3/2009 - Lekcje biblijne

Lekcje Biblijne 3/2009 Kwartalnik biblijno−katechetyczny będący pomocą w studiowaniu Pisma Świętego w szkole sobotniej • Ukazuje się od 1908 roku

Ekkehardt Mueller

M

iłowany i miłujący

Listy aposto³a Jana

CHRZEŚCIJAŃSKI INSTYTUT WYDAWNICZY „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2009

Tytuł oryginału: Adult Sabbath School Bible Study Guide (Standard Edition) 3/2009: Loved and Loving: John’s Epistles.

Projektantka okładki: Daria Gil-Ziędalska (ziedalska@yahoo.com) Tłumacz i typograf: Jarosław Kauc Korektorka: Katarzyna Krok Autor apeli ewangelizacyjnych: Krzysztof Roszkowski Reklamodawca: Mirosław Harasim Konsultant: Władysław Kosowski Redaktor: Mirosław Chmiel

Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii warszawskiej.

Kwartalnik Adult Sabbath School Bible Study Guide (Lekcje Biblijne) jest przygotowywany przez Sekretariat Lekcji Biblijnych dla Dorosłych Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Przygotowywanie podręczników odbywa się pod nadzorem ogólnoświatowego Komitetu Weryfikacji Manuskryptów Lekcji Biblijnych Szkoły Sobotniej, którego członkowie są konsultantami Clifforda R. Goldsteina, redaktora naczelnego wydania amerykańskiego. Opublikowane podręczniki odzwierciedlają wkład Komitetu, a zatem nie tylko i niekoniecznie reprezentują intencje autora.

© Pacific Press Publishing Association © Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu” (2009)

ISSN 0239-359X ISBN 978-83-7295-204-2

Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy ChIWZC (Chrześcijańskiego Instytutu Wydawniczego „Znaki Czasu”) ul. Foksal 8/5 00-366 Warszawa tel.: 022-331-98-00 faks: 022-331-98-01 e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl księgarnia internetowa: www.sklep.znakiczasu.pl

Spis treści Skróty ksiąg biblijnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Lekcja 1 — 4 lipca JEZUS A LISTY JANA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 Lekcja 2 — 11 lipca DOŚWIADCZYĆ SŁOWA ŻYWOTA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16 Lekcja 3 — 18 lipca CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ODWRÓCENIE SIĘ OD GRZECHU . . . 24 Lekcja 4 — 25 lipca CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ZACHOWYWANIE PRZYKAZAŃ BOŻYCH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32 Lekcja 5 — 1 sierpnia CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ODRZUCENIE ŚWIATA . . . . . . . . . . . . . . 39 Lekcja 6 — 8 sierpnia CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ODRZUCENIE ANTYCHRYSTA . . . . . . . 47 Lekcja 7 — 15 sierpnia ŻYCIE DZIECI BOŻYCH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55 Lekcja 8 — 22 sierpnia BRATNIA MIŁOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Lekcja 9 — 29 sierpnia WIARA W SYNA BOŻEGO . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70 Lekcja 10 — 5 września UFNOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78 Lekcja 11 — 12 września WAŻNE WĄTKI W 1 LIŚCIE JANA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86 Lekcja 12 — 19 września LIST JANA DO WYBRANEJ PANI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 Lekcja 13 — 26 września WALKA O WŁADZĘ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100 Projekty misyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Apele ewangelizacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 Zachody słońca i pobudki poranne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109 Sprawozdanie 3/2009 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112

Skróty ksiąg biblijnych Ab1 Ag Am Ap

— — — —

Dn Dz Ef Est Ez Ezd Flm Flp Ga

— — — — — — — — —

Ha Hbr Hi Iz J 1J 2J 3J Jk Jl Jon Joz Jr Jud Koh

— — — — — — — — — — — — — — —

Kol 1 Kor 2 Kor Kpł

— — — —

1 Krl — 1

4

Księga Abdiasza Księga Aggeusza Księga Amosa Apokalipsa Jana (Objawienie Jana) Księga Daniela Dzieje Apostolskie List do Efezjan Księga Estery Księga Ezechiela Księga Ezdrasza List do Filemona List do Filipian List do Galatów (List do Galacjan) Księga Habakuka List do Hebrajczyków Księga Hioba (Księga Joba) Księga Izajasza Ewangelia Jana 1 List Jana 2 List Jana 3 List Jana List Jakuba Księga Joela Księga Jonasza Księga Jozuego Księga Jeremiasza List Judy Księga Koheleta (Księga Kaznodziei Salomona) List do Kolosan 1 List do Koryntian 2 List do Koryntian Księga Kapłańska (3 Księga Mojżeszowa) 1 Księga Królewska

2 Krl 1 Krn 2 Krn Lb

— — — —

Lm Łk Mi Mk Ml Mt Na Ne Oz 1P 2P Pnp Prz

— — — — — — — — — — — — —

Ps Pwt

— —

Rdz

—

Rt Rz Sdz 1 Sm 2 Sm So 1 Tes 2 Tes 1 Tm 2 Tm Tt Wj

— — — — — — — — — — — —

Za

—

2 Księga Królewska 1 Księga Kronik 2 Księga Kronik Księga Liczb (4 Księga Mojżeszowa) Lamentacje (Treny) Ewangelia Łukasza Księga Micheasza Ewangelia Marka Księga Malachiasza Ewangelia Mateusza Księga Nahuma Księga Nehemiasza Księga Ozeasza 1 List Piotra 2 List Piotra Pieśń nad Pieśniami Księga Przysłów (Przypowieści Salomona) Księga Psalmów Księga Powtórzonego Prawa (5 Księga Mojżeszowa) Księga Rodzaju (1 Księga Mojżeszowa) Księga Rut List do Rzymian Księga Sędziów 1 Księga Samuela 2 Księga Samuela Księga Sofoniasza 1 List do Tesaloniczan 2 List do Tesaloniczan 1 List do Tymoteusza 2 List do Tymoteusza List do Tytusa Księga Wyjścia (2 Księga Mojżeszowa) Księga Zachariasza

Obowiązujące obecnie skróty ksiąg Pisma Świętego podano zgodnie z Wielkim słownikiem ortograficznym PWN z zasadami pisowni i interpunkcji, wyd. II, prof. Edward Polański (red.), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006.

Wprowadzenie Czego nie wiemy o...? W 2007 roku popularnonaukowe czasopismo Wired1 zamieściło artykuł zatytułowany What We Don’t Know About... (Czego nie wiemy o...?). W artykule tym podano zwięzłe informacje o takich nie do końca zrozumiałych zagadnieniach jak: Dlaczego śpimy? Czy czas jest iluzją? Co się znajduje w jądrze Ziemi? Z czego składa się wszechświat? Dlaczego nie potrafimy przewidzieć pogody?

Pomimo setek lat postępu naukowego wciąż wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, i to w tak fundamentalnych kwestiach!

Na szczęście najważniejsze ze wszystkich pytań (znacznie istotniejsze niż pytanie dotyczące tego, co znajduje się w jądrze Ziemi) — pytania o to, skąd się wzięliśmy, dlaczego tu jesteśmy i dokąd zmierzamy — nie zostały pozostawione bez odpowiedzi. Bóg w Biblii objawia nam odpowiedzi na te fundamentalne pytania. Wśród tych biblijnych objawień znajdują się trzy listy apostoła Jana, autora jednej z czterech ewangelii.

W tym kwartale, zamiast kolejny raz badać Ewangelię Jana (relację naocznego świadka mówiącą o Jezusie) czy Apokalipsę Jana (także napisaną przez apostoła), będziemy studiować jego trzy listy. Choć były one adresowane do pewnych zborów czy osób współczesnych Janowi, dotykają także kwestii istotnych dla nas obecnie, takich jak fałszywe doktryny, grzech, miłość, odstępstwo i posłuszeństwo. Co najważniejsze jednak, mówią o Chrystusie, przez którego zostaliśmy stworzeni (skąd się wzięliśmy?), który nadaje sens naszemu istnieniu (dlaczego tu jesteśmy?) i obiecuje przyjść powtórnie, by wskrzesić nas do wiecznego życia (dokąd zmierzamy?). Krótko mówiąc, w Jezusie znajdujemy odpowiedzi na najważniejsze i najbardziej fundamentalne pytania.

Jak większość listów Nowego Testamentu, listy Jana nie powstały w próżni.

Przeciwnie, zostały napisane jako odniesienie do rzeczywistych problemów, które dręczyły niektóre z ówczesnych zborów — w tym takich kwestii jak natura Chrystusa. To zagadnienie dla Jana akurat nie było jedynie abstrakcyjnym tematem teologicznym związanym ze sposobem postrzegania prawdy przez chrześcijan.

Według apostoła zaprzeczanie, iż Jezus Chrystus przyszedł w ciele, automatycznie otwierało drogę poglądom na grzech i odkupienie zdecydowanie odmiennym niż te, które zostały wyłożone w Biblii. Taka postawa prowadziłaby do zmiany w relacjach wewnątrz społeczności wierzących oraz ich innego stosunku d o świata. Wreszcie musiałaby prowadzić do odstępstwa i upadku. Zatem temat ten był niezwykle praktyczny i istotny.

1

Wired — miesięcznik amerykański. Informuje, jak technologia wpływa na kulturę, ekonomię i politykę (przyp. red.).

5

Omawiając poszczególne fragmenty i wątki tych listów, musimy pamiętać, że odnoszą się one do Chrystusa. Gdy o nich dyskutujemy, mówimy jednocześnie o Jezusie — o tym, kim On jest, co dla nas zrobił i co obiecuje uczynić w przyszłości.

Zatem trzy listy Jana mówią o tym, co najważniejsze także dla współczesnego Kościoła. Dobrze zrobimy, jeśli przestudiujemy je uważnie, gdyż, jak wierzymy, za pośrednictwem apostoła przemawia w nich Bóg — Pan, który, choć nie objawił nam odpowiedzi na takie pytania jak: co się znajduje w jądrze Ziemi?, to jednak objawił nam prawdę znacznie ważniejszą, na której z całą pewnością możemy polegać: prawdę o naszym Stwórcy i Odkupicielu, Jezusie Chrystusie. * * * Ekkehardt Mueller, doktor teologii, jest z pochodzenia Niemcem. Obecnie pracuje jako wicedyrektor Instytutu Badań Biblijnych w mieście Silver Spring w amerykańskim stanie Maryland. Jego specjalnością jest Nowy Testament, a zwłaszcza Apokalipsa Jana, hermeneutyka biblijna2 i teologia stosowana. Ma żonę i dwoje dorosłych dzieci.

2

6

Hermeneutyka biblijna — teoria interpretacji (wyjaśniania, tłumaczenia, przekładania) i rozumienia tekstu Biblii. Obejmuje trzy działy: teorię sensów, czyli znaczeń (noematyka), metod odszukiwania znaczeń w tekście (heurystyka) i sposobów praktycznego wykładu owych znaczeń (proforystyka) (przyp. red.).

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Czytając tę książkę, czytelnik będzie mógł odtworzyć chwalebne dzieje pierwotnego Kościoła ogarniętego mocą Ducha Świętego.

Cena 20 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 1 — 4 lipca

JEZUS A LISTY JANA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Pobieżna lektura trzech listów Jana.

TEKST PAMIĘCIOWY: „My widzieliśmy i świadczymy, iż Ojciec posłał Syna jako Zbawiciela świata” (1 J 4,14).

PYTANIA PRZEWODNIE: Dlaczego wierzymy, że autorem listów Jana jest właśnie apostoł Jan? Do kogo zostały one napisane? Jakie tematy zo− stały w nich poruszone? Jak autor odniósł się do poruszonych kwestii?

Co Jan mówi o Jezusie? Jakie obietnice dla siebie możemy znaleźć w tych listach?

Fałszywi nauczyciele szerzący błędne nauki wśród świętych? Wypaczone poglądy na naturę Chrystusa? Walka o władzę w Kościele? Teologiczne błędy mnożące się wśród wierzących? Brak pewności zbawienia? Potrzeba powiązania wiary z posłuszeństwem prawu Bożemu? To tak jak we współczesnym Kościele, nieprawdaż?

A przecież były to zagadnienia, jakie apostoł Jan poruszał prawie dwa tysiące lat temu w swoich listach, które weszły do kanonu Nowego Testamentu. Jakżeż aktualne są słowa Salomona: „Nie ma nic nowego pod słońcem” (Koh 1,9)!

Jednak Jan nie skupia się na samych problemach. Wskazuje na Boga Ojca i Syna. Przedstawia, kim są i co uczynili dla nas, a także co my powinniśmy zrobić w odpowiedzi na to.

8

Od kogo i do kogo — autor i adresaci

NIEDZIELA — 28 czerwca

1 List Jana pozbawiony jest formalnego wstępu. Z jakiegoś powodu jego autor nie przedstawia się. W 2 i 3 Liście Jana ich autor pojawia się jako osoba nazwana jedynie starszym. W tych dwóch ostatnich listach jest także informacja, do kogo zostały zaadresowane — do wybranej pani i do Gajusa. Informacje te nie są zbyt obszerne i pozostawiają wiele pytań, niemniej jednak z samych listów możemy się dowiedzieć nieco o tych osobach, do których zostały one napisane.

Podobny styl i słownictwo jednoznacznie wskazują na apostoła Jana jako autora tych trzech listów. Co te listy mówią o nim? Czytając je, skup się mię− dzy innymi na pewnych słowach, których używa on w odniesieniu do adresa− tów. Zob. 1 J 1,1−3; 2,1.18; 4,4; 2 J 1,1.12; 3 J 1,1.13−14. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Najwyraźniej autor listów był naocznym świadkiem życia i działalności Jezusa. Był także związany z członkami Kościoła, do których pisał, gdyż nazywa ich dziećmi, a to oznacza, że byli bliscy jego sercu. Najwidoczniej piastował też przywódcze stanowisko w Kościele. Ponadto kilkakrotnie nadmienił, że miał nadzieję osobiście odwiedzić tych, do których pisał. Podobieństwo wyrażeń i tematów do tych ukazanych w Ewangelii Jana, jak również jednoznaczne świadectwo ojców Kościoła potwierdzają, że autorem tych trzech listów był apostoł Jan. Wszystko to prowadzi nas do bardzo ważnego wniosku. Niezwykle istotne jest to, byśmy starali się zachowywać oparte na uprzejmości, troskliwości i miłości bliźniego relacje z ludźmi. Listy Jana wyraźnie świadczą, że kochał i troszczył się o tych, do których pisał, oraz pragnął, by byli mocni w Panu. Bez wątpienia miłość, którą wyrażał, dodatkowo podkreślała znaczenie jego słów. Jest to ważny przykład dla wszystkich, którzy pragną być świadkami Jezusa oraz prawdy, którą dał On Kościołowi.

Ważne jest posiadanie wiedzy o naturze Boga, planie zbawienia, powtór− nym przyjściu Chrystusa i prawdziwym dniu odpoczynku. Jednak co się dzieje z ewangelizacją, jeśli nasze życie nie odzwierciedla miłości i charakteru Boga, który ustanowił i objawił te prawdy? Być może znasz teorię prawdy. To dobrze.

Ale ile miłości i troski prezentujesz wraz z tą teorią?

9

Treść listów

PONIEDZIAŁEK — 29 czerwca

W 1 Liście Jana znajdujemy szereg istotnych tematów, choć apostoł nie rozwija ich w jakimś logicznym ciągu. To spostrzeżenie doprowadziło niektórych biblistów do wniosku, że Jan przedstawia swoje wywody w sposób cykliczny, to znaczy nawiązuje do określonych tematów, przedstawiając je z różnych punktów widzenia. Dzięki temu ta sama rzecz może być omówiona z różnych perspektyw.

Przeczytaj 2 List Jana. Prześledź tok rozumowania apostoła.

2 J 1,1-3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2 J 1,4

.....................................................................................................................

2 J 1,5-6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2 J 1,7-11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2 J 1,12-13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

W swoim drugim liście apostoł wyraża radość z faktu, iż dzieci jego adresatki trwają w prawdzie. Mówi także o miłości i posłuszeństwie, a następnie kieruje uwagę na problem fałszywych nauczycieli, o których wspominał już w pierwszym liście. Ponownie stosuje termin antychryst. W podsumowaniu Jan wyraża pragnienie złożenia wizyty swoim adresatom i przekazuje pozdrowienia.

Czy 3 List Jana nawiązuje do dwóch poprzednich listów, w których jest mowa o fałszywych nauczycielach? Możliwe, że wszystkie trzy listy dotyczą tej samej sytuacji, ale ukazują ją z różnych punktów widzenia. Podczas gdy w pierwszym i drugim liście autor ostrzega przed fałszywymi nauczycielami, jest całkiem możliwe, że 3 List Jana pokazuje konkretny przypadek, w którym przywódcy kościelni starali się rozwiązać ten problem.

W wielu częściach świata pojęcie poprawności doktrynalnej brzmi jak relikt średniowiecza. Przywodzi na myśl inkwizycję, która torturowała i mordo− wała ludzi za to, że nie byli ortodoksyjni w kwestii wiary. Zatem wielu odże− gnuje się od pojęcia prawowierności, twierdząc, iż wszystko, czego potrzeba, to miłość, bez względu na to, w co się wierzy. Jan natomiast, choć wyraźnie akcentuje miłość, nie waha się rozprawić z teologicznymi błędami. Co mówi nam to o potrzebie przeciwdziałania teologicznym błędom, jakie wkradają się do naszego Kościoła?

10

Cel napisania listów

WTOREK — 30 czerwca

Jan raz po raz mówi, dlaczego napisał swój pierwszy list. Jaki wymienia powód?

1 J 1,4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,12-14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wszystkie te stwierdzenia są pozytywne i mają charakter ponownego potwierdzenia. Jednak kontekst wskazuje, że należy je rozpatrywać w szerszym spektrum problemów w Kościele, do których nawiązuje 1 List Jana. W pierwszym ze swych listów Jan akcentuje sprawę fałszywych nauczycieli. Nazywa ich antychrystami. Termin ten występuje czterokrotnie w 1 Liście Jana i jeden raz w 2 Liście Jana. Poza tym nie został użyty w żadnym innym miejscu w Biblii.

Ci, którzy zostali nazwani antychrystami, mieli błędne poglądy na temat Jezusa Chrystusa, które wpływały także na ich styl życia. Jan najwyraźniej odczuwał potrzebę odniesienia się do tych fałszywych nauk i zrobił to w stanowczy i bezkompromisowy sposób.

Z drugiej strony, autor przedstawia pozytywny obraz prawdziwego chrześcijaństwa, akcentując jego dobroczynną naturę. Apostoł przeciwstawia się teologicznym i etycznym błędom fałszywych nauczycieli oraz opowiada się za jednością Ojca i Syna, przyjęciem Bożego przebaczenia i życiem w zgodzie z zasadą miłości.

Dodaje otuchy członkom Kościoła i ostrzega ich przed niewłaściwymi poglądami na temat Chrystusa i chrześcijańskiego postępowania. Wyraża także nadzieję, że pozyska nawet niektórych z tych, którzy odeszli z Kościoła.

W pierwszym i trzecim liście nie jest wspomniana przyczyna ich napisania, jednak powody wydają się dość oczywiste. Celem 2 Listu Jana było ostrzeżenie współwyznawców przed błędnymi naukami i niewłaściwą etyką fałszywych nauczycieli wspomnianych w 1 Liście Jana.

Według 3 Listu Jana w zborze trwała walka o władzę. Diotrefes usiłował przypisać sobie prawo do niej. Najwyraźniej miał zamiar przy pomocy herezji stworzyć fundament dla swojego autorytetu wśród wierzących.

Nie bagatelizując zagrożenia ze strony fałszywych nauk, Jan rozprawia się z nimi i podkreśla to, co prawdziwe i pozytywne. Jest to ważna zasada także dla nas. Łatwo jest dać się złapać w pułapkę walki z błędami i skupiać się na tej walce zamiast na prawdzie. W jaki sposób ty postępujesz ze złem? Czy skupiasz się na kłamstwie zamiast na prawdzie? Jak możesz zacząć uczyć się rozwiązywania problemów w pozytywny sposób?

11

Jezus w listach Jana

ŚRODA — 1 lipca

W 1 Liście Jana znajdujemy liczne nawiązania do Chrystusa. On stanowi centrum tego listu. Kim jest Jezus według 1 Listu Jana?

1 J 1,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 1,2; 5,20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 1,3; 4,15 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,1

.....................................................................................................................

1 J 2,8

.....................................................................................................................

1 J 2,22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 4,14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Choć w 1 Liście Jana Bóg Ojciec jest wspominany częściej niż Jezus, to jednak problemem niektórych z wyznawców Kościoła, zarówno tych byłych, jak i tych nadal aktywnych, był Syn. Fałszywi nauczyciele nie dyskutowali z wierzącymi o naturze Ojca. Nie zgadzali się jednak z nauką o Jezusie, a konkretnie — o Jego człowieczeństwie i Jego boskości. Chodziło o to, czy Jezus „przyszedł w ciele” (1 J 4,2) i czy „jest Chrystusem?” (1 J 2,22).

Zajmując stanowisko w tym sporze, apostoł wyraźnie stwierdza, że niemożliwe jest rozdzielenie Ojca i Syna. W naszych czasach niektórzy chrześcijanie również sądzą, że mają więź z Bogiem Ojcem, podczas gdy całkowicie ignorują Chrystusa. Według nich Jezus był tylko wybitnym człowiekiem. Jan wyraźnie mówił: Jeśli wiesz, kim jest Jezus, ale nie akceptujesz Go jako Mesjasza i Syna Bożego, to nie możesz mieć zbawiennej więzi z Bogiem Ojcem.

1 List Jana liczy 105 wersetów. Około 45 z nich dotyczy Jezusa. Co ten fakt mówi o miejscu Chrystusa w tym liście? Czy Jezus jest ważny w twoim zrozumieniu prawdy? Czy jest możliwe, że wierzący człowiek będzie tak zajęty datami, wykresami i doktrynami, iż zaniedba poznanie Chrystusa, poznanie Jego przebaczenia i łaski? Jeśli tak, to w jaki sposób można tego uniknąć?

Dlaczego trzeba tego uniknąć? Zob. J 17,3.

12

Dzieło Jezusa przedstawione w listach Jana

CZWARTEK — 2 lipca

Listy Jana nie tylko przedstawiają Chrystusa z różnych punktów widzenia, mówiąc nam, że On istnieje od początku (zob. 1 J 1,1), że „przyszedł w ciele” (1 J 4,2) oraz że pozostał sprawiedliwy, czysty i bez grzechu (zob. 1 J 2,1; 3,3.5).

Ukazują także Jego dzieło.

To, kim jest Jezus, ściśle wiąże się z tym, czego On dokonał. Zaprzeczanie Jego boskości czy człowieczeństwu jest równoznaczne z negacją Jego misji jako Zbawiciela, wzorca do naśladowania i Pana. Zbawienie w Jezusie jest uzależnione od Jego bosko-ludzkiej natury. Niewłaściwe zrozumienie tej podwójnej natury Chrystusa może doprowadzić do całkowicie błędnego odbioru planu zbawienia i problemu grzechu. Grzech można wówczas zlekceważyć albo zupełnie zaprzeczyć jego istnieniu (zob. 1 J 1,6-10), co z pewnością objawi się w chrześcijańskim postępowaniu i etyce.

Co Jan mówi o działalności i służbie Jezusa? Jakie obietnice zostały nam dane dzięki temu, czego Chrystus dokonał i co nadal dla nas czyni?

1 J 1,7 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,25 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,28 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 3,8

.....................................................................................................................

1 J 3,16 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2 J 1,3

.....................................................................................................................

To, czego Jezus dokonał dla nas jako Zbawiciel i co nadal czyni dla nas jako nasz Obrońca, wymaga jakiejś odpowiedzi z naszej strony. Przebaczenie grzechów, pewność zbawienia, dar Ducha Świętego, nadzieja powtórnego przyjścia i obietnica, że będziemy do Niego podobni i ujrzymy Go takiego, jakim jest, nie mogą pozostawić naszego serca zimnym. Wierzymy w Niego, więc miłujemy Go, idziemy za Nim, jesteśmy Mu posłuszni oraz trwamy w Nim i Jego nauce.

Przyjrzyj się wymienionym obietnicom. Która z nich jest ci najdroższa i dla− czego? Której nie doświadczasz, choć powinieneś? Co możesz zrobić, by głę− biej uświadomić sobie bogactwo tych obietnic?

13

PIĄTEK — 3 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj 1 List Jana, by dokonać przeglądu tego ważnego tekstu. „W miarę upływu lat, gdy liczba wierzących stopniowo się zwiększała, Jan pracował coraz intensywniej i gorliwiej wśród braci i sióstr. Nastały niebezpieczne czasy dla Kościoła. Szatańskie zwiedzenia mnożyły się wszędzie. (...).

Niektórzy pozorni wyznawcy Chrystusa twierdzili, że Jego miłość uwalnia ich od posłuszeństwa prawu Bożemu. Z drugiej strony wielu uczyło, że konieczne jest zachowywanie żydowskich zwyczajów i ceremonii, a do zbawienia wystarczy posłuszeństwo prawu, bez wiary w krew Chrystusa. Niektórzy utrzymywali, że Chrystus był jedynie dobrym człowiekiem i zaprzeczali Jego boskości. Jeszcze inni pod pozorem wierności sprawie Bożej byli zwodzicielami, którzy czynami zapierali się Chrystusa i Jego ewangelii. Sami żyli w grzechu i wnosili herezję do Kościoła. Wskutek tego wielu wierzących zostało sprowadzonych na drogę sceptycyzmu i błędu” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd.

IV, s. 306). „Smutek ogarniał Jana, gdy dostrzegał truciznę sączącą się w szeregi Kościoła.

Widział zagrażające niebezpieczeństwo i zdecydowanie też i odważnie stawiał mu czoło. Listy Jana tchną duchem miłości. Wydaje się, że pióro, którym je pisał, zanurzał w tej miłości. Lecz gdy tylko wchodzi w kontakt z tymi, którzy łamali zakon Boży, a twierdzili, że żyją bez grzechu, nie omieszkał ostrzec ich przed strasznym zwiedzeniem” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. III, s. 337).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Ponownie przeczytaj powyższe cytaty Ellen G. White. Przypuśćmy, że pisałaby ona do współczesnego Kościoła. Co napisałaby dzisiaj? Przed jakimi teologicznymi wyzwaniami stoi współczesny Kościół? Czy przypominają one te wyzwania, z którymi miał do czynienia apostoł Jan? Czego możemy nauczyć się od Jana w kwestii przeciwstawiania się błędnym twierdzeniom?

2. Jako adwentyści wierzymy, że otrzymaliśmy pewne ważne prawdy, których nie głoszą inne Kościoły (w przeciwnym razie jaki byłby sens powołania do istnienia Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego?). Jak możemy lepiej wyrażać miłość i uprzejmość, które powinny towarzyszyć głoszeniu naszego przesłania? Jak możesz pomóc zborowi przejawiać Bożą miłość do ludzi? To przerażające, jak wielu ludzi zainteresowanych naszym przesłaniem nie przyjęło go z powodu braku uprzejmości, wyrozumiałości i miłości w Kościele. Możemy i powinniśmy poprawić się pod tym względem.

14

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Drugi podręcznik z serii Jego Historia — od Exodusu do Paruzji przeznaczony jest nie tylko dla gimnazjalistów uczących się religii wg programu opracowanego i realizowanego w Kościele adwentystycznym, ale także dla rodziców i katechetów. Przydatny podczas osobistego i zespołowego studium Pisma Świętego. W sposób interesujący przybliża dzieło Mistrza z Nazaretu oraz pierwszych chrześcijan. Cena 32 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 2 — 11 lipca

DOŚWIADCZYĆ SŁOWA ŻYWOTA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Pwt 4,1−4; 1 Kor 15,4−8; 1 J 1,1−5; Ap 19,13.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Co widzieliśmy i słyszeliśmy, to i wam zwiastuje− my, abyście i wy społeczność z nami mieli. A społeczność nasza jest społecznością z Ojcem i z Synem jego, Jezusem Chrystusem” (1 J 1,3).

PYTANIA PRZEWODNIE: Dlaczego Jezus jest Słowem Żywota? Co apostoł chciał osiągnąć, pisząc wstęp do 1 Listu Jana? Jak dzisiaj możemy być naocznymi świadkami Chrystusa? Jaką rolę w życiu chrześcijanina peł− ni wspólnota?

Przed pewnym sądem stanął mężczyzna oskarżony o zabójstwo. Głośno przysięgał, że jest niewinny, że nie popełnił zarzucanego mu czynu, a nawet nie był obecny na miejscu zbrodni. Jego słowa brzmiały bardzo przekonująco i wiarygodnie.

Jednak wezwano świadków. Jeden po drugim zeznawali to samo — widzieli oskarżonego na miejscu mordu i widzieli, a niektórzy także słyszeli, jak popełniał zbrodnię. Choć różnili się w szczegółach zeznań, w zależności od miejsca, z którego obserwowali zdarzenie, ich świadectwo było jednoznaczne, a wina oskarżonego została udowodniona ponad wszelką wątpliwość.

Podobnie Jan rozpoczyna swój list, stwierdzając, że należy do kręgu naocznych świadków, którzy widzieli i osobiście znali Jezusa, więc mogą podzielić się z innymi informacjami o Nim, które odmienią ich życie.

16

Wstęp do 1 Listu Jana (zob. 1 J 1,1−4)

NIEDZIELA — 5 lipca

Przeczytaj 1 J 1,1−4. Co autor przekazuje nam w tym fragmencie listu?

Jaką nadzieję możesz czerpać z tych słów dla siebie? Dlaczego im wierzysz? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

Apostoł rozpoczyna list, wskazując, że wraz z innymi jest naocznym świadkiem Słowa Żywota. W 1 J 1,2 wyjaśnia znaczenie określenia żywot i do połowy 1 J 1,3 podkreśla wagę zwiastowania ewangelii.

Jakie są dwa rezultaty zwiastowania Słowa Żywota? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W 1 J 1,1.3 w jednym zdaniu zawartych jest siedem stwierdzeń: (1) „co było od początku”, (2) „co słyszeliśmy”, (3) „co oczami naszymi widzieliśmy”, (4) „na co patrzyliśmy”, (5) „czego ręce nasze dotykały”, (6) „co widzieliśmy” i (7) co słyszeliśmy. Następnie apostoł kończy to zdanie: „To i wam zwiastujemy, abyście i wy społeczność z nami mieli” (1 J 1,3). W 1 J 1,2, który jest wtrąceniem i wyjaśnieniem zarazem, cztery wymienione elementy kończą się następującymi słowami: „Zwiastujemy wam ów żywot wieczny”.

Sednem tego prologu jest pragnienie Jana, byśmy osobiście poznali realność Boga, jakiej on sam doświadczył przez Chrystusa. Apostoł chce, byśmy doświadczyli życia wiecznego, społeczności i radości, jaką możemy mieć przez Jezusa — tego samego, którego Jan słyszał, widział i dotykał.

Jakie jest twoje zrozumienie i doświadczenie radości w Panu? Czy znasz chrześcijanina, który zawsze jest radosny? Co tak naprawdę oznacza obietni− ca radości, skoro my, chrześcijanie, nierzadko doznajemy bólu i cierpienia?

17

1 List Jana a Ewangelia Jana

PONIEDZIAŁEK — 6 lipca

Ci, którzy znają Ewangelię Jana, czytając 1 List Jana, są zaintrygowani tym, że jego wstęp przypomina prolog tej ewangelii.

Przeczytaj 1 J 1,1−5 i porównaj go z J 1,1−5. Jakie dostrzegasz podobień− stwa?

Oba fragmenty Biblii są bardzo podobne. Nawiązują do przeszłości przy pomocy wyrażenia na początku (od początku), co jest najwyraźniej odniesieniem do opisu stworzenia w Rdz 1,1. W obu fragmentach Pisma Świętego pojawia się rozróżnienie między Bogiem Ojcem a Słowem, jak również podkreślenie ścisłego związku między Nimi. W obu ustępach natchnionego tekstu autor używa słów żywot (życie) i światłość. Niewątpliwie fragmenty te mają ze sobą wiele wspólnego. Jednak istnieją między nimi także istotne różnice.

Jakie elementy z J 1,1−5 nie występują w 1 J 1,1−5?

Ewangelia Jana opisuje Jezusa jako Boga i Stwórcę. Choć tytuł Syn Jego, Jezus Chrystus w 1 J 1,3 wskazuje zarówno na człowieczeństwo Jezusa, jak i na Jego boskość, to jednak słowo Bóg nie odnosi się bezpośrednio do Chrystusa we wstępie do 1 Listu Jana, w przeciwieństwie do prologu Ewangelii Jana.

W ewangelii Jan wyraźnie zaznacza także rolę Jezusa jako Stwórcy. Nic z tego, co zostało stworzone, nie powstało bez udziału Chrystusa. Trudno sobie wyobrazić, by apostoł mógł się wyrazić jeszcze jaśniej — nie tylko o boskości Jezusa, ale także o Jego stwórczej roli.

1 List Jana podkreśla rolę naocznych świadków i ich zwiastowania (a zatem ich autorytetu), czego nie znajdziemy w Ewangelii Jana, gdzie jej autor przemawia w sposób bardziej zdystansowany, jakby mniej osobisty.

Podsumowując, oba omawiane fragmenty Biblii wzajemnie się uzupełniają i objawiają o Jezusie prawdy najistotniejsze z punktu widzenia planu zbawienia.

Pomyśl o wszystkim, co wiesz na temat życia Mistrza z Nazaretu. Co czynił, mówił i jak cierpiał? Zadaj sobie pytanie: Dlaczego to wszystko robił? Pomyśl o tym, że Jezus, będąc człowiekiem, był jednocześnie Bogiem, Stwórcą. Jaką nadzieję i pocieszenie daje ci ta prawda? Jak może ona pomóc ci w radzeniu sobie z codziennymi stresami i trudami życia?

18

Słowo Żywota (zob. 1 J 1,1−2)

WTOREK — 7 lipca

Co oznacza wyrażenie Słowo Żywota? Czy jest ono właściwym określeniem Jezusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W 1 J 1,1 czytamy o Słowie Żywota. Termin Słowo występuje także w J 1,1-3 i odnosi się do Jezusa. W Ap 19,13 jeździec na białym koniu został nazwany Słowem Bożym i również przedstawia Chrystusa. Ponieważ w pismach Jana termin Słowo w różnych kontekstach oznacza Jezusa, w 1 J 1,1 zapewne także odnosi się ono do Niego.

To samo dotyczy terminu żywot. Mistrz nazwał siebie Drogą, Prawdą i Żywotem (zob. J 14,6). Zatem żywot w 1 J 1,2 z pewnością również odnosi się do Chrystusa. Nic dziwnego zatem, że jest On Słowem Żywota.

Jakie inne dowody w tych wersetach listu świadczą o tym, że, używając wyrażenia Słowo Żywota, Jan ma na myśli Jezusa?

Choć niektórzy twierdzą, że wyrażenie Słowo Żywota oznacza zwiastowanie ewangelii, dowody wskazują raczej na Chrystusa. Można słuchać ewangelii o Jezusie, jednak trudno ją zobaczyć. Nie sposób też dotknąć Słowa Żywota, jeśli wyrażenie to miałoby oznaczać głoszenie ewangelii. Słyszeć, widzieć i dotykać osobę to znacznie sensowniejsze połączenie niż słyszeć, widzieć i dotykać ewangelię. Ponadto wyrażenie „żywot (...), który był u Ojca, a nam objawiony został” (1 J 1,2), także sugeruje, iż apostoł miał na myśli osobę Jezusa jako Słowo Żywota.

Skoro Jezus jest Słowem Żywota, co to oznacza dla nas? Przyjrzyj się obu częściom tego określenia. Jak wymienione poniżej wersety pomagają nam lepiej zrozumieć znaczenie, które niesie to wyrażenie samo w sobie, a co ważniejsze, jakie znaczenie ma ono dla nas osobiście? Zob. Rdz 1,14; Dn 5,23; Mt 8,8; J 1,4; Dz 17,28. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

19

Naoczni świadkowie

ŚRODA — 8 lipca

Wielu ludzi lubi chodzić na mecze piłki nożnej, koncerty, wiece polityczne i inne zgromadzenia. Lubią osobiście zobaczyć, co się dzieje — chcą tego doświadczyć. Potem mogą opowiadać innym o tym, co widzieli i słyszeli. Niektórzy stają się świadkami różnych zdarzeń wbrew własnej woli, przypadkiem i niejednokrotnie później bywają wzywani do sądu jako naoczni świadkowie wypadku czy przestępstwa.

Apostołowie byli naocznymi świadkami życia, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Te wydarzenia związane z Nim wpłynęły na nich tak, że nie potrafili o nich nie mówić innym.

Tak też było z Janem. W 1 J 1,1-4 apostoł mówi, że jest naocznym świadkiem Jezusa. Swoje stwierdzenie wspiera oświadczeniem, że nie tylko widział Chrystusa, ale także słyszał Go i dotykał. W kolejnych wersetach Jan powtarza to oświadczenie, by podkreślić prawdziwość swego osobistego doświadczenia z Jezusem.

Apostoł Jan nie jest jedynym pisarzem biblijnym, który wypowiadał się w sposób zdecydowany, przekazując swoje naoczne świadectwo. Jak wymie− nione poniżej wersety wiążą się z 1 J 1,1−3? Kto wypowiada się w tych frag− mentach Biblii i na jakiej podstawie mówi?

Pwt 4,1-9

................................................................................................................

Dz 4,20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 Kor 15,4-8 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Dzisiaj nie możemy być naocznymi świadkami Mistrza z Nazaretu — przynajmniej nie świadkami życia Syna Człowieczego w Palestynie czy innych historycznych zdarzeń opisanych w Biblii. Ale to nie oznacza, że nie możemy być naocznymi świadkami realności Zbawiciela i tego, co On dla nas uczynił. Biorąc pod uwagę fakt, że żyjemy w postmodernistycznym świecie, nasza osobista historia, nasze naoczne świadectwo, może być znacznie lepszym świadectwem realności i dobroci Boga niż historyczne wydarzenia opisane w Piśmie Świętym.

Jakie jest twoje naoczne świadectwo o Jezusie? Napisz je i przedstaw w klasie.

20

Społeczność świętych

CZWARTEK — 9 lipca

Ktoś powiedział, że Bóg nie ma wnuków — ma tylko dzieci. Chrześcijańskiego doświadczenia nie dziedziczy się. Musimy podjąć osobistą decyzję, by powierzyć siebie Jezusowi. Ktoś inny nie może zrobić tego za nas. Sami musimy dokonać wyboru i całkowicie podporządkować się Chrystusowi. Z tego też względu chrześcijaństwo jest doświadczeniem osobistym, indywidualnym.

Już w pierwszych wersetach listu Jan wspomina o kolejnym wymiarze chrześcijaństwa. Zaprasza, byśmy przyjęli jego świadectwo o Jezusie i w ten sposób doświadczyli społeczności z Nim i innymi chrześcijanami. Przyjęcie Chrystusa jako Zbawiciela i Pana, Dawcę życia wiecznego, oznacza przyłączenie się do rodziny wierzących.

Jakie są wymiary tej społeczności według 1 J 1,3?

Jezus sam powołał do istnienia swoją wspólnotę, czyli Kościół (zob. Mt 16,18), i troszczy się o nią jak dobry pasterz o swoją trzodę (zob. J 10,14-16).

Chrystus i Jego Kościół są jednością. Zwiastowanie Jezusa i ewangelii prowadzi ludzi do społeczności nie tylko z Ojcem i Synem, ale także z innymi wierzącymi ludźmi. Zatem występuje tu nie tylko niewidzialna, niebiańska więź, ale też widzialna więź z wierzącymi. Chrześcijanie są błogosławieni dzięki temu, że nie muszą żyć samotnie, odizolowani od innych, ale stają się częścią chrześcijańskiej wspólnoty — rodziny Chrystusa na ziemi.

Jak chrześcijańska społeczność w swojej doskonałej formie została przed− stawiona w nowotestamentowych pismach? Zob. Dz 2,42−47; Rz 12,3−17.

Omawiany fragment 1 Listu Jana kończy się wersetem czwartym. Celem apostoła jest nie tylko to, by ludzie cieszyli się społecznością z Bogiem i wierzącymi, ale także, by ich radość była zupełna.

1 J 1,4 nawiązuje do poprzednich wersetów. Nasza radość jest zupełna, gdyż Jezus, „ów żywot wieczny” (1 J 1,2), został objawiony. 1 J 1,4 jest także spojrzeniem do przodu, ku dalszym fragmentom listu, w których przedstawiony jest Chrystus, zbawienie w Nim i życie z Bogiem (które jest życiem w miłości).

Wreszcie wskazuje on na przyszłe powtórne przyjście Pana. Zatem 1 J 1,1-4 obejmuje pewną całość czasową — od preegzystencji Chrystusa, po ostateczne spełnienie przy powtórnym Jego przyjściu.

Jakie jest twoje doświadczenie związane z chrześcijańską wspólnotą? Co możesz zmienić na lepsze w tym względzie? Jak możesz pełniej radować się i pomagać innym cieszyć się społecznością, w której uczestniczenie jest na− szym, jako chrześcijan, przywilejem?

21

PIĄTEK — 10 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj ostatnią część rozdziału Umilknij! Ucisz się!, w: Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV (ilustrowane), s. 242. „Jan, który osobiście poznał Chrystusa, pragnął podzielić się swoją wiedzą z czytelnikami, by mogli uczestniczyć w tej samej społeczności, którą on cieszył się z Ojcem i Synem. Wyrażając to pełne miłości pragnienie, apostoł podkreślił Jego boskość, wieczność i ucieleśnienie, a zatem także człowieczeństwo Syna.

Tę doniosłą wiedzę ujął w prostych, ale wyrazistych zdaniach, aby czytelnicy, w jego i naszych czasach, nie mieli wątpliwości co do podstaw chrześcijańskiej wiary oraz natury i dzieła Jezusa Chrystusa” (The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VII, s. 629).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytajcie wasze naoczne świadectwa dotyczące Jezusa. Jakie elementy są w nich wspólne? Czym różnią się one między sobą? Czego możesz się nauczyć z doświadczeń innych ludzi, by lepiej poznać Pana? Jakimi doświadczeniami i spostrzeżeniami możesz podzielić się z innymi?

2. Co sprawia, że naoczne świadectwo jest dla ludzi przekonujące? Dlaczego nie możemy wierzyć każdemu naocznemu świadectwu? Zdarza się przecież, że ludzie kłamią albo nie widzą rzeczy we właściwym świetle.

Czy kiedykolwiek wydawało ci się, że coś widziałeś, a potem uświadomiłeś sobie, że się pomyliłeś? Jeśli tak, opowiedz o tym w klasie. Co daje wiarygodność naocznym świadectwom zawartym w Biblii? Czy wierzymy, że są prawdziwe, dlatego, że znalazły się w Piśmie Świętym?

A może są w Słowie Bożym dlatego, że są prawdziwe?

3. Zastanów się nad potrzebą wspólnoty. Dlaczego społeczność jest tak istotna dla wierzących? Co dzieje się z tymi, którzy próbują prowadzić chrześcijańskie życie sami, z dala od zboru? Z drugiej strony, jakie potencjalne niebezpieczeństwa kryją się w nadmiernym poleganiu na innych wierzących czy na Kościele? Jak możemy zachować równowagę w tej kwestii?

4. Co możesz zrobić, by pomóc twojemu zborowi być bardziej wrażliwym na potrzeby ludzi i w ten sposób lepiej realizować ideał społeczności przekazany przez Kościół wczesnochrześcijański? W jakich sprawach twój zbór mógłby się poprawić?

22

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Jedna z podstawowych pozycji w literaturze dotyczącej działania Ducha Świętego w życiu chrześcijańskim. Cena 11 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 3 — 18 lipca

CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ODWRÓCENIE SIĘ OD GRZECHU STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: J 3,19; 8,12; Rz 3,10−20; 1 Tm 1,15; 1 J 1,5−10; 2,1−2.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nie− prawości” (1 J 1,9).

PYTANIA PRZEWODNIE: Co mieli na myśli pisarze biblijni, nazywając Boga Światłością? Jakiego rodzaju błędy dotyczące realności grzechu usiło− wał zdemaskować Jan na początku swego pierwszego listu? Jakie obiet− nice przedstawił nam jako lekarstwo na grzech w naszym życiu? Dlacze− go potrzebujemy tych obietnic?

W 1982 roku pokazano publicznie niezwykłe dzieło sztuki nowoczesnej.

Była to strzelba przymocowana do krzesła. Dzieło można było podziwiać, siadając na krześle i zaglądając do lufy strzelby. Problem w tym, że strzelba była naładowana i połączona z wyzwalaczem czasowym mającym zwolnić spust w nieokreślonym momencie w ciągu najbliższych stu lat. Zdumiewające, iż kolejki widzów ustawiały się, by zajrzeć do lufy, mimo iż wiedzieli, że grozi to śmiercią.

To się nazywa kuszenie losu!

Niestety, podobnie ludzie igrają z grzechem, sądząc, że mogą się nim zabawiać bez szkody dla siebie. Jednak w przeciwieństwie do strzelby, która może wypalić, ale nie musi, grzech pozostawiony samemu sobie zawsze zabija.

W tym tygodniu przyjrzymy się temu, co Jan napisał o problemie grzechu i o rozwiązaniu tego problemu w Jezusie Chrystusie.

24

Światłość (zob. 1 J 1,5)

NIEDZIELA — 12 lipca

Przeczytaj 1 J 1,5. Co apostoł miał na myśli, mówiąc, że „Bóg jest światło− ścią”? Przecież światło jest jedynie zjawiskiem fizycznym, formą energii wy− stępującej pod postacią fotonów. O co chodziło Janowi w tym porównaniu?

Zob. Ps 27,1; 36,10; Mt 4,16; J 3,19; 8,12; 12,46; 1 Tm 6,16. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pojęcie światłości zostało odniesione zarówno do Jezusa, jak i do Ojca. Światłość jest Bożą chwałą, wskazując na Boga jako Tego, który daje zbawienie.

A zatem porównanie to podkreśla także pojęcie prawdy i objawienia. Biorąc pod uwagę nasze obecne położenie i nasz punkt widzenia, owo porównanie akcentuje moralne cechy Boga — Jego sprawiedliwość, świętość i doskonałość (zob. 1 J 2,9).

Dlaczego Janowi nie wystarczyło stwierdzenie, iż Bóg jest Światłością?

Dlaczego dodał jeszcze, że „nie ma w nim żadnej ciemności” (1 J 1,5)? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dodając te słowa, apostoł podkreślił w możliwie najwyrazistszy sposób doskonałość i bezgrzeszność Pana. Prawdziwy Bóg nie jest jak greckie i rzymskie bóstwa, u których zalety mieszają się z wadami. On jest czystą świętością, dobrocią i sprawiedliwością. Bóg pozostaje w opozycji do grzechu, tak jak światłość jest przeciwieństwem ciemności.

Jan wspomina o ciemności, jednocześnie wprowadzając nowy element, który pozwala mu przejść do dalszego wywodu. Jako upadłe i przesiąknięte grzechem istoty, ludzie z natury należą raczej do ciemności niż do światłości. Jeśli Bóg jest światłością i nie ma w Nim ciemności, to nie może być większej różnicy niż ta między nami a Nim, zwłaszcza w kwestii świętości i sprawiedliwości.

Jakie emocje, wyobrażenia i skojarzenia wywołuje w tobie ciemność? Zapisz swoje spostrzeżenia na temat ciemności oraz tego, co ona symbolizuje i jakie wywołuje odczucia. Czy ciemność jest stosownym symbolem grzechu i braku świętości? Dlaczego? Przedstaw swoje przemyślenia w klasie.

25

Problem grzechu (zob. 1 J 1,6.8.10)

PONIEDZIAŁEK — 13 lipca

1 J 1,6-10 stanowi pewien ciąg myślowy. Po zasadniczym opisie Bożego charakteru, Jan wspomina o pewnych wierzeniach rozpowszechnianych wśród współwyznawców i odnosi się do nich krytycznie.

Tych pięć wersetów rozpoczyna się mniej więcej w podobny sposób — mianowicie słowem jeśli. Jednak znacząco różnią się w swej wymowie.

Z jakimi twierdzeniami rozprawia się apostoł w 1 J 1,6.8.10? Co wspólne− go ze sobą mają te fałszywe twierdzenia?

Pierwsze stwierdzenie dotyczy społeczności z Bogiem. Niektórzy uważają, że mają społeczność z Nim, ale w rzeczywistości chodzą w ciemności, co oznacza, że tak naprawdę nie chodzą z Bogiem.

W przeciwieństwie do tego przykładu (zob. 1 J 1,7) chodzenie w światłości prowadzi do prawdziwej społeczności. Ci, którzy chodzą w światłości, są oczyszczani z grzechu. Zatem chodzenie w ciemności oznacza życie w grzechu. Życie w grzechu i jednoczesne twierdzenie, że ma się więź z Bogiem, jest według Jana kłamstwem.

Dwa następne twierdzenia (zob. 1 J 1,8.10) także są związane z grzechem.

Choć Jan występuje przeciwko życiu w grzechu, to jednak nie ma on żadnych wątpliwości co do tego, że jesteśmy grzeszni. W 1 J 1,8 odnosi się do poglądu, iż ludzie nie są grzeszni, które to twierdzenie jest niezgodne z podstawowymi naukami chrześcijaństwa.

Dlaczego oświadczenie apostoła w 1 J 1,10 jest tak istotne? Co może wynikać z twierdzenia, iż „nie zgrzeszyliśmy”?

Zwróć uwagę na logiczne następstwo rzeczy w tych wersetach. W 1 J 1,6 znajduje się wyrażenie, że ci ludzie kłamią. W 1 J 1,8 — że zwodzą samych siebie. W 1 J 1,10 — że czynią Boga kłamcą. Najwyraźniej Jan rozumiał rzeczywistość oraz powagę problemu, jakim grzech jest dla ludzkości.

Na ile otwarty i uczciwy jesteś wobec siebie w kwestii realności grzechu w twoim życiu? Czy ignorujesz go, usprawiedliwiasz, a może potępiasz się z jego powodu? Jaka powinna być twoja postawa wobec zmagań z grzechem i co możesz zrobić, by umacniać tę właściwą postawę?

26

Reakcje na problem grzechu (zob. 1 J 1,7.9; 2,2)

WTOREK — 14 lipca

Oczywiste jest, że w tych wersetach Jan nawiązuje do powagi problemu grzechu. Jak apostoł rozumie grzech? W 1 J 3,4 utożsamia grzech z bezprawiem. Według 1 J 5,17 grzech jest niesprawiedliwością i czynieniem zła. Jest także odejściem od woli Bożej objawionej nam w Piśmie Świętym. Grzech to również przeciwieństwo prawdy. Odłącza od Pana każdego, kto go popełnia, a ta separacja prowadzi do duchowej śmierci. Grzech w liczbie pojedynczej może wskazywać właśnie na oddalenie grzesznika od Boga, natomiast grzechy w liczbie mnogiej mogą wskazywać na grzeszne czyny, postawy, myśli i zaniechania.

Jakkolwiek postrzegamy grzech, jedno jest pewne — problem grzechu jest realny, a nierozwiązany z pewnością nas zniszczy.

1 J 1,7.9 zawiera Boże obietnice rozwiązania problemu grzechu. Jakie są to obietnice i jak mogą one stać się realne w naszym życiu? Jak możemy doświadczyć tego, co Pan obiecał? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przebaczenie grzechów stało się możliwe dzięki śmierci Chrystusa na krzyżu i przelaniu Jego krwi. Ponieważ złamaliśmy prawo i zgodnie z nim zasługujemy na śmierć, On umarł za nas i uwolnił nas od wiecznego potępienia spowodowanego naszym przestępstwem. Ponadto Jego krew oczyszcza nas z wszelkiego grzechu.

Jednak z naszej strony konieczne jest wyznanie grzechów. Słowo wyznajemy w 1 J 1,9 może oznaczać także przyznajemy się do czegoś, uznajemy coś. Werset nie wspomina, komu należy wyznać grzechy. Najwyraźniej należy je wyznać Bogu, gdyż w następnej części owego wersetu czytamy, że jeśli wyznajemy grzechy, On jest wierny i przebaczy nam je. Możliwe, iż owo wyznanie oznacza także publiczne przyznanie się do tych grzechów, którymi skrzywdziliśmy innych, jednak mimo to przebaczenie grzechów należy wyłącznie do Boga.

1 J 1,9 ma moc przykazania. Powinniśmy wyznać grzechy Bogu, a On przebaczy je nam i oczyści nas. Grzeszenie czyni nas winnymi, a więc potrzebujemy przebaczenia. Grzech sprawia, że jesteśmy nieczyści i potrzebujemy oczyszczenia. Przez Jezusa Bóg umożliwił nam zarówno jedno, jak i drugie.

Jakie aspekty twojego życia musisz zmienić, aby pełniej korzystać z tych wspaniałych obietnic? Co powstrzymuje cię od podporządkowania swoich grzesznych nawyków Bogu?

27

Cel chrześcijan (zob. 1 J 2,1)

ŚRODA — 15 lipca

W 1 J 2,1 apostoł wzywa nas, byśmy nie grzeszyli. Jak mamy rozumieć to wezwanie?

Kontekstem wezwania do zaniechania grzechu jest pojęcie chodzenia w światłości poprzedzone stwierdzeniem, iż to Bóg jest Światłością. Jeśli pragniemy żyć we wspólnocie z Nim i Jego dziećmi, musimy chodzić w światłości, a chodzenie w światłości jednocześnie oznacza odrzucenie grzechu (zob. 1 J 2,1).

Jan zwraca się do współwierzących w sposób troskliwy i ciepły, nazywając ich dosłownie dzieciątkami i podając im jeden z powodów napisania listu. Powodem tym jest potrzeba zupełnego odrzucenia przez nich grzechu. Pisząc to, apostoł nie sugeruje, że możliwa jest zupełnie bezgrzeszna egzystencja, ale wzywa chrześcijan do tego, by szczerze starali się trzymać z daleka od wszelkiego grzechu.

Dlaczego Jan uzupełnia swoje wezwanie do zaniechania grzechu zastrzeże− niem: „A jeśliby kto zgrzeszył...” (1 J 2,1)? Zob. 1 Krl 8,46; Rz 3,10−20; 1 Tm 1,15.

Ten wywód na temat grzechu mógłby zostać niewłaściwie zrozumiany, gdyż ktoś mógłby pomyśleć i powiedzieć, że grzech nie ma znaczenia: Nie mów, że jesteś bez grzechu. Przecież jesteś grzesznikiem. Więc żyj, jak chcesz, i nie martw się grzechem.

Zatem Jan musiał wyważyć swoje stwierdzenie o grzechu w 1 J 2,1. Celem ucznia Chrystusa jest nie grzeszyć. Chrześcijanie muszą uznać, że są grzesznikami, a jednak powinni też dążyć do tego, by żyć bez grzechu.

Jednakże apostoł nie chce, by ktokolwiek doszedł do wniosku, że możemy być doskonale bezgrzeszni. Zatem obok wezwania do zaniechania grzechu zamieszcza też receptę: „A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika” (1 J 2,1). Jest ona wyraźnym uznaniem rzeczywistości grzechu w życiu chrześcijan. Nawet gorliwym i szczerym chrześcijanom zdarza się grzeszyć. Niestety, popełnienie grzechu zawsze jest dla wierzących realną możliwością. Dlatego potrzebują oni pomocy. Potrzebują, by Ktoś pomógł im stawić czoło pokusie, ale też by Ktoś interweniował w ich sprawie, gdy zgrzeszą.

Jak możemy nauczyć się żyć w tej trudnej sytuacji — uznani za grzeszni− ków, a jednocześnie stanowczo wezwani do życia bez grzechu?

28

Chrześcijańska pociecha (zob. 1 J 2,1−2)

CZWARTEK — 16 lipca

1 J 2,1-2 zawiera wspaniałe słowa, które pocieszają skruszonych grzeszników, napełniając ich nadzieją i radością. Pomimo naszego grzechu i naszej winy oraz straszliwych skutków naszych błędów istnieje rozwiązanie. Jan wspomniał już wcześniej o przebaczeniu i oczyszczeniu z grzechów. Teraz powraca do tej kwestii, mówiąc, że przebaczenie możemy uzyskać dzięki Jezusowi.

Jak to się dzieje? Po pierwsze, On jest naszym Obrońcą i wstawia się za nami. Ten Obrońca został zidentyfikowany jako Jezus Chrystus i określony jako sprawiedliwy. Sprawiedliwość jest wymieniona w 1 J 1,9 jako cecha Ojca. W 1 J 2,1 jest ona przypisana Synowi. Syn Boży może wstawiać się za nami właśnie ze względu na tę cechę.

Po drugie, nasze przebaczenie jest pewne, gdyż przez swoją ofiarną śmierć Jezus dokonał zadośćuczynienia i pojednania — zapłacił karę za nasze grzechy.

On spłacił za nas dług, którego my nie mogliśmy sami zapłacić.

Tak więc Jan przedstawia Chrystusa jednocześnie jako Ofiarę i Pośrednika.

W kontekście świadectwa Nowego Testamentu oznacza to, iż Jezus prowadził wśród nas bezgrzeszne życie, umarł na krzyżu, powstał z martwych i wstąpił do nieba, gdzie wstawia się za nami.

Greckie słowo parakletos, przetłumaczone jako Orędownik w 1 J 2,1 (a w Biblii Tysiąclecia jako Rzecznik), bywa czasem przekładane w angielskich Bibliach inaczej, np. Pocieszyciel, Pomocnik, Adwokat, Mediator czy Pośrednik (zob. J 14,16.26; 15,26; 16,7). Słowo to określa osobę, która stoi przy kimś albo reprezentuje kogoś. Parakletos może być kimś, kto pomaga przyjacielowi.

W 1 Liście Jana Jezus został przedstawiony jako Ten, który pomaga nam i wstawia się za nami (zob. 1 J 2,1).

Gdy mówimy o Chrystusie jako naszym Obrońcy i czerpiemy pociechę z faktu, że uczestniczy On w przebaczeniu naszych grzechów, musimy pamiętać, iż nie wolno nam sądzić, że Ojciec jest surowy i mściwy, a zatem trzeba Go przekonywać, by nam przebaczył. Taki obraz Boga byłby nieprawdziwy. To On posłał Jezusa ze względu na nas (zob. J 3,16). Kilka wersetów wcześniej czytaliśmy, że On jest wierny, a zatem przebaczy nam i oczyści nas (zob. 1 J 1,9).

Chrystus nie musi obłaskawiać Ojca. Przeciwnie, to Ojciec objawił przez Jezusa swoje pragnienie zbawienia nas.

Jak na podstawie dzisiejszego fragmentu lekcji rozumiesz wspaniałe obiet− nice dane nam w 1 J 2,1−2? Co oznaczają one w naszym codziennym chodze− niu z Panem? Jak mogą stać się bardziej realne w twoim życiu? Jakich zmian powinny dokonać w naszym chrześcijańskim doświadczeniu?

29

PIĄTEK — 17 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdział Czyste sumienie, w: Ellen G. White, Wielka miłość, wyd. XVI Drogi do Chrystusa, s. 31-34. „»Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości« (1 J 1,9). Warunki otrzymania miłosierdzia Bożego są proste i zrozumiałe. Pan nie wymaga od nas trudnych rzeczy, byśmy mogli otrzymać przebaczenie. Nie musimy odbywać długich, męczących pielgrzymek ani zadawać sobie bolesnej pokuty, by polecić duszę Bogu niebios czy zadośćuczynić za nasze winy. Kto »wyznaje i porzuca« swój grzech, »dostępuje miłosierdzia« (Prz 28,13). W niebiańskim przybytku Chrystus wstawia się za swoim Kościołem — wstawia się za tymi, za których zapłacił cenę odkupienia swoją krwią. Upływające wieki nie osłabiły skuteczności Jego pojednawczej ofiary. Ani życie, ani śmierć, ani wysokość, ani głębokość nie mogą nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie — nie dlatego, że tak mocno się Go trzymamy, ale dlatego, że On tak mocno nas trzyma. Gdyby nasze zbawienie zależało od naszych starań, z pewnością bylibyśmy zgubieni.

Jednak zależy ono od Tego, który gwarantuje spełnienie wszystkich swoich obietnic” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 305).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytaj w klasie, co napisałeś o swoich przemyśleniach, odczuciach i wyobrażeniach związanych z pojęciem ciemności. Czy pomaga ci to w lepszym zrozumieniu nie tylko tego, co znaczy brak sprawiedliwości i grzeszność, ale także tego, co oznacza chodzenie w światłości Bożej?

2. Jak możesz pomóc tym, którzy są tak przytłoczeni grzechem i winą, że są gotowi zupełnie odejść od Pana? Jakie obietnice i pociechę możesz im zaoferować? Jakie przykłady ludzi, którym Bóg przebaczył potworne grzechy, możesz znaleźć w Biblii?

3. Niektórzy ludzie wierzą, że musimy być zupełnie wolni od wszelkiego grzechu, abyśmy mogli być zbawieni. Jak odpowiesz na takie twierdzenie, nie sugerując jednocześnie, że grzech jest błahostką?

4. Przypuśćmy, że ktoś zamordował czyjąś całą rodzinę — ludzi, którzy nigdy nie byli chrześcijanami i nie wyznawali wiary w Jezusa. Po latach, na łożu śmierci, morderca wyznał swoje grzechy i przyjął Chrystusa jako swego Zbawiciela. Jak odpowiedziałbyś, gdyby ktoś z krewnych tamtych ofiar powiedział: Zatem według was, chrześcijan, moi bliscy są skazani na potępienie, podczas gdy ich morderca ma teraz obietnicę nieba. Czy tego uczy wasza religia?

30

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Film zrobiony z ogromnym rozmachem, do którego zostali zaangażowani najwięksi aktorzy teatralni. Opowiada historię życia Jezusa Chrystusa widzianą oczami apostoła Jana. Zarówno scenarzysta, jak i reżyser dołożyli ogromnych starań, by ten obraz był jak najbardziej autentyczny.

Film zdobył uznanie widzów i krytyków filmowych. DVD, cena 28 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 4 — 25 lipca

CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ZACHOWYWANIE PRZYKAZAŃ BOŻYCH STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Kpł 19,18; Łk 14,26; J 3,20; 13,1−38; 1 Tm 2,4; 2 P 3,18; 1 J 2,3−11.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy” (1 J 2,3).

PYTANIA PRZEWODNIE: Co oznacza poznanie Boga w odróżnieniu od po− siadania wiedzy o Nim? Jaką rolę w naszej więzi z Nim odgrywa posłu− szeństwo prawu Bożemu? Co Jan mówi o Jezusie jako wzorze do naśla− dowania? Czym jest nowe przykazanie, które daje Jan, i czy rzeczywi− ście jest ono nowe?

Pewien duchowny rozmawiał z małżeństwem przeżywającym kryzys. Co było jego przyczyną? Mąż utrzymywał pozamałżeńskie kontakty seksualne. Nie z jedną kobietą, ale z wieloma. Mąż starał się załagodzić sytuację, mówiąc żonie, że choć bywa z innymi kobietami, to wcale nie znaczy, że jej nie kocha. Przysięgał, że właśnie ją kocha najbardziej.

Jak należało się spodziewać, jego słowa — dalekie od rozwiązania problemu — spowodowały tylko pogorszenie sytuacji. Dlaczego? Ponieważ gdy kogoś kochasz, okazujesz to czynami, a nie jedynie słowami.

W tym tygodniu przestudiujemy, co Jan mówi o poznaniu i miłowaniu Boga.

Każdy może powiedzieć, że kocha Pana. Pytanie brzmi: Jak zgodnie z Biblią mamy okazywać tę miłość?

32

Co wiemy? (Zob. 1 J 2,3−5)

NIEDZIELA — 19 lipca

Wyrażenie z tego wiemy występuje w tym fragmencie dwukrotnie (drugi raz jako po tym poznajemy). Co według Jana wiedzą chrześcijanie?

Po pierwsze, wiedzą, że poznali Boga (zob. 1 J 2,3) i, po drugie, że są „w nim” (1 J 2,5). Biorąc pod uwagę to, co jest tutaj stawką — nasze życie wieczne bądź unicestwienie (zob. J 5,29) — jest to istotna wiedza.

Z drugiej jednak strony, musimy uważać, by nie czynić samej wiedzy środkiem zbawczym. Właśnie z taką herezją Jan rozprawiał się w tym oraz w innych fragmentach — z poglądem, iż już sama wiedza niesie zbawienie.

Gnoza (gr. gnosis = wiedza, poznanie) była kluczowym terminem w starożytnej religii, a także ważnym pojęciem w świecie religijnym w pierwszych wiekach po Chrystusie. Prawdopodobnie w II w. n.e. gnoza rozwinęła się jako w pełni dojrzała herezja wśród chrześcijan zwanych gnostykami. W gnostycyzmie na moralność kładziono niewielki nacisk. Podstawą były mistyczne doświadczenie oraz osobliwe mity o Bogu i naturze ludzkiej. Według gnostyków zbawienie można osiągnąć przez tajemną wiedzę, a nie więź wiary z Panem.

Co wymienione wersety mówią o tym, jak Nowy Testament odnosi się do po− jęcia wiedzy? Zob. Mt 13,11; Łk 1,34.77; J 17,3; Rz 3,20; 1 Kor 8,1; 1 Tm 2,4; 2 P 3,18; 1 J 4,8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Nowym Testamencie pojęcia wiedza i poznanie mają teoretyczne i teologiczne znaczenie. Jednak odnoszą się one także do więzi. Poznanie Boga oznacza posiadanie bliskiej więzi z Nim. Posłuszeństwo, miłość i powstrzymywanie się od grzechu wskazują na doświadczenie tej więzi. Teoretyczny i praktyczny wymiar wiedzy muszą wystąpić jednocześnie.

Choć czasowniki wiedzieć i poznać są często używane przez Jana, apostoł starannie unika rzeczownika wiedza. Zapewne starał się nie korzystać z tego technicznego terminu związanego z rodzącym się wówczas gnostycyzmem.

Czy znasz Pana, czy jedynie posiadasz wiedzę o Nim? Co różni te dwa pojęcia? Jeśli tylko masz wiedzę o Nim, jak możesz to zmienić i dlaczego jest to ważne?

33

Zachowywanie przykazań (zob. 1 J 2,3−5)

PONIEDZIAŁEK — 20 lipca

Każdy może powiedzieć, że zna Boga. Wielu ludzi, także w czasach Jana, tak właśnie twierdziło. Wielu też twierdzi podobnie dzisiaj. Mówić jednak jest łatwo.

Co według Jana jest zewnętrznym dowodem, że ktoś zna Boga? Co jeszcze apostoł napisał na ten temat? Zob. J 14,15.21; 15,10; 1 J 3,22.24; 5,3; Ap 12,17; 14,12. Jak te wersety łączą się ze sobą? Czy utwierdzają one nas, adwentystów, w naszym stanowisku wobec prawa Bożego? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zachowywanie przykazań jest bardzo ważne według Jana oraz według Jezusa.

Wyrażenie to dość często występuje w pismach Jana. Zachowywanie przykazań jest oznaką tego, że znamy Boga/Chrystusa oraz że miłujemy Go. Miłość i posłuszeństwo są ze sobą powiązane. W niektórych wersetach zaimek On (Jego) może się odnosić zarówno do Boga Ojca, jak i do Jezusa — jest dość niejednoznaczny, przypuszczalnie celowo. W 1 J 2,4 pojawia się ta sama prawda, ale wyrażona jest w negatywnej formie, co może odnosić się do twierdzeń tych, którzy mówią, iż można poznać Boga, a jednocześnie lekceważyć zachowywanie Jego przykazań. Jan atakuje taki pogląd w bardzo mocnych słowach i nazywa jego zwolenników kłamcami.

Dlaczego zachowywanie prawa świadczy o naszym poznaniu Boga? Jak nasze zachowywanie przykazań może objawiać prawdziwość naszego pozna− nia Pana? W jaki sposób jedno wiąże się z drugim? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Poznanie Boga, o którym mówi Biblia, jest czymś więcej niż znajomością faktów. Jest to poznanie tworzące podstawę więzi miłości. Nie można naprawdę kochać kogoś, kogo się nie zna. Jeśli kogoś kochasz, to postępujesz wobec niego w określony sposób. Mężczyzna, który naprawdę kocha swoją żonę, nie będzie jej zdradzał. Może wyznawać swoją miłość słowami, ale jeśli jego czyny nie potwierdzają tej miłości, to, mówiąc językiem Jana, jest on kłamcą.

Jakie inne analogie pomagające w zrozumieniu, dlaczego nasze posłu− szeństwo i nasze czyny stanowią nieodłączną część poznania Boga, przychodzą ci na myśl?

34

Co zrobiłby Jezus? (Zob. 1 J 2,6−8)

WTOREK — 21 lipca

Jakiś czas temu panowała moda, zgodnie z którą młodzi ludzie nosili bransoletki z literami WWJD, będącymi skrótem angielskiego pytania: What would Jesus do? (Co zrobiłby Jezus?). Choć niektórzy wyśmiewali ten pomysł jako infantylny, to należy przyznać, że przynajmniej ich motywacja była dobra — w każdej sytuacji powinniśmy zadawać sobie pytanie, jak postąpiłby Chrystus i powinniśmy starać się postępować podobnie.

Ta motywacja idealnie pasuje do tego, co powiedział Jan w studiowanym przez nas fragmencie listu. Pierwsza część tego fragmentu podkreśla, że chodzenie w światłości i poznanie Boga wymagają posłuszeństwa. Druga zaś część wzywa chrześcijan, którzy trwają w Nim i chodzą w światłości, by kierowali się przykładem Chrystusa w swoim sposobie życia. Jak mogą to zrobić? Muszą się dowiedzieć, jak żył Jezus i codziennie muszą porównywać swoje postępowanie z Jego postępowaniem. Innymi słowy, codziennie muszą zadawać sobie pytanie: Co zrobiłby Jezus?

Przejrzyj ewangelie. Jakie są twoje ulubione epizody z życia Mistrza? Któ− re z nich naprawdę przemawiają do twojego serca, ukazując ci, jaką osobą jest Jezus? W jakim stopniu jesteś do Niego podobny? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć śmierć Chrystusa i Jego zmartwychwstanie są sednem ewangelii, Biblia przekazuje nam także pewne informacje o Jego życiu i nauczaniu, abyśmy wiedzieli, jak powinni żyć ludzie.

Musimy o tym pamiętać, ponieważ czasami ludzie skupiają się na Jezusie tylko jako Zbawicielu, który oddał za nich życie, ale nie jako Panu i wzorcu do naśladowania. W 1 J 1,7 apostoł nawiązuje do oczyszczającej z grzechu krwi Chrystusa, co wskazuje na Jego ofiarę złożoną na krzyżu za nas. On zajął nasze miejsce. Według 1 J 2,2 Jezus jest pojednawczą ofiarą za nasze grzechy.

Zastąpił nas, ponosząc naszą karę. Jednak we fragmencie Biblii, który studiujemy w tym tygodniu, poruszone są także inne sprawy. Mistrz żył przykładnym życiem. Powinniśmy wstępować w Jego ślady.

Większość z nas, bez względu na to, kim jesteśmy, ma poważne problemy w życiu. Pomyśl o swoim największym wyzwaniu, największej walce. Zadaj sobie pytanie: Co zrobiłby Jezus? Gdy znajdziesz najlepszą odpowiedź, zapy− taj: Co powstrzymuje mnie od czynienia tego samego?

35

Nowe przykazanie (zob. 1 J 2,7−8)

ŚRODA — 22 lipca

Po podkreśleniu wagi posłuszeństwa przykazaniom Bożym (zob. 1 J 2,3-4) apostoł w 1 J 2,7-8 wprowadza pojęcie nowego przykazania. Czym jest to nowe przykazanie? Odpowiedź jest zawarta w J 13,34, gdzie użyte jest to samo wyrażenie.

Przeczytaj J 13,1−38. Jak kontekst pomaga nam zrozumieć, czym jest owo nowe przykazanie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy Jezus pokazał swoim uczniom, na czym polega służba, to znaczy uniżył się do tak służebnej czynności jak umycie im stóp, wówczas powiedział o nowym przykazaniu. Jego uczniowie powinni miłować się nawzajem tak, jak On ich umiłował.

Podobna sytuacja pojawia się w 1 J 2,6-8. Gdy apostoł pisał o tym, że powinniśmy postępować tak jak Jezus, wskazał na Jego przykazanie wspomniane w 13. rozdziale Ewangelii Jana. To literackie powiązanie z J 13,34-35 pomaga odkryć znaczenie 1 J 2,7-8. Przykazanie, o którym mówi apostoł, to przykazanie braterskiej miłości.

Dlaczego jednak autor stwierdza, że nie mówi o nowym przykazaniu, ale o starym? Dlatego, że przykazanie miłości bliźniego istniało już w czasach starotestamentowych (zob. Kpł 19,18). Gdy Jan pisał swój list, nowe przykazanie Jezusa podane w J 13,34 było znane już od wielu lat.

W pewnym sensie przykazanie to było nowe, gdyż stale wypełniało się w życiu Jezusa („w nim” — 1 J 2,6) i miało się wypełniać w życiu Jego naśladowców („i w was” — 1 J 2,8) w bezprecedensowy sposób, gdyż wraz z pierwszym przyjściem Chrystusa nastąpiła inauguracja nowej ery („gdyż ciemność ustępuje, a światłość prawdziwa już świeci” — 1 J 2,8).

Pojęcie prawa Bożego łączy pierwszą część studiowanego przez nas fragmentu (zob. 1 J 2,3-6) z drugą (zob. 1 J 2,7-8). Przykazania Boże sumują się w przykazaniu wzajemnej miłości. Chodzenie w światłości i postępowanie zgodnie z przykładem Jezusa oznacza zachowywanie przykazań i miłowanie się nawzajem.

Kiedy ostatnio, mówiąc językiem Biblii, umyłeś komuś nogi? Jeśli było to dawno temu, jak świadczy to o tobie i twoim sposobie odnoszenia się do lu− dzi? Dlaczego uśmiercanie własnego ja, pozwalające służyć bliźnim, jest tak trudne do realizowania w codziennym życiu?

36

Miłowanie bliźnich (zob. 1 J 2,9−11)

CZWARTEK — 23 lipca

Podsumuj to, co Jan mówi do nas w wymienionych powyżej wersetach. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Apostoł wspomniał krótko o miłości w 1 J 2,5. Najwyraźniej wzmianka ta odnosi się do naszej miłości do Boga, przejawiającej się w zachowywaniu Jego przykazań. Miłość pośrednio została wspomniana także w drugiej części studiowanego przez nas fragmentu, w części, w której jest mowa o nowym przykazaniu (zob. 1 J 2,6-9). Miłość do innych chrześcijan jest jednak bezpośrednio wspomniana dopiero w ostatniej części tego fragmentu (zob. 1 J 2,9-11). Zaczyna się on wyrażeniem: „Kto mówi...” (1 J 2,4.6.9).

1 J 2,9 zawiera stwierdzenie odnoszące się do chrześcijanina, który nienawidzi swego brata w wierze. Taki człowiek jest w ciemności. 1 J 2,10 mówi to samo, ale za pomocą pozytywnego przykładu. Ukazuje on osobę, która miłuje brata w wierze. W 1 J 2,11 autor znów powraca do nienawiści wobec brata.

Ten, kto nienawidzi, nie tylko jest w ciemności, ale na dodatek jest zaślepiony.

W swoim liście Jan wykazuje przede wszystkim zainteresowanie wspólnotą chrześcijańską. Nie neguje tym jednak faktu, że chrześcijanie są powołani do miłowania swoich znajomych czy sąsiadów, a nawet wrogów. Jednak nie w tym rzecz. Jan miał inne problemy do rozwiązania.

Nienawiść do brata w wierze to poważna sprawa. Nie chcielibyśmy, by tak została określona nasza postawa i postępowanie. Wolimy mówić, że ktoś nas denerwuje czy drażni. Jednak Pismo Święte często używa czasownika niena− widzić w sposób, jakiego nie stosujemy obecnie. Jak czasownik nienawidzić jest użyty w wymienionych wersetach i jak należy go rozumieć? Zob. Mt 6,24; 24,9−10; Łk 14,26; J 3,20.

W Piśmie Świętym nienawiść oznacza nie tylko to, co pod tym pojęciem kryje się obecnie, ale odnosi się także do zaniedbywania kogoś albo lubienia kogoś mniej niż inną osobę. Innymi słowy, niekoniecznie trzeba kimś pogardzać, by w sensie biblijnym okazywać nienawiść.

Czy jest ktoś, kogo nienawidzisz, choć zapewne nie bez powodu? Jeśli tak, zadaj sobie pytanie, co Jezus zrobiłby na twoim miejscu.

37

PIĄTEK — 24 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj Rdz 39,7-12; Dn 3,8-18; Ap 13,16; 14,5.

Chodzenie w światłości, w tym także zachowywanie przykazań Bożych, życie na podobieństwo Jezusa i okazywanie miłości bliźnim jest szczególnie ważne w ostatnim okresie dziejów świata. Prawo Boże jest kwestionowane, a sprawa prawdziwego kultu i posłuszeństwa Stwórcy będzie się stawać coraz ważniejsza. W Piśmie Świętym wymienieni są ludzie, którzy pozostali wierni nawet w najtrudniejszych okolicznościach — Józef, Daniel i jego towarzysze oraz wielu innych. Musimy podjąć decyzję, by iść za Jezusem bez względu na wszystko. „Jan mówi nam, że prawdziwa miłość do Boga będzie się objawiać w posłuszeństwie wszystkim Jego przykazaniom. Nie wystarczy wierzyć w teorię prawdy, wyznawać wiarę w Chrystusa, wierzyć, że Jezus nie jest oszustem, a religia Biblii nie jest zręcznie zmyśloną bajką. (...). Jan nie uczył, że na zbawienie można zapracować posłuszeństwem, ale że posłuszeństwo jest owocem wiary i miłości” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 311).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zachowywanie dziesięciorga przykazań to jedno, ale miłowanie ludzi to coś innego. Na czym polega różnica? Co łatwiej czynić i dlaczego?

2. Francuski filozof Paul Michel Foucault rozróżnił kiedyś dwa rodzaje wiedzy — taką, która zmienia tego, kto ją zyskuje, i taką, która nie powoduje żadnych zmian. Jakie mogą być przykłady tych dwóch rodzajów wiedzy? Co ważniejsze, jakiego rodzaju wiedzą jest poznanie Boga i jakiego rodzaju zmiany powinno ono powodować u chrześcijanina?

3. Jak możemy uniknąć popadania w pułapkę dążenia do zapracowania na zbawienie poprzez zachowywanie przykazań, a jednocześnie uniknąć niebezpieczeństwa wierzenia w to, że możemy zostać zbawieni, będąc nieposłusznymi prawu Bożemu?

4. Co możecie zrobić, by pomóc swojemu zborowi lepiej rozumieć potrzebę okazywania chrześcijańskiej miłości? Czy istnieje coś takiego jak miłość chrześcijańskiej wspólnoty? Wyobraź sobie, jak powinien wyglądać idealny i doskonale miłujący się zbór. Czy twój zbór pasuje do tego ideału?

38

Lekcja 5 — 1 sierpnia

CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ODRZUCENIE ŚWIATA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dn 5,13; J 15,19; Kol 1,14; 2,8.13; 2 P 3,10−12; 1 J 2,12−17.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świe− cie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca” (1 J 2,15).

PYTANIE PRZEWODNIE: Co jest podstawą pewności, że nasze grzechy zostały przebaczone? Co to znaczy znać Boga? Co to znaczy nie miłować rzeczy, które są na świecie? Jakie jest ostateczne przeznaczenie tego świata?

W 1933 roku francuski pisarz André Malraux opublikował książkę Dola człowiecza, przedstawiając w niej historię nieudanego powstania komunistycznego w Szanghaju w 1927 roku. Czen, marksistowski terrorysta i jeden z bohaterów tej powieści, idzie pewnego razu ulicą. Wtedy podchodzi do niego jego pierwszy nauczyciel, chrześcijański duchowny, i zaczyna z nim rozmawiać o tym, że Czen stracił wiarę. Nauczyciel nie wie, że marksistowski terrorysta właśnie zamierza dokonać zamachu bombowego! Czen odpowiada, że nie stracił wiary — po prostu teraz wierzy w politykę.

— Co to za wiara w politykę? — pyta nauczyciel. — Czy ona pokonuje śmierć?

Innymi słowy, bez względu na to, jakie są twoje polityczne poglądy i jaką utopię masz nadzieję urzeczywistnić, to wiedz, że nigdy nie pokona ona największego przekleństwa ludzkości — śmierci.

Wyjaśniając, co oznacza chodzenie w światłości, tekst biblijny studiowany w tym tygodniu uświadamia nam doczesność naszego świata w przeciwieństwie do życia wiecznego, które daje tylko Bóg.

39

„Dla imienia jego”

NIEDZIELA — 26 lipca

„Piszę wam, dzieci, gdyż odpuszczone są wam grzechy dla imienia jego” (1 J 2,12).

W 1 J 2,12-15 apostoł zwraca się do dzieci, ojców i młodzieńców. Choć różnie próbowano wyjaśniać, co Jan miał na myśli, dokonując takiego podziału, sugerujemy, że słowo dzieci odnosi się do wszystkich wyznawców, gdyż apostoł w swoim liście używa tego słowa w takim właśnie znaczeniu (zob. 1 J 2,1.12.28; 3,7; 4,4; 5,21). Podobnie ojcowie to — starsi wyznawcy, a młodzieńcy to — młodsi wyznawcy. Krótko mówiąc, Jan zwraca się do wszystkich.

W 1 J 2,12 autor mówi swoim adresatom, że wszystkie ich grzechy zostały przebaczone. Na jakiej podstawie zostało im udzielone to przebaczenie? Dla− czego tak ważne jest, by chrześcijanie wiedzieli, że ich grzechy zostały prze− baczone? Zob. Dz 5,31; Rz 4,7; Ef 4,32; Kol 1,14; 2,13. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jan pragnął, by jego adresaci, członkowie Kościoła, mieli niezachwianą pewność zbawienia. Nawiązuje do swojego wywodu na temat grzechu w 1 J 1,9 i 2,1-2, podkreślając, że być chrześcijaninem, to mieć przebaczenie. Chrześcijanie nie wypierają się swojej grzeszności, ale przyjmują zbawienie dokonane przez Jezusa Chrystusa i dzięki temu żyją z pewnością przebaczenia.

Istotne jest to, że chrześcijanie powinni rozumieć, iż podstawą ich zbawienia jest tylko Jezus i to, czego On dokonał dla nich. Dlatego Jan stwierdza, że otrzymali oni przebaczenie nie na podstawie ich dobrych uczynków, nie za ich poglądy i wierzenia, nawet nie za ich poznanie Boga, ale raczej dla imienia Jego, czyli dzięki Jezusowi i temu, czego On dokonał dla nich. Tak więc w wywodzie Jana na temat zwycięstwa i posłuszeństwa pojawia się akcent położony na prawdę, iż zbawienie jest dostępne jedynie dzięki Chrystusowi.

Dlaczego ważne jest, byś wiedział, że twoje grzechy zostały wybaczone?

Kim byłbyś dzisiaj, gdybyś w to wątpił? Dlaczego musisz zawsze pamiętać, że podstawą przebaczenia jest Jezus, a nie ty sam?

40

Zwycięstwo nad Złym

PONIEDZIAŁEK — 27 lipca

Przeczytaj 1 J 2,13−14. Co oznaczają te słowa? Jakie pozytywne przesła− nia zawierają i jak możemy je odnieść do naszego życia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

Apostoł przypomina dzieciom, że znają Ojca, ojcom zaś przypomina, że znają Tego, który jest od początku. Najwyraźniej tą osobą, która jest od początku, jest Jezus. W 1 J 1,1 apostoł łączy wyrażenie od początku z osobą Chrystusa. Wydaje się to sensowne, gdyż w studiowanych przez nas wersetach Ojciec i Ten, który jest od początku (Jezus), to dwie różne osoby. Gdy Jan po raz drugi zwraca się do młodzieńców, używa tego samego wyrażenia zwyciężyliście złego, ale tym razem dodaje do niego jeszcze coś. Młodzieńcy pokonali nie tylko zło, ale samego szatana, gdyż należą do Chrystusa i głoszą Jego zwycięstwo. W oryginale użyte są wyrażenia, które wskazują, że zwycięstwo zostało osiągnięte w przeszłości, ale jego efekty są stałą rzeczywistością. Młodzi ludzie są również duchowo mocni, a Słowo Boże mieszka w nich.

Słowo Boże wskazuje na swego autora, Ducha Świętego (zob. Ef 6,17; 2 P 1,21). Dlatego niektórzy bibliści sugerują, że w tych wersetach zawarte jest nawiązanie do Trójcy — Boga Ojca, Jezusa jako tego, który jest od początku, i Ducha Świętego reprezentowanego przez Słowo Boże. Ostatecznie prawdziwi wierzący poznali Boga i znają Go, czyli mają z Nim więź.

Tak więc w tych wersetach zawarte jest sedno chrześcijańskiego życia — przebaczenie grzechów, poznanie Boga, zwycięstwo nad grzechem i Słowo Boże mieszkające w nas.

Ponieważ wierzący wiedzą, że Bóg i Jego Słowo mieszkają w nich, są oni gotowi na wyzwania wspomniane w 1 J 2,15-17. Podczas gdy 1 J 2,12-14 zawiera pozytywne stwierdzenia, 1 J 2,15 zaczyna się zakazem: „Nie miłujcie świata”.

W kilku zdaniach odpowiedz na pytanie: Co to znaczy poznać Boga? Jak twoja odpowiedź świadczy o tobie i twojej więzi z Panem? Przemyśl swoją od− powiedź w kolejnych dniach i, jeśli chcesz, podziel się nią z klasą.

41

Odrzucenie miłości do świata (zob. 1 J 2,15)

WTOREK — 28 lipca

Chrześcijanie zostali wezwani, by nie miłowali świata. Jak Pismo Święte określa znaczenie słowa świat? Zob. J 12,19; 15,19; Dz 17,24; Rz 1,20; Kol 2,8; 1 Tm 6,7; Jk 4,4; Ap 11,15. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Grecki termin kosmos (tłumaczony jako świat) oznacza wszechświat, ziemię, ludzkość, istnienie i sposób życia przeciwny woli Bożej. Słowo to występuje ponad dwadzieścia razy w 1 i 2 Liście Jana. Świat potrzebuje zbawienia (zob.

1 J 4,14), ale jest wrogi Bogu i Jego ludowi (zob. 1 J 3,13). Pozostaje w mocy Złego (zob. 1 J 5,19). Na świecie jest wielu fałszywych proroków, antychrystów i zwodzicieli (zob. 1 J 4,1.3; 2 J 1,7). Posiadanie dóbr świata nie jest złem, ale należy się nimi dzielić z potrzebującymi (zob. 1 J 3,17). Wreszcie, świat należy zwyciężyć (zob. 1 J 5,4-5). W listach Jana słowo świat ma głównie negatywny wydźwięk, ponieważ świat jest zbuntowany przeciwko Bogu.

Pewnego rodzaju napięcie występuje w Piśmie Świętym w kwestii naszych związków ze światem. Z jednej strony mamy nie miłować świata, ale z drugiej strony Biblia wyraźnie mówi, że Bóg umiłował świat (zob. J 3,16). Mamy nie miłować rzeczy, które są na świecie, ale jednocześnie mamy kochać ludzi, którzy także są na świecie.

Jak rozumiesz to napięcie? Jak mamy kochać ludzi, a jednocześnie nie miłować świata, skoro świat to przede wszystkim ludzie? Czy w świecie jest coś poza ludźmi, co moglibyśmy miłować? Jeśli tak, to co?

Koniec 1 J 2,15 i następny werset pomagają nam zrozumieć, co apostoł miał na myśli. Nie mówi on, że powinniśmy nienawidzić ludzi czy gardzić naszą planetą. Raczej powinniśmy nienawidzić rzeczy tego świata, które, pielęgnowane przez nas, nie pozwolą nam poznać i doświadczyć miłości Bożej. To znaczy, że mamy się wstrzymywać od rzeczy świata, które mogłyby stanąć na przeszkodzie naszej zbawiennej więzi z Panem.

Bądź ze sobą szczery. Jakie rzeczy świata miłujesz, choć wiesz, że są złe?

Czy są rzeczy na świecie, które same w sobie nie są złe, ale stają się złem, bo kochasz je bardziej niż Boga? Co musi się stać, byś zmienił swoją postawę wobec tych rzeczy?

42

Problemy ze światem

ŚRODA — 29 lipca

„Wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i py− cha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata” (1 J 2,16).

Podczas gdy 1 J 2,15 jest dość ogólnym ostrzeżeniem przed miłowaniem świata, 1 J 2,16 zawiera więcej szczegółów. Co to znaczy miłować świat? Apostoł wymienia trzy elementy pochodzące ze świata: (1) pożądliwość ciała, (2) pożądliwość oczu i (3) pychę życia. Mówi, że te trzy rzeczy nie są z Ojca, ale ze świata, jednak nasze ciało, oczy i życie pochodzą przecież od Boga. W czym zatem tkwi problem? Przed czym Jan tak naprawdę ostrzega?

Pożądliwość ciała najwyraźniej związana jest z namiętnościami, choć na pewno nie ogranicza się do nich (zob. Ga 5,19-21).

Pożądliwość oczu wiąże się z ciałem i sięga nieco dalej, do myśli, pragnień i chęci posiadania tego, co widzimy (zob. Wj 20,17).

Co Jan ma na myśli, mówiąc o pysze życia? Czym jest ta pycha życia i dla− czego jest zła? Zob. Hi 12,10; Dz 17,28. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pojęcie pychy życia odnosi się do rzekomej niezależności od Boga. Oznacza przyjęcie takiego sposobu myślenia, że to my, ludzie, jesteśmy twórcami i właścicielami życia, a zatem chwałę za wszelkie osiągnięcia przypisujemy sobie. „Wiedzcie, że Pan jest Bogiem! On nas uczynił i do niego należymy” (Ps 100,3).

W odróżnieniu od takiego sposobu rozumowania, gdy uświadomimy sobie, że każdy oddech, każde uderzenie serca, wszystko, co mamy i kim jesteśmy, zawdzięczamy wyłącznie Panu, od którego jesteśmy całkowicie zależni, pycha będzie ostatnim odczuciem, jakie będzie mogło pojawić się w naszym sercu. Jako grzeszni i upadli ludzie, których istnienie w zupełności zależy od łaski i dobroci naszego Boga, zupełnie niezdolni, by uratować się przed wieczną śmiercią i unicestwieniem, powinniśmy przejawiać pokorę i cichość w naszym życiu, a nie pychę wywołaną tym, kim jesteśmy, co mamy i co potrafimy. To właśnie pycha sprawiła, że Lucyfer zgrzeszył, choć żył w doskonałym środowisku. My zaś, jako niedoskonałe istoty żyjące w niedoskonałym środowisku, powinniśmy unikać pychy jak zarazy.

A co dla ciebie jest problemem? Pożądliwość ciała? Pożądliwość oczu?

Pycha życia? A może wszystko naraz? Co jest twoją jedyną nadzieją? Na co czekasz, by dokonać niezbędnych zmian w swoim życiu?

43

Przemijająca natura świata (zob. 1 J 2,17)

CZWARTEK — 30 lipca

W 1 J 2,16 apostoł przedstawia pierwszy powód, dla którego nie powinniśmy miłować świata — miłość świata i miłość Ojca nie mogą współistnieć.

W 1 J 2,17 Jan dodaje drugi powód — nie ma sensu kochać świata, ponieważ on przemija. Lepiej i mądrzej byłoby wybrać to, co trwałe. Czyniąc tak, my także możemy trwać — możemy żyć wiecznie.

Ludzkość jest kuszona, by żyć chwilą, dać się pochłonąć materialnemu światu i cenić tylko to, co można zobaczyć i czego można dotknąć. Dlatego Paweł przyłącza się do Jana, mówiąc: „Tego co w górze szukajcie, gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej; o tym, co w górze, myślcie, nie o tym, co na ziemi.

Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu; gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w chwale” (Kol 3,1-4). „Nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne” (2 Kor 4,18).

Czego Biblia uczy w innych miejscach o przemijającej naturze świata i na− szej planety, jaką znamy teraz? Zob. Dn 2,35; 1 Kor 7,31; 2 P 3,10−12.

W 1 J 2,8 (Biblia gdańska) autor wspomniał już, że ciemność przemija. Teraz posługuje się tym samym czasownikiem, twierdząc, że świat przemija, a wraz z nim jego pożądliwość. Wraz z wcieleniem Jezusa, Światłości, nastała nowa era. Rzeczy tego świata przemijają — to powinno być dla wszystkich oczywiste.

Polityczne rozwiązania nigdy nie będą ostateczne — nie w świecie, który przemija i wraz z którym i my przemijamy.

Skoro świat przemija, jak możemy przetrwać? Jan odpowiada: Czyniąc wolę Boga. Choć poprawność teologiczna jest ważna i apostoł stara się zwalczać fałszywych nauczycieli oraz ich błędne pojmowanie Jezusa i grzechu, to jednak równie ważne jest życie w posłuszeństwie. Etyka nie może być oddzielona od teologii. Pobożne słowa i właściwe zasady wiary nie wystarczą. Nasza teologia musi się wyrażać za pomocą właściwego sposobu życia.

Nie bądźmy zbyt wygodni i nie zapominajmy o naszych wiecznych celach.

Nie idźmy na kompromis w naszej miłości do Boga, dając się pociągnąć rzeczom i postawom przeciwnym Jemu.

Jakie przykłady przemijającej natury rzeczy tego świata dostrzegasz na co dzień? O czym to świadczy? Skoro tak oczywiste jest, iż rzeczy tego świata nie są trwałe, dlaczego tak łatwo przychodzi nam żyć tak, jakby było inaczej?

44

PIĄTEK — 31 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj fragment rozdziału Worldliness in the Church, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. II, s. 196-197. „Niestety, chrześcijanie wydają corocznie ogromne sumy pieniędzy na bezwartościowe, a nawet szkodliwe rozrywki, podczas gdy ich życie duchowe ginie z powodu braku pokarmu Słowa Bożego. Okradają Boga z darów i ofiar, a na ołtarzu zgubnych pożądliwości tracą więcej, niż mogliby ofiarować na pomoc dla ubogich lub głoszenia ewangelii. (...). Świat dzisiaj bawi się. »Pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia« kierują postępowaniem ludzi.

Jednak naśladowcy Jezusa są powołani do realizacji świętszych celów (...).

W świetle Słowa Bożego mamy pełne prawo powiedzieć, że uświęcenie nie jest prawdziwe, jeśli nie powoduje całkowitego wyrzeczenia się grzesznych dążeń i doczesnych przyjemności” (Ellen G. White, Wielki bój, wyd. XIII ilustrowane, s. 327-328).

Przekładając przesłanie na pozytywny język, fragment Biblii, który studiowaliśmy w tym tygodniu, mówi, że prawdziwi chrześcijanie mają bliską więź z Bogiem, a ta przejawia się w posłuszeństwie i mocy do pokonania złego oraz w tym, że Słowo Boże mieszka w nich. Ich grzechy zostały już przebaczone. W kategoriach negatywnych, nie miłują oni świata, ale odrzucają go, bo jest on wrogi Panu i Jego dziełu.

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Nasz świat jest przemijający. Nie będzie trwał wiecznie. Dzisiaj nawet uczeni mówią o tym. Jaką nadzieję oferuje Biblia w odróżnieniu od nauki?

2. Niektórzy chrześcijanie w odpowiedzi na wezwanie do niemiłowania świata izolują się od niego tak bardzo, jak to tylko możliwe, zamykając się w klasztorach czy radykalnych wspólnotach żyjących według restrykcyjnych zasad. Czy to dobry pomysł, czy raczej zły? Czy może być dobry w niektórych przypadkach? Wyjaśnij swoją odpowiedź.

3. Omówcie w klasie swoje odpowiedzi na pytanie z poniedziałkowej części lekcji dotyczące tego, co to znaczy znać Boga.

4. Jakie rzeczy świata same w sobie mogą nie być złe i nie przeszkadzać w poznaniu Boga, a jednak często stają się złe przez sposób, w jaki ludzie z nich korzystają?

5. Dlaczego zwycięstwo nad grzechem jest tak ważną częścią chodzenia w światłości? Jak możesz odnieść zwycięstwo nad grzechem?

45

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Film ukazuje niezwykłą prawdę biblijną dotyczącą ostatnich dni naszej planety.

Dowiedz się, co tak naprawdę Biblia mówi o wydarzeniach poprzedzających powtórne przyjście Chrystusa. Efekty dźwiękowe i wizualne pomagają prześledzić widzowi wydarzenia ostatnich dni aż do momentu, gdy na Ziemi znowu zapanują rajskie warunki jak w Edenie! DVD, cena 20 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 6 — 8 sierpnia

CHODZENIE W ŚWIATŁOŚCI — ODRZUCENIE ANTYCHRYSTA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: J 15,4−10; Dz 2,15−17; Hbr 1,1−2; 2 Tes 2,3−4; 1 J 2,18−29; 4,1−6.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Każdy, kto podaje w wątpliwość Syna, nie ma i Ojca.

Kto wyznaje Syna, ma i Ojca” (1 J 2,23).

PYTANIA PRZEWODNIE: Co to jest ostatnia godzina (zob. 1 J 2,18)? Przed jakim zagrożeniem ostrzega Jan swoich czytelników? Czy jest jakaś róż− nica w znaczeniu słowa antychryst użytego w liczbie pojedynczej i w licz− bie mnogiej? Co Jan ma na myśli, pisząc o naszym pozostawaniu w Chry− stusie? W jaki sposób chrześcijanie mają badać duchy?

Od początku istnienia Kościół wczesnochrześcijański musiał się borykać z fałszywymi naukami i herezjami. Paweł ostrzegał przywódców zboru w Efezie przed wilkami drapieżnymi, które zaatakują trzodę oraz fałszywymi nauczycielami spośród nich samych, odciągającymi wierzących od prawdy (zob. Dz 20,29-30). Jezus także ostrzegał przed fałszywymi mesjaszami i fałszywymi prorokami (zob. Mt 24,5.11.24). To samo zagraża także współczesnemu Kościołowi.

W 13. rozdziale Apokalipsy Jana bestia wychodząca z morza jest przedstawiona jako imitacja Jezusa. Dlatego komentatorzy nazywają tę bestię antychrystem (gr. anti = zamiast). Ciekawe jest to, że Jan w swoim pierwszym liście także mówi o antychryście, a właściwie antychrystach. Kim są ci ludzie? Czego nauczają?

W tym tygodniu przyjrzymy się temu, jak apostoł usiłował przeciwdziałać zagrożeniom i spróbujemy wyciągnąć z tego wnioski dla nas.

47

Ostatnia godzina (zob. 1 J 2,18)

NIEDZIELA — 2 sierpnia

„Dzieci, ostatnia to już godzina. A słyszeliście, że ma przyjść antychryst, lecz oto już teraz wielu antychrystów powstało. Stąd poznajemy, że to już ostatnia godzina” (1 J 2,18).

Pod koniec 2. rozdziału 1 Listu Jana apostoł zaczyna omawiać bardziej szczegółowo grupę czy grupy powodujące problemy wśród wierzących. Ich działalność odczytuje jako świadectwo tego, iż nastała ostatnia godzina.

Jan mówił o ostatniej godzinie pod koniec I w. n.e. Jak my, niemal dwa tysiące lat później, mamy odbierać to, co napisał? Zob. Dz 2,15−17; Hbr 1,1−2; 1 P 1,20; 1 J 2,18. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wyrażenie ostatnia godzina występuje tylko w tym wersecie. Inni pisarze Nowego Testamentu użyli wyrażeń ostateczne dni, kres dni, czasy ostatnie w odniesieniu do ery, która nastała wraz z pierwszym przyjściem Jezusa.

Od momentu pojawienia się Zbawiciela zapanowała nowa era. Cały okres między pierwszym a drugim przyjściem Chrystusa jest uważany za ostateczne dni. Biorąc pod uwagę kontekst pism apostoła Jana, wyrażenie ostatnia godzina może oznaczać to samo co ostatnie dni — okres między pierwszym a powtórnym przyjściem Jezusa.

Sam Chrystus użył słowa godzina w J 4,23 i 16,2, wskazując na szczególny czas w przyszłości, przed Jego powtórnym przyjściem. Jan wydaje się używać wyrażenia ostatnia godzina w tym samym znaczeniu.

Ważne jest, byśmy zauważyli, że apostoł nie wyznacza dat ani nie przedstawia dokładnej chronologii i szczegółów wydarzeń, które muszą nastąpić przed powtórnym przyjściem Pana. Nie o to mu chodzi. Wskazuje raczej na potrzebę gorliwości i ostrożności, gdyż fałszywi nauczyciele działają, tak jak ostrzegał Jezus.

Skoro Jan już wtedy przestrzegał przed zagrożeniami związanymi z ostatnią godziną, to co my możemy powiedzieć dzisiaj? Z jakiego rodzaju fałszywymi naukami, grożącymi sprowadzeniem nas z właściwej drogi, mamy do czynie− nia na co dzień zarówno w zborze, jak i poza nim? Jak możemy się ustrzec przed tego rodzaju zwiedzeniami?

48

Przyjście antychrystów (zob. 1 J 2,18−19.22−23)

PONIEDZIAŁEK — 3 sierpnia

Kto jest antychrystem? Zob. 1 J 2,18−19.22.

Słowo antychryst jest użyte tylko w 1 i 2 Liście Jana. Antychryst usiłuje zająć miejsce Chrystusa i pozostaje w opozycji do Niego. Bibliści różnych wyznań nazywają antychrystem bestię z morza z 13. rozdziału Apokalipsy Jana lub człowieka grzechu z 2. rozdziału 2 Listu do Tesaloniczan. Jest to stosowne określenie, gdyż język użyty w Ap 13,2-4 wskazuje, że bestia z morza jest imitacją i parodią Chrystusa, Baranka. W 2 Tes 2,4 antychryst, człowiek grzechu, stara się zająć miejsce Pana. Choć sam termin antychryst nie jest tu użyty, Pismo Święte w innych miejscach przedstawia tę kwestię, a Jan najwidoczniej znał te fragmenty. Także w Apokalipsie Jana pojawia się koncepcja antychrysta, choć samo słowo nie jest tu użyte.

W 1 J 2,18 autor posługuje się słowem antychryst w liczbie pojedynczej, jak również w liczbie mnogiej. Antychryst miał przyjść, a oto pojawiło się wielu antychrystów. Czy Jan odrzuca zatem pojęcie szczególnego antychrysta, nazywając antychrystami wielu ludzi? Zapewne nie! Sporo wyjaśnia w tej kwestii 1 J 4,3.

Werset ten mówi o duchu antychrysta. Zatem ludzie wspomniani wcześniej przejawiają ducha antychrysta, ale ów szczególny antychryst dopiero ma się pojawić.

Dlaczego Jan nazywa antychrystami ludzi, którzy mają problemy z właści− wym zrozumieniem natury Chrystusa? Zob. 1 J 4,3; 2 J 1,7.

Jan nie nazywał antychrystami tych członków Kościoła, którzy po prostu usiłowali uzyskać właściwe zrozumienie Jezusa i wahali się między słusznym i niesłusznym wierzeniem. Ludzie ci musieli dokonać zdecydowanego wyboru między poglądem chrześcijańskim, a poglądem antychrysta dotyczącym osoby Jezusa jako Mesjasza oraz natury Chrystusa.

Jednak byli też tacy, którzy opuścili Kościół i z rozmysłem poświęcili się głoszeniu fałszywych nauk (zob. 1 J 4,5). Tych Jan nazwał antychrystami.

W rzeczywistości wszystko, co zajmuje w naszym życiu miejsce prawdzi− wego Boga, można nazwać antychrystem. Z jakimi antychrystami mamy do czy− nienia w naszym codziennym życiu? Jak możemy ich rozpoznać i zneutralizo− wać ich wpływ na nas?

49

Badanie duchów (zob. 1 J 4,1−6)

WTOREK — 4 sierpnia

W 1 J 4,1-6 apostoł znów podejmuje temat, który poruszył w 1 J 2,18-27 — chodzi o błędne nauki głoszone wśród wierzących. Ciekawe, iż wróg od początku działał w Kościele, starając się poróżnić wierzących przez wprowadzanie fałszywych nauk. Także dzisiaj jako adwentyści zmagamy się z problemem fałszywych nauk powodujących wśród nas podziały.

Przeczytaj 1 J 2,19. Jakie znaczenie ma ten werset dzisiaj dla nas, adwen− tystów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć nie znamy wszystkich szczegółów, Jan wydaje się zmagać z różnymi heretyckimi poglądami na temat Jezusa, głoszonymi przez wielu byłych członków Kościoła. Jeden z takich poglądów brzmiał następująco: Chrystus tylko pozornie był człowiekiem, a w rzeczywistości nie był istotą ludzką. Według innej koncepcji, Chrystus wstąpił w człowieka Jezusa podczas Jego chrztu i opuścił Go przed ukrzyżowaniem. Jeszcze inni zwodziciele odrzucali Jezusa jako Mesjasza.

Zapewne głosiciele tych fałszywych poglądów twierdzili, że są natchnieni, a zatem apostoł w 1 J 4,1 ostrzega przed fałszywymi prorokami. Ich błędne poglądy dowodziły, że nie są one wynikiem działania Ducha Świętego, ale ducha antychrysta.

Porównaj 1 J 2,18−27 z 1 J 4,1−6. Między ostrzeżeniami przed antychrystem i fałszywymi naukami, jakie zapewnienie i nadzieję daje Jan swoim adresa− tom? Jaką nadzieję my możemy czerpać z tych fragmentów 1 Listu Jana? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę na podobieństwo między 1 J 2,21 i 1 J 4,6. W obu wersetach proponowaną obroną przed błędami jest poznanie Boga, poznanie prawdy. Jan podkreśla znaczenie właściwego zrozumienia nauki Pisma Świętego, a szczególnie tego, co odnosi się do Jezusa. Jest to wyraźny biblijny dowód, iż właściwe zasady wiary mają istotne znaczenie.

50

Namaszczenie (zob. 1 J 2,20−21.27)

ŚRODA — 5 sierpnia

Namaszczenie, o którym jest mowa w 1 J 2,20, jest przez wielu rozumiane jako symbol Ducha Świętego. Czy poniższe wersety wspierają ten wniosek?

Zob. 1 Sm 16,13; J 14,17; 15,26; 16,7; 1 J 2,20−21.27. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Prawdziwi wierzący otrzymują namaszczenie, które pozostaje w nich, poucza ich i usuwa fałsz. To, co zostało napisane o owym namaszczeniu i jego funkcjach, przypomina oświadczenie Jezusa o Duchu Świętym wygłoszone w pożegnalnej mowie do uczniów (zob. J 13,1—16,33). Już Iz 61,1 łączy namaszczenie z Duchem Świętym. Zatem jest bardzo prawdopodobne, że i tym razem namaszczenie oznacza obecność Ducha Świętego.

Jest jednak jeszcze inny wymiar. W pewnym stopniu 1 J 2,24 jest podobny do 1 J 2,27. „To, co słyszeliście od początku, niech pozostanie w was” (1 J 2,24). „To namaszczenie, które od niego otrzymaliście, pozostaje w was” (1 J 2,27).

Tym, co wierzący słyszeli od początku, jest ewangelia Jezusa. Słowo Boże (zob. 1 J 2,14) i prawda (zob. 2 J 1,2) pozostają w chrześcijaninie. W 2 Kor 1,21-22 boskie namaszczenie jest związane z pieczęcią Ducha Świętego, zaś w Ef 1,13 słuchanie słowa prawdy i wiara prowadzą do zapieczętowania Duchem Świętym. Zatem namaszczenie może także wskazywać na Pismo Święte, Słowo Boże.

Antidotum na nauki antychrystów jest Słowo Boże objaśniane przez Ducha Świętego. Jest ono obiektywnie ustaloną normą, dzięki której możemy ocenić każdą naukę. Prawdziwi wierzący polegają na Duchu Świętym, który posługuje się Pismem Świętym. Biblia musi być ostatecznym sprawdzianem naszych nauk i wiary. Gdy wierzący zaczynają wątpić w autorytet Biblii, jej wiarygodność i natchnienie, zaczynają się otwierać na wszelkiego rodzaju zwiedzenia i błędne twierdzenia. Świat pełen jest ludzi, którzy niegdyś byli mocnymi w wierze chrześcijanami, ale porzucili prawowierność, bo natrafili na coś, czego nie rozumieli albo co im się nie podobało i zaczęli kwestionować autorytet oraz natchnienie Pisma Świętego. Jedną sprawą jest przyznawać, że w Biblii są rzeczy, których nie rozumiemy, ale zupełnie inną jest kwestionować samą Biblię z powodu tych niezrozumiałych dla nas szczegółów.

Jaka jest twoja postawa wobec tych nauk w Słowie Bożym, których nie rozumiesz lub które niezbyt lubisz? Czy z czasem coraz bardziej wątpisz w Sło− wo? Czy wszedłeś na ścieżkę zwątpienia? Jeśli tak, to jak możesz z niej za− wrócić?

51

Trwanie w Nim

CZWARTEK — 6 sierpnia

Jaki wspólny temat łączy wymienione poniżej wersety? Dlaczego przesłanie to jest dla nas ważne? Zob. J 5,38; 6,56; 8,31; 15,4−10; 1 J 2,14.28; 2 J 1,9. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo tłumaczone często jako trwać bywa oddawane także jako zachować, mieszkać. Jest to ważne pojęcie w Ewangelii Jana oraz w listach Jana. Występuje ono dwadzieścia pięć razy w 1 i 2 Liście Jana.

Słowo to podkreśla, jak ważne jest pozostawanie w Synu, Ojcu i Duchu Świętym. Właściwa więź z Bóstwem jest niezbędna. Istotne jest także trwanie we właściwych naukach Słowa, gdyż wpływa to na naszą więź z Bogiem. Jest to znaczący aspekt 1 Listu Jana, gdyż apostoł obawia się, że fałszywi nauczyciele i ich poglądy mogą zniszczyć wiarę członków Kościoła.

Jedną z obietnic dla tych, którzy trwają w Bogu, jest obietnica życia wiecz− nego. Dlaczego obietnica ta jest dla nas istotna? Co mogłaby nam zaoferować nasza wiara i dlaczego mielibyśmy zaprzątać sobie głowę chrześcijaństwem, gdybyśmy nie mieli tej obietnicy? Zob. 1 Kor 15,1−19. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niewątpliwie według Jana trwanie w Panu było ważnym aspektem chrześcijańskiej wiary. Jest to po prostu kolejny sposób na wyrażenie potrzeby chodzenia w światłości i łączności z Jezusem. Oznacza to codzienne poddawanie naszej woli Jego woli objawionej w Słowie i w działaniu Ducha Świętego w naszym życiu. Gdy zaczynamy być nieposłuszni Panu i wydawać negatywne sądy o tych fragmentach Biblii, które nam się nie podobają, zmierzamy w kierunku, który doprowadzi nas do odłączenia się od Chrystusa i zerwania zbawiennej więzi z Nim. Czy trwasz w Chrystusie? Co zrobiłeś w ciągu minionej doby, by mieszkać w Nim? Sporządź listę zachowań i postaw sprzyjających trwaniu w Jezusie i przedstaw ją w klasie w sobotę.

52

PIĄTEK — 7 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj 2 P 2,1-22.

Ktoś mógłby zapytać, dlaczego 1 J 2,29 jest ważny przy omawianiu kwestii fałszywych nauczycieli. Najwyraźniej skutkiem niewłaściwej nauki o Jezusie był niewłaściwy styl życia. Podobnie jest i dzisiaj. Atakowanie jednej chrześcijańskiej zasady wiary prowadzi do powątpiewania w inne, a zatem prędzej czy później ucierpi nie tylko teoria, ale również praktyka życia. Ludzie żyjący w błędzie porzucają sprawiedliwe postępowanie. Dostają się do zaklętego kręgu, który spiralnym ruchem zmierza w dół, a taki upadek można powstrzymać jedynie szczerze powracając do Pana, Jego nauki i Jego przykładu życia. „Duch Święty nie był ani nie będzie dany po to, aby podważać Biblię. Pismo Święte wyraźnie stwierdza, że Słowo Boże jest tym wzorcem, według którego sprawdzać należy wszystkie nauki i doświadczenia. Apostoł Jan napisał: »Nie każdemu duchowi wierzcie, lecz badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków wyszło na ten świat« (1 J 4,1)” (Ellen G. White, Wielki bój, wyd. XIII ilustrowane, s. 11).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jak my, adwentyści, od dawna oczekujący powtórnego przyjścia Jezusa, podchodzimy do tego, co to znaczy żyć w ostatniej godzinie? Skoro ta ostatnia godzina trwa od niemal dwóch tysięcy lat, co ma oznaczać ona dla nas i dla naszego sposobu życia dzisiaj?

2. Co twoja lista, sporządzona zgodnie z poleceniem z czwartkowej części lekcji, mówi o praktycznych sposobach twojego trwania w Chrystusie? Czego możesz się nauczyć od innych uczestników lekcji w tej kwestii?

3. W jaki sposób możemy przejawiać ducha antychrysta wobec bliźnich?

4. Z jakimi trudnymi kwestiami w Piśmie Świętym zmagają się wierzący?

Czy możemy się nauczyć ufać Biblii pomimo tych trudności? Czy możemy pomóc tym, którzy wahają się w swojej wierze, gdyż czegoś nie rozumieją lub nie lubią w Piśmie Świętym?

5. Jak jako zbór powinniśmy odnosić się do byłych członków, którzy otwarcie nas atakują? Jaka powinna być nasza postawa wobec nich?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Dokonywane przez nas wybory niosą ze sobą wieczne skutki. Przeszłość wciąż jest z nami. Na nasze obecne życie wpływa to, jak postępowaliśmy w przeszłości. Jakie decyzje podejmujesz dzisiaj? Jak chcesz żyć w przyszłości?

Mark A. Finley, prelegent programów telewizyjnych It Is Written w Stanach Zjednoczonych, przedstawia w tej publikacji ważne prawdy, by pomóc nam w podejmowaniu lepszych decyzji w trudnych czasach, w których przyszło nam żyć. Mamy zdolność decydowania. Dzisiaj musimy tę zdolność wykorzystać najlepiej, jak to możliwe. Książka może ci pomóc: odzyskać wiarę i nadzieję, poznać siłę modlitwy, uwolnić się od urazów z przeszłości, nauczyć się zaufania w trudnych chwilach, przetrwać kryzys, zrozumieć zapowiedzi nadchodzących wydarzeń. Cena 16 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 7 — 15 sierpnia

ŻYCIE DZIECI BOŻYCH STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rdz 3,5; Ps 51,6; Iz 1,2; J 1,12; Hbr 9,26.28; 1 J 3,1−10.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Patrzcie, jaką miłość okazał nam Ojciec, że zosta− liśmy nazwani dziećmi Bożymi i nimi jesteśmy. Dlatego świat nas nie zna, że jego nie poznał” (1 J 3,1).

PYTANIA PRZEWODNIE: Co to znaczy być dzieckiem Bożym? W jakim sen− sie powinniśmy pragnąć podobieństwa do Pana? Jak Jan definiuje grzech? Co Jezus zrobił w sprawie grzechu podczas swego pierwszego przyjścia? Jak mamy rozumieć słowa apostoła, iż ten, kto się narodził z Boga, „grzechu nie popełnia” (1 J 3,9)?

Pewien nowo nawrócony wyznawca przyszedł do kaznodziei i powiedział: — Choć usilnie się modlę i bardzo się staram, nie jestem w stanie dochować wierności Panu. Myślę, że stracę zbawienie.

Kaznodzieja odrzekł: — Czy widzisz tego psa? To mój pies. Został wytresowany, by mógł przebywać w domu. Nigdy nie robi bałaganu. Jest posłuszny i bardzo go lubię. W kuchni jest mój mały synek. Robi dużo bałaganu, rozrzuca jedzenie, brudzi ubrania...

Ale który z nich będzie moim spadkobiercą? Nie mój pies, a mój syn. Ty jesteś dziedzicem Jezusa Chrystusa, bo oddał On za ciebie życie.

Jesteśmy dziećmi Bożymi i dziedzicami królestwa niebiańskiego nie dlatego, że na to zasługujemy, ale dlatego, że Pan jest łaskawy.

W tym tygodniu przyjrzymy się bliżej treści tej obietnicy.

55

Dzieci Boże (zob. 1 J 3,1)

NIEDZIELA — 9 sierpnia

Przeczytaj 1 J 3,1. Jaka obietnica zawarta jest w tym wersecie? Co ona obejmuje? Na co daje nam nadzieję? Zob. J 1,12; 1 J 2,29; 3,9. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

1 J 3,1 wskazuje na duchowe narodziny. J 1,12 podkreśla wiarę w Chrystusa, przez którą stajemy się dziećmi Bożymi. 1 J 3,1 akcentuje, iż wierzący już są dziećmi Bożymi. Bóg podjął inicjatywę, by dokonać tego dla nas. Nowonarodzenie jest Jego dziełem, nie naszym. Nie możemy sami sprawić, byśmy się na nowo narodzili ani zostali adoptowani jako dzieci Boże. Nie musimy też martwić się o nasz status dzieci Bożych, póki zachowujemy więź z Panem. Ta łączność jest opisana jako więź ojca z dzieckiem, a zatem jest bardzo bliska. Idealny Ojciec troszczy się o nas, kocha nas i oddałby za nas życie.

Zastanów się nad tym, co wynika z zapewnienia, iż jesteśmy dziećmi Bożymi. W widzialnym wszechświecie istnieje ponad 400 mld galaktyk, a każda z nich zawiera miliardy gwiazd. Kto wie, jak wiele planet znajduje się wokół tych gwiazd i jak wiele z nich jest zamieszkanych przez inteligentne stworzenia? Biorąc pod uwagę rozmiary wszechświata i porównując je z wielkością naszej planety, a tym bardziej z wymiarami człowieka, jakże moglibyśmy nie dziwić się, iż Bóg, który stworzył to wszystko, kocha nas i uczynił nas swymi dziećmi? Jakież nadzwyczajne spojrzenie daje nam to na znaczenie naszego życia! Jakąż nadzieję, pewność i ufność możemy mieć na przyszłość, bez względu na to, w jak trudnych warunkach przyjdzie nam żyć! Bóg, Stwórca wszechrzeczy, kocha nas, troszczy się o nas i nazywa nas swoimi dziećmi. Nie jesteśmy w stanie pojąć, jak ogromna jest miłość niebiańskiego Ojca do nas.

Zastanów się nad tym, co wynika ze stwierdzenia, iż Bóg nie tylko istnie− je, ale także kocha nas, troszczy się o nas, a Jego Syn oddał za nas życie. Jak ta rzeczywistość wpływa na nasz sposób życia? Dlaczego powinna nań wpły− wać?

56

Skutki i obowiązki (zob. 1 J 3,2−3)

PONIEDZIAŁEK — 10 sierpnia

1 J 3,1 jest wprowadzeniem do myśli rozwiniętej w dalszej części fragmentu studiowanego przez nas w tym tygodniu. Fragment ten dotyczy skutków więzi Ojciec — dziecko, w tym także wynikających z niej naszych obowiązków. Dzięki łączności z Panem wierzący mogą prowadzić czyste życie i nie podlegać grzechowi (zob. 1 J 3,3-10). Jednakże najpierw podkreślony został fakt, iż ujrzymy Boga i będziemy podobni do Niego.

Ponieważ już teraz wiemy, że jesteśmy dziećmi Bożymi, wiemy także, że w przyszłości będzie jeszcze lepiej — tak dobrze, iż nie potrafimy sobie tego wyobrazić. Fakt, iż ujrzymy Pana i będziemy do Niego podobni, powinien napełniać nas radością i ufnością, a nie obawą i zdziwieniem.

Na czym polega różnica między pragnieniem szatana i Ewy, by upodobnić się do Boga (zob. Rdz 3,5; Iz 14,14; Ez 28,2), a obietnicą z 1 J 3,2, iż będziemy do Niego podobni? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Szatan chciał mieć taką moc jak Bóg, gdyż pragnął uwielbienia dla siebie ze strony innych stworzeń. Jednak wydaje się, że nie był zainteresowany upodobnieniem się do Stworzyciela w zakresie charakteru. Jego pragnienie, by mieć moc jak Bóg, nie pogłębiało jego więzi z Nim, wręcz przeciwnie — zaburzało ją i w końcu doprowadziło do jej zupełnego zerwania.

Choć chrześcijanie będą jak Bóg, nie mogą pragnąć zajęcia Jego miejsca. Mogą pragnąć upodobnić się do Niego w miłości, niesamolubnej ofiarności, czystości myśli i sprawiedliwości czynów. Muszą uszanować zasadniczą różnicę między Stwórcą a stworzeniem i nie dążyć do przekraczania granicy dzielącej stworzenie od Stworzyciela. Dla nich musi liczyć się miłość i sprawiedliwość, a nie władza i potęga. Jak pokazał nam Jezus, być jak Bóg, znaczy oddać się zupełnie i niesamolubnie dla dobra innych. Chrystus przyszedł, by pokazać nam, jaki jest Ojciec. „Odpowiedział mu Jezus: Tak długo jestem z wami i nie poznałeś mnie, Filipie? Kto mnie widział, widział Ojca; jak możesz mówić: Pokaż nam Ojca?” (J 14,9).

Pomyśl o diametralnej różnicy między charakterem Chrystusa i charakte− rem szatana. Lucyfer jako stworzona istota usiłował uzyskać najwyższą pozy− cję z czysto egoistycznych pobudek, podczas gdy Jezus — Stwórca — „ogo− łocił samego siebie” (Flp 2,7 Biblia Tysiąclecia) dla dobra innych. Jakie są twoje naturalne dążenia — takie jak Chrystusa, czy raczej takie jak szatana?

Jeśli to drugie, to jak możesz je zmienić?

57

Definicja grzechu (zob. 1 J 3,4)

WTOREK — 11 sierpnia

Błędne nauki, którym Jan przeciwstawiał się w swoich listach, podkreślały błogosławieństwo zbawienia, ale ignorowały jednocześnie potrzebę czystego życia.

Fałszywi nauczyciele zdawali się nie martwić problemem grzechu i jego skutków. Dlatego apostoł podkreślał, że nasza przyszłość zależy od naszego sposobu życia tu i teraz. Nie ma to żadnego związku ze sprawiedliwością z uczynków.

Jesteśmy zbawieni wyłącznie z łaski, ale nasze życie musi być odzwierciedleniem faktu, iż przyjęliśmy to zbawienie. Zatem Jan, wzywając chrześcijan do oczyszczenia z grzechu, wskazuje, na czym to oczyszczenie polega.

Co wymienione poniżej wersety mówią o naturze grzechu? Zob. Wj 9,27; Ps 36,4; 51,6; Iz 1,2; Jr 3,13; Mt 7,23; Rz 6,17.20; 1 J 1,8; 3,4; 5,17. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Piśmie Świętym grzech został przedstawiony jako chybienie celu, fałsz, dobrowolne przekroczenie Bożych standardów prawdy, bunt, nikczemność, nieposłuszeństwo, przestępstwo, wykroczenie, bezprawie i niesprawiedliwość.

W 1 J 3,4 grzech został określony jako „bezprawie” (Biblia Tysiąclecia).

W 1 J 3,11-20 apostoł nawiązuje do historii Kaina, który zamordował swojego brata, jako do przykładu owego bezprawia. Następnie w 1 J 3,22.24 mówi o przykazaniach Bożych i potrzebie ich przestrzegania.

Poza prawnymi skojarzeniami bezprawie nawiązuje do człowieka niegodziwości z 2 Tes 2,3, antychrysta, i kulminacji jego działań tuż przed powtórnym przyjściem Chrystusa. To bezprawie przejawia się także w działalności antychrystów wspomnianych w 1 Liście Jana, którzy otwarcie buntują się przeciwko Bogu i stają po stronie szatana. Członkowie Kościoła w 1 J 3,4 zostali wprost wezwani do tego, iż ich obowiązkiem jest odrzucenie tego rodzaju postaw i wszelkiego grzechu. Jednym z największych paradoksów współczesnego chrześcijaństwa jest to, że ci sami kaznodzieje, którzy potępiają grzech, twierdzą, że nakazy prawa Bożego zostały usunięte, gdyż jesteśmy pod łaską, a nie pod prawem. Tego rodzaju twierdzenia ośmieszają łaskę!

Jaki jest twój ulubiony grzech, od którego nie potrafisz się uwolnić? W ja− ki sposób usprawiedliwiasz ten grzech przed samym sobą? Czy z biegiem lat wydaje ci się on coraz bardziej powszedni? Kiedy masz zamiar się obudzić i uświadomić sobie, że prędzej czy później ten grzech cię zniszczy, jeśli z Bożą pomocą nie odrzucisz go?

58

Objawienie Jezusa (zob. 1 J 3,5.8)

ŚRODA — 12 sierpnia

Co wymienione wersety mówią o Chrystusie i o tym, czego dokonał On podczas swego pierwszego przyjścia? Zob. 1 J 1,2; 3,5.8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Podczas swego pierwszego przyjścia Jezus objawił się w ludzkim ciele. Przyszedł rozwiązać problem grzechu i zniszczyć dzieła diabła. Skoro tak jest, to wierzący nie powinni mieć nic wspólnego z grzechem ani sprawcą grzechu, czyli diabłem.

Trzymając się grzechu, trzymamy się szatana i odrzucamy jednocześnie Chrystusa.

Według 1 J 3,5 Jezus gładzi grzechy. To stwierdzenie wydaje się być nawiązaniem do J 1,29. W jaki sposób Chrystus zgładził grzechy? Zob. Hbr 9,26.28; 1 J 2,2; 4,10; Ap 1,5−6. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

1 J 3,5 nie mówi nam wprost, jak Jezus gładzi grzechy. Jednak kontekst 1 Listu Jana i Ewangelii Jana wyjaśnia, że Chrystus dokonał zgładzenia grzechów, umierając na krzyżu. Podczas gdy List do Hebrajczyków wyraźnie stwierdza, iż Jezus usunął grzechy przez ofiarowanie samego siebie, Apokalipsa Jana uczy, że uwolnił On nas od grzechów przez swą krew.

Pierwsza część 1 J 3,5 może pośrednio wskazywać na ofiarowanie Chrystusa, druga część podkreśla natomiast Jego absolutną bezgrzeszność, która była konieczna, by Jego śmierć na krzyżu mogła nas zbawić.

Antychryści wspomniani w 1 Liście Jana nie pojmują w pełni znaczenia ofiary Chrystusa ani zastępczego charakteru Jego śmierci poniesionej za nas. Jest to niemądra postawa, zważywszy, że śmierć Jezusa za nas, związana z poniesieniem przez Niego całkowitej kary za wszystkie nasze grzechy, stanowi jedyną i wyłączną podstawę planu zbawienia. Śmierć Pana była jedynym sposobem, by ludzkość mogła zostać zbawiona i by mogła otrzymać obietnicę życia wiecznego. Niezrozumienie tej prawdy jest jednoznaczne z niezrozumieniem ewangelii.

Czy krzyż Chrystusa może być odpowiedzią na wyzwania związane z twoimi zmaganiami z grzechem, poczuciem winy, lękiem i brakiem pewności zbawie− nia? Jak możesz pełniej polegać na nadziei i obietnicach, które masz dzięki Jezusowi, obietnicach związanych nie tylko z przebaczeniem, ale też i otrzy− maniem mocy do zwycięstwa?

59

Nie grzeszyć! (Zob. 1 J 3,6.9)

CZWARTEK — 13 sierpnia

Jak możemy pogodzić 1 J 3,6.8−9 z 1 J 1,6−10; 2,1−2? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

1 J 3,6.9 zawiera stanowcze i niepokojąco dosadne stwierdzenia, iż ten, kto mieszka w Jezusie i narodził się z Boga, nie grzeszy. Zdania te brzmią bardzo kategorycznie. Chrześcijanie od wieków łamią sobie nad nimi głowę i różnie próbują je tłumaczyć. Przecież każdy szczery chrześcijanin zmaga się z rzeczywistością grzechu w swoim życiu!

Tak czy inaczej możemy spokojnie założyć, że apostoł nie przeczy samemu sobie. W 1. rozdziale 1 Listu Jana powiada, że ludzie, którzy twierdzą, iż są bez grzechu, zwodzą samych siebie. W 2. rozdziale 1 Listu Jana wskazuje na cel, którym jest unikanie grzechu, i dodaje, że jeśliby ktoś zgrzeszył, to ma Obrońcę u Ojca, Jezusa Chrystusa. Fragment listu, który teraz studiujemy, należy rozpatrywać w świetle wcześniejszych wypowiedzi na temat grzechu. Otóż chrześcijanie trzymają się z dala od grzechu, ale jeśli zdarza im się zgrzeszyć, wyznają popełnione zło i przyjmują Boże przebaczenie.

Komentatorzy biblijni próbowali także innymi sposobami wyjaśnić te trudne wersety. Pokrótce przedstawimy dwa takie wyjaśnienia.

1. Apostoł przedstawia w 1 J 3,6.8-9 ideał, który wspomina wcześniej w 1 J 2,1. Różnica polega na tym, że w 3. rozdziale 1 Listu Jana jego autor nie dodaje żadnych wyjaśnień. Czyni tak dlatego, iż chce, by jego słuchacze i czytelnicy mieli jasność co do grzechu. Grzechu nie wolno lekceważyć. Wyznawcom Chrystusa nie wolno igrać z grzechem.

2. Czasowniki grzeszy i nie popełnia [grzechu] występują w czasie teraźniejszym, który najczęściej wskazuje na nieprzerwane działanie. Oznaczałoby to, że uczniowie Chrystusa nie mogą nieustannie grzeszyć. Mogą im się przydarzać upadki, ale oni odłączyli się od grzechu i nie żyją w grzechu. Nie są opanowani przez grzech. Niektóre przekłady, idąc za tym poglądem, tłumaczą ten werset: Nie trwa w grzechu...

Tak czy inaczej 3. rozdział 1 Listu Jana należy czytać, biorąc pod uwagę kontekst rozdziałów 1. i 2. Choć grzech jest realny, chrześcijanie nie mają innego wyboru, jak jedynie usunąć go ze swojego życia, bez względu na to, ile miałoby to ich kosztować.

Tak, jesteś grzesznikiem. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Pytanie brzmi: Ile krwi, potu i łez wylałeś w walce przeciwko grzechowi w twoim życiu?

Co odpowiedź na to pytanie mówi o twoim stylu życia?

60

PIĄTEK — 14 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj Rz 8,12-17; Flp 2,14-16. „Niech nikt się nie łudzi, że może być świętym, a jednocześnie świadomie przekraczać choćby jedno z przykazań Bożych. Świadome popełnianie grzechu zagłusza głos Ducha Świętego i rozłącza człowieka z Bogiem. »Grzech jest przestępstwem zakonu« (1 J 3,4). »Każdy, kto grzeszy [przestępuje zakon Boży], nie widział go [Chrystusa] ani go nie poznał« (1 J 3,6). Choć apostoł Jan tak dużo mówi w swych listach o miłości, to jednak nie waha się ujawnić prawdziwego charakteru tych, którzy uważają siebie za uświęconych, a przekraczają przykazania Boże (...). Gdy ktoś twierdzi, że nie grzeszy, dowodzi tym samym, że daleko mu do świętości” (Ellen G. White, Wielki bój, wyd. XIII ilustrowane, s. 326).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Co w praktyce oznacza bycie podobnym do Boga? Jak możemy być jak Bóg w sensie pozytywnym, a jak w sensie negatywnym?

2. Niektórzy odczuwają lęk w związku z twierdzeniem, że jesteśmy zbawieni wyłącznie dzięki temu, czego dokonał dla nas Jezus. Uważają, że gdyby nasze zbawienie opierało się wyłącznie na sprawiedliwości Chrystusa, a nie na nas samych, to nie byłoby nic, co mogłoby nas powstrzymać od grzechu. Jak odpowiedziałbyś na takie obawy?

3. Ktoś kiedyś tak wyjaśnił swoje zrozumienie ofiary Jezusa: Nie posługuję się Jego krzyżem jako wymówką czy przykrywką dla grzechu. Gdy zgrzeszę, krzyż powstrzymuje mnie od całkowitej rezygnacji z Boga. Omów rozumowanie przyświecające tej wypowiedzi.

4. Jest praktycznie niemożliwe, by zupełnie uwolnić się od wpływu społeczeństwa i kultury, w której żyjemy. Jakie grzechy w twoim społeczeństwie są uważane za naprawdę ciężkie, choć w innej kulturze w ogóle za takie nie uchodzą? W jakim stopniu powinniśmy pozwolić społeczeństwu wpływać na nasze pojęcie grzechu? Jakie grzechy, które Biblia jednoznacznie potępia, są tolerowane przez twoje społeczeństwo?

5. Wszyscy znamy dane nam obietnice zwycięstwa nad grzechem. Kiedy ktoś, kto zmaga się z grzechem, na przykład nałogiem alkoholizmu, powinien szukać profesjonalnej pomocy? Co powiedziałbyś komuś, kto szuka pomocy specjalistów, a nie wierzy w moc Boga?

61

Lekcja 8 — 22 sierpnia

BRATNIA MIŁOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mk 12,28−31; J 14,15; 1 J 3,11−24; 4,7−21; 5,1−4; Jk 2,15−16.

TEKST PAMIĘCIOWY: „To przykazanie mamy od niego, aby ten, kto miłu− je Boga, miłował i brata swego” (1 J 4,21).

PYTANIA PRZEWODNIE: Czego Jan uczy o miłości? Jak przejawia się chrze− ścijańska miłość? Czy plan zbawienia może objawiać prawdziwe zna− czenie miłości? Czy my, grzesznicy, możemy mieć pewność zbawienia?

Jak chrześcijanie mają okazywać miłość?

Pewnego pastora odwiedziła kobieta nienawidząca męża. Nie tylko chciała się z nim rozwieść, ale także sprawić mu jak najwięcej bólu. Duchowny zasugerował, by wróciła do domu i zachowywała się tak, jakby bardzo kochała męża.

Miała mu mówić, że wiele dla niej znaczy, i być dla niego tak uprzejma, jak tylko potrafi. Potem, gdy upewni go co do swojej dozgonnej miłości, miała go porzucić — oświadczyć, że się z nim rozwodzi. To miało sprawić mu nieopisany ból.

Licząc na doskonałą zemstę, skorzystała z tej rady i przez kilka miesięcy otaczała znienawidzonego męża pozorami takiej miłości, jakiej nigdy dotąd nie zaznał. Po kilku miesiącach pastor spotkał ją przypadkiem i zagadnął o planowany rozwód.

— Co? Jaki rozwód? — zapytała zdziwiona. — Nie ma mowy o żadnym rozwodzie. Dopiero teraz wiem, jak bardzo kocham swojego męża.

Miłość zmienia świat, zbory, rodziny i małżeństwa. W tym tygodniu przyjrzymy się temu, co Jan mówi o miłości i o tym, jak przejawia się ona wśród wyznawców Jezusa.

62

Dwa fragmenty listu o miłości (zob. 1 J 3,11−24; 4,7—5,4)

NIEDZIELA — 16 sierpnia

Fragment 1 Listu Jana, który studiowaliśmy w ubiegłym tygodniu, kończył się stwierdzeniem, że dzieci Boże poznaje się po tym, iż czynią to, co słuszne, i miłują braci i siostry w Panu (zob. 1 J 3,10). Ten werset jest pomostem do wywodu na temat miłości, który znajduje się w dalszej części 1 Listu Jana.

Jakie podobieństwa występują między 1 J 3,11−24 i 1 J 4,7—5,4? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

................................................................................................................................

Te dwa fragmenty listu są do siebie bardzo podobne. Obydwa zawierają kilkakrotnie użyte wyrażenie miłować się nawzajem (zob. 1 J 3,11.23; 4,7.11-12).

Oba też podkreślają, że obiektem miłości są przede wszystkim inni wierzący, i ostrzegają przed nienawiścią do braci i sióstr w wierze. Mówią także o miłości Bożej do nas.

1 J 3,11-24 skupia się na wzajemnej miłości i w różnych formach wymienia słowo miłować aż osiem razy. W drugim fragmencie listu słowo to pojawia się ponad trzydzieści razy, a jego zakres jest poszerzony. Autor wzywa do miłowania nie tylko dzieci Bożych, ale także Pana. Z drugiej strony mówi, że Bóg pierwszy nas umiłował i nadal nas kocha.

1 J 4,7—5,4 można odczytywać także w kontekście działalności antychrystów, którzy błądzili w swoich poglądach dotyczących Chrystusa. Apostoł Jan stwierdza, iż Jezus jest Synem Bożym (zob. 1 J 4,15) i Chrystusem (zob. 1 J 5,1) oraz stał się pojednawczą ofiarą za grzechy i Zbawicielem świata. Jedynie przez Niego i dzięki Jego miłości do nas możemy zrozumieć głębszy sens miłości Boga. Tylko gdy pojmiemy, co stało się na krzyżu i dlaczego Chrystus poniósł na sobie karę za nasze grzechy, będziemy mogli pojąć miłość Boga tak, jak powinniśmy.

Przeczytaj jeszcze raz fragmenty listu studiowane w dzisiejszej części lek− cji. Jakie elementy ich przesłania przemawiają do ciebie w szczególny spo− sób? Jaki jest twój stosunek do zagadnień, które porusza Jan w tych sło− wach? W jaki sposób okazujesz innym miłość, którą Bóg żywi wobec ciebie?

Jakie zmiany musisz poczynić w swoim postępowaniu, by lepiej odzwiercie− dlać tę miłość?

63

„Definicja” miłości (zob. 1 J 3,11−16; 4,7−16)

PONIEDZIAŁEK — 17 sierpnia

Apostoł wiele mówi w tych fragmentach listu o miłości, ale jak ją definiu− je i wyjaśnia? Zob. 1 J 3,12−16; 4,7−10.16.

Jan nie podaje słownikowej definicji miłości. Posługuje się przykładem Kaina, by wykazać, czym miłość nie jest albo czym jest brak miłości.

Jak ten przykład pozwala apostołowi wyrazić jego pogląd?

Po negatywnym przykładzie Jan podaje pozytywny. Jezus oddał życie za nas.

Ojciec posłał swego Syna jako pojednawczą ofiarę. Zgodził się, by Chrystus stał się Zbawicielem świata. To jest najgłębsze znaczenie miłości. Miłość oznacza czynienie tego, co niezbędne, by pomagać innym, nawet jeśli wymaga to ponoszenia osobistych ofiar. Taka postawa jest skrajnym przeciwieństwem tego, jak postąpił Kain ze swoim bratem. Miłość oznacza także przebaczenie i zapomnienie przeszłości. W przypadku Jezusa oznaczała ona zupełne wyrzeczenie się siebie dla dobra innych.

Jednak miłość nie jest jedynie widowiskiem, które się ogląda. Musi ona wywierać wpływ na życie bliźnich. Gdyby ktoś rzucił się z mostu i utonął, by dowieść swojej miłości, niczego by nie osiągnął. Jednak jeśli ktoś skacze do lodowatej wody, by ratować cudze życie, ryzykując przy tym własne, wówczas daje dowód prawdziwej miłości bliźniego.

Najlepszą definicją miłości jest charakter i dzieło Bóstwa objawione w planie zbawienia, którego centrum jest Jezus Chrystus ofiarujący samego siebie.

Chrześcijańska miłość ma swe źródło w miłości Boga. Trwanie w miłości oznacza doświadczanie bliskiej więzi z Panem. W Biblii nie ma miłości, która nie pochodziłaby w taki czy inny sposób od Boga (zob. 1 J 4,7). Jednak stwierdzenie, iż „każdy, kto miłuje, z Boga się narodził i zna Boga”, zawarte w tym samym wersecie, może być niewłaściwie rozumiane. Należy je interpretować, biorąc pod uwagę kontekst 1 Listu Jana. Według 1 J 3,23 wiara (prawdziwa wiara) i miłość towarzyszą sobie nawzajem; zgodnie zaś z 1 J 5,2 miłość i przestrzeganie przykazań także są nierozłączne. Każdy może twierdzić, że miłuje Boga, ale Jan poucza nas, jak przejawia się autentyczna miłość.

Jakie przykłady tego rodzaju miłości widziałeś wśród ludzi? Kim byli ci, którzy przejawiali taką miłość, co robili i czego nauczyłeś się od nich o zna− czeniu prawdziwej miłości?

64

Kryzys pewności

WTOREK — 18 sierpnia

Przeczytaj 1 J 3,19−21. Jakie spostrzeżenie przedstawia nam tutaj apo− stoł? Co chce nam powiedzieć? Kto z nas nie doświadczał czasem odczuć, o których mówi Jan w tych słowach?

Przeczytaj także 1 J 4,17−18. Do jakiego problemu nawiązuje tu apostoł?

Któż z nas nie doświadczył także tego rodzaju obaw?

Który chrześcijanin, przynajmniej czasami — patrząc na siebie, swoje słabości, brak miłości, niedociągnięcia — nie czuł się potępiony, winny, a nawet zgubiony? Ważne jest, byśmy pamiętali, że Bóg jest większy niż my, większy niż nasze poczucie winy, większy niż nasze serce. Jakżeż ważne jest, byśmy uświadamiali sobie dzień po dniu, że nasza nadzieja na zbawienie musi się opierać na Jezusie i Jego dziele dokonanym dla nas! Jedynie polegając na Nim i Jego zbawczych zasługach, a nie na naszych uczynkach, możemy mieć ufność i pewność zbawienia.

Ufność jest kilkakrotnie akcentowana w 1 Liście Jana. Apostoł pragnie, by wierzący, gdy przychodzą do Boga z modlitwą (zob. 1 J 3,21-22), wierzyli w realność powtórnego przyjścia Chrystusa (zob. 1 J 2,28) i oczekiwali sądu Pańskiego (zob. 1 J 4,17). Bóg chce dobra dla nas, swoich dzieci. Ugruntowanie w Jego miłości usuwa wszelkie obawy. „Szatan wie, że ci, którzy proszą Boga o łaskę i przebaczenie, otrzymują je.

Dlatego przypomina im ogrom popełnionych grzechów, chcąc ich zniechęcić.

Stale szuka okazji do wystąpienia przeciwko tym, którzy starają się być Bogu posłuszni. Stara się, aby nawet ich najlepsze cechy i dzieła wyglądały jak niegodziwość. Usiłuje ściągnąć na nich potępiający wyrok, dając im wiele rad delikatnych, ale jakże okrutnych. Człowiek nie jest zdolny do tego, by własną mocą odeprzeć ataki szatana. W zbrukanych grzechem szatach, wyznając swe winy, staje przed obliczem Boga. Ale Jezus, nasz Obrońca, przedstawia prośby i błagania tych, którzy poprzez skruchę i wiarę zobowiązali się utrzymać przy Nim swe dusze. Przy pomocy potężnych argumentów Golgoty pokonuje oskarżyciela.

Doskonałe posłuszeństwo Jezusa wobec zakonu Bożego dało Mu wszelką moc na niebie i na ziemi, oczekuje więc od swego Ojca łaski i pojednania z grzesznym człowiekiem” (Ellen G. White, Cudowna Boża łaska, s. 316).

Jaką nadzieję dla siebie znajdujesz w tych natchnionych słowach?

65

Miłość w praktyce (zob. 1 J 3,17−18; 4,19−21)

ŚRODA — 19 sierpnia

Jan nie zadowala się teorią miłości. Mówi nam, że Bóg pragnie, byśmy ją praktykowali. Dlatego stwierdza, że nienawiść jest niezgodna z postawą miłości, co więcej — jest formą zabójstwa (zob. 1 J 3,15). Mówi, że przede wszystkim powinniśmy miłować nie słowami, ale czynami (zob. 1 J 3,18).

Oczywiście apostoł nie ma nic przeciwko słowom pełnym uprzejmości i dobroci. Są one przecież ważnym przejawem miłości. Jak nasi małżonkowie, dzieci, krewni i przyjaciele czuliby się, gdyby nigdy nie słyszeli od nas zapewnienia, jak wiele dla nas znaczą? Jan także używa słów, by dzielić się z innymi Bożą miłością.

Jednak autor listu występuje przeciw powierzchownym deklaracjom miłości, za którymi nie stoi rzeczywistość. W 1 J 3,17 opisuje on sytuację podobną do tej, o której czytamy w Jk 2,15-16. Otóż pewien chrześcijanin jest w potrzebie.

Inni mają środki oraz możliwości i mogliby mu pomóc, ale nie czynią nic, tylko próbują go pocieszyć słowami. To nie wystarczy. Bóg nie tylko poinformował nas, że nas kocha, ale posłał swego Syna, by umarł za nas. Ludzie, którzy miłują, wiele też robią, ponieważ prawdziwa miłość przejawia się w czynach.

Przeczytaj 1 J 3,16−17. Które przykazanie jest trudniejsze do przestrzega− nia i dlaczego?

Jest mało prawdopodobne, że ktoś z nas zostanie powołany, by umrzeć za innego wierzącego. Jednak jest bardzo prawdopodobne, że zostaniemy powołani, by okazać miłość potrzebującym. Być może mamy możliwości, by dać innym pracę, pożywienie, odzież, chrześcijańskie wykształcenie, schronienie i inne środki niezbędne do życia. Wielu jednak woli dbać tylko o siebie i swoje, nierzadko wygórowane, potrzeby. Pierwsi chrześcijanie dzielili się swoimi dobrami. Miłość do bliźnich jest wyzwaniem, zwłaszcza gdy wymaga ofiar z naszej strony.

Ze wszystkich miejsc, w których należy okazywać miłość, najważniejszy jest dom rodzinny (choć nie zawsze łatwo jest tam ją objawiać). Jest wiele sposobów okazywania miłości bliskim. Czasami bardzo sugestywnym przesłaniem miłości i akceptacji mogą być najdrobniejsze gesty — pomoc w domowych obowiązkach, przygotowany posiłek, wspólna wycieczka, spacer... Miłość możemy okazywać na wiele sposobów. Miłość przecież polega na myśleniu przede wszystkim o innych i działaniu stosownie do tego myślenia.

Wyobraź sobie, jakie byłoby życie w domu, w którym okazywana jest praw− dziwa miłość. Jakie zmiany powinieneś poczynić, aby przybliżyć swój dom do tego ideału?

66

Miłość i przykazania (zob. 1 J 3,22−24; 4,21—5,4)

CZWARTEK — 20 sierpnia

Oba fragmenty listu, które studiujemy w tym tygodniu, zakończone są nawiązaniem do przykazań Bożych. Jest o nich mowa cztery razy w obu fragmentach tekstu. 1 J 5,2 mówi o spełnianiu przykazań. Zaś 1 J 3,22.24 i 5,3 podkreśla przestrzeganie przykazań.

Czego te wersety uczą o przykazaniach poza tym, że należy ich przestrzegać?

1 J 3,22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 3,23 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 3,24 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 4,21 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,2

.....................................................................................................................

1 J 5,3

.....................................................................................................................

Apostoł mówi, że przestrzeganie przykazań Boga i pełnienie Jego woli (zob.

1 J 3,22) daje chrześcijanom pewność, że Pan słyszy ich modlitwy. Bóg przykazuje nam wierzyć w Jezusa i miłować się nawzajem. Przestrzeganie przykazań pozwala natomiast na wzajemne trwanie — nasze w Bogu i Jego w nas. Miłość do Boga obejmuje przestrzeganie przykazań, a ich przestrzeganie staje się możliwe, gdyż one nie są uciążliwe.

Gdy apostoł mówi o przykazaniu w liczbie pojedynczej, ma na myśli przykazanie wiary w Jezusa jako Mesjasza i przykazanie wzajemnego miłowania się.

W 4. rozdziale 1 Listu Jana przykazaniem jest zalecenie, iż my, którzy miłujemy Boga, powinniśmy miłować także naszych braci i siostry w wierze.

Gdy Jezusa zapytano, które z przykazań jest najważniejsze ze wszystkich, odpowiedział, że jest to przykazanie miłowania Boga z całego serca, duszy, umysłu i siły oraz miłowania bliźniego jak samego siebie (zob. Mk 12,28-31). Jednak Chrystus powiedział także, iż ci, którzy Go kochają, będą przestrzegać Jego przykazań (zob. J 14,15), a w kazaniu na górze nawiązał do szeregu jeszcze innych przykazań.

Przechodząc od przykazania (w liczbie pojedynczej) do przykazań (w liczbie mnogiej), Jan potwierdza, że jedno przykazanie miłości wyraża się w licznych przykazaniach.

Jak możemy w naszym chodzeniu z Bogiem doświadczyć realności Jego przykazań jako czegoś więcej niż zbioru reguł? Czy tym są przykazania Boże?

A może czymś więcej? Jeśli tak, to czym?

67

PIĄTEK — 21 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj 1 Kor 13,1-13 oraz fragment rozdziału Wierny świadek, w: Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 303. „Wszystko to jest tylko wypełnieniem zasady zakonu — tej zasady, którą ilustruje opowieść o dobrym Samarytaninie, i która przejawiała się w życiu Jezusa. Jego charakter ujawnia prawdziwe znaczenie prawa i pokazuje, na czym polega miłowanie bliźniego jak siebie samego. A gdy kiedykolwiek dzieci Boże okazują dobroć, wyrozumiałość i miłość wobec ludzi, dają tym samym świadectwo zasadom zakonu niebios. (...). Miłość Boża w naszym sercu jest jedynym źródłem miłości do naszych bliźnich” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV ilustrowane, s. 360). „Powinieneś jak najszybciej pozbyć się zimnego i odpychającego formalizmu. Musisz pielęgnować czułość i przyjaźń w twoim codziennym życiu. Powinieneś okazywać prawdziwą grzeczność i chrześcijańską uprzejmość. Serce, które naprawdę miłuje Jezusa, kocha także tych, za których On umarł. Jak igła kompasu zwraca się ku biegunowi, tak prawdziwy naśladowca Chrystusa w duchu gorliwej pracy stara się ratować tych, za których On oddał życie. Działanie dla ratowania grzeszników zachowuje w sercu żywą miłość do Jezusa i daje tej miłości właściwy wzrost i rozwój” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. III, s. 466).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zazwyczaj myślimy o wezwaniach do miłości jako sprawie osobistej, sprawie między Bogiem a nami. To prawda, że jest to sprawa osobista, jednak miłość nie ogranicza się jedynie do twojej osoby. Co więc może zrobić twój zbór, by okazywać miłość w sposób, w jaki nie możesz tego zrobić ty sam? Jak twój zbór objawia miłość Bożą wobec tych, którzy nie należą do Kościoła? Co możesz zrobić, by pomóc w tej ważnej kwestii?

2. Omówcie w klasie przykłady osób okazujących miłość, o której mówiliśmy w tym tygodniu. Co zrobili ci ludzie? Jakie ponieśli ofiary? Jak ich czyny pomagają nam w zrozumieniu tego, czym jest prawdziwa miłość?

3. Biblia mówi, że miłość jest z Boga. Dlaczego tak jest? Zastanów się nad tym, skąd mogłaby jeszcze pochodzić miłość? Trudno sobie wyobrazić, jak materia i energia mogłyby same z siebie powodować powstawanie czegoś takiego jak miłość. Jak istnienie miłości pomaga nam lepiej zrozumieć realność Boga? Czy nasze okazywanie miłości innym może być argumentem dla naszych bliźnich na istnienie Boga? W jakim sensie przejawianie miłości może być najlepszym dowodem na istnienie Boga?

68

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Poczytna ponadwyznaniowa biografia Jezusa obfitująca w bogate myśli teologiczne. Piękne opisy służby dla innych, szlachetności, godności i wolności osobistej każdego człowieka.

Seria Konflikt Wieków, wydanie ilustrowane, cena 25 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 9 — 29 sierpnia

WIARA W SYNA BOŻEGO STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mt 16,24−25; J 1,1−3; 3,36; 5,24; Rz 6,1−6; Hbr 12,4; 1 J 5,1−12.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Któż może zwyciężyć świat, jeżeli nie ten, który wierzy, że Jezus jest Synem Bożym?” (1 J 5,5).

PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie obietnice zwycięstwa otrzymaliśmy? Co apo− stoł miał na myśli, gdy mówił o wodzie i krwi? Jakie mamy powody, by wierzyć? Co Jan mówi o boskości Chrystusa? Czego uczy o obietnicy życia wiecznego?

Poglądy na to, kim był Jezus, były różne nie tylko w starożytności — są różne także dzisiaj. Niektórzy oddzielają biblijnego Jezusa od tzw. historycznego Jezusa i twierdzą, że jeden nie ma zbyt wiele wspólnego z drugim. Historyczny Jezus miał być rzekomo zwykłym człowiekiem, tyle że mocno wyczulonym na sprawy Boże; z pewnością nie był Synem Bożym i nie zmartwychwstał! Inni są przekonani, że Jezus był tylko rewolucjonistą, który usiłował pokonać imperium rzymskie w podstępny sposób.

Istnieje pokusa, by rozpatrywać te zagadnienia jako jedynie akademickie czy filozoficzne kwestie. Jednak to, kim był Chrystus i co mówił sam o sobie, dotyczy każdego człowieka. Sposób, w jaki myślimy o Jezusie, ma istotny wpływ na to, jak odnosimy się do Boga, jak traktujemy plan zbawienia i czy mamy pewność zbawienia.

Oto dlaczego temat ten pojawił się w listach Jana.

70

Wiara w Jezusa a zwycięstwo (zob. 1 J 5,1−5)

NIEDZIELA — 23 sierpnia

„Każdy, kto wierzy, iż Jezus jest Chrystusem, z Boga się narodził, a każdy, kto miłuje tego, który go zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził” (1 J 5,1).

Po przestudiowaniu nauki Jana o miłości braterskiej przechodzimy teraz do zagadnienia wiary w Jezusa jako Chrystusa, Syna Bożego. Te dwa tematy — wiara i miłość — przeplatają się ze sobą w pierwszych wersetach 5. rozdziału 1 Listu Jana.

Apostoł pragnie, by jego adresaci wierzyli w Jezusa jako Chrystusa. Ci, którzy tak wierzą — jak twierdzi Jan — narodzili się z Boga. Kochają oni Boga, miłują się nawzajem i przestrzegają Jego przykazań. Wierzący w Jezusa jako Syna Bożego to jednocześnie ci, którzy pokonali świat (zob. 1 J 5,1-5).

Na przestrzeni wieków niektórzy ludzie rozumieli duchowy bój, który chrześcijanie muszą toczyć, by zwyciężyć świat, jako dosłowną fizyczną walkę. Jednak takie zrozumienie jest błędne. Nigdzie w Piśmie Świętym chrześcijanie nie są wzywani do organizowania krucjat i okazywania przemocy w celu pozyskiwania nowych wyznawców. Nigdzie też w Nowym Testamencie królestwo Boże nie jest zrównane z tworem politycznym i jako takie uprawnione do posługiwania się siłą w obronie własnej. W pismach apostoła Jana sposobem na zwycięstwo nie jest użycie przemocy czy fizycznej siły. Zwycięstwo jest możliwe przez wiarę, a wiara uwidacznia się w naszym sposobie życia.

W wymienionych poniżej wersetach Jan mówi o zwyciężaniu i zwycięstwie.

Czego możemy się nauczyć z tych wersetów na temat obietnicy zwycięstwa?

J 16,33 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 4,4

.....................................................................................................................

Ap 2,7.11; 3,5.21 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ap 12,11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zwycięzcą w sensie absolutnym jest wyłącznie Jezus Chrystus. Ponieważ On zwyciężył, Jego wyznawcy także mogą mieć udział w tym zwycięstwie. W pewnym stopniu już mają zwycięstwo — Jego zwycięstwo odniesione dla nich. Zwycięzcy otrzymują od Boga wspaniałe obietnice, iż nie będą już niewolnikami grzechu (zob. Rz 6,1-6), ale w Jezusie i nowym życiu, jakie mają w Nim, mogą służyć Panu zamiast szatanowi, dawnemu ciemiężycielowi.

W jakich sferach swego życia doświadczyłeś spełnienia obietnicy zwycię− stwa i zwyciężania? W jakich sferach doznajesz porażek? Dlaczego? W jaki spo− sób możesz osiągnąć obiecane zwycięstwo? Co cię przed tym powstrzymuje?

71

Jezus, w którego wierzymy (zob. 1 J 5,6−8)

PONIEDZIAŁEK — 24 sierpnia

Jan wskazuje na znaczenie wiary w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego, a następnie mówi swoim adresatom, kim jest ów Syn Boży. O Jezusie pisze między innymi, iż przyszedł On „przez wodę i krew” (1 J 5,6). Co to znaczy?

W 1 Liście Jana woda jest wspomniana tylko w tym jednym wersecie. Jednak dość często występuje ona jako symbol w Ewangelii Jana i Apokalipsie Jana.

Woda, którą apostoł wspomina w 1 J 5,6.8, musi więc oznaczać — zgodnie z kontekstem — coś, co jest związane z pierwszym przyjściem Pana i jest jednym z trzech elementów, które świadczą, iż Jezus jest Mesjaszem i Synem Bożym.

Wyrażenie „krew i woda” zostało użyte w J 19,34 w związku ze śmiercią Chrystusa, lecz wygląda na to, że nie do tej wody nawiązuje apostoł w 1 J 5,6-8.

Na początku Ewangelii Jana woda jest związana z chrztem (zob. J 1,26.31.33; 3,5.23). Wydaje się, że w takim właśnie kontekście występuje to słowo w 1 Liście Jana. Jezus przyszedł jako ucieleśniony Pan i rozpoczął swoją publiczną działalność od chrztu w wodzie. Zakończył zaś swoją ziemską misję na krzyżu, gdy przelał swoją krew. Najwyraźniej woda wskazuje na chrzest Mistrza, zaś krew na Jego śmierć na krzyżu (zob. 1 J 1,7).

Chrzest i ukrzyżowanie informują zatem, kim Jezus był i czego dla nas dokonał. W obu przypadkach Boskie objawienie oraz reakcje ludzi wskazują, że naprawdę był On Synem Bożym (zob. Mt 3,17; 27,50-54).

W tych wersetach Jan w dalszym ciągu rozprawia się z fałszywymi naukami głoszonymi przez antychrystów. Te błędne nauki wpływały na sposób myślenia wierzących. Gdyby Jezus nie był ani Mesjaszem, ani Synem Bożym, ich przesłanie brzmiałoby: Pojednawcza śmierć Syna Bożego nie jest konieczna dla naszego zbawienia. Syn Boży nie umarł na krzyżu za nas, by nas zbawić. Takie przesłanie prowadziłoby do zupełnego wypaczenia nauki o zbawieniu i Bóstwie. Odkupienie byłoby wtedy rozumiane jako dostępne dzięki wiedzy (gr. gnosis), a nie dzięki ofierze Chrystusa. Dlatego Jan pragnął, by członkowie Kościoła mieli pewność co do tego, kim był Jezus i czego dla nich dokonał przez swoje życie i śmierć. Apostoł nie mógł pozwolić, by w tak ważnej kwestii wierzący byli zwodzeni przez fałszywe nauki.

Woda i krew. Zastanów się nad tymi dwoma wyobrażeniami i tym, jak wiążą się one z osobą Chrystusa. W jaki sposób mamy doświadczać realności wody i krwi w naszym życiu? Innymi słowy, co oznacza dla ciebie twój chrzest? Co mówi o tobie fakt, iż przyjąłeś chrzest? Jakie zmiany nastąpiły w twoim życiu w związku z tym wydarzeniem? Podobnie krew — jakie znaczenie dla ciebie i dla chrześcijańskiego życia ma przelana krew Zbawiciela? Zob. Mt 16,24−25; Hbr 12,4.

72

Jezus i świadectwo Boże (zob. 1 J 5,9−10)

WTOREK — 25 sierpnia

Pierwszym i drugim świadectwem Bożego synostwa Jezusa są woda i krew.

Trzecie świadectwo składa Duch Święty (zob. 1 J 5,6-8). Według Ewangelii Jana Jezus powiedział, że Duch Święty będzie składał świadectwo o Nim (zob. J 15,26).

Dlaczego te świadectwa są potrzebne? Starotestamentowe prawo wymagało dwóch lub trzech świadków, by potwierdzić jakąś sprawę (zob. Pwt 19,15). Najwyraźniej, zgodnie z tą zasadą, Jan pragnie dowieść, że za osobą i dziełem Jezusa przemawiają wiarygodne argumenty. Chce wykazać, że naprawdę mamy powody, by uwierzyć.

Co apostoł mówi w 1 J 5,9−10? Do czego pragnie nas przekonać?

Według Jana kwestia różnych świadectw o Jezusie jest dość istotna. W swojej ewangelii wymienia siedem innych świadectw: świadectwo Jana Chrzciciela (zob. J 1,6-7), świadectwo samego Jezusa (zob. J 3,32), świadectwo Samarytanki (zob. J 4,39), świadectwo czynów Jezusa (zob. J 5,36), świadectwo Pisma Świętego (zob. J 5,39), świadectwo Boga Ojca (zob. J 8,18), świadectwo tych, którzy byli obecni przy zmartwychwstaniu Łazarza (zob. J 12,17), świadectwo Ducha Świętego (zob. J 15,26) i wreszcie świadectwo samego apostoła Jana (zob. J 21,24).

To dość imponujący materiał dowodowy. Jan pragnie potwierdzić, że wiara w Jezusa opiera się na wiarygodnych świadectwach.

W studiowanym przez nas tekście listu świadectwo Boga Ojca ma inny charakter. Należy je odczytywać w powiązaniu z potrójnym świadectwem wspomnianym w poprzednich wersetach. Zatem potrójne świadectwo jest, w rzeczy samej, świadectwem Boga.

Apostoł Jan stwierdza, że skoro przyjmujemy świadectwo ludzkie, tym bardziej powinniśmy przyjąć świadectwo samego Boga. Owszem, nierzadko przyjmujemy za pewnik to, czego dowiadujemy się od innych ludzi — co czytamy, czego słuchamy i co oglądamy w środkach masowego przekazu — nawet jeśli nie mamy zbyt mocnych podstaw, by w to wierzyć. Tym ufniej powinniśmy przyjąć Boże świadectwo i uwierzyć w Jezusa objawionego w Nowym Testamencie!

Bóg jest wiarygodny i prawdomówny (zob. 1 J 5,20). Jeśli nie przyjmujemy Jego świadectwa, uznajemy Go za kłamcę, a to nie jest błaha sprawa.

Jakie masz powody, by wierzyć w Boga, Jezusa i akceptować nadzieję zawartą w adwentystycznym przesłaniu? Przemyśl te powody, módl się o ich zrozumienie, a potem zanotuj je i przedstaw w klasie.

73

Zagadnienie Trójcy (zob. 1 J 5,7−8)

ŚRODA — 26 sierpnia

W niektórych przekładach Biblii w 1 J 5,7-8 występują słowa: „Na niebie: Ojciec, Słowo, i Duch Święty, a ci trzej jedno są. A trzej są, którzy świadczą na ziemi” (Biblia gdańska). Problem w tym, że są one późniejszym dodatkiem — nie występują w najstarszych manuskryptach.

Wśród biblistów panuje zgodność, iż nie jest to oryginalne stwierdzenie, ale dodatek mający prawdopodobnie wspierać naukę o Trójcy. Oczywiście nigdy nie należy manipulować tekstem biblijnym (zob. Ap 22,18), ponieważ tego rodzaju praktyki zasiewają wątpliwości co do wiarygodności całego Pisma Świętego, wskutek czego rodzi się nieufność wobec Słowa Bożego.

Faktem jest, że nawet bez tych słów nauka o Trójcy jest mocno osadzona w pismach Jana. Choć pisarze nowotestamentowi wierzyli, że Bóg jest jeden, to zarówno Jezusa, jak i Ducha Świętego przedstawiali jako Boga. Aby pogodzić jedność Boga z boskością Ojca, Syna i Ducha Świętego, niezbędne jest pojęcie Trójcy.

Jan wypowiadał się o boskości Jezusa z nadzwyczajną stanowczością.

Czego uczą o Chrystusie wymienione poniżej wersety?

J 1,1-3.14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

J 8,58-59 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

J 10,30-31 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

J 20,28 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,23 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Choć nie ma wątpliwości co do boskości Jezusa wskazanej w tych wersetach (i wielu innych), to jednak fragment listu, który studiujemy w tym tygodniu, nie został napisany jedynie w celu podkreślenia prawdy o Trójcy. Nie to było głównym założeniem apostoła. Jest to raczej wywód na temat wiary w Jezusa jako Syna Bożego i świadectwo o Nim dane światu.

Pamiętając o boskości Jezusa, dokonaj przeglądu ostatnich wydarzeń z Je− go życia, łącznie z ukrzyżowaniem. Czyniąc to, pamiętaj, że przez cały czas był On jednocześnie Bogiem, Stwórcą. Zastanów się, co wynika z tych faktów.

Dlaczego to powinno nas zmieniać?

74

Efekty wiary w Jezusa (zob. 1 J 5,11−12)

CZWARTEK — 27 sierpnia

Bóg ofiarował ludzkości wspaniały dar. Tym darem jest życie wieczne (zob.

1 J 5,11-12). Jednak jest on dostępny wyłącznie w Chrystusie. Jak możemy przyjąć ten dar? Przyjmując świadectwo Boga o Jego Synu, czyli wierząc w Jezusa i akceptując Go jako naszego Zbawiciela.

Czego uczy autor Ewangelii Jana o życiu wiecznym?

J 3,16 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

J 3,36 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

J 5,24 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

J 6,54 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wywód Jana o wierze w Jezusa i Jego tożsamości oraz o tym, dlaczego możemy przyjąć Boże świadectwo, nie jest akademickim ćwiczeniem. Ma on wyraźny i praktyczny cel — mianowicie wskazanie na życie wieczne w Synu Bożym. Przeciwnicy apostoła — ludzie kwestionujący boskość Chrystusa albo Jego człowieczeństwo czy też usiłujący oddzielić Jego boskość od Jego człowieczeństwa — mieli inny pogląd na Pana i, w biblijnym sensie, nie wierzyli w Niego. Ponieważ nie zaakceptowali Jezusa objawionego w Piśmie Świętym, nie posiadali życia wiecznego. Nawet jeśli twierdzili, że mają życie wieczne czy najwyższą wiedzę dającą im pewność zbawienia, ich twierdzenia były bezpodstawne.

Co wynika ze stwierdzenia, że życie wieczne jest możliwe wyłącznie przez Chrystusa? Zob. 1 J 5,11−12.

Jan wyraźnie stwierdza, iż ci, którzy nie mają Syna Bożego, nie mają życia, podczas gdy ci, którzy mają Jezusa, mają życie wieczne. Są to bardzo zdecydowane słowa, z których wynikają niewiarygodne konsekwencje dla całej ludzkości.

Nic w tym dziwnego, gdyż kwestia zbawienia jest sprawą najważniejszą. Jest to w rzeczywistości kwestia nie tyle życia albo śmierci, ile wiecznego życia albo wiecznej śmierci. Nie ma niczego, co liczyłoby się bardziej.

A co z osobami, które nigdy nie miały okazji słyszeć wyraźnie wyłożonej ewangelii? Czy są automatycznie zgubione? Zastanawiając się nad odpowie− dzią na to pytanie, nie zapomnij wziąć pod uwagę wszechogarniającej miło− ści Boga do ludzkości. Jak możemy nauczyć się głębszego zaufania do Pana w takich trudnych kwestiach jak ta?

75

PIĄTEK — 28 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj Mt 16,13-17; J 12,37-46. „»W nim było życie, a życie było światłością ludzi« (J 1,4). Wymienione tu życie to nie życie fizyczne, ale nieśmiertelność, życie będące wyłącznie własnością Boga. Słowo, które było u Boga i które było Bogiem, posiadało to życie. Życie fizyczne jest czymś, co otrzymuje każda osoba. Nie jest ono wieczne ani nieśmiertelne, ponieważ Bóg, dawca życia, zabiera je z powrotem. Człowiek nie ma władzy nad swoim życiem. Jednak życie Chrystusa nie było zapożyczone.

Nikt nie może odebrać Mu tego życia. »Ja kładę je z własnej woli« (J 10,18), powiedział. W Nim było życie, pierwotne, niezapożyczone, niewywodzące się [od kogoś innego]. Takie życie nie jest właściwe człowiekowi. Może on je posiadać jedynie przez Chrystusa. Nie może na nie zasłużyć; jest mu ono dane jako dobrowolny dar; jeśli uwierzy w Chrystusa jako swojego osobistego Zbawiciela. »A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś« (J 17,3). To jest otwarte źródło życia dla świata” (Ellen G. White, Wybrane poselstwa, t. I, s. 277).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie w klasie swoje odpowiedzi na ostatnie pytanie z wtorkowej części lekcji. Jak możesz czerpać siłę i pociechę z odpowiedzi innych uczestników lekcji?

2. Jan omawia świadectwa, jakie dano nam o Jezusie. A co ze świadectwem, które my sami przedstawiamy światu? Gdyby ktoś dokonał przeglądu każdej sfery twojego życia w ciągu minionej doby, jakie otrzymałby świadectwo? Gdybyś wiedział, że ktoś będzie cię obserwował, czy postępowałbyś inaczej? Jeśli tak, to dlaczego postępowałbyś inaczej. Czy nie wiesz, że przecież przez cały czas Ktoś cię widzi?

3. Masz obietnicę życia wiecznego. Co to znaczy? Jak powinno to wpływać na twoją obecną egzystencję? Czy ta obietnica zmienia twoje postępowanie?

4. Wróć do zamieszczonego powyżej cytatu Ellen G. White. Co w nim przemawia do ciebie w sposób szczególny? Jaką nadzieję i wsparcie dają ci te słowa?

5. Skoro stawka jest tak wysoka — życie wieczne albo wieczne unicestwienie — dlaczego tak łatwo dajemy się złapać w pułapkę świata, pułapkę rzeczy, które nie mogą zaspokoić naszych najgłębszych pragnień i których nie zabierzemy do wieczności? Na czym polega tajemnica umiejętności zerwania więzi ze światem, który nas zniewala? Jak pomógłbyś komuś, kto szczerze pragnie być chrześcijaninem i chce przyjąć osobiście Boże obietnice, ale nie potrafi oswobodzić się z więzów świata?

76

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

Poruszające świadectwo osób, dla których życie straciło sens.

Wszystko, co ich otaczało, było pogrążone w ciemności.

Próbowali rozwiązać swoje problemy, ale wysiłki te zawodziły do momentu, gdy pojawił się On. Dziś mogą powiedzieć z całą pewnością: Jezus jest rozwiązaniem!

Seria Kolekcja Młodzieżowa, cena 15 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

DZIEŃ EDUKACJI ADWENTYSTYCZNEJ Lekcja 10 — 5 września

UFNOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: J 3,36; Dz 4,29; 1 Kor 9,27; Hbr 4,16; 1 J 5,13−21; Ap 12,9.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Taka zaś jest ufność, jaką mamy do niego, iż jeże− li prosimy o coś według jego woli, wysłuchuje nas” (1 J 5,14).

PYTANIA PRZEWODNIE: W czym możemy pokładać naszą ufność? Jak mo− żemy uniknąć zarozumiałości, zachowując jednocześnie ufność? Czy możemy ufać, iż nasze modlitwy zostaną wysłuchane? Jaką ochronę otrzymaliśmy przed szatanem? Jak możemy dojść do poznania Boga?

Beniamin Franklin powiedział kiedyś, że jedyne, co jest pewne w życiu, to śmierć i podatki. Jednak jest jeszcze jeden pewnik — fakt, iż życie jest pełne niepewności!

Nie wiemy, czy możemy być pewni swej pracy. Nic nie gwarantuje nam ochrony przed chorobami, aktami terroru, wojną i katastrofami naturalnymi. Nie mamy gwarancji, że gdy położymy się spać, obudzimy się rano.

Wobec tej niepewnej rzeczywistości robimy wszystko, co w naszej mocy, by zabezpieczyć się przed problemami, a jednak w końcu najlepsze nawet wysiłki niczego nie gwarantują.

A jak jest z Bogiem i Jego obietnicami dla nas? Czy są niepewne? Czy możemy żyć bez pokładania ufności w Panu, nie posiadając pewności co do Niego? Nasza więź z Bogiem i życie wieczne z Nim są ważniejsze niż cokolwiek innego. Co apostoł Jan mówi na temat tego, co jest dla nas najważniejsze?

78

Mieć ufność (zob. 1 J 5,13−21)

NIEDZIELA — 30 sierpnia

W 1 J 5,14 pojawia się słowo ufność, które można także tłumaczyć jako pewność, śmiałość, a w innych kontekstach — odwaga (zob. Dz 4,29.31) i otwartość (zob. J 16,25.29 Biblia Tysiąclecia).

Zgodnie z Hbr 4,16 i 10,19 chrześcijanie mogą z ufnością przybliżać się do tronu Bożego. Dlaczego? Po pierwsze dlatego, że Jezus przelał za nich swą krew na krzyżu. Po drugie, ponieważ wstąpił On do nieba i służy tam jako nasz Najwyższy Kapłan. Ten sam termin został użyty w 1 J 4,17, gdzie jest mowa o niezachwianej ufności w dniu sądu. Chrześcijanie nie powinni się obawiać sądu. Polegają bowiem na tym, czego dokonał dla nich Jezus. Ich ufność opiera się nie na nich samych albo na tym, czego dokonali czy kiedykolwiek dokonają.

Ta ufność jest oparta wyłącznie na Chrystusie.

Innym sposobem wyrażenia pojęcia ufności jest powtarzające się pod koniec 1 Listu Jana słowo wiemy. Choć w pierwszej części listu występuje ono tylko dwukrotnie (zob. 1 J 3,2.14), to pod jego koniec pojawia się aż pięć razy i dodatkowo podkreśla kwestię ufności.

Według wymienionych poniżej wersetów, w czym możemy pokładać naszą ufność?

1 J 5,13 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,15 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,20 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

W 1 J 5,13 autor zaczyna omawiać pewność zbawienia i podaje cel tego wywodu: „Abyście wiedzieli...”. Od 1 J 5,15 używa słowa wiemy. Werset ten podkreśla, że nasze modlitwy są wysłuchiwane przez Boga. Możemy mieć ufność, że tak jest. W 1 J 5,18 autor stwierdza, że wiemy o obietnicy Bożej ochrony.

W kolejnym wierszu pojawia się to samo słowo wiemy, wprowadzając nas we wspaniałe pojęcie przynależności do Boga. 1 J 5,20 podkreśla, iż wiemy o Jezusie, a zatem dzięki Niemu znamy Boga i jesteśmy w Nim. Dlatego chrześcijanie mają ufność co do więzi z Bogiem, modlitwy, doczesności i wieczności.

Jak wiele razy rozczarowałeś i zawiodłeś samego siebie w ostatnim mie− siącu, tygodniu czy nawet dniu? Moglibyśmy prowadzić rejestr takich zawo− dów i rozczarowań, ale byłby on bardzo przygnębiający. Czy realność twojej chwiejności i słabości pomaga ci uzmysłowić sobie potrzebę ufności opartej na Jezusie, a nie na samym sobie?

79

Mieć życie wieczne (zob. 1 J 5,13)

PONIEDZIAŁEK — 31 sierpnia

Przeczytaj 1 J 5,13. Czego możemy być pewni według tego wersetu?

1 J 5,13 wymienia ważny powód, dla którego apostoł napisał swój list. Pragnął on, by jego adresaci mieli pewność zbawienia. Słuchacze i czytelnicy listu powinni wiedzieć, że już mają życie wieczne. Jest ono teraźniejszą rzeczywistością. Podobne oświadczenie zamieścił Jan pod koniec swej ewangelii (zob. J 20,30-31).

1 J 5,13 w pewien sposób przewyższa inne fragmenty Nowego Testamentu bezpośrednio mówiące o życiu wiecznym. Tamte zawierają obietnicę i wymieniają warunki (zob. J 3,36), zaś 1 J 5,13 stwierdza, że dzieci Boże powinny wiedzieć, że już mają życie wieczne. Nie jest to opcja, coś, co możemy dodać do chrześcijańskiego życia, ale nie musimy. Bóg pragnie, byśmy mieli pewność zbawienia.

Mojżesz (zob. Wj 32,32), Piotr (zob. 1 P 5,1), Paweł (zob. 2 Tm 4,7-8), chrześcijanie w Efezie (zob. Ef 2,8) czy wierzący w Kolosach (zob. Kol 1,12-14) mieli tę pewność.

Jak możemy się ustrzec obracania ufności w zarozumiałość? Zob. Mt 10,22; 1 Kor 9,27; Ap 3,11.

Niektórzy zamieniają tę pewność zbawienia w bezwarunkową gwarancję, w twierdzenie, które można wyrazić hasłem słowami: Raz zbawiony — na zawsze zbawiony. Gdyby rzeczywiście tak było, cóż powstrzymywałoby nas od zapominania o Bogu i prowadzenia niemoralnego życia, które — zgodnie z Biblią — wyklucza nas z udziału w niebie (zob. Ga 5,21; Ap 21,8)? Przecież nawet wiedząc, że możemy odejść od Boga, mamy trudności z zachowaniem czystości postępowania i myśli. Wyobraź sobie, co by było, gdybyśmy uznali, że nasz sposób życia nie ma żadnego znaczenia dla pewności zbawienia!

Biblia uczy, że możemy mieć pewność zbawienia, ale możemy też zatracić ją wskutek niewłaściwych wyborów. Musimy trzymać się korony żywota, codziennie podporządkowując się Panu i okazując Mu posłuszeństwo, pokorę, skruchę i wiarę. Powinniśmy czuwać i modlić się, gdyż szatan stale szuka nowych ofiar (zob. 1 P 5,8). A jeśli my tego nie będziemy robić, to czy ktoś zrobi to za nas?

Przyjrzyj się sobie uważnie (tak, to boli!). Czy brakuje ci pewności zbawie− nia? Jeśli tak, to czy powodem tego stanu rzeczy nie jest twoje postępowa− nie? Zatem musisz przyjąć nie tylko przebaczenie, które zostało ci dane, ale także obiecaną moc do zwycięstwa. Co oprócz twojego wyboru powstrzymuje cię przed tym?

80

Według Jego woli (zob. 1 J 5,14−17)

WTOREK — 1 września

Przeczytaj 1 J 5,14−15. Jaka obietnica jest zawarta w tych wersetach? Co oznacza ona dla nas? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Możemy przyjść do Boga ze wszystkimi naszymi radościami, troskami i prośbami. Możemy Mu powiedzieć, że brakuje nam środków do życia. Możemy Mu też powiedzieć, że mamy problemy z dziećmi i potrzebujemy Jego pomocy. Możemy Mu powiedzieć, że jesteśmy chorzy i potrzebujemy uzdrowienia.

Czy jesteśmy pewni, że On pośle nam czek, skieruje nasze dzieci na właściwą drogę i uzdrowi nas? Niezupełnie. Gdy Jezus modlił się w Getsemane, dodał do swojej prośby zastrzeżenie: „Niech się stanie wola twoja” (Mt 26,42). I Bóg nie wybawił Go od krzyża.

Jednak jeśli wyznajemy nasze grzechy i prosimy o przebaczenie, Bóg nigdy nas nie odepchnie. Możemy mieć ufność, że przebaczenie zostało nam dane. Jeśli prosimy, by uczynił nas swoimi dziećmi, gdyż przyjęliśmy Jezusa jako Zbawiciela i Pana, Bóg na taką modlitwę zawsze odpowie pozytywnie. Jeśli Jego wola jest objawiona w Piśmie Świętym — czy to w postaci przykazania, czy obietnicy — a my szczerze powołujemy się na ów wyraz Bożej woli, możemy być pewni, że nasza modlitwa została wysłuchana. Gdy zaś nie jesteśmy pewni, jak Bóg chce nas poprowadzić, powinniśmy dodać do naszej prośby słowa: Niech będzie Twoja wola, i z ufnością powierzyć nasz los Panu, wiedząc, że On uczyni to, co dla nas najlepsze.

Fragment z 1 J 5,16-17 nie jest łatwy do zrozumienia. Bibliści nie są zgodni, jak należy go rozumieć (niektórzy są zdania, że chodzi tu o grzech przeciwko Duchowi Świętemu). Jednak wiemy, że każdy grzech jest niesprawiedliwością i nie może być usprawiedliwiany ani tolerowany. Na czym zatem polega rozróżnienie między grzechami dokonane w tych wersetach przez Jana? Niełatwo odpowiedzieć na to pytanie. Cokolwiek apostoł miał na myśli, możemy być pewni, że nie zamierzał osłabiać powagi problemu grzechu.

Wszyscy mamy za sobą doświadczenia z niewysłuchanymi modlitwami. Nasi bliscy umierają pomimo modlitw o ich uzdrowienie. Tracimy pracę, choć pro− simy Boga, by do tego nie doszło. W niektórych przypadkach przekonujemy się, że niewysłuchanie naszych modlitw wyszło nam na dobre. W innych przy− padkach z niewysłuchanymi modlitwami wiąże się tylko poczucie rozczarowa− nia, ból i smutek. Jak możemy sobie poradzić w takich sytuacjach? Jak mamy zachować wiarę i zaufanie do Pana, gdy najwyraźniej niewysłuchane modli− twy są przyczyną naszego smutku, poczuciu zawodu, a nawet zwątpienia?

81

Ufność w Bożą ochronę (zob. 1 J 5,18−19)

ŚRODA — 2 września

W 1 J 5,18-19 autor dwukrotnie stwierdza, iż „wiemy”. Oba wersety zaczynają się tym słowem. Jednak Janowi chodzi nie tylko o wiedzę.

Jakie pośrednie wyzwania są wskazane w 1 J 5,18−19?

W 1 J 5,18 dwukrotnie użyte jest wyrażenie narodzić się z Boga, z tym że za pierwszym razem dotyczy ono wszystkich szczerze wierzących, zaś za drugim razem odnosi się w szczególny sposób do Jezusa. W greckim oryginale występuje istotna różnica. „Którzy się z Boga narodzili...” (pierwsze wyrażenie) występuje w czasie dokonanym i może opisywać trwały efekt odrodzenia. Drugie wyrażenie pojawia się w czasie odnoszącym się do szczególnego wydarzenia wyłącznie w przeszłości. Dotyczy ono wcielenia Jezusa, który został urodzony w Betlejem przez Marię. Pierwsze wyrażenie odnosi się do ludzi, którzy doznali nowonarodzenia (zob. J 3,3.5; 1 J 3,9). Użycie tego samego określenia wobec Jezusa może wskazywać na fakt, iż Zbawiciel upodobnił się do nas, a nawet stał się jednym z nas. Z drugiej strony, Jezus jednak jest inny niż my. Jest Synem Bożym w takim sensie, w jakim my nigdy nie będziemy jako dzieci Boże.

Jakie pocieszenie niosą nam te wersety? Zob. 1 J 5,18−19.

Oba wersety wspominają o Złym. Słowo to użyte jest także w 1 J 2,13-14; 3,12. Odnosi się ono do szatana. Jan nazywa go również diabłem (zob. 1 J 3,8.10).

W Ap 12,9 jest on nazwany starodawnym wężem i diabłem. 1 J 5,18-19 daje nam krótki wgląd w wielki bój między Chrystusem a szatanem. Ten bój został dokładniej ukazany w Apokalipsie Jana, zwłaszcza w jej 12. rozdziale. Jednak strony konfliktu są przedstawione już w 1 Liście Jana.

W 1 J 5,18-19 apostoł nawiązuje do świata jako sceny działania Złego.

Po drugiej stronie konfliktu, po stronie Boga Ojca i Jezusa, stoją uczniowie.

Wierzący są chronieni przez Boga. Jezus strzeże ich i nie pozwala szatanowi ich tknąć. Dlatego mogą oni odeprzeć grzech i pokusy.

W 1 J 5,19 znajdujemy stwierdzenie, że jesteśmy z Boga. Możemy mieć ufność, gdyż mamy bezpośrednią i bliską więź z Panem i zostaliśmy odłączeni od świata. Jako dzieci Boga możemy zaufać Jego obietnicom.

Czy doświadczasz realności wielkiego boju w twoim życiu? Jak możesz przyjąć obietnice zwycięstwa i ochrony? Czy robisz coś, co obecnie uniemoż− liwia realizację tych obietnic w twoim życiu? Jak możesz czerpać nadzieję z faktu, iż Jezus już zwyciężył za nas w wojnie przeciwko szatanowi i swoje zwycięstwo oferuje nam?

82

Prawdziwe poznanie Boga (zob. 1 J 5,20−21)

CZWARTEK — 3 września

Po raz kolejny Jan powtarza, iż wiemy (zob. 1 J 5,20). Znamy Tego, który jest prawdziwy. Syn Boży, Jezus, przyszedł na świat i objawił nam Boga Ojca. To poznanie ma nie tylko charakter intelektualny, ale jest też praktyczną wiedzą, która prowadzi do bliskiej więzi z Bogiem.

Według 1 J 5,20, kim jest Ten, który jest prawdziwy?

W swoim liście Jan raz po raz przechodzi od Ojca do Jezusa. W niektórych przypadkach zaimek osobowy On (Jego) może się odnosić zarówno do Ojca, jak i do Syna. Nie ma w tym nic dziwnego, gdyż „kto wyznaje Syna, ma i Ojca” (1 J 2,23). W 1 J 5,20 kilkakrotnie użyte jest słowo prawdziwy. Pierwszy przypadek wyraźnie odnosi się do Boga Ojca — Jezus przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali Ojca, przynajmniej w takim stopniu, w jakim jest to dla nas możliwe.

W drugim przypadku słowo to nawiązuje do Jezusa: „My jesteśmy w tym, który jest prawdziwy, w Synu jego, Jezusie Chrystusie”. Ostatnia część tego zdania wyjaśnia pierwszą: Syn Boży jest tym, który jest prawdziwy. Słowo prawdziwy występuje także w 1 J 2,8 i opisuje Jezusa (zob. Ap 3,7.14), ale odnosi się też do Ojca (zob. J 7,28 Biblia gdańska).

Ostatni raz słowo prawdziwy użyte jest w zdaniu: „On jest tym prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym” (1 J 5,20). To zdanie może się odnosić do Boga Ojca, do Jezusa albo jednocześnie do Ojca i Syna. Komentatorzy nie są zgodni co do tej kwestii. Tak czy inaczej jest pewne, że zdanie to może się odnosić do Jezusa.

Co jest napisane w 1 J 5,21 i jak możemy zastosować to praktycznie?

Dotąd w całym liście Jan nie wspomniał ani słowem o problemie bałwochwalstwa. Zmagał się raczej z fałszywymi poglądami na temat Jezusa i ich wpływem na tych wyznawców, którzy, pomimo doktrynalnych wątpliwości, nie opuścili Kościoła. Dlaczego pod koniec swego listu, w ramach pożegnalnego pouczenia, apostoł porusza temat, o którym wcześniej nie wspominał? Prawdopodobnie apostoł traktował fałszywe poglądy na temat Chrystusa jako formę bałwochwalstwa rozpowszechnianą przez antychrystów przedstawiających wypaczony obraz Boga i Jezusa. Ich pojmowanie Bóstwa należy odbierać jako oddawanie czci fałszywym bogom zamiast Ojcu, który w Jezusie daje życie wieczne i ufność wszystkim szczerze wierzącym.

Napisz w kilku zdaniach to, co wiesz o naturze i charakterze Boga, i przed− staw to w klasie. Czego nie wiesz o Nim? Czego chciałbyś się dowiedzieć o Bogu?

83

PIĄTEK — 4 września DO DALSZEGO STUDIUM: Fragment rozdziału Otrzymujemy, by dawać, w: Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, s. 90-92; fragment rozdziału Z Jezreelu do Horebu, w: Ellen G. White, Prorocy i królowie, wyd. IV ilustrowane, s. 104. „Gdy modlimy się o ziemskie błogosławieństwa, odpowiedź na naszą prośbę może być opóźniona albo Bóg ześle coś innego niż to, o co prosiliśmy, lecz nigdy nie pominie naszej prośby o uwolnienie z grzechu. Z Jego to woli jesteśmy oczyszczeni od grzechu, stajemy się Jego dziećmi zdolnymi do świętego życia. Chrystus »wydał samego siebie za grzechy nasze, aby nas wyzwolić z teraźniejszego wieku złego według woli Boga i Ojca naszego« (Ga 1,4). »Taka zaś jest ufność, jaką mamy do niego, iż jeżeli prosimy o coś według jego woli, wysłuchuje nas« (1 J 5,14). »Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości« (1 J 1,9)” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV ilustrowane, s. 185-186). „Jeśli życie chorego może przynieść chwałę Bogu, modlimy się, by mógł dalej żyć. Niemniej prosimy nie o spełnienie naszej woli, ale woli Bożej. Nasza wiara będzie bardziej stała i pewna, jeśli będziemy powierzać nasze pragnienia wszechwiedzącemu Bogu i bez gorączkowej troski, w doskonałej ufności, zupełnie zdawać się na Niego. Dana nam została obietnica. Wiemy, że On wysłuchuje nas, jeśli prosimy Go zgodnie z Jego wolą. Nasze prośby nie mogą mieć formy nakazów, ale wstawiennictwa kierowanego do Niego, aby uczynił zgodnie ze swą wolą” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. II, s. 149).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie wasze notatki związane z poleceniem z czwartkowej części lekcji.

2. Wielu ludzi ma problemy z kwestią pewności zbawienia. Co jest powodem tego problemu? Jak możesz pomóc takim osobom?

3. Zważywszy wszystkie wspaniałe biblijne obietnice dotyczące zwycięstwa nad grzechem, dlaczego tak wielu z nas wciąż upada, popełniając te same grzechy?

4. Jak rzeczywistość wielkiego boju uwidacznia się we współczesnym świecie? Jak objawia się ona w twoim społeczeństwie i twojej rodzinie? Co robisz dla sprawy Jezusa w ramach wielkiego boju? Co możecie zrobić, indywidualnie i jako zbór, dla sprawy Chrystusa w Jego walce przeciwko szatanowi?

84

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH 3/2009

„Jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” (J 14,3). Zapewnił, że powróci! Kiedy?

Czy możemy określić czas Jego powrotu? Czy i jacy ludzie Go zobaczą?

Gdzie jest to miejsce, które Jezus przygotowuje dla zbawionych?

W niebie, tu na ziemi czy może na którejś z planet? Cena 17 zł.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 11 — 12 września

WAŻNE WĄTKI W 1 LIŚCIE JANA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mt 5,13; J 14,6; Ef 4,25−32; 5,1−21; 1 Tm 3,15; 1 J 1,1—5,21.

PYTANIA PRZEWODNIE: „Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest” (1 J 3,2).

PYTANIA PRZEWODNIE: Czego Jan uczy nas o działalności Boga? Jakich obrazów używa, by przedstawić, jaki powinien być Kościół? Co jest je− dyną podstawą naszego zbawienia? Czego apostoł uczy o prawdzie?

Tragedia, która się wydarzyła 11 września 2001 roku w Nowym Jorku i Waszyngtonie, miała przynajmniej jeden pozytywny skutek — wielu ludziom uświadomiła koniec moralnego relatywizmu. Zamordowanie z zimną krwią tysięcy niewinnych ofiar, i to w biały dzień, przed kamerami telewizji, napełniło umysły mnóstwa ludzi przerażeniem. Nagle stało się jasne, że tego rodzaju zła nie da się usprawiedliwić kulturą. Tamtego dnia ludzie ujrzeli oblicze zła, które przekracza bariery kultur, tradycji, epok. Nagle miliony mieszkańców świata uświadomiły sobie obiektywną naturę moralności, a zwłaszcza zła.

Apostoł Jan nigdy nie wierzył w relatywizm moralny. Wiedział, że istnieje absolutna prawda, a jej sednem jest Chrystus. W tym tygodniu dokonamy przeglądu głównych wątków 1 Listu Jana, w tym, między innymi, tego, jak apostoł rozumiał naturę prawdy, która zawsze jest podstawą moralności.

86

Bóstwo

NIEDZIELA — 6 września

1 List Jana jest spojrzeniem na Bóstwo — Ojca (zob. 1 J 2,16), Syna (zob.

1 J 2,23) i Ducha Świętego (zob. 1 J 5,6). Główny nacisk apostoł kładzie jednak na Jezusa i Ojca. W liście tym czytamy, że Bóg jest światłością i że nie ma w Nim ciemności (zła). Czytamy też, iż On jest sprawiedliwy i jest miłością.

W praktyce nasza zdolność kochania zależy od Boga, który jest miłością. On wyraża swoją więź z wierzącymi, nazywając ich swoimi dziećmi, co świadczy o Jego miłości i trosce o nas. Krótko mówiąc, 1 List Jana daje bardzo pozytywny i pełen nadziei obraz Boga.

W 1 Liście Jana czytamy również o tym, co Pan czyni dla nas. Na tym powinniśmy opierać naszą nadzieję i w tym szukać pociechy.

Co według 1 Listu Jana Bóg uczynił dla nas i co czyni nadal?

1 J 1,9

.....................................................................................................................

1 J 2,1-2 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,27 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 3,8

.....................................................................................................................

1 J 4,8-10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 5,14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

List nawiązuje do przyjścia Chrystusa w ludzkim ciele, jak również do Jego śmierci za nas, dzięki której mamy wieczne życie. Ponadto przez swą śmierć Jezus udaremnił dzieła diabła, naszego wroga. Według 1 Listu Jana Bóg przebacza nasze grzechy, oczyszcza nas, wstawia się za nami i daje nam życie wieczne.

Oferuje nam także pewność zbawienia i czyni nas swymi dziećmi. Podstawowym elementem jest to, że zbawienie jest możliwe wyłącznie dzięki ofierze Jezusa, Jego przelanej krwi — i niczemu innemu.

Czy istnieją sfery twojego życia, których nie podporządkowałeś Panu? Czy zdarza ci się robić rzeczy, o których w głębi serca wiesz, że są złe, a jednak nie potrafisz z nich zrezygnować? Jeśli tak, to pamiętaj, że ostatecznie jedy− nie ty możesz podjąć decyzję, by z nich zrezygnować. Jeśli Duch Święty działa na ciebie teraz w szczególny sposób, dlaczego nie miałbyś podjąć tej decy− zji? Im dłużej zwlekasz, tym trudniej będzie ją podjąć.

87

Kościół

PONIEDZIAŁEK — 7 września

W Nowym Testamencie Kościół został przedstawiony za pomocą licznych słownych obrazów, takich jak sól (zob. Mt 5,13), filar (zob. 1 Tm 3,15), budowla (zob. Ef 2,21-22), świątynia (zob. 1 Kor 3,16-17), matka (zob. Ap 12,1-2), oblubienica (zob. Ap 21,2) i ciało Chrystusa (zob. Ef 1,22-23).

W 1 Liście Jana nie występuje słowo Kościół, ale nakreślone jest pojęcie Kościoła. Jakie wyobrażenia zawarte w 1 Liście Jana pomagają nam zrozu− mieć, czym powinien być Kościół?

1 J 2,9-11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,13-14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,12.18 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 3,1

.....................................................................................................................

Wydaje się, iż w 1 Liście Jana Kościół został przedstawiony przede wszystkim jako rodzina. Apostoł mówi o niebiańskim Ojcu (dwanaście razy). Ponadto sam Jan niejako przejmuje ojcowskie funkcje, nazywając członków Kościoła dziećmi (zob. 1 J 2,18). Tak więc członkowie Kościoła są dziećmi (trzynaście razy), ojcami i młodzieńcami (dwa razy) oraz braćmi (trzynaście razy).

Słowa te wskazują na bliskie więzi miłości między wyznawcami Kościoła i świadczą o wyraźnym poczuciu przynależności. Każdy jest potrzebny i każdy ma miejsce w Bożej rodzinie. Na czele tej rodziny stoi zaś samo Bóstwo. A zatem społeczność ta ma wymiar zarówno poziomy, jak i pionowy. Jako członkowie zboru dosłownie jesteśmy częścią Bożej rodziny. „Umiłowani, miłujmy się nawzajem, gdyż miłość jest z Boga, i każdy, kto miłuje, z Boga się narodził i zna Boga” (1 J 4,7). Dlaczego te słowa mogą stanowić klucz do zrozumienia sensu przynależności do Bożego Kościoła? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak opisałbyś swoją więź ze zborową rodziną? Czy jesteś zabłąkanym dziec− kiem? Dominującym ojcem? Miłującą matką? Bezradnym niemowlęciem? Ja− kie zmiany musisz poczynić, by być w większym stopniu częścią tej szczegól− nej rodziny?

88

Zbawienie

WTOREK — 8 sierpnia

Biblia, od Księgi Rodzaju (1 Księgi Mojżeszowej) po Apokalipsę Jana (Objawienie Jana), opowiada o Jezusie. Jednak nie mówi o Nim ot tak sobie, bez głębszego celu. Mówi o Chrystusie i Jego dziele odkupienia. Mówi o tym, czego Bóg dokonał dla upadłej ludzkości. Mówi o zdumiewającym samoofiarowaniu Boga dla odrodzenia ludzi do pierwotnego stanu, a nawet więcej.

Krótko mówiąc, Biblia mówi o zbawieniu, a zbawienie jest także kluczowym wątkiem 1 Listu Jana.

Jak według wymienionych poniżej wersetów otrzymaliśmy zbawienie?

1 J 1,9 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1 J 2,2

.....................................................................................................................

1 J 4,9-10 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Środkiem naszego zbawienia jest krew Chrystusa (zob. 1 J 1,7; 5,6.8), czyli Jego pojednawcza ofiara (zob. 1 J 2,2; 4,10). Ukrzyżowanie Jezusa nie jest wprost wspomniane w 1 Liście Jana. Jednak krew i pojednawcza ofiara wskazują na ukrzyżowanie. To nie przykład Jezusa nas zbawia, choć jest bardzo ważny.

Zbawia nas Jego śmierć. Jego przykładne życie wzywa nas do postępowania na Jego wzór (zob. 1 J 2,6).

Według apostoła zbawienie wierzących jest teraźniejszą rzeczywistością. Jan opisuje je na różne sposoby: • Wierzący poznali Boga (zob. 1 J 2,2-3).

• Wierzący są w Nim (zob. 1 J 2,5; 5,20).

• Ich grzechy zostały przebaczone (zob. 1 J 2,12).

• Pokonali oni Złego (1 J 2,13).

• Przeszli ze śmierci do życia (zob. 1 J 3,14).

• Mają życie wieczne (zob. 1 J 5,12-13).

Jest to wspaniały obraz zbawienia.

Zważywszy wielkie obietnice i nadzieję, jaką mamy w Jezusie, co możesz zrobić, by dotrzeć do większej liczby ludzi z dobrą nowiną? Jakie ofiary jesteś gotów ponosić, aby dać innym okazję do poznania Chrystusa i Jego zbawie− nia?

89

Chrześcijańskie postępowanie

ŚRODA — 9 września

Choć Jan w swoim pierwszym liście przede wszystkim rozprawia się z błędną teologią, to jednak raz po raz porusza także kwestię etyki. Najwyraźniej apostoł wiedział, iż teologia decyduje o etyce, a zatem zła teologia prowadzi do złego postępowania. Stąd ważne jest zachowanie teologicznej poprawności. Na przykład złe zrozumienie zagadnień prawa i łaski powoduje, że miliony wierzących ludzi lekceważą Bożą sobotę. Zatem musimy się upewniać, iż nasze zrozumienie Boga i Pisma Świętego jest dojrzałe, rozwija się i pozostaje poprawne.

Musimy się także upewnić, że nasza teologia przekłada się na właściwą praktykę. To smutne, gdy zaciekli obrońcy poprawności teologicznej dopuszczają się nikczemnych czynów. Tragiczną rzeczą jest, gdy studenci seminarium duchownego, przyszli kaznodzieje, oszukują na egzaminach. To karygodne, gdy ludzie świętujący sobotę, znający prawdę o zbawieniu, niebiańskiej świątyni i stanie umarłych okłamują się i nienawidzą nawzajem.

Przeczytaj podane poniżej wersety i podsumuj, czego uczą one na temat etyki. Zob. 1 J 1,7; 2,1.15−16; 3,4.7.15.17−18; 4,7; 5,2−3. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jan przy pomocy bezpośrednich i pośrednich wezwań podkreśla konieczność etycznego postępowania. Wzywa on chrześcijan, by nie kłamali, nie grzeszyli, nie nienawidzili braci i sióstr w wierze, nie miłowali świata i jego pożądliwości oraz odrzucili pychę, a także by nie dopuszczali się bezprawia. Zamiast tego radzi im, by byli posłuszni, czynili to, co prawe, i miłowali się wzajemnie, okazując to także w praktyce. Paweł pisze na ten sam temat bardziej szczegółowo niż Jan (zob. Ef 4,25—5,21), Jan natomiast podsumowuje to wszystko, gdy wskazuje na przestrzeganie Bożych przykazań i postępowanie wzorujące się na Jezusie (zob. 1 J 2,6).

Apostoł Jan wyraźnie mówi, że być narodzonym z Boga, znać i miłować Go, to doznać przemiany życia. Według Jana prawda to nie tylko coś, w co się wierzy, ale także coś, czym się żyje. Chyba żaden werset nie wyraża tego jaśniej niż 1 J 3,7: „Dzieci, niech was nikt nie zwodzi; kto postępuje sprawiedliwie, sprawiedliwy jest, jak On jest sprawiedliwy”. ‘ Jak możemy postępować i żyć zgodnie z przykładem danym przez Jezusa?

Co to oznacza w praktyce, w codziennym życiu? Czy obecnie masz do czynie− nia z czymś, co sprawia, iż potrzebujesz wiele łaski i siły, by postępować podobnie jak Mistrz?

90

Prawda i kłamstwa

CZWARTEK — 10 września

Od czasów starożytnej Grecji do dziś twierdzi się, że prawda jest względna, że prawda absolutna nie istnieje, a ludzie nie mają żadnych najwyższych i ostatecznych wzorców mogących kierować ich postępowaniem, ale sami muszą decydować, co jest prawdą, a co kłamstwem, co jest dobre, a co złe, co moralne, a co niemoralne. Pogląd ten nosi miano relatywizmu, i, choć występuje pod różnymi postaciami, sprowadza się do jednego — nie istnieje absolutny standard prawdy, dobra ani moralności. Według tego poglądu sami musimy ustalić te wartości — najlepiej jak potrafimy, stosownie do naszej kultury, społeczeństwa i tradycji.

Przeczytaj J 14,6. Co Jezus mówi o naturze absolutnej prawdy? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Chrystus najwyraźniej nie akceptował poglądu, iż prawda jest względna. W słowach prostych i jednoznacznych tak, jak to tylko możliwe, Pan ukazał nam rzeczywistość absolutnej prawdy, On sam zaś jest tą prawdą objawioną w żywej osobie!

Czego Jezus uczył o prawdzie? Zob. 1 J 2,4.21; 3,19; 4,6; 5,20. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jan wiedział, że prawda absolutna istnieje. Ponadto bardzo stanowczo oświadczył, iż istnieje wyraźna różnica między prawdą i kłamstwami — różnica, która jest zacierana przez relatywistyczne światopoglądy. Absolutna prawda istnieje.

Bóg jest tą prawdą. Jezus i Duch Święty są prawdą. Z drugiej strony, kłamcą jest każdy, kto głosi bezzasadne poglądy — wyznaje miłość, a nie przestrzega przykazań lub przeczy, że Jezus jest Chrystusem. W przeciwieństwie do takich ludzi szczerzy chrześcijanie znają prawdę, kochają prawdę i należą do prawdy. Zatem prawda jest czymś, co poznajemy intelektualnie i co praktykujemy.

Nie ma wątpliwości, iż według Biblii absolutna prawda istnieje. Ale czy wszystko jest absolutne? Czy istnieją rzeczy nie tak pewne, ale przypadkowe, osobiste, uwarunkowane kulturowo i przez to zmienne? Jak możemy nauczyć się rozróżniać to, co absolutnie prawdziwe i niezmienne, od tego, co zmienne i względne, zależne od okoliczności?

91

PIĄTEK — 11 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdział Wierny świadek, w: Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 302-307.

W naszych czasach 1 List Jana jest bardzo cenną i potrzebną księgą, gdyż przeciwstawia się szeregowi fałszywych poglądów. Apostoł wzywa swoich adresatów, w tym także nas, byśmy nie każdemu wierzyli i nie przyjmowali bezkrytycznie nowych nauk, ale badali, czy są one zgodne z Biblią. Potrzebujemy zdolności odróżniania prawdy od błędu. Według Jana autentyczni chrześcijanie posiadają następujące cechy: (1) wierzą w Jezusa jako Syna Bożego, który przyszedł w ciele, (2) przestrzegają przykazań Bożych oraz (3) miłują Boga i bliźnich. Apostoł pragnął stworzyć wiarygodną podstawę i natchnąć swoich adresatów pewnością zbawienia przez wiarę w Jezusa Chrystusa objawionego w Piśmie Świętym.

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakkolwiek moralny relatywizm jest trudny do zrozumienia dla tych, którzy wierzą w prawdę absolutną, to jednak nie jest pozbawiony logiki.

Gdyby nie było Boga Stwórcy, a nasze istnienie zawdzięczalibyśmy wyłącznie serii przypadkowych zdarzeń, to skąd mielibyśmy czerpać moralność, jeśli nie z samych siebie? A jeśli zmienialibyśmy nasze pojęcie moralności, to co z tego? Co jest złego w takim myśleniu z praktycznego punktu widzenia?

2. Przed laty brytyjski premier Maurice Harold Macmillan (1894-1986), zapytany, co jego rząd może zrobić, by pomóc obywatelom być bardziej moralnymi, odpowiedział: „Ja jestem tylko premierem. Zapytajcie o to arcybiskupa”. Czy to, co studiowaliśmy w tym tygodniu, może pomóc członkom Kościoła być bardziej moralnymi? Czy celem ewangelii jest sprawić, byśmy byli bardziej moralni?

3. Fiorello Enrico La Guardia był sędzią w czasach wielkiego kryzysu w Stanach Zjednoczonych. Pewnego dnia stawiono przed nim ojca, który ukradł chleb. Zapytany przez sędziego, dlaczego to uczynił, człowiek, szlochając, wyznał, że ukradł chleb, by nakarmić głodujące dzieci. La Guardia odpowiedział: — Zdajesz sobie sprawę z tego, że popełniłeś przestępstwo, prawda?

Skruszony mężczyzna ledwie śmiał podnieść wzrok. Pokiwał głową i powiedział: — Tak, Wysoki Sądzie.

La Guardia oświadczył stanowczo: — Prawo nie czyni wyjątków.

Mężczyzna dał potakującą odpowiedź. Sędzia sięgnął do kieszeni, wyjął dziesięciodolarowy banknot i powiedział: — To jest zapłata za twoją grzywnę. Ja zapłacę. Choć ponosisz winę, nie poniesiesz kary.

Jak ten epizod pomaga nam w zrozumieniu nie tylko ewangelii, ale i tego, co to znaczy żyć i postępować podobnie jak Jezus?

92

Lekcja 12 — 19 września

LIST JANA DO WYBRANEJ PANI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Wj 20,1−17; Rz 6,17; 2 Tes 2,10; Hbr 13,2; 2 J 1,1−13; Ap 2,14−15; 14,12.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Kto się za daleko zapędza i nie trzyma się nauki Chry− stusowej, nie ma Boga. Kto trwa w niej, ten ma i Ojca, i Syna” (2 J 1,9).

PYTANIA PRZEWODNIE: Jakie jest zasadnicze przesłanie 2 Listu Jana i w czym przypomina ono przesłanie 1 Listu Jana? Jak apostoł odnosi pojęcie miłości do pojęcia prawdy? Co łączy miłość z przestrzeganiem przykazań? Dlaczego Jan tak poważnie traktuje kwestię fałszywych nauk?

Dlaczego apostoł uczył współwyznawców, by nie przyjmowali w gościnę fałszywych nauczycieli?

2 List Jana pod wieloma względami przypomina pierwszy list tego apostoła.

Choć jest znacznie krótszy, zawiera podobne słowa i sformułowania, te same wątki i wyraża tę samą troskę o współwierzących. W obu listach pojawiają się także motywy osobiste.

Jednak w przeciwieństwie do 1 Listu Jana, 2 List Jana ma wyraźną formę listu — zawiera formalny wstęp i zakończenie. W części zasadniczej pojawia się pochwała miłości i postępowania zgodnego z przykazaniami, a także wątek antychrysta. Zwięzłość 2 Listu Jana, jak również 3 Listu Jana, mogła być podyktowana rozmiarem karty papirusu. Jeśli tak było, to apostoł musiał starannie dobierać słowa, pisząc w natchnieniu Ducha Świętego.

93

W miłości i prawdzie

NIEDZIELA — 13 września

Przeczytaj 2 List Jana. Jakie dostrzegasz w nim podobieństwa do 1 Listu Jana? Co jest zasadniczym przesłaniem tej księgi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pobieżna lektura 2 Listu Jana sugeruje, że jest on adresowany do grupy wierzących (a nie do pojedynczej kobiety). Ma to swój sens, gdyż w innych miejscach Nowego Testamentu Kościół został przedstawiony jako kobieta (zob. Ef 5,22-32; Ap 12,1-6). Ci wierzący są oczywiście dorosłymi chrześcijanami, a nie dziećmi.

Przeczytaj 2 J 1,1−4. Jakie słowo pojawia się raz po raz w tym fragmencie listu i jak apostoł go używa? Zob. 2 Tes 2,10. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, że autor używa słowa prawda w połączeniu z pojęciem miłości (zob. 2 J 1,1.4). Aby zrozumieć naturę prawdziwej miłości wśród chrześcijan, potrzebne jest jej określenie — prawda. Miłość można interpretować czysto emocjonalnie, a nawet powierzchownie, nadając jej jedynie konotacje erotyczne. Chrześcijańska miłość jest prawdziwa, gdyż wyrażana jest w kontekście prawdy.

Gdy mówimy o prawdzie, przywodzi to na myśl Boga, Jezusa, który jest prawdą (zob. J 14,6), i Ducha Świętego. Jak Duch Święty jest z wierzącymi na zawsze (zob. J 14,16), tak też prawda jest z nimi na zawsze (zob. 2 J 1,2).

Zarówno prawda, jak i miłość ostatecznie wskazują na Boga i są nierozłączne w chrześcijańskiej wierze i doświadczeniu.

Wygląda na to, że prawda i miłość stanowią główny temat 2 Listu Jana.

Temat miłości jest dalej rozwijany w 2 J 1,5-6. Prawda jest niezbędna do rozpoznawania zwiedzeń i ich skutków (zob. 2 J 1,7-8) oraz trwania w nauce Chrystusa (zob. 2 J 1,9-10).

Często traktujemy pojęcie miłości jako pozytywne samo w sobie, bez wzglę− du na kontekst. Kiedy jednak miłość może być destrukcyjna? Czy doświadczy− łeś kiedyś tego, że miłość w oderwaniu od prawdy może być zjawiskiem nega− tywnym? Jak to doświadczenie pomaga ci w zrozumieniu znaczenia miłości w kontekście prawdy, w odróżnieniu od miłości oderwanej od prawdy?

94

PONIEDZIAŁEK — 14 września Postępowanie zgodne z przykazaniami (zob. 2 J 1,4−6) 2 J 1,4 mówi o radości zarówno Kościoła, jak i Jana. Dla wyznawców Chrystusa budujące i radosne było to, że starszy cieszy się, iż oni chodzą w prawdzie.

Było to dla nich także motywacją do prowadzenia chrześcijańskiego życia i trwania w prawdzie, jak przykazał nam Ojciec. Przykazanie trwania w prawdzie znajduje się również w 1 J 3,23, gdzie apostoł wzywa nas, byśmy wierzyli w Jezusa i miłowali się nawzajem.

Co wiąże miłość z przykazaniami? Zob. 2 J 1,5−6. Dlaczego jest to szcze− gólnie ważne dla nas, adwentystów dnia siódmego? Zob. Ap 14,12.

Po wyrażeniu radości (zob. 2 J 1,4) apostoł formułuje prośbę, która jednocześnie jest napomnieniem (zob. 2 J 1,5-6). Jan znowu nawiązuje do przykazania (zob. 2 J 1,5). Jest to przykazanie (w liczbie pojedynczej) dotyczące wzajemnej miłości. Zatem autor płynnie przechodzi od pojęcia przykazania do pojęcia miłości, co nie powinno dziwić, ponieważ przykazanie to zawiera w sobie właśnie miłość.

W 2 J 1,6 Jan stosuje odwrotne przejście — od miłości do przykazań (w liczbie mnogiej). Przejawem miłości jest przestrzeganie przykazań Bożych.

Innymi słowy, otrzymaliśmy przykazanie, iż mamy się miłować nawzajem, a objawiamy tę miłość, przestrzegając przykazań.

Dlaczego przestrzeganie przykazań Bożych (zob. Wj 20,1−17) świadczy o wza− jemnej miłości wierzących?

Ciekawe, że coś takiego jak przestrzeganie prawa, zasad, nakazów i zakazów jest tak ściśle związane z miłością. Ma to jednak sens. Miłość to nie tylko to, co czujemy. Miłość to także to, co czynimy, jak postępujemy, jak odnosimy się do innych. Choć jest czymś więcej niż przestrzeganiem dziesięciorga przykazań, to jednak prawdziwej miłości nie da się oddzielić od zasad zawartych w dekalogu.

Pomyśl o kimś, kogo kochasz. Jak traktujesz tę osobę? Jak to, co mówisz i robisz, świadczy o twojej miłości? W jaki sposób mógłbyś jeszcze lepiej oka− zywać miłość tej osobie? Czy twój egoizm czasami przeszkadza w okazywaniu miłości w taki sposób, w jaki powinieneś to czynić?

95

WTOREK — 15 września Zapędzanie się daleko od nauki Chrystusa (zob. 2 J 1,7−9) Przeczytaj 2 J 1,7−9. Przed czym apostoł ostrzega nas w tych wersetach?

Jakie mogą być skutki przyjęcia pozorów prawdy? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W 2 J 1,7-9 autor powraca do zagadnienia zwodzicieli i ich fałszywego pojmowania Jezusa. Wydaje się, że chodzi o tę samą sytuację, z którą mamy do czynienia w 1 Liście Jana. Problem narósł tak bardzo, iż wielu opuściło Kościół i stało się zwodzicielami. Oczywiście nadal wielu jest takich, którzy chodzą w prawdzie (zob. 2 J 1,4), ale pasterz żałuje każdego, kto opuścił Boga i Jego Kościół.

Poglądy antychrystów na temat Jezusa różnią się od nauki apostołów. Członkowie Kościoła muszą się pilnować, by nie dać się zwieść antychrystom i ich fałszywym poglądom. Jan wyraźnie stwierdza, że wierzący mogą zagubić drogę, gdyż nie ma czegoś takiego jak zasada raz zbawiony — na zawsze zbawiony.

Przeczytaj 2 J 1,9. Co apostoł mówi o potrzebie trzymania się właściwej nauki? Zob. Mt 16,12; Dz 2,42; Rz 6,17; Ap 2,14−15. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jan nie pozostawia złudzeń co do tego, iż nauka wiary ma istotne znaczenie.

Według niego fałszywa nauka może doprowadzić do utraty życia wiecznego.

Zatem to, w co wierzymy, ma olbrzymie znaczenie!

Ze studiowanego fragmentu listu jasno wynika, że przeciwnicy apostoła podważali jego nauczanie o Jezusie. Według Jana ci, którzy przyjmują biblijną naukę i wiernie trwają przy niej, mają Ojca i Syna. Bóg Ojciec i Jezus są tu postawieni na jednym poziomie. Odrzucenie nauki o Jezusie powoduje utratę więzi z Ojcem.

Jakie jest twoje doświadczenie związane z fałszywymi nauczycielami i fał− szywymi naukami? Czy byłeś w stanie przewidzieć, zwłaszcza na początku, do− kąd doprowadzą cię te nauki? Czego nauczyłeś się z tych doświadczeń, co mogłoby podpowiedzieć ci, jak pomóc tym, którzy zmagają się z podobnymi problemami?

96

Rezygnacja z gościnności?

(Zob. 2 J 1,10−11)

ŚRODA — 16 września

W Biblii gościnność posiada wielką wartość (zob. Hbr 13,2; 1 P 4,9).

Jezus gościł u celników, faryzeuszy i innych, którzy nie zawsze prezentowali poprawną teologię i nie zawsze prowadzili właściwy styl życia. Jak pogodzić to z wypowiedzią apostoła w 2 J 1,10−11? Zob. Mt 10,14−15; 18,15−17. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć gościnność jest chrześcijańską cnotą, to jednak ma swoje granice. Jeśli miałaby prowadzić do bezpośredniego lub pośredniego wspierania fałszywych nauk, należy ją ograniczyć. W I w. n.e. chrześcijańscy nauczyciele wędrowali z miejsca na miejsce, przemawiając publicznie i pomieszkując u współwyznawców, którzy zapewniali im wyżywienie i dach nad głową.

Jeśli taki nauczyciel szerzył fałszywą naukę, okazywana mu gościnność mogła być odczytywana jako wspieranie jego działalności. Ponadto wyznawcy Kościoła wahający się między nauką apostolską i fałszywymi poglądami mogliby mieć utrudniony wybór albo wręcz podjąć złą decyzję, gdyby wiedzieli, że wpływowi chrześcijanie przyjmują zwodzicieli u siebie.

Jan nie nawołuje do nienawiści wobec tych ludzi ani unikania wszelkich kontaktów z nimi, jednak sugeruje daleko posuniętą ostrożność.

Niektórzy twierdzą, że w 2 J 1,10-11 autor wyraża troskę nie tyle o zachowanie poszczególnych wyznawców, co całego zboru, a dom wspomniany w 2 J 1,10 to nie prywatne mieszkanie, ale miejsce spotkań religijnych. Zatem zbór także nie powinien wspierać nauczyciela, który głosi herezję.

Krótko mówiąc, przyjmowanie fałszywego nauczyciela może być odbierane jako wyraz akceptacji dla jego nauki. Dzisiaj nieco zatraciliśmy poczucie tego, jak groźna może być herezja. Już samo mówienie o herezji jest traktowane jako przejaw arogancji i osądzania, choć Pismo Święte wielokrotnie nawiązuje do tego pojęcia. Apostoł przypomina nam, że istnieje zasadnicza różnica między prawdą i kłamstwem.

Pomyśl, jak twoje czyny wpływają na innych. Pomyśl, jak łatwo twój przy− kład może skierować kogoś ku dobru albo złu. Jakiego rodzaju chrześcijański przykład dajesz innym? W jakich sferach możesz się jeszcze poprawić?

97

Wzajemna łączność (zob. 2 J 1,12−13)

CZWARTEK — 17 września

W dwóch ostatnich wersetach 2 Listu Jana znajduje się podsumowanie. Wersety te pozwalają nam po raz kolejny dostrzec osobistą troskę apostoła o swoich adresatów oraz pragnienie spotkania się z nimi.

Przeczytaj, co apostoł napisał w 2 J 1,12−13. Jakie korzyści wynikają z rozmowy twarzą w twarz w przeciwieństwie do pisania listu? Co podpowiada ci wyrażenie ażeby radość nasza była zupełna w kwestii powodów, dla któ− rych Jan pragnął spotkać się ze swoimi adresatami? Zob. Dz 2,42−47. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przesłanie, które apostoł kieruje do wierzących, jest dość stanowcze. Co do antychrystów Jan nie pozostawia miejsca na jakiekolwiek wątpliwości, kompromisy czy negocjacje. Przypomina nam to postawę apostoła Pawła wyrażoną w Ga 1,6-9.

Jan mógłby osobiście przedstawić swoje przesłanie, ale forma pisemna także miała swoje dobre strony: 1. Listy apostolskie cieszyły się szczególnym poważaniem i nadawano im wielkie znaczenie.

2. List mógł dotrzeć do adresatów szybciej, niż dotarłby sam apostoł. Powaga sytuacji wymagała szybkiego działania.

3. Przesłanie zostało zachowane dla innych zborów i przyszłych pokoleń i służy im w podobnych sytuacjach. Apostoł być może poprosił, by jego list odczytano w innych zborach.

4. List można napisać starannie i wyrazić się w nim precyzyjniej niż w przemówieniu.

5. Duch Święty skłonił apostoła, by wyraził swoje przesłanie na piśmie.

Pomimo tych wszystkich argumentów Jan pragnął spotkać się ze swoimi adresatami i porozmawiać z nimi twarzą w twarz.

Dlaczego kontakt twarzą w twarz jest tak ważny w rozwoju dobrych więzi?

Jakie korzyści niesie ze sobą taki osobisty kontakt? Jakie przykłady osobi− stego kontaktu z ludźmi dał nam Jezus? Jak możesz poprawić swoje osobiste kontakty z ludźmi?

98

PIĄTEK — 18 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj Ga 2,11-16; 1 Tm 4,1-7; 2 Tm 2,14-19; Ap 2,1-3.12-16.18-25. „Apostoł uczy, że choć powinniśmy okazywać chrześcijańską uprzejmość, to jednak mamy prawo nazywać grzech i grzeszników po imieniu, jako że nie kłóci się to z prawdziwą miłością bliźniego. Choć mamy kochać tych, za których Chrystus umarł, jak również pracować dla ich zbawienia, to jednak nie powinniśmy iść na kompromis z grzechem. Nie wolno nam się jednoczyć z buntownikami i nazywać tego miłością. Bóg wymaga od swego ludu w naszych czasach, by, tak jak Jan w swoich czasach, stał niezachwianie po stronie sprawiedliwości, sprzeciwiając się błędom niszczącym duszę” (Ellen G. White, The Sanctified Life, s. 65). „Najbardziej brak na świecie ludzi uczciwych, nieprzekupnych, niezakłamanych i czystych w najgłębszych zakamarkach serca i duszy. Ludzie tacy nie obawiają się nazwać grzech po imieniu, a sumienie ich jest wierne obowiązkowi jak igła magnetyczna biegunowi północnemu. Ludzie ci staną po stronie sprawiedliwości, choćby niebiosa przeminęły” (Ellen G. White, Wychowanie, s. 41).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omów pogląd, według którego doktryny biblijne, czyli nauka wiary, nie są aż tak ważne, a liczy się jedynie to, jak miłujący i akceptujący jesteśmy. Jak powinniśmy oceniać tego rodzaju poglądy?

2. Wróć do fragmentu lekcji mówiącego o posłuszeństwie dziesięciu przykazaniom Bożym jako wyrazie miłości. Pomyśl, w jaki sposób można byłoby wyrażać miłość i jednocześnie łamać zasady zawarte w dekalogu. Czy coś takiego jest możliwe?

3. Zadajcie sobie w klasie pytanie: Czym jest prawda? Podajcie przykłady prawdy i spróbujcie ułożyć jej definicję zamykającą się w jednym prostym zdaniu. Czego uczy was to zadanie?

4. Czy nazywasz grzech po imieniu? Jak możemy poradzić sobie z błądzącymi współwyznawcami, nie dopuszczając się jednocześnie osądzania czy potępiania ich? Z drugiej strony, czy nie uchylamy się od chrześcijańskiego obowiązku, gdy nie przeciwstawiamy się tym wyznawcom w zborze, którzy czynią zło? Jak powinniśmy postępować w tej trudnej kwestii?

5. Jak twój zbór radzi sobie z praktykowaniem gościnności? Jak możesz pomóc zborowi bardziej rozwinąć się w tej sferze?

99

DARY 13. SOBOTY Lekcja 13 — 26 września

WALKA O WŁADZĘ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Iz 14,13−14; Mk 9,35; 1 Kor 12,7−31; 13,1−13; Flp 2,3; 3 J 1,1−15; Ap 14,6.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Umiłowany! Nie naśladuj tego, co złe, ale to, co dobre.

Kto czyni dobrze, z Boga jest, kto czyni źle, nie widział Boga” (3 J 1,11).

PYTANIA PRZEWODNIE: Do kogo Jan napisał swój trzeci list? Czy to, co wiemy o Gajusie i jego charakterze, może okazać się dla nas cenne?

Jakiego rodzaju walka o władzę toczyła się w ówczesnym Kościele?

Walka o władzę może przybierać różne formy. Czy chodzi o rządzenie państwem, kierowanie firmą czy choćby religijny urząd lub autorytet, walka o władzę może być paskudna, a nawet okrutna. Wielki bój w niebie zaczął się właśnie od walki o władzę — szatan starał się zdobyć dla siebie pozycję i władzę należące wyłącznie do Jezusa, Stwórcy, a nie do stworzenia. Niestety, nawet w Kościele czasami przejawia się ten sam duch.

3 List Jana, ostatni z listów tego apostoła, dotyczy właśnie walki o władzę w jednym z wczesnochrześcijańskich zborów. Po jednej stronie byli Jan, Gajus i Demetriusz. Po drugiej stronie był Diotrefes, który usiłował przejąć kierowanie zborem. Walka o władzę w zborze? Czy my, współcześni chrześcijanie, mamy do czynienia z podobnymi zjawiskami?

100

Starszy i Gajus (zob. 3 J 1,1−4.13−15)

NIEDZIELA — 20 września

Jest to jeden z kilku nowotestamentowych listów (obok Listu do Filemona, 1 i 2 Listu do Tymoteusza i Listu do Tytusa) adresowanych do konkretnej osoby, a nie do zboru czy wielu zborów. Co ciekawe, Jan w tym liście nazywa siebie starszym (zob. 3 J 1,1). Przecież Jan był apostołem, a nie starszym zboru, dlaczego więc przypisał sobie taką funkcję? Istnieje kilka możliwych i niewykluczających się nawzajem powodów: (1) Tytuł starszy może się odnosić do pozycji, wieku lub jednego i drugiego jednocześnie; (2) posługując się tytułem starszy, Jan wskazuje, że jego list nie jest zwykłym listem do przyjaciela, ale oficjalnym stanowiskiem; (3) tytuł ten wskazuje na szacunek i autorytet należny temu, który go nosi; (4) w 1 P 5,1 autor zwraca się do starszych i nazywa siebie również starszym, choć przecież był apostołem — być może Jan czyni podobnie; (5) użycie tytułu starszy przez Jana może wskazywać na jego pokorę i utożsamianie się z innymi wierzącymi, czyli na postawę przeciwną zachowaniu Diotrefesa.

Czego dowiadujemy się o Gajusie z 3 J 1,1−4?

Apostoł z pewnością dobrze znał Gajusa. Nazywa go bowiem umiłowanym i zapewnia o swojej bratniej miłości do niego. W 3 J 1,1-2 trzykrotnie zostały użyte wyrazy pochodzące do słowa miłować, określające postawę Jana wobec Gajusa.

Jak my, jako chrześcijanie, rozumiemy, co znaczy wzajemnie się miło− wać? Jak okazujemy tę miłość? Zob. 1 Kor 13,1−13. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Apostoł cieszy się, iż Gajus chodzi w prawdzie. Wspomina o tym dwukrotnie w 3 J 1,3-4 oraz mówi, że nawet bracia, którzy spotkali Gajusa, chwalą jego wspaniałą chrześcijańską postawę i styl życia. Jan ze swej strony pragnie osobiście spotkać się Gajusem tak szybko, jak to możliwe. Pozdrowienia dla Gajusa i od niego świadczą, że znany był on szerszemu kręgowi chrześcijan i mógł liczyć na ich wsparcie.

Przeczytaj 1 Kor 13,1−13. W jakim stopniu praktykujesz zasady, o których Paweł mówi w tym rozdziale? W czym radzisz sobie, a w czym potrzebujesz po− prawy?

101

Gajus i jego służba dla Kościoła

PONIEDZIAŁEK — 21 września

Przeczytaj 3 J 1,5−8 i wyraź własnymi słowami to, co Jan napisał w tych wersetach. Jaka ważna dla nas nauka jest tu zawarta?

W swoim drugim liście Jan odniósł się do kwestii gościnności i ostrzegł przed przyjmowaniem w gościnę wędrownych głosicieli herezji. Prawdziwi wierzący nie mogą wspierać antychrystów. W swym trzecim liście apostoł powraca do kwestii gościnności. Podkreśla, iż niektórzy wędrowni misjonarze, wykonujący dobrą pracę dla Pana, potrzebują pomocy. Głoszą ewangelię darmo, ale potrzebują dachu nad głową i pożywienia. W przeciwieństwie do heretyckich kaznodziejów, z którymi Jan już się rozprawił, ci misjonarze byli ludźmi oddanymi Zbawicielowi całym sercem.

Gajus wspierał ich i okazywał im gościnność. Misjonarze byli pod wrażeniem jego postawy i w zborze chwalili Gajusa.

To, z czym mamy tu do czynienia, dotyczy nie tylko gościnności, nie tylko przyjmowania kogoś na nocleg, ale ogólnej zasady wspierania działalności kaznodziejskiej i ewangelizacyjnej. Jan był wdzięczny, iż Gajus traktował tych ludzi tak, jak powinien. W ten sposób wykazał swoją otwartość i gotowość poświęcenia się dziełu głoszenia ewangelii. W tym sensie Gajus powinien być przykładem dla nas wszystkich. Pan wybrał nas, wierzących, byśmy głosili prawdę w całym świecie.

Przeczytaj Ap 14,6. Kogo oznacza ów anioł? Jak rozległa i dalekosiężna jest jego misja? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jako chrześcijanie, a zwłaszcza jako adwentyści, musimy być świadomi swego powołania do wspierania dzieła głoszenia ewangelii w świecie. Jakiekolwiek zajmujemy stanowisko i jakąkolwiek spełniamy rolę, wszyscy mamy coś do zrobienia.

Czy jesteś zaangażowany w głoszenie prawdy, którą otrzymaliśmy od Bo− ga? Co jeszcze możesz zrobić w tej sprawie? Ile swojego czasu, pieniędzy i wygody jesteś gotowy poświęcić, aby pomóc innym usłyszeć dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie i obietnicę Jego powtórnego przyjścia?

102

Diotrefes (zob. 3 J 1,9−10)

WTOREK — 22 września

„Usiadłszy, przywołał dwunastu i rzekł im: Jeśli ktoś chce być pierwszy, niechaj stanie się ze wszystkich ostatnim i sługą wszystkich” (Mk 9,35). Jaką ważną chrześcijańską zasadę wyrażają powyższe słowa? Jak możemy nauczyć się postępować zgodnie z tą zasadą? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wskazując na Gajusa i jego służbę, Jan porusza problem Diotrefesa, przywódcy zboru, do którego należał Gajus. Człowiek ten był najwyraźniej źródłem wielu problemów, a apostoł postanowił rozprawić się z nim w stosownym czasie.

Przeczytaj 3 J 1,9−10. Jakie problemy sprawiał Diotrefes? Ze skąpych in− formacji, które posiadamy, co możemy powiedzieć o tym, w czym postępowa− nie Diotrefesa było zupełnie przeciwne postawie chrześcijańskiej? Zob. Iz 14,13−14; Mt 12,37; 18,3−6; Flp 2,3. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kimkolwiek był ów Diotrefes, stwarzał problemy. Członkowie zboru byli przez niego spychani na margines, a nawet wykluczani za to, że okazywali chrześcijańską uprzejmość. Ale to jeszcze nie wszystko. Diotrefes najprawdopodobniej usiłował zostać jedynym przywódcą zboru albo przynajmniej przejąć nad nim kontrolę. Najwyraźniej pomylił żądzę władzy z gorliwością dla ewangelii. Arogancko odrzucał autorytet apostoła i innych współwierzących, a nawet posuwał się do zniesławiania Jana.

Sytuacja była niebezpieczna, gdyż wyglądało na to, iż Diotrefes chce być niezależny także od tych, którzy kierowali Kościołem na wyższym szczeblu.

Taka postawa mogła przyczynić się do dramatycznie niekorzystnej zmiany charakteru zboru i roli, jaką odgrywali w nim wierni.

Czy to możliwe, że w każdym z nas jest coś z Diotrefesa? Przyjrzyj się sobie.

Czy pragniesz władzy? Czy wypowiadasz się przeciwko tym, których nie lubisz?

Czy popełniasz przykry błąd, automatycznie zakładając, że to, co jest dobre dla ciebie osobiście, jest najlepsze także dla całego zboru czy Kościoła?

103

Świadectwo o Demetriuszu

ŚRODA — 23 września

Przeczytaj 3 J 1,11. Dlaczego apostoł napisał te słowa? Jaką ważną zasa− dę w nich zawarł, zwłaszcza w kontekście ostrzeżenia przed przywódcą zboru postępującym wbrew zasadom Chrystusa?

Analizowany werset jest wstępem do dalszej części listu. Stanowi pomost między tym, co Jan napisał o Diotrefesie, a tym, co zamierzał napisać o Demetriuszu. Zło znalazło swojego reprezentanta w osobie Diotrefesa. Arogancki i chorobliwie ambitny przywódca zboru najwyraźniej identyfikowany był jako ten należący do sfery zła. Z drugiej strony Demetriusz był dobrym przykładem do naśladowania dla Gajusa.

Co wiemy o Demetriuszu? Zob. 3 J 1,12.

W Dz 19,23-29 wspomniany jest inny Demetriusz. Tamten był złotnikiem odpowiedzialnym za wzniecenie zamieszek w Efezie, gdy apostoł Paweł głosił tam ewangelię. Nic w liście Jana nie wskazuje na to, jakoby jego autor miał na myśli tamtego Demetriusza.

Demetriusz był poganinem z pochodzenia. Wspierał on apostoła Jana i prawdopodobnie był jednym z jego współpracowników pełniących służbę wędrownego misjonarza. Jan planował skorzystać z jego pomocy w konfrontacji z Diotrefesem.

Chyba najważniejszą zasadą, jaką możemy zaczerpnąć z tego jednego wersetu poświęconego Demetriuszowi, jest zasada siły oddziaływania. Przeczytaj ten werset jeszcze raz. Kto mógł zaświadczyć o właściwej postawie Demetriusza?

Takie świadectwo płynęło z wielu stron. Chodzi o to, że gdy naprawdę prowadzimy chrześcijańskie życie, wówczas inni ludzie się o tym dowiedzą. Będą w stanie o tym zaświadczyć. Co najważniejsze, taka postawa wpłynie na nich. Tak czy inaczej nasze życie jest przesłaniem, które wywiera wpływ na innych — pozytywny albo negatywny. Nie znaczy to, że jesteśmy doskonali, nie popełniamy błędów i nie mamy już w czym się poprawiać. Znaczy to, że inni przyglądają się nam, słuchają nas i pozostają pod naszym wpływem. Zasadnicze pytanie brzmi: Jakiego rodzaju wpływ wywierasz?

Wyobraź sobie, że ktoś opowiada innym o tobie i twoim chrześcijańskim postępowaniu. Co powiedziałaby ta osoba i dlaczego? Zastanów się, co wyni− ka z twojej odpowiedzi.

104

Kryzys przywództwa w Kościele pierwotnym

CZWARTEK — 24 września

Z tego, co czytamy, wynika, iż przynajmniej w jednym ze zborów pozostających pod opieką apostoła Jana nastąpił kryzys przywództwa. Według 3 Listu Jana problem dotyczył nie tyle teologii, ile osobistej ambicji i niekorzystnej zmiany stylu przywództwa. Jednak gdy dochodzi do konfliktu, zazwyczaj rozszerza się on, wiążąc się też innymi kwestiami. Zatem i w tym przypadku doktryny Kościoła mogły być zagrożone.

Obecnie zauważamy pewne przejawy walki o władzę i dążenia do niezależności. Są one widoczne w modnym poglądzie kongregacjonalizmu, według którego zbory powinny być zupełnie niezależne od władz kościelnych i same powinny decydować o sobie. Nie jest to zgodne z nowotestamentowym modelem Kościoła.

Przeciwnie, wszyscy wierzący są jednym ludem i ciałem Chrystusa. Wszyscy wierzący tworzą jedno królewskie kapłaństwo (zob. 1 P 2,9). Wszyscy otrzymali dary duchowe niezbędne dla Kościoła (zob. 1 Kor 12,7-31). Podział na laikat i kler nie występuje w Nowym Testamencie. Jednak Bóg powołał pewne osoby do roli przywódczej w Kościele i wyposażył je w niezbędne dary. Te osoby zasługują na szacunek. Przywódcy nie są nieomylni i nie powinni takich udawać. W niektórych przypadkach mogą nawet istnieć poważne powody do skargi przeciwko nierzetelnym liderom (zob. 1 Tm 5,19). Jeśli starszy zboru musi zostać upomniany, należy to zrobić, zachowując ostrożność i ducha miłości.

Przywódcy naprawdę muszą kierować zborem, ale powinni także być pasterzami, a przede wszystkim — przykładem dla pozostałych współwyznawców.

Niezbędne cechy starszych są wymienione zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. W Nowym Testamencie (zob. Dz 20,17-18) słowa biskupi i starsi (prezbiterzy) są używane zamiennie, choć w dziejach Kościoła, wraz z powstaniem hierarchii i kleru, ich znaczenie uległo istotnej zmianie.

Czego możemy się nauczyć z wymienionych poniżej wersetów na temat właściwego sposobu zarządzania Kościołem/zborem? Zob. Mk 10,42−44; Dz 6,1−7; 15,6.22−25; 1 Tm 4,14; Jk 5,14.

W Nowym Testamencie wyrażony został sprzeciw wobec chaosu i anarchii w Kościele. Przywództwo jest niezbędne zarówno na poziomie lokalnym, jak i globalnym. Jednak Jezus zdecydowanie twierdził, że wszelkie przywództwo w Kościele/zborze musi być przywództwem służebnym. Zbory Kościoła wczesnochrześcijańskiego były zarządzane przez grupy starszych, a nie jednostki.

Decyzje podejmowano kolektywnie — przez cały zbór lub jego reprezentantów.

105

PIĄTEK — 25 września DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj następujące wersety na temat przywództwa w Kościele: J 13,1-12; Ef 4,11-16; 1 Tes 5,12-13; 1 Tm 1,3-4; 4,13; 5,22; Tt 1,1—3,15; 1 P 5,1-4. „Ci, którzy przywykli traktować swoje osobiste zdanie jako najważniejsze, znajdują się w poważnym niebezpieczeństwie. Jest to sprawdzony wysiłek szatana, zmierzający do oddzielenia ich od tych, którzy są promieniem światła i przez których Bóg budował i rozwijał swe dzieło na ziemi. Lekceważyć czy wyszydzać ludzi powołanych przez Boga do kierowania rozwojem prawdy i dźwigania ciężaru tej odpowiedzialności, to znaczy odrzucać wszystkie środki, które Bóg ustanowił jako pomoc, pokrzepienie i wzmocnienie dla swego ludu” (Ellen G. White, Słudzy ewangelii, s. 294). „Bóg nie ustanowił żadnej królewskiej władzy w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego w celu panowania nad całym Kościołem i poszczególnymi dziedzinami jego działalności. Nie złożył ciężaru odpowiedzialności na barki nielicznych. Obowiązki te są rozłożone na wielu kompetentnych ludzi” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. VIII, s. 236).

PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Pomyśl o władzy i o tym, jak jest ona używana. Kiedy władza jest dobra, a kiedy zła, i jak możemy to poznać?

2. Czy chrześcijanie w twoim zborze są dobrym wzorem do naśladowania? Czego wartościowego nauczyłeś się od nich i co mógłbyś przekazać innym? Czy możliwe jest uczenie się na dobrym przykładzie, a jednocześnie nierozczarowywanie się, gdy inni wierzący nas zawodzą?

3. Jak zbór powinien reagować na konflikty występujące wśród przywódców? Czy możemy zachować równowagę między stanowczym rozwiązywaniem problemów a jednoczesnym okazaniem łaski i miłosierdzia w duchu Chrystusa?

4. Kto poza Jezusem jest twoim ulubionym biblijnym wzorcem? Dlaczego?

Podziel się swoją odpowiedzią z klasą i przekonaj się, czego możesz się dowiedzieć w tej sprawie od innych uczestników lekcji.

106

PROJEKTY MISYJNE

Projekty misyjne finansowane z darów 13. soboty: 1. Brazylia: zakończenie pierwszego etapu bu− dowy Adwentystycznej Szkoły Amazońskiej.

2. Ekwador: podniesienie standardu i budowa sal wykładowych, akademi− ków i stołówek na tere− nie Wyższego Adwenty− stycznego Instytutu Technicznego.

3. Ekwador: modernizacja stacji Radia Nuevo Tiempo.

WYDZIAŁ POŁUDNIOWOAMERYKAŃSKI KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

Liczba Liczba zborÛw ochrzczonych wyznawcÛw

Liczba ludnoúci

Unia Boliwijska Unia Chilijska Unia Ekwadorska Unia Po≥udniowa Unia Po≥udniowobrazylijska Unia Po≥udniowoperuwiaÒska Unia PÛ≥nocno-wschodniobrazylijska Unia PÛ≥nocnobrazylijska Unia PÛ≥nocnoperuwiaÒska Unia årodkowobrazylijska Unia Wschodniobrazylijska Unia Zachodnio-årodkowobrazylijska

278 555 149 578 761 896 1.237 1.608 936 908 971 461

205.950 123.168 76.846 120.875 158.400 329.392 290.492 351.376 313.022 193.897 157.870 95.003

10.028.000 16.770.000 13.801.000 49.313.000 30.246.390 16.842.251 46.286.734 19.025.955 11.060.749 43.710.912 40.647.245 15.220.764

Razem (30 VI 2008)

9.338

2.416.291

312.953.000

Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a

APELE EWANGELIZACYJNE 4 lipca — Iz 51,15. Nie próbuj tworzyć fal. Dzisiaj Bóg wywołuje falę za falą, pokazując ludzi otwartych na ewangelię. Rozpoznaj fale Ducha Świętego. Przypatrz się, jak Zbawiciel działa w twoim mieście i przyłącz się do Jego dzieła. Ocean nie wysechł. Właśnie teraz Bóg stwarza najlepsze fale. Módl się: Panie, pomóż mi czynić to, co Ty błogosławisz.

11 lipca — Rz 8,31. Największe problemy, które dręczą nasze społeczeństwo, to kwestie moralne i duchowe. Upadek moralności tworzy jednocześnie niesamowite pole dla rozwoju misji!

Jesteśmy potencjalnie największymi sprawcami zmian i możemy skutecznie poradzić sobie z problemami naszego społeczeństwa. Kto, jeśli nie my? Kiedy, jeśli nie teraz? Politycy nie zrobią tego za nas!

18 lipca — Dz 2,42-47. Każdy zbór musi zaoferować ludziom coś, czego nie otrzymają gdzie indziej. Możemy stać się cieplejsi dzięki wspólnocie, mądrzejsi dzięki czynieniu uczniów, silniejsi dzięki uwielbieniu, bardziej wpływowi dzięki służbie i więksi dzięki ewangelizacji.

25 lipca — J 12,32. Służba Jezusa pociągała tłumy. Dlaczego? Ponieważ On kochał ludzi, miał dla nich czas, wychodził naprzeciw ich potrzebom i przemawiał w prosty i zrozumiały sposób. Bądź taki jak On. 1 sierpnia — 1 Kor 3,6.9. Bóg dał nam istotną rolę do odegrania w wykonywaniu Jego woli na ziemi. Ewangelizacja to partnerstwo Boga i człowieka. Zbory rosną dzięki Jego mocy działającej poprzez umiejętny wysiłek ludzi. „My czekamy, aż Bóg zadziała za nas, a On czeka, by działać przez nas”.

8 sierpnia — J 15,16. Zostaliśmy powołani przez Jezusa do przynoszenia owocu. Owocowanie wspomniane jest w Nowym Testamencie aż 55 razy. Nasza służba musi być zarówno wierna, jak i owocna. Bóg oczekuje od nas obu rzeczy. Owocem wierzącego jest kolejny wierzący!

15 sierpnia — 1 Tes 1,6-7. Inteligentny człowiek jest zawsze otwarty na nowe wzory — w rzeczywistości sam ich szuka. Można uczyć się od innych wspólnot bez stawania się ich klonem.

Bądź nowatorski w ewangelizacji, stając się wzorem dla innych.

22 sierpnia — Kol 1,28. Zostaliśmy powołani jako zbór, aby nie tylko docierać do ludzi, ale także szkolić ich do służby. Czynienie uczniów jest procesem pomagania ludziom, by upodabniali się do Jezusa w myśleniu i działaniu.

29 sierpnia — Ef 4,1-16. Przyprowadzać ludzi do Jezusa, zachęcać, by stali się członami Jego rodziny, opiekować się nimi, aż osiągną dojrzałość w Chrystusie, i przygotowywać ich do służby w Kościele oraz do życiowej misji w świecie, aby wywyższyli Boże imię. Czy taka deklaracja może stać się atrakcyjnym celem istnienia twojego zboru?

5 września — 1 P 4,10. Bóg oczekuje, że będziemy dla dobra innych wykorzystywać dary, talenty i okazje, które nam daje. Jego zamierzeniem jest to, aby każdy wierzący był aktywny w służbie. Bądź sługą Jego łaski.

12 września — Dz 20,24. Bóg chce, bym był posłańcem Jego miłości, głosicielem dobrej nowiny. To jest cel istnienia Kościoła. Jesteśmy ambasadorami Pana. On posługuje się nami, aby przemawiać do ludzi.

19 września — 2 Kor 5,19-20. Czy zastanawialiście się już, dlaczego Bóg zostawił nas tu, na ziemi, z całym tym bólem, smutkiem i grzechem, gdy już przyjęliśmy Chrystusa? Dlaczego nie zaoszczędził nam tego i nie zabrał nas do nieba? Są tylko dwie rzeczy, których nie da się robić w niebie, jednak można je robić na ziemi: grzeszyć i świadczyć niewierzącym. Jak myślicie, o którą z nich chodziło Jezusowi?

26 września — Flp 1,6. Pewna definicja udanej ewangelizacji brzmi tak: „Dzielenie się dobrą nowiną w mocy Ducha Świętego i pozostawienie rezultatów Bogu”. Bóg kończy to, co zaczyna. On Jest początkiem i końcem. Jezus powiedział: „Według wiary waszej niechaj się wam stanie” (Mt 9,29).

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE CZERWIEC 28 N 29 P 30 W LIPIEC 1 Ś 2 C 20.59 3 P 20.59 4 S

Rz 8,2 Rz 8,3a Rz 8,3b

O Duchu Świętym Wybawieni przez Chrystusa Jezus rozprawił się z grzechem

Rz 8,4 Rz 8,5 Rz 8,6 Rz 8,7-8

Chodzenie w Duchu Jak myślimy?

Potrzeba przebudzenia się ze śmierci Myślenie czyni różnicę

20.55 20.54

5 6 7 8 9 10 11

N P W Ś C P S

Rz 8,9 Rz 8,10 Rz 8,11 Rz 8,12 Rz 8,13 Rz 8,14 Rz 8,15

Każdy prawdziwie wierzący ma Ducha Świętego Żywi w Chrystusie Nowe zmartwychwstanie Z wdzięczności żyj zgodnie z Bożymi zasadami Kwestia umartwiania Adoptowani Bóg jako Abba

20.48 20.47

12 13 14 15 16 17 18

N P W Ś C P S

Rz 8,16 Rz 8,17 Rz 8,18 Rz 8,19-20 Rz 8,21 Rz 8,22 Rz 8,23

Jesteśmy dziećmi Bożymi Dziedzice nieśmiertelności Chwała przewyższająca utrapienia Oczekiwanie wszystkich stworzeń Wyzwolenie „z niewoli skażenia” Bóle i nadzieja przyrody Wyjście poza połowiczne zbawienie

20.39 20.38

19 20 21 22 23 24 25

N P W Ś C P S

Rz 8,24 Rz 8,25 Rz 8,26 Rz 8,27 Rz 8,28 Rz 8,29 Rz 8,30

Zdążając ku uwielbieniu W nadziei i cierpliwości Skuteczna modlitwa w słabościach Modlitwa jako wieloosobowe działanie Możemy ufać Zbawicielowi Przeznaczeni do zbawienia Zapewnienie uwielbienia

20.28

26 27 28 29 30 31

N P W Ś C P

Rz Rz Rz Rz Rz Rz

Pierwsze pytanie Drugie pytanie Trzecie pytanie Czwarte pytanie Piąte pytanie Problemy ludzi wierzących

8,31 8,32 8,33 8,34 8,35 8,36

109

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE SIERPIEŃ 20.27 1 S

Rz 8,37

W tym wszystkim zwyciężamy

20.16 20.14

2 3 4 5 6 7 8

N P W Ś C P S

Rz 8,38-39 Rz 9,1 Rz 9,2-3 Rz 9,4 Rz 9,5 Rz 9,6-7 Rz 9,8-9

Miej pewność ostatecznego zwycięstwa „Prawdę mówię w Chrystusie” Jakie jest twoje pragnienie?

Wielkie błogosławieństwa Przywileje Boże nie dają zbawienia Nie każdy jest prawdziwym chrześcijaninem Wybranie i odpowiedzialność

20.02 20.00

9 10 11 12 13 14 15

N P W Ś C P S

Rz 9,10-12 Rz 9,13 Rz 9,14-15 Rz 9,16 Rz 9,17-18 Rz 9,19-21 Rz 9,22-24

Doktryna wyboru Bóg wzgardził Ezawem Głębia Bożego miłosierdzia Wszystko opiera się na Jego miłosierdziu Serce faraona Nieokazująca szacunku glina Wielka miłość Boża

19.48 19.46

16 17 18 19 20 21 22

N P W Ś C P S

Rz 9,25-26 Rz 9,27-29 Rz 9,30-31 Rz 9,32-33 Rz 10,1 Rz 10,2 Rz 10,3

Bóg przyjmuje pogan Ostatki Izraela Sprawiedliwość Wiara i potknięcie się o Kamień Obrazy Modlitwa zanoszona do Boga Nierozsądna gorliwość religijna „Sprawiedliwość” niszcząca umysł

19.32 19.30

23 24 25 26 27 28 29

N P W Ś C P S

Rz 10,4 Rz 10,5 Rz 10,6-8 Rz 10,9 Rz 10,10 Rz 10,11-12 Rz 10,13

Chrystus końcem prawa Zbawienie i prawo Przyjmij Boży dar Zewnętrzna i wewnętrzna religia Jawność — tajemnica uczniostwa Jedno w Chrystusie „Każdy bowiem, kto wzywa...”

Rz 10,14-15a Rz 10,15b

Nakaz ewangelizacyjny Piękne nogi

30 N 31 P

110

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE WRZESIEŃ 1 W 2 Ś 3 C 19.17 4 P 19.14 5 S

Rz 10,16 Rz 10,17-18 Rz 10,19 Rz 10,20 Rz 10,21

Nie każdy lubi dobre wieści Uniwersalna misja Zazdrościsz innym, że znaleźli zbawienie?

Nauka płynąca z historii Wyciągający ręce Bóg

19.00 18.58

6 7 8 9 10 11 12

N P W Ś C P S

Rz 11,1-2 Rz 11,3-4 Rz 11,5 Rz 11,6 Rz 11,7-10 Rz 11,11 Rz 11,12

Bóg nie oddaje wet za wet Zostałem tylko ja sam?

Boża resztka Łaska i uczynki się wykluczają Zatwardziałość i zbawienie Potykasz się, upadasz, ale możesz powstać! Łańcuch błogosławieństwa

18.44 18.41

13 14 15 16 17 18 19

N P W Ś C P S

Rz 11,13-14 Rz 11,15-16 Rz 11,17-18 Rz 11,19-20 Rz 11,21 Rz 11,22 Rz 11,23-24

Święta zazdrość Czym będzie przyjęcie ich?

Nauka do zapamiętania Odłamane gałęzie Pozostajesz w Drzewie dzięki wierze Dobrotliwość i surowość Pana Zbawienie pochodzi od Boga

18.27 18.25

20 21 22 23 24 25 26

N P W Ś C P S

Rz 11,25-28 Rz 11,29-31 Rz 11,32 Rz 11,33 Rz 11,34-35 Rz 11,36 Rz 12,1a

Zbawiony będzie cały Izrael Bóg jest wierny swoim obietnicom Miłosierdzie dla wszystkich Niepojęte Boże bogactwo Nauka o nicości człowieka Niekończące się wielbienie Boga Apel Miłosiernego do usprawiedliwionych

27 28 29 30

N P W Ś

Rz 12,1b Rz 12,2 Rz 12,3 Rz 12,4-5

Żywa ofiara Cud przemiany Właściwa ocena samego siebie Jedność i różnorodność

Pełna wersja pobudek porannych z komentarzami znajduje się w książce George’a R. Knighta, Rozważania nad Listem do Rzymian, Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2008. Zachody słońca w Warszawie podano na podstawie Kalendarza Rodzinnego, 2009, red. Danuta Łukasiewicz, Wydawnictwo Telegraph, Łódź 2008.

Systema− tyczne studium Pisma Świętego

Liczba udzielonych lekcji biblijnych

Liczba egzemplarzy rozpowszech− nionych publikacji

4

11

18

LIPIEC 25

1

8

15

SIERPIEŃ 22

29

5

12

19

WRZESIEŃ 26

RAZEM

SPRAWOZDANIE 3/2009

✁