Jules

Stilte retraite

Jules woont met man en drie kinderen in Oud-Zuid. Ze leidt het perfecte leven. Tenminste, zo líjkt het.

Ach ja, september... Dan is het normale leven weer begonnen. Althans, voor zover je het ‘normaal’ kunt noemen in deze gekke tijden. De kinderen naar school, manlief druk met zijn bedrijf en ’t vrouwtje... mag zich bezighouden met het coördineren van hun ingewikkelde dagschema’s.

Ik heb een haat-liefdeverhouding met de maand september. Enerzijds ben ik blij dat de kinderen niet meer de hele dag vermaakt hoeven te worden, anderzijds baal ik dat de herfst op de loer ligt. Het eerste wat ik dus ook steevast doe als onze koffers thuis weer opgeborgen zijn, is een zonvakantie boeken voor in de maand december. Inclusief fulltime kinderanimatie.

Net toen ik op het punt stond vijf tickets Bonaire te boeken, hield iets me tegen. Want een groot succes was onze zomervakantie in Saint-Tropez niet bepaald geweest... Halverwege die vakantie had manlief mij namelijk de mond gesnoerd, omdat ik over iets zei wat ik er eigenlijk van vond. Dat doe ik nou eenmaal graag, zeggen wat ik ervan vind.

“Pff, jij hebt werkelijk op álles iets aan te merken. Weet je wat jij zou moeten doen?”, had manlief gesnauwd nadat hij de lunch had afgerekend bij Le Club 55 en ik zei dat hij een belachelijk hoge fooi gaf, “In je uppie een week op stilte retraite gaan.” De kinderen hadden hem vragend aangekeken, waarop mijn echtgenoot ongenuanceerd uitlegde wat een stilte retraite – volgens hem – inhoudt. “Dat is een vakantie voor zeikerds, die een week lang hun bek moeten houden. Dat zou héél goed zijn voor mama én voor ons.” Vanaf dat moment besloot ik te zwijgen en liet ik alles maar gebeuren...

Ik zweeg, toen manlief slippers droeg, ondanks zijn gore kalknagels. Ik zweeg, toen we wéér bij die strandtent belandden, waar de playlist mij mateloos irriteert. Ik zweeg, toen mijn dochter een selfie plaatste, waar ik op de achtergrond te zien was in bikini. Ik zweeg, toen ik toch echt kurksmaak constateerde, nadat mijn man een wijnfles van honderd euro had goedgekeurd. Ik zweeg, toen de kinderen een steak tartare bestelden, waar ze wormpjes in hun poep van krijgen. Ik zweeg, toen ik me voor de zoveelste keer ergerde aan het rainshower douchesysteem – zonder haakje voor de douchekop – waardoor mijn haren telkens zeiknat werden. Ik zweeg, toen ik een achtergebleven hompje bruin toiletpapier in de toiletpot aantrof. Ik zweeg, toen ik mijn oudste zoon erop wilde attenderen dat er iets bestaat als deodorant.

Tijdens deze kutvakantie pulkte ik de gellac van mijn nagels, vierendeelde ik elke bierviltje binnen handbereik en speelde ik Wordfeud met mijn schoonmoeder. Dat alles om maar mijn meest empathische zelf te zijn. En tot slot zweeg ik, toen zowel mijn man als kinderen een week extra wilden bijboeken, omdat ze de vakantie zo geweldig leuk vonden...