4/2008 - Lekcje biblijne

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008 Kwartalnik biblijno−katechetyczny, będący pomocą w studiowaniu Pisma Świętego w szkole sobotniej • Ukazuje się od 1908 roku

Ángel Manuel Rodríguez

Pojednanie i ofiara

Chrystusa CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2008

Tytuł oryginału: Adult Sabbath School Bible Study Guide (Standard Edition) 4/2008: Atonement and the Cross of Christ.

Projektantka okładki: Daria Gil-Ziędalska (ziedalska@yahoo.com) Tłumacz i typograf: Jarosław Kauc Korektorka: Klaudia Głowacka Konsultant i autor apeli ewangelizacyjnych: Władysław Kosowski Redaktor: Mirosław Chmiel

Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii warszawskiej.

© Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu” (2008)

ISSN 0239-359X ISBN 978-83-7295-193-9

Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIWZC (Chrześcijańskiego Instytutu Wydawniczego „Znaki Czasu”) ul. Foksal 8/5 00-366 Warszawa tel.: 022-331-98-00 faks: 022-331-98-01 e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl księgarnia internetowa: www.sklep.znakiczasu.pl

Spis treści Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Lekcja 1 — 4 października BOŻA NATURA PODSTAWĄ POJEDNANIA . . . . . . . . 7 Lekcja 2 — 11 października KOSMICZNY KRYZYS — ZABURZENIE PORZĄDKU USTANOWIONEGO PRZEZ BOGA . . . . . . . . . . . . . . . 15 Lekcja 3 — 18 października UPADEK PIERWSZYCH LUDZI . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 Lekcja 4 — 25 października POJEDNANIE I BOSKA INICJATYWA . . . . . . . . . . . . . 30 Lekcja 5 — 1 listopada OBWIESZCZENIE POJEDNANIA . . . . . . . . . . . . . . . . . 37 Lekcja 6 — 8 listopada POJEDNANIE W SYMBOLACH (cz. I) . . . . . . . . . . . . . 45 Lekcja 7 — 15 listopada POJEDNANIE W SYMBOLACH (cz. II) . . . . . . . . . . . . 52 Lekcja 8 — 22 listopada POTOMEK KOBIETY — POJEDNANIE I INKARNACJA . . . . . . . . . . . . . . . . . 60 Lekcja 9 — 29 listopada METAFORY ZBAWIENIA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 Lekcja 10 — 6 grudnia POJEDNANIE NA KRZYŻU . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75 Lekcja 11 — 13 grudnia DOBRODZIEJSTWA POJEDNAWCZEJ OFIARY CHRYSTUSA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83 Lekcja 12 — 20 grudnia ZJEDNOCZENI Z CHRYSTUSEM . . . . . . . . . . . . . . . . . 90 Lekcja 13 — 27 grudnia POJEDNANIE I HARMONIA WE WSZECHŚWIECIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98 Projekty misyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 105 Apele ewangelizacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 106 Zachody słońca i pobudki poranne . . . . . . . . . . . . . . . . . 107

Wprowadzenie Do szpitala przywieziono starego niewidomego pasterza. Był umierający.

Codziennie odwiedzała go wnuczka i czytała mu. Staruszek wsłuchiwał się w miły i delikatny głos dziewczynki. Pewnego dnia zauważyła ona Biblię pozostawioną przez kogoś w szpitalnym pokoju. Przypadkowo otworzyła ją na liście apostoła Jana i zaczęła czytać. Staruszek słuchał uważnie, a gdy doszła do słów: „Krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu” (I Jana 1,7), przerwał jej.

— Powiedz mi, czy naprawdę tak jest napisane? — zapytał.

— Tak, dziadku. Tak jest tutaj napisane.

— Przeczytaj mi to jeszcze raz.

— „Krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”.

Przez długą chwilę panowało milczenie, po czym staruszek zapytał jeszcze raz: — Czy jesteś zupełnie pewna, że tak jest napisane w tej księdze?

— Tak, dziadku, jestem całkowicie pewna.

— Proszę cię, chwyć moją rękę, połóż moje palce na tym wersecie i przeczytaj go jeszcze raz.

Gdy dziewczynka kolejny raz przeczytała te słowa, z oczu umierającego człowieka popłynęły łzy, a starzec przemówił głosem łamiącym się ze wzruszenia, ale pełnym ufności: — Dziecko... jeśli ktoś cię zapyta, jak umarłem... proszę, powiedz, że odszedłem... oczyszczony.

Wydarzenie to potwierdza prawdę, że nauka o pojednaniu nie jest abstrakcyjną teorią, ale zbawczą mocą Bożą w życiu upadłych, grzesznych ludzi.

Czym jest pojednanie? Najogólniej mówiąc, słowo pojednanie oznacza usunięcie przeszkód stojących człowiekowi na drodze do osiągnięcia głębokiej wspólnoty z Bogiem. W pewnym sensie odpowiednikiem jego jest pogodzenie się, ubogacone jednak o pojęcie ekspiacji, która oznacza usunięcie wszelkich barier stojących między nami a Panem. Nauka o pojednaniu kładzie nacisk na ofiarę Chrystusa jako wyłączny środek ekspiacji (zadośćuczynienia), dzięki któremu usunięty zostaje grzech, który odłącza nas od Boga, co sprawia, że następuje pojednanie z Panem.

Nauka o pojednaniu to biblijna prawda, wokół której osnute są wszystkie inne zasady wiary. Skupia się ona na życiu, śmierci, zmartwychwstaniu, wniebowstąpieniu, pośrednictwie i powtórnym przyjściu Chrystusa. Zakłada istnienie grzechu, naszą podstawową i niekwestionowaną potrzebę zbawienia oraz Boże miłosierdzie, dzięki któremu możemy być zbawieni.

Dla właściwego zrozumienia nauki o pojednaniu niezbędne jest zrozumienie biblijnej nauki o Bogu. Przez Jezusa miłość Boża umożliwiła odnowienie

4

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

jedności i wspólnoty człowieka z Panem. Nie powinniśmy nawet dopuszczać do siebie myśli, że śmierć Chrystusa była potrzebna po to, aby przekonać Ojca do obdarzenia nas miłością. Ponieważ Pan nas umiłował, posłał Jezusa, by oddał za nas życie. Biblijna nauka o pojednaniu jest ugruntowana na Bożej miłości do grzesznych, zbuntowanych ludzi.

Z pełni dobrodziejstw pojednania korzysta jedynie ten, kto pod wpływem Ducha Świętego przyjmuje Bożą ofertę zbawienia w Jezusie jako jedyny środek umożliwiający przebaczenie i pojednanie. Serca takich ludzi są pełne miłości i wdzięczności do Boga i Chrystusa za tę nieskończoną ofiarę.

Mamy szczerą nadzieję, że studiując w bieżącym kwartale znaczenie zastępczej ofiary Jezusa, zostaniesz zainspirowany, by pełniej zaangażować się w więź z Tym, który tak wiele wycierpiał dla nas, abyś — żyjąc czy umierając — czynił to w spokoju ducha. * * * Dr Ángel Manuel Rodríguez pochodzi z Portoryko. Obecnie jest dyrektorem Instytutu Badań Biblijnych przy Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w mieście Silver Spring w amerykańskim stanie Maryland.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

5

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Zwięzła, syntetyczna panorama Bożego planu zbawienia od zarania dziejów ludzkości aż po spełnienie odwiecznych zamierzeń Pana wobec człowieka. Przejrzyście ukazuje podstawy planu odkupienia i daje wgląd w proroczą zapowiedz jego tryumfalnego zwieńczenia. (Nowe wydanie, uzupełnione i gruntownie poprawione).

www.znakiczasu.pl

Lekcja 1 — 4 października

BOŻA NATURA PODSTAWĄ POJEDNANIA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Ps. 139,1−4; Iz. 46,10; Jan 1,4; Rzym.

5,8; 8,37−39; I Jana 5,11−12.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Ja od początku zwiastowałem to, co będzie, i z daw− na to, co jeszcze się nie stało. Ja wypowiadam swój zamysł, i spełnia się on, i dokonuję wszystkiego, czego chcę” (Iz. 46,10).

MYŚL PRZEWODNIA: Boże dzieło zbawienia jest suwerennym wyrazem natury Boga. Grzesznicy nie muszą Go przekonywać, by ich miłował.

Istnieje wiele tajemnic związanych z Bogiem. Odnoszą się one do Jego natury, świętości i mocy, ale jednocześnie pozostają poza granicami naszego pojmowania. Jednak jest pewien aspekt natury Pana, który w jakimś stopniu możemy zrozumieć. To Jego miłość objawiona nam przez odkupieńcze dzieło Chrystusa, dotyczące każdego z nas osobiście, a także będące wyrazem natury i istoty Boga.

Studium nauki o zbawieniu rozpoczniemy od uznania faktu, że siłą napędową naszego zbawienia jest wspaniałomyślność i miłość naszego Boga. Żaden zewnętrzny czynnik nie skłonił Go do tego, czego dokonał dla nas za pośrednictwem swego Syna. Przeciwnie — to właśnie ze względu na swoją naturę okazał On upadłej ludzkości swoją miłość i łaskę.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

7

Wieczny Bóg

NIEDZIELA — 28 września

W jaki sposób zdanie: „Na początku stworzył Bóg...” (I Mojż. 1,1) świad− czy o naturze Boga? Zanim odpowiesz, przeczytaj także I Mojż. 21,33 i Ps. 90,2. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pojęcie wieczności nie jest dla nas łatwe do zrozumienia. Jesteśmy istotami, które posiadają ograniczone możliwości pojmowania i działania (przynajmniej w tym życiu). Wiemy, że musimy umrzeć. Właściwie wszystko, z czym mamy do czynienia, jest tymczasowe — dzisiaj istnieje, a jutro przestaje istnieć.

Niemal wszystko na tym świecie ma początek i będzie miało koniec. W przeciwieństwie do tego pojęcie braku początku i końca istnienia Boga nie jest łatwe do zrozumienia — nie przez umysły tak bardzo nawykłe do myślenia w kategoriach przemijalności.

Przeczytaj Ps. 102,26−28. Do kogo odnosi się ten fragment w Nowym Te− stamencie? (Zob. Hebr. 1,10−12). Jakie niesie przesłanie w połączeniu z Ps. 90,2 i w kontekście długości istnienia Boga? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ponieważ Bóg jest wieczny — istniał przed wszelkim stworzeniem — musi być także samoistny. W przeciwieństwie do Niego stworzenia nie są samoistne.

My, ludzie, potrzebujemy powietrza, wody i pokarmu, by podtrzymać naszą egzystencję (zob. I Mojż. 1,29), natomiast Pan nie potrzebuje niczego z tych rzeczy, by istnieć. Przez wieczność, zanim cokolwiek stworzył, nie istniało nic prócz Boga. Dlatego istniał On sam z siebie, niezależny od czegokolwiek. On jest życiem sam w sobie. I jedynie Ten, który jest życiem sam w sobie, wiecznym i samoistnym, może wzbudzić życie w skruszonych grzesznikach. Stworzone życie, teraz i w wieczności, pochodzi od Boga, wielkiego dawcy życia (zob. Jan 1,4; I Jana 5,11-12), a my jesteśmy od Niego całkowicie zależni.

Pomyśl, jak bardzo zależny jesteś od Boga w swej egzystencji tu i teraz i o ileż bardziej będzie to widoczne w wieczności. W jaki sposób świadomość tej zależności powinna pomagać ci w zachowaniu pokory? Dlaczego arogan− cja jest tak odrażającą cechą w oczach Pana?

8

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Miłujący Bóg

PONIEDZIAŁEK — 29 września

Pełne zrozumienie tajemnicy Boga leży całkowicie poza naszym zasięgiem.

Nie jest On kimś, kogo możemy poznać dzięki naszym staraniom (zob. Job 11,7).

Biblia nie podaje nam systematycznego ani filozoficznego opisu Jego istoty. Przedstawia Pana, który objawia się nam przez swoje dokonania i sposób, w jaki odnosi się do nas. Dowiadujemy się, kim On jest z tego, co mówi nam o sobie.

W przeciwnym razie wiedzielibyśmy o Nim o wiele mniej.

W Piśmie Świętym czytamy, że Bóg jest z natury miłością, co oznacza, że sednem Jego istoty jest ofiarność wyrażająca się w trosce o dobro innych.

Co poniższe wersety mówią nam o charakterze i naturze Boga? Zob. Ps. 118,1−4; Rzym. 5,8; 8,37−39; I Jana 4,8−9.16. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Stwierdzenie Bóg jest miłością kieruje nas ku istocie boskości. Możemy z niego wyprowadzić trzy logiczne wnioski: 1. Studium natury Boga objawia, iż jest On z natury miłością. Takie zrozumienie natury Pana ma ogromne znaczenie w nauce o pojednaniu.

2. Stwierdzenie Bóg jest miłością oznacza, że jest On istotą racjonalną — z natury cieszy się wspólnotą ze stworzonymi istotami. To właśnie w tej osobistej więzi objawia swoją miłość. Jeśli chcemy dowiedzieć się więcej o tym, czy Pan nas miłuje, nie powinniśmy badać własnych odczuć w tym względzie, ale przyjrzeć się sposobowi, w jaki On nas traktuje pomimo naszej grzeszności.

3. Stwierdzenie Bóg jest miłością oznacza, że żaden zewnętrzny czynnik nie musi pobudzać Go do miłowania nas. Ponieważ Pan jest z natury miłością, nie jest potrzebne ani nawet możliwe, byśmy poprzez bycie milszymi i bardziej uprzejmymi osiągnęli Jego akceptację. Oczywiście, nic tak jasno i dokładnie nie objawia miłości Boga do nas jak plan zbawienia. Z chwilą upadku naszych prarodziców Chrystus stał się naszym Pośrednikiem, Odkupicielem i Zbawicielem — ostatecznym wyrażeniem miłości Bożej wobec upadłej ludzkości. „Jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować” (I Jana 4,11). W jaki praktyczny sposób możesz objawiać miłość wobec bliź− nich? Co powstrzymuje cię od okazywania takiej miłości?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

9

Bóg jako Stwórca

WTOREK — 30 września

„Wiedzcie, że Pan jest Bogiem! On nas uczynił i do niego należymy, myśmy ludem jego i trzodą pastwiska jego” (Ps. 100,3).

Pismo Święte jednoznacznie zaświadcza, iż Bóg jest Stwórcą. Bez tej fundamentalnej prawdy biblijne przesłanie zostałoby pozbawione znaczenia. Z drugiej strony, fakt, iż Pan jest Stwórcą, oznacza, że jest On ponad stworzeniem i nie jest częścią stworzonego porządku. Zanim On zaczął stwarzać, nie było nic przed Nim (zob. Rzym. 4,17; Hebr. 11,3). A ponieważ On jest Stwórcą, wszystko należy do Niego i jest zależne w swym istnieniu od Jego mocy i łaskawości (zob.

Ps. 24,1-2; 104,10-14). To, co zostało stworzone, objawia chwałę i moc swojego Stwórcy (zob. Ps. 19,2-4; Rzym. 1,20).

Co Stwórca obiecał światu dotkniętemu grzechem? Zob. Iz. 65,17; Obj. 21,1. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Biblia wyraźnie stwierdza, że Pan stworzył i podtrzymuje wszystko przez moc swego Syna (zob. Jan 1,1-3; Hebr. 1,2-3). Pojednanie jest Bożym rozwiązaniem problemu grzechu, jaki zaistniał w Jego doskonałym stworzeniu. Zamiast pozostawić nas, byśmy zebrali ostateczne skutki grzechu i buntu w postaci wiecznej zagłady, Pan wprowadził w życie plan zbawienia.

W jaki sposób Paweł mówi o tych, którzy są w Chrystusie? Zob. II Kor. 5,17. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Moc Pana objawiona w stworzeniu wszechświata jest tą samą siłą, która odradza upadłych ludzi na podobieństwo Boże. On powołał wszystko do istnienia mocą swego słowa (zob. Ps. 33,6), a teraz odradza nas także przez moc wcielonego słowa w Chrystusie (zob. Jan 1,1.12-13; II Kor. 4,16).

Czy istnieje coś, co osobiście wymyśliłeś i wykonałeś — stworzyłeś i pod− trzymujesz — coś, w co włożyłeś i nadal wkładasz wiele pracy i wysiłku? W jaki sposób twój twórczy akt daje ci prawo własności do tego, co stworzyłeś? Co czujesz wobec tego, co stworzyłeś? Jak to porównanie może nam pomóc nie− co lepiej zrozumieć, kim jesteśmy dla Boga, naszego Stwórcy?

10

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Święty Bóg

ŚRODA — 1 października

Przeczytaj Iz. 40,25 i 57,15. Co te wersety mówią o naturze Boga? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Świętość Boga nie jest jedynie Jego cechą, ale — podobnie jak miłość — objawia, kim jest Pan. Ze świętością Boga wiążą się przynajmniej dwa podstawowe pojęcia.

Po pierwsze, świętość oznacza, że Bóg jest wyjątkowy. Słowo święty zazwyczaj oznacza coś, co w sposób szczególny jest oddane na służbę Panu. Jednak, gdy przymiotnik święty odnosi się do Boga, wówczas podkreśla fakt, że jest On wyjątkowy i nieporównywalny. W całym wszechświecie nie ma nikogo, kto mógłby się równać ze wspaniałym i pełnym majestatu Panem (zob. Iz. 46,5.9). Tylko On jest godny naszej czci.

Po drugie, świętość Boga nie oznacza, że jest On nieprzystępny i zdystansowany wobec nas, niezdolny nawiązać z nami głębokiej więzi. Jego świętość i miłość są ze sobą nierozerwalnie połączone. Świętość Pana objawia się w pragnieniu przebywania z każdym, kto jest skruszonego i uniżonego ducha. Nawiązując więź i przebywając wśród ludzi, święty Bóg pozwala swoim stworzeniom uczestniczyć w Jego świętości.

Jaka obietnica została zawarta w II Kor. 5,21? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Boża świętość nie toleruje grzechu, ale aktywnie występuje przeciwko niemu (zob. Iz. 5,24; Oz. 9,15; Rzym. 1,18). „Twoje oczy są zbyt czyste, aby mogły patrzeć na zło, nie możesz spoglądać na bezprawie” (Hab. 1,13). Naturalna nienawiść Boga do grzechu powoduje konieczność powołania Pośrednika. Pan ustanowił sposób, dzięki któremu grzesznicy mogą zostać uświęceni i odzyskać więź z Nim. Jest to możliwe dzięki Chrystusowi, w którym pojednanie i świętość zostały połączone w niepojęty sposób. Święty narodził się jako dziecko (zob. Łuk. 1,35) na planecie grzechu, by uświęcić nas mocą swojej pojednawczej ofiary. „Jesteśmy uświęceni przez ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa” (Hebr. 10,10).

Ktoś może zapytać: Dlaczego potrzebuję Zbawiciela? Nie jestem taki zły, a na pewno nie gorszy od wielu innych ludzi. W jaki sposób nasze zrozumienie Bożej świętości powinno pomóc nam właściwie odpowiedzieć na takie pytanie?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

11

Wszechwiedzący Bóg

CZWARTEK — 2 października

Co poniższe wersety mówią o Bożej wiedzy? Zob. Ps. 139,1−4.15−16; Iz. 46,10; Mat. 10,30. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bóg jest wszechwiedzący — „wie wszystko” (I Jana 3,20). Nic nie może się przed Nim ukryć. „Nie ma stworzenia, które by się mogło ukryć przed nim, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami [Pana]” (Hebr. 4,13).

Wszystkie sfery stworzenia są pełne Jego obecności, a zatem zna On wszystkie wymiary stworzenia (zob. Ps. 139,7-10). Jego wiedza o nas jest doskonała i zupełna. Tylko Bóg jest bez reszty obiektywny, ponieważ tylko On zna wszystko z każdego możliwego punktu widzenia.

Pan nie tylko w pełni zna wszystko, co istnieje, On także doskonale wie, co wydarzy się w przyszłości (zob. Iz. 46,10; Mat. 26,34.74-75). Przyszłość nie jest ukryta przed Nim, podobnie jak przeszłość i teraźniejszość.

Co I Piotra 1,19−20 mówi nam na temat Bożej świadomości tego, że w do− skonałym świecie pojawi się grzech?

Boża wszechwiedza ma doniosłe znaczenie w kontekście nauki o pojednaniu. Ponieważ Pan wie wszystko, grzech nie był dla Niego zaskoczeniem. Bóg, który doskonale zna wszystkie swoje stworzenia, wiedział wcześniej, że jeden z cherubinów upadnie, a zatem ułożył plan rozwiązania problemu grzechu, zanim dotknął on ludzkość: „Gdzie zaś grzech się rozmnożył, tam łaska bardziej obfitowała” (Rzym. 5,20). Tak więc Boże postanowienie zbawienia nas było od wieczności ukryte, a zostało objawione w Chrystusie. Jest to tajemnica przez długie wieki milczeniem pokryta (zob. Rzym. 16,25), „tajemny plan, ukryty od wieków w Bogu” (Ef. 3,9). Zanim Pan cokolwiek stworzył, przewidział powstanie grzechu i postanowił — zamiast od niego uciekać — skutecznie się z nim rozprawić. Z boskiej perspektywy Chrystus jest więc Barankiem zabitym „od założenia świata” (Obj. 13,8 Biblia gdańska).

Bóg wie o tobie wszystko — nawet to, o czym ludzie nie mają pojęcia.

Pomimo tej szczegółowej wiedzy On nadal cię miłuje. Jak ta świadomość po− winna wpływać na sposób, w jaki traktujesz bliźnich, pomimo ich wad?

12

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

PIĄTEK — 3 października DO DALSZEGO STUDIUM: Bóg i odkupienie. „Jedynie gdy rozmyślamy o wielkim planie odkupienia, możemy właściwie ocenić charakter Pana. Dzieło stworzenia jest objawieniem Jego miłości, ale dopiero dar Boga dla zbawienia grzesznej i upadłej ludzkości objawia nieskończoną głębię Jego czułości i współczucia” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. V, s. 739).

Przebaczenie i sprawiedliwość. „Gdy studiujemy boski charakter w świetle krzyża, wówczas widzimy miłosierdzie, czułość i przebaczenie połączone ze sprawiedliwością i prawością. Widzimy na tronie Tego, który na rękach, stopach i boku nosi znaki cierpienia będącego ceną pojednania człowieka z Bogiem. Widzimy Ojca — nieskończonego, mieszkającego w światłości niedostępnej, a jednak przyjmującego nas na mocy zasług Jego Syna. Obłok pomsty, grożący jedynie nędzą i rozpaczą, w świetle płynącym z krzyża objawia Boże przesłanie: Żyj, grzeszniku, żyj! Skruszony, wierzący człowieku, żyj! Ja zapłaciłem okup za ciebie” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 182-183).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przypomnij sobie główne punkty lekcji tego tygodnia. Jakie inne aspekty Bożej natury mógłbyś wskazać i jaką rolę odgrywają one w planie zbawienia?

2. Jakie elementy nauki o Bożej świętości mogą nam pomóc w zrozumieniu skierowanego do nas wezwania do świętości?

3. Niektórzy ludzie zmagają się z kwestią Bożej wiedzy sięgającej w przyszłość i naszej wolności wyboru. Na ile wolni jesteśmy w naszych decyzjach, skoro Pan z góry wie, jak postąpimy? Omówcie tę kwestię.

PODSUMOWANIE: Bóg, który sam w sobie stanowi życie, jest jedynym, który może przywrócić nas do życia. On nas miłuje nie dlatego, że zasłużyliśmy na Jego miłość, ale dlatego, że jest miłością i nie przestaje nas miłować pomimo naszych grzechów. On pragnie nas odrodzić i jako Stwórca jest w stanie to uczynić. Jako święty Bóg, który w swej obecności nie toleruje grzechu, może nas uświęcić przez Chrystusa. Jego wszechwiedza świadczy, że grzech nie był dla Niego niespodziewanym zjawiskiem, ale problemem, który przewidział i którego rozwiązanie przygotował o wiele wcześniej.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

13

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Autor przedstawia pełne biblijne świadectwo o miłosiernym akcie zbawienia dokonanym przez Boga w Jego Synu, i to nie tylko w wymiarze ziemskim, ale i kosmicznym.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 2 — 11 października

KOSMICZNY KRYZYS — ZABURZENIE PORZĄDKU USTANOWIONEGO PRZEZ BOGA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 3,4−5; Ezech. 28,14−17; Iz. 14,13−14; Job 1,8−11; Obj. 12,7−9.

TEKST PAMIĘCIOWY: „On [Chrystus] też jest przed wszystkimi rzeczami i wszystko na nim jest ugruntowane” (Kol. 1,17).

MYŚL PRZEWODNIA: Jak doszło do upadku szatana i jak walka między dobrem a złem została przeniesiona na ziemię?

Choć Lucyfer posiadał bardzo wiele przywilejów i był wywyższony ponad innych aniołów, nie wystarczało mu to. Chciał otrzymać jeszcze więcej. Tak pojawiła się „tajemna moc nieprawości” (II Tes. 2,7) będąca zarodkiem grzechu we wszechświecie. Na zawsze pozostanie tajemnicą, w jaki sposób w sercu doskonałej istoty pojawił się grzech, ponieważ nie było żadnego powodu, dla którego jeden z najpotężniejszych aniołów miałby prawo wystąpić przeciwko Bogu.

Gdyby można było wytłumaczyć bunt Lucyfera, można byłoby go również usprawiedliwić. Zaczął się on od pierwszego małego kroku w kierunku pielęgnowania pewnych odczuć i pragnień. Sprzeczne uczucia Lucyfera i niewłaściwe posługiwanie się daną mu przez Stworzyciela wolnością doprowadziły do kosmicznego konfliktu — otwartego przeciwstawienia się Bogu — buntu, który pociągnął za sobą cierpienia i śmierć niezliczonych istnień. Obecnie żyjemy w świecie ponoszącym dotkliwe skutki tego konfliktu. Jednak nie musimy rozpaczać. Podczas studium lekcji tego kwartału przekonamy się, że Chrystus przyszedł na ziemię, by przynieść słuszne i sprawiedliwe rozwiązanie problemów spowodowanych tym kosmicznym kryzysem.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

15

Pochodzenie grzechu

NIEDZIELA — 5 października

Przeczytaj Ezech. 28,14−17. Czego dowiadujemy się z tych wersetów o po− chodzeniu grzechu? Jaki był Lucyfer, zanim zgrzeszył? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W przeciwieństwie do Boga, który jest wieczny, zło i grzech miały początek, a zatem był czas, gdy nie istniały. Ponieważ Pan jest miłością i jest święty, a wszystko, co On stworzył, jest dobre, grzech nie pochodzi od Niego. Ezechiel wyraźnie podkreśla, że grzech w niepojęty sposób zaistniał w istocie, która została stworzona jako dobra: „Nienagannym byłeś w postępowaniu swoim od dnia, gdy zostałeś stworzony, aż dotąd, gdy odkryto u ciebie niegodziwość” (Ezech.

28,15). Słowo nienaganny (hebr. tamim = cały, nietknięty, nieskalany) oznacza pełnię, jaka cechowała to stworzenie, gdy wyszło z rąk Stwórcy.

Zauważ także, że grzech zaistniał u cherubina — istoty wielce wywyższonej.

Cherubini stali w hierarchii aniołów najwyżej i znajdowali się najbliżej Boga.

Dwaj z nich zostali postawieni jako strażnicy u wejścia do Edenu (zob. I Mojż.

3,24). Dwa złote posążki cherubów znajdowały się na wieku skrzyni przymierza (zob. II Mojż. 25,18-20). Umieszczenie cherubów na skrzyni przymierza świadczy o wysokiej pozycji, jaką zajmował ów cherubin, który stał w świetle Bożej obecności przy tronie Pana (zob. Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 546).

Zatem grzech zrodził się w niebiańskiej istocie znajdującej się bardzo blisko tronu Pańskiego. Wyrażenie święta góra Boża oznacza niebiańską świątynię, w której Pan przebywa pośród swoich stworzeń — niebiańskie centrum zarządzania wszechświatem.

Samoczynne powstanie grzechu w sercu i umyśle jednego z cherubinów, Lucyfera, miało swoje korzenie w egoizmie, wskutek którego nadużył on darów piękna i mądrości danych mu przez Boga. W niewytłumaczalny sposób dopuścił do tego, by jego emocje i uczucia wzięły górę nad rozumem, wskutek czego jego doskonałość uległa zepsuciu. „Zniweczyłeś swoją mądrość” (Ezech. 28,17).

Winą za to Pan obarczył wyłącznie Lucyfera. Zamiast trzymać się boskiego porządku, zgodnie z którym miał używać otrzymanych darów dla dobra innych istot, Lucyfer uznał siebie za lepszego od wszystkich pod względem piękna, chwały i mądrości. „Krok po kroku szatan pobłażał pragnieniu wywyższenia siebie” (Ellen G. White, The Faith I Live By, s. 66), wskutek czego doprowadził do zaburzenia porządku ustanowionego przez Boga.

Jak często zdarza ci się w wyniku egoizmu pragnąć czegoś więcej bez względu na to, jak wiele już posiadasz? Czyj charakter objawiasz w ten spo− sób? Dlaczego jest on przeciwieństwem charakteru Chrystusa?

16

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Atak na Boga

PONIEDZIAŁEK — 6 października

W jaki sposób prorok opisał prawdziwe intencje zbuntowanego cherubi− na? Co było w jego sercu i jego wnętrzu? Jaka była jego prawdziwa motywa− cja? Zob. Iz. 14,13−14.

Gdy dziwne, egoistyczne uczucia i emocje cherubina zyskały przewagę nad wyższymi siłami jego natury i rozumem, urósł on w pychę. Nadużył do tego stopnia wolności danej mu przez Boga, że zaczął sobie uzurpować władzę, jaką posiada Pan. W Ezech. 28,15 widzimy kontrast, jaki zaistniał pomiędzy stanem cherubina jako dobrej istoty stworzonej przez Boga, a tym, kim się stał wskutek upadku.

Początkowo był nienaganny, nie posiadał żadnych braków, ale z czasem znaleziono w nim niegodziwość. Słowo to w Starym Testamencie oznacza dosłownie dwulicowość, złą ambicję, kłamstwo i odstępstwo.

Ezechiel napisał także: „Twoje serce było wyniosłe [hebr. gabah = być wysokim, pysznym, dumnym, wznosić się]” (Ezech. 28,17). Być wyniosłym oznacza uważać się za kogoś więcej niż się jest w rzeczywistości albo niesłusznie uważać się za lepszego od innych. Taka postawa może prowadzić do ignorowania woli Pańskiej (zob. Ps. 10,4; Jer. 13,15) i sprzeciwu wobec samego Boga (zob. Ezech.

28,2). Można dojść do wniosku, że upadły cherubin był nielojalny wobec Pana, atakował Go, szerzył kłamstwa i działał w sposób podstępny i wyrachowany.

Za pomocą jakiego podstępu wąż przedstawił Ewie Boga w fałszywym świe− tle? Zob. I Mojż. 3,4−5.

Aby skłonić Ewę do nieposłuszeństwa Bogu, szatan zaatakował Jego charakter. Sens jego przesłania był taki, że Stworzyciel jest z gruntu egoistą, bo ogranicza rozwój swoich inteligentnych stworzeń, zachowując je przy pomocy groźby śmierci w stanie niedobrowolnego poddaństwa. Według szatana, Pan nie jest tym, za kogo się podaje — Bogiem miłości — a jedynie ukrywa swoją prawdziwą naturę pod pozorem postawy miłości. W ten sposób szatan przypisywał Stworzycielowi swoją zwodniczą naturę i intencje swojego zepsutego serca. Rozpoczęty w niebie szatański atak na Boga i Jego charakter został przeniesiony na naszą planetę. „Gdyby Lucyfer naprawdę pragnął stać się podobny Najwyższemu, nie porzuciłby nigdy wyznaczonego sobie w niebie miejsca, gdyż duch Najwyższego objawia się w niesamolubnej służbie. Ale Lucyfer pragnął posiąść władzę Boga, a nie Jego charakter” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 313).

W jaki sposób możemy uniknąć wpadania w tę samą duchową pułapkę, gdy zło atakuje nas w podstępny sposób?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

17

Grzech i prawo Boże

WTOREK — 7 października

Prawo Boże jest wyrazem charakteru i woli Tego, który je ustanowił. Psalmista napisał: „Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu” (Ps. 40,8 Biblia Tysiąclecia). W prawie Pańskim zawarta została wola Boża, a psalmista przyjął ją jako część swojego charakteru.

Innymi słowy, przez poddanie się woli Pana wyrażonej w Jego prawie, przyswoił sobie Jego charakter.

W jaki sposób poniższe wersety pomagają nam zrozumieć związek prawa Bożego z Jego miłością? Zob. Mat. 22,37−40; Jan 3,16; 14,15.21; I Jana 5,3.

Gdy apostoł napisał, że „diabeł od początku grzeszy” (I Jana 3,8), miał na myśli, że szatan już w niebie zbuntował się przeciwko miłościwej woli Boga.

Przeciwieństwem posłuszeństwa z miłości jest bezprawie (zob. I Jana 3,4 Biblia Tysiąclecia). Słowo bezprawie (gr. anomia) odnosi się do głęboko utrwalonej w sercu postawy istoty zbuntowanej przeciwko Bogu. Wskazuje na chaos i anarchię jako czynniki zajmujące miejsce charakteru Bożego i reprezentującego Go prawa. Zatem kosmiczny bunt skierowany jest przeciwko samemu Bogu i wszystkiemu, co On sobą reprezentuje. Paweł nazywa eschatologicznego antychrysta w czasach ostatecznych człowiekiem grzechu (zob. II Tes. 2,3 Biblia gdańska), a zjawisko grzechu określa jako tajemną moc „nieprawości [gr. anomia]” (II Tes. 2,7).

Przeczytaj Bożą przestrogę udzieloną Adamowi i kłamliwe zapewnienia sza− tana skierowane do Ewy (zob. I Mojż. 2,17; 3,4−5). Co takiego rozegrało się w Edenie?

Słowa z I Mojż. 2,17 stanowią wyraźny przejaw miłości Boga do Adama i Ewy oraz Jego pragnienia wiecznego przebywania w ich towarzystwie. Pan najwyraźniej nie chciał, by doświadczyli śmierci — w przeciwnym razie, dlaczego ostrzegałby ich przed nią? Stworzeni jako wolne istoty, Adam i Ewa mieli wykazać swoją gotowość wiecznego współegzystowania ze Stwórcą. Ich posłuszeństwo Bożemu przykazaniu miało wykazać, że dobrowolnie wybrali wieczne życie z Nim. To właśnie tę wyraźnie oznajmioną wolę Bożą zaatakował szatan i jej się sprzeciwił, oferując w jej miejsce zupełną niezależność od Stwórcy. Takie było jego zasadnicze dążenie w niebie — niezależność od Bożych przykazań, samodzielne stanowienie praw dla siebie i brak odpowiedzialności wobec kogokolwiek.

W jaki podstępny sposób szatan nadal usiłuje namówić nas do ogłaszania naszej niezależności od Boga? Jak możemy się strzec tego śmiertelnego zwie− dzenia?

18

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Grzech jako bunt przeciwko Bożemu panowaniu

ŚRODA — 8 października

W jaki sposób apostoł opisuje kosmiczną rolę Chrystusa? Zob. Kol. 1,16−17.

Tym, co integruje całe stworzenie w spójną całość, nie są prawa przyrody, jakkolwiek bardzo ważne, ale moc miłującego Boga w osobie Chrystusa. Miłość jest siłą, która nie tylko jednoczy chrześcijan (zob. Kol. 3,14), ale także podtrzymuje istnienie wszechświata. Nie jest to bezosobowa moc, ale istota Boga. Atak na Pana jest atakiem na sposób Jego panowania we wszechświecie, a zatem próbą zaburzenia boskiego porządku stworzenia.

W jaki sposób szatan zaatakował Boga? Zob. Job 1,8−11. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Oskarżenia, jakie szatan wniósł przeciwko Jobowi i Bogu, są odzwierciedleniem oskarżeń, które wypowiadał już w niebie. Według niego patriarcha nie służył Panu z miłości, ale z egoistycznych pobudek; chciał otrzymać od Niego dobra materialne, a Stworzyciel troszczył się o Joba, by zyskać jego służbę. Szatan utrzymywał, że Boże panowanie jest nacechowane egoizmem, a nie ofiarną miłością. Według niego prawdziwa natura ludzi objawia się w chaosie, a więc przy pierwszej okazji buntują się przeciwko Panu. „Chrystus wszystko otrzymał od Boga, ale wziął, aby dawać. Niebiański nadzór nad wszelkim stworzeniem wypełnia się przez umiłowanego Syna przekazującego całemu stworzeniu pochodzące od Boga życie; poprzez Syna to życie powraca w pochwalnej i radosnej służbie w postaci wielkiej fali miłości do Źródła wszechrzeczy. I tak dzięki Chrystusowi krąg błogosławieństwa zamyka się, obrazując charakter wielkiego Dawcy, prawo życia. Prawo to zostało złamane w samych niebiosach. Grzech zrodził się z egoizmu. Lucyfer, cherub nadzorujący, pragnął być w niebie pierwszym” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 12).

W jaki sposób możesz pełniej uczestniczyć w tym kręgu błogosławień− stwa?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

19

Wojna w niebie

CZWARTEK — 9 października

Dwa słowa użyte przez Ezechiela w studiowanym przez nas fragmencie mogą nam pomóc zrozumieć strategię ataku Lucyfera przeciwko Bogu.

Pierwsze słowo to handel. „Przy rozległym swoim handlu...” (Ezech. 28,16).

Lucyfer prowadził rozległy handel. Hebrajskie słowo tłumaczone jako handel może także oznaczać oszczerstwo, co sugeruje, że w niebie Lucyfer wypowiadał fałszywe oskarżenia przeciwko Bogu i przypuszczalnie także niektórym niebiańskim istotom. Oszczerstwo ma na celu zepsucie czyjejś reputacji. Oszczerca świadomie ignoruje wolę Boga i podlega Jego sądowi (zob. III Mojż. 19,16; Jer. 6,28-30).

Takie postępowanie prowadzi do rozłamów i zamieszania (zob. II Kor. 12,20).

Szatan jest nazwany w Biblii oskarżycielem, czyli oszczercą ludu Bożego i jego przeciwnikiem (zob. Zach. 3,1; Obj. 12,10). Szatan „w prawdzie nie wytrwał, bo w nim nie ma prawdy. Gdy mówi kłamstwo, mówi od siebie, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (Jan 8,44).

Oszczercza postawa doprowadziła szatana do gwałtu. Jest to drugie kluczowe słowo (zob. Ezech. 28,16). Gwałt to antyspołeczne zachowanie naruszające porządek ustanowiony przez Boga. Jego przyczyną może być nienawiść lub egoizm. W niektórych przypadkach prowadzi do morderstw i wyzysku innych dla własnej korzyści (zob. I Mojż. 49,5; Mich. 6,12). Szatan „był mężobójcą od początku” (Jan 8,44), ponieważ to on wprowadził do doskonałego Bożego stworzenia przemoc i śmierć.

Jaki był ostateczny skutek buntu Lucyfera przeciwko Bogu w niebie? Zob. Obj. 12,7−9.

Stopniowo egoistyczne uczucia Lucyfera przerodziły się w otwarty atak przeciwko Bogu i Jego Synowi. Początkowo szatan działał skrycie, a potem otwarcie, powodując zamieszanie i nieporządek. W niebie wybuchła wojna. Był to początek kosmicznego konfliktu, w który obecnie wszyscy jesteśmy uwikłani.

Szatan i jego zwolennicy zostali pokonani w niebie, następnie zostali pokonani przez Chrystusa na krzyżu i w odpowiednim czasie zostaną całkowicie unicestwieni. Rozwiązanie problemu grzechu nie tylko przywróci upadłej ludzkości doskonałą i trwałą więź z Panem, ale także doskonałą moralną harmonię w całym Bożym stworzeniu.

Najpierw pojawiają się złe myśli, potem złe słowa, a wreszcie złe czyny.

Tak było w przypadku szatana, a jeśli nie jesteśmy ostrożni, tak samo dzieje się z nami. Co jest naszą najlepszą obroną? Zob. Filip. 4,8.

20

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

PIĄTEK — 10 października DO DALSZEGO STUDIUM: „Znalazł się ktoś, kto nadużył wolności danej przez Boga stworzonym istotom. Grzech zrodził się w tym, który zaraz po Chrystusie był najbardziej uczczony przez Boga, a mocą i chwałą górował ponad wszystkimi mieszkańcami nieba. Lucyfer, Syn Jutrzenki, był pierwszym z cherubów nakrywających, istotą świętą i nieskalaną. Stał w obecności wielkiego Stwórcy, a nieustannie płynące promienie chwały, otaczające wiecznego Boga, oświecały go” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. IV, s. 20).

Ostateczna decyzja. „Lucyfer zgrzeszył w niebie wśród całego blasku chwały Bożej. Żadna stworzona przez Boga istota nie doświadczyła w tym stopniu, co on, dowodów Bożej miłości. Znając istotę Boga oraz Jego dobroć, szatan chciał mimo to działać według swej niezależnej, egoistycznej woli. Jego wybór był ostateczny, a Bóg nie mógł już nic uczynić dla jego uratowania” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 549).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zastanów się nad tym, że Lucyfer był doskonałą istotą, a jednak znalazła się w nim niegodziwość. Jak świadczy to o wolności, którą Bóg daje inteligentnym istotom? Jakiego rodzaju moralną odpowiedzialność nakłada ta wolność na każdego z nas?

2. Pamiętając o naszej wolności, omówcie rolę prawa Bożego. Dlaczego prawo jest tak ważne dla wolnych istot? Dlaczego nie istniałaby potrzeba prawa, gdybyśmy nie byli wolni? Innymi słowy, jaką rolę miałoby spełniać prawo wobec istot, które nie byłyby zdolne do podejmowania decyzji o charakterze moralnym?

3. Wróć do końcowego pytania z wtorkowej części lekcji. Jakimi sposobami szatan usiłuje zaszczepić w nas swój charakter, zarówno indywidualnie, jak również w zbiorowości kościelnej? Co w naszym postępowaniu świadczy, iż niejednokrotnie te usiłowania okazują się skuteczne?

PODSUMOWANIE: Lucyfer, wolna istota, nadużył danej mu przez Boga wolności. Pielęgnował złe myśli, aż przerodziły się one w czyny wymierzone przeciwko Bożemu panowaniu i samemu Panu. Skutkiem tego było zaburzenie ustalonego porządku nieba. Tak więc skutki grzechu i buntu znacznie wykraczają poza to, co dzieje się na naszej planecie.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

21

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Książka odpowiada m.in. na pytania: Co jest podstawą chrześcijańskiej pewności zbawienia? Jaka jest odpowiedzialność człowieka w dziele zbawienia? Jakiego rodzaju uczynki musimy pełnić, aby podobać się Bogu? A może wystarczy wierzyć w jakiś zbiór nauk o Jezusie Chrystusie? Publikacja naświetla także przypieczętowane krwią Boże przymierze łaski z człowiekiem.

www.znakiczasu.pl

DZIEŃ ŻNIWNO−DZIĘKCZYNNY Lekcja 3 — 18 października

UPADEK PIERWSZYCH LUDZI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 1,1—3,24; Rzym. 3,9−18; 5,10−21; 6,16; II Piotra 2,19.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?” (Rzym. 7,24).

MYŚL PRZEWODNIA: Upadek ludzkości pociągnął za sobą straszliwe skutki.

Słowo upadek — użyte w kontekście utraty przez ludzkość wolności w wyniku grzechu Adama i Ewy — oznacza, że grzech pogorszył naszą egzystencję, obniżając wysoki poziom moralności i uduchowienia do stanu zepsucia, ucisku i niewoli.

Choć niewiele zostało nam objawione w kwestii upadku naszych prarodziców w Edenie, to jednak mamy w Biblii dość informacji na ten temat, aby zrozumieć, że stało się coś, co niekorzystnie zmieniło nie tylko naturę człowieka, ale także stan całej planety. Skutki upadku nie są przyjemne. W rzeczywistości bylibyśmy wobec nich zupełnie bezradni, gdyby nie obietnica pojednania dana nam w Chrystusie. Jednak mimo wszystko musimy być świadomi, co tak naprawdę nas spotkało, ponieważ jedynie patrząc na siebie takich, jakimi rzeczywiście jesteśmy, możemy pojąć chwałę ukrzyżowanego Jezusa w Jego zbawczym pięknie i mocy.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

23

Bunt w ogrodzie Eden

NIEDZIELA — 12 października

Jaki biblijny dowód na poparcie twierdzenia, że Adam i Ewa zbuntowali się przeciwko Bogu, możesz znaleźć w 1., 2. i 3. rozdziale I Księgi Mojżeszo− wej? Zob. I Mojż. 2,16−17; 3,2−3.6. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo bunt nie występuje w I Mojż. 1,1—3,24 w kontekście grzechu Adama i Ewy, ale pojęcie to jest tam obecne. Pierwsi ludzie nie tylko wyraźnie przestąpili Boże przykazanie, ale wskutek nieposłuszeństwa przestali być lojalni wobec Stwórcy. Ewa posłuchała argumentacji wroga i uznała ją za bardziej wiarygodną niż słowo jednoznacznie wypowiedziane przez Pana. Doszła do wniosku, że Boże przykazanie jest zbyt surowe, a więc by mogła osiągnąć pełnię swoich możliwości, musi uzyskać niezależność od swojego Stwórcy. To był bunt. Adam usłuchał Ewy zamiast Boga i przyłączył się do niej w jej nieposłuszeństwie.

Jakie są natychmiastowe skutki grzechu, zwłaszcza, jeśli rozumiemy go jako bunt przeciwko Bogu? Zob. Iz. 59,2; I Mojż. 3,23−24. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bunt Adama i Ewy nie tylko przerwał bliską więź łączącą ich z Bogiem, ale także negatywnie wpłynął na relacje małżeńskie. Zamiast wzajemnej miłości i oddania, wskutek buntu zaczęli żywić wobec siebie niechęć i wstyd (zob. I Mojż.

3,7). Ich wzajemne stosunki nie były już tak harmonijne jak przedtem (zob. I Mojż.

3,12). Bunt doprowadził ich przede wszystkim do odłączenia się od Pana i poczucia, że jest On kimś, kogo należy się obawiać i przed kim należy się ukrywać (zob. I Mojż. 3,8-10). Bóg i ludzie nie byli już połączeni miłością i nie żyli w harmonii. Zaistniała potrzeba pojednania.

Jakie jest twoje doświadczenie z grzechem? W jaki sposób wpływa on na twoją więź z Bogiem i ludźmi? Jak zasady, które ukazane zostały w biblij− nym opisie upadku i jego skutków, sprawdzają się w twoich zmaganiach z grze− chem?

24

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Niewolnicy grzechu

PONIEDZIAŁEK — 13 października

Według II Piotra 2,19 i Rzym. 6,16, co grzech czyni z grzesznikami?

Aby zilustrować niszczącą moc grzechu, Paweł czasami personifikuje go jako tyrana. I tak „przez jednego człowieka grzech wszedł na świat” (Rzym. 5,12), panuje nad ludźmi przez śmierć (zob. Rzym. 5,21; 6,12), zwodzi (zob. Rzym.

7,11), mieszka w ludziach (zob. Rzym. 7,17), zniewala (zob. Rzym. 6,20) i prowadzi do śmierci (zob. Rzym. 7,13). Grzech Adama i Ewy był wyjątkowy pod tym względem, ponieważ poddał wszystko mocy zepsucia. Szatan stał się księciem tego świata (zob. Jan 12,31; 14,30). W swoim dążeniu do autonomii Adam i Ewa zamienili panowanie Boże na niewolę i tyrańskie rządy diabła.

Grzech stał się powszechną mocą, przed którą ludzie nie byli w stanie uciec o własnych siłach (zob. Rzym. 5,12).

Jaka jest sytuacja ludzkości pod panowaniem grzechu według Rzym. 3,9−18? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł nauczał także, że upadek Adama i Ewy spowodował, że świat przyrody dostał się pod panowanie mocy grzechu. „Stworzenie zostało poddane znikomości, nie z własnej woli, lecz z woli tego, który je poddał” (Rzym. 8,20). Niszczący i powodujący zepsucie grzech objął całe Boże stworzenie na naszej planecie. Słowo poddane wskazuje, że przyroda znajduje się pod panowaniem tej samej mocy, która pozbawiła ją prawdziwego piękna i znaczenia. Nie był to skutek naturalnego funkcjonowania samej przyrody, ale innego czynnika — pojawienia się grzechu (zob. Rzym. 5,12). Przyroda jest obecnie poddana znikomości. Słowo znikomość oznacza tu bezcelowość i pustkę. Słowo próżność w Ef. 4,17 odnosi się nie do przyrody, ale do ludzi, którzy, nie będąc w Chrystusie, żyją „w próżności umysłu swego”.

Podobnie jak ludzie, także przyroda znalazła się wskutek grzechu w stanie zepsucia. Aby odkupić upadły świat, potrzebne stało się działanie mocy spoza sfery ludzkiej egzystencji i spoza przyrody. Ta moc objawiła się w Chrystusie.

Spróbuj wyobrazić sobie, jaki byłby nasz świat, gdyby nie nastąpił upa− dek w grzech? Jak różniłby się od świata, który znamy obecnie? Jakie byłoby nasze życie? W jaki sposób ta różnica świadczy o niszczącej sile grzechu?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

25

Duchowa śmierć

WTOREK — 14 października

Grzech spowodował nieodwracalne szkody w wewnętrznym życiu ludzi. Wartości moralne i duchowe rządzące Bożym wszechświatem przestały dominować w zepsutym sercu człowieka. Ludzie zdają sobie sprawę z tego, że coś jest z nimi nie w porządku i pragną czegoś lepszego. Czasami starają się czynić to, co dobre i prawe, ale odkrywają, że „dążność (...) ciała prowadzi do śmierci (...) A to dlatego, że dążność ciała wroga jest Bogu, nie podporządkowuje się bowiem Prawu Bożemu, ani nawet nie jest do tego zdolna” (Rzym. 8,6-7 Biblia Tysiąclecia).

Ludzka natura jest moralnie i duchowo słaba. Ludzie nie mogą się oprzeć mocy grzechu, a zatem gdzie jest człowiek, tam jest też grzech i nikczemność.

Zjawisko to jest tak powszechne, iż „nie ma ani jednego sprawiedliwego” (Rzym.

3,10). Grzech jest stanem ludzkiej natury w jej wyobcowaniu od Boga. Z powodu upadku w grzech ludzkie „serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i niepoprawne — któż je zgłębi?” (Jer. 17,9 Biblia Tysiąclecia). Serce jest uważane w Biblii za ośrodek woli i intelektu człowieka, a w jego upadłym stanie zostało określone jako z gruntu zwodnicze, podstępne i zawodne.

Ludzie są niemal niezdolni do tego, aby w pełni pojąć zawiłości swego wnętrza i o własnych siłach nie potrafią żyć z godnością i bez grzechu (zob. Kazn.

9,3). Żyją w niezgodzie z własnymi uczuciami, w lęku i samotności, zmagając się sami ze sobą, by czynić to, co prawe, i przekonując się raz po raz, że nie są w stanie tego czynić (zob. Gal. 5,17). Nie są w stanie w pełni pojąć samych siebie i świata, w którym egzystują, a ponadto żyją, nie znając Boga (zob. Rzym.

1,21-25). Wewnętrzne zepsucie i otępienie wyraża się w grzesznych czynach przeciwko samemu sobie, bliźnim i Bogu (zob. Mat. 15,19).

Deprawująca moc grzechu nie zna granic. Jedynie Bóg może zahamować jego destruktywne działanie i ostatecznie usunąć go z wszechświata. Jeśli po upadku w grzech pozostało cokolwiek dobrego na naszej planecie, to tylko dlatego, że Pan nie pozwolił szatanowi przejąć nad nią pełnej kontroli. Szatanowi reprezentującemu siły zła powiedział o kobiecie reprezentującej całą ludzkość: „Ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą” (I Mojż. 3,15). Ludzkość i zło nie miały współistnieć pokojowo. Zło nie miało niepodzielnie zapanować nad ludzkością. Ochroniony został pierwiastek wolności człowieka, który pozwoli ludziom — o ile taka będzie ich wola — znienawidzić zło i wybrać życie. Decyzja Boga, by interweniować w ludzkie przeznaczenie, umożliwia Mu ograniczenie destrukcyjnej mocy grzechu.

Ludzie potrzebują drogi wyjścia z tragicznego położenia, w jakim znaleźli się wskutek grzechu.

Przeczytaj wersety wymienione w dzisiejszej części lekcji. W jaki sposób pomagają nam one lepiej zrozumieć fakt, że jako ludzie potrzebujemy Zbawi− ciela?

26

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Śmierć fizyczna i wieczna

ŚRODA — 15 października

Słowa wypowiedziane przez Boga do Adama — „z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz” (I Mojż.

2,17) — wskazują, że śmierć jest skutkiem buntu przeciwko Panu. Śmierć i grzech są ze sobą nierozerwalnie związane. Chodzi tu nie tylko o śmierć duchową, ale także o fizyczną i wieczną śmierć grzesznika. Z uwagi na jej powiązanie z grzechem, śmierć nie jest prostym biologicznym zjawiskiem, ale straszliwą konsekwencją naszego odłączenia od Źródła Życia — odłączenia prowadzącego do wiecznego unicestwienia. We wszystkich swoich wymiarach śmierć jest jak grzech — powszechna i nieuchronna (zob. Rzym. 5,12; Hebr. 9,27). Wraz z pojawieniem się grzechu na świecie ludzkość stała się zagrożonym gatunkiem, skazanym na wyginięcie. Boże stworzenie na naszej planecie — zarówno ludzie, jak i pozostałe gatunki — znalazło się na równi pochyłej wiodącej do zupełnego unicestwienia.

Przeczytaj Rzym. 5,10−21. W jaki sposób śmierć znalazła się na świecie?

Co ją spowodowało? Jaka jest nasza jedyna ucieczka przed nią? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Śmierć i cierpienie pojawiły się na świecie w wyniku grzechu. Nikt, kto urodził się i wyrósł na tej planecie, nie może uniknąć bólu i cierpienia. Być może nie potrafimy słowami opisać tego, czym jest cierpienie, ale wszyscy znamy je z doświadczenia. W Biblii podkreślony został związek między naszym śmiertelnym i grzesznym stanem, a bólem i cierpieniem. Śmierć jest tak potężna, że jeszcze zanim umrzemy, zaznacza ona swoją obecność wśród nas fizycznym, emocjonalnym i psychicznym bólem powodowanym przez choroby, niepewność i lęk. Wskutek tego jakość naszego życia zostaje znacznie obniżona i dopada nas przygnębienie.

Zjawisko choroby — kolejny skutek grzechu — zostało opisane jako życie bliskie krainy umarłych. „Zaliczono mię do tych, co zstępują do grobu” (Ps. 88,5).

Wtargnięcie śmierci do ludzkiej egzystencji jest częścią przekleństwa bezpośrednio związanego z grzechem.

Ludzie potrzebują Kogoś, kto mógłby im dać życie, oddając za nich swoje życie i uwalniając ich nie tylko od grzechu, ale także od bólu, cierpienia i śmierci.

Czego nauczyłeś się o śmierci z własnego doświadczenia, stając w obli− czu utraty życia lub będąc świadkiem odejścia z tego świata innych osób?

Dlaczego śmierć dowodzi niezbicie naszej całkowitej bezradności? W jaki sposób jej realność może nas przybliżać do Pana?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

27

Boża reakcja na grzech ludzi

CZWARTEK — 16 października

Przeczytaj I Mojż. 3,8−13. W jaki sposób Bóg podszedł do Adama i Ewy, gdy zgrzeszyli? W jakim celu zadawał im pytania? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pan przyszedł do nich, by wraz z nimi ocenić przestępstwo, którego się dopuścili, i ogłosić im wyrok, jaki pociągnęło za sobą ich nieposłuszeństwo.

W procesie sądowym, w którym zadawane były pytania i udzielane odpowiedzi, Bóg doprowadził ich do uznania, że są winni i że ich bunt był nieuzasadniony. Jego rezultatem było odłączenie od Pana podkreślone poprzez wypędzenie ich z ogrodu Eden.

Jaka jest reakcja Pana na grzech? Zob. Ef. 5,6. Jak powinniśmy rozumieć gniew Boży? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy mówimy o Bożym gniewie, powinniśmy pamiętać o kilku faktach.

Po pierwsze, ludzki gniew nie jest właściwym modelem dla zrozumienia gniewu Pańskiego. Nasz gniew często bywa porywczy, irracjonalny i niszczący. Boży gniew nie jest zniekształcony przez grzech i ma na celu uzdrowienie (zob. Hebr.

12,6; Obj. 20,15—21,1). Po drugie, Pański gniew na grzech człowieka świadczy, że Bóg traktuje nas serio i nie ignoruje nas, nawet jako buntowników. Ignorowanie ludzi świadczy o braku szacunku dla nich, braku troski. Zbawiciel reaguje na nasz grzech, a czyniąc to, mówi nam, że jesteśmy dla Niego ważni.

Po trzecie, Boży gniew nie jest trwałą cechą Pana, ale Jego reakcją na irracjonalną obecność grzechu i zła. Zawsze istnieje powód Bożego gniewu. Jest on sprowokowany przez grzech (zob. V Mojż. 4,24-25). Tak więc Pański gniew jest chwilowy, podczas gdy miłość Boga trwa na wieki (zob. Iz. 54,8).

Z powodu grzechu potrzebujemy Kogoś, kto mógłby nas ocalić „przed nadchodzącym gniewem” (I Tes. 1,10).

Czy nie odczuwałbyś gniewu, gdyby ktoś, kogo kochasz, został skrzywdzo− ny? W jaki sposób ta analogia pomaga nam zrozumieć znaczenie gniewu Bo− żego?

28

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

PIĄTEK — 17 października DO DALSZEGO STUDIUM: Grzech i odłączenie od Boga. „Chrystus wiedział, że Adam i Ewa, mając wszelkie ku temu środki, mogli oprzeć się pokusom szatana i pokonać go. Wiedział także, że poza Edenem, w odłączeniu od światła i miłości Bożej wskutek upadku, człowiek nie jest w stanie odeprzeć szatańskich pokus o własnych siłach” (Ellen G. White, Maranatha, s. 224).

Grzech i brak harmonii. „Wskutek przestępstwa Adam stał się prawodawcą sam dla siebie. Wskutek nieposłuszeństwa poddał się zniewoleniu. W ten sposób w życiu człowieka pojawił się element niesubordynacji zrodzony z egoizmu. Wola ludzka przestała być zgodna z wolą Bożą. Adam przyłączył się do sił buntu i stał się istotą samowolną” (Ellen G. White, w: Signs of the Times, 13 VI 1900).

Grzech i bunt w przyrodzie. „Adam był królem wszystkich stworzeń niższego rzędu. (...) Po popełnieniu grzechu państwo jego rozpadło się. Duch buntu, któremu sam uległ, opanował wszystkie stworzenia. W ten sposób zło wdarło się wszędzie i opanowało nie tylko rodzaj ludzki, lecz także świat zwierząt i całą przyrodę. Skażone zostały drzewa w lesie, trawa na łąkach i powietrze, którym oddychano. Wszystko było napiętnowane poznaniem grzechu i zła” (Ellen G. White, Cudowna Boża łaska, s. 41).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Niemal dla wszystkich jasne jest, że na świecie nie wszystko jest w porządku. Jako chrześcijanie wierzymy, że jest to wynikiem grzechu. Niektórzy jednak nie uznają faktu grzechu i upadku ludzkości. W jaki sposób wyjaśniają stan świata? Jakie wytłumaczenia podają? Jak ewolucjonista wyjaśnia nasz obecny stan? Jakie są inne poglądy w tej kwestii i jak możesz na nie odpowiedzieć?

2. Niewątpliwie wokoło ciebie widnieją wyraźne dowody wpływu grzechu.

Choć nie możemy w tej chwili usunąć grzechu i jego skutków z tego świata, jakie kroki możemy podjąć, by w jak największym stopniu zmniejszyć rozmiary zniszczeń? Co możecie zrobić — każdy z osobna, jako klasa i jako zbór — by nieść ludziom ulgę w cierpieniu?

3. Czym jest duchowa śmierć? Skąd człowiek może wiedzieć, że jest duchowo martwy? Czy martwy może zdawać sobie sprawę ze swego stanu? Co możesz zrobić, by pomóc komuś, kto jednak czuje, że jest w stanie duchowej śmierci?

PODSUMOWANIE: Upadek w Edenie był aktem buntu przeciwko Bogu i prowadzi do duchowej, fizycznej i wiecznej śmierci grzeszników. Z uwagi na rozmiary jego skutków potrzebne było drastyczne wyjście z sytuacji, w przeciwnym razie ludzkość nie miałaby żadnej nadziei. Jak się przekonamy, ofiarowanie Chrystusa było właśnie taką drastyczną odpowiedzią na problem spowodowany upadkiem ludzi w grzech.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

29

Lekcja 4 — 25 października

POJEDNANIE I BOSKA INICJATYWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym. 3,19−22; 5,6−8.20−21; Ef. 1,4; Kol. 1,26−27; II Tym. 1,8−9; Tyt. 1,2.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Oznajmiwszy nam według upodobania swego, któ− rym go uprzednio obdarzył, tajemnicę woli swojej, aby z nastaniem peł− ni czasów wykonać ją i w Chrystusie połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi w nim” (Ef. 1,9−10).

MYŚL PRZEWODNIA: Bóg przewidział upadek pierwszych ludzi i na długo wcześniej przygotował plan rozwiązania problemu grzechu.

Ludzie otrzymali moralną wolność, co wyróżnia ich spośród wszystkich istot stworzonych przez Boga na naszej planecie. Gdy Pan obdarzył ich wolnością, stała się ona ich własnością i nawet On nie może im jej odebrać, nie zmieniając radykalnie ich natury. Ludzie mogą korzystać z tej wolności w sposób pozytywny, będąc posłuszni Bogu z miłości i wdzięczności, albo negatywny, odrzucając dar życia i okazując Mu nieposłuszeństwo (gdyby ludzie nie mieli możliwości okazania nieposłuszeństwa, nie byliby wolni).

Przewidując fatalną decyzję okazania nieposłuszeństwa, Pan podjął zawczasu środki zaradcze. Plan zbawienia został ułożony przez Boga na długo przed stworzeniem ludzi i powstaniem zła i grzechu. Plan ten skupia się na osobie i dziele Jezusa Chrystusa.

30

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Tajemnica Bożej miłości

NIEDZIELA — 19 października

Przeczytaj Rzym. 5,6−8. Co skłoniło Boga do tego, aby zapewnić nam zba− wienie w Chrystusie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Stworzyciel nie był zobligowany do ratowania ludzkości. Uczynił to nie dlatego, że nie miał innego wyjścia. Trudno sobie wyobrazić, by w łonie Bóstwa toczyła się taka dyskusja: Gdybyśmy inaczej postąpili, Adam i Ewa nie popełniliby grzechu.

Dlatego teraz musimy coś zrobić, by uratować ich od śmierci. Przeciwnie, to ludzie ściągnęli na siebie nieszczęście będące skutkiem ich upadku. „Bóg stworzył człowieka prawym, lecz oni uganiają się za wielu wymysłami” (Kazn. 7,29).

Gdyby Pan czuł się zobowiązany do ratowania nas, oznaczałoby to, że zbawienie jest czymś, na co w pełni zasługujemy. W rzeczywistości jest jednak inaczej. Nie zasługujemy na zbawienie, a jednak Bóg jest gotowy nam je zapewnić.

Sprawia to, że Jego dzieło zbawienia jest jeszcze bardziej doniosłe, ponieważ uczynił On dla nas coś, czego nie musiał uczynić, ale co zrobił z miłości, gdyż On, Stwórca, nie był nic winien nam, stworzeniom.

Przeczytaj Rzym. 3,19−22. Co Paweł mówi o sposobie, w jaki zostaliśmy zbawieni? Jaką rolę odgrywa prawo Boże w rozwiązaniu problemu spowodo− wanego przez grzech?

Z powodu grzechu niemożliwe jest, by ludzie przy pomocy posłuszeństwa prawu odzyskali pierwotną więź z Bogiem (zob. Rzym. 8,3; Gal. 3,21). Respektowanie prawa nie może nas zbawić, tak jak poruszanie zwłokami nie jest w stanie ich ożywić. Jeśli coś w tej ważnej sprawie miało się zmienić, to Pan musiał podjąć inicjatywę. I to właśnie uczynił przez objawienie swej sprawiedliwości w ofierze Jezusa. Jego sprawiedliwość staje się udziałem wierzącego człowieka przez wiarę, a nie przez posłuszeństwo prawu. Jeśli zbawienie byłoby czymś, co możemy zdobyć przez posłuszeństwo przykazaniom, wówczas Bóg potrzebowałby naszego posłuszeństwa, by nas zbawić. W rzeczywistości Pan postanowił, że ludzie otrzymają przebaczenie i zostaną przywróceni do pełni trwałej i wiecznej więzi z Nim jedynie przez dzieło i osobę Jego Syna, Jezusa Chrystusa.

Co i dlaczego znaczy dla ciebie więcej — czy to, że ktoś robi coś dobrego dla ciebie dlatego, że musi, czy też, gdy robi to wyłącznie z miłości?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

31

Tajemnica łaski Bożej

PONIEDZIAŁEK — 20 października

„W nim mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów, we− dług bogactwa łaski jego” (Ef. 1,7).

Nietrudno sobie wyobrazić, że wraz z pojawieniem się na świecie grzechu inteligentni mieszkańcy wszechświata zastanawiali się, w jaki sposób Bóg odniesie się do zbuntowanej ludzkości. Z pewnością byli zaskoczeni zaistniałą sytuacją. Mieli być świadkami czegoś, czego nigdy wcześniej nie widzieli — tych aspektów miłości i mocy Pana, które miały zostać wyrażone w kontekście upadku ludzkości. Bóg postanowił pokonać grzech na ziemi przez moc łaski. W tym kontekście pokazał, że jest z natury łaskawy i miłosierny wobec grzesznych i zbuntowanych istot. Jezus złożył świadectwo o Ojcu: „On dobrotliwy jest i dla niewdzięcznych, i dla złych” (Łuk. 6,35).

Jakie znaczenie ma, ukazany przez Pawła, kontrast między zjawiskiem grzechu a objawieniem łaski Bożej? Zob. Rzym. 5,20−21. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Biblii mianem łaski określony jest jeden z aspektów miłości Pana przejawiający się w szczególności wobec grzeszników. Wydaje się, że oznacza ona dynamiczny, istotny i trwały aspekt Bożej natury — usilne dążenie do przywrócenia grzesznym stworzeniom więzi z Panem. Biblijne pojęcie łaski potwierdza fakt, że pojednawcze dzieło Chrystusa jest darem dla nas — zbawczym dziełem, na które nie zasługujemy. Łaska Boża oznacza, że nasz grzech jest niewybaczalny, nie do usprawiedliwienia i zasługuje na wieczną śmierć, a jednak zamiast śmierci otrzymaliśmy nadzieję i obietnicę wiecznego życia. Wreszcie, ten wspaniały aspekt natury Zbawiciela został w jedyny w swoim rodzaju sposób objawiony wszechświatu w osobie i dziele Chrystusa. Jedynie i wyłącznie w Nim doznajemy dobrodziejstw „bogactwa łaski” (Ef. 1,7).

Przeczytaj II Kor. 8,9. O czym mówi Paweł w tym wersecie? Jak osobiście doświadczyłeś łaski, która została wskazana w tych słowach? W jaki sposób zmieniło się twoje życie w wyniku tego, co Chrystus dla ciebie uczynił?

32

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Odwieczny plan

WTOREK — 21 października

Po upadku pierwszych ludzi Bóg nie musiał nas ratować. Jednak postanowił to uczynić. Ponadto Jego decyzja — która kosztowała Go najwyższą cenę — nie została podjęta pochopnie.

Przeczytaj Ef. 1,4; Kol. 1,26−27; II Tym. 1,8−9 i Tyt. 1,2. Według tych wer− setów, kiedy został ułożony plan zbawienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nowy Testament objawia kilka faktów dotyczących tajemnicy Bożej.

Po pierwsze, pojawiła się „przed założeniem świata” (Ef. 1,4). Wskazuje to na fakt, że na długo przed upadkiem ludzkości Bóstwo ułożyło plan ratunku, gdyby doszło do tragedii grzechu.

Po drugie, boska tajemnica była zakryta „od wieków i od pokoleń” (Kol. 1,26). Plan zbawienia nie tylko powstał z wyprzedzeniem, ale także ustalony został czas jego wprowadzenia w życie. Zatem plan ten pozostawał przez wieki ukryty w Panu.

Po trzecie, ta tajemnica jest w szczególny sposób utożsamiana z Chrystusem (zob. Kol. 1,27). Dotyczy tajemnicy osoby Jezusa, Jego działalności, śmierci, zmartwychwstania i pośrednictwa na rzecz grzesznej ludzkości. Jest nią dobra nowina o zbawieniu przez Chrystusa, zwana przez chrześcijan ewangelią (zob.

Ef. 6,19).

Po czwarte, ta tajemnica została precyzyjniej określona jako Boży zamiar, by w Jezusie „połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi” (Ef. 1,10). Plan Pana zakłada przywrócenie — w Chrystusie i przez Chrystusa — kosmicznej harmonii zakłóconej przez grzech. Skuteczność tego procesu jest widoczna, na przykład, w zjednoczeniu pogan i Żydów w Kościele (zob. Ef. 3,6).

Po piąte, ta tajemnica znana od stworzenia świata wyłącznie Bóstwu stała się teraz jawna przez wkroczenie w dzieje ludzkości Jezusa.

Jeszcze przed założeniem świata każdy z nas został uwzględniony w Bożym planie zbawienia ludzkości. Jaką nadzieję możesz osobiście czerpać ze zdu− miewającej prawdy, że Pan zaplanował twoje zbawienie, zanim ktokolwiek wiedział, że będziesz istniał?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

33

Przez krzyż

ŚRODA — 22 października

Bóg mógł na kilka sposobów zareagować na bunt ludzkości. Mógł natychmiast unicestwić Adama i Ewę, a nawet całą planetę. Mógł też pozostawić ich własnemu losowi — pozwolić im ponieść nieuchronne skutki grzechu, z których ostatecznym byłaby wieczna zagłada.

Jednego Pan nie mógł zrobić — nie mógł zignorować buntu, udając, że nic złego się nie stało, i usiłując podtrzymać wcześniejszy stan rzeczy.

Jakie wyjście wybrał Bóg? Nie zniszczył ludzi, nie odrzucił ich ani nie zignorował tego, co zrobili. Wprowadził w życie swój odwieczny zamiar zbawienia ich przez Chrystusa.

Przeczytaj Mar. 10,45; Gal. 1,4; 2,20; Ef. 5,2 i Tyt. 2,14. Jaki kluczowy temat przewija się w tych wersetach? Co mówią one o planie zbawienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Skoro Bóg zaangażował się w nasze zbawienie, nie miał wielu możliwości do wyboru. Pozostało Mu tylko jedno. Problem grzechu mógł zostać rozwiązany wyłącznie przez ucieleśnienie, działalność, śmierć, zmartwychwstanie i pośrednictwo Chrystusa. Jeśli mieliśmy uniknąć wiecznej zagłady, Jezus musiał wydać siebie za nas. Ucieleśnienie i śmierć Chrystusa były nieuniknione w planie zbawienia ludzkości. Innymi słowy, istnieje tylko jedna droga do nieba, a wiedzie ona przez serce Jezusa ofiarowanego na krzyżu.

Gdy Chrystus znalazł się w Getsemane, doświadczając śmiertelnej męki (zob.

Mat. 26,36-46) i biorąc na siebie grzechy świata, błagał Ojca, aby — o ile to możliwe — znalazł inny sposób zbawienia ludzkości. Odpowiedzią na tę prośbę było milczenie. Nie było innego sposobu rozwiązania problemu grzechu jak tylko przez ofiarowanie Jezusa.

Podczas tajemniczej rady Bożej przed stworzeniem świata Syn Boży ofiarował siebie na śmierć w nasze miejsce, stając się naszym Poręczycielem. Jak czytaliśmy wcześniej, wydał siebie za nas. Nie było innego sposobu zbawienia nas.

Syn Boży nie został zmuszony do tego, ale zrobił to z własnej woli, kierując się ogromną miłością do człowieka. Gdy postanowił dokonać zbawienia, Jego śmierć była niezbędna, nawet zważywszy na fakt, że poniósł ją dobrowolnie. „Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć. Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli” (Jan 10,17-18).

34

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Boży plan objawiony w Jezusie

CZWARTEK — 23 października

Według poniższych wersetów, co Jezus musiał uczynić, aby spełnić swą zbawczą misję? Zob. Łuk. 4,43; 9,22; 17,25; 19,5; 22,37; 24,7.26.44. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W oryginalnym tekście znajdujemy w tych wersetach grecki czasownik dei, który można przetłumaczyć jako zwrot jest konieczne. Czasownik ten określa bardzo ważne aspekty działalności Jezusa. Jego całe życie było nakierowane na to, co musiał uczynić, by wypełnić swoją misję: „Musimy [jest konieczne dla nas] wykonywać dzieła tego, który mnie posłał” (Jan 9,4). Na początku swojej publicznej działalności Nauczyciel powiedział do swoich uczniów: „Muszę i w innych miastach zwiastować dobrą nowinę o Królestwie Bożym, gdyż na to zostałem posłany” (Łuk. 4,43). Działalność Jezusa najwyraźniej była zdeterminowana przez dążenie do wykonania Bożego planu zbawienia ludzkości. Każdy aspekt Jego życia był częścią tego planu. Na przykład, gdy ujrzał Zachariasza, powiedział: „Muszę [jest konieczne dla mnie] się zatrzymać w twoim domu” (Łuk. 19,5).

Jednak prawdziwy cel działalności Zbawiciela wykraczał daleko poza konieczność zwiastowania dobrej nowiny o królestwie Bożym. Częścią Jego życia była także ciemna ścieżka, na którą musiał wkroczyć. Musiał pójść do Jerozolimy. Mógł wybrać inaczej, ale wiedział, że jest to niezbędny element boskiego planu. Zatem powiedział swoim uczniom, „że musi pójść do Jerozolimy, wiele wycierpieć (...), że musi [jest konieczne dla Niego] być zabity” (Mat. 16,21). Poszedł tam, ponieważ było konieczne, aby został odrzucony przez złe pokolenie (zob. Łuk. 17,25), zaliczony do przestępców (zob. Łuk. 22,37) i wywyższony na krzyżu (zob. Jan 3,14; 12,34). Ale śmierć nie wystarczyła, by wypełnić misję do końca. Było konieczne, aby także zmartwychwstał (zob. Dz. 17,3), został przyjęty do chwały nieba i pozostał tam, dopóki nie wypełnią się wszystkie proroctwa (zob. Dz. 3,21). Jezus działał według odwiecznego planu ułożonego przez Bóstwo.

Jakie rzeczy w twoim życiu musisz uczynić, gdyż są niezbędne, a jakie nie? W jaki sposób odróżniasz jedne od drugich i dlaczego ważne jest, byś potrafił je rozróżnić?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

35

PIĄTEK — 24 października DO DALSZEGO STUDIUM: Definicja łaski. „Nigdy nie poznalibyśmy znaczenia słowa łaska, gdybyśmy nie upadli. Bóg miłuje bezgrzesznych aniołów, którzy pełnią służbę dla Niego i są posłuszni wszystkim Jego przykazaniom, ale nie oferuje im łaski. Ci mieszkańcy niebios nie mają pojęcia o łasce — nigdy jej nie potrzebowali, bo nigdy nie zgrzeszyli. Łaska jest cechą Pana przejawianą wobec ludzi, którzy na to nie zasługują. Nie szukaliśmy jej, ale została ona posłana, by nas znaleźć. Bóg raduje się, obdarzając tą łaską każdego, kto jej łaknie, nie dlatego, że jesteśmy godni, ale dlatego, że jesteśmy całkowicie niegodni” (Ellen G. White, My Life Today, s. 100).

Odkupienie nie jest potrzebą chwili. „Cel i plan łaski istniał od wieczności.

Przed założeniem świata Bóg postanowił, że człowiek zostanie stworzony i wyposażony w moc czynienia woli Bożej. Jednak upadek człowieka, ze wszystkimi konsekwencjami, nie był ukryty przed Wszechmogącym. Mimo to nie cofnął się On przed wykonaniem swoich odwiecznych zamierzeń, jako że Pan ustanowił swój tron na sprawiedliwości. Bóg zna koniec na początku. (...) Dlatego też odkupienie nie było potrzebą chwili” (Ellen G. White, Cudowna Boża łaska, s. 129). „Nie tylko miał On umrzeć, ale dobrze wiedział, jaką hańbę i upokorzenie będzie musiał wycierpieć i jak okrutnie zostanie potraktowany. Nie pod przymusem poniósł On potworną śmierć na krzyżu — dobrowolnie złożył siebie w ofierze za grzech. Wola Boga, by zbawić świat, była wolą Chrystusa. Jego miłość była jedno z miłością Ojca i to ona Go motywowała” (Ellen G. White, w: The Bible Echo, 25 XI 1895).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W jednym z powyższych cytatów Ellen G. White wyraźnie stwierdza, że Pan wiedział wcześniej o upadku ludzkości, a także o całym bólu i cierpieniu, jakie ten upadek za sobą pociągnie, a mimo to stworzył człowieka. Dlaczego to uczynił, skoro wiedział, co się stanie? W jaki sposób Ellen G. White wyjaśnia tę kwestię? W jaki sposób cierpienie Jezusa pomaga nam zrozumieć, dlaczego Bóg dopuścił do naszego cierpienia?

2. Podsumuj w kilkunastu zdaniach to, co zrobiło na tobie największe wrażenie w tej lekcji. Podziel się swoimi spostrzeżeniami z uczestnikami tego studium.

PODSUMOWANIE: Bóg nie tylko podjął inicjatywę, aby nas zbawić, ale uczynił to dobrowolnie, z miłości. Ta decyzja, świadcząca o wspaniałości Jego łaskawego charakteru, została podjęta w wieczności, zanim zostaliśmy stworzeni, i od początku było wiadomo, że będzie wymagała ofiarnej śmierci Syna Bożego.

Plan ten został w objawiony i zrealizowany w życiu, działalności, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa.

36

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

ROZPOCZĘCIE TYGODNIA MODLITWY Lekcja 5 — 1 listopada

OBWIESZCZENIE POJEDNANIA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 3,15; 22,1−18; II Mojż. 32,1−35; 34,6−10; Dan. 9,1−27.

TEKST PAMIĘCIOWY: „On zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni” (Iz. 53,5).

MYŚL PRZEWODNIA: Na długo przed pierwszym przyjściem Chrystusa Bóg różnymi sposobami obwieszczał swój plan zbawienia.

Skoro Bóg zapewnił rozwiązanie problemu grzechu, natychmiast obwieścił upadłym ludziom dobrą nowinę (pierwszym misjonarzem we wszechświecie nie była stworzona istota, ale sam Stwórca!). Pan upewnił się także, że obietnica odkupienia będzie żywo zachowana w pamięci ludzi, gdyż chciał, by Jego lud był gotowy, gdy za sprawą Jezusa stanie się ona rzeczywistością. W czasach starotestamentowych Bóg ustanowił dla narodu wybranego instytucje i prawa bezpośrednio związane z Jego planem zbawienia oraz ilustrujące główne jego założenia. Przy pomocy systemu ofiarniczego, kapłaństwa, a nawet monarchii (król jako symbol Mesjasza) wierzący mogli żyć w oczekiwaniu na rzeczywistą zbawczą ofiarę, na prawdziwego Najwyższego Kapłana i na panowanie mesjańskiego Króla, przez którego spełnią się Boże zbawcze zamierzenia.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

37

Obietnica złożona Adamowi i Ewie

NIEDZIELA — 26 października

Przeczytaj I Mojż. 3,1−15. O czym mówi I Mojż. 3,15 i jaką nadzieję daje ludzkości? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Chrześcijanie słusznie uważają, że I Mojż. 3,15 to proroctwo mesjanistyczne.

Po pierwsze, kontekst I Mojż. 3,15 wskazuje, że wąż jest narzędziem zła i buntu przeciwko Bogu (zob. Obj. 12,9). W Edenie diabeł pokonał Adama i Ewę, rozszerzając swoje panowanie na potomków kobiety.

Po drugie, I Mojż. 3,15 oznajmia zniszczenie węża przez potomka kobiety.

Wąż ukąsi potomka w piętę, ale potomek zdepcze głowę węża. W obu przypadkach w oryginalnym tekście występuje hebrajski czasownik šwp (zdeptać, uderzyć, zmiażdżyć), co sugeruje, że rozmiar uszkodzeń/zniszczeń zależy od zaatakowanej części ciała. Atak przeciwko potomkowi (na jego piętę) jest tylko bolesny, natomiast potomek zmiażdży głowę węża, co oznacza ostateczne jego unicestwienie.

Po trzecie, hebrajski rzeczownik zera zazwyczaj oznacza potomstwo, przyszłe pokolenia, nasienie. Może jednak oznaczać także pojedynczego potomka (np.

II Sam. 7,12-13). W I Mojż. 3,15 występują obydwa znaczenia. Czytamy o potomkach zarówno kobiety (wiernych Bożych), jak i o potomkach węża/szatana (jego zwolennikach), ale także o męskim potomku kobiety: „On zmiażdży ci [wężowi (lp.)] głowę” (Biblia interlinearna). Gdy słowo potomstwo oznacza pojedynczego potomka, skojarzone z nim zaimki występują w liczbie pojedynczej.

Owym szczególnym potomstwem kobiety jest Jezus.

I Mojż. 3,15 sugeruje, że gdy tylko grzech wkroczył na świat, istniejący od wieków Boży plan zbawienia został wprowadzony w życie. Adam i Ewa nie doświadczyli wiecznej śmierci, gdyż z Bożej perspektywy Chrystus jest Barankiem zabitym „od założenia świata” (Obj. 13,8 Biblia gdańska). Pierwsi ludzie opuścili Eden, oczekując wypełnienia cudownej obietnicy zbawienia.

Już na początku Pan zaplanował odkupienie ludzkości i unicestwienie szatana. Co czynisz każdego dnia, by skorzystać z tego planu i znaleźć się wśród odkupionych, a nie wśród unicestwionych (pamiętaj, że w ostatecznym rozrachunku istnieją tylko te dwie możliwości)?

38

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

„Abraham ujrzał mój dzień”

PONIEDZIAŁEK — 27 października

Przeczytaj I Mojż. 22,1−12. Jakiego rodzaju próbie został poddany Abra− ham? Dlaczego Pan polecił mu coś takiego uczynić? Co było stawką w tej próbie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W 22. rozdziale I Księgi Mojżeszowej nie znajdujemy informacji, dlaczego próba była konieczna, ale wydaje się, że wiązało się to z przymierzem zawartym przez Boga z Abrahamem. W ramach tego przymierza Pan oczekiwał, iż patriarcha będzie trwał w społeczności z Nim i będzie doskonały (zob. I Mojż. 17,1), co nie zawsze udawało się patriarsze osiągnąć (zob. I Mojż. 16,1-4; 20,1-10).

Izaak był synem obietnicy — tym, przez którego Abraham miał się stać błogosławieństwem dla świata — a zatem bez niego obietnice Boże dane patriarsze nie mogły zostać spełnione. W pewnym sensie, prosząc Abrahama, by złożył Mu ofiarę z Izaaka, Pan mówił mu, że związek przymierza dobiegł końca, a złożone patriarsze obietnice nie zostaną spełnione; tym samym Abraham wypadł z roli Bożego narzędzia mającego służyć błogosławieniu wszystkich narodów ziemi (zob. I Mojż. 12,3). Jednak patriarcha wykazał się wiarą i oddaniem wobec Pana, gdyż nie wahał się oddać Mu najcenniejszego daru, jakim był jego syn, w pełni ufając w Boże miłosierdzie i łaskę (zob. Hebr. 11,19).

Dzięki czemu możliwe było odnowienie przymierza? Zob. I Mojż. 22,13−18.

Prosząc Abrahama o ofiarowanie syna, Bóg niejako ogłosił przeciwko niemu wyrok i udaremnił szczególne zamiary z nim związane. Zmieniło się to jednak w radykalny sposób, gdy zamiast Izaaka w ofierze został złożony baranek. Pan dostarczył tego, czego patriarcha rozpaczliwie potrzebował — zwierzęcia ofiarnego, które mogło zająć miejsce jego syna i umożliwić odnowienie przymierza z Abrahamem. Ofiara z człowieka (tzn. śmierć grzesznika) została zastąpiona przez ofiarę dostarczoną przez Boga, a nie przez patriarchę. Tak więc Abraham ujrzał tajemnicę ewangelii, zastępcze pojednanie, gdyż przez Jezusa „jest zaopatrzenie [w ofiarę]” (I Mojż. 22,14).

Nasze serca drżą na myśl o wierze Abrahama. Co ty musiałeś poświęcić Panu przez wiarę? Co musisz Mu oddać, by zachować błogosławieństwa Jego przymierza?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

39

Mojżesz i objawienie zbawienia

WTOREK — 28 października

W jaki sposób Bóg zareagował na bałwochwalstwo, którego dopuścili się Izra− elici pod górą Synaj? Dlaczego Jego reakcja była tak ostra? Zob. II Mojż. 32,7−10.

To bałwochwalstwo było przejawem buntu wobec Boga, złamaniem przymierza, które właśnie zawarł On z Izraelitami. Podobnie jak Adam i Ewa, Izraelici odizolowali się od Boga i zginęliby, gdyby nie wstawiennictwo Mojżesza (zob.

II Mojż. 32,11-14).

Co Mojżesz powiedział Bogu po tym incydencie? Zob. II Mojż. 32,30−32.

W jaki sposób jego słowa ukazują obietnicę ewangelii?

Mojżesz nie usprawiedliwiał ludu — wyraźnie uświadomił Izraelitom, że zgrzeszyli przeciwko Bogu. Jednak powiedział im także, że ma zamiar prosić Pana o przebaczenie dla nich. Mojżesz wiedział, że przebaczenie jest bardzo kosztowne i że nie należy go mylić z obojętnością wobec grzechu (czego wyraźnie dowiodła reakcja Boga na bałwochwalstwo ludu). Mojżesz stał się pośrednikiem Izraelitów, ich obrońcą przed Panem, starając się uzyskać dla nich odkupienie z grzechu. Uczynił coś niepojętego — ofiarował siebie Bogu jako środek pojednania! Był gotowy prosić, by jego imię zostało wymazane z księgi żywota (zob. II Mojż. 32,32; Ps. 69,29; Filip. 4,3), byleby tylko lud został przywrócony do harmonii z Panem.

Oczywiście Zbawiciel nie mógł przyjąć tej wspaniałomyślnej oferty. Życie Mojżesza nie mogło być zadośćuczynieniem za grzech.

W jaki sposób Pan ostatecznie rozwiązał problem? Zob. II Mojż. 34,6−10.

Jahwe objawił się Mojżeszowi jako przebaczający Bóg. Jego przebaczenie jest wszechogarniające. On jest Bogiem odpuszczającym „winę, występek i grzech” (II Mojż. 34,7). Hebrajskie słowo przetłumaczone jako odpuszczający dosłownie znaczy ponoszący. Sposób, w jaki Pan rozwiązuje problem naszego grzechu, polega na tym, że zabiera od nas grzech i przyjmuje go na siebie. Mojżesz nie mógł tego uczynić. Bóg postanowił, że dokona tego przez swego Sługę. Zbawiciel zapewnił to, czego potrzebowali Mojżesz i Izraelici.

Bóg był gotowy zetrzeć Izraelitów z powierzchni ziemi za ich bałwochwal− stwo! Jak ta reakcja świadczy o tym, w jaki sposób Pan postrzega grzech? Jak świadczy to o konieczności usunięcia grzechu z naszego życia?

40

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Sługa Pana

ŚRODA — 29 października

Przeczytaj Iz. 52,13—53,12. Jaka wielka nadzieja i obietnica dla ludzko− ści została przedstawiona w tym fragmencie Pisma Świętego?

Jest to jeden z najdonioślejszych fragmentów Starego Testamentu. Pośrednio uzmysławia ograniczenia i nieefektywność izraelskiego systemu ofiarniczego jako środka zadośćuczynienia (usunięcia bariery między ludzkością a Bogiem). Problem grzechu był tak poważny, że jedynie Sługa Pana mógł go rozwiązać. Fragment ten przedstawia doświadczenia zarówno ludzkości, jak i Sługi Pana.

Ludzkość. Ludzie przechodzą przez dwojakie doświadczenia — jedno to niewiara i niewłaściwy osąd, a drugie to wyznanie win i skrucha. Początkowo Sługa Pana wydawał się im nieatrakcyjny. Traktowali Go niemal jak trędowatego (zob. Iz. 52,14) i uważali, że jest to ktoś „przez Boga zbity i umęczony” (Iz. 53,4). Ponieważ wydawało się, że Pan Go odrzucił, ludzie także wzgardzili Nim i odrzucili Go (zob. Iz. 53,3). Wtedy uświadomili sobie, że w doświadczeniu Sługi Pana przejawił się boski zamiar — to On wziął na siebie ich choroby i cierpienia (zob. Iz. 53,4). Poniósł ich grzechy i jako zastępcza ofiara oddał za nich swoje życie. W świetle ofiary Sługi Pana ujrzeli siebie takimi, jakimi w rzeczywistości byli: „Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich” (Iz. 53,6). Jedynie patrząc na ukrzyżowanego Chrystusa, zaczynamy dostrzegać wypaczenia spowodowane w nas przez grzech.

Sługa Pana. Doświadczenie Sługi Pana było nad wyraz bolesne. Został On opuszczony przez wszystkich (zob. Iz. 53,3). Był przytłoczony smutkiem i cierpieniem, uciśniony i utrapiony (zob. Iz. 53,7), a wreszcie został wyrwany „z krainy żyjących” (Iz. 53,8). Wszystko to spotkało Go niesłusznie, jako że „bezprawia nie popełnił ani nie było fałszu na jego ustach” (Iz. 53,9). Dlaczego cierpiał ten Niewinny Człowiek? Stało się tak dlatego, że Pan przedłożył życie swojego Sługi jako ofiarę (zob. Iz. 53,10). Poniósł On winy ludzi, umierając za nich, aby ogłosić ich sprawiedliwymi i niewinnymi (zob. Iz. 53,11-12). Jednak po swej ofiarnej śmierci Sługa Pana miał znowu ujrzeć światło (zob. Iz. 53,11) i być wielce wywyższony (zob. Iz. 52,13).

Ten proroczy opis ofiarnej śmierci Jezusa został przekazany przez Izajasza jako świadectwo jedynego skutecznego zadośćuczynienia za grzech. Chrystus stał się taki, jakimi my jesteśmy, by przywrócić nas do społeczności z Bogiem.

Przeczytaj jeszcze raz Iz. 52,13—53,12, zwracając szczególną uwagę na wszystko, czego Jezus dokonał dla nas przez swą śmierć. Jaką nadzieję widzisz w tym dla siebie?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

41

Obwieszczenie pojednania w Księdze Daniela

CZWARTEK — 30 października

Przeczytaj Dan. 9,7−11. W jaki sposób Daniel opisał w swojej modlitwie stan ludu?

Aby doświadczyć boskiego uzdrowienia i wolności od grzechu, musimy najpierw uznać nasz stan jako grzeszników i przestępców objawionej woli Bożej. Podstawowym problemem ludzi jest niechęć do przyznania, że coś jest z nami nie w porządku i że rozpaczliwie potrzebujemy przebaczenia i pojednania z naszym Stwórcą. Nawet ci grzesznicy, którym przebaczono, muszą — podobnie jak czynił to Daniel — codziennie rozpoznawać u siebie potrzebę przebaczającej łaski Boga.

O co szczególnie Daniel prosił Pana? Na jakiej podstawie zwrócił się z tą prośbą? Zob. Dan. 9,16−19. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy uświadomimy sobie nasz grzeszny stan, to jednym z najważniejszych odkryć w kontekście naszej więzi z Bogiem jest to, że możemy otrzymać przebaczenie jedynie wtedy, gdy o nie poprosimy. Daniel całkowicie polegał na miłosierdziu Zbawiciela i Jego cudownej łasce jako jedynym sposobie wyjścia z sytuacji, w której znajdował się jako grzesznik.

W tym rozdziale znajdujemy także proroctwo, w którym Bóg objawił nie tylko, jak zamierza się odnieść do problemu grzechu, ale także kiedy ma się to stać (zob. Dan. 9,24-27).

W jaki sposób? Przez Pomazańca, Mesjasza, Króla, na którego wskazywali i którego reprezentowali królowie izraelscy.

Czas Jego ofiary na krzyżu i rozpoczęcia Jego kapłańskiego dzieła (namaszczenia świątyni) został podany w ramach siedemdziesięciu tygodni (490 lat).

Proroczy okres trwał od 457 r. p.n.e. do 34 r. n.e. Bóg oczekiwał, że Jego lud będzie gotowy na przyjście Mesjasza. To zdumiewające proroctwo wyraźnie wskazuje, że Wszechmogący nie tylko panuje nad każdym aspektem swego dzieła zbawienia, ale także skutecznie realizuje swoje odwieczne zamierzenia.

Jak ważne jest, byś pamiętał, że choć przyjąłeś Jezusa jako swojego Zbawiciela, to jednak wciąż potrzebujesz Jego przebaczającej łaski? Czy ta świadomość jest zagrożeniem dla twojej pewności zbawienia albo sposobu, w jaki uzyskujesz tę pewność? Uzasadnij swoją odpowiedź.

42

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

PIĄTEK — 31 października DO DALSZEGO STUDIUM: Natychmiastowe zastępstwo. „Gdy tylko człowiek uległ pokusom szatana i uczynił to, czego Bóg mu zakazał, Chrystus, Syn Boży, stanął między żywymi i martwymi, mówiąc: Niechaj kara spadnie na Mnie. Ja zajmę miejsce człowieka, a on otrzyma kolejną szansę” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. I, s. 1085).

Ofiarowanie Izaaka. „Ofiara, jakiej zażądano od Abrahama, była konieczna nie tylko dla jego dobra, nie jedynie dla dobra przyszłych pokoleń, ale także ku nauce bezgrzesznych niebiańskich istot i innych światów. Pole boju między Chrystusem a szatanem — pole, na którym dokonał się plan odkupienia — jest podręcznikiem dla całego wszechświata. Ponieważ Abraham wykazał w przeszłości brak wiary w obietnice Boże, szatan oskarżał go przed aniołami i przed Bogiem o to, że nie dochował warunków przymierza i nie jest godny związanych z nim błogosławieństw. Bóg pragnął przed całym niebem udowodnić wierność swego sługi, pokazać, że nic oprócz zupełnego posłuszeństwa nie może być przyjęte, a także pełniej przedstawić mieszkańcom nieba plan odkupienia” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 113).

Znaczenie 53. rozdziału Księgi Izajasza. „Rozdział ten należy pilnie studiować. Przedstawia on Chrystusa jako Baranka Bożego. Ci, którzy unoszą się pychą i są pełni próżności, powinni patrzeć na ten obraz swego Odkupiciela i ukorzyć się w prochu. Całego tego rozdziału należy się nauczyć na pamięć. Jego wpływ przełamie i ukorzy duszę skażoną grzechem, butą i samouwielbieniem” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. IV, s. 1147).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przejrzyj jeszcze raz całą lekcję. Napisz podsumowanie tego, czego możemy się nauczyć o planie zbawienia z Bożego objawienia w Starym Testamencie. Podziel się swoimi spostrzeżeniami z uczestnikami studium.

2. Przeczytaj pierwszy z powyższych cytatów Ellen G. White. Co mówi on o charakterze Boga? Co to znaczy mieć kolejną szansę?

3. Wspólnie omówcie to, co przeżyli Abraham i Izaak na górze Moria.

Czego jeszcze możemy nauczyć się z ich doświadczenia, jeśli chodzi o życie przez wiarę?

PODSUMOWANIE: Wiele wieków przed pierwszym przyjściem Chrystusa Bóg dał ludzkości obietnice zbawienia, które bardzo dokładnie się wypełniły. Pozostaje pytanie: W jaki sposób powinniśmy odpowiedzieć na wiarygodność i wierność Pana, przejawiające się w ich spełnieniu?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

43

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Czytając tę książkę, zostaniesz pociągnięty do Chrystusa, podobnie jak wielu przed tobą. Ujrzysz Jezusa kierującego do ciebie zaproszenie: Mogę zaspokoić twoje najgłębsze duchowe potrzeby. Wielka miłość (wcześniej Droga do Chrystusa), opublikowana w ponad 135 językach, została dotąd rozpowszechniona w więcej niż 50 mln egzemplarzy (nowe tłumaczenie).

www.znakiczasu.pl

ZAKOŃCZENIE TYGODNIA MODLITWY DOROCZNE DARY OFIARNOŚCI Lekcja 6 — 8 listopada

POJEDNANIE W SYMBOLACH (cz. I) STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: I Mojż. 3,21; 4,3−5; III Mojż. 17,11; Rzym.

3,23; Ef. 2,11−13; I Piotra 1,18−19.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego, lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego” (I Piotra 1,18−19).

MYŚL PRZEWODNIA: Starotestamentowy system ofiarniczy wskazywał na ofiarę Chrystusa.

Opisany w Biblii system ofiarniczy został ustanowiony w celu zilustrowania sposobu, w jaki Bóg zamierzał rozwiązać problem grzechu. W centrum ofiarniczego rytuału znajdowała się krew zabijanych zwierząt. Aby uratować życie skruszonego grzesznika, odbierano życie zwierzętom ofiarnym symbolizującym Jezusa, który miał oddać za nas swoje życie.

Gdy skruszeni przynosili swoje ofiary, uznawali, że są zasługującymi na śmierć grzesznikami. Jednocześnie zaś okazywali wiarę, ufając, że Pan udzieli im przebaczenia, przyjmując życie ofiary zwierzęcej w miejsce ich życia. Przyjęcie odpowiedzialności za nasz grzech jest nieodzowne (w teologii nazywane jest skruchą i wyznaniem). Doświadczyć oczyszczenia mogą jedynie ci, którzy w świetle ofiary Chrystusa widzą siebie jako potrzebujących przebaczenia grzeszników i znajdują w Jezusie Baranka Bożego, który bierze na siebie ich grzechy.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

45

Pojednanie a ofiary ze zwierząt

NIEDZIELA — 2 listopada

Jak daleko sięgają korzenie systemu ofiarniczego przedstawionego w Biblii?

Zob. I Mojż. 3,21; 4,3−5.

W Piśmie Świętym ofiara i skruszony grzesznik, który ją składał, zostały tak ściśle utożsamione, że życie zwierzęcia było ofiarowywane w zastępstwie życia grzesznika, a krew ofiary była środkiem pojednania (zob. III Mojż. 17,11).

Przeczytaj III Mojż. 17,11. Jakie jest najważniejsze przesłanie tego wersetu?

Biblijny system ofiarniczy obfituje w symboliczne znaczenia. Po pierwsze, ponieważ śmierć ofiary zwierzęcej zastępowała śmierć człowieka, akt ofiarowania był aktem zbawczym — zamanifestowaniem Bożej łaski i miłości. Pan był gotów przyjąć śmierć innego stworzenia, aby zachować życie człowieka i umożliwić mu odzyskanie więzi z Nim. Po drugie, według Biblii życie zwierzęcia nie mogło w rzeczywistości zadośćuczynić za życie grzesznika, zatem śmierć zwierząt ofiarnych miała wyłącznie symboliczne znaczenie. Wskazywała ona na coś więcej — śmierć Potomka kobiety, Jezusa, który odda życie na okup za wielu (zob. Mar. 10,45). Po trzecie, zabicie ofiarowanego zwierzęcia świadczyło także o śmiertelnych skutkach grzechu i wysokiej cenie przebaczenia. Odebranie życia zwierzęciu musiało być bardzo nieprzyjemną czynnością dla Adama i Ewy, jak również dla większości Izraelitów. Pomagało im to zrozumieć, że grzech jest nierozerwalnie związany ze śmiercią, a przebaczenie nie oznacza pobłażania grzechowi. Ceną, jaką Bóg miał zapłacić za nasze odkupienie, była droga krew „Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego” (I Piotra 1,19).

Gdy grzech wtargnął na świat, Bóg ustanowił system ofiarniczy posiadający funkcje symboliczne i edukacyjne. Wraz z pierwszą ofiarą złożoną przez Adama i Ewę, w mroku bólu, winy i śmierci zajaśniała nadzieja na pojawienie się przyszłego Odkupiciela.

Jak poważnie traktujesz problem grzechu? Możesz to ocenić, odpowiada− jąc na kolejne pytanie: Jak wiele cierpienia sprawiają ci próby uporania się z tym problemem? Zob. I Piotra 4,1.

46

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Grzech i nieczystość

PONIEDZIAŁEK — 3 listopada

III Księga Mojżeszowa (Księga Kapłańska) szczegółowo rozpatruje problem grzechu i nieczystości, ale szczególnie podkreśla kwestię czystości i nieczystości czy też skażenia i oczyszczenia. Nieczystość jest traktowana jako naruszenie więzi przymierza wskutek grzechu rozumianego w kategoriach moralności. Zalecenia odnoszące się do nieczystości miały na celu zmotywowanie Izraelitów do unikania wszystkiego, co mogło ich zanieczyścić. Przepisy dotyczące oczyszczenia uczyły ich, w jaki sposób mogą odzyskać stan czystości przed Panem.

Istnieje kilka źródeł nieczystości, przy czym niektórych nie da się uniknąć.

Na przykład, istnieje nieczystość, której podlega kobieta wskutek urodzenia dziecka (zob. III Mojż. 12,1-8). W takim przypadku nieczystość jest wynikiem upływu krwi, który towarzyszy porodowi (zob. III Mojż. 12,4-5.7; 15,19-30). Mężczyzna cierpiący na krwotok także był uważany za nieczystego (zob. III Mojż. 15,1-18).

W takich przypadkach człowiek stawał się nosicielem skażenia, czynnikiem powodującym zanieczyszczenie i dlatego dotyczył go zakaz kontaktu z innymi osobami oraz przedmiotami określonymi jako święte. Najwyraźniej nacisk kładziony na obmycia i kwarantannę sugeruje względy higieniczne. Istniały jednak także przesłanki teologiczne. Osoba nieczysta nie mogła kontaktować się z innymi ludźmi i nie miała prawa wstępu do świątyni. Tak więc nieczystość stała się metaforą wyrażającą odizolowanie człowieka od Boga i ludzi. W rzeczywistości nieczystość nierzadko wiązała się ze śmiercią. Nieczystość była efektem zetknięcia się ze zwłokami (zob. IV Mojż. 6,6-7.11), chorobami (zob. III Mojż.

13,1—14,57), krwotokiem (utratą życia), jak również wyciekiem nasienia, które jest zasiewem życia. Trędowaty był zupełnie nieczysty i traktowany jak martwy (zob. IV Mojż. 12,9-12).

Osoba nieczysta znajdowała się w królestwie śmierci i mogła zostać stamtąd uwolniona jedynie przez rytualne oczyszczenie. W przeciwnym razie pozostawałaby na stałe odłączona od Pana i ludu Bożego (zob. III Mojż. 15,31).

Biblijne pojęcie nieczystości wskazuje, że ludzie znajdują się w niemal naturalnym stanie skażenia panującym w środowisku, które jest od podstaw nieczyste.

Potrzebują oczyszczenia, by mogli przystąpić do Pana. To oczyszczenie było możliwe przede wszystkim przez krew zwierząt składanych w ofierze (zob. III Mojż. 12,8).

Przeczytaj Ef. 2,11−13. Choć nie zostały tu użyte zwroty wskazujące na nie− czystość, w jaki sposób pojęcie nieczystości przejawia się w powyższych wer− setach? Jakiego rodzaju nieczystość towarzyszy nam obecnie? Jak możemy zostać od niej uwolnieni?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

47

Ofiary

WTOREK — 4 listopada

Przeczytaj III Mojż. 4,3.13.22.27. Co te wersety mówią o grzechu i o tym, kto potrzebuje pojednania z powodu grzechu? Zob. Rzym. 3,23; 5,12. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Z przepisów dotyczących ofiar za grzech możemy się wiele nauczyć.

Po pierwsze, rodzaj zwierzęcia składanego w ofierze za grzech zależał od finansowej sytuacji człowieka (zob. III Mojż. 5,7-12), co wskazywało, że Pan brał pod uwagę materialne względy określające życie Jego wyznawców. Nauka, jaka wynika z tego dla nas, jest taka, że zbawienie w Chrystusie jest przeznaczone dla wszystkich — bez względu na ich status materialny i pozycję społeczną.

Po drugie, ofiara miała być bez skazy — zdrowa i bez fizycznych defektów (zob. III Mojż. 4,3). Grzesznik był moralnie skażony, ale ofiara reprezentująca Baranka Bożego miała być bez skazy.

Przeczytaj I Piotra 1,18−19. Jaki ważny aspekt osoby Jezusa został przepo− wiedziany przez nieskazitelne ofiary i dlaczego jest on tak ważny dla nas i w planie zbawienia? Zob. Rzym. 5,19; II Kor. 5,21; Hebr. 4,15. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Inny ważny fakt, o którym należy pamiętać, to ten, że ofiara za grzech dokonuje zadośćuczynienia zarówno za grzechy niezamierzone, jak i zamierzone (zob.

III Mojż. 5,1-5) oraz rytualną nieczystość (zob. III Mojż. 12,6-7). Jaka nauka moralna wypływa dla nas z tego faktu? Otóż nie ma takiego grzechu, którego Bóg nie mógłby odpuścić, pod warunkiem, że grzesznik wyraził autentyczną skruchę. Moralna i rytualna nieczystość była symbolicznie usuwana ze skruszonych grzeszników przez krew ofiary. Jednak w rzeczywistości jedynie krew Chrystusa może oczyszczać z grzechu. Dobrą nowiną dla nas, zapowiedzianą w symbolicznych ofiarach, jest to, że bez względu na naszą przeszłość i to, jak bardzo upadliśmy, dzięki Jezusowi możemy doznać odrodzenia, uzdrowienia, przebaczenia i oczyszczenia.

Czasami łatwo przychodzi nam wątpić w swoje zbawienie. Być może cza− sami nawet mamy powód, by kwestionować swój status wobec Boga; przecież będą i tacy, którzy, uważając się za zbawionych, zostaną w rzeczywistości potępieni (zob. Mat. 7,22−23). Jak możesz znaleźć potrzebną ci pewność zba− wienia, a jednocześnie uniknąć zarozumialstwa?

48

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Usunięcie grzechu/nieczystości

ŚRODA — 5 listopada

Jaka była rola kapłana i skruszonego grzesznika w rytuale ofiarniczym przedstawionym w III Mojż. 4,5−7.28−31? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy staramy się zrozumieć sens systemu ofiarniczego, musimy zwrócić uwagę na kilka rytuałów. Gdy skruszony grzesznik przyprowadzał czy przynosił zwierzę ofiarne do świątyni, kładł dłoń na jego głowie i pochylał się nad nim.

W codziennych ofiarach nakładaniu rąk towarzyszyły słowa: „Aby [zwierzę] zostało przyjęte z upodobaniem jako przebłaganie za niego” (III Mojż. 1,4), wskazujące na pełne utożsamienie się grzesznika ze zwierzęciem ofiarnym.

Od tej chwili zwierzę ofiarne reprezentowało go przed Bogiem, ponosząc jego grzech.

Zazwyczaj zwierzę ofiarne było zabijane własnoręcznie przez grzesznika, z nielicznymi wyjątkami (zob. III Mojż. 1,14-15; 5,8). Ten akt ofiarowania ma szczególne znaczenie w kontekście stanu winy i wyobcowania, w jakim znajdował się człowiek. Z uwagi na pogwałcenie przymierza grzesznicy zmierzali ku śmierci, ale stawała się ona rzeczywistością w zwierzęciu ofiarnym, a nie w skruszonym grzeszniku, którego życie zostało ocalone. Grzech i kara nie mogą zostać rozdzielone. Przeniesienie grzechu oznacza automatycznie przeniesienie kary. Znalazło to swoje wypełnienie w śmierci Chrystusa, gdy nasz grzech został przeniesiony na Niego i gdy umarł On śmiercią, którą my powinniśmy byli umrzeć.

Kolejny rytuał (poza nałożeniem rąk i śmiercią zwierzęcia) polegał na wniesieniu krwi do świątyni, przez co symbolicznie wnoszony był tam grzech. W niektórych przypadkach krwią tą kropiono w świątyni (zob. III Mojż. 4,6), a innymi razy pomazywano nią rogi ołtarza całopaleń (zob. III Mojż. 4,30). Gdy grzech nie był wnoszony do wnętrza świątyni w ten sposób, dostawał się tam za pośrednictwem kapłana. W takim przypadku kapłan musiał zjeść przynajmniej odrobinę mięsa ofiary, biorąc tym samym grzech ludzi na siebie (zob. III Mojż.

10,17). W ten sposób Bóg przejmował odpowiedzialność za grzech skruszonych grzeszników. Wszystko to wskazywało na arcykapłańską służbę Chrystusa.

Zastanów się nad znaczeniem ofiar i tego, na co wskazywały — Jezusa umierającego za nas, za nasze grzechy. W jaki sposób rzeczywistość Jego śmier− ci powinna wpływać na nasze codzienne życie? Co ważniejsze, w jaki sposób ta śmierć wpływa na ciebie osobiście?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

49

Inne ofiary

CZWARTEK — 6 listopada

Jaka była funkcja ofiary całopalnej? Zob. III Mojż. 1,3−9; 22,17−22.

W III Księdze Mojżeszowej ofiara całopalna jest ofiarą pojednawczą, ale na pierwszy plan wysuwa się inna jej funkcja. Ponieważ ofiara ta była składana w imieniu określonej osoby i w całości spalana na ołtarzu, oznaczała całkowite poświęcenie się Panu. Była także składana jako ofiara wotywna lub dobrowolna (zob. III Mojż. 22,17-22). Ofiarę wotywną składano na mocy ślubu, po tym, jak został on wypełniony, a jej funkcją było wówczas wyrażenie wdzięczności Bogu.

Ofiara dobrowolna wyrażała osobiste poświęcenie, dziękczynienie i radość.

Jaka była funkcja ofiary pojednania? Zob. III Mojż. 7,12.16.

Ofiara pojednania mogła być złożona jako ofiara dziękczynna, ofiara wotywna i ofiara dobrowolna (zob. III Mojż. 7,12.15-16). Sugeruje to, że akt ofiarowania był radosnym wydarzeniem (zob. I Sam. 11,14-15; I Król 8,62-63). Fakt, iż Pan oddawał mięso tej ofiary wyznawcy, by ten ucztował wraz z krewnymi i przyjaciółmi w Jego obecności (zob. V Mojż. 12,17-18), wskazuje, że umacniała ona przymierze przez społeczność z Bogiem i z Izraelitami (zob. V Mojż. 27,7; I Król. 8,63).

Jaka była funkcja ofiary z pokarmów? Zob. III Mojż. 2,1−10.

Ofiara z pokarmów była składana z płodów rolnych i wyrażała uznanie dla łaskawej troski Boga o Jego lud. Uznawano w ten sposób, że wszystko należy do Pana, a On oczekiwał, że niewielka część zostanie oddana Mu przez lud w dowód wdzięczności (zob. V Mojż. 26,9-10). Ofiarom z pokarmów towarzyszyła sól przymierza (zob. III Mojż. 2,13). Soli używano na starożytnym Bliskim Wschodzie jako konserwantu, a zatem była ona trafnym symbolem trwałego charakteru przymierza (zob. II Kron. 13,5). Ofiara była wyrazem gotowości człowieka do zachowania więzi przymierza z Panem.

W Starym Testamencie znajdujemy tak wiele różnych ofiar o wzajemnie uzupełniających się funkcjach, natomiast w Nowym Testamencie jest mowa o jednej tylko ofierze. Jak świadczy to o naturze i skuteczności ofiary Chrystu− sa? Jaką pewność możemy czerpać z Jego ofiary?

50

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

PIĄTEK — 7 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: „System ofiarniczy został ustanowiony przez Chrystusa i przekazany Adamowi jako symbol mającego przyjść Zbawiciela, który poniesie grzechy ludzkości i odda życie dla jej odkupienia. Przez Mojżesza Syn Boży udzielił Izraelitom precyzyjnych wskazówek dotyczących składania ofiar. (...) Jedynie czyste i wartościowe zwierzęta, najlepiej reprezentujące Chrystusa, mogły zostać przyjęte jako ofiary składane Bogu” (Ellen G. White, Sons and Daughters of God, s. 225). „Dla wielu tajemnicą pozostaje, dlaczego w starym przymierzu wymagano tak wielu ofiar — dlaczego tak wiele krwawiących ofiar składano na ołtarzu?

Doniosła prawda, że bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia grzechu, musiała być uświadamiana ludziom, wpajana w ich umysły i serca. Każda krwawiąca ofiara symbolizowała Baranka Bożego, który gładzi grzech świata” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VII, s. 932). „Od czasu, w którym Bóg rzekł do węża w Edenie: »I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem« (I Mojż.

3,15), szatan wiedział, że nie ma absolutnej władzy nad światem. (...) Z wielkim zainteresowaniem śledził ofiary składane przez Adama i jego synów, a widząc w tym akcie symbol jedności pomiędzy ziemią a niebem, postanowił przerwać tę więź.

Przedstawiał w fałszywym świetle Boga oraz obrzędy symbolizujące nadejście Zbawiciela; wmawiał w ludzi strach przed Bogiem jako przed kimś, kto cieszył się z ich zguby. Według niego ofiary, mające świadczyć o Bożej miłości, składane były jedynie dla uciszenia Jego gniewu” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIII, s. 73-74).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Według powyższego cytatu Ellen G. White, szatan wypaczył znaczenie symbolicznego systemu ofiarniczego ustanowionego przez Boga. W jaki sposób grozi nam niebezpieczeństwo wypaczenia znaczenia ofiary Chrystusa? Jakie poglądy na temat ukrzyżowania Jezusa wypaczają prawdziwe znaczenie złożonej przez Niego ofiary?

2. W przeciwieństwie do Izraelitów nie mamy na co dzień fizycznego symbolu przypominającego nam o cenie grzechu — nie składamy ofiar, jak czynił to starożytny lud Boży. W jaki sposób możemy przypominać sobie o doniosłości śmierci poniesionej za nas przez Jezusa i nigdy nie tracić z oczu tego, co uczynił, by dać nam nadzieję życia wiecznego?

3. Wyjaśnij w praktyczny sposób, jak możesz poświęcić Panu wszystko, co masz. Co to znaczy i jak możesz to uczynić?

PODSUMOWANIE: Po wkroczeniu grzechu na świat Bóg ustanowił system ofiarniczy, który miał przypominać ludziom o cenie przebaczenia i przyszłej ofierze Jego Syna. Różne ofiary były składane dla zadośćuczynienia określonym grzechom, oczyszczenia z nieczystości oraz wyrażenia głębokiej pokory i uwielbienia odczuwanych wobec Zbawiciela przez skruszonego grzesznika.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

51

Lekcja 7 — 15 listopada

POJEDNANIE W SYMBOLACH (cz. II) STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: III Mojż. 16,1−34; IV Mojż. 18,1−8; Ps. 28,2; 132,7; 138,2.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Wejdźmy do przybytków jego, padnijmy na twarz u podnóżka stóp jego” (Ps. 132,7).

MYŚL PRZEWODNIA: Pojednawcze dzieło Chrystusa zostało w szczególny sposób objawione w świątynnym rytuale Dnia Pojednania.

Raz do roku izraelska świątynia była oczyszczana z grzechu i nieczystości Izraelitów, które wnoszono do niej w czasie codziennej służby. Doroczny rytuał symbolicznie przedstawiał czas, gdy Bóg ze swego niebiańskiego przybytku ostatecznie rozwiąże problem grzechu i przywróci we wszechświecie pierwotną harmonię.

W tym tygodniu będziemy studiować nie tylko symboliczne znaczenie Dnia Pojednania, ale także sposób, w jaki izraelska świątynia wskazywała na niebiański przybytek Boga, salę tronową wszechświata.

Omówimy także rolę starotestamentowych kapłanów i to, jak ich pośrednictwo zapowiadało dzieło Chrystusa jako naszego Pośrednika i Obrońcy w niebiańskiej świątyni.

52

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Świątynia i pojednanie

NIEDZIELA — 9 listopada

Co następujące wersety mówią o roli świątyni w życiu i religijnym doświad− czeniu Izraelitów? Zob. II Mojż. 25,8.22; 29,42−43; Ps. 28,2; 132,7; 138,2. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Izraelski system ofiarniczy skupiał się w świątyni będącej ziemskim miejscem zamieszkania Boga. Było to centrum religijnego życia Izraelitów. W tym niezwykłym miejscu Pan rozwiązywał problem grzechu. Polecił Izraelitom zbudować ołtarz na dziedzińcu świątyni i na tym ołtarzu umieszczana była krew ofiar, aby dokonać pojednania na rzecz ludu (zob. III Mojż. 17,11). Krew jako namacalny symbol życia należała do Boga i miała być Mu oddana właśnie na ołtarzu.

W planie zbawienia życie składanego w ofierze zwierzęcia zastępowało życie skruszonego grzesznika, a Bóg przyjmował życie niewinnego zwierzęcia zamiast życia grzesznika. Ołtarz był symbolem Bożej obecności (zob. Ps. 43,4), a przyjmując ofiarę, Zbawiciel brał na siebie odpowiedzialność za grzech człowieka.

Innymi słowy, Pan mówił Izraelitom: Jeśli zgrzeszyłeś i chcesz się uwolnić od zniewalającej mocy grzechu, przyjdź z tym do Mnie, do Mojego przybytku, a Ja się tym zajmę. Przyjdź z tym do Mnie! Izraelici odchodzili ze świątyni z błogosławieństwem Boga, usprawiedliwieni dzięki Jego łasce (zob. Ps. 24,3-5; 118,26).

Wszystko to symbolizowało dzieło Jezusa, naszego prawdziwego Najwyższego Kapłana. Niebiańska świątynia jest kosmiczną siedzibą Boga, miejscem, z którego On rządzi jako Król wszechświata. Jest to także miejsce, w którym rozwiązywany jest problem grzechu. Krzyż na Golgocie był ołtarzem, na którym złożona została za nas ofiara. Dzisiaj Bóg mówi do nas: Jeśli pragniesz uwolnienia od grzechu i przebaczenia, przyjdź do ołtarza ofiarnego, na którym Mój Syn zapłacił karę za twoje grzechy!

Pewien człowiek zapytał przyjaciela: — Skąd mogę wiedzieć, jaki naprawdę jest Bóg? Ów odpowiedział następująco: — Spójrz na ukrzyżowanego Jezusa umierającego za grzechy ludzkości.

W jaki sposób ofiarowanie Chrystusa świadczy o Bogu? Jaką pewność i nadzieję daje ci to objawienie Pana?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

53

Kapłaństwo i pojednanie

PONIEDZIAŁEK — 10 listopada

Dlaczego konieczne było sprawowanie służby kapłańskiej w świątyni? Zob. IV Mojż. 18,1−8.

Podstawowa rola kapłanów polegała na pośrednictwie między Bogiem i ludźmi. Kapłani reprezentowali Pana przed ludem w swej funkcji nauczycielskiej (zob. V Mojż. 33,10). Blisko związany z tą funkcją był obowiązek przedstawiania woli Bożej tym, którzy poszukiwali boskiego kierownictwa (zob. IV Mojż.

27,21). Kapłani pełnili także rolę sędziów. W rzeczywistości świątynia była najwyższym trybunałem w kraju (zob. V Mojż. 17,8-13; 21,5). Ich szczególnym obowiązkiem było błogosławienie ludu (zob. V Mojż. 10,8; 21,5). Reprezentowali oni także Izraelitów przed Bogiem. W swej przedstawicielskiej roli wiedli lud przed oblicze Pana (zob. II Mojż. 28,9-12.29).

Ich rola jako pośredników była szczególnie widoczna podczas codziennego rytuału świątynnego. Dbali oni o ołtarz ofiar palonych i mieli obowiązek podtrzymywania świętego ognia płonącego na ołtarzu, jak również usuwania popiołów i dokładania drewna (zob. III Mojż. 6,10-13). Umieszczali ofiary palone na ołtarzu rankiem i wieczorem (zob. IV Mojż. 28,3-8). Podczas codziennej służby najwyższy kapłan wchodził do miejsca świętego, aby opatrzyć lampy świecznika i spalić kadzidło przed Panem (zob. II Mojż. 30,7-8). Gdy Izraelita przyprowadzał lub przynosił ofiarę, kapłan składał ją w jego imieniu, by dokonać za niego przebłagania (zob. III Mojż. 1,5-9; 4,25-26.34-35). Kapłańskie pośrednictwo służyło co najmniej trzem celom. Po pierwsze, sugerowało, iż pomimo fundamentalnego rozłamu między Panem i ludźmi istniał sposób zlikwidowania przepaści. Po drugie, objawiało Boże pragnienie społeczności z Jego ludem. Było przejawem miłości Pana, szukającej sposobu dotarcia do ludzi pomimo ich grzechu. Po trzecie, z punktu widzenia Izraelitów kapłaństwo dawało im dostęp do Świętego Izraelskiego i możliwość oczyszczenia z grzechu i nieczystości. Kapłani-pośrednicy byli zawsze dostępni, aby pośredniczyć pomiędzy Bogiem i ludźmi, którzy chcieli dostąpić łaski i miłosierdzia.

Cały system świątynny wskazywał oczywiście na ostatecznego Pośrednika między Bogiem i ludźmi, Sługę Pana, Chrystusa.

Dzięki dziełu Jezusa jesteśmy częścią królewskiego kapłaństwa (zob. I Pio− tra 2,9). Jaka jest twoja rola w tym kapłaństwie? W jaki sposób możesz funk− cjonować jako kapłan dla innych ludzi?

54

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Dzień Pojednania (cz. I)

WTOREK — 11 listopada

Rytuał Dnia Pojednania symbolizował ostateczne rozwiązanie problemu grzechu — dopełnienie zbawienia zilustrowanego w codziennym rytuale świątynnym. Cała świątynia miała zostać oczyszczona — zarówno miejsce święte, jak i najświętsze. Potrzebowała oczyszczenia „z powodu nieczystości synów izraelskich i ich przestępstw spowodowanych wszystkimi ich grzechami” (III Mojż.

16,16). Te grzechy były przenoszone do Bożej siedziby przez ofiary składane przez skruszonych grzeszników. W Dniu Pojednania świątynia była przywracana do pierwotnego stanu nieskazitelnej czystości i świętości. W tym dniu, raz do roku, pojawiała się przestrzeń wolna od obecności grzechu i nieczystości jak ogród Eden przed upadkiem ludzi. Ten powrót do Edenu celebrowany na koniec roku świątynnego dawał nowy początek ludowi izraelskiemu. Wskazywał na nowy początek w wymiarze kosmicznym (zob. Dan. 8,14).

Przeczytaj uważnie III Mojż. 16,16−17.21.30.33−34. Jakie szczególne ele− menty dostrzegasz w tych wersetach? Czyje grzechy były w tym dniu usuwane, w przeciwieństwie do codziennego rytuału? Zob. III Mojż. 1,1−4. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Tekst biblijny wskazuje na wszechogarniający charakter oczyszczenia, ponieważ wszystkie grzechy całego ludu miały zostać usunięte. Był to zbiorowy akt dotyczący całego narodu izraelskiego. Było to ostateczne Boże rozwiązanie problemu grzechu Izraelitów na cały rok, a symbolizowało ostateczne rozwiązanie problemu grzechu w skali globalnej i kosmicznej (zob. Hebr. 9,28).

Czego Bóg wymagał tego dnia od swojego ludu? Zob. III Mojż. 23,26−31.

Jakkolwiek Dzień Pojednania był wydarzeniem o charakterze ogólnym, dotyczącym całej zbiorowości, całego narodu, to jednak każdy Izraelita miał w nim rolę do odegrania — musiał się całkowicie poświęcić Bogu. Ci, którzy nie odpoczywali w Panu i nie ukorzyli się przed Nim, mieli być wytraceni „ze swojego ludu” (III Mojż. 23,29). Jakkolwiek brzmi to surowo, słowa te miały wskazywać doniosłość dzieła zbawienia. Tekst biblijny uświadamia nam konieczność wytrwałości w wierności Panu.

W jakim sensie mamy umartwiać duszę w naszym codziennym życiu? Co to oznacza? Zob. Mat. 16,24−25; Rzym. 6,1−13; Hebr. 12,4.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

55

Dzień Pojednania (cz. II)

ŚRODA — 12 listopada

Przeczytaj w III Mojż. 16,20−22 opis rytuału wygnania kozła. Na co wska− zywał ten obrzęd? Zwróć szczególną uwagę na los kozła w porównaniu z inny− mi zwierzętami uczestniczącymi w rytuale świątynnym. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wypędzany kozioł (hebr. azazel) nie był środkiem pojednania, ale nośnikiem grzechu i nieczystości wynoszonych na pustynię. Na jakiej podstawie możemy to stwierdzić?

Po pierwsze, przeniesienie grzechu i nieczystości na zwierzę miało miejsce po zakończeniu przez najwyższego kapłana dzieła pojednania w świątyni.

Po drugie, kozioł nie był składany w ofierze — nie był zabijany, a zatem jego krew nie mogła służyć pojednaniu. Po trzecie, choć niósł on grzechy ludu, nie znaczyło to, że czynił to w celu zadośćuczynienia, poniesienia zastępczej ofiary wskazującej na Jezusa. W tym przypadku kontekst wskazuje na poniesienie na inne miejsce, tzn. „na pustynię” (III Mojż. 16,22). Gdy ten sam czasownik opisuje dzieło Sługi Pana, występuje bez wskazania miejsca: „On to poniósł grzech wielu” (Iz. 53,12). Nie poniósł On ich w żadne miejsce, ale przyjął na siebie odpowiedzialność za nie, dzięki czemu umożliwił nam otrzymanie przebaczenia. To właśnie jest pojednanie, w którym nie miał udziału kozioł wypędzany na pustynię.

Był to rytuał eliminacji. Innymi słowy, wypędzany kozioł był środkiem służącym usunięciu z obozu izraelskiego czegoś, co nie powinno się tam znajdować — grzechu i nieczystości.

Podczas Dnia Pojednania następowała konfrontacja między Panem i inną mocą. Kozioł dla Pana reprezentował Boga, a kozioł dla Azazela reprezentował przeciwną moc, demona, pierwotne źródło grzechu i nieczystości. Odsyłając za pośrednictwem kozła grzechy ludu do Azazela, wskazywano tę moc jako inicjatora grzechu. Bóg przyjmował na siebie grzech i nieczystość swego ludu, by dokonać pojednania i udzielić Izraelitom przebaczenia grzechów, co nie oznaczało jednak, że Pan był inicjatorem zła. Dzień Pojednania oznajmiał w symbolach ostateczne zwycięstwo świętości i czystości nad siłami grzechu, nieczystości i zła. Pozwalał wyglądać czasu, gdy oskarżenia wytoczone przez Lucyfera w niebie zostaną raz na zawsze uchylone, a on sam będzie musiał ponieść odpowiedzialność za zainicjowanie grzechu. Przez ten rytuał Bóg utwierdzał nadzieję swego ludu, wskazując na przyszłość, w której przez moc Chrystusa dokonane zostanie nowe stworzenie, wolne od śmierci, bólu i mocy grzechu (zob.

Obj. 21,3-4).

56

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Czym jest pojednanie?

CZWARTEK — 13 listopada

Jakie pojęcia łączą się w następujących wersetach z wyrażeniem doko− nać przebłagania? Zob. III Mojż. 4,31; 16,18−19.30; 17,11.

W III Księdze Mojżeszowej czytamy, że choć kapłani usługują podczas obrzędu pojednania jako pośrednicy, to jednak nie dokonują zadośćuczynienia za grzech. Gdy rytuał zostaje wykonany, Bóg udziela przebaczenia (zob. III Mojż.

4,26; bierna forma czasownika wskazuje, że to Zbawiciel jest tym, który przebacza). Pojednanie jest czymś, czego Bóg dokonuje dla swojego ludu. To On „ziemię swoją i lud oczyści z grzechu” (V Mojż. 32,43; zob. Ps. 65,4; 79,9). Przez pojednanie Bóg sprawia, że Jego miłość płynie ku grzesznikom.

Hebrajski czasownik tłumaczony w III Księdze Mojżeszowej jako zwrot dokonać przebłagania (hebr. kipper) wyraża ideę ścierania lub oczyszczania. Pojednanie dokonywane jest w kontekście świątyni, ołtarza i rogów ołtarza, co oznacza, że zostają one oczyszczone ze skażenia grzechem i nieczystością. Jest to wskazówka, iż przez pojednanie zostają one przywrócone do pierwotnego stanu, stają się wolne od skażenia. Czasownik ten, zastosowany w odniesieniu do skruszonego grzesznika, nadal zawiera ideę oczyszczenia od grzechu czy nieczystości.

Ponieważ oczyszczenie odbywa się przez krew ofiary, zawiera także pojęcie okupu. Uwolnienie osoby od grzechu jest dokonywane za cenę krwi/życia ofiary (zob. III Mojż. 17,11), która została złożona zamiast grzesznika, w jego zastępstwie, a zatem stanowi okup za jego życie (zob. Mat. 20,28; I Tym. 2,6).

Czasownik tłumaczony jako dokonać przebłagania użyty został w III Księdze Mojżeszowej w odniesieniu do różnych rytuałów, co sprawia, że nie sposób go skojarzyć wyłącznie z jednym określonym zachowaniem. Oznacza to, że pojednanie było raczej procesem, a nie czymś, co dokonywało się w jednej chwili.

Pojednanie obejmowało całość rytuałów świątynnych w ciągu roku — począwszy od codziennych ofiar (zob. III Mojż. 5,10), przez wszystkie kolejne rytuały, aż po Dzień Pojednania (zob. III Mojż. 16,34). Innymi słowy, pojednanie oznaczało całość oczyszczających działań Boga na rzecz Izraelitów w ciągu roku świątynnego, w tym składanie ofiar, pośrednictwo kapłanów i ostateczne rozwiązanie problemu grzechu i nieczystości w Dniu Pojednania. W ten sposób zilustrowany został wszechogarniający charakter dzieła pojednania dokonywanego dla nas przez Chrystusa.

Jedynie Bóg mógł dokonać zadośćuczynienia za grzech i pojednania, a wy− magało to ofiarowania życia Chrystusa. W jaki sposób świadczy to o powadze problemu grzechu i o tym, jakim złem jest grzech? Dlaczego więc nie brzydzi− my się grzechem tak, jak powinniśmy? W jaki sposób trwanie w grzechu przy− tępia nasze odczucie jego ohydy?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

57

PIĄTEK — 14 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: „Ponieważ szatan jest inicjatorem grzechu, bezpośrednim sprawcą wszystkich grzechów, które spowodowały śmierć Syna Bożego, sprawiedliwość wymaga, żeby poniósł ostateczną karę. Dzieło Chrystusa dla odkupienia człowieka i oczyszczenia wszechświata z grzechu zostanie zakończone usunięciem grzechów z niebiańskiej świątyni i złożeniem ich na szatana, który poniesie ostateczną karę. Podobnie w symbolicznej służbie roczny okres usługiwania kończył się oczyszczeniem świątyni i wyznaniem grzechów na głowę kozła” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 262). „Krew i życie są ze sobą utożsamiane, a zatem rozumiane synonimicznie w (...) języku hebrajskim. Z uwagi na to ścisłe skojarzenie krew jest uważana za źródło życia, a ponieważ krew reprezentuje życie (zob. I Mojż. 9,4; V Mojż.

12,23), może dokonywać zadośćuczynienia za życie. Jedno życie zostaje ofiarowane za inne. Przelanie zastępczej krwi na ołtarzu dokonuje pojednania, gdyż krew niewinnej ofiary jest oddawana za życie tego, który zgrzeszył” (Mark F. Rooker, The New American Commentary: Leviticus, t. 3A, Nashville 2000, s. 236).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przejrzyj proces pojednania i oczyszczenia w ziemskiej świątyni i porównaj, w jaki sposób Chrystus niszczy grzech, nie unicestwiając jednocześnie nas.

2. Wielu ludzi nie może zrozumieć, dlaczego niewinne zwierzęta musiały umierać, by uświadomić ludziom ich grzeszność. Jaka nauka dla nas płynie z systemu ofiarniczego? Jak świadczy on o naturze grzechu?

3. Przez cały tydzień mówiliśmy o oczyszczeniu z grzechu. Co to oznacza w praktyce — w życiu tych, którzy przez wiarę przyjmują przelaną za nich krew Chrystusa? Zob. I Jana 1,7. Co to znaczy być oczyszczonym z grzechu?

4. Przedstaw w klasie swoją odpowiedź na ostatnie pytanie z poniedziałkowej części lekcji. Porównajcie odpowiedzi. W jaki sposób my, pojedynczo i jako zbór, możemy lepiej pełnić rolę kapłanów?

PODSUMOWANIE: Dzień Pojednania był dopełnieniem codziennego oczyszczenia Izraelitów z grzechu. Wskazywał na czas, gdy oczyszczająca moc śmierci Chrystusa jako ofiary na krzyżu zostanie w pełni ukazana w dziele sądu.

58

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Książka na kanwie dziejów świata od jego zarania do czasów króla Dawida ukazuje konflikt między dobrem a złem, prawdą a kłamstwem oraz omawia Boży plan zbawienia.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 8 — 22 listopada

POTOMEK KOBIETY — POJEDNANIE I INKARNACJA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 1,18−25; 3,13—4,11; 9,35; Mar. 1,12−13; Jan 1,1−2.14; Kol. 2,9; Hebr. 1,3.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Wiecie, że On się objawił, aby zgładzić grzechy, a grzechu w nim nie ma” (I Jana 3,5).

MYŚL PRZEWODNIA: Dzięki osobie i dziełu Chrystusa Pan wiedzie ludzi do jedności z Bogiem i z innymi ludźmi.

Uczeni doszli do wniosku, że bez względu na to, jak dużo wiemy, wszechświat i tak pozostaje dla nas pełen tajemnic. Biblia także jest pełna tajemnic, z których największą jest Boże dzieło zbawienia. W tym tygodniu skupimy się na istocie tego dzieła — ucieleśnieniu Syna Bożego — przypuszczalnie największej tajemnicy we wszechświecie. Nie do pojęcia wydaje się fakt, że Stwórca tak bardzo się uniżył, że stał się stworzeniem, i to w świecie grzechu i śmierci. Jak to się stało? Tylko Bóstwo może odpowiedzieć na to pytanie! Jedno wiemy na pewno: bez wcielenia nie byłoby możliwe przebaczenie grzechów i pojednanie z Bogiem. Pojawienie się Syna Bożego w ludzkiej postaci stanowiło niezbędną część boskiego planu zbawienia ludzkości.

60

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Tajemnica ucieleśnienia

NIEDZIELA — 16 listopada

Gdy Maria dowiedziała się, że urodzi tak szczególne dziecko, zareagowała zdumieniem: — „Jak się to stanie, skoro nie znam męża?” (Łuk. 1,34).

Na to anioł odpowiedział: — „Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię” (Łuk. 1,35).

To dziecię wkroczyło w dzieje ludzkości przez stwórczą moc Ducha Świętego w łonie Marii (zob. Mat. 1,18). Czasownik zacienić przypomina nam II Mojż.

40,35, gdzie znajduje się opis chwały Pana zstępującego w obłoku, by zamieszkać wśród ludzi w przybytku. Bóg zstąpił w tajemniczy sposób, aby począć się jako człowiek w łonie kobiety.

Przyjście Jezusa jako jednego z ludzi oznacza doskonałe, zupełne zjednoczenie boskości z człowieczeństwem. Choć te dwie natury nadal pozostają odmienne, w Jezusie nastąpiło nie tylko zamieszkanie boskości w człowieczeństwie, ale rzeczywista inkarnacja. Tak więc Chrystus, będąc prawdziwie Bogiem, jest jednocześnie prawdziwie człowiekiem. Biblia nie wyjaśnia, co stało się w chwili, gdy te dwie natury połączyły się w łonie Marii. Przez wcielenie Syn Boży stał się człowiekiem, a pełnia boskości zamieszkała w człowieczeństwie. Pisał o tym, między innymi, apostoł Paweł.

Przeczytaj Kol. 2,9. Co ten werset mówi nam o tym, kim był Chrystus? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jezus był w pełni Bogiem! Gdyby podczas procesu ucieleśnienia kilka czy choćby jedna z boskich cech została utracona — zanikła, wówczas Jego wcielenie nie byłoby w pełni inkarnacją Boga. Paweł stwierdza, że przed ucieleśnieniem Chrystus istniał „w postaci Bożej” (Filip. 2,6) — był równy Bogu, ale w wyniku inkarnacji „przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom” (Filip. 2,7).

Choć Jezus był w pełni Bogiem, powierzył wszystko, co miał, władzy Ojca, ale czyniąc to, nie utracił żadnej ze swoich boskich cech. Boskość została w Nim ukryta, ale jednocześnie była w Nim w pełni obecna. Dla celów odkupienia niezbędne było, by Bóg zamieszkał w ludzkim ciele, gdyż jedynie On mógł nas zbawić.

Przeczytaj Mat. 1,18−25. O jakże wielu cudownych zjawiskach czytamy w tym fragmencie Biblii — rzeczach, których nie sposób wyjaśnić inaczej jak nadprzyrodzonym działaniem Boga! Co mówi nam to o ograniczoności naszych możliwości zrozumienia najważniejszych prawd? Dlaczego nie wolno nam uważać niczego za nieprawdziwe tylko dlatego, że nie możemy tego zrozu− mieć?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

61

Bóg i ludzkość znowu razem

PONIEDZIAŁEK — 17 listopada

Jakie dowody mamy na to, że Chrystus był nie tylko boski, ale także ludz− ki? Zob. Mat. 26,38; Łuk. 2,40; Gal. 4,4.

Starożytna grecka filozofia nakazywała postrzegać ciało ludzkie jako z zasady złe — jako więzienie duszy. Wyznając ten błędny pogląd, niektórzy chrześcijanie doszli do wniosku, że Syn Boży nie mógł przyjść w prawdziwym ciele, ale jedynie wyglądał, jakby miał ciało. Jednak Nowy Testament nie pozostawia wątpliwości co do tego, że Jezus stał się prawdziwym człowiekiem. Został urodzony przez kobietę, wychowywał się i rozwijał jako dziecko, uczył się posłuszeństwa (zob. Hebr. 5,8), cierpiał i umarł (zob. Mat. 26,38; Łuk. 23,46). Biblia także wyraźnie świadczy, że Chrystus był boski — był Bogiem w ludzkim ciele (zob.

Jan 1,1-2.14; Hebr. 1,3). Rzeczywistość zjednoczenia człowieczeństwa i boskości w Jezusie jest niezbędna dla pojednania.

Dlaczego? Ponieważ po upadku Adam i Ewa oraz wszyscy ich potomkowie zostali odłączeni od Boga, co nieodwołalnie zagroziło ich egzystencji. Ponieważ niemożliwe było, by ludzie o własnych siłach zjednoczyli się z Panem, On podjął inicjatywę i zjednoczył się z ludźmi, a uczynił to przez wcielenie, gdy Bóg stał się człowiekiem. Chrystus stał się miejscem, w którym boskość spotkała się z człowieczeństwem w trwałej jedności. Przez ucieleśnienie „boskość i człowieczeństwo w niepojęty sposób zjednoczyły się, a człowiek i Bóg stali się jednością” (Ellen G. White, w: Signs of the Times, 30 VII 1896). Ta jedność była nawet głębsza niż jedność istniejąca pierwotnie między Bogiem i ludźmi.

W jaki sposób Paweł nazywa Jezusa w I Kor. 15,45 i co to oznacza?

W Jezusie nastąpił początek nowej zjednoczonej z Bogiem ludzkości, której On sam jest Stwórcą i wodzem oraz nowym Adamem, od którego ona pochodzi. Poza Nim była i nadal jest stara ludzkość, upadła w Adamie, odłączona od Boga i skazana na wyginięcie (zob. I Kor. 15,22). Jedyną nadzieją dla ludzkości był wcielony Bóg, w którym boskość i człowieczeństwo zjednoczyły się w wiecznej więzi miłości. Przez Chrystusa każdy człowiek, który tego pragnie, może zostać przywrócony do pełnej harmonii z Bogiem.

Spójrz nocą na gwiazdy. Dlaczego niesamowita prawda, że Ten, który stwo− rzył gwiazdy (oraz wiele innych cudownych rzeczy), przyjął na siebie człowie− czeństwo (i w tym człowieczeństwie zmarł za twoje grzechy!), powinna zmie− nić twoje życie?

62

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Chrzest Jezusa

WTOREK — 18 listopada

Przeczytaj Mat. 3,13−17. Jakich ważnych prawd możemy nauczyć się ze spra− wozdania z chrztu Jezusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nie sposób przecenić znaczenia chrztu Chrystusa. Po pierwsze, domagając się chrztu, Jezus utożsamił się z grzesznikami. Ten, który nie potrzebował chrztu, zażądał go — nie ze względu na siebie, ale ze względu na nas, dla naszego dobra. Czyniąc to, dał przykład tym, którzy pragną pójść za Nim. Jednak Jego chrzest miał jeszcze głębsze znaczenie. Umożliwił nam przyłączenie się do Niego i otrzymanie błogosławieństw Jego chrztu, który przyjął z rąk Jana Chrzciciela.

Po drugie, Jezus po wyjściu z wody modlił się do Ojca (zob. Łuk. 3,21).

W Biblii nie została zapisana treść tej modlitwy, ale wiemy, że Ojciec na nią odpowiedział: „Tyś jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem” (Łuk.

3,22). Bóg zapewnił Go, że Jego modlitwa została wysłuchana. Ponadto „dla każdego z nas są to słowa nadziei i miłosierdzia. Przez wiarę w Boże zapewnienie dane człowiekowi jesteś przyjęty w Umiłowanym — przyjęty przez zasługi Jezusa” (Ellen G. White, w: The Bible Echo and Signs of the Times, 12 XI 1894).

Jaką nadzieję dla siebie znajdujesz w powyższych słowach Ellen G. White?

Po trzecie, Bóstwo było zaangażowane i obecne podczas chrztu Jezusa. Głos Ojca dał się słyszeć z nieba, a obecność Ducha Świętego uwidoczniła się w postaci gołębicy. Miłość Boga została okazana Jego Synowi jako przedstawicielowi ludzkości i oznaczała przyjęcie Go w tej roli. Ludzie nie byli już odłączeni od miłości Boga, gdyż Chrystus stał się przekazicielem boskiej miłości, która dzięki Niemu może dotrzeć do ludzi.

Jakie jest główne przesłanie dzisiejszej części lekcji, która mówi, że choć jesteśmy upadli, możemy zostać przyjęci przez Pana? Czy Boża akceptacja jest wynikiem naszych starań — tego, jak dobrze zachowujemy przykazania — czy też wynikiem dzieła Jezusa? Dlaczego zawsze musimy znać odpowiedź na to pytanie, zwłaszcza w złych chwilach naszego życia?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

63

Kuszenie Jezusa

ŚRODA — 19 listopada

Opisz trzy pokusy, z jakimi zetknął się Jezus na pustyni po swoim chrzcie.

Zob. Mat. 4,1−11; Mar. 1,12−13.

Kuszenie Jezusa ukazuje pewne paralele kontrastujące z kuszeniem Adama i Ewy. Po pierwsze, Adam był kuszony w Edenie, w środowisku wolnym od zepsucia grzechu; Jezus natomiast był kuszony na pustyni, w środowisku będącym pod wpływem złych mocy. Po drugie, Adam miał pod dostatkiem pożywienia, podczas gdy Jezus nie miał nic do jedzenia. Po trzecie, Adam, w przeciwieństwie do Jezusa, nie pościł. Po czwarte, zarówno Adam, jak i Jezus byli kuszeni do zjedzenia czegoś wbrew woli Bożej — Adam uległ tej pokusie, a Jezus nie. Po piąte, Adam był kuszony, by zakwestionować to, co powiedział Bóg, i okazał brak wiary w słowo Pańskie. Jezus także był kuszony, by zakwestionować wiarygodność słowa Bożego, ale odrzucił tę pokusę. Po szóste, Adam otwarcie zerwał z Panem i przyłączył się do szatana w buncie przeciwko Bogu i Jego panowaniu. Jezusowi zaoferowano królowanie nad światem w zamian za oddanie czci szatanowi i przyłączenie się do niego w jego działaniach przeciwko panowaniu Bożemu. Jednak Jezus pozostał wierny Ojcu.

Pokonując szatana w najważniejszych punktach, w których Adam upadł, Jezus udostępnił swoje zwycięstwo tym, którzy Mu zawierzą. Nowa ludzkość nie otrzymała od swego Wodza ducha nieposłuszeństwa i buntu, tak jak stara ludzkość od Adama, ale ducha pokornej uległości wobec woli Bożej.

Przeczytaj II Kor. 5,21. Co oznacza dla nas i dla procesu pojednania zwy− cięstwo Jezusa nad wszelkim grzechem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Głęboka więź jedności między Ojcem i Synem nie została zerwana wskutek pokus i ataków przypuszczonych przez szatana na Jezusa. Chrystus wszystkie je pokonał i pozostał całkowicie zależny od Ojca. Żaden człowiek nie był, nie jest i nie będzie taki jak Jezus. On był bezgrzeszny z natury i z osobistego wyboru.

Dlatego też był w stanie nas zbawić. Bezgrzeszny stał się grzechem za nas, abyśmy przez wiarę przyjęli sprawiedliwość należącą nie do nas, ale do Niego.

Doskonały Baranek ofiarny wziął na siebie nasz grzech, aby przywrócić nam jedność i harmonię ze Stwórcą.

64

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Służba uzdrawiania

CZWARTEK — 20 listopada

„Obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach i zwiastował ewangelię o Królestwie, i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelką niemoc” (Mat. 9,35).

Przez służbę uzdrawiania Mistrz z Nazaretu pokonywał śmierć rozkładającą tkankę cierpiącej ludzkości. Jego codzienne akty uzdrowienia ludzi zapowiadały przyszłe zwycięstwo nad panowaniem śmierci. Moc śmierci, która przez grzech pojawiła się na świecie, została pokonana. Było to szczególnie widoczne w przypadkach zmartwychwstania, w tym zmartwychwstaniu tego człowieka, który od czterech dni był martwy (zob. Mar. 5,35-43; Łuk. 7,11-17; Jan 11,38-44).

Cuda dokonywane przez Chrystusa służyły także przełamywaniu barier społecznych. Trędowaty poczuł Jego akceptację (zob. Mar. 1,41), Samarytanin wrócił, by złożyć Mu dziękczynienie (zob. Łuk. 17,11-17). Jezus rozmawiał z Greczynką z Syrofenicji i uzdrowił jej córkę (zob. Mar. 7,29-30). Proces wyobcowania ludzi, spowodowany przez grzech, został odwrócony dzięki pojednawczej misji Jezusa. Stworzył On nową ludzkość połączoną więzią pokoju.

Ponadto cuda, których dokonywał, służyły przywróceniu harmonii i więzi ludzkości z Ojcem. Raz po raz Jego zwycięstwo nad mocą śmierci prowadziło ludzi do wiary w Niego (zob. Jan 4,53; 20,30-31).

Jakich innych metod używał Jezus w swojej działalności, by przywracać har− monię w społeczeństwie i więź ludzi z Bogiem? Zob. Mar. 2,15−17; Jan 4,39−42.

Przepaść dzieląca Boga i ludzi została wypełniona nie tylko w osobie Jezusa — ludzko-boskiego Zbawiciela — ale także przez moc Jego słów zbawienia.

Tym, którzy Go przyjęli, „dał prawo stać się dziećmi Bożymi” (Jan 1,12). Ludzie ci narodzili się nie z woli ciała, ale z Boga (zob. Jan 1,13). Jezus gromadził wokół siebie nową ludzkość pojednaną z Bogiem w Nim i przez Niego. Jednał ludzi nie tylko z Bogiem, ale także między sobą, a czynił to, przebywając wśród nich, rozmawiając z nimi, jedząc przy jednym stole. Dzięki tym spotkaniom Chrystus głosił, że Bóg akceptuje każdego, kto do Niego przychodzi, i że Jego naśladowcy powinni czynić podobnie.

Przyjrzyj się swoim relacjom z ludźmi i zadaj sobie pytanie: W jaki codzienny, praktyczny sposób moje pojednanie z Bogiem znajduje wyraz w sposobie, w jaki traktuję i akceptuję innych?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

65

PIĄTEK — 21 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: Cel inkarnacji. „Chrystus na radzie z Ojcem ułożyli plan życia Syna Człowieczego na ziemi. (...) Przyodział On swoją boskość człowieczeństwem, aby stanąć na czele ludzkości, a swoje człowieczeństwo połączył z człowieczeństwem ludzkości upadłej wskutek nieposłuszeństwa Adama” (Ellen G. White, The Southern Work, s. 85). „Dziełem Chrystusa było pojednanie człowieka z Bogiem przez ludzką naturę Jezusa oraz pojednanie Boga z człowiekiem przez boską naturę Jezusa” (Ellen G. White, Confrontation, s. 38).

Modlitwa Jezusa po chrzcie. „Przyjął On chrzest z rąk Jana, a gdy wyszedł z wody, ukląkł na brzegu Jordanu i wzniósł modlitwę do niebios. (...) Jezus został zaakceptowany przez niebiosa jako reprezentant ludzkości. Przy wszystkich naszych grzechach i słabościach nie jesteśmy odrzucani jako bezwartościowi, ale zostajemy zaakceptowani w Umiłowanym, gdyż niebo otwiera się na nasze błagania dzięki Synowi Bożemu. Bramy niebios są szeroko otwarte i światło niebiańskie świeci na wszystkich, których Jezus przyszedł zbawić, jeśli tylko znajdą się w zasięgu promieni Słońca Sprawiedliwości, bowiem obfite zaopatrzenie zostało dokonane dla zbawienia każdej duszy” (Ellen G. White, w: Signs of the Times, 28 VII 1890).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Udziel możliwie najwięcej odpowiedzi na następujące pytanie: Dlaczego wcielenie było niezbędne w dziele pojednania dokonanym przez Chrystusa?

2. Dlaczego człowieczeństwo Jezusa jest tak ważne dla nas? Dlaczego równie ważna jest boskość Chrystusa?

3. W niedzielnej części lekcji mówiliśmy o tym, że z inkarnacją Jezusa wiąże się wiele tajemnic. Jakie inne tajemnice istnieją na przykład w przyrodzie i dlaczego pomagają nam one zrozumieć, co to znaczy żyć wiarą?

4. W jaki sposób my, jako Kościół, ciało Chrystusa, możemy naśladować Go w służbie uzdrawiania i pojednania? Co czyni w tej kwestii twój zbór? Co jeszcze powinien i może uczynić? W jaki sposób ty możesz się zaangażować w to dzieło?

PODSUMOWANIE: Ucieleśniony Jezus to jedyny człowiek, który urodził się na tej planecie w zupełnej i doskonałej więzi z Bogiem. Choć był kuszony przez wroga w sposób, w jaki nie kuszono żadnego innego człowieka, pozostał wierny Ojcu i zwyciężył w tym, w czym Adam upadł, dzięki czemu utorował drogę do zbawienia wszystkim, którzy poddają się Mu w wierze i posłuszeństwie.

66

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Książka ta zawiera liczne przykłady działania mocy Bożej w życiu ludzi, którzy dzięki ewangelii przejrzeli na oczy jak ów niewidomy od urodzenia, uzdrowiony przez Chrystusa.

Książka skłania do refleksji nad naszym chrześcijaństwem.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 9 — 29 listopada

METAFORY ZBAWIENIA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym. 2,1−29; 3,19−26; II Kor. 5,18−21; I Jana 4,7−11.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Bóg ustanowił [Chrystusa] jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie odniósł się do przed− tem popełnionych grzechów” (Rzym. 3,25).

MYŚL PRZEWODNIA: Nowy Testament różnymi sposobami wyjaśnia śmierć Jezusa.

Żadna ilustracja czy symbol nie są dostatecznie pojemne, by pomieścić całe znaczenie śmierci Chrystusa. Jedni ludzie twierdzą, że była ona dobrowolnie zapłaconym okupem za wyzwolenie nas z mocy zła; drudzy — że stanowi najwyższe objawienie Bożej miłości, która przemienia człowieka. Inni zwracają uwagę na to, że była zadośćuczynną ofiarą usuwającą grzech jako barierę między nami i Bogiem. Są również i tacy, którzy utrzymują, że śmierć Chrystusa była aktem pojednania, a także deklaracją uniewinnienia. Prawda jest taka, że śmierć Jezusa obejmuje wszystkie te elementy i jeszcze więcej. Nie sposób przedstawić pełnię jej znaczenia za pomocą jednego wszechogarniającego pojęcia, choć niektóre ilustracje mają głęboki sens, np. zastępcza ofiara. W tym tygodniu przyjrzymy się najważniejszym ilustracjom użytym dla wyrażenia wspaniałości daru, jaki otrzymaliśmy przez śmierć Chrystusa na krzyżu.

68

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Odkupienie

NIEDZIELA — 23 listopada

Przeczytaj Mar. 10,45; Gal. 3,13; Ef. 1,7 i I Piotra 1,18−19. W jaki sposób powyższe wersety przedstawiają pojęcie odkupienia?

Odkupienie jest uwolnieniem od długu lub wyzwoleniem z niewoli dokonanym przez zapłacenie okupu. Jest to jedna z ilustracji użytych w Nowym Testamencie dla wyjaśnienia śmierci Chrystusa. Według tej interpretacji cała ludzkość stała się więźniem grzechu, a prawo — strażnikiem (zob. Gal. 3,22-23).

Jako niewolnicy grzechu ludzie zmierzali ku wiecznej śmierci (zob. Rzym.

6,6.23). Dług mógł zostać zapłacony jedynie przez odebranie im życia. Wtedy Chrystus przyszedł i zapłacił cenę naszego odkupienia, umożliwiając życie wszystkim, którzy w Niego wierzą. Ludzie byli sługami grzechu, ale uwolnieni od grzechu, stali się „sługami sprawiedliwości” (Rzym. 6,18).

Chrystus wykupił nas także od „przekleństwa Prawa” (Gal. 3,13 Biblia Tysiąclecia). Pod przekleństwem prawa byli ci, którzy złamali przykazania (zob.

Gal. 3,10). Prawo nie mogło nas uratować od własnego wyroku śmierci, gdyż nie mogło nam zwrócić życia (zob. Gal. 3,21). Stanowiło jedynie legalną podstawę śmierci winowajcy. Bóg objawił swoje rozwiązanie tego problemu, gdy „zesłał (...)

Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo” (Gal. 4,4-5 Biblia Tysiąclecia).

Chrystus także „dał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w dobrych uczynkach” (Tyt. 2,14). Odkupienie zatem obejmuje proces uświęcenia i oczyszczenia naszego życia. Pojęcie odkupienia zakłada, że na krzyżu Jezus zapłacił nasz dług i zapewnił nam przebaczenie grzechu (zob. Ef. 1,7) oraz dał nam dar usprawiedliwienia (zob. Rzym. 3,24). Innymi słowy, uwolnieni od potępienia naszego grzechu dzięki darowi danemu nam przez Chrystusa (przebaczeniu naszych grzechów) zostaliśmy usprawiedliwieni przez wiarę w Niego.

Bóg nie mógł ignorować grzechu, udając, że nigdy nie istniał. Zaspokoił własne moralne wymagania, osobiście płacąc okup. Przywrócił ludziom i całej planecie prawo do istnienia. Czy to akceptujemy, czy nie — wszyscy należymy do Pana.

Przeczytaj I Kor. 6,20. Jaki wpływ na nasze codzienne życie powinien mieć fakt, że zostaliśmy odkupieni przez krew Chrystusa? Jaka jest wartość daru, jeśli ten, który go otrzymał, nie chce go przyjąć?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

69

Pojednanie

PONIEDZIAŁEK — 24 listopada

Przeczytaj uważnie II Kor. 5,18−21. Co jest tam napisane o pojednaniu?

Pojednanie jest przywróceniem więzi pokoju między osobami czy grupami wrogo niegdyś do siebie usposobionymi. Zazwyczaj w procesie pojednania potrzebny jest mediator lub negocjator. Paweł posłużył się ilustracją procesu pojednania jako jednym z wyjaśnień sensu ofiary złożonej przez Chrystusa.

Po pierwsze, Bóg podjął inicjatywę pogodzenia grzeszników ze sobą. Oznacza to, że pomimo naszego grzechu Pan nadal nas miłuje.

Po drugie, Bóg posłużył się Pośrednikiem, przez którego pojednanie stało się możliwe. Bóg „nas pojednał z sobą przez Chrystusa” (II Kor. 5,18); „Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał” (II Kor. 5,19). Oznacza to, że między Bogiem a ludzkością istniał nieprzekraczalny dystans, który musiał zostać pokonany przez Pośrednika.

Po trzecie, obiektami pojednania jesteśmy my i świat. Bóg „nas pojednał z sobą przez Chrystusa” (II Kor. 5,18). Czasownik pojednać, występujący w tym zdaniu w czasie przeszłym, wskazuje, że podjęte działanie zostało już wykonane.

Oznacza to, że wierzący cieszą się dobrodziejstwami i pełnią pojednania już teraz. Co do świata, czytamy, że „Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał” (II Kor. 5,19). Kontekst wypowiedzi wskazuje, że pojednanie świata nadal trwa — nie zostało, jak w przypadku wierzących, dokonane.

Po czwarte, pojednanie jako proces składa się z dwóch boskich działań. Pierwsze, to boski akt pojednania na krzyżu określony słowami: „Nie zaliczając im ich upadków...” (II Kor. 5,19). Grzech był barierą uniemożliwiającą Bogu pojednanie ludzi ze sobą. Zatem z natury byliśmy obiektami Jego gniewu. Jednak On postanowił łaskawie okazać nam swoją miłość, usuwając barierę grzechu. Z boskiej perspektywy pojednanie jest usunięciem tej bariery. Inny aspekt pojednania to służba pojednania (zob. II Kor. 5,18), czyli powierzone nam zwiastowanie przesłania pojednania (zob. II Kor. 5,19). „W miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; (...) Pojednajcie się z Bogiem” (II Kor. 5,20). To przez tę służbę pojednanie osiąga swój cel, który stanowi położenie kresu wrogości ludzkości wobec Pana.

Czy jest ktoś, z kim powinieneś się pojednać? Jeśli tak, w jaki sposób zrozumienie pojednania dokonanego dla ciebie przez Jezusa pomaga ci po− jednać się z bliźnim?

70

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Usprawiedliwienie

WTOREK — 25 listopada

Usprawiedliwienie jest w zasadzie prawnym terminem odnoszącym się do uniewinnienia kogoś, kto został oskarżony o to, że popełnił przestępstwo, ale okazał się niewinny w wyniku procesu sądowego. Pojęcie to zostało także użyte w Nowym Testamencie celem wyjaśnienia znaczenia ofiary Chrystusa.

Dlaczego Paweł przeciwstawia usprawiedliwienie przez wiarę posłuszeń− stwu prawu i w jaki sposób pomaga nam to zrozumieć usprawiedliwienie?

Zob. Rzym. 3,19−24.

Czytając te wersety, możemy poczynić kilka spostrzeżeń. Po pierwsze, wyobrażenie zaczerpnięte z terminologii prawniczej wskazuje, że ludzie zostali oskarżeni o przestępstwo. W tym przypadku ludzie okazali się winnymi zarzucanego im przestępstwa, a zatem wszyscy są potępieni przez prawo (zob. Rzym.

2,1-29).

Po drugie, Bóg zapewnił ludziom sposób wyjścia z ich rozpaczliwego położenia. Przez Chrystusa jawną się stała, czyli została objawiona, „sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa” (Rzym. 3,21 Biblia Tysiąclecia), a zatem niezależna od naszego posłuszeństwa prawu Bożemu. Paweł wyjaśnia, że jest to „sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich wierzących” (Rzym.

3,22). Sprawiedliwość oznacza tu nie tylko prostą Bożą deklarację uniewinnienia, ale zwłaszcza nasze uczestnictwo przez wiarę w Bożym zbawczym dziele w Chrystusie.

Po trzecie, usprawiedliwienie jest przeznaczone zarówno dla Żydów, jak i dla pogan (zob. Rzym. 3,22.29). Bóg nie dokonuje rozróżnienia między ludźmi — wszyscy są grzesznikami i wszyscy zostają usprawiedliwieni „darmo, z łaski jego” (Rzym. 3,24). Zatem rozwiązaniem ludzkiego problemu jest usprawiedliwienie, które przychodzi przez wiarę do wszystkich, którzy wierzą. Darowi zbawienia towarzyszy przyjęcie Ducha, który uzdalnia nas do prowadzenia nowego życia (zob. Gal. 3,2-3; Rzym. 6,4).

Po czwarte, Boża decyzja znajduje uzasadnienie w odkupieńczym dziele Chrystusa. Mamy tu połączenie dwóch wyobrażeń — odkupienia i usprawiedliwienia — opisujących i dających podstawę prawną Bożej decyzji usprawiedliwienia tych, którzy przyjmują sprawiedliwość Chrystusa (zob. Rzym. 4,3-6). Bóg może dokonać dla nas rzeczy niewyobrażalnych, gdyż Jezus wziął na siebie nasz grzech i umarł za nas (zob. II Kor. 5,21).

Przeczytaj jeszcze raz Rzym. 3,19−24. Zastosuj to przesłanie do siebie oso− biście. W jaki sposób pomaga ci ono zrozumieć, że możesz być usprawiedli− wiony przed Bogiem?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

71

Zadośćuczynna ofiara

ŚRODA — 26 listopada

Przeczytaj Rzym. 3,25−26. W jaki sposób Paweł wyjaśnia to, czego Chry− stus dokonał dla nas przez swoją ofiarę? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Szczególne użycie słowa ofiara (przebłagalna) na oznaczenie śmierci Jezusa nie jest symboliczne ani metaforyczne, ale wyraża rzeczywistość tego, co zostało dokonane. Chrystus ofiarował siebie za nas. Starotestamentowe ofiary ze zwierząt były jedynie odbiciem prawdziwej ofiary, która stanowi sedno wszystkiego, czego dokonał dla nas Bóg.

Po pierwsze, ofiara ta została dostarczona przez Pana, by przywrócić naszą więź z Nim (zob. Rzym. 3,25). To, czego my nie byliśmy w stanie dokonać, dokonał dla nas Bóg w osobie swego Syna. Po drugie, była to ofiara zastępcza.

Chrystus jest przedstawiony jako bezgrzeszny, niemający żadnej skazy, a jednak złożony jako ofiara za grzech (zob. Rzym. 8,3; II Kor. 5,21). On poniósł nasze grzechy na krzyż i umarł za nas, zamiast nas (zob. I Piotra 2,21-24). Biorąc na siebie nasz grzech, oczyścił nas z niego i przywiódł z powrotem do jedności z Bogiem.

Po trzecie, ofiara Jezusa jest przebłagalna w takim sensie, iż uwalnia od gniewu Bożego. W Liście do Rzymian Paweł przedstawia ofiarę Chrystusa po tym, jak dowodzi, że cały świat jest w grzechu i z punktu widzenia prawa jest potępiony przez Pana (zob. Rzym. 1,1—3,31). Gniew Boży już się objawia przeciwko niesprawiedliwości i zepsuciu ludzi (zob. Rzym. 1,18). Przez ofiarę Chrystusa jesteśmy uwolnieni od gniewu Boga, a Jego miłość dociera do nas w zbawieniu. Przebłaganie nie oznacza, że Jezus przekonał Ojca, by nas miłował — oznacza, że ofiara Chrystusa umożliwiła dotarcie miłości Bożej do nas. Jezus doświadczył gniewu Bożego z powodu grzechu, byśmy my nie musieli doświadczyć tego gniewu na sobie. Tak więc ofiara Chrystusa jest nie tylko wyrazem miłości Boga, ale także objawieniem Jego gniewu przeciwko grzechowi.

Po czwarte, ofiara Chrystusa wyraża i ucieleśnia Bożą wolę zbawienia nas, a także daje legalną podstawę do realizacji tej woli. Nasze odkupienie i pojednanie nie byłyby możliwe bez ofiary Jezusa (zob. Dz. 20,28; Kol. 1,20; Obj. 5,9).

To dzięki Jego śmierci na krzyżu, będącej jedyną i wyjątkową ofiarą, Bóg może usprawiedliwić tych, którzy wierzą w Chrystusa (zob. Rzym. 5,9). Potępiając grzech w Jezusie, Bóg daje dowód, że jest sprawiedliwy, a jednocześnie może usprawiedliwić tych, którzy wierzą w Chrystusa (zob. Rzym. 3,26).

72

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Objawienie Bożej miłości

CZWARTEK — 27 listopada

Napędem planu zbawienia i jego realizacji jest miłość Boga będąca istotą Jego natury (zob. I Jana 4,8). Każdy aspekt odkupieńczego dzieła Pana jest zakorzeniony w Jego miłości. Bóg tak umiłował świat, iż posłał Syna, by oddał życie za nas (zob. Jan 3,16). Syn przyszedł na świat, by oddać życie za nas, ponieważ miłuje zarówno Ojca (zob. Jan 14,31), jak i nas (zob. Jan 13,1). Ci, którzy są zjednoczeni przez wiarę w Chrystusa, miłują Boga (zob. Jak. 2,5), Jezusa (zob.

Jan 14,21) i siebie nawzajem (zob. I Jana 3,11). W rzeczywistości życie zgodne z przykazaniami Bożymi jest z naszej strony wyrazem miłości do Chrystusa za to, co dla nas uczynił (zob. I Jana 5,3). Życie i śmierć Jezusa były potężnym objawieniem Bożego charakteru, najwyższym wyrazem miłości.

W jaki sposób powinniśmy odpowiedzieć na przejawy miłości Bożej za− warte w ofiarowaniu Chrystusa? Zob. I Jana 4,7−11.

Boża miłość objawiona w ofiarowaniu Chrystusa jest bardziej zrozumiała, gdy myślimy o jej znaczeniu w kontekście kosmicznego konfliktu. Oskarżenia szatana przeciwko Panu zasiały w umysłach niebiańskich istot wątpliwości co do Jego charakteru. Czy Bóg rzeczywiście jest miłujący i ofiarny, jak twierdzi, czy też ukrywa swoją prawdziwą egoistyczną naturę po pozorem łaskawości?

Ukrzyżowanie Chrystusa na zawsze rozwiało wątpliwości. To, że Stwórca dobrowolnie dokonał wyboru, by stać się człowiekiem, a potem cierpieć i umrzeć na krzyżu dla zbawienia ludzkości niezasługującej na to, świadczy o tym, iż miłość Boża jest niezrozumiała nawet dla niebiańskich istot. Niesamolubny charakter niepojętej ofiary jest dokładnie ukazany w tym, że to, czego Bóg dokonał w Chrystusie, zostało dokonane dla dobra innych, a nie dla dobra czy korzyści Zbawiciela.

Objawienie miłości Bożej na krzyżu Chrystusa służyło także wyjaśnieniu błędnego pojmowania natury Boga przez ludzi. „Przedstawiając Jezusa jako reprezentanta Ojca, powinniśmy rozpraszać mrok, który szatan rzucił na naszą ścieżkę, byśmy nie widzieli miłosierdzia i niewysłowionej miłości Bożej ukazanej w Chrystusie. Spójrz na ukrzyżowanego Jezusa. Jest On trwałym gwarantem nieskończonej miłości i niezmierzonego miłosierdzia niebiańskiego Ojca” (Ellen G. White, Selected Messages, t. I, s. 156).

Przeczytaj jeszcze raz I Jana 4,7−11 i porównaj przesłanie tych wersetów z twoim życiem i twoimi relacjami z innymi ludźmi. W jaki sposób możesz le− piej okazywać miłość, o której jest mowa w tym fragmencie Biblii? Co ci w tym przeszkadza i jak możesz usunąć te przeszkody?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

73

PIĄTEK — 28 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: Pojednanie. „Pojednanie oznacza, że wszelkie bariery między człowiekiem i Bogiem zostają usunięte, a grzesznik uświadamia sobie, co oznacza Jego przebaczająca miłość. Dzięki ofierze złożonej przez Chrystusa za upadłych ludzi Pan może słusznie przebaczyć przestępcy, który przyjmuje zasługi Jezusa. Chrystus stał się przekazicielem, przez którego miłosierdzie, miłość i sprawiedliwość mogą płynąć z serca Boga do grzesznika” (Ellen G. White, Selected Messages, t. I, s. 396.

Gniew Boży. „Chrystus miał przyjąć na siebie gniew Boży, który słusznie miał spaść na ludzi. On stał się schronieniem dla człowieka, a choć człowiek prawdziwie był przestępcą zasługującym na gniew Boży, to jednak mógł przez wiarę w Chrystusa uciec do danego mu schronienia i być bezpieczny. Pośród śmierci pojawiło się życie, jeśli tylko człowiek zechce je przyjąć” (Ellen G. White, w: Review and Herald, 24 II 1874).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Która z ilustracji omówionych w lekcji jest ci najbliższa? Dlaczego?

Omówcie wspólnie różne wyobrażenia zbawienia i uzasadnijcie swój wybór.

2. Zastanów się nad pojęciem pojednania. Czego możemy się nauczyć z jego ludzkich opisów, aby lepiej zrozumieć pojednanie jako metaforę zbawienia?

3. Dlaczego ofiarowanie Chrystusa jest największym objawieniem i wyrażeniem miłości Bożej? Jaką ufność możemy czerpać ze świadomości tej ofiary w kwestii charakteru Pana. W jaki sposób ta ufność podtrzymuje nas w trudnych chwilach życia?

4. Nie sposób odwrócić Bożego gniewu przeciwko grzechowi. Jak świadczy to o naturze grzechu? Innymi słowy, dlaczego Pan, zamiast objawiać swój gniew przeciwko grzechowi, po prostu nie puścił go w niepamięć?

PODSUMOWANIE: W Biblii znajdujemy różne ilustracje pomagające nam zrozumieć znaczenie śmierci Chrystusa. Odkupienie wskazuje, że Jego śmierć wyzwala nas z mocy grzechu, przywraca nam pokój z Bogiem, jedna nas z Nim, zmieniając naszą buntowniczą postawę wobec Niego. Przez śmierć Jezusa zostajemy uznani na niebiańskim sądzie za niewinnych, ponieważ On umarł za nas jako nasz zastępca. Wreszcie, śmierć Chrystusa na krzyżu jest sposobem, w jaki Bóg woła do nas: Spójrz, jak bardzo Cię miłuję!

74

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

DZIEŃ CHRZEŚCIJAŃSKIEJ SŁUŻBY CHARYTATYWNEJ Lekcja 10 — 6 grudnia

POJEDNANIE NA KRZYŻU STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mat. 26,37−38; 27,46; Mar. 14,33−34; Łuk. 22,40−44; Jan 19,28−30.

TEKST PAMIĘCIOWY: „[Ojciec] nas wyrwał z mocy ciemności i przeniósł do Królestwa Syna swego umiłowanego, w którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów” (Kol. 1,13−14).

MYŚL PRZEWODNIA: Aby pełniej pojąć znaczenie pojednawczej śmierci Jezusa, musimy lepiej zrozumieć Jego doświadczenie w Getsemane i na Golgocie.

Pewien człowiek pozwał do sądu sieć barów szybkiej obsługi, twierdząc, że jego otyłość i wynikające z niej problemy zdrowotne są wynikiem spożywania przez niego pięć razy w tygodniu posiłków w ich placówkach. Za swoje problemy winił firmę, ale nie siebie!

Wszyscy mamy skłonność do przerzucania na innych winy za nasze błędy.

Jednak Bóg nie przyjmuje wymówek. Każdego z nas pociąga do odpowiedzialności za nasze grzechy. I tutaj tajemnica odkupienia jawi się w swym pięknie.

Jeśli przyjmujemy na siebie odpowiedzialność za nasze winy, a jednocześnie szczerze wierzymy w Jezusa, Pan jest gotowy przebaczyć nam popełnione grzechy. Gdy przyznajemy się do odpowiedzialności, zostajemy uwolnieni od kary za nasz bunt. Co dzieje się z tą karą? Bóg nie puścił jej w niepamięć, ale pozwolił, by spadła na Chrystusa. Doświadczenie tej kary przez Jezusa jest tematem lekcji bieżącego tygodnia.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

75

Męka w Getsemane

NIEDZIELA — 30 listopada

Przeczytaj Mat. 26,37−38 i Mar. 14,33−34. Czego Jezus doświadczył w Get− semane?

Chrystus dobrze wiedział, co Go czeka w ostatnich godzinach życia. To doświadczenie było skrajnie bolesne i rozdzierało Jego serce. Gdy przybył do Getsemane, nie mógł dłużej opanować swoich emocji i zaczął zwierzać się Piotrowi, Jakubowi i Janowi (zob. Mat. 26,37-38; Mar. 14,33-34). Bardzo ważne są słowa, które wtedy wypowiedział. „Począł się niepokoić i trwożyć” (Mar. 14,33). Grecki czasownik ekthambeo, przetłumaczony jako niepokoić się, oznacza stan wysokiego pobudzenia emocjonalnego wywołanego niepokojem, zdumieniem czy dezorientacją. Często towarzyszy mu strach, a nawet przerażenie i drżenie. Mateusz używa greckiego czasownika lupeo, przetłumaczonego jako być smętnym, co oznacza najwyższy poziom emocjonalnej rozpaczy, smutku i lęku (zob. Mat. 26,38). Ademoneo (trwożyć się), drugi grecki czasownik w Mar. 14,33, wyraża bardziej bezpośrednio lęk, rozpacz i przerażenie. Emocjonalny i fizyczny stan Jezusa osiągnął nieznany Mu dotąd poziom niepewności i niepokoju. Spokój, który zawsze Go cechował, wydawał się zanikać, a jego miejsce zajęły lęk, drżenie i przerażenie.

Zwróć uwagę na to, że Marek mówi, iż Chrystus począł odczuwać te emocje, gdy dotarł do Getsemane. Jego duchowe cierpienie stało się jeszcze większe.

Choć w opisie tego wydarzenia nie został podany bezpośredni powód takiego fizycznego i emocjonalnego stanu Jezusa, to jednak na podstawie Nowego Testamentu możemy dojść do wniosku, że nie był on wynikiem lęku przed tym, co spotka Go z rąk ludzi, ale skutkiem przyjęcia na siebie grzechu ludzkości. „Smętna jest dusza moja aż do śmierci” (Mar. 14,34). W ten sposób Chrystus opisał swój stan, zwracając się do uczniów. Dusza moja to wyrażenie, które należy rozumieć jako Ja sam, podkreślające całościowy charakter tego doświadczenia. Słowo smętna jest tłumaczeniem greckiego słowa perilypos, które zazwyczaj oznacza smutek czy przygnębienie o niezmierzonym natężeniu i głębi.

W tym przypadku natężenie smutku było ogromne — wiodło Jezusa na próg drugiej śmierci. Zaczął On odczuwać to, co powinno stać się naszym udziałem jako grzeszników.

Zastanów się nad cierpieniem, które przyjął Jezus, a które powinno spaść na ciebie. Jak się czujesz, wiedząc o tym? W jaki sposób to odczucie powin− no wpłynąć na zmianę twojego życia?

76

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Kielich — dobrowolne poddanie się

PONIEDZIAŁEK — 1 grudnia

Przeczytaj modlitwę Jezusa w Getsemane (zob. Mat. 26,39−42; Mar. 14,35−36; Łuk. 22,40−44). Co było jej istotą? Jaka była postawa Chrystusa wobec wyda− rzeń, które miały nastąpić? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W ogrodzie Getsemane Jezus posłużył się metaforą kielicha, by wyrazić swoje wewnętrzne uczucia. Kielich w symbolice biblijnej oznacza błogosławieństwa otrzymywane od Pana (zob. Ps. 16,5; 23,5) albo zbawienie, które daje nam Bóg (zob. Ps. 116,13). Częściej jednak występuje on w kontekście Bożego sądu nad grzechem i grzesznikami (zob. Ps. 75,9). W tym kontekście kielich zawiera wino gniewu Boga przeciwko Jego wrogom — gniewu Jego sądu (zob. Jer. 25,15-16). To właśnie miał na myśli Jezus, gdy prosił Ojca, by — o ile to możliwe — kielich ów został Mu odjęty (zob. Mat. 26,39; Mar. 14,36). Chrystus odczuwał osamotnienie — opuścili Go uczniowie, ale przede wszystkim opuścił Go Bóg. Pragnął towarzystwa i wsparcia uczniów, ale go nie otrzymał. A teraz, zupełnie sam, prosił Ojca, by nie zakrywał przed Nim swojego oblicza. Z głębin ciemności boskiego milczenia otrzymał odpowiedź: Nie ma innego sposobu, by zbawić ludzkość. Jezus dobrowolnie poddał się woli Ojca.

Gdy tłum przybył, by ująć Jezusa, Piotr starał się Go obronić. W jaki spo− sób słowa Zbawiciela skierowane do apostoła (zob. Jan 18,11) pomagają nam lepiej zrozumieć gotowość Chrystusa, by cierpieć za nas? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Chrystus przyszedł na świat, aby umrzeć. „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu” (Mar. 10,45). Bóg z natury nie jest śmiertelny, ale by przyjąć nasz grzech i karę, Syn Boży stał się człowiekiem, stworzeniem, a stworzenia nie mają życia same w sobie, więc mogą umrzeć. W Getsemane Jezus był gotowy oddać swoje życie za wszystkich niezasługujących na to grzeszników.

Kiedy ostatnio dobrowolnie przyjąłeś dotkliwe cierpienie wyłącznie dla do− bra innej osoby, bez osobistych korzyści? W jaki sposób twoja odpowiedź świadczy o tobie? Czego na jej podstawie możesz nauczyć się o Jezusie?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

77

Ciemność — wydany wrogowi

WTOREK — 2 grudnia

W Getsemane i podczas wydarzeń poprzedzających ukrzyżowanie, Jezus jak nigdy dotąd doświadczył oddziaływania siły zła. Jego walka z mocami szatańskimi miała osiągnąć niewyobrażalny wymiar. Wówczas Zbawiciel miał być poddany możliwie najcięższej próbie.

Odarty z godności Chrystus „będzie wydany w ręce grzeszników” (Mat. 26,45). Czasownik wydać (gr. paradidomi = wręczyć, podać, przekazać) kilkakrotnie został użyty w opisie tego, co stało się z Jezusem. Kontekst sugeruje, że Judasz był tym, który wydał Mistrza, ale ponad jego nikczemną i samowolną decyzją spełniał się boski plan, nieznany zdrajcy i oprawcom. W rzeczywistości Jezus przez Boga „został wydany za grzechy nasze” (Rzym. 4,25). Jak czytamy w Gal. 2,20 i Ef. 5,2, także sam Chrystus wydał siebie za nas, by ponieść śmierć na krzyżu.

Według Mat. 26,45-46 Jezus został wydany w ręce grzeszników. Czasownik ten oznacza przeniesienie własności z jednej osoby na drugą. W rzeczywistości „światłość Boża znikała z Jego pola widzenia i wkraczał On w panowanie mocy ciemności” (Ellen G. White, w: Bible Echo and Signs of the Times, 1 VIII 1892).

Syn Człowieczy miał zostać wydany w ręce grzeszników, co oznacza, że miał się dostać pod panowanie mocy zła. Dla Niego była to godzina mocy ciemności (zob. Łuk. 22,53), podczas której doświadczył zupełnego odłączenia od miłości Ojca. Chrystus wchodził do królestwa ciemności samotnie, a jednak właśnie tam miał raz na zawsze pokonać złe moce. Jako Bóg w ludzkim ciele pokonał królestwo szatana.

W jaki sposób Jezus opisał swoje zwycięstwo nad mocami ciemności?

Zob. Łuk. 11,20−22.

Łukasz pisze, że Jezus doświadczył panowania mocy ciemności (zob. Łuk.

22,53), a Paweł stwierdza, że Bóg wyrwał nas „z mocy ciemności i przeniósł do Królestwa Syna swego umiłowanego, w którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów” (Kol. 1,13-14). Chrystus wkroczył na tereny ciemności i doświadczył tego, czego my powinniśmy byli doświadczyć. Uczynił to, by wyzwolić nas z mocy szatana (zob. Dz. 26,18). On „rozbroił nadziemskie władze i zwierzchności, i wystawił je na pokaz, odniósłszy w nim triumf nad nimi” (Kol. 2,15).

W jaki sposób świadomość zwycięstwa odniesionego przez Chrystusa nad si− łami zła powinna nas wspierać w codziennych zmaganiach wielkiego boju?

Co Jego zwycięstwo oznacza dla nas? Jak możemy w naszym życiu korzystać z owoców tego zwycięstwa?

78

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Okrzyk — wnikanie w tajemnicę

ŚRODA — 3 grudnia

Na krzyżu Jezus cierpiał dotkliwą mękę. Podobnie cierpiał Ojciec. Bóg był z Chrystusem, a zatem „wszechmogący Bóg cierpiał wraz ze swym Synem” (Ellen G. White, The Upward Look, s. 223). Można nawet powiedzieć, że „Bóg sam był ukrzyżowany wraz z Chrystusem, gdyż Chrystus był jedno z Ojcem” (Ellen G. White, Signs of the Times, 26 III 1894). Jakżeż głęboki charakter musiało mieć cierpienie doświadczane przez Bóstwo, że Chrystus zawołał: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mat. 27,46).

Jak rozumiesz sens tego okrzyku Jezusa?

Na krzyżu Chrystus doświadczył czegoś, czego nie doświadczył nigdy wcześniej — kary za grzech. „Konieczne było, by przerażająca ciemność ogarnęła Jego duszę wskutek odebrania mu miłości i przychylności Ojca, jako że zajął On miejsce grzesznika. (...) Sprawiedliwy musiał odczuć potępienie i gniew Boży wymierzone nie z mściwości, bo serce Boga pogrążone było w największym smutku, gdy Jego niewinny Syn cierpiał karę za grzech. To rozdzielenie boskich mocy nie nastąpi nigdy więcej w całej wieczności” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VII, s. 924).

Stwierdzenie to świadczy przede wszystkim o tym, że Ojciec ukrył swoją miłość przed Synem nie dlatego, że przestał Go kochać, ale dlatego, że Jezus umierał za nas. Nie było nikogo, kto byłby w stanie przekazać miłość Boga Jego Synowi! Po drugie, w sercu Ojca nie było mściwości, gdyż Jego Syn umierał za grzechy świata. Ojciec nie radował się z powodu śmierci Syna, ale cierpiał wraz z Nim. Po trzecie, prawdziwą karą, jaką Bóg poniósł za nasze grzechy, było rozdzielenie boskich mocy. Ellen G. White prowadzi nas ku tajemnicy więzi Ojca, Syna i Ducha Świętego, opisując to, co przeszło Bóstwo, gdy Jezus umierał na krzyżu. Najtrwalsza i stanowiąca najpełniejszą jedność we wszechświecie więź została całkowicie rozerwana!

Krótko mówiąc, przez ofiarę Chrystusa Bóstwo wzięło na siebie odpowiedzialność za grzechy świata, ponosząc ich konsekwencje. Czy to możliwe, że nieśmiertelne Bóstwo odczuło w szczególny sposób — przez rozdzielenie boskich mocy i chwilowe wyłączenie Syna z jedności Bóstwa — całą intensywność wiecznej śmierci upadłej ludzkości? Realizacja planu zbawienia spowodowała rozdzielenie Trójcy, ale jedynie na krótki czas. Doświadczenie nieopisanego cierpienia Bóstwa nastąpiło tylko raz i nigdy więcej się nie powtórzy.

Właśnie to cierpienie było ceną naszego zbawienia.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

79

Wykonało się — ze śmierci do życia

CZWARTEK — 4 grudnia

Opisz ostatnie przeżycia Jezusa, jakich doświadczył tuż przed śmiercią (zob. Jan 19,28−30). Co miał na myśli, gdy zawołał: „Wykonało się!” (Jan 19,30)?

Co się wykonało?

Choć szatan, za pośrednictwem nikczemnych ludzi, zaaranżował okoliczności śmierci Chrystusa, to jednak w kulminacyjnym momencie Jezus dobrowolnie ofiarował swoje życie Ojcu. „Rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę, oddał ducha” (Jan 19,30). Słowa użyte w greckim oryginale sugerują, że Jezus, ufny w dobroć, łaskawość i miłość Ojca, jakby zapadł w sen. Swoim uczniom powiedział wcześniej: „Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć. Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli” (Jan 10,17-18). Gdy nadeszła właściwa chwila, uczynił to, co zapowiedział.

Wyrażenie wykonało się oznacza, że doskonała pojednawcza ofiara została złożona raz na zawsze za wszystkich i że niebo i ziemia zostały mocą tej ofiary ponownie połączone. Plan zbawienia, przez wieki pozostający tajemnicą, został w pełni objawiony w posłuszeństwie i śmierci Jezusa na krzyżu. Bóg dostarczył ofiarę, a teraz jej pojednawcza moc stała się dostępna dla każdego człowieka, który skieruje spojrzenie na Ukrzyżowanego jako jedyną gwarancję zbawienia. Tym samym starotestamentowy system ofiarniczy przestał obowiązywać.

W chwili śmierci Jezusa zasłona świątyni rozdarła się na dwie części — od góry do dołu (zob. Mat. 27,51; Mar. 15,38), co wskazywało, że obecność Boga i Jego dostępność dla nas są obecnie możliwe dzięki ofierze i osobie Jego umiłowanego Syna.

Słowa wykonało się! były okrzykiem zwycięstwa. Jezus przyszedł, by pokonać szatana, i dokonał tego w słabości ludzkiego ciała, w śmiertelnym boju (zob.

Hebr. 2,14). Na Golgocie przypieczętowana została ostateczna zagłada diabła i posłusznych mu aniołów.

Zwycięstwo nad grzechem zostało objawione i przypieczętowane zmartwychwstaniem Jezusa, gdyż siły zła nie były w stanie zatrzymać Go w grobie.

Owego chwalebnego poranka spełniły się Jego słowa: „Mam moc dać je [życie] i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego” (Jan 10,18).

Tak więc Chrystus żyje. „Byłem umarły, lecz oto żyję na wieki wieków i mam klucze śmierci i piekła” (Obj. 1,18).

Jaką nadzieję niesie nam fakt, że Chrystus dokończył swoje dzieło na krzy− żu? Jak świadczy to, że możemy polegać na Nim i Jego dokonaniach dla nas?

W jaki sposób ta rzeczywistość powinna się wyrażać w naszym życiu i postę− powaniu?

80

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

PIĄTEK — 5 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: „Człowiek nigdy nie zostanie powołany do tego, by ponieść cudze grzechy, i nigdy nie odczuje przerażenia, jakie wywołał grzech, który wziął na siebie Zbawiciel. Żaden ludzki smutek nie może się równać ze smutkiem Tego, na którego gniew Boży spadł z nieograniczoną siłą. Ludzka natura jest w stanie znieść jedynie niewielką miarę próby i doświadczenia.

Słabi ludzie mogą wytrzymać tylko odrobinę, a potem ich natura się poddaje.

Ale natura Chrystusa miała większą zdolność cierpienia, jako że Jego człowieczeństwo istniało w boskiej naturze i stwarzało zdolność cierpienia będącą w stanie pomieścić wszystko, co wynikało z grzechów całej ludzkości. Męka, którą przeszedł Jezus, poszerza, pogłębia i powiększa pojęcie o naturze grzechu i kary, jaką Bóg wymierzy tym, którzy trwają w grzechu. Karą za grzech jest śmierć, ale darem Bożym jest życie wieczne przez Chrystusa dla skruszonego i wierzącego grzesznika” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. V, s. 1103).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytaj uważnie powyższy cytat Ellen G. White. W zasadzie mówi ona, że nic z tego, co my, słabe istoty, wycierpieliśmy, nie może się równać z cierpieniem Jezusa. W jaki sposób świadczy to o cenie, którą Bóg zapłacił za grzech? Jak świadomość tego, że cierpienie Chrystusa było nieporównywalnie większe od wszystkiego, co może nas spotkać, pomaga nam zrozumieć fakt, że może ono istnieć w świecie stworzonym przez miłującego Boga? Jakie oparcie znajdujesz w świadomości, że Pan cierpiał z powodu grzechu bardziej, niż ktokolwiek z nas kiedykolwiek mógłby cierpieć?

2. Zastanów się nad środową częścią lekcji — pojęciem czasowego rozdzielenia Bóstwa. W jaki sposób pomaga ci to zrozumieć głębię dzieła pojednania? W jaki sposób to wyjątkowe doświadczenie Bóstwa było karą za nasz grzech? Omówcie swoje odpowiedzi podczas lekcji.

3. Co to znaczy poświęcić się dla innych? Jakie przykłady takiego poświęcenia dostrzegasz w codziennym życiu ludzi? Jak my, jako jednostki i jako zbór, możemy pełniej przejawiać takiego ducha ofiarności?

PODSUMOWANIE: Na krzyżu Jezus doświadczył pełni wiecznego odłączenia grzesznika od Boga. Sam Bóg był w Chrystusie i zapłacił karę za grzech, dokonując przebłagania za nasze winy.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

81

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Autor książki zwraca szczególną uwagę na relacje Jezusa z ludźmi.

www.znakiczasu.pl

Lekcja 11 — 13 grudnia

DOBRODZIEJSTWA POJEDNAWCZEJ OFIARY CHRYSTUSA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym. 8,34−39; I Kor. 15,16−18; Ef. 1,3; Kol. 1,16−17; Hebr. 7,25; I Piotra 3,21−22; I Jana 1,9.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Może zbawić na zawsze tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi” (Hebr.

7,25).

MYŚL PRZEWODNIA: Kapłańska służba Chrystusa w niebiańskiej świątyni jest częścią Jego dzieła zbawienia wykonywanego dla nas.

Konieczność służby pośrednictwa pełnionej przez Chrystusa w niebiańskiej świątyni w żadnym stopniu nie umniejsza znaczenia ofiary złożonej na Golgocie. Bez Niego nieskończone bogactwo łaski danej nam w darze przez Boga nie byłoby dostępne. Wierzący otrzymują pełnię odkupieńczej mocy ofiary Jezusa właśnie dzięki pośrednictwu sprawowanemu przez Chrystusa. Wszelkie dobrodziejstwa Jego ofiary są dla nas dostępne jedynie pod warunkiem wiary w Niego jako naszego Zbawiciela. „Do mnie się zwróćcie, wszystkie krańce ziemi, abyście były zbawione” (Iz. 45,22). Tak brzmi przesłanie ukrzyżowanego Jezusa. Ta odkupieńcza moc jest dostępna dla nas tylko dzięki Jego pośrednictwu. W tym tygodniu przyjrzymy się wspaniałym dobrodziejstwom arcykapłańskiej służby Chrystusa, a czyniąc to, lepiej zrozumiemy działanie zbawiennej łaski Bożej.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

83

Zmartwychwstanie i wniebowstąpienie

NIEDZIELA — 7 grudnia

Doktrynalne znaczenie fizycznego zmartwychwstania Chrystusa ma ogromną wagę, gdyż bez niego nie byłoby przebaczenia grzechu, zbawienia ani nadziei życia wiecznego.

Przeczytaj I Kor. 15,16−18. Jak ściśle Paweł wiąże pojednanie ze zmar− twychwstaniem Jezusa?

Śmierć Jezusa nie miałaby żadnej przebaczającej ani pojednawczej mocy, gdyby po niej nie nastąpiło zmartwychwstanie. Tak więc nie powinniśmy ograniczać pojednawczego dzieła Chrystusa tylko do jednego wydarzenia w Bożym planie zbawienia. Śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie to dwie nierozerwalnie połączone części tego samego dzieła odkupienia.

W jaki sposób wyjaśniłbyś ścisłą zależność między zmartwychwstaniem, wniebowstąpieniem i pośrednictwem Chrystusa? Zob. I Piotra 3,21−22; Rzym.

8,34−39.

Jezus zabrał do nieba naszą uwielbioną ludzką naturę, dzięki czemu otworzył przed ludzkością bramy nieba. Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie oznacza, po pierwsze, że dokończył On dzieło, które miał zrealizować na ziemi (zob.

Jan 17,4-5; 19,30). Po drugie, przez swoje zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Chrystus trwale zjednoczył z Bogiem tych, którzy pokładają ufność w Jego śmierci. Żadna moc we wszechświecie nie może ich odłączyć od Boga. Ponieważ Jezus usunął barierę grzechu, miłość Boża stale i wiecznie będzie płynąć ku Jego ludowi. Po trzecie, wniebowstąpienie Chrystusa świadczy także o tym, że na Golgocie odniósł On ostateczne zwycięstwo nad siłami zła. Po wniebowstąpieniu zasiadł na tronie obok Ojca, po Jego prawicy, „a poddani mu są aniołowie i zwierzchności, i moce” (I Piotra 3,22; zob. Hebr. 10,12-13). Pozostanie z Ojcem, póki wszyscy Jego wrogowie nie zostaną Mu podporządkowani. Wtedy przyjdzie powtórnie, by uratować tych, którzy na Niego czekają (zob. Hebr. 9,28), czym dopełni swoje zbawcze dzieło (zob. Filip. 2,10-11; Obj. 17,14).

Jaką nadzieję daje ci zmartwychwstanie Chrystusa? W jaki sposób Jego zmartwychwstanie gwarantuje, że śmierć nie musi być dla ciebie końcem wszystkiego? Jeśli będzie, kogo możesz o to winić prócz samego siebie? Dla− czego nie miałbyś teraz podjąć decyzji, która ocali cię przed największym błędem, jaki kiedykolwiek mógłbyś popełnić?

84

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Pośrednictwo Chrystusa i pojednanie

PONIEDZIAŁEK — 8 grudnia

Jaki jest związek między pojednawczą ofiarą Chrystusa złożoną na Golgo− cie, a Jego pośrednictwem w niebiańskiej świątyni? Zob. Hebr. 7,25; I Jana 1,9; 2,1−2; 4,10.

Śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa czynią możliwym Jego pośrednictwo przed Ojcem. Pośrednictwo Jezusa oznacza, że ludzki grzech i wina nie są bez znaczenia przed Panem nieba. Jedynie przez dzieło Chrystusa możemy otrzymać dobrodziejstwa wynikające z Jego ofiary. Wina i grzech nadal są w oczach Boga częścią ludzkiego doświadczenia. Sprawia to, że służba naszego Pośrednika przed Ojcem jest nieodzownym elementem planu zbawienia.

W Biblii pośrednictwo Chrystusa przed Ojcem nigdy nie występuje w oderwaniu od Jego pojednawczej ofiary. Za ludzkość złożona została ofiara, ale jej przebaczająca moc jest skuteczna dla tych, którzy w odpowiedzi na zaproszenie Ducha Świętego okazują skruchę i nawracają się. Przebaczenie jest wyjednywane dla nas przez Chrystusa (zob. Ef. 4,32). Także dzięki Niemu skrucha rodzi się w sercu człowieka (zob. Dz. 5,31). Jego pośrednictwo jest także skuteczne dla przebaczenia grzechów popełnionych przez wierzących po nawróceniu, gdyż nawet po zmianie życia osacza nas grzech. W takich przypadkach, jak zapewnia apostoł Jan, mamy Orędownika, który potrafi nas reprezentować przed Bogiem i przez którego możemy uzyskać przebaczenie (zob. I Jana 2,1-2).

Przypuszczalnie z tego powodu w Hebr. 2,17 użyty został w czasie teraźniejszym czasownik przetłumaczony jako „dokonuje dzieła przebłagania” (Biblia Romaniuka), co sugeruje, że Chrystusowe dzieło pojednania jest kontynuowane w czasie Jego arcykapłańskiej służby. Oznacza to, że choć na krzyżu Jezus dokonał zbawienia dla wszystkich, to przez swe dzieło Pośrednika w niebiańskiej świątyni wykorzystuje dobrodziejstwa swej ofiary dla tych, którzy w Niego wierzą.

Bez pośrednictwa Chrystusa w niebiańskiej świątyni pojednawcza skuteczność i moc ofiary Jezusa nie byłyby dostępne grzesznikom. Jego pośrednictwo czerpie siłę z Jego ofiary. Nie jest ono jedynie uzupełnieniem ofiary złożonej na Golgocie, ale rozwinięciem znaczenia przebaczającej mocy Bożej, odkryciem głębi i trwałej pojednawczej mocy ofiary Chrystusa.

Czy zdarzyło ci się zgrzeszyć nawet po tym, jak przyjąłeś Jezusa jako swe− go Zbawiciela? Jeśli tak, jaką ufność daje ci świadomość, że Chrystus wsta− wia się za tobą w niebie, wyjednując Boże przebaczenie? Dlaczego ta wiedza jest dla nas tak ważna?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

85

Pośrednictwo Chrystusa w niebiańskiej świątyni

WTOREK — 9 grudnia

Co poniższe wersety mówią nam o dziele Chrystusa jako naszego Pośred− nika w niebie? Zob. Jan 16,23−24; Dz. 5,31; Ef. 1,3; 2,18; Hebr. 1,2; 4,16; 13,20−21.

Jeśli od śmierci Jezusa nie sposób odłączyć Jego zmartwychwstania, to nie powinniśmy od niej odłączać także Jego intronizacji i pośrednictwa po zmartwychwstaniu. Kolejnym celem po zmartwychwstaniu Chrystusa było rozpoczęcie Jego arcykapłańskiej misji. Jezus zakończył ofiarniczą fazę swojego dzieła na Golgocie, a teraz działa jako Król i Kapłan w niebiańskiej świątyni. Przejście od upokorzenia do uwielbienia oznacza dalszy rozwój Jego dzieła jako Odkupiciela. Nie umniejsza to w żadnym stopniu znaczenia Jego pojednawczej ofiary na krzyżu (zob. Hebr. 10,12), ale w jeszcze większym stopniu objawia płynące z niej dobrodziejstwa.

Jezus rozpoczął swoje pośrednictwo natychmiast po intronizacji, a inauguracja Jego kapłaństwa miała bezpośrednie przełożenie na dzieje Kościoła. W wyniku Jego pośrednictwa „ci, którzy trudzili się i zmagali dla Chrystusa na ziemi, są przyjęci »w Umiłowanym« (Ef. 1,6)” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd.

XIII, s. 600). Temu niebiańskiemu usprawiedliwieniu naśladowców Jezusa towarzyszyło natychmiast wylanie Ducha Świętego na ziemi. Chrystus obiecał uczniom, że będzie prosił Ojca o innego Pocieszyciela (zob. Jan 14,16-17), a w dniu Pięćdziesiątnicy Piotr zinterpretował wylanie Ducha Świętego jako wydarzenie wskazujące na rozpoczęcie przez Syna Bożego dzieła pośrednictwa na rzecz tych, którzy w Niego wierzą (zob. Dz. 2,33).

Dobrą nowiną jest to, że Jezus nadal działa dla dobra swego ludu. Piotr stwierdził, że Chrystus musi pozostać w niebie „aż do czasu odnowienia wszechrzeczy, o czym od wieków mówił Bóg przez usta świętych proroków swoich” (Dz. 3,21). Są bowiem jeszcze proroctwa oczekujące na wypełnienie, a gdy się wypełnią, wówczas dzieło pośrednictwa Chrystusa przed Ojcem dobiegnie końca. Ostateczne odnowienie jest jeszcze kwestią przyszłości, a wstawiennicze dzieło Jezusa wiedzie właśnie ku niemu. Żyjemy wciąż w czasie zbawienia, między wniebowstąpieniem a powtórnym przyjściem Jezusa. Czas między tymi dwoma wydarzeniami jest wypełniony Jego pośrednictwem i realizacją misji Kościoła.

Przeczytaj Obj. 8,2−5. Jakie znaczenie mają przedstawione tam symbole?

Co ważniejsze, jaką nadzieję w trudnych chwilach, gdy czujesz, że Bóg nie może wysłuchać twoich modlitw, niesie ci wizja Chrystusa jako naszego nie− biańskiego Pośrednika?

86

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Pośrednictwo Chrystusa a życie na ziemi

ŚRODA — 10 grudnia

W jaki sposób pośrednictwo Chrystusa w niebiańskiej świątyni wpływa na nasz świat? Zob. Jan 3,35; Kol. 1,16−17; Hebr. 1,3.

Obecnie ziemia byłaby przypuszczalnie spustoszona i jałowa jak Mars, gdyby nie ofiarowanie Chrystusa i Jego pośrednictwo przed Ojcem. Jak powiedzieliśmy wcześniej, grzech nie pozostaje bez wpływu także na świat przyrody, która staje się wyrazem jego buntowniczej natury. A jednak Bóg nie porzucił świata przyrody na pastwę losu. Dawid powiada: „Dobry jest Pan dla wszystkich, a miłosierdzie jego jest nad wszystkimi jego dziełami” (Ps. 145,9). Sposób, w jaki Bóg troszczy się o podtrzymanie życia na ziemi, należy interpretować jako jednoznaczne objawienie Jego miłości.

Jeśli istnieje jakiś element Bożego stworzenia, któremu grzech zagraża w bezpośredni sposób, to jest nim tajemnicze zjawisko życia na naszej planecie. Z miłości Pan postanowił zachować życie, które stworzył, pomimo iż zostało skażone grzechem. Paweł mówi: „W nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy” (Dz. 17,28).

Zachowanie naszego życia nie jest wynikiem mechanicznego działania praw funkcjonujących niezależnie od Boga. „Fizyczny organizm człowieka znajduje się pod Pańskim nadzorem, ale nie jest jak zegarek, który nakręcony działa sam.

Serce bije, krew tętni, oddech następuje po oddechu, ale cała istota jest pod Bożą kontrolą. (...) Każde uderzenie serca, każdy oddech jest tchnieniem Tego, który tchnął w nozdrza Adama dech życia — tchnieniem wszechobecnego Pana, wielkiego Jestem” (Ellen G. White, Medical Ministry, s. 9). Choć grzesznicy zasługują na śmierć, ich naturalne życie jest chronione dzięki łasce Bożej na mocy ofiary Chrystusa. Paweł i Barnaba uczyli pogan, że Pan „nie omieszkał dawać o sobie świadectwa przez dobrodziejstwa, dając wam z nieba deszcz i czasy urodzajne, napełniając pokarmem i radością serca wasze” (Dz. 14,17). On sprawia, „że rośnie trawa dla bydła i rośliny na użytek człowieka, by dobywał chleb z ziemi” (Ps. 104,14). Wszystko to niezasłużenie spływa na Jego stworzenia i jest wyrazem łaski Boga danej nam w Chrystusie (zob. Mat. 5,45; Łuk. 6,35). Dobroć Pana nie ogranicza się do tych, którzy Mu służą, ale dociera do każdego człowieka.

Zastanów się nad wnioskami płynącymi z dzisiejszej części lekcji. Wszy− scy ludzie zawdzięczają swoje istnienie łasce Chrystusa. W jaki sposób ten fakt powinien wpływać na to, jak postępujemy wobec bliźnich? Jak pomaga nam to zrozumieć wartość ludzkiego życia?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

87

Pośrednictwo Chrystusa a dzieło Ducha Świętego

CZWARTEK — 11 grudnia

Aby lepiej zrozumieć dynamiczny charakter łaski, teolodzy zazwyczaj mówią o łasce powszechnej i uświęcającej. Z adwentystycznego punktu widzenia łaska powszechna jest uprzejmym nastawieniem Boga okazywanym grzesznikom przez zachowanie życia na naszej planecie i dzieło Ducha Świętego wzywającego nas do skruchy, wyznania win i nawrócenia. Łaska uświęcająca jest zazwyczaj rozumiana jako dzieło Ducha Świętego w sercu człowieka, który przyjmuje Chrystusa jako swego Zbawiciela. Śmierć Jezusa na krzyżu wytworzyła atmosferę łaski otaczającą naszą planetę: „W niezrównanym darze swojego Syna Bóg otoczył cały świat atmosferą łaski tak rzeczywistą jak powietrze, które krąży wokół ziemi.

Wszyscy, którzy oddychają tą życiodajną atmosferą, będą żyli i rozwijali się do wymiarów osób dojrzałych w Chrystusie Jezusie” (Ellen G. White, Wielka miłość, wyd. XVI, s. 56). Ta łaska jest dostępna wszystkim, którzy zechcą ją przyjąć.

Co Chrystus obiecał swoim uczniom i jaka jest rola tego daru? Zob. Jan 14,16−17; 16,8−11; Rzym. 8,9−14.

Jezus powiedział swoim uczniom, że po Jego odejściu ześle im Ducha Świętego, który „przekona świat o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie” (Jan 16,8). To właśnie jest łaska powszechna. Dziełem Ducha Świętego jest uświadamianie grzesznym ludziom ich grzechu, winy i odłączenia od Boga. Jednocześnie Duch Święty wskazuje im na ofiarę Chrystusa jako jedyny sposób wyjścia z ich rozpaczliwego położenia. Bez Jego dzieła ofiara Jezusa stałaby się praktycznie nieskuteczna. Ale to właśnie dzięki tej ofierze Duch Święty działa w świecie, nieustannie wskazując grzesznikom Chrystusa jako ich Zbawiciela. Łaska nie jest nieprzeparta — ludzie mogą ją odrzucić, co wielu czyni. Łaska nie byłaby nią, gdyby była narzucana ludziom siłą. Pan szanuje wolność swoich stworzeń, a nic nie dowodzi tego lepiej niż ofiara Jezusa.

W jaki sposób opierasz się działaniu Ducha Świętego? Dlaczego to czyni− my? Dlaczego ten opór, nawet w małych sprawach, jest bardzo niebezpiecz− ny? Jak możemy się nauczyć codziennej uległości wobec Jego działania?

88

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

PIĄTEK — 12 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: „Zbawiciel przedstawia wartość swojego pośrednictwa przed Ojcem i zobowiązuje się pełnić rolę osobistego Pośrednika. Ogłaszając się naszym Orędownikiem, pragnie, byśmy wiedzieli, że w złotej kadzielnicy kładzie swoje zasługi i skuteczność, aby przedłożyć je wraz ze szczerymi modlitwami swego ludu. Jakżeż ważne więc jest, byśmy modlili się jak najwięcej, bo gdy nasze modlitwy docierają do tronu Bożego, są połączone z wonią sprawiedliwości Chrystusa. Nasz głos nie jest jedynym głosem, który jest słyszany.

Zanim dotrze do Boga, łączy się z głosem Jezusa, którego Ojciec zawsze wysłuchuje” (Ellen G. White, Manuscript Releases, t. VII, s. 166). „Jak długo Chrystus w niebiańskiej świątyni jest Orędownikiem człowieka, tak długo odczuwa się powstrzymującą moc Ducha Świętego, który stale kontroluje w pewnym stopniu prawa państwowe. Gdyby nie było tych praw, stan świata byłby jeszcze gorszy. Choć wielu ludzi na wysokich stanowiskach jest aktywnym narzędziem szatana, to jednak znajdują się tam także inni, którzy są narzędziami w ręku Boga. Szatan skłoni swoich współpracowników do ustanowienia takich praw, które będą hamować rozwój dzieła Bożego. Jednak niektórzy mężowie stanu, pod wpływem aniołów Bożych, skutecznie sprzeciwią się złym zamiarom” (Ellen G. White, Wielki bój, wyd. XII, s. 422-423).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Skoro Bóg nas miłuje i posłał swego Syna, by umarł za nas, dlaczego nadal niezbędne jest, by Jezus pełnił funkcję Pośrednika przed Ojcem?

2. Przejrzyj List do Hebrajczyków. Co mówi on o rzeczywistości i znaczeniu pośrednictwa Chrystusa w niebie?

3. W jaki sposób rzeczywistość posługi Jezusa w niebie odpowiada na następujące pytanie: Co Chrystus czynił przez cały czas, jaki upłynął od Jego zmartwychwstania?

PODSUMOWANIE: Po swoim zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezus kontynuuje zbawcze dzieło jako Pośrednik w niebiańskiej świątyni. Stamtąd zsyła na ludzi materialne błogosławieństwa i chroni życie na naszej planecie.

Jako nasz Orędownik zsyła pełnię dobrodziejstw swojej pojednawczej ofiary na tych, którzy odpowiadają na zaproszenie Ducha Świętego i znajdują w Chrystusie swego Zbawiciela.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

89

Lekcja 12 — 20 grudnia

ZJEDNOCZENI Z CHRYSTUSEM STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym. 5,19; 6,3−6; 8,9; II Kor. 5,17; Gal. 4,5−7; 6,15; Ef. 4,24; Kol. 3,10.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe” (II Kor. 5,17).

MYŚL PRZEWODNIA: Chrystus kontynuuje swoje pojednawcze dzieło i wzy− wa nas, byśmy stali się częścią nowej ludzkości powołanej przez Niego.

Ofiara Jezusa dostarcza wszystkiego, czego potrzebujemy do zbawienia, obejmując zarazem możliwość jedności i trwałego powiązania z Nim jako Zbawicielem i Panem. Wrośnięcie w Chrystusa przez obrzęd chrztu jest naszym uczestnictwem w Jego śmierci i zmartwychwstaniu — naszym uznaniem, że Jego śmierć jest naszą śmiercią, gdyż On umarł jako nasz zastępca. W ten sposób zostajemy z Nim zjednoczeni. W tej jedności nie tylko przyswajamy wszystkie nieskończone dobrodziejstwa Jego ofiary, ale także stajemy się częścią nowej ludzkości powołanej przez Niego. Jedność z Jezusem jest możliwa dzięki działaniu Ducha Świętego, a wyraża się naszym uczestnictwem w Kościele jako ciele Chrystusowym. Zatem wrosnąć w Chrystusa oznacza mieć osobistą łączność z Nim i być zjednoczonym z innymi wierzącymi w tajemnicy Jego Kościoła.

90

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Dwie ludzkości

NIEDZIELA — 14 grudnia

Przyjrzyj się poniższemu zestawieniu i podsumuj naturę starej ludzkości skażonej wskutek upadku Adama oraz nowej ludzkości stworzonej przez Chry− stusa.

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

Adam Syn Boży (zob. Łuk. 3,38).

Nieposłuszny (zob. Rzym. 5,19).

Wprowadził grzech (zob. Rzym. 5,12).

Wprowadził panowanie śmierci (zob. Rzym. 5,17).

Wszyscy jego potomkowie są grzesznikami (zob. Rzym. 5,19). Ściągnął potępienie (zob. Rzym. 5,18).

W nim wszyscy umierają (zob. I Kor. 15,21).

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

Chrystus Syn Boży (zob. Łuk. 3,22).

Posłuszny (zob. Rzym. 5,19).

Przyniósł łaskę dla wszystkich (zob. Rzym. 5,20-21).

Umożliwił panowanie życia (zob. Rzym. 5,17).

Przez Niego wielu zostanie usprawiedliwionych (zob. Rzym. 5,19).

Przyniósł usprawiedliwienie (zob. Rzym. 5,18).

W Nim wszyscy zostaną ożywieni (zob. I Kor. 15,21).

Upadek Adama doprowadził do jego duchowej śmierci i odłączenia od Boga. Wszyscy jego potomkowie znaleźli się w takiej samej sytuacji jak Adam, niezdolni do pokonania zła i śmierci. Ludzie są z natury (z urodzenia) częścią starej ludzkości należącej do Adama — grzesznej i odłączonej od Boga.

Jak więc człowiek może stać się członkiem nowej ludzkości, powołanej przez Boga do istnienia w Chrystusie? Jest tylko jeden sposób, a stanowi go nowonarodzenie. Nową ludzkość tworzą ci, którzy urodzili się z Ducha, a nie z ciała (zob. Jan 3,3.5-6). Są to ci, którzy ujrzeli w Jezusie jedyny Boży sposób zbawienia, uwierzyli w Niego i mają życie wieczne (zob. Jan 3,15). Należą zatem do nowego stworzenia, uwolnieni z więzienia grzechu (zob. II Kor. 5,17). Stali się oni dziećmi Bożymi, członkami niebiańskiej rodziny. Paweł opisuje to jako adopcję do Bożej rodziny (zob. Gal. 4,5-7). Jezus został ogłoszony Synem Bożym po swoim chrzcie, a my mamy udział w Jego synostwie przez adopcję dzięki obrzędowi chrztu. Adopcja nie sugeruje, że jesteśmy gorszymi dziećmi; przeciwnie „Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy” (Rzym. 8,16).

W jaki sposób nasze życie jako nowego człowieka powinno różnić się od naszego starego życia? Jakie widoczne zmiany dostrzegasz w sobie? Jak twoja odpowiedź świadczy o tobie?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

91

Uczynić wszystko nowym — nowy człowiek

PONIEDZIAŁEK — 15 grudnia

Ostatecznym celem Chrystusowego dzieła zbawienia jest odnowienie wszystkiego — zupełne odwrócenie skutków grzechu. Ta nadzieja na nowe została ogłoszona przez starotestamentowych proroków, w tym zwłaszcza Izajasza, który mówił o stworzeniu nowego nieba i nowej ziemi (zob. Iz. 65,17). Starotestamentowe pojmowanie odnowienia zostało rozwinięte w Nowym Testamencie, już z perspektywy dzieła odkupienia dokonanego przez Jezusa. Tak więc nowe jest nie tylko to, czego oczekujemy w naszej nadziei w Chrystusie, ale także to, czego już doświadczamy jako chrześcijanie. Na przykład, już jesteśmy w nowym przymierzu z Chrystusem (zob. Mar. 14,24) i prowadzimy nowe życie (zob.

Rzym. 6,4). Nowość jest już obecna, gdyż Jezus zapoczątkował ją mocą swojej śmierci i zmartwychwstania.

Dzieło odkupienia jest zasadniczo dziełem nowego stworzenia, tak radykalnym, iż jego efektem będzie powstanie nowego nieba i nowej ziemi. Jednak nie zaczęło się ono od stworzenia dosłownego nowego nieba i nowej ziemi ani nawet odtworzenia naszego fizycznego ciała. Zaczęło się od stworzenia nowego człowieka. Musimy pamiętać, że problem grzechu jest przede wszystkim bezpośrednio związany z upadkiem ludzkości. Rozwiązanie problemu zaczyna się od zwycięstwa nad przemożną mocą grzechu w ludzkim sercu. Jest to możliwe dzięki dziełu Chrystusa dokonanemu dla nas. Nowa ludzkość została zapoczątkowana przez Jezusa, w którym trwale połączyły się boskość i człowieczeństwo.

Nie jest ona niewidzialnym i abstrakcyjnym zjawiskiem, które nie posiada namacalnego wyrazu w historii, ale wyraża się w Kościele jako ciele Chrystusowym. Powstanie nowego człowieka nie jest wynikiem różnic etnicznych czy społecznych, ale jedynie mocy Chrystusa powodującej, że zachowujemy z Nim jedność. Paweł stwierdza, że przez Jezusa Bóg przywiódł do Kościoła zarówno Żydów, jak i pogan, a zatem Jego celem jest „stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka” (Ef. 2,15). Ten nowy człowiek (czy nowa ludzkość) został stworzony w Chrystusie w takim sensie, iż ma udział w jedności z Bogiem, możliwej jedynie dzięki Jezusowi.

Przeczytaj Gal. 6,15; Ef. 4,24 i Kol. 3,10. Co te wersety znaczą dla ciebie?

W jaki sposób doświadczyłeś zawartych w nich obietnic? Co możesz zrobić, by przyniosły one owoce w twoim życiu?

92

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Jedność z Jezusem

WTOREK — 16 grudnia

W jaki sposób Paweł opisuje przyłączenie ludzi do Chrystusa? Zob. Rzym.

6,3−6; II Kor. 5,17?

Nikt nie może automatycznie znaleźć się w Jezusie z pominięciem osobistej wiary w Niego. Nasze przyłączenie się przez wiarę do Chrystusa wyraża się w chrzcie. Ten obrzęd ma wielorakie znaczenie.

Po pierwsze, jest publiczną deklaracją, iż śmierć Jezusa była naszą śmiercią i że przez Jego zmartwychwstanie jesteśmy częścią nowego stworzenia, nowej ludzkości. Po drugie, nie umarliśmy w Chrystusie, ale zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć. Przez chrzest przyłączyliśmy się do Niego w Jego śmierci, nawiązując z Nim trwałą więź. Po trzecie, Paweł interpretuje wyrażenie zanurzeni w Chrystusa w ten sposób, iż „umarliśmy z Chrystusem” (Rzym. 6,8) i zostaliśmy ożywieni z Nim (zob. Kol. 2,13). Wyrażenia te nawiązują do uczestnictwa, wskazując, że nasza śmierć dla grzechu i nasze nowe życie mają miejsce wyłącznie w jedności z Jezusem, a nigdy poza Nim. Innymi słowy, pełnię dobrodziejstw śmierci Chrystusa przyswajamy wyłącznie wtedy, gdy przez wiarę przyłączamy się do Niego w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Umieranie z Nim oznacza uznanie Go za naszego Zbawiciela.

Uznanie Go jako Zbawiciela oznacza, że widzimy w Nim Syna Bożego umierającego na krzyżu za nasze grzechy i za nasz bunt oraz że doświadczamy skruchy, przyjmujemy chrzest i otrzymujemy przebaczenie grzechów (zob. Dz. 2,38).

Prawdziwe nawrócenie wymaga czegoś więcej niż przyjęcia biblijnej prawdy.

Wymaga uznania naszego prawdziwego stanu jako grzeszników, abyśmy mogli uświadomić sobie, że odłączeni od Chrystusa jesteśmy skazani na życie w zupełnej niewoli grzechu i śmierci i że nasz rozpaczliwy stan może się radykalnie zmienić wyłącznie przez przyjście do Jezusa. Dzieje się tak wtedy, gdy jesteśmy zjednoczeni z Chrystusem w Jego śmierci.

Wreszcie, nasze przyłączenie do zmartwychwstania Jezusa oznacza, że stał się On naszym jedynym Panem. Uczestnictwo w mocy Jego zmartwychwstania wskazuje, że grzech nie ma już nad nami władzy. Paweł pyta: „Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy?” (Rzym. 6,2). Według niego niepojęte jest, by chrześcijanie mieli być opanowani przez moc grzechu. Jednak jest świadomy faktu, że grzech, choć zdetronizowany, nadal domaga się panowania nad nami. Dlatego apostoł pisze: „Niechże więc nie panuje grzech w śmiertelnym ciele waszym, abyście nie byli posłuszni pożądliwościom jego” (Rzym.

6,12). Jest to możliwe przez moc Ducha Świętego przyjętą przy chrzcie. Uczestnictwo przez wiarę w Jego śmierci i zmartwychwstaniu jest nieodłączne i świadczy, że należymy do Niego (zob. Gal. 3,27.29; Kol. 2,12).

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

93

„W Chrystusie”

ŚRODA — 17 grudnia

W jaki sposób rozumiemy wyrażenie w Chrystusie pojawiające się w po− niższych wersetach? Zob. Rzym. 16,7 Biblia gdańska; Gal. 3,28; Ef. 1,1; Kol. 1,28; I Tes. 4,16.

Paweł używa wyrażenia w Chrystusie w różnych kontekstach. W niektórych przypadkach za jego pomocą określa to, co Bóg czyni w Jezusie. Na przykład: „Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał” (II Kor. 5,19). W tym wersecie wyrażenie to zawiera dwie główne myśli, mianowicie, iż Jezus jest wyłącznym Bożym narzędziem pojednania, a pojednanie to jest umiejscowione w Jego osobie i dziele. Wniosek jest taki, że możemy się cieszyć pojednaniem jedynie w jedności z Nim. W rzeczywistości wszystkie dobrodziejstwa zbawienia zawarte w ofierze Chrystusa są dostępne dla nas jedynie w Nim. Dobrodziejstwa te obejmują łaskę (zob. Ef. 1,2), dar życia wiecznego (zob. Rzym. 6,23), Boże powołanie (zob. Filip. 3,14), wybranie do świętego życia (zob. Ef. 1,4), odkupienie (zob.

Kol. 1,14), usprawiedliwienie (zob. Gal. 2,17), przebaczenie (zob. Ef. 4,32) i uświęcenie (zob. I Kor. 1,2). W Nim jesteśmy stworzeni do dobrych czynów (zob. Ef. 2,10), mamy dostęp do Boga (zob. Ef. 3,12), zasiadamy w okręgach niebieskich (zob. Ef. 2,6), mamy dziedzictwo (zob. Ef. 1,10-11), jesteśmy zwycięzcami (zob. II Kor. 2,14), możemy uczynić wszystko (zob. Filip. 4,13), jesteśmy wkorzenieni i zbudowani (zob. Kol. 2,7). To wszystko i jeszcze więcej jest dla nas dostępne wyłącznie w jedności z Chrystusem.

Wyrażenie to wskazuje także, że wszystko, co czyni chrześcijanin, czyni w jedności z Jezusem. W Nim się radujemy (zob. Filip. 3,1), mamy „powód do chluby” (Rzym. 15,17), trwamy (zob. Filip. 4,1), umacniamy się (zob. Ef. 6,10) i realizujemy dzieła wiary (zob. Gal. 5,6).

Grzech oddaje człowieka pod władzę zła. Teraz jednak Chrystus jest w centrum naszej egzystencji i nadaje sens wszystkiemu, kim jesteśmy i co czynimy.

Sedno naszego życia jest teraz poza nami, w Chrystusie, i to w Nim naprawdę poznajemy samych siebie oraz chwalebne przeznaczenie przygotowane dla nas.

Wszystko, co czynimy, ma być określone przez naszą jedność z Nim, a nie egoistyczne interesy.

Przejrzyj dzisiejszą lekcję i zastanów się nad wszystkim, co otrzymaliśmy w Chrystusie, a następnie odpowiedz na pytania: Czy w pełni korzystam z bło− gosławieństw, które obiecano mi w Jezusie? Jeśli nie, to dlaczego?

94

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

W Chrystusie — Duch Święty i Kościół

CZWARTEK — 18 grudnia

Przestudiuj Rzym. 8,9, przeczytaj poniższy komentarz, a następnie spróbuj własnymi słowami wyjaśnić znaczenie tego wersetu.

Istnieje bardzo ścisły związek między Duchem Świętym i Chrystusem.

W Rzym. 8,9 na uwagę zasługuje kilka pojęć. Po pierwsze, istnieje przeciwieństwo między byciem w ciele, a byciem w Duchu. Wierzący nie są w ciele, to znaczy nie znajdują się pod panowaniem upadłej natury, nie są w stanie buntu przeciwko Bogu i nie są niezdolni podporządkować się boskiej woli (zob. Rzym.

8,6-8). Są raczej w Duchu, to znaczy są duchowo żywi (zob. Rzym. 8,10), stali się dziećmi Bożymi (zob. Rzym. 8,14), a grzech nie panuje nad nimi. Rzym. 8,9 opisuje dwa sprzeczne sposoby życia — jeden właściwy staremu stworzeniu, a drugi zgodny z nowym stworzeniem, nowym człowieczeństwem w Chrystusie.

Po drugie, bycie w Duchu oznacza przynależność do Chrystusa. Wskazuje to na fakt, że bycie w jedności z Jezusem jest jednoznaczne z byciem w Duchu. Duch i Chrystus nie są tożsami, ale Rzym. 8,9 sugeruje, że Jezus przez Ducha Świętego nawiązuje łączność z wierzącymi. Jedność z Chrystusem jest jednością z Duchem Świętym. Dary, które otrzymujemy w Jezusie, są także nazwane darami Ducha. Na przykład, jesteśmy usprawiedliwieni i uświęceni przez Ducha (zob. I Kor. 6,11), mamy „sprawiedliwość i pokój, i radość w Duchu Świętym” (Rzym. 14,17), mamy wspólnotę zarówno w Duchu, jak i w Chrystusie (zob. I Kor. 1,9; Filip. 2,1).

Należy także pamiętać, że jedność z Jezusem przez chrzest nie może zostać oddzielona od jedności z ciałem Chrystusowym, Kościołem. Być zanurzonym w Jezusa oznacza być jednocześnie zanurzonym przez Ducha w jedno ciało — Kościół (zob. I Kor. 12,13). Obraz Kościoła jako ciała Chrystusa oznacza jedność i współzależność wierzących ze sobą nawzajem i z Jezusem. Taka jedność odzwierciedla się i przejawia w życiu w Chrystusie, czyli w Duchu. Ci, którzy należą do Kościoła, są określeni jako ci, którzy są w Chrystusie, co czasami po prostu oznacza, że są chrześcijanami w tym sensie, iż żyją w sposób całkowicie zdeterminowany przez to, co Jezus dla nich uczynił.

Przyjrzyj się swojemu życiu w ciągu minionej doby. Jakie praktyczne do− wody na to, że żyjesz w Chrystusie, zauważyłeś podczas ostatnich dwudziestu czterech godzin? Jak twoja jedność z Jezusem odzwierciedla się w sposobie traktowania innych członków zboru/Kościoła, którzy także są częścią ciała Chrystusowego?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

95

PIĄTEK — 19 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: „Jezus dał ludzkości swoje istnienie. Dzieło odkupienia polega na przywiedzeniu ludzkości do Chrystusa i doprowadzeniu upadłego człowieczeństwa do jedności z boskością. Jezus przyjął ludzką naturę, aby ludzie mogli być jedno z Nim, jak On jest jedno z Ojcem, aby Bóg mógł miłować człowieka, jak miłuje swego jednorodzonego Syna, aby ludzie mogli się stać uczestnikami boskiej natury i mieć pełnię w Nim” (Ellen G. White, Selected Messages, t. I, s. 251). „Czy jesteś w Chrystusie? Nie jesteś, jeśli nie uznajesz siebie jako błądzącego, bezradnego i potępionego grzesznika. Nie jesteś, jeśli wywyższasz siebie i przypisujesz sobie chwałę. Jeśli jest jakiekolwiek dobro w tobie, zawdzięczasz je wyłącznie miłosierdziu współczującego Zbawiciela. Twoje pochodzenie, reputacja, bogactwo, talenty, zalety, pobożność, dobroczynność czy cokolwiek jest dobrego w tobie lub wynika z ciebie, nie ukształtuje twojej więzi z Chrystusem. Twoja przynależność do Kościoła (...) nie ma sensu, jeśli nie wierzysz w Jezusa. Nie wystarczy wierzyć w Niego; musisz jeszcze wierzyć Jemu. Musisz całkowicie polegać na Jego zbawiennej łasce” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. V, s. 48-49).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Obecnie współistnieje w nas stare i nowe stworzenie. W jaki sposób codziennie doświadczasz rzeczywistości jednego i drugiego? Które z nich objawia się łatwiej i dlaczego?

2. W Piśmie Świętym zawarte są obietnice nowego nieba i nowej ziemi.

Wszystko, co istnieje obecnie na tym świecie, zostanie unicestwione.

W jaki sposób świadomość doczesności wszystkich rzeczy tego świata pomaga nam w ustalaniu priorytetów w naszym życiu?

3. Opisz w praktyczny sposób, co znaczy dla ciebie być w Chrystusie.

W jaki sposób to doświadczenie wpływa na twój sposób odnoszenia się do Boga i do bliźnich?

4. W jaki sposób obraz Kościoła jako ciała Chrystusowego wpływa na jakość życia chrześcijańskiego? Co trzyma nas razem jako jedno ciało w Chrystusie? (Zob. Kol. 3,14). Jak możesz lepiej przyczyniać się do jedności twojego zboru w jego przesłaniu i misji?

PODSUMOWANIE: Na skutek swego grzechu Adam spowodował odłączenie ludzkości od Boga. Chrystus przyszedł na ziemię w jedności z Bogiem, pokonał wroga, umarł za nasze grzechy i dał początek nowej ludzkości, zjednoczonej z Bogiem, wolnej od mocy grzechu i śmierci. Z natury jesteśmy częścią starej ludzkości, ale przez wiarę w Jezusa stajemy się częścią nowej ludzkości. W ten sposób rozpoczynamy nowe życie w jedności z Panem i Jego Kościołem.

96

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA „LEKCJI BIBLIJNYCH” 4/2008

Historia chrześcijaństwa, zwłaszcza drugiego tysiąclecia, oparta na poważnym materiale historyczno-biblijnym. Zawiera wykład zagadnień chrześcijaństwa i biblijnej filozofii dziejów.

www.znakiczasu.pl

DARY 13. SOBOTY Lekcja 13 — 27 grudnia

POJEDNANIE I HARMONIA WE WSZECHŚWIECIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dan. 8,13−14; I Kor. 4,5; 15,51−54; Hebr.

9,23; Obj. 20,1−4.11−15; 22,3−6.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przy− bytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albo− wiem pierwsze rzeczy przeminęły” (Obj. 21,3−4).

MYŚL PRZEWODNIA: Bóg dopełni nasze zbawienie w Chrystusie i przy− wróci harmonię we wszechświecie.

Chrystusowe dzieło zbawienia osiągnie swój ostateczny cel, gdy na ziemi zostanie przywrócone pełne miłości, pokoju i bezpieczeństwa królestwo Boże.

Obecnie Pan przemienia grzeszników w świętych, którzy pewnego dnia zamieszkają w Jego królestwie. Jego plan odkupienia obejmuje przemianę społeczeństwa i przyrody w akcie ponownego stworzenia, który jednocześnie definitywnie położy kres kosmicznemu konfliktowi. Tylko Bóg może ustanowić to idealne społeczeństwo rządzące się miłością i sprawiedliwością. On posłał swego Syna, by umarł za grzeszne istoty, a uczynił to po to, aby umożliwić im udział w Jego powszechnym i wiecznym królestwie. Ostatecznym rezultatem tego procesu będzie całkowite usunięcie wszelkiego zła.

98

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Powszechne oczyszczenie

NIEDZIELA — 21 grudnia

Odnowienie Bożego stworzenia i przywrócenie go do pierwotnego stanu — wolnego od grzechu i nieczystości — zostało zilustrowane w rytuale Dnia Pojednania. Podczas tego szczególnego obrzędu najwyższy kapłan przystępował bliżej niż w jakimkolwiek innym czasie do miejsca obecności Bożej. Był to kulminacyjny punkt całorocznego codziennego oczyszczania ludu z ciężaru grzechu wskazujący na czas, gdy cały wszechświat zostanie uwolniony od zła.

W jaki sposób Daniel opisuje ostateczny triumf Boga nad siłami zła? Zob. Dan. 8,13−14. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Opisując spełnienie Bożego odkupieńczego dzieła w Jezusie, Daniel posługuje się symboliką Dnia Pojednania. Niebiańska świątynia to miejsce, gdzie przez pośrednictwo Chrystusa Bóg rozwiązuje problem grzechu. Dzieło pośrednictwa zakończy się ostatecznym kosmicznym oczyszczeniem z grzechu i z buntowniczych grzeszników w wyniku procesu rozpoczętego z końcem 2300 proroczych dni. Oczyszczenie wiąże się z ostatecznym sądem Bożym. W siódmym rozdziale Księgi Daniela dzieło sądu odbywa się w obecności anielskich zastępów (zob.

Dan. 7,9-10.22) w kontekście przewodu sądowego, co wskazuje, że to ostateczne zniszczenie ma prawne podstawy.

W jaki sposób starotestamentowe arcykapłańskie dzieło pośrednictwa i są− du znajduje spełnienie w pośrednictwie Chrystusa? Zob. Hebr. 9,23.

Oczyszczająca moc ofiary Jezusa ma także przyszły wymiar przedstawiony w rytuale oczyszczenia dokonywanym przez najwyższego kapłana w ziemskiej świątyni w Dniu Pojednania. Chrystusowe dzieło pojednania osiąga punkt kulminacyjny w oczyszczeniu niebiańskiej świątyni, czyli dziele Jego sądu. Odwołując się do oczyszczenia świątyni, List do Hebrajczyków wskazuje na oczyszczającą skuteczność ofiary Jezusa, a jednocześnie wskazuje na jej przyszłe dopełnienie w doświadczeniu Jego wiernych podczas powtórnego przyjścia Pana (zob. Hebr. 9,28). Oczyszczenie wskazuje także na ustanowienie królestwa Bożego (zob. Hebr. 12,28), gdy wszyscy wrogowie Chrystusa, którzy już zostali pokonani (zob. Hebr. 2,14), „położeni będą jako podnóżek stóp jego” (Hebr. 10,13).

Doprowadzi ono do wykonawczej fazy sądu ostatecznego — poprzez „żar ognia, który strawi przeciwników” (Hebr. 10,27) — definitywnie uwalniając wszechświat od grzechu i zła.

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

99

Uniewinnienie ludu Bożego

PONIEDZIAŁEK — 22 grudnia

Przeczytaj Hebr. 9,27−28 i I Kor. 15,51−54. Co zostało tu opisane i jaką nadzieję dają nam te słowa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Spełnienie naszej ostatecznej nadziei w Chrystusie obejmuje, po pierwsze, radykalne przemienienie zepsutej natury ludzkiej (zob. I Kor. 15,53) w prawdziwą, nieskażoną i nieskalaną przez grzech, a także uwolnienie od przekleństwa śmierci.

Po drugie, spełnienie naszej nadziei przy powtórnym przyjściu Chrystusa wiąże się z uwolnieniem od zła w każdej postaci. Dzięki temu rozpocznie się zupełnie inna, nowa egzystencja, całkowicie wolna od sfery grzechu. Uwolnieni od grzesznych warunków życia, które zdominowały wszystkie ziemskie społeczeństwa i kultury, znajdziemy się ponownie w środowisku pierwotnie stworzonym dla ludzkości przez Boga.

Po trzecie, realizacja chrześcijańskiej nadziei przy powtórnym przyjściu Jezusa przywróci możliwość trwałego, nieograniczonego i widzialnego dostępu do naszego Zbawiciela. Wierzący oczekują czasu, gdy będą żyć w bezpośredniej obecności Pana i nigdy więcej nie zostaną od Niego odłączeni (zob. I Tes. 4,17).

Trwała jedność z naszym Panem i Odkupicielem wzbogaci jakość życia ludzi w wymiarze, jakiego nie jesteśmy w stanie sobie teraz wyobrazić.

Spełnienie nadziei powtórnego przyjścia Pana będzie obejmować także przywrócenie harmonijnego życia w społeczeństwie. Będzie to czas spotkań. Dzięki stwórczej mocy Zbawiciela nadejdzie kres rozdzielenia z bliskimi spowodowanego przez śmierć (zob. I Kor. 15,54-57). Osobista nadzieja łączy się tu ze zbiorową nadzieją tych, którzy przez wieki umierali w Chrystusie, wierząc w Boże obietnice.

Dlaczego wszystkie obietnice, o których wspomnieliśmy, są dla nas tak ważne? Czym bez nich byłaby nasza wiara? Dlaczego nasza nadzieja musi pochodzić z innego świata, to znaczy sięgać ponad wszystko, co oferuje do− czesność — bez względu na to, jak dobrze staramy się żyć tu i teraz?

100

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Osądzenie złych mocy i grzeszników

WTOREK — 23 grudnia

Kiedy i jak Bóg położy kres istnieniu grzechu w zbuntowanych stworze− niach? Zob. I Kor. 4,5; 6,3; Obj. 20,1−4.

Z uwagi na złożoność problemu i pragnienie objawienia wszechświatu Bożej sprawiedliwości, Pan podzielił proces rozwiązania kwestii grzechu na kilka etapów. Po pierwsze, milenium zostało przedstawione w Biblii jako okres niezbędny do objawienia wszechświatu Bożej sprawiedliwości i zupełnego pojednania wszystkich na ziemi i w niebie (zob. Kol. 1,20).

Okres milenium wskazuje na to, że podczas powtórnego przyjścia Chrystusa wszechświat nie będzie jeszcze gotowy do usunięcia zbuntowanych grzeszników, szatana i upadłych aniołów. Unicestwienie części inteligentnych stworzeń musi nastąpić w odpowiednim momencie, gdy przyczyni się to do uzdrowienia wszechświata i przywrócenia doskonałej harmonii. W przeciwnym razie mógłby nastąpić rozłam o wiele głębszy niż ten, który pierwotnie spowodował szatan.

Tysiąclecie to czas niezbędny po to, by zyskać powszechne poparcie dla Bożego sposobu zakończenia wielkiego boju.

Po drugie, milenium stanowi okres kosmicznej refleksji i analizy. W tym czasie zarówno odkupieni, jak i szatan będą mieli okazję przemyśleć rezultaty wielkiego boju. Diabeł i jego aniołowie, uwięzieni na spustoszonej planecie, będą mieli dość czasu, by przemyśleć to, co uczynili. Będą się zastanawiać na skutkami swego buntu przeciwko miłościwemu panowaniu Bożemu. Ta introspekcja przyczyni się do pojednania wszechświata.

Po trzecie, refleksji w niebie będzie towarzyszył sąd nad bezbożnymi (zob.

I Kor. 6,2-3; Obj. 20,4). Odkupieni przyłączą się do niebiańskiego sądu i będą uczestniczyć w badaniu życia tych, którzy trwali w buncie przeciwko Bogu. W ten sposób będą panować z Chrystusem przez tysiąc lat, uczestnicząc wraz z Nim w sprawowaniu Jego sądowniczej funkcji. W tronowej sali wszechświata będą mogli się przekonać, że Pan uczynił wszystko, co było możliwe, by uratować skruszonych grzeszników, jak również będą mogli zrozumieć, że zgubieni będą musieli teraz ponieść konsekwencje własnych decyzji. Krótko mówiąc, wszyscy będziemy przekonani o słuszności ostatecznych działań Boga wobec zgubionych.

Jak świadczy o charakterze Boga fakt, że przeprowadzi On cały ten pro− ces, zanim ostatecznie unicestwi zgubionych? W jaki sposób możesz zastoso− wać tę wiedzę o charakterze Pana w swoim życiu dzisiaj, ufając Mu we wszyst− kich sprawach, bez względu na to, jak teraz wyglądają?

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

101

Kosmiczne pojednanie

ŚRODA — 24 grudnia

W jaki sposób Biblia opisuje ostateczne rozwiązanie problemu grzechu we wszechświecie? Zob. Obj. 20,11−15; 22,3−6.

Biblijna nadzieja obejmuje cały wszechświat i wskazuje na czas, gdy pojednanie uzyskane przez krew Baranka osiągnie powszechny wymiar. Stanie się to po zakończeniu milenium, gdy bezbożni zostaną przywróceni do życia, a szatan w ostatnim rozpaczliwym wysiłku przygotuje się do walki przeciwko Bogu i Jego ludowi, by uzyskać panowanie, którego pragnie. Wówczas odkupieni otrzymają satysfakcjonujące odpowiedzi na wszystkie pytania, a wrogowie Pana staną wobec zapisu swych grzechów i buntu. W tym czasie wnioski, do jakich dojdzie niebiańska rodzina w swej refleksji podczas tysiąclecia, zbiegną się z wnioskiem, do jakiego dojdą siły zła na ziemi. Sprawiedliwość i miłość Pana zostaną przed tronem Bożym publicznie uznane przez wszystkich, w tym także przez szatana, jego aniołów i zgubionych ludzi, którzy otwarcie i dobrowolnie wyznają, iż stanęli po niewłaściwej stronie. Wszyscy uznają sprawiedliwość Boga i panowanie Chrystusa oraz przyjmą boski wyrok wygłoszony przeciwko nim przez Sprawiedliwego (zob. Filip. 2,9-11), przyznając, iż zasłużyli na śmierć.

Taki werdykt ustali lud Boży podczas milenijnego sądu. Wreszcie zapanuje zupełne przekonanie co do tego, że siły zła muszą zostać unicestwione. Wtedy cały wszechświat zostanie oczyszczony z wątpliwości, jakie istniały co do sprawiedliwości i miłości Pana, a wszystkie inteligentne istoty zjednoczą się w uwielbieniu Bożej miłości i sprawiedliwości.

Dowody przeciwko zgubionym będą tak przekonujące, że nawet „szatan zobaczy, iż jego bunt uczynił go niezdolnym do życia w niebie. Ponieważ cały czas walczył z Bogiem, czystość, pokój i jedność nieba byłyby dla niego największą męczarnią. Umilkły jego skargi na łaskę i sprawiedliwość Boga. Zarzuty, jakie stawiał Jahwe, spadły na niego. Teraz Lucyfer kłania się Bogu i uznaje słuszność Jego wyroku. (...) Znając wszystkie fakty dotyczące wielkiego boju, cały wszechświat, zarówno wierni, jak i zbuntowani, powie jednomyślnie: Sprawiedliwe są drogi twoje, Królu narodów” (Ellen G. White, Wielki bój, wyd. XII, s. 461-462).

Przeczytaj I Kor. 4,5. W jaki sposób możesz nauczyć się ufać obietnicy zawartej w tym wersecie?

102

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

Zwycięstwo miłości Bożej

CZWARTEK — 25 grudnia

Jakkolwiek gorliwie oczekujemy przyszłej egzystencji, teraz znamy tylko świat grzechu i śmierci, a więc trudno nam sobie wyobrazić, jaki będzie świat bez tych negatywnych zjawisk.

Przeczytaj I Kor. 13,9−13. O czym Paweł mówi w tym fragmencie swego listu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Mieszkać na zawsze w tym domu błogosławionych, nosić w duszy, ciele i duchu nie czarne ślady grzechu i przekleństwa, ale doskonałego podobieństwa do naszego Stwórcy i przez nieskończone wieki wzrastać w mądrości, wiedzy i świętości, zawsze odkrywając nowe dziedziny myśli, znajdując nowe cuda i nowe wspaniałości, zawsze poszerzając zdolność poznawania, radowania się i miłowania, wiedząc, że przed nami wciąż jest większa radość, miłość i mądrość nieskończona — oto cel, do którego wiedzie chrześcijańska nadzieja” (Ellen G. White, Healthful Living, s. 299). Gorliwie oczekujemy czasu, gdy „rozwiną się tam wszelkie zdolności i umiejętności. Zdobywanie wiedzy nie będzie męczyło umysłu ani wyczerpywało sił. Będzie można urzeczywistniać największe przedsięwzięcia, osiągać najwspanialsze cele i realizować najśmielsze marzenia. Będą stale nowe rzeczy do poznania, wyższe poziomy wiedzy do osiągania, nowe cuda do podziwiania, nowe prawdy do zrozumienia, a wszystko to będzie miało na celu rozwój duszy i ciała” (Ellen G. White, Wielki bój, wyd. XII, s. 466).

Tylko taka nadzieja pozwala wyobrazić sobie ludzkość odwiedzającą kolejne światy i spędzającą większość czasu na „badaniu tajemnic odkupienia. Przez całą wieczność ten przedmiot będzie stopniowo zgłębiany przez ich umysły” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VII, s. 990).

Nic nie będzie sprawiać odkupionym większej radości niż zgłębianie tajemnicy zbawienia i poznawanie głębi ofiary Chrystusa. Wspaniały temat pojednania będzie wyzwaniem dla naszych największych zdolności intelektualnych i duchowych przez całą wieczność, gdy będziemy się starali posiąść pełniejsze zrozumienie miłości objawionej przez Boga w ofiarowaniu Jezusa.

Jak wiele czasu poświęcasz na rozmyślanie o ofierze Chrystusa? Jakich bezużytecznych zajęć mógłbyś sobie odmówić, by poświęcić więcej czasu na rozmyślanie o tym, co zostało nam dane w Jezusie i Jego ofierze?

PIĄTEK — 26 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: „Czyż nie powinniśmy wywyższać ukrzyżowanego Jezusa? Aniołowie oddają Chrystusowi chwałę i cześć, gdyż nawet oni nie są bezpieczni inaczej, jak patrząc na cierpienia Syna Bożego. To dzięki mocy Jego ofiary niebiańscy aniołowie są strzeżeni przed odstępstwem. Bez ofiary Jezusa nie byliby oni bardziej zabezpieczeni przed złem niż aniołowie przed upadkiem szatana. Anielska doskonałość zawiodła w niebie. Ludzka doskonałość zawiodła w Edenie, raju szczęśliwości. Wszyscy, którzy pragną bezpieczeństwa na ziemi i w niebie, muszą patrzeć na Baranka Bożego. Plan zbawienia, objawiając sprawiedliwość i miłość Boga, daje wieczne zabezpieczenie przeciwko buntowi w nieupadłych światach, jak również pośród tych, którzy zostaną odkupieni przez krew Baranka. Naszą jedyną nadzieją jest całkowita ufność w krew Tego, który na zawsze może zbawić tych, którzy przez Niego przychodzą do Boga. Śmierć Chrystusa na krzyżu Golgoty jest naszą jedyną nadzieją w tym świecie i najważniejszym tematem w świecie przyszłym. Nie pojmujemy wartości pojednania! Gdybyśmy pojmowali, więcej mówilibyśmy o tym. Dar Boga w Jego umiłowanym Synu jest wyrazem niepojętej miłości. To jest wszystko, czego Bóg mógł dokonać, by obronić honor swojego prawa, a jednocześnie uratować przestępców” (Ellen G. White, w: Signs of the Times, 30 XII 1889).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zastanów się nad faktem, że nawet aniołowie nie są bezpieczni, jeśli nie patrzą na ukrzyżowanego Chrystusa. Co to oznacza? Czego nas to powinno nauczyć w kwestii ważności ofiary Jezusa w naszym codziennym życiu i obecnym chodzeniu z Panem?

2. Choć nasza nadzieja nie pochodzi z tego świata, jak powinna wpływać na nasze życie tu i teraz, byśmy starali się być lepsi dla innych?

3. Pomyśl o tym, co Bóg nam oferuje. Jak głupie i jak niewiarygodnie krótkowzroczne jest porzucenie tej nadziei dla czegokolwiek, co może nam zaoferować doczesność. W jaki sposób możesz ustrzec się wszystkiego, co w tym świecie mogłoby odebrać ci nadzieję nowego życia w wiecznym królestwie Bożym?

PODSUMOWANIE: Dzień Pojednania wskazywał na wypełnienie Chrystusowego dzieła zbawienia, którego skutkiem będzie oczyszczenie wszechświata z grzechu i zła. Zaczyna się ono uniewinnieniem ludu Bożego i uwolnieniem go od obecności grzechu i szatana. Kosmiczne konsekwencje problemu grzechu zostaną usunięte w wyniku sądu, który odbędzie się podczas milenium i doprowadzi do unicestwienia sił zła. Potem zapanuje trwała jedność między Bogiem i Jego niebiańską rodziną, możliwa dzięki odkupieńczej śmierci Jezusa.

Boża miłość zwycięży.

104

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

1.777

697

Unia KoreaÒska

Razem (30.6.2006)

117

4

Unia JapoÒska

959

Mongolskie Pole Misyjne

Liczba zborÛw

ChiÒska Unia Misyjna

Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a

562.624

192.915

15.106

900

353.703

Liczba ochrzczonych wyznawcÛw

1.543.700.000

71.610.000

127.797.000

2.578.000

1.341.715.000

Liczba ludnoúci

Projekty misyjne finansowane z darów 13. soboty: 1. Założenie chińskojęzycznego zboru w sercu Tokio, stolicy Japonii.

2. Zbudowanie akademika dla adwentystycznych studentów w Ułan Batorze, stolicy Mongolii.

3. Sfinansowanie chińskojęzycznych programów telewizyjnych i internetowych emitowanych z Tajwanu.

WYDZIAŁ PÓŁNOCNOAZJATYCKO−PACYFICZNY KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

PROJEKTY MISYJNE

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

105

APELE EWANGELIZACYJNE 4 października — Mar. 4,1-3. Przyjmijmy Jezusa, siewcę słowa Bożego, jako natchnienie dla nas — Jego uczniów oraz całych zborów, które tej jesieni wyjdą na pola misyjne.

11 października — Ps. 118,14-17. Czy odnajdujesz siebie w opisanym tutaj doświadczeniu? Czy Jezus stał się twoim Wybawicielem? Opowiadaj ludziom dzieła Pana, dzięki którym zarówno ty, jak też i oni będą mogli żyć wiecznie!

18 października — Dan. 3,31-33. To był prawdziwie dzień żniwno-dziękczynny. Bóg i Daniel przez 42 lata pracowali na glebie serca tego monarchy. Iluż takich ludzi jest wokoło nas! Nie zniechęcaj się, gdy jeszcze nie dostrzegasz owoców swojej służby — one dojrzewają!

25 października — Ef. 4,11-12. Jaki dar otrzymałeś od Pana i jak nim służysz w budowaniu ciała Chrystusowego? A to, że masz dar, jest tak pewne jak to, że jesteś tutaj.

1 listopada — Hab. 3,2. W pracy misyjnej nie wystarczy tylko sam ludzki wysiłek i nasza oddana służba. Jedynie Pan jest sprawcą życia. Pamiętajmy o tym zawsze, a szczególnie w tegorocznym Tygodniu Modlitwy. Prośmy Pana o ożywienie nas i tego, co robimy.

8 listopada — Dz. 2,41-42. Oto cztery podstawowe i niezbywalne wartości każdego zboru Pańskiego, który jest żywym świadectwem mocy i miłości Bożej w tym świecie.

15 listopada — Dan. 2,19.24. Jeśli zrozumiałeś Słowo Boże, które może uratować życie ludziom skazanym na zagładę, to nie zwlekaj z konkretnym działaniem.

22 listopada — Mat. 25,22-23. „Dobrze, sługo dobry i wierny! (...) wejdź do radości pana swego”. Jakiż to będzie wspaniały dzień! Wtedy zapomnisz o wszystkich trudach, obawach, przykrych słowach...

29 listopada — Rzym. 13,13-14. Każdy, kto urodził się do królestwa Bożego, jest także misjonarzem. Rozejrzyj się wokoło siebie, misjonarzu. Ilu z tych ludzi koło ciebie jeszcze nie wie tego, że może żyć wiecznie?

6 grudnia — Zach. 3,2-4. Czy może czujesz się jak Jozue? Nigdy nie zapomnij, że łaska Pana jest właśnie dla takich ludzi. Wielu z nich nie ma jeszcze o tym pojęcia. Idź i powiedz im to!

13 grudnia — Jan 1,43-46. To naprawdę nie jest takie trudne. Po prostu powiedz swoim bliskim i znajomym o swoim stosunku do Jezusa i pomóż im odnaleźć Go. 20 grudnia — Rzym. 1,13-15. Zbliża się koniec 2008 roku. Zadbaj o to, by nie wchodzić w nowy 2009 rok jako dłużnik!

27 grudnia — Łuk. 4,18-19. Jaki to był rok dla ciebie w naśladowaniu Jezusa? Czy ludzie dzięki twojemu zwiastowaniu ewangelii mogą nazwać mijający 2008 rok miłościwym rokiem Pana? Dzisiaj możemy także złożyć dary trzynastej soboty na misję w krajach, o których zapewne czytaliśmy w miesięczniku Głos Adwentu 12/2008 i na stronie poprzedzającej Apele ewangelizacyjne w tym kwartalniku.

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE WRZESIEŃ 28. N V Mojż. 33,27 29. P I Jana 2,9-10 30. W Mat. 18,12.14 PAŹDZIERNIK 1. Ś Przyp. 13,12 2. C Ps. 139,14 18.08 3. P Mar. 2,24.27 18.06 4. S Gal. 5,15 5.

6.

7.

8.

N P W Ś

Przyp. 22,6 II Kor. 12,9 Hebr. 5,13-14 Ps. 71,17-18

Znasz lepszy Schron?

Stworzyć na ziemi choć odrobinę nieba On pragnie cię odnaleźć

Nadzieja Nie osłabiaj swojego ciała Dobrodziejstwo gościnności Duchowo upośledzeni Wpływ wczesnego wychowania Panie, objaw siłę w mojej słabości Pokarm, którego nie każdy potrzebuje Złota jesień? Rozpoznaj i wykorzystaj złote chwile!

Ocalenie dla zgubionych Chroń swój mózg Pozbądź się go!

9. C 17.52 10. P 17.50 11. S

Mat. 18,11 Iz. 26,3 Ef. 4,22-24

12.

13.

14.

15.

16.

17.37 17.

17.35 18.

N P W Ś C P S

I Kor. 10,13 Nie daj się zastraszyć, ufaj Bogu Rzym. 12,2 Praworządne myślenie II Tym. 2,15 Chrześcijanin to nienaganny pracownik Jer. 15,16 Energia płynąca ze spożywania Słowa Ps. 34,5 Obietnice, które się spełniają Łuk. 2,52 Harmonijny rozwój II Kron. 16,12-13 Prawdziwe Źródło Zdrowia

19.

20.

21.

22.

23.

17.22 24.

17.20 25.

N P W Ś C P S

Ps. 34,5.9 Przyp. 10,17 Jan 15,13 Iz. 58,7 II Kron. 20,20 Ps. 46,2 Jer. 51,8.10

Jak Bóg pomaga?

Nie błądź po manowcach!

Wielki Brat Gdy cierpisz, nieś pomoc innym Wierz Bożym prorokom Najpewniejsza Pomoc Opowiedz, jak cię uleczył

26.

27.

28.

29.

30.

16.08 31.

N P W Ś C P

Ps. 9,2-3 Rzym. 12,1 Ps. 37,4 I Tes. 4,11-12 Est. 4,14 Ps. 36,6-8

Wysławiaj Pana!

Pomóż mi prowadzić takie życie!

Niedoceniana rozkosz Dobre gospodarowanie czasem i pieniędzmi Na taki czas jak obecny Nasz Pan jest wspaniały

Zachody słońca (dla Warszawy) podano na podstawie dokumentacji Instytutu Geodezji i Kartografii (zob. Kalendarz Rodzinny, 2008, red. Danuta Łukasiewicz, wyd. XV, Wydawnictwo Telegraph, Łódź 2007).

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE 16.06

LISTOPAD 1. S II Mojż. 15,26

Gdybyś tylko zachowywał Jego prawa...

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

N P W Ś C P S

Przyp. 3,1-2 II Kor. 9,8 I Jana 3,1 Ps. 4,9 Dz. 20,35 I Mojż. 2,21 Łuk. 2,46-47

Każdy chce dłużej żyć Dzień pełen błogosławieństw Jak Bóg okazuje miłość?

Bezpieczne życie i spokojny sen Lepiej dawać Godny zaufania Chirurg-Stwórca Zdumiewający 12-latek

9.

10.

11.

12.

13.

15.45 14.

15.44 15.

N P W Ś C P S

Obj. 12,7-8 Mat. 25,23.29 Przyp. 27,9 Mat. 10,31 Ezech. 36,26 Ps. 84,5 Filip. 4,8

Jak wygrać duchową wojnę?

Drobne rzeczy się liczą Czy przyjdziesz i porozmawiasz ze mną?

Cenni w oczach Syna Bożego Doskonały Transplantolog Religia jest dobra dla twojego zdrowia Myśl zdrowo

16.

17.

18.

19.

20.

15.36 21.

15.35 22.

N P W Ś C P S

Ps. 139,24 Ps. 8,5 I Piotra 4,12-13 I Kor. 10,31 Jer. 24,7 Iz. 43,2 I Tes. 5,2.4

Bitwa na drodze Czymże jest człowiek?

Ufać nawet wtedy Dieta i przeznaczenie Nawróć moje serce Z Mistrzem bezpiecznie Nie daj się podejść

23.

24.

25.

26.

27.

15.29 28.

15.28 29.

N P W Ś C P S

I Mojż. 1,29 Mar. 6,31-32 Kazn. 11,7 Jak. 4,7 Jan 8,10-11 Łuk. 6,38 Ps. 51,11-12

Czy Pan akceptuje to, co jesz?

Czerpiąc siłę w ciszy Ciesz się światłem Nie igraj z grzechem Co Zbawca mówi do ciebie?

Nie bądź skąpy Bóg wybacza więcej, niż ci się wydaje

Tr. 3,22-23

Bóg nadal cię kocha

15.56 15.54

30. N

108

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE GRUDZIEŃ 1. P Iz. 49,4 2. W II Król. 20,7 3. Ś V Mojż. 30,15.19 4. C Mat. 5,5 15.25 5. P Przyp. 12,22 15.24 6. S I Mojż. 50,20-21

Nie stracisz swojej zapłaty Figowy cud Wybierz życie Błogosławieństwo wynikające z przyjętej postawy Kłamcy i ci, którzy im wierzą Bóg obraca zło w dobro

7.

8.

9.

10.

11.

15.23 12.

15.23 13.

N P W Ś C P S

Przyp. 23,3 Jan 4,10.14 Mat. 25,40 Ps. 150,2.6 Jak. 1,17 Ps. 4,9 Przyp. 22,6

Zniszczyć własne ciało to straszna rzecz Napój mądrego człowieka Ludzie potrzebują ludzi Wysławiajmy Pana za...

Dobre dary Musisz spać, by dobrze wykonać pracę Dobry wpływ

14.

15.

16.

17.

18.

15.24 19.

15.25 20.

N P W Ś C P S

Hebr. 13,5 Mat. 15,31 Mat. 6,11 V Mojż. 5,33 Łuk. 2,14 I Kor. 15,57 Ps. 6,9-10

On zna twoje problemy Zdumiewająca moc Pana On daje Dokładnie tą drogą Unikaj niepotrzebnego stresu On daje zwycięstwo Pan odpowiada na modlitwę

21.

22.

23.

24.

25.

15.29 26.

15.29 27.

N P W Ś C P S

Iz. 61,3 Łuk. 5,12-13 Przyp. 12,19.22 Łuk. 2,7 Mat. 1,21 Mar. 10,27 Ps. 138,8

Żal przeradza się w radość!

On chce ci pomóc Jemu się to podoba, ale nie ludziom Cud i tajemnica Nie zagub zbawienia w obrzędach Doświadczenie niemożliwego On cię wspomoże

28.

29.

30.

31.

N P W Ś

Ps. 119,89.93.105 Ps. 90,10 Filip. 2,13.16 Filip. 2,4

Pamiętaj o Słowie podczas podróży życia Jakie życie wiedziesz?

Na próżno się nie trudzisz Myśl nie tylko o sobie

LEKCJE BIBLIJNE 4/2008

109

Nowość! Dla tych, którzy nie chcą chorować Wcześniej pt. „Zacznij od nowa” (wydanie luksusowe — gruntownie poprawione, bogato ilustrowane)

Jeżeli umiesz mądrze inwestować, to czy nie uważasz, że rozsądną rzeczą jest dążenie do tego, by nasze życie było szczęśliwsze i spokojniejsze? Zdrowie jest naszym najcenniejszym ziemskim skarbem. Najmądrzejsza inwestycja to zdrowy styl życia. Zapewnia liczne korzyści — i z pewnością sprawi ci przyjemność! Zacznij już dzisiaj żyć inaczej!

www.znakiczasu.pl

Systematyczne studium Pisma Świętego

Liczba udzielonych lekcji biblijnych

✁ Liczba egzemplarzy rozpowszechnionych publikacji

4 11 18

PAŹDZIERNIK

25 1 8 15

LISTOPAD

22 29 6 13 20

GRUDZIEŃ

27 RAZEM

SPRAWOZDANIE 4/2008

Nowość! Dla tych, którzy myślą o adwencie (wydanie drugie — gruntownie poprawione i uzupełnione)

Najbardziej uroczystą, a równocześnie najwspanialszą prawdą objawioną w Piśmie Świętym jest obietnica powtórnego przyjścia Jezusa, który zakończy dzieło odkupienia ludzkości, a także raz na zawsze unicestwi szatana, wszelkie zło, grzech i śmierć.

Prawda o powtórnym przyjściu Chrystusa stanowi myśl przewodnią całego Starego i Nowego Testamentu. Od dnia, gdy z powodu grzechu pierwsza para ludzka musiała opuścić swoje rajskie mieszkanie, wierzący stale oczekiwali obiecanego Mesjasza — Zbawiciela świata, który zniszczy moc szatana i na wieki przywróci prawo do utraconego raju.

www.znakiczasu.pl