Φεστιβάλ Στη Σκιά των Βράχων 2018 by Φεστιβάλ Βράχων

φεσTιβαλ ΑΦΙΕΡΩΜEΝΟ ΣΤON NIKO KOYNΔOYΡO

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

7|6 ΕΩΣ

22|9

φ ε σT ιβ αλ

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

7|6

ΕΩΣ

22|9

Καλλιτεχνική Διεύθυνση Τασία Σαρρίδου Δημόσιες Σχέσεις - Γραφείο Τύπου Ειρήνη Λαγουρού Καλλιτεχνική Επιμέλεια Εντύπων Γεωργία Αλεβιζάκη Γραμματεία Δ.Σ. Διαδημοτικού Δικτύου Μελίνα Μαρνέρου Δημιουργία-Επιμέλεια Ιστοσελίδας www.komvos.gr Ευχαριστούμε για την προσφορά και την πολύτιμη βοήθεια τους: τους Δημοτικούς Υπαλλήλους των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού την Υπηρεσία Φύλαξης των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού την Τεχνική Υπηρεσία των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού την Υπηρεσία Περιβάλλοντος των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού

Διοικητικό Συμβούλιο Διαδημοτικού Δικτύου Πολιτισμού Πρόεδρος: Ελένη Βασιλοπούλου, Δημοτικός Σύμβουλος Βύρωνα Αντιπρόεδρος: Παναγιώτης Κωστάκης Μέλη: Αθανάσιος Καράμπαμπας, Δημοτικός Σύμβουλος Δάφνης-Υμηττού Δημήτριος Καρακώνης, Δημοτικός Σύμβουλος Δάφνης-Υμηττού Κωνσταντίνος Λιούτας, Αντιδήμαρχος Δάφνης – Υμηττού Ιωάννης Ζήσης, Αντιδήμαρχος Δάφνης – Υμηττού Νεκτάριος Βακάλης Γεώργιος Μπόκαρης Δημήτριος Κωσταβασίλης Δήμητρα Νούση Χαράλαμπος Σαρηγιαννίδης Επαμεινώνδας Σαρλής Αντωνία Σταυροπούλου Διονύσιος Βώβος Έφη Λεντάκη, Πρόεδρος Ιδρύματος Πολιτισμού «Ανδρέας Λεντάκης».

Tο Φεστιβάλ «Στη Σκιά των Βράχων», ως πολιτιστικός και ψυχαγωγικός θεσμός, αποτελεί πλέον σταθερή αξία στα πολιτιστικά δρώμενα της πρωτεύουσας, είναι χώρος ταύτισης της τέχνης και της ζωής. Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια είναι ανάγκη και προτεραιότητα, εξευγενισμός και αναζωογόνηση ψυχής, οι άνθρωποι βρίσκουν διέξοδο στην τέχνη, αμβλύνοντας τα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά τους. Σας προσκαλώ λοιπόν αυτό το καλοκαίρι στο χώρο πολιτισμού του «Φεστιβάλ Σκιά των Βράχων» προκειμένου Άνθρωπος, Χώρος και Τέχνη να συνυπάρξουν σε μια αρμονική και ισορροπημένη σύνθεση, που θα δώσει χρώμα και ελπίδα στη γεμάτη άγχος καθημερινότητα μας.

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΑΦΝΗΣ-ΥΜΗΤΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ Ι. ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΥΔΑΚΗΣ

Ως δήμαρχος της πόλης με το όνομα του Λόρδου Βύρωνα που φέτος συμπληρώνονται 230 χρόνια από τη γέννησή του, σας καλωσορίζω στο Φεστιβάλ μας «Στη Σκιά των Βράχων 2018». Ευχαριστώ το Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και την Υπουργό Πολιτισμού κ. Λυδία Κονιόρδου, την Περιφέρεια Αττικής και την Περιφερειάρχη κ. Ρένα Δούρου, τη Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων και την ΓΓΙΦ κ. Φωτεινή Κούβελα, καθώς και το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για την υποστήριξή τους στο φετινό μας πρόγραμμα. Εύχομαι αυτές οι συνεργασίες να συνεχιστούν και να ενισχύουν πάντα τους πολιτιστικούς και κοινωνικούς κοινούς μας στόχους. Ευχαριστώ όλες και όλους όσες και όσους βοήθησαν στην οργάνωση του Φεστιβάλ. Ως εκπαιδευτικός χαίρομαι ιδιαίτερα για την διοργάνωση του SchoolWave που κουβαλά όλη την ενέργεια της νιότης των μαθητών και μαθητριών, θεσμού που αντέχει στο χρόνο. Επίσης ως Πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης Χορού «Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν» είμαι περήφανος για το 1ο DANCE SCHOOL WAYS που διοργανώθηκε για πρώτη φορά από το Κέντρο Μελέτης με πρωταγωνιστές τους σπουδαστές χορού από τις επαγγελματικές σχολές. Εύχομαι σε όλες και όλους Καλό Καλοκαίρι, Καλή Επιτυχία σε προσωπικούς στόχους αλλά και στους αγώνες για την Ειρήνη τα ανθρώπινα δικαιώματα, για μια ζωή όπου η τέχνη θα είναι το άνθος του καλού, πηγή ζωής και αγάπης, τόπος συνάντησης υψηλών ιδεών και συναισθημάτων. «Θα πρέπει να λυπάμαι που οι υποθέσεις μου πάνε καλά, τη στιγμή που αυτές των Εθνών βρίσκονται σε κίνδυνο. Αν τα ενδιαφέροντα της ανθρωπότητας ουσιαστικά καλυτέρευαν... δεν θα με απασχολούσαν τόσο πολύ οι «μικροιδιορρυθμίες μου». Θεέ δώσε σε όλους μας καλύτερους καιρούς ή περισσότερη φιλοσοφία!» Λόρδος Μπάϊρον 11/1/1821

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΒΥΡΩΝΑ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ

“πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη, με λογής παράξενα φυτά ένας γέρος ήλιος μας κοιτά και μας κλείνει που και που το μάτι” «Αρμίδα»-Πούσι, 1947, Νίκος Καββαδίας Σ’ αυτή τη γειτονιά, έχουμε διδαχθεί πολλά από την πολιτιστική κουλτούρα των μεγάλων Ελλήνων, αλλά και ξένων καλλιτεχνών. Γι’ αυτό, από τη δεκαετία του 1980, προσπαθούμε κάθε καλοκαίρι να τους έχουμε κοντά μας. Φέτος, χάρη στην ευγενική χορηγία του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού: τιμούμε τη μνήμη του Νίκου Κούνδουρου, με έκθεση φωτογραφίας και αρχειακού υλικού, αφιερώνοντας στη μνήμη του το πρόγραμμά μας. Από τον «Δράκο» και τη «Μαγική Πόλη» μέχρι το «Ποτάμι» και από τις «Μικρές Αφροδίτες» μέχρι το «1922», ο Νίκος Κούνδουρος ακολούθησε τον δικό του δρόμο μέσα στο ελληνικό σινεμά. Δρόμο πολιτικό, δρόμο ποιητικό, δρόμο προκλητικό και φτιαγμένο από τα ίδια τα υλικά της έντονης προσωπικότητάς του. Ακμαίος μέχρι και τα 90 του χρόνια, ο Νίκος Κούνδουρος γύρισε την τελευταία του ταινία, «Ένα πλοίο για την Παλαιστίνη» (2013) και υπήρξε μέχρι και το θάνατό του, στις 22 Φεβρουαρίου του 2017, επίτιμος πρόεδρος της Ταινιοθήκης της Ελλάδας. Αρχίζουμε τον πρώτο κύκλο θεατρικών μονόλογων, ένα δύσκολο εγχείρημα για τους δημιουργούς και πολυαγαπημένο για τους θεατές. Έξι παραστάσεις στο θέατρο «ΑΝΝΑ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ», με δωρεάν είσοδο για το κοινό. Από το δικό μας, αλλά και δικό σας Φεστιβάλ, μοναδικό παρόν δηλώνει και φέτος ο Θάνος Μικρούτσικος και όλοι οι καταξιωμένοι συνοδοιπόροι του καλλιτέχνες «όσοι περπάτησαν μαζί του» Παρόντες και εμείς, αφού μαζί του περπατήσαμε, από τα Πολιτικά Τραγούδια και την Καντάτα για την Μακρόνησο, έως τη Θάλασσα στη σκάλα και το Ανεμολόγιο, από το Σταυρό του Νότου έως τον Άμλετ της Σελήνης. Το Φεστιβάλ μας εξελίσσεται! Το Φεστιβάλ μας ριζωμένο πια στη συνείδηση του κόσμου και ιδιαίτερα της νεολαίας, αναπτύσσεται, θέτει νέους στόχους και κάνει όνειρα… Ραντεβού στη Σκιά των Βράχων…. ΙΟΥΝΙΟΣ 2018 ΤΑΣΙΑ ΣΑΡΡΙΔΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ

Το Διαδημοτικό Δίκτυο Πολιτισμού των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης – Υμηττού, αποδεικνύει περίτρανα ότι δύο Δήμοι μπορούν να συνεργάζονται επί χρόνια και να έχουν απτά και σπουδαία αποτελέσματα. Τα πράγματα που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Στον τομέα του πολιτισμού σε ένα χώρο εμβληματικό στα πρώην Λατομεία «Εργάνη» δύο πανέμορφα θέατρα, το ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ και το ΑΝΝΑ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ, υποδέχονται και φέτος καλλιτεχνικές συναντήσεις του κοινού με τους κορυφαίoυς και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες μας στη Σκιά των Βράχων. Όνειρό μου, είναι ο χώρος των θεάτρων να παραμείνει ανοιχτός όλο το χρόνο, να λειτουργήσει με πολυποίκιλες εκδηλώσεις και δραστηριότητες για τα παιδιά, όχι μόνο των δικών μας δήμων αλλά και των γειτονικών μας, για να μαθαίνουν για το θέατρο, τη μουσική, το χορό, το βιβλίο, μέσα σε ένα χώρο όπου η ανθρώπινη ενέργεια κρατά τη ζεστασιά στο βράχο όλο το χρόνο.

ΕΛΕΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΗΜΩΝ ΒΥΡΩΝΑ & ΔΑΦΝΗΣ ΥΜΗΤΤΟΥ

NIKOΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Χαιρετισμός της Υπουργού Πολιτισμού και Aθλητισμού Λυδίας Κονιόρδου για το αφιέρωμα στον Νίκο Κούνδουρο Ο Νίκος Κούνδουρος υπήρξε ο σκηνοθέτης που μόλις με την δεύτερη ταινία του, τον θρυλικό «Δράκο» άλλαξε την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Ένας ακούραστος δημιουργός που ανανεωνόταν από ταινία σε ταινία. Από την λυρική απλότητα στις «Μικρές Αφροδίτες» μέχρι τον πειραματισμό του «Vortex» και από τον κινηματογράφο- ντοκουμέντο στα «Τραγούδια της φωτιάς» μέχρι το αισθητικό επίτευγμα του «Μπορντέλο», από την ιστορία ως πληγή στο «1922» και την ιστορία ως σπαρακτικό ποίημα στο «Μπάυρον: Μπαλλάντα για ένα δαίμονα», ο Νίκος Κούνδουρος υπήρξε ένας καλλιτέχνης που εφεύρισκε τον εαυτό του κάθε φορά από την αρχή. Περισσότερο όμως από οποιαδήποτε άλλη του ταινία, ο «Δράκος» στέκει μέχρι και σήμερα αγέραστος, γοητεύοντας με την ίδια ένταση, ως μια από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ως τεκμήριο μιας εποχής, ως έργο –αναφορά για οποιαδήποτε μελλοντική γενιά. Ο Νίκος Κούνδουρος εκπροσώπησε τον ελληνικό κινηματογράφο πολλές φορές στο εξωτερικό όπως στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1953 και 1956, στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1958, 1963 και 1967, βραβεύτηκε σε πολλά ελληνικά και ξένα φεστιβάλ ενώ κόπιες των ταινιών του βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη καθώς και στο Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης. Υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα που δεν φοβήθηκε ποτέ να παρέμβει στον δημόσιο λόγο εκφράζοντας με σθένος την προσωπική του άποψη. Ένα σθένος που μπορεί κανείς να συναντήσει με την ίδια αμείωτη ζωντάνια και στα βιβλία του, στην αυτοβιογραφία του όσο και στην αλληλογραφία και τα ημερολόγια του τα οποία πρόσφατα εξέδωσε. Οι εικόνες και το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής θα μείνουν για πάντα διαφυλαγμένες στις ταινίες του Νίκου Κούνδουρου.

Ο Νίκος Κούνδουρος (1926-2017) ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου και της Καλλιόπης Γιαμαλάκη. Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά οι γονείς του τον μετέφεραν στην Κρήτη για να δηλώσουν τη γέννησή του στα δημοτολόγια του Αγίου Νικολάου. Μεγάλωσε μέσα στο κλίμα των διώξεων του πατέρα του από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου και σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από την οποία αποφοίτησε το 1948. Πολύ νέος εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση και, αργότερα, εξορίστηκε στη Μακρόνησο λόγω των πολιτικών του φρονημάτων.

Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη δημιουργική του πορεία ως σκηνοθέτης με τη Μαγική Πόλη (1954) και καθιερώθηκε με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο του Ο Δράκος (1956), που, πολλά χρόνια αργότερα, ψηφίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία της δεκαετίας. Ακολούθησαν οι ταινίες Οι παράνομοί (1958), Το ποτάμι (1959), Μικρές Αφροδίτες (1963), Vortex ή Το πρόσωπο της Μέδουσας (1967). Στα χρόνια της δικτατορίας έζησε στο Παρίσι, τη Ρώμη και το Λονδίνο και μετά την πτώση της, επέστρεψε στην Ελλάδα και γύρισε τα ντοκιμαντέρ Ελληνιστί Κύπρος (1974) και Τα τραγούδια της φωτιάς (1975). Ακολούθησαν οι ταινίες μυθοπλασίας “1922” (1978), Μπορντέλο (1985), Μπάϋρον, Μπαλάντα για έναν δαίμονα (1992), Οι Φωτογράφοι (1998) και Ένα πλοίο για την Παλαιστίνη (2013). Ταινίες του Νίκου Κούνδουρου απέσπασαν πληθώρα βραβείων στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και συμμετείχαν επανειλημμένα σε μεγάλες κινηματογραφικές διοργανώσεις του εξωτερικού, όπως το Φεστιβάλ Βενετίας (1954 & 1956) και το Φεστιβάλ Βερολίνου (1958, 1963 & 1967). Στο Φεστιβάλ Βερολίνου μάλιστα ο Κούνδουρος τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας για την ταινία του Μικρές Αφροδίτες, το 1963. Αρκετές ταινίες του, επίσης, προβλήθηκαν σε ελληνικά και ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, ενώ αντίγραφά τους περιλαμβάνονται στις συλλογές του Ευρωπαϊκού Μουσείου Κινηματογράφου, της Γαλλικής Ταινιοθήκης και του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης.

Παράλληλα με τον κινηματογράφο, ο Κούνδουρος ασχολήθηκε με το θέατρο και σκηνοθέτησε, μεταξύ άλλων, την Όπερα της πεντάρας του Μπρεχτ στο ΚΘΒΕ (1980), Ιφιγένεια Εν Ταύροις (Επίδαυρος, 1993), Αντιγόνη, Κραυγή Ειρήνης στα σύνορα της Ελλάδας με την πρώην Γιουγκοσλαβία (1994), Με το χορό και το τραγούδι (Ηρώδειο, 1995) την όπερα του Μίκη Θεοδωράκη Ηλέκτρα (Ηρώδειο, 1996), την εμπνευσμένη από τον Σοφοκλή παράσταση Εγώ η Αντιγόνη (Επίδαυρος, 1999), καθώς και τα λυρικά έργα Ερωτόκριτος (Ηρώδειο, 2000) και Ο Διγενής Ακρίτας και η βασίλισσα των Αμαζόνων (Ηρώδειο, 2002). Το καλοκαίρι 1997, που η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, ανατέθηκε στο Κούνδουρο, η οργάνωση ενός τετραημέρου με θρησκευτικές μουσικές από τη Μεσόγειο με τίτλο Οι Δρόμοι του Ουρανού-Ιερές Μουσικές. Το 1998, στους Δελφούς, ο Κούνδουρος αναλαμβάνει, για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ένατης Συνάντησης Αρχαίου Δράματος. Ασχολήθηκε με τις εικαστικές τέχνες σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του και το 2012 σχεδίασε το μνημειακό γλυπτό Η Αρπαγή της Ευρώπης που υλοποιήθηκε από τους γλύπτες Αδελφούς Σωτηριάδη και τοποθετήθηκε στην προβλήτα του λιμανιού του Αγίου Νικολάου Κρήτης. Έγραψε τα αυτοβιογραφικά κείμενα Ονειρεύτηκα πως πέθανα (Ίκαρος, 2009), Γράμματα από την Κριμαία (Άγρα, 2016) και Μνήμη Απειθάρχητη (Άγρα, 2016), καθώς και τον θεατρικό μονόλογο Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου (Αιγόκερως, 2011). Το 1993 γράφει το βιβλίο Περιπλάνηση, ο βίος και η πολιτεία του Μέμου Μακρή, ( Εξάντας,1993) ενώ το 1998 εκδόθηκε, υπό την εποπτεία του, ο τόμος Stop Carre με φωτογραφίες και εικαστικά στοιχεία των ταινιών του. Τέλος, ο Νίκος Κούνδουρος διετέλεσε Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (19851987), του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων - ΚΕΘΕΑ (1993-1995) και της Πολιτιστικής Εταιρείας Αρχιπέλαγος (1997-2017), ενώ αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Αθηνών (2005) και Κρήτης (2015).

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ (Μακρόνησος 1949)

Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. «Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε» μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν, να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν! Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο τρία κομμάτια ύφασμα. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο! «Τι κάνεις;» τον ρωτάω. «Θα πεθάνεις εδώ πάνω» απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά. Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα. Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος. Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου –ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: «Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε». Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό. Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωσή μας και το χαμόγελό μας.

1954 ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΗ

Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ένα χρόνο πιο μεγάλος από εμένα. Μια μέρα του λέω: «θέλω να κάνω και εγώ ταινία». «Να κάνεις» μου λέει, και βάζουμε μπροστά το μηχανισμό. Αρχίσαμε να χτίζουμε με ενθουσιασμό αυτό που θα ήτανε αργότερα η ζωή μου. Αυτός είχε φίλους. Εγώ είχα αυτόν. Βρέθηκαν συνεργάτες, βρέθηκαν τα λίγα χρήματα, στήθηκε σιγά σιγά εκείνο το μαγικό κουτί από ρολά ζελατίνας, από σενάριο, από ηθοποιούς, από τεχνικούς, από ενθουσιασμό. Όλοι όμορφοι, όλοι νέοι και ο Μάνος χαμογελούσε τρυφερά. Και το έργο τέλειωσε και όλοι τα χάσανε και εμείς πρώτοι. Την ταινία την είπαμε Μαγική Πόλη.

Νίκος Κούνδουρος

1956 ΔΡΑΚΟΣ

Μπήκα κρυφά στις αίθουσες που παιζότανε ο Δράκος, στο Rex, στο Αττικόν και άκουσα τα σφυρίγματα και τις ειρωνικές φωνές του κόσμου, που ένιωθε εξαπατημένος. Περίμενα να τους δω να βγαίνουν, και κάποιοι, που με αναγνώρισαν στη έξοδο, μου έσφιξαν σιωπηλά το χέρι. Τότε έμαθα, μια κι έξω, πως εγώ και αυτό το άγνωστο πλήθος δεν θα είχαμε ποτέ καλές σχέσεις. [...]

Ο Δράκος καταγγέλλει την Αμερική, που με τον τεράστιο όγκο της έπεσε πάνω στην πατρίδα μας και τη συνέθλιψε σαν να ήταν για τα σκουπίδια.

Νίκος Κούνδουρος

1958 ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

Η ταινία της οργής. Η αντίσταση είχε πνιγεί, οι τρόποι έκφρασης των αγωνιστών είχαν καταργηθεί κάτω από τη βία ενός αστυνομικού κράτους. Θέλησα να αποτίσω φόρο τιμής στον αντάρτη των βουνών, στον ταπεινωμένο, στον εξευτελισμένο, στον αγνοημένο –στην καλύτερη περίπτωση– Έλληνα, που κράτησε ψηλά τη Ρωμιοσύνη στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής.

1963 ΜΙΚΡΕΣ ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ

Είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με ερωτικό θέμα και φιλοδόξησα να δώσω μια ερωτική ιστορία πέρα από ονομαστικές σχέσεις, ένα ερωτικό τραγούδι πέρα από εποχές και ηθογραφία… Οι ήρωές μου, απαλλαγμένοι από κοινωνικά πλέγματα, χειρίζονται τον εαυτό τους με την καθαρότητα μιας ατσάλινης λεπίδας και την έλλειψη ντροπής ενός αγριόγατου… Το τοπίο το μεταχειρίστηκα περισσότερο σαν ψυχολογικό παρά σαν διακοσμητικό υλικό.

Νίκος Κούνδουρος

1967 VORTEX ή ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

Άρχισε να γυρίζεται το ’66 στην Κρήτη. Όμως μας πρόλαβε η χούντα. Ένα μέρος της γυρίστηκε στο Λονδίνο και η τελική επεξεργασία έγινε στη Ρώμη και στο Παρίσι. Ήτανε μια ταινία εσωτερική, προσωπική, κλειστή, που περισσότερο από κάθε άλλη ταινία μου μοιάζει με ζωγραφική, στο σημείο που η απουσία εξωτερικής κίνησης και ο ελλειπτικός διάλογος πιέζει τον θεατή να καταφύγει στην ανάγνωση της εικόνας…

1992 ΜΠΑΫΡΟΝ, ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΑΙΜΟΝΑ

Ο θάνατος, λοιπόν, ενός ποιητή, ο θάνατος του Μπάυρον στην Ελλάδα, την Ελλάδα που επέλεξε ο ίδιος σαν τοπίο, σαν κάδρο, για το θάνατο του… Ο ίδιος ήθελε να τελειώσει εδώ τη ζωή του, που τη θεωρούσε έτσι και αλλιώς τερματισμένη μέσα στην υπαρξιακή του αγωνία, και να την τελειώσει ένδοξα μέσα σ’ αυτόν τον τόπο του οποίου λάτρεψε τους μύθους… Πρόκειται για μια εποχή όπου η Ελληνική Επανάσταση έφθινε, βρισκόταν πραγματικά στο χείλος κάποιας απελπισίας. Έτσι, λοιπόν, έχουμε το θάνατο και την απελπισία του ποιητή σ’ ένα περιβάλλον που θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε και σαν το θάνατο και την απελπισία μιας επανάστασης.

Νίκος Κούνδουρος

1994 ΑΝΤΙΓΟΝΗ Μια θεατρική παράσταση στα σύνορα Ελλάδας - πρώην Γιουγκοσλαβίας Επιλέξαμε την τραγωδία του Σοφοκλή Αντιγόνη επειδή ο αδελφοκτόνος πόλεμος συνθέτει μια οδυνηρή ομοιότητα με τον παραλογισμό και τη σκληρότητα της σύγχρονης Βαλκανικής τραγωδίας. Η παράστασή μας θα δοθεί στο ύπαιθρο, πάνω στη γραμμή των συνόρων με την πρώην Γιουγκοσλαβία, κάτω από συνθήκες άβολες για μια θεατρική ομάδα, αλλά κατάλληλες να υπογραμμίσουν την συμβολική συμπαράσταση των Ελλήνων καλλιτεχνών στα άμαχα θύματα ενός απάνθρωπου πολέμου. Ηθοποιοί, τεχνικοί και άλλοι συνεργάτες προσφέρουν εθελοντικά τον εαυτό τους για την πραγματοποίηση αυτής της πράξης που θέλει να θυμίσει ότι ο άνθρωπος είναι ή οφείλει να είναι το κέντρο του πολιτισμού όλου του πλανήτη. Τους ευχαριστούμε

Νίκος Κούνδουρος

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 2012 Είχα ακόμα πείσμα, είχα κουράγιο, ήμουν γερός στο κορμί και στο μυαλό και λέω ή τώρα ή ποτέ. Και βάζω μπροστά το σχέδιο. Στην αρχή ένα σχέδιο με μολύβι στο χαρτί, έπειτα μια μικρή μακέτα με πηλό. Κατεβαίνω στην Κρήτη και βρίσκω εκείνα τα παιδιά τους σιδεράδες και γλύπτες, τον Νίκο και τον Παντελή. Και μπαίνει μπροστά το έργο. Πρώτα με πηλό και ύστερα σε γύψο και πιο ύστερα σε μεγάλο μέγεθος. Με σιδερένιο σκελετό και τσιμέντο κατασκευάζουμε το τεράστιο σώμα ενός ταύρου. Ο Παντελής διαιρεί σε 230 γύψινα καλούπια το τεράστιο σώμα του ζώου. Ένα γερμανικό εργοστάσιο αναλαμβάνει να μετατρέψει τα γύψινα καλούπια σε 230 ορειχάλκινες πλάκες. Τον ίδιο καιρό η κατασκευή της κόρης Ευρώπης ακολουθεί την ίδια διαδικασία και το επιβλητικό έργο τελειώνει.

Νίκος Κούνδουρος

ΚΥΡΙΕ ΚΟΥΝΔΟΥΡΕ, ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ!

Κύριε Κούνδουρε καλησπέρα σας. Δεν είμαι κριτικός. Ούτε ιστορικός του κινηματογράφου. Ίσως ούτε πια σκηνοθέτης. Γι’ αυτό θα μιλήσω ως θεατής. Ως θεατής των ταινιών και της ζωής σας. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 1969. Εσείς ήσασταν στο Παρίσι κι εγώ στην Αθήνα, σε μια σκοτεινή αίθουσα, σε μια σκοτεινή εποχή. Ήταν μια προβολή του Δράκου στο Studio της οδού Τρικόρφων που λειτουργούσε τότε, περίπου σαν κρυφό σχολειό. Εγώ έφηβος μιας γενιάς ακαθοδήγητης που ζούσε μέσα στο φόβο, αγαπούσα με πάθος τον κινηματογράφο. Ζούσα καταβροχθίζοντας εικόνες με μανία και μέσα σε κείνη την αγωνία, σας γνώρισα ένα βράδυ πίσω από τα καρέ του Δράκου, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα με έκπληξη ένα κινηματογράφο ελληνικό, όμορφο, αυθεντικό, σπουδαίο και εν τέλει χαρισματικό, αφού μπόρεσε να διαλύσει το φόβο μου όσο κρατούσε το θαύμα. Καιρό αργότερα ξαναβρήκα την ίδια μαγική συνταγή στους δρόμους της Μαγικής σας Πόλης και πάλι συνάντησα το μυστικό της στις Μικρές αλλά και παγανιστικές, άσπρες και μαύρες Αφροδίτες σας. Ύστερα ήρθε η μεταπολίτευση και η φυσική σας παρουσία εγκαταστάθηκε επιβλητική και απρόσιτη σ’ ένα τραπεζάκι του «Βρούτου» στο Λόφο του Στρέφη, και βάλθηκε να ξαναγράφει αντίστροφα με το δικό της τρόπο, την ιστορία. Από τη Σμύρνη του 1922 παλινδρόμησε στο Μεσολόγγι ένα αιώνα νωρίτερα, με ενδιάμεσο σταθμό ένα Μπορντέλο, στην Κρήτη. Μια διαδρομή από κόλαση σε κόλαση χωρίς καθαρτήριο, ολοκλήρωσε τις πρώτες εφηβικές μου υποψίες. Ένας κινηματογράφος πυκνός, σκοτεινός, δραματικός, από το νεορεαλισμό της Μαγικής Πόλης ως τον υπαρξιακό εξπρεσιονισμό του Byron, να ωριμάζει στα ίδια χνάρια έχοντας στο κέντρο του την ίδια έμμονη ιδέα και στα σπλάχνα του το σπέρμα του τραγικού, αφού κοινό θέμα παντού είναι ο άνθρωπος στο δόκανο της αδυσώπητης μοίρας του, παρεξηγημένος, κυνηγημένος, πρόσφυγας. Και δε μιλώ μόνο για τους Μικρασιάτες του 1922 ή της Μαγικής Πόλης, μα και για τον Βύρωνα, που ήρθε πρόσφυγας στο Μεσολόγγι και για τα γυμνά κορίτσια του Μπορντέλου – που στέγασαν τη δική τους προσφυγιά σε ξένα σώματα. Μιλώ, ακόμα, και για το Δράκο, που υπήρξε κι αυτός πρόσφυγας μέσα στον ίδιο του το ρόλο. Αυτά είχα να πω, ως θεατής, για τις ταινίες σας, Κύριε Κούνδουρε. Και θα σταματούσα εδώ Νίκο αν η τύχη δε μου έδινε το προνόμιο να γίνω θεατής και της ζωής σου, αφού στο μεταξύ γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι, γείτονες, πρόσωπα οικεία και καθημερινά. Και τότε επιβεβαίωσα κάτι που υποψιαζόμουν από καιρό. Υπάρχουν άνθρωποι με έργο σπουδαίο που όταν τους γνωρίσεις το έργο τους μικραίνει. Υπάρχουν κι άλλοι που όταν τους πλησιάσεις, το έργο τους αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις. Όπως εσύ! Ωστόσο, απόψε θέλω να μιλήσω τη δική του αλήθεια, Νίκο κι όχι να σου φιλοτεχνήσω μια αγιογραφία. Γι’ αυτό σπεύδω αμέσως να πω ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο να είναι κανείς φίλος σου. Μάλιστα, κυρίες και κύριοι, το να είσαι φίλος του Κούνδουρου απαιτεί υπομονή, αντοχή και ταλέντο - ένα από τα λίγα που αξιοποίησα, εν τέλει, στη ζωή μου. Γι’ αυτό πιστέψτε με! Ο Κούνδουρος είναι δύσκολος, απαιτητικός, θέλει

ακρίβεια και αφοσίωση και είναι ανελέητος κριτής των κοντινών του ανθρώπων. Όλα αυτά βέβαια θα ήταν της απελπισίας, αν δεν ελάφραιναν μαγικά από το χαμόγελό του, από μια συνεχή διάθεση παιχνιδιού που τα υπονομεύει δημιουργικά και από μιαν ειδικού τύπου ψυχική γενναιοδωρία, που εκδηλώνεται αφειδώς, υπό ένα όμως όρο: ο Κούνδουρος είναι, με τον τρόπο του, ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος. Μπορεί να σου χαρίσει το χρόνο του να τον σπαταλήσεις, να σου προσφέρει το κρεβάτι του για να κοιμηθείς, να σου δώσει το πουκάμισό του για να ντυθείς και το φαΐ του για να χορτάσεις, αλλά όλα αυτά πρέπει γίνουν ακριβώς όπως θέλει αυτός, σύμφωνα πάντα με τις απαρέγκλιτες εντολές του σκηνοθέτη. Γιατί, να σας το πω να το μάθετε κι αυτό, ο Κούνδουρος σκηνοθετεί τα πρόσωπα της ζωής του όπως ακριβώς τα πρόσωπα των ταινιών του. Αυτό λοιπόν απαιτεί από τους «οικείους» διαρκή επαγρύπνηση, σεβασμό, αλλά και αυτονομία. Γιατί αν μπεις στη ζωή του Κούνδουρου για να καταθέσεις το θαυμασμό σου κι αρκεστείς σ’ αυτό, θα γίνεις γρήγορα βαρετός και θ’ αποβληθείς αργά ή γρήγορα από το έργο. Για να επιβιώσεις όμως θα πρέπει να μοιάζεις με τους ήρωες των ταινιών του, που είναι όλοι πρόσωπα ατίθασα αλλά ποτέ προδοτικά. Ένα τέτοιο πρόσωπο, ατίθασο αλλά ποτέ προδοτικό θέλω να παραμείνω κοντά σου Νίκο, γιατί –ας σου το πω απόψε και δημόσια- στάθηκες μεγάλο σχολείο στη ζωή μου. Γιατί ανήκεις και συ στα ιερά τέρατα της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, όπως ο Χατζιδάκις και ο Τσαρούχης, που καλλιεργώντας ένα ιδιότυπο «πολιτισμό λόγου» κατάφεραν να είναι παιδευτικοί μέσα στο ιερό καφενείο της καθημερινής συναλλαγής, κάνοντας το έργο τους να μεγαλώνει όταν κανείς τους πλησιάζει. Πριν μερικά χρόνια γνώρισα σ’ ένα φεστιβάλ ένα μύθο του παγκόσμιου σινεμά, τον Αμερικανό σκηνοθέτη Άρθουρ Πενν. Μας σύστησαν, ήμουν πολύ αμήχανος, έπρεπε κάτι να ψελλίσω. Ξεστόμισα την πιο μεγάλη κοινοτοπία, που όμως την εννοούσα απολύτως. «Σας ευχαριστώ -του είπα- που μεγάλωσα με τις ταινίες σας». «Τι περίεργο -απάντησε- ξέρετε κι εγώ με τις ταινίες μου μεγάλωσα». Την ίδια κοινότοπη μα αληθινή φράση θα σου έλεγα μόνο απόψε Νίκο: «Σ’ ευχαριστώ που μεγάλωσα με τις ταινίες σου», αν δεν είχα να προσθέσω κάτι πολύ πιο σημαντικό: «σ’ ευχαριστώ που μεγάλωσα κοντά σου». ΜΑΝΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗΣ ΜΑΚΡΥ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε σε πολλές τιμητικές εκδηλώσεις για τον Νίκο Κούνδουρο, παρουσία του, κατά τη διάρκεια των τελευταίων είκοσι χρόνων. Δημοσιεύεται σε έντυπο για πρώτη φορά, εδώ. Και χαίρομαι που το έντυπο αυτό είναι αιγινήτικο, γιατί στην Αίγινα δόθηκε η αφορμή για να διατυπωθούν αυτές οι λίγες κουβέντες που συνοψίζουν τις δυο όψεις μιας στενής φιλίας τριάντα πέντε χρόνων. Να πώς έγινε… Αφήναμε το σπίτι του Νίκου για να κατεβούμε στο λιμάνι και να πάρουμε το πλοίο για τον Πειραιά. Ήταν καλοκαίρι του 1996 κι ένα από τα πολλά φιλόξενα αιγινήτικα Σαββατοκύριακα που μοιραστήκαμε τότε, έδειχνε πως έφτανε στο τέλος του. «Άκου νεαρέ…», μου είπε ξαφνικά, «…η εκδρομή δεν τελειώνει

εδώ. Απόψε το βράδυ, η Κινηματογραφική Λέσχη Δραπετσώνας διοργανώνει εκδήλωση για την αφεντιά μου. Θα παιχτεί το “1922”. Θα ’ρθεις…». «Μα την έχω δει αναρίθμητες φορές την ταινία…» ψέλλισα. «Μη με διακόπτεις… συνέχισε επιτακτικά. Θα ’ρθεις και όχι μόνο θα ’ρθεις, αλλά και θα μιλήσεις». «Υπό ποιαν ιδιότητα;» έκανα μια τελευταία προσπάθεια να αποφύγω τη δυσβάστακτη πρόκληση. «Μα είσαι αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου». Ναι, ήμουν. Έμενε η ύστατη αντίρρηση, για την τιμή των όπλων: «Μα δεν έχω το χρόνο…». «Έχεις τρεις ώρες», είπε. Φως-φανάρι: ήταν τελεσίγραφο. Kaι συνθηκολόγησα. Στο κατάστρωμα της επιστροφής, τα βουνά της Αίγινας ξεμάκραιναν, αχνοφαινόταν ο Πειραιάς με μια υποψία Δραπετσώνας στο βάθος και το μυαλό μου έπαιρνε στροφές σαν την προπέλα του καραβιού. Ήξερα πολύ καλά ότι ο Νίκος δεν είχε ανάγκη από τον δικό μου «έπαινο» και πως η επιμονή του να μιλήσω ήταν, εκτός των άλλων, μια παιγνιώδης απόπειρα να με «στριμώξει», όπως συνήθιζε να κάνει με τους φίλους του. Ένας παραπάνω λόγος να τα βγάλω πέρα, λοιπόν. Δεν πρόλαβα, βέβαια, να βάλω στο χαρτί ούτε λέξη. Το ίδιο βράδυ, ό,τι σκέφτηκα στο μεταξύ, το είπα φωναχτά και «από στήθους» μπροστά στον κόσμο. Όταν τελείωσα, ο Κούνδουρος σηκώθηκε και δήλωσε: «Άκουσα, ζωντανός, τον ιδανικό μου επικήδειο». Αυτό ήταν. Δεν ξέρω πώς ερμήνευσαν αυτό το χρησμό οι άλλοι, αλλά εγώ, επειδή ήξερα καλά τον Κούνδουρο, κατάλαβα πως είναι έπαινος και ότι πέρασα επιτυχώς τη δοκιμασία. Την άλλη μέρα μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να γράψω όσα είπα και να του δώσω ένα αντίγραφο για το αρχείο του. Έμελλε, ωστόσο, το κείμενο που προέκυψε – και που του άρεσε, πιστεύω - να μην ξεχαστεί σ’ ένα συρτάρι και να διαβαστεί, όπως το είπα στην αρχή, σ’ ένα σωρό εκδηλώσεις προς τιμήν του, κυρίως σε Δήμους, των οποίων ο αριθμός ολοένα και πλήθαινε και δεν σταματούσε, τόσο που κάποτε ισχυρίστηκα δημοσίως ότι ο Κούνδουρος ήταν η αιτία για την οποία το κράτος αναγκάστηκε να επιβάλει το Σχέδιο “Καποδίστριας”, ώστε να περιορίσει κάπως την έκταση του ανησυχητικού αυτού φαινομένου. Τώρα που ο κύκλος της ζωής του μεγάλου μου φίλου έκλεισε, καιρός είναι να κλείσει κι ο κύκλος αυτού του μικρού κειμένου μέσα στις αράδες ενός περιοδικού της Αίγινας, του τόπου όπου ξεκίνησε να παίρνει μορφή εκείνο το απόγεμα μιας Κυριακής του ’96. Κι ας λογαριαστεί κι αυτό σαν ένα ελάχιστο παράπλευρο ίχνος της παρουσίας του Νίκου Κούνδουρου στο νησί που αγάπησε, δίπλα στο μεγάλο αποτύπωμα της τέχνης και της μαστοριάς του: το σπίτι που έσπειρε σε μια πλαγιά της Αίγινας για να γίνει το καταφύγιο των χρόνων της ωριμότητάς του, ωραίο σαν τη μορφή του, ευρύχωρο σαν τη γενναιοδωρία του και στέρεο σαν τη σοφία του. Μ.Ε. [Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό Η Αιγιναία, τεύχος 28, Αίγινα 2018]

«Ούρλιαζε για να ΄χεις τη χαρά να ακούς τη φωνή σου» Είχα την τύχη και τη χαρά να βρεθώ, την εποχή της κρίσης, της απογοήτευσης και των θρυμματισμένων ψευδαισθήσεων, δίπλα στον Νίκο Κούνδουρο τα τελευταία έξι χρόνια του στον κόσμο, να γίνω ένα κομμάτι της ζωής του και να γίνει ένα κομμάτι της δικής μου ζωής. Μια συνάντηση μαγική, μια μύηση στην κοινωνία της παρουσίας του και του χρόνου του: «είμαστε μαζί». Δεν ήταν δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο με τον Κούνδουρο, εξάλλου πολλοί από τους φίλους του έχουν κοινωνήσει αυτού του είδους τον δεσμό. Γιατί ο Νίκος ήξερε να ακούει, μπορούσε να νιώσει τον άλλο δίπλα του. Σε αντιμετώπιζε με έναν τρόπο εξισωτικό. Πολλές φορές έλεγε: εγώ είμαι οι άλλοι, με νοιάζουν οι καημοί και τα βάσανά τους… Δεν αρκεί να παρατηρείς μόνο τι λέει κάποιος αλλά και τι κάνει. Άλλωστε, συνήθως οι ιδέες ή οι πεποιθήσεις των ανθρώπων δεν ταυτίζονται με τις πράξεις τους, σπάνια αποτελούν ασφαλές κριτήριο για την αποτίμηση του χαρακτήρα τους. Έτσι, εκτός από το χρέος που ένοιωθα να βοηθήσω στην δημιουργία ενός αρχείου και να μελετήσω τον «κουνδουρικό» κόσμο, το αντάμωμά μας αυτό μού πρόσφερε ένα ανεκτίμητο μάθημα ζωής. Απροσάρμοστος και πάντα γοητευτικός, ο Κούνδουρος, λες και δεν ήταν του κόσμου τούτου. Μια φωτεινή και θαρραλέα παρουσία, μια παρρησία που αρδευόταν από την επιθυμία κι όχι από τη λογική, από τον οίστρο κι όχι από την υπαγόρευση. Μαθήτευσα στη γλώσσα του, στο τι σημαίνει να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα, έζησα δίπλα του καταγράφοντας ενενήντα χρόνια ζωής σε ένα βιβλίο, ένα κομμάτι ζωντανής ιστορίας. Καθοριστικό στοιχείο της ιδιοσυστασίας του ήταν ο πόνος. Έζησε τον πόλεμο, τα Δεκεμβριανά, τον εμφύλιο, την εξορία

–τέσσερα χρόνια στη Μακρόνησο–, την επιβολή της απριλιανής χούντας, την εισβολή στην Κύπρο, την προδοσία –το τραύμα της ελληνικής ιστορίας. Έγραφε ο Κούνδουρος, λίγο καιρό μετά την προβολή της ταινίας του Οι Παράνομοι (1958) στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 1961: «Το δράμα της Ελλάδας, με θύτη και θύμα την ίδια την πατρίδα, με βασανίζει σε κάθε μου βήμα. Αν δεν υπήρχε ο ασφυκτικός χώρος της μεταπολεμικής Ελλάδας, αν ο μεγαλύτερος εχθρός του Έλληνα δεν ήταν ο ίδιος ο Έλληνας, αν το Κράτος δεν ασκούσε τρομοκρατία επί δικαίους και αδίκους, ο πολίτης στην περίπτωσή μας εγώ, θα είχα επιλέξει για τα θέματα μου έναν άλλο δρόμο. Ο ιδεατός χώρος της ελευθερίας και η μοίρα του παγιδευμένου ανθρώπου μού είχανε γίνει πια έμμονη ιδέα. Εκ των υστέρων κατάλαβα πως αυτή η εμμονή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η προσωπική μου περιπέτεια και κοντά σ’ αυτήν και πολλών άλλων Ελλήνων παγιδευμένων σε μια μετεμφυλιακή κοινωνία και σε ένα κράτος που δεν μας ήθελε και δεν το θέλαμε.» Γράφει ο Δημήτρης Δημητριάδης στο δοκίμιό του Ο πόνος ως πόλη: «Ο πόνος λέει δεν υπάρχει σωτηρία. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να σώσουμε τον πόνο, για να είναι εκεί και να μας λέει δεν υπάρχει σωτηρία, και έτσι να σώσουμε τη ζωή ως γεγονός τραγικό.» Αν λοιπόν ο πόνος είναι ιδρυτικός, ο Κούνδουρος έκανε τέχνη τον πόνο, τον προσωπικό και τον συλλογικό πόνο. Παροιμιώδης ήταν η αγάπη του για την Κρήτη. Σε όλες τις συνεντεύξεις του μνημόνευε πάντα το μεγάλο νησί, αφηγούμενος και μια ιστορία για το πάθος του Κρητικού για λευτεριά, διανθισμένη κατά κανόνα με το ευφάνταστο παραμυθάδικο πνεύμα του. «Απο εκεί», έλεγε, «έχω κληρονομήσει και τη “στουρνοσύνη” μου, εκείνο το σκοτεινό πείσμα που κάνει συχνά τις αρετές να γίνονται ελαττώματα». Λάτρευε τον λαϊκό πολιτισμό και τους λαϊκούς τεχνίτες, τους συνεχιστές μιας μακράς παράδοσης. Σαν αγιογράφος με προτίμηση στα κοσμικά θέματα, τέλη της

δεκαετίας του ’50 ή αρχές του ’60, αν θυμάμαι καλά, βρίσκει μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλαο και φιλοτεχνεί μια νωπογραφία αποτυπώνοντας τις φιγούρες των προγόνων του με κρητικές φορεσιές, των Αποστόλων και των Βενετσιάνων κατακτητών, θέλοντας ταυτόχρονα να απαθανατίσει τον τόπο και τον χρόνο της Κρήτης. Το τελευταίο έργο του στο νησί, το 2012, το μνημείο της Αρπαγής της Ευρώπης, ήταν ένα γλυπτό που θα μπορούσε να συμβολίζει τη συντέλεια της ιστορίας του κόσμου, σαν να είχε διαισθανθεί τη θανάσιμη απειλή που αντιπροσώπευε για την ήπειρο η υποθήκευση της αξιοπρέπειάς της στην αγοραία χρηματοπιστωτική λογική. Καθοριστικό στοιχείο της καθημερινότητάς του ήταν η παρέα, οι φίλοι, κι ανάμεσά τους το σινάφι των ηθοποιών και των κινηματογραφικών συνεργείων. Ο Νίκος τραβούσε σαν το μέλι το ανθρώπινο μελισσολόι, κι ο κόσμος άνοιγε γύρω του και του ανοιγόταν. Ένα ήθος και μια κουλτούρα ανοιχτοσύνης. Ώρες ώρες, μάλιστα, η εμπιστοσύνη που έδειχνε στους άλλους έμοιαζε τυφλή και απροϋπόθετη. Η παντοτεινά ανοιχτή πόρτα του σπιτιού του, όχι μονο στο Μετς, αλλά και στην Κρήτη και στην Αίγινα, ήταν η ίδια η ψυχή του σκηνοθέτη, «η άπλα του ήταν η άπλα του ίδιου του Κούνδουρου», έγραφε το 1976 ο φίλος του Βασίλης Βασιλικός στο βιβλίο του 25ετία. Ιδανικός εραστής των χρωμάτων, του φωτός, αλλά και των ονομάτων και των πάτριων αφηγήσεων –έζησε τον περισσότερο βίο του στην Ελλάδα με διάλειμμα επτά χρόνων την περίοδο της δικτατορίας– είχε για συντροφιά του ανθρώπους που τον ενέπνεαν, με αρκετούς από τους οποίους συνεργάστηκε, όπως ο Χατζιδάκις, ο Καμπανέλλης, ο Αργυράκης, ο Μοσκώφ, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Κουν, ο Θεοδωράκης, ο Μαρκόπουλος, ο Γκούφας και αρκετοί άλλοι. Κοινό τους όραμα, μια Ελλάδα διαφορετική

από εκείνη που επισωρεύει τη μια τραγωδία πάνω στην άλλη –πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο, δικτατορία, που προσπαθώντας να επουλώσει τις πληγές της πέφτει στα νύχια των κερδοσκόπων και των δημαγωγών. Μοιράστηκα μαζί του την τέχνη της περιπλάνησης στα στέκια της γειτονιάς: μια στάση στο κουρείο του Άντρεα, στο ξυλουργείο του Θανάση, στο ατελιέ του Χρήστου, μια καλημέρα στον Γεράσιμο, ένας καφές στο Οντεόν παρέα με φίλους, τον Μπάμπη, τον Σπύρο και τον πρέσβη, τα επίμονα χτυπήματα του κουδουνιού στο σπίτι του Μάνου, το υποχρεωτικό πέρασμα από την καντίνα της λαϊκής κάθε Παρασκευή, μια βόλτα με το ιστορικό Μίνι Κούπερ με οδηγό την αγαπημένη του σύντροφο Σωτηρία –στην οποία ώφειλε, μεταξύ άλλων, την απαλλαγή του από την έγνοια της καθημερινής μέριμνας. Και γύρω του ο κόσμος. Πλησίαζε τον καθένα, μια ζεστασιά ανθρώπινη άχνιζε ολόγυρά του. Αρκεί να μπορούσες να αφεθείς να σε αγγίξει, να σε σαγηνεύσει, να σε ταξιδέψει. Οι πρωταγωνιστές των έργων του ήταν στο δρόμο, σώματα που εκτίθενται, πρόσωπα-τοπία, και ξαφνικά το μάτι του ζωγράφου που πιάνει μια λεπτομέρεια. Μου έλεγε, «κοίτα το φώς πως περνάει μέσα από τα φύλλα του κλαδιού του δέντρου»…, «κοίτα με τι δεξιοτεχνία έχει στήσει αυτός τον πάγκο του στη λαϊκή, δες τα χρώματα από τις ντομάτες και τις πολυχρώμες πιπεριές», «μα κοίτα το πρόσωπο αυτό»... «Το μέλλον σου! Μαρία», όταν έβλεπε κάποια κυρία ηλικιωμένη. Ατρόμητος, ακούραστος, αντιμέτωπος με τις σαγήνες του έρωτα και τα καταχθόνια μάγια του θανάτου. Καθόλου γκρινιάρης, μόνο ελάχιστες φορές άφηνε να διαφανεί μια θλίψη μιλώντας για εκείνο το κακό όνειρο, τον εφιάλτη: «Με κυνηγάνε τα φαντάσματα αυτών που πέθαναν, πολύ συχνά. Και οι φωνές αυτών που ζουν ακόμα…» Τυχεροί όσοι τον γνώρισαν, και κυρίως όσοι δούλεψαν μαζί του,

γιατί αξιώθηκαν να νιώσουν πώς συλλαμβάνεται μια σκηνή ενός έργου, να μοιραστούν την ομορφιά της γέννας μιας καλλιτεχνικής ιδέας, στη ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική, στην αγιογραφία, στη γλυπτική, στο θέατρο, στο γράψιμο, στο σινεμά. Ή να γίνουν μάρτυρες μιας χειρονομίας πολιτικής ανυπακοής, καθώς το μεγαλύτερο πάθος του ήταν η δικαιοσύνη. «Ούρλιαζε για να ’χεις τη χαρά να ακούς τη φωνή σου, πάλη για την πάλη», έλεγε, «κι εμείς παλεύουμε ακόμα, κι ας γνωρίζουμε ότι νίκη δεν υπάρχει…» Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έγραφε στο Μονόδρομο: «Όταν ένας πολύ κοντινός μας άνθρωπος πεθαίνει, υπάρχει κάτι στις εξελίξεις των επόμενων μηνών για το οποίο θαρρούμε πως διακρίνουμε ότι –όσο κι αν θέλαμε να το είχαμε μοιραστεί μαζί του– δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί παρά μόνο χάρη στην απομάκρυνσή του». Η τέχνη του βίου και το βίωμα της τέχνης του Νίκου Κούνδουρου ας γίνει για εμάς τους «περιλειπομένους» μάθημα ζωής, ζωής με λογισμό, όνειρο, ποίηση κι ελπίδα. Ένα κάλεσμα για τη συνέχιση του αγώνα ενάντια στην περιρρέουσα βαρβαρότητα, για να παραμείνει θαλερή η ουτοπία και αμάραντη η επιθυμία. Μαρία Καραμητσοπούλου Επιμέλεια αφιερώματος στον Νίκο Κούνδουρο

Φωτογραφία: Μιχάλης Αναστασίου

τo προγραμμα

εναρξη εκδηλωσεων: 21:00

Πέμπτη

7 & Παρασκευή 8 Ιουνίου

ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟYΤΣΙΚΟΣ «Όσοι περπάτησαν μαζί μου»

Ο Θάνος Μικρούτσικος ανεβαίνει με τους φίλους του στο Θέατρο Βράχων για να κάνει την έναρξη του Φεστιβάλ με δύο μεγάλες συναυλίες: Πρώτο ταξίδι για το φετινό καλοκαίρι... έτυχε ναύλος για το Θέατρο Βράχων… την Πέμπτη 7 και την Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018. Με τα τραγούδια που σημάδεψαν και συντροφεύουν τρεις γενιές στις κοινές αγωνίες τους, στους αγώνες τους, αλλά και στις προσωπικές τους στιγμές. Τα τραγούδια του Θάνου που εκφράζουν τον καθέναν από μας ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί. Κι ενώ η Ελλάδα ταξιδεύει πληγωμένη, ταξιδεύουμε και εμείς μαζί αντιστεκόμενοι στη βαρβαρότητα των καιρών. Και το τραγούδι μάς βοηθάει να συνεχίσουμε με δύναμη στους δύσκολους καιρούς.

Ο Θάνος Μικρούτσικος παρέλαβε το τραγούδι μας από τα χέρια μεγάλων συνθετών και διεύρυνε τα όρια του. Δούλεψε πάνω σε κείμενα σπουδαίων ποιητών και μελοποίησε στιχουργούς που ανανέωσαν τη φόρμα του έντεχνου νεοελληνικού τραγουδιού. Ο κατάλογος μακρύς και χωρίς τέλος. Ρίτσος, Καβάφης, Σεφέρης, Μπρεχτ, Χικμέτ, Μαγιακόφσκι, Αναγνωστάκης, Καββαδίας αλλά και Αλκαίος, Ελευθερίου, Νικολακοπούλου, Τριπολίτης, Ιωάννου... Είναι λοιπόν αυτά τα τραγούδια που γεννήθηκαν απ’ αυτές τις συμπράξεις που θ’ ακουστούν αυτές τις δύο βραδιές. Αλλά ας δώσουμε το λόγο στον ίδιο τον Θάνο Μικρούτσικο: «Θέλω να ευχαριστήσω το Φεστιβάλ για την απόφασή του να ξεκινήσουν φέτος οι παραστάσεις του με δυο συναυλίες όπου θα ακουστεί ένα μεγάλο μέρος των τραγουδιών μου. Είμαι ιδιαιτέρως συγκινημένος και υπάρχουν πολλοί λόγοι. Θα μείνω όμως στο πιο σημαντικό. Κι αυτό είναι ότι θα βρεθώ στη σκηνή με πρόσωπα που περπάτησαν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια του ταξιδιού και της περιπέτειάς μου στο τραγούδι. Το σκέφτηκα, τους τηλεφώνησα κι όλοι άνοιξαν την αγκαλιά τους. Μία η απάντηση: ‘Θα είμαι εκεί, με όποιο τρόπο θέλεις’. Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα χωριστά.»

59 Τραγουδούν :

ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΘΩΜΑΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΑΝΤΖΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ

Δευτέρα

11 Ιουνίου

«ΡΑΦΤΗΣ ΚΥΡΙΩΝ» του Ζωρζ Φεντώ

Στο έργο Ράφτης κυριών η φάρσα βρίσκει την πιο απολαυστική εκδοχή της. Γραμμένο στα τέλη του 19ου αιώνα αποτελεί την πρώτη μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα και συνεχίζει από τότε τη λαμπρή του διαδρομή φτάνοντας μέχρι και σήμερα να καυτηριάζει με τόλμη και απίστευτο χιούμορ, συμπεριφορές και καταστάσεις που επιστρέφουν ξανά και ξανά. Ταχύς ρυθμός, ανατροπές, κοφτερές ατάκες, συνθέτουν ένα σύμπαν πικάντικο και κωμικό προσφέροντας μας άφθονο γέλιο. Ο Ζεράρ Μουλινό, επιφανής γιατρός, παντρεμένος με την Υβόν, παράλληλα διατηρεί ερωτική σχέση με τη Σουζάν, σύζυγο του Ωμπέν. Ο Ωμπέν απατά τη Σουζάν με τη Ρόζα, σύζυγο του Μπασσινέ, φίλου του Μουλινό. Ο Μουλινό προκειμένου να μπορεί ανενόχλητος να ζήσει τον παράνομο έρωτά του, νοικιάζει από τον Μπασσινέ ένα διαμέρισμα το οποίο μέχρι πρότινος λειτουργούσε ως ραφτάδικο κι εκεί κανονίζει να συναντήσει τη Σουζάν.

Όμως μόνο την ησυχία του δεν θα βρει! Από το «αμαρτωλό» διαμέρισμα περνάνε νόμιμοι σύζυγοι και παράνομοι εραστές, μια πελάτισσα του πρώην ραφτάδικου η οποία επιμένει να της πάρει ο «ράφτης» Μουλινό μέτρα για το καινούριο της φόρεμα, η μητέρα της Υβόν, κυρία Αιγκρεβίλ, υποψιασμένη για τις πονηρές προθέσεις του γαμπρού της και φυσικά ο μπάτλερ του Μουλινό, Ετιέν, το πρόσωπο που θα ανακατώσει ακόμα περισσότερο τα νερά προκαλώντας ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Το κλασικό σκηνικό περιβάλλον της φάρσας με τις πόρτες έχει την τιμητική του. Η χρήση της πόρτας έχει παράλληλα διακοσμητικό και δραματουργικό χαρακτήρα: το άνοιγμα ή το κλείσιμο της σηματοδοτεί όχι απλώς την είσοδο ή την έξοδο από το χώρο αλλά συνάμα την είσοδο ή την έξοδο στο γέλιο, την έκπληξη, την ανατροπή, την έκθεση, την αγωνία, την προσδοκία των ηρώων. Χρησιμοποιείται με ευφάνταστους τρόπους για να μετατραπεί τελικά σε έναν άλλου είδους καθρέφτη που αντανακλά ξεκαρδιστικά τη ψυχική διάθεση των ηρώων. Κι αν στο Ράφτη κυριών τα πρόσωπα και τα κοστούμια αλλάζουν, ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι και η δική μας εποχή δεν χαρακτηρίστηκε από εκείνον τον επιφανειακό καθωσπρεπισμό που τόσο εύστοχα και αστεία καυτηριάζει ο Ζωρζ Φεντώ με το έργο του;

Συντελεστές Παίζουν: Σκηνοθεσία -μετάφραση: Δημήτρης Μυλωνάς Σκηνικά: Αμαλία Αντώνη Κοστούμια: MILTOS Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Μουσική: Π. Κ. Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Μουλινό Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου: κυρία Αιγκρεβίλ Ελένη Βαΐτσου: Ρόζα Άννα Ελεφάντη: Σουζάν Ευθύμης Μπαλαγιάννης: Ετιέν Δημοσθένης Φίλιππας: Μπασσινέ Ελεάνα Στραβοδήμου: Υβόν Μαρία Χάνου: Πομπινέτ Γιάννης Σαμψαλάκης: Ωμπέν

Πέμπτη

14 Ιουνίου

«ΒΟΤΚΑ… ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ» του Θανάση Θεολόγη

Μουσική ανατρεπτική κωμωδία εμπνευσμένη από το διήγημα του Άντον Τσέχωφ, «Το πορτοφόλι». Τρείς φίλοι Ρώσοι ηθοποιοί, ο Ποπώφ, ο Σμυρνώφ και η Νατάσα, που η αποτυχία, η φτώχεια και η δυστυχία, τους ακολουθεί μια ζωή, βρίσκουν μια τσάντα γεμάτη με χρήματα. Το πρώτο στάδιο της τρέλας, της ευτυχίας και του ονείρου, το διαδέχεται το στάδιο της καχυποψίας και της μοιρασιάς του πλούτου. Μέσα σε αυτή την σύγκρουση των σκέψεων και των αποφάσεων, εισβάλει στο χώρο, κυνηγημένος από τους δανειστές του, ο τενόρος Μαλάκωφ. Τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν, γιατί ο Μαλάκωφ, που είναι και πρώην σύζυγος της Νατάσας, απαιτεί κι αυτός μερίδιο. Αφού του δώσουν, μετά από διαβουλεύσεις, το ποσό που απαιτεί, για να μην τους μαρτυρήσει και να εξαφανιστεί, αποφασίζουν να στείλουν τη Νατάσα, να φέρει

βότκα από τα μαγαζιά, για να γιορτάσουν στο καμαρίνι τους, τη μεγάλη χαρά τους… Εδώ τα πράματα αλλάζουν εντελώς κατεύθυνση απ’ ότι είχε συμφωνηθεί. Ο Ποπώφ κι ο Σμυρνώφ, χρόνια φίλοι, δεν τους πάει η καρδιά να μοιράσουν τα χρήματα δια του τρία. Έτσι αποφασίζουν να την βγάλουν από τη μέση τη Νατάσα μόλις επιστρέψει, με δηλητήριο που θα βάλουν μέσα στη βότκα της. Έλα όμως που το ίδιο σκέφτεται και η Νατάσα που συναντιέται με τον Μαλάκωφ, όταν έφυγε να φέρει τη βότκα. Βότκα δηλητήριο λοιπόν, σκέφτονται κι οι τέσσερεις. Εδώ αρχίζει το γελοίο και συγχρόνως η τραγωδία. Ποιός θα υπερισχύσει, ποιός θα δηλητηριάσει τον άλλον, ποιό όνειρο θα εκπληρωθεί; Πώς ο πλούτος δοκιμάζει και αλλάζει τον άνθρωπο; «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει.»

Συντελεστές Παίζουν: Σκηνοθεσία: Θανάσης Θεολόγης Σκηνικά Κοστούμια. Μιχάλης Σδούγκος Μουσική. Γιούρι Στούπελ Χορογραφίες. Τάνια Μιλτένοβα Στίχοι. Αναστασία Γκολέμα Φωτογραφίες. Δέσποινα Μυκονιάτη Φωτισμοί. Θανάσης Ροδίτης Οργάνωση παραγωγής. Σπύρος Φιλιππόπουλος

Χάρης Σώζος Στέλιος Καλαθάς Αναστασία Γκολέμα Θανάσης Θεολόγης

Δευτέρα

18 Ιουνίου

«ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ, ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ... Ο ΡΕΜΠΕΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΕΡ»

των

Την ιστορική πορεία & συνεργασία του Μάρκου Βαμβακάρη με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ζωντανεύουν επί σκηνής καταξιωμένοι ερμηνευτές, μουσικοί, ηθοποιοί και χορευτικά σύνολα συστήνοντας μια υψηλής αισθητικής μουσικοθεατρική παράσταση. Ο Στέλιος Βαμβακάρης και η Άννα Μπιθικώτση, δυο «ρομαντικοί παραβάτες» με αυστηρά δικό τους προσωπικό στυλ, με αγάπη και χρέος μεταλαμπαδεύουν την ιστορική πορεία που ένωσε τους μύθους γονείς τους. Οπτικοποιημένες περιπλανήσεις, δραματοποιημένες αφηγήσεις, τραγούδια αθάνατα του Ρεμπέτη Μάρκου, του σερ Μπιθί, του μοναδικού μεγάλου εν ζωή «ρεμπέτη του ντουνιά» Στέλιου Βαμβακάρη και ξεχωριστών καλεσμένων – έκπληξη, συνδέουν νοσταλγικά, εποχές, ήχους και συναισθήματα. Η επίσημη ένταξη φέτος της μουσικής παράδοσης του Ρεμπέτικου στον αντιπροσωπευτικό κατάλογο της UNESCO για την «Άϋλη Πολιτιστική κληρονομιά της Ανθρωπότητας» έρχεται να επισφραγίσει το δυναμικό χαρακτήρα του ρεμπέτικου και την εξέλιξή του, αναδεικνύοντας το ισχυρό σημείο αναφοράς για την συλλογική μνήμη και την ταυτότητα των Ελλήνων.

Άννας Μπιθικώτση – Στέλιου Βαμβακάκαρη ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Κώστας Νικολόπουλος TΡΑΓΟΥΔΟΥΝ

Στέλιος Βαμβακάρης Βαγγέλης Κορακάκης Γεράσιμος Ανδρεάτος LOCOMONDO Δημήτρης Σταρόβας Μάρθα Φριτζήλα Λεωνίδας Μπαλάφας Παντελής Θεοχαρίδης Εβελίνα Αγγέλου Σωτήρης Δογάνης Νίκος Γραίγος & Ελεάνα Φινοκαλιώτη ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΦΗΓΗΣΗ: Άννα Μπιθικώτση Ελεάνα Φινοκαλιώτη

65 Συντελεστές Παίζουν οι μουσικοί: Σενάριο-σκηνοθεσία: Άννα Μπιθικώτση Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Άρης Αναγνωστόπουλος, Βίκυ Παρασκευοπούλου Σχεδιασμός ήχου: Παντελής Γιατζιτζόγλου Επιμέλεια προβολής video σπάνιου οπτικού υλικού από το αρχείο του Στέλιου Βαμβακάρη και της Άννας Μπιθικώτση: Μανώλης Τσότρος Artwork: Λευτέρης Γεωργάκης, Γιάννης Κανελλόπουλος Παραγωγή: Notebook - Άρης Αναγνωστόπουλος, www.notebookgroup.gr Τα πορτρέτα των Μάρκου Βαμβακάρη & Γρηγόρη Μπιθικώτση φιλοτέχνησε ο Κώστας Σπυριούνης ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΕΡΤ

Γιώργος Καραγιάννης πιάνο-μαέστρος Μιχάλης Δήμας μπουζούκι Λευτέρης Κονσολάκης μπουζούκι Θεόδωρος Κουέλης κοντραμπάσο Σπύρος Κονσολάκης κιθάρα Γιάννης Νικολετόπουλος κρουστά

Πέμπτη

21 Ιουνίου

ΝIΚΟΣ ΠΟΡΤΟΚAΛΟΓΛΟΥ

& ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΑΛΗΤΕΣ

«Σχολική Εκδρομή με φίλους»

Μάρκος Κούμαρης (Locomondo) Νατάσσα Μποφίλιου Ελένη Τσαλιγοπούλου

Η “Σχολική Εκδρομή” είναι το ταξίδι ενός καταξιωμένου και διαχρονικού τραγουδοποιού και μιας ομάδας επαγγελματιών μουσικών για να συναντήσουν τους ταλαντούχους ερασιτέχνες μαθητές των Μουσικών Σχολείων που ονειρεύονται το μέλλον της ελληνικής μουσικής. Έχοντας στις αποσκευές του το νέο του δίσκο «Εισιτήριο» και την εξαιρετική μπάντα του, τους «Ευγενείς Αλήτες», ο Νίκος Πορτοκάλογλου επέλεξε φέτος να γιορτάσει τα γενέθλια των 60 του χρόνων ξεκινώντας ένα οδοιπορικό αναζήτησης της νέας γενιάς μουσικών. Είναι μια πραγματικά διαφορετική περιοδεία καθώς σταθμούς της έχει τα θέατρα των μεγάλων πόλεων και πρωταγωνιστές, εκτός από τον τραγουδοποιό και την μπάντα του, τις χορωδίες των Μουσικών Γυμνασίων και Λυκείων. Είναι δηλαδή μια “εκδρομή” αναψυχής και συνεργασίας με τους σημερινούς εφήβους που θα αποτελέσουν τους επόμενους τραγουδοποιούς, τραγουδιστές και μουσικούς της χώρας μας.

Συμμετέχει η χορωδία του Μουσικού Σχολείου Πειραιά»

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου συνέλαβε αυτήν την ιδέα ως έναν φόρο τιμής στα Μουσικά Σχολεία (που αισίως πλησιάζουν τα 50 σε όλη την Ελλάδα) τα οποία εδώ και χρόνια, έχουν διαμορφώσει νέες γενιές μουσικών με βαθιά γνώση και αγάπη για την τέχνη τους. Θεωρεί πως το έργο που παράγουν τα σχολεία αυτά είναι ένα μεγάλο δώρο στη μουσική κοινότητα αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Γι’ αυτό και - εκτός από τις πρόβες και τις παραστάσειςπροσφέρει ως ελάχιστο αντίδωρο, ένα δίωρο σεμινάριο τραγουδοποιΐας σε κάθε σχολείο για τους μαθητές που ενδιαφέρονται ειδικά για την τέχνη του τραγουδιού. Οι συναυλίες περιέχουν μια μεγάλη αναδρομή στην πολυετή πορεία του καλλιτέχνη από τα πρώτα του βήματα με τους Φατμέ μέχρι και σήμερα. Το Νίκο Πορτοκάλογλου συνοδεύουν επί σκηνής τα ταλαντούχα μέλη της μπάντας του, «Ευγενείς Αλήτες» και οι εφηβικές χορωδίες. Πρόκειται για μία πανηγυρική σύμπραξη τριών γενιών επί σκηνής με τη συμμετοχή της χορωδίας του Μουσικού Σχολείου Πειραιά.

Οι Ευγενείς Αλήτες είναι:

Παραγωγή: 360ο Entertainment

Αγάπη Διαγγελάκη φωνή, κρουστά, γιουκαλίλι μεταλλόφωνο Δημήτρης Καλονάρος τύμπανα, φωνητικά, μπάσο Γιώργος Κουρέλης πλήκτρα, ακορντεόν, φωνητικά, τύμπανα Ηλίας Λαμπρόπουλος φωνή, βιολί, τρομπέτα, κλαρίνο, γκάιντα Βύρων Τσουράπης φωνή, μπάσο, μαντολίνο, κιθάρα Άκης Πασχαλάκης ηχοληψία

Παρασκευή

22 Ιουνίου

ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

O Μίλτος Πασχαλίδης στην πρώτη του καλοκαιρινή συναυλία στην Αθήνα με νέο υλικό από το δίσκο «Τραγούδια Που Ζούνε Λαθραία» πλάι στα δικά του αγαπημένα τραγούδια και ό,τι φέρει η στιγμή. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, ένας από τους πιο σημαντικούς και αγαπητούς τραγουδοποιούς της γενιάς του. Γνωστός για την αυθεντική, γεμάτη συναίσθημα, σκηνική του παρουσία και τη σύνδεσή του με τον κόσμο, ο Μίλτος έρχεται στο Θέατρο Βράχων με «αποσκευές» που μετράνε πολλά αγαπημένα τραγούδια από «το Παραμύθι Με Λυπημένο Τέλος», «Τα Μπλουζ της Άγριας Νιότης» ως το «Σ’ τα Είπα Όλα» και από τις «Πεθαμένες Καλησπέρες» ως τις «Βυθισμένες Άγκυρες», καθώς και τα κομμάτια του νέου του δίσκου «Τραγούδια Που Ζούνε Λαθραία» σε μουσική του Μάριου Τόκα και στίχους του Άλκη Αλκαίου.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Νίκη Γρανά πιάνο, ακορντεόν Ηλίας Δουμάνης τύμπανα Δημήτρης Μουτάφης μπάσο Θύμιος Παπαδόπουλος πνευστά Πάρις Περυσινάκης λύρα, μαντολίνο Δημήτρης Σινογιάννης ηλεκτρική. κιθάρα Πασχάλης Κολέντσης ηχοληψία Μανώλης Μπράτσης φωτισμοί

Κυριακή

24 Ιουνίου

TIGER LILLIES ``

Οι ζωντανοί θρύλοι της alternative σκηνής και κάποτε υποψήφιοι για Grammy, Tiger Lillies, παρουσιάζουν μια παράσταση με τα καλύτερα (η μάλλον … «αθλιότερα») τραγούδια της 29χρονης καριέρας τους. Γνωστοί σε όλη την υφήλιο ως η νούμερο ένα avant-garde μπάντα, οι βραβευμένοι με Olivier Tiger Lillies, ποτέ δεν παύουν να εκπλήσσουν, να σοκάρουν και να διασκεδάζουν με το αμίμητο μουσικό τους στυλ. Συνδυάζουν με μαεστρία τη μακάβρια μαγεία του προπολεμικού Βερολίνου με την ατίθαση αγριάδα του τσιγγάνικου punk, τους Monty Python με τον Bertolt Brecht, τον Jacques Brel και την Edith Piaf με τον Tom Waits. Η mainstream αναγνώριση για το γκρουπ ήρθε, όταν έγραψαν τη μουσική και πρωταγωνίστησαν στην trash opera ‘Shockheaded Peter’, ενώ πρόσφατα απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές για τις παραστάσεις τους ‘The Rime of the Ancient Mariner’ και ’The Tiger Lillies Freakshow’, μία παραγωγή της ADaM Productions, που έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Badminton.

«The very worst of Tiger Lillies» Παραγωγή :Prime Entertainment

Ο ιδρυτής του γκρουπ και «Castrato του υποκόσμου» Martyn Jacques με το ακορντεόν και το γιουκαλίλι, ο μπασίστας Adrian Stout με το μουσικό πριόνι και ο ντράμερ Jonas Golland με τα κρουστά παιχνίδια του, παρουσιάζουν μια παράσταση ακραίων συναισθημάτων, στην οποία πρωτοστατούν τα πιο επιτυχημένα τραγούδια της ιστορίας τους: Maria, Banging in the Nails, Aunty Mabel, Rosa with Τhree Ηearts, Lobotomy, Start a Fire - καυστικές ρίμες για ενήλικες, με γοτθικές και τσιγγάνικες μπαλάντες, μας προβοκάρουν, χωρίς να φοβούνται να θίξουν τα πιο ανέγγιχτα και ακατάλληλα θέματα. Οι Tiger Lillies με το ατμοσφαιρικό μείγμα gypsy punk/cabaret/avant- garde ήχο τους, που συνδυάζει υποβλητικά το μακάβριο, το χιουμοριστικό και το αισθησιακό, σοκάρουν και διασκεδάζουν σε ένα μεταμοντέρνο βαριετέ με αμίμητο θράσος, όπου κανένα όριο δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Ετοιμαστείτε να ταξιδέψετε στην σκοτεινή, ξεκαρδιστική και αλλόκοτα όμορφη μουσική των Tiger Lillies, το καλύτερο τονωτικό για την θεραπεία της επιδημίας του πολιτικού ορθολογισμού στην εποχής μας!

Δευτέρα

25 Ιουνίου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ

Συμμετέχει η Παιδική Χορωδία

«Και Πάλι Παιδιά…»

Σπύρου Λάμπρου και οι φίλοι της: Παιδική Χορωδία Con Anima & Μοντέρνα Παιδική Χορωδία Γιώργου Σκλήκα

Από την Ελλάδα της προσφυγιάς Αλεξάνδρεια, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη - στην Ελλάδα του σήμερα

Μία μοναδική συναυλία θα δώσει φέτος το καλοκαίρι ο Γιάννης Κότσιρας στην Αθήνα, στο Θέατρο Βράχων. Περίπου 200 παιδιά θα συνοδεύσουν επί σκηνής τον αγαπημένο καλλιτέχνη, σε μία μουσική παράσταση, που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά και στην οποία θα ακουστούν πολύ γνωστά και αγαπημένα τραγούδια από την Ελλάδα της προσφυγιάς μέχρι και σήμερα! Ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο με τραγούδια που θα μας μεταφέρουν μνήμες, εικόνες και ήχους από τις αλησμόνητες πατρίδες, τη Σμύρνη, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη!

Από τη συναυλία δεν θα λείπουν βέβαια τα πολύ γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του Γιάννη Κότσιρα που θα διασκευαστούν ειδικά για τις παιδικές χορωδίες Σπύρου Λάμπρου, Con Anima και Γιώργου Σκλήκα. Όλοι μαζί θα θυμηθούμε και θα πούμε τραγούδια παλιά, που μας έχουν συγκινήσει μέσα στον χρόνο, τα οποία όμως θα συναντηθούν στην συγκεκριμένη συναυλία με την Ελλάδα του σήμερα, με τα τραγούδια και τις μουσικές από τη δισκογραφία του Γιάννη Κότσιρα!

Μαζί τους οι μουσικοί:

Αλέξανδρος Λιβιτσάνος: ενορχήστρωση & πλήκτρα Γιάννης Αγγελόπουλος: τύμπανα Παρασκευάς Κίτσος: μπάσο Βαγγέλης Μαχαίρας: μπουζούκι Κώστας Μιχαλός: κιθάρα Μανος Γρυσμπολάκης: ακορντεόν. Επιμέλεια ήχου Λάμπρος Μπούνας Στρατής Καραδημητράκης. Οργάνωση Παραγωγής: Menta Art Events

Τρίτη

26 Ιουνίου

«ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΝΙΚΛΗ ΣΟΛΩΜΟΥ

Η ΔΙΑΦΑΝΗ»

του Περικλή Μοσχολιδάκη

Ε ί σο δ ο ς ελεύ θερ η

Η Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, μητέρα του Εθνικού μας Ποιητή Διονύσιου Σολωμού, διηγείται τη συγκλονιστική ιστορία της ζωής της.

Γλυκόπικρα, με χιούμορ και δάκρυ, με γέλιο και κλάμα, έτσι ακριβώς όπως εναλλάσσεται καθημερινά η ζωή μας, ανθρώπινα αλλά και με ένα χάσιμο ποιητικό, με αυτή την ιδιαίτερη ποίηση που χαρακτηρίζει συχνά τους πονεμένους ανθρώπους, μιλά και περιγράφει την περιπέτεια του βίου της. Η Αγγέλικα, από προσφυγική οικογένεια της Μάνης που ζήτησε καταφύγιο στη Ζάκυνθο, πουλιέται από τους γονείς της στον κόντε Νικόλαο Σαλαμόν, γίνεται παλλακίδα του, ‘μαντενούτα’ του, όπως αποκαλούνταν οι παλλακίδες των αρχόντων στα Επτάνησα, κακοποιείται βάναυσα από τον Κόντε

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού

Σαλαμόν που την μετατρέπει σε μια Κούκλα, σκεύος ηδονής και μητέρα των νόθων παιδιών του, του Διονύσιου και του Δημήτριου.Μέσα από μια πολυτάραχη ζωή, φτάνει σε ρήξη με τον λατρεμένο της Διονύσιο για λόγους κληρονομικούς και η ρήξη φτάνει στο Δικαστήριο. Ενώ η περιβόητη Δίκη Σαλαμόν φουντώνει η Ελλάδα συγκλονίζεται από την Επανάσταση του 1821 και τον Αγώνα ενός ολόκληρου λαού για την Ελευθερία. Η Αγγέλικα διαπομπεύεται στο Δικαστήριο, η προσωπική της ζωή, διάφανη πια, γίνεται κόλαση και ο Ποιητής πληγωμένος από τη διαμάχη με τη μητέρα του, γράφει τα εξαίσια ποιήματα του και βουλιάζει στη δυστυχία . Η Αγγέλικα - Μάγδα, που σε όλη τη διάρκεια του έργου συνομιλεί με το πεθαμένο πια παιδί της τον Διονύσιο, συνοδεύεται στη Σκηνή από τον Κωνσταντίνο που παίζει βιολοντσέλο. Οι δυό τους συνομιλούν με την Ιστορία και τον κόσμο των ψυχών, σε μια παράσταση που είναι δομημένη - Πρωτότυπο Κείμενο - Σκηνοθεσία – Σκηνικά - Κοστούμια -Μουσική και Ερμηνεία, ως μουσική παρτιτούρα .

Συντελεστές Κείμενο - Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολιδάκης Ερμηνεία: Μάγδα Κατσιπάνου Σκηνικά/ Κοστούμια: Μάριος Βουτσινάς Σχεδιασμός Φωτισμού: Άκης Σαμόλης Βίντεο: Νώντας Σαρλής Βιολοντσέλλο : Κωνσταντίνος Χίνης Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Γερωνυμάκης Φωτογραφίες - Video: Αντώνης Μίκροβας Αφίσα : Δημήτρης Μητσιάνης

Τετάρτη

27 Ιουνίου

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ

Το Ίδρυμα Τζένη Καρέζη με αφορμή την επέτειο των 26 χρόνων από το θάνατο της αείμνηστης ηθοποιού αλλά και της λειτουργίας του, διοργανώνει μεγάλη μουσική εκδήλωση. Σκοπός της, η οικονομική ενίσχυση του Ιδρύματος και η διάδοση των υπηρεσιών του, ώστε να συνεχίσει να παρέχει Ανακουφιστική Φροντίδα Δωρεάν στους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Το Ίδρυμα Τζένη Καρέζη δεν λαμβάνει καμία κρατική ή κοινοτική χρηματοδότηση και συντηρείται μόνο από τις δωρεές συμπολιτών. Στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν αφιλοκερδώς αγαπημένοι καλλιτέχνες που θα ερμηνεύσουν θεατρικά και κινηματογραφικά τραγούδια της Τζένης.

Παραγωγή : B&G PRODUCTIONS

«ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ»

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαλισσόβας. Λαμβάνουν μέρος (αλφαβητικά): Γρηγόρης Βαλτινός, Πέμη Ζούνη Κωνσταντίνος Καζάκος, Μέμος Μπεγνής Γιάννης Μπέζος, Νάντια Μπουλέ Κατερίνα Παπουτσάκη, Τάνια Τσανακλίδου Συμμετέχουν: Μπάντα Πολεμικής Αεροπορίας Ορχήστρα Παναγή Μπαρμπάτη Χορωδία «Επτάχορδη Λύρα» Αγ. Ευθυμίου Κερατσινίου & Χορωδία-Μαντολινάτα Αγίου Παντελεήμονα Οδού Αχαρνών

Η ισότητα στην κορυφή των

1Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

βράχων

Στο πλαίσιο της προσπάθειας για την υπέρβαση κάθε μορφής έμφυλων ανισοτήτων, που αποτελεί και το κύριο μέλημα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), αλλά και υπό το πρίσμα των γενικότερων δράσεων εξωστρέφειας της ΓΓΙΦ, αναλάβαμε την πρωτοβουλία να διοργανώσουμε το 1ο Φεστιβάλ για την Ισότητα των Φύλων, που συμπεριλαμβάνεται στο Πρόγραμμα του Θεάτρου Βράχων και θα διεξαχθεί στις 29-30/6/2018. Στόχος αυτής μας της πρωτοβουλίας, είναι να ενημερωθεί και να ευαισθητοποιηθεί το μεγαλύτερο δυνατό κοινό και ειδικά το νεανικό, που είθισται να στηρίζει ένθερμα τα Φεστιβάλ της χώρας μας, για το έργο της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), μέσα από ποικίλες δράσεις, εκθέματα και ενημέρωση από τα στελέχη μας για το σύνολο του έργου μας, πλούσιο ενημερωτικό υλικό, προβολές, εισηγήσεις, θεατρικές και μουσικές παρουσιάσεις, που αντιμάχονται τις έμφυλες ανισότητες, αποστέλλοντας το ηχηρό μήνυμα υπέρ της έμφυλης ισότητας ως ουσιαστική παράμετρο εξυγίανσης των σχέσεων φύλου και συνάμα ως αθέατος αρμός για την κοινωνική μας συνοχή. Σε αυτό το πλαίσιο και ενθαρρύνοντας το έργο των γυναικών δημιουργών και καλλιτεχνών, στην προσπάθειά μας να το αναδείξουμε και να το προασπίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε, αφιερώνουμε την 1η ημέρα του Φεστιβάλ μας σε νέες και πολλά υποσχόμενες καλλιτέχνιδες- τη Μαρίνα Σάττι με τις Fonέs και την Παυλίνα Βουλγαράκη. Το Σάββατο 30 Ιουνίου, η Ελένη Βιτάλη, μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες των τελευταίων δεκαετιών, θα συναντηθεί επί σκηνής με τον διεθνούς φήμης κλασικό κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη για ένα μοναδικό ρεσιτάλ για φωνή και κλασική κιθάρα. Την ίδια ημέρα, η Αφεντούλα Ραζέλη, με τη ζεστή φωνή της, θα μας συνοδεύσει σε μια διαδρομή με γνωστά, αγαπημένα και διαχρονικά τραγούδια. Επίσης, δίνουμε την ευκαιρία σε φεμινιστικές και γυναικείες συλλογικότητες να εκθέσουν το έργο τους στα περίπτερα που θα λειτουργούν στο χώρο του Φεστιβάλ. Σας περιμένουμε όλους και όλες στη μεγάλη μας καλοκαιρινή γιορτή, σε μια συνάντηση χωρίς διακρίσεις, υπό το φως των αστεριών και το άκουσμα της μουσικής, που δε γνωρίζουν σύνορα, όπως άλλωστε και η ισότητα των φύλων.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΟΥΒΕΛΑ ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

Παρασκευή

29 Ιουνίου

ΜΑΡIΝΑ ΣΑΤΤΙ & FONEΣ «YALLA!» Η Μαρίνα Σάττι, η νεαρή τραγουδοποιός που μετράει δεκάδες εκατομμύρια views στο YouTube, μετά τις επιτυχίες «Κούπες» και «Μάντισσα», παρουσιάζει τη νέα της μουσική παράσταση στο 1ο Φεστιβάλ Ισότητας της ΓΓΙΦ. Με τίτλο YALLA! που στην αραβική γλώσσα σημαίνει ΠΑΜΕ!, η Μαρίνα υπογράφει ένα μοναδικό και ιδιαίτερα ανατρεπτικό μουσικό θέαμα, βαθιά επηρεασμένο από τις σύγχρονες gypsy punk, reggae και electronica τάσεις. Το YALLA! ξεχωρίζει για την alternative, pop art αισθητική του και δημιουργεί έντονα συναισθήματα που δίνουν φωνή στην ανάγκη της ελευθερίας και της διαφορετικότητας, προωθώντας τη δημιουργική συνεργασία πέρα από σύνορα, ταυτότητες και διακρίσεις. Μαζί με τη Μαρίνα, τέσσερις fonέs, με συνοδεία κρουστών, ένα δυνατό μείγμα ήχων αλλά και χορογραφίες εμπνευσμένες από διαφορετικές κουλτούρες, θα δημιουργήσουν ένα σύγχρονο μουσικό ‘πανηγύρι’. Η Μάντισσα - η οποία γεννήθηκε στο δρόμο - εκσυγχρονίζεται και πρωτοπορεί για ακόμα μία φορά, προσθέτοντας στα υπάρχοντα εφόδια της νέους ήχους, νέα τοπία, νέες εικόνες, νέες αναφορές, νέες ιδέες. YALLA! Mια σύγχρονη γιορτή γεμάτη συναισθήματα: πλούσια, ειλικρινής, θεαματική με έντονα χρώματα και δυνατές αισθήσεις.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

Είσο δ ο ς ελ εύθερη

Art direction: Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου, Μαρίνα Σάττι Φωτογραφίες: Άγγελος Ποταμιάνος & Χάρης Γερμανίδης Visual arts: Δημήτρης Βικελής Electronic production: Lykabettus mount, Νικόλας Ουάστορ, ekelon, Μαρίνα Σάττι Οι fonέs είναι: Ερασμία Μαρκίδη - Βιργινία Φραγκούλατζη Έλενα Παπαδημητρίου - Ελένη Ποζατζίδου Οι μουσικοί είναι: Yoel Soto μπάσο - Άγγελος Πολυχρόνου κρουστά Σωτήρης Ντούβας τύμπανα - Ορέστης Μπενέκας πλήκτρα Κώστας Μουρούλης (a.k.a.ekelon) ηχολήπτης

Παρασκευή

29 Ιουνίου

ΠΑΥΛΙΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ Η Παυλίνα Βουλγαράκη με τραγούδια από τους δύο προσωπικούς της δίσκους, «Λαβύρινθοι» και «Μωβ Καληνύχτες», με καλοκαιρινή, ξένοιαστη διάθεση, αλλά και με ένα πνεύμα ανατροπής να χαρακτηρίζει τις διασκευές που παρουσιάζει, έρχεται να πλαισιώσει μουσικά το πρώτο βράδυ του 1ου Φεστιβάλ Ισότητας. Ήχοι βγαίνουν από τους λαβύρινθους του πρώτου άλμπουμ της Παυλίνας και συναντούν τα στιχάκια από τις Μωβ Καληνύχτες του δεύτερου και ταξιδεύουν σαν πυροτεχνήματα στον καλοκαιρινό ουρανό. Παλιά τραγούδια ξαναζούν μέσα από νέες ηχητικές φόρμες και dark, electro ενορχηστρώσεις δίνουν σε αγαπημένες μελωδίες νέο σχήμα. Η Παυλίνα λέει πως οι συναυλίες είναι ο αγαπημένος της τρόπος για να δείξει ποια πραγματικά είναι κι ευτυχώς εκεί έξω υπάρχει πολύς κόσμος που το αντιλαμβάνεται αυτό... Οι μουσικοί είναι: Κωνσταντίνος Βήχος μπάσο Γιώργος Κουρέλης πλήκτρα Γιώργος Καρδιανός κιθάρα Μιχάλης Βρέττας βιολί Αλέξης Σταυρόπουλος τύμπανα Νίκος Παππάς ηχολήπτης

Σάββατο

30 Ιουνίου

ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ & ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ «ΣΤΙΓΜΕΣ» Η Ελένη Βιτάλη, μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες των τελευταίων δεκαετιών, θα συναντηθεί επί σκηνής με τον διεθνούς φήμης κλασικό κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη. Οι δύο καλλιτέχνες θα ερμηνεύσουν κομμάτια από την πλούσια δισκογραφία τους, καθώς και τραγούδια που αγαπούν.

Δυο κορυφαίοι καλλιτέχνες ...μια μαγική μουσική συνύπαρξη… ένα μοναδικό ρεσιτάλ για φωνή και κλασική κιθάρα, μέσα στα πλαίσια του 1ου Φεστιβάλ Ισότητας της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Ένα μυσταγωγικό, γεμάτο πάθος ταξίδι, μουσικής και αισθήσεων που κανείς δεν πρέπει να χάσει.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

Είσ οδος ε λε ύθε ρ η

Σάββατο

30 Ιουνίου

ΑΦΕΝΤΟΥΛΑ ΡΑΖΕΛΗ Η Αφεντούλα Ραζέλη, μια από τις καταξιωμένες και αγαπημένες φωνές της γενιάς της, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα όπου το πρώτο μέρος του είναι αφιέρωμα στη μεγάλη ερμηνεύτρια του λαϊκού τραγουδιού, Βίκυ Μοσχολιού. Το δεύτερο μέρος της συναυλίας είναι μια διαδρομή σε γνωστά αγαπημένα διαχρονικά τραγούδια δημιουργών. Με τη ζεστή και χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμη φωνή της και με το εκφραστικό μέσον της θεατρικής αφήγησης μέσα από το τραγούδι, η Αφεντούλα, μας μαγεύει και ενοποιεί ηχοχρώματα και μελωδίες από την παράδοση μας, οδηγώντας τα στη σύγχρονη μουσική πολυεθνική μας ταυτότητα.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΟΜΙΛΙΕΣ - ΠΡΟΒΟΛΕΣ Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα υπάρξει η δυνατότητα ενημέρωσης και συνομιλίας του κοινού με τα στελέχη των δομών της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ) για το έργο της συνολικά. Ειδική αναφορά στην εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών (Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 – Συμβουλευτικά Κέντρα Γυναικών που έχουν υποστεί ή κινδυνεύουν να υποστούν έμφυλη βία και Ξενώνες Φιλοξενίας), μέσα από το ενημερωτικό-έντυπο υλικό που θα προσφερθεί, αλλά και τις σύντομες προβολές των σχετικών σποτ της ΓΓΙΦ. Επίσης, θα λειτουργούν τα περίπτερα με τα εκθέματα των προϊόντων τους και το συνοδευτικό ενημερωτικό υλικό των παρεχόμενων υπηρεσιών τους, θα υπάρξουν σύντομες και περιεκτικές εισηγήσεις επί των θεμάτων ισότητας.

Δευτέρα

2 Ιουλίου

«ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΟ» του Νίκου Καζαντζάκη

Αλάκερη η ψυχή μου μια κραυγή κι όλο μου το έργο το σχόλιο στην κραυγή αυτή. Φωνάζω τη μνήμη να θυμηθεί, περμαζώνω από τον αέρα τη ζωή μου, στέκουμαι σαν στρατιώτης και κάνω την αναφορά μου στον Γκρέκο, γιατί αυτός είναι ζυμωμένος από το ίδιο κρητικό χώμα με μένα και καλύτερα απ’ όλους τους αγωνιστές που ζουν η που έχουν ζήσει μπορεί να με νιώσει». Ν. Καζαντζάκης «Αναφορά στον Γκρέκο», είναι το τελευταίο έργο τού μεγάλου Έλληνα συγγραφέα. Ένα είδος πνευματικής αυτοβιογραφίας ή, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Καζαντζάκης, μια «αναφορά» με τη στρατιωτική έννοια του όρου, σχετικά με τους στόχους του και τις προσπάθειές του. Ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια και σταματά στην ημέρα της «κρητικής ματιάς» και στη σύλληψη της Οδύσσειας. Δεν αφηγείται το σύ-

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού

Ε ί σοδος ελεύ θ ερ η

νολο της ζωής του, αλλά παρουσιάζει τους σταθμούς της πνευματικής του πορείας, χωρίς να ακολουθεί την αυστηρή χρονολογική σειρά της πραγματικής του βιογραφίας. Ο Τάκης Χρυσικάκος, ερμηνεύει τον Νίκο Καζαντζάκη και πρόσωπα του έργου του και συνομιλεί με τους πρωταγωνιστές του, τον Καπετάν Μιχάλη, τον Αλέξη Ζορμπά, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και την ωραία Ελένη του Ομήρου! Μέσα από τους ήρωες των έργων του Νίκου Καζαντζάκη και τις εξομολογήσεις του - στον παππού του, όπως αποκαλεί τον Ελ Γκρέκο- συναντάμε το μεγαλείο της Ελλάδας και το ανυπόταχτο πνεύμα του ίδιου του συγγραφέα. Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Καζαντζάκη και παρουσιάζεται σε όλη την Ελλάδα. Θα ταξιδέψει σε πανεπιστήμια και πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού του Υπουργείου Εξωτερικών, της Περιφέρειας Κρήτης και του Μουσείου Καζαντζάκη, για να τιμήσει το έργο του μεγάλου Συγγραφέα.

Σκηνοθεσία - Ερμηνεία - Εικαστικά: Τάκης Χρυσικάκος Συνεργάτης - σκηνοθέτης: Εμμανουέλα Αλεξίου Επιλογές τραγουδιών: Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης Φωτισμοί: Ντίνος Μεταλίδης

Τρίτη

3 Ιουλίου

«ΓΚΥΓΙΩΜ ΓΛΥΚΙA ΜΟΥ»

Ε ί σο δ ο ς ελεύ θερ η

του Γκυγιώμ Γκαλιέν

Το έργο του Γάλλου ηθοποιού της Comédie Française, σκηνοθέτη και συγγραφέα Γκιγιώμ Γκαλιέν αναφέρεται στην ιστορία ενός αγοριού που του αποδόθηκε μια σεξουαλική ταυτότητα προτού καν το ίδιο προλάβει να την ανακαλύψει. Είναι μία εσωτερική αναδρομή με πολλά βιωματικά στοιχεία, όπου το κωμικό εναλλάσσεται με το δραματικό, η συγκίνηση με την μίμηση, η ανάμνηση με την παρωδία. Ο Γκυγιώμ είναι ένας ηθοποιός που γράφει έναν μονόλογο με πολλούς ρόλους, τον εαυτό του, την μητέρα του, την γιαγιά του, έναν ψυχίατρο, έναν άραβα σκηνοθέτη και όλους εκείνους που καθόρισαν την πορεία του.

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού

Ξεκαρδιστικός όσο και σπαρακτικός ο Γκαλιέν, αλλά σε κάθε περίπτωση ευφυής διατηρώντας ταυτόχρονα μια ελαφρότητα που δεν γίνεται ποτέ ρηχή, εισέρχεται σε μια «δύσκολη» περιοχή που έχει να κάνει με τα κοινωνικά στερεότυπα. Μία αναζήτηση της ταυτότητας φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού μέσα σε ένα πέλαγος προκαταλήψεων, στερεοτύπων, ταμπού, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μάνας. Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου σάρωσε τα βραβεία Σεζάρ. Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε τον Γενάρη του 2018 στο θέατρο Αλκμήνη.

Μετάφραση: Δήμητρα Κονδυλάκη Σκηνοθεσία: Άννα Χατζησοφιά Σκηνικά-κοστούμια: Έβελυν Σιούπη Μουσική: Ιάκωβος Δρόσος Παραγωγή: The Artists Ερμηνεία: Περικλής Λιανός

Τετάρτη

4 Ιουλίου 2018

1Ο DANCESCHOOL WAYS FESTIVAL

Κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν Χορογραφικές αναζητήσεις από σπουδαστές των Ανώτερων Επαγγελματικών Σχολών Χορού της Ελλάδας Ε ί σοδος ελεύ θ ερ η

Μια δυναμική πλατφόρμα που σχεδιάστηκε και οργανώθηκε από το Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν σαν μια ζωντανή συνάντηση σπουδαστών από διαφορετικές Σχολές, διαφορετικές αισθητικές και κατευθύνσεις, με κοινή την αγάπη για τον πειραματισμό και είναι έτοιμοι να πάρουν το ρίσκο της αναζήτησης της καλλιτεχνικής τους γλώσσας. Η δυναμική αυτή πλατφόρμα φέρνει αυτές τις χορογραφικές ‘ματιές’ έξω από το πλαίσιο της Σχολής τους, κοντά στο ευρύ κοινό, δίνοντας στους φοιτητές το κίνητρο και τη δυνατότητα να επεξεργαστούν και να ολοκληρώσουν τη χορογραφική τους ιδέα και σε άλλα επίπεδα (φωτισμός, μουσική, κοστούμια, εκτέλεση, σκηνικά, ήχος…).

Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν και τα δύο διήμερα σεμινάρια που πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια της προετοιμασίας του φεστιβάλ: ένα φωτισμού, με τον Νίκο Βλασόπουλο και ένα δραματουργίας, με τη Χριστιάνα Γαλανοπούλου και τον Ash Bulayev. Η περίπλοκη, μακρόχρονη, πολυπρόσωπη φύση αυτής της πλατφόρμας έχει σαν στόχο να δημιουργήσει μια δυναμική κοινότητας και ανταλλαγής, καθώς και να αναπτύξει και να διευρύνει τους τόπους συνάντησης της εκπαίδευσης και της δημιουργίας. Συμμετέχουν φοιτητές και από τα τρία έτη σπουδών από τις Ανώτερες Επαγγελματικές Σχολές της Ελλάδας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα). Τα έργα επιλέχθηκαν από μια επιτροπή που αποτελείται από τους καθηγητές χορογραφίας όλων των Σχολών.

Συμμετέχουν οι Σχολές: ΑΚΤΙΝΑ, «Αλέξανδρος Χατζιάρας» Vaganova AE, ΑΝΝΑ ΠΕΤΡΟΒΑ –ΜΑΡΩ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥ’, « Dansarte» – Τατιάνα Λοβέρδου (Πάτρα), Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ΚΑΦΑΝΤΑΡΗ (Θεσσαλονίκη ), «Νίκης Κονταξάκη –Νικολέττας Μπακάλη», «ΜΟΡΙΑΝΟΒΑ -ΤΡΑΣΤΑ», «Χάρη Μανταφούνη» Η δράση υλοποιείται σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής και έχει την αιγίδα και την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Παρασκευή

| Σάββατο

7 & Κυριακή 8 Ιουλίου

SCHOOLWAVE 2018

To καλύτερο μαθητικό και φοιτητικό μουσικό φεστιβάλ! Ε ί σο δ ο ς ελεύ θερ η

24 συγκροτήματα που επιλέχθηκαν να λάβουν μέρος στο Schoolwave 2018 έρχονται από όλη την Ελλάδα για να παίξουν τη μουσική τους μπροστά σε χιλιάδες συνομηλίκους τους. Hard rock από Χανιά, death metal από Αθήνα, skate punk από Πειραιά, πολυφωνικά παραδοσιακά από Σέρρες! Η επιλογή έγινε μέσω demo και live ακροάσεων, οι οποίες έγιναν φέτος για πρώτη φορά και στην Αθήνα (13-14 Απριλίου, PROVA Studios) και στη Θεσσαλονίκη (11 Απριλίου, Πολυχώρος WE). Το δύσκολο έργο της επιλογής, ανάμεσα στα 108 συγκροτήματα που δήλωσαν συμμετοχή, ανέλαβαν οι: Νίκος Κυπουργός (συνθέτης), Vassilikos (τραγουδοποιός), Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθαρίστας και συνθέτης), Λάμπης Κουντουρόγιαννης (κιθαρίστας και τραγουδοποιός), Γιώργος Μουχταρίδης (διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού Pepper), Χρυσόστομος Μουράτογλου (μουσικός παραγωγός) και Χρήστος Ιωαννίδης (Schooligans).

Ορισμό της μπάντας – παρέα αποτελούν οι Αντί Λογικής, μια παρέα δεκαεξάχρονων που παίζουν alternative punk και γνωρίστηκαν πριν δύο χρόνια στο ίδιο το Schoolwave. «Είχαμε πάει ως θεατές και έτυχε να πιάσουμε κουβέντα. Σιγά σιγά γίναμε φίλοι, φτιάξαμε την μπάντα και φέτος δηλώσαμε συμμετοχή. Αν περάσουμε, θα είναι απίστευτο! Είναι το όνειρό μας από τότε που το πρωτοείδαμε». Κάποιες από τις μπάντες ήρθαν από πολύ μακριά για να συμμετέχουν στις ακροάσεις, όπως οι Negative Creep από το Αργοστόλι. «Ταξιδεύαμε επτά ώρες, αλλά άξιζε το ταξίδι. Οι ακροάσεις ήταν αξέχαστη εμπειρία. Δεν είναι εύκολο να έχεις rock μπάντα σε μια επαρχιακή πόλη. Όλοι ακούνε Οικονομόπουλο! Κάνουμε πρόβες πάνω από το σπίτι της γιαγιάς μου. Μόλις μας ακούει, μας βάζει τις φωνές και μας κυνηγάει. Αν περάσουμε στο Schoolwave, θα μας ακολουθήσει fan club από την Κεφαλονιά. Ναι, θα φέρουμε και τη γιαγιά!». Δείτε όλα τα συγκροτήματα του Schoolwave 2018 στο www.schoolwave.gr.

Διοργάνωση: Δημιουργική Ομάδα Schooligans σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής και το Διαδημοτικό Δίκτυο Πολιτισμού Βύρωνα, Δάφνης – Υμηττού, με μέγα δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Δευτέρα

9 Ιουλίου

«ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ» τη ς S i m o n de B eau v o i r

Ε ί σο δ ο ς ελεύ θερ η

Εμπνευσμένη από τα πρόσωπα του τρίπτυχου έργου της Σιμόν Ντε Μπωβουάρ «Προδομένη γυναίκα» (1967) η παράσταση αναφέρεται στις γυναίκες μέσης ηλικίας, που ωριμάζουν και νοιώθουν την προδοσία γύρω τους. Γυναίκες της μοναξιάς. Ένα κείμενο σκληρότητας, ωμότητας, προβληματισμού, ένα ψυχογράφημα για ανθρώπους που βιώνουν την απομόνωση και την αποξένωση, τη βία απ’ τους ανθρώπους και απ’ τη κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη. Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ βάζει τον άνθρωπο απέναντι στον εαυτό του, στις ευθύνες του και στις αποτυχίες του.

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού

Η Μυριέλ βρίσκεται μόνη την παραμονή της πρωτοχρονιάς σ’ ένα διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού, σε κακή ψυχολογική κατάσταση, εγκαταλελειμμένη απ’ όλους και απομονωμένη. Αυτή τη βραδιά που όλοι βρίσκονται με δικούς τους ανθρώπους αυτή ανακαλεί βίαια τις σχέσεις και τα άσχημα βιώματα της ζωής της. Η μοναξιά είναι αφόρητη, θανατερή. Η Μυριέλ αποδίδει ευθύνες σε όλους τους άλλους και προσπαθεί να κρατηθεί από φαντασιώσεις και γεγονότα χωρίς να προϊδεαζόμαστε που θα οδηγηθεί. Βλέπει να γερνά και να προδίδεται από τους άντρες της ζωής της και τους οικείους της. Στον παραληρηματικό της μονόλογο θέτει θέματα υπαρξιακά και αυταπάτης με αφοπλιστική ωμότητα. Τα λάθη της ζωής της πολλά, δικά της; Των άλλων; Η Σιμόν Ντε Μπωβουάρ αφήνει τον θεατή ν’ αποφασίσει για την αιτία της ανθρώπινης μοναξιάς και τι απορρέει από τις σχέσεις της αστικής οικογένειας. Αυτή την αστική τάξη η Μπωβουάρ καταδίκαζε σ’ όλο το έργο της ζωής της. Θεωρεί τη γυναίκα αδικημένη απ’ την κοινωνία, αδικημένη απ’ την οικογένεια.

Μετάφραση – Διασκευή – Σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά Ερμηνεία: Μάνια Παπαδημητρίου Τσέλο: Μαίρη Σκοπελίτη Φωτογραφίες: Σπύρος Δομαζάκης, Θανάσης Κεφαλάς

Τρίτη

10 Ιουλίου

«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ»

Ε ί σοδος ελεύ θ ερ η

του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Η παράσταση που συγκινεί κι ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς για 4η χρονιά, αποτελεί θεατρική προσαρμογή του πιο αισιόδοξου και φωτεινού έργου του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μεταφέροντας στη σκηνή με απόλυτο σεβασμό και κλασσική ακρίβεια τη σκέψη του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Ένας άνθρωπος βαθειά μελαγχολικός και απελπισμένος, που έχει χάσει το νόημα της ζωής, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Το βράδυ όμως που είναι έτοιμος να το κάνει και βρίσκεται με το περίστροφο στο χέρι, αποκοιμιέται… Το όνειρο που βλέπει, τον κάνει όταν ξυπνάει όχι μόνο να μην θέλει να πεθάνει αλλά να λαχταράει να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο, αφού στον ύπνο του, τού φανερώθηκε η «Αλήθεια της Ζωής» με όλες τις λεπτομέρειες! Κι αυτή την Αλήθεια γυρίζει και κηρύττει παντού…

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού

Ένα έργο – διαμάντι που, ενσαρκώνει τη φιλοσοφία του μεγάλου Ρώσου κλασικού, ενώ δεν είναι υπερβολικό να πούμε πως αποτελεί ανατομία της ανθρώπινης ψυχής και συνοπτική ιστορία της κοινωνίας μας. Ένα κείμενο απλό και βαθύ, μεστό και αποκαλυπτικό που ο συγγραφέας θέλησε να αφήσει ως μια επιστολή – παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα στη δύση της ζωής του, αφού γράφτηκε το 1877, τέσσερα μόλις χρόνια φύγει από αυτή τη ζωή.

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου Σκηνοθεσία: Τάκης Χρυσικάκος Ερμηνεία: Δημήτρης Βερύκιος

Τετάρτη

11 Ιουλίου

«ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΖΕΛ ΚΟΥΡΤΙΑΝ»

Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν αποτελούν μια παράσταση – μαρτυρία για τη Γενοκτονία των Αρμενίων (1915) και τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Ανζέλ Κουρτιάν (εκδ. Πλέθρον). Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία με τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της συγγραφέα. Μέσα από τα μάτια της βλέπουμε την ιστορία του Αρμενικού λαού και του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Όπως τα έζησε η ίδια. Όπως τα βίωσε ένα μικρό παιδί. Όπως τα έγραψε αργότερα, στα μαθητικά τετράδια των εγγονιών της... 1915. Γενοκτονία των Αρμενίων. Χρόνια μετά, η Ανζέλ Κουρτιάν, ζώντας πια στην Ελλάδα, αφηγείται το οδοιπορικό του διωγμού της οικογένειάς της και ολόκληρου του έθνους της. Η μάνα-μοδίστρα. Οι δυο της αδελφές. Τα πρώτα ευτυχισμένα χρόνια. Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού

Θεατρική Διασκευή του ομότιτλου βιβλίου Ε ί σο δ ο ς ελεύ θερ η

Και ύστερα βιώνουν τις συνέπειες της διαταγής εξολόθρευσης των Αρμενίων. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα οδοιπορικό από την Προύσα ως τη Σμύρνη... Και από εκεί στην Κρήτη και την Κοκκινιά. Ο πόλεμος και η προσφυγιά καταγράφονται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, της μικρής Ανζέλ. Με τον φόβο και τον θάνατο... Με τα γέλια και τις χαρές... Με τις μουσικές και τα τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή της. «Έκανα κρυφά-κρυφά τον σταυρό μου. “Παναγιά μου, σε τι φταίξαμε; Σώσον Κύριε τον λαό σου” έλεγα από μέσα μου. Όσοι ήμασταν στις άμαξες, νιώθαμε άσχημα γι’ αυτούς που περπατούσαν, γιατί δεν αντέχανε απ’ τις καμιτσιές κι έπεφταν στα χαντάκια. Αν ήταν δυνατόν να αναφτούν καντήλια για όσους πέθαναν στο δρόμο, θα είχε φωτίσει η νύχτα και θα ’χε γίνει μέρα».

Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Χριστίνα Αλεξανιάν Σκηνικά – Κοστούμια: Μυρτώ Καραπιπέρη Στα ηχογραφημένα τραγούδια της παράστασης συμμετέχουν: Τραγούδι: Μαρία Σπυριδωνίδου Πολίτικο λαούτο – Μπαγλαμάς: Κώστας Γεδίκης Βοηθός Σκηνοθέτη – Οργάνωση Παραγωγής: Κώστας Καρασαββίδης

Πέμπτητη

12 Ιουλίου

«ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ» του Αριστοφάνη

400 π.Χ. Αθήνα. Ο Αριστοφάνης γράφει ένα από τα σημαντικότερα έργα του. Μία από τις εμβληματικότερες πολιτικές σάτιρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μία κωμωδία που φέρνει στο προσκήνιο τις γυναίκες. Που τολμάει να «εκθέσει» και να εκθειάσει την δημοκρατία, προπαγανδίζοντας κατ’ ουσίαν την ίδια της τη δύναμη ως ταυτόχρονη αδυναμία της και ανάποδα. Οι γυναίκες αποφασίζουν να πάρουν τα ηνία της πόλης. Με ηγέτιδα την πολυμήχανη Πραξαγόρα καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Χωρίς καμία επανάσταση. Χωρίς κανέναν πόλεμο. Χωρίς κανέναν εκβιασμό… οι γυναίκες ντύνονται άντρες και παρεισφρέουν στην Εκκλησία του δήμου, ψηφίζοντας νόμο ώστε η εξουσία της πόλης να περάσει στα χέρια των γυναικών. Ο Αριστοφάνης προτείνει την ισότητα, εξαίρει τη δημοκρατία, προλαβαίνει το φεμινιστικό κίνημα κατά κάτι αιώνες, στήνει ένα σχεδόν αστυνομικό σκηνικό με παρασκηνιακές δράσεις και επιβεβαιώνει ότι το χιούμορ και η κωμωδία είναι άρρηκτα δεμένα με την ευφυΐα, με τον πολιτισμό, με την εξέλιξη, με το ίδιο το DNA των αρχαίων ελληνικών πόλεων.

Μετάφραση: Πολύβιος Δημητρακόπουλος Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας Φωτισμοί: Θέμης Μερτίδης Μουσική εμπνευσμένη από το Βυζάντιο και τη Δημοτική Παράδοση (με δημοτικά τραγούδια από όλη την Ελλάδα).

Σκηνικά: Γιάννης Σπανόπουλος Κοστούμια: Έβελιν Σιούπη Μουσική Διδασκαλία: Λία Βίσση Χορογραφίες: Ιβάν Σβιτάιλο Φωτογραφίες παράστασης: Τζοάννα Βρακά Βοηθός χορογράφου: Παλούκη Αρετή

Αυτές τις Εκκλησιάζουσες, τις αρχαίες μα τόσο μοντέρνες, τις πολιτικοποιημένες μα τόσο αθώες, τις ατίθασες, τις ανέμελες, τις δυνατές, τις προφητικές… παρουσιάζει και υπενθυμίζει στο θεατρικό κοινό ο Αλέξανδρος Ρήγας το καλοκαίρι του 2018. Ως απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Εθνικού Θεάτρου, επέλεξε να μας τις παρουσιάσει διατηρώντας τον λόγο και το ύφος του αρχαίου κειμένου. Εντάσσει την σύγχρονη ματιά στο αγαπημένο έργο του Αριστοφάνη με κάθε σεβασμό στο εικαστικό και δραματουργικό πλαίσιο του πρωτότυπου έργου. Κατευθείαν από την Αρχαία Αθήνα του 400π.Χ. με τη μοναδική διαφορά ότι είναι διανθισμένες με μουσικές από όλη την Ελλάδα. Από τα δημοτικά τραγούδια και Βυζαντινούς ύμνους έως διασκευές στον πυρρίχιο, στο πεντοζάλι, σε Κερκυραϊκά τραγούδια, σε νησιωτικούς ρυθμούς και σε βαλκανικά τέμπο. Οι Εκκλησιάζουσες στήνουν έναν χορό γεμάτο κέφι και όρεξη και δίνουν στη ζωή τον χώρο και το χρώμα που της ανήκει. Η ζωή, η πολιτική, η ισότητα, το γέλιο, η χαρά, η δημοκρατία και το θέατρο… ανήκουν σε όλους. Και οι Εκκλησιάζουσες του Αλέξανδρου Ρήγα έρχονται αυτό το καλοκαίρι να μας θυμίσουν ποιες είναι και ποιοι είμαστε…

Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Λουδάρος: Πραξαγόρα Ηλίας Μελέτης: Βλέπυρος Δημήτρης Σταρόβας: Γριά Α' Γιώργος Κωνσταντίνου: Γριά Β' Σοφία Μουτίδου: Γριά Γ' Ησαΐας Ματιάμπα: Θεράπαινα – Κορυφαία του Χορού Ιβάν Σβιτάιλο: Άνδρας γείτονας Χρέμη Χάρης Γρηγορόπουλος: Χρέμης

Κορυφαίοι: Ησαΐας Ματιάμπα – Γιάννης Κρητικός – Τάκης Βαμβακίδης Θανάσης Πατριαρχέας: Νέος Βασίλης Παπαδόπουλος: Νέα Συμμετέχουν: (αλφαβητικά) Μάριος Δερβιτσιώτης, Δημήτρης Διακοσάββας, Τιμόθεος Θάνος Γιώργος Καρατζιώτης, Γιάννης Κουκουράκης, Αστέρης Κρικώνης Γιώργος Μπανταδάκης, Μάρκος Μπούγιας, Στέφανος Οικονόμου Βασίλης Παπαδημητρίου, Δημήτρης Τσέλιος, Γιώργος Φλωράτος

Παρασκευή

13 Ιουλίου

Ομάδα Έκφρασης Κρητικών Χορών

«Δεν ήταν νησί, ήταν η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου»

100

Εμπνεόμενοι από τους στίχους του Νίκου Καζαντζάκη τους οποίους μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις, σαν ένα ανοιχτό παράθυρο επικοινωνίας του παρελθόντος με το μέλλον, τα δύο αδέλφια απ’ τη Κρήτη και δεξιοτέχνες χορευτές Γιάννης & Γιώργος Μεγαλακάκης με μία ομάδα επίλεκτων χορευτών και μουσικών, ενώνονται, δημιουργούν και συμπράττουν με μουσικούς και χορευτές της Ακαδημίας Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών Λυγκηστές. Μία παράσταση γεμάτη συγκίνηση, όπου η Κρήτη και η Μακεδονία ανταμώνει χορευτικά και μουσικά, δημιουργώντας μία μουσικοχορευτική πανδαισία.

Γιάννη & Γιώργου Μεγαλακάκη Ακαδημία Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών Λυγκηστές

Η χορευτική σύμπραξη Κρητών και Μακεδόνων γράφει την δική της ιστορία υπενθυμίζοντας σε όλους ότι η τέχνη του ελληνικού χορού μπορεί να δώσει το δικό της ισχυρό μήνυμα και απάντηση στην σύγχρονες προκλήσεις και απαιτήσεις. Είναι ιστορικά διαπιστωμένο το γεγονός, ότι οι σφυρηλατημένες σχέσεις και οι ακατάλυτοι δεσμοί Μακεδονίας και Κρήτης χρονολογούνται από τα προχριστιανικά κιόλας χρόνια. Τους δύο αυτούς ιστορικούς τόπους, τους ενώνει, η ιστορία, η λογοτεχνία,οι κοινοί αγώνες για απελευθέρωση και πολλά άλλα σημαντικά στοιχεία τα οποία έχουν στόχο να αναδείξουν μέσα από την παράσταση πάνω από 50 χορευτές και 10 μουσικοί επί σκηνής. Θα παρουσιαστούν χοροί και τραγούδια από την Κρήτη και την Μακεδονία καθώς και πρωτότυπες χορευτικές και μουσικές συμπράξεις.

101

Για τους χορούς από την Κρήτη - Υπεύθυνοι Διδασκαλίας : Γιάννης & Γιώργος Μεγαλακάκης Για τους χορούς από την Μακεδονία - Υπεύθυνοι Διδασκαλίας : Βαγγέλης Καρότσης & Γιάννης - Ήρα Κωνσταντίνου

Σάββατο

102

14 Ιουλίου

«Ο ΔΟΝ ΖΙΛ ΜΕ ΤΟ ΠΡAΣΙΝΟ ΠΑΝΤΕΛOΝΙ»

«διάθλαση»

του Τίρσο ντε Μολίνα

Ε ί σο δ ο ς ελεύ θερ η

Δημιουργός ενός από τους μεγαλύτερους μύθους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Τίρσο ντε Μολίνα, με το δράμα του «Ο Απατεώνας της Σεβίλης και ο πέτρινος συνδαιτυμόνας» (El Burlador de Sevilla y combidado de piedra - 1630) , έφερε για πρώτη φορά στη σκηνή τον θρύλο του Δον Ζουάν, τον διάσημο για τις ερωτικές του περιπέτειες ήρωα απατεώνα. Στον «Δον Ζιλ με το πράσινο παντελόνι» (Don Gil de las calzas verdes) έχουμε τη θηλυκή ενσάρκωση του τη Δόνα Ζουάνα. Ντύνεται αντρίκια, μεταμφιέζεται, τσαλακώνει την όψη για να πετύχει ότι ονειρεύτηκε. Αντιπαραθέτει σε μια ψυχρή υπολογιστική λογική, έναν ύμνο για την ομορφιά της δημιουργίας, για τον ερχομό της άνοιξης στον χειμώνα των ψυχών.

Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Δάφνης - Υμηττού

Εμείς πιστέψαμε στη Δόνα Ζουάνα, όχι στη πανέμορφη και πανούργα γυναίκα - όπως μόνο επιφανειακά μπορεί κάποιος να κρίνει - αλλά στον άνθρωπο που αγωνίζεται για το σκοπό του, για τον έρωτα, για τη ζωή. Το έργο καταπιάνεται με καταστάσεις παντοτινές. Τους γονείς, που βαφτίζουν την ευτυχία του παιδιού τους ‘πλούσιο γάμο’. Τα νιάτα, με την φλόγα και την ορμή τους. Πραγματικά όμως, δεν υπάρχει λόγος να επινοήσουμε και να στολίσουμε το έργο με ψαγμένες ερμηνείες και βαρύγδουπα νοήματα. Είναι απλό, όπως η ποίηση στη γραφή του, όπως ο έρωτας και η ίδια η ύπαρξη. Άραγε θα μπορούσε σήμερα να μας ξεγελάσει μια σύγχρονη Ζουάνα; Όχι, όχι με τόσο αθώα μάτια... Μας ξεγελούν μόνο τα ψεύτικά ιδανικά, τα χάρτινα είδωλα, οι κάθε λογής τυχοδιωκτισμοί. Άλλωστε ένα πράσινο ερωτευμένο φάντασμα, μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει!

103

Συντελεστές Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας Προσαρμογή –σκηνοθεσία: Γιώργος Γιαννακόπουλος Μουσική: Βαγγέλης Αυγέρης Σκηνικά: Τατιάνα Γιόβα Φωτισμοί: Νίκος Μαυρόπουλος Βοηθοί σκηνοθέτη: Δέσποινα Δαμίγου,Νίκος Μαυρόπουλος

Παίζουν (Με σειρά εμφάνισης): Μπέτυ Βλάχου, Βαγγέλης Μερκούρης Δέσποινα Δαμίγου, Νατάσσα Κέντρου Αντώνης Χαχλάκης, Στέλλα Μπερικοπούλου Σώζη Κουμαριανού, Γιώργος Δροσίνης Ιωάννα Χρυσομάλλη, Ρουμπίνη Αναστασιάδη

Δευτέρα

16 Ιουλίου

«ΑΧΑΡΝΗΣ» του Αριστοφάνη

104

Στα Λήναια του 425, στον έκτο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου, ο 19χρονος Αριστοφάνης παρουσίασε την κωμωδία του «ΑΧΑΡΝΗΣ» και απέσπασε για πρώτη φορά το βραβείο των κωμικών Αγώνων. Στόχος του να γελοιοποιήσει τον πόλεμο και τους πολεμοκάπηλους και να εκφράσει την λαχτάρα των ανθρώπων για ειρηνική ζωή. Τοποθετεί την δράση του έργου, κυρίως στην αγροτική περιοχή της Αττικής, στις «Αχαρναίς», το σημερινό Μενίδι, για να δώσει Διονυσιακό χαρακτήρα στην κωμωδία, αφού στην ύπαιθρο τελούσαν ακόμη Διονυσιακές Λατρείες. Ο Αριστοφάνης δεν ξεχνά πως η κωμωδία γεννήθηκε από λαϊκές λατρευτικές τελετές της γονιμότητας.

Πρωταγωνιστούν: Πέτρος Φιλιππίδης, Παύλος Χαϊκάλης, Κώστας Κόκλας, Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, Τάκης Παπαματθαίου.

Στους «ΑΧΑΡΝΗΣ» υπάρχουν αρκετές αναφορές στον Διόνυσο στα μεγάλα Διονύσια, στα Ανθεστήρια και κυρίως στα κατ’ αγρούς Διονύσια. Σε μια σκηνή του έργου ο αγρότης Δικαιόπολις με την οικογένειά του τελούν πομπή του φαλλού και τον υμνούν με φαλλικό άσμα. Υπάρχουν έξοχες κωμικές σκηνές που κρατούν από τα Μεγαρικά σκώμματα πολλές παρωδίες και με τον ερμητικό και ολοζώντανο χορό των καρβουνιάρηδων από το Μενίδι μας χαρίζει μια έξοχη κωμωδία σαν ένα ξέφρενο Διονυσιακό πανηγύρι. Η παράστασή μας φιλοδοξεί να βρει τον δρόμο της μέσα από τις λαϊκές μας παραδόσεις που συγγενεύουν ολοφάνερα με το Διονυσιακό Πνεύμα που είναι διάχυτο στο έργο. Η πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στις 29 & 30 Ιουνίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου.

105

Συντελεστεστές Απόδοση - Σκηνοθεσία: Κώστας Τσιάνος Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ Μουσική: Γιώργος Ανδρέου Χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου, Κώστας Τσιάνος Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Παίζουν οι ηθοποιοί και μουσικοί (αλφαβητικά): Νίκος Βατικιώτης, Αλέξανδρος Ζουγανέλης Παναγιώτης Καμμένος, Παναγιώτης Κατσώλης Κωνσταντίνος Κοράκης, Βαγγέλης Κυπαρίσσης Ηρακλής Κωστάκης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας Παύλος Παυλίδης, Μάριος Πετκίδης Γρηγόρης Σταμούλης, Γιώργος Τσουρουνάκης Χάρης Φλέουρας, Χάρης Χιώτης

Τρίτη

17 Ιουλίου

«ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ» του Θοδωρή Αθερίδη

106

Σκηνοθεσία: Μπέσσυ Μάλφα Σκηνικά: Λία Ασβεστά Κοστούμια: Ελένη Μπλέτσα Μουσική: Γιώργος Χατζής Φωτισμοί: Μιχάλης Κουβόπουλος Παραγωγή: Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Σερρών & Create4Art

Παίζουν: Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μπέσυ Μάλφα, Τάσος Κονταράτος, Πηνελόπη Πλάκα Μια Κωμωδία Γεμάτη Γέλιο, Πάθος για τη Ζωή, τον Έρωτα & την Αγάπη για την Ελλάδα! Το έργο του Θοδωρή Αθερίδη, «ΑΓΡΙΑ ΔΎΣΗ» είναι μια κωμωδία - γουέστερν με φόντο την Κρήτη, γεμάτη γέλιο, πάθος για τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη και την Ελλάδα! Μια δυναμική μάνα με τα δίδυμα παιδιά της, ένας ανεκπλήρωτος καουμπόικος έρωτας, ένα τρελό κυνήγι θησαυρού, ένα κρυμμένο διαμάντι που βγάζει στη φόρα κρυμμένα μυστικά, ανατροπές, ίντριγκες, γέλιο και πολλή μεγάλη τρυφερότητα… Και όλα αυτά σ’ ένα Κρητικό γουέστερν!

107

Τετάρτη

18 Ιουλίου

«ΗΛΕΚΤΡΑ» του Ευριπίδη

108

Η 5η Εποχή, συνεχίζοντας την δημιουργική παρουσία της στο χώρο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, προγραμματίζει για το καλοκαίρι του 2018 την τραγωδία του Ευριπίδη «ΗΛΕΚΤΡΑ». Η «Ηλέκτρα», μια από τις σημαντικότερες τραγωδίες του Ευριπίδη, αποτελεί μια διεισδυτική σπουδή πάνω στις έννοιες της εκδίκησης, της ενοχής, της μεταμέλειας και της δικαιοσύνης. Αντλώντας το θέμα του από τον κύκλο της καταραμένης γενιάς των Ατρειδών, το έργο παρακολουθεί βήμα-βήμα την πορεία της Ηλέκτρας και του Ορέστη προς τη μητροκτονία. Όμως η ερμηνεία του μύθου που προκρίνει ο ποιητής αρνείται στην πράξη αυτή οποιαδήποτε δικαίωση, μετατρέποντας τη δική του «Ηλέκτρα» σε μια ανελέητη σπουδή πάνω στη διαβρωτική διαδικασία της εκτέλεσης ενός εγκλήματος:

Παραγωγή: 5η Εποχή

μετά την εκτέλεση του φόνου, τα δυο αδέλφια σωριάζονται κάτω από το βάρος της πράξης τους, μιας πράξης που δεν έπρεπε να έχει γίνει ποτέ. Ο ποιητής θα αποφανθεί στο τέλος, με το στόμα των Διόσκουρων, ότι ναι μεν η Κλυταιμνήστρα έπαθε δίκαια, όμως ο Ορέστης δεν έπραξε δίκαια. Ο σοφός θεός των Δελφών χρησμοδότησε άσοφα. Ο ιδιόμορφος τρόπος με τον οποίο ο Ευριπίδης διαχειρίζεται το γνωστό μύθο της μητροκτονίας, εισάγοντας μια σειρά από νεοτερισμούς και αφηγηματικές καινοτομίες, συνθέτει ένα σκληρό αλλά εξαιρετικά αναγνωρίσιμο στην εποχή μας αριστούργημα, ένα από τα αρτιότερα επιτεύγματα της παγκόσμιας δραματουργίας. Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Θέμης Μουμουλίδης, δημιουργός της 5ης Εποχής, έχοντας στο ενεργητικό του, επί σειρά ετών, υψηλού επιπέδου και αισθητικών απαιτήσεων παραγωγές, που περιόδευσαν με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα.

109

Συντελεστές Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης Επεξεργασία κειμένου: Παναγιώτα Πανταζή Σκηνικό – Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού Μουσική: Θύμιος Παπαδόπουλος

Παίζουν: Λένα Παπαληγούρα, Νίκος Κουρής Χρήστος Χατζηπαναγιώτης Γιάννης Νταλιάνης Νίκος Αρβανίτης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου Μαριάννα Πολυχρονίδη, Ελένη Ζαραφίδου Δανάη Επιθυμιάδη, Παναγιώτης Εξαρχέας

Πέμπτη

19 Ιουλίου Παραγωγή:

110

«ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ»

Steﬁ & Lynx Productions | Arcadia Media

του Αισχύλου

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας | ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης

Ο Αγαμέμνων επιστρέφει στο Άργος, μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου. Μπαίνει θριαμβευτικά στην πόλη και το παλάτι, φέρνοντας μαζί του ως αιχμάλωτη την Τρωαδίτισσα πριγκίπισσα, ιέρεια του Απόλλωνα, μάντισσα Κασσάνδρα. Η Κλυταιμνήστρα υποδέχεται τον σύζυγό της με στόμφο και τιμή, ωστόσο πολύ γρήγορα αποκαλύπτεται πως η ενθουσιώδης της υποδοχή, υποκρύπτει ένα οργανωμένο σχέδιο εκδίκησης για το φόνο της κόρης τους, Ιφιγένειας, που ο Αγαμέμνονας θυσίασε στην Αυλίδα, για να ξεκινήσουν τα πλοία της εκστρατείας δέκα χρόνια πριν. Το κόκκινο χαλί που στρώνει για να τον δεχτεί οδηγεί σ’ ένα λουτρό αίματος όπου, με τη συνέργεια του εραστή της Αίγισθου, θα πνιγούν και ο ίδιος και η ερωμένη του.

Σημείωμα του σκηνοθέτη Αυτή η ιστορία του Αισχύλου εκφράζει με εκπληκτική δύναμη το παράλογο της ανθρώπινης μοίρας. Πράγματι, χάνουμε αέναα στον αγώνα με το φόβο μας. Πράγματι, φτιάχνουμε πολιτείες ασταμάτητα και είμαστε αιχμάλωτοι στις φυλακές που χτίζουμε εκούσια με τα ίδια μας τα χέρια. Πράγματι, περιμένουμε σωτήρες και όταν τελικά εμφανιστούν συνειδητοποιούμε ότι δεν αξίζουν παρά τον οίκτο μας. Πράγματι, αυτό που ονομάσαμε ‘δικαιοσύνη’ μας οδηγεί αργά ή γρήγορα στο έγκλημα. Όλοι είμαστε ένοχοι. Η τιμωρία είναι αναπόφευκτη. Ευτυχισμένος είναι εκείνος που κατάφερε ν’ απαλλαγεί απ’ τις ελπίδες και τις προσδοκίες του και έμαθε την υπομονή. Ο κόσμος του «Αγαμέμνονα» είναι ζοφερός. Αλλά επιτρέψτε το ταξίδι μας στον κόσμο του να είναι ουσιαστικό και συναρπαστικό, γιατί πιστεύω ότι η οδηγός μας - η Ποίηση - γνωρίζει το δρόμο προς τη χαρά. Τσέζαρις Γκραουζίνις

111

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζινις Σκηνικά – Κουστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν Μουσική-Μουσική Διδασκαλία: Χάρης Πεγιάζης Κίνηση: Έντι Λάμε Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος Βοηθός Σκηνοθέτη: Συγκλητική Βλαχάκη Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Αλίκη Δανέζη Knutsen Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη Promo photos: Τάσος Θώμογλου Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας

Παίζουν: Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννης Στάνκογλου Θοδωρής Κατσαφάδος, Αργύρης Πανταζάρας Ιώβη Φραγκάτου

Χορός: Μάρκος Γέττος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Τάσος Θεοφιλάτος Πανάγος Ιωακείμ, Δημήτρης Καραβιώτης, Ηλίας Μενάγιερ Δημήτρης Μηλιώτης, Αλέξανδρος Μούκανος Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Βασίλης Παπαγεωργίου Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Γιώργος Παπανδρέου

Σάββατο

21 & Κυριακή 22 Ιουλίου

«Η ΚΟΜΙΣΣΑ ΤΗΣ ΦΑΜΠΡΙΚΑΣ» των Κώστα Πρετεντέρη & Ασημάκη Γιαλαμά

Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Βύρωνα Σκηνοθεσία: Λίλιαν Δημητρακοπούλου Ε ί σο δ ο ς ελεύ θερ η

112

Σε μια αυλή της δεκαετίας του ‘60, συγκατοικούν 3 πρώτα ξαδέλφια με το ίδιο ονοματεπώνυμο: Χρήστος Δελημάνης. Ο πρώτος είναι αστυφύλακας, ο δεύτερος κομμουνιστής και ο τρίτος σεσημασμένος απατεωνίσκος. Ο αστυφύλακας Δελημάνης, μια μέρα συλλαμβάνει μια κοπέλα την Έφη, που έχει μπει κρυφά σε ένα διαμέρισμα για να βοηθήσει την παντρεμένη αδελφή της, κλέβοντας κάποιες ερωτικές της επιστολές, με τις οποίες την εκβιάζει ο παραλήπτης τους. Η Έφη για να μην προδώσει την αδελφή της, ξεφουρνίζει διάφορα ψέματα ότι είναι μια φτωχή κοπέλα, που αναγκάζεται να κλέψει για να ζήσει. Στην πραγματικότητα είναι ανιψιά του τότε «Υπουργού Δημοσίας Τάξεως». Ο αστυφύλακας δείχνει να την συμπονά και προσπαθεί να την βοηθήσει να μπει στον ίσιο δρόμο… ενώ ο έρωτας αρχίζει να χτυπά την πόρτα τους.

113

ΠΑΙΖΟΥΝ Ράνια Γκοράτσα Δάφνη Θειακογιάννη Αλέκος Θεοδόσης Τίνα Καββαδία Θύμιος Καραμάνος Μίλτος Καρατζίμας Μιχάλης Κελαϊδίτης Νίκος Λιναρδάτος Στέλλα Λουρωτού

Βιβή Μήτσουρα Λεωνίδας Μπακάλης Κωνσταντίνος Μπαντίδας Γιάννης Μπαρμπέρης Ρεβέκκα Φελεκίδου Ηλέκτρα Χρηστίδη Θάλεια Ψευτογιάννη και ο μικρός Γιώργος Χοχλακάκης.

Δευτέρα

23 Ιουλίου

«ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ Ο Μύθος της Ιστορίας του Κόσμου όπως τον είπαν οι Έλληνες» ΔΗΠΕΘΕ ΠΑΤΡΑΣ

114

Σκηνοθεσία – Σύνθεση κειμένου: Σταύρος Τσακίρης Σκηνικά: Αλέξανδρος Ψυχούλης Κοστούμια: Ελένη Δουνδουλάκη Μουσική: Μίνως Μάτσας Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου Βοηθός Σκηνοθέτη: Χάρης Πεχλιβανίδης Παίζουν: Μαρία Κίτσου, Δημήτρης Λάλος Γεράσιμος Γεννατάς, Λένα Δροσάκη Ιωάννης Παπαζήσης, Μάνος Καρατζογιάννης Δημήτρης Παγώνης, Κώστας Νικούλι Νάνσυ Χριστοπούλου, Λένα Ανδρικοπούλου και ο Τάκης Χρυσικάκος

Μια σύνθεση από τις επτά τραγωδίες που αναφέρονται στον μύθο του οίκου των Λαβδακιδών. Ο Οιδίπους, η πιο εμβληματική μορφή της ηρωικής εποχής, έχει ερμηνευτεί κατά καιρούς ως αντικατοπτρισμός διαφορετικών ιδεολογικών αναζητήσεων. Πολλές φορές ωστόσο, αγνοήθηκε ότι αποτελεί μέρος μόνο του θηβαϊκού κύκλου. Ίσως, δεν θα διατυπωνόταν ποτέ η θεωρία του οιδιπόδειου συμπλέγματος εάν ο Φρόυντ γνώριζε ολοκληρωμένο τον μύθο του Οιδίποδα, κι όχι μόνο την τραγωδία του Σοφοκλή. Σήμερα, που ζούμε σε οριακές στιγμές, είναι περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένο ν’ αφηγηθούμε αυτό τον μύθο χωρίς ψυχαναλυτικές ή άλλες ερμηνείες. Να τον δούμε ως ένα αφήγημα, ένα λαϊκό παραμύθι, μια ακόμη «παραλογή», όπως τη συνέθεσε ο λαός και την διαχειρίστηκαν οι μεγάλοι Έλληνες τραγικοί. Ίσως ακόμα και ως μια ελληνική εκδοχή για τη δημιουργία του κόσμου και την οργάνωση των πρώτων ανθρώπινων κοινωνιών. Ως μια αφήγηση - λαϊκή αντίδραση στην καταδυνάστευση των νόμων που επιβάλλονται για να εξουσιάζουν οι λίγοι εμποδίζοντας τον άνθρωπο να εκπληρώσει τον γήινο προορισμό του: Μια ζωή ευτυχισμένη και δίκαιη.

115

Τετάρτη

25 Ιουλίου

«ΙΩΝ» του Ευριπίδη

Μετάφραση - Σκηνοθεσία - Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη Προσαρμογή για δύο πρόσωπα: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης

116

Σκηνογραφία - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα Διεύθυνση Παραγωγής: Λευτέρης Πλασκοβίτης Παραγωγή: K2L Άλφα. Ιδέα E.E www.alfaidea.gr Παίζουν: Κωνσταντίνος Μπιμπής Δήμητρα Χατούπη Μουσικός επί σκηνής: Νίκος Τουλιάτος

Ο Ίων του Ευριπίδη γράφτηκε γύρω στα 412 π.Χ. Ο μύθος θέλει την Κρέουσα, κόρη του Βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, να μένει έγκυος χωρίς τη θέλησή της από το θεό Απόλλωνα και να φέρνει στον κόσμο ένα αγόρι, το οποίο γεννά μόνη και αβοήθητη, κρυφά από την οικογένειά της. Με φόβο προς τον πατέρα της και με σεβασμό προς τη βασιλική της γενιά, αποφασίζει, παρότι πονάει για αυτό, να εγκαταλείψει το παιδί με τα σπάργανά του μέσα στην ίδια τη σπηλιά που συνευρέθηκε με τον Φοίβο, ελπίζοντας στον θάνατο του βρέφους ή στην εξαφάνισή του. Με απόφαση του ίδιου του Απόλλωνα, ωστόσο, ο Ερμής μεταφέρει το νεογέννητο στους Δελφούς, στον ομφαλό της γης, για να το αναθρέψει η Πυθία μέσα στο μαντείο και να σωθεί. Ο μικρός μεγαλώνει τρεφόμενος από τις σπονδές και τα πρόσφορα των πιστών και ως έφηβος ορίζεται φύλακας του Μαντείου. Χρόνια μετά, η μητέρα του η Κρέουσα, θα επισκεφτεί το Μαντείο με τον σύζυγό της τον Ξούθο, με σκοπό να πάρει χρησμό, γιατί ο γάμος της παραμένει άκαρπος. Τη στιγμή που το ζεύγος καταφτάνει, από το ιερό βγαίνει ο Ίωνας. Είναι η τραγωδία αυτή κωμική; Είναι η τραγωδία αυτή μια προπαγάνδα; Μια προσπάθεια του ποιητή να επινοήσει τη θεϊκή προέλευση της Ιωνικής φυλής και άρα των Αθηναίων, με σκοπό να δικαιολογηθεί η διεκδίκηση τους για την κυριαρχία του Αιγαίου; Στον Ίωνα αυτά που φαίνονται δεν είναι αυτά που είναι. Το πραγματικό δεν το βλέπεις, σου αποκαλύπτεται. H ορατότητα του αόρατου, η εμφάνιση των κρυμμένων, των απόκρυφων στοιχείων μέσα από το κείμενο (νυν οράς α χρή σε οράν, μοτίβο κοινό σε Οιδίποδα και Ίωνα) και τελικά η σύνθεση μιας σκηνικής ιστορίας, η οποία φέρνει στο φως αυτά τα οποία υπονοούνται, αποσιωπώνται και αποκρύπτονται, είναι το κεντρικό ζητούμενο αυτής της νέας εκδοχής για δυο πρόσωπα.

117

Δευτέρα

27 & Τρίτη 28 Αυγούστου

«ΜΑΝΤΆΜ ΣΟΥΣΟΥ» του Δημήτρη Ψαθά

118

Η δημοφιλής, διαχρονική κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά «ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ» στην φετινή θεατρική της επαναφορά από τις Θεατρικές Σκηνές με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου στον ομώνυμο ρόλο, ανέτρεψε τα δεδομένα του θεάματος της τελευταίας δεκαετίας, ξεπερνώντας σε διάστημα τριών μηνών τα 110.000 εισιτήρια! Η ονειροπαρμένη Σουσού ζει στην λασπωμένη γειτονιά του Μπύθουλα, με τον σύζυγο της Παναγιωτάκη. Η ίδια όμως ονειρεύεται μεγαλεία και θέλει να ξεφύγει από την μιζέρια φτιάχνοντας ένα δικό της παράλληλο σύμπαν. Τι θα γίνει όμως όταν το όνειρο γίνει πραγματικότητα; Πόση απόσταση χωρίζει τελικά το Μπύθουλα από το Κολωνάκι; Ποιο ρόλο θα παίξει ο μυστηριώδης Μηνάς Καντακουζηνός; Ποιο τίμημα θα κληθεί να «πληρώσει» η ηρωίδα μας;

Πρωταγωνιστούν: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Κώστας Σπυρόπουλος και ο Τάσος Χαλκιάς Η ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ ξεκίνησε σαν ευθυμογράφημα στο περιοδικό Οικογενειακός Θησαυρός το 1939, έγινε βιβλίο, νούμερο επιθεωρήσεων, θεατρικό έργο, κινηματογραφική ταινία, εκπομπή στο ραδιόφωνο και δύο φορές τηλεοπτικό σήριαλ, πάντα με τεράστια επιτυχία. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμηνεύει η αγαπημένη Δήμητρα Παπαδοπούλου, η οποία επέστρεψε στη σκηνή μετά από καιρό αποχής, για να ενσαρκώσει τη μεγαλομανή ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά και ενθουσίασε το κοινό! Την ηρωίδα έρχεται να σαγηνεύσει ο γοητευτικός Kώστας Σπυρόπουλος ως δαιμόνιος Μηνάς Καντακουζηνός, ενώ στο ρόλο του σταθερού, ευσυνείδητου αλλά φτωχού Παναγιωτάκη, ο μοναδικός Τάσος Χαλκιάς. Και οι δύο ηθοποιοί συναντούν για πρώτη φορά στη σκηνή τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και η χημεία τους αναμένεται εκρηκτική. Μαζί τους 15 ακόμα ταλαντούχοι ηθοποιοί.

Διασκευή – Απόδοση κειμένου: Δήμητρα Παπαδοπούλου Σκηνοθεσία – Δραματολογική Επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης - Σοφία Νικολαΐδη Μουσική: Μαρίζα Ρίζου Ενορχήστρωση: Δημήτρης Σιάμπος Kινησιολογική Επιμέλεια: Κυριάκος Κοσμίδης Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ Teaser: Στάθης Ναυπλιώτης Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης Διεύθυνση Επικοινωνίας – Δημόσιες σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα Οργάνωση Περιοδείας: Χρόνος Δράσεις Πολιτισμού Παραγωγή: Θεατρικές Σκηνές Παίζουν (αλφαβητικά): Ηλιάννα Γαϊτάνη, Μελέτης Γεωργιάδης, Γιάννα Ζιάννη, Χρύσα Κλούβα, Φαίη Κοκκινοπούλου, Νικολέτα Κοτσαϊλίδου, Λάμπρος Κτεναβός, Ρόζα Κυρίου, Πέτρος Λαγούτης, Τζεφ Μαράουι, Σοφία Μιχαήλ, Θάνος Μπίρκος, Βασίλης Χαλακατεβάκης, Γιώργος Ψυχογιός Τραγούδι: Άρτεμις Ματαφιά

119

Πέμπτη

30 Αυγούστου

«ΒΑΤΡΑΧΟΙ» του Αριστοφάνη

120

Στους « Βατράχους», κωμωδία που διδάχτηκε στα Λήναια το 405 π.Χ., ο Διόνυσος, απογοητευμένος από την πενία των δραμάτων που παρουσιάζονται στην Αθήνα, καθώς οι μεγάλοι τραγικοί έχουν πεθάνει, κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο προκειμένου να φέρει πίσω ένα μεγάλο ποιητή, ικανό να σώσει την Πόλη από την παρακμή. Για τον σκοπό αυτό, διοργανώνει έναν ποιητικό αγώνα ανάμεσα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη, ορίζοντας διαιτητή τον ίδιο τον Πλούτωνα, ώστε ο καλύτερος εκ των δύο να επιστρέψει. Και καλύτερος για τον Αριστοφάνη, που σατιρίζει ανελέητα τα νεωτερικά ήθη, άρα και τον τότε εκπρόσωπό τους Ευριπίδη αναδεικνύεται ο Αισχύλος. Ο Αισχύλος θα είναι ο νικητής.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Στους Βατράχους ο Αριστοφάνης ξεδιπλώνει στην ορχήστρα μια φαντασμαγορική νέκυια, σαν άλλος Οδυσσέας, που αναζητά τον δρόμο για την ουτοπική Ιθάκη του. Πρέπει κανείς να μάθει τι είναι θάνατος, για να φέρει σε πέρας την ζωή του. Πρέπει να συνειδητοποιήσει η πόλις τις απουσίες της, για να είναι παρούσα ως πόλις. Πρέπει να καταβυθιστεί στον ξένο κόσμο του Άδη, για να κατακτήσει την ταυτότητά της. Ο θεός Διόνυσος μασκαρεμένος σε Ηρακλή θα κατεβεί στον Άδη, για να φέρει στη γη τον Ευριπίδη, αφού η Αθήνα δεν έχει πια έναν τουλάχιστον μεγάλο ποιητή. Το ταξίδι αυτό, αν και γίνεται μέσα στον επιβλητικό ζόφο του κόσμου των ψυχών, διαθέτει την ευθυμία μιας ψυχαγωγικής περιήγησης, η οποία αγγίζει τα όρια του μεσαιωνικού καρναβαλιού. Ο Διόνυσος δεν κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει στον κόσμο ούτε κάποιον παλιό -καλό πολιτικό ούτε κάποιον παλιό -καλό φιλόσοφο ή στρατηγό. Κατεβαίνει για να φέρει έναν δραματικό ποιητή. Είναι προφανές πως ο Αριστοφάνης θεωρεί την ποίηση και το θέατρο το μόνο φάρμακο για να σώσει την χώρα από την παρακμή. Περίεργο πραγματικά, με τα δικά μας δεδομένα. Κώστας Φιλίππογλου

121

Συντελεστές Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου Βοηθός σκηνοθέτις: Γιώτα Σερεμέτη Σκηνικά – κοστούμια: Τέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου Κίνηση: Σοφία Πάσχου Μουσική: Νίκος Γαλενιανός Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος Προβολή & επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Μαρασούλη – ΔΗΠΕΘΕ Βόλου

Παίζουν: Λάκης Λαζόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου Δημήτρης Πιατάς, Αντώνης Καφετζόπουλος Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννης Στεφόπουλος Γιώργος Συμεωνίδης, Εριφύλη Στεφανίδου Τάσος Δημητρόπουλος, Γιάννης Γιαννούλης Δημήτρης Δρόσος, Ειρήνη Μπούνταλη Φοίβος Συμεωνίδης, Χρήστος Κοντογεώργης Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος Μουσικοί – perfomers: Σταμάτης Πασόπουλος Christoph Blum Στον χορό συμμετέχει όλος ο θίασος

Κυριακή

2 Σεπτεμβρίου

«ΟΡΕΣΤΗΣ»

ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

του Ευριπίδη

122

Η τραγωδία «ΟΡΕΣΤΗΣ» του Ευριπίδη είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, με την οποία συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2018. Παρουσιάζεται σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα σε νέα μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα και σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ, Γιάννη Αναστασάκη. Στο ρόλο του Ορέστη ο Χρίστος Στυλιανού. Στο ρόλο της Ηλέκτρας η Ιωάννα Κολλιοπούλου που τιμήθηκε φέτος με το θεατρικό βραβείο Μελίνα Μερκούρη.

Σημείωμα του σκηνοθέτη Μια κοινωνία στηριγμένη στο έγκλημα πόσο μπορεί να απαγκιστρωθεί απ΄αυτό; Τρεις νέοι, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα κι ο Πυλάδης, κολυμπούν μέσα στη δίνη του αίματος που τους παρασέρνει. Θεοί και άνθρωποι έχουν στήσει μια πλεκτάνη μίσους κι εκδίκησης, όπου η αδελφική αγάπη γίνεται συνενοχή, η φιλική σχέση συναυτουργία, η λαϊκή ετυμηγορία θανατική ποινή. Δεν έχει τέλος αυτός ο πόλεμος. Η πόλη θα καεί. Ο Ευριπίδης γράφει μια τραγωδία για να ξεγυμνώσει την ανθρώπινη ψυχή. Κι όταν συμβεί αυτή η τρομακτική αποκάλυψη το μόνο που μένει είναι ο… από μηχανής Θεός, που έρχεται όπως πάντα δίχως να τον περιμένει κανείς. Αλλά δεν πιστεύει πια κανείς τα παραμύθια του. Γιάννης Αναστασάκης

123

Συντελεστές Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας Σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Θαβώρης Μουσική: Μπάμπης Παπαδόπουλος Κίνηση: Αλέξης Τσιάμογλου Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος Boηθός σκηνοθέτη: Σαμψών Φύτρος Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Ευταξία Οργάνωση Παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη

Παίζουν (αλφαβητικά): Ιωάννα Κολλιοπούλου, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Νικόλας Μαραγκόπουλος Δημήτρης Μορφακίδης, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Μαριάννα Πουρέγκα Κώστας Σαντάς, Χρήστος Στέργιογλου, Χριστόδουλος Στυλιανού Χρίστος Στυλιανού Χορός: Ελευθερία Αγγελίτσα, Μομώ Βλάχου, Στελλίνα Βογιατζή Αναστασία Εξηνταβελόνη, Παυλίνα Ζάχρα, Μαρία Κωνσταντά Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Μαρία Πετεβή, Ελίνα Ρίζου Εύη Σαρμή, Χριστίνα Χριστοδούλου, Στυλιανή Ψαρουδάκη

Δευτέρα , Τρίτη

4 Σεπτεμβρίου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ

124

Καλοκαιρινές βραδιές γεμάτες μουσική, παράδοση, σκέψεις και όνειρα. Ο Γιάννης Χαρούλης μας παρασύρει σε απρόβλεπτες συγκινήσεις, με τη μουσική και τη φωνή του, με ό,τι νέο μας φέρνει και με ό,τι παλιό έχουμε αγαπήσει, με απλότητα και ειλικρίνεια. Σαν τα μικρά ρυάκια που κινούν για τις θάλασσες… καράβια τα τραγούδια και μας ταξιδεύουν… Ο Γιάννης Χαρούλης μετά από το καλοκαιρινό του ταξίδι σε ολόκληρη την Ελλάδα έρχεται ξανά στο Θέατρο Βράχων. Μαζί του όλοι εμείς, μια μεγάλη παρέα.

Οι μουσικοί: Λευτέρης Ανδριώτης, Λύρα Μιχάλης Καλκάνης, Κοντραμπάσο Βασίλης Μπαχαρίδης, Κρουστά Κωνσταντής Πιστιόλης, Πνευστά Θανάσης Τζίνγκοβιτς, Ηλεκτρική Κιθάρα Πάνος Τόλιος, Κρουστά Mark Nieuwenhuis, Τρομπέτα Οι τεχνικοί: Παναγιώτης Ριζόπουλος Νίκος Κωνσταντάκης, Σχεδιασμός Ήχου Μαρία Βενετάκη, Σχεδιασμός Φωτισμού Οργάνωση Παραγωγής: AFTOFOTO

125

Πέμπτη

6 Σεπτεμβρίου

«ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑ ΤΡΕΜΟΣΒΗΣΤΗ...»

126

Ο δημοφιλής ηθοποιός Γιάννης Μπέζος είναι γνωστός όχι μόνο για τις υποκριτικές του ικανότητες, αλλά και για το ταλέντο του στο τραγούδι. Αν και το μεγαλύτερο κομμάτι της σταδιοδρομίας του το έχει διανύσει ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, το κοινό κρατάει στη μνήμη του τις φορές που τραγούδησε, όπως τα δύο τελευταία χρόνια με τις παραστάσεις «Άς ερχόσουν για λίγο», αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του Μιχάλη Σουγιούλ και πιο πρόσφατα στην παράσταση «Της Καρδιάς και της Μνήμης» με τραγούδια από το Ελληνικό Θέατρο. Αυτή τη φορά, έρχεται στο Θέατρο Βράχων με την τραγουδιστική του ιδιότητα και παρέα με την κόρη του Ηρώ Μπέζου, καλούν τους θεατές σε μια βραδιά αφιερωμένη στους λεγόμενους «Ποιητές της Ήττας» Μανόλη Αναγνωστάκη, Γιάννη Θεοδωράκη και Τάσο Λειβαδίτη. Μια παράσταση που κρατά αναμμένη τη σπίθα της ποίησης τριών αθόρυβων, αλλά σπουδαίων δημιουργών. Η παράσταση είναι μία παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον φετινό Ιούνιο στον Κήπο της Σχολής Καλών Τεχνών.

127

Ερμηνεία: Γιάννης Μπέζος, Ηρώ Μπέζου Ενορχήστρωση & Διεύθυνση Ορχήστρας: Γιάννης Παπαζαχαριάκης Μουσικοί: Γιώργος Παπαχριστούδης: Πιάνο Μίμης Ντούτσουλης: Κοντραμπάσο Γιώργος Κατσίκας: Κρουστά Ντίνος Χατζηιορδάνου Ακορντεόν Τάσος Μισυρλής: Βιολοντσέλο Νίκος Κατσίκης: Μπουζούκι – Μαντολίνο Γιάννης Παπαζαχαριάκης: Ακουστική & Κλασική Κιθάρα - Τρομπέτα

Παρασκευή

7 Σεπτεμβρίου

ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ του Αριστοφάνη

Συντελεστές

128

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος Μουσική: Νίκος Κυπουργός Ενδυματολόγος: Άγγελος Μέντης Σκηνογράφος: Μαγδαληνή Αυγερινού Χορογραφίες: Σεσίλ Μικρούτσικου Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης Βοηθός Σκηνοθέτη: Παντελής Δεντάκης Μουσική διδασκαλία - Μουσικός: Αναστάσης Σαρακατσάνος Βοηθός σκηνογράφου: Τζίνα Ηλιοπούλου

ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ Α. Μ. Τέχνη Χώρος, ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Σημείωμα σκηνοθέτη Στις Θεσμοφοριάζουσες, ένα από τα τρία «γυναικεία» έργα του Αριστοφάνη, γραμμένο την εποχή της κατάλυσης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας − το 411 π.Χ., που θεωρείται χρόνος γραφής του, επιβλήθηκε ολιγαρχία −, μια ομάδα στο περιθώριο της Πολιτείας, οι γυναίκες, κρούουν τον κώδωνα για την ανάγκη πολιτικής σταθερότητας. Μπορεί σήμερα οι γυναίκες να μην είναι σε τέτοια δεινή θέση, ώστε να οραματίζονται τους θεσμούς αντί να συμμετέχουν σε αυτούς, όμως υπάρχουν πάντα ομάδες πολιτών που δεν δικαιούνται ίσο μερίδιο στην λειτουργία της Πολιτείας. Ένα έργο για τη θέση –και τις θέσεις– των γυναικών, για τη διεκδίκηση της προσωπικής ταυτότητας, για το δικαίωμα στην πολιτειακή ισότητα, ένα έργο για την κρίση των αξιών, τη φύση και τον νόμο. Και πάνω απ’ όλα, ένα έργο που, με όπλο το θέατρο και το χιούμορ, δίνει άπειρες δυνατότητες στον ηθοποιό να πρωταγωνιστήσει ως πολιτικό ον στη σκηνή της κωμωδίας. H παράσταση βασίζεται στην καινούρια μετάφραση, πιστή στο κείμενο και ταυτόχρονα ποιητική, του Παντελή Μπουκάλα.

129

Π α ί ζο υ ν : Μάκης Παπαδημητρίου Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος Γιώργος Χρυσοστόμου Γιώργος Παπαγεωργίου

Θεσμοφοριάζουσες: Νάντια Κοντογεώργη, Μαρία Κατσανδρή, Άντρη Θεοδότου Ελένη Ουζουνίδου, Βαλέρια Δημητριάδου, Σοφία Κακουλίδου Ειρήνη Μακρή, Κατερίνα Μαούτσου, Ίριδα Μάρα, Φραγκίσκη Μουστάκη Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Σαρρή, Νατάσα Σφενδυλάκη, Αντιγόνη Φρυδά

Κυριακή

9 Σεπτεμβρίου

«ΑΝΤΙΓΌΝΗ» του Σοφοκλή

130

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης– Μανώλης Δούνιας Διασκευή: Μανώλης Δούνιας Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Νάθενα Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος Μουσική Διδασκαλία-Ακορντεόν: Άννα Λάκη Βοηθός Σκηνοθετών: Αλέξανδρος Βάρθης Βοηθός Σκηνογράφου: Ερατώ Τσάτσου Βοηθός Ενδυματολόγου: Δανάη Ψωμοδότη Φωτογράφος: Μαριλένα Αναστασιάδου Προβολή & επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Μετά την επιτυχημένη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, o Αιμίλιος Χειλάκης και o Μανώλης Δούνιας συν-σκηνοθετούν φέτος την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Η νέα μετάφραση είναι του ποιητή Γιώργου Μπλάνα, η πρωτότυπη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν η Αθηνά Μαξίμου, ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μιχάλης Σαράντης. Οι δύο σκηνοθέτες ακολουθούν τα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, όπου όλοι οι χαρακτήρες του δράματος μοιράζονται σε τρεις υποκριτές. Έτσι, ο Αιμίλιος Χειλάκης γίνεται Κρέοντας και Ευρυδίκη, η Αθηνά Μαξίμου, Αντιγόνη και Τειρεσίας και ο Μιχάλης Σαράντης, Αίμονας, Σκοπός και Ισμήνη. Τα οκτώ μέλη του χορού αναλαμβάνουν το ρόλο των αφηγητών και διηγούνται την ιστορία της εμμονικής σχέσης των ηρώων με τα πιστεύω τους. Αυτά που τους οδηγούν στην καταστροφή τους, αφού ο Κρέοντας είναι αποφασισμένος να επιβληθεί και η Αντιγόνη αποφασισμένη να πεθάνει. Στο μεταξύ, οι πολίτες παραδομένοι στον φόβο, ψιθυρίζουν κρυφά, μα δεν τολμούν να αντιδράσουν, ενώ η πόλη παραμένει ακυβέρνητη. Σημείωμα μεταφραστή Το πραγματικό θέμα της τραγωδίας είναι κάτι περισσότερο από την αντιπαράθεση ανάμεσα στο δίκαιο της πολιτείας και το θεϊκό δίκαιο, ανάμεσα στο θετό και το φυσικό δίκαιο ή ανάμεσα στην εξουσία και τη δικαιοσύνη. Η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στην ιδιωτική επιθυμία και τη δημόσια πραγματικότητα. Σ’ αυτήν την πόλη, όλοι είναι μόνοι. Προσπαθούν να ευτυχήσουν, αλλά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν γι’ αυτό. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, αλλά διαλέγουν λάθος μέσα. Διότι, όπως λέει ο Τειρεσίας: «Δεν ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν έμαθαν ποτέ. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν... πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό απ’ την ορθοφροσύνη». Γιώργος Μπλάνας

131

Ερμηνεύουν Αθηνά Μαξίμου Αιμίλιος Χειλάκης Μιχάλης Σαράντης

Χορός: Σωκράτης Πατσίκας, Παναγιώτης Κλίνης Κρις Ραντάνοφ, Σμαράγδα Κάκκινου Μαρία Τζάνη, Πάρις Θωμόπουλος Τίτος Λίτινας, Άννα Λάκη

ΔΕΥΤΕΡΑ

10 Σεπτεμβρίου

«ΜΑΡΙΟΣ ΤΟΚΑΣ»

10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗΣ Παραγωγή: ΚΡΙΚΟΣ

Tραγουδούν:

132

Γιάννης Κότσιρας, Γιώτα Νέγκα, Μίλτος Πασχαλίδης, Μπάμπης Στόκας κ.α. Διευθύνει ο μαέστρος Γιάννης Παπαζαχαριάκης Καλλιτεχνική επιμέλεια και σύνθεση προγράμματος: Ηλίας Μπενέτος Σύμβουλος προγράμματος: Αμαλία Τόκα

Δέκα χρόνια χωρίς τον Μάριο Τόκα, «10 χρόνια μνήμης» σε μια συναυλία-αφιέρωμα στα τραγούδια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη. Ένα μουσικό αφιέρωμα, γεμάτο μνήμες, νοσταλγία, αρώματα, με εικόνες της Κύπρου και της Ελλάδας, με τραγούδια της παρέας, του αγώνα, του έρωτα, της ψυχής. Τραγούδια- σταθμοί στο μουσικό γίγνεσθαι, όπως «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», «Η εθνική μας μοναξιά», «Λαδάδικα», «Μια στάση εδώ», «Εξαρτάται», «Θάλασσες», «Σαν τρελό φορτηγό», «Δίδυμα φεγγάρια», «Αννούλα του χιονιά», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί», «Στις ξερολιθιές» αλλά και «Η Δική μου πατρίδα», «Πενταδάκτυλος», τραγούδια για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Στην παράσταση «ζωντανεύει» το έργο και η προσφορά του συνθέτη στο ελληνικό τραγούδι, καθώς και η αξιομνημόνευτη προσωπικότητά του, επιχειρώντας να θυμίσει στο κοινό τη σύντομη αλλά λαμπρή πορεία του. Σε μια περίοδο που η κοινωνία έχει ανάγκη από ανάταση ψυχής, τα τραγούδια του Μάριου Τόκα μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και δύναμης.

133

Τετάρτη

12 Σεπτεμβρίου

«ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΑΣΜΑΤΩΝ» του Ιεροκλή Μιχαηλίδη

134

Η μουσική παράσταση που κυριάρχησε μεταξύ των προγραμμάτων του χειμώνα, δίνει το καλοκαιρινό της παρόν, με το άρωμα των πιο δημιουργικών και όμορφων εποχών του ελληνικού τραγουδιού. Ένα ταξίδι από το «Ρομαντικόν Μπαρ» του Μάρκου Βαμβακάρη ως τις μεγάλες επιτυχίες του ’70 και του ’80 και κυρίως, τις επιτυχίες των μεγάλων δημιουργών του ’60, όπως του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Ζαμπέτα και του Χιώτη. Μία μουσική αναδρομή τριάντα ετών στο ελληνικό τραγούδι, με κέφι και φα-ντασία και με μαέστρο και ηθικό αυτουργό τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη.

Τραγουδούν: Μελίνα Κανά, Ελένη Τσαλιγοπούλου Άγγελος Ανδριανός, Μαίρη Δούτση Ανδρέας Λάφης, Δήμητρα Σταθοπούλου Καλεσμένες στη Συνοικία Ασμάτων δύο ξεχωριστές φωνές και προσωπικότητες η Μελίνα Κανά και η Ελένη Τσαλιγοπούλου, που με την εκφραστικότητα, την ερμηνεία και το ταλέντο τους απογειώνουν την παράσταση. Υπό τους ήχους μίας ορχήστρας επτά δυνατών παικτών, η «Συνοικία Ασμάτων» είναι ένα σταχυολόγημα του Ιεροκλή (υποδυόμενος ο ίδιος στη σκηνή τον Γιώργο Ζαμπέτα), γεμάτο από τραγούδια, δροσερές εικόνες, μεστές ερμηνείες, χορευτικά και χιουμοριστικά στιγμιότυπα που παρουσιάζουν μαζί του επί σκηνής ο Άγγελος Ανδριανός, η Μαίρη Δούτση, ο Ανδρέας Λάφης και η Δήμητρα Σταθοπούλου. Τέσσερις νέες φωνές που αποδίδουν το συναίσθημα, τη χαρά και τη δύναμη των τραγουδιών με αμεσότητα και αξιοθαύμαστες ερμηνείες. Το στοίχημα του έμπειρου «δάσκαλου» και «μαέστρου» Ιεροκλή Μιχαηλίδη να δημιουργήσει με αγάπη, φαντασία και χιούμορ τη «Συνοικία Ασμάτων» τον χειμώνα, έχει πετύχει!

Παίζουν οι μουσικοί:

Σκηνοθετική και μουσική επιμέλεια: Ιεροκλής Μιχαηλίδης Σκηνογραφική & ενδυματολογική επιμέλεια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου Χορογραφίες: Άννα Μάγκου Ενορχηστρώσεις: Θανάσης Τσαουσέλης

Παίζουν οι μουσικοί: Θανάσης Τσαουσέλης πιάνο Γιώργος Ζωγράφος ακορντεόν Θ. Κανέλλος κιθάρα Στάθης Διαμαντίδης κοντραμπάσο Βαγγέλης Ζαρμπούτης μπουζούκι Αλέξανδρος Καραμπίλας μπουζούκι Φωτισμοί: Στάθης Αναστασίου Ηχοληψία: Κώστας Σωτηρίου Αριστοτέλης Διαμαντίδης Οργάνωση Παραγωγής Ηχόχρωμα ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ : ΕΠΟΜΕΑ ΠΑΙΑΝΙΑΣ

135

Παρασκευή

14 & Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου

«ΗΛΕΚΤΡΑ»

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

του Σοφοκλή Συντελεστές

136

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα Μουσική: Δημήτρης Σκύλλας Χορογραφία: Χαρά Κότσαλη Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή Χορηγός παράστασης: Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών

Η δεύτερη καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου είναι η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή που σκηνοθετεί ο Θάνος Παπακωνσταντίνου στην πρώτη του δουλειά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Η Ηλέκτρα, έργο της όψιμης περιόδου του Σοφοκλή, (γράφτηκε πιθανότητα το 412 ή 411π.Χ.), δραματοποιεί ένα από τα πιο ζοφερά επεισόδια του μύθου των Ατρειδών: την εκδίκηση της Ηλέκτρας και του Ορέστη για τον φόνο του Αγαμέμνονα που διέπραξαν η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος. Κεντρική μορφή του δράματος, η Ηλέκτρα, διατηρεί ζωντανή την ανάμνηση του φόνου του πατέρα της παρακαλώντας τους θεούς να βοηθήσουν στην τιμωρία των δολοφόνων του. Η επιστροφή του αδελφού της, του εξόριστου Ορέστη, δρομολογεί το έργο της τιμωρίας που θα ολοκληρωθεί με την πράξη του διπλού φόνου. Γραμμένη μέσα στη δίνη του καταστροφικού Πελοποννησιακού πολέμου, η Ηλέκτρα του Σοφοκλή φέρει έντονα τα σημάδια της «παθολογίας του πολέμου», μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από τον θεϊκό λόγο στην ανθρώπινη πράξη. Η Ηλέκτρα, πλάσμα απειλητικό και άγριο, «γεννά πολέμους». Μετουσιώνει τον θρήνο σε όργανο εκδίκησης. Ο θρήνος αντί να κατευνάζει τον πόνο της, επιτείνει την παραφορά του.

137

Παίζουν Αλεξία Καλτσίκη Μαρία Ναυπλιώτου Αλέξανδρος Μαυρόπουλος Χρήστος Λούλης Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου Νίκος Χατζόπουλος

Χορός Ασημίνα Αναστασοπούλου, Σοφία Αντωνίου Ιωάννα Δεμερτζίδου, Νάντια Κατσούρα Ελένη Κουτσιούμπα, Κλεοπάτρα Μάρκου Μαρία Μηνά, Τζωρτζίνα Παλαιοθεοδώρου Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου Δανάη Τίκου, Μαρία Χάνου

Δευτέρα

17 Σεπτεμβρίου

«ΧΟΗΦΟΡΕΣ»

ΟΜΑΔΑ VASISTAS Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας - Φεστιβάλ Φιλίππων. Υποστήριξη: Δήμος Μοσχάτου & Ταύρου

138

Το κορυφαίο τραγούδι εκδίκησης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Ένα προμελετημένο έγκλημα, που στήνεται επί σκηνής με συνενόχους τους θεατές. Για την εκπλήρωση του χρέους, για την καταστολή της καταπίεσης, για την ανάγκη συλλογικής αποβολής του φόβου. Ο Ορέστης επιστρέφει από την εξορία στις Μυκήνες και συναντά την Ηλέκτρα μετά από χρόνια. Μαζί θα εκδικηθούν για τον φόνο του πατέρα τους. Η παράσταση των VASISTAS είναι μια εξωστρεφής και γεμάτη ενέργεια τελετουργία. Μια γιορτή στην οποία οι συμμετέχοντες επιλέγουν και βουτάνε στον αιματοβαμένο μύθο και την πολιτική πράξη με σκοπό την κάθαρση και την ανάταση. Όλα χτίζονται μπροστά στα μάτια των θεατών. Όλα επιλέγονται εδώ και τώρα.

Επικεντρώνοντας στον Χορό του έργου, την παντοδύναμη αυτή φωνή που βρίσκεται συνεχώς παρούσα επί σκηνής, κινεί τα νήματα και οπλίζει το χέρι του φόνου, η παράσταση προσεγγίζει το έργο ως μία βαθιά σύγκρουση των ενστίκτων του ανθρώπου με την κοινωνική του υπόσταση. Ο Χορός γίνεται η μαζική φωνή που παρατηρεί, κατευθύνει και εξουσιάζει τα πάντα. H κοινωνική επιταγή που σε στιγμές παίρνει τον πρώτο λόγο και αυτόνομα ορίζει τον ρου της ιστορίας. Με τη χρήση μονόχορδων και τον ήχο του ξύλου, η σκηνή μετατρέπεται σε ένα τεράστιο μουσικό όργανο που συλλειτουργεί με τα σώματα των ηθοποιών. Ο δυνατός παλμός αυτού του οργάνου γίνεται το μέσο με το οποίο θεατές και ηθοποιοί καλούνται να αφεθούν στην γιορτή, κινητοποιώντας πρώτα απ’ όλα τις αισθήσεις και προετοιμάζοντας τα σώματα να δεχτούν τον ακραίο μύθο, την ιστορία.

139 Συντελεστές Παίζουν : Μετάφραση: Θανάσης Βαλτινός Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη Δραματουργία: Ομάδα VASISTAS, Ευθύμης Θέου Μουσική: Jan Van de Engel Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας Κοστούμια: Ηρώ Βαγιώτη, σε συνεργασία με την Ματίνα Μέγκλα Βοηθός σκηνοθέτη: Γκέλυ Καλαμπάκα Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Ariane Labed Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Εύα Μανιδάκη Σύμβουλος δραματουργίας: Νίκος Α.Παναγιωτόπουλος Κατασκευή μουσικών οργάνων: Αντώνης Χατζηπέρογλου

Εύη Σαουλίδου Ευδοξία Ανδρουλιδάκη Αινείας Τσαμάτης Αντώνης Αντωνόπουλος Φιντέλ Ταλαμπούκας Ματίνα Περγιουδάκη Γιάννης Κλίνης Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη Ελένη Βεργέτη Δημήτρης Κοντός Αργυρώ Χιώτη

Τετάρτη

19 Σεπτεμβρίου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ

«O Γιάννης Αγγελάκας… σε θερμοκρασία βρασμού» Είσοδος ελεύθερη

Φεστιβάλ Βράχων ...

140

και η γιορτή συνεχίζεται! Με την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη της Περιφέρειας για την προβολή του πολιτισμού στοχευμένα σε κάθε γειτονιά και πόλη της, ώστε κάθε της πολίτης και επισκέπτης να έχει πρόσβαση σε ποιοτικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και θεάματα. Πλούτος πολιτιστικός σε περίοδο που το απαιτεί περισσότερο από ποτέ. Θα είμαστε εκεί να τιμήσουμε τον σπουδαίο εκπρόσωπο της έβδομης τέχνης, τον παγκόσμιο Κρητικό Νίκο Κούνδουρο, στο σχετικό φετινό αφιέρωμα του θεσμού, αλλά και να θυμηθούμε τους στίχους των τραγουδιών του εξαίρετου Γιάννη Αγγελάκα. Θα είμαστε και φέτος εκεί, στην "γελαστή ανηφόρα" του πρωταγωνιστή των καλοκαιριών μας, πλέον των τριών δεκαετιών, στο Θέατρο Βράχων. ΡΕΝΑ ΔΟΥΡΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

O Γιάννης Αγγελάκας όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στο μουσικό μας χάρτη, δεν έπαψε ποτέ να είναι δημιουργικός, ανατρεπτικός και κυρίως ανήσυχος. Δε θα μπορούσε να μην ισχύει το ίδιο και για την μπάντα του, τους 100°C. Σχεδόν δυο χρόνια πειραματίζονται, γελάνε, γράφουν, σβήνουν και ταξιδεύουν. Αποτέλεσμα όλων αυτών ένας νέος δίσκος που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Με αυτόν στις αποσκευές τους θα ταξιδεύουν το φετινό καλοκαίρι σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και μας "ταξιδεύουν". Φυσικά πάντα υπάρχει χώρος και για επιλογές από όλη την πορεία του Γιάννη Αγγελάκα, από τις Τρύπες έως σήμερα.

141

Τους 100°C αποτελoύν οι: Λαμπρινή Γρηγοριάδου - ακουστική κιθάρα Αλέξης Αρχοντής – τύμπανα Γιάννης Σαββίδης - ηλεκτρική κιθάρα Γιώργος Αβραμίδης – τρομπέτα James Wylie – σαξόφωνο Ηλίας Μπαγλάνης – πλήκτρα Την επιμέλεια του ήχου έχει ο Γιώργος Ταχτσίδης Με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής

Παρασκευή

21 Σεπτεμβρίου

1000MODS

142

Οι 1000mods είναι ένα ελληνικό rock συγκρότημα που σχηματίστηκε το 2006 στο Χιλιομόδι Κορινθίας. Το όνομα της μπάντας είναι ένα λογοπαίγνιο του τόπου καταγωγής των μελών της στην αγγλική γλώσσα. O Δάνης, ο Γιώργος, ο Γιάννης και ο Λάμπρος ξεκίνησαν παίζοντας στο εξοχικό του Λάμπρου, τον χειμώνα του 2006, «με κάτι μικρά ενισχυτάκια και πετσέτες πάνω στα ντραμς, για να μην κάνουμε πολλή φασαρία», όπως έχουν πει χαρακτηριστικά. Η μουσική τους, κατά βάση, είναι rock, με πινελιές stoner και psychedelic στοιχείων, αλλά όπως λένε και οι ίδιοι «οι ταμπέλες είναι κάτι για να καταλαβαινόμαστε. Το stoner είναι στα πλαίσια του rock. Άρα παίζουμε rock». Βασικές επιρροές τους είναι οι Black Sabbath, Colour Haze, Kyuss και MC5. Έχουν κυκλοφορήσει τα άλμπουμ ‘’Blank Reality’’, ‘’Liquid Sleep’’, ‘’Super Van Vacation’’, ‘’Vultures’’, ‘’Repeated exposure to…’’. Ο τελευταίος τους δίσκος προκάλεσε πάταγο!

Στα 12, αισίως, χρόνια «ζωής» τους και ενώ ανήκουν, πια, ξεκάθαρα, στην ελίτ του ελληνικού, σκληρού ήχου, οι 1000mods έχουν εμφανιστεί σε αμέτρητα shows σε Ελλάδα και Ευρώπη, συμμετέχοντας στα σπουδαιότερα φεστιβάλ. Η γενεσιουργός μουσική δύναμη των Black Sabbath, το αλήτικο ταμπούρο, οι «δυνατές» κιθάρες και τα σινγκαλόνγκ ρεφρέν χαρακτηρίζουν τους 1000mods και δεν αφήνουν περιθώρια στους φανς, παρά να… ουρλιάξουν μαζί τους, όπως στο μνημειώδες sold out του Piraeus 117 Academy, στις 21 Ιανουαρίου 2017! Μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο, το heavy rock κουαρτέτο διέσχισε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό Ωκεανό, δίνοντας συναυλίες από το Μεξικό ως το Ντένβερ και από το Βανκούβερ ως το Μπρούκλιν! Πριν από λίγο καιρό ήρθε ακόμη μία, πολύ μεγάλη τιμή για αυτούς, καθώς ανακοινώθηκε η συμμετοχή τους στο θρυλικό Hellfest, όπου συγκεντρώνει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας metal σκηνής. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν γιατί οι 1000mods θεωρούνται… φαινόμενα την τελευταία δεκαετία στην εγχώρια αγγλόφωνη -και όχι μόνο- rock σκηνή.

143

Μέλη: Dani G. / Μπάσο και φωνή Giannis S. / Κιθάρα George T. / Κιθάρα Labros G. / Τύμπανα Οργάνωση Παραγωγής: DiDi Music

Σάββατο

22 Σεπτεμβρίου

ACTIVE MEMBER

ΜΟΥΣΙΚΟΙ:

«Ζαλίκι 2018»

B.D.Foxmoor - Sadahzinia Οργάνωση Παραγωγής: DiDi Music

144

Ένα οδοιπορικό στη μεγάλη δισκογραφία του γκρουπ είναι η συναυλία στο Θέατρο Βράχων, κι ενώ πέρασε πάνω από μια δεκαετία από την προηγούμενη φορά... Οι Active Member βρίσκονται στην ενεργό δράση 26 χρόνια. Είτε με τη δύναμη του ονόματός τους, ως ενεργά μέλη, είτε με διάφορα μουσικά και άλλα project, o B.D.Foxmoor – ιθύνων νους – και η Sadahzinia έχουν βρει έναν δικό τους τρόπο να ερμηνεύουν το γίγνεσθαι, το πώς μεταβάλλονται τα πράγματα και οι καταστάσεις σε έναν κόσμο παλλόμενο ή και βουβό. Δεκάδες album, εκατοντάδες τραγούδια, ζωή μετρημένη με ρίμες και λέξεις… Η μουσική παύση το 2015 έγινε μετά από σκέψη και ήταν μια σκληρή απόφαση. Όμως η ίδια η ζωή και οι απαιτήσεις της έφεραν τους Active Member στο κομβικό σημείο να δεχτούν την πρόκληση να συνεχίσουν.

Ήδη, κυκλοφόρησαν το 19ο album τους με τίτλο «Ζαλίκι» υπονοώντας το ηθικό βάρος, αλλά και το φορτίο όλων αυτών των χρόνων τόσο του ίδιου του γκρουπ όσο κι αυτού που καλείται πια να μεταφέρει και να μεταδώσει το ίδιο το κοινό… Η συναυλία στο Θέατρο Βράχων είναι ένα οδοιπορικό στη μεγάλη δισκογραφία του γκρουπ, ένα γλέντι όπου οι γενιές συναντώνται με έναν κοινό κώδικα και βρίσκουν στέρεο πέρασμα για τη συνέχεια μέσα από τη μουσική και τα λόγια του γκρουπ. Ραντεβού στη δράση!

145

Ευαγγελικής Σχολής 26, 6ος ορ., Βύρωνας 16232 Τηλ.: 210 7609340 210 7609350 Φαξ: 210 7664440 http://www.festivalvraxon.gr

Θέατρα Βράχων: «Μελίνα Μερκούρη» «Άννα Συνοδινού» Προπώληση εισιτηρίων για όλες τις εκδηλώσεις: Γραφεία Διαδημοτικού Δικτύου Πολιτισμού Ευαγγελικής Σχολής 26, Βύρωνας, 6ος όροφος ώρες 11:00-14:00 (εκτός Σ/Κ) Ταμείο Θεάτρου Βράχων ώρες 12:00-20:00

Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 4, Αθήνα ώρες 11:00-19:00

Από τον διαδικτυακό ιστότοπο του Φεστιβάλ www.festivalvraxon.gr

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

149

150

151

152

153

Όλες οι εκδηλώσεις με ένα ΚΛΙΚ

www.festivalvraxon.gr

154

H EΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΙΔΙΚΤΥΟ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΣ ΔHMΩΝ ΒYΡΩΝΑ & Σ’ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

ΔAΦΝΗΣ-ΥΜΗΤΤOΥ

H EΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ έχει ως σκοπό την προστασία της ζωής, της υγείας και περιουσίας των πολιτών και της φύσης, τη διοργάνωση αθλοπαιδιών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Ειδικότερα: Η αντιμετώπιση κρίσεων, είτε ανθρωπογενών (πόλεμοι), είτε συνεπεία φυσικών καταστροφών (σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες) εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδας. Η έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπιση ατυχημάτων ή ασθενειών. Η οργάνωση και εκπαίδευση των πολιτών, καθώς, επίσης, και η λήψη μέτρων για την πρόλ ηψη όλων των ανωτέρω δυσάρεστων καταστάσεων. Η εφαρμογή μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος (πυροπροστασία, καθαριότητα κλπ), που έχει άμεση σχέση με την υγεία και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων που έχουν ειδικές ανάγκες και των ευπαθών ομάδων πολιτών. Η εκπαίδευση βασίζεται κυρίως στις Α� Βοήθειες, στη διάσωση εγκλωβισμένων από ερείπια (Αντιμετώπιση Καταστροφών) , στη διάσωση στο βουνό (Ορεινή Διάσωση) και στο υγρό στοιχείο (ναυαγοσωστική – καταδύσεις –ανελκύσεις), στις Τηλεπικοινωνίες αλλά και στο Π.Β.Χ. Χημικές Ραδιενεργής Καταστροφές. Για την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής τους και την καλύτερη κατανόηση των γνώσεων τους πάνω στις πρώ-

τες βοήθειες, οι εθελοντές των Επιλέκτων Αιγάλεω προσφέρουν εθελοντική εργασία στο Τζάνειο Νοσοκομείο του Πειραιά ενώ παράλληλα συμμετέχουν σε πληθώρα ασκήσεων και υγειονομικών καλύψεων. Παράλληλα οι εθελοντές παρακολουθούν ποικίλα σεμινάρια όπως είναι το BLS και εκπαιδεύσεις όπως το TREAGE (διαλογή θυμάτων), το ΣΕΘΕ (Σχολείο Εκπαίδευσης Θαλάσσιας Επιβίωσης) και της Κ.ΟΜ.Α.Κ. (Κινητή Ομάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών), προκειμένου να διευρύνουν και να εμπλουτίσουν περαιτέρω τις γνώσεις τους. Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων και της εθελοντικής κοινωφελούς προσφοράς της, η Επίλεκτη Ομάδα του Αιγάλεω με την πολύτιμη βοήθεια των εθελοντών της, καλύπτει υγειονομικά καλοκαιρινές και χειμερινές εκδηλώσεις. Η Επίλεκτη Ομάδα Ειδικών Αποστολών του δήμου Αιγάλεω έχει ως σκοπό την προστασία της ζωής, της υγείας και της περιουσίας των πολιτών και της φύσης. Την αντιμετώπιση κρίσεων είτε ανθρωπογενών όπως πόλεμοι, είτε συνέπεια φυσικών καταστροφών όπως σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδας.

155

Όλες οι εκδηλώσεις με ένα ΚΛΙΚ

www.festivalvraxon.gr

Ευχαριστούμε την οικογένεια Κούνδουρου για την ευγενική παραχώρηση του αρχειακού υλικού

Αφιέρωμα στον Νίκο Κούνδουρo Eπιμέλεια Αφιερώματος Μαρία Καραμητσοπούλου Φωτογράφιση εκθεσιακού υλικού: Ντίνα Κουμπούλη - Γιώργος Μαρκιανός

Οι φωτογραφίες & τα έργα Μαγική πόλη, 1954 [σελ. 18], Ο Δράκος, 1956 [σελ. 20, 21, 38] Οι παράνομοι, 1958 [σελ. 22], Μικρές Αφροδίτες, 1963 [σελ. 24-25, 40] Vortex ή το πρόσωπο της Μέδουσας, 1967 [σελ. 26] Μπάυρον, μπαλάντα για ένα δαίμονα, 1992 [σελ. 28-31] Αντιγόνη, Κραυγή Ειρήνης 1994 [σελ. 32], Η αρπαγή της Ευρώπης, 2010 [σελ. 34] Τα τραγούδια της φωτιάς, 1975 [σελ. 36], Οι φωτογράφοι, 1998 [σελ. 41-42] Μπορντέλο, 1985 [σελ. 44], 1922, 1978 [σελ. 46-47, 47]

158

159

160

ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΗΜΩΝ ΒYΡΩΝΑ, ΔAΦΝΗΣ-ΥΜΗΤΤOΥ