . . . 7 Lekcja 2 — 12 lipca „DLA WSZYSTKICH STAŁEM SIĘ WSZYSTKIM”. PAWEŁ GŁOSI EWANGELIĘ ŚWIATU . . . . . . . . . . . . 15 Lekcja 3 — 19 lipca JAN CHRZCICIEL. PRZYGOTOWYWANIE DROGI JEZUSOWI . . . . . . 23 Lekcja 4 — 26 lipca SYN BOŻY POŚRÓD NAS . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 Lekcja 5 — 2 sierpnia 10. ROZDZIAŁ EWANGELII MATEUSZA. JEZUS I JEGO UCZNIOWIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39 Lekcja 6 — 9 sierpnia WSPÓŁCZUJĄCY ZBAWICIEL . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47 Lekcja 7 — 16 sierpnia APOSTOŁ JAN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 Lekcja 8 — 23 sierpnia OD CHWIEJNOŚCI DO WIARY. APOSTOŁ PIOTR . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Lekcja 9 — 30 sierpnia APOSTOŁ PIOTR — FILAR MISJI . . . . . . . . . . . . . . . . 69 Lekcja 10 — 6 września KOBIETY W MISJI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77 Lekcja 11 — 13 września MISJA W POGAŃSKIM KRAJU. DANIEL I JEGO TOWARZYSZE . . . . . . . . . . . . . . . . . 84 Lekcja 12 — 20 września FILIP — WYPOSAŻONY DO SŁUŻBY . . . . . . . . . . . . 92 Lekcja 13 — 27 września „OTO JESTEM, POŚLIJ MNIE!”. PROROK IZAJASZ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 Projekty misyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 106 Apele ewangelizacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Zachody słońca i pobudki poranne . . . . . . . . . . . . . . . . . 109

Wprowadzenie Szwed Ingmar Bergman wyreżyserował film Siódma pieczęć o rycerzu Antoniusie Blocku, który postanowił się wyspowiadać ze swoich grzechów. Dopiero później dowiedział się, że w konfesjonale zamiast księdza zasiadła Śmierć — mroczna, zakapturzona postać. Block powiedział, że pragnie nie wiary czy przypuszczeń, ale pewnej wiedzy: — Chciałbym, aby Bóg wyciągnął ku mnie rękę, objawił się, przemówił do mnie. Wtedy Śmierć odparła: — Możliwe jest przecież, iż Boga nie ma — jest tylko nicość. — Jeśli tak — stwierdził rycerz — to życie jest potwornym koszmarem. Nikt nie może żyć w obliczu śmierci, wiedząc, że wszystko jest nicością. Obecnie miliony ludzi żyją w obliczu takiej nicości. Nie mają wiary w Boga, żadnej nadziei w czymkolwiek poza tym światem. Nic dziwnego, że tak wielu ludzi myśli tylko o tym, by wygodnie urządzić się w życiu i korzystać z rozrywek, póki się da. Obca jest im chrześcijańska wiara, która nakazuje: „Nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne” (II Kor. 4,18). Jako chrześcijanie jesteśmy Bożymi posłańcami nadziei — mamy nieść ludziom nadzieję; uświadamiać im, że istnieje Pan, który miłuje ich i troszczy się o nich; zapewniać ich, że choć życie niesie ze sobą wiele potworności, to jednak samo w sobie nie jest jedynie koszmarem, ponieważ Bóg ostatecznie rozwiąże wszystkie problemy. Biblia zawiera wiele inspirujących opowiadań o Bożych posłańcach nadziei. W tym kwartalniku przyjrzymy się niektórym z tych wybitnych misjonarzy — kim byli i co czynili, by ratować bliźnich, prowadząc ich ku poznaniu naszego Pana i Zbawiciela. Ellen G. White napisała o człowieku, który niemal zamarzł na śmierć w głębokim śniegu. Miał już zamiar zaprzestać walki o życie, gdy usłyszał jęki towarzysza podróży leżącego opodal. Pierwszym jego pragnieniem była chęć ratowania bliźniego. Gdy do niego dobrnął, zaczął rozcierać jego zmarznięte dłonie. Wreszcie udało mu się postawić go na nogi i razem poszli przed siebie. Wtedy człowiek ten zrozumiał, że ratując bliźniego, uratował siebie, gdyż „pobudził krążenie krwi, która już miała zastygnąć w jego żyłach” (Testimonies for the Church, t. IV, s. 319). Puenta? Zdrowy Kościół to wspólnota skupiona na prowadzeniu misji wśród bliźnich. Dzielenie się z bliźnimi Bożą miłością niesie nowe życie i energię Kościołowi.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Byłoby błędem, gdybyśmy przestudiowali lekcje tego kwartału poświęcone historycznym postaciom i nic nie zmienili w naszym życiu. Powinniśmy raczej czerpać inspirację z ich życia i działalności, skupiając uwagę na naszej misji w ginącym świecie. Nie ma nic bardziej ożywczego i życiodajnego niż pomaganie innym. Naszą modlitwą jest, by lekcje tego kwartału opowiadające o posłańcach nadziei wiodły nas ku odnowieniu naszego zaangażowania w dzielenie się Bożą miłością z bliźnimi i przyjaciółmi wokół nas i w dalekich krajach. Czyniąc to, możemy wkroczyć w nowy wymiar naszego chrześcijańskiego życia. * * * Gary Krause urodził się z Australii. Jego rodzice byli misjonarzami na Fidżi. Obecnie jest dyrektorem Office of Adventist Mission przy Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Ma żonę Bettinę i córkę Bethany Grace.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Dzieje Kościoła wczesnochrześcijańskiego przedstawione z perspektywy działań najwybitniejszych apostołów — Piotra, Pawła i Jana. Książka z niezwykłą wnikliwością ukazuje wiarę i poświęcenie misjonarzy Bożych. (Nowy przekład).

www.znakiczasu.pl

Lekcja 1 — 5 lipca

NA TAKI CZAS JAK TEN APOSTOŁ PAWEŁ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dz. 9,1−9; 22,3−5.25−29; Rzym. 7,19−25; 11,1; Filip. 3,5; II Piotra 1,3−8. TEKST PAMIĘCIOWY: „Mam tedy powód do chluby w Chrystusie Jezusie ze służby dla Boga” (Rzym. 15,17). MYŚL PRZEWODNIA: Apostoł Paweł wywarł ogromny wpływ na współcze− sny mu świat, zanosząc chrześcijaństwo daleko poza granice Izraela i miejsca pobytu Izraelitów. Jego życie i służba są wzorem chrześcijań− skiej działalności po dzień dzisiejszy.

Idea, iż Boża ewangelia ma być dobrą nowiną także dla pogan, była nieopisanym wstrząsem dla ludu, który wbrew nauczaniu własnych proroków utwierdził się w zupełnie przeciwnym przekonaniu. Boże zbawienie było przeznaczone dla całego świata, a nie tylko dla narodu żydowskiego. To dopiero zmiana przyjętego sposobu widzenia rzeczywistości! Apostoł Paweł był najważniejszym liderem w ruchu powstałym na fundamencie tego objawienia. Jego pochodzenie, osobowość i powołanie od Boga czyniły go właściwą osobą we właściwym czasie, by mógł wprowadzić Kościół w nową erę misji wśród wszystkich narodów. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego przeszedł podobny proces pod koniec XIX wieku, gdy rozpoczął misję poza granicami Ameryki Północnej. Był to radykalny krok, który stał się podwaliną współczesnej międzynarodowej misji adwentystycznej w ponad dwustu krajach świata.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Pochodzenie Pawła

NIEDZIELA — 29 czerwca

Apostoł Paweł, po Chrystusie, jest niewątpliwie najbardziej wpływową postacią Nowego Testamentu. Zaniósł on dobrą nowinę o Jezusie do większości krajów ówczesnego świata rzymskiej cywilizacji. Paweł urodził się w Tarsie, ówczesnej stolicy Cylicji, prowincji rzymskiej obecnie leżącej na terenie Turcji. Region ten był znany z produkcji tkanin z przędzy koziej, używanych do wytwarzania doskonałych namiotów, którym to rzemiosłem i Paweł się trudnił (zob. Dz. 18,3). Przeczytaj Dz. 22,3−5.25−29; Rzym. 11,1 i Filip. 3,5. Co wersety te mówią o Pawle i jak pomagają nam zrozumieć, dlaczego był on tak skutecznym ewan− gelistą w tamtych czasach?

Rzymskie obywatelstwo posiadane z urodzenia było wysoko cenione. W czasach Pawła można było nabyć rzymskie obywatelstwo za 500 drachm — mniej więcej dwuletnie dochody przeciętnego pracownika. Z posiadaniem rzymskiego obywatelstwa wiązały się pewne przywileje — zakaz biczowania w razie aresztowania oraz gwarancja procesu przed rzymskim sędzią w przypadku podejrzenia o przestępstwo zagrożone karą śmierci (zob. Dz. 22,23-29), prawo głosowania, zawierania umów i kontraktu małżeńskiego, jak również niemałe ulgi i zwolnienia z podatków. Jednak Paweł był przede wszystkim Żydem mającym bogate duchowe dziedzictwo. W czasach swojej chrześcijańskiej działalności apostoł czasami nawiązywał do tego dziedzictwa, mówiąc: „Otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym. Gorliwie służyłem Bogu, jak wy wszyscy dzisiaj służycie” (Dz. 22,3 Biblia Tysiąclecia). Paweł pochodził z plemienia Beniamina. Wychowany został w środowisku faryzejskim, a studiował u wielkiego Gamaliela (zob. Dz. 22,3), jednego z najważniejszych żydowskich nauczycieli tamtych czasów. Z listu Pawła do Galacjan dowiadujemy się, że był on „szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji (...) przodków” (Gal. 1,14 Biblia Tysiąclecia). Ta gorliwość wskutek niewiedzy przełożyła się na zaciekłe prześladowanie wyznawców Jezusa. Paweł, gorliwy Żyd i obywatel rzymski, wkrótce miał się stać największym apostołem chrześcijaństwa w dziejach świata. Jaki aspekt twojego pochodzenia i życia (narodowość, wykształcenie, wy− chowanie itd.) może mieć szczególne znaczenie w twojej działalności ewan− gelizacyjnej? Jak możesz wykorzystać swoje pochodzenie, by lepiej wydawać świadectwo dla Pana?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Nawrócenie i powołanie Pawła

PONIEDZIAŁEK — 30 czerwca

Paweł nie zawsze był apostołem i nie zawsze nosił to imię. Początkowo był Saulem z Tarsu i prześladowcą wczesnochrześcijańskiego Kościoła. Jednak doświadczył czegoś, co sprawiło, że zmienił nie tylko swoje życie, ale także dzieje świata. Przeczytaj Dz. 9,1−9 — opis nawrócenia Pawła. Co tak bardzo na niego wpłynęło, powodując diametralną zmianę sposobu myślenia i postępowania? Jak trudne musiało być dla niego zaakceptowanie faktu, iż zupełnie mylił się w swoich poglądach dotyczących Jezusa?

Paweł nie potrzebował żadnego głębokiego teologicznego uzasadnienia, by poddać się Jezusowi. Natychmiast podporządkował się objawionemu Panu, pytając: „Panie! co chcesz, abym ja uczynił?” (Dz. 9,6 Biblia gdańska). Zagorzały przeciwnik Jezusa stał się odtąd Jego pokornym i skruszonym sługą. Po swym nawróceniu Paweł spotkał się z Piotrem, Jakubem i Janem — filarami wśród apostołów — a ci przyznali, że Paweł otrzymał szczególne powołanie jako apostoł narodów (zob. Gal. 2,7-9). Przeczytaj Dz. 13,47 i Iz. 49,5−6. Jaki tytuł i cel działania, mające odzwier− ciedlenie w działalności Pawła i Barnaby, dotyczą przede wszystkim samego Jezusa (zob. Łuk. 2,30−32)?

Choć Paweł rozumiał, że jest specjalnym wysłannikiem do pogan, nie przeszkadzało mu to głosić dobrej nowiny także wśród Żydów. Podobnie inni apostołowie, tacy jak Piotr, głosili ewangelię głównie wśród Żydów, ale Bóg posługiwał się nimi także w celu zaniesienia ewangelii poganom. W rzeczywistości to Piotr był pierwszym apostołem, który udał się do pogan (zob. Dz. 10,1-48). Niewątpliwie niewielu z nas doświadczyło nawrócenia w tak dramatycz− nych okolicznościach, jakie towarzyszyły nawróceniu Pawła. Jednak każdy z nas potrzebował nawrócenia. Jakie było twoje nawrócenie? Czego nauczy− łeś się z tego doświadczenia i jak może się to przydać innym, stając się dla nich przykładem?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Paweł — człowiek taki jak my

WTOREK — 1 lipca

Tak łatwo wyobrazić sobie Pawła — wielkiego apostoła pogan i poza Chrystusem najwybitniejszą postać w dziejach chrześcijaństwa — jako istotę wprost nadnaturalną, świętego bez skazy, emanującego niezmiennie silną wiarą. Jednak nie taki obraz ukazuje nam Nowy Testament. Pismo Święte wyraźnie mówi, że wszyscy podlegamy grzechowi, i przedstawia nas jako grzeszników potrzebujących łaski Bożej. Apostoł Paweł nie był pod tym względem wyjątkiem. Wydaje się, iż czasami Paweł bywał porywczy, a nawet agresywny. Uparcie bronił swoich racji. Gdy wraz z Sylasem znaleźli się w więzieniu, Paweł odwołał się do swoich praw rzymskiego obywatela (zob. Dz. 16,35-40). Sądzony przed Agryppą odwołał się do cesarza, do czego miał prawo jako rzymski obywatel (zob. Dz. 25,11-12). Gdyby okazał cierpliwość i nie domagał się respektowania swoich praw, mógłby zostać wkrótce uwolniony (zob. Dz. 26,32). Czego możemy się dowiedzieć o Pawle z wymienionych wersetów? Zob. Dz. 15,37−39; Rzym. 7,19−25; I Kor. 9,27; II Kor. 12,7.

Pocieszająca jest świadomość, iż taki bohater wiary jak apostoł Paweł nie był absolutnie doskonały. Czasami popełniał błędy. Codziennie potrzebował łaski i przebaczenia Jezusa, jak każdy z nas. Z tego, co napisał o sobie, możemy wywnioskować, iż Paweł był głęboko świadomy swojej grzeszności. Niewątpliwie to także świadomość własnych słabości i wad czyniła go tak potężnym nauczycielem zbawiennej łaski Bożej. Przeczytaj Rzym. 7,24. Jak werset ten świadczy o tym, za kogo Paweł się uważał? Jaką nadzieję i pocieszenie możemy znaleźć w tych słowach?

Choć Paweł nie był doskonały, to jednak Bóg się nim posługiwał. Dlaczego ważne jest, byśmy uświadamiając sobie nasze wady i trzymając się Bożych obietnic zwycięstwa, nie dopuszczali, by te wady zniechęcały nas do pełnienia służby dla Pana?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Życie i zbawienie dzięki Chrystusowi

ŚRODA — 2 lipca

Życie i służbę apostoła Pawła zdominowało i motywowało kilka ważnych czynników. Na pierwszym miejscu tej listy była prawda o ukrzyżowaniu Jezusa. To wydarzenie było podstawą wszystkiego, czego Paweł nauczał i co czynił. Do Koryntian napisał: „Uznałem za właściwe nic innego nie umieć między wami, jak tylko Jezusa Chrystusa i to ukrzyżowanego” (I Kor. 2,2), a do Galacjan: „Niech mnie Bóg uchowa, abym miał się chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa” (Gal. 6,14). Te wersety wskazują, iż dla Pawła Chrystus ukrzyżowany (a zatem także zmartwychwstały) był najważniejszym tematem całej jego teologii. W swoich listach Paweł opisywał na wiele sposobów ogrom tego, czego Jezus dokonał, oddając życie dla zbawienia ludzkości. Przeczytaj podane poniżej wersety, w których Paweł opisuje zbawienie. Co mówią nam one o dokonaniach Chrystusa dla nas? Rzym. 5,10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Rzym. 6,18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Rzym. 7,2-4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Rzym. 8,15-17 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Gal. 2,16 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ef. 1,7

.....................................................................................................................

I Tym. 2,6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . I Piotra 1,18-19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Paweł posługuje się wieloma różnymi wyobrażeniami i porównaniami, by opisać to, czego Chrystus dla nas dokonał. Czyni to przypuszczalnie dlatego, iż żadne porównanie nie wystarczy, by właściwie przedstawić to, co zostało osiągnięte przez ofiarowanie Jezusa. Jak ważna jest prawda o śmierci Chrystusa w twoim systemie wierzeń? Jak wiele uwagi do niej przywiązujesz? Dlaczego ważne jest, by prawda o ofierze Jezusa była sednem naszych działań ewangelizacyjnych?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Nadzieja

CZWARTEK — 3 lipca

We wczorajszej części lekcji mówiliśmy o tym, że śmierć Chrystusa była najważniejszym tematem nauczania Pawła. Dzisiaj omówimy krótko inne ważne tematy poruszane przez apostoła. Pobożne życie (uświęcenie). Paweł wyraźnie nauczał w swoich listach, że zbawienie jest z łaski, jest darem, na który nie możemy zapracować ani zasłużyć (zob. Rzym. 5,15; 6,23; Ef. 2,8). Jednak zbawienie z łaski nie oznacza, że możemy nadal postępować tak, jak postępowaliśmy, zanim poznaliśmy Jezusa. W odpowiedzi na Jego łaskę powinniśmy żyć tak, jak chce tego Pan. Paweł napisał do Tymoteusza: „Zabiegaj o sprawiedliwość, pobożność, wiarę, miłość, cierpliwość, łagodność” (I Tym. 6,11). Mamy czynić to, co prawe, nie po to, by dostąpić zbawienia, ale właśnie dlatego, że zostaliśmy zbawieni. Paweł mówi, że jesteśmy „stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków” (Ef. 2,10). Mamy być posłuszni Bogu nie po to, by On nas umiłował, zaakceptował i przyjął do nieba. Gdy przyjmujemy Jezusowy dar zbawienia, zostajemy zaakceptowani zupełnie i bezwarunkowo. Jesteśmy zatem posłuszni Bogu, gdyż Jego potężna miłość prowadzi nas do dobrych czynów. Jesteśmy Mu posłuszni, bo Jego miłość nas do tego przynagla (zob. II Kor. 5,14 Biblia Tysiąclecia). Przeczytaj II Piotra 1,3−8. Jak apostoł uzasadnia potrzebę prowadzenia pobożnego życia? Jakie inne powody mógłbyś podać?

Paweł napisał, że nie chce, byśmy byli nieświadomi co do tych, którzy umarli (zob. I Tes. 4,13). Dlaczego ważne jest zrozumienie prawdy o stanie człowieka po śmierci?

Wszystkie najważniejsze tematy nauczania Pawła wiążą się ze sobą nawzajem. Dzięki swemu ofiarowaniu i zmartwychwstaniu Jezus pokonał śmierć. On przyjdzie powtórnie, by przynieść dar życia wiecznego swoim wiernym dzieciom (zob. I Tes. 4,13-18), wzbudzając je z martwych. Ci wyznawcy Chrystusa okazali swą miłość do Niego przez to, jak żyli (zob. Ef. 4,20-32). Jaka nadzieja chrześcijaństwa ma dla ciebie największe znaczenie? Ze wszystkich obietnic, jakie otrzymaliśmy, która daje ci najwięcej nadziei? Podziel się swoją odpowiedzią z innymi uczestnikami lekcji.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 4 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Prześladowca uczniem, w: Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 63-68. „Wiara w kłamstwo nie uczyniła Pawła uprzejmym, wrażliwym i współczującym człowiekiem. Był on religijnym fanatykiem żywiącym zaciekłą nienawiść wobec prawdy o Jezusie. Przemierzał kraj, by chwytać wyznawców Chrystusa i wtrącać ich do więzienia” (Ellen G. White, Selected Messages, t. I, s. 214). „Apostoł Paweł miał wszystkie przywileje należące do rzymskiego obywatela. Nie brakowało mu też najlepszego wykształcenia dostępnego Hebrajczykowi, bowiem uczył się u stóp Gamaliela. Jednak to wszystko nie pozwoliło mu osiągnąć najwyższego standardu. Cała jego uczoność i wiedza była ciemnością, póki nie objawił się mu Chrystus. Podobnie jest w przypadku wielu współcześnie żyjących ludzi. Paweł uświadomił sobie, że poznanie Jezusa z własnego doświadczenia służy jego doczesnemu i wiecznemu dobru. Zrozumiał konieczność osiągnięcia najwyższego standardu” (Ellen G. White, w: Advent Review and Sabbath Herald, 18 VII 1899). „Jest jedna wielka i najważniejsza prawda, o której zawsze należy pamiętać, studiując Pismo Święte — Chrystus ukrzyżowany. Wszystkie inne prawdy czerpią znaczenie i moc ze swego powiązania z tą prawdą. Jedynie w świetle krzyża Jezusa możemy ujrzeć charakter prawa Bożego. Dusza sparaliżowana grzechem może otrzymać nowe życie jedynie dzięki dziełu dokonanemu na krzyżu przez Autora naszego zbawienia” (komentarz Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1084). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakie wierzenia są dla ciebie najważniejsze? Jak wpływają na twój sposób życia? Jak ustosunkowujesz się do osób równie stanowczo wyznających inne wierzenia, być może sprzeczne z twoimi? 2. Jak ważna jest prawda o ofierze Chrystusa dla twojego zboru? Co możecie zrobić, indywidualnie i wspólnie, by upewnić się, że podobnie jak dla Pawła, Chrystus ukrzyżowany będzie dla was najważniejszy, zwłaszcza w działalności ewangelizacyjnej? 3. Podziel się z uczestnikami lekcji swoją odpowiedzią na ostatnie pytanie z czwartkowej części lekcji. PODSUMOWANIE: Apostoł Paweł jest wspaniałym przykładem tego, że Boże działanie dla nas i przez nas nie ma granic, mimo iż jesteśmy tylko słabymi, ułomnymi ludźmi. Wyjątkowe pochodzenie Pawła i jego talenty pozwoliły mu stać się misjonarzem niosącym wielu narodom dobrą nowinę o Jezusie. LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Bestselerowa biografia Jezusa z Nazaretu obfitująca w bogactwo myśli ewangelicznej. Niezwykle poruszające i głębokie świadectwo miłości Bożej objawionej w życiu, działalności i zbawczej ofierze Chrystusa.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 2 — 12 lipca

„DLA WSZYSTKICH STAŁEM SIĘ WSZYSTKIM” PAWEŁ GŁOSI EWANGELIĘ ŚWIATU STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dz. 11,19−26; 13,16−42; 17,18−34. TEKST PAMIĘCIOWY: „Dla wszystkich stałem się wszystkim, żeby tak czy owak niektórych zbawić” (I Kor. 9,22). MYŚL PRZEWODNIA: Apostoł Paweł, starając się zanieść ewangelię świa− tu, daje nam przykład, jak musimy nauczyć się dostosowywać sposób przedstawiania ewangelii w zależności od kontekstu i kultury, w których żyją nasi odbiorcy.

Adwentystyczni pionierzy misji szybko zrozumieli, że muszą przedstawiać przesłanie teraźniejszej prawdy w sposób jak najbardziej przystosowany kulturowo. Obecnie inicjatywy Misji Globalnej w ogólnoświatowym Kościele Adwentystów Dnia Siódmego sponsorują ośrodki badawcze na całym świecie opracowujące sposoby budowania pomostów łączących adwentystów z ludźmi innych religii i kultur. Zanim będziemy mogli skutecznie nawiązać łączność z ludźmi, musimy zrozumieć ich kulturę i sposób myślenia. W tym tygodniu przyjrzymy się, co to znaczy dostosowywać nasze przesłanie do ludzi znajdujących się w różnych okolicznościach. Uczynimy to, patrząc na różne sposoby, jakimi apostoł Paweł, zdecydowany i bezkompromisowy rzecznik prawdy, przedstawiał przesłanie Jezusa określonym odbiorcom. Czego możemy się nauczyć od Pawła, by lepiej docierać do ludzi z teraźniejszą prawdą?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Paweł zmotywowany do misji

NIEDZIELA — 6 lipca

Po doświadczeniu Pawła na drodze do Damaszku niektórzy z apostołów nie byli przekonani, że prawdziwie stał się on uczniem Jezusa (zob. Dz. 9,26). Być może obawiali się, że został on wysłany jako szpieg, by przeniknąć do Kościoła i spowodować jeszcze większe spustoszenie niż jako jawny wróg. W tym czasie Barnaba stanął po stronie Pawła i wystąpił w jego obronie (zob. Dz. 9,27-28). Barnaba był człowiekiem dobrym i pełnym „Ducha Świętego i wiary” (Dz. 11,24). Okazał się niezwykle pomocny Pawłowi, gdy ten rozpoczął swoją służbę. Przeczytaj Dz. 11,19−24. Jak rozpoczął działalność zbór w Antiochii? Jak skuteczne były tam działania misyjne?

Przywódcy zboru w Jerozolimie usłyszeli o nowej grupie wierzących w Antiochii — jednym z trzech najważniejszych miast ówczesnego imperium rzymskiego. Natychmiast wysłali tam powszechnie szanowanego Barnabę, by pomógł założyć i umocnić zbór. Przeczytaj Dz. 11,25−26. Dlaczego Barnaba wziął ze sobą Pawła jako swe− go współpracownika?

W Dziejach Apostolskich opisanych jest wiele zaskakujących zdarzeń. Saul, prześladowca, staje się Pawłem, misjonarzem. Ewangelia zbawienia staje się dobrą nowiną dla wszystkich narodów, ale większość Żydów odrzuca ją. Paweł staje się sługą zboru, który powstał pośrednio wskutek rozpętanych przez niego prześladowań. Przez rok Barnaba i Paweł nauczali w Antiochii. Gdy zbór urósł i umocnił się, wierzący wiedzeni duchem współczucia zaczęli pełnić służbę na rzecz bliźnich. Nowi wyznawcy Chrystusa posyłali pomoc finansową braciom i siostrom w Judei, cierpiącym wskutek dotkliwego niedostatku (zob. Dz. 11,28-30). Tak więc nie zamierzali zatrzymać tylko dla siebie tego, czym zostali obdarowani, ale w razie potrzeby byli gotowi nieść pomoc innym. Zbór w Jerozolimie na wieść o tym, co dzieje się w Antiochii, posłał tam Barnabę, a ten, wiedząc o powołaniu Pawła, zabrał go jako swojego pomocnika. Zaś zbór w Antiochii, gdy dowiedział się o potrzebach wiernych w Jerozolimie, posłał im pomoc. Czego możemy się nauczyć z tego przykładu o pomaganiu bliźnim przy po− mocy tych talentów, którymi zostaliśmy obdarowani?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Dla wszystkich wszystkim

PONIEDZIAŁEK — 7 lipca

„Dla wszystkich stałem się wszystkim, żeby tak czy owak niektórych zba− wić” (I Kor. 9,22). Co Paweł miał na myśli, gdy napisał, że dla wszystkich stał się wszystkim? Możemy być pewni, że cokolwiek chciał przez to powiedzieć, nie bronił tu żadnego kompromisu. Nie mówił o zmienianiu ewangelii, wyznania wiary, zasad etycznych czy jakiejkolwiek prawdy Słowa Bożego. Mówił o atrakcyjnym i zrozumiałym przedstawianiu tych prawd ludziom należącym do różnych kultur. Paweł stosował to podejście, posługując się różnymi metodami docierania do różnych osób. Mając do czynienia z Żydami, Paweł po przybyciu do miasta udawał się do synagogi, gdzie nauczał (zob. Dz. 9,19-22; 13,14-16). Przeczytaj Dz. 13,16−42. Od czego Paweł zaczął i na czym zakończył krótki przegląd historii biblijnej w swoim kazaniu? Do jakiego autorytetu odwołał się, by dowieść, że Jezus jest Mesjaszem? Jak świadczy to o podejściu Pawła do Żydów?

Przeczytaj Dz. 14,8−18. Na czym polegała różnica w sposobie przemawia− nia Pawła do pogan — którzy nie znali Starego Testamentu — i do Żydów?

Paweł tym razem nie odwołał się do Pisma Świętego jako wiarygodnego źródła. Nawiązał jedynie do niego w Dz. 14,15, ale w sposób podobny do tego, w jaki zacytowałby jakiekolwiek inne źródło literackie. Odwołał się raczej do świata przyrody i zawartych w niej dowodów na istnienie Boga Stwórcy. Jednocześnie uświadomił swoim słuchaczom bezsens oddawania czci bożkom. Jak daleko powinniśmy być gotowi pójść, starając się dotrzeć do ludzi w ich kulturze? Jak możemy uniknąć niebezpieczeństwa posuwania się za da− leko, to znaczy do zawierania kompromisów wymagających zrezygnowania z bi− blijnych zasad?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Ewangelista i filozof

WTOREK — 8 lipca

Jedna z najbardziej znanych mów ewangelizacyjnych apostoła Pawła została wygłoszona w Atenach, mieście największych filozofów starożytności — Sokratesa, Platona i Arystotelesa. Co ciekawe, pomimo uprawiania filozofii i odwoływania się do rozumu i logiki, miasto to było oddane bałwochwalstwu (zob. Dz. 17,16). Oto najlepszy dowód, że filozofia nie jest w stanie wyjść naprzeciw podstawowym ludzkim potrzebom. Przeczytaj Dz. 17,18−34. Jakie podejście obrał Paweł, starając się dotrzeć do Ateńczyków? Czym się nie posłużył? Jak skuteczne były jego starania?

Epikurejczycy nauczali, że szczęście można osiągnąć, żyjąc dobrym życiem i umiarkowanie korzystając z przyjemności. Stoicy natomiast byli zdania, iż należy się zadowolić tym, co się posiada, i nie starać się o więcej. Zarówno stoicy, jak i epikurejczycy słuchali przemówienia Pawła na rynku i zaczęli się z nim spierać, nazywając go bajarzem (zob. Dz. 17,18). Pomimo, iż ci miłośnicy filozofii wykpili Pawła, byli tak zaintrygowani jego nauką, iż zaprosili go na Areopag, miejsce na wzgórzu Aresa, gdzie prezentowano nowe nauki. W przemówieniu Paweł ujął swoje przesłanie w formę zrozumiałą dla pogańskich słuchaczy (zob. Dz. 17,22-25), nawiązując przy tym do ich kultury. Zwrócił uwagę na ołtarz, który wybudowali nieznanemu bogu, i objawił im tożsamość tego boga jako Boga Stwórcy, którego nie znali. Paweł ani razu nie odwołał się wprost do Pisma Świętego, co z pewnością uczyniłby wielokrotnie, gdyby przemawiał do Żydów. Także tym razem nawiązał raczej do świata przyrody, który znali, i ukazał im jego związki z tym, co nadprzyrodzone. Ale choć Paweł nie posłużył się Pismem Świętym, jego przesłanie było oczywiście zgodne ze Słowem Bożym. W jaki sposób przyroda świadczy o Bogu? Jak uczy cię bardziej doceniać i czcić naszego Stwórcę?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Przesłanie na wzgórzu Aresa

ŚRODA — 9 lipca

Przeczytaj jeszcze raz Dz. 17,18−34. Przeanalizuj wywód Pawła. Wskaż za− sadnicze punkty, takie jak stworzenie, odkupienie i sąd. W jaki sposób to przesłanie apostoła przypomina adwentystyczne poselstwo?

Paweł nie tylko znał pogańską literaturę, ale nawet cytował jej fragmenty z pamięci. Najpierw zacytował kreteńskiego poetę, który napisał: „W nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy” (Dz. 17,28). Następnie zacytował Kleantesa, którego poemat na cześć boga Zeusa zawiera słowa: „Z jego bowiem rodu jesteśmy” (Dz. 17,28). W każdym przypadku Paweł zaczerpnął coś z kultury słuchaczy i powiązał to z prawdą, którą pragnął im przekazać. Ellen G. White napisała: „Z ramieniem wyciągniętym w kierunku świątyni pełnej bożków Paweł wylał brzemię swojej duszy, obnażając błędne założenia religii Ateńczyków. Najmądrzejsi słuchacze zdumiewali się, słuchając jego rozumowania. Paweł okazał się znawcą ich sztuki, literatury i religii. (...) Słowa Pawła są skarbnicą wiedzy dla Kościoła. (...) Gdyby w swej przemowie zaatakował ich bogów i wielkich ludzi miasta, groziłoby mu podzielenie losu Sokratesa. Jednak z taktem zrodzonym z Bożej miłości Paweł ostrożnie odwodził ich umysły od pogańskich bóstw, objawiając im prawdziwego Boga, którego nie znali” (Działalność apostołów, wyd. IV, s. 129.131). Paweł rozumiał, że zanim poprowadzimy ludzi tam, dokąd chcemy ich zawieść, musimy najpierw wyjść do nich tam, gdzie się obecnie znajdują. To oznacza skoncentrowanie się na ich potrzebach i zainteresowaniach, a następnie dostosowanie formy naszego przesłania tak, by nawiązywała do tych potrzeb i zainteresowań. Nie znaczy to, że mamy rozwadniać nasze przesłanie. Chodzi jedynie o łączność — mówienie do ludzi w taki sposób, by mogli zrozumieć to, co się mówi. Jaki aspekt nauczania Pawła wywołał największy sprzeciw w środowisku ateńskich filozofów? Dlaczego? Jak świadczy to o granicach racjonalnego wyjaśnienia wszystkiego, w co wierzymy?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Pawłowa metoda zakładania zborów

CZWARTEK — 10 lipca

Przeczytaj Rzym. 15,18−23. Jak Paweł mógł stwierdzić: „rozkrzewiłem ewan− gelię Chrystusową” (Rzym. 15,19), skoro większość ówczesnej populacji na− dal stanowili poganie? Jak odpowiedź na to pytanie świadczy o mierze suk− cesu w ewangelizacji?

Paweł postanowił założyć nowe zbory w strategicznych miastach regionu. Wybrał miejscowości leżące na ważnych szlakach albo ruchliwe miasta portowe, ośrodki handlu, rzemiosła czy też centra administracji. W ten sposób ustanowił strategiczne ośrodki na danym obszarze, mając pewność, że nowe grupy wierzących rozniosą ewangelię na terenach wokół tych centrów. Choć działalność apostoła dobiegła końca, dzieło ewangelizacji dopiero się zaczęło dla nowo pozyskanych wyznawców. Podczas drugiej podróży misyjnej Paweł z pomocą Tymoteusza i Sylasa powołali do istnienia zbór w Tesalonice, największym mieście Macedonii. Tesalonika leżała na skrzyżowaniu dwóch ważnych dróg rzymskich, a na dodatek posiadała największy port w całym regionie. Silna grupa wierzących w tym mieście miała się stać ośrodkiem, z którego miała być prowadzona działalność polegająca na zakładaniu nowych zborów w okolicy. Tak właśnie się stało. Paweł napisał: „Staliście się wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i w Achai. Od was bowiem rozeszło się Słowo Pańskie nie tylko w Macedonii i w Achai, ale też wiara wasza w Boga rozkrzewiła się na każdym miejscu” (I Tes. 1,7-8). Ten zbór stał się wzorem dla innych. Co ciekawe, greckie słowo ekklesia, tłumaczone jako kościół, nie było słowem specjalnie chrześcijańskim. Oznaczało dowolne zgromadzenie ludzi, niezależnie od celu i okoliczności. Jednak chrześcijańska ekklesia miała określone funkcje — nie tylko wspólne nabożeństwo, ale także głoszenie dobrej nowiny bliźnim, którzy jeszcze jej nie przyjęli. Kościół nie istnieje tylko po to, by dbać o własnych wyznawców. Czy na− leżysz do zboru tylko po to, by zaspokajać własne potrzeby, czy też po to, by biorąc, także dawać?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 11 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Paweł „pracował w różnoraki sposób, dostosowując poselstwo do okoliczności, w jakich je zwiastował” (Ellen G. White, Słudzy ewangelii, s. 82). „Są tacy, których nie przekona żadne przedstawianie prawdy. Niemniej Boży pracownik powinien starannie dobierać metody, aby nie wzbudzać uprzedzeń i nie wywoływać wrogości ze strony słuchaczy” (Ellen G. White, w: The Advent Review and Sabbath Herald, 25 XI 1890). Boży pracownicy nie mogą być ludźmi tylko jednej idei, jednego pomysłu na misję, „stereotypowymi w swoim sposobie pracy, niezdolnymi dostrzec, że ich sposób bronienia prawdy musi być zróżnicowany stosownie do klasy ludzi, wśród których pracują, i okoliczności, w jakich się znajdują” (Ellen G. White, Słudzy ewangelii, s. 82). „Dzięki pogodnej, cierpliwej uprzejmości i chrześcijańskiemu taktowi zdobywał serca ludzi, usuwał ich uprzedzenia i uczył prawdy, nie wzbudzając wrogości. Wszystko to czynił z miłości do ludzi, pragnąc zaprowadzić ich do Chrystusa, aby byli zbawieni” (Ellen G. White, Sketches From the Life of Paul, s. 162). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jak przekazałbyś studentowi ateiście to, w co wierzymy jako adwentyści? Jak przekazałbyś nasze przesłanie osobie wyznającej inną religię, a jak komuś, kto wierzy w Biblię, ale nie jest adwentystą? Jak zwróciłbyś się do byłego adwentysty, a jak do kogoś, kto wydaje się być zupełnie obojętny na wszystko, co wiąże się z Bogiem i wiarą? 2. Bez względu na to, jak różne mogą być nasze metody, jakie elementy zawsze muszą być zawarte w naszych działaniach ewangelizacyjnych? Co zawsze powinno być sednem ewangelizacji, bez względu na okoliczności? 3. W jakim stopniu twój zbór jest nastawiony na misję? Co możesz zrobić, żeby pomóc twojemu zborowi bardziej zaangażować się w działalność ewangelizacyjną? PODSUMOWANIE: Łączność nie może zostać nawiązana, jeśli słuchający nie rozumie tego, co jest mówione. Paweł daje nam wiele przykładów, jak nasze przesłanie powinno wyrażać dobrą nowinę w formie zrozumiałej dla tych, którym pragniemy ją przekazać.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

W książce przedstawione zostały wydarzenia czasów ostatecznych. W kwestii tak wielkiej wagi jak przyszłe doświadczenia ludu Bożego w czasie, gdy każdy będzie musiał stanąć samotnie, tak jakby nie było innego człowieka na świecie, ważne jest, by każdy chrześcijanin miał przekonanie oparte na osobistym studium Biblii i łączności z Panem.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 3 — 19 lipca

JAN CHRZCICIEL PRZYGOTOWYWANIE DROGI JEZUSOWI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 14,1−12; Łuk. 1,1−80; Kol. 2,8; Obj. 14,6−12. TEKST PAMIĘCIOWY: „Zaprawdę powiadam wam: Nie powstał z tych, któ− rzy z niewiast się rodzą, większy od Jana Chrzciciela, ale najmniejszy w Królestwie Niebios większy jest niż on” (Mat. 11,11). MYŚL PRZEWODNIA: Jan Chrzciciel otrzymał szczególną misję od Boga. Podobną misję otrzymaliśmy my wszyscy jako Kościół. Czego możemy się nauczyć od Jana Chrzciciela?

Starożytni mandejczycy uznawali Jana Chrzciciela za ostatniego i największego proroka. Obecnie wyznawcy mandaizmu, jednego z odłamów religii perskiej o charakterze gnostycznym, zamieszkują przeważnie tereny położone w Iraku i Iranie. Jak na ironię, choć uznają Jana Chrzciciela za prawdziwego proroka, są przekonani, że Jezus był fałszywym prorokiem. Trudno to wytłumaczyć, skoro głównym i najważniejszym celem misji Jana było przygotowanie drogi Chrystusowi. Ze swojego miejsca pobytu nad Jordanem Jan Chrzciciel głosił przesłanie skruchy, przebaczenia i sprawiedliwości społecznej, przygotowując naród na przyjście Mesjasza. Wielkie tłumy gromadziły się, by go słuchać, i wielu zachowywało jego nauki. Niektórzy z uczniów Jezusa byli wcześniej uczniami Jana Chrzciciela. W tym tygodniu dowiemy się więcej o misji człowieka, którego Jezus chwalił jak nikogo innego. Przyjrzymy się też podobieństwu misji Jana Chrzciciela do naszej misji.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Szczególne powołanie

NIEDZIELA — 13 lipca

Jan Chrzciciel należy do tej elitarnej grupy biblijnych proroków, których Bóg wybrał do szczególnej misji jeszcze przed narodzeniem (Samuel, Samson czy wreszcie sam Jezus). Setki lat wcześniej Izajasz przepowiedział działalność Jana Chrzciciela: „Głos się odzywa: Przygotujcie na pustyni drogę Pańską...” (Iz. 40,3; zob. Iz. 40,4-5 i Łuk. 3,4-6). Ojciec Jana, Zachariasz, także przepowiedział, że jego syn przygotuje drogę Panu (zob. Łuk. 1,76). Przeczytaj Łuk. 1,1−80, gdzie zawarte są przepowiednie dotyczące powo− łania i misji Jana Chrzciciela. Zwróć uwagę na to, czego prorok miał doko− nać. Porównaj te proroctwa z tym, co wiemy o Janie Chrzcicielu. W jaki spo− sób spełniły się te proroctwa?

Patrząc na dokonania Jana Chrzciciela, pomyśl o tym, jak tragicznie za− kończyło się jego życie (zob. Mat. 14,1−12). Jak ma się to do wszystkich wspa− niałych przepowiedni o tym proroku?

Powołanie i misja Jana Chrzciciela sprawiły, że musiał on kroczyć trudną i niebezpieczną ścieżką, która zaprowadziła go na miejsce męczeńskiej śmierci, podobnie jak niewiele później jego kuzyna, Jezusa. Pomimo trudnych doświadczeń, cierpień i niezrozumienia, z jakim się spotykał, Jan Chrzciciel pozostał wierny Bogu, wypełniając mówiące o nim proroctwa. Historia Jana Chrzciciela pokazuje, że gdy staramy się dochować wierności Bogu i misji, do której zostaliśmy powołani, może nas spotkać cierpienie. Według wszelkich standardów życie, a zwłaszcza śmierć Jana Chrzciciela nie mieści się w ramach tego, co świat nazywa sukcesem. Co nam to mówi o różnicy między Bożymi ideałami a ideałami świata? Czy twoja miara sukcesu jest podobna do miary Bożej, czy może raczej do światowej? Jak odpowiedź na to pytanie świadczy o tobie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Przygotowywanie tego, który miał przygotować

PONIEDZIAŁEK — 14 lipca

Pan przekazał wiele przepowiedni o życiu Jana Chrzciciela jeszcze przed jego narodzeniem, mówiąc o tym, czego dokona. To nasuwa trudne pytanie: Czy Jan był predestynowany do tego dlatego, że Bóg to przepowiedział? Innymi słowy, czy Jan miał wybór inny niż przepowiedziany przez Pana? Choć kwestia Bożej znajomości przyszłości i naszej wolnej woli od wieków jest wyzwaniem dla teologów i filozofów (a my z pewnością jej nie rozwiążemy), możemy być pewni jednego — Jan potrzebował szczególnego przygotowania do dzieła, które miał podjąć. Przeczytaj Łuk. 1,80. Co w tym wersecie pomaga nam zrozumieć to, jak Jan Chrzciciel miał być przygotowywany? Jak może nam to pomóc wzmocnić nasze duchowe życie?

W Łuk. 1,15 czytamy, że Jan Chrzciciel miał zostać „napełniony Duchem Świętym już w łonie matki swojej”. Mimo tej szczególnej obietnicy potrzebował on dodatkowego przygotowania w odosobnieniu na pustyni. W Biblii pustynia czy pustkowie zostały przedstawione jako miejsca duchowego doświadczenia i rozwoju. Tam właśnie „doszło Słowo Boże Jana” (Łuk. 3,2). Jan Chrzciciel z pewnością był człowiekiem modlitwy, a potem nauczył swoich uczniów modlić się (zob. Łuk. 11,1) i pościć (zob. Mar. 2,18). Znał on wartość duchowej więzi z niebem. Duchowa moc, jaką Jan Chrzciciel otrzymywał od Boga, pozwalała mu głosić przesłanie z wielką siłą. Był więc na pustyni głosem wołającego, a właściwie według greckiego oryginału — ryczącego jak wół. Jak powiedział później Jezus, nikt nie przychodził do Jana Chrzciciela, by zobaczyć słabeusza — „trzcinę chwiejącą się od wiatru” (Mat. 11,7). Przeciwnie, ludzie przychodzili słuchać człowieka, który opowiadał prawdę z mocą i przekonaniem. Przyjrzyj się uczciwie swojemu duchowemu życiu. Jak często się modlisz? Jak często studiujesz Słowo Boże? Jak bardzo jesteś zaangażowany w sprawy doczesne? Co powinieneś zmienić w tej kwestii? Czy potrzebujesz spędzić nieco czasu samotnie na pustkowiu?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Duch Eliasza

WTOREK — 15 lipca

Anioł, który ukazał się Zachariaszowi, nawiązał do proroctwa Malachiasza i zastosował je wprost do Jana Chrzciciela (zob. Łuk. 1,17). Jezus potwierdził to: „Jeżeli zaś chcecie to przyjąć, on jest Eliaszem, który miał przyjść” (Mat. 11,14; zob. Mat. 17,11-13). Eliasz to jeden z najwybitniejszych starotestamentowych proroków. Wzywał do powrotu do Boga oraz do zmiany postępowania króla Achaba i naród izraelski pogrążony w bałwochwalstwie i odstępstwie. Próba na górze Karmel, gdzie Eliasz samotnie przeciwstawił się pogańskim prorokom, jest jednym z najbardziej dramatycznych wydarzeń opisanych w Biblii. Misja Eliasza to wyrażenie o głębokim znaczeniu dla adwentystów dnia siódmego. Ellen G. White porównuje misję ludu Bożego w czasach końca właśnie do misji Eliasza i misji Jana Chrzciciela. Misję Eliasza określa przy tym jako „przygotowanie ludu na spotkanie z Bogiem” (komentarz Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. IV, s. 1184). Misja Eliasza. Eliasz — powołany do zreformowania Izraela i przywołania Izraelitów ku posłuszeństwu Bożemu prawu. Głosił przesłanie sądu królowi Achabowi i wskazywał Izraelitom możliwość skruchy. Jan Chrzciciel głosił wezwanie do skruchy i wykładał zasady królestwa Bożego. Przekazywał przesłanie sądu przywódcom religijnym i ludowi. Przygotowywał ludzi na pierwsze przyjście Jezusa. Lud Boży w czasach końca — reformatorzy głoszący usprawiedliwienie z wiary, wzywający ludzi do oddawania czci Panu, skruchy i posłuszeństwa Bożym przykazaniom. Głoszą oni przesłanie: „Nadeszła godzina sądu jego” (Obj. 14,7) i przygotowują ludzi na powtórne przyjście Jezusa. Apostoł Jan opisał wizję trzech aniołów mających szczególne przesłanie dla świata w czasach końca (zob. Obj. 14,6-12). To przesłanie obejmuje wezwanie do oddawania czci Bogu (gdyż nadeszła godzina Jego sądu) i dochowania wierności Jezusowi. Ewangelia jest najważniejsza w tym przesłaniu. Ellen G. White stwierdziła: „Kilka osób napisało do mnie, pytając, czy prawda o usprawiedliwieniu z wiary jest przesłaniem trzeciego anioła, a ja odpowiedziałam: »Jest to poselstwo trzeciego anioła w jego prawdziwym sensie«” (The Review and Herald, 1 IV 1890). Przeczytaj Obj. 14,6−12 — trójanielskie poselstwo. Czy dostrzegasz ostrze− żenia przeplatające się z przesłaniem nadziei? W jakim sensie przesłanie Jana jest jednocześnie przesłaniem ostrzeżenia i nadziei? Jak możemy się posłużyć ostrzeżeniami, by wskazywać ludziom nadzieję?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Zmiana postępowania

ŚRODA — 16 lipca

Przesłanie Jana Chrzciciela dotyczyło dwóch ważnych aspektów: opamiętania się/skruchy i postępowania, które łączą się ze sobą. Greckie słowo metanoeo, opamiętać się, jakiego prorok używa, składa się z dwóch elementów: meta = zmiana i nous = sposób myślenia. Tak więc opamiętanie się to zmiana dotychczasowego sposobu myślenia i postępowania. Gdy Jan Chrzciciel mówi: „Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios” (Mat. 3,2), w rzeczywistości chce przekazać ludziom, że nadchodzące królestwo niebios wymaga zupełnie innego spojrzenia. Innymi słowy, uprzedzając ludzi o przyjściu Jezusa, przygotowując drogę Panu i prostując „ścieżki jego” (Mat. 3,3), prorok wzywał ludzi do zmiany ich światopoglądu i sposobu życia. Przeczytaj Łuk. 3,10−15. Jakie jest sedno zawartego w tych słowach prze− słania Jana Chrzciciela? Co chciał powiedzieć ludziom? Zob. Jak. 2,14−26.

Jednym z najważniejszych aspektów opamiętania się jest wyznanie grzechów (zob. Mat. 3,6). Inny aspekt to zmiana postępowania stosownie do zasad królestwa niebios (zob. Mat. 3,8). Nic innego nie mogło ludzi przygotować na przyjście Jezusa, który miał im przynieść ożywienie, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyli. Chrzest był ściśle związany z nawróceniem. Łukasz mówi, że Jan Chrzciciel głosił „chrzest upamiętania na odpuszczenie grzechów” (Łuk. 3,3). Zanurzenie w wodzie symbolizowało zmianę życia, nowy początek i przebaczenie grzechów. Choć mocne słowa Jana Chrzciciela raziły niektórych ludzi, czytamy w Biblii, że wielkie tłumy przychodziły, aby go słuchać. „Wychodziła do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nadjordańska” (Mat. 3,5). Ludzie nie tylko przychodzili i słuchali, ale także wyznawali grzechy i dawali się ochrzcić (zob. Mat. 3,6). Zatem wierzysz w Boga, wierzysz w Jezusa, wierzysz, że On umarł za twoje grzechy i że masz zbawienie wyłącznie przez Jego sprawiedliwość przypisaną tobie jedynie przez wiarę. Pozostają pytania: Czy przestrzegasz zasad sprawie− dliwości wyrażonych przez Jana Chrzciciela? Jak twoje życie świadczy o wie− rze, którą wyznajesz?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Ważna lekcja w nauczaniu Jana

CZWARTEK — 17 lipca

Przeczytaj Kol. 2,8. Jakie znaczenie ma ten werset dla ciebie w twojej kulturze i tradycji? Wobec czego musisz zachować ostrożność?

Biblia wiele mówi o tradycji, ale niewiele dobrego. Pewnego razu faryzeusze i uczeni w Piśmie zapytali Jezusa, dlaczego Jego uczniowie łamią tradycję starszych, nie obmywając rąk przed jedzeniem (zob. Mat. 15,2). Ta tradycja była oparta na regułach i przepisach wymyślonych przez rabinów, a nie na Piśmie Świętym. Przeczytaj Mat. 15,3 i Mar. 7,13. W jaki sposób Jezus wskazał, że tradycja może być szkodliwa dla wiary?

Ważną częścią misji Jana Chrzciciela była krytyka tradycji i wskazywanie ludziom Boga objawionego w Piśmie Świętym. Ellen G. White napisała: „Co czyniło Jana Chrzciciela wielkim? Otóż zamknął on swój umysł przed natłokiem tradycji głoszonej przez nauczycieli narodu żydowskiego, a otworzył go na mądrość płynącą z góry” (Conflict and Courage, s. 276). Jan Chrzciciel nie był spętany tradycją czy przyjętymi sposobami przemawiania. Występował przeciwko grzechowi we wszelkich jego formach — począwszy od cudzołóstwa, a skończywszy na niesprawiedliwości społecznej. Zawsze, gdy Boże przesłanie zostanie przekazane w wyraźny, niedwuznaczny sposób, ludzie reagują rozmaicie. Niektórzy odpowiadali na słowa proroka, oskarżając go, że jest opętany przez demona (zob. Mat. 11,18). O to samo zresztą oskarżali Jezusa (zob. Jan 7,20). Czy tradycja zawsze jest czymś złym? Uzasadnij swoją odpowiedź. Jak my, niezależnie od tego, w jakiej kulturze żyjemy, możemy zachować niektóre jej elementy, a jednocześnie dochować wierności Panu?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 18 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Głos wołającego na pustyni, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 59-68. „Bóg posłał Jana Chrzciciela na pustynię, aby wyłączyć go spod wpływu kapłanów i rabinów i przygotować do specjalnej misji. Lecz surowość i odosobnienie jego życia nie mogły być przykładem dla ludzi. Sam Jan nie zalecał swym słuchaczom porzucenia dotychczasowych zajęć. Prosił jedynie, aby dali dowody skruchy przez swą wierność Bogu tam, gdzie ich powołał” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 101). „W naszych czasach, tuż przed powtórnym przyjściem Chrystusa na obłokach, ma być wykonane dzieło podobne do dzieła Jana Chrzciciela. Bóg powołuje ludzi, którzy przygotują bliźnich tak, by mogli się oni ostać w wielkim dniu Pana. Publiczną służbę Chrystusa poprzedziło wezwanie do skruchy skierowane do poborców podatków i pospolitych grzeszników, a także do faryzeuszy i saduceuszy: »Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios«. Jako ludzie wierzący w rychłe przyjście Chrystusa mamy poselstwo do przekazania: »Przygotuj się na spotkanie twojego Boga« (Am. 4,12)” (Ellen G. White, Słudzy ewangelii, s. 38). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakie niebezpieczeństwa pociąga za sobą przestrzeganie tradycji? Czy tradycja może w jakikolwiek sposób sprzyjać życiu duchowemu? Omówcie niektóre tradycje w waszej kulturze. Które sprzyjają wierze, a które są jej przeciwne? Jak możecie je rozróżnić i pomóc innym, którzy nie potrafią wyrwać się spod wpływu tradycji szkodliwych dla ich chrześcijańskiego życia? 2. Jakie było twoje doświadczenie na pustkowiu, jeśli w ogóle takie przeżyłeś? Czy nauczyło cię czegoś, co może się stać błogosławieństwem dla innych, gdy będą przechodzić przez podobne doświadczenia? 3. Porównaj misję Jana Chrzciciela i naszą misję jako Kościoła. Jak ją wypełniamy? Co możemy zmienić na lepsze? Jak ty i twój zbór przyczyniacie się do wypełnienia tego wzniosłego powołania? PODSUMOWANIE: Jan Chrzciciel otrzymał wzniosłe powołanie przygotowania drogi Jezusowi. Pod wieloma względami jego misja była podobna do tej, jaką lud Boży otrzymał w czasach końca — głoszenie poselstwa Eliasza w celu przygotowania ludzi na spotkanie z Bogiem.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Książka dla pragnących poznać nauki Jezusa Chrystusa w kwestiach tak fundamentalnych dla chrześcijan jak wiara, zbawienie, szczęście, życie wieczne. Te i inne frapujące tematy zostały znakomicie zilustrowane autentycznymi przykładami z życia współczesnych chrześcijan.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 4 — 26 lipca

SYN BOŻY POŚRÓD NAS STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 23,1−39; Mar. 9,12; Łuk. 24,7; Jan 1,1−14.29; Hebr. 2,9. TEKST PAMIĘCIOWY: „Co było od początku, co słyszeliśmy, co oczami naszymi widzieliśmy, na co patrzyliśmy i czego ręce nasze dotykały, o Sło− wie żywota” (I Jana 1,1). MYŚL PRZEWODNIA: Nikt inny w dziejach świata nie wywarł tak wielkie− go wpływu na ludzkość i nie wzbudził tak rozbieżnych opinii jak Chry− stus. Przyszłość każdego z nas zależy od odpowiedzi na ważne pytanie, które zadał Jezus: „Za kogo mnie uważacie?” (Mat. 16,15).

Obecnie niektórzy rozprawiają, czy Jezus naprawdę istniał, ale dowody historyczne są niezbite. Sprawa koncentruje się więc raczej na Jego tożsamości i celach. Czy był tylko dobrym człowiekiem, czy Synem Bożym? „Gdyby ktoś, będąc jedynie człowiekiem, wypowiedział to, co Jezus mówił, nie mógłby być nauczycielem moralności. Byłby albo szaleńcem — takim samym jak ktoś, kto twierdzi, że jest ziarnkiem pszenicy — albo diabelskim zwodzicielem. Musisz zdecydować. Albo był On i jest Synem Bożym, albo szaleńcem lub kimś jeszcze gorszym” (C.S. Lewis, Mere Christianity, Nowy Jork 1960, s. 52). Jako adwentyści stoimy na stanowisku, że Biblia jest Słowem Bożym i że to, co jest w niej napisane o Jezusie, jest prawdą i tylko prawdą. Nie marnujemy czasu na bezsensowne spekulacje wyższej krytyki biblijnej, czy Jezus naprawdę powiedział i zrobił to, co w Piśmie Świętym jest zapisane jako Jego słowa i czyny. Jako adwentyści wierzymy w to, ponieważ tak mówi Słowo Boże. Przecież gdybyśmy nie wierzyli Biblii, to w co moglibyśmy wierzyć?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Kim był Jezus? (cz. I)

NIEDZIELA — 20 lipca

Od wieków ludzie dyskutowali o Jezusie, śpiewali i pisali o Nim, a nawet oddawali za Niego życie. Jednak większość ludzi we współczesnym świecie nie wie o Nim nic albo wie niewiele. Gdyby ktoś cię zapytał, kim był Jezus, jak odpowiedziałbyś na to pytanie?

Twoja odpowiedź powinna uwzględniać fakt, iż Jezus był Synem Bożym, który oddał życie za nasze grzechy, a potem zmartwychwstał. To prawda, że dokonał wielkich czynów, wygłosił wspaniałe mowy i objawił ludzkości prawdziwy charakter Boga. Jednak to wszystko ma znaczenie jedynie w świetle najważniejszego faktu, iż Chrystus przyszedł, by oddać życie w ofierze za nas i na tej podstawie dać nam obietnicę wiecznego życia (jeśli tylko przyjmiemy Jego ofiarę). Dlaczego ofiarowanie się Jezusa i to, czego przez nie dokonał, jest tak ważne, by zrozumieć, kim On był? Zob. Mar. 9,12; Łuk. 24,7; Jan 1,29; Rzym. 5,15−21; Hebr. 2,9.

W dziejach świata było wielu wielkich ludzi, którzy dokonali zdumiewających czynów, pozornie bardziej imponujących niż to, czego dokonał Jezus z Nazaretu. Przecież był On tylko nauczycielem ludu w niewielkiej i mało znaczącej prowincji rzymskiej. Zginął przedwcześnie i pozostawił po sobie garstkę uczniów, przerażonych i niepewnych swego losu. Jednak z drugiej strony, gdy pojmujemy, kim Chrystus był i czego tak naprawdę dokonał, uświadamiamy sobie, że żadne ludzkie czyny nie mogą się z tym równać. Przecież bez Jezusa i tego, co dla nas zrobił, przeznaczeniem wszystkiego i wszystkich na tym świecie byłaby ostateczna nicość, gdyż bez Jezusa i Jego ofiary cały świat zmierzałby nieuchronnie do całkowitej zagłady.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Kim był Jezus? (cz. II)

PONIEDZIAŁEK — 21 lipca

Co czyni Jezusa wyjątkową postacią w dziejach ludzkości? Z pewnością nie wysoka pozycja społeczna czy wpływowi naśladowcy. Nie miał ani pozycji, ani wpływowych naśladowców. Z pewnością nie posiadał też bogactwa. Właściwie nie posiadał niemal nic prócz ubrania, które nosił. Nie był więc bogaty według miary zamożności stosowanej w świecie. Nie posiadał też politycznej władzy. Przeciwnie, stronił od polityki. Jezus dysponował potężną mocą, ale nie posługiwał się nią w egoistycznych celach. Uzdrawiał chorych, przywracał zmarłych do życia, zamykał usta świętoszkowatym obłudnikom. Do swoich uczniów powiedział: „Wiecie, że ci, których uważa się za władców narodów, nadużywają swej władzy nad nimi, a możni ich rządzą nimi samowolnie. Lecz nie tak ma być między wami, ale ktokolwiek by chciał być między wami wielki, niech będzie sługą waszym. I ktokolwiek by chciał być między wami pierwszy, niech będzie sługą wszystkich” (Mar. 10,42-44). Z pewnością nie jest to rada dla ludzi bezwzględnie dążących do władzy. Przeczytaj Jan 1,1−14. Jak ten fragment biblijny, zwany prologiem Ewan− gelii Jana, świadczy o Jezusie jako kimś szczególnym, wyjątkowym w dzie− jach ludzkości?

Być może tak często czytamy te słowa, iż zapominamy, jak niewiarygodnie brzmią dla kogoś, kto czyta je po raz pierwszy. Zastanów się nad tym, co wynika z tych słów Jana. Są to słowa pełne nadziei, zwłaszcza w porównaniu z twierdzeniami współczesnej nauki, według których ludzkość jawi się jako uboczny produkt kosmicznego przypadku — jako wynik działania ślepych sił, które zupełnie bezwiednie doprowadziły do powstania ludzi. Innymi słowy, według ewolucjonistycznej koncepcji nie jesteśmy stworzeniami miłującego Boga, który stał się ciałem i zamieszkał „wśród nas” (Jan 1,14), ale skomplikowaną mieszaniną substancji chemicznych, które przypadkiem powstały na naszej planecie, a zatem nasze życie nie ma głębszego sensu ani przeznaczenia. Jakżeż inaczej każe nam wierzyć nadzieja dana w Jezusie! Co jest szczególnie pocieszające dla ciebie w prologu Ewangelii Jana? Zanotuj swoje spostrzeżenia i przemyślenia, by podzielić się nimi z innymi uczestnikami lekcji.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Jezus wśród grzeszników i celników

WTOREK — 22 lipca

Jezus był wiecznym Synem Bożym, ale był także człowiekiem i żył pośród nas. Jako człowiek miał poczucie więzi rodzinnych i przyjacielskich. Jednak nie to jest zdumiewające, że jako człowiek Jezus spotykał się z ludźmi, ale to, z jakimi ludźmi się zadawał. Przeczytaj Mat. 11,19; Mar. 2,15−16 i Łuk. 15,1−2. Wśród jakich ludzi prze− bywał Jezus? Jacy ludzie w twoim społeczeństwie wzbudzają podobną reak− cję ze strony szanowanych obywateli?

Jezus przyszedł, by przez swoje życie i śmierć objawić światu charakter Boga. Przebywając wśród tych, których świat uważał za najgorszych, ukazał Boży charakter i miarę tego, co dobre, a co złe. Jako ludzie zwykliśmy zwracać uwagę przede wszystkim na rzeczy zewnętrzne (zob. I Sam. 16,7). Jednak Pan widzi serce człowieka — widzi to, czego my najczęściej nie dostrzegamy. Przeczytaj Mat. 21,28−32. Jak ten fragment pomaga nam zrozumieć, dla− czego Jezus przebywał wśród takich ludzi? Czego my, religijni i szanowani obywatele naszego kraju, możemy się z tego nauczyć?

W przeciwieństwie do nas, Jezus znał serca ludzi, wiedział, co dzieje się w ich wnętrzu, choć na zewnątrz wyglądali na niegodnych i beznadziejnych. Jednocześnie wiedział, co tkwi w tych, którzy pozornie wydawali się sprawiedliwi i pobożni. Możemy oszukiwać ludzi, a nawet samych siebie, ale nigdy nie uda nam się oszukać Pana. Jaką przybierasz postawę wobec grzeszników w twoim społeczeństwie? W jakim stopniu twoja postawa jest podobna do postawy uczonych w Piśmie i faryzeuszów, którzy mieli bardzo dobre mniemanie o sobie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Demaskowanie obłudników

ŚRODA — 23 lipca

„Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że zamykacie Króle− stwo Niebios przed ludźmi, albowiem sami nie wchodzicie ani nie pozwalacie wejść tym, którzy wchodzą” (Mat. 23,13). Choć najczęściej przedstawiamy Jezusa jako uprzejmego i łagodnego, łaskawie obchodzącego się z grzesznikami, to jednak nie jest to pełny obraz Chrystusa przedstawiony w Biblii. Bywały chwile, gdy Pan wygłaszał bezpardonowe nagany czy bardzo surowe opinie o pewnego rodzaju ludziach. Jak wiemy, Mistrz w niedwuznaczny sposób wypowiadał się o przywódcach religijnych ówczesnego Izraela. Momentami Jego wypowiedzi przypominają to, jak wypowiadali się starotestamentowi prorocy, co oczywiście nie powinno nas dziwić, ponieważ to z Jego natchnienia, za pośrednictwem Ducha Świętego, głosili i pisali oni swe przesłania. Tak oto od wieków — w taki czy inny sposób — Jezus apelował do swojego ludu. Czy dzisiaj jest inaczej? Przeczytaj Mat. 23,1−39. Jakie zarzuty postawił Jezus przywódcom swego ludu? Do jakich kategorii zaliczyłbyś te zarzuty? Które z nich były najcięższe i dlaczego? Gdybyś miał w kilku zdaniach podsumować wymowę tych zarzu− tów, jak brzmiałyby te zdania?

Gdy uważnie czytasz ów fragment Słowa Bożego, zdumiewające jest to, o co Jezus oskarżał tych ludzi. Jedno jest jasne — byli oni obłudnikami skrywającymi ohydę swego wnętrza pod pozorem wiary i pobożności. Czy ty także posługujesz się pobożnością na pokaz? Czy jesteś inny, prze− bywając w zaciszu domowym, a inny występując publicznie? Jak oceniliby cię twoi współwyznawcy, gdyby wiedzieli, jaki jesteś naprawdę? Co możesz zrobić, by być zawsze sobą, bez względu na to, czy ktoś cię widzi, czy nie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Miłość do obłudników

CZWARTEK — 24 lipca

„Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł” (Rzym. 5,8). Jakie przesłanie zawiera powyższy werset? Jak poważnie je traktujemy? Czy rozumiemy, że ofiara Jezusa obejmuje najgorszych grzeszników, w tym nawet obłudników, o któ− rych mówiliśmy we wczorajszej części lekcji?

Zdumiewające w życiu Jezusa jest to, że nawet gdy uciekał się do mocnych słów nagany, nie tracił z oczu swojej misji — ratowania zgubionych. Nawet gdy zawisnął na krzyżu, a ciężar grzechów świata niszczył Jego serce, stale miał na myśli dobro innych (zob. Łuk. 23,34.42-43; Jan 19,26). Jakiż jest to wzniosły przykład dla nas, naśladowców Zbawiciela! Odnosi się to także do przywódców religijnych, których Chrystus surowo napominał. We wczorajszej części lekcji przytoczyliśmy Jego stanowczą naganę przeciwko nim zapisaną w 23. rozdziale Ewangelii Mateusza. Przeczytaj Mat. 23,37. Czym różni się ten werset w swej wymowie od reszty rozdziału? Co mówi to o Jezusie i Jego uczuciach wobec tych, których dema− skował? Jaka ważna dla nas zasada jest tu ukazana? Jak możemy zastosować tę zasadę w naszym postępowaniu wobec bliźnich — nawet tych, którzy od− rzucają nasze wezwania i napomnienia?

Działalność misyjna nie jest łatwa. Zobacz, co spotkało samego Jezusa, gdy żył i działał na ziemi. Zobacz, jak wielu reagowało na Jego czyny i słowa. Jednak nawet najgorszym ludziom Zbawiciel okazywał miłość, troskę i współczucie. Na tych, którzy nas odrzucają, nie powinniśmy reagować gniewem i rozżaleniem, ale współczuciem, troską i dobrocią. Gdy ludzie nie chcą nas słuchać, nie odrzucają nas osobiście, ale odrzucają Chrystusa. Jak reagujesz na tych, którzy negatywnie odnoszą się do ciebie jako chrze− ścijanina wydającego świadectwo wiary? Jak możesz się nauczyć współczu− cia zamiast gniewu i rozżalenia? Dlaczego gniew i rozgoryczenie tylko pogar− szają sytuację?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 25 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Biada faryzeuszom!, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XII, s. 435-443. „Faryzeusze uważali siebie za zbyt mądrych, aby potrzebować wskazówek, za zbyt sprawiedliwych, aby potrzebować ratunku, za zbyt szanowanych, aby potrzebować szacunku ze strony Chrystusa. Zbawiciel odwrócił się od nich, aby znaleźć innych, gotowych przyjąć poselstwo niebios. W niewykształconych rybakach, w celniku z placu targowego, w kobiecie z Samarii i w prostych ludziach, którzy z radością Go słuchali, znalazł nowe naczynia dla nowego wina. Narzędziami, które miały być użyte do szerzenia ewangelii, są te dusze, które z radością przyjmują światło zsyłane im przez Boga. One są Jego przedstawicielami przekazującymi światu prawdę” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 195). „Wiele możemy zdziałać w przeciągu krótkiego czasu, jeżeli będziemy tak pracować, jak Chrystus pracował. Z pożytkiem możemy naśladować Jego sposób nauczania, bo On starał się wyjść na spotkanie zwykłemu ludowi. Styl, którym posługiwał się Chrystus, był prosty, jasny, zrozumiały. Posługiwał się On ilustracjami wziętymi ze scen, z którymi słuchacze Jego byli jak najbardziej obeznani. Odwołując się do rzeczy i zjawisk natury, przypowieściami i przykładami ilustrował znaczenie wiecznej prawdy, łącząc w ten sposób niebiosa z ziemią” (Ellen G. White, Ewangelizacja, s. 359). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego pogląd, że Jezus był jedynie wielkim nauczycielem moralności, jest wewnętrznie sprzeczny i niewystarczający? Jaką mielibyśmy nadzieję, gdyby Chrystus był tylko nauczycielem moralności i nikim więcej? Przeczytaj jeszcze raz cytat C.S. Lewisa w niedzielnej części lekcji. Dlaczego jest to tak mocny argument na rzecz boskości Jezusa? A może nie jest tak mocny, jak się wydaje? Co moglibyśmy sądzić o Chrystusie, gdyby nie był On Synem Bożym? 2. Omówcie wasze odpowiedzi na ostatnie pytanie z poniedziałkowej części lekcji. 3. Cokolwiek moglibyśmy powiedzieć o faryzeuszach, o jednym nie wolno nam zapomnieć. Byli oni członkami Bożego Kościoła ostatków — elity jedynej religii w świecie opartej na prawdzie. Jakie przesłanie i przestrogę niesie ten fakt dla nas? PODSUMOWANIE: Historia Jezusa jest najważniejszą w dziejach świata. Jego życie i nauczanie wskazuje nam nie tylko sposób, w jaki powinniśmy żyć i traktować innych, ale także uczy podążania drogą życia wiecznego — drogą wiary w zbawienie, którego dokonał On, oddając życie na krzyżu. LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Treść tej książki powinna być bliska każdemu, kto pragnie przyczynić się do zakończenia misji zleconej przez Chrystusa na ziemi. Różnorodność tematów związanych z ewangelizacją, poruszonych przez autorkę, sprawia, że publikacja ta jest przydatna dla każdego aktywnego wyznawcy.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 5 — 2 sierpnia

10. ROZDZIAŁ EWANGELII MATEUSZA JEZUS I JEGO UCZNIOWIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: III Mojż. 25,8−54; Mat. 10,1−42; Jan 10,10. TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie bójcie się; jesteście więcej warci niż wiele wróbli” (Mat. 10,31). MYŚL PRZEWODNIA: Jezus, największy nauczyciel świata, wydał swoim uczniom polecenia i poinstruował ich, zanim wysłał ich, by składali świadectwo o Nim. Jakie zasady dla nas możemy znaleźć dziś w tych Jego pouczeniach?

Chrystus wiedział, że ważną częścią Jego misji jest wyszkolenie grupy wyznawców, którzy będą kontynuowali tę misję. Zatem po okresie działalności w Galilei — okresie przemawiania, nauczania i uzdrawiania — uznał, że nadszedł czas, by posłać dwunastu z ich pierwszym zadaniem. Mieli oni zdobyć pierwsze samodzielne doświadczenia. Uczniowie Jezusa otrzymali wyjątkowe wykształcenie u boku największego Nauczyciela, jakiego znał świat. W Chrystusie — w Jego aktywnym działaniu — widzieli zasady, na których opiera się istnienie wszechświata. Dostrzegali doskonały wzorzec tego, jak powinien żyć człowiek. Uczniowie byli z Mistrzem dopiero od roku. Jednak przebywali i rozmawiali z Tym, który sam w sobie jest drogą, prawdą i życiem (zob. Jan 14,6). Wreszcie nadszedł czas, by w praktyce zastosowali to, czego się nauczyli, ale zanim Jezus posłał uczniów, udzielił im specjalnych pouczeń. W tym tygodniu przyjrzymy się najważniejszym pouczeniom udzielonym przez Chrystusa Jego uczniom przed wysłaniem ich w pierwszą misję. LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Przybliżyło się królestwo niebios

NIEDZIELA — 27 lipca

Przeczytaj Mat. 10,7. Co oznaczały wówczas słowa: „Przybliżyło się Króle− stwo Niebios”? Jak rozumiesz to królestwo niebios?

Królestwo to terytorium znajdujące się pod władzą króla. Królestwo Boże, królestwo niebios, obejmuje nie tylko jakiś obszar o określonych granicach, ale także obszar duchowy. Jezus powiedział nawet kiedyś: „Oto bowiem Królestwo Boże jest pośród was” (Łuk. 17,21). Co to znaczy, że królestwo Boże jest pośród nas? Jak mamy to rozumieć?

Zanim Jezus i Jego uczniowie rozpoczęli swą działalność, Jan Chrzciciel zaczął głosić, iż królestwo niebios „przybliżyło się” (Mat. 3,2). Nowy Testament wyraźnie przedstawia Chrystusa jako obiecanego króla Izraela, spełnienie wszystkich nadziei i przepowiedni Starego Testamentu (zob. Łuk. 1,32-33). Jednak Izraelici spodziewali się władcy, który ustanowi polityczną władzę nad określonym terytorium i uwolni ich spod okupacji rzymskiej. Królestwo, które głosił Jezus, było zupełnie inne. Jego nastanie nie wiązało się z pokonaniem Rzymian. Królestwo niebios już nastało. Ludzie już mogli widzieć Zbawiciela, słyszeć Jego słowa i uczyć się zasad, na których oparte jest zbawienie i całe niebo. Mogli uczyć się od Niego, jak żyć. Mogli widzieć zasady Bożego panowania działające w Jego życiu. Mogli wybrać przynależność do tego królestwa. Otrzymali obietnice Ducha Świętego, zwycięstwa nad grzechem oraz nadziei życia wiecznego. W jaki sposób już teraz korzystasz z przywilejów związanych z życiem w kró− lestwie Bożym? Jakie możliwości i obietnice jeszcze czekają na ciebie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Pouczenia misyjne

PONIEDZIAŁEK — 28 lipca

W 10. rozdziale Ewangelii Mateusza Mistrz wysyła dwunastu uczniów do pra− cy misyjnej. Przeczytaj ten rozdział i odpowiedz na poniższe pytania. Co Jezus miał na myśli, mówiąc uczniom, iż mają być „roztropni jak węże i niewinni jak gołębice” (Mat. 10,16)? Jak możemy dzisiaj zastosować tę radę? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Mat. 10,2−4. Jaką wspólną cechę mieli wszyscy apostołowie? Jak świadczy to o potrzebie zachowania kulturowej wrażliwości w działalno− ści misyjnej w rozmaitych środowiskach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jakie szczególne moce otrzymali uczniowie? Jak my, nie mając tych mocy, możemy służyć i wydawać świadectwo wiary? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Na jakie przyjęcie w świecie przygotował Jezus swoich wyznawców? Czego uczą nas te słowa przestrogi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Poganie i Żydzi

WTOREK — 29 lipca

Przeczytaj Mat. 10,5−6. Jak mamy rozumieć te słowa w świetle późniejsze− go polecenia Jezusa, by głosić ewangelię po krańce ziemi?

Gdy Chrystus pierwszy raz posyłał swoich uczniów, wyraźnie powiedział im, by udali się tylko do Izraelitów, a nie do pogan. Patrząc z naszej perspektywy, moglibyśmy uznać to za niestosowne. Dlaczego dobra nowina miała być głoszona tylko wśród Żydów? Dlaczego pozostali mieli zostać pominięci, przynajmniej tym razem? Wydaje się, iż odpowiedź na to pytanie wiąże się z wrażliwością kulturową. Jezus nie chciał, by misja uczniów poniosła porażkę. Ellen G. White tak napisała o tym: „Gdyby najpierw głosili ewangelię tamtym, straciliby wpływy pośród Żydów, którzy jako pierwsi mieli usłyszeć Boże przesłanie” (The Advent Review and Sabbath Herald, 19 IV 1892). Sugeruje ona także, że podejmując taki krok, naraziliby się na spór z faryzeuszami, a to zniechęciłoby ich do działalności misyjnej (zob. The Signs of the Times, 18 VII 1900). W naszej misji zawsze natkniemy się na pewne kulturowe zwyczaje, na które musimy bardzo uważać. Mogą być one błędne, złe czy wręcz odrażające. Jednak nie możemy ich ignorować, jeśli mamy skutecznie wydawać świadectwo wiary. Przeczytaj Jan 10,10. Jak te słowa Jezusa mogą nam pomóc, gdy napoty− kamy ludzi pielęgnujących szkodliwe praktyki w swojej tradycji kulturowej?

Jako wyznawcy Chrystusa musimy być bardzo wrażliwi na kulturę ludzi, wśród których działamy. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujemy, jest wzbudzenie w nich świadomości, iż kierujemy się arogancją i poczuciem wyższości. Jeśli mamy coś lepszego, jeśli możemy im wskazać lepszy sposób życia, to niech świadczą o tym nasze przesłanie i styl życia. Gdyby ktoś przyjrzał się twojemu chrześcijańskiemu stylowi życia, czy zo− baczyłby w nim coś pociągającego? Jakie przesłanie niesie twój styl życia innym ludziom?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Całościowa służba

ŚRODA — 30 lipca

Przeczytaj Mat. 10,7−8. Poza głoszeniem ewangelii, co jeszcze obejmowa− ła misja uczniów Jezusa?

Zlecenie Mistrza dane Jego uczniom dotyczyło nie tylko duchowego aspektu życia ludzi. Apostołowie mieli nauczać, ale mieli także troszczyć się o fizyczne potrzeby ludzi. Oczywiście, ostatecznym celem dla wszystkich jest zbawienie i życie wieczne, ale to nie znaczy, że mamy ignorować ból oraz cierpienie, z jakim się stykamy wokół nas. Gdy Jezus przemawiał w synagodze w Nazarecie, przeczytał z Księgi Izajasza słowa, które odniósł w szczególny sposób do siebie samego (zob. Łuk. 4,18-19). Jego powołaniem było nie tylko pomaganie biednym, niewidomym, uciskanym i więzionym, ale także zwiastowanie miłościwego roku Pana (zob. Łuk. 4,19). Chrystus nawiązał tu do roku jubileuszowego (zob. III Mojż. 25,8-54), przypadającego co pięćdziesiąt lat, gdy zgodnie z prawem Mojżeszowym własność ziemi wracała do pierwotnych właścicieli. Przeczytaj III Mojż. 25,8−54. Jaka najważniejsza przesłanka moralna jest wskazana w tym fragmencie? Jaką zasadę przekazał Pan swojemu ludowi w tych słowach?

Ellen G. White napisała, że podjęte zostały środki zapobiegające zarówno nadmiernemu bogaceniu się, jak i utrwaleniu nędzy (zob. Wychowanie, s. 31). W roku jubileuszowym także wszyscy niewolnicy mieli zostać uwolnieni, a długi — umorzone. Jezus pouczył swoich uczniów, by pełnili służbę w sposób nacechowany równowagą. Oczywiście mieli przygotowywać ludzi na nadejście królestwa niebios. Jednak mieli pamiętać także o tym, że w istotnym sensie królestwo to już było obecnie wśród nich. To znaczyło, że mieli się troszczyć także o codzienne potrzeby ludzi — w tym potrzeby fizyczne i społeczne. Usługując ludziom w ich potrzebach, możemy ukazać im realność obietnicy życia wiecznego. Jak traktujesz tych, którym gorzej niż tobie powodzi się w życiu? Kiedy ostatnio zrobiłeś coś dla kogoś z czystego współczucia i troski?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Nie bójcie się ich

CZWARTEK — 31 lipca

Większość mowy Jezusa do uczniów przed wysłaniem ich na misję jest poświęcona radom, jak postępować w przypadku napotkanych problemów. Przesłanie, które mieli głosić, choć pełne miłości i ze wszech miar dobre, miało się spotkać ze sprzeciwem ze strony pewnych osób. Chrystus powiedział swoim uczniom, że powinni być gotowi nawet na prześladowanie. Przeczytaj Mat. 10,22 i Hebr. 10,35−36. Jakie ważne przesłanie dla nas zostało zawarte w tych wersetach?

Nawiązanie Jezusa do wytrwałości jest osadzone wyraźnie w kontekście prześladowań. Apostoł Paweł powiada: „Ucisk wywołuje cierpliwość, a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję” (Rzym. 5,3-4). Podobnie Jakub pisze: „Doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość” (Jak. 1,3). W jaki sposób trudności i problemy mogą wystawić na próbę twoją wiarę? Jak możesz wzmacniać swoje duchowe życie, aby przetrwać w wierze trudne chwile?

Jezus powiedział swoim uczniom, że nie powinni się bać trudności, które ich czekają. Oto zostaną postawieni nawet przed obliczem rządzących, aby złożyć świadectwo. „Gdy was wydadzą, nie troszczcie się, jak i co macie mówić” (Mat. 10,19). Chrystus obiecał, że Bóg przemówi przez nich i da im właściwe słowa. Dzieje Apostolskie dostarczają wielu przykładów tego, przed czym ostrzegał nas Jezus. Piotr i Paweł oraz wielu innych nieustannie stawało przed władzami, by zdać sprawę ze swojej działalności. Za każdym razem odważnie mówili o swej wierze. Chrystus zapewnił uczniów, że Bóg troszczy się nawet o wróble i że policzył nawet „wasze włosy na głowie (...). Nie bójcie się; jesteście więcej warci niż wiele wróbli” (Mat. 10,30-31). Przeczytaj Mat. 10,38−39. Co Jezus nam obiecuje? Czego nie obiecuje? Jakie pocieszenie możesz osobiście czerpać z tych słów?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 1 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Pierwsi ewangeliści, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XII, s. 248-255. „Ludzkie serca nie są dzisiaj bardziej wrażliwe niż w czasach, gdy Chrystus był na ziemi. Niektórzy ludzie zrobią wszystko, co w ich mocy, by pomóc wrogowi ludzkości w uprzykrzaniu życia tych, którzy służą Jezusowi, podobnie jak niektórzy czynili to wobec Mistrza w czasie Jego ziemskiej działalności. Będą się w tym celu posługiwali obmową i kłamstwem. Będą bezlitośnie krytykować i obrócą przeciwko słudze Bożemu swoje wysiłki. W swojej złości będą się dopatrywać oszustwa i nieuczciwości nawet w przejawach szczerej dobroci i prawości. Przypiszą sługom Bożym egoistyczne motywy, mimo iż to sam Pan ich prowadzi, a oni, służąc mu, gotowi są położyć nawet własne życie dla dobra Jego sprawy” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. IV, s. 234). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W jaki sposób nasze pole misyjne różni się dzisiaj od tego, na jakie posyłał Jezus swoich uczniów? Jakie są podobieństwa? 2. Omówcie, co to znaczy żyć w królestwie niebios tu i teraz. W jaki sposób ma się to objawiać? Gdy ktoś patrzy na nas, co powinien zobaczyć, aby odróżnić nas, jako obywateli królestwa niebios, np. od członków jakiejkolwiek innej ochotniczej organizacji działającej w imię wspólnej sprawy? 3. Jak ty i twój zbór jesteście zaangażowani w ewangelizację, wydawanie świadectwa wiary? Jak działacie, by ulżyć w cierpieniu ludziom żyjącym wokół was? Jak twój zbór może poprawić swoje działanie w tej kwestii? Dlaczego działalność społeczna jest tak ważna? Dlaczego służenie fizycznym potrzebom ludzi nie wystarczy? Co się dzieje, gdy kładziemy nacisk wyłącznie na głoszenie Słowa Bożego, a zaniedbujemy społeczny wymiar ewangelii? PODSUMOWANIE: Największy Nauczyciel świata poświęcił czas, by przekazać szczególne pouczenia swoim uczniom, zanim wyprawił ich na pole misyjne. Zasady zawarte w tych pouczeniach są ponadczasowe, a zatem i dzisiaj nie wolno nam ich ignorować.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Wspaniały materiał mówiący o sprawiedliwości naszego Zbawiciela, którą łaskawie obdarza nas, grzeszników. Przeczytana z modlitwą staje się wielkim duchowym błogosławieństwem.

www.znakiczasu.pl LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Lekcja 6 — 9 sierpnia

WSPÓŁCZUJĄCY ZBAWICIEL STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Jan 1,14; 3,1−36; 4,1−54; 9,1−7; Ef. 4,32; I Jana 2,12. TEKST PAMIĘCIOWY: „Widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza” (Mat. 9,36). MYŚL PRZEWODNIA: Jezus zawsze służył ludziom, wychodząc naprzeciw ich potrzebom. Jak możemy brać z Niego przykład, by postępować po− dobnie?

Na cokole Statui Wolności widnieją słowa z wiersza Emmy Lazarus zatytułowanego The New Colossus: „Oddajcie mi swoich zmęczonych, swoich biedaków, swoje tłumy łaknące oddechu swobody”. Te słowa są echem działalności Jezusa, który powiedział: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mat. 11,28-29). Współczucie dla ludzi motywowało każdy aspekt służby Chrystusa. Służył On wszelkiego rodzaju ludziom, bez względu na pochodzenie społeczne, płeć czy narodowość. Okazywał im bezwarunkową miłość i przebaczenie, a w końcu oddał życie na krzyżu, płacąc karę za nasze grzechy. W tym tygodniu przyjrzymy się temu, jak Jezus służył, aby nauczyć się od Niego służby.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Docieranie do tłumów

NIEDZIELA — 3 sierpnia

Przeczytaj Mat. 4,25 i Łuk. 6,17. Co te wersety mówią o ludzkich reakcjach na działalność Jezusa? Jak świadczy to o skuteczności służby Chrystusa?

W tamtych czasach nie istniały środki komunikacji publicznej — nie można było polecieć samolotem, pojechać autobusem czy pociągiem. Nie było nawet rowerów! W porównaniu z tym, co mamy dzisiaj, podróżowanie było męczące, powolne i niezwykle niebezpieczne. Mimo to wielkie tłumy przybywały, by słuchać Jezusa. Jak poniższe fragmenty biblijne świadczą o motywacji tych, którzy przy− chodzili, by słuchać Jezusa? Zob. Mar. 5,25−29; Jan 12,9; 6,15.

Ci, którzy przychodzili do Jezusa, kierowali się różnymi przesłankami. Niektórzy dowiedzieli się, że wypowiada On z mocą słowa żywota, i zapragnęli duchowego pokarmu. Inni oczekiwali fizycznego uzdrowienia dla siebie, bliskich lub przyjaciół. Jeszcze inni pragnęli osobiście Go zobaczyć i przekonać się, że jest On Mesjaszem, który wyzwoli ich spod rzymskiego jarzma. Byli i tacy, którzy gonili za sensacją. Pewnego razu tłum był tak duży i tak natarczywy, iż Chrystus musiał wsiąść do łodzi i odbić od brzegu, aby móc przemawiać (zob. Mat. 13,2). Tłum podążający za Jezusem bywał tak wielki, iż faryzeusze mówili: „Oto cały świat poszedł za nim” (Jan 12,19). Opisz w kilku zdaniach, jaka jest twoja motywacja, by iść za Jezusem. Przygotuj się, by przedstawić swoją odpowiedź w czasie lekcji w klasie.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Osobisty dotyk

PONIEDZIAŁEK — 4 sierpnia

Ludzie lgnęli do Jezusa. Marek pisze, że słuchali Go chętnie (zob. Mar. 12,37) i „zdumiewali się nad nauką jego” (Mar. 1,22; zob. Mar. 11,18). Mistrz często przemawiał do wielkich tłumów i pełnił służbę wśród nich. Jednak istniał także inny wymiar Jego służby. Przeczytaj podane fragmenty biblijne. Co łączy je? Jakie ważne przesła− nie niesie to dla naszej służby? Zob. Jan 3,1−36; 4,1−54; 9,1−7.

Podstawą służby Jezusa był osobisty kontakt z ludźmi. „Chodził po miastach i wioskach, zwiastując dobrą nowinę o Królestwie Bożym” (Łuk. 8,1). Po śmierci Chrystusa, w ciągu kilkudziesięciu lat Jego przesłanie dotarło do całego znanego ówcześnie świata. Stało się tak dlatego, iż Mistrz nawiązał bezpośredni kontakt z ludźmi, a ci ludzie, w tym zwłaszcza Jego najbliżsi uczniowie, nawiązywali kontakty z kolejnymi osobami. Dwunastu uczniów Jezusa przyglądało się temu, jak postępował On wobec ludzi. Słyszeli Jego słowa pocieszenia i zachęty kierowane do tych, którzy byli utrudzeni i opuszczeni „jak owce, które nie mają pasterza” (Mat. 9,36). Słyszeli Go mówiącego: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie” (Mat. 11,28-30). Czy może być bardziej atrakcyjne przesłanie dla współczesnych ludzi — zestresowanych, wypalonych wewnętrznie, oczekujących pocieszenia i spokoju? Dlaczego osobisty kontakt z ludźmi jest tak ważny? Jakie błogosławień− stwa stały się twoim udziałem dzięki czyjejś osobistej służbie? Pomyśl, w jaki sposób mógłbyś wykorzystywać otrzymane dary i czas, by służyć bezpośrednio i osobiście tym, którzy potrzebują pomocy.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Przebaczenie

WTOREK — 5 sierpnia

Współczucie motywowało wszystkie słowa i czyny Jezusa. Zwróć uwagę, jak często autorzy ewangelii mówią o tym, że był On pełen współczucia czy też użalił się nad ludźmi. Czasami współczucie nakazywało Mu zdecydowanie potępić grzech. Gdy mówił do przywódców religijnych, przybierał surowy ton, ale zawsze czynił to z miłości. Wyrażając współczucie, Zbawiciel okazywał przebaczenie. Mówił bardzo wiele o przebaczeniu i objawiał je przy każdej okazji. Gdy rozważamy istotę teologii Chrystusa — to, że jesteśmy grzesznikami potrzebującymi Bożego przebaczenia — nie powinniśmy się dziwić, że przebaczenie odgrywało tak ważną rolę w życiu i nauczaniu Jezusa. Co poniższe wersety mówią o przebaczeniu? Zob. Mat. 18,21−22; Łuk. 23,34; Jan 8,1−11; Ef. 4,32; I Jana 2,12.

Jezus wielokrotnie porównywał swoją łaskę do darowania ogromnego długu. Wyobraź sobie, że jesteś komuś winien milion złotych, a ta osoba umarza ci ten dług. Wyobraź sobie, jak czułbyś się w takiej sytuacji. Taka właśnie jest łaska Boża. Nasze długi zostały zlikwidowane, ponieważ Zbawiciel spłacił je wszystkie. Jezus podkreślał niejednokrotnie, że ci, którzy doznali przebaczenia, powinni przebaczać innym. Nieprzebaczający chrześcijanin to żaden chrześcijanin. Pomyśl o przypowieściach o złym słudze (zob. Mat. 18,21-34), epizodzie z Marią i faryzeuszem Szymonem (zob. Łuk. 7,36-50) i słowach Modlitwy Pańskiej: „Odpuść nam grzechy nasze, albowiem i my odpuszczamy każdemu winowajcy swemu” (Łuk. 11,4). Gdy myślimy o tym, co stało się na Golgocie — jak wiele kosztowało Syna Bożego uzyskanie przebaczenia naszych grzechów — nietrudno zrozumieć, dlaczego tak wielki nacisk został położony na wzajemne przebaczanie między ludźmi. Pomyśl o tym, jaki byłby świat, gdybyśmy nauczyli się przebaczać. Pomyśl nie tylko o tym, co zmieniłoby się w sferze polityki, ale w więziach międzyludzkich, rodzinach itd. Jak wiele żalu, gniewu i rozgoryczenia nosisz w sobie z powodu braku prze− baczenia? Jak możesz się nauczyć przebaczać tym, którzy cię skrzywdzili?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Bóg z nami

ŚRODA — 6 sierpnia

Przeczytaj Jan 1,14. Jakie zdumiewające przesłanie zawiera ten werset? Co mówi ono o charakterze Boga? Zastanawiając się nad odpowiedzią, po− myśl choćby o rozmiarach i złożoności wszechświata.

W wiekach XVIII i XIX powstał i rozwinął się na podłożu rewolucji naukowej pogląd zwany deizmem. Jego zwolennicy nauczali, że choć Bóg nas stworzył, to jednak nie angażuje się w nasze codzienne życie, ale pozostawił nas samych sobie, byśmy sami się o siebie troszczyli. Według tego poglądu świat jest jak zegarek, który Bóg nakręcił i zostawił. Bóg stworzył prawa przyrody, a my musimy żyć zgodnie z nimi, najlepiej jak potrafimy. To tak, jakby rodzic wychowywał dziecko do osiemnastego roku życia, a potem powiedział: Teraz radź sobie sam. Nigdy więcej się nie zobaczymy. Życzę ci wszystkiego najlepszego! Jednak Bóg przedstawiony w Biblii nie jest taki. Nie tak przedstawił Go Jezus Chrystus, który stał się jednym z nas, żył wśród nas, przyjął na siebie człowieczeństwo i w tym człowieczeństwie oddał życie za nas. Taki Bóg jest przedstawiony w Jan 1,14. Greckie słowo eskenosen w Jan 1,14, przetłumaczone jako zamieszkało, oznacza dosłownie rozbiło namiot albo zamieszkało w namiocie. Gdy Jezus przyszedł na ten świat, nie żył w oddaleniu od ludzi, którym służył. On rozbił namiot wśród nich. Żył i pracował wśród nich, komunikując się z nimi na ich poziomie. Mateusz cytuje przepowiednię Izajasza o dziewicy, która urodzi syna o imieniu Immanuel, i odnosi to proroctwo bezpośrednio do Chrystusa. Tłumaczy nawet znaczenie imienia Immanuel: „Bóg z nami” (Mat. 1,23). Jezus przyszedł nie tylko po to, by oddać życie w ofierze za nas, ale także po to, by objawić nam, jaki naprawdę jest Bóg. Podczas ostatniej wieczerzy, gdy Mistrz wiele mówił o Bogu Ojcu, Filip poprosił: Panie, pokaż nam Ojca. Jak Jezus odpowiedział na tę prośbę Filipa? Zob. Jan 14,8−11. Jak ta odpowiedź każe nam rozumieć Boga? Jakie aspekty Jego charakteru są oczy− wiste i wyraźnie widoczne? Czy są też takie, które wydają się problematycz− ne? Jeśli tak, to jakie? Podziel się z uczestnikami lekcji swoimi przemyśle− niami w tej kwestii.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Przemawiał w przypowieściach

CZWARTEK — 7 sierpnia

Jezus wiedział, jak nawiązywać łączność z ludźmi. Jego nauczanie było dostosowane do poziomu odbiorców. Nie posługiwał się wyszukanym językiem filozofii czy teologii, choć prawdy, które przedstawiał, posiadały ogromną głębię i doniosłość. Mówił prosto, dobierając odpowiednie środki wyrazu, zrozumiałe dla wszystkich. Przemawiał w taki sposób, by słuchacze mogli odnieść ten przekaz do tego, co znali ze swego codziennego życia. Chrystus ilustrował swoją naukę przykładami zjawisk przyrodniczych i z codziennego życia. Mówił o monetach (zob. Łuk. 15,8-10), rolniku siejącym zboże (zob. Mar. 4,26-29), kwasie i mące (zob. Mat. 13,33), owcach (zob. Mat. 18,12-14), drzewie figowym (zob. Mar. 13,28-32) i wielu innych elementach codzienności, do których ludzie mogli odnieść to, co słyszeli. Wybierz kilka przypowieści wymienionych powyżej i przeczytaj je. Co Je− zus chciał powiedzieć w każdej z nich? Dlaczego te ilustracje są tak trafne? Gdyby Chrystus żył wśród nas dzisiaj, jakimi ilustracjami posługiwałby się, by przekazać nam te same przesłania?

Być może czytając te przypowieści, zauważyłeś, że większość z użytych w nich ilustracji jest zrozumiałych także dzisiaj. Tak więc ponadczasowość tych przykładów idzie w parze z ponadczasowością przesłania. W jaki sposób ten fakt pomaga nam zrozumieć, dlaczego Jezus posłużył się właśnie takimi podobieństwami?

Mateusz zapisał szereg krótkich przypowieści, przy pomocy których Jezus opisał, jakie jest królestwo niebios. Powiedział On, że królestwo niebios jest podobne do „ziarnka gorczycznego” (Mat. 13,31), chlebowego „kwasu” (Mat. 13,33), „ukrytego w roli skarbu” (Mat. 13,44), „kupca, szukającego pięknych pereł” (Mat. 13,45), rybackiej „sieci” (Mat. 13,47), „gospodarza, który dobywa ze swego skarbca nowe i stare rzeczy” (Mat. 13,52), „gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem najmować robotników do swej winnicy” (Mat. 20,1) czy „króla, który sprawił wesele swemu synowi” (Mat. 22,2). Które z tych podobieństw najbardziej przemawia do ciebie? Dlaczego Je− zus posługiwał się tak wieloma różnymi wyobrażeniami, by wyrazić to samo przesłanie? Co Pan chce nam powiedzieć, posługując się różnymi przypowie− ściami i jak może nam to pomóc w naszych działaniach ewangelizacyjnych?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 8 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Idźcie, nauczajcie wszystkie narody, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XII, s. 586-595. „Pierwiastek indywidualności jest najistotniejszą częścią w każdym prawdziwym nauczaniu. Chrystus w swoich naukach zajmował się ludźmi indywidualnie, każdego człowieka traktował z osobna. Swoich dwunastu wychowywał przez przebywanie z nimi i osobisty kontakt. W rozmowie prywatnej, często tylko z jedną osobą, udzielał swoich najcenniejszych nauk. Poważnemu księciu żydowskiemu w nocnym spotkaniu na Górze Oliwnej i pogardzanej niewieście przy studni w Sychar otworzył swój najbogatszy skarbiec; w tych słuchaczach bowiem znalazł wrażliwe serce, otwarty umysł i chłonnego ducha. Także niezliczony tłum, który tak często wstrzymywał kroki Jezusa, nie był dla Niego masą istot nieróżniących się od siebie. Chrystus mówił wprost do każdego umysłu i zwracał się do każdego serca. Obserwował twarze swoich słuchaczy. Nie uchodził Jego uwadze blask w ich oczach, szybkie przychylne spojrzenia świadczące o tym, że prawda dotarła do duszy” (Ellen G. White, Wychowanie, s. 163-164). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Od 1983 roku większość nowych zborów adwentystycznych została założona przez pionierów Misji Globalnej (zob. www.adventistmission.org). Ci adwentystyczni misjonarze żyją wśród ludzi, którym służą — na tym samym poziomie socjalno-ekonomicznym. Jak myślisz, dlaczego ich działalności towarzyszy tak znaczące powodzenie? 2. Omówcie swoje odpowiedzi na ostatnie pytania z niedzielnej i środowej części lekcji. 3. Jak zauważyliśmy, osobisty kontakt był bardzo ważny w służbie Jezusa. W jaki sposób osobiste kontakty z ludźmi pomogły ci przyjąć Chrystusa? Podzielcie się swoimi doświadczeniami. Jak wasz zbór może lepiej służyć potrzebom ludzi na poziomie osobistym? 4. Czy z uwagi na przykład Jezusa — przykład miłości i akceptacji — powinniśmy przyjmować ludzi do grona wyznawców naszego Kościoła bez względu na ich styl życia? PODSUMOWANIE: Jezus, współczujący Zbawiciel, nienawidził grzechu i miłował grzeszników. Jego metody służenia ludziom w zbiorowości i indywidualnie powinny być wzorem do naśladowania dla nas. Dzięki zbawieniu, jakie otrzymaliśmy w Nim, możemy dzielić się z innymi Jego miłością i przebaczeniem.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Lekcja 7 — 16 sierpnia

APOSTOŁ JAN STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 8,21−22; Mar. 10,35−45; I Jana 1,1—5,21; II Jana 1,1−13; III Jana 1,1−15. TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie ma zaś dla mnie większej radości, jak słyszeć, że dzieci moje żyją w prawdzie” (III Jana 1,4). MYŚL PRZEWODNIA: Apostoł Jan jest jedną z najbardziej ulubionych po− staci przedstawionych w Biblii. Czego możemy się od niego nauczyć?

Zgodnie z tradycją kościelną sędziwy apostoł Jan mieszkał w Efezie. Ponieważ był już bardzo słaby, współwyznawcy nosili go do zboru. Gdy spotykali się, Jan mawiał tylko: — Dzieci, miłujmy się nawzajem. Niektórzy zdziwieni tym zapytali go: — Nauczycielu, dlaczego zawsze to powtarzasz? — To przykazanie Pana — odpowiedział. — A jeśli to będziemy czynić, to wystarczy! Autentyczna czy nie, historia ta ukazuje sedno tego, kim stał się ten Syn Gromu, gdy zmienił się w syna miłości i łaski. W trzech listach Jana widzimy serce człowieka, którego życie było motywowane miłością. Znajdujemy tam także jedne z najwspanialszych wersetów Biblii, z których jednym z najbardziej znanych jest ten: „Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy” (I Jana 2,1). W tym tygodniu przyjrzymy się życiu i misji apostoła Jana, który był jednym z filarów Kościoła wczesnochrześcijańskiego.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Szczególne powołanie

NIEDZIELA — 10 sierpnia

Gdy Jezus wezwał Jana i jego brata Jakuba, by poszli za Nim, byli oni rybakami. „Zaraz powołał ich; a oni, pozostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, z najemnikami w łodzi, poszli za nim” (Mar. 1,20). Przeczytaj jeszcze raz uważnie Mar. 1,20. Jak ten werset pomaga nam zrozumieć, co to znaczy pójść za Jezusem? Zob. Mat. 8,21−22; Łuk. 14,26; Filip. 3,8.

Decyzja Jana, by pójść za Jezusem i porzucić rodzinny interes, odmieniła na zawsze jego życie. Łukasz podaje najbardziej szczegółowe sprawozdanie powołania przez Jezusa (zob. Łuk. 5,1-11). Który werset w Łuk. 5,1−11 mówi o tym, co to znaczy pójść za Jezusem? Co jest sednem tego sprawozdania?

Niewątpliwie ci, którzy idą za Chrystusem, muszą się cechować zupełnym poświęceniem. Jezus, Pan wszystkiego, zasługuje na całkowite oddanie. Jednak nie domaga się On naszych serc z egoistycznych motywów — nic podobnego! On zna realia walki, w której uczestniczymy. Wie, że jeśli istnieje jakikolwiek wyłom, jakikolwiek brak podporządkowania się, szatan skorzysta z tego, by nas zniszczyć. Tak więc musimy zupełnie poddać się Mistrzowi. To właśnie uczynił Jan. I tak, zamiast łowić ryby, Jan poświęcił resztę życia łowieniu ludzi do królestwa niebios. Od tej pory świat stał się polem misyjnym Jana, który niósł nadzieję, uzdrowienie i dobrą nowinę zrozpaczonym i potrzebującym ludziom. Choć wiele jeszcze musiał się nauczyć, to jednak dzięki poświęceniu się Chrystusowi był w stanie przyjąć lekcje życia, także te bardzo bolesne. Jakie jest twoje poświęcenie się Jezusowi? Czy jesteś gotowy porzucić wszystko dla Niego? Skąd możesz wiedzieć, do czego naprawdę lgnie twoje serce? Co musisz zmienić w swoim życiu?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Syn Gromu

PONIEDZIAŁEK — 11 sierpnia

Jezus nadał Janowi i jego bratu Jakubowi szczególny przydomek — Synowie Gromu (aram. Boanerges). Wydaje się niemal pewne, że przydomek ten odnosił się do ich usposobienia, które Zbawiciel w łagodny sposób pragnął zmienić. Przeczytaj Mar. 10,35−45. Jaką prośbę przedłożyli Jakub i Jan? Jak Jezus odpowiedział na nią? Jak świadczy to o charakterze obu braci?

Jan i jego brat byli zarozumiali. W odpowiedzi na ich prośbę Jezus zapytał, czy są gotowi uczestniczyć w Jego losie. „Możemy” (Mar. 10,39) — odpowiedzieli, pewni siebie. Innym razem Chrystus i Jego uczniowie wędrowali z Galilei do Jerozolimy. Wydaje się, iż było w zwyczaju Jezusa przechodzić prosto przez Samarię, zamiast okrążać ją, jak czynili to inni Żydzi, by uniknąć spotkania ze znienawidzonymi Samarytanami. Mistrz posłał przodem Jakuba i Jana, by znaleźli im miejsce na nocleg. Ci przybyli do samarytańskiej wioski, ale gdy ludzie dowiedzieli się, że zmierzają do Jerozolimy, nie okazali im gościnności. Jak reakcja braci na tę niegrzeczność świadczy o ich charakterze? Jak wiele jeszcze musiał się nauczyć umiłowany uczeń? Zob. Łuk. 9,54.

Jakiż kontrast widzimy między Janem przedstawionym tutaj, a tym apostołem, który napisał słynne listy. Jakżeż zmienił się ten człowiek — jak zmieniła się jego osobowość! Niewątpliwie zmiana ta nie nastąpiła w ciągu jednego dnia. Jan musiał się nauczyć trudnej lekcji, aby stać się wielkim misjonarzem. Przypomnij sobie, kiedy ostatnio musiałeś nauczyć się trudnej lekcji życia? Czego się nauczyłeś? Jak inaczej mógłbyś nauczyć się tego, co pojąłeś przez cierpienie? Czego jeszcze musisz się nauczyć? Co musisz zmienić w swoim życiu teraz, abyś nie musiał uczyć się kolejnych trudnych lekcji?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Świadectwo Jana

WTOREK — 12 sierpnia

Jako naoczny świadek, który spędził wiele czasu w towarzystwie Jezusa, Jan miał wiele do powiedzenia — więcej niż potrafił. Przeczytaj Jan 21,25. Co Jan starał się wyrazić w tych słowach? Jaką nadzieję możemy czerpać z tego wersetu?

Choć Jan nie był w stanie powiedzieć wszystkiego, to jednak pod wpływem Ducha Świętego nauczył nas jednej z najważniejszych prawd — iż Jezus Chrystus przyszedł w ludzkim ciele. Jest to prawda, do której nie mogłyby nas doprowadzić filozofia, nauka i logika. Tak więc Bóg posłużył się Janem, by nam to powiedzieć. W pierwszym wersecie swojej ewangelii Jan nazywa Jezusa Słowem (gr. logos). Dla Żyda Słowo było synonimem Słowa Bożego, które stworzyło świat, jak również Bożych nauk czy praw, które regulują właściwy sposób życia (zob. V Mojż. 32,45-47). Dla Greka logos miał inne znaczenie. Logos był siłą życiową podtrzymującą istnienie wszechświata. Symetria liścia, następstwo pór roku, gwiazdy na niebie — wszystko utrzymywało się w równowadze dzięki logosowi. Filozofowie tacy jak Heraklit, Plutarch, Filon i Platon, jak również liczni stoicy, pisali o logosie. Jan stwierdza jednak coś, co zarówno dla Żydów, jak i Greków musiało być szokujące — mianowicie, Logos jest osobą! Logos stał się ciałem i wkroczył w ludzkie dzieje w szczególnym miejscu i czasie oraz w szczególnym celu — by przynieść ludzkości zbawienie. Przeczytaj Jan 1,1−3.14. Co oznaczają te słowa? Jak rozumiesz to objawie− nie Pańskie?

Jezus, nasz Stwórca, wkroczył w świat ludzi i stał się człowiekiem. Już samo to jest dostatecznie zdumiewające. A jeśli do tego dodamy powód, dla którego to uczynił — aby oddać życie za nasze grzechy — wówczas otrzymujemy objawienie Bożego charakteru, które powinno spowodować, że skłonimy się przed Nim we wdzięczności, wierze i pokornym posłuszeństwie.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Dawca życia

ŚRODA — 13 sierpnia

„Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc, mieli żywot w imieniu jego” (Jan 20,31). W tych słowach Jan podsumowuje powód napisania swojej ewangelii i cały sens swego życia — prowadzenie ludzi do wiary w Jezusa, aby mogli zyskać życie wieczne. Jednym z najważniejszych tematów całego Nowego Testamentu jest to, że życie wieczne jest dostępne wyłącznie w Chrystusie. Przeczytaj podane poniżej wersety, w których Jan przedstawia ten najważ− niejszy temat, jakim jest życie. Czytając, staraj się zauważyć, jak pojęcie życia odnosi się nie tylko do życia wiecznego, ale także doczesnej egzystencji. Jan 6,35

..................................................................................................................

Jan 6,63

..................................................................................................................

Jan 10,28 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jan 12,25 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jan 14,6

..................................................................................................................

Jan 17,3

..................................................................................................................

To, co czyni te obietnice życia wiecznego tak ważnymi, to fakt, iż choć wszystkie istoty na ziemi umierają, tylko ludzie są zdolni myśleć o wieczności. Tylko my możemy pojąć ogromną różnicę między naszą krótką egzystencją a perspektywą wieczności oraz twardą rzeczywistość, w której ta różnica staje się czymś bardzo realnym w naszym życiu, które od śmierci dzieli tak niewiele (np. zaczopowane naczynia krwionośne, pijany kierowca czy nieuleczalna choroba). Jakąż zatem mamy cudowną nadzieję, wiedząc że śmierć nie jest końcem wszystkiego, że jest jedynie snem, który dla nas trwał będzie chwilę, a potem będziemy z Jezusem na zawsze. Jak nadzieja życia wiecznego powinna wpływać na nasze obecne byto− wanie? W jaki sposób zmieniło się twoje życie dzięki poznaniu obietnicy życia wiecznego?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Spędzanie czasu z Jezusem

CZWARTEK — 14 sierpnia

„Umiłowany! Nie naśladuj tego, co złe, ale to, co dobre. Kto czyni dobrze, z Boga jest, kto czyni źle, nie widział Boga” (III Jana 1,11). Co Jan ma na my− śli, mówiąc o tych, którzy nie widzieli Boga? Co chce przez to powiedzieć? W jaki sposób ktokolwiek może widzieć Boga?

Jan musiał wielu rzeczy nauczyć się od Jezusa. Mimo iż spędził tak wiele czasu z Chrystusem, nadal był egoistą i przejawiał nietolerancję wobec innych. Kiedyś próbował zakazać komuś wyrzucania demonów w imieniu Jezusa, ponieważ człowiek ten nie był oficjalnie uczniem Mistrza (zob. Mar. 9,38). Zbawiciel łagodnie zwrócił mu uwagę, mówiąc: „Kto nie jest przeciwko nam, ten jest za nami” (Mar. 9,40). Jan nabierał siły charakteru u boku Mistrza. W czasie ukrzyżowania Jezusa, gdy inni uczniowie uciekli, apostoł jako jedyny z dwunastu pozostał pod krzyżem. Wysoka ocena, jaką Zbawiciel miał dla Jana, stała się jawna, gdy powierzył mu opiekę nad swoją matką (zob. Jan 19,26-27). Przeczytaj II Kor. 3,18. Jaka ważna zasada jest zawarta w tym wersecie? W jaki praktyczny sposób możemy zastosować tę prawdę w naszym życiu?

Czytając listy Jana, nie sposób nie zauważyć uprzejmości, dobroci i współczucia, jakie są w nich wyrażone. Jakżeż odbiegają one od większości tego, co czytamy o Janie w ewangeliach! Naprawdę coś niezwykłego stało się z tym człowiekiem. Wiemy, co się stało — przebywał on z Jezusem, tak iż jego życie i charakter uległy gruntownej zmianie pod wpływem tego doświadczenia. Przejrzyj trzy listy Jana. Jak świadczą one o charakterze autora? Jak Je− zus zmienił życie apostoła? Jakie aspekty twojego życia wymagają zmiany? Jakie praktyczne kroki podejmujesz, by pozwolić Bogu dokonać tych zmian?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 15 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Jan — umiłowany uczeń, w: Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 298-301. „W straszliwych prześladowaniach, które wówczas wybuchły, apostoł Jan czynił, co mógł, by utwierdzić i umocnić wiarę wyznawców. Składał świadectwo, któremu nie mogli się przeciwstawić jego wrogowie i które pomagało braciom i siostrom w wierze odważnie i wiernie znosić próby, jakie ich spotykały. Gdy wiara chrześcijan wydawała się chwiać pod naciskiem silnej opozycji, z jaką byli zmuszeni się zetrzeć, wówczas stary, spracowany sługa Jezusa z mocą i elokwencją przypominał im historię ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela. (...) Jan dożył sędziwego wieku. Był świadkiem zburzenia Jerozolimy i widział wspaniałą świątynię obróconą w gruzy. Ponieważ był ostatnim żyjącym uczniem, który osobiście znał Zbawiciela, jego przesłanie miało wielki wpływ na umocnienie przekonania, że Jezus jest Mesjaszem, Odkupicielem świata. Nikt nie mógł wątpić w jego szczerość, a dzięki jego nauczaniu wielu zwracało się ku wierze” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 314). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przejrzyj jeszcze raz trzy listy Jana. Jakie inne elementy charakteru apostoła możesz w nich dostrzec? Jakie mocne słowa są tam zawarte pod adresem tych, którzy nie podążają za prawdą? Jak pomaga to nam zrozumieć istotę miłości? 2. Jak rozumiesz pojęcie rozwijania charakteru? Jak to działa w praktyce? Jak Jezus zmienia nasze charaktery? Choć Biblia przedstawia wiele nadnaturalnych wydarzeń, to czy jest wśród nich takie, które spowodowało natychmiastową przemianę charakteru człowieka w sposób nadprzyrodzony, tak jak przywrócenie wzroku niewidomemu czy oczyszczenie trędowatego? Jeśli nie, to dlaczego? Jak twoja odpowiedź świadczy o procesie rozwoju charakteru? 3. Omówcie swoje odpowiedzi na następujące pytania: W jakim stopniu wasz zbór jest miłującą i akceptującą wspólnotą? Co możecie uczynić, by pomóc waszemu zborowi bardziej miłować i akceptować ludzi takimi, jakimi są? PODSUMOWANIE: Doświadczywszy osobiście życiodajnej miłości Zbawiciela, apostoł Jan pozwolił, by to doświadczenie przemawiało przez jego słowa i czyny. Jego życie i pisma przypominają nam o priorytetowym znaczeniu miłości w życiu chrześcijańskim — miłości, która powinna być podstawą wszelkiej naszej misyjnej działalności.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Życie i dzieło człowieka, którego Bóg powołał w XVIII wieku, aby pokierował powtórną reformacją w Anglii.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 8 — 23 sierpnia

OD CHWIEJNOŚCI DO WIARY APOSTOŁ PIOTR STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dz. 2,14−40; 3,1−26; 5,1−11; I Piotra 1,1—5,14; II Piotra 1,1—3,18. TEKST PAMIĘCIOWY: „Odpowiedział mu Szymon Piotr: Panie! Do kogo pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego” (Jan 6,68). MYŚL PRZEWODNIA: Apostoł Piotr był jednym z głównych filarów Kościo− ła wczesnochrześcijańskiego. Jezus zmienił Piotra z człowieka chwiej− nego i niegodnego zaufania, choć pełnego dobrych uczuć, we wzór wytrwałości i siły w dzieleniu się ewangelią.

Impulsywność i emocjonalność przejawiające się w postępowaniu Piotra czynią go ciekawą i barwną postacią. Był to uczeń, który miał dobre serce, ale popełniał wiele błędów. Przykład Piotra pozwala nam zrozumieć znaczenie emocji w chrześcijańskim życiu. Gdy zagubisz się w lesie, twoje zmysły nie zawsze wystarczą, by odnaleźć drogę. Możesz widzieć, słyszeć i czuć, ale i tak będziesz zagubiony. Potrzebujesz kompasu i mapy — czegoś więcej niż to, co posiadasz z natury. Podobnie jest w duchowym życiu. To, co czujemy, nie jest ostateczną miarą prawdy. Potrzebujemy czegoś więcej — czegoś spoza nas. Potrzebujemy duchowego kompasu i mapy. Emocje są ważną częścią chrześcijańskiego życia, ale nie najważniejszą. Bez zachowania ostrożności mogą być nawet niebezpieczne. Piotr jest przykładem człowieka, którego emocje nierzadko wpędzały w problemy. Jednak gdy podporządkował się Jezusowi, jego emocje i gorliwość stały się potężnym narzędziem w dziele Pańskim.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Rybak

NIEDZIELA — 17 sierpnia

Piotr pochodził z Betsaidy, rybackiego miasteczka nad północno-wschodnim brzegiem Jeziora Galilejskiego (Genezaret). Betsaida (Dom Rybobrania) była miejscem, w którym Jezus dokonał licznych cudów. Przez niemal dwa tysiące lat Betsaida była miejscem zapomnianym przez historię. Dopiero w 1987 roku archeolodzy odkryli pozostałości miasteczka. Choć Piotr był żonaty (zob. Mat. 8,14), nie wiemy, czy miał dzieci. Wiemy, że mieszkał on wraz z żoną i teściową w Kafarnaum, gdy Jezus powołał go jako swego ucznia. Przeczytaj Mat. 4,18−20. Jak Piotr odpowiedział na powołanie przez Jezusa? Jakie znaczenie ma fakt, że Piotr i jego towarzysze „porzucili sieci” (Mat. 4,20)?

Prostota tego sprawozdania sprawia, iż możemy się jedynie domyślać, co działo się wtedy w umyśle Piotra. Najwyraźniej było w Jezusie coś tak przekonującego, iż Piotr był gotów opuścić rodzinę i zajęcie, z którego się utrzymywali, by podążyć za wędrującym Nauczycielem. Oczywiste powinno być dla nas, iż mamy być gotowi na to samo — to znaczy, by pójść za Panem bez względu na osobistą cenę, jaką musimy za to zapłacić (zob. Łuk. 14,26-27). Piotr pochodził ze skromnej klasy pracującej. Porównaj jego pochodzenie z pochodzeniem Pawła. Zob. Dz. 22,3; Rzym. 11,1; Filip. 3,5; Dz. 5,34. Czego uczy nas ta różnica występująca między dwoma apostołami?

Tak w przypadku Piotra, jak i Pawła, bez względu na odmienność ich pochodzenia, powołanie otrzymane od Jezusa wymagało zupełnego poświęcenia. W świetle tego powołania nie liczy się to, z jakiej klasy społecznej ktoś pochodzi. Przypomnij sobie swoje doświadczenie, gdy zostałeś powołany przez Pana. Ile kosztowało cię przyjęcie tego powołania? Co musiałeś poświęcić? Gdyby ktoś zapytał cię, czy było warto, jak odpowiedziałbyś na to pytanie i dlaczego właśnie tak?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Chwiejność i lekkomyślność Piotra

PONIEDZIAŁEK — 18 sierpnia

Podobnie jak inni uczniowie Piotr miał szczególną możliwość uczenia się od Jezusa. Chodził z Nim przez wiele dni, jadał z Nim, pracował z Nim. Słuchał Go, patrzył, jak postępował On z ludźmi i jak uzdrawiał chorych. Widział niezwykłe sceny — na Górze Przemienienia, gdzie Jezus rozmawiał z Mojżeszem i Eliaszem, jak również wtedy, gdy Zbawiciel wskrzeszał zmarłych, a wreszcie podczas pojmania Jezusa i potem po Jego zmartwychwstaniu, gdy ukazywał się uczniom. Piotr miał także wiele okazji do praktycznego uczenia się. Często jego udziałem były doświadczenia, które dawały motywację do zmiany życia. Wszystkie te lekcje przygotowywały go do roli jednego z największych misjonarzy w Kościele wczesnochrześcijańskim. Zdobywając doświadczenie i ucząc się od Jezusa, Piotr popełniał wiele błędów. Przeczytaj o nich. Jakie były to błędy i czego apostoł się z nich na− uczył? Mat. 14,22-32 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mat. 26,36-46 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mar. 14,29-31.66-72 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jan 18,10-11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Arogancki, zarozumiały, skory do przemocy, nieumiejący wytrwać pod presją, ustający w połowie zadania Piotr wydawał się z jednej strony zaprzeczeniem pokornego, cichego i wiernego wyznawcy Chrystusa. A jednak stał się jednym z przywódców Kościoła wczesnochrześcijańskiego, wielkim ewangelistą i misjonarzem Jezusa. Jakież jest to mocne świadectwo, czego może dokonać Bóg w życiu tego, który się Mu poddaje. Czego możesz się nauczyć z tego sprawozdania o konieczności powstrzy− mania się od osądzania innych ludzi, a nawet samego siebie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Uczenie się od Jezusa

WTOREK — 19 sierpnia

Przeczytaj Mat. 16,13−26. Na czym polegała opisana rozmowa? Dlaczego Piotr tak odpowiedział? Czego Jezus chciał nauczyć swoich uczniów?

Choć Piotr oświadczył, że Jezus jest Mesjaszem, to znaczy Chrystusem, to jednak nie rozumiał dobrze, co to oznacza. Pogląd, jaki Piotr i inni uczniowie mieli na temat Mesjasza, był odzwierciedleniem ówcześnie przyjętego sposobu myślenia. Mesjasz według nich miał objąć tron Dawida i wypędzić Rzymian, a następnie zaprowadzić sprawiedliwość i pokój. Jednak Mistrz wyraźnie nauczał swoich uczniów i innych ludzi, że królestwo Boże jest królestwem duchowym. Nie mogli go ustanowić siłą, ogniem i mieczem, ale miłością, przebaczeniem i sprawiedliwością. W jednym ze zwrotnych momentów swojej działalności Jezus postanowił powiedzieć uczniom o swojej śmierci — iż uda się do Jerozolimy, zostanie zabity, a następnie zmartwychwstanie trzeciego dnia. Piotr zaprotestował przeciwko temu, że Jezus ma umrzeć, choć Jego śmierć miała być podstawą planu zbawienia. W ówczesnym światopoglądzie Piotra taka ofiara wydawała się bezsensowna. Apostoł opuścił swoją rodzinę i rybacką łódź, by pójść za Jezusem. Poświęcił życie wspieraniu Jego działalności. Dlatego śmierć Mistrza kojarzyła mu się z klęską wyobrażeń, jakie łączył z Jego osobą. Był przekonany, że Chrystus założy swoje królestwo na ziemi, a on — Piotr — będzie w tym królestwie sprawiedliwości i pokoju odgrywał jedną z najważniejszych ról. Jak to możliwe, że tak wspaniały ruch sprawiedliwości i uzdrowienia miał się zakończyć śmiercią Przywódcy? Wydaje się, że Piotr albo nie dosłyszał, albo nie wysłuchał do końca obietnicy Jezusa, iż trzeciego dnia powstanie On z martwych. Zwróć uwagę, w jak wielkim stopniu Piotr kierował się egoizmem. To wy− jaśnia w jakimś sensie słowa Chrystusa zapisane w Mat. 16,23−26. Przeczytaj ten fragment biblijny. W jakich dziedzinach twojego życia mógłbyś odnieść te słowa do siebie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Piotr w Dziejach Apostolskich

ŚRODA — 20 sierpnia

Niewątpliwie znaczna część ewangelii przedstawia Piotra w dość niekorzystnym świetle. Raz po raz jest on ukazywany jako człowiek zagubiony, upadający, popełniający błędy. Jednak ewangelie wyraźnie wskazują, że przed tym uczniem Jezusa otwierała się wielka przyszłość. Przeczytaj Jan 21,14−19. Co Jezus powiedział Piotrowi podczas jednego z ostatnich spotkań? Dlaczego wydaje się to zdumiewające, zważywszy na prze− szłość Piotra?

„Paś owieczki moje” (Jan 21,17)? Tak, to właśnie w końcu Piotr czynił. Kolejny raz otrzymujemy niezbity dowód, jak wiele może Bóg dokonać w życiu tego, kto powierza Mu siebie. Zapalczywy i porywczy Piotr otrzymał do spełnienia jedną z najważniejszych ról w budowaniu Kościoła wczesnochrześcijańskiego. Przeczytaj podane fragmenty biblijne. Co mówią one o roli i dziele Piotra? Dz. 2,14-20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Dz. 3,1-26 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Dz. 5,1-11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przemiana ucznia była zdumiewająca, a lekcja wynikająca z niej dla nas jest oczywista. Przez poddanie się Chrystusowi Piotr stał się oddanym świadkiem Pańskim. Pomimo licznych błędów i niedociągnięć apostoła, Pan był w stanie posłużyć się nim jako potężnym świadkiem. Jak zmieniłeś się w porównaniu z tym, jaki byłeś, gdy zacząłeś iść za Je− zusem? Jaki postęp dokonał się w twoim życiu? W czym jeszcze potrzebujesz poprawy? Dlaczego nigdy nie powinieneś się poddawać, nawet jeśli postęp wydaje się powolny, a nawet czasami występuje regres?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Listy Piotra

CZWARTEK — 21 sierpnia

Gdy Jezus polecił Piotrowi: Paś owieczki Moje, niewątpliwie zniechęcony rybak nie miał pojęcia, co go czeka albo jaką rolę odegra w Kościele Pańskim. Jednak w Dziejach Apostolskich wyraźnie widzimy, jak apostoł spełniał tę rolę. Widzimy to również w dwóch listach Piotra, dzięki którym stał się on pasterzem owieczek nie tylko w swoich czasach, ale przez wszystkie wieki dziejów Kościoła. W pewnym sensie, gdy czytamy te listy, na nowo spełniają się słowa Chrystusa wypowiedziane do Piotra. Wybierz jeden dowolny rozdział z listów Piotra. Przeczytaj go z modlitwą i spróbuj wyobrazić sobie charakter autora. Czego możesz się nauczyć z tej lektury o tym, kim stał się Piotr?

W pewnym sensie trudno sobie wyobrazić, że te pełne głębi i elokwentne słowa pochodzą od tego samego człowieka, którego widzimy w ewangeliach jako surowego i porywczego rybaka, mówiącego szybciej niż myślał i deklarującego wiarę, zanim się w niej upewnił. Jednak takim właśnie stał się Piotr przemieniony dzięki łasce Bożej w, jak to nazywa Paweł, nowe stworzenie (zob. II Kor. 5,17). Szczególnie pełne mocy są słowa w I Piotra 1,18-21 i 2,24, w których apostoł kładzie nacisk na śmierć Chrystusa jako ofiarę za nasze odkupienie. Piotr, który niegdyś protestował na wieść, że Jezus ma umrzeć, teraz głosił Ukrzyżowanego jako jedyną nadzieję zbawienia — jako Tego, który poniósł śmierć za nasze grzechy. Zwróć także uwagę na słowa I Piotra 2,18-23, w których apostoł występuje jako zwolennik swego rodzaju pacyfizmu, nadstawiania drugiego policzka, a więc czegoś nietypowego dla Piotra, którego znamy z ewangelii. Naprawdę zmiana, jaka zaszła w Piotrze, była niezwykła. Powinno nam to dawać nadzieję bez względu na to, na jakim etapie swego duchowego rozwoju się znajdujemy. Wróć do rozdziału, który wybrałeś wcześniej z listów Piotra. Jaka była głów− na myśl tego rozdziału? W jaki sposób możesz przyjąć duchowy pokarm poda− ny w tym rozdziale przez duszpasterza Piotra?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 22 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Noc nad jeziorem, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XII, s. 267-271. „W pierwszym okresie swego uczniostwa Piotr uważał się za mocnego. Tak samo jak faryzeusz był w oczach swoich nie jak inni ludzie. Gdy Chrystus wieczorem, zanim Go zdradzono, powiedział do uczniów: »Wy wszyscy się zgorszycie« (Mar. 14,27), Piotr oświadczył butnie: »Choćby się wszyscy zgorszyli, ja jednak nie« (Mar. 14,29). Piotr nie znał grożącego mu niebezpieczeństwa. Zwiodła go zarozumiałość. Był pewny, że się przeciwstawi pokusie. Kilka godzin później, gdy przechodził próbę, przysięgając i zaklinając się, zaparł się Mistrza. Gdy pianie koguta przypomniało mu słowa Chrystusa, zaskoczony i przerażony tym, co w tej chwili uczynił, Piotr odwrócił się i spojrzał na Mistrza. W tym samym momencie Chrystus skierował wzrok na Piotra i pod wpływem tego smutnego spojrzenia, łączącego miłość i współczucie dla niego, Piotr zrozumiał, jakim jest. Wyszedł i gorzko zapłakał. Spojrzenie Chrystusa złamało mu serce. Doszedł do punktu zwrotnego i opłakiwał swój grzech. W żalu i skrusze podobny był do celnika i tak jak celnik znalazł łaskę u Boga. Spojrzenie Chrystusa zapewniło Piotrowi przebaczenie” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, s. 95). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przejrzyj listy Piotra i poszukaj dowodów na to, jak zmienił się on w porównaniu z tym, jak został przedstawiony w ewangeliach. Jaką pociechę możesz czerpać z tego, co odkryłeś? 2. Łatwo krytykować brak wiary Piotra, gdy zaczął tonąć. Jednak tylko Piotr odważył się wyjść z łodzi i iść po wodzie. W jakim sensie ty powinieneś wyjść z łodzi w swoim chrześcijańskim życiu? Czy twój zbór także potrzebuje takiego doświadczenia? 3. Ellen G. White napisała: „Każdy prawdziwy uczeń rodzi się dla Królestwa Bożego jako misjonarz” (Życie Jezusa, wyd. XII, s. 133). Wielu wyznawców Chrystusa traci swój wczesny entuzjazm do dzielenia się z innymi tym, czego się nauczyli. Jak wyznawcy zboru mogą odzyskać zapał do dzielenia się dobrą nowiną? Jak możecie pomóc sobie nawzajem odnowić to pragnienie wydawania świadectwa wiary? PODSUMOWANIE: Historia Piotra jest świadectwem tego, co Bóg może uczynić nawet dla najsłabszego ze swoich uczniów. Jezus docenił zaangażowanie i dobre chęci Piotra i umocnił go w wierze, aby stał się filarem wczesnochrześcijańskiego Kościoła.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Lekcja 9 — 30 sierpnia

APOSTOŁ PIOTR — FILAR MISJI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Ps. 18,3.32; 95,1; Mat. 16,18; Dz. 5,15; 10,25.28−43; 11,19−26; Gal. 2,11−14. TEKST PAMIĘCIOWY: „Widząc odwagę Piotra i Jana i wiedząc, że to lu− dzie nieuczeni i prości, dziwili się; poznali ich też, że byli z Jezusem” (Dz. 4,13). MYŚL PRZEWODNIA: Przemieniony Piotr stał się jednym z największych misjonarzy, jakich widział świat, choć zanim to nastąpiło, musiał się bardzo wiele nauczyć.

W ubiegłym tygodniu przyglądaliśmy się zdumiewającej przemianie Piotra — jak od chwiejności doszedł do wiary i duchowej siły, stając się filarem Kościoła. Jakżeż łatwo byłoby go skreślić z listy sług Pańskich po jego nieszczęsnym upadku. Jednak, jak się przekonamy, nie takie były Boże zamiary wobec tego pełnego wad bohatera biblijnego. Po podniesieniu się z upadku Piotr poświęcił swe życie misji — dzieleniu się duchowym pokarmem z trzodą Jezusową — tak w zagrodzie, jak też i poza nią. Mówiliśmy także o tym, co Chrystus dokonał w życiu Piotra, by uczynić go wielkim misjonarzem. W tym tygodniu przyjrzymy się rezultatom jego misji. Prześledzimy niektóre doświadczenia apostoła, gdy odgrywał kluczową rolę w życiu Kościoła wczesnochrześcijańskiego i głoszeniu ewangelii poganom. Z historii Piotra — zarówno jego sukcesów, jak i upadków — wynikają pewne ważne nauki dla nas.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Zlecenie dane Piotrowi

NIEDZIELA — 24 sierpnia

„Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go” (Mat. 16,18). Jest to jeden z najbardziej kontrowersyjnych wersetów w całej Biblii. Znaczna część historii chrześcijaństwa została oparta na swoistej interpretacji tego fragmentu Pisma Świętego. Według wielu werset ten oznacza, że Jezus zbudował swój Kościół na Piotrze, a Piotra nazywają pierwszym papieżem i w nim upatrują skałę, o której mówił Chrystus. Jednak inni interpretują ten werset tak, iż Jezus powiedział: Ty jesteś Piotr, ale na tej Skale, czyli na Mnie, zbuduję mój Kościół. Dowody biblijne zdecydowanie przemawiają za tą drugą interpretacją. Przeczytaj podane wersety. Jak pomagają nam one zrozumieć, czym jest Skała, o której mówił Jezus? Zob. V Mojż. 32,4; Ps. 18,3.32; 95,1; I Kor. 10,4; Ef. 2,20; I Piotra 2,6.

Bez względu na to, jakie wyróżnienia spotkały Piotra, jakie otrzymał dary, jak doniosła była jego rola, Kościół Boży nigdy nie był i nie mógł być budowany na grzesznym, błądzącym człowieku! Tylko Jezus jest Skałą, Kamieniem Węgielnym Kościoła. My wszyscy, w tym także Piotr, bez względu na naszą rolę i funkcję, jesteśmy bezpieczni tylko wtedy, gdy opieramy się na tym Fundamencie, na Skale, a możemy to czynić tylko w takim stopniu, w jakim poddajemy się w wierze i posłuszeństwie słowom i przykazaniom naszego Boga (zob. Mat. 7,24). Pan z pewnością znał przyszłość Piotra i wiedział, kim się stanie, ale na pewno nie zamierzał uczynić apostoła — grzesznego, upadłego człowieka — Skałą (Fundamentem) swego Kościoła. Co słowa Chrystusa mówią nam o znaczeniu pokory w naszym życiu, a zwłasz− cza w działalności na rzecz zbawienia bliźnich? Dlaczego bez względu na to, jak cenne posiadamy dary, nie są one wiele warte, jeśli nie zostały połączo− ne z poddaniem się Panu?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Cień Piotra

PONIEDZIAŁEK — 25 sierpnia

Wydaje się, że po wniebowstąpieniu Jezusa Piotr przejął rolę przywódcy wśród wierzących, którzy wówczas tworzyli grupę składającą się z około 120 osób. W Dziejach Apostolskich jest zwykle wymieniany jako pierwszy wśród apostołów. On także kierował poczynaniami uczniów w wyborze dwunastego apostoła, który zajął miejsce Judasza. Jak mówiliśmy w ubiegłym tygodniu, dopiero w dniu Pięćdziesiątnicy Piotr zaczął z mocą przemawiać do tłumów i w jego życiu zaczęła się przejawiać zdumiewająca przemiana (zob. Dz. 2,14-41). W wyniku działania Ducha Świętego po kazaniu Piotra około 3 tys. osób przyjęło Jezusa i zostało ochrzczonych. Następnym razem widzimy Piotra, jak wraz z innym apostołem i wieloletnim przyjacielem, Janem, udaje się do świątyni, by się modlić. U świątynnej bramy Piotr dokonuje pierwszego cudu uzdrowienia sprawozdanego w Dziejach Apostolskich, przywracając sprawność człowiekowi kalekiemu od urodzenia (zob. Dz. 3,6-8). Przeczytaj Dz. 3,6.12−13; 4,10. Jaki temat przewija się w słowach Piotra?

Piotr miał za sobą długie i gorzkie doświadczenie usiłowania czynienia różnych rzeczy o własnych siłach. Nigdy nie zapomniał, jak tonął we wzburzonych wodach jeziora, gdy stracił z oczu Jezusa. Nigdy nie zapomniał, że wyparł się Mistrza po Jego pojmaniu. Nigdy nie zapomniał, jak Jezus karcił go za samowolę. Piotr najwyraźniej nauczył się przeznaczonej dla niego lekcji i zaczął polegać na mocy Pana. Potrzebował tego. Przeczytaj Dz. 5,15 i 10,25. O czym jest mowa w tych wersetach? Jaki na− cisk był wywierany na Piotra? Jakie niebezpieczeństwo zagrażało jemu i za− grażałoby każdemu, kto znalazłby się na jego miejscu?

Ludzie czekali, by choć cień Piotra padł na nich? Apostoł, napełniony mocą z wysokości, stanął wobec największego duchowego wyzwania. Jak czułbyś się, gdyby ludzie reagowali na ciebie tak jak na Piotra? W ja− ki jedyny sposób możesz ustrzec się duchowej pychy, najgorszej ze wszyst− kich?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Organizowanie Kościoła wczesnochrześcijańskiego

WTOREK — 26 sierpnia

We wczesnych etapach rozwoju Kościoła nowo pozyskani wyznawcy dzielili się swoimi dobrami, spotykali się codziennie na modlitwie i wspólnocie, „chwaląc Boga i ciesząc się przychylnością całego ludu” (Dz. 2,47). Pod kierownictwem apostołów pierwotny Kościół rozwijał się pomyślnie. Jednak w miarę wzrostu liczby wyznawców pojawiły się problemy. Stało się oczywiste, że Kościół potrzebuje struktury organizacyjnej. Piotr i inni apostołowie zdali sobie sprawę, że trzeba zachować równowagę między obowiązkami administracyjnymi a ich zasadniczą misją. Postanowili więc: „Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali słowo Boże, a usługiwali przy stołach” (Dz. 6,2). Gdy na nowych terenach zaczęły powstawać zbory, właściwa organizacja Kościoła stała się jeszcze bardziej niezbędna. Była potrzebna po to, by zapewnić wyznawcom należyte utwierdzenie w wierze i duszpasterską opiekę. Zbór jerozolimski zaczął wysyłać misjonarzy — po dwóch, zgodnie z przykładem danym przez Jezusa, gdy wysyłał On apostołów w pierwsze podróże misyjne. Co zrobili przywódcy Kościoła w Jerozolimie, gdy usłyszeli, że w Samarii powstała nowa grupa wierzących, założona przez Filipa (zob. Dz. 8,14), i gdy w Antiochii powstał nowy zbór (zob. Dz. 11,19−26)? Jakie znaczenie miały te działania?

W całych Dziejach Apostolskich widzimy Piotra i innych przywódców Kościoła w Jerozolimie bacznie przyglądających się szybkiemu liczebnemu rozwojowi chrześcijaństwa, zwłaszcza pośród pogan. Uświadamiali sobie, jak łatwo byłoby tym nawróconym poganom wrócić do dawnych zwyczajów albo dać się zwieść głosicielom fałszywych nauk. Po tym, jak przyszli do Jezusa jako nowo narodzone niemowlęta w wierze, ci chrześcijanie potrzebowali karmienia mlekiem Słowa i ugruntowania w prawdzie. Co możesz zrobić, by pomóc nowo pozyskanym wyznawcom Kościoła ugrun− tować się w Jezusie i zasadach wiary? Dlaczego nie miałbyś zaopiekować się nowym wyznawcą i pomóc mu na początku jego chrześcijańskiej drogi?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Szersza wizja

ŚRODA — 27 sierpnia

Po Pięćdziesiątnicy życie Piotra uległo przemianie, tak iż stał się on potężnym filarem Kościoła. Jednak nadal musiał się wiele nauczyć. Podobnie jak inni apostołowie, Piotr sądził, że jego misją jest działalność wyłącznie wśród Żydów. Przeczytaj Dz. 1,8. Jakie słowa Jezusa powinny pomóc Piotrowi i innym zro− zumieć, że ich właściwa misja nie jest zupełnie taka, jak im się wydawało?

W Dz. 10,1-14 czytamy o wizji, w której Piotrowi nakazano spożywać nieczyste pokarmy. Jako Żyd, Piotr był tym zdumiony i odpowiedział: „Przenigdy, Panie, bo jeszcze nigdy nie jadłem nic skalanego i nieczystego” (Dz. 10,14). To tak, jakby adwentyście kazać palić papierosy i pić alkohol. Oczywiście, Bóg nie zamierzał dosłownie nakazać Piotrowi, by jadł nieczyste pokarmy, tak jak nikogo nie namawia do palenia tytoniu i picia alkoholu. Wizja ukazana apostołowi miała znaczenie symboliczne. Piotr zrozumiał to i zastanawiał się nad jej znaczeniem (zob. Dz. 10,17), ale to stało się zrozumiałe, gdy otrzymał zaproszenie do domu Korneliusza — poganina. Przeczytaj Dz. 10,28−43. Jakie było naprawdę znaczenie wizji? Co dzięki niej zrozumiał Piotr, czego nie pojmował wcześniej?

Dzisiaj jest dla nas jasne, że ewangelia to przesłanie dla całego świata. Jednak prawda ta była dość zaskakująca dla kogoś takiego jak Piotr — wychowanego w żydowskiej kulturze na początku naszej ery. Jakżeż ważne jest to, byśmy bez względu na nasze miejsce w Kościele nie kierowali się kulturowymi uprzedzeniami. Jakżeż ważne jest to, byśmy podobnie jak Piotr przyjęli szerszą wizję misji naszego Kościoła. Z jakimi osobistymi i kulturowymi ograniczeniami musisz się uporać? Ja− kie tego typu ograniczenia występują w twoim zborze? Jak możesz posiąść szerszą wizję misji?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Wzrastanie w łasce

CZWARTEK — 28 sierpnia

Nawet gdy wyznawcy Chrystusa wspólnie działają na rzecz tej samej misji, może dochodzić między nimi do nieporozumień i niezgody. Tak też było w Kościele wczesnochrześcijańskim. Piotr nie należał do wyjątków w tym względzie. Mimo iż Bóg obdarzył go szczególnymi błogosławieństwami i ważną rolą w Kościele oraz pomimo doświadczenia Pięćdziesiątnicy Piotr nadal potrzebował wzrastania. Jak dobrze wiedzieć, że pomimo jego błędów Bóg nie przestał posługiwać się nim w swym dziele. Przeczytaj Gal. 2,11−14. Czego Piotr nadal nie rozumiał?

Paweł był zaniepokojony, widząc, że Piotr zachowuje się jak obłudnik. Po tym, jak Piotr otrzymał w wizji nakaz spożywania nieczystych pokarmów i spotkał się z Korneliuszem, zaczął bywać wśród pogan. Krytykowali go za to chrześcijanie pochodzenia żydowskiego ze zboru jerozolimskiego (zob. Dz. 11,2). Piotr śmiało wystąpił w obronie swojego postępowania, dzięki czemu jego krytycy zmienili zdanie. „Uspokoili się i wielbili Boga, mówiąc: Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku żywotowi” (Dz. 11,18). Jednak teraz, ku przerażeniu Pawła, gdy Piotr dokonał tak wiele dla pogan, zaczął wycofywać się z tego. Uginał się pod naciskiem chrześcijan pochodzących z Żydów i postępował wbrew własnym przekonaniom. Unikał zasiadania do stołu z poganami, bo nie chciał urazić żydowskich chrześcijan. Paweł poczuł się dotknięty zachowaniem Piotra, mimo iż sam ostrzegał przed gorszeniem słabszych przez silniejszych w wierze (zob. I Kor. 8,9-13). Oczywiste jest, że w tym przypadku — w kwestii przebywania Żydów w towarzystwie pogan — Paweł, apostoł pogan, uznał, iż potrzeba misji oraz jedności wszystkich wierzących w Chrystusie jest nadrzędna i najważniejsza. Przeczytaj I Kor. 8,9−13. O czym Paweł mówi w tych wersetach? Jak możesz to zastosować do siebie i twojego zboru? Czy zdarza ci się czynić coś, co może gorszyć słabszych w wierze?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 29 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: „Sposób, w jaki Zbawiciel postąpił z Piotrem, był pouczeniem dla niego i jego braci. Choć Piotr wyparł się Pana, to jednak miłość Jezusa do niego nigdy nie osłabła. Gdy apostoł podjął dzieło służenia Słowem wśród wierzących, podchodził do błądzących z cierpliwością, współczuciem i przebaczającą miłością. Pamiętając własną słabość i upadek, postępował z owcami i jagniętami powierzonymi jego trosce tak delikatnie, jak Chrystus postąpił z nim” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 286). „Po wszystkich błędach popełnionych przez Piotra, po jego upadku i nawróceniu, po latach służby, przy całej jego bliskiej znajomości z Chrystusem, jego poznaniu czystych, prostolinijnych zasad Jezusa stosowanych w praktyce, przy wszystkich pouczeniach, jakie otrzymał, wszystkich darach i wiedzy oraz wpływie, jaki uzyskał, głosząc Słowo i nauczając, czy nie było dziwne, iż usiłował on omijać czy uchylać zasady ewangelii z obawy przed ludźmi po to, by się komuś przypodobać? Czy nie jest dziwne, że wahał się i nie potrafił zająć zdecydowanego stanowiska? Oby Bóg dał każdemu człowiekowi świadomość jego zupełnej bezradności w kwestii kierowania swoim własnym postępowaniem. Łaska Chrystusa jest nam niezbędna każdego dnia. Tylko Jego niezrównana łaska może uchronić nas przed upadkiem (Manuscript 122, 1897)” (komentarz Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1108-1109). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie w klasie kwestię postępowania wobec słabszych w wierze wyznawców, którzy mogą poczuć się zgorszeni waszym postępowaniem. Jak dalece powinniśmy iść wobec nich na ustępstwa? Jakimi zasadami powinniśmy się kierować, byśmy jak Piotr nie zagubili się w naszym dążeniu do tego, by nikogo nie urazić? 2. Duchowa pycha zawsze jest zagrożeniem. Jak możemy się jej ustrzec, zwłaszcza wtedy, gdy cieszymy się wielkimi sukcesami w pozyskiwaniu ludzi dla Chrystusa czy w jakiejkolwiek dziedzinie działalności Kościoła? Jak Pan pomaga swoim sługom zachować skromne mniemanie o sobie? 3. Czy twój zbór bardziej przypomina ekskluzywny klub czy raczej zespół misyjny? Jeśli tak, to jak możesz sprawić, by misja stała się istotą życia zboru? PODSUMOWANIE: Apostoł Piotr przeszedł okres duchowej udręki przed męką Jezusa, w czasie jej trwania i potem. Gdy Chrystus zmartwychwstał, dał Piotrowi kolejną szansę dochowania wierności. Piotr poświęcił życie służbie Pańskiej i dzielnie prowadził Kościół, umacniając go w trudnych czasach. LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Relacja naocznego świadka Pogiusza, przeora klasztoru pod wezwaniem św. Mikołaja.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 10 — 6 września

DZIEŃ EDUKACJI ADWENTYSTYCZNEJ

KOBIETY W MISJI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Łuk. 8,41−55; Jan 4,1−40; Dz. 16,14−16; 18,1−3.24−28; Rzym. 16,3−5. TEKST PAMIĘCIOWY: „Dlatego powiadam ci: Odpuszczono jej liczne grze− chy, bo bardzo miłowała. Komu zaś mało się odpuszcza, mało miłuje” (Łuk. 7,47). MYŚL PRZEWODNIA: Choć kobietom często powierzano role drugoplano− we, Nowy Testament wskazuje, że były one istotnie zaangażowane w roz− wój misji Kościoła.

Kobiety wywarły znaczący wpływ na historię biblijną. Były wśród nich dobre i złe królowe, pobożne służące, matki modlące się o pomyślność dzieci, silne przywódczynie, wpływowe żony, miłosierne opiekunki ubogich, nawrócone prostytutki, prorokinie, uprzejme gospodynie oraz wierne wyznawczynie Jezusa wspierające Jego działalność swymi środkami materialnymi. W historiach takich jak historia Estery czy Debory, kobiety grają główną rolę. Na wielkiej scenie Biblii widzimy, jak kobiety, którym powierzono misję, różnymi sposobami przyczyniały się do rozwoju królestwa niebios. W ewangeliach mamy przykłady tego, jak Jezus traktował kobiety. Wiele z nich było Jego wyznawczyniami i wspierało finansowo Jego i Jego uczniów (zob. Łuk. 8,1-3), a także uczestniczyło w ich działalności (zob. Mar. 15,41). Chrystus w szczególny sposób pełnił swą służbę na rzecz kobiet. Gdy wielu Jego uczniów opuściło Go po tym, jak został pojmany i wydany na mękę, kobiety pozostały przy Nim nawet pod krzyżem. Kobiety były też pierwszymi świadkami Jego zmartwychwstania. W tym tygodniu przyjrzymy się kilku kobietom Nowego Testamentu, które odegrały istotną rolę w misji Kościoła. LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Przełamywanie barier

NIEDZIELA — 31 sierpnia

W społeczeństwie, w którym żył i działał Jezus, kobiety nie były dopuszczane do życia publicznego. Podczas nabożeństwa sobotniego mogły jedynie biernie się przyglądać, bo nie wolno im było aktywnie uczestniczyć w nabożeństwie. Tak jak poganie, kobiety miały wyznaczony w synagodze specjalny przedsionek i dalej nie mogły wejść. Podobnie było w jerozolimskiej świątyni, gdzie kobiety miały wstęp jedynie na zewnętrzny dziedziniec. Na forum publicznym mężczyzn obowiązywały ścisłe reguły dotyczące odzywania się do kobiet, w tym nawet ich własnych żon. Kobietom nie wolno było studiować prawa Mojżeszowego ani nawet dotykać Pisma Świętego, aby go nie skaziły. Jezus miał za nic te wszystkie ograniczenia. Kobiety traktował jak swoje ukochane córki, tak samo jak mężczyzn uważał za swych synów w wierze. Oddał życie tak samo za kobiety, jak i za mężczyzn. Choć ówcześni rabini surowo zabraniali nauczania kobiet, Chrystus czynił to, i to z sukcesem. Maria, siostra Łazarza, siadywała u stóp Jezusa, by słuchać Jego nauczania jako pilna uczennica (zob. Łuk. 10,38-42). Uprzedzenia wobec kobiet przeniknęły do wszystkich aspektów życia. Mężczyzna miał prawo rozwieść się z żoną z byle powodu, ale kobiecie nie wolno było rozwieść się z mężem, i to z żadnej przyczyny. Jezus surowo wypowiadał się przeciwko ówczesnej praktyce rozwodowej czyniącej z kobiety niemalże własność mężczyzny (zob. Mat. 19,3-8). Dwa rozdziały w Ewangelii Łukasza opisują, jak Mistrz z Nazaretu łamał ceremonialne zakazy kontaktu z kobietami uważanymi za nieczyste. Dotknął umarłej dziewczynki i przywrócił ją do życia (zob. Łuk. 8,41−42.49−55). Pozwo− lił, by dotknęła go kobieta cierpiąca na krwotok (zob. Łuk. 8,43−48). Pozwolił kobiecie znanej z niewłaściwego prowadzenia się, by umyła Jego stopy (zob. Łuk. 7,37−39). Przeczytaj te sprawozdania. Jakie zasady skłoniły Jezusa do nie− przestrzegania obowiązujących zwyczajów? Jakie zastosowanie mają te zasa− dy dzisiaj?

Gdy Jezus był na ziemi, obalał ludzkie bariery. Jak powiedział później apostoł Paweł, „nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie” (Gal. 3,28). Jakiego rodzaju uprzedzenia żywisz wobec jakiejkolwiek grupy ludzi? Jak możesz rozpoznać te uprzedzenia? Co ważniejsze, dlaczego musisz je odrzucić?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Kobieta przy studni (cz. I)

PONIEDZIAŁEK — 1 września

Rozłam między Żydami i Samarytanami był długi i bolesny (jego historyczne korzenie są przedstawione w II Król. 17,24-41). Gdy wygnańcy żydowscy wrócili z Babilonii i usiłowali odbudować jerozolimską świątynię i mur obronny, Samarytanie próbowali powstrzymać odbudowę (zob. Ezdr. 4,7-22 i Neh. 4,1-5). Takie wydarzenia, jak również spór o właściwe miejsce oddawania czci Bogu, rozpalały nienawiść między Żydami a Samarytanami. Niektórzy Żydzi usiłowali nawet obrazić Jezusa, nazywając Go opętanym przez demona i Samarytaninem (zob. Jan 8,48). Najkrótsza i najwygodniejsza droga z Jerozolimy do Galilei wiodła wprost przez Samarię. Jednak udając się w podróż z lub do Jerozolimy, Galilejczycy omijali Samarię, nadkładając drogi, aby tylko uniknąć spotkania ze znienawidzonymi sąsiadami. Przeczytaj podane fragmenty Ewangelii Łukasza. Jak świadczą one o po− stawie Chrystusa wobec Samarytan? Co mówi to nam o naszej postawie wobec tych, którzy tradycyjnie są pogardzani w naszej kulturze? Zob. Łuk. 9,51−56; 10,30−37; 17,11−19.

Wielokrotnie autorzy ewangelii wzmiankują, iż Jezus przechodził wprost przez Samarię. Podczas jednej z wędrówek z Judei do Galilei zatrzymał się w pobliżu samarytańskiego miasta Sychar, przy studni Jakuba, niedaleko góry Garizim, świętego miejsca Samarytan, gdzie znajdowała się ich świątynia. Tam odbył słynną rozmowę z Samarytanką (zob. Jan 4,1-43). Ku zaskoczeniu tej kobiety, która przyszła do studni, by naczerpać wody, Chrystus poprosił, by dała Mu się napić. Ta prośba była dla niej podwójnie szokująca, ponieważ Jezus był Żydem i mężczyzną, a ona — samarytańską kobietą! Odzywając się do niej, Mistrz naruszył kilka kulturowych tabu. Apostoł Jan sprawozdaje, że gdy uczniowie wrócili z miasta, „dziwili się, że rozmawiał z niewiastą” (Jan 4,27). Uważano za niestosowne, by mężczyzna, a zwłaszcza nauczyciel religii, rozmawiał z kobietą w miejscu publicznym — i to z jaką kobietą, Samarytanką! Jezus nie zamierzał pozwolić, by dziwne społeczne zwyczaje stawały na przeszkodzie Jego misji. Jak ty znajdujesz równowagę między unikaniem zgorszenia a czynieniem tego, co słuszne?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Kobieta przy studni (cz. II)

WTOREK — 2 września

Przeczytaj Jan 4,1−40 — sprawozdanie ze spotkania Chrystusa z Samary− tanką. W jaki sposób, rozmawiając o jej codziennym życiu i problemach, Je− zus nawiązał do duchowych prawd, które pragnął jej przekazać? W jaki spo− sób połączył te sprawy z jej duchowymi potrzebami?

Samarytanka była tak poruszona tym, co ujrzała i usłyszała, iż czym prędzej wróciła do miasta, nie zabierając nawet dzbana z wodą (zob. Jan 4,28). Spotkała Mesjasza i bardzo pragnęła podzielić się tą wieścią z innymi. Pierwsza część jej przesłania to zaproszenie skierowane do mieszkańców miasta, by wyszli na spotkanie Człowiekowi, który zna tajemnice, o których Mu nie opowiadano (zob. Jan 4,29). Oto prosta, ponadczasowa prawda o ewangelizacji. Naszą misją nie jest nawracanie ludzi. Nasze zadanie to sianie ziarna Słowa Bożego i prowadzenie ludzi do Jezusa. To Duch Święty sprawia nawrócenie. Po spotkaniu z Mesjaszem mieszkańcy Sychar oświadczyli: „Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu; sami bowiem słyszeliśmy i wiemy, że ten jest prawdziwie Zbawicielem świata” (Jan 4,42). Druga część jej świadectwa miała formę pytania: „Czy to nie jest Chrystus?” (Jan 4,29). Sposób, w jaki pytanie to jest zbudowane w języku greckim, sugeruje przeczącą odpowiedź. Tak więc dosłownie pytanie to powinno brzmieć: To nie może być Chrystus, nieprawdaż? Albo: To nie jest Chrystus, nieprawdaż? Albo kobieta ta nie była zupełnie pewna, czy Jezus jest Mesjaszem, albo — co bardziej prawdopodobne — próbowała ona przekazać wiadomość w taki sposób, by nikogo nie zrazić, a jednocześnie wzbudzić zaciekawienie. Choć wydarzenie to zawiera wiele cennych nauk, jedną z najważniejszych jest to, że swoim zachowaniem Mistrz złamał istniejącą tradycję, głosząc dobrą nowinę kobiecie, a ponadto Samarytance, a następnie czyniąc ją nosicielką dobrej nowiny, ewangelistką. Jezus pozwolił, by Samarytanka, kobieta, i to znana z niezbyt moralnego prowadzenia się, wydawała o Nim świadectwo. Wygląda na to, że celowo po− stąpił wbrew wszelkim tabu i uprzedzeniom panującym w Jego czasach. Czego powinniśmy się nauczyć z tego faktu w kwestii kwalifikacji do pracy dla Pa− na?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Kobiety w Kościele wczesnochrześcijańskim

ŚRODA — 3 września

W Dziejach Apostolskich i listach Pawła kobiety są wymieniane jako odgrywające ważną rolę w Kościele wczesnochrześcijańskim. Pierwsi chrześcijanie nie budowali zborów, ale spotykali się w domach, nierzadko spożywając wspólnie posiłki. Wiele z tych domów należało do kobiet takich jak Lidia, która była sprzedawczynią purpury. Paweł, Sylas, Tymoteusz i Łukasz spotkali ją w Filippi w Macedonii, gdy w sobotę wraz z grupą innych kobiet brała udział w nabożeństwie nad rzeką. Przeczytaj Dz. 16,14−16. Co ten fragment biblijny mówi o Lidii?

Jakąż barwną historię zawiera ten fragment biblijny! W kilku zdaniach dowiadujemy się, że Lidia przyjęła Jezusa, podzieliła się swoją nową wiarą ze swoimi domownikami, została ochrzczona — ona i jej domownicy — a następnie zaprosiła ewangelistów, by zatrzymali się w jej domu. Lidia jest pierwszą Europejką, która przyjęła chrześcijaństwo, a jej dom stał się bazą dla działalności chrześcijańskiej w całym regionie. Przeczytaj Dz. 18,1−3.24−28; Rzym. 16,3−5 i I Kor. 16,19. Jak wersety te świadczą o roli, do jakiej Pan powołał Pryscyllę w swoim dziele?

Po spędzeniu pewnego czasu w Koryncie Paweł udał się do Syrii w towarzystwie Pryscylli i Akwili. W Efezie Pryscylla i Akwila gościli w swoim domu Żyda Apollosa i uczyli go o Jezusie (zob. Dz. 18,24-26). Apollos stał się potem wielce użytecznym pracownikiem w zborach Achai (zob. Dz. 18,27-28). Przeczytaj jeszcze raz Rzym. 16,3−5. Paweł wyraził wdzięczność Pryscylli i jej mężowi. Najwyraźniej odgrywała ona ważną rolę i zasługiwała na uznanie apostoła. Jak możemy bardziej docenić rolę kobiet w Kościele?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

„Polecam wam Febę”

CZWARTEK — 4 września

Pisząc do zboru w Rzymie, Paweł polecał tamtejszym chrześcijanom Febę, którą nazwał naszą siostrą (zob. Rzym. 16,1). Feba należała do zboru w Kenchreach, portowym mieście niedaleko Koryntu. Paweł pisze o Febie jako diakonisie „zboru w Kenchreach” (Rzym. 16,1). W swoich listach Paweł często posługiwał się greckim słowem diakonos, które czasami jest tłumaczone jako sługa, a innymi razy jako diakon. Znaczy ono, iż Feba pełniła służbę w zborze. Paweł napisał dalej o Febie: „Była wielu pomocna, również mnie samemu” (Rzym. 16,2). Przeczytaj Dz. 21,9. Jaką ważną zasadę możemy zauważyć w tym krótkim wersecie?

Pomimo ograniczeń związanych ze zwyczajami i oczekiwaniami społecznymi wiele kobiet w Kościele wczesnochrześcijańskim wyróżniało się, pełniąc ważną służbę. Biblijne sprawozdania podają niewiele szczegółów, ale wyraźnie wynika z nich, że kobiety odgrywały aktywną rolę w misji Kościoła. Wiele innych kobiet wspomnianych w Nowym Testamencie było znanych ze swojej służby w Kościele. Przeczytaj podane wersety. Czego możemy się z nich dowiedzieć o różnych funkcjach sprawowanych przez kobiety w Kościele wcze− snochrześcijańskim? Zob. Dz. 9,36; Rzym. 16,7.12; Filip. 4,2−3; Filem. 1,2.

Kobiety odgrywały nie tylko drugoplanowe role we wczesnochrześcijańskim Kościele. Wydaje się, że wiele z nich pełniło urzędy kierownicze i stało w pierwszym szeregu ludzi zwiastujących ewangelię. Niewątpliwie w finalnym dziele głoszenia trójanielskiego poselstwa „wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom” (Obj. 14,6) kobiety odegrają doniosłą rolę. Niezależnie od tego czy jesteś kobietą, czy mężczyzną, jak najlepiej mo− żesz wykorzystać swoje dary w dziele duszpasterstwa i misji Kościoła?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 5 września DO DALSZEGO STUDIUM: „Niewiasta samarytańska, która rozmawiała z Jezusem przy studni Jakuba, przyprowadziła innych do Niego. Okazała się skuteczniejszym misjonarzem aniżeli uczniowie Jezusa. Uczniowie nie widzieli wokoło plonów do zebrania. Niewiasta, którą wzgardzili, skłoniła wszystkich mieszkańców miasta i okolicy do słuchania słów Jezusa” (Ellen G. White, Śladami Wielkiego Lekarza, wyd. V, s. 61). „Pan ma pracę do wykonania zarówno przez mężczyzn, jak i przez kobiety. Mogą one wykonywać dobre dzieło dla Boga, jeśli nauczą się w szkole Chrystusa cennej, ważnej lekcji pokory. Muszą nie tylko nosić miano chrześcijanek, ale także posiadać chrześcijańskiego ducha” (Ellen G. White, w: North Pacific Union Gleaner, 4 XII 1907). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W pewnych częściach świata kobiety rzadko pełnią przywódcze funkcje w Kościele. Często uważa się to za kwestię kulturową, ale inni uważają, że jest to kwestia moralna. Kiedy zwyczaje i uwarunkowania kulturowe stają się kwestiami moralnymi? 2. Ellen G. White napisała, że Samarytanka z miasta Sychar okazała się skuteczniejszą misjonarką niż uczniowie Jezusa. Co mogą wnieść kobiety do misji Kościoła? Jak możemy zachęcić kobiety, by stały się jeszcze ważniejszą częścią naszego dzieła, nie angażując się w kontrowersyjną kwestię ordynacji kobiet? 3. Omówcie spotkanie Jezusa z Samarytanką. Spróbujcie wyobrazić sobie to spotkanie w waszym kontekście kulturowym. Wyobraźcie sobie, że Chrystus podobnie rozmawia z kimś wzgardzonym i znienawidzonym w waszej kulturze — z kimś, z kim większość ludzi nie zamieniłaby słowa. Czego uczy to was o sensie ewangelicznego zlecenia? PODSUMOWANIE: W Nowym Testamencie kobiety występują najczęściej w drugoplanowych rolach. Jednak Jezus i apostołowie doceniali kobiety za ich służbę na rzecz dobra i miłosierdzia oraz udział w misji Kościoła.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Lekcja 11 — 13 września

MISJA W POGAŃSKIM KRAJU DANIEL I JEGO TOWARZYSZE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dan. 1,1—3,33; 6,1−29. TEKST PAMIĘCIOWY: „Daniel postanowił nie kalać się potrawami ze sto− łu królewskiego ani winem, które król pijał. Prosił więc przełożonego nad sługami dworskimi, by mógł się ustrzec splamienia” (Dan. 1,8). MYŚL PRZEWODNIA: Historia Daniela i jego towarzyszy w Babilonie daje nam wgląd w wierność i misję, które nie straciły nic na swej aktualno− ści mimo upływu dwudziestu sześciu stuleci.

„Wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani” (Rzym. 8,28). W najtrudniejszych warunkach, gdy wydaje się, że wszystko sprzysięgło się przeciwko nam, możemy czerpać pocieszenie z obietnicy, że Bóg zawsze działa ku dobremu. Nie wszystko jest dobre, ale Pan potrafi działać ku dobremu nawet w najgorszych sytuacjach. Nie mamy gwarancji, że sprawy ułożą się zawsze po naszej myśli i nie zawsze natychmiast ujrzymy dobre rezultaty. Jednak obietnica jest pewna. W tym tygodniu przyjrzymy się, jak Bóg obracał złe na dobre w życiu czterech młodych Judejczyków, którzy nie z własnej winy znaleźli się na wygnaniu w obcym kraju. Ponieważ jednak byli wierni Bogu, On mógł posłużyć się nimi jako świadkami Jego zamierzeń i mocy. Przez liczne trudne doświadczenia, takie jak wrzucenie do pieca czy lwiej jamy, Pan nie tylko okazał swoją cudowną opiekę nad Danielem i jego towarzyszami, ale także objawił swą moc wobec pogan, którzy nie znali nic, prócz swych martwych bożków. Któż jeśli nie Bóg zna wieczne rezultaty wierności okazanej przez tych hebrajskich wygnańców?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Duchowy fundament

NIEDZIELA — 7 września

Większość z nas zna historię Daniela i jego przyjaciół, którzy na sześć stuleci przed urodzeniem Jezusa zostali uprowadzeni przez Nebukadnesara, króla babilońskiego. Dzięki ich wierności Bóg posłużył się nimi w celu realizacji swego planu i misji w Babilonii, największej ówczesnej potędze politycznej na świecie. Jednak w znacznym stopniu historia tych czterech młodzieńców jest świadectwem dobrego wychowania, jakie otrzymali w swych rodzinnych domach. Żydowskie rodziny poważnie traktowały obowiązek wychowania dzieci i młodzieży. Ważną częścią życia rodzinnego było opowiadanie dzieciom przez dorosłych historii biblijnych. Rodzice raz po raz opowiadali dzieciom, jak Jahwe prowadził ich naród w przeszłości. Dzieci uczyły się, że przestrzeganie Bożych przykazań prowadzi do życia wiecznego, podczas gdy ich lekceważenie przynosi zgubne skutki. Przeczytaj V Mojż. 6,6−7 i 4,9. Jaka ważna duchowa zasada jest zawarta w tych wersetach — istotna nie tylko dla dzieci, ale dla nas wszystkich? W jaki sposób codzienna, osobista pobożność służy stosowaniu tej zasady w naszym życiu?

Rodzice Daniela, Ananiasza, Miszaela i Azariasza nie potrafili przewidzieć przyszłości swoich dzieci. Jednak dzięki wiernemu, codziennemu wychowaniu w zasadach religijności położyli mocny fundament pod ich przyszłe życie. Jakżeż ważne jest, by rodzice czynili to samo także dzisiaj. Jednocześnie ciągłe poleganie na Panu, wspominanie Jego cudownych działań, dobroci i miłości jest dobrodziejstwem nie tylko dla dzieci, ale także dla rodziców. Nawet ci ludzie, którzy nie mają dzieci, albo których dzieci są już dorosłe, powinni stale żyć w świadomości istnienia Boga, Jego dobroci i mocy. W przeciwnym razie, jak moglibyśmy dzielić się z innymi czymś, czego sami nie doświadczamy? Jak wytrwały jesteś w swojej osobistej pobożności? W jaki sposób osobi− ste nabożeństwo pomaga wzmacniać wiarę i czyni nas lepszymi świadkami Bożymi?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Wczesne próby

PONIEDZIAŁEK — 8 września

Natychmiast po tym, jak młodzieńcy znaleźli się w Babilonie, przekonali się, że czekają ich tam liczne pokusy i złe wpływy. Przeczytaj Dan. 1,4. Skąd nastąpił pierwszy potencjalny atak na ich wia− rę? Dlaczego mógł się okazać fatalny w skutkach?

Bezsporną prawdą jest to, że wszystko, co oglądamy, słyszymy i czytamy, wpływa na nasz sposób myślenia. Być może po raz pierwszy w życiu ci młodzi ludzie zetknęli się z nauczycielami głoszącymi wartości i wierzenia sprzeczne z tym, czego nauczyli się w dzieciństwie. W babilońskiej szkole wykładano astrologię, uczono o fałszywych bogach i wpajano młodym ludziom wiarę w przeróżne mity. Tak więc rozpoczęła się walka o ich umysły, a zatem także o ich dusze (zob. Filip. 4,8). Jednocześnie walka toczyła się również o ich ciała, jako że — jak dobitnie świadczy współczesna nauka — ciało i umysł są ze sobą nierozerwalnie związane. Przeczytaj Dan. 1,8. Jakie kluczowe słowo w tym wersecie wskazuje, dla− czego Daniel i jego przyjaciele (zob. Dan. 1,12−14) nie chcieli spożywać po− traw ze stołu królewskiego?

Słowo kalać jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa oznaczającego również zanieczyszczać, skazić. Tak więc dla tych młodych ludzi kwestia diety była nie tylko sprawą zdrowia czy upodobań. Była to kwestia moralna. Jakie usprawiedliwienie mogliby znaleźć dla siebie, by nie powstrzymy− wać się od spożywania królewskich potraw?

Od początku swego pobytu w Babilonie czterej młodzieńcy postanowili trzymać się zasad Pańskich bez względu na konsekwencje. Wyznaczyło to kurs, jaki obrali na przyszłość, która miała przynieść jeszcze niejedną próbę ich wiary. Przez swoją wierność wydali mocne świadectwo na rzecz Boga niebios. Ludzką skłonnością jest usprawiedliwianie niewłaściwych decyzji i złego zachowania. W jakich sprawach usprawiedliwiasz swoje postępowanie, choć jesteś pewny, że jest ono niewłaściwe? Co możesz zrobić, by pokonać tę niebezpieczną skłonność?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Żadnych kompromisów

WTOREK — 9 września

Historia biblijna wyraźnie ukazuje Boże zaangażowanie w losy Babilończyków. Pan działał w życiu króla Nebukadnesara, a potem króla Cyrusa. Jest On przedstawiony nie tylko jako Bóg Izraelitów, ale jako Pan wszystkich narodów. Przeczytaj Iz. 56,1−8. Pomyśl, kiedy zostały napisane te słowa. Jakie jest ich najważniejsze przesłanie?

Przeczytaj Dan. 1,6−7. Co miały na celu takie poczynania?

Znaczenie imion było ważne dla Żydów, a więc dzieciom starannie dobierano imiona. Imiona Daniel (Bóg jest moim sędzią), Ananiasz (Bóg sprzyja), Miszael (któż jest jak Bóg?) i Azariasz (Jahwe dopomógł) odzwierciedlają duchowe priorytety rodziców w życiu ich dzieci. Wysoki urzędnik dworu Nebukadnesara, Aszpenaz, nadał czterem żydowskim młodzieńcom nowe babilońskie imiona: Baltazar, Szadrach, Meszach i Abed-Nego — będące hołdem dla babilońskich bóstw. Jednak to było jedyne ustępstwo tych czterech młodzieńców wobec bałwochwalstwa — pozwolili się nazywać imionami, na których nadanie nie mieli wpływu. Wkrótce, dzięki Bożemu błogosławieństwu, wszyscy czterej zajęli wysokie urzędy na babilońskim dworze i w administracji państwowej. Po okresie przygotowania Aszpenaz przedstawił czterech młodzieńców królowi. Władca rozmawiał z nimi i stwierdził, że przewyższali pod każdym względem pozostałych (zob. Dan. 1,19). „W każdej zaś sprawie, która wymagała mądrości i rozumienia, o którą pytał ich król, stwierdzał, że przewyższają dziesięciokrotnie wszystkich wróżbitów i magów, którzy byli w całym jego królestwie” (Dan. 1,20). Jakże wymowne jest to świadectwo tego, czego Pan może dokonać dzięki wierności swoich wyznawców. Uprowadzeni z Jerozolimy na dwór władcy największego światowego mocarstwa, czterej młodzi Hebrajczycy nie zawiedli pokładanego w nich zaufania i złożyli przed królem świadectwo mocy Bożej. Dlaczego czterej młodzi Żydzi pogodzili się z tym, że nadano im pogańskie imiona, ale odmówili spożywania nieczystych potraw? Jak w naszym życiu możemy przeprowadzić linię podziału między kwestiami kulturowymi a moral− nymi? Przygotuj się, by omówić swoją odpowiedź podczas lekcji w klasie.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Wykładający sny

ŚRODA — 10 września

Daniel i jego towarzysze doszli do najwyższych stanowisk w Babilonii, najpotężniejszym imperium ówczesnego świata. Jednak, jak to bywa w wielkiej polityce, czyhały na nich liczne niebezpieczeństwa. Przeczytaj Dan. 2,1−13 i odpowiedz na pytania. 1. W jaki sposób mędrcy babilońscy zwodzili króla?

........................................

................................................................................................................................

2. Jak król udaremnił ich grę? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

3. Jakie słowa mędrców świadczą, iż uważali oni prośbę króla za niemożliwą do spełnienia? W jaki sposób te słowa przyczyniły się później do objawienia mocy Bożej? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Bóg już wcześniej dał Danielowi dar wykładania snów i wizji (zob. Dan. 1,17), ale Daniel nie był zarozumialcem i nie traktował go jako zagwarantowanego na wieki. Spotkał się ze swoimi towarzyszami i razem modlili się (zob. Dan. 2,18). Rozumieli, że jeśli nie nastąpi boska interwencja, podzielą los szarlatanów i oszustów nazywających siebie mędrcami na dworze Nebukadnesara. Przeczytaj dziękczynną modlitwę Daniela (zob. Dan. 2,20−23). Co jest sed− nem tej modlitwy? Jaką nadzieję i zachętę czerpiesz z niej dla siebie, w ja− kiejkolwiek sytuacji się znajdujesz?

Większość z nas zna dalszy ciąg tej historii (jeśli jej nie znasz, przeczytaj rozdział do końca). Pomyśl, czym było dla władcy najpotężniejszego światowego imperium oddanie pokłonu jeńcowi z obcego kraju, pełniącemu przymusowo służbę na jego dworze (zob. Dan. 2,46-48)! Najwyraźniej król był pod ogromnym wrażeniem tego, co się stało, choć oczywiście jeszcze wiele musiał się nauczyć. Tak więc przez Daniela Zbawiciel ocalił życie babilońskich mędrców, poprowadził pogańskiego króla ku wierze w prawdziwego Boga oraz umocnił pozycję Daniela i jego towarzyszy, dzięki czemu mogli jeszcze skuteczniej wydawać świadectwo o Nim.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Dwie próby na śmierć i życie

CZWARTEK — 11 września

Dwie kolejne spektakularne próby wiary dały Danielowi i jego trzem przyjaciołom okazję do złożenia mocnego świadectwa o prawdziwym Bogu. Przeczytaj 3. rozdział Księgi Daniela, mówiący o próbie wiary trzech He− brajczyków. Co było sednem oświadczenia trzech przyjaciół Daniela? Zob. Dan. 3,16−18. Jak zasada ta zachowuje aktualność także dzisiaj? Zob. Mat. 10,28.

Przeczytaj Dan. 3,28-30, zwracając uwagę, jakie wrażenie na królu zrobiło to, co zobaczył. Choć władca wciąż jeszcze musiał się wiele nauczyć, to jednak dzięki wierności trzech Hebrajczyków zostało wydane wśród pogańskich narodów potężne świadectwo o żywym Bogu. W miarę wolnego czasu przeczytaj historię Daniela wrzuconego do lwiej jamy (zob. Dan. 6,1-29) — sprawozdanie z kolejnej próby wiary, ale już w czasach innego imperium. Co w tym rozdziale świadczy, że król wiedział już cośkolwiek o mocy Boga Daniela?

Jakie świadectwo o Bogu Daniela wydał król Dariusz? Jak trafne było to świadectwo? Czy Pan może objawiać poganom swoją moc i mądrość bez po− średnictwa swego spisanego Słowa?

Wyobraź sobie, co by się stało, gdyby w obu tych przypadkach Hebrajczycy poszli na kompromis, by ratować swoje życie. Jakżeż łatwo mogliby usprawiedliwić pójście łatwiejszą drogą. Jednak oni pozostali wierni Panu i dzięki temu przyczynili się do rozpowszechnienia wiedzy o prawdziwym Bogu. Czy w przeszłości wybierałeś kiedyś łatwiejszą drogę i szedłeś na kompro− mis wbrew posiadanej świadomości tego, co słuszne? Jak się z tym czułeś? Jak możesz się umocnić w wierze, aby podczas kolejnej próby postąpić wła− ściwie?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 12 września DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdziały Na dworze babilońskim, Sen Nebukadnesara i Piec ognisty, w: Ellen G. White, Prorocy i królowie, wyd. III, s. 265-284. „Podobnie jak Bóg powołał Daniela, aby świadczył o Nim w Babilonie, tak samo powołuje nas, abyśmy byli Jego świadkami w świecie dzisiejszym. Bóg pragnie, abyśmy we wszystkich sprawach życiowych objawiali zasady Jego królestwa. Wielu ludzi chce, aby dane im było wykonać jakieś wielkie dzieło, podczas gdy codziennie tracą sposobność wykazania się wiernością wobec Boga. Codziennie błądzą i nie traktują jak należy, a więc całym sercem, drobnych obowiązków. Gdy oczekują jakiejś wielkiej pracy, w której może mieliby sposobność wykazać się talentem, a tym samym zadowolić swą ambicję wywyższenia się, ich dni mijają bezpowrotnie. (...) Wieści o ich [towarzyszy Daniela] nadzwyczajnym oswobodzeniu dotarły do wielu krajów. Przedstawiciele różnych narodów, których Nebukadnesar wezwał do przybycia na uroczystość poświęcenia posągu, rozgłosili o tym wokoło. Poprzez wierność swych dzieci Bóg został otoczony chwałą na całej ziemi” (Ellen G. White, Prorocy i królowie, wyd. III, s. 269-270.283). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie swoje odpowiedzi na ostatnie pytanie z wtorkowej części lekcji. 2. Historie opisane w Księdze Daniela są doskonałą lekcją o tym, jak wierność Bogu w trudnych sytuacjach pozwalała ludziom świadczyć o Panu. Z drugiej strony, ileż razy słyszeliśmy o ludziach postępujących w imię Boże, a nierzadko przypłacających to życiem! Wobec trudnych sytuacji, skąd możemy wiedzieć, czy powinniśmy zachować nieugięte stanowisko, czy też skuteczniej wydamy świadectwo o Bogu, gdy okażemy gotowość do kompromisu? 3. Oprócz historii takich jak historia Daniela w lwiej jamie, są i takie jak historia Jana Chrzciciela. Dlaczego zdarzają się jedne i drugie? PODSUMOWANIE: Księga Daniela opisuje przeżycia czterech Hebrajczyków, którzy jako młodzi ludzie stanęli wobec ogromnego wyzwania dla ich wiary, a mimo to pozostali wierni swoim zasadom i swojemu Bogu. Ich wierność była wspaniałym świadectwem nie tylko dla władcy Babilonii, ale i dla wielu pogańskich narodów.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

W świecie pełnym cierpienia i smutku obietnica życia wiecznego na nowej ziemi jest dla nas źródłem nadziei już teraz. Przyjaciele, wieczność jest przed nami! Pomyślcie o życiu na nowej ziemi, które trwać będzie nie 70 czy 80 lat, ale 70 tys. lat, 70 mln, 70 mld lat, a to będzie zaledwie początek! (Fragment książki).

www.znakiczasu.pl

Lekcja 12 — 20 września

FILIP — WYPOSAŻONY DO SŁUŻBY STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dz. 6,3; 8,1−40; Rzym. 12,6−8; I Kor. 12,1−11.27−31; I Tym. 3,8−12. TEKST PAMIĘCIOWY: „Ludzie zaś przyjmowali uważnie i zgodnie to, co Filip mówił, gdy go słyszeli i widzieli cuda, które czynił” (Dz. 8,6). MYŚL PRZEWODNIA: Dzięki działalności Filipa ewangelia dokonała w Sa− marii rewolucyjnych zmian, a wpływowy etiopski dostojnik przyjął Jezu− sa jako swego Zbawiciela. Gdy poddajemy się Bogu, nie ma granic dla te− go, czego może On przez nas dokonać dla budowania Jego królestwa.

Życie Filipa było zaprzeczeniem nudy — uniknął prześladowań, wyrzucał demony, uzdrawiał kalekich i sparaliżowanych ludzi, nawrócił etiopskiego dworzanina, a wreszcie został fizycznie przeniesiony w nadnaturalny sposób przez Ducha Świętego. Wielu ludziom chrześcijaństwo kojarzy się ze słuchaniem kazań, listą zakazów i nakazów oraz znudzonymi, ponurymi ludźmi. Jednak stereotypy bywają dalekie od prawdy. Pójście za Jezusem jest jedną z najbardziej ekscytujących przygód, jakie człowiek może przeżyć. Aby to udowodnić, w tym tygodniu przyjrzymy się niezwykłej służbie Filipa, człowieka, którego życie nabrało zupełnie nowych wymiarów, gdy został ordynowany do służby. Wybrany jako jeden z siedmiu diakonów w Kościele wczesnochrześcijańskim, Filip wkroczył na drogę, którą nigdy wcześniej nie chodził. Osobiście głosił dobrą nowinę o Jezusie w Samarii, a pośrednio nawet w Afryce! Czego możemy się nauczyć z historii Filipa?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Powołany do służby

NIEDZIELA — 14 września

Zbór jerozolimski powołał Filipa i sześciu innych mężczyzn jako diakonów, usługujących. Greckie słowo diakonos jest w wielu miejscach Nowego Testamentu tłumaczone jako sługa. Zwracając się do swoich uczniów, Jezus powiedział: „Kto zaś jest największy pośród was, niech będzie sługą [gr. diakonos] waszym” (Mat. 23,11). Zaś przepowiadając swą śmierć, powiedział: „Jeśli kto chce mi służyć [gr. diakone], niech idzie za mną, a gdzie Ja jestem, tam i sługa [gr. diakonos] mój będzie” (Jan 12,26). Przeczytaj Dz. 6,3 i I Tym. 3,8−12. Czego możemy się dowiedzieć o charak− terze Filipa z tych wersetów?

Przeczytaj Dz. 2,46−47; 4,32−33. Jaki obraz ówczesnego Kościoła przed− stawiony został w tych wersetach?

Dobre czasy nie trwają w nieskończoność. W końcu nadchodzi kryzys (zob. Dz. 6,1). Choć na tym etapie niemal wszyscy nowi chrześcijanie byli Żydami, to jednak dzielili się oni na dwie główne grupy: hellenistów (nieurodzonych w Izraelu, mówiących po grecku i wychowanych w greckiej kulturze) oraz Żydów palestyńskich (mówiących po aramejsku/hebrajsku i posiadających typowy dla żydostwa światopogląd). W miarę jak Kościół wzrastał liczebnie, Żydzi hellenistyczni zaczęli narzekać, że przy podziale żywności ich wdowy były zaniedbywane, a te spośród Żydów palestyńskich — faworyzowane. Wobec pierwszego poważnego problemu w społeczności chrześcijańskiej, dwunastu apostołów postanowiło zastosować jedną z najważniejszych strategii dobrego przywództwa — delegowanie, czyli wysłanie kogoś jako swego przedstawiciela upoważnionego do załatwienia powierzonej mu sprawy. Stworzono funkcję diakona. Jak wiele czasu i energii traci twój zbór na rozwiązywanie sporów między wyznawcami? Jak możesz pomóc zborowi skierować siły i środki na dociera− nie z ewangelią do ginących ludzi?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Misjonarz w Samarii

PONIEDZIAŁEK — 15 września

Gdy Filip pojawia się ponownie w biblijnym sprawozdaniu, spotykamy go w Samarii, na północ od Judei. Jezus przepowiedział, że Jego naśladowcy będą misjonarzami nie tylko w Jerozolimie, ale także „w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz. 1,8). Teraz Filip miał udział w spełnieniu tego proroctwa, ale zapewne nie tak, jak spodziewaliby się tego inni wierzący. Przywódcy nie wysłali Filipa do Samarii jako misjonarza. Jego działania nie były ujęte w planie globalnej misji Kościoła wczesnochrześcijańskiego, zakładającym docieranie na nowe tereny. Przeczytaj Dz. 8,1−5. Co sprawiło, że Filip znalazł się w Samarii? Co czynili rozproszeni wierzący, którzy uciekli z Jerozolimy?

Po ukamienowaniu Szczepana prześladowania, którymi kierował Saul, nasiliły się, tak więc niemal wszyscy wierzący, z wyjątkiem dwunastu apostołów, rozproszyli się po Palestynie. Jest to pierwszy w historii przykład Kościoła, który zszedł do podziemia. Od tej pory wielokrotnie wierni Boży wyznawcy byli zmuszeni ukrywać swoją wiarę. Dzisiaj także w wielu częściach świata adwentyści muszą praktykować swoją wiarę w ukryciu. Gdy pierwsi chrześcijanie z Jerozolimy rozproszyli się po innych miejsco− wościach, „szli z miejsca na miejsce i zwiastowali dobrą nowinę” (Dz. 8,4). Jak na ironię, prześladowania przyczyniły się do intensywniejszego szerzenia dobrej nowiny. Jakie znasz inne przykłady takiego zjawiska?

Był to straszny czas dla pierwszych chrześcijan. Musieli uciekać z własnych domów w obce miejsca, gdzie groziły im dalsze ataki fanatyków. Filip był ojcem czterech córek, a więc niewątpliwie jego rodzina miała poważne problemy (zob. Dz. 21,9). A jednak pomimo trudności Filip i inni wierzący nie przestali dzielić się dobrą nowiną o Jezusie. Pomimo trudnych doświadczeń wierzący gorliwie głosili przesłanie Chry− stusa. Dlaczego? Ponieważ mieli poczucie misji, celu. Dlaczego tak wielu z nas brakuje takiego poczucia misji? Czy to możliwe, że powodem jest to, iż za bardzo zajmujemy się sobą, a za mało obchodzą nas potrzeby ginącego świata? Pomyśl o tym i przygotuj się do dyskusji na ten temat podczas sobot− niej lekcji.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Okazje do wydawania świadectwa

WTOREK — 16 września

Jako adwentyści często mówimy o punkcie zaczepienia dla naszej misji. W wielu miejscach, z powodu uprzedzeń, nie możemy od razu zacząć mówić o Jezusie czy Biblii. Ludzie zrażają się do nas, gdy tylko zaczynamy poruszać tematy duchowe. Poselstwo zdrowia nierzadko przełamuje te uprzedzenia w wielu częściach świata. Jednak to osobiste przyjaźnie są chyba najskuteczniejszym punktem zaczepienia. Gdy przyjaźnimy się z ludźmi, wówczas sami zaczynają nas pytać o nasze chrześcijańskie wierzenia. Przeczytaj Dz. 8,26−39 — historię Filipa i etiopskiego dostojnika — a na− stępnie odpowiedz na pytania: 1. Co skłoniło Filipa, by udać się na spotkanie z etiopskim dostojnikiem? Jakie ważne przesłanie jest zawarte w odpowiedzi na to pytanie? ................................................................................................................................

2. Jaki punkt zaczepienia wykorzystał Filip celem przekazania dobrej nowiny Etiopczykowi? W jaki sposób wyszedł naprzeciw potrzebie tego człowieka? Czego możemy się z tego nauczyć? ................................................................................................................................

3. Jakie wymogi musiał spełnić etiopski dostojnik, by zostać ochrzczo− nym? Co to oznacza dla nas? ................................................................................................................................

Etiopczyk przybył do Jerozolimy, by modlić się w świątyni. Prawdopodobnie wracał rozczarowany. Szybko przekonał się, że jako poganin i eunuch został podwójnie wykluczony z udziału w nabożeństwie na wewnętrznym dziedzińcu świątynnym, dostępnym wyłącznie dla Żydów (zob. V Mojż. 23,2). Gdy dowiedział się o Tym, który przez swoją śmierć „zburzył (...) przegrodę z muru nieprzyjaźni” (Ef. 2,14), pojawiło się w jego życiu nowe światło. W odpowiedzi na wspaniałą nowinę, którą usłyszał, Etiopczyk poprosił Filipa, by go ochrzcił. Tak oto nawrócił się na chrześcijaństwo pierwszy poganin — wpływowy i możny Afrykańczyk. Jak często masz okazję wydawać świadectwo wiary w Chrystusa? Jak ko− rzystasz z tych możliwości? Co możesz poprawić w tej kwestii?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Wyposażeni do służby

ŚRODA — 17 września

Każdy z nas jako naśladowca Chrystusa otrzymał dary duchowe do pełnienia misji, którą Bóg nam powierzył. Dary duchowe były bardzo ważne w życiu Kościoła wczesnochrześcijańskiego — rozpalały zapał misyjny wierzących. Apostoł Paweł napisał do Koryntian, że pragnie, by byli świadomi w kwestii darów duchowych (zob. I Kor. 12,1). Greckie słowo charismata, oznaczające dary duchowe, podkreśla, że są to dary łaski, całkowicie przez nas niezasłużone. Piąta z fundamentalnych zasad wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, dotycząca działalności Ducha Świętego, zawiera stwierdzenie: „Duch Święty (...) przekazuje Kościołowi dary duchowe” (Wierzyć tak jak Jezus, wyd. II, s. 68). Jest to niezwykle doniosłe stwierdzenie. Choć dary są udzielane wierzącym, to jednak w rzeczywistości są przeznaczone dla Kościoła. Dary duchowe nigdy nie są dawane jedynie dla dobra tego, który je otrzymuje. Zawsze są udzielane w kontekście misji i służby. Dary duchowe są dawane wierzącym w kontekście szerszej wspólnoty chrześcijańskiej, aby służyły Kościołowi w jego misji na rzecz świata. Sprawozdanie z działalności Filipa w Samarii zawiera niewiele szczegółów (zob. Dz. 8,4-8). Na pewnym etapie jego działalności Bóg dał mu nadzwyczajne dary duchowe i zmienił Filipa z diakona w ewangelistę. Musiał to być znaczący krok w życiu Filipa — z administratora zboru w Jerozolimie przedzierzgnął się w posłańca Pańskiego z mocą wypędzającego złe duchy i uzdrawiającego chorych w Samarii. Dwa główne biblijne źródła służące zrozumieniu darów duchowych to Rzym. 12,6−8 i I Kor. 12,1−11.27−31. Przeczytaj te wersety i porównaj je z Dz. 8,4−8. Jakie dary duchowe przejawiały się w działalności Filipa i jak posługiwał się on nimi?

„Ludzie zaś przyjmowali uważnie i zgodnie to, co Filip mówił, gdy go słysze− li i widzieli cuda, które czynił” (Dz. 8,6). Nawet jeśli nie czynimy cudów jak Filip, jaka zasada zawarta w tych słowach dotyczy także nas? Co w nas, w na− szym życiu i naszym nauczaniu, ma zwracać uwagę ludzi na to, co mówimy?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Filip i czarnoksiężnik Szymon

CZWARTEK — 18 września

Gdy apostołowie w Jerozolimie usłyszeli o niezwykłych sukcesach ewangelii w Samarii, wysłali Piotra i Jana, by odwiedzili Filipa i młody zbór. Przybyli oni do Samarii w samą porę, by wesprzeć Filipa. Najpierw modlili się, by nowi wierzący otrzymali Ducha Świętego. Najwyraźniej Filip nie modlił się o to wcześniej. Potem pomogli Filipowi pozyskać dla ewangelii czarnoksiężnika Szymona. Przeczytaj Dz. 8,9−25 — epizod z udziałem Szymona, Filipa, Piotra i Jana — a następnie odpowiedz na pytania: 1. Dlaczego cuda i inne nadprzyrodzone zjawiska nie są ostatecznym do− wodem Bożego działania? ................................................................................................................................

2. Szymon pragnął tego, co dobre, ale — jak się wydaje — w niewłaściwy sposób. Co złego jest w tym, by udzielać innym daru Ducha Świętego? Sądząc z reakcji Piotra, jaka była prawdziwa motywacja prośby Szymona? ................................................................................................................................

3. W jaki sposób reakcja Piotra na prośbę Szymona była podobna do re− akcji Jezusa na zachowanie Piotra? Zob. Mat. 16,21−27. ................................................................................................................................

4. Gdzie widzimy w tej historii łaskę Chrystusa i ewangeliczne przebaczenie? ................................................................................................................................

Bez względu na to, jak utalentowany i wyposażony w dary duchowe był Filip, nawet on potrzebował pomocy, co wyjaśnia obecność Piotra i Jana. Chodzi o to, że nikt nie jest wystarczająco dobry i dostatecznie wyposażony w dary, by samodzielnie wykonywać dzieło Pańskie. Każdy z nas potrzebuje pomocy innych. Chcieć kupić moc udzielania Ducha Świętego? Niesłychane! A przecież Szy− mon był wierzącym, ochrzczonym. Czy na początku swojej drogi wiary wierzyłeś w jakieś absurdy, których bezsens teraz rozumiesz? Jak pomaga ci to być tole− rancyjnym wobec tych, którzy w swej niewiedzy wyznają niemądre poglądy? LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 19 września DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Ewangelia w Samarii, w: Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 58-62. „Zdarzenie to ilustruje troskę Boga o Jego dzieci. Pan odwołał Filipa z jego skutecznej służby w Samarii i posłał przez pustynię do Gazy, by udzielił pomocy jednej potrzebującej duszy. Gorliwość, z jaką Etiopczyk przyjął ewangelię i zaczął postępować zgodnie z wiarą, powinna być lekcją dla nas. Bóg pragnie, byśmy byli gorliwi w wyznawaniu Chrystusa, posłuszeństwie i spełnianiu obowiązków. Etiopczyk był człowiekiem wpływowym i zajmował wysokie, odpowiedzialne stanowisko. Dzięki jego nawróceniu ewangelia dotarła do Etiopii, gdzie wielu przyjęło Chrystusa i wyszło z ciemności pogaństwa na światło chrześcijaństwa” (Ellen G. White, The Spirit of Prophecy, t. III, s. 305). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie w klasie wasze odpowiedzi na ostatnie pytanie w poniedziałkowej części lekcji. Wcześniej możecie omówić wasze odpowiedzi na pytanie z niedzielnej części lekcji. 2. Już na początku istnienia Kościoła chrześcijańskiego doszło do podziałów etnicznych. Także dzisiaj w różnych częściach świata istnieją podobne napięcia między wyznawcami Kościoła. Jaka sytuacja panuje w twoim zborze? W jaki sposób ty możesz pomóc współwyznawcom zrozumieć, jak przeciwne zasadom ewangelii są takie postawy? 3. Filip ochrzcił Etiopczyka natychmiast po tym, gdy ten wyznał wiarę w Jezusa jako Zbawiciela. Dlaczego Kościół adwentystyczny nie stosuje podobnej praktyki? Czy jest to praktyka właściwa, czy nie? Uzasadnij swoją odpowiedź. 4. Jakie potrzeby w społeczeństwie może wykorzystać twój zbór jako punkty zaczepienia w celu głoszenia ewangelii Chrystusa? Jak możesz pomóc zborowi w ważnej dziedzinie ewangelizacji? PODSUMOWANIE: Filip jest kolejnym znakomitym przykładem tego, czego Bóg może dokonać przez tych, którzy poświęcili Mu się bez reszty. Nawracając etiopskiego dostojnika, głosząc ewangelię w Samarii czy karcąc czarnoksiężnika Szymona, Filip miał zawsze na celu wywyższanie Jezusa.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Lekcja 13 — 27 września

DARY 13. SOBOTY

„OTO JESTEM, POŚLIJ MNIE!” PROROK IZAJASZ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: III Mojż. 16,30; 17,11; Iz. 6,1−10; 49,6; Jer. 3,22; Mat. 28,18−20; Hebr. 1,2. TEKST PAMIĘCIOWY: „Usłyszałem głos Pana, który rzekł: Kogo poślę? I kto tam pójdzie? Tedy odpowiedziałem: Oto jestem, poślij mnie!” (Iz. 6,8). MYŚL PRZEWODNIA: Izajasz był prorokiem działającym w VIII w. p.n.e. Odważnie i z mocą występował przeciwko grzechowi i zepsuciu, bronił prawości i sprawiedliwości oraz przepowiadał przyjście Mesjasza. Czy w jego działalności możemy dostrzec podobieństwo do naszej misji?

Najważniejszą częścią misji Izajasza było przeprowadzenie reform w królestwie judzkim. Prorok występował przeciwko grzechowi i zepsuciu, przeciwko buntowi narodu wobec Boga. Jednak misja jego sięgała daleko poza granice Judei w VIII w. p.n.e. Izajasz prorokował o dniach, gdy Judea stanie się Bożym reprezentantem w świecie. Przeznaczeniem Judejczyków nie było zajmowanie się wyłącznie własnymi sprawami, ale podjęcie misji wśród innych narodów. Prorok cytuje słowa Boga: „Strzegę cię i uczynię cię pośrednikiem przymierza z ludem, światłością dla narodów” (Iz. 42,6). Ta szeroka wizja misji sięgającej na cały świat została utracona w kolejnych wiekach. Dopiero działalność Jezusa, a potem działalność apostołów opisana w Dziejach Apostolskich stały się spełnieniem wizji ewangelii docierającej do wszystkich narodów — wizji, do realizacji której i my zostaliśmy powołani w naszych czasach.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Biada mi!

NIEDZIELA — 21 września

Przeczytaj Iz. 6,1−6. Co przydarzyło się Izajaszowi?

Bóg przeniósł Izajasza w wizji do sali tronowej w niebie, gdzie prorok ujrzał Pana zasiadającego „na tronie wysokim i wyniosłym” (Iz. 6,1). W tej wizji sali tronowej Izajasz ujrzał niezwykłą scenę. Oto skraj Bożej szaty wypełniał świątynię, a sześcioskrzydłe latające istoty nazwane serafinami unosiły się wokół tronu. Prorok słyszał, jak istoty te nieustannie oddawały chwałę Panu. Ich głosy były tak potężne, iż świątynia drżała od nich i napełniła się dymem. Porównaj wizję Izajasza z wizjami innych ludzi, którzy ujrzeli Boga. Jaka była ich reakcja? Czego możemy się nauczyć z tej reakcji o sobie i naszej zależ− ności od Stwórcy? Zob. II Mojż. 20,18−19; Sędz. 13,22; Job 42,5−6; Obj. 1,17.

W odpowiedzi na wizję Króla, Pana Zastępów, Izajasz zawołał: „Biada mi! Zginąłem, bo jestem człowiekiem nieczystych warg i mieszkam pośród ludu nieczystych warg” (Iz. 6,5). Damah, hebrajskie słowo przetłumaczone jako zginąłem, dosłownie oznacza zostać odciętym albo skończyć się. Słowo to zostało przetłumaczone jako ginąć także w innych miejscach (zob. Ps. 49,13.21; Oz. 4,6). Wskazuje ono, że Izajasz czuł się zupełnie przytłoczony wizją, którą ujrzał. Wizja Boga sprawiła, że prorok pojął, kim naprawdę jest w porównaniu ze Stwórcą. Dlaczego ujrzenie Pana spowodowało taką reakcję? W jaki sposób reak− cja ta pomaga nam zrozumieć, dlaczego Jezus przyszedł w ludzkim ciele, by objawić nam, jaki naprawdę jest Bóg?

100

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Odpuszczenie grzechu

PONIEDZIAŁEK — 22 września

Niezwykłe było to spotkanie Izajasza z Bogiem. Prorok opisał tę wizję jako oddziałującą na wszystkie jego zmysły — widział sześcioskrzydłych serafinów i Boga na tronie, słyszał głosy serafinów przetaczające się jak gromy, czuł woń dymu w świątyni i bliskość rozżarzonego węgla, którym serafin dotknął jego ust (zob. Iz. 6,1-6). Jak stwierdziliśmy we wczorajszej części lekcji, gdy Izajasz ujrzał Boga, odczuł swoją nicość. Jego słowa zapisane w Iz. 6,5 są wyznaniem grzeszności własnej i jego ludu. Dlaczego Izajasz wymienia właśnie nieczystość warg? Czy prorok i jego rodacy grzeszyli wyłącznie mową? Czego symbolem są w tym przypadku usta? Zob. Przyp. 13,3; Mat. 12,37; Łuk. 6,45.

Gdy tylko Izajasz wyznał swój grzech, serafin wziął z niebiańskiego ołtarza rozżarzony węgielek, przybliżył się do proroka i dotknął jego ust ogniem. Przeczytaj Iz. 6,6−7. Co symbolizował ten gest serafina? Jakie przesłanie dla nas zawiera ten element wizji? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Izajasz, będąc człowiekiem nieczystych warg, nie miał Bogu nic do zaoferowania. Jednak dzięki działaniu Pana grzech Izajasza został odpuszczony. Hebrajskie słowo przetłumaczone jako odpuszczony pochodzi od tematu kafar, tłumaczonego w Starym Testamencie jako przebłaganie (zob. II Mojż. 29,36; III Mojż. 16,30; 17,11) lub jako oczyszczenie (zob. II Mojż. 30,10). Oczywiste jest, że bez Bożej interwencji, bez odpuszczenia czy powleczenia czymś grzechu (kafar może znaczyć także powlec — zob. I Mojż. 6,14), Izajasz nie byłby w stanie niczego dokonać dla Pana. Musiał najpierw zostać usprawiedliwiony przed Bogiem, a dopiero potem Pan mógł się nim posłużyć. Jakie sprawy w twoim życiu stoją na drodze twojej użyteczności dla Bo− ga? Co musisz podporządkować Panu, by twój grzech został odpuszczony?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

101

„Oto jestem, poślij mnie!”

WTOREK — 23 września

Gdy Izajasz usłyszał Boże wezwanie, natychmiast odpowiedział: „Oto jestem, poślij mnie!” (Iz. 6,8). Zauważ, że prorok odpowiedział na powołanie, zanim poznał szczegóły zadania (zob. Hebr. 11,8). Izajasz odpowiada na powołanie nie dlatego, że uznaje, iż posiada dary i talenty niezbędne do wykonania zadania, ale dlatego, że jest pewny, iż w mocy Bożej zadanie to wykona. Odpowiada nie dlatego, że to zadanie mu się podoba (przecież nawet nie wie, na czym będzie ono polegało). Prorok odpowiada, gdyż wie, że choć jest niegodny, to Bóg jest godny, by Mu odpowiedzieć posłuszeństwem. Choć on sam jest bezsilny, to Pan jest wszechmocny. Choć on sam być może nie wybrałby sobie takiej misji, to jest to misja, którą wybrał mu Bóg. Przeczytaj ewangeliczne zlecenie, w którym Jezus nakazał swoim wyznaw− com iść do wszystkich narodów — najważniejsze zlecenie ze wszystkich zapi− sanych w Biblii (zob. Mat. 28,18−20). Przeczytaj uważnie pierwszą część tego pełnomocnictwa. Dlaczego jest to ważna część, której nie wolno nam prze− oczyć?

Słowo „tedy” (Mat. 28,19) ma tu ogromne znaczenie. Jedynym powodem, dla którego możemy iść i czynić uczniami wszystkie narody, jest to, że idziemy w sile Tego, który ma wszelką moc na niebie i na ziemi. Gdybyśmy mieli to robić o własnych siłach, nie bylibyśmy w stanie iść. Gdybyśmy polegali na własnych umiejętnościach, nie moglibyśmy iść. Źródłem, przyczyną i siłą naszej misji jest Jezus, który ma wszelką moc we wszechświecie (zob. Dz. 17,28; Hebr. 1,2; Kol. 1,16). Jeśli jesteśmy gotowi, Bóg da nam moc, której potrzebujemy do wykonania zleconej przez Niego misji. On oczyścił grzeszne usta Izajasza (zob. Iz. 6,7), dał Marii Ducha Świętego, sprawił, że moc Najwyższego zacieniła ją (zob. Łuk. 1,35), a Jezus wstawiał się za Piotrem (zob. Łuk. 22,32). On namaścił Saula Duchem Świętym (zob. Dz. 9,17-18) i dał Jeremiaszowi właściwe słowa (zob. Jer. 1,9). Czy mielibyśmy się spodziewać mniej dla siebie, i to teraz, w najdonioślejszym okresie dziejów świata? Co powstrzymuje cię przed działaniem dla Pana? Co musisz zmienić? Jak możesz się nauczyć polegać na mocy Bożej, a nie na własnych talentach, bez względu na to, jakie one są?

102

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

Powołanie Izajasza

ŚRODA — 24 września

Przeczytaj Boże zlecenie dane prorokowi (zob. Iz. 6,9−10). Jak mamy rozu− mieć to, co Pan powiedział do Izajasza?

Większość przekładów Biblii oddaje te słowa tak, jakby Bóg zamierzał celowo otępić serca i umysły ludzi. Jednak gdy uważnie czyta się te słowa, wyziera z nich sarkazm, ironia. Dlaczego Pan — który nieustannie usiłuje dotrzeć do swego ludu, prosząc o wysłuchanie, zrozumienie, otwarcie serca, wzywając swych wyznawców, by Go poznali, zwracali się do Niego, wrócili do Niego i przyjęli Jego uzdrowienie — miałby dosłownie powiedzieć coś, co jest zupełnie przeciwne Jego stałym i niezmiennym dążeniom? Przeczytaj podane wersety. Jak mamy je rozumieć w świetle wspomniane− go powyżej fragmentu z Księgi Izajasza? V Mojż. 30,6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Przyp. 2,5 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jer. 3,22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Jer. 4,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . W całej Biblii czytamy, że Bóg wzywał swój lud do słuchania, posłuszeństwa i powrotu do Niego oraz obiecywał Jego uzdrowienie. A jednak, jak wiemy, wielu nie usłuchało. Tak więc wydaje się, iż w tych słowach Pan stwierdza po prostu, jak ludzie będą reagować na przesłanie głoszone przez Izajasza. Jahwe nie mówi, że chce, aby tak było, a tym bardziej nie zapowiada, że celowo do tego doprowadzi. Wskutek odrzucenia przesłania proroka ludzie mieli uczynić swoje serca twardszymi niż były wcześniej. Nie znaczy to jednak, że Izajasz czy Pan pragnęli takiego obrotu sprawy. Przeciwnie, w całej Biblii wiele jest Bożych wezwań skierowanych do ludzi, by czynili to, co Wszechmocny polecił im między innymi przez Izajasza. Jednak, jak wiemy, wielu nie chciało i nie chce tego czynić. Jak my odpowiadamy na Boże wezwania? Czy różnimy się od ludzi współ− czesnych Izajaszowi? Choć niewiele możemy zrobić, by zmienić postawę in− nych, to co czynimy, byśmy sami mieli właściwą postawę? Jak możemy się upewnić, że nie wpadamy w duchową pułapkę jak rodacy Izajasza?

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

103

Światłość narodów

CZWARTEK — 25 września

Misja Izajasza miała daleko większy zasięg niż przeprowadzenie reform w Judzie. Ukazana mu została wizja Jeruzalem jako światła na górze, świadectwa dla wszystkich narodów o prawdziwym Bogu i Jego przykazaniach. „Góra ze świątynią Pana będzie stać mocno (...), a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody” (Iz. 2,2). Jak my, adwentyści, rozumiemy naszą rolę w ewangelizacji świata? Zob. Obj. 14,6.

Przeczytaj Iz. 42,6−7. Jaką rolę mieli odegrać Judejczycy zgodnie z Bożym powołaniem? Jak my widzimy siebie w tej roli w naszych czasach?

Przeczytaj Iz. 49,6. Jak słowa te dotyczą nas, adwentystów dnia siódmego?

Dopiero w latach 60. XIX wieku adwentyści dnia siódmego w Stanach Zjednoczonych zdali sobie sprawę, że powinni rozpocząć misję w innych krajach. Pierwsi adwentyści sądzili, że ich ewangeliczne zlecenie dotyczyło tylko niektórych grup ludności na terenie Ameryki Północnej. Społeczeństwo amerykańskie było wielokulturowe, a więc pierwsi adwentyści uznali, że mogą zwiastować przesłanie wszystkim narodom, plemionom, językom i ludom, nie ruszając się ze swojego kraju. Arthur Spalding sugeruje, że było to „wygodne wytłumaczenie” dla nowo powstałego Kościoła adwentystycznego — ograniczenie misji wyłącznie do Ameryki Północnej (zob. Arthur Whitefield Spalding, Origin and History of Seventh-day Adventists, Waszyngton 1962, t. II, s. 193). Jednak nie minęło wiele czasu, a przywódcy Kościoła zdali sobie sprawę, że taka wizja jest zbyt ograniczona, a zatem zaczęli zakładać zbory w Azji, Afryce, Europie, Australii i Oceanii — na całym świecie. W tym dziele każdy z nas może mieć swój udział w taki czy inny sposób. W jaki sposób ty i twój zbór możecie się bardziej zaangażować w niesie− nie zbawienia „aż po krańce ziemi” (Dz. 13,47)?

104

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

PIĄTEK — 26 września DO DALSZGO STUDIUM: Rozdział Powołanie Izajasza, w: Ellen G. White, Prorocy i królowie, wyd. III, s. 169-173. „To zapewnienie ostatecznego spełnienia Bożych zamierzeń napełniło serce Izajasza odwagą. Cóż z tego, że ziemskie potęgi powstały przeciwko Judei? Cóż z tego, że posłaniec Pana spotykał się ze sprzeciwem i oporem? Izajasz ujrzał Króla, Pana Zastępów, i słyszał pieśń serafinów: »Pełna jest wszystka ziemia chwały jego« (Iz. 6,3). Otrzymał obietnicę, iż przesłaniom Jahwe do odstępczych Judejczyków będzie towarzyszyć przekonująca moc Ducha Świętego, a zatem prorok z gorliwością przystępował do czekającej go pracy. W ciągu swojej długiej i trudnej misji towarzyszyła mu pamięć tej wizji. Przez ponad sześćdziesiąt lat był wśród Judejczyków prorokiem nadziei, coraz odważniej wypowiadającym przepowiednie przyszłego triumfu Kościoła” (Ellen G. White, The Call of Isaiah, w: Advent Review and Sabbath Herald, 11 III 1915). „Wzywanie Judei do słuchania Boga żywego i przyjmowania Jego łaskawych wskazań nie poszły na marne. Znaleźli się tacy, którzy odwrócili się od kultu bałwanów i odtąd czcili Boga Jahwe. Nauczyli się widzieć w swym Stwórcy miłosierdzie i tkliwe współczucie. W mrocznych dniach, które nastały w historii Judei, gdy tylko resztki pozostały w tej ziemi, mieli przyczynić się do decydującej reformy. »W owym dniu — mówił Izajasz — spoglądać będzie człowiek na swojego Stworzyciela, a jego oczy patrzeć będą na Świętego Izraelskiego. Lecz nie obejrzy się na ołtarze, dzieło swoich rąk, i nie popatrzy na robotę swoich palców, na słupy drewniane ani na ołtarzyki kadzielne« (Iz. 17,7-8)” (Ellen G. White, Prorocy i królowie, wyd. III, s. 178). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego prorok nigdy nie cieszy się uznaniem wśród współczesnych mu ludzi? Wyobraź sobie, co byłoby, gdyby Izajasz zmartwychwstał i został posłany jako prorok do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Co miałby nam do powiedzenia? Czy jego przesłanie byłoby inne niż przed wiekami? A jakie są nasze poglądy na temat Ellen G. White? Czy wielu z nas nie odnosi się do niej podobnie, jak starożytni Izraelici odnosili się do ówczesnych proroków? Omówcie tę kwestię. 2. Jaką rolę pełnisz w ogólnoświatowej misji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego? Jak twój zbór równoważy lokalne potrzeby, lokalną ewangelizację z Bożym powołaniem do szerzenia biblijnego przesłania w świecie? Jak możemy dochować wierność obu tym powołaniom? PODSUMOWANIE: Prorok Izajasz przyjął od Boga misję, która była niepopularna i pod wieloma względami niewdzięczna. Misja ta przyczyniła mu licznych utrapień, a w końcu doprowadziła do męczeńskiej śmierci, gdy został żywcem przecięty piłą. A jednak dzięki jego służbie życie wielu ludzi zmieniło się na lepsze, a siła jego słów przemawia do nas także dzisiaj.

PROJEKTY MISYJNE

WYDZIAŁ PÓŁNOCNOAMERYKAŃSKI KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a

Liczba zborÛw

Liczba ochrzczonych wyznawcÛw

Liczba ludnoúci

Unia Atlantycka Unia Centralno-AmerykaÒska Unia Kanadyjska Unia Kolumbijska Unia Krainy Jezior Unia Pacyficzna Unia Po≥udniowa Unia Po≥udniowo-Zachodnia Unia PÛ≥nocnopacyficzna

529 455 334 621 505 672 1.046 535 421

95.119 60.192 56.118 121.653 79.467 210.559 228.479 87.309 91.465

33.891.567 25.371.232 32.589.000 49.443.212 35.115.747 48.636.609 57.937.993 35.767.270 13.011.370

Razem (30.6.2006)

5.118

1.030.361

331.764.000

APELE EWANGELIZACYJNE 5 lipca — Jak. 4,13-15. Jakie masz plany wakacyjne? Dokąd zamierzasz się udać i co chcesz robić? Czy konsultowałeś to z Bogiem i czy w tych planach uwzględniasz Jego misję? Przemyśl je jeszcze raz. Gdy zaprosisz Go z sobą, będziesz szczęśliwy. Udanego urlopu! 12 lipca — II Tym. 2,22-24. Wakacje to odpoczynek, często czas podróży, spotkań i rozmów. Jeśli chcesz mieć udane wakacje i pomóc ludziom poznać Jezusa Chrystusa, sam skorzystaj z rad i zaleceń, których Paweł udzielił Tymoteuszowi. 19 lipca — Dz. 14,5-7. Niech trudności spowodowane przez przeciwników Słowa Bożego nie powstrzymają cię od zwiastowania ewangelii. Tuż obok jest wiele miast i wiosek, w których ludzie nie słyszeli jeszcze dobrej nowiny o zbawieniu. 26 lipca — I Kor. 16,8-9. Służąc Bożej sprawie, uważnie obserwuj okoliczności, w jakich się znajdujesz, a dostrzeżesz otwarte drzwi dla ewangelii. Idź tam, gdzie prowadzi cię Pan. Nie zniechęcaj się przeciwnościami. Gdy Bóg ratuje swoje dzieci, diabeł zawsze przeciwstawia się temu. 2 sierpnia — II Tym. 2,14-16. Opowiadając o Bogu i zwiastując Jego zbawienie w Jezusie Chrystusie, nigdy nie wdawaj się w jałowe dyskusje i spory. Gorliwie studiuj Biblię i poznawaj moc ewangelii. Prowadź życie godne nauki Pana, któremu służysz. 9 sierpnia — Rzym. 6,20-22. Dwa sposoby życia, dwóch panów, dwie służby... Czy tę pierwszą masz już za sobą? Czy jesteś w pełni oddany tej drugiej? Bożym pragnieniem jest, byśmy służyli Jemu i korzystali z Jego łaski i życia, darowanych tym, którzy Go przyjmują! 16 sierpnia — Iz. 43,10-12. Człowiekowi, który boryka się z różnymi problemami, opowiedz o swoim Panu i Zbawicielu, który codziennie ci pomaga, ratuje cię i posila. Mów też o zagwarantowanym przez Niego ratunku przed wieczną zagładą.

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

107

APELE EWANGELIZACYJNE 23 sierpnia — I Tym. 2,1-4. Modlitwa jest narzędziem chrześcijanina bardzo użytecznym w misji na każdym miejscu i o każdej porze. Gdy się modlisz w intencji drugiego człowieka, Bóg może dla niego i dla ciebie uczynić to, czego nie mógłby zrobić, gdybyś o to nie prosił. 30 sierpnia — Dz. 14,18-22. Podczas prowadzenia pracy misyjnej może się wydarzyć wiele różnych rzeczy. Nastroje i reakcje słuchaczy są zmienne i nietrwałe. Ważnym czynnikiem w tej służbie jest wiara i konsekwencja w działaniu, a największą nagrodę stanowią nawróceni ludzie! 6 września — II Tym. 2,1-4. Niech łaska Chrystusowa motywuje cię do życia zgodnego z Jego nauką. Prawdę zbawienną, którą sam poznałeś, przekazuj ludziom tak prosto, by oni także potrafili przekazać ją innym. Wierny powołaniu zdążaj do wytkniętego celu. 13 września — Iz. 48,16-18. Bóg, znając nasze potrzeby, zaprasza nas i zachęca do skorzystania z Jego rad i pouczeń. Doświadczając łaski i dobroci Boga, rozmawiajmy o Nim i Jego trosce o człowieka z osobami, które tęsknią za sprawiedliwością i wewnętrznym pokojem. 20 września — II Tym. 4,1-5. Różni kaznodzieje głoszą w imieniu Pana najdziwniejsze nauki, ty jednak wiernie przekazuj ludziom czyste Słowo Boga. Jedynie w tym Słowie znajdziesz prawdziwą informację o Zbawicielu i Jego zbawieniu! 27 września — Kol. 1,21-23. Ewangelia, którą kiedyś Pan skierował do nas, dzisiaj również jest niesiona do 6 mld mieszkańców ziemi. Jaki jest mój udział w tym wielkim Bożym dziele miłości na rzecz grzesznych, zagubionych ludzi? Dary 13. soboty, które dzisiaj złożymy, posłużą realizacji projektów misyjnych naszego Kościoła w rejonach świata, o których czytaliśmy w Głosie Adwentu 9/2008 (warto przypomnieć te cele!), a także realizacji projektów misyjnych w Polsce ułożonych przez Diecezję Południową.

108

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE CZERWIEC 29. N II Tym. 1,7 30. P Obj. 21,4 LIPIEC 1. W Gal. 6,7 2. Ś Rzym. 12,15 3. C Przyp. 20,11 20.59 4. P II Mojż. 35,2 20.58 5. S Mat. 6,25.28-29

Ostrzeżenie przed smogiem umysłu Ja też chcę taki być Wynik pracy rodziców Przyjmij wolność sabatu Przypatrz się liliom

6. 7. 8. 9. 10. 20.54 11. 20.53 12.

N P W Ś C P S

Kol. 3,23-24 Jan 15,5 Job 13,15-16 II Król. 6,17 Ps. 27,1 Mat. 25,31-33 Ps. 139,14

Wszyscy rodzimy się z możliwością wyboru Efekt połączenia z Krzewem Winnym Prawdziwy winowajca Widok z boskiej perspektywy Zwróć się ku Światłu Jesteś owcą czy kozłem? Cud stworzenia

13. 14. 15. 16. 17. 20.47 18. 20.45 19.

N P W Ś C P S

Hab. 2,3 Iz. 42,16 Ps. 103,3 Hebr. 12,12-13 Mat. 20,28 Jan 1,3-4 Obj. 21,4

Jego obietnice są niezawodne Głośmy dobrą nowinę Przyjmij przebaczenie Plan ćwiczeniowy Wielkiego Fizjoterapeuty Służba Syna Człowieczego I Bóg stworzył... Blizny

20. 21. 22. 23. 24. 20.37 25. 20.36 26.

N P W Ś C P S

Mar. 10,52 I Kor. 3,16-17 Ps. 71,19 I Tes. 4,16 I Mojż. 2,15 Gal. 2,20 Jan 1,29

Coś cię powstrzymuje, by przyjść do Niego? Wzmacnianie straży Tak daleko sięga jedna modlitwa Prawda o duszy Błogosławieństwo pracy fizycznej Moje duchowe zmartwychwstanie Jak uniknąć urazowych skutków grzechu?

27. 28. 29. 30. 31.

N P W Ś C

Ps. 139,14 Ezech. 36,26 Mich. 6,8 II Mojż. 15,26 I Piotra 5,6-7

Nasz Cudowny Konstruktor Boska transplantacja Czego Pan pragnie? Żadną chorobą...! Jego troska nie ustaje

Bądź powściągliwy dzięki Jego Duchowi Boży plan przeżycia żałoby

Zachody słońca (dla Warszawy) podano na podstawie dokumentacji Instytutu Geodezji i Kartografii (zob. Kalendarz Rodzinny, 2008, red. Danuta Łukasiewicz, wyd. XV, Wydawnictwo Telegraph, Łódź 2007).

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE 20.26 20.25

SIERPIEŃ 1. P II Tym. 2,15 2. S Ef. 4,32

Akceptacja prawdy Jak zapobiec emocjonalnej anemii?

3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.

N P W Ś C P S

Filip. 4,5 Przyp. 17,22 I Tym. 1,15 Gal. 6,7 Hebr. 4,16 Jan 5,15 Rzym. 5,8

Poszukiwana cnota Radosne serce Usuwanie płytki grzechu Co zasiejesz, to zbierzesz Weź głęboki oddech modlitwy Uzdrowiciel Jezus Najpierw oddaj Mu serce

10. 11. 12. 13. 14. 20.00 15. 19.58 16.

N P W Ś C P S

Rzym. 14,7-8 Ps. 23,1-2 I Mojż. 2,25 Dz. 9,3-4 Ps. 8,3 Hebr. 13,16 Jer. 30,17

Jakie życie, taka śmierć Lecznicze właściwości wyobraźni Błogosławieństwo bliskości małżeńskiej Na zawsze odmieniony Kochaj dzieci Potrzeba życzliwości Nikt się o ciebie nie troszczy?

17. 18. 19. 20. 21. 19.45 22. 19.43 23.

N P W Ś C P S

Jer. 29,11 II Kron. 7,14 Ezech. 36,26-27 Iz. 57,18 Jan 14,27 I Mojż. 3,12-13 Mat. 19,14

Wymiana strzaskanych marzeń Lekarz grzeszników Przyjmij Jego obietnicę Boska wyrozumiałość Inny sposób walki ze stresem Pokusa obwiniania innych Akceptacja nieprzystosowanych

24. 25. 26. 27. 28. 19.30 29. 19.27 30.

N P W Ś C P S

Przyp. 15,15 Ef. 5,13-14 Ps. 139,14 Jer. 33,6 Jak. 3,9-10 I Król. 19,4 Iz. 55,2

Nie trać pogody ducha Zwróć się ku Chrystusowi Doskonały Znawca człowieka Miej nadzieję na... Raniące słowa Bez użalania się nad sobą! Ekonomia Bożego programu żywieniowego

31. N

Mar. 9,23-24

O wątpliwościach

20.14 20.12

110

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE WRZESIEŃ 1. P III Jana 1,2 2. W Ps. 27,11 3. Ś Rzym. 12,15 4. C Ps. 61,3 19.14 5. P Rzym. 5,8 19.11 6. S Ps. 16,8

Modlitwa w walce z chorobą Naucz mnie Twoich zasad Wspólny płacz Proś o wsparcie, a otrzymasz je Dowód miłości Moja prawa ręka

7. 8. 9. 10. 11. 18.57 12. 18.55 13.

N P W Ś C P S

Przyp. 16,25 Czy idziesz prostą drogą? Ps. 27,1 Wiara czy strach? Mat. 6,33 Postaw Boga na pierwszym miejscu Jan 12,32 Dlaczego On cię pociąga? Ps. 46,2-3 On łagodzi nasze dziecięce lęki Mat. 25,40 Wolontariat służy nie tylko twojemu zdrowiu I Sam. 25,28.30-31 Nie mścij się!

14. 15. 16. 17. 18. 18.41 19. 18.39 20.

N P W Ś C P S

I Piotra 4,13 Jak. 4,17 Ps. 42,2-3 I Mojż. 1,14-15 Łuk. 7,21 Filip. 4,19 Łuk. 10,33-34

Dziękuję Ci, Jezu, za ból Umiesz dobrze czynić, ale... Czy twoja dusza jest spragniona? Jedno z największych Bożych błogosławieństw On nadzieją wszystkich cierpiących Potrafi zaspokoić nasze potrzeby Czy jesteś dobrym samarytaninem?

21. 22. 23. 24. 25. 18.24 26. 18.22 27.

N P W Ś C P S

Dan. 1,15 Obj. 21,4-5 I Kor. 13,13 Rzym. 8,28 Mar. 6,31 Mat. 10,30-31 Łuk. 5,20.24

Jak nie tyć? Wyczekiwany kres cierpienia Pomóż mi kochać Wszystko zmierza ku dobremu Nakaz odpoczynku Cenni w Jego oczach Usuwając bariery przed uzdrowieniem

28. N V Mojż. 33,27 29. P I Jana 2,9-10 30. W Mat. 18,12.14

Znasz lepszy Schron? Stworzyć na ziemi choć odrobinę nieba On pragnie cię odnaleźć

LEKCJE BIBLIJNE 3/2008

111

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 3/2008

Książka ta jest niezwykle cennym źródłem rad i zaleceń dla wszystkich, którzy uczestniczą w wielorakiej misji Kościoła. Ze względu na ważne zagadnienia misyjne, które studiujemy w tym kwartale, ChIWZC oferuje tę pozycję dla wszystkich uczniów szkoły sobotniej, obniżając jej cenę z 20 zł — na 10 zł. Ta wyjątkowa promocja obowiązuje do końca września 2008 roku!