Φεστιβάλ Στη Σκιά των Βράχων 2019 by Φεστιβάλ Βράχων

φεσTιβαλ ΑΦΙΕΡΩΜEΝΟ ΣΤON ΓΙΩΡΓΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

2019

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

171

5 |6 ΕΩΣ

22 |9

φ ε σT ιβ αλ 3

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

6|6

ΕΩΣ

22|9

Καλλιτεχνική Διεύθυνση Τασία Σαρρίδου Δημόσιες Σχέσεις - Γραφείο Τύπου Ειρήνη Λαγουρού Καλλιτεχνική Επιμέλεια Εντύπων Γεωργία Αλεβιζάκη Γραμματεία Δ.Σ. Διαδημοτικού Δικτύου Μελίνα Μαρνέρου Δημιουργία-Επιμέλεια Ιστοσελίδας www.komvos.gr Ευχαριστούμε για την προσφορά και την πολύτιμη βοήθεια τους: τους Δημοτικούς Υπαλλήλους των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού την Υπηρεσία Φύλαξης των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού την Τεχνική Υπηρεσία των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού την Υπηρεσία Περιβάλλοντος των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης - Υμηττού

Διοικητικό Συμβούλιο Διαδημοτικού Δικτύου Πολιτισμού Πρόεδρος: Ελένη Βασιλοπούλου, Δημοτικός Σύμβουλος Βύρωνα Αντιπρόεδρος: Παναγιώτης Κωστάκης Μέλη: Αθανάσιος Καράμπαμπας, Δημοτικός Σύμβουλος Δάφνης-Υμηττού Γιαννακόπουλος Ιωάννης, Δημοτικός Σύμβουλος Δάφνης-Υμηττού Κωνσταντίνος Λιούτας, Αντιδήμαρχος Δάφνης – Υμηττού Ιωάννης Ζήσης, Αντιδήμαρχος Δάφνης – Υμηττού Νεκτάριος Βακάλης Γεώργιος Μπόκαρης Δημήτριος Κωσταβασίλης Δήμητρα Νούση Χαράλαμπος Σαρηγιαννίδης Επαμεινώνδας Σαρλής Αντωνία Σταυροπούλου Διονύσιος Βώβος Έφη Λεντάκη, Πρόεδρος Ιδρύματος Πολιτισμού «Ανδρέας Λεντάκης».

Το Φεστιβάλ «Στη Σκιά των Βράχων», που ανοίγει τις πύλες του και φέτος , αποτελεί την κοινή συνισταμένη των Δήμων Δάφνης – Υμηττού και Βύρωνα, στη βούλησή τους να παρουσιάσουν πληθώρα πολιτιστικών γεγονότων, δίνοντας στους επισκέπτες του την ευκαιρία να έχουν πρόσβαση στην ευαισθησία, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία που αποπνέει η Τέχνη. Οι «Βράχοι» θα φωτιστούν και αυτό το καλοκαίρι με τα χρώματα της τέχνης, με ένα πρόγραμμα πλούσιο και αντάξιο της πολυετούς πολιτιστικής του ιστορίας του Φεστιβάλ. Ο πολιτισμός αποτελεί δημόσιο αγαθό που ήταν και είναι τρόπος ζωής για την Ελλάδα. Άνθρωπος, χώρος και τέχνη είναι έννοιες συνδεδεμένες σε μια αρμονική, ισορροπημένη σύνθεση και αποτελούν παράγοντα διαμόρφωσης και εξέλιξης του πολιτισμού. Καλωσορίζω λοιπόν τόσο τους επισκέπτες όσο και τους καλλιτέχνες που μας τιμούν με την παρουσία και το έργο τους, στο φεστιβάλ στη «Σκιά των Βράχων», το φεστιβάλ της αισιοδοξίας, της μεταμόρφωσης και του ταξιδιού στα μονοπάτια της τέχνης.

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΑΦΝΗΣ-ΥΜΗΤΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ Ι. ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΥΔΑΚΗΣ

Το φεστιβάλ της Σκιάς των Βράχων είναι χρόνια τώρα ενσωματωμένο στα πολιτιστικά αντανακλαστικά της πόλης μας. Δεν είναι μόνο μια συμβιωτική λειτουργία για τους πολίτες και τους δεκάδες ανθρώπους που μοχθούν για την υλοποίησή του· πρόκειται για ένα σημείο αναφοράς, έναν χώρο που αναδεικνύονται όχι μόνο διακεκριμένες εκφάνσεις της καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και το επιστέγασμα μιας προσπάθειας που εκτυλίσσεται με συνέχεια, μέθοδο, αντοχή, δημιουργικότητα, στρατηγική, όλο το χρόνο. Η εξαιρετική επιτυχία που σημείωσαν οι θεατρικοί μονόλογοι το 2018, μας έθεσαν την πρόκληση να αναζητήσουμε τον τρόπο για την επανάληψη της πρωτοβουλίας. Με την αρωγή της Περιφέρειας Αττικής, έξι σημαντικοί θεατρικοί μονόλογοι θα παρουσιαστούν με ελεύθερη για το κοινό είσοδο στο Φεστιβάλ μας. Στόχος μας είναι όχι μόνο να ωριμάσει ως θεσμός η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αλλά να διευρυνθεί ως ένας σταθερός άξονας σύγκλισης πολιτιστικής και κοινωνικής πολιτικής πρακτικής. Το 2ο Φεστιβάλ Ισότητας, καθιερώνει και καθιερώνεται ως ένα ζωντανό κέντρο διαλόγου προβληματισμού, παρέμβασης και καλλιτεχνικής δράσης με επίκεντρο τα δικαιώματα των γυναικών και τις νέες μορφές ανισότητας του σύγχρονου κόσμου. Το 2ο dance school ways, πρωτοβουλία του Κέντρου Μελέτης Χορού Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν θέτει τα θεμέλια για τη δημιουργία μιας δυναμικής κοινότητας νέων χορευτών προσδοκώντας να εμπλουτίσει τους κοινούς τόπους της εκπαίδευσης της δημιουργίας και της καλλιτεχνικής αναζήτησης. Πιστεύουμε πως οι πρωτοβουλίες αυτές δίνουν τον ιδιαίτερο τόνο, συνιστούν το «μεγάλο κέρδος» του Φεστιβάλ μας το 2019 γιατί προσφέρουν το κατάλληλο έδαφος σε νέα ζωντανά και ανήσυχα κύτταρα πολιτισμού να στοχαστούν, να δράσουν, να μετέχουν στο καινούργιο. Υποστηρίξτε με τη συμμετοχή σας, συμβουλέψτε με τη γνώμη σας, απολαύστε τη δύναμη και τη χαρά της τέχνης, φέτος, στη Σκιά των Βράχων. Καλό καλοκαίρι!

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΒΥΡΩΝΑ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΑΤΟΠΟΔΗΣ

Μονόλογοι θεάτρου διάλογοι ζωής Στη Σκιά των βράχων οραματιστήκαμε ένα φεστιβάλ που δεν θα συνθλίβεται από την σκληρότητα των όρων της αγοράς, δεν θα ευθυγραμμίζεται με τις συνταγές των επιχειρηματικών-έξυπνων πόλεων. Επιλέξαμε να μπούμε στον κόπο ενός εξαντλητικού διαλόγου –κάθε φορά μηδενίζοντας το κοντέρ– για το πώς οι πόλεις οφείλουν να ακούνε τις ανάγκες και τις προσδοκίες των ανθρώπων τους, πώς να ανιχνεύουν την τέχνη στους καιρούς της δυσκολίας, πώς να προτείνουν, να αντιστέκονται, να δοκιμάζουν, να δοκιμάζονται. Χωρίς την αλαζονεία της γνώσης. Βέβαια, η φύση ενός τέτοιου διαλόγου είναι δύσκολη. Σχετίζεται με αντιλήψεις ζωής, με ιδεολογικές οριοθετήσεις, με λογικές ευκολίας ή συνήθειας, με όρους και όρια περίπλοκα: κοινωνικά, πολιτικά όσο και ηθικά. 8

Το εγχείρημα παράτολμο. Όμως, μακριά από κάθε φαντασίωση πρωτοπορίας και βιώνοντας ειλικρινά την αξία της συλλογικής προσπάθειας διαλέξαμε τον ανήφορο του «ένα βήμα τη φορά». Πολλά χρόνια τώρα... Γι’ αυτό και είμαστε βαθιά χαρούμενοι όταν κατορθώνουμε να προτείνουμε ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα, όπως το φετινό, που στρέφει το βλέμμα του με ένταση στο νέο, στο ενδιαφέρον, το φρέσκο, το ταλαντούχο ακόμη και το παράδοξο, αυτό που μετέχει, αυτό που συναισθάνεται και κυρίως, αυτό που προτιμά τα αναπάντεχα ερωτήματα από τις κατευναστικές απαντήσεις, αυτό που έλκεται από τις ανατροπές. Η δεύτερη χρονιά των θεατρικών μονολόγων το 2019 –με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής– υπόσχεται έναν μελλοντικό θεσμό που χτίζεται αλλά και ένα άνοιγμα του Φεστιβάλ προς την τοπική κοινωνία –και όχι μόνο– δίνοντας τη δυνατότητα της απρόσκοπτης πρόσβασης σε ένα σύνολο σπουδαίων καλλιτεχνικών εγχειρημάτων. Επιδιώκουμε και προσπαθούμε, αυτό να είναι το σημείο εκκίνησης μιας σειράς πρωτοβουλιών που θα διαδίδουν την απόλαυση της τέχνης, αλλά κυρίως, θα ανοίγουν έναν πιο ουσιαστικό διάλογο για τις τροπές και τις κατευθύνσεις της σύγχρονης πραγματικότητας. Η τέχνη μπορεί και πρέπει να είναι ένας κομβικός άξονας αυτού του διαλόγου. Με όρους αλήθειας, με όρους ζωής.

Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΑΣΙΑ ΣΑΡΡΙΔΟΥ

Σας καλωσορίζουμε στο Φεστιβάλ στη Σκιά των Βράχων 2019. Φέτος το Φεστιβάλ βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Φέρει στις αποσκευές του πολλά νέα χαρακτηριστικά. Ανάμεσά τους, μια σημαντική νέα συνεργασία με το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, που γεννήθηκε από την ανάγκη να οργανώσουμε το αφιέρωμά μας στον σημαντικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη. Είμαστε βέβαιοι πως η συνεργασία αυτή θα κυοφορήσει δημιουργικές συνέχειες στο μέλλον. Το «κάθε φορά κάτι καινούργιο», είναι το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής ζωής του Φεστιβάλ και των ανθρώπων του γιατί έτσι μόνο θα αναπτύσσαμε τη δυνατότητα να αξιοποιούμε τις εμπειρίες μας, να θυμόμαστε το παρελθόν, να σκεφτόμαστε το μέλλον, να φανταζόμαστε προοπτικές και να κατανοούμε τους άλλους αλλά και εμάς τους ίδιους. Αυτή η εσωτερική ζωή πήρε σάρκα και οστά μέσα από το Διαδημοτικό Δίκτυο των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης Υμηττού, αποδεικνύοντας ότι παρά τις όποιες δυσκολίες, ο συνεχής διάλογος και η επίμονη αναζήτηση καρποφορούν. Ένας τέτοιος καρπός, είναι και η πρώτη παραγωγή του Φεστιβάλ μας, η ταινία – ντοκιμαντέρ Στη σκιά των βράχων του Χάρη Γιουλάτου, (2019, μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ με το Ίδρυμα της Βουλής και το Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής), που μας κάνει περήφανους καθώς μας φέρνει πιο κοντά στο όραμά μας για την οντότητα ενός Φεστιβάλ. Έτσι θέλουμε να είναι: Να παράγει, να καταγράφει, να μοιράζεται, να ανταλλάσσει, να βρίσκει τη μέθοδο, να αναστοχάζεται, να ρισκάρει, να καινοτομεί, να συνεχίζει.

ΕΛΕΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΔΗΜΩΝ ΒΥΡΩΝΑ & ΔΑΦΝΗΣ ΥΜΗΤΤΟΥ

Α φ ι έ ρ ω μ α 11

Γ Ι Ω Ρ Γ Ο Σ μ Ι Χ Α Η Λ Ι Δ Η ς

ταν το Διαδημοτικό Δίκτυο Πολιτισμού Βασικός στόχος του παρόντος εντύπου υπήρξε να των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης-Υμηττού έρθει σε επαφή ο αναγνώστης με τα εντυπωσιακά με κάλεσε να συντάξω το αφιέρωμα που χρώματα, τις απαράμιλλές σκηνικές συνθέσεις, τις κρατάτε στα χέρια σας, άρχισε σιγά σιγά να αμέτρητες εικόνες που ο Μιχαηλίδης επιδίωκε και Ο Νίκος Κούνδουρος (1926-2017) ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνπαίρνει σάρκα και οστά μια ιδέα που χρόνια τριβέ- αποζητούσε. Να μεταδοθούν στο σύγχρονο θεατή οι δουρου και της Καλλιόπης Γιαμαλάκη. Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά οι γονείς του τον λιζε το μυαλό μου, μια έκδοση που θα παρουσιάζει θεατρικές οσμές του Ανοιχτού Θεάτρου, όπως εκείστην Κρήτη για να δηλώσουν τη γέννησή στα δημοτολόγια Αγίου Νινοςτου το οραματίστηκε στις του αρχές της δεκαετίας του το μετέφεραν έργο του σπουδαίου σκηνοθέτη του ελληνικού κολάου. μέσα στο των διώξεων του πατέρα του από τη δικτατορία της δεκαετίας και το εκπλήρωσε στις τελευταίες θεάτρου καιΜεγάλωσε της τηλεόρασης, τουκλίμα σημαντικού νε- 1970 ού 4ης Αυγούστου καιΓιώργου σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική Σχολή Τε- Γι’ αυτόν καιΑνωτάτη στις πρώτες του Καλών 21ου αιώνα. του 20στην οέλληνα συγγραφέα, Μιχαηλίδη. Ο μύθος ακριβώς τον λόγο δόθηκε σε κάποιους από γύρω απόαπό το όνομά του στο ελληνικό το θέατρο χνών, την οποία αποφοίτησε 1948.είναι Πολύ νέος εντάχθηκε στην Εθνικήβήμα Αντίσταση τους στενούς συνεργάτες του σε μεγάλος γιατί ήταν πολυπράγμων, με πλατιά μόρκαι, αργότερα, εξορίστηκε στη Μακρόνησο λόγω των πολιτικών του φρονημάτων.διάφορες περιόφωση, αλλά, κυρίως, με καλλιτεχνική ευαισθησία δους του θιάσου του. Δυστυχώς, ηχηρή είναι η 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί κινηματογράφο. Ξεκίνησεκαιτηαπροσδόκητα, δημιαπουσία άλλων, που, αιφνίδια δεν καιΣτα διορατικότητα. Αφουγκραζόταν τις αλλαγές καιμε τον ουργική πορεία ως σκηνοθέτης με τη Μαγικήείναι Πόλη και καθιερώθηκε με το πια(1954) κοντά μας. διψούσε για του θέατρο. σύνθετοτου καιΜιχαηλίδη πρωτοποριακό έργο του Οέντονα Δράκος Φυσικά, (1956), οπου, πολλά σκηνοθέτησε χρόνια αργότερα, Μιχαηλίδης με επιτυχία πολΗ φιγούρα είναι εντυπωμένη ψηφίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία της δεκαετίας. Ακολούθησαν οι ταινίες Οι Η παστη μνήμη μου. Τον θυμάμαι, μαθήτρια σχολείου λές παραστάσεις εκτός του δικού του θιάσου. παράνομοί (1958),του ΤοΑνοιχτού ποτάμι (1959), Μικρές (1963),όμως, Vortex ή Το πρόσωπο ρούσα έκδοση, επικεντρώνεται στο δικό του ακόμα, στις δοκιμές Θεάτρου, με το Αφροδίτες ΑνοιχτότηΘέατρο, σπινθηροβόλο βλέμμα του να εξετάζει κάθεδικτατορίας στοι- δημιούργημα, της Μέδουσας (1967). Στα χρόνιατοτης έζησε στο το Παρίσι, Ρώμη το καιόνειρό το του για έναν θεατρικό οργανισμό, ζωντανό και διαρκώς εξεχείοΛονδίνο που θα αποτελούσε την παράστασή του. Ξεκάκαι μετά την πτώση της, επέστρεψε στην Ελλάδα και γύρισε τα ντοκιμαντέρ λισσόμενο, σταΑκολούθησαν πρότυπα θιάσων που θαύμαζε και θαρος στον Κύπρος στόχο του ωςκαιπρος το σκηνικό Ελληνιστί (1974) Τα τραγούδια της φωτιάς (1975). οι ταινίες αποτέλεσμα που επιζητούσε, δεν έπαυε να ακούει τον ενέπνεαν, όπως το Θέατρο του Ήλιου ή η Σάουμμυθοπλασίας “1922” (1978), Μπορντέλο (1985), Μπάϋρον, Μπαλάντα για έναν δαίμονα τους συντελεστές του και να δέχεται ερεθίσματα από πίνε. Επίσης, περιλαμβάνει μια σύντομη αναφορά Οι Φωτογράφοι (1998)διαδικασίας. και Ένα πλοίο Παλαιστίνη (2013). τουένας μικρός στοτην πλούσιο συγγραφικό του Ταινίες έργο. Είναι το (1992), κάθε στάδιο της δημιουργικής Με για Κούνδουρου απέσπασαν πληθώρα βραβείων στο τιμής κινηματογραφικό φόρος σε έναν μεγάλοΦεστιβάλ δημιουργότης και αποτελεί μίαΝίκου φωτογραφική κάμερα κρεμασμένη στο λαιμό Θεσσαλονίκης και συμμετείχαν επανειλημμένα μεγάλες κινηματογραφικές διοργαπροάγγελο μιας μεγαλύτερης και συνολικότεαποτύπωνε αναρίθμητες στιγμές της ζωντανής δια- σεέναν ρης έκδοσης για1956) το έργο σίγουρα, ο Γιώρδικασίας αναπόφευκτα, χάνεται γιαΒενετίας νώσειςπου τουδυστυχώς, εξωτερικού, όπως το Φεστιβάλ (1954 & καιτου, το που Φεστιβάλ γος Μιχαηλίδης, δικαιούται. πάντα. Οι περισσότερες φωτογραφίες που περιλαμΒερολίνου (1958, 1963 & 1967). Στο Φεστιβάλ Βερολίνου μάλιστα ο Κούνδουρος τιμήβάνονται το λεύκωμα είναι του γιατί, του Μικρές Αφροδίτες, το 1963. Αρκετές θηκε μεσετοαυτό Βραβείο Σκηνοθεσίας γιαιδίου, την ταινία μετά την παράσταση Οι τρελές ημέρες, ο Μιχαηλίδης ταινίες του, επίσης, προβλήθηκαν σε ελληνικά και ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, ενώΜιχαέλα αντίγραφά Αντωνίου ήταν ο φωτογράφος του Ανοιχτού. τους περιλαμβάνονται στις συλλογές του Ευρωπαϊκού Μουσείου Κινηματογράφου, της Γαλλικής Ταινιοθήκης και του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης.

ΕΝΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Γιώργος Μιχαηλίδης σπούδασε αρχιτεκτονική στη Γερμανία και σταδιοδρόμησε για πενήντα χρόνια ως εικαστικός του θεάτρου, ως ηθοποιός, ως συγγραφέας θεατρικών έργων, ως σκηνοθέτης και ως μυθιστοριογράφος, ενώ η μελέτη του Νέοι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς είναι η πρώτη θεατρολογική αξιολόγηση της μεταπολεμικής, θεατρικής συγγραφικής γενιάς (από τον Καμπανέλλη έως τον Σκούρτη). Ας προστεθεί εδώ πως προίκισε την ελληνική, θεατρολογική έρευνα και ως εκδότης ενός ειδικευμένου περιοδικού, με τίτλο αυτόν της θεατρικής του ομάδας: Ανοιχτό Θέατρο. Είναι, επίσης, ο πρώτος θεατράνθρωπος που, στη δεκαετία του 1960 και πριν από τη χούντα, δημιούργησε έναν έξοχο θεατρικό πυρήνα στη Νέα Ιωνία, την πρώτη σοβαρή και στοχευμένη αποκέντρωση της θεατρικής, επαγγελματικής απόπειρας. Στις παραστάσεις του, συνήθως, είχε και τη σκηνογραφική ευθύνη, ενώ το ειδολογικό φάσμα είναι ευρύ και ποικίλο: από το αρχαίο δραματικό και κωμικό θέατρο, τον Σαίξπηρ, τον Σίλλερ, τον Τσέχωφ, τον Τουργκένιεφ, τον Ίψεν, τον Στρίντμπεργκ, τον Πιραντέλλο έως τον Μπρεχτ. Το δε ελληνικό του ρεπερτόριο εκκινούσε από τον Γιαλαμά και έφτανε στον Καμπανέλλη, τον Μάτεσι, τον Ζακόπουλο, τον Μανιώτη. Για πολλά χρόνια δίδαξε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μαθητές του υπήρξαν σημερινοί σπουδαίοι ηθοποιοί του ποιοτικού θεάτρου. Οργάνωνε συχνά πολυήμερα και πολυπρόσωπα σεμινάρια, στοχεύοντας σε μια διαλεκτική προσέγγιση της δραματουργίας. Είναι ο πρώτος Έλληνας σκηνοθέτης που διεκδίκησε, έπεισε και σκηνοθέτησε σύγχρονο ελληνικό έργο σε αρχαίο θέατρο: την Αυλή των θαυμάτων του Καμπανέλλη στις Οινιάδες. Ως μυθιστοριογράφος, ο Μιχαηλίδης ήρθε να συμπληρώσει με τις δυο τριλογίες του, τις τριλογίες του Πετσάλη-Διομήδη Μαυρόλυκοι, του Αθανασιάδη, του Τσίρκα και του Καραγάτση, με τους μύθους των οποίων φωτίστηκε η τραγική ιστορική πορεία του Ελληνισμού από τις παραδουνάβιες χώρες έως και τον Εμφύλιο (1946 – 1949). Ο Γιώργος Μιχαηλίδης αποτέλεσε μέρος μιας γενναίας σειράς θεατρανθρώπων, που θαυμάσια μπορούν να καταχωριστούν αναγεννησιακοί, όπως ο Φώτος Πολίτης, ο Αλέξης Σολομός, ο Τάκης Μουζενίδης και ο Σπύρος Ευαγγελάτος, λόγιοι, πολύπλευροι αισθητικά και με διεθνή αναγνώριση. Κώστας Γεωργουσόπουλος

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ (Μακρόνησος 1949)

Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. «Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε» μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν, να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν! Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο τρία κομμάτια ύφασμα. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο! «Τι κάνεις;» τον ρωτάω. «Θα πεθάνεις εδώ πάνω» απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά. Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα. Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος. Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου –ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: «Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε». Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό. Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωσή μας και το χαμόγελό μας.

Μικρό σχόλιο για τον Γιώργο Μιχαηλίδη

Για όποιον μελετά την ιστορία του ελληνικού μεταπολεμικού θεάτρου, η περίπτωση του σκηνοθέτη Γιώργου Μιχαηλίδη είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη. Δραστήριος στη δημιουργία θιάσων, πολυπράγμων με ενασχόληση σε θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, άφησε ισχυρό το αποτύπωμά του με την πρώτη κιόλας εμφάνισή με το Θέατρο της Νέας Ιωνίας. Πρώτη του επιτυχία ήταν ότι κατάφερε να τραβήξει την προσοχή ένας θίασος ρεπερτορίου έξω από το θεατρικό χάρτη της Αθήνας. Δεύτερη σημαντική δράση του ήταν η συμμετοχή του στον πρώτο πυρήνα που γέννησε το Ελεύθερο Θέατρο, αλλά κυρίως η ίδρυση του πρώτου Ανοιχτού Θεάτρου στην οδό Κεφαλληνίας και η έκδοση του ομώνυμου περιοδικού. Η μεταφορά της έδρας του θιάσου στου Γκύζη, σηματοδοτεί μια τρίτη σημαντική περίοδο στη δράση του. Το Ανοιχτό Θέατρο ανήκε τότε σε μια μικρή, αλλά εξαιρετικά δυναμική ομάδα ελεύθερων θεάτρων, που δρούσαν κυρίως σε συνοικίες της Αθήνας (Θέατρο Στοά, Θέατρο Έρευνας, Θέατρο του Πειραιά, Θεατρική Σκηνή, Μικρό Θέατρο, Σκηνή, Εποχή, Θέατρο Αμόρε κ.ά.) και μαζί με το Θέατρο Τέχνης και το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, προσπαθούσαν να δώσουν μια άλλη διάσταση στη θεατρική ταυτότητα της πρωτεύουσας. Βασικό χαρακτηριστικό του Μιχαηλίδη και του Ανοιχτού Θεάτρου ήταν το προσεκτικά επιλεγμένο ρεπερτόριο. Ο Μιχαηλίδης διάλεγε έργα με αποκλειστικό γνώμονα τη μεγάλη θεατρική τους αξία, αδιαφορώντας παντελώς για τις ανάγκες των ηθο-

ποιών να δοκιμαστούν στον τάδε ή τον δείνα ρόλο, τις επιθυμίες του κοινού, την προσδοκώμενη ταμειακή επιτυχία της παράστασης, την εξοικείωση του κοινού με το έργο, τη θεματολογία, την προβληματική ή τον συγγραφέα του, την τόλμη ή την προκλητικότητά του, την υποδοχή της κριτικής. Ο θίασος δικαίωνε έτσι τον τίτλο ενός πραγματικά ελεύθερου θεάτρου, αδέσμευτου από οποιαδήποτε πίεση ή περιορισμό. Οι επιλογές θιάσου και σκηνοθέτη στη διάρκεια ζωής του Ανοιχτού Θεάτρου, συνιστούν ένα corpus έργων από τα σημαντικότερα της παγκόσμιας δραματικής λογοτεχνίας, χωρίς να παραλείπονται μερικά από τα πιο αξιόλογα νεοελληνικά. Αντίστοιχα ρηξικέλευθη αποδείχτηκε και η δουλειά πάνω στο κείμενο που είχε μόλις επιλεγεί. Οι άφθονες «καθιστές» πρόβες του θιάσου, μέχρι να ξεκλειδωθούν και αποκαλυφθούν στην λεπτομέρειά τους τα μυστικά, οι παγίδες και οι αρετές ενός έργου, η ατμόσφαιρά του, το υπόβαθρο – βιογραφικό και καλλιτεχνικό – του συγγραφέα, οι πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και καλλιτεχνικές συνθήκες της εποχής που το γέννησε, αποτελούσαν για καιρό το επίκεντρο της δουλειάς του θιάσου και του σκηνοθέτη του, αδιάψευστος μάρτυρας της οποίας παραμένουν τα προγράμματα του Ανοιχτού Θεάτρου. Στο ίδιο πλαίσιο ανήκει και ο χρόνος που απλόχερα δινόταν για να αναπτυχθούν τα έργα αυτά στη σκηνή. Καμιά πίεση, κανένας φόβος για αντίδραση του κοινού στη μεγάλη διάρκεια μιας παράστασης, μόνη έγνοια η αναζήτηση της βαθύτερης και ουσιαστικότερης αλήθειας της. Οι παραστάσεις ξεπερνούσαν κατά κανόνα τις δυόμιση

ώρες και το γεγονός δε σχετίζεται με την έκταση των έργων. Ο Μιχαηλίδης θα έδινε – πιθανότατα – την ίδια διάρκεια ακόμα και σε ένα μονόπρακτο, αν έκρινε ότι εκεί οδηγούσαν οι ουσιαστικές απαιτήσεις του έργου. Από τη βαθιά μελέτη των έργων πηγάζει κι ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του, η εγγύτητα της σκηνοθεσίας του με τις εικαστικές τέχνες. Η άποψη ότι ο Μιχαηλίδης ήταν ένας εικονοκλάστης σκηνοθέτης, αν και αρκετά πειστική, είναι μέρος μόνο της αλήθειας. Ο Μιχαηλίδης δε χρησιμοποίησε την ευρωπαϊκή ζωγραφική απλώς σαν εργαλείο για τις σκηνοθεσίες του. Επανέφερε την αρμονική και ισοδύναμη συγκατοίκηση πάνω στη σκηνή όλων των βασικών τεχνών που συναπαρτίζουν το θέατρο (μουσική – πολύ συχνά εκτελεσμένη από ζωντανή ορχήστρα – χορό, ζωγραφική, αρχιτεκτονική, γλυπτική, φωτισμό, ακόμα και τον κινηματογράφο). Η ταυτόχρονη μελέτη και αξιοποίηση όλων των τεχνών τον είχε οδηγήσει όχι μόνο σε μια βαθιά και πολύ ουσιαστική γνώση ολόκληρης της ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής κληρονομιάς, αλλά και σε μια ανάγκη να συνομιλήσει, κατά το ανέβασμα, με καλλιτέχνες που αντίστοιχα κόμισαν με τη δουλειά τους κάτι ουσιαστικό στον πλατύ διάλογο που ανοίγουν

τα μεγάλα έργα. Οι σκηνοθεσίες του λάμβαναν πάντα υπόψη τους τα σημαντικότερα ανεβάσματα του ίδιου έργου παγκοσμίως και τα πιο αξιόλογα στην Ελλάδα. Ο Μιχαηλίδης είχε στον ορίζοντά του τους μεγαλύτερους ξένους σκηνοθέτες (Πέτερ Στάιν, Αριάν Μνουσκίν, Αντρέι Βάιντα, Ίγκμαρ Μπέργκμαν, Πήτερ Μπρουκ, Πήτερ Χωλ), ενώ δεν έβλεπε καθόλου υποτιμητικά τους Έλληνες συναδέλφους του. Αντίστροφα, το ποιοι σκηνοθέτες επηρεάστηκαν εμφανώς από τη δουλειά του Μιχαηλίδη είναι μια συζήτηση που θα μπορούσε να καταλήξει ατέρμονη. Το κλίμα των παραστάσεων και των προβών στου Γκύζη, ήταν επίσης ένα ειδικό χαρακτηριστικό του σκηνοθέτη, στενά συνυφασμένο με την καλλιτεχνική και τη συνολική του προσωπικότητα. Αίσθηση θεάτρου συνόλου, ομοιογένεια και αρμονία στην ομάδα των ηθοποιών που αποτελούσαν το δυναμικό του θιάσου, σκηνοθετική μπαγκέτα που στόχευε να αναδείξει κι όχι να καταπνίξει τον ηθοποιό. Δεν είναι τυχαίο ότι για το σύνολο σχεδόν των ηθοποιών που αποτελούσαν τον κύριο πυρήνα του, η περίοδος που έζησαν ενταγμένοι στο παραπάνω πλαίσιο θεωρείται η πιο δημιουργική της καριέρας τους. Ανακάλυπτε και σεβόταν ποιότητες άγνωστες στο σημερινό θέατρο, όπως την τεράστια αξία της

παύσης, της εσωτερικής κίνησης και του χρόνου, που απαιτούνται για να συντελεστούν αβίαστα τα πάντα στη σκηνή. Παρόλο που είχε τη φήμη αυταρχικού σκηνοθέτη, άκουγε με προσοχή τις προτάσεις που έπεφταν στο τραπέζι ή δοκιμάζονταν στη σκηνή από οποιονδήποτε συνεργάτη του, ακόμα και τον πιο άπειρο. Για έναν πληθωρικό σκηνοθέτη σαν τον Μιχαηλίδη, μεγαλύτερο πρόβλημα παρέμενε η ένδεια. Οι λύσεις που εφάρμοζε στις παραστάσεις του ήταν φρικτά αυτολογοκριμένες, αφού είχε προηγηθεί μια μεγάλη σειρά ιδεών, οι οποίες είχαν απορριφθεί ελλείψει μέσων, πόρων, χρημάτων, ανθρώπινου δυναμικού, υλικοτεχνικής υποδομής. Ο ισχυρισμός εδραιώνεται, αν σκεφτεί κανείς τις κατά καιρούς προσπάθειες να ξεφύγει από αυτή τη βάσανο, όπως η αναστροφή του προσανατολισμού σκηνής-πλατείας στο Ανοιχτό Θέατρο (Η Τρικυμία), ή το δονκιχωτικό διπλό ανέβασμα της τετράωρης Ορέστειας στον ίδιο χώρο, κυρίως όμως το αποτέλεσμα στο οποίο έφτασε σκηνοθετώντας με απαράμιλλη τελειότητα τον Οιδίποδα Τύραννο στο πλούσιο σε μέσα Εθνικό, με το επιβλητικό σκηνικό του Διονύση Φωτόπουλου. Μανώλης Σειραγάκης

Γι ώ ρ γ ο ς Μ ι χ α η λ ί δ η ς : Ο συγγραφέας ως σκηνοθέτης της μνήμης και της ιστορίας

συμβεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και να διαχειριστεί τη μελαγχολία της πρώιμης μεταπολίτευσης, όταν συνειδητοποιούσε, μαζί με πολλούς άλλους, ότι το όραμα για μια ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή έδινε τη θέση του στον ατομικισμό και την ευδαιμονία του καταναλωτισμού.

«Δε θα μπορούσα να σκηνοθετήσω αν δεν ήμουν συγγραφέας και δε θα έγραφα όπως έγραψα αν δεν ήμουν σκηνοθέτης». Με τον τρόπο αυτό, ο Γιώργος Μιχαηλίδης ενώνει, σε μια κοινή κοίτη, τη δημιουργία του στο θέατρο και τη λογοτεχνία. «Αναγεννησιακός», όπως πολλές φορές είχε χαρακτηριστεί, άπλωσε το ακόρεστο ενδιαφέρον του σε όλες τις μορφές τέχνης: τη λογοτεχνία, που στάθηκε η πρώτη του αγάπη, τον κινηματογράφο που τον γοήτευε, το θέατρο όπου διοχέτευσε, ακόμη και σε ώριμη ηλικία, τη νεανική του ορμή, τη ζωγραφική που γνώριζε βαθιά, την αρχιτεκτονική που ξεκίνησε να σπουδάζει στα χρόνια της νιότης του...

Την ίδια χρονιά παρουσιάζεται και το μυθιστόρημα Πέτρος Δαρζέντας, που το 2008 θα κυκλοφορήσει ξαναδουλεμένο με τίτλο Ίλιγγος ’59. Θα ακολουθήσουν μια νουβέλα (Η πύλη, 1987) και δύο μυθιστορήματα (Τα φονικά, 1991 και λάμδα, 1995), όπου επεξεργάζεται τις θεματικές που περισσότερο συγκροτημένα θα τον απασχολήσουν στην πρώτη του μυθιστορηματική τριλογία «Της μοναξιάς, της επανάστασης και της λαγνείας» (1999-2004).

Η γραφή υπήρξε από τα εφηβικά του χρόνια το πεδίο των πρώτων πειραματισμών στην ποίηση, με την κυριολεκτική της έννοια, αυτήν της δημιουργίας ενός κόσμου, μέσα στον οποίο ο Μιχαηλίδης επιχειρούσε να αναζητήσει – και να διαμορφώσει – τη δική του ταυτότητα. Η γραφή ήταν ένα από τα κρυφά εργαλεία της σκηνικής του πρακτικής στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, είτε με τη μορφή των θεωρητικών κειμένων που δημοσίευε στο περιοδικό Ανοιχτό Θέατρο είτε των θεατρικών έργων, με τα οποία επιχειρούσε να αποφύγει τις Συμπληγάδες της χουντικής λογοκρισίας. Στον χώρο της πεζογραφίας θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση το 1980 με τη νουβέλα Φιλμ νουάρ, μια πρώτη απόπειρα να θέσει ερωτήματα για όσα είχαν

Εξετάζοντας πλέον το σύνολο του έργου του Μιχαηλίδη, κατανοούμε πως η πεζογραφική του παραγωγή αποτελεί, κατ’ ουσίαν, ένα ενιαίο έργο εν προόδω, κεντρική θεματική του οποίου αποτελεί η μνήμη και η ιστορία, μέσα από τις οποίες ο δημιουργός αναζητά την ταυτότητα του ίδιου και της γενιάς του. «Παλεύοντας ... μέσα στην ιστορία, προσπαθούσαμε να διαμορφώσουμε αυτό που ήμασταν, αυτό που μας έλεγαν πως ήμασταν, αυτό που πιστεύαμε πως ήμασταν», λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Πυρήνας χωρικός αυτής της μνήμης είναι ο συνοικισμός όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και έκανε τα πρώτα του βήματα στην τέχνη, η προσφυγική και εργατική Νέα Ιωνία. Ορόσημα ιστορικά η Καταστροφή του 1922, η Κατοχή και η Αντίσταση, ο Εμφύλιος και, τέλος, η δικτατορία. Σε αυτό το χρονικό εύρος κινούνται τα πεζογραφήματά του, το οποίο θα διευρυνθεί μονάχα στη

δεύτερη μυθιστορηματική τριλογία του («Άγιοι έρωτες», 2011-2018), προκειμένου να συμπεριλάβει ολόκληρο τον «μακρύ» ελληνικό 20ό αιώνα. Η ανάδυση της συλλογικής μνήμης δεν εμφανίζεται από μιας αρχής στο έργο του Μιχαηλίδη. Η δικτατορία των συνταγματαρχών θα αποτελέσει μια περίοδο λογοκρισίας της μνήμης, που θα αναστείλει τις πρώτες απόπειρες του δημιουργού να διαπραγματευτεί την εμπειρία της πολεμικής δεκαετίας του 1940 μέσα από το Θέατρο της Νέας Ιωνίας και το εναρκτήριο έργο του Έξω απ’ την πόρτα του Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ. Υιοθετώντας την προσταγή του Ρεμπώ «να είμαστε απόλυτα μοντέρνοι», στη σκηνική του πράξη μέσα στη χουντική επταετία θα διακηρύξει το σπάσιμο των δεσμών με οποιαδήποτε παράδοση. 26

Μόνο μετά τη μεταπολίτευση θα επιστρέψει στην ιστορία, προκειμένου να βρει απαντήσεις στο ερώτημα «ποιοι είμαστε» και «πώς φτάσαμε ως εδώ», εστιάζοντας στα κομβικά ορόσημα που θα καθορίσουν στη συνέχεια και το πεζογραφικό του έργο: την Καταστροφή και τα Δεκεμβριανά, μέσα από τις παραστάσεις Η δίκη των εξ (1974) και Η μάχη της Αθήνας (1975). Το τοπίο της μνήμης θα αρχίσει έτσι να διευρύνεται γύρω από τους δύο αυτούς πόλους: ξεκινώντας από την ατομική μνήμη και την εμπειρία του κατά τη δεκαπενταετία που προηγήθηκε της Μεταπολίτευσης, επεκτείνεται προκειμένου να συμπεριλάβει σταδιακά το σύνολο της μνήμης της τοπικής κοινότητας που συγκροτεί ο προσφυγικής καταγωγής πληθυσμός της Νέας Ιωνίας, σε μια διαδικασία όπου μνήμη και ιστορία συντήκονται. Μέσα από τις δοκιμές των πρώτων του πεζογραφημάτων, ο Μιχαηλίδης συγκροτεί μια αυτοβιογραφία, ατομική και συλλογική ταυτόχρονα, που θα ολοκληρωθεί στο magnum opus του, την τριλογία «Της μοναξιάς, της επανάστασης και της λαγνείας». Στη συνέχεια, με τη δεύτερη τριλογία «Άγιοι έρωτες», θα επεκταθεί στην εθνική μνήμη, αμφισβητώντας αλλά και συνδιαλεγόμενος με την επίσημη αφήγηση της ιστορίας του ελληνικού 20ού αιώνα. Σπύρος Κακουριώτης

Εργογραφία Γιώργου Μιχαηλίδη Νέοι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς, μελέτη, Κάκτος 1975 Φιλμ νουάρ, νουβέλα, Υάκινθος 1980 Πέτρος Δαρζέντας, μυθιστόρημα, Κέδρος 1980 Η πύλη, νουβέλα, Καστανιώτης 1987 Τα φονικά, μυθιστόρημα, Καστανιώτης 1991 λάμδα, μυθιστόρημα, Καστανιώτης 1995 «Της μοναξιάς, της επανάστασης και της λαγνείας» (μυθιστορηματική τριλογία): Μύηση (α’ τόμος), Καστανιώτης 1999 Λαβύρινθος (β’ τόμος), Καστανιώτης 2002 Έξοδος (γ’ τόμος), Καστανιώτης 2004 Ίλιγγος ’59, μυθιστόρημα, Εκδόσεις του Αυγούστου 2008 «Άγιοι έρωτες» (μυθιστορηματική τριλογία): Τα μεγάλα χρόνια (α’ τόμος), Εκδόσεις του Αυγούστου 2011 Τα χρόνια της οργής (β’ τόμος), Εκδόσεις του Αυγούστου 2013 Τα χρόνια της κραυγής και της σιωπής (γ’ τόμος), Εκδόσεις του Αυγούστου 2018

τανε φθινόπωρο του 1971. Μια ομάδα πολύ νέων παιδιών, με τον Γιώργο Μιχαηλίδη αρχηγό – γιατί τότε το θέατρο ήταν ενός ανδρός αρχή, αν ποτέ έπαψε να είναι – ξεκινήσαμε μέσα στη δικτατορία το Ανοιχτό Θέατρο, ως συνέχεια του Θεάτρου της Νέας Ιωνίας, το οποίο ο Γιώργος είχε εγκαταλείψει χρόνια πριν. Βρήκαμε ένα γκαράζ στην οδό Κεφαλληνίας, εκεί όπου τώρα στεγάζεται το θέατρο της Μπέτυς Αρβανίτη. Μπήκε μια μπουλντόζα κι έπειτα, με προσωπική εργασία όλων μας, διαμορφώθηκε το γκαράζ σε θέατρο. Στη διάρκεια αυτών των εργασιών κάναμε πρόβες, μέσα στα μπετά, τις λάσπες και με κρύο το χειμώνα, Τα οράματα του Μπύχνερ, μια ελαφρά διασκευή του Βόϋτσεκ, η οποία ήταν μια πολύ σημαντική παράσταση και είχε κάτι να πει, μιας και εκτυλισσόταν μέσα σε στρατόπεδο την περίοδο της δικτατορίας. Ο Γιώργος μπορούσε να εμπνεύσει τρομακτική πίστη και τρομακτικό ενθουσιασμό σε όλους εμάς, τόσο πολύ που το νοσταλγώ καμιά φορά, γιατί τώρα πια δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Εκείνη η εποχή ήταν το «τότε που πιστεύαμε», πιστεύαμε ότι το θέατρό μας ήταν μια επαναστατική πράξη, μια πράξη αντίστασης ενάντια στη δικτατορία, γιατί όλα τα έργα, παρά τη λογοκρισία, είχαν ένα πολιτικό μήνυμα.

Επίσης, εκείνον τον καιρό βγάζαμε, ιδίοις εξόδοις, το περιοδικό Ανοιχτό Θέατρο-Επιθεώρηση πολιτικού θεάτρου. Ο συγχωρεμένος ο Νίκος ο Μπαλής, από τους στυλοβάτες του θεάτρου, βοηθός του Γιώργου και πολύ καλός ηθοποιός, το δακτυλογραφούσε νύχτες ολόκληρες. Περνούσαμε σχεδόν όλη την ημέρα στο θέατρο. Κάναμε όλοι τα πάντα. Εγώ ήμουν στο ταμείο, το ηλεκτρολογείο, το μαγνητόφωνο, έκανα διανομή του περιοδικού. Πέρα από κάποιους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι μας βοηθούσανε στις δυσκολίες, τα κάναμε, πραγματικά, όλα μόνοι μας γιατί πιστεύαμε σε αυτό που κάναμε. Μετά τον Βόϋτσεκ ανέβηκε η μεγάλη εμπορική επιτυχία, Ο κυριακάτικος περίπατος, ακολούθησε Η κομέντια του Γιώργου Σκούρτη, Οι μπουλουκτσήδες του Στρατή Καρρά, Η δίκη των εξ του ίδιου του Γιώργου, Οι ιστορίες από το δάσος της Βιέννης του Έντεν φον Χόρβατ. Η τελευταία παράσταση ήταν, νομίζω, Η μάχη της Αθήνας και πάλι του Γιώργου, η οποία δόθηκε στο Θέατρο Πορεία. Από κει και πέρα ο Γιώργος δούλεψε στο ελεύθερο θέατρο και σε κρατικά, έπειτα ίδρυσε το επόμενο Ανοιχτό στου Γκύζη.

Αλεξάνδρα Παντελάκη

πό τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείται να κάνει κανείς είναι να γράψει κάτι για ένα αγαπημένο του πρόσωπο που έχει φύγει από τη ζωή. Ιδίως όταν πρόκειται για έναν μεγάλο δημιουργό, έναν σπουδαίο δάσκαλο. Πώς να μιλήσεις για κάτι τόσο μεγάλο μέσα σε ένα μικρό κείμενο; Πώς να συμπυκνώσεις τόσα χρόνια, τόσες στιγμές μέσα σε λίγες φράσεις; Πώς να αποδώσεις με λίγες λέξεις μια προσωπικότητα τεράστια, σαν αυτή του Γιώργου Μιχαηλίδη, ενός ανθρώπου προικισμένου με ανεξάντλητη φαντασία, παιδεία, γνώση, με δημιουργικότητα αστείρευτη, ενός μεγάλου καλλιτέχνη που έφτιαχνε κόσμους ολόκληρους, ποιητικούς, μαγικούς, παραστάσεις συναρπαστικές που σε ταξίδευαν στον τόπο και τον χρόνο, παραστάσεις με σπουδαία αισθητική που προέκυπταν από βαθιά μελέτη του κάθε έργου, του συγγραφέα και της εποχής του, από βαθιά ανάλυση των χαρακτήρων και των σχέσεων και από την άρνηση οποιουδήποτε συμβιβασμού μπροστά στις οικονομικές αντιξοότητες, με αδιάλλακτη προτεραιότητα το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, πάση θυσία. Ο Γιώργος Μιχαηλίδης δεν αντιμετώπισε ποτέ το θέατρο ως είδος προς εμπορική εκμετάλλευση. Με το παροιμιώδες πείσμα του, τη χαρισματική του ιδιοσυγκρασία, την αδιαπραγμάτευτη ηγετική του ικανότητα, το υψηλό του όραμα, είχε συγκεντρώσει γύρω του ανθρώπους κάθε ηλικίας, που τον πίστευαν, τον θαύμαζαν και τον αγαπούσαν και μιμούμενοι το δικό του παράδειγμα δούλευαν με πάθος, χωρίς να νοιάζονται για τα θέματα της καθημερινής τους επιβίωσης. Οι ρόλοι μας ήταν συγκλονιστικοί, τα κοστούμια μας από βελούδο και μετάξι, τα σκηνικά μας υπέροχα, οι ψυχές μας χορτασμένες από ομορφιά, κι αυτό είχε σημασία.

Έμεινα στο Ανοιχτό Θέατρο οκτώ χρόνια, από τον πρώτο χρόνο της δεύτερης περιόδου του, δηλαδή από το 1984 μέχρι το 1992. Γνώρισα τον Γιώργο μέσω του Μηνά Χατζησάββα, του πολυαγαπημένου μου και αξέχαστου φίλου, που θα έπαιζε τότε τον Βενέδικτο στο Πολύ κακό για τίποτα του Σαίξπηρ που ετοίμαζε ο Γιώργος και έψαχνε τη Βεατρίκη του. Η καλλιτεχνική μας χημεία υπήρξε ακαριαία. Ο Γιώργος άνοιξε γενναιόδωρα μια πλατιά αγκαλιά και μου εμπιστεύτηκε κάποιους από τους πιο ονειρεμένους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Μετά το Πολύ κακό για τίποτα ήρθαν Ο κουρέας της Σεβίλλης και Οι γάμοι του Φίγκαρο του Μπωμαρσαί με τον κοινό τίτλο Οι τρελές ημέρες, το Κρίμα που είναι πόρνη του Τζον Φορντ, Η τρικυμία του Σαίξπηρ, Ο πελεκάνος και Τα δεσμά του Στρίντμπεργκ, η Λούλου του Βέντεκιντ, οι Τρεις αδελφές του Τσέχωφ, οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη, η Ανθή του Λεονίντ Αντρέγιεφ, ο Άμλετ του Σαίξπηρ. Οι πρόβες κρατούσαν γύρω στους τέσσερις μήνες και κάθε παράσταση είχε το δικό της ύφος. Ο Γιώργος ήταν μέγας γνώστης της ζωγραφικής και κάθε φορά, ανάλογα με το έργο, έκανε ένα εικαστικό σκηνικό αφιέρωμα σε κάποιο μεγάλο ζωγραφικό κίνημα. Έτσι, στο Πολύ κακό για τίποτα εμπνεύστηκε από τους μεγάλους μαέστρους της Αναγέννησης, Βερονέζε, Τιτσιάνο, Καραβάτζιο κ.ά., στο Οι τρελές ημέρες από τους ζωγράφους του Ροκοκό και ειδικά από την Επιβίβαση για τα Κύθηρα του Βαττώ, ώστε να δημιουργήσει ένα μελαγχολικό τοπίο ιδανικών εραστών ως σχόλιο στο εφήμερο των σχέσεων, στο Κρίμα που είναι πόρνη υπήρχαν αναφορές στον σουρεαλισμό, Μαξ Ερνστ, Ρενέ Μαγκρίτ, κτλ., στη Λούλου στον γερμανικό εξπρεσιονισμό, Όττο Ντιξ, Τζορτζ Γκρος

κτλ. Στην Τρικυμία έφερε τα πάνω-κάτω μέσα στην αίθουσα. Για να κερδίσει ύψος η σκηνή, την έβαλε εκεί που ήταν πριν οι θεατές, τη χώρισε σε έξι επίπεδα, που κάποτε σηκώνονταν στον αέρα δίνοντας την αίσθηση των γκρεμών ενός νησιού, έφτιαξε ένα σύστημα από ράγες, συρματόσχοινα και τροχαλίες, που επέτρεπε τις εναέριες πτήσεις του Άριελ και εγκατέστησε έναν μηχανισμό βροχής και αέρα, που προκαλούσε την εντύπωση της καταιγίδας. Στις Τρεις αδελφές ο Διονύσης Φωτόπουλος έχτισε μέσα στο υπόγειο της Κάλβου ένα διώροφο σπίτι με κήπο, με αληθινό χώμα και αληθινά δέντρα. Θυμάμαι τις τελευταίες μέρες πριν από την πρεμιέρα πώς μεταμορφώνονταν όλα μαγικά από τους υποβλητικούς φωτισμούς που έκανε πάντα ο ίδιος. Γιατί γνώριζε πολύ καλά και αυτή την τέχνη. Ήταν τόσο ωραίο να το βλέπεις να γίνεται, καθόμουν πάντα και το παρακολουθούσα συνεπαρμένη.

Μια ακόμα σπουδαία πλευρά του ήταν αυτή του συγγραφέα. Τα βιβλία του μας χάρισαν απίστευτες συγκινήσεις στα όρια της βιωματικής εμπειρίας, μέσα από τη δυνατή του πένα και τον απαράμιλλο τρόπο με τον οποίο συνέθετε χαρακτήρες, σχέσεις και καταστάσεις και όπου αναγνώριζε κανείς την ίδια καλλιτεχνική ιδιοφυΐα που δημιουργούσε εκείνες τις ανεπανάληπτες παραστάσεις.

Και βέβαια τα προγράμματα που συνόδευαν την κάθε παράσταση ήταν γεμάτα από άρθρα, μελέτες, πίνακες, γκραβούρες – πολυσέλιδες εκδόσεις που αποσκοπούσαν στην όσο το δυνατόν πιο σφαιρική πληροφόρηση του κοινού για τον κόσμο του έργου.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε, μια ολόκληρη ζωή. Όμως στη μνήμη μου εκείνα τα χρόνια είναι τα πιο αγαπημένα, τα πιο ωραία, τα πιο αξέχαστα. Μένουν ζωντανά σαν να ήταν χθες. Πολλοί από εκείνους τους φίλους δεν είναι πια μαζί μας. Η έννοια της απώλειας, η πικρή γεύση του θανάτου, ο χρόνος που σαρώνει στο πέρασμά του τα πάντα, έγιναν πια βιώματα, ενώ τότε ήταν μόνο θέματα ποιητικά – ιδέες που εξερευνούσαν την «ανθρώπινη περιπέτεια», σύμφωνα με την αγαπημένη φράση του Γιώργου. Όσο, όμως, υπάρχουμε ακόμα όλοι όσοι ευλογηθήκαμε από τη μαγεία της Τέχνης του, ηθοποιοί και θεατές, θα τον έχουμε μέσα στην καρδιά μας σαν μια από τις σπουδαιότερες συναντήσεις που μπορεί να σου προσφέρει η ζωή. Το πνεύμα του είναι και θα παραμείνει μαζί μας, πάντα ασυμβίβαστο να δείχνει τον δρόμο. Γιώργο μου, σε ευχαριστούμε για όλα τα ωραία και μεγάλα. Σε ευχαριστώ για όλα…

Ο θίασος είχε την αίσθηση μιας μεγάλης οικογένειας. Γύρω από την πατρική φιγούρα του Γιώργου αναπτύχθηκαν ανάμεσά μας αδερφικές φιλίες που κράτησαν χρόνια ολόκληρα. Ο μοναδικός Μηνάς Χατζησάββας, ο Κώστας Γαλανάκης, ο Ζαχαρίας Ρόχας, η Ντίνα Μιχαηλίδη, η Χρύσα Σπηλιώτη, η Μπέλλα Μπερδούση, ο Σοφοκλής Πέππας, ο Γιάννης Μαυριτσάκης, ο Κώστας Φαλελάκης, ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο Γιώργος Λιάντος, ο Νίκος Γαροφάλλου και πολλοί άλλοι ακόμα ήταν τα μέλη μιας ομάδας που ονειρεύτηκε, μαθήτευσε, συγκινήθηκε, γέλασε, πέρασε μαζί κάποια από τα ωραιότερά της χρόνια. Από κοντά και τα άλλα δυο παιδιά του Γιώργου, η Δόνη και ο Αντώνης, είτε ως συντελεστές, είτε βοηθώντας με κάθε τρόπο.

Όμως ο Γιώργος εκτός από πνευματικός μας πατέρας υπήρξε και φίλος μας. Μετά την πρόβα ή την παράσταση συχνά πηγαίναμε για φαγητό ή θέατρο και σινεμά. Οι συζητήσεις μας τότε ήταν και πάλι ένα μάθημα με σχόλια, αναλύσεις, κριτική πάνω σε ό,τι είδαμε, αλλά και πολλά γέλια και αστείες ιστορίες. Η ίδια δηλαδή ατμόσφαιρα που επικρατούσε και στις πρόβες μας, όπου η κάθε μέρα ήταν και ένα ταξίδι στην ιστορία της τέχνης, πάντα σε ένα κλίμα ζεστό, χαλαρό και αγαπησιάρικο.

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Γι ώ ρ γ ο ς Μ ι χ α η λ ί δ η ς : Το θ έ α τ ρ ο τ η ς ν ι ό τ η ς μ ο υ π Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε, που νεαρός μόλις απόφοιτος από τη Σχολή Καλών Τεχνών, πήγα για πρώτη φορά και συνάντησα τον Γιώργο Μιχαηλίδη στο θέατρο του.

Ένας διανοούμενος, ευγενής, πρόσχαρος, διεισδυτικός σε ό,τι του έλεγα, αλλά και οξυδερκής, γλυκός, ευαίσθητος και αυστηρός συγχρόνως, προσπάθησε εμμονικά να ξεδιπλώσει τις σκέψεις μου, τις θέσεις μου απέναντι στο αληθινό θέατρο, απόψεις, που βέβαια διατύπωσα, αναπόφευκτα ντυμένες με τη χαρακτηριστική υπεροψία και σιγουριά της νιότης μου. Έμεινα μαζί του ίσως γιατί πίστεψε ότι κάτι μπορεί να γίνει με αυτόν τον αιρετικό νεαρό και δουλεύοντας κοντά του, απέκτησα – και πλέον το ξέρω καλά – τη μέγιστη γνώση της ευθύνης της θεατρικής τέχνης. Μιας τέχνης μέσω της οποίας οι καλλιτέχνες με ένα ολόψυχο δόσιμο συγκλίνουν σε έναν κοινό σκοπό να αρπάξουν το όραμα του σκηνοθέτη και να παράξουν όλοι μαζί ένα και μόνο έργο τέχνης, την παράσταση, που είναι συνάμα έργο τέχνης πολλών και ενός, έργο τέχνης παράξενο που ανήκει συγχρόνως σε όλους και στον κάθε ένα χωριστά. Ο Γιώργος Μιχαηλίδης δεν υπήρξε απλώς ένας σκηνοθέτης στη ζωή μου. Ήταν ένας από καρδιάς σύμμαχος των σκέψεών μου, πολύ κοντά μου, που αγωνιούσε για πράγματα που άλλοι θα έλεγαν λεπτομέρειες, που με δίδασκε με τις απόψεις του, που συμμεριζόταν τα κοινά προβλήματα όλων όσοι δούλευαν μέσα στο θίασο, που ανέβαζε ψηλά πάντα τον πήχη και που συμμετείχε σε ό,τι κι αν κάναμε και μοιραζόταν τον εκπληκτικό

πλούτο που σου παρέχει η διαδικασία, σαν εμπειρία και σαν ολοκλήρωση. Γιατί ήταν άνθρωπος του θεάτρου αληθινός, ένας ποιητής, ένας φίλος, που συνοδοιπορούσαμε όλοι πλάι του. Είχε την ικανότητα να δει τα εγχειρήματα από τη μεριά σου, να καταλάβει τη δυσκολία σου στις διεκπεραιώσεις και, ανάμεσα στους εκλεκτούς, είχε την ικανότητα να θαυμάζει, να αξιολογεί και να ξεχωρίζει το ταλέντο των νέων γύρω του. Στα χρόνια που επακολούθησαν και τώρα που έχω γεράσει, ποτέ δε διδάχτηκα και δε μοιράστηκα την ομορφιά τόσο αμεσολάβητα όσο με αυτόν τον δάσκαλο. Ποτέ δεν έκατσα με κάποιον να εξομολογηθώ τις σκέψεις και τους φόβους μου γύρω από τη σκηνική εικόνα, άμεσα, καθησυχαστικά και πρακτικά όπως έκανα με εκείνον, μέσα σε απερίγραπτα δύσκολες και φτωχές συνθήκες, αξιοποιώντας υλικά που άλλοι θα προσπερνούσαν, ψάχνοντας, μεταμορφώνοντας ασήμαντα και ευτελή υλικά και καθιστώντας τα πολύτιμα. Έτσι περνούσαμε μέσα στις αναζητήσεις λύσεων και τελικά, φτίαχνοντας τη θεατρική αφήγηση, αποκομίζαμε το πελώριο δίδαγμα ότι τέχνη μπορούμε να κάνουμε με τα πάντα, επαναπροσδιορίζοντας τα πάντα και δίνοντας νέα ταυτότητα στα επιλεχθέντα ασήμαντα που μαζέυαμε γύρω μας. Μέσα στα υποβλητικά σκοτάδια του Ανοιχτού Θεάτρου, νοιώθαμε όλοι, πως δε συμμετείχαμε σε μια εργασία, σε ένα ρόλο, αλλά ανεξάρτητα από το τί μας είχε ανατεθεί να κάνουμε, είμαστε τα κομμάτια και τα μέρη μιας αληθινής κατάστασης και μπαινοβγαίναμε στο εξαίσιο ψέμα, σα να ήταν ο νεκρός χρόνος της παράστασης, χρόνος που ζούσαμε αληθινά, σα να ήτανε η αληθινή ζωή μας. Όταν κάποτε έβλεπε ότι η δύναμη κάποιου μπορούσε να πάει το έργο πιο κει, χαλάρωνε τα σκοινιά και άφηνε

τον ηθοποιό πιο ελεύθερο, να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Τον ενθάρρυνε γιατί ήθελε να ξεκλειδώσει τα πολλά που καταλάβαινε ότι έχει μέσα του. Ο Γιώργος Μιχαηλίδης ήταν το πρώτο μέγεθος που αντάμωσα στη ζωή μου όταν πρωτοσυνάντησα το θέατρο και ό,τι πιο αγαπημένο στα πρώτα βήματα της πορείας μου. Ένοιωθα την αγάπη του σαν ένα είδος σεβασμού, όταν ό,τι έκανα του άρεσε και το εισέπραττε επαινετικά σαν να του έκανα δώρο προσωπικό. Πίστευε με δυο λόγια πως η μεγαλοπρέπεια της θεατρικής τέχνης, δεν είναι όπως άλλες μορφές τέχνης, δε χτίζει παρθενώνες, δεν επενδύει στην αιωνιότητα, αλλά μοιάζει με τη ζωή μας, η ζωή μας μοιάζει σα μια παράσταση, τόσο πρόσκαιρη, τόσο μίζερη, τόσο εύθραυστη, ένας δρόμος χαράς με ένα θλιβερό τέλος στο βάθος του. Η παράσταση τελείωσε, τα σκηνικά κρέμονται, τα κοστούμια μαζεύονται, τα ηχεία σωπαίνουν. Σκοτάδι. Ένας μικρός θάνατος. Η τέχνη του θεάτρου διακονεί τις ανθρώπινες σκέψεις, είναι μια τέχνη λαϊκή με την ευγενή έννοια του όρου γιατί απευθύνεται στην ανθρώπινη καθημερινότητα, απευθύνεται σε όλους και δημιουργείται από καλλιτέχνες εργάτες που υπηρετούν τη συγκίνηση, την ομορφιά, τη ψυχαγωγία, το ήθος, την αλήθεια και την απόλαυση, έννοιες που έχουν θεολογικό χαρακτήρα μέσα στη ψυχή μας. Έτσι, όλα αυτά φτιάχνουν το θέατρο που διδάχτηκα, το δικό μου θέατρο, σα μια τέχνη αναπόσπαστα δεμένη με τη βάσανο της ανθρώπινης ανάγκης. Γιατί, για τον Γιώργο Μιχαηλίδη, το θέατρο ήταν μια αναγκαιότητα παιδείας που μας βελτιώνει και ενεργοποιεί τις αξίες μας. Μπορώ να μιλάω πολύ για αυτόν, ήταν ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου, που πάντα θα συλλογίζομαι με μεγάλη ευγνωμοσύνη. Η προσοχή και ο θαυμασμός του σε μένα, έφταναν σαν ένα είδος ενθαρρυντικής καλοσύνης που με έσπρωξε μπροστά. Όσο περνούν τα χρόνια και άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου, η πολυτιμότητα της μνήμης του μοιάζει αδιατάρακτη. Γιατί είμαι σίγουρός ότι ποτέ δε θα ξαναβρώ άνθρωπο σαν τον Γιώργο Μιχαηλίδη, που μου έδωσε τόσα πολλά ή καλύτερα που με δίδαξε να βγάλω τόσα πολλά που έλεγε πως έχω μέσα μου.

Γιάννης Μετζικώφ

Συνεργάστηκα για πρώτη φορά με τον Γιώργο Μιχαηλίδη το 1985, όταν επανίδρυσε το Ανοιχτό Θέατρο στη συμβολή των οδών Κάλβου και Γκύζη. Ανεβάσαμε το Πολύ κακό για τίποτα του Σαίξπηρ. Έπαιξα τον Δούκα. Εντάχθηκα στην ομάδα του. Είχαμε κοινό όραμα και στόχο να αναμετρηθούμε με το ποιητικό και το κλασικό ρεπερτόριο. Έμεινα δεκατέσσερα χρόνια κοντά του. Αν ο Ροντήρης μού έμαθε το αλφάβητο του θεάτρου, στο Ανοιχτό Θέατρο ανδρώθηκα ως ηθοποιός!

Κώστας Γαλανάκης

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης ήταν δάσκαλός μου.

ίχε πολλές άλλες ιδιότητες, πιο σημαντικές απ’ αυτήν, σπουδαίος σκηνοθέτης – που έχει ήδη περάσει στην ιστορία του θεάτρου μας – και, κατά τη γνώμη μου, ακόμα σπουδαιότερος συγγραφέας. Όμως αυτό που τον έχει χαράξει ανεξίτηλα στη δική μου μνήμη και καρδιά ήταν εκείνα τα χρόνια της Σχολής του Εθνικού του 1991, που ήταν δάσκαλος μας της υποκριτικής και κάτι παραπάνω: πνευματικός πατέρας και μέντοράς μας.

Στο δεύτερο έτος, δουλέψαμε το Πολύ κακό για τίποτα και την επόμενη χρονιά είχαμε την τύχη να κάνουμε μαζί του την Ορέστεια, με το τρίτο έτος να κάνει τους ρόλους και τα άλλα δύο Χορό. Και με συνεργασία πολύτιμη του Διονύση Φωτόπουλου στην όψη. Ένα πρώτο σκίτσο της Ορέστειας που παρουσιάστηκε στο Ανοιχτό Θέατρο. Μαζί του φτιάχναμε παραστάσεις ολόκληρες και νοιώθαμε περήφανοι και ξεχωριστοί ανάμεσα στους άλλους μαθητές, που δεν είχαν την τύχη να τον έχουν. Μας καλούσε στο σπίτι του και μας μιλούσε, μας δίδασκε για θέατρο, ζωγραφική, για τη γραφή. Μας πήγαινε σε μουσεία, μας άνοιγε τα μάτια και την ψυχή σε έναν ολόκληρο κόσμο, τον κόσμο της Τέχνης. Μαζί του ένοιωσα πραγματικά πως το να σπουδάζεις ηθοποιός σημαίνει πως αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από το θέατρο. Eίμασταν τόσο νέοι κι εκείνος μας άνοιγε το μυαλό και την ψυχή σε όλα τα σημαντικά, σε κάθε τι που η ηλικία μας θα είχε τη φυσική τάση να αφήσει απαρατήρητο. Κάθε αίσθημα και κάθε χρώμα. Κάθε κατάσταση της «ανθρώπινης περιπέτειας», όπως την έλεγε. Μας έδωσε μια ματιά στον κόσμο, μας έμαθε να βλέπουμε. Ακόμα βλέπω με τα μάτια του.

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Είναι από τους πρώτους σπουδαίους ανθρώπους της τέχνης μας που με εμπιστεύτηκε. Μου χάρισε τον πρώτο πρωταγωνιστικό μου ρόλο στην τηλεοπτική σειρά Οι άθλιοι των Αθηνών το 1980 πλάι σε σπουδαίους ηθοποιούς. Με ενέταξε στη βασική ομάδα στην επανασύσταση του Ανοιχτού Θεάτρου το 1984. Κοντά του έμαθα τί σημαίνει αληθινό θέατρο. Η σκηνοθεσία του ήταν διδαχή. Κολυμπήσαμε σε σπουδαία κείμενα των μεγάλων κλασικών και η ομάδα σιγά-σιγά έγινε Οικογένεια, κρατάει δεσμούς ακόμα και σήμερα. Μου πρόσφερε σπουδαίους ρόλους, που με έκαναν καλύτερο ηθοποιό και για χρόνια μου είχε αναθέσει όλα τα διοικητικά του Ανοιχτού Θεάτρου, που με μεγάλη προσοχή και υπευθυνότητα υπηρέτησα. Η αποχώρηση του Γιώργου «μας» από τη ζωή, μας στέρησε τον πολύτιμο φίλο και στέρησε από την πατρίδα μας έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες, σκηνοθέτες και συγγραφείς της νεότερης ιστορίας. Σπύρος Μπιμπίλας

ο 1984 μετά την τεράστια επιτυχία του σήριαλ Η κάθοδος, ο Μιχαηλίδης ανέβηκε στο ΚΘΒΕ να σκηνοθετήσει τις Ικέτιδες. Κάθε βράδυ μετά την πρόβα του με έπαιρνε τηλέφωνο – υπεραστικό, τότε δεν είχαμε κινητά – και μου διάβαζε το Οικογενειακό χρονικό, ένα καινούργιο σήριαλ που ετοίμαζε με θέμα την Ορέστεια, το οποίο θα εκτυλισσόταν στην περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων. Εγώ θα έπαιζα τον Ορέστη. Μου το ’χε τάξει. Άραγε τί να ’γιναν αυτά τα σενάρια; Δέκα χρόνια μετά μου έδωσε τον Ορέστη στη θρυλική πλέον Ορέστεια του Ανοιχτού Θεάτρου. Ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ο δικός μου Γιώργος, είναι ο πνευματικός πατέρας μου στο μαγικό χώρο του θεάτρου και παρότι η σχέση μας – ως γνήσια πατερναλιστική – πέρασε από σαράντα κύματα, όπως όλες οι σχέσεις πατέρα-γιου, τον θαύμασα, τον αγάπησα, τον μίσησα, τον ένοιωσα, τον συγχώρεσα και του είμαι ειλικρινά ευγνώμων για τον Άγγελο, τον Κλαύδιο, τον Αλμαβίβα, τον Σοράντζο, τον Ορέστη και τόσους άλλους… Κάθε φορά τον σκέφτομαι με βαθιά συγκίνηση γιατί κοντά του έμαθα ότι είμαστε: «απ’ των ονείρων την ύλη… τη μικρή ζωή μας, ύπνος την περιζώνει». Η Τρικυμία, Σαίξπηρ Ζαχαρίας Ρόχας

αι τί να πει κανείς για τον Γιώργο Μιχαηλίδη; Τον επαναστάτη, αυτόν τον Μπολιβάρ του ελληνικού θεάτρου, με μόρφωση σε όλα τα επίπεδα, όραμα και ταγμένος στο θέατρο. Ακάματος από νέος, ξεκίνησε να φτιάχνει και να ξαναφτιάχνει θεατρικές ομάδες, σε συγκυρίες δύσκολες. Χάρισε στο θέατρό μας πλειάδες ταγμένους εργάτες, που θήτευσαν κοντά του. Οι παραστάσεις του ήταν κάθε φορά και μια καινούργια έκπληξη. Πάντα πιστός στα οράματά του και τα πιστεύω του. Βαθιά πολιτικός, χωρίς μπροσούρες και πολιτικολογίες. Ανέβασε διάφορα έργα ως προς το περιεχόμενο, αλλά πάντα δοκιμάζοντας επαναστατικές φόρμες στη σκηνική τους παρουσίαση.

Τον ήξερα πριν να τον γνωρίσω. Θυμάμαι την άνοιξη που μας έφερε, εν μέσω δικτατορίας την Όπερα της πεντάρας με τα παιδιά – τότε – του Ελευθέρου Θεάτρου. Τον θυμάμαι να κρατά από το χέρι τον γιο του τον Αντωνάκη, 2-3 ετών, να τον κάνει βόλτες εκεί στη γειτονιά μας στην Κυψέλη. Το 1994, αρκετά ώριμη εγώ ηθοποιός πια, βρέθηκα κοντά του στο Ανοιχτό Θέατρο στου Γκύζη. Από την πρώτη στιγμή, μου έδωσε χώρο και – πώς να το πω; – είχαμε μια επαφή, μια επικοινωνία, αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό, που έτσι κι αλλιώς ήταν το κυρίαρχο πνεύμα συνεργασίας στο χώρο, στην πρόβα, παντού. Ο Γιώργος, ήταν ένας άνθρωπος έντιμος, σοφός, ανεξάρτητος και παρ’ όλα αυτά υπεύθυνος. Μεγάλωσε τρία παιδιά άξια να φέρουν το όνομά του, το καθένα στον τομέα του. Εγώ μπορώ να πω δυο κουβέντες παραπάνω, για την Ντίνα – νεαρή ηθοποιός το 1994-1995, τώρα την καμαρώνω ώριμη και καλοδουλεμένη – έργο των χειρών του. Η συνεργασία μας ήταν πλήρης σε όλα τα επίπεδα. Ό,τι έζησα, εκεί, θεατρικά, κατοικεί στη μνήμη μου και την καρδιά μου. Γιώργο, δε θα σε ξεχάσω.

Ειρήνη Χατζηκωνσταντή

Ο Γιώργος, ο σκηνοθέτης, ο λογοτέχνης, ο ιστορικός, ο σκηνογράφος, ο φωτογράφος, ο φωτιστής, ο δάσκαλος, ο φίλος, ο άνθρωπος. O Γιώργος, που είχε το θέατρο μέσα του, είναι πλέον δίπλα μας μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι δίπλα μας μέσα από τα βιβλία του, τις παραστάσεις του και όλους όσους δίδαξε. Ο Γιώργος που όλη του η ζωή ήταν: δίνω χωρίς να υπολογίζω, δίνω στο θέατρο, δίνω, δίνω, δίνω… Ο Γιώργος, το ίδιο το Ανοιχτό Θέατρο, ο άνθρωπος για τον οποίο η ζωή και το θέατρο ήταν ένα, έφυγε σιωπηλά και υπερήφανα, χωρίς να σκηνοθετήσει καμία παράσταση τα τελευταία χρόνια. Όχι γιατί δεν ήθελε ή δεν μπορούσε, αλλά γιατί οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν μνήμη κι έτσι, οι λαμπερές προσωπικότητες εύκολα βρίσκονται πεταμένες σε έναν κάδο που λέγεται περιθώριο. Δημοσία δαπάνη θα έπρεπε να γίνει η κηδεία του – αν έχουν κάποιο νόημα οι κηδείες – σε αυτή τη χώρα όπου τα θέατρα γίνονται σούπερ μάρκετ ή τράπεζες.

Δήμητρα Χατούπη

Γ Ι Ω Ρ Γ Ο Σ μ Ι Χ Α Η Λ Ι Δ Η ς [ 1 9 3 8 56

2 0 1 8 ]

t o

π ρ ο γ ρ α μ μ α

εναρξη εκδηλωσεων: 21:00

ΙΟΥNΙΟΣ Τετάρτη 5 Ιουνίου Αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη Ομιλία, προβολή, δρώμενα. Προβολή του ντοκιμαντέρ «στη σκιά των βράχων» του Χάρη Γιουλάτου, 2019 Είσοδος ελεύθερη

Παρασκευή 7 Ιουνίου Συναυλία Μίλτος Πασχαλίδης Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 14€ - Προπώληση 12€

Τρίτη 11, Τετάρτη 12 Ιουνίου Συναυλία Γιάννης Χαρούλης 60

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 14€ - Προπώληση 12€

Τετάρτη 19 Ιουνίου Συναυλία Γιώτα Νέγκα Προπώληση 12€. Ταμείο την ημέρα της συναυλίας 14€.

Πέμπτη 20 Ιουνίου «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ- Εφτά Αρχές Στο Να Είναι Κανείς Ανίκητος» Κείμενο - Σκηνοθεσία: Γιώργος-Βορέας Μελάς Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10€. ΑμεΑ δωρεάν. Μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων) 7€.

Παρασκευή 21 Ιουνίου Συναυλία Βασίλης Παπακωνσταντίνου Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση 12€. Ταμείο την μέρα της συναυλίας 15€. Παιδιά κάτω των 10 ετών που θα συνοδεύονται δωρεάν.

Δευτέρα 24 Ιουνίου Ντάριο Φο – Φράνκα Ράμε «Όλο σπίτι, κρεβάτι, εκκλησία» Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 15 €. Μειωμένο (Φοιτητικό, κάτω των 25, άνω των 65, ΑμεΑ, ανεργίας): 10 €

Τρίτη 25 Ιουνίου | 21:30 9o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΡΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων (1975) 103’ του Πίτερ Γουίαρ Είσοδος ελεύθερη

Τετάρτη 26 Ιουνίου Συναυλία Ελευθερία Αρβανιτάκη – Γιάννης Κότσιρας Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση 13 €. Ταμείο 15 €. ΑμεΑ 12 €

Πέμπτη 27 Ιουνίου Συναυλία Beth Hart Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση 32 €. Ταμείο 37 €.

Σάββατο 29, Κυριακή 30 Ιουνίου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ Τάνια Τσανακλίδου | Κατερίνα Ντούσκα

Είσοδος ελεύθερη

ΙΟΥΛΙΟΣ Δευτέρα 1 Ιουλίου Συναυλία Σωκράτης Μάλαμας Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση, φοιτητικό, ανέργων: 12 €. Ταμείο: 14 €

Τετάρτη 3 Ιουλίου Μαρίας Ιωαννίδου «Λωξάντρα» | Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης Τιμές εισιτηρίων: 20 € κανονικό. 15 € μειωμένο

Δευτέρα 8 Ιουλίου Μονόλογος | Αντονέν Αρτώ «Η μεγάλη μέρα μέσα στη νύχτα» Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Ιφιγένεια Αστεριάδη ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ | Είσοδος ελεύθερη Tετάρτη 10 Ιουλίου Κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν | Danceschool Ways Festival Είσοδος ελεύθερη

Πέμπτη 11 Ιουλίου Χοροθέατρο Μοντέρνοι Καιροί «Εξολοθρευτής Άγγελος» Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Βασίλης Γεωργοσόπουλος Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12 €. Μειωμένο 8 (φοιτητικό, ΑμεΑ). Προπώληση 10 €.

Παρασκευή 12 Ιουλίου Συναυλία Δημήτρη Μαραμή «Ερωτόκριτος» Με τους Vamos Ensemble Ερμηνεύουν:Θοδωρής Βουτσικάκης, Ιωάννα Φόρτη, Ελένη Δημοπούλου, Gautier Βελισάρρης, Κωστής Μαυρογένης Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση 13 €. Μειωμένο (φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων) 10 €. Ταμείο 15 €. Μειωμένο (φοιτητικό, μαθητικό,ανέργων) 12 €.

Σάββατο 13 Ιουλίου Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Δάφνης-Υμηττού «Οι περιπέτειες του Μινχάουζεν» Διασκευή – Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιαννακόπουλος Είσοδος ελεύθερη

Δευτέρα 15 Ιουλίου Μονόλογος | Γιάννη Ρίτσου «Ελένη» Σκηνοθεσία – ερμηνεία: Βασίλης Παπαβασιλείου ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ | Είσοδος ελεύθερη Τρίτη 16 Ιουλίου Μονόλογος | «Μάνα Εκάβη» Μετάφραση: Κ.Χ.Μύρης Διασκευή: Εύη Οικονομίδου Σκηνοθεσία: Μανώλης Ιωνάς | Ερμηνεία: Ιωάννα Γκαβάκου ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ | Είσοδος ελεύθερη Τετάρτη 17 Ιουλίου Μονόλογος | «Αντριάνα» Κείμενο - Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου | Ερμηνεία: Εύα Καμινάρη ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ | Είσοδος ελεύθερη Πέμπτη 18 Ιουλίου Μονόλογος | Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» Θεατρική διασκευή: Σοφία Αδαμίδου Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα Ερμηνεία: Τάσος Ιορδανίδης ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ | Είσοδος ελεύθερη

Παρασκευή 19 Ιουλίου Μονόλογος | Σοφίας Αδαμίδου «Άρης» Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης | Ερμηνεία: Τάσος Σωτηράκης ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ | Είσοδος ελεύθερη Δευτέρα 22 Ιουλίου Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τα αστέρια» Ερμηνεία - Σκηνοθεσία: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής Τιμές εισιτηρίων: 15. Μειωμένο (ανέργων, φοιτητικό, ΑμεΑ) 10 €.

Τρίτη 23 Ιουλίου Εναλλακτική Ορχήστρα Φιλαρμονικής Δήμου Σητείας-Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σητείας Βιτσέντζου Κορνάρου «Ερωτόκριτος» Τιμές εισιτηρίων: 8€. Μειωμένο 5€

Τετάρτη 24 Ιουλίου Μποστ «Μαρία Πενταγιώτισσα» | Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης Τιμές εισιτηρίων: 18 €, Μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65) 14 €. Προπώληση: 15 €

Παρασκευή 26, Σάββατο 27 Ιουλίου Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Βύρωνα | Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο» Σκηνοθεσία: Λίλιαν Δημητρακοπούλου Είσοδος ελεύθερη

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ Δευτέρα 26 Αυγούστου «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα!...» | Κείμενο- Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση €15. Ταμείο €18. Μειωμένο (παιδιά έως 12 ετών, άνω των 65, άνεργοι, ΑμεΑ) €12

Τρίτη 27 Αυγούστου Μολιέρου Δον Ζουάν | Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης Τιμές εισιτηρίων: 18 €, Μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65) 14 €. Προπώληση: 15 €

Πέμπτη 29 Αυγούστου Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής Νίκου Χατζηαποστόλου «Η πρώτη αγάπη» Αισθηματική οπερέτα σε δύο πράξεις με πρόλογο και επίλογο | Σκηνοθεσία: Προμηθέας Αλειφερόπουλος Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου Θέατρο ΡΟΔΑ | Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Τρικυμία» | Σκηνοθεσία: Μαρία Περετζή Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 15 €. Αμεα: 10 €

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου Συναυλία Αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Ασπασία Στρατηγού Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση 13€ (τα πρώτα 1000) και 15€. Ταμείο: 18€

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος» | Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Τιμές εισιτηρίων: 20 €. Μειωμένο Φοιτητικό / Ανέργων/ ΑμεΑ 15 € 64

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου Συναυλία Αντώνης Μαρτσάκης «Μητέρα Κρήτη τσ’ αρχοντιάς» Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση, φοιτητικό 10 €. Ταμείο 12 €

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίουυ ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας | Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσακίρης Τιμές εισιτηρίων: 20 € κανονικό. 15 € μειωμένο

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» | Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης Τιμές εισιτηρίων: 20 € κανονικό. 15 € μειωμένο

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου Συναυλία Βέβηλος Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση Α’ φάση 8 €. Β’ φάση 10 €. Ταμείο 12 .

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου Συναυλία Δυνάμεις του Αιγαίου Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση 10 €. Ταμείο 12 €

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου Αριστοφάνη «Νεφέλες» | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς Τιμές εισιτηρίων: 20 € κανονικό. 15 € μειωμένο

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης | Ρακίνα «Φαίδρα» | Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου Τιμές εισιτηρίων: 15€, 12€ (τρίτεκνοι, πολύτεκνοι, άνω των 65 ετών), 10€ (μαθητές, φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμεΑ έως 67%) ΑμεΑ πάνω από 67% δωρεάν

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος | Ευριπίδη «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός Προπώληση μέσω ηλεκτρονικής κράτησης (έως και 15 ημέρες πριν από την παράσταση):10€ Προπώληση: 12 €. Μειωμένο (Φοιτητικό/ Άνω των 65 / Ομαδικό): 10 € Κανονικό εισιτήριο: 15 € | Σπουδαστές που εμπίπτουν στο πλαίσιο του Σύμφωνου Συνεργασίας που υπέγραψε το ΚΘΒΕ με το Υπουργείο Παιδείας, ΑμεΑ & Συνοδοί ΑμεΑ: 8 €

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου Συναυλία ΠΥΞ ΛΑΞ Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση Α’ φάση 10 €. Β’ 12 €. Ταμείο: 14 €

Τρίτη 17, Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου Παράσταση | STOMP Πληροφορίες εισιτηρίων: www.festivalvraxon.gr

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου Εθνικό Θέατρο | Ορέστεια - Αγαμέμνων | Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου Εθνικό Θέατρο | Ορέστεια – Χοηφόροι | Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ Ορέστεια – Ευμενίδες | Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη Τιμές εισιτηρίων: Ημέρα α΄ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ: 15 €. 12 ευρώ μειωμένο (σπουδαστές, φοιτητές, άνω των 65 ετών, άνεργοι, ΑμεΑ, ομαδικά, σύλλογοι). Ημέρα β΄ ΧΟΗΦΟΡΟΙ - ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ: 15 €. 12 € (σπουδαστές, φοιτητές, άνω των 65 ετών, άνεργοι, ΑμεΑ, ομαδικά, σύλλογοι). Ημέρα α και ημέρα β: 25 €. 22 € μειωμένο

22 Σεπτεμβρίου 2019 Συναυλία V.I.C (Villagers of Ioannina City) Τιμές εισιτηρίων: Προπώληση Α’ φάση 10 €. Β’ φάση 12 €. Ταμείο 14 €.

7 6 66

Μίλτος Πασχαλίδης Παρασκευή

Μετά από 28 χρόνια πορείας με μεγάλες συναυλίες, αγαπημένα και διαχρονικά τραγούδια, 12 πετυχημένους δίσκους, σημαντικές συνεργασίες, ο Μίλτος και η μπάντα του συνεχίζουν το μουσικό τους ταξίδι. Όλα με το προσωπικό του στίγμα: την πετυχημένη του ισορροπία μεταξύ ροκ και παραδοσιακής μουσικής και τη δυνατή σύνδεσή του με τον κόσμο. Η βραδιά στο Θέατρο Βράχων θα τα έχει όλα: παραμύθια, κακές συνήθειες, ιστορίες και τραγούδια που ζούνε λαθραία, παλιά και αγαπημένα, όπως «Το Παραμύθι Με Λυπημένο Τέλος», «Τα Μπλουζ της Άγριας Νιότης», τις «Βυθισμένες Άγκυρες» αλλά και νέες επιτυχίες των τελευταίων δισκογραφικών εργασιών του όπως «Περσείδες», «Ξερολιθιές» κ.α.

συναυλια

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Θύμιος Παπαδόπουλος – πνευστά Νίκη Γρανά – πιάνο, ακορντεόν Πάρις Περυσινάκης – λύρα, μαντολίνο Ηλίας Δουμάνης – τύμπανα Δημήτρης Μουτάφης – μπάσο Πασχάλης Κολέντσης – ηχοληψία Μανώλης Μπράτσης – φωτισμοί Οργάνωση Παραγωγής: STRAY MUSIC

11 & 6 12 6 Τρίτη

Γιάννης Χαρούλης

Τετάρτη

Ύστερα από ένα δημιουργικό χειμώνα, που έφερε νέες μελωδίες, στίχους και ενορχηστρώσεις, ο Γιάννης Χαρούλης έρχεται κι αυτό το καλοκαίρι να μοιραστεί μαζί μας καινούριες σκέψεις κι αναπάντεχες επιθυμίες. Ο Γιάννης Χαρούλης μας καλεί με ανοιχτή την καρδιά, να νιώσουμε, να χαρούμε, να χορέψουμε, να γιορτάσουμε και να θυμηθούμε αυτά που από πάντα γνωρίζουμε . με τον ίδιο τρόπο που έχει με τη φωνή, την παρουσία και την ερμηνεία του, να μας κάνει να ακούμε την παραδοσιακή μουσική σαν μόλις να έχει γεννηθεί. Τα νέα τραγούδια έρχονται αγκαλιά με όλα όσα ήδη αγαπήσαμε, να μας δώσουν λόγο κι αφορμή να πιαστούμε από το χέρι, να φτιάξουμε παρέες και να ανακαλύψουμε απ’ την αρχή πόση δύναμη κι αγάπη φέρνει το να είμαστε μαζί…

συναυλια

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Λευτέρης Ανδριώτης – Λύρα Μιχάλης Καλκάνης – Κοντραμπάσο Βασίλης Μπαχαρίδης – Κρουστά Κωνσταντής Πιστιόλης –69 Πνευστά Θανάσης Τζίνγκοβιτς – 69 Ηλεκτρική Κιθάρα Πάνος Τόλιος – Κρουστά Mark Nieuwenhuis – Τρομπέτα Παναγιώτης ΡιζόπουλοςΝίκος Κωνσταντάκης – Σχεδιασμός Ήχου Μαρία Βενετάκη – Σχεδιασμός Φωτισμού Παραγωγή: AFTOFOTO

19 6 70

Γιώτα Νέγκα Τετάρτη Μετά από 60 sold out συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο με το προσωπικό της project “Φύλλο Ανδρικό”, η Γιώτα Νέγκα ξεκινάει την καλοκαιρινή της περιοδεία με πρώτο σταθμό το Θέατρο Βράχων. Γνωστή για την αυθεντικότητά της, το λαϊκό πυρήνα του ρεπερτορίου της και με παρακαταθήκη τις μεγάλες της επιτυχίες «Το δίκιο μου», «Με τα μάτια κλειστά» και τους «Ανοιχτούς λογαριασμούς», η Γιώτα Νέγκα μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές φωνές της εποχής μας, φτιάχνει ένα πρόγραμμα που τα περιλαμβάνει όλα: τα αγαπημένα της κομμάτια, τις ρίζες της, τις επιτυχίες της αλλά και τα νέα της τραγούδια «Οξυγόνο» και «Βρες μου έναν άλλον” προπομπούς του δίσκου που ετοιμάζει με τον Νίκο Μωραΐτη και τον Νίκο Μερτζάνο. H Γιώτα Νέγκα μας υπόσχεται μια εκρηκτική, δυνατή και συναισθηματική βραδιά όπως είναι και η ίδια. Κάτω από τα αστέρια του καλοκαιρινού αττικού ουρανού θα μοιραστεί μαζί μας την αλήθεια της και θα τραγουδήσει για όσα την συγκινούν και μας συγκινούν, οδηγώντας μας στα μουσικά της μονοπάτια…

συναυλια ΣΥΝΤΕΛΕΣΤEΣ Νίκος Κατσίκης: Μπουζούκι - Λαούτο Βασίλης Κετεντζόγλου: Κιθάρα Dasho Kourti: Ακορντεόν Κώστας Μυλωνάς: Drums Αλέξανδρος Τράμπας: Μπάσο Βασίλης Μιχαηλίδης: Ηχοληψία Σάκης Καρασαρίνης: Stage Ηχοληψία Οργάνωση Παραγωγής: Stray Music

20 6

Π Ρ Ο Μ Η Θ Ε Α Σ Εφτά Αρχές Στο Να Είναι Κανείς Ανίκητος Από την ομάδα AHERUSIA

Πέμπτη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΈΣ Κείμενο – Σκηνοθεσία - Μουσική - Σκηνικά - Σχέδιο κοστουμιών: Γιώργος-Βορέας Μελάς Βοηθός κινησιολόγου: Joanna David | Κοστούμια: Ευαγγελία Ζορμπά Τεχνικός: Γιώργος Σηφάκης | Παραγωγή: Γιώργος-Βορέας Μελάς ΔΙΑΝΟΜΉ Προμηθέας: Γιώργος Χατζηκυριάκος, Γιώργος-Βορέας Μελάς (β’ διανομή) Έξαρχος: Δημήτρης Κατσιδονιώτης | Πρώτη: Γιούλη Παπανελοπούλου | Μαντώ: Βίκυ Δρίβα Χορός:

Θεόφιλος Βλάχος, Μελίνα Μαστραντώνη, Γιώτα Ανδρουτσοπούλου, Μαρία Ιωάννου, Κωνσταντίνος Πλατής, Πάνος Νίκιας, Μάνθος Σιδηρόπουλος, Ιόνυ Μοσχοβάκου, Κατερίνα Παπασωτηρίου-Χατζηκυριάκου.

Μουσικοί επί σκηνής AHERUSIA Γιώργος-Βορέας Μελάς (Voreas Faethon): Κιθάρα – φωνή Χρήστος Γιαννόπουλος (Πανδίων): Αυλοί – Άσκαυλοι | Δημήτρης Χαραμής (Drakhon): Κιθάρα – φωνή | Δημήτρης Γιαβής (Alexandros): Κιθάρα – φωνή | Θοδωρής Μανίκας (Tho): Μπάσο – φωνή | Παντελής Πολύζος (Chaeronios): Κρουστά

Το έργο αποτελεί μια σύγχρονη προσέγγιση στην ερμηνεία του μύθου του Προμηθέα, μέσα από το πρίσμα της κριτικής του φαινόμενου του Μετα- ουμανισμού ενώ βασίζεται μυθουργικά τόσο στο Προμηθεύς Πυρφόρος όσο και στο Προμηθεύς Δεσμώτης. Γραμμένο κυρίως στην Αλεξανδρινή ελληνική διάλεκτο, όπου αποτέλεσε την πρώτη οικουμενική γλώσσα της αρχαιότητας, συνδυάζει το αρχαίο ελληνικό δράμα, το μουσικό θέατρο, το κινησιοθέατρο, το χοροθέατρο, την παραμυθιακή αφήγηση και την video art, δημιουργώντας μια ψυχαγωγική μορφή επικοινωνίας που μέσα στην εκφραστική της πολυποικιλότητα, προσπαθεί να επαναφέρει

το θεατή αντιμέτωπο με την υπαρξιακή του αναζήτηση, την χαμένη από καιρό σε αυτές τις εποχές του φόβου και της έκδηλης συναισθηματικής αβεβαιότητας. Η μουσική, όπως και το κείμενο, είναι πρωτότυπη, βασισμένη στο τρίτο δίσκο του γνωστού folk σχήματος Aherusia, «PROMETHEUS - Seven Principles On How To Be Invincible». Η μουσική εκτελείται ζωντανά επί σκηνής από το ίδιο το συγκρότημα. Η ιστορία του έργου περιγράφει το αβέβαιο ταξίδι των Ανθρώπων στη συνείδηση και τη φρικτή μαρτυρία του ευεργέτη Τιτάνα στον βράχο. Άραγε οι κοιμώμενοι θα αφυπνιστούν τελικά; Ο φόβος είναι απλά μια επιλογή.

θεατρο

21 6 74

Παρασκευή

Βασίλης Παπακωνσταντίνου «Μπλέξαμε…» Ο Βασίλης, ο αιώνιος έφηβος, έχει τα γενέθλιά του την Παρασκευή 21 Ιουνίου και τα γιορτάζει στο Θέατρο Βράχων με όλον τον κόσμο, τους έφηβους, τους ενήλικες, όλους όσοι αισθάνονται «νέοι και ατίθασοι» στην καρδιά. Αυθεντικός, συναισθηματικός, εκρηκτικός, ο Βασίλης μετράει περισσότερα από 45 χρόνια πορείας, αμέτρητους δίσκους, τεράστιες επιτυχίες και θρυλικές συναυλίες. Θρυλική αναμένεται να είναι και αυτή στο Θέατρο Βράχων με τον Βασίλη να μας τραγουδάει, πέρα από μια επιλογή από τα αγαπημένα μας διαχρονικά τραγούδιασταθμούς και κομμάτια και από το νέο του δίσκο «Μπλέξαμε» που κυκλοφορεί σε στίχους της Λίνας Δημοπούλου, του Οδυσσέα Ιωάννου και της Σάννυ Μπαλτζή με μουσική του ίδιου, του Χριστόφορου Κροκίδη και του Αντρέα Αποστόλου. Με τη νέα του δισκογραφική δουλειά που φέρει το μοναδικό του στίγμα, ο Βασίλης βρίσκει την ευκαιρία να μας «μιλήσει» για το σήμερα, για όλα αυτά που μας συγκινούν και μας προβληματίζουν, για τον έρωτα, την κοινωνία, τους φόβους μας, το όνειρο. Το βράδυ της 21ης Ιουνίου θα είναι η ευκαιρία μας να τραγουδήσουμε «Χρόνια Πολλά» στον Βασίλη, τον δικό μας Βασίλη, με την τρυφερή ροκ φωνή και τη ηλεκτρισμένη σκηνική παρουσία που έχει σημαδέψει τις ζωές εκατομμυρίων θαυμαστών του και να ταξιδέψουμε μαζί του σε άλλους μακρινούς μουσικούς προορισμούς.

συναυλια

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μαίρη Μπρόζη: Βιολί – τραγούδι Αντρέας Αποστόλου: Πιάνο – keyboards Βαγγέλης Πατεράκης: Ηλεκτρικό Μπάσο Στέφανος Δημητρίου: Τύμπανα Γιάννης Αυγέρης; Κιθάρες Επιμέλεια ήχου: Αλέξανδρος Μπίτος, Λυσιέν Κλίμης Επιμέλεια φώτων: Γιάννης Δίπλας: Ενορχήστρωση: Αντρέας Αποστόλου: Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης: Γραφιστική επιμέλεια: Μάνος Σαλούστρος Οργάνωση παραγωγής: STRAY MUSIC

24 6

Δευτέρα

Ντάριο Φο – Φράνκα Ράμε Όλ ο σ πίτ ι, κρεβ άτι, εκκλησία

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Συγγραφείς: Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο Μετάφραση: Αχιλλέας Καλαμάρας Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης Μουσική - Στίχοι τραγουδιών: Σταμάτης Κραουνάκης Σκηνικά & Κοστούμια: Έλλη Λιδωρικιώτη Επιμέλεια Κίνησης: Φαίδρα Σούτου Μουσικό περιβάλλον: Βάιος Πράπας Βοηθός Σκηνοθέτη: Τζένη Κόλλια Βοηθός Σκηνογράφου: Θεοδώρα Βεστάρχη ΔΙΑΝΟΜΗ Βασιλική Δέλιου (Μια γυναίκα μόνη) Αντωνία Καμπάκου (Το ξύπνημα) Γιάννα Μαλακατέ (Η μαμά φρικιό) Ράνια Παπαδάκου (Έχουμε όλες την ίδια ιστορία)

Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει την περίοδο 2018-19 το εμβληματικό έργο των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε «Όλο σπίτι κρεβάτι κι εκκλησία» σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη.

Το έργο πραγματεύεται την κατάσταση της γυναίκας στον σύγχρονο «πολιτισμένο» κόσμο. H κατάσταση της γυναίκας είναι παντού και πάντα ίδια. Γυναίκες, αδελφές, μητέρες, φίλες, με ανάγκη για αγάπη και σεβασμό. Μια κραυγή απόγνωσης και σημαία επανάστασης. Σεξουαλική δουλεία και εξέργεση στην κοινωνική και οικογενειακή καταπίεση. Το ισχυροαδύναμο φύλο ανά τους αιώνες. Ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

Ένα έργο με λόγο καθημερινό και υπερβατικό που ακουμπάει στην καρδιά, αλλά δίνει γροθιά στο στομάχι. Όλοι μας σε όλες τις φράσεις. Τόσο τρομακτικά οικείο. Ένα υπέροχο κράμα, με δραματικό γέλιο και κωμικό δάκρυ. Το έργο πρωτοανέβηκε το 1977 με τη Φράνκα Ράμε να παίζει όλους τους ρόλους. Έκτοτε παίζεται συνεχώς σε όλο τον «πολιτισμένο» κόσμο.

θεατρο

25 6

9 o ΦΕΣΤΙ ΒΑ Λ ΘΕ ΡΙ Ν ΟΥ ΚΙ Ν ΗΜΑΤΟΓΡΑ Φ ΟΥ Τ ΗΣ Α ΘΗΝ Α Σ Τρίτη

Διοργάνωση: Κινηματογραφική Εταιρεία Αθηνών CINEMAGAZINE.GR OΠANΔA Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Αυστραλίας

Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων το υ Πί τερ Γο υ ί αΡ

(1975) 103’

Από τη μία πλευρά το γεωμετρικά αυστηρό χτίσμα της σχολής με τους δύσκαμπτους κανονισμούς, την πειθαρχία και την καταπιεστική ατμόσφαιρα υπακοής. Από την άλλη πλευρά, ένα εξοχικό τοπίο μέσα στην έκστασή του, με τη βλάστησή σε πλήρη άνθηση και τον ζωηρό του μικρόκοσμο από έντομα και πουλιά σε διαρκή κίνηση. Κι ανάμεσά τους μια τάξη μαθητριών που ασφυκτιούν πίσω από τα σφιχτά, μακριά κοστούμια που τους έχει επιβληθεί να φορούν, καταμεσής ενός ζεστού μεσημεριού. Μια χούφτα κοριτσιών μέσα στον πυρετό της νιότης και της θηλυκότητάς τους, των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, με τα κάτασπρα φορέματά τους να δηλώνουν κάτι από την αθωότητά τους, την ακόμη ανέγγιχτη παρθενία τους. Τρία από τα κορίτσια αυτά απομακρύνονται για έναν περίπατο. Δεν θα γυρίσουν ποτέ. Προσεγγίζοντας την ιστορία του μέσα από μια ποιητική ματιά που αποδυναμώνει κάθε ορθολογική προσέγγιση, ο Αυστραλός σκηνοθέτης του «Truman Show» βουλιάζει τον θεατή σε μια ονειρική αφήγηση, ζητώντας του να αντιμετωπίσει το φιλμ σε ένα καθαρά αλληγορικό επίπεδο. Μόνο εκεί, το συμβάν της εξαφάνισης των κοριτσιών παύει να αποτελεί ένα ανεπίλυτο μυστικό και γίνεται ένα θαυμαστό μυστήριο: πάνω στα αόρατα και απροσπέλαστα στη λογική περάσματα που σμίγουν τον άνθρωπο με την αιώνια και σοφή Φύση του. Το «Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων» παραμένει μια από τις πιο δημοφιλείς και καταξιωμένες ταινίες στα χρονικά του αυστραλέζικου κινηματογράφου.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

26 6 80

Τετάρτη

Ελευθερία Αρβανιτάκη – Γιάννης Κότσιρας Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιάννης Κότσιρας δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς είναι από τους πολύ αγαπημένους καλλιτέχνες του ελληνικού κοινού. Φέτος, ξανασυναντήθηκαν επί σκηνής μετά από μία εικοσαετία και παρουσίασαν ένα πρόγραμμα γεμάτο από τις μεγάλες τους επιτυχίες, αλλά και από τραγούδια που αγαπούν και μας έκαναν να τα αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο από τις ερμηνείες τους. Απ’ το «Δυνατά» και της «Καληνύχτας τα φιλιά» ως το «Κάθε φορά» και το «Εφάπαξ», από το «Μένω εκτός» ως την «Αλεξάνδρεια» και με αναφορές σε κλασσικά λαϊκά τραγούδια όπως τα «Θέλω κοντά σου να μείνω», «Πρώτη φορά», «Μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου» και τα «Μαύρα μάτια σου» ως το «Κόκκινο φουστάνι» και τη «Χάντρα θαλασσιά», η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιάννης Κότσιρας έμπλεξαν τραγούδια και διαθέσεις και παρέσυραν μαζί τους το κοινό που κάθε βραδιά γινόταν μαζί τους μια μεγάλη χορωδία. Η παράστασή τους ξεχώρισε όπως ήταν αναμενόμενο και δικαίως χαρακτηρίστηκε η “παράσταση της χρονιάς” με τον κόσμο να φεύγει πλήρης μετά από κάθε live έχοντας συγκινηθεί, εκτονωθεί, χορέψει και τραγουδήσει μαζί με τους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Το ντουέτο τους με τίτλο “Δυο ζωές” σε μουσική Γιώργου Καραδήμου και στίχους Λήδας Ρουμάνη (γράφτηκε με αφορμή τη συνεργασία τους) βρίσκεται στην κορυφή των playlist των ραδιοφώνων της χώρας από τον Οκτώβριο μέχρι και σήμερα.

συναυλια ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης τύμπανα, ενορχηστρώσεις Αλέξανδρος Λιβιτσάνος πλήκτρα, ενορχηστρώσεις Παρασκευάς Κίτσος – μπάσο Γιάννης Κυριμκυρίδης – πιάνο Δημήτρης Τσάκας – σαξόφωνο Κώστας Μιχαλός – κιθάρες 81 Βαγγέλης Μαχαίρας μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο 81 Νίκος Μέρμηγκας λάφτα, λαούτο, μπουζούκι Φωτισμοί: Μαρία Βενετάκη Σχεδιασμός ήχου: Χάρης Κρεμμύδας & Στρατή Καραδημητράκη Επιμέλεια προγράμματος: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιάννης Κότσιρας, Λήδα Ρουμάνη Οργάνωση παραγωγής: Για την Ελευθερία Αρβανιτάκη: Λήδα Ρουμάνη - Ηχόχρωμα Για τον Γιάννη Κότσιρα: Menta Art Events

27 6

Beth Hart O p e n in g A c t: Th e B ig No s e A t t a c k Πέμπτη Περισσότερες από δύο δεκαετίες, η Beth Hart καθηλώνει το κοινό σε κάθε της εμφάνιση. Γνωστή για τον δυναμισμό και το πάθος της, δίνει την ψυχή της πάνω στη σκηνή και μαγεύει με τις δυνατότητες της φωνής και την αστείρευτη ενέργειά της. Στη μακρόχρονη πορεία της μετράει ήδη πολυάριθμες διακρίσεις, μεταξύ των οποίων τρία βραβεία από την Blues Music Awards (δύο βραβεία Female Blues Artist και ένα Instrumentalist – Vocals). Έχει προταθεί για βραβείο Grammy ενώ κιθαρίστες-θρύλοι, όπως οι Jeﬀ Beck, Slash, Joe Bonamassa και Buddy Guy, έχουν μοιραστεί μαζί της τη σκηνή και έχουν μεταφέρει τη συνεργασία τους και στο studio Την συναυλία της Beth Hart στο Θέατρο Βράχων θα ανοίξουν οι The Big Nose Αttack. Γνωστοί για τον δικό τους ιδιαίτερο ήχο που συνδυάζει τις blues επιρροές τους με τα “αδάμαστα” rock στοιχεία του ‘70 και με πολυάριθμες εμφανίσεις σε μεγάλα φεστιβάλ στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, έρχονται για να ροκάρουν και στη σκηνή του Θεάτρου Βράχων! Η εκρηκτική Beth Hart βάζει το 2019 την Ελλάδα στο χάρτη της παγκόσμιας περιοδείας της και μας υπόσχεται μια αυθεντική blues rock συναυλία.

Παραγωγή: Menta Art Events

συναυλια

29 & 6 30 6 Σάββατο

Κυριακή

2οΦεστιβΑλ ΓενικΗς ΓραμματεΙας ΙσΟτητας

2Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ Σε συνέχεια της τεράστιας επιτυχίας που σημείωσε το περσινό, 1ο Φεστιβάλ για την Ισότητα των Φύλων, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Βράχων, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων προβαίνει και φέτος στη διοργάνωση του 2ο Φεστιβάλ για την Ισότητα των Φύλων, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο Πρόγραμμα του Θεάτρου Βράχων. Το 2ο Φεστιβάλ για την Ισότητα των Φύλων στοχεύει στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κοινού για τα θέματα ισότητας των φύλων, εξάλειψης της έμφυλης βίας και υπέρβασης κάθε είδους στερεοτύπων και πολλαπλών διακρίσεων, μέσα από ποικίλες δράσεις εξωστρέφειας, προσφορά επικαιροποιημένου ενημερωτικού υλικού, προβολές, θεατρικές παραστάσεις και μουσικές βραδιές, που διεκδικούν και θέτουν στο επίκεντρό τους την ισότητα για όλους και όλες ανεξαιρέτως. Σας περιμένουμε όλες και όλους στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ μας, προκειμένου να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να υψώσουμε τις φωνές μας υπέρ της ισότητας των φύλων και κόντρα στις έμφυλες και τις πολλαπλές διακρίσεις. Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις του 2ο Φεστιβάλ για την Ισότητα των Φύλων είναι ΔΩΡΕΑΝ.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΟΥΒΕΛΑ ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

29 6

Σάββατο

Συναυλία ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ Η Τάνια Τσανακλίδου, για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, “ξανακοιτάει” το ρεπερτόριο της από την αρχή της καριέρας της μέχρι σήμερα. Θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με τα τραγούδια που μας την σύστησαν, αυτά με τα οποία πορευτήκαμε μαζί της και την αγαπήσαμε. Η μουσική επιμέλεια και οι ενορχηστρώσεις είναι του Γιάννη Παπαζαχαριάκη. Λίγα λόγια από την Τάνια... “

Ξεκάρφωσα πέντε –έξι αστέρια απ´ τον νυχτερινό ουρανό μου, μπήκα στον μυστικό μου κήπο και μάζεψα τα πιο όμορφα λουλούδια μου. Το καλοκαίρι αυτό θέλω να ξαναβάλω στη ζωή μου τη γιορτή, να μοιραστώ τα δώρα μου, να δω αν οι παλιές αγάπες κράτησαν την υπόσχεση και μας θυμούνται ακόμα. Ο χρόνος φεύγει, τα φεγγάρια γεμίζουν και φθίνουν αδιάκοπα, η εικόνα ξεθωριάζει. Να γίνω και πάλι χρωματιστή, να θυμηθώ, να ονειρευτώ, να τραγουδήσω σαν όλα να είναι στην αρχή. Να γίνουν και πάλι βεβαιότητα όλες οι αβεβαιότητες που ο χρόνος μας φορτώνει. Να! Έτσι σκέφτομαι για αυτή τη συναυλία που τώρα κάθομαι και την ετοιμάζω στα χαρτιά. Να μην ξεχάσω χρώματα και υλικά, να είναι οι αποσκευές μου όλες εκεί. Να μην αδικήσω τίποτα. Να ευχαριστηθώ τα λόγια, να ξεδιψάσω μουσική και να ‘μαστε όλοι μαζί.” Τάνια Τσανακλίδου

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Γιάννης Παπαζαχαριάκης – Κιθάρες Σπύρος Παναγιωτόπουλος –Τύμπανα Σωτήρης Λεμονίδης – Πιάνο, Keyboard Αναστάσιος Μισυρλής – Τσέλο Πέτρος Βαρθακούρης – Μπάσο Ντίνος Χατζηιορδάνου – Ακορντεόν Μηχανικός ήχου: Παναγιώτης Πετρονικολός Ηχοληψία: Ηλίας Τριντής Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης

Συναυλία Κατερίνα Ντούσκα

30 6

Κυριακή ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Αλέξανδρος Λιβιτσάνος – πιάνο, synths Δημήτρης Στασινός – κιθάρες Γιώργος Μπουλντής – μπάσο, synth bass Μανώλης Γιαννίκιος – drums, spdsx Περικλής Μαθιέλλης – φώτα Γιάννης Λαμπρόπουλος – ήχος

Η Κατερίνα Ντούσκα είναι Ελληνοκαναδέζα τραγουδίστρια-τραγουδοποιός και ζει μόνιμα στην Αθήνα. Το album της “Embodiment” κυκλοφόρησε το 2016 από τη Minos EMI / Universal, και το 2018 το single της “Fire Away” επιλέχθηκε για να επενεδύσει την επίσημη τηλεοπτική καμπάνια της Nescafe Canada. Το μουσικό ύφος της περιλαμβάνει σκοτεινούς ήχους που θυμίζουν τα πρότυπά της όπως η Lykke Li, η Banks και η Jessie Ware και ο αξιοσημείωτος τρόπος που ερμηνεύει τα τραγούδια της έχει κατά καιρούς παρομοιαστεί με

αυτόν της Amy Winehouse. Η Κατερίνα έγινε γνωστή με το χιτ της “One in a Million” και τη διασκευή της στο “Do I Wanna Know” των Arctic Monkeys, η οποία έχει ξεπεράσει τις 2.000.000 προβολές στο YouTube. Έχει συνεργαστεί με πολλούς διεθνείς καλλιτέχνες όπως η LP, ο Albin Lee Meldau, ο Tom Baxter, η Yasmine Hamdan, o Oddisee, οι Kadebostany ενώ έχει πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε μεγάλες σκηνές και φεστιβάλ σε Ελλάδα και Ευρώπη όπως: The 02 Academy London, Rockwave Festival, κέντρο Πολι-

τισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο διεθνές φεστιβάλ “Give a home” του Sofarsound’s /Amnesty International όπου ήταν μια εκ των 300+ καλλιτεχνών που συμμετείχαν με σκοπό την υποστήριξη των προσφύγων ανά τον κόσμο. Φέτος, εκπροσώπησε την Ελλάδα στον 64ο διαγωνισμό της Eurovision με το τραγούδι Better Love, ένα τραγούδι που έγραψε η ίδια μαζί με τον Leon of Athens και τον David Sneddon. Η Κατερίνα Ντούσκα ανήκει στο δυναμικό της Minos EMI / Universal Music Group.

1 7 88

Σωκράτης Μάλαμας Δευτέρα

Αν είστε από αυτούς που τους αρέσουν τα παραμύθια και τα κάτοπτρα, αν έχετε ταξιδέψει με χάρτη ή χωρίς, σε ασύλληπτους λαβυρίνθους του νου και σε ασπρόμαυρες ιστορίες, αν βάζετε στο repeat #tasketa αν σας αρέσει να τραγουδάτε μαζί με το πλήθος σε γεμάτα θέατρα για 4 ώρες, τότε δεν γίνεται να λείπετε από τη μεγάλη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα στο Θέατρο Βράχων. Ο Σωκράτης επιστρέφει στο θέατρο στη σκιά των βράχων, κατακαλόκαιρο και υπόσχεται να «φοράει» τα καλύτερά του: τα πιο αγαπημένα του (σας) τραγούδια, τα πιο σκοτεινά, τα φωτεινά και τα χιλιοτραγουδισμένα ή μία απρόβλεπτη ροή που σίγουρα θα συγκινήσει και θα μας ενώσει πάλι. Παρέα με την εκλεκτή μπάντα του και το χαμογελαστό ταλαντούχο κορίτσι που τον συνοδεύει τα δύο τελευταία χρόνια, την Ιουλία Καραπατάκη.

συναυλια

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Ιουλία Καραπατάκη: τραγούδι Δημήτρης Λάππας: Κιθάρες – τζουράς – μπουζούκι Νίκος Μαγνήσαλης: Τύμπανα Γιάννης Παπατριανταφύλλου: Μπάσο Φώτης Σιώτας: Βιολί – βιόλα – τραγούδι Κυριάκος Ταπάκης: Λαούτο – μπουζούκι Νίκος Παραουλάκης: Νέυ Ηχοληψία: Τίτος Καργιωτάκης & Παναγιώτης Ηλιόπουλος: Σχεδιασμός φώτων: Χρήστος Λαζαρίδης: Τεχνικός σκηνής: Δημήτρης Κατέβας: Παραγωγή: NOVEL VOX

3 7 90

«Λωξάντρα» Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου

Τετάρτη ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΔΙΑΝΟΜΗ

Θεατρική μεταφορά: Άκης Δήμου Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης Σκηνικά-Κοστούμια: Έρση Δρίνη Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης Χορογράφος: Δήμητρα Γρατσιούνη Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Κυριακού Φωτογράφος: Μαριλένα Αναστασιάδου Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Τάγαρη

Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Αρμένης, Μιχάλης Μητρούσης, Ευαγγελία Μουμούρη, Χρύσα Παπά

Κατερίνα Αντωνιάδου, Χρήστος Ζαχαριάδης, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Κωνσταντίνος Κυριακού, Γιάννης Κουκουράκης, Αλεξία Μουστάκα, Κοραλία Τσόγκα, Σόλων Τσούνης, Αλμπέρτο Φάις, Μαρία Χάνου, Χριστίνα Ψάλτη «Τραγουδίστρια Ευθαλία» η Σοφία Παπάζογλου

Η θρυλική κοκόνα από την Πόλη Τέλη 19ου αιώνα-αρχές 20ου. Μια μεσοαστική ελληνική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης ζει τις μικρές και τις μεγάλες στιγμές της καθημερινότητάς, με φόντο τα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Στον πυρήνα της, η κοκόνα Λωξάντρα. Μια λαϊκή γυναίκα που έχει αγάπη για τη ζωή και τους γύρω της. Πανέξυπνη, στοργική, αλλά και χαρισματική μαγείρισσα. Σημειώστε ένα από τα μυστικά της: «Τη σαρδέλα καλά να τη λαδώσεις πρέπει και μετά πάνω σε κληματόφυλλα να την ψήσεις-όλα εγώ θα σε

τα λέω;». Στην παράσταση θ’ αποκαλύψει περισσότερα! Η Λωξάντρα δεν είναι γέννημα συγγραφικής φαντασίας, αλλά πρόσωπο υπαρκτό. Συγκεκριμένα, η γιαγιά της Μαρίας Ιορδανίδου. Η τελευταία το 1962 και σε ηλικία 65 χρονών μετέφερε στο ομώνυμο μυθιστόρημα την ιστορία αυτής της δυναμικής γυναίκας, περιγράφοντας παράλληλα με χιούμορ και ζηλευτή ζωντάνια τα έθιμα και τη ζωή των Ελλήνων της Πόλης. Ελάτε, λοιπόν, να θυμηθούμε

οι παλαιότεροι και να μάθουμε οι νεότεροι τα παλιά, να γελάσουμε και να συγκινηθούμε. Και πού ξέρετε, ίσως η Λωξάντρα σας φιλέψει και λίγο από τον ξακουστό χαλβά της. Η «Λωξάντρα», βασισμένη στο συναρπαστικό μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου, σε θεατρική απόδοση του Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη είναι μια γοητευτική παράσταση-ταξίδι στο χρόνο, μέσα από τα μάτια και τις συνταγές μιας χαρισματικής γυναίκας.

θεατρο

8 7

Δευτέρα

Αντονέν Αρτώ «Η μεγάλη μέρα μέσα στη νύχτα» Συναρμογή κειμένων - Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Ιφιγένεια Αστεριάδη Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας Σκηνογραφία: Γιώργος Λυντζέρης Επιμέλεια Κίνησης: Σοφία Καραγιάννη Φωτισμοί -φωτογραφίες: Σάκης Μπιρμπίλης Αφίσα: Στράτος Τρογκάνης

ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ο Αντονέν Αρτώ (Antoine Marie Joseph Paul Artaud 4 Σεπτεμβρίου 1896 - 4 Μαρτίου 1948), Γάλλος Μικρασιατικής καταγωγής, υπήρξε ποιητής, ηθοποιός, σκηνοθέτης, ζωγράφος, θεωρητικός του θεάτρου και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του σουρεαλιστικού κινήματος. Συνέγραψε πλήθος δοκιμίων, επιστολών (με ή χωρίς παραλήπτη) και μελετών για το θέατρο. Επινόησε το «Θέατρο της σκληρότητας» (Teatre de la cruaute) και, αναδρομικά, θεωρήθηκε προφήτης του σύγχρονου θεάτρου. Για μεγάλες χρονικές περιόδους ο Αρτώ έμεινε έγκλειστος σε ψυχιατρικές κλινικές, γεγονός που, σε συνδυασμό με τον εθισμό

του στο όπιο, του στέρησε τη φήμη που δικαιούτο ενόσω ζούσε. Κεντρικός άξονας του μονόλογου, είναι οι ερωτικές επιστολές του Αρτώ προς την ηθοποιό Genica Athanasiou. Εμπεριέχει ψήγματα και θραύσματα από τις απόψεις ενός ιδιοφυούς τρελού, περί έρωτα, θανάτου, θεατρικής τέχνης και πολιτικής. Μέσα από τις επιστολές, η ερωμένη –ηθοποιός, υποδύεται τον εραστή της σε μια ακραία συνθήκη, ίσως του θανάτου του, ‘σωματοποιώντας’ τον και προσπαθεί να εισχωρήσει στα άδυτα του μυαλού, της ψυχής και του σώματός του, για να τον αντιληφθεί βαθύτερα.

θeatρικοσ μονολογοσ

10 7

Τετάρτη

Κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν 2o Danceschool Ways Festival Χορογραφικές αναζητήσεις από σπουδαστές των Ανώτερων Επαγγελματικών Σχολών Χορού της Ελλάδας

Η δράση υλοποιείται με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής

Το Danceschool Ways Festival αποτελεί μια δυναμική πλατφόρμα που σχεδιάστηκε και οργανώθηκε από το Κέντρο Μελέτης Χορού «Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν». Πρόκειται για μια ζωντανή συνάντηση σπουδαστών από διαφορετικές Επαγγελματικές Σχολές Χορού, με διαφορετικές αισθητικές και κατευθύνσεις, που έχουν όμως κοινή την αγάπη για τον πειραματισμό και είναι έτοιμοι να πάρουν το ρίσκο της αναζήτησης της καλλιτεχνικής τους γλώσσας. Η δυναμική αυτή πλατφόρμα μεταφέρει αυτές τις φρέσκες χορογραφικές «ματιές» έξω από το πλαίσιο της Σχολής, κοντά στο ευρύ κοινό, δίνοντας στους σπουδαστές το κίνητρο και τη δυνατότητα να επεξεργαστούν και να ολοκληρώσουν τη χορογραφική τους ιδέα και σε άλλα επίπεδα (φωτισμός, μουσική, κοστούμια, εκτέ-

λεση, σκηνικά, ήχος). Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν και τα δύο διήμερα σεμινάρια που προσφέρθηκαν στους σπουδαστές στη διάρκεια της προετοιμασίας: φωτισμού με τη Χριστίνα Θανάσουλα και δραματουργίας με τη Δανάη Θεοδωρίδου. Η σύνθετη και πολυπρόσωπη φύση αυτής της πλατφόρμας, έχει την προοπτική να δημιουργήσει μια δυναμική κοινότητας και ανταλλαγής με μακρόχρονη προοπτική καθώς και να αναπτύξει και να διευρύνει τους τόπους συνάντησης της εκπαίδευσης και της δημιουργίας. Στην πλατφόρμα συμμετέχουν φοιτητές και από τα τρία έτη σπουδών από τις Ανώτερες Επαγγελματικές Σχολές όλης της Ελλάδας. Τα έργα επιλέχθηκαν από μια επιτροπή που αποτελείται από τους καθηγητές χορογραφίας όλων των Σχολών.

ΧΟΡΟΣ

Συμμετέχουν οι Σχολές: ΑΚΤΙΝΑ 95

«Αλέξανδρος Χατζιάρας» Vaganova AE «ΑΝΝΑ ΠΕΤΡΟΒΑ –ΜΑΡΩ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥ» «Εθνικής Λυρικής Σκηνής»

ΚΣΟΤ Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης Επαγγελματική Σχολή Αριστέας Λίτου (Ιωάννινα) «Μαρίας Χατζημιχάλη Χαρλαύτη» «Νίκης Κονταξάκη – Νικολέττας Μπακάλη» ΣΧΟΛΗ ΧΟΡΟΥ ΡΑΛΛΟΥ ΜΑΝΟΥ «ΜΟΡΙΑΝΟΒΑ -ΤΡΑΣΤΑ» «ΧοροΧρόνος» Ανώτερη Σχολή «Ωδείου Αθηνών»

11 7

Πέμπτη

Χοροθέατρο Μοντέρνοι Καιροί «Εξολοθρευτής Άγγελος» Μια χοροθεατρική παράσταση βασισμένη στην κινηματογραφική ταινία του Luis Buñuel “Εl Αngel Exterminador” (Ο Εξολοθρευτής Άγγελος)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Βασίλης Γεωργοσόπουλος ΔΙΑΝΟΜΗ Ανδρέας Βελέντζας, Δημήτρης Καπαμάς, Γιούλια Καραχανιάν, Μαρία Μάργαρη, Γιάννης Πετρίδης, Αντωνία Πίντζου

Στην αριστουργηματική σουρεαλιστική ταινία του Luis Buñuel, oι καλεσμένοι σε ένα δείπνο της υψηλής αριστοκρατίας ανακαλύπτουν πως για έναν περίεργο λόγο δεν μπορούν να φύγουν από την τραπεζαρία, παρότι η πόρτα είναι ορθάνοιχτη. Σταδιακά, αρχίζουν να αντιμετωπίζουν ελλείψεις σε τροφή και νερό, ενώ οι εντάσεις κι η βία μεταξύ τους, κάνουν την εμφάνισή τους.

Στην παράσταση παρακολουθούμε τους ήρωες να ακολουθούν μια πορεία κατάρρευσης από τον καθωσπρεπισμό και την κομψότητα μέχρι την ολοκληρωτική τους αποκτήνωση. Ο χώρος της τραπεζαρίας μεταμορφώνεται σε μια ιδιότυπη φυλακή χωρίς κάγκελα, η ασφυξία του χώρου και η αδυναμία επικοινωνίας βγάζουν στην επιφάνεια τα κατώτερα ένστικτά τους. Η κοινωνική οργάνωση καταλύεται και το μόνο που μετράει είναι η επιβίωση.

Η παράσταση είναι αποτέλεσμα μιας μακράς εκπαιδευτικής διαδικασίας, πειραματισμού και έρευνας πάνω στο σώμα του ηθοποιού. Παρακολουθούμε έξι ηθοποιούς, απόλυτα εναρμονισμένους μεταξύ τους, συντονισμένους με τους ίδιους υποκριτικούς και κινησιολογικούς κώδικες, που με μοναδικό μέσο τα σώματά τους ακροβατούν επιδέξια, ανάμεσα στην υποκριτική, την κίνηση και το χορό. Η παράσταση κινείται μεταξύ πραγματικότητας, ονείρου και εφιάλτη και μας ταξιδεύει στον μαγικό και ανατρεπτικό κόσμο του Luis Buñuel.

ΧΟΡΟθeatρo

12 7 98

Παρασκευή

Δημήτρη Μαραμή « Ε ρ ω τ ό κ ρ ι τ ο ς » Με τους Vamos Ensemble Βασισμένο στο πρωτότυπο αριστούργημα του Βιτσέντζου Κορνάρου

Ο Ερωτόκριτος του Δημήτρη Μαραμή, με τη μορφή σύγχρονου ελληνικού μιούζικαλ, ήταν ανάθεση της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το 2017 παρουσιάστηκε σε sold out παραστάσεις στην Εναλλακτική Σκηνή στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και στο Ηρώδειο. Το 2018 ακολούθησε το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ενώ φέτος εγκαινίασε το Έτος Ερωτόκριτου 2019 στο Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου Κρήτης, σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή, με πρωτοβουλία και διοργάνωση της Περιφέρειας Κρήτης. H μουσική προσέγγιση του Ερωτόκριτου από τον Δημήτρη Μαραμή απέσπασε διθυραμβικές κριτικές κι ενθουσίασε το κοινό, όπου κι αν το παρακολούθησε σε ολόκληρη τη χώρα, είτε στη σκηνική, είτε στη συναυλιακή του εκδοχή. Στο πλαίσιο του Έτους Ερωτόκριτου 2019, το έργο παρουσιάζεται από τους Vamos Ensemble σε μία νέα συναυλιακή ενορχήστρωση από το Θανάση Παπαθανασίου (μέλος κι ενορχηστρωτή

των Vamos) για μια και μοναδική παράσταση στην Αθήνα. Οι ταλαντούχοι ερμηνευτές Θοδωρής Βουτσικάκης (Ερωτόκριτος), Ελένη Δημοπούλου (Αρετούσα), Ιωάννα Φόρτη (Παραμάνα), Gautier Βελισσάρης (Πολύδωρος) και Κωστής Μαυρογένης (Ρήγας), μαζί με τους Vamos Ensemble και τον συνθέτη στο πιάνο και την αφήγηση, παρουσιάζουν μοναδικά το αθάνατο αριστούργημα τους Κρητικής Αναγέννησης. Οι Vamos Ensemble είναι ένα μουσικό σύνολο με όψη και σύνθεση μικρής συμφωνικής ορχήστρας, που αποτελείται από δεκαέξι μουσικούς οι οποίοι κατοικούν στην Κρήτη. Πρωτοεμφανίστηκαν πριν από πέντε χρόνια και έχουν σαν ορμητήριο το χωριό του Βάμου στα Χανιά. Ερμηνεύουν μουσικές του κόσμου, δοσμένες με τη γνησιότητα και τον αυθορμητισμό των ιδιαίτερων και σύγχρονων ενορχηστρώσεων τους, δημιουργώντας ένα μοναδικά δικό τους χαρακτηριστικό ήχο.

συναυλια

Ερμηνεύουν: Θοδωρής Βουτσικάκης, Ιωάννα Φόρτη, Ελένη Δημοπούλου, Gautier Βελισάρρης, Κωστής Μαυρογένης Παραγωγή: ΤΕΧΝΟΤΡΟΠΟΝ – Artway

13 7 100

διάθλαση Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Δάφνης-Υμηττού

«Οι περιπέτειες του Μινχάουζεν» Μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους Βασισμένη

Σάββατο

στο μυθιστόρημα του GOTTFRIED-AUGUST BURGER ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιαννακόπουλος Μουσική: Βαγγέλης Αυγέρης Χορογραφίες: Έφη Ζαμπέλη Σκηνικές κατασκευές: Τατιάνα Γιόβα Κοστούμια: Έρρικα Αλαμάνου Διδασκαλία τραγουδιών: Λεωνίδας Περιφάνης - Βασιλική Σιδέρη Στίχοι τραγουδιών: Νανά Νικολάου - Γιώργος Γιαννακόπουλος Φωτισμοί: Νίκος Μαυρόπουλος Μακιγιάζ: Δέσποινα Δαμίγου

100 ΔΙΑΝΟΜΗ Κατερίνα Σπυροπούλου, Δέσποινα Κορολόγου, Βασιλική Σιδέρη, Βασίλης Σουβατζόγλου, Νίκος Μαυρόπουλος, Έκτορας Βασιλείου, Γρηγόρης Τσαλής, Αλέξης Μεγάλος, Αθηνά Κολαζά, Λεωνίδας Περιφάνης, Μυρτώ Ράπτη, Νίκυ Μάμαλη, Μαρία Φανίδη

Έτος 1800, 1993, 2000 ή 2018. Πόλη Βελιγράδι, Βηρυτός, Καμπούλ ή Τάπκα. Πόλεμος. Σ’ ένα θέατρο κοντά στην εμπόλεμη ζώνη, ένας θίασος παρουσιάζει τις «περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν», όμως ο βαρόνος Μινχάουζεν -ο πραγματικός-βρίσκεται εκεί, ανεβαίνει στη σκηνή, σταματά την παράσταση, και ξεκινά την «αληθινά» δική του ιστορία. Αυτός ο μεγάλος παραμυθάς πάει στους παραμυθάδες και τους λέει ιστορίες, τους βάζει μέσα, και τους κάνει να συμμετέχουν. Ξεκινά να ξαναβρεί τους συντρόφους

του και να σώσει την πόλη. Με παραμύθια. Ό,τι σκέφτεται ο Βαρόνος συμβαίνει, ό,τι φαντάζεται υπάρχει. Δεν γνωρίζει την έννοια του φόβου, δεν γνωρίζει την άρνηση στη ζωή. Τα βάζει πολύ συχνά με το θάνατο και ακόμα συχνότερα με τη ζωή. Οι περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν τόσο αληθινά ψεύτικες και τόσο ψεύτικα πειστικές, μένουν στη μνήμη σαν μια ανάσα υπερβολής, τόλμης, μια ανάσα ελευθερίας, απόλυτης ελευθερίας, που μόνο το παραμύθι μπορεί να προσφέρει.

θεατρο

101

15 7

Γιάννη Ρίτσου «Ελένη» Δευτέρα

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου Σκηνογραφία: Μαρί-Νοέλ Σεμέ Μουσική : Γιάννης Μεταλλινός Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ Καλλιτεχνική συνεργάτις- Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου Στο ρόλο της «Ελένης» ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Συμμετέχει ο Νίκος Σακαλίδης.

102

ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Η «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια σκηνικής ενσάρκωσης από τον Βασίλη Παπαβασιλείου παραμένοντας ένας φόρος κατάφασης στη δύναμη της ποίησης, του θεάτρου και της ζωής. Το σχέδιο της «Ελένης» έχει τις ρίζες του στη θεατρική βραδιά που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1999 στην Πνύκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο «Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος» καταμετρώντας μέχρι σήμερα εκατοντάδες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου σημειώνει: Oι αρχαιόθεμοι «γυναικείοι μονόλογοι» της «Τέταρτης Διάστασης». Τα κομμάτια αυτά παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς με λαμπρά συνήθως αποτελέσματα (προσωπικά μου έχει τύχει να θαυμάσω κάποια από τα αποτελέσματα αυτά), τα οποία όμως παραπέμπουν μοιραία στον κλειστό κόσμο του «ψυχολογικού θεάτρου». Η ταύτιση του φύλου του ερμηνευτή με το φύλο της θεατρικής «περσόνα», είναι υπεύθυνη, κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτή την παραπλανητική αναγωγή. Γιατί παραπλανητική; Μα γιατί ο Ρίτσος

είναι πολύ πιο κοντά στον αρχαίο συνάδερφό του παρά στον Τένεση Ουίλιαμς. Θα’ λεγε κανείς ότι ο Ουίλιαμς είναι γι’ αυτόν η αφετηρία, για να αναπλεύσει τον ποταμό του θεάτρου και να συναντήσει τον Ευριπίδη. Το θέατρο του Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών. Το ανθρώπινο πάθος, είτε τη «γυναικεία» ψυχή αφορά είτε την «ανδρική», φωτίζεται στοργικά και συνάμα ανελέητα ως έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, που φέρουν τα ωραία ονόματα Πόθος, Δόξα, Ομορφιά, και συνθέτουν το δίχτυ της Μοίρας μας. Στους μονολόγους του Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο: η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι η μόνη ταυτότητα των ηρώων του. Η κατά συνθήκη ονομασίες Αίας , Ορέστης, Ελένη κτλ. δε σηματοδοτούν ατομικές οντότητες αλλά κόμπους του Μύθου, ή μ’ άλλα λόγια της ακατάλυτης δύναμης του Απρόσωπου που εξυφαίνει, που πλέκει τη μικρή ζωή του καθενός μας. Τι άλλο έκανε η αρχαία τραγωδία;

103

θeatρικοσ μονολογοσ

16 7

«Μάνα Εκάβη» Τρίτη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση: Κ.Χ.Μύρης Διασκευή: Εύη Οικονομίδου Σκηνοθεσία: Μανώλης Ιωνάς Μουσική: Νένα Βενετσάνου Σκηνογραφική & Ενδυματολογική επιμέλεια: Μανώλης Ιωνάς Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης Μακιγιάζ: Κωσταντίνα Λαζάρου Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαίρη Μαμάκου Φωτογραφίες: Κατερίνα Κωσταντέλλου Ερμηνεία: Ιωάννα Γκαβάκου Ανδρομάχη-Κασσάνδρα σε ηχογράφηση: Νένα Βενετσάνου

104

ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Οι Τρωάδες και η Εκάβη του Ευριπίδη είναι ό,τι πιο πλήρες έχει γραφτεί στο θέατρο για τη μοίρα του ηττημένου στον πόλεμο, την προσπάθειά του να διαχειριστεί τον πόνο του, την απώλεια της ανθρώπινης ζωής και την υπαρξιακή αγωνία του για την συνέχεια της ζωής και της πολιτιστικής του μνήμης. Η αρχετυπική Εκάβη εμφανίζεται στις Τρωάδες σαν το πιο επιβαρυμένο θύμα που έχει δει την ολοσχερή κατάρρευση του οίκου της, ενώ στην Εκάβη, το θύμα Εκάβη μετατρέπεται σε θύτη που σηκώνει το χέρι της εκδίκησης και γίνεται φονιάς. Η διασκευή της «Μάνας Εκάβης» επιλέγει και από τα δύο έργα σκηνές που διαγράφουν την συγκλονιστική της πο-

ρεία. Ο χρόνος και ο τόπος που επιλέχτηκε για την παράσταση είναι κοντά στην ιστορική μας μνήμη. Κάπου στην άνυδρη μεριά της γης, την πλούσια στα έγκατά της, μέσα σε ένα πόλεμο που κλείνει τις μοίρες των ανθρώπων. Μέσα από το λόγο της Εκάβης μιλά η ηθοποιός με τα πολλά ονόματα, η ηθοποιός του κόσμου. Το μέγεθος του τραγικού λόγου γίνεται όχημα να σκεφτούμε όχι μόνο τον πόλεμο, αλλά και τον δικό μας προβληματισμό σε θέματα ανθρώπινα. Τα σπουδαιότερα, αυτά του αφανισμού της μνήμης, της πολιτισμικής συνέχειας μετά από καταστροφές, του θανάτου και του υποβιβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από πράξεις εκδίκησης.

105

θeatρικοσ μονολογοσ

17 7

«Αντριάνα» Τετάρτη

106

ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Κείμενο - Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου Ερμηνεία: Εύα Καμινάρη

Ο ιδρυτής της Στοάς Θανάσης Παπαγεωργίου έγραψε και σκηνοθέτησε την «Αντριάνα» έναν - κατά γενική ομολογία -από τους καλύτερους μονολόγους που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια και αποτέλεσε ένα προσωπικό ερμηνευτικό επίτευγμα για την Εύα Καμινάρη, όταν παίχτηκε στο θέατρο του Ζωγράφου. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 2013 σαν ένα τμήμα της τριλογίας «Με όλο μου το είναι» που παρουσίασε η Στοά στην περίοδο 2012-13 και απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές τόσο ως έργο όσο και ως ερμηνεία. Ο μονόλογος αποτελείται από 15 τηλεφωνήματα που κάνει μία γυναίκα σε διάφορα πρόσωπα με αφορμή μια ερωτική απιστία της αδελφής της. Προσπαθώντας, ως η λογική και ώριμη γυναίκα της οικογένειας, να βοηθήσει στην αποκατά-

σταση των σχέσεων του αντρόγυνου, ξεδιπλώνεται το δράμα που κρύβει η ίδια έχοντας υποστεί μια βάρβαρη προδοσία από τον άνθρωπο που λάτρεψε στη ζωή της, αυτή την αδελφή. Μια γυναίκα, μόνη στη σκηνή, παρέα μόνο με τις εφιαλτικές αναμνήσεις της, με το ένα χέρι σιδερώνει τραπεζομάντηλα εστιατορίων και με το άλλο κρατάει το ακουστικό του τηλεφώνου, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην κόλαση της μνήμης της και στην ενοχική εξάρτηση της. Μια πασίγνωστη κατάσταση για πολλές γυναίκες που τους φορτώθηκε στην πλάτη η ευθύνη του λογικού και υπομονετικού ανθρώπου, από τον οποίο η κλασική ελληνική οικογένεια περιμένει την επίλυση των προβλημάτων της, που αδυνατεί να λύσει η ίδια.

θeatρικοσ μονολογοσ

107

18 7

Πέμπτη

Ν τάλτον Τράμ πο «Ο Τζόν ι πή ρε τ ’ όπλ ο τ ου» ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Θεατρική διασκευή - απόδοση: Σοφία Αδαμίδου Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Σκηνογραφία-Κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη Μουσική: Τάσος Σωτηράκης Ερμηνεία: Τάσος Ιορδανίδης

108

ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Το αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του», γράφτηκε το 1939 και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ. Μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971 και απέσπασε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών. Το έργο του σπουδαίου και κυνηγημένου από τον Mακαρθισμό, σεναριογράφου Nτάλτον Tράμπο, είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές αντιπολεμικές φωνές. Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Αυτό το κατακρεουργημένο σώμα, καθηλωμένο στο κρεβάτι της φρίκης, αυτό το ασώματο σώμα που του λείπουν σχεδόν τα πάντα, αυτός ο ζωντανός που είναι νεκρός, ο νεκρός που είναι ζωντανός, έχει διατηρήσει το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: την ικανότητα της σκέψης.

θeatρικοσ μονολογοσ

109

19 7

Παρασκευή

110

ΧΟΡΗΓΟΣ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Σοφίας Αδαμίδου «Άρης» ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Συγγραφέας Σοφία Αδαμίδου Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης Ερμηνεία Τάσος Σωτηράκης Σκηνικά – κοστούμια: Ομάδα Cartel. Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογυιού Σκίτσο αφίσας: Γιώργος Γούσης Σχεδιασμός αφίσας: Νικολέτα Διολή Εκτέλεση Παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Ο Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους. Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.

Το έργο «Άρης» βασίζεται στη ζωή και τους αγώνες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη, που ταυτίστηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη γερμανοϊταλική κατοχή. Με τη ζωή και τη δράση του, με τις ηρωικές πράξεις του, έγραψε διδακτικές και πλούσιες σε περιεχόμενο - σελίδες στην ιστορία του λαϊκού μας κινήματος. Πρωί 16 Ιουνίου 1945, σταματάει η καρδιά του Πρωτοκαπετάνιου της Αντίστασης. Έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Ο Άρης πέθανε εκεί πάνω στα βουνά, που τόσο αγαπούσε και ήταν η ζωή του. Το νεκρό σώμα του, δε βρέθηκε ποτέ. Ούτε το κομμένο κεφάλι του, αυτό που εκτέθηκε σε δημόσια θέα από τους διώκτες του, στους

φανοστάτες της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Είχε την εντιμότητα τη μοναδική: Του αγωνιστή και του παλικαριού, να πεθάνει. Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Απρίλιος 1945) διέγραψε τον Άρη και τον αποκήρυξε, χωρίς να δώσει την απόφαση στη δημοσιότητα. Το 2011 το ΚΚΕ αποφάσισε την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του θεωρώντας ότι είχε δίκιο στην εκτίμηση του για τη Συμφωνία της Βάρκιζας και το 2018 τον αποκατέστησε και κομματικά. Η παράσταση βραβεύτηκε στα Κορφιάτικα βραφεία (Καλύτερος θεατρικός συγγραφέας «Αλέκος Σακελλάριος» η Σοφία Αδαμίδου και καλύτερος μονολόγος «Χρύσα Σπηλιώτη» ο Τάσος Σωτηράκης).

θeatρικοσ μονολογοσ

111

22 7

Δευτέρα

Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τα αστέρια» ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Κείμενο: Τηλέμαχος Τσαρδάκας Ερμηνεία - Σκηνοθεσία: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα Σκηνικά: Αντώνης Χαλκιάς Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη Διεύθυνση Παραγωγής: Λευτέρης Πλασκοβίτης Παραγωγή: K2L ΑΛΦΑ-ΙΔΕΑ Ε.Ε

112

Τέλη των 80ς, αρχές των 90ς. Η Μένια και ο Νικολής πάνε μαζί σχολείο, γίνονται αχώριστοι, ονειρεύονται, μεγαλώνουν, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται «για πάντα». Μια ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης, γεμάτη συγκίνηση και χιούμορ, τρυφερότητα και απόρριψη, σύγκρουση και νοσταλγία. Μια αναμέτρηση ενός μεγάλου εγκλωβισμένου έρωτα, με φόντο την κοινωνία ενός μικρού νησιού και την ξέγνοιαστη εποχή της αθωότητας.

θεατρο

113

23 7

Τρίτη

Βι τσέν τζου Κ ορν ά ρου «Ερωτόκ ρι τος » Εναλλακτική Ορχήστρα Φιλαρμονικής Δήμου Σητείας Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σητείας ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Παραγωγή: Σύλλογος Φίλων Μουσικής Σητείας Μουσική Διεύθυνση: Γεώργιος Φουρναράκης Σκηνοθεσία: Αθανάσιος Ζαγκότης Οργάνωση: Περιφέρεια Κρήτης, Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου, Δήμος Σητείας, Δ.Ο.Κ.Α.Σ., Ο.Α.Σ., Σύλλογος Φίλων Μουσικής Σητείας.

114

«Τὰ μάτια δὲν καλοθωροῦ στὸ μάκρεμα τοῦ τόπου, μὰ πλιὰ μακρὰ καὶ πλιὰ καλὰ θωρεῖ ἡ καρδιὰ τ’ ἀθρώπου·» Η εναλλακτική Ορχήστρα Φιλαρμονικής του Δήμου Σητείας και η Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σητείας παρουσιάζουν τη μουσική – θεατρική παράσταση «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου με σεβασμό στην ανεκτίμητη πνευματική παρακαταθήκη και αμέριστη περηφάνια για την Σητεία και τον πολιτισμό της. Στην παράσταση συμμετέχουν περίπου σαράντα μουσικοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές και χορευτές. Τέσσερις ολόκληρους αιώνες μετά, ο ποιητής Βιτσέντζος Κορνάρος εξακολουθεί να ζει στη Σητειακή γη, να μας δροσίζει με το νάμα των στίχων του και να μας εισάγει στο ‘’ορεκτικό περβόλι με τα μυρισμένα δέντρη’’ της τέχνης του. Η παράσταση θα ταξιδέψει στην Αθήνα, τη Γουμένισσα, τη Θεσσαλονίκη και σε ολόκληρη την Κρήτη μεταφέροντας μηνύματα έρωτα, φιλίας, τιμής και γενναιότητας.

ΟΤΑΝ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ «Καί μές στή σκοτεινή φλακήν, ὁπού ΄το ἡ Ἀρετούσα, ἐμπῆκα δυό ὄμορφα πουλιά κ’ ἐγλυκοκιλαδοῦσα» Η ελεύθερη σκέψη λύνει τα δεσμά. Στο ταξίδι αυτό συλλέγουμε αγαπημένα βιβλία που θα προσφέρουμε σε φυλακισμένους. «Αν θέλεις, φέρε μαζί σου ένα βιβλίο - όχι όμως ένα οποιοδήποτε βιβλίο! Φέρε κάποιο που αγαπάς, γράψε τη δική σου αφιέρωση και χάρισέ το σε κάποιον που δεν του έχουν χαρίσει πολλά». Τα βιβλία από την παράσταση του Θεάτρου Βράχων θα προσφερθούν στις φυλακές του Κορυδαλλού.

115

θεατρο

24 7 116

Μποστ «Μ α ρί α Πε ν τ α γ ι ώτ ι σ σα » Τετάρτη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία - δραματουργική επεξεργασία: Μάνος Καρατζογιάννης Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα Μουσική: Θύμιος Παπαδόπουλος Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος, Χορογραφίες - Κινησιολογία: Βρισηίς Σολωμού Παραγωγή: 5η Εποχή ΔΙΑΝΟΜΗ Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ελένη Καστάνη, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Μελέτης Ηλίας, Αργύρης Αγγέλου, Χάρης Γρηγορόπουλος, Δανάη Μπάρκα, Γιώργος Δεπάστας, Aχιλλέας Σκεύης

Τη «Μαρία Πενταγιώτισσα» ένα από πιο αστεία, σχεδόν σπαρταριστά έργα του ελληνικού ρεπερτορίου, γραμμένο στον προσφιλή του 15σύλαβο έγραψε στα 1982 ο Μποστ. Μια ξεκαρδιστική παρωδία ηθών βασισμένη σε ένα από τα γνωστά παραδοσιακά τραγούδια του τόπου μας εμπνευσμένο από αληθινά περιστατικά. Η Μαρία η Πενταγιώτισσα, κατά κόσμον Μαρία Δασκαλοπούλου, ήταν γνωστή στο χωριό της - Πενταγιοί Φωκίδας - για τις ερωτικές της περιπέτειες. Εραστές και αγαπητικοί δημιουργούσαν συχνά επεισόδια, ενώ η ίδια θεωρείται μέχρι σήμερα μία από τις πρώτες φεμινίστριες στην Ελλάδα. Ο λαός τραγούδησε την ομορφιά της

και τα ερωτικά της καμώματα: Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρισσό κριάρια / και στης Μαρίας την ποδιά σφάζονται παληκάρια... Μαρίτσα Πενταγιώτισσα, μωρή δασκαλοπούλα, / εσύ τα ’καμες ούλα!. Με όχημα την ιστορία της θρυλικής Μαρίας του τόπου μας ο Μποστ και πάντα «σε ζωντανή σύνδεση» σαρκάζει τους θεσμούς και αμφιβάλλει για τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Μοναδική μορφή στην ελληνική τέχνη και τα γράμματα ο Χρύσανθος Μέντης Μποσταντζόγλου, κατά συντομογραφία Μποστ - σκιτσογράφος, εικονογράφος, γελοιογράφος, ζωγράφος, θεατρικός συγγραφέας, στι-

χουργός, σατυρικός αρθρογράφος κατάφερε να δημιουργήσει ένα εντελώς αναγνωρίσιμο σατιρικό ύφος και μια βαθιά προσωπική σχέση με τις λέξεις που αποκτούσαν αυτονομία ως σχόλια αυθύπαρκτα η κάθε μια, χρησιμοποιώντας την καθαρεύουσα σε ακραία σύνταξη για να υπογραμμίσει την ημιμάθεια της εποχής του. Το έργο του Μποστ τα έχει όλα: χιούμορ, συγκίνηση, πολιτικό στοχασμό, αγάπη για τους ανθρώπους, μα κυρίως δυο στοιχεία συχνά αντικρουόμενα στη νεοελληνική συνείδηση: τη λαϊκότητα και τη λογιοσύνη. Μπορεί να πει με λίγα πολλά και να θίξει με τη φαινομενική αλαφράδα του βαθιά ζητήματα του καιρού μας.

θεατρο

117

26 & 7 27 7 Παρασκευή

Σάββατο

118

Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Βύρωνα

Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο» Σε μ ο υ σι κ ή κ αι τρ αγο ύ δι α το υ Σ ταύ ρ ο υ Ξ αρ χ άκου ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Λίλιαν Δημητρακοπούλους Κινησιολογία: Μάριος Μακρόπουλος ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ: Αυγουστίνου Αννεζίνα, Βεργιάδης Δανιήλ, Ζαγοριανού Κορίνα, Καββαδία Τίνα, Καλιωράκη Ελπίδα, Καραμάνος Θύμιος, Καρατζήμας Μίλτος, Κλάγκου Ματίνα, Κουγιάς Γιώργος, Κυριάκου Ειρήνη, Κύτταρη Ελένη, Λουρωτού Στέλλα, Μαγειροπούλου Άννα, Μανδήτσιος Γιώργος, Μήτσουρα Βιβή, Μπακάλης Λεωνίδας, Μπαντίδας Κώστας, Μπαράκου Νίκη, Μπαρμπέρης Γιάννης, Μπελιά Κατερίνα, Μπίτα Ελένη, Νταλαμπίρας Στέλιος, Παπαεμμανουήλ Μαρία, Τζανής Παύλος, Τοπίδου Κατερίνα, Τόρβα Κατερίνα, Τσακλιώτης Άκης, Φελεκίδου Ρεβέκκα, Χρηστίδη Ηλέκτρα, Ψευτόγιαννη Θάλεια. Συμμετέχει ο ηθοποιός Μάριος Μακρόπουλος Βασικός τραγουδιστής: Κώστας Τριανταφυλλίδης Τραγούδι: Δανιήλ Βεργιάδης, Λίλιαν Δημητρακοπούλου και όλος ο θίασος. Μουσικοί: Αριστέα – κιθάρα, Σεραφείμ Μαρεντάκης – λύρα Φίλιππος Πουρπουρίδης – νταούλι Αφίσα παράστασης: Βιβή Μήτσουρα

θεατρο

119

26 8 120

«Μά λι στα κ ύρι ε Ζα μ πέ τ α ! . . . » Δευτέρα

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή Κοστούμια: Κατερίνα Παπανικολάου Χορογραφίες: Φώτης Διαμαντόπουλος Ενορχήστρωση-Μουσική Διδασκαλία: Άκης Δείξιμος Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη Επεξεργασία-Δημιουργία Βίντεο: Κάρολος Πορφύρης Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριάννα Τουντασάκη Βοηθός Ενδυματολόγου: Χριστίνα Τσουτσουλίγκα Παραγωγή: Α.Μ Τεχνηχώρος ΕΕ ΔΙΑΝΟΜΗ Βίκυ Σταυροπούλου, Τάσος Χαλκιάς, Λευτέρης Ελευθερίου, Χριστίνα Τσάφου, Ελένη Καρακάση, Μάκης Πατέλης, Αντώνης Βαρθαλίτης, Άκης Δείξιμος, Στεφανία Δράκου, Κωνσταντίνος Κακούρης, Ιωάννης Κοντέλλης, Χρύσα Κλούβα, Νίκη Λάμη, Δημήτρης Μακρής, Λήδα Μανουσάκη, Ειρήνη Τασούλα, Γιώργος Τσουρουνάκης

Η παράσταση-φόρος τιμής στον Γιώργο Ζαμπέτα «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα!...» είναι μια μεγάλη γιορτή. Τα τραγούδια του Ζαμπέτα θεωρούνται πανελλήνια και διαχρονικά. Δεν είναι τυχαίο πως ο αυτοδημιούργητος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού ευτύχησε ν’ αποκτήσει το μεγαλύτερο φαν κλαμπ της εποχής του: Τη χώρα ολόκληρη. Η παράσταση βασίστηκε στο βιβλίο της κόρης του Ζαμπέτα, Κατερίνας: «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» (εκδ. Άγκυρα), ενώ είχε στη διάθεσή του και σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από το αρχείο της οικογένειας.

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που γνώρισα τον Πέτρο Ζούλια. Στο πρόσωπό του διέκρινα καθαρότητα ψυχής (…), σεβασμό και αγάπη για τη δουλειά του. Έτσι, χωρίς δισταγμό τον εμπιστεύτηκα και του παρέδωσα το αρχειακό υλικό που είχα για τον πατέρα μου. (…) Το σημερινό αποτέλεσμα με δικαίωσε, πάνω απ’ όλα όμως δικαίωσε την προσωπικότητα του πατέρα και ανέδειξε το έργο και την εποχή του», σημειώνει η κυρία Κατερίνα Ζαμπέτα. «Ονειρεύτηκα να κάνω μια παράσταση όχι ΓΙΑ, ούτε ΜΕ τον Ζαμπέτα, αλλά μια παράσταση που ο σκηνικός

κόσμος να ‘ναι ο ίδιος ο Ζαμπέτας. Η θεατρική αφήγηση να αντανακλά τη γκάμα της προσωπικότητάς του. Να νιώθεις ότι ζυμώνεται μαζί του. Αναγεννάται, σχολιάζεται, οδηγείται από τον ίδιο, τον μεγάλο δημιουργό. Επικοινωνεί τα συναισθήματα, τη φιλοσοφία, την αισθητική, το χιούμορ και την τρέλα του. Ακολουθεί την ιστορία του και τη μεταπλάθει σε ένα θεατρικό σύμπαν. Παίρνει από τη ζωή και την πραγματικότητα κι ακολουθεί το δρόμο της μυθοπλασίας, έτσι που να αναδείξει το λόγο και την ψυχή του» σημειώνει ο σκηνοθέτης.

θεατρο

121

27 8

Μολι έρου «Δ ον Ζουά ν » Τρίτη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδη Μετάφραση: Παναγιώτα Πανταζή Σκηνικό: Παναγιώτα Κοκορού Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκυ Παναγιωτοπούλου Διεύθυνση Παραγωγής: Νόρα Φαγά Παραγωγή: 5η Εποχή

122

Η 5η Εποχή, συνεχίζοντας την δημιουργική παρουσία της στο χώρο του πολιτισμού, παρουσιάζει το καλοκαίρι του 2019 το αριστούργημα του Μολιέρου ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ. Στον Δον Ζουάν, ο Μολιέρος πραγματεύεται έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, δίνοντας την ισχυρότερη λογοτεχνική ενσάρκωση του θρυλικού ήρωα και ένα από τα πιο γοητευτικά όσο και αινιγματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Ο Μολιέρος οδηγεί στα άκρα το προφίλ του ακόλαστου ήρωα. Μετατοπίζει το ενδιαφέρον από τα ερωτικά επιτεύγματα του Δον Ζουάν στη φιλοσοφία του. Τον προικίζει με οξύνοια που του επιτρέπει να δικαιολογεί τις πράξεις του μέσα από τον αδιαφιλονίκητο ορθολογισμό ενός ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, ενώ ταυ-

τόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας που τον περιβάλλει. Γι’ αυτόν, διαρκής αναζήτηση της ηδονής ουσιαστικά σημαίνει διεκδίκηση της απόλυτης ελευθερίας με την αποτίναξη κάθε συναισθηματικού, ηθικού, κοινωνικού, οικογενειακού και θρησκευτικού φραγμού. Συνθέτει έτσι το απόλυτα σαγηνευτικό αλλά και επίφοβο πορτρέτο ενός προβοκάτορα, που υπονομεύει θεσμούς, κανόνες και αξίες και παραβιάζει κοινωνικά ταμπού, προκαλώντας τη συντηρητική κοινωνία κάθε εποχής. Προκλητικό μείγμα κοινωνικής σάτιρας και μεταφυσικής ανησυχίας, το έργο που υπήρξε αντικείμενο σκανδάλου και λογοκρισίας από την πρώτη κιόλας παρουσίασή του και πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, διατηρεί μέχρι σήμερα το σφρίγος και την ανατρεπτική του δύναμη.

θεατρο ΔΙΑΝΟΜΗ Νίκος Κουρής, Ζέτα Μακρυπούλια, Μάκης Παπαδημητρίου, Δημήτρης Καραμπέτσης, Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Σοφολόγης, Μιχάλης Τιτόπουλος, Ιωάννης Καπελέρης, Ελίζα Σκολίδη

123

29 8

Πέμπτη

Νίκου Χατζηαποστόλου «Η πρώτη αγάπη» Αισθηματική οπερέτα σε δύο πράξεις με πρόλογο και επίλογο ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Προμηθέας Αλειφερόπουλος Ενορχήστρωση – Διασκευή: Μιχάλης Παρασκάκης Σκηνικά – Κοστούμια: Χριστίνα Σπανού Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη Συμπαραγωγή με την ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή

124

Η παράσταση «Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ» ανήκει στην ενότητα του προγραμματισμού της Εναλλακτικής Σκηνής ΕΛΣ με τον τίτλο «ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ» που εντάσσεται στην Πράξη «ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΣ» (MIS 5004053) με κωδικό 2017ΕΠΑ08510107 (Άξονας 06 του Ε.Π. «ΑΤΤΙΚΗ») και συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και από Εθνικούς Πόρους.

Η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, μετά τη μεγάλη επιτυχία της παραγωγής Ο μικάδος των Γκίλμπερτ και Σάλλιβαν, συμπράττει εκ νέου με την Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή για την αναβίωση της θρυλικής και σπανιότατα παιγμένης οπερέτας Η πρώτη αγάπη (1929) του Νίκου Χατζηαποστόλου. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο ηθοποιός Προμηθέας Αλειφερόπουλος, γνωστός από τις συμμετοχές του σε διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές και βραβευμένος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Τη μουσική διασκευή επιμελείται ο Μιχάλης Παρασκάκης, ένας από τους πιο δραστήριους νέους συνθέτες σύγχρονης μουσικής με σημαντική παρουσία στο εξωτερικό και ιδρυτής του μουσικού συνόλου Τέττιξ. Η Πρώτη αγάπη είναι η ερωτική ιστορία δύο νέων, ο χωρισμός και το ξανασμίξιμό τους ύστερα από δεκαπέντε χρόνια. Πικάντικη και γεμάτη χιούμορ, φωτίζει απροσδόκητες πτυχές της εποχής:

Πίσω από τις πασίγνωστες νοσταλγικές μελωδίες και τους τρυφερούς στίχους των τραγουδιών, αναδύεται η τολμηρή και μοντέρνα Ελλάδα της δεκαετίας του ’20. Το 1929 είναι μια χρονιά τομή για τη μεσοπολεμική πραγματικότητα. Θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει ως την τελευταία μιας περιόδου σχετικής ανεμελιάς και, ταυτόχρονα (και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο) την κορυφαία της. Η Πλάκα και η Καλαμάτα με την αναδυόμενη αστική τάξη, η Αίγλη, το Ζάππειο, ο Απόλλωνας, το Ωδείο Αθηνών, η καθημερινότητα των φοιτητών γεμάτη πάθη και έριδες ξεπροβάλλουν ανάγλυφα μέσα από το έργο αναδεικνύοντας μια εποχή τόσο κοντινή με τη δική μας. Ο κυνισμός και ο ρομαντισμός εναλλάσσονται στις ερωτικές σχέσεις, τα πάθη ξεφτίζουν και αναθερμαίνονται. Τα ζευγάρια στροβιλίζονται στους ρυθμούς του βαλς και του φοξ τροτ, με τη διασαλευμένη αθωότητα της κοινωνίας που επούλωσε τις πληγές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ανίδεης για το τι θα επακολουθούσε.

οπερέτα ΔΙΑΝΟΜΗ Νίκος: Διονύσης Τσαντίνης Ελένη: Αναστασία Κότσαλη Ρενέ: Λητώ Μεσσήνη Μιχαλάκης: Γιώργος Ρούπας

ΜΟΥΣΙΚΟΙ: Δημήτρης Τίγκας – κοντραμπάσο Μάριο Αδρόβερ Πάρδο – κλαρινέτο, κρουστά Σταμάτης Πασόπουλος – ακορντεόν

125

1 9 126

Θέατρο ΡΟΔΑ

Ουί λι α μ Σα ί ξπηρ « Τ ρι κ υμ ί α » Κυριακή

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Μετάφραση: Σκηνικά: Μουσική: Χορικά: Κοστούμια:

Μαρία Περετζή Δημήτρης Περετζής Νίκος Τσιουμπλεκτσής Τάκης Πατερέλης, Πία Πιερράκου, Γιώργος Ντούνης, Μαρία Περετζή Μαρία Περετζή Μαρία Περετζή, Ιουλία Βεντίκου, Άννα Κυπραίου, Μαρία Συμεωνίδου, Βίκη Tσέλιου, Αθηνά Παπαφώτη, Χρυσούλα Μπέτσα, Μαρία Τσούγκα, Ίρις Μπαγλανέα, Πάτυ Παπαγεωργίου, Γιάννης Αγγέλης, Πόπη Αστέρη, Δέσποινα Λόγια, Βούλη Φωτιάδου Ηχητικά: Δημήτρης Γασπαράτος, Άγγελος Γιαννάτος Φωτισμός: Μαρία Περετζή, Δημήτρης Νέλλας, Χάρης Καρίνος Μακιγιάζ: Πάτυ Παπαγεωργίου, Ιουλία Βεντίκου

Κακός καιρός; Πολύ κακός. Η Τρικυμία ξεσπάει ξαφνικά, φέρνει πανικό, σύγχυση στο νου και φόβο στις καρδιές αυτών που ταξιδεύουν με το ωραίο σκάφος. Μια περιπέτεια λίγων ανθρώπων μας αποκαλύπτει κόσμους παράξενους με μάγους και ξωτικά, που όμως είναι τόσο όμοιοι με όλα τα κωμικοτραγικά που ζούμε σήμερα. Ένας δούκας διωγμένος από την πατρίδα του, αποκλεισμένος σε ερημονήσι, θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Θα καταφέρει να εξασφαλίσει ένα μέλλον για το παιδί του, που με τόσους κόπους μεγάλωσε στην εξορία αυτή; Πρίγκιπες, ευγενείς και σύμβουλοι συνθέτουν την εικόνα της εξουσίας με τις ευθύνες και τις δολο-

πλοκίες που τη συνοδεύουν. Οι ναύτες και οι ακόλουθοι δείχνουν τα πάθη των ανθρώπων που δουλεύουν για να ζήσουν. Το σκηνικό του έρωτα ζωντανεύει για ένα νεαρό ζευγάρι. Στο κέντρο στέκει ο άνθρωπος και η προσπάθειά του να αποκατασταθεί η σχέση του με ότι συμβαίνει στη ζωή του. Η «Τρικυμία» είναι το τελευταίο και κορυφαίο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, στο οποίο δικαιώνει το σύνολο του έργου του και κατά κάποιο τρόπο εξηγεί φιλοσοφικά τη θέση του σαν ποιητής, αλλά και τις απόψεις του για το θέατρο και τη ζωή. Είναι ιστορικό γεγονός ότι πρώτος Πρόσπερος ήταν ο ίδιος ο Σαίξπηρ και ότι το έργο γράφτηκε για να παίξει ο ίδιος τούτο τον ρόλο.

θεατρο

ΔΙΑΝΟΜΗ Σταμάτης Λόγος Τζέλα Αναγνωστοπούλου Ιουλία Βεντίκου Μάνια Μεταξά Πάτυ Παπαγεωργίου Σταύρος Κάππας Θωμάς Γκότσης Δημήτρης Μπόζες127 Δημήτρης Νέλλας Γιάννης Αγγέλης Δημήτρης Γασπαράτος Χάρης Καρίνος Γιώργος Κωστογιάννης Χρήστος Βαλαώρας Άννα Κυπραίου Αλέξανδρος Μπάτσης Πία Πιερράκου Εύα Αυλίδου Λένα Κοντοπίδου Χρυσούλα Μπέτσα Αθηνά Παπαφώτη Μαρίζα Πελεκάνου Ηλίας Πιλάτος Βίκυ Τσέλιου Αργυρώ Τσιουμπλεκτσή Μαρία Τσούγκα

2 9 128

Αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου Δευτέρα

Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Ασπασία Στρατηγού

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι ο ποιητής, πεζογράφος, στιχουργός και συλλέκτης Μάνος Ελευθερίου έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στις καρδιές μας και στον Ελληνικό πολιτισμό. Στενοί δεσμοί, πολύχρονη φιλία και πάρα πολλά τραγούδια, από το ξεκίνημά του, συνδέουν τον Γιώργο Νταλάρα με τον Μάνο. Μαζί με τον καλό του φίλο και συνεργάτη Μίλτο Πασχαλίδη, ετοίμασαν και παρουσιάζουν μια σειρά συναυλιών με τα ωραιότερα τραγούδια του Μάνου Ελευθερίου. Ο Μάνος Ελευθερίου μας χάρισε πάνω από 400 αγαπημένα τραγούδια, που μελοποιήθηκαν από τους σημαντικότερους συνθέτες των τελευταίων 50 χρόνων. Από τον «Άγιο Φεβρουάριο» του Δήμου Μούτση στα «Λαϊκά» του Μίκη Θεοδωράκη, από τη «Θητεία» του Γιάννη Μαρκόπουλου στο «Κάτω απ’ τη μαρκίζα» του Γιάννη Σπανού, από το «Ελεύθεροι κι ωραίοι» του Σταύρου Κουγιουμτζή στον «Άμλετ της σελήνης» του Θάνου Μικρούτσικου και το «Είν’ αρρώστια τα τραγούδια» του Σταύρου Ξαρχάκου, η υπογραφή του Μάνου Ελευθερίου ήταν αυτή που σημάδεψε τη δισκογραφία μιας ολόκληρης εποχής. Τον Γιώργο Νταλάρα, τον Μίλτο Πασχαλίδη αλλά και την ταλαντούχα Ασπασία Στρατηγού που θα τραγουδήσει μερικά από τα ωραιότερα λαϊκά του Μάνου, συνοδεύουν 9 εξαιρετικοί μουσικοί που «ντύνουν» τα τραγούδια με τη δεξιοτεχνία και το μεράκι τους.

συναυλια ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Γιώργος Παπαχριστούδης – πιάνο Γιώργος Μάτσικας και Βασίλης Κορακάκης – μπουζούκι, Χρήστος Ζέρβας – κιθάρα, Θανάσης Σοφράς – μπάσο, Μάνος Γρυσμπολάκης – ακορντεόν, 129 Αντώνης Καλιούρης – πνευστά 129 Στράτος Σαμνιώτης – κρουστά, Δημήτρης Γκαβαρδίνας – τύμπανα Ενορχηστρώσεις: Γιώργος Νταλάρας, Γιώργος Παπαχριστούδης Σχεδιασμός ήχου- ηχοληψία: Αντώνης Ζαχόπουλος, Βαγγέλης Κουλούρης Φωτισμοί: Γιάννης Μανιατάκος

3 9

Τρίτη

Σοφοκλή «Οι δ ί πους Τ ύρα ν ν ος» ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Σκηνογραφία Κοστούμια: Πάρις Μέξης Μουσική: Μίνως Μάτσας Κίνηση: Κική Μπάκα Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος Βοηθοί σκηνοθέτες: Δήμητρα Δερμιτζάκη, Έλενα Σκουλά Βοηθός Mουσικού Συνθέτη: Δήμητρα Αγραφιώτη Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα

130

Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν την αριστουργηματική τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Το έργο ξεκινά με ένα μυστήριο. Η πόλη της Θήβας πλήττεται από λοιμό και ο βασιλιάς Οιδίποδας ζητά να εξακριβώσει τον λόγο. Ο χρησμός του Απόλλωνα παραγγέλνει ότι για να καθαρίσει η πόλη πρέπει πρώτα να τιμωρηθεί ο φόνος του Λάιου. Ο βασιλιάς αποφασίζει να εξιχνιάσει το αίνιγμα και ξετυλίγει ένα κουβάρι φρικτών αποκαλύψεων. Υπάρχουν δύο άξονες στο έργο αυτό, το τελειότερο του αρχαίου δράματος, τουλάχιστον απ’ τα σωζόμενα, που δρουν συμπληρωματικά:

Ο ένας είναι η τέλεια πλοκή του: το έργο αυτό είναι το πρώτο στην παγκόσμια δραματουργία θρίλερ με σασπένς (whodunitplay τα αποκαλούν οι Αγγλοσάξωνες). Ξετυλίγοντας το κουβάρι των γεγονότων, ο ήρωας, με αριστοτεχνικό τρόπο, φτάνει στο κέντρο του λαβυρίνθου, όπου διώκτης και διωκόμενος είναι ο ίδιος. Κι αν συχνά υποτιμούμε τον άξονα αυτόν, γυρεύοντας δίκαια άλλες ποιότητες, η φράση «Ο Πόλυβος δεν ήτανε πατέρας σου» πάντα προκαλεί ρίγος στο κοινό που παρακολουθεί. Και το παιχνίδι της μοίρας είναι ακόμα στα μισά.

Ο δεύτερος άξονας, αυτός που κάνει τον Οιδίποδα το πρώτο υπαρξιακό έργο στην παγκόσμια δραματουργία, είναι η ίδια η ερώτηση που θέτει: «Ποιος είμαι;». Και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο ήρωας για να την απαντήσει: τα εργαλεία που ο άνθρωπος –ειδικά ο Δυτικός– έχει θεοποιήσει: τον ορθό λόγο, τη σκέψη, τη λογική. Είναι τα μόνα που έχουμε, έχουν εκτοξεύσει το είδος μας, όμως δεν αρκούν. Γιατί αν αποφασίσεις να θέσεις τη συγκεκριμένη ερώτηση, οφείλεις να είσαι έτοιμος και για την απάντηση. Και η αλήθεια, όπως λέει ο ποιητής, «μόνον έναντι θανάτου δίδεται». Ο Οιδίποδας είναι ο πρώτος Άνθρωπος της δραματουργίας μας, ο Αδάμ της. Και η μοίρα του μας κάνει ταπεινούς.

θεατρο ΔΙΑΝΟΜΗ Δημήτρης Λιγνάδης Αμαλία Μουτούση Νίκος Χατζόπουλος Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης Γιώργος Ζιόβας Γιώργος Ψυχογιός Νικόλας Χανακούλας ΧΟΡΟΣ Μιχάλης Αφολαγιάν Δημήτρης Γεωργαλάς Δημήτρης Καραβιώτης 131 Κώστας Κοράκης Αλκιβιάδης Μαγγόνας Δημήτρης Μαύρος 131 Βασίλης Παπαδημητρίου Γιάννης Πολιτάκης Γιωργής Τσουρής Βαγγέλης Ψωμάς

4 9 132

Αν τών ης Μ α ρτ σ ά κ ης «Μητέρα Κ ρήτ η τ σ’ α ρχ ον τ ι ά ς» Τετάρτη

Μια μοναδική βραδιά αφιερωμένη στην παράδοση της Κρήτης μέσα από τη μουσική, το τραγούδι και τον χορό είναι η συναυλία «Κρήτη μητέρα τσ`αρχοντιάς». Ο αγαπημένος καλλιτέχνης Αντώνης Μαρτσάκης (βιολί, τραγούδι) με τους συνεργάτες του παρουσιάζει ένα πλούσιο μουσικό πρόγραμμα από όλη την Κρήτη: Κισσαμίτικα συρτά, κοντυλιές Ανατολικής και Κεντρικής Κρήτης, πυρρίχιοι ήχοι με ασκομαντούρες και νταουλάκια, μαντολίνα και λαούτα, ταμπαχανιώτικα με μπουλγαρί και τραγούδια από ομάδα ριζίτικου. Το πρόγραμμα της βραδιάς περιλαμβάνει επίσης επιλογές από τις επτά προσωπικές δισκογραφικές δουλειές του Αντώνη Μαρτσάκη αλλά και διαχρονικά κομμάτια σπουδαίων Κρητών καλλιτεχνών.

σ υ ν α υ λ ι ασ

υναυλια

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Νίκος Μαρεντάκης – λαούτο Κανάκης Κοζωνάκης – λαούτο, τραγούδι Χαράλαμπος Πιτροπάκης – ασκομαντούρα, μαντούρα, σητειακό νταουλάκι Γιάννης Μαρτσάκης – θιαμπόλι, λαούτο Φραγκίσκος Μπαλτζάκης – ασκομαντούρα, σητειακό νταουλάκι Γιάννης Παξιμαδάκης – μπουλγαρί, κιθάρα Μιχάλης Χαρκιολάκης– μαντολίνο Στο χορευτικό πρόγραμμα ο Λαογραφικός Όμιλος “Κουρήτες” Οργάνωση: Μελωδικό Καράβι

Στην είσοδο θα μοιραστεί παραδοσιακό κρητικό κέρασμα

133

5 9 134

ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας

Πέμπτη

Αι σχύλου «Προμηθέ α ς Δ ε σ μ ώτ ης » ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Σταύρος Σ.Τσακίρης Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης Σκηνική εγκατάσταση: Κώστας Βαρώτσος Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ Κίνηση: Marcello Magni Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης Βοηθοί σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά - Μαρία Φλωράτου

Το ΔΗΠΕΘΕ. Πάτρας συμμετείχε φέτος στο Φεστιβάλ Επιδαύρου με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου. «Ίσως το πιο φωτισμένο κείμενο όλων των εποχών», όπως σημειώνει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σταύρος Τσακίρης, ο οποίος έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία. Ο Σταύρος Τσακίρης είδε στο πρόσωπο και την ερμηνευτική δεινότητα της Kathryn Hunter τον ιδανικό Προμηθέα και η διεθνούς φήμης ελληνικής καταγωγής ηθοποιός αποδέχτηκε με θέρμη την πρόσκλησή του να ενσαρκώσει τον ομώνυμο ρόλο. Είναι βραβευμένη ως καλύτερη ηθοποιός με Olivier Award και με τον Προμηθέα που ερμηνεύει στα ελληνικά παίζει για πρώτη φορά στην Επίδαυρο.

Η Κάθρυν Χάντερ, επιλέγει συχνά να ερμηνεύσει ανδρικούς ρόλους. Κατάγεται από τις Οινούσες της Χίου, (το γένος Χατζηπατέρα) και είναι μεγαλωμένη στην Αγγλία, με σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου και κορυφαίες συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο Peter Brook και θεατρικούς οργανισμούς όπως η Royal Shakespeare Company και το Globe Theater. Είναι η πρώτη γυναίκα ηθοποιός που ερμήνευσε τον ρόλο του Βασιλιά Ληρ (1997), ενώ έχει ενσαρκώσει πληθώρα άλλων ανδρικών ρόλων, όπως τον Ριχάρδο Γ’, τον Πουκ στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, τον Κόκκινο Πίτερ στον Πίθηκο του Κάφκα, τον Συρανό ντε Μπερζεράκ, τον Mr. Ido και πρόσφατα τον Τίμωνα τον Αθηναίο.

Έχει επίσης εντυπωσιακή κινηματογραφική της πορεία. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη συμμετοχή της στην ταινία Χάρυ Πότερ και Το Τάγμα του Φοίνικα. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με κορυφαίους θεατρικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο. Γιατί όμως μια γυναίκα να ενσαρκώσει έναν ανδρικό ρόλο; Ο Προμηθέας είναι ο άνθρωπος Θεός. Ένας εκπεπτωκώς άγγελος. Δεν είναι ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Είναι αυτός/αυτή που αρνήθηκε τον όποιον διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους. Τους αγάπησε και τους υπερασπίστηκε. Θρηνεί για τη γήινη μοίρα τους, που είναι ο Θάνατος. Μια μοίρα κοινή για όλους.

θεατρο ΔΙΑΝΟΜΗ Kathryn Hunter Νικήτας Τσακίρογλου Δημήτρης Πιατάς Πέγκυ Τρικαλιώτη Αλέξανδρος Μπουρδούμης Γεράσιμος Γεννατάς Ηλιάνα Μαυρομάτη Αντιγόνη Φρυδά Κώστας Νικούλ

135

6 9 136

Παρασκευή

Μολι έρου «Κατά φα ν τ α σί α Ν α σ θε ν ής » ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση-Απόδοση: Πέτρος Φιλιππίδης, Δημήτρης Φιλιππίδης Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης Χορογραφίες-Κινησιολογία: Ελπίδα Νίνου Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς Βοηθός χορογράφος: Ζωή Πολυχρονιάδη Βοηθός σκηνοθέτη: Χάρης Χιώτης Παραγωγή: ΜΑΡΚΟΣ ΤΑΓΑΡΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Το τελευταίο έργο του κορυφαίου Γάλλου δραματουργού σκηνοθετεί ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος υπογράφει τη μετάφραση μαζί με τον Δημήτρη Φιλιππίδη, κρατώντας παράλληλα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με έναν εξαιρετικό θίασο στο πλευρό του, που θα περιοδεύσει μαζί του σε μεγάλα φεστιβάλ ανά την Ελλάδα. Η κωμωδία του Μολιέρου αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα θεατρικά κείμενα και γοητεύει αιώνες το κοινό, καθώς αγγίζει την ανθρώπινη ψυχή προσπαθώντας να ξορκίσει μέσα από το γέλιο φόβους και αμφιβολίες. Ο Αργκάν είναι ένας υποχόνδριος, φιλάργυρος και αρρωστοφοβικός ηλικιωμένος, εξαρτημένος από τους γιατρούς και τα φάρμακα. Αισθάνεται συνεχώς ασθενής, αν και στην πραγματικότητα χαίρει άκρας υγείας! Αυτή η εμμονή του τον καθιστά εύκολο θύμα και οι γύρω του τον εκμεταλλεύονται. Μάλιστα, φτάνει στο σημείο να θέλει να παντρέψει την κόρη του, Ανζελίκ, με γιατρό

προκειμένου να έχει δωρεάν ιατρική φροντίδα. Ο αδελφός του, όμως, σε συνεργασία με την υπηρέτρια του Αργκάν θα προσπαθήσουν να τον θεραπεύσουν από τις φαντασιοπληξίες του και ταυτόχρονα να τον οδηγήσουν να ανακαλύψει ποιος πραγματικά τον αγαπά και του είναι πιστός. Ο Μολιέρος μέσα από τη συγκεκριμένη κωμωδία ασκεί με οξυδέρκεια κριτική στην κοινωνία και στα ήθη, στην ιατρική σοβαροφάνεια και στην απληστία, ενώ παράλληλα παρατηρεί την αιώνια διαμάχη των δύο φύλων για την «πρωτοκαθεδρία» μέσα στο σπίτι. Τέλος, κριτικάρει έντονα την τσαρλατάνικη ιατρική της εποχής του. Η ιδιαιτερότητα του έργου έγκειται και στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Μολιέρος ερμήνευσε το ρόλο του Αργκάν και στην τέταρτη παράσταση του έργου, στις 17 Φεβρουαρίου 1673, κατέρρευσε με το κλείσιμο της αυλαίας, για να πεθάνει λίγο αργότερα σπίτι του.

θεατρο ΔΙΑΝΟΜΗ Πέτρος Φιλιππίδης Μυρτώ Αλικάκη Τάκης Παπαματθαίου Τάσος Γιαννόπουλος Αντίνοος Αλμπάνης Λαέρτης Μαλκότσης Ιωάννα Ασημακοπούλου Νεφέλη Κουρή Ρένος Ρώτας Θάλεια Σταματέλου Χάρης Χιώτης 137 Βαγγέλης Κυπαρίσσης

137

8 9 138

Βέβηλος Κυριακή

Ο Βέβηλος είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες MC’s και ένας από τους πρώτους ράπερ της πολιτικοποιημένης ελληνικής χιπ χοπ σκηνής από το μακρινό 1993, με δεκάδες δισκογραφικές συμμετοχές και πάνω από 500 ζωντανές εμφανίσεις στο ενεργητικό του. Η μουσική του αποτέλεσε έναν από τους πυλώνες του low bap. Ο ίδιος, έγινε γνωστός με τους Βαβυλώνα τη δεκαετία του ’90, ενώ ηγήθηκε και στους Ομερτά, ένα σχήμα το οποίο δημιουργήθηκε από τον ίδιο το 2001 μέσα στη φυλακή. Ο Βέβηλος ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Βράχων και κάνει και πάλι τα υπόγεια να βρίθουν ρίμες με τις ιστορίες του μελοποιημένες μέσα από μια underground βαρύθυμη παράκληση. Μια ακόμη νύχτα που θα πάψουμε να μεταφράζουμε σιωπές.

σ υ ν α υ σλ ιυα ν

αυλια

139

9 9 140

Δυν άμει ς τ ου Α ι γ α ί ου Δευτέρα

Μια γοητευτική μουσική ιστορία των τροβαδούρων της Μεσογείου

Μια μαντινάδα, ένα κοτσάκι, μια καντάδα... Τραγούδια της καρδιάς… μαζί με φίλους κανταδόρους, παλιούς και νέους. Τραγούδια της καρδιάς και ρίμες της αγάπης.. μαζί με φίλους τροβαδούρους, παλιούς και νέους. Ένα αεράκι μυστικό, μυριστικό, μεθυστικό, εφύσηξε ένα βράδυ απ΄ τα μέρη του Αιγαίου, απ΄ τη θάλασσα και τους έριξε στην πόρτα μας... με όργανα και με φωνές έσπειραν μουσικές που άνθισαν και κάρπισαν... τραγούδησαν κοτσάκια του Αιγαίου, ρίμες της αγάπης και μαντινάδες της καρδιάς, σκοπούς της θάλασσας, τραγούδια που μιλούν για τη ξεχασμένη, όχι χαμένη αθωότητα της ανθρώπινης ψυχής... μα φύσηξε ξανά βοριάς κι αέρας και τους πήρε το καπέλο... εκύλισε η πέτρα και τσάκισε… φτερούγισ΄ η καρδιά τους και ράγισε… …Αλλά η θέληση του μουσικού είναι να φανερώνει το μυστικό, να διαπερνάει το σκοτάδι… κι οι τροβαδούροι μας συνέχισαν να τργουδάνε όλες τις μέρες που έλειπαν... και να... φύσηξε πάλι μελτεμάκι, εκεί… στα μέρη που πονάει η νοσταλγία... ...κι οι μυστικές, οι μουσικές Δυνάμεις του Αιγαίου, χαράματα η ώρα τρεις θα ‘ρθούν να μας ξυπνήσουν, με μια καντάδα, ένα κοτσάκι, μια μαντινάδα της καρδιάς... με όργανα και μουσικές που αγάπησαν και όλοι αγαπήσαμε.

συναυλια

141

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Χρίστος Τσιαμούλης – ούτι, νέι , τραγούδι Νίκος Γράψας – λαούτο, ταμπουράς, κιθάρα, τραγούδι Γιάννης Ζευγόλης – βιολί Μιχάλης Κλαπάκης – κρουστά Προσκεκλημένος ο Νίκος Ξυδάκης

141

10 9

Αρι στοφάν η «Ν εφέλες» Τρίτη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση: Γιάννης Αστερής Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς Συνεργάτης στη δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου Βοηθός σκηνοθέτη: Γκέλυ Καλαμπάκα Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

142

Η αριστοτεχνική κωμωδία “Νεφέλες” του Αριστοφάνη παρουσιάζεται φέτος σε όλη την Ελλάδα και στο Φεστιβάλ Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και μετάφραση Γιάννη Αστερή. Ο Δημήτρης Καραντζάς καταπιάνεται για πρώτη φορά με το αριστοφανικό έργο και με τη σύμπραξη πολύ σημαντικών ηθοποιών χρίζει πρωταγωνίστριες της παράστασης τις ίδιες τις Νεφέλες, που έρχονται να κηρύξουν την αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της λογικής και την επιστροφή σε μια χαμένη πνευματικότητα, σ’ ένα αέναο και επικίνδυνο παιχνίδι μεταμορφώσεων. Οι “Νεφέλες” του Αριστοφάνη παρουσιάστηκαν στα Μεγάλα Διονύσια το 423 π.Χ. και μας αφηγούνται την περιπέτεια ενός ”καθημερινού ανθρώπου” ,του Στρεψιάδη, που προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από τα χρέη του. Αρχικά, ο Στρεψιάδης προσπαθεί να πείσει τον καλοαναθρεμμένο του γιο, Φειδιππίδη, που είναι και η αιτία των χρεών του,να φοιτήσει στο φροντιστήριο του Σωκράτη, ελπίζοντας ότι έτσι θα μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο γλιτώνοντας από τους

δανειστές. Όταν εκείνος αρνείται, αποφασίζει -παρά την ηλικία του-να σπουδάσει ο ίδιος. Έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των Νεφελών και τον Σωκράτη ,αλλά πολύ γρήγορα αποδεικνύεται ανεπίδεκτος μαθήσεως. Μην έχοντας άλλη λύση , αναγκάζει τον Φειδιππίδη να σπουδάσει με το ζόρι. Πατέρας και γιος παρακολουθούν τη σύγκρουση Δίκαιου και Άδικου Λόγου, για το ποιος από τους δύο μπορεί να προσφέρει την καλύτερη εκπαίδευση . Ο Άδικος Λόγος αναδεικνύεται νικητής και ο Φειδιππίδης μεταμορφώνεται σε έναν υποδειγματικό διανοούμενο. Ξέροντας ότι έχει πια κάποιον να τον υπερασπιστεί στο δικαστήριο, ο Στρεψιάδης διώχνει κακήν κακώς τους δανειστές του και διοργανώνει μια γιορτή όπου θα διαπιστώσει τα “καλά” της εκπαίδευσης του γιου του. Σε μια αντιδικία τους ο Φειδιππίδης αρχίζει να τον ξυλοφορτώνει, έχοντας μάλιστα “ατράνταχτα” επιχειρήματα, και ο Στρεψιάδης, όλος θυμό, αποφασίζει να καταστρέψει το φροντιστήριο του Σωκράτη σ’ ένα από τα πιο αινιγματικά και τραγικά φινάλε στην αριστοφανική δραματουργία.

θεατρο ΔΙΑΝΟΜΗ Γιώργος Γάλλος Νίκος Καραθάνος Χρήστος Λούλης Καρυοφυλλιά Καραμπέτη Θεοδώρα Τζήμου Αινείας Τσαμάτης Παναγιώτης Εξαρχέας Πάνος Παπαδόπουλος Γιάννης Κλίνης 143 Κορυφαίες Αλεξάνδρα Αϊδίνη Ευδοξία Ανδρουλιδάκη 143 Έμιλυ Κολιανδρή Ελίνα Ρίζου

Χορός (με αλφαβητική σειρά) Αλεξάνδρα Αϊδίνη Ευδοξία Ανδρουλιδάκη Παναγιώτης Εξαρχέας Νίκος Καραθάνος Καρυοφυλλιά Καραμπέτη Γιάννης Κλίνης Έμιλυ Κολιανδρή Χρήστος Λούλης Πάνος Παπαδόπουλος Θεοδώρα Τζήμου

11 9

Τετάρτη

Ρα κ ί ν α «Φαί δ ρα» ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη Κοστούμια: Άγγελος Μέντης Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής Κίνηση: Γιώργος Σιώρας Δεληγιάννης Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλιάνα Καλαδάμη Παραγωγή: ΔΗΠΕΘΕ ΚΡΗΤΗΣ

ΔΙΑΝΟΜΗ Μαρία Σκουλά, Γιάννος Περλέγκας, Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιωργής Τσαμπουράκης, Μαριάννα Δημητρίου, Πηνελόπη Τσιλίκα, Ελένη Μπούκλη

144

Η ανόητη, που είμαι; Τι έχω πει; Πού έχω αφήσει ο πόθος μου κι ο νους να πλανηθεί; Τα ’χω χαμένα, οι θεοί πήραν το λογικό μου. Οινώνη, κόκκινο η ντροπή βάφει το πρόσωπό μου.

Η κλασική τραγωδία του Ρακίνα Φαίδρα, αριστούργημα του γαλλικού 17ου αιώνα, που αντλεί τις πηγές της από τον Πλούταρχο και τον Βιργίλιο και εμπνέεται το θέμα της από τα έργα Ιππόλυτος του Ευριπίδη και Φαίδρα του Σενέκα, παρουσιάστηκε φέτος στο θέατρο της Μικρής Επιδαύρου, πολύ κοντά στην Τροιζήνα, όπου διαδραματίζεται η πλοκή. «Δεν ξέρω, αλλά τη Φαίδρα νιώθω να τη στοιχειώνει το ελληνικό τοπίο», σχολιάζει ο ποιητής και μεταφραστής Στρατής Πασχάλης, που σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη εκδοχή της μετάφρασης σε ελεύθερο στίχο, επανέρχεται με μια νέα μεταφραστική εκδοχή που αποδίδει μέσα από μια γλώσσα σύγχρονη τη μορφολογία του

πρωτότυπου έργου με μέτρο και ομοιοκαταληξία, όσο το δυνατόν πιο πιστά στις τονικότητες και τους ρυθμούς του. Η νέα αυτή μετάφραση, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά, αναδεικνύει τη μουσικότητα του πρωτότυπου κειμένου και επιτρέπει μια νέα δραματουργική, σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση του έργου με έμφαση στο διάλογο ανάμεσα στη μουσική των γλωσσών. Θραύσματα του κειμένου θα ακουστούν ηχογραφημένα στα γαλλικά από ηθοποιούς που ανήκουν στην πρωτοπορία της σύγχρονης γαλλικής σκηνής: Valerie Dreville, Matthieu Sampeur, Cedric Eeckhout, Melodie Richard, Francois Loriquet, Farida Rahouadj,Yasmine Hadj Ali.

θ εε αατ τρ ρο ο

145

13 9 146

Κ ρ α τ ικ ό Θ έ α τ ρ ο Β ο ρ ε ί ο υ Ε λ λ άδο ς

Ευριπίδη «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» Παρασκευή

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός Σκηνικά -Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα - Ράνια Υφαντίδου Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου Χορογραφία – Κίνηση: Δημήτρης Σωτηρίου Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας A’ Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξία Μπεζίκη Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Xάρης Πεχλιβανίδης Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Ελίνα Ευταξία Οργάνωση παραγωγής: MarleenVerschuuren – Μαρία Λαζαρίδου

Η τραγωδία «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» του Ευριπίδη είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, με την οποία συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2019. Η Ανθή Ευστρατιάδου που τιμήθηκε με το 11ο«Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη» για την θεατρική περίοδο 2016, θα ερμηνεύσει το ρόλο της Ιφιγένειας. Ο Γιώργος Γλάστρας τον Αγαμέμνονα, η Μαρία Τσιμά την Κλυταιμήστρα, ο Γιώργος Καύκας τον Πρεσβύτη, ο Νικόλας Μαραγκόπουλος τον Μενέλαο, ο Χρίστος Στυλιανού τον Αγγελιοφόρο και ο Θανάσης Ραφτόπουλος τον Αχιλλέα. Λίγα λόγια για το έργο Η τραγωδία Ιφιγένεια η εν Αυλίδι γράφτηκε το 408-406 π.Χ., λίγο πριν από τον θάνατο του Ευριπίδη. Αποτελεί μία από τις πέντε τραγωδίες του με θέμα από τον Τρωικό κύκλο, και μαζί με τις Βάχκες είναι τα δύο τελευταία δράματά του. Παραστάθηκε στα Μεγάλα Διονύσια μετά τον θάνατό του, αποσπώντας το πρώτο βραβείο. Η τραγωδία εστιάζει στην απόφαση του Αγαμέμνονα, να θυσιάσει την κόρη του την Ιφιγένεια, ώστε να μπορέσει να

σαλπάρει για την Τροία ο ελληνικός στόλος, που έχει ακινητοποιηθεί λόγω άπνοιας στην Αυλίδα. Αυτό είναι το θέλημα της θεάς Άρτεμης, όπως αποκαλύπτει με τον χρησμό του ο μάντης Κάλχας. Έτσι, ο Αγαμέμνονας καλεί την Ιφιγένεια στην Αυλίδα, με το πρόσχημα του γάμου της με το πρωτοπαλίκαρο των Αχαιών, τον Αχιλλέα, προτού αναχωρήσουν για τον πόλεμο. Παρά το φρικτό δίλημμα, αφού καλείται να επιλέξει μεταξύ της κόρης και της πατρίδας του, ο Αγαμέμνονας υπακούει στην «ανάγκη» και αποφασίζει να προχωρήσει στη θυσία, αγνοώντας τις ικεσίες της Κλυταιμήστρας, της Ιφιγένειας, του Αχιλλέα, ακόμα και του Μενέλαου. Η ευγενική Ιφιγένεια τελικά συμφιλιώνεται με την τραγική μοίρα της και αποδέχεται να θυσιαστεί υπέρ πατρίδας. Στο τέλος του έργου, ένας αγγελιοφόρος ανακοινώνει στην Κλυταιμήστρα ότι η Ιφιγένεια εξαφανίστηκε από τον βωμό προτού δεχτεί το θανάσιμο χτύπημα. Σ΄ αυτό το κορυφαίο δράμα του, ο Ευριπίδης, βαθιά σοφός και ώριμος, αναδιευθετεί το επικό υλικό και, απευθυνόμενος στους διχασμένους Έλληνες της εποχής του, γίνεται ο κήρυκας της φιλοπατρίας.

θεατρο ΔΙΑΝΟΜΗ Ανθή Ευστρατιάδου, Γιώργος Γλάστρας, Γιώργος Καύκας, Νικόλας Μαραγκόπουλος, Χρίστος Στυλιανού, Μαρία Τσιμά, Θανάσης Ραφτόπουλος ΧΟΡΟΣ Μομώ Βλάχου, Στελλίνα Βογιατζή, Δέσποινα Γιαννοπούλου, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Δανάη Επιθυμιάδη, Αίγλη Κατσίκη, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαρία Κωνσταντά, Αλεξία Μπεζίκη, Ζωή Μυλωνά, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Κατερίνα Παπαδάκη, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου

147

14 9 148

ΠΥΞ ΛΑΞ Η ΓΙ ΟΡΤΗ ΣΥ Ν Ε Χ Ι ΖΕ Τ Α Ι … Σάββατο

Ο ι Π υ ξ Λ αξ μας π ρ ο σ καλούν σ τ ο π ι ο μο υ σ ι κό καλ ο καί ρ ι τ η ς ι σ τ ο ρ ί ας τους! Η μπάντα με την μεγαλύτερη επίδραση και πορεία στην ελληνική μουσική, επέστρεψε το καλοκαίρι του 2018 με ένα νέο δίσκο, «Μια μέρα πριν τον χειμώνα» και με μια μεγάλη συναυλία σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ στις 12 Ιουλίου 2018, ανακοινώνοντας θριαμβευτικά ότι θα ξαναείναι ενεργή, δίνοντας χαρά σε χιλιάδες παλιούς και νέους φίλους! Ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας παρέα με ταλαντούχους μουσικούς και φίλους, μετά από 16 χρόνια δισκογραφικής ανάπαυλας επέστρεψαν με αφορμή τα 30 απίστευτα χρόνια της μπάντας και έστησαν και πάλι μια μεγάλη μουσική γιορτή! Από τη Λάρισα έως τη Θεσσαλονίκη και από το ΟΑΚΑ έως την Κύπρο, οι Πυξ Λαξ υπενθύμισαν γιατί άλλαξαν για πάντα την ελληνική μουσική. Φέτος, οι «παλιές αγάπες» έρχονται και πάλι στις ζωές μας και συναντιούνται σε στάδια και συναυλιακούς χώρους σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο! Μετά από δύο SOLD OUT συναυλίες στη Νέα Υόρκη στις 22 και 23 Μαρτίου συνεχίζουν με μια από τις μεγαλύτερες περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Με κομμάτια - σταθμούς από όλη την τριαντάχρονη πορεία τους, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αλλά και με νέο υλικό, έρχονται και πάλι «με γροθιές και κλοτσιές» και δίνουν δυναμικά νέα ραντεβού με τους φίλους τους για να γράψουν παρέα την ιστορία και πάλι από την αρχή!

σ υ ν α υ λ ι ασ

υναυλια

149

17 & 9 18 9 Τρίτη

Τετάρτη

150

STOMP Οι βασιλιάδες του ρυθμού Τενεκέδες, κουβάδες, βαρέλια, σπιρτόκουτα, άδεια κουτάκια μπύρας, εφημερίδες, σκουπόξυλα και παλιοσίδερα, ακόμα και νεροχύτες ή κομμάτια παλιών αυτοκινήτων και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, γίνονται αυτοσχέδια όργανα μουσικής στα χέρια των performers, οι οποίοι σκηνοθετούν μια άκρως εντυπωσιακή παράσταση, ένα πολυ-θέαμα ήχου, κίνησης, σκηνικών και φωτισμού που μαγεύει το κοινό! STOMP σημαίνει: χτυπάω το πόδι δυνατά

Θυμίζει κωμωδία του βωβού κινηματογράφου αφού απουσιάζει ο λόγος, αλλά δεν είναι. Θυμίζει tap dancing, το στυλ χορού του Φρεντ Αστέρ, αλλά δεν είναι. Το show των STOMP είναι ένας συνδυασμός κρουστών, ρυθμικής κίνησης και οπτικής κωμωδίας και πρόκειται για την πιο ευφάνταστη επινόηση στον χώρο των μουσικών τεχνών. Οι STOMP καταργούν τον διαχωρισμό υψηλής και λαϊκής τέχνης, προκαλούν αβίαστα το γέλιο και είναι φοβερά ευρηματικοί. Χρησιμοποιούν παλιά, άχρηστα αντικείμενα οικιακής ή βιομηχανικής χρήσης, τα οποία θέτουν στην υπηρεσία μιας ιδιότυπης θεατρικής λογικής. Με μια «μαγική» δύναμη αξιοποιώντας την ιδιότητα κάθε

σώματος να παράγει ήχους, μεταμορφώνουν τα καθημερινά αυτά αντικείμενα σε πηγή εκρηκτικού, ασταμάτητου και μεταδοτικού ρυθμού. Τα μέλη της ομάδας είναι ταυτόχρονα ηθοποιοί, μουσικοί και χορευτές και μέσα από την εναρμονισμένη συνύπαρξη τους στη σκηνή καταφέρνουν να δημιουργούν ένα μοναδικό οπτικοακουστικό θέαμα. Έχοντας διανύσει σχεδόν είκοσι χρόνια ζωής με παραστάσεις σε περισσότερες από 30 χώρες ανά τον κόσμο, με διεθνείς διακρίσεις και τις καλύτερες κριτικές, οι STOMP καταφέρνουν σε κάθε τους εμφάνιση να μαγέψουν κοινό και κριτικούς, ενώ τα show τους έχουν συχνά αποτελέσει σημείο αναφοράς για πολλά νέα συγκροτήματα. Βγαίνοντας από την παράσταση, θέλεις να παίξεις μουσική με ό,τι βρεις μπροστά σου!!!

πολυθεαμα

151

20 9

Ε θ ν ικ ό Θ έ α τ ρο

Παρασκευή

Αι σχύλου Ορέ σ τ ε ι α Αγαμέμν ων ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής Κοστούμια: Πάρις Μέξης Κίνηση: Μαρία Σμαγιέβιτς (Maria Shmaevich) Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου Βοηθός κινησιολόγου: Ειρήνη Κλέπκου

152

Ορέστεια του Αισχύλου, ο Αγαμέμνων, το πρώτο έργο της τριλογίας, είναι η αρχή μιας πολυεπίπεδης θεατρικής σύλληψης που με όχημα το μύθο του Τρωικού πολέμου ρίζωσε στο παρόν που γράφτηκε (την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.) και από τότε ριζώνει σε κάθε παρόν. Μετά από δέκα χρόνια ο βασιλιάς επιστρέφει από τον τρομερότερο των πολέμων νικητής για να δολοφονηθεί στο σπίτι του από τη γυναίκα του Κλυταιμνήστρα. Δέκα χρόνια αναμονής για ένα τέτοιο έγκλημα. Σ’ ένα ποιητικό σύμπαν σαν αυτό, όπου ο άνθρωπος είναι άλυτο αίνιγμα και η ανθρώπινη πράξη δεν συμβαίνει κάτω από άδειους ουρανούς, θύτης και θύμα εναλλάσσουν ρόλους. Την εναλλαγή αυτή παρακολουθεί μια άρχουσα τάξη που σιωπά, ώσπου χάνει τελικά όχι μόνο τη δύναμή της, αλλά και την ίδια την υπόστασή της. Ποιος έχει δικαίωμα στο έγκλημα και από πού αντλεί το δικαίωμα αυτό;

θεατρο ΔΙΑΝΟΜΉ Αργύρης Ξάφης, Δέσποινα Κούρτη, Εύη Σαουλίδου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Στέλιος Ιακωβίδης, Δημήτρης Γεωργιάδης ΧΟΡΌΣ ΑΝΔΡΏΝ Θανάσης Βλαβιανός, Πάρις Θωμόπουλος, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Νίκος Καρδώνης, Κωστής Κορωναίος, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Νταλιάνης, Θέμης Πάνου, Στρατής Πανούριος

153

21 9 154

Ε θ ν ικ ό Θ έ α τ ρο

Σάββατο

Αι σχύλου Ορέ σ τ ε ι α ΧΟΗΦΟΡΟΙ - Ε ΥΜ Ε Ν Ι Δ Ε Σ ΧΟΗΦΟΡΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου Χορογραφία - σχεδιασμός κίνησης: Μόνικα Έλενα Κολοκοτρώνη Βοηθός σκηνοθέτη: Μάγδα Κόρπη Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριτίνα Αστρά

Το δεύτερο μέρος της Ορέστειας, τοποθετείται χρονικά 10 χρόνια περίπου μετά το τέλος του Αγαμέμνονα. Εδώ χτυπά η αιμάτινη καρδιά της τριλογίας. Το έδαφος έχει ήδη προετοιμαστεί για την έλευση του Ορέστη, του νεαρού εκδικητή που οφείλει να ανταποκριθεί στον πανάρχαιο νόμο του καθήκοντος και να ανταποδώσει αίμα στο αίμα. Ο νεκρός πατέρας ζητά εκδίκηση και η παρουσία του στο έργο είναι εξίσου ισχυρή, με διαφορετικό τρόπο φυσικά, όπως και στον Αγαμέμνονα. Το τοπίο στις Χοηφόρους είναι ζοφερό και απει-

λητικό. Ένα νέο κράτος υπό το καθεστώς βίας, τρομοκρατίας και φοβικής σιωπής - το ζευγάρι των σφετεριστών, και παράνομων εραστών, που έχει κλέψει με δόλο την εξουσία από τον νόμιμο βασιλιά, έχει βάψει τα χέρια του με αίμα κι έχει βυθίσει τη χώρα στο σκοτάδι και το χάος. Ο παλαιός κόσμος έχει φτάσει σε τραγικό αδιέξοδο και έχει χρεοκοπήσει, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά. Η αποτρόπαιη πράξη που θα διαπράξει ο Ορέστης είναι επιβεβλημένη από

ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη Σύμβουλος Δραματουργίας: Δημοσθένης Παπαμάρκος Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Νικολάου Μουσικός σχεδιασμός: Χάρης Νείλας Βοηθός σκηνοθέτη: Ράνια Κελαϊδίτη Βοηθός σκηνοθέτη, σκηνογράφου & ενδυματολόγου: Λίλη Κυριλή

τους θεούς και το ίδιο το σύμπαν. Η βία επιζητά τη βία και η Ερινύα του πατέρα παραμονεύει. Το λαμπρό φως της νέας Δικαιοσύνης που θα συμφιλιώσει τον παλαιό με τον καινούριο κόσμο που ανατέλλει, βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά και ο δρόμος που θα πρέπει να διανυθεί προς αυτήν την κατεύθυνση είναι εξαιρετικά επώδυνος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η επανάληψη της αποτρόπαιης βίας γίνεται τελετουργία εξαγνισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας η οποία θα μεταβεί απ’ το σκοτάδι στο φως.

θεατρο

155

ΧΟΗΦΟΡΟΙ

ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ

ΔΙΑΝΟΜΗ

Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Χρυσοστόμου, Μαρία Κίτσου, Αγορίτσα Οικονόμου, Βασίλης Καραμπούλας, Γιάννης Νιάρρος, Γιώργος Στάμος

Ναζίκ Αϊδινιάν, Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Κατερίνα Καραδήμα, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Εμμανουέλα Μαγκώνη, Νίκος Μάνεσης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Αγγελική Παπαθεμελή, Μαριαμ Ρουχατζε, Τζωρτζίνα Τάτση

ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Νατάσα Εξηνταβελώνη, Σοφία Κουλέρα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαρία Μηνά, Νάνσυ Μπούκλη, Αρετή Τίλη, Ιώβη Φραγκάτου, Χριστίνα Χριστοδούλου

22 9 156

Κυριακή

V.I.C. (Villagers of Ioannina City)

Οι Villagers of Ioannina City επιστρέφουν στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό για μια εμφάνιση στο Θέατρο Βράχων! Το συγκρότημα που ξεκίνησε από τα Ιωάννινα και ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη, συνδυάζοντας μοναδικά τη ροκ μουσική με τους παραδοσιακούς ήχους της Ελλάδος, έρχεται να παρουσιάσει ζωντανά και για πρώτη φορά τον πολυαναμενόμενο καινούριο του δίσκο, “Age of Aquarius” στο Θέατρο Βράχων! Περισσότεροι από δέκα μουσικοί επί σκηνής, μας επιφυλάσσουν ένα πολύ ιδιαίτερο οπτικοακουστικό show που θα μας μείνει αξέχαστο!

συναυλια

157

158

www.festivalvraĎ&#x2021;on.gr

χορηγοι επικοινωνιασ

161

162

163

164

ȠįȘȖȩȢ ʌȩȜȘȢ țĮȜȒȢ ȗȦȒȢ

ȂʌİȢ ıĲȠ ʌĮȚȤȞȓįȚ țĮȚ țȑȡįȚıİ įȦȡİȐȞ ʌȡȠıțȜȒıİȚȢ ȖȚĮ ĬȑĮĲȡĮ ȈȣȞĮȣȜȓİȢ ȈȚȞİȝȐ ĭİıĲȚȕȐȜ ȃȣȤĲİȡȚȞȐ ȀȑȞĲȡĮ ǼıĲȚĮĲȩȡȚĮ ȉĮȟȓįȚĮ țĮȚ ʌȠȜȜȐ ȐȜȜĮ

165

DUW FXOWXUH XUEDQ OLIH ȀȡȚĲȚțȑȢ ĲĮȚȞȚȫȞ țĮȚ ʌĮȡĮıĲȐıİȦȞ ĮʌȠțȜİȚıĲȚțȑȢ ıȣȞİȞĲİȪȟİȚȢ VKRZEL] QHZV țĮȚ ĲȠ ʌȚȠ İȞȘȝİȡȦĲȚțȩ İȣȡİĲȒȡȚȠ įȚĮıțȑįĮıȘȢ ȖȚĮ ĲȘȞ ǹșȒȞĮ ZZZ PRQRSROL JU

Ευχαριστούμε την οικογένεια Μιχαηλίδη για την ευγενική παραχώρηση του αρχειακού υλικού

Αφιέρωμα στον Γιώργο Μιχαηλίδη Eπιμέλεια Αφιερώματος Μιχαέλα Αντωνίου Βοηθός επιμέλειας έκδοσης Αγγελική Στρατάκη

Οι φωτογραφίες & τα έργα

166

Σελ. 12 Ο Γιώργος Μιχαηλίδης το 1971. Αρχείο Αλ. Παντελάκη Σελ. 14 Τα οράματα του Μπύχνερ (Βόϋτσεκ) του Γκεόργκ Μπύχνερ, 1972. Η πρώτη παράσταση του Ανοιχτού Θεάτρου. Διακρίνονται όρθιοι οι: Μ. Βασιλικιώτη, Λ. Βογιατζής, Μ. Κωνσταντόπουλος. Αρχείο Αλ. Παντελάκη Σελ 16 Το ξύπνημα της άνοιξης του Φράνκ Βέντεκιντ, Ανοιχτό Θέατρο, 1995-96. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 20 Οι τρελές ημέρες (Ο κουρέας της Σεβίλλης και Οι γάμοι του Φίγκαρο) του Καρόν ντε Μπωμαρσαί. Ανοιχτό Θέατρο, 1985-86. Από αριστερά Γ. Ευδαίμων, Α. Κουτούβαλη, Ν. Καραγεώργος, Κ. Καραμπέτη, Β. Τζουτζουράκος, Τ. Σακέρογλου, Κ. Γαλανάκης, Μ. Τζιραλίδου. Αρχείο Κ. Καραμπέτη Σελ. 22 Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ανοιχτό Θέατρο, 1987-88. Η Κ. Καραμπέτη ως Άριελ. Αρχείο Κ. Καραμπέτη Σελ. 24 Η Αθήνα μετά τη βροχή του Γιώργου Μιχαηλίδη, Ανοιχτό Θέατρο, 1990-91. Ακ. Γκίκας. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 28 Ανθή του Λεονίντ Αντρέγιεφ, Ανοιχτό Θέατρο, 1990-91. Ζ. Ρόχας και Μ. Χατζησάββας. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 30 Ορέστεια του Αισχύλου, Ανοιχτό Θέατρο, 1993-94. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 32 Ο πρώτος θίασος του Ανοιχτού Θεάτρου το 1972. Ανάμεσά τους οι: Αλ. Παντελάκη, Σ. Σπυράτου, Μ. Βασιλικιώτη, Μ. Κωνσταντόπουλος, Γ. Μιχαηλίδης, Λ. Βογιατζής. Αρχείο Αλ. Παντελάκη Σελ. 34 Πλατόνωφ του Αντόν Τσέχωφ, Ανοιχτό Θέατρο, 1996-97. Ο Μ. Χατζησάββας ως Πλατόνωφ. Αρχείο Μ. Χατζησάββα

Σελ. 37 Λούλου του Φρανκ Βέντεκιντ, Ανοιχτό Θέατρο, 1988-89. Η Κ. Καραμπέτη ως Λούλου. Αρχείο Κ. Καραμπέτη Σελ. 40 Ειρήνη του Αριστοφάνη, Ανοιχτό Θέατρο, 1995. Ο Κ. Γαλανάκης ως Ερμής. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 42 Η Αθήνα μετά τη βροχή του Γιώργου Μιχαηλίδη, Ανοιχτό Θέατρο, 1990-91. Ντ. Μιχαηλίδη και Κ. Γαλανάκης. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 44 Ανθή του Λεονίντ Αντρέγιεφ, Ανοιχτό Θέατρο, 1990-91. Διακρίνονται από αριστερά οι: Μπ. Μπερδούση, Ντ. Μιχαηλίδη, Ν. Γαροφάλλου, Κ. Καραμπέτη, Ζ. Ρόχας. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 46 Ειρήνη του Αριστοφάνη, Ανοιχτό Θέατρο, 1995. Ο Θ. Βέγγος ως Τρυγαίος. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 48 Κρίμα που είναι πόρνη του Τζον Φορντ, Ανοιχτό Θέατρο, 198687. Μ. Χατζησάββας, Κ. Καραμπέτη, Ντ. Μιχαηλίδη. Αρχείο Κ. Καραμπέτη Σελ. 49 Τρεις αδελφές του Αντόν Τσέχωφ, Ανοιχτό Θέατρο, 1989-90. Κ. Καραμπέτη, Ντ. Μιχαηλίδη, Χρ. Σπηλιώτη. Αρχείο Κ. Καραμπέτη Σελ. 50 Ορέστεια του Αισχύλου, Ανοιχτό Θέατρο, 1993-94. Χρ. Σπηλιώτη ως Ηλέκτρα και Ζ. Ρόχας ως Ορέστης. Αρχείο Γ. Μιχαηλίδη Σελ. 52 Τρεις αδελφές του Αντόν Τσέχωφ, Ανοιχτό Θέατρο, 1989-90. Ζ. Ρόχας ως Αντρέι και Σπ. Μπιμπίλας ως Φεραπόντ. Αρχείο Σπ. Μπιμπίλα Σελ. 54 Άμλετ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ανοιχτό Θέατρο, 1991-92. Κ. Καραμπέτη, Μ. Χατζησάββας, Χρ. Σπηλιώτη. Αρχείο Κ. Καραμπέτη Σελ. 57 Ο Γιώργος Μιχαηλίδης με τον Διονύση Φωτόπουλο και τον Μίκη Θεοδωράκη στις πρόβες της όπερας Λυσιστράτη του τελευταίου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2003. Φωτογραφία Τάκη Διαμαντόπουλου

H EΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΣ Σ’ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ H EΠΙΛΕΚΤΗ ΟΜΑΔΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ έχει ως σκοπό την προστασία της ζωής, της υγείας και περιουσίας των πολιτών και της φύσης, τη διοργάνωση αθλοπαιδιών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Ειδικότερα: Η αντιμετώπιση κρίσεων, είτε ανθρωπογενών (πόλεμοι), είτε συνεπεία φυσικών καταστροφών (σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες) εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδας. Η έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπιση ατυχημάτων ή ασθενειών. Η οργάνωση και εκπαίδευση των πολιτών, καθώς, επίσης, και η λήψη μέτρων για την πρόλ ηψη όλων των ανωτέρω δυσάρεστων καταστάσεων. Η εφαρμογή μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος (πυροπροστασία, καθαριότητα κλπ), που έχει άμεση σχέση με την υγεία και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων που έχουν ειδικές ανάγκες και των ευπαθών ομάδων πολιτών. Η εκπαίδευση βασίζεται κυρίως στις Α� Βοήθειες, στη διάσωση εγκλωβισμένων από ερείπια (Αντιμετώπιση Καταστροφών) , στη διάσωση στο βουνό (Ορεινή Διάσωση) και στο υγρό στοιχείο (ναυαγοσωστική – καταδύσεις –ανελκύσεις), στις Τηλεπικοινωνίες αλλά και στο Π.Β.Χ. Χημικές Ραδιενεργής Καταστροφές. Για την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής τους και την καλύτερη κατανόηση των γνώσεων τους πάνω στις πρώτες

βοήθειες, οι εθελοντές των Επιλέκτων Αιγάλεω προσφέρουν εθελοντική εργασία στο Τζάνειο Νοσοκομείο του Πειραιά ενώ παράλληλα συμμετέχουν σε πληθώρα ασκήσεων και υγειονομικών καλύψεων. Παράλληλα οι εθελοντές παρακολουθούν ποικίλα σεμινάρια όπως είναι το BLS και εκπαιδεύσεις όπως το TREAGE (διαλογή θυμάτων), το ΣΕΘΕ (Σχολείο Εκπαίδευσης Θαλάσσιας Επιβίωσης) και της Κ.ΟΜ.Α.Κ. (Κινητή Ομάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών), προκειμένου να διευρύνουν και να εμπλουτίσουν περαιτέρω τις γνώσεις τους. Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων και της εθελοντικής κοινωφελούς προσφοράς της, η Επίλεκτη Ομάδα του Αιγάλεω με την πολύτιμη βοήθεια των εθελοντών της, καλύπτει υγειονομικά καλοκαιρινές και χειμερινές εκδηλώσεις. Η Επίλεκτη Ομάδα Ειδικών Αποστολών του δήμου Αιγάλεω έχει ως σκοπό την προστασία της ζωής, της υγείας και της περιουσίας των πολιτών και της φύσης. Την αντιμετώπιση κρίσεων είτε ανθρωπογενών όπως πόλεμοι, είτε συνέπεια φυσικών καταστροφών όπως σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδας.

167

168

170

ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΗΜΩΝ ΒYΡΩΝΑ, ΔAΦΝΗΣ-ΥΜΗΤΤOΥ