درباره ی شهرزاد و رازورزی

‫درﺑﺎره ي ﺷﻬﺮزاد و رازورزي‬ ‫راﻣﻴﻦ ﻣﺤﺘﺸﻢ‬

‫»ﺷﻬﺮزاد« ]ﻗﺴﻤﺖ دﻫﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ي رازورزي[ اﺟﺮاﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ي ﻣﺘﻮن رواﻳﻲ ﻣﻨﻈﻮم و ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺛﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ‬ ‫دﻧﺒﺎﻟﻪ دار و در ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ اﺟﺮا در ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ اﺗﺤﺎد ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﺟﺮاي »ﺷﻬﺮزاد« را در ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ورك ﺷﺎپ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﻲ دﭘﺎرﺗﻤﺎن‬ ‫ﻫﻨﺮﻫﺎي دﻳﺪاريِ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻮﻫﺎﻧﻼل ﺳﻮﻛﺎدﻳﺎ )اوداﻳﭙﻮر‪ ،‬اﻳﺎﻟﺖ راﺟﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن( ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻃﻲ اﺟﺮاي اﺛﺮ‪ ،‬اﺗﺤﺎد ﺑﺎ رداي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺸﻜﻲ و‬ ‫ﻛﻼﻫﻲ از ﺟﻨﺲ ﻫﻤﺎن ردا ﺑﺮ ﺳﺮ و ﻧﻴﺰ ﮔﻴﺴﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﭼﻬﺮه اش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه و ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﻞ دﻗﻴﻘﻪ داﺳﺘﺎﻧﻲ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎي‬ ‫ﻣﺜﻨﻮي رواﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬رواﻳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﻀﺎي داﺳﺘﺎن در ﻳﻜﻲ از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺗﻨﺒﻮر و ﻳﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ اﻳﺮاﻧﻲ اﺟﺮا ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻃﻲ اﺟﺮا‪،‬‬ ‫رواﻳﺖ ﺑﺎ آواز و ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺗﻨﺒﻮر ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از وﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎي ﻣﺤﻮري »ﺷﻬﺮزاد« ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻫﺎي زﺑﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ اﺟﺮاﻫﺎي‬ ‫»ﺷﻬﺮزاد« ﺣﺘﻤﺎً در ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻏﻴﺮ ﻓﺎرﺳﻲ زﺑﺎن اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي درك ﻣﺘﻦِ رواﻳﺖ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮه اي از آواﻫﺎ و ﭘﻮﺷﺶ اﺟﺮاﮔﺮ را ﺑﻪ‬ ‫ذﻫﻦ ﺑﺴﭙﺎرد‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﺟﺮاي اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻛﻪ رواﻳﺖ ﮔﺮ داﺳﺘﺎن ﻧﺨﺴﺖ‪ ‬دﻓﺘﺮ اول ﻣﺜﻨﻮي ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺑﻮد در ﻣﻌﺒﺪي ﻗﺮن ﺷﺎﻧﺰدﻫﻤﻲ در ﺑﺨﺶ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ‬ ‫ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺷﻬﺮ اوداﻳﭙﻮر ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻠﻲ اﺗﺤﺎد در ﻛﻠﻴﺖ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ي »رازورزي«‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ از ﻧﺎم اش ﺑﺮ ﻣﻲ آﻳﺪ ﺳﻨﺘﻲ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﻨﺪد ﻛﻪ رﻳﺸﻪ در ﺑﺎورﻫﺎي ﻛﻬﻦ اﻳﺮان‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ دارد‪ .‬ﺳﻨﺖ ﻳﺎدﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﺳﺎده ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﮔﺮوﻫﻲ در ﻛﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮام ﻧﺎﻣﻪ اي دارﻧﺪ و ﻣﻨﺎﺳﻜﻲ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ آورﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮد ﺧﺎرج از ﮔﺮوه‬ ‫ﭼﻴﺰي از ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت درون ﮔﺮوه ﻧﻤﻲ داﻧﺪ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺳﺮ ﺑﺴﭙﺎرد‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺒﻨﺪد و راز ﺑﺮ او آﺷﻜﺎر ﺷﻮد‪ ،‬اﺟﺎزه ي اﻓﺸﺎي آن را ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺳﻨﺖ وﻳﮋه ﺑﺪل ﺑﻪ دﺳﺘﻮر زﺑﺎن دوره ي ﻛﺎري ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺨﺎﻃﺒﻲ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ي رازورزي را دﻳﺪه اﺳﺖ و‬ ‫ﻳﺎ درﺑﺎره ي آن ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﺑﻪ اﺛﺮ ﺗﺎزه ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮد و ارﺟﺎﻋﺎت آن را ﺑﻪ راﺣﺘﻲ درك ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ درون ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫و اﻫﻞ ﺗﻠﻘﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﺗﺤﺎد در اﺟﺮاﻫﺎي ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮد ﻳﻌﻨﻲ در ﭘﺮده ﻫﺎي ﺳﻜﻮت )ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ي رازورزي‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه اﻧﻔﺮادي‪ ،‬ﻃﺮاﺣﺎن آزاد‪،‬‬ ‫ﺗﻬﺮان( و ﻧﻴﺰ در اﺟﺮاي ﭘﻴﻤﺎن ﺷﻜﻨﻲ )ﻗﺴﻤﺖ ﻧﻬﻢ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ي رازورزي‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﮔﺮوﻫﻲِ اﻳﺮان و ﺷﺮﻛﺎ‪ ،‬ﺑﺮوژ‪ ،‬ﺑﻠﮋﻳﻚ( از ﺗﻜﻨﻴﻚ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮدن ﭼﻬﺮه‬ ‫و ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﺑﺪن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻜﻨﻴﻚ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻬﺮه ي اﺟﺮاﮔﺮ را از ﻧﮕﺎه ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻲ دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺶ را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ي ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ اﺟﺮاﮔﺮ و ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﺳﺒﺐ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗﻤﺮﻛﺰ اﺟﺮا ﺑﻪ ﺳﻄﻮح ﻏﻴﺮ ﺗﻌﺎﻣﻠﻲ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﺮﻳﺰ از اﺟﺮاي‬ ‫ﺗﻌﺎﻣﻠﻲ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در ﻧﮕﺎه ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻜﺘﻪ ي ﻣﻨﻔﻲ در ﺳﺎﺧﺖ اﺛﺮ ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل – ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮه ي زﻳﺒﺎي ﺷﻨﺎﺳﻲ اﺛﺮ‪-‬‬ ‫ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺗﺎزه ﻣﻴﺎن اﺟﺮاﮔﺮ و ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺮ ﻗﺮار ﻣﻲ ﺳﺎزد ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺎي ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻲ ﺑﺎ اﻳﺪه ي واﻻﻳﻲ دارد‪.‬‬ ‫اﻳﺪه ي ﻣﺤﻮري اﺟﺮاي اﺗﺤﺎد ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻛﻠﻴﺪي ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪ :‬ﭼﺮا ﺷﻬﺮزاد ‪-‬راوي ﻫﺰار و ﻳﻚ ﺷﺐ‪ -‬ﻗﺼﻪ ﻫﺎي اش را آﻏﺎز ﻛﺮد؟ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ي‬ ‫ﻣﺘﻦ ﻫﺰار و ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﻲ ﺗﻮان ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ داد؛ ﺑﺮاي ﺑﻘﺎ! ﺷﻬﺮزاد ﻗﺼﻪ ﻫﺎي ﺗﻮ در ﺗﻮ و دﻧﺒﺎﻟﻪ دارش را آﻏﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد و‬ ‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮش را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬رواﻳﺖ ﻫﺎي دﻧﺒﺎﻟﻪ دار ﭘﺮﻓﻮرﻣﻨﺲ »ﺷﻬﺮزاد« ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي اﺗﺤﺎد ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻣﺸﺘﺮك داد؛ رواﻳﺖ ﮔﺮي ﺑﺮاي ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻘﺎ‪.‬‬ ‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎي ﻛﻬﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ي ﭘﺮ ﺑﺎرﺷﺎن در ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺤﻮﻻت ﺟﻬﺎن ﻣﻌﺎﺻﺮ آرام آرام رﻧﮓ ﻣﻲ ﺑﺎزﻧﺪ و ﺷﻴﺐ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﭘﺪﻳﺪاري ﺗﺎزه را ﻃﻲ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؛ ﭘﺪﻳﺪاري ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ آرام آرام از ﻣﻌﻨﺎ ﺗﻬﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﻲ ﺷﻤﺎري ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ اﻧﺘﺸﺎر ﻣﺘﻮن‬ ‫ﭘﮋوﻫﺸﻲ‪ ،‬آﻟﺒﻮم ﻫﺎي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻮﻣﻲ‪ ،‬اﺣﻴﺎء ﺳﻨﺖ ﻫﺎي ﻛﻬﻦ و ‪ ...‬ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﻫﺎي ﻛﻬﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎي ﻳﺎدﺷﺪه را ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ ﻏﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﺗﻼش‬

‫ﻫﺎ در ﺳﻄﻮح ﻣﻮزه اي ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه و راه ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ واﺳﻄﻪ ﻫﺎي ﻛﺎرآﻣﺪ ﻣﻴﺎن ﺳﻨﺖ ﻫﺎ و آﻳﻴﻦ ﻫﺎي ﻛﻬﻦ و زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺷﻬﺮوﻧﺪان از‬ ‫ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬اﺗﺤﺎد ﺗﻼش ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺠﺎزي »ﺷﻬﺮزاد« را ﭼﻴﺰي از اﻳﻦ دﺳﺖ ﻣﻲ داﻧﺪ ﺗﻼﺷﻲ ﻛﻪ در ﺑﺴﺘﺮي ﻧﺎ آﺷﻨﺎ و در ﻓﻘﺪان رﻣﺰﮔﺎن ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲ رﺳﺪ‪ .‬رواﻳﺖ »ﺷﻬﺮزاد«‪ ،‬رواﻳﺖ اﻧﺴﺎن در ﺣﺎل اﺣﺘﻀﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﺑﺎ ﺗﻼش ﺑﺴﻴﺎر واﭘﺴﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻲ آورد‬ ‫ﺗﺎ وﺻﻴﺖ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ از ﺟﺎن ﺳﭙﺮدن ﺑﻪ ﮔﻮش اﻃﺮاﻓﻴﺎن اش ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﻛﻠﻤﺎت او ﭘﻴﺎﻣﻲ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ آواي دردﻣﻨﺪ و ﭘﻴﻜﺮ‬ ‫در ﺣﺎل اﺣﺘﻀﺎر اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎي ﻇﺎﻫﺮي ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺟﺮاﮔﺮ درﻛﻨﺎر آوازي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺮداﻧﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد ﺟﻨﺴﻴﺖ »ﺷﻬﺮزاد« را ﻣﻮاج ﻣﻲ ﺳﺎزد‪» .‬ﺷﻬﺮزاد« در اﺛﺮ‬ ‫اﺗﺤﺎد ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﺪون ﭼﻬﺮه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﺴﻴﺘﻲ ﺳﻴﺎل دارد‪ .‬اﻳﻦ وﻳﮋﮔﻲ ﺳﺒﺐ ﻣﻲ ﺷﻮد داﻣﻨﻪ ي ﺧﻮاﻧﺶ اﺛﺮ ﺑﻪ ﺣﻮزه ي ﻋﺮﻓﺎن اﻳﺮاﻧﻲ ﮔﺸﻮده ﺷﻮد و‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻧﺴﺎﻧﻲ در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎن ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺎي روﺷﻨﻲ ﺑﺎ ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺳﭙﻬﺮ ﺧﻴﺎل دارد‪ .‬ارﺟﺎﻋﺎﺗﻲ از اﻳﻦ دﺳﺖ در ﺗﻤﺎﻣﻲ‬ ‫ﭘﻴﻜﺮه ي ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ي »رازورزي« ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﺎز و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪه در ﭘﺎرﭼﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎرش و ﻳﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺘﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎي‬ ‫اش از ﺳﻮي ﻣﺨﺎﻃﺐ ادراك ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻬﺮه ﻫﺎي ﻣﺤﻮ و ﻳﺎ ﻧﺎ دﻳﺪﻧﻲ ﻫﻤﮕﻲ ﻋﻨﺎﺻﺮي اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ روﺷﻨﻲ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﻫﺎي ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﻋﻠﻲ اﺗﺤﺎد اﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داﻳﺮه ي واژﮔﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و ﻧﻴﺰ اﻳﺪه ي رازورزي را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﺳﺘﻮر زﺑﺎن دوره ي ﻛﺎري اش‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﻨﺪد ﻟﻴﻜﻦ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﺪه ي ﻋﺮﻓﺎن اﻳﺮاﻧﻲ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎﻧﺴﭙﺖ آﺛﺎرش ﺗﻠﻘﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎﻧﺴﭙﺖ »ﺷﻬﺮزاد« ﻫﻤﭽﻮن دﻳﮕﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎي‬ ‫‪ ‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ي رازورزي ﺑﻪ ﭘﺪﻳﺪه اي ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪد و از اﻳﻦ راه ﺑﻪ آﺳﻴﺐ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﺎﻓﺘﺎر اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﻲ ﭘﺮدازد‪.‬‬