Ad Rem - editie 3, jaargang 18

De redactioneel onafhankelijke schoolkrant voor studenten en medewerkers van de CHE - editie 3 - jaargang 18

L Christelijk mediteren kun je leren

E

V l i n d e r s op w e i v F r e t n i

Rogier Pelgrim

de CHE I & het succe s van Gespot in ‘ t Atrium

02 Uitgelicht

t

men

com

aar

Je hebt het druk. Opdrachten inleveren, presentaties geven en alvast aan je portfolio beginnen.

Maar dan is daar alweer de alweer de vrijdag. Vervolgens vakantie. Volgepland met kerstdiners en gezellige ontmoetingen met familie en vrienden.

De vakantie gaat in een roes aan je voorbij.

Ad Rem

Studenten ontevreden

over studiemateriaal Afgelopen december was er ophef onder studenten over het studiemateriaal waar zij volgens hen te veel voor moeten betalen. Het gaat om de readers die de CHE uitreikt aan studenten. Op Twitter berichtten Journalistiek studenten dat ze geen waar krijgen voor hun geld. Niet alleen studenten Journalistiek zijn hier boos over. Verpleegkundestudenten zijn ook ontevreden over de readers die zij alleen online kunnen lezen, terwijl ze wel het volle bedrag moeten betalen.

Tekst: Ruth van der Kolk

Af en toe wijd je een gedachte aan je schoolgaande leven, maar de to do lijstjes laat je links liggen. En omdat aan alles een eind komt, wordt het vanzelf weer die maandag. Die afschuwelijke eerste schooldag van het nieuwe jaar. Je plonst er midden in. Vakantie, hoe spel je dat ook al weer?

Januari staat in het teken van: geen tijd voor vrienden, eenzame opsluitingen, ernstige vermagering en je moeder die belt omdat ze zich afvraagt of je nog leeft. Tenminste, dat is hoe het mij vergaat. Mijn vriend vraagt zich af of ik vreemd ga. Ik beken. Ik ga vreemd. Met al die toffe, stomme, interessante, moeilijke, uitdagende en energievretende dingen waar ik me hier op school mee bezig houd.

Gelukkig of helaas, het is maar hoe je het bekijkt, ben ik niet de enige. De hele redactie van Ad Rem (en jij vast ook) doet vrolijk mee. Te midden van vakantietijd en opdrachtenstress hebben we keihard gewerkt aan deze derde editie. We hopen dat je geniet van het raden van de goede kamer (deze keer met een juiste oplossing) en het interview met Rogier Pelgrim.

Behoefte aan mindfood? Blader dan door naar pagina elf, waar Femmeke weer een prangende levensvraag beantwoordt. Of lees het verhaal van Lise, die worstelde met een dubbelleven.

Terwijl jij deze Ad Rem leest, nemen wij een weekje rust om daarna met hernieuwde krachten aan de volgende te werken! Even mijn vriendje laten weten dat ik toch niet vreemd ga.

Voor nieuws kun je elke schooldag terecht op www.adremonline.nl . In de papieren editie van Ad Rem vind je verhalen achter de gezichten die dag in dag uit aan je voorbij trekken.

Jacqueline Mulckhuijse

Levensgenieter. Houdt van schrijven, denken, liefhebben en leven.

En doet dat daarom ook.

februari 2013

De readers moeten ieder studiejaar verplicht worden aangeschaft, omdat ze steeds worden vernieuwd. Sommige studenten vinden dit te duur. “We kregen via Marketing & Communicatie te horen dat studenten geen geld meer willen betalen voor de readers die ze moeten aanschaffen, omdat het duur is en soms krijgen ze er maar één of twee per jaar”, vertelt een medewerker van het academiebureau voor Journalistiek & Communicatie.

“Ieder jaar betaal je een vast bedrag voor de readers. De readers die je krijgt worden verdeeld over de vier jaar dat je studeert. In totaal zijn de readers zeventig euro waard. Het ene jaar krijg je minder, maar dat compenseert een ander studiejaar weer.”

Als enige jongen in een gezin met nog vijf zussen groeide de 21-jarige Corjan Guijt op in Veenendaal. Hij woont nog als enige thuis. Corjan zit nu voor het derde jaar op de CHE en studeert Pabo.

Tekst: Rebecca Euwijk Beeld: Dave de Haan

Iedere studie heeft een andere regeling wat betreft studiemateriaal. De academie voor Sociale Studies laat weten dat zij de prijs wijzigen wanneer er aanpassing komt in hun lesmateriaal. “Wij merken geen ophef onder de studenten over lesmateriaal, omdat wij het allemaal voor hen uitprinten”, vertelt een medewerker van het academiebureau voor Sociale Studies. “Maar als wij over gaan op digitale readers verlagen wij de kosten.”

Verpleegkunde deelt geen readers meer uit. Ze zijn alleen nog online te vinden. Hilbert, derdejaars student verpleegkunde: “Digitale readers zijn heel vooruitstrevend. Maar het nadeel is dat als studenten de readers alsnog willen printen, zij dit zelf moeten betalen.” De studiekosten voor gezondheidszorg zijn omhoog gegaan, terwijl de readers alleen nog online te vinden zijn. Iedere verpleegkundestudent kreeg door de opstand van de academieraad vijfentwintig euro terug op de CHE-pas. Hilbert is van mening dat de academie de digitale readers te snel doorvoerde. “Ze hebben niet gedacht aan compensatiemiddelen, zoals het simpel bestellen van readers. Het is handig om aantekeningen te maken in je reader. Daarnaast zijn ze makkelijk mee te nemen.”

Wat vind je zo leuk aan de Pabo?

“Je mag vrij snel in de praktijk gaan kijken door middel van stages. Dan zie je waar je het voor doet. Mijn doel als meester is om het onderwijs aantrekkelijk te maken voor de kinderen en ze wat te leren. Humor is daarbij erg belangrijk.”

Wat heb je met God? “Ik ben opgevoed met het geloof. Op zondag gaan we naar de kerk. Vroeger ging ik naar de zondagsschool en de club van de kerk. Het geloof bezorgt mij veel vragen die ik niet begrijp. Nu heb ik een soort rust gevonden, ik hoef het niet allemaal te begrijpen.

Ik weet dat het verhaal van Pasen ook voor mij is gebeurd en dat is genoeg.

Vroeger ben ik ontzettend veel op zoek geweest naar het antwoord op de vraag: wat bepaal ik zelf en wat wordt gestuurd? Thuis en op jeugdvereniging heb ik daar veel gesprekken over gehad. Ook met mijn vader kan ik goed over het geloof praten. Wat ik een lastig onderwerp vind is het bekeren. Mensen zeggen ‘bekeer je’, maar heb je dat zelf in de hand?

Ik kom zelf uit een PKN gemeente. Of ik mij daar altijd blijf inzetten weet ik niet maar nu ben ik soms koster en pas ik op bij de crèche, ook ben ik actief bij de jeugdvereniging.”

Moet een kind u of jij tegen een volwassene zeggen?

“Ik heb niets met u of jij. Ik heb zelfs een keer tegen leerlingen gezegd dat ze mij wel ‘lange’ mochten noemen. Het is vooral belangrijk hoe het gezegd wordt, want kinderen kunnen op een hele nare manier praten. Ze moeten wel respect hebben.”

Waarom heb je voor de Pabo gekozen?

“Ik vind het werken met kinderen heel leuk en interessant. Eerst wilde ik helemaal geen Pabo studeren, ik vond het onzin om vier jaar te studeren om meester te worden.

Ik ben begonnen met Commerciële Economie aan de HAN in Arnhem. Dat was het niet voor mij. Daarna heb ik een jaar gewerkt.

Ik ben een keer bij de meester van mijn oude basisschool gaan kijken en kwam erachter dat ik toch de Pabo wil doen. Nu zit ik alweer in het derde jaar.”

Stel je voor, je huis staat in brand. Je mag één ding meenemen, wat zou je dan pakken?

“Dan ga ik voor mijn gitaar want in gitaarspelen kan ik mijn ei kwijt. Het is heerlijk om tijdens het schoolwerk even paar nummers te spelen. Ik speel veel klassiekers van The Beatles of Coldplay. De kids vinden het leuk als ik gitaar speel en het verbetert de sfeer in de klas. Ook zingen vind ik tof en ik heb gemerkt dat samen zingen verbroederd. Toen ik afscheid nam van mijn vorige stageklas werd ik toegezongen met het lied “De Here zegent jou”, dat was echt heel gaaf.”

Vind je het belangrijk om van je werk te houden?

“Ja, het is erg belangrijk dat je een hart hebt voor wat doet. Je moet er het beste van maken.”

Wat doe jij om te wereld te redden?

“Ik vertel snel aan anderen wat ze moeten doen en dat helpt vaak niet. Ik wil de kinderen graag een moraal proberen bij te brengen. De grote stad trekt mij erg en ik zou het leuk vinden om daar les te geven. Ik wil graag een alternatief geven voor wat de straat te bieden heeft. In mijn omgeving mijn kleine lichtje laten schijnen en helpen waar het kan.”

Wat vind je belangrijk in het leven?

“Je dromen achterna gaan. Je moet je niet te snel laten tegenhouden door onmogelijkheden. Wijze mensen om mij heen en goede contacten zijn ook erg belangrijk voor mij.”

februari 2013

Uitgelicht 03

Ad Rem

“Onze studenten zitten vast op de hogeschool” Externe verbredingsminor vrijwel onmogelijk

Zin om even de stoelen in ’t Atrium te verlaten en je te verdiepen in lesstof die de CHE niet aanbiedt? De verbredingsminoren in jaar drie of vier kunnen je kans zijn om tijdelijk op een andere hogeschool te studeren. Toch blijkt dit in de praktijk nauwelijks mogelijk. Hoe komt dit en wat doet de CHE eraan?

Tekst: Carina den Otter Beeld Marjoke: Joёlle Post - Kole Beeld Thamar: Suzanne van der Knijff Toen de CHE in 2008 begon met het aanbieden van verbredingsminoren is zij ook lid geworden van Kies Op Maat. Dit is een uitwisselingssysteem met andere hogescholen, waardoor het in theorie makkelijk zou moeten zijn ergens anders een minor te volgen. Maar terwijl minoren op andere hogescholen vijftien studiepunten per blok waard zijn, krijgen CHE studenten maar 7,5 studiepunt per blok de ruimte om zich te verbreden. De andere helft van de tijd heb je nog les voor je opleiding. Hierdoor is het voor veel CHE-studenten (behalve voor Pabo-ers) rooster technisch vrijwel onmogelijk om ergens anders een minor te volgen.

Compromis “De huidige regeling is een compromis met opleidingen die menen dat ze niet een heel blok kunnen missen”, legt Peter Blokhuis uit. Samen met Bert Godschalk van Dienst Onderwijs was hij trekker van de projectgroep brede minors, die in het najaar van 2010 een voorstel voor verbetering heeft ingediend. De werkgroep vindt onder andere dat minors een heel blok zouden moeten duren. “Nu zitten onze studenten eigenlijk vast op de hogeschool, terwijl er ruimte zou moeten zijn voor brede vorming. Als een student een pre-master wil volgen of goede reden

heeft voor drie maanden buitenland, dan zou dat mogelijk moeten zijn”, aldus Blokhuis.

Maar de werkgroep is niet degene die het beleid bepaalt. Dat doet het College van Bestuur (CvB) in overleg met de academiedirecteuren. “Op zo’n vergadering zegt iedereen wat anders.

Sommige opleidingen vinden dat een volledig uitgeroosterd minorblok wringt met hun onderwijsaanbod. Daarom heeft het CvB besloten om in elk geval komend jaar verder te gaan met de huidige structuur, maar de minoren wel te blijven verbeteren.”

Krampachtig Blokhuis vindt dat opleidingen minder krampachtig moeten doen over het belang van hun eigen vakken. “Minoren zijn om je te verbreden. In het voorstel dat we indienden staat onder andere dat examencommissies soepeler om moeten gaan met aanvragen voor een externe minor, bijvoorbeeld door studenten een vrijstelling te geven voor het vak dat ze missen. En als het écht heel belangrijk is, moet de opleiding dat vak maar in een ander blok zetten, of het de student laten inhalen. Het gaat om wat je in het geheel van vier jaar studie leert.”

Toch nog mogelijkheden “Het is trouwens niet zo dat er niets meer mogelijk is. De filmminor is daar een voorbeeld van, die is vorig jaar nieuw gekomen. En gaandeweg zijn ook bestaande minoren verbeterd.”

Bent u niet bang dat als het CvB zo blijft besluiten, de structuur nooit verandert? “Dat gevaar bestaat natuurlijk. Maar een van de hoofddoelen van het instellingsplan dat sinds 1 januari van start is gegaan, is het verbeteren van de algemene vorming. Het kan dus niet zo zijn dat de verbredingsminoren door blijven sudderen op de manier zoals dat nu gaat, want dan neemt de hogeschool haar eigen ambitie niet serieus.”

Marjoke Wilts (22) Student HRM Volgde de minor ‘conflicthantering en mediation’ in Leiden (15 ECTS) Hoe heb je je minor gecombineerd met je CHE-lessen?

Het was de enige verdiepingsminor uit Kies Op Maat die voor mijn klasgenoot en mij mogelijk was. Van tevoren wisten we niet goed hoe het uit zou komen met onze verdiepingsminor die we nog op de CHE zouden volgen.

Maar omdat de verbredingsminor 15 EC was, zouden we – ook als we de verdiepingsminor niet zouden halen – toch genoeg punten hebben. De verdiepingsminor was een keuzevak en die 7,5 studiepunt mocht je geloof ik ook op een andere manier invullen. Uiteindelijk bleek het goed combineerbaar en sloten de roosters op elkaar aan.

Thamar Koedoot (21) Student HRM Volgde de minoren ‘coachen van managers’ en ‘selectiepsychologie’ op de Open Universiteit (beiden 4,3 ECTS) Hoe heb je het gecombineerd met je CHE-lessen?

Deze minoren waren zelfstudieminoren. Je kreeg een dik boek die je thuis moest bestuderen. Bovendien zijn de 8,6 studiepunten niet veel meer dan de 7,5 van de CHE.

Beviel het?

Van tevoren was het afwachten, maar ik heb er zeker geen spijt van gehad. Sinds de basisschool zit ik op christelijke scholen. Daarom vond ik het leuk om eens uit dat wereldje te stappen en naar een andere hogeschool te gaan.

Het was twee uur reizen, maar voor die twee dagen in de week was het te doen. Het was een leuke ervaring om tussen een ander soort mensen rond te lopen. Ik was wel blij dat ik met een klasgenootje was. Al die mensen daar wonen in Leiden en kennen elkaar al. Ze hadden geen idee waar Ede ligt en dachten dat wij een stel boerinnen waren. Een nadeel was de rompslomp van het inschrijven en dat ik mijn cijfer nog niet weet. Maar bovenal heb ik ontzettend veel geleerd. In bepaalde situaties merk ik dat ik dat ik nu meer weet dan mijn klasgenoten.

Beviel het?

Het viel tegen. Het niveau was hoger dan ik had ingeschat. Ik heb laatst eindelijk de toets gehaald, terwijl ik die minor vorig jaar volgde. Hierdoor heb ik studievertraging opgelopen. Wel moest ik bij de coaching-minor een dag naar Groningen, waar ik veel heb geleerd van mijn meer ervaren mede-studenten.

Als je een externe minor overweegt, laat je dan goed informeren over het niveau en de ingangseisen. En ga alleen naar de Open Universiteit als je heel gedisciplineerd bent.

04 Student&zo.

Ad Rem

februari 2013

“De CHE is een beetje middelbare school-achtig” Meteen na de middelbare school de juiste studie kiezen is een hele opgave. Dat blijkt wel aan de hoeveelheid ‘overstappers’ die er op het HBO zijn. Hierbij blijft ook de CHE niet gespaard. Vijf (ex-) CHE-studenten vertellen waarom ze switchten van school.

Tekst: Hanneke van Olst Beeld: Anouk Kwant De vierentwintigjarige ‘eeuwige student’ Myrdian Meijer heeft twee jaar SPH gestudeerd op de CHE voor ze verplaatste naar de Hogeschool Rotterdam. Over het eerste jaar SPH op de CHE deed ze twee jaar. “Mijn eerste jaar vond ik de opleiding te therapeutisch en te hulpverlenend. Daar was ik zelf nog niet klaar voor. De tweede keer was ik wel van plan de studie af te maken, maar door miscommunicatie met school bleek ik mijn laatste 1,5 ECT te missen. Het was te laat om dit nog recht te trekken.” Myrdian studeert nu MWD omdat ze zakelijker en met meer afstand met cliënten om wil gaan.

Myrdian Voordat de achttienjarige Rianna Nauta HBO-rechten ging studeren op de HAN, studeerde ze Journalistiek op de CHE. Vol enthousiasme begon ze vorig jaar aan die opleiding, maar het viel tegen. “Ik vond het schrijven een stuk minder leuk dan verwacht.

De opleiding was erg druk en nam een te groot deel van mijn leven in beslag. Daardoor werd mij duidelijk dat journalistiek niet mijn passie was. En als je enigszins kans wil maken op een baan als journalist moet die passie er wel zijn.” Advocaat worden lijkt haar leuk, dus besloot ze HBO-rechten te gaan studeren in Arnhem.

Rianne Overstappers vergelijken CHE met HAN, Windesheim, Avans en HRO Christelijk aspect Het christelijke aspect van de CHE werkt voor Matthias beperkend. Dit komt onder andere omdat hij uit Barneveld komt en samen met zijn hele christelijke achterban richting de CHE gaat. “Ik haal mijn inspiratie uit de diversiteit in mensen. Ik leef mijn hele leven al in hetzelfde wereldje. Ik beperk mezelf dus enorm, maar ik zie de CHE als een ontwikkeling met een veilige basis.” Op zijn vorige school, het Windesheim, vond Matthias het lastig om voor zijn overtuiging op te komen. “Maar”, voegt hij eraan toe, “ik ben sterk van mening dat je constant jezelf moet uitdagen. Als je steeds in je eigen comfortzone blijft zul je nooit boven jezelf uitstijgen.”

De Hogeschool Rotterdam waar Myrdian nu op zit is niet christelijk. Dit werkt voor haar twee kanten op. “Enerzijds vind ik dit veel leuker en uitdagender omdat de diversiteit onder studenten veel groter is. Ik word als persoon continu uitgedaagd om kritisch te kijken naar mijn eigen levensbeschouwing. Anderzijds heb ik wel een netwerk van mensen met dezelfde levensvisie nodig om me gesteund te voelen.” Op de CHE voelde ze zich veilig en gerespecteerd, maar miste er toch iets. “Ik denk dat het goed is dat je studieklimaat een reële weerspiegeling van de maatschappij is, aangezien je daar toch komt te werken. Op de CHE miste ik soms discussies” Tim beaamt dit. “Voor mensen die niet zo sterk in hun geloof staan kan ik me voorstellen dat het veilige aspect in de CHE erg prettig kan zijn.

Voor mezelf heb ik hier niet zo’n behoefte aan. Minder christelijk is ook goed.”

Apart mensenras Dit geldt niet voor Sophie, die juist voor het christelijke aspect naar de CHE kwam. “Er wordt hier serieuzer met geloof omgegaan en ik kan meer mensen ontmoeten die hun geloof belangrijk vinden.” Onder studenten van het Avans merkt ze dat de moraal losser is. “Met relaties wordt er maar wat aangerommeld en er wordt niet serieus met het geloof omgegaan. “Op mijn oude school leek ik een apart mensenras, want wie gaat er tegenwoordig nog naar de kerk?”

Net als Myrdian studeert Tim Spek MWD, maar dan wél op de CHE. Voordat hij naar Ede kwam leerde hij voor docent lichamelijke opvoeding (CALO) op het Windesheim in Zwolle. Door een ongeluk besloot hij te stoppen.” Tijdens een week snowboarden met de opleiding heb ik een hersenschudding en whiplash opgelopen, daardoor kon ik een aantal weken niet mee sporten op school.” In die weken krijgt Tim tijd om na te denken. Hij komt erachter dat hij niet de juiste opleiding doet. “Ik realiseerde me dat ik werken met mensen nog belangrijker vind dan werken in de sport.”

Tim De negentienjarige Matthias Moll studeert momenteel Communicatie op de CHE. Hij zat eerst op het Windesheim in Zwolle, waar hij leerde voor Industrieel Product Ontwerper. Uitvinder wilde hij worden, maar dat bleek nog niet zo makkelijk als hij dacht. “Het was mijn droom om door te breken en een vernieuwend product op de markt te zetten. Alleen kom je er al snel achter dat het zo niet werkt. Je kunt niet achter een bureautje zitten en vervolgens iets totaal nieuws bedenken.”

Matthias SPH-student Sophie van der Leeden is tweeëntwintig jaar en zit in haar tweede studiejaar op de CHE. Voor ze naar de CHE kwam studeerde ze SPH op Avans Hogeschool Breda. Ze switchte naar de CHE omdat ze bij Avans een christelijke omgeving miste. Daar kwam nog eens bovenop dat SPH op de CHE als beste stond aangeschreven. Op de CHE heeft ze het naar haar zin. “Het feit alleen al dat ik mijn mobiele telefoon of laptop de hele dag op een tafel kan laten liggen zonder dat er iets geks gebeurt, is echt heel fijn.” Wel vindt ze dat er geen structuur in een schooljaar op de CHE zit. “Het is een raadsel wanneer een toetsweek is en het systeem dat je cijfers kan compenseren is erg vaag.”

Sophie

Ook Rianne vindt het niet erg om op een openbare school te zitten. “Als je weinig christenen om je heen hebt kun je juist liefde overdragen naar mensen die niet geloven en ze nieuwsgierig maken. Het is normaal om christen te zijn op de CHE. Alleen daardoor merk ik ook juist groepsvorming van mensen uit dezelfde kerk. Maar toch, de christelijke identiteit die op de CHE naar voren komt vind ik positief. Soms had het van mij alleen wel iets minder in de lesstof gemogen.”

Verschillen Verschillen tussen de scholen merken de studenten zeker. Zo zegt Myrdian dat ze op de HRO soms respect mist. Maar daartegenover zijn de studenten op het HRO opener en leggen ze sneller contact dan studenten op de CHE. Rianne vertelt dat het op de multiculturele HAN anders gaat. “Daar is er juist meer scheiding in de klas. De allochtonen gaan met elkaar om en de autochtonen ook. Maar de relatie tussen leraren en studenten is minder afstandelijk dan op de CHE. Dat verbaasde me wel, omdat de HAN veel groter is dan de CHE.” Volgens Matthias draait het op het Windesheim meer om zelfstandigheid. “Je wordt daar totaal niet wegwijs gemaakt in het studeren.” Tim beaamt dit. “Daarin is de CHE een beetje middelbare school-achtig. Ik heb niet het idee dat ik echt student ben.”

februari 2013

Ad Rem

Interview 05

Droomjaar voor Rogier Pelgrim “Ik wilde minimaal één keer in m’n leven in Paradiso staan, en dit jaar deed ik dat drie keer”

Een eigen EP, meedoen aan het programma De Beste Singer-songwriter van Nederland én de Grote Prijs van Nederland winnen. Rogier Pelgrim, oud-student aan de CHE, zal het jaar 2012 niet snel vergeten. Van knusse huiskamerconcerten in het pittoreske Ede tot een vol Paradiso Amsterdam.

En nu ben je singer-songwriter.

“Ja. Toen ik eenentwintig was, zijn we gestopt met Nuclear Playground. Ik ging toen niet meteen door als singer-songwriter maar ik ben langzaam in het vak gerold. Ik ging concerten geven en besloot dat dit is wat ik wilde. Vanaf toen ben ik gaan sparen om een EP uit te brengen.”

Tekst en beeld: Joëlle Post - Kole

Wat zijn je dromen en plannen voor 2013?

“Mijn debuutalbum komt dit jaar uit; waarschijnlijk net voor of net na de zomer. Ik hoop op weer veel optredens. Graag op grote podia en festivals. Ik zou het zo gaaf vinden om op Lowlands te staan, dat zou echt een droom zijn die uitkomt.”

2012 was het jaar waarin je doorbrak.

“Ja, 2012 was echt een prachtjaar. Maar de term doorbreken is relatief. Mensen kennen me, maar ik vul nog geen uitverkochte Arena. Op 19 januari kwam mijn EP Our Dear Lady Of The Plains uit. Daarmee traden we veel op, waar ze ons ook maar wilden hebben. We kregen ook aardige recensies. Ik heb me toen ingeschreven voor de Grote Prijs en werd geselecteerd.

Na wat aandringen van mensen in mijn omgeving heb ik me ook ingeschreven voor De Beste Singer-songwriter van Nederland (DBSSW), een nieuw programma op Nederland 3 met Giel Beelen. Ik had eigenlijk helemaal geen zin in een talentenjacht. Maar ik dacht: laat ik het er op wagen, want ze zeggen dat het echt helemaal anders wordt. Ik was er niet ingestapt met het idee: ‘dat doe ik wel even’, dus ik was heel blij dat ik bij de laatst zes hoorde. En daar zat ik ineens. In een programma met Giel Beelen, die je altijd op de radio hoort. En Giel vindt wat ik doe blijkbaar tof. Dat is echt te gek. Ik heb niet gewonnen, maar het programma heeft me super veel opgeleverd. Ik heb geleerd over het vak singer-songwriter en ik werd bekender.

Eigenlijk was ik bang om na afloop van het programma in een zwart gat te vallen, maar dat gebeurde niet. Mijn band en ik gingen gelijk door met optredens. Ik had amper de tijd om te beseffen wat er nu eigenlijk gebeurde. Ik ging ook nog naar halve finale van de Grote Prijs en daarnaast vroeg Handsome Poets of ik in hun voorprogramma wilde staan. Dat was echt fantastisch. Ik kon ineens touren en in allemaal mooie zalen spelen. Ik wilde minimaal één keer in m’n leven in Paradiso staan, maar afgelopen jaar stond ik daar wel drie keer. Ook speelde ik in Carré. Ik heb echt geluk gehad in 2012.”

En dan ook nog de Grote Prijs winnen.

“Dat was wel de kers op de taart. Ik won zelfs niet alleen de prijs voor singer-songwriter, maar ook de muziekprijs. Het voelt als erkenning voor wat ik doe.”

Je bent altijd al met muziek bezig geweest. Waarom ging je Journalistiek studeren?

“Het is eigenlijk een beetje zielig verhaal; in havo 5 bedacht ik dat ik kleinkunst wilde studeren. Alleen het bleek dat je je daar allang voor moest inschrijven. Het was het eind van het jaar en ik had mijn diploma bijna. Op de CHE had ik een meeloopdag gedaan bij Journalistiek en die studie leek me leuk, dus heb ik me ingeschreven. Ik wilde na mijn propedeuse stoppen om naar de kleinkunstacademie te gaan. In dat jaar bleek dat ik Journalistiek best goed kon combineren met Nuclear Playground; de band waar ik sinds mijn veertiende in zat. Dus ik ben op de CHE gebleven. Verder heb ik niet zo veel meer met de CHE. Ik studeerde in 2009 af, dat is al een poosje geleden.”

Dat album, hoe ver ben je daarmee?

“Ik heb nu een stuk of zeven liedjes die albumwaardig zijn. Daar komen er nog meer bij, daar moet ik echt tijd voor gaan maken. Bij DBSSW heb ik echt geleerd dat songwriting een vak is, net zoals de bakker broodjes bakt. Als het moet kan ik schrijven. Als je zou willen zou ik over een uur een liedje klaar hebben. Ik zeg niet dat het van fantastische kwaliteit is, maar het is een liedje. Ik schrijf alle liedjes zelf, dat deed ik bij Nuclear Playground ook al. Maar ik sta er ook voor open om met bandleden samen te schrijven. Met William, de toetsenist, jam ik wel eens tijdens de soundcheck. Daar komen ook leuke dingen uit. Op het album komen sowieso een aantal liedjes die ik samen met de band speel. Het is echt anders om met een band op het podium staan. Het geeft energie, je kunt meer dynamiek in de muziek leggen en het is gewoon heel gezellig tijdens de repetities.”

Wat doe je als je niet met muziek bezig bent?

“Nou, ik heb een vriendin dus daar breng ik veel tijd mee door. Verder maak ik nog wel eens video’s voor een opdrachtgever. Ik kijk graag naar films en De Wereld Draait Door. Het lijkt me super leuk om daar nog eens te mogen komen. Verder houd ik van wandelen en op vakantie gaan. Deze week is het voor het eerst sinds tijden dat ik pas zaterdag weer hoef op te treden. Afgelopen jaar trad ik 120 keer op. Dat is druk, maar wel heel leuk. Ik heb de afgelopen tijd minder tijd gehad voor m’n vrienden en familie. Als zij vrij zijn, ’s avonds en in het weekend, moet ik spelen. Dat is nou eenmaal zo. Maar het gaat goed op deze manier en ik ben niet bang dat ik binnenkort overspannen thuis zit. Verder luister ik ter ontspanning vaak muziek. Ik denk dat ik nog een van de weinigen ben die cd’s koopt. Ik heb bijvoorbeeld alles van U2. Verder luister ik naar Blaudzun, ik stond in hun voorprogramma. Dat was echt heel gaaf. Ik luister ook graag naar Glen Hansard. Hij is een Ierse singer-songwriter en een van mijn helden. Ik zou graag eens zijn supportact zijn” Je staat de rest van je leven op het podium?

“Ja, dat hoop ik natuurlijk wel. Dit is waar ik voor gewerkt heb, dit is wat ik wil. Maar in de muziekwereld weet je het nooit, het kan zo ineens voorbij zijn. Ik heb ontdekt dat ik het echt fijn vind om voor groepen mensen te staan. Als het in muziek niet meer lukt wil ik docent worden.”

06 Student&zo.

Ad Rem

februari 2013

“Ik was 20 en hij was 48” Lise leefde een aantal jaren als minnares

“Ik dacht dat het ontvangen van liefde en bevestiging compleet afhankelijk was van deze man.”

De puberfase hebben we allemaal gehad. Soms was dat leuk, soms wat minder grappig.

Bij ex-studente journalistiek Lise van Beecke (23) resulteerde deze fase in een dubbelleven. Ze leefde een aantal jaar als minnares.

Tekst: Klarinda de Rijke Beeld: Anouk Kwant “Toen ik hem ontmoette was ik twintig en hij achtenveertig. Het was een man die mijn interesse al bij het eerste ogenblik wekte. Hij had een donkere, volle bos haar, donkere ogen en zag er minstens tien jaar jonger uit dan hij werkelijk was. Ik kwam in contact met hem en hij wist mij binnen no-time in te pakken. Bij hem voelde ik me op en top vrouw.

Juist op dat punt ben ik jarenlang gekwetst. Op de middelbare school was ik altijd net iets volwassener in mijn lichaam en voorkomen. Ik droeg al op jonge leeftijd make-up en wilde er uitzien als een dametje. Er waren jongens en meisjes die dat niet accepteerden. Wanneer ik langs een klaslokaal liep, hielden ze papiertjes voor het raam met ‘barbiepop’ of ‘lelijkerd’.

Ik vind het heel bizar dat kinderen zo kunnen reageren. Achteraf gezien denk ik dat veel meiden niet konden accepteren dat er een meisje in hun omgeving zich ‘vrouwelijker’ en ‘volwassener’ gedroeg.”

Pad der liefde “In mijn pubertijd durfde ik me niet op het pad van de liefde te begeven. Jongens zag ik als iets engs en gevaarlijks. Pas op mijn negentiende was ik ontspannen genoeg om verliefd te worden. Dat gebeurde ook. Maar hij wees mij af.

Deze afwijzing raakte mij zo diep dat ik in een depressie belandde. Mijn zelfvertrouwen was ver te zoeken. Ik werd herinnerd aan mijn tienerjaren waarin ik zo vernederd was. Dit voelde hetzelfde. Ik probeerde houvast te zoeken in mijn geloof. Maar toch slaagde ik er niet in om het stukje verdriet te geven aan God en ging ik helaas mijn eigen weg.

Toen kwam ik in contact met die man. Hij kwam erg geïnteresseerd en betrokken over. Hij zette mij op een voetstuk. Ik kreeg de hele dag te horen dat hij mij zo geweldig vond én dat ik het antwoord op zijn leven was. Ik gaf hem wat hij zo miste in zijn leven. Ook vertelde hij dat hij me mooi vond. En ik snakte naar liefde, liefde en nog eens liefde.

Ontmoetingen “Vanaf die tijd leefde ik een dubbelleven. Mijn ouders wisten wel van de relatie af, maar wisten niet wat er allemaal speelde. Ik hield het geheim door simpelweg niet volledig te zijn over waar en wanneer ik ergens was. Ik was bang om die man kwijt te raken als ik iedereen zou vertellen wat er precies speelde. Het contact zou dan immers verboden worden en ik was bang voor de leegte die dan zou ontstaan.

In die periode ging ik haast niet meer naar school, of alleen de halve dagen. Ik paste mijn

leven volledig aan deze man aan. Hij had een baan waarbij hij bijna altijd op weg was en ik reisde onder schooltijd met hem mee. Niemand die ons zag.”

“Nu ik eraan terugdenk ervoer ik toen veel onrust. Hij belde me op en zei ‘ik sta nu hier’ en hij noemde een plaats dichtbij Ede op. Zodra ik weg kon, rende ik de school uit om hem te ontmoeten. Dat gebeurde bijna dagelijks, ook in de avonden, weekenden en op zondag.

Ik loog dan tegen mijn ouders. Ik zei dat ik met die man of met mijn vriendinnen iets zou drinken. Maar in werkelijkheid regelde hij een huisje waar wij de avond bleven. Voornamelijk in bed.”

Pijn “Als ik weer thuis was, voelde ik me verschrikkelijk. Mijn ziel werd verscheurd van spijt, verdriet, woede en eenzaamheid. Verdriet en spijt, vanwege de vreselijke leugens en zonden. Woede en eenzaamheid, omdat die man mij keer op keer in de steek liet als het hem niet meer uitkwam. Ik begon langzaam te beseffen dat ik niet meer was dan een vriendin voor erbij, een tweederangs vrouw. Hij had helemaal geen verplichtingen tegenover mij. En logisch ook. Ik was maar een minnares.”

Nieuw leven “Al die tijd snakte ik naar liefde en bevestiging. Ik dacht dat het ontvangen van liefde en bevestiging compleet afhankelijk was van deze man. Maar ik werd ook afhankelijk van de onrust en spanning in mijn leven: het aantrek en afstoot principe. Dat gebeurde constant in deze relatie. Het werkt verslavend, maar het doet ook verschrikkelijk veel pijn, vooral wanneer iemand jouw hart in handen heeft.

Ik heb nu volledig gebroken met deze man. Ik heb mijn leven opnieuw aan de Heere Jezus gegeven en mijn zonden beleden. De Heere heeft me geholpen om een compleet nieuw leven op te bouwen. Hij heeft me een baan en een man naar Gods hart gegeven. Nu heb ik een relatie waarin Christus, trouw zijn en elkaar écht liefhebben centraal staan.

Ik ben ervan doordrongen wat zonde is en eigenlijk heb ik het leven niet verdiend na alles wat ik heb gedaan, maar toch is er verlossing en redding. Ik heb geleerd dat wij mensen in alle situaties naar de Heere God mogen roepen. Je mag Hem om hulp smeken en Hij zal je helpen. Ik ben er nog regelmatig stil van.”

Lise zakte na haar breuk met de man in een depressie. Ze ging naar het pastoraat en kreeg daar psychologische hulp. Ze vond er rust in zichzelf, maar ook met God. Ook jij mag altijd vrijblijvend naar het pastoraat gaan.

Lise’s naam is gefingeerd en de persoon op de foto komt niet in het artikel voor.

februari 2013

Student&zo. 07

Ad Rem

Raad de kamer Tekst en beeld: Joëlle Post - Kole Judith Sturm (19) studeert nu voor het tweede jaar SPH. Sinds twee maanden woont ze op kamers in Ede, in een gezellig meidenhuis vlak bij school. De verhuizing was in een dag gepiept, ze hoefde alleen maar schoon te maken en haar meubels er in te zetten. Maar af is haar kamer nog niet. “Ik heb afgelopen weekend een stoel geschilderd en er moet ook nog een boekenplank komen. Ik blijf aan het veranderen, het is denk ik pas echt af als ik weer ga verhuizen.” Ze heeft haar kamer ingericht met zwarte en witte meubels. Een deel is nieuw gekocht, een deel komt bij de kringloop vandaan of is gekregen. Ze is helemaal gelukkig met de klok boven haar bed. “We waren op vakantie toen ik ‘m zag hangen, maar ik mocht hem niet kopen van mijn vader. Het zou niet lukken om de klok thuis te krijgen volgens hem. Toen mijn vader een ander winkeltje inging, zijn mijn moeder en ik snel teruggegaan en hebben de klok gekocht. We hebben hem flink ingepakt in dekens en hij is toch veilig aangekomen”.

Peter Tromp (21) studeert Bedrijfskunde en woont sinds mei in deze kamer.

Hij is een echte filmliefhebber. De grote flatscreen staat prominent in de kamer en aan de muur hangen posters van zijn favoriete film. Mocht er brand uitbreken dan zorgt Peter er in elk geval voor dat hij de harde schijf met daarop zijn filmcollectie meeneemt. Ook het geluid is prima op orde bij Peter op de kamer.

Zijn motto: “Als je goede muziek luistert moet je het wel kunnen horen”. Op de muren heeft hij inspirerende quotes geplakt. “Als ik een wijze uitspraak tegenkom dan print ik ‘m uit en hang ik die erbij.” Peter heeft een voorliefde voor maffiafilms en Italië. Aan de muur hang een verkeersbord uit Sicilië, de bakermat van de Italiaanse maffia. “Toen ik er vorig jaar was hebben we dit bord van de muur getrokken, netjes in de koffer gestopt en nu hangt ‘ie hier”.

Lucinda den Hertog (21) woont sinds het begin van haar studie SPH, nu anderhalf jaar geleden, op haar kamer in Ede. Ze heeft haar kamer in felle kleuren geschilderd. Appeltjesgroen, want “dat is lekker fris”. Van haar schoonzus kreeg ze de paarse salontafel. “Ik dacht: laat ik het maar gewoon proberen!” En zo is de combinatie ontstaan die terugkomt in alle accessoires, tot de theepot in de vensterbank aan toe. “Ik houd van vrolijk en felle kleuren. Bij mijn ouders thuis is mijn kamer roze met oranje.” Aan de indeling van haar kamer verandert ze weinig. Alleen de bank en stoel wisselen soms van plek, maar de rest staat prima zo en bovendien zijn de kasten vastgemaakt aan de muur. Haar droomhuis wordt later ingericht met hout en wit, gecombineerd met lichte kleurtjes op de muur. Dat felle van nu is leuk, maar alleen voor haar studentenkamer.

n

um

l Co

Judith Rondjes zwemmen ze. Almaar rondjes.

Twee oranje vissen in een kom. Midden op de tafel vormen de twee beestjes cirkels in het water. Op de plek waar normaal een plant zijn woning heeft. In de hoek staat een stoel en in die stoel zit een vrouw. Ze brabbelt wat over haar man. Dat hij haar vroeger altijd het hof maakte met een gitaar. Dat hij van die zoetgevooisde nummers tokkelde. Dat ze vervolgens als een blok voor hem viel.

Daarna vrijen natuurlijk. Ik hoef het niet te weten, maar hoor het muisstil aan. Een luisterend oor, meer vraagt ze niet.

Peter

De goudvissen maken zich op voor een tweede ronde. De vrouw begint opnieuw over de versierkunsten van haar man.

Het verhaal leidt over hetzelfde pad.

Heeft een identiek begin en eind. Toch luister en kijk ik of ik een afwijking van de genomen weg ontdek. Maar nee. Dito aan de keer ervoor. En de keer daarvoor.

De vrouw lijkt het niet te deren. De vissen evenmin. Ze genieten van mijn stilzwijgende aanwezigheid. Tenminste, dat denk ik. Er is geen waterspatje droefenis te zien. Gelukzalig leven.

a d n i c Lu

Ik ben op visite. Een zogenaamd ‘contactuurtje’. Als parttime vrijwilliger. Ik raad het iedereen aan. Om een dag niet alleen jouw eigen behoeften te bevredigen.

Om een dag aan hulpbehoevenden jouw jeugdige energie te bieden. Om een dag onbaatzuchtig werk te verzetten. Om een dag van onderschatte maatschappelijke betekenis te zijn. Omdat andere mensen dat simpelweg verdienen. Omdat niet achter alles een materialistische beloning hoeft te zitten. Je krijgt er zoveel meer voor terug. Bel en meld je aan: 0318651312.

Wesley

Wesley van Woudenberg (21) is tweedejaars SPH. Sinds een halfjaartje woont hij in een mannenhuis in Veldhuizen. Voor hij zijn kamer kon betrekken is hij flink bezig geweest. “De vorige bewoner heeft hier gerookt, en bovendien waren de muren appeltjesgroen. Ik moest er wel vier keer overheen schilderen.” Een andere erfenis van de vorige bewoner is de comfortabele bank, vanwaar je prima zicht hebt op de flatscreen. Wesley gamet graag. Voor het scherm en de Playstation heeft hij lang gewerkt, maar nu heeft hij er veel plezier van. Als Wesley maar één ding van zijn kamer zou kunnen meenemen bij brand dan gaat die Playstation als eerste mee naar buiten. Naast een digitaal potje voetbal is Wesley ook een sportieve gast in real life. Sinds kort bokst hij met zijn huisgenoot, hij is fanatiek Feyenoordsupporter en heeft jarenlang gevolleybald.

Wil je ook in ‘Raad de kamer?’ Stuur een mail naar adrem@che.nl

1

3

4

Oplossing: Peter 1, Lucinda 2, Judith 3, Wesley 4

2

De geschubde diertjes hebben hun eindeloze tocht afgebroken. Met stoten zwemmen ze nu tegen het glas aan. Een poging om de wereld van glas en water te verlaten. De vrouw vertelt dat ze hier weg wil. Weg wil uit het huis. Weg uit Ede. Naar het buitenland. Avonturen beleven.

Zou haar man namelijk ook gedaan hebben. Hij was namelijk heel avontuurlijk.

Heeft ook een gitaar… Ik kijk. De vissen zwemmen weer rondjes. Tijd om te gaan.

Verheugd bedankt de vrouw in de stoel mij. Of ik snel weer kom. Ik knik, vertel haar dat ik ook aan haar zwemmende huisdiertjes zal denken. Ze lacht. Deze vrouw is gelukkig. Heeft niet veel nodig.

Gelukkig met haar leven, met haar huis en met mijn komst. Als een vis in het water.

Bas Derks Schrijft om te spreken.

Spreekt om te zwijgen.

Zwijgt om te genieten.

Te genieten van het cadeau dat leven heet. Wie stil kan zijn, hoort zoveel meer.

Succesverhaal ‘Gespot in ’t Atrium’ Met al meer dan 1100 likes op de teller en elke dag wel nieuwe oproepen van CHE’ers die op deze manier de liefde van hun leven hopen te ontmoeten, loopt de facebookpagina ‘Gespot in ’t Atrium’ als een trein. In een interview met Ad Rem vertellen de drie dames die de pagina hebben opgericht over het reilen en zeilen achter de schermen, waarom ze anoniem willen blijven en hoe hun eigen liefdesleven eruitziet.

Tekst: Hanneke van Olst “Wij vroegen ons af of het op de CHE ook zou werken. Eigenlijk gingen we dat gewoon spontaan uitproberen”, vertellen de anonieme oprichters. Het idee is afgekeken van de Facebookpagina ‘Hartstocht in de trein’. Nadat deze een succesformule bleek te zijn, schoten op bijna elke school soortgelijke pagina’s uit de grond waar verliefde mensen anoniem hun liefde kunnen verklaren aan een medestudent. En zo was daar ‘Gespot in ’t Atrium’.

Anoniem De drie dames willen hun identiteit verborgen houden. “Het doet er niet toe wie wij zijn.”

Nog een reden waarom ze liever anoniem blijven is omdat ze bang zijn dat het invloed heeft op de oproepjes die ze binnen krijgen. “We willen niet dat mensen geen berichtjes durven sturen omdat ze weten wie er aan de andere kant zitten. Dat zou jammer zijn, want de pagina is voor iedereen.”

Voor ze de berichtjes plaatsen, wordt er gekeken of ze aan de paar voorwaarden voldoen.

Zo mag er geen naam in de omroep staan in verband met privacy, moet de beschrijving van de locatie zo specifiek mogelijk en mag het bericht logischerwijs niet negatief of beledigend zijn. Anonieme comments plaatsen ze niet en, zo zeggen de dames, “hoe leuker het bericht, hoe groter de kans op een match.”

Valentijn Voor Valentijn zijn de drie oprichters geen speciale actie van plan. “Deze pagina is alleen een hulpmiddel voor anderen om elkaar te ontmoeten.” Of ze zelf nog iets gaan doen met Valentijn weten ze nog niet. “Dat weet je nooit van tevoren..”

De mensen die hun best doen om de oprichters te ontmaskeren kunnen alle dames van de CHE die niet meer vrijgezel zijn van hun lijstje schrappen. Een relatie hebben ze namelijk alle drie niet. ‘Gespot in ’t Atrium’ hebben ze naar eigen zeggen ook niet opgericht om zelf een vent aan de haak te slaan. “Maar natuurlijk is iedereen die zelf geen relatie heeft altijd een beetje op zoek.”

Veel CHE’ers vragen zich af of er al dates uit de pagina zijn ontstaan. Maar dat is iets wat de oprichters ook niet weten. “We weten niet meer dan jullie. Wij zeggen tegen alle mensen die een oproepje doen dat ze zelf de reacties in de gaten moeten houden, zodat ze zelf initiatief kunnen nemen zodra duidelijk is over wie hun berichtje ging.”

Op de vraag hoelang ze het beheer van de pagina nog vol houden antwoorden ze met een voldane grijns: “Tot de dood ons scheidt. Romantisch hè.”

Vlinders o K

Het hangt in de lucht boven het Atrium en zindert door de gangen van de CHE Met Valentijnsdag voor de deur zijn de vlinders niet meer weg te denken uit s en dates schieten als paddenstoelen uit de grond.

Drie paar tortelduifjes op de CHE vertellen.

Tekst: Hanneke van Olst

Liefs, jouw Valentijn Hoe Valentijnsdag is ontstaan, is een groot mysterie. Bronnen zeggen ‘er is niets aannemelijk’. Zo kan de geschiedenis beginnen bij een priester die huwelijken inwijdde, bij de vogels die in februari beginnen met paren of bij heer Sint Valentijn zelf. Maar de echte oorsprong is even mysterieus als de liefde zelf.

Tekst: Klarinda de Rijke Weken voordat Valentijnsdag aanbreekt, trappelen winkeliers van ongeduld tot de door Cupido geraakte slachtoffers langskomen. Weer een dame of heer die zenuwachtig een doos bonbons en een me-to-you-beertje uitzoekt. Maar dan wel bij de kassa vraagt om een normaal en ondoorzichtig tasje. Want aan Valentijnsdag meedoen? Dacht het niet.

Stevig nest Vogeltjes doen daar niet zo moeilijk over. Zodra de lente zich aandient, vliegen mannetjesvogels van hot naar her om een zo mooi en stevig mogelijk nestje te bouwen. Daarna laten ze dit prachtcadeau aan hun vrouwtje zien. Precies op 14 februari gaat mevrouw overstag, ze paart met hem. Daarmee is het verhaal nummer één over de oorsprong van Valentijnsdag geboren.

Stiekem trouwen Het kan ook een priester zijn die te maken heeft met het ontstaan van de liefdesdag, namelijk de eerwaarde heer Valentinus. Hij leefde in de derde eeuw na Christus in Rome en is een heel lieve en wijze man: hij verzorgde bejaarden en zieken, maar trouwde ook in het geheim verliefde stellen.

Toen deze priester de dochter van een stadhouder genas, bekeerde de stadhouder zich tot het

R

christendom en liet alle christelijke gevangenen vrij. Keizer Claudius II die toen regeerde, werd nijdig en besloot op 14 februari 270 priester Valentinus te martelen en te onthoofden. Jaren later werd heer Valentinus heilig verklaard en sindsdien is 14 februari een grote feestdag in het Victoriaanse Engeland. Een feestdag waarop je ongestraft iemand je liefde mag verklaren, want dat was in die tijd not done.

Loting De datum 14 februari is ook de feestdag van godin Juno. Zij is de koningin van alle Romeinse goden en godinnen, maar ook een beschermheilige van vrouwen en het huwelijk. Juno is de god van liefde en bekoring. Vroeger organiseerden mensen daarom behoorlijke festiviteiten rondom februari. Zo ook een simpele loting waarbij een jongen en meisje het geluk hebben een jaar lang aan elkaar vast te zitten.

Er is nog een veel smeuïger verhaal rondom de oorsprong; we hebben Valentijnsdag te danken aan een Romeinse priester, namelijk ‘Sint-Velten’. Ook hij werd onthoofd. Hij stierf dan wel aan een executie, maar niet zonder de dochter van de cipier een subtiele hint te geven. Hij liet een liefdesbrief achter met als ondertekende ‘van jouw Valentijn’.

Geen enkele legende of ander verhaal kan uitsluitsel geven over wat nou écht de oorsprong is van Valentijnsdag. Misschien is dat wel bewust gedaan. Immers, niets is aantrekkelijker dan een mysterie. Uiteindelijk is Valentijnsdag gewoon een dag van hartjes, bonbons en rode rozen. Een dag om je stiekeme geliefde eens uit eten te nemen met een heel gegronde reden: omdat het Valentijnsdag is.

Daan & Anneloes

S

Anneloes de Beer studeert MWD en heeft een relatie met Daan Roorda.

“Het was oktober of november 2011.

We waren allebei op een NSEde-feestje in Club Famous. Ik kende Daan al via een vriend van mij. Toen hadden we niet echt indruk op elkaar gemaakt, maar deze avond viel ik als een blok voor hem. We raakten aan de praat, borrelden samen en hebben de hele nacht met elkaar gekletst. Om zeven uur ’s ochtends ging hij naar huis en moest ik naar mijn werk. Een paar dates volgden, en 12 december 2011 hadden we officieel een relatie. Ik was tot over mijn oren verliefd. Nooit gedacht dat ik iemand op de CHE zou vinden waar ik stapelgek op zou kunnen worden en al helemaal niet iemand die dezelfde opleiding doet als ik.

Daan en ik hadden een leuke tijd maar er waren ook minder leuke dingen. Onze relatie begon scheuren te vertonen en daarom besloten we na de zomer uit elkaar te gaan. Geen makkelijke beslissing als je nog heel veel om elkaar geeft en van elkaar houdt, maar het werkte niet meer. Vijf weken

spraken we elkaar niet, tot bleek dat we elkaar ontzettend misten. We spraken op een zondagmiddag met elkaar af, en hebben uitgesproken hoe we over alles dachten en dat we elkaar misten.

Vanaf het moment dat we elkaar weer zagen en tijd met elkaar doorbrachten, hebben we samen ontzettend hard gelachen, en ook wat kleine traantjes weg gepinkt. Eén ding wist ik zeker: ik laat hem niet nog een keer gaan. En ik weet dat hij er net zo over dacht, op de één of andere manier zijn we voor elkaar gemaakt, hoe cliché het ook klinkt. En zodoende, na een rumoerige periode vielen alle puzzelstukjes uiteindelijk op z’n plaats en zijn we sinds 12 december 2012 weer helemaal officieel bij elkaar.

Ik ben gek op hem; ik kan om hem lachen, zelfs als hij slechte grappen maakt. We zijn niet perfect. Zijn koppige karakter drijft me soms tot wanhoop en ik weet dat hij zich mateloos kan irriteren aan mijn beroerde manier van dingen vertellen of mijn manier van thee naar binnen slurpen. Ik denk dat onze kracht is dat we elkaar onvoorwaardelijk accepteren.”

op deCHE

E: de liefde. school en stelletjes

Suzanne & Erwin

Suzanne van der Knijff is sinds 28 januari 2011 gelukkig met mede-communicatiestudent Erwin van de Zande. “Ik had Erwin al eens op een foto gezien voor ik Communicatie ging studeren op de CHE. Omdat ik de verkorte vwo-route doe en Erwin het vierjarige traject kwamen we bij elkaar in het jaar. In het tweede blok werden de klassen geclusterd en kwamen we in contact door een traditioneel snoephartje met de tekst ‘sms me’. Dit zorgde voor lichtelijke spanning over het verkrijgen van elkaars nummers. Dankzij onze huisgenoten Giel-Jan en Rozemarijn ontstonden er heel fijne etentjes en gezellige filmavonden, wat de ultieme manier was om Erwin te leren kennen.

Bij deze, Giel en Roos, we zijn jullie eeuwig dankbaar. Er ontstond steeds meer contact

waardoor we dichter naar elkaar groeiden en zo’n vier à vijf maanden na onze eerste kennismaking startte onze relatie officieel op het strand van Scheveningen. Het was een en al romantiek.

Inmiddels zijn we sinds 28 januari 2013 alweer twee jaar samen en kan ik zeggen dat elke dag met Erwin een geweldige zegen is.

Mensen vragen wel eens of het niet gek is om bij elkaar in de collegezaal te zitten. Maar nee, eigenlijk helemaal niet. We zijn bewust nooit heel klef geweest op school, dat willen we onze omgeving niet aandoen. We komen allebei niet uit Ede, maar hebben een heerlijk studentenbestaan opgebouwd. En waar we ook terecht komen, Ede heeft een bijzonder plekje gekregen en dat pakt niemand ons af.”

Pauline Brouwer studeert Pabo, net als haar vriend Marijn van der Beek. “Op het introkamp van Pabo in 2010 kwam ik Marijn tegen en dacht ‘wat doe jij hier?’. Ik kende zijn naam al, we hadden bij elkaar op de middelbare school gezeten, maar elkaar nog nooit gesproken.

Ondertussen was onze opleiding gestart en zagen we elkaar af en toe bij de bus.

Op een dag praatte hij met iemand bij de bushalte en ik volgde het gesprek, hopelijk, onopvallend. Maar ineens draaide hij zich naar mij met de vraag of ik het ook cool vond om brandweerman te zijn. Ik floepte er iets uit wat waarschijnlijk heel raar heeft geklonken. Aangezien ik zijn naam wist besloot ik hem op te zoeken op Hyves. Ja, in dat tijdperk leefden we destijds. Ik ‘tikte’ naar hem iets over tekenen op de ramen van de bus. Van het een kwam het ander en op een dag liep hij met mij mee naar het station. Hij miste vijf bussen om met mij te praten en uiteindelijk vroeg hij of ik op date wilde. Het bleek de dag erna al te zijn. ‘Nee, dat kan niet! Wat moet ik aan?!

Help!’ Tegen mijn ouders zei ik dat ik iets ging drinken met iemand van school. Die avond hebben we drie uur gepraat over al het nuttige en niet-nuttige waar je over

kan praten. Onze resterende dates waren vooral bezoekjes aan de MC Donalds, het pannenkoekenhuis en de bioscoop.

Hij is lief, leuk, knap, gezellig, grappig, zorgzaam en maakt mij aan het lachen wanneer ik probeer boos te zijn. Een van de leukste dingen is dat hij meester wordt en ik juf. Sommige mensen hebben daarom nu al medelijden met onze toekomstige kinderen. Over grappige dingen van stage kunnen we samen lachen, leuk voor ons maar voor anderen misschien onbegrijpelijk. Maar dat zal vast zo blijven tot we een oude, grijze, gerimpelde opa of oma zijn.”

Pauline & Marijn

10 Advertenties

Ad Rem

februari 2013

februari 2013

Tafel van levensbeschouwelijke vragen 11

Ad Rem

Femmeke over

Jezus Yoga Mediteren? “Ik luister nog liever naar Nirvana.” “Dat is toch zoemen in kleermakerszit?” “Please, ik vind bidden voor de kindjes in Afrika al bijna te zweverig.” “Ja maar dan word je demonisch belast hoor.”

“Ew nee! Stop! Ga niet schrijven over mediteren! Want ten eerste: je snapt er zelf geen hout van. En ten tweede: het is gewoon niets voor CHE-calvinisten.

Stúderen, dat is wat we hier doen. Analyseren, het Woord kapot kauwen op Bijbelstudiekring. Wij zijn intellectuelen, ga weg met die hippie-praat!”

Ah, dank je dat je het zegt, ik houd al op, ik vind het zelf ook een vreselijk onderwerp. Ik hoor heus ook bij het rationele clubje, dat liever praat óver dan mét God. Maar toch, ik kan er niet omheen. Ze hebben het erover, allemaal, die kerels uit de kerkgeschiedenis. En de Bijbel zelf ook. Maar wees gerust, wat ik ga schrijven heb ik van een intellectueel. Een gigantisch geleerde gast die de kerkgeschiedenis vijf keer uit zijn kop kent. Richard Foster heet hij en wat hij zegt, snapt zelfs een lichtautistische wiskundige. Ok, voor de balans zit er ook een interview met een hippie bij, maar dat overleven we wel. Komt ‘ie.

We beginnen bij de vervelendste vraag. Moet je mediteren? Officieel zijn we natuurlijk vrij in wat we doen, maar iedereen vindt toch wel dat je moet bidden en bijbel lezen. Moet je ook mediteren? Volgens Richard Foster is dat helemaal geen vraag. Het is logisch dat je mediteert. Natuurlijk moet het niet maar je bent wel gek als je het niet doet.Want waarom zou je geen vriendschap met God willen? Niet een cuddlybuddly vriendschap, maar een zoals de discipelen hadden met Jezus. Zoals Mozes had met God. Dat je af en toe op de grond valt van ontzag maar wel vertrouwelijk kunt praten. De Bijbel staat vol met aanwijzingen dat God zulk contact met ons wil (Op. 3: 20) en mediteren doe je als je daar op in wilt gaan.

Ok, maar yoga was toch occult, over wat voor soort meditatie heeft hij het?

Laten we het onze hippie vragen, Marijn Burkunk. Hij is eigenlijk niet echt een hippie, hij wás het. In de sixties reisde hij vrolijk naar India om bij een goeroe op een berg te leren mediteren. Hij deed erg hard zijn best maar het wilde niet echt lukken. “Ik kon op den duur wel mooi zitten, maar van binnen gebeurde er niets.” Tijdens een LSD-trip werd hij psychotisch, kreeg een ervaring van demonen die aan hem knaagden. Uit wanhoop riep hij naar Jezus en aan het eind van het liedje werd hij christen.

Burkunk werd deel van de Jesusmovement, en maakte veel bovennatuurlijke dingen mee, zoals mensen die op slag bevrijd werden van hun harddrugsverslaving. Daardoor was die meditatie absoluut niet interessant meer, dit was veel indrukwekkender. Het duurde alleen niet lang. “Voordat ik het wist zat ik in

een systeem van kerkje spelen. Daar kwam dat woord ‘stille tijd’ om de hoek kijken. Ik kreeg interesse in stil zijn bij God en linkte dat later aan meditatie.”

Ook Foster heeft weinig met Oosterse meditatie. Dat is er alleen om je geest te legen, terwijl hij zijn geest juist wil vullen. Daarvoor moet je je wel eerst onthechten van alle chaos en ruis, om vervolgens des te beter aan God te kunnen hechten. Hetzelfde wat Burkunk bedoelt met ‘stil zijn’.

Foster en Burkunk drukken ons allebei op het hart dat meditatie echt heel makkelijk is. Maar hoe moet het dan, want voor mij klinken de lyrics van Gangnam Style nog begrijpelijker. Foster noemt verschillende vormen van meditatie. Hier zie je ze op een rijtje. Noot vooraf: voor elke vorm is ‘voorstellingsvermogen’ nodig. Fantasie. Hij ziet dit als dé tool om het natuurlijke en het goddelijke te verbinden.

1) De belangrijkste: “het mediteren over de Bijbel”. Het idee is dat je niet als een gek het boek door gaat lezen of teksten gaat analyseren. Je overdenkt de woorden met je hart en luistert ernaar alsof God ze tegen je zegt.

2) “De oefening palmen omlaag, palmen omhoog”. Deze is met bewegingen! Je legt je handen met de palmen omlaag. Een symbool voor dat je al je zorgen aan God geeft. Je geeft ze een voor een door ze te benoemen. Daarna draai je je palmen omhoog om God te vragen de lege plekken weer te vullen. Vrede in plaats van angst, liefde in plaats van ergernis, hoop in plaats van doemdenken. Hierna ben je geconcentreerd en kun je een paar minuten stil zijn.

3) “Meditatie over de schepping.” Geen bomen knuffelen, maar wel luisteren naar alles wat de natuur over God te zeggen heeft. Nooit met woorden en stellingen, maar direct tot je hart. Tegen mij bijvoorbeeld zegt de zee altijd: “God is toch wel zo groot dat hij je kan vermorzelen, daarom mag je keihard tegen me aanschoppen, ik voel er niets van en geef je een waterige omhelzing.”

4) “Het mediteren op gebeurtenissen in onze tijd.” Deze is vaag, dus nog een voorbeeld. In de zomer ging ik naar Auschwitz. Direct na binnenkomst besloot ik mijn reisgenoot links te laten liggen en in mijn eentje rond te lopen. Of eigenlijk met God. In stilte liet ik de omgeving op me inwerken. Er was geen betere plek waar ik meer kon vatten van Gods relatie met lijden, en zijn verlangen en plan voor de wereld. Foster raadt aan om de krant te lezen met de Bijbel erbij.

Deze vormen zijn heus niet zo zweverig. Best te doen. Maar het is niet echt gemeengoed hier. Foster: “Onze cultuur moedigt het ontwikkelen van deze vaardigheden niet aan. U zwemt tegen de stroom in, maar houdt moed: uw taak is onmetelijk waardevol.” Je hoort het, mediteerze!

Femmeke Riezebosch Vijfdejaars godsdienstleraarstudente, confronteert ons op deze pagina met de hoofdpijnvragen uit het leven. Vaak aan de hand van de Bijbel en andere interessant bronnen.

12 Lifestyle

Ad Rem

Mo

de

Winkelen. Een werkwoord dat bij de gemiddelde vrouw meteen voor fladderende vlinders en een verhoogde hartslag zorgt. Met kop en schouders staat deze bezigheid op nummer één in het lijstje ‘favoriete vrijetijdsbesteding van vrouwen’. Maar mijn lijstje lievelingsbezigheden is niet in overeenstemming met die van zo’n beetje iedere andere Westerse vrouw. Sterker nog: ik heb een hekel aan winkelen.

Wanneer ik voorgaande woorden hardop uitspreek in een gesprek met een of meerdere van mijn geslachtsgenoten reageren zij negen van de tien keer ontzet. Er zijn diverse scenario’s. Sommige vrouwen kijken me aan alsof ik zojuist heb gezegd dat ik onlangs een drol naar binnen heb gewerkt, anderen beginnen zenuwachtig te giechelen alsof ik een misplaatste grap maakte, weer anderen nemen mij van top tot teen op terwijl ze duidelijk zichtbaar mijn geslacht in twijfel trekken.

Hoewel slechts weinig zaken een zekerheid zijn in het leven, durf ik met een gerust hart te zeggen dat ik geen manwijf ben. Althans. Van buiten.

Stiekem erger ik me dood aan giechelende meisjes die al prosecco-drinkend roddelen over vriendin X en gooi ik hoge ogen met het geluid dat mijn boeren produceren. Maar dat terzijde. Van buiten ben ik een meisje. Een met een inloopkast, een witte blouses collectie die elf exemplaren telt en meer Vogue’s dan studieboeken. Ik ben een meisje-meisje. Zo een van wie je niet verwacht dat ze bier drinkt. Iemand van wie je aanneemt dat haar favoriete bezigheid winkelen is.

Maar nee, voor mij staat shoppen gelijk aan rijen bij de paskamers die lichtjaren duren, zweterige mensenmassa’s, te harde hoofdpijnopwekkende muziek, mensen die er een hobby van maken om voor iemand anders haar voeten te lopen of erger; met hun complete gezin inclusief kinderwagen in een smal gangpaadje gaan staan en meer van dat soort ongein. Dit zijn, voor iemand wiens meest markante karaktertrekken ‘ongeduldigheid’ en ‘prikkelbaarheid’ zijn, niet de ingrediënten van een middag vol ongekend plezier.

En toch doe ik het. Zo nu en dan trek ik die jungle vol zwetende mensen, hoofdpijnopwekkende muziek en jengelende huilbaby’s in om mijn slag te slaan. De reden is simpel. Ik mag het proces dan hekelen, ik hou van het resultaat. Thuis komen en je vers geshopte resultaten bewonderen, erachter komen dat die nieuwe blouse perfect staat bij die ene broek, beseffen dat de volgende dag kleding-dilemmaloos zal beginnen.... het maakt mij een blij meisje dat bijna te verdragen is voor haar omgeving.

Dus zo lang ik nog niet genoeg status, geld of macht heb verworven om na sluitingstijd te winkelen, offer ik mezelf op en tover ik mijn geduld en medemenselijkheid onder het stof vandaan.

Alles voor het goede doel.

Janine Guijt Is een 20-jarige ‘socially awkward’ journalistiekstudent die geboren werd met een Vogue in haar hand

Acht apps die je móet hebben Een simpel vraagje op een doorsnee Facebook wall: “Welke apps kun jij écht niet missen?”

Een paar minuten later stromen de reacties van smartphonebezitters binnen. Hieronder volgen zeven apps die jouw leven versimpelen en één app die ervoor zorgt dat jij nu al kunt oefenen met het spel dat straks iedereen speelt.

Tekst: Joëlle Post-Kole Whatsapp Als je het nog niet op je telefoon hebt staan moet je dat NU doen. Sms’en via internet en daarom gratis. Kletsen in groepsgesprekken, foto’s en bestanden sturen, alles kan. Een beetje old skool MSN, maar dan beter.

Soort app: sociale netwerken Kosten: gratis Platform: Apple, Android, Windowsphone 9292 De app van de routeplanner. Hoe laat gaat de bus, hoe kom je het snelst bij je stage en welke trein kun je nog nemen na het stappen? Deze app geeft je alle antwoorden.

Soort app: reizen Kosten: gratis Platform: Apple, Android, Windowsphone Wunderlist To do lijstjes maken en bijwerken. Het synchroniseert met de website waardoor je altijd de laatste versie van je to do ziet. Geen rondslingerende blaadjes of vergeten boekjes meer, maar altijd je planning bij de hand.

Soort app: productiviteit Kosten: gratis Platform: Apple, Android, Windowsphone Evernote Deze app is er voor al je notities, snapshots en dingen die je niet vergeten wilt. Vergelijkbaar met het kladblokje naast je bed of die pagina achterin je agenda waar de brainwaves terecht komen.

Soort app: productiviteit Kosten: gratis Platform: Apple, Android, Windowsphone Facebook Eindelijk is er een goedwerkende app voor ons meest gebruikte sociale netwerk.

En aangezien er zelf facebookpagina’s zijn ter ondersteuning van sommige colleges (bij J&C gebeurt ‘t) kun je eigenlijk niet meer zonder.

Soort app: sociale netwerken Kosten: gratis Platform: Apple, Android, Windowsphone DUO De app van de organisatie waar we zo min mogelijk mee te maken willen hebben, maar wel heel afhankelijk van zijn. Met een countdown naar de dag waarop de stufi weer gestort wordt.

Soort app: sociale netwerken Kosten: gratis Platform: Apple, Android, Internetbankieren Een beetje bank heeft er eentje. Makkelijk om even te checken of je wel echt dat rondje kunt geven in de kroeg. Boek geld over naar je eigen rekening of betaal jouw bijdrage aan het groepsetentje meteen terug.

Soort app: bankieren Kosten: gratis Platform: verschilt per bank Wordboxer Vergeet Wordfeud, vergeet Ruzzle, Wordboxer is de nieuwe uitdaging. Sla je tegenstander knock-out door met woorden klappen uit te delen. Werkt goed, speelt leuk en is ook nog eens door Nederlanders gemaakt. Én het heeft de optie om het woordenboek te bekritiseren; nog steeds Wordfeuds grootste frustratie.

Soort app: games Kosten: gratis Platform: Apple, Android

februari 2013

umn

Col

Het Hyvestijdperk, zegt dat jullie nog wat? Vast wel. En er is zeker nog wel één CHE’er met Hyves.

Zulke mensen bewaken nostalgie.

Ik kan het weten. Ik heb nog steeds ergens van die Pokémonkaartjes liggen, met glitters. En ik kan een stukje van de Pokérap, maar daar ben ik minder trots op. Hoe dan ook, Hyves. Haajfs. Klinkt voor geen meter, toch heb ik er zeker twee jaar fanatiek aan meegedaan.

Dan kon je in je profiel zetten dat Nike en Adidas je favoriete merken waren. Maar dat moederlief spontaan blousejes van de C&A voor je meenam hoefden je Hyvesvriendjes niet te weten.

Haajfs is het inmiddels. Misschien wel hartstikke terecht, want Hyves wil zich dit jaar meer gaan richten op jongeren en kinderen. Dat meldt internetwatcher Emerce.

Want wat blijkt? Ongeveer de helft van de Nederlandse snotblagen heeft nog Hyves. De rest was intussen blijkbaar uitgekrabbeld en besloot het geluk te beproeven op smoelenboek en Twitter. Dan snap je dat Haajfs wel. Kinderen zijn de toekomst. Haajfs heeft eigenlijk geen toekomst, maar dat schijnen ze daar zelf nog niet te weten.

Kinderen hebben de toekomst - en Hyves. Tot zover een vrij kansloos credo.

Toch vraag ik me af hoe erg die omslag wel niet moet zijn, om een digitaal kinderparadijs te creëren.

Ik weet nog wel hoe dat ging toen ik Hyves had. Je logt in, je kijkt naar alle oninteressante updates van je sociaal plichtmatige Hyvesvriendjes, je gluurt op profielen van mensen die je in het echt nooit aanspreekt en – jawel – je geeft respect. R+R = R+R back, kennen we die nog? Dat ging ongeveer zo: iemand zet een foto op Hyves.

Vervolgens smeekt diegene zijn of haar Hyvesvriendjes om de ‘respect’-knop aan te klikken en om een reactie te geven. En dan krijg je datzelfde terug. Goed over nagedacht, volkomen logisch.

Enfin, Haajfs. Het sociale netwerk dat, naar mijn idee, op sterven na dood is. Maar daar blijk ik me dus zomaar in vergist te hebben. Nooit gedacht dat kindertjes het vege lijf van Hyves moeten redden. Ik hoop maar dat het ze lukt, anders gaat jarenlange nostalgie ineens verloren.

Doodzonde. Ik hoorde onlangs dat Pokémon het nog best aardig doet qua populariteit in Japan. Gelukkig maar, moet er niet aan denken om die glitterkaartjes alsnog weg te gooien. Want wat is een mens zonder nostalgie? Een hoopje ellende, ben ik bang. Misschien wordt het toch weer tijd voor een profiel op Haajfs.

Jeroen Schalk Schrijfgraag, veelvraat, smulpaap, antiheld, shagroker, bokkenlul.

Ik deponeer graag oneliners, hou niet van moraalridders. Whiskey zonder ijs.

februari 2013

Lifestyle 13

Ad Rem

De magie van kamer 2.010 De eerste keer dat ik langskwam zag ik vrijwel niets. Een berg kleuren, kaarten, bloemen en veel andere dingen, maar geen mensen. “Ik hoorde jou wel, maar ik lag op de grond.” Dat is vaste prik voor Annemarie van der Kolk (30), docent bij sociale studies. Op een gemiddelde werkdag ligt ze ongeveer twee keer twintig minuten in de kleermakershouding op de grond.

Tekst: Klarinda de Rijke Beeld: Anouk Kwant Ze kan eigenlijk leven op de grond, zegt ze. Maar meestal leest ze er een les in, heeft ze er diepzinnige gesprekken met collega’s en kamergenoten Cees van Wingerden (49) en Charissa Bakema (45), of eet ze er simpelweg haar lunch op.

“Helaas heb ik daarvoor geen theatraler verhaal, omdat ik het moet van de fysiotherapeut. Want ik heb last van mijn bekken.”

Deze situatie, overweldigd worden door kaarten en andere frutsels –en naar eigen zeggen– docenten met een flink schroefje los, kun je als student zomaar meemaken als je op een dag langsloopt bij kamer 2.010. Dé docentenkamer met een magie.

Magie Deze bijzondere kamer heeft drie elementen: de wall of hope van Cees, de wall of Charissa en Annemarie én het mysterie van de kapstok. Gezamenlijk maken ze dat er een magie ontstaat. “In de kindertijd had magie vooral te maken met toveren, maar nu slaat het op verbeeldingskracht en voorstellingsvermogen. Die magie is een goede sfeer, maar je kunt het niet precies beschrijven en benoemen,” legt Charissa uit.

Die magie ontstaat ook doordat de kamer, volgens Charissa, een rariteitenkabinet is. Dat is een kamer vol met vreemde en betekenisloze spullen. Ogenschijnlijk betekenisloze spullen, want de kamer heeft ook een verhaal. Het begon allemaal met de wall of hope van Cees.

Wall of hope Jaren terug, op 25 mei 1998, verloren Cees en zijn vrouw Erika hun zoon Jesse. Op de dag van de begrafenis heeft Cees God zeer sterk ervaren. “Jesse verliezen was de rauwste pijn die er is. Maar weet je, ik voelde dat God met ons mee huilde en ons droeg. We kregen een tekst uit Jesaja 43: Als u door diepe wateren moet, zal Ik bij u zijn. Als u rivieren van

problemen moet oversteken, zult u niet verdrinken! Als u door het vuur van de verdrukking loopt, zult u niet worden verbrand, de vlammen zullen u niet verteren. En God maakte dat helemaal waar,” vertelt Cees.

“Maar,” gaat hij verder, “op een of andere manier had de pijn en het verdriet rond Jesse, ook een helende uitwerking in mijn leven. Ik leefde innerlijk meer dan ik ooit had gedaan. Daarbij waren mijn ogen als het ware open gegaan voor gebrokenheid onder de studenten om me heen. Aan de buitenkant stond dan alles wel recht bij ze, maar er was vaak een verborgen dwarsstand, scheefgroei en pijn aan hun binnenkant. Dat kon ik na Jesse meer zien en aanvoelen dan ooit. Het was alsof God mij deze gebrokenheid op het hart bond om daarmee iets te doen. Vanaf die tijd ging ik leven en lesgeven met het motto: ‘de oorlog wordt aan het front gewonnen’ en ‘lesgeven is een leven voor eeuwig beroeren.’ Ik maakte er een missie van om door maskers heen te prikken en gewoon bloot te leggen wat ik meende te zien of aan te voelen bij mijn studenten. Dat bleef niet zonder gevolgen, want ik heb in de afgelopen jaren heel veel betekenisvolle ontmoetingen met studenten gehad en daarin heeft de liefde van God en de boodschap van hoop heel veel werk gedaan.

De kaarten en geschenken van studenten aan de muur, zijn een aandenken aan deze tijd. De wall of hope is het levende bewijs van hoe God pijn en verdriet kan omzetten in heling en hoop.”

Wall of Charissa en Annemarie Later verhuisde de academie sociale studies naar de plek waar hij nu zit. Cees nam ‘zijn muur’ mee en kreeg collega’s Annemarie en Charissa als kamergenoten. Charissa gaf al haar geschenken, inspirerende plaatjes en eigen ontworpen beoordelingsformulierenook een plekje in de kamer, maar dan aan de andere muur.

“Ik ben een theatermens en daar hoort vreemde dingen verzamelen een beetje bij. Ik ben van karakter een echte verzamelaar. Ik hou heel erg van spullen en gooi niet zo snel iets weg. Want wie weet kan ik het ooit wel een keer gebruiken. Maar het is ook weer niet zo dat ik álles bewaar en dat ik

daardoor mijn huis niet meer in kan en er een tv-programma aan te pas moet komen om mij te komen helpen.”

Toch hebben al deze spullen voor Charissa een betekenis.

“Heel veel spullen hebben studenten geschonken.”Ze pakt een gouden fotolijstje met een foto van vijf breed lachende studenten: “Dit was mijn eerste groep waarmee ik werkte.

Zij hebben mij geholpen om een goede docent te zijn. Zoiets vind ik heel erg leuk om in mijn omgeving te hebben.”

Annemarie en Charissa merken dat de magie op studenten goed werkt; ze brengen graag een bezoekje aan 2.010.

Annemarie: “Er hangen hier goodvibrations.” Charissa vult dataan met “de ruimte inspireert en is vrolijk, maar studenten merken ook dat de plek van hen is.Dat er stukjes van hen aanwezig zijn.”

Niet iedereen deelt het enthousiasme. Sommige collega lijken ongevoelig of misschien wel overgevoelig te zijn voor de magie. “Ik zie sommige collega’s wit wegtrekkenen daarna hard weglopen,” vertelt Annemarie.

Kapstok Dan rest de uitleg van Annemarie en Charissa nog over het mysterie van de kapstok. Maar daar sluit de schatkist van geschiedenis, herinneringen en uitleg. Charissa en Annemarie kijken elkaar aan en beamen dan: “Nee, dat gaat te ver.

Iedereen mag weten dat we een kapstok missen, maar meer ook niet.”

14 Recensies

For King & Country // Crave

Dankzij hun debuutalbum Crave liften de broertjes Joel en Luke niet langer mee methet succes van hun zus Rebecca St. James. Onder de naam For King & Country zingenze de longen uit hun lijf en werken ze zich op eigen kracht omhoog in de christelijke muziekwereld.

Met Light It Up komt het eerste geluid van deze plaat tevoorschijn. Even lijkt het alsof mijn verwachting klopt: soft en binnen de veilige muren van pop- melodieën. Maar al snel blijkt dat deze mannen meer in huis hebben. De rustige stemmen passen perfect bij de het pure geluid van de piano. En dan komt daar die fantastisch overgang die zorgt dat het volume omhoog schiet en de track verandert in een energiek pop/rock geluid.

De producer die Fine Fine Life toeliet op het album verdient ontslag. Uit het niets duikt het geluid van een vreemd trillend fluitje op en alsof dat nog niet het erg genoeg is gooien de broertjes ook nog even hun kopstemmen in de strijd.

Dit nummer is, vriendelijk uitgedrukt, nogal bijzonder en past totaal niet op deze plaat.

Qua onderwerpen is For King & Country niet origineel; de nummers op dit album gaan voornamelijk over liefde.

Maar op het gebied van teksten verdienen de broers een dikke voldoende. Het refrein van The Proof of Your Love is een gebed om een weerspiegeling te zijn van Gods liefde. In dit nummer leest een mooi gemonteerde stem zelfs nog een stukje uit 1 Korinthe 13; het Bijbelgedeelte over liefde.

Nummer zeven van deze plaat, Love’sToBlame, doet het ook goed. Hier komt For King & Country als duo goed uit de verf. Hun stemmen matchen prachtig en juist doordat ze soms op elkaar lijken ontstaat er iets unieks.

Begonnen als achtergrondzanger bij hun grote zus en inmiddels een eigen plaat met niet te ontkennen invloeden van Kings of Leon en The Fray.Dat lijkt me een hele verbetering. De invloeden zijn hier en daar iets te goed hoorbaar, maar de mannen lijken het onder controle te hebben en hun eigen sound houdt stand.

De afsluiter is verassend rustig, maar wel goed gekozen.

Na al die energie luistert dit plaatje heerlijk weg. Iets wat prachtig klinkt, maar ook iets waar ze zeker geen heel album mee moeten vullen. Gelukkig doen ze dat ook niet.

De jongens van For King & Country hebben goed werk geleverd. Met dit debuutalbum hebben ze hun stempel gezet. Nu is het wachten op de tweede. Misschien eentje met Rebecca als achtergrondzangeres?

Prijs // 19,99

Martine ten Klooster Dol op muziek en Radio DJ bij Xnoizz Positive Radio. Houdt van rock/pop met inhoud. Zingt onder de douche en in de auto.

Ad Rem

De twee jaar nadat // Steef van Gorkum

februari 2013

Django Unchained //Quentin Tarantino

De twee jaar nadat is de debuutroman van Steef van Gorkum, oud-student Journalistiek van de CHE. Thijs’ vader is op vakantie in Frankrijk ineens overleden terwijl Thijs zelf in Nederland zat.

De langverwachte spaghettiwestern van Quentin Tarantino die zich afspeelt in de zuidelijke Verenigde Staten. Met in de hoofdrol een zwarte premiejager die zijn vrouw van een plantage wil bevrijden.

In het boek heeft Thijs moeite met hoe hij zijn leven weer moet oppakken. Hij gaat verder met zijn studie, krijgt een relatie en het lijkt allemaal best goed te gaan.

Tegelijkertijd is er het dilemma. Wanneer functioneert iemand weer na zo’n verlies? Wanneer mag je weer plezier maken op een feestje? Thijs krijgt de overtuiging dat we er helemaal geen recht ophebben dat het weer goed gaat.”Die dingen horen bij het leven voordat... Van twee jaar geleden.” Hij sluit zich af van zijn omgeving.

Steeds dieper verdrinkt hij in zijn worsteling om het leven weer op te pakken zonder zich schuldig te voelen.

In een donker bos loopt een chaingang van zwarte slaven onder begeleiding van twee slavendrijvers te paard. Tegemoet rijdt een opvallend karretje met op de bok de welbespraakte premiejager dr. Schultz (Christoph Waltz). Hij is op zoek naar een bepaalde slaaf die hem de gezochte Brittlebrothers kan aanwijzen. Schultz weet niet hoe ze er uitzien. Slaaf Django (Jamie Foxx) weet dat wel en nadat onderhandelen geen optie blijkt te zijn, besluit Schultz de slaaf te bevrijden door de slavendrijvers neer te schieten. Django en Schultz verdwijnen in de nacht.

De twee jaar nadat bestaat uit vier delen met elk verschillende hoofdstukken, betiteld met de tijd die verstreken is. Het biedt een duidelijk chronologisch overzicht, maar voelt tegelijkertijd als een extra stempel op het verdriet en de worsteling van Thijs. Negen maanden, drie weken en een dag. En elke dag is er eentje extra zonder zijn vader. Elk deel eindigt met een beslissing die alles veranderd. Thijs stopt zijn studie en gaat op reis. Thijs stopt met reizen en keert terug naar huis. De vrienden van Thijs besluiten weer met elkaar op vakantie te gaan om hun vriend te helpen. En tot slot Thijs die besluit om weer verder te gaan met zijn leven.

Thijs’ gedrag lijkt absurd, maar is door Van Gorkum zo geloofwaardig beschreven dat het makkelijker is om te personifiëren met de hoofdpersoon. Dit komt mede door de dagboekachtige fragmenten, die bestaan uit dialogen met en gedachten van Thijs. Elk persoon uit de vriendengroep krijgt ook één hoofdstukje het woord.

Behalve op de dag dat het twee jaar geleden is. Dan is er ineens een verteller die het woord neemt en beschrijft hoe de vrienden van Thijs zich zorgen maken om hun teruggetrokken vriend.

Dat Van Gorkum een jonge schrijver is die voor een doelgroep schrijft die dichtbij hem staat blijkt wel uit de natuurlijke verweving van Facebook en iPhones in de verhaallijn. Door de losse fragmenten lijkt het verhaal helaas soms wel wat hapsnap en onsamenhangend. Zoals het verhaaltje van Kabouter Roodbaard, dat ineens tussendoor komt. Toch is het boek goed te volgen en leest het prettig. Zelfs voor zo’n zwaar thema als rouw.

Prijs // 12,50

Joelle Post - Kole Lees alles en overal.

Ontbijt met oorlogromans, luncht met literatuur en dineert met detectives

Django laat weten zelf ook premiejager te willen worden. Hij wil namelijk zijn vrouw Broomhilda (Kerry Washington) redden van een plantage en dan samenwegvluchten. Schultz krijgt een zwak voor Django en besluit hem niet alleen de kneepjes van het vak te leren, maar hem ook te helpen met het bevrijden van Broomhilda.

Dat brengt het duo naar Candieland, de plantage van de uiterst wrede en pretentieuze CalvinCandie (Leonardo DiCaprio) en zijn gewiekste huisslaaf Stephen (Samuel L. Jackson).

Tarantino krijgt het voor elkaar om een western film te maken, met de daarbij horende actie en humor, zonder de wreedheden van de slavernij uit het oog te verliezen. In het eerste deel van de film zien we klassieke western scènes waar Django onder leiding van Schultz kennis maakt met premiejagen. In de tweede helft is het Django die de Duitse Schultz wegwijs maakt in de gruwelijke wereld van de slavenhandel.

Want gruwelijk is Django Unchained zeker. Zo wordt een slaaf door honden verscheurd en is er een slavengevecht tot op de dood voor blank vermaak. De hoeveelheid bloed die Tarantino laat vloeien als er wraak genomen wordt doet denken aan de bloederigste vechtscènes in KillBill.

Met Django Unchained kan Tarantino een nieuw meesterwerk aan zijn al indrukwekkende oeuvre toevoegen. De film is een uiterst geslaagde historische western met prachtige dialogen en indrukwekkend acteerwerk van vooral Waltz en DiCaprio. De film staat bol van de verwijzingen naar klassieke westerns als die van Sergio Corbucci en Sergio Leone.

Ook goed is de soundtrack, die varieert van de traditionele westernmuziek van Ennio Morricone tot de stevige hiphop van Rick Ross. Een snoeiharde aanrader.

Prijs // 19,99

Robin Hazeleger Kijkt met de pen.

Van geweld tot liefde, van bloed tot seks. Westerns het liefst met spaghetti.

februari 2013

Ad Rem

Advertenties 15

Men4Christ TryOut-concert Sola Fide, Eikenlaan 3, Veenendaal 19:30 uur. Gratis. Wel €2,00 reserveringskosten events4christ.nl/ Jason Upton & Band Oase Arnhem, Bethaniënstraat 1 – 3, Arnhem 9 februari, 19:30 uur €15.00 + €2,00 reserveringskosten www.soulsurvivor.nl

Koffieconcert vocaal ensemble Omnitet Huis Kernhem, Kernhemseweg 7 12:00 uur €8,00 euro, inclusief een consumptie http://www.huiskernhem.nl/

Cabaret – Finalistentournee Cameretten Theaterzaal Cultura, Molenstraat 45 1 maart, 20:15 uur €16,00 (CJP €13:00), inclusief koffie en pauzedrankje www.cultura-ede.nl

Popschool Ede Jamsessie Café Substitute, Nieuwe stationsstraat 27 21 februari en 21 maart, 21:00 uur Gratis http://www.popschoolede.nl/

Cultureel café Dante Cultura, Molenstraat 45 28 februari en 28 maart 20:00 uur Gratis www.ccdante.nl

Slotconcert improvisatiefestival – Stichting Swing en YouPlay Cultura, Molenstraat 45 20:15 uur, vanaf €12,50 (CJP €10,00), www.vvvede.nl

Colofon Hoofdredacteur Jacqueline Mulckhuijse Eindredactie Arjanne Aleman Martine ten Klooster Redactie Rebecca Euwijk Janine Guijt Robin Hazeleger Martine ten Klooster Ruth van der Kolk Jolijn Muis Hanneke van Olst

Premiere film ‘Blijven komen en gaan’ – met Rogier Pelgrim Cinemec, Ede om 20:00 uur NSEde feest Toegangsprijs nog onbekend Club Famous, Museumplein 21:30 Toegangsprijs nog onbekend www.nsede.nl

Carina den Otter Joëlle Post-Kole Klarinda de Rijke Fotografie Dave de Haan Suzanne van der Knijff Anouk Kwant Joëlle Post-Kole Opmaakredactie Sanna de Boer Debora Post Acquisitie Eric Wubs

Kunstmarkt Westhal Enka terrein, Dr. Hartogsweg 58 11:00-16:30 uur Gratis www.vvvede.nl Elly en Rikkert – Hemel en aarde Nieuwe Kerk, Boulevard 2a, Zeist 19:30 uur €12,50 + €2,00 reserveringskosten ellyenrikkert.nl/concertagenda