ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ #107 by ΑΠΕ-ΜΠΕ Α.Ε.

ΤΕΥΧΟΣ 107 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019 ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑΪΚΟ & ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ISSN: 2585-3570

freepress

www.amna.gr/freepress

ΑΝΤΙ EDITORIAL

Ένα παγόνι βρέθηκε στον κήπο. Κανείς δεν ήξερε πώς κι από πού. Μαζεύτηκαν οι γείτονες να το κοιτάνε. “Φέρνει τύχη”, λέγανε κάποιοι. Άλλοι πως θά’ χουμε κακά μαντάτα. Αυτή απ’ το παράθυρο τινάζοντας ένα στρωσίδι “Τί να μας βρει χειρότερο;”, φώναξε. “Αλλά μη φοβάστε, η γαλοπούλα είναι του μπογιατζή, του Στάμου, που πέσαν χρώματα επάνω της”.

Νάσος Βαγενάς, Πανωραία, εκδόσεις Κέδρος, 2016

Εκδότης: Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων Α.Ε., Πρόεδρος & Γενικός Διευθυντής: Μιχάλης Ψύλος Διευθυντής Έκδοσης: Χρίστος Καλουντζόγλου, Αρχισυντάκτης: Αλέξης Ηλιάδης, Αρχισυντάκτης Β. Ελλάδας: Μπάμπης Γιαννακίδης, Σχεδιασμός: Σπύρος Καραγιαννίδης, Διεύθυνση: Τσόχα 36, Αθήνα 11521, Τηλ. 210-6400560, e-mail: mag@ana.gr, Διαφήμιση: ads@ana.gr, Φωτογραφίες: ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ, ΕΡΑ, Εκτύπωση: ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ printing.gr Τα κείμενα που φιλοξενούνται στο περιοδικό δεν απηχούν απαραίτητα τις απόψεις του ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΥ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗΣ Αθήνα-Πειραιάς: Κεντρικοί σταθμοί του Μετρό και του ΗΣΑΠ, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138), Μουσείο Παιχνιδιών, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Ίδρυμα Θεοχαράκη, Ελληνικός Κόσμος, Κέντρο Επισκεπτών Αστεροσκοπείου-Θησείο, Νομισματικό Μουσείο, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Γαλλικό Ινστιτούτο, Εθνικό Θέατρο (θέατρο REX-κτήριο Τσίλλερ), Θέτρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο, Φρυνίχου), Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Θέατρο Σημείο, Θέατρο Vault, Στοά του Βιβλίου, Βιβλιοπωλεία Ιανός, Public (Συντάγματος και Πειραιά), Ευριπίδης (Χαλάνδρι), Λιβάνης, Κέδρος, Εκδόσεις Αιώρα, Πολυχώρος Πολιτισμού 24 Γράμματα (Χαλάνδρι), ΕΛΤΑ (Σύνταγμα), επιλεγμένα καταστήματα στην Αθήνα (Κολωνάκι, Σύνταγμα, Εξάρχεια, Παγκράτι, Γκάζι, Αμπελόκηποι, Μοναστηράκι, Νέος Κόσμος, Πλάκα), Hondos Center, Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης ΕΕΤΑΑ. Θεσσαλονίκη: Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ΧΑΝΘ, Βασιλικό Θέατρο, Θέατρο Μονής Λαζαριστών, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, Mediterranean Hotel, βιβλιοπωλεία Μάλλιαρης-Παιδεία, Πρωτοπορία, Mind the book, Πράσινο Σύννεφο, One Salonica Outlet Mall, Public και σε επιλεγμένα καταστήματα.

https://www.amna.gr/freepress

Εξώφυλλο: Μιλτιάδης, Τοπίο Α’, κεραμικό, από τη συλλογή artΕ. Π.Χ. Φωτογραφία σύνθεσης: Ειρήνη Ευδοξία Καλουντζόγλου ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

(με αφορμή το La Strada, στο Εθνικό Θέατρο)

Ένας βίαιος πλανόδιος καλλιτέχνης, ο Ζαμπανό, που συμβολίζει τον φασισμό σε όλες του τις εκδοχές, μια ονειροπόλα νεαρή, η Τζελσομίνα, που την αγοράζει ο Ζαμπανό από τη μάνα της για 10.000 λιρέτες κι ένας ευαίσθητος παλιάτσος, ο Τρελός, που πιστεύει πως «όλα έχουν ένα σκοπό». Με φόντο το τσίρκο, όπου συνυπάρχουν όλοι οι χαρακτήρες που βρίσκονται διαρκώς «στο δρόμο». La Strada δια χειρός Φελίνι, μία εμβληματική ταινία – σχόλιο για την ανθρώπινη επικοινωνία, την ποίηση, τη μοναξιά, τη βία. Η ομάδα FlyTheatre, 65 χρόνια αφότου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, προσεγγίζει το κλασικό αριστούργημα του Φελίνι με το δικό της τρόπο και βρίσκει φιλόξενη στέγη στην Πειραματική Σκηνή-1 του Εθνικού Θεάτρου. Αξιοποιώντας τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία, συνδυάζει τους κώδικες του σωματικού θεάτρου με το animation και παράγει την αφήγηση της ιστορίας του Φελίνι με νέο θεατρικό ιδίωμα. Από τον ιταλικό νεορεαλισμό στον … «θεατρικό ποιητικό μετα-ρεαλισμό;», ρωτώ την Κατερίνα Δαμβόγλου, η οποία (μαζί με τον Robin Beer) σκηνοθετεί την παράσταση, υπογράφοντας και τη μετάφραση/διασκευή του έργου. «Η αλήθεια είναι πως δεν κοιτάξαμε τόσο το κοινωνικοπολιτικό επίπεδο από το οποίο βγήκε το La Strada. Δεν θα μπορούσαμε να το αγνοήσουμε φυσικά, αφού ο νεορεαλισμός γεννήθηκε μέσα από τα στούντιο που έχτισε ο Μουσολίνι. Η μεταπολεμική φτώχεια οδήγησε από ανάγκη τους σκηνοθέτες σε ένα υπέροχο νέο είδος σινεμά. Ωστόσο, ο Φελίνι με το La Strada κατηγορήθηκε από τους νεορεαλιστές κριτικούς, σκηνοθέτες, θεατές. Ουδείς προφήτης στον τόπο του δεν λέει το

ρητό; Κι ο Φελίνι θεωρεί τον εαυτό του ως τέτοιο. Φυσικά δικαιώνεται εκ των υστέρων. Γιατί στον κόσμο μας υπάρχουν περισσότεροι Ζαμπανό από κλέφτες ποδηλάτων. Γιατί θεωρεί, πως έχουμε φύγει από τις ανάγκες του νεορεαλισμού. Γιατί να μένουμε σε ένα παρόν που έχει ήδη γίνει παρελθόν; Κι έτσι το La Strada αποκτά μια διαχρονική αξία. Κι εκεί μας κέρδισε. Γιατί μιλά για πράγματα που αφορούν στο σήμερα, στο πάντοτε, στο παντού. Κι ας αποτελείται από φιγούρες του περιθωρίου. Του τσίρκου, του μπουλουκιού. Με εικόνες ποιητικές, στις οποίες πατήσαμε πάνω για να αναδείξουμε το έργο του Φελίνι. Αυτοί οι χαρακτήρες, ο Ζαμπανό, η Τζελσομίνα, ο Τρελός, και όλοι οι μικροχαρακτήρες, είναι όλοι μέσα μας, κομμάτι μας. Όπως άλλωστε είναι και κομμάτι του ψυχισμού και της φαντασίας του ίδιου του Φελίνι. Θεατρικός ποιητικός μετα-ρεαλισμός; Εμείς λέμε πως κάνουμε θέατρο. Ποιητικός είναι ο ίδιος ο Φελίνι. Και αν αρνούμαστε αυτό που μας έδωσε απλόχερα θα έβγαινε ένα αποτέλεσμα κενό, φενάκη. Οι όποιες αλλαγές, γίνανε κυρίως για να μπορέσει να ζωντανέψει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα σε μια σκηνή θεάτρου. Με συνύπαρξη εικόνας σε προβολή και ζωντανού υλικού, μουσικής, ηθοποιών. Σώμα, εικόνα και φαντασία. Αυτά είχαμε στο νου μας και όλα πηγάζουν από τη δίκη μας φαντασία, όπως την έκανε να οργιάσει ο πλούσιος φελινικός κόσμος. Γιατί ο ρεαλισμός επί σκηνής πρέπει να ξεκινά από τη φαντασία και την ποίηση. Αλλιώς πώς να αναδείξουμε τον κόσμο μας αν δεν τον δούμε κι εμείς με μάτια πιο… μεταφυσικά. Για τη μετουσίωση γίνονται όλα. Για να μεγαλώσει ο κόσμος μας. Μέσα μας και έξω και να ζήσουμε μαζί μια συλλογική εμπειρία που θα μας πάει πιο πέρα. Κι όποιον αγγίξει», απαντά η Κατερίνα Δαμβόγλου.

KAROL JAREK ©

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Του Χρίστου Καλουντζόγλου

Σε αναζήτηση νέων δρόμων Ο Φελίνι στο «γράμμα σ΄ένα μαρξιστή κριτικό» έγραψε πως «περισσότερο σήμερα, που γίνεται τόσος λόγος για τον σοσιαλισμό, χρειάζεται απλά να μάθουμε να ζούμε έστω και με έναν και μόνο άλλον άνθρωπο». Πιστεύετε ότι αυτή η άποψη του Φελίνι είναι επίκαιρη μέχρι σήμερα, ρωτώ τον Robin Beer κι εκείνος απαντά: Ο Φελίνι με τη φιγούρα του Ζαμπανό παραπέμπει στον φασισμό, στην καταπίεση, την τρομοκρατία. Ποιες είναι οι σκηνοθετικές τεχνικές που επιλέγονται για να αναδειχθούν αυτά τα στοιχεία; Ο λόγος στην Κατερίνα Δαμβόγλου: «Ας μη μιλάμε για φασισμό. Ας μιλήσουμε για πόλωση. Ας μη φτωχαίνουν με τις λέξεις, τις χιλιοειπωμένες, οι καρδιές μας από νόημα. Ο Ζαμπανό, ναι, είναι ένας άνθρωπος μόνος, και οι τρεις χαρακτήρες είναι μόνοι. Ο Ζαμπανό είναι αυτός που δεν ξέρει να αγαπά. Κυρίως τον εαυτό του. Ας κοιτάξουμε το ανθρώπινο επίπεδο κι ας δούμε πού και πότε επιλέγουμε κι εμείς -συνειδητά ή μη- να βγάλουμε προς τα έξω έναν Ζαμπανό. Μέσα μας κατοικεί. Είναι καταπιεστής γιατί καταπιέζεται. Τρομοκρατεί για να μην τρομοκρατείται. Η σκηνοθετική τεχνική ήταν μία. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Για να βρούμε το γιατί μιας τέτοιας φιγούρας. Μια κοινωνική υστερία είναι που μας οδηγεί συνήθως σε τέτοιες συμπεριφορές. Μια τοξική συμπεριφορά στην οποία έχουμε συνηθίσει γιατί είναι βολικό το “κατηγορώ”. Είναι σα να ζούμε μια περίοδο πένθους από την οποία δε θέλουμε να βγούμε. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Μέσα από την τέχνη μπορούμε να δούμε την ακραία επίπτωση μια τέτοιας συμπεριφοράς στον κόσμο. Όχι, όμως, πως δεν είναι απολύτως ρεαλιστική αυτή η φιγούρα του Ζαμπανό. Τώρα σκέφτομαι κι άλλη μια σκηνοθετική οδηγία που δώσαμε στον Ζαμπανό μας. Ο Ζαμπανό φορά τη μάσκα του περφόρμερ. Στο νού-

KAROL JAREK ©

«Πιστεύω πως ο Φελίνι ακουμπά πάνω σε κάτι διαχρονικό. Μεγάλα κοινωνικά κινήματα, παγκόσμια πολιτική, “μόδες”, όλα αυτά σίγουρα επηρεάζουν την (κοινωνική) συμπεριφορά αλλά, αν κοιτάξουμε το βαθύτερο επίπεδο, σπανίως μας αλλάζουν. Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι το κλειδί για κοινωνική αλλαγή - η ουσιαστική σχέση, η δυναμική ανάμεσα σε δυο ανθρώπους εμπεριέχει μια πραγματικότητα πιο σημαντική που καμιά κοινωνικοπολιτική αλλαγή ή μεγάλη ιδέα δεν μπορεί να επηρεάσει. Αυτό νομίζω θέλει να πει ο Φελίνι: Πρέπει να ξεκινήσουμε από τον άνθρωπο».

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

KAROL JAREK ©

μερο του σπάει αλυσίδα, σπάει δεσμά. Ωστόσο επιλέγει να μείνει δέσμιος. Η αλυσίδα μπορεί να είναι η οργή ή η πραγματική μάσκα. Τον παρομοιάσαμε, λοιπόν με ένα σκυλί κακοποιημένο. Μπορεί ένα τέτοιο σκυλί να αγαπηθεί; Να γίνει καλό; Ή πρέπει να πεθάνει γιατί θα σκοτώσει; Εν αντιθέσει με τα σκυλιά, οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν τη μάσκα και έχουν συνείδηση των πράξεών τους. Μπορούν επίσης και να κωφεύουν ή να δηλώνουν τυφλοί ως προς τις επιπτώσεις των πράξεων τους. Ως πότε και έως πού όμως;» Οι FlyTheatre έχουν χρησιμοποιήσει και σε άλλες δουλειές το παιχνίδι με τις μάσκες, το σωματικό θέατρο και το video. Πρόκειται για μία νέα προσέγγιση του θεατρικού δρώμενου, ή για ένα νέο είδος αναπαράστασης; Η απάντηση από τον Robin Beer: «Θα έλεγα πως όσο πειραματική κι αν φαίνεται η δουλειά μας, είναι για μας η ματιά του θεατή που την κάνει έτσι. Η σύνδεση, δηλαδή, τεχνολογίας και σωματικότητας, που γίνεται από τον θεατή ένα με τον πειραματισμό. Στο κέντρο μας λέμε ιστορίες. Αποκαλούμε τους εαυτούς μας παραμυθάδες, story-tellers. Παραδοσιακές και κλασικές μορφές θεάτρου, που ο εικοστός αιώνας άρχισε να περιθωριοποιεί στο όνομα της προόδου - αλλαγής, όπως Commedia Del’Arte, Χορός, Τραγωδία, Μελόδραμα, Κουκλοπαιχτική, Μιμική και Κλόουν είναι πάντα η αρχή μας. Ακόμη και το ψηφιακό κομμάτι της δουλειάς μας, το βίντεο, παίζει έναν ρόλο παραδοσιακό. Ποτέ δεν ξεπερνά τις ανάγκες της ιστορίας. Εν τέλει τίποτε δεν είναι καινούριο. Από την άλλη, θεωρώ πως σπρώχνουμε τα όρια του θεάτρου κατά κάποιο τρόπο. Για κάποιους σίγουρα πάμε κόντρα στο ρεύμα. Η δημιουργία εικόνας σε τρισδιάστατο ταμπλό είναι αυτό στο οποίο δίνουμε έμφαση. Επίσης, βρισκόμενοι για πρώτη φορά σε έναν οργανισμό όπως το Εθνικό Θέατρο μας έκανε να αντιληφθούμε τη «θέση» μας ως καλλιτέχνες στο εδώ και το τώρα. Είμαστε ασφαλείς, αλλά συνάμα νοιώθουμε και άβολα. Αυτό είναι θετικό. Από τη μια, μαθαίνουμε. Από την άλλη σπρώχνουμε κι εμείς. Εαυτούς και όρια άλλων.»

info Πειραματική Σκηνή-Ι Θέατρο Rex Σκηνή «Κατίνα Παξινού» Μετάφραση, Διασκευή: (FlyTheatre) Κατερίνα Δαμβόγλου Σκηνοθεσία: (FlyTheatre) Κατερίνα Δαμβόγλου, Robin Beer Μουσική: Νίκος Γαλενιανός Στίχοι τραγουδιών: Λίνα Νικολακοπούλου Σκηνικά: ΕρμίναΑποστολάκη Κοστούμια: Νατάσα Σταματάρη Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα Παίζουν οι ηθοποιοί: Μιχάλης Βαλάσογλου, Σοφία Μαραθάκη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κωνσταντίνος Mωραΐτης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Ρόζα Προδρόμου, Γιώργος Σύρμας, Εριφύλη Στεφανίδου, Απόστολος Ψυχράμης Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 6

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

φωτορεπορτάζ

ΑΠΕ-ΜΠΕ / EPA / FELIPE TRUEBA

Ο Banksy είναι πλέον ένας από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και το Βρετανικό Μουσείο απέκτησε το πρώτο του έργο, φιλοτεχνημένο από τον καλλιτέχνη δρόμου. Πρόκειται για το «Di-faced Tenner», μια απομίμηση του χαρτονομίσματος των 10 λιρών με το πρόσωπο της Πριγκίπισσας Νταϊάνα - και όχι της Βασίλισσας. Στο χαρτονόμισμα αναγράφεται «Banksy of England» και - και όχι «Bank of England». Ο Banksy το φιλοτέχνησε το 2004, επτά χρόνια μετά τον θάνατο της Ντι, με την πρόθεση να το χρησιμοποιήσει σε μία περφόρμανς. Ο ανώνυμος καλλιτέχνης δρόμου υποστήριξε ότι είχε τυπώσει 100.000 τέτοια χαρτονομίσματα για να τα πετάξει από ένα κτήριο. Τώρα, πωλούνται στο eBay, σε τιμές από 1,99 λίρες ως 750 λίρες το ένα, αν και πολλά είναι αναπαραγωγές και όχι κάποια από τα αντίγραφα του Banksy. Επιμέλεια Βασίλης Τσεκούρας ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Του Χριστόφα Απανωσκαλιώτη

Ροδάκιν

Κομπόστα (προσφέρεται στο «Εργοτάξιον», στη Δάφνη)

Σ΄ ένα μικρό διαμέρισμα της Μαδρίτης , ένα καυτό καλοκαιριάτικο μεσημέρι , συναντιέται μια αταίριαστη παρέα. Μια επίδοξη τραγουδίστρια, ένας γριπιασμένος- υποχόνδριος λάτρης όπλων, μία σκληρή «γυναίκα αράχνη», ένας ερωτευμένος νεαρός, μια αδιάκριτη και ερωτομανής σπιτονοικοκυρά, ο μαφιόζος «Δούκας» και μία απίστευτα παρατηρητική νεαρή καλόγρια. Τί σχέση μπορεί να έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους, τί τους συνδέει μ ένα γλαστράκι, πόσο εξαρτώνται από το «Ροδάκινο Κομπόστα»; Ο Ισπανός συγγραφέας Μιγκέλο Μιχούρα δημιουργεί μία κωμωδία παρεξηγήσεων, με συνεχείς ανατροπές και ο σκηνοθέτης Άκης Σταματιάδης καθοδηγεί επί σκηνής μια ομάδα νέων ηθοποιών για να έχουμε ως αποτέλεσμα μία παράσταση που προσφέρει απλόχερα γέλιο. Ροδάκινο Κομπόστα, λοιπόν, και η ερώτηση προς τον σκηνοθέτη είναι τι γεύση αφήνει αυτή η … κομπόστα. Απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι «η κομπόστα απευθύνεται σε … επίδοξους ληστές». Πριν προλάβω να επανέλθω με διευκρινιστική ερώτηση, προσθέτει: «Φτιάξαμε μια παράσταση γεμάτη με απρόβλεπτες καταστάσεις και ανατροπές επί ανατροπών, θέλοντας να βοηθήσουμε τον θεατή να αποκτήσει και κάποιες χρήσιμες γνώσεις που ίσως τον βοηθήσουν να οργανώσει την τέλεια ληστεία!. . Αχρείαστη να είναι! Και ας έχουν κατά νου οι θεατές που θα μπουν στον πειρασμό, ότι παντού υπάρχει μία εξαιρετικά παρατηρητική καλόγρια. Τα υπόλοιπα επί σκηνής…» Στην ερώτηση «ποιο είναι το μήνυμα που βγαίνει από την παράσταση», ο σκηνοθέτης είναι κατηγορηματικός: «Κανένα μήνυμα. Αφήστε τις σκοτούρες σας στο φουαγιέ του θεάτρου, αντικρίστε την σκηνή με διάθεση να περάσετε καλά, διασκεδάστε με τις παρεξηγήσεις και τις ανατροπές του έργου και όταν τελειώσει η παράσταση, περνώντας από το φουαγιέ μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας τις σκοτούρες σας. Ε, να μην γεμίσει το θέατρο με σκοτούρες άλλων. Έχουμε κι εμείς τις δικές μας…» Ο σκηνοθέτης Άκης Σταματιάδης μας έχει συστηθεί κυρίως μέσω της μικρής οθόνης, με κάποιες από τις κλασσικές –πλέον- κωμωδίες της τηλεόρασης. Διαλέγει αυτή τη φορά τον πολύ πιο δύσκολο, αλλά και προκλητικό δρόμο του θεάτρου και μάλιστα χωρίς «μεγάλο όνομα» στην ομάδα των ηθοποιών. «Επέλεξα μια ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών για να ζωντανέψουν την «μυστήρια παρέα» του διαμερίσματος της Μαδρίτης, όπου εκτυλίσσεται το Ροδάκινο Κομπόστα, γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι στο χώρο του θεάτρου με εξαιρετικές δυνατότητες, που όμως δεν τους δίνονται ευκαιρίες για να τις ξεδιπλώσουν. Επιπλέον γιατί πιστεύω ότι εμείς που έχουμε κάνει κάποια… χιλιόμετρα στον χώρο, οφείλουμε να ανοίγουμε δρόμο στα νέα παιδιά και να τους δίνουμε ευκαιρίες. Όσο για την πρόκληση του θεάτρου… όποιος έχει δουλέψει έστω και μία φορά στο θέατρο ή έχει παρακολουθήσει συστηματικά θεατρικές παραστάσεις μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται για μία διαδικασία από την οποία όλοι βγαίνουν κερδισμένοι- σκηνοθέτης, βοηθοί, ηθοποιοί, οι θεατές. Να γιατί επιστρέφω, γιατί δεν μου αρέσουν οι βολικές πολυθρόνες».

Άκης Σταματιάδης

info Ροδάκινο Κομπόστα Τεχνοχώρος « ΕΡΓΟΤΑΞΙΟΝ» - Διογένους 1, Δάφνη (δίπλα στο μετρό). Παραστάσεις κάθε Σάββατο, στις 9.15 και Κυριακή στις 8.00 Τηλέφωνο θεάτρου : 6983930220 Σκηνοθεσία- Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Ακης Κων. Σταματιάδης Μουσική: Ακης Τριανταφύλλου Σκηνικά- Κοστούμια: Ιρένα Κωνσταντινίδου Βοηθός σκηνοθέτη: Ευγενία Σούκη Παίζουν: Μυρσίνη Μορέλλι, Γιώργος Χουσάκος, Αντρέας Ιωάννου, Σίσσυ Γκυρτή, Θεοδώρα Παπαϊωάννου, Ευγενία Σούκη, Γιάννης Μπακογέωργος ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Δέσποινα Τσιακανίκα ©

Επιστροφή στις ρίζες. «Ο Βουρκόλακας», το μοναδικό θεατρικό έργο που έγραψε, στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Αργύρης Εφταλιώτης, βασιζόμενος στο δημοτικό τραγούδι «Του νεκρού αδελφού», παρουσιάζεται, σε μια σύγχρονη εκδοχή, στο θέατρο «Εργοτάξιον», από δύο ηθοποιούς και μια μουσικό επί σκηνής: από τον Σπύρο Αναστασίνη, τον Αντρέα Ψύλλια και την Ελένη Αληφραγκή, που αποτελούν την ομάδα «ΑΥΤΗ και ΑΥΤΟΙ». Στον «Βουρκόλακα», όπως και στο δημοτικό τραγούδι από το οποίο εμπνεύστηκε ο Εφταλιώτης το έργο του, η Δέσπω, χήρα, μητέρα εννιά γιων και μιας κόρης, υποτάσσεται στη θέληση του μεγαλύτερου από τους γιους της, του Κωνσταντή και δέχεται να παντρέψει την κόρη της, την Αρετή, μ’ έναν πλούσιο που ζει σε μια μακρινή χώρα. Υπό έναν όρο: αν η οικογένεια στο μέλλον δυστυχήσει, ο Κωνσταντής να της φέρει πίσω την κόρη της. Ο Κωνσταντής συμφωνεί, ο γάμος γίνεται και τα χρόνια περνούν. Η Δέσπω χάνει από αρρώστια

τους εννιά γιους της και ο Κωνσταντής ξανάρχεται στη ζωή για να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στη μητέρα του. Τον σηκώνουν από το μνήμα οι κατάρες και τα παρακάλια της μάνας που του ζητά αυτό που της είχε τάξει: να της φέρει την Αρετή από την ξενιτιά. Η ζωή στα ξένα και η λαχτάρα για επιστροφή στην πατρίδα είναι από τα αγαπημένα θέματα του Εφταλιώτη, του σπουδαίου λέσβιου συγγραφέα (από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού) ο οποίος για να δημιουργήσει ακολούθησε τον δρόμο της παράδοσης. «Μας άρεσε το έργο, θέλαμε ελληνικό έργο, θέλαμε κάτι που να έχει σχέση με την παράδοση και έτσι αποφασίσαμε να ανεβάσουμε τον “Βουρκόλακα”», λέει στο «Πρακτορείο» ο Σπύρος Αναστασίνης. Ο «Βουρκόλακας» παίχθηκε σε αθηναϊκή σκηνή για πρώτη φορά το 2015 και φέτος παίζεται για δεύτερη φορά, προσαρμοσμένος στην εποχή μας. Όπως λέει ο Αντρέας Ψύλλιας «το έργο αυτό ήταν μια πρόκληση γιατί θέλαμε να το φέρουμε όσο γίνεται πιο κοντά στο σήμερα. Μεταξύ άλλων, έχουμε βάλει και μια μικρή δόση χιούμορ». Στην παράσταση του Τεχνοχώρου «Εργοτάξιον» ο Αντρέας Ψύλλιας και ο Σπύρος Αναστασίνης παίζουν όλους τους ρόλους, και τους ανδρικούς και τους γυναικείους. «Είναι δύσκολο αλλά θέλαμε να το κάνουμε για να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμασταν στην αρχή, ειδικά για τους γυναικείους ρόλους, γιατί λέγαμε “πώς θα παρουσιαστούν δύο άντρες να παίζουν και γυναικείους ρόλους;”. Ήταν ο μεγάλος μας φόβος, τον ξεπεράσαμε και βγήκαμε πιο δυνατοί», μας εκμυστηρεύεται ο Σπύρος Αναστασίνης. Η μουσική, που δένεται με τον θεατρικό λόγο, και τα τραγούδια της παράστασης (εκτός από το γνωστό, παραδοσιακό «Σήμερα γάμος γίνεται») είναι της Ελένης Αληφραγκή, «Με άγγιξε πολύ το έργο του Εφταλιώτη και έτσι μου ήταν Δέσποινα Τσιακανίκα ©

Ειδήσεις 24x7x365 10

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

με την εφαρμογή του Πρακτορείου για smartphones-tablets

Του Αλέξη Ηλιάδη

«Ο Βουρκόλακας» του Εφταλιώτη στο «Εργοτάξιον» Αρίστος Ρούσσης ©

Το τραγούδι Το δημοτικό «Του νεκρού αδελφού» θεωρείται ένα από τα πιο παλιά ελληνικά τραγούδια – σύμφωνα με μελετητές, δημιουργήθηκε πριν από τον 9ο μ.Χ. αιώνα στη Μικρά Ασία. Κατατάσσεται στις παραλογές (είναι μία από τις πιο γνωστές) καθώς έχει αφηγηματικό χαρακτήρα. Είναι ευρύτατα διαδεδομένο στον ελληνικό χώρο, αλλά και στους βαλκανικούς λαούς και το θέμα του το έχουν χρησιμοποιήσει σε έργα τους πολλοί λογοτέχνες. Εκτός από τον Αργύρη Εφταλιώτη, το τραγούδι δραματοποίησαν ο Φώτος Πολίτης («Ο Βρυκόλακας») και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου («Ο όρκος του πεθαμένου»).

info «Ο Βουρκόλακας» Δράμα σε τρεις πράξεις Συγγραφέας: Αργύρης Εφταλιώτης Διασκευή-Σκηνοθεσία: ΑΥΤΗ κσι ΑΥΤΟΙ Παίζουν Ελένη Αληφραγκή (μουσικός επί σκηνής), Σπύρος Αναστασίνης, Αντρέας Ψύλλιας Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής: Ελένη Αληφραγκή Φωτισμοί:Γιάννης Καραλιάς Τεχνοχώρος Εργοτάξιον Διογένους 1 Αγ. Δημήτριος (Μετρό Σταθμός Δάφνη) Παραστάσεις: Πέμπτη 9.15 μμ, μέχρι τις 4 Απριλίου. Εισιτήρια 5 και 10 ευρώ.

lesvosoldies

εύκολο να γράψω τη μουσική και τους στίχους», λέει η μουσικός συμπληρώνοντας ότι την βοήθησε πολύ στο έργο της και η καλή συνεργασία της με τους δύο ηθοποιούς. Η ομάδα ΑΥΤΗ και ΑΥΤΟΙ, που υπογράφει και την άρτια σκηνοθεσία της παράστασης, δημιουργήθηκε το 2017, στο πλαίσιο του Duet Festıval. Ο Αντρέας Ψύλλιας και ο Σπύρος Αναστασίνης που γνωρίζονταν από τη θεατρική ομάδα του δήμου Αγίου Δημητρίου αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεργαστούν με την Ελένη Αληφραγκή. Έτσι προέκυψε το νέο σχήμα, τριών ταλαντούχων νέων, που δύο χρόνια μετά τη δημιουργία του ανεβάζει με επιτυχία τον «Βουρκόλακα».

Η αφίσα για την παράσταση «Ο Βουρκόλακας» που ανέβηκε στη Μυτιλήνη στις 30/8/1957, στο πάρκο της πόλης από τον Ερασιτεχνικό Φιλοτεχνικό Όμιλο «Το Μπουρίνι». Πληροφορούμαστε από την αφίσα ότι «Αι εισπράξεις δια την προικοδότησιν απόρων κορασίδων».

Έγκαιρη, έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση με τη σφραγίδα του:

www.ana.gr ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ www.ana.gr 12

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Έγκαιρη, έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση.

Του Χριστόφα Απανωσκαλιώτη

ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ...

...Ή

... Ή αλλιώς, ποιος «κρύβεται» πίσω από τις σελίδες των βιβλίων τέχνης. Σπανίως αναρωτιόμαστε ποιος βρίσκεται πίσω από τους (συνήθως) καλαίσθητους και υψηλών προδιαγραφών καταλόγους με τα έργα τέχνης που θαυμάζουμε σε εκθέσεις, ποιος έχει δουλέψει για να διασώσει με τη μορφή βιβλίου, καταλόγου, αφίσας ή φωτογραφικού άλμπουμ το καλλιτεχνικό σύμπαν που έχει αυστηρά περιορισμένο χρόνο ζωής στις αίθουσες τέχνης, στις γκαλερί, στα μουσεία. Κι όμως η συμβολή αυτών των ανθρώπων είναι καθοριστική, αφού με το έργο τους λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι και τη μνήμη. Ένας από τους ανθρώπους με διακριτή πορεία στον χώρο των εκδόσεων βιβλίων τέχνης, αλλά και στην επιμέλεια εκθέσεων είναι ο Θύμιος Πρεσβύτης, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους πιο σημαντικούς πολιτιστικούς οργανισμούς στη χώρα και οι δουλειές του κοσμούν βιβλιοθήκες και προσωπικές συλλογές. Άρα είναι καθ΄ ύλην αρμόδιος για να μας μιλήσει για «την τέχνη της προβολής των έργων τέχνης». Ο λόγος στον Θύμιο Πρεσβύτη: «Ξεκινήσαμε με τον Θοδωρή Αναγνωστόπουλο το 1989. Από την πρώτη στιγμή η άποψή μου για το πως πρέπει να φτιάχνονται τα βιβλία τέχνης ήταν ξεκάθαρη. Πρέπει ο σχεδιασμός να είναι διαχρονικός, χωρίς υπερβολές και εντυπωσιασμούς, να προβάλλει τον καλλιτέχνη και να αποδίδει τα έργα όσο το δυνατόν πιο πιστά. Το πρώτο coﬀee-table book ήταν του Δημήτρη Μυταρά για τις Εκδόσεις Αδάμ και ο πρώτος κατάλογος έκθεσης για το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και την έκθεση PSΥCHOLOGICAL ABSTRUCTION. Ήταν η εποχή που έπρεπε στο σαλόνι του διαμερίσματος να βρίσκεται ένα βιβλίο τέχνης έστω και αν δεν θα το ανοίξει ποτέ κανείς. Μεγάλοι χορηγοί οι τράπεζες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής. Η τέχνη έγινε μόδα. Οι τιμές των έργων έφτασαν στο θεό. Δεν υπήρχε κατάλογος έκθεσης μουσείου που να μην ξεπερνούσε τις 300 σελίδες. Το επίπεδο της ποιότητας των εκδόσεων απογειώθηκε». Έχετε επιμεληθεί, καταλόγους, βιβλία, αφίσες, εκθέσεις. Ποιες είναι οι τρεις πιο σημαντικές δουλειές, που φέρουν την υπογραφή σας, τον ρωτώ. «Έχω σχεδιάσει πάνω από 500 βιβλία τέχνης. Έχω συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, και ιστορικούς τέχνης, που σημάδεψαν την πολιτιστική ζωή του τόπου. Επίσης με τα περισσότερα μουσεία, πινακοθήκες, ιδιωτικές συλλογές και ιδρύματα της χώρας. Η επαφή με όλους αυτούς τους ανθρώπους καθόρισαν τη ζωή μου. Ξεχωρίζω την έκδοση «Εθνική Πινακοθήκη 100 χρόνια». Ένα τόμο 700 σελίδων, την κιβωτό της ελληνικής ζωγραφικής. Δουλέψαμε έξι μήνες με την Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, την Όλγα Μεντζαφού και όλες τις επιμελήτριες της Πινακοθήκης. Ήμασταν εκεί όταν έγινε ο σεισμός της Πάρνηθας το 1999.

Τρέξαν όλοι πανικόβλητοι αλλά μετά μπήκαμε μέσα για να συνεχίσουμε τις διορθώσεις... Έπειτα την έκδοση για το Μουσείο Μπενάκη «Κριεζώτου 3» που για καιρό σχεδιάζαμε με την ειδική στο Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, την Εβίτα Αράπογλου. Ένα βιβλίο «χειροποίητο» που ζωντανεύει το χώρο που έζησε και δημιούργησε ο ζωγράφος μέχρι το τέλος της ζωής του. Είχα ξανακάνει βιβλίο του Γκίκα το 1993. Την πρώτη φορά που τον γνώρισα έμεινα σε στάση προσοχής σα να έβλεπα τον ταξίαρχο στο στρατό... Το τρίτο είναι το βιβλίο για τον μεγάλο γλύπτη Γιάννη Παππά. Η συνεργασία ξεκίνησε «από σπόντα». Ο Βασίλης Φωτόπουλος είχε ξεκινήσει το βιβλίο με πρότυπο την έκδοση του Μόραλη. Βαρέθηκε στην πορεία και με πρότεινε στον Παππά σαν τον μόνο που θα μπορούσα να συνεχίσω το βιβλίο. Από το πρώτο ραντεβού κέρδισα την εμπιστοσύνη του. Για δυο χρόνια Δευτέρα και Πέμπτη πρωί ξεκινούσε η μέρα μας στο ατελιέ του, στου Ζωγράφου. Μετά τον καφέ διορθώναμε τις μακέτες –πέντε χιλιοστά πιο κάτω από το ξάκρισμα το κεφάλι του αγάλματος... πόσα μαθήματα ζωής, πόσες αναφορές στην ιστορία της τέχνης, πόσο δυνατές αναμνήσεις από όλους αυτούς τους μεγάλους πνευματικούς ανθρώπους». Την τελευταία δεκαετία ο χώρος των εικαστικών τεχνών, με την ευρύτερη έννοια, έχει υποστεί τις συνέπειες της κρίσης. Πως κατόρθωσε ο Θύμιος Πρεσβύτης να παραμείνει στον χώρο, όταν άλλα, μεγάλα ονόματα, άλλαξαν ρότα; «Είναι όντως κατόρθωμα να επιβιώσεις στο χώρο της τέχνης. Δεν πίστευα ότι η κρίση θα έχει τόσο μεγάλη διάρκεια», απαντά και συνεχίζει: «Συντηρήσαμε το γραφείο με την ελπίδα ότι ο εφιάλτης θα τελειώσει σύντομα. Τίποτα όμως δεν είναι όπως πριν. Εμείς εδώ στην Peak Design αγαπάμε το αντικείμενο, δουλεύουμε ατέλειωτες ώρες, χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα των υπηρεσιών μας, προσφέρουμε ότι χρειάζεται για την υλοποίηση ενός μεγάλου καλλιτεχνικού γεγονότος –από τον κατάλογο, τη σήμανση και την προβολή του- σε χρόνους μηδενικούς και βέβαια με πολύ εξορθολογισμένες τιμές». Διαπιστώνουμε μία τάση επανεκκίνησης στον χώρο της εικαστικής δημιουργίας. Τι νέο έχουμε να περιμένουμε και πως εσείς συμμετέχετε σε αυτή τη διαδικασία; Συγκρατημένα αισιόδοξη η ματιά του Θ.Πρεσβύτη: «Η τέχνη, η δημιουργία δεν σταματά ποτέ. Γίνονται πολλά πράγματα από νέους δημιουργούς που κρατάνε ζωντανή τη φωτιά. Βέβαια τα projects είναι μικρότερα και τα ποσά που διατίθενται περιορισμένα. Εμείς είμαστε ζωντανοί, κουβαλάμε ένα βαρύ φορτίο εμπειρίας και γνώσης και το μετατρέπουμε σε νέες ιδέες, κρατώντας τη φρεσκάδα της πρώτης φοράς όταν ξεκινάμε ένα καινούργιο έργο, προσπαθώντας να είναι πάντα λίγο καλύτερο από το προηγούμενο». Παρακολουθείτε τα όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό. Που υστερούμε, που υπερτερούμε και τι έχουμε να περιμένουμε, τον ρωτώ, κι απαντά: «Πηγαίνω τακτικά στο εξωτερικό. Νιώθω κι εγώ την ίδια μελαγχολία όταν επιστέφω. Εδώ εμείς παλεύουμε για την καθημερινότητα κι έξω στο χώρο της τέχνης όλα έχουν απογειωθεί. Είμαστε μια μικρή αγορά. Πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με την τέχνη στον τόπο μας αλλά το κοινό απουσιάζει. Εκεί εστιάζω το πρόβλημα. Σχεδιάσαμε μια έκδοση για την έκθεση «Γκίκας-Κράξτον-Λι Φέρμορ» που έγινε στην Κύπρο στην Αθήνα και το Λονδίνο. Εδώ πούλησε 600 βιβλία -ρεκόρ για την εποχή μας- και στο Λονδίνο 6.000... Περιμένουμε να ανοίξει η Εθνική Πινακοθήκη και το Ε.Μ.Σ.Τ. για να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον του κοινού και μαζί με την πολυπόθητη έξοδο από την κρίση να απελευθερωθούν οι δυνάμεις που θα λειτουργήσουν ευεργετικά στην αναγέννηση του χώρου».

www.ana.gr/freepress

Κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο

freepress

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

ΣΤΗΝ “ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΙΟΥ” το πρώτο ελληνικό Μουσείο Υποδημάτων

Οι μπαλαρίνες της διάσημης Γεωργιανής χορεύτριας Nino Ananiashvili, τα υποδήματα των πρωταθλητών του μπάσκετ Δημήτρη Διαμαντίδη και των αδελφών Δημήτρη και Κωνσταντίνου Βεργίνη, όπως και του πρωταθλητή karting, Αυγουστίνου Αντωνέλη, το μονοπέδιλο της Ραμπέα Ιατρίδου, παγκόσμιας πρωταθλήτριας τεχνικής κολύμβησης, ένα χειροποίητο ζευγάρι τσαρούχια από αυτά που χρησιμοποιούν στη φρουρά του Συντάγματος δημιουργία των αδελφών Κόγια, υποδήματα των σχεδιαστών Γεωργίας Βλαχάκη και Κωνσταντίνου και Νικόλαου Καντώ αλλά και συλλεκτικά παπούτσια εποχής από Θεσσαλονικιές και Αθηναίες, περιλαμβάνονται στα εκθέματα που προορίζονται να “στεγαστούν” στο πρώτο στην Ελλάδα και 13ο στον κόσμο, Μουσείο Υποδημάτων που «στήνεται» αυτή την περίοδο στη χώρα. Και θα το φιλοξενήσει η Θεσσαλονίκη, εγγράφοντας έτσι άλλη μια αξιόλογη πρωτιά στο χαρτοφυλάκιό της. Στα εκθέματα θα περιλαμβάνονται και στιβάνια από την Κρήτη κάποια από τα οποία, φορέθηκαν σε... μάχες. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα στιβάνια είναι ψηλές ανδρικές μπότες που συμπληρώνουν την Κρητική ενδυμασία. Είναι ραφτά (χωρίς καρφιά) και δένονταν με κορδόνι. Οι δε μύτες είναι σηκωμένες, θυμίζοντας τσαρούχια. Την “κινητήρια” ιδέα γι αυτό το Μουσείο είχε η Σύμβουλος Επιχειρήσεων και πρόεδρος του Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου “ASTERI”, Dr. Τάνια Κυριακίδου, εκτιμώντας πως η δημιουργία ενός τέτοιου οργανισμού, πλαισιωμένο μάλιστα και από μια ανάλογη ερευνητική-εκπαιδευτική δομή,

Από αριστερά: Rene Van der Berg, Τάνια Κυριακίδου, Κόμπι Λεβί

Χειροποίητα τσαρούχια, δημιουργία των αδελφών Κόγια

Στο επίκεντρο βρίσκονται -για ευνόητους λόγους- τα παπούτσια των αεροσυνοδών αλλά και των ανθρώπων που υπηρετούν στα Σώματα Ασφαλείας. Αυτό θα το προχωρήσουμε σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Έρευνας & Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ) και τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στα Τρίκαλα”, επισήμανε μιλώντας στο ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ, η κ. Κυριακίδου. Πρόσθεσε μάλιστα πως στο ακίνητο θα μπορούν να εγκατασταθούν και κάποιες start ups έτσι ώστε ο χώρος να προσφέρεται όχι μόνο για εκπαίδευση των νέων αλλά και για τη δημιουργία των δικών τους υποδημάτων.

Βρέθηκε στέγη για το Μουσείο. Σημαντική εξέλιξη στην κατεύθυνση υλοποίησης της ιδέας αποτελεί η εξεύρεση του χώρου που θεωρείται κατάλληλος για τις ανάγκες λειτουργίας αυτού του ασυνήθιστου Μουσείου και των υποστηρικτικών δομών του. Το παραχωρούμενο ακίνητο ανήκει στη ΓΑΙΑΟΣΕ, εταιρεία εκμετάλευσης ακινήτων του ΟΣΕ. Η σύμβαση παραχώρησης του ακινήτου υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου, στο γραφείο της υφυπουργού Εσωτερικών (Μακεδονίας Θράκης), Κατερίνα Νοτοπούλου. Το κτήριο βρίσκεται κοντά στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, στην περιοχή όπου διαμορφώνεται το Μητροπολιτικό Πάρκο Θεσσαλονίκης. Σ΄αυτή τη διευρυμένη “γειτονιά” που αναμένεται να συμβάλλει καθοριστικά στην αναμόρφωση της δυτικής πλευράς της πόλης, έχουν δρομολογηθεί και η δημιουργία του Μουσείου Ολοκαυτώματος, του Πάρκου Μνήμης και του Μουσείου Σιδηροδρόμων. Υποστηρικτές εντός και εκτός Ελλάδας. Την πρωτοβουλία κουμπώνει άριστα με τους στόχους του Σωματείου τους. Για το λόγο αυτό το project δεν περιλαμβάνει μόνο τη δημιουργία του Μουσείου, αλλά και την παράλληλη λειτουργία κέντρων έρευνας και εκπαίδευσης γύρω από θέματα που σχετίζονται με τον κόσμο της υπόδησης. “Είναι ίσως το μοναδικό Κέντρο όπου θα αναπτυχθούν τεχνολογικά μέσα για τη βελτίωση του ευαίσθητου εσωτερικού τμήματος των υποδημάτων. 14

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

στηρίζουν πολλοί φορείς και πρόσωπα εντός και εκτός Θεσσαλονίκης (ανάμεσά τους το EKETA, το Κέντρο Ανάπτυξης Ελληνικού Εμπορίου, ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, το ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας, το ΤΕΦΑΑ Θεσσαλίας, η Ομοσπονδία Βιοτεχνιών Υποδημάτων Ελλάδος κ.α). Στις “δυνάμεις” του εξωτερικού που στέκονται αρωγοί στην προσπάθεια περιλαμβάνονται δύο διάσημοι σχεδιαστές υποδημάτων, ο Kobi Levi, ο οποίος σχεδίασε υποδήματα για την Lady Gaga και ο πολυβραβευμένος Rene

ANTONELIS AUGOUSTIS

Του Μπάμπη Γιαννακίδη

Van der Berg. Επίσης και η Liza Snook, ιδρύτρια και επιμελήτρια (Curator) του Virtual Shoe Museum (Εικονικού Μουσείου παπουτσιού).

Οι δράσεις του Μουσείου. Θέλοντας να μας προϊδεάσει για τις δράσεις που αναμένεται να αναπτύξει το Μουσείο, η κ.Κυριακίδου αναφέρει ενδεικτικά πως “θα ερευνά ακόμη και θέματα σημειολογίας των υποδημάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μέσα από αρχαιοελληνικά αγάλματα και τοιχογραφίες, θα συλλέγει υποδήματα παραδοσιακά και δημιουργίες σύγχρονων σχεδιαστών, θα συντηρεί τα ευρήματα (υποδήματα, εργαλεία, έργα τέχνης) και θα εκθέτει υποδήματα από όλο τον κόσμο (ανά χώρα, είδος, χρήση, ιστορία). Στους στόχους περιλαμβάνεται και η δημιουργία συλλογών έργων τέχνης και γενικότερα καλλιτεχνικών δημιουργιών, όπως πινάκων ζωγραφικής, γλυπτών, αλλά και λευκωμάτων, παραμυθιών, μυθιστορημάτων, τραγουδιών και ποιημάτων, εμπνευσμένων από τα... υποδήματα. Η κ.Κυριακίδου προτρέπει τους πολίτες, τους φορείς και τους επαγγελματίες, να συνδράμουν στη διεύρυνση του εκθεσιακού πλούτου του Μουσείου και μέσω αυτού στην ανάδειξη της ιστορίας του Υποδήματος δια μέσου των αιώνων. Όπως τονίζει: Τα εκθέματα θα συγκεντρωθούν από δωρεές και παραχωρήσεις πολιτών, πολιτιστικών ή αθλητικών συλλόγων, θεάτρων (βεστιάρια), ιδιοκτητών εμπορικών καταστημάτων, παραγωγών υποδημάτων, επιδιορθωτών κλπ.

Πόλη του Παπουτσιού. Οι εμπλεκόμενοι φιλοδοξούν, το Μουσείο Υποδημάτων να γίνει ένα πρωτοποριακό μουσείο και πόλος έλξης τουριστών στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που, όπως επισημαίνουν, αποτέλεσε και στο παρελθόν σταθμό στη δημιουργία και επιδιόρθωση υποδημάτων. Εξάλλου, η Θεσσαλονίκη για πολλά χρόνια θεωρούνταν η “Πόλη του Παπουτσιού” και όχι αδίκως. Μέχρι και το 1984 κατατάσσονταν στην κορυφή των ευρωπαϊκών πόλεων που δραστηριοποιούνταν στο χώρο των παπουτσιών ενώ εντός ελληνικών συνόρων κατείχε την πρωτιά σε αριθμό επιχειρήσεων (βιοτεχνιών και βιομηχανιών) που κατασκεύαζαν υποδήματα.

Τα υποδήματα αθλητών του μπάσκετ

Επισκεφθείτε τη σελίδα του Μουσείου Υποδημάτων στο www.thesshoemuseum.org και τη σελίδα του Σωματείου ASTERI στο www.asteri.org.gr ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

©ΕΒΕ_Νίκος Καρανικόλας

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Δωρεάν εξ αποστάσεως πρόσβαση σε βιβλία ευρείας αναγνωσιμότητας

Η Εθνική Βιβλιοθήκη έχει μπει πλέον στην ψηφιακή εποχή, ακολουθώντας τις αλλαγές –που φέρνει η τεχνολογία- στον κόσμο του βιβλίου και της ανάγνωσης. Το διάβασμα γίνεται πλέον ηλεκτρονικό και το βιβλίο ψηφιοποιείται.

Έτσι, στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού της, η Εθνική Βιβλιοθήκη προσφέρει στο κοινό, πιλοτικά, άλλη μία νέα ψηφιακή υπηρεσία: το Ηλεκτρονικό Αναγνωστήριο. Δίνει δηλαδή τη δυνατότητα στους πιστοποιημένους χρήστες να διαβάζουν δωρεάν ελληνόγλωσσα ηλεκτρονικά βιβλία, για συγκεκριμένη χρονική περίοδο, οπουδήποτε και αν βρίσκονται, μέσα από τον υπολογιστή, το tablet ή το smartphone, Η συλλογή του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης περιλαμβάνει βιβλία ευρείας αναγνωσιμότητας, με έμφαση στους τομείς της λογοτεχνίας, της ιστορίας, των τεχνών, των επιστημών, αλλά και γενικότερου ενδιαφέροντος. Η καινοτόμος αυτή υπηρεσία στοχεύει στην προώθηση της ηλεκτρονικής φιλαναγνωσίας και στην εξοικείωση του κοινού με το ηλεκτρονικό βιβλίο. Πρόκειται για μια πλατφόρμα, η οποία διαθέτει περισσότερους από 2.500 τίτλους, που προέρχονται από 14 ελληνικούς εκδοτικούς οίκους με μεγάλη εκδοτική παραγωγή ηλεκτρονικών τίτλων. Κάθε πιστοποιημένος χρήστης της Εθνικής Βιβλιοθή-

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

κης μέσω του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου μπορεί να «κατεβάσει» ταυτόχρονα έως 3 ηλεκτρονικά βιβλία, για 20 ημέρες το καθένα, με δικαίωμα ανανέωσης. Η διεύθυνση του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου είναι: ereading.nlg.gr Το Ηλεκτρονικό Αναγνωστήριο βρίσκεται σε πιλοτική έκδοση και μέσα από τη χρήση, τη συλλογή στατιστικών και τη διεξαγωγή στοχευμένης έρευνας αναμένεται να εξαχθούν το επόμενο διάστημα χρήσιμα συμπεράσματα που θα αξιοποιηθούν για την περαιτέρω ανάπτυξη της υπηρεσίας. Η δημιουργία και η λειτουργία του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου εντάσσεται στο πλαίσιο του «Σχεδίου Υλοποίησης Μετεγκατάστασης της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» που εκπονείται με αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

Η Εθνική βιβλιοθήκη εκσυγχρονίζεται και προσφέρει συνεχώς νέες υπηρεσίες στους αναγνώστες. Είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε, κυρίως, με τη μετεγκατάστασή της στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος το 2018 και συνεχίζεται.

ΜΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

∆απάνες για Ε&Α (% επί του ΑΕΠ) Ν. Κορέα Ισραήλ

4,3% 4,2%

(ρεκόρ ερευνητών ανά εκατ. κατοίκων: 8.250)

Ιαπωνία Ελβετία Φιλανδία

4,3% 3,2% 3,2%

Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Βασίλης Κοριμέντζας Σχεδίαση: Πέγκυ Βαριτάκη

Έγκαιρη, έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση με τη σφραγίδα του:

www.ana.gr ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Εκεί όπου νικούν τη βαρύτητα... Το “ΠΡΑΚΤΟΡΕΊΟ” στην εκτόξευση του ελληνικού δορυφόρου “Hellas Sat 4” Κείμενο και φωτογραφίες του Σωτήρη Κυριακίδη Στις αρχές Φεβρουαρίου, ο απεσταλμένος του ΑΠΕ-ΜΠΕ, Σωτήρης Κυριακίδης βρέθηκε στη Γαλλική Γουιάνα όπου μαζί με άλλους “τυχερούς” έζησε την εμπειρία της εκτόξευσης του ελληνικού δορυφόρου “Hellas Sat 4”. Πώς τα καταφέρνουν και "δουλεύει"; Με ποιον τρόπο ένα σύστημα, το οποίο συνθέτουν ομάδες ατόμων από τόσες διαφορετικές εταιρίες και οργανισμούς από τις τέσσερις γωνίες του πλανήτη, γίνεται εφικτό να "δουλεύει ρολόι", σαν να το έχει σχεδιάσει ένας και μόνο απόλυτα συγκεντρωμένος άνθρωπος; Πώς γίνεται αυτός ο τέλειος, ο απόλυτος συντονισμός; Πέντε ημέρες με τους ανθρώπους της CNES (της διαστημικής υπηρεσίας της Γαλλίας), της Arianspace, του Ariane Group, της ESA, της Lockheed Martin Corporation και μια επιτυχημένη εκτόξευση μετά, το ερώτημα που βασανίζει το μυαλό ενός δημοσιογράφου από την Ελλάδα είναι αυτό. Πώς δουλεύει; Η απάντηση είναι κατά το ήμισυ ο επαγγελματισμός. Και η ηρεμία. Παρά τον κρίσιμο χαρακτήρα πολλών διαδικασιών, παρά τα τεράστια ποσά που διακυβεύονται, τα 1.525 άμεσα και 7.500 έμμεσα (σ.σ στοιχεία 2011) απασχολούμενα άτομα στην όμορφη αυτή γωνιά της τροπικής Νότιας Αμερικής στα 750 χλμ² του Guiana Space Centre, είναι απόλυτα ήρεμοι. Και επαγγελματίες. Και δεν φωνάζουν. Δεν εκνευρίζονται, δεν μπαίνουν σε αντιπαλότητα ακόμη και αν είναι εργαζόμενοι σε διαφορετικές εταιρίες. Ζώντας μαζί τους, έστω για μερικές ημέρες αυτό που βιώνουμε είναι πανέμορφο. Ήρεμη δημιουργικότητα, λοιπόν, το πρώτο συστατικό.

Η περιγραφή της θέσης εργασίας, το job descriprtion, είναι μια άλλη πτυχή της απάντησης. Ο κάθε ένας και η κάθε μια μέσα στο ωράριο εργασίας του/της στην "τροπική κόλαση" ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνει -κι αυτό κάνει. Όλοι και όλα δουλεύουν ρολόι μέσα στο Guiana Space Centre. Όταν ο 40χρονος υπεύθυνος για τη διαδρομή μας στα τρία διαφορετικά σημεία εκτόξευσης μας περιέγραφε τη δική του εμπειρία, αυτό που ουσιαστικά μας μαρτυρούσε ήταν πως ο ίδιος από τα πέντε του χρόνια (όπως και τα παιδιά του σήμερα) ζούσε και ανέπνεε με τον ενθουσιασμό των διαστημικών εκτοξεύσεων. Γι αυτό λοιπόν αυτό που κάνει αυτό ο άνθρωπος εκεί, όπως και τόσοι άλλοι, δεν είναι πλέον απλά "δουλειά". Η αγάπη για το Διάστημα "μπήκε" στο DNA ενός λαού σε μια ολόκληρη χώρα. Αφοσίωση και εστίαση λοιπόν, σε συγκεκριμένα καθήκοντα είναι το δεύτερο συστατικό που απαντά στο ερώτημα: «Πως δουλεύει»; Και όλα αυτά, καλά συνταιριασμένα είναι που οδηγούν σε μια στιγμή μοναδική, μαγική, υπέροχη. Τη στιγμή που ενώ βρίσκεσαι μέσα στο μεγάλο Κέντρο Ελέγχου, το Jupiter, ξαφνικά... σείεται η γη κάτω από τα πόδια σου! Ένας ακόμη πανέμορφος, hi tech, εκτοξευτήρας Ariane 5 έχει αφήσει πριν 5'' το έδαφος ενώ το ωστικό κύμα φτάνει στη “φωλιά” των επιστημόνων. Για κάποιες δεκάδες δευτερόλεπτα, ο πανίσχυρος κινητήρας Vulcain 2 της Snecma Moteurs μοιάζει να “σφίγγει” τα δόντια, καθώς κουβαλά στις πλάτες του, σαν άλλος Τιτάνας της ελληνικής μυθολογίας, τον νέο, αστραφτερό Hellas Sat 4. "Σε νίκησα!" μοιάζει να λέει ο Ariane 5 στη βαρύτητα, καθώς ξεφεύγει από τη δύναμή της. Το γραφείο σείεται, τα παράξενα ζώα που κρύβονται μέσα στο πράσινο της παρθένας ζούγκλας θαρρείς σταματούν να αναπνέουν. Θεέ μου, τι μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι όταν συνεργάζονται...

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

shutterstock

Ubaldo Gandolﬁ / Selene and Endymion/ Los Angeles County Museum of Art

Ιστορίες Έρωτα στον Μυθολογικό Ουρανό Δρ. Φιόρη-Αναστασία Μεταλληνού, αστροφυσικός Κέντρο Επισκεπτών Θησείου, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών

shutterstock

Andromeda

Σελήνη και Ενδυμίων: Ο Ενδυμίωνας, γιος του Δία, υπήρξε ο ομορφότερος νέος μεταξύ των θνητών και η Σελήνη τον ερωτεύεται. Ανησυχώντας όμως, πως σαν θνητός θα γεράσει και θα πεθάνει, παρακαλεί τον Δία όσο κοιμάται να μένει αγέραστος και αθάνατος. Του εξασφαλίζει έτσι την αθανασία και τον επισκέπτεται κάθε βράδυ στο σπήλαιό του, αποκτώντας μαζί του πενήντα κόρες. Ο μύθος της Σελήνης με τον Ενδυμίωνα, συμβολίζει τον αιώνιο έρωτα και την αθάνατη ομορφιά.

Η ελληνική μυθολογία με τον πλούτο των μύθων, της φαντασίας και των συμβολισμών που περιέχει, έχει εμπνεύσει την τέχνη διαχρονικά σε όλες της τις εκφάνσεις. Και οπωσδήποτε έχει υπάρξει πηγή έμπνευσης για τους αρχαίους έλληνες αστρονόμους, καθώς οι αστερισμοί που αποτύπωσαν στον ουρανό απεικονίζουν μορφές μυθικές. Μέχρι σήμερα, ονόματα και σχήματα αστερισμών του βορείου ημισφαιρίου, που διεθνώς χρησιμοποιούμε και που η Διεθνής Αστρονομική Ένωση επισήμως έχει ορίσει, πηγάζουν από την ελληνική μυθολογία. Έτσι, αποτυπώνεται στον ουρανό η αστείρευτη φαντασία των προγόνων μας, μέσα από μύθους ευφάνταστους και γοητευτικούς. Μύθους που περιγράφουν κατορθώματα θνητών και θεών, άθλους και πράξεις ηρωικές, ιστορίες αγάπης και έρωτα μυθικών ζευγαριών: Οι έρωτες του Δία με θνητές καλλονές, όπως η Καλλιστώ, η Ευρώπη, η Λήδα, ή η Αλκμήνη. Οι περιπέτειες του πανέμορφου Ωρίωνα. Η αγάπης της Σελήνης για τον Ενδυμίωνα και του Περσέα για την Ανδρομέδα. Η πίστη του Ορφέα προς την Ευρυδίκη. Ακόμη και ο αστερισμός των Ιχθύων συνδέεται με θεότητες του έρωτα καθώς συμβολίζει την θεά Αφροδίτη και τον γιό της Έρωτα, οι οποίοι διωκόμενοι κατά την γιγαντομαχία από τον Τυφώνα, φτάνουν μέχρι τον Ευφράτη, όπου μεταμορφώνονται σε ιχθύες, ώστε να ξεφύγουν από την καταδίωξη του γίγαντα.

Η 20

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Δίας και Καλλιστώ: Η πανέμορφη Καλλιστώ, υπήρξε κόρη του Λυκάονα, βασιλιά της Αρκαδίας. Την ερωτεύεται ο θεός Δίας, αποκτώντας μαζί της έναν γιο, τον Αρκάδα. Θυμωμένη η Ήρα την μεταμορφώνει σε αρκούδα, την οποία μετά από χρόνια συναντά ο γιος στο δάσος. Προσπαθεί εκείνη να τον αγκαλιάσει και τρομαγμένος ο Αρκάδας ετοιμάζεται να την σκοτώσει. Για να την σώσει ο Δίας την καταστερίζει - την ανεβάζει στον ουρανό ως τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου, καθώς επίσης και τον γιό της, που την ακολουθεί ως Μικρή Άρκτος. Κύκνος και Λήδα: Ο Δίας ερωτεύεται κάποτε την όμορφη Λήδα, γυναίκα του βασιλιά της Σπάρτης, Τυνδάρεω. Για να την κατακτήσει συμβουλεύεται την θεά Αφροδίτη. Εκείνη μεταμορφώνει τον Δία σε Κύκνο, ενώ η ίδια με την μορφή ενός άγριου αετού αρχίζει να τον κυνηγά. Βλέποντάς τους η Λήδα, ανοίγει την αγκαλιά της και σώζει τον όμορφο Κύκνο. Από την επαφή της με τον Δία γεννήθηκαν οι Διόσκουροι: Κάστορας και Πολυδεύκης. Για να τιμήσει ο Δίας τον Κύκνο, με την μορφή του οποίου κατόρθωσε να πέσει στην αγκαλιά της Λήδας, τον κάνει αστερισμό. Οι δε Κάστορας και Πολυδεύκης αποτελούν τους λαμπερότερους αστέρες στον αστερισμό των Διδύμων. Περσέας και Ανδρομέδα: Ο ήρωας Περσέας επιστρέφει από την χώρα των Γοργόνων, ιππεύοντας τον φτερωτό, αθάνατο Πήγασο και με λάφυρο το κεφάλι της Μέδουσας. Στο δρόμο του συναντά την Ανδρομέδα, κόρη του Κηφέα και της Κασσιόπης, η οποία βρίσκεται τιμωρημένη εξ αιτίας των γονιών της, οι οποίοι καυχήθηκαν ότι η κόρη τους υπήρξε ομορφότερη και από τις Νηρηίδες. Ο Περσέας απολιθώνει τον Δράκοντα που κρατούσε την Ανδρομέδα δεμένη δίπλα στη θάλασσα, και ερωτευμένο το ζευγάρι επιστρέφει στην Σέριφο. Ο Γαλαξίας μας, σύμφωνα με τον

Ursa Major

μύθο, είναι ο δρόμος του Περσέα για να σώσει την όμορφη Ανδρομέδα. Στον ουρανό μοιάζει σαν μια νεφώδης ζώνη που την παρατηρούμε τις σκοτεινές νύχτες ακόμη και με γυμνό οφθαλμό. Ο Ωρίων αποτελεί αδιαμφισβήτητα τον γοητευτικότερο και λαμπερότερο αστερισμό του χειμερινού ουρανού, καθώς συμβολίζει τον σπουδαιότερο κυνηγό της Ελληνικής Μυθολογίας. Όπως αναφέρει και ο ποιητής Άρατος (3ος αι. π.Χ) για τον Ωρίωνα: «μην ελπίσει κανείς να δει ρίχνοντας τη ματιά του στον ουρανό άλλα άστρα πιο λαμπερά από εκείνον». Ο Ωρίων συνδέεται στην μυθολογία με την Μερόπη, κόρη του βασιλιά της Χίου, Οινοπίωνα. Ο κυνηγός ερωτεύεται και απαγάγει την κόρη. Ο πατέρας της οργανώνει γιορτή, τον μεθά και τον τυφλώνει. Στην συνέχεια τον πετά στην θάλασσα, όπου τελικά βρίσκει το φως του στη Λήμνο, από την Ηώ κατά την ανατολή, ακολουθώντας την συμβουλή του Ηφαίστου. Ο Ωρίωνας εμφανίζεται επίσης να κυνηγά τις νύμφες Πλειάδες στον ουρανό, ερωτευμένος με την Πλειόνη, χωρίς να καταφέρνει να τις πιάσει. Ο δε πόθος του για την θεά του κυνηγιού Αρτέμιδα, τον οδηγεί σε αναμέτρηση με τον φοβερό Σκορπιό ώσπου αλληλοεξοντώνονται. Ο Δίας τους τοποθετεί και τους δυο στον ουρανό, ως αστερισμούς, με τον περιορισμό να μην συναντηθούν ποτέ ξανά. Γι αυτό όταν δύει ο Σκορπιός, ανατέλλει ο Ωρίωνας ακολουθούμενος από τον Σείριο, τον λαμπερότερο αστέρα στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός.

Χάρτης Ωρίωνα

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Ο Δημήτρης, που ξέρει καλά την (ελληνική) ιστορία του Νίπερ

Ήταν που λέτε ένας μικρός. Δημήτρης, Δημητράκης, Μίμης, ή Μήτσος, όπως προτιμάτε... Τέλειωνε η δεκαετία του 1950 κι ο μικρός χρειαζόταν χαρτζιλίκι γιατί ως φοιτητής είχε τα “θέλω” του κι η οικογένεια είχε τα “μπορώ” της.... Κι άνοιξε την πόρτα την μεγάλη ζητώντας μεροκάματο. Μεγάλη πόρτα θα διαβείς, που λέγανε τότε οι χαρτορίχτρες... “Έφαγα ψωμί... τι ψωμί... παντεσπάνι, που λένε”... ομολογεί σήμερα, ο αειθαλής Δημήτρης. “Ο Δημήτρης ήρθε στο τμήμα παραγγελιών. Θα ήτανε αρχές του ΄60. Εγώ ήμουνα παλιός στο τμήμα... Καλός συνάδελφος, μικρόδειχνε, πρόθυμος και εργατικός”, θυμάται ο Πέτρος, τεχνίτης από το 1947 στην Columbia. Ξεκινήσατε ως εργάτης και συνταξιοδοτηθήκατε ως διευθυντικό στέλεχος. Μια ζωή ολόκληρη στη βιομηχανία των δίσκων. Πόσες «στροφές» έχετε να θυμόσαστε, ρωτώ τον κύριο Δημήτρη Φεργάδη. Κι αρχίζει να αφηγείται:

«Πολλές… άμμος της θάλασσας… Όμως, εδώ, τώρα… Λίγες… ελάχιστες. Συμβολικές. Δυνατές και ζόρικες, «Στροφές». Αυτές του Σταύρου του Καργαρίδη… «Κάφτονε Σταύρο… κάφτονε... » Μετά τη λήξη της βάρδιας... στο ημιυπόγειο του «Μίστερ Λουκιδέλη», Φιλαδέλφεια μεριά. Και αργές... πολύ αργές οι στροφές του ζεϊμπέκικου... «Βάλτου φωτιά και κάφτονε». Γύρω από ένα ποτήρι με ρετσίνα. Ο μπεκτακτσής... ο Σταύρος. Η ζωή του εργάτη... κι η ανάσα του. Και τις άλλες, τις πολλές... της θύελλας. Το εξήντα τέσσερα θα ’τανε... το εξήντα πέντε θα ’τανε. Όταν ο Γρηγόρης έμεινε... ενεός που δεν «άκουσε» το «ρo» στο «κεράσανε ρακί το θάνατο». Στο Στούντιο προς Προμπονά μεριά, η ηχογράφηση... τώρα χόρτα πάνω στις πέτρες. Δίνες ωκεανού στο ταβάνι... στροφές, ζαλιστικές, χίλιες. Που γαλήνεψαν, όμως, κι έγινε το στούντιο λειμώνας με παπαρούνες όταν ο Μίκης και Αρίων και Απόλλωνας και Ερμής με το κηρύκειο ησύχασε τα πέλαγα. Για να περάσει ο ήχος και ο λόγος στον μικρό λαό, τον Μέγα. Έχετε δει ανθισμένη αμυγδαλιά με φωλιά κότσυφα στα κλαριά του; Ε... πώς να σας περιγράψω τις στροφές του κερομύτη-φύλακα. Γίνεται; Δεν γίνεται. Και ήταν η φωλιά δίπλα σε ένα στούντιο. Που κάποιοι, λένε, (ζούνε σήμερα αυτοί) πως υπήρχε... και πως εκεί έγραφε τραγούδια ένας Μάρκος, ένας Βασίλης, ένας Μίκης, ένας Μάνος... «Στόπα και στο ξαναλέω... στο γιαλό μην κατεβείς». Δημώδες το άσμα. Σκηνή στο κόκκινο. Οι στροφές των Δερβίσηδων. Τώρα... φύση νεκρή... μνήμες ψυχής βαθιάς». “Η Columbia ήταν το σπίτι του και εμάς τους καλλιτέχνες μάς υποδεχόταν

Του Χρίστου Καλουντζόγλου

με ανοιχτή αγκαλιά και μας συμπεριφερόταν με τον καλύτερο τρόπο”, θυμάται ο τραγουδιστής Γιώργος Μαργαρίτης, και χαρακτηρίζει “ευγενή, ευρηματικό, εργατικό και μεθοδικό” τον Δημήτρη της Columbia. Ο Μανώλης Μητσιάς λέει πως “ο Μίμης δεν έζησε απλώς την εποχή της μεγάλης έκρηξης της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας. Ήταν απ΄ αυτούς που συμμετείχαν με το ήθος τους στην έκρηξή της. Ήταν συνδημιουργός στο ελληνικό τραγούδι του ΄60, του ΄70, μέχρι και σήμερα, που πέρασε στους βετεράνους του επαγγέλματος”. Έτος 1991. Το εργοστάσιο της Columbia κλείνει και οι τελευταίοι 117 εργαζόμενοι μαζί με την αποζημίωση παίρνουν κι από ένα δίσκο, που είχε τυπωθεί σε 117 αντίτυπα. Ποιος στίχος τραγουδιού σε αυτόν τον δίσκο εκφράζει αυτή τη στιγμή, ρωτώ τον κ. Φεργάδη. «Συννεφιασμένη Κυριακή... μοιάζεις με την καρδιά μου», «Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή...». Και γιατί να διαλέξω εγώ παρακαλώ; Εγώ τα έζησα... Χάθηκε η γης κάτω από τα πόδια μας. Γιατί η ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ δεν ήταν μόνο η μάνα κι η αδερφή... του Μεγαλέξανδρου και δική μας. Ήτανε το κανάτι με το κρύο το νερό... Αύγουστο μήνα. Ήταν η καρδερίνα μας... Δύσκολο, το σήμερο, όλα αυτά να γίνουν κατανοητά. Διαλέγω, λοιπόν... ζορισμένος. Συννεφιασμένη η Κυριακή στη Δραπετσώνα. Και είναι που εδώ, κι αλλού, δεν έχουμε πια ζωή», μου απαντά. Πέρασαν ως καλλιτεχνικοί διευθυντές και παραγωγοί μεγάλα ονόματα, όπως Ο συγγραφέας Δημήτρης Φεργάδης, στην παρουσίαση του βιβλίου.

ο Τσιτσάνης, ο Πάνου, ο Τούντας και άλλοι. Από τους άλλους, αυτούς που δεν είχαν «μεγάλα ονόματα» και πέρασαν από την Columbia, ποιους θυμάται ο Δημήτρης Φεργάδης; Ιδού τι έχει, λοιπόν, να θυμάται: «Αν με έβλεπε από κάπου –στο Πήλιο στην Αργαλαστή...- ο κυρ Θόδωρος, θαρχότανε διακριτικά να μου σταματήσει το χέρι. Να μην γράψω τίποτα... Ταπεινός, σεμνός, διακριτικός –σε μπόι και σε όψη... – Δημοκρατικός τόσο, -σταθερή η συμπεριφορά του με το ΚΚΕ-, που για να γίνει Διευθυντής έπρεπε να ήταν... εξαιρετικά,

www.ana.gr 24

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

και ήταν, ικανός... ικανότερος πολλών άλλων. Δεν ήτανε που ήξερε μουσική (παρτιτούρες και τέτοια χρήσιμα για το ψωμί...) μόνο, ο κυρ Θόδωρος. Αλλά μπορούσε, με την πραότητά του, υποβόσκοντες αλλά έντονους ανταγωνισμούς να τους κάνει ήσυχη, λίμνη σε βουνό. Μην ξεχνάμε, εταιρεία των superstars… ήτανε η ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Σεβαστικός, τίμιος… -αυτός ήτανε και ήτανε αρκετά-, ο κυρ Θόδωρος Δερβενιώτης. Από τους μη καλλιτέχνες υπεύθυνους παραγωγής ξεχωρίζει ο επίσης χαμηλών τόνων Γιώργος Μακράκης. Διπλωμάτης, εργατικός, διορατικός, επίμων, διακριτικός και εχέμυθος, συντηρούσε –μυρμήγκιπάντα άριστες σχέσεις με όλο το καλλιτεχνικό φάσμα – σινάφι – της Εταιρείας. Γιώργο να ’σαι καλά». Πέρασε μια ζωή ολάκερη στην Columbia και στη δισκογραφία ο Μίμης, κι έγινε αυτό που λένε “κυρ διευθυντά μ΄των δίσκων”, μέχρι που το πήρε απόφαση να ξεκουραστεί. Να ξεκουραστεί, τρόπος του λέγειν. Γιατί τρώγεται με τα ρούχα του. Πως αλλιώς να εξηγήσεις ότι κάθισε και έγραψε κοντά 400 σελίδες για τη “βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα”- όπως είναι το moto στο εξώφυλλο του βιβλίου που υπογράφει με τον τίτλο “Με αφορμή την Columbia”. Και τι δεν βρίσκεις στις σελίδες του βιβλίου... Ιστορίες για πρόσωπα, πράγματα, εποχές... Γραμμένες με σεβασμό και αγάπη στην ελληνική δισκογραφία. Σεβασμός που έλλειψε εκείνον τον σκληρό Φλεβάρη του 2006. Θυμάται ο Δημήτρης Φεργάδης : "Και ήρθε ο Φλεβάρης του 2006. Κεντρικό Συμβούλιο Νεώτερων Μνημείων (ΚΣΝΜ), Πρόεδρος Χρήστος Ζαχόπουλος (ο... διαβόητος), Υπουργός Πολιτισμού Γεώργιος Βουλγαράκης (της ιδιοτύπου νομιμότητος). Η απόφαση, με συνοπτικές διαδικασίες. Κατεδάφιση, ισοπέδωση, εξαφάνιση του βιομηχανικού κτιριακού συγκροτήματος της ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ (πλην ενός κτιρίου) Ανέγερσης 1930. Επισυνέβη 13 Μαΐου έτους χθαμαλού 2006. Παρών... άπνους... αδύναμος... "Δεν θέλω να το βλέπω". Η ιντελιγκέντσια, η διανόηση, η μανδαρινοκρατία, η βιομηχανία της διασκέδασης (industry entertainment) συνεντευξιάζεται, συναυλιάζεται, συνεστιάζεται... Φεβρουάριος 2019. Κεντρικό Συμβούλιο Νεώτερων Μνημείων. (Κ.Σ.Ν.Μ). Πρόεδρος Μαρία Ανδρεαδάκη - Βλαζάκη. Υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά.

Έγκαιρη, έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση.

Με ομόφωνη απόφασή του χαρακτηρίζει για ιστορικούς λόγους διατηρητέο μνημείο τον κινηματογράφο "Αλκυονίς". Ανέγερσις 1968. Α, ν' αγιάσετε. Α, ν' αγιάσετε διπλά-τριπλά προτείνοντας και την... ιστορική "αναδάσωση" της ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Γιατί γίνεται. Η ιστορία περιμένει τους τολμητίες... που θα δώσουν όνομα στην εποχή." Βάζαμε κάποτε δίσκους στο πικ- απ και μας γοήτευε η κάθε αυλακιά, ακόμα και το «χρατς» που ακουγόταν. Μετά ήρθε η ψηφιακή εποχή, όπου ο ήχος λένε πως ήταν τέλειος. Όμως το βινύλιο επιστρέφει, παρατηρώ. Και του δίνω τη σκυτάλη: «Στην ενότητα «εκ βαθέων» του βιβλίου μου «Με αφορμή την COLUMBIA» και υπο-θέμα «Ήθελα να γίνω», σημειώνω πως αντί να γίνω αυτό που ήθελα να γίνω: ναυτικός, αρχαιολόγος, μανάβης, έγινα τελικά... πρεσαδόρος. Και όταν αναρωτήθηκα κάποια φορά πώς γίνεται εγώ να είμαι ευχαριστημένος ως... ταπεινός πρεσαδόρος, σημείωσα πως η απάντηση ήταν πολύ απλή. Και ήταν. Γιατί μέσα από τα μαγικά αυλάκια των δίσκων βινιλίου, εγώ και ταξίδεψα και ανακάλυψα πράματα παλιά και απόλαυσα μυρωδιές και χρώματα ζωής. Αυτό που μας γοητεύει, λοιπόν, κατέληξα, δεν είναι το τέλειο. Αυτό δηλαδή που έχει μέσα του την πολύ λογική, την πολύ τεχνική, το πολύ μυαλό και πολύ λιγότερο την καρδιά και το θυμικό. Είναι αντίθετα, έτσι το εκτιμώ, η γοητεία του ακατέργαστου εμείς, του ξεχωριστού, (το τέλειο είναι... ομοιόμορφο μπορεί και βαρετό) του αυθεντικού, του όποιου... μας μοιάζει (ατελείς εμείς) και χάνεται. Είναι η αναζήτηση της «στάσης» του μωρού στη μήτρα της μητέρας του (μητέρα/μητ-ρα). Γι’ αυτό και το βινίλιο, με εξυπνότερους ημών διαχειριστές, μπορεί να επιστρέψει ως «παρθένον ελαιόλαδον με μηδέν οξέα και σε συσκευασίαν εκλεκτήν και διακριτήν. Και με αγάπην συναισθηματικήν –όχι μαμωνικήν- πολύν».

« Η αρχοντιά, ο καημός και η περηφάνια. Του πρόσφυγα. Η σκληράδα. Του γκάγκαρου. Η πνευματικότητα του δημιουργού επισκέπτη. Το ζεστό ψωμί, η καρώ πετσέτα, ο Μάρκος, ο Βασίλης, ο Μίκης, ο Μάνος... ο κυρ Αντώνης... το κανάτι... ο πεύκος. Αυτός ήτανε ο ουρανός της ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ... Η ζωή μου αυτή και των άλλων. Όλη. Πιστεύω απόλυτα πως το τυχαίο, το σχετικό, το κοινωνικό περιβάλλον, ο συνδυασμός του απρόβλεπτου, η χημική ένωση όλων αυτών, τα βιολογικά – πληθώρα- χρωμοσώματα συνέργησαν στο να είμαι αυτό που είμαι. Άρα, πολλά από αυτά που είμαι, είναι, -δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό...- και πολλών άλλων. Ο ουρανός της ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Άρα όλα αυτά πρέπει να βγουν έξω... και όποιος δει ότι του ταιριάζουν να τα πάρει. Αυτό σημαίνει δίνω, μοιράζομαι, χωρίς «την συνείδηση» του δίνω και περισσότερο της μοιρασιάς. Γιατί, απλά, είναι και των άλλων. «Με Αφορμή, λοιπόν, την Columbia» όλα αυτά… βγήκαν στην Αγορά. Ανύποπτα, ανέσπερα, ατίμητα. Ως έδει. Λάβετε, λοιπόν, φάγετε… τούτο εστί… το δικό σας μερτικό» Ο Δημήτρης Φεργάδης στα τέλη της δεκαετίας του ΄50 έγινε εργάτης, βοηθός πρεσαδόρου, στο εργοστάσιο παραγωγής πλακών γραμμοφώνου της Columbia κι έφτασε μέχρι διευθυντικό στέλεχος. Ως εκ τούτου δικαιούται δια να ομιλεί και να μας εξηγεί την ... ιστορία του Νίπερ. (Όποιος ενδιαφέρεται να την μάθει (κι αξίζει τον κόπο) ας ανοίξει το βιβλίο στη σελίδα 044).

Περισσότερα στο: Δημήτρης Φεργάδης, Με αφορμή την Columbia, Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, εκδόσεις ΚΨΜ

«Με αφορμή την Columbia» τι θέλετε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του βιβλίου σας και μπήκατε στη διαδικασία έκδοσης, τον ρωτώ. Μου απαντά:

Με την εφαρμογή του Πρακτορείου για smartphones-tablets

ειδήσεις 24x7x365 ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

Απο19τυπώματα

Από τον μύθο στο λόγο

Τ Μια επίσκεψη στο ΑΠΕ (θέλω να πιστεύω ότι) ήταν η αφορμή για να ξεδιπλώσουν το δημοσιογραφικό, συντακτικό και συγγραφικό τους ταλέντο οι μαθήτριες και οι μαθητές της Ε΄τάξης του 16ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών. Πήραν στα χέρια τους το freepress “Πρακτορείο”, το περιεργάστηκαν και αντιμετώπισαν σαν παιχνίδι την προτροπή να φτιάξουν το δικό τους περιοδικό. Με την καθοδήγηση της δασκάλας τους τα “πεμπτάκια” το έβαλαν πείσμα και όταν έφτασαν τα Χριστούγεννα ήρθαν στο ΑΠΕ για τα κάλαντα, φέρνοντας το πιο όμορφο δώρο των ημερών: το περιοδικό που έφτιαξαν τα παιδιά στην τάξη. Τίτλος αυτού: “Απο19τυπώματα”. (Σύμπτωση ο τίτλος της στήλης;) Το “19” είναι ... σημαδιακό. Το εξώφυλλο κοσμούν τα δακτυλικά αποτυπώματα των 19 μαθητριών και μαθητών της Ε΄ τάξης, που με τον ερχομό του ΄19, βάζουν ... τα γυαλιά στους επαγγελματίες δημοσιογράφους του Πρακτορείου με 19 κείμενα ταξιδιάρικα και καλλιτεχνικά. Έτσι με την επιμέλεια της δασκάλας- της κυρίας Κατερίνας και χορηγούς τους γονείς, τα “Απο19τυπώματα” των παιδιών αποτυπώθηκαν στο χαρτί. Η Κωνσταντίνα, η Ευγενία, ο Βαγγέλης, η Αγγελική, ο Αναστάσης, η Χρύσα, η Έλενα, η Μάιρα, η Αγνή, η Σοφία-Αγάπη, η Βασιλική, η Ρουθ, η Αγγελική, η Παρασκευή, η Ζωή, ο Γιάννης, η Μαρία, η Γκαέλ και η Αγγελική έχουν κάνει το πρώτο, αποφασιστικό βήμα. Μπροστά τους ανοίγεται ένας συναρπαστικός και προκλητικός κόσμος κι ευχόμαστε να τον χαρούν, αφήνοντας ανεξίτηλα τα δικά τους αποτυπώματα.

www.ana.gr 26

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Τετρακόσιοι μαθητές και μαθήτριες και πάνω από 50 εκπαιδευτικοί από έξι ευρωπαϊκές χώρες συνεργάζονται στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus+ (τομέας σχολικής εκπαίδευσης), με στόχο την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και την αξιοποίηση του αξιακού περιεχομένου της στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. «Από τον μύθο στο λόγο», ή αν προτιμάτε «From MYTHOS to LOGOS» είναι το θέμα πάνω στο οποίο συνεργάζονται το 2ο Γυμνάσιο Νέας Ιωνίας Αττικής- εκπροσωπώντας την Ελλάδα- και σχολεία από την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Πολωνία, τη Λιθουανία και την Ρουμανία. Στη μαθητική ομάδα του 2ου Γυμνασίου Νέας Ιωνίας συμμετέχουν 60 από τους 181 μαθητές και μαθήτριες και οι εκπαιδευτικοί Ελπινίκη Ταστάνη (συντονίστρια του προγράμματος), Ανθή Αποστολίδου, Έφη Φραγκόγιαννη, Γεωργία Γώγου, Μαρία Κάτρη, Μάρα Καίσαρη, Κωσταντίνος Καλδάνης, (υπεύθυνος οικονομικής διαχείρισης του προγράμματος). Το πρόγραμμα αυτό αντανακλά την προσπάθεια της ευρωπαϊκής πολιτικής για τον σεβασμό των διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων και τη διασφάλιση ίσων μορφωτικών ευκαιριών για όλους. Σε αυτό το πλαίσιο η γνωριμία με τον πολιτισμό του «άλλου» μπορεί να περιορίσει τις προκαταλήψεις και να αποφέρει την κοινή αποδοχή διαφορετικών πολιτισμικών αξιών. Έτσι οι μαθητές γνωρίζουν τις «λάμιες, τις νεράιδες, τους βασιλιάδες, τους γίγαντες και τους καλικάντζαρους» και τους μύθους που τους συνοδεύουν, σε ένα ολοζώντανο εργαστήρι γνωριμίας, αποδοχής και δημιουργικής προσέγγισης της διαφορετικότητας.

Έγκαιρη, έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Του Γιάννη Αλέξανδρου Ιωαννίδη

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΣΤΙΧΟΥΣ

Κάθε τραγούδι έχει και τη δική του ιστορία. Άλλες φορές, μια δημιουργία μιλάει ευθέως στο ακροατήριο χωρίς συμβολισμούς και υπονοούμενα. Άλλες φορές, οι στίχοι κρύβουν την αλήθεια τους ανάμεσα στις γραμμές. Αυτή είναι, όμως, και η μαγεία τους.

«Από το αεροπλάνο» («Όταν κοιτάς από ψηλά»)

Ελάχιστοι γνωρίζουν τον πραγματικό τίτλο του σπουδαίου τραγουδιού του Κώστα Χατζή. Τους στίχους υπογράφει η Σώτια Τσώτου. Περιγράφουν τις εικόνες που αντικρίζει ο επιβάτης ενός αεροπλάνου.

«Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα. Μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι. Το μεγαλύτερο ανάκτορο. Μοιάζει με ένα μικρούλι τόπι». Η στιχουργός επεξηγεί ευρηματικά πόσο μικρός είναι ο καθένας από εμάς. Πόση αξία έχει τελικά η υπέρμετρη φιλοδοξία. Αλλά και πόσα χάνει όποιος δεν εκτιμά τις απλές καθημερινές χαρές της ζωής. Πίσω, όμως, από το προφανές κρύβεται μια άλλη αλήθεια. Τους στίχους του τραγουδιού η Τσώτου τους έγραψε, όντως, μέσα σε ένα αεροπλάνο. Όχι όμως για να τονίσει την ασημαντότητα του καθενός. Αλλά, για να αποτυπώσει το αίσθημα της ελευθερίας που ένιωσε όταν επιβιβάστηκε σε εκείνη την πτήση. Οι στίχοι γράφτηκαν την περίοδο της χούντας. Η στιχουργός δούλευε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ελευθερία». Η δικτατορία έκλεισε το έντυπο. Η Τσώτου, άνεργη, ταξίδευε για Θεσσαλονίκη για να πιάσει δουλειά στο συγκρότημα Βελλίδη, που εξέδιδε την «Μακεδονία» και την «Θεσσαλονίκη». Στο αεροδρόμιο του Ελληνικό, η Τσώτου αντίκρισε ένα αποκρουστικό θέαμα. Παντού στρατός. Παρατεταγμένα άρματα μάχης και εξονυχιστικοί έλεγχοι. Η χούντα σε όλο της το … μεγαλείο. Πριν από την επιβίβαση, η Τσώτου συνελήφθη. Ανακρίθηκε σε εξαντλητικό βαθμό και, φυσικά, έχασε την πτήση της. Μετά από πολλές ώρες, και αφού τίποτα ενοχοποιητικό δεν υπήρχε για να την βαραίνει, αφέθηκε ελεύθερη. Ταλαιπωρημένη αλλά και αηδιασμένη από όσα έζησε, πήρε την επόμενη πτήση για να φύγει από την Αθήνα. Πριν η φωτεινή επιγραφή «προσδεθείτε» σβήσει, η ίδια έλυσε τη ζώνη της. Ήταν η στιγμή που αισθάνθηκε επιτέλους ελεύθερη. Και έγραψε ένα σπουδαίο τραγούδι. Στη Θεσσαλονίκη, η Τσώτου δεν προσλήφθηκε στο συγκρότημα Βελλίδη. Εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία και αφοσιώθηκε – ευτυχώς για όσους αγαπούν τη μουσική – στην ποίηση. Έφυγε από τη ζωή το 2011. Μας άφησε όμως πάρα πολλούς λόγους και πάρα πολλά αγαπημένα λόγια για να τη θυμόμαστε.

www.ana.gr/freepress

Κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο

freepress

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Χρύσα Μπλάγκα: «Γι αυτούς που μένουν», Εκδόσεις 24 γράμματα

Ίλιον, τόπος ιστορικής μνήμης και δημιουργίας

Tου Κυριάκου Θεοδωρακάκου

Του Χριστόφα Απανωσκαλιώτη

Το πένθος είναι μια κατάσταση που όλοι περάσαμε ή περνάμε, ή πρόκειται να περάσουμε. Ο θάνατος δεν είναι μέρος της ζωής. Δεν ζούμε τον θάνατό μας. Ο θάνατος του άλλου γίνεται μέρος της δικής μας ζωής και ο δικός μας θάνατος της ζωής των άλλων. Αφορά αυτούς που μένουν. Το βιβλίο της κλινικής ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας, Χρύσας Μπλάγκα, απευθύνεται ακριβώς σε «αυτούς που μένουν» και αναλύει διεξοδικά και απλά τα ψυχικά βήματα για τη διαχείριση του πένθους και την έξοδο από αυτό. Πόσο χρόνο χρειάζομαι για να ξεπεράσω το πένθος, και πότε το πένθος γίνεται παθολογικό; Πως μπορώ να στηρίξω αυτόν που πενθεί; Τι πρέπει να πούμε στα παιδιά; Το βιβλίο δεν αφορά μόνο την απώλεια λόγω θανάτου, αλλά και το τέλος μιας σχέσης, ένα διαζύγιο, την απώλεια της εργασίας, κάθε πένθος, κάθε αποχωρισμό. Η συγγραφέας έχει ζήσει την απώλεια και έχει διανύσει η ίδια τη διαδρομή. Δεν είναι ένα δύσκολο "ψυχολογικό" βιβλίο, αλλά μια βιωματική εμπειρία και προσφέρει πρακτική υποστήριξη, χωρίς να ξεπέφτει σε «οδηγίες προς ναυτιλλομένους». Εν τέλει, το βιβλίο της Χρύσας Μπλάγκα, δεν είναι μια μελέτη του θανάτου, αλλά ένας ύμνος στη ζωή. Αυτό που μας ζητά, είναι να είμαστε πιο ευέλικτοι, πιο διαλλακτικοί ποιο δημιουργικοί, να μάθουμε να συγχωρούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας. Να μετουσιώσουμε τον πόνο σε προσφορά προς το συνάνθρωπο, να έχουμε ανθρωπιά αγάπη και ήθος. «Να χαρείτε τη ζωή σας . Τη ζωή που είναι δώρο και κανείς δεν γνωρίζει πόση του έχει απομείνει», καταλήγει η συγγραφέας.

Ειδήσεις 24x7x365 28

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Γνωρίζατε ότι η πρώτη επιγραφική στήλη που αναφέρεται στην ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, από τα τέλη του 4ου π.Χ.αι., βρέθηκε στο Ίλιον, όπου μάλιστα εφαρμόστηκε το 1858 πρότυπο ρυμοτομικό σχέδιο πόλης στηριγμένο στο ιπποδάμειο σύστημα; Ομολογώ ότι οι πληροφορίες που αντλώ από το ιστορικό λεύκωμα για το Ίλιον, που υπογράφουν ο Ανδρέας Α. Μηλιώνης, η Ήρα Μανάρα και η Άννα Ράπτη, περιέχουν μια σειρά από στοιχεία για την ιστορική διαδρομή της περιοχής που εκπλήσσουν τον αναγνώστη. Στο πολυτελές λεύκωμα, που μάλιστα είναι δίγλωσσο (ελληνικά και αγγλικά), αναφέρονται οι μύθοι που συνδέονται με το Ίλιον, επιχειρείται η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας ως προς το που πραγματικά βρισκόταν ο αρχαίος Δήμος Χολαργού- που σύμφωνα με τους συγγραφείας “δεν απείχε από τα όρια του σημερινού Δήμιου Ιλίου”- καταγράφεται ο ρόλος του οίκου των Καματηρών και η μετανάστευση των Λιόσηδων στην περιοχή, αλλά και η ιστορία του Πύργου της Αμαλίας στην περιοχή του Δραγουμάνου. Χάρτες, γκραβούρες και φωτογραφίες που συνδέουν το χτες με το σήμερα συνοδεύουν τα φροντισμένα κείμενα σε ένα ιστορικό λεύκωμα που επιτρέπει στον αναγνώστη να επισκεφθεί πύργους και αρχοντικά, αγροτόσπιτα και μαγαζιά, αλλά και να περιηγηθεί στους δρόμους με τους καραγωγείς και τους αμαξάδες. Διαβάζουμε με ενδιαφέρον για τα λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια που αναφέρονται στα Λιόσια, μαθαίνουμε την προέλευση των τοπωνυμίων, σε ένα βιβλίο, που ο Δήμαρχος Ν. Ζενέτος το χαρακτηρίζει “παρακαταθήκη για τους πολίτες του Ιλίου και τις επόμενες γενιές”.

με την εφαρμογή του Πρακτορείου για smartphones-tablets

ΒΙΒΛΙΟ

Tου Βαγγέλη Χατζηβασιλείου

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

Ο Μιχάλης Κατσαρός (1920-1998) είναι μια από τις πιο ισχυρές και ανορθόδοξες ποιητικές φωνές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, που χάθηκε πολύ γρήγορα από το κέντρο της δημόσιας προσοχής. Βασανισμένος από τους Ναζί και ενταγμένος στην ΕΠΟΝ, το ΚΚΕ και τον ΕΛΑΣ, ο Κατσαρός ήταν εξαρχής προσδεδεμένος στο ελευθεριακό όραμα της Αριστεράς, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του από παντού: η κομματική Αριστερά δεν ήθελε στις τάξεις της ένα μη ελεγχόμενο στοιχείο και το μετεμφυλιακό κράτος δεν μπορούσε να ανεχθεί στους κόλπους του ένα ως εξ ορισμού ανυπότακτο πνεύμα. Τον χρόνο που πέρασε συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από τη γέννηση του Κατσαρού (μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε πως η χρονολογία γέννησής του ήταν το 1918), Με την ευκαιρία αυτή, κυκλοφόρησε ο τόμος «Μείζονα Ποιητικά» (εκδόσεις Τόπος), που περιλαμβάνει τις τρεις πρώτες δημοσιευμένες (και καθολικά αναγνωρισμένες) συλλογές του, το «Μεσολόγγι», το «Κατά Σαδδουκαίων» και το «Οροπέδιο», μαζί με μια μεγάλη σειρά ανέκδοτων συλλογών, αλλά και αδημοσίευτων ή αθησαύριστων ποιημάτων. Ο επιμελητής της έκδοσης Άρης Μαραγκόπουλος (συγγραφέας, εκδότης και ανιψιός του ποιητή) και ο Στάθης Κατσαρός (γιος του), που έχει γράψει ένα πυκνό βιογραφικό (όπου και η διορθωμένη χρονολογία γέννησης), δίνουν στο αναγνωστικό κοινό μια διπλή ευκαιρία: πρώτον, να έρθει σε επαφή με τις καλύτερες στιγμές της ποίησης του Κατσαρού και δεύτερον να εξοικειωθεί με ένα μεγάλο και εξίσου σημαντικό κομμάτι της παραγωγής του κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1940 και του 1950 - δεκαετίες κατά τις οποίες δημοσιεύονται ναι τα τρία καθιερωμένα ποιητικά του βιβλία. Για ποιον ακριβώς όμως Κατσαρό μιλάμε; Μα, αφενός για τον ποιητή που από τη μια μεριά σαρώνει με την ορμή και τη ρώμη του λόγου του κάθε μορφή εξουσίας την οποία συναντά στο περιβάλλον του (εξουσία πολιτική, οικονομική, κρατική και καλλιτεχνική) και αφετέρου για έναν μοναχικό, βυθισμένο στην καθημερινή του απόγνωση οδοιπόρο: έναν ανυποχώρητο επαναστάτη που περνώντας μέσα από τη στιχουργική και την ποιητική όραση των προκατόχων του (του Σολωμού, του Καρυωτάκη, του Καβάφη, αλλά και του δημοτικού τραγουδιού) κατορθώνει να ανυψωθεί σε ένα εποπτικό πεδίο το οποίο υπερβαίνει κάθε ταπεινό και φοβισμένο βηματισμό, κηρύσσοντας σε όλους τους τόνους τη μοναδική του αξία, την αταλάντευτη πίστη στο βάρος και τη δύναμη της ελευθερίας. Τίποτε δεν είναι εύκολο ή αυτονόητο σε μια τέτοια διαδρομή και το σκο-

www.ana.gr/freepress

τάδι είναι πιθανόν να καλύψει εύκολα τα πάντα. Ο ποιητής έχει πλήρη επίγνωση της αδυναμίας του, ξέροντας ταυτοχρόνως πως το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει (το μόνο το οποίο επιβάλλεται να προσδοκά) είναι η διεκδίκηση της διαρκούς αναγέννησης της αυτονομίας του: «Μέσα στην καρδιά μου / μέσα στην καρδιά μας / γκρεμίστηκαν τα χάλκινα τείχη. / Μέσα στο αίμα μου / μέσα στο αίμα μας / περιπλανιούνται ουρανιά μάτια / οι σπόροι». Κι ας υποχρεώθηκε ο Κατσαρός να πεινάσει και να διψάσει, κι ας δούλεψε ως κομπάρσος στις χρυσές ελληνικές ταινίες της προδικτατορικής εποχής, κι ας ταλαιπωρήθηκε αλλόφρων στους δρόμους της Αθήνας. Η ποίηση δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Δικαιοσύνη.

Κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο

freepress

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Του Θανάση Τσίγγανα

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ

«Κώδιξ 5 = το εικονογραφημένο Μυθιστόρημα για τον Μέγα Αλέξανδρο»

Στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών που κρύβει μέσα του το σπάνιο βυζαντινό χειρόγραφο με την εικονογραφημένη μυθιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στοχεύουν Έλληνες και Ιταλοί επιστήμονες, οι οποίοι ερευνούν τα κειμήλια του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας. Το σπάνιο χειρόγραφο του 14ου αιώνα φυλάσσεται στο μουσείο του Ινστιτούτου κι αναφέρεται στον κατάλογο των κειμηλίων του ως «Κώδιξ 5». Είναι μοναδικός μεταξύ των βυζαντινών χειρογράφων .Το μόνο πολυτελές χειρόγραφο του ελληνικού μυθιστορήματος του Αλεξάνδρου με εκτεταμένη, σπάνια και εντυπωσιακή εικονογράφηση που σώζεται από την Βυζαντινή εποχή κι αποτελεί «διαρκές αντικείμενο έρευνας και ανάλυσης τόσο για το περιεχόμενο του όσο και για τον τρόπο κατασκευής του». Απ’ τις 250 μικρογραφίες που περιέχει διακοσμημένες με φύλλα χρυσού, οι περισσότερες είναι ολοσέλιδες. Παρουσιάζουν κινηματογραφικά την θρυλική (όσο και φανταστική) διήγηση για τον ανίκητο μακεδόνα στρατηλάτη. Όλες αυτές οι εκπληκτικές καλλιτεχνίες των μικρογράφων για τις οποίες κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην βυζαντινή τέχνη καθώς και η σπάνια χρωματική ενάργεια του χειρόγραφου «σαρώνονται» τελευταία από τις αποκαλυπτικές ακτίνες Χ (χαμηλής ισχύος) ενός φορητού φασματογράφου XRF του Ιταλικού Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής (τμήμα Cultural Heritage Network) και οι απεικονίσεις του αναμένεται να αποκαλύψουν νέα στοιχεία. Ο φασματογράφος του Ιταλικού Εθνικού Ινστιτούτου είναι σε θέση να λαμβάνει χάρτες στοιχείων (elements) 20X20 εκατοστών με χωρική ανάλυση (spatial resolution) 0.8-0.4 mm, η οποία μειώνεται σε 0.1 όταν είναι απαραίτητο. Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι για τον «Κώδικα 5» δεν εργάστηκε ένας αλλά μάλλον τρεις Γεωργιανοί μικρογράφοι και δύο Έλληνες γραφείς οι οποίοι έκαναν και κάποιες ενδιαφέρουσες επεμβάσεις.

Ειδήσεις 24x7x365 30

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Το «Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου», που περιέχει την φανταστική διήγηση της ζωής του γράφτηκε μεταξύ 3ου π.Χ και 3ου μ.Χ αιώνα κι είχε αποδοθεί μάλλον λανθασμένα στον ιστορικό Καλλισθένη τον Ολύνθιο. Κείμενο και εικόνες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για λογοτέχνες και ιστορικούς επηρεάζοντας λαούς και πολιτισμούς καθώς μεταφράστηκε σε περισσότερες από 24 γλώσσες. Υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλές κατά τον Μεσαίωνα- τόσο στη Δύση όσο και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Πιθανολογείται ότι ο Αλέξιος Γ΄ Κομνηνός ήταν ο παραγγελιοδότης του συγκεκριμένου βιβλίου. Δεν είναι πάντως το μοναδικό κειμήλιο του Ινστιτούτου στο οποίο εστιάζει ο φασματογράφος. Ήδη ελήφθησαν φάσματα και από την εικόνα «Κυριακή της Ορθοδοξίας» του Ε.Τζανφουρνάρη (τέλη 16ουαρχές 17ου αι). « Η ανάλυση των υλικών κατασκευής με υψηλής τεχνολογίας τεχνικές , χωρίς να βλάπτουν στο παραμικρό το κειμήλιο έχει ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον. Οι πληροφορίες που θα προκύψουν μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση των μεθόδων κατασκευής και της συντήρησης αλλά και της επαλήθευσης της αυθεντικότητάς τους (ﬁnger printing) στις περιπτώσεις εξωτερικού δανεισμού ή έκθεσής τους, έξω από τις εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου» ανέφερε μιλώντας στο free press “ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ” ο πρόεδρος της Ελεγκτικής Επιτροπής του Ινστιτούτου καθηγητής του ΑΠΘ, Χρήστος Αραμπατζής. Ο πρόεδρος της Κοινότητας των Ελλήνων της Βενετίας, Δημήτριος Ζαφειρόπουλος είναι αυτός που πρότεινε την χρήση του φασματογράφου για τους πολύτιμους θησαυρούς του Ελληνικού Ινστιτούτου (δεκάδες εικόνες, χειρόγραφα, εκκλησιαστικά σκεύη και άλλα κειμήλια) που φυλάσσονται είτε στο Μουσείο είτε στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων.

με την εφαρμογή του Πρακτορείου για smartphones-tablets

Του Ανδρέα Σιδηρόπουλου

Η Yusra που κολύμπησε μέχρι τη Γερμανία

H Yusra ένα «αδιανόητα ντροπαλό παιδάκι» πρώτα έμαθε να κολυμπάει και μετά να περπατάει. Στην Ολυμπιάδα της Αθήνας ήταν 6 χρόνων. Τότε είδε στην τηλεόραση μια κούρσα του Μάικλ Φελπς. Κι αποφάσισε να τον ακολουθήσει, με στόχο την κορυφή. Στα δώδεκα μπαίνει στην Εθνική ομάδα της Συρίας. Την άνοιξη του 2011 αρχίζουν οι εξεγέρσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο και στη Λιβύη.

«Σύντομα οι εξεγέρσεις φτάνουν στο κατώφλι μας… Συνειδητοποιούμε ότι θα μπορούσαμε να σκοτωθούμε απλά επειδή βρεθήκαμε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή….Παιδιά στην ηλικία μου σκοτώνονται σε τυχαίες αεροπορικές επιδρομές, από κάποιο αδέσποτο θραύσμα στο κρεβάτι τους την ώρα που κοιμούνται. Οι θάνατοι γίνονται η νέα μας κανονικότητα». Ωστόσο η Yusra συνεχίζει μέσα από πολλές δυσκολίες τις προπονήσεις. Ώσπου αποφασίζεται να φύγει με την αδερφή της στην Ευρώπη. «Με φαντάζομαι να κολυμπάω στη Γερμανία χωρίς βόμβες». Το ταξίδι είναι αυτό που έχουν ακολουθήσει κι άλλοι. Από τη Συρία στην Τουρκία κι από εκεί στην Ελλάδα. Η πρώτη απόπειρα προσέγγισης στις ελληνικές ακτές αποτυγχάνει. Δεύτερη προσπάθεια, με άλλη βάρκα… Βάζει νερά… «αρπάζω ένα σκοινί και γλιστράω ανάμεσα στα κύματα. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν κολύμπι…»

ΑΠΕ-ΜΠΕ / EPA / LARRY W. SMITH

Ελπίζουν ότι κάποιος θα τους μαζέψει. Η στεριά φαίνεται τόσο κοντά. Νύχτα και μέσα στο σκοτάδι προσεγγίζουν μιαν ακτή της Λέσβου. «Είσαι η ηρωίδα μου» της λέει μια Σομαλή που ήταν στην ίδια βάρκα.«Συνειδητοποιώ ότι επιζήσαμε»…… Κι από τη Λέσβο αποκτά «τα χαρτιά», φτάνει στον Πειραιά και μετά Σερβία, Ουγγαρία, Αυστρία και τελικά Γερμανία. Εκεί κάθεται στα θρανία, μαθαίνει τη γλώσσα, παίρνει άσυλο.

Το όνειρο του Ρίο ξαναζωντανεύει όταν ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ανακοινώνει ότι οι αθλητές – πρόσφυγες που έχουν φύγει από τις πατρίδες τους, θα μπορούν να πάρουν μέρος στους Αγώνες. Στο Ρίο συναντάει τον ήρωα της παιδικής της ηλικίας τον Μάικλ Φελπς. Η ημέρα του αγώνα έρχεται. «Yusra Mardini, Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων», αναγγέλλει ό εκφωνητής. «Τελικά άξιζε το ρίσκο να φύγουμε αν και κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσο κοντά φτάσαμε στο θάνατο. Ό, τι και αν συμβεί θα συνεχίσω να κολυμπώ, θα επιβιώσω και θα αναδυθώ από το κουκούλι μου σαν πεταλούδα». Η Yusra είναι σήμερα 21χρόνων, η νεότερη πρέσβειρα καλής θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κι αγωνίζεται για να μάθουμε πως όλοι έχουν το δικαίωμα στο όνειρο. Η ιστορία της Yusra είναι το θέμα του βιβλίου Πεταλούδα, που κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση της Στέλλας Κάσδαγλη, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

ΑΠΕ-ΜΠΕ / EPA / Lavandeira jr

Έγκαιρη, έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση με τη σφραγίδα του:

www.ana.gr ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Του Αντώνη Βαζογιάννη

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

ΝΤΙΝΑΜΟ ΚΙΕΒΟΥ

Από την ηρωική αντίσταση το 1942 στις σβάστικες της «λευκής εξέδρας»

Μία ξεχωριστή ιστορία, μοναδική στον κόσμο, είναι αυτή της Ντιναμό Κιέβου, που βρίσκεται στον δρόμο του Ολυμπιακού για μία θέση ανάμεσα στις «16» του Europa League. Η Ντιναμό Κιέβου ιδρύθηκε πριν από 92 χρόνια, το 1927. Ομάδα δύο Κυπέλλων Κυπελλούχων (1975 και 1986) ενός Σούπερ Κυπέλλου Ευρώπης (1975) και βεβαίως του Βαλερί Λομπανόσφκι, των «δικών μας» Όλεγκ Μπλαχίν και Όλεγκ Προτάσοφ, αλλά και των Ιγκόρ Μπελάνοφ και Σεργκέι Σεφτσένκο. Πέρα όμως, από τα κατορθώματά της και τους ποδοσφαιρικούς της ήρωες υπάρχει και κάτι άλλο: η Ντιναμό Κιέβου υπήρξε σύμβολο αντίστασης στη μάχη ενάντια στον φασισμό, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το καλοκαίρι του 1942, η Ουκρανία βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή και οι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό εργάζονταν σε ένα αρτοποιείο του Κιέβου, παίζοντας ποδόσφαιρο στον ελεύθερο χρόνο τους. Οι Γερμανοί τους ζήτησαν να δημιουργήσουν μια «Μικτή Κιέβου», ώστε να αγωνίζονται εναντίον ομάδων των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων. Ο παλιός τερματοφύλακας της ομάδας Νικολάι Τρούσεβιτς, αναλαμβάνει και καταφέρνει να συγκροτήσει μια νέα ομάδα. Οκτώ ποδοσφαιριστές της Ντιναμό (Τρούσεβιτς, Σβιριντόφσκι, Κορότκιχ, Κλιμένκο, Τιούτσεφ, Πούτιστιν, Κουζμένκο, Χοντσαρένκο) και τρεις της Λοκομοτίβ Κιέβου (Μπαλάκιν, Σουκάρεφ, Μέλνικ), συγκρότησαν την «Start». Στις 17 Ιουλίου, οι Γερμανοί παρουσίασαν την πιο δυνατή ομάδα τους, αλλά γνώρισαν τη συντριβή με 6-0 από την Σταρτ. Πεισμωμένοι από την ήττα, σε μία εποχή που ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο και η πατρίδα ήταν αλληλένδετα για τους ναζί, κάλεσαν, την πανίσχυρη ομάδα της γερμανικής αεροπορίας, Flakelf, για να αντιμετωπίσει τη Σταρτ. Αλλά και πάλι έχασαν με 5-1 στις 6 Αυγούστου, ήταν μία «ένεση» ανάτασης για τον ουκρανικό λαό. Οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με την ήττα. Ζήτησαν «εκδίκηση», ορίζοντας τη ρεβάνς τρεις ημέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου. «Αγώνας θανάτου» («The death match»), χαρακτηρίστηκε. Στα αποδυτήρια, πριν την έναρξη του αγώνα, οι άντρες των SS είναι ξεκάθαροι προς τους ποδοσφαιριστές της «Σταρτ»: «Οταν βγείτε στο γήπεδο θα χαιρετήσετε με τον δικό μας τρόπο». Εκείνοι όμως, μόλις βγαίνουν στο κατάμεστο στάδιο, στον ναζιστικό χαιρετισμό των αντιπάλων τους, απαντούν με τον σοβιετικό χαιρετισμό: «Fizcult Hura» (σ.σ.: «Ζήτω ο αθλητισμός»). Στο ημίχρονο του αγώνα, και ενώ το σκορ ήταν 3-1 υπέρ της Σταρτ, οι ναζί φτάνουν στα αποδυτήρια των Ουκρανών με ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Η θα καθίσετε να χάσετε ή θα υποστείτε τις συνέπειες… «Μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο τρέμοντας από τον φόβο και από την πείνα, αποφασισμένοι να χάσουν, όμως δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην αξιοπρέπεια», γράφει ο Ουρουγουανός Εντουάρδο Γκαλεάνο, στο βιβλίο του «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως». Νίκησαν 5-3 … «Με τη λήξη του αγώνα, τουφεκίστηκαν στην κορυφή ενός ψηλού βράχου και οι ένδεκα, ενώ φορούσαν ακόμα τις φανέλες τους», συνεχίζει ο Γκαλεάνο. O αγώνας ήρθε στο φως της δημοσιότητας 16 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του, από ένα άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου σε εφημερίδα του Κιέβου. Άλλοι, αναφέρουν πως κάποιοι από αυτούς, πέθαναν κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων, μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκτε32

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

λέστηκαν μερικούς μήνες αργότερα. Μια δραματοποιημένη παρουσίαση των γεγονότων περιγράφεται στο ουγγρικό φιλμ του 1961 Két félidő a pokolban, όπου αναφέρεται πως μετά τη συντριβή οι Γερμανοί διέταξαν την εκτέλεση με τυφεκισμό όλων των Ουκρανών ποδοσφαιριστών. Μια παραλλαγή της ιστορίας με θετικό τέλος παρουσιάστηκε στο αμερικάνικο φιλμ του 1981 Escape to Victory, στο οποίο τα γεγονότα τοποθετούνται στο Παρίσι και ως αντίπαλος των Γερμανών παρουσιάζεται μια μικτή αιχμαλώτων ποδοσφαιριστών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Πάντως, το 2005 η Εισαγγελία του Αμβούργου έκλεισε την υπόθεση. Το πόρισμα ανέφερε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι ποδοσφαιριστές της Σταρτ δολοφονήθηκαν από τους Ναζί εξαιτίας της νίκης τους. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, αλλά θεωρήθηκε μια ακόμα συγκάλυψη των γερμανικών εγκλημάτων που έγιναν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα χρόνια που ακολούθησαν η ιστορία για τη Ντιναμό Κιέβου άρχισε να γράφεται με διαφορετικό τρόπο, φτάνοντας στις μέρες μας, όπου στο στάδιο «NSC Olimpiyskiy», στους αγώνες της Ντιναμό, κυριαρχεί η «100% λευκή εξέδρα», οι κουκούλες της Κου Κλουξ Κλαν, οι σβάστικες και το μίσος κατά των μαύρων ποδοσφαιριστών και οπαδών. «Όποιος δεν είναι

Ιστορική φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 9 Αυγούστου 1942, μετά τον αποκαλούμενο "αγώνα θανάτου".

μαζί μας, είναι εναντίον μας. Όποιος δεν είναι λευκός, είναι κατώτερος από εμάς», είναι τα συνθήματα που κυριαρχούν στο ρατσιστικό τους παραλήρημα. Πυρήνας των ένοπλων παραστρατιωτικών ομάδων του «Δεξιού τομέα» ένας ναζιστικός στρατός, που βαρύνεται με χιλιάδες εγκλήματα, επιθέσεις, δολοφονίες. Από τον Σεπτέμβριο του 1987 κιόλας, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προσπά-

θησε να διαλύσει τον ακροδεξιό πυρήνα του συλλόγου, χωρίς επιτυχία. Στις 20 Σεπτεμβρίου, σε μία επίσκεψη της Σπαρτάκ Μόσχας στην Ουκρανία, επικράτησε απόλυτο χάος. Επιτέθηκαν στην αποστολή της Σπαρτάκ, χτύπησαν διεθνείς ποδοσφαιριστές, αλλά και τους φιλάθλους. Ούτε ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, πρόεδρος τη Ουκρανίας από το 2010 έως το 2014, κατάφερε να τους αντιμετωπίσει. Στις 19 Μαρτίου του 2015, σε αγώνα με ρεκόρ προσέλευσης για το Europa League με 67.553 εισιτήρια, απέναντι στην Έβερτον, κρεμασμένα πανό με ακροδεξιά σύμβολα, ιαχές προς τους μαύρους παίκτες της αγγλικής ομάδας, έφεραν χρηματικό πρόστιμο και κλείσιμο της εξέδρας των οργανωμένων για τον επόμενο αγώνα απέναντι στη Φιορεντίνα. Τον Οκτώβριο του 2015, η επίθεση σε τέσσερις μαύρους φιλάθλους της Ντιναμό στον αγώνα με την Τσέλσι, αποτέλεσε αφορμή συζήτησης για δημιουργία εξέδρας μόνο για μαύρους, «Μαύρος Τομέας» ώστε να αντιμετωπιστούν οι ρατσιστικές επιθέσεις, που όμως δεν προχώρησε. Ακολούθησαν τα ρατσιστικά συνθήματα εναντίον των Βραζιλιάνων παικτών της Σαχτάρ στις 21 Απριλίου 2017 και φυσικά είναι καταγεγραμμένα στον ευρωπαϊκό Τύπο, τα «κατορθώματα» των ακροδεξιών φιλάθλων της, όταν βγαίνουν από τα ουκρανικά σύνορα. Ανάμεσά τους και αυτά στην Αθήνα, στον αγώνα με την ΑΕΚ, πριν ένα χρόνο. Είναι αλήθεια ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου μας, ειδικά στην ανατολική Ευρώπη, οργανωμένοι οπαδοί κορυφαίων ποδοσφαιρικών συλλόγων έχουν μικρότερη ή μεγαλύτερη σχέση με τον φασισμό. Χωρίς το ποδόσφαιρο να έχει την παραμικρή ευθύνη, την ευθύνη την έχουν εκείνοι που το χρησιμοποιούν. Σύμφωνα με τις περιστάσεις και τα συμφέροντα. Άλλοτε ως …αναλγητικό, κάποιες φορές ως… ναρκωτικό. Ίσως γι αυτό, η Ιστορία και οι ένδοξες σελίδες της, είναι ανάγκη να μην … στριμώχνονται σκονισμένες στη γωνία, αλλά να διδάσκουν, να εμπνέουν. Πάντα και παντού. Με κάθε τρόπο και μέσο. Έστω και με ένα πανό… Όπως αυτό που οι φίλοι της ΑΕΚ, κρέμασαν τον περασμένο Φλεβάρη στο ΟΑΚΑ, στην αναμέτρηση με τη Ντιναμό Κιέβου, θυμίζοντας σε όλους: «Το 1942 οι Ναζί κρέμασαν τους ποδοσφαιριστές σας, το 2018 δεν σέβεστε την Ιστορία σας». Η ακόμα και με ένα μνημείο, όπως αυτό που αντικρίζει κάποιος, βγαίνοντας από την κύρια έξοδο του σταδίου «Σταρτ» στο Κίεβο, με την εικόνα τεσσάρων ποδοσφαιριστών και την επιγραφή «Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες»... Γιατί διαφορετικά, όταν επιδεικτικά αγνοείς την Ιστορία, είσαι… υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις.

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Health and beauty

shutterstock

Πες μου τι θα ντυθείς να σου πω ποιος είσαι

ερπαντίνα κέφι και χαρά, αλλά κυρίως μεταμφίεση σηματοδοτούν οι απόκριες που για κάποιους είναι η χαρά της ζωής, άλλοι όμως θέλουν να κλείνονται στο καβούκι τους αυτές τις μέρες. Σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Δρ Ίλια Θεοτοκά η μεταμφίεση αποτελεί ένα κομμάτι της ανθρώπινης προσωπικότητας. «Όπως καλύπτουμε τα συναισθήματα και τις επιθυμίες μας -πολλές φορές και από τον ίδιο μας τον εαυτό, ή και από τους άλλους- και προσποιούμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, ή απ’ αυτό που θέλουμε να δείξουμε, έτσι μπορούμε και να μεταμφιεστούμε ως προς την εξωτερική μας εμφάνιση. Η μεταμφίεση έχει παράλληλα μία παιχνιδιάρικη χροιά που όλοι τη χρειαζόμαστε για να ξεφύγουμε από “στημένους” ρόλους που συχνά παίζουμε στην καθημερινή ζωή».

Κανείς δεν μεταμφιέζεται για να μείνει σπίτι Πολλές φορές οι αποκριάτικες φορεσιές δηλώνουν, όχι αυτό που είμαστε, αλλά αυτό που δεν είμαστε, αναφέρει η ψυχολόγος κι επισημαίνει ότι γενικότερα, αποτελούν μέσα επικοινωνίας. «Ντυνόμαστε ένα ρόλο, θέλοντας να στείλουμε ένα μήνυμα στον άλλον και να προκαλέσουμε μία αντίδραση. Κανείς δε βάζει μία αποκριάτικη στολή για να μείνει στο σπίτι, μέσα από τις στολές επιδιώκουμε μία κοινωνική σύνδεση. Οι στολές προσκαλούν την φαντασία και τη δημιουργικότητά μας. «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», αλλά μία μπλε νάιλον στολή μπορεί να σας κάνει «Σούπερμαν». Αυτή είναι και η μαγεία των κοστουμιών». Όπως εξηγεί η 34

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Επιμέλεια Τάνια Η. Μαντουβάλου shutterstock

κα Θεοτοκά στολές προκλητικές με σεξουαλικό υπονοούμενο μπορεί να στέλνουν το μήνυμα της ανάγκης της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της έκφρασης ενός πιο τολμηρού ρόλου στην ερωτική μας ζωή. Στολές πολεμιστών ή επιθετικών ηρώων μπορεί να κρύβουν την ανάγκη μας να είμαστε πιο διεκδικητικοί και επιθετικοί στην πραγματική ζωή. Αστείες στολές μπορεί απλά να δείχνουν την διάθεσή μας να παίξουμε, να χαλαρώσουμε, αφήνοντας πίσω τα άγχη και τους προβληματισμούς. «Αυτό ,βέβαια, που έχει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή είναι να μπορούμε να παίζουμε τους ρόλους που θέλουμε χωρίς ενοχές, να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε και νιώθουμε στις σχέσεις με τους ανθρώπους και να διεκδικούμε από τη ζωή αυτό που πιστεύουμε ότι μας αξίζει».

ΤIPS ΓΙΑ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ σοι προετοιμάζεστε για το μέγα τσίκνισμα των ημερών και παράλληλα θέλετε να διατηρήσετε τη σιλουέτα σας, και να σας κουμπώνουν τα ρούχα και την επόμενη μέρα, δώστε βάση στα ακόλουθα: Καταρχάς μη φάτε και το μεσημέρι σα να μην υπάρχει αύριο. Επειδή η μέρα έχει πολλούς θερμιδογόνους πειρασμούς, καλό θα ήταν να αποφύγετε τα τηγανιτά, όπως πατάτες κολοκυθάκια και τα συμπαρομαρτούντα και να συνδυάσετε τα κρέατα με φρέσκιες σαλάτες και βραστά ή ψητά λαχανικά εποχής. Επίσης αποφύγετε τις σάλτσες που και λίπος έχουν και δεν κρύβουν την πραγματική γεύση των κρεάτων. Προτιμήστε άπαχα κομμάτια κρέατος (πουλερικά, ψαρονέφρι, «μάτι» της χοιρινής μπριζόλας). Αν θελήσετε παϊδάκια μη χορτάσετε με αυτά, 1-2 είναι αρκετά.

shutterstock

Το κοτόπουλο είναι το πιο διαιτητικό κρέας Μπριζόλα χοιρινή: 175 θερμίδες Παϊδάκια αρνίσια : 444 θερμίδες. Αν αφαιρέσετε το λίπος, υπολογίστε 160 θερμίδες λιγότερες. Λουκάνικο χωριάτικο (100 γραμμ.): 345 θερμίδες. Η πιο διαιτητική επιλογή είναι αυτή του κοτόπουλου, το οποίο έχει 165 θερμίδες στα 100 γραμμάρια.

Θωρακίστε το ανοσοποιητικό σας ε τη γρίπη να είναι σε πλήρη εξέλιξη θα πρέπει εκτός από τους κανόνες πρόληψης που μας τους έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, να εφαρμόζουμε και διατροφή-ασπίδα για το ανοσοποιητικό. Οι ειδικοί μας συστήνουν να περιλαμβάνουμε στο καθημερινό μας μενού απαραιτήτως βιταμίνη C που την βρίσκουμε μεταξύ άλλων σε ακτινίδια, μπρόκολα, πορτοκάλια, μανταρίνια, πιπεριές, σπανάκι, λεμόνια. Επίσης ο ψευδάργυρος κρίνεται απαραίτητος για την ενίσχυση του οργανισμού και τον βρίσκουμε σε θαλασσινά, ψάρια, συκώτι, πουλερικά, αυγά. Η βιταμίνη Ε από την άλλη προφυλάσσει τον οργανισμό από λοιμώξεις και τη βρίσκουμε στο ελαιόλαδο, και σε ξηρούς καρπούς.

shutterstock

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

ΑΤΖΕΝΤΑ

Οθέλλος, στο Υπόγειο του Τέχνης

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Πρεμιέρα κάνει τη Δευτέρα, 25/2 η παράσταση Οθέλλος, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, με την σκηνοθετική υπογραφή του Χάρη Φραγκούλη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται η Μαρία Πανουργιά, τη μουσική ο Κορνήλιος Σελαμσής Παίζουν οι: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος.

Μικρές ιστορίες για αγρίους, στην εφηβική σκηνή του Εθνικού Η νέα παραγωγή του Θέατρου Τέχνης κάνει πρεμιέρα στις 21 Φεβρουαρίου στο Υπόγειο. Το αριστούργημα του Έντεν Φον Χόρβατ Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης παρουσιάζεται από δεκαεξαμελή θίασο και συνοδεύεται από ζωντανή μουσική και τραγούδια. “Τίποτε δε μας δίνει τόσο την αίσθηση του άπειρου όσο η βλακεία”: αυτή τη φράση χρησιμοποιεί ο Χόρβατ για να προλογίσει το έργο του. Και αν ένα πράγμα χαρακτηρίζει όλους τους ήρωες του έργου είναι η βλακεία… Η βλακεία που συνοδεύει την αμορφωσιά, τη θρησκοληψία, το συντηρητισμό, την ημιμάθεια, την αδιαφορία, τον ατομικισμό και φυσικά το φασισμό στον οποίο αναπόφευκτα οδηγείται μια κοινωνία με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη με τη συνεργασία του θιάσου Πρωταγωνιστούν: Νίκος Αλεξίου, Θόδωρος Γράμψας, Δημήτρης Δεγαΐτης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ιωάννα Μαυρέα, Σμαράγδα Σμυρναίου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Νικόλας Χανακούλας, Νίκος Χατζόπουλος. Συμμετέχουν: Μαριλένα Μόσχου και οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κωνσταντίνος Καραντζής, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Άννα-Μαρία Παπαϊωάννου, Ματίλντα Τουμπουρού. Στο πιάνο η Μαρίνα Χρονοπούλου Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 8μμ, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 9.15μμ, Απογευματινή: Σάββατο 6.15μμ

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

Μικρές ιστορίες της καθημερινής ζωής, των σχέσεων και των συγκρούσεων της νεανικής μας ηλικίας, ζωντανεύουν με χιούμορ και φαντασία στην Εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, μέσα από τις ιστορίες του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα και παιδαγωγού Bernardt Friot. Η διασκευή είναι έργο της Έλσας Ανδριανού, η σκηνοθεσία της Μαρίας Σαββίδου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Παίζουν οι ηθοποιοί: Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Ασημίνα Αναστασοπούλου, Νίκος Γιαλελής, Αντώνης Γιαννακός, Βασίλης Καλφάκης, Νάντια Κατσούρα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Τζίνη Παπαδοπούλου

Λέσχη Γονεοκτόνων, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Η «Λέσχη Γονεοκτόνων», η αμφιλεγόμενη και καυστική συλλογή διηγημάτων του Ambrose Bierce παρουσιάζεται δραματοποιημένη για πρώτη φορά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε συνεργασία με το Σπίτι της Κύπρου, για τρεις μόνο παραστάσεις, σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Ανδρέου. Είναι η πρώτη metal μουσική θεατρική παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με τους Okwaho να παίζουν ζωντανά στη σκηνή. Παραστάσεις 21, 28 Φεβρουαρίου και 7 Μαρτίου, στις 21.00 Μετάφραση, δραματουργία και σκηνοθεσία από τη Γεωργία Ανδρέου. Παίζουν οι Δημήτρης Μανδρινός, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος, Σπυρίδων Ξένος, Μαρβίνα Πιτυχούτη

Η Ρένα, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Βόϋτσεκ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ο “Βόυτσεκ” είναι ένα έργο-φαινόμενο. Ο Γκέοργκ Μπύχνερ το έγραφε το 1836/7 όταν ήταν μόλις 23 ετών αλλά πέθανε από τύφο προτού προλάβει να το ολοκληρώσει. Και όμως το ρηξικέλευθο αυτό αριστούργημα έχει επηρεάσει σχεδόν όλόκληρο το Δυτικό Θέατρο . Μετάφραση: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος/ Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου Παίζουν οι ηθοποιοί : Γιώργος Γάλλος, Έλενα Μαυρίδου, Σωτήρης Τσακομίδης, Χάρης Χαραλάμπους, Λευτέρης Πολυχρόνης, Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Μάνος Πετράκης, Αγγελική Αναργύρου Πρεμιέρα 22 Φεβρουαρίου Παραστάσεις : Τετάρτη 19.00, Πέμπτη 20.30, Παρασκευή 20.30, Σάββατο 18.00 και 21.00, Κυριακή 19.00.

«Του ουρανού τα μυστικά», στο Αστεροσκοπείο Η ομάδα αφήγησης «Χείλια λένε παραμύθια» με τις Πέγκυ Καραγιάννη και Καλλιόπη Λιαδή παρουσιάζει μύθους, λαϊκά παραμύθια και παραδοσιακά νανουρίσματα με την συνοδεία ήχων φλάουτου, κιθάρας και μικρών κρουστών από τον μουσικό Φώτη Μυλωνά, την Παρασκευή 22/02, στις 18:00, στο Κέντρο Επισκεπτών του Αστεροσκοπείου, στο Θησείο. Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά από 6 ετών και άνω, αλλά και σε ενήλικες. Πραγματοποιείται κάτω από τον θόλο του τηλεσκοπίου Δωρίδη. Ακολουθεί παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού από το ιστορικό τηλεσκόπιο. Γενική είσοδος: 10 ευρώ (μειωμένο 7,5 ευρώ). Κρατήσεις θέσεων 210 3490160 και 210 3490036

Έκθεση Εικονογράφων Παιδικού Βιβλίου, στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων

Η Ρένα, το νέο θεατρικό έργο που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ με την Υρώ Μανέ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, ξεκινά δεύτερο κύκλο παραστάσεων από τις 25 Φεβρουαρίου. Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 20.30, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

«Τα παιδιά βλέπουν. 20 καλλιτέχνες εικονογραφούν», είναι ο τίτλος της έκθεσης που φιλοξενείται στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων. Είναι μια εκδήλωση του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ σε συνεργασία με τον ΟΠΑΝΔΑ στο πλαίσιο του εορτασμού Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου . Η έκθεση διαρκεί ως τις 10 Μαρτίου. Στο πλαίσιο της έκθεσης διοργανώνεται στις 6 Μαρτίου συζήτηση με θέμα «Τα παιδιά διαβάζουν εικόνες και ιστορίες: Το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο», με ομιλήτριες τις κυρίες Λεώνη Βιδάλη, ομ.Καθηγήτρια Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Σοφία Γαβριηλίδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Συγκριτικής Παιδικής Λογοτεχνίας, ΤΕΠΑΕ, ΑΠΘ και Αγγελική Γιαννικοπούλου, Καθηγήτρια Παιδικής Λογοτεχνίας, ΤΕΑΠΗ, ΕΚΠΑ.

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ο «Αρίστος» στο «Αθήναιον»

Ξεκινά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Το Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ ξεκινά την 21η διοργάνωσή του, την Παρασκευή 1 Μαρτίου. Διαρκεί δέκα ημέρες με περισσότερες από 200 προβολές στις αίθουσες του Λιμανιού και του Ολύμπιον στην πλατεία Αριστοτέλους και ανοίγει στους ρέκτες του είδους, το δικό του παράθυρο στον κόσμο της ενημέρωσης.

«Πυρκαγιές» στο «Βασιλικό Θέατρο» Μια “μεγάλη” παράσταση – αυτή του έργου με τον τίτλο “Πυρκαγιές” του πολυβραβευμένου ΛιβανοΤο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη (“Ο γύρος του θανάτου” ) με κεντρικό θέμα τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου» βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Αποσπάσματα κεφαλαίων του έγιναν θεατρικές παραστάσεις, ο “Αρίστος” μεταφέρθηκε στη σκηνή, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, σημειώνοντας ρεκόρ θεατών, συνεχόμενων sold out και παρατάσεων, τιμήθηκε με βραβεία καλύτερης παράστασης και καλύτερης ερμηνείας, παρουσιάστηκε στην Αθήνα, ήρθε στη Θεσσαλονίκη (στο πλαίσιο των Δημητρίων) και επιστρέφει στο “σπίτι”, πάλι στη Θεσσαλονίκη, στον τόπο που “γέννησε” τον κεντρικό της ήρωα και την ιστορία που τον συνοδεύει αλλά και την πλειονότητα των συντελεστών της. Με μια αλλαγή. Το ρόλο που ερμήνευε η Ελένη Ουζουνίδου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου, ανέλαβε η γνωστή πρωταγωνίστρια Φιλαρέτη Κομνηνού που...σκηνοθετείται για πρώτη φορά από τον ...γιό της Γιώργο Παπαγεωργίου. Στο “Αθήναιον” Παρασκευή : 9.15 μμ, Σάββατο : 6.15 μμ & 9.15 μμ και Κυριακή : 6.15 μμ & 9.15 μμ. Τιμές εισιτηρίων :16 €, 14 € (φοιτητικό- μαθητικό- άνω των 65 ετών)

Έκθεση φωτογραφίας «Αμερική-Ρωσία: Ισοπαλία»

καναδού συγγραφέα Ουαζντί Μουαουάντ , είναι αυτή που παρουσιάζεται στο “Βασιλικό θέατρο” σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη. Το έργο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα από τον εμφύλιο πόλεμο που ρήμαξε την πατρίδα του, για να μιλήσει για τις πιο σκοτεινές και παράλογες περιοχές της ανθρώπινης φύσης. Το παρόν και το παρελθόν εναλλάσσονται σε έναν σύγχρονο μύθο του Οιδίποδα. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 18:00, ΠέμπτηΠαρασκευή-Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00

ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

“Αμερική-Ρωσία: Ισοπαλία”. Εκθεση φωτογραφιών του Αρι Γεωργίου στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ στη Βίλα Καπαντζή – Βασιλίσσης Όλγας 108. Η έκθεση θα λειτουργεί ως τις 7 Απριλίου 2019 κατά τις ημέρες και ώρες: Τρίτη – Κυριακή: 10:3018:00.

Οι ειδήσεις στο χέρι σας - με την εφαρμογή του ΑΠΕ-ΜΠΕ για smartphones & tablets - σε Android και iOS - έγκαιρα, έγκυρα & αντικειμενικά με τη σφραγίδα του www.ana.gr - λειτουργία alert με τις έκτακτες ειδήσεις - αποθήκευση ειδήσεων για ανάγνωση oﬄine - ακρόαση του Πρακτορείο 104.9FM - ελληνική / αγγλική έκδοση

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΠΕ-ΜΠΕ