Jules

Wie is Jules?

JULES WOONT MET MAN EN DRIE KINDEREN IN OUD-ZUID. ZE LEIDT HET PERFECTE LEVEN. TENMINSTE, ZO LÍJKT HET.

Koffie met bestie Elsa, maandagochtend bij Brasserie De Joffers. “Jules. Je hebt inmiddels meer dan 100 columns geschreven voor dat Zuid-blaadje en nog steeds weet niemand wie Jules nou daadwerkelijk is.” “Nou, beter toch?” “Wordt het niet eens tijd om naam en rugnummer bekend te maken? Een leuk fotootje bij je columns te plaatsen...?”

Laatst begon Elsa er al over, dat er in Zuid gespeculeerd wordt over wie ‘Jules’ zou zijn. Is Jules de passant waar je nietsvermoedend langsloopt in de P.C.? De dame waar je naast staat bij Slagerij De Schuyt? Is het je buurvrouw of misschien wel je beste vriendin?

“Die Jules, ik vind haar fantástisch”, had Elsa’s kapper gezegd toen ze in zijn stoel het blad opensloeg op de Jules-pagina, “ik smul van haar stukjes!” Elsa is de enige die mijn ‘geheim’ kent. Zelfs thuis weten ze niet dat ik maandelijks over mijn sores schrijf. Maar Elsa kon het niet laten om bij de kapper te pochen dat zij toevallig de beste vriendin is van die Jules. “Neem d’r een keer mee,” had de kapper gezegd, “ik geef haar een gratis beurt.”

We bestellen nog een flat white. “Besef je wel wat je allemaal gratis had kunnen krijgen als je een Instagramaccount aan jouw naam gekoppeld had, of als mensen je van de foto zouden herkennen?”, dramt Elsa door, “Gratis kapper- en botoxbehandelingen, dinertjes bij George W.P.A... De flat whites die wij hier bestellen had je dan ook niet hoeven af te rekenen: hoe vaak heb jij De Joffers wel niet genoemd in jouw stukjes?”

Elsa heeft een punt, ik maak volop reclame voor alles wat je kunt kopen en consumeren in Zuid. Maar die gratis koffietjes staan niet in verhouding tot een eventuele echtscheiding, wat in de lijn der verwachting ligt als ik mij zou openbaren. Bovendien vraag ik me af: ben ik überhaupt wel een representatief uithangbord?

“Kijk, dat jouw kapper mij geweldig vindt, hoeft niet te betekenen dat anderen dat ook vinden...”“Oh, zéker vindt niet iedereen jou geweldig”, reageert Elsa fel, “De meeste lezers hebben een schijthekel aan Jules: je zet haar neer als een verwende huisvrouw die bij haar man blijft voor het kapitaal, zich dood verveelt en intussen – na duizend columns – ook nog ‘s in de overgang zit. Maar ook dan valt er genoeg te halen, hoor. Neem Isa Hoes: die lééft van de overgang. Misschien een goed voornemen voor het nieuwe jaar: Jules openbaart zich.”

En dan begin ik te huilen. Mensen hebben een schijthekel aan me, zonder me daadwerkelijk te kennen. En wie ben ik nou eigenlijk? Feitelijk besta ik dus niet. “Ach schat,” troost Elsa me, “dit is ook weer typisch de overgang hè... Zal ik de kapper even bellen, voor die gratis beurt?”

Liefs, Jules