20 jaar in de bres

Voor Vrouwenrechten

Vroni begon te werken bij ABVV-Brussel in 2002. Al snel richtte ze een vrouwencollectief op met ABVV-delegees. Samen dachten ze na over de verdediging van vrouwenrechten en over de problematiek van gelijke rechten in de Brusselse instellingen. De standpunten van het vrouwencomité verdedigde Vroni met vuur in de verschillende instanties, waardoor ze bijdroeg aan de erkenning van deze rechten. Ze trok in de loop van de jaren een progressieve dynamiek op gang waarin ze niet alleen andere syndicale organisaties betrok, maar ook werkgevers en andere militante verenigingen voor vrouwenrechten.

Geïntegreerde aanpak

Stukje bij beetje kwam er meer structuur in de aandacht voor vrouwenrechten, en werd er plaats gemaakt voor een geïntegreerde aanpak. Er kwam een genderaanpak in gewestelijke en gemeenschapsbevoegdheden. Hoewel dit nog niet helemaal voltooid is, kunnen we wel een zichtbare evolutie van de genderaanpak op institutioneel Brussels niveau zien. Dit is mogelijk gemaakt dankzij de inzet van militanten, delegees en de ABVV-ploegen.

De verschillende feministische collectieven waarin het ABVV actief is, hebben een zeer belangrijke rol gespeeld in de acties van 8 maart, in Equal Pay Day, maar ook in de reactie op de aanvallen op vrouwenrechten die we in verschillende landen zien.

Vaak de enige vrouw

Wanneer we haar vragen naar de evolutie van de visie op het feminisme de laatste jaren, vertelt Vroni dat ze in het begin van haar loopbaan vaak de enige vrouw was die zetelde in instanties die vaak bestonden uit oudere mannen. De politieke cultuur was zeer formeel en hiërarchisch. De manier van werken was weinig participatief. Desalniettemin was er een wil om zich open te stellen, ondanks de weerstand, soms zelfs binnen onze eigen organisatie. De achterdocht van toen heeft plaats gemaakt vandaag voor een aanpak die veel meer aandacht heeft voor de problematieken die het feminisme aankaart. Onze instellingen zijn vandaag de dag veel gevoeliger voor feministische onderwerpen.

Vroni brengt in herinnering dat twintig jaar geleden een intensieve sociale strijd gaande was. De sociale beweging streed tegen maatschappelijke ongelijkheid, voor een sociaal Europa en voor een gelijke wereld. In die tijd was seksisme meer aanvaard in de samenleving, helaas ook in de wereld van werk. Vandaag is er een veel sterker bewustzijn van gendergelijkheid. Op basis van de ervaringen van Vroni kunnen we enkel vaststellen dat de weg die de militanten hebben afgelegd gedurende twee decennia, indrukwekkend is.

Uitdagingen

Vandaag is de situatie verre van perfect. De loonkloof is nog steeds een realiteit. Er is ook een grote ongelijkheid voor de waardering van arbeid, meer bepaald in de sectoren waar vrouwen oververtegenwoordigd zijn, zoals in de zorg en in de zogenaamde ‘essentiële’ sectoren. Iets wat de recente pandemie op schrijnende wijze heeft aangetoond. De grote uitdaging voor de komende jaren is de tijd die we kunnen besteden aan onszelf en aan de anderen. Onze liberale maatschappij houdt enkel rekening met productief werk. Reproductief werk daarentegen wordt onderschat. Dit gaat zowel over de opvoeding van kinderen als de dagelijks zorg die we geven aan anderen, zowel materieel (onderdak, voeding…) als emotioneel (zorg en psychologische aandacht…). Dit zijn domeinen waar vrouwen erg actief zijn en vaak overbevraagd worden. Het beleid moet streven naar een volledige gelijkheid tussen mannen en vrouwen (denk maar aan ouderschapsverlof).

Het recht op een waardig leven moet centraal staan in onze eisen. Dit is een sociale en feministische strijd tegen de uitwassen van het liberalisme.

Dankjewel Vroni voor je niet aflatende feministische strijd in ABVV-Brussel! t