شهادتنامه دکتر فريبرز بقايي

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 1‬از ‪30‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫اﺳﻢ ﻛﺎﻣﻞ‪:‬‬

‫ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫‪1319‬‬

‫ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫ﺗﻬﺮان‪ ،‬اﻳﺮان‬

‫ﺷﻐﻞ‪:‬‬

‫ﭘﺰﺷﻚ‬

‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬

‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ‪:‬‬

‫‪ 18‬و ‪ 19‬ﺧﺮداد ‪1388‬‬

‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬

‫اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﻀﻮري ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ در ﺗﺎرﻳﺦ ‪ 30‬ﺗﻴﺮ ‪1389‬‬ ‫ﭼﺸﻢ از ﺟﻬﺎن ﻓﺮوﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 2‬از ‪30‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ‬ ‫ﻛﻮدﻛﻲ‬ ‫‪ .1‬ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﻦ را ﺑﺮزو ﺻﺪا ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﺮ دو اﺳﺎﻣﻲ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪاي ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺳﺎل‬ ‫‪ 1319‬در ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ در ﺗﻬﺮان ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﭘﻨﺞ ﺑﺮادر و دو ﺧﻮاﻫﺮ دارم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺠﺰ ﻳﻜﻲ‬ ‫از ﺑﺮادرﻫﺎﻳﻢ از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪرم ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ وزارت ﻛﺸﺎورزي و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺰ در ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ازاﻳﻨﺮو‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻫﻔﺖ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ در ﺗﻬﺮان ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﻮدم‪ .‬درآن زﻣﺎن ﭘﺪرم را در ﺗﻬﺮان ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .2‬در ﺳﺎل ‪ ،1325‬ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺑﻨﮕﺎه داﻣﭙﺮوري ﻛﺮج ﻛﻪ در روﺳﺘﺎي ﺣﻴﺪر آﺑﺎد ﺑﻮد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ آن زﻣﺎن‬ ‫ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﻛﻼس اول اﺑﺘﺪاﻳﻲ را در آﻧﺠﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪ .‬در ده ﺣﻴﺪر آﺑﺎد ﻳﻚ ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻛﻼس ﭼﻬﺎرم داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﻛﻼسﻫﺎ در ﻳﻚ اﺗﺎق ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻛﻼس‬ ‫دوﻣﻲﻫﺎ ﺑﻪ اوﻟﻲﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻮﻣﻲﻫﺎ ﺑﻪ دوﻣﻲﻫﺎ‪ ،‬و ﭼﻬﺎرﻣﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻲﻫﺎ درس ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ‬ ‫داﺷﺖ ﻛﻪ وي ﻫﻢ ﻣﺪﻳﺮ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻓﺮاش و ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻢ‪.‬‬ ‫‪ .3‬ﺑﻌﺪ از آنﻛﻪ ﭘﺪرم در ﻛﺮج ﺑﺎ رﺋﻴﺴﺶ اﺧﺘﻼف ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ ،‬او را ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻲ و آن‬ ‫دﻋﻮاﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺪرم ﻣﺮﻳﺾ و در ﺳﻦ ‪ 54‬ﺳﺎﻟﮕﻲ در ﺳﺎل ‪ 1326‬ﭼﺸﻢ از ﺟﻬﺎن ﻓﺮوﺑﻨﺪد‪ .‬ﻣﻦ در آن‬ ‫زﻣﺎن ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ و درﻛﻼس دوم ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫‪ .4‬از آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرم و ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ ﻛﻪ ‪ 15‬ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺎ از ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل داﻳﻲ ﻣﻦ ﻳﻜﻲ از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻣﻬﻢ ﺑﺎﻧﻚ‬ ‫ﻣﻠﻲ اﻳﺮان ﺑﻮد و او ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ‪ -‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎدر ﻣﺎ ‪ -‬در ﻛﺮج ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪاي را در ﺗﻬﺮان‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺎدر و ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺴﺎط آن را ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻬﺮان آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﻛﻼس ﺳﻮم اﺑﺘﺪاﻳﻲ ﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ دﻳﭙﻠﻢ در ﺗﻬﺮان ﺑﻮدم‪ .‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﺮادرﻫﺎﻳﻢ‬ ‫ﻛﺎرﻣﻨﺪ وزارت داراﻳﻲ‪ ،‬دﻳﮕﺮي اﻓﺴﺮ و ﻳﻜﻲ از ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﻳﻢ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ .5‬در اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﺳﺎل ‪) 1338‬ﻣﻲ ‪ (1959‬ﺑﺮادرم ﺑﺎ ‪ 2000‬ﺗﻮﻣﺎن ﻛﻪ آن ﻣﻮﻗﻊ ‪ 1500‬ﻣﺎرك ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ را‬ ‫رواﻧﻪ آﻟﻤﺎن ﻛﺮد‪ .‬در آﻟﻤﺎن ﻣﻦ در ﻳﻚ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روزي ﺑﻪ ﻣﺪت دو ﻣﺎه ﺗﺎ ﻣﺮداد‪ ،‬روزي ﻫﺸﺖ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ زﺑﺎن آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم آن ‪ 1500‬ﻣﺎرك را ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻼسﻫﺎ دادم‪ .‬ﺑﻌﺪ از دو ﻣﺎه‪ ،‬از‬ ‫ﺟﻮﻻي ﺗﺎ اﻛﺘﺒﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺷﺪم‪ .‬در آن زﻣﺎن‪ ،‬آﻟﻤﺎن در ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺎزﻧﺪﮔﻲ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺑﻮد و ﺑﻪ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 3‬از ‪30‬‬

‫ﻛﺎرﮔﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﻴﺎز داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎرﮔﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 2/60‬ﻣﺎرك ﻛﻪ دﺳﺘﻤﺰد‬ ‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ در آن زﻣﺎن ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪم و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﻣﻘﺪاري ﭘﺲ اﻧﺪاز ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬ ‫‪ .6‬در ‪ 22‬ﻣﻬﺮ ‪ ،1338‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داﻧﺸﺠﻮي ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮش آن را از اﻳﺮان داﺷﺘﻢ وارد داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ‬ ‫از ﺳﻪ ﻣﺎه‪ ،‬ﭘﺲاﻧﺪازم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ دوﺑﺎره در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ در آن زﻣﺎن در ﻣﻨﺰل ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﻛﺎرﮔﺮ ﻛﻪ در ﺷﺮﻛﺖ اﭘﻞ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻤﻚ او ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﺟﺮﻳﺎن ﺗﻌﻄﻴﻼت‬ ‫زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ در ﺷﺮﻛﺖ اﭘﻞ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ و ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎي داﻧﺸﮕﺎﻫﻢ را ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫‪ .7‬ﺗﺮم اول را ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻏﺎﻟﺐ درسﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻴﺰﻳﻚ و ﺷﻴﻤﻲ و ﮔﻴﺎه ﺷﻨﺎﺳﻲ‬ ‫ﻫﻤﺎنﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ در اﻳﺮان در ﻛﻼسﻫﺎي ﻧﻬﻢ ﺗﺎ دوازدﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﭘﻴﺶ داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ« ﻗﺒﻼً ﺧﻮاﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮدم‪ .‬از اﻳﻨﺮو‪ ،‬ﻣﻦ ﺟﺰو ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺗﺮم اول ﺷﺪم‪.‬‬ ‫‪ .8‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار اﻳﺎﻟﺖ راﻳﻨﻼﻧﺪ ﻓﺎﻟﺘﺰ )‪ (Rheinland-Pfalz‬ﻛﻪ ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ درس ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ‬ ‫ده داﻧﺸﺠﻮي ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ‪ 200‬ﻣﺎرك ﻛﻤﻚ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫ﻣﺨﺎرج ﻣﻦ ﻣﺎﻫﻲ ‪ 300‬ﻣﺎرك ﺑﻮد ﻟﺬا ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ‪ 100‬ﻣﺎرك ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻘﺪار ﺳﺎﻋﺎت‬ ‫ﻛﺎرم ﻛﻢ ﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻲ ﺳﺎﻋﺖ در ﻣﺎه ﻛﺎر ﻛﻨﻢ و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻴﺰ دو ﺷﺐ در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺘﻞ آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻣﺎﻳﻨﺘﺰ)‪ (Mainz‬ﺑﻮد ﻣﻲرﻓﺘﻢ و در آﻧﺠﺎ ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮدم و در‬ ‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪.‬‬ ‫‪ .9‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ‪ ،‬ﺟﻨﮓ وﻳﺘﻨﺎم ﺷﺪت ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺟﻨﺒﺶ داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ در ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﺑﻮﻳﮋه در آﻟﻤﺎن‬ ‫ﻓﻌﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در آن زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ اروﭘﺎي ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ و در رأس آن ﺷﻮروي از‬ ‫وﻳﺘﻨﺎﻣﻲﻫﺎ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮادهاي ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻏﻴﺮﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺪرم ﻛﺎرﻣﻨﺪ دوﻟﺖ‬ ‫رﺿﺎ ﺷﺎه ﺑﻮد و اﺻﻼً ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬رﺿﺎ ﺷﺎه ﺷﻮﺧﻲ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺟﻨﮓ وﻳﺘﻨﺎم ﻣﻦ را وارد‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎي آﻟﻤﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺣﺰب‬ ‫ﺗﻮده ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ‪) .‬ﺣﺰب ﺗﻮده ﺑﻌﺪ از ﺷﻜﺴﺖ ﻛﻮدﺗﺎي ‪ 28‬ﻣﺮداد ‪،1332‬‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ و ﻛﻨﻔﺪراﺳﻴﻮن را در ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﺗﺸﻜﻴﻞ داده ﺑﻮد‪ (.‬ﻣﻦ ﻫﻢ اول از‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ و ﻛﻨﻔﺪراﺳﻴﻮن ﺷﺮوع ﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده رﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪ .10‬ﻣﻦ از ﺗﺮم دوم ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﻢ ﺑﻄﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در رﻫﺒﺮي ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﺷﺮﻛﺖ‬ ‫داﺷﺘﻢ‪ .‬در اواﺧﺮ ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﺣﺰب ﺗﻮده ﺷﺪم‪ .‬در آن زﻣﺎن ﻛﻨﻔﺪراﺳﻴﻮنﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎﺋﻮاﻳﺴﺖﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و رﻓﻘﺎي ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺋﻮاﻳﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در اروﭘﺎ ﺑﻴﺶ از ده ﻧﻔﺮ ﺗﻮدهاي ﺑﺎﻗﻲ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 4‬از ‪30‬‬

‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و در آﻟﻤﺎن و اﻃﺮﻳﺶ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺗﻮدهاي ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم از ﺗﻮدهاي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺎ از ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﺷﻮروي دﻓﺎع ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﺎﺋﻮاﻳﺴﺖﻫﺎ از ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﭼﻴﻦ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ‬ ‫ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت زﻳﺎدي ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﻧﻮن‬ ‫ﭘﺰﺷﻜﺎن ﻓﺮاغاﻟﺘﺤﺼﻴﻞ در آﻟﻤﺎن را ﺑﻨﻴﺎن ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ‪ ،‬رﻫﺒﺮي ﺣﺰب ﺗﻮده ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ آن‬ ‫ﺷﺒﻜﻪاي ﻛﻪ در داﺧﻞ اﻳﺮان داﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎواك ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺷﺪه و ﻋﺪهاي ﻫﻢ ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ و ﺑﻪ ﻛﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎي ﻏﺮﺑﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ‬ ‫ﺗﻌﺪادي داﻧﺸﺠﻮ را ﺟﺬب ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪ .11‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﻘﻼب اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ و ﺗﻌﺪادي از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻓﻐﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻳﺪهﻫﺎي‬ ‫ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ و ﺷﻮروي ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﻣﺎ »ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻮاﻧﺎن و داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن دﻣﻮﻛﺮات اﻳﺮان« را‬ ‫ﺗﺸﻜﻴﻞ دادﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﺗﺸﻜﻞ ﺻﻨﻔﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎي ﺻﻨﻔﻲ ﻣﻲﺷﻮد دوﻟﺖ‬ ‫اﻳﺮان را ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن ﻛﻪ دﺳﺖ ﻣﺎﺋﻮاﻳﺴﺖﻫﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻲﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪ .12‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﻘﻼب اﻳﺮان ﺑﻪ رﻫﺒﺮي آﻗﺎي ﺧﻤﻴﻨﻲ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺷﺎه‪ ،‬ﺣﺰب ﺗﻮده ﻳﻚ‬ ‫ﻣﻘﺪار آزاديﻫﺎﻳﻲ در داﺧﻞ اﻳﺮان ﺑﺪﺳﺖ آورد‪ .‬ﺑﻮﻳﮋه ﺑﻌﺪ از آنﻛﻪ آﻗﺎي ﺧﻤﻴﻨﻲ در ﭘﺎرﻳﺲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در‬ ‫اﻳﺮان اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬آزادي ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ اﺳﺖ و ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲﻛﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺘﻲ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ آزاداﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬در دي ﻣﺎه ‪ ،1357‬ﺣﺰب ﺗﻮده از ﺗﻤﺎم ﮔﺮوهﻫﺎي ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺼﺮاﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﻳﻚ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺘﺤﺪ ﺗﺸﻜﻴﻞ داده و آﻳﺖاﷲ ﺧﻤﻴﻨﻲ را ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬رﻫﺒﺮان ﺣﺰب ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ در‬ ‫ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮدﻧﺪ وارد اﻳﺮان ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪ .13‬در آن زﻣﺎن ﻣﻦ در آﻟﻤﺎن ﺟﺮاح ﻣﺘﺨﺼﺺ زﻧﺎن و زاﻳﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻣﻌﺎون ﻳﻚ ﺑﺨﺶ ﺑﻮدم و ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻤﺴﺮم ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ده ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﻢ را‬ ‫ﻓﺮوﺧﺘﻢ‪ ،‬از ﻛﺎرم اﺳﺘﻌﻔﺎ دادم و وارد اﻳﺮان ﺷﺪم‪ .‬در اﻳﺮان در داﻧﺸﮕﺎه ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬ ‫اﺳﺘﺎدﻳﺎر اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪم و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺣﺰﺑﻲ ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادم‪.‬‬ ‫‪ .14‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻃﻮﻻﻧﻲايﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺰب ﺗﻮده داﺷﺘﻢ و ﻳﻜﻲ از ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﺑﻮدم ﻛﻪ در ﺷﺮاﻳﻂ دﺷﻮاري‬ ‫ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده در آﻟﻤﺎن ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬رﻫﺒﺮي ﺣﺰب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل رواﺑﻂ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ‬ ‫ﺣﺰب و ﻣﺴﺌﻮل ﻫﻮادارن ﺣﺰب در ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﺷﺪم‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺗﻬﺮان را‬ ‫داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻋﻀﻮ ﻛﻤﻴﺘﻪ اﻳﺎﻟﺘﻲ ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﻮدم‪ .‬در اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻮﻧﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب در داﺧﻞ ﻛﺸﻮر اﻧﺠﺎم‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺸﺎور ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 5‬از ‪30‬‬

‫‪ .15‬در ﺣﻮل و ﺣﻮش اﻧﻘﻼب اﻳﺮان ﭼﻮن ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻛﺸﻮر ارزاﻧﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻌﺪادي از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺎ در ﺣﺰب ﺗﻮده ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻨﻄﻘﻲﺗﺮ از ﺳﻴﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎﺋﻮاﻳﺴﺖﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻦ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻳﺮاﻧﻲ در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺰب ﺗﻮده روي آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻣﺒﺎرزه ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﻫﺮ روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎن درﺳﺖ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻀﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ را ﻣﻄﺮح ﺑﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫واﻧﮕﻬﻲ‪ ،‬آﻧﻬﺎ در آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺋﻮاﻳﺴﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺒﺎرزه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺎ از ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻤﻴﻨﻲ‬ ‫دﻓﺎع ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و اﻳﻨﻬﺎ را دﻣﻜﺮاﺗﻬﺎي اﻧﻘﻼﺑﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻲﻛﻪ ﻣﺎﺋﻮاﻳﺴﺖﻫﺎ اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﺮﺗﺠﻊ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻜﺎران اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬درﻧﺘﻴﺠﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﻃﺮﻓﺪار ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺎ‪ ،‬در آﻧﺠﺎ‬ ‫ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮدﻧﺪ و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ اﺻﻼً ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل‪ ،‬از آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺻﺪور ﻫﺮ اﻋﻼﻣﻴﻪاي‪ ،‬آن را ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﭼﻴﺰي در آن اﻋﻼﻣﻴﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ‬ ‫ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻛﻪ در داﺧﻞ ﻛﺸﻮر ﻣﺒﺎرزه ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﺧﻠﻖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ازاﻳﻨﺮو‪ ،‬آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ اﻋﻼﻣﻴﻪاي ﺻﺎدر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻳﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬آن را ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻓﺮدي ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻳﺪار‬ ‫ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .16‬در ﺧﺮداد ‪ ،1360‬ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﻣﺒﺎرزه ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮﺿﺪ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ را آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬دوﻟﺖ‬ ‫اﻳﺮان اﻗﺪام ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮي اﻋﻀﺎي ﺗﻤﺎم ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﭼﭗ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﺣﺰب ﺗﻮده و »اﻛﺜﺮﻳﺖ« ﻛﻪ از‬ ‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ زد‪ .‬در آن اﻳﺎم ﻣﻦ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺮدي ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪ از‬ ‫ﺑﭽﻪﻫﺎي اﻓﻐﺎن از ﺑﻨﮕﻠﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن آورده ﺑﻮد در ﺟﻠﻮي ﻳﻚ ﻣﺴﺠﺪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت آن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺷﺮح ﺑﻮد‪ :‬رﻓﻘﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي اﻳﺮان؛ از اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب اﻳﺮان و ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ دادﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي ﺣﺰب ﺗﻮده اﻳﺮان را آرزو ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪» .‬ﻫﻮاداران‬ ‫ﺣﺰب ﭘﺮﭼﻢ در ﺑﻨﮕﻠﻮر«‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻓﺮد ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ آن ﻧﺎﻣﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻣﻦ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ .17‬ﻋﻠﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﻧﺎﻣﻪ اﺧﺘﻼﻓﻲ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻪ اﺣﺰاب ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ‬ ‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻴﻦ اﻋﻀﺎي ﺣﺰب »ﭘﺮﭼﻢ« و ﺣﺰب »ﺧﻠﻖ« در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و ﺑﻨﮕﻠﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻠﻘﻲﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻤﻴﻨﻲ ﻋﺎﻣﻞ اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﻫﺴﺖ و از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده اﻳﺮان‬ ‫ﻣﻮﺿﻊ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺣﺰب ﺗﻮده از ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻤﻴﻨﻲ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺣﺰب ﭘﺮﭼﻤﻲﻫﺎ‬ ‫ﺣﺰب ﺗﻮده را ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان ﭼﻪ ﻧﻮع ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺮﺳﺶ اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﭘﺮﭼﻢ در ﺑﻨﮕﻠﻮر در ﻣﻮرد ﻋﻠﻞ دﻓﺎع ﻣﺎ از ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان‪ ،‬ﻣﺎ روزﻧﺎﻣﻪ‬ ‫»ﻣﺮدم« ‪ -‬ﻛﻪ ارﮔﺎن رﺳﻤﻲ ﺣﺰب ﺗﻮده اﻳﺮان ﺑﻮد ‪ -‬را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ در ﺑﻨﮕﻠﻮر ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ‬ ‫ارﺳﺎل آن روزﻧﺎﻣﻪ از ﻣﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 6‬از ‪30‬‬

‫دﺳﺘﮕﻴﺮي‬ ‫‪ .18‬ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﮕﻴﺮي دوﺳﺖ ﻣﻦ از ﻣﺤﻞ ﻣﻼﻗﺎت ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ آن ﻧﺎﻣﻪ در ‪ 15‬ﺗﻴﺮ ‪ ،1360‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 11‬ﺗﺎ ‪ 12‬ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ وارد ﻣﻨﺰل ﺑﺸﻮم‪ .‬دﻳﺪم ﭘﺴﺮم ﻛﻪ‬ ‫ﻳﺎزده دوازده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺗﺎ ﻣﻦ را دﻳﺪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪" ،‬ﭘﺪر! ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻧﺮو! ﭼﻮن ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ را دارﻧﺪ ﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺗﻮ را ﻧﻴﺰ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ !" دو ﻧﻔﺮ از‬ ‫اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي ﺣﺰب ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﻬﺰادي و ﻧﻴﻚ آﻳﻴﻦ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫وﻗﺘﻲ ﭘﺴﺮم آﻧﻬﺎ را از ﺣﻀﻮر ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻄﻠﻊ ﻣﻲﺳﺎزد‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺴﺮم ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻛﺎري ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻢ از ﺣﻜﻮﻣﺖ دﻓﺎع ﻛﺮدهاﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻴﭻ ﻣﺴﺌﻠﻪاي‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻲآﻳﻢ!‬ ‫‪ .19‬ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﻨﺰل رﻓﺘﻢ‪ .‬دﻳﺪم ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﭘﺎﺳﺪار آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ ﻳﻮﻧﻴﻔﺮم‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ اﻓﺮاد ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪم ﺑﻪ اﺗﺎق ﻛﺎر ﻣﻦ رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺘﺎبﻫﺎ و اﺷﻜﺎفﻫﺎ را ﻧﮕﺎه‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺗﺎ ﻣﻦ وارد ﺷﺪم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ،‬اﺳﻠﺤﻪ ﻧﺪاري؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬اﺳﻠﺤﻪ؟ ﻧﻪ!« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﭘﻨﻬﺎن‬ ‫ﻧﻜﺮدهاي؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﻛﺎر ﻣﻦ اﺳﻠﺤﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺰﺷﻚ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬واﻧﮕﻬﻲ‪ ،‬ﺣﺰب ﻣﺎ ﺣﺰب ﻣﺴﻠﺤﻲ ﻧﻴﺴﺖ و‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻠﻨﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ و از ﺷﻤﺎ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻤﺎم اﺳﻠﺤﻪﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ در زﻣﺎن اﻧﻘﻼب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪﻫﺎ را ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ داد ﻣﺎ ﺑﻮدﻳﻢ! از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﻣﺎ اﺳﻠﺤﻪ ﻧﺪارﻳﻢ ‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻘﺪر ﻛﺘﺎب دارﻳﺪ! آﻳﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺑﻠﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده ﻓﻘﻂ ﻛﺎر‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻲﺳﻴﻢ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺮﻛﺰﺷﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» ،‬دﻛﺘﺮ ﺑﻘﺎﻳﻲ‬ ‫آﻣﺪ و ﻣﺎ از او ﺳﻮال ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬وﻟﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﻛﺘﺎب دارد و ﻣﺎ اﺳﻠﺤﻪاي ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ؛ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻴﻢ؟« آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫»ﺑﻴﺎرﻳﺪش!« ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ » ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲروم‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪاي ﭘﻴﺶ آﻣﺪه و‬ ‫ﺑﺰودي ﻫﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻤﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ«‪ .‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻤﺎم ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻫﻢ دور ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم از روي ﺗﺮس و ﺑﺮاي ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻣﻦ ﺻﻠﻮات‬ ‫ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .20‬ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮراي ﻣﻠﻲ ﺳﺎﺑﻖ ﻛﻪ دﻓﺘﺮ ﻣﺮﻛﺰي آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻤﻴﺘﻪﻫﺎ در زﻣﺎن اﻧﻘﻼب‬ ‫ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد و در ﻋﺮض ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮد را ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻲ ﻣﻦ را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻚ اﺗﺎﻗﻲ رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻲ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ‬ ‫در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ از آﻧﻬﺎ آدمﻫﺎي ﻣﻌﺘﺎد و ﺗﻌﺪاد ﻣﺤﺪودي ﻧﻴﺰ از ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺮاد ﺑﺎﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬ ‫اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ واﺑﺴﺘﮕﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﺻﺒﺢ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ را ﺻﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪» ،‬ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ! اﺳﺒﺎﺑﻬﺎﻳﺖ را ﺟﻤﻊ ﻛﻦ و ﺑﻴﺎ!«‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 7‬از ‪30‬‬

‫‪ .21‬اﻳﻨﺒﺎر ﻣﻦ را ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ زدﻧﺪ و ﺧﻴﻠﻲ در ﺷﻬﺮ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﭘﺸﺖ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮراي‬ ‫ﻣﻠﻲ ﺑﺮدﻧﺪ و آﻧﺠﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ،‬ﺳﺮت را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎور ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﺎق ﻧﺨﻮرد‪ .‬اﻻن در ﺧﻨﺪق ﻫﺴﺘﻲ!« ﻣﻦ ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم‬ ‫ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪاش دروغ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻓﻘﻂ وﺣﺸﺖ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻠﻮل ﺗﻚ ﻧﻔﺮه‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻮي ادرار و ﻣﺪﻓﻮع و اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻲداد‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻮﻛﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﻴﺢاﻟﺠﻨﺎن و‬ ‫ﻳﻚ ﻗﺮآن وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ را ﺳﻪ روز در آﻧﺠﺎ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎه رﻣﻀﺎن ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻗﺒﻞ از ﺳﺤﺮ ﻏﺬا ﻣﻲدادﻧﺪ و ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﺷﺐ و دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ! ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ‬ ‫زدﻧﺪ و دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮت را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪاز ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﺎق ﻧﺨﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬در‬ ‫آﻧﺠﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﻢ را ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» ،‬ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﻋﻀﻮ ﺣﺰب ﺗﻮده ﻫﺴﺘﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺑﻠﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ از رﻫﺒﺮان ﺣﺰب ﺗﻮده ﻫﺴﺘﻢ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺷﻤﺎ دو ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﻼق ﺑﺨﻮرﻳﺪ )ﺳﺒﻴﻠﺶ را‬ ‫ﭘﻴﭽﺎﻧﺪ( ﻳﺎ اﻳﻦﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﻴﺪ!« ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ دﻓﺎع ﻛﺮده و ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬وﻟﻲ در ﺣﺰب ﺗﻮده‬ ‫اﻳﺮان و ﻧﻪ ﺧﺎرج از ﺣﺰب ﺗﻮده‪ .‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺣﺰب ﺗﻮده اﻳﺮان اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ از دﻣﻜﺮاتﻫﺎي اﻧﻘﻼﺑﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﻣﺎ ﭼﻮن ﺿﺪ اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺰم ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺷﺘﺮاك ﻣﻨﺎﻓﻊ دارﻳﻢ و از ﺷﻤﺎ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪«.‬ﮔﻔﺖ‪،‬‬ ‫»ﺑﺒﻨﺪﻳﻨﺶ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ!« ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬ ‫»ﻣﻦ دارم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ از ﺷﻤﺎ دﻓﺎع ﻛﺮدهام!« ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﺑﻪ درد ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﻲﺧﻮرد!« وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ را ﻧﺰد! ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺑﺒﺮﻳﺪش!« و ﻣﻦ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻠﻮل ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .22‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 11‬ﻳﺎ ‪ 12‬ﺷﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ دوﺑﺎره آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ زدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮت را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪاز ﻛﻪ از‬ ‫ﺧﻨﺪق ﺑﻴﺮون ﺑﺮوي و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‪ .‬ﻣﻦ را ﺳﻮار ﭘﻴﻜﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﭘﻴﻜﺎن دو ﺗﺎ زن ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻜﻲ از زنﻫﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ او را ﺑﻴﺨﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻳﻚ آﻳﺖ اﷲ )ﻛﻪ ﻧﺎم او را‬ ‫اﻻن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻲآورم( اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ دو زن در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮﺧﺎش ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻓﺤﺶ دادﻧﺪ‪ .‬آن‬ ‫ﻣﺎﻣﻮر ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» ،‬دﻫﻨﺖ را ﺑﺒﻨﺪ! ﭼﺸﻤﺒﻨﺪت را ﺑﮕﺬار!« ﺧﻼﺻﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪم را ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻤﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﻦ را آزاد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﻮﻧﺘﻲ ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از اﻳﻦﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ »ﺳﺮت را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮ« و ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ .23‬وﻗﺘﻲ از ﺳﺮﺑﺎﻻﻳﻲ ﺗﭙﻪﻫﺎي اوﻳﻦ رد ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ دارﻳﻢ وارد اوﻳﻦ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫وارد اوﻳﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ را ﻣﻲآوردﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ را‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ اﻋﺘﺮاض ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺻﺪاي ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻤﻲ‬ ‫ﭼﺸﻤﺒﻨﺪم را ﺑﺎﻻ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺴﺖ! وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪم را ﺑﺎﻻ زدم دﻳﺪم ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﭘﺎﺳﺪار ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را‬ ‫دارﻧﺪ ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 8‬از ‪30‬‬

‫‪ .24‬درآن زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺞ ﻫﻨﻮز ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﭘﻮﻟﻴﺲ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ دﻓﺎع‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻻت و ﻟﻮتﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﭘﺎﺳﺪار ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺪاران ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻧﺸﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دوﻟﺖ ﻋﺮاق ﺑﻪ اﻳﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﺎزه اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺪاران ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬دﺳﺘﻪ اول‬ ‫ﻛﻤﻴﺘﻪﻫﺎي اﻧﻘﻼب ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ اﻣﻨﻴﺖ ﺣﻜﻮﻣﺖ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ؛ و دﻳﮕﺮي ﭘﺎﺳﺪاراﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺠﻮم ﻋﺮاﻗﻲﻫﺎ ﻛﻪ وارد ﺧﺎك اﻳﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ در ﻛﻨﺎر ارﺗﺶ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪم‬ ‫را ﺑﺎﻻ زدم )ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ اﺻﻼً ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮔﺮﺑﻪ را ﺟﻠﻮي ﺣﺠﻠﻪ ﺑﻜﺸﻨﺪ( ﻛﺴﻲ ﺑﺎ‬ ‫دﺳﺖ زﻣﺨﺖ ﺧﻮد ﻳﻚ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﺤﻜﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ زد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ دﻧﺪاﻧﻢ ﻟﻖ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻘﺎﺿﺎي دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﻚ‬ ‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺤﺶ دادن ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﻚ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ!‬ ‫‪ .25‬در آن زﻣﺎن ﻣﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ زﻧﺪاﻧﻲﻫﺎ اﻏﻠﺐ ‪ 15‬و ﻳﺎ ‪ 17‬ﺳﺎﻟﻪ و ﻫﻤﻪ ﻫﻢ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﺣﺴﺎب ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮت را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪاز ﺗﺎ از ﺧﻨﺪق رد‬ ‫ﺑﺸﻮﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻚ راﻫﺮوﻳﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﭘﺘﻮﻳﻲ دادﻧﺪ و ﻣﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮوﺻﺪاي زﻳﺎدي‬ ‫در راﻫﺮو ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺪام اﻓﺮادي را ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ را ﻧﺒﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﻚ اﺣﺘﻴﺎج دارم‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺴﻲ ﻏﻴﺮ از ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دوﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﻣﻲدادﻧﺪ )اﻣﺎ ﻧﻪ از آن ﻓﺤﺶﻫﺎي‬ ‫رﻛﻴﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻣﻲدادﻧﺪ(و رد ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ،‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬اﻧﺸﺎاﷲ اﮔﺮ زﻧﺪه‬ ‫ﻣﺎﻧﺪي ﺑﻪ ﺗﻮ دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﻚ ﻫﻢ ﻣﻲدﻫﻴﻢ!« دو روز در آن راﻫﺮو ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﺮوم‪ ،‬ﻣﻦ را ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و دو ﻳﺎ ﺳﻪ دﻓﻌﻪ ﻫﻢ آب ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ آب دادﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺮاي دو روز ﻏﺬا و‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ اﺻﻼ ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫‪ .26‬ﺷﺐ دوم ﺳﺎﻋﺖ ‪12‬ﺷﺐ‪ ،‬دوﺑﺎره دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ »ﺳﺮت را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪاز و دوﻻ ﺑﺸﻮ ﺗﺎ از اﻳﻦ‬ ‫ﺧﻨﺪق رد ﺑﺸﻮي«‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ و دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را در ﻋﻘﺐ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﻜﺎن ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬دو ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺪار‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬ ‫راﻧﻨﺪه و ﻳﻜﻲ ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ در ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﺎﻳﺘﺎن را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ در ﻳﻚ‬ ‫ﺳﺮازﻳﺮي رﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ دادم‪ .‬ﺳﭙﺲ درب آﻫﻨﻲ ﺑﺎز ﺷﺪ و داﺧﻞ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬در آن‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻨﺪ ﺟﻮﺷﻜﺎري ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪) .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم‬ ‫ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ واﻗﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آن زﻣﺎن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك‬ ‫ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮنﻛﻪ اﻳﻦ اﺳﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻣﺎن ﺷﺎه ﺑﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آن »زﻧﺪان ﺗﻮﺣﻴﺪ« ﻳﺎ »زﻧﺪان ‪«3001‬‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ(‪ .‬ﺟﻴﺐﻫﺎﻳﻤﺎن را ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺎﻋﺘﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﭘﻴﭗ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﭘﻴﭙﻢ در ﺟﻴﺒﻢ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬آن را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻴﻒ دﺳﺘﻲ ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺖام را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺪارك و ﮔﻮاﻫﻴﻨﺎﻣﻪ و ﭘﺮواﻧﻪ‬ ‫ﻣﻄﺒﻢ در آن ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 9‬از ‪30‬‬

‫‪ .27‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي در زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ زﻳﻠﻮ ﻛﻒ آن ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﺪاﺷﺖ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬در ﺑﺎﻻي ﺳﻠﻮل ﻳﻚ ﭘﻨﺠﺮهاي آﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺳﻲ در ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ ﺑﻮد و ﺳﻮراﺧﻬﺎي ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫رﻳﺰي داﺷﺖ و ﻧﻮر ﺧﻔﻴﻔﻲ از آن وارد ﻣﻲ ﺷﺪ ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻳﻮارﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از‬ ‫ﺷﻌﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ روي دﻳﻮارﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ زﻧﺪان ﻗﺒﻞ‬ ‫از اﻧﻘﻼب ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻬﻨﺎي ﺳﻠﻮل ﺑﻪ اﻧﺪازه درازاي دو دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم‬ ‫ﺑﻪ دﻳﻮارﻫﺎي دو ﻃﺮف ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد‪ .‬درازاي ﺳﻠﻮل را ﻫﻢ اﻧﺪازه ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ 2/20 .‬ﻣﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻠﻮل ﻳﻚ‬ ‫درب آﻫﻨﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ درﻳﭽﻪاي ﻫﻢ ﺑﺮ روي آن ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﻧﺮده داﺷﺖ و از آن ﭘﻨﺠﺮه ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻏﺬا ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺮاي دادن ﻏﺬا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ درب را ﺑﺎز‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ .28‬اﻳﻨﺠﺎ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﺳﺒﺰ رﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ دارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺬا‬ ‫دادن ﻳﻚ ﮔﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﺎي دو ﭼﺸﻢ آن ﺑﺎز ﺑﻮد ﺑﺮ روي ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺻﻮرت آﻧﺎن را‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻏﺬا ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻏﺬا را ﻣﻲآورد‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را زﻧﺪه ﻧﮕﻪ‬ ‫داﺷﺘﻪاﻳﻢ«‪ .‬ﻏﺬا ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺮﻧﺞ‪ ،‬ﻟﭙﻪاي ﺑﺪون ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬و ﻳﻚ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﺎن ﺗﺎﻓﺘﻮن ﺑﻮد ﻛﻪ آن را در ﻛﺎﺳﻪﻫﺎي‬ ‫ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻏﺬا ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻏﺬاي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ،‬ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﻬﺪوراﻟﺪم ﻫﺴﺘﻨﻴﺪ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﻛﻢ ﻏﺬا را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲدﻫﻨﺪ«‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬درواﻗﻊ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻏﺬاﻳﺸﺎن را در ﺳﻄﻞ ﻣﺴﺘﺮاح‬ ‫ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ و آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آن ﻏﺬاﻫﺎ را از داﺧﻞ ﺳﻄﻞ ﻣﺴﺘﺮاح ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬در‬ ‫ﺳﻪ ﻣﺎه اول‪ ،‬ﺑﺨﺸﻲ از ﻏﺬاي ﻣﻦ را ﻏﺬاﻫﺎي رﻳﺨﺘﻪﺷﺪه در ﺳﻄﻞ ﻣﺴﺘﺮاح ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲداد‪.‬‬ ‫‪ .29‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ورزش ﻛﺮدن ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪ .‬روزﻫﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪا و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬روزﻫﺎ ﺑﺎ ورزش ﺧﻮدم را ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ در ﺷﺐ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻨﻢ را‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺸﻮﻳﻢ و ﺣﻤﺎم ﻛﻨﻢ‪ .‬در ﺷﺶ ﻣﺎه اول دوش و ﺣﻤﺎم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ روزي ﺳﻪ ﺑﺎر در اوﻗﺎت‬ ‫ﻧﻤﺎز‪ ،‬درب را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮوم و ﻣﻦ ﻃﻮري ورزش ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ‬ ‫دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ورزﺷﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﭘﻴﺮاﻫﻦ و ﺷﻠﻮارم را در ﻣﻲآوردم و آﻓﺘﺎﺑﻪ‬ ‫را ﭘﺮ آب ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﺮ روي ﺧﻮدم ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ آب ﺳﺮد آﻓﺘﺎﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ را ﺧﻴﺲ ﻛﺮدهام‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻟﺬا ﻣﻦ را ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي آن ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 10‬از ‪30‬‬

‫‪ .30‬در ﺳﻪ ﻣﺎه اول ﻣﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﺸﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺧﻮاﻫﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﻣﺒﺎرزه ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﺎ‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي ﭼﭗ ﻣﺴﻠﺢ ﻣﺜﻞ ﻓﺪاﺋﻴﺎن )اﻗﻠﻴﺖ(‪ ،‬رزم آوران‪ ،‬ﺳﺎزﻣﺎن اﻧﻘﻼﺑﻲﺣﺰب ﺗﻮده اﻳﺮان‪ ،‬ﺣﺰب‬ ‫ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ اﻳﺮان ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪه و زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫رژﻳﻢ اﻳﻦ ﮔﺮوهﻫﺎ را ﺷﺪﻳﺪاً ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ زودﺗﺮ رﻓﻘﺎي ﺧﻮد را ﻟﻮ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي آﻧﺎن را‬ ‫ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ و ﺷﻜﻨﺠﻪ‬ ‫‪ .31‬در اواﻳﻞ ﻣﻬﺮ ‪ ،1360‬ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻢ در ﺳﺎزﻣﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آن ﻋﻠﻨﻲ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ رواﺑﻂ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻞ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر‪ ،‬و‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺨﺸﻲ از ﺗﺸﻜﻴﻼت در داﺧﻞ ﺗﻬﺮان را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻪام‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮفﻫﺎﻳﻢ را ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﻛﺘﻚ زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ روز ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً روزي ‪ 50‬ﺗﺎ ‪ 60‬ﺷﻼق ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻦ را ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ در آن زﻣﺎن‪ ،‬ﺣﺰب ﺗﻮده در داﺧﻞ ﻛﺸﻮر‬ ‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻋﻠﻨﻲ و ﺣﻘﻮﻗﻲ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪ .32‬در ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﺮﺣﻠﻪ دوم ﻛﻪ آن ﻫﻢ دو ﺳﻪ روز ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬اﺗﻬﺎم ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻃﻮل‬ ‫آن ﺳﻪ روز‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﻲ ﺗﺎ ﺷﻼق ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮردم و ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪم‪ .‬اﺗﻬﺎم ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻧﺎﺷﻲ از آن ﻧﺎﻣﻪاي‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن اﻓﻐﺎﻧﻲ از ﺑﻨﮕﻠﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ آن ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ دادم ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاي اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺟﺎﺳﻮﺳﻲﻛﻨﻢ راﻫﻬﺎي ﺻﺮﻳﺢﺗﺮي ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر وﺟﻮد‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ راهﻫﺎ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺑﻴﺮ اول ﺳﻔﺎرت اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻛﻪ ﺧﻮد ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬او ﭘﺎﺳﺦ داد »ﺗﻮ زرﻧﮓﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻲداﻧﺴﺘﻲﻛﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺳﻔﺎرت را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ دارﻳﻢ‪ «.‬ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‪ ،‬راه دﻳﮕﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﺣﺰب‬ ‫در آﻟﻤﺎن ﻳﺎ ﭘﺮاگ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺴﺌﻮل داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻼً اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ! واﻧﮕﻬﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻃﻼع‬ ‫ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻮاداران ﺣﺰب ﭘﺮﭼﻢ در ﺑﻨﮕﻠﻮر اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ و ﻧﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮد اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ‬ ‫ﻣﺮﻛﺰي ﺣﺰب ﭘﺮﭼﻢ؟ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺸﻜﺮ را اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي ﺣﺰب ﭘﺮﭼﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آن‬ ‫ﻣﻮﻗﻊ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ را ﻣﻮاﺧﺬه ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻮاداران ﺣﺰب ﭘﺮﭼﻢ در ﺑﻨﮕﻠﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻳﻚ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪاي را ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ«‪.‬‬ ‫‪ .33‬در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ دو ﻋﻠﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ؛ ﻋﻠﺖ اول ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ و‬ ‫ﻋﻠﺖ دوم وارد ﺷﺪن اﻧﻘﻼب ﻣﺎ در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﻘﻼب ﻣﺎ ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ داﺷﺖ؛ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬ ‫اول ﺑﻴﺮون ﻛﺮدن ﺷﺎه ﺑﻮد؛ ﻣﺮﺣﻠﻪ دوم ﺑﻴﺮون ﻛﺮدن آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﺷﻐﺎل ﺳﻔﺎرت آﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 11‬از ‪30‬‬

‫رﺳﻴﺪ؛ و ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻮم ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺷﺮوع ﺷﺪه اﺳﺖ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن ﺗﻤﺎم ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎ و اﺣﺰاب ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻳﺮان و در‬ ‫رأس آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺣﺰب ﺗﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺰب ﺑﺎﻳﺪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ ،‬ﭼﻮن »اماﻟﻔﺴﺎد« اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺣﺰب ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺣﺰب ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل از ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﻜﺎري‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ را آزاد ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮﮔﺮدي و ﺗﺪرﻳﺲ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻣﺎ در‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺟﻮاب ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﻗﺒﻞ ﺧﻮد را دوﺑﺎره ﺗﻜﺮار ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫‪ .34‬ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن اﺻﻠﻲ ﻣﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻨﺎمﻫﺎي ﺣﺎج اﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺣﺎج ﻣﺠﺘﺒﻲ و ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎج اﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻮد‬ ‫و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻼقﻫﺎ را ﻣﻲزد‪ ،‬رﺋﻴﺲ زﻧﺪان ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎم اﺻﻠﻲ ﺣﺎج اﻣﻴﻦ »ﻋﻠﻲ ﻓﻼﺣﻴﺎن« اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ وزﻳﺮ اﻃﻼﻋﺎت ﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ در آن زﻣﺎن‪ ،‬ﻫﻨﻮز وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻃﻼﻋﺎت‬ ‫ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎج اﻣﻴﻦ از ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ رواﺑﻂ ﺟﻨﺴﻲام ﺳﻮال ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼً‪ ،‬اﻳﻦﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺪام‬ ‫دﺧﺘﺮ اﻳﺮاﻧﻲ ﻳﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪهام‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎ زﻧﻬﺎي ﺧﻮد را ﻣﺸﺘﺮك‬ ‫ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ راﺑﻄﻪ دارد و ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ زن ﻣﻦ آﻟﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ ،‬در‬ ‫ﻣﻮرد او ﺳﻮال ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ زن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺣﺴﺎس ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ‪ .‬ﭼﻮن از دﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﺎرﺟﻲﻫﺎ ﺑﺪﻛﺎرهاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .35‬در آﺑﺎن ‪ ،1360‬ﭼﻬﺎر ﻣﺎه از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬ ‫ﺑﺎر ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻤﺐﮔﺬار را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬او ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ‪ 18‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻛﺒﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﻫﻢ‬ ‫اﻋﺪام ﺷﺪ‪ .‬اﻛﺒﺮ اﻫﻞ ﻳﻜﻲ از دﻫﺎتﻫﺎي ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎزﻣﺎن اﻣﻨﻴﺖ ﻋﺮاق او را در اﺑﺘﺪا ﻣﻌﺘﺎد ﺑﻪ اﻟﻜﻞ و‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ اﺑﺰار از او اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻛﺒﺮ دوران ﺗﺮك اﻋﺘﻴﺎد ﺧﻮد را در ﺳﻠﻮل ﻣﻦﮔﺬراﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﻌﺘﺎد ﻛﻪ در ﺣﺎل ﺗﺮك اﻋﺘﻴﺎد ﺑﻮد را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل‬ ‫ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻢﺳﻠﻮﻟﻲ ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ واﻛﻨﺶ ﻣﻨﻄﻘﻲ دارد و ﻧﻪ ﺗﻌﺎدل روﺣﻲ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ آن ﻋﺬاب ﺳﺨﺘﻲ را ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ او در ﻣﺪت دوﻣﺎه ﻛﺸﻴﺪم ﺗﺼﻮر ﺑﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪ .36‬در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ‪ ،1361‬ﻳﻚ ﺳﺎل از زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدن ﻣﻦﮔﺬﺷﺖ‪ .‬در آن زﻣﺎن‪ ،‬دوﺳﺘﺎن آﻗﺎي ﻗﻄﺐ زاده‪،‬‬ ‫وزﻳﺮ ﺳﺎﺑﻖ اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻛﻪ ﺟﺰو ﻳﺎران ﻗﻄﺐزاده و از دراوﻳﺶ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﻲ‬ ‫ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ »ﻋﻠﻲاﻟﺤﻖ« ﺑﻮد را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻣﻦ آوردﻧﺪ‪ .‬دروﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ وي »ﻋﻠﻲاﻟﻠﻬﻲ« اﺳﺖ و‬ ‫ﺷﻴﻌﻴﺎن را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ و اﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺸﻮم آﻧﻬﺎ ﻣﻦ را ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪ .‬ﻗﻄﺐزاده ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻛﻮدﺗﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﻪ رﮔﺒﺎر ﺑﺴﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺎم اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل اﻋﺪام ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ آن دروﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪهام‪ .‬او ﻫﻢ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد داد و ﻣﻦ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻌﺪ از آن ﻧﻤﺎزم را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ دروﻳﺶ ﻣﻘﺎﻣﺎت زﻧﺪان را از اﺳﻼم آوردن ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 12‬از ‪30‬‬

‫‪ .37‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪم‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن از ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺧﻮد دارو ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﻲآوردﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاي آﻧﺎن ﻧﺴﺨﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آﻧﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻳﻚ ﺳﻄﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺳﻄﻞﻫﺎي رﻧﮓ را ﺑﺮاﻳﻢ آوردﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ آن ﺳﻄﻞ از دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدم آب ﻣﻲآوردم و ﻫﺮ‬ ‫ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ورزش‪ ،‬ﺑﺪﻧﻢ را ﺑﺎ آن ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪ .38‬ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﻛﺘﻚ ﺧﻮردن‪ ،‬ﻫﻴﻤﻮﮔﻠﻮﺑﻴﻦﻫﺎ در داﺧﻞ رگﻫﺎي ﺑﺪن ازﺑﻴﻦ ﻣﻲرود و ﻛﻠﻴﻪﻫﺎ‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻛﻤﺒﻮد آب ﻫﻴﻤﻮﮔﻠﻮﺑﻴﻦﻫﺎي ازﺑﻴﻦرﻓﺘﻪ را ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﻫﻴﻤﻮﮔﻠﻮﺑﻴﻦﻫﺎ در‬ ‫ﻛﻠﻴﻪ ﺗﻪﻧﺸﻴﻦ ﺷﺪه و ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺗﻮﺳﻂ ادرار از ﺑﺪن دﻓﻊ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎرﺿﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻴﻤﺎري و ﺣﺘﻲ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺮگ ﻓﺮد ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪه ﺷﻮد‪ .‬ﻟﺬا وﻗﺘﻲ ﻣﻦ را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻲآﻣﺪم و از آن ﺳﻄﻠﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻗﺒﻼً ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم آب ﻣﻲﺧﻮردم و در ﻫﻤﺎن ﺳﻄﻞ ادرار ﻣﻲﻛﺮدم و آن ادرار را دوﺑﺎره ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪم ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﻫﻴﻤﻮﮔﻠﻮﺑﻴﻦﻫﺎ ﺗﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻴﻠﺘﺮ را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ و ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ادرار ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻟﺬا اﻳﻦ ﺳﻄﻞ و ﻧﻮﺷﻴﺪن ادرار‪،‬‬ ‫ﻳﻜﻲ از دﻻﻳﻞ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﻣﻦ در آن اﻳﺎم ﺑﻮد‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻶً اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮده ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ آب ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻟﺬا وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم‪،‬‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ داده و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ ﻓﺮد ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪه ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ آب ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺧﺪﻣﺎت ﻣﻦ در زﻧﺪان ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ .39‬در ﻣﺎه ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﻣﻦ در زﻧﺪان‪ ،‬از اﺧﺒﺎر ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﻓﺘﺢ ﺷﺪ و ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ در ﻣﺮز ﻋﺮاق ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫دﺳﺘﻮر ﻣﻘﺎم رﻫﺒﺮي ‪ -‬ﻛﻪ در آن زﻣﺎن ﺧﻤﻴﻨﻲ ﺑﻮد – ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ وارد ﺧﺎك ﻋﺮاق ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده اﻳﺮان اﻛﻨﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮن از اﻳﻦ ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﺟﻨﮓ دﻓﺎﻋﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ از اﻳﻦ ﺟﻨﮓ دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺣﺰب ﺗﻮده‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻮرويﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد و دﻳﮕﺮ از اﻳﺮان ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ‬ ‫ﻛﺮد‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ در ﭼﻨﺪ ﻣﺎه آﻳﻨﺪه ﻫﻤﻪ ﺗﻮدهايﻫﺎ را دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﺑﻪ زﻧﺪان ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺪﺳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ در آن زﻣﺎن در ﺑﺎره ﺣﻮادث ﺑﻌﺪي ﻣﻲزدم‪.‬‬ ‫‪ .40‬ﻣﻦ در ﺑﺎره ﻋﺒﻮر ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ از ﻣﺮزﻫﺎي ﻋﺮاق ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺎج اﻣﻴﻦ‪ ،‬در ﺟﺮﻳﺎن ﻳﻜﻲ از‬ ‫ﺑﺎزﺟﻮيﻫﺎﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬آﻣﺮﻳﻜﺎ زﻳﺮ ﭘﺎي ﺷﻤﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺮﺑﺰهاي ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﺮاق ﺑﺮوﻳﺪ و در‬ ‫ﺑﺎﺗﻼق ﺑﺼﺮه ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ«‪) .‬اﻳﻦ اﺻﻄﻼح »ﺑﺎﺗﻼق ﺑﺼﺮه« را ﺧﻮدﺷﺎن در اﺧﺒﺎر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ را‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻮرت روﺷﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ارﺗﺶ در آﻧﺠﺎ ﻓﺮو ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪ (.‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﭘﻴﺸﺮوي ﺷﻤﺎ‬ ‫در ﻋﺮاق ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺳﻠﺤﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻓﺮوﺧﺖ؛ ﺷﻮروي ﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‬ ‫و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﻤﺎ در آﻧﺠﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﻼوه‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺠﺎوز ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻏﺮاﻣﺖ ﻫﻢ ﭘﺮداﺧﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد«‪) .‬در آن زﻣﺎن ﺑﺮﺧﻲ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻋﺮﺑﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﻞ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 13‬از ‪30‬‬

‫ﻣﻴﻠﻴﺎرد دﻻر ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎك ﻋﺮاق داﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻋﺮﺑﻲ آن ﭘﻮل‬ ‫وﻋﺪه ﺷﺪه را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داد‪ (.‬ﺣﺎج اﻣﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ رﻓﺘﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﺮاق‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪ » ،‬ﻧﻪ!« ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺑﮕﺬار داﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪاي را داﺷﺘﻨﺪ ﺧﺘﻨﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫او ﺟﻴﻎ و داد ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ آن ﭘﺸﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داﺷﺖ زار زار ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ و او را‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از دﺧﺘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ را ﺧﺘﻨﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ دﺧﺘﺮك‬ ‫در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ را دارﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻴﺰ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﻲ ﺗﻴﺰ ﻛﺮدن اﻳﻨﺠﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻋﺮاق ﻧﻮﺑﺖ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدي ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد«‪.‬‬ ‫‪ .41‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ زﻣﺎن‪ 15 ،‬ﻣﺎه از ﺣﺒﺲ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬روزي ﺣﺎج اﻣﻴﻦ ﻣﻦ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺑﻴﺎ‬ ‫اﻋﻼم ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﻮس ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎ آزادت ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮوي!« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻄﻮر ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ‬ ‫ﻛﺮدهام؟ ﺣﺰب ﺗﻮده ﭼﻄﻮر ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺷﻤﺎ را ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‬ ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ آزاد ﺑﺸﻮم«‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻧﻪ! ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻲ! ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻲ!«‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » ،‬ﭘﺎﻧﺰده ﻣﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ در زﻧﺪان اﻧﻔﺮادي ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﺪرﻛﻲ دال ﺑﺮ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺣﺰب ﺗﻮده در‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺣﺰب ﺗﻮده ﺟﺎﺳﻮس ﺑﻮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ اﺳﺎس آن اﺳﻨﺎد اﻋﻼم‬ ‫ﻛﻨﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺪارﻛﻲ ﻛﻪ از ﺣﺰب ﺗﻮده ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪهام ﻛﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده ﺟﺎﺳﻮس اﺳﺖ!«‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮري ﻧﻤﻴﺸﻮد!« و ﺳﭙﺲ دوﺑﺎره ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .42‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ ،1361‬ﻧﺰدﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎه اﺳﺎرت ﻣﻦ در زﻧﺪان ﺑﻮدم‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳﻦ ‪ 19‬ﻣﺎه‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻚ و ﻳﺎ دو ﺑﺎر ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻨﻮان ﭘﺰﺷﻚ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻮن در زﻧﺪان ﺷﻼق و ﺷﻜﻨﺠﻪ زﻳﺎد ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر ﻫﻢ زﻳﺎد ﺑﻮد‪ .‬در‬ ‫آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﭘﺰﺷﻚ ﺑﻠﻮچ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم دﻛﺘﺮ ﺷﺎﻫﭽﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻃﻠﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻠﻄﻨﺖﻃﻠﺐﻫﺎ و ﭼﭙﻲﻫﺎ را در ﻛﻤﻴﺘﻪ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮك ﻳﻜﺠﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺷﺎﻫﭽﻲ ﭼﻮن واﺑﺴﺘﮕﻲ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﺮدي‬ ‫دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﺧﺘﻢ دوران ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲاش‪ ،‬در زﻧﺪان ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺷﺎﻫﭽﻲ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ‬ ‫ﻣﻲآﻣﺪ و ﻣﻦ را درﻣﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻮاك ﻧﺰده ﺑﻮدم‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎﻳﻢ ﭼﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد و داﺷﺖ‬ ‫ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫‪ .43‬ﻗﺒﻞ از دﻛﺘﺮ ﺷﺎﻫﭽﻲ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ ﺗﺮك از دﻫﺎتﻫﺎي آذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﻛﻪ اﺻﻼ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك دﻛﺘﺮي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آن دو ﺗﺮك ﭼﻮن ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ در زﻣﺎن ﺷﺎه اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫دوران ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزي ﺧﻮد را در ﺑﻬﺪاري ﺳﭙﺮي ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ازاﻳﻨﺮو‪ ،‬اﻛﻨﻮن ﻧﻴﺰ در زﻧﺪان ﻛﺎر ﭘﺰﺷﻜﻲ‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن دﻧﺪاﻧﻢ ﭼﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬روزي ﭘﺸﺖ درب ﺳﻠﻮل ﻛﺎﻏﺬي ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫)ﻣﺎ ﻫﺮ ﮔﺎه ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻛﺎري داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺸﺖ درب ﺳﻠﻮل ﻛﺎﻏﺬي ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن از دور آن را‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻛﺎري دارﻧﺪ‪ (.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮد ﺗﺮك ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻬﺪاري ﺑﻮد آﻣﺪ و از ﻛﻨﺎر‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 14‬از ‪30‬‬

‫ﺳﻠﻮل ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬آﻧﺘﻲ ﺑﻴﻮﺗﻴﻚ ﻫﻢ ﻻزم ﻧﺪارﻧﺪ«‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬ ‫ﻣﺪﺗﻲ دﻧﺪانﻫﺎي ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻣﺎً رﻳﺨﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن دﻧﺪان ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ دارم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ دﻫﺎﺗﻲﻫﺎي‬ ‫ﺗﺮك را ﻧﺰد ﻣﻦ آوردﻧﺪ ﻛﻪ درس ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬او ﺗﺎ ﻛﻼس ﭼﻬﺎرم ﺑﻴﺸﺘﺮ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻪ ﺑﻪ او درس ﻣﻲدادم‪ ،‬او ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﺑﻪ او ﻳﺎد ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﻔﻌﻲ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮ اﻓﺮاد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ .44‬ﻳﻚ دﻓﻌﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎي زﻧﺪاﻧﻲ ﺣﺰب ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ )ﻛﻪ ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم از اﻧﮕﻠﻴﺲ آﻣﺪه ﺑﻮد( دﭼﺎر‬ ‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي آن زن ﻫﻢ زﻳﺎد ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ او را ﻧﺰد دﻛﺘﺮ ﺷﺎﻫﭽﻲ ﻣﻲآورﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﭽﻲ ﺑﻪ‬ ‫آﻧﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ او ﻓﻘﻂ ﭘﺰﺷﻚ ﻋﻤﻮﻣﻲ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﻴﻤﺎري زﻧﺎن ﻫﻴﭻ اﻃﻼﻋﻲ ﻧﺪارد و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ‬ ‫ﺗﺪاوي آن زن را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در زﻧﺪان ﻳﻚ ﭘﺰﺷﻚ زﻧﺎن ﻫﺴﺖ و از آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ را ﺑﺮاي ﺗﺪاوي آن زن ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﭘﺰﺷﻚ ﺟﺮاح زﻧﺎن و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻟﺬا‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ زدﻧﺪ و از ﻳﻚ ﻣﺤﻴﻂ داﻳﺮهاي ﻋﺒﻮر دادﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪم را ﺷﻞ ﻛﺮدم‪،‬‬ ‫دﻳﺪم آﻧﺠﺎ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ از ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻪ در زﻣﺎن ﺷﺎه دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ‬ ‫ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك ﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮔﺮد ﻣﺎﻧﻨﺪي دارد‪ .‬ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻧﺪ و آﻧﺠﺎ دﻳﺪم ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺷﺎﻫﭽﻲ‬ ‫و آن ﻓﺮد ﺗﺮك ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻬﺪاري ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﭘﺰﺷﻜﻲ اﺻﻼً اﻃﻼﻋﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻚ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد‬ ‫درﺳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﭙﻮل ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﻠﻴﻪﻫﺎﻳﺸﺎن ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺳ‪‬ﺮُم وﺻﻞ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ .45‬دﻳﺪم آن ﺧﺎﻧﻢ در ﭘﺸﺖ ﭘﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪم ﺑﻴﻤﺎر را ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬ ‫او را ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻛﺮدم دﻳﺪم ﻳﻚ ﺟﻨﻴﻦ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮي‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه در ﺷﻜﻢ‬ ‫ﺧﻮد دارد‪ .‬او را اﻛﺴﻴﺴﻴﻮن )‪ (Excision‬ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﻧﺎف ﺟﻨﻴﻦ ﺟﻔﺖ را ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورم‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﺟﻔﺖ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻛﻮرﺗﺎژ درﻣﺎﻧﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ رﺣﻢ در ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ او ﻣﺘﺎژﻳﻦ‬ ‫)‪ (Methazine‬ﺗﺰرﻳﻖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺟﻔﺖ درﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺴﺨﺔ ﻣﺘﺎژﻳﻦ را ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺎ دﻓﺘﺮﭼﻪ‬ ‫ﺑﻴﻤﻪ ﻳﻜﻲ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن‪ ،‬اﻳﻦ دارو را از ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎري‬ ‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﻜﻲ در ﻃﻮل اﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧ ﻴﻢ اﻧﺠﺎم دادم‪.‬‬ ‫‪ .46‬ﻳﻜﺒﺎر ﻣﻦ را ﻧﺰد ﻳﻚ زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻪ از اﻋﻀﺎي ﺳﺎزﻣﺎن اﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎي او ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬ ‫اﺳﺘﺨﻮان ﭘﺎﻳﺶ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭘﺎي ﻣﻦ در اﺛﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ دو ﻋﻠﺖ داﺷﺖ‪ .‬اول‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ در ﻃﻮل اﻳﻦ ‪ 19‬ﻣﺎه زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‪ ،‬روز ‪ 17‬ﺗﺎ ‪ 18‬ﺳﺎﻋﺖ در آن ﺳﻠﻮل‬ ‫دو ﻣﺘﺮي راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲدوﻳﺪم و روزي ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ورزش ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻟﺬا ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺎﻳﻢ ﻛﻠﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫و ﻛﺒﺮه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دوم آﻧﻜﻪ‪ ،‬آﻧﺎن اﺣﺘﻤﺎﻻً از ﻛﺎﺑﻞﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺮاي ﺷﻜﻨﺠﻪ اﻓﺮاد ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﺘﻔﺎده‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 15‬از ‪30‬‬

‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ از ﻛﺎﺑﻞﻫﺎي ﻣﺠﻮق و ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان از ﻛﺎﺑﻞﻫﺎي ﺗﻮﭘﺮ اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﺑﻞﻫﺎي ﻣﺠﻮق ارﺗﻌﺎش اﻳﺠﺎد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺪن آدم رﻳﺶ‪ ،‬رﻳﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﭘﻮﺳﺖ را‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻜﺎﻓﺖ‪ .‬درﺣﺎﻟﻲﻛﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﺎ ﻛﺎﺑﻠﻬﺎي ﺗﻮﭘﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪن را ﻣﻲﺷﻜﺎﻓﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ زﻧﺪه ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺪﻫﻨﺪ از ﻛﺎﺑﻞ ﻣﺠﻮق اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ از‬ ‫ﻛﺎﺑﻞﻫﺎي ﺗﻮ ﭘﺮ ﺑﺮاي ﺷﻜﻨﺠﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎﻧﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ آﻧﻬﺎ را داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮرش اول ﺑﻪ رﻫﺒﺮان ﺣﺰب ﺗﻮده‬ ‫‪ .47‬در ‪ 17‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ 19 ،1361‬ﻣﺎه از زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪن ﻣﻦﮔﺬﺷﺖ‪ .‬در اﻳﻦ روز‪ ،‬ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎ ﻛﻪ زﻳﺮزﻣﻴﻦ واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي زﻧﺪاﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آوردﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎزه واردﻳﻦ اﻋﻀﺄ و رﻫﺒﺮي ﺣﺰب‬ ‫ﺗﻮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن در اﺑﺘﺪا ﺷﻌﺎر ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ »زﻧﺪه ﺑﺎد ﺣﺰب ﺗﻮده« ﺗﺎ ﺟﻮ اﺧﺘﻨﺎقآور آﻧﺠﺎ را ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﺗﺎ آن روز از ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ دﻓﺎع ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺤﻖ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ ﺑﻪ ﺿﺮب‬ ‫و ﺷﺘﻢ آﻧﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻧﺎن ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .48‬ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺻﺪا زدﻧﺪ‪ .‬در ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ )ﺗﺎزه واردﻳﻦ( ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﻋﻀﻮ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ در ﭘﻠﻮﻧﻮم آﺧﺮي ﻛﻪ در ﻓﺮوردﻳﻦ ‪ 1360‬در ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺰار‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺸﺎور ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪم‪ .‬در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ ﻛﻤﻴﺘﻪ‬ ‫ﻣﺮﻛﺰي ﻧﺒﻮدهام‪ .‬آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ دو ﺗﺎ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺣﺰب اﻋﺘﺮاف ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﻀﻮ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﻛﺰي‬ ‫ﺑﻮدهاي‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ در ﭘﻠﻮﻧﻮم ﻫﺠﺪﻫﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ؟ در آن ﭘﻠﻮﻧﻮم ﭘﻨﺠﺎه‬ ‫و ﻳﺎ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺳﺎﻣﻲ ﻫﻤﻪ آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآوردم‪ .‬ﺑﻌﺪ آﻧﻬﺎ دﺳﺖﻫﺎ‬ ‫و ﭘﺎيﻫﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﺨﺖ ﻛﻪ ﭼﺎرﭼﻮب آن آﻫﻨﻲ اﻣﺎ وﺳﻂ آن ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﭼﻮب ﺑﻮد ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺷﻼق‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻒ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ زدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ داد و ﺑﻴﺪاد ﻛﺮدم ﻳﻚ ﻛﻬﻨﻪاي ﻛﻪ ﭘﺮ از ﺧﻮن و ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد را‬ ‫در ﺣﻠﻘﻢ ﻓﺮو ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺳﻮراﺧﻬﺎي ﺑﻴﻨﻲام را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻔﺲ‬ ‫ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺘﻚ ﻣﻲﺧﻮردم‪ ،‬و از ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﻛﺘﻚ زدنﻫﺎ درد داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﺧﻔﮕﻲ وﺿﻌﻢ را ﺑﺪﺗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬درد و اﺣﺴﺎس ﺧﻔﮕﻲ ﻣﻦ را از ﭘﺎ درآورده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮگ را ﺟﻠﻮي‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮدم ﻣﻲدﻳﺪم‪.‬‬ ‫‪ .49‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲزدﻧﺪ و ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮ از ﺳﺎزﻣﺎن اﻓﺴﺮي ﺣﺰب ﺗﻮده ﭼﻪ اﻃﻼﻋﻲ داري و اﺳﻢ اﻓﺴﺮاﻧﻲ را ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدهاي ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ » ،‬ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ اﻓﺴﺮ ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫آﻗﺎي ﺣﻤﻴﺪ اﺣﻤﺪي ﻧﺰد ﻣﻦ در آﻟﻤﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب‪ ،‬ﻣﻦ او را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﻋﻤﻮي ﺣﻤﻴﺪ اﺣﻤﺪي‬ ‫در ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮي ﻛﻪ ﻣﻦ در آﻟﻤﺎن ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮدم زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻋﻤﻮي ﺣﻤﻴﺪ اﺣﻤﺪي او را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﻲ‬ ‫ﻛﺮد و ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﺣﺰب ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ «.‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺣﻤﻴﺪ اﺣﻤﺪي از‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 16‬از ‪30‬‬

‫اﻳﺮان ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬آﻧﺎن ﻣﻦ را ﺗﺎ ده ﭘﺎﻧﺰده روز ﻫﻤﻪ روزه ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻛﺮدﻧﺪ و زدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاي آن ﻛﻪ از ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺮي اﺳﺎﻣﻲ را در زﻳﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮدم و ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻣﺠﺪي را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‬ ‫ﻛﻪ اﻓﺴﺮ ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﻳﺎ اﻓﺴﺮ ﻧﻴﺮوي ﻫﻮاﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ آن را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﭼﻮن‬ ‫داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬اﻣﺠﺪي را ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻢ«‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻛﺘﻚ ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺷﻜﻨﺠﻪ‪ ،‬ادرار‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻲ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪ .50‬ﺳﻮال دﻳﮕﺮ آﻧﺎن در ﺑﺎره ﺧﺴﺮو ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﻣﺴﺌﻮل ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ ﺣﺰب ﺗﻮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﺴﺮو در ﻣﻴﺎن اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬ ‫اﺳﻢ او ﺧﺴﺮو اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ‪ ،‬ﻣﻦ در زﻳﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﭼﻴﺰي در ﻣﻮرد ﺧﺴﺮو ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ در‬ ‫ﺑﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻘﺎوم ﻧﺒﻮدم؛ ﭼﻮن ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺧﺴﺮو ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ از‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﻛﻴﺴﺖ ﻳﻌﻨﻲ اﺳﻢ ﺧﻮدش را ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬ ‫‪ .51‬از ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1361‬ﺗﺎ ‪ 13‬ﻓﺮوردﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﺮ روز ﻣﻦ را ﺷﻜﻨﺠﻪﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﺮاي اﻋﺪام ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در اﺑﺘﺪا‪ ،‬از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪام را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﻣﻦ در وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪» ،‬ﻫﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰم‪ :‬ﺑﭽﻪ را‬ ‫ﺑﺮدار و ﺑﺮو! اﻻن دﻳﮕﺮ آﺧﺮﻳﻦ روزﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ و ﻣﺎﻧﺪن ﺗﻮ در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ و‬ ‫ﻣﺎﻧﺪن ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ زن آﻟﻤﺎﻧﻲ در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮﺟﻴﻬﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ آﻟﻤﺎن ﺑﺒﺮ ﻛﻪ درس ﺑﺨﻮاﻧﺪ«‪ .‬وﻟﻲ‬ ‫اﻳﻦ را ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻧﻤﻲﻛﺸﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ اوﻻً ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دادﮔﺎه‬ ‫ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮاي اﻋﺪام ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از ﻳﻚ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮع دﺳﺘﻮر ﺷﺮﻋﻲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ‪ ،‬آﻧﺎن ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮع دﺳﺘﻮر ﻗﺘﻞ ﺗﻮ را داده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮع ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻦﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎزﺟﻮ ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺘﻘﺎل دﻫﻨﺪ‪.‬‬ ‫دوم اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺣﺰب ﺗﻮده ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاي اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز‬ ‫ﻧﺪاده ﺑﻮدم و آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي دارم‪ .‬ﻟﺬا ﻣﻦ را ﻧﻤﻲﻛﺸﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ را‬ ‫در ﻫﻤﺎن ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﺪان ﺑﺮدﻧﺪ و ارﺗﻴﺴﺖ ﺑﺎزي در آوردﻧﺪ ﻛﻪ‪» ،‬ﺑﻪ ﺻﻒ!« ﺗﻖ‬ ‫ﺗﻮق ‪ ...‬ﺑﻌﺪ زدﻧﺪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪" ،‬ﺗﻮﻣﺒﺎﻧﺶ را زرد ﻛﺮد!" ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦﻛﻪ از ﺗﺮس از ﺧﻮدش ﺑﻴﺨﻮد ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ دوﺑﺎره ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮرش دوم ﺑﻪ رﻫﺒﺮان ﺣﺰب ﺗﻮده‬ ‫‪ .52‬ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺳﺎزﻣﺎن اﻓﺴﺮي‬ ‫آن ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺷﻮد دارد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ درﺟﻪ اول ﺣﺰب در ‪ 17‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1361‬دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻧﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ ﺣﺰب ﻧﻴﺰ آﻧﺎن را ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ ﺧﻮد ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 17‬از ‪30‬‬

‫ﺗﺤﺖ ﺷﻜﻨﺠﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ دﺳﺘﮕﻴﺮﺷﺪه ﺣﺰب ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﻣﻮرد ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ و ﺳﺎزﻣﺎن اﻓﺴﺮي اﻓﺸﺄ‬ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دﺑﻴﺮ اول ﺣﺰب ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ اﻃﻼﻋﺎت را داﺷﺖ و ﺷﺪﻳﺪاً زﻳﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ و اﻓﺴﺮي را اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و دﻳﮕﺮان ﻫﻢ آن را ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ‬ ‫اﻃﻼﻋﺎت دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺪت دو ﻣﺎه ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ را ﺗﻌﻘﻴﺐ و ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻪ رواﺑﻄﻲ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .53‬در ‪ 11‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ 1362‬ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ اول ﻣﺎه ﻣﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎﺑﻘﻲ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺣﺰب ﺗﻮده را در ﻇﺮف ﻳﻚ‬ ‫ﺷﺐ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪان آوردﻧﺪ‪ .‬ﻃﻮريﻛﻪ در زﻧﺪان دﻳﮕﺮ ﺟﺎ ﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در ﺳﻠﻮل‬ ‫اﻧﻔﺮادي ﺑﻨﺪ دو ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮوم‪ ،‬دﻳﺪم ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻠﻮلﻫﺎ ﭘﺮ از زﻧﺪاﻧﻲ اﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻦ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻣﻤﻠﻮ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬در ﻛﻨﺎر ﻫﺮ زﻧﺪاﻧﻲ در ﺳﺎﻟﻦ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪار ﻗﺮار داﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ آﻧﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ و ﻋﻜﺴﻲ را ﻧﺸﺎﻧﻢ دادﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ‬ ‫را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ »،‬ﻧﻪ«‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ،‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻓﺮد ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﻮس روﺳﻬﺎ ﻫﺴﺘﻲ‪ «.‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪،‬‬ ‫دﻳﺪم او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬ ‫‪ .54‬در ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﻏﺮوب‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻴﺎز ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻي ﺣﺰب ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮدي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﻣﻦ‬ ‫را از ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺑﻪ راﻫﺮو ﺑﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﭘﺘﻮ دادﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ در راﻫﺮو ﻳﻚ‬ ‫ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ در ﻳﻚ ﻣﺘﺮ و ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ ﺗﺎ در آﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ و‬ ‫ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ راﻫﺮو ﭘﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﻪ روﻫﺮو ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر ﻛﻪ در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ دو ﻧﺼﻒ‬ ‫ﺷﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻌﺪاد دﻳﮕﺮي را آوردﻧﺪ و آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺎز ﭘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ را در ﻳﻚ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ‬ ‫ﻧﻔﺮ در آن اﺗﺎق ﺑﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .55‬ﻫﻢ اﺗﺎﻗﻲﻫﺎﻳﻢ وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﭘﺎيﻫﺎﻳﻢ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻋﺪهاي از آﻧﺎن ﻣﻦ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ از اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺗﻮده ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻓﺮدي ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم دﻛﺘﺮ‬ ‫ﻛﺎﻣﺒﻴﺰ ﺷﻴﺮدل‪ .‬او ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻫﺴﺖ و از آﻟﻤﺎن ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ‬ ‫او را ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ را اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﭼﺮا اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬در‬ ‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﻨﺪرور داﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﺮان رژﻳﻢ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻲ ﺑﻮد‬ ‫در ﺷﻤﺎل ﺗﻬﺮان ﻗﺮار داﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﻴﺎﻧﻮري ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﻨﺪرور ﺗﺮدد ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻛﻴﺎﻧﻮري ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ از ‪ 17‬دي ‪ 1361‬زﻧﺪاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ و ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬او اﻋﺘﺮاض ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺗﻮ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺮو زﻧﺪان‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ در ﺑﻨﺪ زﻧﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ در ﻛﺠﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮدهاﺳﺖ‪ .‬ﺟﻮاب داد‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 18‬از ‪30‬‬

‫ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻛﻠﻦ ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﻮرت او را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻳﺎد آوردم او ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻋﻜﺴﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻦ او را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬او ﻃﺮﻓﺪار ﺷﺎه ﺑﻮد و ﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮدهاي ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﺻﻼً راﺑﻄﻪاي ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از او ﻳﻚ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻧﻴﺮوي زﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ از‬ ‫اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺗﻮده ﺑﻮد در آن اﺗﺎق ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻤﻪ از اﻋﻀﺎي ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .56‬ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﺮاي ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ زﻧﺪان ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﻲام ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮدم‪ .‬در‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ در ﺑﺎره آن ﭘﺰﺷﻚ ﻧﻮﺷﺘﻢ و داﺳﺘﺎن او را ﺑﻴﺎن داﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺰﺷﻚ اﺻﻼً ﺑﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده‬ ‫رﺑﻄﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻛﺎرهاي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و در ﻋﻤﺮش روزﻧﺎﻣﻪ و ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺘﻲ ﻧﺨﻮاﻧﺪه اﺳﺖ؛ او ﻳﻜﻲ از‬ ‫رادﻳﻮﻟﻮژﻳﺴﺖﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﺗﻬﺮان ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻟﺬا او را آزاد ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮردي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺟﻤﻬﻮري‬ ‫اﺳﻼﻣﻲ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻄﻮر ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺸﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﺒﺎﺑﻬﺎﻳﺖ را ﺟﻤﻊ ﻛﻦ!‬ ‫‪ .57‬اﻳﻦ ﻫﻢاﺗﺎﻗﻲ رادﻳﻮﻟﻮژﻳﺴﺖ ﻣﺎ‪ ،‬از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ او آزاد ﺷﺪ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهام ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اوﻻً ﺑﻪ ﺑﺮادرﻫﺎﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺗﺎ زﻳﺮﺷﻠﻮاري و ﻳﻚ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎل و‬ ‫ﻧﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻳﺮﺷﻠﻮاري ﻧﺪاﺷﺘﻢ؛ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ زن و ﺑﭽﻪام ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺪت‬ ‫اﺻﻼً ﺑﻪ زن و ﺑﭽﺔ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻣﻦ را ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ دو ﺳﺎل ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫در اﻳﺮان ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﻪ آﻧﺎن اﺟﺎزه ﻣﻼﻗﺎت را ﻧﺪادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﻄﻴﻼت دﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ آﻟﻤﺎن‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪ .58‬در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪ ،1362‬ﻣﻦ را ﺑﻪ راﻫﺮوي ﺑﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺷﺶ ﻣﺎه در آﻧﺠﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در راﻫﺮو‬ ‫ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺣﺪود ‪ 1/30‬در ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﻲداﺷﺘﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﺷﺶ ﻣﺎه دوﺑﺎره ﺷﻜﻨﺠﻪﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﻋﻠﺖ آن ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن اﺗﺎق ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﻜﻲ از آن اﻓﺮاد اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ را ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮدهاي ﻫﺴﺘﻢ و‬ ‫اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﻫﻨﻮز اراﺋﻪ ﻧﺪادهام‪.‬‬ ‫‪ .59‬در ﺗﻴﺮ ﻳﺎ ﻣﺮداد ﺳﺎل ‪ ،1362‬ﻣﻦ را ﻫﺮ روز ﺑﺮاي ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزﺟﻮي ﺟﺪﻳﺪي را‬ ‫آورده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﺒﺎر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻬﺮهاش را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮد از آﻣﺮﻳﻜﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ زﻧﺪان‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ وي از رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺧﻴﻠﻲ اﻃﻼع دارد و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻦ را وادار ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ‬ ‫ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻓﺮد را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬وي ﻫﻤﺎن ﺳﻌﻴﺪ اﻣﺎﻣﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎزﺟﻮ وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ وي از ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮع ﺣﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ را روزي ‪ 25‬ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺑﺰﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ‪ 25 .‬ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻓﻜﺎر اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻌﻄﻮف‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 19‬از ‪30‬‬

‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺶ در اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻫﺴﺘﻲﻛﻪ ﻓﺮدا اﻳﻦ ﻳﺎرو دوﺑﺎره ﻣﻲآﻳﺪ ﺗﺎ ‪ 25‬ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎآراﻣﻲ‬ ‫ﻓﻜﺮي واﻗﻌﺎً ﺑﻌﺪ از دو ﺳﻪ روز ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‪ .‬او ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣﺎه و ﻧﻴﻢ ﻫﺮ روز ‪ 25‬ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﻣﻦ را‬ ‫زد‪ .‬ﺳﻮال ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻪام‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ اﺳﻢ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻌﺪاً ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و اﮔﺮ اﺳﻤﻲ را ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺮم دورغ ﮔﻮﻳﻲ ‪ 75‬ﺿﺮﺑﻪ‬ ‫ﺷﻼق اﺿﺎﻓﻪﺗﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ زد‪.‬‬ ‫‪ .60‬ﻳﻚ روز‪ ،‬اﻣﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ؛ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮاي‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ از اﻳﻦ وﺿﻊ ﻛﻪ در آن ﻗﺮار داري و ﭼﻬﺎر ﻣﺎه اﺳﺖ در راﻫﺮو ﺧﻮاﺑﻴﺪهاي‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻣﻴﺰﮔﺮد ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻲ‪) .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر او اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ آزاد ﺑﺸﻮم ﺑﻠﻜﻪ اﮔﺮ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺗﺎزه از اﻳﻦ راﻫﺮوي ‪ 1/30‬در ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮي ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﻢ‪ (.‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺣﺎﺿﺮم اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﻴﺰ ﮔﺮد ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؛ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻜﻨﻢ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ«‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺷﻤﺎ اﻗﻼً ﻳﻚ اﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻨﺎرﻳﻮ آن را ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺷﻼق ﻧﺨﻮرم‪«.‬‬ ‫‪ .61‬او ﺑﻪ ﻣﻦ دﺷﻨﺎم داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ ﻛﻴﺎﻧﻮري ﻫﺴﺘﻲ و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ در ﻫﺸﺘﻲ )اﺗﺎق‬ ‫ﺷﻜﻨﺠﻪ و ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ را در آن ﺷﻼق ﻣﻲزد( ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ و ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﮓ راه‬ ‫ﺑﺮوم و ﻋﻮﻋﻮ ﻛﻨﻢ و دور ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﻮﻋﻮ ﻣﻲﻛﺮدم و ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮي دﻟﻢ‬ ‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻋﻮﻋﻮ ﻛﻦ و ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﺑﮕﻮ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﻛﻴﺎﻧﻮري‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را‬ ‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎزي را ﺑﺎ ﻣﻦ در آورده ﺑﻮد و ﺷﻼق ﻣﻲزد‪.‬‬ ‫‪ .62‬ﻳﻚ روز اﻣﺎﻣﻲ دﺳﺖ ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﻚ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ آﻳﻨﻪاي داﺷﺖ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪت را‬ ‫ﺑﺮدار‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ در آﺋﻴﻨﻪ دﻳﺪم او ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» ،‬در آﻳﻨﻪ ﺧﻮدت را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻤﺎﻗﺘﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮدهاي ﭼﻪ‬ ‫ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ ﺧﻮدت آوردهاي!« ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و دﻳﺪم در اﺛﺮ ﻋﺮق روزاﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﺑﺮزﻧﺘﻲ ﺗﻤﺎم‬ ‫اﺑﺮوﻫﺎي ﻣﻦ رﻓﺘﻪ و ﺳﭙﻴﺪك زدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﺑﺮو و ﻣﮋه ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪ .63‬ﺳﻮالﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ اﻣﺎﻣﻲ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ﺧﻨﺪهآور ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ روز ‪ 19‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻦﻃﻮري اﻟﻜﻲ ﻛﺎرﻫﺎي ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻣﻲﻛﺮد! ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺗﻮ ﺣﺰب ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻪام‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه‬ ‫درس ﻣﻲدادم‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن داﺷﺘﻢ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ﻳﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 20‬از ‪30‬‬

‫اﻳﻨﻄﻮر ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻦ از ﻛﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدهام!؟ اﻳﻦ ﻳﻚ ﻧﻤﻮﻧﻪاي از ﺑﺎزﻳﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آن روزﻫﺎ او‬ ‫در زﻧﺪان ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ درآورده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ .64‬در ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎي آﺧﺮ اﻳﻦ ﺷﺶ ﻣﺎه‪ 4 ،‬آﺑﺎن ‪ ،1362‬ﺳﻌﻴﺪ اﻣﺎﻣﻲ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻫﺸﺘﻲ ﺑﺮد و از ﻣﻦ ﻣﻌﺬرت‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻣﻦ را ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﻴﺨﻮدي ﻛﺘﻚ زدم«‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﺣﺮف او ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪.‬‬ ‫از آن روز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﺮ روز ﻣﻦ را از ﻳﻚ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻠﻮل دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺳﺎزﻣﺎن اﻓﺴﺮي‬ ‫ﺣﺰب ﺗﻮده در آن ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .65‬ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﻣﺎه‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﻳﻜﻲ از اﻓﺴﺮﻫﺎي ارﺷﺪ ﺣﺰب ﺗﻮده‪ ،‬ﺳﺮﻫﻨﮓ‬ ‫ﻛﺒﻴﺮيﻛﻪ ﻣﻌﺎون ريﺷﻬﺮي ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮد‪ .‬ريﺷﻬﺮي در آن زﻣﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺣﻔﺎﻇﺖ اﻣﻨﻴﺖ ﺳﭙﺎه ﺑﻮد و‬ ‫ﺑﻌﺪاً وزﻳﺮ اﻃﻼﻋﺎت ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﺒﻴﺮي ﺑﻌﺪ از از ﻛﺸﻒ ﻛﻮدﺗﺎي ﻧﻮژه و ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ ﺟﻤﻬﻮري‬ ‫اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ريﺷﻬﺮي ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﺟﺰو اﻓﺴﺮاﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻃﺮف ﺣﺰب ﺗﻮده ﻣﺎﻣﻮر ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺗﺎ وارد ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺧﻮاﻫﺎن ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮژه ﺑﺮود و ﻫﺮﮔﺎه آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻗﺪاﻣﻲ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺣﺰب را ﻣﻄﻠﻊ‬ ‫ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .66‬ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﺒﻴﺮي ﺣﺎﻻ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ در آن اﺗﺎق او را دﻳﺪم‪ .‬او از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻲداﻧﻢ در‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺎن دو ﺗﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮي اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺗﻮده ﻳﻌﻨﻲ از ‪ 17‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1361‬ﺗﺎ ‪ 11‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ 1362‬ﭼﻪ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻢ در ‪ 17‬ﺑﻬﻤﻦ ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺗﻮده را ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً‪50‬‬ ‫درﺻﺪ اﻋﻀﺎي رﻫﺒﺮي ﺣﺰب دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ .‬اﻓﺮاد دﺳﺘﮕﻴﺮﺷﺪه دور اول در اﺛﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻟﻮ‬ ‫داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺳﺎزﻣﺎن اﻓﺴﺮي دارﻳﻢ و ﻣﺴﺌﻮل ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ ﻫﻢ ﺧﺴﺮو ﻫﺴﺖ؛ و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻋﻀﻮ ﺣﺰب ﺗﻮده اﺳﺖ و ﻣﻌﺎون ري ﺷﻬﺮي ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﺒﻴﺮي ﻫﻢ ﻋﻀﻮ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ .67‬ﻣﻘﺎﻣﺎت دوﻟﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﺒﻴﺮي‪ ،‬ﻣﻌﺎون ريﺷﻬﺮي ﻫﻢ ﺗﻮدهاي اﺳﺖ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬ ‫ﺑﺮاي ﺑﻪ ﺗﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻦ اﻋﻀﺎي ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺣﺰب اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ريﺷﻬﺮي ﺑﻪ دروغ ﺑﻪ ﻛﺒﻴﺮي ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﺗﻮدهايﻫﺎ را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ اﺻﻼً ﻫﻴﭻ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ را ﺑﺮوز ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﻛﺒﻴﺮي ﻫﻢ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ و ﺑﻘﻴﻪ اﻋﻀﺎي رﻫﺒﺮي ﺣﺰب اﻃﻼع ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺮاغ ﺑﺎل‪،‬‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎي ﻋﺎدي ﺧﻮدﺷﺎن را اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ دوﻟﺖ در ‪ 11‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ 1362‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺳﺮان‬ ‫ﺣﺰب را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 21‬از ‪30‬‬

‫‪ .68‬ﺑﻘﻴﻪ ﻳﺎزده دوازده ﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ در اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻣﻮﺷﻚﻫﺎي‬ ‫زﻳﮕﺰاك ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدهاﻧﺪ ﻟﺬا ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻧﻬﺎ از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﺒﻴﺮي در دادﮔﺎه ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺎ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺷﺮع‬ ‫آﻗﺎي ريﺷﻬﺮي ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬و در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ‪ 1362‬ﻧﻴﺰ اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .69‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ در آن اﺗﺎق در ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ را ﺑﻪ اوﻳﻦ‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ و ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را در ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك ﻧﮕﻪ داﺷﺘﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا آﻧﻬﺎ ﻣﻦ را آﻧﺠﺎ‬ ‫ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺼﻮرم ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻦ را آزاد ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻄﻮر‬ ‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﻛﻪ اوﻻً ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم و در ﺛﺎﻧﻲ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺳﻠﻮلﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮده‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﺑﺪي را ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻦ را از‬ ‫ﺣﺰب ﺗﻮده ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ در درون ﺧﻮدم از اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژي ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدم؛ ﭼﻮن در زﻧﺪان‬ ‫دﻳﺪم ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ دارﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﺗﺼﻮرات ﺗﺌﻮرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺪام از‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻌﺪاد ﺗﻮ و ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎري ﺑﻠﺪي‪ ،‬ﻛﺎري ﻧﺪارﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻮ ﻋﻀﻮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻀﻮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫دﻳﺪم ﺧﻮد ﻣﺎ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻗﺪرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬از دﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻳﺎ ﺳﻴﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﻜﺮ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺘﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ اوﻳﻦ‬ ‫‪ .70‬ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﺳﺎل ﻣﻦ را ﺑﻪ اوﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬در اوﻳﻦ ﻫﻢ دوﺑﺎره در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺑﻮدم‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺠﺰ ﻳﻚ دوره ﻛﻮﺗﺎه ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از اﻋﻀﺎي ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ ﺣﺰب ﺗﻮده ﻫﻢ اﺗﺎﻗﻲ‬ ‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺎﺑﻘﻲ دوران زﻧﺪاﻧﻢ ﻳﻌﻨﻲ از ﺳﺎل ‪ 1360‬ﺗﺎ ﺳﺎل ‪ 1365‬را در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﮔﺬراﻧﺪهام‪.‬‬ ‫‪ .71‬در آﺑﺎن ‪ ،1363‬ﻣﻦ را از ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ‪ 209‬زﻧﺪان اوﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻛﺮد ﻛﻪ اداره اﻃﻼﻋﺎت ﺳﭙﺎه ﺑﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد ﺗﺎ‬ ‫وزﻳﺮ آن ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻛﺎﺑﻴﻨﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﻃﻮل ﺗﻤﺎم دوران ﺑﺎزداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻮر آﻓﺘﺎب را در‬ ‫ﺑﻨﺪ ‪ 209‬اوﻳﻦ دﻳﺪم‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻦ را ﺑﺮاي ﻫﻮاﺧﻮري ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﭼﻬﺎر در ﭼﻬﺎر ﻛﻪ ﺳﻘﻔﻲ ﻓﻠﺰي داﺷﺖ و ﻧﻮر‬ ‫آﻓﺘﺎب از آن وارد ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .72‬در ﺑﻨﺪ ‪ 209‬ﻣﻦ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﺎج ﻧﺎﺻﺮ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺷﺪم‪ .‬او رﺋﻴﺲ ﺑﻨﺪ ﭘﻨﺞ ﺑﻮد و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺗﻮده و ﭼﭙﻲﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ‬ ‫ﺳﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ دادﻧﺪ‪) .‬اﻳﻦ در ﻣﺤﺮم ‪ 1364‬ﻳﺎ ‪ 1365‬ﺑﻮد‪ (.‬اﻳﻦ ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻔﺪه ﺑﻨﺪ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 22‬از ‪30‬‬

‫داﺷﺖ ازﺟﻤﻠﻪ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻓﺮد ﺿﺎﻟﻪ از دوران داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎه ﻣﺒﺎرزه‬ ‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺗﻮدهاي ﺷﺪه و در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻮروي ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪه و ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم‬ ‫دﺳﺘﮕﻴﺮي ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﺑﺮاي ﺑﺮاﻧﺪازي آن ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ دادﺳﺘﺎﻧﻲ ﻫﻢ‬ ‫ﺗﻘﺎﺿﺎي اﺷﺪ ﻣﺠﺎزات ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در آﺧﺮ ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺸﺎن از وﻗﺘﻲ وارد‬ ‫اﻳﺮان ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎر او ﻧﻔﻮذ در ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎي اداري ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮاﻧﺪازي ﻧﻈﺎم ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ وﻗﺘﻲ اﻳﻦ‬ ‫را ﺧﻮاﻧﺪم ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ در آن ﻛﻴﻔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻄﺮح ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺬا‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫دادﮔﺎه اول‬ ‫‪ .73‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ دادﮔﺎﻫﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو روز ﺑﻌﺪ از دادن ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬دادﮔﺎه‬ ‫در داﺧﻞ اوﻳﻦ و رﺋﻴﺲ آن آﻗﺎي ﻧﻴﺮي )ﻛﻪ ﺑﻌﺪاً او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ( ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم و‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ آﻗﺎي ﻧﻴﺮي ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ از زﻣﺎن دوران داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻲﻛﺮدهاﻳﺪ‪ .‬آﻳﺎ اﻳﻦ‬ ‫درﺳﺖ اﺳﺖ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺑﻠﻪ!« ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺷﻤﺎ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻛﻨﻔﺪراﺳﻴﻮن و ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺿﺪ ﺟﻨﮓ وﻳﺘﻨﺎم‬ ‫ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺑﻠﻪ!« ﮔﻔﺖ‪» ،‬در ﺗﻤﺎم ﺗﻀﺎﻫﺮات ﺿﺪ ﺷﺎه در ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﺷﺮﻛﺖ‬ ‫داﺷﺘﻪاﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺑﻠﻪ!« دوﺑﺎره ﻳﻚ ﭘﭻﭘﭽﻲ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪﺗﺎن را‬ ‫ﺑﺮدارﻳﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ از ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ دﻳﺪم‬ ‫ﻛﻪ ﻓﻘﻂ آﻗﺎي ﻧﻴﺮي ﻫﺴﺖ و ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪار آﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬و آن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﭻﭘﭻ ﻣﻲﻛﺮد دﻳﮕﺮ در‬ ‫آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻫﻔﺪه ﺑﻨﺪ ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎل ﺑﺮاﻧﺪازي داﺷﺘﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬ ‫»ﺑﻠﻪ!« ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮاﻳﻢ اﺷﺪ ﻣﺠﺎزات را ﺑﺒﺮد و ﻛﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺗﺎﻳﻴﺪ‬ ‫ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ از اﻳﻨﻬﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻋﻘﻼﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻋﺮض‬ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻫﻔﺪه ﺑﻨﺪ را ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪ .74‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﺒﺎبﻫﺎﻳﺖ را ﺑﺮدار ﻛﻪ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آن آﻣﻮزﺷﮕﺎه‬ ‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺻﺪ ﻳﺎ ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ آﻧﺠﺎ در اﺗﺎﻗﻲ ﺷﺶ در ﻫﺸﺖ ﻣﺘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﺪم ﻛﻪ‬ ‫آﻧﻬﺎ ﻗﺮآن روي ﺳﺮﺷﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪) .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﺤﺮم‬ ‫ﺑﻮد‪ (.‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮي اﻧﻔﺮادي ﺟﺎﻳﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﭘﺎﻳﻢ را‬ ‫ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم دﻳﺪم »ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ« اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﻣﺴﺌﻮل ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻻن ﺑﺎ ﻣﺎﻣﻮرﻳﻦ‬ ‫ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ و داﺳﺘﺎن دادﮔﺎه آن روزم را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﺎم ﻗﺎﺿﻲ ﻣﻦ ﻧﻴﺮي ﺑﻮد و ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ او ﺑﺎ ﻧﻴﺮي در دادﮔﺎه ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 23‬از ‪30‬‬

‫ﻛﺮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ وارد دادﮔﺎه ﺷﺪم او ﺑﻪ ﻧﻴﺮي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم‬ ‫اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در دادﮔﺎه ﭘﭻﭘﭻ ﻣﻲﻛﺮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻳﻦ را ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم »اﻻن اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟« ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮدا ﻋﻤﻮﻳﻲ )ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻧﻔﺮ ﺳﻮم ﺣﺰب ﻣﻲﺷﺪ( دادﮔﺎه دارد و دارم‬ ‫ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺟﻮاﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮدا ﻋﻤﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﻴﺮي ﻣﻲدﻫﺪ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﻬﺎﻳﻲ را‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﻴﺮي آﻣﺎده ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺮي در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻤﻮﻳﻲ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ زد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼً ﻗﺎﺑﻞ درك‬ ‫ﺑﻮد ﭼﻮن اﻳﻦ ﻣﺬﻫﺒﻴﻮن اﺻﻼً از ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﻢ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻲ ﺑﺎز ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﺿﻲ را ﺗﻮﺟﻴﺢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﺮآن را روي ﺳﺮم ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬ ‫‪ .75‬دو ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﺒﺎﺑﻬﺎﻳﻢ را ﺟﻤﻊ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺷﻜﻼﺗﻲﻫﺎ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻨﺪ از‬ ‫دوﺗﺎ وﻳﻼ ﻛﻪ در داﻣﻨﻪ ﻛﻮه واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬درﺧﺘﺎن ﭼﻨﺎر داﺷﺖ و از وﺳﻂ آن ﺟﻮي آﺑﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن در اﻳﻦ دو وﻳﻼ در داﻣﻨﻪ ﻛﻮه زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻏﻠﺐ زﻧﺪاﻧﻴﺎن اﻳﻦ‬ ‫وارد را اﻓﺮادي از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن رده ﺑﺎﻻي رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺎرق ﻣﺴﻠﺢ‪ ،‬و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺼﻮرت‬ ‫ﻗﺎﭼﺎﻗﻲ ﺑﺮاي ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﺗﻌﺪادي ﻫﻢ ﭼﻚ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﺎ در‬ ‫زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ارز ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در آن زﻣﺎن ﭼﻮن ﺟﻨﮓ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ‬ ‫ﺟﺰو ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻣﻨﻴﺘﻲ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺬا دادﮔﺎه اﻧﻘﻼب در ﻣﻮرد اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺣﻜﻢ ﺻﺎدر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪان‬ ‫اﻣﻨﻴﺘﻲ ﻫﻢ اوﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﺬا آﻧﺎن را در اﻳﻦ زﻧﺪان ﻧﮕﻪداري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎﻳﻲﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻟﺬا ﻣﺸﻜﻼت و ﻓﺸﺎرﻫﺎي ﺳﺎﻟﻦﻫﺎي ﺻﺪ ﻧﻔﺮه و ﻗﺮآن ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦﻫﺎ را ﻧﻴﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ اﻓﺮادي ﻋﺎدي و‬ ‫ﻻت و ﻟﻮت و ﺳﺎرق ﻣﺴﻠﺢ و ارﺗﺸﻲ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻴﭻﻛﺪامﺷﺎن ﻛﺎر ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و در اﻳﻦ وﻳﻼﻫﺎ‬ ‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺜﻞ اﺳﺘﺮاﺣﺖﮔﺎﻫﻬﺎي اروﭘﺎ و آﻣﺮﻳﻜﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻫﺎ را ﻫﻢ در آن زﻧﺪان‬ ‫ﻧﮕﻪداري ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن دوﻟﺖ ادﻋﺎ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در اﻳﺮان اﺻﻼً ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮا ﻧﺪارﻳﻢ و ﻏﺮب ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ‬ ‫ﺟﻮانﻫﺎي ﻣﺎ را ﻣﻨﺤﺮف ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻳﻲ را وارد ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ازاﻳﻨﺮو‪ ،‬ﻫﻤﺠﺴﮕﺮاﻳﻲ‬ ‫ﻳﻚ ﺧﻄﺮ اﻣﻨﻴﺘﻲ ﺑﺮاي ﻛﺸﻮر ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬دوﻟﺖ ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد وﺣﺸﺖ ﻣﻴﺎن ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺪهاي از آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ‬ ‫آﻧﺠﺎ آورده ﺑﻮد و ﺗﻌﺪادي را ﻧﻴﺰ اﻋﺪام ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ .76‬ﻣﻦ ﭘﺰﺷﻚ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن در آﻧﺠﺎ ﺷﺪم‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﺮوﺋﻴﻨﻲﻫﺎ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ اﻓﺮاديﻛﻪ ﻟﺒﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲدوﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻳﺎ دﺳﺘﺸﺎن را زﺧﻤﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ را ﻣﻲآوردﻧﺪ و ﻣﻦ درﻣﺎﻧﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ را اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 24‬از ‪30‬‬

‫‪ .77‬ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺷﻜﻼﺗﻲﻫﺎ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻻت ﺟﻨﻮب ﺷﻬﺮي ﺑﻮد‪ .‬وي ﺑﭽﻪدار ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﻣﻦ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدم و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻛﺘﺮ دواﻧﺶ ﻛﻪ اوروﻟﻮژ اﺳﺖ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎورﻳﺪ و او ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻤﺎ راﺣﻞ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪدار ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﻳﻚ رواﺑﻂ‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﻪاي ﺑﺎ اﻳﻦ رﺋﻴﺲ ﺑﻨﺪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪهام را ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ﺑﻨﺪ دادم و او آن را ﺑﻪ دادﮔﺎه‬ ‫اﻧﻘﻼب داد‪ .‬در ﻣﻘﺎﻟﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻳﻲ ﻧﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎري‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻮع ژﻧﺘﻴﻜﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ آزاد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﺎري ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺮدم ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻫﺎ‬ ‫اﻋﺘﺮاﺿﺎﺗﻲ در ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ آﻣﺴﺘﺮدام ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﺗﺮﺟﻤﻪ آن ﻣﻘﺎﻟﻪ و ﻓﺮﺳﺘﺎدن آن‬ ‫ﺑﻪ دادﮔﺎه اﻧﻘﻼب‪ ،‬اﻋﺪام ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﺮﺻﻮرت‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﮕﺮاﻫﺎ‬ ‫ﻛﺮدهام‪.‬‬ ‫‪ .78‬در ﺳﺎل ‪ 1367‬ﻣﻦ را از ﺑﻨﺪ ﺷﻜﻼﺗﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﺎﻟﻦﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه آوردﻧﺪ‪ .‬در آن زﻣﺎن روﺣﺎﻧﻴﻮن‬ ‫زﻳﺎدي را زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ازاﻳﻨﺮو‪ ،‬اﻳﻦ دو ﺗﺎ وﻳﻼ را در اﺧﺘﻴﺎر آﻧﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ آن را ﺑﻪ‬ ‫دادﮔﺎه وﻳﮋه روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺳﺎﻟﻦ آﻣﻮزﺷﮕﺎه‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬دﻛﺘﺮ داﻧﺶ و دﻛﺘﺮ ﺳﻴﻮ ﺷﻤﺴﻴﺎن ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﭘﺰﺷﻚ و ﺑﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺑﺮاي اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ اﺗﺎق ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬در ﺗﺎرﻳﺦ ‪ 30‬ﺗﻴﺮ ‪1367‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺪاران آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻤﺎن را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .79‬ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻴﺎن و ﺳﺎرﻗﻴﻦ در آﻣﻮزﺷﮕﺎه از آزادي ﻋﻤﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎي ﻛﺎرﮔﺮي اوﻳﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎرﻫﺎي ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻠﻜﺎري‪ ،‬ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺎﻧﻮاﻳﻲ‪ ،‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﺎً در دﺳﺖ ﺳﺎرﻗﻴﻦ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ از ﻳﻚ ﺳﻮ‪ ،‬ﻗﻮي ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻤﻲﺷﺪ آﻧﻬﺎ را در ﺑﻨﺪ ﻧﮕﺎه داﺷﺖ‪ ،‬و از‬ ‫ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ از ﻟﺤﺎظ ﺷﻴﻮه اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺗﻔﺎوﺗﻲ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪاران ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻋﻘﻴﺪه ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ‬ ‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ آﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت‪ ،‬ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ زﻧﺪاﻧﻲ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺪار‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻳﻚ راﺑﻄﻪ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﺑﺮﻗﺮار‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ راﺑﻄﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫آﻏﺎز اﻋﺪاﻣﻬﺎ‬ ‫‪ .80‬ﻳﻚ روز در اواﻳﻞ ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ،1367‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ وارد دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺷﺪم ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺳﺎرقﻫﺎي ﻣﺴﻠﺢ آﻣﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻫﺮ روز ﻋﺪهاي ﺑﺎ ﻫﻠﻴﻜﻮﭘﺘﺮ وارد اوﻳﻦ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﻮال از آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻫﺴﺘﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ را ﻗﺒﻮل داري ﻳﺎ ﻧﻪ؟ اﮔﺮ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺳﻮالﻫﺎ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﺎﺷﺪ اﻋﺪام ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ!‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 25‬از ‪30‬‬

‫‪ .81‬ﻣﻦ آﻣﺪم در اﺗﺎق و اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ دﻛﺘﺮ داﻧﺶ و دﻛﺘﺮ ﺳﻴﻮﺷﻤﺴﻴﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬دﻛﺘﺮ داﻧﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺳﻴﻮﺷﻤﺴﻴﺎن ﭼﻮن ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺴﻠﻤﺎنﻫﺎ او را ﻧﺠﺲﺗﺮ از ﻣﻦ و دﻛﺘﺮ داﻧﺶ ﻛﻪ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮﺳﻴﻮﺷﻤﺴﻴﺎن ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻣﻦ را اﻋﺪام ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛﺎﻓﺮ ﻓﻄﺮي ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﻠﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻛﺎﻓﺮ ﻓﻄﺮي اﻳﻦ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ در ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺰرگ ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ اﺳﻼم را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﻳﺪ؛ وﻟﻲ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﻠﻲ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﻳﺎ ﻳﻬﻮدي ﻳﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺰرگ ﺷﺪهاﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮدم دﻳﮕﺮ ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬

‫دادﮔﺎه دوم‬ ‫‪ .82‬روز ﺑﻌﺪ‪ 6 ،‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ،1367‬دﻛﺘﺮ داﻧﺶ را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬او رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪ .‬در روز ‪ 8‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻫﻢ‬ ‫ﻣﻦ را ﺻﺪا زدﻧﺪ و ﺑﻪ ‪ 209‬ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ داﺷﺘﻢ وﻟﻲ در ﺑﻴﻦ راه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم راه‬ ‫ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺮ از آدم ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻬﻤﻪاي در راه ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻦ ‪ 200‬ﻳﺎ ‪ 300‬ﻧﻔﺮ در اﻳﻦ راﻫﺮوﻫﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬ ‫‪ .83‬دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮل اﻣﻨﻴﺖ اوﻳﻦ‪ ،‬ﺣﺎج ﻣﺠﺘﺒﻲ ﺣﻠﻮاﻳﻲ )اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﺣﺎج ﻣﺠﺘﺒﻲ ﻛﻪ در زﻧﺪان ﻛﻤﻴﺘﻪ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮك از ﻣﻦ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮد دﻳﮕﺮي ﺑﻮد( ﻣﻦ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﻳﻚ اﺗﺎق ﺑﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق داﺧﻞ ﺷﺪم ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪت را ﺑﺎز ﻛﻦ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬اﺗﺎق دادﮔﺎه ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ‪ 209‬ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﺰ دو ﺳﻪ ﻣﺘﺮي آﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭘﺸﺖ آن ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﺮي را‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬اﺷﺮاﻗﻲ را ﻫﻢ دﻳﺪم )ﮔﺮﭼﻪ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮدم؛ ﺑﻌﺪاً ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪم ﻛﻪ اﺳﻢ او اﺷﺮاﻗﻲ اﺳﺖ(‪.‬‬ ‫ﺿﻤﻨﺎً ﺣﺎج ﻧﺎﺻﺮ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬او رﺋﻴﺲ ﺑﻨﺪ ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺑﻮد و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺗﻮده و ﭼﭙﻲﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪ .84‬آﻗﺎي ﻧﻴﺮي رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه‪ ،‬در وﺳﻂ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ وي‪ ،‬آﻗﺎي اﺷﺮاﻗﻲ ﻣﺴﺌﻮل زﻧﺪان اوﻳﻦ؛ و‬ ‫آﻧﻄﺮف او ﺣﺎج ﻧﺎﺻﺮ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ زﻧﺪان اوﻳﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻠﻮاﻳﻲ ﺑﺮاي اﻳﺠﺎد اﻣﻨﻴﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬در اﺗﺎق دادﮔﺎه ﻓﺮد دﻳﮕﺮي ﻧﺒﻮد‪.‬‬ ‫‪ .85‬ﺑﻌﺪ آﻗﺎي ﻧﻴﺮي ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دادﮔﺎه ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮال اول اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﺪ؟ ﻣﻦ آﻧﻘﺪر ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺰب ﺗﻮده را ﻗﺒﻮل دارﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﻧﺨﻴﺮ!« ﺑﻌﺪ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 26‬از ‪30‬‬

‫ﺑﺎ ﻃﻤﺌﻨﻴﻨﻪ ﺳﻮال ﻛﺮد ﻛﻪ آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ را ﻗﺒﻮل دارﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﻧﻪ!« اداﻣﻪ داد ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ رﺋﻴﺲ زﻧﺪان اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ را ﺑﻪ ﮔﻮش او رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﺬا ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ در‬ ‫آن اﺗﺎق ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻔﺘﺸﺎن ﻧﺠﺲ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻛﻦ ﻫﺴﺘﻢ؛ ازاﻳﻨﺮو‪،‬‬ ‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ در آﻧﺠﺎ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻢ؛ در ﺻﻮرﺗﻲﻛﻪ وﻗﺘﻲ در آن وﻳﻼ ﺑﻮدم اﺗﺎق ﺧﻮدم را داﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺳﺎرﻗﻴﻦ‬ ‫ﻣﺴﻠﺢ در ﻳﻚ اﺗﺎق ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫دروﻏﮕﻮ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﻲﺧﻮاﻧﻢ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﺎز ﻧﻤﻲﺧﻮاﻧﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻳﻚ‬ ‫اﺗﺎﻗﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺠﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮال ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻧﺠﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ‬ ‫اﺳﺖ و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ اﺳﺘﺪﻻﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﻮي ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪن ﻣﻄﺮح‬ ‫ﻛﺮدهام‪.‬‬ ‫‪ .86‬ﺑﻌﺪ اﺷﺮاﻗﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺷﻤﺎ اﻃﻼﻋﺎﺗﺘﺎن ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ در ﺧﻼء‬ ‫ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ اذان ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻳﺪ و ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ «.‬در اﻳﻨﺠﺎ اﺷﺮاﻗﻲ و‬ ‫ﻧﻴﺮي ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻚ ﭘﭻﭘﭽﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ آﻗﺎي اﺷﺮاﻗﻲ ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﻧﻤﺎز‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ «.‬ﻛﻞ اﻳﻦ دادﮔﺎه ده دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﭘﭻﭘﭻ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺧﻮدم‬ ‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﺣﻠﻮاﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪت را ﺑﺰن ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪ .87‬ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻫﻮاﺧﻮريﻫﺎي ‪ 209‬ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺤﻮﻃﻪاﻳﺴﺖ ﭼﻬﺎر در ﭼﻬﺎر ﻣﺘﺮ ﻛﻪ از ﺳﻘﻒ‬ ‫آن اﻓﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲﺗﺎﺑﺪ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﺣﺪود ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از ﺳﺮان ﺣﺰب ﺗﻮده ﺑﻮدﻧﺪ را در آﻧﺠﺎ‬ ‫دﻳﺪم‪ .‬ﻣﺤﻤﻮد روﻏﻨﻲ را ﻫﻢ در آﻧﺠﺎ دﻳﺪم‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻣﻲدﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺮام داﻧﺶ و دﻛﺘﺮ‬ ‫ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻮدت ﻫﻢ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﻮدت ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ را آزاد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪،‬ﭼﻮن ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ اﺳﺎﻣﻲ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآوردم‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ در ﻣﻮرد ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ روي ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه‬ ‫ﺑﻮد از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﺮﻃﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬او اﺻﻼً ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﻋﺪام ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ!‬ ‫ﻏﻴﺮ از ﺑﻬﺮام داﻧﺶ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ آﻧﻬﺎ را آﻧﺠﺎ آوردهاﻧﺪ ﺗﺎ آزاد ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ آن اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻛﻪ از‬ ‫ﺳﺎرﻗﻴﻦ ﻣﺴﻠﺢ داﺷﺘﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﻜﺮ آﻧﻬﺎ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در آن ﻟﺤﻈﻪ اﻣﻴﺪﺷﺎن‬ ‫را ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﻨﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي آﺧﺮ آﻧﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪ .88‬در آﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دادﮔﺎه رﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺮﺧﻲ از آﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺮام داﻧﺶ ﺣﺘﻲ دو دﻓﻌﻪ ﺑﻪ‬ ‫دادﮔﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮالﻫﺎي را ﻛﻪ از ﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬از آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﺮﺳﻴﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺟﻮاب داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫دادﮔﺎه اﺣﻀﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﻣﻦ ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﻋﻼم ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮع‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 27‬از ‪30‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻪ ﺑﺎر در ﻳﻚ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي از او ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ او ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻔﻜﺮ و ﺗﻌﻤﻖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و اﮔﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﻓﺮد ﺳﻪ ﺑﺎر اذﻋﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮع ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻜﻢ ﺻﺎدر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ ﺳﻪ‬ ‫رﺑﻊ در اﻳﻦ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻫﻮاﺧﻮري اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻌﺪ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ روﻏﻨﻲ و ﺑﻘﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ دو ﺗﺎ را‬ ‫از ﺑﻘﻴﻪ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﻘﻴﻪ آﻧﻬﺎ را اﻋﺪام ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .89‬ﻣﻦ و روﻏﻨﻲ را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ‪ 209‬ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد ﺳﻠﻮل ﺷﺪﻳﻢ روﻏﻨﻲ ﻣﻦ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و از‬ ‫دﻳﺪار ﻣﺠﺪدﻣﺎن اﺑﺮاز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪهام‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻤﺎز ﺗﻮ ﻣﻲﺷﻮم و ﺗﻮ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮان‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬ ‫را ﺑﻪ او ﻳﺎد دادم‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻲﺟﻬﺖ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن در دادﮔﺎه ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺟﺎﻳﻲ‬ ‫ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻲ‪ .‬ﭘﺲ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎ را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﻳﻚ ﻛﺎﻏﺬ از زﻳﺮ درب ﺑﻴﺮون ﻣﻲﮔﺬارﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪاي دارﻳﻢ و وﻗﺘﻲ‬ ‫ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪاي دارﻳﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺗﺎﻛﺘﻴﻚ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﻓﻬﻤﺎﻧﺪم ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﺑﻴﺪار ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﻮد‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻨﺪهدار ﺑﻮد‪.‬‬

‫دادﮔﺎه ﺳﻮم‬ ‫‪ .90‬ﺑﻌﺪ از دو روز روﻏﻨﻲ را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬روﻏﻨﻲ رﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ 11 ،‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ،1367‬ﻣﻦ را ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﻫﻤﺎن راه ﭘﻠﻪﻫﺎي ﭘﺮ از زﻧﺪاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﻠﺴﻪ دادﮔﺎه رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن وﺿﻊ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺮي رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه‪ ،‬اﺷﺮاﻗﻲ و ﺣﺎج ﻧﺎﺻﺮﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺗﻮدهايﻫﺎي وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻮد‪ ،‬در روﺑﺮوي‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺣﻠﻮاﻳﻲ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ .91‬اوﻟﻴﻦ ﺳﻮال را آﻗﺎي اﺷﺮاﻗﻲ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» ،‬ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪي؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» ،‬ﺑﻠﻪ!« ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬ ‫ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺮع ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻬﺎدﺗﻴﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ؛ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺪا وﺟﻮد دارد و ﺟﺰ او ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ و‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻲداﻧﻲ ﺷﻬﺎدﺗﻴﻦ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬ ‫دﺳﺘﺘﺎن را روي ﻗﻠﺒﺘﺎن ﺑﮕﺬارﻳﺪ )اﻳﻦ ﻛﺎر در اﺳﻼم ﻧﻴﺴﺖ؛ اﻳﻦ را اﻳﻨﻬﺎ در ﻓﻴﻠﻢﻫﺎي آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ دﻳﺪه‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ (.‬ﻣﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﻢ را روي ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﻴﻨﻪام ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺎﻛﻢ‬ ‫ﺷﺮع ﺗﻜﺮار ﺑﻜﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدم‪.‬‬ ‫‪ .92‬ﺑﻌﺪ آﻗﺎي ﻧﻴﺮي ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻮال از ﻣﻦ ﻛﺮد‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺳﻮال او اﻳﻦ ﺑﻮد »ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺳﻠﺤﻪ داﺷﺘﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ اﺳﻠﺤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ در ‪ 17‬ﺗﻴﺮ ‪ 1358‬وارد ﺗﻬﺮان ﺷﺪم ﻛﻪ ﺷﺶ ﻣﺎه از اﻧﻘﻼب ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻮال ﺑﻌﺪي‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 28‬از ‪30‬‬

‫وي درﺑﺎره ﺑﻬﺎﻳﻲﻫﺎ ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻳﻲﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺑﻬﺎﻳﻲﻫﺎ‬ ‫ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻫﺰار ﺳﺎل ﻳﻚ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺪد ﻫﺰار ﺳﺎل را اﻳﻨﻬﺎ از ﻛﺠﺎ آوردهاﻧﺪ‬ ‫را ﻣﻦ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ! او ﻳﻚ ﺳﻮال دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺮي از ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ‬ ‫او ﻛﺪام ﺳﻮاﻟﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﻮاﻟﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻠﻮل ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .93‬ﻳﻚ ﻳﺎ دو روز ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻣﻦ را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ دادﮔﺎه ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از‬ ‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ »دادﮔﺎه«‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﻇﻬﺮ ﺷﺪ و ﺻﺪاي اذان آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﻧﮕﻬﺒﺎن را ﺻﺪا زدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻦ دارد ﻗﻀﺎ ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ وﺿﻮ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در‬ ‫ﻧﺰدﻳﻜﻲ درب دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺘﻢ و وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪم ﻧﺎﮔﻬﺎن درب ﺑﺎز‬ ‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺻﺪاي ﻧﻴﺮي‪ ،‬اﺷﺮاﻗﻲ و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺪاي‬ ‫آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪم ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ »اﷲ اﻛﺒﺮ« ﮔﻔﺘﻦ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ ﻧﻤﺎز‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﺎزم را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬ ‫‪ .94‬ﺑﻌﺪ از آن ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ دادﮔﺎه ﺑﺮوﻳﻒ ﺑﺮو آن ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ آﻧﺠﺎ در آن ﮔﻮﺷﻪ اﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺣﺎج ﻣﺠﺘﺒﻲ ﺣﻠﻮاﻳﻲ را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬او ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ‬ ‫آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» ،‬دﻛﺘﺮ ﭼﻄﻮري؟« ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﻣﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﺮدﻳﻢ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺮ ﻣﺎ درآوردﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪ .95‬ﺣﺎﻻ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﺑﻮد؟ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺑﻬﺪاري ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺣﻠﻮاﻳﻲ اﻋﺘﻴﺎد ﺑﻪ ﺗﺮﻳﺎك داﺷﺖ‬ ‫و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﺮﻳﺎك ﺑﻪ او ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ﻳﺎ زﻣﺎن ﻛﺸﻴﻚ او زﻳﺎد ﻣﻲﺷﺪ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻣﺤﻴﻂ اوﻳﻦ ﺗﺮﻳﺎك‬ ‫ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﺧﻤﺎر ﻣﻲﺷﺪ و ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻣﻲآﻣﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ آﻣﭙﻮل ﻣﺮﻓﻴﻦ ﺑﻪ او ﻣﻲزدم‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻣﭙﻮلﻫﺎي ﻣﺮﻓﻴﻦ ﻣﻦ را ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎج ﻣﺠﺘﺒﻲ ﻣﺼﺮف ﻛﺮد‪.‬‬ ‫‪ .96‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺣﻠﻮاﻳﻲ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻲ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ در ﻳﻚ ﺻﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺻﻒ ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎﻗﻲ‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از اﻋﻀﺎي ﺣﺰب ﺗﻮده در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﭘﺲ از ورود ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫اﺗﺎق ﻛﺮدم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدم را ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻧﻴﺰ در اﺧﺘﻴﺎرم‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﻣﻦ را ﺧﻴﻠﻲ آﺳﻮده ﻛﺮد و ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 29‬از ‪30‬‬

‫ﭘﺎﻳﺎن اﻋﺪاﻣﻬﺎ‬ ‫‪ .97‬در ﺳﺎل ‪ 1367‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﺣﻜﻢ دارﻧﺪ آزاد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ آزاد‬ ‫ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎرﻳﺦ اﺟﺮاي ﺣﻜﻢ آن ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮن زﻳﺮ ﺣﻜﻢ ﺑﻮدم‪ ،‬آزاد ﻧﺸﺪم‪.‬‬ ‫‪ .98‬در ﺑﻬﻤﻦ ‪ ،1368‬ﺣﻜﻢ اﻋﺪام ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪ .‬در واﻗﻊ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ ﻗﺒﻞ از ﻣﺮﮔﺶ ﺣﻜﻢ داده‬ ‫ﺑﻮد ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ دادﮔﺎه رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ آزاد ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاﺳﺎس دﺳﺘﻮر ﺧﻤﻴﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ آزاد ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺸﺪم و‬ ‫در ﻋﻮض‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻜﻢ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪ .99‬در آن زﻣﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ‪ ،‬ﻛﻴﺎﻧﻮري‪ ،‬ﻋﻤﻮﻳﻲ و ﻳﻚ دوﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻬﻨﺪس ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻮد و در ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫راﻧﻨﺪه ﻛﻴﺎﻧﻮري ﺑﻮد و ﺣﺎل در ﺑﻨﺪﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﻠﻴﺪ ﺳﺎز ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻴﭽﻜﺪام ﺣﻜﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﻟﺬا ﻣﺎ در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﭘﺮﺗﻮﻳﻲ در ﺳﺎل ‪ 1369‬ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ رﻫﺒﺮي ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و آزاد ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻛﻴﺎﻧﻮري و ﺧﺎﻧﻤﺶ را در ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي وزارت اﻃﻼﻋﺎت در ﺧﺎرج از زﻧﺪان ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﻮﻳﻲ و ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﻫﻨﻮز در زﻧﺪان ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﻨﺪ ‪ 800‬ﻧﻔﺮي را در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪.100‬‬

‫در ﺑﻬﻤﻦ ‪ ،1369‬ﺣﻜﻢ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺣﺒﺲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺰ‬

‫در ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1370‬ﺑﻪ ده ﺳﺎل ﺣﺒﺲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ آزاد ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬اﻣﺎ آزادم ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ آن ﺳﺎلﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺣﻜﻢ اﻋﺪام ﺑﻮدم ﺟﺰو ﺳﻨﻮات زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﻢ ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪.101‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ روﻧﺎﻟﺪ ﮔﺎﻟﻴﻨﺪوﭘﻞ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه وﻳﮋه ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻴﺎﻳﺪ و اﺳﺎﻣﻲ‬

‫ﺑﺮﺧﻲ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻮد دارد‪ .‬در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ زﻧﺪان از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاري ﻣﺮﻛﺰ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻢ و در آﻧﺠﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺑﻬﺪاري اوﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬در اﻳﻦ زﻣﺎن‬ ‫ﻣﺎ از ﻟﺤﺎظ ﺗﻌﺪاد زﻧﺪاﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ؛ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﻋﺒﺎس اﻣﻴﺮ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم از ﻧﻬﻀﺖ آزادي ﺑﻮد؛ ﻋﻤﻮﻳﻲ از ﺣﺰب ﺗﻮده ﺑﻮد و ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﺮﻳﻜﻬﺎي‬ ‫ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻋﺎدي ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪.102‬‬

‫زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻋﺎدي ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬وﺿﻊ زﻧﺪان اوﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮد‪ .‬در واﻗﻊ ﺑﺎ ﻣﺮگ آﻗﺎي ﺧﻤﻴﻨﻲ و رﺋﻴﺲ‬

‫ﺟﻤﻬﻮر ﺷﺪن آﻗﺎي رﻓﺴﻨﺠﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻗﺘﺼﺎد آزاد ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش در‬ ‫زﻧﺪان اوﻳﻦ ﻫﻢ آزاد ﺷﺪ و ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﺣﺘﻲ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر در زﻧﺪان ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ را ﻧﻴﺰ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ دﻛﺘﺮ ﻓﺮﻳﺒﺮز ﺑﻘﺎﻳﻲ‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 30‬از ‪30‬‬

‫اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺟﺮم ﻓﺤﺸﺎ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺮم ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﻲآوردﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺰﺷﻚ آﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﻮدم‪.‬‬ ‫‪.103‬‬

‫ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪهام‪ ،‬اﺳﻢ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن ﺣﻘﻮق‬

‫ﺑﺸﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ازاﻳﻨﺮو‪ ،‬ﮔﺎﻟﻴﻨﺪوﭘﻞ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪ‪ ،‬اﺳﻢ ﻣﻦ را ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ روز‪ ،‬در ﺑﻬﺪاري‬ ‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﮔﺎﻟﻴﻨﺪوﭘﻞ ﺑﻪ دﻳﺪارم آﻣﺪ‪ .‬ﮔﺎﻟﻴﻨﺪوﭘﻮل ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎري از دﺳﺖ او ﺑﺮﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬در ﺟﻮاب‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﻜﻞ ﺣﻘﻮﻗﻲ ﺑﺮﺧﻮردهام و آن اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ زﻧﺪاﻧﻲ از ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻲ زﻧﺪاﻧﻲ‬ ‫ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻔﻮ ﺧﻮرده‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻦ را آزاد ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﻣﻦ دارم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻨﻮات زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدن ﻣﻦ را از ﺳﺎل ورودم ﺑﻪ زﻧﺪان ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن را‬ ‫از ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﺣﺴﺎب ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ اﻋﺪام ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﻣﻦ در ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1372‬آزاد ﺷﺪم‪.‬‬