Manuel Broekman

“Iedereen die ik nu zie op straat die lacht, die glundert. Iedereen heeft er weer zin in!”

Manuel Broekman is een Amsterdamse acteur en performer. Al op jonge leeftijd speelde hij in diverse Nederlandse televisieseries zoals Feuten en zocht hij de grenzen op in programma’s als Spuiten & Slikken en Expeditie Robinson.

We ontmoetten Manuel aan de rand van het Vondelpark ter hoogte van de ingang aan de Koninginneweg. Op dat moment nog niets vermoedend dat hij een paar ogenblikken later spontaan voor ons uit de kleren zou gaan…

Vind je Zuid een fijne buurt om in op te groeien?

“Zeker. Een deel van mijn jeugd ben ik hier opgegroeid en een deel in de Jordaan. Hier in Oud-Zuid zijn altijd wel unieke mensen geweest. Vaak ook erg belezen mensen die de buurt wel interessant maken. Het was echt een wijkje waar ontzettend veel gebeurde.”

Je wilde graag afspreken bij het meer aan de rand van het Vondelpark. Wat maakt dit een favoriete plek voor jou?

“Mijn beste vrienden en ik zijn hier in de buurt opgegroeid. Als ik aan deze plek denk, dan denk ik echt aan die puberhersenen die nog niet zijn volgroeid. Ik zat op school op de Tweede Dalton, naast het Hilton Hotel. We waren in die tijd een beetje de skate-schoffies en haalden veel kattenkwaad uit. Er was altijd avontuur. En vanaf hier kijk je bij zonsondergang zo mooi over dit meer uit. Dan denk je echt: Wat? Is dit gewoon Amsterdam?! Ik kan er nu ook nog alleen even gaan zitten of een boek lezen. Deze plek staat echt symbool voor een veilige basis voor mij. Een plek met topherinneringen.”

Kun je zo’n topherinnering met ons delen?

“Door de buurt bouwden we altijd zelf onze obstakels om over te skateboarden en bij het Hilton gingen we daar op de trap ollieën (het doen van een skateboard trick, red.). Toen kneusde ik eens mijn voet en gingen we bij het hotel naar binnen om ijsblokjes te halen. Eenmaal binnen, zag ik daar André Hazes zitten. Die zat daar met een groep familie en vrienden en zij hadden allemaal pakjes sigaretten om zich heen. Ik vroeg hem: ‘Meneer Hazes, zou ik u alsjeblieft om een sigaretje mogen vragen?’ Waarop hij antwoordde: 'Nee, ga weg man zwerver. Kleine rat, ga weg!’ Ha ha. Hij was een beetje sacherijnig, denk ik.”

Waar kunnen we je vandaag de dag regelmatig treffen in de buurt?

“Café de Gruter is een fijne plek waar ik ook heel veel herinneringen aan heb. Vanaf mijn dertiende kom ik daar al. Daar gaan we vaak heen met de familie. Dan

komen de bitterballen en vlammetjes op tafel en bespreken we van alles. Je ziet de mensen steeds minder. We worden allemaal wat ouder en veel zijn er ook naar het buitenland verhuisd, maar daar komen we dan toch regelmatig samen. En nog zo’n plek is Café Welling. Daar is het heerlijk om op het terras een fluitje te drinken. Die mensen die daar komen zijn vrij oud en komen soms met de rollator aansjokken. Ze vertellen over de wereldoorlog of je ontmoet er een toptrompettist die overal ter wereld heeft gespeeld. Het is daar net of je in een levende documentaire stapt, eigenlijk. Het is echt zo’n oud authentiek café. Het is allemaal nog intact. Bezield. Ook vind ik het leuk om de stad vanaf het water te ervaren. Ik heb een boot die ik helemaal kleurrijk heb geschilderd. De boot heet C’est la vie en daarmee vaar ik graag over de grachten, maar je kan dus ook door de buurt varen en helemaal door tot het Amsterdams Lyceum. Ook ’s avonds, dan zie je de weerkaatsing van die lichten mooi in het water. Vanaf het water beleef je de buurt vanaf een heel andere kant.” Manuel stelt voor een duik te nemen in het meertje en voor we het weten ligt hij in het water: “Lachen toch? Ik heb het er vaker met een vriend over gehad. Dit is echt een vette plek om eens te zwemmen.”

Je vaart en zwemt graag. Je bent een beetje een waterrat!

“Haha. Ik ben best wel een buitenpersoon. Het water is zo tof. Uiteindelijk heb ik er niet eens altijd meer een boot bij nodig. Haha. Ik ga gewoon even zwemmen door Zuid. Het is natuurlijk gezond, maar ook vanwege het buitenzijn doe ik het graag. Het mooie ervan vind ik dat je de energie van het stadse leven hier kunt ervaren, maar je tegelijkertijd hele mooie natuurplekken in de buurt hebt. Ik merk dat ik dat geluksgevoel steeds meer en vaker in dat soort kleine dingen vind. Lekker in de natuur met zonsopgang, je voelt je er een beetje machtig door! Het heeft ook wel iets komisch: het is best een beetje bizar om gewoon wakker te worden en in je kloffie naar een waterplek toe te gaan.”

“Vanaf het water beleef je de buurt vanaf een heel andere kant.”

Wil je daar niet wat mee gaan doen?

“Nou, ik heb wel leuke ideeën met mijn boot C’est la vie. Ik wil daarmee nachtzwemmen gaan organiseren. Met een groep mensen op een boot, drinken we een kop thee, doen we gezamenlijk ademhalingsoefeningen en daarna gaan we lekker zwemmen. We willen het dan met halve maan en met volle maan organiseren. De energie wordt daardoor versterkt. Geïnteresseerden kunnen zich aanmelden door mij een bericht te sturen via Instagram. Ik hou er wel van om dit soort dingen die ik graag doe te delen met anderen. Ik vind het daarom ook zo fijn dat het weer allemaal open is nu. Om gewoon weer nieuwe mensen te ontmoeten en even een babbeltje te maken. Iedereen die ik nu zie op straat die lacht, die glundert. Iedereen heeft er weer zin in! Het is heel fijn!”

Wat ligt er verder op het gebied van carrière voor je in het verschiet?

“Nu net is de serie De Kraak uitgekomen in Duitsland. Die komt ook in Nederland en andere landen uit. Ik kan nog niet zeggen op welk platform, maar het is heel tof geworden. In die serie speel ik een psychopathische man die met zijn clan een bank gaat overvallen in Frankfurt. Maar echt met plofkraken en achtervolgingen. We hebben het in zes maanden gefilmd in onder andere Frankfurt, Hong Kong en Israël. Het is een Vlaams-Duitse coproductie. Echt een internationale productie, iets wat ik altijd al heel erg ambieerde. De grootste waarin ik ooit heb gezeten! Dat vond ik wel heel tof om te doen. Dit najaar komt de film Zwanger & Co uit waarin ik een vader speel. En volgend jaar zal Een Kwestie Van Geduld te zien zijn. Ik heb gelukkig twee films kunnen draaien in deze gekke tijd. Het was wel weer heel bijzonder om op de set te staan.”

Hoe kijk jij tegen het ouder worden aan?

“Ik ben nu 34 en de tijd gaat wel echt snel. Ik vind het best wel leuk om wat ouder te worden. Je gaat toch steeds meer leren accepteren wie je bent. Vroeger was het meer ontdekken en nu ga je meer relativeren van: Wat heb ik ervan geleerd? Wat had beter gekund? Ik ben best wel ongeduldig en kan perfectionistisch zijn. Ik merk echt dat dat me soms tegenzit. Dus dat ben ik allemaal als volwassene nu aan het afpellen. Soms denk ik echt: waarom doe je nu zo moeilijk, Maan? Waarom maak je het zo ingewikkeld voor jezelf? Het is eigenlijk gewoon al goed genoeg. En ik denk dat die bewustwording ook een beetje de zin van het leven is. Het kan namelijk binnen no-time zo anders zijn. Ik maak ook elke dag een soort dankbaarheidslijstje. Als ik dan even ongeduldig of gefrustreerd ben dan ga ik bij mezelf na van: maar wacht even, wat heb ik wél? En dan kom ik in een soort rust terecht. Ook met dat zwemmen merk ik dat. Natuurlijk heb je niet meteen een killerbody, natuurlijk gaat het niet meteen zo snel, maar ik bouw wel discipline op.”