EDDO HARTMANN

Staande gehouden in het donker kijken we omhoog, het lemmet van de zilveren maan tegen onze keel gedrukt.

De wind steriel, de bomen kraken niet. De oude nesten ontruimd, schoongepoetst.

Niemand wil hier nog wonen, de vensters hangen met lange vingers in de sponningen.

We lijden aan allergie, loopneuzen, jeukende handen. Voor uw veiligheid, routes uitgestippeld door het huis.

Daar de kamer vol ogen, de ruimte met ellebogen. We zijn één standaarddeviatie verwijderd van annihilatie.

De stad imiteert het geluid van kikkers in de vijver. ’s Nachts hoor je het geluid van ploffende klieren.

Eddo Hartmann (1973) studeerde fotografische vormgeving aan de Koninklijke Academie (KABK). Hij werkt in opdracht voor kranten en tijdschriften en voor ontwerp- en reclamebureaus in binnen- en buitenland. Daarnaast maakt hij vrij werk zoals de serie ‘Hier woont mijn huis’, een indringend portret van de ontluisterende chaos en sporen uit zijn jeugd die hij in zijn voormalig ouderlijk huis aantrof. Zijn vader was daar nog jaren blijven bivakkeren, nadat hij samen met zijn moeder en broer het huis halsoverkop was ontvlucht. Of zijn serie ‘Noord-Korea’, waar hij tussen 2014 en 2017 vier keer naartoe reisde. Een land dat we vooral kennen van de atoombomdreiging, holle retoriek, groteske architectuur, strakke parades, massaliteit en waar mensen slechts een pixel zijn. Hartmann zoomde in op die pixel toen hij er onder strenge begeleiding en bij hoge uitzondering foto’s kon maken. Uit beide series zijn werken opgenomen in onze collectie.

Voor deze opdracht deed hij inspiratie op tijdens de vele lange wandelingen die hij, net als velen van ons, maakte tijdens de lockdown periode. Op een van die wandelingen ontstond zijn idee voor een filmische scène met een beeld dat werd ingegeven door nieuws dat naast de dagelijkse updates over de covid-19 besmettingen, vaccins en IC-opnames, actueel was. Nieuws dat overschaduwd leek door de pandemie, maar daarom niet minder belangrijk was: de verkiezingen in de Verenigde Staten, Brexit, brand in het vluchtelingenkamp Moria, de enorme explosie in Beiroet en de Black Lives Matter manifestaties.

Doorgaans legt Hartmann bestaande onderwerpen documentair en met uiterste precisie op foto vast. De uitnodiging om te reflecteren op de covid-19-pandemie stimuleerde hem een nieuwe richting in zijn werk te onderzoeken. Hij besloot de filmscène die hij al wandelend in zijn hoofd had vormgegeven te ensceneren. Daarvoor gooide hij zijn gebruikelijke werkwijze om en bouwde een heuse filmset, huurde props en werkte voor het eerst met figuranten. Het resultaat is een haast dystopisch beeld, waarin een lichtstraal nieuw licht op de toekomst werpt en waar de vitaliteit vanaf spat. A way out, iets waar we allemaal zo naar verlangen.