3/2010 - Lekcje biblijne by Wydawnictwo "Znaki Czasu"

Lekcje Biblijne 3/2010 Kwartalnik biblijno−katechetyczny pomocny w studiowaniu Pisma Świętego Ukazuje się od 1908 roku

Don F. Neufeld

Odkupienie w Liúcie do Rzymian

Wydawnictwo „Znaki Czasu” Warszawa 2010

Tytuł oryginału (Standard Edition): Adult Sabbath School Bible Study Guide 3/2010. Redemption in Romans. Projektantka okładki: Daria Gil-Ziędalska (ziedalska@yahoo.com) Tłumacz i typograf: Jarosław Kauc Korektorka: Klaudia Głowacka-Walaszczyk Konsultant: Władysław Kosowski Autor Apeli ewangelizacyjnych: Krzysztof Roszkowski Reklamodawca: Mirosław Harasim Redaktor: Mirosław Chmiel

Jeżeli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty biblijne pochodzą z Biblii warszawskiej (1998).

Uchwała Rady Kościoła w sprawie skrótów nazw ksiąg biblijnych. Na wniosek niektórych zborów, biorąc przede wszystkim pod uwagę potrzeby ludzi starszych, Rada Kościoła uchwaliła, by stosować w kwartalniku Lekcje Biblijne skróty nazw ksiąg biblijnych z Biblii warszawskiej, zamieszczając także ich odpowiedniki według zasad pisowni określonych w słowniku ortograficznym. (Uchwała podjęta została w 2009 roku, a jej pełny tekst opublikowano 12 stycznia 2010 roku na internetowej stronie www.advent.pl).

ISSN 0239-359X ISBN 978-83-7295-233-2

Zamówienia na publikacje prosimy kierować pod adresem: Dział Handlowy Wydawnictwa „Znaki Czasu” ul. Foksal 8/5 00-366 Warszawa tel.: 22-331-98-00 faks: 22-331-98-01 e-mail: zamawiaj@znakiczasu.pl księgarnia internetowa: www.sklep.znakiczasu.pl

Spis treści Skróty nazw ksiąg biblijnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Książki Ellen G. White przetłumaczone na język polski i cytowane w tej publikacji . . . 5 Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Lekcja 1 — 3 lipca PAWEŁ I RZYM . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 Lekcja 2 — 10 lipca ŻYD I POGANIN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16 Lekcja 3 — 17 lipca WSZYSCY ZGRZESZYLI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 Lekcja 4 — 24 lipca USPRAWIEDLIWIENI PRZEZ WIARĘ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32 Lekcja 5 — 31 lipca USPRAWIEDLIWIENIE I PRAWO . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40 Lekcja 6 — 7 sierpnia WYKŁAD NA TEMAT WIARY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47 Lekcja 7 — 14 sierpnia ZWYCIĘSTWO NAD GRZECHEM . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55 Lekcja 8 — 21 sierpnia CZŁOWIEK Z 7. ROZDZIAŁU LISTU DO RZYMIAN . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Lekcja 9 — 28 sierpnia WOLNOŚĆ W CHRYSTUSIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70 Lekcja 10 — 4 września ODKUPIENIE DLA ŻYDA I POGANINA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77 Lekcja 11 — 11 września WYBÓR ŁASKI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85 Lekcja 12 — 18 września MIŁOŚĆ I PRAWO . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 Lekcja 13 — 25 września RESZTA JEST KOMENTARZEM . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100 Projekty misyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Apele ewangelizacyjne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 Zachody słońca i pobudki poranne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109 Sprawozdanie 3/2010 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112

Skróty nazw ksiąg biblijnych 1 Mojż./Rdz

— 1 Księga Mojżeszowa/

Abd./Ab

— Księga Abdiasza

Jon./Jon

— Księga Jonasza

Mich./Mi

— Księga Micheasza

Nah./Na

— Księga Nahuma

— 3 Księga Mojżeszowa/

Hab./Ha

— Księga Habakuka

Księga Kapłańska

Sof./So

— Księga Sofoniasza

— 4 Księga Mojżeszowa/

Ag./Ag

— Księga Aggeusza

Zach./Za

— Księga Zachariasza

Mal./Ml

— Księga Malachiasza

Mat./Mt

— Ewangelia Mateusza

Księga Rodzaju 2 Mojż./Wj

— 2 Księga Mojżeszowa/ Księga Wyjścia

3 Mojż./Kpł 4 Mojż./Lb

Księga Liczb 5 Mojż./Pwt

— 5 Księga Mojżeszowa/ Księga Powtórzonego Prawa

Joz./Joz

— Księga Jozuego

Mar./Mk

— Ewangelia Marka

Sędz./Sdz

— Księga Sędziów

Łuk./Łk

— Ewangelia Łukasza

Rut/Rt

— Księga Rut

Jan/J

— Ewangelia Jana

1 Sam./1 Sm — 1 Księga Samuela

Dz./Dz

— Dzieje Apostolskie

2 Sam./2 Sm — 2 Księga Samuela

Rzym./Rz

— List do Rzymian

1 Król./1 Krl

— 1 Księga Królewska

1 Kor./1 Kor

— 1 List do Koryntian

2 Król./2 Krl

— 2 Księga Królewska

2 Kor./2 Kor

— 2 List do Koryntian

1 Kron./1 Krn — 1 Księga Kronik

Gal./Ga

— List do Galacjan/List do Galatów

2 Kron./2 Krn — 2 Księga Kronik

Ef./Ef

— List do Efezjan

Ezdr./Ezd

— Księga Ezdrasza

Fil./Flp

— List do Filipian

Neh./Ne

— Księga Nehemiasza

Kol./Kol

— List do Kolosan

Est./Est

— Księga Estery

1 Tes./1 Tes

— 1 List do Tesaloniczan

Job/Hi

— Księga Joba/Księga Hioba

2 Tes./2 Tes

— 2 List do Tesaloniczan

Ps./Ps

— Księga Psalmów

1 Tym./1 Tm

— 1 List do Tymoteusza

Przyp./Prz

— Przypowieści Salomona/

2 Tym./2 Tm

— 2 List do Tymoteusza

Tyt./Tt

— List do Tytusa

Filem./Flm

— List do Filemona

Hebr./Hbr

— List do Hebrajczyków

Księga Przysłów Kazn./Koh

— Księga Kaznodziei Salomona/ Księga Koheleta

P.n.P./Pnp

— Pieśń nad Pieśniami

Jak./Jk

— List Jakuba

Iz./Iz

— Księga Izajasza

1 Piotra/1 P

— 1 List Piotra

Jer./Jr

— Księga Jeremiasza

2 Piotra/2 P

— 2 List Piotra

Tr./Lm

— Treny/Lamentacje

1 Jana/1 J

— 1 List Jana

Ez./Ez

— Księga Ezechiela

2 Jana/2 J

— 2 List Jana

Dan./Dn

— Księga Daniela

3 Jana/3 J

— 3 List Jana

Oz./Oz

— Księga Ozeasza

Juda/Jud

— List Judy

Joel/Jl

— Księga Joela

Obj./Ap

— Objawienie Jana/

Am./Am

— Księga Amosa

Apokalipsa Jana

Książki Ellen G. White przetłumaczone na język polski i cytowane w tej publikacji 1. Działalność apostołów (The Acts of the Apostles), Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2007, wyd. IV. 2. Ewangelizacja (Evangelism), Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2000, wyd. I. 3. Nauki z Góry Błogosławienia (Thoughts from the Mount of Blessing), Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 1998, wyd. IV. 4. Patriarchowie i prorocy (The Story of Patriarchs and Prophets), Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2006, wyd. V. 5. Pokój, za którym tęsknisz [Wielka miłość/Droga do Chrystusa] (Steps to Christ), Wydawnictwo „Znaki Czasu”, Warszawa 2009, wyd. II. 6. Przypowieści Chrystusa (Christ’s Object Lessons), Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2002, wyd. III. 7. Śladami Wielkiego Lekarza (The Ministry of Healing), Wydawnictwo „Nowe Spojrzenia”, Warszawa 2009, wyd. VI. 8. Wielki bój (The Great Controversy Between Christ and Satan), Chrześcijański Instytut Wy− dawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2008, wyd. XIV. 9. Wybrane poselstwa (Selected Messages), Wydawnictwo „Znaki Czasu”, Warszawa 2009, t. I, wyd. I. 10. Wychowanie (Education), Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu” i Fundacja „Źródła Życia”, Warszawa 1992, wyd. I. 11. Życie Jezusa (The Desire of Ages), Chrześcijański Instytut Wydawniczy „Znaki Czasu”, Warszawa 2008, wyd. XIV.

Wprowadzenie Odkupienie w Liście do Rzymian. Był zakonnikiem — i to bardzo gorliwym. „Zaiste byłem pobożnym mnichem i zasad mego zakonu przestrzegałem tak usilnie, iż nie sposób tego wyrazić słowami. Jeśli jakikolwiek mnich mógłby osiągnąć niebo przez swoje mnisze uczynki, to ja z pewnością powinienem mieć do tego prawo. Gdybym czas jakiś jeszcze trwał w tej praktyce, umartwiłbym się na śmierć”. Jednak bez względu na wszystkie dobre uczynki i umartwienia nie był w stanie odczuć Bożej akceptacji. Nigdy nie osiągnął przekonania, iż jest dostatecznie dobry, aby zostać zbawionym. Jego rozpacz była tak wielka, że wyniszczała go umysłowo i fizycznie. Wierząc bowiem w realny gniew Boży, obawiał się, że gniew ten spadnie również na niego. W końcu, któż by się nie bał? Ale pewnego dnia podczas studiowania Biblii zwrócił uwagę na werset, który zmienił nie tylko jego życie, ale także dzieje świata: „Sprawiedliwy z wiary żyć będzie” (Rzym./Rz 1,17).

Natychmiast otworzyły mu się oczy i zrozumiał, że akceptacja Boża nie opiera się na ludzkich uczynkach, umartwianiu ciała czy pobożnych dokonaniach, ale wyłącznie na zasługach Chrystusa. Nigdy więcej nie wierzył w złudną teologię uzależniającą nadzieję zbawienia od czegokolwiek poza sprawiedliwością Jezusa, udzielaną wierzącemu wyłącznie przez wiarę. Tym zakonnikiem był oczywiście Marcin Luter, którego Bóg powołał w celu zapoczątkowania największej religijnej rewolucji w dziejach chrześcijaństwa — reformacji protestanckiej. Źródeł tej rewolucji należy upatrywać w Liście do Rzymian, który jest przedmiotem naszego studium w tym kwartale. Nic dziwnego, że protestanckie powstanie przeciwko tyranii Rzymu zaczęło się od Listu do Rzymian (jak na ironię), jako że list ten odgrywa kluczową rolę w dziejach myśli chrześcijańskiej. Wszystkie wielkie ruchy w chrześcijaństwie znaczone powrotem do czystej ewangelii i usprawiedliwienia przez wiarę znajdowały swoje oparcie w liście apostoła Pawła do Rzymian, który zawiera pełny teologiczny wykład ewangelii jako jedynej nadziei dla upadłej ludzkości. Studiując List do Rzymian, będziemy kierować się naczelną zasadą, mianowicie będziemy starali się odkrywać, co słowa Pisma Świętego miały oznaczać dla tych, do których pierwotnie zostały skierowane. Będziemy się im przyglądać w bezpośrednim kontekście, a potem spróbujemy zbadać ich znaczenie dla nas dzisiaj. Nie oznacza to, że sam tekst zmienił znaczenie. Chodzi raczej o to, że prawdy nauczane w Piśmie Świętym powinny być stosowane w sytuacjach i okolicznościach, w których były odbierane przez oryginalnych adresatów tekstu biblijnego. Musimy zatem odkryć, co oznaczały słowa Pawła dla rzymskich chrześcijan drugiej połowy I wieku. Co apostoł chciał im przekazać i dlaczego skierował do nich takie przesłanie? Paweł miał szczególny powód, aby napisać do tego znamienitego zboru. Z pewnością istniały pewne zagadnienia, które pragnął zaakcentować i wyjaśnić szczególnie dla nich, ale wielkie prawdy, które przy tym wyrażał z pewnością mogą być przeznaczone dla znacznie szerszego kręgu odbiorców. Tak więc słowa te rozbrzmiewają raz po raz przez wieki, ucząc miliony ludzi wspaniałej prawdy ewangelii i jej fundamentalnej zasady — usprawiedliwienia z łaski przez wiarę. Właśnie to światło płynące z Listu do Rzymian rozproszyło ciemność spowijającą Lutra i miliony innych ludzi. To światło objawiło im nie tylko wielką prawdę o Jezusie jako Zbawicielu przebaczającym grzechy, ale ukazało im także Jego moc oczyszczającą wierzącego człowieka z grzechu. Światło płynące z kart tej biblijnej księgi będziemy studiować i zgłębiać w tym kwartale, poznając jeszcze lepiej ważne zagadnienie zbawienia przez wiarę objawione w Liście do Rzymian*. * Lekcje Biblijne 3/2010 zostały oparte na wcześniejszym opracowaniu Dona F. Neufelda (1914-1980), który przez trzynaście lat (1967-1980) był zastępcą redaktora naczelnego tygodnika Adventist Review i jednym z redaktorów dzieła The Seventh-day Adventist Bible Commentary (przyp. red.).

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Wprowadzenie do ksiąg Pisma Świętego z uwzględnieniem takich zagadnień jak: natchnienie, kanoniczność i hermeneutyka biblijna. Praca omawia poszczególne księgi, ich tło historyczne, chronologię i ogólną ich tematykę. Dzieło dostępne w oprawie miękkiej i twardej.

www.sklep.znakiczasu.pl

DARY DLA GENERALNEJ KONFERENCJI KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO Lekcja 1 — 3 lipca

PAWEŁ I RZYM

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Dz./Dz 28,17−31; Rzym./Rz 1,7; 15,14.20−27; Ef./Ef 1,1−23; Fil./Flp 1,12. TEKST PAMIĘCIOWY: „Najpierw dziękuję Bogu mojemu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich, że wiara wasza słynie po całym świecie” (Rzym./Rz 1,8). W idealnej sytuacji nasze studium Listu do Rzymian powinniśmy zacząć od podłoża historycznego, a potem przejść do Rzym./Rz 1,1 i studiować całą księgę, werset po wersecie. Aby jednak gruntownie zbadać List do Rzymian, potrzebowalibyśmy czterech kwartałów, tymczasem na studium tej księgi przeznaczony został jedynie kwartał. W związku z tym w ciągu trzech najbliższych miesięcy będziemy zastanawiać się tylko nad najważniejszymi rozdziałami zawierającymi zasadnicze przesłanie. Niezwykle ważne jest, by studiując List do Rzymian, znać kontekst historyczny, w jakim powstał. Bez tego trudno jest zrozumieć, co apostoł miał na myśli. Paweł pisał do szczególnej grupy chrześcijan w szczególnych czasach i w określonym celu. Tak więc jak najdokładniejsze poznanie tych uwarunkowań w znaczący sposób pomoże nam w badaniu Listu do Rzymian. Musimy w wyobraźni cofnąć się w czasie, przenieść się do Rzymu, stać się członkami tamtejszego zboru i wtedy, jako rzymscy chrześcijanie z I w. n.e., słuchać Pawła i rozumieć myśli, którymi natchnął go Duch Święty. Zdumiewający jest fakt, że choć napisany tak dawno temu i w zupełnie innym kontekście, List do Rzymian zawiera przesłanie przeznaczone dla ludu Bożego we wszystkich czasach, w każdym miejscu świata i w niemal każdej sytuacji. Tak więc z modlitwą badajmy List do Rzymian i stosujmy jego nauki w naszym życiu.

Czas i miejsce

NIEDZIELA — 27 czerwca

Rzym./Rz 16,1-2 wskazuje, że prawdopodobnie Paweł pisał List do Rzymian podczas pobytu w Kenchreach, mieście położonym w pobliżu słynnego greckiego portu, Koryntu. Na tę lokalizację wskazuje fakt, że apostoł wspomniał Febę, mieszkankę Koryntu. Jednym z celów ustalenia miejsca powstania nowotestamentowych listów apostolskich jest bliższe określenie daty ich powstania. Ponieważ Paweł bardzo wiele podróżował, wiedząc, gdzie był w określonym czasie, możemy poznać datę powstania jego pism. Paweł założył zbór w Koryncie podczas swojej drugiej podróży misyjnej, którą odbył w latach 49-52 n.e. (zob. Dz./Dz 18,1-18). Podczas swojej trzeciej podróży misyjnej, w latach 53-58 n.e., po raz kolejny odwiedził Grecję (zob. Dz./Dz 20,2-3) i tym razem pod koniec podróży odebrał dary dla świętych w Jerozolimie (zob. Rzym./Rz 15,25-26). Tak więc List do Rzymian został napisany przypuszczalnie w pierwszych miesiącach 58 r. n.e. Jakie inne zbory odwiedził Paweł podczas swojej trzeciej podróży misyj− nej? Zob. Dz./Dz 18,23. Odwiedzając zbory galackie, apostoł odkrył, że podczas jego nieobecności fałszywi nauczyciele nakłonili wielu wyznawców do poddania się obrzezaniu i zachowywania przepisów prawa Mojżeszowego. Obawiając się, że jego oponenci mogą dotrzeć do Rzymu przed nim, Paweł napisał list (do Rzymian), aby zapobiec nieszczęściu podobnemu do tego, do jakiego doszło w zborach Galacji. Istnieje pogląd, że List do Galatów także został napisany przez Pawła podczas pobytu w Koryncie, gdy apostoł zatrzymał się tam na trzy miesiące podczas swojej trzeciej podróży misyjnej, prawdopodobnie wkrótce po przybyciu. „W swoim liście do Rzymian Paweł przedstawił najważniejsze podstawy ewangelii. Wyraził swoje stanowisko w kwestiach, które były wówczas żywo dyskutowanie w zborach zarówno żydowskich, jak i pogańskich, i wykazał, że nadzieje i obietnice, które niegdyś należały w szczególny sposób do Żydów, obecnie zostały przekazane także poganom” (Działalność apostołów, s. 204). Jak wspomnieliśmy, przy studiowaniu jakiejkolwiek księgi Pisma Świętego nieodzowne jest poznanie powodu jej powstania — to znaczy, do jakiej konkretnej sytuacji odnosiły się zawarte w niej słowa. Dlatego też chcąc dobrze zrozumieć List do Rzymian, musimy się dowiedzieć, jakie problematyczne zagadnienia poruszały wówczas zbory żydowskie i pogańskie. Te kwestie będziemy rozważać w przyszłym tygodniu. Jakie kwestie są obecnie ważne i żywo dyskutowane w twoim zborze? Czy większe niebezpieczeństwa zagrażają wyznawcom z zewnątrz zboru, czy od we− wnątrz? Jaką rolę odgrywasz w toczących się dyskusjach? Jak często zasta− nawiasz się nad swoją rolą, swoim stanowiskiem i swoją postawą w toczą− cych się sporach? Dlaczego taka refleksja nad sobą jest ważna?

Osobisty kontakt

PONIEDZIAŁEK — 28 czerwca

List to nie to samo co osobista wizyta. Dlatego Paweł, chociaż napisał do Rzymian, oznajmił w liście, że zamierza ich odwiedzić. Chciał, aby wiedzieli, iż zamierza do nich przybyć i dlaczego chce ich zobaczyć na własne oczy. Przeczytaj Rzym./Rz 15,20−27. W jaki sposób Paweł uzasadnia fakt, że wcze− śniej nie odwiedził Rzymu? Co skłoniło go do zaplanowania takiej wizyty? Jakie znaczenie odgrywała w jego życiu działalność misyjna? Czego możemy się nauczyć o misji i ewangelizacji ze słów Pawła? Jakie ciekawe i ważne spostrzeżenie na temat Żydów i pogan poczynił Paweł w Rzym./Rz 15,27? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wielki misjonarz pogan nieustannie czuł się zobowiązany do niesienia ewangelii na nowe tereny, pozostawiając innym pracę tam, gdzie dzieło ewangelii już zostało zainicjowane. W czasach gdy chrześcijaństwo wciąż jeszcze było nowym ruchem religijnym, a pracownicy Kościoła nieliczni, byłoby marnowaniem cennej misyjnej siły, gdyby Paweł działał wśród założonych już zborów. On sam powiedział: „Chlubą moją było głosić ewangelię nie tam, gdzie imię Chrystusa było znane, abym nie budował na cudzym fundamencie, [dzięki czemu] ci, co o nim nie słyszeli, poznają go” (Rzym./Rz 15,20-21). Celem Pawła nie było osiedlenie się w Rzymie. Zamierzał on podjąć się ewangelizacji Hiszpanii i miał nadzieję uzyskać w tym przedsięwzięciu wsparcie rzymskich chrześcijan. Jaką ważną zasadę w kwestii misji możemy wysnuć z faktu, że Paweł za− biegał o pomoc zborów w celu ewangelizacji na nowych terenach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Przeczytaj jeszcze raz Rzym./Rz 15,20−27. Zwróć uwagę, jak bardzo Paweł pragnął służyć — jak wielkie było jego pragnienie poszerzania kręgu służby ewangelii. Co motywuje cię do działania? Jak wiele posiadasz z ducha służby dla bliźnich?

Paweł dociera do Rzymu

WTOREK — 29 czerwca

„Gdy przyszliśmy do Rzymu, pozwolono Pawłowi zamieszkać osobno z żoł− nierzem, który go pilnował” (Dz./Dz 28,16). W jaki sposób apostoł ostatecznie dotarł do Rzymu? Czego możemy się z tego nauczyć o nieoczekiwanych i nie− chcianych wydarzeniach w naszym życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Życie jest pełne dziwnych i niespodziewanych zwrotów. Jakżeż często nasze plany, nawet układane w najlepszych zamiarach, nie spełniają się tak, jak tego oczekujemy. Apostoł Paweł dotarł do Rzymu, ale nie tak, jak to sobie wyobrażał. Gdy przybył do Jerozolimy pod koniec swojej trzeciej podróży misyjnej, przynosząc dary dla ubogich zebrane w zborach w Europie i Azji Mniejszej, czekały go niespodziewane wydarzenia. Został aresztowany i uwięziony. Dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei, po czym odwołał się do cesarza. Około trzech lat po aresztowaniu dotarł do Rzymu w sposób, jakiego się nie spodziewał, gdy pisał do Rzymian list, w którym wyrażał pragnienie spotkania się z nimi. Czego na temat pobytu Pawła w Rzymie dowiadujemy się z Dz./Dz 28,17−31? Co ważniejsze, czego możemy się z tego nauczyć? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Uwaga dworu cesarskiego została zwrócona ku chrześcijaństwu nie przez kazania Pawła, ale przez jego więzy. Sam będąc więźniem, Paweł rozrywał więzy, które wielu trzymały w niewoli grzechu. Ale to nie wszystko, bo jak oświadczył, »większość braci w Panu nabrała otuchy z powodu więzów moich i zaczęła z większą śmiałością, bez bojaźni, głosić Słowo Boże« (Fil./Flp 1,14)” (Działalność apostołów, s. 256). Jak często doświadczasz w życiu nieoczekiwanych sytuacji, które osta− tecznie wychodzą ci na dobre? Zob. Fil./Flp 1,12. W jaki sposób takie do− świadczenia mogą i powinny dodawać ci wiary i zaufania do Boga, gdy spoty− ka cię coś, co wydaje się złe i nieprzyjemne?

Powołani święci

ŚRODA — 30 czerwca

Paweł wita się z członkami zboru rzymskiego w następujący sposób: „Wszyst− kim, którzy jesteście w Rzymie, umiłowanym Boga, powołanym świętym: Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa” (Rzym./Rz 1,7). Jakie zasady prawdy, teologii i wiary możemy odnaleźć w tych słowach?

Umiłowani Boga. Choć prawdą jest, że Bóg kocha wszystkich ludzi, to jednak w szczególnym sensie miłuje tych, którzy Go wybrali — tych, którzy odpowiedzieli na Jego miłość. Tę zależność możemy zaobserwować także w relacjach międzyludzkich. W szczególny sposób kochamy tych, którzy nas miłują — wtedy po prostu wymieniamy się uczuciami. Miłość wymaga reakcji. Gdy brakuje odpowiedzi, miłość zostaje ograniczona w swym pełnym wyrazie. Powołani święci. W niektórych tłumaczeniach (np. Biblia Nowego Świata) pomiędzy słowami powołanym i świętym występują jeszcze słowa aby być. Jednak bez nich przekład nic nie traci na znaczeniu. Wyrażenie powołani święci oznacza tyle, co przeznaczeni do świętości. Święci to tłumaczenie greckiego słowa hagioi, które dosłownie oznacza poświęceni. Święty to ten, kto został odłączony przez Boga. Taka osoba może nadal potrzebować uświęcenia, ale fakt, że wybrała Chrystusa jako Pana, czyni ją świętą w biblijnym znaczeniu tego słowa. Paweł mówi, że członkowie zboru w Rzymie są powołanymi świętymi. Czy oznacza to, że inni ludzie nie zostali powołani? W jaki sposób Ef./Ef 1,4; Hebr./ Hbr 2,9 i 2 Piotra/2 P 3,9 pomagają nam zrozumieć, co miał na myśli apostoł?

Dobra nowina polega na tym, że śmierć Chrystusa ma powszechny zasięg — była ofiarą złożoną za wszystkich ludzi. Wszyscy zostali powołani do zbawienia w Nim, powołani, by być świętymi, jeszcze przed założeniem świata. Bożym zamierzeniem było, aby cała ludzkość znalazła zbawienie w Jezusie. Ostateczny ogień piekielny został przygotowany tylko dla diabła i jego aniołów (zob. Mat./ Mt 25,41). To, że niektórzy ludzie nie chcą skorzystać z tego, co zostało im zaoferowane, nic nie ujmuje ze wspaniałości daru, tak jak człowiek umierający z głodu na progu supermarketu nie ujmuje nic z obfitości znajdujących się tam produktów spożywczych. Pomyśl, że jeszcze przed stworzeniem świata Bóg powołał cię do zbawie− nia w Chrystusie. Dlaczego nie powinieneś pozwolić, aby cokolwiek powstrzy− mało cię od przyjęcia tego powołania?

Reputacja w świecie

CZWARTEK — 1 lipca

„Najpierw dziękuję Bogu mojemu przez Jezusa Chrystusa za was wszyst− kich, że wiara wasza słynie po całym świecie” (Rzym./Rz 1,8). Nie wiemy, w jaki sposób powstał zbór w Rzymie. Tradycyjne przekazy, jakoby zbór rzymski został założony przez Piotra czy Pawła, nie znajdują historycznych podstaw. Być może został on założony przez wyznawców nawróconych w pamiętnym dniu Pięćdziesiątnicy w Jerozolimie (zob. Dz./Dz 2,10), którzy następnie powrócili do Rzymu albo odwiedzili to miasto. A może w późniejszym okresie członkowie Kościoła przenieśli się do Rzymu i wydali świadectwo wiary w stolicy ówczesnego świata. To zaskakujące, że kilkadziesiąt lat po Pięćdziesiątnicy zbór, którego najwyraźniej nie odwiedził jeszcze żaden z apostołów, stał się tak znany. „Pomimo przeciwności dwadzieścia lat po ukrzyżowaniu Chrystusa w Rzymie istniał już żywy i gorliwy zbór chrześcijański. Był on silny i pełen żaru, a Pan działał za jego pośrednictwem” (komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1067). Słowo wiara zostało tu użyte przypuszczalnie w szerszym znaczeniu, oznaczającym wierność, a mianowicie wierność nowemu sposobowi życia, który znaleźli w Chrystusie. Przeczytaj Rzym./Rz 15,14. Jak Paweł opisał tu zbór rzymski?

Trzy elementy, które Paweł wymienia jako godne podkreślenia w doświadczeniu rzymskich chrześcijan, to: 1. Pełni dobroci. Czy ludzie mogą powiedzieć o sobie w taki sposób? Czy ci, którzy stykają się z nami, zwracają na nas uwagę dzięki obfitości dobroci? 2. Napełnieni umiejętnością wszelkiego rodzaju. Biblia wiele razy podkreśla znaczenie oświecenia, informacji i wiedzy. Chrześcijanie są wezwani do studiowania Słowa Bożego celem dobrej znajomości biblijnych prawd. „Słowa dam wam także nowe serce znaczą: Dam wam nowy umysł. Zmianie serca zawsze towarzyszy jasne zrozumienie chrześcijańskiego obowiązku, zrozumienie prawdy” (Ellen G. White, My Life Today, s. 24). 3. Możecie jedni drugich pouczać. Nikt nie może rozwijać się duchowo odizolowany od innych wyznawców. Musimy być w stanie wspierać innych, a jednocześnie otrzymywać wsparcie od nich. W jaki sposób twój zbór jest postrzegany w lokalnym środowisku? Jaką cieszy się reputacją? Co ważniejsze, czy inni ludzie są świadomi jego istnie− nia? Jak twoje odpowiedzi na powyższe pytania świadczą o twoim zborze? W jaki sposób możesz poprawić reputację zboru?

PIĄTEK — 2 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Fragment rozdziału The Mysteries of the Bible a Proof of Its Inspiration, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. V, s. 706; pierwsza połowa rozdziału Zbawienie dla Żydów, w: Działalność apostołów, s. 204-205; Seventh-day Adventist Bible Dictionary, s. 922; The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 467-468. „Pozornie pozbawiony możliwości aktywnej działalności Paweł wywierał wpływ szerszy i trwalszy niż w minionych latach, gdy będąc wolnym, podróżował od zboru do zboru. Jako więzień Pański mógł być bardziej pewny uczuć swoich braci, a jego słowa, pisane w więzach dla sprawy Chrystusa, przyciągały uwagę i budziły respekt adresatów w większym stopniu niż wtedy, gdy apostoł osobiście wśród nich przebywał” (Działalność apostołów, s. 251). „Jednym z jego największych pragnień i najbliższych sercu planów było ujrzeć chrześcijańską wiarę zaszczepioną w centrum ówczesnej cywilizacji. W Rzymie istniał już zbór, a apostoł pragnął zapewnić sobie współpracę tamtejszych wyznawców w dziele, jakiego zamierzał dokonać w Italii i innych krajach tamtego regionu. Aby przygotować warunki dla swej pracy wśród tamtejszych braci i sióstr, z których wielu nie znało go osobiście, posłał do nich list, oznajmiając swój zamiar odwiedzenia Rzymu i wyrażając nadzieję zatknięcia sztandaru krzyża w Hiszpanii” (tamże, s. 204). „Wieczny Bóg nakreślił linię podziału między świętym a grzesznikiem, nawróconym a nienawróconym. Te dwie grupy nie połączą się niedostrzegalnie jak kolory tęczy, ale są wyraźnie odrębne jak południe i północ” (Ellen G. White, Messages to Young People, s. 390). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Zastanów się nad końcowym pytaniem czwartkowej części lekcji. W jaki sposób twoja klasa pomaga poprawić reputację twojego zboru, jeśli istnieje taka potrzeba? 2. Podziel się w klasie doświadczeniem, w którym sytuacja wyglądająca początkowo na beznadziejną okazała się korzystna. Jak możesz posłużyć się tym doświadczeniem, by pomóc innym, którzy zmagają się z nieoczekiwanymi nieszczęściami? 3. Zastanów się nad stwierdzeniem, że zostaliśmy powołani do zbawienia jeszcze przed stworzeniem świata (zob. Tyt./Tt 1,1-2; 2 Tym./2 Tm 1,8-9). Dlaczego ta myśl jest dla nas pocieszająca? Co mówi nam o miłości Boga do ludzi? Dlaczego tak tragiczne jest to, że wielu ludzi odwraca się od łaskawej oferty Pana?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Fascynująca historia wielkiego misjonarza apostoła Pawła, którego życie naznaczone było krzyżem doświadczeń, o którym tak chętnie opowiadał, ale też i mieczem nienawiści, który za nim podążał.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 2 — 10 lipca

ŻYD I POGANIN

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: 3 Mojż./Kpł 23,1−44; Mat./Mt 19,17; Dz./Dz 15,1−29; Gal./Ga 1,1−12; Hebr./Hbr 8,6; Obj./Ap 12,17. TEKST PAMIĘCIOWY: „Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa” (Jan/J 1,17 Biblia Tysiąclecia). Pierwszymi chrześcijanami byli wyłącznie Żydzi, a Nowy Testament nie wskazuje na to, że obowiązywał ich nakaz porzucenia praktyki obrzezania czy ignorowania żydowskich świąt. Jednak, gdy poganie zaczęli przyjmować chrześcijaństwo, zrodziło to istotne pytania. Czy powinni oni poddawać się obrzezaniu? W jakim stopniu powinni zachowywać starotestamentowe prawo ceremonialne? Wreszcie konieczne okazało się zwołanie soboru w Jerozolimie w celu ustalenia w tej sprawie decydujących rozstrzygnięć (zob. Dz./Dz 15,1-41). Pomimo wyraźnej decyzji zgromadzenia, aby nie nakładać na pogan rozlicznych rozporządzeń i przepisów, niektórzy chrześcijańscy nauczyciele nadal nękali zbory, utrzymując, że nawróceni poganie powinni zachowywać żydowskie przepisy i nakazy, w tym także nakaz obrzezania. W pewnym sensie podobne problemy istnieją dzisiaj, tyle że w innej formie. Jakżeż często my, adwentyści, jesteśmy oskarżani o judaizowanie czy legalizm z powodu naszej wierności dziesięciu przykazaniom (a właściwie przykazaniu o sobocie). Jakżeż często słyszymy, że w nowym przymierzu prawo (a właściwie przykazanie o sobocie) zostało zniesione. Z drugiej strony, czasami jako Kościół spotykamy się z ludźmi, którzy chcieliby narzucić nam więcej starotestamentowych przepisów i nakazów. Dlatego List do Rzymian zawiera przesłanie, które jest tak samo ważne dla nas, jak dla rzymskich chrześcijan przed dwoma tysiącami lat.

Lepsze obietnice

NIEDZIELA — 4 lipca

Przeczytaj Hebr./Hbr 8,6. Jakie przesłanie jest zawarte w tym wersecie? W jaki sposób rozumiemy wyrażenie lepsze obietnice?

Przypuszczalnie największa różnica między religią Starego a Nowego Testamentu polega na tym, że era nowotestamentowa została zapoczątkowana przyjściem Mesjasza, Jezusa z Nazaretu. Został On posłany przez Boga jako Zbawiciel. Nikt, kto pragnie być zbawiony, nie może Go ignorować. Jedynie dzięki dokonanemu przez Niego zadośćuczynieniu możemy otrzymać przebaczenie grzechów, a przez przypisanie nam Jego doskonałego życia możemy stanąć przed Bogiem bez potępienia. Innymi słowy, zbawienie jest dostępne tylko przez sprawiedliwość Chrystusa i w żaden inny sposób. Wierzący w erze starotestamentowej oczekiwali błogosławieństw czasów mesjańskich i obietnicy zbawienia. W czasach nowotestamentowych ludzie stają wobec pytania: Czy przyjmiesz Jezusa z Nazaretu, którego Bóg posłał jako Zbawiciela? Jeśli uwierzą w Niego — to znaczy, jeśli przyjmą Go jako tego, kim naprawdę jest, i powierzą Mu siebie, zdając się zupełnie na Niego — wówczas będą zbawieni przez sprawiedliwość, którą On oferuje im z łaski. Jednocześnie wymagania moralne pozostają w erze nowotestamentowej niezmienione, gdyż są one zakorzenione w charakterze Boga i Chrystusa. Posłuszeństwo Bożemu prawu moralnemu jest tak samo istotne w nowym przymierzu, jak i było w starym. Przeczytaj Mat./Mt 19,17; Obj./Ap 12,17; 14,12; Jak./Jk 2,10−11. Co te wersety mówią o prawie moralnym w erze nowotestamentowej?

Cały zbiór obrzędów i przepisów ceremonialnych przeznaczonych głównie dla Izraelitów i powiązanych wyłącznie ze starym przymierzem, które wskazywało na Jezusa oraz Jego śmierć i kapłaństwo, został unieważniony, przedawnił się, a w jego miejsce wprowadzony został nowy porządek, oparty na lepszych obietnicach. Przy pisaniu Listu do Rzymian Pawłowi towarzyszyło przede wszystkim pragnienie pomocy, zarówno Żydom, jak i poganom, w zrozumieniu kwestii wiążących się z przejściem od religii żydowskiej do chrześcijaństwa. To przejście wymagało czasu. Jakie są twoje ulubione obietnice biblijne? Jak często na nich polegasz? Jakich wyborów dokonujesz, aby obietnice te mogły się spełniać w twoim życiu?

Żydowskie prawa i przepisy

PONIEDZIAŁEK — 5 lipca

Na tyle, na ile pozwala ci czas, przejrzyj 3 Mojż./Kpł 12,1−8; 16,1−34; 23,1−44. Jakie myśli przychodzą ci, gdy czytasz o tych wszystkich zasadach, przepi− sach i rytuałach? Dlaczego wiele z nich nie jest możliwych do praktykowania w czasach nowotestamentowych? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wygodne jest dla nas podzielenie starotestamentowych praw na kilka działów: 1) prawo moralne, 2) prawo ceremonialne, 3) prawo cywilne, 4) ustawy i orzeczenia, 5) prawo zdrowotne. Jednak ta klasyfikacja jest po części sztuczna. W rzeczywistości niektóre z tych działów ściśle wiążą się ze sobą i w znacznym stopniu nakładają się na siebie. Starożytni nie postrzegali ich jako odrębnych i odmiennych. Prawo moralne zostało zawarte przede wszystkim w dziesięciu przykazaniach (zob. 2 Mojż./Wj 20,1-17), które podsumowują moralne wymagania wobec ludzkości i które są rozwijane i stosowane w różnych ustawach i orzeczeniach w pierwszych pięciu księgach Biblii. Te rozwinięcia pokazują, co oznaczało zachowywanie prawa Bożego w różnych sytuacjach. Prawo cywilne nie jest tu wyjątkiem. Także jest oparte na prawie moralnym. Definiuje ono więzi między obywatelami i władzą. Wymienia także kary za różne odchylenia od przepisów prawa. Prawo ceremonialne regulowało kult świątynny, opisując rozmaite ofiary i obowiązki poszczególnych wyznawców. Wymieniało także dni świąteczne i opisywało sposób ich świętowania. Prawo zdrowotne nakładało się na inne kategorie prawa. Niektóre przepisy dotyczące nieczystości definiują nieczystość rytualną, ale wykraczają poza nią, obejmując także aspekty higieniczne i zdrowotne. Przepisy dotyczące mięs czystych i nieczystych są oparte na względach zdrowotnych. Choć Żydzi prawdopodobnie z reguły traktowali te przepisy jako jeden niepodzielny zbiór, gdyż wszystkie zostały dane przez Boga, to jednak zapewne dokonywali mentalnego rozróżnienia. Dziesięcioro przykazań zostało ogłoszone bezpośrednio przez Jahwe. To wyróżniało dekalog jako szczególnie ważny. Inne przepisy prawa Bożego zostały przekazane za pośrednictwem Mojżesza. Kult świątynny mógł zaś obowiązywać jedynie wtedy, gdy funkcjonowała świątynia. Przepisy cywilne, przynajmniej w znacznej części, straciły znaczenie z chwilą utraty przez Izraelitów niezależności i przejścia pod kontrolę cywilną okupantów. Wiele przepisów ceremonialnych nie mogło być zachowywanych po zburzeniu świątyni. Gdy natomiast przyszedł oczekiwany Mesjasz, liczne symbole i cienie przyszłej mesjańskiej rzeczywistości wypełniły się i ustała potrzeba dalszego zachowywania starotestamentowych obrzędów.

Co mam czynić, abym był zbawiony?

WTOREK — 6 lipca

Przeczytaj Dz./Dz 15,1. Jakie zagadnienie stało się powodem rozdźwięku? Dlaczego niektórzy wierzyli, że obrzezanie było przeznaczone nie tylko dla Izra− elitów? Zob. 1 Mojż./Rdz 17,10. Podczas, gdy apostołowie jednoczyli swoje wysiłki z kaznodziejami i innymi wyznawcami w Antiochii w celu pozyskiwania uczniów dla Chrystusa, pewni żydowscy chrześcijanie z Judei, z ugrupowania faryzeuszy, skutecznie siali wątpliwości, które wkrótce doprowadziły w Kościele do szeroko rozpowszechnionego sporu i wprawiły w konsternację nawróconych pogan. Nauczyciele ci z ogromnym przekonaniem twierdzili, że aby być zbawionym, należy się poddać obrzezaniu i zachowywać prawo ceremonialne. W końcu Żydzi zawsze chlubili się nakazanymi przez Boga rytuałami, a wielu z tych, którzy nawrócili się do Jezusa, nadal zachowywało przekonanie, że skoro Jahwe raz wyraźnie wskazał Hebrajczykom sposób, w jaki mają oddawać Mu cześć, to niemożliwe jest, aby w tej kwestii miała nastąpić jakakolwiek zmiana. Utrzymywali więc, że żydowskie przepisy i ceremonie należy włączyć do praktyki chrześcijańskiej. Trudno im było pojąć, że wszystkie te ofiarnicze rytuały jedynie zapowiadały śmierć Chrystusa, a gdy ich symbolika się wypełniła, one same przestały obowiązywać nie tylko nawróconych pogan, ale także Żydów. Przeczytaj Dz./Dz 15,2−12. W jaki sposób miała zostać rozstrzygnięta ta sporna kwestia? „Mimo że Paweł był osobiście uczony przez Boga, nie miał wygórowanego mniemania o sobie. Polegając na bezpośrednim Bożym prowadzeniu, zawsze był gotów podporządkować się autorytetowi ogółu wierzących tworzących wspólnotę kościelną. Odczuwał potrzebę rady, a sprawy doniosłej wagi chętnie przedstawiał Kościołowi, by wspólnie z braćmi poszukiwać Bożej mądrości i podjąć właściwą decyzję” (Działalność apostołów, s. 110). Ciekawe, że Paweł, który często mówił o swoim prorockim powołaniu i o tym, jak Jezus powołał go i zlecił mu misję, był tak chętny współpracować z Kościołem jako całością. Jakiekolwiek było jego powołanie, uświadamiał sobie, że był częścią Kościoła i powinien współdziałać z nim tak dalece, jak to możliwe. Jaka jest twoja postawa wobec kierownictwa kościelnego? Jak dalece z nim współpracujesz? Dlaczego taka współpraca jest ważna? Jak funkcjono− wałby Kościół, gdyby każdy robił tylko to, co chce, niezależnie od wspólnoty?

Żadnego innego ciężaru

ŚRODA — 7 lipca

Przeczytaj Dz./Dz 15,5−29. Jaką decyzję podjęto podczas zjazdu Kościoła i jak ją uzasadniono?

Decyzja nie była zgodna z sugestiami judaizujących nauczycieli. Ludzie ci domagali się, aby nawróceni poganie poddali się obrzezaniu i zachowywali prawo ceremonialne, oraz twierdzili, „że żydowskie prawa i ceremonie należy wcielić do obrzędów religii chrześcijańskiej” (Działalność apostołów, s. 105). Ciekawe, że w Dz./Dz 15,10 Piotr przedstawił te stare prawa jako jarzmo, którego nie byli w stanie unieść. Czy Pan, który ustanowił te przepisy, chciał, aby były jarzmem dla Jego ludu? Trudno przyjąć taki wniosek. Należy raczej sądzić, że z biegiem czasu niektórzy przywódcy, gromadząc ustną tradycję, zamienili wiele z tych przepisów w ciężary, choć miały one być błogosławieństwami. Przywódcy Kościoła pragnęli zatem oszczędzić poganom ich dźwigania. Zwróć także uwagę, że nie padła żadna sugestia, jakoby poganie nie mieli okazywać posłuszeństwa dziesięciorgu przykazaniom. Czy możemy sobie wyobrazić, aby przywódcy zalecający nawróconym poganom niespożywanie krwi uznali jednocześnie, że mogą oni ignorować przykazania zakazujące cudzołóstwa czy morderstwa? Jakie zasady wyznaczono nawróconym poganom (zob. Dz./Dz 15,20.29) i dlaczego właśnie takie?

Choć chrześcijanie pochodzenia żydowskiego nie powinni byli narzucać swoich reguł życia i tradycji nawróconym poganom, zebrani w Jerozolimie przywódcy pragnęli zadbać o to, by nowo nawróceni nie czynili czegoś, co było gorszące dla Żydów, wraz z nimi wierzących w Jezusa. Tak więc apostołowie i starsi uzgodnili, że w liście pouczą pogan, aby wstrzymywali się od spożywania mięsa ofiarowanego bożkom, od nierządu, spożywania mięsa uduszonych zwierząt i spożywania krwi. Niektórzy twierdzą, że skoro zachowywanie soboty nie zostało wymienione, oznacza to, że nie obowiązywało nawróconych pogan. Jednak oczywiste jest, że podobnie nie wymienione zostały na przykład przykazania zakazujące krzywoprzysięstwa i morderstwa, zatem ten argument jest bezzasadny. Czy możliwe jest, że w jakiś sposób nakładamy na ludzi ciężary wynikają− ce z tradycji, a nie z przykazań Bożych? Jeśli tak, w jaki sposób to czynimy? Podziel się swoimi spostrzeżeniami i przemyśleniami w tej kwestii.

Herezja w Galacji

CZWARTEK — 8 lipca

Jakkolwiek jasna była rada udzielona przez apostołów i starszych zgromadzonych w Jerozolimie, znaleźli się tacy, którzy woleli pójść własną drogą i nadal twierdzili, że nawróceni poganie powinni zachowywać żydowską tradycję i przepisy. Dla Pawła stało się to bardzo poważnym problemem, ponieważ twierdzenia te były przeciwne bardzo istotnym zasadom wiary. Stanowiły wręcz zaprzeczenie ewangelii Chrystusa. Przeczytaj Gal./Ga 1,1−12. Jak poważnie postrzegał Paweł problem, który wyniknął w zborach w Galacji? W jaki sposób świadczy to o znaczeniu tego zagadnienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak powiedzieliśmy wcześniej, sytuacja w zborach galackich w znacznym stopniu zdecydowała o treści Listu do Rzymian, w którym Paweł rozwija tematykę Listu do Galatów. Judaizujący utrzymywali, że prawo, które Bóg dał im przez Mojżesza, jest ważne i powinno być zachowywane przez nawróconych pogan. Paweł starał się wykazać jego prawdziwe miejsce i funkcję. Nie chciał, aby ludzie ci zyskali posłuch w Rzymie, podobnie jak udało im się to w Galacji. Nadmiernym uproszczeniem jest sprowadzenie kwestii do pytania, czy w Liście do Galatów i Liście do Rzymian Paweł ma na myśli prawo ceremonialne, czy prawo moralne. Z historycznego punktu widzenia chodziło raczej o to, czy nawróceni poganie powinni poddać się obrzezaniu i zachowywać prawo Mojżeszowe. Zjazd Kościoła w Jerozolimie rozstrzygnął już tę kwestię, ale niektórzy nauczyciele nie zamierzali podporządkować się podjętej decyzji. Niektórzy próbują znaleźć w Liście do Galatów i Liście do Rzymian dowód na to, że prawo moralne, dziesięcioro przykazań (a w praktyce tylko czwarte przykazanie), nie obowiązuje już chrześcijan. Jednak ludzie ci błędnie pojmują cel listów, lekceważąc ich historyczny kontekst i zagadnienia, do których nawiązywał Paweł. Apostoł, jak się przekonamy, podkreślał, że zbawienie jest wyłącznie z łaski przez wiarę, a nie przez zachowywanie prawa, w tym nawet prawa moralnego. Nie ma to jednak nic wspólnego z twierdzeniem, że prawo moralne nie powinno być przestrzegane. Potrzeba posłuszeństwa dziesięciu przykazaniom nie jest tu kwestią sporną, a ci, którzy twierdzą inaczej i usiłują nagiąć w takim kierunku tekst listów Pawła, postępują wbrew wyraźnym intencjom apostoła. W jaki sposób odpowiedziałbyś tym, którzy twierdzą, że sobota nie obo− wiązuje już chrześcijan? Jak możesz udowodnić prawdę o sobocie w sposób niepodważający istoty ewangelii?

PIĄTEK — 9 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Pierwsza połowa rozdziału Żydzi i poganie oraz rozdział Odstępstwo w Galacji, w: Działalność apostołów, s. 104-108.210-213; druga połowa rozdziałów Nadanie prawa Izraelowi oraz Zakon i przymierza, w: Patriarchowie i prorocy, s. 226-229.272-275; rozdział Naród wybrany, w: Życie Jezusa, s. 17-19. „Dlaczego na górze Synaj zawarte było inne przymierze, skoro przymierze z Abrahamem zawierało obietnicę odkupienia? Otóż lud izraelski, będąc w niewoli, zatracił w dużym stopniu wiedzę o Bogu i zasadach przymierza zawartego z Abrahamem. (...). Izraelici nie zdawali sobie sprawy z tego, jak grzeszne są ich serca, i że bez Chrystusa niemożliwe jest, by zachowali zakon Boży. Z radością zawarli przymierze z Panem” (Patriarchowie i prorocy, s. 273-274). „Wskutek wpływu fałszywych nauczycieli, którzy pochodzili z wierzących z Jerozolimy, wśród wierzących w Galacji gwałtownie zaczynały się szerzyć podziały, odstępstwo i zepsucie. Ci fałszywi nauczyciele mieszali żydowską tradycję z prawdami ewangelii. Lekceważąc decyzję soboru w Jerozolimie, narzucali nawróconym poganom prawo ceremonialne” (Działalność apostołów, s. 210). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytajcie swoje odpowiedzi na ostatnie pytanie ze środowej części lekcji. W jaki sposób zbór/Kościół albo wy sami narzucacie sobie zbędne ciężary? Jak możemy rozpoznać, czy robimy coś takiego? A może grozi nam niebezpieczeństwo popadnięcia w drugą skrajność? W jaki sposób możemy określić, czy nie jesteśmy zbyt niedbali w kwestii stylu życia i standardów, wskutek czego nasze życie nie odzwierciedla wzniosłego powołania, jakie otrzymaliśmy w Chrystusie? 2. Jakich argumentów używają niektórzy ludzie, twierdząc, że dziesięcioro przykazań nie obowiązuje obecnie chrześcijan? W jaki sposób możemy odpowiedzieć na takie twierdzenia? Dlaczego są one błędne i dlaczego ci, którzy je wysuwają, w rzeczywistości nie postępują stosownie do wiary, iż dziesięcioro przykazań już nie obowiązuje? 3. Przeczytaj jeszcze raz Gal./Ga 1,1-12. Zwróć uwagę, jak bezkompromisowy i nieugięty był Paweł w swoim rozumieniu ewangelii. Czego możemy się nauczyć z jego stanowiska w kontekście zachowywania niezachwianej postawy w kwestii pewnych zasad wiary, zwłaszcza w czasach pluralizmu i relatywizmu? W jaki sposób świadczy to o tym, że pewne prawdy nie podlegają żadnym kompromisom?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Wierna Biblii fabularyzowana opowieść o życiu apostoła Pawła. W tym pasjonującym filmie podążamy za Pawłem w jego misyjnych podróżach po Europie. Wszystko to w połączeniu ze świetną scenografią i umiejętnie dawkowanym napięciem czyni z oglądania prawdziwą przyjemność. DVD, prod. USA.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 3 — 17 lipca

WSZYSCY ZGRZESZYLI

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 1,16−17.22−32; 2,1−10.17−23; 3,1−2.10−18.23. TEKST PAMIĘCIOWY: „Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej” (Rzym./ Rz 3,23). Jeśli człowiek nie uzna tego, że nie jest sprawiedliwy, nie odczuje nawet potrzeby usprawiedliwienia (Bożego uznania grzesznika za sprawiedliwego w oczach Boga). Dlatego według Pawła pierwszym krokiem ku usprawiedliwieniu jest uznanie siebie jako bezradnego i beznadziejnego grzesznika. Rozwijając ten argument, apostoł przedstawia najpierw straszliwą deprawację pogan, którzy upadli tak nisko, ponieważ wyparli prawdziwego Boga ze swojej świadomości. Paweł wykazuje następnie, że Żydzi nie są wcale lepsi, a zatem nikt nie jest w stanie zbawić się przy pomocy swoich dobrych uczynków. Ellen G. White przejrzyście wyjaśnia tę kwestię: „Niechaj nikt nie zajmuje takiego stanowiska, że jakiekolwiek dobre uczynki człowieka w choćby najbardziej nieznaczny sposób mogą umniejszyć dług zaciągnięty przez jego przestępstwo. Jest to fatalne zwiedzenie. Gdybyście to rozumieli, przestalibyście pielęgnować swoje marne poglądy i z pokorą serca przyjęlibyście dzieło pojednania. Ta kwestia jest tak mgliście pojmowana, iż tysiące tych, którzy twierdzą, że są dziećmi Pana, są w rzeczywistości dziećmi złego, bo polegają na własnych uczynkach. Bóg zawsze oczekiwał dobrych czynów, prawo ich wymaga, ale ponieważ człowiek upadł w grzech, jego dobre czyny stały się bezwartościowe, a jedyną wartość ma sprawiedliwość Jezusa. Chrystus jest w stanie zbawić na zawsze, bo zawsze żyje, by wstawiać się za nami” (komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1071).

Nie wstydzę się ewangelii

NIEDZIELA — 11 lipca

„Nie wstydzę się za Ewangieliję Chrystusową, ponieważ jest mocą Bożą ku zba− wieniu każdemu wierzącemu, Żydowi najprzód, potem i Greczynowi. Bo sprawie− dliwość Boża w niej bywa objawiona z wiary w wiarę, jako napisano: Że spra− wiedliwy z wiary żyć będzie” (Rzym./Rz 1,16−17 Biblia gdańska). Co oznaczają dla ciebie te słowa? Czy doświadczyłeś zawartej w nich obietnicy i nadziei? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W zacytowanym fragmencie listu występuje kilka następujących kluczowych słów: 1. Ewangelia. Jest to tłumaczenie greckiego wyrazu oznaczającego dosłownie dobre przesłanie czy dobrą nowinę. Samo w sobie słowo to może się odnosić do jakiegokolwiek dobrego przesłania, ale w tym kontekście, opatrzone określeniem Chrystusowa, oznacza dobrą nowinę o Mesjaszu (słowo Chrystus pochodzi z greki i jest tłumaczeniem pochodzącego z języka hebrajskiego terminu Mesjasz). Dobrą nowiną jest to, że Mesjasz przyszedł i możemy być zbawieni przez wiarę w Niego. W Jezusie i Jego doskonałej sprawiedliwości — a nie o własnych siłach ani nawet przy pomocy prawa Bożego — człowiek może dostąpić zbawienia. 2. Sprawiedliwość. Słowo to odnosi się do stanu charakteryzującego się pozostawaniem w porządku z Bogiem. Szczególne znaczenie tego słowa zostało rozwinięte w Liście do Rzymian. Będziemy je zgłębiać w miarę naszego studium tej księgi biblijnej. Należy zwrócić uwagę, że w Rzym./Rz 1,17 sprawiedliwość została określona jako Boża. Jest to sprawiedliwość pochodząca od Pana — sprawiedliwość, którą daje sam Bóg. Jak wykażemy, jest to jedyna sprawiedliwość wystarczająca, aby zapewnić nam obietnicę życia wiecznego. 3. Wiara. W języku greckim występuje w tym wersecie to samo słowo w dwóch formach — czasownikowej i rzeczownikowej: pisteuein (wierzyć) i pistis (wiara). Znaczenie wiary powiązanej ze zbawieniem będzie się rozwijać w miarę naszego studium Listu do Rzymian. Czy zmagasz się z niepewnością zbawienia? Czy zdarzają się chwile, gdy szczerze wątpisz, że jesteś zbawiony i że kiedykolwiek możesz być zbawiony? Co powoduje takie obawy? Na czym się one opierają? Czy opierają się na rze− czywistości, to znaczy, że twoje życie jest zaprzeczeniem twojego wyznania wiary? Jeśli tak, jakie decyzje musisz podjąć, aby przyjąć obietnice i zapew− nienia dane ci w Jezusie?

Stan ludzkości

PONIEDZIAŁEK — 12 lipca

Przeczytaj Rzym./Rz 3,23. Dlaczego nam, chrześcijanom, łatwo jest dzisiaj wierzyć w to przesłanie? Z drugiej strony, co może skłaniać niektórych ludzi do kwestionowania prawdziwości tych słów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

To zdumiewające, że niektórzy ludzie kwestionują pojęcie ludzkiej grzeszności, twierdząc, że ludzie są z gruntu dobrzy. Jednak problem ten wynika z braku zrozumienia, czym jest prawdziwa dobroć. Ludzie mogą porównać siebie z kimś innym i uznać, że nie wypadają najgorzej. Nawet gangster Al Capone był świętym w porównaniu z Adolfem Hitlerem. Jednak, gdy porównamy się z Bogiem, z Jego świętością i sprawiedliwością, nikt z nas nie jest w stanie nie poczuć do siebie obrzydzenia i niezadowolenia ze swojego stanu. W Rzym./Rz 3,23 czytamy także o chwale Bożej. Wyrażenie to bywa różnie interpretowane. Być może najprostszą interpretacją jest odniesienie go do znaczenia, jakie nadane mu zostało w 1 Kor./1 Kor 11,7: „[Człowiek] jest obrazem i odbiciem chwały Bożej”. W języku greckim słowo przetłumaczone jako chwała można uznać za luźny synonim słowa obraz. Grzech zatarł obraz Stworzyciela w człowieku. Grzeszny człowiek nie odzwierciedla więc obrazu, czyli chwały Boga. Przeczytaj Rzym./Rz 3,10−18. Czy w tej kwestii cokolwiek zmieniło się w na− szych czasach? Które z tych wyrażeń najlepiej opisuje ciebie albo to, kim byłbyś bez Chrystusa?

Choć jesteśmy beznadziejnie źli, to jednak nie zostaliśmy pozostawieni sami sobie. Pierwszym krokiem ku ratunkowi jest uznanie naszej zupełnej grzeszności i bezradności w kwestii uporania się z nią. Dzieło Ducha Świętego polega na udzieleniu nam takiego przekonania. Jeśli grzesznik nie opiera się Duchowi Świętemu, On poprowadzi go i pozwoli mu zedrzeć maskę pozorów, samoobrony, pretensji i samousprawiedliwienia, a następnie zdać się zupełnie na Chrystusa w błaganiu o Jego miłosierdzie: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu” (Łuk./Łk 18,13). Kiedy ostatni raz krytycznie przyjrzałeś się sobie, swoim motywacjom, czy− nom i uczuciom? Takie wejrzenie w siebie może być bardzo przygnębiające, prawda? Co jest zatem twoją jedyną nadzieją?

Od I do XXI wieku

WTOREK — 13 lipca

Na początku XX wieku zachłysnęliśmy się ideą, że ludzkość dąży do postępu, poziom moralny wzrośnie, a nauka i technika pozwolą zrealizować upragnioną utopię. Wierzono, że ludzie są z natury nakierowani na dążenie do doskonałości, a zatem dzięki właściwej edukacji i moralnej dyscyplinie mogą zmienić na lepsze siebie i społeczeństwo. Wszystko to miało się dziać masowo wraz z nastaniem nowego i cudownego XX wieku. Niestety, nie było tak różowo, prawda? Wiek XX okazał się stuleciem największego okrucieństwa, barbarzyństwa i kłamstwa w dziejach ludzkości. Nauka i technika umożliwiła wymordowanie w dwóch wojnach światowych i szeregu pomniejszych konfliktach zbrojnych milionów ludzi — w przeważającej mierze niewinnych cywilów. Coś takiego nie śniło się nikomu w najgorszych koszmarach. Na czym polega problem ludzkości? Przeczytaj Rzym./Rz 1,22−32. W jaki sposób opisane tu zjawiska przeja− wiają się w XXI wieku? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy ludzkość straciła z oczu Boga, powódź grzechu, kłamstwa i upodlenia zalała świat. Dzisiaj każdy z nas ponosi konsekwencje tego stanu rzeczy. Jeśli w każdej chwili nie poddajemy się Panu, także możemy zostać przez nią porwani. Zwróć uwagę na Rzym./Rz 1,22−23. W jaki sposób ta zasada przejawia się we współczesnym świecie? Odrzucając Boga, co czczą ludzie w naszych cza− sach? Dlaczego w ten sposób czynią samych siebie głupcami? Podziel się swoimi przemyśleniami w klasie. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Żydzi i poganie razem

ŚRODA — 14 lipca

W Rzym./Rz 1,1-32 Paweł opisał głównie grzechy pogan, którzy dawno temu zapomnieli o Bogu i dlatego popadli w rozmaite degradujące praktyki. Nie zamierzał jednak przepuścić także swoim rodakom. Pomimo wszystkich przywilejów, jakimi zostali obdarzeni (zob. Rzym./Rz 3,1-2), oni także byli grzesznikami potępionymi przez prawo Boże, potrzebującymi zbawiennej łaski Chrystusa. W tym sensie, jako grzesznicy winni złamania prawa Bożego i potrzebujący zbawiennej łaski Bożej, Żydzi i poganie byli w takiej samej sytuacji. Przeczytaj Rzym./Rz 2,1−3.17−24. Przed czym ostrzega Paweł? Jakie wnio− ski z tego ostrzeżenia powinniśmy wyciągnąć my wszyscy — Żydzi i poganie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

„Nie myślcie o sobie, że jesteście lepsi od innych ludzi, i nie czyńcie siebie ich sędziami. Ponieważ nie znacie ich pobudek, nie możecie ich osądzać. Krytykując kogoś, wydajecie wyrok na siebie, ponieważ przyznajecie, że jesteście wspólnikami szatana jako oskarżyciele swych braci” (Życie Jezusa, s. 222). Nieraz tak łatwo widzieć grzechy innych i wytykać je. Jakżeż często jednak jesteśmy winni takich samych grzechów, a nawet gorszych! Problem w tym, że patrzymy na samych siebie przez palce i próbujemy poczuć się lepiej, porównując się z innymi, gorszymi w naszym mniemaniu od nas samych. Paweł tak nie czynił. Ostrzegał swoich rodaków, aby nie spieszyli się z osądzaniem pogan, jako że oni sami — Żydzi, naród wybrany — także są grzesznikami, czasami nawet bardziej winnymi niż poganie, ponieważ otrzymali większe niż tamci światło poznania prawdy. Apostoł chciał w ten sposób wskazać, że nikt z nas nie jest sprawiedliwy, nikt z nas nie jest w stanie sprostać Bożym standardom, nikt z nas nie jest z natury dobry ani sam z siebie święty. Żyd czy poganin, mężczyzna czy kobieta, bogaty czy biedny, bogobojny czy bezbożny — wszyscy jesteśmy potępieni, a gdyby nie łaska Boża objawiona w ewangelii nie byłoby dla nas żadnej nadziei. Jak wielkim jesteś obłudnikiem? Jak często, choćby w myślach, potę− piasz innych za coś, co sam także czynisz? W jaki sposób to, co napisał Paweł w Liście do Rzymian, może pomóc ci zmienić tę postawę?

Skrucha

CZWARTEK — 15 lipca

Pięcioletni chłopiec popchnął swoją młodszą siostrę. Rodzice kazali mu przeprosić dziewczynkę i powiedzieć, że jest mu przykro i że żałuje tego, co się stało. Chłopiec nie chciał tego zrobić i dopiero po licznych namowach wycedził przez zaciśnięte zęby przepraszam, patrząc przy tym uparcie w ziemię. Trudno to nazwać skruchą, prawda? Mając przed oczyma powyższy przykład, przeczytaj następujący werset: „Może lekceważysz bogactwo jego dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi?” (Rzym./Rz 2,4). Jakie przesłanie dla nas zawierają te słowa?

Powinniśmy zauważyć, że Boża dobroć prowadzi, a nie przymusza, grzeszników do skruchy. Pan nie posługuje się przymusem. Jest nieskończenie cierpliwy i stara się miłością przyciągać ludzi do siebie. Wymuszona skrucha byłaby sprzeczna ze wszystkim, czym powinien być prawdziwy żal za grzechy. Gdyby Bóg przymuszał ludzi do skruchy, wtedy wszyscy byliby zbawieni, bo On z pewnością znalazłby sposób, by wszystkich skutecznie zmusić do żałowania popełnionego zła. Co spotyka tych, którzy opierają się Bożej miłości, odmawiają skruchy i trwają w nieposłuszeństwie? Zob. Rzym./Rz 2,5−10.

W powyższych wersetach i w wielu innych miejscach Listu do Rzymian Paweł podkreśla znaczenie dobrych czynów. Usprawiedliwienia z łaski przez wiarę, niezależnie od uczynków prawa, nigdy nie należy rozumieć jako jednoznacznego z twierdzeniem, że dobre czyny nie mają żadnego znaczenia w życiu chrześcijanina. Na przykład w Rzym./Rz 2,7 jest powiedziane, że zbawienie staje się udziałem tych, którzy starają się o nie „przez trwanie w dobrym uczynku”. Choć ludzkie starania nie są w stanie sprawić zbawienia, to jednak są częścią szeroko pojętego doświadczenia zbawienia. Trudno zrozumieć, jak ktoś może rzetelnie czytać Biblię i dojść do wniosku, że czyny nie mają żadnego znaczenia. Prawdziwy żal za grzech, żal wypływający dobrowolnie z serca, zawsze towarzyszy determinacji w dążeniu do zwycięstwa i odrzucenia tego, z powodu czego okazana została skrucha. Jak często zachowujesz postawę skruchy? Czy jest to szczera postawa, czy też próbujesz zamiatać pod dywan swoje błędy, niedociągnięcia i grze− chy? Jeśli odpowiedziałeś twierdząco na to drugie pytanie, w jaki sposób możesz to zmienić? Dlaczego powinieneś to zmienić?

PIĄTEK — 16 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Fragment rozdziału Winnica Pańska, w: Przypowieści Chrystusa, s. 187-190; rozdziały Bezwarunkowa miłość oraz Twoja potrzeba pokoju, w: Pokój, za którym tęsknisz, s. 7-17; fragment rozdziału Chrześcijańskie współżycie, w: Śladami Wielkiego Lekarza, s. 365-368; fragment rozdziału Agents of Satan, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. V, s. 146-147. „Wielu jest zwiedzionych, jeśli chodzi o stan ich własnych serc. Nie uświadamiają sobie, że naturalne serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i rozpaczliwie niegodziwe. Owijają się swoją własną sprawiedliwością i są zadowoleni, osiągając swój własny ludzki standard charakteru, jednak jakże fatalnie zawodzą, gdy nie osiągają boskiego standardu i sami przez się nie mogą spełnić wymagań Bożych” (Wybrane poselstwa, t. I, s. 299). „Został mi przedstawiony straszliwy obraz stanu świata. Niemoralność szerzy się wszędzie. Rozwiązłość jest szczególnym grzechem naszych czasów. Nigdy wcześniej występek nie podnosił swojej paskudnej głowy tak bezczelnie jak obecnie. Ludzie wydają się zupełnie otumanieni, a miłujący cnotę i prawdziwą pobożność niemal upadają na duchu pod wpływem bezczelności, siły i dominacji występku. Występek mnoży się nie tylko wśród niewierzących i szyderców. Gdyby tak było, nie moglibyśmy dopatrywać się w tym niczego dziwnego. Ale jest inaczej. Ludzie wyznający religię Chrystusa pomnażają swoje winy. Nawet niektórzy z tych, co twierdzą, że oczekują Jego przyjścia, nie są lepiej przygotowani na to wydarzenie niż sam szatan. Nie oczyszczają się ze skażenia. Tak długo służyli żądzy, iż naturalne wydaje się im, że ich myśli są nieczyste, a wyobrażenia zepsute” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. II, s. 346). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie w klasie swoje odpowiedzi na pytanie z wtorkowej części lekcji. Gdzie we współczesnym społeczeństwie dostrzegamy przejawy działania tej zasady? 2. Przeczytaj jeszcze raz drugi z powyższych cytatów Ellen G. White. Jeśli widzisz w tych słowach siebie, co to oznacza? Dlaczego ważne jest nie poddawać się rozpaczy, ale trzymać się Bożych obietnic — po pierwsze przebaczenia, a po drugie oczyszczenia? Ktoś chciałby ci raz na zawsze wmówić: Nie warto się starać. Jesteś zbyt zepsuty. Nigdy nie będziesz zbawiony, więc lepiej od razu się poddaj! Czy słuchasz zwodziciela, czy raczej Jezusa, który mówi: „I Ja cię nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz” (Jan/J 8,11)? 3. Dlaczego ważne jest dla nas jako chrześcijan, byśmy rozumieli ludzką grzeszność i deprawację? Co może się stać, gdy stracimy z oczu tę smutną, ale prawdziwą stronę rzeczywistości? Do jakich błędów może nas doprowadzić fałszywe zrozumienie naszego stanu?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Monumentalny wykład teologii adwentystycznej. Szczególnie interesująco przedstawiają się rozdziały dotyczące nauki o zbawieniu i usprawiedliwieniu przez wiarę. Polecamy! Dzieło dostępne w oprawie miękkiej i twardej.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 4 — 24 lipca

USPRAWIEDLIWIENI PRZEZ WIARĘ

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 3,19−28. TEKST PAMIĘCIOWY: „Twierdzimy bowiem, że człowiek dostępuje uspra− wiedliwienia przez wiarę, bez udziału uczynków Prawa” (Rzym./Rz 3,28 Biblia Romaniuka). W tej lekcji dochodzimy do zasadniczego tematu Listu do Rzymian — usprawiedliwienia przez wiarę. Wyrażenie to jest porównaniem nawiązującym do języka prawniczego. Przestępca prawa zostaje stawiony przed sędzią i skazany na śmierć za popełnione czyny. Pojawia się jednak zastępca i bierze na siebie jego zbrodnie. Tym samym oczyszcza z zarzutów kryminalistę, który — przyjmując zastępcę — stoi przed sędzią nie tylko oczyszczony z winy, ale uznany za niewinnego tak, jakby nigdy nie popełnił zbrodni, z powodu których został przywiedziony na sąd. Jest tak dlatego, że zastępca, mając doskonałą reputację, oferuje ułaskawionemu kryminaliście swoje doskonałe przestrzeganie prawa. W ten sposób winowajca stoi przed sędzią tak, jakby nigdy nie zrobił nic złego. Nikt nie twierdzi, że osoba ta była niewinna. Przeciwnie, jego wina jest udowodniona. Dobra nowina polega na tym, że pomimo winy otrzymuje on przebaczenie. W planie zbawienia każdy z nas, ludzi, jest przestępcą. Zastępca, Jezus, ma doskonałą reputację i stoi na sądzie zamiast nas, a Jego sprawiedliwość zostaje przyjęta w miejsce naszej niesprawiedliwości. Dlatego też zostajemy usprawiedliwieni przez Bogiem nie ze względu na nasze uczynki, ale ze względu na Chrystusa, którego sprawiedliwość staje się nasza, gdy przyjmujemy ją przez wiarę. Stąd zwrot usprawiedliwienie przez wiarę. Bez względu na naszą przeszłość, gdy przyjmujemy Jezusa, stoimy przed Bogiem w Jego sprawiedliwości — jedynej sprawiedliwości, jaka może nas zbawić. To dopiero dobra nowina! Chyba nie sposób sobie wyobrazić czegoś lepszego.

Uczynki prawa

NIEDZIELA — 18 lipca

Przeczytaj Rzym./Rz 3,19−20. Co Paweł mówi tu o prawie, jego funkcji i o tym, czego prawo uczynić nie może? Dlaczego wszyscy chrześcijanie po− winni to dobrze zrozumieć? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł posługuje się terminem prawo w szerokim znaczeniu, w jakim rozumieli je Żydzi w jego czasach. Terminem Tora (hebr. słowo oznaczające prawo) Żydzi także dzisiaj określają Boże pouczenia zawarte w pięciu księgach Mojżesza, a w szerszym znaczeniu w całym Starym Testamencie. Prawo moralne i jego rozwinięcie w ustawach i przepisach prawa cywilnego, jak również przepisach prawa ceremonialnego było częścią tych pouczeń. Tak więc jako prawo możemy tu rozumieć cały system żydowskiej religii. Być pod prawem oznacza być pod jego jurysdykcją. Jednak prawo świadczy jedynie o niedociągnięciach i winie człowieka wobec Boga. Nie może ono usunąć tej winy — może jedynie doprowadzić grzesznika do poszukiwania ratunku. Gdy wykorzystujemy praktycznie List do Rzymian w naszych czasach, gdy żydowskie prawo nie jest już istotnym czynnikiem, myślimy o nim przede wszystkim w kategoriach prawa moralnego. Nie może nas ono zbawić, tak samo jak system religii żydowskiej nie mógł zbawić Izraelitów. Zbawienie grzesznika nie jest funkcją prawa moralnego. Jego funkcją jest objawienie Bożego charakteru i ukazanie ludziom ich niedociągnięć w jego odzwierciedlaniu. Jakiegokolwiek jest to prawo — moralne, ceremonialne, cywilne — samo w sobie nie uczyni człowieka sprawiedliwym w oczach Boga. Prawo nigdy nie miało takiej funkcji. Przeciwnie — miało wskazywać nasze niedociągnięcia i braki, aby prowadzić nas do Chrystusa. Prawo nie może zbawić, jak objawy nie mogą uleczyć choroby. Objawy nie leczą — wskazują tylko potrzebę leczenia. Tak właśnie funkcjonuje prawo. Jak skuteczne są twoje starania zachowywania prawa Bożego? Jak twoja odpowiedź świadczy o niemożliwości dostąpienia zbawienia na mocy zacho− wywania prawa?

Wiara i sprawiedliwość

PONIEDZIAŁEK — 19 lipca

„Teraz zaś sprawiedliwość Boża ukazała się poza Prawem i została za− świadczona przez Prawo i Proroków” (Rzym./Rz 3,21 Biblia Romaniuka). W jaki sposób mamy rozumieć to, o czym mówi Paweł w tym wersecie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nowa sprawiedliwość została przeciwstawiona sprawiedliwości prawa, która była znana Żydom. Nowa sprawiedliwość jest nazwana sprawiedliwością Bożą, to znaczy sprawiedliwością pochodzącą od Boga, dostarczoną przez Niego — jedyną sprawiedliwością, jaką On akceptuje. Jest to oczywiście sprawiedliwość osiągnięta przez Jezusa w Jego życiu w ludzkim ciele — sprawiedliwość, którą On oferuje wszystkim przyjmującym ją przez wiarę, przyjmującym ją osobiście i nie dlatego, że na nią zasługują, ale dlatego, że jej potrzebują. „Sprawiedliwość to posłuszeństwo prawu. Prawo żąda sprawiedliwości i grzesz− nik jest ją winny prawu, ale nie potrafi jej przedłożyć. Jedyny sposób, w jaki może on osiągnąć sprawiedliwość, to poprzez wiarę. Przez wiarę może przynieść Bogu zasługi Chrystusa i Pan umieszcza posłuszeństwo swego Syna na rachunku grzesznika. Sprawiedliwość Chrystusa zostaje przyjęta w miejsce ludzkiego uchy− bienia i Bóg przyjmuje, przebacza oraz usprawiedliwia pokutującą wierzącą du− szę, traktując ją tak, jak gdyby była sprawiedliwa, i miłując ją tak, jak miłuje swego Syna” (Wybrane poselstwa, t. I, s. 339−340). W jaki sposób możesz na− uczyć się przyjmować osobiście tę wspaniałą prawdę? Zob. Rzym./Rz 3,22. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Wiara w Jezusa, działając w życiu chrześcijanina, jest czymś znacznie więcej niż intelektualnym oszacowaniem prawdy i uznaniem pewnych faktów związanych z życiem i śmiercią Chrystusa. Prawdziwa wiara w Jezusa jest raczej aktywnym przyjęciem Go jako Zbawiciela, Zastępcy, Poręczyciela i Pana. Jest wybraniem Jego sposobu życia, zaufaniem Mu i dążeniem przez wiarę do życia zgodnego z Jego przykazaniami.

Łaska i usprawiedliwienie

WTOREK — 20 lipca

Pamiętając, czego do tej pory dowiedzieliśmy się o prawie i o tym, czego prawo nie jest w stanie uczynić, przeczytaj Rzym./Rz 3,24. Co Paweł mówi w tym wersecie? Co to znaczy, że odkupienie jest dokonane w Chrystusie Jezusie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czym jest pojęcie usprawiedliwienia występujące w tym wersecie? Greckie słowo dikaioo (usprawiedliwiam) może oznaczać czynię sprawiedliwym, ogłaszam sprawiedliwym czy uznaję za sprawiedliwego. Słowo to ma ten sam temat, co dikaiosyne (sprawiedliwość) oraz dikaioma (to, co jest uznane za sprawiedliwe, słuszne, prawe). Stąd bliskie powiązanie między usprawiedliwieniem i sprawiedliwością, powiązanie, które nie zawsze jest należycie przedstawione w różnych przekładach. Tak więc zostajemy usprawiedliwieni, gdy jesteśmy ogłoszeni sprawiedliwymi przez Boga. Przed tym usprawiedliwieniem człowiek jest niesprawiedliwy, a więc nie może zostać przyjęty przez Pana. Natomiast po usprawiedliwieniu jest uważany za sprawiedliwego, a więc jest przyjęty przez Niego. Dzieje się to wyłącznie dzięki łasce Bożej. Łaska oznacza przychylność. Gdy grzesznik zwraca się do Pana po zbawienie, aktem łaski jest uznanie czy ogłoszenie go sprawiedliwym. Jest to niezasłużona przychylność, a wierzący jest usprawiedliwiony bez żadnej zasługi z jego strony i żadnej deklaracji przedłożonej Bogu w swoim imieniu, poza wyrażeniem zupełnej bezradności. Człowiek jest usprawiedliwiony przez odkupienie dokonane w Chrystusie — odkupienie, które oferuje Jezus jako zastępca i poręczyciel grzesznika. Usprawiedliwienie zostało przedstawione w Liście do Rzymian jako konkretne wydarzenie, ściśle umiejscowione w czasie. W jednej chwili grzesznik jest na zewnątrz, niesprawiedliwy i odrzucony, a w następnej chwili, po usprawiedliwieniu, znajduje się wewnątrz, przyjęty i sprawiedliwy. Człowiek, który jest w Chrystusie, postrzega usprawiedliwienie jako dokonane wtedy, gdy zupełnie Mu się poddał. „Usprawiedliwieni” (Rzym./Rz 5,1) oznacza dosłownie będąc usprawiedliwieni. Oczywiście, jeśli usprawiedliwiony grzesznik odpadnie, a potem znowu wróci do Zbawiciela, usprawiedliwienie zostanie ponowione. Jeśli ponowne nawrócenie traktuje się jako codzienne doświadczenie, w pewnym sensie usprawiedliwienie można uznać za doświadczenie cyklicznie się powtarzające. Skoro dobra nowina o zbawieniu jest aż tak dobra, co powstrzymuje ludzi od jej przyjęcia? Co w twoim życiu sprawia, że podchodzisz z dystansem do te− go, co obiecuje ci Pan?

Jego sprawiedliwość

ŚRODA — 21 lipca

W Rzym./Rz 3,25 Paweł dalej zgłębia wspaniałą nowinę o zbawieniu. Posługuje się tam nowym słowem (przebłaganie). Greckie słowo hilasterion występuje w Nowym Testamencie tylko w powyższym wersecie i w Hebr./Hbr 9,5, gdzie jest tłumaczone jako przebłagalnia/ubłagalnia (Biblia Tysiąclecia/Biblia gdańska). Użyte w Rzym./Rz 3,25 opisuje ofertę usprawiedliwienia i odkupienia przez Chrystusa. Przebłaganie wydaje się reprezentować spełnienie wszystkiego, co było symbolizowane przez przebłagalnię w starotestamentowej świątyni. Oznacza to więc, że przez swoją ofiarną śmierć Jezus stał się środkiem zbawienia i tym, który dostarcza przebłagania. Krótko mówiąc, Bóg uczynił to, co było potrzebne, aby nas zbawić. Rzym./Rz 3,25 mówi także o odpuszczeniu grzechów. To nasze grzechy sprawiły, że Bóg nie mógł nas do siebie przyjąć. My sami nie jesteśmy w stanie uczynić czegokolwiek, co usunie nasze winy. Jednak w planie odkupienia Bóg zapewnił sposób zgładzenia grzechów przez wiarę w przelaną krew Chrystusa. Greckie słowo przetłumaczone jako „odpuszczenie” (Rzym./Rz 3,25 Biblia gdańska) to paresis, dosłownie oznaczające przejście nad czy przejście obok. Przejście nad nie oznacza jednak w żadnym wypadku ignorowania grzechów. Bóg może przejść nad grzechami przeszłości, gdyż przez swoją śmierć Jezus zapłacił karę za grzechy wszystkich ludzi. Tak więc każdy, kto ma „wiarę we krwi jego” (Rzym./Rz 3,25 Biblia gdańska), może dostąpić odpuszczenia grzechów, gdyż Chrystus już za nie umarł (zob. 1 Kor./1 Kor 15,3). Przeczytaj Rzym./Rz 3,26−27. Co Paweł mówi w tych wersetach?

Dobra nowina, którą Paweł pragnął podzielić się ze wszystkimi, którzy go słuchali i czytali jego listy, polegała na tym, że człowiek ma dostęp do Bożej sprawiedliwości, która staje się naszym udziałem nie przez uczynki i nasze zasługi, ale przez wiarę w Jezusa i to, co On dla nas uczynił. Ze względu na ofiarę złożoną przez Chrystusa Bóg może uznać grzeszników za sprawiedliwych, a jednak nadal pozostać sprawiedliwym i uczciwym w oczach wszechświata. Szatan nie może oskarżyć Stwórcy, gdyż niebo złożyło najwyższą ofiarę. Szatan oskarżył Boga o to, że domaga się od ludzkości więcej, niż sam jest gotowy dać. Ofiarowanie Chrystusa przeczy temu zarzutowi. Szatan spodziewał się, że Stwórca zniszczy świat po tym, jak ludzie zgrze− szyli. Jednak zamiast tego Bóg posłał Jezusa, aby zbawił ludzi. W jaki sposób świadczy to o charakterze Boga? Jak poznanie Jego charakteru wpływa na nasz sposób życia? Jak zmieni się twoje postępowanie w ciągu następnej doby pod wpływem wiedzy o tym, jaki jest Pan?

Wiara i uczynki

CZWARTEK — 22 lipca

„Twierdzimy bowiem, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia przez wia− rę, bez udziału uczynków Prawa” (Rzym./Rz 3,28 Biblia Romaniuka). Czy ozna− cza to, że nie jest od nas wymagane posłuszeństwo prawu, ponieważ prawo nas nie zbawia? Uzasadnij swoją odpowiedź.

W kontekście historycznym Paweł mówił w Rzym./Rz 3,28 o prawie w szerokim sensie systemu religii żydowskiej. Bez względu na to, jak sumiennie Żyd starał się żyć zgodnie z tym systemem, jeśli nie przyjął Jezusa jako Mesjasza, nie mógł dostąpić usprawiedliwienia. Ten werset jest wnioskiem Pawła wynikającym z jego twierdzenia, że prawo wiary wyklucza chełpienie się. Gdyby człowiek był usprawiedliwiony przez własne czyny, mógłby się tym chlubić. Ale skoro jest usprawiedliwiony ze względu na Jezusa i tylko wierząc w Niego, zasługa wyraźnie należy do Boga, który usprawiedliwił grzesznika. Ellen G. White udziela ciekawej odpowiedzi na pytanie, czym jest usprawiedliwienie przez wiarę? „Jest to dzieło Boże lokujące chwałę ludzką w prochu i czyniące dla człowieka to, czego nie jest on w stanie uczynić sam dla siebie” (Ellen G. White, Testimonies to Ministers and Gospel Workers, s. 456). Uczynki prawa nie są w stanie dokonać zadośćuczynienia za grzechy przeszłości. Na usprawiedliwienie nie można zapracować. Można je przyjąć wyłącznie przez wiarę w pojednawczą ofiarę Chrystusa. Dlatego, w tym sensie, uczynki prawa nie mają nic wspólnego z usprawiedliwieniem. Być usprawiedliwionym niezależnie od uczynków znaczy być usprawiedliwionym, nie mając nic z siebie, czym można zasłużyć na usprawiedliwienie. Jednak wielu chrześcijan błędnie rozumie i stosuje ten werset. Twierdzą oni, że wystarczy wierzyć, a jednocześnie umniejszają potrzebę uczynków czy posłuszeństwa, także prawu moralnemu. Czyniąc to, zupełnie wypaczają sens słów Pawła. W Liście do Rzymian i innych listach apostoł przywiązuje wielką wagę do zachowywania prawa moralnego. Jezus również zwracał na to szczególną uwagę, podobnie jak Jakub czy Jan (zob. Mat./Mt 19,17; Rzym./Rz 2,13; Jak./Jk 2,10-11; Obj./Ap 14,12). Paweł wskazuje, że choć posłuszeństwo prawu nie jest środkiem usprawiedliwienia, to jednak człowiek usprawiedliwiony przez wiarę nadal zachowuje prawo Boże i tak naprawdę tylko on może to czynić. Nieodrodzony człowiek, który nie został usprawiedliwiony, nigdy w pełni nie sprosta wymaganiom prawa. Dlaczego tak łatwo jest wpaść w pułapkę myślenia, że skoro prawo nas nie zbawia, nie musimy się martwić o jego przestrzeganie? Czy kiedykolwiek uspra− wiedliwiałeś grzech pod pretekstem przyjęcia usprawiedliwienia z wiary? Dla− czego jest to bardzo niebezpieczne? Z drugiej strony, gdzie podzialibyśmy się bez obietnicy zbawienia, nawet jeśli czasami zdarza się, że jej nadużywamy?

PIĄTEK — 23 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Pierwsza połowa rozdziału Sprawiedliwość Chrystusa zawarta w prawie, rozdział Przyjdźcie i szukajcie, a znajdziecie oraz pierwsza połowa rozdziału Doskonałe posłuszeństwo przez Chrystusa, w: Wybrane poselswa, t. I, s. 224-227.308-311.346-347; fragment rozdziału Nowe i stare, w: Przypowieści Chrystusa, s. 79-80. „Charakter Chrystusa zajmuje miejsce twojego charakteru, a Bóg przyjmuje cię tak, jak gdybyś nie zgrzeszył” (Pokój, za którym tęsknisz, s. 51). „Łaska jest niezasłużoną przychylnością. Aniołowie, którzy nie wiedzą nic o grzechu, nie rozumieją, co to znaczy mieć okazaną wobec siebie łaskę, lecz nasza grzeszność wymaga okazania łaski ze strony miłosiernego Boga. (...). Wiara jest warunkiem, na podstawie którego Bóg uznał za stosowne obiecać grzesznikom przebaczenie, nie dlatego, że w wierze znajduje się jakaś wartość, dzięki której można zasłużyć na zbawienie, lecz dlatego, że wiara pozwala uchwycić się zasług Chrystusa, jedynego lekarstwa na grzech. Wiara może postawić doskonałe posłuszeństwo Chrystusa w miejsce przestępstwa i wad grzesznika. Gdy grzesznik wierzy, że Chrystus jest jego osobistym Zbawicielem, wtedy stosownie do swych niezawodnych obietnic, Bóg przebacza jego grzech i usprawiedliwia go za darmo. Pokutująca dusza zdaje sobie sprawę, że jej usprawiedliwienie nastąpiło dlatego, że Chrystus, jako jej zastępca i poręczyciel, umarł za nią, stając się jej pojednaniem i sprawiedliwością. (...). Chociaż prawo nie może darować kary za grzech, ale oskarża grzesznika, przedstawiając cały jego dług, Chrystus obiecał obfite przebaczenie wszystkim, którzy pokutują i wierzą w Jego miłosierdzie. Miłość Boża jest udzielona w obfitości pokutującej, wierzącej duszy. Piętno grzechu spoczywające na duszy może zostać usunięte jedynie przez krew pojednawczej ofiary. Nie była wymagana żadna mniejsza ofiara niż ofiara Tego, który był równy z Ojcem. Dzieło Chrystusa — Jego życie, poniżenie, śmierć i wstawiennictwo za zgubionym człowiekiem — wywyższa prawo i czyni je godnym czci” (Wybrane poselswa, t. I, s. 308.339.344). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytaj jeszcze raz wersety studiowane w tym tygodniu, a następnie własnymi słowami wyraź w kilku zdaniach ich główne przesłanie. Podziel się z klasą tym, co napiszesz. 2. Pomyśl, jak wiele kosztowało zbawienie nas. Ceną była śmierć Syna Bożego. Jak świadczy to o potworności grzechu? Gdybyśmy przestali grzeszyć i nigdy więcej nie zgrzeszyli, dlaczego nie wystarczyłoby to, by uznać nas za sprawiedliwych wobec Boga? Jak ten fakt motywuje nas do opierania się pokusom do grzechu? 3. W jaki sposób człowiek może być kuszony do nadużywania wspaniałej nowiny o zbawieniu przez wiarę? W jaką pułapkę popadają ci, którzy tak postępują? Zob. 2 Piotra/2 P 3,16; 1 Jana/1 J 3,7.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Autor wykazuje wiele podobieństw pomiędzy teologią luterańska a adwentystyczną. W interesujący sposób przedstawia zagadnienie prawa i ewangelii oparte w znacznym stopniu na wywodach apostoła Pawła w Liście do Rzymian.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 5 — 31 lipca

USPRAWIEDLIWIENIE I PRAWO

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: 1 Mojż./Rdz 15,6; 2 Sam./2 Sm 11,1—12,31; Rzym./Rz 3,20−23.31; 4,1−17; Gal./Ga 3,19; 1 Jana/1 J 3,4. TEKST PAMIĘCIOWY: „Czyż więc wiarą obalamy Prawo? Ależ nie! Raczej ustanawiamy Prawo” (Rzym./Rz 3,31 Biblia Romaniuka). Pod wieloma względami 4. rozdział Listu do Rzymian jest podstawą biblijnej nauki o zbawieniu wyłącznie przez wiarę. Posługując się Abrahamem — wzorem świętości i szlachetności — jako przykładem kogoś, kto potrzebował zbawienia z łaski, bez uczynków prawa, Paweł nie pozostawił czytelnikom żadnych wątpliwości. Jeśli najlepsze uczynki i przestrzeganie prawa nie były wystarczające, by usprawiedliwić go przed Bogiem, jaką nadzieję mogą mieć wszyscy pozostali? Jeśli zbawienie musiało być z łaski nawet dla Abrahama, to musi być tak samo dla każdego innego — tak Żyda, jak i poganina. W 4. rozdziale Listu do Rzymian Paweł ukazuje trzy zasadnicze etapy planu zbawienia: 1) obietnicę boskiego błogosławieństwa (obietnicę łaski), 2) ludzką odpowiedź na tę obietnicę (odpowiedź wiary), 3) boskie ogłoszenie sprawiedliwości przypisanej tym, którzy wierzą (usprawiedliwienie). W ten sposób działało to wobec Abrahama i tak działa wobec nas. Ważne jest, abyśmy pamiętali, że według Pawła zbawienie z łaski jest czymś, co zostało nam dane, choć na to nie zasługujemy. Gdybyśmy zasługiwali, wówczas by się nam to należało, a wtedy byłaby to należność, a nie dar. Jednak dla istot tak zepsutych i upadłych, jakimi jesteśmy, zbawienie musi być darem. Aby dowieść faktu, że zbawienie przychodzi wyłącznie przez wiarę, Paweł cytuje 1 Mojż./Rdz 15,6: „Uwierzył Abram Panu, a Pan poczytał mu to za sprawiedliwość” (Biblia Romaniuka). Oto usprawiedliwienie przez wiarę na jednej z pierwszych kart Biblii.

Prawo ustanowione

NIEDZIELA — 25 lipca

Przeczytaj Rzym./Rz 3,31. Co Paweł mówi w tym wersecie? Dlaczego to stwierdzenie jest ważne dla nas jako adwentystów dnia siódmego?

W tym wersecie apostoł z naciskiem podkreśla, że wiara nie ujmuje nic prawu Bożemu. Nawet ci, którzy przestrzegali prawa — i to całego zbioru prawa starotestamentowego — nigdy nie byli przez nie zbawieni. Religia Starego Testamentu, tak samo jak Nowego, zawsze była religią łaski danej grzesznikom przez wiarę. Przeczytaj Rzym./Rz 4,1−8. W jaki sposób ten fragment listu wskazuje na to, że nawet w Starym Testamencie zbawienie było przez wiarę, a nie przez uczyn− ki prawa? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Według tego starotestamentowego sprawozdania Abraham został uznany za sprawiedliwego, ponieważ uwierzył Bogu. Tak więc Stary Testament uczy sprawiedliwości przez wiarę. Ponieważ wszelkie sugestie, iż wiara obala (gr. katargein = czynić bezużytecznym, unieważniać) prawo, są fałszywe, oznacza to, że zbawienie przez wiarę jest w istotnym sensie przesłaniem Starego Testamentu. Cały Stary Testament naucza o łasce. Czym był chociażby cały rytuał świątynny, jeśli nie przedstawieniem sposobu zbawienia grzeszników — nie przez ich uczynki, ale przez poniesioną za nich śmierć zastępcy? Jak inaczej można wyjaśnić to, że Dawid otrzymał przebaczenie po głośnym skandalu obyczajowym? Z pewnością nie został zbawiony dzięki przestrzeganiu prawa, gdyż złamał tyle zasad, iż mógł zostać wielokrotnie potępiony. Gdyby Dawid miał zostać zbawiony przez prawo, jego szanse na zbawienie byłyby mniej niż zerowe. Paweł przedstawia przywrócenie Dawida do łaskawości Bożej jako przykład usprawiedliwienia przez wiarę. Przebaczenie było przejawem łaski Jahwe. Tak więc mamy kolejny starotestamentowy przykład sprawiedliwości przez wiarę. Jakkolwiek starożytni Izraelici w większości stali się legalistami, to jednak religia objawiona Hebrajczykom była zawsze religią łaski. Legalizm był jedynie jej wypaczeniem, a nie rzeczywistą treścią. Zastanów się przez chwilę nad grzechem i duchowym odrodzeniem Dawida (zob. 2 Sam./2 Sm 11,1—12,31; Ps./Ps 51,1−21). Jaką nadzieję możesz czer− pać dla siebie z tej tragicznej historii? Czy płynie z niej nauka, w jaki sposób powinniśmy traktować w zborze tych, którzy upadają?

Łaska czy należność?

PONIEDZIAŁEK — 26 lipca

Zagadnienie, które Paweł rozważa w przytoczonym fragmencie listu nie jest jedynie kwestią teologiczną. Stanowi ono istotę zbawienia i naszej więzi z Bogiem. Jeśli ktoś wierzy, że musi zasłużyć na akceptację, czyli osiągnąć pewien standard świętości, zanim zostanie usprawiedliwiony i otrzyma przebaczenie, wówczas naturalne będzie dla niego zwrócenie się do wewnątrz i wpatrywanie się w siebie i swoje uczynki. Wtedy religia może się stać bardzo egocentryczna, a to jest ostatnia rzecz, jakiej grzesznik mógłby potrzebować. W przeciwieństwie do tego, jeśli ktoś przyjmuje wspaniałą nowinę, że usprawiedliwienie jest darem Boga, zupełnie niezapracowanym i niezasłużonym, o ileż łatwiej i bardziej naturalnie zwraca uwagę na miłość i miłosierdzie Zbawiciela zamiast na siebie? Kto będzie lepiej odzwierciedlał charakter Boga — ktoś zajęty sobą, czy ktoś, kto wpatruje się w Niego z wdzięcznością i uwielbieniem? Przeczytaj Rzym./Rz 4,6−8. W jaki sposób Paweł rozwija tu temat usprawie− dliwienia przez wiarę?

„Grzesznik musi przyjść w wierze do Chrystusa, uchwycić się Jego zasług, złożyć swoje grzechy na Tego, który poniósł grzech i przyjąć Jego przebaczenie. Właśnie z tego powodu Chrystus przyszedł na świat. W ten sposób sprawiedliwość Chrystusa zostaje przypisana pokutującemu, wierzącemu grzesznikowi. Staje się on członkiem rodziny królewskiej” (Wybrane poselstwa, t. I, s. 204). Dalej apostoł wyjaśnia, że zbawienie przez wiarę jest przeznaczone nie tylko dla Żydów, ale także dla pogan (zob. Rzym./Rz 4,9-12). Tak naprawdę, jeśli podejdziemy do tego z formalnego punktu widzenia, Abraham nie był Izraelitą — pochodził z pogańskiego rodu (zob. Joz./Joz 24,2). W tamtym czasie nie istniało nawet rozróżnienie na pogan i Izraelitów, jako że nie istniał naród izraelski. Gdy Abraham został usprawiedliwiony (zob. 1 Mojż./Rdz 15,6), nie był nawet obrzezany. Tak więc Abraham stał się ojcem zarówno nieobrzezanych, jak i obrzezanych, a przy tym znakomitym przykładem, jakim posłużył się Paweł, by wykazać powszechność zbawienia. Śmierć Chrystusa była ofiarą złożoną za wszystkich, bez względu na pochodzenie czy narodowość (zob. Hebr./Hbr 2,9). Zważywszy na powszechność ofiary Jezusa złożonej na Golgocie oraz to, jak ukrzyżowanie Go podkreśla wartość każdego człowieka, dlaczego uprze− dzenia rasowe, etniczne czy narodowościowe są czymś odrażającym? W jaki sposób możemy wykryć tego rodzaju uprzedzenia w sobie i przez łaskę Bożą wykorzenić je z naszego umysłu?

Obietnica i prawo

WTOREK — 27 lipca

„Obietnica dana Abrahamowi i potomstwu jego, że będzie dziedzicem świa− ta, nie została uzależniona od Prawa, lecz od usprawiedliwienia przez wiarę” (Rzym./Rz 4,13 Biblia Romaniuka). W tym wersecie obietnica i prawo są sobie przeciwstawione. Paweł stara się zbudować starotestamentową podstawę swego nauczania o sprawiedliwości przez wiarę. Znajduje przykład Abrahama, którego Izraelici uważali za swego przodka. Akceptacja Boża i usprawiedliwienie stały się udziałem Abrahama niezależnie od prawa. Bóg złożył mu obietnicę, że będzie on dziedzicem świata. Abraham uwierzył w tę obietnicę — zaakceptował wskazaną mu rolę. W wyniku tego Pan przyjął go i działał przez niego dla zbawienia świata. Jest to wspaniały przykład tego, jak łaska działała w czasach starotestamentowych. Dlatego też Paweł posłużył się tym przykładem. Przeczytaj Rzym./Rz 4,14−17. W jaki sposób Paweł kontynuuje swój wy− wód, wykazując, że zbawienie przez wiarę było sednem Starego Testamentu? Zob. Gal./Ga 3,7−9. ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Należy pamiętać — jak powiedzieliśmy na początku naszego studium — do kogo pisał Paweł. Ci wierzący byli dobrze zapoznani ze starotestamentowym prawem, a wielu z nich doszło do przekonania, że ich zbawienie opiera się na tym, jak dobrze go przestrzegają, choć w Starym Testamencie nie mogli znaleźć dowodu na potwierdzenie tej tezy. Starając się wyjaśnić to nieporozumienie, apostoł dowodził, że Abraham, na długo przed ogłoszeniem prawa na Synaju, przyjął obietnice nie przez uczynki prawa (co byłoby trudne, jako że prawo — cała Tora i system ceremonialny — nie zostało jeszcze spisane), ale przez wiarę. Gdyby Paweł nawiązywał tutaj jedynie do prawa moralnego, które jako zasada istniało jeszcze przed Synajem, wówczas argumentacja byłaby taka sama. Być może nawet argument byłby jeszcze bardziej trafny! Apostoł twierdzi, że starając się otrzymać Boże obietnice przez prawo, pozbawiamy wiarę sensu. Są to mocne słowa, ale Paweł dowodzi, iż wiara zbawia, a prawo potępia. Stara się uświadomić czytelnikom daremność poszukiwania zbawienia przez to, co prowadzi do potępienia, ponieważ my wszyscy — zarówno Żydzi, jak i poganie — przestąpiliśmy prawo i dlatego wszyscy potrzebujemy tego samego, co Abraham, a mianowicie zbawiennej sprawiedliwości Jezusa przypisanej nam przez wiarę.

Prawo i wiara

ŚRODA — 28 lipca

Jak zauważyliśmy we wczorajszej części lekcji, Paweł wykazał, że Boże postępowanie wobec Abrahama dowodzi, iż zbawienie jest dostępne przez obietnicę łaski, a nie przez prawo. Dlatego, jeśli Żydzi chcieli być zbawieni, musieli porzucić ufność pokładaną w uczynkach, a przyjąć obietnicę abrahamową, wypełnioną przez przyjście Mesjasza. W rzeczywistości tak samo dzieje się w przypadku wszystkich ludzi, Żydów czy pogan, którzy myślą, że ich dobre uczynki są wszystkim, czego potrzebują, aby być w porządku wobec Boga. „Zasada, że człowiek może zbawić sam siebie własnymi uczynkami, leży u podstaw każdej pogańskiej religii (...). Gdziekolwiek ją wyznają, tam grzech nie ma przeszkód” (Życie Jezusa, s. 22). Co oznacza to stwierdzenie? Dlacze− go pogląd, że możemy się zbawić przez własne uczynki, czyni nas tak bezbron− nymi wobec grzechu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W jaki sposób Paweł w Gal./Ga 3,21−23 wyjaśnił związek prawa i wiary? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdyby istniało prawo, które może darzyć życiem, z pewnością byłoby to prawo Boże. A jednak Paweł mówi, że żadne prawo, nawet Pańskie, nie może dawać życia, gdyż wszyscy je złamali, więc wszyscy są przez nie potępieni. Jednak obietnica wiary, pełniej objawiona przez Chrystusa, wyzwala wszystkich wierzących od pozostawania pod prawem, to znaczy od potępienia i usiłowania zasłużenia na zbawienie przez uczynki. Prawo staje się ciężarem, gdy jest przedstawiane bez wiary i łaski, ponieważ bez wiary, łaski i sprawiedliwości przychodzącej przez wiarę pozostawanie pod prawem oznacza pozostawanie pod ciężarem potępienia z powodu grzechu. Jak istotna jest sprawiedliwość przez wiarę w twojej więzi z Bogiem? Co możesz zrobić, aby nie została ona rozmyta przez inne aspekty prawdy do tego stopnia, że stracisz z oczu tę ważną naukę? W końcu, na cóż zdadzą się inne elementy prawdy bez sprawiedliwości przez wiarę?

Prawo i grzech

CZWARTEK — 29 lipca

Często słyszymy ludzi, którzy mówią, że w nowym przymierzu prawo zostało zniesione. Cytują przy tym wersety, które według nich są dowodem prawdziwości tego twierdzenia. Jednak logika i teologia owego twierdzenia nie zgadzają się z przekazem biblijnym. Przeczytaj 1 Jana/1 J 2,3−6; 3,4 i Rzym./Rz 3,20. Co wersety te mówią nam o powiązaniu prawa z grzechem? W 1729 roku anglikański duchowny Jonathan Swift napisał: „Czy ktokolwiek mógłby powiedzieć, że gdyby słowa pijaństwo, oszustwo, kłamstwo i kradzież zostały na mocy ustawy parlamentu usunięte z języka angielskiego i słowników, to następnego ranka obudzilibyśmy się wstrzemięźliwi, uczciwi, prawi i miłujący prawdę? Czy byłby to uprawniony wniosek?” (Jonathan Swift, A Modest Proposal and Other Satires, Nowy Jork 1955, s. 205). Analogicznie, skoro prawo Boże miałoby zostać zniesione, dlaczego kłamstwo, morderstwo i kradzież nadal miałyby być grzeszne czy złe? Gdyby prawo Pana zostało zmienione, wówczas należałoby zmienić także definicję grzechu. Gdyby usunąć prawo Boże, wówczas trzeba byłoby usunąć także grzech. Czy ktokolwiek jest w stanie w to wierzyć? Zob. 1 Jana/1 J 1,7-10; Jak./Jk 1,14-15. W Nowym Testamencie występuje zarówno prawo, jak i ewangelia. Prawo wskazuje, co jest grzechem, a ewangelia wskazuje lekarstwo na grzech, a mianowicie śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Gdyby nie było prawa, nie byłoby też grzechu, więc od czego mielibyśmy być zbawieni? Tak więc ewangelia ma sens jedynie w kontekście prawa i to wobec jego ciągłego obowiązywania. Często słyszymy twierdzenie, że ofiara Chrystusa na krzyżu spowodowała unieważnienie prawa. Jest to twierdzenie dość ironiczne w swej wymowie, ponieważ śmierć Jezusa najdobitniej świadczy, iż prawo nie tylko nie zostało zniesione czy unieważnione, ale nawet nieznacznie zmienione. Skoro Bóg nie unieważnił ani nawet nie zmienił prawa przed śmiercią Chrystusa na krzyżu, dlaczego miałby to uczynić potem? Dlaczego nie miałby się pozbyć prawa zaraz po tym, jak ludzie zgrzeszyli? W ten sposób oszczędziłby ludzkości prawnych konsekwencji i kar, jakie pociąga za sobą przestępowanie prawa. Wtedy też Jezus wcale nie musiałby umierać. Tak więc Jego śmierć świadczy o tym, że gdyby prawo w ogóle mogło być zmienione czy unieważnione, zostałoby zmienione lub unieważnione przed ukrzyżowaniem Chrystusa, a nie po nim. Tak więc nic dobitniej nie świadczy o ciągłym jego obowiązywaniu niż ofiara Jezusa — ofiara konieczna właśnie dlatego, że prawo nie mogło być zmienione. Gdyby mogło zostać zmienione w celu dostosowania go do naszego upadłego stanu, czy nie byłoby to lepsze wyjście z problemu grzechu niż śmierć Mesjasza? Gdyby nie istniało prawo Boże zakazujące cudzołóstwa, czy cudzołóstwo byłoby mniej szkodliwe i bolesne, niż jest teraz dla tych, którzy padają jego ofiarą? W jaki sposób twoja odpowiedź pomaga ci zrozumieć, dlaczego prawo Pańskie nadal obo− wiązuje? Jakie jest twoje doświadczenie związane z łamaniem prawa Bożego?

PIĄTEK — 30 lipca DO DALSZEGO STUDIUM: Druga połowa rozdziału Chrystus centrum poselstwa, w: Wybrane poselstwa, t. I, s. 358; pierwsza połowa rozdziałów Powołanie Abrahama oraz Zakon i przymierza, w: Patriarchowie i prorocy, s. 90-92.267-268; fragmenty rozdziałów Kazanie na Górze, Spór oraz Wykonało się!, w: Życie Jezusa, s. 216-217.433-434.549-551. „W czasach szczególnego rozwarstwienia społeczeństwa, gdy powszechne prawa człowieka nie były uznawane, Paweł wyraził wielką prawdę o ludzkim braterstwie, oświadczając, że Bóg »z jednego pnia wywiódł też wszystkie narody ludzkie, aby mieszkały na całym obszarze ziemi« (Dz./Dz 17,26). Według Boga wszyscy ludzie są równi” (Działalność apostołów, s. 129-130). „Żeby zbawić człowieka i żeby zachowane zostało dobre imię prawa, rzeczą konieczną było, aby Syn Boży ofiarował samego siebie jako ofiarę za grzech. Ten, który nie znał grzechu, stał się grzechem za nas. Umarł za nas na Kalwarii. Jego śmierć ukazuje cudowną miłość Boga do człowieka i niezmienność Jego prawa. (...). Sprawiedliwość to posłuszeństwo prawu. Prawo żąda sprawiedliwości i grzesznik jest ją winny prawu, ale nie potrafi jej przedłożyć. Jedyny sposób, w jaki może on osiągnąć sprawiedliwość, to poprzez wiarę. Przez wiarę może przynieść Bogu zasługi Chrystusa i Pan umieszcza posłuszeństwo swego Syna na rachunku grzesznika. Sprawiedliwość Chrystusa zostaje przyjęta w miejsce ludzkiego uchybienia i Bóg przyjmuje, przebacza oraz usprawiedliwia pokutującą, wierzącą duszę, traktując ją tak, jak gdyby była sprawiedliwa, i miłując ją tak, jak miłuje swego Syna” (Wybrane poselstwa, t. I, s. 227.339-340). „Gdy szatanowi uda się doprowadzić człowieka do upatrywania wartości we własnych uczynkach jako zasługach i sprawiedliwości, wówczas zwodziciel może go pokonać swoimi pokusami i zrobić z niego ofiarę. (...). Pomażcie odrzwia krwią Baranka z Golgoty, a będziecie bezpieczni” (Ellen G. White w: Review and Herald, 3 IX 1889). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Dlaczego ważne jest zrozumienie, że zbawienie przychodzi wyłącznie przez wiarę, bez uczynków prawa? Przed jakimi błędami chroni nas ta wiedza? Jakie niebezpieczeństwa grożą tym, którzy tracą z oczu tę ważną biblijną naukę? 2. Jakie możesz podać argumenty na rzecz ciągłego obowiązywania prawa Bożego, nawet jeśli prawo i posłuszeństwo nas nie zbawia? 3. Zastanów się nad tym, że w świetle ofiary Chrystusa wszyscy ludzie są równi. Dlaczego tak często wydaje się, że chrześcijanie, którzy powinni mieć tę prawdę przed oczyma, zapominają o niej i nabierają uprzedzeń rasowych, etnicznych i narodowościowych? 4. Jako usprawiedliwieni grzesznicy staliśmy się odbiorcami łaski i niezasłużonej Bożej przychylności, mimo iż zgrzeszyliśmy przeciwko Panu. W jaki sposób ten fakt powinien wpływać na naszą postawę wobec bliźnich? Jak łaskawi i przychylni jesteśmy wobec tych, którzy nas skrzywdzili i rzeczywiście nie zasługują na naszą łaskawość i przychylność?

Lekcja 6 — 7 sierpnia

WYKŁAD NA TEMAT WIARY

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 5,1−21. TEKST PAMIĘCIOWY: „Tak więc usprawiedliwieni już dzięki wierze, za− chowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przez niego to mamy dostęp w wierze do tej łaski, w której trwajmy, chlubiąc się nadzieją chwały Bożej” (Rzym./Rz 5,1−2 Biblia Romaniuka). Paweł udowodnił, że usprawiedliwienie, czyli Boża akceptacja, następuje wyłącznie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, gdyż jedynie Jego sprawiedliwość jest wystarczająca, aby nadać nam właściwy status wobec naszego Pana. Opierając się na tej wielkiej prawdzie, apostoł rozwija teraz ten temat. Wykazując, że zbawienie musi przyjść przez wiarę, a nie przez uczynki, i to nawet w przypadku kogoś tak sprawiedliwego jak Abraham, Paweł w pewnym sensie robi krok wstecz, przygląda się zagadnieniu z szerszej perspektywy — co spowodowało grzech, cierpienie i śmierć oraz w jaki sposób rozwiązanie znajduje się w Chrystusie i tym, czego On dokonał dla ludzkości? Przez upadek jednego człowieka, Adama, cała ludzkość stanęła wobec potępienia, wyobcowania i śmierci. Przez zwycięstwo jednego człowieka, Jezusa, cały świat uzyskał nowy status wobec Boga — status, w którym przez wiarę w Syna Człowieczego zapis ludzkich grzechów i stosowna do nich kara mogą zostać usunięte dzięki wiecznemu przebaczeniu. Paweł porównuje Adama i Jezusa, wykazując, że Chrystus przyszedł, aby odwrócić to, co uczynił Adam, oraz że przez wiarę — ofiary grzechu Adama mogą zostać uratowane przez Jezusa, Zbawiciela. Podstawą tego jest ukrzyżowanie Chrystusa, Jego zastępcza śmierć otwierająca drogę każdemu człowiekowi, zarówno Żydowi, jak i poganinowi, do zbawienia przez Jezusa, który swoją krwią zapewnił usprawiedliwienie wszystkim, którzy Go przyjmują. Jest to z pewnością temat godny rozważań, ponieważ stanowi podstawę wszelkich naszych nadziei.

Usprawiedliwieni zatem

NIEDZIELA — 1 sierpnia

Przeczytaj Rzym./Rz 5,1−5. Podsumuj przesłanie Pawła zawarte w tych wer− setach. Jaką naukę dla siebie możesz wyciągnąć z tych słów? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Usprawiedliwieni znaczy dosłownie uznani za sprawiedliwych. W języku greckim występuje tu czas przeszły dokonany. Zostaliśmy uznani za sprawiedliwych albo potraktowani jak sprawiedliwi nie dzięki uczynkom prawa, ale przez przyjęcie Chrystusa. Doskonałe życie, jakie Jezus wiódł na ziemi — Jego doskonałe przestrzeganie prawa — zostało nam przypisane. Jednocześnie wszystkie nasze grzechy zostały złożone na Jezusa. Bóg przypisał je Jemu, tak jakby to On je popełnił, a nie my, i w ten sposób uniknęliśmy kary, na jaką zasłużyliśmy. Zamiast na nas kara spadła na Chrystusa, abyśmy nigdy nie musieli jej ponieść sami. Czy może być lepsza wiadomość dla grzesznika? Greckie słowo przetłumaczone jako „chlubimy się” w Rzym./Rz 5,3, występuje także w Rzym./Rz 5,2. Bywa ono tłumaczone także jako „radujemy się” (Rzym./ Rz 5,2-3 Biblia ekumeniczna), co pokazuje nam widoczny związek między nimi. Usprawiedliwieni ludzie mogą się radować nawet w ucisku, ponieważ swoją wiarę kierują ku Jezusowi. Ufają, że, Bóg wszystko obróci na dobre. Uważają za zaszczyt to, iż mogą cierpieć ze względu na Chrystusa (zob. 1 Piotra/1 P 4,13). Zwróć uwagę także na sekwencję słownictwa występującą w Rzym./Rz 5,3-5. 1. Cierpliwość. Greckie słowo hypomone oznacza niezłomną wytrwałość. Jest to ten rodzaj wytrwałości, która wyrabia się w ucisku u tych, którzy zachowują wiarę i nie tracą nadziei w Chrystusie nawet pośród trudnych doświadczeń i cierpień, które czasami czynią życie nieznośnym. 2. Doświadczenie. Greckie słowo dokime znaczy dosłownie wypróbowana jakość, stąd wypróbowana cnota, czyli wypróbowany charakter. Ten, kto cierpliwie wytrwa w uciskach, może rozwinąć charakter godny uznania. 3. Nadzieja. Wytrwałość i wypróbowanie w naturalny sposób podbudowują nadzieję pokładaną w Jezusie i obietnicy zbawienia w Nim. Jak długo trzymamy się Go w wierze, skrusze i posłuszeństwie, tak długo mamy nadzieję na wszystko, co najlepsze. Co jest twoją największą nadzieją? W jaki sposób ta nadzieja może się spełnić dzięki Jezusowi? A jeśli nie może, czy powinieneś żywić taką nadzieję?

Bóg poszukuje człowieka

PONIEDZIAŁEK — 2 sierpnia

Przeczytaj Rzym./Rz 5,6−8. Co wersety te mówią o charakterze Boga i dla− czego niosą nam tak wiele nadziei? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Gdy Adam i Ewa haniebnie i niewytłumaczalnie przestąpili Boże przykazanie, Stwórca podjął działania w kierunku pojednania. Od tej pory Pan zawsze wykazywał inicjatywę, zapewniając zbawienie i zapraszając ludzi, aby je przyjęli. „Gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego” (Gal./Ga 4,4). W Rzym./Rz 5,9 czytamy, że przez Jezusa będziemy zachowani od gniewu Bożego. W jaki sposób mamy rozumieć to stwierdzenie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Jak krew na odrzwiach domów Izraelitów w Egipcie w przeddzień ich wyzwolenia chroniła pierworodnych od gniewu, który spadł na pierworodnych w egipskich rodzinach, tak krew Jezusa Chrystusa gwarantuje, że ten, kto został usprawiedliwiony i zachowuje ten status, będzie chroniony, gdy gniew Boży ostatecznie zniszczy grzech u kresu dziejów. Niektórzy zmagają się z pojęciem miłującego Boga przejawiającego gniew. Ale właśnie dlatego, że On miłuje, przejawia gniew. Jak mógłby kochać świat i nie żywić gniewu wobec grzechu? Gdyby był wobec nas obojętny, nie dbałby o to, co dzieje się na ziemi. Rozejrzyj się wokół i zobacz, co grzech robi z Jego stworzeniem. Jakżeż Bóg miałby nie sprzeciwiać się takiemu złu i degeneracji! Jaki inny powód mamy, aby się radować? Zob. Rzym./Rz 5,10−11.

Niektórzy komentatorzy widzą w Rzym./Rz 5,10 nawiązanie do życia Chrystusa na ziemi, gdy rozwinął On doskonały charakter, którego przypisanie teraz oferuje nam. Choć z pewnością jest to osiągnięcie, wynik Jego doskonałego życia, to jednak Paweł wydaje się podkreślać fakt, że choć Jezus umarł, to jednak zmartwychwstał i żyje wiecznie (zob. Hebr./Hbr 7,25). Ponieważ On żyje, jesteśmy zbawieni. Gdyby pozostał w grobie, nasze nadzieje przepadłyby wraz z Nim. Rzym./Rz 5,11 podkreśla powody, dla których możemy się radować w Panu, a mianowicie to, czego Jezus dokonał dla nas.

Śmierć pochłonięta

WTOREK — 3 sierpnia

Śmierć jest wrogiem, ostatecznym. Gdy Bóg stworzył ludzi, zaplanował, że będą żyli wiecznie. Z nielicznymi wyjątkami ludzie nie chcą umierać. Jedynie cierpienie sprawia, że człowiek chce się rozstać z życiem. Śmierć jest przeciwna naszej naturze. Jest tak dlatego, że od początku zostaliśmy stworzeni do wiecznego życia. Śmierć miała być dla nas czymś nieznanym. Przeczytaj Rzym./Rz 5,12. Co Paweł mówi w tym wersecie? Co wyjaśnia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

O ten werset komentatorzy toczyli liczne spory. Być może było tak dlatego, iż „usiłowali [oni] posłużyć się tym wersetem w celach innych niż zamierzone przez Pawła” (The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 529). Jedną z dyskutowanych kwestii jest to, w jaki sposób grzech Adama został przekazany jego potomstwu. Czy potomkowie Adama dzielą winę spowodowaną przez grzech Adama, czy są winni przed Bogiem tylko z powodu własnych grzechów? Niektórzy próbowali w tym wersecie znaleźć odpowiedź na te pytania, jednak nie jest to zagadnienie, które poruszał Paweł. Miał on na myśli zupełnie inną sprawę. Podkreślił mianowicie to, co napisał już wcześniej, iż „wszyscy zgrzeszyli” (Rzym./Rz 3,23). Musimy uznać, że jesteśmy grzesznikami, gdyż jedynie w ten sposób będziemy mogli uświadomić sobie naszą potrzebę Zbawiciela. Paweł starał się zwrócić uwagę czytelników na to, jak wielkim złem jest grzech i co sprowadził na świat. Następnie wykazał, co Bóg oferuje nam w Jezusie jako jedyne wyjście z tragedii sprowadzonej na świat przez grzech Adama. Rzym./Rz 5,12 mówi jedynie o problemie, śmierci w Adamie, a nie o rozwiązaniu — życiu w Chrystusie. Jednym z najwspanialszych aspektów ewangelii jest to, że śmierć została pochłonięta przez życie. Jezus przeszedł przez bramy grobu. On mówi: „Jestem żywy. Byłem już umarły, ale znów żyję [teraz już] na wieki wieków. Mam również klucze do królestwa śmierci i otchłani” (Obj./ Ap 1,18 Biblia Romaniuka). Ponieważ Chrystus ma klucze, wróg nie może zatrzymać swoich więźniów w grobie. Jakie było twoje doświadczenie związane z rzeczywistością i tragedią śmier− ci? Dlaczego w obliczu takiego bezlitosnego wroga musimy mieć nadzieję w kimś więcej niż w nas samych i w czymś więcej, niż ten świat może nam dać?

Prawo budzi świadomość potrzeby

ŚRODA — 4 sierpnia

„Aż do czasu Prawa grzech bowiem był w świecie, lecz nie był poczytywa− ny za grzech, ponieważ nie było Prawa. Lecz śmierć panowała od Adama aż do Mojżesza nawet nad tymi, co nie dopuścili się grzechu podobnego do prze− stępstwa Adama, który był figurą Mającego nadejść w przyszłości” (Rzym./Rz 5,13−14 Biblia Romaniuka). O czym mówi Paweł w tych wersetach?

Wyrażenie aż do czasu prawa jest zbieżne z wyrażeniem od Adama aż do Mojżesza. Apostoł mówi o dziejach świata od stworzenia do Synaju, przed formalnym wprowadzeniem przepisów i praw systemu izraelskiego, które obejmowały także dziesięcioro przykazań. Aż do czasu prawa znaczy do szczegółowego wyłożenia Bożych wymagań w prawach danych Izraelitom na Synaju. Grzech istniał przed Synajem. Czy można twierdzić inaczej? Czy kłamstwo, morderstwo, cudzołóstwo i bałwochwalstwo nie były złem do tego czasu? Oczywiście, że były. Jakie wersety Pisma Świętego świadczą o realności grzechu przed Synajem?

To prawda, że przed Synajem ludzkość posiadała jedynie ograniczone objawienie Boga, ale z pewnością ludzie wiedzieli dość dużo, aby rozumieć, że są przed Nim odpowiedzialni za swoje czyny. Pan jest sprawiedliwy i nie zamierza karać nikogo niesłusznie. Ludzie w czasach przed Synajem umierali, jak wskazuje Paweł. Śmierć przyszła na wszystkich. Choć nie zgrzeszyli przeciwko wyraźnie objawionemu przykazaniu, to jednak zgrzeszyli. Mieli objawienie Boga w przyrodzie, ale go nie przyjęli, a więc byli winni. „Poprzez to bowiem, co zostało stworzone, gdy świat zaczął istnieć, poznaje się to, co w Nim niewidzialne (...). Tak więc nie mają już żadnej wymówki” (Rzym./Rz 1,20 Biblia Romaniuka). W jakim celu Bóg objawił się pełniej w prawie? Zob. Rzym./Rz 5,20−21.

Pouczenia udzielone na Synaju obejmowały także prawo moralne, choć istniało ono już wcześniej. Jednak wtedy po raz pierwszy, jak czytamy w Biblii, prawo zostało spisane i ogłoszone. Gdy Izraelici zaczęli przyglądać się sobie w świetle przykazań Bożych, odkryli, jak wiele im brakuje. Innymi słowy, „przestępstwo jeszcze bardziej obfitowało” (Rzym./ Rz 5,20 Biblia Romaniuka). Nagle uświadomili sobie rozmiary swoich przestępstw. Celem tego objawienia było pomóc im zrozumieć ich potrzebę Zbawiciela i doprowadzić ich do przyjęcia łaski tak obficie zapewnionej przez Boga. Jak podkreśliliśmy wcześniej, prawdziwa wiara Starego Testamentu nie była legalistyczna.

Drugi Adam

CZWARTEK — 5 sierpnia

„Jak wskutek przestępstwa jednego człowieka spadł wyrok potępienia na wszystkich, tak też dzięki sprawiedliwości Jednego wszyscy ludzie dostą− pili życiodajnego usprawiedliwienia. Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jed− nego człowieka wszyscy ludzie stali się grzesznikami, tak też przez posłuszeń− stwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi” (Rzym./Rz 5,18−19 Biblia Romaniuka). Jakie przeciwieństwo jest przedstawione w tych wersetach? Jaka nadzieja została nam zaoferowana w Chrystusie?

Jako ludzie nie otrzymaliśmy od Adama nic prócz wyroku śmierci. Jednak Jezus wkroczył i zwyciężył tam, gdzie Adam upadł, przechodząc każdą próbę dla dobra człowieka. Odkupił haniebny upadek Adama i jako nasz Zastępca zyskał dla nas korzystny status wobec Boga. Stąd Syn Człowieczy jest nazwany drugim Adamem. „Drugi Adam był wolną istotą obdarzoną zdolnością podejmowania moralnych wyborów. Był odpowiedzialny za swoje postępowanie. Otoczony niezwykle podstępnymi i mylącymi wpływami, znajdował się w sytuacji znacznie mniej sprzyjającej bezgrzesznemu życiu niż ta, w której znajdował się pierwszy Adam. A jednak żyjąc pośród grzeszników, odparł każdą pokusę do grzechu i zachował swą niewinność. Nigdy nie zgrzeszył” (komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1074). W jaki sposób Rzym./Rz 5,15−19 przeciwstawia dokonania Adama i Chry− stusa?

Zwróć uwagę na przeciwstawne pojęcia: śmierć — życie, nieposłuszeństwo — posłuszeństwo, potępienie — usprawiedliwienie, grzech — sprawiedliwość. Jezus przyszedł i odwrócił wszystko, co spowodował Adam! Fascynujące jest także to, że słowo dar występuje cztery razy w Rzym./Rz 5,15-17. Cztery razy! Wniosek jest prosty — Paweł podkreśla, że usprawiedliwienie nie jest zasłużone, ale zostaje dane jako dar. Jest ono czymś, na co nie zasługujemy. Jak wszystkie dary, musimy je przyjąć, a w przypadku tego daru przyjmujemy go przez wiarę. Jaki najlepszy dar otrzymałeś? Co czyniło go tak dobrym i szczególnym? W jaki sposób fakt, że był to dar, a nie coś, na co zasłużyłeś, sprawia, że w szczególny sposób to cenisz? Czym jest ten dar w porównaniu z tym, co mamy w Jezusie?

PIĄTEK — 6 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Fragment rozdziału Pomoc nieba w codziennym życiu, w: Śladami Wielkiego Lekarza, s. 348-350; pierwsza połowa rozdziału Chrystus centrum poselstwa, w: Wybrane poselstwa, t. I, s. 354-355; druga połowa rozdziału Kuszenie i upadek, w: Patriarchowie i prorocy, s. 41-43; hasło justification, w: Seventh-day Adventist Encyclopedia, A-L, s. 839-841. „Wielu jest zwiedzionych, jeśli chodzi o stan ich własnych serc. Nie uświadamiają sobie, że naturalne serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i rozpaczliwie niegodziwe. Owijają się swoją własną sprawiedliwością i są zadowoleni, osiągając swój własny ludzki standard charakteru (...). Istnieje wielka potrzeba, aby Chrystus był ukazywany jako jedyna nadzieja i zbawienie. Gdy nauka o usprawiedliwieniu przez wiarę była przedstawiona (...), stała się ona dla wielu tym, czym woda staje się dla spragnionego podróżnika. Myśl, że sprawiedliwość Chrystusa jest nam przypisana nie z powodu jakichś zasług z naszej strony, ale jako dobrowolny dar od Boga, wydaje się drogocenną myślą” (Wybrane poselstwa, t. I, s. 299.334). „Próba jest częścią wychowania w szkole Chrystusa, gdzie dzieci Boże mają zostać oczyszczone z żużla zeświecczenia. Ponieważ Bóg prowadzi swoje dzieci, zsyła im życiowe doświadczenia, które są dla nich próbą. Próby i trudności są Jego metodą wychowawczą i wyznaczonym przez Niego warunkiem powodzenia. Ten, który czyta w sercach ludzi, zna ich słabości lepiej niż oni sami. Wie, że niektórzy mają kwalifikacje, które właściwie ukierunkowane mogą zostać wykorzystane dla rozwoju Jego dzieła” (Działalność apostołów, s. 290). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W jaki sposób wiara podtrzymała cię w trudnych próbach? Czego nauczyłeś się z tych prób o sobie i o Bogu? Jak to, czego się nauczyłeś, może być pomocne dla innych, którzy przechodzą przez trudne życiowe próby? 2. Pomyśl o realności śmierci — czym jest ona nie tylko dla życia, ale także dla sensu życia? Wielu pisarzy i filozofów opisywało ostateczny bezsens życia, które kończy się wieczną śmiercią. Jak możemy odpowiedzieć na to jako chrześcijanie? Dlaczego nadzieja w Jezusie jest jedyną sensowną odpowiedzią na ową rzekomą bezsensowność życia? 3. Jak upadek Adama ściągnął upadłą naturę na nas wszystkich, tak zwycięstwo Chrystusa oferuje obietnicę życia wiecznego wszystkim, którzy przyjmą je przez wiarę. Skoro mamy taką wspaniałą ofertę, co powstrzymuje ludzi przed jej przyjęciem? W jaki sposób możemy pomóc ludziom, którzy szukają sensu życia, lepiej zrozumieć, co oferuje im Jezus i czego dla nich dokonał?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Przystępnie przedstawione dzieje chrześcijaństwa, w tym także narodzin protestantyzmu. Książka dostarcza podstawowej wiedzy potrzebnej do zrozumienia nauki o upadku i usprawiedliwieniu człowieka na przestrzeni całej historii Kościoła.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 7 — 14 sierpnia

ZWYCIĘSTWO NAD GRZECHEM

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 6,1−23; 1 Jana/1 J 1,8—2,1. TEKST PAMIĘCIOWY: „Grzech bowiem nie powinien nad wami panować, bo nie znajdujecie się już pod Prawem, lecz pod łaską” (Rzym./Rz 6,14 Biblia Romaniuka). Po wyłożeniu usprawiedliwienia przez wiarę, bez uczynków prawa, Paweł przechodzi do odpowiedzi na oczywiste pytania: Skoro uczynki nie mogą nas zbawić, po co w ogóle się nimi przejmować? Dlaczego nie grzeszyć dalej? 6. rozdział Listu do Rzymian stanowi odpowiedź apostoła na te ważne pytania. Paweł pisze tu o tym, co powszechnie nazywa się uświęceniem, procesem, przez który pokonujemy grzech i coraz pełniej odzwierciedlamy charakter Chrystusa. Jednak samo słowo uświęcenie występuje raz w Liście do Rzymian (zob. Rzym./Rz 1,4). Czy oznacza to, że apostoł nie miał nic do powiedzenia na temat tego, co powszechnie rozumiemy jako uświęcenie? Nic podobnego. Po prostu nie posługiwał się tym terminem. W Biblii uświęcać znaczy poświęcać, zazwyczaj Panu. Tak więc być uświęconym oznacza najczęściej dokonany akt. Na przykład: „Między wszystkimi uświęconymi” (Dz./Dz 20,32). Uświęceni według tej definicji to ci, którzy poświęcili się Bogu. Jednak biblijne użycie terminu uświęcić w żaden sposób nie przeczy istotnej prawdzie o uświęceniu ani temu, że uświęcenie jest dziełem całego życia. Biblia mocno popiera tę naukę, ale opisuje ją przy pomocy innych terminów. W tym tygodniu przyjrzymy się drugiej stronie zbawienia przez wiarę, często błędnie rozumianej, a mianowicie obietnicy zwycięstwa nad grzechem w życiu człowieka zbawionego przez Jezusa.

Obfitująca łaska

NIEDZIELA — 8 sierpnia

W Rzym./Rz 5,20 Paweł wypowiada mocne stwierdzenie: „Gdzie grzech wydawał owoc obfity, tam łaska obfitowała jeszcze bardziej” (Biblia Romaniuka). Apostoł mówi, że bez względu na to, jak bardzo rozpanoszył się grzech i jak straszne pociągnął za sobą skutki, łaska Boża jest wystarczająca, by się z tym wszystkim uporać. Jakąż nadzieję powinno to dawać nam wszystkim, zwłaszcza gdy jesteśmy kuszeni, aby odczuwać, że nasze grzechy są zbyt wielkie, by mogły zostać przebaczone! W Rzym./Rz 5,21 Paweł wykazuje, że choć grzech prowadził do śmierci, łaska Boża przez Jezusa pokonała grzech i może nam dać życie wieczne. Przeczytaj Rzym./Rz 6,1. Jakiemu poglądowi przeciwstawia się tu Paweł i w jaki sposób reaguje nań w kolejnych wersetach? Zob. Rzym./Rz 6,2−11. W 6. rozdziale Listu do Rzymian Paweł w ciekawy sposób argumentuje, dlaczego usprawiedliwiony człowiek nie powinien grzeszyć. Najpierw mówi, że nie powinniśmy tego robić, ponieważ umarliśmy dla grzechu. Następnie wyjaśnia, co to oznacza. Zanurzenie w wodzie podczas chrztu symbolizuje pogrzeb. Co zostaje pogrzebane? Stary człowiek grzechu, czyli ciało popełniające grzech, opanowane przez grzech. Podczas chrztu ciało grzechu zostaje zniszczone, a więc już dłużej nie służymy grzechowi. W 6. rozdziale Listu do Rzymian grzech został przedstawiony jako pan, który panuje nad sługą. Gdy ciało grzechu, które służyło grzechowi, zostaje zniszczone, panowanie grzechu nad nim ustaje. Ten, kto powstaje z symbolicznego wodnego grobu, powstaje jako nowy człowiek, który już nie służy grzechowi. Od tego momentu prowadzi nowe życie. Gdy Chrystus umarł na krzyżu, umarł raz za wszystkich, ale teraz żyje na zawsze. Śmierć nie może już nad Nim panować. Tak więc chrześcijanin, który został ochrzczony, umarł dla grzechu raz na zawsze i nigdy więcej nie powinien dostać się pod jego panowanie. Oczywiście, każdy nowo ochrzczony chrześcijanin powinien zdawać sobie sprawę z tego, że gdy wychodzimy z wody chrztu, grzech nie znika automatycznie z naszego życia. Nie być pod panowaniem grzechu to nie to samo, co nie zmagać się z grzechem. Musimy toczyć walkę chwila po chwili, aby uznawać siebie za umarłych dla grzechu i żyjących dla Chrystusa. Choć mamy obietnice zwycięstwa, musimy się ich trzymać przez wiarę. Musimy także pamiętać, że łaska Boża obfituje nawet tam, gdzie występuje grzech. Gdyby było inaczej, jaką nadzieję mógłby mieć ktokolwiek z nas, nawet po tym, jak zostaliśmy ochrzczeni? Jakie jest twoje doświadczenie z mocą grzechu w twoim życiu, nawet po chrzcie? Jakich dokonujesz wyborów, które pozwalają grzechowi pano− wać nad tobą pomimo wszystkich obietnic zwycięstwa nad grzechem danych nam w Piśmie Świętym?

Grzech uosobiony

PONIEDZIAŁEK — 9 sierpnia

Jaką radę daje nam Paweł w Rzym./Rz 6,12? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo panuje lub panoszy się (Biblia Romaniuka) wskazuje na to, że grzech jest przedstawiony jako władca. Greckie słowo przetłumaczone jako panuje oznacza dosłownie rządzi jako król albo działa jak król. Grzech dąży więc do objęcia władzy nad naszym śmiertelnym ciałem i dyrygowania naszym postępowaniem. Gdy Paweł mówi: niech grzech nie panuje, wskazuje w ten sposób na to, że usprawiedliwiony człowiek może nie pozwolić grzechowi królować nad swoim życiem. Tu właśnie wkracza na scenę wola. „Musisz zrozumieć prawdziwą siłę woli. W naturze ludzkiej jest ona siłą rządzącą, mocą podejmowania decyzji lub dokonywania wyboru. Wszystko zależy od właściwego działania woli. Bóg dał ludziom silę woli, aby robili z niej użytek. Nie możesz zmienić swojego serca i sam nie możesz odpowiedzieć Bogu uczuciem miłości, ale możesz wybrać służbę dla Niego. Możesz poddać Mu swoją wolę, a wtedy On będzie w tobie działał, abyś chciał i czynił to, co jest zgodne z Jego upodobaniem. W ten sposób cała twoja natura będzie pod kontrolą Ducha Chrystusa. Na Nim będą skupione twoje uczucia i twoje myśli również będą z Nim zgodne” (Pokój, za którym tęsknisz, s. 38-39). Greckie słowo w Rzym./Rz 6,12 przetłumaczone jako pożądliwości oznacza pragnienia. Mogą one być dobre albo złe. Gdy panuje grzech, będzie nas skłaniał do tego, co złe. Pragnienia będą silne, nawet nie do odparcia, gdy będziemy próbowali walczyć z nimi o własnych siłach. Grzech może być okrutnym tyranem, który nigdy się nie nasyci, ale zawsze wraca po więcej. Jedynie przez wiarę, przez trzymanie się obietnic zwycięstwa, możemy pokonać tego bezlitosnego tyrana. Słowo niechże w tym wersecie jest bardzo znaczące. Oznacza, że Paweł nawiązuje do tego, co napisał wcześniej, w tym zwłaszcza do Rzym./Rz 6,10-11. Ochrzczony człowiek żyje teraz dla Boga. Oznacza to, że Pan jest w centrum jego nowego życia. Taki człowiek służy Mu, czyni to, co jest Mu miłe, a więc nie może jednocześnie służyć grzechowi. Żyje „dla Boga w Chrystusie Jezusie” (Rzym./Rz 6,11). Przeczytaj jeszcze raz cytat Ellen G. White zamieszczony w dzisiejszej części lekcji. Zwróć uwagę, jak ważne jest pojęcie woli. Jako istoty zdolne do podej− mowania moralnych wyborów, musimy posiadać wolną wolę, zdolność wybiera− nia między słusznym a niesłusznym, dobrem a złem, Chrystusem a światem. Przez kolejne dwadzieścia cztery godziny postaraj się świadomie rejestrować to, w jaki sposób używasz wolnej woli, dokonując moralnych wyborów. Czego możesz się nauczyć o używaniu i nadużywaniu przez ciebie tego świętego daru?

Pod prawem?

WTOREK — 10 sierpnia

Przeczytaj Rzym./Rz 6,14. W jaki sposób powinniśmy rozumieć ten werset? Czy oznacza to, że dziesięcioro przykazań już nas nie obowiązuje? Dlaczego nie powinniśmy dojść do takiego wniosku? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Rzym./Rz 6,14 znajduje się jedno z kluczowych stwierdzeń w tej księdze. Werset ten jest często cytowany, zazwyczaj w kontekście dowodzenia adwentystom dnia siódmego, iż przykazanie nakazujące zachowywanie soboty zostało unieważnione. Tak naprawdę jednak stwierdza on coś zupełnie innego. Jak powiedzieliśmy wcześniej, nie jest możliwe, aby prawo moralne zostało unieważnione, a przy tym grzech nadal pozostawał częścią rzeczywistości, ponieważ to właśnie prawo moralne definiuje grzech. Gdy przeczytamy wszystko, co zostało napisane wcześniej w Liście do Rzymian, także w rozdziale szóstym, trudno byłoby wytłumaczyć, jak wobec całej tej dyskusji o realności grzechu Paweł mógłby nagle oświadczyć: A poza tym prawo moralne, dziesięcioro przykazań, które definiuje grzech, zostało unieważnione. Nie miałoby to sensu. Paweł mówi Rzymianom, że człowiek żyjący pod prawem — to znaczy według żydowskiego systemu religijnego praktykowanego w tamtych czasach, ze wszystkimi regułami i przepisami dodanymi przez ludzi — znajduje się pod panowaniem grzechu. W przeciwieństwie do tego człowiek żyjący pod łaską osiągnie zwycięstwo nad grzechem, ponieważ prawo jest zapisane w jego sercu, a Duch Boży kieruje nim. Przyjęcie Jezusa jako Mesjasza, usprawiedliwienie przez Niego, przyjęcie chrztu, unicestwienie starego człowieka, powstanie do nowego życia — oto czynniki, które odbierają grzechowi panowanie nad nami. Pamiętaj, że ten werset należy rozumieć w kontekście obietnicy zwycięstwa nad grzechem. Nie powinniśmy definiować wyrażenia pod prawem zbyt ograniczająco. Człowiek, który rzekomo żyje pod łaską, a jednocześnie jest nieposłuszny prawu Bożemu, nie znajdzie łaski, ale potępienie. Wyrażenie pod łaską oznacza, że przez łaskę Bożą objawioną w Jezusie z grzesznika zostało zdjęte nieuchronne potępienie prawa. Teraz wolni od potępienia śmierci nałożonego przez prawo prowadzimy nowe życie przejawiające się w tym, że martwi dla egoizmu nie służymy już grzechowi. W jaki sposób doświadczyłeś realności nowego życia w Chrystusie? Jakie namacalne dowody na to, czego On dokonał w tobie, możesz przedstawić? W jakich sprawach nie podporządkowałeś się jeszcze Jezusowi i dlaczego powinieneś się Mu podporządkować?

Dwaj panowie, przeciwnicy

ŚRODA — 11 sierpnia

Przeczytaj Rzym./Rz 6,16. Jaką kwestię podkreśla Paweł w tym wersecie? Dlaczego jego argumentacja jest tak jednoznaczna? Dlaczego nie uwzględnia żadnej pośredniej możliwości? Czego powinniśmy się nauczyć z tego wyrazi− stego przeciwstawienia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł po raz kolejny wraca do stwierdzenia, że nowe życie wiary nie gwarantuje wolności grzeszenia. Życie wiary umożliwia zwycięstwo nad grzechem. Właściwie tylko przez wiarę możemy przyjąć obiecane nam zwycięstwo. Po uosobieniu grzechu jako króla panującego nad poddanymi, apostoł wraca teraz do wyobrażenia grzechu jako pana domagającego się posłuszeństwa od swoich sług. Wskazuje na to, że człowiek może wybrać, któremu panu będzie służył. Może służyć grzechowi, co prowadzi do śmierci, albo sprawiedliwości, co prowadzi do życia wiecznego. Paweł nie pozostawia nam pośredniej możliwości ani nie daje żadnej szansy na kompromis. Możemy wybrać jedno albo drugie, gdyż w końcu czeka nas albo życie wieczne, albo wieczna śmierć. Przeczytaj Rzym./Rz 6,17. W jaki sposób Paweł rozwija w tym wersecie to, co powiedział Rzym./Rz 6,16?

Zwróć uwagę na to, w jak ciekawy sposób posłuszeństwo zostało tu powiązane z właściwą nauką. Rzymscy chrześcijanie zostali nauczeni chrześcijańskich zasad wiary, którym teraz byli posłuszni. Tak więc dla Pawła właściwe nauki wiary, zachowywane całym sercem, prowadziły Rzymian do tego, iż „stali się sługami sprawiedliwości” (Rzym./Rz 6,18 Biblia Romaniuka). Czasami słyszymy, że zasady wiary nie są istotne, jeśli tylko okazujemy miłość. Jest to nadmiernie uproszczony sposób wyrażania czegoś, co nie jest aż tak proste. Jak powiedzieliśmy w poprzedniej lekcji, Paweł był bardzo zatroskany fałszywymi naukami, którym dali posłuch chrześcijanie w Galacji. Tak więc musimy zachować ostrożność wobec twierdzeń, które w jakikolwiek sposób mogą obniżać znaczenie właściwych zasad wiary. Słudzy grzechu albo słudzy sprawiedliwości — przeciwieństwo jest wyraź− ne. Jeśli po chrzcie grzeszymy, czy oznacza to, że nie jesteśmy naprawdę zba− wieni? Przeczytaj 1 Jana/1 J 1,8—2,1. W jaki sposób ten fragment listu poma− ga nam zrozumieć, że można być naśladowcą Chrystusa, a jednak nadal być podatnym na upadki?

Owoc uświęcenia

CZWARTEK — 12 sierpnia

Pamiętając to, co studiowaliśmy dotąd w 6. rozdziale Listu do Rzymian, przeczytaj Rzym./Rz 6,19−23. Podsumuj to, co Paweł mówi w tym fragmencie listu. Zadaj sobie pytanie, w jaki sposób ważne prawdy, które porusza apo− stoł, mogą się stać rzeczywistością w twoim życiu. Jakie zagadnienia wchodzą tu w grę? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowa Pawła wskazują na to, iż w pełni rozumiał on upadły stan ludzkości. Mówił o słabości ciała. Wiedział, że upadła ludzka natura zdana na samą siebie jest zupełnie bezradna. Po raz kolejny odwołał się do funkcji woli — zdolności wyboru podporządkowania siebie i naszego słabego ciała nowemu panu, Jezusowi, który uzdolni nas do sprawiedliwego życia. Rzym./Rz 6,23 cytuje się często, aby wskazać na to, że zapłatą za grzech — to znaczy przestępstwo prawa Bożego — jest śmierć. Z pewnością karą za grzech jest śmierć. Poza tym jednak, że rozumiemy śmierć jako karę za grzech, powinniśmy także widzieć grzech tak, jak opisuje go Paweł w Rzym./Rz 6,1-23 — jako pana dominującego nad sługami, poniżającego ich i płacącego im śmiercią. Zauważ także, iż rozwijając wyobrażenie dwóch panów, Paweł zwraca uwagę na fakt, że służba jednemu panu oznacza wolność od służenia drugiemu. Po raz kolejny widzimy wyraźny wybór — jeden pan albo drugi. Nie ma pośredniej możliwości. Jednocześnie, jak wiemy, wolność od panowania grzechu nie oznacza bezgrzeszności, wolności od zmagań, a czasami także upadków. Oznacza natomiast, że nie jesteśmy już zdominowani przez grzech, jakkolwiek pozostaje on rzeczywistością w naszym życiu i musimy codziennie trzymać się obietnic zwycięstwa nad nim. Tak więc powyższy fragment listu jest mocnym wezwaniem skierowanym do wszystkich, którzy jeszcze służą grzechowi. Ten tyran oferuje jedynie śmierć jako zapłatę za haniebną służbę, a więc rozsądny człowiek powinien pragnąć wyzwolenia spod jego władzy. Natomiast ci, którzy służą sprawiedliwości, czynią to, co prawe i godne pochwały, ale nie po to, aby zasłużyć tym na zbawienie, a raczej jest to owoc nowego doświadczenia, które zostało im dane. Jeśli starają się czynić dobro w dążeniu do zasłużenia na zbawienie, tracą z oczu cały sens ewangelii, sens zbawienia i autentyczną potrzebę Jezusa.

PIĄTEK — 13 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdział Victory Appropriated, w: Ellen G. White, Messages to Young People, s. 105-106; fragment rozdziału Istota prawdziwego nabożeństwa, w: Nauki z Góry Błogosławienia, s. 90; fragment rozdziału Appeal to the Young, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. III, s. 365; komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1074-1075. „[Jezus] nie godził się z istnieniem grzechu i nawet w myśli nie poddał się pokusie. Tak samo może być z nami. Człowieczeństwo Chrystusa łączyło się z Jego boskością, a obecny w Nim Duch Święty przygotował Go do walki. Przyszedł On, aby uczynić nas uczestnikami boskiej natury. Tak długo, jak jesteśmy z Nim związani dzięki naszej wierze, grzech nami nie zawładnie. Bóg wyciąga do nas rękę i chce, aby nasza wiara wsparła się na boskości Chrystusa, wskazującej nam sposób osiągnięcia doskonałości charakteru” (Życie Jezusa, s. 80). „Przy chrzcie przyrzekliśmy zerwać wszelkie więzi z szatanem i jego sprawami, a serce, umysł i duszę oddać dziełu szerzenia królestwa Bożego. (...). Ojciec, Syn i Duch Święty zobowiązali się współdziałać z uświęconymi ludźmi, którymi posługują się jako swymi narzędziami” (komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1075). „Wyznawanie chrześcijaństwa bez wiary i uczynków na nic się nie zda. Nikt nie może służyć dwóm panom. Dzieci złego służą swemu panu, któremu są posłuszne jako słudzy — jego słuchają, a więc nie mogą być sługami Boga, póki nie wyrzekną się diabła i wszystkich jego spraw. Nie jest możliwe, by słudzy niebiańskiego Króla bez szkody dla siebie uczestniczyli w przyjemnościach i rozrywkach sług szatana, nawet jeśli wmawiają sobie, że to nieszkodliwe rozrywki. Bóg objawił święte prawdy mające oddzielić Jego lud od bezbożnych i oczyścić go dla Niego. Adwentyści dnia siódmego powinni żyć zgodnie ze swą wiarą” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. I, s. 404). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Choć otrzymaliśmy wspaniałe obietnice zwycięstwa nad grzechem, faktem pozostaje, że my wszyscy — nawet nowo narodzeni chrześcijanie — jesteśmy świadomi naszej upadłej natury, naszej grzeszności i zepsucia w naszych sercach. Czy widzisz w tym sprzeczność? Wyjaśnij swoją odpowiedź. 2. Przedstaw w klasie świadectwo tego, czego Chrystus dokonał dla ciebie — zmian, jakich doświadczyłeś i nowego życia w Nim. 3. Jakkolwiek ważne jest, abyśmy zawsze pamiętali, że nasze zbawienie opiera się wyłącznie na tym, czego Jezus dokonał dla nas, jakie niebezpieczeństwo wiąże się z brakiem należytego akcentowania drugiej strony zbawienia — tego, co Zbawiciel czyni w nas, zmieniając nas na swoje podobieństwo? Dlaczego musimy rozumieć i podkreślać oba aspekty zbawienia?

Lekcja 8 — 21 sierpnia

CZŁOWIEK Z 7. ROZDZIAŁU LISTU DO RZYMIAN

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 7,1−25. TEKST PAMIĘCIOWY: „Teraz już jesteśmy wolni od Prawa, ponieważ umarli− śmy temu, co nas trzymało w swych więzach. Możemy zatem pełnić służbę w nowym duchu, a nie w starej literze” (Rzym./Rz 7,6 Biblia Romaniuka). Niewiele rozdziałów w Biblii wywołało tyle kontrowersji co 7. rozdział Listu do Rzymian. O poruszanych w nim zagadnieniach czytamy w adwentystycznym komentarzu biblijnym: „Znaczenie Rzym./Rz 7,14-25 jest najczęściej dyskutowanym problemem w całym Liście do Rzymian. Najważniejsze pytanie dotyczy tego, czy opis tego intensywnego moralnego zmagania mógł mieć charakter autobiograficzny, a jeśli tak, to czy ten fragment listu dotyczy doświadczenia Pawła przed nawróceniem, czy po nawróceniu. To, że apostoł mówi o własnych zmaganiach z grzechem, wydaje się w sposób oczywisty wynikać z samej formy tekstu (zob. Rzym./Rz 7,7-11; [Pokój, za którym tęsknisz, s. 14-15; Ellen G. White,Testimonies for the Church, t. III, s. 475]). Z pewnością prawdą jest także to, że Paweł opisuje konflikt, jakiego w większym lub mniejszym stopniu doświadcza każdy, komu dane zostało zrozumieć duchowe wymagania prawa Bożego” (The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 553). Bibliści nie są zgodni co do tego, czy 7. rozdziału Listu do Rzymian opisuje doświadczenie Pawła przed, czy po nawróceniu. Jakiekolwiek ktoś zajmie stanowisko, ważny jest fakt, że sprawiedliwość Jezusa okrywa nas i że dzięki Jego sprawiedliwości otrzymujemy status doskonałych wobec Boga, który obiecuje uświęcić nas, dać nam zwycięstwo nad grzechem i zmienić nas tak, abyśmy byli „podobnymi do obrazu Jego Syna” (Rzym./Rz 8,29 Biblia Romaniuka). Są to bardzo ważne prawdy, które musimy znać i których musimy doświadczyć, przyjmując ewangelię wieczną i głosząc ją „wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom” (Obj./Ap 14,6).

Związani prawem?

NIEDZIELA — 15 sierpnia

Przeczytaj Rzym./Rz 7,1−6. Jakim porównaniem posługuje się Paweł, aby wykazać czytelnikom ich związek z prawem, i co chce podkreślić przez to po− równanie?

Porównanie Pawła w Rzym./Rz 7,1-6 jest nieco zawiłe, ale staranna analiza tego fragmentu listu pomoże nam prześledzić i pojąć sposób rozumowania apostoła. W ogólnym kontekście Listu do Rzymian Paweł odnosił się do systemu religijnego ustanowionego na Synaju, najczęściej określanego przez niego słowem prawo. Żydzi mieli trudność z pojęciem faktu, że ten system, dany im przez Boga, zakończy się wraz z przyjściem Mesjasza. Do tego właśnie nawiązywał Paweł. Żydzi wierzący w Chrystusa nadal nie byli gotowi porzucić tego, co dotąd stanowiło ważną część ich religijnego życia. Krótko mówiąc, apostoł w swym porównaniu opowiada o kobiecie, która poślubiła pewnego mężczyznę. Prawo wiąże ją z nim, póki on żyje. Za jego życia nie może ona związać się z innym mężczyzną. Ale jeśli jej mąż umrze, jest wolna od prawa, które ją z nim związało (zob. Rzym./Rz 7,3). W jaki sposób Paweł odnosi porównanie z prawa małżeńskiego do izrael− skiego systemu religijnego? Zob. Rzym./Rz 7,4−5.

Jak śmierć męża uwalnia kobietę od prawa wiążącego ją z mężem, tak śmierć starego życia w ciele, przez Jezusa Chrystusa, uwalnia Żydów od prawa, które mieli zachowywać do czasu, gdy Mesjasz wypełni zawarte w nim symbole. Teraz Żydzi byli wolni, aby zawrzeć nowy związek małżeński. Mieli poślubić zmartwychwstałego Mesjasza i wydawać owoc dla Boga. To porównanie było kolejnym środkiem, jakiego użył Paweł, aby uświadomić Żydom, że są teraz wolni i mogą odrzucić starożytny system religijny. Jednak zważywszy na wszystko, co Paweł i inne fragmenty Biblii mówią o posłuszeństwie dziesięciorgu przykazaniom, nie ma sensu twierdzenie, że apostoł chciał przekonać Żydów, iż dziesięcioro przykazań przestało obowiązywać. Ci, którzy posługują się tymi wersetami, by dowodzić takiego twierdzenia — iż prawo moralne zostało unieważnione — w rzeczywistości chcą jedynie dowieść unieważnienia soboty, siódmego dnia tygodnia, jako dnia świętego. Pozostałe przykazania raczej im nie przeszkadzają. Wkładanie w te wersety nauki, że czwarte przykazanie Boże zostało unieważnione albo zmienione czy zastąpione przykazaniem świętowania niedzieli jest wyraźnym nadużyciem, ponieważ apostoł miał na myśli coś zupełnie innego.

Czy prawo jest grzechem?

PONIEDZIAŁEK — 16 sierpnia

Jeśli Paweł ma na myśli cały system prawa objawiony na Synaju, jak możemy wyjaśnić Rzym./Rz 7,7, w którym to wersecie apostoł szczegółowo wymienia jedno z dziesięciorga przykazań? Odpowiedź jest prosta. Paweł nie twierdził, że całe prawo Boże zostało unieważnione. Musimy pamiętać, że dla niego prawo oznaczało cały system objawiony na Synaju, obejmujący także prawo moralne, ale nie ograniczający się do niego. Stąd mógł cytować z niego, podobnie jak z każdej innej części całego izraelskiego systemu religijnego, aby podkreślić swoje stanowisko. Gdy system przeminął wraz ze śmiercią Chrystusa, owo przedawnienie nie objęło prawa moralnego, które to prawo istniało jeszcze przed Synajem i istnieje także po Golgocie. Przeczytaj Rzym./Rz 7,8−11. Co Paweł mówi tu o powiązaniu prawa z grze− chem?

Bóg objawił się Izraelitom, wyjaśniając im szczegółowo, co jest dobre, a co złe w kategoriach moralnych, cywilnych, ceremonialnych i zdrowotnych. Wyjaśnił także kary za przekroczenie różnych praw. Przekroczenie objawionej woli Bożej jest tu zdefiniowane jako grzech. Tak więc Paweł wyjaśnia, że nie wiedziałby, iż grzechem jest pożądliwość, gdyby nie został poinformowany o tym przez prawo. Ponieważ grzech jest przekroczeniem objawionej woli Bożej, tam, gdzie jest ona nieznana, nie ma świadomości grzechu. Gdy natomiast zostaje oznajmiona człowiekowi, uznaje on, że jest grzesznikiem i że jest potępiony, skazany na śmierć. W tym sensie człowiek umiera. Apostoł w swojej argumentacji stara się zbudować most, aby poprowadzić Żydów — tych, którzy okazują poszanowanie prawu — do zrozumienia Chrystusa jako wypełnienia prawa. Wykazuje, że prawo było niezbędne, ale jego funkcja była ograniczona. Miało ono ukazać potrzebę zbawienia, ale nigdy nie miało stanowić środka służącego jego uzyskaniu. „Apostoł Paweł, nawiązując do swojego doświadczenia, przedstawia ważną prawdę dotyczącą dzieła, jakie ma być dokonane w związku z nawróceniem. Mówi: »Żyłem kiedyś bez Prawa [nie odczuwał potępienia]. Lecz kiedy przyszło przykazanie [gdy prawo Boże poruszyło sumienie], skłonność do grzechu ożyła. A ja wtedy umarłem« (Rzym./Rz 7,9-10). Zrozumiał, że jest grzesznikiem potępionym przez prawo Boże. Zauważ, że to Paweł umarł, a nie prawo” (komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1076). W jakim sensie umarłeś w świetle prawa? Jak w tym kontekście możesz zrozumieć, co Jezus uczynił dla ciebie, dając ci nowe życie w Nim?

Święte prawo

WTOREK — 17 sierpnia

Przeczytaj Rzym./Rz 7,12. W jaki sposób rozumiemy ten werset w kontek− ście wywodu Pawła? Ponieważ Żydzi szanowali prawo, apostoł wywyższał je w każdy możliwy sposób. Prawo jest dobre w tym, do czego zostało przeznaczone, ale nie może dokonać tego, co nigdy nie było jego przeznaczeniem, a mianowicie nie może nas zbawić od grzechu. W tym celu potrzebujemy Jezusa, gdyż prawo — czy to cały żydowski system, czy prawo moralne w szczególności — nie może przynieść zbawienia. Zbawia tylko Chrystus przez swoją sprawiedliwość przyjmowaną przez wiarę. Kogo Paweł wini za swój martwy stan, a kogo lub co oczyszcza z zarzutów? Dlaczego to rozróżnienie jest ważne? Zob. Rzym./Rz 7,13. W tym wersecie apostoł przedstawia prawo w najlepszym możliwym świetle. Obwinia grzech, a nie prawo, za swój straszny grzeszny stan jako zarzewie wszelkiej pożądliwości (zob. Rzym./Rz 7,8 Biblia Romaniuka). Prawo jest dobre, gdyż jest Bożym standardem postępowania, ale jako grzesznik Paweł jest przez nie potępiony. Dlaczego grzech tak skutecznie ukazuje Pawła jako grzesznika znajdują− cego się w rozpaczliwym położeniu? Zob. Rzym./Rz 7,14−15. Cielesny znaczy grzeszny. W takim stanie Paweł potrzebuje Jezusa. Tylko Chrystus może uwolnić od potępienia (zob. Rzym./Rz 8,1). Jedynie Syn Boży mógł wyzwolić go z niewoli grzechu. Paweł opisuje siebie jako zaprzedanego w niewolę grzechu. Jest niewolnikiem grzechu. Jest pozbawiony wolności. Nie może czynić tego, co chce czynić. Stara się czynić dobro, które nakazuje mu prawo, ale grzech nie pozwala mu na to. Przy pomocy tego porównania Paweł starał się wykazać Żydom, że potrzebuje Mesjasza. Wskazał już wcześniej na to, że zwycięstwo jest możliwe jedynie „pod łaską” (Rzym./Rz 6,14). Ta sama myśl została ponownie wyrażona w 7. rozdziale Listu do Rzymian. Życie pod prawem oznacza zniewolenie wobec grzechu, bezlitosnego tyrana. W jaki sposób doświadczyłeś zniewalającej mocy grzechu? Czy zdarzało ci się igrać z grzechem w przekonaniu, że jesteś w stanie go kontrolować, a potem przekonałeś się, jak podstępnym i bezlitosnym tyranem jest grzech? Witaj w świecie rzeczywistości! Dlaczego musimy stale podporządkowywać się Jezusowi i codziennie umierać dla egoizmu?

Człowiek z 7. rozdziału Listu do Rzymian

ŚRODA — 18 sierpnia

„Jeżeli czynię to, czego nie chcę, to stwierdzam, że Prawo jest dobre. Tak więc już nie ja dopuszczam się owych czynów, lecz grzech, który we mnie mieszka” (Rzym./Rz 7,16−17 Biblia Romaniuka). Jakie zmagania są przedsta− wione w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Używając prawa jak zwierciadła, Duch Święty przekonuje człowieka, że znieważa on Boga, nie spełniając wymagań prawa. Przez wysiłek zmierzający do spełnienia tych wymagań grzesznik pokazuje, że prawo jest dobre. Jakie wcześniejsze stwierdzenia powtarza Paweł? Zob. Rzym./Rz 7,18−20.

Aby uświadomić człowiekowi jego potrzebę Chrystusa, Duch Święty często prowadzi go przez doświadczenie starego przymierza. Ellen G. White opisuje doświadczenie Żydów w następujący sposób: „Izraelici nie zdawali sobie sprawy z tego, jak grzeszne są ich serca, i że bez Chrystusa niemożliwe jest, by zachowali zakon Boży. Z radością zawarli przymierze z Panem. Uważając, że są w stanie ustanowić własną sprawiedliwość, oświadczyli: »Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni« (2 Mojż./Wj 24,7). (...) ale zaledwie po paru tygodniach złamali przymierze z Bogiem i kłaniali się bałwanowi. Nie mogli więc spodziewać się łaski Bożej, płynącej z przymierza, które złamali. Teraz, widząc swoją grzeszność i potrzebę przebaczenia, odczuli tęsknotę za Zbawicielem objawionym w przymierzu z Abrahamem” (Patriarchowie i prorocy, s. 274). Niestety, przez zaniedbanie codziennego odnawiania swego poświęcenia dla Chrystusa wielu chrześcijan w rzeczywistości służy grzechowi, choć nie chcą się do tego przyznać. Wmawiają sobie, że przechodzą normalne doświadczenie uświęcenia i że mają jeszcze długą drogę do pokonania. Tak więc zamiast oddać Jezusowi swoje świadomie popełniane grzechy i prosić Go o zwycięstwo nad nimi, chowają się za 7. rozdziałem Listu do Rzymian, twierdząc, że nie jest możliwe, aby postępowali w sposób nienaganny i prawy. Tak naprawdę jednak rozdział ten mówi, że zwycięstwo jest możliwe, ale jedynie w Chrystusie. Czy przyjmujesz obiecane przez Zbawiciela zwycięstwo nad grzechem i ego− izmem? Jeśli nie, dlaczego? Jakich niewłaściwych wyborów dokonujesz, cho− ciaż nikt cię do nich nie przymusza?

Wyzwoleni ze śmierci

CZWARTEK — 19 sierpnia

Przeczytaj Rzym./Rz 7,21−23. W jaki sposób doświadczyłeś podobnych zma− gań w swoim życiu, nawet jako chrześcijanin? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W powyższym fragmencie listu Paweł zrównuje prawo w swoim ciele z prawem grzechu. Stwierdza: „Ciałem zaś podlegam prawu grzechu” (Rzym./Rz 7,25 Biblia Romaniuka). Ale służenie grzechowi i posłuszeństwo jego prawu oznaczają śmierć (zob. Rzym./Rz 7,10-11.13). Stąd ciało — funkcjonujące stosownie do posłuszeństwa grzechowi — trafnie zostaje nazwane ciałem śmierci. Prawo umysłu zaś jest prawem Bożym, objawieniem woli Bożej. Pod wpływem przekonującego działania Ducha Świętego Paweł przyznawał słuszność prawu. Jego umysł był nastawiony na przestrzeganie tego prawa, ale gdy próbował to czynić, nie był w stanie, gdyż ciało pragnęło grzeszyć. Kto z nas nie odczuwa tego? W umyśle i sercu wiesz, co chcesz robić, ale twoje ciało domaga się czegoś innego. W jaki sposób możemy zostać wyzwoleni z tej rozpaczliwej sytuacji, w ja− kiej się znaleźliśmy? Zob. Rzym./Rz 7,24−25.

Niektórzy zastanawiają się, dlaczego po triumfalnym zwieńczeniu w postaci wyrażenia: Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego!, Paweł raz jeszcze wraca do duchowych zmagań, z których najwyraźniej już zostaliśmy wyzwoleni. Niektórzy rozumieją ten wyraz dziękczynienia jako wtrącenie. Uważają, że taki okrzyk w naturalny sposób musiał się pojawić po rozpaczliwym wołaniu: Któż mnie uwolni? Utrzymują, że przed szerszym omówieniem wspaniałego wyzwolenia (zob. Rzym./Rz 8,1-39) Paweł podsumowuje to, co powiedział w poprzednich wersetach i raz jeszcze wskazuje na konflikt z siłami grzechu. Inni sugerują, że przez wyrażenie ja sam Paweł rozumie, że jest pozostawiony samemu sobie, zdany na własne siły, bez Chrystusa. Jakkolwiek rozumiemy te wersety, jedno powinno być jasne — pozostawieni sami sobie, bez Chrystusa, jesteśmy bezradni wobec grzechu. Z Jezusem mamy nowe życie w Nim, a choć w tym nowym życiu ego wciąż będzie się domagać pierwszeństwa, możemy odnosić zwycięstwo dzięki danym nam obietnicom. Jak nikt nie może oddychać, kaszleć czy kichać za ciebie, tak nikt nie może za ciebie poddać się Chrystusowi. Tylko ty możesz dokonać tego wyboru. Nie ma innego sposobu, aby osiągnąć obiecane przez Niego zwycięstwo.

PIĄTEK — 20 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Rozdziały Doskonałe prawo oraz Boski nosiciel grzechu, w: Wybrane poselstwa, t. I, s. 201-204.288-290; fragment rozdziału Uzdrowienie duszy oraz pierwsza połowa rozdziału Znaczenie szukania prawdziwej wiedzy, w: Śladami Wielkiego Lekarza, s. 49-50.331-333; rozdział Christ’s Victory as Complete as Adam’s Failure, w: Ellen G. White, My Life Today, s. 323. „Nie ma bezpieczeństwa ani wytchnienia czy usprawiedliwienia w przestępowaniu prawa. Człowiek nie może mieć nadziei na to, że chociaż trwa w grzechu, to stanie przed Bogiem jako niewinny i mający pokój z Nim przez zasługi Chrystusa” (Wybrane poselstwa, t. I, s. 203). „Paweł pragnął, aby jego bracia zrozumieli, że to chwała przebaczającego grzech Zbawiciela nadawała znaczenie całemu izraelskiemu systemowi religijnemu. Chciał, aby uświadomili sobie także, że gdy Chrystus przyszedł na świat i umarł jako ofiara złożona za człowieka, wówczas symbole znalazły wypełnienie w rzeczywistości. Po tym jak Jezus umarł na krzyżu jako ofiara za grzech, prawo ceremonialne utraciło moc obowiązującą. Jednak ponieważ było ogłoszone wraz z prawem moralnym, miało swoją chwałę. Całość nosiła pieczęć boskiego pochodzenia i wyrażała świętość, prawość i sprawiedliwość Jahwe. A skoro tamten przemijający system miał swoją chwałę, o ileż bardziej chwalebna jest rzeczywistość, gdy objawiony został Chrystus udzielający swego życiodajnego i uświęcającego Ducha wszystkim, którzy wierzą” (komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1095). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Kim jest człowiek z 7. rozdziału Listu do Rzymian? Czy jest to Paweł przed nawróceniem? A może po nawróceniu? A może ten rozdział mówi o czymś zupełnie innym? W jaki sposób możesz uzasadnić swoją odpowiedź? Omów w klasie twoje odpowiedzi na te pytania. 2. W jaki sposób wyjaśnisz fakt, że nawet ochrzczeni i nowo narodzeni chrześcijanie zmagają się z grzechem? Czy nasze zwycięstwo nad grzechem nie powinno następować automatycznie? Może zawsze będziemy grzeszyć? A może odpowiedź leży gdzieś pośrodku? 3. Jakie potencjalne niebezpieczeństwa wiążą się z poglądem, że jako chrześcijanie zawsze będziemy grzeszyć, upadać, przekraczać prawo Boże, bez względu na wszystko? Z drugiej strony, jakie potencjalne niebezpieczeństwa niesie ze sobą pogląd, że jako chrześcijanie musimy pokonać bezwzględnie każde zło w naszym życiu, każdą złą myśl, każdą złą skłonność, gdyż w przeciwnym razie nie będziemy zbawieni? 4. Bez względu na to, jakie stanowisko zajmujemy w kwestii 7. rozdziału Listu do Rzymian, jakie obietnice możemy znaleźć w tym rozdziale i w jaki sposób pomagają nam one zrozumieć, co to znaczy być naśladowcą Jezusa?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Krótki traktat Lutra poświecony woli człowieka. Autor stara się w nim dowieść, iż chrześcijanin, będąc zupełnie wolnym w swym myśleniu i działaniu, poprzez miłość staje się sługą wszystkich i wszystkiego.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 9 — 28 sierpnia

WOLNOŚĆ W CHRYSTUSIE

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 8,1−17. TEKST PAMIĘCIOWY: „Przetoż teraz żadnego potępienia niemaż tym, którzy będąc w Chrystusie Jezusie nie według ciała chodzą, ale według Ducha” (Rzym./Rz 8,1 Biblia gdańska). 8. rozdział Listu do Rzymian to odpowiedź Pawła na rozdział 7. owego listu. W 7. rozdziale Listu do Rzymian apostoł mówi o frustracji, upadku i potępieniu. W 8. rozdziale nie ma już potępienia, a jego miejsce zajmują wolność i zwycięstwo przez Chrystusa. W 7. rozdziale Listu do Rzymian Paweł mówi, że jeśli nie przyjmujemy Jezusa, wówczas naszym udziałem staje się nędzne doświadczenie, które opisuje w tym rozdziale. Jesteśmy wówczas niewolnikami grzechu, niezdolnymi do czynienia tego, co chcemy czynić. W 8. rozdziale Listu do Rzymian apostoł mówi, że Chrystus oferuje nam wyzwolenie z grzechu i wolność czynienia dobra, które pragniemy czynić, a którego nie pozwala nam czynić ciało, czyli nasza upadła natura. Paweł kontynuuje wykład, wyjaśniając, że wolność została nabyta za nieskończenie wielką cenę. Syn Boży przyjął człowieczeństwo, aby nawiązać z nami kontakt, stać się naszym doskonałym wzorem oraz jako nasz Zastępca umrzeć za nas. On przyszedł „w podobieństwie grzesznego ciała” (Rzym./Rz 8,3 Biblia gdańska). W wyniku tego sprawiedliwe wymagania prawa mogą zostać w nas spełnione (zob. Rzym./Rz 8,4). Innymi słowy, Chrystus umożliwił nam odniesienie zwycięstwa nad grzechem i spełnienie słusznych wymagań prawa. Z uwagi na ograniczoną objętość lekcji omówimy tylko siedemnaście pierwszych wersetów 8. rozdziału Listu do Rzymian. W miarę dostępnego czasu przeczytaj pozostałą część rozdziału zawierającą wspaniałe zapewnienia o Bożej miłości. Wersety te z mocą wskazują nam nadzieję, jaką powinniśmy mieć, ponieważ „zwyciężamy przez tego, który nas umiłował” (Rzym./Rz 8,37) i który z miłości do nas „nawet własnego Syna nie oszczędził, ale go za nas wszystkich wydał” (Rzym./Rz 8,32).

Wolność od potępienia

NIEDZIELA — 22 sierpnia

„Nie ma więc już żadnego potępienia względem tych, którzy są w Chrystu− sie Jezusie” (Rzym./Rz 8,1 Biblia Romaniuka). Co oznacza brak potępienia? Jaka rzeczywistość powoduje brak tego potępienia? Dlaczego jest to tak wspa− niała nowina? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Zwrot w Chrystusie Jezusie jest często używany przez Pawła. Być w Chrystusie Jezusie oznacza przyjąć Go jako swego Zbawiciela. Ten, kto przyjął Go w taki sposób, ufa Mu bezgranicznie i akceptuje Jego sposób życia. W wyniku tego ma bliską więź z Mistrzem. Wyrażenie w Chrystusie Jezusie zostało przeciwstawione wyrażeniu według ciała, a także doświadczeniu opisanemu w 7. rozdziale Listu do Rzymian, w którym Paweł przedstawił człowieka przed podporządkowaniem się Chrystusowi jako cielesnego, zniewolonego przez grzech. Taki człowiek podlega potępieniu i śmierci (zob. Rzym./Rz 7,11.13.24), służy prawu grzechu (zob. Rzym./Rz 7,23.25) i znajduje się w rozpaczliwym stanie (zob. Rzym./Rz 7,24). Jednak, gdy przyjmuje Jezusa, następuje natychmiastowa zmiana jego statusu wobec Boga. Wcześniej potępiony jako przestępca prawa, teraz otrzymuje status doskonałego w oczach Boga, jakby nigdy nie zgrzeszył, gdyż sprawiedliwość Chrystusa zupełnie go okrywa. Nie ma już potępienia — nie dlatego jednak, że człowiek ten był bez winy, bezgrzeszny czy godny życia wiecznego (bo nie jest!) — a tylko dlatego, że zostaje mu przypisane doskonałe życie Jezusa, i to właśnie zdejmuje z niego potępienie. Ale to nie koniec dobrych wiadomości. Co wyzwala człowieka z niewoli grzechu? Zob. Rzym./Rz 8,2. Życiodajne prawo Ducha oznacza Chrystusowy plan zbawienia ludzkości w przeciwieństwie do prawa grzechu i śmierci, opisanego w 7. rozdziale Listu do Rzymian, prawa, przez które rządził grzech, a końcem którego jest śmierć. Natomiast prawo Jezusa przynosi życie i wolność. „Każda dusza odmawiająca podporządkowania się Bogu przechodzi pod kontrolę innej siły. Nie jest panem siebie. Człowiek może rozprawiać o wol− ności, gdy tymczasem żyje w stanie najgorszego niewolnictwa. (...). Nawet jeżeli człowiek schlebia sobie, że w swoim życiu kieruje się własnym sądem, w istocie posłuszny jest woli księcia ciemności. Chrystus przyszedł, aby wy− zwolić dusze z niewoli grzechu” (Życie Jezusa, s. 334). Czy jesteś niewolni− kiem, czy też jesteś wolny w Jezusie? Czy możesz być tego pewny?

Czego prawo nie mogło?

PONIEDZIAŁEK — 23 sierpnia

Jakkolwiek dobre było prawo (prawo ceremonialne, prawo moralne czy jedno i drugie jednocześnie), nie może zrobić dla nas tego, czego najbardziej potrzebujemy, a mianowicie dostarczyć nam środka zbawczego — środka zbawiającego nas od potępienia i śmierci spowodowanych przez grzech. W tym celu potrzebujemy Jezusa. Przeczytaj Rzym./Rz 8,3−4. Co uczynił Chrystus, czego prawo, ze względu na swoją naturę, nie może uczynić?

Bóg znalazł rozwiązanie problemu. „Zesłał Bóg swojego Syna w ciele podobnym do ciała grzesznego i w tym ciele wydał na grzech (...) wyrok potępienia” (Rzym./Rz 8,3 Biblia Romaniuka). Wcielenie Chrystusa było ważnym krokiem w planie zbawienia. Właściwe jest podkreślanie znaczenia ofiary Jezusa, ale w realizacji planu zbawienia nie mniej ważne było Jego życie w ciele podobnym do ciała grzesznego. W wyniku tego, czego dokonał Bóg, posyłając Chrystusa, możliwe jest dla nas spełnienie sprawiedliwych wymagań prawa, czyli czynienie tego, czego ono wymaga. Nie było to możliwe pod prawem (zob. Rzym./Rz 6,14), ale jest możliwe w Chrystusie. Musimy jednak pamiętać, że czynienie tego, czego wymaga prawo, nie oznacza przestrzegania go w stopniu wystarczającym, aby zasłużyć na zbawienie. Taka możliwość nie wchodzi w grę i nigdy nie była brana pod uwagę. Przestrzeganie prawa oznacza prowadzenie życia w sposób, który umożliwia nam Bóg — życia w posłuszeństwie, życia, w którym ukrzyżowaliśmy „ciało swoje wraz z namiętnościami i żądzami” (Gal./Ga 5,24), życia, w którym odzwierciedlamy charakter Chrystusa. Słowo „postępujemy” (Rzym./Rz 8,4) oznacza nasz sposób życia. Słowo ciało oznacza tu nieodrodzonego człowieka, czy to przed, czy po uzyskaniu przekonania o swojej grzeszności. Postępowanie według ciała oznacza pozostawanie pod panowaniem egoistycznych pragnień. W przeciwieństwie do tego postępowanie według Ducha oznacza spełnianie sprawiedliwych wymagań prawa, czego możemy dokonać jedynie z pomocą Ducha Świętego. Jedynie w Jezusie mamy wolność, aby czynić to, czego wymaga prawo. Poza Chrystusem nie ma takiej wolności. Ten, kto jest zniewolony grzechem, nie jest w stanie czynić dobra, które pragnie czynić (zob. Rzym./Rz 7,15.18). W jaki sposób przestrzegasz prawa Bożego? Odkładając na bok wszelkie myśli o zasługiwaniu na zbawienie przez przestrzeganie prawa, zastanów się, czy w twoim życiu spełniają się sprawiedliwe wymagania prawa? Jeśli nie, dlaczego? Jakimi wymówkami się posługujesz, aby uzasadnić swoje zacho− wania niezgodne z prawem Bożym?

Ciało kontra Duch

WTOREK — 24 sierpnia

„Ci, którzy żyją według ciała, myślą o tym, co cielesne; ci zaś, którzy żyją według Ducha, o tym, co duchowe. Albowiem zamysł ciała to śmierć, a zamysł Ducha to życie i pokój” (Rzym./Rz 8,5−6). Zastanów się nad tymi wersetami. Jakie przesłanie zawierają one dla ciebie? Co mówią o twoim sposobie życia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowo „zamysł” (Rzym./Rz 8,6) oznacza nastawienie umysłu. Jedni nakierowują umysł na spełnianie naturalnych pragnień, a inni na sprawy Ducha, idąc za Jego głosem. Ponieważ umysł decyduje o postępowaniu, te dwie grupy żyją w odmienny sposób. Czego nie jest w stanie czynić cielesny umysł? Zob. Rzym./Rz 8,7−8. Nastawienie umysłu na spełnianie pragnień ciała jest w rzeczywistości jednoznaczne z wrogością wobec Boga. Ten, kto ma takie nastawienie umysłu, nie troszczy się o pełnienie woli Pańskiej. Znajduje się w stanie buntu przeciwko Bogu, otwarcie lekceważąc Jego prawo. Paweł pragnął podkreślić szczególnie to, że bez Chrystusa niemożliwe jest przestrzeganie prawa. Raz po raz apostoł wraca do myśli, że bez względu na to, jak usilnie ktoś się stara, bez Jezusa nie jest w stanie przestrzegać prawa. Szczególnym celem Pawła było przekonanie Żydów, że potrzebują czegoś więcej niż Tory (prawa). Swoim postępowaniem wykazywali oni, że pomimo, iż posiadali Boże objawienie, byli winni takich samych grzechów, jakich dopuszczali się poganie (zob. Rzym./Rz 2,1-29). Wynikało z tego, że potrzebują Mesjasza. Bez Niego pozostaliby niewolnikami grzechu, niezdolnymi do wyrwania się spod jego panowania. Taka była odpowiedź Pawła skierowana do Żydów, którzy nie mogli zrozumieć, dlaczego to, co Bóg dał im w Starym Testamencie, nie wystarczało do zbawienia. Apostoł przyznał, że ich poszanowanie dla prawa było dobre, ale jednocześnie z naciskiem podkreślił, iż obecnie ich obowiązkiem było przyjąć oczekiwanego Mesjasza, który wreszcie przyszedł. Pomyśl o tym, w jaki sposób spędziłeś ostatnią dobę. Czy twoje czyny były dokonane w Duchu, czy w ciele? Jak odpowiedź na to pytanie świadczy o twoim obecnym stanie duchowym? Jeśli żyjesz w ciele, co musi się zmienić w twoim sposobie życia i w jaki sposób zamierzasz dokonać tych zmian?

Duch w nas

ŚRODA — 25 sierpnia

Paweł kontynuuje wykład, przeciwstawiając dwa możliwe sposoby życia, jakie ludzie mają do wyboru — albo według Ducha, to znaczy Ducha Świętego obiecanego nam przez Boga, albo według cielesnej grzesznej natury. Pierwszy sposób prowadzi do życia wiecznego, a drugi do wiecznej śmierci. Nie ma pośredniej możliwości. Jezus powiedział: „Kto nie jest ze mną, jest przeciwko mnie, a kto ze mną nie zbiera, rozprasza” (Mat./Mt 12,30). Trudno przedstawić to wyraźniej, bardziej kontrastowo. Przeczytaj Rzym./Rz 8,9−14. Co zostało obiecane tym, którzy w pełni pod− porządkowują się Chrystusowi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Życiu w ciele zostało przeciwstawione życie w Duchu. Życie w Duchu to życie pod panowaniem Ducha Bożego, Ducha Świętego. Paweł nazywa Go Duchem Chrystusowym, przypuszczalnie w tym sensie, iż jest On reprezentantem Chrystusa, a przez Niego Chrystus mieszka w wierzącym człowieku (zob. Rzym./ Rz 8,9-10). W tych wersetach Paweł wraca do obrazu, jakim posłużył się w Rzym./Rz 6,1-11. Mówiąc obrazowo, przy chrzcie grzeszne ciało, czyli ciało, które służyło grzechowi, zostaje unicestwione. „Stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany” (Rzym./Rz 6,6). Skoro jednak chrzest symbolizuje nie tylko pogrzebanie, ale także zmartwychwstanie, ochrzczona osoba powstaje, aby prowadzić nowe życie. Oznacza to uśmiercenie starego człowieka — wybór, którego musimy dokonywać dzień po dniu, godzina po godzinie. Bóg nie odbiera człowiekowi wolności. Nawet po tym, jak stary grzeszny człowiek zostaje unicestwiony, możliwe jest popełnienie grzechu. Do Kolosan Paweł napisał: „Umartwiajcie tedy to, co w waszych członkach jest ziemskiego” (Kol./Kol 3,5). Tak więc po nawróceniu nadal istnieje konieczność toczenia walki przeciwko grzechowi. Różnica polega na tym, że człowiek, w którym mieszka Duch, może liczyć na boską moc niezbędną do zwycięstwa. Ponadto, skoro został on cudownie wyzwolony z niewoli grzechu, nie tylko nie jest skazany na grzeszenie, ale wręcz ma obowiązek nigdy więcej nie poddawać się grzechowi. Zastanów się nad tym, że Duch Święty, który wzbudził z martwych Jezusa, mieszka w nas, jeśli Mu na to pozwalamy. Pomyśl o Jego mocy, którą posługu− je się wobec nas! Co powstrzymuje nas od korzystania w pełni z tego wspania− łego daru?

Adopcja kontra niewola

CZWARTEK — 26 sierpnia

Jak Paweł opisuje nową więź w Chrystusie? Zob. Rzym./Rz 8,15. Jaka na− dzieja dla nas została zawarta w tej obietnicy? W jaki sposób staje się ona rzeczywistością w naszym życiu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Nowa więź została opisana jako wolność od lęku. Niewolnik jest przymuszany, zniewolony. Żyje w nieustannym lęku przed swoim panem, a za swoją dozgonną służbę nie otrzymuje żadnej zapłaty. Zupełnie inaczej jest z tym, kto przyjmuje Jezusa. Po pierwsze, pełni on dobrowolną służbę. Po drugie, służy bez lęku, gdyż „doskonała miłość usuwa lęk” (1 Jana/1 J 4,18 Biblia Tysiąclecia). Po trzecie, adoptowany jako dziecko staje się dziedzicem niezmierzonych bogactw. „Duch zniewolenia jest wzmacniany przez dążenie do życia według legalistycznej religii, przez dążenie do wypełnienia wymagań prawa o własnych siłach. Nadzieja dla nas jest jedynie w przymierzu Abrahamowym, które jest przymierzem łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 1077). Co daje nam pewność, że Bóg naprawdę przyjął nas jako swoje dzieci? Zob. Rzym./Rz 8,16. Wewnętrzne świadectwo Ducha potwierdza, że zostaliśmy zaakceptowani. Choć nie jest bezpieczne poleganie wyłącznie na odczuciach, ci, którzy podążają za światłem Słowa, najlepiej, jak je rozumieją, będą słyszeć wewnętrzny głos potwierdzający, że zostali zaakceptowani jako dzieci Boże. W Rzym./Rz 8,17 czytamy, że jesteśmy dziedzicami, a zatem należymy do rodziny Bożej jako dziedzice, dzieci Pana otrzymujące wspaniałe dziedzictwo od swojego Ojca. Nie zasłużyliśmy na to dziedzictwo. Zostaje nam ono dane na mocy nowego statusu wobec Boga — statusu zagwarantowanego nam przez Jego łaskę, która jest nam dostępna dzięki temu, że Jezus umarł za nas na krzyżu. Jak blisko jesteś Pana? Czy naprawdę Go znasz, czy tylko słyszałeś o Nim? Co musisz zmienić w swoim życiu, aby być bliżej swego Stwórcy i Odkupicie− la? Co cię przed tym powstrzymuje i dlaczego?

PIĄTEK — 27 sierpnia DO DALSZEGO STUDIUM: Środkowa część rozdziału Późniejsi reformatorzy angielscy, w: Wielki bój, s. 173-176; druga połowa rozdziału Chrzest, pierwsza połowa rozdziału W Kafarnaum oraz środkowa część rozdziału Niechaj się nie trwoży serce wasze, w: Życie Jezusa, s. 71-72.174-177.483-484; pierwsza połowa rozdziału Podobne jest do kwasu, w: Przypowieści Chrystusa, s. 55-57; środkowa część rozdziału Letters to Physicians, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. VIII, s. 126-129. „Plan zbawienia nie oferuje wierzącym życia wolnego od cierpienia i trudnych doświadczeń po tej stronie królestwa. Przeciwnie, wzywa ich do pójścia za Chrystusem tą samą ścieżką wyrzeczeń i wzgardy. (...). To właśnie przez takie doświadczenia i prześladowanie charakter Jezusa zostaje powielony i objawiony w Jego wiernych. (...). Przez uczestniczenie w cierpieniach Chrystusa jesteśmy kształceni i wychowywani — przygotowywani do udziału w przyszłej chwale” (The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 568-569). „Łańcuch opuszczony od tronu Bożego jest dostatecznie długi, by sięgnąć do największych głębin. Jezus jest w stanie podnieść najbardziej grzesznych ludzi z dołu upodlenia i umieścić ich tam, gdzie zostaną uznani jako dzieci Boże, dziedzice Chrystusa w nieśmiertelnym dziedzictwie” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. VII, s. 229). „Ten, który był czczony przez całe niebo, przyszedł na świat, aby w ludzkiej naturze stanąć na czele ludzkości, dając świadectwo upadłym aniołom i mieszkańcom nieupadłych światów, że dzięki boskiej pomocy, jaka została zapewniona, każdy może kroczyć ścieżką posłuszeństwa wobec Bożych poleceń. (...). Nasz okup został zapłacony przez naszego Zbawiciela. Nikt nie musi być niewolnikiem szatana. Chrystus stoi przed nami jako nasz wszechpotężny pomocnik” (Wybrane poselstwa, t. I, s. 288-289). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Przeczytaj jeszcze raz powyższe cytaty Ellen G. White. Jaką nadzieję dla siebie możemy z nich czerpać? Co ważniejsze, w jaki sposób możemy uczynić te obietnice zwycięstwa rzeczywistością naszego życia? Skoro tak wiele zostało nam dane w Chrystusie, dlaczego jesteśmy tak daleko od tego, co moglibyśmy osiągnąć? 2. W jaki praktyczny i codzienny sposób możesz nakierowywać swój umysł na to, „co duchowe” (Rzym./Rz 8,5). Co to oznacza? Czego pragnie Duch? Jak to, co oglądasz, czytasz i o czym myślisz, może osłabiać wpływ Ducha? 3. Zastanów się nad tym, że w wielkim boju możemy stanąć albo po jednej, albo po drugiej stronie — nie ma ziemi niczyjej. Co wynika z tego prostego i oczywistego faktu? W jaki sposób świadomość tej doniosłej prawdy wpływa na nasz sposób życia i wybory, jakich dokonujemy, także w drobnych sprawach?

DZIEŃ EDUKACJI ADWENTYSTYCZNEJ Lekcja 10 — 4 września

ODKUPIENIE DLA ŻYDA I POGANINA

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 9,1−33. TEKST PAMIĘCIOWY: „Nad kim chce, okazuje zmiłowanie, a kogo chce, przywodzi do zatwardziałości” (Rzym./Rz 9,18). „Jak napisano: Jakuba umiłowałem, a Ezawem wzgardziłem. (...). Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję” (Rzym./Rz 9,13.15). O czym Paweł mówi w tych wersetach? Co z wolną wolą człowieka, wolnością wyboru, bez której to, w co wierzymy, nie ma sensu? Czy nie jesteśmy wolni, aby przyjąć Boga albo Go odrzucić? Czy te wersety uczą, że pewni ludzie są wybrani do zbawienia, a inni skazani na potępienie bez względu na ich osobiste wybory? Odpowiedź, jak zwykle, należy rozpatrywać w szerszym kontekście wypowiedzi Pawła. Apostoł przedstawia szereg argumentów, za pomocą których chce wykazać, iż Bóg ma prawo wskazać tych, których potraktuje jako szczególnych wybranych. Przecież to Pan jest ostatecznie odpowiedzialny za ewangelizację świata. Dlaczego więc nie miałby wybrać do swojej służby, kogokolwiek zechce? Dopóki Bóg nikogo nie odcina od możliwości zbawienia, takie działanie z Jego strony nie jest przeciwne zasadzie wolnej woli. Co ważniejsze, nie jest przeciwne ani wielkiej prawdzie, że Chrystus umarł za wszystkich ludzi, ani Jego pragnieniu zbawienia wszystkich. Póki pamiętamy, że 9. rozdział Listu do Rzymian nie dotyczy osobistego zbawienia wymienionych w nim osób, ale ich powołania do szczególnego dzieła, rozdział ten nie nastręcza żadnych trudności interpretacyjnych.

Brzemię odpowiedzialności Pawła

NIEDZIELA — 29 sierpnia

„Będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są sło− wa, które powiesz synom izraelskim” (2 Mojż./Wj 19,6). Pan potrzebował misyjnego ludu, który zaniesie ewangelię światu pogrążonemu w pogaństwie, ciemności i bałwochwalstwie. Wybrał więc Izraelitów i objawił się im. Zaplanował, że staną się oni wzorowym narodem i w ten sposób przywiodą inne ludy do prawdziwego Boga. Jego zamiarem było objawienie swego charakteru za pośrednictwem Izraela, aby świat został pociągnięty do Niego. Przez symboliczne obrzędy ofiarnicze Chrystus miał zostać wywyższony przed narodami, a wszyscy, którzy Go przyjmą, mieli żyć. W miarę przybywania Izraelitów i Bożych błogosławieństw dla nich mieli oni szerzyć królestwo Jahwe, aż ogarnęłoby ono cały świat. Przeczytaj Rzym./Rz 9,1−12. Co apostoł mówi o wierności Boga pomimo nielojalności ludzi? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Paweł buduje argumentację, za pomocą której chce wykazać, że obietnica złożona Żydom niezupełnie się spełniła. Istnieje reszta, przez którą Bóg nadal działa. Aby utwierdzić pojęcie reszty, apostoł sięga do przeszłości Izraela. Wykazuje, że Pan zawsze działał przez wybranych ludzi: 1) nie wybrał wszystkich potomków Abrahama, by byli ludem przymierza, a jedynie ród Izaaka; 2) nie wybrał wszystkich potomków Izaaka, a tylko Jakuba. Ważne jest także to, że dziedzictwo czy pochodzenie nie gwarantują zbawienia. Można mieć właściwe pochodzenie, należeć do właściwego Kościoła, a jednak być zgubionym, nie mając udziału w obietnicy. To wiara, która działa w miłości, decyduje o tym, kto jest dzieckiem obietnicy (zob. Rzym./Rz 9,8). Zwróć uwagę na stwierdzenie w Rzym./Rz 9,6: „Nie wszyscy, którzy po− chodzą z Izraela, są Izraelem”. Jakie ważne przesłanie możemy znaleźć w tym stwierdzeniu dla nas, adwentystów, skoro pod wieloma względami odgrywamy w naszych czasach rolę podobną do tej, jaką starożytni Żydzi odgrywali w cza− sach starotestamentowych?

Wybrani

PONIEDZIAŁEK — 30 sierpnia

„Powiedziano jej, że starszy służyć będzie młodszemu, jak napisano: Ja− kuba umiłowałem, a Ezawem wzgardziłem” (Rzym./Rz 9,12−13). Jak powiedzieliśmy we wprowadzeniu do lekcji, niemożliwe jest właściwe zrozumienie 9. rozdziału Listu do Rzymian, dopóki nie uznamy, że Paweł nie mówi o jednostkowym zbawieniu występujących tam postaci. Mówi o szczególnych rolach, do jakich Bóg powołał niektóre osoby. Pan wybrał Jakuba, aby był ojcem narodu mającego odegrać szczególną rolę w dziejach świata. Nic w tym fragmencie listu nie wskazuje na to, że Ezaw nie mógł być zbawiony. Bóg pragnął jego zbawienia, podobnie jak pragnie zbawienia wszystkich ludzi. Przeczytaj Rzym./Rz 9,14−15. W jaki sposób rozumiemy te słowa w kontek− ście tego, co przeczytaliśmy wcześniej? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

I tym razem Paweł nie mówi o zbawieniu jednostkowym, ponieważ w tej kwestii Bóg przejawia miłosierdzie wobec wszystkich, gdyż „chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni” (1 Tym./1 Tm 2,4). „Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi” (Tyt./Tt 2,11). Pan może jednak wybrać narody, aby odegrały wyznaczoną przez Niego rolę, a choć mogą one odrzucić to powołanie, to jednak nie są w stanie zapobiec Bożemu wyborowi. Bez względu na to, jak bardzo Ezaw pragnąłby tego, nie mógł się stać przodkiem Mesjasza ani ludu wybranego. Ostatecznie to nie arbitralny wybór ze strony Boga i nie jakiś Jego dekret odciął Ezawa od zbawienia. Dar łaski Bożej przez Chrystusa jest dostępny wszystkim. Wszyscy zostaliśmy wybrani do zbawienia (zob. Ef./Ef 1,4-5; 2 Piotra/2 P 1,10). To nasze wybory, a nie wybór Boga, odcinają nas od obietnicy życia wiecznego w Jezusie. Chrystus umarł za każdego człowieka. Jednak Bóg wyznaczył w swoim Słowie warunki, od których zależy wybór do życia wiecznego. To wiara w Mesjasza, która prowadzi usprawiedliwionego grzesznika do posłuszeństwa. Ty, właśnie ty — jakby nikt inny nie istniał na świecie — zostałeś wybra− ny przed założeniem świata, aby zostać zbawionym. To jest twoje powołanie, twoje wybranie dane ci przez Boga dzięki Jezusowi. Co za przywilej i nadzieja! Dlaczego wobec tej wielkiej obietnicy wszystko inne wydaje się nieistotne? Dlaczego największą tragedią jest, gdy grzech, egoizm i cielesna natura od− bierają człowiekowi to, co zostało mu obiecane w Chrystusie?

Tajemnice

WTOREK — 31 sierpnia

„Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje — mówi Pan, lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze” (Iz./Iz 55,8−9). Przeczytaj Rzym./Rz 9,17−24. Na podstawie tego, co przeczytaliśmy do tej pory, jak mamy rozumieć to, co Paweł mówi w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Postępując w taki, a nie inny sposób wobec Egipcjan podczas wyjścia Izraelitów z niewoli, Bóg działał dla zbawienia ludzkości. Objawienie Pana w plagach egipskich i wyzwoleniu Jego ludu miało objawić Egipcjanom i innym narodom, że Bóg Izraelitów jest prawdziwym Bogiem. Miało być zaproszeniem dla wszystkich ludzi, aby porzucili swoich fałszywych bogów i czcili prawdziwego Boga. Najwyraźniej faraon postanowił sprzeciwić się Stwórcy, a więc to nie Bóg był odpowiedzialny za zatwardzenie jego serca i nie odebrał mu możliwości zbawienia. Zatwardziałość faraona przejawiła się, gdy wezwano go do uwolnienia Izraelitów, a nie wobec Bożego zaproszenie do zbawienia. Chrystus umarł za faraona tak samo jak za Mojżesza i Aarona, Izraelitów i wszystkich ludzi. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, że jako upadli ludzie mamy zawężone pojęcie o świecie, rzeczywistości i Bogu oraz o tym, w jaki sposób On działa w świecie. Jak możemy oczekiwać, że będziemy rozumieć Boże działania, skoro nawet w świecie przyrody jest tyle tajemnic, których nie potrafimy pojąć? Przecież zaledwie około 150 lat temu lekarze zrozumieli, że dobrze byłoby umyć ręce przed przystąpieniem do operacji! Oto jak głęboka jest ludzka niewiedza. Jeśli świat będzie istniał jeszcze jakiś czas, kto wie, w jaki sposób przyszłe odkrycia obnażą naszą dzisiejszą ignorancję? Oczywiście, nie zawsze rozumiemy Boże sposoby działania, ale Jezus przy− szedł, aby objawić nam, jaki jest Ojciec (zob. Jan/J 14,9). Dlaczego więc pośród wszystkich tajemnic życia i nieoczekiwanych wydarzeń tak ważne jest dla nas rozmyślanie o charakterze Chrystusa i o tym, co objawił nam On o Bo− gu i Jego miłości do nas? W jaki sposób poznanie charakteru Boga pomaga nam zachować wierność w życiowych próbach, które wydają się nieuzasad− nione i niesprawiedliwe?

Ammi (Mójlud)

ŚRODA — 1 września

W Rzym./Rz 9,25 Paweł cytuje Oz./Oz 2,25, a w Rzym./Rz 9,26 — Oz./Oz 2,1. Księga Ozeasza opisuje, jak Bóg polecił Ozeaszowi wziąć „za żonę nierządnicę” (Oz./Oz 1,2), aby zilustrować więź Pana z Izraelitami, gdyż naród poszedł za obcymi bogami. Dzieci narodzone w tym małżeństwie otrzymały imiona świadczące o Bożym odrzuceniu i karze dla bałwochwalczych Izraelitów. Trzecie dziecko zostało nazwane Lo-Ammi, co znaczy Niemójlud (zob. Oz./Oz 1,9 Biblia Tysiąclecia/Biblia warszawska). Jednak w tej przygnębiającej sytuacji Ozeasz przepowiedział, że przyjdzie czas, gdy po ukaraniu swego ludu Bóg przywróci powodzenie Izraelitów, usunie ich fałszywych bogów i odnowi z nimi przymierze (zob. Oz./Oz 2,13-21). Wtedy ci, którzy byli Lo-Ammi (Niemójlud), staną się Ammi (Mójlud). W czasach Pawła Ammi składał się „nie tylko z Żydów, ale i z pogan” (Rzym./Rz 9,24). Cóż za wyraziste i mocne przedstawienie ewangelii, która od początku była przeznaczona dla całej ludzkości! Nic dziwnego, że jako adwentyści nasze powołanie upatrujemy między innymi w następującym wersecie: „Widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom” (Obj./Ap 14,6). Dzisiaj, podobnie jak w czasach Pawła i w czasach starożytnego Izraela, dobra nowina o zbawieniu ma być zaniesiona całej ludzkości. Przeczytaj Rzym./Rz 9,25−29. (Zwróć uwagę, jak Paweł cytował Stary Te− stament, aby podkreślić znaczenie tego, co działo się w jego czasach). Jakie jest zasadnicze przesłanie tych wersetów? Jaką nadzieję wskazuje apostoł swoim adresatom? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Fakt, iż niektórzy rodacy Pawła odrzucili zaproszenie ewangelii, sprawiał mu „wielki smutek i nieustanny ból” (Rzym./Rz 9,2). Ale pozostała przynajmniej reszta. Boże obietnice nie zawodzą, nawet jeśli zawodzą ludzie. Możemy mieć nadzieję, że ostatecznie się spełnią, a jeśli my je przyjmiemy, spełnią się także dla nas. Jak często ludzie cię zawodzili? Jak często zawodziłeś siebie i innych? Przypuszczalnie nie sposób tego zliczyć, prawda? Czego możesz się nauczyć z tych porażek o tym, w kim powinieneś złożyć swoją ufność?

Potknięcie

CZWARTEK — 2 września

„Cóż więc powiemy? Że poganie, którzy nie szli drogą sprawiedliwości, dostąpili usprawiedliwienia, tego mianowicie z wiary, podczas gdy Izrael, prze− strzegając Prawa sprawiedliwości, nie znalazł w Prawie sprawiedliwości. A dla− czego [tak się stało]? Bo [zdążał do usprawiedliwienia] nie poprzez wiarę” (Rzym./Rz 9,30−32 Biblia Romaniuka). Jakie zasady są zawarte w tym stwier− dzeniu i jak możemy je odnieść do siebie? W jaki sposób możemy uniknąć błędu, który popełnili Izraelici? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W jednoznacznych słowach Paweł wyjaśnia swoim rodakom, dlaczego brakuje im czegoś, co Bóg pragnie im dać, a czego oni sami bezskutecznie szukają. Paradoksalnie poganie, których Pan zaakceptował, wcześniej nawet się o to nie starali. Zajmowali się swoimi sprawami i dążyli do własnych celów, gdy dotarło do nich przesłanie ewangelii. Gdy zrozumieli jego wartość, przyjęli je. Bóg uznał ich za sprawiedliwych, ponieważ przyjęli Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela. Przyjęli ofertę wiary. Problem Izraelitów polegał na tym, że potknęli się o „kamień obrazy” (Rzym./Rz 9,33). Większość z nich (zob. Dz./Dz 2,41) nie przyjęła Jezusa z Nazaretu jako Mesjasza posłanego przez Boga. Nie spełnił On bowiem oczekiwań, jakie wiązali z mającym przyjść Zbawicielem, a więc gdy przyszedł, odwrócili się od Niego. Pod koniec rozdziału Paweł cytuje jeszcze jeden fragment ze Starego Testamentu: „Oto kładę na Syjonie kamień obrazy i skałę zgorszenia. Kto zaś uwierzy w niego, nie będzie zawstydzony” (Rzym./Rz 9,33 Biblia Romaniuka). W tym wersecie apostoł po raz kolejny wskazuje na to, jak ważna jest wiara w planie zbawienia (zob. 1 Piotra/1 P 2,6-8). Skała zgorszenia? A jednak kto w Niego wierzy, nie będzie zawstydzony? Tak, dla wielu Jezus jest kamieniem, o który się potykają, ale dla tych, którzy Go znają i miłują, jest „skałą zbawienia” (Ps./Ps 89,27). Czy kiedykolwiek Chrystus był dla ciebie kamieniem obrazy albo skałą zgorszenia? Jeśli tak, to w jaki sposób? Co sprawiło, że tak się stało? Jak się to zmieniło i jakie podjąłeś kroki, aby nigdy więcej nie powtórzyło się coś takiego?

PIĄTEK — 3 września DO DALSZEGO STUDIUM: Fragment rozdziału Późniejsi reformatorzy angielscy, w: Wielki bój, s. 179-180; hasło faith and works, w: Seventh-day Adventist Encyclopedia, A-L, s. 530-531; komentarz Ellen G. White w: The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. I, s. 1099-1100. „Istnieje wybranie poszczególnych osób i całych narodów, jedyne wybranie, o jakim jest mowa w Słowie Bożym, a mianowicie wybranie człowieka do zbawienia. Wielu wygląda do przodu, sądząc, że zostali predestynowani do niebiańskiego dziedzictwa, ale nie takie wybranie objawione jest w Biblii. Człowiek został wybrany, aby sprawować swoje zbawienie z bojaźnią i drżeniem. Został wybrany, by przywdziać całą zbroję Bożą i toczyć dobry bój wiary. Został wybrany, by przy pomocy darowanych mu przez Pana środków toczyć bój przeciwko wszelkim nieświętym pragnieniom, gdy szatan walczy o jego duszę. Został wybrany, by czuwać w modlitwie, studiować pilnie Pismo Święte i unikać poddawania się pokusie. Został wybrany, by nieustannie mieć wiarę. Został wybrany, by być posłusznym każdemu słowu wychodzącemu z ust Boga, aby był nie tylko słuchaczem, ale także wykonawcą Słowa. Takie jest biblijne wybranie” (Ellen G. White, Testimonies to Ministers and Gospel Workers, s. 453-454). „Żaden ograniczony umysł ludzki nie jest w stanie zrozumieć w pełni istoty dzieła Najwyższego. Nie możemy odkryć Boga drogą poszukiwań. Dla najbardziej uczonych i genialnych umysłów, tak jak i dla prostych nieskomplikowanych natur, święta Istota musi pozostać tajemnicza. »Obłok i ciemność wokół niego, sprawiedliwość i prawo są podstawą tronu jego« (Ps./Ps 97,2). Wiemy tylko tyle, że zdolni jesteśmy rozpoznać Jego postępowanie wobec ludzi po Jego bezgranicznym miłosierdziu i nieskończenie wielkiej mocy. Tylko tyle jesteśmy w stanie pojąć z Jego zamierzeń, ile umysł nasz zdolny jest wchłonąć. Poza tą granicą wiedza nasza się kończy i pozostaje tylko wiara i ufność w rękę, która jest wszechmocna, i w przepełnione miłością serce Boże” (Wychowanie, s. 119). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Niektórzy chrześcijanie uczą, że jeszcze przed naszym narodzeniem Bóg wybrał jednych do zbawienia, a innych na potępienie. Jeśli znalazłbyś się w tej drugiej grupie, to bez względu na twoje wybory, jesteś skazany na potępienie, co oznacza — jak wielu wierzy — że będziesz się na zawsze smażył w ogniu piekielnym. Innymi słowy, bez możliwości wyboru, a jedynie decyzją Boga, niektórzy są predestynowani do życia w doczesności bez zbawiennej więzi z Jezusem tylko po to, aby wieczność spędzać w ogniu piekielnym. Dlaczego ten pogląd nie może być słuszny? W jaki sposób jest przeciwny naszemu zrozumieniu tego zagadnienia? 2. W jakim sensie powołanie Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego we współczesnym świecie przypomina rolę starożytnego Izraela w czasach starotestamentowych? Jakie są podobieństwa i różnice? Czy lepiej spełniamy nasze powołanie niż oni? A może gorzej? Uzasadnij swoją odpowiedź.

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Zbiór natchnionych listów, kazań i artykułów Ellen G. White dotyczących rozmaitych kwestii teologicznych i zagadnień życia chrześcijańskiego. 2 tomy.

www.sklep.znakiczasu.pl

Lekcja 11 — 11 września

WYBÓR ŁASKI

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 10,1—11,36. TEKST PAMIĘCIOWY: „Pytam więc: Czy Bóg odrzucił swój lud? Bynaj− mniej. Przecież i ja jestem Izraelitą, z potomstwa Abrahama, z pokolenia Beniamina” (Rzym./Rz 11,1). W tym tygodniu będziemy studiować Rzym./Rz 10,1—11,36, przy czym szczególną uwagę zwrócimy na rozdział 11. Ważne jest przeczytanie tego fragmentu listu w całości, aby podążać za tokiem rozumowania Pawła. Te dwa rozdziały były i są przedmiotem licznych dyskusji. Jedno jest w nich jasne, a mianowicie miłość Boga do ludzkości i Jego pragnienie zbawienia wszystkich ludzi. Nikt nie jest z góry skazany na wykluczenie ze zbawienia. W Rzym./Rz 10,12 czytamy wyraźnie: „Nie masz bowiem różnicy między Żydem a Grekiem”. Wszyscy są grzesznikami i wszyscy potrzebują łaski Bożej danej światu przez Chrystusa. Łaska dociera do wszystkich — nie dzięki narodowości, pochodzeniu czy uczynkom prawa, ale przez wiarę w Jezusa, który umarł jako Zbawiciel wszystkich grzeszników. Role się zmieniają, ale podstawy planu zbawienia pozostają niezmienne. Paweł kontynuuje ten temat w 11. rozdziale Listu do Rzymian. Także tutaj, podobnie jak wcześniej, ważne jest zrozumienie, że gdy apostoł mówi o wybraniu i powołaniu, nie chodzi o zbawienie, ale o rolę w Bożym planie ewangelizacji świata. Żadna grupa ludzi nie została z góry odsunięta od zbawienia. Nigdy tak nie było i nie będzie. Po śmierci Jezusa na krzyżu i po rozpoczęciu głoszenia ewangelii wśród pogan, w tym zwłaszcza przez Pawła, członkowie ruchu utworzonego przez wierzących — zarówno Żydów, jak i pogan — przystąpili do ewangelizowania świata.

Koniec prawa

NIEDZIELA — 5 września

Przeczytaj Rzym./Rz 10,1−4. Mając na uwadze to, co studiowaliśmy wcze− śniej, w jaki sposób rozumiesz to przesłanie? W jakim sensie dzisiaj grozi nam to, że będziemy usiłowali ustanowić własne usprawiedliwienie? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Legalizm może występować w wielu formach — bardziej lub mniej zakamuflowanych. Ci, którzy zaczynają skupiać uwagę na sobie, swoich dobrych uczynkach, sposobie odżywiania, skrupulatności w przestrzeganiu soboty, złych rzeczach, których nie czynią, dobrych rzeczach, które osiągnęli — nawet przy najlepszych intencjach — wpadają w pułapkę legalizmu. W każdej chwili życia musimy pamiętać o świętości Boga i na jej tle widzieć naszą grzeszność. Jest to najlepszy sposób, aby ustrzec się wszelkiego rodzaju myślenia, które prowadzi do poszukiwania własnej sprawiedliwości, przeciwnej sprawiedliwości Chrystusa. Rzym./Rz 10,4 to ważny werset, który ujmuje sens całego przesłania Pawła w Liście do Rzymian. Po pierwsze, musimy uwzględnić kontekst. Wielu Żydów „uporczywie trzymając się własnej drogi usprawiedliwienia” (Rzym./Rz 10,3 Biblia Tysiąclecia), szukało „sprawiedliwości, jaką daje Prawo” (Rzym./Rz 10,5 Biblia Tysiąclecia). Jednak wraz z przyjściem Mesjasza prawdziwa droga sprawiedliwości została objawiona jeszcze wyraźniej. Sprawiedliwość została zaoferowana wszystkim, którzy z wiarą zwrócą się do Chrystusa. To na Niego wskazywał starożytny system ceremonialny. Nawet jeśli do definicji włączyć tu prawa wyrażone w dekalogu, nie oznacza to, że zostały one unieważnione. Prawo moralne wskazuje grzech, nasze wady i niedociągnięcia i w ten sposób prowadzi nas do świadomości tego, że potrzebujemy Zbawiciela, przebaczenia i sprawiedliwości — wszystkiego, co znajdujemy wyłącznie w Jezusie. W tym sensie Chrystus jest końcem prawa (zob. Rzym./ Rz 10,4), ponieważ prawo prowadzi nas do Niego i Jego sprawiedliwości. Greckie słowo telos, przetłumaczone jako koniec (kres — Biblia Tysiąclecia), oznacza także cel (Biblia Romaniuka) lub zamiar. Tak więc Chrystus jest ostatecznym celem prawa w tym sensie, że prowadzi nas ono do Jezusa. Twierdzenie, że werset ten zawiera przesłankę, iż dziesięcioro przykazań — a w szczególności czwarte, które przede wszystkim mają na myśli zwolennicy takiego poglądu — zostało unieważnione, zupełnie nie zgadza się z tym, czego nauczał Paweł i co jasno wynika z całego Nowego Testamentu. Czy zdarza ci się odczuwać dumę z tego, jaki jesteś dobry, zwłaszcza w po− równaniu z innymi? Być może jesteś lepszy, ale co z tego? Porównaj się z Chry− stusem, a wtedy zrozumiesz, jak dobry naprawdę jesteś.

Wybór łaski

PONIEDZIAŁEK — 6 września

Przeczytaj Rzym./Rz 11,1−7. Jakiemu powszechnie przyjmowanemu poglą− dowi wyraźnie i nieodwołalnie przeczy ten fragment listu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W pierwszej części odpowiedzi na pytanie, czy Bóg odrzucił swój lud, Paweł wskazuje na resztę, wybranych łaski, jako dowód, że Pan nie odrzucił swego ludu. Zbawienie jest dostępne wszystkim, którzy je przyjmują — zarówno Żydom, jak i Grekom. Trzeba pamiętać, że pierwsi chrześcijanie byli Żydami, na przykład wielotysięczna grupa nawróconych w dniu Pięćdziesiątnicy. Trzeba było wizji i cudów, aby przekonać Piotra, że poganie mają taki sam przystęp do łaski Chrystusa (zob. Dz./Dz 10,1-48; 15,7-9) i że ewangelia ma być głoszona także im. Przeczytaj Rzym./Rz 11,7−10. Czy apostoł chciał powiedzieć, że Bóg celo− wo zaślepił część Izraelitów w kwestii zbawienia, tak iż odrzucili Jezusa? Dlaczego taki pogląd nie jest właściwy? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W powyższych wersetach Paweł cytuje Stary Testament, który Żydzi uważali za autorytatywny. Fragment tekstu, który zacytował, przedstawia Boga jako tego, który zsyła na Izraelitów ducha ospałości, tak iż nie widzą i nie słyszą. Czy oznacza to, że Pan zaślepia ludzi, aby nie dopuścić ich do światła, które przywiodłoby ich do zbawienia? Nic podobnego! Te fragmenty Pisma Świętego należy rozumieć w świetle naszego wyjaśnienia 9. rozdziału Listu do Rzymian. Paweł nie mówi tutaj o zbawieniu, ponieważ Bóg żadnej grupy ludzi nie odrzuca z góry. Chodzi tu raczej o rolę tego ludu w Jego dziele na ziemi. Dlaczego pogląd, że Pan może z góry skazać jakąś grupę ludzi na rozmi− nięcie się ze zbawieniem, jest niewłaściwy? Dlaczego jest on przeciwny ewan− gelii, która świadczy, że Chrystus oddał życie za całą ludzkość? W jaki spo− sób, na przykład w przypadku Żydów, pogląd ten doprowadził do tragicznych skutków?

Wszczepiona gałąź

WTOREK — 7 września

Przeczytaj Rzym./Rz 11,11−15. Jaką wielką nadzieję przedstawia Paweł w tych wersetach?

W tych wersetach znajdujemy dwa paralelne wyrażenia: 1) „ich [Izraelitów] pełnia” (Rzym./Rz 11,12) i 2) „przyjęcie ich [Izraelitów]” (Rzym./Rz 11,15). Paweł uważał, że zanik znaczenia i odrzucenie były jedynie chwilowe, a po nich nastąpi pełnia i przyjęcie. Jest to druga odpowiedź apostoła na pytanie, które pojawiło się na początku rozdziału: Czy Bóg odrzucił swój lud? To, co wydawało się odrzuceniem — twierdzi apostoł — jest jedynie przejściową sytuacją. Przeczytaj Rzym./Rz 11,16−24. O czym mówi Paweł w tym fragmencie listu?

Apostoł porównuje wierną resztę Izraela do szlachetnej oliwki, z której wyłamano część gałęzi (niewierzących). Posługuje się tą ilustracją, aby dowieść, że „nie odrzucił Bóg swego ludu” (Rzym./Rz 11,2). Korzeń i pień nadal są na swoim miejscu. W to drzewo wszczepieni zostali wierzący poganie. Ale czerpią soki i żywotność z korzeni i pnia, wierzącego Izraela. To, co spotkało Żydów, którzy odrzucili Jezusa, może spotkać także pogan, którzy uwierzyli. Biblia nie uczy, że ten, kto raz został zbawiony, jest zbawiony na zawsze. Zbawienie zostało zaoferowane za darmo, ale może w każdej chwili zostać odrzucone. Choć nie powinniśmy myśleć, że każdy upadek wyklucza nas ze zbawienia, albo że nie zostaniemy zbawieni, jeśli nie staniemy się doskonali, to jednak powinniśmy unikać także przeciwnej skrajności — twierdzenia, że skoro łaska Boża nas okrywa, to bez względu na nasze czyny czy dokonywane wybory, nie ma sposobu, abyśmy stracili zbawienie. Ostatecznie tylko ci, którzy wytrwają w dobroci (zob. Rzym./Rz 11,22), będą zbawieni. Żaden wierzący człowiek nie powinien się chełpić swoją dobrocią ani czuć się lepszy od bliźnich. Nasze zbawienie nie jest zasłużone — zostało nam podarowane. Wobec Chrystusa, który jest standardem Bożej świętości, wszyscy jesteśmy takimi samymi grzesznikami potrzebującymi łaski Bożej i świętości, którą możemy otrzymać jedynie przez łaskę. Nie mamy w sobie nic, czym moglibyśmy się chlubić. Powinniśmy więc chlubić się tylko Jezusem i tym, co On dla nas uczynił, przychodząc na świat w ludzkim ciele, cierpiąc za nas i oddając za nas życie, a także dając nam przykład właściwego życia i obiecując moc do naśladowania Go. We wszystkim tym jesteśmy zupełnie zależni od Niego, gdyż bez Niego nie mielibyśmy żadnej nadziei poza złudnymi nadziejami, jakie oferuje świat.

Tajemnica objawiona

ŚRODA — 8 września

Przeczytaj Rzym./Rz 11,25−27. Jakie wielkie wydarzenia przepowiada Paweł? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Chrześcijanie od wieków zastanawiają się nad właściwym znaczeniem powyższych wersetów. Jednak kilka faktów nie podlega dyskusji. Przede wszystkim główny temat studiowanego fragmentu listu koncentruje się wokół tego, że Bóg pragnie dotrzeć do Żydów. To, co mówi tu Paweł, stanowi odpowiedź na pytanie z początku rozdziału: Czy Bóg odrzucił swój lud? Odpowiedź apostoła brzmi oczywiście nie. Wyjaśnia on, że 1) ich zatwardziałość (gr. porosis) jest tylko częściowa i 2) przejściowa, aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą. Co oznacza to ostatnie wyrażenie? Wielu uważa je za wyraz spełnienia ewangelicznego zlecenia, gdy cały świat usłyszy ewangelię. Gdy poganie w pełni wejdą, to znaczy, gdy ewangelia zostanie ogłoszona wszędzie. Wiara Izraela, ukazana w Chrystusie, stanie się powszechna. Ewangelia zostanie ogłoszona całemu światu. Przyjście Jezusa będzie bliskie. Wtedy wielu Żydów przyjmie Mesjasza. Kolejna trudna kwestia to znaczenie wyrażenia „będzie zbawiony cały Izrael” (Rzym./Rz 11,26). Nie oznacza to, że jakimś Bożym dekretem każdy Żyd w czasach końca zostanie zbawiony. Nigdzie w Biblii nie ma mowy o uniwersalizmie, tak wobec całej ludzkości, jak i jakiejś wybranej grupy. Paweł miał nadzieję zbawić „niektórych z nich” (Rzym./Rz 11,14). Niektórzy przyjęli Mesjasza, inni Go odrzucili, jak w każdej grupie. Komentując 11. rozdział Listu do Rzymian, Ellen G. White mówi o czasie „w końcowym dziele zwiastowania ewangelii, gdy (...) wielu [Żydów] przez wiarę przyjmie Chrystusa jako swego Odkupiciela” (Działalność apostołów, s. 208-209). „W świecie musi zostać dokonane wielkie dzieło. Pan oświadczył, że poganie mają zostać zebrani, ale nie tylko poganie, bo także Żydzi. Wśród Żydów wielu jest takich, którzy nawrócą się, a przez nich ujrzymy zbawienie Boże jak jasno płonącą lampę. Żydzi są wszędzie i im także należy zanieść światło teraźniejszej prawdy. Są wśród nich tacy, którzy przyjdą do światła i z wielką mocą będą głosić niezmienność prawa Bożego” (Ellen G. White, Evangelism, s. 578). Poświęć czas, aby przemyśleć żydowskie korzenie chrześcijańskiej wiary. W jaki sposób studium religii objawionej Żydom pomaga ci lepiej zrozumieć twoją chrześcijańską wiarę?

Zbawienie grzeszników

CZWARTEK — 9 września

Miłość Pawła do jego rodaków jasno wynika z jego słów. Jakżeż trudne musiało być dla niego to, że niektórzy z nich usiłowali przeciwdziałać prawdzie ewangelii. A jednak mimo to apostoł wciąż miał nadzieję, że zrozumieją oni, iż Jezus jest Mesjaszem. Przeczytaj Rzym./Rz 11,28−36. Jak Paweł przejawiał miłość Bożą nie tylko do Żydów, ale do całej ludzkości? W jaki sposób wyraził zdumiewającą, nie− pojętą moc łaski Pańskiej? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W powyższych wersetach, choć dokonane zostało rozróżnienie między Żydami i poganami, jedno jest jasne — miłosierdzie, miłość i łaska Boga zostały dane grzesznikom. Jeszcze przed stworzeniem świata Bożym planem było zbawienie ludzkości, a plan ten uwzględniał powierzenie jednostkom i narodom określonych ról, w których mieli oni spełniać wolę Stwórcy. Przeczytaj uważnie Rzym./Rz 11,31. Jaką ważną prawdę dotyczącą nasze− go świadectwa wiary, nie tylko wobec Żydów, ale wobec wszystkich ludzi, z którymi się stykamy, możemy znaleźć w tym fragmencie listu? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Niewątpliwie, gdyby przez wieki chrześcijanie lepiej traktowali Żydów, o wielu więcej z nich przyjęłoby Jezusa jako Mesjasza. Odstępstwo w pierwszych wiekach chrześcijaństwa i wchłonięcie wielu pogańskich praktyk i tradycji — w tym odrzucenie siódmego dnia tygodnia, soboty, i przyjęcie w jej miejsce niedzieli — z pewnością nie ułatwiało Żydom przyjścia do Chrystusa. Jakżeż istotne jest to, aby wszyscy chrześcijanie, zdając sobie sprawę z miłosierdzia danego im w Jezusie, okazywali miłosierdzie bliźnim. W przeciwnym razie nie powinni nazywać się chrześcijanami (zob. Mat./Mt 18,23-35). Czy powinieneś okazać komuś miłosierdzie, nawet jeśli na to nie zasługu− je? Dlaczego nie miałbyś tego zrobić, nawet jeśli będzie to trudne? Czy nie to właśnie Mistrz uczynił dla nas?

PIĄTEK — 10 września DO DALSZEGO STUDIUM: Pierwsza połowa rozdziałów Przed Sanhedrynem i Prześladowca uczniem oraz środkowa część rozdziału Pisane z Rzymu, w: Działalność apostołów, s. 45-46.63-64.261-262; rozdział Pozyskiwanie katolików, w: Ewangelizacja, s. 364-367; początek rozdziału Co głosić i czego nie głosić?, w: Wybrane poselstwa, t. I, s. 149-150. „Pomimo upadku Izraelitów jako narodu wybranego pozostała wśród nich reszta pobożnych, którzy dostąpili zbawienia. W czasie pierwszego przyjścia Zbawiciela byli w narodzie izraelskim wierni ludzie, którzy z radością przyjęli przesłanie Jana Chrzciciela i zaczęli na nowo studiować proroctwa dotyczące Mesjasza. Gdy powstał Kościół wczesnochrześcijański, składał się z wiernych Żydów, którzy uznali Jezusa z Nazaretu jako Tego, na którego przyjście czekali. (...). Wielu Żydów, podobnie jak Saul z Tarsu, zna Pismo Święte. Ludzie ci z nadzwyczajną mocą głosić będą niezmienność prawa Bożego. (...) Kiedy Jego słudzy z wiarą podejmą pracę wśród tych, którzy od dawna byli zaniedbywani i pogardzani, Jego zbawienie się objawi” (Działalność apostołów, s. 206.209). „W końcowym dziele zwiastowania ewangelii, gdy szczególna praca zostanie wykonana dla grup ludzi wcześniej zaniedbywanych, Bóg oczekuje od swoich posłańców większego zainteresowania Żydami, którzy zamieszkują w różnych częściach świata. Gdy Pismo Święte Starego Testamentu zostaje połączone z Nowym Testamentem w celu wyjaśnienia odwiecznych zamierzeń Jahwe, wielu Żydów doznaje duchowego zmartwychwstania. Gdy widzą oni Chrystusa z ewangelii przedstawionego na kartach Starego Testamentu i pojmują, jak wyraźnie Nowy Testament objaśnia Stary, wówczas ich przytępione postrzeganie zostaje wyostrzone i rozpoznają Chrystusa jako Zbawiciela świata. Wielu przez wiarę przyjmie Chrystusa jako swego Odkupiciela” (tamże, s. 208-209). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. W czasach końca, gdy prawo Boże, a zwłaszcza sobota, staną się sprawą pierwszoplanową, należy przypuszczać, że Żydzi — których wielu podchodzi do przykazań Bożych nie mniej poważnie niż adwentyści dnia siódmego — odegrają istotną rolę w wyjaśnieniu światu tej kwestii. Czy pod względem świętowania soboty adwentyści nie są wobec Żydów nowicjuszami? Omów to zagadnienie. 2. Dlaczego ze wszystkich chrześcijan adwentyści powinni być najskuteczniejsi w ewangelizowaniu Żydów? Co ty i twój zbór możecie zrobić, aby docierać z ewangelią do Żydów na waszym terenie? 3. Czego możemy się nauczyć na błędach starożytnych Izraelitów? W jaki sposób możemy uniknąć podobnych błędów?

Lekcja 12 — 18 września

MIŁOŚĆ I PRAWO

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 12,1—13,14. TEKST PAMIĘCIOWY: „Nie upodabniajcie się do tego świata, ale się prze− mieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe” (Rzym./Rz 12,2). Paweł usilnie starał się odwieść Rzymian od niewłaściwego pojmowania prawa, ale jednocześnie wzywał wszystkich chrześcijan do zachowania wysokich standardów posłuszeństwa. Wynikało ono z wewnętrznej przemiany serca i umysłu — przemiany następującej pod wpływem mocy Bożej, działającej w podporządkowującym się Panu człowieku. List do Rzymian w najmniejszym stopniu nie sugeruje, że posłuszeństwo miało być automatyczne. Chrześcijanin potrzebuje oświecenia w kwestii Bożych wymagań, musi pragnąć być im posłuszny i wreszcie powinien zdać się na moc Pana, bez której posłuszeństwo nie jest możliwe. Oznacza to, że czyny są ważną częścią chrześcijaństwa. Paweł nigdy nie umniejszał znaczenia właściwego postępowania. W Rzym./Rz 13,1—15,33 kładzie mocny nacisk na potrzebę właściwego sposobu życia. Nie przeczy to w żadnym stopniu temu, co napisał wcześniej o sprawiedliwości przez wiarę. Można nawet stwierdzić, że z uwagi na dodatkowe objawienie związane z przyjściem Jezusa nowotestamentowe wymagania są wyższe niż te, które obowiązywały wierzących w czasach starotestamentowych. Nowotestamentowi wierzący otrzymali w Jezusie Chrystusie wzór właściwego moralnego zachowania. On i tylko On jest dla nas wzorem do naśladowania. „Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie” (Fil./Flp 2,5), a nie w Mojżeszu, Danielu, Dawidzie, Salomonie, Henochu, Deborze czy Eliaszu. Nie ma i nie może być wyższych standardów!

Żywa ofiara

NIEDZIELA — 12 września

11. rozdział kończy doktrynalną część Listu do Rzymian. Rzym./Rz 12,1—16,27 zawiera praktyczne pouczenia i osobiste przesłania Pawła. Niemniej są one niezwykle ważne, ponieważ pokazują, co to znaczy prowadzić życie wiary. Po pierwsze, wiara nie jest substytutem posłuszeństwa i w żaden sposób nie uchyla naszego obowiązku posłuszeństwa wobec Pana. Moralne przepisy nadal obowiązują. Ponadto są wyjaśnione i rozwinięte w Nowym Testamencie. Nic nie wskazuje także, aby chrześcijanom łatwo miało przychodzić dostosowanie życia do tych moralnych przepisów. Przeciwnie, raz po raz dowiadujemy się, że może to być trudne, gdyż walka z egoizmem i grzechem nigdy nie jest łatwa (zob. 1 Piotra/1 P 4,1). Chrześcijanom obiecano moc Bożą i pewność, że zwycięstwo jest możliwe. Nadal jednak znajdujemy się w świecie wroga i musimy stoczyć wiele bitew przeciwko pokusom. Dobra nowina mówi, że jeśli upadniemy lub się potkniemy, nie zostaniemy odrzuceni, ale mamy Najwyższego Kapłana, który wstawia się za nami (zob. Hebr./Hbr 7,25). Przeczytaj Rzym./Rz 12,1. W jaki sposób użyte tu porównanie wskazuje wła− ściwy chrześcijański styl życia? Czy korzystasz z rady zawartej w Rzym./Rz 12,2? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Rzym./Rz 12,1 Paweł nawiązuje do starotestamentowych ofiar. Jak w przeszłości zwierzęta były składane w ofierze, tak teraz chrześcijanie powinni składać siebie Bogu w ofierze, niekoniecznie oddając życie, ale żyjąc i służąc Mu. W czasach starożytnego Izraela każde zwierzę składane w ofierze miało być skrupulatnie obejrzane. Jeśli odkryto u niego jakąkolwiek wadę, nie mogło zostać złożone na ołtarzu, ponieważ Jahwe nakazał, aby każda ofiara była bez skazy. Tak też chrześcijanie mają składać siebie jako ofiarę żywą, świętą i miłą Bogu. Aby było to możliwe, wszystkie siły należy zachować w jak najlepszym stanie. Choć nikt z nas nie jest bez wad, chodzi o to, abyśmy żyli najlepiej, jak możemy. Zawsze łatwo przychodzi nam usprawiedliwianie własnych grzechów i wad. Jaką masz wymówkę, gdy raz po raz upadasz w ten sam sposób? Czy nie czas odrzucić wymówki i przyjąć obietnice zwycięstwa? Czy moc Boża nie jest wy− starczająca, aby uporać się z naszymi słabościami?

Rozumieć stosownie do wiary

PONIEDZIAŁEK — 13 września

Wiele mówiliśmy w tym kwartale o trwałości prawa Bożego i wiele razy podkreślaliśmy, że przesłanie Pawła w Liście do Rzymian nie uczy nas, iż dekalog został unieważniony czy w jakikolwiek sposób stracił znaczenie ze względu na wiarę. Jednak tak łatwo jest popaść w spełnianie litery prawa, iż można zapomnieć o duchu prawa, a jest to duch miłości — miłości do Boga i miłości do bliźnich. Wszyscy mogą mówić o miłości, ale liczy się okazywanie jej w codziennym życiu. Przeczytaj Rzym./Rz 12,3−21. W jaki sposób powinniśmy objawiać miłość do bliźnich? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W 1 Kor./1 Kor 12,1—13,13, po omówieniu darów Ducha, Paweł wywyższa miłość. Miłość (gr. agape) jest najdoskonalszą drogą. „Bóg jest miłością” (1 Jana/ 1 J 4,8). Dlatego miłość jest najważniejszą cechą Jego charakteru. Miłowanie to postępowanie wobec innych, tak jak postępuje Bóg, i traktowanie ich tak, jak On ich traktuje. Paweł wskazuje na to, w jaki sposób miłość powinna być wyrażana w praktyce. Jedną z ważnych zasad jest osobista pokora, gotowość nierozumienia „o sobie więcej, niż należy rozumieć” (Rzym./Rz 12,3), wyprzedzania się „wzajemnie w okazywaniu szacunku” (Rzym./Rz 12,10) i nieuważania „samych siebie za mądrych” (Rzym./Rz 12,16). Słowa Chrystusa: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca” (Mat./Mt 11,29), wyrażają sedno tej zasady. Ze wszystkich ludzi chrześcijanie powinni być najbardziej pokorni. Spójrz, jak jesteśmy bezradni, upadli i zależni — nie tylko od sprawiedliwości Chrystusowej w kwestii zbawienia, ale także mocy działającej w nas w celu dokonania zmian, których sami nie jesteśmy w stanie dokonać. Co mamy w samych sobie, czym moglibyśmy się chwalić, czym moglibyśmy się chełpić, z czego moglibyśmy być dumni? Nic. Wychodząc od tej osobistej pokory, nie tylko wobec Boga, ale także wobec bliźnich, powinniśmy żyć tak, jak radzi Paweł w tej części Listu do Rzymian. Przeczytaj Rzym./Rz 12,18. W jaki sposób stosujesz tę radę w swoim życiu? Czy możesz potrzebować zmiany postawy, aby żyć zgodnie z tym, co mówi nam Słowo Boże?

Stosunek do władz

WTOREK — 14 września

Przeczytaj Rzym./Rz 13,1−7. Jakie podstawowe zasady wzajemnych relacji pomiędzy chrześcijanami a władzami państwowymi zostały wyłożone w tych wersetach? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Słowa Pawła są o tyle ciekawe, że pisał on w czasach, w których światem rządzili poganie, najczęściej bardzo brutalni, skorumpowani, niewiedzący nic o prawdziwym Bogu i skłonni prześladować Jego wyznawców. Przecież sam apostoł był prześladowany i w końcu został stracony na rozkaz rzymskich władz! Jednak mimo to zalecał chrześcijanom, aby byli dobrymi obywatelami, nawet pod rządami władz dalekich od ideału. Jest tak dlatego, że samo pojęcie władzy i opartego na niej porządku znajduje poparcie w Biblii. Pojęcie władzy i panowania zostało ustanowione przez Stwórcę. Ludzie powinni żyć w społeczeństwie, w którym obowiązują zasady, przepisy i normy. Anarchia nie jest koncepcją biblijną. Nie oznacza to jednak, że Bóg aprobuje wszelkie formy sprawowania władzy i wszystkie sposoby postępowania osób sprawujących władzę. Przeciwnie. Nie trzeba daleko szukać, tak w historii, jak we współczesnym świecie, by zauważyć brutalne nadużycia władzy. Jednak nawet w takich sytuacjach chrześcijanie powinni w miarę możliwości być posłuszni prawom kraju, w którym mieszkają. Mają lojalnie wspierać władze tak długo, jak nie kłóci się to z Bożymi przykazaniami. Tak więc z modlitwą i bardzo ostrożnie, słuchając dobrych rad, należy rozważyć zajęcie postawy sprzeciwu wobec władz państwowych. Z proroctw biblijnych wiemy, że przyjdzie czas, gdy wierni Panu naśladowcy będą zmuszeni sprzeciwić się władzom politycznym (zob. Obj./Ap 13,1-18). Jednak zanim to się stanie, powinniśmy sumiennie czynić wszystko, aby być najlepszymi obywatelami. „Musimy uznać ludzką władzę jako powołaną z Bożego nadania i jako świętego obowiązku uczyć posłuszeństwa wobec niej we właściwej jej sferze. Jednak gdy żądania tej władzy sprzeciwiają się wymaganiom Boga, wówczas musimy bardziej słuchać Boga niż ludzi. Słowo Boże należy stawiać ponad wszelkim ludzkim prawodawstwem. (...). Nikt nie wymaga od nas sprzeciwiania się władzy. Nasze słowa, wypowiadane czy spisane, powinny być uważnie dobierane, abyśmy nie dawali pretekstu do oskarżenia, że jesteśmy przeciwni prawu i porządkowi. Nie powinniśmy mówić ani czynić niczego, co mogłoby niepotrzebnie tworzyć bariery na naszej drodze” (Działalność apostołów, s. 40).

Więzi z ludźmi

ŚRODA — 15 września

„Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością. Kto bowiem mi− łuje drugiego, wypełnił Prawo” (Rzym./Rz 13,8 Biblia Tysiąclecia). W jaki spo− sób powinniśmy rozumieć ten werset? Czy oznacza to, że gdy miłujemy, nie musimy przestrzegać przykazań Bożych?

Podobnie jak Jezus w kazaniu na górze, Paweł rozwija tu przepisy prawa, wykazując, że miłość musi być motywacją wszystkich naszych działań. Ponieważ prawo Boga jest wyrazem Jego charakteru, a On jest miłością, oznacza to, że miłowanie jest niezbędne do wypełniania Jego przykazań. Prawo moralne nadal obowiązuje, ponieważ to ono wskazuje grzech, a kto może zaprzeczyć realności grzechu? Jednak prawo może być prawdziwie przestrzegane jedynie w kontekście miłości. Czy pamiętasz, że niektórzy z tych, co szydzili z Jezusa konającego na krzyżu, wrócili pospiesznie do domu, by przestrzegać przykazań? Które przykazania zacytował Paweł jako przykład zasady, że miłość jest sednem przestrzegania prawa? Dlaczego jego wybór był właśnie taki? Zob. Rzym./Rz 13,9−10.

Zwróćmy uwagę na fakt, że czynnik miłości nie był czymś nowym. Cytując 3 Mojż./Kpł 19,18: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”, Paweł wykazał, że zasada ta była integralną częścią systemu starotestamentowego. Po raz kolejny odwołał się do Starego Testamentu, aby poprzeć swoje ewangeliczne nauczanie. Niektórzy na podstawie tych wersetów starają się wykazać, że apostoł uczył, iż tylko wymienione przez niego przykazania zachowały ważność. Jeśli tak, czy oznacza to, że chrześcijanie mogą lekceważyć rodziców, czcić bałwany i mieć innych bogów obok Pana? Oczywiście, że nie. Przyjrzyj się kontekstowi. Paweł mówił o tym, w jaki sposób powinniśmy odnosić się do siebie nawzajem. Mówił o związkach między ludźmi i dlatego wymienił dotyczące ich przykazania. Jego argumentu z pewnością nie można odczytywać jako mającego świadczyć o unieważnieniu pozostałych przykazań prawa Bożego (zob. Dz./Dz 15,20; 1 Tes./1 Tes 1,9; 1 Jana/1 J 5,21). Ponadto, jak wskazują inni autorzy nowotestamentowi, okazując miłość bliźnim, okazujemy naszą miłość do Boga (zob. Mat./Mt 25,40; 1 Jana/1 J 4,20-21). Pomyśl o swojej więzi z Bogiem i o tym, w jaki sposób łączy się ona z two− imi więziami z ludźmi. Jaką rolę odgrywa w nich miłość? Jak możesz się na− uczyć miłować bliźnich tak, jak Zbawiciel ich miłuje? Co stoi temu na prze− szkodzie i w jaki sposób możesz to usunąć?

Bliższe niż gdy uwierzyliśmy

CZWARTEK — 16 września

„To czyńcie, wiedząc, że już czas, że już nadeszła pora, abyście się ze snu obudzili, albowiem teraz bliższe jest nasze zbawienie, niż kiedy uwierzyliśmy” (Rzym./Rz 13,11). Jak wielokrotnie zauważyliśmy w tym kwartale, Paweł miał szczególny cel, pisząc List do Rzymian, a mianowicie chciał wyjaśnić chrześcijanom w Rzymie, w tym zwłaszcza Żydom, rolę wiary i uczynków w kontekście nowego przymierza. Chodziło o zbawienie i o to, w jaki sposób grzesznik zostaje uznany przed Panem za sprawiedliwego i świętego. Aby pomóc tym, którzy jednostronnie skupiali uwagę na prawie, apostoł ukazał prawo w jego właściwej roli i kontekście. Choć religia objawiona Izraelitom w czasach starotestamentowych była religią łaski, to jednak legalizm dawał o sobie znać i szerzył wśród nich spustoszenie. Jako Kościół powinniśmy dołożyć starań, aby nie popełniać podobnych błędów. Przeczytaj Rzym./Rz 13,11−14. O jakim wydarzeniu mówił Paweł i w jaki sposób powinniśmy postępować w oczekiwaniu na to wydarzenie?

To niesamowite, że apostoł mówił do wierzących, aby się obudzili, ponieważ przychodzi Jezus. Fakt, iż słowa te zostały napisane niemal przed dwoma tysiącami lat, nie ma znaczenia. Zawsze musimy żyć w oczekiwaniu na rychłe powtórne przyjście Chrystusa. W naszym osobistym doświadczeniu powtórne przyjście Pana nie jest dalsze niż nasza śmierć. Czy za tydzień, czy za 40 lat zamkniemy oczy, zasypiając snem śmierci, a bez względu na to, czy będziemy spać cztery dni, czy 400 lat — nie ma to dla nas różnicy. Następnym, co ujrzymy, będzie przychodzący Jezus. Ponieważ potencjalnie śmierć może nas spotkać w każdej chwili, czas naprawdę jest krótki, a nasze zbawienie bliższe, niż gdy uwierzyliśmy. Choć w Liście do Rzymian Paweł nie pisze wiele o powtórnym przyjściu Chrystusa, w listach do Tesaloniczan i Koryntian omawia tę kwestię bardziej szczegółowo. Jest to jeden z najważniejszych tematów w Piśmie Świętym, a zwłaszcza Nowym Testamencie. Bez tego wydarzenia i związanej z nim nadziei nasza wiara nie miałaby znaczenia. Czym byłoby usprawiedliwienie przez wiarę bez powtórnego przyjścia Zbawiciela, które spełni ewangeliczną nadzieję? Gdybyś wiedział na pewno, że powtórne przyjście Jezusa nastąpi w przy− szłym miesiącu, co zmieniłbyś w swoim życiu i dlaczego? Jeśli wierzysz, że powinieneś coś zmienić miesiąc przed powtórnym przyjściem Pana, to dlacze− go nie miałbyś tego zmienić teraz? Czy czas czyni tak wielką różnicę?

PIĄTEK — 17 września DO DALSZEGO STUDIUM: Środkowa część rozdziału Wyjaśnienie wczesnych wypowiedzi, w: Wybrane poselstwa, t. I, s. 63-67; ostatnia część rozdziału Practical Godliness, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. V, s. 540-541; pierwsza część rozdziału Our Attitude Toward the Civil Authorities, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. VI, s. 394-395; środkowa część rozdziału Świątynia i służba w niej, w: Patriarchowie i prorocy, s. 257-259; początkowa część rozdziału Duch zakonu, w: Nauki z Góry Błogosławienia, s. 50-53. „W Biblii objawiona jest wola Boża. Prawdy Słowa Bożego stanowią orzeczenia Najwyższego. Ten, kto czyni te prawdy częścią swego życia, staje się pod każdym względem nowym stworzeniem. Nie otrzymuje nowych sił umysłowych. Ciemność, która wskutek ignorancji i grzechu spowijała jego umysł, zostaje usunięta. Słowa dam wam serce nowe, oznaczają: Dam wam nowy umysł. Zmianie serca zawsze towarzyszy jasne zrozumienie chrześcijańskiego obowiązku, zrozumienie prawdy. Ten, kto z modlitwą pilnie studiuje Pismo Święte, uzyska wyraźne pojmowanie i zdrowy osąd, jakby zwracając się do Boga, osiągnął wyższy poziom inteligencji” (Ellen G. White, My Life Today, s. 24). „Pan (...) przychodzi wkrótce, a my musimy być gotowi i oczekiwać na Jego pojawienie się. Ach, jakżeż wspaniale będzie ujrzeć Go i zostać przyjętym do kręgu Jego odkupionych! Długo czekaliśmy, ale nasza nadzieja nie słabnie. Gdybyśmy choć raz ujrzeli Króla w Jego pięknie, bylibyśmy na zawsze szczęśliwi. Czuję się tak, iż chciałabym wołać głośno: Do domu! Zbliża się czas, gdy Chrystus przyjdzie w mocy i wielkiej chwale, by zabrać swoich odkupionych do ich wiecznego domu” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. VIII, s. 253). PYTANIA DO DYSKUSJI 1. Omówcie w klasie pytanie z końca czwartkowej części lekcji. W jaki sposób odpowiedzieli uczestnicy lekcji i jak uzasadnili swoje odpowiedzi? 2. Kwestia tego, co to oznacza, że mamy być dobrymi obywatelami i dobrymi chrześcijanami, może być czasami dość skomplikowana. Gdyby ktoś przyszedł do ciebie po radę w sytuacji, w której sumienne czynienie woli Bożej naraża go na konflikt z władzami, co byś mu poradził? Jakimi zasadami powinniśmy się kierować w tej kwestii? Dlaczego w takich sprawach powinniśmy podejmować działania z największą powagą i gorliwą modlitwą? (Przecież nie każdy, kto został wrzucony do lwiej jamy, wyszedł z niej nietknięty). 3. Co jest trudniejsze — trzymać się ściśle litery prawa czy bezwarunkowo miłować Boga i bliźnich? A może to pytanie niesłusznie rozdziela te dwie postawy? Jeśli tak, uzasadnij dlaczego?

MATERIAŁY POMOCNICZE DO STUDIOWANIA LEKCJI BIBLIJNYCH

Jedna z najwartościowszych pozycji poświęconych sednu chrześcijańskiej nauki — zbawieniu przez wiarę. Zrozumiały język, trafność wywodów i inspirujące przesłanie oto niewątpliwe zalety tej publikacji. Ta książka naprawdę działa!

www.sklep.znakiczasu.pl

DARY 13. SOBOTY DARY NA OŚRODEK ZATONIE Lekcja 13 — 25 września

RESZTA JEST KOMENTARZEM

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA: Rzym./Rz 14,1—16,27. TEKST PAMIĘCIOWY: „Ty zaś czemu osądzasz swego brata? Albo i ty, czemu pogardzasz swoim bratem? Wszak wszyscy staniemy przed sądem Bożym” (Rzym./Rz 14,10). Ktoś kiedyś zagadnął słynnego rabina i poprosił go, aby wyjaśnił Torę, stojąc na jednej nodze. Rabin stanął na jednej nodze i powiedział: — Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe. Oto cała Tora. Reszta jest komentarzem. Bez względu na to, czy zgadzamy się z tym stwierdzeniem, czy też nie, jest w nim wiele prawdy. Pewne aspekty naszej wiary są fundamentalne, a inne są swego rodzaju komentarzem. W tym tygodniu przyjrzymy się właśnie tym ostatnim. Oznacza to, że do tej pory skupialiśmy uwagę przede wszystkim na fundamentalnych zasadach zbawienia. Jaka jest rola prawa — czy to całego systemu starotestamentowego, czy dziesięciorga przykazań — w kwestii zbawienia? Paweł musiał wyraźnie zdefiniować fundament Bożej akceptacji okazywanej człowiekowi. Pisząc List do Rzymian, odpowiadał niejako na pytanie zadane mu kiedyś przez rzymskiego stróża więziennego w Filippi: „Co mam czynić, abym był zbawiony?” (Dz./Dz 16,30). Gdy apostoł dokładnie wyłożył podstawowe prawdy, przeszedł do zagadnień mniej istotnych. Choć w niektórych punktach Paweł zajmuje zdecydowane stanowisko, to jednak w innych przejawia znacznie bardziej elastyczną postawę. Jest tak dlatego, że te sprawy mają drugorzędne znaczenie. Choć te zagadnienia nie są najważniejsze, wzajemna postawa chrześcijan przejawiana w ich kontekście ma znaczenie pierwszorzędne.

100

Słaby brat

NIEDZIELA — 19 września

W Rzym./Rz 14,1-3 poruszona została kwestia spożywania mięsa, które zostało ofiarowane bożkom. Sobór w Jerozolimie (zob. Dz./Dz 15,1-41) postanowił, że nawróceni poganie powinni wstrzymywać się od spożywania takich pokarmów. Jednak pozostało pytanie, czy mięso sprzedawane w publicznych jatkach pochodziło ze zwierząt ofiarowanych wcześniej bożkom (zob. 1 Kor./ 1 Kor 10,25). Niektórzy chrześcijanie wcale nie przejmowali się tą sprawą, natomiast inni, mając choćby cień wątpliwości, woleli zupełnie wstrzymywać się od spożywania mięsa. Sprawa ta nie miała nic wspólnego z wegetarianizmem i zdrowym sposobem odżywiania we współczesnym znaczeniu. Paweł nie twierdził też w tym fragmencie listu, że rozróżnienie na mięsa czyste i nieczyste zostało zniesione. Nie jest to przedmiotem dyskusji. Jeśli słowa „może jeść wszystko” (Rzym./Rz 14,2), są interpretowane tak, że teraz każde zwierzę, czyste czy nieczyste, nadaje się do spożycia, to najwyraźniej są nadużywane. Porównanie z innymi nowotestamentowymi wypowiedziami w tej kwestii świadczy przeciwko takiej interpretacji. Przyjęcie słabego w wierze oznacza przyznanie mu pełni członkostwa i statusu w społeczności wierzących. Z takim człowiekiem nie należy za wszelką cenę dyskutować, ale należy uszanować jego prawo do własnego poglądu. Jaka zasada wynika z Rzym./Rz 14,1−3?

Ważne jest, abyśmy uświadamiali sobie, że w Rzym./Rz 14,3 Paweł nie odnosi się negatywnie do słabych w wierze. Nie udziela też takim osobom rady, w jaki sposób mają się stać silnymi. Jeśli chodzi o Boga, nadmiernie skrupulatny chrześcijanin (czy raczej uważany za nadmiernie skrupulatnego — nie przez Boga, ale przez innych chrześcijan) jest akceptowany. Bóg go przyjął. W jaki sposób Rzym./Rz 14,4 podkreśla to, co właśnie powiedzieliśmy?

Choć musimy pamiętać o zasadach, o których mówimy w tej lekcji, czy zdarzają się okazje, gdy musimy wkroczyć jako sędziowie — nie tyle czyjejś motywacji, co czynów? Czy w każdej sytuacji mamy się powstrzymać od inter− wencji i komentarza? W Iz./Iz 56,10 czytamy o strażnikach, którzy stali się jak „nieme psy, które nie umieją szczekać”. Skąd mamy wiedzieć, kiedy mówić, a kiedy zachować milczenie? W jaki sposób możemy znaleźć równowagę w tej kwestii?

101

Jaką miarą mierzycie...

PONIEDZIAŁEK — 20 września

Przeczytaj Rzym./Rz 14,10. W jaki sposób Paweł uzasadnia potrzebę ostroż− ności w osądzaniu innych ludzi?

Czasami osądzamy innych surowo za coś, co tolerujemy u siebie. To, co robimy, nie wydaje się nam tak złe, jak wtedy, gdy robią to inni. W swojej obłudzie możemy oszukiwać siebie, ale nie Boga, który ostrzega nas: „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą. A czemu widzisz źdźbło w oku brata swego, a belki w oku swoim nie dostrzegasz? Albo jak powiesz bratu swemu: Pozwól, że wyjmę źdźbło z oka twego, a oto belka jest w oku twoim?” (Mat./Mt 7,1-4). Jakie znaczenie ma fragment tekstu ze Starego Testamentu zacytowany przez Pawła w Rzym./Rz 14,11? Cytat z Iz 45,23 wspiera myśl, że wszyscy musimy stawić się przed sądem. Wszelkie kolano i wszelki język oznaczają, że każdy podlega sądowi. Wynika z tego, że każdy będzie musiał odpowiedzieć za swoje życie i czyny (zob. Rzym./Rz 14,12). Nikt nie może odpowiadać za innych. W tym sensie nie jesteśmy stróżami swoich braci. Pamiętając kontekst, w jaki sposób rozumiesz to, co mówi Paweł w Rzym./ Rz 14,14? Nadal chodzi tutaj o pokarmy ofiarowane bożkom. Najwyraźniej kwestią nie jest tu rozróżnienie na mięsa czyste i nieczyste. Apostoł mówi, że nie ma nic złego w samym spożywaniu pokarmów, które mogły być ofiarowane bożkom. Wszak czymże są bożki? Niczym (zob. 1 Kor./1 Kor 8,4). Dlaczego więc chrześcijanie mieliby się martwić tym, że jakiś poganin ofiarował pokarm posągowi żaby czy byka? Jednak z drugiej strony nikogo nie należy nakłaniać do przekraczania nakazów sumienia, nawet nadmiernie wrażliwego. Silni bracia najwyraźniej ignorowali ten fakt albo go nie rozumieli. Gardzili skrupułami słabych braci i swoim postępowaniem gorszyli ich. Czy w swojej gorliwości dla Pana nie narażasz się na postawę podobną do tej, przed jaką ostrzegał Paweł? Dlaczego musimy zachować ostrożność, aby nie próbować być cudzym sumieniem, bez względu na to, jak dobre mamy intencje?

102

Nie dawać powodu do zgorszenia

WTOREK — 21 września

Przeczytaj Rzym./Rz 14,15−23 (zob. 1 Kor./1 Kor 8,12−13). Podsumuj sens wywodu Pawła. Jaka zasada wynika z tego fragmentu listu i w jaki sposób możemy ją stosować we wszystkich dziedzinach naszego życia? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

W Rzym./Rz 14,17-20 Paweł przedstawia we właściwej perspektywie różne aspekty chrześcijaństwa. Choć odżywianie jest ważne, chrześcijanie nie powinni się spierać z kimś, kto woli spożywać same jarzyny, aby ustrzec się przed zjedzeniem mięsa ofiarowanego bożkom. Powinni raczej skupić się na sprawiedliwości, pokoju i radości w Duchu Świętym. W jaki sposób możemy zastosować tę zasadę w kwestii sposobu odżywiania we współczesnym Kościele? Jakkolwiek poselstwo zdrowia, a zwłaszcza zasady właściwego odżywiania mogą być dla nas dobrodziejstwem, nie każdy postrzega to zagadnienie tak samo, a my powinniśmy z szacunkiem odnosić się do odmiennych poglądów. W Rzym./Rz 14,22, mówiąc o tym, aby pozwolić ludziom kierować się su− mieniem, Paweł wtrąca ciekawe stwierdzenie: „Szczęśliwy ten, kto nie osą− dza samego siebie za to, co uważa za dobre”. Jaką przestrogę możemy wyczy− tać w tych słowach apostoła? W jaki sposób równoważy to inne wypowiedzi Pawła w tym kontekście? ................................................................................................................................

................................................................................................................................

Czy słyszałeś kogoś mówiącego: To moja sprawa, co jem, jak się ubieram i z jakich rozrywek korzystam. Czy rzeczywiście tak jest? Przecież nikt z nas nie żyje w próżni. Nasze czyny, słowa, postawy, a nawet sposób odżywiania wpływają na innych ku dobremu albo ku złemu. Nietrudno to zrozumieć. Jeśli ktoś, kto przygląda się tobie, widzi, że robisz coś złego, może za twoim przykładem zacząć robić to samo. Oszukujemy siebie, jeśli myślimy, że jest inaczej. To, że nikogo nie zmuszasz do naśladowania cię, nie jest do końca wyczerpującym argumentem. Jako chrześcijanie odpowiadamy za bliźnich, a jeśli nasz przykład sprowadza kogoś na manowce, wina spada na nas. Jaki przykład dajesz bliźnim? Czy czułbyś się dobrze, gdyby wszyscy — zwłaszcza młodzi ludzie i nowi współwyznawcy — naśladowali cię pod każ− dym względem? W jaki sposób twoja odpowiedź świadczy o tobie?

103

Zachowywanie dni

ŚRODA — 22 września

W dyskusji dotyczącej osądzania innych, którzy mają poglądy odmienne od naszych, oraz dawania powodu do zgorszenia naszymi czynami i postawami Paweł podnosi kwestię szczególnych dni przez jednych zachowywanych, a przez innych nie. Przeczytaj Rzym./Rz 14,4−10. W jaki sposób mamy rozumieć to, co Paweł mówi w tym fragmencie listu? Czy to napomnienie dotyczy czwartego przyka− zania dekalogu? Jeśli nie, dlaczego?

O jakich dniach mówi apostoł? Czy w Kościele wczesnochrześcijańskim istniał spór o zachowywanie pewnych dni? Najwyraźniej tak. Spór ten jest zaznaczony w Gal./Ga 4,9-10, gdzie Paweł gani galackich chrześcijan za to, że zachowują „dni i miesiące, i pory roku, i lata”. Jak zauważyliśmy w 2. lekcji, niektórzy nauczyciele przekonali galackich chrześcijan, aby się obrzezali i przestrzegali przepisów prawa Mojżeszowego. Apostoł obawiał się, że takie poglądy mogłyby zaszkodzić także w zborze rzymskim. Możliwe też, że mieszkający w Rzymie chrześcijanie pochodzenia żydowskiego potrzebowali przekonania, że nie muszą już zachowywać żydowskich świąt dorocznych. Paweł radzi: W tej sprawie możecie postępować tak, jak dyktuje wam sumienie. Najważniejsze, abyście nie osądzali tych, którzy mają inny pogląd. Niektórzy chrześcijanie postanowili na wszelki wypadek obchodzić przynajmniej niektóre z żydowskich świąt. Paweł radzi: Pozwólcie im to czynić, skoro są przekonani, że tak powinni robić. Jednak wkomponowywanie cotygodniowego szabatu w Rzym./Rz 14,5, co wielu czyni, jest pozbawione podstaw. Czy można sobie wyobrazić, aby apostoł Paweł miał tak luźny stosunek do czwartego przykazania dekalogu? Jak wykazaliśmy wielokrotnie, apostoł kładł zdecydowany nacisk na posłuszeństwo prawu, a więc z pewnością nie zamierzał umieścić przykazania sobotniego w tej samej kategorii, do której zaliczył kwestię spożywania pokarmów przypuszczalnie ofiarowanych bożkom. Jakkolwiek wersety te są często używane jako argument na poparcie twierdzenia, że sobota już nie obowiązuje chrześcijan, to jednak nie znajdujemy w nich takiej przesłanki. Używanie ich w ten sposób jest przykładem tego, przed czym Piotr ostrzegał w kontekście lektury pism apostoła Pawła: „Tak też mówi we wszystkich listach, gdzie o tym się wypowiada; są w nich pewne rzeczy niezrozumiałe, które, podobnie jak i inne pisma, ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku swej własnej zgubie” (2 Piotra/2 P 3,16). Jakie jest twoje doświadczenie ze święceniem soboty? Czy jest dla cie− bie błogosławieństwem zgodnie z jej przeznaczeniem? Jakie zmiany musisz poczynić, aby pełniej doświadczyć tego, co Pan oferuje ci wraz ze swoim odpoczynkiem?

104

Właściwe błogosławieństwo

CZWARTEK — 23 września

Przeczytaj Rzym./Rz 15,1−3. Jaka ważna chrześcijańska prawda jest zawar− ta w tych wersetach? W jaki sposób wersety te wskazują, co to znaczy być wyznawcą i uczniem Jezusa? Jakie inne wersety uczą tego samego? W jaki sposób możesz żyć zgodnie z tą zasadą? Jakie różnorodne błogosławieństwa zawarł Paweł pod koniec Listu do Rzy− mian? Zob. Rzym./Rz 15,5−6.13.33. „Bóg cierpliwości” (Rzym./Rz 15,5 Biblia gdańska) to Bóg, który daje swoim dzieciom stanowczość i wytrwałość. Greckie słowo hypomone (cierpliwość) oznacza hart ducha, niezłomną wytrwałość. Greckie słowo przełożone jako pociecha może zostać przetłumaczone także jako wsparcie. Bóg wsparcia to Bóg, który wspiera. Bóg nadziei to Bóg, który dał nadzieję ludzkości. Podobnie Bóg pokoju to Bóg, który darzy pokojem i pozwala nam znaleźć pokój w Nim. Jakież to trafne błogosławieństwo w liście, którego głównym tematem jest sprawiedliwość przez wiarę — wsparcie, nadzieja i pokój! Jakżeż bardzo ludzkość dzisiaj potrzebuje tego wszystkiego! W jaki sposób Paweł kończy swój list po licznych osobistych pozdrowie− niach? Zob. Rzym./Rz 16,25−27. Apostoł kończy swój list wspaniałymi wyrazami chwały dla Boga. On jest Tym, w którym chrześcijanie mogą bezpiecznie pokładać ufność jako odkupione Jego dzieci, usprawiedliwione z łaski przez wiarę i żyjące pod kierownictwem Ducha Świętego. Paweł z radością przekazuje tę wspaniałą wiadomość. Nazywa ją swoją ewangelią. Mówiąc w ten sposób, ma na myśli ewangelię, którą on, apostoł, zwiastuje. Jednak podkreśla fakt, iż to, co zwiastuje, znajduje odzwierciedlenie w nauczaniu Jezusa i przesłaniach proroków. Wcześniej wieść ta była niejako tajemnicą — nie dlatego, że Bóg nie chciał jej ujawnić, ale dlatego, że ludzie nie przyjmowali tego światła z nieba, a więc Pan nie mógł im go więcej udzielić. Ponadto były pewne aspekty planu zbawienia, których ludzie nie potrafili pojąć, dopóki Mesjasz nie przyszedł w ludzkim ciele. Ukazał On nie tylko to, jaki jest Bóg, ale także kim może stać się człowiek, polegając na mocy Bożej. Nowe życie będzie życiem posłuszeństwa wiary, czyli posłuszeństwa wynikającego z wiary w Pana, który przez łaskę usprawiedliwia grzeszników na mocy sprawiedliwości danej wszystkim, którzy ją przyjmują.

105

PIĄTEK — 24 września DO DALSZEGO STUDIUM: Początkowe części rozdziałów Unity and Love in the Church oraz Love for the Erring, w: Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. V, s. 477-478.604-606; środkowa część rozdziału Pomaganie kuszonym, w: Śladami Wielkiego Lekarza, s. 111-112; The Seventh-day Adventist Bible Commentary, t. VI, s. 719. „Ukazano mi, że niebezpieczne jest dla naszego ludu myślenie, że muszą przyjść do brata i siostry White’ów ze swoimi problemami i szukać u nich rady. Nie tak powinno być. Współczujący i miłujący Zbawiciel zaprasza ich, aby przyszli do Niego, gdy są zmęczeni i obciążeni, a On da im wytchnienie. (...). Wielu przychodzi do nas, pytając: — Czy tak powinienem postąpić? Czy powinienem się zaangażować w to przedsięwzięcie? Albo w kwestii ubioru: — Czy powinnam to nosić? Odpowiadam im: — Wyznajecie, że jesteście uczniami Chrystusa. Studiujcie Biblię. Czytajcie uważnie i z modlitwą o życiu naszego drogiego Zbawiciela, jak postępował z ludźmi, gdy był na ziemi. Naśladujcie Go, a nie będziecie schodzić z wąskiej ścieżki. Zdecydowanie odmawiamy spełniania roli waszego sumienia. Gdybyśmy powiedzieli wam, co macie robić, upatrywalibyście u nas kierownictwa, zamiast udać się wprost do Jezusa” (Ellen G. White, Testimonies for the Church, t. II, s. 118-119). „Nie wolno nam zrzucać obowiązków naszej służby na barki innych ludzi i oczekiwać ich rady w sprawach dalszego działania. Ludzkie rady nie przydają się w tych sprawach do niczego. Pan nauczy nas naszych obowiązków tak samo chętnie, jak czyni to w stosunku do innych. (...). Ci, którzy zdecydowani są nie czynić niczego, co mogłoby być niemiłe Bogu, po przedstawieniu Mu swej sprawy będą wiedzieli, w jaki sposób mają postąpić” (Życie Jezusa, s. 481). „Zawsze byli w Kościele tacy, którzy stale przejawiają skłonność do indywidualistycznej niezależności. Wydaje się, iż nie potrafią zrozumieć, że niezależność ducha może prowadzić człowieka do zbytniej ufności samemu sobie i ufania własnemu osądowi zamiast szanowania rady i doceniania osądu braci” (Działalność apostołów, s. 90). PYTANIA DO DYSKUSJI Biorąc pod uwagę tematy poruszane w tym tygodniu, zastanów się, w jaki sposób możemy jako chrześcijanie zachować równowagę między: 1. Wiernością naszym wierzeniom i nieosądzaniem innych, którzy mają poglądy odmienne od naszych? 2. Wiernością sumieniu i powstrzymaniem się od pełnienia roli sumienia innych, a jednocześnie pomaganiem tym, którzy błądzą? (Kiedy powinniśmy mówić, a kiedy milczeć? Kiedy milczenie czyni nas winnymi?) 3. Wolnością w Panu i świadomością naszej odpowiedzialności za dawanie dobrego przykładu tym, którzy na nas patrzą?

106

WYDZIAŁ TRANSEUROPEJSKI KOŚCIOŁA ADWENTYSTÓW DNIA SIÓDMEGO

PROJEKTY MISYJNE

Projekty misyjne finansowane z darów 13. soboty: 1. Założenie angielskojęzycznego zboru w Kopenhadze (Dania). 2. Remont kościoła w mieście Nummela (Finlandia). 3. Modernizacja kampu Zatonie (Polska).

Nazwa unii (jednostki organizacyjnej Koúcio≥a) Bliskowschodnia Unia Misyjna Diecezja Islandzka DuÒska Unia ZborÛw Grecka Unia Misyjna Pole Izraelskie Unia Adriatycka Unia Ba≥tycka Unia Brytyjska Unia FiÒska Unia Holenderska Unia Norweska Unia PakistaÒska Unia Polska Unia Po≥udniowo-wschodnioeuropejska Unia Szwedzka Unia WÍgierska Razem (30 VI 2009)

Liczba zborÛw

Liczba ochrzczonych wyznawcÛw

78 6 46 9 17 99 88 246 73 54 65 122 122 215 39 111

17.861 558 2.523 510 874 3.767 6.469 29.736 5.044 4.845 4.612 12.877 5.710 8.151 2.801 4.667

249.069.000 321.000 5.634.000 11.277.000 7.634.000 9.672.000 6.935.000 66.590.000 5.339.000 16.527.000 4.827.000 180.808.000 38.146.000 16.064.000 9.288.000 10.024.000

1.390

111.005

638.155.000

Liczba ludnoúci

APELE EWANGELIZACYJNE 3 lipca — Dz./Dz 10,5. Bóg na swych przedstawicieli wśród ludzi nie wybiera aniołów, którzy nigdy nie zgrzeszyli, lecz istoty ludzkie. Posługując się tymi słabymi narzędziami przez swoje Słowo i Ducha, zamierza wszystkim udostępnić zbawienie. 10 lipca — Ef./Ef 3,8. Święty obowiązek oznajmienia niezgłębionego bogactwa Chrystusowego został powierzony ludziom, każdemu z nas. 17 lipca — Jan/J 4,14. Każdy prawdziwy uczeń urodził się do królestwa Bożego jako misjonarz. Ten, kto pije żywą wodę, staje się sam źródłem życia. 24 lipca — Iz./Iz 6,8. Praca jest dla każdego. Każdy kto wierzy Prawdzie, winien zająć swoje miejsce, mówiąc: Oto jestem, poślij mnie. 31 lipca — Ez./Ez 3,17. Każdy, kto otrzymał światło Prawdy, ponosi tak dalece, jak sięgają jego wpływy i możliwości, tę samą odpowiedzialność, jaka została złożona na izraelskim proroku. 7 sierpnia — 1 Mojż./Rdz 4,9. Bracia i siostry, jeżeli uważacie się za dzieci Boże, to jesteście stróżami swoich bliźnich. Pan obdarzył nas odpowiedzialnością za dusze tych, dla których zbór miał być środkiem do zbawienia. 14 sierpnia — Mar./Mk 4,3-8. Nasze zbory mają współpracować w dziele duchowego użyźniania gleby w nadziei ustawicznego zbierania plonów. Gleba jest twarda, ale ugór musi być zaorany, a ziarno sprawiedliwości musi być zasiane. 21 sierpnia — Iz./Iz 43,10. Jesteśmy świadkami Chrystusa i nie możemy pozwolić, by świeckie sprawy, plany i interesy całkowicie zajęły nasz czas i pochłonęły naszą uwagę. 28 sierpnia — Iz./Iz 42,6-7. Ludzie w tym świecie służą fałszywym bogom. Należy im to uświadomić. Nie można jednak tego dokonać drogą oskarżeń i krytyki ich błędów, lecz przez ukazanie im czegoś lepszego. 4 września — 1 Jana/1 J 1,2. Jako świadkowie Jezusa mamy mówić to, co wiemy, cośmy sami widzieli, słyszeli, czego doznaliśmy. Opowiedz, jak doświadczyłeś prawdziwości Jego obietnic. 11 września — Mat./Mt 5,14. Bóg postanowił, abyśmy byli światłością w moralnych ciemnościach tego świata, rozsiani po kraju w miastach i wioskach jako widowisko dla świata, aniołów i ludzi. 18 września — 1 Kor./1 Kor 3,15. Przeciętni ludzie mają stać się współpracownikami Bożymi. Dzieląc smutki swoich bliźnich, podobnie jak Zbawca, który miał udział w kłopotach ludzkich, przez wiarę zobaczą Go współpracującego z nimi. Z sympatią i współczuciem mamy służyć tym, którzy potrzebują pomocy. 25 września — Mat./Mt 28,19-20. Drogi nauczycielu, gdy rozmyślasz o wielkości swego zadania, o napotykanych trudnościach i stojących przed tobą możliwościach i uznasz, że potrzebujesz pomocy i siły, której żaden człowiek dać ci nie może, to zastanów się nad obietnicami Tego, który jest najwspanialszym Nauczycielem.

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE CZERWIEC 27 N 28 P 29 W 30 Ś LIPIEC 1 C 21.00 2 P 21.00 3 S

Przyp./Prz 1,33 Mich./Mi 4,8 Jan/J 1,51 Iz./Iz 11,9

Słuchaj Go, a będziesz bezpieczny Dzięki łasce sprawiedliwi posiądą ziemię Niewidzialni słudzy Żyjmy jak obywatele królestwa Jezusa

1 Mojż./Rdz 12,1-3 Dz./Dz 1,11 4 Mojż./Lb 24,17

Błogosławieństwo dla dzieci Bożych Przybędzie w chwale i mocy Prawdziwa przepowiednia sprzedajnego proroka

4 5 6 7 8 20.56 9 20.55 10

N P W Ś C P S

Jan/J 3,36 Ps./Ps 34,18 Ps./Ps 37,3 Bg 1 Sam./1 Sm 10,6 Job/Hi 22,23 BT Rzym./Rz 6,8 Abd./Ab 1,17

Uwierzmy i przyjmijmy Zbawiciela Gdy mamy kłopoty... Prawdziwa wiara działa Stań się innym człowiekiem Wróć do Pana Wybór nowego życia należy do nas Wszechmocny obiecał wybawienie

11 12 13 14 15 20.50 16 20.48 17

N P W Ś C P S

Joel/Jl 2,23 Oz./Oz 2,20 Zach./Za 6,12 Łuk./Łk 1,32-33 Ps./Ps 145,19 Przyp./Prz 29,25 Ps./Ps 81,11

Łagodny i obfity deszcz Wreszcie prawdziwy pokój Zbudował z wierzących Kościół Boży W oczekiwaniu na wieczne królestwo On odpowiada w cudowny sposób Kto jest bezpieczny? Najpierw otwórz szeroko usta

18 19 20 21 22 20.41 23 20.40 24

N P W Ś C P S

Iz./Iz 66,13 Przyp./Prz 14,14 Mat./Mt 5,7 Ps./Ps 37,29 Bg Przyp./Prz 29,1 Mat./Mt 7,7-8 Dan./Dn 11,32

Pan potrafi pocieszyć Ciesz się, służąc Mu Zasada miłosierdzia Ojczyzna zbawionych Nie lekceważ ostrzeżeń To takie proste Nasza siła pochodzi wyłącznie od Pana

25 26 27 28 29 20.30 30 20.29 31

N P W Ś C P S

Ez./Ez 47,9 BR Jan/J 4,14 Ez./Ez 26,14 Jer./Jr 1,6-7 Iz./Iz 66,23 Iz./Iz 12,3 Mar./Mk 16,15-16

Boża rzeka życia Gasi pragnienie duszy Nie sprzeciwiaj się Panu! Dzieci też mogą służyć Bogu Wspaniała wieczność Ciesz się zbawieniem Boskie zlecenie

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE SIERPIEŃ 1 N 2 P 3 W 4 Ś 5 C 20.18 6 P 20.16 7 S

Obj./Ap 2,7 2 Mojż./Wj 33,14 BR Ps./Ps 19,14 BT Ps./Ps 23,4 BR 5 Mojż./Pwt 18,15 Mat./Mt 10,32 Joz./Joz 1,3

Za zwycięskim Wodzem aż do raju Bożego Pan będzie nam towarzyszył Grzech przeciwko objawionej prawdzie U kresu życiowej drogi Przybliżył ludziom Boga Nie wstydźmy się przyznawać do Pana Możemy zwyciężyć naszych duchowych wrogów

8 9 10 11 12 20.05 13 20.03 14

N P W Ś C P S

5 Mojż./Pwt 33,25 Bg Przyp./Prz 3,9-10 Jer./Jer 29,11 Ps./Ps 25,9 Ps./Ps 25,14 Ps./Ps 37,23-24 Przyp./Prz 8,17

Siła od Wszechmogącego Lepsze konto Bóg wie, co robi Dwa dobrodziejstwa Dobry lęk Troskliwy Ojciec Gorliwy poszukiwacz zostanie nagrodzony

15 16 17 18 19 19.50 20 19.48 21

N P W Ś C P S

Iz./Iz 32,2 Bg Jer./Jr 23,5-6 Łuk./Łk 12,27-28 Mat./Mt 10,39 Iz./Iz 30,21 2 Kor./2 Kor 1,10 Przyp./Prz 12,19 BT

Jest wszystkim dla potrzebującego pomocy Pan sprawiedliwością naszą Niewidoczny, ale kochający Czy poddaliśmy się Chrystusowi? On cię nie opuścił I my możemy Mu ufać Bądź po stronie prawdy

22 23 24 25 26 19.35 27 19.33 28

N P W Ś C P S

Ps./Ps 24,4-5 Iz./Iz 27,5 Mat./Mt 5,5 Iz./Iz 65,25 Ps./Ps 41,4 Łuk./Łk 21,25-27 Jan/J 5,25

Czy Pan żyje we mnie? Przyjdź do Boga bez lęku Pokorni odziedziczą ziemię Nadchodzi ten czas Boski Lekarz Nasz Pan przychodzi Umarli ożyją

29 N Jan/J 5,24 30 P Rzym./Rz 8,1 Bg 31 W Przyp./Prz 14,26

110

W Słowie Bożym jest moc i życie Ukryci w Nim Bojaźń Pańska mocną ostoją

ZACHODY SŁOŃCA I POBUDKI PORANNE WRZESIEŃ 1 Ś 2 C 19.19 3 P 19.17 4 S

Iz./Iz 35,10 Hebr./Hbr 9,27-28 Job/Hi 23,10 Mar./Mk 10,21

Pan zaplanował dla nas wspaniałą przyszłość Błogosławiona nadzieja Jego oko czuwa nad nami Bożek materializmu

5 6 7 8 9 19.03 10 19.01 11

N P W Ś C P S

Ps./Ps 31,25 Iz./Iz 30,15 Ps./Ps 27,5 Obj./Ap 14,13 Iz./Iz 40,31 Bg Obj./Ap 3,10 Przyp./Prz 16,3

Nadzieja dodaje odwagi My możemy to zrobić Lud Boży będzie wolny od problemów Wytchnienie od trudu Potrzebujesz nowych sił? Wytrwaj przy Nim Gwarant pomyślności

12 13 14 15 16 18.47 17 18.44 18

N P W Ś C P S

Zach./Za 9,12 Przyp./Prz 28,13 Iz./Iz 26,19 Ps./Ps 34,19 Iz./Iz 26,9 Ps./Ps 32,8 Hebr./Hbr 4,16 BT

Naszą twierdzą jest Chrystus Uczciwi wobec Pana Śmierć jest snem Zbawienie dla skruszonych Czy naprawdę szukamy Boga? Trzymajcie się przewodnika Łaska u tronu

19 20 21 22 23 18.30 24 18.28 25

N P W Ś C P S

Ps./Ps 138,8 Iz./Iz 33,24 Obj./Ap 22,4 Ps./Ps 142,8 Hebr./Hbr 8,10 Mar./Mk 10,15 Jan/J 4,23

Jego łaska jest wciąż dostępna Bóg jest hojny w przebaczaniu! Błogosławieństwo dla ludzi czystego serca Czy jesteś wolny? On może to uczynić Musimy się nawrócić Ojciec takich szuka

26 27 28 29 30

N P W Ś C

Iz./Iz 32,17 Jan/J 10,7.9 Jan/J 5,28-29 Iz./Iz 65,17 Iz./Iz 65,24

Łaska wlewa pokój w serce Drzwi do Bożej łaski Wszyscy zmartwychwstaniemy, ale... Ach, nareszcie w niebie! Wybawienie czeka już na nas

[Pobudki poranne opracowano na podstawie książki Harolda M.S. Richardsa, Obietnice Boże, Wydawnictwo „Znaki Czasu”, Warszawa 2009. Zachody słońca w Warszawie podano na podstawie Kalendarza Rodzinnego, 2010, red. Danuta Łukasiewicz, Wydawnictwo Telegraph, Łódź 2009].

111

Systema− tyczne studium Pisma Świętego

Liczba udzielonych lekcji biblijnych

Liczba egzemplarzy rozpowszech− nionych publikacji

LIPIEC 24

SIERPIEŃ 21

WRZESIEŃ 25

RAZEM

SPRAWOZDANIE 3/2010

✁