1/2010 - Lekcje biblijne by Wydawnictwo "Znaki Czasu"

Lekcje Biblijne 1/2010 Kwartalnik biblijno−katechetyczny pomocny w studiowaniu Pisma Świętego Ukazuje się od 1908 roku

Richard O’Ffill

Owoc

ucha

WYDAWNICTWO „ZNAKI CZASU” WARSZAWA 2009

Tytuł oryginału: Adult Sabbath School Bible Study Guide (Standard Edition) 1/2010: The Fruit of the Spirit. Projektantka okładki: Daria Gil-Ziędalska (ziedalska@yahoo.com) Tłumacz i typograf: Jarosław Kauc Korektorka: Katarzyna Krok Konsultant: Władysław Kosowski Autor Apeli ewangelizacyjnych: Krzysztof Roszkowski Autor tekstów reklamowych: Mirosław Harasim Redaktor: Mirosław Chmiel

Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii warszawskiej (1998).

Kwartalnik Adult Sabbath School Bible Study Guide (Lekcje Biblijne) jest przygotowywany przez Sekretariat Lekcji Biblijnych dla Dorosłych przy Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Przygotowywanie podręczników odbywa się pod nadzorem ogólnoświatowego Komitetu Weryfikacji Manuskryptów Lekcji Biblijnych Szkoły Sobotniej, którego członkowie są konsultantami Clifforda R. Goldsteina, naczelnego redaktora wydania amerykańskiego. Opublikowane kwartalniki odzwierciedlają wkład Komitetu Weryfikacji Manuskryptów Lekcji Biblijnych Szkoły Sobotniej, a zatem nie tylko i niekoniecznie reprezentują intencje autora.

ISSN 0239-359X ISBN 978-83-7295-225-7

Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy Wydawnictwa „Znaki Czasu” ul. Foksal 8/5 00-366 Warszawa tel.: 022-331-98-00 faks: 022-331-98-01 e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl księgarnia internetowa: www.sklep.znakiczasu.pl

Spis treści Skróty nazw ksiąg biblijnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Lekcja 1 — 2 stycznia „PO OWOCACH” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 Lekcja 2 — 9 stycznia OWOCEM DUCHA JEST MIŁOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 Lekcja 3 — 16 stycznia OWOCEM DUCHA JEST RADOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 Lekcja 4 — 23 stycznia OWOCEM DUCHA JEST POKÓJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30 Lekcja 5 — 30 stycznia OWOCEM DUCHA JEST CIERPLIWOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38 Lekcja 6 — 6 lutego OWOCEM DUCHA JEST UPRZEJMOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 45 Lekcja 7 — 13 lutego OWOCEM DUCHA JEST DOBROĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53 Lekcja 8 — 20 lutego OWOCEM DUCHA JEST WIERNOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 Lekcja 9 — 27 lutego OWOCEM DUCHA JEST ŁAGODNOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 Lekcja 10 — 6 marca OWOCEM DUCHA JEST WSTRZEMIĘŹLIWOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76 Lekcja 11 — 13 marca OWOCEM DUCHA JEST SPRAWIEDLIWOŚĆ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84 Lekcja 12 — 20 marca OWOCEM DUCHA JEST PRAWDA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 Lekcja 13 — 27 marca OWOC DUCHA — SEDNO CHRZEŚCIJAŃSKIEGO CHARAKTERU . . . . 100 Projekty misyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Apele ewangelizacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 Zachody słońca i pobudki poranne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109 Sprawozdanie 1/2010 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112

Skróty nazw ksiąg biblijnych Ab Ag Am Ap

— — — —

Dn Dz Ef Est Ez Ezd Flm Flp Ga

— — — — — — — — —

Ha Hbr Hi Iz J 1J 2J 3J Jk Jl Jon Joz Jr Jud Koh

— — — — — — — — — — — — — — —

Kol 1 Kor 2 Kor Kpł

— — — —

1 Krl —

Księga Abdiasza Księga Aggeusza Księga Amosa Apokalipsa Jana (Objawienie Jana) Księga Daniela Dzieje Apostolskie List do Efezjan Księga Estery Księga Ezechiela Księga Ezdrasza List do Filemona List do Filipian List do Galatów (List do Galacjan) Księga Habakuka List do Hebrajczyków Księga Hioba (Księga Joba) Księga Izajasza Ewangelia Jana 1 List Jana 2 List Jana 3 List Jana List Jakuba Księga Joela Księga Jonasza Księga Jozuego Księga Jeremiasza List Judy Księga Koheleta (Księga Kaznodziei Salomona) List do Kolosan 1 List do Koryntian 2 List do Koryntian Księga Kapłańska (3 Księga Mojżeszowa) 1 Księga Królewska

2 Krl 1 Krn 2 Krn Lb

— — — —

Lm Łk Mi Mk Ml Mt Na Ne Oz 1P 2P Pnp Prz

— — — — — — — — — — — — —

Ps Pwt

— —

Rdz

—

Rt Rz Sdz 1 Sm 2 Sm So 1 Tes 2 Tes 1 Tm 2 Tm Tt Wj

— — — — — — — — — — — —

—

2 Księga Królewska 1 Księga Kronik 2 Księga Kronik Księga Liczb (4 Księga Mojżeszowa) Lamentacje (Treny) Ewangelia Łukasza Księga Micheasza Ewangelia Marka Księga Malachiasza Ewangelia Mateusza Księga Nahuma Księga Nehemiasza Księga Ozeasza 1 List Piotra 2 List Piotra Pieśń nad Pieśniami Księga Przysłów (Przypowieści Salomona) Księga Psalmów Księga Powtórzonego Prawa (5 Księga Mojżeszowa) Księga Rodzaju (1 Księga Mojżeszowa) Księga Rut List do Rzymian Księga Sędziów 1 Księga Samuela 2 Księga Samuela Księga Sofoniasza 1 List do Tesaloniczan 2 List do Tesaloniczan 1 List do Tymoteusza 2 List do Tymoteusza List do Tytusa Księga Wyjścia (2 Księga Mojżeszowa) Księga Zachariasza

Wprowadzenie „Owocem zaś Ducha są...” (Ga 5,22). Kobieta prowadząca samochód została zatrzymana przez policyjną grupę pościgową składającą się z kilku radiowozów. Funkcjonariusze wybiegli z pojazdów i otoczyli ją, mierząc do niej z broni. Kobieta była wstrząśnięta. Co takiego zrobiła? — Bez sygnalizowania przecinała pani pasy ruchu oraz wykonywała nieprzyzwoite gesty pod adresem innych kierowców i obrzucała ich pani wulgarnymi wyzwiskami — powiedział jeden z policjantów. — I dlatego mierzycie do mnie z broni? — zapytała. — Cóż, widzieliśmy na szybie naklejkę informującą o tym, że jest pani chrześcijanką, więc uznaliśmy, że pani samochód musi być kradziony. To zdarzenie uświadamia nam ważną prawdę: przez samo wyznanie wiary chrześcijanie są zobowiązani do zachowywania wysokich norm moralnych. Wystarczy spojrzeć na Tego, w którego wierzą — Jezusa Chrystusa. Jak zatem powinni żyć chrześcijanie? Jak powinniśmy się zachowywać na forum publicznym i w domu? Kluczem do odpowiedzi na te pytania jest Ga 5,22-23 — przedmiot naszego studium w tym kwartale: „Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa” (Biblia Tysiąclecia). Przyjrzymy się temu owocowi Ducha, to znaczy temu, co dzieje się w życiu człowieka podporządkowanego Bogu i pozwalającego Duchowi Świętemu działać. „Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest” (J 3,6). Owoc Ducha rozwija się w nas, gdy jesteśmy narodzeni z Ducha. Jest tym, co dzieje się z nami, gdy jesteśmy nowo narodzeni. Zwróć uwagę, iż Paweł nie mówi o owocach, ale o owocu. Nie mówi o odrębnych cechach występujących niezależnie od siebie i bez wzajemnego powiązania, ale o jednolitej rzeczywistości. Owoc Ducha jest tym, co Duch Święty tworzy w nas. To określa typ osoby, jaką staje się człowiek w Chrystusie. Owoc Ducha jest podobny do cennego kamienia o wielu płaszczyznach. Każda płaszczyzna jest cechą Jezusa i elementem jakości, jaką On pragnie wytworzyć w naszym życiu. To jest sedno sprawy. Celem Boga jest upodobnienie nas do Syna Człowieczego, więc posłał On Ducha Świętego, by przebywał w nas w celu dokonania niezbędnej przemiany. Gdy będziesz studiować Lekcje Biblijne 1/2010, zauważysz, że owoc Ducha nie jest teorią, choć uczyniliśmy go przedmiotem tego studium. Nie jest też stylem życia, mimo że człowiek kultywujący owoc Ducha nie będzie żył tak jak wcześniej. Owoc Ducha jest przemianą naszej istoty. „To, co dawne, minęło, a oto <wszystko> stało się nowe” (2 Kor 5,17 Biblia Tysiąclecia). Owoc Ducha jest nowością w życiu osoby, która przeszła ze śmierci do życia w Chrystusie (zob. 1 J 3,14). Celem lekcji tego kwartału nie jest skupienie uwagi na tym, w jaki sposób możemy stać się bardziej cierpliwi czy bardziej miłujący albo bardziej łagodni czy

bardziej wierni, ale jak możemy pozwolić Duchowi Świętemu uczynić nas bardziej podobnymi do Jezusa, który jest uosobieniem cierpliwości, miłości, łagodności i wierności. Czeka cię zadanie rozwijania zalet tego owocu Ducha w każdym czasie i na każdym miejscu — zwłaszcza w domu rodzinnym. Przekonasz się, że kluczem do tego jest poddanie się — gotowość obumarcia dla własnego ja oraz życia dla Boga i bliźnich. Zobaczysz też, że wszystko, co robisz, musisz czynić w świadomości, że jesteś grzesznikiem potrzebującym okrywającej łaski Chrystusa, który kocha cię bez względu na obfitość plonu, jaki Mu przynosisz. Nie wolno ci zapominać, że owoc Ducha jest właśnie owocem, rezultatem zbawienia, a nie środkiem do niego wiodącym. Zbawicielem zawsze jest Jezus i to, co On dla nas zrobił, a co przyjmujemy przez wiarę*.

* Autorem Lekcji Biblijnych 1/2010 jest pastor Richard O’Ffill, pisarz i kaznodzieja, który pracował w instytucjach kościelnych na trzech kontynentach, w tym siedem lat w Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Obecnie mieszka w mieście Orlando w amerykańskim stanie Floryda (przyp. red.).

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Niezwykle popularna książka opisująca życie Jezusa z Nazaretu oraz czasy i kulturę, w jakich żył. Wydanie ilustrowane.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 1 — 2 stycznia

„PO OWOCACH” STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Łk 13,7−9; J 11,4; 12,28; 15,1−10; 2 Tm 3,5. TEKST PAMIĘCIOWY: „Tak więc po owocach poznacie ich” (Mt 7,20).

Jedna z najwspanialszych obietnic Pana mówi, że jeśli będziemy trwali w Nim i pozwolimy Mu trwać w nas przez Jego Ducha, to będziemy inni. Nasze życie zmieni się, i to radykalnie. „Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe” (2 Kor 5,17). W tym kwartale będziemy studiować różne cechy owocu Ducha. Wspaniały plan zbawienia zapewnia nas, że „my wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem” (2 Kor 3,18). Ci, którzy stale trwają w Jezusie, będą przynosić owoc Ducha. Czy czasami zastanawiasz się nad tym, czy ta obietnica dotyczy także ciebie? Odpowiedź brzmi: zdecydowanie tak. Możemy być pewni tego, iż Ten, który rozpoczął w nas dobre dzieło, dokończy je (zob. Flp 1,6). Pamiętaj o Jego słowach: „Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali i aby owoc wasz był trwały, by to, o cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu moim, dał wam” (J 15,16). Najlepsze jest to, że dobre dzieło, jakie Duch Święty sprawuje w naszym życiu, ma nie tylko wymiar doczesny, ale też i wieczny.

„Każde bowiem drzewo poznaje się po jego owocu” (Łk 6,44)

NIEDZIELA — 27 grudnia

Czy ktoś kiedykolwiek pytał cię, czy przyjąłeś Ducha Świętego? Często takie pytanie kojarzone jest z mówieniem językami. Dla ludzi, którzy je zadają, mówienie językami jest czynnikiem decydującym o tym, czy ktoś ma Ducha, czy nie. Jezus jednak ostrzega nas przed poszukiwaniem zewnętrznych znaków i cudów jako dowodu na cokolwiek. Przeczytaj Jego ostrzeżenie w Mt 7,21-23 (zob. Ap 16,14). Chrystus wyraźnie mówi, że niezaprzeczalne cuda będą dokonywane w Jego imieniu, ale nic nie mówi o tym, iż będą one dowodem tego, że ci, którzy ich dokonują, będą Jego wiernymi wyznawcami. Właściwie jest nawet napisane, że w czasach ostatecznych rzekomi wyznawcy Jezusa będą z pozoru pobożni, ale wyrzekną się mocy pobożności (zob. 2 Tm 3,5). Przeczytaj 2 Tm 3,5. Jak ta prawda objawia się w naszych czasach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Nie ma bowiem drzewa dobrego, które by rodziło owoc zły, ani też drzewa złego, które by rodziło owoc dobry. Każde bowiem drzewo poznaje się po jego owocu, bo nie zbierają z cierni fig ani winogron z głogu” (Łk 6,43-44). Mistrz powiedział, że możemy poznać drzewo po tym, jakie rodzi ono owoce. Człowiek objawia siebie nie tyle przez to, co wyznaje, ile przez to, jaki jest. Dary Ducha są udzielane Kościołowi do służby. Owoc Ducha jest udzielany dziecku Bożemu w celu dokonania przemiany w jego życiu. Bycie prawdziwym chrześcijaninem i przynoszenie dobrego owocu kładzie nacisk właśnie na bycie. Dobry aktor może zagrać rolę Mahatmy Gandhiego w filmie, ale nie stanie się przez to tym wielkim indyjskim przywódcą. Podobnie my możemy dobrze wyglądać, dobrze mówić, a nawet wydawać się dobrymi. Jednak jeśli Duch Święty nie da nam nowego serca, nigdy nie będziemy dobrzy. Pomyśl o różnicy między czynieniem dobra a byciem dobrym. Po pierwsze, co rozumiemy przez dobro? Po drugie, czy człowiek może czynić dobro, nie będąc jednocześnie dobrym? A czy może być dobrym, nie czyniąc dobra? Za− stanów się nad swoimi odpowiedziami i przedstaw je w sobotę w klasie.

„Beze mnie nic uczynić nie możecie” (J 15,5)

PONIEDZIAŁEK — 28 grudnia

Dwaj młodzi chłopcy wychodzili ze swojego pokoju na piętrze po gałęziach drzewa owocowego i biegali kąpać się w sadzawce bez pozwolenia i wiedzy rodziców. Pewnego dnia dowiedzieli się, że ojciec zamierza ściąć stare drzewo, gdyż uschło. Obawiając się, że stracą możliwość wymykania się z domu, kupili w sklepie sztuczne jabłka i przymocowali do suchych gałęzi martwego drzewa. Rankiem ojciec wyraził zdumienie, że jabłka pojawiły się w jedną noc i to na suchym drzewie, które na dodatek było gruszą! Przeczytaj J 15,1−5 i odpowiedz na pytania: 1. Jezus nazwał siebie prawdziwym krzewem winnym. Dlaczego podkreślił to? Zob. Mt 24,24.

2. Do czego Chrystus nas porównał w J 15,5? Jakie to ma praktyczne zna− czenie? Co mówi nam to porównanie o sposobie życia, jakie powinniśmy pro− wadzić?

J 15,4 wyjaśnia, że gałąź nie może przynosić owocu, jeśli nie jest połączona z krzewem. To jest istota sprawy i o tym nie wolno nam zapomnieć. Wyobraź sobie gałąź, która ułamała się i odpadła od jabłoni. Przypuśćmy, że jest na niej kilka niedojrzałych zielonych jabłek. Co się stanie z tą gałęzią i z owocami? Czy coś to pomoże, jeśli pomalujemy jabłka na czerwono? A może wstawimy gałąź do wody i wrzucimy tam trochę nawozu? Czy gałąź będzie rodzić jabłka w przyszłości, jeśli umieścimy ją w ziemi? Dlaczego zatem połączenie z pniem (krzewem winnym) jest dla gałęzi tak ważne? Czy trwasz w Jezusie? Co to dla ciebie oznacza? Co musisz zmienić w swo− im życiu, by twoje trwanie w Chrystusie stało się codziennym doświadcze− niem? Jakie pielęgnujesz praktyki i nawyki, które utrudniają trwanie w Nim?

„Przez to uwielbiony będzie Ojciec mój” (J 15,8)

WTOREK — 29 grudnia

„Przez to uwielbiony będzie Ojciec mój, jeśli obfity owoc wydacie i sta− niecie się uczniami moimi” (J 15,8). Co oznaczają te słowa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niewątpliwie słyszałeś twierdzenie, iż możliwe jest czynienie dobrych rzeczy ze złych powodów. Jeśli jest to prawda, to czy możliwe jest usiłowanie trwania w Chrystusie ze złych powodów? Trwanie w Jezusie nie jest środkiem wiodącym do wyższego celu, ale raczej celem samym w sobie. Rezultatem trwania w Nim będzie przynoszenie owocu nie dla naszej chwały, ale dla chwały Boga. Innymi słowy, owoc Ducha nie jest po to, byśmy dobrze wyglądali, ale by Ojciec wyglądał dobrze w oczach ludzi. Służba Chrystusa, podczas której dokonywał On wielu cudów i dobrych czynów, miała wyraźną pociągającą siłę. Czym była ta moc i jak jej zrozumie− nie powinno wpływać na naszą motywację? Zob. J 11,4; 12,28. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Być może twój zbór szuka sposobów, by robić w społeczeństwie coś, co poprawi wizerunek Kościoła. To dobrze. Jednak z drugiej strony musimy uważać, czym się kierujemy i do czego dążymy. Co jest ostatecznym celem naszych starań? Czy jest nim przynoszenie chwały sobie czy Panu? Jak możemy nauczyć się rozróżniać między jednym a drugim? Niestety, łatwo pomylić te dwie rzeczy, ukrywając pod pozorem przynoszenia chwały Bogu nawet najbardziej egocentryczne dążenia. Przeczytaj Mt 5,16 i 1 Kor 10,31. Jak możemy wykonywać dobre uczynki i jednocześnie przynosić chwałę naszemu Ojcu, który jest w niebie? Pamiętaj, że możliwe jest spełnianie dobrych uczynków i przypisywanie chwały sobie, zamiast Ojcu. Zbadaj swoje serce i zadaj sobie pytanie, jakie są motywy two− jego działania? Jak możesz się przekonać, czy nie zwodzisz sam siebie?

„Aby wydawała obfitszy owoc” (J 15,2)

ŚRODA — 30 grudnia

„Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc” (J 15,2). Na czym po− lega ów proces oczyszczania? Czy doświadczyłeś go osobiście? Jak zmieni− łeś się pod wpływem tego procesu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pod koniec każdego sezonu winogrodnik przycina większą część krzewu winorośli. Musi to robić uważnie, gdyż plon w winnicy w następnym sezonie zależy od tego, czy pozostawiona zostanie właściwa część krzewu. Kluczem do oczyszczania jest równowaga między plonem a krzewem. Jeden rośnie kosztem drugiego. Jeśli w jednym roku osiągniesz zbyt duży plon, nie przycinając odpowiednio krzewów, w następny roku owoce będą mniej liczne i miernej jakości. Sztuką jest znalezienie równowagi. „Bóg wystawia ludzi na próby, by przekonać się, czy będą ufać mocy większej niż ich własna. On nie patrzy tak, jak patrzą ludzie. Często zrywa ludzkie powiązania i zmienia porządek życia ludzi, który oni uważają za doskonały. To, co człowiek uważa za korzystne dla swojego doczesnego i wiecznego dobra, może być niezgodne z doświadczeniem, jakie musi posiąść jako wyznawca Chrystusa. Jego idea własnej wartości może być daleka od rzeczywistości. Próby rozłożone są wzdłuż całej drogi z ziemi do niebios. Właśnie dlatego droga ta jest nazwana wąską. Charakter musi zostać wypróbowany, gdyż w przeciwnym razie byłoby wielu fałszywych chrześcijan, którzy zachowują doskonały pozór pobożności, podczas gdy ich skłonności i pragnienia, ich pycha i ambicja panoszą się wewnątrz bez żadnych ograniczeń. Gdy za dopuszczeniem Pańskim na ludzi tych przychodzą trudne próby, ich braki prawdziwej pobożności, cichości i pokory Chrystusowej zostają ujawnione, aby zrozumieli, jak bardzo potrzebują działania Ducha Świętego” (Ellen G. White, W atmosferze niebios, Warszawa 2001, s. 266). Czy przeszedłeś próbę, która surowo przetestowała twoją wiarę do tego stopnia, iż zastanawiałeś się, czy jeszcze masz jakąkolwiek wiarę? Patrząc wstecz, czego powinieneś się nauczyć z tego doświadczenia? Czy nauczyłeś się tego?

„Może wyda owoc w przyszłości; jeśli zaś nie...” (Łk 13,9)

CZWARTEK — 31 grudnia

W latach 1730-1745 mieszkańcy amerykańskich kolonii od Maine do Georgii doświadczyli religijnego ożywienia zwanego wielkim przebudzeniem. Przywódcą tego ruchu duchowej odnowy był Jonathan Edwards. W lipcu 1741 roku wygłosił kazanie pt. Sinners in the Hands of an Angry God (Grzesznicy w rękach rozgniewanego Boga), które dla wielu stało się symbolem ponurego, okrutnego i nieludzkiego nastawienia wielu chrześcijan. Choć kontrowersyjne, kazanie to wyraża prawdę o straszliwym brzemieniu grzechu, o postawie nieskończenie świętego Boga wobec zła oraz o pewności sądu ostatecznego. Przeczytaj J 15,1−10. O jakiej równowadze mówi tutaj Jezus w kontekście przynoszenia owocu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę, iż z jednej strony Chrystus mówi, że jeśli będziemy trwali w Nim, będziemy przynosili wiele owocu, który jest efektem zbawienia. To znaczy, że gdy trwamy w Jezusie przez wiarę, jesteśmy pewni zbawienia dzięki Jego sprawiedliwości, która zostaje nam przypisana. Jednocześnie Zbawiciel ostrzega nas, że jeśli nie będziemy trwali w Nim, nie będziemy przynosili owocu, a ci, którzy nie przynoszą owocu, zwiędną i zostaną wrzuceni w ogień na spalenie (zob. 2 P 3,9). Czego powinniśmy się nauczyć z przypowieści Jezusa zapisanej w Łk 13,7−9? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Chodzi tu nie o przynoszenie owocu w celu osiągnięcia zbawienia, gdyż byłoby to jednoznaczne ze zbawieniem z uczynków. Nie jesteśmy zbawieni przez przynoszenie owocu, ale to owoc świadczy o realności zbawienia, które mamy w Chrystusie, przez wiarę w Niego. Przynoszenie owocu jest wyrazem zbawienia, a nie środkiem służącym osiągnięciu go. Bardzo ważne jest zrozumienie tej różnicy. Jeśli jej nie pojmiemy, prędzej czy później zaczniemy się chełpić swoimi uczynkami, upatrując w nich wspaniałego owocu, albo pogrążymy się w rozpaczy z powodu lichego plonu.

PIĄTEK — 1 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: „Zbawiciel powiedział: »Po owocach poznacie ich« (Mt 7,20). Wszyscy prawdziwi wyznawcy Chrystusa przynoszą owoc dla Jego chwały. Ich życie świadczy, że dobre dzieło zostało wykonane w nich przez Ducha Bożego, a ich owoc służy uświęceniu. Ich życie jest wzniosłe i czyste. Właściwe czyny są nieomylnym owocem prawdziwej pobożności, a ci, którzy nie przynoszą takiego owocu, świadczą, że nie mają doświadczenia w sprawach Bożych. Nie trwają w Krzewie. Jezus powiedział: »Trwajcie we mnie, a Ja w was. Jak latorośl sama z siebie nie może wydawać owocu, jeśli nie trwa w krzewie winnym, tak i wy, jeśli we mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie« (J 15,4-5)” (Ellen G. White, Counsels to Parents, Teachers, and Students, s. 329). „Wszyscy, którzy przyłączają się do Kościoła, ale nie do Pana, z czasem rozwiną i objawią swój prawdziwy charakter. »Po ich owocach poznacie ich« (Mt 7,16). Cenny owoc pobożności, wstrzemięźliwości, cierpliwości, łagodności, miłości i dobroczynności nie pojawia się w ich życiu. Rodzą osty i ciernie. Bóg jest znieważany przed światem przez takich wyznawców” (Ellen G. White, The Faith I Live By, s. 90). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie wasze odpowiedzi na pytanie z niedzielnej części lekcji. Na czym polega różnica między byciem dobrym a czynieniem dobra? 2. Przeczytaj uważnie powyższy cytat Ellen G. White o tych, którzy przyłączają się do Kościoła, ale nie do Pana, że wkrótce objawią swój prawdziwy charakter. Co to znaczy? Dlaczego każdy z nas powinien szczerze się zastanowić, do której grupy należy? Skąd możemy wiedzieć, jaka jest odpowiedź na to pytanie? 3. Wyobraź sobie dwóch ludzi. Pierwszy jest adwentystą dnia siódmego, zna wszystkie zasady religijne i akceptuje je — także te o stanie umarłych, powtórnym przyjściu Jezusa, roku 1844 itd. Jednak przy tym człowiek ten jest konfliktowy, oschły, srogi i niemiły. Drugi wyznaje wiarę w Chrystusa, ale odrzuca te wszystkie doktryny, uznając je za błędne teologicznie. Jednak człowiek ten jest uprzejmy, wyrozumiały, miły i troskliwy — pod każdym względem inny od tamtego prawowiernego adwentysty. Choć, rzecz jasna, nie znamy stanu ludzkich serc, gdybyś miał określić, który z nich jest bliższy królestwu Bożemu, na którego wskazałbyś i dlaczego? Co twoja odpowiedź mówi o tym, co uważasz za najważniejsze w chrześcijaństwie?

DZIEŃ WOLNOŚCI RELIGIJNEJ Lekcja 2 — 9 stycznia

OWOCEM DUCHA JEST MIŁOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Pwt 6,5; Mt 5,43−48; 7,12; 22,39; Łk 10,25−37; 1 Kor 13,4−7. TEKST PAMIĘCIOWY: „Teraz więc pozostaje wiara, nadzieja, miłość, te trzy; lecz z nich największa jest miłość” (1 Kor 13,13).

Paweł, wymieniając cechy charakteru, które utożsamia z owocem Ducha, nieprzypadkowo zaczyna od miłości. Miłość jest najważniejszą cnotą chrześcijańską, gdyż jest najważniejszą cechą Stwórcy. To miłość skłoniła Boga do stworzenia ludzi, zachowania nas przy życiu, objawienia się nam i oddania swego Syna, by nas odkupił. Jan mówi prosto i wyraźnie: „Bóg jest miłością” (1 J 4,16). Ponieważ miłość jest tak istotna w charakterze Pana, musi być ważna także dla nas. „Kto mieszka w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim” (1 J 4,16). Niestety, słowo miłość jest dzisiaj używane w nieodpowiedni sposób. Ludzie mówią, że kochają piłkę nożną, ulubione danie czy psa. Jednak tego rodzaju uczucie nie ma znamion prawdziwej miłości Bożej (zob. 1 Kor 13,1-13). Prawdziwa miłość jest czymś zupełnie innym, czymś, co wpływa na nasze istnienie, zmienia nasz sposób życia i nasze relacje z innymi. Składniki miłości stanowią spójny pakiet, a nie menu, z którego możemy sobie wybierać to, co nam się podoba, odrzucając resztę. W tym tygodniu przekonamy się, czym jest prawdziwa miłość.

Miłość jest wielowymiarowa (zob. Pwt 6,5)

NIEDZIELA — 3 stycznia

„On mu powiedział: Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Mt 22,37−39; zob. Pwt 6,5). Różne przekłady Biblii, jak tłumaczenia innych dzieł literackich, różnią się między sobą doborem słów. I tak w jednym przekładzie jakiegoś utworu moglibyśmy przeczytać o niewielkim kwiecie, podczas gdy w drugim o małym kwiecie, a w jeszcze innym o drobnym kwiecie. Wszystkie te określenia są poprawne. Dlatego studiując o owocu Ducha, powinniśmy zdefiniować znaczenie niektórych słów poprzez sięgnięcie do oryginalnego języka. W Pwt 6,5 hebrajski czasownik ahabta przetłumaczono jako będziesz miłował. Słowo to odnosi się przede wszystkim do miłości okazywanej raczej wolą, umysłem i czynami niż uczuciami czy emocjami. Jest to największa miłość, gdyż motywuje ona człowieka do robienia tego, co dobre i szlachetne, bez względu na uczucia. Zatem miłość, o której Jezus mówi w największym przykazaniu, jest najszlachetniejszą i najwyższą formą ofiarnej miłości i taką właśnie miłość każdy człowiek powinien przejawiać wobec Boga. Żydzi wiedzieli, że najważniejszym przykazaniem jest nakaz miłowania Boga całym sercem, duszą, umysłem i — jak dodaje Marek — „z całej siły” (Mk 12,30). Wskazując na wszystkie cztery aspekty istoty ludzkiej, Chrystus wymienia po prostu to, co tworzy człowieka. Mówi niejako: Będziesz miłował Boga całym sobą. Jego zamysłem nie jest badanie sensu każdego słowa z osobna, choć studiowanie każdego z tych aspektów mogłoby być owocne i interesujące. Przeczytaj Mt 7,12; 22,39. Jaka ważna kwestia została poruszona w tych wersetach? W jaki sposób odnosi się ona do pojęcia miłości? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Miłowanie bliźniego jak samego siebie oznacza kochanie ludzi całym sercem. Miłość, o której jest mowa w tym drugim przykazaniu, jest tą samą, o której mówi pierwsze przykazanie. Jest to miłość przejawiająca się w działaniu, obejmująca wolę i zamierzenia. Miłować bliźniego jak samego siebie znaczy troszczyć się o innych tak samo, jak troszczymy się o siebie. Łatwo jest mówić o miłowaniu innych jak samego siebie, ale trudniej jest tak czynić. Jak radzisz sobie z tą kwestią? Jak możesz nauczyć się trudnej lekcji umierania dla własnego egoizmu, aby lepiej służyć potrzebom bliźnich?

Co robi miłość? (Zob. 1 Kor 13,4−8)

PONIEDZIAŁEK — 4 stycznia

„Miłość jest cierpliwa, miłość jest dobrotliwa, (...) nie myśli nic złego, (...) ale się raduje z prawdy; wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, wszyst− kiego się spodziewa, wszystko znosi. Miłość nigdy nie ustaje” (1 Kor 13,4−8). Zdefiniowanie miłości jest pierwszym krokiem, a jej zastosowanie — krokiem drugim. Musimy strzec się pustosłowia w deklarowaniu miłości. Powinniśmy uważnie przyjrzeć się temu, jak żyjemy i jak stosujemy zasady miłości wyrażone w Biblii. Przeczytaj 1 Kor 13,4−8. Przyjrzyj się poszczególnym aspektom miłości i za− daj sobie pytanie, jak możesz zastosować te zasady w swojej rodzinie. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zastanów się przez chwilę nad tym, jakie byłyby nasze rodziny, gdybyśmy dzięki łasce Bożej konsekwentnie przejawiali cechy prawdziwej miłości. Wyobraź sobie błogosławieństwo życia w środowisku, w którym członkowie rodziny są pozytywnie nastawieni do siebie nawzajem. Przypuszczalnie nie możesz nakłonić do tego innych, ale gdybyś ty zastosował te zasady, przekonałbyś się, jak one wpływają na innych. Nie sposób polemizować z miłością — jest ona największą siłą we wszechświecie. Ludzie mogą polemizować z naszą teologią, stylem życia, przekonaniami, wiarą — wszystkim. Ale jaki argument wysuną przeciw bezwarunkowej miłości — takiej miłości, jaką objawił światu Jezus i jaką dzięki Jego łasce możemy objawiać wobec bliźnich? Jakie cechy biblijnego wzorca miłości najtrudniej ci zastosować w swoim życiu? Jak dzięki łasce Bożej możesz podjąć skoncentrowane wysiłki, by roz− wijać te aspekty miłości? Dlaczego ważne jest, byś to czynił?

Czego miłość nie robi?

WTOREK — 5 stycznia

Wróć do 1 Kor 13,4-8 i tym razem przyjrzyj się temu fragmentowi tekstu z innego punktu widzenia. Zwróć uwagę na to, czego miłość nie czyni. Choć te cechy miłości są wyrażone w formie negatywnej (przeczenia), to jednak są pozytywnymi cechami. Przyjrzyj się kolejnym negatywom w 1 Kor 13,4−8 i opisz ich pozytywne znaczenie. Czyniąc to, zadaj sobie pytanie, czy i w jaki sposób przejawiasz te aspekty miłości oraz jak możesz się poprawić w tej kwestii. Nie zazdrości =

.....................................................................................................

Nie jest chełpliwa = . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Nie nadyma się = . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Nie postępuje nieprzystojnie =

.............................................................................

Nie szuka swego = . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Nie unosi się = . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Nie myśli nic złego =

............................................................................................

Nie raduje się z niesprawiedliwości = . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Rozmyślając o znaczeniu miłości wyłożonym w 1 Kor 13,1-13, możemy docenić charakter naszego niebiańskiego Ojca, który jest uosobieniem miłości. Możemy także zauważyć, że znaczenie używanego w popularnej kulturze słowa miłość jest dalekie od tego, co oznacza miłość Boża.

Próba miłości (zob. Mt 5,43−48)

ŚRODA — 6 stycznia

Przeczytaj Mt 5,43−48 i sparafrazuj to, co powiedział Jezus. Co jest naj− ważniejsze w tym, co Pan mówi nam o miłości? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Skoro mamy kochać naszych nieprzyjaciół, to najpierw określmy, kim oni są. Jeśli nieprzyjacielem jest tylko ten, kto zagraża twojemu życiu, możesz dojść do wniosku, że ów tekst biblijny nie odnosi się do ciebie, gdyż najprawdopodobniej ostatnio nikt nie nastawał na twoje życie. Jednak z definicji nieprzyjaciel jest przeciwnikiem, rywalem, współzawodnikiem, konkurentem, kontrkandydatem. Nieprzyjaciel to ktoś, kto nienawidzi cię i źle cię traktuje. Nieprzyjacielem może być nawet współmałżonek albo inna bliska osoba. Zdarza się, że członkowie rodziny nie kochają się. Bywa, że nawet usilnie zabiegają o to, by zaszkodzić sobie nawzajem. Gdy dochodzi do takiej sytuacji, łatwo jest dopuścić się małostkowości i mściwości. Możesz popaść w konflikt z kimś w pracy, gdy twoi współpracownicy zaczną traktować cię jak rywala. Nieprzyjacielem może być ktoś, komu okazałeś wiele dobra i serca, a kto teraz odwrócił się od ciebie. Nieprzyjaciółmi mogą być nawet współwyznawcy, którzy traktują cię źle z jakiegoś powodu. Musimy sobie uświadomić, że nieprzyjaciel, o którym mówił Jezus, to nie tylko ktoś, kto zagraża twojemu życiu, ale każdy, kto wprawia cię w zakłopotanie na tyle silne, iż rodzi się w tobie pragnienie odwetu. Przeczytaj Prz 15,1; 25,21 i 1 P 3,9. Czy i dlaczego te wersety pomagają nam zrozumieć tę ważną zasadę miłości? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kochać nieprzyjaciół? Wielu ma trudności z kochaniem przyjaciół, a co dopiero wrogów! Jak możemy się nauczyć podążania za przykładem Jezusa w tej kwestii? Czy nasze serca mogą się zmienić, byśmy miłowali nieprzyja− ciół? Jaką rolę odgrywa modlitwa za nich w dążeniu do tego chrześcijańskie− go ideału?

Miłość w działaniu (zob. Łk 10,25−37)

CZWARTEK — 7 stycznia

Wykładowca w seminarium w niezwykły sposób zorganizował zajęcia z homiletyki. Polecił każdemu ze studentów przygotować kazanie o dobrym Samarytaninie. Jeden po drugim mieli iść od klasy do klasy, mówiąc o miłości i współczuciu dla bliźnich. Między lekcjami studenci mieli tylko krótkie przerwy, by zdążyć do następnej klasy, tak więc musieli się spieszyć. Każdy ze studentów musiał przejść pewnym korytarzem obok żebraka, celowo umieszczonego tam przez wykładowcę. To, co się stało, było wymowną lekcją. Bardzo niewielu przyszłych kaznodziejów zatrzymało się, by pomóc temu człowiekowi. Spiesząc się, by wygłosić kazanie o dobrym Samarytaninie, niemal wszyscy ominęli żebraka jakby żywcem wyjętego z przypowieści! We wczorajszej części lekcji mówiliśmy o tym, kto jest naszym nieprzyja− cielem. Dzisiaj zapytamy: Kto jest moim bliźnim? Jak Jezus odpowiedział na to pytanie w Łk 10,25−37? Co wiąże tę przypowieść z pytaniem o to, czym jest prawdziwa miłość? Czytając tę przypowieść, zadaj sobie pytanie: Dlaczego Pan przedstawił religijnych ludzi, a właściwie religijnych liderów, jako czar− ne charaktery? Czego uczy nas ta przypowieść? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Rozważ te słowa: Byłem głodny, a wy dyskutowaliście o głodzie. Byłem w więzieniu, a wy wyrażaliście zatroskanie wzrostem przestępczości. Zostałem pozbawiony ubrania, a wy omawialiście moralny aspekt mojej nagości. Byłem chory, a wy dziękowaliście Panu za zdrowie. Byłem bezdomny, a wy zachęcaliście, bym schronił się pod skrzydłami miłości Zbawiciela. Wyglądacie na świętych i mających więź z Bogiem, ale ja nadal jestem głodny, samotny, zziębnięty i cierpiący. Czy to was obchodzi? Zastanów się szczerze, jakie zmiany musisz poczynić w swoim stylu życia, by stać się samarytaninem dla bliźnich. Kto ze znanych ci osób jest obecnie po drugiej stronie drogi, w cierpiącym świecie? Jaką część własnego ja mu− sisz uśmiercić, by zacząć traktować tego człowieka jak bliźniego?

PIĄTEK — 8 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Naukowiec Arthur Zajonc napełnił skrzynkę światłem. Zrobił to tak, że światło nie odbijało się od wewnętrznej powierzchni skrzynki. Światło i tylko światło było w skrzynce. Gdybyś zajrzał do wnętrza i spojrzał w światło, co ujrzałbyś? Jak wyglądałoby samo światło? Czystą ciemność, ciemność panującą w pustej przestrzeni — oto co ujrzałbyś. Jeśli nie spojrzałbyś wprost w źródło światła albo na powierzchnię odbijającą światło, wówczas światło pozostałoby dla ciebie niewidoczne. Następnie Zajonc umieścił we wnętrzu skrzynki pręt. Pręt został oświetlony od strony źródła światła. Wyglądało to tak, jakby światło jarzyło się na samym pręcie i nigdzie poza nim, choć wypełniało ono całą skrzynkę (jakby była pełna wody). Dopiero gdy zostało odbite od pręta, stało się widzialne. W przeciwnym razie światło było jak ciemność. Na Ziemi blask Słońca oświecający atmosferę barwi ją na błękitno, szaro lub purpurowo, w zależności od pogody i kąta padania promieni słonecznych. Patrząc na Księżyc, możesz zauważyć efekt podobny do tego ze skrzynki Zajonca. Niezależnie od tego, że przestrzeń naokoło jest pełna światła słonecznego, wygląda jak pustka i ciemność. Jest tak dlatego, że Księżyc nie posiada atmosfery — żadnego powietrza ani wilgoci, żadnych gazów ani oparów, od których mogłyby się odbijać promienie słoneczne, tak jak to się dzieje w atmosferze ziemskiej. Tak więc światło, jeśli nie odbija się od czegoś, wygląda jak ciemność. PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakie duchowe nauki o miłości możemy zaczerpnąć z tego, co zostało powyżej napisane o naturze światła? Zob. 1 J 1,5; 2,9-11; 4,8; Łk 11,35. 2. Zastanów się nad kwestią miłowania nieprzyjaciół. W Łk 23,34 czytamy: „Jezus rzekł: Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”. Czy modlisz się za swoich wrogów? Trudno mieć właściwą postawę wobec tych, którzy nas nienawidzą, źle nas traktują albo prześladują. Jednak modlitwa za naszych nieprzyjaciół zmienia nasze serca i nastawienie do nich. Gdy modlimy się za tych, którzy nas prześladują i nienawidzą, zaczynamy patrzeć na nich jako na ludzi potrzebujących łaski Bożej tak samo jak my. Daje nam to moc i pragnienie błogosławienia ich, gdy nas przeklinają, oraz czynienia dobra, gdy nas nienawidzą. Jak możemy rozwijać postawę modlitwy za tych, których bylibyśmy skłonni raczej przeklinać? 3. Ktoś zauważył na poboczu drogi ludzi przy samochodzie, który najwyraźniej uległ awarii. Zatrzymał się, by pomóc, po czym został pobity i okradziony. Już nigdy nie będę zgrywał dobrego Samarytanina — powiedział. Co możesz odpowiedzieć takiej osobie? 4. Czy znasz kogoś, o kim możesz powiedzieć, że jest uosobieniem miłości? Jaki jest ten człowiek? Co czyni? Jak przejawia się jego miłość? Jak wiele cierpienia zniósł, by stać się takim, jakim jest?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Poruszające świadectwo osób, dla których życie straciło sens. Wszystko, co ich otaczało, było pogrążone w ciemności. Próbowali rozwiązać swoje problemy, ale wysiłki te zawodziły do momentu, gdy pojawił się On. Dziś mogą powiedzieć z całą pewnością: Jezus jest rozwiązaniem.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 3 — 16 stycznia

OWOCEM DUCHA JEST RADOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Ps 139,1−24; Łk 15,4−24; J 15,10−11; Hbr 11,16. TEKST PAMIĘCIOWY: „To wam powiedziałem, aby radość moja była w was i aby radość wasza była zupełna” (J 15,11).

Radość i szczęście to niekoniecznie to samo. Szczęście jest wynikiem sprzyjających okoliczności, natomiast radość jest wynikiem trwania w Jezusie, w Prawdziwym Krzewie Winnym. W Ps 4,8 radość przeciwstawiono szczęściu: „Wlałeś w serce me większą radość, niż kiedy się ma obfitość zboża i wina”. Większa radość płynie z poznania Boga i zaufania do Niego, zaś szczęście jest wynikiem pożądanych okoliczności takich jak udane żniwa. Wewnętrzna radość trwa tak długo, jak długo ufamy Panu, szczęście natomiast jest nieprzewidywalne jak żniwa. Wewnętrzna radość zwycięża przygnębienie, a szczęście jedynie je maskuje. Wewnętrzna radość jest trwała, zaś szczęście jest przemijające. Radość jest rozkoszą życia głębszą niż ból czy przyjemność. Tego rodzaju radość wypływa ze świadomości Bożej obecności w naszym życiu i pozwala nam wznosić się ponad zewnętrzne okoliczności oraz kierować uwagę na dobroć i miłość Pana. Sednem chrześcijańskiej radości jest fakt, iż Bóg działał i nadal działa w celu ratowania tych, którzy Mu ufają.

Przykazanie dotyczące radości (zob. Flp 4,4)

NIEDZIELA — 10 stycznia

Wielu wierzących dobrowolnie staje się ofiarami okoliczności i przeżywa huśtawkę duchowych wzlotów i upadków. Ciągła radość wydaje się im czymś nierozsądnym, wręcz niemożliwym. Dlatego też przykazanie brzmi: „Radujcie się w Panu” (Flp 4,4). Nie zawsze okoliczności, w jakich się znajdujemy, czy inni ludzie pozwalają nam na radowanie się, gdyż oba te elementy bywają zawodne. Jednak zawsze możemy radować się w Panu, gdyż On zawsze jest dobry i nigdy się nie zmienia. Nasza duchowa stałość jest bezpośrednio zależna od poznania Boga i poświęcenia dla Niego. Poznanie Pana pomaga wznieść się ponad okoliczności i daje poczucie stabilności. Dlatego psalmy zostały napisane w poetyckiej formie metrycznej, by można było je śpiewać — aby Izraelici zapamiętywali Słowo Boże i śpiewali pieśni, pogłębiając swoje poznanie Jahwe. Poznanie Zbawiciela spycha na dalszy plan wszystko inne. Przeczytaj Ps 139,1−24; Rz 8,28 i 1 P 1,8−9. Jakie powody do radości zo− stały przytoczone w tych wersetach? Jak możemy się nauczyć radować się tymi Bożymi obietnicami? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czy potrzebujesz jakichś innych powodów do radości? Czy może wystarczającym powodem jest to, że Bóg nas zbawił, przyjął jako swoje dzieci i obiecał nam dać dziedzictwo w Jezusie (zob. Ef 1,1-11)? Gdy Chrystus powróci, będziemy cieszyć się Jego obecnością w niebiańskim kraju, który On dla nas przygotował (zob. J 14,2-3). Do tego czasu radością jest wiedza, iż Zbawiciel obiecał zatroszczyć się o nasze potrzeby (zob. Flp 4,19). Poza tym mamy też przywilej służenia Temu, którego miłujemy ponad wszystko. Ten przywilej obejmuje dzielenie się dobrą nowiną ze zgubionymi ludźmi oraz zachęcanie chrześcijan do większego rozmiłowania się w Panu i służenia Mu. Radością jest także świadomość, że możemy się modlić do Boga w każdym czasie (zob. Hbr 4,15-16). Wreszcie, możemy się radować, wiedząc, że śmierć nie będzie miała ostatniego słowa (zob. 1 Kor 15,54). Pomimo tych obietnic i wszystkich powodów do radości każdy z nas zma− ga się ze smutkiem, zniechęceniem oraz bólem. Są one rzeczywistością życia tu i teraz. Jak możemy nauczyć się przyjmować oferowaną nam w Chrystusie radość bez względu na okoliczności? Jakie wybory mogą w znacznym stopniu decydować, czy przyjmiemy darowaną nam radość?

Radość w Chrystusie

PONIEDZIAŁEK — 11 stycznia

Aby w pełni zrozumieć chrześcijańską radość, musimy przyjrzeć się rado− snemu sposobowi życia Mistrza z Nazaretu. Skąd brała się Jego radość? Jaki− mi zasadami kierował się w swoim życiu? Jaką rolę odgrywa radość w trzech znanych przypowieściach Jezusa? Ja− kie elementy łączą te trzy podobieństwa? O zabłąkanej owcy (zob. Łk 15,4-7) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

O zgubionej monecie (zob. Łk 15,8-10) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

O synu marnotrawnym (zob. Łk 15,11-24)

..........................................................

................................................................................................................................

Te trzy przypowieści pozwalają nam spojrzeć w serce Boga. Jest to serce gotowe do świętowania. Nic dziwnego, że pomimo czekającej Go męki Jezus wyróżniał się radością, skoro wiedział, że dzięki temu, czego dokona, wielu ludzi będzie zbawionych. Rozważ z modlitwą znaczenie słów zapisanych w Hbr 12,2: „Dla wystawio− nej sobie radości, podjął krzyż, wzgardziwszy sromotę...” (Biblia gdańska). Napisz, co przychodzi ci na myśl, gdy zastanawiasz się nad znaczeniem tych słów. Jaka radość została wystawiona przed Chrystusem? Dlaczego zbawienie ludzi jest tak ważne dla Boga? Jak pogodzić pogląd, iż Jezus był mężem boleści, doświadczonym „w cierpieniu” (Iz 53,3), a jednocześnie był pełen radości? Określ konkretną sprawę w twoim życiu, która sprawia ci jednocześnie radość i smutek. Jak, mimo smutku, możesz doświadczyć radości podobnej do tej, jaka stała się udziałem Syna Człowieczego?

Radość w posłuszeństwie (zob. J 15,11)

WTOREK — 12 stycznia

Przeczytaj J 15,10−11. Z czym Jezus połączył radość? Jak działa to połącze− nie w praktyce, czyli dlaczego posłuszeństwo powinno prowadzić do radości? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Ma upodobanie w Prawie Pana, nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą. (...) Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu” (Ps 1,2; 40,9 Biblia Tysiąclecia). Nie ma większej radości niż ta płynąca z posłuszeństwa woli Bożej. Choć niektórzy twierdzą, że nacisk na posłuszeństwo prawu Pańskiemu nęka jedynie pełne poczucia winy sumienie, to faktem jest, iż posłuszeństwo woli Boga jest doświadczeniem wyzwalającym. Pamiętaj, że to nieposłuszeństwo spowodowało konflikt w niebie oraz grzech i śmierć na ziemi. Wszelkie ludzkie cierpienie jest skutkiem przekraczania przez ludzi woli Stwórcy. To posłuszeństwo przez wiarę woli Bożej przywraca radość. Przeczytaj Ps 19,9; Jr 15,16 i Mt 7,21−27. Jak te wersety łączą posłuszeń− stwo z radością? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć Biblia wyraźnie świadczy, że nie jesteśmy zbawieni przez uczynki, to równie wyraźnie mówi też, że uczynki są nieodłącznym aspektem przyjęcia zbawienia. To uczynki świadczą wobec wszechświata o realności naszego zbawienia, realności naszego poświęcenia się Bogu. Nazywanie kogoś legalistą tylko dlatego, że człowiek ten jest zdecydowany być posłuszny woli Pańskiej, jest jednoznaczne z wpadaniem w pułapkę, przed którą ostrzegał Izajasz: „Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem, którzy zamieniają ciemność w światłość, a światłość w ciemność, zamieniają gorycz w słodycz, a słodycz w gorycz” (Iz 5,20). Czy doświadczyłeś radości płynącej z posłuszeństwa albo czy doświad− czyłeś bólu i cierpienia będącego skutkiem nieposłuszeństwa wobec Pana?

Radość w trudnych czasach (zob. J 16,33)

ŚRODA — 13 stycznia

„To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” (J 16,33). Głęboko zakorzenione w nas przeświadczenie sugeruje, że jeśli ktoś doznaje trudności, to jest tak dlatego, iż zrobił coś złego albo nie ma dość wiary. Cóż za okrutny i zimny obraz Boga! Jezus wyraźnie oświadczył, że w tym życiu będziemy mieli problemy — tak wierzący, jak i niewierzący. Choć fajne jest zakończenie historii Daniela wrzuconego do lwiej jamy, to jednak faktem jest, że tysiące chrześcijan zostało rozszarpanych przez dzikie zwierzęta. Także trzej towarzysze Daniela wrzuceni do ognistego pieca przeżyli, podczas gdy przez wieki wielu ludzi zostało spalonych na stosach! Przeczytaj Ga 6,9; Jk 1,2−4 i 1 P 1,6. Jaką nadzieję i jakie obietnice na trudne czasy znajdujemy w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wielu wierzących nie odczuwa radości z powodu głęboko zakorzenionego egocentryzmu. Choć nasze problemy są poważne, skupianie uwagi wyłącznie na nich jedynie pogarsza nasze wyobrażenia o nich. W rzeczywistości mamy także powody do radości — nie w sobie, ale w Bogu. W końcu, czyż Jezus nie powiedział: „Nawet wasze włosy na głowie wszystkie są policzone” (Mt 10,30)? Pomyśl o obietnicy zawartej w tych słowach. Gdy, znajdując się w trudnej sytuacji, pamiętamy, że nasze bezpieczeństwo jest zagwarantowane przez Chrystusa, i staramy się służyć innym, wówczas przekonujemy się, że wystarczy akt woli, by użalanie się nad sobą zamienić na radość. „I odwrócił Pan los Hioba, gdy tylko zaczął on wstawiać się za swoimi przyjaciółmi” (Hi 42,10 Biblia Romaniuka). Bez względu na to, z czym się zmagasz, pomóż komuś, kto także przeżywa trudności. Z pewnością znasz kogoś, kto potrzebuje pomocy, pocieszenia, wsparcia. Jak to się dzieje, że noszenie cudzych brzemion pomaga zmniejszyć nasze własne brzemiona?

Trwała radość (zob. Hbr 11,24−25)

CZWARTEK — 14 stycznia

„Przez wiarę Mojżesz, kiedy dorósł, nie zgodził się, by go zwano synem córki faraona, i wolał raczej znosić uciski wespół z ludem Bożym, aniżeli zaży− wać przemijającej rozkoszy grzechu” (Hbr 11,24−25). Zob. Łk 9,23; Dz 14,22; Flp 1,29. Jakie zasady chrześcijańskiego życia są zawarte w powyższych wer− setach? Jak możemy połączyć powyższe wersety z obietnicą radości? Zob. Hbr 11,16; 1 P 1,6−8. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Decyzja Mojżesza, by wzgardzić tronem egipskim, z pewnością nie była politycznie poprawna. Mógł on pozostać w kraju i objąć władzę jako kolejny faraon. Bez trudu mógł sobie wytłumaczyć, że taki krok jest zgodny z wolą Bożą. Zapewne nie miałby z tym problemu, bo zawsze znajdzie się wiele dobrych powodów przemawiających za złymi decyzjami. Pomyśl o tym, kiedy ostatnio podjąłeś złą decyzję z dobrych powodów. Czego nauczyłeś się z tego błędu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Podczas gdy świadomość spełniania woli Bożej jest źródłem radości, to jednak bezpośrednie skutki posłuszeństwa mogą być trudne i bolesne. Jeśli wierzymy, że przyjęcie Jezusa i posłuszeństwo Jego Słowu sprawią, iż wszystkie nasze problemy znikną, to narażamy się na poważne rozczarowanie. Bycie chrześcijaninem nie zapewnia bogactwa, sławy ani władzy. Każdego roku wielu chrześcijan jest prześladowanych, a nawet zabijanych za swoją wiarę. Ostatecznie nasza nadzieja, zbawienie i wszystko inne musi się opierać na czymś więcej niż to, co daje świat. Bardzo ważne jest, byśmy, bez względu na to, przez co przechodzimy, skupiali uwagę na tym, co Chrystus zrobił dla nas i co nam obiecał. W przeciwnym razie nie będziemy mieli nic prócz tego, co jest na świecie, a jak wiemy, to, co daje świat, czasami może się okazać bardzo gorzkie.

PIĄTEK — 15 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: „Obowiązkiem chrześcijan jest przekonać świat, że religia Chrystusa zdejmuje z duszy ciężar i smutek, a napełnia ją radością i pogodą ducha. Ci, którzy przyjmują Jezusa jako Zbawiciela przebaczającego grzechy, zostają odziani Jego szatą światła. On zabiera ich grzech, a udziela im swojej sprawiedliwości. Ich radość jest zupełna. Kto ma większe prawo śpiewać pieśni radości niż chrześcijanie? Czyż nie oczekują oni przyjęcia do królewskiej rodziny jako dzieci niebiańskiego Króla? Czyż ewangelia nie jest dobrą nowiną o wielkiej radości? Gdy obietnice Boże są akceptowane w pełni i bez zastrzeżeń, życie ludzi zostaje napełnione niebiańskim blaskiem” (Ellen G. White, A Call to Medical Evangelism and Health Education, s. 26). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przejrzyj Biblię i zwróć uwagę na życie kilku dobrze znanych postaci. Jak wiele radości doświadczyli ci ludzie? Co powiesz w tej kwestii o Noem, Abrahamie, Józefie, Danielu, Dawidzie, Jeremiaszu, Pawle czy Janie Chrzcicielu? Czego możemy się nauczyć o chrześcijańskiej radości z ich doświadczeń — tych dobrych i tych złych? 2. W jaki sposób ludzie w świecie szukają szczęścia? Jak działają te sposoby? Czego nauczyłeś się o tych sposobach osiągania szczęścia? Czy są one zupełnie złe, czy też mają swoje właściwe miejsce w naszym życiu? 3. Jak wiele szczęścia, a nawet radości, możemy i powinniśmy spodziewać się w tym życiu? Gdy wokoło widzimy morze chorób, cierpienia i śmierci, a ponadto wiemy, że wielu ludzi wybiera wieczne potępienie, czy możemy być szczęśliwi? Czy nie jest egoizmem radowanie się z własnego powodzenia i dostatku, podczas gdy inni ludzie giną na zawsze? 4. Dlaczego im bardziej jesteśmy egoistyczni, tym nędzniej się czujemy? 5. Dlaczego nadzieja i obietnica życia wiecznego na nowej ziemi jest tak ważna w chrześcijańskim doświadczeniu? Co mielibyśmy bez niej? Czy to istotne, byśmy zawsze pamiętali o tej obietnicy? Przecież nawet jeśli dobrze nam jest na tym świecie i w tym życiu, to nie będzie ono trwało wiecznie, więc czy może być ono trwale satysfakcjonujące?

DZIEŃ WYDAWNICTWA „ZNAKI CZASU” Lekcja 4 — 23 stycznia

OWOCEM DUCHA JEST POKÓJ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mt 8,23−27; 11,28−29; Rz 5,1−11; 12,9−21; Hbr 12,14; Kol 3,13−15. TEKST PAMIĘCIOWY: „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka” (J 14,27).

Jako rzecznik pokoju apostoł Paweł napisał: „Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój” (Ef 4,3 Biblia Tysiąclecia). Greckie słowo przetłumaczone jako usiłujcie wyklucza wszelką bierność i postawę: Poczekamy — zobaczymy. Musimy być aktywni. Jeśli kłócimy się i kąsamy w rodzinie, jeśli wdajemy się w spory w zborze, jeśli nie kochamy i nie szanujemy bliźnich, to przeciwstawiamy się pokojowi Bożemu w Jezusie Chrystusie, zaprowadzonemu przez Jego krzyż. Jak na ironię musimy walczyć o pokój. Anna Eleanor Roosevelt, amerykańska działaczka społeczna i polityczna, w audycji Voice of America powiedziała: „Nie wystarczy mówić o pokoju — trzeba weń wierzyć. Nie wystarczy weń wierzyć — trzeba działać na rzecz pokoju”. Pokój, który Chrystus wywalczył dla nas, także wymaga wysiłku, ciężkiej pracy i stałej czujności. Studiując lekcję tego tygodnia, powinniśmy dążyć do odpowiedzi na pytania: Czy korzystam z pokoju, który Jezus wywalczył dla mnie na krzyżu? Jak mogę współdziałać z Duchem Świętym, który wpisuje pokój w moją codzienność?

Pokój z Bogiem (zob. Rz 5,1)

NIEDZIELA — 17 stycznia

„Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (Rz 5,1). Mieć pokój z Bogiem to coś więcej, niż czuć się dobrze w Jego obecności. Oznacza to, że ci, którzy niegdyś byli mu „obcymi i wrogo usposobionymi” (Kol 1,21), a ich uczynki były złe, zostali pojednani z Panem i powrócili do społeczności z Nim. Kiedyś byliśmy w stanie wojny ze Stwórcą, ale przez swoją ofiarę złożoną na krzyżu Jezus położył kres tej wrogości i uczynił z nas przyjaciół Boga. W pewnym sensie ten pokój nie jest czymś, w czym wzrastamy, zaczynając jakby od zalążka pokoju. Gdy zostajemy pojednani z Bogiem przez krzyż Chrystusa, jest to natychmiastowe i całkowite pojednanie. Jednak z drugiej strony wzrastamy w pokoju z Bogiem. Im wyraźniej rozumiemy Jego drogi i chodzimy nimi, tym bardziej przyjmujemy Jego moc, by żyć tak, jak przystało na Jego dzieci. W tym sensie pokój rzeczywiście jest owocem Ducha Świętego. Wzrastając jako Boże dzieci, doświadczamy coraz więcej błogosławieństw i dobrodziejstw życia w Jego królestwie, aż wreszcie możemy powiedzieć: „Obfity pokój dla miłujących Twe Prawo, nie przytrafi się [im] żadne potknięcie” (Ps 119,165 Biblia Tysiąclecia). W Kol 1,20-22 czytamy, że to nie grzech sprawił, iż Bóg stał się miłosierny i łaskawy. Przy okazji problemu grzechu te odwieczne cechy Pana zostały jedynie wyraźniej wyeksponowane. Plan zbawienia ukazuje, że Bóg kochał nas i był gotowy nam przebaczyć od zawsze. Przeczytaj Rz 5,1−11 i własnymi słowami podsumuj najważniejsze myśli tam zawarte. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pomyśl o tym, że tylko dzięki dokonaniom Jezusa — Jego doskonałemu życiu przypisanemu nam przez wiarę — możemy otrzymać przebaczenie i zostać zaakceptowani przez Boga bez względu na naszą przeszłość. Dlaczego ta praw− da jest dla nas ważna w kontekście doświadczenia prawdziwego pokoju?

Znaleźć pokój — cz. I (zob. Mt 11,28−29)

PONIEDZIAŁEK — 18 stycznia

W skali od 1 do 10 oceń, jak spokojne jest twoje życie (1 — bardzo spokojne, 10 — bardzo niespokojne). Ludzie, poszukując wewnętrznego pokoju, wpadają w coraz większą frustrację. W Mt 11,28-29 Jezus kieruje do nas zaproszenie. Choć nie używa słowa pokój, posługuje się innym słowem oznaczającym odpoczynek, odnowę, wytchnienie. Zwróć uwagę na te słowa: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarz− mo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11,28−29). Co Chrystus chce nam przekazać poprzez te słowa? Jak możemy doświadczyć rzeczywistości tej wspaniałej obietnicy? Czy z tego, co Jezus mówi w tych wersetach, wynika, że oferuje On nam pokój jako dar, czy też chce nam pokazać sposób, w jaki mamy ten pokój zdobyć? Czy Mistrz uczy, że osobisty pokój jest wynikiem spełnienia pewnych warunków, i zaprasza nas, byśmy nauczyli się od Niego, jak spełniać te wa− runki? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Źródłem niepokoju człowieka jest egoizm. (...). Ci, którzy ufają słowu Chrystusa, oddając Mu swoje dusze w depozyt i podporządkowując własne życie Jego rozkazom, znajdą spokój i odpocznienie. Nic na świecie nie jest w stanie zasmucić, gdy Jezus uszczęśliwia swą obecnością. W doskonałym poddaniu znajdziemy doskonały spokój. Pan rzekł: »Temu, którego umysł jest stały, zachowujesz pokój, pokój mówię; bo tobie zaufał« (Iz 26,3)” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, Warszawa 2008, s. 235.236). Jak to się dzieje, że egoizm prowadzi do niepokoju i nieszczęścia?

Jak możemy się nauczyć umierać dla egoizmu i znajdować pokój w Jezu− sie? Jakie decyzje musimy podejmować każdego dnia, by obietnica pokoju Chrystusa stała się dla nas rzeczywistością? Co powinniśmy robić, a czego nie powinniśmy, by przyjąć pokój, który Zbawiciel nam daje?

Znaleźć pokój — cz. II (zob. J 14,27)

WTOREK — 19 stycznia

Było dwóch malarzy. Każdy z nich namalował obraz ukazujący zrozumienie odpoczynku. Pierwszy artysta stworzył dzieło przedstawiające spokojne jezioro na tle odległych gór. Drugi namalował wodospad z delikatną brzozą pochyloną nad wodą. W rozwidleniu gałęzi, tuż nad spadającym strumieniem wody, w gnieździe siedział drozd. Który z obrazów jest lepszą ilustracją istoty odpoczynku? Rzadko w tym świecie pełnym zamieszania znajdujemy możliwość odpoczynku nad górskim jeziorem. Częściej musimy go szukać nad wzburzonym wodospadem życia. Przeczytaj w Mt 8,23−27 o tym, co przydarzyło się Jezusowi i Jego uczniom, gdy przeprawiali się przez jezioro. Zob. Mk 4,35−41; Łk 8,22−25. Choć była to wyjątkowa sytuacja, to czego możemy się z niej nauczyć? Jakie przesłanie dla nas zawiera to wydarzenie i jak możemy owo przesłanie zastosować w na− szym życiu bez względu na okoliczności? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dlaczego Mistrza obchodziło to, czy Jego uczniowie mają pokój? Chrystus pozostawił nam piękną obietnicę: „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję” (J 14,27). Czym pokój, który usiłuje dać nam świat, różni się od pokoju, który daje nam Jezus? Jedno, czego nie możemy zrobić, to zrównywanie pokoju z życiem bez problemów. Nie sposób znaleźć człowieka, nawet wśród najwierniejszych chrześcijan, który przeszedłby przez życie bez problemów, bólu i cierpienia. Wręcz wydaje się, że niektórzy cierpią ponad siły. Pokój wiąże się z tym, jak podchodzimy do takich sytuacji, a nie z samym ich zaistnieniem. Pokój zależy od głębokiego zaufania do miłującego i troskliwego Boga, który wie, przez co przechodzimy, i który obiecał nam, że nas nie porzuci bez względu na to, co nas spotka. Co powoduje twój niepokój? Powiedz Zbawicielowi o swoich najgłębszych lękach. Nazwij je po imieniu. Proś Pana, by pomógł ci określić te lęki i stawić im czoło. Daj Bogu czas na uśmierzenie twoich lęków.

Pokój w rodzinie (zob. Hbr 12,14)

ŚRODA — 20 stycznia

„Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana” (Hbr 12,14). „Jeśli można, o ile to od was zależy, ze wszystkimi ludźmi pokój miejcie” (Rz 12,18). Czego możemy się nauczyć z życia i przykła− du Jezusa, co mogłoby nam pomóc w tym, by te rady stały się rzeczywistością w naszym życiu? Co w naszym postępowaniu utrudnia lub uniemożliwia reali− zację tych postulatów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Dziwnym może się to wydawać, ale najtrudniej być chrześcijaninem we własnym domu. Jakież to tragiczne, gdyż to dom powinien być tym jedynym miejscem na świecie, gdzie wszyscy powinniśmy doświadczać pokoju. W czasie wojny wietnamskiej dwóch młodych mężczyzn brało udział w bitwie. Obok nich latały pociski i słychać było eksplozje. Na jednym z żołnierzy to wszystko wydawało się nie robić żadnego wrażenia. Gdy jego przyjaciel zapytał go, jak to się dzieje, że jest tak spokojny, w odpowiedzi usłyszał, że to wszystko przypomina mu atmosferę jego domu! Przestudiuj Rz 12,9−21. Wskaż te wersety, które, zastosowane w praktyce, przyczyniłyby się do pokoju w rodzinie. Podaj przykłady ich praktycznego za− stosowania. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jako chrześcijanie jesteśmy powołani do zachowywania bardzo wysokich standardów, których przykładem jest sam Jezus. Wszyscy wypadamy bardzo blado przy Nim. Nie znaczy to jednak, że nie możemy stosować zasad ukazanych w Jego życiu — zasad miłości, ofiarności i bezkompromisowej postawy wobec zła i grzechu. Wyobraź sobie, jaka byłaby twoja rodzina, gdybyś zachowywał te zasady. Jak by to było, gdyby wszyscy myśleli najpierw nie o sobie, lecz o innych? Wyobraź sobie, co by było, gdyby wszyscy przejawiali bezwarunkową miłość nawet wobec tych, którzy na to nie zasługują. Wyobraź sobie, co by było, gdybyśmy wybaczali tym, którzy nas skrzywdzili. Wyobraź sobie, jakie byłoby życie, gdybyśmy troszczyli się o dobro innych tak samo jak o własne. Choć stosowanie tych zasad nie rozwiąże wszystkich problemów w rodzinie, to nie− wątpliwie okaże się bardzo pomocne.

Pokój w zborze (zob. Mt 5,23−24)

CZWARTEK — 21 stycznia

„Jeślibyś więc składał dar swój na ołtarzu i tam wspomniałbyś, iż brat twój ma coś przeciwko tobie, zostaw tam dar swój na ołtarzu, odejdź i naj− pierw pojednaj się z bratem swoim, a potem przyszedłszy, złóż dar swój” (Mt 5,23−24). Jakiej podstawowej zasady uczy nas Jezus w tych słowach? Dlacze− go tak trudno jest nam stosować tę zasadę w życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jest oczywiste, że Chrystus nasze wzajemne relacje traktuje poważniej, niż my zwykliśmy to czynić. Nierzadko rozgoryczenie i wzajemne żale przez długie lata dzielą współwyznawców w zborze. Wyobraź sobie, jak wiele zmieniłoby się w naszych zborach, gdybyśmy przestrzegali nauki Jezusa. Scharakteryzuj dzieci Boże na podstawie Mt 5,9. Co to oznacza? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Według Kol 3,13−15 w jaki sposób mamy się odnosić do siebie nawzajem jako wierzący? Wymień trzy właściwe postawy i określ, co oznacza każda z nich. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwróć uwagę na kolejność chrześcijańskich cnót wymienionych w Jk 3,17: „Mądrość, która jest z góry, jest przede wszystkim czysta, następnie miłująca pokój, łagodna, ustępliwa, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, nie stronni− cza, nie obłudna”. Jakie byłyby nasze zbory, gdybyśmy pozwolili Duchowi Świętemu rozwijać w nas te cechy? Co całkowicie zostałoby wyeliminowane z naszych wspólnot? Przypomnij sobie, kiedy ostatnio miałeś problem z innym współwyznawcą. Czy postępowałeś wtedy zgodnie ze słowami Jezusa zapisanymi w 5. rozdziale Ewangelii Mateusza? Przypuszczalnie nie. Zastanów się, dlaczego wybrałeś łatwiejszy sposób w przeciwieństwie do tego, który wymagał pokory i wyrze− czeń. Jak możesz nauczyć się postępować w takich sytuacjach zgodnie z za− sadami wskazanymi nam przez Zbawiciela?

PIĄTEK — 22 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: Przeczytaj Ps 4,4; 119,165; Iz 26,3; Rz 8,6; Flp 4,7. „Krótko przed ukrzyżowaniem Chrystus przekazał swoim uczniom dziedzictwo pokoju. Powiedział: »Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka« (J 14,27). Ten pokój nie wynika z dostosowania się do wymagań świata. Chrystus nigdy nie kupował pokoju za cenę kompromisu ze złem. Pokój, który Chrystus zostawił uczniom, jest raczej wewnętrzny niż zewnętrzny i ma zawsze pozostawać z Jego świadkami w ich walkach i zmaganiach” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, Warszawa 2007, s. 48). „Walka o zwierzchność i władzę objawia ducha, który wykluczy z królestwa Bożego tych, co go pielęgnują. Pokój Jezusa nie może zamieszkać w sercu i myśli pracownika, który krytykuje i wyszukuje wady u drugiego, a to dlatego, że ten drugi nie stosuje jego metod pracy, przez co ten pierwszy czuje się niedoceniony. Pan nigdy nie pobłogosławi tego, kto krytykuje i oskarża braci, gdyż jest to działalność szatańska” (Ellen G. White, Ewangelizacja, Warszawa 2000, s. 69). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Co możesz zrobić w zborze w celu zachowania pokoju między współwyznawcami, gdy dochodzi do nieuniknionych napięć i nieporozumień? 2. Jakie sytuacje życiowe, z którymi się spotykamy się na co dzień, burzą nasz pokój? Z jakich biblijnych obietnic możemy skorzystać w każdej takiej sytuacji? 3. Oczywiście zawsze łatwo jest mówić o zaufaniu do Pana bez względu na okoliczności i czerpaniu pokoju z tej ufności. Co możemy zrobić, by zmienić okoliczności, które utrudniają zachowanie pokoju? Innymi słowy, czy często niepokój i lęk mogą być skutkiem dokonywanych przez nas wyborów? 4. Jakie praktyczne kroki możemy podjąć, by pomóc tym, którzy znaleźli się w okolicznościach, w których trudno o zachowanie pokoju? 5. Ile pokoju realistycznie powinniśmy oczekiwać w świecie pełnym sporów, chaosu, bólu i zamieszania?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Będąc synem milionera, Doug Batchelor miał wszystko, co można kupić za pieniądze — wszystko prócz szczęścia. Jako młodzieniec postanowił bawić się życiem, póki zupełnie się nim nie znudzi, a potem odejść z fasonem. To, co wydarzyło się potem, można uznać za prawdziwy cud.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 5 — 30 stycznia

OWOCEM DUCHA JEST CIERPLIWOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rdz 6,3; Wj 34,6; Mk 4,26−29; Rz 15,5; Ef 4,1−2; Jk 1,2−4. TEKST PAMIĘCIOWY: „Cierpliwości wam potrzeba, abyście wolę Bożą czyniąc, odnieśli obietnicę” (Hbr 10,36 Biblia gdańska).

W języku greckim dwoma słowami określa się cierpliwość, która jest kolejnym elementem owocu Ducha Świętego. Pierwsze słowo to hypomone, które oznacza także wytrzymałość, wytrwałość i hart ducha w trudnych okolicznościach. Drugie słowo to makrothymia. Określa ono przeciwstawną postawę do niecierpliwości i łatwego popadania we frustrację. Zazwyczaj oznacza znoszenie przeciwności i zachowywanie niezłomnej postawy wobec wrogości. Słowo to jest najczęściej stosowane w kontekście cierpliwości wobec ludzi. Osobę cierpliwą charakteryzuje łagodność, grzeczność i stałość w każdych okolicznościach. Prawdziwą próbą cierpliwości nie jest czekanie, ale to, jak człowiek zachowuje się, czekając. „Wytrwałość zaś niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskonali i nienaganni, nie mający żadnych braków” (Jk 1,4). Osiągnięcie tego wymaga praktyki, łaski Bożej oraz gotowości odrzucenia egoizmu i podporządkowania się wpływowi Ducha Świętego. Jednak dobrą wiadomością jest to, że jeśli nauczymy się cierpliwości, wówczas będziemy gotowi otrzymać także wiele innych błogosławieństw Pana.

Cierpliwość jest cechą Boga (zob. Wj 34,6)

NIEDZIELA — 24 stycznia

„Przeszedł Pan przed jego oczyma i wołał: Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność” (Wj 34,6 Biblia Tysiąclecia). Jedną z wielu historii biblijnych ilustrujących Bożą cierpliwość jest historia działań Pana wobec mieszkańców starożytnej Niniwy. Prorok Jonasz wyraził uznanie dla cierpliwości Jahwe: „Ach, Panie! Czy nie to miałem na myśli, gdy jeszcze byłem w mojej ojczyźnie? Dlatego pierwszym razem uciekałem do Tarszyszu; wiedziałem bowiem, że Ty jesteś Bogiem łaskawym i miłosiernym, cierpliwym i pełnym łaski, który żałuje nieszczęścia” (Jon 4,2). Zwróć uwagę na inne cechy, z którymi wiąże się cierpliwość w Wj 34,6. Boża łaska, litość, miłosierdzie, dobroć i wierność chronią i podtrzymują przy życiu nawet najbardziej zatwardziałych grzeszników, dając im jak najwięcej czasu i okazji do nawrócenia. Gdyby Pan wyciągał konsekwencje wobec ludzi tak szybko, jak oni czynią to wobec bliźnich, byłoby już po nas. Dlaczego Bóg jest cierpliwy wobec grzeszników? Zob. 2 P 3,8−9. Czy do− strzegłeś realność tego stwierdzenia przejawiającą się wobec ciebie lub wo− bec innych? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdyby ktoś zapytał cię, jak wyobrażasz sobie Boga, w jaki sposób opisał− byś Go? To jest istotne, gdyż sposób, w jaki chrześcijanin postrzega Pana, decyduje o jego światopoglądzie i podejściu do bliźnich. Jeśli postrzegamy Boga jako gniewnego i skorego do karania, to jak wpłynie to na nasz stosu− nek do innych w zborze i w domu? Jak możemy się nauczyć tego, do czego Pan wzywa nas w Rz 15,5? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Potrzeba cierpliwości (zob. Ef 4,1−2)

PONIEDZIAŁEK — 25 stycznia

Przeczytaj Ef 4,1−2. Przyjrzyj się cechom, które Paweł zaleca ludziom ma− jącym postępować tak, jak przystoi na chrześcijańskie powołanie. Wśród tych cech jest cierpliwość. W jaki sposób cierpliwość łączy się z innymi wymie− nionymi cechami? Jak cechy te uzupełniają się nawzajem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Kościół jest mieszanką ludzi o różnym pochodzeniu i różnych korzeniach kulturowych. Ponadto ludzie ci znajdują się także na różnych poziomach duchowej dojrzałości. Cierpliwość jest konieczna, by trwać razem pomimo tak licznych różnic. Dojrzalsi chrześcijanie mogą przeżywać pokusę okazywania niecierpliwości wobec tych mniej dojrzałych. Pomimo faktu, iż lata upłynęły, zanim ci dojrzali osiągnęli obecny poziom wiedzy, nierzadko nie chcą dać takiej samej ilości czasu innym, by zdobyli tę samą wiedzę i zrozumienie. Co Paweł radzi nam w kwestii postępowania wobec tych, którzy mogą być słabi w wierze? Zob. Rz 14,1; 15,1. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Cierpliwość w zborze to jedno. A co z cierpliwością w domu? Co wywołuje naszą niecierpliwość wobec innych członków rodziny? Jak długo powinniśmy się modlić za bliskich, którzy nie podzielają naszej wiary? Czy znasz kogoś, kto przez wiele lat modlił się za ukochaną osobę, zanim oddała ona swoje serce Zbawicie− lowi? Jakie znasz praktyczne sposoby na rozwijanie cierpliwości wobec naszych bliskich? Dlaczego również w tej kwestii istotne jest odrzucenie egoizmu? Jeśli będziemy potrafili okazywać cierpliwość w rodzinie wobec tych, z którymi przebywamy na co dzień, to prawdopodobnie będziemy cierpliwi także wobec innych. Pomyśl o tym, jak Pan był cierpliwy wobec ciebie. Czy pamięć o tym poma− ga ci w zachowywaniu cierpliwości wobec innych? Gdyby Bóg traktował cię tak, jak ty traktujesz innych, jaki byłby twój los?

Cierpliwość w głoszeniu ewangelii (zob. 2 Tm 4,2)

WTOREK — 26 stycznia

Głoszenie i nauczanie ewangelii jest jedną z najtrudniejszych dziedzin. Tutaj próbie poddawana jest cierpliwość. Większość z nas okazuje zbyt wiele niecierpliwości wobec ludzi, którzy nie znają prawdy i nie dbają o to, by ją poznać. Jednak w świecie pełnym fałszywych nauk i uprzedzeń wobec prawdy musimy być cierpliwi, starając się prowadzić ludzi do Chrystusa. Łatwo jest pokręcić głową i powiedzieć: Dlaczego oni tego nie rozumieją? Przecież prawda jest taka prosta. Prawda zawsze jest prosta dla kogoś, kto nie patrzy na nią przez okulary porysowane przez fałszywe nauki, tradycję, powiązania rodzinne itd. Musimy być cierpliwi, starając się otwierać ludziom umysły i usuwać uprzedzenia oraz błędne nauki, które przywiązują ich do kłamstw i tradycji. Przeczytaj Mk 4,26−29. Jakie praktyczne lekcje cierpliwości w sferze ewangelizacji zawiera ta przypowieść? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przywykliśmy myśleć, że gdy ktoś studiuje jakąś biblijną prawdę i nie przyjmuje jej od razu, to znaczy, że ją odrzuca. Jednak niekoniecznie tak jest. Fakty pokazują, iż nawrócenie może być długim i skomplikowanym procesem, trwającym czasami wiele lat. Choć wielu z nas z niecierpliwością oczekuje na wyniki swej pracy, nie zawsze pojawiają się one w krótkim czasie. Ważne jest, byśmy w swej gorliwości nie stali się przeszkodą dla ludzi, to znaczy, byśmy nie naciskali na nich zbyt mocno, powodując ich wycofywanie się. Co ważniejsze, nigdy nie wolno nam potępiać ani osądzać nikogo, kto w określony sposób i w określonym czasie nie przyjmuje prawd, które my kochamy i cenimy. Nasza praca na rzecz danej osoby może być ważnym etapem w procesie, który przyniesie owoc po latach. Nie musimy tego wiedzieć. Jednak najważniejsze jest, by nie zepsuć tego potępianiem czy osądzaniem. Jaką istotną informację zawiera 1 Sm 16,7, o której zawsze powinniśmy pamiętać w tym kontekście (i we wszystkich innych kontekstach również)?

Cierpliwość ma swoje granice (zob. Rdz 6,3)

ŚRODA — 27 stycznia

Nie ma większej cierpliwości niż ta, którą Bóg okazuje wobec ludzkości. Jednak musimy zrozumieć, że nawet cierpliwość Pana ma granice. Boża cierpliwość trwała 120 lat w czasach Noego, gdy „budowano arkę” (1 P 3,20). Jednak przyszedł czas, gdy upór ludzi wyczerpał zasoby Pańskiej cierpliwości, i Bóg zniszczył ziemię przez potop. Przeczytaj Rdz 6,3. Jaka ważna zasada zawarta jest w tym wersecie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W przypadku Sodomy i Gomory, wędrówki Izraelitów po pustyni oraz nie− woli babilońskiej, jakie postawy ze strony ludzi ściągnęły na nich konsekwen− cje, które zmuszeni byli ponieść? Zob. Pwt 31,27; Ps 95,8; Jr 17,23. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niektórzy mogliby stwierdzić, że skoro Bóg tracił cierpliwość, to my też mamy do tego prawo. Jednak gdy przyjrzymy się historii Pańskiej cierpliwości, staje się jasne, że Jego cierpliwość trwała nie przez dzień, tydzień czy rok. Nieraz mijały pokolenia, zanim cierpliwość Zbawiciela się wyczerpała, a zatem nie ma usprawiedliwienia dla naszej niecierpliwości. Czy istnieje jakaś granica naszej cierpliwości, po przekroczeniu której możemy legalnie okazywać niecierpliwość, gdy mamy do czynienia z ludźmi w trudnych sytuacjach? To zależy, co ma oznaczać ta granica. Możemy dojść do wniosku, że mamy dość jakiejś sytuacji i trzeba to skończyć. Jednak to nie to samo, co osądzanie, złośliwość czy okrucieństwo. Być może trzeba podjąć jakieś działania, ale nigdy nie mogą one być niezgodne z zasadami uprzejmości, miłości i troski o bliźnich. Pomyśl o sytuacjach, w których twoja cierpliwość skończyła się w sposób uzasadniony i nieuzasadniony. Czym różnią się jedne od drugich? Czego na− uczyłeś się z tych sytuacji? Gdybyś miał znowu się w nich znaleźć, co zrobił− byś inaczej?

Jak rozwijać cierpliwość? (Zob. Jk 1,2−4)

CZWARTEK — 28 stycznia

„Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie, wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość, wytrwałość zaś niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskona− li i nienaganni, nie mający żadnych braków” (Jk 1,2−4). Jakie jest twoje oso− biste doświadczenie związane z rzeczywistością opisaną w tych wersetach? Czy z różnych trudnych doświadczeń życiowych nauczyłeś się czegoś, co po− mogło ci stać się lepszym człowiekiem, pełniej odzwierciedlającym charakter Jezusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Greckie słowo peirasmos, przełożone jako próba, czasami tłumaczone jest jako pokusa. Peirasmos w szerszym znaczeniu dotyczy poddawania próbie czy testowania. Diabeł stara się nas skusić do złego. Próby i doświadczenia, na które Pan pozwala w naszym życiu, służą rozwijaniu charakteru. „Życiowe próby są Bożymi narzędziami służącymi usuwaniu zanieczyszczeń i zniekształceń naszego charakteru. Obróbka, której dokonują, jest bolesnym procesem. Niełatwo jest poddać się kształtowaniu. Jednak każdy kamień musi być obrobiony, zanim zostanie użyty w niebiańskiej świątyni. Pan nie podejmowałby takich precyzyjnych i złożonych działań, mając do czynienia z bezużytecznym materiałem. Jedynie cenne kamienie są szlifowane tak, by pasowały do pałacu” (Ellen G. White, Thoughts From the Mount of Blessing, s. 10). Nie znaczy to jednak, że każda trudność, jaka nas spotyka, jest wynikiem działania Bożej opatrzności. Nierzadko przez nieposłuszeństwo sami ściągamy na siebie cierpienie. Bywa też, że trudności i cierpienia są jedynie wynikiem życia w upadłym grzesznym świecie, w którym istnieje nienawidzący nas wróg (zob. 1 P 5,8). To oznacza, że dzięki całkowitemu podporządkowaniu się Panu, trzymaniu się Go w wierze i posłuszeństwie bez względu na to, przez co przechodzimy, możemy stawać się lepsi i czystsi, jeśli tylko pozwolimy Mu działać w nas. Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Życie bywa trudne, ale mamy wspaniałą obietnicę: „Jestem też pewny, że Ten, kto rozpoczął w was dobre dzieło, doprowadzi je do końca, aż do dnia Chrystusa Jezusa” (Flp 1,6 Biblia ekumeniczna).

PIĄTEK — 29 stycznia DO DALSZEGO STUDIUM: „W swoich działaniach wobec ludzkości Bóg długo znosi grzeszników. Posługuje się wyznaczonymi środkami, by wzywać ludzi do posłuszeństwa, i oferuje im przebaczenie, jeśli tyko okażą skruchę. Jednak ponieważ Pan jest cierpliwy, wielu nadużywa Jego miłosierdzia. »Ponieważ wyroku skazującego za zły czyn nie wykonuje się szybko, przeto wzrasta u synów ludzkich chęć pełnienia złego« (Koh 8,12). Cierpliwość i dobroć Boga, które powinny zmiękczyć i podporządkować serce człowieka, mają zupełnie inny wpływ na obojętnych i grzesznych. Prowadzą ich do odrzucenia ograniczeń i umacniają w uporze. Sądzą oni, że Pan, który tak długo ich znosił, nie zważa na ich niegodziwość. Gdyby kara za popełniane zło była wymierzana natychmiast, występki przeciwko Bogu nie byłyby popełniane tak często. Ale choć kara zostaje odroczona, jest jednak pewna. Nawet cierpliwość Pana ma granice. Gdy Jego cierpliwość zostanie przekroczona, wówczas z pewnością wymierzy On karę. Możemy być pewni, że sprawę zuchwałego grzesznika Bóg doprowadzi do końca” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. III, s. 1166). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Fakt, iż Zbawiciel jest cierpliwy, nie jest jednoznaczny z twierdzeniem, iż jest On tolerancyjny. Jaka jest różnica między cierpliwością a tolerancją i dlaczego łatwo jest je pomylić? 2. Jak życie Jezusa objawia to, czym jest cierpliwość? Jakie wielkie przykłady cierpliwości dał Mistrz? Jakie dał przykłady sytuacji (jeśli takie dał), w których cierpliwość powinna się skończyć? 3. Zastanów się nad kwestią życiowych prób i ich wpływu na charakter człowieka. Owszem, trudności nierzadko kształtują nasz charakter i zmieniają go na lepsze. Jednak z drugiej strony, co począć, gdy trudności rozgoryczają ludzi, odwracają od Boga, prowadzą ich do cynizmu i zwątpienia? Czy znasz kogoś, kogo spotkało coś takiego? Jeśli tak, to czego nauczyłeś się z tego doświadczenia? 4. Poza trudnościami i życiowymi próbami, jakie inne sposoby wykorzystuje Pan, by uczyć nas cierpliwości? W jaki sposób nauczyłeś się (lub nadal się uczysz) lekcji cierpliwości? 5. Czy powinieneś kogoś przeprosić za swój brak cierpliwości? Dlaczego nie miałbyś się ukorzyć i postąpić tak, jak powinieneś? Czy to nie jest to, o co chodzi w chrześcijaństwie?

Lekcja 6 — 6 lutego

OWOCEM DUCHA JEST UPRZEJMOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: 2 Sm 9,1−13; Prz 15,1−5; 25,11−15; Mt 5,43−48; Łk 6,35.38; Ef 4,32; Kol 3,12−14. TEKST PAMIĘCIOWY: „Przyobleczcie się jako wybrani Boży, święci i umi− łowani, w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, łagodność i cierpli− wość” (Kol 3,12).

Gdy Paweł opisywał, jaka jest miłość, pierwsze, co przyszło mu na myśl, to cierpliwość: „Miłość jest cierpliwa” (1 Kor 13,4). Zaraz potem napisał o dobrotliwości, czyli uprzejmości, wykazując, iż miłość i uprzejmość są ze sobą powiązane, a bez uprzejmości nie sposób postępować zgodnie z miłością! Jak już się przekonaliśmy wcześniej, cierpliwość jest jednoznaczna z miłością znoszącą przeciwności. Natomiast uprzejmość to bardziej aktywny wyraz miłości. Często cierpliwość okazujemy, nic nie czyniąc, natomiast uprzejmość jest okazywana przez to, co mówimy i — co ważniejsze — co robimy, a także — co najważniejsze — przez to, dlaczego to mówimy i robimy. Uprzejmość nie przekracza możliwości żadnego człowieka, ale wymaga poświęcenia czasu i energii. Uprzejmość przejawia się na wiele sposobów. Podobnie jak jej siostrzana cecha — miłość — uprzejmość ma ogromną moc. Jest sama w sobie świadectwem tego, jaki jest nasz Bóg.

Wzorzec uprzejmości (zob. Mt 5,43−48)

NIEDZIELA — 31 stycznia

Jezus w kazaniu na górze wyraźnie zilustrował uprzejmość i dobroć Boga. Przeczytaj Mt 5,43−48 i odpowiedz na następujące pytania: 1. Do praktykowania jakiego wzniosłego standardu wzywa nas Pan?

2. Jak uzasadnia to powołanie?

3. Zwróć uwagę, że w Mt 5,48 Chrystus używa wyrazu doskonały. Jakie znaczenie ma to słowo w tym kontekście i jak użycie tego słowa pomaga nam zrozumieć, co to znaczy być tak doskonałym jak nasz niebiański Ojciec?

Boże dary łaski są właśnie tym, czym są — darami łaski. Nie są zasłużone ani zapracowane przez kogokolwiek z ludzi, którzy dobrowolnie zgrzeszyli przeciwko Panu, ignorując i lekceważąc Go. W tym sensie największy grzesznik jest w takiej samej sytuacji jak najświętszy święty — obaj nie zasługują na dobroć, którą Bóg okazuje wszystkim. W tych wersetach Jezus wzywa nas, byśmy byli tak doskonali, jak Bóg jest doskonały. Jak to możliwe? Jest to możliwe, gdy kochamy naszych nieprzyjaciół, modlimy się za tych, którzy nas źle traktują, jesteśmy życzliwi wobec tych, którzy nie są uprzejmi dla nas. W taki właśnie sposób Chrystus definiuje doskonałość. Spróbuj sobie wyobrazić, jaki byłby nasz Kościół i jakie byłyby nasze rodziny, gdybyśmy w wystarczającym stopniu odrzucili egoizm, by tak żyć! Mielibyśmy moc i świadectwo, przeciwko którym bramy piekielne nie mogłyby nic zdziałać. Co nas przed tym powstrzymuje? Nic prócz grzesznego i mściwego serca, które najczęściej prowadzi nas do zachowania godnego grzeszników. Jakie bolesne i głębokie zmiany musisz poczynić, aby postępować zgod− nie ze słowami Chrystusa zawartymi w analizowanych wersetach?

Uprzejmość wobec „zdechłego psa”

PONIEDZIAŁEK — 1 lutego

Przeczytaj 2 Sm 9,1−13. Jak Dawid okazał wspaniałomyślność? Jak dzięki temu objawił charakter Boga? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Wskutek doniesień wrogów Dawida Mefiboszet był do niego bardzo uprzedzony, uważając go za uzurpatora, ale łaskawe i grzeczne przyjęcie go przez monarchę i jego szczera, stała uprzejmość zjednały serce młodzieńca. Przylgnął mocno do Dawida i czuł, tak jak jego ojciec Jonatan, zgodność celów jego i króla, którego wybrał Bóg” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, Warszawa 2006, s. 535). Dobroć Dawida wobec potomków Saula świadczy, że starał się on postępować zgodnie z wzorcem Pana. Uznał, że jemu jako grzesznikowi Pan okazał niezasłużone miłosierdzie i życzliwość, a zatem powinien objawiać taką samą uprzejmość bliźnim. Zanim przejdziemy do Bożej uprzejmości dla innych, co musimy najpierw uznać? Zob. Łk 7,47. Jaka ważna zasada jest zawarta w tym wersecie i jaką rolę odgrywa ona w zrozumieniu znaczenia naszej uprzejmości wobec innych? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zastanów się przez chwilę nad dobrocią i uprzejmością Pana wobec ciebie. Czy zasługujesz na nie? Czy ta dobroć i uprzejmość należą ci się? Czy twoje myśli, czyny i słowa są tak samo niesamolubne, święte, pełne miłości i akceptacji, iż możesz stwierdzić, że Bóg czyni dla ciebie tylko to, co ty robisz dla innych? Zapewne twoja odpowiedź jest przecząca. I tu jest problem. Gdy uświadamiamy sobie, jak wiele Zbawiciel nam przebaczył, jak bardzo nas kocha pomimo wszystkiego, co zrobiliśmy, wtedy rozumiemy, co to znaczy być uprzejmym i miłującym dla tych, którzy na to nie zasługują. Jakżeż ważne jest, byśmy zawsze pamiętali o ofierze Chrystusa i o tym, co oznacza ona dla każdego z nas z osobna! Co Bóg ci przebaczył w minionych latach? Jak ta świadomość powinna pomóc ci traktować uprzejmie tych, którzy cię skrzywdzili?

Uprzejme słowa (zob. Ef 4,32)

WTOREK — 2 lutego

Ef 4,32 zaczyna się słowami: „Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi...”. Zauważ, że te słowa doskonale pasują do tego, o czym mówiliśmy we wczorajszej części lekcji, dotyczącej traktowania bliźnich tak, jak traktuje nas Bóg! Uprzejmość ma cechować chrześcijanina w każdej chwili. Jednak istnieją przynajmniej trzy szczególne rodzaje sytuacji wymagających od nas nadzwyczajnej uprzejmości. Po pierwsze, mamy okazywać uprzejmość duchowym niemowlętom. „Byliśmy pośród was łagodni jak żywicielka, otaczająca troskliwą opieką swoje dzieci” (1 Tes 2,7). Po drugie, mamy okazywać uprzejmość i wsparcie słabszym. „My, którzy jesteśmy mocni, winniśmy wziąć na siebie ułomności słabych, a nie mieć upodobania w sobie samych” (Rz 15,1). Po trzecie, mamy służyć jako opiekunowie tym, którzy chorują duchowo (zob. 2 Tm 2,24-25). Pewien biznesmen powiedział kiedyś: „Nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do domu wieczorem. Zmęczyło mnie bycie uprzejmym przez cały dzień!”. Jakaż smutna postawa życiowa! Uprzejmość jest najtrudniejsza w rodzinie. Jednym z najważniejszych sposobów, w jaki możemy okazywać uprzejmość — zwłaszcza w rodzinie — jest sposób, w jaki ze sobą rozmawiamy. Atmosfera domu w znacznym stopniu zależy od wypowiadanych słów. Tak wiele problemów, urazów, napięć i otwartych konfliktów można byłoby uniknąć, gdybyśmy ostrożniej dobierali słowa i sposób ich wypowiadania. Nierzadko moglibyśmy powiedzieć coś, nie obrażając innych, jednak sposób, w jaki to mówimy, jest krzywdzący. Ważne jest, jak wypowiadamy słowa. Ludzka mowa to coś więcej niż znaczenie przypisane do słów. Liczy się także ton, wyraz twarzy, gesty, napięcie. Wszystko to wyraża myśli, emocje i postawy. Przeczytaj Prz 15,1−5; 25,11−15. Jakie istotne zasady dotyczące tego, co mówimy i jak mówimy, są ukazane w tych wersetach? Czytając je, zadaj sobie pytanie, w jaki sposób posługujesz się słowami, zwracając się do innych. Jak możesz być bardziej uprzejmy w werbalnej komunikacji?

Uprzejmość odwzajemniona (zob. Łk 6,38)

ŚRODA — 3 lutego

„Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, potrzęsioną i prze− pełnioną dadzą w zanadrze wasze; albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą” (Łk 6,38). Jak rozumiesz wypowiedź Jezusa? O jakiej życiowej zasadzie mówił? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nierzadko to, jak traktujemy innych, odbija się właśnie na nas. Gdy jesteśmy uprzejmi, znacznie bardziej prawdopodobne jest to, że i inni będą uprzejmi dla nas. I odwrotnie, gdy jesteśmy podli, wówczas zapewne spotkamy się z podłością ze strony innych. Oczywiście nie zawsze tak jest (wystarczy przytoczyć przykład Jezusa i tego, jak został potraktowany). Jednak nie to jest najważniejsze. Jako chrześcijanie mamy być zawsze uprzejmi, nawet jeśli nie możemy liczyć na wzajemność. Jak czytaliśmy, uprzejmość wobec tych, którzy nie odpłacają nam tym samym, jest oznaką prawdziwego wyznawcy Pana. Jednak zazwyczaj to, jak traktujemy innych, wpływa na sposób, w jaki oni traktują nas. „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! Albowiem to jest [istota] Prawa i Proroków” (Mt 7,12 Biblia Tysiąclecia). Przeczytaj Łk 6,35. Jak ten werset wiąże się z tematem, który rozważamy w bieżącym tygodniu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwykle łatwo jest być uprzejmym dla kogoś, kto może się nam do czegoś przydać. Na taką uprzejmość potrafią się zdobyć niemal wszyscy. Trudniej być uprzejmym, gdy wiele nas to kosztuje i jednocześnie nie możemy się spodziewać niczego w zamian. Takie sytuacje są prawdziwą próbą uprzejmości. Przyjrzyj się sobie. Czy twoja uprzejmość jest motywowana niesamolubną i ofiarną miłością, czy też pragnieniem, by inni widzieli w tobie ideał? Jeśli tym drugim, to jak możesz to zmienić?

Przyobleczcie się w uprzejmość (zob. Kol 3,12−14)

CZWARTEK — 4 lutego

Przeczytaj Kol 3,12−14 i napisz te wersety własnymi słowami. W jaki spo− sób podkreślono w nich istotę tego, co to znaczy być naśladowcą Chrystusa (zwróć uwagę na użycie słowa doskonałość)? Pomyśl, jak wymowne byłoby nasze świadectwo wobec świata, gdybyśmy stosowali te słowa w praktyce. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Alexander Maclaren, londyński kaznodzieja z końca XIX wieku, napisał: „Łagodność jest największą siłą w świecie. Wyprawcie do walki z górą lodową na dalekiej północy wszystkie młoty parowe świata i niech skruszą ją, nadtapiając odrobinę dzięki ciepłu generowanemu uderzeniami, a nadal będzie to lód, tyle że w mniejszych kawałkach. Ale popchnijcie tę górę delikatnie na południe, a promienie słoneczne rozpuszczą ją w wodach oceanu. Uprzejmość zwycięża”. Jako adwentyści mamy bardzo mocne biblijne dowody popierające nasze stanowisko (a jeśli ich nie mamy, to po co owe poglądy wyznajemy?). Oczywiście jest to ważne. Ale potrzebujemy także czegoś więcej niż tylko poprawnych nauk, nieprawdaż? „Jeśli ukorzymy się przed Bogiem i będziemy uprzejmi, grzeczni, wrażliwi i litościwi, setka ludzi nawróci się tam, gdzie teraz nawraca się jedna osoba” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. IX, s. 189). Gdy nauczamy biblijnych zasad wiary naszego Kościoła, mówimy o sobo− cie, stanie umarłych, pochodzeniu grzechu i innych precyzyjnie zdefiniowa− nych zasadach. Ale czy tak samo starannie podkreślamy znaczenie uprzejmo− ści i pozostałych elementów owocu Ducha oraz kazanie na górze i przesłanie 1 Kor 13,1−13? Wiedza, iż sobota jest siódmym dniem tygodnia, a zmarli śpią w nieświadomości aż do zmartwychwstania albo że sprawiedliwość Chrystusa okrywa nas teraz i na sądzie ostatecznym, jest ważna. Jednak sama wiedza to jeszcze nie jest znajomość prawdy, która jest w Jezusie (zob. J 14,6), gdyż prawda ma nas wyzwolić (zob. J 8,32), czyli zmienić, upodabniając nas do Pa− na. Zatem można zapytać, czy rzeczywiście mamy prawdę, jeśli Prawda, Jezus, nie ma nas?

PIĄTEK — 5 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: „Z każdego chrześcijańskiego domu powinna promieniować święta światłość. Miłość należy okazywać w czynie. Powinna ona uwidoczniać się w całym domowym obcowaniu, w dbałej uprzejmości, szlachetnej i niesamolubnej grzeczności. Są domy, gdzie stosuje się te zasady — domy, gdzie czci się Boga i gdzie panuje najprawdziwsza miłość. Z takich domów wstępują do Boga ranne i wieczorne modły jak wonne kadzidło, a Jego łaska i błogosławieństwa zstępują na proszących jak ranna rosa. (...). Wielu uważa okazywanie uczuć za słabość i zachowują rezerwę, która odpycha partnera i hamuje wszelką serdeczność. Gdy się tłumi szlachetne porywy, one zamierają, a serce pustoszeje i staje się inne. Mamy wystrzegać się tego błędu. Miłość nie może istnieć długo bez objawiania się. Niech serce twego współtowarzysza lub współtowarzyszki nie ziębnie z braku uprzejmości i serdeczności” (Ellen G. White, Chrześcijański dom, wyd. III, Warszawa 1990, s. 21-22.65). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Podzielcie się swoimi odpowiedziami na ostatnie pytanie czwartkowej części lekcji: Czy rzeczywiście mamy prawdę, jeśli Prawda, Jezus, nie ma nas? Co wynika z waszych odpowiedzi? 2. Miłość nie może istnieć długo bez objawiania się. Co to znaczy i dlaczego zasada ta jest ważna dla nas jako Kościoła? 3. Przeczytaj jeszcze raz wersety studiowane w mijającym tygodniu, w których jest mowa o doskonałości. Jak rozumiemy to pojęcie? Jaki jest powszechny problem i na czym polega nieporozumienie związane ze znaczeniem tego pojęcia w naszym Kościele? 4. Pomyśl o swoich doświadczeniach i o wpływie postaw innych adwentystów na ciebie i twoją wiarę. Jak oddziaływali na ciebie ci, którzy byli dla ciebie uprzejmi? Z drugiej strony, czy zetknąłeś się z brakiem uprzejmości? Jak to wpłynęło na ciebie? Podziel się tymi doświadczeniami z uczestnikami lekcji. Czego możesz się nauczyć z tych doświadczeń, co mogłoby ci pomóc w lepszym zrozumieniu znaczenia uprzejmości w naszych działaniach ewangelizacyjnych?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Ta książka mówi o Bogu dokładnie takim, za jakim tęsknimy. Zachęca do otwarcia umysłu na piękno Jego charakteru, wnosząc prawdziwe duchowe ukojenie.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 7 — 13 lutego

OWOCEM DUCHA JEST DOBROĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Ps 51,12−13; J 14,9; Rz 3,12−20; 7,7−12; Tt 2,14; Hbr 1,2−3. TEKST PAMIĘCIOWY: „Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chry− stusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili” (Ef 2,10).

W Piśmie Świętym dobroć oznacza nie tylko właściwe postępowanie, ale także unikanie czegoś przeciwnego — zła. Dobroć jest świętością w praktyce. Dobroć jest tym, co robimy — w przeciwnym razie wcale nie jest dobrocią. Greckie słowo agathosyne, przetłumaczone jako dobroć w Ga 5,22, oznacza dobroć aktywną, energiczną, przedsiębiorczą. Ta dobroć jest czymś więcej niż doskonałością charakteru — jest energią wypływającą z charakteru, przejawiającą się w dobrych uczynkach. Nieraz słyszymy o osobach, którzy mają dobre serce czy są dobrą duszą. Choć pojęcie dobroci jest problematyczne (zob. Jr 17,9), to jeszcze bardziej problematyczne jest w praktyce. Określenia dobre serce czy dobra dusza same w sobie nie mają wartości. Dobre serce musi się przejawiać w dobrym postępowaniu, dobrych czynach — w konkretny i praktyczny sposób wyrażający dobro i niosący dobro innym ludziom. Dobre intencje, dobre myśli i dobra motywacja są ważne i odgrywają istotną rolę, ale ostatecznie dobroć polega na czynieniu dobra. Oszukujemy sami siebie, jeśli myślimy inaczej.

Bóg jest dobry

NIEDZIELA — 7 lutego

W Biblii najbardziej dosłowny i absolutny aspekt dobra jest przypisany wyłącznie Bogu. Zatem choć słowo dobry jest używane wielokrotnie i w wielu kontekstach, to jednak ludzie są jednocześnie dobrzy i źli (zob. Mt 5,45). Chrześcijanie mogą pełnić dobre uczynki (zob. Ef 2,10), a Pan wszystko, co stworzył, nazwał bardzo dobrym (zob. Rdz 1,31), jednakże Jezus oświadczył, że tylko Bóg jest „dobry” (Mk 10,18). Jedynie Boża dobroć jest zupełna. Wszyscy inni w stosunku do tego absolutnego standardu posiadają dobroć jedynie w jakimś stopniu. Co wymienione wersety mówią o sposobach, w jakie dobroć Boża może się przejawiać w naszym życiu? Zob. Wj 33,19; Ps 25,8; 86,5; 107,21; Na 1,7; Rz 8,28. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bóg nie tylko mówi nam, że jest dobry — On pokazał tę dobroć na wiele sposobów. Możemy zauważyć dobroć i miłość Boga w stworzeniu. Nawet w upadłym świecie, pomimo chorób, plag i katastrof naturalnych, dobroć Pana nadal jest obecna w przyrodzie. Pomyśl o więziach międzyludzkich, miłości, opiece, trosce o innych. Jesteśmy zdolni do takich postaw i zachowań jedynie dzięki temu, że Bóg nas takimi stworzył, a zrobił tak dlatego, że jest dobry. Ludzka seksualność, choć czasami wypaczana w przerażający i niewyobrażalny sposób, w swej istocie także objawia dobroć i miłość Pana do ludzkości. Co jest największym objawieniem dobroci Boga ukazanym ludzkości? Zob. J 14,9; Hbr 1,2−3.

Wymień wszystkie sposoby, jakimi docierała do ciebie dobroć Zbawicie− la. Pomimo trudnych doświadczeń, jakie przeżyłeś, jak to się stało, że pozna− łeś dobroć naszego Pana? W jaki sposób dobroć Boża może się przejawiać w naszym życiu? Podziel się z uczestnikami lekcji swoimi odpowiedziami na te pytania.

Wszyscy zgrzeszyli

PONIEDZIAŁEK — 8 lutego

Przeczytaj Rz 3,12−20. Czy dostrzegamy rzeczywistość tych stwierdzeń uwi− doczniającą się wokoło nas? Czy dostrzegasz ją także w swoim życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jednym ze smutnych faktów jest to, że pewni ludzie, utalentowani, czarujący, charyzmatyczni, posiadający niezwykłe umiejętności i wiedzę, których zwykliśmy uważać za dobrych, w rzeczywistości mogą być zepsuci do szpiku kości. Słowo dobry, podobnie jak słowo miłość, może być wypaczane i stracić swoje pierwotne znaczenie. Jeśli jednak pamiętamy o Bożej dobroci, możemy pełniej pojąć, jaki jest ideał ludzkiej dobroci. Może czasami słyszysz niechrześcijan twierdzących, że nie rozumieją chrze− ścijańskiego nauczania o tym, iż ludzie są z natury grzeszni itd. Przecież lu− dzie są zdolni do dobrych czynów, uprzejmości, ofiarności i bezwarunkowej miłości. Przecież wszyscy znamy takich ludzi. Jak odpowiedziałbyś na taki argument? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Fiodor Dostojewski (1821-1881) napisał książkę o swoim pobycie w obozie na Syberii, gdzie osadzeni byli najgorsi kryminaliści. Wśród więźniów znajdowali się tacy, którzy dopuścili się najgorszych i najbardziej odrażających zbrodni, jakie można sobie wyobrazić. Jednak Dostojewski wyznał, że czasami ludzie ci byli zdolni do czynów charakteryzujących się łagodnością i uprzejmością. Chodzi o to, że nawet najgorsi ludzie potrafią zdobyć się na uprzejmość. Z drugiej strony, który z dobrych ludzi nie dopuścił się czegoś złego? A jak to jest z tobą? Czy nie jesteś zdolny do wielkiej uprzejmości i przeja− wów miłości? Czy nie jesteś jednocześnie zdolny do czynów okrucieństwa i zła? Jak twoje odpowiedzi świadczą o tobie i twojej potrzebie Zbawiciela?

Boże prawo i dobroć

WTOREK — 9 lutego

Przeczytaj Rz 7,7−12. Co Paweł mówi w tych wersetach o prawie Bożym? Dlaczego podkreśla, że prawo jest dobre? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Problem, jaki mają niektórzy ludzie z prawem Bożym, polega na niezrozumieniu jego roli w planie zbawienia. Gdy udajemy się do lekarza z jakimś schorzeniem, najpierw potrzebujemy diagnozy, zanim będzie można podjąć leczenie. Problem pojawia się, gdy ludzie mylą diagnozę z leczeniem. Prawo Pana nie tylko służy jako standard, ale pełni także rolę diagnostyczną w procesie zbawienia. Paweł stwierdza, że bez prawa nie miałby pojęcia, czym jest grzech. Prawo zatem służy ukazaniu naszej grzeszności. Bez tej diagnozy nie mielibyśmy motywacji, by udać się do Jezusa po uzdrowienie. W planie zbawienia prawo Boże jest niezbędne, gdyż bez prawa nie ma świadomości grzechu, a bez świadomości grzechu nie odczuwa się potrzeby Zbawiciela. W Ps 40,9 Dawid wyznał: „Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu” (Biblia Tysiąclecia). Dlaczego więc niektórzy sądzą, że przestrzeganie przykazań jest ciężarem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czasami myślimy o prawie jak o ograniczeniach, zbiorze zakazów. Owszem, jest w tym sporo prawdy. Jednak, jak pokazuje prawo, jest znacznie więcej rzeczy, które możemy czynić, niż rzeczy, których nie możemy czynić. Pomyśl o wszystkich praktycznych korzyściach wynikających z przestrzegania prawa Boga. Pomyśl, w jaki sposób poprawia ono jakość naszego życia tu i teraz. Czyż nie powinniśmy ufać w Jego dobroć i wiedzieć, że jeśli On nam czegoś zakazuje, to muszą istnieć ku temu konkretne powody? Czy przestrzeganie prawa wydaje ci się ciężarem? Jeśli tak, to dlaczego tak się dzieje? Skoro Biblia mówi, że przestrzeganie przykazań jest rozkoszą, to dlaczego bywa tak, iż odczuwamy je jako ciężar?

Postępowanie pełne dobroci

ŚRODA — 10 lutego

„Czy Etiopczyk może zmienić swoją skórę, a lampart swoje pręgi? Tak samo czy możecie czynić dobrze, wy, którzy się nauczyliście postępować prze− wrotnie?” (Jr 13,23 Biblia Tysiąclecia). Powyższy werset jest prostym stwierdzeniem mówiącym o ludzkiej naturze, która niełatwo się zmienia, zwłaszcza w przypadku tych złych cech charakteru (zapytaj tych, którzy żyją w związku małżeńskim, czy łatwo jest zmienić charakter współmałżonka). Pamiętając o tym, możemy pełniej zrozumieć, dlaczego biblijna koncepcja dobra jest znacznie głębsza i bardziej konkretna niż koncepcje przyjmowane w świecie. Element owocu Ducha, którym jest dobroć, ma charakter wewnętrzny, dotyczy myśli, słów i czynów człowieka. Do dobrego postępowania natomiast potrzebne są dobre motywy. To znaczy, że dobry człowiek to ten, u którego sprawiedliwość (właściwe postępowanie) wypływa z wewnętrznej pobożności i miłości do Boga. „Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, a ducha prawego odnów we mnie! (...). Jak zachowa młodzieniec w czystości życie swoje? Gdy przestrzegać bę− dzie słów twoich” (Ps 51,12; 119,9). Co mówią te wersety na temat tego, czy możemy stać się dobrymi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Porównaj powyższe wersety z tym, co Paweł mówi w Rz 7,18. Co łączy te wszystkie teksty biblijne ze sobą nawzajem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W 7. rozdziale Listu do Rzymian Paweł wyraża swoje rozczarowanie faktem, iż, wbrew swym najlepszym intencjom, nie ma w sobie siły do czynienia dobra (zob. Rz 7,18−19). Jednak w Rz 8,1−4 wskazuje chrześcijański sekret służący rozwiązaniu tego problemu. Na czym polega ten sekret? Omów, co to znaczy postępować według Ducha. Jak to się dzieje, że możemy tak postępować? Uznanie, że jesteśmy grzesznikami potrzebującymi łaski i że nasze uczynki nie mogą nas uratować — to jedno. Jednocześnie dlaczego musimy być ostrożni, by nie posługiwać się tym twierdzeniem jako wymówką dla życia według cia− ła? Czy coś takiego ci się przydarza? Jeśli tak, dlaczego taka postawa jest chodzeniem po cienkim lodzie?

Wyrażanie dobroci

CZWARTEK — 11 lutego

Choć nie możemy twierdzić, że jesteśmy zbawieni przez uczynki, prawdą jest, że — jako odkupieni przez krew Chrystusa — jesteśmy zbawieni po to, by nasze życie było pełne dobrych uczynków. Jezus powiedział, że jak drzewo poznaje się po owocach, tak nas będzie można poznać po tym, jak żyjemy. Pan podkreślił znaczenie dobrych uczynków, oświadczając, że ci, którym ich brakuje, nie zostaną dopuszczeni do królestwa niebios (zob. Mt 25,41-46). Przeczytaj Ef 2,10 i Tt 2,14. Jakie jest wspólne przesłanie tych wersetów i dlaczego jest ono tak ważne dla każdego wyznawcy Chrystusa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

My, ludzie, jesteśmy grzesznikami. Przestąpiliśmy prawo Boże i potrzebujemy Zbawiciela. Mimo to otrzymaliśmy w Biblii obietnicę, iż jeśli poddamy się Jezusowi i będziemy chcieli żyć według Ducha, a nie według ciała, wówczas będziemy mogli zwyciężyć i prowadzić życie będące odzwierciedleniem Bożej dobroci. Jak stwierdził apostoł Paweł, możemy prowadzić nowe życie, ponieważ, jak przez wiarę zostaliśmy pogrzebani z Chrystusem „przez chrzest w śmierć” (Rz 6,4), tak możemy uważać „siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 6,11). Możemy być dobrzy w biblijnym znaczeniu tego słowa, ale nie dobrzy jako zasługujący na zbawienie, tylko dobrzy w sensie stanu naszego serca, naszych motywacji czy czynów objawiających światu realność Boga, którego wyznajemy. Oczywiście wymaga to odrzucenia egoizmu, gotowości służenia bliźnim, codziennych zmagań z cielesnymi skłonnościami oraz pokory serca i skruchy, gdy upadamy, ale możemy i musimy żyć wiarą, którą wyznajemy. Jak korzystasz z obietnic zwycięskiego chrześcijańskiego życia? Co po− wstrzymuje cię od przyjęcia tego, co należy do ciebie, gdyż zostało zaofero− wane ci za darmo?

PIĄTEK — 12 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: „Mamy wydawać świadectwo o Bogu nie tylko przez głoszenie prawdy czy rozpowszechnianie literatury. Pamiętajmy, że chrześcijańskie życie jest najsilniejszym argumentem na rzecz chrześcijaństwa, zaś słaby charakter chrześcijan czyni więcej zła w świecie niż charakter ludzi świeckich” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. IX, s. 21). „Znak chrześcijaństwa nie jest zewnętrzny, nie polega na noszeniu krzyża lub korony, lecz na ukazaniu łączności człowieka z Bogiem. Przez moc łaski, objawionej w przemianie charakteru, świat ma być przekonany o tym, że Bóg posłał Syna swego jako Zbawiciela ludzkości. Żaden inny wpływ, który by mógł opanować ludzką duszę, nie ma takiej mocy, jak wpływ niesamolubnego życia. Miłujący i miłowany chrześcijanin to najsilniejszy argument na rzecz ewangelii” (Ellen G. White, Śladami Wielkiego Lekarza, wyd. VI, Warszawa 2009, s. 347-348). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W klasie przeczytajcie i omówcie swoje odpowiedzi na pytanie z niedzielnej części lekcji, dotyczące tego, jak Bóg objawił wam swoją dobroć. 2. W jaki praktyczny sposób, jako jednostki oraz jako zbór, możemy wyrażać i objawiać dobroć Pana wobec bliźnich? Czy twój zbór wywiera dobry wpływ na społeczeństwo? Czy sąsiadom brakowałoby was, gdyby twój zbór zniknął? 3. Biblia mówi, że prawo Boga jest dobre. Wiemy, że tak jest. Czy może być ono niewłaściwie wykorzystywane? W jaki sposób można nadużywać prawa Bożego i jakie będą tego skutki? 4. Zastanów się nad odwieczną kwestią filozoficzną: Czy coś jest dobre dlatego, że Stwórca nazwał to dobrym, czy też On nazywa dobrym coś, co z natury jest dobre? 5. Omówcie w klasie Łk 18,18-19. Jak mamy rozumieć słowa Jezusa? 6. Przeprowadźcie dyskusję w klasie. Niech połowa klasy opowiada się za poglądem, że ludzie są dobrzy w głębi serca, a druga połowa, że ludzie są z zasady źli. Brońcie swoich stanowisk nie z biblijnego punktu widzenia, ale na podstawie tego, co obserwujecie w świecie.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Autentyczna historia z czasów II wojny światowej o niemieckiej rodzinie, która postanowiła pozostać wierna swym przekonaniom religijnym, bez względu na konsekwencje. O niezwykłych następstwach takiej decyzji dowiesz się z rozdziałów tej frapującej opowieści.

www.sklep.znakiczasu.pl

DZIEŃ SZAFARSTWA Lekcja 8 — 20 lutego

OWOCEM DUCHA JEST WIERNOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mt 25,1−13; Łk 16,10; 1 Tes 5,23−24; 2 Tm 3,1−5; Hbr 11,1−40. TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie ustawajmy w czynieniu dobra, jeżeli bowiem nie zaniechamy naszych trudów, to gdy nadejdzie czas żniwa, będziemy zbierali plony” (Ga 6,9 Biblia Romaniuka).

Element owocu Ducha znany jako wierność nawiązuje do wytrwałości, zdecydowanego dążenia do celu, zwłaszcza wtedy, gdy trzeba pokonywać trudności. Wierność oznacza także stanowcze trwanie przy kimś. Jej synonimy to: lojalność — niezachwiane oddanie, stałość — wolność od niepewności, gorliwość — niezłomne poświęcenie jakimś zasadom i celom, zdecydowanie — niezmienna determinacja. Wiara i wierność, choć blisko ze sobą spokrewnione, nie są tym samym. Wiara jest niedefiniowalną mocą, darem od Pana, dzięki któremu możemy wierzyć w niewidzialną rzeczywistość. „Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” (Hbr 11,1). Wierność natomiast jest działaniem opierającym się na wewnętrznym systemie wierzeń. Jeśli mamy wiarę w Boga, postępujemy zgodnie z zasadami wierności Bogu. Czyny wierności świadczą o naszej wierze i to one wiążą nasze wierzenia z naszym postępowaniem.

Bóg jest wierny

NIEDZIELA — 14 lutego

„Panie, Boże Zastępów, któż jest jak Ty? Mocny jesteś, Panie, a wierność twoja otacza cię” (Ps 89,9). Jak w przypadku pozostałych elementów owocu Ducha, tak również w przypadku wierności wzorem jest sam Bóg. Pan jest tak samo wierny dzisiaj jak tysiące lat temu, zanim stworzył Ziemię. Będzie też tak samo wierny w przyszłości, jak był wtedy, gdy podejmował decyzje dotyczące swoich wiecznych postanowień. Nic Go nie zmieni ani nie odciągnie z obranego kursu. Zwróć uwagę na cechy wierności Boga: • Jego wierność jest dalekosiężna: „Wierność twoja aż do obłoków” (Ps 36,6). • Jego wierność jest pewna: „Łaski mojej nie odmówię mu, ani też nie złamię wierności mojej” (Ps 89,34). • Jego wierność jest wielka: „Wielka jest wierność twoja” (Lm 3,23). • Jego wierność jest utwierdzona jak niebiosa: „Rzekłeś bowiem: Łaska trwać będzie na wieki. Jak niebiosa utwierdziłeś wierność swoją” (Ps 89,3). Wymień błogosławieństwa, które stają się naszym udziałem dzięki Bożej wierności. 1 Kor 10,13

............................................................................................................

1 Tes 5,23-24 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 Tes 3,3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Hbr 10,23 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Dlaczego wierność Boga jest sprawą istotną w życiu chrześcijanina? Przy− pomnij sobie czas, w którym świadomość Jego wierności pomogła ci prze− trwać trudne sytuacje. Które z wymienionych powyżej błogosławieństw wier− ności Pana jest dla ciebie największą pomocą w codziennym życiu?

Niewierność znakiem czasów końca

PONIEDZIAŁEK — 15 lutego

Przeczytaj Łk 18,8. Co sugeruje pytanie Jezusa?

Apostoł Paweł napisał: „Ludzie zaś źli i oszuści coraz bardziej brnąć będą w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając” (2 Tm 3,13). Dzisiaj ludzie są podobni do tych, którzy żyli w czasach Mojżesza czy Pawła. Można jednak dyskutować, czy nasze społeczeństwo ułatwia grzeszenie, czy może wręcz zachęca do niego. Innymi słowy, nasze środowisko staje się coraz bardziej skażone grzechem, a upadła ludzka natura tylko to wykorzystuje. Otwarcie promuje się egocentryzm. Reklamy w środkach masowego przekazu zalecają dążenie do spełniania swoich zachcianek: Po co czekasz, odmawiasz sobie czegokolwiek, poświęcasz się, liczysz się z innymi? Wciąż i wciąż słyszymy: Dogadzaj sobie, zasługujesz na to. Itd. Przeczytaj 2 Tm 3,1−5. Jaką cechę wymieniono na pierwszym miejscu? W jaki sposób uwidacznia się ona w naszych czasach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć obecne pokolenie z pewnością nie jest pierwszą generacją egoistów, to jednak szczególnym wyróżnikiem naszych czasów jest powszechna aprobata i afirmacja egoizmu. Zewsząd słyszymy: Bądź numerem jeden. Kochaj siebie przede wszystkim. Egocentryzm napędza kolejne zjawisko — nieodpowiedzialność. Obecną generację można opisać słowami: „Jest pokolenie, które ojcu złorzeczy i nie błogosławi matce. Jest pokolenie, które sądzi, że jest czyste, ale jeszcze nie pozbyło się brudów” (Prz 30,11-12 Biblia Romaniuka). Wydaje się, że ludzie usiłują wszelkie zło przypisać innym, nierzadko nawet własnym rodzicom. Czy mass media przyczyniają się do szerzenia niewierności także wśród wyznawców Kościoła? Odpowiedz uczciwie: Jak środki masowego przekazu wpływają na twój sposób myślenia? Obejrzyj się wstecz i zadaj sobie pytanie: Jak to, co czytam, oglądam i czego słucham, wpływa na moją wierność Bogu?

Wzorce wierności (zob. Hbr 11,1−40)

WTOREK — 16 lutego

Przeczytaj 11. rozdział Listu do Hebrajczyków — listę postaci, które są wymienione jako wzorce wierności. Wybierz trójkę bohaterów i napisz, jak wyrażała się ich wierność, także wśród zmagań, prób i pokus. Jak ich czyny świadczyły o wierności? Jakie zmagania, próby i pokusy przeżywali? Mimo odmienności warunków, jakie zasady ukazane w życiu tych postaci odnoszą się także do nas? 1. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

2. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

3. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Pomyśl, jak łatwo niektórzy z tych ludzi mogliby się zniechęcić. Pomyśl o Józefie w lochu czy Sarze czekającej na obiecane dziecko. Pomyśl o Mojżeszu — kuszonym przez bogactwa i tron Egiptu — który wybrał coś przeciwnego, znosząc „uciski wespół z ludem Bożym” (Hbr 11,25). Czasami wydaje nam się, że ci bohaterowie wiary byli ponad życiowymi problemami, byli jakby nadludźmi, a przecież byli istotami z krwi i kości, takimi jak my, tak samo skłonnymi do grzechów, tak samo podatnymi na zwątpienia i upadki. Pomimo wszystkich swych słabości i błędów okazali wierność, postępowali zgodnie z wyznawaną wiarą i pozwalali Bogu, by posługiwał się nimi, dokonując wielkich rzeczy. Jakie trudności napotykasz w swoim pragnieniu dochowania wierności Panu? Podziel je na dwie kategorie: (1) te, na które nie masz wpływu, i (2) te, z którymi możesz się uporać.

Wierność w codziennym życiu

ŚRODA — 17 lutego

„Kto jest wierny w najmniejszej sprawie i w wielkiej jest wierny, a kto w najmniejszej jest niesprawiedliwy i w wielkiej jest niesprawiedliwy” (Łk 16,10). W jaki sposób zasada ta przejawia się w twoim życiu? Skoro nie jeste− śmy wierni w małych sprawach, dlaczego mielibyśmy być wierni w większych sprawach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Najbardziej brak na świecie ludzi uczciwych, nieprzekupnych, niezakłamanych i czystych w najgłębszych zakamarkach serca i duszy. Ludzie tacy nie obawiają się nazwać grzech po imieniu, a sumienie ich jest wierne obowiązkowi jak igła magnetyczna biegunowi północnemu. Ludzie ci staną po stronie sprawiedliwości, choćby niebiosa przeminęły” (Ellen G. White, Wychowanie, Warszawa 1992, s. 41). Na wierność składają się między innymi: Niezawodność. Oznacza ona, że inni mogą polegać na tobie. Kiedy ostatnio ktoś cię zawiódł? Czy pamiętasz, jak się wtedy czułeś? Co brak niezawodności mówi o twoim charakterze? Uczciwość. Czyli inaczej prawdomówność. Oznacza ona, że nie uciekasz się do kłamstwa, oszustwa czy kradzieży. Uczciwość jest podstawą w budowaniu silnego charakteru i powinna mieć stałe miejsce w naszym codziennym życiu. Godność. Jest ona jak nasz wewnętrzny kodeks honorowy. Jeśli masz godność, to znaczy, że wyznajesz pewne wartości i wierzenia, którymi żyjesz. Godność oznacza także, że szanujesz wartości i wierzenia innych. Godność jest również niezbędnym elementem dobrego charakteru. Lojalność. Czyli inaczej oddanie. Oznacza ona stanie przy kimś pomimo trudności i przeciwności. Lojalność jest ważną częścią przyjaźni. Czy lojalność wymaga, by dla przyjaciela dopuścić się zła? Czy lojalność ma granice? Czy ktoś może żądać zbyt wiele lojalności od innych? Przyjrzyj się bliżej tym cnotom. W jakiej mierze charakteryzują twoje życie? Czy coś powinieneś poprawić? Jakich zmian musisz dokonać, by być wiernym temu, co słuszne? Jak możesz dokonać niezbędnych zmian?

Wierny do końca

CZWARTEK — 18 lutego

Czy to możliwe, że przechodzimy kolejne wielkie rozczarowanie? Nie chodzi o to, że chcemy wyznaczyć kolejną datę przyjścia Jezusa, ale dzieje się coś równie realnego, choć może bardziej subtelnego — kładziemy coraz mniejszy nacisk na powtórne przyjście Chrystusa, jeśli nie z innego powodu to zapewne dlatego, że spodziewaliśmy się, iż miało ono nastąpić jakiś czas temu. Przeczytaj Mt 25,1−13. Zwróć uwagę, że wszystkie panny czekające na ob− lubieńca zasnęły. Gdy wreszcie oblubieniec przybył i wszystkie się obudziły, dla pięciu z nich było już za późno, by się przygotować. W jaki sposób nam, ludziom żyjącym w XXI wieku, grozi podobne niebezpieczeństwo? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Mt 24,44−50. Zwróć uwagę, że zły sługa zmienił swój sposób życia, gdy doszedł do przekonania, że jego pan nie przyjdzie tak rychło, jak się tego spodziewał. Jakie niesie to przesłanie nam, odczuwającym niejedno− krotnie, że Jezus zwleka ze swym powtórnym przyjściem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Choć wydarzenia nie następują tak szybko, jak tego oczekiwaliśmy, możemy czerpać pociechę z obietnicy: „Nie ustawajmy w czynieniu dobra, jeżeli bowiem nie zaniechamy naszych trudów, to gdy nadejdzie czas żniwa, będziemy zbierali plony” (Ga 6,9 Biblia Romaniuka). Lud Boży w XXI wieku nie powinien szukać odpowiedzi na pytanie: Czy Pan będzie wierny? Już dawno powinniśmy wiedzieć, że On jest wierny i dotrzymuje obietnic. Najważniejsze pytanie skierowane do nas brzmi: Czy ja będę wierny aż do końca? W znacznej mierze odpowiedź na pytanie o przyszłość, czy będziesz wierny aż do końca, możesz znaleźć już w teraźniejszości. Jaki jest kierunek twojego duchowego życia? Czy codziennie poświęcasz się Panu, wzrastasz w łasce i wierności, czy też stopniowo, krok po kroku, odchodzisz coraz dalej od Nie− go, coraz bardziej przyzwyczajając się do świata i jego stylu życia? Co twoja odpowiedź mówi o tobie i twoim życiu z Bogiem?

PIĄTEK — 19 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: „Na podobieństwo gwiazd krążących w próżni po wyznaczonych ścieżkach Boże cele nie znają przyśpieszenia ani opóźnienia. Za pośrednictwem symbolu wielkiej ciemności i dymiącego pieca Bóg objawił Abrahamowi izraelską niewolę w Egipcie, zapowiadając, że będzie ona trwać czterysta lat. »A potem — powiedział — wyjdą z wielkim dobytkiem« (Rdz 15,14). Przeciwko temu słowu na próżno walczyła cała potęga dumnego państwa faraonów. »Dokładnie tego samego dnia — zapowiedziano w boskiej obietnicy — wyruszyły z ziemi egipskiej wszystkie zastępy Pana« (Wj 12,41). Rada Niebiańska zadecydowała o godzinie przyjścia Chrystusa. Gdy na wielkim zegarze czasu wybiła owa godzina, Jezus narodził się w Betlejem” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, Warszawa 2008, s. 20). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jakie elementy twojej kultury stanowią wyzwanie dla tych, którzy pragną być wierni Jezusowi? W jaki sposób możemy stawić czoło tym wyzwaniom? Czy możemy pomóc sobie nawzajem w tych duchowych zmaganiach? 2. Zastanów się nad tym, co przeczytałeś, czego słuchałeś i co oglądałeś w ciągu ostatniej doby. Czy były to rzeczy wzmacniające twoją wiarę, czy też ją niszczące? Co wynika z twojej odpowiedzi? 3. Przyjrzyj się kwestii lojalności. W jakim sensie lojalność jest czymś dobrym? Czy zawsze jest dobra? Kiedy lojalność wobec kogoś może się okazać nielojalnością wobec Boga? 4. Jakiego rodzaju niebezpieczeństwo, jeśli jest takie, może wyniknąć z obsesji na punkcie wierności? Czy możliwe jest, by wierność mogła przybrać postać wypaczoną? 5. W jaki praktyczny sposób możemy podtrzymywać w naszych zborach i rodzinach żywą świadomość realności powtórnego przyjścia Chrystusa? Prawdą jest, że wraz z upływem czasu coraz łatwiej przychodzi nam zapominać o tej rzeczywistości i popadać w złe nawyki i wzorce myślenia. Jak możemy umocnić, zwłaszcza w tych, którzy są w zborze od dawna, doniosłość podtrzymywania poczucia realności obietnicy powtórnego przyjścia Zbawiciela?

Lekcja 9 — 27 lutego

OWOCEM DUCHA JEST ŁAGODNOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rdz 50,20; Mt 5,5; 11,29; Rz 12,3; Ga 6,1; Flp 2,2−3; 1 P 3,4. TEKST PAMIĘCIOWY: „Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię” (Mt 5,5).

Łagodność jest elementem owocu Ducha Świętego. Niemal zupełnie zanikła w naszej agresywnej i egocentrycznej kulturze. Ponieważ ludzie kojarzą ją ze słabością, większość nie uważa łagodności za zaletę. Jednak wszyscy zostaliśmy wezwani do bycia łagodnymi. Czym jest łagodność? Jest ona postawą cechującą się pokorą wobec Boga i delikatnością wobec ludzi. Jej przejawami są uznanie Jego panowania i ufanie Mu, nawet jeśli sprawy nie układają się po naszej myśli, co przecież często się zdarza. Być łagodnym znaczy ufać nie sobie, ale Panu. Choć łagodność może się kojarzyć ze słabością, to nie są to cechy tożsame. Słabość jest wynikiem niesprzyjających okoliczności, takich jak brak sił czy odwagi, a zatem trudno ją przypisać Jezusowi, który powiedział: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11,29). Łagodność jest raczej wynikiem świadomego wyboru człowieka, by ufać Bogu i polegać na Nim, zamiast forsować własne sposoby postępowania. Zatem łagodność wynika z wewnętrznej siły, a nie ze słabości.

Cichy i pokornego serca

NIEDZIELA — 21 lutego

„Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11,29). O czym Jezus mówi? Jak bycie cichym i posiadanie pokornego serca może przynieść ukojenie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Łagodność jest całkowitym zaniechaniem walki o własne cele i zawierzeniem Panu, iż On będzie walczył za nas o swoje cele. Łagodność jest przeciwieństwem egocentrycznej asertywności i interesowania się jedynie sobą. Wywodzi się ona z ufności w dobroć Boga oraz Jego panowanie nad sytuacją. Osoba łagodna nie skupia się na sobie (zob. Łk 22,42), co jest warunkiem znalezienia ukojenia. W końcu, czy nasz niepokój i złość nie wynikają najczęściej z dążenia wyłącznie do tego, czego my chcemy? Zatem w najściślejszym znaczeniu osoba łagodna to taka, która nauczyła się umierać dla swojego ja i przejawiać wiarę, odwagę oraz wytrwałość — cechy niekoniecznie kojarzone przez ludzi z łagodnością. Przeczytaj Rz 12,3. W jaki sposób pojęcie łagodności zostało przedstawio− ne w tym wersecie? W jakim sensie postawa ta jest kluczem do łagodności? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Ef 4,2 to kolejny tekst biblijny, który pomaga nam zrozumieć, czym jest łagodność. Zwróć uwagę, że łączy się on z Rz 12,3, gdyż oba wersety podkreślają na swój sposób, iż arogancja i egoizm są sprzeczne z chrześcijaństwem. W końcu, z jakiego powodu chrześcijanin miałby być arogancki? Czyż nie jesteśmy wszyscy grzesznikami? Czy nie bylibyśmy wszyscy skazani na wieczną zagładę gdyby nie Jezus? Czy nie jesteśmy wszyscy zupełnie zależni od Boga, poczynając od każdego oddechu, każdego uderzenia serca? Czy nie zawdzięczamy każdego daru i talentu Panu? Zatem czym możemy się pochwalić? Niczym! Biorąc pod uwagę cenę naszego zbawienia, chrześcijanie powinni być najłagodniejszymi i najskromniejszymi ludźmi na świecie. Pomyśl o swej całkowitej zależności od Boga we wszystkich sprawach. Skąd zatem bierze się pycha i arogancja w twoim sercu i jak możesz się ich pozbyć?

Wzory łagodności

PONIEDZIAŁEK — 22 lutego

Czy pamiętasz trudną sytuację, w jakiej znalazł się Abraham, gdy wraz ze swoim bratankiem, Lotem, musieli zadecydować, w jakiej części kraju będą wypasać swoje stada (zob. Rdz 13,8−9)? W świetle tego, iż Bóg obiecał uczy− nić jego potomków wielkim narodem, jakie usprawiedliwienie mógł znaleźć patriarcha dla swej chęci pozostawienia najlepszej części ziemi sobie? Jed− nak zamiast tego Abraham pozwolił Lotowi jako pierwszemu dokonać wyboru, zadowalając się tym, co mu pozostanie. Co ten czyn mówi o łagodności? Niemal wszyscy znają historię Józefa sprzedanego przez własnych braci do nie− woli w Egipcie. Przeczytaj o tym, jak bracia przybyli do niego, gdy był drugim najważniejszym człowiekiem w królestwie, zaraz po faraonie, by błagać go o moż− liwość zakupu zboża (zob. Rdz 45,1−28). Jak łagodność Józefa nakazała mu po− stąpić z braćmi? Jak mógłby z nimi postąpić, gdyby nie był człowiekiem łagod− nym? Jaki przykład światopoglądu ludzi łagodnych zawarty jest w Rdz 50,20? Jako młody człowiek Dawid został namaszczony na przyszłego króla Izraela. Król Saul popadł w obłąkańczą zazdrość względem Dawida i przez lata ścigał go oraz jego ludzi, zamierzając ich zgładzić. Dawid natomiast dwukrotnie miał do− skonałą okazję, by zabić Saula (zob. 1 Sm 24,3−7; 26,7−12). Gdyby Dawid nie był człowiekiem łagodnym, jak mógłby wytłumaczyć sobie, iż ma prawo odebrać życie królowi? Dlaczego tak łatwo nam przychodzi wyszukiwanie duchowych usprawiedliwień tego, co zrobiliśmy tak naprawdę we własnym interesie? W Lb 12,3 Mojżesz został nazwany „najskromniejszym ze wszystkich lu− dzi”. Jednak jego zdecydowane działania nie pasują do powszechnie przyję− tej koncepcji łagodności. Jego żądanie skierowane do faraona, by pozwolił Izraelitom odejść, było pełne mocy i poparte działaniem. Gdy Izraelici czcili złotego cielca, Mojżesz zapłonął gniewem i w porywie oburzenia zniszczył obiekt kultu, roztarł go na pył, zmieszał z wodą i kazał to wypić Izraelitom (zob. Wj 32,19−20). Jak zatem mamy rozumieć łagodność Mojżesza? Jezus jest doskonałym wzorem łagodności (zob. Mt 11,29). Jakie dał nam przykłady łagodności? Jak Jego łagodność została ukazana w J 18,21−23 i Mt 26,39? Jednocześnie znajdujemy przykłady zachowań Mistrza, które nie ko− jarzą się nam z łagodnością, takie jak wyrzucenie handlarzy ze świątyni czy Jego konfrontacje z faryzeuszami i innymi religijnymi przywódcami dotyczące ich hipokryzji. Jak przykłady te pomagają nam zrozumieć, że łagodność może się przejawiać w bardzo odważny i stanowczy sposób? Jaka wspólna cecha łączy powyższe przykłady łagodności? Czego możesz się z nich nauczyć, by zrozumieć, czym jest łagodność, a czym ona nie jest?

Znaczenie łagodności

WTOREK — 23 lutego

„Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy wypełniacie jego prawo! Szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dniu gniewu Pana” (So 2,3). Łagodność jest przeciwieństwem pychy. Obecnie duży nacisk kładzie się na potrzebę posiadania poczucia własnej wartości. Kiedy poczu− cie własnej wartości przekracza granicę i przeradza się w pychę? Łagodność jest niezbędna, by przyjąć Słowo Boże. „Przyjmijcie z łagodno− ścią wszczepione w was Słowo, które może zbawić dusze wasze” (Jk 1,21). Człowiek niemający pokornego ducha, nie może przyjąć Słowa Bożego, gdyż pojawia się u niego konflikt interesów. Dlaczego tak się dzieje? Łagodność jest niezbędna w skutecznej ewangelizacji. „Chrystusa Pana poświęcajcie w sercach waszych, zawsze gotowi do obrony przed każdym, domagającym się od was wytłumaczenia się z nadziei waszej, lecz czyńcie to z łagodnością i szacunkiem” (1 P 3,15-16). „Nasz wpływ na innych uzależniony jest nie tyle od tego, co mówimy, lecz od tego, jacy jesteśmy. Ludzie mogą zwalczać nasze rozumowanie, mogą przeciwstawiać się naszemu wezwaniu, lecz życie wypełnione bezinteresowną miłością jest argumentem, któremu nie są w stanie zaprzeczyć. Konsekwentne postępowanie, nacechowane Chrystusową łagodnością, jest w świecie potęgą” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, Warszawa 2008, s. 94). Łagodność przynosi chwałę Bogu. Apostoł Piotr radzi, by naszą ozdobą był „ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem” (1 P 3,4). „Dobrze jest miłować piękno i pragnąć go, ale Bóg życzy sobie, byśmy miłowali i szukali przede wszystkim najwyższego piękna, tego nieprzemijającego. Żadne zewnętrzne ozdoby nie mogą się równać wartością i pięknem z łagodnym i cichym duchem, czystym, białym bisiorem (zob. Ap 19,14), który nosić będą wszyscy święci ziemi. Ten strój uczyni ich pięknymi i miłowanymi tutaj, a w wieczności da im wstęp do pałacu Króla. On obiecał: »Chodzić będą ze mną w szatach białych, dlatego że są godni« (Ap 3,4)” (Ellen G. White, Działalność apostołów, wyd. IV, Warszawa 2007, s. 290). Czy nacisk na zewnętrzne piękno jest zagrożeniem dla rozwoju owocu Du− cha, a zwłaszcza elementu łagodności? Jak twoje życie powinno się zmieniać pod wpływem dojrzewania w tobie owocu Ducha? Jakie zmiany zauważasz w swoim życiu w kwestii łagodności od czasu, gdy przyjąłeś Chrystusa? Jakie postawy utrudniają ci zachowanie łagodności?

Praktykowanie łagodności

ŚRODA — 24 lutego

Łagodność będzie się przejawiać w naszym sposobie odnoszenia się do ludzi. A zatem jest to cecha aktywna. Objawia się w naszych słowach, postawach i czynach. Możesz twierdzić, że jesteś łagodny, ale to wcale nie oznacza, że tak rzeczywiście jest. Być łagodnym to znaczy przejawiać łagodność. Co poniższe wersety mówią o tym, jak łagodność przejawia się w działa− niu? Dlaczego łagodność jest tak ważna w tego rodzaju sytuacjach? Mt 5,39 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Mt 18,21-22 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Ga 6,1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

2 Tm 2,24-25 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Tt 3,2 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Flp 2,2-3 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ................................................................................................................................

Jak już wspomnieliśmy, łagodność jest błędnie kojarzona ze słabością. Jednak w rzeczywistości nie ma z nią nic wspólnego. Przeczytaj wersety, które studiowaliśmy w dzisiejszej części lekcji. Czy dostrzegasz, że przejawianie łagodności w większości z tych sytuacji wymaga siły, zarówno moralnej, jak i duchowej? Oczywiście, jeśli łagodność jest owocem Ducha Świętego, to znaczy, że pochodzi ona od Boga, a nie z nas. Niemniej potrzebujemy codziennego podporządkowywania się Panu, codziennej gotowości do posłuszeństwa w wierze, aby łagodność objawiała się w naszym życiu.

Nagroda dla łagodnych

CZWARTEK — 25 lutego

Ktoś powiedział: „Pokora jest dziwną rzeczą. Gdy tylko sądzisz, że ją posiadłeś, tracisz ją”. W pewnym miasteczku postanowiono wyróżnić i nagrodzić najłagodniejszego z jego mieszkańców. W niewielkiej wspólnocie przeprowadzono ankietę, w wyniku której wyłoniono jedną osobę. Podczas ceremonii, w której udział wzięli wszyscy mieszkańcy, najłagodniejszy obywatel został przepasany szarfą z napisem: „Najłagodniejszy mieszkaniec miasta”. Jednak następnego dnia musiano mu siłą zdjąć szarfę, gdyż chciał w niej paradować po ulicach! Jak rozumiesz obietnice i nagrody wymienione w poniższych wersetach? Ps 22,27 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ps 25,9 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ps 37,11 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ps 147,6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Iz 29,19 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mt 5,5

.....................................................................................................................

Te wersety niosą nam pocieszenie, gdyż zdarza się, że ludzie źle traktują tych, którzy są łagodni. Jednak jak zauważyliśmy już wcześniej, osoba łagodna nie troszczy się o to, by została wywyższona, ale wywyższa Boga. Dlatego też On obiecuje wywyższyć łagodnych. Mogą się oni spodziewać nagrody teraz, a przede wszystkim w niebie i na nowej ziemi w wieczności.

PIĄTEK — 26 lutego DO DALSZEGO STUDIUM: „Jezusa nie można ukryć w sercu i zamknąć jak zawistnie strzeżony skarb, święty i drogi, by cieszył wyłącznie posiadacza. Chrystus w naszym sercu ma być jak źródło wody wytryskującej ku życiu wiecznemu, ożywiającej wszystkich, którzy się z nami stykają. Musimy wyznawać Go otwarcie i odważnie, przejawiając w naszych charakterach Jego łagodność, pokorę i miłość, tak by ludzie zostali oczarowani pięknem świętości. Nie na wiele się zda chronienie naszej religii jak flakonu perfum, by woń nie wydostawała się na zewnątrz. (...). Pokój Jezusa — nie sposób go kupić za pieniądze, zdobyć dzięki wybitnym talentom, uzyskać dzięki intelektowi. Jest on darem Bożym. Religia Chrystusa — jakżeż chciałabym, by wszyscy zrozumieli, jak wiele tracą, nie stosując jej świętych zasad w swym codziennym życiu. Łagodność i pokora Pana są mocą chrześcijanina. Są one cenniejsze niż wszystko, co może wytworzyć geniusz i kupić bogactwo. Ze wszystkich rzeczy pożądanych, cenionych i upragnionych nic nie jest tak cenne w oczach Boga jak czyste serce pełne wdzięczności i pokoju” (Ellen G. White, Counsels on Health, s. 400.403). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Bóg obiecuje pomnożyć radość w życiu ludzi łagodnych. Dlaczego łagodni ludzie mogą być radośni? Podaj kilka powodów. Jak pielęgnowanie owocu Ducha w postaci łagodności może nam pomóc w codziennym życiu? 2. W jaki sposób łagodność może być błędnie odbierana jako słabość? 3. Mówiąc o łagodności, zadajemy sobie ważne pytania: Czy chrześcijanie nigdy nie powinni bronić swoich praw? Czy mamy być popychadłami nie robiącymi nic, by się bronić? Czy w tej sprawie można zachować równowagę, a jeśli tak, to w jaki sposób? 4. XIX-wieczny niemiecki filozof Friedrich Nietzsche dowodził, że chrześcijaństwo jest religią wymyśloną przez słabeuszy, którzy nie mieli siły, a więc nadali dużą wartość cechom takim jak pokora i łagodność, uznając je za godne starań. Jak odpowiedziałabyś na taki argument?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Zbiór najlepszych rad na temat odżywiania i jego związku z duchowością człowieka. Książka zawiera podstawową wiedzę o zasadach zdrowego życia, tak bardzo potrzebną dzisiaj w gąszczu docierających do nas różnorodnych i często sprzecznych ze sobą opinii.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 10 — 6 marca

OWOCEM DUCHA JEST WSTRZEMIĘŹLIWOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Sdz 13,1—16,31; 1 Kor 9,24−27; Flp 4,8; Kol 3,1−10; Hbr 12,1−2; 1 J 2,15−16. TEKST PAMIĘCIOWY: „Umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypad− kiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony” (1 Kor 9,27).

Choć wstrzemięźliwość (samokontrola) wymieniona została przez Pawła w Ga 5,23 jako ostatnia, z pewnością nie jest najmniej istotnym elementem owocu Ducha Świętego. Równie dobrze mogłaby zostać wymieniona jako pierwsza, gdyż odgrywa ważną rolę w dojrzewaniu owocu Ducha. Można pokusić się o stwierdzenie, że wstrzemięźliwość jest klejem, który łączy wszystkie elementy owocu Ducha. Podobnie jak inne elementy wstrzemięźliwość jest darem łaski. Została nazwana łaską dyscypliny, ponieważ jest dana darmo i ma znaczący wpływ na nasze postępowanie. Wstrzemięźliwość może się wydawać czymś negatywnym, ale jest nieodłącznym składnikiem łaski. Jeśli nie panujemy nad sobą — naszymi uczuciami, pragnieniami, skłonnościami — to będą one panować nad nami. Zatem albo posiądziemy wstrzemięźliwość dzięki łasce i mocy Ducha Świętego, albo będziemy pod panowaniem kogoś lub czegoś innego. Wybór należy do nas.

Paradoks wstrzemięźliwości (zob. Flp 2,12−13)

NIEDZIELA — 28 lutego

Do synonimów wstrzemięźliwości zaliczyć można samodyscyplinę, siłę umysłu i siłę woli. Ten element owocu Ducha oznacza znacznie więcej, niż powstrzymywanie chrześcijan przed czynieniem tego, co zakazane, i obejmuje także uzdolnienie nas do robienia tego, co dobre. 1 J 2,15−16 zachęca, byśmy trzymali się z dala od pożądania trzech rzeczy. Jakie to rzeczy i w jaki sposób przejawiają się w naszym życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Flp 4,8 wylicza, na czym powinno koncentrować się życie chrześcijanina. Jakie rzeczy wymieniono w tym wersecie i jak czynienie tego, o czym mówi Paweł, może chronić nas przed zagrożeniem przedstawionym w 1 J 2,15−16? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W życiu chrześcijanina nakazy i zakazy odgrywają istotną rolę. Stale musimy toczyć walkę z egoizmem, ciałem i światem. Paweł porusza ten problem w Rz 7,15-18, gdzie mówi o swoich zmaganiach między tym, co powinien czynić, a tym, do czego jest kuszony. Jednak w Rz 8,1-2 daje nam odpowiedź: „Przetoż teraz żadnego potępienia niemaż tym, którzy będąc w Chrystusie Jezusie, nie według ciała chodzą, ale według Ducha” (Biblia gdańska). Apostoł mówi o chodzeniu w Duchu. Żyjąc bez Ducha, człowiek nie jest w stanie wydawać Jego owocu. Choć mamy chęci, Paweł w imieniu nas wszystkich mówi, że nie mamy mocy. Odpowiedzią na dylemat przedstawiony w 7. rozdziale Listu do Rzymian jest nie to, kiedy możemy zwyciężyć, ale to, jak możemy zwyciężyć. Ten sposób na zwycięstwo znajdujemy przez wiarę w Jezusa. Powierzamy siebie Chrystusowi, przyjmujemy Jego sprawiedliwość i nie jesteśmy już potępieni. Poddajemy Mu się, wybierając postępowanie według Ducha, kierując się Jego wolą i przyjmując Jego obietnice zwycięstwa. Kluczem jest trzymanie się obietnic — to z nich płynie moc. Nie możemy zwyciężyć o własnych siłach. Musimy dokonać świadomego wyboru, by zwyciężyć w Jego imieniu. Zmagania dotyczą zarówno sfery wertykalnej (sięganie w wierze wzwyż), jak i sfery horyzontalnej (pokonywanie pragnień ciała). Musimy czynić i jedno, i drugie.

Józef i bezpośrednie skutki sprawiedliwości

PONIEDZIAŁEK — 1 marca

Zdradzony przez braci i sprzedany do niewoli Józef miał powody, by zwątpić w miłość i opiekę (a nawet istnienie) Boga, o którym uczył się od dzieciństwa. Jednak dokonał innego wyboru. Przeczytaj Rdz 39,7−20. Gdzie w tych wersetach znajduje się klucz do po− stępowania Józefa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak Józef został „nagrodzony” za to, że nie uległ pokusie? Zob. Rdz 39,20. Został fałszywie oskarżony i wtrącony do więzienia. Czy to miała być nagroda za jego wierność?

Musimy pamiętać, że nie zawsze zdecydowane trwanie przy tym, co dobre, bez względu na konsekwencje, oznacza, że od razu wszystko dobrze się w naszym życiu ułoży. Ludzie tracą pracę, bliskich, rodziny, a nawet życie, bo nie poszli na kompromis z grzechem. W Biblii mamy przykłady wielu takich, których to spotkało. Być może i ty doświadczyłeś czegoś takiego. A gdyby Józef do końca życia pozostał w więzieniu? Czy oznaczałoby to, że dokonał dobrego wyboru? „Bo kto sieje dla ciała swego, z ciała żąć będzie skażenie, a kto sieje dla Ducha, z Ducha żąć będzie żywot wieczny” (Ga 6,8). Co mówi ten werset? Jakie przeciwieństwo ukazuje? Jaka stawka wchodzi w grę? Dlaczego jest to sprawa najwyższej wagi? Jak te słowa Pawła pomagają w zrozumieniu, dla− czego Józef postąpił właściwie, nie bacząc na konsekwencje?

Samson i skutki upadku

WTOREK — 2 marca

W Sdz 13,1—16,31 zapisana jest historia Samsona. Przeczytaj te rozdzia− ły, zwracając uwagę na wersety mówiące o samokontroli i wstrzemięźliwości. Z przykładu Samsona można się wiele nauczyć. Jakąż tragedią jest sytuacja, gdy ktoś, kto otrzymał tak wiele darów i tak wielką obietnicę, tak zbacza z właściwej drogi. „Samson w obliczu grożących mu niebezpieczeństw miał do dyspozycji to samo źródło siły co Józef. Mógł swobodnie wybierać między dobrem a złem. Lecz zamiast polegać na mocy Bożej, pozwolił, by opanowały go nieposkromione namiętności. Jego zdolność rozumowania została wypaczona, a moralność uległa rozkładowi. Jahwe powołał Samsona do wzniosłego dzieła, zaszczytów i wielkich dokonań. Jednak musiał on najpierw nauczyć się panować nad sobą dzięki posłuszeństwu prawu Bożemu. Józef miał wolność dokonywania wyborów natury moralnej. Mógł wybrać dobro albo zło. Mógł wybrać drogę czystości, świętości i czci albo drogę niemoralności i upodlenia. Wybrał właściwą drogę, a Pan okazał mu swoją aprobatę. Samson wobec podobnych pokus, które sam na siebie ściągnął, uległ niepohamowanym namiętnościom. Droga, na którą wkroczył, zawiodła go ku hańbie, nieszczęściu i śmierci. Jego historia jest przeciwieństwem historii Józefa” (Ellen G. White, w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. II, s. 1007). Przeczytaj Sdz 13,24−25. Biorąc pod uwagę to, co wiemy o Samsonie, ja− kie ważne przesłanie i ostrzeżenie odnajdujesz w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Pomimo wspaniałych perspektyw Samson pozwolił, by jego namiętności i żądza zniszczyły wszystko, co było w nim dobre. Któż z nas nie zmagał się z tym realnym zagrożeniem? Wielki bój to nie teoria — to jest rzeczywista walka między Chrystusem a szatanem tocząca się nie gdzieś w kosmosie, ale w ludzkich sercach i umysłach. Choć Zbawiciel otworzył wszystkim ludziom drogę do udziału w Jego zwycięstwie, walka o nasze serce i życie toczy się nadal, i to w nas samych. Owszem, Jezus odniósł za nas zupełne zwycięstwo. Jednak musimy wybierać i przyjmować Jego zwycięstwo dzień po dniu, dokonując wyborów i stając po jednej z dwóch stron wielkiego boju. Czy doświadczasz realności wielkiego boju o ciebie? Jakich wyborów do− konujesz? Co twoje wybory mówią o tym, po czyjej jesteś stronie?

Długi bieg Pawła

ŚRODA — 3 marca

„Czy nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli. A każdy zawod− nik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wie− niec, my zaś nieznikomy. Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarz− miam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzuco− ny” (1 Kor 9,24−27). Przeczytaj uważnie i z modlitwą powyższe słowa apostoła Pawła. Zwróć uwagę, jak mówi o sobie i swoich zmaganiach. Powinniśmy znaleźć pocieszenie w fakcie, iż nawet tak wierny chrześcijanin jak Paweł, jeden z bohaterów wiary, zmagał się z sobą, z grzechem i cielesnymi skłonnościami. Nie jesteśmy osamotnieni w tej walce. Niebo będzie pełne ludzi, którzy wiedzieli, co to pokusy ciała. Na podstawie 1 Kor 9,24−27 odpowiedz na następujące pytania: 1. Jaką analogią posługuje się Paweł, by pomóc nam zrozumieć walkę z własnym ja i z grzechem, z którymi wszyscy musimy się zmagać? Jakie są istotne różnice między tą analogią i rzeczywistością, do której nawiązuje?

2. Czego dotyczyła pewność Pawła, jaką miał w związku z biegiem, w któ− rym uczestniczył? Skąd brała się jego wiara? Dlaczego i my powinniśmy mieć taką ufność?

3. Choć Paweł okazywał ufność, to jednak miał świadomość możliwości upadku. Jak ją opisał i jakie podał wyjście? W jaki sposób jego odpowiedź wiąże się z tematem lekcji bieżącego tygodnia?

Jak wzrastać we wstrzemięźliwości?

CZWARTEK — 4 marca

„Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków, złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla, biegnijmy wytrwale w wyści− gu, który jest przed nami” (Hbr 12,1). Paweł ponownie używa analogii wyści− gu, którą posłużył się wcześniej. Jakie ciężary utrudniają ci bieg? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj Kol 3,1−10. W tych wersetach podane są zasady świętego życia nowego człowieka w Chrystusie. Dowiadujemy się z nich kilku ważnych rze− czy, które musimy czynić, by wzrastać we wstrzemięźliwości. Jakie są to rze− czy i jak możesz je zastosować w swoim życiu? Czy mogą pomóc ci odnosić zwycięstwo nad grzechem, który tak łatwo nas usidla? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Każdą umiejętność trzeba ćwiczyć. Wstrzemięźliwości nie wyrabia się w ciągu jednego dnia. Uczymy się jej metodą prób i błędów, sukcesów i porażek, starając się ją praktykować dzień po dniu. „Staczaj dobry bój wiary” (1 Tm 6,12). „Nie jakobym już to osiągnął albo już był doskonały, ale dążę do tego, aby pochwycić, ponieważ zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa” (Flp 3,12). Nie doprowadzaj lekkomyślnie do sytuacji, w których twoja słabość będzie poddawana próbie, a trudne do opanowania skłonności zostaną wystawione na ataki pokus. Musimy unikać nawet pozoru zła (zob. 1 Tes 5,22). „Obleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie czyńcie starania o ciało, by zaspokajać pożądliwości” (Rz 13,14). W jakich sferach twojego życia brakuje ci opanowania? Dlaczego czasa− mi łatwiej odnieść zwycięstwo nad apetytem niż nad duchem rozgoryczenia i rozżalenia? Jakich zmian musisz dokonać, by być bardziej wstrzemięźliwym?

PIĄTEK — 5 marca DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Samson, w: Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, Warszawa 2006, s. 420-426. „Boska obietnica dana Manoachowi spełniła się we właściwym czasie, gdy urodził się mu syn, któremu nadano imię Samson. Gdy chłopiec wzrastał, stało się oczywiste, że posiadał nadzwyczajną siłę fizyczną. Nie było to jednak, o czym dobrze wiedzieli zarówno Samson, jak i jego rodzice, uzależnione od jego muskularnej budowy ciała, ale uwarunkowane tym, że był nazyrejczykiem, a symbolem tego były jego nieostrzyżone włosy. Gdyby Samson był posłuszny boskim rozkazom tak wiernie jak jego rodzice, jego los byłby łaskawszy i szczęśliwszy, ale związanie się z bałwochwalcami zepsuło go. Miasto Sorea było położone blisko kraju Filistyńczyków. Samson przyszedł i nawiązał z nimi przyjazne stosunki. Tak więc zażyłość, która powstała jeszcze w jego młodości, rzuciła mroczny cień na całe jego życie. Młoda kobieta, mieszkająca w filistyńskim mieście Timna, zawładnęła uczuciami Samsona. Postanowił pojąć ją za żonę, a bogobojnym rodzicom, którzy starali się go odwieść od złego zamiaru, odpowiedział: »Ona wydaje mi się najodpowiedniejsza« (Sdz 14,3). Rodzice w końcu ulegli życzeniu syna i małżeństwo zostało zawarte” (tamże, s. 422). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. G. Gordon Liddy był jednym z niesławnych spiskowców w aferze Watergate, która wstrząsnęła Stanami Zjednoczonymi w latach 70. XX wieku. Liddy otrzymał najwyższy wyrok więzienia ze wszystkich, którzy zostali skazani w związku z tą aferą. Pewnego razu, starając się zwerbować młodą kobietę do działalności przestępczej, Liddy zaprosił ją do restauracji. Podczas rozmowy kobieta zapytała, dlaczego miałaby mu ufać, że, na przykład, nie wyda jej, gdy sam zostanie zdemaskowany. Aby dowieść jej swojego opanowania, Liddy wyciągnął rękę nad płomieniem świecy palącej się na stoliku i trzymał tak długo, aż rozszedł się swąd spalenizny. W ten sposób chciał jej pokazać, jaki jest wytrzymały. Jak tego rodzaju opanowanie ma się do owocu Ducha omawianego w tym tygodniu? Czy w tego rodzaju wytrzymałości jest coś szlachetnego i wartego naśladowania? Czy wstrzemięźliwość i samokontrola zawsze są bezwzględnie dobre? 2. W jaki sposób samokontrola może stać się narzędziem fanatyzmu? Jak możemy uniknąć niebezpieczeństwa przekształcenia się wstrzemięźliwości w formę legalizmu? 3. Czy znasz kogoś, kto cierpi z powodu swych zasad, to znaczy, będąc kuszony, okazał powściągliwość jak Józef, a teraz ponosi przykre konsekwencje wierności Panu? Jak możesz pomóc tej osobie w trudnościach, przez które przechodzi?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Czy można poznać Boga w ciągu pięciu dni? Morris Venden, znany amerykański teolog i ewangelista, nie tylko stara się nam powiedzieć, jak Go poznać, ale też jak utrzymać z Nim łączność na co dzień. Książka napisana lekkim językiem, obficie zilustrowana wieloma przykładami z życia oraz zawierająca głębię duchowej refleksji.

www.sklep.znakiczasu.pl

DZIEŃ KORESPONDENCYJNEJ SZKOŁY BIBLIJNEJ Lekcja 11 — 13 marca

OWOCEM DUCHA JEST SPRAWIEDLIWOŚĆ STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mt 23,25−28; Rz 3,28; 8,4; 10,3; Ga 3,6; 1 J 2,3−6; 5,1−3. TEKST PAMIĘCIOWY: „Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedli− wości, albowiem oni będą nasyceni” (Mt 5,6).

W ubiegłym tygodniu zakończyliśmy studium dziewięciu elementów owocu Ducha (zob. Ga 5,22-23). W kolejnych dwóch tygodniach przestudiujemy jeszcze dwa elementy: „Bo owoc Ducha zależy we wszelakiej dobrotliwości i w sprawiedliwości i w prawdzie” (Ef 5,9 Biblia gdańska). W tym wersecie Paweł po raz kolejny nawiązuje do dobroci, ale dodaje także sprawiedliwość i prawdę. W tym tygodniu spróbujemy się dowiedzieć, czym jest sprawiedliwość. Sprawiedliwość pojmujemy na dwa sposoby. Po pierwsze, jako przypisaną nam sprawiedliwość Chrystusa, która jest tym, czego On dokonał dla nas. Jest to sprawiedliwość, która okrywa nas i daje nam prawo do nieba. Po drugie, jako udzieloną nam sprawiedliwość Jezusa, która jest tym, czego dokonuje On w nas przez Ducha Świętego, kształtując nas na swoje podobieństwo. Tak rozumiana sprawiedliwość ma dwa nieodzowne składniki, choć w rzeczywistości jest jedną sprawiedliwością — sprawiedliwością Pana, bez której nie moglibyśmy mieć nadziei na zbawienie.

Niezbędność sprawiedliwości

NIEDZIELA — 7 marca

„Twierdzimy bowiem, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia przez wiarę, bez udziału uczynków Prawa” (Rz 3,28 Biblia Romaniuka). „Pan jest sprawiedliwy, miłuje sprawiedliwość; ludzie prawi zobaczą Jego oblicze” (Ps 11,7 Biblia Tysiąclecia). „Ohydą dla Pana jest droga bezbożnego, lecz naśladowcę sprawiedliwości On miłuje” (Prz 15,9). „On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo, abyśmy, obumarłszy grzechom, dla sprawiedliwości żyli; jego sińce uleczyły was” (1 P 2,24). „Aby to, co nakazuje Prawo, wypełniło się w nas, o ile postępujemy nie według ciała, ale według Ducha” (Rz 8,4 Biblia Tysiąclecia). „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane” (Mt 6,33). „Jeżeli wiecie, że jest sprawiedliwy, wiedzcie też, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, z niego się narodził” (1 J 2,29). Nawiązując do zacytowanych powyżej wersetów, odpowiedz na następu− jące pytania: 1. Skoro nie możemy być usprawiedliwieni przez prawo, to jak możemy zostać usprawiedliwieni?

2. Choć wiemy, że Bóg nienawidzi grzechu, ale kocha grzeszników, jakich błędnych wniosków powinniśmy unikać?

3. Co znaczy zdanie: Aby to, co nakazuje prawo, wypełniło się w nas? Czy możemy tak przestrzegać prawa Bożego, by je wypełnić? A może Paweł ma na myśli coś innego? Jeśli tak, to co?

4. Co powinno się zmienić w naszym życiu, gdy zaczniemy szukać naj− pierw królestwa Boga i Jego sprawiedliwości?

5. Co znaczy wyrażenie sprawiedliwe postępowanie? Czy możemy być spra− wiedliwi, nie postępując sprawiedliwie? Uzasadnij swoją odpowiedź.

Sprawiedliwość typu zrób to sam

PONIEDZIAŁEK — 8 marca

„Nie znając usprawiedliwienia, które pochodzi od Boga, a własne usiłu− jąc ustanowić, nie podporządkowali się usprawiedliwieniu Bożemu” (Rz 10,3). O czym mówi Paweł w tym wersecie? O kim mówi apostoł i jak ludzie ci usiło− wali ustanowić własne usprawiedliwienie? Biorąc pod uwagę ludzką naturę, dlaczego niemożliwe jest ustanowienie własnego usprawiedliwienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Działanie typu zrób to sam polega na tym, że człowiek robi coś (np. majsterkuje), nie posiadając profesjonalnego przygotowania do tego i nie korzystając z czyjejś pomocy. W najszerszym znaczeniu jest to czynność wykonywana samodzielnie lub z własnej inicjatywy. Czasami o ludziach sukcesu mówimy, że doszli do czegoś własną pracą. Jednak według Biblii w kwestii sprawiedliwości podejście zrób to sam jest z góry skazane na niepowodzenie. Sami nie możemy nic zrobić, bez względu na to, jak bardzo będziemy się starać, by stać się sprawiedliwymi w oczach Boga. Nasza sprawiedliwość jest jak „szata splugawiona” (Iz 64,6). Dążenie do uczynienia siebie sprawiedliwym o własnych siłach najczęściej prowadzi do rezultatów odwrotnych do zamierzonych. Przeczytaj Mt 5,20; 23,25−28. W jaki sposób Jezus nawiązał tu do problemu, na jaki napotykają ci, którzy usiłują stać się sprawiedliwymi o własnych siłach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Najważniejsze jest zrozumienie tego, jak bardzo jesteśmy zależni od Chrystusa w kwestii sprawiedliwości. Sprawiedliwymi przed Bogiem czyni nas wyłącznie to, co Jezus zrobił dla nas, a nie to, co sami możemy zrobić. W chwili, gdy tracimy z oczu tę prawdę, łatwo jest uwierzyć we własną sprawiedliwość, ale to nieuchronnie wiedzie do pychy i pogłębiającego się wewnętrznego rozkładu. Uczeni w Piśmie i faryzeusze są najlepszym tego przykładem. Tak bardzo troszczyli się o zewnętrzne pozory pobożności, iż zupełnie stracili z oczu jej sens. Czy to możliwe, że popełniasz ten sam błąd, jaki popełniali uczeni w Piśmie i faryzeusze? Czy ta pułapka może być subtelniejsza, niż nam się wydaje?

Chrystus naszą sprawiedliwością (zob. Rz 5,17)

WTOREK — 9 marca

Przeczytaj Rz 5,17−19 i podsumuj własnymi słowami to, co Paweł napisał w tych wersetach. Jak zostaliśmy potępieni i jak stajemy się sprawiedliwi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Skoro sprawiedliwość Jezusa jest darem, jak możemy ją otrzymać? Zob. Ga 3,6; Jk 2,23. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Rz 5,19 zwróć uwagę na akcent, jaki został położony na nieposłuszeństwo i posłuszeństwo. Nieposłuszeństwo jednego człowieka, Adama, doprowadziło do tego, że wszyscy jesteśmy grzesznikami. To jest podstawowa biblijna nauka. Grzech Adama spowodował upadek ludzkości. My wszyscy, każdy z nas, każdego dnia naszego życia ponosimy tego skutki. Nikt z nas nie jest od nich całkowicie wolny. Jednak w tym samym wersecie czytamy także o posłuszeństwie. Czyim posłuszeństwie? Oczywiście o posłuszeństwie Chrystusa, który jako jedyny ma sprawiedliwość niezbędną dla zbawienia, sprawiedliwość daną tym, którzy „otrzymują obfitość łaski” (Rz 5,17). W tym samym wersecie apostoł mówi, że ci, którzy otrzymali tę łaskę, posiedli dar usprawiedliwienia. Zwróć uwagę, że jest to dar. Jako dar musi być niezasłużony i niezapracowany. Gdyby był zapracowany albo zasłużony, nie byłby już darem łaski (zob. Rz 4,4). Jednak nie jest to dar bezwarunkowy. Sprawiedliwość Jezusa nie jest automatycznie udzielana wszystkim. Paweł wyraźnie stwierdza, że staje się ona udziałem tych, którzy ją przyjmują, to znaczy tych, którzy sięgają po nią przez wiarę — jak Abraham, który uwierzył Bogu „i poczytano mu to ku usprawiedliwieniu” (Ga 3,6). Czy naprawdę rozumiesz, co to znaczy być zbawionym przez wiarę? W ja− kim stopniu pojąłeś, co to znaczy, że jedynie sprawiedliwość Jezusa, udzielo− na przez wiarę, pozwala ci zostać uznanym za sprawiedliwego i usprawiedli− wionego przed Bogiem? Co możesz zrobić, by lepiej zrozumieć tę wspaniałą prawdę będącą podstawą ewangelii?

Sprawiedliwość i posłuszeństwo (zob. 1 J 2,29)

ŚRODA — 10 marca

Choć zostaliśmy okryci przez sprawiedliwość Chrystusa, w naszym życiu musi ona jakoś się przejawiać. Sprawiedliwość nie jest jedynie prawną deklaracją. Staje się także rzeczywistością w życiu tych, którzy ją otrzymują. Jakżeż starannie powinniśmy przemyśleć słowa apostoła: „Dzieci, niech was nikt nie zwodzi; kto postępuje sprawiedliwie, sprawiedliwy jest, jak On jest sprawiedliwy” (1 J 3,7)! W jaki sposób możemy być zwiedzieni w kwestii znaczenia bycia sprawie− dliwym?

Sprawiedliwość jest owocem Ducha związanym z posłuszeństwem. Niektórzy mają trudności ze zrozumieniem związku między posłuszeństwem a zbawieniem przez wiarę. Czasami słyszymy: Gdy przyjąłeś Jezusa jako Zbawiciela, powinieneś Go przyjąć także jako Pana twojego życia. Te słowa sugerują, jakoby nasze posłuszeństwo woli Bożej i nasze zbawienie były odrębnymi zagadnieniami. Jest to dość radykalny błąd w zrozumieniu zbawienia. Jan napisał, że sprawiedliwe życie jest czynnikiem wskazującym, kto przyjął zbawienie. Przeczytaj 1 J 2,3−6. Co apostoł mówi w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy dyskutowana jest kwestia posłuszeństwa, niektórzy wskazują, że nie jesteśmy zbawieni z uczynków. Choć nie ma wątpliwości co do tego, że Lucyfer był w niebie nie dzięki posłuszeństwu woli Bożej, to jednak musimy pamiętać, że nieposłuszeństwo sprawiło, iż został z nieba usunięty. To samo dotyczy Adama i Ewy. Nie ich posłuszeństwo spowodowało, że żyli w Edenie, ale ich nieposłuszeństwo wobec woli Pana doprowadziło do tego, że musieli opuścić raj. „Sprawiedliwość to życie zgodne z prawem. Każdy będzie sądzony według swoich uczynków i swojego postępowania. Uczynki zdradzają charakter, świadczą o prawdziwości wiary” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, Warszawa 2002, s. 203). Czy owoc sprawiedliwości w twoim życiu jest widoczny? Jakie praktyki musisz porzucić, by wydawać owoc sprawiedliwości (postaraj się nie uspra− wiedliwiać swojego niewłaściwego postępowania)?

Sprawiedliwe życie

CZWARTEK — 11 marca

„Każdy, kto wierzy, iż Jezus jest Chrystusem, z Boga się narodził, a każdy, kto miłuje tego, który go zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził. Po tym poznajemy, iż dzieci Boże miłujemy, jeżeli Boga miłujemy i przykazania jego spełniamy. Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe” (1 J 5,1−3). Co według Jana łączy miłość do Boga z miłością do bliźnich i przestrzeganiem Jego przy− kazań? Dlaczego apostoł dokonuje takiego połączenia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Człowiek, który tylko z obowiązku zachowuje przykazanie Boże, bo tego się żąda od niego, nie dozna nigdy radości posłuszeństwa i nie jest posłuszny. Jeżeli żądania Boże traktujemy jako ciężar, bo sprzeczne są z naszymi skłonnościami, wiedzmy, że życie, jakie prowadzimy, nie jest życiem chrześcijanina. Prawdziwe posłuszeństwo jest skutkiem albo wyrazem działającej w sercu mocy wypływającej z miłości do przykazań Bożych i sprawiedliwości. Istotą sprawiedliwości jest wierność wobec Zbawiciela; ona zmusza nas do prawych uczynków, gdyż tak jest sprawiedliwie, a prawość podoba się Bogu” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, Warszawa 2002, s. 56). Czy można lepiej zainspirować pragnienie lojalności wobec Boga niż przez rozmyślanie o niepojętej ofierze Jezusa złożonej za nas na Golgocie? Przypominanie ludziom, że powinni przestrzegać przykazań, nie ma żadnej mocy. Moc natomiast tkwi we wskazywaniu im na Chrystusa i Jego pojednawczą śmierć poniesioną za nas. Moc jest także w oznajmianiu grzesznikom, że ich grzechy mogą być przebaczone przez Jezusa, dzięki czemu mogą oni być przed Bogiem doskonali, odziani szatą sprawiedliwości Chrystusa. Miłość Boża, a nie strach przed piekłem i potępieniem, powinna motywować nas w życiu, a nic nie skłania nas tak bardzo do miłowania Boga, jak rozmyślanie o ofierze Jezusa oraz dobrodziejstwach i obietnicach danych nam dzięki niej. Czy naprawdę kochasz Boga? Jeśli tak, to skąd o tym wiesz (a może zwo− dzisz sam siebie w tej kwestii?)? Co takiego robisz bądź mówisz, co potwier− dza realność tej miłości? Innymi słowy, jakie masz dowody na to, że twoja miłość do Pana jest prawdziwa?

PIĄTEK — 12 marca DO DALSZEGO STUDIUM: „Nie wystarczy wiara, że Jezus nie był oszustem, że religia Biblii nie jest sprytnie wymyśloną bajką. Można wierzyć, że Jezus jest jedynym, który może zbawić człowieka, a mimo to nie uczynić Go swoim osobistym Zbawicielem. Nie wystarcza teoretycznie wierzyć prawdzie, nie wystarcza publicznie wyznać, że wierzymy w Chrystusa i wnieść swe nazwisko do księgi zborowej. »A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka« (1 J 3,24). »A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy« (1 J 2,3). To jest dowodem prawdziwego nawrócenia. Jakimkolwiek byłoby nasze wyznanie, jest ono bez znaczenia, jeżeli uczynkami nie dowiedziemy, że posiadamy sprawiedliwość Chrystusa” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, Warszawa 2002, s. 203). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jak możemy uniknąć pułapki legalizmu (myślenia, iż nasze uczynki mogą nas zbawić) oraz taniej łaski (myślenia, że nasze uczynki nie mają nic wspólnego ze zbawieniem)? Jak zachować równowagę w tej kwestii? Ku której skrajności skłaniasz się zazwyczaj — ku legalizmowi czy taniej łasce? 2. Jakie ukryte niebezpieczeństwo tkwi w kierowaniu się pragnieniem czynienia dobrych uczynków? Do czego może to prowadzić i jak możemy tego uniknąć? 3. Pomyśl o znanej ci osobie, która wydaje się sprawiedliwa. Jaka jest ta osoba? Jak się zachowuje? Jak traktuje innych? O czym mówi? Czego możesz się od niej nauczyć? 4. Zazwyczaj myślimy o sprawiedliwości w odniesieniu do jednostek, i słusznie. Ale czy istnieje także element wspólnotowy? Czy społeczność wierzących może być określona jako sprawiedliwa? Jeśli tak, to dlaczego? Jak powinna wyglądać sprawiedliwa wspólnota? Jak twoja wspólnota wygląda na tle tego ideału? 5. Jeśli zbawienie przez wiarę oznacza coś więcej niż jedynie wyznawanie wiary w Chrystusa i przynależność do Kościoła, to co jeszcze mieści się w tym pojęciu? Czym jest wiara w biblijnym znaczeniu tego słowa?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Książka ukazuje Jezusa Chrystusa jako Wielkiego Dobroczyńcę. Nawiązując do ewangelii, przedstawia piękne i praktyczne zasady życia chrześcijańskiego. Jest także inspirującym źródłem wiedzy o życiu duchowym człowieka z punktu widzenia ogólnej kultury psychicznej.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 12 — 20 marca

OWOCEM DUCHA JEST PRAWDA STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: 2 Krn 25,2; Ps 51,19; Jr 29,13; J 7,16−17; 14,6; 17,3; Hbr 5,14. TEKST PAMIĘCIOWY: „Gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szukać całym swoim sercem” (Jr 29,13).

Greckie słowo aletheia, tłumaczone jako prawda, ma dwa znaczenia. Pierwsze z nich to prawda obiektywna (fakty, rzeczywistość, zasada), a drugie — prawda subiektywna (prawda jako osobista zaleta — szczerość myśli wolnych od stronniczości, pretensji, udawania, fałszu i zwiedzenia). Zatem prawda jest tym, co wiemy, zbiorem obiektywnych faktów. Ale jest również subiektywny element prawdy, który dotyczy sposobu, w jaki osobiście ustosunkowujemy się do tego, czego się dowiedzieliśmy. Gdy oba te aspekty będą autentyczne w naszym życiu, wówczas będziemy objawiać prawdę jako owoc Ducha. Oto dlaczego obydwa elementy są ważne w życiu chrześcijan. Musimy znać podstawową obiektywną prawdę, która jest w Jezusie, a następnie musimy osobiście, a więc subiektywnie, doświadczyć przemiany naszego życia przez tę prawdę. Spójrz na Judasza. Przebywał on z Mistrzem ponad trzy lata. Objawiona mu została prawda. Widział rzeczy, o których my możemy tylko poczytać. A jednak ostatecznie na nic mu się to nie zdało. Obyśmy wszyscy wyciągnęli z tego wnioski.

„Ja jestem (...) prawdą”

NIEDZIELA — 14 marca

„Odpowiedział mu Jezus: »Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie«” (J 14,6 Biblia Tysiącle− cia). Napisz kilka zdań, wyjaśniając ów werset. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Z jednej strony, ten werset jest radykalnym wyzwaniem dla relatywizmu (poglądu, iż prawda jest wyłącznie subiektywna i osobista), tak modnego we współczesnym świecie. Słowa Chrystusa brzmią jednoznacznie — nie może być mowy o czymś takim, że każdy znajduje własną drogę do Boga itd. Poprzez te słowa Jezus ustanawia rzeczywistość obiektywnej prawdy. Prawda istnieje! Niewiele wersetów w Biblii tak zdecydowanie przeciwstawia się relatywizmowi. Jednocześnie w wersecie tym występuje inny ważny element. Otóż prawda jest Osobą. Do prawdy dochodzi się przez więź z tą Osobą. Jest to pojęcie zdecydowanie odmienne od pojęcia prawdy jako zbioru faktów. Syn Boży, który stał się człowiekiem, jest Prawdą. Zatem jeśli pragniesz poznać prawdę, musisz poznać Chrystusa. Czy powyższy komentarz pomaga w zrozumieniu słów Jezusa zapisanych w J 17,3?

Mimo wszystko powinniśmy być ostrożni w stosunku do twierdzenia, że cała nasza religia polega na posiadaniu więzi z Panem. Każdy tak czy inaczej ma jakieś kontakty z Bogiem. Nawet ci, którzy zaprzeczają Jego istnieniu, są z Nim w określonej relacji. Piłat miał kontakt z Jezusem, podobnie też Kaifasz. Nawet diabeł ma pewien stosunek do Chrystusa — nienawidzi Go. Ewangelia nie wzywa do jakichś kontaktów z Jezusem, ale do poświęcenia się Mu. Na przykład kontakty Nikodema z Jezusem ostatecznie doprowadziły tego faryzeusza do poświęcenia siebie i wszystkiego, co miał Panu. Takiej właśnie więzi wszyscy potrzebujemy! Niewątpliwie masz jakąś więź z Jezusem. Musisz jednak sobie zadać pyta− nie: Jakiego rodzaju jest to związek? Jak możesz go zacieśnić?

Duch i prawda

PONIEDZIAŁEK — 15 marca

„Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę” (J 16,13). W świetle tego, czego dowiedzieliśmy się z wczorajszej części lekcji, oczywiste jest, że zadaniem Ducha Świętego jest wskazywanie ludziom Chrystusa i pomoc w trwaniu z Nim. „Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca wychodzi, złoży świadectwo o mnie” (J 15,26). Zwróć uwagę na ten komentarz: „Głoszenie Słowa Bożego nie może przynieść żadnego rezultatu, jeśli procesu tego nie będzie wspomagała stała obecność Ducha Świętego i Jego rada, bowiem jest On jedynym skutecznym nauczycielem prawdy Bożej. Prawda zachowuje swoje ożywcze i przekształcające działanie tylko wtedy, gdy wnika do serca za pośrednictwem Ducha Świętego. Dla wielu znana jest litera Słowa Bożego, wielu zapoznało się z przykazaniami i przyrzeczeniami, lecz dopóki Duch Święty nie objawi im prawdy, żadna dusza nie upadnie na Skałę i nie ulegnie rozbiciu” (Ellen G. White, Życie Jezusa, wyd. XIV, Warszawa 2008, s. 484). Jak Ellen G. White w tych słowach zaakcentowała rolę Ducha Świętego? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W działaniu Ducha Świętego widzimy zarówno obiektywny aspekt prawdy, jak i ten subiektywny. Duch przychodzi, świadczy o Jezusie oraz „grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie” (J 16,8). Są to fakty o Bogu, świecie i rzeczywistości. Jednocześnie Duch Święty nie tylko uczy nas tych prawd. Nasze życie musi się zmienić pod wpływem ich zrozumienia. Te obiektywne i wieczne prawdy nie przyniosą nam niczego dobrego, jeśli nasze życie nie zostanie przez nie przemienione, a częścią tego procesu (chyba najważniejszą) jest, jak to napisała Ellen G. White, upadek na Skałę (zob. Ps 51,19). Jak wyglądało twoje rozbicie się o Skałę (czy w ogóle na Nią upadłeś?)? Co się wtedy stało? Jakie nastąpiły zmiany? Czego nauczyłeś się o życiu, cierpieniu i Bogu dzięki temu doświadczeniu? Czego jeszcze być może potrze− bujesz się nauczyć?

„Całym sercem”

WTOREK — 16 marca

„Gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szu− kać całym swoim sercem” (Jr 29,13). Całym sercem znaczy szczerze, autentycznie zarówno w słowach, jak i w czynach. Angielskie słowo sincere (szczery) wywodzi się z łacińskiego zwrotu sine cera (bez wosku). W starożytnym Rzymie naprawdę doskonałą rzeźbę określano właśnie tymi słowami. Mniej uczciwi artyści wypełniali woskiem niedoskonałości swoich dzieł, co oczywiście prędzej czy później musiało wyjść na jaw. Zatem szczerość oznacza myślenie i działanie płynące z serca, autentyczne. Przeczytaj 2 Krn 25,2. Jakie ważne spostrzeżenie mówiące o tym, co jest w nas, w naszym wnętrzu, jest zawarte w tym wersecie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Hebrajskie słowo oddane w niektórych przekładach jako doskonały (zob. 2 Krn 25,2 Biblia gdańska) pochodzi od rdzenia slm (od którego pochodzi także słowo szalom). Słowo to znaczy: pełny, kompletny albo pozostający w pokoju. Zatem jest tu mowa o królu, który czynił to, co prawe, lecz miał niewłaściwe nastawienie serca. W jego działaniach zabrakło szczerości. To oznacza, że jest możliwe, iż człowiek będzie robił to, co właściwe, z niewłaściwych powodów. Choć czasami uda nam się oszukać innych ludzi, choć siebie możemy oszukiwać bez końca, to jednak Boga nie da się oszukać. Ciekawe jest, że gdy Dawid modlił się za swojego syna, pierwszą rzeczą, o jaką poprosił, było „serce doskonałe” (1 Krn 29,19 Biblia Tysiąclecia/gdańska). Szczerość jest ważna, gdyż osoba nieszczera, nieoddana całkowicie temu, co prawdziwe i prawe, ma podzielone serce. Na takiego człowieka oddziałują także inne wpływy, a póki on się im poddaje, póki uchybia w kwestii lojalności, jego serce nie może być slm, czyli kompletne lub doskonałe przed Bogiem. Zatem kluczem jest pełne poddanie się Panu, całkowita rezygnacja z samego siebie. Nie jest to sprawa łatwa. Jak już wspomnieliśmy wczoraj, by to mogło się stać, musi dojść do upadku na Skałę i rozbicia się. Czy jesteś szczery w swojej wierze? Nie chodzi o przydarzające się czasem wątpliwości czy głębokie pytania pozostające bez odpowiedzi (każdy miewa wątpliwości i pytania bez odpowiedzi). Nie mówimy też o zmaganiach z grze− chem. Mówimy o twoim sercu. Czy jest ono w pełni oddane Panu, czy też po− dzielone między Boga i coś jeszcze ze świata? Jeśli to drugie, to co powinie− neś zrobić, by to zmienić?

Wrażliwe sumienie

ŚRODA — 17 marca

W ubiegłym tygodniu mówiliśmy o tym, że Jezus ostro zganił fałszywą sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszy (zob. Mt 23,27), nazywając ich obłudnikami. Greckie słowo hypokrites (obłudnik) dosłownie znaczy aktor. Chrystus dał im do zrozumienia, że zna ich uczucia i ukryte grzechy. To tak, jakby mówił im: Postępujecie w taki sposób, ale wewnątrz jesteście inni, jak gdybyście byli aktorami na scenie. Czy nie możecie być po prostu szczerzy? Innym razem Jezus powiedział: „Dobrze Izajasz prorokował o was, obłudnikach, jak napisano: Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie” (Mk 7,6). Przeczytaj 1 Tm 4,2 i Tt 1,15. Jakie ważne spostrzeżenie zawarł Paweł w tych wersetach? Nasze sumienie jest miejscem, gdzie Duch Święty nawiązu− je z nami łączność. Co może się stać z nami, jeśli nieustannie czynimy zło? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niewątpliwie, im dłużej trwamy w tym, co złe, i robimy to, czego czynić nie powinniśmy, tym bardziej stępione staje się nasze sumienie i tym dalej odchodzimy od prawdy. Owszem, można mieć aż nadto wiedzy potrzebnej do zbawienia, a jednak ogień sądu ostatecznego pochłonie, niestety, wielu ludzi, którzy taką wiedzę posiedli. Jak już stwierdziliśmy, ta obiektywna strona prawdy to jeszcze nie jest owoc Ducha. Prawda widoczna w naszym stylu życia jest owocem, który musimy przynosić. Przeczytaj Hbr 5,14 i J 7,16−17. Jak te wersety pomagają nam lepiej zrozu− mieć pojęcie prawdy jako owocu Ducha Świętego? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jakie jest twoje doświadczenie związane z wrażliwym sumieniem? Ile cza− su musi upłynąć, by coś, co początkowo raniło twoje sumienie, niemal zupeł− nie przestało je drażnić? Dlaczego tak się dzieje i dlaczego jest to niebez− pieczne dla duchowego życia?

Chodzenie w prawdzie

CZWARTEK — 18 marca

„Uradowałem się bardzo, że między dziećmi twoimi znalazłem takie, które chodzą w prawdzie, jak przykazał nam Ojciec” (2 J 1,4). „Jeśli mówimy, że z nim społeczność mamy, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie trzymamy się prawdy” (1 J 1,6). Jakie ważne spostrzeżenie jest zawarte w tych werse− tach dotyczące znaczenia zbawiennej więzi z Jezusem? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Prawda jako owoc Ducha nie jest tylko tym, co wiemy — jest także tym, co robimy. Życie w Bożej światłości oznacza coś więcej niż jedynie wiedzę. Oto jak Jan wyjaśnia, czym jest chodzenie w ciemności: „Kto mówi, że jest w światłości, a brata swojego nienawidzi, w ciemności jest nadal. Kto miłuje brata swego, w światłości mieszka i nie ma w nim zgorszenia. Kto zaś nienawidzi brata swego, jest w ciemności i w ciemności chodzi, i nie wie, dokąd idzie, gdyż ciemność zaślepiła jego oczy” (1 J 2,9-11). Zatem chodzenie w światłości, chodzenie w prawdzie, to coś więcej niż przestrzeganie dziesięciorga przykazań, przynajmniej w zakresie litery prawa. Czy ostatecznie życie w prawdzie nie przejawia się przede wszystkim w tym, jak traktujemy ludzi? Jeśli jesteśmy surowi, nieustępliwi, nieprzebaczający, mściwi, nienawistni i niesympatyczni, jeśli traktujemy ludzi, jakby byli środkiem do celu, a nie celem samym w sobie, jeśli depczemy innych dla własnej korzyści, to chodzimy w ciemności, bez względu na to, jak rygorystycznie świętujemy sobotę, jak wiernie trzymamy się poselstwa zdrowia, jak żarliwie wyznajemy wiarę w Jezusa, czy oddajemy dziesięcinę i uczęszczamy do zboru. W pewnym sensie znacznie łatwiej jest wyuczyć się zewnętrznej poprawności doktrynalnej i teologicznej niż być człowiekiem uprzejmym, niesamolubnym i ofiarnym wobec bliźnich, nieprawdaż? Pomyśl o swoich zachowaniach wobec ludzi w ciągu ostatniej doby. Jak ich traktowałeś? Jakich słów używałeś? Jak czułbyś się, gdyby twoje posta− wy i czyny wobec nich zostały publicznie ogłoszone? Pamiętaj, że kiedyś staną się jawne (zob. Mt 10,26). Co twoja odpowiedź mówi o tym, jakich zmian mu− sisz dokonać w swoim życiu?

PIĄTEK — 19 marca DO DALSZEGO STUDIUM: „Nie czas pracy, lecz wierność i oddanie czynią naszą pracę przyjemną Bogu. Każdy najmniejszy, ale w szczerości i zapomnieniu o sobie spełniony obowiązek jest Bogu milszy niż największe dzieło, w którym tkwi chęć wywyższenia siebie. Ważne jest to, ile jest w nas Ducha Chrystusowego, ile uczynków jest podobnych Jego uczynkom. Ważniejsze są dla Niego miłość i wierność, z jakimi pracujemy, niż to, co czynimy” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, Warszawa 2002, s. 262). „Służba wykonana w szczerości serca ma wielką zapłatę. »Ojciec twój, który widzi w skrytości, odda ci jawnie«. Życie, jakie prowadzimy za łaską Bożą, kształtuje charakter. Dusza zaczyna odzyskiwać swoje pierwotne piękno. Człowiek nabywa cech charakteru Chrystusa, zaczyna być w nim widoczny obraz Boga. Oblicza ludzi chodzących i pracujących z Bogiem wyrażają pokój niebios. Dla tych dusz rozpoczęło się królestwo Boże. Posiadają oni radość Chrystusową, radość z tego, że są błogosławieństwem dla ludzkości. Mają zaszczyt być przyjęci do służby Mistrza; polecono im wykonać Jego dzieło w Jego imieniu” (Ellen G. White, Chrześcijański dom, wyd. III, Warszawa 1990, s. 335). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Czy istnieje jakiś przypadek, w którym prawda może być względna, to znaczy, czy może nie odnosić się zawsze do każdego czasu i do każdej sytuacji? Jeśli nie, to dlaczego? Czy istnieją pewne prawdy, które mogą być względne, podczas gdy inne takie nie są? 2. Zastanów się nad tym, co to znaczy być szczerym w wierze. Choć szczerość jest ważna, dlaczego nie jest wystarczająca sama w sobie? Przecież zamachowcy-samobójcy też są szczerzy. Co jeszcze jest potrzebne oprócz szczerości? 3. Dlaczego poświęcanie czasu na studiowanie Słowa Bożego jest tak ważne, skoro prawda jest czymś więcej niż wiedzą? W jaki sposób możemy nauczyć się studiować Biblię tak, by zawarta w niej prawda wpływała na nasze życie i zmieniała je na lepsze? 4. Jak możesz pomóc komuś, kto ma sumienie tak znieczulone przez grzech, iż nie odczuwa potrzeby pomocy duchowej? 5. Omówcie w klasie następującą kwestię: Co jest lepsze — czynić dobre rzeczy ze złych powodów czy złe rzeczy z dobrych powodów?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Książka omawia dary duchowe w powiązaniu z różnymi talentami ludzkimi, w tym preferencje osobowościowe oraz pasje.

www.sklep.znakiczasu.pl

DARY 13. SOBOTY • DARY SPECJALNE Lekcja 13 — 27 marca

OWOC DUCHA — SEDNO CHRZEŚCIJAŃSKIEGO CHARAKTERU STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Mt 6,33; J 15,8; Rz 3,20−26; 14,17; 1 Tm 6,11; 1 J 2,15. TEKST PAMIĘCIOWY: „Im to chciał Bóg dać poznać, jak wielkie jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały” (Kol 1,27).

Gdy Mojżesz poprosił Boga, by ukazał mu swoją chwałę, wówczas Pan objawił mu swój charakter, że jest miłosierny, łaskawy, cierpliwy oraz bogaty w łaskę i wierność (zob. Wj 34,6). „My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem” (2 Kor 3,18). „Wierząc w Chrystusa, upadła ludzkość odkupiona przez Niego może posiąść wiarę działającą w miłości i oczyszczającą duszę z wszelkiego skażenia. Wtedy pojawiają się chrześcijańskie cnoty, gdyż przez przyglądanie się Jezusowi człowiek zostaje przemieniony na Jego podobieństwo, z chwały w chwałę, z charakteru w charakter. Powstaje Boży owoc. Charakter jest kształtowany na podobieństwo Pana, a uczciwość, prawość i prawdziwa dobroczynność zaczynają być widoczne” (Ellen G. White, My Life Today, s. 54).

100

Szukajcie najpierw królestwa Bożego

NIEDZIELA — 21 marca

Tak często nasze modlitwy dotyczą tego, co możemy otrzymać, zamiast tego, kim powinniśmy być. Pomyśl, o co się modlisz i o co modlą się ci, których modlitwy zdarza ci się słyszeć. Bez względu na to, jak bardzo zasadne są prośby, do jakiej kategorii należy większość z nich — mieć (dostać) czy być? Jak rozumieć tę tendencję w świetle zacytowanych poniżej słów Jezusa? „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane” (Mt 6,33). Co Zbawiciel miał na myśli, gdy powie− dział nam, byśmy najpierw szukali królestwa Bożego? Dlaczego mamy szukać go najpierw? Zob. Mt 16,26. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak Rz 14,17 pomaga nam w zrozumieniu tego, czym jest królestwo Boże? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zauważ, że sprawiedliwość, pokój i radość są owocem Ducha. Zatem przede wszystkim powinniśmy szukać owocu Ducha. Ostatecznie, nawet gdybyśmy posiedli cały świat, na cóż nam się to zda, jeśli nie będziemy mieli sprawiedliwości, pokoju i radości? Gdyby ktoś zapytał: Czy to znaczy, że Jezus nie jest zainteresowany moim fizycznym czy finansowym dobrobytem?, co odpowiedziałbyś w świetle przykazania Chrystusa, by stawiać na pierwszym miejscu, przed fizycznymi i materialnymi potrzebami, owoc Ducha? Pewna zatroskana matka powiedziała: Pastorze, módl się za mojego syna, który jest niewierzący i właśnie został zwolniony z firmy. Módl się, by znalazł pracę. Czy ta matka szukała najpierw królestwa Boga i Jego sprawiedliwości dla swego syna? Pamiętając o tym, że priorytetem w chrześcijańskim życiu nie jest mieć, ale być, o co powinna najpierw prosić dla swojego syna? Co jest twoją największą troską przejawiającą się nie tylko w twoich mo− dlitwach, ale w całym twoim życiu — zdobywanie tego, czego chcesz dla sie− bie, czy stawanie się tym, kim Bóg chce, byś się stał? Co twoja odpowiedź mówi o twoich priorytetach?

Inny owoc Ducha Świętego

PONIEDZIAŁEK — 22 marca

Ga 5,22-23 i Ef 5,9 nie są jedynymi wersetami mówiącymi o owocu Ducha Świętego, owocu, który jest istotą chrześcijańskiego charakteru. Znaczna część treści tych wersetów znalazła się także w 1 Tm 6,11; 2 Tm 3,10 i 2 P 1,5-7, gdzie dodane zostały również inne cechy, takie jak pobożność, cnota i poznanie. Warto zauważyć, że 1 Kor 13,4-8 powtarza cechy miłości i wyraża większość z nich w negatywnej formie, używając słowa nie. „Nie zazdrości, (...) nie jest chełpliwa, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego, nie unosi się, nie myśli nic złego, nie raduje się z niesprawiedliwości” (1 Kor 13,4-6). Jak więc już zauważyliśmy, nie ma jednej oficjalnej listy elementów owocu Ducha. Istnieje wiele aspektów i niuansów związanych z chrześcijańskim charakterem. To, co apostołowie robią za każdym razem, to wyliczanie tych elementów, które w szczególny sposób odnoszą się do adresatów listu. Paweł wymienił w Liście do Galatów (Liście do Galacjan) te cechy, które w swoim pasterskim doświadczeniu uznał za najistotniejsze dla ludzi, do których pisał. Owoc pobożności został wymieniony w 1 Tm 6,11. Greckie słowo przetłumaczone jako pobożność oznacza też: cześć, szacunek i poświęcenie Bogu. W Rz 5,4−5 wymieniona jest nadzieja. Jaką rolę odgrywa nadzieja w chrze− ścijańskim charakterze? Przecież nasza chrześcijańska wiara pozbawiona nadziei nie miałaby niczego do zaoferowania. 2 P 1,5−7 zawiera listę cech, wśród których pojawia się cnota, niewspo− mniana w Ga 5,22−23. Cnota jest kojarzona z moralnym dobrem i rozumiana jako umiarkowanie i czystość. Dlaczego ta cecha jest nieodzowna w chrze− ścijańskim życiu? W jaki sposób odnosi się ona do siódmego przykazania dekalogu?

2 P 1,5−6 wymienia także poznanie (wiedzę). Użyte tu greckie słowo gno− sis oznacza ogólną wiedzę i zrozumienie. Jaką rolę odgrywa wiedza — owoc wypełnionego Duchem Świętym życia? Co wiąże wiedzę, na przykład, z darem rozróżniania duchów?

Apostoł nie nazwał swojej listy z 2 P 1,5-7 opisem owocu Ducha, ale właściwie tym jest ten fragment listu, gdyż określa, jakiego rodzaju ludźmi powinniśmy być jako naśladowcy Jezusa. W jakim stopniu te cechy przejawiają się w twoim życiu? Jeśli jesteś zniechęcony tym, jak postępujesz, co jest twoją jedyną nadzieją? Dokąd je− dynie możesz się udać po pomoc i jak możesz ją znaleźć?

102

Wytrwałość w wierze

WTOREK — 23 marca

Pytanie z wczorajszej części lekcji dotyczyło tego, na ile kultywujemy owoc, który mamy przywilej wydawać dla czci i chwały Boga. Niewątpliwie łatwo popaść w zniechęcenie, gdy przyglądamy się tym wszystkim cechom charakteru i porównujemy z nimi swój charakter. Czy nie powinniśmy przynosić większego owocu, niż przynosimy? To jest dobre pytanie, jedno z tych, które warto głęboko przemyśleć. „Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze” (2 Kor 13,5). Musimy dokonać remanentu swego życia — tego, jak żyjemy i jakiego rodzaju świadectwo wydajemy wobec świata. Jednakże możemy być narażeni na niebezpieczeństwo. Jako chrześcijanie mamy przykład Jezusa, jedynego bezgrzesznego człowieka, jaki kiedykolwiek żył na świecie. Gdy porównujemy się z Nim, łatwo się zniechęcić. Jego bezgrzeszność i doskonałość jaśnieją na tle naszej grzeszności i słabości. Mamy zatem doskonały wzór do naśladowania, doskonałe prawo do przestrzegania i doskonałe normy do stosowania w życiu. Jednocześnie dobrze wiemy, że wszyscy często nie dorastamy do tych standardów, do prawa i wzoru. Po licznych upadkach, przy naszym nierzadko miernym rozwoju duchowym, jakżeż łatwo byłoby się zupełnie zniechęcić i zrezygnować, mówiąc: Po co się starać, skoro i tak nie sposób temu wszystkiemu sprostać? Wtedy właśnie potrzebujemy pełnego zrozumienia tego, czym jest zbawienie z łaski przez wiarę. To w takiej sytuacji musimy sobie uświadomić, na czym opiera się zbawienie i czego tak naprawdę Chrystus dokonał dla nas przez swoją pojednawczą śmierć. Przeczytaj Rz 3,20−26. Jakie przesłanie dotyczące zbawienia jest zawarte w tym fragmencie Biblii? Dlaczego ta prawda jest tak ważna, zwłaszcza w chwi− lach, gdy czujemy się zniechęceni stanem owocu Ducha w naszym życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Bez względu na to, jak gorliwie staramy się prowadzić chrześcijańskie życie i toczyć dobry bój przeciwko grzechowi i naszej upadłej naturze, zawsze pamiętajmy, że Boża akceptacja opiera się na Jezusie i Jego sprawiedliwości zdobytej dla nas i przypisywanej nam na podstawie wiary. Nigdy też się nie poddawajmy. A w ogóle dlaczego mielibyśmy się poddać? Nasze zbawienie jest pewne — nie w nas, ale w Chrystusie.

103

Wyzwania rzucane przez świat

ŚRODA — 24 marca

„Nie miłujcie świata ani tych rzeczy, które są na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca” (1 J 2,15). O czym mówi ten werset? Czy Bóg nie kocha tych, którzy kochają świat, czy też, że ci, którzy kochają świat, nie kochają Pana? Uzasadnij swoją odpowiedź. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Niekiedy zatęskni dusza za niebem i świętością, ale nie ma czasu na oderwanie się od zgiełku tego świata i wsłuchiwanie się w majestatyczną przekonującą mowę Ducha Świętego. Sprawy dotyczące wieczności są drugorzędne, a troski o rzeczy tego świata zajmują pierwsze miejsce. W takim przypadku niemożliwe jest, by nasienie Słowa przyniosło dobre owoce; serce rodzi ciernie doczesności” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, Warszawa 2002, s. 27). Musimy być świadomi niebezpieczeństw związanych z legalizmem, jednak pamiętajmy też, że starożytni Izraelici popadali w odstępstwo wtedy, gdy usiłowali upodabniać się do innych narodów. 1 J 2,15 ostrzega, iż miłowanie świata uniemożliwia serdeczną miłość do Boga. Jako Kościół powinniśmy zabiegać o to, by w naszych działaniach na rzecz uratowania świata nie dać się pochwycić światu i nie zostać przez niego pochłoniętym. Skąd możemy wiedzieć, czy czyjaś miłość do świata nie przewyższa miło− ści do Boga? Jakich oznak powinniśmy szukać?

Niebezpieczeństwo kochania świata ponad Boga nabiera nowego znaczenia w świetle Jk 4,4: „Cudzołożnicy, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga” (Biblia Tysiąclecia). Dlaczego Jakub posługuje się metaforą cudzołóstwa w odniesieniu do zjawiska zeświecczenia? Zwróć uwagę, że 1 J 2,15 również nie pozostawia miejsca na kompromis w tej kwestii. Albo Bóg, albo świat. Z jakimi aspektami zeświecczenia zmagasz się najbardziej? Co w świecie wydaje ci się najbardziej kuszące? Jak możesz się nauczyć toczyć bój wiary i nie angażować się w nic, co nie może dać ci trwałej satysfakcji, a ostatecz− nie może cię doprowadzić do fatalnego upadku i zagłady?

104

Jak dbać o owoc Ducha? (Zob. J 15,8)

CZWARTEK — 25 marca

Choć nie potrafimy sprawić, by ziarno wykiełkowało, z pewnością możemy wiele zdziałać, by zapewnić roślinie warunki odpowiednie do wzrostu i owocowania. Podobnie jest z uduchowionym życiem. Choć działanie Ducha Świętego w sercu człowieka jest jedną z nieprzejrzanych tajemnic, Pismo Święte zawiera konkretne zalecenia służące wspomaganiu rozwoju duchowego w celu spełnienia pragnienia Jezusa, byśmy przynieśli obfity owoc ku chwale Ojca (zob. J 15,8). Poniżej wymienione są niektóre sposoby wspierania rozwoju owocu Ducha Świętego. Studiowanie Słowa Bożego. Co 2 Tm 3,16 mówi o korzyściach płynących ze znajomości Pisma Świętego? Co jest wynikiem przyjęcia Słowa Bożego w na− szym życiu? Zob. 2 Tm 3,17; Ps 119,105.

Modlitwa. „Modlitwa jest oddechem duszy. Jest tajemnicą duchowej mocy. Żadne inne środki łaski nie mogą jej zastąpić, a zdrowie duchowe jest od niej uzależnione. Modlitwa sprawia, że serce pozostaje w bliskim kontakcie ze Źródłem Życia oraz wzmacnia ścięgna i mięśnie doświadczenia religijnego. Zaniedbywanie modlitwy albo modlenie się w sposób chaotyczny i niesystematyczny prowadzi do rezygnacji z polegania na Bogu. Duchowe siły tracą żywotność, a religijne doświadczenie zostaje pozbawione zdrowia i wigoru” (Ellen G. White, Słudzy ewangelii, Warszawa 2004, s. 171). Właściwy sposób myślenia. „Myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co po− czciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały” (Flp 4,8). Jak możemy nauczyć się pielęgnowania w na− szych umysłach szlachetnych i wzniosłych myśli?

Wydawanie chrześcijańskiego świadectwa. Człowiek, którego Jezus uwol− nił od demonów, poprosił, by Zbawiciel pozwolił mu pójść za Nim. Mistrz od− mówił mu i zamiast tego, polecił, by wrócił do swojej rodzinnej miejscowości i opowiedział ludziom, co Pan uczynił dla niego (zob. Mk 5,18−20). Jak dziele− nie się wiarą przyczynia się do rozwoju owocu Ducha w nas?

Owoc Ducha nie rozwija się przypadkiem. Twoje wybory decydują o twoim przeznaczeniu. Jakie zmiany musisz poczynić w sposobie życia, w kwestii życia towarzyskiego oraz w innych dziedzinach, aby to pozytywnie wpływało na twój duchowy rozwój?

105

PIĄTEK — 26 marca DO DALSZEGO STUDIUM: „Bóg nakazuje, byśmy w naszym umyśle pielęgnowali myśli wzniosłe i czyste, pragnie, byśmy rozmyślali nad Jego miłością i miłosierdziem oraz studiowali Jego wspaniałą działalność w wielkim planie zbawienia. Wtedy prawda będzie coraz jaśniejsza, a pragnienie posiadania czystego serca i jasności umysłu coraz większe i świętsze. Dusza, obcująca w czystej atmosferze ze świętymi myślami, dzięki łączności z Bogiem i badaniu Pisma Świętego, ulegnie przekształceniu. (...). Ci, którzy usłyszawszy Słowo, zachowują je, przyniosą też owoce posłuszeństwa. Przyjęte do serca Słowo Boże objawi się w dobrych uczynkach, rezultat zaś będzie widoczny w życiu i charakterze podobnym do życia i charakteru Chrystusa. Jezus powiedział o sobie: »Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu moim« (Ps 40,9). »Staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie posłał« (J 5,30). »Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował« (1 J 2,6)” (Ellen G. White, Przypowieści Chrystusa, wyd. III, Warszawa 2002, s. 33-34). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Jako Kościół mający misję głoszenia trójanielskiego poselstwa światu, nierzadko zmagamy się, poszukując sposobów dostosowania siebie i naszego przesłania do otaczającej nas kultury. Jakie niebezpieczeństwa są z tym związane? Historia pokazuje, że często Kościół upodabniał się do świata, zamiast nawracać świat do Boga. A co z nami, adwentystami dnia siódmego? Czy oszukujemy siebie, sądząc, że ten problem nas nie dotyczy lub nie może nas dotknąć w przyszłości? Czy są już widoczne przejawy tego zjawiska? Jeśli tak, to co możemy z tym zrobić? 2. Jakie są największe wyzwania dla rozwoju owocu Ducha w XXI wieku w twojej kulturze? Jakie aspekty twojej kultury musisz zdecydowanie zwalczać? 3. Dlaczego ofiara Chrystusa jest kluczową sprawą w kwestii owocu Ducha i rozwoju charakteru? Co takiego niezbędnego dla rozwoju charakteru oferuje nam śmierć Jezusa na krzyżu? Gdyby nie było ofiary Chrystusa, czy rozwijanie owocu Ducha miałoby jakikolwiek sens? 4. Dlaczego rozwój charakteru i dobre uczynki człowieka przynoszą chwałę Bogu? O co tu chodzi?

106

PROJEKTY MISYJNE Nazwa jednostki organizacyjnej Koúcio≥a Erytrejskie Pole Misyjne Etiopska Unia Misyjna PÛ≥n.-Wsch. Terytorium Kongijskie Rwandyjska Unia Misyjna Stowarzyszenie Burundyjskie TanzaÒska Unia Misyjna Ugandyjska Unia Misyjna WschodnioafrykaÒska Unia Misyjna Wschodniokongijska Unia Misyjna Zachodniokongijska Unia Misyjna Razem (30 VI 2008)

Liczba Liczba zborÛw ochrzczonych wyznawcÛw

Liczba ludnoúci

3 801 863 1.452 224 1.709 806 3.828 162 525

516 165.977 120.671 436.548 108.750 393.236 186.982 609.863 83.648 310.763

5.006.000 79.935.000 19.063.199 9.609.000 8.856.000 40.213.000 29.194.000 46.910.000 9.365.312 38.086.489

10.373

2.416.954

286.238.000

WYDZIAŁ WSCHODNIO− −CENTRALNO− AFRYKAŃSKI KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

Projekty misyjne finansowane z darów 13. soboty: 1. Ośrodek zdrowia (Burundi). 2. Francuskojęzyczny uniwersytet (Rwanda).

APELE EWANGELIZACYJNE 2 stycznia — Ef 1,9-12. Z początkiem roku, na nowo odnajdując swoją tożsamość, odkryj cel, dla którego Bóg cię stworzył. Stań się człowiekiem, jakim Pan chce, byś był. On już o nas pomyślał i ma wspaniały plan, abyś przez zwiastowanie ewangelii przyczyniał się do szerzenia Jego chwały. 9 stycznia — Łk 4,18. Bóg posyła nas jak Syna Człowieczego, byśmy stali się rzecznikami wolności dla ludzi prześladowanych z powodu ich przekonań religijnych. 16 stycznia — 1 J 2,17. Ziemska egzystencja nie jest naszym jedynym życiem. Jeśli zostałeś stworzony na całą wieczność, to co powinieneś przestać robić, a co powinieneś zacząć czynić? Czyń wolę Bożą. 23 stycznia — 1 P 1,17. Życie to swego rodzaju zadanie do wykonania. Jakie zmiany w twoim obecnym życiu powinna powodować świadomość, że egzystencja na ziemi jest tylko zadaniem tymczasowym? Ta świadomość powinna radykalnie zmieniać nasz system wartości. Służmy wiernie, oczekując nagrody w wieczności. 30 stycznia — 1 Krn 16,24. Mamy polecenie Pana, by wysławiać Jego dobroć i ogłaszać Jego chwałę — być jej odbiciem i dla niej żyć. Życie dla Bożej chwały to najważniejsze ze wszystkich osiągnięć. Oddajemy chwałę Zbawicielowi, mówiąc o Nim innym. 6 lutego — Rdz 6,8-9. Bóg nadal poszukuje ludzi takich jak Noe — chcących żyć tak, by sprawiać Jemu radość. Pan cieszy się, gdy pełnimy Jego wolę, wzywając świat do opamiętania. 13 lutego — 2 Kor 4,15. Bóg nie chce, aby Jego miłość była ukrywana, a Jego cele pozostawały tajemnicą. Z chwilą, gdy poznajemy prawdę, On oczekuje, że będziemy się nią dzielić z innymi. To wielki przywilej przyprowadzać ludzi do Chrystusa. 20 lutego — 1 P 4,10-11. Bóg każdemu z nas udzielił darów. Używajmy ich właściwie, aby Jego hojność mogła przepływać przez nas ku innym. Czyż nie jesteśmy powołani, by pomagać innym? Czyńmy to z całą mocą, którą obdarza Pan. 27 lutego — Ef 2,8-10. Zostałeś zbawiony, by służyć Bogu. Te dobre uczynki to twoja służba. Nie jesteś zbawiony przez służbę, ale jesteś zbawiony do służby. To nadaje naszemu życiu wielkie znaczenie. 6 marca — Rz 12,1-2. Ponieważ Bóg stworzył ciebie w określonym celu i z góry zaplanował wszystkie twoje dni, twoje życie ma głęboki sens. Wypełnij je rozumną służbą Pańską. 13 marca — 2 Kor 3,3. Dajmy się poznać, że jesteśmy listem Chrystusa — napisanym Duchem żyjącego Boga, nie na kamiennych tablicach, ale na cielesnych tablicach serc. 20 marca — 2 Kor 11,2. O co najbardziej troszczy się Bóg? O odkupienie swojego ludu. On chce odnaleźć wszystkie swoje zagubione dzieci. To powód, dla którego Jezus przyszedł na ziemię. Sprawą najdroższą sercu Ojca jest śmierć Jego Syna oraz by Jego dzieci dzieliły się tą wiadomością z innymi. 27 marca — J 15,14. Aby być przyjaciółmi Pana, musimy troszczyć się o wszystkich otaczających nas ludzi, bo On również opiekuje się nimi. Przyjaciele Boga mówią o Nim swoim przyjaciołom.

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE GRUDZIEŃ 27 N 28 P 29 W 30 Ś 31 C

Rz 16,25a Rz 16,25-26a Rz 16,26b Rz 16,27a Rz 16,27b

Bóg ma moc... Objawiona tajemnica Posłuszeństwo wiary Chwała Najmądrzejszemu! Końcowe amen!

STYCZEŃ 15.34 1 P 15.35 2 S

Rdz 3,15 Mt 1,21

Pierwsza Boża obietnica Tylko On może zbawić

Rz 16,20 Rdz 8,22 Rdz 9,14-15 Mt 4,4 Ps 1,3 Iz 1,18 J 3,14-15

Rychło zwycięstwo będzie nasze Bóg panuje nad całą przyrodą Wody potopu nie powrócą Duchowego głodu nie można zaspokoić rzeczami materialnymi Mam stawać się coraz silniejszy Jezus jest wspaniałym Zbawicielem Przyjdź do Niego

3 4 5 6

15.42 15.44

N P W Ś

7 C 8 P 9 S

15.53 15.54

10 11 12 13 14 15 16

N P W Ś C P S

Rdz 15,5-6 Iz 42,1 Wj 3,12 Lb 14,21 Mt 5,6 Pwt 31,6 1 Sm 2,9

Jest to dar Boży Jego ewangelia ma dotrzeć do wszystkich Będzie z tobą W końcu ziemia zostanie nią napełniona Będziemy nasyceni On nas nie opuści Pan troszczy się o każdy nasz krok

16.05 16.06

17 18 19 20 21 22 23

N P W Ś C P S

2 Sm 22,29 2 Kor 4,17 2 Krn 15,2 Ps 9,10 Hi 14,14-15 Ps 16,11 Dz 1,8

Nasze światło pochodzi z Bożej lampy Nieznaczny ucisk i obfita chwała Pan mnie opuścił? Pewna ochrona Bóg nie zapomni o żadnym ze swoich dzieci Tylko Bóg zna drogę wiodącą do życia Świadczyć w mocy Ducha

16.17 16.19

24 25 26 27 28 29 30

N P W Ś C P S

Prz 3,5-6 Koh 11,1 Rz 1,16-17 Koh 3,14 Jr 1,8 1 Kor 3,17 Lm 3,31-32

On będzie mną kierował To możliwe Doświadczyłeś jej mocy w swoim życiu? Nabierz odwagi, gdy widzisz działanie Boga w świecie Bój się bać ludzi Mamy wielbić Boga w naszym ciele Czasami zasmuca dlatego, że się lituje

Ga 6,8

Nadchodzi żniwo

31 N

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE LUTY

16.30 16.32

1 2 3 4 5 6

P W Ś C P S

Ap 22,14 Ps 37,31 Rdz 32,28 Wj 20,12 Mt 6,14-15 Mk 1,17

Wejść do Nowego Jeruzalem Nie musisz być chwiejny Uchwyć się Boga Przykazanie połączone z obietnicą Kto nie przebacza, nie otrzyma przebaczenia Idąc za Nim, możemy skutecznie pracować

16.43 16.45

7 8 9 10 11 12 13

N P W Ś C P S

Lb 32,23 Joz 1,9 Hi 34,23 (Bg) Hbr 13,5 Jk 1,5 Ps 17,15 Ml 3,23-24

Kara za grzech Odwaga musi pochodzić od Boga Bóg na nikogo nie wkłada więcej niż należy On nas nie porzuci Wszystkim brakuje mądrości Wtedy znajdziemy wieczne zadowolenie Tuż przed powtórnym przyjściem Pana

16.57 16.58

14 15 16 17 18 19 20

N P W Ś C P S

Iz 40,8 Hbr 3,14 J 3,16 Ps 91,4 Rz 6,14 Iz 55,7 Prz 12,22

Boży pomnik Zachowajmy niewzruszoną ufność Sedno ewangelii Jesteś pod Jego skrzydłami Grzech nie powinien nad tobą panować Hojny w odpuszczaniu Wszystkie kłamliwe usta zamilkną

17.09 17.11

21 22 23 24 25 26 27

N P W Ś C P S

Mt 24,44 Dn 12,3 Prz 11,25 Za 13,1 Ef 6,16 Ap 21,7 Ps 27,14 (Bg)

Trwaj w gotowości Czy jesteś skuteczny w działaniu? Takie jest prawo życia Oczyszczające Źródło Nie zapominajmy o naszej tarczy Zwycięstwo jest przywilejem dzieci Bożych Trudna sztuka oczekiwania

Ps 84,12

Nie odmawia łaski

28 N

110

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE MARZEC 1 2 3 4 17.22 5 17.24 6

P W Ś C P S

Prz 4,18 1 P 5,6 1 P 5,7 Iz 58,9 Jr 29,13 Jr 6,16

Dziecko Boże zmierza ku światłu Pokora to wyróżnik świętych Jesteś obładowany ciężarami życia... Bóg wysłuchuje modlitw Musimy to robić szczerze Odpoczynek dla duszy

17.35 17.36

7 8 9 10 11 12 13

N P W Ś C P S

Dn 12,4 Am 8,11 Mt 5,3 Hi 17,9 Pwt 31,8 Ps 127,2 Wj 12,13

Dla żyjących w czasach ostatecznych Głód słuchania słów Pana Jesteś bogaty czy ubogi? Nie schodź z drogi życia On nigdy nas nie opuści Naucz się ufać Bogu Krew Baranka zapewnia nam bezpieczeństwo

17.47

14 15 16 17 18 19

N P W Ś C P

Mt 6,20-21 Mt 16,18 Mk 9,23 J 14,12 Ap 1,3 Rz 3,20

17.49

20 S

Rz 8,28

Skarby dla wieczności Jego fundament jest niezniszczalny Niewiara największą przeszkodą w duchowym życiu Przez moc Ducha Świętego Powinniśmy pilnie studiować tę księgę Jedynie przez dokonania Chrystusa jesteśmy usprawiedliwieni Wieczna Miłość nie wyrządza krzywdy

17.59 18.01

21 22 23 24 25 26 27

N P W Ś C P S

1 Kor 10,13 Oz 6,1 2 Kor 6,16 2 Tm 3,12 Hbr 4,9-10 Hbr 13,8 Jk 5,15

On nigdy nie opuści tego, za kogo umarł Czy odszedłeś od Niego? Każdy wierzący jest żywą świątynią Zło prześladuje dobro Znaleźć odpoczynek w Chrystusie Możemy polegać na Jezusie On jest uzdrawiającym balsamem na każdą chorobę

28 29 30 31

N P W Ś

1 P 1,25 Ps 145,18 J 10,27-28 Ps 121,7-8

Wiecznie żywa dobra nowina Bóg jest teraz tutaj On daje nam życie wieczne Pod opieką doskonałego boskiego Ochroniarza

[Opracowano na podstawie książki Harolda M.S. Richardsa, Obietnice Boże, Wydawnictwo „Znaki Czasu”, Warszawa 2009. Zachody słońca w Warszawie podano na podstawie Kalendarza Rodzinnego, 2010, red. Danuta Łukasiewicz, Wydawnictwo Telegraph, Łódź 2009].

Systema− tyczne studium Pisma Świętego

Liczba udzielonych lekcji biblijnych

Liczba egzemplarzy rozpowszech− nionych publikacji

STYCZEŃ 23

LUTY 27

MARZEC 27

RAZEM

SPRAWOZDANIE 1/2010

✁