4/2009 - Lekcje biblijne by Wydawnictwo "Znaki Czasu"

Lekcje Biblijne 4/2009 Kwartalnik biblijno−katechetyczny pomocny w studiowaniu Pisma Świętego Ukazuje się od 1908 roku

Frank Holbrook

u dzie w drodze

Ksiêga Liczb

WYDAWNICTWO „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2009

Tytuł oryginału: Adult Sabbath School Bible Study Guide (Standard Edition) 4/2009: People on the Move: The Book of Numbers. Projektantka okładki: Daria Gil-Ziędalska (ziedalska@yahoo.com) Tłumacz i typograf: Jarosław Kauc Korektor: Andrzej Wierzchowski Autor apeli ewangelizacyjnych: Krzysztof Roszkowski Autor tekstów reklamowych: Mirosław Harasim Konsultant: Władysław Kosowski Redaktor: Mirosław Chmiel

Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii warszawskiej.

Kwartalnik Adult Sabbath School Bible Study Guide (Lekcje Biblijne) jest przygotowywany przez Sekretariat Lekcji Biblijnych dla Dorosłych przy Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Przygotowywanie podręczników odbywa się pod nadzorem ogólnoświatowego Komitetu Weryfikacji Manuskryptów Lekcji Biblijnych Szkoły Sobotniej, którego członkowie są konsultantami Clifforda R. Goldsteina, redaktora naczelnego wydania amerykańskiego. Opublikowane podręczniki odzwierciedlają wkład Komitetu Weryfikacji Manuskryptów Lekcji Biblijnych Szkoły Sobotniej, a zatem nie tylko i niekoniecznie reprezentują intencje autora.

ISSN 0239-359X ISBN 978-83-7295-215-8

Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy Wydawnictwa „Znaki Czasu” ul. Foksal 8/5 00-366 Warszawa tel.: 022-331-98-00 faks: 022-331-98-01 e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl księgarnia internetowa: www.sklep.znakiczasu.pl

Spis treści Skróty nazw ksiąg biblijnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Lekcja 1 — 3 października NOWY PORZĄDEK . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 Lekcja 2 — 10 października PRZYGOTOWANIE LUDU . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 Lekcja 3 — 17 października NABOŻEŃSTWO I POŚWIĘCENIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 Lekcja 4 — 24 października TRĄBA, KREW, OBŁOK I OGIEŃ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30 Lekcja 5 — 31 października OD SZEMRANIA DO ODSTĘPSTWA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38 Lekcja 6 — 7 listopada PLANY NA PRZYSZŁOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46 Lekcja 7 — 14 listopada WALKA O WŁADZĘ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 Lekcja 8 — 21 listopada KAPŁANI I LEWICI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Lekcja 9 — 28 listopada GRZECHY MOJŻESZA I AARONA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70 Lekcja 10 — 5 grudnia SZALEŃSTWO PROROKA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77 Lekcja 11 — 12 grudnia NIEMORALNOŚĆ U GRANIC ZIEMI OBIECANEJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85 Lekcja 12 — 19 grudnia POUCZENIA I OSTRZEŻENIA UDZIELONE DRUGIEMU POKOLENIU . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 Lekcja 13 — 26 grudnia MIASTA SCHRONIENIA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100 Projekty misyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Apele ewangelizacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 Zachody słońca i pobudki poranne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109 Sprawozdanie 4/2009 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112

Skróty nazw ksiąg biblijnych Ab Ag Am Ap

— — — —

Dn Dz Ef Est Ez Ezd Flm Flp Ga

— — — — — — — — —

Ha Hbr Hi Iz J 1J 2J 3J Jk Jl Jon Joz Jr Jud Koh

— — — — — — — — — — — — — — —

Kol 1 Kor 2 Kor Kpł

— — — —

1 Krl —

Księga Abdiasza Księga Aggeusza Księga Amosa Apokalipsa Jana (Objawienie Jana) Księga Daniela Dzieje Apostolskie List do Efezjan Księga Estery Księga Ezechiela Księga Ezdrasza List do Filemona List do Filipian List do Galatów (List do Galacjan) Księga Habakuka List do Hebrajczyków Księga Hioba (Księga Joba) Księga Izajasza Ewangelia Jana 1 List Jana 2 List Jana 3 List Jana List Jakuba Księga Joela Księga Jonasza Księga Jozuego Księga Jeremiasza List Judy Księga Koheleta (Księga Kaznodziei Salomona) List do Kolosan 1 List do Koryntian 2 List do Koryntian Księga Kapłańska (3 Księga Mojżeszowa) 1 Księga Królewska

2 Krl 1 Krn 2 Krn Lb

— — — —

Lm Łk Mi Mk Ml Mt Na Ne Oz 1P 2P Pnp Prz

— — — — — — — — — — — — —

Ps Pwt

— —

Rdz

—

Rt Rz Sdz 1 Sm 2 Sm So 1 Tes 2 Tes 1 Tm 2 Tm Tt Wj

— — — — — — — — — — — —

—

2 Księga Królewska 1 Księga Kronik 2 Księga Kronik Księga Liczb (4 Księga Mojżeszowa) Lamentacje (Treny) Ewangelia Łukasza Księga Micheasza Ewangelia Marka Księga Malachiasza Ewangelia Mateusza Księga Nahuma Księga Nehemiasza Księga Ozeasza 1 List Piotra 2 List Piotra Pieśń nad Pieśniami Księga Przysłów (Przypowieści Salomona) Księga Psalmów Księga Powtórzonego Prawa (5 Księga Mojżeszowa) Księga Rodzaju (1 Księga Mojżeszowa) Księga Rut List do Rzymian Księga Sędziów 1 Księga Samuela 2 Księga Samuela Księga Sofoniasza 1 List do Tesaloniczan 2 List do Tesaloniczan 1 List do Tymoteusza 2 List do Tymoteusza List do Tytusa Księga Wyjścia (2 Księga Mojżeszowa) Księga Zachariasza

Wprowadzenie W Księdze Wyjścia (2 Księga Mojżeszowa) Pan przedstawił narodziny narodu. Księga Wyjścia i Księga Kapłańska (3 Księga Mojżeszowa) zawierają przepisy i prawa dane temu ludowi. W Księdze Liczb (4 Księga Mojżeszowa), którą studiować będziemy w tym kwartale, dostrzegamy kolejny wymiar tego narodu jako ludu Bożego znajdującego się w drodze. Nie chodziło o ich zwykłe przemieszczanie się. Szli, by objąć w posiadanie ziemię im obiecaną. Obiecaną nie dlatego, by mieli do niej jakiekolwiek prawo z uwagi na jakąś ich dziedziczoną świętość lub przyrodzone dobra, które mieliby posiadać, ale wyłącznie na podstawie słowa danego przed wiekami przez Boga ich przodkowi Abrahamowi: „Całą tę ziemię, którą widzisz, dam tobie i potomstwu twemu na wieki, i rozmnożę potomstwo twoje jak proch ziemi, tak że jeśli kto zdoła policzyć proch ziemi, również potomstwo twoje będzie mogło być policzone. Wstań i przejdź ten kraj wzdłuż i wszerz, bo tobie go dam” (Rdz 13,15-17). Z tą obietnicą bezpośrednio wiąże się inny aspekt narodu izraelskiego. Jest on jak armia, potężna Boża armia, zwycięska armia, która nie może zostać pokonana przez zewnętrznych wrogów, gdyż Pan, Stwórca nieba i ziemi, jest pośród nich. Dzięki obecności Boga Izraelici byli nie tylko armią, ale świętą armią, a zatem mieli postępować, jak przystało na tak wzniosłe powołanie. Niestety, postępowali odwrotnie. Ta potężna, mocarna i zwycięska armia została pokonana u granic ziemi obiecanej, i to nie przez Kananejczyków, a przez własną słabość. Szatan wiedział, że jak długo Izraelici są posłuszni Panu, jak długo ufają Bogu i żyją w wierze i posłuszeństwie Jego przykazaniom, żadne zwiedzenia i ataki nic przeciw nim nie wskórają. Zatem zwodziciel musiał zasiać zamieszanie w ich szeregach. I to mu się udało. Nic dziwnego, że Ellen G. White ostrzega: „Musimy daleko więcej obawiać się tego, co jest wewnątrz, niż tego, co jest na zewnątrz. Przeszkody do osiągnięcia siły i powodzenia są daleko większe ze strony samego Kościoła niż ze strony świata” (Wybrane poselstwa, Orion Plus, Radom 2008, t. I, s. 120). Dlatego też dla nas, jako ludu Boga znajdującego się w drodze i powołanego przez Niego, powinno być oczywiste, że możemy wiele się nauczyć z Księgi Liczb. Możemy się uczyć, jak Pan zorganizował obóz izraelski i przydzielił obowiązki kapłanom i lewitom. Możemy się uczyć ze świąt i obrzędów służby świątynnej. Możemy się uczyć z nawoływań do powrotu do Egiptu, który buntowniczy Izraelici nazywali ziemią opływającą „w mleko i miód” (Lb 16,13). Możemy się uczyć od Miriam dotkniętej trądem, z historii dwunastu zwiadowców, wiary Kaleba, wstawiennictwa Mojżesza, buntu Koracha, a nawet od oślicy Bileama.

Tak, możemy i powinniśmy się uczyć z przeszłości. „A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków. A tak, kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł. Dotąd nie przyszło na was pokuszenie, które by przekraczało siły ludzkie; lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść” (1 Kor 10,11-13). Te słowa zawierają nie tylko przestrogę, ale i obietnicę. Pomimo przeciwności, opóźnień i surowych kar najważniejszą lekcją płynącą z Księgi Liczb jest to, że Bóg spełnia swoje obietnice. Czy wypełni je z nami, czy bez nas, to już inna kwestia, ale pewne jest, że zostaną one spełnione. Studiowana w kontekście ofiarowania Chrystusa i nowego przymierza Księga Liczb objawia, iż Bóg już dokonał wyboru względem nas. Jedynie kwestią otwartą pozostaje to, jakiego wyboru my dokonamy względem Niego. Autor1

Frank Holbrook, autor Lekcji Biblijnych 4/2009, był w latach 1981-1990 zastępcą dyrektora Instytutu Badań Biblijnych przy Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego (przyp. red.).

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Jeden z najważniejszych podręczników do religii dla gimnazjalistów. Przedstawia życie i działalność Jezusa z Nazaretu. W niezwykły sposób przybliża Jego charakter i nauki.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 1 — 3 października

NOWY PORZĄDEK STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rdz 15,14−16; Kpł 10,1−11; Lb 1,1—4,49; Jr 23,23−24; J 14,15−18.23. TEKST PAMIĘCIOWY: „To wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków” (1 Kor 10,11).

Pewien chrześcijanin wdał się w rozmowę z biologiem. Starając się zaświadczyć o swojej wierze, zadał pytanie badaczowi: — Czy zgłębiając zagadnienia przyrodnicze, nie widzi pan w tym wszystkim ręki Stwórcy? Naukowiec bez chwili wahania odpowiedział: — Gdziekolwiek się spojrzy, czy na zewnątrz, czy do wnętrza, wszędzie widać porządek w przyrodzie. Jakkolwiek nasz świat został zdeformowany przez grzech, nadal możemy widzieć dzieło Stwórcy w projekcie i porządku świata przyrody. Nawet pewien gorliwy darwinista był zmuszony przyznać, że przyroda czasami daje złudzenie inteligentnego zaprojektowania. Złudzenie? Projekt i porządek przyrody są rzeczywistością i świadczą o działaniu Stwórcy. Jednak Boży porządek nie kończy się na przyrodzie. Jest także widoczny w postępowaniu Pana wobec Jego ludu przymierza, Izraelitów, podczas ich wędrówki po pustyni. W tym tygodniu przyjrzymy się z bliska, jak Jahwe zorganizował swój lud w celu wykonania świętych zadań, do których powołał Izraela, i spróbujemy wyciągnąć z tego naukę dla siebie.

Organizacja armii

NIEDZIELA — 27 września

Cudownie wyzwoleni z niewoli egipskiej Izraelici w wielkiej liczbie wyruszyli na Pustynię Synajską. Rozbili obóz wokół góry Synaj i usłyszeli tam głos Boga oznajmiającego im swoją wolę (zob. Wj 20,1-26). Pomimo tak niesamowitego przejawu mocy Pańskiej niektórzy pogrążyli się w odstępstwie i zaczęli czcić złotego cielca (zob. Wj 32,1-35). Po tym smutnym wydarzeniu skruszony naród przystąpił do budowy przenośnej świątyni (zob. Wj 25,8). Dzieło to zostało dokończone pierwszego dnia pierwszego miesiąca drugiego roku po wyjściu z Egiptu (zob. Wj 40,17). W kolejnym miesiącu Pan przystąpił do wprowadzania ściślejszej organizacji w narodzie (zob. Lb 1,1). I właśnie od tworzenia nowej organizacji, wprowadzania nowego porządku, Księga Liczb (4 Księga Mojżeszowa) zaczyna przedstawiać świętą historię działań Boga na rzecz ludu przymierza. Jakiego rodzaju spis polecił Pan zarządzić Mojżeszowi i Aaronowi? Jaki miał być cel tego spisu? Zob. Lb 1,2−3. Izraelici nie byli wojowniczym ludem. Zajmowali się głównie pasterstwem (zob. Rdz 47,3). Ponadto do niedawna byli niewolnikami, a zatem nie tylko nie posiadali broni, ale także umiejętności niezbędnych do posługiwania się nią. Może się to wydawać dziwne, iż Pan postanowił powołać wśród nich oddziały zbrojne. Jednak należy pamiętać, że ich zadaniem było między innymi pokonanie i wyparcie kilku najnikczemniejszych i najbardziej zepsutych narodów na Bliskim Wschodzie, w tym Amorytów/Amorejczyków i Kananejczyków. Izraelici mieli spełnić rolę wykonawców Bożego wyroku na tych narodach, które już dopełniły miary swoich zbrodni i nieprawości (zob. Rdz 15,14-16). Izrael powstał jako naród o teokratycznym systemie rządów. Był kierowany przez Pana nie tylko jako potężny lud w drodze do ziemi obiecanej, ale także jako armia maszerująca do boju. Przeczytaj Rdz 15,14−16 i Pwt 9,5. Co sugerują te wersety? Jak pomagają nam zrozumieć sens wojny Izraela przeciwko Amorytom? W czasach Abrahama Bóg nie pozwolił wytępić Amorytów. Okazał im swoją boską cierpliwość. „Amoryci byli wrogami prawa Pańskiego. Nie wierzyli w prawdziwego żywego Boga. Jednak zdarzały się wśród nich nieliczne ceniące prawość jednostki. Ze względu na tych ludzi Pan długo okazywał cierpliwość narodowi amorejskiemu” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Bible Commentary, t. I, s. 1093). Wielu czytelników Biblii ma problemy ze zrozumieniem danego Izraelitom nakazu zgładzenia ludów kananejskich. To nic dziwnego. Dlaczego w takich przypadkach, gdy czegoś nie rozumiemy, musimy przyjąć to na wiarę, zaufać w dobroć Boga, który objawił się nam w Jezusie Chrystusie? Zob. J 14,9.

Obecność Pana

PONIEDZIAŁEK — 28 września

Do jakiego zadania wyznaczone zostało plemię Lewiego? Zob. Lb 1,50−54.

Mojżesz polecił ustawić przenośną świątynię w środku obozu izraelskiego. Lewici ustawili swoje namioty wokół przybytku, ze wszystkich czterech stron. Ich obecność była swego rodzaju barierą chroniącą miejsce, w którym Bóg objawiał swoją obecność. Dlaczego zostało to zorganizowane w taki sposób? Biblia nie wyjaśnia tego wprost, ale z tego faktu wynikają ważne spostrzeżenia. Jahwe, żywy Bóg, był wśród Izraelitów. On, Stwórca, przebywał wśród swego ludu. Zatem któż mógłby ich pokonać, gdyby pozostawali Jemu wierni? A jednak Izraelici rozbijali swoje namioty z dala od przybytku (zob. Lb 2,2), a to dlatego, że Pan był święty, a więc oni, jako grzesznicy, upadłe istoty, mogli przebywać jedynie w pewnej odległości od Niego. Tak więc z jednej strony mieli do czynienia z rzeczywistością bliskości i troskliwej opieki Boga, a jednocześnie z drugiej strony stale pamiętali o Jego wielkości i świętości oraz o tym, że jako grzesznicy jedynie dzięki pośrednictwu mogą przyjść do świętego Jahwe. Co inni autorzy ksiąg biblijnych mówią o niemożliwości pojęcia Boga z po− wodu Jego oddalenia i jednoczesnej Jego bliskości względem rodzaju ludz− kiego? Zob. Ps 139,1−10; Iz 57,15; Jr 23,23−24; J 14,15−18.23. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„We wszystkich czasach i we wszystkich miejscach, we wszystkich troskach i smutkach, gdy świat wydaje się pełen mroku, a przyszłość niepewna, gdy sami uznajemy swoją bezradność i osamotnienie, w odpowiedzi na naszą pełną wiary modlitwę zesłany nam będzie Pocieszyciel. Okoliczności mogą nas oderwać od wszystkich naszych ziemskich przyjaciół, lecz żadne okoliczności, żadna odległość nie może nas rozdzielić z Pocieszycielem niebieskim. Gdziekolwiek byśmy się znaleźli i dokądkolwiek podążali, Chrystus znajdzie się po naszej prawicy, aby nas podtrzymać, wesprzeć, podźwignąć i dodać otuchy” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, s. 482). W jaki sposób doświadczyłeś rzeczywistej obecności Boga, Jego troskli− wej opieki i bliskości? Z drugiej strony, co w twoim postępowaniu powstrzy− muje cię od zacieśnienia więzi z Panem?

Pod sztandarami

WTOREK — 29 września

„Synowie izraelscy uczynili wszystko tak, jak nakazał Pan Mojżeszowi, tak stawali pod swoimi sztandarami i tak wyruszali, każdy w swojej rodzinie razem ze swoim rodem” (Lb 2,34). Przeczytaj Lb 2,1−34. To dopiero organizacja religijna! Co jest oczywiste w sposobie życia, jaki został zalecony Izraelitom? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Władza w Izraelu charakteryzowała się precyzyjną strukturą, widoczną na przykład w rozmieszczeniu samego obozu. Obóz Hebrajczyków był podzielony na trzy części, w których każdy miał wyznaczoną pozycję, stosownie do rodu i przynależności plemiennej. Miejsce obozowania każdego z plemion było dokładnie określone. Każdy miał obozować i maszerować pod sztandarem swojego plemienia. Nic nie zostało pozostawione przypadkowi. Pan starannie i precyzyjnie zorganizował lud izraelski. Choć byli jednym narodem, ich przynależność rodowa i odrębność plemienna zostały uszanowane. Przeczytaj Lb 2,34. Co ten werset mówi o tym, iż niezależnie od wyraźnego wzorca organizacyjnego Pan brał pod uwagę odmienność i wyjątkowość po− szczególnych plemion? Jaka nauka wypływa z tego dla nas? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dlaczego ważne jest, by współczesny Kościół był także dobrze zorganizo− wany? Co się dzieje, gdy każdy robi, co mu się podoba? Dlaczego takie podej− ście prowadzi do chaosu i błędów? Jak przynależność do Kościoła/zboru/or− ganizacji pomaga ci w twoim duchowym życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Powołanie do służby

ŚRODA — 30 września

Dla upamiętnienia wyzwolenia z egipskiej niewoli, śmierci egipskich pierworodnych i ocalenia pod znakiem krwi Bóg zażądał, by Izraelici poświęcili Mu swoich pierworodnych (zob. Wj 13,2.12-15). Oddać Panu naszych pierworodnych? Jest to coś bardzo poważnego. Ja− kiej lekcji dotyczącej naszego zobowiązania wobec Boga za Jego odkupienie i wyzwolenie powinniśmy się nauczyć z tego? Dlaczego w tym kontekście py− cha i poczucie samowystarczalności jawią się jako szczególnie grzeszne? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pod górą Synaj Pan postanowił zamiast pierworodnych z wszystkich plemion wziąć na służbę całe plemię Lewiego (zob. Lb 3,12-13). Wymagało to przeliczenia Lewitów, którzy dotąd nie byli spisani z całym Izraelem. Mojżesz miał policzyć wszystkich mężczyzn z plemienia Lewiego, łącznie z niemowlętami, które ukończyły miesiąc życia (zob. Lb 3,14-15). Aby dokonać wymiany, Mojżesz policzył następnie pierworodnych z pozostałych plemion, pierworodnych mających co najmniej jeden miesiąc życia. Było ich 22 273, czyli o 273 więcej niż Lewitów. Co mieli dodatkowo uczynić Izraelici, by wykupić swoich pierworodnych? Komu oddano okup? Zob. Lb 3,46−51.

Pan oddał Lewitów pod rozkazy Aarona i jego synów — kapłanów oraz ich potomków. Lewici mieli usługiwać przy obrzędach świątynnych i troszczyć się o przybytek. W pewnym sensie powierzono im więc troskę o Kościół na pustyni. Gdy Hebrajczycy dotarli do ziemi obiecanej, Lewici nadal byli związani ze świątynią i wykonywali w niej liczne zadania (zob. 1 Krn 23,27-32). Rozproszeni pomiędzy innymi plemionami niektórzy stali się nauczycielami (zob. 2 Krn 17,7-9), inni — sędziami (zob. 2 Krn 19,8-11) nauczającymi lud dróg Bożych. W jaki sposób wspomniane zastępcze rytuały były zapowiedzią krzyża, na którym Jezus złożył swoją zastępczą ofiarę za ludzkość? Zob. J 3,16. Co to znaczy, że Chrystus ofiarował siebie za nas? Jak świadomość tego powinna wpływać na nasze życie?

Ochrona świętości

CZWARTEK — 1 października

Bóg, ustanawiając na Synaju system służby i oddawania Mu czci, jako kapłanów wybrał jeden ród z pokolenia Lewiego (zob. Lb 4,1-49). Mojżesz wyświęcił Aarona jako najwyższego kapłana, a jego czterech synów — Nadaba, Abihu, Eleazara i Itamara — jako zwykłych kapłanów. Pozostali mężczyźni z plemienia Lewiego mieli służyć w świątyni, ale nie jako kapłani. Jest oczywiste, że ich praca odbywała się według ustalonego porządku. Każdy z nich miał wyznaczone obowiązki, tak aby harmonijnie współdziałając, utrzymywali funkcjonowanie izraelskiego systemu świątynnego. Niewątpliwie Lewici otrzymali odpowiedzialne zadania. Tym bardziej odpowiedzialne było powołanie synów Aarona, którzy mieli służyć jako kapłani przed Panem w świątyni. Pomyśl, czym było to powołanie. Sam Bóg, Stwórca, objawiał swoją obecność w świątyni (zob. Lb 14,10-11), stale uświadamiając Izraelitom, że ich bezpieczeństwo jest zupełnie zależne od Niego, gdyż to On wyzwolił ich z niewoli egipskiej. Kapłani mieli być pośrednikami między świętym Jahwe a upadłymi ludźmi. W swojej roli symbolizowali Jezusa, naszego prawdziwego Najwyższego Kapłana w niebiańskiej świątyni (zob. Hbr 8,1-13). Przeczytaj Kpł 10,1−11. Jakie zdarzenie zostało opisane w tym fragmencie Biblii i jaka nauka z niego płynie?

Trudno nam zrozumieć, dlaczego ci młodzi ludzie, którym powierzono tak wiele i od których wiele oczekiwano (zob. Wj 24,9-11), tak otwarcie złamali wyraźne polecenie Boga. Jakkolwiek kara, która ich spotkała, może wydawać się nam surowa i bezlitosna, to jednak podkreśla ona to, jak święte obowiązki zostały im powierzone. Niewątpliwie to, co ich spotkało, było mocnym świadectwem dla innych, jak poważnie Pan traktuje swoje przykazania dotyczące zachowania i służby w Jego świątyni. „Traktowanie rzeczy świętych, jakby były rzeczami powszednimi, jest obrazą dla Boga, gdyż to, co On oddzielił do swej służby przekazywania światu światła prawdy, jest święte. Ci, którzy mają jakikolwiek związek z dziełem Pańskim, nie mogą kierować się próżnością własnej mądrości, ale mądrością Bożą, gdyż w przeciwnym razie znajdą się w niebezpieczeństwie traktowania na jednym poziomie rzeczy świętych i pospolitych, a w ten sposób odseparują się od Pana” (Ellen G. White, Evangelism, s. 639). Przeczytaj uważnie Kpł 10,10. Jak możemy dzisiaj rozróżniać między tym, co święte, a tym, co pospolite, między tym, co czyste, a tym, co nieczyste? Przedstaw swoją odpowiedź w klasie.

PIĄTEK — 2 października DO DALSZEGO STUDIUM: Temat Bożej świętości przewija się jak złota nić przez Pismo Święte. Zdefiniuj tę świętość. Jak świętość Boża odnosi się do wierzącego człowieka? Zob. Wj 28,36; Kpł 11,44-45; Iz 6,1-7; Hbr 12,14; 1 P 1,15-16. „Aniołowie zgodnie współdziałają ze sobą. Ich poczynania cechuje doskonały porządek. Im ściślej naśladujemy zgodność i porządek panujące w zastępach anielskich, tym skuteczniejsze będą działania tych niebiańskich wysłanników na naszą korzyść. Gdy nie dostrzegamy potrzeby zgodnego działania i jesteśmy nieuporządkowani, niezdyscyplinowani i niezorganizowani w naszym postępowaniu, aniołowie, którzy są w pełni zorganizowani i działają w doskonałym porządku, nie mogą działać dla nas skutecznie. Odchodzą zasmuceni, gdyż nie mają pozwolenia na udzielanie błogosławieństwa zamieszaniu, bałaganowi i brakowi organizacji. Wszyscy, którzy pragną współpracy niebiańskich posłańców, muszą działać w zgodzie z nimi. Ci, którzy otrzymali namaszczenie z wysokości, we wszystkich swoich staraniach dążą do porządku, dyscypliny i jedności w działaniu, a wówczas aniołowie Boży mogą współdziałać z nimi” (Ellen G. White, Testimonies to Ministers, s. 28). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omów pojęcie organizacji religijnej. Dlaczego niektórzy ludzie są jej przeciwni? Dlaczego jednak jest ona konieczna? Jakie potencjalne problemy niesie ze sobą zorganizowana religia? Jak możemy lepiej nauczyć się pracować w organizacji kościelnej pomimo powstających problemów? 2. Omów swoją odpowiedź na pytanie z czwartkowej części lekcji. W klasie sporządźcie listę zawierającą to, co jest święte, i to, co jest pospolite. Jak możemy określić różnicę? W jaki sposób nasza kultura wpływa na nasze zrozumienie tych spraw? Jak pogląd łączący darwinowski dobór naturalny z naszą wiarą może być łączeniem tego, co święte, z tym, co pospolite? Jakie inne przykłady takiego niewłaściwego połączenia możesz podać? 3. Zastanów się nad pojęciem zastępstwa wspomnianym w środowej części lekcji. Dlaczego to pojęcie jest niezwykle istotne w całym planie zbawienia? W jaki sposób Jezus zastąpił i nadal zastępuje nas? Dlaczego jest to dla nas ważne? PODSUMOWANIE: Pan jest Bogiem porządku. Gdy plemiona izraelskie przybyły pod górę Synaj, zaczął On organizować ich wokół świątyni. Po pierwsze, zorganizowane zostało wojsko izraelskie, dokonano wyboru miejsca obozowania dla każdego plemienia, jak również ustalono porządek marszu. Lewici stanowili w obozie barierę ochronną wokół przybytku i otrzymali specjalne funkcje związane z transportowaniem i montowaniem przenośnej świątyni. Święty Bóg był pośród nich — wśród swego ludu w drodze.

Lekcja 2 — 10 października

PRZYGOTOWANIE LUDU STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 5,1—6,27; Ez 33,15; Łk 19,8−9; Dz 17,28; 1 Kor 6,19−20. TEKST PAMIĘCIOWY: „Umiłowany! Modlę się o to, aby ci się we wszyst− kim dobrze powodziło i abyś był zdrów tak, jak dobrze się ma dusza twoja” (3 J 1,2).

Jeśli nigdy nie byłeś uchodźcą, przypuszczalnie nie jesteś w stanie zrozumieć sytuacji, w jakiej znaleźli się Izraelici po wyjściu z Egiptu. Oczywiście, w przeciwieństwie do współczesnych uchodźców Izraelici chcieli opuścić Egipt, a nie zostali zmuszeni do tego. Jednak uciążliwością musiało być opuszczenie kraju, który znali, i wędrowanie po nieznanych pustkowiach. W tym kontekście możemy lepiej zrozumieć określone przepisy dane ludowi wybranemu — przepisy, które miały mu pomóc przetrwać na pustyni. Jednocześnie, choć pewne niezwykłe zjawiska ustały, gdy weszli do ziemi obiecanej (np. zsyłanie manny), jednak wiele przepisów zachowało ważność, jako że były one dobrodziejstwem w świecie pełnym grzechu i bałwochwalstwa. W tym tygodniu przyjrzymy się pewnym postanowieniom Pana dla Jego ludu, między innymi dotyczącym chorób, małżeńskiej niewierności (czy podejrzeń o nią) oraz rozwiązywania osobistych konfliktów, do których nieuchronnie dochodzi wśród ludzi.

Zapobieganie chorobom

NIEDZIELA — 4 października

Wyobraź sobie obóz Izraelitów na pustyni, pod górą Synaj. Tysiące nomadów i ich stada, setki kilometrów od cywilizacji. Jakie środki medyczne mieli do dyspozycji? Żadne. Zważywszy to, jak praktykowano medycynę w tamtych czasach, przypuszczalnie było lepiej dla nich, iż nie mieli kontaktu z lekarzami. Niemniej jednak w takim środowisku groziła im epidemia. Jakie trzy grupy ludzi Pan nakazał Mojżeszowi usunąć z obozu? Zob. Lb 5,1−4.

Najwyraźniej każdy cierpiący na poważniejszą chorobę skóry mógł zostać uznany za trędowatego. Cierpiący na prawdziwy trąd (obecnie zwany chorobą Hansena) także zostali zaliczeni do tej grupy. Każda zakaźna choroba skóry była uważana za zagrożenie dla wspólnoty. Zagrożeniem dla rzeszy ludzi mogły być rumień czy wypryski, jak również niewłaściwe obchodzenie się z ciałami zmarłych w pustynnym upale, gdyż mogły spowodować epidemię w obozie. Zatem osoby zakażone były usuwane poza obóz, póki nie wróciły do zdrowia. Pan nie przejawiał w ten sposób niechęci wobec osób dotkniętych chorobą, ale raczej troskę o zdrowie narodu. Zgodnie z Jego zaleceniem chorych poddawano procedurze kwarantanny. Współcześnie w szpitalach istnieją specjalne oddziały dla osób cierpiących na choroby zakaźne. Z jakich teologicznych powodów osoby zakażone były usuwane na jakiś czas z obozu? Zob. Lb 5,3. Jakie duchowe przesłanie możemy z tego zaczerp− nąć dla nas? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Spójrz na to zagadnienie z duchowej perspektywy, uwzględniając pojęcie skażenia grzechem i jego skutki. Kto z wierzących nie doświadczył tego, jak grzech odłącza człowieka od Boga? Kto nie doświadczył poczucia duchowej izolacji będącej skutkiem skażenia grzechem? Jak to, co oglądamy, czytamy, jemy, robimy, a nawet to, o czym myślimy, może sprawiać, że czujemy się, jakbyśmy byli usunięci poza obóz? Jakie jest jedyne rozwiązanie tego problemu? Zob. 1 J 1,8−9.

Rozwiązywanie problemów społecznych

PONIEDZIAŁEK — 5 października

Trudno nam sobie dzisiaj wyobrazić ogrom problemów związanych z migracją setek tysięcy ludzi z ich stadami zwierząt. Ci wszyscy ludzie znaleźli się upakowani na pustyni w pobliżu góry Synaj. Chorzy zostali przeniesieni poza obóz celem zapobieżenia rozprzestrzenianiu się chorób. Jednak należało rozwiązać inny poważny problem. Choć polecono im, by miłowali się wzajemnie (zob. Kpł 19,18), każdy, kto żyje w społeczeństwie, wie, że nie zawsze jest to łatwe. Nawet w czasie pokoju dochodzi do konfliktów między ludźmi. Gdy Izraelita w obozie wyrządził zło bliźniemu, wobec kogo tak naprawdę zgrzeszył? Zob. Lb 5,6; Ps 51,5−6. Jak rozumiemy to zagadnienie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Krzywdząc bliźniego, grzeszymy przeciwko Panu. W pewnym sensie nie powinno to być trudne do zrozumienia. Wszyscy należymy do Boga. Jesteśmy Jego własnością zarówno z tytułu stworzenia, jak i odkupienia (zob. 1 Kor 6,19-20; Dz 17,28). Gdyby ktoś włamał się do twojego domu i zniszczył twoje mienie, popełniłby nie tylko występek przeciwko twojej własności, ale przede wszystkim przeciwko tobie. Podobnie jest, gdy wyrządzamy zło ludziom. Grzeszymy wówczas przeciwko Temu, który ich stworzył i odkupił za cenę własnej krwi przelanej na krzyżu. Nic dziwnego, że Biblia wyraża pogląd, iż grzesząc przeciw bliźnim, grzeszymy także przeciw Bogu. Co musiał zrobić winowajca? Zob. Lb 5,6−8; Ez 33,15; Łk 19,8−9.

Choć zasada naprawienia krzywd wyrządzonych ludziom nadal obowiązuje, jak mamy naprawić krzywdę wyrządzoną Bogu, przeciw któremu zgrzeszyliśmy? Faktem jest, że nie jesteśmy w stanie zadośćuczynić Panu. Nie jesteśmy w stanie sami spłacić Bogu naszego długu. Dlatego Jezus uczynił to za nas. Pojednał nas z Bogiem nie przez nasze uczynki, ale przez to, co dla nas uczynił (zob. Kol 1,20). Pamiętając o tym, co uczynił dla nas Chrystus, by pojednać nas z Bogiem, co musisz uczynić, by pojednać się z kimś, z kim się poróżniłeś?

Wierność małżeńska

WTOREK — 6 października

Stwórca ustanowił więź małżeńską w Edenie, stwarzając ludzi jako dwie płci i błogosławiąc pierwsze małżeństwo (zob. Rdz 1,26-28; 2,21-24). Dwa przykazania dekalogu — siódme i dziesiąte — stoją na straży instytucji małżeństwa. W teokracji niewierność seksualna była karana śmiercią obojga winowajców (zob. Kpł 20,10). Przeczytaj Lb 5,11−31. Jak mamy dzisiaj rozumieć te przepisy? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pan najwyraźniej pragnął podkreślić, jak poważnie traktuje kwestię małżeńskiej niewierności, która zagraża stabilności rodziny. W tej procedurze zawarty był wyraźny element nadprzyrodzony — uwaga skupiała się na napoju. Woda była święta tak samo jak podłoga przybytku, z której kapłan brał szczyptę pyłu. Pył nie czynił wody gorzką, ale podkreślał jej świętość. Spisane kary i przekleństwa omyte wodą symbolizowały potencjalną gorycz. „Wszystko zależało od tego, czy kobieta była święta (niewinna), czy nieświęta (winna). Gdy święte zetknęło się z nieświętym, kara była nieunikniona. Gdy święte stykało się z niewinnym, występowała zgodność między nimi” (Raymond Brown, The Message of Numbers, Leicester 2002, s. 46). Ta procedura, choć wydaje się nam dziwna, nie była magiczną sztuczką. Była raczej wizualną pomocą, którą byli w stanie pojąć eksniewolnicy. To nie woda, ale Pan czytał w sercu kobiety i karał ją albo oczyszczał z zarzutu. Jak procedura ta chroniła kobietę, która w przeciwnym razie mogła paść ofiarą chorobliwej zazdrości męża?

Jakkolwiek dziwna wydaje się ta procedura obecnie, uświadamia nam ona, jak ważne są śluby małżeńskie w oczach Boga. Tylko On wie, ile bólu, cierpienia i krzywd zostało spowodowanych przez małżeńską niewierność. Jakżeż tragiczne jest to, że w wielu społeczeństwach ludzie postępują tak, jakby zupełnie zapomnieli o świętości małżeńskiego ślubowania. Co możesz zrobić i jakie decyzje podjąć, by zachować serce w czystości?

Poświęceni zwykli ludzie

ŚRODA — 7 października

Pan postanowił zorganizować Izraelitów w najgłębszym sensie jako swoje kapłańskie królestwo i święty naród (zob. Wj 19,6). Mieli oni świadczyć innym ludom — bliskim i dalekim — o prawdach objawionych przez żywego Boga, Stwórcę wszechrzeczy. Jednak pod górą Synaj Pan wyznaczył kapłanów i lewitów, aby służyli w Jego świątyni. Jaki ślub mogli złożyć zwykli Izraelici, poświęcając jakiś czas swojego życia celem pełnienia specjalnej służby dla Pana? Zob. Lb 6,1−21. Jakie du− chowe nauki możemy czerpać z tego dla siebie w kontekście pogłębiania na− szego uduchowienia i poświęcenia dla Boga? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nazyrejczykiem był poświęcony Izraelita, który postanowił przez jakiś czas pełnić szczególną służbę dla Pana. Rodzic mógł poświęcić dziecko, by było nazyrejczykiem przez całe życie. Matka Samsona poświęciła swego syna zgodnie z pouczeniem udzielonym przez Boga, aby stał się on przyszłym wyzwolicielem Izraela spod okupacji filistyńskiej (zob. Sdz 13,2-5; 16,17). Podobnie anioł Gabriel pouczył Zachariasza, iż ma wychować Jana (przyszłego Chrzciciela) jako nazyrejczyka, który będzie pełnił dzieło proroka poprzedzającego Mesjasza (zob. Łk 1,15). Anna także poświęciła Samuela jako nazyrejczyka na całe życie (zob. 1 Sm 1,10-11). Ciekawy jest zakaz spożywania winogron i picia soku winogronowego. Winnica i jej produkty — winogrona, sok i wino — były dla starożytnych nieodłącznym elementem rolniczego stylu życia. Gdy nazyrejczyk nie korzystał z produktów winnicy, dawał tym wyraz swemu przekonaniu, że zmierza do lepszego kraju. Winnica symbolizowała ustabilizowany tryb życia, zaś nazyrejczyk przez swój sposób życia wskazywał pragnienie krainy „lepszej, to jest (…) niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazywany ich Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto” (Hbr 11,16). Jak my, jako adwentyści, żyjemy w oczekiwaniu lepszego kraju, bez wzglę− du na to, w jakim miejscu jesteśmy teraz? W jaki sposób możemy się uchronić przed nadmiernym przywiązaniem do naszych winnic tu, na ziemi, aby nie stra− cić z oczu celu, do którego zdążamy?

Modlitwa Aarona

CZWARTEK — 8 października

„Niech ci błogosławi Pan i niechaj cię strzeże; niech rozjaśni Pan oblicze swoje nad tobą i niech ci miłościw będzie; niech obróci Pan twarz swoją ku to− bie i niech ci da pokój” (Lb 6,24−26). Po uważnym przeczytaniu tego błogosławieństwa odpowiedz na następu− jące pytania: 1. Jak ukazana jest w tych słowach natura Bóstwa? Zob. Mt 28,19.

2. Jak błogosławieństwo to świadczy o zupełnej zależności Izraelitów od Pana? Zob. J 15,5.

3. Jakie znaczenie ma fakt, że kapłani mieli wypowiadać to błogosła− wieństwo nad ludem? Zob. Hbr 7,25.

W błogosławieństwie tym występuje kilka ciekawych elementów. Każde ze zdań zaczyna się osobistym imieniem Boga przymierza (Jahwe). Kapłan zwraca się do zgromadzonych w liczbie pojedynczej. To znaczy, że mówi do słuchających jak do jednej osoby. Każdy mógł wiedzieć, że błogosławieństwo to jest skierowane do niego osobiście. Bez względu na to, jak liczna była społeczność izraelska, każdy wierzący mógł mieć osobistą więź z Panem. W tym czasie Izraelici nie mieli Pisma Świętego. Błogosławieństwa Boga widzieli w wyzwoleniu z niewoli, przejściu przez Morze Czerwone i obdarzeniu ich pokarmem i wodą. Jego podtrzymująca moc objawiała się w Jego obecności w świątyni, której rytuały — ofiary, kadzenie i światło świecznika — były kontynuowane dzień po dniu. Oto wyraźny dowód, że religia starotestamentowa była religią łaski (zob. Ga 3,7-14; Hbr 4,1-2). Trzecie zdanie błogosławieństwa zapewnia wierzącego dosłownie o Bożym uśmiechu i pokoju (zob. Mt 11,28-30). Czy doświadczyłeś dobrodziejstw wymienionych w kapłańskim błogosła− wieństwie? Jak twoje postępowanie może utrudniać spełnienie tego błogo− sławieństwa w twoim życiu? Jakie zmiany, jakkolwiek bolesne, musisz poczy− nić w swoim postępowaniu?

PIĄTEK — 9 października DO DALSZEGO STUDIUM: „Niech pierwszą rzeczą, którą czynisz z poranka, będzie poświęcenie się Bogu. Niech twoją modlitwą będą słowa: Przyjmij mnie, Panie, na własność. Składam wszystkie moje plany u Twoich stóp. Użyj mnie dzisiaj w swojej służbie. Bądź dzisiaj ze mną i spraw, aby każda moja praca była dokonana w Tobie. Tak powinno dziać się każdego dnia. Każdego poranka poświęć siebie Panu na nadchodzący dzień. Poddaj Mu wszystkie swoje plany, aby były wykonane lub porzucone według wskazań Jego opatrzności. Tak możesz każdego dnia oddawać swoje życie w ręce Boga i w ten sposób będzie ono coraz wyraziściej odzwierciedlało życie Chrystusa” (Ellen G. White, Wielka miłość, s. 57-58). „Okoliczności mogą rozdzielić przyjaciół; niespokojne wody szerokiego morza mogą falować między nami a nimi, lecz żadne okoliczności, żadna odległość nie mogą oddzielić nas od Zbawiciela. Gdziekolwiek byśmy byli, On jest po prawej ręce naszej, aby nas podtrzymać, obronić, podnieść i rozweselić. Większa jest miłość Chrystusa do swych odkupionych aniżeli matki do dziecka. To przywilej spocząć w Jego miłości i mówić: Będę Mu ufał, ponieważ ofiarował swoje życie za mnie” (Ellen G. White, Śladami Wielkiego Lekarza, wyd. V, s. 42-43). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Choć wszyscy wiemy, że grozi nam nadmierne uwikłanie się w sprawy świata i utrata poczucia dążenia do wiecznego domu, to czy możliwe jest popadanie w drugą skrajność — nadmierne skupianie się na niebie kosztem zaniedbywania obowiązków codzienności? Jeśli tak, to jak może się to stać? Jak możemy znaleźć równowagę w tej ważnej kwestii? Jakie znasz przykłady ludzi, którzy zabrnęli za daleko w swoim oczekiwaniu na niebo i zaniedbali swoje życiowe obowiązki? 2. Jakie zagrożenia dla małżeństwa istnieją w twoim społeczeństwie? Jak twój zbór może stawić czoło tym wyzwaniom w sposób chroniący świętość małżeństwa ustanowionego przez Boga? 3. Omówcie sytuacje, w których zostaliście skrzywdzeni albo skrzywdziliście kogoś. Jak rozwiązaliście powstały problem? Czego nauczyłeś się z takich sytuacji? Jak radzisz sobie z sytuacjami, w których krzywdy wydają się niewybaczalne? PODSUMOWANIE: Bóg pragnie szczęścia i pokoju dla swego ludu. Fizyczna i duchowa pomyślność jest możliwa dzięki umiłowaniu i posłuszeństwu Jego prawu życia, właściwemu odnoszeniu się do członków rodziny i bliźnich oraz codziennemu podporządkowywaniu się woli niebiańskiego Ojca. Nie znaczy to, że życie na ziemi przeklętej przez grzech może być zawsze łatwe i przyjemne, ale można je uczynić lepszym dzięki chodzeniu drogami Pana.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Znakomity komentarz do Pięcioksięgu. Pełne natchnienia opisy i rozważania dotyczące perypetii Izraela, Mojżesza, Aarona i innych postaci tego okresu.

www.sklep.znakiczasu.pl

DZIEŃ ŻNIWNO−DZIĘKCZYNNY Lekcja 3 — 17 października

NABOŻEŃSTWO I POŚWIĘCENIE STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Wj 25,22; Lb 7,1—8,26; Za 4,1−6.11−14; Ap 4,2.5; 11,4. TEKST PAMIĘCIOWY: „Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z ża− lem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 Kor 9,7).

Niewątpliwie od początków państwowości Izraela dzieli nas ogromna przestrzeń czasowa i kulturowa. Świat starożytnych Izraelitów jest pod wieloma względami niepojęty dla nas, tak jak nasz byłby tajemniczy dla nich. Niemniej jednak czynnikiem jednoczącym jest Pan, który stworzył nas i odkupił tak samo jak wszystkich ludzi we wszystkich czasach. Bez względu na przepaść kulturową, językową i historyczną, czcimy tego samego Boga, choć nieco inaczej pod względem formy i wyrazu. Podstawowe prawdy, których tamci uczyli się przez obrzędy, są zasadniczo tymi samymi prawdami, których uczymy się dzisiaj. W tym tygodniu będziemy podążać za naszymi duchowymi poprzednikami w ich wędrówce wiary. Przyjrzymy się rytuałom, prawom i przykazaniom danym przez Boga Jego ludowi w tamtym czasie. Między innymi przestudiujemy poświęcenie ołtarza całopalnego, przyjrzymy się znaczeniu menory (świecznika) w ziemskiej świątyni, jak również ordynacji lewitów do ich świętego powołania jako asystujących kapłanom w świątyni.

Poświęcenie ołtarza

NIEDZIELA — 11 października

W przybytku na pustyni ofiary składano na ołtarzu całopalnym. Ołtarz, zbudowany z drewna akacjowego pokrytego miedzią, znajdował się na dziedzińcu, w pobliżu wejścia do dwuczęściowej świątyni. Złoty ołtarz w miejscu świętym świątyni, przed zasłoną miejsca najświętszego, służył natomiast spalaniu kadzidła. Przeczytaj Lb 7,1−89. Jakie myśli przychodzą ci do głowy, gdy czytasz o ofia− rach złożonych podczas tego uroczystego rytuału? Jakie duchowe przesłania z tego sprawozdania możemy odnieść do siebie dzisiaj? Czy widzisz w tym ob− rzędzie zapowiedź ofiarowania Chrystusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ołtarz całopalenia był już poświęcany od siedmiu dni (zob. Wj 29,37). Teraz książęta — naczelnicy rodów i reprezentanci całego narodu — przywiedli ofiary, by uczcić poświęcenie ołtarza przez kolejnych dwanaście dni. Każdy z książąt i jego plemię dostarczali ofiary na kolejny dzień. Wszystkie ofiary i dary były identyczne, co miało wykazać, że nie jest istotne, kim jesteśmy i jaka jest nasza pozycja społeczna. Wszyscy jesteśmy przed Panem takimi samymi grzesznikami potrzebującymi łaski. „Niektórzy zastanawiają się, dlaczego Bóg życzył sobie tak wielu ofiar i w żydowskiej ekonomii wyznaczył ofiarę z tak wielu krwawiących ofiar. Każda umierająca ofiara była symbolem Chrystusa. Lekcja ta była wpajana w umysł i serce w najbardziej uroczystej, świętej ceremonii i była zdecydowanie wyjaśniana przez kapłanów. Ofiary były wyraźnie zaplanowane przez samego Boga, aby uczyć tej wielkiej i doniosłej prawdy, że jedynie przez krew Chrystusa jest przebaczenie grzechów” (Ellen G. White, Wybrane poselstwa, Orion Plus, Radom 2008, t. I, s. 103). Łatwo jest uwikłać się w sprawy świata. Co możesz uczynić każdego dnia, by zachować żywą świadomość ofiarowania Jezusa i tego, czego On dokonał dla ciebie przez swoją śmierć?

Łączność z Bogiem

PONIEDZIAŁEK — 12 października

Skrzynia przymierza jako symbol była centralnym motywem nabożeństwa Izraelitów. Symbolizowała ona niebiański tron Boga, „Pana Zastępów, siedzącego nad cherubami” (2 Sm 6,2). W miejscu najświętszym, między cherubami, ukazywała się szechina, widzialny przejaw obecności Pana. Przykazania wypisane na kamiennych tablicach i złożone w skrzyni świadczyły o woli Bożej, podstawie przymierza między Jahwe a Jego ludem i jednocześnie moralnej podstawie Jego panowania we wszechświecie. Prawo Boga dawało wierzącym wgląd w Jego charakter, a jednocześnie określało Jego sprawiedliwe wymagania. Przeczytaj Wj 25,22 i Lb 7,89. Spróbuj sobie wyobrazić, jakie byłoby to przeżycie spotkać się w ten sposób z Panem. Czy chciałbyś doświadczyć ta− kiego bliskiego spotkania z Bogiem? Co sprawia, iż nie obawiasz się, że zo− stałbyś unicestwiony w Jego bezpośredniej obecności? Zob. Wj 20,19. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W jakim sensie możesz dzisiaj zbliżyć się jeszcze bardziej do Boga? Zob. Hbr 4,14−16. Jak Jezus umożliwił tę łączność człowieka z Ojcem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, jak Mojżesz wszedł do świątyni, by rozmawiać z Panem. Ze sprawozdania dowiadujemy się, że to Bóg przemawiał do Mojżesza. Większości z nas wydaje się, iż wiemy, jak się modlić, jak mówić do Pana, przedstawiać nasze problemy i prośby. Jednak komunikacja musi istnieć w obie strony. W większości związków obie strony przekazują sobie nawzajem informacje. Czy między nami a Stwórcą może być inaczej? Zatem stoimy wobec pytania: Jak otwarci jesteśmy na słuchanie głosu Boga, gdy przemawia On do nas? Jakie jest twoje doświadczenie w komunikowaniu się z Bogiem? Jak Pan oznajmia ci swoją wolę? Jak otwarty jesteś na słuchanie Jego głosu? Co powstrzymuje cię od pełniejszej łączności ze Zbawicielem?

Światło w świątyni

WTOREK — 13 października

Gdy Mojżesz wszedł do świątyni po dwunastu dniach uroczystości poświęcenia ołtarza całopalenia na dziedzińcu, moglibyśmy przypuszczać, że wewnątrz przybytku panował mrok. Pan polecił, by Aaron zapalił siedem lamp świecznika, zwanego po hebrajsku menorą, od słowa or oznaczającego światło (zob. Lb 8,1-4). Menora (świecznik) z podstawą i siedmioma odnogami (jedną środkową i trzema odchodzącymi od niej na dwie strony) została wykuta z litego złota. Jej odnogi były stylizowane na kształt kwiatu migdałowca (zob. Wj 25,31-40). Lampy oliwne na szczycie odnóg były zaopatrywane przez kapłanów dwa razy dziennie — rano i wieczorem (zob. Wj 30,7-8). „[Aaron] ustawi te lampy na szczerozłotym świeczniku, aby świeciły przed Panem nieustannie” (Kpł 24,4). Jaki wgląd w symboliczne znaczenie świątynnego świecznika dają nam poniższe wersety? Za 4,1-6.11-14 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ap 4,2.5; 11,4 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Wizja Zachariasza wskazuje, że olej dostarczany do lamp świecznika i podtrzymujący ich światło to symbol Ducha Świętego (zob. Za 4,5-6). Hebrajskie słowo tłumaczone jako drzewo migdałowe (zob. Jr 1,11-12) znaczy także czuwać. Zatem migdałowiec został nazwany dosłownie czuwającym drzewem albo drzewem czuwania, gdyż był pierwszym budzącym się z zimowego snu i zakwitającym wczesną wiosną. Jan w wizji świątyni ujrzał menorę z siedmioma ognistymi lampami płonącymi przed tronem Bożym, a lampy te zostały utożsamione z siedmioma duchami Bożymi, co w proroczej symbolice oznacza Ducha Świętego i Jego różnorodną działalność. Zatem Izraelici na pustyni byli zapewniani o Bożej obecności w dzień i w nocy, zarówno w pierwszym pomieszczeniu świątyni, jak i w drugim. Jak Pan ukazał ci rzeczywistą Jego obecność w twoim życiu? Wróć do chwil, gdy wyraźnie doświadczyłeś Jego obecności w szczególny sposób. Jak wspo− mnienie tych doświadczeń pomaga ci trwać przy Nim, gdy czujesz lęk i wokoło panuje mrok? Zob. Ps 23,1−6.

Poświęcenie Lewitów (cz. I)

ŚRODA — 14 października

Przeczytaj w Lb 8,6−26 opis poświęcenia Lewitów do ich specjalnej służ− by dla Pana. Jakie cechy tej służby szczególnie zwracają twoją uwagę? Cze− go opis ten uczy nas o świętości, grzechu, oczyszczeniu i poświęceniu się Bogu? Jakie zasady możemy z niego czerpać dla nas, bez względu na to, jaką rolę odgrywamy w służbie Pańskiej? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Rodziny trzech rodów plemienia Lewitów obozowały wokół świątyni. Ponieważ liczyli oni ponad 20 tys. mężczyzn (zob. Lb 3,39), jest oczywiste, że w samej uroczystości poświęcenia uczestniczyli czynnie jedynie reprezentanci plemienia. Ciekawe, że Lewici, gdy się oczyścili i ogolili, a następnie złożyli ofiary za grzech (zob. Lb 8,7-8), sami zostali nazwani ofiarą, a właściwie ofiarą „kołysania dla Jahwe” (Lb 8,11 Biblia Romaniuka). Nie ma to z pewnością nic wspólnego ze składaniem krwawych ofiar z ludzi. Przeciwnie, oznaczało raczej poświęcenie, odłączenie i uznanie, że Lewici mieli pełnić służbę na rzecz pozostałych Izraelitów, wykonując za nich to, czego Izraelici nie mogli uczynić sami. Staje się to zupełnie jasne, gdy czytamy w opisie uroczystości, iż „Izraelici włożą na nich ręce” (Lb 8,10 Biblia Tysiąclecia), uznając, że pewne obowiązki należące do całego narodu zostają powierzone Lewitom jako reprezentantom Izraela. Całe plemię Lewiego zostało złożone jako żywa ofiara Bogu, który w zamian za to dał im ów dar szczególnej służby w świątyni w miejsce pierworodnych, których Lewici reprezentowali. Pamiętając o zasadach przyświecających tej ceremonii, jak rozumiesz to, co Paweł mówi w Rz 12,1? Jak my możemy być żywą ofiarą? Co to oznacza w naszym codziennym życiu?

Poświęcenie Lewitów (cz. II)

CZWARTEK — 15 października

„Zostaną bowiem całkowicie Mi oddani spośród synów Izraela. Wziąłem ich dla siebie zamiast wszystkiego, co jako pierworodne otwiera łono matki, w miej− sce wszystkich pierworodnych synów Izraela” (Lb 8,16 Biblia Romaniuka). Zwróć uwagę, z jakim naciskiem Pan mówił o szczególnym powołaniu Lewitów. Mieli oni być całkowicie oddani Jemu. W języku hebrajskim fakt ten został podkreślony przez dwukrotne użycie słowa tłumaczonego jako oddani, mające uświadamiać powagę tego powołania. Przeczytaj Lb 8,19. Co oznacza stwierdzenie, że Lewici mieli „wyjednywać przebaczenie dla Izraelitów” (Biblia Tysiąclecia)? Jak mamy to rozumieć w świe− tle pojednawczej ofiary Chrystusa? Zob. Rz 5,11; Hbr 9,25−28. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bibliści nie są zgodni co do znaczenia tego wyrażenia. Oczywiście nie oznacza ono wyjednywania przebaczenia w sensie ofiarowania siebie za czyjeś grzechy, tak samo jak kozioł dla Azazela w 16. rozdziale Księgi Kapłańskiej (3 Księga Mojżeszowa) nie był ofiarą za grzech, choć zostało o nim napisane, że służy on temu, „by nim dokonać przebłagania” (Kpł 16,10). W rzeczywistym sensie nie mogło to dotyczyć kozła, który nie był składany w ofierze (jako że symbolizował szatana), zaś pojednanie jest możliwe wyłącznie przez zastępcze ofiarowanie. Najwyraźniej czasownik przetłumaczony tutaj jako wyjednywać przebaczenie (Biblia Tysiąclecia) czy dokonywać przebłagania (Biblia warszawska) w tym kontekście ma szersze znaczenie niż to, w jakim jest przeważnie stosowany w innych miejscach. W tym przypadku odpowiedź jest zawarta w tym samym wersecie, w którym czytamy, że Lewici, pełniąc służbę na rzecz Izraelitów, uchronią ich przed karą, która mogłaby spaść na nich, gdyby sami zbliżali się do świątyni. Zatem przez swoją służbę Lewici pomagali chronić Izraelitów przed gniewem Bożym, jaki mógłby ich spotkać za to, że w niewłaściwy sposób „zbliżali się do przybytku” (Lb 8,19 Biblia Tysiąclecia). Zatem lewici, podobnie jak kapłani, pełnili na rzecz ludu służbę, której on nie był w stanie pełnić samodzielnie. W tym szerokim sensie lewici dokonywali przebłagania za lud. Choć z pewnością żadne dokonania nie mogą być przebłaganiem w rzeczywi− stym sensie, to jak możemy pełnić służbę na rzecz ludzi, wykonując wiernie nasze obowiązki? Co czynisz w swoim zborze dla pomyślności Kościoła i jego misji?

PIĄTEK — 16 października DO DALSZEGO STUDIUM: Przestudiuj wzmianki na temat starożytnego biblijnego zwyczaju nakładania rąk. Jakie jest jego zasadnicze znaczenie? Zob. Rdz 48,8-9.13-14.17-20; Lb 27,18-23; Mt 19,13-15; Dz 13,1-3. „Dla Żyda ta formuła ordynacji była ważnym obrzędem. Kiedy żydowski ojciec błogosławił swoje dzieci, uroczyście kładł dłonie na ich głowie. Kiedy zwierzę było poświęcane na ofiarę, wówczas dokonujący ceremonii, wyposażony w autorytet kapłański, kładł rękę na głowie zwierzęcia. Kiedy kaznodzieje zboru wierzących w Antiochii nałożyli ręce na Pawła i Barnabę, tym gestem wyrazili swą prośbę do Boga, by zesłał swoje błogosławieństwo na wybranych apostołów w ich poświęceniu do szczególnego dzieła, do którego zostali wyznaczeni. W późniejszych czasach rytuał ordynacji przez nałożenie rąk był w znacznym stopniu nadużywany. Przypisano mu nadmierne znaczenie, jakby moc spływała natychmiast na otrzymujących taką ordynację i czyniła ich zdolnymi do wszelkiego dzieła posługiwania. Jednak w sprawozdaniu odłączenia tych dwóch apostołów nic nie wskazuje, że jakakolwiek wartość została udzielona przez sam gest nałożenia rąk” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, s. 89-90). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W jakim sensie pastorzy obecnie pełnią służbę podobną do służby Lewitów? Co możemy uczynić, by wspierać ich w wypełnianiu powierzonych im obowiązków? 2. Jak ofiarność z naszej strony wpływa na naszą więź z Bogiem? W jakim sensie oddawanie części naszego dochodu jest formą wielbienia Pana i elementem wiary? Dlaczego ważne jest, by być hojnym w dawaniu? 3. Jak rozumiemy to, co Jezus uczynił dla nas przez ofiarowanie siebie, a czego my sami nie moglibyśmy uczynić? Czy dla pojednania nas z Bogiem nie wystarczyłoby poprawienie naszego sposobu życia (posłuszeństwo prawu i bezwarunkowe miłowanie bliźnich)? PODSUMOWANIE: Formy nabożeństwa starożytnych Izraelitów różniły się od tych, jakie praktykuje współczesny Kościół Boży na pustyni świata, ale ich sens jest ten sam. Poświęcenie naszych materialnych dóbr, rozważanie znaczenia ofiary Chrystusa, modlitwa, wewnętrzne oświecenie przez Ducha Świętego i zupełne poświęcenie się Panu są wyrazem biblijnej wiary.

Lekcja 4 — 24 października

TRĄBA, KREW, OBŁOK I OGIEŃ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Wj 12,1−29; Lb 9,1—10,36; Mt 26,36−43; Łk 22,15.19−20; 1 Kor 15,52. TEKST PAMIĘCIOWY: „Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali no− wym ciastem, bo przecież przaśni jesteście. Chrystus bowiem został zło− żony w ofierze jako nasza Pascha” (1 Kor 5,7 Biblia Tysiąclecia).

Podczas ostatniej Paschy świętowanej z uczniami Jezus ustanowił wieczerzę Pańską. Podał im przaśny chleb, spożywany w czasie wieczerzy paschalnej, i powiedział: „Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje” (Mt 26,26). Następnie podał im sok winogronowy i dodał: „Pijcie z niego wszyscy; albowiem to jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów” (Mt 26,27-28). Apostoł Paweł napisał: „Ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie” (1 Kor 11,26). Zatem wieczerza Pańska jest niejako chrześcijańskim obrzędem paschalnym, nowotestamentowym odpowiednikiem wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej. W tym tygodniu będziemy się uczyć o tym, jak Hebrajczycy świętowali pierwszą rocznicę wyzwolenia. Przyjrzymy się temu, jak Pan prowadził Izraelitów w ich wędrówce po pustyni i jak przy różnych okazjach dęto w srebrne trąby. Przeczytamy także kilka innych sprawozdań świadczących o sytuacji starożytnego ludu Bożego w tych niezwykłych okolicznościach. Jak zawsze będziemy poszukiwali nauki dla siebie, jako że w naszych czasach i kontekście doświadczamy podobnych problemów i pokus jak te, których doświadczyli starożytni Izraelici, choć niewątpliwie w zdecydowanie odmiennych warunkach.

Na Moją pamiątkę

NIEDZIELA — 18 października

Przeczytaj Lb 9,1−5 i Wj 12,1−29. Jakie duchowe prawdy możemy czerpać dla siebie z tych wydarzeń? Czytając podane wersety, zwróć uwagę na takie elementy jak: posłuszeństwo, łaska, odkupienie, wiara i sąd. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

To była pierwsza rocznica niezwykłej nocy w Egipcie, gdy anioł Pański zgładził pierworodnych Egipcjan, ale przeszedł obok (hebr. pesah = przejście) mieszkań Izraelitów oznaczonych krwią zabitego baranka. Obecnie w dorocznym rytuale Hebrajczycy mieli wspominać noc szczególnego wyzwolenia z Egiptu i zbawienia, którego Bóg dokonał dla nich. Jak wyznawcy Jezusa mają upamiętniać Jego ofiarowanie? Zob. Łk 22,15.19−20. O czym ma nam przypominać ten obrzęd? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Chrystus stanął w punkcie zwrotnym między dwoma sposobami rozpatrywania spraw tego świata i odpowiadającym im uroczystościom. Ten Baranek Boży bez skazy miał ofiarować samego siebie za grzechy, aby w ten sposób położyć kres całemu systemowi symboli i ceremonii, który od czterech tysięcy lat wskazywał na Jego śmierć. Spożywaną wraz z uczniami wieczerzę wielkanocną wykorzystał na pamiątkę swej wielkiej ofiary, a tym samym narodowy rytuał żydowski miał ulec likwidacji. Na jego miejsce Chrystus wprowadził obrządek, który miał być praktykowany przez Jego wyznawców we wszystkich krajach i po wszystkie czasy. (...). Wieczerza Pańska ustanowiona została (...) na pamiątkę wielkiego wyzwolenia, które nastąpiło w wyniku śmierci Chrystusa. (...). Dzięki niemu możemy zachować żywą pamięć Jego wielkiego, spełnionego dla nas dzieła” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, s. 470).

Kierująca obecność

PONIEDZIAŁEK — 19 października

Jednym z najwspanialszych zapewnień, jakie Izraelici otrzymali na pustyni, był widzialny znak obecności Boga w postaci obłoku za dnia i blasku ognia nocą. Pomyśl. Obóz zamieszkiwany przez prawie dwa miliony ludzi na pełnej niebezpieczeństw pustyni musiał się rozciągać na wiele kilometrów we wszystkich kierunkach. Bez środków szybkiej łączności (radiostacji, telefonu czy internetu) musiał się znaleźć jakiś sposób dawania sygnału do wymarszu i wskazywania jego kierunku. Przeczytaj Lb 9,15−23. Jak ten przejaw obecności Pana objawiał Izraeli− tom Jego wolę, przynajmniej w kwestii ich miejsca pobytu i kierunku dalszej wędrówki? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Prowadzenie Izraelitów przez Jahwe za pomocą widzialnego obłoku nie znaczyło, że szli zawsze najwygodniejszą drogą. Jeremiasz wzmiankuje, iż Pan prowadził ich „przez pustynię, przez kraj pusty i pełen wąwozów, przez kraj suchy i mroczny, przez kraj, przez który nikt nie przechodził i gdzie żaden człowiek nie mieszkał” (Jr 2,6). Jednak chodziło tu o coś więcej, niż kiedy i dokąd iść. Obecność obłoku w dzień i ognia nocą była także mocnym przypomnieniem, że Bóg jest stale przy nich. „Tak było stale: obłok okrywał go w dzień, w nocy zaś blask ognia” (Lb 9,16). Bez względu na to, dokąd się udawali, jakie trudności musieli pokonać, jakich wrogów napotykali na swej drodze, na niebie unosił się widzialny znak obecności Pana. Ten fakt musiał być dla nich źródłem otuchy. Obłok i ogień z pewnością sprawiały, że byli wierni i posłuszni Bogu. Czy tak było? Czy chciałbyś, aby obłok za dnia i ogień nocą decydowały, dokąd masz się udać? Jakie obietnice kierownictwa i stałej obecności Pana znajdujesz w Biblii? Jakie decyzje możesz podjąć, by być bardziej otwartym na Jego prze− wodnictwo i bardziej świadomym Jego obecności?

Srebrne trąby

WTOREK — 20 października

Starożytni Izraelici używali dwojakiego rodzaju trąb sygnałowych — zwykłych, wykonanych z baraniego rogu (szofar), i dwóch srebrnych trąb służących wyłącznie do świątynnego użytku kapłanów (zob. Lb 10,8). Trąby te były zrobione w całości z jednego kawałka srebra każda. Miały kształt długiej tuby rozszerzającej się na końcu. Przeczytaj Lb 10,1−10. W jakim celu dęto w srebrne trąby? Jaką duchową lekcję zawiera ten rytuał trąbienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Granie srebrnych trąb miało praktyczny aspekt, ale i znaczenie symboliczne. Miało być traktowane jak obrzęd. W czasie wojny zapewniało Izraelitów, że przypomną się Jahwe, swojemu Bogu, dzięki czemu zostaną wybawieni od wrogów (zob. Lb 10,9). Tak więc dźwięk tych trąb służył jako przypomnienie Panu o tym, że jest Bogiem Izraelitów (zob. Lb 10,10). W rzeczywistości miały raczej przypominać Hebrajczykom, że Pan jest ich Bogiem. Ciekawe, że przy wszystkich przejawach Bożego prowadzenia, kierownictwa i obecności Pan posłużył się tymi trąbami, by przypominać Izraelitom o swojej obecności i opiece. Zarówno widok obłoku i ognia, jak i dźwięk trąby były dla nich szczególnym przypomnieniem Jego kierownictwa i Jego obecności przy nich. Dzisiaj nie mamy obłoku, ognia i srebrnych trąb, które przypominałyby nam o Jego kierownictwie i obecności. Jednak mamy nowotestamentowe objawienie tego, czego Bóg dokonał w Jezusie, a to daje nam pewność Jego miłości i opieki, jakich Izraelici nie byli w stanie w pełni pojąć. Znali tylko w symbolach i cieniach to, co my znamy jako rzeczywistość, a jest to poznanie Bożej miłości objawionej przez ofiarowanie Chrystusa. Co byś wolał? Srebrną trąbę ryczącą ci do ucha czy raczej poznanie miłości, charakteru i opieki Tego, który „chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej” (Flp 2,6-8)? Jaki głos trąby chciałbyś usłyszeć i dlaczego? Zob. 1 Kor 15,52.

„Będziesz przewodnikiem naszym”

ŚRODA — 21 października

Po śmierci Sary Abraham powtórnie się ożenił. Ketura urodziła mu wielu synów, w tym Midiana (zob. Rdz 25,1-6). Jetro — zwany także Reguelem (zob. Wj 2,18), to znaczy Przyjacielem Boga — został teściem Mojżesza, gdy ten poślubił jego córkę Sypporę. Jetro był kapłanem midiańskim (zob. Wj 18,1) i wyznawcą prawdziwego Boga (zob. Wj 18,12). Inni potomkowie Midiana, którzy odeszli od wiary Abrahama i zwrócili się ku pogańskim bogom, nierzadko byli wrogo usposobieni do Izraelitów. Jaką prośbę skierował Mojżesz do Chobaba, syna Jetry? Co ten na to od− powiedział? Zob. Lb 10,29−32. Mojżesz nie skonsultował z Panem prośby skierowanej do Chobaba, by towarzyszył Izraelitom. Czyż obecność Pana w słupie obłoku za dnia i słupie ognia nocą nie wystarczała, by prowadzić naród wędrujący po pustyni? Oto jak człowieczeństwo Mojżesza chwiało się wobec stojących przed nim wyzwań, mimo iż dobrze pamiętał, że Bóg rozdzielił przed nimi morze, a więc mógł także utorować im drogę na pustyni oraz zapewnić pokarm i wodę. Przeczytaj Mt 26,36−43. Co te wersety mówią nam o Jezusie w Jego czło− wieczeństwie? Nawet nasz Zbawiciel czasami odczuwał potrzebę ludzkiego współczucia i wsparcia. Choć miłował wszystkich swoich uczniów, szczególnie bliscy byli Mu Piotr, Jakub i Jan. W Getsemane prosił, by modlili się za Niego, ale oni zasnęli. Na Górze Przemienienia ci sami trzej uczniowie także zasnęli, zamiast się modlić. Jednak tam niebo posłało Mojżesza i Eliasza, by wsparli Chrystusa w drodze ku Jego odkupieńczej śmierci (zob. Łk 9,28-31). „Teraz niebo przysłało swych wysłanników, nie aniołów, lecz ludzi, którzy przeszli przez cierpienia i zmartwienia, i którzy mogli współczuć Zbawicielowi w doświadczeniach Jego ziemskiego życia. Mojżesz i Eliasz byli współpracownikami Chrystusa i podzielali Jego pragnienia i dążenie do zbawienia rodzaju ludzkiego. (...). Przedmiotem ich rozmowy była nadzieja świata, ratunek dla każdej ludzkiej istoty” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, s. 304-305). Choć mamy polegać przede wszystkim na Panu, jakżeż często ludzkie współ− czucie okazuje się dla nas wielkim pocieszeniem i wsparciem. Przypomnij sobie chwile, gdy w trudnym momencie życia w sposób szczególny doznałeś pocie− szenia i okazano ci współczucie. Co uczyniło je tak cennym? Jak innym oso− bom znajdującym się w potrzebie możesz nieść podobne pocieszenie i okazy− wać współczucie?

Do domu?

CZWARTEK — 22 października

Przeczytaj sprawozdanie w Lb 10,11−36, mówiące o pierwszej wędrówce Izraelitów jako ludu zorganizowanego przez Boga, ludu przymierza. Co wyróż− nia się w sposobie, w jaki wyruszyli? Dlaczego było to takie ważne? Według Mojżesza tylko jedenaście dni trwała wędrówka spod góry Synaj (Horeb) do Kadesz-Barnea, miasta leżącego w pobliżu przyszłej południowej granicy Judy. Zwróć uwagę na porządek. Za obłokiem i skrzynią przymierza podążały trzy plemienne oddziały. Następnie szli Lewici z wozami, na których transportowano elementy świątyni. Za nimi podążały kolejne trzy oddziały. Następnie szli Kehatyci niosący elementy wyposażenia świątyni. Pochód zamykało sześć oddziałów stanowiących jednocześnie tylną straż. Wszystko odbywało się w sposób wysoce uporządkowany. Zważywszy na cel pochodu, gdyby odbywał się on w sposób przypadkowy i chaotyczny — z pewnością doszłoby do wielu tragedii. Najkrótsza droga z Egiptu do Kanaanu wiodła wybrzeżem, „drogą do ziemi Filistynów” (Wj 13,17). Jednak Bóg wiedział, że Izraelici nie byli gotowi do wojny. Zatem gdy słup obłoku zasygnalizował wymarsz, powiódł naród na wschód, a następnie na północ, ku pustyni Paran (zob. Lb 10,11-12), choć wymagało to nadłożenia trzech dni drogi (zob. Lb 10,33). „Im dalej szli, tym droga stawała się trudniejsza. Prowadziła przez skaliste wąwozy i nieurodzajne pustkowia. Otaczała ich ze wszystkich stron wielka pustynia (...). Skaliste wąwozy, jak okiem sięgnął, wypełniali mężczyźni, kobiety, dzieci, wozy oraz nieprzebrane trzody. Posuwali się naprzód powoli i mozolnie; lud, po tak długim obozowaniu, nie był przygotowany, by znosić niewygody i stawiać czoło niebezpieczeństwom” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 278-279). Przeczytaj Lb 10,35−36. Jak możesz zastosować w swoich zmaganiach i du− chowych bitwach wiary zasady zawarte w tych wersetach? Zastanów się, dla− czego Bóg nie użył swojej potęgi, by ułatwić wędrówkę Izraelitom. Czy nie mógł tego zrobić? Jeśli mógł, to dlaczego tego nie zrobił, zamiast prowadzić ich przez tak dotkliwe próby? Jak twoja odpowiedź pomaga ci zrozumieć, dlaczego Pan nie prostuje i nie oczyszcza z przeszkód twojej życiowej drogi? Podziel się swoimi przemyśleniami z innymi uczestnikami lekcji.

PIĄTEK — 23 października DO DALSZEGO STUDIUM: Każdego dnia musimy podejmować decyzje — trudne i łatwe. Zastanów się nad obietnicami dotyczącymi Bożego kierownictwa: Ps 31,4; 32,8; 48,15; 78,52; Iz 58,10-11. „Jeżeli oddałeś się Bogu, aby czynić Jego wolę, to nie powinieneś się kłopotać o dzień dzisiejszy. Ten, któremu służysz, zna już koniec na początku. Wydarzenia dnia jutrzejszego, będące dla ciebie tajemnicą, są jawne Wszechmocnemu. Podejmując się wykonania spraw należących do naszych obowiązków i licząc na powodzenie w oparciu o własną mądrość, bierzemy na siebie obowiązek, jakiego Bóg na nas nie nałożył, i chcemy go dźwigać bez Jego pomocy. Przyjmujemy na siebie odpowiedzialność, która spoczywa na Bogu, i w ten sposób stawiamy się na Jego miejsce. (...) jeżeli rzeczywiście wierzymy, że Bóg nas miłuje i dobrze o nas myśli, to nie będziemy się martwić o przyszłość. Ufajmy Bogu tak, jak dziecko ufa dobrym rodzicom, a wtedy znikną nasze troski i strapienia, gdyż nasza wola spoczywa w woli Bożej” (Ellen G. White, Nauki z Góry Błogosławienia, wyd. IV, s. 95). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Podzielcie się swoimi odpowiedziami na ostatnie pytanie z czwartkowej części lekcji. Dlaczego przechodzimy próby, skoro Bóg mógłby usunąć przeciwności z naszej drogi? Jak nasze zrozumienie wielkiego boju pomaga nam, przynajmniej częściowo, odpowiedzieć na to pytanie? Zob. Hi 1,1—2,13. 2. Jakie przykłady ludzkiego wsparcia znajdujecie w Biblii, w których okazało się ono pomocne osobom wiernym Bogu? W jaki sposób Pan służy potrzebom swego ludu za pośrednictwem wsparcia udzielanego przez różnych ludzi? Jak twój zbór radzi sobie w tej kwestii? 3. Gdy uczestniczymy w wieczerzy Pańskiej, jak możemy lepiej docenić jej znaczenie? Przemyśl prawdę o zbawieniu przez wiarę i to, że dzięki ofierze Jezusa mamy życie wieczne. PODSUMOWANIE: Przed opuszczeniem obozu pod górą Synaj, gdzie przebywali przez rok, Izraelici świętowali Paschę w pierwszą rocznicę wyzwolenia. Bóg nie chciał, by zapomnieli o cudownym wyprowadzeniu z niewoli egipskiej. W ciągu trzydniowego uporządkowanego marszu pod sztandarami plemiennymi, Pan prowadził ich za pomocą obłoku i blasku ognia. Marsz przebiegał w sposób uporządkowany dzięki wykorzystywaniu srebrnych trąb, prowadzony przez kapłanów niosących skrzynię przymierza. Obłok wiódł ich na wschód i północ, ku pustyni Paran. Czasami kierownictwo Zbawiciela wydaje się nam niezrozumiałe. Jednak najważniejsze to zaufać Bogu, naszemu najmądrzejszemu Ojcu.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Książka odnosi się do spornych kwestii — natchnienia i interpretacji Biblii oraz ich wpływu na naszą wiarę i praktykę. Dostarcza ważkich argumentów potwierdzających wiarygodność Pisma Świętego.

Wielka kolekcja ekranizacji Biblii na siedmiu płytach DVD. Najważniejsze wydarzenia z Pisma Świętego przedstawione w formie fabularnej.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 5 — 31 października

OD SZEMRANIA DO ODSTĘPSTWA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 11,1—14,45. TEKST PAMIĘCIOWY: „Czyńcie wszystko bez szemrania i powątpiewania, abyście się stali nienagannymi i szczerymi dziećmi Bożymi bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego, w którym świecicie jak światła na świecie” (Flp 2,14−15).

Gdy obłok Pański uniósł się znad przybytku pod górą Synaj i kapłani wyruszyli w drogę, niosąc skrzynię przymierza, Mojżesz powiedział: „Powstań, Panie, a niech się rozproszą twoi wrogowie. I niech uciekną przed tobą ci, którzy cię nienawidzą” (Lb 10,35). Słowa te były jak okrzyk zwycięstwa, a zastępy Izraela wyruszyły w drogę z otuchą. Wreszcie zmierzali do ziemi obiecanej! Wyobraź sobie, czym była taka widzialna obecność Boga pośród nich! Można byłoby sądzić, że mając tak wyraźne i oczywiste zapewnienie Jego obecności, Izraelici chętnie spełniali wszystkie Jego przykazania, zmierzając ku ziszczeniu się obietnicy danej ich przodkom przed wiekami. Jednak nie tak było w rzeczywistości, choć przecież Izrael był ludem Bożym. W tym tygodniu przyjrzymy się, jak raz po raz Izraelici sami ściągali na siebie problemy, nieustannie wyrażali zwątpienie, niewiarę i niewdzięczność. Studiując Słowo Boże, pamiętajmy o wszelkich istotnych odniesieniach tej historii do nas, którzy oczekujemy na spełnienie jeszcze większej obietnicy (zob. Hbr 11,40).

Grzech niewdzięczności

NIEDZIELA — 25 października

Przeczytaj Lb 11,1−35 i odpowiedz na następujące pytania: 1. Jak opisane wydarzenia świadczy o znaczeniu pamiętania o Bożym kie− rownictwie w przeszłości?

2. Jak mamy rozumieć reakcję Pana na postawę Izraelitów?

3. Czego możemy się nauczyć z tej historii o potrzebie panowania nad na− szymi żądzami?

W języku hebrajskim te niezadowolone osoby zostały dosłownie nazwane szemrającymi z powodu zła. Możemy sobie tylko wyobrazić, z powodu jakich przejawów zła szemrali Izraelici. Być może uważali, że Bóg nie prowadził ich do ziemi obiecanej opływającej mlekiem i miodem, ale wyprowadził na pustynię, zastawiając na nich śmiertelną pułapkę. Po wszystkich cudownych zdarzeniach, które widzieli w Egipcie i nad morzem, ich szemranie nie było niczym innym jak przejawem buntu. Ich wpływ mógł być zaraźliwy i demoralizujący dla rodzącego się narodu. Ogień Pański zniszczył buntowników „i strawił doszczętnie całe ich obozowisko” (Lb 11,1 Biblia Romaniuka). Ustał jedynie dzięki wstawiennictwu Mojżesza. Izraelici nie mieli podstaw, by narzekać na pokarm, który spożywali. Mannę można było przyrządzać na różne sposoby — mleć lub ubijać w moździerzu, piec lub gotować (zob. Wj 16,23; Lb 11,8). Zapewne Bóg, który stworzył tak wiele smacznych rzeczy do jedzenia dla wszystkich ludzi, nie dał swojemu ludowi czegoś, co było niesmaczne. Ponadto mieli mleko owcze, kozie i krowie. Wytwarzali z niego rozmaite przetwory (zob. Pwt 32,14). Co do pokarmów mięsnych, składali rozmaite ofiary pojednania z okazji wypełnionych ślubów, jako ofiary dziękczynne czy dobrowolne, a wszystkie one związane były ze wspólnym posiłkiem, w którym uczestniczyli kapłan, ofiarodawca, jego bliscy i słudzy oraz zaproszeni lewici. Niewątpliwie Izraelici nie chodzili głodni czy niedożywieni. Jest takie powiedzenie: „Uważaj, o co prosisz i się modlisz, bo jeszcze możesz to dostać”. Co oznaczają te ironiczne słowa i czego mogą nas na− uczyć?

Napięcia związane z przywództwem

PONIEDZIAŁEK — 26 października

Gdy Izraelici rychło wrócili do bałwochwalstwa i zaczęli czcić złotego ciel− ca, Mojżesz błagał Boga, by im wybaczył, po czym dodał: „Lecz jeżeli nie, to wymaż mnie ze swojej księgi, którą napisałeś” (Wj 32,32). Później, gdy Moj− żesz usłyszał i zobaczył lud biadający w swoich namiotach i domagający się mięsa (zob. Lb 11,4), jak na to zareagował? Dlaczego jego postawa była nie− usprawiedliwiona? Do czego doprowadziła ludzka słabość tego wielkiego męża Pańskiego? Zob. Lb 11,10−15. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Lb 11,21−23. Jak dało o sobie znać człowieczeństwo Mojżesza? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pomimo błędów Mojżesza i jego braku zaufania Pan ulżył mu w obowiązkach przez wyznaczenie siedemdziesięciu starszych, którzy mieli go wspierać w jego dziele (zob. Lb 11,16-17). Doświadczenie tych siedemdziesięciu prorokujących mężów było podobne do zstąpienia Ducha Świętego na uczniów Chrystusa w dniu Pięćdziesiątnicy. Zatem zostali oni uczczeni przez Pana wobec całego ludu. „Nie musiałoby nigdy dojść do ich wyboru, gdyby Mojżesz wykazał tak bezgraniczną wiarę, jaką powinien był posiadać, będąc świadkiem tylu przejawów mocy i dobroci Bożej. Lecz on wyolbrzymiał własne brzemię i służbę, prawie tracąc z oczu fakt, że był tylko narzędziem w ręku Boga. Nie było dla niego usprawiedliwienia, nawet w najmniejszym stopniu, że pobłażał szemraniu, które było przekleństwem dla Izraela” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 281). Przeczytaj uważnie Lb 11,20. Izraelici wzgardzili Jahwe, który był wśród nich. Odrzucenie Pana nie jest jednoznaczne z otwartym buntem, negowaniem istnienia Boga czy skreśleniem nazwiska z księgi zborowej. W jaki sposób ten incydent może nam uświadomić, jak łatwo jest zwodzić samego siebie w kwe− stii naszej więzi z Jezusem?

Złośliwość w rodzinie

WTOREK — 27 października

Podczas plag egipskich Syppora, żona Mojżesza, oraz ich dwaj synowie przebywali u Jetry, kapłana midiańskiego. Gdy Izraelici osiedli pod górą Synaj, Jetro przyprowadził do Mojżesza Sypporę i synów. Syppora zauważyła, jak utrudzony jest Mojżesz, i powiadomiła o tym swojego ojca. Ten przyjrzał się sposobowi zarządzania stosowanemu przez Mojżesza i zasugerował reorganizację polegającą na wyznaczeniu przywódców tysięcy, setek, pięćdziesiątek i dziesiątek ludzi. Ci przywódcy mieli rozsądzać pomniejsze sprawy. Mojżesz natomiast miał przedkładać Panu znacznie poważniejsze kwestie. Mąż Boży przystał na ten plan i wybrał przywódców, aby sądzili lud w każdym czasie (zob. Wj 18,13-26). To posunięcie Mojżesza doprowadziło do zawiści ze strony Miriam i Aarona. Przeczytaj Lb 12,1−16. Jakie paskudne ludzkie cechy przejawiali Miriam i Aaron w tej sytuacji? Jak ich grzech był przeciwny postawie i charakterowi Mojżesza? Co ta smutna historia mówi nam o tym, jak Bóg postrzega złe posta− wy przejawiane przez ludzi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czasownik przetłumaczony jako „zaczęli wypowiadać się” (Lb 12,1) występuje w liczbie pojedynczej rodzaju żeńskiego, co wskazuje, że to Miriam zainicjowała oskarżenia. Była zazdrosna o Sypporę i obwiniała ją o to, że wpłynęła na Mojżesza, by wyznaczył sędziów zgodnie z sugestią Jetry. Nazwała Sypporę Kuszytką, przypuszczalnie dlatego, że ta miała ciemną cerę. W rzeczywistości Syppora była Midianitką, potomkinią Abrahama z linii jego syna Midiana urodzonego przez Keturę. Była wyznawczynią prawdziwego Boga. To szydercze przezwisko wzięło się przypuszczalnie stąd, że plemiona Kuszytów zamieszkiwały między Midianitami, na wschód od Synaju i zatoki Akaba. Najwyraźniej słowo to zostało użyte w obraźliwy sposób. Pomimo potężnych przejawów mocy Bożej wśród nich, tych dwoje wier− nych dotąd ludzi nagle zaczęło przejawiać bardzo złą postawę. Wejrzyj w swo− je serce. Jakie złe postawy musisz wykorzenić, zanim doprowadzą cię do du− chowego upadku?

Na granicy

ŚRODA — 28 października

Działo się to w porze roku przypadającej prawdopodobnie na wrzesień. Dojrzewały winogrona, a figi wydawały po raz drugi owoce. Jedynie jedenaście dni zajęło Izraelitom dotarcie do Kadesz-Barnea, w pobliżu południowej granicy Kanaanu. Możemy sobie tylko wyobrazić ogromną ekscytację i radość, jakie ogarniały ogromny tłum w miarę zbliżania się do kraju ich marzeń. Przeczytaj Pwt 1,19−23. Jaki błąd popełnili Izraelici?

Przeczytaj Lb 13,1−33 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Dlaczego to posunięcie oznaczało kompromis, choć Pan przystał na wy− słanie wywiadowców? Do czego doprowadził ten kompromis?

2. Jak reakcja większości narodu świadczy o duchowym stanie Izraeli− tów, i to po wszystkich widzianych przez nich przejawach mocy Bożej?

Ludzie niewątpliwie ucieszyli się, słysząc o żyzności ich przyszłego kraju. Zdumiewali się, oglądając ogromne winogrona przyniesione przez dwóch zwiadowców. Kraina, którą mieli przed sobą, była rzeczywiście lepsza, niż mogli sobie wymarzyć. Jest rzeczą naturalną, że ze wszystkim na tym grzesznym świecie są zawsze jakieś problemy, jednak ludzie potrafią zauważyć problemy nawet w Bożym kierownictwie. Oczywiście Pan wiedział, że ziemia obiecana jest zamieszkana przez pogan. Czyżby Hebrajczycy sądzili, że Bóg nie przewidział takiej sytuacji? Wystarczyło obejrzeć się wstecz i przypomnieć sobie, czego dokonał w Egipcie! Zapomniawszy o mocy i obietnicach Pana, Izraelici niewątpliwie wystraszyli się przeciwności i, nie bacząc na napomnienia Kaleba i Jozuego, uwierzyli w przygnębiające przewidywania klęski. Jak możesz się nauczyć ufać Bogu pomimo pozornie niemożliwych do po− konania przeszkód na twojej drodze? Jakie decyzje podejmujesz dzisiaj, któ− re określą twoją reakcję na to, co spotkasz na swojej drodze jutro?

Z powrotem do Egiptu

CZWARTEK — 29 października

Przeczytaj Lb 14,1−45. Jaka najważniejsza i najmocniejsza duchowa na− uka wypływa z tej historii? W jaki sposób postępowałeś kiedyś podobnie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ze wszystkich strasznych rzeczy, jakie Izraelici wygadywali, najgorszą było żądanie poprowadzenia ich z powrotem do Egiptu (zob. Lb 14,3-4). Zważywszy na fakt, iż Egipt był synonimem niewoli grzechu, śmierci i wyobcowania od Boga, taka postawa Izraelitów, którzy doświadczyli wspaniałego wyzwolenia, była nad wyraz niewłaściwa. „Zdrajcy głośno oskarżali Kaleba i Jozuego i podniósł się krzyk, by ich ukamienować. Obłąkany motłoch chwytał kamienie, by uśmiercić wiernych mężów. Rzucili się naprzód z szaleńczym wyciem, gdy nagle kamienie wypadły im z rąk. Zamilkli i zaczęli się trząść ze strachu. Bóg interweniował i udaremnił ich mordercze zamiary. Chwała Jego obecności jak płonące światło oświetliła świątynię. (...) i nikt nie ośmielił się trwać w uporze” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 288). Jak miłosierdzie i łaska Pana objawione zostały wobec tych, którzy otwar− cie zbuntowali się przeciwko Niemu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przyjrzyj się ich reakcji na karę, która została im wymierzona. W pewnym sensie, odrzucając to, czego Bóg chciał dla nich dokonać, postanowili to zrobić sami, a to nieuchronnie doprowadziło do nieszczęścia. Gdybyż tylko zaufali Zbawicielowi, który tak wiele dla nich dokonał! Niestety, jak często bywa z grzechem, wielu niewinnych, którzy nie mieli nic wspólnego z buntem, także ucierpiało z powodu grzechu innych.

PIĄTEK — 30 października DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdziały Od Synaju do Kadesz i Dwunastu wywiadowców, w: Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 276-292. „Ludzie ci weszli na złą drogę i z uporem występowali przeciw Kalebowi i Jozuemu, przeciw Mojżeszowi i przeciwko Bogu. Każdy kolejny krok sprawiał, że byli bardziej zdeterminowani. Postanowili, że zniweczą wszystkie wysiłki zmierzające do zdobycia Kanaanu. Wypaczyli prawdę, aby tylko utrzymać swój zgubny wpływ. »Ziemia, przez którą przeszliśmy, aby ją zbadać, to ziemia, która pożera swoich mieszkańców« (Lb 13,32) — mówili. Było to nie tylko fatalne sprawozdanie, lecz wręcz kłamstwo. Zaprzeczali sami sobie. Na początku twierdzili, że ziemia jest urodzajna i płodna, a ludzie olbrzymiego wzrostu. To wszystko byłoby jednak niemożliwe, gdyby klimat był aż tak niezdrowy, iż można by było powiedzieć, że ziemia »pożera swoich mieszkańców«. Lecz kiedy człowieka ogarnia zwątpienie, dostaje się pod kontrolę szatana i nikt nie jest zdolny przewidzieć, dokąd go on doprowadzi” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 287). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego tak ważne jest kultywowanie w każdej sytuacji postawy wdzięczności dla Pana? Bez względu na okoliczności, czy nie mamy za co być wdzięczni Bogu? Dlaczego ważne jest skupianie uwagi na powodach do wdzięczności, zamiast na problemach, które przecież wszystkich nas spotykają? Dlaczego wdzięczność dla Pana i wielbienie Go są tak ważne w zachowaniu silnej wiary? 2. Czy zauważyłeś, jak zaraźliwe mogą być krytycyzm i szemranie i jak ławo postawy te przenoszą się na innych? Co mówi to nam o ostrożności, z jaką powinniśmy ważyć słowa, które wypowiadamy? 3. W jaki sposób, choćby skryty, oczekując powtórnego przyjścia Chrystusa (które wydaje się odwlekać), możemy być narażeni na niebezpieczeństwo postaw podobnych do tych, jakie przejawiali utyskujący i szemrający Izraelici? PODSUMOWANIE: Jedenaście dni, jakie upłynęło w czasie wędrówki spod Synaju do Kadesz-Barnea na granicy Kanaanu, było dla wielu Izraelitów najgorszym okresem w życiu. Narzekania przeciwko mannie stały się tak uciążliwe, iż Mojżesz błagał Boga, by pozwolił mu umrzeć. Wyzwanie rzucone przez Miriam i Aarona przywództwu Mojżesza było kolejnym ciosem poniżej pasa. Wreszcie po fatalnym sprawozdaniu zwiadowców naród przebrał miarę, a skutkiem tego było czterdzieści lat koczowania na pustyni.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Czy gniew jest Bożym sposobem reagowania na nieposłuszeństwo człowieka? Na przykładzie dziejów Izraela w czasach Mojżesza autor ukazuje niedostrzegalną dla wielu mądrość i dobroć Pana.

www.sklep.znakiczasu.pl

ROZPOCZĘCIE TYGODNIA MODLITWY Lekcja 6 — 7 listopada

PLANY NA PRZYSZŁOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 15,1−41; 2 Kor 2,15−16; Ga 3,26−29; Ef 5,2; Kol 3,11. TEKST PAMIĘCIOWY: „Powiedziałem jednak do synów ich na pustyni: Nie postępujcie według zasad przodków waszych i myśli ich nie podzielaj− cie oraz nie kalajcie się ich bożkami! Ja jestem Pan, Bóg wasz. Według moich praw postępujcie, zachowujcie moje przykazania i wypełniajcie je” (Ez 20,18−19 Biblia Tysiąclecia).

Na początku 15. rozdziału Księgi Liczb (4 Księga Mojżeszowa) sceny zamieszania i buntu oraz hańby i klęski zadanej przez Amalekitów i Kananejczyków odeszły w zapomnienie. Izraelici przyjęli trudną lekcję cierpienia będącego skutkiem nieposłuszeństwa. Naród wracał na pustynię, z której przybył. Wtedy Pan oświadczył Mojżeszowi: „Zwróć się do Izraelitów i powiedz im: Gdy wejdziecie do kraju, który wam daję na mieszkanie...” (Lb 15,2 Biblia Tysiąclecia). Pomimo istotnych komplikacji obietnica ta nadal była pewna. Bóg zamierzał wprowadzić swój lud do ziemi obiecanej. Co do tego nie mogło być wątpliwości! W rozdziale tym znajdujemy także szczególne polecenia dane wybranemu ludowi Pańskiemu. Jakkolwiek okoliczności były niezwykłe, a polecenia miały szczególny charakter, stojące za nimi duchowe nauki i zasady zostały przeznaczone nie tylko dla nich, ale i dla nas.

Wdzięczność

NIEDZIELA — 1 listopada

Przeczytaj Lb 15,1−10.18−21. Jaki był cel tych ofiar? Co symbolizowały? Jaki był cel darów z oliwy, napoju i zboża? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Hebrajskie słowo minchah, tłumaczone jako pokarm czy zboże, to dar, ofiara, danina. Oznaczało ono mąkę, oliwę i wino składające się na ofiarę dziękczynną za Boże błogosławieństwa dotyczące obfitych plonów. W kontekście 15. rozdziału Księgi Liczb (4 Księga Mojżeszowa) te wskazówki zawierały obietnicę dla młodszego pokolenia, iż pewnego dnia będą oni obsiewać pola pszenicą i jęczmieniem w swojej nowej ojczyźnie, Kanaanie. Własnymi rękami założą winnice na wzgórzach, ogrody oliwne oraz sady figowe i pomarańczowe. Innymi słowy, te bezkrwawe ofiary wskazywały na materialne błogosławieństwa, jakie miały się stać ich udziałem, jeśli pozostaną wierni. Niewątpliwie te wszystkie myśli były związane z darami składanymi Panu, dzięki czemu ich uwaga była kierowana dzień po dniu ku czekającej na nich ziemi obiecanej. Jak apostoł Paweł przedstawił ideę ofiary w czasach nowotestamento− wych? Zob. Rz 12,1; 2 Kor 2,15−16; Ef 5,2. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W jakkolwiek trudnych warunkach znaleźli się Izraelici, Pan pragnął, by zachowali postawę wdzięczności za to, co zrobił dla nich i co obiecał uczynić w przyszłości. Czy i my nie powinniśmy postępować podobnie?

Cudzoziemcy

PONIEDZIAŁEK — 2 listopada

Jednym z najbardziej radykalnych poglądów starożytnych Izraelitów był ten związany z ich postawą wobec cudzoziemców, ludzi wywodzących się ze środowiska obcego pod względem kulturowym czy religijnym. Jakie szczególne przykazania zostały dane drugiemu pokoleniu Izraeli− tów, którzy mieli się osiedlić w Kanaanie? Zob. Lb 15,14−16. Jak zasada ta została przedstawiona w Nowym Testamencie? Zob. Ga 3,26−29; Kol 3,11. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Cudzoziemcami nazywano tych, którzy mieszkali wśród Izraelitów i w pełni akceptowali ich wiarę, a w przypadku mężczyzn także poddali się obrzezaniu. Należało ich miłować i traktować na równi z innymi Hebrajczykami. Jednakowe prawo miało obowiązywać Izraelitę i „cudzoziemca, przebywającego u was” (Lb 15,16). To się nazywa asymilacja! W modlitwie poświęcającej podczas inauguracji działalności pierwszej świątyni, jaką prośbę Salomon skierował do Boga w kwestii cudzoziemców? Zob. 1 Krl 8,41−43. Co Izajasz mówi o cudzoziemcach, którzy przybyli, by czcić Pana w świątyni? Zob. Iz 56,6−7. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy weźmiemy pod uwagę ogólny cel Bożego powołania Hebrajczyków i umieszczenia ich w ziemi obiecanej, te słowa nabierają sensu. Izraelici mieli zachowywać powierzone im wyjątkowe zasady i prawdy, które czyniły ich szczególnymi reprezentantami Pana w świecie pogan. Jednocześnie powinni byli pozostawać otwarci i wrażliwi wobec pogan, którzy pragnęli uczyć się o Bogu i podążać za Nim. Nasz Kościół otrzymał pod wieloma względami podobne powołanie. Mamy szczególne prawdy do przekazania światu — prawdy, których musimy strzec — a jednocześnie musimy być gotowi przyjąć tych, którzy pragną poznać Zbawiciela i Jego przesłanie na obecny czas. Łatwo jest zamknąć się w sobie oraz osądzać i potępiać tych, którzy rozu− mieją rzeczywistość inaczej niż my? Jak możemy uniknąć takiej postawy, a jed− nocześnie chronić powierzone nam prawdy?

Grzechy nieświadomości

WTOREK — 3 listopada

Musimy pamiętać, że młodsze pokolenie, do którego Bóg zwraca się w tym rozdziale (zob. Lb 15,1-41), urodziło się w niewoli. Ludzie ci wychowali się pod wpływem egipskiej kultury, w rodzinach niewolników także pozostających pod wpływem tego dziedzictwa. Musieli zatem oduczyć się wielu złych i nauczyć się wielu nowych i dobrych rzeczy. Co mieli uczynić Izraelici jako naród, gdyby uświadomili sobie, że odeszli od Bożych przykazań? Jakie jest znaczenie faktu, iż mieli przynieść Panu ofia− rę za grzech, który popełnili w nieświadomości? Zob. Lb 15,22−27. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ofiara za grzech stanowiła symboliczne zadośćuczynienie za popełnione zło. Ofiara całopalna oznaczała odnowienie poświęcenia narodu Bogu. Ciekawe, że Pan rozróżnił grzechy popełniane w sposób niezamierzony i te popełnione celowo. Jednak także te popełnione nieświadomie zostały określone jako grzech i należało dokonać za nie zadośćuczynienia. Jak Izraelita mógł dokonać zadośćuczynienia za nieświadomie popełnio− ny grzech? Jak ta procedura różniła się od obowiązującej całe zgromadzenie w przypadku popełnionego zła? Zob. Lb 15,27−29.

„Są tacy ludzie, którzy poznali przebaczającą miłość Chrystusa i naprawdę chcą być dziećmi Bożymi, ale zdają sobie sprawę, że ich charakter jest niedoskonały, a życie pełne błędów, i są gotowi zwątpić w to, że ich serca zostały odnowione przez Ducha Świętego. Takim osobom chciałabym powiedzieć: Nie wycofujcie się i nie poddawajcie się rozpaczy. Często będziemy musieli pochylać się i płakać u stóp Jezusa z powodu naszych niedociągnięć i błędów. Nie mamy się jednak zniechęcać. Nawet jeśli zostaliśmy pokonani przez wroga, Bóg nas nie porzuca ani nie opuszcza. Nie, Chrystus siedzi po prawicy Boga i wstawia się za nami. Jan, umiłowany uczeń Chrystusa, napisał: »To wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy« (1 J 2,1)” (Ellen G. White, Wielka miłość, s. 52-53). Jak często wątpisz, czy rzeczywiście zostałeś odrodzony przez Ducha Świę− tego? Jak ofiara Chrystusa daje ci odwagę, by iść naprzód, nawet jeśli ogar− nia cię zwątpienie, czy jesteś zbawiony? Zob. Rz 5,6−8.

Grzech nieposłuszeństwa

ŚRODA — 4 listopada

Przeczytaj Lb 15,30−31. O czym jest mowa w tych wersetach i jaką naukę możemy czerpać z nich dla siebie? Dlaczego kara wydaje się bardzo surowa? Gdzie w tym wszystkim jest miejsce łaski? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Hebrajskie wyrażenie przetłumaczone jako rozmyślnie, dosłownie oznacza: z wysoko uniesioną ręką. Sugeruje ono postawę arogancji i buntu. W Kadesz Izraelici zgrzeszyli przeciw Panu z wysoko uniesioną ręką. Jednak Bóg zamienił wyrok śmierci na wygnanie na pustynię. Chodzi o to, że Pan bardzo poważnie traktuje grzech. Nierzadko ci, którzy twierdzą, że żałują, iż zgrzeszyli, żałują jedynie, że zostali przyłapani, a nie że popełnili zło. Co Zbawiciel może wtedy zrobić dla zatwardziałych grzeszników? Grzesznik musi wyrazić skruchę, aby jego grzech mógł być wybaczony. Przeczytaj Lb 15,32−36. Dlaczego Pan polecił, by całe zgromadzenie wzię− ło udział w tej egzekucji? Jakie duchowe nauki wypływają z tego nakazu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niełatwe było dla Izraelitów ukamienowanie jednego z ich rodaków. Najwyraźniej Bóg starał się im uświadomić powagę grzechu. „Zapłatą za grzech jest śmierć” (Rz 6,23). Przypuszczalnie starał się im zwrócić uwagę także na znaczenie zbiorowego charakteru ich wspólnoty oraz na fakt, iż czyny jednego człowieka wpływają na innych. To, co czyni jednostka, ma wpływ na pomyślność całej społeczności. Przecież wskutek narzekań i niewiary niektórych ludzi cały naród musiał pozostać na pustyni. Jako chrześcijanie musimy pamiętać, iż nasze czyny wpływają na nas i innych ludzi ku dobru albo złu. Choć w starożytnej izraelskiej teokracji śmierć grzesznika następowała natychmiastowo, nie powinniśmy się łudzić. Nawet jeśli nie od razu jesteśmy karani za nasze nieposłuszeństwo, nie znaczy to, że nie zbierzemy kiedyś tego, co posialiśmy. Czy jesteś gotowy okazać skruchę, wyznać grzech i przyznać się do nie− go? A może z jakiegoś powodu usprawiedliwiasz swoje grzechy? Dlaczego taka postawa jest niebezpieczna z duchowego punktu widzenia?

Fioletowe frędzle

CZWARTEK — 5 listopada

Jeśli kiedyś widziałeś prawowiernych Żydów, być może zauważyłeś, że pod koszulą noszą coś, co ma białe frędzle na brzegu. Skąd się wziął ten zwyczaj? Z Biblii. Co Pan przez Mojżesza polecił Izraelitom przyszyć do ich ubrań? Zob. Lb 15,38.

Najwyraźniej przyszywanie do ubrań frędzli różnego koloru było w zwyczaju wśród ludów starożytnego Bliskiego Wschodu, a Bóg zaakceptował tę praktykę. Frędzle miały być przyszyte do czterech rogów zewnętrznej szaty przy pomocy fioletowego sznura. Współczesny żydowski szal modlitewny ma cztery frędzle na rogach, przywiązane tradycyjnym węzłem przy pomocy białych i fioletowych sznurów. Jaki cel miało noszenie tych frędzli? O czym miały przypominać Izraeli− tom? Zob. Lb 15,39−41. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Za każdym razem, gdy Izraelici spoglądali na frędzle, pamiętali i wypełniali wszystkie Jego przykazania, i byli świętymi swojego Boga (zob. Lb 15,40). Kuszeni, by pójść za obcymi bogami — dopuścić się duchowej zdrady — byli przywoływani przez fiolet frędzli do lojalności Jahwe, który wywiódł ich naród z niewoli egipskiej (zob. Lb 15,41). Pomimo obecności Boga wśród nich, przejawiającej się w tak spektakularny sposób, Pan pragnął dać im coś bliższego ciału, co pomagałoby pamiętać o tym, o czym powinni byli pamiętać. Choć dzisiaj nie nosimy frędzli, mamy znacznie lepsze rzeczy do zapamiętania — krzyż Chrystusa, który zawsze powinien nam przywodzić na myśl cenę grzechu, cenę naszego odkupienia i obietnicę zbawienia dla wszystkich, którzy przez wiarę pokładają ufność w zasługach Zbawiciela i dążą „do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana” (Hbr 12,14). Jak rada Jezusa, byśmy modlili się „cały czas” (Łk 21,36), pomaga nam pamiętać, co Bóg uczynił dla nas i czego od nas oczekuje?

PIĄTEK — 6 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: „Niebo wybiera nas jako tych, którzy mają wydać świadectwo o Chrystusie, objawiając Go światu. Naszym obowiązkiem jest głoszenie Jego łask, jak to czynili za dawnych czasów święci mężowie, lecz najskuteczniejsze jest w tym przypadku nasze własne doświadczenie. Jesteśmy świadkami Bożymi, gdy objawiamy w sobie działanie boskiej mocy. Życie każdego człowieka różni się od życia innych ludzi, wobec tego również doświadczenie każdego jest odmienne. Bóg pragnie, aby uwielbienie, które Mu okazujemy, znaczone było naszą własną indywidualnością. Takie świadectwo chwały Bożej łaski, wzmocnione przez życie wzorowane na Chrystusie, ma nieprzepartą moc, która zbawia duszę” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, s. 246). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytaj powyższy cytat Ellen G. White. Jakie przekonanie w nim wyraziła? Jakie ważne zasady zostały przedstawione w tych słowach? Jak rozumiesz to, że nasze uwielbienie Boga wraz z życiem wzorowanym na Chrystusie może wywierać silny wpływ ku zbawieniu naszych bliźnich? 2. Jaką rolę w twoim duchowym życiu odgrywa oddawanie chwały Bogu? Dlaczego ta postawa jest tak ważna? 3. Zastanów się nad poniedziałkową częścią lekcji, w której jest mowa o tym, jak Izraelici mieli traktować cudzoziemców mieszkających wśród nich. Jaka nauka wypływa z tego dla nas? Jak traktujemy tych, którzy nie podzielają naszej wiary i twierdzą, że nasze poglądy są błędne? Jak powinniśmy ich traktować? Jednocześnie jak możemy wyrażać nasze przekonanie, że wiemy coś, co i oni powinni wiedzieć, a mimo to nie zachowywać się tak, jakbyśmy uważali się za lepszych od innych? Czego możemy się nauczyć od Izraelitów w tej kwestii? 4. Co jako społeczność możemy uczynić, by przypominać sobie nawzajem nie tylko to, czego Bóg dokonał dla nas, ale także to, czego oczekuje, że będziemy czynić dla innych? Jaką rolę odgrywa wieczerza Pańska w przypominaniu nam o tym, co mamy w Jezusie? PODSUMOWANIE: Choć pierwsze pokolenie wyzwolonego z niewoli Izraela zostało skazane na dożywotnią egzystencję na pustyni, Pan zachęcił ich potomków, by oczekiwali na wejście do Kanaanu. Stąd dalsze pouczenia dotyczące ofiar, postawy miłości wobec cudzoziemców nawróconych do prawdziwego Boga, postępowania w przypadku grzechów popełnionych nieświadomie i tych czynionych w sposób arogancki i wyzywający, a wreszcie przywiązywania frędzli do ubioru, aby przypominały o Pańskich przykazaniach, którym posłuszeństwo jest warunkiem prawdziwego szczęścia.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Doskonały podręcznik, autorstwa cenionego teologa, do studium Starego Testamentu, w tym także Pięcioksięgu.

www.sklep.znakiczasu.pl

ZAKOŃCZENIE TYGODNIA MODLITWY DOROCZNE DARY OFIARNOŚCI Lekcja 7 — 14 listopada

WALKA O WŁADZĘ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rdz 17,10−17; Lb 16,1—17,28; Joz 4,3−9; Mt 26,13; Łk 22,19. TEKST PAMIĘCIOWY: „Pycha chodzi przed upadkiem, a wyniosłość du− cha przed ruiną” (Prz 16,18).

W sercach wielu Izraelitów tliła się niezbyt wyraźnie skrywana nienawiść do Mojżesza i Aarona. Nieliczni dorośli z pokorą i spokojem przyjęli wiadomość, iż mają koczować na pustyni, aż wymrą. Wielu, zamiast podporządkować się Bożej woli, zaczęło knuć, jak się pozbyć dwóch braci, jakby to oni, a nie Pan, byli odpowiedzialni za tę sytuację. „Korach, duchowy przywódca tego ruchu, był Lewitą z rodu Kehata, krewnym Mojżesza, człowiekiem wpływowym i zdolnym. Chociaż został przydzielony do służby świątynnej, nie był zadowolony ze swego stanowiska i (...) przez pewien czas potajemnie przeciwstawiał się autorytetowi Mojżesza i Aarona (...). W końcu powziął zuchwały zamiar obalenia zarówno świeckiej, jak i religijnej władzy” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 293). W tym tygodniu lekcja będzie mocnym przypomnieniem o tym, jak zepsute może być ludzkie serce. Pycha, zawiść i umiłowanie władzy, pielęgnowane i nietępione, mogą się przejawiać w przerażający sposób. Bóg jeden wie, jak wiele bólu, cierpienia i krzywd spowodowanych zostało przez tych, którym wydawało się, że wiedzą wszystko najlepiej i mają prawo siać gorycz przynoszącą tragiczne żniwo. Obyśmy nauczyli się czegoś na ich błędach i nie popełniali podobnych.

Bunt (znowu)

NIEDZIELA — 8 listopada

Przeczytaj Lb 16,1−3. Zwróć uwagę na słowa buntowników skierowane pod adresem Mojżesza. Jakie kłamstwa są w nich zawarte? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Odpowiedź Mojżesza na ten atak (zob. Lb 16,4) świadczy, jak bardzo czuł się sfrustrowany pokrętnymi i bezsensownymi oskarżeniami, zwłaszcza ze strony ludzi, po których należało się spodziewać czegoś znacznie lepszego. „Byli wśród tych, którzy poszli z Mojżeszem na górę i widzieli chwałę Bożą (...). Udając wielkie zainteresowanie pomyślnością ludu, pierwsi szeptali o swoim niezadowoleniu pewnym osobom, a później mężom, którzy zajmowali kierownicze stanowiska w Izraelu. Zarzuty te były chętnie przyjmowane, co ośmieliło ich do dalszych poczynań, aż w końcu sami uwierzyli, że naprawdę gorliwie pracują dla Boga” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 294). Widzimy w tym kolejne powtórzenie grzechu popełnionego niegdyś przez szatana w niebie. Bez względu na to, za kogo się uważali i jakie zajmowali stanowiska, ludzie ci nie byli zadowoleni z tego, co mieli. Chcieli więcej. Wszyscy powinniśmy mieć się na baczności, by nie naśladować ich postawy! Co jeszcze stało za ich buntem? Dlaczego ich oskarżenia były zupełnie kłamliwe? Zob. Lb 16,12−14. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zdumiewające, że ludzie ci nazywali Egipt krajem opływającym mlekiem i miodem. To niesamowite, jak grzech wypaczył ich rozsądek, iż kraj niewoli i nędzy śmieli porównywać do ziemi obiecanej przez Boga! W jaki sposób zwodzimy sami siebie, usprawiedliwiając nasze grzechy i złe czyny? Jak możemy się ustrzec tej niebezpiecznej duchowej pułapki?

Gdy Pan tworzy coś nowego

PONIEDZIAŁEK — 9 listopada

Rozważ reakcję Mojżesza na zachowanie tych ludzi (zob. Lb 16,4-11). Pomimo wysokiej pozycji we wspólnocie żądali dla siebie więcej. Mojżesz widział to wyraźnie. Co ważniejsze, jeśli uważnie wsłuchać się w ich słowa, wydaje się, że buntowali się przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi, jakby ci dwaj sami przywłaszczyli sobie władzę, przekroczyli granice swoich uprawnień i wynieśli się ponad innych, a ponadto wyprowadzili Izraelitów na pustynię, by ich zgubić. W rzeczywistości przeciwko komu się zbuntowali? Zob. Lb 16,11.

Można się zastanawiać, skąd ci ludzie wzięli swoje oskarżenia. Czyja moc sprawiła, że przed Izraelitami rozstąpiło się morze — moc Boga czy moc Mojżesza i Aarona? Kto sprawiał, że nad obozem stale unosił się obłok za dnia i słup ognia nocą — Bóg czy Mojżesz i Aaron? Trudno zrozumieć, jak przy tych wszystkich przejawach nadprzyrodzonej siły ktoś mógł się zachowywać jak Korach i jego zwolennicy. Przeczytaj Lb 16,15−35. Zwróć uwagę zwłaszcza na słowa Mojżesza w Lb 16,28−30. Jak świadczą one o prawdziwym charakterze tego konfliktu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zastanów się nad ich sytuacją. Gdyby tym ludziom udało się rozszerzyć bunt, kto wie, jak straszne przyniosłoby to skutki? Izraelici w ich ówczesnym stanie, ledwie utwierdzeni w Panu, łatwo mogli pobłądzić. Musieli otrzymać zapewnienie, że Jahwe panuje nad sytuacją i prowadzi ich, a Mojżesz i Aaron jedynie wykonują to, co Bóg im polecił, spełniając rolę Jego sług dla dobra narodu. To wszystko powinno być oczywiste, ale i tym razem grzech przyćmił umysły ludzi. Duch buntu, raz wszczepiony, jest trudny do wykorzenienia, bo czerpie siłę z najgorszych skłonności ludzkiej natury. Czy ukrywasz w sercu uczucie niechęci, nienawiści do twoich przełożo− nych i przywódców? Czego możesz się nauczyć z przykładu Chrystusa, by po− konać to szkodliwe uczucie?

Pomniki

WTOREK — 10 listopada

Badania archeologiczne w Palestynie nie doprowadziły do odkrycia zbyt wielu rękopisów (poza zwojami znalezionymi nad Morzem Martwym), ale Pismo Święte odwołuje się do szeregu pomników jako widzialnych znaków mających przywodzić Izraelitom na myśl minione wydarzenia. Na przykład w Rdz 28,11-22 czytamy, iż Jakub postawił kamienny pomnik upamiętniający obietnice przymierza, które Bóg złożył jemu i jego potomkom. Jak został upamiętniony ten straszliwy bunt przeciwko Mojżeszowi i Aaro− nowi? Zob. Lb 17,1−5. O czym szczególnie miał przypominać Izraelitom ów znak? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Większość pomników wspomnianych w Starym Testamencie przypomina Izraelitom o Bożej woli, dobroci, łasce i błogosławieństwach przymierza. Ich zadaniem było kierowanie myśli człowieka ku Panu. Takimi pomnikami (znakami) były m.in.: tęcza, która pojawiła się po raz pierwszy po potopie (zob. Rdz 9,13), obrzezanie (zob. Rdz 17,10-17), Pascha (zob. Lb 9,1-14), fioletowe frędzle przy ubraniach (zob. Lb 15,38-41) czy kamienie postawione na rozkaz Jozuego po przekroczeniu Jordanu (zob. Joz 4,3-9). W przeciwieństwie do nich kadzielnice z brązu przekute na blachy na pokrycie ołtarza miały przypominać tym, którzy nie byli potomkami Aarona, iż nie wolno im uzurpować sobie prawa do wykonywania funkcji kapłańskich. W szerszym sensie przypominało, co dzieje się z ludźmi, gdy z chciwości, ambicji i pragnienia władzy buntują się przeciwko Bogu. Był to znak ostrzegający lud, „aby nie stał się podobnym do Koracha i jego zastępu” (Lb 17,5). Jakie inne pomniki znajdujesz w Biblii i jaki był ich cel? Zob. Wj 20,8−11; Lb 31,54; Mt 26,13; Łk 22,19. W jaki sposób ofiary ze zwierząt były swego rodzaju pomnikiem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

O czym musisz nieustannie pamiętać w sprawach związanych z Bogiem i Jego obietnicami? Dlaczego ważne jest, by stale pamiętać o tych obietnicach?

Między żywymi i umarłymi

ŚRODA — 11 listopada

Należałoby sądzić, że kara, która spadła na Koracha, Datana i Abirama oraz dwustu pięćdziesięciu książąt otrzeźwi naród. Przecież ogień zstąpił z nieba i pochłonął część z nich, a resztę pochłonęła rozstępująca się ziemia. Co jeszcze Pan mógł zrobić, by okazać swój sprawiedliwy gniew wobec tak otwartego buntu i odstępstwa? Przeczytaj Lb 17,6−15. Co te wersety mówią nam o upadłej ludzkiej natu− rze? Jak oskarżenia wysuwane przez buntowników odzwierciedlały te, które wcześniej wytoczyli Korach i jego zwolennicy? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

To zdumiewające sprawozdanie ukazuje, iż duch buntu nie zginął wraz z Korachem. Pozostał w obozie. Trudno zrozumieć, jak ktokolwiek mógłby się zachowywać w taki sposób, zwłaszcza po tym, czego Izraelici niedawno doświadczyli. Jest to kolejny dowód, że gdy ktoś raz wstąpi na śliską i pochyłą drogę buntu i odstępstwa, może czynić rzeczy szalone i irracjonalne. Jakżeż ważne jest zatem, byśmy dzięki łasce Boga i Jego obietnicom (zob. 1 Kor 10,13; Flp 1,6) wyrugowali z serca niewłaściwe uczucia, zanim te doprowadzą nas do zupełnego upadku. Przeczytaj Lb 17,13. Co oznacza stwierdzenie, iż Aaron stał między żywymi i umarłymi? W jaki sposób scena ta ukazuje wstawiennictwo Jezusa za nas? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Na świecie istnieją dwa rodzaje ludzi — żywi i umarli; nie w fizycznym sensie, ale duchowo umarli. „Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego” (J 3,18). Jezus stoi między żywymi a umarłymi. On jest granicą, przejściem z jednej strefy do drugiej. Jedynie przez Niego możemy przejść ze śmierci do życia. Czy jesteś wśród żywych? Uzasadnij swoją odpowiedź.

Laska Aarona, która zakwitła

CZWARTEK — 12 listopada

Choć tysiące zginęły w buncie Koracha, Pan wiedział, że kwestię kapłańskiego przywództwa należy ustalić raz na zawsze. Pomimo rzeczy, które dotąd uczynił, w tym także potężnych i dotkliwych kar zesłanych na buntowników, Bóg musiał wiedzieć, że lud nadal jest targany przeciwnymi emocjami. Pan mógłby zmieść z powierzchni ziemi wszystkich buntowniczo nastawionych Izraelitów, ale nie takie było Jego zamierzenie. Mimo wszystkich ich win i niewłaściwej postawy nadal pragnął działać dla nich i objawiać im swoją zbawienną łaskę. Przeczytaj Lb 17,16−28 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Co było powodem próby?

2. Jak próba ta miała zapobiec dalszemu buntowi i potępieniu buntowni− ków?

3. Jak reakcja ludu świadczy, że wreszcie dotarła do nich prawda, iż tyl− ko wybrani przez Boga mogą być kapłanami?

Nikt nie mógł zaprzeczyć cudowi, w wyniku którego laska Aarona zakwitła i wydała owoce. Izraelici musieli uznać, że Bóg dokonał cudu w przybytku i wybrał Aarona i jego potomków jako kapłanów w świątyni Jahwe. Tragiczne jest to, że zrozumienie tej prawdy kosztowało tak wiele cierpienia. Rzeczą zdumiewającą jest to, jak wiele Pan był gotowy uczynić dla swego ludu, by zmienić jego myślenie i postawę. Z naszego punktu widzenia łatwo jest potępiać i osądzać Hebrajczyków. Ale przyjrzyjmy się sobie, zarówno wspólnocie, jak i jednostkom (zob. 2 Kor 3,15). Dlaczego trudno nam się nauczyć tego, czego Bóg pragnie nas na− uczyć? Dlaczego, mimo iż otrzymaliśmy tak wiele dowodów Jego miłości i ła− ski, nadal Mu nie ufamy? Dlaczego popełniamy raz po raz te same błędy? Dlaczego ważne jest, byśmy nie usprawiedliwiali naszych grzechów?

PIĄTEK — 13 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdział Bunt Koracha, w: Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 293-301. „Wątpię, czy prawdziwy bunt jest uleczalny. (...) Bunt i odstępstwo unoszą się w powietrzu, którym oddychamy. Zostalibyśmy zarażeni nimi, gdybyśmy przez wiarę nie powierzali naszej bezradności Jezusowi. Skoro ludzie tak łatwo dają się sprowadzać na manowce, to jak się ostaną, gdy szatan będzie udawał Zbawiciela i czynił cuda? Kto pozostanie nieporuszony wobec takiego zwiedzenia? Udając Jezusa, szatan pod Jego postacią będzie czynił dzieła mające świadczyć o tym, że jest Chrystusem. »Nie chodźcie, ani się tam nie udawajcie« (Łk 17,23). Zasady wiary muszą być właściwie zrozumiane. Ludzie przyjmowani jako nauczyciele prawdy muszą być zakotwiczeni w prawdzie. Wówczas oprą się sztormom i burzom, bo będą mieli mocną kotwicę. Zwiedzenia będą narastać, a my mamy nazywać bunt po imieniu. Mamy trwać odziani w całą zbroję Bożą” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. I, s. 1114). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W jaki sposób grzech nas zwodzi? Jak możemy wiedzieć, że nie zostaliśmy zwiedzieni przez grzech? (Czy częścią zwiedzenia nie jest przekonanie nas, że nie jesteśmy zwiedzieni?). Jaką rolę odgrywa Biblia w tej kwestii? Jak inni mogą nam pomóc? 2. Jakkolwiek otwarty i bezpośredni był bunt, któremu przyglądaliśmy się w tym tygodniu, w jaki sposób duch buntu może się przejawiać wśród nas? Jak możemy rozpoznać bunt, gdy powstaje wśród nas, zwłaszcza gdy pojawia się pod pozorem walki o to, co słuszne? Jak możemy określić różnicę między buntem, a słuszną postawą? 3. Dlaczego pomniki religijne, jak i świeckie są ważne? Jakie świeckie pomniki, pamiątki i znaki są powszechnie znane w twojej kulturze i co reprezentują? PODSUMOWANIE: Bunt Koracha i jego zwolenników przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi był tak głęboko zakorzeniony, iż Bóg musiał unicestwić ich przez trzęsienie ziemi, ogień i plagę. To sprawozdanie powinno być dla nas ostrzeżeniem przed zawiścią i zazdrością jak blacha z przekutych kadzielnic pokrywająca ołtarz. Jeśli będziemy się modlić za naszych przywódców i cenić to, czego Pan dokonał dla nich i dla nas, wówczas możemy uniknąć problemów podobnych do tych, jakie dotknęły Izraelitów wskutek buntu Koracha.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Autorka ukazuje biblijne zasady gospodarowania Bożymi darami. Książka zachęca do bliskiej współpracy z najlepszym Partnerem, również w materialnych aspektach naszego życia.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 8 — 21 listopada

KAPŁANI I LEWICI STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 9,1−23; 18,1—19,22; 1 P 2,9; Ap 14,6−12. TEKST PAMIĘCIOWY: „Rzekł Pan do Aarona: (...) Ja jestem twoim działem i twoim dziedzictwem wśród synów izraelskich” (Lb 18,20).

Po buncie Koracha i próbie ukazującej specjalne powołanie Aarona stało się konieczne dalsze zaznaczenie szczególnej roli kapłanów i lewitów. Jedni i drudzy mieli obowiązki wyznaczone przez Boga, a Pan wyraźnie je rozdzielił. A choć podział na kapłanów i lewitów oraz ich odmienne zadania przestał już dawno obowiązywać, to jednak historia z tym związana może nas wiele nauczyć. Zwróć uwagę na to, jak święte i uroczyste były to role. Uczy nas to, że powinniśmy poważnie traktować nasze święte obowiązki i powinności, jakiekolwiek one są. Zwróć uwagę także na fakt, jak bardzo zależni jedni od drugich byli kapłani i lewici, a jednocześnie wszyscy oni byli zależni od całego narodu. Z pewnością uczy to nas wiele o współczesnym Kościele. Ponadto przyjrzyj się roli łaski w tych rozdziałach, zwłaszcza w kontekście darów, jakie otrzymali ci ludzie bez żadnych zasług ze swej strony. Otrzymali swoje stanowiska wyłącznie dlatego, że Bóg im je powierzył, a nie ze względu na swoją szczególną wartość.

Podział pracy

NIEDZIELA — 15 listopada

„Jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przy− mierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim” (Wj 19,5−6). Jak możemy odnieść te słowa do nas dzisiaj jako Kościoła powołanego do przekazania Bożego przesłania światu? Czy to powołanie jest bezwarunko− we? Zob. 1 P 2,9; Ap 14,6−12. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Lb 18,1 czytamy, że Pan zapewnił swoich czcicieli, iż nie umrą, ale jedynie wtedy, gdy będą uczestniczyli w obrzędach świątynnych za pośrednictwem specjalnie wybranych kapłanów. Kapłani, wyróżnieni spośród innych Lewitów, mieli pilnować, by do świątyni nie zbliżył się nikt, kto nie miał do tego prawa, gdyż mógłby przez to zbezcześcić przybytek. Dzięki temu Izraelici nie musieli się obawiać, iż zbliżając się do świątyni, ryzykują życiem. Przeczytaj Lb 18,1−7. Na czym polegało rozgraniczenie służby kapłanów i lewitów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ważne jest to, że choć cały naród miał być królestwem kapłańskim, tylko niektórzy Izraelici zostali dopuszczeni do pełnienia pewnych szczególnych ról, co jest widoczne w przydzieleniu określonych funkcji Lewitom i wyłączeniu spośród nich rodu Aarona. W czasach nowotestamentowych takie dziedziczone powołanie, jak w przypadku plemienia Lewitów, przestało obowiązywać. Mimo to wyznawcy Boga w Kościele nowotestamentowym także mają pewne role do spełnienia (zob. 1 Kor 12,28-31; Ef 4,11). Jakie dary duchowe otrzymałeś i jak możesz ich lepiej używać, pełniąc służbę w zborze?

Dary w służbie Bożej

PONIEDZIAŁEK — 16 listopada

Gdy czytamy w Lb 18,1-7 instrukcje udzielone przez Pana, naszą uwagę zwracają pewne szczegóły. Po pierwsze, Bóg wyraźnie oświadczył, że to On przydzielił wybranym grupom ich role. Przypuszczalnie ten nacisk należy rozumieć w kontekście wcześniejszych problemów, nie tylko z Korachem i jego zwolennikami, ale także z Miriam i Aaronem. Należało rozwiać wszelkie wątpliwości co do tego, jak ludzie ci powołani zostali do wykonywania swoich obowiązków. Robili to, co robili, gdyż Jahwe ich do tego powołał. Zwróć uwagę także na podany przez Pana powód rozgraniczenia służby kapłanów i lewitów. Rozróżnienie to zostało dokonane, „żeby już Jahwe nie gniewał się na synów Izraela” (Lb 18,5 Biblia Romaniuka). Po raz kolejny widzimy miłosierdzie Boga towarzyszące Jego karceniu. Zbawiciel pragnie ratować ludzi, a nie potępiać ich i unicestwiać. Cały plan zbawienia, od początku do końca, świadczy o pragnieniu Pana, by uratować grzesznych i upadłych ludzi od zniszczenia, jakie ściąga na nich grzech (zob. J 3,16-18). Jakie słowo jest użyte, by opisać, czym byli lewici dla kapłanów i czym było kapłaństwo dla rodu Aarona? Zob. Lb 18,1−7. Czego możemy się z tego nauczyć?

Gdy o tym myślimy, pierwsze, co przychodzi nam na myśl, to fakt, że było to niezasłużone, wyłącznie z łaski. Był to przywilej dany im nie z powodu jakichś zasług z ich strony, ale wyłącznie z łaski Boga i dzięki Jego opatrzności. Ostatecznie Pan potrzebował kogoś do pełnienia wyznaczonej przez Niego służby, a w swej mądrości powołał do niej Lewitów, w tym ród Aarona. Oczywiście z tym świętym powołaniem wiązały się zobowiązania. W grę wchodziły sprawy życia i śmierci, zarówno w sferze duchowej, jak i fizycznej, jako że święty przybytek był miejscem przebywania Boga na ziemi. Świątynia była także modelem planu zbawienia. Plan ten miał być realizowany przez Jezusa zarówno na ziemi, jak i w niebie (zob. Hbr 9,1-28). Ziemska świątynia była swego rodzaju miniaturą Golgoty, niebiańskiej świątyni i sądu ostatecznego przedstawionymi w symbolach. Zatem w służbie świątynnej na szali leżało wieczne przeznaczenie ludzi. Stąd uroczysty charakter służby tam pełnionej przez kapłanów i lewitów. Pomyśl o twoich wrodzonych talentach, jakiekolwiek one są. Choćbyś najusilniej starał się je rozwijać, są one zawsze darem — czymś, co otrzyma− łeś od Boga. Co czynisz z tymi talentami? Czy używasz ich dla siebie, czy dla do− bra innych i rozwoju dzieła Pańskiego? Czy powinieneś w tej kwestii dokonać gruntownej zmiany?

Wsparcie dla świątyni

WTOREK — 17 listopada

Dokonawszy rozgraniczenia służby kapłanów i lewitów, Pan następnie udzielił instrukcji dotyczących ekonomicznego wsparcia dla nich. Ich praca najwyraźniej miała być pełnoetatowa. To znaczy, że pełniąc tę służbę, mieli otrzymywać uposażenie umożliwiające im utrzymanie siebie i swoich rodzin. O wsparcie materialne dla nich mieli dbać inni. Przeczytaj Lb 18,8−20. Co wydaje ci się najważniejsze w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wiele ciekawych myśli pojawia się w tym fragmencie Biblii. Zwróć uwagę na to, jak ściśle Pan powiązał składane Mu ofiary z tym, co zostało dane kapłanom. Choć dary i ofiary były składane Bogu, On w znacznej części oddawał je kapłanom. Tak więc składając ofiary Jahwe, Izraelici jednocześnie wspomagali kapłanów. Wskazuje to na bliski związek między Panem i kapłanami, którzy służyli jako pośrednicy między Nim i Jego ludem. Jednocześnie widzimy wyraźnie człowieczeństwo kapłanów. Choć zajmowali oni uprzywilejowaną pozycję, to jednak byli zależni od współwyznawców, którym służyli. Otrzymując od ludu najlepszą oliwę, wino, zboże i inne produkty, kapłani niewątpliwie stale pamiętali o swoim zobowiązaniu do wiernego służenia współwyznawcom. Pamiętali też o tym, że urząd, który otrzymali, został im dany nie dla ich własnych korzyści. Konieczność wykupywania pierworodnych dzieci i zwierząt była jednym ze sposobów przypominania Izraelitom idei zastępstwa. W przyszłości to Chrystus miał oddać swoje życie za grzeszników (zob. 1 P 1,18-19). Sól dodawana do każdej ofiary była symbolem trwałości przymierza Boga z Jego ludem (zob. Kpł 2,13). Jakie święte zobowiązania spoczywają na tobie? Jak wiernie spełniasz zadania powierzone ci przez innych? Co możesz poprawić w tej kwestii?

Dziesięcina

ŚRODA — 18 listopada

Choć Lewici nie posiadali ziemi, otrzymali czterdzieści osiem miast, z których trzynaście przeznaczono dla kapłanów (zob. Joz 21,19.41). Pan oświadczył, że to On jest ich działem, czyli „dziedzictwem” (Lb 18,20). Oprócz udziału w składanych ofiarach, jaki plan ustanowił Bóg w celu zapewnienia utrzymania kapłanom i lewitom? Zob. Lb 18,21−32. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Oddawanie Panu dziesiątej części dochodu (zob. Kpł 27,30) było starożytnym zwyczajem. Po raz pierwszy zostało wspomniane w Biblii, gdy Abraham oddał dziesięcinę Melchisedekowi, królowi-kapłanowi Salemu (zob. Rdz 14,1820; Hbr 7,1-2). Jakub obiecał Bogu, że będzie Mu oddawał „dziesięcinę” (Rdz 28,22). Pan zastosował tę zasadę w Izraelu, oddając dziesięcinę plemieniu Lewiego, w tym także rodzinom kapłańskim. Nawet Lewici, którzy żyli z dziesięciny, także oddawali dziesięcinę, którą otrzymywał ród Aarona. Lewici mieli oddawać najlepszą część tego, co otrzymywali jako dziesięcinę. Tak więc dziesięcina służyła nie tylko utrzymaniu kapłanów, ale umożliwiała Lewitom to, by byli świadomi swojej zależności od Boga. Dzięki temu pamiętali, że to, co otrzymują, zawdzięczają Jemu. Oni także mieli okazywać wdzięczność, wiernie oddając dziesięcinę. Skoro pozostałe plemiona miały stale pamiętać o zależności od Pana, tym bardziej musieli o niej pamiętać Lewici. Przeczytaj Lb 18,32. Jaka nauka wypływa z tych słów w kwestii świętości powołania Lewitów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W tym Bożym planie każdy miał swoją rolę do spełnienia. Kapłani i lewici mieli się wywiązywać ze swoich świętych obowiązków związanych ze służbą w świątyni, zaś obowiązkiem ludu było oddawanie dziesięciny. Dziesięcina była niewielką rzeczą w porównaniu z tym, czego dokonywali dla ludu lewici i kapłani. W pewnym sensie wszystkie grupy były od siebie wzajemnie zależne, a cały naród pozostawał w ścisłej zależności od Pana.

Czerwona jałówka

CZWARTEK — 19 listopada

Ofiara z czerwonej jałówki bez skazy, nigdy nienoszącej jarzma, jest naj− dziwniejszym rytuałem w izraelskim systemie świątynnym (zob. Lb 19,1−22). Czego możemy się nauczyć z tego rytuału?

Jałówka miała być maści czerwonej, a czerwień to symbol krwi — oczywiście przelanej krwi Chrystusa. Musiała być bez skazy i nigdy nie nosić jarzma — to także wskazuje na Jezusa, nieskażoną ofiarę, dobrowolnie dokonującego dzieła odkupienia. Nikt nie narzucił Mu jarzma, gdyż był On niezależny od nikogo i ponad wszelkim prawem. Ofiarowywana jałówka musiała być wyprowadzona poza obóz i zabita. Podobnie Chrystus cierpiał za bramami Jerozolimy (zob. Hbr 13,12), gdyż Golgota znajdowała się poza murem miejskim. To miało wskazywać, że Jezus umrze nie tylko za Żydów, ale za całą ludzkość (zob. Rz 5,12-20). Oświadcza On upadłemu światu, iż przyszedł jako Odkupiciel. Wzywa ludzi do przyjęcia zbawienia, które im oferuje. Po zabiciu jałówki kapłan, ubrany w białą szatę, brał nieco jej krwi w dłonie i kropił nią siedmiokrotnie w kierunku świątyni. Tak też Chrystus, dzięki swej nieskazitelnej sprawiedliwości, po przelaniu swej cennej krwi wszedł do niebiańskiej świątyni, by służyć tam dla dobra grzeszników. Tam Jego krew służy pojednaniu ludzkości z Bogiem (zob. Hbr 10,21-23). Ciało jałówki było spalane na popiół, co oznaczało zupełną i całkowitą ofiarę. Następnie popiół był zbierany przez osobę nieskalaną przez kontakt ze zwłokami i umieszczany w czystym miejscu poza obozem. Gdy zaistniała potrzeba przeprowadzenia ceremonii oczyszczenia, wówczas szczypta tego popiołu była dodawana do naczynia z wodą ze strumienia. Następnie czysta osoba zanurzała cedrowy kijek z przywiązanym do niego kawałkiem czerwonej tkaniny i pękiem hizopu, po czym spryskiwała wodą z popiołem namiot i ludzi. Ta ceremonia była powtarzana kilkakrotnie, aby upewnić się, że została wykonana należycie i oczyszczenie z grzechu zostało dokonane. Oczyszczająca woda, którą spryskiwano nieczystych, symbolizowała Chrystusową krew przelaną dla oczyszczenia nas z moralnego brudu. Powtarzane wielokrotnie opryskiwanie wodą ilustruje pełnię dzieła dokonywanego dla skruszonego grzesznika. Wszystko, co do niego należało, musiało zostać poświęcone. Nie tylko grzesznik musiał być obmyty, ale także musiał zadbać o czystość i świętość wszystkich aspektów swojego życia. Przyjrzyj się sobie. Co musisz zrobić, by podporządkować się procesowi oczyszczenia? Co powinieneś odrzucić i dlaczego?

PIĄTEK — 20 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: „Boży plan co do oddawania dziesięciny jest piękny, zarówno w swej prostocie, jak i równym traktowaniu wszystkich. Wszyscy mogą się go trzymać odważnie i z wiarą, ponieważ został obmyślony przez Boga. Łączy on w sobie prostotę i skuteczność i nie wymaga głębokiej wiedzy, aby go zrozumieć i wprowadzić w życie. Wszyscy mogą być pewni, że są w stanie wziąć udział w cennym dziele zbawienia. Każdy człowiek może się stać szafarzem dóbr Pańskich i pośrednikiem w zaspokajaniu potrzeb dzieła Bożego. (...). Dzięki temu systemowi urzeczywistniane są wielkie cele. Gdyby wszyscy go zaakceptowali, każdy stałby się czujnym i wiernym skarbnikiem Bożym i nie brakowałoby środków w wielkim dziele głoszenia światu ostatniego poselstwa ostrzeżenia” (Ellen G. White, Słudzy ewangelii, s. 151). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego oddawanie dziesięciny jest takie ważne nie tylko dla funkcjonowania Kościoła, ale także dla duchowej pomyślności tego, kto oddaje dziesięcinę? 2. Wróć do czwartkowej części lekcji omawiającej obrzęd związany z czerwoną jałówką. Zastanów się, co rytuał ten mówi nam o śmierci i dziele Chrystusa. Jak świadczy o naszej potrzebie oczyszczenia z grzechu? Jak to, czego dokonał Jezus, pozwala nam odnosić zwycięstwa nad grzechami? 3. Pomyśl o swoim domu. Czy są tam rzeczy, które musisz z niego usunąć, aby go oczyścić? Być może są to książki, płyty DVD, muzyka, czasopisma lub inne przedmioty? Co to takiego i dlaczego powinieneś się tego pozbyć? 4. W jaki sposób możemy pomagać innym, zwłaszcza młodym ludziom w zborze, posługiwać się danymi im przez Boga talentami w służbie dla Pana? Jak możemy kierować we właściwą stronę tych, którzy otrzymali dary duchowe, aby używali ich we właściwy sposób? Dlaczego mamy obowiązek im pomagać? PODSUMOWANIE: Z powodu buntu Koracha, który rościł sobie prawo do sprawowania służby kapłańskiej, Bóg pouczył lud za pośrednictwem Mojżesza w kwestii rozgraniczenia służby kapłanów i lewitów. Kapłaństwo było darem od Pana, a lewici zostali dani kapłanom do pomocy. Jedni i drudzy mieli być utrzymywani z dziesięciny. Przy pomocy popiołu z czerwonej jałówki dokonywano szczególnego rytuału oczyszczenia, który symbolizował łaskę Bożą oczyszczającą człowieka ze skażenia grzechem.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Publikacja stara się odpowiedzieć na odwieczne pytania dotyczące niezawinionego cierpienia, skutków grzechów i naszych wyborów, sądu i odpowiedzialności, jaką poniosą także niewinni ludzie.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 9 — 28 listopada

GRZECHY MOJŻESZA I AARONA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 20,1—21,35; J 3,14−15; Jk 4,4−15. TEKST PAMIĘCIOWY: „Wejdź na szczyt góry Pizga i skieruj swe oczy na za− chód, na północ, na południe i na wschód, i obejrzyj to własnymi oczy− ma, gdyż Jordanu tego nie przekroczysz” (Pwt 3,27).

Po latach wędrowania po pustyni Izraelici wreszcie dotarli do Kadesz-Barnea na południowej granicy ziemi obiecanej. Po wszystkim, co przeszli, wszystkich przykrych doświadczeniach, podczas których Pan starał się ich czegoś nauczyć, wszystkich surowych karach wymierzonych tym, którzy otwarcie się zbuntowali, należało sądzić, że ci ludzie byli teraz gotowi okazywać pełne posłuszeństwo Bogu. Jednak w rzeczywistości było inaczej. W tym tygodniu będziemy studiować temat, który przewija się w całej Biblii. To zagadnienie miłosierdzia i łaski Zbawiciela oraz niewierności, grzechów i niewdzięczności Jego ludu. Od czasów Adama i Ewy w Edenie po współczesny laodycejski Kościół (zob. Ap 3,14-18) raz po raz dostrzegamy przejawy wielkiego miłosierdzia i łaski Boga wobec ludzi często odrzucających obietnice zwycięstwa, wiary i świętości, które On oferuje. Jednocześnie widzimy gotowość Pana do przebaczania potykającym się i upadającym. Nawet tym, od których mógł oczekiwać czegoś lepszego, jak sam wielki Mojżesz, który w chwilach słabości, niecierpliwości i pychy tracił z oczu Boga, który tak wiele dla niego zrobił. Zatem skoro sam Mojżesz mógł upaść, to o ileż bardziej i nam może się to przytrafić!

Gdy wielcy upadają

NIEDZIELA — 22 listopada

Gdy zabrakło wody w obozie Izraelitów w Kadesz-Barnea, nadarzyła się znakomita okazja, by poprosić o pomoc Boga. On zawsze troszczył się o nich w przeszłości, więc dlaczego tym razem miałoby być inaczej? Jednak Izraelici zapomnieli o tym, co stało się w przeszłości, i znowu zwrócili się przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi. Przeczytaj Lb 20,1−13. Co Pan rozkazał Mojżeszowi i co ten uczynił? Dla− czego ten pokorny, wierny i pobożny sługa Jahwe okazał tak rażący brak za− ufania do Boga? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Z jednej strony łatwo zrozumieć frustrację Mojżesza. Niedawno pochował starszą siostrę i niewątpliwie bolał nad tą stratą. A teraz usłyszał od Izraelitów niemal identyczne skargi jak te wypowiadane przez ich przodków przed laty. Jednak w oczach Pana nic z tych rzeczy nie usprawiedliwiało zachowania Mojżesza. „Woda w wielkiej obfitości trysnęła ze skały i zaspokoiła pragnienie wszystkich, ale został popełniony wielki błąd. Mojżesz przemówił w gniewie. (...). Jednak kiedy Mojżesz oskarżył Izraela sam z własnej woli, zasmucił Ducha Bożego i przyniósł tylko szkodę ludowi. Jego brak opanowania i cierpliwości były oczywiste. Dał ludowi okazję do wątpienia, czy wcześniej działał z rozkazu Bożego, i do usprawiedliwienia swoich własnych grzechów. Mojżesz, tak samo jak oni, obraził Boga. Jego postępowanie — mówili — już od początku było otwarte na krytykę i napiętnowanie, a teraz znaleźli pretekst, którego tak długo pragnęli, by odrzucić wszystkie napomnienia, które Bóg przekazywał przez swego sługę” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 309). Nawet najwierniejsi i najgorliwsi słudzy Pańscy muszą być ostrożni. Grzech Mojżesza był jeszcze cięższy, dlatego że ten mąż Boży otrzymał wiele wspaniałych przywilejów. Pomyśl, jak wiele przejawów mocy Pana widział i jak wspaniałe otrzymał Jego objawienie. I mimo to pozwolił sobie na to, by unieść się gniewem i wykazać swoją dominację? Dla wszystkich nas powinno to być ostrzeżeniem. Pomyśl o chwilach, gdy straciłeś panowanie nad sobą i zrobiłeś coś po− chopnego i grzesznego. Jak często życzyłeś sobie, byś mógł cofnąć czas i po− stąpić inaczej? Czego nauczyłeś się z tych zdarzeń, aby nie popełniać takich błędów w przyszłości?

Śmierć Aarona

PONIEDZIAŁEK — 23 listopada

Przeczytaj Lb 20,23−29. Co wydaje się najistotniejsze w opisie śmierci Aarona? Czego możemy się nauczyć z tego wydarzenia, bez względu na to, jakie dzieło pełnimy dla Pana? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

20. rozdział Księgi Liczb (4 Księga Mojżeszowa) zaczyna się od wzmianki o śmierci Miriam, a kończy się opisem śmierci Aarona. Jest jasne, że starsze pokolenie odchodziło, a młodsze miało przejąć kierowanie dziełem. Podobnie jest w Kościele. Jedno pokolenie odchodzi, a drugie zajmuje jego miejsce. Ważne jest, jak wiele młodsze pokolenie nauczy się z błędów i sukcesów starszego pokolenia. Zwróć uwagę na różnicę w opisie śmierci Miriam i Aarona. Jej śmierć została wspomniana zaledwie w jednym krótkim zdaniu. Wydaje się, że nastąpiła nagle i niespodziewanie. W przeciwieństwie do tego śmierć Aarona została wyraźnie zapowiedziana. Przed śmiercią Aarona on sam, Mojżesz i syn Aarona, Eleazar, weszli na szczyt góry Hor, gdzie Mojżesz zdjął z Aarona szaty kapłańskie i odział w nie swojego bratanka Eleazara, co miało oznaczać przekazanie urzędu arcykapłańskiego następnemu pokoleniu. Choć Aaron miał być wkrótce przyłączony do swoich przodków, służba kapłańska miała być kontynuowana. Innymi słowy, dzieło misji ludu Bożego jest czymś więcej niż życie jednego człowieka. Jeśli mamy ku temu wolę, możemy wiernie wypełniać nasze obowiązki, ale prędzej czy później zejdziemy ze sceny życia i inni przejmą to, co pozostawimy. Trudno sobie wyobrazić, jakich emocji musieli doznawać wszyscy uczestnicy tego wydarzenia. Mojżesz, wiedząc, że wkrótce jego brat umrze, zdjął z niego świętą szatę i włożył ją na swego bratanka, syna Aarona. Aaron w obliczu śmierci niewątpliwie żałował, iż popełnił wiele uchybień. Eleazar stał obok ojca, który wkrótce miał odejść, i przejmował od niego ogromną odpowiedzialność, jaka spoczywała na barkach arcykapłana. Gdybyś miał jutro umrzeć, jakie dziedzictwo pozostawiłbyś po sobie? Co uczyniłeś w dziele Pańskim? Jak możesz lepiej wykorzystać czas, który jesz− cze pozostał tobie i nam wszystkim? Zob. Jk 4,4−15.

Grzech niewdzięczności

WTOREK — 24 listopada

Ponieważ Edomici (potomkowie Ezawa) odmówili Izraelitom przejścia przez swoje terytorium, konieczne było ominięcie ich kraju (zob. Lb 20,14-21). Edomici zajmowali ziemie rozciągające się od Morza Martwego po zatokę Akaba. Przeczytaj Lb 21,1−5. Na co uskarżał się lud? Pomyśl o wszystkim, co im się przydarzyło i przez co przeszli. Czy mieli słuszne powody do narzekania?

Jakkolwiek mogli sądzić, że mają powody do narzekania, Pan najwyraźniej nie zgadzał się z ich stanowiskiem. Przecież każdego dnia wędrówki byli podtrzymywani przy życiu dzięki cudom boskiego miłosierdzia. Mieli pod dostatkiem wody, nawet na pustyni, a także chleb z nieba, anielski pokarm (zob. Ps 78,25). Mieli pokój i bezpieczeństwo dzięki obłokowi za dnia i blaskowi ognia nocą. Nie było w ich szeregach nikogo, kto cierpiałby słabość (zob. Ps 105,37). Ich stopy nie puchły w czasie wędrówki, a ich odzież nie zniszczała (zob. Pwt 8,3-4). Niewątpliwie mieli swoje zmagania, problemy i lęki jak my wszyscy. Jednak skupiając uwagę na problemach, zapominali o Bożych błogosławieństwach, jakich doświadczali od dawna. Przypuszczalnie właśnie na tym polegał ich problem — przywykli do miłosierdzia, łaski i zaopatrzenia Pana, a zatem zaczęli je traktować jako coś, co im się należy. Gdy tak zaczynamy myśleć o przejawach dobroci Bożej, wówczas bardzo łatwo przychodzi nam zupełnie o nich zapominać. Jakie rzeczy w swoim życiu traktujesz tak, jakby ci się należały? Dlaczego taka postawa nie jest zbyt mądra? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jedynym lekarstwem na to jest codzienne dziękowanie za wszystko, co otrzymujemy od Pana. Dlatego też wdzięczność jest tak ważna. Bóg nie potrzebuje naszego dziękczynienia i uwielbienia. To my potrzebujemy chwalić Pana z całej duszy, gdyż chwalenie Go i dziękowanie Mu przypominają nam, jak wiele Mu zawdzięczamy. Napisz własny psalm pochwalny. Uwzględnij w nim wszystko, za co jesteś wdzięczny Zbawicielowi. Wyobraź sobie, że miałbyś śpiewać ten psalm co− dziennie. Jak pomogłoby ci to ustrzec się grzechu niewdzięczności i przyjmo− wania postawy, do której ten grzech prowadzi?

Jadowite węże

ŚRODA — 25 listopada

Choć Izraelitom wydawało się, że mają powody do narzekania, oczywiste jest, że Pan uznał inaczej. Po tych wszystkich latach spędzonych na pustyni, po wszystkim, czego Bóg wśród nich dokonał, powtarzali te same narzekania, mianowicie iż wyprowadzono ich na pustynię, aby zginęli. Nic dziwnego, że Pan nie podzielał ich zarzutów. Ich utyskiwania były o tyle grzeszne, iż stosunkowo niedawno doświadczyli zwycięstwa nad Kananejczykami. Przeczytaj Lb 21,5−9. Jak Mojżesz znowu wystąpił w roli mediatora? Dla− czego zwłaszcza teraz Izraelici potrzebowali jego wstawiennictwa u Boga? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Palestynie występuje około trzydziestu pięciu gatunków węży. Niektóre są bardzo jadowite. Te, które pojawiły się w wielkiej ilości na pustyni, to „węże o jadzie palącym” (Lb 21,6 Biblia Tysiąclecia), „węże ogniste” (Biblia gdańska) ze względu na skutki ich ukąszenia. Gdy Boża ochrona została odebrana Izraelitom, znaczna ich liczba została zaatakowana przez takie właśnie gady. To nie Pan zesłał węże na swój lud, ale odjął swoją ochronę, tak iż stanęli oko w oko z niebezpieczeństwem i ponieśli skutki swojej niewłaściwej postawy. Przeczytaj J 3,14−15. Jak Jezus nawiązał do plagi węży celem zilustrowania planu zbawienia? W jakim sensie wszyscy zostaliśmy pokąsani przez jadowite węże? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Miedziany wąż osadzony na drzewcu nie miał żadnej magicznej mocy ratującej przed skutkami ukąszenia. Ci, którzy zostali ukąszeni, musieli na niego patrzeć. Przyjmując dany im ratunek, musieli dokonać wyboru — okazać posłuszeństwo. Podobnie śmierć Jezusa nie daje automatycznie zbawienia światu. Jego śmierć dostarczyła podstaw do zbawienia. Ale jak ludzie na pustyni musieli patrzeć, tak i my musimy patrzeć na Chrystusa i wierzyć, abyśmy otrzymali to, co On tak obficie i łaskawie nam oferuje. Jak doświadczyłeś uzdrawiającej mocy Zbawiciela i jak doświadczasz jej teraz? Jakie jeszcze urazy i rany musisz wyleczyć dzięki Jego uzdrawiającej mocy, by iść naprzód pomimo bólu, który wydaje się czasami nie do zniesienia?

Pierwsze podboje

CZWARTEK — 26 listopada

Niemal czterdzieści lat minęło od czasu, gdy Izraelici próbowali zaatakować Kananejczyków, ale ponieśli dotkliwą klęskę (zob. Lb 14,40-45). Tamto pokolenie wymarło podczas czterdziestoletniej wędrówki po pustyni, a teraz ich potomkowie przygotowywali się do podjęcia dzieła w miejscu, w którym zostało porzucone. Przeczytaj Lb 21,10−33 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Jaką obietnicę złożyli Hebrajczycy pogańskiemu królowi Sychonowi? Co mu zaoferowali?

2. Kto kogo zaatakował? Zob. Lb 21,23.

3. Jaka była różnica w reakcji Izraelitów na postawę króla Sychona i kró− la Oga?

„Narody te, mieszkające na granicach Kanaanu, byłyby oszczędzone, gdyby nie stawiały oporu słowu Bożemu, przeciwstawiając się przejściu Izraela. (...). Aczkolwiek Amorejczycy byli bałwochwalcami, a przez swą wielką nikczemność słusznie zasłużyli na utratę życia, Bóg oszczędzał ich przez czterysta lat (...). Wszystkie cuda, które uczynił, gdy wyprowadzał Izraela z Egiptu, były im znane. Był dany wystarczający dowód” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 324). Zwróć uwagę na różnicę w postępowaniu wobec tych dwóch królestw. Nie wystosowano żadnej prośby o przejście przez kraj Oga. Pan raczej wyciągnął króla Baszanu i jego armię z dala od ich miast, które „były obwarowane wysokimi murami, bramami i ryglami” (Pwt 3,5). Z dala od tych fortyfikacji Izraelici — prowadzeni Bożymi obietnicami przekazanymi przez Mojżesza — byli w stanie pokonać Oga i jego amorejską armię w otwartym polu. Zwycięstwo nad Sychonem i Ogiem — królami Amorejczyków w Zajordaniu — zostało upamiętnione w psalmach (zob. Ps 135,10-12; 136,18-26) i w słownej tradycji narodu (zob. Sdz 11,18-22). Po czterdziestu latach wędrówki Izraelici wreszcie mieli wkroczyć do ziemi obiecanej. Pomyśl, jakżeż wiele czasu zostało zmarnowane z powodu braku wiary, pomimo wszelkich dowodów Bożego kierownictwa. Jak wiele cennego czasu zmarnowałeś, nie idąc naprzód w wierze? Jak możesz się nauczyć bardziej ufać obietnicom Pana i postępować zgodnie z nimi, zamiast marnować czas?

PIĄTEK — 27 listopada DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdziały Uderzenie w skałę, Wędrówka wokół Edomu i Zdobycie Baszanu, w: Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 306-326. „Nikodema przyciągała osobowość Chrystusa. Gdy Zbawiciel mówił mu o narodzeniu na nowo, pragnął, aby ta odmiana mogła się w nim dokonać. Lecz w jaki sposób mogło to nastąpić? Jezus dał odpowiedź na to niewypowiedziane pytanie: »I jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak musi być wywyższony Syn Człowieczy, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny« (J 3,14-15). Był to znany Nikodemowi temat. Symbol uniesionego w górę węża wyjaśnił misję Zbawiciela. Gdy lud Izraela umierał od ukąszeń jadowitych wężów, Bóg polecił Mojżeszowi wykonać węża z miedzi i umieścić go wysoko pośród zgromadzonych. Następnie nad obozem rozległy się słowa, że wszyscy, którzy będą patrzeć na węża, zachowają życie. Ludzie wiedzieli, że sam w sobie wąż nie miał mocy uratowania ich, lecz że był symbolem Chrystusa. Tak jak ta rzeźba na podobieństwo postaci jadowitego węża podniesiona została dla ich uzdrowienia, tak Ów posłany »w postaci grzesznego ciała« (Rz 8,3) stanie się ich Zbawicielem. (...). Dla wyleczenia swych ran i dla przebaczenia swych grzechów nie mogli nic innego uczynić, jak tylko okazać wiarę w Dar Boży. Mieli tylko patrzeć i żyć” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, s. 117-118). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Pomyśl o masowym pojawieniu się jadowitych węży w obozie izraelskim. Niewątpliwie była to sytuacja, w której wiara ludzi została poddana próbie. Izraelici otrzymali obietnicę, iż patrząc na węża, zostaną ocaleni przed pewną śmiercią. Nie było naturalnego wyjaśnienia tego, co się stało później. Ich życie zależało od nadprzyrodzonego działania mocy Bożej. Jak ta sytuacja odzwierciedla plan zbawienia? Co mówi to nam o naszej bezradności w odłączeniu od Boga w kwestii życia wiecznego? Dlaczego ta rzeczywistość powinna czynić nas pokornymi? 2. W jaki sposób możemy jako pojedyncze osoby i jako Kościół popełniać błędy podobne do tych, jakie popełniali starożytni Izraelici? Dlaczego tak trudno dostrzec własne duchowe słabości? PODSUMOWANIE: Ta część Księgi Liczb (4 Księga Mojżeszowa), którą studiowaliśmy w tym tygodniu, dotyczy zakończenia czterdziestoletniej wędrówki Izraelitów. Mojżesz i Aaron, zasmuceni śmiercią swej siostry Miriam, w gniewie zgrzeszyli przeciwko Panu. Potem utyskujący lud został zaatakowany przez jadowite węże, ale znalazł fizyczne i duchowe uzdrowienie dzięki wierze, patrząc na miedzianego węża, którego Zbawiciel polecił wykonać Mojżeszowi i wystawić na widok tych, którzy zostali ukąszeni. Po tym upokarzającym doświadczeniu Pan pozwolił Izraelitom pokonać Amorejczyków w Zajordaniu i przejąć we władanie ich terytorium.

DZIEŃ CHRZEŚCIJAŃSKIEJ SŁUŻBY CHARYTATYWNEJ Lekcja 10 — 5 grudnia

SZALEŃSTWO PROROKA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 22,1—24,25; Pwt 1,30; 20,4; Mt 15,14; 1 Kor 2,14; 2 P 2,14−16; Ap 3,17. TEKST PAMIĘCIOWY: „Korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy; niektórzy, ulegając jej, zboczyli z drogi wiary i uwikłali się sami w prze− różne cierpienia” (1 Tm 6,10).

Historia Bileama jest znana i bywa tematem anegdot takich jak ta, w której babcia zachęcała wnuka do słuchania kazania. — Babciu, pastor mówi tak niezrozumiale — skarżył się wnuczek. Na to babcia rzekła z całą powagą: — Jasiu, słuchaj uważnie kaznodziei. Skoro Bóg mógł przemówić przez oślicę Bileama, to może i przez naszego duchownego. Jednak gdyby się zastanowić, nie ma nic śmiesznego w tej biblijnej historii. Choć można ją analizować na różnych poziomach, spotkanie Bileama z Panem jest jednym z przykładów tego, jak grzech, gdy nie zostanie pokonany dzięki mocy Bożej, prowadzi człowieka na drogę zagłady. Bileam/Balaam został trzykrotnie wspomniany w Nowym Testamencie (zob. 2 P 2,15-16; Jud 1,11; Ap 2,14) i żadna z tych wzmianek nie jest dla niego pochlebna. Przeciwnie, jest on symbolem i synonimem grzechu. Apostoł Piotr mówi o szaleństwie Bileama (Biblia gdańska/Biblia ekumeniczna). Jednak nie było to szaleństwo człowieka ograniczonego umysłowo, ale raczej kogoś tak opanowanego chciwością, iż był gotowy dla pieniędzy spełnić życzenie Balaka, bez względu na to, jak było ono nikczemne i złe. Jeśli ktoś taki jak Bileam, prorok, mógł popełniać szaleństwa, o ileż bardziej szalonymi bylibyśmy, czyniąc coś podobnego, zwłaszcza, że mamy już jego smutny przykład.

Bojaźliwy zwiedziony król

NIEDZIELA — 29 listopada

Spróbuj się postawić w sytuacji Balaka, króla Moabu. Oto zbliżała się do jego granic ogromna liczba uchodźców z Egiptu, którzy cudem przetrwali na pustyni przez czterdzieści lat. Ten groźny lud rozłożył się „obozem na stepach Moabu” (Lb 22,1), u granic królestwa Balaka. Choć Izraelici nie zamierzali napadać na Moab, Balak miał uzasadnione powody do obaw i lęku. Wystarczyło przypomnieć sobie, co ci koczownicy zrobili z Amorejczykami Ogiem i Sychonem — ten ostatni król niedawno pokonał Moabitów (zob. Lb 21,26) — nie wspominając nawet o tym, że owi hebrajscy pasterze pobili wcześniej Kananejczyków (zob. Lb 21,1-3). Nic dziwnego, że Balak był zaniepokojony. Przeczytaj Lb 22,1−6. Co najbardziej przeraziło Balaka? Gdyby Izraelici byli zagrożeniem dla Moabitów, czego Balak naprawdę powinien był się oba− wiać? Zob. Rdz 48,21; Wj 15,1; Pwt 1,30; 20,4. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Co za ironia, iż Balak w obliczu, jak mu się wydawało, niepokonanego wroga szukał pomocy u proroka służącego Bogu tego ludu, który król chciał przekląć i pokonać. Nie wiemy, czy Balak zdawał sobie sprawę z tego, co robi, ale z naszego punktu widzenia jest oczywiste, że jego plan nie był wart funta kłaków. Przypuszczalnie był akcją na pokaz, ku pokrzepieniu serc Moabitów. Można się tylko zastanawiać, dlaczego Balak nie dał zarobić jednemu ze swoich miejscowych świętych mężów, by wzywał moabskich bogów do wystąpienia przeciwko Izraelitom. Zamiast tego polecił wezwać proroka prawdziwego Boga. Przypuszczalnie klucz do rozumowania króla znajduje się w Lb 22,6: „Przeklnij mi ten lud, gdyż jest silniejszy ode mnie; może wtedy zdołam go pobić i wypędzę go z tej ziemi; wiem bowiem, że kogo ty pobłogosławisz, będzie błogosławiony, a kogo przeklniesz, będzie przeklęty”. Zadaj sobie pytanie, w jakim stopniu rzeczywiście polegasz na Bogu, a w jakim ufasz we własne siły i rozum, pieniądze, pracę, talenty i coś tam jesz− cze. Jak możesz się nauczyć nie polegać na tym wszystkim, a tylko na Panu? Dlaczego jest to takie trudne dla nieodrodzonego serca? Zob. 1 Kor 2,14.

Bileam

PONIEDZIAŁEK — 30 listopada

Kim był Bileam? „Bileam był kiedyś dobrym człowiekiem i prorokiem Bożym, ale stał się odstępcą i opanowała go chciwość. Mimo to twierdził, że jest sługą Najwyższego. Nie był nieświadomy tego, co Bóg uczynił na rzecz Izraela. Kiedy posłowie oznajmili mu, z jakim zleceniem przybyli, dobrze wiedział, że jego obowiązkiem było odrzucić zapłatę Balaka, a posłów odprawić. Odważył się jednak igrać z pokusą” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 328). Przeczytaj Lb 22,7−21. Z pozoru mogłoby się wydawać, że Bileam trwał zdecydowanie przy Panu. Jednak co świadczy o tym, że prorok igrał z pokusą? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bileam namówił posłańców, by przenocowali u niego, oświadczając, że udzieli odpowiedzi, dopiero gdy poprosi o radę Pana. Bileam musiał sobie uświadamiać, że jego przekleństwa nie dotkną Izraelitów, gdyż wiedział, a przynajmniej powinien był wiedzieć, kim jest Pan. Nie musiał pytać Pana o zdanie, a może uczynił to w nadziei, że otrzyma odpowiedź, na jaką liczył? Tak czy inaczej, każąc posłańcom czekać, zamiast natychmiast odprawić ich z kwitkiem, otworzył się na pokusę. Przecież posłańcy nie przybyli z pustymi rękami (zob. Lb 22,7). Zwróć uwagę, co się stało następnym razem, gdy zaoferowano mu jeszcze większą zapłatę. Bóg powiedział Bileamowi: „Jeżeli mężowie ci przyszli, aby cię zaprosić, wstań i idź z nimi, lecz czyń tylko to, co Ja ci powiem” (Lb 22,20). Jednak wczesnym rankiem, zanim posłańcy zdążyli cokolwiek powiedzieć, Bileam wstał, osiodłał oślicę i pojechał z nimi. Innymi słowy, pomimo pozoru wierności i stanowczych zapewnień o swej nieprzekupności, Bileam pożądał bogactwa. Przeczytaj 2 P 2,14−16. Jak Piotr postrzegał zachowanie Bileama? Jakie ostrzeżenie otrzymaliśmy w kwestii chciwości i pokusy osiągnięcia nieupraw− nionego zysku? Dlaczego łatwo jest usprawiedliwiać swój grzech do tego stop− nia, iż wydaje się, że wcale nie jest czymś złym?

Nadzwyczajna konfrontacja

WTOREK — 1 grudnia

Bileam zdecydował, że przyjmie łapówkę od króla Balaka, więc wyruszył wraz z posłami ku Moabowi. Pomimo zewnętrznego pozoru wierności Bogu, tak przekonującego, iż przypuszczalnie sam Bileam weń wierzył, Pan wiedział, co działo się w sercu tego człowieka i zareagował odpowiednio do tego. Przeczytaj Lb 22,22−34 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Jakie symboliczne znaczenie mógł mieć fakt, że zwierzę było w stanie ujrzeć anioła Pańskiego, podczas gdy Bileam, rzekomy prorok Boży, nie widział go? Zob. So 1,17; Mt 15,14; Ap 3,17. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

2. Przeczytaj opis pierwszej reakcji Bileama na zachowanie oślicy, gdy ta przemówiła do niego. Zastanów się nad tą sceną. Jak irracjonalna od− powiedź Bileama świadczy o stanie jego umysłu, którym owładnęła żądza pieniądza? Czy w miarę normalny człowiek na widok mówiącego osła wdałby się z nim w kłótnię? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

3. Jak to zdarzenie świadczy o Bożej łasce, nawet wobec Bileama, pomi− mo jego karygodnego i żenującego postępowania? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przez wieki wiele napisano o tej jednej z najdziwniejszych biblijnych historii. Różni komentatorzy próbowali ją rozmaicie interpretować. Jedno wydaje się oczywiste — Bileam był człowiekiem mającym szczególną więź z Panem. Przecież, nawet gdy Bileam zamyślał zło, Bóg przemawiał do niego w bezpośredni sposób. Jednak pomimo tej więzi z Panem, Bileam zdecydował się postępować zgodnie z własnymi zamysłami. W jaki zakamuflowany sposób sprzeciwiasz się Panu? Jak zamierzasz uczy− nić coś, o czym wiesz, że jest niezgodne z wolą Boga? Jak możesz pokonać tę niebezpieczną skłonność?

Śmierć prawych (zob. Lb 23,10)

ŚRODA — 2 grudnia

Po przykrym incydencie z oślicą Bileam przybył do Balaka. Ciekawe, że Balak zaprowadził Bileama „na Wzgórza Baala” (Lb 22,41). Najwyraźniej poganie na Bliskim Wschodzie budowali swoje świątynki na szczytach wzgórz, aby być bliżej bogów, na których chcieli wpływać. Bileam polecił królowi zbudować tam siedem ołtarzy i złożyć w ofierze siedem cielców i siedem baranów. Przeczytaj słowa, które pod wpływem Ducha Bożego Bileam wypowiedział o Izraelitach. Jakie mocne przesłanie i obietnicę w nich znajdujesz? Jaka nadzieja jest w nich zawarta dla nas? Zob. Lb 23,5−10; 1 Kor 15,1−58. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„[Bileam] widział ich [wyznawców Boga], jak wsparci na Jego ramieniu wstępują do ciemnej doliny cienia śmierci. Ujrzał ich, jak powstają z grobów uwieńczeni chwałą, czcią i nieśmiertelnością. Patrząc na tę scenę, wykrzyknął: »Któż policzy Jakuba jak proch licznego, któż policzy choćby czwartą część Izraela?« (Lb 23,10). Widząc koronę chwały na głowie każdego z nich oraz radość promieniującą z wszelkiego oblicza i spoglądając w przyszłość na niekończące się życie w niezmąconym szczęściu, uroczyście się modlił: »Niechaj umrze moja dusza śmiercią prawych, niech mój kres będzie taki jak jego!« (Lb 23,10)” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 333). Co to znaczy umrzeć śmiercią prawych? Jaki jest jedyny sposób, byśmy mogli umrzeć taką śmiercią? Zob. Rz 3,20−24. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W pewnym sensie te Boże słowa wypowiedziane nad Jego starożytnym ludem odzwierciedlają ewangeliczną obietnicę dla ludu wybranego we wszystkich czasach — obietnicę życia wiecznego dzięki sprawiedliwości Jezusa. Nikt z nas nie jest sprawiedliwy. Nikt z nas nie żyje ani nie umiera z wystarczającą własną sprawiedliwością, by uwolnić się od śmierci. Z niewoli grobu może nas wyzwolić jedynie sprawiedliwość Chrystusa, udzielona nam przez wiarę. W Księdze Liczb (4 Księga Mojżeszowa), nawet w historii Bileama, Bóg objawia nam obietnicę zbawienia w Jezusie.

Gwiazda i berło

CZWARTEK — 3 grudnia

Wyobraź sobie zdumienie Balaka, gdy Bileam zaczął błogosławić Izraela, zamiast go przeklinać. Choć król z pewnością musiał dyszeć z gniewu, to jednak nie zamierzał się poddać. Zabrał proroka na inną górę, z której widać było jedynie mały skrawek obozu Izraelitów. Tam kazał zbudować kolejnych siedem ołtarzy i ofiarować na nich siedem cielców i siedem baranów. Bileam „nie poszedł jak poprzednio szukać wyroczni” (Lb 24,1). Jednak i tym razem, zamiast wygłosić przekleństwo, za które zapłacił mu Balak, prorok — ogarnięty mocą Bożą — wygłosił kolejne błogosławieństwo dla Izraela. Król zamierzał zaprowadzić go na kolejną górę, gdzie po raz trzeci chciał wybudować ołtarze i złożyć ofiary, ale Bileam wiedział, że na nic się nie zda prośba do Pana o to, by pozwolił użyć czarów przeciwko Izraelitom. Patrząc na obóz Izraela z kolejnej strony, prorok po raz kolejny pobłogosławił lud Boży (zob. Lb 23,27—24,10), po czym Balak odesłał go, okrytego hańbą po nieskutecznej misji przeklinania Izraela, do domu. Przeczytaj przypowieść Bileama zapisaną w Lb 24,15−17. Czego dotyczyło to proroctwo i jak się spełniło? Zob. Rdz 49,10; Mt 2,1−2. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„W poszukiwaniu wiedzy zwrócili się oni do hebrajskich świętych pism. (...). Bileam należał do magów, chociaż jednocześnie był prorokiem Bożym. Za natchnieniem Ducha Świętego przepowiedział dobrobyt Izraela oraz nadejście Mesjasza. (...). Proroctwo Bileama brzmiało: »Wzejdzie gwiazda z Jakuba, powstanie berło z Izraela« (Lb 24,17). Czy ta dziwna gwiazda zesłana została jako zwiastun Obiecanego?” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, s. 35-36). Ludzie studiujący Biblię widzieli w tych słowach przepowiednię mesjańską o mającym przyjść Odkupicielu. Symbole berła (mocy) i gwiazdy (światła) są stosownymi atrybutami Jezusa. Choć Pan użył w tamtym czasie miejscowych symboli, zrozumiałych dla tych, którzy słyszeli przepowiednię jako pierwsi, to jednak zasady zawarte w samym proroctwie — mocy i zwycięstwa Chrystusa — zostały objawione całemu światu we wszystkich czasach. Jezus jest światłością świata i Jego prawowitym Panem. Bez względu na ludzkie plany ostatecznie cały świat ujrzy Jego zwycięstwo (zob. Iz 45,23; Rz 14,11; Flp 2,10). Choć w świecie panuje zło, mamy obietnicę, że Bóg zwycięży i zaprowadzi sprawiedliwe rządy. Jak ta obietnica pomaga nam znosić niesprawiedliwość, którą widzimy wszędzie?

PIĄTEK — 4 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdział Bileam, w: Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 327-337; drugą połowę rozdziału Błogosławieństwa i pierwszą połowę rozdziału Duch zakonu, w: Ellen G. White, Nauki z Góry Błogosławienia, wyd. IV, s. 22-58. „Ten, kto znęca się nad zwierzętami, ponieważ ma je w swej mocy, jest zarówno tchórzem, jak i tyranem. Skłonność do zadawania cierpień bliźnim czy brutalność wobec zwierząt jest cechą szatańską. Wielu sądzi, że o ich okrucieństwie nikt się nigdy nie dowie, ponieważ biedne zwierzęta nie mogą tego ujawnić. Ale gdyby oczy tych ludzi były otworzone, tak jak oczy Bileama, zobaczyliby anioła Bożego, stojącego jako świadek, by świadczyć przeciwko nim na sądzie. Sprawozdanie zostaje przekazane niebu i przyjdzie dzień, gdy będzie ogłoszony wyrok nad tymi, którzy znęcają się nad stworzeniami Bożymi” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 331). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakie jeszcze duchowe nauki możemy zaczerpnąć z historii Bileama? Czego uczy nas ona o potędze Boga, ludzkiej wolnej woli i opatrzności oraz ludzkiej grzeszności? 2. Zastanów się nad zagadnieniem śmierci prawych. Gdybyś miał odejść z tego świata dzisiaj, czy umarłbyś śmiercią prawych? Uzasadnij swoją odpowiedź. 3. Pieniądze mają niezwykłą moc szerzenia zepsucia we wszystkich dziedzinach życia, także w sprawach religii. Jak możemy strzec siebie, swoją wiarę i Kościół przed zepsuciem powodowanym przez pieniądze? 4. Przeczytaj Jud 1,11 i Ap 2,14 — jedyne dwie nowotestamentowe wzmianki o Bileamie poza 2 Listem Piotra. Czego możesz się dowiedzieć z tych wersetów o przyczynach odstępstwa proroka? PODSUMOWANIE: Sprawozdanie z próby Bileama przeklęcia Izraela w zamian za bogactwo i zaszczyty obnaża nieopanowaną chciwość tego człowieka. Dziesiąte przykazanie ostrzega nas przed tą grzeszną skłonnością. Nikt z nas nie jest odporny na chciwość, podobnie jak na żaden inny grzech, który niepokonany może doprowadzić do naszego ostatecznego upadku. Jakżeż ważne jest, byśmy wyciągnęli naukę z błędów Bileama!

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Dlaczego w chrześcijaństwie pokutuje przekonanie, że seks jest nieczysty? Co jest, a co nie jest do przyjęcia w życiu intymnym chrześcijanina? Na te i inne pytania odpowiada pastor, doradca małżeński i nauczyciel akademicki zajmujący się teologią seksu.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 11 — 12 grudnia

NIEMORALNOŚĆ U GRANIC ZIEMI OBIECANEJ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 25,1−18; 31,1−54; Pwt 21,10−14; 1 Kor 10,1−14; Ap 2,14. TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie oddawajmy się też wszeteczeństwu, jak nie− którzy z nich oddawali się wszeteczeństwu, i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące” (1 Kor 10,8).

Po raz kolejny spotykamy się z tym samym zagadnieniem przewijającym się przez Księgę Liczb (4 Księga Mojżeszowa) — lud wybrany, prowadzony z mocą przez Pana, wciąż podejmuje niewłaściwe decyzje, okazuje brak wiary i rażące nieposłuszeństwo. Wszystko, czego Bóg pragnął od początku, to przywieść ich do ziemi obiecanej, ale oni raz po raz utrudniali to swoimi decyzjami. Nie ma wątpliwości co do tego, że Pan w swej opatrzności zrealizował swoje plany wtedy i zrealizuje swoje plany teraz. Jak wprowadził swój lud starego przymierza do ziemi obiecanej, tak i nas wprowadzi do ojczyzny zbawionych w czasach końca. O ileż lepiej jednak może być, gdy będziemy współdziałali z Nim, zamiast utrudniać realizację Jego zamierzeń. W tym tygodniu przyjrzymy się jednemu z największych wyłomów w wierze czasów Starego Testamentu — odstępstwu w Szittim. A choć wydarzyło się to tysiące lat temu i w innym kontekście kulturowym, duchowe podobieństwa są wyraźne, a zatem powinny być poważnym ostrzeżeniem dla Kościoła Bożego, także stojącego u granic ziemi obiecanej.

Upadek

NIEDZIELA — 6 grudnia

W Lb 25,1 czytamy: „Gdy Izrael osiadł w Szittim, zaczął lud uprawiać nierząd z Moabitkami”. Proste stwierdzenie faktu, nic więcej. Izraelici osiedli w Szittim. To znaczy, że nie zamierzali się gdziekolwiek wybierać. Odpoczywali. Nie mieli wiele do roboty, gdyż właśnie dokonali kilku zwycięskich podbojów — pokonali Kananejczyków (zob. Lb 21,1-3), Amorejczyków (zob. Lb 21,21-31) i lud króla Oga z Baszanu (zob. Lb 21,33-35). Teraz zatrzymali się na granicy ziemi obiecanej, po drugiej stronie Jordanu. Innymi słowy, po licznych błędach i potknięciach nareszcie wszystko układało się pomyślnie. Nie groziło im niebezpieczeństwo ze strony wrogich wojsk, gdyż rozprawili się ze wszystkimi, którzy mogliby im zagrozić. Zatem mogli prowadzić beztroskie życie. Przeczytaj Lb 25,1−3. Jakie kroki wiodły do tego odstępstwa? Jak to moż− liwe, że doszło do tak rażących incydentów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wolny seks, obżarstwo, bałwochwalstwo — oto obraz tego, co działo się nad Jordanem. Zgodnie z kolejnością wskazaną w biblijnym sprawozdaniu, zaczęło się od kontaktów seksualnych z Moabitkami. To doprowadziło do usunięcia barier. Potem na zaproszenie tych kobiet Izraelici zaczęli uczestniczyć w uroczystościach ku czci pogańskich bóstw, a w końcu zaczęli im oddawać cześć. Z naszego punktu widzenia trudno zrozumieć, jak mogło dojść do czegoś takiego. Przecież należało się po nich spodziewać czegoś lepszego, prawda? Jednak faktem jest, że Izraelici zaczęli rozwijać kontakty z miejscową ludnością. Z początku nieśmiało, a z czasem coraz intensywniej. Stopniowo tracili czujność i zanim się spostrzegli, uwikłali się w żądzę i namiętności. Gdy wpadli w tę pułapkę, stracili wszelkie hamulce. Oszukujemy sami siebie, gdy sądzimy, że jesteśmy bardziej odporni na zwiedzenie grzechu w jakiejkolwiek postaci. Przeczytaj 1 Kor 10,1−14. Jak możemy odnieść tę naukę do siebie w każ− dej sytuacji, w jakiej się znajdujemy? Jakie podobne pokusy spotykamy w na− szym środowisku? Jaką obietnicę możemy czerpać z tych słów?

Za kulisami

PONIEDZIAŁEK — 7 grudnia

Przeczytaj Ap 2,14 i Lb 31,16. Jaki wgląd dają nam te wersety w wydarze− nia w Szittim? Jak pomaga nam to zrozumieć mechanizm upadku Izraelitów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nie mogąc osiągnąć swego celu w jeden sposób, wrogowie wpadli na inny plan, który okazał się skuteczny. Zasada jest prosta — jak długo chodzimy w wierze i posłuszeństwie, drzwi grzechu, zwiedzenia i upadku pozostają zamknięte. Jednak gdy przestajemy czynić to, co powinniśmy, wszystko jest możliwe. Jakżeż ważne jest więc, byśmy trzymali się ścieżki posłuszeństwa. „Król Moabitów, za namową Bileama, urządził wielki festyn na cześć swoich bogów i uzgodnił potajemnie, że Bileam przyprowadzi Izraelitów, by wzięli w nim udział. Był przez nich uważany za proroka Bożego i dlatego miał niewielkie trudności, by przeprowadzić swój zamiar. Wielka liczba Izraelitów przyłączyła się do niego, aby być świadkiem uroczystości. Odważyli się wejść na zakazany teren i wpadli w sidła szatana. Oczarowani muzyką i tańcami oraz zwabieni pięknością pogańskich westalek porzucili oddanie się Jahwe. Kiedy przyłączyli się do biesiady i uciech, folgując sobie w piciu wina, które zaćmiło ich umysły, przełamali bariery samokontroli. Rozpętały się namiętności, a gdy rozpusta przytępiła sumienie, dali się namówić, by pokłonić się bożkom. Składali ofiary na pogańskich ołtarzach i brali udział w najbardziej poniżających obrzędach. Nie trwało to długo, a trucizna, jak śmiertelna zaraza, rozszerzyła się po całym obozie izraelskim. Ci, którzy pokonali w walce swoich wrogów, zostali zwyciężeni przez podstępy pogańskich kobiet. Zdawało się, że lud był doprowadzony do szaleństwa. Przywódcy i wodzowie byli wśród pierwszych, którzy dopuścili się przestępstwa, ale tak wielu ludzi było winnych, że odstępstwo stało się powszechne. »Izrael sprzęgnął się z Baalem Peor« (Lb 25,3). Kiedy Mojżesz dojrzał zło, intrygi wrogów były już tak skuteczne, że Izraelici nie tylko uczestniczyli w rozwiązłym kulcie na górze Peor, ale pogańskie obrzędy dało się zauważyć w obozie izraelskim” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 339). Raz po raz widzimy działanie tej samej zasady — Bóg czyni wiele dla swego ludu i obiecuje mu jeszcze więcej, a lud wdaje się w coś, przez co ściąga na siebie zniszczenie. A jak jest z tobą? Jak reagujesz na obietnice Zbawiciela?

Grzech i kara

WTOREK — 8 grudnia

Fakt, że ludzie ci padli ofiarą intrygi, nie umniejsza ich grzechu. Gdyby byli od początku posłuszni Panu, gdyby przestrzegali przykazań, gdyby czynili to, co prawe, i nie otwierali się stopniowo na pokusę, nie doszłoby do tego tragicznego odstępstwa i związanego z nim cierpienia. Niewątpliwie początkowo Izraelici nie zamierzali się posuwać tak daleko, jak się później okazało. Przecież wybrali się tylko na przyjęcie. A ponieważ zaproszenie zostało skierowane przez Bileama, proroka Jahwe, uznali, że nie stanie się nic złego, jeśli to zaproszenie przyjmą. Jednak sytuacja szybko wymknęła się spod kontroli. Jakie znajdujesz w Biblii inne przykłady ludzi otwierających drzwi grze− chowi, co doprowadziło do straszliwych skutków, jakich początkowo nikt nie był w stanie przewidzieć? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W całej Biblii widzimy raz po raz działanie powyższego mechanizmu. Począwszy od Ewy w Edenie, a skończywszy na Judaszu w Getsemane, ci, którzy powinni byli wiedzieć lepiej, którzy zostali ostrzeżeni, którzy posiadali światło wiedzy, zlekceważyli to światło i, usprawiedliwiając swoje czyny, popadali w grzech, który ściągnął na nich fatalne skutki. Kto z nas nie doświadczył tego samego? Bóg wzywa nas do posłuszeństwa nie dlatego, że jest wymagającym tyranem, ale dlatego, że miłuje swoje dzieci i wie, co jest dla nas najlepsze. Przeczytaj Lb 25,4−5. Skąd taka ostra reakcja? Zob. Lb 25,8−9. Jakie wnio− ski możemy z tego wyciągnąć dla nas?

Pomyśl, jak bolesne musiało być dla Izraelitów wykonanie wyroku śmierci na własnych rodakach. Wygląda na to, że każde plemię było odpowiedzialne za wytracenie tych, którzy w tym plemieniu dopuścili się odstępstwa. Możliwe, że w niektórych przypadkach brat musiał wystąpić przeciwko bratu! Wszystko to odbyło się w biały dzień, dosłownie „w słońcu” (Lb 25,4). Niewątpliwie było to straszliwe przeżycie dla całego narodu. Jak postąpiłbyś wobec bliskiej ci osoby uwikłanej w jawnie grzeszną prak− tykę, wywierającą szkodliwy wpływ na innych? Jakie są twoje obowiązki w ta− kiej sytuacji? Do kogo możesz się zwrócić o pomoc w tej kwestii?

Jawny grzech

ŚRODA — 9 grudnia

Trudno sobie wyobrazić zamieszanie i cierpienie, jakie musiały wówczas panować wśród Izraelitów. Ślad tego bólu możemy odczytać w Lb 25,6, gdzie jest napisane, że ludzie „płakali u wejścia do Namiotu Zgromadzenia”. Płakali z powodu odstępstwa, cierpienia i śmierci bliskich. Gdy plaga zaczęła pustoszyć obóz izraelski, być może płakali także nad sobą i swoimi bliskimi, obawiając się, co się stanie później. Fakt, iż znajdowali się w świątyni, świadczy, że błagali Pana o to, by położył kres nieszczęściu. Przeczytaj Lb 25,6−18. Jak powinniśmy rozumieć te wydarzenia? Czego możemy się nauczyć z tej historii? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć w tekście biblijnym nie zostało to wyrażone wprost, można wyczytać między wierszami, że Izraelita Zymri odbywał stosunek z poganką, gdy Pinechas wszedł do jego namiotu i przebił ich oboje włócznią. Jakkolwiek okrutne może się to wydawać, należy zważyć na okoliczności. Cały obóz płakał i błagał Pana o ratunek, a ten człowiek — jawnie i zuchwale dopuszczając się grzechu — przyprowadził do obozu Midianitkę i wprowadził ją do swojego namiotu. I to w czasie, gdy w obozie szalała plaga! Co gorsza, Zymri był synem księcia i powinien być przykładem dla ludu. Jednak okazał się tak zwiedziony i tak pochłonięty żądzą, że nie powstrzymał go nawet widok rodaków płaczących przed namiotem zgromadzenia. W całej Biblii widzimy przykłady tego, jak grzech przyćmiewa zdolność rozumowania i prowadzi ludzi do najbardziej niewyobrażalnych i irracjonalnych czynów. Pomyśl o Kainie, Dawidzie i Batszebie, Judaszu. Nic dziwnego, że Pismo Święte raz po raz ostrzega nas przed grzechem. Nie chodzi o to, że Bóg nie może nam przebaczyć grzechu, ale o to, że grzech może nas tak zniewolić, iż przestaniemy go postrzegać jako zło. Jak w twoim życiu duchowym doświadczyłeś tego, że trwanie w grzechu zaślepia tak, iż przestaje się dostrzegać swoje złe postępowanie? Co możesz uczynić, by wyrwać się z tej śmiertelnej pułapki?

Zagłada Midianitów

CZWARTEK — 10 grudnia

Po straszliwej klęsce pod Szittim Pan postanowił rozliczyć się z Midianitami, którzy przez zwiedzenie sprowadzili cierpienie na Jego lud. Sprawiedliwości miało się stać zadość. To plemię Midianitów całkowicie zaprzedało się bałwochwalstwu i związanymi z nim przejawami zła. Podobnie jak Amorejczycy, to plemię Midianitów „przepełniło kielich swoich nieprawości” (Ellen G. White, Review and Herald, 2 V 1893). Pan zarządził ich zagładę. Przeczytaj Lb 31,1−54, opis zagłady Midianitów. Co w tym sprawozdaniu sprawia, że trudno nam je zrozumieć? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zabicie wszystkich ludzi, w tym także dzieci, nie jest łatwe do zrozumienia. Musimy zaufać objawieniu Boga, jakie mamy w Jezusie Chrystusie, i przyjąć, że pewnych rzeczy nie potrafimy zrozumieć z naszego punktu widzenia, gdyż nie zostały nam one w pełni objawione. Dla wielu szczególnie problematycznym fragmentem Pisma Świętego jest Lb 31,13-18. Nic dziwnego. Jednak powinniśmy pamiętać kilka faktów. Wiele Midianitek brało bezpośredni udział w zwiedzeniu, które doprowadziło do śmierci tysięcy Izraelitów, i w związku z tym poniosły one karę za swoje grzechy. Ale co z młodymi dziewczętami, dziewicami, które nie uczyniły nic złego? Przypuśćmy, że Pan poleciłby je zostawić w spokoju. Te bezradne dziewczęta pozostałyby bez opieki, nie mając dokąd się udać. Co mogłoby się z nimi stać w tamtych niebezpiecznych czasach? Zabrane do obozu Izraelitów mogły uniknąć niebezpieczeństw, na jakie byłyby narażone, gdyby pozostawiono je samym sobie. Ponadto Izraelici byli zobowiązani do dobrego traktowania ich, jako że wymagało tego ich prawo. Przeczytaj Pwt 21,10−14. Jak ten fragment Biblii pomaga nam zrozumieć to, co stało się z dziewczętami wziętymi do niewoli przez Izraelitów? W jaki sposób wersety te pomagają nam zrozumieć 31. rozdział Księgi Liczb (4 Księga Mojżeszowa)?

PIĄTEK — 11 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj rozdział Odstępstwo nad Jordanem, w: Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 338-344. „Izraelici byli doprowadzeni do grzechu wtedy, gdy im z zewnątrz nikt nie zagrażał i mieli swobodę. (...) zaniedbywali modlitwę i pielęgnowali ducha pewności siebie. (...). Długi proces przygotowawczy, nieznany światu, toczy się w sercu, zanim chrześcijanin popełni jawny grzech. Umysł nie od razu przechodzi od czystości i świętości do deprawacji, zepsucia moralnego i występku. Potrzeba czasu, by ci, którzy zostali ukształtowani na obraz Boży, znikczemnieli tak, by upodobnić się do zwierząt lub szatana. Przez patrzenie zmieniamy się. Przez pobłażanie nieczystym myślom człowiek może tak wyszkolić swój umysł, że grzech, który kiedyś popełniał ze wstrętem, stanie się dla niego przyjemnością” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 342-343). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jednym z największych darów, jaki ludzkość otrzymała od Stworzyciela, jest seksualność. Jest to także jeden z darów najbardziej nadużywanych, a także wykorzystywanych przez szatana z wielkim powodzeniem, by usidlać i niszczyć tych, którzy mogliby miłować Boga i służyć Mu. Jak możemy pomagać sobie nawzajem w tej kwestii? Jakich wyborów powinniśmy dokonywać w kwestii ubioru, sposobu wyrażania się, ozdób i makijażu, jak również tego, co oglądamy i jak się zachowujemy, aby nie prowokować pokus mogących prowadzić do grzechów powodujących tak wiele cierpień? 2. Pomyśl o tym, do jakich strat wśród Izraelitów doprowadziły grzechy o podłożu seksualnym. Pomyśl, jakie cierpienia powodują tego rodzaju grzechy na całym świecie. Jak świadczy to o tym, co powinniśmy czynić jako wspólnota, by nie dopuszczać do tego rodzaju grzechów wśród nas? 3. Izraelici nie popadli w grzech w ciągu jednego dnia. Doszło do tego w wyniku dłuższego procesu. Jak to jest z nami jako Kościołem? Czy osłabiamy naszą czujność wobec tego, co stopniowo może nas doprowadzić do wpadnięcia w sidła szatana? Jaką rolę odgrywa kwestia norm w tej ważnej sprawie? Jak standardy pomagają nam chronić się przed stopniowym zmierzaniem ku odstępstwu i upadkowi? A może nie pomagają? Jeśli jednak pomagają, to jak należy je stosować? PODSUMOWANIE: Moralny upadek Izraelitów u granic Kanaanu jest przykładem metody, jaką szatan posługuje się we wszystkich czasach, by doprowadzać lud Boży do odstępstwa. „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokuszenie; duch wprawdzie jest ochotny, ale ciało mdłe” (Mt 26,41).

Lekcja 12 — 19 grudnia

POUCZENIA I OSTRZEŻENIA UDZIELONE DRUGIEMU POKOLENIU STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 26,1—32,42; Rz 5,1−21. TEKST PAMIĘCIOWY: „Słuchaj, Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan jedynie! Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swe− go i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej” (Pwt 6,4−5).

Zgodnie ze swoim słowem, iż buntownicze pokolenie, które odmówiło wejścia do ziemi obiecanej, nie wejdzie do niej, Pan przywiódł teraz nowe pokolenie Izraelitów do granicy Kanaanu. Tam polecił Mojżeszowi i arcykapłanowi Eleazarowi policzyć wszystkich mężczyzn powyżej dwudziestego roku życia, „wszystkich zdatnych do służby wojskowej” (Lb 26,2). Co ciekawe, liczba ta w drugim spisie wyniosła 601 730 (zob. Lb 26,51), czyli niemal tyle samo, co w pierwszym spisie przed laty — 603 550 (zob. Lb 2,32). Pomimo kar spadających na naród, wskutek których wymarło całe pierwsze pokolenie (z wyjątkiem Kaleba i Jozuego), Bóg błogosławił swojemu ludowi tak, że wojsko izraelskie na równinach moabskich było nie mniej liczne niż w pierwszym pokoleniu. Jednak pozostało wiele pytań: Czy to młode pokolenie, wychowane na błędach rodziców, jest gotowe uczyć się z tych błędów i będzie posłuszne Panu? Czy będzie gotowe podjąć się dzieła, do którego realizacji zostało powołane? Czego się nauczyło i czego my możemy nauczyć się od nich?

Podział ziemi

NIEDZIELA — 13 grudnia

Po odstępstwie w Szittim przeprowadzono spis mężczyzn powyżej dwudziestego roku życia (zob. Lb 26,1-4). Z kilkoma wyjątkami (zob. Lb 26,64-65) starsze pokolenie wymarło, a jego miejsce zajęła nowa generacja. Jaki był jeden z powodów zarządzonego spisu? Dlaczego była to ważna przyczyna? Zob. Lb 26,52−56. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wkrótce drugie pokolenie Izraelitów miało podbić Kanaan, należało więc wcześniej uczciwie podzielić tę ziemię. W przeciwnym razie mogłoby dojść do bratobójczych walk i zamieszania. Na szczęście Mojżesz wciąż żył i mógł pokierować tą ważną sprawą. Jak czytamy, większe plemiona otrzymały więcej ziemi, a mniejsze — mniej. Czy można było postąpić uczciwiej? Przeczytaj Lb 27,1−11. Jakie ważne zasady zostały tu ukazane? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kluczowym elementem jest tu świętość rodziny, zwłaszcza w kwestii własności i prawa dziedziczenia. Jest oczywiste, że chodziło o zachowanie własności jak najbliżej w rodzinie. Przecież ziemia była dziedzictwem, a zatem należała do rodziny. Jak widzimy, nie był to wyjątek. Ponieważ ta kobieta okazała wiarę i odwagę, by wystąpić do Mojżesza w kwestii zasadniczej uczciwości, Pan ustanowił przepis prawny (zob. Lb 27,11) dla przyszłych pokoleń, mający chronić kobiety, które znajdą się w podobnej sytuacji. Łatwo jest dopuścić do tego, by sprawy związane z troską o majątek zdo− minowały nasze myślenie do tego stopnia, że zapomnimy o podstawowych chrześcijańskich zasadach. Jak możemy się ustrzec tego, by pragnienie po− siadania rzeczy nie niszczyło naszych więzi z Bogiem i bliźnimi?

Następca

PONIEDZIAŁEK — 14 grudnia

Po tak wielu latach spędzonych na pustyni Izraelici wkrótce mieli wkroczyć do ziemi obiecanej. Nowe pokolenie dorosło i dojrzało, i wkrótce miało odziedziczyć ziemię obiecaną ich przodkowi Abrahamowi przed wieloma wiekami (zob. Rdz 17,8). Tak oto, pomimo przeciwności, buntów, szemrań i braku wiary swego ludu, Bóg zamierzał wypełnić swoje słowo. Musiał tylko poczekać, aż odejdzie jedno niewierne pokolenie. Przeczytaj Lb 27,12−23 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. W Lb 27,12 (Biblia gdańska) czytamy, iż Pan powiedział, że „dał” (czas przeszły) obiecaną ziemię Izraelitom, choć faktycznie jeszcze do niej nie wkroczyli. Jak świadczy to o Jego obietnicach?

2. Jak Mojżesz zareagował, gdy Pan kolejny raz powiedział mu, że nie wejdzie do ziemi obiecanej z powodu swego grzechu? O co ów wielki przywódca przede wszystkim się troszczył? Jak świadczy to o tym, ja− kiego rodzaju był człowiekiem?

3. Dlaczego ważne było, by Jozue został powołany na swój urząd w obec− ności całego zgromadzenia?

Mojżesz miał wkrótce umrzeć, a jego dzieło dobiegało końca. Przywództwo więc zostało przekazane Jozuemu. Ciekawe, że władzy nie przejął żaden z synów Mojżesza, ale ktoś, kto dowiódł swojej przydatności. Jozuego wybrał Bóg, a nie Mojżesz czy naród. W Biblii czytamy, że podobnie jak Mojżesz, Jozue miał być wodzem pozostającym pod ścisłym kierownictwem Boga, a zatem miał się kierować Jego prawem i szukać Jego woli przy pomocy wyroku urim (zob. Lb 27,21). Jak często przed podjęciem ważnych decyzji szukasz w modlitwie woli Pana? Czym się kierujesz, podejmując owe decyzje, jeśli nie wolą Bożą?

Potwierdzenie systemu ofiarniczego

WTOREK — 15 grudnia

Gdy Pan przemówił, ogłaszając dziesięcioro przykazań (zob. Wj 20,1-26) z góry Synaj, a następnie nakazał zbudować przybytek (zob. Wj 25,1-40), drugie pokolenie Izraelitów było jeszcze dziećmi. Teraz już dorosłemu pokoleniu Bóg postanowił przypomnieć krótko wielkie znaczenie systemu ofiarniczego. W Lb 28,1-8 opisana jest ofiara codzienna, czyli stała, z baranka, składana rano i wieczorem. Była ona tak składana, by płonęła ustawicznie (zob. Kpł 6,9.13). Była ona najważniejszą ofiarą składaną w świątyni. Miała pierwszeństwo przed wszystkimi innymi ofiarami i stanowiła sedno nabożeństwa Izraela. Ofiara ta symbolizuje stałą dostępność Bożego przebaczenia i akceptacji dzięki Odkupicielowi i Jego ofierze. Przeczytaj Rz 5,1−21. Co ten rozdział mówi o pełni i doskonałości ofiary Chrystusa złożonej za ludzkość? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W sobotę, oprócz codziennej, składano specjalną ofiarę. Składała się ona z dwóch baranków, ofiarowanych rano i wieczorem (zob. Lb 28,9-10). W Lb 28,11-15 wymienione zostały także ofiary składane w pierwszy dzień miesiąca, po których urządzano ucztę. Następnie mowa jest o ofiarach w czasie Paschy i Święta Przaśników, Pięćdziesiątnicy (Święta Tygodni), Święta Trąbienia, Dnia Pojednania i Święta Szałasów (zob. Lb 28,16—29,39). „Niektórzy zastanawiają się, dlaczego Bóg domagał się tak licznych krwawych ofiar w izraelskim systemie ofiarniczym. Każda umierająca ofiara była symbolem Chrystusa, a prawda ta miała zostać odciśnięta głęboko w sercach przez uroczyste i święte ceremonie i dokładnie objaśniona przez kapłanów. Ofiary zostały ustanowione po to, by Bóg mógł uczyć tej wielkiej i doniosłej prawdy, iż jedynie przez krew Jezusa możliwe jest przebaczenie grzechów” (Ellen G. White, Selected Messages, t. I, s. 107). Dlaczego tak ważne jest, by wierzyć wyłącznie w zasługi i sprawiedliwość Chrystusa, a nie w cokolwiek swojego jako jedyny środek zbawienia? Co się dzieje, gdy zaczynamy szukać w sobie czegoś, czym moglibyśmy zasłużyć czy zapracować na nasze zbawienie?

Dotrzymać słowa

ŚRODA — 16 grudnia

Przeczytaj Lb 30,1−17. Jaką ważną zasadę dotyczącą ślubów i zobowiązań znajdujemy w tym rozdziale? Jak świadczy ona o wadze naszych słów? Jakie ostrzeżenie dla nas zawiera ten rozdział? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Proste kłamstwo jest oczywistym złem i grzechem. Jednak nie o tym jest tu mowa. Jakżeż często składamy uroczyste przyrzeczenia albo ślubujemy coś Panu, mając zamiar dotrzymać tego, co obiecujemy, ale potem łamiemy dane słowo z takiego czy innego powodu. W kontekście tego rozdziału mamy do czynienia ze ślubami składanymi Bogu, ale w rzeczywistości — zwłaszcza jako chrześcijanie — gdy mówimy, że coś zrobimy, powinniśmy dotrzymać słowa. Nie wystarczy, że zamierzaliśmy wywiązać się z obietnicy, gdy ją składaliśmy. Ten, któremu składaliśmy obietnicę, może nam wierzyć lub nie. Chodzi o to, że chrześcijanie, aby należycie reprezentować Chrystusa, powinni dotrzymywać złożonych obietnic. Ile warta jest nasza pobożność, jeśli nie dotrzymujemy słowa? Dlatego ważne jest, byśmy byli bardzo ostrożni w szafowaniu obietnicami i składaniu ślubów, gdyż możemy się znaleźć w kłopotliwej sytuacji, gdy okaże się, że nie możemy dotrzymać słowa, bez względu na to, jak dobre mieliśmy intencje. „Powinność, do spełnienia której ktoś danym słowem został zobowiązany — o ile nie zmusza go to do popełnienia złego czynu — powinna być uważana za świętą” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 377). W kulturze izraelskiej niedotrzymanie obietnicy zaprzysiężonej na imię Boga było traktowane jak grzech zaniechania. Niedotrzymanie ślubu złożonego z powołaniem się na Boga jest braniem Jego imienia na darmo, zwłaszcza przez chrześcijan, którzy mają wszystko czynić w imię Chrystusa. Ile razy ślubowałeś lub obiecywałeś coś innym, Bogu czy samemu sobie, a potem nie dotrzymałeś słowa? Czego nauczyłeś się z tych doświadczeń? Jakich obietnic możesz się trzymać, by nie powtarzać takich błędów?

Na granicy

CZWARTEK — 17 grudnia

Po długim okresie wędrówki, w dorosłe życie weszło nowe pokolenie Izraelitów, gotowe porzucić pustynię i wreszcie osiąść we własnej ziemi. Niektórym spieszyło się do tego aż za bardzo. Przeczytaj Lb 32,1−5. O czym jest mowa w tym fragmencie Biblii? Co było powodem takiej prośby? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Lb 32,6-15 Mojżesz odpowiada na ową prośbę. Nie jest zadowolony z niej i postrzega postawę tych ludzi jako grzeszną. Porównuje ją do tego, co stało się ostatnim razem, gdy stali na granicy Kanaanu i mieli ją przekroczyć. Tym razem jednak powód był inny. Pierwszym razem Izraelici bali się mieszkańców kraju i nie ufali Panu. Teraz nie bali się wejść do ziemi obiecanej, ale woleli ziemię po wschodniej stronie Jordanu i tu chcieli się osiedlić. Jak przywódcy plemion Rubena i Gada zareagowali na słowa Mojżesza i co ten im odpowiedział? Zob. Lb 32,16−42. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Odpowiedź przywódców plemienia Rubena i Gada wskazuje, że byli oni gotowi wypełnić swoje zobowiązania wobec rodaków. Choć chcieli objąć w posiadanie ziemie, które już zajęli, to jednak nie kierowali się egoizmem. Choć podobało im się to, co posiedli do tej pory, zapewnili pozostałych Izraelitów, że nie spoczną, póki cały naród nie przejmie swego dziedzictwa. Widząc ich szlachetną gotowość do działania, Mojżesz ostrzegł ich, że gdyby nie dotrzymali słowa, spotka ich kara za grzech (zob. Lb 32,23), ale zaufał im i przystał na ich warunki. Pomyśl o twojej więzi z Kościołem/zborem. Jak bardzo starasz się dawać coś od siebie Kościołowi/zborowi w porównaniu z tym, co od niego bierzesz? Jak twoja odpowiedź świadczy o tobie? Czy zdarzają się chwile, gdy ze wzglę− du na okoliczności chcesz wziąć więcej, niż możesz dać?

PIĄTEK — 18 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj podane poniżej wersety odnoszące się do szczególnych spraw, o których Mojżesz uznał za stosowne przypomnieć młodemu pokoleniu Izraelitów. To pouczenie było oparte na zasadzie: „Nie mamy czego obawiać się w przyszłości, chyba że zapomnimy drogę, którą Pan nas prowadził, i to, czego nauczył nas w naszej dotychczasowej historii” (Ellen G. White, Life Sketches, s. 196). • Plaga w Szittim, w wyniku której zginęły dwadzieścia cztery tysiące ludzi (zob. Lb 25,9; 26,1). • Bunt Koracha, Datana i Abirama (zob. Lb 26,9-11). • Er i Onan, synowie Judy (zob. Lb 26,19). • Nadab i Abihu, kapłani, synowie Aarona (zob. Lb 26,61). • Pokolenie wymarłe na pustyni, z wyjątkiem Kaleba i Jozuego (zob. Lb 26,63-65). Większość z wydarzeń wymienionych przez Mojżesza było tymi, w których uczestniczyło drugie pokolenie. Dlaczego istnieje potrzeba nawiązywania do tragicznych wydarzeń w dziejach Izraela? Apostoł Paweł wyjaśnia tę kwestię: „A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków” (1 Kor 10,11). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jak starsze pokolenie może przekazać młodszemu swoje wartości, wierzenia i zapał? Czy jest to możliwe? Z drugiej strony, czy starsza generacja może oczekiwać, że młodsza będzie mieć podobne doświadczenia i wiarę? 2. Zastanów się nad kwestią swojej roli w Kościele/zborze. Po pierwsze, jaka jest rola zboru jako całości? Jak pasujesz do tej roli? Czy zawsze powinniśmy być gotowi do dawania? Kiedy właściwą rzeczą jest branie? 3. Jakie błędy, które popełnili Izraelici podczas swojej wędrówki po pustyni, zagrażają także nam? Czego możemy się nauczyć z ich doświadczeń? Co możemy zrobić, by upewnić się, że nie dostaniemy się w pułapki, w które oni wpadali? Jeśli już w nie zostaliśmy pochwyceni, jak możemy się z nich wydostać? PODSUMOWANIE: Gdy Mojżesz jeszcze żył, Pan polecił mu udzielić pouczeń następnemu pokoleniu, utwierdzić je w wierze i wyznaczyć jako nowego przywódcę narodu Jozuego, pełniącego kierowniczą rolę w imieniu Boga.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Jak poznać Boga i utrzymać z Nim łączność na co dzień? Lekki język, wiele przykładów z życia i głębia duchowej refleksji to niewątpliwe atuty tej słynnej książki.

www.sklep.znakiczasu.pl

DARY 13. SOBOTY DARY NA REMONT OŚRODKA W ZATONIU Lekcja 13 — 26 grudnia

MIASTA SCHRONIENIA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Lb 33,1—36,13; Joz 20,1−7; Ef 2,1−22. TEKST PAMIĘCIOWY: „Abyśmy (...) my, którzyśmy się uciekli ku otrzyma− niu wystawionej nadziei, którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną” (Hbr 6,18−19 Biblia gdańska).

Choć Pan był wierny i uczynił wszystko, co obiecał, Izraelici — przynajmniej pierwsze pokolenie tych, którzy zostali wyzwoleni z niewoli egipskiej — wymarli na pustyni po niewłaściwej stronie Jordanu, po tej stronie, po której nie powinni byli się błąkać i umierać. Wszystko, co otrzymali i co Bóg dla nich uczynił, nie wystarczyło, by odrzucili nieufność i żyli wiarą. Nie pomogło nawet to, iż widzieli liczne przejawy mocy Jahwe, jakich większości z nas nigdy nie dane było ujrzeć. Jednak Biblia raz po raz podkreśla, iż Bóg tak czy inaczej spełni swoje obietnice. On zaprowadzi swój odkupiony lud do nowego nieba i do nowej ziemi. Nie ma co do tego wątpliwości. Jedyne pytanie, jakie możemy sobie zadawać, to czy my tam będziemy, czy też, jak tamto pierwsze pokolenie, wbrew wszystkiemu nie przyjmiemy danych nam obietnic. W tym tygodniu — ostatnim tygodniu naszego studium Księgi Liczb — przyjrzymy się końcowym przygotowaniom Izraelitów do objęcia ich dziedzictwa.

100

Lekcja historii

NIEDZIELA — 20 grudnia

Przeczytaj Lb 33,1−56. Dlaczego Pan polecił Mojżeszowi spisać „ich po− stoje według miejsc ich wymarszów” (Lb 33,2)? Czemu miał służyć ten spis? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy się nad tym zastanowić, to niesamowita historia. Cały naród wyszedł z niewoli po wiekach ucisku i przetrwał czterdzieści lat, wędrując po złowrogiej Pustyni Synajskiej. Było to możliwe jedynie dzięki łasce, mocy i cudownemu działaniu Boga. Zwróć uwagę także, jak Lb 33,2 podkreśla, że wędrowali oni z miejsca na miejsce „zgodnie z poleceniem Jahwe” (Biblia Romaniuka). Pan pragnął, by przyszłe pokolenia nigdy nie zapomniały, że dzieje narodu izraelskiego w czasie wędrówki po pustyni w rzeczywistości były historią Boga i Jego działania na rzecz grzesznych ludzi w celu uratowania ich i doprowadzenia do ziemi obiecanej. Jakkolwiek historia wędrówki Izraelitów jest imponująca, w naszych czasach niektórzy bibliści, choć nie zaprzeczają, że grupa byłych niewolników opuściła Egipt, to jednak próbują przedstawić całe wydarzenie jako całkowicie naturalne, pozbawione czynnika nadprzyrodzonego. W ten sposób postępują zupełnie odwrotnie, niż chciał Pan — próbują zapomnieć o Jego wyjątkowej roli w wyzwoleniu Izraela. Przeczytaj Lb 33,50−56. Pomijając kontekst historyczny (i trudne kwestie, które nieuchronnie się z nim wiążą we współczesnych uwarunkowaniach), jaką ważną duchową lekcję zawiera ten fragment Biblii? Z tego, co wiesz o dzie− jach starożytnych Izraelitów po tym, jak osiedli w ziemi obiecanej, dlaczego to przykazanie nabiera szczególnego znaczenia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kompromis ze światem był i jest dla ludu Pańskiego „jak ciernie dla waszych oczu i jak kolce w waszych bokach” (Lb 33,55). Jeśli nie będziemy się strzegli złych wpływów świata i otaczającej nas kultury, zawsze grozi nam niebezpieczeństwo, iż skutki tych oddziaływań wypaczą naszą wiarę i sprowadzą nas na manowce. Jak możemy się ustrzec przed negatywnymi wpływami, które zawsze nam zagrażają? Jakie osobiste decyzje musisz podjąć, by ograniczyć negatywne oddziaływania środowiska, w którym żyjesz?

101

Miasta Lewitów

PONIEDZIAŁEK — 21 grudnia

Lewici zostali wynagrodzeni za swoją lojalność pod Synajem. Bóg był ich działem. Niemniej jednak Pan zadbał o nich, by mogli żyć pośród ludu, któremu służyli. Jak Bóg zatroszczył się o Lewitów? W jaki sposób mieli żyć? Zob. Lb 35,1−8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, że ziemię Lewici mieli otrzymać od innych plemion. Ci, którzy otrzymali większy dział, mieli oddać Lewitom więcej. Znowu widzimy równość w podziale ziemi. Ważne jest to, że wszystkie plemiona miały wydzielić część swego dziedzictwa dla plemienia Lewiego. Cały naród miał zadbać o Lewitów. Pan chciał, by Izraelici znali ciążące na nich wymagania i wywiązywali się z nich. Podobnie działa zasada dziesięciny. Ci, którzy mają większe dochody, oddają proporcjonalnie więcej dziesięciny. Z drugiej strony, fakt, iż Lewici byli zależni od innych plemion, miał im przypominać o ich obowiązku wiernej służby na rzecz narodu. Lewici mieli być rozproszeni między ludem we wszystkich plemionach Izraela. Nie było wolą Pana, by skupili się na jednym wybranym terenie. Mieli żyć między ludem, przypuszczalnie dla upamiętnienia wierności ich przodków podczas odstępstwa pod Synajem, gdy Izraelici oddawali cześć złotemu cielcowi. Zatem w swojej świętej roli mieli być dla ludu stałym świadectwem wierności i świętości. Żyjąc wśród Izraelitów, należąc do ich społeczności, uczestnicząc w ich problemach, smutkach i radościach, Lewici — wierni swemu powołaniu — mieli być błogosławieństwem dla narodu. Nie mieli być ekskluzywną, elitarną i arogancką klasą, żyjącą w izolacji od społeczeństwa, któremu służyli. Mieli służyć, a nie oczekiwać, by im służono. Ich powołanie jest przykładem prawdziwego przywództwa w Kościele. Przeczytaj Ef 2,1−22. Co rozdział ten mówi o przynależności do społeczno− ści wierzących? Jak możemy się dopasować do naszej wspólnoty i najlepiej spełniać role, do których zostaliśmy powołani?

102

Miasta schronienia (ucieczki)

WTOREK — 22 grudnia

Przeczytaj Lb 35,6.9−12. O ustanowieniu jakiej instytucji jest mowa w tych wersetach. Jaki był cel tego ustanowienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W tamtym czasie nie istniał w Izraelu system wymiaru sprawiedliwości. Gdy ktoś przypadkiem lub umyślnie zabił człowieka, krewni ofiary dokonywali zemsty (zob. Pwt 19,12), wymierzając sprawiedliwość. Aby zapobiec nadużyciom, ustanowiony został system sześciu miast lewickich (po trzy z każdej strony Jordanu), w których mógł się schronić zabójca (zob. Joz 20,1-7). W Lb 35,12 znajdujemy istotną informację. Schronienie się w mieście ucieczki nie gwarantowało automatycznie trwałego azylu. W niektórych przypadkach schronienie było jedynie czasowe, „dopóki [zabójca] nie stanie przed zborem na sąd”. Zadaniem sądu było ustalenie faktów. Tak więc miasta ucieczki nie dawały nieograniczonej nietykalności, którą obecnie zasłaniają się dyplomaci dopuszczający się przestępstw i chcący uniknąć konsekwencji. Miasta schronienia chroniły jedynie przed nadużyciami. Przeczytaj Lb 35,9−21. Jak mamy rozumieć tę formę sprawiedliwości w świe− tle ewangelii? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niektórzy ludzie nie rozumieją, jak można coś takiego pogodzić z biblijnym przesłaniem przebaczania i nadstawiania drugiego policzka. Jednak nie możemy zapominać, że mamy tu do czynienia z kodeksem karnym. Ewangelia przebaczania i łaski, jakiej nauczał Chrystus, nie znaczy, że zbrodnia, zwłaszcza tak odrażająca jak morderstwo, ma uchodzić bez kary ze strony społeczeństwa. To, że morderca okaże skruchę wobec Pana, nie ma nic do rzeczy. Jakie społeczeństwo mogłoby w miarę dobrze funkcjonować, gdyby zbrodnia uchodziła bezkarnie? Mamy tu do czynienia z Bożym zapewnieniem, że najcięższe zbrodnie, takie jak morderstwo, zostaną ukarane stosownie i sprawiedliwie. Być może znasz kogoś, kto został oskarżony o morderstwo, osądzony i ska− zany. Gdyby w takim przypadku chrześcijańska rodzina miała możliwość prze− sądzenia o wyroku śmierci albo dożywotnim więzieniu dla mordercy, co byś im doradził i dlaczego? Przedstaw swoją odpowiedź w klasie.

103

Miasta schronienia (cd.)

ŚRODA — 23 grudnia

Przeczytaj Lb 35,22−34 i odpowiedz na poniższe pytania: 1. Jak cała dana wspólnota była zaangażowana w takich sytuacjach? Dlaczego to zaangażowanie było ważne? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

2. W jaki sposób dokonywano rozróżnienia między morderstwem z preme− dytacją a przypadkowym zabójstwem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

3. Nawet jeśli zabójstwo zostało popełnione w sposób niezamierzony, sprawca musiał pozostawać w mieście ucieczki, aby był chroniony. Dlaczego tak było, zważywszy kontekst? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

4. W Księdze Liczb raz po raz czytamy o nadzwyczajnych Bożych działa− niach, np. w przypadkach odstępstwa, grzechu czy buntu. Skoro tak, to dlaczego Pan ustanowił ten system sprawiedliwości, w którym ludzie byli odpowiedzialni za ustalenie winy albo niewinności podejrzanego? Dlaczego Bóg nie wymierzał sprawiedliwości w nadprzyrodzony sposób zawsze, a tylko w niektórych przypadkach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

5. Dlaczego morderca nie mógł być skazany na podstawie świadectwa tylko jednego świadka? Jak świadczy to o ostrożności, z jaką należało podchodzić do kary śmierci? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

104

Chrystus, nasze schronienie

CZWARTEK — 24 grudnia

„Bóg skałą moją, jemu ufam, tarczą moją, rogiem zbawienia mojego, schro− nieniem moim i ucieczką moją, wybawicielem moim, który mnie od przemocy wybawia” (2 Sm 22,3). Jak 2 Sm 22,3 odzwierciedla w pewnym stopniu to, czym były miasta schro− nienia?

W jaki sposób znajdujemy w Chrystusie podobną ochronę jak ci, którzy uciekali do miast schronienia? Zob. J 8,10−11; Ef 1,7; Kol 1,14; Hbr 6,18. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Miasta ucieczki, wyznaczone dawnemu ludowi Bożemu, były symbolem schronienia, jakie mamy zapewnione w Chrystusie. Ten sam miłosierny Zbawiciel, który wskazał ludziom te doczesne miasta ucieczki, przelewając swoją krew, umożliwił przestępcom prawa Bożego znalezienie pewnego schronienia, dokąd mogą uciec, by zapewnić sobie bezpieczeństwo przed drugą śmiercią. Żadna moc nie jest w stanie wyrwać z Jego rąk dusz, które przyjdą do Niego, prosząc o przebaczenie. »Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie. (...) Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami« (Rz 8,1.34), »abyśmy (...) mieli mocną zachętę do pochwycenia leżącej przed nami nadziei« (Hbr 6,18). Ten, kto miał zamiar schronić się w mieście ucieczki, nie mógł zwlekać. Musiał pozostawić rodzinę i swoje zajęcie. Nie było czasu, by pożegnać się z najbliższymi. Jego życie było zagrożone i każdą inną sprawę trzeba było poświęcić dla tego jednego celu — dotarcia do bezpiecznego miejsca. Trzeba było zapomnieć o zmęczeniu, nie zauważać trudności. Uciekinier nie śmiał ani na moment zwolnić kroku, dopóki nie znalazł się za murami miasta” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 385). Porównanie to nie jest zupełne, gdyż nasze zrozumienie ofiary Chrystusa pozwala nam wierzyć, że nawet ci, którzy popełnili zbrodnię z premedytacją, mogą otrzymać przebaczenie od Pana. Czy czujesz, że nie jesteś dostatecznie dobry, by być zbawionym? Czy czujesz, że twoje grzechy są zbyt wielkie, byś mógł zostać zaakceptowany przez Boga? Czy czujesz się niegodny przebaczenia? Jak ważne jest, byś zapo− mniał, co czujesz, i trzymał się obietnic przebaczenia, zbawienia i akcepta− cji, danych ci przez Jezusa?

105

PIĄTEK — 25 grudnia DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Podział Kanaanu, w: Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 380-388. „Grzesznik jest narażony na wieczną śmierć, dopóki nie znajdzie schronienia w Chrystusie, i tak jak marudzenie oraz opieszałość mogły pozbawić uciekiniera tej jedynej szansy uratowania życia, tak zwlekanie i obojętność mogą doprowadzić duszę do ruiny. Szatan, wielki nieprzyjaciel, jest na tropie każdego przestępcy świętego prawa Bożego i ten, kto nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa, które mu zagraża, i gorliwie nie szuka schronienia w Wiecznej Ucieczce, padnie łupem niszczyciela. Więzień, który w jakimkolwiek czasie wyszedł z miasta ucieczki, był pozostawiony krwawemu mścicielowi. Tak więc ludzie byli pouczeni, by trzymać się metod, które dla ich bezpieczeństwa wskazała bezgraniczna Mądrość. Mimo to nie wystarczy, by grzesznik wierzył w Chrystusa, aby grzech był mu odpuszczony — musi, przez wiarę i posłuszeństwo, trwać w Nim” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 385-386). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jak odróżniamy przebaczenie grzechu w kontekście zbawienia i ofiary Chrystusa od kwestii kryminalnych w kontekście prawa karnego? Dlaczego musimy je rozgraniczać? 2. Omów w klasie swoją odpowiedź na pytanie we wtorkowej części lekcji dotyczące kary śmierci. Co powiedziałbyś ludziom mogącym zadecydować o karze śmierci dla winowajcy? Czy stosowanie zasad prawa karnego, obowiązujących w starożytnym Izraelu, byłoby słuszne w porządku prawnym obowiązującym w twoim kraju? Omów tę kwestię. 3. Dlaczego tak ważne jest, byśmy pamiętali, jak Pan prowadził nas w przeszłości — zarówno jako Kościół, jak i każdego z nas z osobna? Jakie niebezpieczeństwa grożą nam, gdy zapominamy o przeszłości? Jednocześnie, dlaczego ważne jest, by nie rozpamiętywać nadmiernie czegoś, co się stało i nie może zostać zmienione? Jak możemy znaleźć równowagę w tej kwestii? 4. Gdyby ktoś zapytał cię, co to znaczy, mieć schronienie w Chrystusie, co odpowiedziałbyś? Jak zmienia to nas i nasz sposób życia? 5. Jak stosujemy w naszych czasach zborowe środki dyscyplinarne? Jak traktujemy błądzących współwyznawców, których czyny są zniewagą dla Pana? Jak możemy zachowywać się w sposób pozwalający nam powstrzymywać się od ich potępiania? Czy możemy powstrzymać się od osądzania ich czynów? PODSUMOWANIE: Izraelici na granicy ziemi obiecanej otrzymali krótkie podsumowanie tego, jak Bóg prowadził ich w minionych latach. Zanim weszli do Kanaanu, Pan ustanowił miasta schronienia, miejsca azylu, które w szczególny sposób symbolizowały ucieczkę, którą my, grzesznicy, mamy w Chrystusie.

106

1. Zbudowanie nowego miasteczka uniwersyteckiego dla Fulton College (Fidżi). 2. Wydrukowanie wielkoformatowych kolorowych ilustracji dla dzieci uczących 2. się w szkole sobotniej.

Projekty misyjne finansowane z darów 13. soboty:

WYDZIAŁ POŁUDNIOWOPACYFICZNY KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

414 136 868 444 1.862

Unia Nowozelandzko-Pacyficzna Unia PapuaÒska Unia Transpacyficzna Razem (30 VI 2008)

402.275

93.307

238.239

17.196

53.533

Liczba Liczba zborÛw ochrzczonych wyznawcÛw Unia Australijska

Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a

34.711.000

2.092.000

6.458.000

4.811.000

21.350.000

Liczba ludnoúci

PROJEKTY MISYJNE

APELE EWANGELIZACYJNE 3 października — Dz 20,24. Zostaliśmy powołani do pełnienia misji. Bóg działa w całym świecie i chce, abyś się do Jego działań przyłączył. Fakt, że jesteś chrześcijaninem, jest równoznaczny z tym, że zostałeś posłany do świata. 10 października — Mt 28,19-20; Mk 16,15; Łk 24,47; J 20,21; Dz 1,8. Twoja misja jest kontynuacją misji Jezusa na ziemi. Pan wzywa nas, abyśmy nie tylko przyszli do Niego, ale też abyśmy w Jego imieniu poszli do innych. Wielkie zlecenie misyjne zostało przekazane każdemu naśladowcy Chrystusa. 17 października — Kol 3,15-16. Bądź wdzięczny. Poświęć się Bogu! Oddaj Mu całego siebie, aby mógł cię używać do własnych celów. „Poddanie się Bogu nie jest najlepszym sposobem życia, lecz jedynym sposobem życia”. 24 października — J 15,15. Bóg chce być twoim najlepszym przyjacielem. Żarliwie pragnie społeczności z tobą. Naszym największym przywilejem jest poznawanie Pana i kochanie Go, a największą Jego przyjemnością jest bycie poznanym i kochanym. Możesz się do tego przyczynić, głosząc ewangelię. 31 października — Ef 2,10. Znalazłeś się na ziemi, aby tu coś zmienić. Zostałeś stworzony, aby wieść życie pełne dobrych uczynków, które Pan z góry dla nas przygotował. Te dobre uczynki to twoja służba! 7 listopada — Mk 11,24. Dla chrześcijanina modlitwa nie jest kwestią wyboru. Ona jest sednem naszego istnienia. Modlitwa i duchowa dojrzałość nie są naszym ostatecznym celem. One są przeznaczone do wykorzystywania w służbie na rzecz Boga. 14 listopada — 1 Kor 12,4-6. Nikt na całej ziemi nigdy nie będzie mógł spełnić roli, jaką Bóg przewidział właśnie dla ciebie. Pan chce, abyśmy robili to, co potrafimy. W ten unikalny sposób przyczyniaj się do rozwoju Ciała Chrystusowego. „To, kim jesteś, jest darem Boga dla ciebie, a to, co ze sobą robisz, to twój dar dla Niego”. 21 listopada — 2 Kor. 13,4; 12,9. Bóg lubi posługiwać się ludźmi słabymi. Siła i samodzielność człowieka nigdy nie robiły wrażenia na Panu. Bóg będzie się nami posługiwał, jeśli pozwolimy Mu działać poprzez nasze słabości. 28 listopada — Mk 10,43. Służąc innym, służysz Bogu. Jezus mierzył wielkość człowieka jakością jego służby. On określa twoją wielkość tym, jak wielu ludziom służysz, a nie tym, jak wielu ludzi służy tobie. Twój zapał i zaangażowanie wskazują na twoją duchową dojrzałość. 5 grudnia — Koh 11,4. Prawdziwi słudzy robią, co mogą, posługując się tym, co posiadają. „Niedoskonała służba to zawsze więcej niż najlepsze intencje”. 12 grudnia — Ps 149,4. Pan rozkoszuje się swoim ludem. Zostałeś stworzony, aby sprawiać radość Bogu! Życie po to, aby Go zadowolić, jest najważniejszym celem twojego istnienia. Jesteś Jego dzieckiem i sprawiasz Mu wielką przyjemność, naśladując Jezusa w poszukiwaniu zagubionych. 19 grudnia — Ga 1,10; Ef 6,6. Prawdziwi słudzy starają się nie błyszczeć. „Im bardziej zbliżamy się do Jezusa, tym mniej odczuwamy potrzebę promowania własnej osoby”. Prawdziwi słudzy nie wykorzystują Boga do własnych celów, ale pozwalają, by On używał ich do Jego celów. 26 grudnia — J 9,4. Zegar twojej życiowej misji nieubłaganie odmierza czas, dlatego nie opóźniaj jej o kolejny dzień. Już teraz rozpocznij pozyskiwanie innych dla Boga. Dzisiaj mamy także okazję złożyć dary trzynastej soboty na dzieło w krajach, o których możemy przeczytać w Głosie Adwentu 12/2009 i w tym kwartalniku na stronie 107.

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE WRZESIEŃ 27 N 28 P 29 W 30 Ś

Rz 12,1b Rz 12,2 Rz 12,3 Rz 12,4-5

PAŹDZIERNIK 1 C Rz 12,6a 18.11 2 P Rz 12,6b-8 18.09 3 S Rz 12,9

Żywa ofiara Cud przemiany Właściwa ocena samego siebie Jedność i różnorodność

Zbór mnie potrzebuje Używanie darów Przemienione życie

17.55 17.53

4 5 6 7 8 9 10

N P W Ś C P S

Rz 12,10 Rz 12,11 Rz 12,12 Rz 12,13 Rz 12,14 Rz 12,15 Rz 12,16

Radykalna etyka Trzy kolejne cechy agape Dalsze cechy agape Chrześcijańska gościnność Czy jest to normalne? Wczuć się w sytuację bliźniego Wyniosły chrześcijanin?

17.39 17.37

11 12 13 14 15 16 17

N P W Ś C P S

Rz 12,17 Rz 12,18 Rz 12,19 Rz 12,20 Rz 12,21 Rz 13,1 Rz 13,2

Do tego potrzebna jest łaska Nie zawsze jest to możliwe Zemsta należy do Boga Alternatywa dla słodkiej zemsty Zwyciężaj zło dobrem Nawet zła władza jest lepsza niż jej brak Czy zawsze muszę być uległy?

17.25 17.23

18 19 20 21 22 23 24

N P W Ś C P S

Rz 13,3 Rz 13,4 Rz 13,5 Rz 13,6 Rz 13,7 Rz 13,8a Rz 13,8b

Oby każda władza była taka Władcy na służbie u Boga Władzy trzeba się poddawać Chrześcijanie mają być dobrymi obywatelami Płacisz podatki? Dług miłości Kto potrafi tak miłować?

16.11 16.09

25 26 27 28 29 30 31

N P W Ś C P S

Rz 13,9 Rz 13,10 Rz 13,11 Rz 13,12 Rz 13,13-14a Rz 13,14b Rz 14,1

Prawo Boże w sercu Doskonałość i prawo Niedługo wróci Chrystus Śpisz czy wypełniasz Jego wolę? Zamieńmy śmieci grzechu na Boży bankiet Nie karm zła, ale staraj się je zagłodzić Oddzielaj zasady wiary od poglądów

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE LISTOPAD 1 N 2 P 3 W 4 Ś 5 C 15.58 6 P 15.56 7 S

Rz 14,2-3 Rz 14,4 Rz 14,5-6 Rz 14,7 Rz 14,8-9 Rz 14,10 Rz 14,11

Wołanie o tolerancję Poważny grzech Jedność w różnorodności Czyńmy wszystko z Bogiem Jezus jest naszym Zbawicielem i Panem Wszyscy staniemy... Przed stolicą sądową Boga z Jezusem

15.47 15.45

8 9 10 11 12 13 14

N P W Ś C P S

Rz 14,12 Rz 14,13 Rz 14,14 Rz 14,15-16 Rz 14,17 Rz 14,18-19 Rz 14,20a

Końcowy przegląd Powód, aby nie osądzać innych Kontekst wersetu jest ważny Zważajmy na innych Definicja królestwa Bożego Bóg szuka czyniących pokój Reforma zdrowotna jest dobra, jeżeli...

15.37 15.36

15 16 17 18 19 20 21

N P W Ś C P S

Rz 14,20b-21 Rz 14,22 Rz 14,23 Rz 15,1 Rz 15,2 Rz 15,3 Rz 15,4

Moja odpowiedzialność Osobiste poglądy Własne przekonanie Mocni mają się stać sługami słabych Żyj dla dobra bliźnich Służąc jak Jezus Ważność Starego Testamentu

22 23 24 25

N P W Ś

Rz Rz Rz Rz

15.30 15.29

110

15,5 15,6 15,7 15,8-9a

26 C 27 P 28 S

Rz 15,9b-12 Rz 15,13 Rz 15,14

Dlaczego inni nie są tacy jak ja? Cel Kościoła Okazywanie Bożej łaski Chrystus łączy wszystkich pomimo różnic etnicznych Radość pogan Bóg nadziei Pełnia chrześcijańskiego życia

29 N 30 P

Rz 15,15-16a Rz 15,16b

Zrównoważony świadek Służba Pawła

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE GRUDZIEŃ 1 W 2 Ś 3 C 15.25 4 P 15.25 5 S

Rz 15,17 Rz 15,18-19a Rz 15,19b Rz 15,20 Rz 15,21-22

Właściwa chluba Cechy prawdziwego kaznodziei Pierwszy wielki misjonarz Założyciel zborów Potrzebni misjonarze

15.23 15.23

6 7 8 9 10 11 12

N P W Ś C P S

Rz 15,23-24a Rz 15,24b Rz 15,25 Rz 15,26 Rz 15,27 Rz 15,28 Rz 15,29

Plany Pawła Nasze plany nie zawsze mogą być zrealizowane Troska o innych Jednoczący dar społeczności Dzielenie się daje korzyści obu stronom Kwestia priorytetów Pełnia wewnętrznego błogosławieństwa

15.24 15.24

13 14 15 16 17 18 19

N P W Ś C P S

Rz 15,30 Rz 15,31 Rz 15,32-33 Rz 16,1-2 Rz 16,3-12 Rz 16,13-15 Rz 16,16

Módl się za poświęconych głosicieli Słowa Niebezpieczeństwa zagrażające ewangelistom Potrzebujemy (s)pokoju Kobiety w służbie Bożej Spotkamy ich! Należymy do Bożej rodziny Czy jesteś ciepłym człowiekiem?

15.28 15.28

20 21 22 23 24 25 26

N P W Ś C P S

Rz 16,17 Rz 16,18 Rz 16,19a Rz 16,19b Rz 16,20a Rz 16,20b Rz 16,21-24

Unikaj kłótników i gorszycieli Wśród owiec nadal są wilki Zdrowy i znany zbór Roztropni i niewinni Oczekując wypełnienia obietnicy z Księgi Rodzaju Daje nam, bo nie zasługujemy na nią Nie jesteś samotny!

27 28 29 30 31

N P W Ś C

Rz 16,25a Rz 16,25-26a Rz 16,26b Rz 16,27a Rz 16,27b

Bóg ma moc... Objawiona tajemnica Posłuszeństwo wiary Chwała Najmądrzejszemu! Końcowe amen!

Pełna wersja pobudek porannych z komentarzami znajduje się w książce George’a R. Knighta, Rozważania nad Listem do Rzymian, Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2008. Zachody słońca w Warszawie podano na podstawie Kalendarza Rodzinnego, 2009, red. Danuta Łukasiewicz, Wydawnictwo Telegraph, Łódź 2008.

Systema− tyczne studium Pisma Świętego

Liczba udzielonych lekcji biblijnych

Liczba egzemplarzy rozpowszech− nionych publikacji

PAŹDZIERNIK 24

LISTOPAD 28

GRUDZIEŃ 25

RAZEM

SPRAWOZDANIE 4/2009

✁