Column: Amanda van de Ketterij

Traktatietrommel

Vreselijk vond ik het. Het ‘traktatietrommeltje’ dat voor mij klaar stond in de klas, gevuld met voorverpakte tussendoortjes. Dit trommeltje kwam tevoorschijn op het moment dat een klasgenoot iets trakteerde dat ei, pinda of noten bevatte. Want ik had een voedselallergie. Dankzij dit door mijn moeder met liefde gevulde trommeltje kon ik ook iets snoepen op het moment dat de traktatie rondging. Maar leuk vond ik het niet. Klasgenootjes dachten dat ik kieskeurig was en sommigen vonden dat ik toch op zijn minst een hapje kon proeven. Leuk was het ook niet om op kinderfeestjes niet mee te kunnen eten van de pannenkoeken (want daar zat ei in). Buffetten waren evenmin fijn. Er was altijd wel iemand die door het verwisselen van de opscheplepel van de satésaus, het woord kruisbesmetting een extra dimensie gaf. Wat schrok ik, toen ik tijdens een kinderfeestje bij een wedstrijdje ‘geblinddoekt smaken proeven’, een lepel pindakaas kreeg. Ze waren mijn allergie vergeten. Gelukkig overgroeide ik mijn ei-allergie in de puberteit. De pinda- en notenallergie bleven. De angst bleef ook. Zeker na twee anafylactische reacties. Toen ik zelf kinderen kreeg, was ik daarom vastberaden hen de optimale kans te geven zonder allergie op te groeien. Vroege introductie van hoog-allergene voeding, het klonk me als muziek in de oren. En ik zou het zélf doen. De eetlepels met pindakaas zagen er in het echt nog groter uit dan op het schema. Maar hé, wie was er hier de dokter in huis. Als mijn kostbare kroost tóch een allergische reactie zou vertonen, wilde ik natuurlijk wel zelf in de buurt zijn om adequate eerste hulp te verlenen. No way dat die eerste hapjes pinda en kippenei buiten mijn bereik zouden plaatsvinden. Zo stond ik met handschoenen aan in onze achtertuin pindakaas aan een nieuwsgierige baby te voeren. Wat was ik blij toen er uiteindelijk een indrukwekkende hoeveelheid pindakaas naar binnen ging en de gevreesde reactie uitbleef. Een paar jaar later herhaalde zich het tafereel in de achtertuin. Beide kinderen lijken niet allergisch en na de eerste hapjes durfde ik het uit handen te geven. De wekelijkse dosis vindt nu plaats op mijn werkdagen. Zodat ik voor hen later geen traktatietrommel hoef te vullen.

Amanda van de Ketterij