»آن را ﻛﻪ اﺑﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ،آن ﺳﻨﮓ اﺳﺖ .ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺶ آﺗﺶ ،ﺑﺪان آﺋﻴﻦ ﮔﺮم ﺷﻮد و ﻓﺮو ﺑﺎرد .اﻳﻦ آﺗﺶ ﻛﻪ اﻓﺘﺪ ،ﻛﻪ ﺑﺮق ش ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ«. ﺑﻨﺪﻫﺸﻦ ،ﺑﺨﺶ ﻧﺨﺴﺖ ،ﭘﺎره ي ﺻﺪ و ﭼﻬﻞ.
ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎي زﻣﺎن داﻳﺮه ﻫﺎﻳﻲ داﺷﺖ در داﻳﺮه ﻫﺎش .و ﺷﻴﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻫﺰار ﻫﺰار ﻗﻮس ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دور ﭼﻴﺰي ﻧﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ .و ﺳﻨﮓ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﺗﭙﻪ ﺗﻴﺰي ﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﻤﺎن ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد .اﻧﮕﺎر زﻳﺮ اﻳﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺎك و ﺷﻦ ،ﮔﻮﺷﺘﻲ داﺷﺖ از ﺳﻨﮓ ﺳﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ اي اﺛﻴﺮي ﺑﺮش ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ .ﻧﻈﻤﻲ را ﺑﻪ رﺧﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪي ش؛ اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻈﻤﻲ ﻫﺴﺖ .ﺗﻚ و ﺗﻮك درﺧﺖ ﭼﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ روش ﺳﺒﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻃﻮري ﻣﺒﻬﻮت دوردﺳﺖ اﻧﮕﺎر ،ﺑﻪ ﺑﺎد ﺗﻦ ﻣﻲ دادﻧﺪ و ﻗﻮز ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺷﺎن ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﺎﻣﺖ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ از ﺳﻨﮓ اﺳﺖ. از دور ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪﻳﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ش و ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم .ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻫﻮرا ﻛﺸﻴﺪ .ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎﻟﻦ ﺗﭙﻪ ي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﺸﻒ ﻛﺮده اﻳﻢ .ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد .ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ .ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭻ رﺑﻂ و ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺳﻴﻠﻚ ﻧﺪارد .از دور ﻃﻮري ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻣﻲ زد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺑﺮوم. ﺑﺎد ﺧﺸﻜﻲ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎن ﭼﭙﻴﻪ اي ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ دور ﺳﺮﻣﺎن .ﻣﻦ ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ را از ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺗﻮي ﻛﻮﻟﻪ ام دﻧﺒﺎل دورﺑﻴﻦ ﮔﺸﺘﻢ .ﻛﺎﻇﻤﻲ ﮔﻔﺖ" :ﺑﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎد ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﺪه ".اﻧﮕﺎر ﻫﻨﻮز از ﺣﺠﻢ ﻣﻬﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ دﻳﺪم .ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﻨﮓ ﻫﺎي درﺷﺘﻲ ﻛﻪ از ﻻي ﺷﻦ و ﺧﺎك ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺣﻮاﺳﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .و ﺧﻂ ﻫﺎي ﻣﻮازي و ﻣﺪوري ﻛﻪ روي ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﻮد. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻳﻢ .ﻛﺎﻇﻤﻲ ﻣﻬﻨﺪس ارﺷﺪ ﺑﻮد .ﻣﺮدان ﺑﻮﻣﻲ ﺑﻮد و ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﺷﻬﺮداري ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺑﻮد راﻫﻨﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ .ﺟﻮان ﺑﻮد اﻣﺎ ﺷﻴﺎرﻫﺎي ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ي ﭼﺸﻢ ﻫﺎش ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﻬﺮه اش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد .او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺗﭙﻪ را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺪﻳﺪه .ﺑﻌﺪﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮔﻔﺖ .ﺑﺎ ﻣﺮدان ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﭙﻪ رﻓﺘﻴﻢ .ﻛﺎﻇﻤﻲ ﻋﻘﺐ اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ﺟﻠﻮ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ و ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ .ﺧﻨﺪﻳﺪ .ﮔﻔﺖ اﻻن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺧﻮدش را ﺑﺘﻜﺎﻧﺪ .ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﻳﺪ .ﭘﺎﻳﻢ را از ﻣﻴﺎن ﺷﻦ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪم و ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ .زﻣﻴﻦ ﻛﻤﻲ ﺷﻴﺐ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﻗﺪﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲ داﺷﺘﻢ ﻧﻴﻢ ﻗﺪم روي ﺷﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻟﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮردم .ﺑﺎد ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آرام ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ي ﺗﭙﻪ را از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪم .ﮔﻔﺘﻢ" :ﺷﺒﻴﻪ آﻧﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎره ﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ .ﻛﻪ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺟﺎﻧﻮري اﺳﺖ .ﻳﺎ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺟﺎﻧﻮر .اﻧﮕﺎر ﻫﺰار ﺗﺎ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺑﻴﺮون زده از ﺳﻨﮓ ﻫﺎش ".ﻛﺎﻇﻤﻲ از ﻋﻘﺐ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻓﻌﻠﻦ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺳﻤﺖ ﭼﺎدر ﻛﻪ ﻋﺪد و رﻗﻢ ﻫﺎ را وارد ﻛﻨﻴﻢ و ﻋﻜﺲ ﻫﺎ را ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪﻫﻴﻢ .راه را اداﻣﻪ دادﻳﻢ .ﺻﺪاي ﭘﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﻛﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺻﺪاي ﺑﺎد ﻳﻚ رﻳﺰ ﻣﻲ آﻣﺪ و ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ .ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ داﻧﻪ ﻫﺎي ﮔﺮد و ﺧﺎك ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻫﺠﻮم ﻣﻲ آورد و دﻳﺪ را ﻣﻲ ﺑﺴﺖ. وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭼﺎدر رﺳﻴﺪﻳﻢ داﺷﺖ ﻇﻬﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﺑﺮاي ﭼﺎدر رﺗﻞ ﻫﺎي ﻣﻨﻈﻤﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺟﺎده ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻤﺎن ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد .ﺑﻪ ﻛﺎﻇﻤﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺎش ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ .ﭘﺮﺳﻴﺪ" :از ﻛﺠﺎ؟" ﮔﻔﺘﻢ" :از ﺗﭙﻪ اي ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ".ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﻋﺮق را از روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ش ﭘﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﻔﺖ" :ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻮن و آب ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ".ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ" :ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ آﻳﻢ .ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎ را
ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ وارد ﻛﻨﻲ ".ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ را ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ .از ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ روي ﻋﻜﺲ ﻫﻮاﻳﻲ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲ داﺷﺘﻴﻢ. ﻛﺎﻇﻤﻲ زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ،ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻌﺪن ،اﻣﺎ ﺧﻮدش ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي از زﻣﻴﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ .ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :روي ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﻧﻜﻦ .ﺧﻮدت اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪه. ﺟﻴﭗ را راه اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ .ﺑﺎ ﻣﺮدان رﻓﺘﻢ .دﺳﺖ اﻧﺪازﻫﺎ ﺟﻴﺮﺟﻴﺮ ﺑﺪﻧﻪ ي ﻣﺎﺷﻴﻦ را درآورده ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮدم ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﺑﺨﻮاﺑﺪ .ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻧﻮري آن ﻃﺮف ﻫﺎ ﻧﺒﻮد .ﮔﻔﺘﻢ" :ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ؟" ﻣﺮدان ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ .آﻓﺘﺎب ﺗﻨﺪ روي ﺳﺮﻣﺎن ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﺗﭙﻪ از ﭘﺸﺖ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﭘﻴﺪا ﺷﺪ .ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ م را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ" :اﻧﮕﺎر ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﻟﺺ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎزه از آﺳﻤﺎن اﻓﺘﺎده ﭘﺎﻳﻴﻦ .ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ آﺗﺶ را ﺑﻪ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﻧﺸﺎن داد ".ﻣﺮدان دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﭙﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد .ﮔﻔﺘﻢ: "آﻗﺎ ﻣﺮدان ﻗﺼﻪ ﻫﺎي ﻓﺮدوﺳﻲ را ﺷﻨﻴﺪه اي؟" ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻛﻮه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ .آﺧﺮ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻪ آﻗﺎﻣﻬﻨﺪس. ﻛﻤﻲ در ﺳﺎﻳﻪ ي ﺗﭙﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻴﻎ آﻓﺘﺎب ﺑﮕﺬرد .ﮔﻔﺘﻢ :آﻗﺎ ﻣﺮدان ﭼﺮا ﺳﺎزت را ﻧﻤﻲ زﻧﻲ؟ ﺧﻨﺪﻳﺪ .ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ .ﻛﻢ ﺣﺮف ﻣﻲ زد .اﮔﺮ ﺟﻮاﺑﻲ ﻣﻲ داد ﺑﻪ ﺳﺆال ﻣﺎن ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد .وﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻨﺎر ﻟﺐ ﻫﺎي ﺗﻴﺮه اش ﭼﺮوك ﻫﺎي درﺷﺖ ﻣﻲ ﺧﻮرد و دو ﮔﻮش ﺳﺒﻴﻞ ش ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ .ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ .ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎي ﺗﭙﻪ ي ﺳﻨﮕﻲ را ﻧﺸﺎن ﻣﺮدان دادم ﻛﻪ ﺧﺎك، ﻣﻨﻈﻢ از ﻳﻚ ﺧﻂ ﮔﺮدش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد .ﮔﻔﺘﻢ :اﻧﮕﺎر ﻛﻪ از زﻣﻴﻦ ﺟﺪاﺳﺖ .اﻧﮕﺎر زﻳﺮش ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﺜﻠﻦ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ي آب ﺑﺎﺷﺪ .ﮔﻔﺖ :ﻧﻪ. ﺟﺪا ﻧﻴﺴﺖ .از زﻣﻴﻦ اﺳﺖ. وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﻛﺎﻇﻤﻲ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺳﻴﻢ ور ﻣﻲ رﻓﺖ .ﻣﻲ ﮔﻔﺖ اﻧﮕﺎر ﺧﺮاب ﺷﺪه اﺳﺖ .ﮔﻔﺖ ﺑﻨﺰﻳﻦ را ﺗﻤﺎم ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮﻣﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ وﺳﻂ اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن .ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻛﻪ :ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻬﺎرﺗﻲ ﻛﻪ در ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻘﺸﻪ دارﻳﻢ. ﻛﺎﻇﻤﻲ آﻣﺪ ﻛﻨﺎر آﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدان روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ،ﻧﺸﺴﺖ .ﺧﻮرﺷﻴﺪ آرام ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺑﺎد آرام ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ .زﻳﺮ ﻧﻮر ﻳﻚ دﺳﺖ ﻏﺮوب ،وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮدو ﺧﺎك ﺧﻮاﺑﻴﺪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﺪﻣﺶ اﻧﮕﺎر .ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي و ﻣﻐﺮور آن دورﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد .ﻛﺎﻇﻤﻲ زد ﭘﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺖ :ﺣﻮاﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ" :آن ﺗﭙﻪ ي ﺳﻨﮕﻲ ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ .ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﺪه ام". ﭘﺮﺳﻴﺪ :اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ آﻳﻲ ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﻔﺮي؟ ﮔﻔﺘﻢ" :ﺑﻠﻪ". ﺗﻜﻪ ﭼﻮﺑﻲ از زﻣﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ .ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ آﺗﺶ ور ﻣﻲ رﻓﺖ .ﮔﻔﺖ" :ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ اﻳﻦ ﻃﺮف ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ »ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺗﺮﻳﻦ« ﺑﺎﺷﺪ ،ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ .ﻣﺎ وﺳﻂ ﻟﻮت اﻳﻢ .ﭼﻨﺪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ آن ور ﺗﺮ ﻳﺎ اﻳﻦ ور ﺗﺮ ،ﮔﺮم ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎي زﻣﻴﻦ اﺳﺖ .ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻲ؟" ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم .ﺑﺎﻻ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد .ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﮔﻔﺖ" :ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﻳﻦ آﺳﻤﺎن دﻧﻴﺎ را ﻫﻢ دارد ".دراز ﻛﺸﻴﺪ .ﮔﻔﺖ: "اﻧﮕﺎر ﻣﺸﺖ ﺑﺰﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻜﻨﺪ ".ﮔﻔﺘﻢ" :ﻧﻤﻲ ﺷﻜﻨﺪ .ﺳﻨﮕﻲ اﺳﺖ ".ﻛﺎﻇﻤﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ .ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻦ و ﺑﻮم اﻳﻨﺠﺎ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ .ﻣﻬﺮ ﻫﻢ از ﺳﻨﮓ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ ".ﮔﻔﺖ" :ﻋﺠﺐ ".ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﺑﺮﺳﻴﻢ .ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺎﺷﺪ .وﻗﺖ ﻫﺴﺖ .اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻣﻲ دﻫﻢ. ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن .ﻛﺎﻇﻤﻲ از ﺧﺎﻃﺮات ﺟﻨﻮب ﺑﺮاﻣﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد .ﻣﻦ ﻫﻢ از دوران داﻧﺶ ﺟﻮﻳﻲ و ﺳﺮﺑﺎزي ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ .ﻣﺮدان ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻨﺎرﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد .ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮدان ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﻲ زﻧﻲ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد .ﮔﻔﺖ :ﭼﻲ ﺑﮕﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ" :ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮ ﺑﺎﻻﺧﺮه .روزﮔﺎر ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻲ ﮔﺬرد؟ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ از دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺷﻬﺮﺗﺎن ﺑﮕﻮ .زن ﮔﺮﻓﺘﻪ اي؟ از ﮔﺮاﻧﻲ و از ﺧﺮج ﺑﮕﻮ .از ﻣﺮدم ﺗﺎن ﺑﮕﻮ". ﮔﻔﺖ" :ﭼﻲ ﺑﮕﻢ .ﻣﻲ ﮔﺬرد ".ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ زد .ﮔﻔﺘﻢ" :آواز ﺑﺨﻮان ".ﻣﺮدان ﺣﺎﻓﻆ ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﺟﻴﺐ ش درآورد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ آواز ﺧﻮاﻧﺪن .ﺑﻌﻀﻲ ﺑﻴﺖ ﻫﺎ را ﻛﺎﻇﻤﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و اداﻣﻪ ﻣﻲ داد .ﺑﻌﺪ ﻣﺮدان ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺻﺪاي ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺗﻮ ﺻﺪاش ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ. ﮔﻔﺘﻢ :ﭼﺮا ﺳﺎز ﻧﻤﻲ زﻧﻲ ﻣﺮدان؟ ﮔﻔﺖ" :ﻣﻲ زﻧﻢ ﻣﻬﻨﺪس .ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ".ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ .ﮔﻔﺘﻢ" :آوازت را ﺑﺨﻮان .ﺧﻮب ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻲ. ﻣﺤﻠﻲ ﺑﺨﻮان ".ﮔﻔﺖ" :ﺷﺎم ﮔﺮم ﻛﻨﻢ ".رﻓﺖ و ﺗﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ .ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ روي آﺗﺶ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاﺷﺎن ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ زﻳﺮ آواز
زد .ﮔﻔﺘﻢ" :ﺣﺮف زدن ﺷﺎن را ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺷﻨﻮي ".ﻛﺎﻇﻤﻲ ﮔﻔﺖ" :ﭼﻲ؟" ﺑﺎ ﺳﺮ ﻣﺮدان را ﻧﺸﺎن دادم .ﮔﻔﺘﻢ" :ﺳﺮﺷﺎن ﭼﻪ آﻣﺪه؟" ﻛﺎﻇﻤﻲ ﮔﻔﺖ" :از ﻣﻦ و ﺗﻮ زرﻧﮓ ﺗﺮﻧﺪ .وﺳﺎﻳﻠﺖ را ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺻﺒﺢ زود راه ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻠﻲ ﻋﻘﺒﻴﻢ ".ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﻫﺎ را اﻧﺪاﺧﺖ وﺳﻂ ﭼﺎدر. وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و ﭼﺸﻢ ﻫﺎم را ﺑﺎز ﻛﺮدم ،ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮدم را آﻧﻘﺪر ﺑﻲ ﺧﻮاب و ﻫﻮﺷﻴﺎر دﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ام .ﺗﺎرﻳﻚ و آرام ﺑﻮد .ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﻦ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه اﻣﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﻧﻴﺎﻣﺪه .ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﻲ ام را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم .ﺗﺎزه دو و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد .ﺳﻜﻮت ﻫﻮا را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺧﻂ ش ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ .ﻧﺸﺴﺘﻢ .ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺗﻮي ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮاب ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زده ﺑﻮد .اﻣﺎ ﻣﺮدان ﺗﻮي ﭼﺎدر ﻧﺒﻮد .ﺟﺎي ﺧﻮاﺑﺶ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد .ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و زﻳﭗ ﭼﺎدر را ﺑﺎز ﻛﺮدم و آﻣﺪم ﺑﻴﺮون .آﺳﻤﺎن ﻳﻚ دﺳﺖ ﺑﻮد و ﺣﺘﺎ ﻟﻜﻪ ي اﺑﺮي ﻛﺪرش ﻧﻤﻲ ﻛﺮد .ﻣﺎه ﭘﺮرﻧﮕﻲ وﺳﻂ آﺳﻤﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ .ﻣﺴﻴﺮ ﺑﻴﻦ رﺗﻞ ﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم .ﮔﺰﻫﺎ و ﺧﺎرﻫﺎ زﻳﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه ﻣﻮﻗﺮ و ﺑﻲ دﻏﺪﻏﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ .ﺗﺎ ﻟﺒﻪ ي اﻓﻖ ﺳﺘﺎره ﻫﺎ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﻫﺮ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ آﺳﻤﺎن را ﺧﻴﺮه اش ﻣﻲ ﺷﺪي ،ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﻣﻲ ﺷﺪ .ﺷﻦ ﻫﺎ ﺳﻮار ﺑﺎد روي ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﻧﺮم و ﻣﻨﻈﻢ ﺗﻠﻤﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻗﻞ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ .وﻗﺘﻲ ﺑﺎد ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎد ﻫﻤﻪ ي دﺷﺖ اﻧﮕﺎر ﺗﻮي ﺑﻬﺖ ﺑﻮد. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آواﻳﻲ ﻛﻪ از ﺳﻜﻮت ﻛﻮﻳﺮي ﺷﺐ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮرد .ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﮔﻮش ﻛﺮدم .اول ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد .ﺑﻌﺪ ﻣﻀﺮاب ﻫﺎي ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ را ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻮي ﺷﺐ و دﺷﺖ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ .ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﭙﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم .ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دور ﺗﭙﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪم ،ﺳﺎﻳﻪ ي ﻣﺮدان را ﺗﺸﺨﻴﺺ دادم ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺗﭙﻪ روي ﺳﻨﮕﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دوﺗﺎرش ﻫﻢ روي زاﻧﻮش ﺑﻮد .ﺳﺮش ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮد و ﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﺎه دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آورد و روي ﺳﻴﻢ ﻫﺎ زﺧﻤﻪ ﻣﻲ زد .ﻛﻨﺎر ﺳﻨﮓ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ .اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را روي ﺳﻴﻢ ﻫﺎ ﻓﺮود آورد و ﻳﻜﻲ دو زﺧﻤﻪ ي دﻳﮕﺮ زد .دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را روي ﺳﻴﻢ ﻫﺎ رﻗﺼﺎﻧﺪ .ﺗﻨﺪش ﻛﺮد .آرام ش ﻛﺮد .دوﺑﺎره ﺗﻨﺪش ﻛﺮد .ﻧﻮاي ﻣﺤﺰوﻧﻲ از ﻛﺎﺳﻪ ي دوﺗﺎر ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪ و زﻳﺮ ﻣﻬﺘﺎب اﻧﮕﺎر ﻛﻪ رﻧﮓ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ .ﺑﻌﺪ راه ﻣﻲ اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ دﻳﻮارﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ دﺷﺖ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﭘﮋواك ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﺳﺎز ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺗﻨﺪ و ﻛﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ .ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و ﺧﻮدم را از ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﺮﺷﺎر ﻛﺮدم.
ﻣﺤﻤﺪ زارﻋﻲ ١٣٨٧ -