Een speelvogel van 70

Een speelvogel van zeventig

Acteur en duvelstoejager Josse De Pauw werd dit jaar zeventig, al wil hij er niet flauw over doen. ‘Als ouderdomsdeken is de dood voor mij dichterbij’, zegt hij

tegen YANNICK DANGRE, ‘maar zonder dat

dat enige zwaarte moet inhouden. Ik ben nog van de generatie die van het leven kan houden omdát het eindig is.’

Een poos geleden alweer kwam de vader van Alexander Devriendt te overlijden. De man noch zijn familie was gelovig, zodat de vraag zich stelde welk ritueel je rond de dood moet verzinnen. Bij het bedenken van de afscheidsplechtigheid begon het bij Devriendt, artistiek leider van theatergezelschap Ontroerend Goed, te borrelen om er een voorstelling over te maken. Participatief theater is een stiel die hem wel ligt.

Dat geldt niet per se voor Josse De Pauw, voor wie participatief theater grotendeels onbekend terrein is. Dat is niet zomaar; hij heeft er naar eigene zeggen nogal een hekel aan. ‘Maar een van de weinige keren dat ik het geslaagd vond, was wel bij Ontroerend Goed. Bij hun haal ik er wél iets uit. Ze hebben ook een bonte groep mensen bijeengebracht. Er zit niet eens iemand tussen aan wie ik mij erger. En dat is best bijzonder,’ zegt hij met een glimlach. Het resultaat van Devriendts denkwerk werd de voorstelling Funeral, waarmee Ontroerend Goed dit najaar na Nederland en België ook de VS en Canada aandoet. In Funeral wordt Josse De Pauw (Asse, 1952) geconfronteerd met zijn eigen eindigheid; de acteurs zoeken naar nieuwe rituelen voor de dood - zonder die te sacraliseren. ‘Dat vind ik het krachtigste aan de voorstelling, dat ze niet de weg opgaat van de traditionele religies. We willen het zo open mogelijk hebben over vergankelijkheid en hoe daarmee te leven.’ Vanwege zijn leeftijd voelt het thema voor Pauw, behalve acteur ook regisseur, auteur en columnist acuter dan voor anderen, maar hij gaat de gedachte daarom niet uit de weg. ‘In het stuk doen we dat ook: de vergankelijkheid als een evidentie zien. Tijdens het werkproces zijn een paar mensen in mijn omgeving overleden en het hielp dat ik aan die voorstelling werkte om daarmee om te gaan. Concreet nodigen we het publiek uit om met elkaar handelingen te stellen, zoals samen zingen. Zoiets geeft rillingen, er ontstaat iets in de zaal, maar zonder dat je daar te veel woorden aan vuil moet maken. Zodra iemand vooraan begint te zeggen “we zijn hier met z’n allen bijeen om dit of dat te doen”, zoek ik zo snel mogelijk de uitgang. Maar als het haast spontaan en gezamenlijk ontstaat, ja, dan kan dat troostend en zelfs weldadig werken.’ Met een sjekkie in de mond mijmert hij verder over de dood. ‘In zekere zin ben ik al afscheid aan het nemen’, zegt hij, ‘in elk geval van de tijd. Er zijn andere mensen die veel meer de polsslag van deze tijd voelen, en precies daarom werk ik graag met hen, want ik ben best ook wel nieuwsgierig naar déze tijd. Binnenkort maak ik een stuk met Ahilan Ratnamohan over de moeilijkheden van nieuwkomers bij het verwerven van de taal. Dat boeit me dan, zeker omdat ik maar al te goed besef dat ik zelf gevormd ben in de jaren zeventig en tachtig. Nog elke dag moet ik de reflexen herzien die ik toen gekweekt heb, en precies daarom wil ik het heden kunnen bekijken door de ogen van nieuwe makers. Zij hebben vaak veel betere voelhoorns voor het nu.’

Of hij zich dan nog wel thuis voelt in dit tijdsgewricht? ‘Ironisch genoeg maakt ouder worden het gemakkelijker om je in te passen. Je leeft minder bovenop de tijd, beseft veel meer dat alles vloeit. Van nostalgie heb ik weinig last. Er gebeurden vroeger boeiende dingen, maar vandaag evenzeer. Bovendien is vroeger geen monolithische term: elk tijdperk is een lappendeken van bepaalde meningen en stromingen, waarin je al dan niet je weg vindt. Mij is dat altijd vrij goed gelukt.’ De Pauw is een man die graag meandert, en net zo is zijn carrière begonnen. ‘Van een roepingsmoment is dan ook niet echt sprake. Al houd ik mezelf graag voor dat alles begon toen ik op mijn zeventiende in Brussel Julien Schoenaerts aan het werk zag in Kaspar van Peter Handke. Ik was bouche bée en ging een jaar later naar het conservatorium, maar eigenlijk was het pas daarna, in de acht jaar met ons eigen gezelschap Radeis, dat de overtuiging is gegroeid: ja, dit is het

Josse De Pauw (Asse, 1952) is acteur, regisseur, theatermaker en schrijver. Als medeoprichter van collectief Radeis reisde hij in de jaren zeventig en tachtig de wereld rond. Later stond hij mee aan de wieg van het Brusselse Kaaitheater en was hij artistiek leider bij onder andere Victoria in Gent en Het Toneelhuis in Antwerpen. De Pauw speelde in talloze televisieseries en films, waaronder het Oscargenomineerde Iedereen beroemd!

‘In zekere zin ben ik al afscheid aan het nemen, in elk geval van de tijd’