Lulverhalen

Doodsangst

Diederik is een man van ‘pak ‘em beet begin dertig’. Hij staat volop in het leven, reist de wereld over naar tropische oorden, nipt champie met zijn vrienden op de leukste feestjes en heeft een fantastische baan. Maar toch mist er iets...

Het bijzondere van taal is dat het mensen verbindt, maar ook uit elkaar kan drijven. Neem nou het woord doodsangst. Persoonlijk ben ik echt als de dood voor de dood, dus een doodsangst gaat in mijn geval écht op. Maar maakt het iemand die liever niet meer wil dan hypocriet deze uitdrukking te gebruiken, terwijl voor diegene de dood eigenlijk gewoon het einde is?

Soms lig ik er nachten wakker van. Dan lig ik weer te piekeren over een leven in een of ander hiernamaals. Of eigenlijk het gebrek daaraan. Ik heb geen religie en nog nooit een spirituele ervaring of iets paranormaals meegemaakt, dus ik geloof – nee, ik vrees – dat het uiteindelijk gewoon voorbij is. Finito, schluss, over and done.

Het leven gaat al zo snel en dit hele coronagebeuren heeft me ook nog eens anderhalf jaar van mijn beste tijd afgenomen. Mijn beste vriend Beau daarentegen staat tot het irritante aan toe altijd met een positieve blik in het leven. Mijn gepieker en gemaal over dit topic vindt hij dan ook maar onzin. “Het lijkt me eigenlijk wel lekker. Dan hoef je nergens meer over na te denken. Een eeuwige slaap.” Die vlieger gaat bij mij helaas niet op… Nooit meer wakker worden, niets meer kunnen, weten of herinneren. Afschuwelijk! Dat niemand mij zal herinneren is nog tot daaraantoe. Maar dat ook ík alle leuke feesten en partijen niet meer in mijn hoofd kan herbeleven of alle fantastische bedpartners en trouwe vrienden die de revue zijn gepasserd niet meer voor de geest kan halen, die gedachte grijpt me toch echt naar de keel...

Tijdens mijn wekelijkse therapiesessies weet mijn psycholoog het gelukkig altijd weer fantastisch in perspectief te plaatsen; voor een control freak als ik is de dood de ultieme vorm van de controle verliezen. Tja, daar zit wat in… Geruststellend zegt ze me dan dat iedereen hiermee moet dealen en ik die energie beter in positieve dingen kan steken, aangezien mijn gepieker niets zal opleveren. Met een goed gevoel verlaat ik iedere keer weer de praktijk en begin ik vol frisse moed aan een nieuwe week. Totdat ik me een paar uur later besef dat die verloren sessie me dus weer een uur dichterbij jeweetwel heeft gebracht…

X DICK