Βραβειο εφημ δημ αλαμπρασ by Κύπρος-Ελλάδα-Ομογένεια Εκπαιδευτικές Γέφυρες

Κύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 2014 - 2015

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Γιατί; Δεν έχω παίξει ποτέ με την κούκλα της μαμάς μου. Δεν έχω δει ποτέ φωτογραφία του μπαμπά μου. Γιατί; Ποιος μπόρεσε να μου στερήσει τη χαρά να γεννηθώ, να μεγαλώσω, να παίξω σ’ έναν τόπο που λατρεύουν οι γονείς μου; Δεν τα γνώρισα ποτέ, όμως τα “έμαθα” μέσα από τις ιστορίες των γονιών μου, του παππού και της γιαγιάς μου, μέσα από τις αφηγήσεις των δασκάλων μου. Τα “επισκέφθηκα” μέσα από τις φωτογραφίες που βρίσκονται στα εξώφυλλα των τετραδίων μου. Τα “ζωντάνεψα” μέσα από τα ποιήματα και τα τραγούδια. Tους έχω δώσει την καλύτερη θέση στην καρδιά μου. Γιατί απλά τα αγαπώ!

Τα παιδιά της έκτης τάξης στο Γυμνάσιο της Σαλαμίνας, με τη μέθοδο του υβριδικού κολλάζ .

Σύντομο ιστορικό “Περιτριγυρισμένη από το μπλε, παραδομένη στον ήλιο, ανεβαίνει από τη θάλασσα, όπως και η ίδια μια θεά ...”

Κύπρος είναι ένα νησί στη Μεσόγειο θάλασσα που καλύπτει 9251 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η γεωγραφική της θέση είναι ένας σημαντικός παράγοντας που έχει οδηγήσει στην κατάκτησή της από πολλές αυτοκρατορίες και κυβερνήτες καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων. Διαφορετικές εθνοτικές ομάδες ζουν στην Κύπρο: οι Ελληνοκύπριοι, που αντιπροσωπεύουν το 78% του πληθυσμού, οι Τουρκοκύπριοι που αντιπροσωπεύουν το 18% του πληθυσμού και το άλλο 4% αποτελείται από Αρμένιους, Μαρωνίτες και Λατίνους. Στις 16 Αυγούστου 1960 η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος στο πλαίσιο των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Πρώτος Πρόεδρος ανέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’. Στις 15 Ιουλίου 1974 οργανώνεται πραξικόπημα κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις 20 Ιουλίου 1974 η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Το πραξικόπημα έδωσε στην Τουρκία την αφορμή για την εισβολή. Τα αποτελέσματα της εισβολής ήταν πολλαπλά και επηρέασαν όλο τον πληθυσμό της Κύπρου. Τριάντα επτά τοις εκατό της γης παραμένει υπό κατοχή. Σαράντα τοις

εκατό του πληθυσμού είναι εκτοπισμένο. Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι και από τις δύο κοινότητες σκοτώθηκαν, ενώ η τύχη των 1619 Ελληνοκυπρίων είναι ακόμα άγνωστη (επιτεύχθηκε αναγνώριση 487 ατόμων μέσα από ανάλυση DNA των οστών. 1132 άτομα παραμένουν αγνοούμενοι. Η διαδικασία ταυτοποίησης βρίσκεται σε εξέλιξη). Από το 1974 οι δύο κοινότητες αναγκάζονται από τον τουρκικό στρατό να ζουν χωριστά. Εκατό δεκαπέντε χιλιάδες Τούρκοι έποικοι έχουν μεταφερθεί στην Κύπρο, προκειμένου να γίνει αλλαγή στα δημογραφικά στοιχεία, ενώ σαράντα χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες παραμένουν στο νησί μέχρι σήμερα. Οι κάτοικοι του νησιού, περιμένουν την ώρα που θα επιστρέψουν στα σπίτια τους, που θα μπορέσουν να περπατήσουν στα σοκάκια των αγαπημένων τους χωριών, που θα τους περιτριγυρίσουν οι μυρωδιές των λεμονανθών, που θα γυρίσουν το ρολόι πίσω και θα μπορέσουν να ζήσουν έστω και για λίγο αυτά που τόσα χρόνια στερήθηκαν. Κάνουν υπομονή, θυμούνται, ελπίζουν, μιλούν γι’ αυτά που τόσο αγαπούν, διεκδικούν και περιμένουν την ώρα της επιστροφής!

Η εφημερίδα αυτή, δείχνει την αποφασιστικότητά μας να διεκδικήσουμε όλα αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν. Η αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να επέλθει παρά μόνο εάν το ζητήσουμε. Και για να ζητήσουμε κάτι τέτοιο πρέπει να γνωρίζουμε, αλλά και να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε όλα τα ειρηνικά μέσα για να πετύχουμε το σκοπό μας. Καλή ανάγνωση!

ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΔΡΩΜΕΝΑ

το μάθημα της Τέχνης τα παιδιά δημιούργησαν με τη μέθοδο του Υβριδικού Κολλάζ φωτογραφικό υλικό με θέμα τα κατεχόμενα. Επέλεξαν φωτογραφίες από τα κατεχόμενα μέρη και σκέφτηκαν πώς θα μπορούσαν να εντάξουν τους εαυτούς τους στην εικόνα. Σε περίπου 30 000 μαθήτριες/μαθητές της Δημοτικής Εκπαίδευσης παραβιάζεται το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης. Η ψυχή, όμως, ψάχνει και εντοπίζει άλλους τρόπους για να περπατήσει στα μέρη που επιθυμεί…

Περιδιάβαση στα κατεχόμενα μέρη μας, με τη μέθοδο του υβριδικού κολλάζ, από τα παιδιά της έκτης τάξης.

ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ – ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΑΜΠΡΑΣ Το σχολείο μας τίμησε τους συγγενείς των δέκα παλικαριών που αγνοούνται ή έπεσαν μαχόμενοι κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Αφιέρωμα προς τους δέκα ήρωες της κοινότητας Αλάμπρας. Σελ. 3

ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ Ένα ταξίδι στα κατεχόμενα μέρη μας. Μια περιδιάβαση στην κατεχόμενη γη μας, στις αλάνες αλλά και στα αισθήματα των κατοίκων αυτού του νησιού. Διαβάστε για όσα μάθαμε και νιώσαμε. Σελ. 6

ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ Μια σειρά από βιωματικά εργαστήρια οργανώθηκαν στο σχολείο μας. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιδέες και δράσεις για τη γη που μας γέννησε. Σελ. 12

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ από τη Διευθύντρια του Σχολείου μας

αλωσορίσατε στις σελίδες αυτής της ξεχωριστής έκδοσης του σχολείου μας, η οποία φιλοδοξεί να παρουσιάσει τις εργασίες και δραστηριότητες των μαθητών-μαθητριών του Δημοτικού Σχολείου Αλάμπρας που σχετίζονται με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και την κατεχόμενη γη μας. Στις στήλες της εφημερίδας μας θα βρείτε εργασίες των παιδιών, σταυρόλεξα, ακροστιχίδες, ποιήματα. Θα ενημερωθείτε για τη συγκινητική εκδήλωση που διοργάνωσε το σχολείο μας για να τιμήσει τους πεσόντες και αγνοούμενους της Κοινότητας Αλάμπρας. Θα πληροφορηθείτε για τα διάφορα βιωματικά εργαστήρια που πραγματοποιήσαμε και θα απολαύσετε τις ζωγραφιές των παιδιών.

Στόχος των εργαστηρίων και δραστηριοτήτων μας ήταν να γνωρίσουν οι μαθητές μας για τα τραγικά γεγονότα του 1974, τις συνέπειες, την καταστροφή, τα κατεχόμενα μέρη μας, τους σκοτωμούς, τους αγνοούμενους. Υλοποιώντας τους στόχους του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού βοηθήσαμε να ζωντανέψει στα μάτια των μαθητών-μαθητριών η ιστορία του τόπου μας, η αγωνιστικότητα του λαού μας. Αναδείξαμε το ήθος και τη στάση ζωής των αγωνιστών της Ελευθερίας, με έμφαση στους ήρωες της Κοινότητας Αλάμπρας. Ενισχύσαμε την αγωνιστικότητα των μαθητών και μαθητριών του σχολείου μας και την αποφασιστικότητα για απελευθέρωση και επανένωση του νησιού μας, με ειρηνικά μέσα. Μέσα από τις στήλες θα δι-

απιστώσετε πόσο έχουν ευαισθητοποιηθεί οι μαθητές μας στο θέμα αυτό. Θα ήθελα να συγχαρώ την υπεύθυνη σύνταξης, κ. Ελένη Κοτζιαμάνη που είχε τη γενική επιμέλεια καθώς και όλο το προσωπικό και μαθητές-μαθήτριες του σχολείου που εργάστηκαν για να κρατάτε στο χέρι αυτή την εφημερίδα. Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω και στο Διευθυντή της εφημερίδας «Αντίλογος» κ. Αντρέα Καουρή για την τεχνική υποστήριξη και τη σελίδωση της εφημερίδας αφιλοκερδώς καθώς και την αγάπη με την οποία αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια των παιδιών.

Η Διευθύντρια Καλομοίρα Ιωάννου

Το μίσος δεν οδηγεί πουθενά

κ. Πέτρος Σουππουρής ήταν ένας από τους ομιλητές που προσκαλέσαμε στο σχολείο μας και ενέπνευσε δύναμη, πάθος και διδάγματα που θα παραμείνουν σφραγισμένα στο μυαλό μας. Ο κ. Πέτρος μας αφηγήθηκε την ιστορία της επταμελούς οικογένειάς του, η οποία δε στάθηκε τυχερή κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974. Όπως μας ανέφερε ο ίδιος, ολόκληρη η οικογένεια ήταν μαζεμένη στο σπίτι όταν κατέφθασαν Τουρκοκύπριοι οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν ανελέητα. Οι μόνοι που κατάφεραν να διαφύγουν ήταν ο κ. Πέτρος, ο οποίος

πληγώθηκε και έπεσε στο έδαφος και ο αδελφός του που έτρεξε και χάθηκε στα χωράφια. Ο κ. Πέτρος σώθηκε από Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι τον εντόπισαν πληγωμένο και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Αυτό που συγκίνησε περισσότερο είναι η μεγάλη καρδιά που διαθέτει, η οποία δε χωράει μίσος, ούτε εκδίκηση για αυτούς που του προκάλεσαν τόσο πόνο και διέλυσαν την οικογένειά του. Η ικανότητα αυτού του ανθρώπου να συγχωρέσει όσους τον πόνεσαν δείχνει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.

Επίσκεψη στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αμμοχώστου

Τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014 τα παιδιά του σχολείου μας επισκέφθηκαν το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αμμοχώστου στη Δερύνεια. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης έγινε προβολή ταινίας για τη ζωή στην Αμμόχωστο, πριν από τα τραγικά γεγονότα του 1974. Στη συνέχεια επισκέφθηκαν το Παρατηρητήριο όπου και αγνάντεψαν την πόλη φάντασμα, την αγαπημένη μας πόλη που εδώ και χρόνια παραμένει κλειστή. Τόσο κοντά μας, μα τόσο μακριά μας! Και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Πότε θα επιστρέψουμε στη γενέθλια γη μας; Φωτογραφίες στη σελ. 8

Ο διάδρομος με τις φωτογραφίες

Κύπρος Θαλασσοφίλητη ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2014-2015 Εκδότης Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας Αρχισυντάκτρια Ελένη Κοτζιαμάνη Επιμέλεια Καλομοίρα Ιωάννου, Διευθύντρια Μαρία Κάρενου-Κασουλίδη, Β. Διευθύντρια Προετοιμασία Υλικού Μαρία Κάρενου-Κασουλίδη Σοφία Νεοκλέους Μαγδαληνή Μιχαήλ Χριστιάνα Γεωργιάδου-Γεωργίου Έλενα Κωνσταντίνου Θεοφανώ Κοσμοπούλου Πατήρ Χρίστος Μιχαηλίδης Ελένη Κοτζιαμάνη Μαθητές - μαθήτριες του Σχολείου Τεχνική Υποστήριξη Εφημερίδα «ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ» Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας Γρηγόρη Αυξεντίου 35, 2563 Αλάμπρα Τηλ: 22521707 - 22526581, Φαξ: 22524902 email: dim-alambra-lef@schools.ac.cy

ατά τη διάρκεια της εβδομάδας «Γνωρίζω – Δεν Ξεχνώ – Διεκδικώ» που υλοποιήθηκε στις 10-14 Νοεμβρίου 2014 δημιουργήθηκε ένας διάδρομος στο σχολείο μας με φωτογραφικό υλικό από τα κατεχόμενα. Οι γονείς έστειλαν μέσω των παιδιών τους προσωπικές φωτογραφίες από τα κατεχόμενα οι οποίες

απεικόνιζαν είτε τοπία, είτε οικογενειακές στιγμές πριν την εισβολή. Κάτω από το φωτογραφικό υλικό υπήρχαν άδεια χαρτιά πάνω στα οποία τα παιδιά μπορούσαν να εκφράσουν ελεύθερα τις σκέψεις και τα συναισθήματα που τους δημιουργούσαν οι φωτογραφίες αυτές. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια που έγραψαν τα παιδιά κάτω από τις φωτογραφίες:

“Οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας πέρασαν τόσο άσχημα, αλλά είχε ο ένας τον άλλο και ζούσαν όσο πιο καλά μπορούσαν χωρίς γκρίνιες.” “Νιώθω ανυπολόγιστο πόνο για όλα αυτά που έπαθαν παιδιά και μεγάλοι.” “Ελπίζω να γυρίσουμε πίσω.” “Τα παιδιά στις φωτογραφίες μού δημιουργούν διάφορα άσχημα συναισθήματα και

θα ήθελα να τους ευχηθώ να ξεπεράσουν αυτή την τραγική στιγμή.” “Λυπάμαι!” “Δεν είναι ωραίο να φεύγεις από τον τόπο σου.” “Όταν βλέπω αυτές τις εικόνες, πριν τον πόλεμο, νιώθω ευχαρίστηση γιατί ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι.” “Βλέπω ότι όλοι είναι χαρούμενοι πριν να γίνει ο πόλεμος κι ένιωθαν ειρήνη.”

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

Οι Αγνοούμενοι – Πεσόντες της Αλάμπρας

τις 11 Νοεμβρίου 2014 το Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας τίμησε, σε μια συγκινητική τελετή, τους συγγενείς των αγνοουμένων και πεσόντων της κοινότητας Αλάμπρας. Στην εκδήλωση συμμετείχαν όλα τα παιδιά του σχολείου, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, ο Κοινοτάρχης της Αλάμπρας και άλλοι προσκεκλημένοι. Η εκδήλωση είχε στόχο την απόδοση φόρου τιμής προς τους αγνοούμενους και πεσόντες του χωριού της Αλάμπρας που κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, κατατάγηκαν στην εθνική φρουρά και βρέθηκαν στη γραμμή του πυρός. Αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα ατόμων, η οποία αξίζει της αναγνώρισης και της τιμής μας:

- Γιώργος Γεωργίου Κυπριανού - Παντελής Νικηφόρος - Μιχαήλ Ηλία Γεωργίου - Νίκος Νικολάου - Σοφοκλής Γεωργίου - Ανδρέας Σάββα - Στυλιανός Κυριάκου - Σωτήρης Σπύρου - Αγαθάγγελος Λαζάρου - Ανδρέας Χ’’ Χριστοδούλου Μέσα από τη μέθοδο της ταυτοποίησης λειψάνων, τους τελευταίους τέσσερις μήνες, έχουν ταυτοποιηθεί οι 6 από τους 9 αγνοούμενους του χωριού Αλάμπρας. Τα λείψανα όλων βρέθηκαν στην ίδια περιοχή, στο βουνό Κουτσοβέντης. Αναγνωρίζοντας τον πόνο που έχουν περάσει αυτά τα 40 χρόνια οι δικοί τους, καθώς και τις δύσκολες συνθήκες μέ-

“Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες” Καβάφης σα στις οποίες αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν τα παιδιά, αδέλφια, συγγενείς των ατόμων αυτών, το Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας αποφάσισε να τιμήσει τις οικογένειές τους. Το μήνυμα που ήθελαν να δώσουν τα ίδια τα παιδιά με αυτή τους τη χειρονομία ήταν η θέλησή τους να γνωρίζουν και να τιμούν αυτούς τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας. Την εκδήλωση χαιρέτησαν η Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Αλάμπρας, ο Κοινοτάρχης της Αλάμπρας κ. Αχιλλέας Μαλαχουρίδης, καθώς και ο κ. Νίκος Θεοδοσίου, εκπρόσωπος της Επιτροπής Συγγενών Πεσόντων και Αγνοουμένων. Το πρόγραμμα περιλάμβανε τραγούδια και ποιήματα από παιδιά του σχολείου καθώς και παρακολούθηση μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που αφορούσε το

δράμα των οικογενειών των αγνοουμένων. Κύριος στόχος της εκδήλωσης ήταν να γνωρίσουν τα παιδιά τα άτομα αυτά, γι’ αυτό και στη συνέχεια οι συγγενείς των αγνοουμένων και πεσόντων διηγήθηκαν ελεύθερα αυτά που η ψυχή τους επίτασσε και παρουσίασαν τους αγαπημένους τους ανθρώπους στα παιδιά του σχολείου. Τα συναισθήματα έντονα, οι λέξεις πονεμένες. Πού να βρει το κουράγιο η μάνα να μιλήσει για το παιδί της μπροστά σε άλλα παιδιά; Πώς να μπορέσει ο αδελφός να περιγράψει τις κοινές παιχνιδιάρικες στιγμές, όταν αυτό που επιθυμούσε πάνω απ’ όλα ήταν να έχει δίπλα του τον αδελφό του; Από πού ν΄ αντλήσει άραγε τη δύναμή της η κόρη που πέρασε μέσα από τόσες στερήσεις, υλικές και συναισθηματικές, αποτέλεσμα του χαμού του πατέρα;

Πώς να καταφέρει να μιλήσει η αδελφή που στερήθηκε τον αδελφό της, η αδελφότεκνη που στάθηκε ως κόρη στο θείο, αφού δεν είχε τη δική του οικογένεια; Τόσα βιώματα, τόσα χρόνια που πέρασαν κι όμως τίποτα δεν κατάφερε να απαλύνει τον πόνο αυτών των ανθρώπων, τίποτα δεν κατάφερε να μειώσει τις αντοχές τους για να μάθουν πού βρίσκονται τα δικά τους πρόσωπα. Τόσος πόνος κι όμως δεν υπήρξε μετατροπή του σε μίσος. Παρά μόνο μια επιθυμία: ν΄ ανταμώσουν ξανά με τους δικούς τους, ν΄ αποδοθούν ευθύνες σε όσους διέπραξαν εγκλήματα. Το μήνυμα διαφορετικό απ’ αυτό που θα περίμενε κανείς να ακούσει από άτομα που βίωσαν τόση αδικία: "Οι άνθρωποι όλοι είναι ίσοι, έχουν τα ίδια δικαιώματα και πρέπει οι πόλεμοι να σταματήσουν, γιατί φέρνουν μόνο το θάνατο, τον πόνο και την καταστροφή." Να πώς ένα παιδί της Στ’ τάξης περιέγραψε τα συναισθήματα και τις ιδέες του, όπως αυτές πηγάζουν μέσα από τις διηγήσεις των συγγενών των αγνοουμένων: “Η σημερινή μέρα ήταν ξεχωριστή για μένα. Ήρθαν στο σχολείο μας οι συγγενείς των αγνοουμένων και πεσόντων της Αλάμπρας. Καθώς έλεγε ο καθένας για τον αγνοούμενο συγγενή του, εγώ ένιωσα τόση πολλή συγκίνηση που παραλίγο να κλάψω. Με τον τρόπο που περιέγραφαν τις ιστορίες των συγγενών τους είχαν κάτι στην περιγραφή που προκαλούσε λύπη. Ένιωσα και φόβο, διότι ναι, τσακώνομαι με την αδελφή μου, αλλά δεν ξέρω τι θα νιώσω ή τι θα κάνω αν τη χάσω

και δεν την ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Αυτή η επίσκεψη μού δίδαξε ότι αυτοί οι άνθρωποι αγωνίστηκαν για την πατρίδα τους και για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι. Θα μου μείνει αξέχαστη γιατί έμαθα πράγματα που δεν ήξερα και που ποτέ δε θα μάθαινα. Πιστεύω πως όλοι έμαθαν κάτι καινούριο αυτή τη μέρα, που θα το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή.” Στη συνέχεια απονεμήθηκαν από τα μέλη του κεντρικού μαθητικού συμβουλίου αναμνηστικά δώρα με σύμβολο το περιστέρι. Ένα σύμβολο το οποίο επέλεξε το κεντρικό μαθητικό συμβούλιο, αφού συμβολίζει την ειρήνη που επιθυμούν τόσο πολύ τα ίδια τα παιδιά και ευελπιστώντας ότι η θυσία των συγγενών θα φέρει και την πολυπόθητη ειρήνη στην

Κύπρο μας. Ο Σύνδεσμος Γονέων του σχολείου πρόσφερε δεντράκι ελιάς, σύμβολο και αυτό της ειρήνης. Το Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας θεωρεί ότι η κατοχική δύναμη θα πρέπει να βρεθεί στο ειδώλιο του κατηγορουμένου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τόσο για την εν ψυχρώ δολοφονία αιχμαλώτων και συλληφθέντων, όσο και για την αδιάλλακτη συμπεριφορά της όσον αφορά στο θέμα των αγνοουμένων, αφού εδώ και 40 χρόνια αρνείται να δώσει στοιχεία για την τύχη των ατόμων αυτών. Η στάση αυτή της Τουρκίας αποτελεί έγκλημα πολέμου. Τα παιδιά ένα πράγμα επιθυμούν: ειρήνη, όχι άλλους πολέμους.

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Ο Γιώργος Γεωργίου του Κυπριανού γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1949. Ήταν ο δεύτερος από τα πέντε αδέλφια. Γονείς του ήταν ο Κύπρος και η Μηλιά. Το επάγγελμά του ήταν πελεκάνος. Στα 21 του χρόνια αρραβωνιάστηκε τη Μηλίτσα και το 1974 παντρεύτηκαν, αφού η γυναίκα του ήταν πέντε μηνών έγκυος. Στη δεύτερη εισβολή πήγε με άλλους συγχωριανούς και φίλους να πολεμήσει. Γνώριζαν ότι η ομάδα του πολεμούσε στην περιοχή

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Παλαικύθρου και Μιας Μηλιάς. Μάταια η έγκυος γυναίκα του, οι γονείς του και τα αδέλφια του τον περίμεναν να γυρίσει. Πήγαιναν παντού με τη φωτογραφία του στο χέρι και τον αναζητούσαν, μήπως και κάποιος τον έχει δει. Από την τουρκική εισβολή του 1974 ο Γεώργιος Γεωργίου Κυπριανού αγνοείται και οι δικοί του άνθρωποι δεν έπαψαν ούτε στιγμή να τον περιμένουν.

Χρύσω Κυπριανού Κόρη του αγνοούμενου

ΜΙΧΑΗΛ ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1946. Έφεδρος στρατιώτης κατατάγηκε στο χωριό Δάλι μαζί με άλλους χωριανούς και μετά στη Μια Μηλιά στο 305 Τάγμα Πεζικού. Κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής χάθηκαν τα ίχνη του και γράφτηκε στον κατάλογο των αγνοουμένων μαζί με άλλους οχτώ χωριανούς που ήταν όλοι φίλοι και συγγενείς. Ο Μιχάλης δε βρέθηκε μέχρι στιγμής. Η αγωνία κορυφώνεται. Οι γονείς και ο αδελφός του έφυγαν από τη ζωή χωρίς να δουν τι έγινε ο λεβέντης τους. Η αδελφή του περιμένει με αγωνία και ελπίζει…. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία… Η μάνα Ελένη (έτσι τη φώναζε ο Μιχάλης… μάνα) έκλαιε 35 ολόκληρα χρόνια καθημερινά. Τα μάτια της δε στέρεψαν ποτέ και

όπως έλεγε η ίδια “αν τα δάκρυα που έτρεξαν από τα μάτια μου είχαν τρόπο να πάνε στα φράγματα, η Κύπρος δε θα είχε έλλειψη νερού.” Ο πατέρας έγραφε τα ποιήματά του σιωπηλός και έβγαζε τον πόνο του μέσα από αυτά. “Να λείπασιν οι πόλεμοι με τους γερημιασμούς τους, ήταν να ζιούσιν τα παιδκιά να θάφκουν τους γονιούς τους.” “Ο πόνος αβάστακτος. Ώσπου γυρίζει η γλώσσα μου ε να λαλώ καπάλι, χαρράμι τους η νιότη σου Λεβέντη μου Μιχάλη.”

Γεωργία Σοφοκλέους Εγγονή του πεσόντα

ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΛΑΖΑΡΟΥ

το μαύρο καλοκαίρι του 1974 έφυγε για το μέτωπο, τα παιδιά του ήταν από δυο μέχρι οκτώ χρονών. Η κα Κούλα μεγάλωσε τα τέσσερα παιδιά τους μονάχη, με πολλούς κόπους, θυσίες και αυτοθυσία, γεγονός που την καθιστά όχι μόνο άξια μάνα, αλλά εξίσου ηρωίδα. “Σε θυμάμαι όταν πήρες άδεια και γύρισες, για να μας δεις. Έκανες στη μαμά μου ένα μακρύ κατάλογο για το τι θα χρειαζόσασταν αυτή τη φορά. Πήραμε τσάντα και ρίχναμε τα τρόφιμα μέσα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το μικρούλη μου αδελφό Χριστάκη, που ήταν τότε τεσσάρων χρονών να μας κοιτάζει και να καταστρώνει το δικό του σχέδιο. Μόλις φύγαμε από την κουζίνα, έτρεξε κι άνοιξε όλες τις τσάντες αφαιρώντας τα τρόφιμα. Νόμιζε ότι έτσι δε θα μπορεί ο μπαμπάς να φύγει. Αλλά δυστυχώς, εσύ μας αποχαιρετάς και φεύγεις αφήνοντάς τον να διερωτάται πού θα πας χωρίς τρόφιμα. Ήταν η τελευταία φορά που σε είδαμε.” Τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Η κηδεία του Στέλιου έγινε στις 24 Οκτωβρίου 2014.

Ο Άγγελος Λαζάρου, παιδί της πολυμελούς οικογένειας του Λαζαρή και της Αλισαβούς από την Αλάμπρα, γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1953. Ήταν ψηλός και γεροδεμένος και στο δημοτικό σχολείο διακρινόταν στον αθλητικό τομέα. Μετά το δημοτικό μπήκε στη βιοπάλη. Ακολούθησε το επάγγελμα του σιδερά και έγινε καλός τεχνίτης. Στο σπίτι ήταν το δεξί χέρι του πατέρα στις γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες. Διακρινόταν για την εργατικότητα και τον εθελοντισμό. Ήταν ο χαρακτήρας που κέρδιζε εύκολα τις συμπάθειες. Σε κάποια φάση έφυγε για τα καράβια όπου δούλεψε γύρω στους έξι μήνες. Επέστρεψε στην Κύπρο λίγο πριν την τουρκική εισβολή. Σκόπευε να ξαναμπαρκάρει μα τον πρόλαβε ο πόλεμος. Κατατάγηκε αμέσως στην Εθνική Φρουρά. Στη δεύτερη φάση της εισβολής επάνδρωνε με όλους σχεδόν τους άλλους χωριανούς του την αμυντική γραμμή στα υψώματα πάνω από τη Μια Μηλιά προς τον Κουτσοβέντη. Από τότε αγνοείται η τύχη του. Από τότε μια βασανιστική σιωπή.

Έλενα Αδάμου Κόρη του πεσόντα

Τάσος Λαζάρου Αδελφός του αγνοούμενου

Ανδρούλα Γεωργίου Σάββα Αδελφή του αγνοούμενου

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ Ο Στέλιος γεννήθηκε στην Αλάμπρα στις 13 Νοεμβρίου 1942 και ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά της πολύτεκνης οικογένειας του Κυριάκου και της Τσικίνας. Τον πατέρα του τον έχασε από πολύ μικρή ηλικία, όταν ήταν δυο χρονών, ενώ η μητέρα του πέθανε με τον καημό και την αγωνία για την τύχη του μικρότερου της γιου, του οποίου τα ίχνη αγνοούνταν από τις 14 Αυγούστου του 1974. Ορφανός από μικρός, ο Στέλιος μπήκε νωρίς στη βιοπάλη. Από νεαρή ηλικία εργαζόταν στις οικοδομές. Το 1964 παντρεύτηκε την Κυριακή Αβραάμ και αμέσως μετά το γάμο τους κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Ο Στέλιος και η Κυριακή ευτύχησαν να αποκτήσουν τέσσερα παιδιά. Την Έλενα, την Ντίνα, το Χριστάκη και τη Γιάννα. Όταν

O Σοφοκλής Γεωργίου γεννήθηκε το 1940 στο χωριό Σια. Ο πατέρας του ήταν ο Γιώργος Θωμά από τη Σια και η μητέρα του η Μαρία Σοφοκλέους από την Αλάμπρα. Ο Σοφοκλής ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας. Σε ηλικία δέκα χρονών, ο Σοφοκλής μετακόμισε με την οικογένειά του στον Τράχωνα. Εκεί μεγάλωσε και έμαθε την τέχνη της ραπτικής. Παντρεύτηκε την κυρία Αναστασία που καταγόταν από το Τριμίθι της Κερύνειας και απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: την Έλενα, το Γιώργο και τη Μαρίνα. Το 1974, όταν έγινε η εισβολή, έφερε την οικογένειά του στην Αλάμπρα και αυτός κατατάχτηκε στο στρατό για να υπερασπίσει την πατρίδα του. Στον πρώτο γύρο της εισβολής πολέμησε με άλλους στρατιώτες στον Πενταδάκτυλο και κατάφερε να γυρίσει πίσω να δει την οικογένειά του. Στο δεύτερο γύρο ήταν σε κάποιο φυλάκιο κοντά στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας και εκεί τραυματίστηκε σοβαρά και κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο απεβίωσε. Εκεί τον βρήκαν οι δικοί του που τον έψαχναν. Τον πήραν και τον έθαψαν στο χωριό Αλάμπρα.

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Γεννήθηκε στην Αλάμπρα στις 17 Νοεμβρίου 1941 και χάθηκε στην αμυντική γραμμή Μιας Μηλιάς – Κουτσοβέντη στις 14 Αυγούστου 1974. Ήταν ο μικρότερος γιος του Γρηγόρη Νικηφόρου και της Χρυστάλλας Ονησιφόρου. Γόνος μιας πολύτεκνης, φτωχής οικογένειας γεωργοκτηνοτρόφων, που είχε στο σπίτι της άλλα τρία αγόρια. Ο Παντελής μεγάλωσε μέσα σ΄ ένα ήρεμο αγροτικό περιβάλλον, με το κοπάδι του πατέρα του και το οικογενειακό περιβολάκι. Από τα μικρά του χρόνια αφήνει να διαφανεί ένα σπινθηροβόλο πνεύμα που φωλιάζει μέσα του. “Γοητευμένος με το λειτούργημα του δασκάλου,

παρακάθισε στις εισαγωγικές εξετάσεις της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Κύπρου, πετυχαίνοντας πανηγυρικά μια θέση. Αποφοιτώντας από την Π.Α.Κ., ο Παντελής υπηρέτησε σε πολλά σχολεία του νησιού μας, μεταξύ αυτών και το Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας. Το 1974 ο Παντελής μετρούσε κιόλας 33 χρόνια ζωής. Ως δάσκαλος είχε ήδη καθιερωθεί, ενώ οι υποχρεώσεις του απέναντι στους γονείς και τ’ αδέλφια του είχαν εκπληρωθεί στο ακέραιο. Στις 8 Ιουλίου 1974 αναχωρούσε αεροπορικώς για την Ελλάδα μια ομάδα εκδρομέων αποτελούμενη από 21 πρόσωπα. Κάτοικοι όλοι της Αλάμπρας, που υλοποιούσαν ένα όνειρό τους να δουν από κοντά κάποιους ιστορικούς τόπους, τους οποίους είχαν καθαγιάσει με τη θυσία τους επιφανείς πρόγονοί μας. Μαζί τους και ο Παντελής. Καθ’ όλη την πρώτη φάση της εισβολής, ο Παντελής και οι συγχωριανοί του παρέμειναν καθηλωμένοι στην Αθήνα, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα επιστροφής. Όταν όμως έγινε η εκεχειρία και στις 30 Ιουλίου 1974 επιτράπηκε ο απόπλους του πρώτου καραβιού για την Κύπρο, ο δάσκαλος και οι συγχωριανοί του δεν έχασαν την ευκαιρία. Το πρωινό, λοιπόν, της 1ης Αυγούστου 1974 έφτασαν στο νησί κι ο

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ο Νίκος γεννήθηκε στις 2 Μαΐου 1949 στην Αλάμπρα. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας του Γιώργου (γνωστός ως ο Γιώρκος ο σιωφέρης) και της Κακουλλούς. Είχε ακόμα δύο αδερφές τη Χριστίνα και τη Μαρούλλα και έναν αδερφό τον Ανδρέα. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας και ακολούθως στο Λύκειο Νεοκλέους. Ολοκληρώνοντας τη φοίτησή του στο Λύκειο κατατάγηκε στις Ειδικές Δυνάμεις Καταδρομών (ΛΟΚ) και τελειώνοντας το στρατό δούλεψε ως μηχανικός στις ραπτομηχανές της εταιρείας Singer. Όταν ο θείος του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1970, ο Νίκος έγινε ο προστάτης της

ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ Γεννήθηκε στην Αλάμπρα στις 19 Ιανουαρίου 1953. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος Σάββα και Ελένη Κοντοπούλου. Αδέρφια του ήταν η Μαρία, η Μοδεστούλα, η Μαρίνα και η Ισαβέλα. Ήταν παιδί αγροτικής οικογένειας και βοηθούσε πάντα στις αγροτικές δουλειές, όπως επίσης και στις δουλειές του σπιτιού. Μετά την αποφοίτησή του από το Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και ακολούθως στο Λύκειο Κύκκου στο Πρακτικό Τμήμα. Μετά την αποφοίτησή του κατατάγηκε στα ΛΟΚ στο Σταυροβούνι. Το 1973, μετά την αποστράτευσή του, αφού πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις, φοίτησε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο τμήμα της Ιατρικής. Με το τέλος, όμως, του πρώτου έτους των σπουδών του το καλοκαίρι του 1974 και επιστρέφοντας στην Κύπρο για τις καλοκαιρινές του διακοπές, κατατάγηκε αμέσως στην Εθνική Φρουρά. Στη δεύτερη φάση της εισβολής βρισκόταν στο 305 Τ.Π. υπό τον Τάσο Μάρκου. Μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φάσης ήρθε με άδεια στο χωριό. Ενώ βρισκόταν σε άδεια, κλήθηκε έκτακτα να παρουσιαστεί. Παρουσιάστηκε αμέσως. Έκτοτε, οι δικοί του δεν τον ξαναείδαν. Τα οστά του βρέθηκαν στον Κουτσοβέντη. Η κηδεία του έγινε στις 31 Οκτωβρίου 2014.

Ανδρέας Χατζηπαπάς Γαμπρός του πεσόντα

Παντελής, χωρίς να χάσει καιρό, έτρεξε να καταταγεί στην Εθνική Φρουρά. Μαζί με δύο δασκάλους και μερικούς άλλους Αλαμπρίτες αποτελούσαν μια ομάδα εφεδρείας του 305 Τάγματος Πεζικού. Χαράματα της 14ης Αυγούστου 1974 άρχιζε η δεύτερη φάση της εισβολής. Η αμυντική γραμμή Μιας ΜηλιάςΚουτσοβέντη δεχόταν σφοδρό αεροπορικό βομβαρδισμό, ενώ ταυτόχρονα εβάλλετο για πολλές ώρες με κανόνια και όλμους. Για τον Παντελή Νικηφόρο, το δάσκαλο με το υψηλό φρόνημα και το ανώτερο ήθος, ήταν αδιανόητο να υποστηρίξει την άποψη πως έπρεπε προ του κινδύνου να εγκαταλείψουν τη θέση τους. Παρέμεινε, λοιπόν, εκεί που τον είχε τάξει το καθήκον προς την Πατρίδα, για να προσθέσει το όνομά του στον τραγικό κατάλογο των θυμάτων του προδομένου εκείνου Αγώνα.” Τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Η κηδεία του έγινε στις 2 Νοεμβρίου 2014. Μυρτιώτη, Ι. Π. (1997). Ήρωες Δάσκαλοι της Κύπρου. Κύπρος: Π.Ο.Ε.Δ.

οικογένειας του θείου του, δείχνοντας από νωρίς τη φιλοτιμία του και το χαρακτήρα του. Ο Νίκος ήταν επίσης εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Το μαύρο Ιούλιο του 1974, μόλις ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου, ο Νίκος με τους υπόλοιπους συγχωριανούς και φίλους του έψαχναν εναγωνίως τρόπο για να επιστρέψουν στο νησί, αφού βρίσκονταν στην Ελλάδα για εκδρομή. Όταν αυτό έγινε εφικτό, κατατάγηκε εθελοντής μαζί με πολλούς συγχωριανούς του στο 305 Τ.Π. στο φράγμα της Μιας Μηλιάς υπό τις οδηγίες του αξιωματικού Τάσου Μάρκου. Η 14η Αυγούστου του ΄74 έμελλε να ήταν μια μαύρη και καταραμένη μέρα για την Κύπρο και το χωριό της Αλάμπρας. Ο Νίκος, παρέα με τους αχώριστους και επιστήθιους φίλους του Μιχαλάκη και Παντελή, κλήθηκαν να δώσουν

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΥΡΟΥ Ο Σωτήρης γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1950 στον Πωμό της Πάφου. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας, η οποία στα πρώτα παιδικά του χρόνια μετακόμισε στον Άγιο Δομέτιο της Λευκωσίας. Ο Σωτήρης τέλειωσε την Τεχνική Σχολή, έγινε κουρέας και το Μάρτη του 1974 αρραβωνιάστηκε την Αντρούλα Νεοφύτου. Μαζί όρισαν το γάμο τους στις 28 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς. Μαζί περίμεναν και το πρώτο τους παιδί, το Σπύρο. Στη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής του 1974 βρισκόταν στο 305 ΤΠ. Η τύχη του αγνοείτο μέχρι πρόσφατα. Η κηδεία του έγινε στις 31 Αυγούστου 2014. “Ο χρόνος ποτέ δε σταματά, είναι η συνέχεια της ζωής. Έτσι και το καλοκαίρι του 1974 οι άνθρωποι ζούσαν την καθημερινότητά τους. Ο Σωτήρης μαζί με την αρραβωνιαστικιά του Ανδρούλλα, πανευτυχείς, τρέχανε για τα καλέσματα του γάμου τους, την Κυριακή 28 Ιουλίου 1974. Τις τελευταίες ετοιμασίες της χαράς τους θα τις σφράγιζε και ο ερχομός του παιδιού τους σε λίγους μήνες. Την καθημερινότητα ολόκληρου του νησιού ήρθε να σκεπάσει στα μαύρα το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή. Το πιο σκληρό κεφάλαιο του πολέμου είναι ο απολογισμός των αγνοουμένων μας. Μια πληγή που 40

τη μάχη των μαχών. Παραμένοντας σταθεροί ο ένας στο πλευρό του άλλου, έβαλαν την πατρίδα και τα ιδανικά πάνω από τις οικογένειές τους και πολέμησαν μέχρι τέλους. Από τότε, ο Νίκος και ακόμα οχτώ συγχωριανοί του ήταν αγνοούμενοι. Τον Οκτώβριο του 2014 η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων ανακοίνωσε επίσημα στην οικογένειά του ότι βρέθηκαν τα οστά του Νίκου Νικολάου στην περιοχή Κουτσοβέντη και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Η κηδεία του έγινε στις 15 Νοεμβρίου 2014 στη γενέτειρά του, την Αλάμπρα.

Ανδρέας Νικολάου Αδελφός του πεσόντα

χρόνια μετά παραμένει ανοικτή. Το τηλεφώνημα του πρωινού της Παρασκευής 8 Αυγούστου 2014 από τη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους πάγωσε τη μικρή ελπίδα που έδινε δύναμη 40 χρόνια στη γυναίκα του. Μια στιγμή που η αλήθεια έμοιαζε με ψέμα. Στις 13 Αυγούστου 2014 ειδοποιηθήκαμε και επισήμως από τη Λειτουργό της Διερευνητικής Επιτροπής. Τα λείψανά του βρέθηκαν στην κορφή του Κουτσοβέντη. Πώς να ενώσεις μια ζωή 40 χρόνια μετά; Είμαστε σήμερα εδώ, 40 χρόνια μετά… Η γυναίκα του πάτησε γερά πάνω στη γη, με δύναμή της το Σωτήρη, με τη δική του ελπίδα μεγάλωσε το γιο τους το Σπύρο με πολλές δυσκολίες. Τώρα η δύναμή της είναι τα δύο της εγγόνια, ο Σωτήρης και ο Ιγνάτιος. Τα μεγάλωσε με πολλή αγάπη. Τους έμαθε να αγαπούν την Κύπρο μας, να σέβονται τους ανθρώπους. -Παππού, είμαστε οι εγγονοί σου, ο Σωτήρης και ο Ιγνάτιος. Σε γνωρίσαμε κι εμείς μέσα από τις φωτογραφίες, όπως και ο μπαμπάς μας. Η γιαγιά μάς μίλησε για σένα, παππού. Είμαστε περήφανοι που πολέμησες για την Κύπρο μας. Σ’ αγαπάμε πολύ, παππού. Ο χρόνος ποτέ δε σταματά, είναι η συνέχεια της ζωής… Σαράντα χρόνια μετά είσαι κοντά μας, τώρα η ψυχή σου μπορεί να ησυχάσει. Αυτά που αγαπάμε είναι μέσα στην καρδιά μας, ΠΟΤΕ δεν τα ξεχνούμε.” Άντρη Σπύρου Νύφη του πεσόντα

Σωτήρης και Ιγνάτιος Σπύρου Εγγόνια του πεσόντα Σημ: Ο Ιγνάτιος Σπύρου, εγγονός του Σωτήρη Σπύρου, φοιτά στην Ε’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου Αλάμπρας.

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΑΤΖΗΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Γεννήθηκε το 1953. Ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της εξαμελούς οικογένειας του Παύλου και της Σοφίας, με αδέλφια την Άννα, τη Θέκλα και τον Τάκη. Παιδί φτωχής, αλλά εργατικής οικογένειας. Άνθρωποι φτωχοί αλλά εργατικοί, ποτισμένοι με αξίες και ιδανικά των απλών λαϊκών ανθρώπων και αγωνιστών της Κύπρου. Ιδανικά όπως η τιμιότητα, το όνειρο τα παιδιά να προχωρήσουν ένα βήμα πιο μπροστά, ο αγώνας για καλύτερη ζωή που προσδίδει σημασία και περιεχόμενο στο σύντομο

πέρασμα μας από αυτό τον κόσμο. Τις μαύρες μέρες της μεγαλύτερης προδοσίας στη μακραίωνη ιστορία του τόπου, τις μαύρες μέρες της τουρκικής λαίλαπας και της εισβολής, επιστρατεύτηκε στο 305 Τάγμα Πεζικού υπό τη διοίκηση του Τάσου Μάρκου. Έχασε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την πατρίδα του, τα ιδανικά και τις αρχές με τα οποία ανατράφηκε, προδομένος, όπως και τόσοι άλλοι, με μια χούφτα σφαίρες και χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό και στήριξη, σε μια μάχη εκ των προτέρων αποφασισμένη και προδομένη. Ένας λεβέντης στα είκοσι ένα του χρόνια. Τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Η κηδεία του έγινε στις 9 Νοεμβρίου 2014.

Τάκης Χατζηχριστοδούλου Αδελφός του πεσόντα

“Μου έκανε εντύπωση το θάρρος που είχαν οι συγγενείς αγνοουμένων να έρθουν να μας μιλήσουν. Ο καθένας μάς διηγήθηκε με το δικό του τρόπο την πονεμένη ιστορία για τον αγαπημένο του αγνοούμενο.” Μαθήτρια Γ’ τάξης

Ποίημα που έγραψε η μητέρα του Ανδρέα Χατζηχριστοδούλου “Μάνα εγίνηκα τζιαι γιω με τέσσερα παιδκιά μα ο ένας γιος εχάθηκε τζιαι κρούζει η καρκιά. Έσιει τζιαιρόν που η χαρά εχάθην που κοντά μου που τότε που εχάθηκεν έναν που τα παιδκιά μου. Ενίωσα τα τέσσερα, δκυο γιούες τζιαι δκυο κόρες μα ο ένας γιος εχάθηκε τζιείνες τες μαύρες ώρες. Τα άλλα τρία έρκουνται, γιατί εν κοντά σε μένα μα η καρκιά μον εσιει χαρά, αφού μου λείπει ένα. Τριάντα γρόνια επήασιν, μα εγιώνι καρτερώ λαλώ κάτι εν να γενεί τζιαι να τον ξαναδώ. Σαν την τομάτα πο΄λιωσε τζιαι ξέβη το ζουμίν της έτσι της μάνας η καρκιά λιώνει για το παιδίν της. Να΄ταν κακόν που το Θεό, να πούμεν εν πειράζει μα τζιείνοι που τα κάμασιν, πίσω εκάμναν χάζι.

Τι μου έκανε εντύπωση από την εκδήλωση “Μου έκαναν εντύπωση όλες οι ιστορίες που διηγήθηκαν οι συγγενείς των αγνοουμένων. Στεναχωρήθηκα, όμως, για την κυρία που δε γνώρισε ποτέ τον πατέρα της. Νιώθω πολύ τυχερός που βλέπω τον πατέρα μου κάθε μέρα και βράδυ.” Μαθητής Γ’ τάξης

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

“Μου έκανε εντύπωση η σπασμένη φωνή και τα κόκκινα μάτια των συγγενών που φανέρωναν τον πόνο τους. Ιδιαίτερα, η κυρία Χρύσω που έχασε τον πατέρα της πριν ακόμα τον γνωρίσει. Ποτέ της δεν είπε τη λέξη “πατέρα”. Ένας συμμαθητής μας τη ρώτησε τι θα έλεγε στον πατέρα της, αν τον συναντούσε… Εκείνη καθόταν στην καρέκλα της βουβή, ανίκανη να αρθρώσει λέξη. Μονάχα έκλαιγε…” Μαθήτρια Γ’ τάξης

Τζιαι πήασιν τόσα παιδκιά, άδικα των αδίκων μες τζιείνους έχασα τζιαι γιω το γιο μου τον Αντρίκκο. Τζιαι κλαίω τζιαι σκοτώνουμαι, χτυπώ την τζιεφαλή μου μα τίποτε εν έκαμα για να’ ρτει το παιδί μου. Μεν με θωρείτε πον κλαίω τζιαι ‘ν τρέχουσιν τα μάθκια γιατί η καρκιά που μέσα μου εγίνηκεν κομμάδκια. Στερέψασιν τα μάδκια μου τζιαι δάκρυ πιον δεν βκαίνει μα η καρκιά, ώσπου λακτά, έννα τον περιμένει. Εγέρασα τζιαιν ημπορώ σχεδόν να παρπατήσω μα καρτερώ πέρκει τον δω τζι΄έτσι να ξεψυσιήσω. Μάνες που έσιετε παιδκιά, ούλλα να τα χαρείτε τζι αγγόνια, τζιαι δισέγγονα να καταξιωθείτε. Καμμιά σας να μεν πάθετε σαν έπαθα εγιώ γιατ΄εν έσιει σιειρόττερον πασ’ τούντη γη καμό.”

Η καρδιά ενός πρόσφυγα Πρόσφυγας εγώ δεν είμαι Πρόσφυγας εγώ δεν είμαι μα υποφέρει και πονά η μικρή μου η πατρίδα που ΄ζησε την προσφυγιά. Κάθε μέρα ζει με πόθο, να βρει τ’ άλλο της μισό κάθε Κύπριος να γυρίσει στο δικό του το χωριό. Το σπιτάκι του έχει χάσει το δημοτικό σχολειό και τα χρόνια έχουν περάσει περιμένουν στο χωριό. Περιμένει να γυρίσει σπίτι του το προσφυγάκι και τη γλάστρα να ποτίσει ν΄ ανάψει και το καντηλάκι.

Μαθήτρια Γ’ τάξης

Πρόσφυγας εγώ δεν είμαι μα υποφέρει και πονά ο γείτονας, ο διπλανός μου που ΄ζησε την προσφυγιά. Μαθήτρια Γ’ τάξης

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ Από τα παιδιά της Ε’ τάξης

Αγαπημένε μου αδελφέ,

Πολυαγαπημένε μου παππού,

Μου έλειψες πολύ! Ως δασκάλα έμαθα ότι τα παραμύθια έχουν πάντα ευτυχισμένο τέλος. "Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" γράφουν οι συγγραφείς. Εγώ, όμως, θα σου πω μια ιστορία με τέλος θλιβερό. 20η Ιουλίου 1974. Εκείνο το μαύρο πρωινό ξυπνήσαμε από τον τρομακτικό ήχο των σειρήνων. Ανοίξαμε το ραδιόφωνο κι ακούσαμε τον εκφωνητή που αναζητούσε εθελοντές για τον πόλεμο. Χωρίς να χάσεις καιρό πήρες τα πράγματά σου κι έτρεξες να καταταγείς. Εκείνη ήταν και η τελευταία φορά που σε είδαμε. Από τότε όλα άλλαξαν. Η μητέρα μας δε σταμάτησε ούτε στιγμή να αγωνίζεται για σένα. Με μια φωτογραφία στο χέρι σε αναζητεί παντού, ρωτάει γνωστούς και αγνώστους, προσεύχεται… Θα έδινα τα πάντα για να σε δω μια τελευταία φορά, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να σου πω πόσο πολύ μου έλειψες, πόσο πολύ σε αγαπώ.

Δε σε γνώρισα ποτέ αλλά νιώθω πως πάντα σε ήξερα, πως πάντα σε είχα κοντά μου. Οι διηγήσεις της γιαγιάς κράτησαν τη μνήμη σου ολοζώντανη. Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, καυτά δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό μου. Τα συναισθήματά μου ξεχειλίζουν και πλημμυρίζουν την ψυχή μου. Νιώθω πολύ στενοχωρημένος και ένα μεγάλο παράπονο με πνίγει. Γιατί να συμβούν όλα αυτά σε σένα; Νιώθω στενοχώρια γιατί δε σε γνώρισα ποτέ. Γιατί δε μου δόθηκε η ευκαιρία να σου κρατήσω το χέρι, να σου μιλήσω, να σε αγκαλιάσω. Δεν ήσουνα εδώ να μοιραστείς τις χαρές και τις λύπες μου, να με καμαρώσεις στις επιτυχίες μου. Αν ήσουν εδώ, θα σου έλεγα: “Παππού, θα είσαι πάντα στην καρδιά μου, δε θα σε ξεχάσω ποτέ.”

Σε φιλώ, η αδελφή σου

Αγαπημένε μου πατέρα, Σε ψάχνω εδώ και χρόνια αλλά δε σε βρίσκω πουθενά. Μόνο η ανάμνησή σου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου. Μια ανάμνηση ψεύτικη στηριγμένη μοναχά στις αμέτρητες διηγήσεις της μαμάς. Εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974 έχασα για πάντα την ευκαιρία να σε γνωρίσω. Αγέννητο παιδάκι τότε δεν πρόλαβα. Μαζί με σένα χάθηκε ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου. Δεν ήσουν εκεί να με δεις να μεγαλώνω. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα χωρίς εσένα στο πλάι μου. Δεν ήσουν εκεί να ακούσεις τις πρώτες μου λέξεις. Δεν άκουσες ποτέ τη λέξη "πατέρα". Συχνά σε αναζητούσα. Σε σκεφτόμουν πρωί και βράδυ. Ρωτούσα τη μαμά για σένα κι αναρωτιόμουν πότε θα γύριζες. Και τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωνα. Συνέχιζα να σε αναζητώ. Είχα την ανάγκη να σε έχω κοντά μου. Έρχονταν οι φίλοι μου κι εσύ δεν ήσουν εκεί. Μιλούσαν για τους μπαμπάδες τους, για τα παιχνίδια που έπαιζαν μαζί τους κι εγώ στεναχωριόμουν. Εσύ, ο δικός μου μπαμπάς δεν έλεγες να φανείς. Μια μέρα κάλεσα στο σπίτι τους συμμαθητές μου. Όταν ήρθαν τους πήγα στο υπνοδωμάτιο της μαμάς, άνοιξα την ντουλάπα και τους έδειξα τα ρούχα σου. Ήθελα να δουν ότι κι εγώ είχα κάποτε πατέρα. Πατέρα μου, μου λείπεις. Θα σε αναζητώ για πάντα, για μια ζωή. Σε αγαπώ, ο γιος σου

Με αγάπη, το εγγονάκι σου

Πατέρα μου, Προγευματίζαμε κι ακούσαμε τον εκφωνητή του ραδιοφώνου να ζητάει εθελοντές για τον πόλεμο. Ζήτησες τη στρατιωτική στολή σου κι αμέσως έτρεξα να τη βρω. Ήταν βρεγμένη. Αυτό, όμως, δε σε εμπόδισε να τη φορέσεις. Χωρίς να διστάσεις ούτε στιγμή ξεκίνησες για το πεδίο της μάχης, για την πρώτη γραμμή. Δεν πέρασε πολλή ώρα και γύρισες πίσω. Μας είπες ότι ξέχασες την τσάντα με τα τρόφιμα που σου ετοίμασε η μαμά. Πήγα κρυφά, βρήκα την τσάντα και έβγαλα από μέσα μερικά τρόφιμα. Πίστευα πως, αν δεν είχες αρκετά, θα έμενες. Εσύ, όμως, την πήρες και αποχαιρετώντας μας και πάλι έφυγες. Έτρεξα πίσω σου αλλά εσύ συνέχιζες να απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ μέχρι που χάθηκες από τα μάτια μου. Όταν συνειδητοποίησα πως ίσως δεν είχες αρκετές προμήθειες, άρχισα να κλαίω. Πίστευα πως θα πέθαινες από την πείνα. Η λύπη με πλημμύρισε. Όλη η οικογένεια περίμενε να γυρίσεις πίσω αλλά εσύ παρέμενες άφαντος. Σε ψάχναμε παντού, αλλά τίποτα. Και τα χρόνια περνούσαν. Οι ελπίδες μας άρχισαν να χάνονται, σκεφτόμασταν τα χειρότερα. Και είχαμε δίκιο. Ποτέ δε μάθαμε τι απέγινες. Μέχρι τώρα που μάθαμε την τραγική αλήθεια. Θρηνούμε για σένα πατέρα. Αιωνία σου η μνήμη, η κόρη σου

Δώσε, Θεέ μου, Λευτεριά Κύπρος μου όμορφο νησί που είσαι μοιρασμένη, κάνε λιγάκι υπομονή και σύντομα θα ενωθείς! Θεέ μου που βλέπεις από εκεί ψηλά χάρισε τη λευτεριά και βοήθα το νησί να γίνει όπως ήταν πριν. Όλοι μας αγαπημένοι, φίλοι και αδελφωμένοι να ζούμε ειρηνικά και να φύγει η σκλαβιά. Στην Κερύνεια και στη Μόρφου, Λάπηθο και Καραβά θα γλεντήσουμε σαν πρώτα, νέοι, γέροι και παιδιά! Στον Απόστολο Ανδρέα, θα ανάψουμε κεριά και υπόσχεση θα δώσουμε πως θα ζούμε ειρηνικά! Προσευχή από τα παιδιά της Α’ τάξης

Θρήνος Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που σ’ έχασα, όμως η σκέψη σου πάντα ήταν παρούσα… στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή μου. Πού να ’σαι άραγε; Μακάρι να ήσουν εδώ, να σε έβλεπα για τελευταία φορά, να σου έλεγα πόσο πολύ σ’ αγαπώ, πόσο πολύ μου έλειψες, πόσο επιθυμώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου ξανά. Παππού, πατέρα, γιε μου… Πάντοτε θα προσεύχομαι για σένα! Δε θα σε ξεχάσω ποτέ! Ομαδική εργασία Ε΄ τάξης

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

Στιγμιότυπα από την επίσκεψή μας στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αμμοχώστου στη Δερύνεια.

Τ’ όνειρον Εχτές το βράδυ πάλι πήγα στο σπίτι μου το πατρικό σωστό ρημάδι ήταν το είδα παρατημένο αερικό… Φωνές και γέλια κάποτε ηχούσαν μέσα στις κάμαρες τις φτωχικές φωνές που πάντα με κυνηγούσαν τις ώρες εκείνες τις μοναχικές…

Μέσα στα όνειρα πάντα το βλέπω το σπίτι εκείνο που νοσταλγώ ψυχή δεν έχει καλά το ξέρω μα είναι η ψυχή μου εκεί μέσα θαρρώ…

ΠΟΛΕΜΟΣ ή ΕΙΡΗΝΗ

Εκπαιδευτικός

Είμαι ένα μικρό παιδί Είμαι ένα μικρό παιδί που ζω σ’ ένα σπίτι στην Κερύνεια και παίζω κάθε μέρα με την αδελφή μου. Όμως ένα καλοκαιριάτικο πρωινό στις έξι άκουσα σειρήνες και να φωνάζουν σε όλο το χωριό, να μου λένε "Ξύπνα, γίνεται πόλεμος." Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανοίγω το παράθυρο και τι να δω: έξω γίνεται χαμός, βόμβες, πύραυλοι να πέφτουν από ψηλά. Τρέχω, τρέχω να ντυθώ και να φτιάξω μια τσάντα με ρούχα και φαγητό. Με παίρνει η μαμά απ’ το χέρι και εμένα και την αδελφή μου και βγαίνουμε έξω από το σπίτι. Ο μπαμπάς μου έχει πάει στον πόλεμο και μπορεί να μην ξαναγυρίσει ποτέ. Εμείς τρέχουμε να βρούμε καταφύγιο. Αχ, πόσο μου λείπει ο μπαμπάς μου. Κάθε λεπτό τον σκέφτομαι. Άραγε πότε θα γυρίσει πίσω; Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσει ο πόλεμος. Ο μπαμπάς μού έλεγε πάντα πως ό,τι και να γίνει στη χώρα μας θα το νικήσει και πως θα γυρίσει πίσω στο σπίτι. Μέρα-νύχτα περπατούσαμε για να βρούμε ένα αντίσκηνο για να

μείνουμε εκεί, ώσπου να σταματήσει ο πόλεμος. Καταφέραμε σε κάποια στιγμή και βρήκαμε τον τόπο που έμεναν οι πρόσφυγες και πήγαμε να μας δώσουν ένα αντίσκηνο. Τελικά είμαστε τυχεροί γιατί είχε μείνει ένα ακόμη αντίσκηνο και μπήκαμε μέσα και λέω πως δε μοιάζει πολύ με το σπίτι μου. Αχ, πόσο μου λείπει το σπίτι μου, με το κρεβάτι μου, ο όμορφος κήπος, με τα παιχνίδια και τη λιμνούλα. Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε κι ακούσαμε πως ο πόλεμος έχει ήδη σταματήσει και εγώ ντύνομαι και φεύγω με τη μαμά και την αδελφή μου, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πίσω στο σπίτι μας, γιατί το πήραν οι εχθροί. Έτσι, πήγα στη Λευκωσία, σε ένα άλλο σπίτι και μια έκπληξη με βρήκε εκεί. Ο μπαμπάς μου ήταν εκεί! Τότε, γέμισα χαρά. Μετά από τόσες μέρες συνάντησα τον μπαμπά μου και δε με ένοιαζε τίποτα άλλο. Μαθήτρια Δ’ τάξης

Ομαδική Εργασία Γ’ τάξης

Το σπίτι του ξεριζωμού Φύγαμε βιαστικά χωρίς μια τελευταία ματιά κ’ έμειναν πίσω όνειρα μαζί με τα χαλάσματα. Πάγωσε το αίμα μας, κι όλο ρωτώ γιατί. Γιατί να ‘ρθει τόσο κακό στον τόπο τούτο π’ αγαπώ; Ο χρόνος ράγισε μεμιάς, τα σπίτια έμειναν κλειστά… Προσμένουν την ώρα που θ’ ανοίξει το κλειδί, την πόρτα που ‘μεινε κλειστή. Κλειστή, βουβή, χωρίς πνοή… Μα θα ΄ρθει η μέρα της χαράς, του γέλιου, της ανεμελιάς… Εκπαιδευτικός

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ Από τα παιδιά της Β’ τάξης

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

Πώς καταλαβαίνεις τη φράση "Η Λευτεριά μια μέρα θα νικήσει τον πόλεμο"

Αυτή η γυναίκα...

Η ελευθερία μια μέρα θα κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους και θα διώξει τη λύπη. Στους δρόμους δε θα ακούγονται τα άρβυλα, αλλά τα σχολικά λεωφορεία, τα γέλια των παιδιών και τα χαρούμενα τραγούδια τους. Τις νύχτες δε θα ακούγονται πυροβολισμοί και δε θα σβήνουν τα φώτα, αλλά ήσυχα θα ξεκουράζεται ο κόσμος. Κι όταν ξημερώνει, ο καθένας θα πηγαίνει στις δουλειές του και τα παιδιά θα μαθαίνουν γράμματα στο σχολείο τους. Κι έτσι όλοι θα είναι ευτυχισμένοι.

Αυτή η γυναίκα είναι μια μάνα που έχασε το γιο της στον πόλεμο. Κλαίει γιατί νομίζει ότι δε θα τον ξαναδεί. Στεναχωριέται επειδή σκέφτεται ότι ο γιος της μπορεί να σκοτώθηκε. Λυπάται γιατί είναι μακριά της και μπορεί να είναι άρρωστος. Κάθεται πάνω στην Κύπρο γιατί είναι η πατρίδα της. Νιώθει στεναχώρια που πήγε ο γιος της να πολεμήσει. Επίσης, νιώθει μοναξιά και θλίψη που έφυγε από το σπίτι της. Ίσως φοβάται που δεν έχει το παιδί της κοντά της.

Μαθήτρια Δ’ τάξης

ΒΙΩΜΑΤΑ – ΚΥΠΡΟΣ 1974

Μαθήτρια Δ’ τάξης

Αγνοούμενος: αυτός για τον οποίο δεν είναι γνωστό τι απέγινε, αν ζει ή αν πέθανε στον πόλεμο. Πρόσφυγας: πρόσωπο που υποχρεώνεται, από πιεστικές καταστάσεις, να εγκαταλείψει τον τόπο της μόνιμης διαμονής του και να καταφύγει αλλού. Πόλεμος: ένοπλη σύγκρουση μεταξύ κρατών, λαών ή ομάδων. Εκτοπισμένος: κάποιος που απομακρύνεται από τον τόπο διαμονής του. Εγκλωβισμένος: κάποιος ο οποίος είναι αποκλεισμένος σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο. Πεσών-πεσόντας: αυτός που σκοτώνεται στο πεδίο της μάχης. Εισβολή: παραβίαση των συνόρων ενός κράτους από εχθρικό στρατό άλλου κράτους και η είσοδός του στο έδαφός του. Ομαδική εργασία Δ’ τάξης

Εμείς θυμούμαστε, καταδικάζουμε και αγωνιζόμαστε Αγωνιζόμαστε… Γιατί η Κύπρος μας είναι ΕΝΑ κράτος και όχι δύο. Γιατί η Λευκωσία είναι ΜΙΑ και όχι δύο. Γιατί ο Απόστολος Ανδρέας και όλες οι λεηλατημένες εκκλησίες μας περιμένουν να κτυπήσουν οι καμπάνες τους και να ανάψουν τα καντήλια τους. Γιατί δικαιούμαστε να ξέρουμε τι απέγιναν οι αγνοούμενοι. Γιατί οι γονείς μας θέλουν να ζουν ειρηνικά με τις οικογένειές τους στα σκλαβωμένα τους χωριά. Γιατί τα κατεχόμενα σχολεία μας θέλουν να ξαναγεμίσουν τις αίθουσές τους με τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών. Γιατί θέλουμε να ταξιδεύουμε από τη νότια Κύπρο μέχρι τη βόρεια χωρίς την άδεια του Τούρκου κατακτητή. ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΝΑΜΕ

Ομαδική εργασία Γ’ τάξης

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

Ποιήματα από τα παιδιά της Δ’ τάξης Η Κύπρος η πατρίδα μου πρέπει να λευτερωθεί Η Κύπρος η πατρίδα μου είναι σκλαβωμένη και θα ‘ταν καλύτερα η λευτεριά να ξαναρθεί. Αν η λευτεριά θα ξαναρθεί, θα ζήσουμε μαζί και τότε θα ‘χουμε χαμόγελα σε όλη τη Γη γιατί ο πόλεμος είναι το κακό που συναντά η Γη. Αν ο πόλεμος χαθεί, θα ‘χουμε μια τέλεια ζωή και θα είμαστε όλοι μας μαζί!

Η λευτεριά θα ξαναρθεί

Λευτεριά μου σ’ αγαπώ

Η λευτεριά θα ξαναρθεί το ξέρω είναι αλήθεια, οι μεγάλοι όμως το λεν μόνο στα παραμύθια.

Λευτεριά μου σε περιμένουμε να ‘ρθεις να φύγεις τον πόλεμο από τη γη.

Όλοι θα έχουμε στη γη χαρά κι αγάπη και έτσι οι χώρες θα ‘μαστε η μια δίπλα στην άλλη!

Λευτεριά, λευτεριά σ’ αγαπώ πολύ μη φύγεις απ’ την πατρίδα την καλή.

Η Κύπρος η πατρίδα μου θέλει λευτεριά, κι έτσι εμείς θα έχουμε αγάπη και χαρά!

Όταν βλέπεις πόλεμο μην αργείς, έλα πήγαινε στη χώρα αυτή.

Η λευτεριά θα ξαναρθεί το ξέρω είναι αλήθεια, οι μεγάλοι όμως το λεν μόνο στα παραμύθια.

Λευτεριά, λευτεριά σ’ αγαπώ πολύ μη φύγεις απ’ την πατρίδα την καλή. Λευτεριά μου σταμάτα τον πόλεμο μην τον αφήσεις να κάνει κακό.

Σειρήνες χτυπούν

Η εισβολή

Κοιμόμαστε με ησυχία και άρχισε μια σειρήνα, “ξυπνάμε γρήγορα” μας λέει η μαμά και ο πόλεμος ξεκινά, του μπαμπά του λέει “ξεκίνα στον πόλεμο να πας.” Ο μπαμπάς μου έχει πάει και εμείς κλαίμε. Η μαμά μάς συνοδεύει στα αντίσκηνα. “Ξέχασα την κούκλα μου” λέω στη μαμά, μα εκείνη δε μου απαντά γιατί πήγε πολύ μακριά! Έμεινα μόνη με τον αδελφό μου και πήγαμε μαζί στα επόμενα χωριά!

Εισβολή γίνεται τώρα οι σειρήνες χτυπούν γύρω όλοι πολεμούν και χαιρετούν. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν, γίνονται πρόσφυγες πολλοί. Μα εγώ τόσο φοβάμαι και η καρδιά μου είναι αδειανή.

Μαθαίνουμε για τα κατεχόμενα Από τα παιδιά της Γ’ τάξης Σταυρόλεξο ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ 1. Πόλη χωσμένη στην άμμο. 2. Ποτίζεται από το Κεφαλόβρυσο. 3. Απ’ αυτούς χτίστηκε το μοναστήρι του Αγίου Χρυσοστόμου. 4. Έχει δύο κώμες. 5. Ξακουστός βασιλιάς της Σαλαμίνας. ΚΑΘΕΤΑ 1. Βρήκε το αρχαίο καράβι της Κερύνειας (επίθετο). 2. Απ’ εκεί καταγόταν η Μαρία Ντε Μολίνο. 3. Το χωριό με τους πιο πολλούς αγνοούμενους.

Η ακροστιχίδα της Λαπήθου

Η ακροστιχίδα του Βαρωσιού

Μεγάλη κωμόπολη στην επαρχία Κερύνειας. Πόλη χωσμένη στην άμμο. Έχει πέντε βουνοκορφές. Η περιοχή αυτή βρίσκεται βορειοδυτικά της Κύπρου (με άρθρο). Το δεύτερο γράμμα του πύργου Οθέλλου. Ο αδελφός του Γόργου. Πόλη που έχτισε ο Τεύκρος.

Εκεί γίνεται κάθε άνοιξη η γιορτή του πορτοκαλιού. Ονομάστηκε Φαμακούστα γιατί είχε μεγάλη φήμη. Εκεί γινόταν κάθε χρόνο ο χορός του πιπεριού, κάθε Καθαρή Δευτέρα. Το τέταρτο γράμμα του Δικώμου. Χτίστηκε από τον Τεύκρο. Βρίσκεται στις ρίζες του Πενταδάχτυλου (κάστρο).

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

Βιωματικά Εργαστήρια Την Παρασκευή, 14 Νοεμβρίου 2014, πραγματοποιήθηκαν στο σχολείο μας βιωματικά εργαστήρια. Κατά τη διάρκειά τους, τα παιδιά εργάστηκαν σε διάφορους σταθμούς. Είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τα δικαιώματά τους, να “βιώσουν” καταστάσεις και ν’ αναλάβουν δράσεις για την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους τα οποία καταπατούνται λόγω της τουρκικής εισβολής. Η Αντι-

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 1: Βασικές ανάγκες των παιδιών και δικαιώματά τους

τόχος του εργαστηρίου ήταν τα παιδιά να μάθουν τα δικαιώματά τους, μέσα από μια βιωματική άσκηση. Ένα παιδί ξάπλωσε στο πάτωμα πάνω σε ένα χαρτί, ενώ ένα άλλο τού σχεδίασε το περίγραμμα του σώματός του. Έπειτα παρακολούθησαν το βίντεο "Ιστορία της Ειρήνης". Με τη βοήθεια της ιστορίας εντόπισαν τις ανάγκες της Ειρήνης. Η Ειρήνη ήταν ένα παιδί με διάφορες ανάγκες. Χρειαζόταν ένα μέρος για να κοιμηθεί και να φάει, να την αγαπούν, να παίζει κλπ. Όποιο παιδί ανακοίνωνε κάτι που χρειαζόταν η Ειρήνη το έγραφε μέσα στο περίγραμμα. Στη συνέχεια, συζήτησαν για άλλες ανάγκες των παιδιών που δεν είχαν αναφερθεί στο βίντεο και διαχώρισαν τις ανάγκες από τις επιθυμίες. Κάθε ανάγκη καταγραφόταν στο περίγραμμα. Επισημάνθηκε ότι τα κράτη συμφώνησαν πως όλα τα παιδιά, σε όλο τον κόσμο έχουν τις συγκεκριμένες ανάγκες και γι’ αυτό έφτια-

ο δεύτερο εργαστήρι πραγματοποιήθηκε από ομάδα εργαζομένων στην Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες στην Κύπρο και στόχο είχε να γνωρίσουν τα παιδιά τον ορισμό του πρόσφυγα και να αντιληφθούν τις συνέπειες που έχει στη ζωή ενός ατόμου η προσφυγιά. Τα παιδιά της Στ’ τάξης περιέγραψαν το εργαστήρι με τον ακόλουθο τρόπο: “Οι κοπέλες των Ηνωμένων Εθνών μάς έδωσαν ένα μάθημα ζωής και ελπίδας. Στην αρχή μάς μίλησαν για τη ζωή

προσωπεία της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες στην Κύπρο παραχώρησε στο σχολείο προσφυγικό αντίσκηνο, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί από εκτοπισμένους αμέσως μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974. Εγκαταστάθηκε στην αυλή του σχολείου από μέλη του Συνδέσμου Γονέων. Στη συνέχεια, περιγράφονται αναλυτικά τα έξι εργαστήρια.

ξαν μια σύμβαση η οποία αναφέρεται στα δικαιώματα των παιδιών. Διαμοιράστηκε στις μαθήτριες και στους μαθητές η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Τη διάβασαν και εντόπισαν όσα δικαιώματα δεν έγραψαν στο περίγραμμα και τα συμπλήρωσαν. Να πώς έχουν περιγράψει παιδιά της Στ’ τάξης το συγκεκριμένο εργαστήρι: “Στην αρχή σχεδιάσαμε το περίγραμμα ενός συμμαθητή μας και σκεφτήκαμε τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει. Αποφασίσαμε ότι χρειάζεται σπίτι, αγάπη, ρούχα, φαγητό. Μετά αναφέραμε και πράγματα που ο άνθρωπος δεν έχει απόλυτη ανάγκη, όπως ηλεκτρονικά παιχνίδια, ταξίδια, ακριβά δώρα. Είδαμε ένα βίντεο για ένα κορίτσι που ήταν πρόσφυγας από μια άγνωστη χώρα και έψαχνε ένα σπίτι και λίγο φαγητό. Πήγε σε πολλούς τόπους μα δεν ταίριαζε σε κανέναν. Ύστερα σχολιάσαμε το βίντεο και σκεφτήκαμε ότι ίσως

το κορίτσι να ήταν από την Κύπρο. Τι θα κάναμε άραγε αν ήμασταν στη θέση της; Πώς θα νιώθαμε; Αναφέραμε όλα όσα υποφέρει ένας πρόσφυγας σε μια οποιαδήποτε χώρα. Επίσης, τονίσαμε τα θετικά του να μην είσαι πρόσφυγας. Έπειτα πήραμε ένα χαρτί με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα σχολιάσαμε και αναρωτηθήκαμε τι γινόταν πριν τη δημιουργία τους και τι έκαναν 200 χρόνια πριν. Σκεφτήκαμε πόσο χρήσιμα είναι, όταν τα γνωρίζεις. Προβληματιστήκαμε πώς θα ζούσαμε χωρίς αυτά. “Πώς θα ήταν η ζωή μας;” διερωτηθήκαμε. Αποφασίσαμε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σημαντικά γιατί προστατεύουν μικρούς και μεγάλους. Μπορούν να βοηθήσουν τον καθένα μας. Αυτή η δραστηριότητα μάς έμαθε τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξία τους και ότι η ζωή δεν είναι ωραία, όταν είσαι πρόσφυγας.”

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 2: Τι σημαίνει πρόσφυγας; των προσφύγων. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα λύπη, γιατί οι πρόσφυγες δεν είχαν ούτε σπίτι, ούτε κρεβάτια. Μας έμαθαν να μη ρίχνουμε το φαγητό μας στα σκουπίδια γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν φαγητό. Μας έμαθαν να αγαπούμε τις οικογένειές μας επειδή κάποια παιδιά τις έχουν χάσει. Μας έμαθαν να μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Μας έμαθαν να συνεργαζόμαστε με τους άλλους. Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση αυτών των ανθρώπων. Δε θα άντεχα ούτε μια μέρα. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι πρόσφυγας!”

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

τόχος του εργαστηρίου ήταν να βιώσουν τα παιδιά κάποιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες. Τα παιδιά της Στ’ τάξης περιέγραψαν το εργαστήρι ως εξής: “Στην αρχή μαζευτήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων και παρακολουθήσαμε ένα βίντεο για τη ζωή των παιδιών πριν τον πόλεμο. Νιώσαμε ικανοποίηση και χαρά γιατί τα παιδιά τότε ήταν ευτυχισμένα. Έπειτα, η δασκάλα προσπάθησε να μας δείξει πώς ένιωσαν τα παιδιά την ώρα του πολέμου. Μας είπε να κοιμηθούμε, ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου και πάνω σε ένα χαρτί γράψαμε τρία πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας στο αντίσκηνο αν γινόταν πόλεμος. Ύστερα μπήκαμε στο αντίσκηνο που

ι στόχοι του συγκεκριμένου εργαστηρίου ήταν να γίνει επισκόπηση στρατηγικών προς επίλυση διαμαχών, να συζητηθεί η ανάγκη για επικοινωνία σε καταστάσεις διαμάχης, καθώς και η ανάγκη για επικοινωνία για σωστή επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Αρχικά τα παιδιά χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες. Η καθεμιά πήρε από ένα διαφορετικό σενάριο για το πώς ένα πορτοκάλι θα τους φαινόταν χρήσιμο. Αφού τα μέλη της ομάδας συζήτησαν μεταξύ τους, επανήλθαν στον κύκλο και τους δόθηκαν τρία λεπτά για να πάρουν αυτό που χρειάζονταν. Τα παιδιά συζήτησαν τους στόχους της ομάδας τους, το αποτέλεσμα της διαμάχης για το πορτοκάλι, γιατί είναι σημαντικό οι άνθρωποι να επικοινωνούν για την επίλυση διαμαχών, εάν οι άνθρωποι επικοινωνούν πάντα όταν βρίσκονται σε διαμάχη και αν θέλουν πάντα το ίδιο

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 3: Δυσκολίες των προσφύγων

βρισκόταν στην αυλή του σχολείου. Νιώσαμε φόβο και αγωνία για το τι θα συνέβαινε μετά. Καθίσαμε κάτω στο πάτωμα. Καταλάβαμε πώς νιώθεις όταν κάθεσαι κάτω στις πέτρες. Ήταν άβολα. Ντραπήκαμε που εμείς ζητάμε συνέχεια πράγματα ασήμαντα, ενώ εκείνα τα παιδιά δεν είχαν ούτε τα

απαραίτητα. Στη συνέχεια, η δασκάλα μάς έδωσε διάφορα πράγματα όπως κουβέρτα, κατσαρόλες, κεριά, σπίρτα και μας ρώτησε πώς θα μας χρησίμευαν. Εξηγήσαμε πώς θα χρησιμοποιούσαμε το καθένα. Νιώσαμε άγχος γιατί δε θα θέλαμε ποτέ αυτό να συμβεί σε εμάς. Κάποιοι άνθρωποι έζησαν έξι και ίσως

και περισσότερους μήνες σε ένα αντίσκηνο κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Αυτή η δραστηριότητα μάς δίδαξε να είμαστε ευχαριστημένοι και με τα λίγα και μας έδειξε πως ένιωσαν οι Κύπριοι την περίοδο της εισβολής. Ας ελπίσουμε πως δε θα χρειαστεί κανένας άνθρωπος να περάσει το γεγονός αυτό ξανά.”

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 4: Η μάχη του πορτοκαλιού

πράγμα σε μια διαμάχη, καθώς και πιθανές ομοιότητες ή διαφορές με τον τρόπο που γίνεται ο χειρισμός του κυπριακού προβλήματος (ομοιότητα: δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία, πιθανόν να χρειαζόμαστε τα ίδια πράγματα και να μην το έχουμε αντιληφθεί, διαφορά: στην περίπτωση του πορτοκαλιού υπάρχει εύκολη λύση, να

πάρει ο καθένας το κομμάτι που του χρειάζεται, ενώ στο κυπριακό δεν μπορούμε να κόψουμε την Κύπρο στα τέσσερα). Τα παιδιά προβληματίστηκαν, αν υπάρχει διαφορετικός τρόπος δράσης ο οποίος θα βοηθούσε στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος, καθώς και ποιες αρχές θα πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά τις προσπάθειες

επίλυσής του. Στη συνέχεια, παρακολούθησαν τρεις διαφορετικούς τρόπους διεκδίκησης των δικαιωμάτων (χρησιμοποιώ βία, παραμένω απαθής και δεν τα διεκδικώ, τα διεκδικώ με ειρηνικό τρόπο). Τέλος, γνώρισαν διάφορα άτομα τα οποία διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους με ειρηνικό τρόπο και πέτυχαν στην προσπάθειά τους αυτή. Το εργαστήρι μέσα από τα μάτια μιας μαθήτριας της Στ’ τάξης: “Μαζευτήκαμε όλοι σε μια αίθουσα. Χωριστήκαμε σε ομάδες και ο δάσκαλος μάς εξήγησε τι θα κάνουμε. Έδωσε σε κάθε ομάδα από ένα χαρτί. Ανυπομονούσαμε να διαβάσουμε τι έγραφε. Στην μια ομάδα έγραφε ότι χρειάζονται τη σάρκα του πορτοκαλιού γιατί είναι η γιαγιά τους άρρωστη. Η άλλη ομάδα χρειαζόταν

το κοτσάνι του πορτοκαλιού, ενώ η τρίτη ομάδα ήθελε τη φλούδα του πορτοκαλιού για να φτιάξουν γλύκισμα για τη μητέρα τους που είχαν τα τη δουν δύο χρόνια. Αλλά μόνο ένα πορτοκάλι είχαμε. Καθίσαμε σταυροπόδι σε ένα μεγάλο κύκλο και ο δάσκαλος έβαλε το πορτοκάλι στη μέση του κύκλου, μακριά από τον καθένα. Μέτρησε μέχρι το τρία και προσπαθήσαμε να πάρουμε το πορτοκάλι. Ο τυχερός ήταν ένας συμμαθητής μου. Είχαμε ένα λεπτό για να σκεφτεί ο συμμαθητής μου τι θα έκανε το πορτοκάλι. Τελικά αποφάσισε ότι θα το μοιράσει σε όλους. Όμως ο χρόνος είχε λιγοστέψει και είχαν μείνει μόνο είκοσι δευτερόλεπτα. Ήταν πολύ δύσκολο να βγει η φλούδα του πορτοκαλιού. Τον βοήθησα και καθαρίσαμε όλη τη

φλούδα. Η κάθε ομάδα πήρε αυτό που χρειαζόταν. Καθίσαμε όλοι πίσω στις ομάδες μας και ο δάσκαλος πέρασε να δει αν είχαμε αυτό που έγραφε το χαρτί μας. Όλες οι ομάδες κρατούσαμε αυτό που χρειαζόμασταν. Μετά ο δάσκαλος μάς συγχάρηκε που καταφέραμε δέκα άτομα να μοιράσουμε το πορτοκάλι. Αυτή η δραστηριότητα μάς δίδαξε ότι πρέπει να μοιραζόμαστε τα πράγματά μας. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και επιτυχημένη η συνεργασία μας. Μας δίδαξε ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα του άλλου χωρίς να τον ρωτήσουμε, όπως έκαναν οι Τούρκοι με την Κύπρο μας. Ένιωσα λύπη γιατί η Κύπρος μας είναι μοιρασμένη και δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση για να ενωθεί ξανά.”

στόχος του πέμπτου εργαστηρίου ήταν τα παιδιά να ενημερώσουν μια ομάδα ατόμων που δε γνωρίζουν για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γράφοντας συνθήματα πάνω σε μπλουζάκια, τα οποία να απορρέουν από τις σημερινές τους εμπειρίες. Τα μπλουζάκια απλώθηκαν ως μπουγάδα εντός και εκτός του σχολείου. Να πώς ένας μαθητής της Στ’ τάξης περιέγραψε το εργαστήρι: "Στην αρχή ετοιμάσαμε ένα προσχέδιο για να γνωρίζουμε από πριν τι θα φτιάξουμε. Φέραμε όλοι από μια φανέλα και ζωγραφίσαμε πάνω κάτι που να δείχνει την ειρήνη. Χρησιμοποιήσαμε μαρκαδόρους και παστέλ. Όλοι γράψαμε και ένα σύνθημα για την ειρήνη. Για παράδειγμα, ένας συμμαθητής μου ζωγράφισε κάποια παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο για να δείξει ότι είναι ευτυχισμένοι. Εγώ

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 5: Η μπουγάδα της ελευθερίας

ζωγράφισα την υδρόγειο και έγραψα το ακόλουθο σύνθημα: “Να καταργήσουμε τα όπλα, να τα κάνουμε άροτρα!" Όταν τελειώσαμε, τις κρεμάσαμε μέσα στο σχολείο και έξω από αυτό για να τις δουν οι χωριανοί. Καθώς τις φτιάχναμε ένιω-

θα μεγάλη χαρά και συγκίνηση γιατί το κάναμε για την πατρίδα μας. Μόλις είδαν την μπουγάδα οι γονείς μου, ενθουσιάστηκαν και συγκινήθηκαν, γιατί ο θείος μου είναι πρόσφυγας και θέλει πολύ να επιστρέψει πίσω.”

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ 6: Το σπίτι του ξεριζωμού

αίθουσα μουσικής του σχολείου μας μετατράπηκε σε εγκαταλελειμμένο σπίτι στη νεκρή ζώνη: σε ένα κρεβάτι στρωμένο βρίσκεται μια κούκλα, σε ένα τραπέζι το πρωινό μιας οικογένειας, στον τοίχο κάποιες φωτογραφίες και τα ρούχα ενός μωρού. Απ’ έξω υπάρχουν κάποια φυσικά εμπόδια. Τα παιδιά ενημερώθηκαν ότι θα επισκεφθούν ένα σπίτι προσφύγων το οποίο βρίσκεται στη νεκρή ζώνη. Μπήκαν στο σπίτι και έκαναν παρατηρήσεις. Έβγαλαν φωτογραφίες (πριν την εισβολή, την ώρα της εισβολής, σε πιθανή σημερινή επίσκεψη) οι οποίες απεικόνιζαν διάφορα συναισθήματα (π.χ. το παιδί αφήνει την κούκλα του, το παιδί επιστρέφει και βρίσκει την κούκλα του, η οι-

κογένεια ακούει τις σειρήνες και απομακρύνεται αφήνοντας το τραπέζι στρωμένο). Έγραψαν ποιήματα με βάση τα συναισθήματά τους ή τοποθετώντας τον εαυτό τους στη θέση της οικογένειας αυτής. Επίσης, το εργαστήρι αποτέλεσε την αφόρμηση για επεξεργασία στην τάξη

του κειμένου «Η σπασμένη κούκλα» από το ανθολόγιο καθώς και για άλλες δραστηριότητες. Μαθήτρια της Στ’ τάξης διηγείται: “Τώρα καταλαβαίνουμε πώς νιώθουν οι εκτοπισμένοι άνθρωποι της Κύπρου. Βλέπουμε μια πινακίδα που γράφει με

μεγάλα γράμματα “ΣΤΟΠ ΚΙΝΔΥΝΟΣ.” Αν ήμουν στη θέση αυτών των ανθρώπων, θα κατάστρεφα την πινακίδα και θα έμπαινα να δω το σπίτι των παππούδων μου. Μπαίνουμε μέσα, βλέπουμε μισοφαγωμένα φαγητά, πεταμένες καρέκλες, κηλίδες από αίμα, ακόμα και παιχνίδια χάμω. Μετά η δασκάλα μάς έβαλε μουσική και μας είπε να περιηγηθούμε στο χώρο. Μας είπε να μείνουμε ακίνητοι για να δείξουμε τα συναισθήματά μας πριν και μετά να ηχήσουν οι σειρήνες. Μετά από μια τέτοια εμπειρία ένιωσα πολύ άσχημα λόγω του ότι όταν ακούω για πολέμους στις ειδήσεις στην τηλεόραση, κάθομαι ήρεμη, χωρίς άγχος για το αν θα ζήσω ή όχι. ‘Επειτα πέρασαν από το μυαλό μου στιγμές από τις διηγήσεις της γιαγιάς μου για τον πόλεμο. Στα αυτιά μου ηχούν τα εξής λόγια: “Δεν μπορώ, δεν αντέχω να πάω να δω το σπίτι όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, τώρα να το ρίζουν (=χρησιμοποιούν) άλλοι.” Μου έρχεται να κλάψω, αλλά θα φανώ δυνατή, σκέφτομαι. Πριν φύγουμε ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σπίτι. Προσπαθώ να φανταστώ το σπίτι της γιαγιάς μου, να το ταυτίσω με αυτό το χώρο,

την αίθουσα της μουσικής που μετατράπηκε σε σπίτι του ξεριζωμού. Έχουμε χρέος να θυμόμαστε τα κα-

τεχόμενα χωριά μας και να επισκεπτόμαστε το σπίτι των γονιών μας, έστω και με το μυαλό μας.”

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

Επιστολή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Προς Εντιμότατους Δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Λευκωσία, Νοέμβριος 2014 Εντιμότατοι Δικαστές, Είμαστε τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Αλάμπρας. Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας για την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των παιδιών στην Κύπρο. Τα δικαιώματά μας καταπατούνται από την Τουρκία από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Διεκδικούμε τα ακόλουθα δικαιώματά μας: - Θέλουμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα στη χώρα μας. - Θέλουμε να ζήσουμε στα χωριά που γεννήθηκαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας. - Θέλουμε να φοιτήσουμε στα σχολεία που φοίτησαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας. Ζητούμε από εσάς να μας βοηθήσετε, ώστε να ασκήσουμε πίεση στην Τουρκία για να σταματήσει η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να ελευθερωθεί το νησί μας. Ευελπιστούμε ότι θα υπερασπιστείτε τα δικαιώματά μας ως παιδιά και ότι η απόφαση που θα πάρετε θα είναι δίκαιη για όλα τα παιδιά στην Κύπρο. Με εκτίμηση, τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Αλάμπρας

Η παραπάνω επιστολή γράφτηκε από τα παιδιά της Στ’ τάξης, τα οποία και κινητοποίησαν τη διαδικασία συλλογής υπογραφών απ’ όλα τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Αλάμπρας.

Kύπρος Θαλασσοφίλητη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΑΜΠΡΑΣ 2014 - 2015

ΟΧΙ στη Βία – ΟΧΙ στα Πολεμικά Παιχνίδια

λοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία η δραστηριότητα που διοργάνωσε το Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας με τίτλο “Ξεφορτωνόμαστε τα Παιχνίδια Βίας.” Η δραστηριότητα είχε στόχο την ανάδειξη εναλλακτικών τρόπων μάθησης, οι οποίοι δε στηρίζονται στη βία και τις διαμάχες και συμπεριλαμβάνεται στα πλαίσια μιας ευρύτερης ενότητας που αναπτύσσεται στο σχολείο που στόχο έχει τη συνεργασία όλων των ατόμων σε πολλαπλά επίπεδα, με στόχο την προώθηση ενός Πολιτισμού Ειρήνης στην κοινωνία μας. Ο Πολιτισμός της Ειρήνης δεν αναφέρεται απλά στην απουσία του πολέμου, αλλά και στην “ικανότητα” να μπορείς να προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου κάτι που σου ανήκει, να μπορείς να κοιμάσαι χωρίς άγχος, να πετάς τα χαρτιά σου στον κάλαθο κι όχι στο πάτωμα για να διατηρείς καθαρό το περιβάλλον. Ο Πολιτισμός της Ειρήνης είναι η ικανότητα να μπορείς να χάνεις και να κερδίζεις, απολαμβάνοντας εξίσου και τα δύο, η ικανότητα να μιλάς όταν κάποιος άλλος αδικείται, η ικανότητα να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Τα παιδιά αποτελούν σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού και έχουν απίστευτη δύναμη να αλλάζουν τα πράγματα γύρω τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διοργανώθηκε και η δραστηριότητα που αφορούσε την «αποστροφή» προς τα παιχνίδια βίας, ώστε τα παιδιά να αναπτύξουν τα ίδια κριτική σκέψη όσον αφορά στα παιχνίδια που αγοράζουν και χρησιμοποιούν. Τα παιδιά πληροφορήθηκαν ότι θα μπορούσαν να φέρουν στο σχολείο τα πολεμικά τους παιχνίδια (π.χ. όπλα, σπαθιά, video-games που περιέχουν βία, κ.λ.π.), με στόχο να τα ανταλλάξουν με ένα ολοκαίνουριο εκπαιδευτικό παιχνίδι. Τόσο τα παιδιά, όσο και οι γονείς ενημερώθηκαν ότι η αγορά πολεμικών παιχνιδιών αυξάνει τη βίαιη συμπεριφορά στα παιδιά, τόσο κατά

την παιδική, όσο και κατά την ενήλικη ζωή τους και συντείνει στην εξάπλωση ενός Πολιτισμού Βίας, κάτι το οποίο αποφέρει τεράστια κέρδη στις πολεμικές βιομηχανίες. Τα παιδιά που επιθυμούσαν έφεραν τα πολεμικά τους παιχνίδια και τα αντάλλαξαν με εκπαιδευτικά σε μια πρωτοποριακή εκδήλωση που κατέδειξε ότι οι αυριανοί πολίτες είναι σκεπτόμενα όντα, που μπορούν να δρουν έχοντας πάντα ως γνώμονα την υγιή ανάπτυξη της κοινωνίας. Τα παιχνίδια βίας που συλλέχθηκαν από το σχολείο, θα δοθούν για ανακύκλωση για συγκεκριμένο κοινωφελή σκοπό. Όπως χαρακτηριστικά ένα παιδί της Ε’ τάξης ανέφερε: “Αγόρασα αυτά τα παιχνίδια, όταν ήμουν μικρός, γιατί ήθελα να δείξω ότι είμαι στρατιώτης. Αποφάσισα να τα φέρω στο σχολείο γιατί κατάλαβα ότι δε χρειάζεται να

Kύπρος Θαλασσοφίλητη ©Δημοτικό Σχολείο Αλάμπρας Γρηγόρη Αυξεντίου 35, 2563 Αλάμπρα Τηλ: 22521707 - 22526581, Φαξ: 22524902

παίζω μαζί τους.” Ένα άλλο παιδί της Γ’ τάξης με το πέρας της εκδήλωσης είπε ότι: “Δεν πρέπει να τα αγοράζουμε γιατί είναι πολύ άσχημα παιχνίδια.” Μέσα από παρόμοιες τύπου πρακτικές και δραστηριότητες, το σχολείο στοχεύει

να βοηθήσει τα νέα παιδιά να χτίσουν τη ζωή τους σε γερές βάσεις. Με την εκδήλωση αυτή, η οποία χαρακτηριζόταν μονάχα από θετικές έννοιες, τα παιδιά έδωσαν το μήνυμα ότι ΔΕΝ μπορούν να αποδεχτούν τη χρήση παιχνιδιών που έχουν ως στόχο την καταπάτηση των δικαιωμάτων του συνανθρώπου τους. Ως παιδιά διεκδικούν το δικαίωμα στο υγιές παιχνίδι και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να το προωθούν όπως αυτά γνωρίζουν καλύτερα. Τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Αλάμπρας στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα “όχι στη βία, όχι στα πολεμικά παιχνίδια.” Προτείνουν στα παιδιά και στους γονείς να επενδύουν σε παιχνίδια που προωθούν τη γνώση, την κριτική σκέψη και τη συνεργατικότητα. Εύχονται σε όλους μια ειρηνική ζωή, με υγεία, χαρά και μπόλικη αγάπη στις καρδιές.