Είναι η λήθη, Τζο. by Ανδρέας Γιαννόπουλος

Είναι η λήθη, Τζο.

Στην Ελένη

Είναι η λήθη, Τζο. Κωδικός αποστολής : "όλοι όσοι ονειρευόμαστε μια άλλη ζωή, το κάνουμε μονάχα επειδή, μας ειν’ αδύνατο να ζήσουμε την δική μας";

Ανδρέας Γιαννόπουλος 7

Το βιβλίο «Είναι η λήθη, Τζο», θα εκδοθεί χωρίς περιεχόμενα, γιατί ο συγγραφέας του προτιμά, να στριμώξετε σελιδοδείκτες, ή ακόμα καλύτερα να τσαλακώσετε τις σελίδες.

So keep your eyes on the price. Κι ήρθε η μέρα, που κατά τας γραφάς εκπληρώθηκε η προφητεία. Και οι λωποδύτες πήραν την μορφή Πιθήκων και Χιμπαντζίδων και 10

Ουρακοτάνγκων και Μαϊμούδων και Γορίλων να…, λύνουν την γραβάτα τους ή να κρεμιούνται με αυτή. Άλλοι να παίρνουν τα βουνά. Κι άλλους, να τους παίρνουν τα βουνά. Κι ο τόπος να ησυχάζει. Καμιά φορά κατεβαίνουν απ’ τα βουνά. Για ζητιανιά. 11

Αλλά εμείς εδώ έχουμε μόνο. Μια κιθάρα. Και δυο μπύρες για το δρόμο.

Συνεχίστε αυτό που κάνετε. Σαν να μην υπάρχουμε. Παραμείνετε ψύχραιμοι και σύντομα, όλο αυτό θα έχει τελειώσει. Ακολουθήστε τις οδηγίες μας, και μην σκεφτείτε ηρωισμούς ή οτιδήποτε εκτός σεναρίου και κανείς δεν θα πάθει τίποτα Λίγο ακόμα. Κοντεύουμε.

* Ο σιωπών συναινεί. Δεν κατάλαβα ποια ήταν η ερώτηση σου. Τους ανθρώπους, τους θάβουμε για να μην βλέπουμε πως σαπίζουν. Τους θάβουμε νεκρούς. Τις αναμνήσεις ζωντανές. Για τον ίδιο λόγο. Κατάλαβες ποια ήταν η απάντηση μου;

Δεν ξέρω, "Τι δεν ξέρεις; Δεν είναι κουβέντα αυτή". Κι όμως. Οι γάτες από κάτω στριγγλίζουν Κι η καρδιά μου πονάει περισσότερο . Φωνάζει περισσότερο. Είμαι ένας σκύλος Αλυσοδεμένος στο μπαλκόνι. Είμαι τεράστιος. Ρωμαλέος, σωματώδης. 15

Κι όμως. Εδώ που μ' έχουν δέσει. Φοβάμαι. Τα βράδια. Όπως κι απόψε. Κλαίω. Και με ακούει όλη η γειτονιά. Τόσο δυνατά να σπαρταρώ. Το κλάμα μου είναι βαθύ και λυτρωτικό. Ατελείωτο.

Θα κλαίω μέχρι να έρθει κάποιος. Να με χαϊδέψει. Πολλοί βγήκαν στα απέναντι μπαλκόνια. "Βγάλτε τον σκασμό σε αυτόν τον σκύλο. Θέλουμε να κοιμηθούμε"!! "Ρεεε..., τι θα γίνει με αυτόν τον κόπρο; Κάντε κάτι επιτέλους". Κτλ

Αλλά όσο κι οι γάτες ουρλιάζουν. Θα σκούζω κι εγώ.

Κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα αλλά δεν είμαι εγώ.

Ο Μπουκόφσκι, μας δείχνει και κάτι ακόμα σημαντικό. Πως, χωρίς να παρεκλείνει καθόλου απ’ το ύφος και τον τρόπο ζωής του, κοίταξε μέσα του, και με τόλμη είκοσι τεσσάρων καρατίων, και κόντρα σε όλες τις κακουχίες, τα κατάφερε. Ο ίδιος που κοιμόταν στα παγκάκια για βδομάδες νυστικός, είναι ο ίδιος που πήγαινε με την BMW στον ιππόδρομο. Ο ίδιος που άφηνε την γραφομηχανή του στο 19

ενεχειροδανιστήριο για να πάρει πιοτό κι έγραφε στο χέρι τα ποιήματα του για να τα στείλει, είναι ο ίδιος που έγραφε αργότερα σε υπολογιστή. Και δεν ειναι συγκέρασμα με την πρόοδο της εποχής. Ο Μπουκόφσκι σε καμία περίπτωση δεν φωτίζει τον δρόμο, "ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας για να μένω σε βίλα στο Σαν Πέδρο και να πίνω το καλύτερο κρασί καπνίζοντας τα ακριβότερα πούρα". Αναγνωρίζει πως την ίδια στιγμή που ο ίδιος καίγεται 20

στην κόλαση του, πολλοί συνάδελφοι του λυμοκτωνούν σε φτηνά δωμάτια ξενοδοχείων ή στο δρόμο και στην καλύτερη κάνουν μια δουλειά που δεν τους αρέσει. Αλλά θυμάται κι όλες τις δουλειές απ’ τις οποίες πέρασε κι ο ίδιος. Ο Μπουκόφσκι μας το δείχνει αυτό. Πρώτα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Με τις προσδοκίες μας. Ότι κάνουμε να συντάσσεται με το παρόν μας. 21

Το υλικό μας. Όλα τα άλλα ειν’ απάτη. Άλλος τρόπος δεν υπήρξε ποτέ. Ο Μπουκόφσκι το έκανε με χαρτί και μελάνι. Και το έκανε κάθε μέρα. Καθόταν στη γραφομηχανή και βαρούσε. Μισό θα σου πω γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Κι άλλο μισό γιατί ήξερε πως το γράψιμο ήταν το όχημα του. 22

/Ο καθένας για την πάρτη του. Κανείς - κανενός Και ποτέ - μαζί. Υπάρχουν τόσα οινοποιεία εδώ, όσα αριθμεί κι η Αργεντινή. Ξυπνάμε με τον ανταγωνισμό. Μαστουρώνουμε με βραβεία σε στημένους διαγωνισμούς. Πατάμε πάνω σε πτώματα. Μόνο και μόνο, ..., για να επιβεβαιώσουμε στον άπληστο εγωισμό μας 23

Στην ολοκληρωτική τρέλα. Στο μηδέν και στο πουθενά. Στο τίποτα. Πως είμαστε οι καλύτεροι. Πως δεν συγκρινόμαστε με τίποτα και με κανέναν. Πως μπορούμε. Και θα μπορούμε για πάντα. Μόνοι με όλους. Απέναντι στα πάντα. Μόνοι για πάντα Απέναντι σε όλους. 24

Ντυθήκαμε στα λευκά του ιερού πένθους, και τυλίχτηκε ο καθείς, με την παραλλαγή, της κάθε φυλακής. Γιαλατζί επαναστάτης. Με σως που περιέχει απόσταγμα στραγγισμένων αποτυχημένων αυτόχειρων, κι άλλο μισό, στραγγαλισμένων από ψέματα αυτόχειρων. Και νωρίς το θυμηθήκαμε, 25

Πως, για προκαταρκτικά σερβίρουμε το νερωμένο το κρασί. Σχίζοντας παλιές σελίδες για να ζεσταθούμε. Και φωνάζουμε, μπας και πειστούμε. Πως, η αλήθεια κρύβεται στον πάτο. 4-4-2, και στην άμυνα γινόμαστε ρόμβος. Υπάρχουν τόσα ποδοσφαιρικά σωματεία, 26

όσα αριθμεί κι η Γερμανία. Για την φανέλα. Αφιερώσεις στους Δικούς μας. Που ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνουν. Φτάνει η ψευδαίσθηση. Αυταπατόμαστε. Γιατί μπορούμε. Αφιερώνουμε κι εθελοτυφλούμε και παρασυρόμαστε.

"Δεν μπορείς να με σκοτώσεις γιατί δεν έχεις που να με πάρεις, διάολε". Δείχνουμε τον ουρανό, τα αστέρια. Κι αφιερώνουμε, στους Αποπάνω. Στην Πιάτσα του κάθε συρφετού, που δεν είναι έτοιμη να δεχτεί πως, Η αυτοκρατορία της, απειλείται από την διαφορετικότητα. 28

Μονόδρομοι συμφερόντων. Τσολιάδες προβολείς. Σειρήνες πολέμου μας ξυπνούν. Καμπάνες πένθιμες. Πικρά αντίο. Και γλυκές μοναξιές, μωρό μου./

Η αγάπη δεν παρουσιάζει προβλήματα σε εκείνους που ξέρουν να αντέξουν την ψυχική φόρτιση. Είναι σαν να προσπαθείς να κουβαλήσεις έναν σκουπιδοτενεκέ στην πλάτη σου πάνω από ένα ποτάμι αφρισμένα κάτουρα. Οι ερωτευμένοι συχνά είναι νευρωτικοί, επικίνδυνοι. Χάνουν κάθε αίσθηση προοπτικής και χιούμορ. Γίνονται υστερικοί, ψυχωτικοί, ανιαροί. Καμιά φορά γίνονται και δολοφόνοι. 30

Η αγάπη είναι για αυτούς που αντέχουν. Η αγάπη, τους βρίσκει έτοιμους. Παραδομένους. Εγκαταλελειμμένους. Τους βρίσκει πάντα και παντού. Έτσι τους παίρνει κι έτσι τους αφήνει. Πάνω που καλογνωρίστηκαν κι είπαν…, "είμαστε χαμένοι, από καιρό μωρό μου". Όσες δυσκολίες κι αλλαγές μπορεί ο καθένας. 31

Τι διάολο...; Μια καρδιά έχουμε. Ποίος θα την καίει; Να φουντώνουν οι ουρανοί. Από γλυκά λόγια που μετατράπηκαν σε "κάνε μου τη χάρη". Στα δύσκολα. Θα πίνουμε στα δύσκολα. Στην υγειά μας Με οτοστόπ, φευγάτοι κι έρημοι. 32

Μήπως και προλάβουμε να δούμε, την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μας, ενώ εμείς ταυτόχρονα να μαζεύουμε πράγματα. Πράγματα, όπως αναμνήσεις, δηλαδή εικόνες, όπως αισθήματα, δηλαδή φωνές, Όλα τα άλλα είναι ιστορία. Κι ας μη το ψάξουμε. 33

"..., τους καταραμένους, τους αγαπώ, αλλά δεν θα τους έβαζα στο σπίτι μας, μωρό μου".

"Δε θα με ξεχάσεις γιατί…, με έχεις ξεχάσει ήδη".

Πέτα μέχρι εκεί..., αλλά όχι μέχρι εκεί που μπορείς. (το μόνο που ήθελα ήταν να σου δείξω πως μπορώ να πετάξω..., μπορώ να πετάξω)

Τις επαναστάσεις Τζο, δεν τις κάνουν οι πεινασμένοι, αλλά οι χορτάτοι που δεν έφαγαν τρεις μέρες.

"Λα τα μινόρια ή…, παντεσπάνι για όλους ρε καριόλια".

Σε ένα απο τα άρθρα του μνημονίου, ανέφερε πως οι συμβαλλόμενες πλευρές συμφωνούσαν πως, σήμερα 11 του μηνός θα επικρατεί ηλιοφάνεια και θα έχει γενικά "καλό καιρό", για να χορτάσει ο άνεργος βιτρίνα, στολίδια και κεμπάπ στου Θανάση. Είναι ακριβώς όπως το είπες μωρό μου. Στην Γη δεν υπάρχει τέχνη γιατί ειν’ όλοι τους εφησυχασμένοι. Εδώ; " για δες…, πόσο κάνει αυτό "; 39

/Βολές Αναβολές Καταβολές Παραβολές Αντιπαραβολές Και Θέσεις Αναθέσεις Καταθέσεις Παραθέσεις Αντιπαραθέσεις

Όταν το μυαλό δε στρώνει. Δοκιμάζεις το σίδερο. Να στρώσουν τα ερωτηματικά. Τα error (s) -τιματικά. Δηλαδή, τα error (s) -τμηματικά . Ανάβει το κόκκινο λαμπάκι και ξεκινάς. Να ισιώνεις, ψάχνοντας ταυτόχρονα για εναπομείναντες λεκέδες. Να τους προσπερνάς Διώχνοντας από πάνω τους 41

και τα πετραδάκια αλάτων που αφήνει στο πέρασμα του το σίδερο, μετά από κάθε αναστεναγμό ατμού. Error-τμηματικά. 404 Και το καλύτερο ατμοσίδερο. Κι αυτό με τον καυτότερο ατμό. Δεν σβήνει τις ζάρες. Που σχηματίστηκαν. Στο πλυντήριο. Που έβαλες τα σωστά με τα λάθη./

Σκάφος Γαλήνη, σου μιλά ο κυνερνήτης. Δεν έχω τίποτα να πω σήμερα. Τα λέμε αύριο.

Θεός είναι η γνώση. Που κατακτιέται ακριβώς την στιγμή που καταγράφεται. Ένας κεραυνός είναι η γνώση κι ο Θεός ο ίδιος. Όπως εκείνος που άσταψε και γείωσε έναν ψαρά, στην άκρη μιας λίμνης. Κι αυτός από τότε ξεκίνησε να παίζει πιάνο, χωρίς μέχρι τότε να έχει την οποιαδηποτε σχέση με την μουσική. Όλο το ψαροχώρι είχε τρελαθεί με την πάρτυ του. Ο Τζο, έπαιζε χώρις να ξέρει αν βαρά το λα ή το ντο. Χρησιμοποίησα αυτό το ακραίο μα συνάμα αληθινό συμβάν, ως 44

επιχείρημα για να αποδώσω δόξα και τιμή, στην καθε θεϊκή στιγμή της ζωής. Όσο κι αν ισχυριστεί ο οποιοσδήποτε, πως η ζωή είναι γραμμένο βιβλίο, πλανάται πλάνην οικτρά. Η ζωή είναι ένα βιβλίο που γράφεται λέξη την λέξη και σελίδα την σελίδα. Το ένστικτο λειτουργεί όσο το κυριεύεις. Ο πυρήνας σου, φλέγεται. Έχεις την γνώση. Ανέκαθεν την είχες. Κυλάει στο αίμα σου. Σε δυναμώνει. Το απίστευτο είναι ένα τίποτα. “C’mon baby,light my fire” 45

Η μουσική μου Όταν μιλάω, κρατάω πάντα ένα στύλο. Χωρίς να γράφω. Όταν γράφω, κρατάω πάντα ένα στόμα. Χωρίς να μιλάω.

Πλανήτης Γκαγκάριν. (Προς σύμπαν επιστολή 213/68:01) Μας μετέφεραν. Μας φόρτωσαν σε διαστημόπλοια και μας ‘φέραν εδώ. Κάτω υπάρχουν κάποιες πράσινες αντανακλάσεις να θυμίζουν γκαζόν. Και το φως ειναι δυνατό. 47

Ακόμα και πριν την καταστροφή της Γης, το χρήμα κυλούσε απο άκρη σε άκρη. Πολλές κυβερνήσεις είχαν δεχτεί εντολή από τους Πάνω, να μας προετοιμάσουν για την ζωή χωρίς φράγκα, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Πλέον, εδώ που φιλοξενούμαστε, είμαστε..., πως να το πω...; Αντικείμενο έρευνας από τους ντόπιους. Καταγράφουν και προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την αλλόκοτη συμπεριφορά μας. 48

Νιώθουμε πως έχουμε λεφτά, λένε, χωρίς να έχουν ιδέα what money is. Έχουμε στήσει καταυλισμό κι έχουμε συσσίτιο τρεις φορές τη μέρα. Ο ένας κάνει τον έμπορα κι ο άλλος παριστάνει τον δικηγόρο. Ο πρώτος του πασάρει ένα ανύπαρκτο προϊόν τεχνολογίας κι ο δεύτερος κάνει παζάρια. Ώσπου δίνουν τα χέρια. Και το τραβάνε μέχρι τέλους. Μετρά τα ανύπαρκτα λεφτά ο λιμοκοντρόρος λέγοντας 49

"έβγαλα από τη στενή εκείνο το πρεζόνι προχθές κι έπιασα ζεστό χρήμα". Κι ο καταστηματάρχης ελέγχει αν είναι πλαστά, δίνει τάχα απόδειξη κι ήδη σκέφτεται που θα τα ξοδέψει. Κ.Ο.Κ Οι φίλοι μας εδώ, οι ντόπιοι, δεν καταλαβαίνουν τον λόγο που χρειάζεται να δώσεις κάτι ως αντάλλαγμα ενός άλλου. Ούτε η λέξη υπηρεσία τους λέει κάτι. 50

Το τελευταίο που έχω να σου γράψω σύμπαν, πριν το τυλίξω και το χώσω στο μπουκάλι είναι το εξής. Προχθές υπήρξε επέμβαση στον καταυλισμό. Το χρηματιστήριο έπεσε πέντε μονάδες. Κανείς δεν αγόραζε. Ο κύριος ραδιόφωνος φώναζε για κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος κι ο κύριος τηλεόρασης, «μπλα μπλα μπλα» με έκτακτο δελτίο ανακοίνωνε : Άνθρωποι!!! Προ πάντων ηρεμία!!! Τίποτα δεν είναι 51

σίγουρο ακόμα. Ο σαράφης κρατείται από τους ντόπιους αφού συνελήφθη να αγοράζει και να πουλά ανθρώπινα όργανα. Θα δώσω τον λόγο στον απεσταλμένο μας δημοσιογράφο να μας πει περισσότερα ...!...: " Ναι Τομ. Είναι αλήθεια. Ο σαράφης συνελήφθη με τις κατηγορίες που προείπες. Αρκετό πλήθος λοιπόν, συγκεντρώθηκε εδώ, έξω από το κελί του, με σκοπό ..., όχι να εισβάλει και να πάρει πίσω το νεφρό, το συκώτι, ή την σπλήνα 52

του, αλλά για να βροντοφωνάξει με μια φωνή ..., ο σαράφης ειναι φυλακή, ζήτω ο σαράφης. Ας τους ακούσουμε ....! ". Σύμπαν αν ακούς στείλε βοήθεια και τα σκάφη σου, να μας πάρουν και να μας πάνε στον επόμενο πλανήτη. Οι τιμές όλο κι ανεβαίνουν. Τα ανθρώπινα μέλη σαπίζουν σε κουτιά. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πουλήσουμε και κυκλοφορεί

μια φήμη πως θα συληφθη κι αυτός ο σαραφης. Τζο . Πλανήτης Γκαγκάριν Έτος 2289 Υ.Γ. Δεν εχω πουλήσει κανένα όργανο. Είμαι αρτημελής. 54

Εδώ κάνω τον μπάρμαν. Έχω μαζέψει πολλά δήθεν φιλοδώρηματα αλλά κανείς δε θέλει τα λεφτά μου και δεν αγοράζω ανθρώπινα μέλη. Υ.Γ. 2 Μην μας περάσεις για κανίβαλους και θεωρήσεις πως ούτε το τομάρι μας δεν αξίζει. Τα μαχαίρια και τα πριόνια οι ντόπιοι μας τα έδωσαν. Κι εμείς κάναμε ότι ξέραμε. Κάποιος ήθελε να αγοράσει το νέο κόκκινο σετ επίπλων της 55

ΙΚΕΑ και δεν του βγαίναν τα ψιλά. Πουλούσε ενα νεφρό. Άλλος ήθελε να βγάλει το κορίτσι του σε εστιατόριο και πουλούσε ενα χέρι. Εγώ το μόνο που θέλω, δεν υπάρχει εδώ. Υ.Γ.3 Κι αν το γράμμα φτάσει αργά..., Εγώ το μονό που ήθελα, δεν υπήρχε εδώ. 56

Τρέξε Τζο..., τρέξε !!! Υπάρχει ένα κορίτσι εδώ, που μου αρέσει. Μου έκανε δώρο μια συσκευασία με κορδέλες σερπαντίνας. Κάποιος είπε, πως έχουμε απόκριες. Ο ίδιος, που είχε πει, όταν μεταφερθήκαμε εδώ, πως δεν υπάρχει ούτε αέρας, ούτε νερό.

Υπάρχει ενα κορίτσι εδώ, που μου αρέσει, και σήμερα που έχουμε απόκριες μου χάρισε μια συσκευασία σερπαντίνας. Όταν φτάσαμε εδώ, επειδή δεν πιστεύαμε πως τα πνευμόνια μας, ήταν άχρηστα, μας έβαλαν στη σειρά και μας τα αφαίρεσαν. Γυάλισαν και τα πλευρά μας με γυαλόχαρτο και τύλιξαν την καρδιά μας με λάτεξ. Από εκεί και πέρα, κι από ατόφια ματαιοδοξία, άλλος έβαψε τα κόκκαλα του μαύρα, άλλος τα έκανε κρεμάστρες, 58

άλλος κλουβί για καναρινί, κι άλλος τα έπλεξε με ενα κορίτσι που ήταν σίγουρος πως του έμοιαζε. Μετά την εγχείρηση, μου έδωσαν ενα στύλο. Με το οποίο γράφω πάνω στις σερπαντίνες. Τις οποίες θα δέσω πάνω στα πλευρά μου. Μετά θα τρεξω. Να τις δω να χορεύουν στο κενό αέρος. 59

Εκεί που κάποτε υπήρχε πίσσα. Υπάρχει ενα κορίτσι εδώ, που μου αρέσει.

Αν είναι εύκολο Τομέας 33 Κτήριο ΙΒ - Όροφος 121 Διαμέρισμα 11 - Έχεις συνδεθεί με το κέντρο, είμαι η Λίζα..., πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω, Τζο; - Γεια σου Λίζα. Μπορείς να μου στείλεις εδώ πάνω, τον πληγωμένο μου εγωισμό, σε παρακαλω; - Δώσε μου μισό λεπτό, Τζο. 61

" Ναι; Δόκτωρ Τομ..., Λίζα εδώ. Έχω σε παράλληλη σύνδεση τον Τζο. Σε τι κατάσταση είναι;" ... Τζο με ακούς; Πρέπει να περιμένεις, από ότι μας συμβουλεύει ο γιατρός. Αν πάλι θες, θα εκτελέσουμε την επιθυμία σου, η απόφαση είναι δική σου. Πριν την πάρεις σκέψου μόνο τι του έχεις κάνει. Ερείπιο τον στέλνεις κάθε φορά κι ίσα που προλαβαίνουμε να στον ράψουμε, να του βάλουμε δυο γυάλινες μπάλες για μάτια

και μια μασέλα για να στον στείλουμε πίσω. - Φερ´τον μου, τον πούστη! - Θα ‘θελες κάτι άλλο Τζο; - Ναι. Ένα εισιτήριο για Μπουένος Άιρες. Θέλω να στείλω την μαγκιά μου, διακοπές. - Το κατέγραψα. Κάτι άλλο Τζο; - Ναι. Πες του Σίνο πως θέλω μια πρέζα καλή απόψε. Δεν θελω ούτε να θυμηθώ, ούτε να ξεχάσω, ούτε να νιώσω. Θέλω να βιώσω. Πες του να ρίξει μέσα λίγα λόγια μασημένα και πως να 63

προδώσω να μου δείξει κι εμένα. Πρέπει να μου πει ότι δεν φταίω μόνο εγώ. Πρέπει να μου το πει. Ακούς; - Θα του το πω Τζο. Είναι το αγαπημένο σου. Το γνωρίζουμε. Σουτάρεις και ξεσπάς στον πληγωμένο σου εγωισμό, και λες πως αφου αντέχει, αντέχεις. - Θαυμάσια Λιζα. Βάλτα στον λογαριασμό μου και δώσε χαιρετισμούς εκει κάτω.

Για πάντα

Καθίσαμε απέναντι του, ένας - ένας κι αυτός κρατούσε ένα μπλε χάπι στο δεξί του χέρι κι ενα κόκκινο στ αριστερό. " με το μπλε ξεκινά η τελομεροποίηση σου και με το κόκκινο συνεχίζεις με τα κύτταρα σου να γερνούν και να πεθαίνουν με την ταχύτητα που ξέρουμε". 65

Κάποιοι επαναστάτες, κάποιοι αναρχικοί, κάποιοι πρόσφυγες και κάποιοι τρελοί. Κάποιοι αλτρουιστές και μερικοί αλήτες, με ρεαλισμό ρομαντικά..., άπλωσαν να πάρουν το κόκκινο στ αριστερό. Και πριν το φτάσουν, η παλάμη έκλεινε και μια κάννη στο κεφάλι τους μπροστά, εμφανιζόταν. "Το μπλε ρε ηλίθιε. Τώρα θα δεις τι θα πει ροζ δειλινό, στους αιώνες των αιώνων. Τι σημαίνει δεν σε ξεχνώ. " 66

Την εποχή της τελομεροποίησης η Ανδρομέδα ήταν 11 ετών. Μετά απο δέκα γήινα χρόνια παραμένει σχεδόν η ίδια. Δεν είναι πως δεν θα γεράσει, αλλά θα το κανει αργά. Θα ζήσει 50 χρόνια σαν παιδί, άλλα τόσα σαν έφηβη και το ίδιο κι εμείς. Από νέοι σε γέροι σε 200 χρόνια. Σήμερα είμαστε 108 εγώ , κι 118 εσύ. Κι έτσι… Θα σε θυμάμαι για πάντα. 67

Χαλασμένο τηλέφωνο. Εσύ. Μπήκαμε όλοι στη σειρά. Ο ένας πίσω από τον άλλο. Σκύψαμε τους ώμους. Και προχωρήσαμε. Όσες φορές ο οποιοσδήποτε άφηνε την θέση του για να πάει να κλάψει, ένα χέρι βρισκόταν για να τον μαζέψει αυστηρά, πίσω στη σειρά. Ο Τζο, επινόησε το βουβό θρήνο μετά από επαναλαμβανόμενα 68

κυρίγματα τύπου …, "την βλέπεις την καρδιά σου; Την τρώω" πιασμένος απο τον γιακά, σα τέτι-μπόης. Δεξιά κι αριστερά, χέρια απλώνονται κι επαναφέρουν τους πικραμένους. Όταν ξεκινήσαμε, πέφταν περισσότεροι. Το βουβό διαδόθηκε. Κι έφερε την επικοινωνία. 69

Ο καθένας μουρμουρά τα δικά του. Κι όλοι μαζί σαν αλυσίδα. Φτιάχνουν το ποίημα . "..., Είπα σ’ αγαπώ", ψιθύρισε ο πρώτος. " ..., Δικός σου για παντα", ο δεύτερος. " ..., απλά, για να κρατήσουμε την οποιαδήποτε επαφή " ο επόμενος.

Πες το Τζο..., σε παρακαλώ κι ας μην κάνει ρήμα, Η παρέλαση είναι αυτή που χαλάει το βήμα. Πες το που να σε πάρει η ευχή, ποιο είναι αυτό το καύσιμο; «Το γράψιμο ειναι σκάψιμο».

Ο Πτωτέας σου Είναι να μην το κάνει ένας. Να το ξεκινήσει. Να το κάνει. Να το δούμε. Όχι απλά να προσπαθήσει. Να το κάνει. Με "απευθείας συνδέσεις", με χορηγούς, με διαφήμιση και like. Μετά όλοι ακολουθούν. 72

Όπως οι πτώσεις από τους δίδυμους πύργους. Με απώλεια κι έναν πυροσβέστη που ήταν στο λάθος σημείο την στιγμή την πρόσκρουσης. Αυτός, ήταν κι ο μεγαλύτερος φόβος, ακόμα και των εμπνευστών της πτώσης από την στρατόσφαιρα. Οι στατιστικές κι οι προβλέψεις, καθιστούσαν το σενάριο, ο πτωτέας να πέσει πάνω σε διερχόμενο αεροσκάφος, πιθανό. Οι πτώσεις βέβαια συνεχίζονται. 73

Τα likes βροχή. Και πρώτος σε πλήθος πτώσεων ο Τζο. - Τζο..., μας ακούς; Έχουμε συνδεθεί απευθείας. - Ναι αυτή θα ειναι η τριακοστή πτώση μου. Βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στα 300.000 πόδια ύψος, κι ανεβαίνω με σταθερή ταχύτητα. Όπως καταλαβαίνετε, έχω ώρα μπροστά μου. Μόλις ολοκληρώσουμε την σύνδεσή μας, θα διαβάσω το "ground control to major tom", το πρώτο ποίημα που έγραψα για την 74

γυναίκα μου και μετά θα παρακολουθήσω κάτι καρτούν που βλέπαμε σαν ήμασταν μικροί. Για να ξαθαρρέψουμε. Να δούμε πως το κάνουν. Να ακολουθήσουμε τις οδηγίες ασφαλείας. Και να το κάνουμε. Κάτι πέρα απο Σούπερμαν και σία. Στα κινούμενα σχέδια λοιπόν,

το αρσενικό ανθρωπάκι έλεγε στους φίλους του, πως ερωτεύτηκε. Κι αφού τον είδαμε με ξεριζωμένη καρδιά στο τελευταίο επεισόδιο, αλλά να περπατά…, πιστέψαμε κι εμείς πως μπορούμε. - Τζο, τι λες; Αυτή ήταν η αγαπημένη σειρά όλων μας. Πρέπει να σε αφήσουμε. Σε ευχαριστούμε πολύ. Καλή πτώση. 76

Ο Μινώταυρος. Εμείς. Το συμπέρασμα είναι, πως το θέμα έγκειται, στον τρόπο που κρατάς το σκοινί μέσα στον λαβύρινθο. ενώ,πίσω απο τον Τοίχο ο Μινώταυρος βρυχάται. Κι άλλοτε ρέβεται τον τελευταίο που έφαγε. 77

Μην δίνεις σημασία. Εσύ έχτισες τον λαβύρινθο. Κι εσυ φυλάκισες το Κτήνος. Το σκοινί που κρατάς. Κάποια στιγμή θα φτάσει στην άκρη του. Και τότε, δεν θα έχει πια σημασία, αν το τραβούσες ή σε τραβούσε. Στην άκρη βρίσκεται ο Μινώταυρος. Αν το σκεφτείς.

Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε, πως στο δωμάτιο, υπήρχε μόνο ένας τεράστιος καθρέφτης που σε μεγενθύνε. Σε έβλεπες και σε φοβόσουν. Μέχρι που συνηθίζες. Όσοι δεν γύρισαν πίσω, όσοι δεν έπιασαν πάλι το σκοινί, Μουρμουρίζοντας περπατάνε στον δρόμο. Λένε, πως βλέπουν το τεράστιο Εγώ τους, 79

αλλά ακόμα ακούν το κτήνος να τρώει κι ας μην το βλέπουν.

Σαν τη δικιά μου Αν υπήρχε θεός. Αυτός. Θα έπρεπε να μας φοβάται. Κι οχι εμείς, αυτόν. Ο οποίος είναι και δικό μας δημιούργημα. Δεν μπορείς να ζωγραφιζεις εξπρεσιονιστικά, αλλά να φοβάσαι για το που σε πηγαίνει Αυτό, 81

και πόσο θα κρατήσει. Αν υπήρχε θεός. Αυτός. Θα έπρεπε να μας φοβάται. Κι οχι εμείς, αυτόν. Τρώμε τις σάρκες μας εδώ κάτω. Τρίζουν τα κόκκαλα μας. Είμαστε έτοιμοι ή να χάσουμε, ή να χαθούμε. "Αν δεν έχεις μαύρο, βάλε μπλε". 82

Το μπλε με πιέζει . Με σκάει . Με χαλάει . Το μπλε μου θυμίζει το Πριν. Μαθαίνω όμως. Να ξαναγαπάω το μπλε μαζί σου. Αν υπήρχε θεός, θα ένιωθε το ίδιο. Θα σταματούσε όλους τους πολέμους , θα νικούσε όλους τους κακούς και θα καθάριζε τη γη απ’ τα πυρηνικά.

Αλλά αυτός ο θεός, φοβάται το μπλε. Δεν ανακατεύεται. Οι πιστοί του, τον σέβονται και τον φοβούνται. Δεν μπόρεσαν να σπάσουν το μαύρο. Και ντήθηκαν στα μαύρα. Έχουν πάνω τους δυο κουμπιά. Το πρώτο είναι το " Δεν μπορώ". Το πατάς κι αμέσως ανοίγει το κρανίο σου, βγάζεις τον εγκέφαλο σου και τον αφήνεις 84

πάνω στο τραπέζι. Μπροστά στον απέναντι σου, ως ένδειξη των ορίων που φτάνεις. Υπάρχει και το κουμπί , " Δε θέλω". Μόλις το πατήσεις, Ανοίγει το στήθος σου. Και πετιέται έξω η καρδιά σου Σα ξεχαρβαλωμένος κούκος Σε χαλασμένο ρολόι τοίχου. Τικ - τακ. Είναι ο τρόπος να δείξεις, από που πηγάζει το πρόβλημα. 85

Δεν είναι ένα μπλε πουλί σα του Μπουκόφσκι Είναι μια μπλε καρδιά σαν την δικιά μου.

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί Ο φροντ μαν και τραγουδιστής της ροκ μπάντας "killing in the name of", κύριος Τζο, άφησε κατα μέρους την Gibson les paul του και μας είπε πως ..., " Πολύς ντόρος δημιουργήθηκε γύρω απο την τελευταία μεγάλη μας επιτυχία, που εκτός από ύμνος είναι και μια ωδή στον έρωτα που περιμένουμε εδώ. Που ονειρευόμαστε. Εδώ, στον 87

πλανήτη των αρσενικών, δεν έχουμε με τίποτα άλλο να ασχοληθούμε κι ενδιαφερθούμε από την γυμναστική του σώματος και του πνεύματος. Το τελευταίο μας τραγούδι είναι επίσης κι η εισαγωγή για την ραψωδία που ευελπιστούμε να ολοκληρώσουμε μέχρι να έρθει σε απόσταση επαφής ο πλανήτης των θηλυκών. Πέφτουμε με τα μούτρα στις κάμψεις όλη μέρα για να είμαστε σε απόλυτη αρμονία αναλογιών απέναντι στο θηλυκό 88

που θα βρεθούμε. Και την υπόλοιπη μέρα διαβάζουμε τα Δωρικά. Να τιμάμε την γυναίκα μας. Χωρίς την άδεια της να μην κάνουμε τίποτα". Οι κριτικοί, έσπευσαν να πατάξουν άφθονη φρέσκια λάσπη στα μέλη του συγκροτήματος, χαρακτηρίζοντας με επίσημη ανακοίνωση. Indee : Μια σαχλαμαρούλα και τίποτα περισσότερο. Στίχοι γελίοι σε μια φαρσοκωμωδία που συναντά την εφηβική 89

αγριότητα και την αλαζονική ανωριμότητα, σε ενα σύμπλεγμα που προσπαθεί να ξεφύγει μέσα απο εντυπωσιακά αλλά φάλτσα ριφς των Τζο και Ρέι από τα οποία απουσιάζει η έμπνευση. Βέβαια η δισκογραφική τους κι οι ίδιοι παραδέχονται με σιγουριά "ας είναι. Μια σαχλαμαρουλα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν μωρό μου". Andromeda Post : Πανζουρλισμός στις τάξεις των δωριαίων στο άκουσμα του νέου 90

τραγουδιού, που κάνει αναφορά στον έρωτα. Κόσμος ξεχύθηκε στον δρόμο. Ο πλανήτης των κοριτσιών είναι κοντά. Δύο μήνες μετά. Μαρτυρία 1577, Τζο Σ831499 Είναι μπροστά μου. Είναι το κορίτσι των ονείρων μου. 91

Το άρωμα της οπως μου είπε λέγεται Άλιεν. Τα μαλλιά της ειναι ξανθά και το χαμόγελο της γλυκό. - Κάτι άλλο έχετε να προσθέσετε; - Λένε πως όσοι βρεθήκαμε, θα μετακομίσουμε. Οι πλανήτες μας απομακρύνονται μετά την επαφή. Είναι αλήθεια ; - Δεν είναι ώρα για τέτοιες εικασίες Τζο. Όταν θα έρθει η ώρα θα είστε έτοιμοι. Αλλά μην ανησυχείς Τζο. Σας παρακολουθούμε. 92

Να ανησυχείς μόνο για τον χρόνο «λ», Τζο. Τον χαμένο. Γιατί ακόμα κι αυτή η εμπειρία είναι σαν όλες. Μην υποτιμάς με ιδεοψυχαναγκαστικές ανασφάλιες, την ζωή όπως την ξέρεις. Καλή τύχη .

Κατά φαντασίαν πολιορκημένος Καλησπέρα. Η παραγγελία μου είναι: Χίλιες αμυντικές σφαίρες σε ταινία, για μυδραλιοβόλο στόματος, ΗΚ11, τύπου ψέματος, της σειράς αυτής που παίρνω, πάντα. "Συγνώμη". Ναι, ξέρω έχετε κι επιθετικές σφαίρες, σειράς "Χρόνος" και σειράς "Ανάγκη", αλλά δεν 94

ενδιαφέρομαι. Πρέπει να κρατήσω την θέση μου. Έχω μείνει απο πολεμοφόδια. Ο κλοιός σφίγγει. Πρέπει να αμυνθώ. Με τις σφαίρες "Συγνώμη", κρατιέμαι ακόμα. Κάντε γρήγορα σας παρακαλώ. Πρέπει να γαζώσω όλους τους Γιατί, που εχει στείλει ο Τζο κι εκείνα τα μισθοφόρια τα Θα. Οι κάνες πρέπει να καπνίσουν πάλι, και ξέμεινα από αλήθεια. Στα αλήθεια.

Επιβίωση χωρίς Χαϊλαντεριλίκια γιατί μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί. Υπάρχει καλή ενέργεια και υπάρχει και κακή ενέργεια. Επαναλάβετε μετά από μένα. Αυτό που λέμε ψυχή. Σημειώστε. Η ψυχή επιλέγει ενα σώμα. Και με αυτό πορεύεται. 96

Έτσι κι αλλιώς. Κάτω τα χέρια, ερωτήσεις στο τέλος. Η ψυχή λοιπόν,κρατά την ενέργεια και πολεμά για επιβίωση. Οι κακές, σαν βγάλουν τα νύχια τους, θα επιτεθούν να ρουφήξουν σαν ψυχοβαμπίρ από τις καλές, ενέργεια. Αυτό που λέμε πάλη καλού κακού. Τζο, εσύ ο διαβασμένος, συνέχισε. 97

«Οι καλές αντίθετα, είναι οι μοναδικές που γνωρίζουν, πως η ζωή είν’ αιώνια όταν βρεις το άλλο σου μισό, και φέρουν ως αβάσταχτο βάρος το γεγονός, να ζουν σε δυο διαφορετικά σώματα. Βέβαια, κάποιες πιο γενναίες, μακραίνουν τη ζωή τους πέρα από αυτό που λεν’ προσδόκιμο , γιατί ακριβώς η μόνη τους προσδοκία ήταν να κοιτούν τον ήλιο αγκαλιά με τον αγαπημένο τους.Δεν εγκαταλείπουν το σώμα ακόμα κι όταν αυτό ξεκινά να σβήνει. 98

Σουλατσάρουν μονάχα το πρωί. Να θαμποθούν απ’ το φως. Κι ύστερα στο κρεβάτι πάλι. Δεν ακούν τίποτα. Μόνο ένστικτα, ακολουθούν». Κύριε, Κύριε πότε θα ‘ρθουν ξανά τα διαστημόπλοια; Κύριε, Κύριε πότε θα ‘ρθουν ξανά τα διαστημόπλοια; Κύριε, Κύριε πότε θα ‘ρθουν ξανά τα διασμημόπλοια; Αμήν. 99

Φτηνές δικαιολογίες Ο Γιάννης ο καρχαρίας, κάθισε στο ψηλό σκαμπό του μπαρ και παρήγγειλε μπύρα. Μυρίστηκε την γυναίκα του από μακριά και παρήγγειλε άλλη μια. - Που είσαι μωρό μου; Που γυρνάς; Την ρώτησε. - Είχα πάει να φτιάξω τα δόντια μου στου Θοδωρή, γιατί έφαγα κάτι φώκιες με σκληρό δέρμα. Εσύ; - Άσε με, μένα. 100

- Γιατί; Τί σου συνέβη; - Σε όποιον κι αν το πω, δεν θα με πιστέψει. Μόνο εσύ. Άκου…, είχα να φάω δύο μέρες. Κολυμπούσα στα ανοιχτά μέχρι που μύρισα αίμα. Κατευθύνθηκα προς την πηγή της μυρωδιάς και μόλις έφτασα, είδα ακριβώς κάτω από την επιφάνεια, δύο μεταλλικά κλουβιά με κάτι παράξενα όντα μέσα τους. Τους μύριζα. Είχαν μάτια κι έβγαζαν φυσαλίδες. Κάθε τόσο πετούσαν μικρά κομμάτια μπακαλιάρου 101

που τα καταβρόχθιζα. Μέχρι που…, από κάπου πιάστηκε το σαγόνι μου, να εδώ, το βλέπεις το σημάδι…; και με τράβηξαν έξω από το νερό. Με πέταξαν σε ένα άσπρο σκάφος και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μου έχωσαν μια βελόνα στο σώμα και μου πήραν αίμα. Μέτρησαν το μήκος μου και μου κάρφωσαν αυτό το μαραφέτι που βλέπεις στο πτερύγιο μου. - Τέτοια τους λες, και σε κερνούνε μπύρες ρε κακομοίρη; - Δεν με πιστεύεις, ε; 102

Ο Γιάννης ο μπεκρής πήρε την θέση του στη μπάρα και παρήγγειλε μπύρα. Ο μπάρμαν του έγνεψε πως, από πίσω του, πλησίαζε η γυναίκα του. - Μωρό μου…, - Ασ’ τα αυτά και λέγε που ήσουν. Όσοι γνωρίζεται την ιστορία του ζευγαριού θα γελούσατε με το αυταρχικό ύψος στην ερώτηση του Γιάννη αλλά κι απ’ τα λόγια του. Όσοι δεν ξέρετε, σας ενημερώνω απλά, πως ο Γιάννης ήταν ο μεγαλύτερος κερατάς της γειτονιάς. 103

- Και να σου πω ρε μωρό…, δεν θα με πιστέψεις. - Στο σπίτι μας…; Πες μου, στο σπίτι μας, σε πήρε ο εραστής σου…; - Μη φωνάζεις σε παρακαλώ. Θα σου εξηγήσω. Λοιπόν ηρέμησε…, μόνη μου ήμουν. Δηλαδή όχι τελείως μόνη. - Το ’ξερα βρώμα ότι με κεράτωνες πάλι. Γιατί; Τι σου ‘χω κάνει; Μη με κερατώνεις χάρη στο ζητώ. Γιατί από την πόρτα δεν μπορώ να μπω. 104

-Εγώ φταίω που θέλω να σου εξηγήσω. Αν σοβαρευόσουν και μ’ άφηνες να σου πω, θα συγχωρούσες όλα μου τα αμαρτήματα. Και σταμάτα να πίνεις. - Μπάρμαν! Μπύρα! - Είχα πάει στα μαγαζιά με την Χριστίνα. Ήπιαμε κι από μια σοκολάτα στο Μάτριξ. Μετά πήρα την άκατο κι ερχόμουν από τον περιφερειακό, στο σπίτι μας. Μετά τα διόδια δεν με ακολουθούσε κανένα όχημα και ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Μια 105

τόσο φωτεινή λάμψη με τύφλωσε και ο χρόνος σα να σταμάτησε. Σα να επιβράδυνε. Ένιωσα να αιωρούμαι και να ταξιδεύω προς τον ουρανό. Ήταν σαν όνειρο. Έβλεπα πως ήμουν ξαπλωμένη πάνω σε ένα κρύο μεταλλικό κρεβάτι κι από πάνω μου να βρίσκονται κάποια όντα, με μάτια σαν τα δικά μας αλλά χωρίς στόμα και με τεράστια αυτιά. Με άγγιζαν, με χάιδευαν και με εξέταζαν. Μου έκαναν μια ένεση και μετά μια τομή στο χέρι χωρίς να βγει αίμα και χωρίς να πονέσω. Μου 106

φύτεψαν ένα κουτάκι κι έκλεισαν την τομή με κάτι σαν λέιζερ. Με ξύπνησε η φωνή της σερβιτόρας σε ένα ντράιβ-ιν στην εθνική, που με ρωτούσε αν θέλω κι άλλο καφέ. - Φαντασμένη! Ψεύτρα!

107

Π.Α.Μ.Ε. Πάνω κι Από Μένα Εσύ

Στην αρχή, είχαμε κάτι σαν ταξί. Για να συνηθίσουμε, τον νεο προγραμματισμό. Χωρίς οδηγό. Μας μετέφεραν με τη σκέψη. Σκεφτόσουν Σκωτία, 108

Κι ήσουν σε δέκα λεπτα. Κι από ‘κει, Αθήνα πάλι και Ραφήνα Με το κορίτσι σου. Και ξανά ταξίδια, Μαλδίβες, Κούβα και Θιβέτ. Την μια στη δύση, και την άλλη στην ανατολή. Αυτή είναι η εδώ πραγματικότητα. 109

Λιάζεται η σκέψη μας στην Πνύκα, και ταυτόχρονα δροσίζεται με μπύρα, στο Καβούρι, στην Καρύτση, και στο Μπρίκι. Είμαστε παντού. Μια σκέψη, και ΠΑΜΕ. Τελευταία…, έχω παρατηρήσει εδώ στη γειτονιά, στο Παγκράτι, 110

να υπάρχει ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι, καθισμένο σε παγκάκι. Με επισήμανση, πως οι μέρες περνούν κι αυτοί μένουν ακόμα εκεί. Δεν τρώνε. Δεν πίνουν. Δε μιλούν. Έχουμε γυρίσει όλο τον κόσμο έντεκα φορές κι αυτοί είναι εκεί κάθε που επιστρέφουμε. Κάποιος είπε, πως το κάνουν σαν περφόρμανς. 111

Στο τσιπάκι τους, αναγνωρίστηκε μια φωνή, η φωνή της ψυχολόγου τους, να καταγγέλει πως ειναι καλλιτέχνες. Είναι κάπως ξεκάθαρο είπαν οι θεατές. "Εγώ βλέπω ακόμα και το κλουβί στο οποίο έχουν κλειδωθει", είπε κάποιος. Κάποια στιγμή κοιτάχτηκαν στα μάτια. Γυρίσαμε όλοι τρέχοντας απο το Λονδίνο, την Καμπότζη, το Σιατλ…, 112

και περιμέναμε να τους ακούσουμε. Κι αφού μαζευτήκαμε όλοι, Αυτοί είπαν…, "Μωρό μου, γιατί με σκοτώνεις";

113

Μέρες αργίας Αλήθεια είναι αυτό, που θα αποφανθούμε μετά από χρόνια. Το τώρα, δεν το ζούμε. Αυτό θα λέμε μετά από χρόνια. Την αλήθεια. Όσο η γη γυρίζει, η σχιζοφρένεια τυλίγεται και γεννά ψέματα. Ταΐζει αφορμές. Ψάχνει για εξιλαστήριους. 114

Απαντά με υπεκφυγές. Προστάζει εγωισμούς. Να γίνουν σκληρότεροι. Η σχιζοφρένεια καθυστερεί την αλήθεια. Χάνουμε γιατί φοβόμαστε το τώρα. Παίρνουμε αγκαλιά το "και τι θα γίνει τώρα", το σφίγγουμε όπως το σωσίβιο ο ναυαγός, μέχρι να σκάσουμε όλα τα "ότι έγινεέγινε. Πάμε να συνεχίσουμε", τα "αυτό δεν είναι τίποτα για μας, θα το νικήσουμε, μωρό μου" 115

και τα "μη σε νοιάζει γιατί…, είμαστε μαζί". Μετά από χρόνια θα πούμε την αλήθεια. Όπως συχνά κάνει η ιστορία. Η αλήθεια δεν αργεί. Εμείς την κλωτσάμε, σαν άδειο κουτάκι μπύρας, και την εκσφενδονίζουμε σα μπούμερανγκ. Αυτή θα επιστρέφει πάντα σε μας. Το κρίμα είναι στο τώρα. 116

Κι αν το τώρα, είμαστε εμείς. Χωρίς ερωτηματικό. Τικ - τακ Τικ - τακ Τικ - τακ Πόσο θα πάρει η δική μας; Ερωτηματικό. Εξαρτάται κι απ’ τους δυο. Όσο να πεις. Θα πάρει. Ο διάολος το μερίδιο του. Ο κέρβερος θα μοιάζει αρνάκι. 117

Θα πάρει. Όσο να πεις θα πάρει.

118

Για πέταμα

Ένα μπέργκερ Και η οθόνη πίσω από την πωλητήρια. Δείχνει, κρέας και πιστόλια, meat ‘n guns. Τεμαχισμό. Ανάμειξη με χημικά, 119

Πάτημα, ψήσιμο και μπροστά σου. "3 και 15, κύριε". Έναν καφέ Κι η οθόνη πίσω από την πωλητήρια Δείχνει, μαστίγιο και νυστικούς, c’mon nigga. Δουλεμπόρειο. Ανάμιξη με χημικά. Πάτημα, ψήσιμο. 120

"1 και 85, κύριε". Μια μπύρα. Η οθόνη πίσω από τον μπάρμαν. Δείχνει, τον άνθρωπο στο φεγγάρι. Talking about the rich folks. Να χοροπηδά και μετά. Να πηδά αλλά…, να μην φτάνει την άκατο. Να την χάνει.

121

With or without you, δηλαδή σκέτη ή πραγματική πραγματικότητα

..., σκέτη η πραγματικότητα είναι αυτό, το αδιάκοπο, ατέρμονο απύθμενο, βάσανο..., το τόσο φασιστικό, το τόσο δικό σου, που απλά δίνει κίνηση στον τροχό του ποντικιού. Έχει την γεύση της μπάμιας σαν ήμασταν 122

μικροί. Μυρίζει όπως η αναπνοή του μπεκρή. Κι απ’ την άλλη..., η πραγματική πραγματικότητα, είναι αυτό το "δεν θέλω να πάω στο σχολείο", "θέλω να κλάψω αλλά δεν έχω δάκρια", και "ρε αδερφέ πόσες φορές θα στο πω..., δεν πεινάω και δεν φταιν´ οι μπάμιες. Διψάω για μπύρα. Κι άλλη μπύρα. Φέρε μου, ένα πραγματικά τεράστιο βαρέλι". Στην πραγματική πραγματικότητα, βρίσκω ελευθερία. 123

Κι αν η σκέτη με ακολουθεί, για παρηγοριά καταγγέλλω, τον οποιονδήποτε πιο δειλό από μένα. Εμένα. Στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, εμένα. Σε αυτή την ελευθερία δίνω λογαριασμό. Να μπορώ να πω..., "Σκάσε Τζο, και πιες την μπύρα σου".

124

Μαριάτσι, ο εξομολογητής. Ο εξολοθρευτής παιδιά, στη γειτονιά σας. Ανασφάλειες μαζεύω. Καμμένα όνειρα, ζητώ. Ραγισμένες καρδιές, ψάχνω. Φωνάξτε τον εξολοθρευτή. Να σας χαϊδεύψει το αυτί. Να σας χρυσώσει το χάπι. Καθαρίζω χωρισμούς. 125

Σκουπίζω δάκρυα. Κάνω τα ψέματα, αληθινά. Ο εξολοθρευτής..., ο εξολοθρευτής. Φωνάξτε τον εξολοθρευτή. Να σας συγχωρέσει τα λάθη. Να σας ρίξει λίγο αλάτι.

126

Συμφωνώ, σημαίνει δύο. Ένα η συμφωνία μας κι ένα ο χαρακτήρας μας. Συμφωνία, όπως η συμφωνική ορχήστρα. Οι κρουστοί, οι πνευστοί κι αυτοί με τα τέλια, συμφωνούν να παίξουν μαζί. Η ομάδα καθοδηγείται από τον μαέστρο. 127

Όμως, όπως είναι φυσικό, πάντα παρουσιάζεται ένας βιολιστής ανάμεσα στους 40, να παίξει το βιολάκι του, όπως αυτός επιθυμεί. Γουστάρει. Και κανείς δεν θα αποσυντονιστεί, όσο θα περιμένει στην σειρά, για το δικό του σόλο. Ο Βαραβάς, δεν είχε δακτυλικά αποτυπώματα. Συμφωνία όπως, τόλμη. Ο Οδυσσέας καθόταν στην πλώρη και περίμενε την τιμωρία του Ποσειδώνα. 128

Είχε τυφλώσει κι είχε ελευθερώσει όσους είχαν απομείνει μαζί του. Κι όταν το τέρας τον ρώτησε, αυτός απάντησε "κανένας". Που σημαίνει, "κάτω η μπάλα". Που σημαίνει, "το όνομα μου είναι και στο εξώφυλλο. Ολάκερη λεζάντα. Αν δεν καταλαβαίνεις πως κανένας, σημαίνει κι εγώ κι εσύ, τότε ήσουν τυφλός πριν στο βγάλω".

129

Συμφωνία στο κάτω - κάτω των γραπτών, διαβάζω πως είναι κάτι που μαθαίνεις να παραχωρείς και να παραδίνεις. Κι αν δεν ακούσεις χειροκρότημα είναι γιατί, ειν´ η σειρά της τιμωρίας.

130

Οι μεγάλοι ποιητές πίνουν μπύρα Σου χάρισα ότι εγώ νόμιζα πως δεν είχα. Αυτό μου καθρέφτιζες. Έχεις κι αυτά τα πόδια, κι αυτό το περπάτημα το αέρινο. Μια στον παράδεισο και μια στην κόλαση. Τον βηματισμό τους ακολουθούσα. 131

Σα χαμένος. Σαν εγώ. Σα ξένος. Σαν κι αυτόν ακριβώς τον Οκτώβρη. Λες…, θα βγάλει ψυχρά, και φοράς μπουφάν. Και πριν το μεσημέρι, ακόμα και το μάρμαρο καίει. Και το ανάποδο/αντίθετο/ανώμαλο. Δηλαδή το ίδιο. Δηλαδή εμείς. 132

Λες…, θα ‘ναι σα χθες. Φοράς γυαλιά ηλίου, ενώ επικρατεί σκοτάδι, για να κρυφτείς, να χαθείς, να κρυώσεις με το τρύπιο αμάνικο που κυκλοφορείς. Αν δεν κάνεις την σωστή ερώτηση. Δεν θα πάρεις την σωστή απάντηση. Επαναλαμβάνω . Το γράφω εκατό φορές σα τιμωρία. 133

Όσο θα αναζητείς την αλήθεια, ρωτώντας δίχως θάρρος, τόσο κι οι λύσεις θα σ’ απατούν. Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, μπορεί και να κρύβει τον πολυτιμότερο σου θησαυρό. Τον σεβασμό. Επαναλαμβάνω. Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, μπορεί -και- κρύβει τον πολυτιμότερο σου θησαυρό. Τον σεβασμό. Κοίτα πόσο μοιάζουν τα κλειδιά. 134

Κλώνοι. Με τις πιο σιχαμερές γλώσσες. Να γλύφουν για να γεύονται. Όλα τα προβλήματα έχουν την λύση τους, το έπαθλο τους. Κοιτώντας μέσα σου, για χάρτες. Όχι όπως τα καημένα τα τουριστάκια, που αλονίζουν την Αθήνα, χαμένοι, κρατώντας δωρεάν χάρτες. Σουλατσάρουν πέρα - δώθε στο ίδιο στενό. Το λάθος δεν ειναι στον χάρτη, κι ούτε ο χρόνος 135

αλλάζει αν δεν αλλάζεις κατεύθυνση για να βρεθείς. Στους χαμένους, προσθέτω /συνυπολογίζω/εκτιμώ την Εμπιστοσύνη, τον Χρόνο και το Τίποτα. Αυτός ο αναποφάσιστος Οκτώβρης, θα μπορούσε να ‘ναι ακόμα κι ο τίτλος αυτού του γραπτού. Όμως εγώ, ξέρω. Είμαι στην αρχή βέβαια, κρεμασμένος, δεμένος απ’ τα μπάτζι, αλλά δε φοβάμαι τίποτα. 136

Είναι αρχή. Όμως τώρα ξέρω. Όταν ξαπλώνω, ξέρω που να ακουμπώ την καρδιά μου. Που να χώνω τα μάτια μου. Και τι όνειρα να παραγγέλνω. Ο Γκαγκάριν ίπταται πάνω από το μαξιλάρι, σε ενα κρεβάτι που δεν είναι δικό μου και μού εύχεται καλημέρα και καλή τύχη. Οι μεγάλοι ποιητές, πίνουν μπύρα.

137

Οι ευγενικοί, γίνονται σερβιτόροι. Και μακάριοι οι φτώχοι. Οι φτωχοί των Πάντων. Μη βροντοχτυπάς τους κλόουν, θα βρέξει από στιγμή σε στιγμή. "Από που παν’ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ...; Ναι, ναι από εκεί έρχομαι...".

138

Τα χέρια μου είναι καθαρά για να γράφουν

Δεν τα εννοείς αυτά που λες. Οξύμωρο. Αλλά σκέψου το. Σκέψου. Μπόρεις και το κάνεις. Μια χούφτα κιμάς η γλώσσα σου. 139

Κι όσα προφέρει, δεν τα εννοεί. Για ελαττώματα γράφω. Όχι για επαναλήψεις. Για πράξεις κι όχι άλλα λόγια. Το Λακωνίζειν. Τον Γερούνδιο. Τη Μπέσα.

140

Times, hello's, who´s,'n' how. Ποτέ, καλύτερα. Μόνο καλά. Μου φτάνει το καλά. Πότε - πότε λίγο καλύτερα. Μα ξανά – μανά, πίσω στο καλά. Ποτέ (χωρίς κόμα / κώμα ) καλύτερα. Ε, καλύτερα, ποτέ.

141

Μιγιάγκι στο καναβάτσο Η διαφορά. Αυτό το αμείλικτο. Το στεγνό. Το χωρίς σφιγμό. Ουσιαστικό. Οριστικό. Ανάμεσα στης ζωής το μάθημα και σε αυτό που βαφτίσαμε επιστήμη, είναι η εξής..., 142

Στην επιστήμη, θα καθίσεις, θα ακούσεις, θα σημειώσεις, θα μπλοφάρεις με αναλύσεις, θα αντιγράψεις, θα διαβάσεις, θα ξαγρυπνήσεις, θα κουραστείς, θα πονέσεις ΓΙΑ ΝΑ...., Πρώτα στραβωθείς. Πρώτα καταλάβεις. Πρώτα νιώσεις έτοιμος για εξέταση. Και μετά από όλα αυτά να πάρεις το πτυχίο. 143

Όπου θα λέγεσαι Ντόκτορ Τάδε Ταδεόπουλος. Το αντίθετο συμβαίνει στην ζωή. Πρώτα θα εξεταστείς σε ότι δεν σου δίδαξαν ποτέ. Πρώτα θα αποτύχεις σα λούζερ, εκεί που οι αναίσθητοι έχουν μπαμπά εκπαιδευτικό. Πρώτα τα SOS θα είναι αυτά με τα οποία θα γελάς. Μέχρι να..., Επαναληφθεί το μάθημα, αυτό της ζωής…, 144

που σε προστάζει, να εισαι έτοιμος, και στο πρώτο θρανίο. Η σειρά, είναι κάτι που φτιάχνουμε. Κι εμείς αυτό που ψήνεται. Αν η ζωή, ζητά τόσα πολλά, κι εμείς δεν ανταποκρινόμαστε, τότε, ούτε η σειρά φταίει, ούτε το κάρμα. Ούτε ο καθηγητής που διαλέξαμε. 145

Ούτε η κατεύθυνση. Η ευθεία αυτή γραμμή, φταίει για όλα. Η ευθεία, στον καρδιογράφο του νεκρού. Stairway to hell. Η ζωή πάει αντίθετα και παράλληλα με την επιστήμη. Η επιστήμη, σου δίνει ενα θρανίο και ενα μπούσουλα. Η ζωή, πολλούς μπούσουλες κι ένα βρώμικο παγκάκι.

146

Η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν στο μάθημα μένεις μετεξεταστέος. Το μάθημα είναι αυτό που σε τρώει. Οι εξετάσεις, πίστες. Κι εσύ θύμα. Όσο, Οι άλλοι Θα γελούν Θα μεθούν Θα τραγουδούν Θα ξέρουν 147

Θα μιλούν…, Για αυτά που κι εσύ ήσουν σίγουρος, πως…, τα διάβασες τα πόνεσες Αλλά δεν τα είπες όταν σε εξέτασαν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν σαν μάθημα δεν την περνάς. 148

Χαιρετισμοί 127/Γ1.Θ41,Ο4 Ένα από τα βράδια που μας είχε πάει αργά στη μπάρα, να πίνουμε και να γελούμε κι ομόφωνα να συμφωνούμε πως πάνω από το γραφείο του ο καθένας μας, έχει το τοτέμ του Μπουκόφσκι 149

και σε αυτό το τοτέμ, πριν καθίσει να γράψει χαιρετά, να παίρνει θάρρος και να λέει…, "Έι Χανκ. Πέσε για ύπνο δικέ μου. Συνεχίζω εγώ τώρα". Περπατάς όλη την διαδρομή και μόλις φτάσεις στο τοτέμ, δεν βαράς προσοχές, βαράς τα πλήκτρα, τα μολύβια, 150

τα ποτήρια, τα τσιγάρα. Πιστεύω πως, αυτή η παραδοχή της παράδοσης, που καίει όλων τα σωθικά μας, είναι πως δεν "προσπαθήσαμε ποτέ". Γράφτηκε στα άτυπα πρακτικά μας, στις τσέπες, στα βήματά μας. Ήπιαμε σε αυτό. Χαιρετίσματα…, και στην υγειά μας. 151

Missed goals Σε έναν πιο δίκαιο κώδικα επικοινωνίας, ανάμεσα μας, που περιμένω να ‘ρθει, όταν πέσουν οι μάσκες, και στα υπόλοιπα που μας κρατούν μακριά, τον έναν άπο τον άλλο. Τέλος πάντων. Σε αυτή την κατά κάποιες έννοιες, 152

ιδανική πρόζα, οι χωρισμοί και τα διαζύγια, θα παίζονται με χαρά. "Η διάθεση δεν αλλάζει, όταν σε έχω δίπλα μου, μωρό μου". Πάρτυ. Με όλους τους φίλους. Αυτούς που λησμονήσαμε όσο ήμασταν μαζί. Αυτοί που ήρθαν από σπόντες στο γάμο μας. Αυτοί..., οι πιο κοντινοί που δεν θα το ‘χαναν με τίποτα. 153

Τέρμα στα προκάτ "αντίο". Στα δάκρυα. Στα πικρά. Και τα αλλιώτικα. Όπως ρωτάς ..., "Τη κάνεις την Κυριακή"; Κι όπως ζητάς ..., "Ελα μωρό μου. Άναψε τη φωτιά μου". Να λες ..., "Ελα να το αφήσουμε στη θέση του. Να πιούμε και να φύγουμε". 154

Αργοναύτεια Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του. Πρόσεξε με. Τα δικά του. Αυτιά, μάτια, μαλλιά και τα κάνει ότι θέλει. Έχει πούτσο, ή μουνί. Κάποιοι, έχουν κι αρχίδια, ναι, κι έντερα. Όχι όλοι. 155

Και γενικά για να κλείσει ο πρόλογος, από τη στιγμή που γεννιόμαστε ότι κουβαλούμε από ‘δω κι απο‘κεί είναι δικό μας. Και το κάνουμε ότι θέλουμε. Θυμάμαι τα τελευταία δυο χρόνια, για παράδειγμα, να πετώ κάθε μέρα την καρδιά μου στο μπλέντερ και να φτιάχνω ποτό. Άλλος έκοψε τα αρχίδια του κι ανέβασε τη φούστα. 156

Άλλος πίνει baking powder στα γυμναστήρια και μοιάζει σαν έτοιμος να σκάσει. Χτυπάμε ακόμα και τατού. Όποτε και όπου. Τι θέλω να πω..., πως υπάρχουν και μερικοί που κι αυτοί δεν θα σε ρωτήσουν για την τύχη τους. Έχουν κι αυτοί Βυζιά, 157

σκουλαρίκια και νεφρά. Αλλά δεν έχουν σύνορα. Τι θέλω να πω..., Πως δεν έχουν σύνορα. Όπως τα γλυπτά του Παρθενώνα τα λες "μάρμαρα", έτσι και τα παιδιά αυτά, τα λες "μυαλά". Βγαίνεις στο τελεβίζιο, σε διαγγέλματα 158

απο δεξιά κι από αριστερά, για να πετύχεις το κέντρο του καθενός, που δεν έχει αυτό που λείπει κι από σένα "Τα παιδιά μας, μετανάστεψαν. Πήραν τα αρχίδια, τα γόνατα και τις φαβορίτες τους, και είναι στα πέραντα, ναι στα ξένα, όπου και 159

διαπρέπουν. Κάνουμε εξαγωγή μυαλών". Μαλάκα, πρέπει να ‘σαι ο τελευταίος, χωρίς μυαλό, που έχει μείνει εδώ. Κανείς δεν ζητά άδεια για να κάνει αυτό που θέλει, όσο αυτό, δεν ενοχλεί τον διπλανό του. Κι όποιος βρίσκεται στη Γαλλία, στη Γερμανία, 160

στην Ουαλία, με τα δόντια, τα νύχια και τη λεκάνη του, ξέρει τον λόγο που βρίσκεται εκεί. Είτε διδάσκει, είτε γιατρεύει, είτε ερευνά, είτε καθαρίζει δρόμους, είτε μαγειρεύει, είτε πηγαίνει πάνω - κάτω 161

με πάπιες γεμάτες ούρα. Εξαιρώ μόνο τον Παπανικολάου, κι αυτόν, λόγω εποχής κι ιστορίας. Τι ήθελα να πω..., Ναι…, πως τα παιδιά αυτά, είτε είναι 20 χρονώ είτε 50, δεκάρα δεν δίνουν δεν θα δώσουν ποτέ. Όπως κι αν τους αποκαλείς 162

Δεν υπάρχουν μετανάστες. Δεν υπάρχουν πρόσφυγες. Φυλές.Ράτσες. Υπάρχουν άνθρωποι Με ή χωρίς μυαλό με ή χωρίς ήθος. 163

The end Όλα γίναν με ένα μπαμ. Όπως είχαν ξεκινήσει. Με το μεγάλο μπαμ. Οι προσευχές έπιασαν και μπορούσαμε να παρακολουθούμε το θέαμα. Ολοκληρωτική καταστροφή. Και σαν κόπασαν οι δονήσεις, και το αεράκι δρόσισε, 164

τα κύματα ημέρεψαν και ο καπνός εχάθη. Σε έψαξα μα δε σε βρήκα. "Άδικα ψάχνεις...,", μου απαντούσαν. "Έλεγες ψέμματα. Πρώτα στον εαυτό σου", συμπλήρωναν. Ο καιρός περνά κι η ψυχη μου αγωνιά, σε ποια στρόφη, μια μαγική στιγμή, θα σε βρει, 165

να νιώσει πάλι αγάπη. "Οι ψυχές τους...," λένε τα ρομπότ, "Από την φύση τους..., ζητούν να ενωθούν". Η λύση έγινε διαταγή. Να μας καθαρίσουν. Να μας επαναπροσδιορίσουν. Είπαν πως θα πάρουν κύτταρα μας, κι ύστερα από μια μικρή μετάλλαξη, θα φτιάξουν αντίγραφα μας, σε μικρούς γυάλινους σωλήνες. 166

Είπαν πως, για αυτή την απαραίτητη διαδικασία ευθύνεται ο άνθρωπος που έμαθε να ορκίζεται. Που έκανε πατρίδα του, τη μοναξια. Που δε μοιράστηκε ποτέ. "Με το ένα πόδι στην κόλαση, βρίσκεστε, μωρά μου. Σας περιμένει κι ο Κέρβερος". Ένας από μας, τράβηξε το σπαθί του φρουρού κι αμέσως το έστρεψε εναντίον του. "Δε μπορείς να με σκοτώσεις γιατί δεν έχεις που να με πάρεις. 167

Και με τα όπλα αυτά, τα μεταλλικά, δεν έχεις καμία εμπειρία. Κι οι νεκροί δε σκοτώνουν". Ούτε σκοτώνονται. Χθες, όπως έγραψε η εφημερίδα, απέτυχε η πρώτη αυτοκτονία. Άλλοι πηδούν από γέφυρες κι απλά σηκώνονται, πετούν το χώμα απ’ τους ώμους και συνεχίζουν

168

κι άλλοι βάζουν το κεφάλι τους στην καρμανιόλα, χωρίς αυτό να κόβεται. Αφού μας το είπαν. Είμαστε νεκροί . "Η αγάπη μου, πού είναι"; Σε ενα χρόνο από σήμερα, ο μικρός Τζο θα γεννηθεί. "Είναι...," είπαν , " ο μόνος τρόπος για να δεις το κανονικό. Να μετρήσεις λάθη και ψέματα. Το αντίγραφο σου, θα διαγράψει την ίδια πορεία, μόνο που θα 169

περάσει από τον δρόμο της αλήθειας". "Η ψυχή μου ; Τι θα γίνει με αυτή"; "Εσύ είσαι μια προβολή. Γιατί ανησυχείς; Τί ρωτάς; Δεν αισθάνεσαι. Σου καρφώνω το ξίφος στην καρδιά κι ούτε αίμα δε στάζει. Είσαι από καιρό νεκρός, και για γαλήνη ψάχνεις την αγάπη. Η αγάπη για σένα προβολή, χάθηκε με το μπαμ. Θα κοιτάς μέχρι τα 32 που έφτασες, και μετά θα σβήσεις. 170

Κι όσο μακριά κι αν τρέξεις με την σκέψη, δε θα σωθείς. Δε θα γλυτώσεις. Δε μπορείς. Είσαι δεμένος σε μια καρέκλα και κράνος σου φόρεσαν στο κεφάλι. Δίπλα σου κάθεται αυτή που αγαπούσες. Κι αν απλώσεις το χέρι, τίποτα δε θα νιώσεις".

171

Ένας Εφιάλτης. Ακόμα.

Ακόμα κι εγώ, που γράφω, λέω, ότι μου κατεβαίνει. Άσχημες λέξεις, παχιές, καμιά φορά και Μπαμπινιώτικες. Ακόμα κι εγώ, 172

που πίνω, τραγουδώ μαζί σας, γελάω. Ακόμα κι εγώ, Που έπαψα να έχω απαιτήσεις απ’ τις λέξεις, απ’ τα λόγια. Που καμιά φορά με συμπαθώ, όσο εσείς και μ αντιπαθώ όσο εσείς. 173

Ακόμα κι εγώ, που μετρώ την απόσταση, από την μανία στην κατάθλιψη όσο απέχει η κόλαση απ’ τον παράδεισο. Ακόμα κι εγώ, που αγαπώ τις ψευδαισθήσεις μου όσο τις μοναξιές μου. 174

Ακόμα κι εγώ, που κουράγιο ψάχνω ακόμα, σε ένα ποτήρι μπύρα. Μην νομίσετε πως δεν καίγομαι, όσο εσείς. Μην νομίσετε ούτε στιγμή, πως δεν τρελαίνομαι που και πού, όσο εσείς. Η κόλαση είναι ένα μοναχικό μέρος. 175

Μια ευκαιρία να κρυφτείς για τα καλά. Ο παράδεισος είναι επίσης ένας μοναχικός τόπος. Μια ευκαιρία για να ονειρευτείς. Λίγο πολύ μοιάζουν. Μοιάζουμε. Ε; Εγώ και εσείς. Η μόνη διαφορά, του "ακόμα κι εγώ" 176

με σας, είναι πως, δεν καταλαβαίνω, πότε κρύβομαι και πότε ονειρεύομαι. Δεν είναι σα πλοίο που περιμένεις στο λιμάνι, να σε πάρει και να μετράς πότε θα σ αφήσει. Ρώτησα αυτούς που, 177

ταιριάζουν περισσότερο με μένα, αν ποτέ ονειρεύτηκαν στην κρυψώνα τους. Ακόμα κι αυτοί κι εγώ κι ο έμπορος της Βενετίας θα ρημάξουμε την ζωή μας περιμένοντας αυτή την αυταπάτη. 178

Ανίκανοι να δεχτούμε πως, η γαλήνη ως ερωμένη, είναι διάολος και άγγελος συνάμα. Θυμάμαι σε ένα όνειρο, σου ‘χα πει…, "δε θέλω να σου λείψει τίποτα". Ήταν η εποχή, που οτι είχα, ήταν δικό σου. Η εποχή που πετούσα το σκουλήκι από το μήλο χωρίς τύψεις. 179

Και σ’ εκείνο το όνειρο μου ‘χες πει…, "μόνο εσύ μου λείπεις". Ακόμα ότι έχω είναι δικό σου. Ακόμα κι εγώ μου λείπω. Ακόμα κι εσύ μου λείπεις. 180

Ας κάνουμε καλύτερα και περισσότερα λάθη μωρό μου (Φωνή Ρομπότ): "..., με το τέλος του παγκόσμιου συνεδρίου ψυχολογίας για το 2067, οι εκπρόσωποι της κάθε έδρας, υπέγραψαν το σύμφωνο παρακολούθησης ατόμων που αυτοαποκαλούνται ""Τελειομανείς"..., κι ανανέωσαν

181

το ραντεβού για τον επόμενο χρόνο. -"Τζο..., πες μας περισσότερα ..." -" Η αλήθεια είναι πως, η επιστήμη της ψυχολογίας σήμερα, έχει κατατάξει τα άτομα αυτά, στα άκρως ψυχαναγκαστικά, που αναζητούν απεγνωσμένα μια ουτοπική επιβεβαίωση, μέσα στον όρο "τέλειο". Μαστιγώνουν τον εαυτό τους άπως ο αναβάτης το άλογο, και μαστουρώνουν μόνο με "στόχους". 182

Η κοινωνία λοιπόν, εμείς, οφείλουμε να παρέχουμε βοήθεια και λάθη, σε όλα αυτά τα καταπιεσμένα κι ανασφαλή άτομα.

183

Μοναρχία στην Ένωση Οινοχόων Στην μακρινή Καζαμπακτούμ, και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της χώρας, Φλουμπαρίν η κατανάλωση εμφιαλωμένου οίνου αυξήθηκε κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Έχουν πολλούς παραγωγούς κρασιού, μια - δυο σχολές οινολογίας και οινοχοοίας, κι έναν Μάστερ. 184

Αλλά όλα τα λεφτά είναι ο Πρόεδρας. Του έστειλα μια επιστολή κάποτε ρωτώντας τον, με ποιο τρόπο καταφέρνει να είναι επί σειρά ετών, πρόεδρος της ένωσης οινοχόων της χώρας του, ενώ άκουσον - άκουσον, δεν έχει εργαστεί ποτέ ως οινοχόος. "Τζο..., νομίζω πως κάνεις τον μαλάκα. Έλα τώρα. Αδυνατώ να πιστέψω, πως δεν καταλαβαίνεις. Γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις κάνω. Όλα τα υπόλοιπα, ακόμα κι αν τα βλέπουν δεν τους 185

ενοχλούν, γιατί όλοι έχουν να πάρουν κάτι από μένα. Εργάζομαι σε μια εταιρία εισαγωγής κι εμπορίας ποτών,όπως γνωρίζεις. Πως το λέτε εσείς εκεί στη χώρα σας; Ξεκάρφωμα; Ναι είναι ζώα εδώ. Κανείς δε μιλά για συμφέροντα. Επίσης είμαι εισηγητής σε μια από τις δυο μεγαλύτερες σχολές οινολογίας της χώρας. Γαμάω τόσα πεινασμένα και γεννάω ασταμάτητα στρατιές ολόκληρες να αλονίζουν στην αγορά και να κάνουν ότι τους ζητώ. Όπως σου είπα, 186

όλοι έχουν να πάρουν το κατιτίς τους από μένα. Εγώ έχω και το καρπούζι και το μαχαίρι". Ο πρόεδρας, μου επέτρεψε για χάριν του ρεπορτάζ να τον καλωδιώσω. Του φύτεψα μια κάμερα στο δεξί μάτι για να έχω τα καλύτερα πλάνα, του φόρεσα ένα μικρόφωνο στο αυτί να μεταδίδει τον ήχο κι ενα τσιπάκι στο μυαλό για να καταγράφω την σκέψη του. - Είσαι έτοιμος; 187

- Χρειαζεται να πω…, τεστ ένα - ένα; - Όχι. Έδεσε την γραβάτα του, φόρεσε το σακάκι του κι έφυγε για την γευσιγνωσία που θα συγκέντρωνε το περισσότερο από το οινικό συρφετό της χώρας. Πρώτο πλάνο : απλά ένα μαθητούδι. - Τί κανεις Γιάννη μου; - Καλά κύριε πρόεδρε, εσείς; 188

- Καλά, καλά. Εύχομαι να προετοιμάζεσαι για τον διαγωνισμό. Ο νικητής θα μας εκπροσωπήσει στην Αργεντινή. Η σκέψη του : " κωλόπαιδο κοίτα και δεν έρθεις στον διαγωνισμό κι έχω τάξει στις ενώσεις των παραγωγών, πως θα τους μαζέψω 16 άτομα, έτοιμους πωλητές των κρασιών τους ". Δεύτερο πλάνο : Συνάντηση με ντόπιο παραγωγό. - Τι κανεις πρόεδρα; Όλα καλά; Έλα καμιά μέρα κι από το δικό μας το οινοποιείο. Φέρε τα 189

παιδιά. Δικά μου τα έξοδα. Θα σας εχω και φαΐ να φάτε και ότι θέλετε. Κανόνισε το. - Ναι, ναι Γιώργο μου. Μια ώρα είναι με πούλμαν το οινοποιείο. Η σκέψη του : "καλά μαλάκα, αν δεν πέσει η ταρίφα δεν έρχομαι ούτε μόνος. Μου το ‘χεις πει πέντε φορές. Οι άλλοι ειναι μαλάκες που μου έχουν δώσει από 5 ο καθένας; " Τρίτο πλάνο : Συνάντηση με ανταγωνιστή. - Γιώργο μου; 190

- Ανδρέα μου; - Μπλα μπλα μπλα - Ναι, ναι, ναι, τι λες τώρα! Μαζί! Ότι θες. Πάρε με τηλέφωνο. Θα περάσω να φωτογραφιθούμε. Ρε μαλάκα θα το ξεχνούσα. Η Μαίρη, καλά; Τα παιδιά; Η σκέψη του : " όχι ρε πούστη πάλι τα ίδια. Καλά, ας κάνει κανένα αστείο να κατέβει στις επόμενες εκλογές και θα τον κανονίσω. Πρέπει να δείχνω φιλικός. Πρέπει να χαμογελάσω. Μας βλέπουν. Κάτσε θα του ρίξω και μια στον ώμο. 191

Θα τον ρωτήσω και για την γυναίκα του. Το αρχίδι, πάει να μπει στα χωράφια μου, αλλά έχουν γνώση οι φύλακες. Ας είναι καλά, τα πρώτα μαντρόσκυλα που μάζεψα δίπλα μου. Τέταρτο πλάνο : Συνάντηση με τους αυλικούς. - Παύλο, Μαρία, Δημήτρη…, εσάς έψαχνα. Η σκέψη του : " αγαπημένα μου μαντρόσκυλα υποσχεθείτε μου πως δεν θα ξυπνήσετε ποτέ από τον δίκαιο ύπνο και πως θα 192

είσαστε πάντα εκεί όταν σαν χρειάζομαι. Όπως πριν που τράκαρα με τον ανταγωνιστή μου και τρόμαξα". Από την Φλουμπαρίν, πρωτεύουσα της Καζαμπακτούμ, για την Υποτέλεια..., Ο απεσταλμένος, Τζο.

193

Mother I wanna kill you Πριν ένα μήνα είχαμε τρέξει στο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί η γιαγιά της Τζέιν σε κρίσιμη κατάσταση. Στη διαδρομή η Τζέιν μου είπε πως..., " ... δε σου ’χω πει για τη γιαγιά αυτή, γιατί είναι κάτι σαν ιερό μυστικό της οικογένειας. Αλλά μιας και θα μας αφήσει, άκου. 194

Λίγο πριν πεθάνει ο πατέρας μου, η γιαγιά είχε περάσει ενα ελαφρύ εγκεφαλικό. Σαν αυτα που χτυπούν συνήθως τους τριαντάριδες. Που τα χάνεις λίγο. Καταλαβαίνεις. Και πήρε χαρτί και στύλο και συνέταξε την διαθήκη της. Ότι είχε, το ‘γραψε στον πατέρα μου. Ο οποίος πέθανε πριν από 15 χρόνια. Ο θείος λοιπόν, ο αδερφός του, φαρμακοποιός στο επάγγελμα, όταν ενημερώθηκε για την διαθήκη, χτυπήθηκε κι ο ίδιος από ενα ελαφρύ εγκεφαλικό. Πιο ισχυρό. Σαν αυτά που σε 195

χτυπούν και γελάς για περίπου μια βδομάδα από το κακό σου. Πήγε στο σπίτι της γιαγιάς και τις άλλαξε τα χάπια με άλλα, που ο ίδιος είχε φτιάξει. Η κακομοίρα χωρίς να το ξέρει, κατέστρεφε τον εγκέφαλο της. Όταν έπεσε στον βαθύ ύπνο, την έκλεισε σε ένα γηροκομείο και μας απαγόρεψε με δικαστική εντολή να την επισκεπτόμαστε. Είχε κάποιους φίλους δικηγόρους, στο χωριό, που κατέθεσαν πως, η γιαγιά χειροτερέψε από δική μας αμέλεια. Η αλήθεια είναι 196

πως κι εμάς δε μας καιγόταν καρφί." - Μικρή η διαθήκη ή ο χαμένος τα παίρνει ολα; - Καθόλου! Απλά πάντα είχαμε λεφτά και τη γιαγιά γραμμένη. Όπως κι ο θείος. Σου συνεχίζω. Η γιαγιά παράλυτη και τζάνκι κι ο θείος, να πηγαίνει στο γηροκομείο, να χαρτζιλικώνει τις νοσοκόμες για να μπει μόνος στο δωμάτιο, για να σουτάρει την δόση στη μάνα του. 197

Τόση - όση! Δεν ήθελε ούτε να της λείπει ο ύπνος, ούτε να την στείλει με την μια. Αργό φαρμάκι την ποτίζε κάθε βδομάδα. Όλα αυτά τα χρόνια έτσι την κρατούσε.

Την είδαμε στο νοσοκομείο . Με το κεφάλι γυρισμένο αριστερά . Το δέρμα τραβηγμένο σχεδόν σε ολο το σκελετωμένο σώμα. 198

Εγκαύματα όπου το ένα χέρι έβρισκε πλευρό κι όπου το ένα πόδι συναντούσε το άλλο. Πληγές στα σάπια γόνατα και γενικά σε όλες τις αρθρώσεις. Κι όμως ανέπνεε. Ήρθαν και τα άλλα εγγόνια της. Η Τζέιν είχε να τα δει τόσα χρόνια. Και πάνω απο το κρεβάτι του ζόμπι, ξανασυστήνονταν.

199

Break on through

Κέντρο διαλογής 24. Είναι ξαπλωμένος και γυμνός πάνω σε ενα κρεβάτι. Αυτοί τον εξετάζουν. "Βλέπει καλά, αναπνέει καλά. Έχει ένα μολυσμένο καρούμπαλο στο δεξί χέρι. Θα το αντιμετωπίσουμε και δεν θα επανεμφανησθεί. Δεν υπάρχουν ιοί εδώ. Δεν υπήρξαν ποτέ. 200

Σημάδια στο αριστερό. Τίποτα ανησυχητικό. Γυρίστε τον. Μια κύστη στον κόκκιγα. Αυτά". Σε μερικούς δίπλα του, έκαναν λοβοτομή. " Δεν έχει καμία ελπίδα. Ο φάκελος του αναφέρει πως, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον στη ζωη του. Τον παρακολουθούσε ο Τζιμ. Χτυπήστε τον". Σε άλλους μεταμοσχεύσεις. "Αμφότερα τα νεφρά για αρχή, και μετά καρδιά και συκώτι. Τον κακομοίρη. 201

Δεν μιλούσε καθόλου. Τον παρακολουθούσε η Ρόουζ. Σε ένα μήνα θα κελαϊδάει". Και σε άλλους συστήνονταν. "Σε περιμέναμε. Σε παρακολουθούσαμε. Θα σου διαβάσουμε όλα όσα γράψαμε κι από ‘δω και στο εξής θα μας βοηθάς στην εξέλιξη. Είμαστε αρκετοί εδώ. Δε θα ‘σαι μόνος". Το φως απλά. Χαμηλώνει. 202

Και δυναμώνει. Σε ένταση. Για να τους προσδίδει. Την ψευδαίσθηση. Του σκότους. Φορούν κι αυτά τα κράνη. Κι αυτές τις φόρμες. - Γεια σου Τζο! - Πώς πάει ο χρόνος; - Κάτι γίνεται, Τζο. Μην ανησυχείς. Είναι όλοι σε απόσταση. 203

Ούτε πλευρό δεν μπορούν να γυρίσουν. Και βρίζουν ο ένας τον άλλο. Μέσα από τα σκάφανδρα. Όλα, μια ιδέα είναι τελικά. Που γίνεται πίστη.

204

Τον λογαριασμό παρακαλω "Η κρίση στην χώρα ξεκίνησε, όταν οι εργαζόμενοι δειπνούσαν στα εστιατόρια, που δειπνούσαν και τα αφεντικά τους…,και θεωρούσαν πως η πράξη αυτή ήταν φυσιολογική". Τάδε έφη ο αρχιμαφιόζος του εμπορίου κρασιού, αυτός ο χορτάτος σκύλος με την ολάκερη πίτα. Κι αν σε ενοχλήσαμε απ’το 205

διπλανό τραπέζι Δον Κωνσταντίνε, ‘σχώρα μας. Ούτως ή άλλως, αν το αφεντικό είναι αυτό που σε πληρώνει, τότε εσύ την ξεκίνησες την πουτάνα την κρίση.

206

"Μην το κάνεις αυτό. Ούτε εκείνο, Βγάλ’το από το μυαλό σου. Ξέχνα το. Κοίτα αλλού. Η πιάτσα δε το επιτρέπει. Πρωτοπαλίκαρο εθελοντής και μαυροφορεμένος ανειδίκευτος ήσουν..., είσαι..., και θα είσαι. Γι’ αυτό, δεν θα το κάνεις. Δεν είναι αυτό που πουλά. Ο μαφιόζος δεν είναι έτοιμος. Δεν τολμά, ακούς; Σου 'δώσαν μόνο λίγες στιγμές να μετανιώνεις, για όλους τους συμβιβασμούς κι ένα χαρτί χρεωστικό, πως αν ντρέπεσαι 207

γι’ αυτό, κράτησε το μυστικό. Τώρα είσαι στην πρώτη γραμμή. Έπιασες το ύψωμα κι έπεσες στα γόνατα να γλύψεις όποιον σου αναγνωρίσει την επιτυχία. Όπως ο ασφαλέστερος εχθρός του ευεργεντηθέντα, θα είναι πάντα ο αχάριστος, έτσι και τα πιο πρόθυμα τσιμπούκια θα τα παίρνει αυτός που μπήκε στη στοά του κάθε συρφετού, κι έγινε ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα. Η βρώμα δεν ξεπλένεται με σάλιο, και τα ποντίκια χορεύουν ακόμα. Όσο αλλάζει τον άνθρωπο η δόξα, 208

δεν το κάνουν όλα τα φράγκα του κόσμου. Υστερόγραφο..., για αυτό θα εκτιμώ ακόμα περισσότερο τον υδραυλικό μου, ο οποίος βρωμά από χιλιόμετρα σαν εσένα, μόνο που αυτός αφήνει τα σκατά να επιπλέουν".

209

Έτσι είναι η ζωή. Δεν καταλήγει, πουθενά. Έτσι είναι η ζωή. Δεν καταλήγεις, πουθενά.

210

Ο αλήτης (από το αλάομαι) είναι ο περιθωριακός τύπος, ο περιπλανώμενος, ο πλάνητας, ο περιφερόμενος, αυτός που περιθέει στο περιθώριο. Περιθέω σημαίνει περιτρέχω και αλήτης είναι αυτός που πορεύεται ολόγυρα, τρέχει ολόγυρα για να έχει συνολική θέα. Το περι-θώριον είναι το περιθεώριον, το θεωρείον, δηλαδή τόπος για θέα, του απαιτητικού θεατή που από αγάπη για την γνώση, περιθέει και θεωρεί από 211

όλες τις πλευρές, από όλες τις οπτικές γωνιές, τα δρώμενα, ικανοποιώντας έτσι τις θεωρητικές του ανάγκες στην κοινωνία. Ο περι-θέων, όμως, στο περι-θώριο, επειδή έχει "θράσος" να θεωρεί, για να διαμορφώνει τη δική του, την προσωπική του άποψη, αρνούμενος πίστη στα από καθ' έδρας θέσφατα (από το θεός + φημί, που σημαίνει λέγω) στα "θέσφατα παλαίφατα" του Ομήρου, στα θεόρρητα, στα παλαιά θεία λόγια που διακηρύσσουν διάφοροι 212

θεόπεμπτοι τιτλούχοι από την έδρα τους, χαρακτηρίζεται, κυρίως απ' αυτούς, ως άνθρωπος του περιθωρίου, περιθωριακός και αλήτης. Αυτό όμως είναι άδικο, γλωσσικά τουλάχιστον. Στα χρόνια του Ομήρου, τον βετεράνο της Τροίας, τον τυχοδιώκτη, αυτόν που άλωνε από εδώ και από εκεί, τον έλεγαν οι τότε θεόπεμπτοι, Άνακτες, Βασιλείς, Διοτρεφείς, αφρήτρορα (από το στερητικό α + φρήτρη, που είναι η φατρία), 213

επειδή δεν κράταγε από σόι, από γνωστή ηρωική γενιά, και ανέστιο, χωρίς εστία, χωρίς δικό του σπίτι και γι' αυτό αθεμίστιο [Θέμις (από το τίθημι, απ' όπου ο θεσμός), είναι η προστάτιδα θεά της νομιμότητας και θεμιστεύω πάει να πεί δικάζω, κρίνω και χρησμοδοτώ άνθρωπο άνομο, ασεβή, άδικο και ανίερο. Ο αλήτης πλανάται "θεωρίης είνεκεν" για να δει τι γίνεται στα πέριξ. Δεν μένει απλανής, αλητεύει ικανοποιώντας έτσι τις θεωρητικές του ανάγκες. Άλη 214

λέγεται η περιπλάνηση του αλήτη, περιπλάνηση χωρίς εστία, χωρίς ελπίδα, χωρίς φόβο. Ακόμα άλη ονομάζεται η περιπλάνηση του πνεύματος, η θεία περιφορά του πνεύματος, η αλή-θεια, την οποία ο Πλάτων στον Κρατύλο παρετυμολογεί απ' αυτή τη θεία περιφορά του νου, τη Θεία άλη. Ο αλήτης θεωρεί ζητώντας την αλήθεια.

215

Άρθρον 408 (2). Αλητεία. Όστις, στερούμενος των μέσων της συντηρήσεως εκ φυγοπονίας ή ένεκα ροπής προς τον άτακτον βίον, περιπλανάται εις την χώραν ή περιφέρεται συνεχώς εν τίνι τόπω χώρις να έχη μόνιμον κατάλυμα, τιμωρείται δια φυλακίσεως μέχρι τριών μηνών.

216

Μαθαίνουμε στα λάθη,. Είναι το μοναδικό που ξέρουμε. Να κάνουνε υπέροχα. Μαθαίνουμε στα λάθη. Το πρώτο ήταν το δύσκολο. Μερικούς, τους πόνεσε πολύ όπως ή πρώτη νύχτα στη φυλακή. Όμως μετά στην αυλή κοιτούσαμε τα πουλιά 217

και τραγουδούσαμε. Μαθαίνουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Από ασφάλεια και από ανασφάλεια. Μέχρι να πεταχτεί στον αέρα ο φελλός του ντεζα βου. Πλουτίζουν οι ψυχολόγοι, οι κάβες, αλλά όχι τα μπαρ. 218

Κι αυτό είναι, ένα από τα λάθη. Μαθαίνουμε στα λάθη. Μπορούμε ΚΑΙ υποκρινόμαστε προς αποφυγή αποκάλυψης της θέσης μας. Της τρέλας μας. Εθιζόμαστε από τα λάθη. Ψοφάμε για πόνο. Στη ζητιανιά για ένα ψέμα να μην είναι σαν τα άλλα Όλα τα άλλα είναι για χάπια κι άλλα σχετικά. 219

Καμουφλάζ αρρωστημένου, κανα δυο αόρατοι φίλοι, ένα ζεστό σώμα δίπλα στο δικό σου, με την αμφιβολία αν κάνεις το σωστό.

220

221