BAŞLARKEN Varlıklar içinde kendini öldürme ve yaşatma iradesi gösterebilen, elindekiyle yetinmeyen, sahip olduklarını kıymetsizleştirebilen tek varlığız biz. Dün sevdiğinden bugün nefret edebilen, dost ya da düşman olabilen tek varlık. Bunları yapabilecek tek kuvvet olan ruh sadece bizde. Bir aslan da annelik yapar, eş bulabilir, yemek yer, içer... Bir timsah ya da çakal. Fakat insanın yemesi, içmesi, evlenmesi onlara benzemez. Biz yediğimizde şükrederiz. Şükür; görmek, göstermek, vermektir. Vermek bizi insan yapar. Bir hayvan gibi çocuk doğurmayız. Çocuğumuz için didiniriz, üretiriz, biriktiririz. Sadece karnını değil, beynini ve ruhunu da doyururuz. Çünkü onun bedenden ibaret olmadığını biliriz. Bilmek bizi insan yapar. Her şey akar, su, tarih, yıldız insan ve fikir diyor ya şair. Biz su gibi akmayız mesela. Kimi zaman kurşun gibi delip geçer kelimelerimiz, bazen de yaz akşamında serin meltem gibi dokunur yüreklere. Sesimiz, nefesimiz sadece rüzgarın taşıdığından ibaret değildir. Kelimelerimiz sesten ibaret değildir. Sesin içine sevgi ya da nefret katabilen, bu suretle yeni anlamlar üretebilen tek varlık biziz. Üretmek bizi insan yapar.
Millet nasıl olsa okumaz. Çorba tarifi yazsan da olur dediler kulak asmadık Bizi insan yapan her neyse onları toplayıp bir potada eritsek, karşımıza güneş kadar berrak, su gibi hayat veren bir cevherle karşılaşırız. O cevherin adı anlam. Biz anlayan, anlatan, anlaşabilen varlıklarız. Hayvanlar yemek için birbirleriyle savaşabilir. Anlaşmak bizi insan yapar. Önüne otu, suyu, samanı gelen bir hayvancağız, kim getiriyor bana bu kadar yemeği diye sormaz. O önüne gelen yemin derdindedir. Yemi, suyu tamamsa susar. Semirir. Bu insanlar acaba beni neden besliyor diye sormaz. Öldürülmek için beslendiğini anlamaz. Yediği zaman bile yemeğinden işkillenen tek varlıktır insanoğlu. Şüphe, bizi insan yapar. Toplum içinde yaşarız. Sürü değildir katıldığımız. Dostumuzu, düşmanımızı aklımızla, fikrimizle, tecrübemizle seçeriz. Seçmek bizi insan yapar. Bizi insan yapan her ne varsa kökünde anlam var. Anlam varsa insan var. İnsanın anlamı varlığına güven bağladığıdır. Parasına güvenenin değeri parası kadardır. İflas etmek onun için ölümdür. Gücüne güvenenin değeri koltuğundan inene kadardır. Ünvanı alındığında hiç olur. İnsan Allah’ını bulup onunla mutlu olmadıkça korkuyla yönetilmeye mahkumdur. Bütün zalimlerin nefesi korku kokar.
Allah’a inanmak yeryüzünde adaletin sağlanabilirliğinin tek yoludur. Çünkü ... İnsanları Allah’a inanmayan,
Allah ile yollarını düzeltmeyen toplumlar Allah yerine icad edilen sahte putlarla korkutulurlar. Korkan toplumlar düşünemez, bundan dolayı da doğru karar KANIT|ANLAM| 2 KANIT|ANLAM| 2
